19/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖ ତେବେ ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ, ମାୟା ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ଦେଉଛି ଏବଂ ବାବା
ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିର୍ବନ୍ଧନ
କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଏବଂ ନିର୍ବନ୍ଧନ ହେବାର ଉପାୟ କଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ନିର୍ବନ୍ଧନ
ଅର୍ଥାତ୍ ଅଶରୀର ଅବସ୍ଥା, ଦେହ ସହିତ ଦେହର କୌଣସି ବି ସମ୍ବନ୍ଧ ବୁଦ୍ଧିକୁ ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ ନ
କରୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ହିଁ ବନ୍ଧନ ରହିଛି । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ତେବେ ତୁମର ସବୁ ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ
ହୋଇଯିବ । ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯିବା ହିଁ ନିର୍ବନ୍ଧନ ହେବା । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ଅନ୍ତିମ ସମୟ, ଏହି ନାଟକ ଏବେ ଶେଷ ହେଲା, ଆମେ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ ତେବେ ନିର୍ବନ୍ଧନ
ହୋଇଯିବୁ ।
ଗୀତ: -
ଜିସକା ସାଥୀ ହୈ
ଭଗବାନ ......
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଆସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ଏତେ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ପିତା ମଧ୍ୟ
ଥିବେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବା ନିରାକାର । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ବାବା
କୁହାଯାଏ, କିନ୍ତୁ ବିଷ୍ଣୁ ବା ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ବାବା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଶିବଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ବାବା
କହିଥାନ୍ତି । ଶିବଙ୍କର ଚିତ୍ର ଅଲଗା ଏବଂ ଶଙ୍କରଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଲଗା । ସେଥିପାଇଁ ଶିବାୟ ନମଃ
ଗୀତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ପୁଣି କୁହାଯାଉଛି ତୁମେ ମାତା -ପିତା ...ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ ।
ବାସ୍ତବରେ ନିରାକାର ଶିବଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା କୁହାଯାଏ । ସିଏ ହେଲେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ।
ଶଙ୍କର ଅଥବା ବିଷ୍ଣୁ ତ ନିରାକାର ନୁହଁନ୍ତି । ଶିବଙ୍କୁ ହିଁ ନିରାକାର କୁହାଯାଉଛି । ମନ୍ଦିରରେ
ଏମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ରହିଛି , ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଚିତ୍ର ରହିଛି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଚିତ୍ର
ଶିବବାବାଙ୍କର ଦେଖାଇଛନ୍ତି, ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ନୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର ଚିତ୍ର ଦେଖାଇଛନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ରୂପ ଅଛି । ଜଗଦମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତ ପିତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ରୂପ ରହିଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ -ନାରାୟଣଙ୍କର
ମଧ୍ୟ ସାକାର ରୂପ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । କିନ୍ତୁ କେବଳ ତାଙ୍କୁ
ହିଁ ଈଶ୍ୱର କହିବା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପଚାର - ଈଶ୍ୱର ତୁମର
କ’ଣ ହେବେ ? କହିବେ ଯେ ସିଏ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି କଥା ପ୍ରମାଣ କରି କହିବାକୁ ହେବ ଯେ
ଈଶ୍ୱର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଯଦି ପିତା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି ତେବେ ମାତା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚନ୍ତ ଭାବରେ ରହିବା
ଦରକାର । ମାତା ବିନା ପିତା କିପରି ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରିବେ । ସେହି ପିତା କେବେ ଆସିବେ ? ସମସ୍ତେ
ଡାକୁଛନ୍ତି-ହେ ପତିତ ପାବନ ଆସ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସାରା ଦୁନିଆ ପତିତ । ପତିତ ହେଲେ ତ ଆସି ପବିତ୍ର
କରାଇବେ ନା, ଏଥିରୁ ପ୍ରମାଣିତ ହେଉଛି ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବାକୁ
ହେବ । କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏକଥା କେହି ବି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେବେ ନ ବୁଝିପାରିବ ତେବେ
ଯାଇ ତ ବାବା ଆସି ବୁଝାଇବେ ନା । ତେଣୁ ବାବା ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଭାରତରେ ହିଁ
ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତିର ଗାୟନ କରାଯାଇଥାଏ, ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତ୍ରି ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି । ରାତ୍ରି ସମୟରେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଥାଏ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି ଯେ ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ
ସତଗୁରୁ ଦେଲେ, ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାର ବିନାଶ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏତେ ଅଜ୍ଞାନତା ଅଛି ଯେ
ପିତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପରମପିତା, ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା କହି ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ନଜାଣିବା ଏପରି
ଅଜ୍ଞାନତା ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ପିଲା ବାପା ବୋଲି କହି ଯଦି କହିବେ ଯେ ତାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନାମ,
ରୂପ, ଆଦିକୁ ଜାଣି ନାହୁଁ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୋକା କୁହାଯିବ ନା । ଏହା ହିଁ ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କର ଭୁଲ
ଅଟେ । ଯାହାଙ୍କୁ ପିତା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି— ହେ ଈଶ୍ୱର
ପିତା, ଆସି ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରାଅ, ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କର, ଦୁଃଖ ହରଣ କରି ସୁଖ ଦିଅ । ବାବା
ତ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେ ଡ୍ରାମାନୁସାରେ ଜାଣିଛ । କେହି-କେହି ତ ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୁରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କର ପୂରା ପରିଚୟ ଜଣା ନଥିବାରୁ କହୁଛନ୍ତି କ’ଣ କରିବୁ, ବନ୍ଧନରେ ଅଛୁ । ଯଦି ବଞ୍ଚି ଥାଉ
ଥାଉ ମରିଯିବ ତେବେ ତୁମର ସବୁ ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ଅଚାନକ ମରିଗଲେ ତାଙ୍କର ସବୁ
ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏବେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତୁମକୁ ବଞ୍ଚି
ଥାଉ ଥାଉ ନିର୍ବନ୍ଧନ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଶରୀର ହେବାର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଶରୀରର ବନ୍ଧନ ଆଦିକୁ
ଭୁଲିଯାଅ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାକି ବନ୍ଧନରେ ସେତେବେଳେ ବାନ୍ଧି ହେଉଛ
ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛ ପୁଣି କହୁଛ— ଆମେ ଏଥିରୁ କିପରି ମୁକ୍ତ ହେବୁ ? ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଗୃହସ୍ଥ ଧର୍ମରେ ରହି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ଆମକୁ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି ।
ଯେପରି ନାଟକ ଶେଷ ହେଲେ ଅଭିନେତା ନାଟକରୁ ଉପରାମ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି । ଅଭିନୟ କରି କରି ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଥାଏ ଆଉ ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି, ଏହି ଅଭିନୟ ସାରି ପୁଣି ଆମେ ଘରକୁ ଯିବୁ । ସେହିପରି ତୁମକୁ
ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ— ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଅଟେ । ଆମେ ଏବେ ଦୈବୀ
ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ପରୁଣା ଦୁନିଆରେ ରହି ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ରହିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ଏବେ
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ତୁମ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବୁ । ବଞ୍ଚି
ଥାଉ ଥାଉ ତୁମର ହେବୁ । ବାକି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ଯେଉଁ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି ତାକୁ ଭୁଲି ଆମେ ଆପଣଙ୍କ
ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବୁ । ଯଦି ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛି ତେବେ ମନେପକାଅ, ସ୍ନେହ କର । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଅଥବା
ନିଜର ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଲଗାଅ । ତେବେ ତୁମ ଉପରେ ଲାଗିଥିବା କଳଙ୍କ ଛାଡିଯିବ ।
ଯୋଗର ତ ଗାୟନ ରହିଛି ନା । ଆଉ ସବୁ ଶାରୀରିକ ଯୋଗ ଅଟେ— ମାମା, ଚାଚା, ଗୁରୁ, ଗୋସାଇଁ ଆଦି
ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରଖୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏମାନଙ୍କଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ
ଏକମାତ୍ର ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଏକମାତ୍ର ମୋ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଅ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସନାହିଁ । ଦେହ
ଦ୍ୱାରା କର୍ମ କରି ମଧ୍ୟ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ରହୁ ଯେ ଆମେ ଅଭିନୟ କରୁଛୁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଏବେ
ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧରୁ ଆମକୁ ଉପରାମ
ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହିପରି ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେବା ଉଚିତ୍ । ଏବେ ତ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ
ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ କାହାର ସ୍ତ୍ରୀର ବନ୍ଧନ, କାହାର ସ୍ୱାମୀର ବନ୍ଧନ ତ’ ଆଉ ପୁଣି
କାହାର ଆଉ କେଉଁ ବନ୍ଧନ ରହିଛି । ବାବା ତ ବହୁତ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ କହିଦିଅ--ଆମକୁ
ପବିତ୍ର ହୋଇ ଭାରତକୁ ନିଶ୍ଚିତ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା
ସେବା କରୁଛୁ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ନଷ୍ଟମୋହା ହେବା ଦରକାର । ଯଦି ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇଯାଇଛ ତେବେ
ସରକାରଙ୍କୁ ଚିଠି ଲେଖ, ତେବେ ସରକାର ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ସହଯୋଗ କରିବେ । ଭଗବାନୁବାଚ— କାମ ମହାଶତ୍ରୁ
ଅଟେ, ଆମେ ଏଥିରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପବିତ୍ର ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ । ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଲା
ପବିତ୍ର ରୁହ ତେବେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବ । ଆମକୁ ବିନାଶ ଏବଂ ସ୍ଥାପନାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହୋଇଛି । ଆମକୁ ପବିତ୍ର ରହିବାରେ ଏମାନେ ବିଘ୍ନ ପକାଉଛନ୍ତି ମାଡପିଟ୍ କରୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ତ ଭାରତର
ପ୍ରକୃତ ସେବା କରୁଛି । ଏବେ ମୋତେ ଆଶ୍ରୟ ଦିଅ । କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ ପକ୍କା ନଷ୍ଟମୋହା ହେବା
ଦରକାର । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ
ସାଥୀରେ ରହି ନଷ୍ଟମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ମାର୍ଗ ଅଲଗା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ଆମକୁ ଏପରି ଜ୍ଞାନ ଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ଆମେ ରାଜା ଜନକଙ୍କ ସଦୃଶ
ମୁକ୍ତି, ଜୀବନ-ମୁକ୍ତି ପାଇପାରିବୁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ହିଁ ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି ନା ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛି ମୋର ଯୁଗଳ, ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଜା ରଚନା କରୁଛି
। ଏହି କଥା ଶିବବାବା ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ନା । ଶିବବାବା
ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର ନାତି-ନାତୁଣୀ ଅଟ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ମୋର
ସନ୍ତାନ, ଶିବବାବାଙ୍କର ନାତି । ତୁମକୁ ତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଅଛି । ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି
କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସମ୍ପତ୍ତି ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଭକ୍ତି
ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଅଲଗା-ଅଲଗା । ଭକ୍ତିରେ ତ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ି, ଯଜ୍ଞ ତପ, ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ଆଦି କରି ବହୁତ
ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଥାନ୍ତି, ଏସବୁ ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ ଅଟେ । ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାପରରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ।
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ବାମମାର୍ଗରେ ଯାଇ ପତିତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ଆଉ
ଦେବୀ-ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । କାହିଁକିନା ଦେବତାମାନେ ତ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ
ଥିଲେ । ବାମମାର୍ଗରେ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତେବେ କୁହାଯିବ ଯେ ଦେବତା
ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ବାମମାର୍ଗରେ ଆସି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପତିତମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ସେଥିପାଇଁ ହିନ୍ଦୁ ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ପୁଣି ଆର୍ଯ୍ୟ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ତେବେ ଆର୍ଯ୍ୟ ନାମ ତ’ ଏହି ଭାରତରେ ହିଁ ରହିଛି ? ଏହି ଶବ୍ଦ ଆସିଲା କେଉଁଠାରୁ ? ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ
ଆର୍ଯ୍ୟ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତରେ
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିଲେ ପୁଣି ସେହି ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱାପରରେ ବିକାରୀ
ହେଉଛନ୍ତି ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅନାର୍ଯ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ଜଣେ ଯଦି ଆର୍ଯ୍ୟ ନାମ କହିଦେଲେ ତେବେ ପରେ
ପୁଣି ସେହି ନାମ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି ଜଣେ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ କହିଲେ ଅଥବା ଲେଖିଲେ ତେବେ
ତାକୁ ହିଁ ମାନିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି । ଯଦିଓ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଶିବାୟ ନମଃ, ତୁମେ
ମାତା-ପିତା ...କିନ୍ତୁ ସିଏ କିପରି ମାତା-ପିତା ହେଉଛନ୍ତି, କେବେ ରଚନା ରଚୁଛନ୍ତି ଏକଥା
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭରେ ରଚନା କରିଥିବେ । ତେବେ ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭ
କାହାକୁ କୁହାଯିବ ? ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଅଥବା ସଙ୍ଗମଯୁଗକୁ ? ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ବାବା ଆସୁନାହାଁନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗର ଆରମ୍ଭରେ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଆସୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ କିଏ କରାଇଲା ?
ସିଏ କଳିଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହା କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛି ଯେତେବେଳେ କି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପତିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଅଥବା
ସୃଷ୍ଟି ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଉଛି । ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ର ଶେଷ ହେଲେ ତ ବାବା ଆସିବେ ନା । ତୁମେମାନେ ବହୁତ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ଏବଂ ଧାରଣାଯୁକ୍ତ ହେବା ଉଚିତ୍ । ସମ୍ମିଳନୀ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି ଯେ ବେଦ ପଢିବା ଦ୍ୱାରା
ଲାଭ କ’ଣ ହୋଇଥାଏ ? ବେଦ କାହିଁକି ପଢିବା ଦରକାର ? ଏହାର କିଛି ବି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ପୁଣି ସେହି ସମ୍ମିଳନୀ ପର ବର୍ଷ କରୁଛନ୍ତି । ଏହାର ନିଷ୍ପତ୍ତି କରିବାକୁ ବସୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ବି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବିନାଶର ପ୍ରସ୍ତୁତି ମଧ୍ୟ ହୋଇଚାଲିଛି
। ବୋମା ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଲା କଳିଯୁଗ । ଏହି କଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ,
ତୁମମାନଙ୍କର କଥା ହିଁ ନିଆରା ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଗତି-ସତଗତି ଦେଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଯଦିଓ ପତିତ-ପାବନ ବୋଲି ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି କାହିଁକି ଭାବୁ
ନାହାଁନ୍ତି ? ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ ବିଷୟ ସାଗର ଅଟେ । ତେବେ ସମସ୍ତେ କ’ଣ ନାଉରିଆ ହୋଇପାରିବେ କି
?
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ପାଖରେ ସେହି ଶକ୍ତି ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ
ବୁଝାଇପାରିବ । ଏବେ ତୁମେ ସେତିକି ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ ନାହଁ । ତୁମ ପାଖରେ ଯୋଗର ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ଛୋଟ ପିଲା ଭଳି କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ମାୟାର ତୋଫାନରେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ଅଛି । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ବାରମ୍ବାର
କହୁଛନ୍ତି— ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସବୁ ଅଭିନେତା ଯେଉଁମାନେ
କି ନିଜ-ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଘରକୁ ଫେରିଯିବେ । ତୁମେ ସବୁ ସାକ୍ଷୀ
ହୋଇ ଦେଖ । ଦେହ ଏବଂ ଦେହଧାରୀ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମୋହ କାହିଁକି ରଖୁଛ ? ବିଦେହୀ କାହିଁକି ହେଉନାହଁ ।
ତେଣୁ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେଉ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବ । ଆମକୁ
ଶିବବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଆମେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବୁ ତେଣୁ ତୁମର ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରହିବା
ଦରକାର ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଭାରତବାସୀ ଯେତେବେଳେ ଖୁସିରେ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ବାକି ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ
ନିର୍ବାଣଧାମ, ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଥିଲେ । ଏବେ ତ କୋଟି କୋଟି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ ଜୀବନମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେବ । ତେବେ ବାବା ହିଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଗଢ଼ିବେ ନା ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାର ଚାରା ରୋପଣ ହେଉଛି । ଏହା ହେଲା ଦୈବୀ ଫୁଲର ଚାରା । କଣ୍ଟାରୁ ତୁମେ ଫୁଲ ହେଉଛ
। ବଗିଚା ପୂରା ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲେ ଏହି କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ଏଥିରେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ ।
ପୁଣି ଆମେ ଫୁଲର ବଗିଚାକୁ ଚାଲିଯିବା । ତେଣୁ କାହିଁକି ଆମେ ମମ୍ମା-ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ ନ କରିବା
। ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ରହିଛି ଯେ ମାତା-ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ମମ୍ମା-ବାବା,
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବେ । ଏମାନେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇଛନ୍ତି , ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ହେଉଛ ।
ଏହାଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଲେଖାଯାଉଛି ମଧ୍ୟ ବାବା ଆସି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ
ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ପୁନର୍ବାର ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେବେ ବି ଦେହ-ଅଭିମାନ ତୁଟୁ ନାହିଁ
। ମୋର ସ୍ୱାମୀ, ମୋର ପିଲା...ଆରେ, ଏହା ତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ପୁରୁଣା ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଟେ ନା । ମୋର ତ
ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା, ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ସବୁ ଦେହଧାରୀ ମାନଙ୍କଠାରୁ ମମ୍ବତ୍ତ୍ୱ
ତୁଟାଇବା, ବହୁତ ମୁସ୍କିଲ୍ ଅଟେ । ବାବା ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ, ଏହାଙ୍କର ମମତ୍ୱ ତୁଟିବା ମୁସ୍କିଲ୍
ଜଣାପଡୁଛି, ଚେହେରାରୁ ହିଁ ଜଣାପଡିଯାଏ । କୁମାରୀମାନେ ଭଲ ସହଯୋଗୀ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଦେହ ସହିତ
ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ମମତ୍ୱ ତୁଟାଇ ବିଦେହୀ ହେବାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାର ଅଭିନୟକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ବନ୍ଧନ ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଏହି ପରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ଉପରାମ ରହିବାକୁ ହେବ, ନିଜ ସହିତ ନିଜେ କଥା ହେବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୋତେ ତ
ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ମୋର ଅଭିନୟ ଏବେ
ଶେଷ ହେଲା ।
ବରଦାନ:-
ଡବଲ୍ ଲାଇଟ୍
ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ଉଡିବାର ଅନୁଭବ କରି ସର୍ବ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୁଅ ।
ଚାଲିବା ବୁଲିବା
ବେଳେ ମଧ୍ୟ ଏହି ସ୍ମୃତି ରହୁ ଯେ ମୁଁ ଡବଲ୍ ଲାଇଟ୍ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଫରିସ୍ତା । ଫରିସ୍ତା
ଅର୍ଥାତ୍ ଉଡିବାବାଲା, ହାଲୁକା ଜିନିଷ ସର୍ବଦା ଉପରକୁ ଯାଇଥାଏ, ତଳକୁ ଆସିନଥାଏ । ଅଧାକଳ୍ପ ତ’
ତଳେ ରହିଲ ଏବେ ଉଡିବାର ସମୟ । ସେଥିପାଇଁ ଚେକ୍ କର, କୌଣସି ବି ବୋଝ ବା ବନ୍ଧନ ନାହିଁ ତ’ ?
ନିଜର ଦୁର୍ବଳ ସଂସ୍କାରର ବନ୍ଧନ, ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପର ବନ୍ଧନ, ଦେହ ଅଭିମାନର ବନ୍ଧନ ବା ବୋଝ ଯଦି
ବହୁତ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଲା ତେବେ ଶେଷରେ ତଳକୁ ନେଇଆସିବ । ସେଥିପାଇଁ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇ ଡବଲ୍
ଲାଇଟ୍ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶୁଦ୍ଧ ସଂକଳ୍ପ
ଶକ୍ତି ଜମା କରିଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ମନୋବଳ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରିପାରିବେ ।