31/10/18          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:— ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ରଥ ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ଅଛି, ମୁଁ ହେଉଛି ନିରାକାର, ମୋର ମଧ୍ୟ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ରଥ ଦରକାର, ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଅନୁଭବୀ ବୃଦ୍ଧ ରଥର ଆଧାର ନେଉଛି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ନିଶ୍ଚୟ ଆଧାରରେ ଶରୀରର ସ୍ମୃତିକୁ ଭୁଲିବା ଅତି ସହଜ ?

ଉତ୍ତର:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ନିଶ୍ଚୟର ସହିତ କହୁଛ— ବାବା, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ହୋଇଗଲି, ତେବେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଯିବା ଅର୍ଥ ଶରୀରର ସ୍ମୃତିକୁ ଭୁଲିବା । ଯେପରି ଶିବବାବା ଏହି ରଥରେ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ସେହିଭଳି ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ରଥକୁ ଯିବା ଆସିବା କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର । ଏଥିରେ ତୁମକୁ କଷ୍ଟ ଅନୁଭବ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜକୁ ନିରାକାରୀ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।

ଗୀତ:-
ଓମ୍ ନମୋ ଶିବାୟ.....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଶିବବାବା ନିଜର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋର ତ ନିଜର କୌଣସି ରଥ ନାହିଁ, ତେବେ ମୋତେ ତ ରଥ ନିଶ୍ଚିତ ଦରକାର । ଯେପରି ତୁମ ଆତ୍ମାଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ରଥ ଅଛି ନା । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶରୀର ଅଛି ନା । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୃତି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ଶରୀର ରୂପୀ ରଥ ନିଶ୍ଚିତ ଅଛି, ଯାହାକୁ ଅଶ୍ୱ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କଥା ହିଁ ବୁଝାଯାଉଛି, ପଶୁ-ପକ୍ଷୀଙ୍କର କଥା ପଶୁପକ୍ଷୀ ଜାଣନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ଅଛି ତେଣୁ ବାବା ଆସି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଅଛି ତା’କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ପଚାରୁଛନ୍ତି ତୁମ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ଶରୀର ଅଛି ନା । କାରଣ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରିଥାଏ ଏବଂ ତ୍ୟାଗ କରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ଏହାକୁ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ଭୁଲ୍ କଥା କାରଣ ତୁମେ ୮୪ ଜନ୍ମରେ ହିଁ ବିଲକୁଲ୍ ଫା ହୋଇଗଲଣି ଅର୍ଥାତ୍ ଥକିଗଲଣି, କେତେ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଗଲଣି ତେବେ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମର ତ ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ଉଠୁନାହିଁ । ଏସବୁ ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମନଗଢାକଥା । ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନିଜ ନିଜର ରଥ ଅଛି । ମୋର ମଧ୍ୟ ରଥ ଦରକାର ନା । ମୁଁ ତୁମର ବେହଦର ପିତା । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ ପାବନ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର.... ତୁମେ ଏବେ ଆଉ କାହାକୁ ବି ପତିତ-ପାବନ କହିବ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ପ୍ରଭୃତି ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପତିତ-ପାବନ କହିବ ନାହିଁ । ପତିତ ସୃଷ୍ଟିକୁ ପବିତ୍ର କରୁଥିବା ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ସୃଷ୍ଟି ବା ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ରଚୟିତା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସୁପ୍ରୀମ ଫାଦର ମଧ୍ୟ ସିଏ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ କ୍ରମଅନୁସାରେ ପଥରବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ । ବାହାରର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଏସବୁ କଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋତେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରଥ ଦରକାର ନା । ଯେହେତୁ ମୁଁ ପତିତ ପାବନ ତେଣୁ ମୋତେ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ତ ଆସିବାକୁ ପଡିବ ନା । ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ପ୍ଲେଗ ରୋଗ ବ୍ୟାପିଯାଏ ସେତେବେଳେ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ପ୍ଲେଗୀମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ୫ ବିକାରର ବେମାରୀ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ରହିଛି । ମନୁଷ୍ୟ ତ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହି ୫ ବିକାର ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବିଲକୁଲ୍ ହିଁ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ । ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋତେ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ ନା! ପତିତମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ କୁହାଯାଉଛି, ପବିତ୍ରକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ କୁହାଯିବ । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ତୁମର ଭାରତ ପବତ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଥିଲା, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ଯାହାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛ, ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ....ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ଥିଲେ । ଏହା ତ କାଲିର ହିଁ କଥା ଅର୍ଥାତ୍ ଅଳ୍ପ ଦିନର କଥା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ମୁଁ ଆସିବି ତେବେ କିପରି ଆସିବି, କାହା ଶରୀରରେ ଆସିବି ? ପ୍ରଥମେ ତ ମୋର ପ୍ରଜାପିତା ଦରକାର କାରଣ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ନିବାସୀ ବ୍ରହ୍ମାକୁ ଏଠାକୁ କିପରି ଆଣିପାରିବି ? ସିଏ ତ ଫରିସ୍ଥା ଅର୍ଥାତ୍ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଦେହଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ଯଦି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ନେଇ ଆସିବି ତେବେ ତ ମୋର ପାପ ହୋଇଯିବ । ସିଏ କହିବେ ମୁଁ କ’ଣ ଦୋଷ କରିଛି ? ବାବା ବହୁତ ମଜାଳିଆ କଥା ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ କଥା ସିଏ ହିଁ ବୁଝିପାରିବ ଯିଏକି ବାବାଙ୍କର ହୋଇଥିବ, ବାରମ୍ବାର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିବ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ଧରାଧାମରେ ପାପର ଭାର ବଢିଯାଏ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସେ । କଳିଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ପାପ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି— କଳିଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ପାପ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ କୁହ ମୁଁ ଯଦି ଆସିବି ତେବେ କାହା ଶରୀରରେ ଆସିବି ? ମୋତେ ତ ନିଶ୍ଚିତ ବୃଦ୍ଧ ଅନୁଭବୀ ରଥ ହିଁ ଦରକାର । ତେବେ ମୁଁ ଯେଉଁ ରଥ ନେଇଛି, ବାସ୍ତବରେ ଇଏ ବହୁତ ଗୁରୁ କରିଛନ୍ତି, ଶାସ୍ତ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ମଧ୍ୟ ପଢିଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଲେଖାଯାଇଛି ନା, ଯେ ବହୁତ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ । ଏହା କୌଣସି ଅର୍ଜ୍ଜୁନର କଥା ନୁହେଁ । ମୋର କୌଣସି ଅର୍ଜ୍ଜୁନର ବା କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରଥର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ମୋର ତ ବ୍ରହ୍ମାର ରଥ ହିଁ ଦରକାର, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରଜାପିତା କୁହାଯିବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପ୍ରଜାପିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ହିଁ ରଥ ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଜା ରୂପରେ ରଚନା କରିବେ । ତେବେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର କୁଳ ହିଁ ସର୍ବୋତ୍ତମ କୁଳ । ତେଣୁ ବିରାଟ ରୂପ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ନା । ସେଥିରେ ଦେବତା, କ୍ଷତ୍ରୀୟ, ବୈଶ୍ୟ, ଶୁଦ୍ର ଦେଖାଇଛନ୍ତି, ବାକି ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଆଡେ ଗଲେ ? ଏକଥା କାହାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଚୁଟୀ । ଯଦି ଚୁଟୀ ଥିବ ତେବେ ବୁଝାଯିବ ଯେ ଇଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ତେବେ ପ୍ରକୃତ ଚୁଟୀ ତ ତୁମମାନଙ୍କର କୁହାଯିବ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ହେଉଛ ରାଜଋଷି । ବଡ ବଡ ଚୁଟୀବାଲା । ଋଷି ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ଯିଏ ପବିତ୍ର ରହିଥାଏ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ହେଲ ରାଜଯୋଗୀ, ରାଜଋଷି । ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ତପସ୍ୟା କରୁଛ । ସେମାନେ ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ହଠଯୋଗ ତପସ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ବା ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆରେ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ରାଜଯୋଗର ତପସ୍ୟା କରୁଛ । ତୁମେ ହେଉଛ ଶିବଶକ୍ତି ସେନା । ଶିବବାବା ତୁମକୁ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ଦେଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ପୁନର୍ବାର ଭାରତରେ ଜନ୍ମ ନେଉଛ । ଏବେ ତ ଜନ୍ମ ନେଇଛ ନା । କେହି କେହି ତ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଭାବୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଶିବବାବାଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛି, ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଜନ୍ମ ନେଇଛି । ଯଦି ଏହିଭଳି ଭାବିବେ ତେବେ ଶରୀରର ସ୍ମୃତି ବିଲ୍କୁଲ୍ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ନିରାକାର ଶିବବାବା ଏହି ରଥରେ ଅଛନ୍ତି ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ନିରାକାର ଆତ୍ମା ମନେ କର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ ତ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ତ ପ୍ରଥମେ ଅଶରୀରୀ ଥିଲ, ତାପରେ ଦେବୀ ବା ଦେବତାର ଶରୀର ଧାରଣ କରିଲ, ତାପରେ କ୍ଷତ୍ରୀୟ ଶରୀର, ତା’ପରେ ବୈଶ୍ୟ ଶରୀର, ତା’ପରେ ଶୁଦ୍ର ଶରୀର ଧାରଣ କରିଲ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଅଶରୀରୀ ହୁଅ । ତୁମେମାନେ ମୋତେ କହୁଛ—ବାବା, ଏବେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ, ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଦେହକୁ ତ ସାଥୀରେ ନେଇ ଯିବାର ନାହିଁ । ହେ ଆତ୍ମାମାନେ ଏବେ ମୋତେ ଏବଂ ମୋର ମିଠା ଘରକୁ ମନେ ପକାଅ । ମନୁଷ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ବିଦେଶରୁ ଫେରିଥାନ୍ତି ସେତେବେଳେ କୁହନ୍ତି— ଚାଲ, ଆମର ମିଠା ଘର ଭାରତକୁ ଯିବା । ଯେଉଁଠି ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ ସେହିଠାକୁ ଫେରିଯିବା । ମନୁଷ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ମରିଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ଜନ୍ମସ୍ଥାନକୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ଭାରତ ମାଟିରେ ଶରୀର ତିଆରି ହୋଇଛି ତେଣୁ ଭାରତ ମାଟିରେ ହିଁ ଶରୀର ମିଶିବା ଦରକାର ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ହେଉଛି । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ହିଁ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ମୋର ତ ଅନେକ ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି— ହର-ହର ମହାଦେବ, ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ଖଣ୍ଡନକାରୀ, ତାହା ମଧ୍ୟ ମୁଁ ହିଁ ଅଟେ, ଶଙ୍କର ନୁହେଁ । ବ୍ରହ୍ମା ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ଯିଏ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇ ରୂପ (ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ) ଦ୍ୱାରା ପାଳନା କରିବେ । ମୋତେ ତ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ ଦରକାର । ଆଦିଦେବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଅଛି । ତେବେ ଆଦିଦେବ କାହାର ସନ୍ତାନ ? କେହି କୁହନ୍ତୁ ତ । ଏହି ଦିଲବାଡା ମନ୍ଦିରର ଟ୍ରଷ୍ଟୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆଦିଦେବ କିଏ ? ତାଙ୍କର ପିତା କିଏ ? ତେବେ ଆଦିଦେବ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଯାହାଙ୍କର ପିତା ହେଲେ ଶିବ । ଏହା ହେଉଛି ଜଗଦମ୍ବା, ଜଗତପିତାଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ମନ୍ଦିର । ଏହି ଆଦିଦେବ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରଥରେ ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କୋଠରୀ ଭିତରେ ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତ ତିଆରି କରିବେ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ୧୦୮ର ମାଳା ତେଣୁ ୧୦୮ କୋଠରୀ ତିଆରି କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ୧୦୮ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା ହେଉଛି । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ଶିବବାବା, ତାଙ୍କ ପରେ ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀଙ୍କର ଯୁଗଳ ଦାନା । ସିଏ ହେଲେ ଫୁଲ । ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ଅଛି । ଏହି ମାଳା ଶରୀରଧାରୀମାନଙ୍କର ହିଁ ତିଆରି ହୋଇଛି । ସମସ୍ତେ ମାଳାକୁ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ପୂଜା ଶେଷ ହେବା ପରେ ଶିବବାବା (ଫୁଲ)ଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି, ମୁଣ୍ଡ ନୂଆଁଇଥାନ୍ତି କାରଣ ସିଏ ହିଁ ଏହି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ପୂଜା ପାଉଛନ୍ତି । ମାଳାକୁ ହାତରେ ଧରି ରାମ-ରାମ ଜପ କରିଥାନ୍ତି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ନାମ ତ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ମୁଖ୍ୟ, ପୁଣି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ସରସ୍ୱତୀ ମଧ୍ୟ ମୁଖ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାକି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନେ ଯେଉଁମାନେ କି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଚାଲିଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନାମ ଥିବ । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମେମାନେ ସବୁ କିଛି ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିବ । ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ତୁମେ ଏହିଠାରେ (ମଧୁବନରେ) ଆସି ରହିବ । ଯେଉଁମାନେ ପକ୍କା ଯୋଗୀ ହୋଇଥିବେ ସେହିମାନେ ହିଁ ରହିପାରିବେ । ଭୋଗୀ ଆତ୍ମା ତ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲେ ଶରୀର ଛାଡିଦେବେ । କାହାର ଅପରେଶସନ୍ ଦେଖିଲେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ବେହୋଶ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଭାରତ ପାକିସ୍ତାନ ଭିତରେ ବିଭାଜନ ହେବା ସମୟରେ କେତେ ମନୁଷ୍ୟ ମରିଥିଲେ । ସେମାନେ ତ ନିଜର ବଡେଇ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବିନା ଯୁଦ୍ଧରେ ରାଜ୍ୟ ଫେରାଇ ଆଣିଲୁ । କିନ୍ତୁ ଏତେ ଲୋକ ମରିଲେ ଯାହାକି ସେକଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଝୁଠୀ ମାୟା, ଝୁଠୀ କାୟା..... ଏବେ ସଚ୍ଚା ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ଶରୀର ତ ନିଶ୍ଚିତ ଦରକାର । ମୁଁ ତୁମର ପତି ଯେହେତୁ ବଡ ଅର୍ଥାତ୍ ଛୋଟ ପିଲା ନୁହେଁ ସେହିପରି ମୋର ସଜନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ପତ୍ନୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବଡ ହେବା ଉଚିତ୍ । ସରସ୍ୱତୀ ତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମୁଖବଂଶୀ କନ୍ୟା, ଯୁଗଳ ତ ନୁହଁନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ଜଗଦମ୍ବା କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? କାରଣ ବ୍ରହ୍ମା ପୁରୁଷ ହୋଇଥିବାରୁ ମାତାକନ୍ୟାଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ନିମିତ୍ତ ରଖାଯାଇଛି । ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖବଂଶାବଳୀ ସରସ୍ୱତୀ ତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କନ୍ୟା ହେଲେ ନା । ମମ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ଯୁବତୀ କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମା ତ ବୃଦ୍ଧ । ସରସ୍ୱତୀ ଯୁବତୀ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ ହିସାବରେ ତ ଶୋଭା ପାଉନାହିଁ । ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗୀନୀ ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସବୁକଥା ବୁଝିଗଲଣି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଶରୀରକୁ ଉଧାର ନେବାକୁ ପଡୁଛି । ଏମିତି ବି ଶରୀରକୁ ଉଧାର ନେବା ତ ବହୁତ ହେଉଛି, ଯେପରି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଭୋଜନ କରାଇଥାନ୍ତି ତେଣୁ ସେହି ଆତ୍ମା ଆସି ବ୍ରାହ୍ମଣର ଶରୀରକୁ ଉଧାର ନିଏ । ତେବେ ଆତ୍ମା କ’ଣ ତାର ଶରୀର ଛାଡି ଆସିଯାଏ ? ନା, ଏକଥା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ଡ୍ରାମାରେ ଏହିଭଳି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବାର ପ୍ରଥା ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଡାକୁଛନ୍ତି (ସନ୍ଦେଶୀମାନଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ) । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଆତ୍ମା ଶରୀର ଛାଡି ଆସିବ । ନା, ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ଏହି ରଥ ହେଲା ନନ୍ଦୀଗଣ (ଶିବଙ୍କର ବାହାନ) । ନଚେତ୍ ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିରରେ ବଳଦ କାହିଁକି ଦେଖାଇଛନ୍ତି ? ସୂକ୍ଷ୍ମ ଲୋକରେ ଶଙ୍କରଙ୍କ ନିକଟରେ ବଳଦ କେଉଁଠୁ ଆସିବ ? ସେଠାରେ ତ ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଯୁଗଳ ରୂପରେ ଦେଖାଉଛନ୍ତି, ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ବାକି ସେଠାରେ ପଶୁ କେଉଁଠୁ ଆସିଲା ? ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି କିଛି ବି କାମ କରୁନାହିଁ, ଯାହା ଆସିଲା ତାହା କହିଦେଉଛନ୍ତି ।

ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ଆମେ ହିଁ ପତିତ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ନିଜେ ପୂଜ୍ୟ, ନିଜେ ପୂଜାରୀ । ପୂଜ୍ୟ ବା ପୂଜାରୀ ଭଗବାନ ତ ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି କି । ମାୟା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏକଦମ୍ ପଥରବୁଦ୍ଧି କରିଦେଉଛି । “ହମ ସୋ’’ର ଅର୍ଥ ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା, ନା । ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁଣି ସେହିଭଳି ଦେବତା ହେବୁ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ଚାଲିବୁ । କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯାହାଙ୍କର ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି ସିଏ ବହୁତ ଗୁରୁ କରିଛନ୍ତି, ଶାସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ ପଢିଛନ୍ତି ତା ସହିତ ପୁରା ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେଇଛନ୍ତି ଏସବୁ କଥା ଇଏ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କ ସହିତ ୟାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଉଛି । ସବୁବେଳେ ତ ୟାଙ୍କ ଶରୀରରେ ରହିପାରିବି ନାହିଁ । ତେବେ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛି । ମୋର ରଥ ବି ଦରକାର ନା । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଉଛ ତେଣୁ ମୁଁ ଆସିଯାଉଛି । ମୋତେ ତ ତୁମମାନଙ୍କର ସେବା କରିବାର ଅଛି । ତେଣୁ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ଶିବଙ୍କର ମତରେ ଭାରତ ପବିତ୍ର ହେଉଛି । ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀର ଉପାଧି ଦେବା ଭୁଲ୍ କଥା । ପୂର୍ବରୁ ଶ୍ରୀ ନାମ ନଥିଲା । ଏବେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶ୍ରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ତ କେବଳ ଶିବବାବା ତାଙ୍କ ପରେ ସୂକ୍ଷ୍ନଲୋକ ନିବାସୀ ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର ଏବଂ ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ଏହା ତ ବଡ ମଜାଳିଆ ଜ୍ଞାନ । କିନ୍ତୁ କେହି କେହି ପଢୁ ପଢୁ ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ମାୟା ବାବାଙ୍କ ହାତକୁ ଛଡାଇ ଦେଉଛି । ତେବେ ଦୋକାନ (ସେଣ୍ଟର) ଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଅଛନ୍ତି । ବଡ ଦୋକାନରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭଲ ବିକ୍ରେତା ଥିବେ । ଛୋଟ ଛୋଟ ଦୋକାନରେ କମ ବିକ୍ରି କରୁଥିବା ବିକ୍ରେତା ଥିବେ । ତେଣୁ ବଡ ଦୋକାନକୁ ଯିବା ଉଚିତ୍ ଯେଉଁଠାରେ ମହାରଥୀ ବିକ୍ରେତା ଥିବେ । ମାତାମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ତ ସମୟ ବହୁତ ଥାଏ । ପୁରୁଷମାନଙ୍କୁ ବ୍ୟବସାୟ ଆଦି କରିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି । ମାତାମାନେ ତ ଫ୍ରି ଥାଆନ୍ତି । ରୋଷେଇ ଟିକିଏ କରିଦେଲେ, ବାସ୍ । ପୁରୁଷମାନେ ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବନ୍ଧନ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି । ଶୁଣୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗଲେ ବିଷ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ, ତେଣୁ ଅଟକାଉଛନ୍ତି ।

ଶିବବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଏଭଳି ଖସଡା ଜିନିଷ ଯାହାକି ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିହୋଇଯାଉଛି । ବାବା ବିଲକୁଲ୍ ସହଜ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ଯେ— ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ପାପ ମଧ୍ୟ କଟିଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ମୋ ନିକଟକୁ ଆସିଯିବ । ଯଦି ମନେ ନ ପକାଇବ ତେବେ ପାପ ମଧ୍ୟ କଟିବ ନାହିଁ ଏବଂ ସାଥୀରେ ମଧ୍ୟ ନେଇଯିବି ନାହିଁ । ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ଘୋଳ ଦହୀ ପିଇ-ପିଇ ଆସିଛ । ଲହୁଣୀ (ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ) କୁ ତୁମେ ସତ୍ୟ-ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଖାଇ-ଖାଇ ସମାପ୍ତ କରିଦେଇଛ । ବାକି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ (ଦ୍ୱାପର-କଳିରେ) କେବଳ ଦହୀ ରହିଯାଉଛି । ତାହା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ଭଲ ମିଳିଥାଏ, ପରେ ପାଣି ମିଶା । ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ତ ଦୁଧ-ଘିଅର ନଦୀ ବହିବ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଚୁର ମାତ୍ରାରେ ଥିବ । ଏବେ ତ ଘିଅ କେତେ ମହଙ୍ଗା ହୋଇଗଲାଣି । ଆଚ୍ଛା—

ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ରାଜଋଷି ହୋଇ ତପସ୍ୟା କରିବାକୁ ହେବ । ପୂଜନୀୟ ମାଳାରେ ଆସିବାକୁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ଭଳି ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ପକ୍କା ଯୋଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

(୨) ଏହା ବଡ ମଜାଳିଆ ଜ୍ଞାନ, ସେଥିପାଇଁ ମନୋରଞ୍ଜନ ରୀତିରେ ଏହାକୁ ପଢିବାର ଅଛି, ସଂଶୟରେ ଆସିବାର ନାହିଁ ।

ବରଦାନ:-
ବରଦାନର ଦିବ୍ୟ ପାଳନା ଦ୍ୱାରା ସହଜ ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନର ଅନୁଭବ କରି ସଦା ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୁଅ ।

ବାପଦାଦା ସଂଗମଯୁଗରେ ସବୁ ପିଲାଙ୍କର ତିନିଟି ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପାଳନା କରୁଛନ୍ତି । ପିତା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସମ୍ପତ୍ତିର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ପାଳନା ଏବଂ ଶିକ୍ଷକ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ପାଠପଢାର ପାଳନା ଏବଂ ସତଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସର୍ବ ବରଦାନର ଅନୁଭୂତିର ପାଳନା, ଗୋଟିଏ ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳୁଛି, ତେଣୁ ଏହି ଦିବ୍ୟ ପାଳନା ଦ୍ୱାରା ସହଜ ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନର ଅନୁଭବ କରୁଥାଅ । ଯେତେବେଳେ ମେହନତ ଏବଂ ମୁଶକିଲ୍ ଶବ୍ଦ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ତେବେ କୁହାଯିବ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କର ସ୍ନେହୀ ହେବା ହିଁ ପ୍ରକୃତ ସଦ୍ଭାବନା ।