28.09.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ସାରା ଦୁନିଆର
ପ୍ରକୃତ ମିତ୍ର ଅଟ, ତୁମର କାହା ସହିତ ଶତ୍ରୁତା ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ଆତ୍ମିକ
ସେନା ଅଟ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର କେଉଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଛି, ଯାହାକୁ ପାଳନ କରିବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଛି ଯେ ସର୍ବଦା ବ୍ୟାଜ୍ ଲଗାଇ ରଖ । କେହି ଯଦି ପଚାରୁଛନ୍ତି ଏହା କ’ଣ ?
ତୁମେ କିଏ ? ତେବେ କୁହ, ଆମେ ହେଉଛୁ ସାରା ଦୁନିଆର କାମ ଅଗ୍ନିକୁ ଲିଭାଉଥିବା ଅଗ୍ନିଶମ ସଂଗଠନ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସାରା ଦୁନିଆରେ କାମର ଅଗ୍ନି ଲାଗି ରହିଛି, ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦେଉଛୁ
ଏବେ ପବିତ୍ର ହୁଅ, ଦୈବୀ ଗୁଣ ଧାରଣ କର ତେବେ ତୁମର ଜୀବନରୂପୀ ନଉକା ପାରି ହୋଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ସହଜ ଭାବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଛନ୍ତି । କାହାକୁ-କାହାକୁ କଷ୍ଟ ଲାଗୁଛି
। ବହୁତ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି — ଆମେ ଟାଇଟ୍ ଅଥବା ସିଧା ହୋଇ ବସିଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହିପରି
କୌଣସି କଥା ନାହିଁ, ଯେପରି ମଧ୍ୟ ବସ । ବାବାଙ୍କୁ କେବଳ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ
ମୁସ୍କିଲ୍ର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ହଠଯୋଗୀମାନେ ଏହିପରି ସିଧା ହୋଇ ବସିଥା’ନ୍ତି । ଗୋଡ ଉପରେ ଗୋଡ
ରଖିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆରାମରେ ବସ । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରକୁ ମନେ
ପକାଅ । ଏହା ହିଁ ସହଜ ଯୋଗ ଅଟେ । ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ । ଦେଖ ଯେପରି ଏହି
ଛୋଟ ପିଲା ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ବସିଛି, ଏହାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମାତା ପିତା ହିଁ ମନେ ରହିଥିବେ । ତୁମେ
ମଧ୍ୟ ପିଲା ଅଟ ନା । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇା ତ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ଆମେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ,
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ ଭଲେ ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ
ରୁହ । କେବଳ ଅନ୍ୟର ସ୍ମୃତି ବୁଦ୍ଧିରୁ ବାହାର କରିଦିଅ । କେହି ହନୁମାନଙ୍କୁ, କେହି ପୁଣି କାହାକୁ,
ସାଧୁ ଆଦିଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଏସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି ନା । ପୂଜା ନିମନ୍ତେ ପୂଜାରୀକୁ ମନ୍ଦିରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ଏଥିରେ କେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ
ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । କେହି ମିଳିଲେ କୁହ ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏକ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଅ । ଶିବବାବା ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ ସେ ସାକାରରେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ୟାଦ କର ।
ମୁଁ ହେଉଛି ପତିତ ପାବନ । ଏହା ତ ଠିକ୍ ଅକ୍ଷର ଅଟେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ୟାଦ କର । ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ପତିତ ଅଟ । ଏହା ପତିତ ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ ନା । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କୌଣସି
ବି ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଭଲ କଥା ଅଟେ ନା । କୌଣସି ଗୁରୁ ଆଦିଙ୍କର ମହିମା
କରୁନାହାନ୍ତି । ବାବା କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ । ଏହା ହେଉଛି
ଯୋଗବଳ ଅଥବା ଯୋଗଅଗ୍ନି । ବେହଦର ବାବା ତ ସତ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ନା — ଗୀତାର ଭଗବାନ ନିରାକାର ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । ଭଗବାନ କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ
ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବ । ନଚେତ୍ କମ୍ ପଦ ହୋଇଯିବ । ଆମେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର
ସନ୍ଦେଶ ଦେଉଛୁ । ମୁଁ ହେଉଛି ସନ୍ଦେଶୀ । ଏକଥା ବୁଝାଇବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ମାତା,
ଅହଲ୍ୟା, କୁବ୍ଜାମାନେ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବେ । ଏଠାରେ ଅଥବା ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହନ୍ତୁ, ଏପରି
ନୁହେଁ ଯେ ଏଠାରେ ରହି ଅଧିକ ମନେ ପକାଇ ପାରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବାହାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ମନେ
ପକାଇ ପାରିବେ । ବହୁତ ସେବା କରିପାରିବ । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ସତେଜ ହୋଇ ଫେରୁ ଥିବାରୁ ଭିତରେ କେତେ
ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଛି ଛି ବିକାରୀ ଦୁନିଆରେ ତ ବାକି ଅଳ୍ପଦିନ ରହିଛି । ପୁଣି
କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଚାଲିଯିବା । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ସୁଖଧାମ ବୋଲି କହିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ
ପିଲାମାନେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ଯେହେତୁ ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ । ତୁମକୁ ହିଁ
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରିଥିଲେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ବାବା ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଆପଣଙ୍କ
ସହିତ ମିଶିଥିଲୁ ଏବଂ ପୁଣି ମିଶିଛୁ । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ଏବେ ଏହି ଦୁଃଖଧାମରେ ତ ରହିବାର ନାହିଁ । ତୁମେ ସୁଖଧାମ ଯିବା ପାଇଁ ହିଁ ପାଠ
ପଢ଼ୁଛ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହିସାବ ନିକାସ ଚୁକ୍ତ କରି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ
କରିବାକୁ ହିଁ ଆସୁଛି । ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ମୁକ୍ତିଧାମ ଚାଲିଯିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ
ହେଉଛି କାଳର କାଳ ମହାକାଳ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶରୀରରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯିବି । ସମସ୍ତେ
କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆମେ ଜଲ୍ଦି ଯିବୁ । ଏଠାରେ ତ ରହିବାର ନାହିଁ । ଏହା ତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା
ଶରୀର ଅଟେ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇଯିବି । କାହାକୁ ହେଲେ ଛାଡିବି ନାହିଁ ।
ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛ — ହେ ପତିତ ପାବନ ଆସ । ମନେ ପକାଇଲେ ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁନାହାନ୍ତି
। ପତିତ ପାବନଙ୍କର କେତେ ଧୁନ୍ ଲଗାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ରଘୁପତି ରାଘବ ରାଜା ରାମ । ଏବେ
ଶିବବାବା ତ ରାଜା ହେଉନାହାନ୍ତି ଅଥବା ରାଜତ୍ତ୍ୱ କରୁନାହାନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ରାଜା ରାମ କହିବା ଭୁଲ୍
ହୋଇଗଲା । ମାଳା ଗଡାଇବା ସମୟରେ ରାମ-ରାମ କହିଥା’ନ୍ତି । ଏହା ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି
। ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଶିବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବହୁତ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ୟାମ
ସୁନ୍ଦର, ବୈକୁଣ୍ଠନାଥ, ଲହୁଣୀ ଚୋର ଆଦି ବହୁତ ନାମ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ
ଲହୁଣୀଚୋର ବୋଲି କହିବ ? ବିଲ୍କୁଲ୍ ନୁହେଁ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଭଗବାନ ଏକ ନିରାକାର, କୌଣସି ବି
ଦେହଧାରୀକୁ ଭଗବାନ କହିପାରିବ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ ନାହିଁ
ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ କିପରି ଭଗବାନ କହିପାରିବେ । ବୈଜୟନ୍ତୀ ମାଳା କେବଳ ୧୦୮ଙ୍କର ଗାୟନ କରାଯାଏ
। ଶିବବାବା ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ସେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିବେ । ତାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତ,
ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିର ସଙ୍ଗମଯୁଗ । ଏହା ହେଉଛି କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପୁଣି ଯୁଗେ-ଯୁଗେ
କହିଦେଇଛନ୍ତି, ଅବତାର ନାମ ମଧ୍ୟ ଭୁଲି ତାଙ୍କୁ ମାଟି-ଗୋଡି ଭିତରେ, କୋଣ-କୋଣରେ କହିଦେଇଛନ୍ତି ।
ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ଯେଉଁ କଥା ଅତୀତ ହୋଇଯାଏ ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ ଡ଼୍ରାମା । କାହା ସହ ଝଗଡ଼ା
ଆଦି ହେଲା ତାହା ପାସ୍ ହୋଇଗଲା, ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ । କେହି କିଛି କହିଦେଲେ ତୁମେ
ତାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଅ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି କହିଥିଲେ । ମନେ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ବିରକ୍ତ
ହୋଇଥାନ୍ତି । ସେକଥା ପୁଣି କେବେ ହେଲେ ମଧ୍ୟ କୁହ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ସେବା ତ କରିବାକୁ ହେବ ନା ।
ସେବାରେ କୌଣସି ବିଘ୍ନ ପଡ଼ିବା ଅନୁଚିତ । ସେବାରେ ଦୁର୍ବଳତା ଦେଖାଇବା ଅନୁଚିତ । ଶିବବାବାଙ୍କର
ସେବା ଅଟେ ନା । ଏଥିରେ କେବେ ହେଲେ ମନା କର ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ନିଜର ପଦ ହିଁ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରିଦେବ ।
ବାବାଙ୍କର ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଛ ତେଣୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସାହାଯ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କର ସେବାରେ
ଟିକିଏ ହେଲେ ଧୋକା ଦେବା ଅନୁଚିତ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହିଁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମିୟ୍ୟୁଜିୟମ୍ର ନାମ ଏହିପରି ରଖ ଯାହା ଫଳରେ ମନୁଷ୍ୟ ଦେଖି ଭିତରକୁ ଆସି ବୁଝିବେ କାହିଁକିନା ଏହା
ନୂଆ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ ନା । ନୂଆ ଜିନିଷ ଦେଖି ମନୁଷ୍ୟ ଭିତରକୁ ଆସିଥାନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ବିଦେଶରୁ
ଆସୁଛନ୍ତି, ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ ଶିଖିବା ପାଇଁ । ପ୍ରାଚୀନ ଅର୍ଥାତ୍ ପୁରୁଣାରୁ ପୁରୁଣା, ଏହାକୁ
ତ ଭଗବାନ ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ହେଲାଣି । ସତ୍ୟ-ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଯୋଗ କରିବେ
ନାହିଁ, ଯିଏ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ସେ ତ ଚାଲିଯିବେ ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ।
ପ୍ରାଚୀନ ଅର୍ଥାତ୍ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭଗବାନ ଶିଖାଇଥିଲେ । ସେହି ଭଗବାନ ପୁଣି ସଂଗମରେ ଆସି
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ, ଯାହା ଫଳରେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ
ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ପାଣି ମଧ୍ୟ କେତେ କ୍ଷତି କରୁଛି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଉପଦ୍ରବ ହେଉଛି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଉପଦ୍ରବର କୌଣସି କଥା ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ପ୍ରକୃତି ଦାସୀ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ
ପ୍ରକୃତି ଶତ୍ରୁ ହୋଇ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା
ହିଁ ନଥିଲା । ସେତେବେଳ ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା । ଏବେ ପୁଣି ଥରେ ତାହା ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବାବା ପ୍ରାଚୀନ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଶିଖାଇବେ, ଯାହାର ଅଭିନୟ ଥିବ ସେ କରିବେ ।
ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି,
ସ୍ଥାପନା କରି ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛି । ହାହାକାର ପରେ ପୁଣି ଜୟଜୟକାର ହେବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଶେଷ
ହୋଇଯିବ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିବା ସମୟରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ନଥିଲା । ୫ ହଜାର
ବର୍ଷର କଥା । ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଉ ସବୁ କଥାକୁ
ଛାଡି ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ, ଏହି ସେବାରେ ଲାଗିଯାଅ । ରାଗି ଋଷି ସେବାରେ ଧୋକା ଦେବା
ଅନୁଚିତ୍ । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା । ମାୟାର ତୋଫାନ ବହୁତ ଆସିବ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଧୋକା ଦେବା ଅନୁଚିତ୍ । ବାବା ସେବା ନିମନ୍ତେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ତ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ଯିଏ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ହେଉଛ ସମସ୍ତଙ୍କର ସତ୍ୟ ମିତ୍ର । ତୁମେ
ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନେ ତ ସାରା ଦୁନିଆର ମିତ୍ର ଅଟ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ବାବାଙ୍କର
ସାହାଯ୍ୟକାରୀ ଅଟ । ମିତ୍ରମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୌଣସି ଶତ୍ରୁତା ରହିବା ଅନୁଚିତ୍ । କୌଣସି ଘଟଣା
ଅଘଟଣା ଘଟିଲେ କୁହ, ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ । ନଚେତ୍
ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିଦେବେ । ଟ୍ରେନ୍ରେ ତୁମେ ଆସୁଛ ସେଠାରେ ତ ସବୁ ମାଗଣା ଅଟେ । ସେବା କରିବା
ଯୋଗୁଁ ବହୁତ ଭଲ ସୁଯୋଗ ରହିଛି । ବ୍ୟାଜ୍ ତ ବହୁତ ଭଲ ଜିନିଷ ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଏହାକୁ ଲଗାଇବା
ଉଚିତ୍ । କେହି ଯଦି ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ କିଏ ତେବେ କୁହ ଆମେ ହେଲୁ ଅଗ୍ନିଶମ ଦଳ, ଯେପରି ନିଆଁ
ଲିଭାଇବା ପାଇଁ ଅଗ୍ନିଶମ ଦଳ ରହିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ କାମ ବିକାରର ଅଗ୍ନିରେ
ସମସ୍ତେ ଜଳୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କର । ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କରି, ପବିତ୍ର ହୋଇ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର ତେବେ ଭେଳା ପାର ହୋଇଯିବ । ଏହି ବ୍ୟାଜ୍ ଶ୍ରୀମତ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ କରାଯାଇଛି । ବ୍ୟାଜ୍ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବହୁତ କମ୍ ସନ୍ତାନମାନେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା
ମୁରଲୀରେ କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ବ୍ୟାଜ୍ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ
କେହି ମଧ୍ୟ ଦେଖା ହେଲେ ଏହା ଉପରେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ, ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା, ଏହାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆମେ ସାକାରଙ୍କର ମହିମା କରୁ ନାହୁଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଏକ ହିଁ
ନିରାକାର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ପାପ
କଟିଯିବ । ପୁଣି ଅନ୍ତମତି ଅନୁଯାୟୀ ଗତି ହୋଇଯିବ । ଦୁଃଖଧାମରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ତୁମେ
ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ଚାଲିଯିବ । କେତେ ବଡ ଖୁସିର ଖବର ଅଟେ । ଈଶ୍ୱରୀୟ ସାହିତ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରିବ,
କୁହ ତୁମେ ଗରୀବ ହୋଇଥିବାରୁ ମାଗଣାରେ ଦେଇପାରିବୁ । ସାହୁକାରମାନେ ତ ପଇସା ଦେବା ଉଚିତ୍ କାହିଁକି
ନା ଏହାକୁ ତ ଛପାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଜିନିଷ ଏଭଳି ଅଟେ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଫକୀରରୁ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ସବୁ କିଛି ତ ବୁଝାଯାଉଛି । ସମସ୍ତ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କୁ କୁହ, ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ
ଆତ୍ମା ଅଟ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଛି, ଏହି
ଦୁନିଆ ବଦଳିଯିବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବିଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବ । କୁହ, ଇଏ ତୁମକୁ କୋଟି-କୋଟି
ପଦମର ଜିନିଷ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ବ୍ୟାଜ୍ ମାଧ୍ୟମରେ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ
କିନ୍ତୁ ବ୍ୟାଜ୍ ଲଗାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଲଜ୍ୟା ଲାଗୁଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନେ ଯେବେ ପାର୍ଟି ନେଇ
ଆସୁଛନ୍ତି ଅଥବା ଅଫିସ୍କୁ ଏକା ଯାଉଛନ୍ତି, ଏହି ବ୍ୟାଜ୍ ନିଶ୍ଚୟ ଲଗାଇବା ଉଚିତ୍, ଯାହାଙ୍କୁ ତୁମେ
ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଇବ ସେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବେ । କୁହ ଆମେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରୁଛୁ, ସେ
ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ପତିତ ଆତ୍ମା ତ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏବେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବଦଳିଯିବ । ଏହିପରି ରାସ୍ତାରେ ସେବା କରି ଆସିବା ଉଚିତ୍ ।
ତୁମର ବହୁତ ନାମ ହେବ, ବାବା ଭାବୁଛନ୍ତି ବୋଧ ହୁଏ ଲଜ୍ୟା ଲାଗୁଛି ଯାହା ଫଳରେ ବ୍ୟାଜ୍ ପିନ୍ଧି
ସେବା କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଥମତଃ ବ୍ୟାଜ୍, ସିଡି ଅଥବା ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ର, ଗୋଲା
ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଏବଂ ବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ସାଥିରେ ରଖ, ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲେ
ସମସ୍ତେ ଏକତ୍ର ହୋଇଯିବେ । ପଚାରିବେ ଯେ ଏହା କ’ଣ ? କୁହ ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆ
ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଅପବିତ୍ରମାନେ
ତ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହିପରି ମଧୁର କଥା ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ସମସ୍ତେ ଖୁସିରେ
ଶୁଣିବେ । କିନ୍ତୁ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ପଶୁ ନାହିଁ । ମୁରଲୀ କ୍ଲାସ୍କୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାଜ୍ ଲଗାଇବା
ଉଚିତ୍ । ମିଲେଟ୍ରୀ ଲୋକେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାଜ୍ ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଲଜ୍ୟା ଲାଗୁଛି ? ତୁମେ
ମଧ୍ୟ ରୁହାନୀ ମିଲେଟ୍ରୀ ଅଟ ନା । ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଅମଳ କାହିଁକି କରୁ ନାହଁ ।
ବ୍ୟାଜ୍ ଲଗାଇଲେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ମଧ୍ୟ ରହିବ — ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ଦିନକୁ
ଦିନ ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟ ଖୋଲିବ । କେହି ନା କେହି ବାହାରିବେ । କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସହରରେ ତୁମର
ଶାଖା ନାହିଁ । ସ୍ଥାପନା କର କୁହ, ଘରର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରି ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଲେ ଆମେ ଆସି ସେବା
କରିପାରିବୁ । ସାହସ ପିଲାମାନଙ୍କର, ସାହାଯ୍ୟ ବାବାଙ୍କର, ବାବା ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ କହିବେ
ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ଖୋଲ, ସେବା କର ଏସବୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ଦୋକାନ ଅଟେ ନା, ପିଲାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ଚଳାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ପରସ୍ପର
ମଧ୍ୟରେ ଋଷି କେବେ ହେଲେ ସେବାରେ ଧୋକା ଦେବାର ନାହିଁ । ବିଘ୍ନ ରୂପ ହେବାର ନାହିଁ । ନିଜର
ଦୁର୍ବଳତା ଦେଖାଇବାର ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗୀ ହେବାର ଅଛି ।
(୨) କେବେ ଯଦି କାହା ସହିତ ଝଗଡା ହୋଇଗଲା, ସେହି ସମୟ ମଧ୍ୟ ବିତିଗଲା, ପୁନର୍ବାର ତା’ର ଚିନ୍ତନ
କରିବାର ନାହିଁ । କେହି କେହି କମ୍ ବେଶୀ କହିଲା, ତୁମେ ତା’କୁ ଭୁଲିଯାଅ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ଏହିପରି ନିଶ୍ଚିତ କହିଥିଲା । ତେଣୁ ସେହି କଥାକୁ ପୁଣି କେବେ ବି ପୁନରାବୃତ୍ତି କର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ଦୟାଶୀଳ ହୋଇ ନିଜ ଭିତରେ ସମାହିତ କରିନେଉଥିବା ଶୁଭଚିନ୍ତକ ହୁଅ ।
ଯଦି କାହାର ବିତିଯାଇଥିବା
ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତାର କଥାକୁ କେହି ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛି ତେବେ ଶୁଭଭାବନା ପୂର୍ବକ ସେଠାରୁ ଦୂରେଇଯାଅ ।
ବ୍ୟର୍ଥ ଚିନ୍ତନ ବା କାହାର ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତାର କଥା ପରସ୍ପର ଭିତରେ ଆଲୋଚନା କର ନାହିଁ ।
ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ଦୟାଶୀଳ ହୋଇ ନିଜ ଭିତରେ ସମାହିତ କରିନିଅ ଏବଂ ଶୁଭଭାବନା ସହିତ ସେହି
ଆତ୍ମାର ମାନସିକ ସେବା କରିଚାଲ । ଯଦିଓ ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ କିଛି ଓଲଟା କଥା କହୁଛି ବା କରୁଛି
ବା ଶୁଣୁଛି ତେବେ ତା’କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦିଅ । ଜଣଙ୍କଠାରୁ ଦୁଇଜଣ, ତିନିଜଣ -- ଏହିଭଳି
ବ୍ୟର୍ଥ କଥାର ମାଳା ତିଆରି ନ ହେଉ । ଏଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଅର୍ଥାତ୍ ଶୁଭଚିନ୍ତକ ହେବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି
ସନ୍ତୁଷ୍ଟମଣୀ ହୋଇଯିବ ତେବେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରିୟ, ଲୋକ ପ୍ରିୟ ଏବଂ ସ୍ୱୟଂପ୍ରିୟ ହୋଇଯିବ ।