13/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:— ତୁମ
ମନରେ ଖୁସିର ବାଜା ବାଜିବା ଆବଶ୍ୟକ କାହିଁକି ନା ବେହଦର ବାବା ତୁମକୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବାକୁ
ଆସିଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ଭ୍ରମରେ ଭ୍ରମିତ କରିଛି ଯେଉଁ କାରଣରୁ ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ମାୟର ଏସବୁ ଯେଉଁ
ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଆଡମ୍ବର, ୧୦୦ ବର୍ଷ ଭିତରେ ଉଡାଜାହାଜ ବିଜୁଳି ଆଦି ଯାହା ସବୁ ବାହାରିଛି... ଏସବୁ
ଆଡମ୍ବରକୁ ଦେଖି ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ସ୍ୱର୍ଗ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଛି । ଏଠାରେ ଧନ, ମହଲ,
ଗାଡି ଅଛି.... ବାସ୍, ଆମପାଇଁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ଏହି ମାୟାର ସୁଖ ହିଁ ଆମକୁ ଭ୍ରମରେ
ପକାଇ ଦେଉଛି । ଏହି କାରଣରୁ ହିଁ ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହାଁନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ମାତା ଓ ମାତା....
ଓମ୍
ଶାନ୍ତି ।
ବାବା
ବର୍ତ୍ତମାନ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁମାନେ ଏଠାରେ ଜନ୍ମ ନେଇ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ
କରିଯାଇଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରାଯାଉଛି । ଏକଥା ଭାରତବାସୀ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ବିଦ୍ୱାନ ପଣ୍ଡିତମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବା ଅର୍ଥାତ୍ ଜଗତର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ରଚୟିତା
। ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯାହାଙ୍କୁ ଜଗଦମ୍ବା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ସିଏ ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ
ବସିଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ କେବଳ ଗାୟନ କରି ଆସିଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି
ଅର୍ଥାତ୍ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଛି । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ନାମରେ ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର
ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଜଗଦମ୍ବା ଜଣେ, ତାଙ୍କର ହିଁ କାଳୀ, ସରସ୍ୱତୀ ଅଥବା ଦୁର୍ଗା
ପ୍ରଭୃତି, ଢେର ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ
କଲିକତାର କାଳୀ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏଭଳି କୌଣସି ଚିତ୍ର ତ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା । ଯେବେଠାରୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ସେବେଠାରୁ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟର ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଏକଥା ତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାବଣ କିଏ ଏବଂ ରାମ
କିଏ ? ଏହା ତ’ ବହୁତ ବଡ କାହାଣୀ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇ ପୁଣି
ରାମରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ତେବେ ରାମ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସୁଖ ଦେଉଥିବେ ଏବଂ ରାବଣ ଦୁଃଖ ଦେଉଥିବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି ତେଣୁ ଏହାକୁ ଶୋକ ବାଟିକା କୁହାଯାଉଛି । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ସବୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛ । ତେବେ ମୁଖ୍ୟତଃ ଭାରତର କଥା ହିଁ
କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମେମାନେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛ । ରାମ ଅର୍ଥାତ୍ ବେହଦର
ବାବା ଯିଏକି ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆସୁରୀ ମତରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ବାକି
୧୦ ମୁଣ୍ଡବାଲା କୌଣସି ରାବଣ ନଥିଲା । ଏହା ହେଉଛି ୫ ବିକାରର ମତ, ଯାହାକୁ ରାବଣ ମତ କୁହାଯାଉଛି
। ଶିବବାବାଙ୍କର ମତ ହେଉଛି ଶ୍ରୀମତ । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । ଏସବୁ ବେହଦର କଥା
। ତୁମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ୨୧ ଜନ୍ମ ସୁଖ ପାଉଛ । ଆସୁରୀ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ୬୩ ଜନ୍ମ ଦୁଃଖ ପାଉଛ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ରାବଣ ହେଉଛି ତୁମମାନଙ୍କର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଶତ୍ରୁ । ଯାହାକୁ ଆମେ ଜଳାଇ ଆସିଛୁ
। କିନ୍ତୁ ଏକଥା କେହି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ରାବଣକୁ ଜଳାଇବା ବନ୍ଦ କେବେ କରିବୁ ?
କହୁଛନ୍ତି— ଏହି ରାବଣକୁ ଜଳାଇବା ତ ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ରାବଣର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରି
ତାକୁ ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ରାବଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଛି, ବିଶେଷକରି ଏହି ଭାରତକୁ
ହିଁ ଅଧିକ ଦୁଃଖ ଦେଇଛି । ତେଣୁ ରାବଣ ବହୁତ ବଡ ଶତ୍ରୁ ହେଲା ନା । କିନ୍ତୁ ଏହି ବେହଦର ଶତ୍ରୁ
ବିଷୟରେ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା ଆସି ଆମକୁ ବେହଦର ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ସହଜ
କଥାକୁ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ବିଦ୍ୱାନ-ପଣ୍ଡିତ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ— ଆମକୁ ବେହଦର
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସୁଖର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର
ଭୁଲିଯାଉଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ଡାକିଆସିଛ— ହେ ବାବା, ମୋ ଉପରେ ଦୟା କର । ମୁଁ ତ ଦୟା କରୁଛି
ନା । ତେବେ ଭକ୍ତମାନେ ଯେଉଁ ଭାବନା ରଖି ଦେବତାମାନଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ
ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସୁଖ ନିଶ୍ଚିତ ଦେଉଛି । ତୁମକୁ ମୋ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି ସୁଖ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ମୁଁ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସୁଖଦାତା ଅଟେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେଉଛି ।
କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ମୋତେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ହିଁ ଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ
କହୁଛ । ପୁଣି ଏହିପରି କାହିଁକି କହୁଛ ଯେ ଏହି ଧନ ଅମୁକ ସାଧୁ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେବେକି ସୁଖଦାତା
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି— ହେ ଭଗବାନ୍, ଆମର ଦୁଃଖ ଦୂର କର । ପୁଣି
ଏପରି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସାଧୁ ଆମର ଦୁଃଖ ଦୂର କରି, ପିଲା ଦେଲେ । ଭାବୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର
କୃପା ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ସୁଖ ମିଳିଲା । ଧନ୍ଦାରେ ଫାଇଦା ହେଲେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହା ଗୁରୁ କୃପା ଅଟେ ।
କ୍ଷତି ହେଲେ ଏପରି କହିନଥାନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁଙ୍କର ଅକୃପା ହେଲା । ବିଚରା ଭକ୍ତମାନେ କିଛି ନ ବୁଝି
ଯାହା ମନରେ ଆସୁଛି ତାହା କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଯାହା ଶୁଣୁଛନ୍ତି ତାକୁ ଅନୁସରଣ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ନିଜର କରୁଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିବାରେ ମାୟା ବହୁତ
ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି । ଏକଦମ୍ ମୁହଁ ବୁଲାଇ ଦେଉଛି । ୨୧ ଜନ୍ମ ସୁଖ ଦେଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡପତ୍ର ଦେଇ
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି ।
ଭକ୍ତି କରି-କରି ଯେବେ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ତୁମକୁ ମାଲାମାଲ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଭକ୍ତି ତ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ କରିଆସିଛ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ
ପାଇଁ ସୁଖ ମିଳୁଛି । କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ତ ବହୁତ ରହିଛି ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ଆସିଛି ତୁମେ
ହରାଇଥିବା ରାଜ୍ୟ ପୁଣି ଥରେ ଦେବା ପାଇଁ । ତେବେ ଏହା ବେହଦର କଥା ହେଲା ନା । ବାକି ଆଉ କିଛି କଥା
ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦେବତା ଥିଲେ । ତେବେ ତାଙ୍କ ମହଲରେ କେତେ
ହୀରା-ନୀଳା ଲାଗିଥିବ । ତୁମେ ଆଗକୁ ଗଲେ ବହୁତ କିଛି ଦେଖିବ । ଯେତେ ସମୟ ନିକଟତର ହେବ ସେତେ
ସ୍ୱର୍ଗର ଦୃଶ୍ୟମାନ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବ । ସେଠାରେ କେତେ ବଡ-ବଡ ଦରବାର ଥିବ, ଝରକାରେ କେତେ ସୁନା,
ହୀରା, ନୀଳା ଲାଗିଥିବ । ବାସ୍, ଏହି ରାତ୍ରି ଶେଷ ହୋଇ ଦିନ ଆରମ୍ଭ ହେବ । ଯେଉଁ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ତୁମେ
ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଦେଖୁଛ ତାହା ବାସ୍ତବରେ ହେବ । ଯେଉଁ ବିନାଶକୁ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା
ଦେଖିଛ ତାକୁ ଏହି ଆଖିରେ ଦେଖିବ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଭିତରେ ଖୁସିର ବାଜା ବାଜିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ
ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଏହି ଚିତ୍ର ତ ବାସ୍ତବ ନୁହେଁ, ଯାହା ତୁମେ
ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଦେଖୁଛ । ତୁମେ ସେଠାକୁ ଯାଇ ରାସ ଆଦି କରୁଛ । ଏହାର କେତେ ଚିତ୍ର ଆଦି
ତିଆରି କରୁଥିଲେ । ଯାହା କିଛି ତୁମକୁ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ତାହା ପୁଣି ବାସ୍ତବିକ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଏଠାରେ ବସିଛ
ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନିଜର ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ନେବା ପାଇଁ । ତେବେ କାହିଁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଏବଂ
କାହିଁ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତର ଅବସ୍ଥା ଦେଖ କ’ଣ ହୋଇଛି-- ଖାଇବା ପାଇଁ
ଅନ୍ନ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ବଡ-ବଡ ଯୋଜନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛନ୍ତି । ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ, ସେମାନଙ୍କର
ଯୋଜନା କ’ଣ ଏବଂ ତୁମର ଯୋଜନା କ’ଣ ! ଏକଥା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ରାମାୟଣରେ କେତେ କାହାଣୀ
ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କିଛି ହୋଇନାହିଁ । ରାବଣକୁ ପୁଣି ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି କାହିଁକି
ଜଳାଉଛନ୍ତି ଯଦି ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି ତେବେ ସିଏ ମରିଯିବା ଦରକାର ନା । ତେବେ ଏହି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ରୋଜଗାର (ପୁଣ୍ୟ) କ’ଣ ଏବଂ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗର ରୋଜଗାର ଦେଖ କିପରି ହେଉଛି ! ବାବା ଏକଦମ୍ ଆମର
ଭଣ୍ଡାରକୁ ଭରପୂର କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଆମକୁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ
ଭାବରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୃତ ଛାଡି ବିଷ କାହିଁକି ଖାଇବୁ । ତେବେ
ଅମୃତ ନାମରେ ଅମୃତସରରେ ଏକ ପୋଖରୀ ତିଆରି କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସେହି ପୋଖରୀରେ ପୁଣି ବୁଡ ପକାଉଛନ୍ତି
। ମାନ ସରୋବର ନାମରେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପୋଖରୀ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହି ମାନ ସରୋବରର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ
ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ମାନ ସରୋବର ଅର୍ଥାତ୍ ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ମନୁଷ୍ୟ
ଶରୀରରେ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ କାହାଣୀ ସବୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି ।
ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ଗୀତା... ପୁଣି ସେଥିରେ କୃଷ୍ଣଉବାଚ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ପୁଣି
କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ କେତେ କାହାଣୀ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସର୍ପଦଂଶନ କଲା,
ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କୁ ନେଇ ପଳାଇଥିଲେ.... କେତେ ସବୁ ମିଥ୍ୟା କଳଙ୍କ ଲଗାଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ । ଏଠାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ତ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସବୁ ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଏବଂ ଗ୍ରନ୍ଥର ସାରାଂଶ ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବତ ଗୀତା ରହିଛି । ଭାରତବାସୀଙ୍କର
ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର ଗୋଟିଏ, ଯଦି ଏହାକୁ ଖଣ୍ଡନ କରିଦେବ ତେବେ ବାକି ଆଉ ଯେଉଁ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି
ତାହା ମଧ୍ୟ ଖଣ୍ଡନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କେତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ବି ଚାଲୁ-ଚାଲୁ
ମାୟାଠାରୁ ଚାପୁଡା ଖାଉଛନ୍ତି, କିଛି ବି ଧାରଣା କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ହେଲା ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ ।
ତୁମେମାନେ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟ, ଯେଉଁମାନେ କି ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ଗୀତାରେ ତ ଏପରି କଥା ଲେଖାହୋଇ
ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖବଂଶାବଳୀ, ତେବେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏହି
ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରାଯାଇଛି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ତ’ ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ଅଟେ ପୁଣି ଏଠାରେ ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ
କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା ? ତେବେ ଏହି ରାଜସ୍ୱ ଅଶ୍ୱମେଧ ଯଜ୍ଞର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି ରଥକୁ ଆମେ ବଳି
ପକାଉଛୁ । ସେମାନେ ପୁଣି ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କର ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରି ଘୋଡାକୁ ସ୍ୱାହା କରୁଛନ୍ତି ।
କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ସେଠାରେ ବହୁତ କମ ମନୁଷ୍ୟ ଥିବେ । ସେଠାରେ ବହୁତ କମ୍ ଦେବୀ ଦେବତା ଥିଲେ ।
ବାସ୍ତବରେ ଯମୁନା କୁଳରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ହେବ । ସେଠାରେ କେବଳ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରିବେ
। ସେଠାରେ ତ ଗରମ ହେବ ନାହିଁ ଯାହାଦ୍ୱାରା କାଶ୍ମୀର, ଶିମଳା ଆଦି ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ ।
ସେଠାରେ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ବିଲକୁଲ୍ ସତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି ।
ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ଏବଂ କଳିଯୁଗକୁ ନର୍କ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଦ୍ୱାପରକୁ ନର୍କ କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ତ୍ରେତାରେ ମଧ୍ୟ ଦୁଇକଳା କମ ହୋଇଥାଏ । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ସୁଖ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରହିଛି । କହନ୍ତି
ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି ସିଏ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ନର୍କରେ ଥିଲା ନା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ
ନର୍କରେ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବେହଦର ରାଜ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ ସବୁକିଛି ତୁମର ହେବ
। ପୃଥିବୀ, ଆକାଶ ସବୁ ତୁମର ହେବ, ତୁମେ ଅଖଣ୍ଡ, ଅଟଳ, ଶାନ୍ତିମୟ ରାଜ୍ୟ କରିବ । ଦୁଃଖର ନାମ
ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ତେବେ ସେଥିପାଇଁ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥା
ଦେଖ କିପରି । ଜାଣିଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆମର ବାବା ମାମ୍ମା ବହୁତ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଆମେ
କାହିଁକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ସମ୍ପତ୍ତି ନ ନେବୁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲେ, ଥକିଯାଅ ନାହିଁ, ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଥାଅ । ଶ୍ରୀମତକୁ କେବେ ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ
। ଏଥିରେ ବହୁତ ସାବଧାନ ରହିବା ଦରକାର । ଯାହା କିଛି ବି କରୁଛ, ପଚାର— ବାବା ଏଥିରେ ଆମେ
ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛୁ, ଏଭଳି କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆମର କୌଣସି ପାପ ହେବ ନାହିଁ ତ । ବାବା କେବେ କାହାଠାରୁ
କିଛି ନେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଇଁ ଦାନ କରିଥାନ୍ତି ପୁଣି
ପ୍ରତିଦାନରେ କିଛି ନେଇଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା ନେଇ କ’ଣ କରିବେ । ତାଙ୍କର କୌଣସି ମହଲ
ଆଦି ତ କରିବାର ନାହିଁ । ବାବା ସବୁ କିଛି ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଘର ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାହା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମେମାନେ ରହିବା ପାଇଁ । ତୁମର ସ୍ମାରକୀ ମନ୍ଦିର
ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ଅଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ବସିଛ । ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଭଲ ସେବାଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି
ସେମାନେ ଆଗକୁ ଯାଇ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବେ । ଏଠାରେ ବସି-ବସି ସ୍ୱର୍ଗରେ ଘୂରି ବୁଲିବେ ।
ପୁଣି ସେଠାକୁ ଯାଇ ମହଲ ତିଆରି କରିବେ । ଘର ତିଆରି କରିବାରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରିଥା’ନ୍ତି ନା ।
ଏବେ ୧୦୦ ବର୍ଷ ଭିତରେ କେତେ ଘର ତିଆରି କଲେଣି । ଭାରତକୁ ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗ କରି ଦେଲେଣି । ତେବେ
ଭାବ ସେଠାରେ ୧୦୦ ବର୍ଷ ଭିତରେ କ’ଣ ନ ହେବ । ବିଜ୍ଞାନର ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର କୌଶଳ ତୁମର ସେଠାରେ
କାମରେ ଆସିବ । ବିଜ୍ଞାନର ସୁଖ ତୁମେ ସେଠାରେ ହିଁ ଅନୁଭବ କରିବ । ଏଠାରେ ତ ଦୁଃଖ ରହିଛି ।
ବିଜ୍ଞାନର ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଉଦ୍ଭାବନ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ନା
ଏମାନେ କେବଳ ନିଜର ବଡିମା ଦେଖାଉଛନ୍ତି, ଏହା ହେଉଛି ଅଳ୍ପକାଳ କ୍ଷଣଭଙ୍ଗୁର ସୁଖ, ଏହା ମାୟାର
ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଆଡମ୍ବର ଅଟେ । ଏହି ଉଡାଜାହାଜ, ରକେଟ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ତିଆରି ହେଉଛି । ଏହି ସବୁ
ସାଧନ ଆଗରୁ ନଥିଲା । ବିଜୁଳି ଆଦି ବି ନଥିଲା । ଏସବୁ ହେଲା ମାୟାର ସୁଖ, ଯାହାକି ମନୁଷ୍ୟକୁ
ଭ୍ରମରେ ପକାଉଛି । ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ବାସ୍, ଏହା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ବିମାନ ଇତ୍ୟାଦି
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିଲା, ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ ନା । ଏକଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସ୍ୱର୍ଗ
ପାଇଁ ଏବେ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଚାଲିଛି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମ ପାଖରେ ଧନ ଅଛି, ମହଲ ଅଛି, ବାସ୍ ଆମ ପାଇଁ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ଆଚ୍ଛା, ତୁମ ଭାଗ୍ୟରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ରହିଥାଉ କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ତ
ପରିଶ୍ରମ କରି ପ୍ରକୃତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର ଅଛି, ତେଣୁ ଆମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ତେବେ ତୁମକୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ହେଳା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ନିଜେ ପବିତ୍ର ରହି ପୁଣି ନିଜର ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଯୋଗ୍ୟ
କରିବାକୁ ହେବ, ସେମାନଙ୍କୁ ମିଠା କଥା ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ଦୁଇଜଣ ପିତାଙ୍କର କଥାକୁ ବହୁତ
ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ପୁରୁଷାର୍ଥରେ କେବେ ବି ଥକିଯିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବହୁତ ସାବଧନତାର ସହିତ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା
ଉଚିତ୍ । ଏଥିରେ ସଂଶୟର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
(୨) କୌଣସି ବି ପାପ କର୍ମ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପ୍ରକୃତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ନିଜେ ପବିତ୍ର
ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରାଇବା ଉଚିତ୍ ।
ବରଦାନ:-
ଅନାସକ୍ତ ହୋଇ ଲୌକିକ ପରିବାରକୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିବା ସହିତ ଈଶ୍ୱରୀୟ ରୋଜଗାର ଜମା କରୁଥିବା
ରାଜଯୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
କେହି କେହି ସନ୍ତାନମାନେ
ନିଜର ଲୌକିକ କାର୍ଯ୍ୟ, ଲୌକିକ ପ୍ରବୃତ୍ତି, ଲୌକିକ ସମ୍ବନ୍ଧ ସମ୍ପର୍କର ଦାୟିତ୍ୱକୁ ତୁଲାଇବା
ସହିତ ନିଜର ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ
ରୋଜଗାରର ରହସ୍ୟକୁ ଜାଣି ନିଜର ଆୟରୁ କିଛି ଭାଗ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଲଗାଇଥାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହିଭଳି
ଏକନାମୀ ଏବଂ (ଇକୋନାମୀ) ମିତବ୍ୟୟୀ ଅନାସକ୍ତ ପିଲାମାନେ ନିଜର ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତି, ସମୟ, ଶକ୍ତି
ଏବଂ ସ୍ଥୁଳ ଧନକୁ ଲୌକିକ ଆବଶ୍ୟକତାରୁ ସଞ୍ଚୟ କରି ଖୋଲା ହୃଦୟରେ ଅଲୌକିକ କାର୍ଯ୍ୟରେ
ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ, ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ମହିମାଯୋଗ୍ୟ
ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ( ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍)
ପ୍ରକାଶସ୍ତମ୍ଭ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।