11.11.18
Avyakt Bapdada Odia Murli
26.02.84 Om Shanti Madhuban
“ବାପଦାଦାଙ୍କର ଅଦ୍ଭୂତ
ଚିତ୍ରଶାଳା”
ଆଜି ବାପଦାଦା ନିଜର
ଚିତ୍ରଶାଳାକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଚିତ୍ର ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବାର ଗୃହକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବାପଦାଦାଙ୍କ
ନିକଟରେ କେଉଁ ପ୍ରକାରର ଚିତ୍ରଶାଳା ଅଛି, ତାହା ଜାଣିଛ ? ଆଜି ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ବାପଦାଦା
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ଚରିତ୍ରର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଆଦି ସମୟରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚରିତ୍ରର ଚିତ୍ର କିପରି ଅଛି, ତାହା ଦେଖୁଥିଲେ । ତେବେ ବିଚାର କର ସେହି ଚିତ୍ରଶାଳା
କେତେ ବିଶାଳ ହୋଇଥିବ! ସେହି ଚିତ୍ରରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ବିଶେଷ କରି ତିନିଟି କଥାକୁ ଦେଖିଥିଲେ
। ଗୋଟିଏ ହେଲା— ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ, ଦ୍ୱିତୀୟଟି— ସତ୍ୟତା ରୂପୀ ରାଜକୀୟତା ଏବଂ ତୃତୀୟଟି
ହେଲା— ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସମୀପତା ଅର୍ଥାତ୍ ନିକଟତା— ଏହି ତିନିଟି କଥାକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିତ୍ରରେ ଦେଖୁଥିଲେ
।
ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଆଧାରରେ ଆକାରୀ ରୂପରେ ଚିତ୍ରର ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଚମକୁଥିବା ଲାଇଟ୍
ଦେଖାଯାଉ ଥିଲା । ସତ୍ୟତାର ରାଜକୀୟତା ଦ୍ୱାରା ଚେହେରାରେ ହର୍ଷିତମୁଖତା ଏବଂ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ଚମକୁଥିବା
ଏବଂ ସମ୍ବନ୍ଧର ସମୀପତା ଆଧାରରେ ମସ୍ତକର ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟରେ ଚମକୁଥିବା ତାରକାର କିରଣ କାହାର ଅଧିକ
ପରିମାଣରେ ଚାରିଆଡେ ବ୍ୟାପୀ ରହିଥିଲା ତ କାହାର କମ ଚମକୁଥିଲା । ତେବେ ସମୀପବର୍ତ୍ତୀ ଆତ୍ମାମାନେ
ବାବାଙ୍କ ସମାନ ବେହଦରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ବ୍ୟାପୀ ରହିଥିବା କିରଣର ଅଧିକାରୀ ଥିଲେ ।
ଲାଇଟ୍ ଏବଂ ମାଇଟ୍ ଦୁଇଟିଯାକରେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଦେଖାଯାଉଥିଲେ । ଏହିଭଳି ତିନିଟିଯାକ ବିଶେଷତାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚରିତ୍ରର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ତା ସହିତ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତିନିଟିଯାକ କଥାରେ ସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତିରେ ରହିଛନ୍ତି ବା କେବେ
କିପରି, କେବେ କିପରି ଅବସ୍ଥାରେ ରହିଛନ୍ତି, ତା’ର ଫଳାଫଳ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚିତ୍ର ଭିତରେ ଦେଖିଥିଲେ
। ଯେପରି ସ୍ଥୂଳ ଶରୀରକୁ ନାଡି ଦ୍ୱାରା ଯାଞ୍ଚ କରିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଠିକ୍ ଗତିରେ ଚାଲୁଛି ନା ତଳ ଉପର
ହେଉଛି, ତୀବ୍ରଗତି ଅଛି କି ଧୀର ଗତି ଅଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟର ଅବସ୍ଥା ଜଣାପଡିଯାଏ,
ସେହିଭଳି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିତ୍ର ମଝିରେ ହୃଦୟ ମାଧ୍ୟମରେ ଆଲୋକ ତଳୁ ଉପର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଉଥିଲା ।
ସେଥିରେ ଗତି ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡୁ ଥିଲା ଯେ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାର ଗତିରେ ଲାଇଟ୍ ତଳୁ ଉପରକୁ ଯାଉଛି କି ସମୟ
ଅନୁସାରେ ଗତିରେ ଅନ୍ତର ଆସୁଛି । ତା’ ସହିତ ମଝିରେ ମଝିରେ ଆଲୋକର ରଙ୍ଗ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛି ନା
ଏକାଭଳି ରହିଛି । ତୃତୀୟରେ, ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଆଲୋକର ଗତି କେଉଁଠି-କେଉଁଠି ଅଟକି ଯାଉଛି ନା ଅନବରତ
ଚାଲିଛି । ଏହି ବିଧି ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚରିତ୍ରର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ତେବେ ତୁମେମାନେ
ମଧ୍ୟ ନିଜର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖିପାରିବ ନା ।
ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ, ରାଜକୀୟତା ଏବଂ ସମୀପତା, ଏହି ତିନିଟିଯାକ ବିଶେଷତା ଆଧାରରେ ଯାଞ୍ଚ କର ଯେ ମୋର
ଚିତ୍ର କିପରି ହୋଇଥିବ । ମୋର ଆଲୋକର ଗତି କିପରି ଥିବ । କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ତ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ତିନିଟିଯାକ ବିଶେଷତା ଏବଂ ତିନି ପ୍ରକାରର ଆଲୋକର ଗତି, ଆଦିଠାରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଦା
ସର୍ବଦା କାୟମ ରହିଛି— ଏହିଭଳି ଚିତ୍ର ଅଧିକାଂଶଙ୍କର ନଥିଲା କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ପିଲାଙ୍କର
ଥିଲା । ତିନି ପ୍ରକାରର ଆଲୋକର ଗତି ଏବଂ ତିନିଟି ବିଶଷତା ମିଶି ଛଅଟି କଥା ହେଲା ନା । ତେବେ
ଛଅଟିଯାକ କଥାରୁ ଅଧିକାଂଶ ପିଲାଙ୍କର ୪-୫ଟି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏବଂ ଆଉ କିଛି ପିଲାଙ୍କର ତିନିଟି
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଥିଲା, ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ଆଲୋକର ଆକାର କାହାର କାହାର କେବଳ ମୁକୁଟ
ଆକାରର ମୁଖମଣ୍ଡଳର ଚାରିପାଖରେ ଥିଲା, ଆଉ କାହାର ଅଧା ଶରୀର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଥିଲା, ଆଉ କାହାର ସାରା
ଶରୀରର ଚାରିପାଖରେ ଦେଖାଯାଉଥିଲା । ଯେପରି ଫଟୋ ଉଠାଉଛ ନା! ଯେଉଁମାନେ ମନ-ବଚନ-କର୍ମ ତିନୋଟିରେ
ଆଦି ସମୟରୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ର ରହିଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମନ ଦ୍ୱାରା ନିଜ ପ୍ରତି ବା କାହା
ପ୍ରତି ବି ବ୍ୟର୍ଥ ରୂପୀ ଅପବିତ୍ର ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ କରିନାହାଁନ୍ତି । କୌଣସି ବି ଦୁର୍ବଳତା ବା
ଅବଗୁଣ ରୂପୀ ଅପବିତ୍ରତାର ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିନଥିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ସଂକଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମରୁ
ବୈଷ୍ଣବ କାରଣ ସଂକଳ୍ପ ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧିର ଭୋଜନ । ଜନ୍ମରୁ ବୈଷ୍ଣବ ଅର୍ଥାତ୍ ଯେଉଁମାନେ ଅଶୁଦ୍ଧି
ବା ଅବଗୁଣକୁ, ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା, ମନ ଦ୍ୱାରା ଗ୍ରହଣ କରିନଥିବେ, ସେହିମାନଙ୍କୁ
ହିଁ ସଚ୍ଚା ବୈଷ୍ଣବ ବା ବାଳ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଚିତ୍ରରେ ଏହିଭଳି
ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ରେଖାଗୁଡିକୁ ଆଲୋକର ଆକାର ଦ୍ୱାରା ଦେଖିଥିଲେ । ଯେଉଁମାନେ
ମନ-ବଚନ-କର୍ମ ତିନିଟି ଯାକରେ ପବିତ୍ର ରହିଛନ୍ତି, (କର୍ମ ଭିତରେ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ସବୁ
ଆସିଯାଉଛି) ସେମାନଙ୍କର ମସ୍ତକରୁ ପାଦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲାଇଟ୍ ଆକାରରେ ଚମକୁଥିବା ଚିତ୍ର ଥିଲା ।
ବୁଝିଲ! ତେବେ ଜ୍ଞାନର ଆଇନା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖିପାରୁଛ ? ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖି ନିଅ ଯେ ମୋର
ଚିତ୍ର କିପରି ଅଛି, ଯାହାକୁ ବାପଦାଦା ଦେଖିଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା!
ଏଠାରେ ମିଶିବା ପାଇଁ ଆସିଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କର ତାଲିକା ତ ବହୁତ ଲମ୍ବା । ତେବେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବତନରେ
ନା କୌଣସି ନମ୍ବର ଅନୁସାରେ ମିଶିବାକୁ ପଡିବ ନା ସମୟର କୌଣସି ସୀମା ଥିବ । ସେଠାରେ ଯେତେବେଳେ
ଚାହିଁବ, ଯେତେ ସମୟ ଚାହିଁବ ଏବଂ ଯେତେ ମିଶିବାକୁ ଚାହିଁବ ମିଶିପାରିବ କାହିଁକି ନା ତାହା ଏହି
ହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସୀମିତ ଦୁନିଆଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଅଛି । ଏହି ସାକାର ଦୁନିଆରେ ଏହି ସବୁ ବନ୍ଧନ
ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ନିର୍ବନ୍ଧନ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶରୀରର ବନ୍ଧନକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଆଚ୍ଛା!
ଟୀଚରମାନେ ତ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ ନା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜର ପୂରା ଅଧିକାର ମିଳିଲା ନା । କାରଣ
ସେମାନେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ନା । ବାପଦାଦା ମଧ୍ୟ ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ବିଶେଷ ଭାବରେ ସମ୍ମାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଯାହାବି ହେଉ ସେବାର ସାଥୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏମିତି ତ ସମସ୍ତେ
ସାଥୀ ଅଟ ପୁଣି ବି ନିମିତ୍ତଙ୍କୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସେବାରେ ସଫଳତା ମିଳିପାରିବ
। ଏମିତି ତ ଅନେକ ପିଲା ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହର ସହିତ ଆଗକୁ ବଢି ଚାଲିଛନ୍ତି ପୁଣି ବି
ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ଏବଂ
ତାହାର ପ୍ରତିଦାନ ସ୍ୱରୂପ ବାବାଙ୍କର ହୃଦୟର ସ୍ନେହ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ବୁଝିଲ! ତେବେ ତୁମେ
ଟୀଚରମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦେଉ ନାହଁ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହୃଦୟର ସ୍ନେହର ପ୍ରତିଦାନ ନେଉଛ । ଆଚ୍ଛା
।
ଏହିଭଳି ସଦାସର୍ବଦା ଦିଲାରାମ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦିଲର ଅର୍ଥାତ୍ ହୃଦୟର ସ୍ନେହ ପାଇବାର ପାତ୍ର
ଅର୍ଥାତ୍ ସୁପାତ୍ର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ, ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ପବିତ୍ରତାର ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଏବଂ ସତ୍ୟତାର
ରାଜକୀୟତାରେ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ସମୀପ ଏବଂ ସମାନ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ୟାଦପ୍ୟାର ଏବଂ
ନମସ୍ତେ ।
ୟୁ.କେ. ଗ୍ରୃପ
ସହିତ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ:-
ସମସ୍ତେ ସବୁ ରହସ୍ୟକୁ ଜାଣିଥିବା ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ, ଯୋଗଯୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ଅଟ ନା! ଆରମ୍ଭ ସମୟରୁ
ବାପଦାଦାଙ୍କର ନାମକୁ ଚାରିଆଡେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ଆତ୍ମା ଅଟ । ବାପଦାଦା ଏହିଭଳି ଆଦି
ରତ୍ନମାନଙ୍କୁ, ସେବାର ସାଥୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ସର୍ବଦା ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ବାପଦାଦାଙ୍କର
ଡାହାଣହାତ ଅର୍ଥାତ୍ ରାଇଟ୍ ହ୍ୟାଣ୍ଡ ଗ୍ରୃପ ଯେଉଁଥିରେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ରତ୍ନମାନେ ଅଛନ୍ତି । କିଏ
କେଉଁ ପ୍ରକାରର, କିଏ କେଉଁ ପ୍ରକାରର କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ରତ୍ନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । କାହିଁକି ନା ନିଜେ
ଅନୁଭବୀ ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବୀ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମା । ବାପଦାଦା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସମସ୍ତେ କେତେ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ସହିତ ୟାଦ ଏବଂ ସେବାରେ ସଦା ସର୍ବଦା ବୁଡି ରହୁଥିବା
ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । କେବଳ ଯୋଗ ଏବଂ ସେବା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ
ଆମ ପାଇଁ କେବଳ ଜଣେ, ଆମେ ସେହି ଜଣଙ୍କର ଏବଂ ସର୍ବଦା ଏକାଭଳି ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାବାଲା, ଏହା ହିଁ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଅନ୍ତର ଶବ୍ଦ । ଏହା ହିଁ ବାସ୍ତବିକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନ । ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନଧାରୀ
ଆତ୍ମାମାନେ ସଦାସର୍ବଦା ବାପଦାଦାଙ୍କର ସମୀପରେ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧିର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ
ପ୍ରମାଣ ଦେଉଛନ୍ତି । ସବୁବେଳେ ବାଃ ମୋର ବାବା ଏବଂ ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ—ଏହି କଥା ମନରେ
ରହୁଛି ନା । ବାପଦାଦା ଏହିଭଳି ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ସଦାସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ
ହେଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପିଲାମାନେ । ବାପଦାଦା ଏହିଭଳି ପିଲାମାନଙ୍କର ଗୀତ
ଗାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଲଣ୍ଡନ ବିଦେଶ ସେବାର ମୂଳଦୁଆ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସେବାର ମୂଳଦୁଆ
ପଥର ଅର୍ଥାତ୍ ଭିତ୍ତି ପ୍ରସ୍ତର ଅଟ । ତୁମମାନଙ୍କର ମଜବୁତ ସ୍ଥିତିର ପ୍ରଭାବରେ ସେବାର ବୃଦ୍ଧି
ହୋଇଚାଲିଛି । ଯଦିଓ ବୃକ୍ଷର ବିସ୍ତାର ଭିତରେ ମୂଳଦୁଆ ଅର୍ଥାତ୍ ମୂଳ ଲୁଚିଯାଇଥାଏ କିନ୍ତୁ
ମୂଳଦୁଆ ତ ଅଟେ ନା । ବୃକ୍ଷର ବିସ୍ତାରକୁ ସୁନ୍ଦର ଦେଖି ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ସେହି ଆଡକୁ ଯାଇଥାଏ,
ତେଣୁ ମୂଳ ଗୁପ୍ତରେ ରହିଯାଏ । ସେହିଭଳି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଆଗରେ ରହିବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇଦେଲ, ପୁଣି ବି ଆଦି ରତ୍ନ ତ ଆଦି ରତ୍ନ ହିଁ ରହିବେ ନା ।
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁଯୋଗ ଦେଇ ଆଗକୁ ବଢାଇବାରେ ତୁମକୁ ଖୁସି ମିଳୁଛି ନା । ଏମିତି ତ ଭାବୁନାହଁ ଯେ
ଏହି ଡବଲ ବିଦେଶୀମାନେ ଆସିଯିବାରୁ ଆମେ ଲୁଚିଗଲୁ! ପୁଣି ବି ନିମିତ୍ତ ତ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଅଟ ନା ।
ସେମାନଙ୍କୁ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଦେବାରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ନିମିତ୍ତ ଅଟ । ଯିଏ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଆଗରେ
ରଖିଥାଏ ସିଏ ନିଜେ ଆଗରେ ହିଁ ରହିଥାଏ । ଯେପରି ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସଦା ସର୍ବଦା କୁହାଯାଏ ଆଗରେ
ଚାଲ ବଡମାନେ ସବୁବେଳେ ପଛରେ ଥାଆନ୍ତି । ଛୋଟମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ରଖିବା ହିଁ ବଡମାନଙ୍କର ଆଗରେ ରହିବା
। ତା’ର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳ ମଧ୍ୟ ସବୁବେଳେ ମିଳିଥାଏ । ଯଦି ତୁମେମାନେ ସହଯୋଗୀ ହୋଇନଥାନ୍ତ ତେବେ
ଲଣ୍ଡନରେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଗୁଡିଏ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିପାରି ନଥା’ନ୍ତା । ତେଣୁ କିଏ କେଉଁଠି, କିଏ କେଉଁଠି
ନିମିତ୍ତ ହୋଇଗଲେ । ଆଚ୍ଛା!
ମାଲେସିଆ ଏବଂ
ସିଙ୍ଗାପୁର ଗ୍ରୃପ ସହିତ:-
ସମସ୍ତେ ନିଜକୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହୀ ଆତ୍ମା ଅନୁଭବ କରୁଛ! ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି
ନୁହେଁ, ଏହିଭଳି ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହୁଛ ? ଏହି ସ୍ଥିତିକୁ ହିଁ ଏକରସ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଚଳ ସ୍ଥିତି
କୁହାଯାଏ କାହିଁକି ନା ଯେଉଁଠି କେବଳ ଜଣେ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବେ ସେଠାରେ ସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ଅଚଳ
ରହିବ । ଯେଉଁଠି ଅନେକ ରହିବେ ସେଠାରେ ସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ହଲଚଲ ହେବ । ବାବା ତ ସହଜ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇ
ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ଜଣଙ୍କ ଭିତରେ ହିଁ ସବୁକିଛି ଦେଖ । ଏବେ ତ ଅନେକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରୁ, ଅନେକ ଆଡେ
ଘୂରିବାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ପରିବାର, ଜଣଙ୍କର ହିଁ ସନ୍ତାନ, ଏହିଭଳି ଏକରସ
ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଆଗକୁ ବଢାଇ ପାରିବ ।
ସିଙ୍ଗାପୁର ଏବଂ ହଙ୍ଗକଙ୍ଗ୍ ଏବେ ଚାଇନାରେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିବାର ସଂକଳ୍ପ କରିବା ଦରକାର । ପୂରା
ଚାଇନା ଭିତରେ ଏବେ କୌଣସି ସେଣ୍ଟର ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପର୍କରେ ଆଣିବା ସହିତ ଅନୁଭବ
କରାଅ । ସାହସ ରଖି ସଂକଳ୍ପ କର ତେବେ ସଫଳ ହୋଇଯିବ । ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭୁପ୍ରେମ, ଶାନ୍ତି,
ଶକ୍ତିର ଅନୁଭବ କରାଅ ତେବେ ଆତ୍ମାମାନେ ଆପେ ଆପେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗୀ
କର ଦେବତା କର ନାହିଁ ତେବେ ରାଜଯୋଗୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଦେବତା ଆପେ ଆପେ ହୋଇଯିବେ । ଆଚ୍ଛା
ପୋଲାଣ୍ଡ ଗ୍ରୃପ
ସହିତ:-
ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ସବୁ ପିଲା ନିଜର ମିଠା ଘରେ ଅର୍ଥାତ୍ ମଧୁବନରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛନ୍ତି
। ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ନା, ଯେ ଆମେ ଏହିଭଳି ମହାନ ତୀର୍ଥ ଭୂମିରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛୁ ।
ତେବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନ ତ ଅଭ୍ୟାସ କରୁ କରୁ ହୋଇଯିବ କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ
ପାଇଯାଇଛୁ ଯାହାକି ଏହି ସ୍ଥାନରେ ନିଜର ପ୍ରକୃତ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ନେହ ଭରା ପରିବାରରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛୁ ।
ଏତେ ଗୁଡିଏ ଧନ ଖର୍ଚ୍ଚ କରି, ଏତେ ମେହନତ କରି ଆସିଛ କିନ୍ତୁ ଏବେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ଆମର ଧନ,
ପରିଶ୍ରମ ସାର୍ଥକ ହୋଇଛି । ଏମିତି ତ ଭାବୁନାହଁ ଯେ ଜଣାନାହିଁ କେଉଁଠି ଆସି ପହଞ୍ଚି ଗଲୁ! ତେଣୁ
ପରିବାରର ଏବଂ ବାବାଙ୍କର କେତେ ପ୍ରିୟ ଅଟ! ବାପଦାଦା ସଦା ସର୍ବଦା ପିଲାମାନଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ
ଦେଖୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ ନିଜର ବିଶେଷତାକୁ ଜାଣିଛ ? ଏହି ବିଶେଷତା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି ଯାହାକି
ନିଜର ଲଗନ ଆଧାରରେ ଏତେ ଦୂରରୁ ଆସି ଏଠାରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଇଛ । ଏବେ ସଦାସର୍ବଦା ନିଜର ଈଶ୍ୱରୀୟ
ପରିବାରକୁ ଏବଂ ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ରାଜଯୋଗର ବିଧିକୁ ସାଥୀରେ ରଖିଥାଅ । ଏବେ ସେଠାକୁ ଯାଇ ନିଜର
ରାଜଯୋଗ କେନ୍ଦ୍ରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଆଗକୁ ବଢାଅ କାରଣ ଦୁନିଆରେ ଏହିଭଳି ଅନେକ ଆତ୍ମା ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ କି ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି, ପ୍ରକୃତ ପ୍ରେମ ଏବଂ ପ୍ରକୃତ ସୁଖର ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଅଛନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ତ ଦେଖାଇବ ନା । ଏମିତି ବି କୌଣସି ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମାକୁ ଯଦି କେହି ଯଥା
ସମୟରେ ପାଣି ମୁନ୍ଦିଏ ପିଆଇଥାଏ, ତେବେ ସାରା ଜୀବନ ସିଏ ତା’ର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ
ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣ କର, ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା ହୋଇଯିବ, ତୁମମାନଙ୍କର ଖୁସିକୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଖୁସିର ଅନୁଭବ କରିବେ । ତେବେ
ତୁମେମାନେ ଏହି ମହାନ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନରେ ପହଞ୍ଚିଯାଇଛ ଯେଉଁଠି ସବୁ ତୀର୍ଥ ଏହି ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ
ସମାହିତ ଅଟେ । ତେଣୁ ଏହି ମହାନ ତୀର୍ଥରେ ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ କର ଏବଂ ଯାହା କିଛି ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତା ଅଛି
ସେଗୁଡିକୁ ଦାନ କରିଦିଅ । କାରଣ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନରେ କିଛି ନା କିଛି ଛାଡିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତେବେ
ତୁମେମାନେ କ’ଣ ଛାଡିବ ? ଯେଉଁ କଥାରେ ତୁମେ ଦୁଃଖୀ ହେଉଛ ତା’କୁ ହିଁ ଛାଡି ଦେଇଯାଅ । ବାସ୍,
ତେବେ ଯାଇ ତୁମର ମହାନ ତୀର୍ଥ ସାର୍ଥକ ହେବ । ତେଣୁ ଏଠାରେ ଏହି ଦାନ କର ଯାହାଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ କାରଣ ଖରାପକୁ ଛାଡିବା ଅର୍ଥ ଭଲକୁ ଧାରଣ କରିବା । ଯେତେବେଳେ ଅବଗୁଣକୁ
ଛାଡିବ ଏବଂ ଭଲ ଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରିବ ତେବେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ । ଏହା ହିଁ ହେବ ଏହି ମହାନ
ତୀର୍ଥର ସଫଳତା । ତେବେ ମହାନ ତୀର୍ଥସ୍ଥାନକୁ ଆସିଛ, ଏହା ତ ବହୁତ ଭଲ କଥା— କିନ୍ତୁ ଏଠାକୁ ଆସିବା
ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ତାଲିକାରେ ନିଜକୁ ସାମିଲ୍ କରିବା, ଏତିକି ଶକ୍ତି ଏହି ମହାନ
ତୀର୍ଥରେ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଆଗକୁ କ’ଣ କରିବ ? ଗୋଟିଏ ହେଲା ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବା ଆଉ ଗୋଟିଏ ହେଲା
ସୌଭାଗ୍ୟବାନ ହେବା ଏବଂ ତାହା ଆଗକୁ ହେଲା ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବା । ତେବେ ଯେତେ ଯେତେ ସବୁ
ସଙ୍ଗ କରୁଥିବ, ଗୁଣର ଧାରଣା କରୁଥିବ, ସେତେସେତେ ପଦମାପଦମ ଭାଗ୍ୟବାନ ହୋଇଚାଲିଥିବ । ଆଚ୍ଛା
ଡବଲବିଦେଶୀ
ଟୀଚରମାନଙ୍କ ସହିତ:-
କେବେ ବି ଏହିଭଳି
ସଂକଳ୍ପ ଟୀରଚମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମର ଆତ୍ମା ଏଠାକୁ ଆସିଛୁ ।
ଏସବୁ ନୂଆମାନଙ୍କର କଥା । ତୁମେମାନେ ତ ପୁରୁଣା ହୋଇଗଲଣି ସେଥିପାଇଁ ତ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ । ଅମୁକ
ଧର୍ମରେ ଥିଲୁ, ଏବେ ଏହି ଧର୍ମକୁ ଆସିଛୁ । ଆମେ ଅଲଗା, ଏମାନେ ଅଲଗା, ଏହିଭଳି ସଂକଳ୍ପ ସ୍ୱପ୍ନରେ
ମଧ୍ୟ ନ ଆସୁ । ଭାରତ ଅଲଗା, ବିଦେଶ ଅଲଗା, ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ଭାବିବାର ନାହିଁ । ଏହି ସଂକଳ୍ପ ଏକମତକୁ
ଦୁଇମତ କରିଦେବ, କାରଣ ଆମେ ତୁମେ ଆସିଗଲା ନା । ଯେଉଁଠି ଆମେ— ତୁମେ ଆସିଗଲା ସେଠାରେ କ’ଣ ହେବ ?
ମତ-ମତାନ୍ତର ହେବ ନା ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ପରିବାର । ଡବଲ ବିଦେଶୀ ଶବ୍ଦ ତ ବାପଦାଦା
ପରିଚୟ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ବାକି ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ତୁମେମାନେ ଅଲଗା । ଏମିତି କେବେ ଭାବିବାର ନାହିଁ
ଯେ ଆମେ ଡବଲ ବିଦେଶୀ ତେଣୁ ଭାରତବାସୀଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା । ନାଁ, ଯେବେଠାରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜନ୍ମ ହୋଇଗଲା
ସେବେଠାରୁ କ’ଣ ହୋଇଗଲ ? ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର, ସେଥିରେ ଦେଶୀ-ବିଦେଶୀ କିଛି ନାହିଁ
। ଆମେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଧର୍ମର, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନଧାରୀ ଏବଂ ଜଣେ ପିତାଙ୍କର ସେବାରେ
ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛୁ । କେବେବି ଏହି ଭାଷା ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କରିବାର ନାହିଁ ଯେ ଆମର ବିଚାର ଏହିଭଳି,
ତୁମେ ଭାରତ ବାଲାଙ୍କର ବିଚାର ଏହିଭଳି, ଏଭଳି ଭାଷା କହିବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ । ତେଣୁ ଭୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି
ଶବ୍ଦ ଉଚାରଣ କରିବାର ନାହିଁ । ତେବେ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ବିଚାର ତ ଭାରତବାଲାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ,
ସେକଥା ଅଲଗା । ବାକି ଭାରତ ଏବଂ ବିଦେଶ ଅଲଗା, ଏହିଭଳି ଭେଦଭାବ କେବେ ବି କରିବ ନାହିଁ । ଆମେ
ବିଦେଶୀମାନଙ୍କର ଏହିଭଳି ସବୁ ଚାଲେ, ଏକଥା ନୁହେଁ । ଆମର ସ୍ୱଭାବ ଏପରି, ସଂସ୍କାର ଏପରି, ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ଏମିତି କେବେ ବି ଭାବିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଜଣେ ଏବଂ ସେହି ଜଣଙ୍କର ହିଁ
ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ନିମିତ୍ତ ଟୀଚରମାନେ ଯେପରି ଭାଷା କହିବ ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି କହିବେ
ସେଥିପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦକୁ ବହୁତ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଭାବରେ କହିବାର ଅଛି । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ଏବଂ
ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଉଭୟ ଏକାସାଥୀରେ ଚାଲିଥିବ । କେହି କେହି ଯୋଗରେ ବହୁତ ଆଗକୁ ଯିବାର ଇଚ୍ଛା
ରଖିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ କର୍ମରେ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ନୁହଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଉଭୟର ସନ୍ତୁଳନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ଆତ୍ମାର ଲକ୍ଷଣ ହେଲା ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ କର୍ମ । ଆଚ୍ଛା!
ସେବାଧାରୀମାନଙ୍କ ସହିତ:-
ଯଜ୍ଞ ସେବା କରିବାର ଭାଗ୍ୟ ମିଳିବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ଭାଗ୍ୟର କଥା । ଚାହେଁ ଭାଷଣ ନକର, କୋର୍ସ
ମଧ୍ୟ ନ କରାଅ କିନ୍ତୁ ସେବା କରିବାର ନମ୍ବର ତ ମିଳିବ ନା । ଏହା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ପାସ୍ ହୋଇଯିବ
କାରଣ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିଷୟର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ମାର୍କ (ନମ୍ବର) ରହିଛି । ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ଭାଷଣ
କରିପାରୁ ନାହିଁ ତେଣୁ ପଛରେ ଅଛି । ସେବାଧାରୀ ସଦାସର୍ବଦା ବର୍ତ୍ତମାନ ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତ ଫଳର
ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । କାରଣ ତୁରନ୍ତ ଖୁସି ମିଳିଥାଏ ନା! ମାତାମାନଙ୍କୁ ମନେ ମନେ ନାଚିବା ଜଣାଅଛି
ତେଣୁ ଆଉ କିଛି ବି ନକର, କେବଳ ମନେ ମନେ ଖୁସିରେ ନାଚୁଥାଅ ତାହାହେଲେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସେବା ହୋଇଯିବ
।
ବରଦାନ:-
ସମାନତାର ଭାବନା
ରହୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପରେ ବିଶେଷତାର ଅନୁଭବ କରାଉଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଏଠାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନ ଭିତରେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବିଶେଷତା ରହିଛି କିନ୍ତୁ ବିଶେଷ ଆମମାନଙ୍କର କର୍ମ ସାଧାରଣ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କଠାରୁ ଭିନ୍ନ ହୋଇଥାଏ । ଯଦିଓ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ସମାନତାର ଭାବନା ରଖିବା ଉଚିତ୍
କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁ ଯେ ଏମାନେ କୌଣସି ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା
ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶେଷ କର୍ମ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା, କେବଳ କହିବାବାଲା ନୁହେଁ । ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ, ଯେ ଏମାନେ ସ୍ନେହର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି, ପ୍ରତିପାଦରେ, ପ୍ରତି ନଜରରେ
ସ୍ନେହର ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ-- ଏହାକୁ ହିଁ ବିଶେଷତା କୁହାଯାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସୃଷ୍ଟିର
ମହାବିନାଶ ପୂର୍ବରୁ ନିଜର ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତା ଗୁଡିକର ମହାବିନାଶ କର ।