25.03.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯେପରି ବାବାଙ୍କର
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବା, ସେହିପରି ପିତାଙ୍କ ସମାନ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହୁଅ, ନିଜର
ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କର । ’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର
କେଉଁ ଏକ ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖି ବାପଦାଦା ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି?
ଉତ୍ତର:-
ଗରୀବ ସନ୍ତାନମାନେ ବାବାଙ୍କ ଯଜ୍ଞକୁ ୮ ଅଣା, ଟଙ୍କାଏ ପଠାଇଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଏହା
ବଦଳରେ ଆମକୁ ମହଲ ଦେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ଏହି ଏକ ଟଙ୍କା ମଧ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କ
ଭଣ୍ଡାରରେ ଜମା ହୋଇଗଲା । ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମହଲ ମିଳିଯିବ । ସୁଦାମାଙ୍କର ଉଦାହରଣ ରହିଛି
ନା । ବିନା କଉଡ଼ି ଖର୍ଚ୍ଚରେ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳିଯାଉଛି । ବାବା ଗରୀବ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର
ଏହି ବିଶେଷତା ପାଇଁ ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ତୁହ୍ମେ ପାକେ
ହମନେ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର
ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ଏବେ ଆମେମାନେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ପିଲାମାନେ
କହୁଛନ୍ତି, ବାବା ଆପଣଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ପୁନର୍ବାର ହେବଦର ବର୍ସା ପାଉଛୁ
। ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ଆମେ
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ସୁଖଧାମର ବର୍ସା ପାଉଛୁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ୮୪ ଜନ୍ମ ତ ନେବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ବାସ୍ତବରେ ଆମେ
ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା ପାଉଛୁ ପୁଣି ଧିରେ-ଧିରେ ହରାଉଛୁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି,
ଏହା ଅନାଦି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ଡ୍ରାମାରେ ତୁମର ବହୁତ ଖାତିରୀ ହେଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ଜାଣିଛ ଯେ, ଡ଼୍ରାମାରେ ବହୁତ ସୁଖ ରହିଛି । ଶେଷ ସମୟରେ ରାବଣ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖ ପାଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମର ସଂଖ୍ୟା କମ୍ ଅଛି, ଭବିଷ୍ୟତରେ ସଂଖ୍ୟା ବଢିବାକୁ ଲାଗିବ । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି,
ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଜାଣୁଛନ୍ତି, ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ପାଉଛୁ ।
ଯେଉଁମାନେ ଏଠାକୁ ଆସି ଜ୍ଞାନ ବୁଝିବେ ସେମାନେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ଏବେ ଆମେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଜ୍ଞାନ ପାଉଛୁ । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପତିତମାନଙ୍କୁ
ପାବନ କରୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମେମାନେ
ଜାଣୁଛ । ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁ କରିଛନ୍ତି, ଶେଷରେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡ଼ି ଏଠାକୁ ଆସି ଜ୍ଞାନ ନେବେ
। ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ଅଜ୍ଞାନୀ ଥିଲୁ ।
ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ଶିବାବାବା, ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର କିଏ, ଏକଥା ଜାଣି ନଥିଲ
। ଏବେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲୁ ତେଣୁ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ବହୁତ ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ବାବା ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଅଲଫ ଏବଂ ବେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହା
ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ କିଛି ଜାଣି ନଥିଲ । ନା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣଥିଲ, ନାଁ ତାଙ୍କର ରଚନାକୁ ଜାଣିଥିଲ ।
ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ରକେ ନା ବାବାଙ୍କୁ ନା ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମେ ଶୁଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ବାବା ସବୁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି ।
ବହୁତ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି, କେତେ ସେଣ୍ଟର୍ସ ଅଛି । ଏବେ ତ ଆହୁରି ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିବ । ତେଣୁ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆଗରୁ ତୁମେ କିଛି ଜାଣିନଥିଲ । ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ସବୁକିଛି
ଜାଣିଗଲଣି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ, ଏବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପତିତରୁ ପାବନ ହେଉଛୁ ।
ଅନ୍ୟମାନେ ତ କେବଳ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ହେଉଛ ଗୁପ୍ତ । ବ୍ରହ୍ମା କୁମାର-କୁମାରୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି,
କିନ୍ତୁ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ଏମାନଙ୍କୁ କିଏ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି? ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଏକଥା କେଉଁଠି
ଲେଖାଯାଇନାହିଁ । ଗୀତାର ଭଗବାନ ଶିବ ଆସି ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ନା । ଗୀତା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ପଢୁଛ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଏବେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗ
ବିଲ୍କୁଲ୍ ଅଲଗା । ବିଦ୍ୱାନ ମଣ୍ଡଳୀରୁ ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢି ଉପାଧି ନେଉଛନ୍ତି, ସେ ସବୁ
ଭକ୍ତି ମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ରଚନାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲୁଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆଗରୁ ଆମେ କ’ଣ ଥିଲୁ । ଏବେ କ’ଣ ହୋଇଛୁ । ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଚକ୍ର ଆସିଯାଉଛି । ଆଗରୁ
କିଛି ବୁଝିନଥିଲୁ । ଦିନକୁ ଦିନ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଭଲ ଭାବରେ ଖୋଲିଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ, ଭଗବାନ କେବେ ଆସିଥିଲେ, ସେ କିଏ? ଯିଏକି ଆସି ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଥିଲେ
। ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜାଣିଗଲଣି । ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । କେବେ ଠାରୁ
ଆମେ ହାରି କିପରି ବାମ ମାର୍ଗକୁ ଯାଉଛୁ, କିପରି ସିଡ଼ି ଓହ୍ଲାଉଛୁ, ଏହି ଚିତ୍ରରେ କେତେ ସହଜ ଭାବରେ
ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି । ଏହା ୮୪ ଜନ୍ମର ସିଡ଼ି ଅଟେ । ଏହି ସିଡିରେ କିପରି ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି ପୁଣି କିପରି
ଚଢୁଛନ୍ତି । ପତିତ ପାବନ କିଏ? ପତିତ କିଏ କରିଲା? ଏକଥା ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ । ସେମାନେ ତ
ପତିତ-ପାବନ କହି କେବଳ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି । କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ରାବଣରାଜ୍ୟ କେବେଠାରୁ
ଆରମ୍ଭ ହେଲା? ପତିତ କେବେ ହେଲୁ? ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମବାଲାଙ୍କ ପାଇଁ
ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ହିଁ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିଥିଲି ।
ଏହି ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମ ପାଇଁ ଏହା
ଯେପରି ଏକ କାହାଣୀ ଅଟେ । କିପରି ରାଜ୍ୟ ପାଉଛୁ ଏବଂ ହରାଉଛୁ ଆମେ ସେହି ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ପଢୁଛୁ ।
ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ଆମେ କିପରି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛୁ । ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲୁ ପୁଣି
ରାବଣ ଛଡ଼ାଇ ନେଉଛି, ଏହି ଜ୍ଞାନ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଦଶହରା ଆଦି ପର୍ବ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କିଛି ହେଲେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ, ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା,
ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ଖୁସିରେ ରହିଛ । ଜ୍ଞାନ ଖୁସି ଦେଇଥାଏ । ଏହି ବେହଦର ଜ୍ଞାନ ତୁମର
ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ବାବା ତୁମର ଝୁଲାମୁଣିକୁ ଭରୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ନା - ଝୋଲି ଭରିଦିଅ । କାହାକୁ
କହୁଛନ୍ତି? ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦିଙ୍କୁ କହୁନାହାଁନ୍ତି । ଭୋଳାନାଥ ଶିବଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରୁ
ହିଁ ଭିକ ମାଗୁଛନ୍ତି । ତୁମର ତ ଏବେ ଖୁସିର ପାରାବାର ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ କେତେ ଜ୍ଞାନ ଆସିଗଲାଣି ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ବର୍ସା
ମିଳୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ନିଜର ତଥା ଅନ୍ୟର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ
କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆଗରୁ ତ ପରସ୍ପରର ଅକଲ୍ୟାଣ ହିଁ କରୁଥିଲ କାହିଁକିନା ଆସୁରୀ ମତ ଥିଲା । ଏବେ
ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ନିଜର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମର ଇଚ୍ଛା ଏହି ବେହଦର ପାଠ ସମସ୍ତେ
ପଢନ୍ତୁ, ସେଣ୍ଟର ଖୋଲି ଚାଲନ୍ତୁ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ପ୍ରଦର୍ଶନୀ, ପ୍ରୋଜେକ୍ଟର ଦିଅ ଆମେ ସେଣ୍ଟର
ଖୋଲିବୁ । ଆମକୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବେହଦର ଖୁସି ମିଳୁଛି ତାକୁ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ
ଅନୁଭବ କରାଇବୁ । ଡ଼୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହେଉଛି । ବାବା ଭାରତକୁ ପୁନର୍ବାର
ସ୍ୱର୍ଗ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆଗରୁ ନର୍କବାସୀ ଥିଲୁ, ଏବେ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ଚକ୍ର ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ଘୂରିବା ଉଚିତ୍, ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ତୁମେ ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରହିବ । ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ନିଶା ରହୁ । ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଜ୍ଞାନ ନେଉଛୁ । ତୁମର ଅନ୍ୟ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଯିଏକି ଜାଣି ନାହିଁନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତା ବତାଇବା
ତୁମର ଧର୍ମ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ପାର୍ଟ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ସେହିପରି ଆମର ମଧ୍ୟ
ପାର୍ଟ ରହିଛି ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହେବା । ବାବା ଆମମାନଙ୍କୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କରିଛନ୍ତି ତେଣୁ
ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ଅମୁକ ସେଣ୍ଟରକୁ ଯାଅ,
ଯାଇ ସେବା କର । ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ବସି ସେବା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯିଏ ଯେତେ ହୁସିଆର ତାଙ୍କର
ସେତେ ସଉକ ରହିଥାଏ, ଆମେ ସେବା କରିବୁ । ଅମୁକ ନୂଆ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିଛି, ଏକଥା ଜାଣିଛ ଯେ କିଏ-କିଏ
ଭଲ ସେବାଧାରୀ ଏବଂ କିଏ କିଏ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଅଜ୍ଞାନ କାଳରେ ମଧ୍ୟ କୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ଉପରେ
ବାପା ବିରକ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ତୁମକୁ
ବୁଝାଉଛି, ଏଥିରେ ଡ଼ରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ । ଏଥିରେ ଅଭିଶାପ ଅଥବା
ନାରାଜ ହେବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କାହିଁକି ଭଲ ଭାବରେ ସେବା କରି ନିଜର ଏବଂ
ଅନ୍ୟର କଲ୍ୟାଣ ନ କରିବ । ଯିଏ ଯେତେ ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ବାବା ସେତେ ଖୁସି ହେବେ ।
ବଗିଚାରେ ବାବା ଦେଖିବେ ଏହି ଫୁଲ କେତେ ଭଲ, ଏହା ଏକ ବଗିଚା ଅଟେ । ବଗିଚାକୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ
କହନ୍ତି - ବାବା ଆମେ ସେଣ୍ଟରର ଚକ୍ର ଲଗାଇବୁ । କିପରି ସବୁ ଫୁଲ ଅଛନ୍ତି! କିପରି ସେବା କରୁଛନ୍ତି!
ସେଠାକୁ ଗଲେ ଜଣାପଡିଯିବ, କିପରି ଖୁସିରେ ନାଚୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆସି କହୁଥିଲେ, ବାବା
ଅମୁକକୁ ଆମେ ଏହିପରି ବୁଝାଇଲୁ । ଆଜି ଆମ ସ୍ୱାମୀ ଏବଂ ଭାଇକୁ ନେଇଆସିଛୁ । ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ବାବା ଆସି ଜୀବନକୁ କିପରି ହୀରା ତୁଲ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଶୁଣୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଇଚ୍ଛା କରୁଛନ୍ତି ଏହିଭଳି
ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ । ପିଲାମାନଙ୍କର ଉମଙ୍ଗ ଆସୁଛି ତେଣୁ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବିଶ୍ୱର
ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳକୁ ଜାଣିବା ଦରକାର । ତୁମେ ଜଜ୍କରିପାରିବ ଭାରତ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲା । ଏବେ
ଦେଖ କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ତୁମେମାନେ କେତେ ସୁଖି ଥିଲ । ଏବେ
ପୁନର୍ବାର ବାବା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ, ଶେଷ ସମୟରେ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ
ହଙ୍ଗାମା ହେବ । ଲଢେଇ ବନ୍ଦ ହେବ ନାହିଁ । କେଉଁଠି ନାଁ କେଉଁଠି ଲଢେଇ ଲାଗିବ । ଯେଉଁଠି ଦେଖ
ସେଇଠି ଝଗଡ଼ା । କେତେ ଗଣ୍ଡଗୋଳ ଲାଗି ରହିବ । ବିଦେଶରେ କ’ଣ ସବୁ ହେଉଛି । ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ,
ଆମେ କ’ଣ କରୁଛୁ । କେତେ ଝଗଡା ଆଦି ହେଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମରୁଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ଦୁଃଖର
ଦୁନିଆ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ଏହି ଦୁଃଖର ଦୁନିଆରୁ ଏବେ ଆମେମାନେ ଚାଲିଯିବୁ । ବାବା ତ
ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଅଳ୍ପ ଦିନରେ ଆମେ ସାରା
ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ଶାନ୍ତିରେ ରାଜ୍ୟ କରିବୁ । ଏଥିରେ ତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ ନା । ଦିନକୁ ଦିନ ବହୁତ
ସେଣ୍ଟର ଖୋଲି ଚାଲିଛି । ଏବେ ଦେଖ କେତେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲୁଛି । ବାବା ଲେଖୁଛନ୍ତି, ଏବେ ଭଲ ଭଲ
ସନ୍ତାନମାନେ ଆସ, ହୃଦୟରେ ରହୁଥିବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ବାବା ଲେଖି ଦେଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହେବ । ଏହିପରି ବହୁତ ଲେଖୁଛନ୍ତି - ବାବା
ଆମେ ତ ବନ୍ଧନରେ ଅଛୁ । ଆଚ୍ଛା ସେଣ୍ଟର ଖୋଲି ଗଲେ ଅନେକ ଆସି ବର୍ସା ପାଇବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ଯେ, ଏସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତେବେ କାହିଁକି ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ଅର୍ଥେ କାମରେ ନ ଲଗାଇବା ।
ଡ଼୍ରାମାରେ ତାଙ୍କର ଏହିପରି ପାର୍ଟ ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ପାର୍ଟ କରୁଛନ୍ତି । ଦୟା ଆସୁଛି,
ତେଣୁ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ କିଛି ତ ସାହାଯ୍ୟ କର । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବର୍ସା ନେବେ
। ବାବାଙ୍କର କେତେ ଚିନ୍ତା ରହୁଛି । ସମସ୍ତେ କାମଚିତା ଉପରେ ଜଳି ଜଳି ମରୁଛନ୍ତି । ସାରା ସଂସାର
ଏବେ କବର ସଦୃଶ ହୋଇଯାଇଛି । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ - ଆଲ୍ଲା ଆସି କବରରୁ ଜାଗ୍ରତ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ
ଯାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ରାବଣ ତୁମମାନଙ୍କୁ କିପରି ହରାଉଛି । ଆଗରୁ ଏକଥା ଜାଣିନଥିଲ । ଆମେ
ଅଳଙ୍କାର ବ୍ୟବସାୟୀ ଲକ୍ଷପତି ଅଟୁ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ନିଶା ରହୁଛି ନା । ଏବେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମେ
ପୂରା ପତିତ ଥିଲୁ । ଯଦିଓ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ କେତେ ବି ଲକ୍ଷପତି କୋଟିପତି ଥାଆନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ସେସବୁ
କଉଡି ସଦୃଶ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଯିବେ । ମାୟା ମଧ୍ୟ କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି,
ପିଲାମାନେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲ, ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଯିବ । ଗରୀବମାନେ ଶୀଘ୍ର ଜାଗ୍ରତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି,
ଧନବାନ୍ ଟିକେ ମୁସକିଲ୍ରେ ସୁଜାଗ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ନିଜ ଖୁସିରେ ହିଁ ବୁଡ଼ି ରହିଥା’ନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କୁ ମାୟା ଏକଦମ୍ ନିଜ ବଶରେ କରିନେଇଛି । ବୁଝାଇବା ଦ୍ୱାରା ବୁଝୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ କିନ୍ତୁ
ଛାଡ଼ିବେ କିପରି? ଡ଼ର ଲାଗୁଛି ଯେ, ଏମାନଙ୍କ ସଦୃଶ ସବୁ କିଛି ଛାଡ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଯଦି ଭାଗ୍ୟରେ
ନାହିଁ ତେବେ ଚାଲିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ଯେପରି ମୁସ୍କିଲ୍ ହୋଇଯାଉଛି
। ସେ ସମୟରେ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଥାଏ - ବାସ୍ତବରେ ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ସେଠାକାର କଥା
ସେହିଠାରେ ହିଁ ରହିଯାଉଛି । କୋଟି କରେ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ବାହାରୁଛନ୍ତି । ବମ୍ବେରେ ଶହ ଶହ ଆସନ୍ତି,
ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କାହା କାହାକୁ ରଂଗ ଲାଗିଯାଏ । ଭାବୁଛନ୍ତି ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ କିଛି କରିନେବୁ ।
କଉଡ଼ି ବଦଳରେ ଆମକୁ ହୀରା ମିଳିଯିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନା - ନିଜର ସବୁ କିଛି ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ କରିଦିଅ । ସେଠାରେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମକୁ ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ମିଳିବ । କେହି-କେହି
ଟଙ୍କାଏ, ୮ ଅଣା ମଧ୍ୟ ପଠାଇଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର ଟଙ୍କାଏ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କ
ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଜମା ହୋଇଯାଉଛି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମହଲ ମିଳିଯିବ ।
ସୁଦାମାଙ୍କର ଉଦାହରଣ ରହିଛି ନା । ଏମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବାବା ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବିନା
ଖର୍ଚ୍ଚରେ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି । ଲଢେଇ ଆଦି କିଛି ହେଉ ନାହିଁ । ଲୋକମାନେ ତ ଟିକିଏ
ସ୍ଥାନ ପାଇଁ କେତେ ଲଢେଇ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ତ ତୁମମାନଙ୍କୁ କେବଳ କହୁଛନ୍ତି, ମନ୍ମନାଭବ । ବାସ୍
ଏଠାରେ ବସିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ଏବଂ ବର୍ସାକୁ ମନେ ପକାଅ
ଏବଂ ଖୁସିରେ ରୁହ । ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ରଖ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମର ଆତ୍ମା କେଉଁ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ର ହୋଇଛି, ଯାହାକି ସେଠାରେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର ହୋଇ ଜନ୍ମ ନେବ । ଆଗକୁ ଗଲେ
ଦୁନିଆର ହାଲତ ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଯିବ । ଖାଇବା ପାଇଁ ଶସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ, ତେଣୁ ଘାସ ଖାଇବାକୁ
ଲାଗିବେ । ପୁଣି ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ, ଲହୁଣୀ ବିନା ଆମେ ରହିପାରିବୁ ନାହିଁ । କିଛି ହେଲେ
ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏବେ ମଧ୍ୟ କେତେକ ସ୍ଥାନରେ ମନୁଷ୍ୟ ଘାସ ଖାଇ ରହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ବହୁତ ମଉଜରେ
ବାବାଙ୍କ ଘରେ ରହିଛ । ଘରେ ବାପା ପ୍ରଥମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖୁଆଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏବେ ତ ଦୁନିଆ ବହୁତ
ଖରାପ । ଏଠାରେ ତୁମେମାନେ ବହୁତ ସୁଖରେ ରହିଛ । କେବଳ ବାବା ଏବଂ ବର୍ସାକୁ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ
ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଆଗକୁ ଗଲେ ସ୍ୱତଃ ଆସିବେ, ସମସ୍ତଙ୍କର
ଭାଗ୍ୟ ଉଦୟ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହେବ । ବେହଦର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି
। ସମସ୍ତେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ତ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍
। ବାପଦାଦାଙ୍କ ଚିତ୍ର ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ଖୁସିରେ ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଖୁସିର ନିଶା
ସ୍ଥାୟୀ ରହିବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସର୍ବଦା
ଅସରନ୍ତି ଖୁସିରେ ରହିବା ପାଇଁ ବେହଦର ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଦ୍ୱାରା
ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ ଝୁଲା ମୁଣିକୁ ଭରି ନିଜର ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି
ଜ୍ଞାନରେ ବହୁତ ବହୁତ ବିଜ୍ଞ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
(୨) ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟର ଅଧିକାର ନେବାକୁ ହେଲେ ନିଜର ସମସ୍ତ ବ୍ୟାଗ
ବ୍ୟାଗେଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଟ୍ରାନସଫର କରିଦେବାକୁ ହେବ । ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍
ବିକାରୀ ଦୁନିଆରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ଉପାୟ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
କର୍ମରୂପୀ ବୀଜକୁ ଫଳଦାୟକ କରୁଥିବା ଯୋଗ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ହୁଅ ।
ଯୋଗ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ତାଙ୍କୁ
କୁହାଯିବ ଯିଏକି ନିଜେ ଶିକ୍ଷାର ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଥିବେ କାହିଁକି ନା ଶିକ୍ଷା ଦେବାର ସବୁଠାରୁ ସହଜ
ଉପାୟ ହେଲା ନିଜର ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ଶିକ୍ଷା ଦେବା । ସେମାନେ ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ ଦ୍ୱାରା
ଅର୍ଥାତ୍ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାକ୍ୟକୁ ସାଧାରଣ ବାକ୍ୟ
ନୁହେଁ ମହାବାକ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ରୂପୀ ବୀଜ ଫଳଦାୟକ ହୋଇଥାଏ, ନିଷ୍ଫଳ
ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ଯୋଗ୍ୟ ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନୂତନ ସୃଷ୍ଟିର ଅଧିକାରୀ
କରିଦିଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବଦା
ମନମନାଭବ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ ତେବେ ଅଲୌକିକ ସୁଖ ବା ମନରସ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବ ।