23.12.18    Avyakt Bapdada     Odia Murli     12.03.84     Om Shanti     Madhuban

 

“ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତିର ସହଜ ବିଧି—ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା”

 


ଆଜି ବାପଦାଦା ଚାରିଆଡର ଦୂରରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ନିକଟରେ ରହୁଥିବା ସବୁ ପିଲାଙ୍କର ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ବା ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତି ଏବଂ ପ୍ରସନ୍ନତାର ହର୍ଷିତ ଚେହେରାକୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ସହଜ ଉପାୟ ଏବଂ ପ୍ରସନ୍ନତା ତା’ର ସହଜ ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ସଫଳତା ଅଟେ । ଯାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ଅଛି ସିଏ ସର୍ବଦା ପ୍ରସନ୍ନ ସ୍ୱରୂପ ନିଶ୍ଚିତ ଦେଖାଯିବେ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ହେଉଛି ପ୍ରାପ୍ତି ସ୍ୱରୂପର ଲକ୍ଷଣ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିଶେଷତାକୁ ଧାରଣ କରିବାର ସହଜ ଆଧାର ଅଟେ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ରୂପୀ ସମ୍ପତ୍ତି ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଆପେ ଆପେ ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର ବିଷୟର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ ରାଜା କରିଦିଏ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ସର୍ବଦା ସ୍ୱମାନର ଆସନରେ ସ୍ଥିତ ରହିବାର ଆଧାର ଅଟେ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଗୁଣ ମହାଦାନୀ, ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣୀ, ବରଦାନୀ, ସର୍ବଦା ଏବଂ ସହଜରେ କରିଦିଏ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ବିନାଶୀ ତୋର-ମୋରର ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରିଦିଏ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ସର୍ବଦା ନିର୍ବିକଳ୍ପ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରଯୁକ୍ତ ସଂକଳ୍ପରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ବିଜୟୀ ଆସନର ଅଧିକାରୀ କରିଦିଏ ଏବଂ ସର୍ବଦା ବାପଦାଦାଙ୍କର ହୃଦୟ ସିଂହାସନ ଅଧିକାରୀ, ସହଜ ସ୍ମୃତିର ତିକଳଧାରୀ, ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତନ ସେବାର ମୁକୁଟଧାରୀ ଏହିଭଳି ଅଧିକାରର ସମ୍ପନ୍ନ ସ୍ୱରୂପରେ ସ୍ଥିତ କରିଦିଏ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଜୀବଦାନ ଅଟେ, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଉନ୍ନତୀର ସହଜ ଆଧାର ଅଟେ । ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି, ପରିବାର ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପରିବାର ତାଙ୍କ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି । କୌଣସି ବି ପରିସ୍ଥିତିରେ ରହି, କୌଣସି ପ୍ରକାରର ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ବା ବାତାବରଣର ହଲଚଲରେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏହିଭଳି ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ସ୍ୱରୂପ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ବିଜୟୀ ରତ୍ନ ସାର୍ଟିଫିକେଟର ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଏଥିରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତିନିଟି ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ନେବାକୁ ପଡିବ (୧) ନିଜର ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା (୨) ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା (୩) ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରିବାର ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା, ଏହିଭଳି ତିନିଟି ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ନେବାକୁ ହେବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ବର୍ତ୍ତମାନ ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିପାରିବ । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ନେବାର ସମୟ ଅଛି, ନେଇପାରିବ କିନ୍ତୁ ଆଉ ବେଶି ସମୟ ନାହିଁ । ଏବେ ବିଳମ୍ବ ତ ହୋଇଯାଇଛି କିନ୍ତୁ ଅତି ବିଳମ୍ବ ହୋଇନାହିଁ । ଏବେ ବି ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ବିଶେଷତା ଦ୍ୱାରା ଆଗକୁ ବଢିପାରିବ । ଏବେ ବି ଶେଷରେ ଆସି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥର ଆଧାରରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରର ସ୍ଥାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ସୁଯୋଗ ଅଛି । ଏହାପରେ ଶେଷରେ ଆସିବାବାଲା ଶେଷ ଧାଡିରେ ରହିଯିବେ । ତେବେ ଆଜି ବାପଦାଦା ଏହି ସାର୍ଟିଫିକେଟକୁ ଚେକ୍ କରୁଥିଲେ । ଏଥିରେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଚେକ୍ କରିପାରିବ ଯେ ମୁଁ ପ୍ରଶ୍ନ ଚିତ୍ତ ନା ପ୍ରସନ୍ନ ଚିତ୍ତ ଆତ୍ମା ? ତେବେ ଡବଲ ବିଦେଶୀମାନେ ପ୍ରସନ୍ନଚିତ୍ତ ବା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଅଟନ୍ତି ? ଯଦି ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିବ ତେବେ ପ୍ରସନ୍ନ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଯିବ । ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ସମୟ ହିଁ ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ । କାରଣ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ମିଳିଛି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗରେ) ତ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ, ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଜ୍ଞାନଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିବ । ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ସଂଗମଯୁଗର ଅଟେ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆତ୍ମାମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ରୂପୀ ସମ୍ପତ୍ତିର ଦାତା ଅଟ । କାରଣ ଦାତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମାଷ୍ଟର ଦାତା ଅଟ । ତେବେ ଏତିକି ଜମା କରିଛ ନା! ଷ୍ଟକ ଫୁଲ କରିଦେଇଛ ନା କିଛି କମ୍ ରହିଯାଇଛି ? ଯଦି ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଷ୍ଟକ୍ କମ ଅଛି ତେବେ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କେବଳ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବାର ତ ଅଛି ନା । ଆଚ୍ଛା!

ସମସ୍ତ ଦେଶ ଏବଂ ବିଦେଶର ପିଲାମାନେ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ ହୋଇଯାଉଛ ନା! ଯଦି ଆସିବା ଅଛି ତେବେ ଯିବା ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଯାଉଛନ୍ତି ନା । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ସମାନ କରିବା ପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି, ନିଜର ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରିବାରର ବୃଦ୍ଧି କରିବା ପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି । ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣ କରିବା ପାଇଁ ଯାଉଛ ନା! ନିଜର ଆଗ୍ରହରେ ବା ବନ୍ଧନ ଥିବା କାରଣରୁ ଯାଉନାହଁ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ଯାଉଛ । ଏହିଭଳି ମନେ କରିଯାଉଛ ନା ? ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ତ ଆମେରିକାର ବା ଅଷ୍ଟ୍ରେଲିଆର ନିବାସୀ ହିଁ ଅଟୁ.... ନା । ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ବାପଦାଦା ଆମକୁ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ନିମିତ୍ତ କରି ପଠାଉଛନ୍ତି । ବାପଦାଦା ପଠାଉଛନ୍ତି, ଆମେ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ ଯାଉନାହୁଁ । ମୋର ଘର ବା ମୋର ଦେଶ ଏପରି ନୁହେଁ । ବାବା ମୋତେ ସେବା ସ୍ଥାନକୁ ପଠାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ସର୍ବଦା ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଅଟ । କୌଣସି ବନ୍ଧନ ନାହିଁ । ସେବାର ମଧ୍ୟ ବନ୍ଧନ ନାହିଁ । ବାବା ପଠାଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବା ବୁଝିବେ । ମୁଁ କେବଳ ନିମିତ୍ତ ଅଟେ, ଯେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେଉଁଠି ନିମିତ୍ତ କରି ରଖିବେ ସେତେଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେଠାରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ରହିବି । ଏହିଭଳି ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଅଟ ନା! ପାଣ୍ଡବମାନେ ମଧ୍ୟ ନ୍ୟାରା ଏବଂ ପ୍ୟାରା ଅଟ ନା । ଏଠାରେ କେହି ବି ବନ୍ଧନବାଲା ନାହାଁନ୍ତି! ତେବେ ସବୁଥିରୁ ଅଲଗା ହେବା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ହେବା । ଆଚ୍ଛା!

ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ରୂପୀ ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା, ପ୍ରସନ୍ନ ଚିତ୍ତ ରହୁଥିବା, ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ, ବାଣୀ, କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଶକ୍ତି ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବା, ନିରାଶ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୁର କରି ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରୁଥିବା, ସର୍ବଦା ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ବେହଦର ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ ରାଜାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ୟାଦପ୍ୟାର ଏବଂ ନମସ୍ତେ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବାପଦାଦାଙ୍କ ସହିତ ଦାଦୀଜୀ (ପ୍ରକାଶମଣୀ ଜୀ) ତଥା ଦାଦୀ ଜାନକୀଜୀଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍:-

ହୋଲିହଂସମାନଙ୍କର ରୂପ-ବସନ୍ତ (ଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ଯୋଗୀ) ଯୋଡି ବହୁତ ଭଲ ଚାଲିଛି । ଇଏ (ଜାନକୀ ଦାଦୀ) ଶାନ୍ତିର ସହିତ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସେବା କରିବାକୁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ୟାଙ୍କୁ (ଦାଦୀ ପ୍ରକାଶମଣୀଜୀଙ୍କୁ) ତ କଥା କହିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ଇଏ ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ଏକାନ୍ତ ସ୍ଥିତିକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ୟାଙ୍କୁ କିନ୍ତୁ ରୂପ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗର ସେବା ପସନ୍ଦ, ଏମିତି ତ ସମସ୍ତେ ସବୁଥିରେ ପାରଙ୍ଗମ କିନ୍ତୁ ପୁଣି ବି ଦୁଇଜଣଙ୍କର ରୂପ-ବସନ୍ତର ଯୋଡି କୁହାଯିବ । ଏମିତି ଦୁଇଟିଯାକ ସଂସ୍କାରର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି— ଯେଉଁଠି ବାଣୀ କାମ ନ କରିବ ସେଠାରେ ରୂପ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗ କାମ କରିବ ଏବଂ ଯେଉଁଠି ରୂପ କାମ ନ କରିପାରିବ ସେଠାରେ ବସନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ କାମ କରିବ । ତେଣୁ ଉଭୟଙ୍କର ଯୋଡି ବହୁତ ଭଲ । ଯେଉଁ ସବୁ ଯୋଡି ହେଉଛି, ତାହା ସବୁ ଭଲ । ଦୀଦୀଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ମଧ୍ୟ ଭଲ ଥିଲା— ଏହି ଯୋଡି ମଧ୍ୟ ଭଲ ଅଛି । ଡ୍ରାମାରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସିଏ ଗୁପ୍ତ ନଦୀ ହୋଇଗଲା । ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଡବଲ ବିଦେଶୀମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଛି । କିଛି କଥା ନାହିଁ ଦୀଦୀଙ୍କର ଦ୍ୱିତୀୟ ରୂପ ଦେଖିନେଲେ । ସମସ୍ତେ ତୁମକୁ ଦେଖି କେତେ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ସବୁ ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି । ବୃଜଇନ୍ଦ୍ରା, ନିର୍ମଳ ଶାନ୍ତା ସମସ୍ତେ ଦୂରରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସାଥୀ ଅଟନ୍ତି । ଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଭଲ ସହଯୋଗ ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ଆଗରେ ରଖିଥିବା କାରଣରୁ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିଛନ୍ତି ଏବଂ ଶକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ନିମିତ୍ତ ରୂପରେ ଆଗରେ ରଖିଥିବା କାରଣରୁ ସମସ୍ତେ ଆଗରେ ଅଛ । ତେବେ ସେବାର ବୃଦ୍ଧି ହେବାର କାରଣ ହିଁ ପରସ୍ପରକୁ ଆଗକୁ ବଢାଇବା । ପରସ୍ପର ଭିତରେ ସ୍ନେହ ରହିଛି ଏବଂ ଏକତା ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସଦାସର୍ବଦା ଅନ୍ୟର ବିଶେଷତାକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ହିଁ ସେବାରେ ବୃଦ୍ଧି କରିବା । ଏହି ବିଧି ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି ଏବଂ ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ ହେଉଥିବ । ସର୍ବଦା ନିଜେ ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖିବା ଏବଂ ବିଶେଷତା ଦେଖିବାର ଗୁଣ ଅନ୍ୟକୁ ଶିଖାଇବା, ଏହା ହିଁ ସଂଗଠନ ରୂପୀ ମାଳାର ଡୋର । ମୋତି ମଧ୍ୟ ଡୋରରେ ହିଁ ଗୁନ୍ଥା ହୁଏ ନା । ତେବେ ସଂଗଠନରୂପୀ ମାଳାର ଡୋର ହିଁ ଏହା ଅଟେ । ବିଶେଷତା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି କଥାର ବର୍ଣ୍ଣନା ନ ହେଉ କାହିଁକି ନା ମଧୁବନ ମହାନ ଭୂମି ଅଟେ । ଏଠାରେ ମହାଭାଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି ଏବଂ ମହାପାପ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି, ମଧୁବନରୁ ଯାଇ ଯଦି କେହି ଏହିଭଳି ବ୍ୟର୍ଥ କଥା କହୁଛି ତେବେ ତାର ବହୁତ ପାପର ଖାତା ଜମା ହେଉଛି ସେଥିପାଇଁ ସର୍ବଦା ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖିବାର ଚଷମା ପିନ୍ଧି ରହିବା ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବ୍ୟର୍ଥକୁ ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଲାଲ୍ ଚଷମାରେ ଲାଲ୍ ରଙ୍ଗ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଦେଖାଯାଇନଥାଏ ସେହିପରି ସଦା ସର୍ବଦା ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖିବାର ଚଷମା ପିନ୍ଧିଥାଅ । ଯଦିବି କେତେବେଳେ କୌଣସି କଥା ଦେଖିଲ ତେବେ ବି ବର୍ଣ୍ଣନା କର ନାହିଁ । ଯଦି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଲ, ତେବେ ଭାଗ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲା । ଯଦି କିଛି ବି କମୀ-କମଜୋରୀ ଅଛି ତେବେ ତା’ର ଉତ୍ତରଦାୟୀ ବାବା ଅଟନ୍ତି, ନିମିତ୍ତ କିଏ କରିଛନ୍ତି! ବାବା କରିଛନ୍ତି ନା । ତେବେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କର ଦୋଷକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଅର୍ଥ ବାବାଙ୍କର ଦୋଷକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା, ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ କେବେ ବି ଶୁଭଭାବନା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ବି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବ ନାହିଁ ।

ବାପଦାଦା ତ ତୁମ ଭଳି ରତ୍ନମାନଙ୍କୁ ନିଜଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନଜରରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । କାରଣ ପିଲାମାନେ ତ ବାବାଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର ଅଟନ୍ତି ନା । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଥିବା ପିଲାମାନେ ତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଲେ ନା । ବାପଦାଦା ତ ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା କରି ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ବାଃ ମୋର ଅମୁକ ରତ୍ନ, ବାଃ ମୋର ଅମୁକ ରତ୍ନ, ଏହି ମହିମା କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ବାବା କେବେହେଲେ କାହାର ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଦେଖିନଥା’ନ୍ତି । ଶିକ୍ଷା ଦେଲେ ମଧ୍ୟ ବିଶେଷତା ପୂର୍ବକ ସମ୍ମାନର ସହିତ ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି । ନଚେତ୍ ବାବାଙ୍କର ତ ଶିକ୍ଷା ଦେବାର କ୍ଷମତା ରହିଛି ନା, କିନ୍ତୁ ସର୍ବଦା ପ୍ରଥମେ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ତା’ପରେ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ତେବେ ବାବାଙ୍କର ଏହି ବିଶେଷତା ସଦା ସର୍ବଦା ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଇମର୍ଜ ଅର୍ଥାତ୍ ଜାଗ୍ରତ ରୂପରେ ରହିବା ଦରକାର କାରଣ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବାର ଅଛି ନା ।

ବାପଦାଦାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସମସ୍ତ ମୁଖ୍ୟ ଭଉଣୀମାନେ (ଦାଦୀମାନେ) ବସିଛନ୍ତି:- ଜୀବନମୁକ୍ତ ଜନକ ତୁମର ଗାୟନ ଅଟେ ନା । ଜୀବନମୁକ୍ତ ଏବଂ ବିଦେହୀ ଦୁଇଟି ଉପାଧି ଅଛି । (ଦାଦୀଜୀଙ୍କ ପାଇଁ) ଇଏ ତ ସର୍ବଦା ମଣୀ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସନ୍ତୁଷ୍ଟମଣୀ, ମସ୍ତକମଣୀ, ସଫଳତାର ମଣୀ, କେତେ ମଣୀ ରହିଛି । କେବଳ ମଣି ହିଁ ମଣି । ମଣୀକୁ କେତେ ବି ଲୁଚାଇ ରଖ କନ୍ତୁ ମଣୀର ଚମକ କେବେହେଲେ ଲୁଚି ପାରିବ ନାହିଁ । ଧୂଳିରେ ମଧ୍ୟ ଚମକୁଥିବ, ଲାଇଟର କାମ କରିବ, ସେଥିପାଇଁ ନାମ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି, କାମ ମଧ୍ୟ ସେହଭଳି ୟାଙ୍କର (ଦାଦୀଜୀଙ୍କର) ମଧ୍ୟ ଗୁଣ ସେହିଭଳି, ଦେହମୁକ୍ତ, ଜୀବନମୁକ୍ତ । ସଦାସର୍ବଦା ଜୀବନରେ ଖୁସିର ଅନୁଭବର ଗଭୀରତା ଭିତରେ ରହୁଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ଜୀବନମୁକ୍ତ । ଆଚ୍ଛା!

ଅବ୍ୟକ୍ତ ମହାବାକ୍ୟ - “ନିର୍ମାନ ହୋଇ ବିଶ୍ୱର ନବ ନିର୍ମାଣ କର”

ସେବାରେ ସହଜରେ ଏବଂ ସର୍ବଦା ସଫଳତାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ମୂଳ ଆଧାର ହେଲା - ନିର୍ମାନଚିତ୍ତ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ମାନ-ସମ୍ମାନ ପାଇବାର ଇଚ୍ଛାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିବା । ତେବେ ନିର୍ମାନ ହେବା ହିଁ ସ୍ୱମାନରେ ରହିବା ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ସହଜ ଉପାୟ ଅଟେ । ନିର୍ମାନ ହେବା ଅର୍ଥ ନଇଁଯିବା ନୁହେଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜର ବିଶେଷତା ଏବଂ ସ୍ନେହରେ ନୂଆଁଇ ଦେବା କାରଣ ମହାନତାର ଚିହ୍ନ ହେଲା ନିର୍ମାନତା । ଯିଏ ଯେତେ ନିର୍ମାନ ହେବେ ସିଏ ସେତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟରେ ମହାନ ସ୍ୱତଃ ହୋଇଯିବେ । ନିର୍ମାଣନତାର ଗୁଣ ସହଜରେ ନିରହଂକାରୀ କରିଦିଏ । ନିର୍ମାନତାର ବୀଜ ମହାନତା ରୂପୀ ଫଳ ସ୍ୱତଃ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଇଥାଏ । ନିର୍ମାନ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟରୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ସହଜ ବିଧି ଅଟେ । ନିରହଂକାରୀ ହେବାର ବିଶେଷ ଲକ୍ଷଣ ହେଲା— ନିର୍ମାନତା । ବୃତ୍ତି, ଦୃଷ୍ଟି, ବାଣୀ, ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ସବୁଥିରେ ନିର୍ମାନତାର ଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରିନିଅ ତେବେ ମହାନ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ବୃକ୍ଷର ଝୁଙ୍କିବାର ଗୁଣ ସେବା କରିଥାଏ ସେହିପରି ନିର୍ମାନ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ଝୁଙ୍କିଯିବା ହିଁ ସେବାଧାରୀ ହେବା, ସେଥିପାଇଁ ଗୋଟିଏ ପଟେ ମହାନତା ରହିଥାଉ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଟେ ନିର୍ମାଣତାର ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଉ । ଯିଏ ନିର୍ମାନ ହୁଏ ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରେ । ଯଦି ନିଜେ ନିର୍ମାନ ହେବ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନେ ତୁମକୁ ମାନ ଦେବେ । ଯିଏ ଅଭିମାନରେ ରହିଥାଏ ତାଙ୍କୁ କେହି ବି ମାନ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ବରଂ ତାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯାଆନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ନିର୍ମାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁ ଆଡକୁ ବି ଯିବେ, ଯାହାବି କରିବେ ତାହା ସୁଖଦାୟୀ ହେବ । ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ଯିଏବି ଆସିବେ ସିଏ ସୁଖର ଅନୁଭୂତି କରିବେ । ତେବେ ସେବାଧାରୀର ବିଶେଷତା ହେଲା— ଗୋଟିଏ ପଟେ ଅତି ନିର୍ମାନ, ବିଶ୍ୱ ସେବକ ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଟେ ଜ୍ଞାନର ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ନିଶା । ଯେତିକି ନିର୍ମାନ ସେତିକି ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ ରାଜାର ସ୍ଥିତି ରହିବା ଦରକାର । ନିର୍ମାନ ଏବଂ ଅଧିକାରୀ ପଣିଆ, ଉଭୟର ସନ୍ତୁଳନ ରହିବା ଦରକାର । ନିର୍ମାନ ଭାବ, ନିମିତ୍ତ ଭାବ— ଏହିସବୁ ବିଶେଷତା ହିଁ ସେବାରେ ସଫଳତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ବିଶେଷ ଆଧାର । ତେବେ ଯେତିକି ସ୍ୱମାନ ସେତିକି ନିର୍ମାନ । ସ୍ୱମାନର ମଧ୍ୟ ଅଭିମାନ ନାହିଁ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ମୁଁ ତ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଗଲି, ଅନ୍ୟମାନେ ମୋଠାରୁ ଛୋଟ ବା ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଘୃଣାଭାବ ଥିବ, ଏଭଳି ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିପରି ବି ଆତ୍ମା ହୋଇଥାଆନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଦୟା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖ, ଅଭିମାନ ଦୃଷ୍ଟିରେ ନୁହେଁ । ନା ଅଭିମାନର ଦୃଷ୍ଟି, ନା ଅପମାନର ଦୃଷ୍ଟି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଏହା ଚଳଣୀ ନୁହେଁ । ଯଦି ଅଭିମାନ ନଥିବ ତେବେ ଅପମାନ ମଧ୍ୟ ଅପମାନ ଭଳି ଲାଗିବ ନାହିଁ । ସେହି ଆତ୍ମା ସର୍ବଦା ନିର୍ମାନ ରହିବା ସହିତ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବ । ତେବେ ଯିଏ ନିର୍ମାନ ହେବେ ସିଏ ନବ ନିର୍ମାଣର କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରିବେ । ଶୁଭଭାବନା ବା ଶୁଭକାମନାର ବୀଜ ହିଁ ହେଉଛି ନିମିତ୍ତ ଭାବ ଏବଂ ନିର୍ମାନ ଭାବ । ହଦର ବିନାଶୀ ମାନ୍ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ନିର୍ମାନ୍ । ଅସଭ୍ୟତାର ଚିହ୍ନ ହେଲା ଜିଦ୍ କରିବା ଏବଂ ସଭ୍ୟତାର ଚିହ୍ନ ହେଲା ନିର୍ମାନ ହେବା । ନିର୍ମାନ୍ ହୋଇ ସଭ୍ୟତା ପୂର୍ବକ ବ୍ୟବହାର କରିବା ହିଁ ସଭ୍ୟତା ବା ସତ୍ୟତା ଅଟେ । ତେବେ ସଫଳତଳାର ତାରକା ସେତେବେଳେ ହୋଇପାରିବ ଯେତେବେଳେ ନିଜର ସଫଳତାର ଅଭିମାନ ନ ରହିବ ଏବଂ ବର୍ଣ୍ଣନା ମଧ୍ୟ କରୁନଥିବ । ନିଜର ମହିମାର ଗୀତ ଗାଉନଥିବ, କିନ୍ତୁ ଯେତିକି ସଫଳତା ସେତିକି ନମ୍ରଚିତ୍ତ, ନିର୍ମାଣ ନିର୍ମଳ ସ୍ୱଭାବ । ଅନ୍ୟମାନେ ତାଙ୍କର ମହିମାର ଗୀତ ଗାଆନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ସିଏ ନିଜେ ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ଗୁଣବାନ କରୁଥିବେ । ଏହିଭଳି ନିର୍ମାନତାର ଗୁଣ ନିର୍ମାଣର କାର୍ଯ୍ୟ ସହଜରେ କରିଥାଏ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମାନ ନ ହୋଇଛି ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ମାଣର କାର୍ଯ୍ୟ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ନମ୍ରଚିତ୍ତ, ନିର୍ମାନ ବା ସର୍ବଦା ଆଜ୍ଞା, ହଁ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ପ୍ରତି କେତେବେଳେ ଭୁଲ ବୁଝାମଣା କାରଣରୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପରାଜୟର ରୂପ ଦେଖାଯାଇପାରେ କିନ୍ତୁ ତାହା ବାସ୍ତବରେ ତାଙ୍କର ବିଜୟ ଅଟେ । କେବଳ ସେହି ସମୟରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କହିବାରେ ବା ବାତାବରଣ ଅନୁସାରେ ନିଜେ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧିରୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ସନ୍ଦେହର ରୂପ ହୁଅ ନାହିଁ । କିଏ ଜାଣେ ଏହା ମୋ ପାଇଁ ହାରିବା କି ଜିତିବା । ଏହିଭଳି ସନ୍ଦେହ ନ କରି ନିଜର ନିଶ୍ଚୟରେ ମଜବୁତ ରୁହ । ତେବେ ଯାହାକୁ ଆଜି ଅନ୍ୟମାନେ ହାରିବା କହୁଛନ୍ତି, କାଲି ବାଃ ବାଃର ଫୁଲ ଚଢାଇବେ । ତେବେ ସଂସ୍କାରରେ ନିର୍ମାନ ଏବଂ ନିର୍ମାଣ ଦୁଇଟିଯାକ ବିଶେଷତା ମାଲିକ ପଣିଆର ଲକ୍ଷଣ ଅଟେ । ତା’ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କର ସମ୍ପର୍କରେ ଆସିବା, ସ୍ନେହୀ ହେବା, ସମସ୍ତଙ୍କର ହୃଦୟର ସ୍ନେହର ଆଶୀର୍ବାଦ ଅର୍ଥାତ୍ ଶୁଭଭାବନା, ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରୁ ସେହି ଆତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ବାହାରୁଥିବ । ଚାହେଁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତୁ, ଚାହେଁ ନ ଜାଣିଥା’ନ୍ତୁ, ଦୂରର ସମ୍ବନ୍ଧ ବା ସମ୍ପର୍କ ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ ଯିଏବି ଦେଖିବେ ସିଏ ସ୍ନେହ କାରଣରୁ ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ କରନ୍ତୁ ଯେ ଇଏ ମୋର ନିଜର ଅଟନ୍ତି । ଯେତିକି ଗୁଣର ଧାରଣାରେ ସମ୍ପନ୍ନ, ଗୁଣ ରୂପୀ ଫଳର ସ୍ୱରୂପ ହେଉଥିବ ସେତିକି ନିର୍ମାନ ମଧ୍ୟ ହୁଅ । ନିଜର ନିର୍ମାଣ ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଗୁଣକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କର ତେବେ କୁହାଯିବ ଧର୍ମସତ୍ତାବାଲା ମହାନ ଆତ୍ମା । ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ନିର୍ମାଣ କରିବାବାଲା ଏବଂ ନିର୍ମାନ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାବାଲା । ତେବେ ନିର୍ମାଣତା ହିଁ ସେବାର ସଫଳତାର ସାଧନ ଅଟେ । ନିର୍ମାଣ ହେବା ଦ୍ୱାରା ସେବା କାର୍ଯ୍ୟରେ ସର୍ବଦା ହାଲୁକା ରହିବ । ଯଦି ନିର୍ମାନ ନୁହେଁ, ସମାନ ସମ୍ମାନ ରହିଛି । ତେବେ ବୋଝର ଅନୁଭବ ହେବ । ବୋଝବାଲା ସର୍ବଦା ଅଟକୁଥିବ । ତୀବ୍ର ବେଗରେ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ଯଦି କୌଣସି ବୋଝର ଅନୁଭୂତି ହେଉଛି ତେବେ ବୁଝିନିଅ ଯେ ନିର୍ମାନ ନୁହେଁ । ଯେଉଁଠାରେ ନିର୍ମାଣତା ଅଛି ସେଠାରେ ମାଲିକପଣିଆର ଅହଂକାର ରହିବ ନାହିଁ, ଆତ୍ମିକ ଭାବ ରହିବ । ଯେପରି ବାବା କେତେ ନମ୍ରଚିତ୍ତ ହୋଇ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ଫଲୋ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । ଯଦି ସେବାରେ ଟିକିଏ ବି ଅଶୁଦ୍ଧ ଅହଂକାର ବା ମାଲିକ ପଣିଆର ଭାବ ଆସିଯିବ, ତେବେ ସେହି ସେବାର ମୂଲ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜକୁ କେତେ ତଳେ ରଖିଥିଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ଏତେ ନିର୍ମାନ ହୋଇ ନିଜକୁ ସେବାଧାରୀ ମନେ କରୁଥିଲେ, ପିଲାମାନଙ୍କର ପାଦ ଦବାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥିଲେ । ପିଲାମାନେ ମୋଠାରୁ ଆଗରେ ଅଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ମୋଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଭଲ ଭାଷଣ କରିପାରିବେ । “ପ୍ରଥମେ ମୁଁ” କେବେ କହୁନଥିଲେ । ଆଗେ ପିଲାମାନେ, ପ୍ରଥମେ ପିଲାମାନେ, ପିଲାମାନେ ହିଁ ବଡ ବୋଲି କହୁଥିଲେ— ତେବେ ଏହିଭଳି ନିଜକୁ ତଳକୁ ରଖିବା ଅର୍ଥ ତଳକୁ ଚାଲିଯିବା ନୁହେଁ, ଉପରକୁ ଯିବାକୁ କୁହାଯିବ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯିବ ସଚ୍ଚା ନମ୍ବରୱାନ ସେବାଧାରୀ । ଅନ୍ୟକୁ ମାନ ଦେଇ ନିଜେ ନିର୍ମାନ ହେବା ହିଁ ପରୋପକାର ଅଟେ । ଏହିଭଳି ଦେବା ହିଁ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ନେବା ଅଟେ । ଅଳ୍ପକାଳର ବିନାଶୀ ସମ୍ମାନର ତ୍ୟାଗ କରି, ସ୍ୱମାନରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ, ନିର୍ମାନ ହୋଇ, ସମ୍ମାନ ଦେଇଚାଲ । ଏହିଭଳି ଦେବା ହିଁ ନେବା ହୋଇଯାଏ । ସମ୍ମାନ ଦେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସେହି ଆତ୍ମାକୁ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଦେଇ ଆଗକୁ ବଢାଇବା । ଏହିଭଳି ସଦାକାଳର ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଅର୍ଥାତ୍ ଖୁସିର ବା ନିଜର ସହଯୋଗର ସମ୍ପତ୍ତି, ଆତ୍ମାକୁ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ପୂଣ୍ୟାତ୍ମା କରିଦିଏ ।
 

ବରଦାନ:-
ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପକୁ ସମର୍ଥରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସହଜଯୋଗୀ ହେଉଥିବା ସମର୍ଥ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

କେହି କେହି ପିଲା ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି— ମୋର ତ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ଦେଖାଯାଉନାହିଁ । ମୋର ତ ଯୋଗ ଲାଗୁନାହିଁ, ଅଶରୀରୀ ତ ହୋଇପାରୁ ନାହିଁ— ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ସଂକଳ୍ପକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସମର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ କର ଯେ ଯୋଗରେ ରହିବା ତ ମୋର ସ୍ୱଧର୍ମ, ମୁଁ ହିଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପର ସହଜଯୋଗୀ, ତେଣୁ ମୁଁ ଯୋଗୀ ହେବି ନାହିଁ ତ ଆଉ କିଏ ହେବ । କେବେହେଲେ ଏଭଳି ବିଚାର କର ନାହିଁ ଯେ କ’ଣ କରିବି ମୋର ଶରୀର ତ ଚାଲିପାରୁ ନାହିଁ, ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ତ ବେକାର ହୋଇଗଲାଣି । ନା, ବାଃ ବାଃର ସଂକଳ୍ପରେ, ଏହି ଅନ୍ତିମ ଶରୀରର ଚମତ୍କାରୀ ବର୍ଣ୍ଣନା କର, ତେବେ ସମର୍ଥ ଆସିଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶୁଭଭାବନାର ଶକ୍ତି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବନାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ ।