28/10/18
Avyakt Bapdada Odia Murli
22.02.84 Om Shanti Madhuban
“ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଚାରିଟି
ଯୁଗଳ ରୂପର ଅନୁଭବ”
ଆଜି ବାପଦାଦା ସବୁ
ପିଲାଙ୍କର ଯୁଗଳ ରୂପକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ନିଜର ଯୁଗଳରୂପ ଅର୍ଥାତ୍ କମ୍ବାଇଣ୍ଡ ରୂପକୁ
ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ ? ଗୋଟିଏ ହେଲା— ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଶରୀର ଯାହାକି
ପୁରୁଣା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅତି ଅମୂଲ୍ୟ କରୁଥିବା ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଯୁଗଳ ରୂପରେ ରହିଛ ।
ତୁମେ ସବୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି ଶରୀର ଆଧାରରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରିବା ସହିତ ବାପଦାଦାଙ୍କ
ସାଥୀରେ ମିଳନର ଅନଭବ କରୁଛ । ତେବେ ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଶରୀର ହେଲେ ମଧ୍ୟ ତା’ର
ଅବଦାନରୁ ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ଏହି ସମୟରେ ଅଲୌକିକ ଅନୁଭବ କରିପାରୁଛ । ତେଣୁ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର
ଦୁହେଁ କମ୍ବାଇଣ୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୁଗଳ ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରର ଅଭିମାନରେ
ଆସିବାର ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ମାଲିକ ହୋଇ ଏହା ଦ୍ୱାରା କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇବାର ଅଛି ସେଥିପାଇଁ
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ, କର୍ମଯୋଗୀ ହୋଇ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କର୍ମ କରାଉଛ ।
ଦ୍ୱିତୀୟରେ- ଅଲୌକିକ ବିଚିତ୍ର ଯୁଗଳ ରୂପ, ଯାହାକି ସାରା କଳ୍ପରେ ଏହିଭଳି ଯୁଗଳ ରୂପର ଅନୁଭବ
କେବଳ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ କରିପାରିବ । ତାହା ହେଲା “ଆପ ଔର ବାପ’’ ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେ ଏବଂ ବାବା,
ଏହିଭଳି ଯୁଗଳ ରୂପର ଅନୁଭବ କରୁଛ । ଏହି ସ୍ୱରୂପ ସର୍ବଦା ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ, ସର୍ବଦା ବିଜୟୀ,
ସର୍ବଦା ସମସ୍ତଙ୍କର ବିଘ୍ନ ବିନାଶକ କରିବା ସହିତ ସଦା ସର୍ବଦା ଶୁଭଭାବନା, ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାମନା,
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବାଣୀ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟି, ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ସ୍ୱରୂପର ଅନୁଭବ
ମଧ୍ୟ କରାଇଥାଏ । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ସର୍ବ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ସ୍ୱରୂପ କରାଇଦିଏ । ନିଜପ୍ରତି ବା
ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ଦାତା ଏବଂ ମାଷ୍ଟର ବରଦାତା କରାଇଦିଏ । ସେଥିପାଇଁ କେବଳ ଏହି ଯୁଗଳ ସ୍ୱରୂପରେ
ସଦା ସର୍ବଦା ସ୍ଥିତ ରୁହ ତେବେ ସହଜରେ ଯୋଗ ଏବଂ ସେବାର ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବ । ବିଧି କେବଳ
ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର ହୋଇଯିବ ଏବଂ ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ସଫଳତା ସଦା ସର୍ବଦା ସାଥୀରେ ରହିବ । ଏବେ ବିଧିରେ
ଚାଲିବା ପାଇଁ ଅଧିକ ସମୟ ଲାଗୁଛି ଏବଂ ସିଦ୍ଧି ଯଥା ଶକ୍ତି ଅନୁଭବ ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ଯେତେଯେତେ
ଏହି ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଯୁଗଳ ସ୍ୱରୂପରେ ସଦା ସର୍ବଦା ସ୍ଥିତ ରହିବ ସେହି ଅନୁସାରେ ବିଧିଠାରୁ
ଅଧିକ ସିଦ୍ଧିର ଅନୁଭବ ହେବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତି ଅଧିକ ଅନୁଭବ ହେବ । ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପର
ଅର୍ଥ ହେଉଛି ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସିଦ୍ଧି ସୁନିଶ୍ଚିତ । ଏହି କଥା ବାସ୍ତବରେ ଅନୁଭବ ହେବା
ଉଚିତ୍ ।
ତୃତୀୟ ଯୁଗଳ ରୂପ - ମୁଁ ସେହି କଳ୍ପ ପୂର୍ବର ବ୍ରାହ୍ମଣ ତଥା ଫରିସ୍ତା । ବ୍ରାହ୍ମଣ ରୂପ ଏବଂ
ଅନ୍ତିମ କର୍ମାତୀତ ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପ । ଏହି ଯୁଗଳ ରୂପର ଅନୁଭୂତି ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱ ସମ୍ମୁଖରେ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମୂର୍ତ୍ତି କରିଦେବ । “ବ୍ରାହ୍ମଣ ତଥା ଫରିସ୍ତା,” ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଚାଲିବା
ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଏହି ବ୍ୟକ୍ତ ଶରୀର, ବ୍ୟକ୍ତ ଦେଶରେ ପାର୍ଟ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର ସାଥୀ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଦେଶର ଫରିସ୍ତା, ଏହି ବ୍ୟକ୍ତ ଦେଶ ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତ ଶରୀରକୁ ବିଶ୍ୱ
ସେବାର ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି, ଏହିଭଳି ବ୍ୟକ୍ତ ଭାବରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପଧାରୀ
ଅନୁଭବ କରିବ । ଏହି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବ ଅର୍ଥାତ୍ ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପର ଭାବ ସ୍ୱତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ ଭାବରେ
ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ୟକ୍ତ ପଣିଆର କଥାବାର୍ତ୍ତା, ବ୍ୟକ୍ତ ଭାବର ସ୍ୱଭାବ-ସଂସ୍କାରକୁ ସହଜରେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେବ । ଯଦି ଭାବ ଅର୍ଥାତ୍ ଆନ୍ତରିକ ଭାବନାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଏ ତେବେ ସବୁ
କିଛି ବଦଳିଯିବ । ଏହିଭଳି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବକୁ ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ୱରୂପରେ ଆଣ । ତୁମର ସ୍ମୃତିରେ ତ
ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ତଥା ଫରିସ୍ତା, ଏବେ ସ୍ମୃତିକୁ ସ୍ୱରୂପରେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କର । ସ୍ୱରୂପ ହେବା ଦ୍ୱାରା ସହଜରେ ଆପେ ଆପେ ନିରନ୍ତର ହୋଇଯିବ । ସ୍ୱରୂପରେ ଆଣିବା
ଅର୍ଥାତ୍ ସଦା ସର୍ବଦା ଅବ୍ୟକ୍ତ ଫରିସ୍ତା ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବା । କେବେ ଭୁଲିଗଲ, କେବେ ସ୍ମୃତିରେ
ଆସିଲ— ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରଥମ ଅବସ୍ଥା କିନ୍ତୁ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବା ହେଉଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅବସ୍ଥା ।
ଚତୁର୍ଥରେ- ଭବିଷ୍ୟତର ଚତୁର୍ଭୁଜ ସ୍ୱରୂପ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏବଂ ନାରାୟଣଙ୍କର ଯୁଗଳ ରୂପ, କାହିଁକି ନା
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମା ଭିତରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏବଂ ନାରାୟଣ ଉଭୟ ପାର୍ଟ କରିବାର ସଂସ୍କାର
ଭରୁଛ । କେତେବେଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେବ, କେତେବେଳେ ନାରାୟଣ ହେବ । ଭବିଷ୍ୟତ ପ୍ରାରବ୍ଧର ଏହି ଯୁଗଳରୂପ
ସେତିକି ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପରେ ରହିବା ଦରକାର । ଆଜି ଫରିସ୍ତା, କାଲି ଦେବତା । ଏବେ ଏବେ ଫରିସ୍ତା, ଏବେ
ଏବେ ଦେବତା । ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଏବଂ ରାଜ୍ୟ କରିବାର ସ୍ୱରୂପ ଆସିଲା କି ଆସିଲା, ହେଲା କି ହେଲା ।
ତୁମର ସଂକଳ୍ପ ଏହିଭଳି ସ୍ପଷ୍ଟ ଏବଂ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ତୁମମାନଙ୍କର ଏହି
ସ୍ପଷ୍ଟ ଏବଂ ସମର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ଜାଗ୍ରତ ହେଲେ ଯାଇ ତୁମର ରାଜ୍ୟ ପାଖେଇ ଆସିବ । ତୁମର ଜାଗ୍ରତ
ହୋଇଥିବା ସଂକଳ୍ପ ହିଁ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟିକୁ ରଚନା କରିବ ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟି ଉପରକୁ ଆଣିବ । ଯଦି
ତୁମମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପ ମର୍ଜ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁପ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବ ତେବେ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ଇମର୍ଜ ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପ ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ଏହି ଭୂମି ଉପରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେବ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟିରେ ନୂଆ
ଏବଂ ପ୍ରଥମେ ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ, ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ, ସାଥୀରେ ଯିବା ପାଇଁ କଥା
ଦେଇଥିବା କାରଣରୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଛନ୍ତି । ଯଦି ଏକୁଟିଆ ବ୍ରହ୍ମାରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହୋଇଯିବେ ତେବେ
ଏକୁଟିଆ ଯାଇ କ’ଣ କରିବେ ? ସାଥୀରେ ପାଠ ପଢିଲାବାଲା, ଖେଳିଲାବାଲା ବି ଦରକାର ନା ସେଥିପାଇଁ
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଏହି କଥା କହିଛନ୍ତି ଯେ, ମୋ ଭଳି ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପଧାରୀ ପିତା
ସଦୃଶ ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପଧାରୀ, ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିଧାରୀ ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ତେବେ ଯାଇ ଫରିସ୍ତାରୁ
ଦେବତା ହୋଇପାରିବ । ତେବେ ଏହି ସବୁ ଯୁଗଳ ରୂପରେ ସ୍ଥିତ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମ୍ପନ୍ନ ଏବଂ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହୋଇ ସହଜରେ ସବୁ କର୍ମରେ ସିଦ୍ଧିର ଅନୁଭବ କରିବ ।
ତେବେ ଡବଲ ବିଦେଶୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବାର ତୀବ୍ର ଇଚ୍ଛା
ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ଭାବୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆଜି ହିଁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବାର ସୁଯୋଗ ପାଆନ୍ତି କି ।
କିନ୍ତୁ ଏହି ସାକାର ଦୁନିଆରେ ସବୁ କିଛି ଦେଖିବାକୁ ପଡୁଛି । ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ପ୍ରଭାବ
ଭିତରେ ରହୁଥିବା ଦୁନିଆ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ ଏହାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହୁଥିବା ଦୁନିଆକୁ ଆସିଯାଅ, ସାରା
ସମୟ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ବସି ରହିପାରିବ । ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନ ନିଜ ନିଜର
ବିଶେଷତା ଅନୁସାରେ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି । କେହି ଭାବିବେ ଇଏ ଅଧିକ ପ୍ରିୟ, ମୁଁ ଟିକିଏ କମ ପ୍ରିୟ,
ଏମିତି ନୁହେଁ । ମହାରଥୀ ପିଲାମାନେ ନିଜର ବିଶେଷତା କାରଣରୁ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ
ନିଜ ନିଜ ହିସାବରେ ସମସ୍ତେ ମହାରଥୀ, ସମସ୍ତେ ମହାନ ଆତ୍ମା ସେଥିପାଇଁ ମହାରଥୀ । ଏଠାରେ ତ
କାର୍ଯ୍ୟ ଚଳାଇବା ପାଇଁ କାହାକୁ କାହାକୁ ସ୍ନେହରେ ନିମିତ୍ତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ନଚେତ୍ କାର୍ଯ୍ୟ
କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ସ୍ଥାନ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିଛି । ଯଦି ସମସ୍ତେ ଦାଦୀ ହୋଇଯିବେ ତେବେ
କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ? ସେଥିପାଇଁ ଜଣଙ୍କୁ ତ ନିମିତ୍ତ କରିବାକୁ ପଡିବ ନା । ଏମିତି ତ ନିଜ ନିଜ
ହିସାବରେ ସମସ୍ତେ ଦାଦୀ ଅଟ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୀଦୀ ବା ଦାଦୀ ତ କହୁଛନ୍ତି ନା । ପୁଣି ବି ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ମିଶି ଜଣଙ୍କୁ ତ ନିମିତ୍ତ କରିଛ ନା । ତେବେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ନିମିତ୍ତ କରିଛ ନା
କେବଳ ବାବା କରିଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ କେବଳ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର ଯଜ୍ଞର କାରବାରକୁ ପରିଚାଳନା କରିବା ପାଇଁ
ନିଜ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟ ଅନୁସାରେ ନିମିତ୍ତ ତ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିଥାଏ । ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ତାହା ନୁହେଁ
ଯେ ତୁମେମାନେ ମହାରଥୀ ନୁହେଁ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ମହାରଥୀ ଅଟ । ମହାବୀର ମଧ୍ୟ ଅଟ । ତେବେ ମାୟାକୁ
ଚାଲେଞ୍ଜ ଦେଲାବାଲା ମହାରଥୀ ନୁହଁନ୍ତି ତ ଆଉ କ’ଣ ହେବେ!
ବାପଦାଦାଙ୍କ ପାଇଁ ତ ସାପ୍ତାହିକ କୋର୍ସ କରିଥିବା ପିଲା ମଧ୍ୟ ମହାରଥୀ କାହିଁକି ନା ସାପ୍ତାହିକ
କୋର୍ସ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ କରିବେ ଯେତେବେଳେ ଭାବିବେ ଯେ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନ ଗଢିବାର ଅଛି । ଯଦି
ଚାଲେଞ୍ଜ କରିଲେ ତେବେ ମହାରଥୀ ବା ମହାବୀର ହୋଇଗଲେ । ବାପଦାଦା ସବୁବେଳେ ଗୋଟିଏ ସ୍ଲୋଗାନକୁ ସବୁ
ପିଲାଙ୍କୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବା ପାଇଁ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି, ତାହାହେଲା— ପ୍ରଥମେ ନିଜର
ସ୍ୱସ୍ଥିତିରେ ରହିବା, ଦ୍ୱିତୀୟରେ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ଆସିବା । ତେବେ ସ୍ୱସ୍ଥିତିରେ ରହିଲେ ତ
ସମସ୍ତେ ବଡ, କେହି ବି ଛୋଟ ନୁହଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ କାହାକୁ ତ ନିମିତ୍ତ
କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ସେଥିପାଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ସର୍ବଦା ସଫଳତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ସ୍ଲୋଗାନ
ହେଲା-- ସମ୍ମାନ ଦେବା, ସମ୍ମାନ ନେବା । ଅନ୍ୟକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ହିଁ ସମ୍ମାନ ନେବା । ଦେବା ଭିତରେ
ନେବା ସମାହିତ । ଯଦି ସମ୍ମାନ ଦେବ ତେବେ ସମ୍ମାନ ମିଳିବ । ସମ୍ମାନ ପାଇପାର ଉପାୟ ହେଲା ସମ୍ମାନ
ଦେବା । ତୁମେ ସମ୍ମାନ ଦେବ ଏବଂ ତୁମକୁ ନ ମିଳିବ, ଏପରି ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଆନ୍ତରିକ
ସମ୍ମାନ ଦିଅ, ସ୍ୱାର୍ଥ କାରଣରୁ ନୁହେଁ । ଯିଏ ଆନ୍ତରିକ ଭାବରେ ସମ୍ମାନ ଦିଅନ୍ତି ତାଙ୍କୁ
ଆନ୍ତରିକ ସମ୍ମାନ ମିଳିଥାଏ । ଯଦି ସ୍ୱାର୍ଥ ହାସଲ କରିବା ପାଇଁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିବ ତେବେ ମିଳିବ
ମଧ୍ୟ ସେହିପରି । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଆନ୍ତରିକ ସମ୍ମାନ ଦିଅ ଏବଂ ଆନ୍ତରିକ ସମ୍ମାନ ପାଅ । ଏହି
ସ୍ଲୋଗାନ ଦ୍ୱାରା ସଦା ସର୍ବଦା ନିର୍ବିଘ୍ନ, ନିଃସଂକଳ୍ପ ଏବଂ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିବ । ଆଗକୁ ମୋର କ’ଣ
ହେବ ଏହି ଚିନ୍ତା ରହିବ ନାହିଁ । ମୋର କାର୍ଯ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇସାରିଛି, ହୋଇ କରି ହିଁ ରହିଛି, ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ରହିବ ଏବଂ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାରବ୍ଧ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏବଂ
ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ସୁନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ । ଏହାକୁ କେହି ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ ନାହିଁ । କେହି କାହାର
ଆସନ ନେଇପାରିବ ନାହିଁ, ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ । ଯେହେତୁ ଏହା ପୂର୍ବ ନିଶ୍ଚିତ ସେଥିପାଇଁ ଚିନ୍ତାର
କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ । ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ଫଲୋ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବାବାଲା
। ବୁଝିଲ ।
ତେବେ ଡବଲ ବିଦେଶୀ ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ବିଶେଷ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ସ୍ୱାର୍ଥୀ ସ୍ନେହ
ନୁହେଁ, ଆନ୍ତରିକ ସ୍ନେହ । ବାପଦାଦା ତ ଶୁଣାଇଥିଲେ ଯେ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଣା ଗୀତ ଅଛି-- ଉଁଚୀ-ଉଁଚୀ
ଦିବାରୋଁ..... ଏହା ହେଉଛି ଡବଲ ବିଦେଶୀମାନଙ୍କର ଗୀତ । ସେମାନେ ସମୁଦ୍ରକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବା
ସହିତ ଧର୍ମ, ଦେଶ, ଭାଷା ସବୁ ପ୍ରକାରର ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାଚୀରକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ବାବାଙ୍କର
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ । ଭାରତବାସୀ ତ ଦେବତାମାନଙ୍କର ପୂଜାରୀ ହିଁ ଥିଲେ
ତେଣୁ ସେମାନେ କୌଣସି ଉଚ୍ଚ ପାଚୋରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତିବନ୍ଧକକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ତୁମେ ଡବଲ ବିଦେଶୀ ପିଲାମାନେ ଏହି ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ପାଚେରୀକୁ କେତେ ସହଜରେ ପାର (ଅତିକ୍ରମ) କରିଛ
ସେଥିପାଇଁ ବାପଦାଦା ହୃଦୟର ସହିତ ପିଲାମାନଙ୍କର ଏହି ବିଶେଷତାର ଗୀତ ଗାଉଛନ୍ତି । ବୁଝିଲ । କେବଳ
ଖୁସି କରିବା ପାଇଁ କହୁନାହାଁନ୍ତି । କେତେକ ପିଲା ମଜା-ମଜାରେ କହିଦିଅନ୍ତି ଯେ ବାପଦାଦା ତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁସି କରିଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାପଦାଦା ତ ଅର୍ଥ ସହିତ ଖୁସି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ
ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାର ବାପଦାଦା ବିନା ଅର୍ଥରେ କହୁଛନ୍ତି ନା ଏହା ବାସ୍ତବିକ! ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ
ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ଗୁଡିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି ଆସିଯାଇଛ ନା! କେତେ ମେହନତ କରି ଟିକେଟର ବନ୍ଦୋବସ୍ତ କରୁଛ ।
ଏଠାରୁ ଯିବା ପରେ ପରେ ପୁନର୍ବାର ଆସିବା ପାଇଁ ଅର୍ଥ ସଞ୍ଚୟ କରିବାରେ ଲାଗିପଡୁଛ ନା । ବାପଦାଦା
ଯେତେବେଳେ ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ନେହକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ସ୍ନେହରେ କିପରି ଏଠାରେ ପହଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଉପାୟ
ବାହାର କରୁଛନ୍ତି, କେଉଁ ଉପାୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ବାପଦାଦା ଏହିଭଳି ସ୍ନେହୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସ୍ନେହର
କାର୍ଯ୍ୟ କଳାପକୁ ଦେଖି, ଲଗନକୁ ଦେଖି, ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଦୂରବାଲାଙ୍କୁ ପଚାର ସେମାନେ
କିପରି ଆସୁଛନ୍ତି ? ପରିଶ୍ରମ କରି କରି ପୁଣି ବି ପହଞ୍ଚି ତ ଯାଉଛନ୍ତି ନା । ଆଚ୍ଛା!
ସଦା ସର୍ବଦା ଯୁଗଳ ରୂପରେ ସ୍ଥିତ ରହୁଥିବା, ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବରେ ସ୍ଥିତ
ରହୁଥିବା, ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା, ନିଜର ସମର୍ଥ ସମାନ ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଥିବା, ଏହିଭଳି ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ, ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବାପଦାଦାଙ୍କର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ସ୍ମୃତି ଏବଂ ନମସ୍ତେ ।
ସାନଫ୍ରାନସିସ୍କୋ
ଗୃପ ସହିତ:-
ସମସ୍ତେ ନିଜକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଆମେ ବିଜୟୀ ଆତ୍ମା—ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ କରୁଛ ? କାହିଁକି ନା ସାରା
ବିଶ୍ୱର ଅନେକ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବାବାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବାର ଭାଗ୍ୟ କେବଳ ତୁମେ ବିଶେଷ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମିଳିଛି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପିତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିପାରିବା, ଏହା କେତେ ବଡ ଭାଗ୍ୟ!
ଚିହ୍ନିଗଲ, ସମ୍ବନ୍ଧ ଯୋଡି ଦେଲ ଏବଂ ପ୍ରାପ୍ତି ମଧ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ଏବେ ନିଜକୁ ବାବାଙ୍କର ସର୍ବ
ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ବୋଲି ଅନୁଭବ କରୁଛ ? ଯେବେକି ସଦାକାଳର ସନ୍ତାନ, ତେବେ ସନ୍ତାନ ଅର୍ଥାତ୍
ଅଧିକାରୀ । ଏହି ସ୍ମୃତିକୁ ବାରମ୍ବାର ମନେ ମନେ ଅଭ୍ୟାସ କର । ମୁଁ କିଏ ? କାହାର ସନ୍ତାନ!
ଅମୃତବେଳାରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ସାରା ଦିନ ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ରହିଥାଆନ୍ତି । ଯଦି ଅମୃତବେଳା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ନୁହେଁ ତେବେ ସାରା ଦିନରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବିଘ୍ନ ଆସିବ
ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ଅମୃତବେଳା ସର୍ବଦା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବା ଦରକାର । ଅମୃତବେଳାରେ ନିଜେ ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବରଦାନ ଦେବାପାଇଁ ଆସନ୍ତି । ସେହି ସମୟରେ ଯିଏ ବରଦାନ ନେଇଥାନ୍ତି ତାଙ୍କର
ସାରାଦିନ ସହଜଯୋଗୀ ସ୍ଥିତିରେ କଟିଥାଏ । ତେବେ ପାଠପଢା ଏବଂ ଅମୃତବେଳାର ମିଳନ ଏହି ଦୁଇଟିଯାକ
ବିଶେଷ ଭାବରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବା ଦରକାର । ତେବେ ଯାଇ ସବୁବେଳେ ସୁରକ୍ଷିତ ରହିପାରିବ ।
ଜର୍ମାନୀ ଗ୍ରୃପ
ସହିତ:- ସର୍ବଦା
ନିଜକୁ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଆତ୍ମା ମନେ କରୁଛ ? ଅର୍ଥାତ୍
ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୁର । ଯେତେବେଳେ ନିଜ ପାଖରେ ସମ୍ପତ୍ତି ଭରପୁର ମାତ୍ରାରେ ଥିବ ତେବେ ତ
ଅନ୍ୟକୁ ନେଇପାରିବ ନା । ତେବେ ସର୍ବଦା ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୁର ଆତ୍ମା ବାଳକ ତଥା ମାଲିକ (ସନ୍ତାନ
ହିସାବରେ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ) ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ କରୁଛ ? ବାବା କହିବା ଅର୍ଥ ବାଳକ ତଥା ମାଲିକ
ହୋଇଯିବା । ଏହି ସ୍ମୃତି ସ୍ୱତଃ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କରିଦେବ ଏବଂ ଏହି ସ୍ମୃତି ସଦା
ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ଉଡାଉଥିବ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ । ସମ୍ପନ୍ନ ରହିବା, ଖୁସିରେ ଉଡିବା
ଏବଂ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରର ନିଶାରେ ରହିବା । ଏହିଭଳି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା ଅଟ
। ଆଚ୍ଛା!
ବରଦାନ:-
ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ
କର୍ମ ଏବଂ ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ଚାଲିବା ବୁଲିବା ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିବା ମାଷ୍ଟର
ଶିକ୍ଷକ ହୁଅ ।
ଯେପରି ଆଜିକାଳି
ଭ୍ରାମ୍ୟମାଣ ଲାଇବ୍ରେରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ପୁସ୍ତକାଳୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ
ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମାଷ୍ଟର ଶକ୍ଷକ ଅଟ । ସଦା ସର୍ବଦା ନିଜ ସମ୍ମୁଖରେ ଛାତ୍ର-ଛାତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ
ଦେଖ, ତୁମେମାନେ ଏକୁଟିଆ ନୁହେଁ, ସର୍ବଦା ଛାତ୍ର-ଛାତ୍ରୀମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛ । ସର୍ବଦା ନିଜେ
ମଧ୍ୟ ପାଠ ପଢୁଛ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛ । ଯୋଗ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ କେବେହେଲେ
ଛାତ୍ର-ଛାତ୍ରୀମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବେପରୁଆ ହେବେ ନାହିଁ, ସାବଧାନ ରହିବେ । ଯେତେବେଳେ ବି ଶୋଉଛ,
ଉଠୁଛ, ଚାଲୁଛ, ଖାଉଛ ସବୁ ସମୟରେ ମନେ କର ଯେ ମୁଁ ବହୁତ ବଡ କଲେଜରେ ବସିଛି, ଛାତ୍ର-ଛାତ୍ରୀମାନେ
ମୋତେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆତ୍ମ ନିଶ୍ଚୟ
ଦ୍ୱାରା ନିଜର ସଂସ୍କାରକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର କରିଦେବା ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯୋଗ ।