02.11.2018 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା
କରିବାର ସେବାରେ ବିଘ୍ନ ନିଶ୍ଚିତ ପଡିବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ସହନ କରି ମଧ୍ୟ ଏହି ସେବାରେ ତତ୍ପର
ରହିବାକୁ ହେବ, ଦୟାଶୀଳ ହେବାକୁ ପଡିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମର ସ୍ମୃତି ରହୁଛି ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଆଉ ଜନ୍ମ ନେବାର ନାହିଁ କିମ୍ବା
କାହାକୁ ଜନ୍ମ ଦେବାର ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ, ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାର
ବୃଦ୍ଧି ହେବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଏହାକୁ ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି । ଆମେ ଏହି ପୁରୁଣା ବସ୍ତ୍ରକୁ
ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଘରକୁ ଯିବା କାରଣ ଏବେ ନାଟକ ଶେଷ ହେଲା ।
ଗୀତ:-
ନଇ ଉମର କୀ
କଲିୟାଁ.....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଆସି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଆତ୍ମ ଜ୍ୟୋତିକୁ ଜାଗ୍ରତ
କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି କଥା ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବିଚାର ଆସେ ଯେ ଦୁନିଆରେ ଯେତେ
ବି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା କିପରି ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କର
ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ
ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖ ଦୁନିଆ । ତେବେ ସୁଖର ସ୍ଥାନ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ କେଉଁଠି
ଥିବ, ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସୁଖର ସ୍ଥାନକୁ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖର ସ୍ଥାନ କରିଦେଇଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ଦୟାର ସାଗର । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଏହା ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଦୁଃଖୀ
ଅଟନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ନା ସୁଖକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ନା ସୁଖଦାତାଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ସୁଖ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ଏବଂ ଦୁଃଖ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ—ଏହା ମଧ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଇଁ କହିଦେଉଛନ୍ତି ସିଏ ହିଁ ସୁଖ-ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ
ଏହା ତାଙ୍କ ଉପରେ କଳଙ୍କ ଲଗାଇବା ହେଲା ନା! ଈଶ୍ୱର, ଯାହାଙ୍କୁ ପିତା କୁହାଯାଏ, ତାଙ୍କୁ ଜାଣି
ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସୁଖ ହିଁ ଦେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେମାନେ
ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ନିଜ ଘର ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇଯିବି । ସେହି ଶାନ୍ତିଧାମ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ଅଟେ । ସେଠାରେ କେହି ପତିତ
ଆତ୍ମା ନଥା’ନ୍ତି । ସେହି ସ୍ଥାନକୁ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । କଥାରେ କୁହନ୍ତି ଅମୁକ
ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଗଲା । କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧ ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଗଲେ, ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ ସେଠାରେ ଆଗରୁ ଥିଲେ ତେଣୁ ସେଠାକୁ ହିଁ ଗଲେ । ଆଚ୍ଛା ସିଏ ତ ଗଲେ, ବାକି ଅନ୍ୟମାନେ
କିପରି ଯିବେ ? ସାଥୀରେ ତ କାହାକୁ ନେଲେ ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ସିଏ ଯାଇ ନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ
ସମସ୍ତେ ପତିତ ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଦୁଇଟି ରହିଛି— ଗୋଟିଏ
ହେଲା ମୁକ୍ତିଧାମ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ଜୀବନମୁକ୍ତିଧାମ ଅର୍ଥାତ୍ ଶିବପୁରୀ ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀ । ଏହା
ହେଉଛି ରାବଣ ପୁରୀ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ରାମ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ରାମରାଜ୍ୟ କହିବା ଦ୍ୱାରା
ବୁଦ୍ଧି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟକୁ ତ କେହି ପରମାତ୍ମା ବୋଲି ମାନିବେ ନାହିଁ ।
ତେବେ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ତୁମର ଦୟା ଆସୁଛି ଏବଂ ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ସହନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନମାନେ, ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରିବାର ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞରେ ବହୁତ
ବିଘ୍ନ ପଡିବ । ଗୀତାର ଭଗବାନ ଗାଳି ଖାଇଥିଲେ ନା । ତାଙ୍କ ସହିତ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗାଳି
ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି । କହୁଛନ୍ତି ନା ଇଏ ବୋଧହୁଏ ଚତୁର୍ଥୀର ଚନ୍ଦ୍ରମା ଦେଖିଥିବେ । ଏସବୁ ହେଉଛି
କାହାଣୀ । ଦୁନିଆ ତ କେତେ ଅପରିଷ୍କାର । ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ଖାଉଛନ୍ତି, ପଶୁପକ୍ଷୀମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ମାରି ଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ଏସବୁରୁ ତୁମକୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ କେତେ ଲଢେଇ
ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତ ବାବା କେତେ ସହଜ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯଦି
ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଅ ।
ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ସେଠାକାର ନିବାସୀ ଅଟ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା
ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ଜଣେ ଏକା ଏକା ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ନେବ ?
ତାଙ୍କୁ ପୁଣି କିଏ ସାଥୀରେ ନେବ ? ଧରିନିଅ, ବୁଦ୍ଧଦେବ ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଗଲେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ
ଅନୁଗାମୀମାନେ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି, ତେବେ ସିଏ ଆସି ଏମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନେଇଯିବା ଦରକାର ।
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଭଗବାନଙ୍କର ସନ୍ଦେଶବାହକ ସେମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଛି
ଅର୍ଥାତ୍ କୌଣସି ନା କୌଣସି ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଏଠାରେ ଅଛି । ତଥାପି ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାନ କରୁଛନ୍ତି
ନା । ଆଚ୍ଛା, ସିଏ ତ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରି ଚାଲିଗଲେ ତା’ପରେ କ’ଣ ହେଲା ? କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତିକୁ ଯିବା
ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ମେହନତ କରୁଛନ୍ତି । ସିଏ ତ ଜପ ତପ ଆଦି କିଛି ବି ଶିଖାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଗତି-ସଦଗତି କରିବା ପାଇଁ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ
ଆସିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ଜୀବନମୁକ୍ତି । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ହିଁ ଧର୍ମ ରହିବ । ବାକି ଅନ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ
ବଗିଚାର ମାଲିକ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ମାଳୀ । ମମ୍ମା ବାବା ଏବଂ ପିଲାମାନେ ସମସ୍ତେ ମିଶି ବୀଜ ପୋତି
ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ କଲମୀ ଲାଗୁଛି ତାକୁ ପୁଣି ମାୟାର ତୋଫାନ ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର
ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସୁଛି । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମାୟାର ବିଘ୍ନ । ଯଦି ତୋଫାନ ଆସୁଛି ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ
ପଚାରିବା ଉଚିତ୍— ବାବା ଏଥିପାଇଁ କ’ଣ କରିବା ଦରକାର ? ଶ୍ରୀମତ ତ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ତୋଫାନ
ତ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ତୋଫାନ ହେଉଛି ଦେହ ଅଭିମାନ । ଏକଥା କେହି ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି ଯେ
ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ଏହି ଶରୀର ବିନାଶୀ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ୮୪ ଜନ୍ମ ପୁରା ହେବାକୁ
ଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ପୁର୍ନଜନ୍ମ ନେଉଛି । ବାରମ୍ବାର ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ନେବା,
ଏହା ଆତ୍ମାର ହିଁ କାମ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ଏହି ଦୁନିଆରେ ତୁମକୁ
ନା ଆଉ ଜନ୍ମ ନେବାର ଅଛି ନା କାହାକୁ ଜନ୍ମ ଦେବାର ଅଛି । ପୁଣି କେହି କେହି କେତେକ ପଚାରୁଛନ୍ତି
ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ବୃଦ୍ଧି କିପରି ହେବ ? ଆରେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସୃଷ୍ଟିର ବୃଦ୍ଧି ହେବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ । ଏବେ ତ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରର ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛି, ଏହି ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରର ପ୍ରଥା ରାବଣଠାରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ
ହୋଇଛି । ଦୁନିଆକୁ ରାବଣ ହିଁ ଭ୍ରଷ୍ଟ୍ରାଚାରୀ କରିଛି । ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ରାମ (ବାବା) କରୁଛନ୍ତି
। ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି କାରଣ ତୁମେ ବାରମ୍ବାର ଦେହ-ଅଭିମାନୀ
ହୋଇଯାଉଛ । ଯଦି ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେଉ ନାହଁ ତେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବି ଥାଆନ୍ତି ନା । ଜାଣିଯାଆନ୍ତି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ଶରୀର ବୃଦ୍ଧ
ହୋଇଗଲାଣି, ଏବେ ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନୂଆ ଶରୀର ନେବି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ କାହା ଭିତରେ ବି
ଆତ୍ମ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ, ନିଜକୁ ଦେହ ମନେ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆରୁ ଯିବା ପାଇଁ ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ
ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଯେଉଁମାନେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିବ ଏବଂ
ତା’ ସହିତ ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଥାଏ ଯେ ଆମେ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଛୁ
ସେଥିପାଇଁ କେହି ଦୁଃଖ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖର ପ୍ରାରବ୍ଧ । ଏଠାରେ ତ ଆତ୍ମା ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କେହି କେହି ତ ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ସମସ୍ତେ
ଆତ୍ମା, ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଅଛି ନା କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଏହି ଅଭିନୟକୁ ଛାଡି
ଫେରିଯାଇ ପାରିବା ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନିଶ୍ଚିତ ନେବାକୁ ପଡିବ ।
ପୁନର୍ଜନ୍ମକୁ ତ ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି । କର୍ମଭୋଗ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି ନା । ମାୟାର
ରାଜ୍ୟରେ ଯାହା ବି କର୍ମ କରୁଛ ତାହା ବିକର୍ମ ହିଁ ହେଉଛି, ତେଣୁ କର୍ମ ଭୋଗ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି ।
କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ କର୍ମ ଏପରି ହୁଏ ନାହିଁ ଯାହାର ଫଳ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ କାରଣ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି ।
ବୋମାଗୁଡିକୁ ମଧ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ରାଗିଯିବେ ତାକୁ ପ୍ରୟୋଗ କରିଦେବେ । ଏସବୁ
ହେଉଛି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୋମା । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ୟୁରୋପବାସୀ ହେଲେ ଯାଦବ ସେନା । ଯଦିଓ ଆମେ ଅନ୍ୟ
ସବୁ ଧର୍ମବାଲାଙ୍କୁ ୟୁରୋପବାସୀ ହିଁ କହିବା କାରଣ ଭାରତ ହେଉଛି ଗୋଟିଏ ପଟେ, ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ
ଗୋଟିଏ ପଟେ । ସେମାନଙ୍କର ନିଜ ଦେଶ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ତ ବହୁତ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ତ ଏହିଭଳି ସେଥିରେ କିଏ ବା କ’ଣ କରିପାରିବ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସବୁ
ଶକ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । କେବଳ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, ତୁମକୁ ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ
କରିବାକୁ ପଡୁନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ହିଁ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଦେହ ଅଭିମାନକୁ ତ୍ୟାଗ
କର । କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ରାମଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି, ମୁଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି । ତେବେ
ସେମାନେ କ’ଣ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି କି! ଯଦି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ତେବେ
ଆତ୍ମାର ପିତାଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେ ପକାଉନାହାଁନ୍ତି ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ।
ଜୀବାତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେ ପକାଉଛ ? ତୁମକୁ ତ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁଁ ଆତ୍ମା,
ମୋର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି । ବାବା ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି— ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡିଯିବ । ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍
ମୁକ୍ତି ଏବଂ ଜୀବନମୁକ୍ତି । ଏଥିପାଇଁ ହିଁ ଲୋକମାନେ ଧକ୍କା ଖାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଯଜ୍ଞ, ଜପ, ତପ
ଆଦି କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ପୋପଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଶୀର୍ବାଦ ନେବା ପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ଦେହ ଅଭିମାନକୁ ଛାଡ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ଏହି ନାଟକ ପୂରା ହେବାକୁ
ଯାଉଛି, ଆମର ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ପୂରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ
ହେବ । ବାବା କେତେ ସହଜ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥାକୁ ଧାରଣ
କର । ଯେମିତି ନାଟକ ପୂରା ହେବାକୁ ଯାଉଥିବା ସମୟରେ ଅଭିନେତା ମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ ବାକି ଆଉ ୧୫ମିନିଟ୍
ଅଛି, ନାଟକ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଅଭିନେତାମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ ଏବେ ଏହି ବସ୍ତ୍ର ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି
ଘରକୁ ଯିବୁ । ସେହିଭଳି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ଘର ପରମଧାମକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ
ନିଜେ ନିଜ ସହିତ ଏହିଭଳି କଥା ହେବା ଉଚିତ୍ । ଆମେମାନେ କେତେ ସମୟ ସୁଖ-ଦୁଃଖର ଅଭିନୟ କରିଛୁ, ଏହା
ଆମକୁ ଜଣାଅଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଦୁନିଆରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ
ହେଉଛି, ଏହାକୁ ଭୁଲିଯାଅ କାରଣ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ସବୁକିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଘରକୁ
ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ କଳିଯୁଗ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ଚାଲିବ ।
ଏହାକୁ ହିଁ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର କୁହାଯାଉଛି, କାରଣ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ
ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟକୁ ଜାଣିବା, ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟକୁ ନ ଜାଣିବା ଅର୍ଥାତ୍
ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ରହିବା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋକରେ ଅଛ ।
ଅଜ୍ଞାନର ରାତ୍ରି ମଧ୍ୟ ଏବେ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ତେଣୁ ଆମେମାନେ ଘରକୁ ଯିବା । ଆଜି ହେଉଛି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି, କାଲି ହେବ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ, ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ତ ଲାଗିବ ନା
। ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏବେ ଆମେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଅଛୁ, କାଲି ଅମରଲୋକକୁ ଯିବା କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ତ ଘରକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହିଭଳି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଘୂରୁଛି ଯାହାକି କେବେ ବନ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ମୋ ସହିତ କେତେ ଥର ମିଶିଥିବ ? ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ
ସହିତ ଅନେକ ଥର ମିଶିଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ପୂରା ହେଉଛି, ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ
ସମସ୍ତଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂରା ହୋଇଯିବ । ଏହାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନଦାତା
ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପତିତ ପାବନ । ତୁମେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର
ଯେ ପତିତ ପାବନ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଭଗବାନ ତ ନିରାକାରଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି, ତେବେ ପୁଣି ରଘୁପତି
ରାଘବ ରାଜା ରାମ କାହିଁକି କହୁଛ ? ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ତ ସେହି ନିରାକାର ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏହି
କଥାକୁ ବଡ ଚତୁରତାର ସହିତ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ।
ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମମାନଙ୍କର ଉନ୍ନତି ହୋଇ ଚାଲିବ କାହିଁକି ନା ତୁମକୁ ଗୁହ୍ୟରୁ ଗୁହ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ମିଳି
ଚାଲିଛି । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ଅଲଫ (ବାବା)ଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଭୁଲି
ଅନାଥ, ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଜଣଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ) ମାଧ୍ୟମରେ ଆଉ ଜଣଙ୍କୁ
(ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ) ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମ ସୁଖୀ ହୋଇଯାଉଛ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ, ତାହା ହେଉଛି
ଅଜ୍ଞାନ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ଆରେ ସିଏ ତ ପିତା ଅଟନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମ ଭିତରେ ୫ ବିକାରର ଭୂତ ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟେ । ଏହି କଥା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଶରଣରେ ଅଛୁ— ଏହି ନିଶା ସବୁବେଳେ ରହିବା
ଦରକାର । ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆମେମାନେ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀକୁ ଯିବା । ସେଠାରେ ତ ସଦା ସର୍ବଦା ସୁଖ ହିଁ
ସୁଖ ମିଳିବ । ଶିବବାବା ଆମକୁ ପୋଷ୍ୟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ
। ଯଦି ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବ ତେବେ ରାଜ୍ୟ ପଦ ମିଳିବ । ଏହି
କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ଏବଂ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ
ନିରାକାର । ପରମଧାମରେ ଆମେ ଅଶରୀରୀ ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଥିଲେ । ବାବା ତ ସର୍ବଦା ଅଶରୀରୀ ଅଟନ୍ତି,
ସିଏ କେବେହେଲେ ଶରୀର ରୂପୀ ବସ୍ତ୍ର ପରିଧାନ କରି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉନାହାଁନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କଳ୍ପରେ
କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ଅବତରଣ କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ରଚନା କରି ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର
ସନ୍ତାନ ରୂପରେ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ବି.କେ. ରଖୁଛନ୍ତି । ଯଦି
ବ୍ରହ୍ମା ନଥାନ୍ତେ ତେବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କେଉଁଠୁ ଆସିଥାନ୍ତେ ? ତେଣୁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ସିଏ ଯିଏକି ପୂରା
୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି, ଗୋରାରୁ ପୁଣି କଳା ହେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସୁନ୍ଦରରୁ ଶ୍ୟାମ ଏବଂ ଶ୍ୟାମରୁ
ସୁନ୍ଦର ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଭାରତକୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳରୁ ସୁନ୍ଦର କୁହାଯିବ । ଶ୍ୟାମଳ ଅର୍ଥାତ୍
କଳିଯୁଗ, ସୁନ୍ଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗ । ଭାରତ ହିଁ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି କଳା ହୋଇଯାଉଛି ଏବଂ ସେହି ଭାରତ
ପୁଣି ଜ୍ଞାନ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି ଗୋରା ହେଉଛି । ଭାରତ ପାଇଁ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି କାରଣ
ଭାରତବାସୀ ହିଁ ଅନ୍ୟ-ଅନ୍ୟ ଧର୍ମରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଯୁରୋପୀୟ ଏବଂ ଭାରତୀୟଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ବିଶେଷ କୌଣସି ପାର୍ଥକ୍ୟ ଜଣାପଡେ ନାହିଁ । ଭାରତୀୟମାନେ ସେଠାକୁ ଯାଇ ବିବାହ କରୁଛନ୍ତି
ତା’ପରେ ନିଜକୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି
ଚେହେରାର ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କେହି-କେହି ଆଫ୍ରିକାରେ ମଧ୍ୟ ବିବାହ କରୁଛନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା ଆମକୁ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ବୁଝିବାର ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି
ଯେ ବିନାଶ କାଳରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି । ଯାଦବ ଏବଂ କୌରବମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିନଥିଲେ ।
ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରୀତି ରଖିଥିଲେ ସେମାନଙ୍କର ବିଜୟ ହେଲା । ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି କୁହାଯାଏ ଶତ୍ରୁକୁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରର ଶତ୍ରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ମରଣ ରହିତ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର କୌଣସି ନାମ ରୂପ ନାହିଁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ।
ତେବେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରୂପରେ
କୌଣସି ବି ପ୍ରଭେଦ ନଥାଏ । ବାକି ଶକ୍ତିରେ କମ ବେଶୀ ରହିଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ପଦବୀ ତ ଅଲଗା ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ ନା । କେବଳ ବୁଦ୍ଧିର ଫରକ ଥାଏ । ଏବେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା
ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ, କିନ୍ତୁ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ତୁମର ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେବ ।
ଅମୃତବେଳାରେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି କରି ସୁଖ ପାଅ, ପଛକେ ଶୋଇ ରୁହ କିନ୍ତୁ ନିଦରେ ନୁହେଁ ନଚେତ୍
ଯିଦ୍ କରି ଯୋଗରେ ବସି ରହିବା ଦରକାର । ଏଥିପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବୈଦ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ
ଅମୃତବେଳାରେ ଖାଇବା ପାଇଁ ଔଷଧ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ସେହିପରି ଏହା ମଧ୍ୟ ଔଷଧ । ରଚୟିତା ପିତା
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବ୍ରାହ୍ମଣ ରଚନା କରି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି-ଏହି କଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ
ହେବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବର୍ତ୍ତମାନ
ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ କୋଳରେ ଜନ୍ମ ନେଇଛୁ ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦୈବୀ କୋଳକୁ ଯିବୁ— ଏହି ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ
ରହିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଅମୃତବେଳାରେ ଉଠି ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଥିବା ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । କେବଳ
ଜଣଙ୍କର ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଦେହ ଅଭିମାନକୁ ଛାଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ
କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଆତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ରହି ମଧ୍ୟ ସବୁ ପ୍ରକାରର ପ୍ରଶ୍ନଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହୁଥିବା ସଦା
ସର୍ବଦା ପ୍ରସନ୍ନଚିତ୍ତ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଆତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ରହି ମଧ୍ୟ ମନ ଭିତରେ କେବେହେଲେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ଉତ୍ପନ୍ନ ନ ହେଉ
ଯେ ଇଏ ଏଭଳି କାହିଁକି କରୁଛି ବା କାହିଁକି କହୁଛି, ଏକଥା ଏଭଳି ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ, ଏହିଭଳି ହେବା
ଉଚିତ୍ । ଯେଉଁମାନେ ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥାଆନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ସଦାସର୍ବଦା
ପ୍ରସନ୍ନଚିତ୍ତ ରହିଥାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନଗୁଡିକର ଧାଡିକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି
ବା ରଚନା ସୃଷ୍ଟି କରିଦିଅନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ପୁଣି ତା’ର ପାଳନା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହୁଏ, ସମୟ ଏବଂ
ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ ହୁଏ, ସେଥିପାଇଁ ଏହିଭଳି ବ୍ୟର୍ଥ ରଚନାର ଜନ୍ମ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କର ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ନୟନରେ
ବିନ୍ଦୁ ରୂପଧାରୀ ବାବାଙ୍କୁ ସମାହିତ କରିଦିଅ ତେବେ ଆଉ କେହି ସମାହିତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।