07.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ନିକଟରେ କିଛି ବି ଲୁଚାଇବାର ନାହିଁ, ଯଦି କୌଣସି ଅବଜ୍ଞା ହୋଇଯାଇଛି ତେବେ
କ୍ଷମା ମାଗି ନିଅ, ନଚେତ୍ ବୋଝ ଚଢି-ଚଢିଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ନିନ୍ଦୁକ ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାରର
ଆଧାର କ’ଣ ଏବଂ ଉନ୍ନତିରେ ବିଘ୍ନ କାହିଁକି ପଡିଥାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାରର
ଆଧାର ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଯଦି ଠିକ୍ ଭାବରେ ପାଠ ନପଢିବ ତେବେ ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଉନ୍ନତିରେ ବିଘ୍ନ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ପଡିଥାଏ ଯେତେବେଳେ ତୁମର ସଂଗ ଠିକ୍ ନଥିବ । କଥାରେ କୁହାଯାଏ
ସୁସଙ୍ଗ ଉଦ୍ଧାର କରେ, ଖରାପ ସଂଗ ବୁଡାଇ ଦିଏ । ଯଦି ଖରାପ ସଂଗ କରିବ ତେବେ ପାଠପଢି ପାରିବ ନାହିଁ,
ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ସଂଗ ହିଁ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ରସାତଳଗାମୀ କରିଦିଏ, ସେଥିପାଇଁ ସଂଗଦୋଷଠାରୁ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସାବଧାନ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ଗୀତ:-
ତୁ ପ୍ୟାର କା
ସାଗର ହୈ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ
ବେହଦର ପିତାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ମହିମା । ତୁମେ ସୁପୁତ୍ର
ସନ୍ତାନମାନେ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ତାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବେହଦର ପିତା
ଆସି ଆମକୁ ବେହଦର ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ସିଏ ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଭିତରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ସେହି ଜ୍ଞାନକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ ।
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । କାହାକୁ ? ପିଲାମାନଙ୍କୁ । ଯେମିତି ତୁମ
ମମ୍ମାଙ୍କର ନାମ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ରଖାଯାଇଛି, ଯେହେତୁ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ତୁମେମାନେ
ସନ୍ତାନ ଅଟ ତେଣୁ ତୁମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ନିଶ୍ଚିତ ଥିବ । ତେବେ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ
ଈଶ୍ୱର ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କାହା ମାଧ୍ୟମରେ ଦେଉଛନ୍ତି ? ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବବାର କଥା
। ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଜଗଦମ୍ବା କିଏ ? ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ଜଗଦମ୍ବା ନିଶ୍ଚିତ ଜଣେ ହିଁ ହୋଇଥିବେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ବହୁତ ନାମ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ତ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏହି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖବଂଶୀ କନ୍ୟା ହେଉଛନ୍ତି
ସରସ୍ୱତୀ । ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ତ ଈଶ୍ୱର ପିତା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି— ଏହି
ଜ୍ଞାନ ଈଶ୍ୱର ପିତା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ପିତା ହିଁ ସନ୍ତାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ
ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ କିପରି ମିଳିଲା ? ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସିଏ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିବେ । ସେହି ଜ୍ଞାନ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଦେଇଥିବେ । ଯଦି ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭଗବାନଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ
ମାଷ୍ଟର ଭଗବାନ ହେଲେ ନା, ସେଥିପାଇଁ ନାମ ରଖାଯାଇଛି ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ । ପିଲାମାନେ ତ ଏକଥା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେମାନେ ଏବଂ ଆମର ମମ୍ମା ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ନେଉଛୁ ଯାହାଙ୍କୁ ଗୀତାର
ଭଗବାନ କୁହାଯାଉଛି । ଭଗବାନ ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ କିମ୍ବା ଦେବତା କେବେହେଲେ
ଭଗବାନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା କେଉଁ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ଅଟନ୍ତି ? ରାଜଯୋଗର । ଏହି ସହଜ
ରାଜଯୋଗର ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀ ହିଁ ଧନର ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଯେହେତୁ
ଜ୍ଞାନର ଦେବୀଙ୍କର ମହିମା ହେଉଛି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମହିମା ହେଉଥିବ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରଜାପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ କିନ୍ତୁ ମମ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ଏମାନେ ହେଲେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ କମଳରୁ ଜନ୍ମ ନେଇଥିବା ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ସବୁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନମାନେ ଏଥିରେ ନିଶ୍ଚୟ କରିଛ । ଈଶ୍ୱର ପିତା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କ
ସମ୍ମୁଖକୁ ହିଁ ଆସୁଛି । ସେହିମାନେ ହିଁ ମୋତେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବା ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ
। ଏହା ହେଉଛି ସହଜ ରାଜଯୋଗର ଜ୍ଞାନ, ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ । ଈଶ୍ୱର ହିଁ ୟାଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍
ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଲେ ଏବଂ ଇଏ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ହୋଇଗଲେ । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ମାତା
ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ଇଏ ଧନର ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଉଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଭିକ ମାଗୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏଥିରୁ ପ୍ରମାଣିତ ହେଲା ଯେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗର
ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ଜ୍ଞାନକୁ ରୋଜଗାରର ଆଧାର
କୁହାଯାଏ । ଏହା ହେଉଛି ସତ୍ୟ ରୋଜଗାର ଯାହାକି ସତ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମିଳୁଛି । ତୁମେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର କରୁଛ । ଯଦି କେହି ପାଠ ପଢୁନଥିବେ ତେବେ
ତାଙ୍କର ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ସଂଗ ଠିକ୍ ନଥିବ ତେବେ ପାଠ ପଢିପାରିବେ ନାହିଁ,
ଉନ୍ନତି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସତସଂଗ ଉଦ୍ଧାର କରେ ଖରାପ ସଂଗ ବୁଡାଇ ଦିଏ । ଯଦି ସଂଗ ଖରାପ ଥିବ,
ପାଠ ପଢୁନଥିବ, ତେବେ ଫେଲ୍ ହୋଇ ପଛରେ ବସି ରହିବ । ତେବେ ଶିକ୍ଷକ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହାର କାରଣ କ’ଣ
। କିନ୍ତୁ ପିତା ଜାଣିନଥା’ନ୍ତି । ହଁ, ପିତାଙ୍କୁ ତ ଏତିକି ଜଣାଥିବ ଯେ ଇଏ କମ ପାଠ ପଢିଛି,
ନିଶ୍ଚିତ ଖରାପ ସଂଗ କରିଛି ଯେଉଁ କାରଣରୁ ଫେଲ ହୋଇଯାଇଛି । ଧରିନିଅ ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ବହୁତ ସ୍ନେହ
ରହିଛି, ଉଭୟ ପାଠପଢୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ପରସ୍ପରକୁ ରସା ତଳକୁ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେବେ । ବାବା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଇଏ ପଢୁନାହିଁ, ଏହାଙ୍କୁ ଅଲଗା କରିଦେବା ଦରକାର । ପାଠପଢା ବିନା ମନୁଷ୍ୟକୁ ଅଜ୍ଞାନୀ
କୁହାଯାଏ । ଯଦି ପଢୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧିବାନ କୁହାଯିବ । ଯଦି ଭଗବାନଙ୍କର ମତରେ ଚାଲିବ
ନାହିଁ ତେବେ କୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଅର୍ଥକୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ— ଯଦି କେହି ପଢୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ସିଏ ପତିତକୁ ପତିତ ହିଁ ରହିଯିବେ, ଫେଲ ହୋଇ
ଛାଡି ପଳାଇଯିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ହେ ରାବଣ, ତୁ ମୋର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ କରିଦେଉଛୁ ।
ତୁ ଏତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ପିଲାମାନେ ରାବଣର ମତରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ
ନିଜକୁ ନିଜେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୁଁ ପ୍ରତି ପାଦରେ ବାବାଙ୍କର ମତରେ ଚାଲିବି । ଯିଏ
ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁନାହାଁନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଆସୁରୀ ମତ ବାଲା କୁହାଯିବ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝି ଯାଆନ୍ତି ଯେ
ଇଏ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । କାହାକୁ ଯଦି ବୁଝାଇପାରିବ ନାହିଁ ତେବେ ତାକୁ ରାବଣର
ବଶୀଭୂତ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ତାଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସେତିକି ଯୋଗ ନାହିଁ ଯାହାକି ବୁଦ୍ଧି ଶୁଦ୍ଧ
ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଚାଲିଚଳନ ବହୁତ
ରାଜକୀୟ ହେବା ଦରକାର । ଜନ୍ମ ନେବା ମାତ୍ରେ ତ କେହି ବୁଦ୍ଧିମାନ ରାଜା ହୋଇଯିବ ନାହିଁ । ଏହି
କାରଣରୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲି ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ
ହେବ । ଯେଉଁମାନେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁନାହାଁନ୍ତି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଆସୁରୀ ମତରେ ଅଛନ୍ତି ।
ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେହି କେହି ୫ ପ୍ରତିଶତ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି କେହି ୧୦
ପ୍ରତିଶତ ଚାଲୁଛନ୍ତି ତାହାର ମଧ୍ୟ ହିସାବ ରହିଛି ।
ଜଗଦମ୍ବା ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବା ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖବଂଶୀ କନ୍ୟା ସରସ୍ୱତୀ ।
ଏହା ହେଉଛି ତାଙ୍କର ପୂରା ନାମ । ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ହିଁ ବୀଣା ଦେଉଛନ୍ତି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର
ଦେବୀ, ନିଶ୍ଚିତ ୟାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସନ୍ତାନ ଥିବେ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ହାତରେ ମଧ୍ୟ ବୀଣା ଥିବା ଦରକାର ।
ଦେଖ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ମୂଳରେ ଏହି ସରସ୍ୱତୀ ବସିଛନ୍ତି, ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଇଏ ଯାଇ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଧନର ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ସମ୍ପତ୍ତି, ସୁଖ ସବୁ ଆସି
ଯାଉଛି । ଏସବୁ ତ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗର
ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତା ସିଏ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ଦେଖ, ମମ୍ମା ମଧ୍ୟ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ଧରିନିଅ,
ଯଦି କେହି ମମ୍ମାଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ମମ୍ମାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ
ବିଷୟରେ ଜଣାଥିବା ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଥିବା ଦରକାର ଯେ— ଇଏ କିଏ ? ଦୁନିଆ ତ ୟାଙ୍କୁ
ଜାଣି ନାହିଁ । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି— କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଗାଳି ମିଳିଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ ହୋଇପାରିବ
ନାହିଁ, ଅସମ୍ଭବ କଥା । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଗାଳି ଖାଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା, ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବରରେ ଗାଳି
ଖାଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା । ତେବେ କୃଷ୍ଣ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମା ତ ଅଲଗା ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ
ତ ଗାଳି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଜ୍ଞାନର ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀ
ଭବିଷ୍ୟତରେ ରାଧା ହେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସ୍ୱୟଂବର ପରେ ଧନର ଦେବୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଉଛନ୍ତି । ସେଥିରେ
ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ସମ୍ପତ୍ତି, ସୁଖ ସବୁ ଆସିଯାଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାର
ବହୁତ ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ମମ୍ମା କିଏ—ଏକଥା ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ ନା । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି
ସରସ୍ୱତୀ, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ ବଂଶୀ କନ୍ୟା । ଭାରତବାସୀ ତ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନ ହିଁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ବହୁତ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ
ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ଭିତରେ ଭାରତବାସୀମାନେ ବହୁତ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି । ପୂଜା କାହାର କରୁଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ
ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ନିଜର ଧର୍ମସ୍ଥାପକ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ ମାନୁଛନ୍ତି । ଶିଖମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁନାନକ ହିଁ ଶିଖ୍ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ । ସେମାନେ ନିଜର ଧର୍ମ
ସ୍ଥାପକମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । କେବଳ ଭାରତବାସୀ ହିନ୍ଦୁମାନେ ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
କେବଳ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ପୂଜା କରିଚାଲିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ କିଛି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ କଳ୍ପର ଆୟୁଷକୁ ବଡ କରିଦେବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧି ପ୍ରଭୃତି ପରେ ଆସିଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ପୂର୍ବରୁ ନିଶ୍ଚିତ ଏହି ଦେବୀ ଦେବତାମାନେ
ଥିବେ । ଏମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏତେ ସମୟ ହୋଇଥିବ । ତେବେ ଏତେ ସବୁ ଧର୍ମଗୁଡିକୁ ଯଦି ଅଧାକଳ୍ପ ଲାଗୁଛି
ତେବେ ଏହି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ଅଧାକଳ୍ପ ଦେବାକୁ ପଡିବ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ତ କହିପାରିବା ନାହିଁ
। ତୁମେମାନେ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ବୁଝାଇ ପାରିବ ଯେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ଦେବୀଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ କିଏ
ଦେଇଛନ୍ତି ? ଏମିତି ତ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ କୃଷ୍ଣ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ବୁଝାଇପାରିବେ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବୁଝାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିବ ।
କାହାର-କାହାର ତ ଦେହ ଅଭିମାନ ବହୁତ ରହିଛି । କୌଣସି ନା କୌଣସି ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ମନେ
ପଡୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ଅନ୍ୟ କାହାର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ତେବେ ମୋର ସ୍ମୃତି ଭୁଲି
ହୋଇଯିବ । ତୁମେମାନେ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛ, ଯେ ଅନ୍ୟ ସଂଗ ତୁଟାଇ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡିବୁ । ସିଏ ତ ଏବେ
ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି । ବାବା ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଅଟେ ଏବଂ ଆପଣଙ୍କ ମତରେ ହିଁ ମୁଁ ଚାଲିବି । ଏମିତି
କୌଣସି କର୍ମ କରିବି ନାହିଁ, ଯାହା ଫଳରେ ଆପଣଙ୍କର ନାମ ବଦନାମ ହେବ । ତେବେ ବହୁତ ପିଲା ଏମିତି
କର୍ମ କରୁଛନ୍ତି, ଯାହାଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ନାମ ବଦନାମ ହେଉଛି । ଠିକ ଭାବରେ ନ ବୁଝିବା
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଗାଳି ଦେଇଚାଲିଛନ୍ତି । ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ତ ହେଉଛି ନା । ଅହୋ ପ୍ରଭୁ, ତୋର ଲୀଳା ବୋଲି
ଗାୟନ ହୋଇଛି ନା । କିନ୍ତୁ ଏହା କେବଳ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝିପାରିବେ, ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣିପାରିବେ
ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତ ତୁମର ନିଷ୍କାମ ସେବା କରୁଛି । ଅପକାରୀମାନଙ୍କ
ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଉପକାର କରୁଛି । ଭାରତକୁ ହିଁ ସୁନାର ଚଢେଇ କରୁଛି । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଉପକାର
କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମୋତେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି ବହୁତ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ତ ତୁମେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞରେ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ବିଘ୍ନ ବହୁତ ପଡୁଛି
। ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ
କାରଣରୁ ହିଁ ଯଜ୍ଞରେ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ନିନ୍ଦା କରାଉଛନ୍ତି । କେତେକ ପିଲା ତ ବହୁତ ଭଲ ସେବା
କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଆଉ କେତେକ ପିଲା ଅପସେବା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ପଟେ କେହି ସ୍ଥାପନାର
କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଅନ୍ୟ ପଟେ କେହି ବିନାଶର କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେମାନଙ୍କ
ଭିତରେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ।
ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଦୟା ତ ଲାଗୁଛି ନା ।
ବାବାଙ୍କର ହୋଇ ଯଦି ସମ୍ପତ୍ତି ନ ନେଲା ତେବେ ସିଏ କେଉଁ କାମର ହେଲା! ଯେହେତୁ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି
ତେଣୁ ପୂରା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ଉଚିତ୍, ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ । ଏମିତି
କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଗ୍ଲାନୀ ହେବ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି— କାମ,
କ୍ରୋଧ ଇତ୍ୟାଦି ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟନ୍ତି । ଏମାନେ ତୁମକୁ ନାକ-କାନ ଧରୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ହନ୍ତସନ୍ତ
କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ହେବ । ଏଥିରୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । କେହି କେହି ତ ନାମ ରୂପରେ
ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସବୁ ସନ୍ତାନ ତ ଏକାପରି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପୁଣି ବାବା
ସାବଧାନ କରୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ ଖବରଦାର ରୁହ । ଏପରି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଯଦି ବାବାଙ୍କର
ନିନ୍ଦା କରାଇବ ତେବେ ପଦଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ବଳବାନ ସହିତ ମାୟା ମଧ୍ୟ ବଳବାନ ହୋଇ ଲଢୁଛି ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଭିତରେ ମାୟାର ତୋଫାନ କୁଆଡେ କୁଆଡେ ନେଇଯାଉଛି । କେତେକ ପିଲା ସତ୍ୟ କଥା
କୁହନ୍ତି ନାହିଁ କି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ରାୟ ମଧ୍ୟ ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ
ତ କିଛି ବି ଲୁଚାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି ତାଙ୍କୁ କହିବ ନାହିଁ ତେବେ ଆହୁରି ପତିତ ହୋଇଯିବ ।
ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ତ ସବୁ ଜାଣିଛନ୍ତି, ସବୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ନା, ତୁମେ ଯାହାବି ଅବଜ୍ଞା କରୁଛ
ତାହା ଆସି ବାବାଙ୍କୁ କୁହ-ଶିବବାବା, ମୋ ଦ୍ୱାରା ଏହି ଭୁଲ୍ ହୋଇଛି, ମୁଁ କ୍ଷମା ଚାହୁଁଛି । ଯଦି
ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ କ୍ଷମା ମାଗିବ ନାହିଁ ତେବେ ଆହୁରି ଭୁଲ୍ ହୋଇ ଚାଲିବ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ
ପାପର ବୋଝ ଚଢାଇ ଚାଲିବ । ବାବା ତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତର ପାଇଁ ନିଜର ପଦକୁ ଭ୍ରଷ୍ଟ
କର ନାହିଁ । ଯଦି ଏବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନକରିବ ତେବେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଏହିପରି ଅବସ୍ଥା
ହିଁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି— କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି
। ବାପଦାଦା ଏହି କଥାକୁ ଅଧିକ ବୁଝି ପାରୁଛନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ତ ମୁରବୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ।
ତେବେ ମାତାମାନଙ୍କର ମହିମା ବଢାଇବାକୁ ହେବ, ମାତାମାନଙ୍କୁ ତ ସର୍ବଦା ଆଗରେ ରଖାଯାଉଛି ।
ଗୋପମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ମାତାମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ରଖ । ଗୋପମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସେବା କରିପାରିବେ ।
ତୁମେମାନେ ଚିତ୍ର ନେଇ ବୁଝାଅ— ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ । ତା’ପରେ ଅଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା,
ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ କିଏ, କାହାର ନାମ ରହିଛି ? ତେବେ ସମସ୍ତେ କହିବେ
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା, ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଶଙ୍କର କିମ୍ବା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ପିତା
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । କାରଣ ତାଙ୍କଠାରୁ କୌଣସି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁନାହିଁ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ
ୟାଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ୟାଙ୍କଠାରୁ କେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ? ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି
ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ
ତାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି । ଏହା ରାଜଯୋଗ ପାଇଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ ଅଟେ ।
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାବା ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହା ହେଉଛି ଦେବତା ହେବାର ମତ । ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀ
ହିଁ ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ ଧନର ଦେବୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଇଏ ହେଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ସିଏ ହେଲେ ଦେବୀ ଦେବତା ।
ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆରେ ତ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ବୁଝିଲାବାଲା ହିଁ ବୁଝିବେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ପଡି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଏବଂ
ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ ହେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳିବ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ପୁଣି ବି ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଜଣାଥାଏ ଯେ ମୋର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଏହି ପଦ ପାଇବ । ବାକି
ଯାହାଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ ହେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି, କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା । ଅନୁଗାମୀ ତ କେହି ନୁହଁନ୍ତି । ନା ସେମାନେ ଅନୁଗାମୀ କରୁଛନ୍ତି
ନା ତୁମେ ତାଙ୍କ ଭଳି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେଉଛ । ସେଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ--ସେମାନେ କିଛି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସଂଗଦୋଷରୁ
ସଦା ସର୍ବଦା ସାବଧାନ ରହିବାକୁ ହେବ । ସତ୍ୟ ପାଠପଢାକୁ ପଢି ସତ୍ୟ ରୋଜଗାରର ଷ୍ଟକ ଜମା କରିବାକୁ
ହେବ ।
(୨) ମୁଁ ପ୍ରତି ପାଦରେ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବି— ଏହି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ନିଜ ସାଥୀରେ କରିବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଏକବ୍ରତାର
ରହସ୍ୟକୁ ଜାଣି ବରଦାତାଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରୁଥିବା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।
ବରଦାତା
ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ଅସରନ୍ତି ବରଦାନ ରହିଛି ଯାହାକି ଯିଏ ଯେତେ ନେବା ପାଇଁ ଚାହିଁବେ ସେଥିପାଇଁ
ଖୋଲା ଭଣ୍ଡାର ରହିଛି । ଏଭଳି ଖୋଲା ଭଣ୍ଡାରରୁ କେହି କେହି ତ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛନ୍ତି ଆଉ କେହି ଯଥା
ଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛନ୍ତି । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଅଣ୍ଟି ଭରି ଦେବାରେ ଭୋଳାନାଥ ବରଦାତା ରୂପ ହିଁ
ରହିଛି, କେବଳ ତାଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାର ବିଧିକୁ ଜାଣିନିଅ ତେବେ ସର୍ବ ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ
ହୋଇଯିବ । ତେବେ ବରଦାତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ— ତାହା ହେଲା ଏକବ୍ରତା ।
ସଂକଳ୍ପରେ ବା ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଦ୍ୱିତୀୟ ବ୍ରତା ନୁହେଁ । ବୃତ୍ତିରେ ରହୁ ଯେ ମୋର ତ ସେହି ଜଣେ
ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ, ଯିଏ ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ଜାଣିଯାଇଛି ତା’ର ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ ଝୁଲା ମୁଣୀ ଅନେକ
ବରଦାନରେ ଭରପୁର ରହିଥାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମନୋବଳର ସେବା
ସାଥୀରେ ବାଣୀର ସେବା କର ତେବେ ଡବଲ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିବ ।