10.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସେବାର ବୃଦ୍ଧି
ପାଇଁ ନୂଆ ନୂଆ ଉପାୟ ବାହାର କର, ଗାଁ, ଗାଁ କୁ ଯାଇ ସେବା କର, ସେଥିପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ପରାକାଷ୍ଠା
ଦରକାର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବୁଦ୍ଧିରୁ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିଯିବାର ସହଜ ଉପାୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଶାନ୍ତିଧାମ ଘରକୁ
ବାରମ୍ବାର ମନେପକାଅ । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ— ଏବେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକରୁ ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ଆମକୁ
ଅମରଲୋକକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦେହକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଅ, ଦେହ ମଧ୍ୟ ମୋର ନୁହେଁ— ଏହିପରି ଅଭ୍ୟାସ
କରିବା ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଆପେ ଆପେ ଭୁଲି ହୋଇଯିବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ରହି ନିଜର
ଅବସ୍ଥାକୁ ପରିପକ୍ୱ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ସ୍ଥିର ଅର୍ଥାତ୍ ମଜବୁତ କରିବା ପାଇଁ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ଗୀତ:-
ମାତା ଓ ମାତା....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭାରତରେ ହିଁ
ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ଭାରତବାସୀଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ନାମ ଶୁଣିଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ କି ଇବ ଅର୍ଥାତ୍ ବିବି ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ବିବି ଏବଂ ମାଲିକ ଅର୍ଥାତ୍ ମାତା ଏବଂ ପିତାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ରଚନା
ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ପ୍ରକଟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଥିଲେ ସେଥିପାଇଁ ତ ତାଙ୍କର ଏତେ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି । ଭାରତର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମହିମା
ରହିଛି । ଏହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଭାରତ ହିଁ ପ୍ରାଚୀନ
ଦେଶ ଥିଲା । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବା ଦରକାର । ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ବୁଝିଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସିବେ । ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଲାଗୁଛି ନା । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଆମେ ଏହିପରି କରିଥିଲୁ । ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏଥିରେ ବହୁତ
ସୁନ୍ଦର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ତୁମେ ହେଉଛ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଏବଂ ପବିତ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେମାନେ
ଲାଇଟ (ପ୍ରକାଶ)ର ମୁକୁଟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ହେଲା ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ସେହିମାନଙ୍କୁ
କୁହାଯାଏ ଯେଉଁମାନେ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାକୁ ଇଂରାଜୀରେ ଫ୍ଲେନ୍ଥେ୍ାଫିଷ୍ଟ (ମହାଦାନୀ)
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ଶବ୍ଦ ତ ଅଲଗା ଅଲଗା
ରହିଛି ନା । ଏମିତି ତ ଭାରତରେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବହୁତ କରିଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବିଶେଷ କରି
ଗୁରୁମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଦାନ ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ଯଦିଓ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ବୋଲି କୁହାଯିବ,
କିନ୍ତୁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ତ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ସେମାନେ ତ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିନଥା’ନ୍ତି ବରଂ
ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି
ହୋଇଯାଉ, ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି ଯେ ଏସବୁ ଠିକ୍ ରାସ୍ତା ନୁହେଁ ।
ଏମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଆସୁଛି । ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନର ସାଗରଙ୍କଠାରୁ ସୃଷ୍ଟି
ହୋଇଥିବା ଜ୍ଞାନ ଗଙ୍ଗା ଅଟ । ବାସ୍ତବରେ ଗଙ୍ଗା ଶବ୍ଦ କହିବା ଠିକ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଗଙ୍ଗାନଦୀର
ଗାୟନ ହୋଇ ଆସିଛି ସେଥିପାଇଁ ଗଙ୍ଗାନଦୀ ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଉଛି । ତେବେ ବାବା ଆସି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ସମସ୍ତ ପୁରୁଣା ଜିନିଷକୁ ନୂଆ କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗ ମଧ୍ୟ ଏକ ନୂଆ ଜିନିଷ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ
ଏହି ନୂଆ ଜିନିଷର ସମାଚାର କେବଳ ବାବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ ।
ଯଦିଓ ଭଗବାନୁବାଚ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଦେବା ଦ୍ୱାରା
ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ତୁଟିଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାଥୀରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲାଗି ରହିଛି, ଯେଉଁଠାରେ
ବି ଗୀତାକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେପରି ସେଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହିଁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ବାସ୍ତବରେ ପିତାଙ୍କର ମହିମାର ମୁକୁଟ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନର ମସ୍ତକରେ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏହିସବୁ କଥା ବାବା ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଯେତେବେଳେ ବି କେହି ବୁଝିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ପଚାର ଏବଂ ଏହାଙ୍କ ସହିତ ତୁମର କ’ଣ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ପଚାର । ବାବା ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ପ୍ରଶ୍ନାବଳୀ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଛନ୍ତି । ଏହା ଦ୍ୱାରା
ବହୁତ ଭଲ ସେବା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର ମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ସେବା ହୋଇପାରିବ,
ସେଠାକୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ ଯେ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଜଗଦମ୍ବା ଯିଏକି ସୃଷ୍ଟିର ରଚନାକର୍ତ୍ତୀ ମା’ । ତେବେ ସିଏ
କେଉଁ ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି ? ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ହିଁ ରଚନା କରିବେ ନା । ଆଚ୍ଛା, ଏହି
ମାତାଙ୍କର ପିତା କିଏ ? ଏହି ମା’ଙ୍କୁ କିଏ ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି ? ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀର
ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହାଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜନ୍ମ
ଦେଇଛନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ତ ଅଟନ୍ତି
କିନ୍ତୁ କିପରି ହେଲେ ? ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ନିରାକାର ତ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଶରୀର ମାଧ୍ୟମରେ ହିଁ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଯେପରି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଏଠାକୁ ଆସି
ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ ରୂପରେ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି, ସେହିପରି ଏହି ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୋଷ୍ୟ
କରିଛନ୍ତି । ଏହି ସବୁ କଥା ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ରହୁନାହିଁ । ବାରମ୍ବାର ଭୁଲି
ଯାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ତ ବହୁତ ସେବା କରିପାରିବେ । ଜଗତଅମ୍ବାଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ
ଦେବା ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇଯିବ ଏବଂ
ବୁଝିଯିବେ ଯଦି ଜଗଦମ୍ବା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଆମେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ
ଲଗାଇବୁ । ଦିଲବାଡା ମନ୍ଦିରରେ ତଳେ ଜଗଦମ୍ବା ତପସ୍ୟାରେ ବସିଛନ୍ତି, ଉପରେ ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ରହିଛି
। ତଳେ ବସି ରାଜଯୋଗର ତପସ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜ-ରାଜେଶ୍ୱରୀ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ
ହେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି କଳିଯୁଗ । ଯଦି ପୁଣି ଥରେ ତପସ୍ୟା କରିବେ ତେବେ ଯାଇ ତ ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଳିକ ହେବେ ନା । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି ସଠିକ୍ ପରାମର୍ଶ ଦିଆଯାଉଛି । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛ । କିନ୍ତୁ
ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ କ’ଣ ଏତେ ଜଲଦି ଧାରଣା ହୋଇଯିବ । ଧାରଣା ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ସେବାରେ
ଲାଗିଯିବେ । ଚିତ୍ରଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ତୁମେ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଏହି କଥା ମୋର
ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଅ । ଭକ୍ତମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମନ୍ଦିରରେ ହିଁ ମିଳିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ
ସ୍ନେହର ସହିତ ବୁଝାଅ, ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଯେଉଁ ଚିତ୍ର ରହିଛି, ଏମାନଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ
କହିବେ ଯେ ଏମାନେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ । ଆଚ୍ଛା, ବର୍ତ୍ତମାନ କେଉଁ ଯୁଗ ଚାଳିଛି ? ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ କହିବେ କଳିଯୁଗ ଚାଲିଛି ଏବେ କଳିଯୁଗରେ ତ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି ତେବେ ଏମାନଙ୍କୁ
ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ରାଜତ୍ୱ କିପରି ମିଳିଲା ? ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ ଏକଥା ଜାଣିଛ ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଶୁଣାଇପାରିବ । ଜଣଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲେ ସାରା ସତସଙ୍ଗ ଏକାଠି ହୋଇଯିବ । ତା’ପରେ ପୁଣି ସମସ୍ତେ
କହିବେ--ଆମ ପାଖକୁ ଆସି ବୁଝାଅ । ମନ୍ଦିରମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ବଡ ମେଳା ଲାଗିଥାଏ । ତୁମେ
ରାମଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇ ତାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୁଣାଇ ପାରିବ କିନ୍ତୁ
ଧୀରେ ଧୀରେ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । କେହି କେହି ବାବାଙ୍କୁ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ
ଲେଖୁଛନ୍ତି— ବାବା, ମୁଁ ଏହିପରି ଭାବରେ ବୁଝାଇଲି ତେବେ ଜଣଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲେ ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ
ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେବେ । ଆମ ଘରେ ମଧ୍ୟ ସାପ୍ତାହିକ ପାଠ୍ୟକ୍ରମର ଭାଷଣ ଚାଲିଲେ ଭଲ ହୁଅନ୍ତା, ପୁଣି
ସେଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଉ କେହି ବାହାରିବେ । ତେବେ କେହି ବି ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦିଅନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଏଭଳି ବୁଝାଇବା
ଦରକାର ଯେପରି ଛାଡି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହିପରି ଭାଷଣ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆଖ-ପାଖର ମିତ୍ର
ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକାଠି ହେବେ । ଏହିଭଳି ହିଁ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ । ସେଣ୍ଟରକୁ ତ ଏତେ ସଂଖ୍ୟାରେ
ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଉପାୟ ବହୁତ ଭଲ । ତେଣୁ ଏହିପରି ପରିଶ୍ରମ
କରିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏହିପରି ପରିଶ୍ରମ କିରବାର ବିଧି ମଧ୍ୟ କ୍ୱଚିତ୍ କାହାକୁ ଜଣା ଅଛି ।
ଏଥିରେ ଜ୍ଞାନର ପରାକାଷ୍ଠା ଅର୍ଥାତ୍ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣତା ମଧ୍ୟ ଥିବା ଦରକାର । ବାବା କେତେ ଦୂରରୁ
ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଯଦି ଆମେ ସେବା ନ କରିବା ତେବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ କିପରି ପାଇବା ?
ସ୍କୁଲରେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଚମତ୍କାରୀ ଥା’ନ୍ତି ଯିଏକି ପାଠପଢାରେ ବହୁତ ଉଛୁଳିଥା’ନ୍ତି ।
ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ପାଠପଢା ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଏକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପାଠପଢା— ଏଠାରେ ବୁଢା, ଯୁକକ,
ପିଲା ସମସ୍ତେ ପଢୁଛନ୍ତି । ଗରୀବମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତ ବହୁତ ଭଲ ସୁଯୋଗ କୁହାଯିବ । ବାସ୍ତବରେ
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଗରୀବ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କେତେ ବଡ ବଡ ଧନୀଲୋକ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜ ପାଖକୁ
ଡାକୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ଦରିଦ୍ର ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, କିଛି ବି
ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭିକାରୀ ଅଟ ପୁଣି ରାଜକୁମାର ମଧ୍ୟ ହେବ
। ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଦରିଦ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ କେବଳ ପବିତ୍ରତାର କଥା ରହିଛି । ତୁମ ପାଖରେ ଆଉ କିଛି
ନାହିଁ । ତୁମେ ନିଜର ଦେହକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛ । ତୁମେ ଦେହ ସହିତ ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କର ହେଉଛ । ଯେତେଯେତେ ତୁମେ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ସେତେସେତେ ତୁମର ଧାରଣା ମଧ୍ୟ
ହେବ । ସ୍ଥାୟୀ ଧାରଣା ହେବା ପାଇଁ ମେହନତ ମଧ୍ୟ କରିବା ଦରକାର । ଯେହେତୁ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଚିନ୍ତା କାହିଁକି କରିବା । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପରିପକ୍ୱ
ଅବସ୍ଥା ନ ହୋଇଛି ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା ଶରୀରରେ ରହିବାକୁ ତ ହେବ
ନା ।
ଏବେ ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ କାରଣ ତୁମର ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରୁ
ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ ହେଉଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ଅମରଲୋକକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଘର ପରମଧାମକୁ
ବାରମ୍ବାର ମନେ ପକାଇଲେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଭୁଲି ହୋଇଯିବ । କୁହ, ଗୀତାରେ ବାବା କ’ଣ କହିଛନ୍ତି ?
ଭଗବାନଙ୍କୁ ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା କୁହାଯାଏ । ତେବେ ନିରାକାର ବାବା କହୁଛନ୍ତି— କେବଳ ମୋତେ ହିଁ
ମନେପକାଅ । ଏହି ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । କୃଷ୍ଣ ତ ଏହିପରି
କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ଭଗବାନଙ୍କର ମହାବାକ୍ୟ ଅଟେ—ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦେହକୁ
ଛାଡି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତେବେ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ।
ଆତ୍ମା ତ ଶରୀର ଧାରଣ କରି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିଥାଏ । ବାବା ତ ମାତୃ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ନେଇନଥା’ନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଛି, କିନ୍ତୁ
ଏମାନଙ୍କର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶରୀର ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ।
ଯାହାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ଇଏ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କୁ
ରଚୟିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ରଚୟିତା ଏକମାତ୍ର ନିରାକାରଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯିବ । ତେବେ ସିଏ ସାକାରୀ
ରଚନା କିପରି କରିବେ ? ତେଣୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରର ମାଧ୍ୟମରେ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ହାତରେ ହିଁ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ ରହିଛି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା, ତେଣୁ ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସବୁ
ଶାସ୍ତ୍ରର ସାର କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ନିରାକାର ଏହି ସାକାରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହି
କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଭଗବାନୁବାଚ— ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ବିନାଶ
ହେବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟ
ହେଉଛି । ଏକଥା ବହୁତ ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ଲେଖାଯାଉଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳର
ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏହି ଲେଖାରେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ କେହି ତ
ପରିଶ୍ରମ କରି ସେବାରେ ଲାଗିଯିବା ଦରକାର ନା । ଏହି ସେବାରେ ଲାଗି ପଡିଲେ ବହୁତ ଖୁସି ମଧ୍ୟ
ମିଳିବ । ମମ୍ମା-ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ମଜା ଲାଗୁଛି ନା । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ, ମମ୍ମାଙ୍କୁ ତ ମନ୍ଦିରକୁ ନେଇପାରିବା ନାହିଁ । ମମ୍ମାଙ୍କର ତ ବହୁତ
ମହିମା ରହିଛି, ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବାନପ୍ରସ୍ଥିମାନଙ୍କ
ପାଖକୁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁ ପଚାରି ତା’ପରେ ବୁଝାଅ ଯେ କେବେ ଗୀତା ଅଧ୍ୟୟନ
କରିଛନ୍ତି ? ତେବେ ଗୀତାର ଭଗବାନ କିଏ ? ଭଗବାନ ତ ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସାକାର
ଶରୀରଧାରୀମାନଙ୍କୁ ତ ଭଗବାନ କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଭଗବାନ ତ ଜଣେ ମାତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସେବା
କରିବା ପାଇଁ ହେଲେ ବହୁତ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲିବା ଦରକାର । ଭଲ ଭାବରେ ଅଭ୍ୟାସ କରିବା ପାଇଁ
ବାହାରକୁ ଯାଇ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଦରକାର । ପ୍ରତିଦିନ ଭକ୍ତମାନେ ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ
କରିବାକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ତ୍ରିବେଣୀ ସଂଗମକୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ସେଠାକୁ
ଯାଇ ସେବା କରିବ, ଭାଷଣ କରିବ ତେବେ ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଆସି ଏକାଠି ହେବେ । ନିମନ୍ତ୍ରଣ ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ
ଲାଗିବେ-- ଆମ ପାଖକୁ ଆସି ସତସଙ୍ଗ କର । ବାବା-ମମ୍ମା ତ କେଉଁଆଡେ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ, ପିଲାମାନେ
ଯାଇପାରିବେ । ବଙ୍ଗଳାରେ କାଳୀଙ୍କର ମନ୍ଦିର ରହିଛି, ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବହୁତ ସେବା କରରିପାରିବ
। କାଳୀ କିଏ ? ସେ ବିଷୟରେ ଭାଷଣ କର । କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ସାହାସ ଦରକାର । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି
କେଉଁମାନେ ବୁଝାଇପାରିବ ? ଯାହାଙ୍କ ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଛି ସିଏ କ’ଣ ସେବା କରିବେ ? ତେଣୁ
ସେମାନେ ସେବାର ପ୍ରମାଣ ଦେଇ ପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି ଠିକ ଭାବରେ ସେବା ନ କରିପାରିବେ ତେବେ ନାମକୁ
ବଦନାମ କରିଦେବେ । ଯୋଗୀମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ । ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବାବା ତ ବହୁତ ଭଲ
ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ସେବା ତ ବହୁତ
ରହିଛି, ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ଅବିନାଶୀ ସେବା । ତେଣୁ ଏମାନେ ସମ୍ମାନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପାଇଥା’ନ୍ତି
। ଏଥିରେ ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ପବିତ୍ରତାର କଥା । ଅନେକ ପିଲା ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ଭାଙ୍ଗିପଡୁଛନ୍ତି । ଲୌକିକ
ପିତାଙ୍କ ପ୍ରତି କେବେ କାହାର ନିଶ୍ଚୟ ତୁଟିନଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ପାଖରେ ଜନ୍ମ
ନେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି କାରଣ ଏହି ବାବା ତ ବିଚିତ୍ର ଅଟନ୍ତି,
ବାବାଙ୍କର ଚିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ପବିତ୍ର ହୁଅ
ତେବେ ତୁମେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଯିବ । ଆତ୍ମା ଜାଣି ପାରୁଛି— ମୁଁ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିଛି ।
ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଶରୀରରେ କ’ଣ ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି
କି । ତେବେ ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ଭିତରେ କେତେ ଉଚ୍ଚ ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ କେତେ
ନିଶା ରହିବା ଦରକାର । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାର ସହିତ ଏହି ସେବା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ କରିପାରିବ ।
ମମ୍ମା-ବାବା ତ କେଉଁଆଡେ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ସବୁଆଡେ ଯାଇ ସେବା କରିପାରିବେ ।
ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ ତାରକା କୁହାଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ଜ୍ଞାନ ଲକି ତାରକାମାନଙ୍କୁ ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ
ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ଛାଡି ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଅବିନାଶୀ ସେବା କରିବାର
ପ୍ରମାଣ ଦେବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରୁ ସବୁ ପୁରୁଣା ହିସାବ-କିତାବକୁ ଚୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଦେହ ଏବଂ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
କର୍ମ କରୁଥିଲେ
ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ଆତ୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଅନୁଭବ କରାଉଥିବା କର୍ମଯୋଗୀ ହୁଅ
।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
କେବଳ କର୍ମକର୍ତ୍ତା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ କର୍ମ କରୁଥିବା କର୍ମଯୋଗୀ ଅଟ । ତେଣୁ ତୁମ
ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଏହି ଅନୁଭବ ହେଉ ଯେ ଇଏ କର୍ମ ତ ହାତ ଦ୍ୱାରା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କର୍ମ
କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି । ଚାହେଁ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ଚାଲୁଥାଅ,
ଛିଡା ହୋଇଥାଅ କିନ୍ତୁ ଦୂରରୁ ହିଁ ଆତ୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଅନୁଭବ ହେଉ । ଯେପରି ଦୁନିଆର
ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ, ସେହିଭଳି ତୁମର ଆତ୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ, ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ,
ଜ୍ଞାନୀ ବା ଯୋଗୀ ଆତ୍ମାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆପେ ଆପେ ଆକର୍ଷିତ କରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜେ ଠିକ୍
ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁଥିବା ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଠିକ୍ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇ ଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ପ୍ରକୃତ ଲାଇଟ୍
ହାଉସ ଅଟନ୍ତି ।