07.09.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମ ଭଳି ପୁରୁଣା
ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ତେବେ ଭକ୍ତିର ଫଳ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ତୁମର ସଦ୍ଗତି ହେଉଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେତେକ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁ କରୁ ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ ନିଜେ ହିଁ ହତ୍ୟା କରିଥାନ୍ତି, କିପରି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ସେବା କରୁ ନାହାଁନ୍ତି, ନିଜ ଉପରେ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଉପରେ ଦୟା କରୁ
ନାହାଁନ୍ତି ସେ ନିଜ ଭାଗ୍ୟକୁ ନିଜେ ହତ୍ୟା କରିଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଯଦି
ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବ, ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବ ତେବେ ଭଲ ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ତେଣୁ ସେବାଧାରୀ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସେବା କରିବାର ବହୁତ ସଉକ ରହିବା ଦରକାର ।
ଗୀତ:-
କୌନ ଆୟା ସବେରେ
ସବେରେ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ, ଶରୀର ନୁହେଁ ଏବଂ ଏହି ଜ୍ଞାନ ବର୍ତ୍ତମାନ ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ମିଳୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱୟଂ ମୁଁ ଆସିଛି ତେବେ ତୁମେ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଏକ
ଶରୀର ନେଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ବଦଳି ନଥାଏ, ଶରୀର ବଦଳିଥାଏ । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ, ତେଣୁ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବିବା ଦରକାର । ଏହି ଜ୍ଞାନ କେବେ ଅନ୍ୟ କହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଡାକିବାରୁ
ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ । ବାବା
ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆସିଥାଏ କଳ୍ପର ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଯାହା ଫଳରେ ସାରା ବିଶ୍ୱ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ତ ସାରା ବିଶ୍ୱ କନିଷ୍ଠ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ତାହାକୁ
କୁହାଯାଉଛି ଅମରପୁରୀ, ଏହା ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକ । ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଆସୁରୀ ଗୁଣଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ
ଥାଆନ୍ତି, ଅମର ଲୋକରେ ଦୈବୀଗୁଣଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଥାଆନ୍ତି ଏଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଏ ।
ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଭଲ ସ୍ୱଭାବଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ — ଇଏ ତ ଯେପରି ଦେବତା ଅଟନ୍ତି । କେହି
କେହି ଦୈବୀଗୁଣଯୁକ୍ତ ଥାଆନ୍ତି, ଏହି ସମୟରେ ତ ସବୁ ଆସୁରୀ ଗୁଣଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ୫
ବିକାରରେ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତ ଡାକିଥା’ନ୍ତି ଏହି ଦୁଃଖରୁ ଆସି ମୁକ୍ତ କର । ଭଗବାନ କେବଳ ଜଣେ
ସୀତାଙ୍କୁ ତ ରକ୍ଷା କରି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଭକ୍ତଙ୍କୁ ସୀତା କୁହାଯାଏ,
ଭଗବାନଙ୍କୁ ରାମ କୁହାଯାଏ । ସେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏହି ବେହଦର
ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଆଜି ସାରା ବିଶ୍ୱ ବୁଡି ରହିଛି । ତାଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରି ରାମ ରାଜ୍ୟକୁ ନେଇ
ଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ରଘୁପତି ରାଘବ ରାଜାରାମଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । ସେ ତ ତ୍ରେତା ଯୁଗର ରାଜା ଥିଲେ
। ସେ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛନ୍ତି, ସିଡିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଓହ୍ଲାଇ
ତଳକୁ ଖସି ଆସିଛନ୍ତି । ପୂଜ୍ୟରୁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ କାହାର ପୂଜା କରନ୍ତି ନାହିଁ
ସେମାନେ ତ ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ସେମାନେ ଯେତେବେଳେ ବୈଶ୍ୟରୁ ଶୁଦ୍ର ହୁଅନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପୂଜା
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ, ବାମ ମାର୍ଗରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ପୂଜାରୀ ହୋଇଥାନ୍ତି, ପୂଜାରୀ ଦେବତାମାନଙ୍କ
ଚିତ୍ର ଆଗରେ ନମନ କରିଥା’ନ୍ତି, ଏହି ସମୟରେ କେହି ଜଣେ ବି ପୂଜ୍ୟ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବଦା ପୂଜ୍ୟ, ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦେବୀ ଦେବତାମାନେ ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି
। ଏହି ସମୟରେ ତ ସବୁ ପୂଜାରୀ ଅଟନ୍ତି, ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଶିବଙ୍କର ପୂଜା ହୋଇଥାଏ, ତାହା ହେଲା
ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ପୂଜା । ସେହି ପୂଜା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟେ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ ପରେ ଦେବତାଙ୍କର ପୂଜା କରିବା
ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି, ପୁଣି ତଳକୁ ଖସି ଜଳକୁ, ମନୁଷ୍ୟକୁ, ପକ୍ଷୀ ଆଦିଙ୍କୁ ପୂଜା କରିବାରେ
ଲାଗିଯାଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ଅନେକଙ୍କର ପୂଜା ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ଆଜିକାଲି ଧର୍ମ ସମ୍ମିଳନୀ
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହେଉଛି । କେବେ ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀଙ୍କର, କେବେ ଜୈନ୍ୟମାନଙ୍କର, କେବେ ଆର୍ଯ୍ୟ
ସମାଜ ପନ୍ଥୀଙ୍କର ସମ୍ମିଳନୀ ହେଉଛି । ଅନେକଙ୍କୁ ଡକାଇଥାନ୍ତି କାହିଁକି ନା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର
ଧର୍ମକୁ ଉଚ୍ଚ ବୋଲି ମାନିଥାନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମରେ କିଛି ନା କିଛି ବିଶେଷ ଗୁଣ ରହିଥିବା
କାରଣରୁ ସେମାନେ ନିଜକୁ ବଡ ଭାବିଥାନ୍ତି । ଜୈନମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର
ଥାନ୍ତି । ୫-୭ ପ୍ରକାରର ଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପୁଣି କିଏ ଉଲଗ୍ନ ଥାଆନ୍ତି । ଉଲଗ୍ନର
ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ଭଗବାନୁବାଚ — ଉଲଗ୍ନ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଶରୀରୀ ଆସିଥିଲୁ, ପୁଣି
ଅଶରୀର ହୋଇ ଚାଲିଯିବ । ସେମାନେ ପୁଣି ବସ୍ତ୍ର ଓହ୍ଲାଇ ଉଲଗ୍ନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚର
ଅର୍ଥକୁ କେହି ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ଏହି ଶରୀର ଧାରଣ କରି
ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛ, ପୁଣି ଘରକୁ ଫେରିଯିବ, ଏହି କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝିପାରୁଛ ।
ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି, ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛି । ନୂଆ-ନୂଆ
ଧର୍ମର ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି, ଏଣୁ ଏହାକୁ ଭେରାଇଟ୍ ନାଟକ କୁହାଯାଇଛି । ଏହା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର
ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ଇସ୍ଲାମୀ ମାନଙ୍କ ରଙ୍ଗ ଦେଖ କେତେ କଳା ଅଟେ । ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶାଖା
ବାହାରୁଛି । ମହମ୍ମଦ ତ ପରେ ଆସିଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ହେଲା ଇସ୍ଲାମୀ । ମୁସଲମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ
। ଆଫ୍ରିକାରେ କେତେ ସାହୁକାର ଅଛନ୍ତି; ସୁନା-ହୀରାର ଖଣି ଅଛି । ମୁସଲମାନମାନେ ଯେଉଁଠାରେ ବହୁତ
ଧନ ଦେଖନ୍ତି, ଆକ୍ରମଣ କରି ଧନଶାଳୀ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଧନଶାଳୀ
ହୋଇଛନ୍ତି । ଭାରତରେ ମଧ୍ୟ ଧନ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ଗୁପ୍ତ । ସୁନା ଆଦି କେତେ ରଖିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଦିଗମ୍ବର ଜୈନ ସଭାର ସଦସ୍ୟମାନେ ସମ୍ମିଳନୀ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ବଡ
ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଏତେ ସବୁ ଧର୍ମ ବଢି ବଢି ଚାଲିଛି, କେବେ ବିନାଶ ହେବ, କିଛି ବି ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ସବୁ ଧର୍ମଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ତୁମର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଧର୍ମ ଅଟେ, ଯାହା ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣା
ନାହିଁ । କଳିଯୁଗରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ହେଲେ ଔରସଜାତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ।
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ସେମାନେ ତ ସବୁ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଅଟନ୍ତି । ଯଦି
ସେମାନେ ନିଜକୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କହୁଛନ୍ତି ତାହାହେଲେ ଭାଈ ଭଉଣୀ ହେଲେ, ପୁଣି ବିବାହ ଆଦି
କିପରି କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏଥିରୁ ସିଦ୍ଧ ହେଉଛି ଯେ ସେହି ବ୍ରାହ୍ମଣ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ
ନୁହଁନ୍ତି, କେବଳ ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁହାଯିବ, କାରଣ ସେମାନେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିଖରରେ ଅଛନ୍ତି ନା । ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ହେଲେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା, ସ୍ୱୟଂ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ଏହା କାହାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ପୁଣି କାଲି
ଶୁଦ୍ର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ସଂସ୍କାର ବଦଳାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ ଲାଗିଥାଏ । ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ଆତ୍ମିକ
ପିଲାମାନେ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବେ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରେ ହିଁ ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇଥାଏ । ବାବା
କହିଥାନ୍ତି ହାତରେ କାମ କରି ହୃଦୟରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ଯେପରି
ପ୍ରେମିକା-ପ୍ରେମିକ ହୋଇଥାନ୍ତି ଯିଏ ଜଣେ-ଜଣଙ୍କୁ ନ ଦେଖି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ତ
ପ୍ରେମିକ ଅଟନ୍ତି । ସବୁ ପିଲାମାନେ ପ୍ରେମିକା ଅଟନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି
। ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ କେବେ କାହା ନିକଟରେ ସମର୍ପିତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କଠାରୁ
ବଡ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ବାକି ହଁ, ସେ ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା କରିଥାନ୍ତି, ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ ଆରମ୍ଭ
କରି ସମସ୍ତେ ମୋର ପ୍ରେମିକା ଅଟନ୍ତି । ଡାକିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ -- ଆସ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କର, ପବିତ୍ର
କର । ତୁମେ ସବୁ କନ୍ୟା, ମୁଁ ହେଉଛି ବର । ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତେ ଆସୁରୀ ଜେଲ୍ରେ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଯାଇଛ,
ମୁଁ ଆସି ମୁକ୍ତ କରାଉଛି । ଏଠାରେ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । କୁଦୃଷ୍ଟି ଧୋକା ଦେଇଥାଏ, ପବିତ୍ର
ଦୃଷ୍ଟି ହେବାରେ ହିଁ ମେହେନତ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଦେବତାମାନଙ୍କର କେତେ ସୁନ୍ଦର ଚରିତ୍ର ଅଟେ,
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଭଳି ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନିଶ୍ଚିତ ଆବଶ୍ୟକ ନା ।
ସମ୍ମିଳନୀରେ ବିଷୟ ରଖାଯାଇଛି “ମାନବ ଜୀବନରେ ଧର୍ମର ଆବଶ୍ୟକତା’’ । ଡ୍ରାମାକୁ ନ ଜାଣିବା କାରଣରୁ
ସମସ୍ତେ ସଂଶୟରେ ପଡିଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଅଥବା ବୌଦ୍ଧ ଆଦିଙ୍କୁ ଏହା କ’ଣ ଜଣା ଅଛି ଯେ କ୍ରାଇଷ୍ଟ, ବୁଦ୍ଧ ଆଦି ପୁଣି କେବେ
ଆସିବେ! ତୁମେମାନେ ହିଁ ଶୀଘ୍ର ହିସାବ-କିତାବ ଶୁଣାଇ ପାରିବ । ତେଣୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ ଧର୍ମର
ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି ନା । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ କେଉଁ ଧର୍ମ ଥିଲା, ପୁଣି କେଉଁ ଧର୍ମ ଆସିଛି । ନିଜ
ଧର୍ମର ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କାରଣ ବାବାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ନାହାଁନ୍ତି
। ଯୋଗ ବିନା ଶକ୍ତି ଆସିନଥାଏ, ବଳ ଭରି ନଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସର୍ବଶକ୍ତିର ଅଧିକାରୀ କୁହାଯାଉଛି
। ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସର୍ବଶକ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହେଉଛ, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ । ତୁମର ରାଜ୍ୟକୁ କେହି
ଛଡାଇ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆଉ କୌଣସି ରାଜ୍ୟ ନଥାଏ । ଏବେ ତ କେତେ ଖଣ୍ଡ ରହିଛି ।
ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୁରୁଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଏହି ଚକ୍ର ଅଟେ । ବାକି ସୃଷ୍ଟି କେତେ ଲମ୍ବା,
ତାହା କ’ଣ ମାପି ପାରିବ । ପୃଥିବୀକୁ ମାପ କରିପାରିବ । ସାଗରର ମାପ ତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଆକାଶ
ଏବଂ ସାଗରର ଅନ୍ତ କେହି ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ ଧର୍ମର ଆବଶ୍ୟକତା
କାହିଁକି ରହିଛି! ସାରା ଚକ୍ର ଧର୍ମ ଉପରେ ହିଁ ତିଆରି ହୋଇଛି ଏହା ହେଉଛି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର
ବୃକ୍ଷ, ଏହି କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ହେଉଛି ଅନ୍ଧ ଆଗରେ ଆଇନା ।
ତୁମେ ଏବେ ବାହାର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବାହାରିଛ, ଧୀରେ ଧୀରେ ତୁମର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ତୁଫାନ
ଆସିଲେ ବହୁତ ପତ୍ର ଝଡି ପଡିଥାଏ ନା । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମରେ ମାୟାର ତୋଫାନ ଲାଗିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ
ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ତ ଉପରୁ ହିଁ ଆସିବାର ଅଛି, ଏଠାରେ ତୁମର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା ବହୁତ ବଡ ଚମତ୍କାର
ଅଟେ । ଯିଏ ପୁରୁଣା ଭକ୍ତ ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଭଗବାନ ଆସି ଫଳ ଦେଇଥାନ୍ତି, ନିଜ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ
। ଡାକିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଘରକୁ ନେଇଚାଲ । ଏହା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ବାବା
ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ତ ସୁଖକୁ ମାନନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ
ଚାହୁଁଛନ୍ତି ମୋକ୍ଷ ମିଳୁ । ମୋକ୍ଷକୁ ସମ୍ପତ୍ତି କୁହାଯାଏ ନାହଁ । ସ୍ୱୟଂ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ତେବେ ପୁଣି କାହାକୁ ମୋକ୍ଷର ତାଲିକାରେ କିପରି ରଖି ପାରିବେ । ତୁମେ
ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀଗଣ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ଧର୍ମକୁ ଜାଣିଛ । ତେଣୁ ତୁମର ଦୟା ଆସିବା
ଦରକାର । ଚକ୍ରର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ତୁମର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ ପୁଣି ନିଜ ସମୟ
ଅନୁସାରେ ଆସିବେ । ହୁସିଆର ହୋଇ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ତୁମେ ବୁଝାଇ ପାରିବ ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱ-ରଜୋ-ତମୋରେ ଆସିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ । ତୁମର
ଜ୍ଞାନ ହେଲା ସତ୍ୟ ଗୀତା ଯାହା ବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ନିରାକାରଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ଆତ୍ମା
ନିରାକାର ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କୁ ଡାକିଥାଏ । ସେଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିଥାଅ । ତୁମକୁ କ’ଣ
ପରମାତ୍ମା କୁହାଯିବ । ପରମାତ୍ମା ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି; ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ, ପୁଣି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ
ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଜଣେ ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ତା’ପରେ ହେଉଛନ୍ତି
ଦେବତାମାନେ । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନମ୍ବରୱାନ ହେଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ; କାରଣ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ
ପବିତ୍ର ଅଟେ । ତୁମେ ହେଲ ସଂଗମଯୁଗୀ । ତୁମର ଜୀବନ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ନୁହେଁ,
ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ଜୀବନ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ । ବାବା ତୁମକୁ ସନ୍ତାନ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରି ପୁଣି ତୁମ ପାଇଁ
କେତେ ମେହନତ (ପରିଶ୍ରମ) କରୁଛନ୍ତି, ଦେବତାମାନେ କ’ଣ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରିପାରିବେ । ସେମାନେ
ପାଠପଢାଇବା ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠଶାଳାକୁ ପଠାଇଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ କିନ୍ତୁ ବାବା ନିଜେ ବସି
ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କର କେତେ ସମ୍ମାନ ରହିବା
ଦରକାର । ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନଙ୍କର ସେବାର ବହୁତ ସଉକ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ଭଲ ହୁସିଆର ଅଟନ୍ତି; ତେଣୁ ସେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ସେବା କରିବ ପାଇଁ ଭୂଜା ତ
ଦରକାର ନା । ଯୁଦ୍ଧ ସ୍ଥଳକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଯାହାକୁ ଶିଖାଇଥାନ୍ତି ତାଙ୍କର ଚାକିରୀ ଆଦି ସବୁ ଛଡେଇ
ଦେଇଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତାଲିକା ଥାଏ । ପୁଣି ମିଲେଟ୍ରୀରେ କେହି ପ୍ରତ୍ୟାଖାନ କରିପାରିବେ
ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ଯୁଦ୍ଧ ସ୍ଥଳକୁ ଯାଇପାରିବି ନାହିଁ । ଜରୁରୀ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ମୁକିବିଲା ପାଇଁ
ଡ୍ରିଲ୍ ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟାଖାନ କଲେ କେସ୍ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ସେ କଥା ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ପୁଣି ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ ସେବା କରିନଥାନ୍ତି ତାଙ୍କର ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । ସେବା ନକରିଲେ
ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ ନିଜେ ହିଁ ନଷ୍ଟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯାହା ଫଳରେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ
ନଷ୍ଟ କରିଦିଅନ୍ତି । ଯଦି ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବେ, ଯୋଗ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବେ ତେବେ ଭଲ ପଦ ମିଳିବ । ନିଜ
ଉପରେ ଦୟା କରିବାକୁ ହେବ ନା । ନିଜ ଉପରେ ଦୟା କରିଲେ ହିଁ ଅନ୍ୟ ଉପରେ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ । ବାବା
ସବୁ ପ୍ରକାରର କଥା ବୁଝାଇଥାନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆର ନାଟକ କିପରି ଚାଲିଛି, ରାଜଧାନୀ କିପରି ସ୍ଥାପନ
ହେଉଛି । ଏହି କଥାକୁ ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ । ଏବେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ତ ମିଳୁଛି । ୫/୧୦ ମିନିଟ୍ରେ କ’ଣ
ବୁଝାଇବେ । ଘଣ୍ଟେ-ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ଦେଲେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେମାନେ ଡ୍ରାମାକୁ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଜାଣନ୍ତି
ନାହିଁ । ଭଲ ଭଲ ଜାଗାରେ ପଏଣ୍ଟସ୍ ସବୁ ଲେଖିଦେବା ଦରକାର । ପରନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ନିଜର କରିଛନ୍ତି,
ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ହୋଇ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ବି ଦେଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପୁଣି ନିଜର
ଅଭିନୟ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହା ବି ତାଙ୍କର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଭିନୟ ଅଟେ ନା ।
ଯଦି କେହି ଡ୍ରାମାର ରଚୟିତା, ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ପାର୍ଟଧାରୀକୁ ନ ଜାଣିଲେ ତ କ’ଣ କୁହାଯିବ
? ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏହି
ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନରେ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିବା ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ବହୁତ ବହୁତ ସମ୍ମାନ ରଖିବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢାରେ
ମେଧାବୀ ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ହୋଇ, ସେବାରେ ଲାଗିଯିବାକୁ ହେବ । ନିଜ ଉପରେ ନିଜେ ହିଁ ଦୟା କରିବାକୁ
ହେବ ।
(୨) ନିଜେ ନିଜକୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡିବ । ନିଜର ଚରିତ୍ରକୁ
ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସଂକଳ୍ପ ଏବଂ
ବାଣୀର ବିସ୍ତାରକୁ ସାରାଂଶ ରୂପରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୁଅ ।
ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପର
ବିସ୍ତାରକୁ ଏକତ୍ରିତ କରି ସାରାଂଶ ରୂପରେ ସ୍ଥିତ ହେବା ତଥା ମୁଖରୁ ବାହାରୁଥିବା ବ୍ୟର୍ଥ ବାଣୀର
ବିସ୍ତାରକୁ ଏକତ୍ରିତ କରି ସମର୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ସାରାଂଶ ସ୍ୱରୂପରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେବାକୁ ହିଁ
ଅନ୍ତମୁର୍ଖତା କୁହାଯାଏ । ଏହିଭଳି ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଇତସ୍ତତଃ
ହୋଇ ଘୁରି ବୁଲୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରକୃତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇ ପାରିବେ । ତୁମର ଏହି
ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଆତ୍ମିକ ଚମତ୍କାରୀ ଦେଖାଇଥାଏ । ଏହି ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ଅନ୍ତରର ଶବ୍ଦ ଏତେ ନିକଟରେ ଶୁଣାଯିବ ଯେପରି କେହି ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି କଥା କହୁଛି
।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସ୍ୱଭାବ,
ସଂସ୍କାର, ସମ୍ବନ୍ଧ, ସମ୍ପର୍କରେ ହାଲୁକା ରହିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଫରିସ୍ତା ହେବା ।