16.11.2018          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଆତ୍ମିକ ପଣ୍ଡା ହୋଇ ଯାତ୍ରା କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଯାତ୍ରା କରାଇବାକୁ ହେବ, ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ହିଁ ତୁମର ଯାତ୍ରା ଅଟେ, ତେଣୁ ତୁମେ ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ତେବେ ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ମାତ୍ରେ କେଉଁ ସଂସ୍କାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ କେଉଁ ସଂସ୍କାର ରହିଯାଏ ?

ଉତ୍ତର:-
ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆରେ ଜ୍ଞାନର ସଂସ୍କାର ସମାପ୍ତ ହୋଇ, ପ୍ରାରବ୍ଧର ସଂସ୍କାର ରହିଯାଇଥାଏ । ଯେଉଁ ସଂସ୍କାର ଆଧାରରେ ତୁମେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭୋଗ କରୁଛ, ସେଠାରେ ପାଠପଢା ବା ପୁରୁଷାର୍ଥର ସଂସ୍କାର ରହିନଥାଏ । ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିଗଲା ପରେ ଜ୍ଞାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ।

ଗୀତ:-
ରାତ କେ ରାହୀ ଥକ ମତ ଜାନା....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ ଶିବଭଗବାନୁବାଚ ଶୁଣୁଛ । ଗୀତାରେ ଦର୍ଶାଉଛନ୍ତି— ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣ ତ ସେହି ନାମ-ରୂପରେ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ତ ସମ୍ମୁଖରେ କହୁଛନ୍ତି, ନିରାକାର ଭଗବାନୁବାଚ । ଯଦି କୃଷ୍ଣଉବାଚ କୁହାଯିବ ତେବେ ତାହା ତ ସାକାର ହୋଇଗଲା । ଯେଉଁମାନେ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି, ସେମାନେ କେବେ ବି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଭଗବାନୁବାଚ, କାହିଁକି ନା ସାଧୁ, ସନ୍ଥ, ମହାତ୍ମା ଆଦି ସାକାରରେ ବସିଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ହେ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରୀ । ଆତ୍ମିକ ପିତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ କହିବେ— ହେ ପିଲାମାନେ, ଥକିଯାଅ ନାହିଁ । ଯାତ୍ରା କରିବା ସମୟରେ କେହି ଥକିଗଲେ ଯାତ୍ରାରୁ ଫେରିଆସିଥା’ନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମନ୍ଦିରକୁ ଶାରୀରିକ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା କରିବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । କେହି କେହି ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ମନ୍ଦିରରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାରୀରିକ ଚିତ୍ର ତ ରଖାଯାଇଛି । ଏଠାରେ ତ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ହେ ପିଲାମାନେ, ଏବେ କେବଳ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ ଲଗାଅ ଏବଂ ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଥା’ନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି କଥା-କୀର୍ତ୍ତନ ଆଦି କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମର ହେଲା ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା ନିମନ୍ତେ ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ନାରାୟଣଙ୍କର କଥା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ପ୍ରଥମେ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବା ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ଆସିବା । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମାପୁରୀରେ ଅଛ ଯାହାକୁ ପିଅରଘର (ବାପଘର) କୁହାଯାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ପାଖରେ ଅଳଙ୍କାର ଆଦି କିଛି ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ପିଅରଘରେ (ବାପଘରେ)ଅଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସ୍ୱର୍ଗରୂପୀ ଶ୍ୱଶୁରଘରେ ଆମକୁ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ମିଳିବ । ଏଠାରେ କଳିଯୁଗୀ ଶ୍ୱଶୁର ଘରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ । ତୁମକୁ ତ ଆରପାରି ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରୁ ତୁମକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନୟନରେ ବସାଇ ନେଇଯିବେ । ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପିତା ତାଙ୍କୁ ଟୋକେଇରେ ବସାଇ ଆରପାରିକୁ (ସେ କୁଳକୁ) ନେଇଯାଇଥିଲେ ସେହିପରି ଏହି ଅବିନାଶୀ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆରପାରି ସ୍ୱର୍ଗରୂପୀ ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁ ନେଇଯିବେ । ପ୍ରଥମେ ନିଜର ନିରାକାରୀ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗରୂପୀ ଶ୍ୱଶୁରଘରକୁ ପଠାଇ ଦେବେ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ ଏହି ବାପାଘର କଥା, ଶ୍ୱଶୁରଘର କଥା ଭୁଲିଯିବ । ତାହା ହେଲା ନିରାକାରୀ ପିତାଙ୍କର ଘର, ସେଠାରେ ତୁମେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଭୁଲିଯାଉଛ । ଜ୍ଞାନର ସଂସ୍କାର ସୁପ୍ତ ହୋଇଯିବ, ବାକି କେବଳ ପ୍ରାରବ୍ଧର ସଂସ୍କାର ରହିଯିବ । ତେଣୁ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ କେବଳ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ରହିଥାଏ । ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅନୁସାରେ ତୁମେ ସୁଖର ଜନ୍ମ ନେବ । ତୁମକୁ ସୁଖଧାମ ଯିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିଗଲେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅନୁଯାୟୀ ଆମେ ପୁଣି ସେହି ଅଭିନୟ କରିବୁ । ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅନୁଯାୟୀ ତୁମର ସଂସ୍କାର ତିଆରି ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥର ସଂସ୍କାର ରହିଛି । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଏବଂ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଉଭୟ ସଂସ୍କାର ସେଠାରେ ରହିବ । ନାଁ, ସେଠାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହା ତୁମର ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ବାବା ହିଁ ତୁମର ମୁଖ୍ୟ ପଣ୍ଡା ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ସହ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମିକ ପଣ୍ଡା ହୋଇ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ନେଇଯାଉଛ । ସେମାନେ ଶାରୀରିକ ଏବଂ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମିକ ପଣ୍ଡା ଅଟ । ସେମାନେ ବହୁତ ଧୁମଧାମରେ ଅମରନାଥ ଯାତ୍ରା କରିଥା’ନ୍ତି । ଦଳଦଳ ହୋଇ ବହୁତ ଧୁମଧାମରେ ଅମରନାଥକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖିଛନ୍ତି କେତେ ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ସାଥୀରେ ବାଜା ମଧ୍ୟ ନେଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ସାଥୀରେ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନେଇଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବହୁତ ଥଣ୍ଡା ହୋଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନେକ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ତୁମର ଯାତ୍ରା ତ ବହୁତ ସହଜ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ହିଁ ହେଉଛି ତୁମର ଯାତ୍ରା । ତେଣୁ ତୁମର ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ଯୋଗ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ତୁମର ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବ । ତେବେ ତୁମେ ନିଜ ସାଥୀରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଯାତ୍ରା କରାଇବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଯାତ୍ରା ଥରେ ମାତ୍ର ହେଉଛି । ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭରୁ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା କରାଯାଇନଥାଏ । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭରୁ ତୁରନ୍ତ ମନ୍ଦିର, ଚିତ୍ର ଆଦି ନିର୍ମିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ତ ଧୀରେ ଧୀରେ ପରେ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ହେବ । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ନିଜ ନିଜ ଘରେ ସୋମନାଥଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି ତେଣୁ କେଉଁଠାକୁ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିନଥାଏ । ଏହି ମନ୍ଦିର ଆଦି ସବୁ ପରେ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ସମୟ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଥାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ ନୂଆ ନୂଆ ଶାସ୍ତ୍ର, ନୂଆ ନୂଆ ଚିତ୍ର, ନୂଆ ନୂଆ ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୁଏ । ଏସବୁ ତିଆରି ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ଦରକାର କାରଣ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢିବା ପାଇଁ ଭକ୍ତ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ମଠ, ମନ୍ଦିରର ସଂଖ୍ୟା ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଗଲେ, ପୁଣି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ରଚନା କରିବା ପାଇଁ ବିଚାର ଆସିବ । ତେଣୁ ଏତେ ତୀର୍ଥସ୍ଥାନ, ମନ୍ଦିର, ଚିତ୍ର ଆଦି ତିଆରି ହୋଇଛି, ସେଥିପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ ନା । ଯଦିଓ କୁହାଯାଏ ଯେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଦ୍ୱାପରରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଦରକାର । ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ କଳା ମଧ୍ୟ କମ ହୋଇଯିବ । ଭକ୍ତି ପ୍ରଥମେ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ପୁଣି ବ୍ୟଭିଚାରୀ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସବୁ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ଚିତ୍ର ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରମାଣ କରି କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ବୁଝାଉଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହା ହିଁ ରହିଥାଏ ଯେ ଏହିଭଳି ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିବୁ ଏହିପରି ବୁଝାଇବୁ । ଏକଥା ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିନଥାଏ । ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି ନା । କେତେ ଜଣଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ତ’ ବିଲକୁଲ୍ ଆସିନଥାଏ, ସେମାନେ ପୁଣି ସାଧାରଣ ପଦ ପାଇବେ । ଜଣାପଡିଯାଏ ଯେ— ଇଏ କ’ଣ ହେବେ ? ଯେତେ ଆଗକୁ ଯିବ— ତୁମେ ସବୁ କିଛି ବୁଝିଯିବ । ପୁଣି ଯେବେ ଲଢେଇ ଆଦି ଲାଗିବ ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ସବୁକିଛି ଦେଖିବ । ସେହି ସମୟରେ ପୁଣି ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବ । ସେହି ସମୟରେ ପାଠପଢା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଲଢେଇ ସମୟରେ ତ୍ରାହି-ତ୍ରାହି କରିବେ, ତେଣୁ ତୁମେ କିଛି ଶୁଣିପାରିବ ନାହିଁ । ଜଣାନାହିଁ କ’ଣ ହୋଇଯିବ । ବିଭାଜନ ସମୟରେ କ’ଣ ହେଲା । ଦେଖିଲ ନା । ଏହି ବିନାଶର ସମୟ ବହୁତ ଭୟାନକ ଅଟେ । ହଁ, ବାକି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ଆଦି ବହୁତ ହେବ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଜଣାପଡିବ ଯେ ଇଏ କେତେ ପାଠ ପଢିଛନ୍ତି । ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ ବି କରିବେ ଏବଂ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହେବ— ଦେଖ ତୁମେ ପାଠପଢା ଛାଡିଦେଲ ସେଥିପାଇଁ ଏପରି ଅବସ୍ଥା ହେଲା । ତେବେ ଧର୍ମରାଜ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବା ବିନା ଦଣ୍ଡ କିପରି ଦେବେ ? ତେଣୁ ସବୁକିଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବେ । ପୁଣି ସେହି ସମୟରେ ତୁମେ କିଛି ବି କରିପାରିବ ନାହିଁ । କେବଳ ହାୟ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ବୋଲି କହିବ କାହିଁକି ନା ଭାଗ୍ୟ ଗଢିବାର ସମୟ ତ ଚାଲିଗଲା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କାହିଁକି ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହଁ । ସେବା କରିଲେ ହିଁ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ବସିପାରିବ । ସେବା କଲେ ବାବା କହିବେ ଯେ ଏହି ପିଲା ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛି । ମିଲେଟ୍ରୀର କେହି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ, ତାଙ୍କର ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୁରସ୍କାର ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ବେହଦର ବାବା ପୁରସ୍କାର ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମକୁ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପୁରସ୍କାର ମିଳୁଛି । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ହୃଦୟରେ ହାତ ରଖି ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୁଁ କେତେ ପାଠ ପଢୁଅଛି । ଯଦି ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ତୁମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । କହିବେ ଯେ ଆମର କର୍ମ ହିଁ ଏହିପରି ଖରାପ ଅଟେ । ବହୁତ ଖରାପ କର୍ମ କରିଥିବା ଆତ୍ମା କିଛି ବି ଧାରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ, ତୁମକୁ ଏହି ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରାରେ ନିଜର ସାଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନେଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଏହି ଯାତ୍ରା ବିଷୟରେ କହିବା । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ ଯେ, ଏହା ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା ଆଦି ହେଉଛି ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା । କୁହନ୍ତି ରେଙ୍ଗୁନରେ ଗୋଟିଏ ଛମ୍-ଛମ୍ ପୋଖରୀ ଅଛି, ଯେଉଁଠାରେ ସ୍ନାନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ପରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତ ବାସ୍ତବରେ ପରୀ ହୋଇନଥାନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ କରିବାର କଥା, ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ-ଯୋଗ ଆଧାରରେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯିବା-ଆସିବା କରିବା ତ ତୁମପାଇଁ ସାଧାରଣ କଥା ଅଟେ । ବରଂ ତୁମକୁ ମନା କରାଯାଉଛି ଯେ, ବାରମ୍ବାର ଧ୍ୟାନରେ ଯାଅ ନାହିଁ, ନଚେତ୍ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯିବ । ଏହା ହିଁ ଜ୍ଞାନ ମାନ-ସରୋବର ଅଟେ, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆସି ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ମାନ ସରୋବର କୁହାଯାଉଛି । ମାନ-ସରୋବର ଅକ୍ଷର ସାଗରରୁ ଆସିଛି । ଜ୍ଞାନ ସାଗରରେ ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ କରିବା ତ ବହୁତ ଭଲ କଥା । ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକାଣୀଙ୍କୁ ମହାରାଣୀ କୁହାଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୁଅ । ବାବାଙ୍କର ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି ନା । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଉପରେ ଦୟା ଆସୁଛି, ସାଧୁମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମଧ୍ୟ ଦୟା ଆସୁଛି । ଏକଥା ତ ଗୀତାରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଯେ ସାଧୁମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର ମୁଁ କରୁଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଥାଏ । ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ଫୁର୍ତ୍ତି ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । କୁହ— ତୁମେ ଯାହା ସବୁ ଜାଣିଛ ଏସବୁ ଘୋଳ ଦହି ସମାନ ଅଟେ, ବାକି ଲହୁଣୀ ଖୁଆଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ ଜାଣି ନାହଁ । ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର ନା । ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି, ନ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା କଉଡିତୁଲ୍ୟ ବିଲକୁଲ୍ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ କେହି ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମହାରଥୀ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବେ । କେତେ ଢେର ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ ଅଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟେ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ହିଁ ୧୦୦ ଭୂଜା, ୧୦୦୦ ଭୂଜା ଥିବାର ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ଏତେ ଭୂଜା ତ କାହାର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାକି ବ୍ରହାଙ୍କର ତ ବହୁତ ପିଲାଛୁଆ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣି କାହାର ସନ୍ତାନ ? ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ତ ପିତା ଅଛନ୍ତି ନା । ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆଉ କ’ଣ କିଏ ପିତା ହୋଇପାରିବେ ? କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ଥିବାର ଗାୟନ କରାଯାଏ । ସେମାନେ ତ ଏଠାକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ରହିବେ ନା । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ତ ପ୍ରଜା ରଚନା କରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆସି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ସେନା ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ତା’ଙ୍କଠାରୁ ଆହୁରି କୁଟୁମ୍ବ ବଢିଚାଲନ୍ତି, ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ବାସ୍ତବରେ ରୂପେ ଦେଖ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କେତେ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳୁଥିବ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଖରେ ତ କୌଣସି ସମ୍ପତ୍ତି ନାହିଁ, ସମ୍ପତ୍ତି ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ରହିଛି । କାରଣ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପିତା ହେଲେ ଶିବ । ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶିବବାବା ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆମକୁ ଦାଦାଙ୍କଠାରୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କେହି ଯୋଗ କରୁନାହାଁନ୍ତି, ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଚାଲୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ବାବା କ’ଣ କରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ତାଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ତେବେ ବାବା କହିପାରିବେ— ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ତୁମକୁ କେଉଁ ପଦ ମିଳିବ ? ନିଜ ନିଜର ବିବେକ ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷୀ ଦେଇଥାଏ ଯେ ମୁଁ କେତେ ସେବା କରୁଛି ? କେତେ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଚାଲୁଛି ? ଶ୍ରୀମତକୁ କେତେ ପାଳନ କରୁଛି । ଶ୍ରୀମତ ହେଲା ମନମନାଭବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ଡେଙ୍ଗୁରା ମଧ୍ୟ ପିଟୁଛନ୍ତି । ବାବା ଈଶାରା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ସରକାରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ । ଯାହାଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ବି ଅନୁଭବ କରନ୍ତୁ ଭାରତର ମହିମା ଓ ଗାରିମା କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ହିଁ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ତୁମେ ଯୋଗ ଲଗାଉଥିବାରୁ ଏକଦମ୍ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ, ମାୟାଜୀତ ହେଉଛ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମାୟାଜୀତ୍ ହେବାକୁ ହେବ । ଆମର ସହଯୋଗୀ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କେତେ ବୁଝାଯାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଧାରଣା କରିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଧନ ଦାନ କଲେ ସରିଯାଏ ନାହିଁ । ସେବା କଲେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟରେ ରହିପାରିବ । ନଚେତ ହୃଦୟ ଜିତିବା ଅସମ୍ଭବ । ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ସ୍ନେହ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ସ୍ନେହ କରିବେ । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପରିଶ୍ରମ କରିବା ଦରକାର । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗର ଯାତ୍ରା ନିମନ୍ତେ ଯୋଗ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ମନମନାଭବ, ଏହା ହିଁ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ମୋ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯିବ । ଶିବପୁରୀକୁ ଆସି ପୁଣି ତୁମେ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ଯିବ । ଏକଥା କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଆଉ କେହି ମନମନାଭବର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ବହୁତ ପଢୁଛନ୍ତି, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାବା ତୁମକୁ ମହାମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ବିକର୍ମାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ପ୍ରତିଦିନ ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ କରିବାକୁ ହେବ । ସ୍ନେହର ସହିତ ସେବା କରି ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟ ସିଂହାସନରେ ବସିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ସମୟରେ ବେପରୁଆ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

(୨) ବାବାଙ୍କର ନୟନରେ ବସି ଏହି କଳିଯୁଗୀ ଦୁଃଖଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ନିଜର ସବୁକିଛି ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ କରିଦେବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ସ୍ନେହର ସାଗରରେ ସମାହିତ ହୋଇ ମୋର ପଣିଆର ମଇଳାକୁ ସମାପ୍ତ କରି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଯେଉଁମାନେ ସଦା ସର୍ବଦା ସ୍ନେହର ସାଗରରେ ବୁଡି ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଦୁନିଆର କୌଣସି କଥାର ଚେତନା ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ମୃତି ରହିନଥାଏ । ସେମାନେ ସ୍ନେହରେ ବୁଡି ରହିଥିବା କାରଣରୁ ସବୁ ପ୍ରକାରର ପରିସ୍ଥିତିଠାରୁ ସହଜରେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯାଏ— ଇଏ ତ ପ୍ରେମରେ ହଜିଯାଇଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସର୍ବଦା ପ୍ରେମରେ ବୁଡି ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦୁନିଆର ସ୍ମୃତି ହିଁ ନାହିଁ, ସବୁ ମୋର-ମୋର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ଅନେକ ମୋର, ମୋର ମଇଳା କରିଦିଏ କିନ୍ତୁ ଏକମାତ୍ର ବାବା ମୋର କହିବା ଦ୍ୱାରା ମଇଳା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଏବଂ କରାଇବା ହିଁ ହୋଲୀହଂସ ହେବା ।