26.12.18          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
କଲ୍ୟାଣକାରୀ ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମମାନଙ୍କର ଏଭଳି କଲ୍ୟାଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ କେବେ ବି କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ, କାନ୍ଦିବା ହେଉଛି ଅକଲ୍ୟାଣର ବା ଦେହ ଅଭିମାନର ଲକ୍ଷଣ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଅଟଳ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ ?

ଉତ୍ତର:-
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବାର ଅଛି । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶାନ୍ତି କରିବା ପାଇଁ ଅନେକ ଉଦ୍ୟମ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଗାୟନ ରହିଛି-- ମନୁଷ୍ୟ ଚାହୁଁଛି ଗୋଟିଏ କଥା କିନ୍ତୁ ହେଉଛି ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା । ସେମାନେ କେତେ ବି ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଏହି ଅଟଳ ଭବିଷ୍ୟତ ଟଳିପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବାର ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ନିଶା ରହିଛି ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ କୋଳକୁ ଆସିଛୁ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେମାନେ ଯାହା ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଛ ସେସବୁ ବାସ୍ତବରେ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ରହୁଛ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସାରା ବିଶ୍ୱର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ହିଁ ଗାୟନ ରହିଛି କାହିଁକିନା ବର୍ତ୍ତମାନ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଚାଲିଛି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଭକ୍ତିର କୌଣସି ଗାୟନ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ’ ଶିବବାବାଙ୍କର ଗାୟନ ହେଉଛି । ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ଆମେ ସେହି ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛୁ । ଭକ୍ତିରେ ତ’ କୌଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିରେ ରହି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ମନେପକାଉଛ ନା । ମନୁଷ୍ୟ ମରିଗଲେ କହିଥା’ନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା । ତେବେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର ନା । ଯେବେକି ସ୍ୱର୍ଗରେ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ତେବେ କାନ୍ଦିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ତ ସତ୍ୟ କଥା ନୁହେଁ ଯେ କେହି ମରିଗଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଯିଏ ସବୁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କିପରି ହେବ ? କାନ୍ଦିବା ତ ଦୁଃଖର ଲକ୍ଷଣ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ନା । ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକିନା ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ ହେଉନଥା’ନ୍ତା ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ହର୍ଷିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତେ । ସେତେବେଳେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଅକଲ୍ୟାଣ ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ବି କାହାର ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ସେଠାରେ କେହି କେବେ କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଅକଲ୍ୟାଣର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଯଦି ବ୍ୟବସାୟରେ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି ବା ଖାଇବାକୁ ଅନ୍ନ ମିଳୁନାହିଁ ତେବେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦୁଃଖରେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି, ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି, କହିଥା’ନ୍ତି— ଏଠାକୁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ କଲ୍ୟାଣ କର । ଯଦି ଭଗବାନ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କାହାକୁ କହୁଛନ୍ତି- ଆମର କଲ୍ୟାଣ କର! ତେବେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି ଭାବିବା ସବୁଠାରୁ ବଡ ଭୁଲ୍ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ, ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ନା । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସର୍ବଦା କଲ୍ୟାଣ ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କେବେ ଆସିବେ, ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ? ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ତ’ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଇ କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ଏଥିରେ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି । ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ କାହାର ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏନାହିଁ । ତ୍ରେତାଯୁଗ ଅର୍ଥାତ୍ ରାମରାଜ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ବାଘ ଏବଂ ଗାଇ ଏକାଠି ପାଣି ପିଅନ୍ତି । ଆମେ ରାମ ସୀତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟର ଏତେ ମହିମା କରିନଥାଉ କାହିଁକିନା ଦୁଇ କଳା କମ୍ ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ କିଛି ନା କିଛି ସୁଖ କମ୍ ମିଳିଥାଏ । ଆମେ ତ’ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପସନ୍ଦ କରୁଛୁ ଯାହାକୁ ବାବା ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ସେଠାରେ ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଯିବ ତେବେ ବହୁତ ଭଲ । ମନରେ ସବୁବେଳେ ବିଚାର ଚାଲୁ ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଆମେ ଅନ୍ୟର କଲ୍ୟାଣ କିପରି କରିବୁ ? ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ଗୋଟିଏ ହେଉଛି ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ଅନ୍ୟଟି ହେଉଛି ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ରହିଛି ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ମୁଁ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଚାଲୁଛି । ନା, ମୁଁ ହିଁ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟକୁ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କରୁଛି । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହିବେ ଯେ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥାଆନ୍ତି, ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟକୁ ଆଗାମୀ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କରୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ଯାହାକି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହେବ । ଗୁରୁ ନାନକ ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି— ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାରେ କୌଣସି ସମୟ ଲାଗିନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଯାହାଙ୍କୁ ଦେବତା କରିବେ ? ସେମାନେ ତ’ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭରେ ଯେଉଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଆତ୍ମା ଥିଲେ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିନଥିଲେ । କାରଣ ସେମାନେ ତ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ନୁହଁନ୍ତି । ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ସେମାନେ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ଥିଲେ, ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଥିଲେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହିଭଳି ରାଜ୍ୟପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କେବଳ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । ସେମାନେ ତ’ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି କଥା ତ’ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ଯେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଯୁଗଳ ରୂପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ଆମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲୁ ମନୁଷ୍ୟ ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଯାହା ହେବାର ଅଛି ତାକୁ କେହି ଟାଳିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ନା ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ? ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ହିଁ ଦେବା ଦରକାର । ବେହଦର ବାବା, ଶିବବାବା ତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟନ୍ତି । ରୁଦ୍ର ବାବା ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ନାହିଁ, ଶିବବାବା ନାମ ହିଁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ଯେଉଁଠି ଯେଉଁଠି ମୋର ଭକ୍ତମାନେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ । ଖବରକାଗଜରେ ପଢ଼ିଥିଲି (ବ୍ରହ୍ମାବାବା କହୁଛନ୍ତି)— ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ହିମାଳୟର ଆୟୁଷ କୋଟି କୋଟି ବର୍ଷ । ତେବେ ହିମାଳୟର କୌଣସି ଆୟୁଷ ଅଛି କି ? ଏହା ତ ସଦା ସର୍ବଦା ରହିଛି । ହିମାଳୟ କ’ଣ କେବେ କଣ ଲୁଚିଯାଉଛି କି ? ଏହି ଭାରତ ମଧ୍ୟ ଅନାଦି ଅଟେ । ଏହାକୁ କେବେ ସୃଷ୍ଟି କରାଯାଇଥିଲା, ତାହାର ଆୟୁଷ ବାହାର କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ହିମାଳୟ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହା କେବେଠାରୁ ଅଛି । ତେଣୁ ଏହି ହିମାଳୟ ପର୍ବତର ଆୟୁଷ ଗଣନା କରାଯାଏ ନାହିଁ । ଏପରି କ’ଣ କୁହାଯାଉଛି ଯେ ଆକାଶର ବା ସମୁଦ୍ରର ଆୟୁଷ ଏତେ ବର୍ଷ । ଯଦି ହିମାଳୟର ଆୟୁଷ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ସମୁଦ୍ରର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ କହିବା ଦରକାର, ତେବେ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବାବାଙ୍କର ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ଏଠାରେ ଜଣେ ରାଜା ଜନକଙ୍କର କଥା ନାହିଁ । ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଅଥବା ରାମରାଜ୍ୟରେ ତ ବହୁତ ଆତ୍ମା ଥିବେ ନା । ସେଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିବ । ତେବେ ତୁମେମାନେ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟ । ତୁମେ ତ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ, ମମ୍ମା ବାବା ବୋଲି କହୁଛ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଜୀବନମୁକ୍ତି ତ ମିଳିବ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ପ୍ରଜା ତ ଅନେକ ହେଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମର ପ୍ରଭାବ ଦେଖାଯିବ । ଏହି ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ବହୁତ ପରିଶ୍ରମର କାମ । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନେ ତ ଉପରୁ ଆସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ତାଙ୍କ ପଛରେ ସେହି ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନେ ଉପରୁ ଆସିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଜଣ ଜଣକୁ ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ତେବେ ଯୋଗ୍ୟ କରିବା ତ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର କାମ । ଯେଉଁମାନେ ସବୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଯୋଗ୍ୟ ଥିଲେ, ସେମାନଙ୍କୁ ମାୟା ଅଯୋଗ୍ୟ କରିଦେଇଛି । ୫ ତତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଅଯୋଗ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି, ପୁଣି ସେଗୁଡିକୁ ଯୋଗ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତ ବାବା ହିଁ କରିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେକେଣ୍ଡରେ ଯେଉଁଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଚାଲୁଛି, ସେଥିରୁ ଜଣାପଡୁଛି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଅମୁକ ଆତ୍ମା ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲା । କେହି କେହି ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବରେ ପଳାଇଯାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡପତ୍ର ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ପିଲାମାନେ ବାସ୍ତବ ରୂପରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଗଲାଣି, ତେଣୁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଭିନୟ କରିବାର ଅଛି । କଥାରେ ଅଛି ମନୁଷ୍ୟ ଚାହୁଁଛି ଗୋଟିଏ କଥା କିନ୍ତୁ ହେଉଛି ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶାନ୍ତି ଚାହୁଁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ତ ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟକୁ ଜାଣିଛ, ତୁମେମାନେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କରିଛ । ସେମାନେ ବିନାଶ ନ ହେବାପାଇଁ କେତେ ବି ମୁଣ୍ଡ ପିଟନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ କେବେହେଲେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭୂମିକମ୍ପ ହେବ, ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଆଦି ହେବ, ସେମାନେ କ’ଣ କରିପାରିବେ । କହିବେ ଏହା ତ ଭଗବାନଙ୍କର କାମ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ସେହିଭଳି ନିଶା ଚଢ଼ୁଛି ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ସୃଷ୍ଟିର ଅଟଳ ଭବିଷ୍ୟତ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଅନ୍ନ ନାହିଁ, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ରହିବାପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ତିନିପାଦ ଭୂମି ମଧ୍ୟ ମିଳୁନାହିଁ ।

ତୁମର ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର— ମାତା, ପିତା ଏବଂ ପିଲାମାନେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେଉଛି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶିଖାଉଛି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି-ଆମେ ବାବାଙ୍କର ମତରେ ଚାଲୁଛୁ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ କେବଳ ପିଲାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ହିଁ ଆସି ମତ ଦେଉଛି । ତେବେ ଏହି କଥାକୁ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝିବେ । ଯଦି କେହି ବୁଝୁନାହିଁ ତେବେ ଛାଡିଦିଅ, ଏଥିରେ ଲଢ଼େଇ କରିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଆମେ ତ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି-ଯଦି ମୋତେ ମନେପକାଇବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଇଲେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇଯିବ । ମନମନାଭବ ଏବଂ ମଧ୍ୟାଜୀ ଭବର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଏହା ଅଟେ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝିପାରିବେ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ଏହି ଗୋଟିଏ, ଯେଉଁ ଭୁଲ୍ ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଏବଂ ମୋତେ ହିଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ର, ପୁରାଣ ଦ୍ୱାରା ତ କାହାର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ଏହା ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ତାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ମନେପକାଉଛ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ସେ କେଉଁଠାରେ ରହୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ବାବା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଏହି ଦୁନିଆ ପାଇଁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ ନା ପରମଧାମ ପାଇଁ ଦେବେ ? ତେବେ ପିତା ତ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବା ଦରକାର ନା । ଶିବରାତ୍ରି ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛ । ଶିବ ତ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପରମପିତା ଅଟନ୍ତି । ସେ ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ନୂଆ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ସିଏ ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ, ଯିଏକି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ କେବେହେଲେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ହିଁ ଶିଖାଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ତୁମକୁ ଶିଖାଇ ପାରୁଛୁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭରେ ଏବଂ ଅନ୍ତିମରେ ମନମନାଭବ ଏବଂ ମଧ୍ୟାଜୀଭବ କୁହାଯାଇଛି । ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷ ଏବଂ ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବିସ୍ତାରରେ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଶେଷରେ ପୁଣି ବି ଗୋଟିଏ କଥା କୁହାଯାଉଛି— ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତ’ ଗୋଟିଏ ହିଁ କଥା ଯେ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା । ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ପିତା ହିଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ ତ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗର ହିଁ ମାଲିକ କରିବେ, ନର୍କର ନୁହେଁ । ଦୁନିଆ ତ ଏକଥା ଜାଣିନାହିଁ ଯେ ନର୍କର ରଚୟିତା ରାବଣ ହିଁ ଅଟେ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ, ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା, ତେଣୁ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେବାପାଇଁ ଆସିଛି । ଯଦି ମୋତେ ମନେପକାଇବ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଆତ୍ମା ଅଶୁଦ୍ଧରୁ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ । ତା’ପରେ ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇଦେବି । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ, ଶୁଆଭଳି ନୁହେଁ । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ଆତ୍ମାଙ୍କୁ କେବେ ବି କାନ୍ଦିବା ବା ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଦେହ ଅଭିମାନ ବହୁତ ବିକାରୀ କରିଦେଇଥାଏ । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ଦେହୀ (ଆତ୍ମା)ଅଭିମାନୀ ହୁଅ କିନ୍ତୁ ଶରୀର ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ କର୍ମ ତ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ଦୁନିଆରେ ତ କର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହିବାକୁ ହେବ, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ଚକ୍ରକୁ ଜାଣିବା ତ ବହୁତ ସହଜ କଥା ।

ବାବାଙ୍କର ତ କେତେ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକ ସୁପୁତ୍ର ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ଆଉ କେତେକ କୁପୁତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କୁପୁତ୍ରମାନେ ତ ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବଦନାମ କରିଦେଉଛନ୍ତି । କଳା ମୁହଁ କରୁଛନ୍ତି (କାମ ବିକାରର ବଶୀଭୂତ ହେଉଛନ୍ତି) । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳା ମୁହଁ କରନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ପୁଣି କଳା ମୁହଁ କରୁଛ, କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ଲଗାଉଛ । ଏହି କାମ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେମାନେ ଶ୍ୟାମଳ (ପତିତ) ହୋଇଛ । ତେଣୁ ଏବେ ଆଉ କାମଚିତାରେ ଜଳି ମରିବାର ନାହିଁ । କାମ ବିକାରର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଇଚ୍ଛା ମଧ୍ୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସନ୍ନାସୀମାନେ ନିଜର ଅନୁଗାମୀମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଏପରି ବୁଝାଇପାରିବେ । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବାସ୍ତବିକ ପବିତ୍ରତା ନାହିଁ । ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସତ୍ୟ କଥା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ । ତୁମେମାନେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ-ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ମତରେ ଚାଲି ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ— ଏବେ ପୁଣି କାମ ବିକାର ରୂପୀ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ପଡିବାର ବିଚାର କାହିଁକି କରୁଛ ? ତୁମେ କନ୍ୟାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଏହିଭଳି ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇବ ତେବେ ସମସ୍ତେ କହିବେ ଏପରି ଜ୍ଞାନ ତ ଆମେ କେବେ ଶୁଣିନଥିଲୁ । ତୁମକୁ ମନ୍ଦିରର ମୁଖିଆମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବା ଦରକାର । ସାଥୀରେ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ନେଇଯିବା ଦରକାର । ଏହି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ର ଏବଂ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ତ ଦିଲବାଡା ମନ୍ଦିରର ହିଁ ଚିତ୍ର ଅଟେ । ମନ୍ଦିରର ଉପର ଅଂଶରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଛାତରେ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀର ଚିତ୍ର ରହିଛି, ତେବେ ଯେଉଁ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀ ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହାର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଯଦି ଏହିଭଳି ସେବା କେହି କରି ଦେଖାଇବେ ତେବେ ବାବା ତାଙ୍କର ମହିମା କରିବେ, କହିବେ ଇଏ ତ କମାଲ୍ କରିଦେଖାଇଲେ । ଯେମିତି ବାବା ରମେଶ ବଚ୍ଚାର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ରୂପରେ ବିହଙ୍ଗମାର୍ଗର ସେବାର ବହୁତ ଭଲ ନମୂନା ବାହାର କରିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ କରିବା । ଚିତ୍ର ତ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ତିଆରି ହୋଇଛି ।

ଏବେ ଦେଖ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଯେଉଁ ଧର୍ମ ସମ୍ମିଳନୀ ହେଉଛି ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଏକତା ହେଉ । କିନ୍ତୁ ଏହାର ତ କୌଣସି ଅର୍ଥ ହିଁ ନାହିଁ । ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଇ ଭଉଣୀ । ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବାର କଥା । ତେଣୁ ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଶି କିପରି ବିଶ୍ୱରେ ଏକତା ଆଣିବା, ଏହି କଥା ହିଁ ବୁଝିବାର ଅଛି । ପ୍ରଦର୍ଶନୀର ବୃଦ୍ଧି କରିବା ପାଇଁ ଉପାୟ ବାହାର କରିବାର ଅଛି । ଯେଉଁମାନେ ସେବାର କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ଦେଖାଉନାହାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ତ’ ଲଜ୍ୟା ଆସିବା ଦରକାର । ଯଦି ୧୦ ଜଣ ନୂଆ ଆତ୍ମା ଆସିଲେ ଏବଂ ୮-୧୦ ଜଣ ଚାଲିଗଲେ ତେବେ ଏଥିରୁ ଫାଇଦା କ’ଣ ହେଲା । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ କରିବା ସହିତ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦିବା ବା ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବିଖ୍ୟାତ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ଶୀତଳା ଦେବୀ ହୋଇ ସମସ୍ତ କର୍ମଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ଶୀତଳ ଏବଂ ଶାନ୍ତ କରି ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ।

ଯେଉଁମାନେ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ସନ୍ତାନ ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି କର୍ମଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଧୋକା ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମାନଙ୍କର ଧୋକା ଦେବାର ଚଞ୍ଚଳତା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଆପେ ଆପେ ଶୀତଳାଦେବୀ ହୋଇଯାଅ ଏବଂ ସମସ୍ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତ ଶୀତଳ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ଶୀତଳ ଦେବୀଙ୍କୁ କେବେ ବି କ୍ରୋଧ ଆସିନଥାଏ । କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି କ୍ରୋଧ ତ’ ଆସୁନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଟିକିଏ ରୋବ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁରବୀ ପଣିଆ ତ ରଖିବାକୁ ପଡୁଛି । କିନ୍ତୁ ରୋବ୍ ମଧ୍ୟ କ୍ରୋଧର ଅଂଶ ଅଟେ । ଯେଉଁଠାରେ ଅଂଶ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ ସେଠାରେ ବଂଶ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ଶୀତଳା ଦେବୀ ଏବଂ ଶୀତଳ ଦେବତା ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଭିତରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରୋଧ ବା ରୋବର ସଂସ୍କାର ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆଜ୍ଞାକାରୀ ସନ୍ତାନମାନେ ସ୍ୱତଃ ହିଁ ଆଶୀର୍ବାଦର ପାତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ମାଗିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନଥାଏ ।