29/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୁଅ,
ବାବାଙ୍କର ପ୍ରଥମ ଆଜ୍ଞା ହେଲା.... ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଆତ୍ମା ରୂପୀ
ପାତ୍ର ଅଶୁଦ୍ଧ କାହିଁକି ହେଲା ? ତାକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବାର ଉପାୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ବାହାରର କଥା ସବୁ
ଶୁଣି ଏବଂ ଅନ୍ୟକୁ ଶୁଣାଇ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ପାତ୍ର ଅଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହାକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ
ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ହେଲା, ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ, ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ...... ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ଶୁଣ, ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ପାତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ ।
ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ।
ଗୀତ:-
ଯୋ ପିୟା କେ
ସାଥ ହୈ.....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତିର
ଅର୍ଥ ତ ପିଲାମାନେ ବୁଝିସାରିଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ସବୁ ଶୁଣାଇବାକୁ
ପଡୁଛି । ଯେପରି ବାରମ୍ବାର କୁହାଯାଉଛି ବାବା ଏବଂ ତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେପକାଅ । ଏଠାରେ କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟକୁ ମନେ ପକାଇବାର କଥା ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କୌଣସି ନା କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ବା ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ କହିବେ । ପାରଲୌକିକ ପିତା (ଶିବବାବା)ଙ୍କର ସ୍ମୃତି କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
କାହିଁକି ନା ବାବାଙ୍କୁ କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ବାରମ୍ବାର କୁହାଯାଉଛି ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯେପରି କୌଣସି ପିତାଙ୍କର ଯେତେବେଳେ ସନ୍ତାନଟିଏ ଜନ୍ମ
ହୁଏ ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଯେ ଇଏ ତାର ପିତାଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତେବେ
ତା’କୁ ପିତା ଏବଂ ପିତାର ସମ୍ପତ୍ତି ମନେ ରହିଥାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି କଥା । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କର ପିତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କର ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ବର୍ଷା ହେଉଛି । ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଯେଉଁ ସବୁ
ଜ୍ଞାନ ଅଛି ତାହାହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ଜପ,ତପ,ଦାନ, ପୁଣ୍ୟ, ସଂଧ୍ୟା, ଗାୟତ୍ରୀ ଆଦି
ଯାହା କିଛି ତ କରୁଛନ୍ତି ତାହା ସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତ
ଅଟନ୍ତି । ପବିତ୍ରତା ବିନା କେହି ବି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଘର
ଦ୍ୱାର ଛାଡି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସାରା ଦୁନିଆ ତ ଏପରି କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ଏହି
ହଠଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଥରେ
ମାତ୍ର ଆସୁଛି । ମୋର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଅବତାର ନାହିଁ । ପରମାତ୍ମାଙ୍କର (ରିଇନ୍କାରନେଶନ) ପୁନଃଅବତରଣ
କୁହାଯାଏ । ସିଏ ହେଲେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତପିତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୁନଃ ଅବତରଣ
ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଦରକାର । ବାସ୍ତବରେ ପୁନଃ ଅବତରଣ ବା ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଶବ୍ଦ କେବଳ ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ
ଲାଗିପାରିବ । ସଦଗତି ଦାତା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏମିତି ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷର
ପୁନର୍ଜନ୍ମ ହେଉଛି । ଯେପରି ବର୍ତ୍ତମାନ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ରହିଛି ତେଣୁ କୁହାଯିବ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର
ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇଛି । ପୁଣି ଥରେ ଶିଷ୍ଠାଚାର ହୋଇଛି, ପୁଣି ଥରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାର ଆସିବ
। ପୁନର୍ଜନ୍ମ ତ ସବୁ ଜିନିଷର ହେଉଛି ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଛି ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆସିବ । ନୂଆ
ଦୁନିଆ ଆସିଗଲେ କୁହାଯିବ ପୁଣି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଆସିବ । ଏହି ସବୁ କଥା ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ଯେତେବେଳେ ଏଠାରେ ବସୁଛ ତେବେ ସବୁବେଳେ ଏହିଭଳି ବିଚାର କର— ମୁଁ ଆତ୍ମା, ମୋତେ ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା
ମିଳିଛି— ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ପିଲାମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ତ ଆଉ କାହାକୁ ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ମିଳିପାରିବ
ନାହିଁ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେହି ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇଥାନ୍ତି ଆଉ କେହି ଅବଜ୍ଞାକାରୀ
ମଧ୍ୟ ଥାନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ତୁମେମାନେ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଲଗାଅ ।
ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସାଥୀରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ବି ବିଦ୍ୱାନ ପଣ୍ଡିତ ଆଦି ଏଭଳି
କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛି । ସେମାନେ ତ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ
ପରମାତ୍ମା ଭାବିନେଇଛନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ଭୁଲ୍ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଶିବବାବା ଏହି
ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶରୀର ବିନା ତ କୌଣସି ଅଭିନୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ
ପ୍ରଥମେ ତ ଏହି କଥାର ନିଶ୍ଚୟ ହେବା ଦରକାର । ନିଶ୍ଚୟ ବିନା ତ କିଛି ବି ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହେବ
ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ହେବା ଦରକାର ଯେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ସେହି ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସାକାରରେ ହେଲେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା, ଆମେ ହେଲୁ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ
। ଶିବଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ତେଣୁ ଶିବକୁମାର କୁହାଯିବ, କୁମାରୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ନିରନ୍ତର
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିବେ । ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ ପାତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ ହେବ ।
ବାହ୍ୟ କଥାକୁ ଶୁଣି ଶୁଣି ପାତ୍ର ଅଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଇଛି, ତାକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କର
ଆଜ୍ଞା ହେଲା ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ପବିତ୍ର ହେବ । ତୁମର ଆତ୍ମା ଭିତରେ ଖାଦ
ମିଶିଯାଇଛି, ତେଣୁ ଏବେ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ଅଟେ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଖାଦ ମିଶିଛି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର
। କେବଳ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ କ୍ରମଅନୁସାରେ ପବିତ୍ର ହେବାରେ ଲାଗିଛ । ଏବେ ପବିତ୍ର ହୋଇନାହଁ । ଏଠାରେ କେହି
ବି ପବିତ୍ର ନୁହଁନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ କ୍ରମ ଅନୁସାରେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଫଳାଫଳ ଜଣାପଡିବ ।
ବାବା ଆସି ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଉଛନ୍ତି— ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ନିଜକୁ ଅଶରୀରୀ ଆତ୍ମା ମନେ କର,
ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଏହି ମୂଳକଥା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ
ଯଦି ଏହି କଥା ଉପରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଶ୍ଚୟ ଥିବ ତେବେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ, ଯଦି ନିଶ୍ଚୟ ନଥିବ
ତେବେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ, ସଂଶୟବୁଦ୍ଧି ବିନଶ୍ୟନ୍ତୀ
। ଗୀତାରେ କିଛି କିଛି ଅକ୍ଷର ବହୁତ ଭଲ ଲେଖା ହୋଇଛି । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଅଟାରେ ଲୁଣ ସଦୃଶ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ ବେଦଶାସ୍ତ୍ରର ସାର କଥା ବୁଝାଉଛି ଯେ ଏଥିରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଅଛି
? ଏସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ରାସ୍ତା । ଏସବୁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ
ଉଠିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ କାହିଁକି ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି ? ଏହା ତ ଅନାଦି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ
ଡ୍ରାମା । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବାର ସମ୍ପତ୍ତି
ଅନେକ ଥର ନେଇଛ ଏବଂ ଏହିଭଳି ନେଉଥିବ । ଏହାର କେବେ ଶେଷ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଚକ୍ର ତ ଅନାଦି
କାଳରୁ ଘୂରି ଚାଲିଛି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁଃଖଧାମରେ ଅଛ ପୁଣି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବ,
ଶାନ୍ତିଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବ ପୁଣି ଦୁଃଖଧାମକୁ ଆସିବ— ଏହିଭଳି ଅନାଦି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି ।
ସୁଖଧାମରୁ ଦୁଃଖଧାମକୁ ଆସିବାରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ଲାଗୁଛି । ଯେଉଁଥିରେ ତୁମେ ୮୪ ଜନ୍ମ
ନେଉଛ । କେବଳ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛ, ସମସ୍ତେ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏସବୁ କଥା
ବେହଦର ପିତା (ସାରା ବିଶ୍ୱର ପିତା) ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ପିଲାମାନେ ତ
ମୁରଲୀ ଶୁଣିବେ ବା ପଢିବେ ବା ଟେପରୁ ଶୁଣିବେ । ଟେପରେକର୍ଡରୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଶୁଣିପାରିବେ ନାହିଁ
। ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଉଠିବା ବସିବା ସମୟରେ ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ
। ମନୁଷ୍ୟ ତ ମାଳା ଗଡାଇ ରାମ-ରାମ ଜପୁଛନ୍ତି । ରୁଦ୍ରାକ୍ଷ ମାଳୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । ତେବେ
ରୁଦ୍ର ତ ହେଲେ ଭଗବାନ । ପୁଣି ଏହି ମାଳାରେ ମେରୁ ଦାନା ଦୁଇଟି ଏକାଠି ମିଶି ରହିଛି । ତାହା ତ
ହେଉଛି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଯୁଗଳ ସ୍ୱରୂପ । ତେବେ ସିଏ କିଏ ? ଏହି ମାତାପିତା ଯିଏକି ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର
ଦୁଇଟି ରୂପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏହାଙ୍କୁ ମେରୁ କୁହାଯାଉଛି । ଫୁଲ ହେଉଛନ୍ତି
ଶିବବାବା ଏବଂ ମେରୁ ହେଉଛନ୍ତି ଏହି ମମ୍ମା-ବାବା ଯାହାଙ୍କୁ ମାତା-ପିତା ବୋଲି କହୁଛ ।
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମାତା-ପିତା କହିପାରିବ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ପିଲାମାନେ
ହିଁ ମାତା-ପିତା କହିପାରିବେ । ଆଜିକାଲି ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ତ୍ୱମେବ ମାତାଶ୍ଚ ପିତା......,
ବାସ୍, ଯଦି କେହି ଜଣେ ବି ଏହିଭଳି ମହିମା କରିଦେଲା ତେବେ ତା ପଛେ ପଛେ ଅନୁକରଣ କରିବା ଆରମ୍ଭ
କରିଦେବେ । ଏହା ତ ଧର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ, ନୀତି ଭ୍ରଷ୍ଟ ଦୁନିଆ । କଳିଯୁଗକୁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ଏବଂ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ସେଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ଥାଏ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୃଷ୍ଣ ଗୋରା ଥିଲେ, ଏବେ ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା କଳା ହୋଇଯାଇଛି । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମା ସରସ୍ୱତୀ ଏହି ସମୟରେ ଶ୍ୟାମଳ (କଳା) ଅଟନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମା ଯେହେତୁ କଳା ହୋଇଯାଇଛି ତେଣୁ
ତାର ଗହଣା ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ମଧ୍ୟ କଳା ହୋଇଯାଇଛି । ସୁନାରେ ହିଁ ଖାଦ ମିଶିଥାଏ, ତେଣୁ ସେଥିରେ
ଯେଉଁ ଗହଣା ତିଆରି ହୁଏ ତାହ ମଧ୍ୟ ଖାଦ ମିଶା ହୋଇଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କର
ସରକାର ଥାଏ ସେତେବେଳେ ଏହି ମିଥ୍ୟା (ଖାଦ) ନଥାଏ । ସେଠାରେ ତ ସୁନାର ମହଲ ତିଆରି ହୁଏ । ଭାରତ
ସୁନାର ଚଢେଇ ଥିଲା, ଏବେ ତ ନକଲି ହୋଇଯାଇଛି । ଏହିଭଳି ଭାରତକୁ ବାବା ହିଁ ପୁନର୍ବାର ସ୍ୱର୍ଗରେ
ପରିଣତ କରିପାରିବେ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଶ୍ରୀମତ ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ନା । କୃଷ୍ଣ ତ ଦୈବୀଗୁଣଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ, ଦୁଇହାତ,
ଦୁଇଗୋଡ ବାଲା । ଚିତ୍ରରେ ତ କେଉଁଠି ନାରାୟଣଙ୍କୁ କେଉଁଠି ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ୪ ଭୁଜା ଦେଖାଇଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଓମ୍ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଓମର ଅର୍ଥ ମୁଁ
ଈଶ୍ୱର ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁଠି ଦେଖ ଈଶ୍ୱର ହିଁ ଈଶ୍ୱର ବିଦ୍ୟମାନ । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ ଭୁଲ୍ କଥା
। ଓମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁଁ ଆତ୍ମା । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆତ୍ମା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ପରମ ଅର୍ଥାତ୍
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଥିବାରୁ ମୋତେ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ମୁଁ ପରମଧାମରେ ରହୁଛି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଲେ
ଭଗବାନ, ପୁଣି ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କର ଆତ୍ମା ଅଛନ୍ତି । ପୁଣି ଏହା ତଳକୁ
ଆସିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଲୋକ ରହିଛି । ତାହା ହେଲା ଦୈବୀଲୋକ (ସୂକ୍ଷ୍ମବତନ) ତାହା ହେଉଛି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ଲୋକ ଯାହାକୁ ମୂଳବତନ କୁହାଯାଉଛି । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି
ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଦାନ ମିଳୁଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଭବିଷ୍ୟତର ଅତ୍ୟନ୍ତ ଧନବାନ
ଦୁଇମୁକୁଟଧାରୀ ରାଜା ହେଉଛ । ଦେଖ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଦୁଇଟିଯାକ ମୁକୁଟ ଅଛି ନା । ପୁଣି ସେହି ପିଲା
(ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ) ଯେତେବେଳେ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୁଳକୁ ଆସିଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଦୁଇକଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି ।
ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ବୈଶ୍ୟବଂଶୀ କୁଳକୁ ଆସିବେ ସେଥିରେ ଆହୁରି ୪ କଳା କମ ହୋଇଯିବ । ତାପରେ ଆଲୋକର
ମୁକୁଟ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ରତାର ମୁକୁଟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ବାକି ରତ୍ନ ଜଡିତ ମୁକୁଟ ରହିବ । ତା’ପରେ
ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଭଲ ରାଜ ସିଂହାସନ ମିଳିଯାଏ ।
ପୁଣି ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ଯଦି ଭଲ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି ବି ରାଜତ୍ୱ ମିଳିଯିବ । ଏଠାରେ
ତ ତୁମେମାନେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ରାଜପଦ ପାଇପାରିବ, ସେଥିପାଇଁ ମେହନତ୍ କରିବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ ବାବା
ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି— ଆଇ ଆମ୍ ସୁପ୍ରୀମ୍ ସୋଲ୍ ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ପରମପିତା
ପରମଆତ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସେହି ସୁପ୍ରୀମ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ
ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ । ତୁମେମାନେ ହେଲ ଶାଳଗ୍ରାମ, ସିଏ ହେଲେ ଶିବ । ଶିବଙ୍କର ବଡ ଲିଙ୍ଗ ରୂପ
ଏବଂ ଶାଳଗ୍ରାମକୁ ମାଟିରେ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହା କେଉଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନେ ଭାରତକୁ
ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି । ପୁଣି ତୁମେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେଉଛ ତେବେ ତୁମର
ବି ପୂଜା ହେଉଛି । ଶିବବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ତୁମେମାନେ ଏତେ ସେବା କରୁଛ ସେଥିପାଇଁ
ଶାଳଗ୍ରାମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂଜା ହେଉଛି । ଯେଉଁମାନେ ସବୁଠାରୁ ଭଲ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି
ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା ହେଉଛି ଏବଂ କଳିଯୁଗରେ ଯିଏ ଭଲ କର୍ମ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ,
କାରଣ ସିଏ ତ ଦେବତା ହୋଇଗଲେ । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ତ ତୁମ ନିକଟରେ ଅଛି । ତା’ପରେ ତୁମେ ଯେତେବେଳେ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବ ସେତେବେଳେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ସଦଗତିରେ
ଥାଆନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏବେ ହିଁ ଶୁଣୁଛ ତା’ପରେ ରାଜପଦ ପାଇ ଯାଉଛ । ସ୍ୱର୍ଗର
ସ୍ଥାପନା ହୋଇଯିବା ପରେ ଆଉ ଜ୍ଞାନର ଦରକାର ନଥାଏ ।
ଏବେ ବାବା ଆସି ନିଜର ଏବଂ ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ପୁରା ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ
ମାତାମାନଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା ଆସି ମାତାମାନଙ୍କୁ ଉପରକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଯଦି ନଥାନ୍ତେ ତେବେ ଭାରତ କାମ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି
ପାଉଁସ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତା । ଯେତେବେଳେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବାମମାର୍ଗରେ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ମାର୍ଗରେ
ଚାଲୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଭୂମିକମ୍ପ ଆଦି ହେଉଛି ତା’ପରେ ସବୁକିଛି ତଳକୁ ଚାଲିଯାଉଛ ।
ସେତେବେଳେ ଆଉ କୌଣସି ଭୂଖଣ୍ଡ ତ ନଥାଏ, କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ଥାଏ । ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧୀ ଆଦି ତ ପରେ
ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ଜିନିଷ ଏଠାରେ ରହୁନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଯେଉଁ ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର
ଦେଖୁଛ ତାହା କୌଣସି ବୈକୁଣ୍ଠର ମନ୍ଦିର ନୁହେଁ । ଏହା ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତିଆରି ହୋଇଛି, ଯାହାକୁ
ମହମ୍ମଦ ଗଜନୀ ଲୁଣ୍ଠନ କରିଥିଲା । ବାକି ସତ୍ୟଯୁଗର ଦେବତାମାନଙ୍କର ମହଲ ଆଦି ସବୁକିଛି
ଭୂମିକମ୍ପରେ ମାଟି ତଳକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ପୁରା ମହଲଟା ତଳକୁ ଚାଲି ଯାଇଛି ଯାହାକି
ପୁଣି ଉପରକୁ ଉଠି ଆସିବ । ନା, ତାହା ତ ମାଟି ଭିତରେ ହିଁ ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଯାଉଛି । ପୁଣି ସେହି
ସମୟରେ ଖୋଳିଲେ କିଛି ନା କିଛି ମିଳିଯାଏ । ଏବେ ତ କିଛି ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣରେ
ଏପରି କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ସଦଗତି ଦାତା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି
ନିଶ୍ଚୟ ତ ହେବା ଦରକାର । ନିଶ୍ଚୟରେ ହିଁ ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇଥାଏ । କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ କିପରି
ଆସିବେ ? ଆରେ, ଯେହେତୁ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛ ତେବେ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିଥିବେ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି
ମୁଁ ବେହଦର ଦିନ ଏବଂ ବେହଦର ରାତିର ସଙ୍ଗମ ସମୟରେ ଆସୁଛି । ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୁଁ
କେତେବେଳେ ଆସୁଛି ? ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୁଁ କେତେବେଳେ ଆସୁଛି ? କେବଳ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ବାବା ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଏହି
ଚିତ୍ର ସବୁ ତିଆରି କରାଇଛନ୍ତି । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର କିଛିଟା ବର୍ଣ୍ଣନା ରହିଛି । ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏବଂ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଏଠାରେ ମିଶିଛେ, କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ମିଶିଥିଲେ ଏବଂ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ମିଶୁଥିବା । ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେବି । ତେଣୁ
ଏଥିରେ ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି
ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ସାରା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଚିତ୍ର ଯାହାକୁ କେହି ନିଶ୍ଚିତ ତିଆରି କରାଇଛନ୍ତି
। ବାବା ମଧ୍ୟ ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପ୍ରତ୍ୟେକ
କଥାରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରବିାର ଆଧାର ହେଉଛି ନିଶ୍ଚୟ ସେଥିପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ
ପଡିବ । ସଦଗତି ଦାତା ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେବେ ବି ସଂଶୟ ଆଣିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବୁଦ୍ଧିକୁ ପବିତ୍ର ବା ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ଅଶରୀରୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ବାହାରର
ବ୍ୟର୍ଥ କଥା ଶୁଣିବାର ନାହିଁ କି ଶୁଣାଇବାର ନାହଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ଶକ୍ତି
ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ଅଲୌକିକତାର ଅନୁଭବ କରାଇ ଜ୍ୱାଳା ରୂପ ହୁଅ ।
ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ବାବା ଯିଏକି ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କର ହିଁ ଆକର୍ଷଣରେ ଆକର୍ଷିତ ହେଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କର
ହିଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଚାଲିଛି, ପିଲାମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଏବେ ଗୁପ୍ତ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ
ତୁମେମାନେ ନିଜର ଶକ୍ତିସ୍ୱରୂପରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତୁମର ସମ୍ପର୍କରେ ଆସୁଥିବା
ଆତ୍ମାମାନେ ତୁମ ଦ୍ୱାରା ଅଲୌକିକତାର ଅନୁଭବ କରିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଲ ଭଲ କହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଭଲ ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରେରଣା ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେତେବେଳେ ସଂଗଠିତ ରୂପରେ ତୁମେମାନେ ଜ୍ୱାଳା ସ୍ୱରୂପ,
ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍ ହୋଇଯିବ । ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ସ୍ଥିତି ଯେତେବେଳେ ଦୁନିଆରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେବ
ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ତୁମ ଚାରିପଟେ ପତଙ୍ଗମାନଙ୍ଗ ଭଳି ଘୂରିବାକୁ ଲାଗିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକୁ ଯୋଗ ଅଗ୍ନିରେ ଉତପ୍ତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର
ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।