18/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ
ହେଉ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଏହା ମୋର ଶରୀର, ଏଥିରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାରର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଯଦିଓ
ତୁମକୁ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୁଏ ତେବେ ବି କିଛି ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର କେଉଁ
ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଗର୍ଭଜେଲର ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କର
ଶ୍ରୀମତ ହେଲା— ପିଲାମାନେ ନଷ୍ଟମୋହା ହୁଅ, ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ, ତୁମେ କେବଳ
ମୋତେ ମନେପକାଅ ଆଉ କୌଣସି ବି ପାପ କର୍ମ କର ନାହିଁ ତେବେ ଗର୍ଭଜେଲର ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ଏଠାରେ ତୁମେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଜେଲୱାର୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ବାରମ୍ବାର ଜେଲକୁ ଯାଉଥିବା କଏଦି ହୋଇ ଆସିଛ,
ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏହି ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାପାଇଁ । ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ଗର୍ଭଜେଲ୍
ରହିବ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଆତ୍ମା କ’ଣ ଏବଂ ତା’ର ପିତା ପରମାତ୍ମା କିଏ ? ଏହିକଥା
ପୁଣି ଥରେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । ପତିତ ସଦା ସର୍ବଦା ଅଜ୍ଞାନୀ
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ପାବନ ଦୁନିଆରେ ଜ୍ଞାନୀମାନେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭାରତ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବୀ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ସେଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଥିଲା । ସେଠାରେ ସେମାନେ
ବହୁତ ଧନବାନ୍, ସୁଖୀ ଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଭାରତବାସୀ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
ଅଥବା ରଚୟିତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏହିକଥା କେବଳ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ହିଁ ଜାଣିବେ, ଜୀବଜନ୍ତୁ ତ’
ଜାଣିବେ ନାହିଁ ନା । ହେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କହି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ତ’ ପାରଲୌକିକ
ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମା ନିଜର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛି । ଲୌକିକ ପିତା ଏହି
ଶରୀରକୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ପାରଲୌକିକ ପିତା, ଯିଏକି ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ଏମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ ଏବଂ ରାମ ସୀତା ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଥିଲେ । ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ପିଲେ,
ତୁମେ ନିଜର ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ମନେପକାଇ ଆସିଛ । ତେବେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ତ’
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ନିରାକାର ନା । ଆମର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ଅଟେ । ଏଠାକୁ ଆସି ସାକାର ହେଉଛି ।
ଏହି ସାମାନ୍ୟ କଥା ମଧ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ । ସିଏ ତୁମର ବେହଦର ପିତା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି
। ଡାକୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମାତା ପିତା... ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ହୋଇଛୁ ତେଣୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ ପୁଣି
ଆପଣଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଦ୍ୱାରା ନର୍କର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ବାବା ଆସି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୁଁ ହେଉଛି ରଚୟିତା, ଏହା ମୋର ରଚନା, ଯାହାର ରହସ୍ୟ ମୁଁ ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛି
। ଏକଥା ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦେଖିନାହାନ୍ତି ପୁଣି
କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ । ଏକଥା ତ’ ବୁଝୁଛ ନା— ମୁଁ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି
ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ତ’ ମହାନ୍ ଆତ୍ମା, ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ
ହୋଇଯାଉଛି ଯେ - ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଏହା ହେଉଛି ମୋର ଶରୀର । ଶରୀର ବିନାଶୀ, ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ । ଆତ୍ମା
ହେଉଛି ସେହି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବହୁତ ଭଲ
ବୁଦ୍ଧିମାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ମାୟା ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ତାଲା ପକାଇଦେଇଛି ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜ ଆତ୍ମାର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉନାହିଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଅନେକ ଜନ୍ମ ନେଉଛି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ଶାରିରୀକ ପିତା ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଅନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି କାହିଁକି
ଭାବୁନାହଁ ? କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ । ଆରେ, ଏତେ ଜନ୍ମ ହେଲା କାହାକୁ କହିଥିଲ
କି ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ ? ଯଦି ବି କାହାକୁ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ
ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ଜାଣିନାହଁ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କେହି କରାଇପାରିବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି— ହେ ଭଗବାନ୍, ତେବେ
ସିଏ ପିତା ହେଲେ ନା । ତୁମର ଦୁଇଜଣ ପିତା ଅଛନ୍ତି- ଜଣେ ହେଲେ ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ ଜନ୍ମ ଦେଉଥିବା
ବିନାଶୀ ପିତା, ଆଉ ଜଣେ ହେଲେ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ପିତା । ତୁମେମାନେ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ
କରୁଛ— ତୁମେ ମାତା ପିତା... ତାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ମନେପକାଉଛ ତେବେ ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆସିଥିବେ
। ଏଠାରେ ଜଗଦମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତପିତା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି ।
ବୈକୁଣ୍ଠରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଭାରତରେ ଥିଲେ ନା ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଉପରେ କେଉଁଠି ସ୍ୱର୍ଗ ଅଛି । ଆରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ତ’ ଲକ୍ଷ୍ମୀ
ନାରାୟଣଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ଅଛି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରିଥିବେ । ଏହି
ଦିଲ୍ୱାଡା ମନ୍ଦିର ତୁମର ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ରାଜଯୋଗୀ ।
ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ୧୦୮ଟି କୋଠରୀ ତିଆରି ହୋଇଛି, ଅଧରକୁମାରୀ ଏବଂ କୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ
ବସିଛନ୍ତି, ଏହାର ସ୍ମାରକୀ ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତିରେ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଦିଲ୍ୱାଡା ମନ୍ଦିର ବିଲକୁଲ୍
ଏହାର ଅବିକଳ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହି ମନ୍ଦିରର ଯିଏ ନିମିତ୍ତ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ
ଏହି ମନ୍ଦିର କାହାର ? ତେବେ ଦିଲ୍ୱାଡା ନାମର କିଛି ଅର୍ଥ ଥିବ ନା । ଦିଲ୍ ନେଲାବାଲା କିଏ ? ଏହି
ଆଦିଦେବ ଏବଂ ଆଦିଦେବୀ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି । ଇଏ ମଧ୍ୟ ସେହି ନିରାକାର ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବେ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ଏହି ଆଦିଦେବଙ୍କ
ଶରୀରରେ ଆସି ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ମନ୍ଦିର କେବେ ତିଆରି ହୋଇଥିଲା, କାହିଁକି
ତିଆରି ହୋଇଥିଲା, ଏହା କାହାର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ ? କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । କେତେ ଦେବୀମାନଙ୍କୁ
ଡାକୁଛନ୍ତି । କାଳୀ, ଦୁର୍ଗା, ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା... କିନ୍ତୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା କିଏ
ହେବ ? କେଉଁ ଦେବୀ ଅନ୍ନ ଭଣ୍ଡାର ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥା’ନ୍ତି, ଏକଥା ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ? ଭାରତ
ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ସେଠାରେ ତ’ ଅସରନ୍ତି ବୈଭବ ଥିଲା । ଯଦି ଏହି ୮୦-୯୦ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ୧୦-୨୦
ଅଣାରେ ଶସ୍ୟ ମିଳୁଥିଲା ତେବେ ତା’ ପୂର୍ବରୁ କେତେ ଶସ୍ତା ହୋଇନଥିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ’ ଶସ୍ୟ
ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଜିନିଷ ବହୁତ ଶସ୍ତା ଏବଂ ଭଲ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବି କେହି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ବାବା
ଆସି ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛି ।
ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଆଖି ମିଳିଛି ଦେଖିବା ପାଇଁ, କାନ ମିଳିଛି ଶୁଣିବା ପାଇଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ନିରାକାର ଏହି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛି । ମୋତେ ସର୍ବଦା ଶିବ ବୋଲି ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ମୋର ବହୁତ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି- ରୁଦ୍ର, ଶିବ, ସୋମନାଥ... କିନ୍ତୁ ମୋର ତ ଏକମାତ୍ର ନାମ ହେଲା
ଶିବ । ଶିବାୟ ନମଃ, ଏହିଭଳି ଭକ୍ତ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହା ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପ୍ରଥମେ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଥିଲା । ଏବେ ତ’ ତୁମେ ମାଟି-ଗୋଡି ସବୁଠାରେ ଭଗବାନ
ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କହୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଭକ୍ତିର ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ
ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ବୋମା ଇତ୍ୟାଦି ତିଆରି ହୋଇଛି
ଏଥିରେ କେତେ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେତେ କମ୍ ସଂଖ୍ୟା ରହିବେ, ମାତ୍ର ୯ ଲକ୍ଷ
ରହିବେ । ବାକି ଏତେ ସବୁ କୁଆଡେ ଯିବେ ? ତେବେ ଲଢ଼େଇ ଭୂମିକମ୍ପ ଇତ୍ୟାଦି ହେବ । ବିନାଶ ତ’
ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ।
ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାପିତା, କେତେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ ଅଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପିତା କିଏ ?
ନିରାକାର ଶିବ । ଆମେ ତାଙ୍କର ନାତି ନାତୁଣୀ । ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ତେଣୁ
ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପର ବୋଝ କମ୍ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏହା
ହେଉଛି ବିକାରୀ ପତିତ ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ
। ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଗୋଟିଏ ପିଲା ହେବ । କେବେ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହେବନାହିଁ । ତାହା ସୁଖଧାମ ଅଟେ ।
ଏଠାରେ ତ’ କେତେ ଦୁଃଖ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଗୀତା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି,
ଶ୍ରୀମତ ଭଗବତ ଗୀତା, ଭଗବାନୁବାଚ । ଆଚ୍ଛା— ତେବେ ଭଗବାନ କିଏ ? ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି । ଆରେ, ସିଏ ତ’ ଛୋଟ ପିଲା, ସିଏ ପୁଣି କିପରି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ? ସେ ସମୟରେ କ’ଣ
ପତିତ ଦୁନିଆ ଥିଲା କି । ସଦଗତି ଦେବାପାଇଁ ଯେଉଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ, ତେବେ ସିଏ ତ’ ଏଠାରେ ରହିବା
ଦରକାର । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରୁଦ୍ର ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ବୋଲି ଲେଖାଯାଇଛି । କୃଷ୍ଣ ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ
ତ’ ଲେଖା ହୋଇନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ କେତେ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିଆସୁଛି, ଏହାର ସମାପ୍ତି କେବେ ହେବ
? ଯେତେବେଳେ ସାରା ସୃଷ୍ଟି ଏଥିରେ ସ୍ୱାହା ହେବ । ଯଜ୍ଞ ଯେତେବେଳେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ସେଥିରେ ସବୁ
କିଛି ସ୍ୱାହା କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି ଯଜ୍ଞ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ । ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହେବାର ଅଛି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କାଳର କାଳ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏଠାରୁ ନେଇଯିବାପାଇଁ
ଆସିଛି । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛି ଯେମିତି କି ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସର୍ବଦା
ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଥିଲେ— ଏହି ଫରକ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାକୁ ଆସିଲେ ଭଲ ଭାବରେ
ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ଗଲେ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି ଗର୍ଭ ଜେଲରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି
ଆସୁଛନ୍ତି— ଆମେ ପାପ କରିବୁ ନାହିଁ । ପୁଣି ବାହାରକୁ ଆସିବା ମାତ୍ରେ ପାପ କରିବାରେ
ଲାଗିପଡୁଛନ୍ତି । ଯେପରି ଜେଲୱାର୍ଡ ଅଟନ୍ତି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି
ସମସ୍ତେ ଜେଲୱାର୍ଡ ଅଟନ୍ତି । ବାରମ୍ବାର ଗର୍ଭଜେଲକୁ ଆସି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—
ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗର୍ଭ ଜେଲୱାର୍ଡ ହେବାରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗର୍ଭକୁ ଜେଲ୍ କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ମୋତେ
ମନେପକାଅ, କୌଣସି ପାପ କରନାହିଁ, ନଷ୍ଟମୋହା ହୁଅ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ମୋର ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବା
ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ... ଏହା କୌଣସି କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । କୃଷ୍ଣ ତ’ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ଏବେ
ଆସି ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଇଏ ହିଁ କୃଷ୍ଣ ହେବେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛନ୍ତି
। ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଗବାନ ଆସି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ
ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ତୁମର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଗଢ଼ୁଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ଜନ୍ମର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା କରୁଛ, ଯିଏକି
କି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ କଥା ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କର
ନିଜସ୍ୱ ଅଭନୟ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଆମେ କାହିଁକି କନ୍ଦାକଟା କରିବୁ ? ଆମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ସେହି
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛୁ । ଏହି ଶରୀର ପ୍ରତି ମଧ୍ୟ ଆମର ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ଏହି ପୁରୁଣା
ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମେମାନେ ଭାରତର କେତେ ସେବା
କରୁଛ । ତୁମମାନଙ୍କର ନାମର ହିଁ ଗାୟନ ହେଉଛି— ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା, ଦୁର୍ଗା, କାଳୀ ଇତ୍ୟାଦି । ବାକି
କାଳୀଙ୍କର କୌଣସି ଭୟାନକ ଚେହେରା ଅଥବା ଗଣେଷ ଶୁଣ୍ଢବାଲା ହୋଇନଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ମନୁଷ୍ୟ
ହିଁ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି
କରୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ ପୁଣି
ଭବିଷ୍ୟତରେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର କୁମାରୀ ହେବୁ । ବାବା ଯିଏକି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ
କେହି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୋଇଛି
- ବର୍ତ୍ତମାନ ସିଏ ଚୈତନ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି । କଳିଯୁଗ ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ବିନାଶ ବିଷୟରେ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପଚାରୁଛନ୍ତି । ଆରେ, ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ପାଠ ପଢ଼ି ହୋସିଆର ତ’ ହୋଇଯାଅ । ବାସ୍ତବରେ
ମହାଭାରତ ଲଢ଼େଇ ହୋଇଥିଲା ତାପରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଥିଲା । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି
ମାତାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛି ସେଥିପାଇଁ ବନ୍ଦେ ମାତରମର ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ନା ।
ପବିତ୍ରତାର ହିଁ ବନ୍ଦନା କରାଯାଇଥାଏ । ଦୁଇପ୍ରକାରର ମାତା ଅଛନ୍ତି— ଜଣେ ହେଲେ ଶାରୀରିକ ସମାଜ
ସେବକ, ଅନ୍ୟ ଜଣେ ହେଲେ ଆତ୍ମିକ ସମାଜ ସେବକ । ତୁମର ଏହା ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ଆମେ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବୁ । ସେଥିପାଇଁ ଭଗବାନୁବାଚ— ମନମନାଭବ । ତୁମେ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ
ମନେପକାଅ । ବାଳକ କୃଷ୍ଣ ତ’ ଏପରି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ତ’ ନିଜର ପିତା ଅଛନ୍ତି ।
ମନମନାଭବର ଅର୍ଥ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏକଥା ତ’ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ
ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ଉଡିବାକୁ ଡେଣା ମିଳିଯିବ । ଏବେ ତୁମେ ପଥରବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି
ହେଉଛ । ରଚୟିତା ପିତା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜଣେ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆଦିଦେବ ଏବଂ ଆଦିଦେବୀଙ୍କର ମନ୍ଦିର
ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଏଠାରେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ । ଏହିଠାରେ ହିଁ ତୁମେ ତପସ୍ୟା
କରିଥିଲ, ସେଥିପାଇଁ ସମ୍ମୁଖରେ ତୁମର ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ରାଜତ୍ତ୍ୱ କିପରି
ମିଳିଲା, ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ରାଜଋଷି ଅଟ । ରାଜତ୍ତ୍ୱ କରିବା ପାଇଁ ଅଥବା
ପୁନର୍ବାର ଭାରତର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ପାଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ତୁମେ ଭାରତରେ ସ୍ୱର୍ଗର
ରାଜତ୍ତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ, ନିଜର ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଛ । ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ
ତୁମେ ପତିତ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ମୁକ୍ତିଦାତା,
ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା । ବାବା ତୁମର ଦୁଃଖ ହରଣ କରିବାପାଇଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ
କରୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ଶତ୍ରୁ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମେ ମାୟାଜିତ୍-ଜଗତଜିତ୍
ହେଉଛ । ତୁମେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ରାଜ୍ୟ ନେଉଛ ଏବଂ ହରାଉଛ । ଏହା ରୁଦ୍ର ଶିବଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ଅଟେ,
ଯେଉଁଥିରୁ ବିନାଶ ଜ୍ୱାଳା ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ହେଉଛି । ତେଣୁ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବିନାଶ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ
ତୁମେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ହୋଇଯିବ । ଦ୍ୱାପରରୁ ହିଁ ଦୁଃଖ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ଆସି
ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରୁଛି । କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ବେଶ୍ୟାଳୟ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି
ଶିବାଳୟ । ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛ ତେବେ ଏହିପରି ଖୁସିର ନିଶା ଚଢ଼ିବା
ଦରକାର ନା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବଞ୍ଚି ଥାଉ
ଥାଉ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାର ନେବାକୁ ହେବ, କୌଣସି କଥାର ଚିନ୍ତା କରିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ ।
(୨) ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ନିଜର ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ
ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାବଣଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର ଉପାୟ ବତାଇବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବେହଦର ସ୍ମୃତି
ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ହଦର କଥାକୁ ସମାପ୍ତ କରୁଥିବା ଅନୁଭବର ମୂର୍ତ୍ତି ହୁଅ ।
ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଆତ୍ମାମାନେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପରେ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଦୁଇ ପତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଏହି
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ସହିତ ନିକଟ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଥିବା ବୃକ୍ଷର କାଣ୍ଡ ଅଟ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ଉଚ୍ଚ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ, ବେହଦର ସ୍ମୃତିସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ତେବେ ହଦର ସମସ୍ତ ବ୍ୟର୍ଥ କଥା ସମାପ୍ତ
ହୋଇଯିବ । ତା’ ସହିତ ନିଜର ବେହଦର ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥାକୁ ଆସିଯାଅ ତେବେ ସଦା ସର୍ବଦା ସର୍ବ ଅନୁଭବର
ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇଯିବ ଏବଂ ବେହଦର ପୂର୍ବଜପଣିଆର ଯେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରହିଛି ତାକୁ ମଧ୍ୟ ସବୁବେଳେ
ସ୍ମୃତିରେ ରଖ । ତୁମ ପୂର୍ବଜମାନଙ୍କର କାମ ହେଲା ଅମରଜ୍ୟୋତି ହୋଇ ଅନ୍ଧକାରରେ ଏଣେତେଣେ ଘୁରି
ବୁଲୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ପହଁଞ୍ଚାଇବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
କୌଣସି ବି କଥାର
ସଂଶୟରେ ଆସିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ମଉଜର ଅନୁଭବ କରିବା ହିଁ ମସ୍ତ ଯୋଗୀ ହେବା ।