24.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସତଗୁରୁଙ୍କର
ସହଜ ବଶୀକରଣ ମନ୍ତ୍ର ତୁମକୁ ମିଳିଛି, ଯେ ଚୁପ୍ ରହି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଏହା ହିଁ ମାୟାକୁ ଅଧୀନ
କରିବାର ମହାମନ୍ତ୍ର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଶିବବାବା ହିଁ
ସବୁଠାରୁ ଭୋଳା ଗ୍ରାହକ ଅଟନ୍ତି— କିପରି ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବା କହୁଛନ୍ତି—
ପିଲାମାନେ, ତୁମ ପାଖରେ ଦେହ ସହିତ ଯାହା ବି ପୁରୁଣା ଆବର୍ଜନା ଅଛି ତାହା ମୁଁ ନେଉଛି, ତାହା ପୁଣି
ସେତେବେଳେ ଯେତେବେଳେ କି ତୁମର ମୃତ୍ୟୁ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତୁମର ଏହି ଧଳା ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁର
ହିଁ ସଂକେତ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ବଳି ଚଢୁଛ ଅର୍ଥାତ୍ ସମର୍ପଣ ହେଉଛ । ବାବା
ପୁଣି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମକୁ ମାଲାମାଲ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର
ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥା’ନ୍ତି, ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି, ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଇ
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ କରାଉଛନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ଭୋଲେନାଥ ସେ
ନିରାଲା....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ
ଭୋଳାନାଥଙ୍କର ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି । ବେପାରୀମାନେ କହନ୍ତି— ଏଭଳି କେହି କମ ବୁଦ୍ଧିବାଲା ଭୋଳା
ଗ୍ରାହକ ମିଳିଯାଆନ୍ତା ଯିଏକି ହଜାର, ଦୁଇ ହଜାର ଟଙ୍କାର ମାଲ ନେଇ, ବହୁତ ଟଙ୍କା ଦେଇଯାଆନ୍ତା ।
ହେ ଭଗବାନ୍, ମୋତେ ଏହିଭଳି ଗୋଟିଏ ଗ୍ରାହକ ମିଳିଯାଉ । ଏବେ ଭୋଳାନାଥ ଶିବବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଇ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ମୋ ଭଳି ଗ୍ରାହକ କ’ଣ ତୁମକୁ
କେବେ ମିଳିପାରିବ ? ଏବେ ତୁମେ ସବୁ କିଛି ତାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା କରିଛ । ଭୋଳାନାଥଙ୍କର ମହିମା ହେଉଛି— ତୁମେ ମାତା ପିତା.... । ସିଏ ଆସି
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ, ଆମକୁ ରାଜତ୍ୱ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ଆମ ପାଖରେ ଯେଉଁ ସବୁ ପୁରୁଣା
ଆବର୍ଜନା ଅଛି ସେଗୁଡିକୁ ଆମେ ତୁମକୁ ଅର୍ପଣ କରୁଛୁ, ଆପଣ ଆମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମାଲାମାଲ
କରୁଛନ୍ତି । ଥଟାରୀମାନେ ଥା’ନ୍ତି ନା ଯିଏକି ପୁରୁଣା ବାସନକୁସନ ନେଇ ନୂଆ ଦିଅନ୍ତି ସେଥିରୁ
ସେମାନେ କମିଶନ ପାଆନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ସେହି କଥା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମ ପାଖରେ ଦେହ ସହିତ ଯାହା
କିଛି ବି ଆର୍ବଜନା ଅଛି ତୁମର ଏହି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସେଗୁଡିକୁ ମୁଁ ତୁମଠାରୁ ନେଉଛି । ଏଠାରେ ତୁମ
ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀମାନଙ୍କର ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ଧଳା । ଯେପରିକି ତୁମେ ମରିଯାଇଛ । ମୃତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଉପରେ
ସର୍ବଦା ଧଳା ଚାଦର ପକାଯାଇଥାଏ, ଯେଉଁଥିରେ କୌଣସି ଦାଗ ନଥିବ । ବତ୍ତର୍ମାନ ସମୟରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ
ଉପରେ ମାୟାର କଳାଦାଗ ଲାଗିଯାଇଛି । ଏହାକୁ ହିଁ ରାହୁର ଗ୍ରହଣ କୁହାଯାଉଛି । ଚନ୍ଦ୍ରମା ଉପରେ
ମଧ୍ୟ ଗ୍ରହଣ ଲାଗିବା ଦ୍ୱାରା କଳା ହୋଇଯାଉଛି ନା । ସେହିପରି ଏହି ମାୟାର ଗ୍ରହଣ ମଧ୍ୟ ସାରା
ବିଶ୍ୱକୁ କଳା କରିଦେଉଛି, ସେଥିରେ ପାଞ୍ଚ ତତ୍ୱ ସହିତ ସବୁ କିଛି ଆସିଯାଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଏହା ତୁମର ରାଜଯୋଗ ଅଟେ । ଏହି ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ
ହେବ । ତୁମେମାନେ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେଉଛ, ତେଣୁ ତୁମକୁ ନାରାୟଣୀ ନିଶା ରହୁଛି । ତୁମେ ନରରୁ
ନାରାୟଣ ହେଉଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ମୋତେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସମୟ, ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ଭକ୍ତମାନେ ଦ୍ୱାର-ଦ୍ୱାର ବୁଲି ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି, ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ନିରାଶ ହୋଇଥା’ନ୍ତି
। ଭଗବାନ ହିଁ ଭକ୍ତମାନଙ୍କର ରକ୍ଷାକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ଆସି ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ତ ଭକ୍ତ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ଫଳ ମିଳିନଥାଏ । କାହାକୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ତ ଆଉ କାହାକୁ ପୁଣି ପୁତ୍ର ମିଳିଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏହାସବୁ କ୍ଷଣ ପ୍ରାପ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥାଏ । ଦୁନିଆରେ
ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି
ସିଏ ଦ୍ୱାପରରେ ଆସିଥିଲେ ଏବଂ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିବେ । ତେବେ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ନରରୁ ନାରାୟଣ କିପରି
ହେବେ ? ବତ୍ତର୍ମାନ ହିଁ ବାବା ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ
ତମୁକୁ କେବଳ ଚୁପ୍ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ର ହିଁ ସଦଗୁରୁଙ୍କର ସହଜ ବଶୀକରଣ
ମନ୍ତ୍ର । ଏହି ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବହୁତ ଆମଦାନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି । ଏହି ମନ୍ତ୍ର
ହେଉଛି ମାୟାକୁ ଅଧୀନ କରିବାର ମନ୍ତ୍ର । ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ମାୟାଜିତ ଜଗତଜିତ୍ ହେଉଛ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମନକୁ ଜିତିଲେ ଜଗତକୁ ଜିତିବ ବୋଲି କହିଥାଆନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ହଠଯୋଗ ଆଦି
କରିଥା’ନ୍ତି ତାହା ମଧ୍ୟ ଜଗତଜିତ୍ ହେବା ପାଇଁ ନୁହେଁ ସେମାନେ ତ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ଯୋଗ
କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଆସି କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ଦେହ ସହିତ, ଦେହର ସର୍ବ ଧର୍ମକୁ ଛାଡି... ମୁଁ
ଅମୁକ ଧର୍ମର ଅଟେ, ଅମୁକ ଅଟେ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ଛାଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି କେବଳ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ ଏବଂ ମୁଁ ଯେଉଁ ମତ ଦେଉଛି ତୁମେ ସେହି ଅନୁଯାୟୀ ଚାଲ । ବାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେଉଁ
ସବୁ ଅନେକ ମତରେ ଚାଲିଆସିଛ ସେଗୁଡିକୁ ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ ଏହା ତୁମ ପାଇଁ ବିଲକୁଲ୍ ନୂଆ
ଜ୍ଞାନ ହୋଇଗଲା ନା । ଲୋକମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏମାନଙ୍କ କଥା ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନୂଆ ।
ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ କାହାକୁ ବୁଝାଉଛ ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିବା ଉଚିତ୍ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକାଭଳି କଥା କହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ ଅନେକ ମତ ରହିଛି କିନ୍ତୁ
ତୁମମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ମତ । କିନ୍ତୁ ତୁମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ
ଯୋଗ କରିଥାଆନ୍ତି, ଭଲ ଧାରଣା କରିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇ ପାରିବେ । ଯଦି
ଧାରଣା କମ୍ ଥିବ ତେବେ କମ୍ ବୁଝାଇପାରିବେ । ତେଣୁ କେହି ବି ହୁଅନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ ସରଳ କଥା
ବୁଝାଅ— ଯଦିଓ ତୁମେ ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରୁହ କିନ୍ତୁ ପଦ୍ମଫୁଲ ଭଳି ପବିତ୍ର ରୁହ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ପଦ୍ମ ଫୁଲର ବହୁତ ବଂଶ ବିସ୍ତାର ରହିଥାଏ ତେଣୁ ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ତା’ର ହିଁ ଦିଆଯାଉଛି । ସେହିଭଳି
ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ପଦ୍ମ ଫୁଲ ନିଜେ ପାଣି ଉପରେ ରହେ କିନ୍ତୁ ତା’ର ସମସ୍ତ
ଅଂଶ ବଂଶ ତଳେ ଥାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ । ସେହିପରି ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରୁହ କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ର ରୁହ । ଏସବୁ ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର କଥା । ତାହା ମଧ୍ୟ ଏହି
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପବିତ୍ର ରହି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଲୌକିକ ପରିବାରର ପାଳନା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ
ପଡିବ, ନଚେତ୍ ହଠଯୋଗ (ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଜୀବନ) ହୋଇଯିବ । ଏମିତି ତ ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି
ତେବେ ବାଳ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ରହିବା ଅର୍ଥାତ୍ ପିତାମହ ଭୀଷ୍ମଙ୍କ ଭଳି ହୋଇଯିବା । କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତ
ବାଳ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ସିଏ ଯିଏକି ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ଏକତ୍ର ରହି ପବିତ୍ର ରହିଥା’ନ୍ତି । ଗନ୍ଧର୍ବ
ବିବାହର ଚର୍ଚ୍ଚା ତ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ତା’ର ରହସ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ଏକଥା କେବଳ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ଏବେ କାମ ଚିତା ପରିବର୍ତ୍ତେ
ଉଭୟ ଜ୍ଞାନ ଚିତାରେ ବସିବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା କର । ତେବେ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ କେତେ ଭଲ କାମ କରୁଛ
ତେଣୁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ରହିବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବା ଉଚିତ୍ । ପରସ୍ପରକୁ ସାବଧାନ କରାଇଲେ ତୁମେ ଉଭୟ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲଯିବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଏକାଠି ରହି ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ରହି ଦେଖାଉଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ବହୁତ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ନେଇପାରିବ । ଉଦାହରଣ ତ ଦିଆଯିବ ନା । ଏମାନେ ଜ୍ଞାନ ଚିତାରେ ବସି ସ୍ୱର୍ଗରେ ଯାଇ
ଉଚ୍ଚପଦ ପାଉଛନ୍ତି । ଏଥିପାଇଁ ବହୁତ ସାହାସ ଦରକାର, ଯଦି ପକ୍କା ହୋଇ ଚାଲିବ ତେବେ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ
ପଦ ପାଇପାରିବ । ଏହା ଛଡା ସେବା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ପଦ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ସେବା କରିବେ,
ପ୍ରଜା ତିଆରି କରିବେ ସେମାନେ ବହୁତ ଭଲ ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇବେ । ତୁମକୁ ତ ବାବା-ମମ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ
ଆଗକୁ ଚାଲିଯିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ଯେପରି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ଉଭୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଦେଶ (ଆମେରିକା-ଋଷିଆ)
ମିଶିଯିବେ ତେବେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯିବେ, ସେହିଭଳି ଏପରି ଯୁଗଳ କେହି ବାହାରନ୍ତୁ ଯିଏକି
ମାତା-ପିତାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚକୁ ଚାଲିଯିବେ, କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି
ଜଗଦମ୍ବା ଏବଂ ଜଗତପିତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ବିଖ୍ୟାତ ଅଟେ । ତୁମେ କେହି ସେମାନଙ୍କ ପରି ସେବା
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେହେତୁ ଏ ଦୁହେଁ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କେବେହେଲେ ଇର୍ଷା କରିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଆଚ୍ଛା, ଯଦି ମମ୍ମା-ବାବାଙ୍କ ଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ତେବେ ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବର ତ
ହୋଇପାରିବ ନା । ତେଣୁ ସେବା ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ତୁମକୁ ପ୍ରଜା ଏବଂ
ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଏସବୁ ଆମର ନୂଆ କଥା । ନୂଆ ଦୁନିଆ ରଚନା କରିବା ପାଇଁ
ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ, କାରଣ ସିଏ ହିଁ ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ସେମାନେ ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି—
ପରମାତ୍ମା ନାମ ରୂପରୁ ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ସେପରି ନୁହେଁ । ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ
କୌଣସି ଦୋଷ ନାହିଁ । ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ଯାଇ ବୁଝିବେ । ଅନେକ ଏଠାକୁ ଆସି ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ବାସ୍ତବରେ
କଥା ତ ସବୁ ଠିକ୍ । ଯଦି କେହି କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମାର ନାମ କିମ୍ବା ରୂପ ନାହିଁ, ତେବେ ଏହି ଆତ୍ମା
ନାମଟି କାହାର ? ଆତ୍ମା ତ ନାମ ଅଟେ ନା । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କୁହ ଯେ ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ ।
ଯେହେତୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସଂଗମରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଏହି ରାଜଯୋଗ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ସଂଗମରେ ହିଁ ଶିଖାଇବେ ତେବେ ଯାଇ ତ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବେ । ତେଣୁ ଏଠାକାର କଥା ହିଁ
ନିଆରା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜକୁ କେବଳ ଆତ୍ମା ମନେ କର, ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାର ଅଛି
। ଏଥିରେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । କଥାରେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୋ ଆତ୍ମାକୁ
ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଇଏ ପାପ ଆତ୍ମା, ଇଏ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମା
ପାଇଁ କେବେ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଏହାର କୌଣସି ରୂପ ନାହିଁ । ବିବେକାନନ୍ଦ ଯେତେବେଳେ
ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କର ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଥିଲେ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା, ସିଏ ଦେଖିଲେ
ଯେ ଗୋଟିଏ ଲାଇଟ୍ ଆସି ତାଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରିଗଲା । ତେବେ ଏହିଭଳି କିଛି କଥା କହିଥା’ନ୍ତି ।
ତୁମେ କୁହ ଯେ ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ, ଏଥିରେ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସମସ୍ତ ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ
ଭୁଲିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ । ଯଦି
ସମସ୍ତେ ପିତା ହୋଇଯିବେ ତେବେ କ’ଣ ପିତା ପିତାଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ
ରାଜଯୋଗ ଶିକ୍ଷା କରୁଛୁ । ଏହା ହେଉଛି ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେବାର ଯୋଗ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ କୌଣସି
ରାଜତ୍ୱ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ଶାନ୍ତିରେ ରହି କେବଳ ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଉଛୁ, ନିଜକୁ ଶରୀରଠାରୁ ଅଲଗା ମନେ କରୁଛୁ । ଆତ୍ମା କହୁଛି ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ
ଏକ ଶରୀର ନେଉଛି । ତେଣୁ ଜ୍ଞାନର ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ରହୁଛି ନା । ଭଲ ଅଥବା ମନ୍ଦର ସଂସ୍କାର
ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ରହୁଛି । ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ଅର୍ଥାତ୍ ଭଲ ବା ମନ୍ଦ କର୍ମର ପ୍ରଭାବରୁ ମୁକ୍ତ
ନୁହେଁ, ଏକଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ପୁନର୍ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେଇଥାଏ ତେଣୁ ଆତ୍ମାକୁ ବାରମ୍ବାର
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ତାରକା ସଦୃଶ ଅଟେ ଯିଏକି ଭ୍ରୃକୁଟୀ
ମଧ୍ୟରେ ନିବାସ କରେ । ଯେହେତୁ ତାଙ୍କୁ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଗଲା, ତେଣୁ ଭାବିଲେ ଯେ
ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ ଏତେ ଶକ୍ତି ଅଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମୋତେ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଦେଲେ । ତେବେ
ଆତ୍ମା ତ ଭ୍ରୃକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ରହୁଛି । ଏଥିରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ କି ନ ହେଉ କ’ଣ ଫରକ ଅଛି ?
ଆତ୍ମା ନିଜେ କହୁଛି ଯେ— ମୁଁ ତାରକା ସଦୃଶ ଅଟେ, ମୋ ଭିତରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି ।
ଯଦି ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ହେବ ତେବେ କେତେ ସଂସ୍କାର ହୋଇଯିବ, ଯାହାକି ଜଣା ନାହିଁ, କ’ଣ ହୋଇଯିବ! ୮୪
ଜନ୍ମକୁ ସମସ୍ତେ ମାନିବେ କିନ୍ତୁ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମକୁ ତ କେହି ମାନିପାରିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଆମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ, ବାବା ଆମକୁ ନରରୁ ନାରାୟର ହେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି, ଏହି ନିଶା
ସର୍ବଦା ରହିବା ଦରକାର । ତୁମର କାହା ସହିତ ମଧ୍ୟ ତର୍କ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜକୁ ଅଶରୀରୀ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ଆମେ
ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢିଛୁ, କିନ୍ତୁ ଆଲୋଚନା କାହିଁକି କରିବୁ ? ଯେବେକି ବାବା ଆମକୁ କହିଛନ୍ତି କେବଳ
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟ ଆଜ୍ଞା ହେଲା ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପଦ୍ମ ଫୁଲ ସମାନ ପବିତ୍ର ରୁହ
କାରଣ ଯୋଗଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପ ନାଶ ହେବ । ଭଗବାନୁବାଚ ଅଟେ ଏବଂ ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ ପରମଆତ୍ମା ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତାରକା ସଦୃଶ କୁହାଯିବ । ଏହିଭଳି ବହୁତ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଅଛି ଯାହାକି ଗୋଟିଏ
ସମୟରେ କୁହାଯାଇ ବାହାରି ପାରିବ ନାହିଁ । ଆସାମୀ ଦେଖି ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ଅର୍ଥାତ୍ କାଇଦାର ସହିତ
ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । କୁହ, ଆମେ ମଧ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ପଢୁଛୁ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ଆଦେଶ ମିଳୁଛି,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ସିଏ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମାକୁ ତ ସମସ୍ତେ
ମାନିବେ । ବିବେକାନନ୍ଦଙ୍କର ଅନୁଗାମୀମାନେ ମଧ୍ୟ ମାନିବେ । ଆତ୍ମା ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛି ।
ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ତା’ର କେହି ପିତା ଥିବେ ନା ଯାହାଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ସବୁ
ବୁଝିବାରେ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଅଟେ ନା । ଏହିଭଳି ସ୍ମରଣ କରି ଚାଲିଲେ ସବୁବେଳେ ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ୍
ମିଳିଚାଲିବ ଏବଂ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ରୂପକ ଷ୍ଟିମର ଭରପୁର ହୋଇ ରହିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଯେପରି ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ସାମଗ୍ରୀ ଯାହାକି ଭରପୁର ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ଏହିଭଳି ପଏଣ୍ଟସ୍ ସବୁ ଲେଖି ରଖ ଏବଂ
ତାକୁ ସ୍ମରଣ କର । ତେବେ ଏହି ରତ୍ନଗୁଡିକୁ ଧାରଣ କରିବା ଏବଂ ଲେଖିବାର ସଉକ ରହିବା ଦରକାର । ଭଲ
ଭାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଆତ୍ମା ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛି ତେଣୁ ତା’ର କୌଣସି ନାମ
ରୂପ ନାହିଁ ବୋଲି କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଯଦି ଆତ୍ମାର ରୂପ ଅଛି ତେବେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କାହିଁକି
ନଥିବ । ତାଙ୍କୁ ତ କୁହାଯାଉଛି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା, ପରମଧାମ ନିବାସୀ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ
କଥା ବୁଝାଯାଉଛି । ତେଣୁ ଏବେ ସେବା କରି ଦେଖାଅ । ବାବା ତ ସେବା ଉପରେ ପୁରସ୍କାର ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ
ଆମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନରେ ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ ଏଠାରେ ପଦମପତି ହେବାକୁ ଚାହୁନାହୁଁ;
ଆମକୁ ତ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯେଉଁ ସବୁ
ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ମିଳୁଛି ତା’ ଉପରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ନିଜ ଭିତରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନରେ ସର୍ବଦା ଭରପୁର ରହିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜର ନାରାୟଣୀ ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେବ । କାହାରି ସହିତ ବାହ୍ୟ କଥାବାର୍ତ୍ତା ନକରି ଅଶରୀରୀ
ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମାୟାକୁ ଶତ୍ରୁ
ପରିବର୍ତ୍ତେ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିବା ସହଯୋଗୀ ମନେ କରି ସର୍ବଦା ଏକାଭଳି ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଥିବା ମାୟାଜିତ୍
ହୁଅ ।
ମାୟା ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା
ଦେବା ପାଇଁ ଆସୁଛି, ତେଣୁ ବିଚଳିତ ହୁଅ ନାହିଁ, ତା’ଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରିନିଅ । କେତେବେଳେ
ସହନଶୀଳତାର ଶିକ୍ଷା, କେତେବେଳେ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୁପ ହେବାର ଶିକ୍ଷାକୁ ମଜବୁତ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ମାୟା
ଆସୁଛି, ସେଥିପାଇଁ ମାୟାକୁ ଶତ୍ରୁ ମନେ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜର ସହଯୋଗୀ ମନେ କର ତେବେ ବିଚଳିତ
ହୋଇ ଫେଲ୍ ହେବ ନାହିଁ, ତା’ର ଶିକ୍ଷାକୁ ଦୃଢ ଭାବରେ ଧାରଣ କରି ଅଙ୍ଗଦ ଭଳି ଅଚଳ ହୋଇଯିବ ।
କେବେହେଲେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ମାୟାର ଆହ୍ୱାନ କର ନାହିଁ ତେବେ ସିଏ ବିଦାୟ ନେଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ସଂକଳ୍ପରେ ଦୃଢତା ରୂପକ ମହାନତା ଥିଲେ ସଫଳତା ମିଳିବାକୁ ଲାଗିବ ।
ମାତେଶ୍ୱରୀଙ୍କର ମଧୁର
ମହାବାକ୍ୟ
“ପରମାତ୍ମାଙ୍କର
ସଦଗତି କରିବାର ଗତି ଏବଂ ମତକୁ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି”
ତୁମର ଗତି ଏବଂ ମତ ତୁମକୁ ହିଁ ଜଣା...... ତେବେ ଏହି ମହିମା କାହାର ସ୍ମାରକୀ ରୂପରେ ଗାୟନ
କରୁଛନ୍ତି ? କାହିଁକି ନା ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ସଦଗତି କରିବାର ଯେଉଁ ମତ ମିଳୁଛି ତାହା ତ ପରମାତ୍ମା
ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣିପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ କେବଳ ଏହି ଇଚ୍ଛା ରହୁଛି ଯେ
ଆମକୁ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସୁଖ ଦରକାର, କିନ୍ତୁ ସେହି ସୁଖ ମିଳିବ କିପରି ? ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ
ନିଜର ୫ ବିକାରକୁ ଭସ୍ମ କରି କର୍ମକୁ ଅକର୍ମରେ ପରିଣତ କରିନାହିଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେହି ସୁଖ
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ, କାରଣ କର୍ମ-ଅକର୍ମ ଏବଂ ବିକର୍ମର ଗତି ଅତି ଗହନ ଅଟେ ଯାହାକୁ କେବଳ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମା ଜାଣିପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ପରମାତ୍ମା ସେହି ଗତିର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇ ନାହାଁନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଜୀବନମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କହୁଛି ତୁମର ଗତି ଏବଂ ମତ ତୁମକୁ ହିଁ ଜଣା । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସଦଗତି କରିବାର ମତ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଛି । କିପରି କର୍ମକୁ
ଅକର୍ମ କରିବାକୁ ହେବ, ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କାମ । ବାକି ମନୁଷ୍ୟକୁ ତ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଜଣା ନାହିଁ ଯେଉଁ କାରଣରୁ ସିଏ ଓଲଟା କର୍ମ କରିଚାଲିଛି, ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟର ପ୍ରଥମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା
ନିଜର କର୍ମକୁ ସୁଧାରିବା, ତେବେ ଯାଇ ମନୁଷ୍ୟ ଜୀବନର ପୁରା ଲାଭ ଉଠାଇପାରିବ । ଆଚ୍ଛା! ଓମ୍
ଶାନ୍ତି ।