15.11.2018 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ନିଜର ବୁଦ୍ଧି
ବା ବିଚାରକୁ ଏତେ ଶୁଦ୍ଧ ଏବଂ ସ୍ୱଚ୍ଛ କରିଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଶ୍ରୀମତକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଧାରଣ କରି
ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବିଖ୍ୟାତ କରିପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର
କେଉଁ ପ୍ରକାରର ସ୍ଥିତି ହିଁ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ
ପିଲାମାନଙ୍କର ନିରନ୍ତର ହର୍ଷିତମୁଖ, ଅଚଳ-ଅଟଳ, ସ୍ଥିର ଏବଂ ନିଶ୍ଚିତ ଅବସ୍ଥା ହେବ ସେତେବେଳେ
ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିପାରିବେ । ଏହିଭଳି ସ୍ଥିର ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଥିବା ବୁଦ୍ଧିମାନ ପିଲାମାନେ
ହିଁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଇପାରିବେ ।
ଗୀତ:-
ମରନା ତେରୀ ଗଲି
ମେଁ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଏହି
ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । କହି ଆସୁଛ ଯେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ପାଇଁ ତୁମ ଦ୍ୱାରକୁ ଆସିଛୁ । କାହାର
ଦ୍ୱାରକୁ ? ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା କୁହାଯିବ ଯେ ଯଦି ଗୀତାର ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତେବେ ଏହିଭଳି କଥା
ତ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନା କୃଷ୍ଣ ଏଠାକୁ ଆସିପାରିବେ । ସିଏ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗର
ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି । ଗୀତା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶୁଣାଇନଥିଲେ, ଗୀତା ତ’ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶୁଣାଇଥିଲେ
। ସବୁକିଛି ଗୋଟିଏ କଥା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଭକ୍ତିରେ ତୁମେ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରି ଆସିଛ ତାହା
ତ’ ଏଠାରେ ଦରକାର ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା । କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ପ୍ରମାଣିତ
କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । କେତେ ଜ୍ଞାନ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି ।
ପ୍ରାଚୀନ ଜ୍ଞାନ, ଯାହାକି ଭଗବାନ ଦେଇଥିଲେ ଏହା ସେହି ଜ୍ଞାନ ଅଟେ, ସବୁ କଥା ଗୀତା ଉପରେ ନିର୍ଭର
କରୁଛି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବାପାଇଁ ସହଜ ରାଜଯୋଗ
ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ଯାହାକି ଏବେ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ’ ଭାବୁଛନ୍ତି
କୃଷ୍ଣ ପୁଣି କେବେ ଆସି ଗୀତା ଶୁଣାଇବେ । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଚିତ୍ରକୁ ଆଧାର
କରି ତୁମକୁ ଭଲ ଭାବରେ ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଗୀତା ପାରଲୌକିକ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଜ୍ଞାନର
ସାଗର ହିଁ ଶୁଣାଇଥିଲେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା ଏବଂ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା ।
କୃଷ୍ଣ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ସେହି ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ପାଇଥିଲେ
। ପାଠ ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କର ନାମ ରୂପ ଅଲଗା ଥିଲା ପୁଣି ରାଜ୍ୟ ପାଇବା ସମୟରେ ଅଲଗା ହେଲା— ଏହି
କଥା ପ୍ରମାଣିତ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେବେ ହେଲେ ପତିତପାବନ କୁହାଯାଇ
ପାରିବ ନାହିଁ । ପତିତ ପାବନ ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁନର୍ବାର
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମା ପତିତ-ପାବନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରାଜଯୋଗ ଶିଖି ଭବିଷ୍ୟତ ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆର ରାଜକୁମାର ହେଉଛନ୍ତି । ଏହି କଥା ପ୍ରମାଣିତ କରି ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ଉପାୟ
ଦରକାର । ଏହି କଥା ବିଦେଶୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରମାଣିତ କରି ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଗୀତା ତ’ ନମ୍ବରୱାନ୍
ଶାସ୍ତ୍ର । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶ୍ରୀମତ ଭଗବତ ଗୀତା ମାତା ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି ।
ତେବେ ଏହି ମାତାଙ୍କୁ କିଏ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲେ ? ବାପା ହିଁ ମାତାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି
ଗୀତା କିଏ ଶୁଣାଇଥିଲେ ? ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ବାଇବେଲକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଥିଲେ ।
ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଯେଉଁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥିଲେ ତାକୁ ବାଇବେଲରେ ଲିପିବଦ୍ଧ କରି ପଢ଼ୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି
ଗୀତାର ଶିକ୍ଷା କିଏ ଦେଇଥିଲେ ? ଯାହାକୁ ପୁଣି ପରେ ପୁସ୍ତକ ରଚନା କରି ପଢ଼ୁଛନ୍ତି ? ଏକଥା କେହି
ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର ବିଷୟରେ ତ’ ଜାଣିଛ । କିନ୍ତୁ ଏହି ସହଜ ରାଜଯୋଗର
ଶିକ୍ଷା କିଏ ଦେଇଥିଲେ, ଏହାକୁ ପ୍ରମାଣିତ କରିବାକୁ ହେବ । ଦୁନିଆ ତ’ ଦିନକୁ ଦିନ ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଚାଲିଛି । ତେବେ ଏସବୁ କଥା ସ୍ୱଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ରହିପାରିବ । ଯେଉଁମାନେ ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ
କରୁନାହାଁନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ଧାରଣା ହେବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତ କହିବ ଯଦି ତୁମେ ବିଲକୁଲ୍
ବୁଝାଇପାରୁନାହଁ ତେବେ ନିଜକୁ କେବେ ଜ୍ଞାନୀ ବୋଲି ଭାବନାହିଁ । ପ୍ରଥମ ମୁଖ୍ୟ କଥା ପ୍ରମାଣ
କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଗୀତାର ଭଗବାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ପତିତ ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ’
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଥବା ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ୱ ବା ସାଗର ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବିନା ଅର୍ଥରେ ଯାହା ମନକୁ
ଆସିଲା ତାହା କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଗୀତାର ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଭୁଲ୍ ଏହି
ଗୀତାରୁ ହିଁ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ଏହି କଥା ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଗୀତାକୁ ଆଧାର କରିବାକୁ ହେବ । ବନାରସବାସୀ
ଗୁପ୍ତାଜୀଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ ଯେ ବନାରସରେ ଏହି କଥା ପ୍ରମାଣ କରି କୁହ ଯେ ଗୀତାର ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ
ନୁହଁନ୍ତି । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବହୁତ ସମ୍ମିଳନୀ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି, ସବୁ ଧାର୍ମିକ ମନୁଷ୍ୟମାନେ
କହୁଛନ୍ତି ଯେ କ’ଣ ଉପାୟ କଲେ ଶାନ୍ତି ହୋଇଯିବ ? କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରିବା ତ’ ପତିତ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ହାତର କଥା ନୁହେଁ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେ ପତିତ ପାବନ ଆସ । ତେବେ ପତିତମାନେ
ଶାନ୍ତି କିପରି ସ୍ଥାପନ କରିପାରିବେ, ଯେବେ କି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପତିତ ପାବନ
ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଭାରତ ପବିତ୍ର ଥିଲା, ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ତେବେ ଏହି ପତିତ ପାବନ
କିଏ ? ଏହା କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ରଘୁପତି ରାଘବ... ତେବେ ସେହି ରାମ ତ’
ପତିତ-ପାବନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । କେବଳ ମିଛରେ ଡାକୁଛନ୍ତି । କିଛି ହେଲେ ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି ।
ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା କିଏ ଯାଇ କହିବ ? ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ସନ୍ତାନ ଦରକାର ।
ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଯୁକ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ । ବଡ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରାଯାଇଛି,
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରମାଣ କରିପାରିବ ଯେ ଗୀତା ଭଗବାନ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ’ କହୁଛନ୍ତି କିଏ
ବି ହୁଅନ୍ତୁ, ସମସ୍ତେ ତ’ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଟ । ମୁଁ ଆସି
ପବିତ୍ର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲି, ମୋ ପରିବର୍ତ୍ତେ ପୁଣି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ମୁଁ ପତିତକୁ ପବିତ୍ର କରାଇ ପ୍ରଥମ ରାଜକୁମାର କରୁଛି, ଭଗବାନୁବାଚ- ମୁଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମାକୁ
ପୋଷ୍ୟ କରି ତାଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମା ନାମରେ ଅଭିହିତ କରାଇ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି । ସିଏ ପୁଣି
ଏହି ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ସତ୍ୟଯୁଗର ପ୍ରଥମ ରାଜକୁମାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଉ କାହା
ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ ।
ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥାକୁ ସିଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେବ କି ଶ୍ରୀମତ ଭଗବତ ଗୀତା ହେଲା ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ରର
ମାତାପିତା । ଏହାର ରଚୟିତା କିଏ ? ଯେପରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାଇବେଲ୍ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା, ତାହା
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଧର୍ମର ଶାସ୍ତ୍ର ଅଟେ । ଆଚ୍ଛା ତେବେ ବାଇବେଲର ପିତା କିଏ ? ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ।
କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ମାତା ପିତା ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ତ’ ମାତା ସହ କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ
ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ’ ମାତାପିତା ଅଛନ୍ତି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଧର୍ମ ସହିତ
ଇର୍ଷା କରିଛନ୍ତି, ଏମିତି ତ’ ସେମାନେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ ମାନ୍ୟତା ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ଯେପରି ବୁଦ୍ଧଦେବ
ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି ତେଣୁ ବୌଦ୍ଧିମାନଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଛି । ତେବେ ଏହି ଗୀତା କିଏ
ଶୁଣାଇଥିଲେ ? ଏହା ଦ୍ୱାରା କେଉଁ ଧର୍ମସ୍ଥାପନ ହୋଇଥିଲା? ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏକଥା
କେବେହେଲେ କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ ପତିତ ପାବନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲେ । ତେଣୁ
ବର୍ତ୍ତମାନ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଚିତ୍ରକୁ ଏଭଳି ତିଆରି କରାଯାଇଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବୁଝିଯିବେ ଯେ
ବାସ୍ତବରେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲେ । ରାଧା କୃଷ୍ଣ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ ।
ସେମାନେ ନିଜକୁ ତ’ ଜ୍ଞାନ ଦେଇନଥିବେ ନା । ଜ୍ଞାନଦାତା ତ’ ଅନ୍ୟ କେହି ହୋଇଥିବେ । କେହି ତ’
ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ କରାଇଥିବେ । ତେବେ ଏହି ରାଜତ୍ତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଇବାର ଜ୍ଞାନ
କିଏ ଦେଇଥିଲେ ? ଭାଗ୍ୟ ତ’ ସ୍ୱତଃ ଜମା ହୋଇନଥାଏ । ଭାଗ୍ୟ ନିର୍ମାତା ପିତା ଅଥବା ଶିକ୍ଷକ
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କହନ୍ତି ଯେ ଗୁରୁ ଗତି-ସଦଗତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଗତି ସଦଗତିର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ
ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗୀଙ୍କର ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଗତି ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତେ
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବେ । ଏହି କଥା କେହିହେଲେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ତ’ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ବହୁତ ବଡ ବଡ ଦୋକାନ ଖୋଲି ବସିଛନ୍ତି । ଏହା ଏକମାତ୍ର ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗର ଦୋକାନ ଅଟେ ବାକି ସବୁ
ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଦୋକାନ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ସାମଗ୍ରୀ । ଜପ-ତପ, ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଅଧ୍ୟୟନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ ମିଳିନଥାଏ, ମୁଁ ତ’
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପବିତ୍ର କରୁଛି । ମୁଁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ସଦଗତି ଦାତା ଅଟେ । ତୁମକୁ
ପ୍ରଥମେ ଗତି ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମକୁ ଯାଇ ପୁଣି ସଦଗତିରେ ଆସିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତେ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ
ଯିବେ ନାହିଁ । ଡ୍ରାମା ହିଁ ଏହିପରି ତିଆରି ହୋଇଛି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯାହା ତୁମକୁ ଶିଖାଇଥିଲେ,
ଯେଉଁ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରାଇଥିଲେ, ତାହା ଏବେ ମଧ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ତିନୋଟି ଧର୍ମର ପାଦ ଉପରେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଛିଡା ହୋଇଛି ।
ଏକମାତ୍ର ଦେବତା ଧର୍ମ ରୂପୀ ପାଦ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଏହା ହଲଚଲ୍ ହେଉଛି । ପ୍ରଥମେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ
ଥିଲା ଯାହାକୁ ଅଦ୍ୱୈତ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଥିଲା । ପୁଣି ସେହି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ପାଦ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ଆଉ
୩ଟି ପାଦ ବାହାରିଲା, ଯେଉଁଥିରେ କିଛି ବି ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢ଼େଇ ଝଗଡା ଚାଲୁଛି
। ଏମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଅନାଥ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି କଥା ବହୁତ
କାଇଦା ସହ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଗୀତାର ଭଗବାନ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନୁହଁନ୍ତି, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କର ଜନ୍ମସ୍ଥାନ ହେଉଛି ଏହି ଭାରତ
। ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ’ ହେଲେ ଶରୀରଧାରୀ କିନ୍ତୁ ବାବା ହେଲେ ନିରାକାର । ତାଙ୍କର ମହିମା ବିଲକୁଲ୍ ଅଲଗା
। ଏହିଭଳି କାଇଦାର ସହିତ କାର୍ଟୁନ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିବା ଉଚିତ୍ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରମାଣ ହୋଇଯିବ
ଯେ ଗୀତା କିଏ ଗାୟନ କରିଥିଲେ ? ତେଣୁ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଆଇନା ରଖିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ଏହା ହିଁ
ହେଉଛି ଅନ୍ଧମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଆଇନା ରଖିବା । ଅଧିକ କଥାରେ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତେବେ ଏହା
ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଭୁଲ୍ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପରିବର୍ତ୍ତେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ- ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର ତଳେ ରାଧା କୃଷ୍ଣ ଅଛନ୍ତି ।
ସେମାନେ ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ, ତ୍ରେତାରେ ରାମ ସୀତା
ରହିଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ସନ୍ତାନ ହେଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ, ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ଦ୍ୱାପରକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି
। ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ବିଦେଶୀମାନେ ଏକଥାକୁ କ’ଣ ଜାଣିବେ । ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହା ପାଖରେ ବି ନାହିଁ । କହିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଦିନ, ଭକ୍ତି ରାତ୍ରି
ଅଟେ । ତେଣୁ ଏହା ହେଉଛି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି । ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନ
କର୍ତ୍ତା କିଏ ? ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ ? ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ ?
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ
ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ତ’ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ନାହାନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅନ୍ୟ କେହି ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ପୁଣି କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ, ଏହି କଥା କେହି
ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପରମାତ୍ମା ତାଙ୍କୁ ନିଜର ରଥ କରିଛନ୍ତି,
ଏହି କଥା କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ ।
ଏହା ତ ବହୁତ ବଡ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଶିକ୍ଷକ ତ’ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ନା-- ଇଏ କିଭଳି ଛାତ୍ର ? ତେବେ କ’ଣ
ବାବା ଜାଣିପାରୁନଥିବେ ? ଏହା ହେଉଛି ବେହଦ ବାବାଙ୍କର କ୍ଲାସ୍ । ଏଠିକାର କଥା ହିଁ ନିଆରା ।
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ’ ପ୍ରଳୟ ଆଦି ଦର୍ଶାଇ କେତେ ଗୋଳମାଳ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କର କେତେ ଅହଂକାର
ରହିଛି । ରାମାୟଣ, ଗୀତା ଆଦି କିପରି ବସି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ’ ଗୀତା ଶୁଣାଇନଥିଲେ ।
ସିଏ ତ’ ଏହି ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି ରାଜ୍ୟପଦ ପାଇଥିଲେ । ପ୍ରମାଣିତ କରି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଗୀତାର
ଭଗବାନ ଇଏ ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଲା ବାବାଙ୍କର ଗୁଣ ଏବଂ ଏହିସବୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଗୁଣ । ଏହି ଭୁଲ୍ ପାଇଁ
ଭାରତ କଉଡିତୁଲ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମେ ମାତାମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ କହିପାରିବ ଯେ ତୁମେ କହୁଛ ନାରୀ
ନର୍କର ଦ୍ୱାର କିନ୍ତୁ ପରମାତ୍ମା ତ’ ଜ୍ଞାନର କଳସ ମାତାମାନଙ୍କ ମସ୍ତକରେ ରଖିଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ନାରୀମାନେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ନିନ୍ଦା କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କହିବା ପାଇଁ
ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେବା ଦରକାର । ସବୁ ପଏଣ୍ଟକୁ ନୋଟ୍ କରି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ବାସ୍ତବରେ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଗୃହସ୍ଥିମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଟେ । ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ସହଜ ରାଜଯୋଗ । ଆମେ
ଏକଥା ପ୍ରମାଣିତ କରି ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିବାକୁ ହେବ ।
ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତମୁଖ, ଅଚଳ, ସ୍ଥିର, ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆହୁରି ମହିମା ହେବ ।
ତୁମେ ସମସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ ଅଟ । କୁମାରୀ ସିଏ ଯିଏକି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ବର୍ସା ପ୍ରାପ୍ତ କରାଇବେ । ତେବେ କୁମାରୀମାନଙ୍କର ମହିମା ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ । ମୁଖ୍ୟ କୁମାରୀ
ତୁମର ମମ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଚନ୍ଦ୍ରମା ସମ୍ମୁଖରେ ଭଲ ତାରା ରହିବା ଦରକାର । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସୂର୍ଯ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ଗୁପ୍ତ ମମ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ଭିନ୍ନ । ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝି
ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେହି ମମ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି
ଗୁପ୍ତ ବୁଢ଼ୀ ମାଆ (ବ୍ରହ୍ମା)ଙ୍କର କ’ଣ ମନ୍ଦିର ଅଛି କି । ଏଠାରେ ମାତା ପିତା ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ ଏକଥା ଜାଣିନାହିଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ’ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସିଏ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗର
ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଶରୀରରେ ତ’ ଭଗବାନ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା ବୁଝାଇବା
ବହୁତ ସହଜ । ଗୀତାର ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା ଅଲଗା । ସିଏ ହିଁ ପତିତ ପାବନ ସାରା ଦୁନିଆର ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ,
ଉଦ୍ଧାରକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହି ଚିତ୍ରରୁ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ବାସ୍ତବରେ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ସମସ୍ତେ କ’ଣ ଏକାପରି ହୋଇପାରିବେ କି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର
ଅବସ୍ଥାକୁ ବହୁତ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ, ଅଚଳ, ଅଟଳ କରିବାକୁ ହେବ । ସଦା ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ମୁଖ ରହିବାକୁ
ହେବ ।
(୨) ଜ୍ଞାନର ଶୁଦ୍ଧ ନିଶାରେ ରହି ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିବାକୁ ହେବ । ଗୀତାର ଭଗବାନଙ୍କୁ
ପ୍ରମାଣିତ କରି ବାବାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବ
ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି ଦ୍ୱାରା ମାୟାକୁ ବିଦାୟ ଦେଇ ଅଭିନନ୍ଦନ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନଙ୍କର
ସାଥୀ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବା ଅଟନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ସଦା ସର୍ବଦା ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ ।
ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ କେବେହେଲେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ମାୟା ଆସିପାରି ନ’ଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରାପ୍ତିର
ଅନୁଭୂତି ମଧ୍ୟରେ ରହି ମାୟାକୁ ବିଦାୟ ଦେଇଦିଅନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତି
ପାଦରେ ଅଭିନନ୍ଦନ ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ ସଦା ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ଯେ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ
ଆମମାନଙ୍କୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହା କେବେ ଚିନ୍ତା କରିନଥିଲ ତାହା ପାଇଗଲ, ବାବାଙ୍କୁ ପାଇଗଲ
ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁକିଛି ପାଇଗଲ- ତେବେ ତୁମେମାନେ ଏହିଭଳି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଆତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ସ୍ୱଚିନ୍ତନ
ଏବଂ ଶୁଭ ଚିନ୍ତନ କରିବ ତେବେ ବ୍ୟର୍ଥ ଚିନ୍ତନ ଆପେ ଆପେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।