18/10/18          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ ହେଉ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଏହା ମୋର ଶରୀର, ଏଥିରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାରର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଯଦିଓ ତୁମକୁ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୁଏ ତେବେ ବି କିଛି ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର କେଉଁ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଗର୍ଭଜେଲର ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ ?

ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ହେଲା— ପିଲାମାନେ ନଷ୍ଟମୋହା ହୁଅ, ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ, ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ ଆଉ କୌଣସି ବି ପାପ କର୍ମ କର ନାହିଁ ତେବେ ଗର୍ଭଜେଲର ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଜେଲୱାର୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ବାରମ୍ବାର ଜେଲକୁ ଯାଉଥିବା କଏଦି ହୋଇ ଆସିଛ, ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏହି ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାପାଇଁ । ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ଗର୍ଭଜେଲ୍ ରହିବ ନାହିଁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଆତ୍ମା କ’ଣ ଏବଂ ତା’ର ପିତା ପରମାତ୍ମା କିଏ ? ଏହିକଥା ପୁଣି ଥରେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । ପତିତ ସଦା ସର୍ବଦା ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ପାବନ ଦୁନିଆରେ ଜ୍ଞାନୀମାନେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭାରତ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବୀ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ସେଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଥିଲା । ସେଠାରେ ସେମାନେ ବହୁତ ଧନବାନ୍, ସୁଖୀ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଭାରତବାସୀ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଥବା ରଚୟିତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏହିକଥା କେବଳ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ହିଁ ଜାଣିବେ, ଜୀବଜନ୍ତୁ ତ’ ଜାଣିବେ ନାହିଁ ନା । ହେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କହି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ତ’ ପାରଲୌକିକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମା ନିଜର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛି । ଲୌକିକ ପିତା ଏହି ଶରୀରକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ପାରଲୌକିକ ପିତା, ଯିଏକି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ ଏବଂ ରାମ ସୀତା ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଥିଲେ । ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ପିଲେ, ତୁମେ ନିଜର ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ମନେପକାଇ ଆସିଛ । ତେବେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ତ’ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ନିରାକାର ନା । ଆମର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ଅଟେ । ଏଠାକୁ ଆସି ସାକାର ହେଉଛି । ଏହି ସାମାନ୍ୟ କଥା ମଧ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ । ସିଏ ତୁମର ବେହଦର ପିତା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ଡାକୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମାତା ପିତା... ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ହୋଇଛୁ ତେଣୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ ପୁଣି ଆପଣଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଦ୍ୱାରା ନର୍କର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ବାବା ଆସି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୁଁ ହେଉଛି ରଚୟିତା, ଏହା ମୋର ରଚନା, ଯାହାର ରହସ୍ୟ ମୁଁ ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛି । ଏକଥା ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦେଖିନାହାନ୍ତି ପୁଣି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ । ଏକଥା ତ’ ବୁଝୁଛ ନା— ମୁଁ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ତ’ ମହାନ୍ ଆତ୍ମା, ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଉଛି ଯେ - ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଏହା ହେଉଛି ମୋର ଶରୀର । ଶରୀର ବିନାଶୀ, ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ । ଆତ୍ମା ହେଉଛି ସେହି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବହୁତ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ମାୟା ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ତାଲା ପକାଇଦେଇଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଆତ୍ମାର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉନାହିଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଅନେକ ଜନ୍ମ ନେଉଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ଶାରିରୀକ ପିତା ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଅନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି କାହିଁକି ଭାବୁନାହଁ ? କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ । ଆରେ, ଏତେ ଜନ୍ମ ହେଲା କାହାକୁ କହିଥିଲ କି ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ ? ଯଦି ବି କାହାକୁ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ଜାଣିନାହଁ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କେହି କରାଇପାରିବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି— ହେ ଭଗବାନ୍, ତେବେ ସିଏ ପିତା ହେଲେ ନା । ତୁମର ଦୁଇଜଣ ପିତା ଅଛନ୍ତି- ଜଣେ ହେଲେ ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ ଜନ୍ମ ଦେଉଥିବା ବିନାଶୀ ପିତା, ଆଉ ଜଣେ ହେଲେ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ପିତା । ତୁମେମାନେ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛ— ତୁମେ ମାତା ପିତା... ତାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ମନେପକାଉଛ ତେବେ ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆସିଥିବେ । ଏଠାରେ ଜଗଦମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତପିତା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି । ବୈକୁଣ୍ଠରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଭାରତରେ ଥିଲେ ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଉପରେ କେଉଁଠି ସ୍ୱର୍ଗ ଅଛି । ଆରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ତ’ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ଅଛି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରିଥିବେ । ଏହି ଦିଲ୍ୱାଡା ମନ୍ଦିର ତୁମର ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ରାଜଯୋଗୀ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ୧୦୮ଟି କୋଠରୀ ତିଆରି ହୋଇଛି, ଅଧରକୁମାରୀ ଏବଂ କୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି, ଏହାର ସ୍ମାରକୀ ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତିରେ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଦିଲ୍ୱାଡା ମନ୍ଦିର ବିଲକୁଲ୍ ଏହାର ଅବିକଳ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହି ମନ୍ଦିରର ଯିଏ ନିମିତ୍ତ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଏହି ମନ୍ଦିର କାହାର ? ତେବେ ଦିଲ୍ୱାଡା ନାମର କିଛି ଅର୍ଥ ଥିବ ନା । ଦିଲ୍ ନେଲାବାଲା କିଏ ? ଏହି ଆଦିଦେବ ଏବଂ ଆଦିଦେବୀ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି । ଇଏ ମଧ୍ୟ ସେହି ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବେ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ଏହି ଆଦିଦେବଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସି ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ମନ୍ଦିର କେବେ ତିଆରି ହୋଇଥିଲା, କାହିଁକି ତିଆରି ହୋଇଥିଲା, ଏହା କାହାର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ ? କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । କେତେ ଦେବୀମାନଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । କାଳୀ, ଦୁର୍ଗା, ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା... କିନ୍ତୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା କିଏ ହେବ ? କେଉଁ ଦେବୀ ଅନ୍ନ ଭଣ୍ଡାର ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥା’ନ୍ତି, ଏକଥା ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ? ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ସେଠାରେ ତ’ ଅସରନ୍ତି ବୈଭବ ଥିଲା । ଯଦି ଏହି ୮୦-୯୦ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ୧୦-୨୦ ଅଣାରେ ଶସ୍ୟ ମିଳୁଥିଲା ତେବେ ତା’ ପୂର୍ବରୁ କେତେ ଶସ୍ତା ହୋଇନଥିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ’ ଶସ୍ୟ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଜିନିଷ ବହୁତ ଶସ୍ତା ଏବଂ ଭଲ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବି କେହି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଆଖି ମିଳିଛି ଦେଖିବା ପାଇଁ, କାନ ମିଳିଛି ଶୁଣିବା ପାଇଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନିରାକାର ଏହି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛି । ମୋତେ ସର୍ବଦା ଶିବ ବୋଲି ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମୋର ବହୁତ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି- ରୁଦ୍ର, ଶିବ, ସୋମନାଥ... କିନ୍ତୁ ମୋର ତ ଏକମାତ୍ର ନାମ ହେଲା ଶିବ । ଶିବାୟ ନମଃ, ଏହିଭଳି ଭକ୍ତ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହା ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ହେଲାଣି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପ୍ରଥମେ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଥିଲା । ଏବେ ତ’ ତୁମେ ମାଟି-ଗୋଡି ସବୁଠାରେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କହୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଭକ୍ତିର ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ବୋମା ଇତ୍ୟାଦି ତିଆରି ହୋଇଛି ଏଥିରେ କେତେ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେତେ କମ୍ ସଂଖ୍ୟା ରହିବେ, ମାତ୍ର ୯ ଲକ୍ଷ ରହିବେ । ବାକି ଏତେ ସବୁ କୁଆଡେ ଯିବେ ? ତେବେ ଲଢ଼େଇ ଭୂମିକମ୍ପ ଇତ୍ୟାଦି ହେବ । ବିନାଶ ତ’ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ।

ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାପିତା, କେତେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ ଅଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପିତା କିଏ ? ନିରାକାର ଶିବ । ଆମେ ତାଙ୍କର ନାତି ନାତୁଣୀ । ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପର ବୋଝ କମ୍ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ବିକାରୀ ପତିତ ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଗୋଟିଏ ପିଲା ହେବ । କେବେ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହେବନାହିଁ । ତାହା ସୁଖଧାମ ଅଟେ । ଏଠାରେ ତ’ କେତେ ଦୁଃଖ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଗୀତା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଶ୍ରୀମତ ଭଗବତ ଗୀତା, ଭଗବାନୁବାଚ । ଆଚ୍ଛା— ତେବେ ଭଗବାନ କିଏ ? ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଆରେ, ସିଏ ତ’ ଛୋଟ ପିଲା, ସିଏ ପୁଣି କିପରି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ? ସେ ସମୟରେ କ’ଣ ପତିତ ଦୁନିଆ ଥିଲା କି । ସଦଗତି ଦେବାପାଇଁ ଯେଉଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ, ତେବେ ସିଏ ତ’ ଏଠାରେ ରହିବା ଦରକାର । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରୁଦ୍ର ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ବୋଲି ଲେଖାଯାଇଛି । କୃଷ୍ଣ ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ତ’ ଲେଖା ହୋଇନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ କେତେ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିଆସୁଛି, ଏହାର ସମାପ୍ତି କେବେ ହେବ ? ଯେତେବେଳେ ସାରା ସୃଷ୍ଟି ଏଥିରେ ସ୍ୱାହା ହେବ । ଯଜ୍ଞ ଯେତେବେଳେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ସେଥିରେ ସବୁ କିଛି ସ୍ୱାହା କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି ଯଜ୍ଞ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହେବାର ଅଛି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କାଳର କାଳ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏଠାରୁ ନେଇଯିବାପାଇଁ ଆସିଛି । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛି ଯେମିତି କି ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସର୍ବଦା ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଥିଲେ— ଏହି ଫରକ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାକୁ ଆସିଲେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ଗଲେ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି ଗର୍ଭ ଜେଲରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି ଆସୁଛନ୍ତି— ଆମେ ପାପ କରିବୁ ନାହିଁ । ପୁଣି ବାହାରକୁ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ପାପ କରିବାରେ ଲାଗିପଡୁଛନ୍ତି । ଯେପରି ଜେଲୱାର୍ଡ ଅଟନ୍ତି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଜେଲୱାର୍ଡ ଅଟନ୍ତି । ବାରମ୍ବାର ଗର୍ଭଜେଲକୁ ଆସି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗର୍ଭ ଜେଲୱାର୍ଡ ହେବାରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗର୍ଭକୁ ଜେଲ୍ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ମୋତେ ମନେପକାଅ, କୌଣସି ପାପ କରନାହିଁ, ନଷ୍ଟମୋହା ହୁଅ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ମୋର ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ... ଏହା କୌଣସି କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । କୃଷ୍ଣ ତ’ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ଏବେ ଆସି ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଇଏ ହିଁ କୃଷ୍ଣ ହେବେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛନ୍ତି । ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଗବାନ ଆସି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ତୁମର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଗଢ଼ୁଛନ୍ତି ।

ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ଜନ୍ମର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା କରୁଛ, ଯିଏକି କି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ କଥା ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ଅଭନୟ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଆମେ କାହିଁକି କନ୍ଦାକଟା କରିବୁ ? ଆମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ସେହି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛୁ । ଏହି ଶରୀର ପ୍ରତି ମଧ୍ୟ ଆମର ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମେମାନେ ଭାରତର କେତେ ସେବା କରୁଛ । ତୁମମାନଙ୍କର ନାମର ହିଁ ଗାୟନ ହେଉଛି— ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା, ଦୁର୍ଗା, କାଳୀ ଇତ୍ୟାଦି । ବାକି କାଳୀଙ୍କର କୌଣସି ଭୟାନକ ଚେହେରା ଅଥବା ଗଣେଷ ଶୁଣ୍ଢବାଲା ହୋଇନଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି କରୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର କୁମାରୀ ହେବୁ । ବାବା ଯିଏକି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ କେହି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୋଇଛି - ବର୍ତ୍ତମାନ ସିଏ ଚୈତନ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି । କଳିଯୁଗ ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ବିନାଶ ବିଷୟରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପଚାରୁଛନ୍ତି । ଆରେ, ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ପାଠ ପଢ଼ି ହୋସିଆର ତ’ ହୋଇଯାଅ । ବାସ୍ତବରେ ମହାଭାରତ ଲଢ଼େଇ ହୋଇଥିଲା ତାପରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଥିଲା । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ମାତାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛି ସେଥିପାଇଁ ବନ୍ଦେ ମାତରମର ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ନା । ପବିତ୍ରତାର ହିଁ ବନ୍ଦନା କରାଯାଇଥାଏ । ଦୁଇପ୍ରକାରର ମାତା ଅଛନ୍ତି— ଜଣେ ହେଲେ ଶାରୀରିକ ସମାଜ ସେବକ, ଅନ୍ୟ ଜଣେ ହେଲେ ଆତ୍ମିକ ସମାଜ ସେବକ । ତୁମର ଏହା ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବୁ । ସେଥିପାଇଁ ଭଗବାନୁବାଚ— ମନମନାଭବ । ତୁମେ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ବାଳକ କୃଷ୍ଣ ତ’ ଏପରି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ତ’ ନିଜର ପିତା ଅଛନ୍ତି । ମନମନାଭବର ଅର୍ଥ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏକଥା ତ’ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ଉଡିବାକୁ ଡେଣା ମିଳିଯିବ । ଏବେ ତୁମେ ପଥରବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ । ରଚୟିତା ପିତା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜଣେ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆଦିଦେବ ଏବଂ ଆଦିଦେବୀଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଏଠାରେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ । ଏହିଠାରେ ହିଁ ତୁମେ ତପସ୍ୟା କରିଥିଲ, ସେଥିପାଇଁ ସମ୍ମୁଖରେ ତୁମର ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ରାଜତ୍ତ୍ୱ କିପରି ମିଳିଲା, ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ରାଜଋଷି ଅଟ । ରାଜତ୍ତ୍ୱ କରିବା ପାଇଁ ଅଥବା ପୁନର୍ବାର ଭାରତର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ପାଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ତୁମେ ଭାରତରେ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ, ନିଜର ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଛ । ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ତୁମେ ପତିତ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ମୁକ୍ତିଦାତା, ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା । ବାବା ତୁମର ଦୁଃଖ ହରଣ କରିବାପାଇଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ଶତ୍ରୁ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମେ ମାୟାଜିତ୍-ଜଗତଜିତ୍ ହେଉଛ । ତୁମେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ରାଜ୍ୟ ନେଉଛ ଏବଂ ହରାଉଛ । ଏହା ରୁଦ୍ର ଶିବଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ଅଟେ, ଯେଉଁଥିରୁ ବିନାଶ ଜ୍ୱାଳା ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହେଉଛି । ତେଣୁ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବିନାଶ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ ତୁମେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ହୋଇଯିବ । ଦ୍ୱାପରରୁ ହିଁ ଦୁଃଖ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ଆସି ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରୁଛି । କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ବେଶ୍ୟାଳୟ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ଶିବାଳୟ । ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛ ତେବେ ଏହିପରି ଖୁସିର ନିଶା ଚଢ଼ିବା ଦରକାର ନା । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍  । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାର ନେବାକୁ ହେବ, କୌଣସି କଥାର ଚିନ୍ତା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

(୨) ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ନିଜର ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାବଣଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର ଉପାୟ ବତାଇବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ବେହଦର ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ହଦର କଥାକୁ ସମାପ୍ତ କରୁଥିବା ଅନୁଭବର ମୂର୍ତ୍ତି ହୁଅ ।

ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପରେ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଦୁଇ ପତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଏହି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ସହିତ ନିକଟ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଥିବା ବୃକ୍ଷର କାଣ୍ଡ ଅଟ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ, ବେହଦର ସ୍ମୃତିସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ତେବେ ହଦର ସମସ୍ତ ବ୍ୟର୍ଥ କଥା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ତା’ ସହିତ ନିଜର ବେହଦର ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥାକୁ ଆସିଯାଅ ତେବେ ସଦା ସର୍ବଦା ସର୍ବ ଅନୁଭବର ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇଯିବ ଏବଂ ବେହଦର ପୂର୍ବଜପଣିଆର ଯେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରହିଛି ତାକୁ ମଧ୍ୟ ସବୁବେଳେ ସ୍ମୃତିରେ ରଖ । ତୁମ ପୂର୍ବଜମାନଙ୍କର କାମ ହେଲା ଅମରଜ୍ୟୋତି ହୋଇ ଅନ୍ଧକାରରେ ଏଣେତେଣେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ପହଁଞ୍ଚାଇବା ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
କୌଣସି ବି କଥାର ସଂଶୟରେ ଆସିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ମଉଜର ଅନୁଭବ କରିବା ହିଁ ମସ୍ତ ଯୋଗୀ ହେବା ।