11.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳୁଛି
ସେଥିରେ କୌଣସି ବାହାନା ନ କରି ସଦାସର୍ବଦା ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଥାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନବଧା ଅର୍ଥାତ୍
ନିଷ୍ଠାପର ଭକ୍ତି ଏବଂ ନବଧା ପାଠପଢା ଉଭୟରୁ ଯେଉଁ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ, ଏଥିରେ କ’ଣ ଅନ୍ତର ରହିଛି
?
ଉତ୍ତର:-
ନବଧା ଭକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, ଯେପରି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଭକ୍ତ ହୋଇଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ, ରାସଲୀଳା ଇତ୍ୟାଦି ଆଦି କରିବେ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କୌଣସି
ବୈକୁଣ୍ଠପୁରୀ ବା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ନବଧା ପାଠପଢା ପଢୁଛ ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ମନୋକାମନା ପୂରଣ ହୋଇଯାଉଛି, ତୁମେ ବୈକୁଣ୍ଠପୁରୀକୁ ଚାଲିଯାଉଛ ।
ଗୀତ:-
ଆଜ ନହିଁ ତୋ କଲ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏକଥା କିଏ
କହୁଛନ୍ତି— ଏବେ ଘରକୁ ଚାଲ ? ଯଦି କାହାର ସନ୍ତାନ କାହା ଉପରେ ଋଷି ଘରୁ ଚାଲିଯାଏ ତେବେ
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନେ ତା’ ପଛରେ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ କହିଥା’ନ୍ତି ଋଷିଛ କାହିଁକି ? ଏବେ ଘରକୁ
ଚାଲ । ବେହଦର ପିତା ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସେହି କଥା କହୁଛନ୍ତି । ସେ ଆମର
ପିତା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ପିତାମହ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଶାରୀରିକ ପିତା (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ) ସହିତ ଆତ୍ମିକ
ପିତା (ଶିବବାବା) ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ଏବେ ଘରକୁ ଚାଲ, ରାତ୍ରି ଶେଷ
ହୋଇ ଦିନ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ଏସବୁ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର କଥା । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ—ଏକଥା
କିଏ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ? ବେହଦର ବାବା ଆସି ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ରାତି ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଥବା ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ରାଜ୍ୟ କାରଣ ଏଠାରେ
ସମସ୍ତେ ଆସୁରୀ ମତ ଅନୁସାରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଛ । ତେବେ ଏହି
ଶ୍ରୀମତ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ । ଏବେ ଆମେ ଜାଣୁଛୁ ଯେ ବାବା ନିଜେ ଆସିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ରୂପ ଅଲଗା ଏବଂ
ରାବଣର ରୂପ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା । ଏହାକୁ ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣ କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେବ । ରାମରାଜ୍ୟ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । କିନ୍ତୁ ସୀତାଙ୍କର ପତି ରାମଙ୍କୁ
କେହି ଜପ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ମାଳାରେ ଯେଉଁ ରାମ-ରାମ ଜପ କରୁଛନ୍ତି ସେଥିରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ
ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଜପ କରୁଛନ୍ତି । ରାମ
ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱର । ମାଳା ଯେତେବେଳେ ଜପ କରିଥା’ନ୍ତି ସେତେବେଳେ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ
ନଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଆସିନଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବେ ରାତ୍ରି ଶେଷ ହେଉଛି । ଏହା ହେଉଛି କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ବା ନାଟ୍ୟ ମଣ୍ଡପ,
ଯେଉଁଠାରେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରୁଛୁ । ଆମକୁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ
ହେବ । ପୁଣି ସେଥିରେ ବର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି କାରଣ ୮୪ ଜନ୍ମର ହିସାବ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା ।
କେଉଁ-କେଉଁ ଜନ୍ମରେ, କେଉଁ କୁଳରେ, କେଉଁ ବର୍ଣ୍ଣରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବିରାଟ ରୂପ ମଧ୍ୟ
ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ହେଲେ ବ୍ରାହ୍ମଣ । କେବଳ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳରେ ତ ୮୪
ଜନ୍ମ ନେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳରେ ମଧ୍ୟ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇନଥା’ନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମ ତ
ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳରେ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗର ସତୋପ୍ରଧାନତାରୁ ପୁଣି କଳିଯୁଗୀ
ତମୋପ୍ରଧାନତାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ । ତା’ର ସମୟ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ୮୪
ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛନ୍ତି— ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାର କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଏକଥା ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ
ସେଥିପାଇଁ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହଁ, ମୁଁ ହିଁ ତୁମକୁ ବତାଉଛି ।
ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସବୁ କଥା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭୁଲିବାକୁ ହିଁ ହେବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ । ଦୁନିଆ ତ କହୁଛି କଳିଯୁଗ ବର୍ତ୍ତମାନ ଛୋଟ ପିଲା ଅର୍ଥାତ୍
କଳିଯୁଗ ଏବେ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଏହାକୁ ହିଁ ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର କୁହାଯାଉଛି । ଯେପରି
ଡ୍ରାମାର ଅଭିନେତାମାନଙ୍କୁ ଜଣାଥାଏ ଯେ ଏବେ ନାଟକ ଶେଷ ହେବା ପାଇଁ ଆଉ ୧୦ ମିନିଟ୍ ବାକି ଅଛି,
ସେହିପରି ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ ଚୈତନ୍ୟ ଡ୍ରାମା । କିନ୍ତୁ ଏହା କେବେ ଶେଷ ହେଉଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଅଜ୍ଞାନତାରୂପୀ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଗୁରୁ-ଗୋସାଇଁ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର, ଜପ-ତପ ଆଦି କରିବା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ ମିଳିନଥାଏ । ଏସବୁ ହେଲା
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ମୁଁ ତ ନିଜର ପୂର୍ବ ନିଶ୍ଚିତ ସମୟ ଅନୁସାରେ ହିଁ ଆସୁଛି, ଯେତେବେଳେ
କି ରାତିକୁ ଦିନ କରିବାର ଅଛି ଅଥବା ଅନେକ ଧର୍ମର ବିନାଶ କରି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବାର ଅଛି
। ଯେତେବେଳେ ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ପୂରା ହେବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିବି ନା ।
ଏହାପରେ ତୁରନ୍ତ ଦୈବୀ ରାଜତ୍ୱ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କୌଣସି ନା କୌଣସି ରାଜାଙ୍କ
ଘରେ ଜନ୍ମ ନେବୁ, ତା’ପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ସେଠାରେ ସବୁ କିଛି
ନୂଆ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଭିତରେ ପାଠ ପଢିବାର ବା କର୍ମ କରିବାର
ସଂସ୍କାର ରହିଥାଏ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଉଚିତ୍ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ
ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି, ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବେ ସେତେବେଳେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ
ପାରିବେ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମ କଥା ହେଲା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା । ତେବେ ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ସବୁ
ଜୀବାତ୍ମା । ଇଏ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଶରୀର ବିନାଶୀ । ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି
ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଇଥାଏ । ଏକଥା କେବଳ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେହି ଅନୁସାରେ ଚାଲୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆତ୍ମା ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆରୁ ଆସିଛି, ତା’ ଭିତରେ ଅବିନାଶୀ ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ
ରହିଛି । ଏକଥା ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପୁନର୍ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେଇଥାଏ । ଡ୍ରାମା ତ ଅବିକଳ
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ପୁଣି ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ, ବୁଦ୍ଧ ଇତ୍ୟାଦି ଆଦି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ
ପଡିବ । ସେମାନେ ନିଜ-ନିଜର ସମୟରେ ଆସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରିଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି
ତୁମମାନଙ୍କର ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣଧର୍ମ । ସେମାନେ ହେଲେ ପୂଜାରୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ତୁମେମାନେ ହେଉଛ
ପୂଜ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ତୁମେ କେବେ ପୂଜା କରିପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ନା ।
ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା । ଏଥିରେ କେତେ ଧାରଣା କରିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ତେବେ ବିସ୍ତାର ରୂପେ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣା କରିବାରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । ସଂକ୍ଷେପରେ ତ ସମସ୍ତେ
ବୁଝିଛନ୍ତି ଯେ— ବାବା, ରଚୟିତା ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ତାଙ୍କର ରଚନା । ଆଚ୍ଛା, ଏକଥା ତ ଜାଣୁଛ ନା ଇଏ
ଆମର ବାବା ଅଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ତ ସବୁ ଭକ୍ତମାନେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତ ସହିତ,
ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୋଲି କହି ଡାକିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ଭକ୍ତ ଭଗବାନ
ଅଟନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି ବାବା ବୋଲି କହି କାହାକୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ନିଜକୁ ଭଗବାନ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଯେତେବେଳେ ଏହିଭଳି
ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଉଛି ଭାରତ ବିଲକୁଲ୍ ରସାତଳକୁ ଚାଲିଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଭାରତ
ଯେତେବେଳେ ପୁରୁଣା ହେବ ତେବେ ଯାଇ ତ ନୂଆ ହେବ ନା । ଯେତେବେଳେ ଭାରତ ନୂଆ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । ତେଣୁ ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଇଛି,
ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ନର୍କ କୁହାଯିବ । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ, ଏବେ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ପୂଜ୍ୟ ଏବଂ ପୂଜାରୀ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ପାର୍ଥକ୍ୟ ତ କୁହାଯାଇଛି । ଆମେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପୂଜ୍ୟ,
ପୁଣି ଆମେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହେଉଛୁ । ଆମେ ହିଁ ଜ୍ଞାନୀ ଆତ୍ମା ହେଉଛୁ ପୁଣି ପୂଜାରୀ ହେଉଛୁ । କିନ୍ତୁ
ଭଗବାନଙ୍କୁ ନିଜେ ପୂଜ୍ୟ, ନିଜେ ପୂଜାରୀ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ କୁହାଯିବ
। ତେଣୁ ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ସେମାନେ କିପରି ପୂଜ୍ୟରୁ ପୂଜାରୀ ହେଉଛନ୍ତି ?
ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଏହିପରି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲି, ଏବଂ ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଦେଉଛି
। ମୁଁ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ମୋର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ପତିତ-ପାବନ । ଯେତେବେଳେ ସାରା
ଦୁନିଆ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସିଥାଏ । ଦେଖ, ଏହି କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ଚିତ୍ରର ଉପରେ
ବ୍ରହ୍ମା ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଆରମ୍ଭରେ ଦେଖାଯାଇଛି, ଏବେ ସମସ୍ତେ ଶେଷରେ ଅଛନ୍ତି । ଯେପରି
ବ୍ରହ୍ମା ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଛନ୍ତି ସେହିପରି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ
ନିକଟକୁ ଆସିବେ । ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ଶେଷ ସମୟରେ ଆସିବେ । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଅର୍ଥାତ୍
କଳ୍ପବୃକ୍ଷରେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଧର୍ମର ଶାଖା ଶେଷରେ ତାଙ୍କର ଚିତ୍ର ଦେଇପାରିବା ନାହିଁ, ବୁଝାଇପାରିବା ।
ଯେପରି ଏହି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା, ବର୍ତ୍ତମାନ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର
ଶୀର୍ଷରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛନ୍ତି— ସେହିପରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ
ଧର୍ମର ପ୍ରଜାପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଯେପରି ଇଏ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ସେହିପରି ସିଏ ପ୍ରଜାପିତା
ଖ୍ରୀଷ୍ଟ, ପ୍ରଜାପିତା ବୁଦ୍ଧ.... ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି ।
ଶଙ୍କରାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ପିତା ବୋଲି କୁହାଯିବ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଗୁରୁ
ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଆମର ଗୁରୁ ଶଙ୍କରାଚାର୍ଯ୍ୟ ଥିଲେ । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ସବୁ ବୃକ୍ଷର
ଶାଖାର ଆରମ୍ଭରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି, ସେମାନେ ପୁଣି ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ଶେଷକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବେ । ଶେଷ ସମୟରେ
ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ସଲାମ କରିବାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ତୁମେ ନିଜର
ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବେହଦର ପିତା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଦେହ ସହିତ ଦେହର
ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଛାଡ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ସବୁ ଧର୍ମାବାଲମ୍ବୀଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଛାଡି ନିଜକୁ ଅଶରୀରୀ ଆତ୍ମା ମନେ କରି, ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଅ । ତୁମେ ଯେତେଯେତେ ମନେ ପକାଇବ, ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବ । ତେବେ କଳ୍ପ
ପୂର୍ବରୁ ଯିଏ ଯେତିକି ଜ୍ଞାନ ନେଇଥିବେ, ସେତିକି ନିଶ୍ଚିତ ଆସି ନେବେ ।
ତେଣୁ ତୁମ ଭିତରେ କେତେ ଶୁଦ୍ଧ ଅଭିମାନ ରହିବା ଉଚିତ୍— ଆମେ ବିଶ୍ୱର ରଚୟିତା ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ,
ବାବା ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି! ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । କିନ୍ତୁ
ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ସାମାନ୍ୟ କଥାରେ ସଂଶୟ ଆସିଯାଉଛି, ଏହାକୁ ହିଁ ମାୟାର ତୋଫାନ ବା ପରୀକ୍ଷା କୁହାଯାଉଛି
। ଏକଥା ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯଦି ଘର
ଦ୍ୱାର ଛାଡିବାକୁ କୁହାଯିବ ତେବେ ସମସ୍ତେ ଆସି ଏହିଠାରେ (ମଧୁବନରେ) ପହଞ୍ଚିଯିବେ । ତେଣୁ
ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପାସ୍ କରିବାକୁ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି
ସମୟ ଅନୁସାରେ ସେବାରେ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଯାଇପାରିବ । ଯେଉଁମାନେ ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦା ଛାଡିଦେଇଛନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ପୁଣି ସେବାରେ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ତେବେ ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କେହି-କେହି ବିଗିଡିଯାଉଛନ୍ତି,
ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଶ୍ରୀମତରେ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି । ତେଣୁ ଆମକୁ ଶ୍ରୀମତରେ ନିଶ୍ଚିତ
ଭାବରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ଯାହା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳୁଛି, ସେଥିରେ କୌଣସି ବାହାନା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ
। ବାବା ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ମାୟା କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏଭଳି ରହିବା ଅପେକ୍ଷା କୌଣସି ବ୍ୟବସାୟ ଆଦି କରିବୁ, ଆଉ କେହି ଭାବୁଛନ୍ତି
ବିବାହ କରିବୁ । ବୁଦ୍ଧି ଏହିଭଳି ଅନେକ କଥାରେ ଚକ୍ର ଲଗାଇବାରେ ଲାଗିଛି, ତେଣୁ ସେମାନେ ପାଠପଢାକୁ
ଛାଡିଦେଉଛନ୍ତି । ଆଉ କେହି ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି ମୁଁ ଶ୍ରୀମତରେ ନିଶ୍ଚିତ
ଚାଲିବି । ତାହା ହେଉଛି ଆସୁରୀ ମତ, ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ । ଆସୁରୀ ମତରେ ଚାଲିବା କାରଣରୁ ବହୁତ କଡା
ଦଣ୍ଡ ପାଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଗରୁଡ ପୁରାଣରେ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଡରାଇବା ପାଇଁ ଭୟପ୍ରଦ କଥା
ସବୁ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା କେହି ଯେପରି ଅଧିକ ପାପ ନ କରିବେ । ତଥାପି ବି କ’ଣ ମନୁଷ୍ୟ
ସୁଧରୁଛନ୍ତି । ଏହିସବୁ କଥା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ନଲେଜଫୁଲ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତ ଠିକ୍ କଥା ଆମେ ପୁଣି ଆସିବୁ । ବାସ୍,
ପ୍ରଦର୍ଶନୀରୁ ବାହାରକୁ ଗଲା ପରେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ହଁ ଯଦି ୨-୩ ଜଣ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଲେ
ତେବେ ବି ବହୁତ ଭଲ, ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହେବେ ନା । କିନ୍ତୁ କ୍ୱଚିତ୍ କେହି ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟର ସମ୍ପତ୍ତି
ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ରାଜା-ରାଣୀଙ୍କର ତ ଗୋଟିଏ-ଦୁଇଟି ସନ୍ତାନ ହେବେ । ସେମାନଙ୍କୁ
ରାଜ ପରିବାରର କୁହାଯିବ । ପ୍ରଜା ତ କେତେ ଢେର ହେବେ । ପ୍ରଜା ତ ତୁରନ୍ତ ହୋଇଯିବେ । କିନ୍ତୁ
ରାଜା ତ ସହଜରେ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ୧୬୧୦୮ ଜଣ ରାଜାରାଣୀ ତ ତ୍ରେତାଯୁଗର ଶେଷରେ ହେବେ ।
କିନ୍ତୁ ପ୍ରଜା ତ କୋଟି କୋଟି ସଂଖ୍ୟାରେ ହେବେ । ଏହି କଥା ବୁଝିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ବିଶାଳ
ହେବା ଦରକାର । ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ବାବାଙ୍କର
ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଲା ମୋତେ ଏବଂ ମୋର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଅ । ମନମନାଭବ ଏବଂ ମଧ୍ୟାଜୀଭବ । ସ୍ୱର୍ଗ
ହେଲା ବିଷ୍ଣୁପୁରୀ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ପୁରୀ । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ ଏବଂ ଦୁଃଖଧାମ—ଏହାର
ଜ୍ଞାନ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ତିମ ମତି ଅନୁସାରେ
ଗତି ଅର୍ଥାତ୍ ପରବର୍ତ୍ତି ଜନ୍ମ ହେବ । ଧରିନିଅ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେହି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି
କିନ୍ତୁ ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସେ କୃଷ୍ଣପୁରୀରେ ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଯିବ । ନାଁ, ଅତିବେଶିରେ କେବଳ ଧ୍ୟାନରେ
କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯାଇ ରାସ ଆଦି କରି ଫେରିଆସିବେ । ତାହା ହେଉଛି ନବଧା ଭକ୍ତିର ପ୍ରଭାବ, ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ । ବାକି ସତ୍ୟଯୁଗ ତ
ସତ୍ୟଯୁଗ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁଣି ନବଧା ପାଠପଢା ଆବଶ୍ୟକ, ନବଧା
ଭକ୍ତି ନୁହେଁ । ତେଣୁ ପାଠପଢୁଥାଅ, ତୁମକୁ ମୁରଲୀ ନିଶ୍ଚିତ ପଢିବା ଉଚିତ୍ । ସେଣ୍ଟରକୁ ନିଶ୍ଚିତ
ଯିବାକୁ ହେବ । ନଚେତ୍ ମୁରଲୀ ନେଇ ଘରେ ନିଶ୍ଚିତ ପଢ । ଆଉ ପୁଣି କାହାକୁ ସେଣ୍ଟରକୁ ଯିବା ପାଇଁ
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି, ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ପାଇଁ ଅଲଗା-ଅଲଗା ମତ ମିଳୁଛି । ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ତ ଗୋଟିଏ ମତ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ ଖାଅ, ବାସ୍, କିନ୍ତୁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାରେ ଆଉ କିଛି କରି ନପାରିଲେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇଖାଅ । ବାକି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ
କ’ଣ ବାବା ଏଭଳି କହିବେ । ଯେପରି ବାବା କାହାକୁ କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ ସ୍ଥଳେ ସିନେମା
ଦେଖିବାକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଏହା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ନୁହେଁ । ଯଦି କାହା ସହିତ ଯିବାକୁ
ପଡୁଛି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଦେବା ଦରକାର । ଏହା ବିନାଶୀ ନାଟକ ତାହା ହେଲା ଅବିନାଶୀ ନାଟକ
। ତେଣୁ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ କେବଳ ଦେଖିବା ପାଇଁ ଯିବ । ଶ୍ମଶାନକୁ ଯାଇ
ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବାଙ୍କର
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି ଏହି କଥାକୁ ବୁଝି ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବାକୁ ହେବ, କେବେ
ବି ସଂଶୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଶ୍ରୀମତକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କର ଅନାଦି
ଅଭିନୟ ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର
ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖି ସେଗୁଡିକୁ ସେବାରେ ଲଗାଇ ଆଶୀର୍ବାଦର ପାତ୍ର ହୁଅ ।
ଯେପରି
ବାପଦାଦାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ବିଶେଷତା ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଭିତରେ
କୌଣସି ନା କୌଣସି ବିଶେଷତା ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ତେଣୁ
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖ । ଯେପରି ହଂସ ରତ୍ନ ଗ୍ରହଣ କରିଥାଏ, ପଥର ନୁହେଁ
ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ହୋଲିହଂସ ଅଟ, ତୁମର କାମ ହେଲା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖିବା ଏବଂ
ତାଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ସେବାରେ ଲଗାଇବା । ସେମାନଙ୍କର ବିଶେଷତାର ପ୍ରଂଶସା କରି ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ତାଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ସେବାରେ ଲଗାଅ ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ତୁମକୁ ମିଳିବ ଏବଂ ସେମାନେ ଯେଉଁ
ସେବା କରିବେ ସେଥିରୁ କିଛି ଅଂଶ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ମିଳିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାପଦାଦାଙ୍କ
ସହିତ ଏଭଳି ଯୋଡି ହୋଇ ରୁହ ଯାହାକି ତୁମ ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିଯିବ ।