08.12.18          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:— ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମିଳନ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ସଙ୍ଗମ ଅଥବା କୁମ୍ଭ ଅଟେ, ଏହି ମିଳନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ, ଏହାର ସ୍ମାରକୀ ରୂପରେ ପରେ ପୁଣି କୁମ୍ଭ ମେଳା ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛନ୍ତି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମ ଭିତରେ କେଉଁ କଥାରେ ବହୁତ-ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନୀ ରହିବା ଦରକାର ?

ଉତ୍ତର:-
ଜ୍ଞାନର ଯେଉଁ ସବୁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଏବଂ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ରହସ୍ୟ ଅଛି ସେଗୁଡିକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । କାଇଦାର ସହିତ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଏବଂ ଭକ୍ତିମାର୍ଗକୁ ତୁଳନା କରି ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଭଳି ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେପରି ମୂଷା ପ୍ରଥମେ ଫୁଙ୍କିଦିଏ ତା’ପରେ କାମୁଡିଦିଏ ସେହିପରି ତୁମକୁ ସେବା କରିବାର ଉପାୟ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । କୁମ୍ଭ ମେଳାରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଲଗାଇ ଅନେକ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ ବତାଇବାକୁ ହେବ ।

ଗୀତ:-
ଇସ ପାପ କୀ ଦୁନିଆ ସେ....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ପାପର ଦୁନିଆକୁ କଳିଯୁଗୀ ପତିତ, ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ ଏବଂ ପୁଣ୍ୟର ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପବିତ୍ର, ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା, ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଅଥବା ପୁଣ୍ୟର ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି କାରଣ ଏଠାରେ କେହି ବି ପବିତ୍ର ନୁହଁନ୍ତି । ଯଦି ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ପତିତ-ପାବନୀ ଗଙ୍ଗା ବା ତ୍ରିବେଣୀ ଅଟେ ତେବେ ପୁଣି ଡାକୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ ? ତେବେ ଗଙ୍ଗା ବା ତ୍ରିବେଣୀ ତ ସବୁ ଦିନ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ସବୁ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ପତିତ-ପାବନଙ୍କୁ ଡାକି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଡାକିବା ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ପୁଣି ବି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆଡକୁ ଯାଉଛି । ତେଣୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ଜୀବାତ୍ମା କୁହାଯିବ ବତ୍ତର୍ମାନ ସେଭଳି କେହି ବି ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ପତିତ-ପାବନ ବାବା ସେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ଆସନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କି ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ କଳିଯୁଗୀ ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରିବାକୁ ହୁଏ । ତେବେ ସେ ନିଶ୍ଚିତ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସିବେ ଏବଂ ସଂଗମ ଯୁଗକୁ ହିଁ କୁମ୍ଭ କୁହାଯାଏ । ଏଠାରେ ତ୍ରିବେଣୀ ସଂଗମର ନାମ କୁମ୍ଭ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ତିନୋଟି ନଦୀ (ଗଙ୍ଗା, ଯମୁନା, ସରସ୍ୱତୀ) ଏକାଠି ହୋଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଦୁଇଟି ନଦୀର ମିଳନ ଅଟେ, ତୃତୀୟ ନଦୀକୁ ଗୁପ୍ତ ନଦୀ ବୋଲି କହିଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ କ’ଣ ଏହି କୁମ୍ଭ ମେଳାରେ କେହି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବେ ? ପତିତ-ପାବନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ । ସିଏ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ଏବଂ କଳିଯୁଗକୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପରିଣତ କରିବା—ଏହା ତ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ହିଁ କାମ, ନୁହେଁ କି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର । ତେଣୁ ଏସବୁ ହେଲା ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ଏବଂ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାଡି ଦରକାର । ତୁମେମାନେ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ବାଡି ହୋଇଛ । ବାଡି ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଥାଏ । ତେବେ କାହାର ମୂଲ୍ୟ ଶହେ ଟଙ୍କା ତ କାହାର ମୂଲ୍ୟ ୨ଟଙ୍କା ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ସେହିପରି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । କେହି-କେହି ତ ବହୁତ ସେବା କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଯେପରି କୌଣସି ରୋଗ ହେଲେ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଡାକିବାକୁ ପଡିଥାଏ ସେହିପରି ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ରୋଗୀ ଦୁନିଆ, ଏଠାରେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଏବେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଗାୟନ ଅଛି ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ବହୁତ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଲଗା ରହିଲେ ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅନେକ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଏହାକୁ ସଂଗମଯୁଗର କୁମ୍ଭମେଳା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି ।

ମନୁଷ୍ୟମାନେ କୁମ୍ଭମେଳାରେ ବହୁତ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏହାଦ୍ୱାରା ସାଧୁ-ସନ୍ଥଙ୍କର ଏବଂ ସରକାରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଶରୀର-ମନ-ଧନ ସହିତ ସବୁକିଛି ଅର୍ପଣ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବାବା ପୁଣି ତୁମକୁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ତ୍ରିବେଣୀ ନାମରେ ସାଧୁ-ସନ୍ଥମାନଙ୍କୁ ଦାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସଂଗମ ତାକୁ କୁହାଯିବ ଯେଉଁଠାରେ ସବୁ ନଦୀମାନେ ଆସି ସାଗର ସହିତ ମିଶୁଥିବେ । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ତ କୌଣସି ସାଗର ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ନଦୀମାନେ ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଶିଛନ୍ତି । ନଦୀ ଏବଂ ସାଗରର ମିଳନକୁ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ମେଳା କୁହାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସରକାରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରେଳ ଭଡା, ମୋଟର-ଗାଡି ଭଡା, ସ୍ଥାନର ଭଡା ଜମି ଇତ୍ୟାଦିରୁ ବହୁତ ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ରୋଜଗାରର ମେଳା କୁହାଯିବ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ବିଚାର କରିପାରିବ କାହିଁକି ନା ତୁମେମାନେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲୁଛ । ତେବେ ତୁମେମାନଙ୍କୁ କୁମ୍ଭମେଳାର ପ୍ରକୃତ ଅର୍ଥ ବାହାର କରିବା ଦରକାର । ବାବା ତୁମକୁ ଏହିଭଳି ରଚନା ଲେଖିବାକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରାଇବା ଉଚିତ୍ । ସବୁଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେଉଛନ୍ତି ମମ୍ମା ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବରରେ ହେଲେ ସଞ୍ଜୟ (ଜଗଦୀଶ ଭାଇ) । ଯାହାକୁ ବାଣ୍ଟିବା ପୁଣି ପର୍ଚ୍ଚା ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ । ଲେଖିବା ଦରକାର ଏହି ତ୍ରିବେଣୀ ପତିତ-ପାବନୀ ନୁହେଁ । ପତିତ-ପାବନ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତ୍ରିବେଣୀକୁ ସଦଗତି ଦାତା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ନଦୀମାନେ ତ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ଅଛନ୍ତି ତେବେ ଏଠାରେ ଆସିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର ତେଣୁ ଏହି ବିଷୟରେ ପର୍ଚ୍ଚା ଛପାଇ ବାଣ୍ଟିବା ଦରକାର— ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀମାନେ, କ’ଣ ପତିତ-ପାବନ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ନା ଏହି ନଦୀମାନେ ? ଏହି ନଦୀମାନେ ତ ସଦାସର୍ବଦା ଅଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ତ ଆସିବା ପାଇଁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ପତିତ-ପାବନ ତ ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ଅଲଗା ରହିଲେ ବହୁତ କାଳ....ଏବେ ସେହି ସତଗୁରୁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦଗତି ଦେଇ ଘରକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ ତ ବାସ୍ତବରେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରିବା ଉଚିତ୍ । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ତ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ କରାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହଁ । ଭାରତ ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଦେବତାମାନେ ରହୁଥିଲେ । ଯାହାକୁ ଶିବାଳୟ କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ କୁମ୍ଭମେଳାକୁ ଯାଇ ପିଲାମାନେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଲଗାଇ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଏଥିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ପତିତ-ପାବନ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା, ସିଏ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଆସେ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହୁଏ । ତେଣୁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବାକୁ ପଡିବ ନା । ତେବେ ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ସମ୍ବନ୍ଧ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି କୌଣସି ସାଧୁ-ସନ୍ଥମାନଙ୍କ ସହିତ ନୁହେଁ । ପୁଣି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମଧ୍ୟ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ କରାଯାଏ ଏପରି ନୁହେଁ କି ତ୍ରିବେଣୀ ସହିତ କେହି ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରନ୍ତି । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ହେ ବାବା, ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛୁ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ କରିଦେବି । ଏହା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର ରାୟ । ଏହା ଉପରେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ସେବାଧାରୀ ହେବା ଦରକାର । ଆହୁରି ଅଧିକ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ, ଏଥିପାଇଁ ଭଲ ମଣ୍ଡପ ମଧ୍ୟ ନେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମର ଶତ୍ରୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବାହାରିବେ, ଏମିତିକି କେତେବେଳେ ନିଆଁ ଲଗାଇବାରେ ମଧ୍ୟ ବିଳମ୍ବ କରିବେ ନାହିଁ । କାହାର ଯଦି ଝଗଡା କରିବାର ଥାଏ ତେବେ ଗାଳି ପ୍ରଥମେ ଦେବା ଆରମ୍ଭ କରିଦିଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ତ ନିରହଂକାରୀ ହୋଇ ନିରବ ରହିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀମାନଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଗଲେଣି । ତୁମକୁ ସନ୍ଦେଶ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ହେବ । ସେମାନେ ତ କୁମ୍ଭ ମେଳାକୁ ବିଶେଷ ମହତ୍ୱ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ହିଁ ମହତ୍ୱ ରହିଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଥିବା ଡ୍ରାମାର ଖେଳ । ସେଠାରୁ ମଧ୍ୟ କାହାର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇପାରେ କିନ୍ତୁ ସେଥିପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରିବାରେ ପରିଶ୍ରମ ତ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ କୁମ୍ଭମେଳାରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ କରିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସାହାସ ଦରକାର, ଚିହ୍ନା ଜଣା ମଧ୍ୟ ଥିବା ଦରକାର ଯେପରି କୌଣସି ବିଘ୍ନ ନ ପଡିବ । ତେବେ ତୁମକୁ ପ୍ରମାଣ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ପତିତ-ପାବନ କିଏ ? ମନୁଷ୍ୟ ତ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । କେହି ମରିଗଲେ କହିଥାନ୍ତି ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା । ସେଠାରେ ତ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ଭୋଜନ ଅଛି, ତେବେ ସେଠାରୁ ପୁଣି ଏଠାକୁ ଡାକି କାହିଁକି ଖୁଆଉଛନ୍ତି ? ତୁମେ ଶ୍ରୀନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ ଦେଖ କେତେ ସବୁ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ଭୋଜନ ତିଆରି ହେଉଛି । ତେବେ ଶ୍ରୀନାଥ ପୁରୀ ଏବଂ ଜଗନ୍ନାଥପୁରୀ, ବାସ୍ତବରେ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମାରକୀ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଦେଖିବ ଶ୍ରୀନାଥ ଦ୍ୱାରରେ ବହୁତ ପ୍ରକାରର ବ୍ୟଞ୍ଜନ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଜଗନ୍ନାଥ ପୁରୀରେ କେବଳ ସାଧା ଅନ୍ନର ଭୋଗ ଲାଗିଥାଏ । ଘିଅ ଆଦି କିଛି ପଡିନଥାଏ । ତେବେ ଏହାଦ୍ୱାରା ପାର୍ଥକ୍ୟ ଦେଖାଇ ଦିଆଯାଇଛି— ଯେତେବେଳେ ଗୋରା (ପବିତ୍ର) ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଏହିଭଳି ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ମିଳିଥାଏ ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ଶ୍ୟାମଳ ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ହୋଇଗଲେ ସେତେବେଳେ ଶୁଖିଲା ଅନ୍ନ ମିଳିଲା । ତେଣୁ ଏଥିରେ ବହୁତ ଭଲ ରହସ୍ୟ ରହିଛି । ଏହିସ ସବୁ କଥା ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ଏତେ ସବୁ ଭୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି ଯାହାକୁ ପୂଜାରୀମାନେ ଦୋକାନରେ ବିକ୍ରି କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ରୋଜଗାରର ମଧ୍ୟ ଏହା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଭୋଗ ତ ମାଗଣାରେ ମିଳିଥାଏ କିନ୍ତୁ ତାକୁ ବିକ୍ରି କରି ପଇସା ରୋଜଗାର କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଦେଖ ଏସବୁ କେତେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାର କଥା କାରଣ ଏହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ହେଲା ସଦଗତିର ମାର୍ଗ, ତେବେ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ସଦଗତି ମିଳିପାରିବ! ତେଣୁ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବଡ କାଇଦାର ସହିତ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ମୂଷା ପ୍ରଥମେ ଫୁଙ୍କି ଦିଏ ତା’ପରେ କାମୁଡି ଦିଏ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ନିଜେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେବା ଦରକାର । ଏହା କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ହେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତୁମର ଗତି ଏବଂ ମତ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଏହାର ଅର୍ଥ ତ କେହି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମର ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଯେଉଁ ସଦଗତି ମିଳୁଛି ତାହା ତୁମେ ହିଁ କରିପାରିବ ଆଉ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏଥିରେ ସର୍ବ ଶବ୍ଦ ନିଶ୍ଚିତ ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ବହୁତ କଥା ବୁଝାଯାଉଛି କିନ୍ତୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି ବହୁତ କମ୍ ତେବେ ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହେଉଛନ୍ତି ନା ।

ମନୁଷ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମରେ ବହୁତ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି ତେଣୁ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଫଳ ମଧ୍ୟ ମିଳିଯାଏ । ଏଠାରେ ତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମିଳୁଛି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଦାନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ସେମାନେ ତ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ସେହି ଦାନପୁଣ୍ୟରେ କୌଣସି ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ହିନ୍ଦୁମାନଙ୍କର ଗୁରୁ ଗୋସାଇଁ ତ ଢେର ଅଛନ୍ତି । ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନଙ୍କର ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ସେହି ଜଣଙ୍କୁ କେତେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଧର୍ମ ହିଁ ଶକ୍ତି କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଧର୍ମକୁ ବୁଝିଯାଇଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ କେତେ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ବଶୀକରଣ ମନ୍ତ୍ର ଦିଅ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ ତୁମେ ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଛ ସେହି ପିତା ଏବଂ ତାଙ୍କ ଘରକୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ଅନ୍ତିମ ମତି ଅନୁଯାୟୀ ଗତି ହୋଇଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ତୁମର ପାପ ମଧ୍ୟ ଦଗ୍ଧ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ବାବା ଏବଂ ତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ସାରା ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଯିବ । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ତୁଟାଇ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଯୋଡିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ପିତା ହିଁ ମନେ ପଡିବେ । ଯଦି ଅନ୍ୟ କାହା କଥା ମନେ ପଡିଲା ତେବେ ତୁମକୁ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ପଦ ମଧ୍ୟ କମ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ବାସ୍ତବରେ କଳ୍ପର ସଂଗମକୁ ହିଁ କୁମ୍ଭ କୁହାଯାଉଛି, ଯେତେବେଳେ କି ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଛି । ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଯିଏକି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକଥାକୁ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲିବ ତେବେ ତୁମର ଜୀବନ ରୂପୀ ନୌକା କିପରି ପାର ହେବ ? ନୌକା ପାର ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ତେବେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ହିଁ ରାଜତ୍ୱ ମିଳିଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲନ୍ତି ନାହିଁ ଶେଷରେ ସେମାନେ ଛାଡିଚାଲି ଯାଆନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସେହି ସଜନୀମାନେ ମୋ ସାଥୀରେ ଯାଇପାରିବେ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଆତ୍ମାରୂପୀ ଦୀପ ଜାଗ୍ରତ ରହିଥିବ । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଦୀପ ଲିଭିଯାଇଥିବ ସେମାନେ କେବେ ସାଥୀରେ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ମୋ ସାଥୀରେ କେବଳ ଅନନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଯିବେ । ବାକି ତ ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସିବେ କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ର ତ ସମସ୍ତେ ହେବେ ସବୁ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏକାଭଳି ଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ଅଭିନୟ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟେ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଭିନୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଜଣାପଡିବ । ଏହି କଳ୍ପବୃକ୍ଷ କେତେ ବଡ ଅଟେ, ଏଥିରେ କେତେ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ବୃକ୍ଷର ମୁଖ୍ୟ-ମୁଖ୍ୟ ଶାଖାପ୍ରଶାଖା ହିଁ ଦେଖାଯାଉଛି । ତେବେ ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ମୁଳଦୂଆ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବତା ଧର୍ମ । ବାକି ସବୁ ଧର୍ମ ତ ପରେ ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଭିତରେ ଶକ୍ତି କମ ରହିଥାଏ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଭାରତ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଜାପାନକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯିବ । ନା, ଏପରି କେବେ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା!

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ରାତ୍ରି କ୍ଲାସ ( ୨୪.୦୪.୬୮)

ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମସ୍ଥାପକ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିଜେ ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଯିଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ସୁଖଶାନ୍ତିର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି ତାଙ୍କର ହିଁ ଗାୟନ ହେଉଛି । ତେବେ ସେ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଭାରତ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ମହାନ ଦେଶ ଅଟେ ଏବଂ ଭାରତର ହିଁ ବହୁତ ମହିମା କରିବା ଉଚିତ୍ । ଭାରତରେ ହିଁ ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଯାଇ ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତେବେ ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭରେ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ଥିଲା ଏବଂ ସେହି ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆରେ ଗୋଟିଏ ହିଁ ଧର୍ମ ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଅନେକ ଧର୍ମ ରହିଛି । ବାବା ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସି ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେପରି କରିଥିଲେ ସେହିପରି କରୁଛନ୍ତି ଏବେ ମଧ୍ୟ ଯେହେତୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ତୁମର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲୁଛି । ଆଉ ତ କାହାର ଏହା ଉପରେ ବିଚାର ଚାଲୁନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ବୁଝୁଛ । ଦୁନିଆରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିବା କାରଣରୁ ଦେହକୁ ହିଁ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ତ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେବ ନା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ କେବଳ ଜଣେ ମାତ୍ର ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆମକୁ ଗୁପ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ହୋଇଯାଉଛି । ବାକି ହନୁମାନ ବା ଗଣେଶଙ୍କ ଭଳି କେବେ କେହି ନଥିଲେ । ତେବେ ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୂଜାରୀ କୁହାଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା—

ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଗୁଡନାଇଟ୍ (ଶୁଭରାତ୍ରି) । ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ଦଣ୍ଡରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ଦେହର ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଯୋଡିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ମନେ ପଡିବେ ନାହିଁ ।

(୨) ନିରହଂକାରୀ ହୋଇ ନିରବରେ ରହିବା ସହିତ କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରିବାର ମେହନତ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ବାଡି ହେବାକୁ ପଡିବ । ନିଜେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ବାଣୀ ସହିତ ମନୋବଳ ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସେବା କରି ସହଜରେ ସଫଳତାର ମୂର୍ତ୍ତି ହୁଅ ।

ଯେପରି ବାଣୀ ସେବାରେ ସଦା ସର୍ବଦା ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବାର ଅନୁଭବୀ ହୋଇଗଲଣି, ସେହିଭଳି ସବୁ ସମୟରେ ବାଣୀ ସାଥୀରେ ମାନସିକ ସେବା ଅର୍ଥାତ୍ ମନୋବଳର ସେବା ସ୍ୱତଃ ହେବା ଦରକାର । ତେବେ ମାନସିକ ସେବାର ଅର୍ଥ ହେଲା ସବୁ ସମୟରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆପେ-ଆପେ ଶୁଭଭାବନା ଏବଂ ଶୁଭକାମନାର ଶୁଦ୍ଧ ପ୍ରକମ୍ପନ ନିଜକୁ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ, ମନ ଭିତରୁ ସବୁ ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ପ୍ରତି ଆଶୀର୍ବାଦ ବାହାରୁଥିବ । ତେବେ ଏହିଭଳି ମାନସିକ ସେବା କରିବା ଦ୍ୱାରା ବାଣୀର ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ସଞ୍ଚୟ ହେବ ଏବଂ ଏହି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ମନୋବଳର ସେବା ସହଜରେ ସଫଳତା ମୂରତ କରିଦେବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚାଲି-ଚଳଣ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବିଖ୍ୟାତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ପ୍ରକୃତ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାଧାରୀ ।