22/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବୁଦ୍ଧିକୁ
ଏଣେତେଣେ ଭ୍ରମିତ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ପରମଧାମ ଘରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ବୁଦ୍ଧିକୁ ଅତି ଦୂରକୁ
ନେଇଯାଅ— ଏହାକୁ ହିଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କୁହାଯାଉଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ଆନ୍ତିରକତାର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
(୧)
ଆନ୍ତିରକତାର ସହିତ ସ୍ମରଣ କରୁଥିବା ପିଲାମାନେ କେବେ କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏଭଳି କର୍ମ ହେବ ନାହିଁ ଯାହାଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଗ୍ଲାନି ହେଉଥିବ ।
ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟବହାର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ହୋଇଥାଏ ।
(୨) ସେମାନେ ଭୋଜନ କରିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନିଦ ମଧ୍ୟ
ଠିକ୍ ସମୟରେ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ । ସେମାନେ ବହୁତ ସହନଶୀଳ ଏବଂ ବହୁତ ମିଠା ସ୍ୱଭାବର ହୋଇଥାନ୍ତି,
ବାବାଙ୍କୁ କୌଣସି କଥା ଲୁଚାଇନଥାନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ହମାରେ ତୀର୍ଥ
ନ୍ୟାରେ ହୈ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ବାବା ଆସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତେବେ କେହି ନିରାକାର ବାବାଙ୍କୁ ଭାବୁଛନ୍ତି, କେହି ସାକାର ବାବାଙ୍କୁ
ଭାବୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ମାତା-ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ବାପଦାଦା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଯଦି
ଭାବିବା ମାତା-ପିତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେବେ ମଧ୍ୟ ମାତା ଅଲଗା ଏବଂ ପିତା ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି । ଯଦି
ନିରାକାର ବାବା ବୁଝାଇବେ ତେବେ ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ବାବା ଅଲଗା ଏବଂ ସାକାର ବାବା ଅଲଗା । କିନ୍ତୁ
ଏଠାରେ ଶିବବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଯେ ଗୋଟିଏ ହେଲା ଶାରୀରିକ
ତୀର୍ଥ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମିକ ତୀର୍ଥ । ତେବେ ଶାରୀରିକ ତୀର୍ଥ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି, ଯଦି
କହିବା ଯେ ଏହା ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରରୁ ଚାଲିଆସୁଛି ତେବେ ପୁଣି ଏପରି ଭାବିବେ ଯେ ଆରମ୍ଭରୁ ଏହା
ଚାଲିଆସୁଛି ତେଣୁ ଅନାଦି ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହି ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା ତ’ ଆରମ୍ଭରୁ ହୋଇନଥାଏ ସେଥିପାଇଁ
ଅଧାକଳ୍ପରୁ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା ଆସି ଏହି ତୀର୍ଥର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନମନାଭବ
ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମିକ ତୀର୍ଥ । ଏକଥା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ନିଜ-ନିଜର
ଧର୍ମସ୍ଥାପକଙ୍କ ନିକଟକୁ ତୀର୍ଥ କରିବାପାଇଁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଅଧାକଳ୍ପର ନୀତି-ପ୍ରଥା
ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ତୀର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କାହାକୁ ସଦଗତି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ
ନିଜେ ହିଁ ବାରମ୍ବାର ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଅମରନାଥ, ବଦ୍ରିନାଥକୁ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି
ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଚାରିଧାମର ଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ଆତ୍ମିକ
ତୀର୍ଥକୁ କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବବାବା ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମନ୍ମନାଭବ
ଏବଂ ଅନ୍ୟ ସବୁ ତୀର୍ଥକୁ ଛାଡ, ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମେମାନେ ପ୍ରକୃତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲିଯିବ ।
ଯାତ୍ରା ଅର୍ଥାତ୍ ଯିବା ଆସିବା କରିବ । ତାହା ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେହି
ଯାତ୍ରା କରିନଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗ ରୂପକ ଆଶ୍ରମରେ ଯାଇ ବାସ କରିବ । ଏଠାରେ ତ
କେବଳ ସ୍ୱର୍ଗ ଆଶ୍ରମ ନାମ ରଖିଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏଠାରେ କୌଣସି ସ୍ୱର୍ଗ ଆଶ୍ରମ ନାହିଁ ।
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ଆଶ୍ରମ କୁହାଯାଏ । ନର୍କକୁ ଏହି ନାମ ଦିଆଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନର୍କବାସୀ
ନର୍କରେ, ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ସ୍ୱର୍ଗରେ ହିଁ ରହିଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଶାରୀରିକ ଆଶ୍ରମକୁ ଯାଇ ପୁଣି ଫେରି
ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା ବେହଦର ବାବା ଆସି ଆମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ବେହଦର ସତ୍ୟଗୁରୁ
କେବଳ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ କେବଳ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ଆଗାଖାଁ ଗୁରୁ ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସିଏ କୌଣସି ସତ୍ୟ ଗୁରୁ ନୁହଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସିଏ ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି
ଦାତା ତ ନୁହଁନ୍ତି । ଯଦି ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ହୋଇଥାନ୍ତେ ତେବେ ସିଏ ନିଜେ ମଧ୍ୟ
ଗତି-ସଦଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାନ୍ତେ । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏମାନେ ତ କେବଳ
ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଶିଖମାନେ ମଧ୍ୟ ସତଗୁରୁ ଅକାଳ ବୋଲି କହିଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସତ୍ ଶ୍ରୀ
ଅକାଳ ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ସଦଗତିଦାତା
ଅଟନ୍ତି । ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧି ଅଥବା ବ୍ରହ୍ମା ଆଦି କେହି ବି ସଦଗତି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଗୁରୁ
ବ୍ରହ୍ମା, ଗୁରୁ ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, ଯଦିଓ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଗୁରୁ କୁହାଯିବ କିନ୍ତୁ ବିଷ୍ଣୁ,
କିମ୍ବା ଶଙ୍କର ତ ଗୁରୁ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଗୁରୁ ବ୍ରହ୍ମା ନାମ ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି । କିନ୍ତୁ
ବ୍ରହ୍ମା ଗୁରୁଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେହି ଗୁରୁ ଥିବେ ନା । କିନ୍ତୁ ସତ୍ ଶ୍ରୀ ଅକାଳଙ୍କର କେହି ଗୁରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାକି ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କେହି ବି ଗୁରୁ ବା ଦାର୍ଶନିକ ଅଥବା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନଦାତା ନାହାଁନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧଦେବ ପ୍ରଭୃତି
ଧର୍ମପିତାମାନେ ନିଜ ପଛରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତଳକୁ ନେଇଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରଜୋ-ତମୋରେ
ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ସେମାନେ କାହାକୁ ସଦଗତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା
ହିଁ ସଦଗତିଦାତା ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ପୁଣି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ଗୁରୁ କରିବାର
କ’ଣ ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁ, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଶିବ,
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଶିବ— ଏହା ଦ୍ୱାରା ତ କାହାର ପେଟ ପୂରୁନାହିଁ । ବାକି ହଁ, ସେମାନେ ପବିତ୍ର,
ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ସମ୍ମାନ ଦେଇଥାନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କାହାକୁ ସଦଗତି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ଶିବବାବା କେବଳ ଜଣେ, ଯାହାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ଗୁରୁ କୁହାଯାଉଛି । ଗୁରୁ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଅଛନ୍ତି ।
ଶିଖାଉଥିବା ଉସ୍ତାଦଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁ କହୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ ଉସ୍ତାଦ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ମାୟା
ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ପଣିଆର ଜ୍ଞାନ ଅଛି,
ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ହେଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣନ୍ତି ସେହିମାନେ
ହିଁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୁଅନ୍ତି । ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ରକୁ ବା କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ
ଜାଣିବା, ଏକା କଥା ଅଟେ । ତେବେ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ସଂକେତ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରହିଛି । ଦର୍ଶନ
ଶାସ୍ତ୍ରର ପୁସ୍ତକ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା । ପୁସ୍ତକଗୁଡିକ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରହିଛି । ଏଠାରେ ତୁମର କୌଣସି
ପୁସ୍ତକର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତୁମକୁ ତ ବାବା ଯାହା ଶିଖାଉଛନ୍ତି ତାକୁ ହିଁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ।
ବାପାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିରେ ତ ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ଅଧିକାର ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ’
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକାଭଳି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ବାବାଙ୍କର
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ରାଜତ୍ୱ ମିଳିବ । ଯଦି ଟିକିଏ ବି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିଲ ଏବଂ ହୃଦୟରେ
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ୱୀକାର କରିଲ ତେବେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଯିବ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ
ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥାନ୍ତି । କାହିଁ ବିଶ୍ୱର ମହାରାଜା ପଦ, କାହିଁ ପ୍ରଜାରେ ମଧ୍ୟ
ଦାସ-ଦାସୀ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରା ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କର ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର
ବର୍ସା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନୂଆ କଥା ହୋଇଥିବା
କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିକାରର କଥା ନାହିଁ
। ଯେହେତୁ ମାୟା ହିଁ ନାହିଁ ତେଣୁ ବିକାର କେଉଁଠୁ ଆସିବ । ଦ୍ୱାପରଯୁଗରୁ ହିଁ ମାୟାର ରାଜ୍ୟ
ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣର ୫ଟି ଜଞ୍ଜିର । ସେଠାରେ ଏସବୁ ନଥାଏ । ତେବେ ଏହା ଉପରେ ଅଧିକ
ଆଲୋଚନା କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ବାକି
ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେବାର, ସିଂହାସନରେ ବସିବାର, ମହଲ ପ୍ରଭୃତି ତିଆରି କରିବାର ଯେଉଁ ନୀତି-ନିୟମ
ଥିବ-ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭଲ ହିଁ ହୋଇଥିବ କାରଣ ତାହା ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତିଚ— ପିଲାମାନେ, ଏହି ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରାରେ ତୁମକୁ ନିରନ୍ତର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ
ହେବ । ଏହା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠିଥାନ୍ତି । ସେହିପରି
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ ଆଉ କୌଣସି ପୁସ୍ତକ
ଇତ୍ୟାଦି ପଢିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ କାହିଁକି ନା ଏବେ
ଛୋଟ-ବଡ ସମସ୍ତଙ୍କ ନିକଟରେ ମୃତ୍ୟୁ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ କହନ୍ତି— ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କର । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯଦି ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ ନ କରିବ ତେବେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ
ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି— ମନମନାଭବ । ଏହି ଦେହକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଆମେ ଆତ୍ମା
ଅଭିନେତା, ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ତେଣୁ ସବୁବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ତ’
ଛୋଟ ପିଲାକୁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ବୋଲି କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିବାକୁ
ପଡୁଛି କାରଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ତେଣୁ କେବଳ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ
ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । କାହା ସହିତ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବାର ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ କ୍ଷତିକାରକ । ଯଦି
କେହି କିଛି କହିଲେ, ତେବେ ଶୁଣି-ନଶୁଣିଲା ପରି ରହିବା ଉଚିତ୍, ସାମନା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ଲଢେଇ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ସହନଶୀଳ ମଧ୍ୟ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ଏବଂ ବୁଝିବା ଆବଶ୍ୟକ ଯେ
ବାବା ପିତା ସହିତ ଧର୍ମରାଜ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଯଦି କିଛି ବି କଥା ହେଲା ତେବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ
ସମାଚାର ଦିଅ । ସେକଥା ଧର୍ମରାଜଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯିବ ଏବଂ ସିଏ ଦଣ୍ଡର ଭାଗୀଦାର ହୋଇଯିବ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସୁଖଦାତା ଅଟେ । ଦୁଃଖୀ ହେଉଛ ଅର୍ଥାତ୍ ଧର୍ମରାଜ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଛନ୍ତି । ମୋର ଦଣ୍ଡ
ଦେବାର ଅଧିକାର ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ମୋତେ ଶୁଣାଇଲେ ମଧ୍ୟ, ଧର୍ମରାଜ ଦଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ
ଶୁଣାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ହାଲୁକା ହୋଇଯିବ କାହିଁକି ନା ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଧର୍ମରାଜଙ୍କର ଡାହାଣ ହାତ
। ସତଗୁରୁଙ୍କର ନିନ୍ଦୁକକୁ ଠାବ ମିଳିବ ନାହିଁ । ତେବେ ଧର୍ମରାଜ ହିଁ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବେ ଯେ
କାହାର କ’ଣ ଦୋଷ ? ତାଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ବି ଲୁଚି ରହିପାରିବ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ଭୁଲ ହୋଇଗଲା, ତେବେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ କରିଥିବ । କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ
ତୁମେମାନେ ସବୁବେଳେ ଭୁଲ କରୁଥିବ । ତେବେ ଅଭୁଲ୍ କିପରି ହେବ ? ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲେ କ୍ଷମା ମାଗିନେବା
। କୋଲକତା ଆଡେ, ଯଦି କାହାର ଗୋଡ ବାଜିଯାଏ ତେବେ ତୁରନ୍ତ କ୍ଷମା ମାଗିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ
ପରସ୍ପରକୁ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ଆଚରଣ ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ବାବା ତ ବହୁତ କଥା
ଶିଖାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କିଛି ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି ତେଣୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ ଏହାଙ୍କର ରେଜିଷ୍ଟର
ଖରାପ । ଯଦି ନିନ୍ଦା କରାଉଛନ୍ତି ତେବେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମର
ବିକର୍ମର ବୋଝ ତ ରହିଛି । ଏହାର ଦଣ୍ଡ ତ ତୁମକୁ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହିଁ ହେବ । ପୁଣି ବି ଏଠାରେ ରହି
ଯଦି ବିକର୍ମ କରୁଛ ତେବେ ଶହେଗୁଣା ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ । ତେବେ ଦଣ୍ଡ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭୋଗ କରିବାକୁ
ହିଁ ହେବ । ଯେପରି ବାବା କାଶୀ କଲବଟ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାହା ତ’ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା । କିନ୍ତୁ
ଏସବୁ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗର କଥା, ପ୍ରଥମତଃ ପୂର୍ବର ବିକର୍ମ ରହିଛି, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ପୁଣି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ମଧ୍ୟ ବିକର୍ମ କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାର ଦଣ୍ଡ ଶହେଗୁଣା ହୋଇଯାଉଛି । ଏଥିପାଇଁ ବହୁତ କଠୋର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ
କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କୌଣସି ପାପ କର ନାହିଁ, ନଷ୍ଟମୋହା ହୁଅ
। ସେଥିପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ମମ୍ମା-ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ । ଏହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ପ୍ରାପ୍ତି ହେବ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ଶିବବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ଶିବବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଏହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ନା, ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମରେ
ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ ଶିବବାବା ଏବଂ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଜିନ୍ ସଦୃଶ
ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ— ଶିବବାବା ପରମଧାମରେ ରହୁଛନ୍ତି, ଶିବବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ମଧ୍ୟ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ସେଠାରେ (ଶାନ୍ତିଧାମରେ) ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଏଠାରେ ନୁହେଁ । ତେଣୁ
ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବହୁ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯିବା ଉଚିତ୍, ଏଠାରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତେବେ
ଶିବବାବା ତ ପରମଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଶିବବାବା ଏହି ଜଣଙ୍କ ଶରୀରରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ମମ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା
ଶିବବାବାଙ୍କର ରଥ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଚେହେରାକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମର
ବୁଦ୍ଧି ସେଠାରେ (ଶାନ୍ତିଧାମରେ) ଲାଗି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବୁଦ୍ଧି ଏଠାରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ଏତେ ମଜା
ଲାଗିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହାକୁ କୌଣସି ଯାତ୍ରା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ହିଁ ତୁମର
ଯାତ୍ରାର ସୀମା କୁହାଯିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ କେବଳ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖୁଥିବ କାରଣ
ୟାଙ୍କ ଭିତରେ ଶିବବାବା ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ଉପରକୁ ଯିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡିଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ସେଠାରେ ମନେ ପକାଅ, ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ ସେଠାରେ ଲଗାଅ । କେତେକ ବୋକା ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହିଠାରେ ହିଁ
ବାବାଙ୍କୁ ବସି ଦେଖୁଥିବୁ । ଆରେ, ତୁମକୁ ବୁଦ୍ଧି ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା ତ
ସର୍ବଦା ଏହି ରଥରେ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ଆସି କେବଳ ସେବା କରିବେ । ରଥରେ ବସି ସେବା କରି
ପୁଣି ଚାଲିଯିବେ । ବଳଦ ଉପରେ ସର୍ବଦା ବସି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି
ସେଠାରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି, ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ରହିଥାଏ । ତେଣୁ ଠିକ୍ ରାସ୍ତା ଧରିବା ଉଚିତ୍ । ନଚେତ୍ ବାରମ୍ବାର
ରାସ୍ତାରୁ ତଳକୁ ଖସିଯିବ । ଶିବବାବା ତ ଅଳ୍ପ ସମୟ ରହୁଛନ୍ତି । ଯଦି ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ନ
ରହିବେ ତେବେ ତୁମେ କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବ ? ଇଏ ମଧ୍ୟ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇପାରିବେ, ତେଣୁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
କେତେବେଳେ ରହୁଛନ୍ତି, ପୁଣି କେତେବେଳେ ରହୁନାହାଁନ୍ତି । କେତେବେଳେ ପୁଣି ଆରାମ କରୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ମନେ ପକାଅ ।
କେବେ-କେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବିଚାର ଆସୁଛି— ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଆଜିର ଦିନରେ ଯେଉଁ
ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇଥିଲି ତାହା ହିଁ ଯାଇ ଶୁଣାଇବି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ ଯେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେତିକି ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲୁ, ସେତିକି ହିଁ ନେବୁ । ତେବେ ଶିବବାବାଙ୍କର ନାମ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ନେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ଏପରି କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ମନେ ପଡିବେ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ପରିଚୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ, କେବଳ
ଏହାଙ୍କୁ ହିଁ ବସି ଦେଖୁଥିବ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ନଚେତ୍ ବହୁତ ପାପ
ହେବ । ତୁମକୁ ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ନଚେତ୍ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ଏହା
ବହୁତ ବଡ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । ଏହା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ, ଭୋଜନ କରିବା
ସମୟରେ ପ୍ରଥମେ ମନେପକାଇଲ ପୁଣି ଭୁଲିଗଲ, ତା’ପରେ ଆଉ ସ୍ମୃତିରେ ନରହି ଖାଇବାରେ ଲାଗିପଡିବ ।
ନା, ତୁମକୁ ସବୁବେଳେ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ, ତୁମକୁ କ’ଣ ସହଜରେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିଯିବ କି । ସେଥିପାଇଁ ତ କୋଟି-କୋଟି ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ୮ ରତ୍ନ ପାସ୍ ହେଉଛନ୍ତି
। ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା, ଏହା ତ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନଥିବ । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା । ଏବେ ଖିଆଲ ଆସୁଛି ଯେ, ୮୪ ଜନ୍ମ କାହାକୁ ମିଳୁଛି ?
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ଆସୁଛନ୍ତି ସିଏ ହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଲା
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର କଥା । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ହାତ ଦ୍ୱାରା କର୍ମ କର, ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯଦିଓ କର୍ମଧନ୍ଦା ଇତ୍ୟାଦି କର, କିନ୍ତୁ ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ ।
ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଯାତ୍ରା । ତୀର୍ଥକୁ ଯାଇ ପୁଣି ଫେରିବାର ନାହିଁ । ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ତୀର୍ଥ
କରିଥାନ୍ତି, ବର୍ତ୍ତମାନ ତୀର୍ଥସ୍ଥାନଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ଅପରିଷ୍କାର ହୋଇଗଲାଣି । ନଚେତ୍ ତୀର୍ଥ
ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ କେବେ ବେଶ୍ୟାଳୟ ନଥାଏ । ଏବେ କେତେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ହେଉଛି । ଜଣେ ହେଲେ କେହି
ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁରନ୍ତ ଗାଳି ଦେବାରେ ଲାଗିପଡୁଛନ୍ତି । ଆଜି ଯଦି ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ
ଅଛନ୍ତି, କାଲି ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଆସନରୁ ବାହାର କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ମାୟାର ଅଧୀନ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି
। କେବଳ ପଇସା ଏକାଠି କରିବେ । ଘର ତିଆରି କରିବେ । ଧନ ପାଇଁ ଚୋରୀ କରିବାରେ ମଧ୍ୟ ଲାଗି
ପଡୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଛ । ତେଣୁ ତୁମର ତାହା ହିଁ ମନେ
ରହିବା ଉଚିତ୍ ଏବଂ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ସେହି ଅନୁସାରେ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ମୁରଲୀ ଲେଖି ପୁଣି ଏହାର
ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମକୁ ତ ବହୁତ ଫୁରସତ ମିଳୁଛି । ରାତ୍ରିରେ ତ ବହୁତ ଫୁରସତ
ମିଳିଥାଏ । ରାତ୍ରି ଉଜାଗର ହେଲେ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯିବ । ଯିଏ ସତ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତାର
ଆଖି ସ୍ୱତଃ ଖୋଲିଯିବ । ବାବା ନିଜର ଅନୁଭବ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କିପରି ରାତିରେ ତାଙ୍କର ଆଖି ଖୋଲିଯାଏ
। ଏବେ ତ ନିଦ୍ରା ପାଇଁ ଆହୁରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ହଁ, ସ୍ଥୂଳ କାମ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ
ଶରୀର ଥକିଯାଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କର ରଥ ଦେଖ କେତେ ପୁରୁଣା । ବିଚାର କର, ବାବା ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ
ଆସି କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି! ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ପରିଶ୍ରମ କରୁଥିଲେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ପରିଶ୍ରମ
କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ’
ଅଧାକଳ୍ପ ବହୁତ ଆରାମ କରିଛି, ମୋତେ କିଛି ବି ଖିଆଲ କରିବାକୁ ପଡୁନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ
ଖିଆଲ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଦୟାର ସାଗର ବୋଲି ଗାୟନ କରାଯାଇଛି । ବାବା ଜ୍ଞାନର
ମଧ୍ୟ ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସାଗର ତ ଗୋଟିଏ । ଏହାକୁ ପୁଣି ବିଭାଜିତ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ହିଁ
ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଆଉ କେହି ପଢାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) କାହା ସହିତ
ଝଗଡା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ଯଦି କେହି କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ଶୁଣି-ନଶୁଣିଲା ଭଳି ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ସହନଶୀଳ ମଧ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସତଗୁରୁଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
(୨) ନିଜର ରେଜିଷ୍ଟରକୁ ଖରାପ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ
କ୍ଷମା ମାଗିନେବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କୁ ପରମଧାମରେ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ବରଦାନ:-
ଦୂରେଇ ରହିବା
ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସହନଶୀଳତାର ଅବତାର ହୁଅ ।
କେତେକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସହନଶକ୍ତି ବହୁତ କମ୍ ଥାଏ ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ମଧ୍ୟ
ସେମାନଙ୍କ ଚେହେରା ବହୁତ ଜଲଦି ଉଦାସ (ମୁଡ୍ ଅଫ୍) ହୋଇଯାଏ, ତେଣୁ ସେମାନେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ
ସ୍ଥାନକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତି ନଚେତ୍ ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦିଅନ୍ତି । ନିଜକୁ ବଦଳାନ୍ତି ନାହିଁ ବରଂ ତାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ
ଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ସ୍ଥାନକୁ ଅଥବା ଅନ୍ୟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରିଦିଅ, ସହନଶୀଳତାର ଅବତାର ହୋଇଯାଅ, ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ନିଜକୁ ଖାପ ଖୁଆଇ ଚଳିବା ଶିଖ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପରମାର୍ଥଙ୍କ
ଆଧାରରେ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରକୁ ସହଜ କରିଦେବା ହିଁ ଯୋଗୀ ଆତ୍ମାର ଲକ୍ଷଣ ।