23.09.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମର ଏହି ଚିନ୍ତା ରହିବା
ଦରକାର ଯେ ଆମେ କିପରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖଧାମର ରାସ୍ତା ବତାଇବୁ, ସମସ୍ତେ ଜାଣିବା ଦରକାର ଯେ ଏହା
ହିଁ ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ସଂଗମଯୁଗ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେମାନେ
ପରସ୍ପରକୁ କେଉଁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଉଛ ? ମନୁଷ୍ୟ କେବେ ଅଭିନନ୍ଦନ ଦିଅନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ଲୋକମାନେ ସେତେବେଳେ ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କେହି ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ବା ବିଜୟୀ ହୁଅନ୍ତି
ବା ବିବାହ କରନ୍ତି ବା କୌଣସି ବଡ ଦିନ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ତାହା ପ୍ରକୃତ ଅଭିନନ୍ଦନ ନୁହେଁ ।
ତୁମେମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ବାବାଙ୍କର ହେବାର ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେଉଛ । ତୁମେ କହୁଛ ଯେ ଆମେ କେତେ ଭାଗ୍ୟବାନ
। ଆମେ ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ତୁମକୁ ଭିତରେ ଭିତରେ ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ମିଳୁଛି
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବେହଦର ବାବା ବସି
ବେହଦର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁଛି ଯେ, ବେହଦର ବାବା କିଏ ? ଏକଥା
ଜାଣିଛ ଯେ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପିତା ଜଣେ, ଯାହାଙ୍କୁ ପରମପିତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଲୌକିକ
ପିତାଙ୍କୁ ପରମପିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପରମପିତା ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ
ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କୁ
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ବାବା କିପରି ଦୁଃଖ ଦୂର କରି ପୁଣି ଆମକୁ ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର
ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯିବେ । ସମସ୍ତେ ତ ସୁଖର ଦୁନିଆକୁ ଯିବେ ନାହିଁ । କିଛି ସୁଖ, କିଛି ଶାନ୍ତିର
ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯିବେ । କେହି ସତ୍ୟଯୁଗ, କେହି ତ୍ରେତା କିମ୍ବା ଦ୍ୱାପରରେ ଅଭିନୟ କରିବେ । ତୁମେ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବ ବାକି ସବୁ ମୁକ୍ତିଧାମରେ ରହିଯିବେ । ତାକୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଘର ବୋଲି କୁହାଯାଏ ।
ମୁସଲମାନ ଲୋକେ ନମାଜ ପଢିବା ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ବନ୍ଦନା କରିଥାନ୍ତି । କ’ଣ ପାଇଁ
? କ’ଣ ସ୍ୱର୍ଗ ପାଇଁ ନାଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ପାଇଁ । ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ଘରକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଶରୀର ନଥାଏ । ଏକଥା ଜାଣିଛ
ଯେ ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ପାଖକୁ ଶରୀର ସହିତ ନୁହେଁ କେବଳ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଯିବା । ତାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ
ନଜାଣି କେବଳ ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତ କେହି ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବେ ନାହିଁ । ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି
ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ରାୟ ଦେବା ଯେ ବାବା ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେଉଛନ୍ତି । ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି, ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି କେବେ ଥିଲା — ଏକଥା
ତାଙ୍କୁ କିପରି ବୁଝାଇବୁ । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନେ ଏହି ଚିନ୍ତନ
କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି,
ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଅଭିନୟର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ରଚୟିତା ପିତା ଏବଂ ରଚନାର ପରିଚୟ କିପରି ଦେବୁ ? ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି
ମନେ ପକାଇଲେ ଖୁଦାଙ୍କ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଅଥବା ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଯାଇନଥା’ନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ତ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ରହିବ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହିବେ, ଏଥିରେ କୌଣସି ବିରକ୍ତ
ହେବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଶାନ୍ତି ମାଗୁଛନ୍ତି, ଏହା ଆଲ୍ଲା ଅଥବା ଗଡ୍ ଫାଦରଙ୍କ ପାଖରେ
ମିଳୁଛି । ସବୁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତିଧାମରୁ ଆସୁଛନ୍ତି, ନାଟକ ପୂରା ହେଲେ ପୁଣି ସେଠାକୁ ଯିବେ । ବାବା
ଆସୁଛନ୍ତି ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ।
ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି, ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଉଛୁ ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବୁ । ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅର୍ଥାତ୍ ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ । ଯେତେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ନ ହୋଇଛି, ସେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉତ୍ତମପୁରୁଷ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରକୁ ଜାଣ ତା’ସହିତ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କର ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ବିଗିଡିଯାଇଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଉତ୍ତମ ଚରିତ୍ର ହେବ
। ଭାରତବାସୀଙ୍କ ଚରିତ୍ର ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ । ଉଚ୍ଚ ଚରିତ୍ରବାନଙ୍କ ପାଖରେ ନୀଚ ଚରିତ୍ରର ଲୋକେ
ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଚରିତ୍ରକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ,
ଏବେ କିପରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବୁ ? କେଉଁ ସହଜ ଉପାୟ ରଚନା କରିବୁ ? ଯାହାଦ୍ୱାରା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଖୋଲିବ । ବାବାଙ୍କ ଆତ୍ମାରେ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ମନୁଷ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ମୋ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଏହା ଦେହ-ଅଭିମାନ, ଏଥିରେ ତ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ
ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ତ ବାବା ହିଁ ଆସି ଦେବେ । ଯୁକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଲୋକେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ ଭାବୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଜାଣି ହିଁ
ନାହାଁନ୍ତି, ଋଷି-ମୁନି ଆଦି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଜାଣି ନାହୁଁ । ଭାବୁଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ନିରାକାର ଭଗବାନ ହିଁ ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେ କିପରି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି,
ତାଙ୍କର ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ କ’ଣ ? କହିଦେଉଛନ୍ତି ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି । ଏତିକି ବି
ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ ଯେ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ବସ୍ତୁ କିପରି ହୋଇପାରିବ, ଏହା ତ ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ । ଯଦି
କହୁଛନ୍ତି ପଥର-ଗୋଡି, କଚ୍ଛ-ମଚ୍ଛ ସବୁଠାରେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି ତେବେ ତାହା ନାମ-ରୂପ ହୋଇଯାଉଛି ।
କେତେବେଳେ କ’ଣ, ପୁଣି କେତେବେଳେ ଆଉ କ’ଣ ସବୁ କହୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କର ଦିନ-ରାତି ବହୁତ
ଚିନ୍ତନ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ବୁଝାଇବୁ । ଏହା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା
ହେବାର ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ,
ମନୁଷ୍ୟକୁ ନମସ୍କାର କରନ୍ତି ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭଗବାନ ଅଥବା ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ନମସ୍କାର
କରିଥାନ୍ତି । ମୁସଲମାନ ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣକରି ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ସେମାନେ ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ତ ପାରିବେ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ପାଖରେ
କିପରି ପହଞ୍ଚିବୁ ? ପୁଣି ଆଲ୍ଲା କିପରି ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ କଥା କିପରି
ବୁଝାଇବୁ, ଏଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ପଡିବ, ବାବା ତ ବିଚାର ସାଗର
ମନ୍ଥନ କରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର ଉପାୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି
। ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ କଳିଯୁଗରେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ କୌଣସି ସମୟରେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଥିବେ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ପବିତ୍ର ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ପବିତ୍ରତା ଏବଂ ଅପବିତ୍ରତା । ଅଳଙ୍କାରରେ ଖାଦ
ମିଶାଯାଇଥାଏ ନା । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା ପୁଣି ସେଥିରେ ଖାଦ
ମିଶିଯାଉଛି । ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲେ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି, ବାବା ହିଁ ଆସି ତମୋପ୍ରଧାନ
ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ, ସୁଖଧାମ କରାଉଛନ୍ତି । ସୁଖଧାମରେ କେବଳ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ରହିବେ । ବାକି
ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବେ । ଶାନ୍ତିଧାମରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ଏଠାକୁ ଆସି ଧିରେ ଧିରେ
ଅପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ଅବସ୍ଥା ଦେଇ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତାଙ୍କୁ କିପରି କହିବା ଯେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବ । ଦେହର ସବୁ
ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଛାଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ । ଭଗବାନୁବାଚ ତ ରହିଛି ନା । ମୋତେ ସ୍ମରଣ କଲେ ୫ଟି
ଯାକ ଭୂତ ବାହାରିଯିବେ । ତୁମର ଦିନ-ରାତି ଏହି ଚିନ୍ତା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କର ଚିନ୍ତା
ହେବାରୁ ଖିଆଲ ଆସିଲା ଯେ ମୁଁ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଯିବି ଓ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖୀ କରିବି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏକମାତ୍ର ବାବା କ’ଣ କରିବେ । ତେଣୁ ଏସବୁ କଥାରେ
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କର । କ’ଣ ଉପାୟ କଲେ ମନୁଷ୍ୟ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏହା ହିଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ । ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହୋଇପାରିବେ । ପ୍ରଥମେ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି
ପୁଣି ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତ ତଳକୁ ଖସିବେ ନାହିଁ । ଆସିବା କ୍ଷଣି ତମୋପ୍ରଧାନ ହେବେ ନାହିଁ
। ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ହେଉଛି । ପିଲାମାନେ ଏତେ
ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି, ତଥାପି ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ କ’ଣ ଉପାୟ କରିବୁ ।
ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଉପାୟ ତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ନା । ସେଥିପାଇଁ ସମୟ ମଧ୍ୟ ମିଳିଛି । ତୁରନ୍ତ କେହି ତ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଚନ୍ଦ୍ରମା ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଶେଷରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ହୋଇଥାଏ । ଆମେ ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛୁ, ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ତାହା ଜଡ
ଏହା ଚୈତନ୍ୟ । ତେଣୁ ଆମେ କିପରି ବୁଝାଇବୁ । ମୁସଲମାନଙ୍କର ମୌଲବୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ
ହେବ ଯେ ତୁମେ ଏହି ନମାଜ କାହିଁକି ପଢୁଛ, କାହା ସ୍ମୃତିରେ ପଢୁଛ । ଏ ବିଷୟରେ ବିଚାର ସାଗର
ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ହେବ । ବଡ ଦିନରେ ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ ମଧ୍ୟ ମସ୍ଜିଦ୍କୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ବଡମାନଙ୍କ
ସହିତ ମିଶିଥାନ୍ତି । ସବୁ ମସ୍ଜିଦ୍ ମଧ୍ୟରେ ପୁଣି ଏକ ବଡ ମସ୍ଜିଦ୍ ରହିଥାଏ — ସେଠାକୁ ଇଦ୍
ମୁବାରକ ଦେବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବା ତାକୁ
ଅଭିନନ୍ଦନ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ଆମେ ଖୁସି ଖବର ଶୁଣାଉଛୁ । କେହି ବିଜୟୀ ହେଲେ ଅଭିନନ୍ଦନ
ଜଣାଯାଇଥାଏ । ବିବାହ କଲେ ମଧ୍ୟ ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଭଗବାନ କରନ୍ତୁ ସର୍ବଦା ଖୁସୀରେ ରୁହ
। ଏବେ ତୁମକୁ ତ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆମେ ପରସ୍ପରକୁ କିପରି ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ
ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ତୁମକୁ ତ ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳିପାରିବ
। ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ଅଭିନନ୍ଦଦନ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ୨୧ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପଦମ୍ପତି
ହେଉଛ । ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ କିପରି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବେ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ କିପରି ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେବୁ,
ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ କିନ୍ତୁ ଲୋକମାନେ ତୁମକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଜାଣି ହିଁ
ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇଲେ ନିଜେ ଅଭିନନ୍ଦନ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ହେବେ । ତୁମେ ତ ଗୁପ୍ତ
ଅଟ ନା । ପରସ୍ପରକୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇପାରିବ, ଆମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛୁ । ସେଥିପାଇଁ ଅଭିନନ୍ଦନ
ଦିଆଯାଉଛି । ତୁମେ କେତେ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟ, ଲଟେରୀ ମିଳିଲେ ଅଥବା ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେଲେ ଅଭିନନ୍ଦନ
ଜଣାନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମନେ-ମନେ
ଖୁସି ହେଉଛ, ନିଜକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଛ, ଆମକୁ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ସମ୍ପତ୍ତି
ନେଉଛୁ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ଦୁର୍ଗତିରେ ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କର ଏବେ ସଦ୍ଗତି ହେଉଛି ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକ ପ୍ରକାରର ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳୁଛି । ପଛରେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବେ, ଯିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ହେବେ ତାଙ୍କୁ ପତିତପାବନ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବେ । ତୁମେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୂଳରେ ମହାରାଜା-ମହାରାଣୀ
ହେଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ବିଜୟ ମାଳାର ଦାନା ହେବେ ନୀଚ କୂଳ ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବେ । ଯିଏ
ପାସ୍ ହେବେ ତାଙ୍କୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳିବ, ତାଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା ହେବ । ଯେଉଁମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ପାଇଥା’ନ୍ତି ସେହି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳୁଛି । ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତାଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା
ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ କାହିଁକି ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ଏହି
ଚିନ୍ତା ରହୁଛି ଯେ କିପରି ବୁଝାଇବୁ ? ଆମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ପବିତ୍ର କରାଇବୁ
? ଦୁନିଆ ତ ବହୁତ ବଡ ଅଟେ ନା । କ’ଣ କଲେ ଘରେ ଘରେ ଯାଇ ସନ୍ଦେଶ ପହଞ୍ଚିବ । ସନ୍ଦେଶ ପତ୍ର
ବାଣ୍ଟିଲେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତ ମିଳୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଜଣ-ଜଣଙ୍କ ହାତରେ ସନ୍ଦେଶ ଦେବା ଦରକାର
କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ କିପରି ପହଞ୍ଚିବୁ ।
କହିଦେଉଛନ୍ତି ସବୁ ରାସ୍ତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଭକ୍ତି, ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର କରି ଆସିଛ କିନ୍ତୁ କେଉଁଠି ରାସ୍ତା ମିଳିଛି ? କହୁଛନ୍ତି
ଏସବୁ ଅନାଦି ଚାଲି ଆସୁଛି, କିନ୍ତୁ କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ? ଅନାଦିର ଅର୍ଥ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ପ୍ରାରବ୍ଧ ୨୧ ଜନ୍ମ,
ତାହା ହେଲା ସୁଖ, ପୁଣି ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ହିସାବ ବୁଝାଯାଉଛି — କିଏ ବହୁତ ଭକ୍ତି
କରିଛନ୍ତି! ଏହି ସବୁ ରେଜା କଥା ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ତ ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । କ’ଣ କରିବୁ, କୌଣସି ଖବର
କାଗଜରେ ପ୍ରକାଶ କରିବୁ, ସମୟ ତ ଲାଗିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏତେ ଜଲ୍ଦି ସନ୍ଦେଶ ତ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ
। ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାରେ ଲାଗିଗଲେ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିଯିବେ । ଏହା ତ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।
ଏବେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏବେ ଆମର ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କୁ କିପରି
ବାହାର କରିବୁ ? କିପରି ଜଣାପଡିବ ଯେ, କିଏ-କିଏ ଅନ୍ୟଧର୍ମକୁ ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି ? ହିନ୍ଦୁ
ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ଅସଲରେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଅଟନ୍ତି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ପକ୍କା
ହିନ୍ଦୁ ହୋଇଥିଲେ ତ ନିଜର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମକୁ ମାନିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସମସ୍ତେ
ପତିତ ଅଟନ୍ତି । ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ — ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ନିରାକାରଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ଯେ ଆସି
ଆମକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଚାଲ । ଏମାନେ ଏତେ ବଡ ରାଜ୍ୟ କିପରି ନେଇଛନ୍ତି ? ଭାରତରେ
ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ରାଜତ୍ୱ ହିଁ ନାହିଁ, ଯାହା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ରାଜ୍ୟ ନେଇଥିବେ । ସେ
କୌଣସି ଲଢେଇ କରି ରାଜତ୍ୱ ପାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କିପରି କରାଯାଉଛି, କାହାକୁ ହେଲେ
ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜାଣୁଛ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ବତାଇବୁ ଯାହା ଫଳରେ
ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପାଇବେ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇଲାବାଲା ଦରକାର ନା । ଯିଏ ନିଜକୁ ଜାଣି
ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ । କୁହ, ତୁମେ ଇଦ ମୁବାରକ କାହାକୁ କହୁଛ! ତୁମେ ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛ,
ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ? ଯାହା ପାଇଁ ତୁମେ ଏତେ ଖୁସି ରହୁଛ । ଏହା ତ ତୁମେ ଅନେକ ବର୍ଷରୁ
କରିଆସୁଛ କିନ୍ତୁ କେବେ ଖୁଦାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବ ନା ନାହିଁ ? ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଯିବେ । ବାସ୍ତବରେ ଆମେ
ଯାହା ପଢୁଛୁ କରୁଛୁ, କ’ଣ କରିବା ପାଇଁ । ଆଲ୍ଲା ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । କୁହ
ଆଲ୍ଲାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟ । ଆତ୍ମା ଚାହୁଁଛି — ଆମେ ଆଲ୍ଲାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ
ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ଥିଲା, ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ତ
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ପୁଣି କିପରି ପବିତ୍ର ହେବେ ଯେ
ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଘରକୁ ଯିବେ । ସେଠାରେ ତ ବିକାରୀ ଆତ୍ମା ରହିବେ ନାହିଁ । ନିର୍ବିକାରୀ ହେବା ଦରକାର ।
ଆତ୍ମା ତୁରନ୍ତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ସବୁ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରାଯାଉଛି ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲୁଥିବାରୁ ସେଥିପାଇଁ ତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନା । ଉପାୟ
ବାହାର କରିବା ଦରକାର, କାହାକୁ କିପରି ବୁଝାଇବୁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଯେପରି
ବାବାଙ୍କର ବିଚାର ଆସିଲା ଯେ ମୁଁ ଯାଇ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି, ସୁଖୀ କରିବି, ସେହିପରି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ, ଘରେ-ଘରେ ସନ୍ଦେଶ ପହଞ୍ଚାଇବାର ଉପାୟ ବାହାର
କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବିଜୟମାଳାର ଦାନା ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାକୁ ହେବ । ପୂଜ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ନମ୍ରତା ଏବଂ
ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ସନ୍ତୁଳନ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରୁଥିବା ବିଶେଷ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଯେଉଁଠାରେ ସବୁ କଥାରେ
ସନ୍ତୁଳନ ଥାଏ ସେଠାରେ ଚମତ୍କାରୀ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ନମ୍ରତା ଏବଂ
ସତ୍ୟତାର ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ସନ୍ତୁଳନ ରକ୍ଷା କରି କାହାକୁ ବି ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବ ସେତେବେଳେ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଚମତ୍କାରୀ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମମାନଙ୍କର ବାଣୀ ବହୁତ ସ୍ପଷ୍ଟ ହେବା ଦରକାର, ସେଥିରେ ସ୍ନେହ
ମଧ୍ୟ ରହୁ, ତା’ ସହିତ ନମ୍ରତା, ମଧୁରତା ଏବଂ ସତ୍ୟତା ମଧ୍ୟ ରହିଥାଉ, ତେବେ ଯାଇ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା
ହୋଇପାରିବ । କଥା କହିବା ସମୟରେ ମଝିରେ-ମଝିରେ ଲଗନରେ ମଗନ ରହିବାର ଅନୁଭବ କରାଅ । ଏହିଭଳି
ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ବିଶେଷ ସେବାଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଆବଶ୍ୟକ
ସମୟରେ କୌଣସି ବି ସାଧନ ନଥାଏ ତେବେ ବି ସାଧନାରେ ବିଘ୍ନ ନ ପଡୁ ।