26.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
କଲ୍ୟାଣକାରୀ
ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମମାନଙ୍କର ଏଭଳି କଲ୍ୟାଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ କେବେ ବି
କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ, କାନ୍ଦିବା ହେଉଛି ଅକଲ୍ୟାଣର ବା ଦେହ ଅଭିମାନର ଲକ୍ଷଣ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଅଟଳ
ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବାର ଅଛି । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶାନ୍ତି କରିବା ପାଇଁ
ଅନେକ ଉଦ୍ୟମ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଗାୟନ ରହିଛି-- ମନୁଷ୍ୟ ଚାହୁଁଛି ଗୋଟିଏ କଥା କିନ୍ତୁ
ହେଉଛି ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା । ସେମାନେ କେତେ ବି ଚେଷ୍ଟା କରନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଏହି ଅଟଳ ଭବିଷ୍ୟତ
ଟଳିପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବାର ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ନିଶା
ରହିଛି ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ କୋଳକୁ ଆସିଛୁ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେମାନେ ଯାହା ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଛ
ସେସବୁ ବାସ୍ତବରେ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ରହୁଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସାରା ବିଶ୍ୱର
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ହିଁ ଗାୟନ ରହିଛି କାହିଁକିନା ବର୍ତ୍ତମାନ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ
ଚାଲିଛି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଭକ୍ତିର କୌଣସି ଗାୟନ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ’ ଶିବବାବାଙ୍କର ଗାୟନ ହେଉଛି
। ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ଆମେ ସେହି ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ
କରୁଛୁ । ଭକ୍ତିରେ ତ’ କୌଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିରେ ରହି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ମନେପକାଉଛ ନା ।
ମନୁଷ୍ୟ ମରିଗଲେ କହିଥା’ନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା । ତେବେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର ନା । ଯେବେକି
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ତେବେ କାନ୍ଦିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ତ ସତ୍ୟ କଥା
ନୁହେଁ ଯେ କେହି ମରିଗଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଯିଏ ସବୁ
କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କିପରି ହେବ ? କାନ୍ଦିବା ତ ଦୁଃଖର ଲକ୍ଷଣ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ
କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ନା । ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକିନା ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି
ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ ହେଉନଥା’ନ୍ତା ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ହର୍ଷିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତେ । ସେତେବେଳେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି
ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଅକଲ୍ୟାଣ ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ବି କାହାର ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ
ସେଥିପାଇଁ ସେଠାରେ କେହି କେବେ କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଅକଲ୍ୟାଣର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ
। କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଯଦି ବ୍ୟବସାୟରେ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି ବା ଖାଇବାକୁ ଅନ୍ନ ମିଳୁନାହିଁ ତେବେ ଦୁଃଖୀ
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦୁଃଖରେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି, ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି, କହିଥା’ନ୍ତି— ଏଠାକୁ
ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ କଲ୍ୟାଣ କର । ଯଦି ଭଗବାନ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କାହାକୁ
କହୁଛନ୍ତି- ଆମର କଲ୍ୟାଣ କର! ତେବେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି ଭାବିବା ସବୁଠାରୁ
ବଡ ଭୁଲ୍ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ, ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି
ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ନା । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
ସର୍ବଦା କଲ୍ୟାଣ ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କେବେ ଆସିବେ, ବିଶ୍ୱର
କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ? ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ତ’ ଆଉ କେହି ନାହାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଇ କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ଏଥିରେ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି । ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ
କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ କାହାର ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏନାହିଁ । ତ୍ରେତାଯୁଗ ଅର୍ଥାତ୍ ରାମରାଜ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ବାଘ
ଏବଂ ଗାଇ ଏକାଠି ପାଣି ପିଅନ୍ତି । ଆମେ ରାମ ସୀତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟର ଏତେ ମହିମା କରିନଥାଉ କାହିଁକିନା
ଦୁଇ କଳା କମ୍ ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ କିଛି ନା କିଛି ସୁଖ କମ୍ ମିଳିଥାଏ । ଆମେ ତ’ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପସନ୍ଦ
କରୁଛୁ ଯାହାକୁ ବାବା ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ସେଠାରେ ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଯିବ ତେବେ ବହୁତ
ଭଲ । ମନରେ ସବୁବେଳେ ବିଚାର ଚାଲୁ ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଆମେ ଅନ୍ୟର
କଲ୍ୟାଣ କିପରି କରିବୁ ? ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ଗୋଟିଏ ହେଉଛି ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ଅନ୍ୟଟି ହେଉଛି ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ରହିଛି ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ମୁଁ ଦୈବୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଚାଲୁଛି । ନା,
ମୁଁ ହିଁ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟକୁ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କରୁଛି । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହିବେ ଯେ ଦୈବୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥାଆନ୍ତି, ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟକୁ ଆଗାମୀ
ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କରୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ଯାହାକି
ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହେବ । ଗୁରୁ ନାନକ ମଧ୍ୟ କହିଛନ୍ତି— ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାରେ
କୌଣସି ସମୟ ଲାଗିନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ଯାହାଙ୍କୁ ଦେବତା କରିବେ ? ସେମାନେ ତ’
ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭରେ ଯେଉଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ
ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଆତ୍ମା ଥିଲେ, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିନଥିଲେ । କାରଣ
ସେମାନେ ତ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ନୁହଁନ୍ତି । ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ସେମାନେ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ଥିଲେ, ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ ଥିଲେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହିଭଳି ରାଜ୍ୟପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ
କେବଳ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । ସେମାନେ ତ’ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି କଥା ତ’
ଜାଣିନାହାନ୍ତି ଯେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଯୁଗଳ ରୂପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ଆମେ ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନଥିଲୁ ମନୁଷ୍ୟ ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଯାହା
ହେବାର ଅଛି ତାକୁ କେହି ଟାଳିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ
ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ନା ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବା ? ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ପ୍ରଥମେ
ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ହିଁ ଦେବା ଦରକାର । ବେହଦର ବାବା, ଶିବବାବା ତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟନ୍ତି ।
ରୁଦ୍ର ବାବା ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ନାହିଁ, ଶିବବାବା ନାମ ହିଁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି— ଯେଉଁଠି
ଯେଉଁଠି ମୋର ଭକ୍ତମାନେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ । ଖବରକାଗଜରେ ପଢ଼ିଥିଲି (ବ୍ରହ୍ମାବାବା
କହୁଛନ୍ତି)— ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ହିମାଳୟର ଆୟୁଷ କୋଟି କୋଟି ବର୍ଷ । ତେବେ ହିମାଳୟର କୌଣସି
ଆୟୁଷ ଅଛି କି ? ଏହା ତ ସଦା ସର୍ବଦା ରହିଛି । ହିମାଳୟ କ’ଣ କେବେ କଣ ଲୁଚିଯାଉଛି କି ? ଏହି
ଭାରତ ମଧ୍ୟ ଅନାଦି ଅଟେ । ଏହାକୁ କେବେ ସୃଷ୍ଟି କରାଯାଇଥିଲା, ତାହାର ଆୟୁଷ ବାହାର କରାଯାଇପାରିବ
ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ହିମାଳୟ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହା କେବେଠାରୁ ଅଛି । ତେଣୁ
ଏହି ହିମାଳୟ ପର୍ବତର ଆୟୁଷ ଗଣନା କରାଯାଏ ନାହିଁ । ଏପରି କ’ଣ କୁହାଯାଉଛି ଯେ ଆକାଶର ବା
ସମୁଦ୍ରର ଆୟୁଷ ଏତେ ବର୍ଷ । ଯଦି ହିମାଳୟର ଆୟୁଷ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ସମୁଦ୍ରର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ କହିବା
ଦରକାର, ତେବେ ଏ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବାବାଙ୍କର ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ଏଠାରେ ଜଣେ ରାଜା ଜନକଙ୍କର
କଥା ନାହିଁ । ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଅଥବା ରାମରାଜ୍ୟରେ ତ ବହୁତ ଆତ୍ମା ଥିବେ ନା । ସେଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିବ । ତେବେ ତୁମେମାନେ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟ । ତୁମେ ତ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ, ମମ୍ମା ବାବା ବୋଲି କହୁଛ । ତେଣୁ ତୁମକୁ
ଜୀବନମୁକ୍ତି ତ ମିଳିବ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ପ୍ରଜା ତ ଅନେକ ହେଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମର
ପ୍ରଭାବ ଦେଖାଯିବ । ଏହି ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ବହୁତ ପରିଶ୍ରମର କାମ । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନେ
ତ ଉପରୁ ଆସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ତାଙ୍କ ପଛରେ ସେହି ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନେ ଉପରୁ
ଆସିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଜଣ ଜଣକୁ ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ତେବେ
ଯୋଗ୍ୟ କରିବା ତ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର କାମ । ଯେଉଁମାନେ ସବୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଯୋଗ୍ୟ ଥିଲେ,
ସେମାନଙ୍କୁ ମାୟା ଅଯୋଗ୍ୟ କରିଦେଇଛି । ୫ ତତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଅଯୋଗ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି,
ପୁଣି ସେଗୁଡିକୁ ଯୋଗ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତ ବାବା ହିଁ କରିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେକେଣ୍ଡରେ ଯେଉଁଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଚାଲୁଛି, ସେଥିରୁ ଜଣାପଡୁଛି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ଅମୁକ ଆତ୍ମା ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲା । କେହି କେହି ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବରେ ପଳାଇଯାଉଛନ୍ତି,
ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡପତ୍ର ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ପିଲାମାନେ ବାସ୍ତବ ରୂପରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଗଲାଣି, ତେଣୁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ନିଜ ନିଜର ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଭିନୟ କରିବାର ଅଛି । କଥାରେ ଅଛି ମନୁଷ୍ୟ ଚାହୁଁଛି ଗୋଟିଏ କଥା
କିନ୍ତୁ ହେଉଛି ଆଉ ଗୋଟିଏ କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶାନ୍ତି ଚାହୁଁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ତ
ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟକୁ ଜାଣିଛ, ତୁମେମାନେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କରିଛ । ସେମାନେ ବିନାଶ ନ
ହେବାପାଇଁ କେତେ ବି ମୁଣ୍ଡ ପିଟନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ କେବେହେଲେ ପରିବର୍ତ୍ତନ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭୂମିକମ୍ପ ହେବ, ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଆଦି ହେବ, ସେମାନେ କ’ଣ କରିପାରିବେ
। କହିବେ ଏହା ତ ଭଗବାନଙ୍କର କାମ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର
ସେହିଭଳି ନିଶା ଚଢ଼ୁଛି ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ
ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ସୃଷ୍ଟିର ଅଟଳ ଭବିଷ୍ୟତ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଅନ୍ନ ନାହିଁ,
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ରହିବାପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ତିନିପାଦ ଭୂମି ମଧ୍ୟ ମିଳୁନାହିଁ ।
ତୁମର ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର— ମାତା, ପିତା ଏବଂ ପିଲାମାନେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେଉଛି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶିଖାଉଛି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି-ଆମେ ବାବାଙ୍କର ମତରେ ଚାଲୁଛୁ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ କେବଳ ପିଲାମାନଙ୍କ
ସମ୍ମୁଖକୁ ହିଁ ଆସି ମତ ଦେଉଛି । ତେବେ ଏହି କଥାକୁ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝିବେ । ଯଦି କେହି
ବୁଝୁନାହିଁ ତେବେ ଛାଡିଦିଅ, ଏଥିରେ ଲଢ଼େଇ କରିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଆମେ ତ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ
ଦେଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି-ଯଦି ମୋତେ ମନେପକାଇବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଇଲେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇଯିବ । ମନମନାଭବ ଏବଂ ମଧ୍ୟାଜୀ ଭବର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଏହା
ଅଟେ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ରହସ୍ୟକୁ
ବୁଝିପାରିବେ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ଏହି ଗୋଟିଏ, ଯେଉଁ ଭୁଲ୍ ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଏବଂ ମୋତେ ହିଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ
ହେବ । କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ର, ପୁରାଣ ଦ୍ୱାରା ତ କାହାର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ଏହା
ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ତାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ମନେପକାଉଛ କିନ୍ତୁ
ତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା
ଦରକାର ନା । ସେ କେଉଁଠାରେ ରହୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ବାବା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଏହି
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ ନା ପରମଧାମ ପାଇଁ ଦେବେ ? ତେବେ ପିତା ତ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବା
ଦରକାର ନା । ଶିବରାତ୍ରି ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛ । ଶିବ ତ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପରମପିତା ଅଟନ୍ତି । ସେ
ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ନୂଆ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ସିଏ
ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ, ଯିଏକି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି,
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ କେବେହେଲେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ସେ ହିଁ
ଶିଖାଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ତୁମକୁ ଶିଖାଇ ପାରୁଛୁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭରେ ଏବଂ ଅନ୍ତିମରେ
ମନମନାଭବ ଏବଂ ମଧ୍ୟାଜୀଭବ କୁହାଯାଇଛି । ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷ ଏବଂ ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବିସ୍ତାରରେ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଶେଷରେ ପୁଣି ବି ଗୋଟିଏ କଥା
କୁହାଯାଉଛି— ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତ’ ଗୋଟିଏ ହିଁ କଥା ଯେ ଆମେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା । ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ପିତା ହିଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ
ତ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗର ହିଁ ମାଲିକ କରିବେ, ନର୍କର ନୁହେଁ । ଦୁନିଆ ତ ଏକଥା ଜାଣିନାହିଁ ଯେ ନର୍କର
ରଚୟିତା ରାବଣ ହିଁ ଅଟେ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁ
ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ, ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା, ତେଣୁ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ
ନେବାପାଇଁ ଆସିଛି । ଯଦି ମୋତେ ମନେପକାଇବ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଆତ୍ମା ଅଶୁଦ୍ଧରୁ ଶୁଦ୍ଧ
ହୋଇଯିବ । ତା’ପରେ ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇଦେବି । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି
ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ, ଶୁଆଭଳି ନୁହେଁ । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ଆତ୍ମାଙ୍କୁ କେବେ
ବି କାନ୍ଦିବା ବା ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଦେହ ଅଭିମାନ ବହୁତ ବିକାରୀ କରିଦେଇଥାଏ
। ତେଣୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ଦେହୀ (ଆତ୍ମା)ଅଭିମାନୀ ହୁଅ କିନ୍ତୁ ଶରୀର ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ କର୍ମ
ତ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ଦୁନିଆରେ ତ କର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହିବାକୁ ହେବ, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ
ଚକ୍ରକୁ ଜାଣିବା ତ ବହୁତ ସହଜ କଥା ।
ବାବାଙ୍କର ତ କେତେ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକ ସୁପୁତ୍ର ଅଟନ୍ତି ପୁଣି
ଆଉ କେତେକ କୁପୁତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କୁପୁତ୍ରମାନେ ତ ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବଦନାମ କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
କଳା ମୁହଁ କରୁଛନ୍ତି (କାମ ବିକାରର ବଶୀଭୂତ ହେଉଛନ୍ତି) । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳା ମୁହଁ
କରନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ପୁଣି କଳା ମୁହଁ କରୁଛ, କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ଲଗାଉଛ ।
ଏହି କାମ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେମାନେ ଶ୍ୟାମଳ (ପତିତ) ହୋଇଛ । ତେଣୁ ଏବେ ଆଉ କାମଚିତାରେ ଜଳି
ମରିବାର ନାହିଁ । କାମ ବିକାରର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଇଚ୍ଛା ମଧ୍ୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସନ୍ନାସୀମାନେ
ନିଜର ଅନୁଗାମୀମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଏପରି ବୁଝାଇପାରିବେ । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବାସ୍ତବିକ ପବିତ୍ରତା
ନାହିଁ । ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସତ୍ୟ କଥା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ ।
ତୁମେମାନେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ-ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ମତରେ ଚାଲି ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବୁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ— ଏବେ ପୁଣି କାମ ବିକାର ରୂପୀ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ପଡିବାର ବିଚାର କାହିଁକି କରୁଛ
? ତୁମେ କନ୍ୟାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଏହିଭଳି ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇବ ତେବେ ସମସ୍ତେ କହିବେ ଏପରି ଜ୍ଞାନ ତ ଆମେ
କେବେ ଶୁଣିନଥିଲୁ । ତୁମକୁ ମନ୍ଦିରର ମୁଖିଆମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବା ଦରକାର । ସାଥୀରେ
ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ନେଇଯିବା ଦରକାର । ଏହି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ର ଏବଂ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ତ ଦିଲବାଡା
ମନ୍ଦିରର ହିଁ ଚିତ୍ର ଅଟେ । ମନ୍ଦିରର ଉପର ଅଂଶରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଛାତରେ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀର ଚିତ୍ର ରହିଛି,
ତେବେ ଯେଉଁ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀ ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହାର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଯଦି
ଏହିଭଳି ସେବା କେହି କରି ଦେଖାଇବେ ତେବେ ବାବା ତାଙ୍କର ମହିମା କରିବେ, କହିବେ ଇଏ ତ କମାଲ୍
କରିଦେଖାଇଲେ । ଯେମିତି ବାବା ରମେଶ ବଚ୍ଚାର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ରୂପରେ
ବିହଙ୍ଗମାର୍ଗର ସେବାର ବହୁତ ଭଲ ନମୂନା ବାହାର କରିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ କରିବା ।
ଚିତ୍ର ତ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ତିଆରି ହୋଇଛି ।
ଏବେ ଦେଖ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଯେଉଁ ଧର୍ମ ସମ୍ମିଳନୀ ହେଉଛି ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଏକତା ହେଉ ।
କିନ୍ତୁ ଏହାର ତ କୌଣସି ଅର୍ଥ ହିଁ ନାହିଁ । ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି
ଭାଇ ଭଉଣୀ । ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବାର କଥା । ତେଣୁ ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଶି କିପରି
ବିଶ୍ୱରେ ଏକତା ଆଣିବା, ଏହି କଥା ହିଁ ବୁଝିବାର ଅଛି । ପ୍ରଦର୍ଶନୀର ବୃଦ୍ଧି କରିବା ପାଇଁ ଉପାୟ
ବାହାର କରିବାର ଅଛି । ଯେଉଁମାନେ ସେବାର କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ଦେଖାଉନାହାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ତ’ ଲଜ୍ୟା
ଆସିବା ଦରକାର । ଯଦି ୧୦ ଜଣ ନୂଆ ଆତ୍ମା ଆସିଲେ ଏବଂ ୮-୧୦ ଜଣ ଚାଲିଗଲେ ତେବେ ଏଥିରୁ ଫାଇଦା କ’ଣ
ହେଲା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଶରୀର
ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ କରିବା ସହିତ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି
ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦିବା ବା ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସୁପୁତ୍ର ସନ୍ତାନ ହୋଇ
ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବିଖ୍ୟାତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଶୀତଳା ଦେବୀ
ହୋଇ ସମସ୍ତ କର୍ମଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ଶୀତଳ ଏବଂ ଶାନ୍ତ କରି ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ
ଅଧିକାରୀ ସନ୍ତାନ ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି କର୍ମଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଧୋକା ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମାନଙ୍କର ଧୋକା ଦେବାର ଚଞ୍ଚଳତା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଆପେ ଆପେ
ଶୀତଳାଦେବୀ ହୋଇଯାଅ ଏବଂ ସମସ୍ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତ ଶୀତଳ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ଶୀତଳ
ଦେବୀଙ୍କୁ କେବେ ବି କ୍ରୋଧ ଆସିନଥାଏ । କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି କ୍ରୋଧ ତ’ ଆସୁନାହିଁ କିନ୍ତୁ
ଟିକିଏ ରୋବ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁରବୀ ପଣିଆ ତ ରଖିବାକୁ ପଡୁଛି । କିନ୍ତୁ ରୋବ୍ ମଧ୍ୟ କ୍ରୋଧର ଅଂଶ ଅଟେ
। ଯେଉଁଠାରେ ଅଂଶ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ ସେଠାରେ ବଂଶ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ଶୀତଳା ଦେବୀ
ଏବଂ ଶୀତଳ ଦେବତା ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଭିତରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରୋଧ ବା ରୋବର ସଂସ୍କାର ବାହାରିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆଜ୍ଞାକାରୀ
ସନ୍ତାନମାନେ ସ୍ୱତଃ ହିଁ ଆଶୀର୍ବାଦର ପାତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ମାଗିବାର
ଆବଶ୍ୟକତା ନଥାଏ ।