11.09.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ଡ୍ରାମାର ଖେଳ
ଆକ୍ୟୁରେଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାଲୁଛି, ଯାହାର ଯେଉଁ ଅଭିନୟ ଯେଉଁ ସମୟରେ କରିବା ଦରକାର,
ତାହା ହିଁ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି, ଏହି କଥାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କର
ପ୍ରଭାବ କେବେ ଜଣାପଡିବ ? ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେଉଁ ଶକ୍ତିର ଅଭାବ ଅଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ଯୋଗରେ ମଜବୁତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ହିଁ ତୁମର ପ୍ରଭାବ ବିସ୍ତାର ହେବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହିଭଳି ଶକ୍ତି ଆସି ନାହିଁ ଏବଂ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସେହି ଶକ୍ତି ମିଳିବ । ଜ୍ଞାନ
ତରବାରୀରେ ଯୋଗବଳର ଧାର ଥିବା ଦରକାର, ଯାହାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କମ୍ ଅଛି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବେଡା ପାର ହୋଇଯିବ । ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ହିଁ କଥା ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ରୁହାନୀ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ରୁହାନୀ ବାବା ମାତ୍ର ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି
। ବାକି ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମା । ତାଙ୍କୁ ପରମଆତ୍ମା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ପରମ ସୁପ୍ରିମ ସତ୍ୟ ଅଟେ । ମୁଁ ହିଁ ପତିତ-ପାବନ, ଜ୍ଞାନର
ସାଗର ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଭାରତକୁ ହିଁ ଆସୁଛି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଇବା
ପାଇଁ । ତୁମେ ହିଁ ମାଲିକ ଥିଲ ନା । ଏବେ ଏହି ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ମୃତି ଦେଉଛନ୍ତି
— ତୁମେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସୁଛ ପୁଣି ଅଭିନୟ କରି, ୮୪ ଜନ୍ମ ଭୋଗ କରି ଏବେ ପଛକୁ
ଆସିଯାଇଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ମନେ କର । ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଶରୀର ବିନାଶୀ ।
ଜୀବାତ୍ମା ହିଁ ଜିବାତ୍ମା ସହ କଥା ହେଉଛି । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ
ଦେହ-ଅଭିମାନ ରହିଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଏକଥା ଭୁଲିଗଲେଣି । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ପାପ ଆତ୍ମା, ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମା, ମହାନ୍ ଆତ୍ମା । ସେମାନେ ପୁଣି ପରମାତ୍ମା ତ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ବି ନିଜକୁ ଶିବ
କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଶରୀରର ନାମ ଶିବ ବୋଲି ତ ବହୁତଙ୍କର ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ
ନାମ ରହିଥାଏ କାହିଁକି ନା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟ ପୁଣି
ଦେହର ଅଭିମାନରେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଅମୁକ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଝୁଛନ୍ତି — ହଁ ମୁଁ
ଆତ୍ମା । ମୁଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିଛି । ଏବେ ମୁଁ ଆତ୍ମାକୁ ଜାଣିଗଲିଣି । ମୁଁ ଆତ୍ମା
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲି, ପୁଣି ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା ସେତେବେଳେ ଆସୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ
ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପାପର ଭାର ବଢିଯାଉଛି । ସୁନାରେ ଯେପରି ଖାଦ ମିଶିଥାଏ ନା । ତୁମେ ପ୍ରଥମେ
ଖାଣ୍ଟି ସୁନା ଥିଲ ପୁଣି ଚାନ୍ଦି, ତମ୍ବା, ଲୁହା ପଡି ତୁମେ ବିଲ୍କୁଲ୍ କଳା ହୋଇଯାଇଛ । ଏହି କଥା
ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ବୋଲି ସମସ୍ତେ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଖାଦ କିପରି
ପଡୁଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପିଲମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଭାରତରେ ହିଁ
ଆସିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ବିଲ୍କୁଲ୍ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସୁଛି ।
ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସମୟରେ ଆସୁଛି । ଯେପରି ଡ୍ରାମାରେ ଖେଳ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାଲୁଛି ନା । ଯେଉଁ ପାର୍ଟ
ଯେତେବେଳେ ହେବାର ଥିବ ସେହି ସମୟରେ ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ, ଏଥିରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ଫରକ
ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ତାହା ହଦର ଡ୍ରାମା, ଏହା ବେହଦର ଡ୍ରାମା । ବୁଝିବା ନିମନ୍ତେ ଏହା ବହୁତ
ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସବୁ ଅଭିନୟ କରୁଛୁ । କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ର ନା ରଚୟିତା, ନା ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଋଷି-ମୁନି ମଧ୍ୟ
ଭଗବାନଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହିୁଁ, ଜାଣି ନାହୁଁ କହି ଚାଲିଗଲେ । ଏବେ ତୁମକୁ କେହି ଯଦି ପଚାରିବେ — ତୁମେ
ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛ ? ତେବେ ତୁମେ ତୁରନ୍ତ ହଁ କହିବ, ତାହା କେବଳ ତୁମେ
ଏବେ ହିଁ ଜାଣିପାରିବ ପୁଣି କେବେ ନୁହେଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ହିଁ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ- ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛ । ଆଚ୍ଛା, ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିବା ସମୟରେ ସେ ଏକଥା
ଜାଣିଥିବ ? ନା, ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ତୁମେ କହୁଛ
ଆମ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝୁଛ । ବାବାଙ୍କର ଅଭିନୟ ଥରେ ମାତ୍ର ରହିଛି । ତୁମର
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବା । ଏହିପରି ହୋଇଗଲା ପରେ ପୁଣି ପାଠପଢାର
ଆବଶ୍ୟକତା ରହିବ ନାହିଁ । ବାରିଷ୍ଟର ହୋଇଗଲ ଅର୍ଥାତ୍ ହୋଇଗଲ । ପଢାଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ ତ ମନେ
ପକାଇବା ଦରକାର ନା । ତୁମ ପାଇଁ ସବୁ ସହଜ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ବାରମ୍ବାର ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ମୁଁ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ନାସ୍ତିକ ଥିଲ, ଏବେ ଆସ୍ତିକ
ହୋଇଛ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ଆସ୍ତିକ ହୋଇ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ଏବେ ତୁମେ
ନେଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ଆସ୍ତିକ ହେଉଛ । ଆସ୍ତିକ-ନାସ୍ତିକ ଅକ୍ଷର ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଏହି ଅକ୍ଷର ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ପଚାରିବାର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁଥିବାରୁ
ପଚାରୁଛନ୍ତି — ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାକୁ ଜାଣିଛ ? ତେଣୁ ନାହିଁ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି
ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଇ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ବେହଦ ମାଲିକର
ରଚୟିତା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଥିଲି ଇବ୍ରାହିମ୍, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଆଦି କିପରି ଆସୁଛନ୍ତି । ଶେଷ ସମୟରେ
ଯେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେବ ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ଆସିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ,
ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ । ନିଜକୁ
ଦେହ ନୁହେଁ, ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବେଡା ପାରି
ହୋଇଯିବ । ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା । ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି
କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୌଣସି ଆତ୍ମା ଫେରି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଥିଲେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏହି କଥା
ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ପିତା ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ଲୌକିକ,
ଅଲୌକିକ ଏବଂ ପାରଲୌକିକ । ହଦର ବାପ ଲୌକିକ ଅଟନ୍ତି, ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବେହଦର ପିତା ହେଉଛନ୍ତି
ପାରଲୌକିକ ଏବଂ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ସଂଗମଯୁଗୀ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପିତା, ଏହାଙ୍କୁ ଅଲୌକିକ କୁହାଯାଉଛି ।
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କେହି ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସେ ଆମର ଆଦିପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା
କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆଦି ଦେବ, ଏଡମ... କିନ୍ତୁ ନାଁକୁ ମାତ୍ର ।
ମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ ଆଦି ଦେବଙ୍କର ଚିତ୍ର ରହିଛି ନା । ତୁମେ ସେଠାକୁ ଗଲେ ନିଜର ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ରହିଛି
ବୋଲି ବୁଝିବ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆମେ ମଧ୍ୟ ବସିଛୁ । ଏଠାରେ ବାବା ଚୈତନ୍ୟରେ ବସିଛନ୍ତି । ସେଠାରେ
ଜଡ ଚିତ୍ର ରଖିଛନ୍ତି । ଉପରେ ସ୍ୱର୍ଗର ଚିତ୍ର ସଠିକ୍ ରୂପେ ଅଛି, ଯିଏ ମନ୍ଦିର ଦେଖିଛନ୍ତି
ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମକୁ ଏବେ ଚୈତନ୍ୟରେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ପରେ ମନ୍ଦିର
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ସ୍ମୃତିରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଏସବୁ ଆମର ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଅଟେ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛୁ, ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଥିଲୁ, ପୁଣି ସିଡି ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛୁ,
ଏବେ ପୁଣି ଆମେ ଘରକୁ ଯାଇ ରାମରାଜ୍ୟକୁ ଯିବୁ । ତା’ପରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆସୁଛି ପୁଣି ଆମେ
ବାମମାର୍ଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛୁ । ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ
ପତିତ ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି — ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରାଅ । ଦୁଃଖ ହରଣ କରି
ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଅ । କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ନିଶ୍ଚୟ କୌଣସି ବେଶରେ ଆସିବେ । ତେବେ ସିଏ
କୁକୁର-ବିଲେଇ, ମାଟି-ଗୋଡି ଭିତରେ ତ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଗାୟନ ରହିଛି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ ଉପରେ
ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ସାଧାରଣ ରଥରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଇଏ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ
ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି, ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ । ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତରେ ଯେତେବେଳେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ
ଅବସ୍ଥା ହେଉଛି ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ବହୁତ ବଡ-ବଡ
ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିଛନ୍ତି,ରେଙ୍ଗୁନ୍ରେ ବୁଦ୍ଧଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ଚିତ୍ର ରହିଛି । କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟ ଏତେ ବଡ ହୋଇନଥାନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ହସ ଲାଗୁଥିବ, ରାବଣର ଚିତ୍ର କିପରି ତିଆରି
କରିଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ବଡ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ସେ କିଏ, ଯାହାକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ଜଳାଉଛନ୍ତି ।
ନିଶ୍ଚିତ ଏପରି କେହି ଶତ୍ରୁ ଥିବେ! ଶତ୍ରୁର ଚିତ୍ର ତିଆରି କରି ଜଳାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା, ରାବଣ କିଏ,
କେବେ ଶତ୍ରୁ ହେଲା ଯାହାକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ଜଳାଇ ଆସୁଛ ? ଏହି ଶତ୍ରୁ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା
ନାହିଁ । ଏହାର ଅର୍ଥ ବିଲ୍କୁଲ୍ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାହା ରାବଣ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ତୁମେ ହେଉଛ ରାମ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ସାଂସାରିକ କାର୍ଯ୍ୟ
ବ୍ୟବହାରରେ ରହି କମଳ ଫୁଲ ସମାନ ହୁଅ ଏବଂ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ହଂସ-ବଗ ଏକତ୍ର
କିପରି ରହିପାରିବେ, ଖିଟ୍ପିଟ୍ ହେଉଛି । ତାହା ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ, ସହନ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଏଥିରେ
ବହୁତ ଉପାୟ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ବାବା ଚତୁର ଚିତ୍ତବିନୋଦକ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି
ନା — ହେ ଭଗବାନ ଦୁଃଖ ହରଣ କର, ଦୟା କର, ମୁକ୍ତ କର । ସେହି ମୁକ୍ତିଦାତା ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ଜଣେ
ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତୁମ ପାଖକୁ କେହି ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ଅଲଗା ଅଲଗା ଭାବରେ ବୁଝାଅ, କରାଚୀରେ ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ
ଅଲଗା-ଅଲଗା ବସି ବୁଝାଉଥିଲେ ।
ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଯୋଗରେ ମଜବୁତ୍ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତୁମର ପ୍ରଭାବ ବାହାରିବ । ଏବେ ସେହି ଶକ୍ତି
ନାହିଁ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ମିଳେ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ
ତରବାରୀରେ ଯୋଗର ବଳ ଭରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ଶକ୍ତି କମ୍ ଅଛି । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟହ
କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହିଲେ ତୁମକୁ ଶକ୍ତି ମିଳିବ । ପାଠପଢାରେ ଏତେ ଶକ୍ତି
ନାହିଁ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ତୁମେ ସବୁ କିଛି ନିଜ ପାଇଁ ହିଁ କରୁଛ
। ବହୁତ ଆସିଥିଲେ ପୁଣି ଚାଲିଗଲେ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ବଳବାନ୍ ଅଟେ । ଅନେକ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି
ଜ୍ଞାନ ବହୁତ ଭଲ, ଖୁସୀ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ବାହାରକୁ ଗଲେ ଜ୍ଞାନ ଖଲାସ । ମାୟା ଟିକିଏ ସମୟ ମଧ୍ୟ
ଜ୍ଞାନ ଚିନ୍ତନରେ ରହିବାକୁ ଦେଉ ନାହିଁ । କେତେ ଜଣ ବହୁତ ଖୁସୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଓହୋ! ଏବେ ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି, ଆମେ ନିଜର ସୁଖଧାମକୁ ଯିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏବେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ
ହୋଇ ନାହିଁ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ ଅଛ ପୁଣି ଦେବତା ହେବ । ଡିଗ୍ରୀ କମ୍ ହୋଇଗଲା
ନା । ମିଟରର ପଏଣ୍ଟ ରହିଥାଏ, ଏତେ ପଏଣ୍ଟ କମ୍ । ତୁମେ ଏବେ ଏକଦମ୍ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛ ପୁଣି କମ୍
ହୋଇ-ହୋଇ ତଳକୁ ଖସିଆସିଛ । ସିଡି ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସିଡିର
ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଆରୋହଣ କଳାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ହୋଇଥାଏ । ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ଅବତରଣ କଳା ହେଉଛି
। ଆରମ୍ଭରୁ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଚକ୍ରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ଆରୋହଣ
କଳା ହେଉଛି କାହିଁକି ନା ସାଥିରେ ବାବା ଅଛନ୍ତି । ଈଶ୍ୱର ଯାହାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
କହିଦେଉଛନ୍ତି, ସେହି ବାବା ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ପିଲାମାନେ ପୁଣି ବାବା-ବାବା
ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ବାବା ଆମକୁ ପଢାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ପଢୁଛି । ଆତ୍ମା
ହିଁ କର୍ମ କରୁଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା କର୍ମ କରୁଛି । ଦୁଃଖ ହେଲେ
ଅଶାନ୍ତ ଶବ୍ଦ କୁହାଯାଏ । ବାକି ଶାନ୍ତି ତ ହେଉଛି ଆମର ସ୍ୱଧର୍ମ । ବହୁତ କହୁଛନ୍ତି ମନକୁ ଶାନ୍ତି
ମିଳୁ । ଆରେ ଆତ୍ମା ତ ସ୍ୱୟଂ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ, ତା’ର ଘର ହେଉଛି ଶାନ୍ତିଧାମ । ତୁମେ ନିଜକୁ
ଭୁଲିଯାଇଛ । ତୁମେ ତ ଶାନ୍ତିଧାମର ନିବାସୀ ଥିଲ, ସେହିଠାରେ ହିଁ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ । ଆଜିକାଲି
କହୁଛନ୍ତି ଏକ ରାଜ୍ୟ, ଏକ ଧର୍ମ, ଏକ ଭାଷା ହେଉ । ଏକ ଜାତି, ଏକ ଧର୍ମ, ଏକ ଭଗବାନ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ସରକାର ମଧ୍ୟ ଲେଖୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ଜଣେ, ପୁଣି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? ଭଗବାନ ଜଣେ ବୋଲି
ତ କେହି ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ପୁଣି ଥରେ ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର
ଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛ, ଉପରେ ଲେଖି ଦିଅ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେତେବେଳେ
ଏକ ଭଗବାନ, ଏକ ଦୈବୀ ଧର୍ମ ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି, ଧ୍ୟାନ ଦେଉ
ନାହାଁନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳର ହୋଇଥିବେ ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ ଧ୍ୟାନ ଯିବ । ଆଉ କେହି
ବୁଝିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅଲଗା ଅଲଗା ବସାଇ ବୁଝାଅ । ଫର୍ମ ପୂରଣ କରାଅ ତେବେ
ଜଣା ପଡିବ କାହିଁକି ନା କେହି କାହାକୁ ମାନୁଥିବେ, ପୁଣି ଆଉ କିଏ କାହାକୁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକତ୍ର
କିପରି ବୁଝାଇବ । ସେମାନେ ନିଜ-ନିଜ କଥା ଶୁଣାଇବାରେ ଲାଗିପଡିବେ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତ ପଚାରିବା
ଦରକାର କେଉଁଠାକୁ ଆସିଛ ? ବି.କେ.ଙ୍କର ନାମ ଶୁଣିଛ ? ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତୁମର କ’ଣ ହେବେ ?
କେବେ ତାଙ୍କର ନାମ ଶୁଣିଛ ? ତୁମେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ନୁହେଁ, ଆମେ ତ ବାସ୍ତବରେ
ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଅଟ କିନ୍ତୁ ବୁଝି ନାହଁ । ଏସବୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ଯୁକ୍ତି ଦରକାର
। ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ମନ୍ଦିରଗୁଡିକୁ ଦେଖି ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି ଆସୁ ଯେ ଏସବୁ ଆମମାନଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଅଟେ ।
ଏବେ ଆମେ ଏହିଭଳି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛୁ ।
(୨) ସାଂସାରିକ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି କମଳ ପୁଷ୍ପ ସମାନ ରହିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ହଂସ ଏବଂ ବଗ
ଏକାଠି ରହୁଛ ତେବେ ବହୁତ କୌଶଳର ସହିତ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ସହନ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ମାୟାର
ବନ୍ଧନଠାରୁ ସର୍ବଦା ନିର୍ବନ୍ଧନ ରହି ଯୋଗଯୁକ୍ତ, ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୁଅ ।
ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ଆତ୍ମାର
ଚିହ୍ନ ହେଲା ସର୍ଦଦା ଯୋଗଯୁକ୍ତ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସନ୍ତାନମାନେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ଦାୟିତ୍ୱ ବନ୍ଧନଠାରୁ
ଏବଂ ମାୟାର ବନ୍ଧନଠାରୁ ମୁକ୍ତ ରହୁଥିବେ । ମନର ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନ ନଥିବ । ଲୌକିକ ଦାୟିତ୍ୱ ଗୁଡିକ ତ
ଖେଳ ସଦୃଶ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଖେଳର ବିଧିରେ ଖେଳିବା ହସି ହସି ଖେଳ, ତେବେ କେବେ
ବି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ କ୍ଳାନ୍ତ ହେବ ନାହିଁ । ଯଦି ବନ୍ଧନ ଭାବୁଛ ତେବେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛ । କ’ଣ,
କାହିଁକିର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ । କିନ୍ତୁ ସବୁ ଦାୟିତ୍ୱ ତ ବାବାଙ୍କର, ତୁମେ କେବଳ ଟ୍ରଷ୍ଟୀ ଅର୍ଥାତ୍
ନିମିତ୍ତ ଅଟ । ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଅ ତେବେ ସହଜରେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
କରିକରାଇବାବାଲା
ବାବାଙ୍କର ସୃତି ଦ୍ୱାରା ଦେହର ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଦେହର ଅଭିମାନକୁ ସମାପ୍ତ କର ।