14.11.2018 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଦେହ-ଅଭିମାନ
କନ୍ଦାଇଥାଏ, ତେଣୁ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ । ହୃଦୟରେ
ସତ୍ୟତା ରହିବ, ବାବାଙ୍କୁ ପୂରା ପୂରା ଅନୁକରଣ କରିପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କୌଣସି ବି
ପରିସ୍ଥିତିରେ ଅଥବା ବିପଦ ସମୟରେ ସ୍ଥିତି ନିର୍ଭୟ ବା ସ୍ଥିର କେତେବେଳେ ରହିପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ
ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ଉପରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ଯଦି କୌଣସି ବି ବିପଦ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବ ତେବେ
କହିବ— ଏହା ତ ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲା । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଥିଲି,
ତେଣୁ ଏଥିରେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମହାବୀର ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ
ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗୀ ସୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ, ଯିଏକି ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟରେ
ରହିଥାନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ଥିର ରହିଥାନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ସ୍ଥିତି ହଲଚଲ୍
ହୋଇନଥାଏ ।
ଗୀତ:-
ଓ ଦୂର କେ
ମୁସାଫିର...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବିନାଶର ସମୟ
ଆସିବ, ବିନାଶ ପରେ ରାମଙ୍କର ସେନା ଏବଂ ରାବଣର ସେନା ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ କିଛି କିଛି ରହିଯିବେ, କିନ୍ତୁ
ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଦୁଃଖ ଅଶାନ୍ତିରେ ରହି ଚିତ୍କାର କରିବେ । ପ୍ରଥମ କଥା ହେଲା ସେମାନେ ବାବାଙ୍କ
ସାଥୀରେ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ ପୁଣି ଶେଷ ସମୟରେ ବହୁତ ବହୁତ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହନ କରିବାକୁ ପଡିବ ତେଣୁ
ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି କରିବେ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁମାନେ ଅନନ୍ୟ ସେହିମାନେ ହିଁ ବିନାଶର
ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାର ଯୋଗ୍ୟ ଏବଂ ସେହିମାନେ ହିଁ ବିନାଶ ଦେଖିବାର ସାହସ ରଖିପାରିବେ । ଯେପରି ଅଙ୍ଗଦର
କାହାଣୀ ରହିଛି ଯେ ସିଏ ସ୍ଥିର ଏବଂ ଅଚଳ ରହିଥିଲେ । ସେହିଭଳି ବିନାଶ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କେହି ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଏଭଳି ହେବ ଯେପରି ଅପରେସନ୍ କରିବା ସମୟରେ
ସମସ୍ତେ ଠିଆ ହୋଇ ଦେଖିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖିବ ।
ହାହାକାର ହେବାକୁ ଲାଗିବ । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ଅନନ୍ୟ, ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗୀ ଏବଂ ସୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ
ଅଟନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ହନୁମାନ, ବାସ୍ତବରେ କେହି ଜଣେ ନଥିଲା
। ସମସ୍ତ ହନୁମାନ ଅର୍ଥାତ୍ ମହାବୀର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ହିଁ ମାଳା ରହିଛି ଯାହାକୁ ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳା
କୁହାଯାଏ । ରୁଦ୍ର ଭଗବାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ମାଳା ଅଛି ତାର ନାମ ହିଁ ରୁଦ୍ରମାଳା । ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ
ହେଉଛି ଗୋଟିଏ ଫଳର ମଞ୍ଜି ଯାହାକି ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟେ, ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳା ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ
ଅସଲି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନକଲି ଅଛି । ସେହି ମାଳା ୧୦୦ ଟଙ୍କାରେ ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ ପୁଣି ଦୁଇଟଙ୍କାରେ ମଧ୍ୟ
ମିଳିଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ଏହିଭଳି ଅଛି । ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ଆମମାନଙ୍କୁ ହୀରା ସଦୃଶ କରୁଛନ୍ତି
। ତା’ ତୁଳନାରେ ଦୁନିଆରେ ଆଉ ସବୁ ନକଲି । ସତ୍ୟ ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ତୁଳନାରେ ସମସ୍ତେ ମିଥ୍ୟା
ଅଟନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅଟନ୍ତି । ଗୋଟିଏ କାହାଣୀ ଅଛି ନା— ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଆଗରେ ଅନ୍ଧକାର
କେବେ ବି ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସୂର୍ଯ୍ୟ, ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଜ୍ଞାନତା
କେବେ ବି ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯାହା ବି କହୁଛନ୍ତି ତାହା ସବୁ ମିଥ୍ୟା ।
ଏବେ ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଗୀତାର ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା । ଏପରି ନୁହେଁ କି
ଦୈବୀଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ଦେବତା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ, ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ନିଶ୍ଚିତ
ଆସିବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲେ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପିତା ଏବଂ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି
ପୁତ୍ର । କେତେ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଗୁପ୍ତ କରିଦେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ପୁତ୍ରର
ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ନିକଟ ଭବିଷ୍ୟତରେ ସତ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଜଣାପଡିଯିବ । ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କାହିଁକି ଭାବିନେଲେ ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରଥମ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ କଥା । କାରଣ ଗୀତାରେ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ରଖିଦିଆଗଲା । ଏହି କଥାକୁ କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତଥା
ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ଆତ୍ମାମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଆତ୍ମା
ପରମାତ୍ମା ଅଲଗା ରହିଲେ ବହୁକାଳ... ଆମେ ହିଁ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଅଲଗା ହୋଇଗଲେ । ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନେ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ସେଠାରେ (ପରମଧାମ) ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏହାର ବାସ୍ତବ ଅର୍ଥକୁ କେହି
ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ କୋଚିତ୍ କେହି କେହି ଏହାର ଯଥାର୍ଥ ଅର୍ଥକୁ
ବୁଝାଇପାରିବେ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ହିଁ ବହୁତ ଦୁଃଖି କରିଦେଇଛି । ଯେଉଁମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ସେହିମାନେ
ହିଁ ଠିକ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବେ ଏବଂ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ ଧାରଣା କରିପାରିବେ । ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି
କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଅନୁକରଣ କର । ବାବା ମଧ୍ୟ କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଉଭୟ ତ ପିତା
ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା କିଏ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କ’ଣ ଜାଣିପାରିବ ? କାରଣ ବାପଦାଦା ଉଭୟ ଏହି ଶରୀରରେ
ରହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯିଏ କର୍ମ ବ୍ୟବାହାରରେ ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ । ଭଲ ଭଲ ସନ୍ତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନ
ବହୁତ ରହୁଛି କାରଣ ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଯିଏ ଯୋଗୀ ନୁହେଁ ସିଏ କେବେ ଧାରଣା
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ସତ୍ୟତାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନୁସରଣ
କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯାହା ଶୁଣୁଛ ତାହା ଧାରଣା କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାରେ ଲାଗିଯାଅ । ଏଥିରେ
ବହୁତ ନିର୍ଭୟ ରହିବାକୁ ହେବ । ଡ୍ରାମା ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରଖିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ବିପଦ ଆସିଲେ
ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ଯେ ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲା । ଏମିତି ତ ଅନେକ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଅତିକ୍ରମ କରିଛ ନା ।
ତୁମମାନଙ୍କର ନାମ ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟେ । ୮ ଜଣ ବହୁତ ବଡ ମହାବୀର ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରୁ ଟିକିଏ
କମ ହେଲେ ୧୦୮, ୧୬ ହଜାର ହେଲେ ତାଙ୍କଠାରୁ କମ କିନ୍ତୁ ହେବାକୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପଡିବ ନା । କଳ୍ପ
ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ରାଜତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଥିଲା, ଏବେ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ସଂଶୟରେ ପଡି ଅନେକ ଏହି
ପାଠପଢା ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଯଦି ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବ ତେବେ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ବି
ଛାଡପତ୍ର ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଜୋର ଜବରଦସ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ପିଆଇଲେ ମଧ୍ୟ ପିଉ ନାହାଁନ୍ତି,
ଯେପରି ଛୋଟ ପିଲା ଥାଆନ୍ତି ନା । ବାବା ଜ୍ଞାନ ରୂପକ କ୍ଷୀର ପିଆଉଛନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ
ପିଉନାହାଁନ୍ତି, ଏକଦମ୍ ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ବିଲକୁଲ୍ ଭାଗ୍ୟହୀନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମାତା ପିତାଙ୍କଠାରୁ କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ । ମୁଁ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିପାରିବି ନାହିଁ
। ତେବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କିପରି ହେବ ? ଭଗବାନ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏପରି ଏକ ସ୍ଲୋଗାନ ମଧ୍ୟ ଲେଖିଦେବା
ଦରକାର ଯେ ନିରାକାର ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପତିତ-ପାବନ ଭଗବାନ ଶିବାଚାର୍ଯ୍ୟଉବାଚ— ମାତାମାନେ ହେଉଛନ୍ତି
ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ପଏଣ୍ଟ ରହିଥିବା ଦରକାର ।
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ନିଜ
ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଦୁଃଖ ସମୟରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥାଉ । ବାବା ଦୂରଦେଶରେ
ରହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମନେ ପକାଇଥାଉ । ଦୁଃଖରେ ସମସ୍ତେ ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି, ସୁଖରେ
କେହି ସ୍ମରଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ତ ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ । ଏକଥା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ
। ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ତେଣୁ କାହିଁକି ଆମକୁ
ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ ନ ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗର
ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଯଦି ସମସ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବେ ତେବେ ନର୍କ ରହିବ ନାହିଁ । ତେବେ ପୁଣି
ବୃଦ୍ଧି କିପରି ହେବ ?
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି— ଭାରତ ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଭୂଖଣ୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କର ଜନ୍ମସ୍ଥାନ ।
ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ କହୁଛ— ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ
ଥିଲା । ବାସ୍ତବରେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ତ ରହିଛି ନା । କଥିତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ,
ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭାରତରେ ହିଁ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀମାନେ ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅନେକ ରହିଛି । କେତେ ସହଜ କଥା
। ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ବାବାଙ୍କ ଆତ୍ମାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ତ ଆମ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଧାରଣ କରାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛି ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ରାଜାମାନଙ୍କର
ରାଜା ହୋଇଯାଉଛ । ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ପାଇଯାଉଛି । ଏବେ ପୁଣିଥରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ମିଳୁଛି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏଥିରେ ବହୁତ ଭଲ ନମ୍ବରୱାନ
ବୁଦ୍ଧି ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା କେବେହେଲେ ନିଜ ପାଖରେ ମୂଲ୍ୟବାନ ବସ୍ତୁ ରଖୁନଥିଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଏହି ଘର ଆଦି ପିଲାମାନଙ୍କର ରହିବା ପାଇଁ ତିଆରି ହୋଇଛି । ନଚେତ୍ ପିଲାମାନେ ଆସିଲେ କେଉଁଠି ରହିବେ
। ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଦିନ ଆସିବ ସମସ୍ତ ଘର ବାବାଙ୍କ ହାତକୁ ଆସିଯିବ । ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରରେ
ଭକ୍ତମାନଙ୍କର ଭିଡ ଲାଗିବ । ଭକ୍ତମାନେ ତ ଅନେକଙ୍କୁ ଭଗବାନ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ବାସ୍ତବରେ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରୁଛ ଯେ ଏଠାରେ କେତେ ଭିଡ ଲାଗିବ ।
ଦୁନିଆରେ କେତେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ରହିଛି । ଯେପରି କୌଣସି ବି ମେଳା ଲାଗିଲେ କେତେ ଭିଡ ହେଉଛି । କେବେ
କେବେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଝଗଡା ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ଭିଡ ଭିତରେ କେତେକଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି ।
ବହୁତ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି । ତେବେ ଏହି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଦେଖ କେତେ ଭଲ । ସ୍ଳୋଗାନ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ
ଲେଖିଦେବା ଦରକାର । ଶେଷ ସମୟରେ ମାତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନତମସ୍ତକ ହେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ।
ଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ଏହିଭଳି ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଜ୍ଞାନର
ବାରୁଦ ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଏହିସବୁ କଥାକୁ ସିଦ୍ଧି କର । ତାହା ତ କେତେ ସହଜ ।
ଭକ୍ତମାନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ସାଧୁମାନେ ସାଧନା କରୁଛନ୍ତି— ଭଗବାନଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ
। ବାସ୍ତବରେ ହିନ୍ଦୁ, ଚିନି ଭାଇ ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ପିତା ଜଣେ ହେଲେ ନା । ତେବେ ଶାରୀରିକ
ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଭାଇ ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲେ । ତେଣୁ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି
ପବିତ୍ର ରହିବାର ଉପାୟ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି— କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହି କଥାକୁ
ସମସ୍ତେ ବୁଝିବା ଦରକାର । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି— ସମସ୍ତଙ୍କର ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ । ବାବା
ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିବା
ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଥିଲେ, ତୁମେ ସେହି ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଏବେ ହରାଇଛ । ଏହା ହେଉଛି ସୁଖ
ଦୁଃଖର ଖେଳ । ଏକଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସତ୍ୟତାକୁ
ଧାରଣ କରି ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମକୁ ଅନୁକରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନରୂପୀ ଅମୃତକୁ ନିଜେ ପାନ
କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପାନ କରାଇବାକୁ ହେବ । ନିର୍ଭୟ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭଗବାନଙ୍କର ସନ୍ତାନ ପରସ୍ପର ଭାଇ ଭାଇ—ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି
ବୃତ୍ତିକୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର
ବିଶେଷତାଗୁଡିକୁ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖି ସର୍ବଦା ଖୁସି ମନରେ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଥିବା ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ ରତ୍ନ
ହୁଅ ।
ନିଜ ଭିତରେ
ଯାହାସବୁ ବିଶେଷତା ରହିଛି ସେଗୁଡିକୁ ସର୍ବଦା ସମ୍ମୁଖରେ ରଖ, ଦୁର୍ବଳତାଗୁଡିକୁ ନୁହେଁ, ତେବେ
ନିଜ ଉପରେ ଆସ୍ଥା ରହିବ । ଦୁର୍ବଳତାଗୁଡିକୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଚିନ୍ତା କରନାହିଁ ତାହାହେଲେ ଖୁସି
ଖୁସିରେ ଆଗକୁ ବଢ଼ିଚାଲିବ । ସର୍ବଦା ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ରଖ ଯେ ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ୍ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ
ତାଙ୍କର ହାତ ଯିଏ ଧରିଛି ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପାରି ହୋଇଯିବ । ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ସର୍ବଦା
ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ ରତ୍ନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ନିଜ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ, ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ
ଏବଂ ଡ୍ରାମାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୃଶ୍ୟକୁ ଦେଖିବା ସହିତ ତା’ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ପୁରା ନିଶ୍ଚୟ ରଖ ତେବେ ବିଜୟୀ
ରତ୍ନ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପବିତ୍ରତା ରୂପୀ
ରାଜକୀୟତାରେ ରୁହ ତେବେ ହଦର ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ଦୂରରେ ରହିବ ।
“ମାତେଶ୍ୱରୀଙ୍କର ମଧୁର
ମହାବାକ୍ୟ”
ତମୋଗୁଣୀ ମାୟାର ବିସ୍ତାର- ସତ୍ତୋଗୁଣୀ, ରଜୋଗୁଣୀ ଏବଂ ତମୋଗୁଣୀ ଏହି ତିନୋଟି ଶବ୍ଦକୁ ଯଥାର୍ଥ
ରୂପେ ବୁଝିବା ଜରୁରୀ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହି ତିନୋଟି ଗୁଣ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲିଥାଏ,
କିନ୍ତୁ ବିବେକ କ’ଣ କହୁଛି— କ’ଣ ଏହି ତିନୋଟି ଗୁଣ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଆସିଥାଏ ନା ଏହି ତିନୋଟି ଗୁଣର
ଅଭିନୟ ଅଲଗା ଅଲଗା ଯୁଗରେ ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ବିବେକ କହୁଛି ଏହା ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲିନଥାଏ କିନ୍ତୁ
ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଥାଏ ସେତେବେଳେ ସତ୍ତୋଗୁଣ, ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ରଜୋଗୁଣ ଏବଂ କଳିଯୁଗରେ ତମୋଗୁଣ
ରହିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ସତ୍ତୋଗୁଣ ଥାଏ ସେତେବେଳେ ରଜୋ କିମ୍ବା ତମୋଗୁଣ ନଥାଏ ଏବଂ ଯେତେବେଳେ
ରଜୋଗୁଣ ଥାଏ ସେତେବେଳେ ତମୋଗୁଣ ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ଭାବିନେଇଛନ୍ତି ଏହି ତିନୋଟିଯାକ ଗୁଣ
ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଚାଲି ଆସୁଛି । ଏଭଳି କହିବା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୁଲ୍ ଅଟେ । ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି
ମନୁଷ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟ କଥା କହିଥା’ନ୍ତି, କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କରିନଥାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ
ସତ୍ତୋଗୁଣୀ ଥାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବିବେକ କହୁଛି ସତ୍ତୋଗୁଣୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖ, ସାରା
ଦୁନିଆ ସତ୍ତୋଗୁଣୀ । ବାକି ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଯିଏ ସତ୍ୟ କହୁଛି ସିଏ ସତ୍ତୋଗୁଣୀ ଏବଂ ଯିଏ ମିଥ୍ୟା
କହୁଛି ସିଏ କଳିଯୁଗୀ ତମୋଗୁଣୀ ଅଟେ, ଏହିଭଳି ଭାବରେ ଦୁନିଆ ଚାଲିଆସୁଛି । ଯଦି ସତ୍ୟଯୁଗ
କୁହାଯିବ ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଲା ସାରା ଦୁନିଆରେ ସତ୍ତୋଗୁଣ, ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନତା ଥିବା ଦରକାର ।
ହଁ ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ସମୟ ଥିଲା, ଯେତେବେଳେ କି ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା ଯେଉଁଠାରେ ସାରା ସଂସାର ସତ୍ତୋଗୁଣୀ
ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗ ନାହିଁ । ଏବେ ତ’ କଳିଯୁଗ ଅର୍ଥାତ୍ ସାରା ଦୁନିଆରେ
ତମୋପ୍ରଧାନତାର ରାଜ୍ୟ । ଏହି ତମୋଗୁଣୀ ସମୟରେ ପୁଣ ସତ୍ତୋଗୁଣ କେଉଁଠୁ ଆସିଲା । ଏବେ ହେଉଛି ଘୋର
ଅନ୍ଧକାର ରାତ୍ରି ଯାହାକୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତ୍ରି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ହେଉଛି
ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି ହେଉଛି କଳିଯୁଗ । ଆମେ ଏହି ଦୁଇଯୁଗକୁ କେବେହେଲେ ମିଶାଇ
ଦେଇପାରିବା ନାହିଁ । ।। ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।