22.12.18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ପାଠଶାଳାକୁ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ କାରଣ ଏଠାରେ
ମିଳୁଥିବା ଗୋଟିଏ-ଗୋଟିଏ ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ, ଯାହାକି ବାବା ତୁମକୁ
ଦେଉଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ଯେଉଁ ନିଶା
ଚଢାଉଛନ୍ତି, ତାହା କମ୍ କାହିଁକି ହୋଇଯାଉଛି ? ସଦା ସର୍ବଦା ନିଶା ଚଢି ରହିବାର ଉପାୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମର ନିଶା
ସେତେବେଳେ କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି ଯେତେବେଳେ ଏଠାରୁ ବାହାରକୁ ଯାଇ ତୁମେ ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀଙ୍କର ମୁଖ
ଦେଖୁଛ କାରଣ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇନାହଁ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ନିଶା ଚଢି ରହିବା ପାଇଁ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ଶିଖ । ବାବା, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଥିଲି, ଆପଣ ମୋତେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇଥିଲେ, ସେଠାରେ ମୁଁ ୨୧ ଜନ୍ମ ସୁଖ ଭୋଗ କରି ପୁଣି ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ପୁନର୍ବାର ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ସୁଖର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଏହି
ଉପାୟରେ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହେଲେ ଯାଇ ନିଶା ଚଢିବ ।
ଗୀତ:-
ମରନା ତେରୀ ଗଲି
ମେଁ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା କାହାର ବାଣୀ
ଶୁଣିଲ ? ଗୋପ ଗୋପୀମାନଙ୍କର । ଏକଥା କାହା ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ? ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବବାବାଙ୍କ
ପାଇଁ । ତେବେ ନାମ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବା ଦରକାର ନା । କହୁଛନ୍ତି— ବାବା, ଆପଣଙ୍କ ଗଳାର ହାର ହେବା
ପାଇଁ ଆମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ଆପଣଙ୍କର ହେଉଛୁ । ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ
ଗଳାର ହାର ହେବୁ । ରୁଦ୍ରମାଳା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟେ ନା । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ
ରୁଦ୍ରମାଳାର ଦାନା ଅଟନ୍ତି । ଏହା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ତାହା (କଳ୍ପବୃକ୍ଷ)
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବଂଶାବଳୀର ବୃକ୍ଷ, ଏହା ହେଲା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବୃକ୍ଷ । ଏହି ଆତ୍ମିକ ବୃକ୍ଷରେ
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ବିଭାଗ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ବିଭାଗ, ଇସ୍ଲାମୀମାନଙ୍କର
ବିଭାଗ ଏବଂ ବୌଦ୍ଧିମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବିଭାଗ ରହିଛି । ଏହି କଥା ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଗୀତାର ଭଗବାନ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ
ଅଜନ୍ମା କହିପାରିବା ନାହିଁ । କେବଳ ଜନ୍ମ-ମରଣ ଚକ୍ରରେ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କର କୌଣସି ସ୍ଥୁଳ
ବା ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶରୀର ନାହିଁ । ମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ ଶିବଲିଙ୍ଗକୁ ହିଁ ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ହିଁ
ପରମାତ୍ମା କହିଥା’ନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଯାଇ ମହିମା ଗାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା
ପରମାତ୍ମାୟେ ନମଃ କେବେହେଲେ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ଶିବଙ୍କୁ ହିଁ ପରମାତ୍ମା ବୋଲି ମନେ
କରନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଶିବ ପରମାତ୍ମାୟେ ନମଃ କହିଥା’ନ୍ତି । ଶିବଙ୍କର ନିବାସ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ,
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ଏବଂ ଏହା ହେଲା ସ୍ଥୂଳଲୋକ ଯେଉଁଠି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏଠାରେ ସେହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ଯେ “ପରମାତ୍ମା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ।” ଯଦି
ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ ବି ପରମାତ୍ମା ଅଛନ୍ତି ତେବେ ଏହାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ) ପରମାତ୍ମା ନମଃ
କୁହାଯିବ । କିନ୍ତୁ ପରମାତ୍ମା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଶରୀରରେ ଆସୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମା ପରମାତ୍ମାୟେ ନମଃ
କହିନଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ମହାନ ଆତ୍ମା, ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା, ପାପ ଆତ୍ମା..... ଏହି ସବୁ ଶବ୍ଦ
କୁହାଯାଏ । ମହାନ ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ପୁଣ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ବା ପାପ ପରମାତ୍ମା ଶବ୍ଦ
ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହା ତ ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । କେବଳ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି
ପାଠଶାଳାକୁ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମେ
ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବୁ ଏହି କଥା ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା
ତୁମେମାନେ ହିଁ ହେଉଛ । ତେବେ ଦେବତାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ସତ୍ୟ ନାରାୟଣ କଥା କୁହାଯାଇଥାଏ । ନାରାୟଣଙ୍କ ସାଥୀରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଥିବେ ।
କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟ ରାମଙ୍କର କଥା କେବେ କୁହାଯାଇନଥାଏ । ସତ୍ୟ ନାରାୟଣ କଥା କୁହାଯାଏ । ଆଚ୍ଛା ତା’
ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେବ ? ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବ । ଯେପରି ବାରିଷ୍ଟରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାରିଷ୍ଟରୀ କଥା ବା
ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି ବାରିଷ୍ଟର ଅର୍ଥାତ୍ ଓକିଲ ହେଉଛନ୍ତି । ସେହିପରି ଏଠାକୁ ତୁମେ ଆସୁଛ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧
ଜନ୍ମର ପ୍ରାପ୍ତି କରିବା ପାଇଁ । ତେବେ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମର ପ୍ରାପ୍ତି ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ହୁଏ
ଯେତେବେଳେ ସଂଗମଯୁଗ ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଆସିଛୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜଧାନୀର
ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ତ ଏହି କଥାର ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଶିବବାବା
ଆମର ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସିଏ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ
ବି.କେ. ମାନଙ୍କର ଦାଦା (ଜେଜେବାପା) ହେଲେ ନା । ଏହି ବାବା (ବ୍ରହ୍ମା) କହୁଛନ୍ତି ଏହା ମୋର
ସମ୍ପତ୍ତି ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ଦାଦାଙ୍କର (ଜେଜେବାପାଙ୍କର) ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖରେ
ହିଁ ଜ୍ଞାନରତ୍ନର ଧନ ଅଛି ଏବଂ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ ।
ଏହାର ମୂଲ୍ୟ ଏତେ ଅଧିକ ଯାହାକି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର କଥା କେହି
ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଭାବି ନଥିବେ । ଯଦିଓ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ପୂଜା କରି ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏକଥା
କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ଏହି ପଦ କିପରି ପାଇଥିଲେ ? ସତ୍ୟଯୁଗର ଆୟୁକୁ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ
କହିଦେଇ ଥିବାରୁ କିଛି ବି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟ କରିବାର
୫ ହଜାର ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ପୁଣି ଏକ ନମ୍ବର ସଂବତରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିବା କାହାଣୀ କୁହାଯାଉଛି । ବହୁ
ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ..... ଏହି ଭାରତରେ ହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଭାରତକୁ ହିଁ
ବହିସ୍ଥ ବା ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଥିଲା । ଏକଥା କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ
ଯେ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ହିଁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ଅଟେ । ଏହିସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର ଗୁଡିକରେ ଯାହା ଲେଖାଯାଇଛି ତାହା
ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏହାକୁ ଶୁଣିବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ଲାଭ ହୋଇ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
କେତେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବା ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର କେତେ ମୂର୍ତ୍ତି
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଜଗଦମ୍ବା ସରସ୍ୱତୀ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କନ୍ୟା । ବାକି ୮-୧୦ ଭୂଜା
ତ କାହାର ନଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ବିସ୍ତାର । ଜ୍ଞାନରେ ତ ଏସବୁ କିଛି
ନାହିଁ । କେବଳ ଚୁପ୍ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଭଳି ବହୁତ କନ୍ୟା ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ କି କେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖିନାହାଁନ୍ତି । ଚିଠି ଲେଖୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣ ମୋତେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛି । ଆପଣ ଆମର ସେହି ବାବା ଅଟନ୍ତି ।
ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବି । ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ଅନେକଙ୍କୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । କାହାକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ନ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଚିଠି ଲେଖି ଥାଆନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କ ସ୍ୱୃତିରେ ଏକଦମ୍ ଲଭଲୀନ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ସଦଗତି ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ
ତାଙ୍କୁ କେତେ ସ୍ନେହ କରିବା ଉଚିତ୍ । ମାତା-ପିତାଙ୍କ ସହିତ ପିଲାମାନେ ପୂରା ଯୋଡି ହୋଇଯା’ନ୍ତି
କାହିଁକି ନା ମାତା-ପିତା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସୁଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଆଜିକାଲିର ମାତା-ପିତା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ସୁଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି ବରଂ ଆହୁରି ବିକାରୀ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—
ଯାହା ବିତିଗଲା ତାକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଏବେ ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି— ପିଲାମାନେ, କାମ ବିକାରର ଚିନ୍ତା
ଛାଡି ପବିତ୍ର ହୁଅ କାହିଁକି ନା ଏବେ ତୁମକୁ କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ତ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏପରି କ’ଣ
ହୋଇପାରିବ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଦ୍ୱାପରରେ ଆସି ଗୀତା ଶୁଣାଇବେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ ଶ୍ରୀ
ନାରାୟଣ ହୋଇ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜ୍ୟ କରିବାର ଅଛି ।
ଭଗବାନୁବାଚ—ଏହି ସମୟରେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ଆସୁରୀ ସ୍ୱଭାବଯୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କୁ ଦୈବୀ
ସ୍ୱଭାବଯୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଗୀତାର ଭଗବାନ ଆସିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଗୀତାରେ ପିତାଙ୍କର ନାମ
ପରିବର୍ତ୍ତେ ସନ୍ତାନର ନାମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ପୁଣି ଦ୍ୱାପରକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହା
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ଭୁଲ । ତେବେ ଏହା ଦ୍ୱାରା ତ ଯାଦବ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ ପ୍ରମାଣିତ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ତୁମେମାନେ ତ ଉଚ୍ଚ ଦୈବୀ କୁଳର ଥିଲ,
ପୁଣି ତୁମର ଏଭଳି ଅବସ୍ଥା କାହିଁକି ହେଲା ? ଏବେ ମୁଁ ପୁନର୍ବାର ତୁମକୁ ଦେବତା କରୁଛି । ମନୁଷ୍ୟ,
ମନୁଷ୍ୟକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜା କରାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ କେବେ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା
କରିପାରିବେ! ଆତ୍ମାକୁ ପରମାତ୍ମା କହିବା କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ କଥା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ ମନୁଷ୍ୟରୁ
ଦେବତା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ଆର୍ଯ୍ୟ ସମାଜୀ କେବଳ
ଆର୍ଯ୍ୟ ସମାଜୀ ହିଁ କରାଇବେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ମଧ୍ୟ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ହିଁ କରିବେ । ସେହିପରି ତୁମେ
ଯାହାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବ ସିଏ ତାଙ୍କ ଭଳି ହିଁ କରିବେ । ତେବେ ଦେବତା ଧର୍ମ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ହେବ,
ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧ ଅଟେ, ଯେଉଁ ଯୁଦ୍ଧ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ବିଜୟୀ ହେବ । ବିନାଶ ପରେ ତୁମର ଜୟ-ଜୟକାର ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ବିନାଶ
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ଆଜି ଯଦି କିଏ ଗାଦିରେ ବସିଛନ୍ତି କାଲି ତାଙ୍କୁ ଗାଦିଚ୍ୟୁତ କରିବା ପାଇଁ
କ’ଣ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ତେବେ ଏହାକୁ କ’ଣ ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି କହିବା ? ଏହା ତ ପୂରା ନର୍କ ଦୁନିଆ । ଏହାକୁ
ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି କହିବା ଭୁଲ୍ କଥା । ବର୍ତ୍ତମାନ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି, ଆଜି ଯଦି କେହି
ଜନ୍ମ ହେଉଛି ତେବେ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି କାଲିକୁ ଯଦି ମରିଗଲା ତେବେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ବାବା ସେବା କରିବା ପାଇଁ କେବେ ବି
କହିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ ନଷ୍ଟୋମୋହା ଅଟେ, କୌଣସି ଜିନିଷରେ ମୋହ କାହିଁକି ରଖିବି,
ମୁଁ କ’ଣ ଗୃହସ୍ଥୀ ହୋଇଛି କି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏହି ସଂସାର ରୂପୀ ପାଳ ଗଦାରେ ନିଶ୍ଚିତ ନିଆଁ ଲାଗିବ । ବିନାଶ ହେବା ପାଇଁ
କ’ଣ ବେଶି ସମୟ ଲାଗିବ । ତୁମେ ଯେଉଁଠାରେ ଭାଷଣ କରୁଛ ସେଠାରେ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ କି ଏଠାକୁ
ଆସି ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଅ । ବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କ ଠାରୁ ବିନାଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୋଟିଏ
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ତୁମେ ଏହି ନର୍କ ଦୁନିଆରେ ୬୩ ଜନ୍ମ ନେଇଛ । ମୁଁ ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତେବେ ରାବଣର ସମ୍ପତ୍ତି ଭଲ ନା
ରାମଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଭଲ ? ଯଦି ରାବଣର ସମ୍ପତ୍ତି ଭଲ ତେବେ ତାକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ?
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ କ’ଣ କେବେ ଜଳାଉଛ କି ? କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଳାଉଛନ୍ତି କି । ଏମାନେ ତ ରାବଣ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଅଟନ୍ତି କାରଣ ବିକାର ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ହେଉଛି ବେଶ୍ୟାଳୟ, ବିଷୟ
ସାଗର ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ନିର୍ବିକାରୀ, ଶିବାଳୟ, ଅମୃତର ସାଗର । ସେଥିପାଇଁ କ୍ଷୀର ସାଗରରେ
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି ନା । ତେବେ କ୍ଷୀରର ସାଗର କ’ଣ କେବେ ସମ୍ଭବ! କ୍ଷୀର ତ ଗାଈଠାରୁ
ମିଳିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ନିଜକୁ ଶିବ ବୋଲି
କହୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ନିଜେ ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି ଅନ୍ୟକୁ କ’ଣ ଏପରି କହୁଛନ୍ତି ଯେ— ତୁମ ଭିତରେ
ଈଶ୍ୱର ଅଛନ୍ତି, ତୁମ ଭିତରେ ନାହାଁନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତୁମେ ପତିତ ଅଟ । ଆତ୍ମା କହୁଛି ମୁଁ ଏବେ
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହେଉଛି ଏବଂ ପବିତ୍ର ହୋଇ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜ୍ୟ କରିବି,
ତୁମେ ଅନେକ ଥର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଛ ପୁଣି ହରାଇଛ । ଏହି ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ର ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣା ହୋଇଗଲଣି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତେ ହେଲ ପାର୍ବତୀ, ମୁଁ ହେଉଛି
ଏକମାତ୍ର ଶିବ । ତେବେ ଅମରକଥା ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଏଠିକାର କଥା ଅଟେ, ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ତ କୌଣସି କଥା
ଶୁଣାଇବା ହୋଇନଥାଏ । ବାବା ତୁମକୁ ଅମରପୁରୀର ମାଲିକ କରିବା ପାଇଁ ଅମରକଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ଅମରଲୋକ, ସେଠାରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି, ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ
ଦୁଃଖ ଅଛି । ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଚାଲୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେବାକାର୍ଯ୍ୟ ଯେତିକି ଅଗ୍ରଗତି କରିଛି ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ସେତିକି କରିଥିଲା । ଯଦିଓ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ତୀବ୍ରଗତିରେ ସେବା କରୁନାହଁ, କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ
କଳ୍ପପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ଯେଉଁଭଳି ଭାବରେ ସେବା କରିଥିଲ ତାହା ହିଁ କରୁଛ । ତଥାପି ବି ତୁମକୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ଛୋଟ-ଛୋଟ ଦୀପମାନଙ୍କୁ ତୋଫାନ ହଲଚଲ କରି ଦେଇଥାଏ ।
ସମସ୍ତଙ୍କର ନାଉରିଆ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ମୋର ଜୀବନ ରୂପୀ ନଉକାକୁ
ପାରି କରିଦିଅ.... ଡ୍ରାମା ଏହିଭଳି ହିଁ ତିଆରି ହୋଇଛି ଯାହାକି ସମସ୍ତେ ସେହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
ଆଡକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ କେତେ କମ ଆତ୍ମା ଅଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମର ସଂଖ୍ୟା ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ ଅଛି ।
ଯଦିଓ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏଠାକୁ ବହୁତ ଆସିବେ ତଥାପି ବି ଏଥିରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିବ । ସେମାନେ
ହେଲେ ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର । ବାବା ତ ବହୁତ ନିଶା ଚଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ପରିବାର ଲୋକଙ୍କର ମୁହଁ ଦେଖିବା
ଦ୍ୱାରା ନିଶା କମିଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି ଯେ
ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କର— ବାବା, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଥିଲି, ଆପଣ ମୋତେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇଥିଲେ, ମୁଁ ସେଠାରେ ୨୧ ଜନ୍ମ ରାଜ୍ୟ କରି ପୁଣି ୬୩ ଜନ୍ମ ଦୁଃଖ ପାଇଛି ଏବେ ମୁଁ
ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ନେବି । ବାବା, ଆପଣ କେତେ ମହାନ ଅଟନ୍ତି । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ
ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ଭୁଲିଯାଇଥିଲି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତ ଅନାଦି ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ ।
ଏଥିରେ ମୋର ମଧ୍ୟ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରହିଛି । ମୁଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ମାୟାଠାରୁ ମୁକ୍ତ କରି
ବ୍ରାହ୍ମଣ କରାଇ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ଶୁଣାଉଛି । ତେବେ ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗ ରଚନା କରିବାର
ସମୟରେ ହିଁ ଆସିଥାଏ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ଫରିସ୍ତା ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ପବିତ୍ରତାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ମଧ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ନଷ୍ଟୋମୋହା ମଧ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଯଦି କେହି ପଚାରନ୍ତି
ଯେ ବାବା, ମୁଁ ସେବା କରିବାକୁ ଯିବି ? ତେବେ ବାବା କହିଥା’ନ୍ତି— ଯଦି ତୁମେ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇଛ
ତେବେ ମାଲିକ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟ, ଯେଉଁଠି ବି ଯାଇ ସେବା କରିପାରିବ । ଦ୍ୱନ୍ଦରେ କାହିଁକି
ପଡୁଛ, ମାଲିକ ଅଟ, ତୁମକୁ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ନଷ୍ଟୋମୋହା
ନୁହଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ପଚାରୁଛନ୍ତି । ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇଥିଲେ ସେବା କରିବା ବିନା ରହିପାରିବେ ନାହିଁ
। ଏହା ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ବାବା ସେବା ଯୋଗ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହ କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବରରେ ତ ଏହି ବାବା ଥିଲେ ନା । ତେବେ ତ୍ୟାଗ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହାଙ୍କର ନାମ
ପ୍ରଥମରେ ରହିଛି ।
ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ ଅଶରୀରୀ ମନେ କର । ବେହଦର ବାବା
ତୁମକୁ ୨୧ଜନ୍ମର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା, ସିଏ ଆସିବେ କିପରି ? ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି—
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ରଚନା କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ହିଁ ଆସିବେ ଏବଂ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରଜାପିତା କୁହାଯାଉଛି ତେଣୁ ସେହି ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ପିତାଙ୍କଠାରୁ ଆସି ସମ୍ପତ୍ତି ନିଅ । ଏହି କଥା ବୁଝାଇବାରେ ଲଜ୍ୟା କରିବାର ତ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
। ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ସମାନ ତ୍ୟାଗ କରିବାରେ ଆଗ ଧାଡିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ରୁଦ୍ରଙ୍କର ଗଳାର ହାର ହେବା
ପାଇଁ ବଞ୍ଚି ଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ହିଁ ସ୍ୱାହା ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ହେବା ପାଇଁ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହେବା ସହିତ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ
।
ବରଦାନ:-
ଆଶୀର୍ବାଦ ଏବଂ
ଔଷଧ ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ଏବଂ ମନର ରୋଗଠାରୁ ମୁକ୍ତ ରହୁଥିବା ସଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
କେତେବେଳେ ଯଦି ଶରୀର
ରୋଗୀ ହୋଇଯାଏ ତେବେ ଶରୀରର ରୋଗ ଦ୍ୱାରା ମନ ହଲଚଲ୍ ନ ହେଉ । ସେଥିପାଇଁ ସଦାସର୍ବଦା ଖୁସିରେ
ନାଚୁଥାଅ ତେବେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ । ମନର ଖୁସି ଦ୍ୱାରା ଶରୀରକୁ ଚଲାଅ ତେବେ ଦୁଇଟି ଯାକ
(ଶାରୀରୀକ ଏବଂ ମାନସିକ) ବ୍ୟାୟାମ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ଖୁସି ହେଉଛି ଆଶୀର୍ବାଦ ଏବଂ ବ୍ୟାୟାମ ହେଉଛି
ଔଷଧ । ତେଣୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ଏବଂ ଔଷଧ ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ଏବଂ ମନର ବେମାରୀକୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଖୁସିରେ
ରହିବା ଦ୍ୱାରା ଯନ୍ତ୍ରଣା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ୍ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଶରୀରରେ ଏବଂ ମନରେ ଯଦି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ
ରହିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ଅଧିକ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ କାରଣ ଅଧିକ ଚିନ୍ତା କରିବା ଦ୍ୱାରା ସମୟ ନଷ୍ଟ
ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ହଜିଯାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବିସ୍ତାର ଭିତରେ
ମଧ୍ୟ ସାରକୁ ଦେଖିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ତେବେ ସ୍ଥିତି ସର୍ବଦା ଏକାଭଳି ରହିବ ।