28.11.2018 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ
ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରିବାର ସେବାର ବହୁତ ବହୁତ ସଉକ ରହିବା ଦରକାର, କିନ୍ତୁ ଏହି ସେବା କରିବାକୁ
ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ନିଜ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଧାରଣା ହେବା ଦରକାର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଆତ୍ମା ମଇଳା
କିପରି ହେଉଛି ଏବଂ ଆତ୍ମାରେ କେଉଁ ପ୍ରକାରର ମଇଳା ଲାଗୁଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ମିତ୍ର
ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମା ମଇଳା ଅର୍ଥାତ୍ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ । ତେବେ
ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରର ମଇଳା ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ, ତା’ପରେ ଲୋଭ ମୋହର ମଇଳା ଲାଗିଥାଏ, ଏହି ବିକାରର ମଇଳା
ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଲାଗିଥାଏ । ତା’ପରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଭୁଲି ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସେବା ମଧ୍ୟ କରିପାରନ୍ତି
ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ତୁହ୍ମାରେ
ବୁଲାନେ କୋ ଜୀ ଚାହତା ହୈ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହି ଗୀତ ବହୁତ
ସୁନ୍ଦର । ପିଲାମାନେ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବା
ପରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି । ପିଲାମାନେ ତ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛନ୍ତି, ଏହା
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଯେ କେହି କେହି ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଥିବେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁଥିବେ ।
କୁହାଯାଏ ଯେ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି କୋଟିକରୁ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ଆସି ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତ ତୁମମାନଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ବିଶାଳ ହୋଇଯାଉଛି । ନିଶ୍ଚିତ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା
ପାଇଁ ଆସିଥିବେ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏହା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ କିଏ ଶୁଣାଇଥିଲେ ?
କାହିଁକି ନା ଏହି କଥାରେ ହିଁ ବଡ ଭୁଲ୍ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ
ଶିରୋମଣୀ ଗୀତା ହେଉଛି ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର । ମନୁଷ୍ୟ କେବଳ ଏହି କଥା ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି ଯେ
ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଗୀତା କିଏ ଗାୟନ କରିଥିଲେ ଏବଂ ତା’ ଦ୍ୱାରା କେଉଁ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥିଲା
? ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି— ହେ ଭଗବାନ୍, ଆପଣ ଆସନ୍ତୁ । ଭଗବାନ୍ ତ ନୂଆ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ରଚନା କରିବା
ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ସିଏ ସାରା ଦୁନିଆର ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଭକ୍ତମାନେ ମଧ୍ୟ ଗାୟନ
କରୁଛନ୍ତି— କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ଆସି ଆମକୁ ସୁଖ ଅଥବା ଶାନ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ । ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତି ହେଉଛି
ଦୁଇଟି ଜିନିଷ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ସୁଖରେ ରହିବେ ଏବଂ ଅନ୍ୟସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ
ଶାନ୍ତିଦେଶରେ ରହିବେ । ଏହି ପରିଚୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ ଯେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ନୂଆ ଭାରତ,
ରାମରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେଠାରେ ସୁଖ ଥିଲା, ସେଥିପାଇଁ ତ ରାମରାଜ୍ୟର ଏତେ ମହିମା ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ
ରାମରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି ଏବଂ ଏହି କଳିଯୁଗକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି କାହିଁକି ନା ଏଠାରେ ଦୁଃଖ
ରହିଛି । ସେଠାରେ ସୁଖ ରହିଛି, ବାବା ନିଜେ ଆସି ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ଅନ୍ୟ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଶାନ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି । ତେବେ ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖର ଦାତା ତ ବାବା ଅଟନ୍ତି ନା । ଏଠାରେ
ଦୁଃଖ ଏବଂ ଅଶାନ୍ତି ରହିଛି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ କରିବା ଦରକାର, ଏଥିରେ
ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ଏମିତି ତ ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଯାଉଛି
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏହାର ଅର୍ଥ ତ ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ କାରଣ ଏଥିପାଇଁ ବହୁତ ଭଲ ଧାରଣା ରହିବା
ଦରକାର ଯାହାକି କେହି ବି କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଲେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରୁଥିବେ । ଏଥିପାଇଁ ନିଜର
ସ୍ଥିତି ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ଅନେକ ପିଲା କେବେ ଦେହ ଅଭିମାନରେ, କେବେ କ୍ରୋଧ, ମୋହର ବନ୍ଧନରେ ବୁଡି
ରହୁଛନ୍ତି । ଲେଖୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ବାବା-- ଆଜି ମୁଁ କ୍ରୋଧର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇଗଲି, ଆଜି ଲୋଭର
ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ତଳକୁ ଖସିଗଲି । ଯଦି ନିଜର ସ୍ଥିତି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିବ ତେବେ ତଳକୁ ଖସିବାର କଥା
ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରାଇବାର ସେବା କରିବା ପାଇଁ କେତେକ ସନ୍ତାନଙ୍କର ବହୁତ
ସଉକ ଥାଏ । ଏହି ଗୀତ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ରଚନା କରିଛନ୍ତି— ବାବା, ଆପଣ ଆସିଲେ ଆମେ ବହୁତ
ସୁଖି ହୋଇଯିବୁ । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ । ନଚେତ୍ ଏହି ପତିତ ସୃଷ୍ଟିକୁ
ପବିତ୍ର କିଏ କରିବେ ? କୃଷ୍ଣ ତ ଦେହଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ବା ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ତ
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି— ପତିତ ପାବନ ଆସ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର ଯେ
ଏହି ଗୀତ ତୁମେ କାହାପାଇଁ ଗାୟନ କରୁଛ ? ପତିତପାବନ କିଏ ଏବଂ ସିଏ କେବେ ଆସିବେ ? ପତିତ ପାବନ
ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା, ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛ ତେବେ ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ପତିତ ଦୁନିଆ
ଅଟେ । ପାବନ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଯାହାକି ସତ୍ୟଯୁଗକୁ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ଏହି କଳିଯୁଗୀ ପତିତ
ଦୁନିଆକୁ ପାବନ କିଏ କରାଇବେ ? ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଭଗବାନ ହିଁ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଛନ୍ତି, କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ ? ଏହା କିଏ କହିଲେ ଯେ ମୁଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟେ ? ଏକଥା
କେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖା ହୋଇଛି ? ପତିତ ପାବନ କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ? ତେବେ କ’ଣ ପତିତ ପାବନୀ
ଗଙ୍ଗା ନା ଆଉ କିଏ ? ଗାନ୍ଧିଜୀ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ-ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ଗଙ୍ଗା ନଦୀ ତ ଆରମ୍ଭରୁ ଅଛି ।
ତାହା ତ କୌଣସି ନୂଆ ନୁହେଁ । ଗଙ୍ଗା ନଦୀକୁ ତ ଅବିନାଶୀ କୁହାଯିବ, କେବଳ ତତ୍ୱଗୁଡିକ ତମୋଗୁଣୀ
ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଚଞ୍ଚଳତା ଆସିଯାଉଛି । ନିଜର ଗତିପଥ ମଧ୍ୟ ବଦଳାଇ ଦେଉଛନ୍ତି
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବନ୍ୟା ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ସବୁ କିଛି ଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାଲିଥାଏ । ବର୍ଷା ମଧ୍ୟ
କମ ବେଶୀ ହୋଇନଥାଏ । ସେଠାରେ କୌଣସି ଦୁଃଖର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର
ଯେ ପତିତ ପାବନ ଶିବବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ପତିତପାବନଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥାନ୍ତି ସେତେବେଳେ
ହେ ଭଗବାନ, ହେ ବାବା ବୋଲି କହିଥାନ୍ତି । ତେବେ ଏହା କିଏ କହିଲା ? ଆତ୍ମା କହିଲା । ତୁମେମାନେ
ଜାଣିଛ— ପତିତ ପାବନ ଶିବବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଏହା ସହିତ ନିରାକାର ଶବ୍ଦକୁ ମଧ୍ୟ ଯୋଡି ଲେଖିବା
ଦରକାର । ନଚେତ୍ ସାକାରଙ୍କୁ ଶିବବାବା ବୋଲି ଭାବିଦେଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ବର୍ତ୍ତମାନ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି,
ତେଣୁ ଏପରି କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ଈଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି । ମୁଁ ହିଁ ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ମୁଁ ହିଁ
ଶିବ କଥା ତ ଗୋଟିଏ । କିନ୍ତୁ ରଚନାର ମାଲିକ ତ ଏକମାତ୍ର ରଚୟିତା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ
ଆହୁରି କେତେ ଲମ୍ବା ଚଉଡା ଅର୍ଥ ବାହାର କରିବେ କିନ୍ତୁ ଆମର ଜ୍ଞାନ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର । ଆମକୁ
ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗର
ରାଜତ୍ୱ । ତାକୁ ହିଁ ଜୀବନମୁକ୍ତି କୁହାଯାଏ । ଏଠାରେ ହେଉଛି ଜୀବନ ବନ୍ଧନ । ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ବୁଝାଇବା ଦରକାର— ଯେତେବେଳେ ବାବା ଆସିବେ ସେତେବେଳେ ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ । ସେଥିପାଇଁ ଲେଖୁଛନ୍ତି— ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ଦେଉଛନ୍ତି— ଜଣେ । ଏହା
ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ହିଁ ଥାଏ । ସେଠାରେ
ଦୁଃଖର ନାମ ହିଁ ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । ସେଠାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନେ ରାଜ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି
। ତା’ପରେ ତ୍ରେତାରେ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜ୍ୟ । ପୁଣି ଦ୍ୱାପରରେ ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧିମାନେ ଆସିବେ ।
ଡ୍ରାମାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଭିନୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମାରେ
ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରେ କେତେ ଅଭିନୟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ଶିବଙ୍କ ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଲେଖିବାକୁ
ପଡୁଛି ଯେ ମୁଁ ଜ୍ୟୋର୍ତିଲିଙ୍ଗ ଭଳି ବଡ ନୁହେଁ । ମୁଁ ତ ତାରକା ସଦୃଶ । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ତାରକା
ସଦୃଶ, ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଭ୍ରୃକୁଟୀ ମଝିରେ ଚମକୁଛି ଅଜବ ତାରକା..... ତେବେ ତାହା ଆତ୍ମା
ହିଁ ଅଟେ । ମୁଁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ, ପତିତ ପାବନ ଅଟେ । ମୋର
ଗୁଣ, ସବୁଠାରୁ ଅଲଗା । ତେଣୁ ମୋର ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଚିତ୍ରରେ ଲେଖିବା ଦରକାର । ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ
ଶିବଙ୍କର ମହିମା, ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଲେଖିବା ଦରକାର ।
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତାକୁ ପଢି ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ । ସ୍ୱର୍ଗ ଏବଂ ନର୍କକୁ ଅର୍ଥାତ୍
ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖକୁ ଚାହେଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଦିନ ଏବଂ ରାତି କୁହ, ଚାହେଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କୁହ । ସୁଖ ଏବଂ
ଦୁଃଖର ଚକ୍ର ଚାଲୁଛି— ଏହା ତ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ହେଉଛି ୧୬ କଳା, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶ
ହେଉଛି ୧୪ କଳା । ତାହା ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତୋପ୍ରଧାନ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ସତୋ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ
ହିଁ ପୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ତ୍ରେତାଯୁଗକୁ ଆସିବେ ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୂଳରେ ଜନ୍ମ ନେବେ । ଯଦିଓ ଏମାନେ ରାଜପଦ ନେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ
ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୁହାଯିବ । ତେଣୁ ଏହି କଥାଗୁଡିକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ବହୁତ ଭଲଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଯିଏ ଯେତେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବେ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବେ ସେତେ ଧାରଣା ଭଲ ହେବ ଏବଂ ସେବା
ମଧ୍ୟ ଭଲ କରିବେ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ବୁଝାଇବେ ଯେ ଆମେ ଏପରି ବସୁଛୁ, ଏପରି ଧାରଣା
କରୁଛୁ, ଏପରି ବୁଝାଉଛୁ, ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏପରି ଏପରି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରୁଛୁ । ପ୍ରତି
ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ତାଙ୍କର ଏହିଭଳି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲୁଥିବ ଏବଂ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ
ସେମାନଙ୍କର ଧାରଣା ହେବ ନାହିଁ । ଯଦି ଧାରଣା ହେଉଛି ତେବେ ସେବା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତ
ସେବା ବହୁତ ବଢି ଚାଲିଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ମହିମା ମଧ୍ୟ ବଢିଚାଲିବ । ପୁଣି ତୁମର ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ
ମଧ୍ୟ କେତେ ଆସିବେ । ତେଣୁ କେତେ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ! ବହୁତ ବଡ ମଣ୍ଡପ ତିଆରି କରିବାକୁ
ପଡିବ । ଏମିତି ତ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏକାନ୍ତର ଆବଶ୍ୟତକା ରହିଛି । ଆମର ମୁଖ୍ୟ ଚିତ୍ର
ହେଉଛି କଳ୍ପବୃକ୍ଷ, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଏବଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର । ରାଧା-କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚିତ୍ରରୁ
ଏହା ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଏମାନେ କିଏ ? ଏହି ସମୟରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମକୁ ଏବେ ବାବା
ଏହିଭଳି ପବିତ୍ର କରାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ଏକାଭଳି ହେବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତ ପବିତ୍ର ହେବ
କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନକୁ କ୍ରମାନୁସାରେ ଧାରଣ କରିବେ । ଯାହାର ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ ବୁଝାଯାଏ ଯେ ଇଏ କମ ପଦ
ପାଇବେ ।
ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି କେତେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ହୋଇଯାଇଛି । ଶ୍ରେଣୀରେ ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ରମାନୁସାରେ ହିଁ
ଥା’ନ୍ତି । ସେଥିରେ କାହାର ବୁଦ୍ଧି ତୀକ୍ଷ୍ମ ହୋଇଥାଏ ତ ଆଉ କିଏ ଅବହେଳା କରିଥାନ୍ତି, ଏଥିରେ
ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଥା’ନ୍ତି । ଯଦି କୌଣସି ଭଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଭଲ ବୁଝାଇଲାବାଲା ନ ମିଳିବେ
ତେବେ ସିଏ ଭାବିବେ ଯେ ଏଠାରେ ତ କିଛି ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଯାଉଛି ଯେ ଏହିଭଳି
ଭଦ୍ର ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସୁଯୋଗ ଦିଆଯିବା ଦରକାର । ସମସ୍ତେ
ତ ଏକାଭଳି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବେ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ଏହିଭଳି ବୁଝାଉଥିବା ସନ୍ତାନ ବହୁତ କମ
ଅଛନ୍ତି । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଏହି ପାଠପଢାର ଫଳାଫଳ ମଧ୍ୟ ବାହାରୁଛି । ମୁଖ୍ୟ ୮ ଜଣ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୁଅନ୍ତି, ତା’ପରେ ୧୦୦, ତା’ପରେ ୧୬ ହଜାର, ତା’ପରେ ପ୍ରଜା । ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ
ସାହୁକାର, ଗରୀବ, ସବୁ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଜଣାପଡିଯାଏ ଯେ— ବର୍ତ୍ତମାନ ଇଏ କେଉଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି
? କେଉଁ ପଦ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ? ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ (ବାବାଙ୍କୁ) ତ ଜଣାପଡିଥାଏ । ନିମିତ୍ତ
ଟିଚର୍ସ (ନିମିତ୍ତ ଭଉଣୀ ଭାଇ)ମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଥା’ନ୍ତି । କେହି ନିମିତ୍ତ ଭଉଣୀ ଯଦି
ଭଲ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ସମସ୍ତେ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି, କହିଥା’ନ୍ତି— ଇଏ ଭଲ ପଢାଉଛନ୍ତି
ଏବଂ ସ୍ନେହ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଛୋଟ ସେବାକେନ୍ଦ୍ରକୁ କେହି ବଡ ଟୀଚର ଅର୍ଥାତ୍ କେହି ବଡ ଭଉଣୀ
ହିଁ ବଡ କରାଇବେ ନା । ତାଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା କେତେ କାମ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତେବେ
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ତ ଅତି ମିଠା ହେବାକୁ ହେବ । ମିଠା ସେତେବେଳେ ହୋଇପାରିବ, ଯେତେବେଳେ ମିଠା
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୁରା ଯୋଗ ଲାଗିଥିବ ଏବଂ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ଭଲ ହୋଇଥିବ । ଏହିଭଳି ମିଠାବାବାଙ୍କ ସହିତ
ଅନେକ ଯୋଗ ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ବୁଝୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ— ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୁରା ଯୋଗ
ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ମାୟାର ତୋଫାନ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ । କାହାର ପୁରୁଣା ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ମନେ ପଡିବେ
ତ ଆଉ କାହାର ଆଉ କ’ଣ ମନେ ପଡୁଥିବ । ତେବେ ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି ହିଁ ଆତ୍ମାକୁ
ପତିତ କରିଦେଉଛି । ପତିତ ହେବା କାରଣରୁ ବିଚଳିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ବିଚଳିତ ହେବାର
ନାହିଁ । ଏସବୁ ତ ମାୟା ନିଶ୍ଚିତ କରିବ, ମାୟାର ଆବର୍ଜନା ଆମ ଉପରେ ନିଶ୍ଚିତ ଲାଗିବ । ଯେପରି
ହୋଲୀ ପର୍ବରେ ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନାକୁ ହଦନ କରାଯାଏ ସେହିପରି ଯଦି ଆମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ତେବେ
କୌଣସି ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ଆମ ଭିତରେ ରହିବ ନାହିଁ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯିବ ତେବେ ପ୍ରଥମେ ଦେହ
ଅଭିମାନର ମଇଳା ଲାଗିବ । ତା’ପରେ ଲୋଭ ମୋହ ଆଦି ସବୁ ଆସିଯିବ । ତେଣୁ ନିଜ ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ
କରିବାକୁ ହେବ, ରୋଜଗାର କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରାଇବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ
ହେବ । ସେବାକେନ୍ଦ୍ରଗୁଡିକରେ ବହୁତ ଭଲ ସେବା ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ କେତେକ ଏଠାକୁ (ମଧୁବନକୁ) ଆସି
କୁହନ୍ତି ଆମେ ଯାଇ ପ୍ରବନ୍ଧ କରିବୁ, ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ଖୋଲିବୁ, କିନ୍ତୁ ଏଠାରୁ ଗଲାପରେ ସବୁ
ଭୁଲିଯା’ନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ତୁମେ ଏସବୁ କଥା ଭୁଲିଯିବ । ଯେପର୍ପ୍ୟନ୍ତ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇନାହଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏଠାରେ ଭଟ୍ଟୀରେ ବସିବାକୁ ପଡିବ ।
ଶିବବାବାଙ୍କର ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି ନା । ସିଏ ଜାଣିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୁକ
କି ପ୍ରକାରର ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ଥୁଳ ସେବାର ପୁରସ୍କାର ତ ଅବଶ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । ଯଦିଓ ବହୁତ କଠୋର
ସେବା କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଚାରୋଟି ବିଷୟ ବସ୍ତୁ (ଜ୍ଞାନ, ଯୋଗ, ଧାରଣା, ସେବା) ରହିଛି ନା ।
ଦୁନିଆର ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ବିଷୟବସ୍ତୁ ରହିଛି ଏବଂ ଏହି ଆତ୍ମିକ ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ବିଷୟବସ୍ତୁ ଅଛି
। ତେବେ ଏଥିରେ ପ୍ରଥମ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ହେଲା ଯୋଗ, ତା’ପରେ ପାଠପଢା । ବାକି ଆଉ ସବୁ ଗୁପ୍ତ । ଏହି
ଡ୍ରାମାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏହା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗର ଆୟୁ ବାରଶହ
ପଚାଶ ବର୍ଷ । କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗ କେତେ ସମୟ ଚାଲିଥିଲା, ସେଠାରେ
କେଉଁ ଧର୍ମ ଥିଲା ? ଏଠାରେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଜନ୍ମ କାହାର ହେବା ଦରକାର ? ବୌଦ୍ଧି, ଇସ୍ଲାମୀ ଆଦି
ଏତେ ଜନ୍ମ ତ ନେବେ ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ରବାଦୀମାନଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର ଯେ ତୁମେ ଭଗବାନୁବାଚ କାହାକୁ
କହୁଛ ? ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ତ ଗୀତା ଅଟେ । ଭାରତରେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ
ଥିଲା । ତେବେ ତାଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର କେଉଁଟି ? ଗୀତା କିଏ ଗାୟନ କରିଥିଲେ ? କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ ତ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ବିନାଶ କରାଇବା ତ ଭଗବାନଙ୍କର ହିଁ କାମ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ
ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତେବେ ସିଏ କେବେ ଆସିଲେ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ସିଏ କେଉଁ ରୂପରେ ଅଛନ୍ତି ?
ଶିବବାବା ସହିତ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ଶିବ ହେଉଛନ୍ତି ଗୀତାର
ଭଗବାନ, ଶିବବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ପଦ ମିଳିଲା । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ
ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ପରେ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରାଇଥିବାର ଚିତ୍ର ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ ।
ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଯେପରି ୮୪ ଜନ୍ମର ମାଳା ସବୁବେଳେ ଜପ ହେଉଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର
ମଧ୍ୟ ୮୪ ଜନ୍ମ ନିଶ୍ଚିତ ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ । ରାତ୍ରିରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଅର୍ଥ ବୁଦ୍ଧିରେ
ସବୁକିଛି ଖିଆଲ କରିବାକୁ ହୁଏ । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ଆମକୁ
କ’ଣ ଲେଖିବାକୁ ହେବ ? ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଅର୍ଥ ହିଁ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା । ତେବେ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ ସେତେବେଳେ ହେବା ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ବାବା ଆସିବେ ଏବଂ ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବା
। ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଏହି କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ଦୁନିଆ । ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ସେଠାରେ
ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହୁନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ, ଏହି ଶରୀର ବୁଢା ହୋଇଗଲାଣି, ଏବେ ଛାଡିବାକୁ
ହେବ- ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ରହିବ ନା । ଏଠାରେ ତ ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦରକାର
ନା । ବାବା ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମନମନାଭବ । ଗୀତାରେ ଏହି ମନମନାଭବ ଶବ୍ଦ କିଏ କହିଲେ ? ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ମନେପକାଅ-- ଏକଥା କିଏ କହି ପାରିବେ ? କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ ପତିତ-ପାବନ
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ନିର୍ଭୟ ହୋଇ ଚାରିଆଡେ ବୁଲି ସେବା କର । ଭଲେ ପୋଷାକ ବଦଳାଇ ସେବା
କର ଏବଂ ତା’ ସହିତ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସର୍ବଦା ନିଜ ପାଖରେ ରଖ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ମିଠାବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୂରା ଯୋଗ ଲଗାଇ ଅତି ମିଠା ହେବା ସହିତ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ, ତା’ପରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରିବାକୁ ହେବ । ନିର୍ଭୟ ହେବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା
କରିବାର ସେବାର ସଉକ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ୱରାଜ୍ୟର ସଭା
ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ ରାଜ୍ୟର ସତ୍ତା ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥବା ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ସତ୍ତାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟଜିତ୍ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ
ହିଁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟସତ୍ତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଆନ୍ତି । ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ହିଁ ବିଶ୍ୱ
ରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ହୁଅନ୍ତି । ତେବେ ଯାଞ୍ଚ କର ଯେ ମନ-ବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ସଂସ୍କାର ଯାହାକି ଆତ୍ମାର
ଶକ୍ତି ଅଟନ୍ତି, ଆତ୍ମା ଏହି ତିନିଟିଯାକ ଶକ୍ତିର ମାଲିକ ଅଟେ ତ ? ମନ ତୁମକୁ ଚଲାଉଛି ନା ତୁମେ
ମନକୁ ଚଲାଉଛ ? ସଂସ୍କାର କେବେ କେବେ ନିଜ ଆଡକୁ ଟାଣି ନେଉନାହିଁ ତ ? ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀର
ସ୍ଥିତି ସଦା ସର୍ବଦା ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନର ଅଟେ ଯେଉଁଥିରେ କୌଣସି ବି ଶକ୍ତିର ଅଭାବ ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
“ମେରା ବାବା”
ସର୍ବ ଭଣ୍ଡାରର ଚାବୀ ଶବ୍ଦ ଯଦି ସାଥୀରେ ଅଛି ତେବେ କୌଣସି ବି ଆକର୍ଷଣ ଆକର୍ଷିତ କରିପାରିବ ନାହିଁ
।