16/10/18 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ବହୁତ ବଡ (ଷ୍ଟିମର) ନୌକାରେ ବସିଛ, ତୁମେ ବିଷୟ ବୈତରଣୀ ନଦୀକୁ ଅତିକ୍ରମ କରି କ୍ଷୀର ସାଗରକୁ
ଯାଉଛ, ତୁମର ଲଙ୍ଗର ଏଠାରୁ ଉଠି ସାରିଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବିଶେଷ କେଉଁ
କଥାରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଥକା ଲାଗୁଛି ? ଥକା ଲାଗିବାର ମୁଖ୍ୟ କାରଣ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ପିଲାମାନେ
ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ହିଁ ଥକିଯାଉଛନ୍ତି, ଏଥିରେ ଥକ୍କା ଲାଗିବାର ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ହେଲା
ସଙ୍ଗଦୋଷ । ଏଭଳି ସଙ୍ଗ ମିଳିଯାଉଛି ଯାହାକି ବାବାଙ୍କର ହାତ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । କଥାରେ କୁହାଯାଏ
ସୁସଙ୍ଗ ଉଦ୍ଧାର କରେ, କୁସଙ୍ଗ ବୁଡାଇଥାଏ । ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ପଡି ଯଦି ଷ୍ଟିମରରୁ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ପଡିଲ
ତେବେ ମାୟା କଞ୍ଚା ଖାଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସାବଧାନ କରୁଛନ୍ତି— ପିଲେ, ସମର୍ଥ
ବାବାଙ୍କର ହାତ କେବେହେଲେ ଛାଡ ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ମାତା ଓ ମାତା....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ମହାମନ୍ତ୍ର
କୁହାଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ନିଜ ସ୍ୱଧର୍ମର ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରୁଛି । ମୋ ଆତ୍ମାର ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଲା ଶାନ୍ତ ।
ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ମୋତେ କୌଣସି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ, ଏହା
ମୋର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଟେ । ତେଣୁ କର୍ମ କରିବା, ନ କରିବା ଏହା ତ ମୋ ହାତରେ । କିନ୍ତୁ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ନଥିବା କାରଣରୁ ଦ୍ୱାର-ଦ୍ୱାର ଘୂରି ବୁଲୁଛନ୍ତି । ଏହା ଉପରେ ଗୋଟିଏ କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ଅଛି—
ଜଣେ ରାଣୀଙ୍କର ବେକରେ ସୁନ୍ଦର ହାରଟିଏ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ସିଏ ଭୁଲିଯାଇଥିଲେ, ତାଙ୍କୁ ଲାଗିଲା ଯେ
ମୋର ହାର ହଜିଗଲା, ତେଣୁ ସିଏ ବାହାରେ ଖୋଜୁଥିଲେ । ପୁଣି କେହି ଜଣେ କହିଲା ଯେ—ହାର ତ ତୁମ ଗଳାରେ
ଅଛି । ବାବା ଆମମାନଙ୍କୁ ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ୱାର ଦ୍ୱାର ଘୂରି ବୁଲୁଛି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହୁଛନ୍ତି ମନରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ଆସିବ, କିନ୍ତୁ ମନ-ବୁଦ୍ଧି ତ’ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ
ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କଥା କହୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମା ନିଜର
ସ୍ୱଧର୍ମରେ ରୁହ । ଏହି ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଇଲେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି
କହୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ଶାନ୍ତିରେ ବସାଅ, ଯୋଗ କରାଅ । ଏଭଳି କହିବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ୍ । ଜଣେ ଆତ୍ମା ଅନ୍ୟ
ଆତ୍ମାକୁ କହୁଛି ଯେ ମୋତେ ଶାନ୍ତିରେ ବସାଅ । ଆରେ, କ’ଣ ତୁମର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତ ନୁହେଁ ? ତୁମେ
କ’ଣ ନିଜେ ଶାନ୍ତ ହୋଇ ବସିପାରିବ ନାହିଁ ? ଚାଲିବା ବୁଲିବା ଭିତରେ ତୁମେ ସ୍ୱଧର୍ମରେ କାହିଁକି
ସ୍ଥିତ ରହୁ ନାହଁ ? ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଥିବା ବାବା ନ ମିଳିଛନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ସ୍ୱଧର୍ମରେ କେହି ସ୍ଥିତ ହୋଇ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ହିଁ
ପରମାତ୍ମା ଅଟେ ତେଣୁ ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଅଶାନ୍ତ ଦେଶରେ ତୁମର ଏହା
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମକୁ ଶାନ୍ତ ଦେଶକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।
ଏଠାରେ ତ ଘରେ ଘରେ ଅଶାନ୍ତି ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଘରେ ଘରେ ଆଲୋକ ଥିବ । ଏଠାରେ ତ’ ଅନ୍ଧକାର ଭରି
ରହିଛି ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଧୋକା ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଏଠାରେ ଘରେ ଘରେ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଥିବାରୁ
ଦୀପ ଜଳାଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ରାବଣର ମୃତ୍ୟୁ ହେଉଛି ସେତେବେଳେ ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ତ ରାବଣ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରାଯିବ । ଏଠାରେ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ ଥିବାରୁ ପ୍ରତିବର୍ଷ ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ରାବଣର ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ପୁଣି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟାଭିଷେକ ହେଉଛି । ଯାହାର ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସିଂହାସନରେ ବସିଲେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ ଶେଷ ହେବ । ଭାରତକୁ ପୁଣି ଥରେ ନିଜର ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ମିଳିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ରାଜ୍ୟ
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ରାଜ୍ୟ ମିଳିବ । ବେହଦର ବାବା ବେହଦ ରାଜଧାନୀର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସଦା ସର୍ବଦା ସୁଖର ବର୍ସା ଦେଉଛି, ବାକି ଆଉ ସମସ୍ତେ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ
ଦେଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ କେହି ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାହା ତ ଅଳ୍ପ ସମୟର, କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ । ମୁଁ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏତେ ସୁଖ ଦେଉଛି ଯେ ପୁଣି କେବେ ଦୁଃଖ ହେବ ହିଁ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଦେହ ସହିତ
ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦେହ ଏବଂ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି,
ଏମାନଙ୍କୁ ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଅମୃତବେଳାରେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠିଥାନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନେ
ତ’ କିଏ କାହା ମତରେ, କିଏ କାହା ମତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିଚାଲିଛନ୍ତି ? ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସକାଳୁ
ଉଠି ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ହିଁ ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ।
ଭକ୍ତମାନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ମଧ୍ୟ ପକାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ବି କହୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସେମାନେ କିଛି ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦିନେ ନା ଦିନେ ସେମାନେ ତୁମର ମିତ୍ର
ହୋଇଯିବେ । କହିବେ ଏକଥା ତ’ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଠିକ୍ । ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିବା ଅର୍ଥ ନିଜର
ତଥା ଭାରତର ଭେଳା ବୁଡାଇବା । ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ହେଲା-- ବାବା ହିଁ ଭାରତକୁ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ରୂପକ ଲହୁଣୀ
ଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପରିବର୍ତ୍ତେ ପୁତ୍ରର (ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର) ନାମ ଗୀତାରେ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି,
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ରୂପୀ ଲହୁଣୀ ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଭାରତକୁ
ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ପରିବର୍ତ୍ତେ ପିଲାଙ୍କ ନାମ ଲେଖି ଅନର୍ଥ
କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆର ଭଗବାନ ତ କୃଷ୍ଣ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ରାବଣର ମତ
ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ନିଜେ ଅଭିଶପ୍ତ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ନାଉରିଆ, ତୁମେ ସମସ୍ତେ ହେଉଛ
ନୌକା, ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ନା- ମୋର ଜୀବନରୂପୀ ନୌକାକୁ ପାର କରିଦିଅ । ଏବେ ତୁମେ ବଡ ଷ୍ଟିମରରେ
ବସିଛ । ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ ବେଦାନ୍ତରେ ମଧ୍ୟ ଷ୍ଟିମର (ଜାହାଜ) କଥା ରହିଛି । ତାହା ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟର କଥା ହିଁ ଲେଖାଯାଇଛି । ତୁମେମାନେ ସମଙ୍ଗଯୁଗୀ ଷ୍ଟିମରରେ ବସି ଆର ପାରିକୁ ଯାଉଛ । ବିଷୟ
ସାଗରରୁ ଅମୃତର ସାଗର ଅଥବା କ୍ଷୀରସାଗରକୁ ଯାଉଛ । ଯେପରି ଲଣ୍ଡନରେ ବିପଦ ସଂକୁଳ ଲୁଣୀ ଚାନେଲ (ଦୁଇଟି
ସମୁଦ୍ରକୁ ସଂଯୋଗ କରୁଥିବା ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ଜଳପଥ) କୁ ଅତିକ୍ରମ କରୁଥିବା ଷ୍ଟିମରକୁ ପୁରସ୍କାର
ମିଳିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ’ ପୁଣି ନର୍କରୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ବିଷୟ ସାଗର ହିଁ ଲୁଣି ସାଗର
ସଦୃଶ ଅଟେ । ତୁମେ ବଡ ଷ୍ଟିମରରେ ବସିଛ । ତୁମର ଲଙ୍ଗର ଉଠିଯାଇଛି, ଏବେ ତୁମର ଯିବା ଆରମ୍ଭ
ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆରପାରିକୁ ଯାଉଛ । ଷ୍ଟିମର ଯାଇ ପୁଣି ବନ୍ଦରରେ ଲାଗିଥାଏ ।
ସେଠାରେ କେହି ଓହ୍ଲାଇଥାନ୍ତି ତ’ ପୁଣି କେହି ଚଢିଥାନ୍ତି । କେହି ଯଦି ଖାଇବା ପିଇବା ପାଇଁ
ଚାଲିଯାଆନ୍ତି ତେବେ ରହିଯାଇଥାନ୍ତି । ଏହା ଉପରେ ଏକ କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ରଚନା ହୋଇଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ
ବଟୁକ ମହାରାଜା ବୋଲି ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଇଏ ଷ୍ଟିମରରେ କପ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଷ୍ଟିମର ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ଯଦି
କେହି ଓହ୍ଲାଇଗଲେ ତେବେ ମାୟା ଅଜଗର ବସି ରହିଛି । ସିଏ ମହାରଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରାସ କରି ଯାଉଛି
। ପାଠପଢା ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ନୁହଁନ୍ତି । ପୁଣି ସେମାନେ ମଝି ଦରିଆରେ ପଡି
ଯାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଦେଖିଛ— ପକ୍ଷୀ ମରିଗଲେ ପୁଣି ପିମ୍ପୁଡିମାନଙ୍କର ଦଳ ଆସି ତାକୁ ଉଠାଇଥାନ୍ତି । ତେବେ
ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ୫ ବିକାର ରୂପୀ ଭୂତ ଏକଦମ କଞ୍ଚା ଗିଳି ଦେଉଛି । ଏହା ଉପରେ ଏକ ବଡ କାହାଣୀ
ଲେଖାଯାଇଛି । ଧରିନିଅ କେହି ଏହି ଷ୍ଟିମରରେ ବସିଛନ୍ତି— ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ମଧ୍ୟ ଦେଇଥାନ୍ତି, ନିଜର
ଫଟୋ ମଧ୍ୟ ପଠାଇଥାନ୍ତି, ପୁଣି ଯଦି ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ଆସି ଖରାପ ହେଲେ ତେବେ ପାଠପଢା ଛାଡିଦେଇଥାନ୍ତି,
ଯଦି ହାତ ଛାଡିଦେଲେ ତେବେ ମାୟା ରୂପୀ ଅସୁର ଧରି ନେଇଯିବ । ଏହିପରି ବହୁତ ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ହାତ ଛାଡି
ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ସମାଚାର ମଧ୍ୟ ଆସୁଛି— ଏହାଙ୍କୁ କ୍ରୋଧର ଭୂତ ଅଥବା ମୋହର ଭୂତ ବଶୀଭୂତ
କରିଦେଇଛି । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ତ ତୁମକୁ ନଷ୍ଟେମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ଜଣଙ୍କଠାରେ ହିଁ ମୋହ
ରଖିବା ଉଚିତ୍ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମେହନତ । ମୋହର ଜଞ୍ଜିରରେ ସମସ୍ତେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ କେବଳ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ଭକ୍ତି
କରିବାକୁ ବସିଲେ ବୁଦ୍ଧି ଧନ୍ଦା ଆଡକୁ ଅଥବା ଘର ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ସେହିପରି
ହେଉଛି । ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ତୁମର ପିଲାଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡିବ, ସ୍ୱାମୀଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡିବ । ତେଣୁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଜଞ୍ଜିରରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ହଟାଇ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯଦି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା ମନେ ପଡିଲା ତେବେ ଅନ୍ତ କାଳେ ଯିଏ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସ୍ମରଣ କରେ... ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ଯେପରି ଶିବବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ, ଏହି ଅବସ୍ଥା ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ
ସକାଳୁ-ସକାଳୁ ଉଠି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛୁ— ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ
ଭାବରେ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବୁ । ତୁମକୁ ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଲଫ୍ ଏବଂ ବେ କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଅଲଫ ଅର୍ଥାତ୍ ଆଲ୍ଲା, ବେ ଅର୍ଥାତ୍ ବାଦଶାହୀ । ଆତ୍ମା ତ ବିନ୍ଦୁ ଅଟେ । ଏଠାରେ
ତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଟୀକା ଲଗାଉଛନ୍ତି କେହି ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଉଛନ୍ତି, କେହି ଲମ୍ବା ତିଳକ ଲଗାଉଛନ୍ତି ତ
କେହି ମୁକୁଟ ସଦୃଶ କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ପୁଣି ଛୋଟ ଷ୍ଟାର ଅଥବା ହୀରା ଲଗାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମା ଅଟ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆତ୍ମା ତାରକା ସମାନ ଅଟେ । ଏହି
ଆତ୍ମା ଭିତରେ ସମସ୍ତ ଡ୍ରାମାର ରେକର୍ଡ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ
ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ନିରନ୍ତର ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ସବୁଥିରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଅ । ଏହିପରି ଲକ୍ଷ୍ୟ ଆଉ
କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ରହିଛି ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ବିନା ଏହି ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସଦା ସର୍ବଦା ସୁସ୍ଥ
ରହିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ।
ସର୍ବଦା ସୁସ୍ଥ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିବାନ ହେବାର ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ଯଦି ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି
ତେବେ ବାକି ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର! ଯଦି ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଥିବ, ସମ୍ପତ୍ତି ନଥିବ ତେବେ ବି ମଜା ଆସିବ ନାହିଁ
। ଧନ ଥାଇ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ମଜା ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ ତେବେ ଯାଇ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ମିଳିବ । ପୁଣି
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେଲେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଧନ ମିଳିବ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା ଅଟେ । ଆମେ ୨୧
ଜନ୍ମ ଏହିପରି ଚକ୍ର ଲଗାଇଛୁ । ଏବେ ସବୁକିଛି ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ, ତେଣୁ ଏଥିରେ କାହିଁକି ମନ
ଲଗାଇବୁ ? ମନ ତାଙ୍କ ସହିତ ଲଗାଇବା ଉଚିତ୍ ଯିଏକି ନୂଆ ଦୁନିଆର ବାଦଶାହୀ ଦେବେ । ବାବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି-- କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଶରୀରକୁ ଭୁଲି
ନିଜକୁ ଅଶରୀରୀ ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ଶରୀର ତୁମକୁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ମିଳିଛି । ସକାଳୁ
ସକାଳୁ ଉଠି ଏହି କଥା ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଯେଉଁ ସାଜନ ଆମକୁ ଆରପାରିକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ବାକି ଆଉ ସମସ୍ତେ ବିଷୟ ସାଗରରେ ବୁଡାଇବାର ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ।
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ବିଷୟ ସାଗରରୁ ପାରି କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ନାଉରିଆ, ବଗିଚାର ମାଲିକ ବୋଲି
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ତୁମକୁ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ କରି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ସ୍ୱର୍ଗରେ ତୁମେ କେବେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁକକର୍ତ୍ତା
ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ହର-ହର ମହାଦେବ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । ଏକାମାତ୍ର
ଶିବଙ୍କୁ ହିଁ ଏହିପରି କୁହାଯାଉଛି । ଶିବ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପିତା ଅଟନ୍ତି ।
ଏହି ବାବା ହିଁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦରକାର ନା, ଏଥିରେ
ସାହାସ ଦରକାର । ଯେତେବେଳେ ମନେ ପକାଇ-ପକାଇ ଥକିଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଚାଲିବା ହିଁ ବନ୍ଦ କରି
ଦେଉଛନ୍ତି, ଏଭଳି ସଙ୍ଗ ମିଳିଯାଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ
କୁହଯାଉଛି ସଙ୍ଗ ଉଦ୍ଧାର କରେ, କୁସଙ୍ଗ ବୁଡାଇଥାଏ । ଏଠାରୁ ବାହାରକୁ ଗଲେ କୁସଙ୍ଗ ହିଁ ମିଳିବେ
। ତୁମର ନିଶା ଉଡିଯିବ । କେହି-କେହି କହୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଜାଦୁ ଅଛି ଯାହାକି
ତୁମଠାରେ ଲାଗିଯିବ । ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଅ ନାହିଁ । ପରୀକ୍ଷା ତ ବହୁତ ଆସିବ । ଏହିପରି ତ’
ବହୁତ ଅଛନ୍ତି— ୧୦ ବର୍ଷ ରହି ମଧ୍ୟ ପୁଣି ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ଆସିଯାଇଥାନ୍ତି । ଯଦି କର୍ମରୂପୀ ପାଦ
ଶ୍ରୀମତ ବାହାରକୁ ଗଲା ତେବେ ମାୟା କଞ୍ଚା ଖାଇଯିବ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଆମକୁ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମିଳୁଛି । ତଥାପି ବି ମାୟାର ବହୁତ ବଡ ତୋଫାନ
ଆସୁଛି, କାହିଁକି ନା ଏହା ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ । ମାୟାର ରାଜ୍ୟ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲୁଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ରାବଣକୁ ଜଳାଇବାର ଉତ୍ସବ ଗୋଟିଏ ଦିନ
ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ କୃତ୍ରିମ ସୁଖ ଅଟେ । ପ୍ରକୃତ ସୁଖ ତ ସୁଖଧାମରେ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ବାକି
ନର୍କର ସୁଖ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ଅର୍ଥାତ୍ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଅଟେ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି
। ତୁମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହି ମୁଷ୍ଟିଯୁଦ୍ଧରେ କେତେବେଳେ ମାୟା ବିଜୟୀ
ହୋଇଥାଏ ତ କେତେବେଳେ ପିଲାମାନେ ବିଜୟୀ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏହି ଯୁଦ୍ଧ ରାତି ଦିନ ଚାଲୁଛି । ତେଣୁ
ଉସ୍ତାଦଙ୍କ ହାତକୁ ସର୍ବଦା ଧରିଥିବା ଉଚିତ୍ । ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ଉସ୍ତାଦ ତ ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି । ଯଦି
ହାତ ଛାଡିଦେବ ତେବେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବା ମଧ୍ୟ କ’ଣ କରିବେ ? ଯଦି ହାତ ଛାଡିଦେଲ ତେବେ ଏଠାରୁ
ଚାଲିଗଲ । ଷ୍ଟିମର୍ କଥା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ଏବେ ଷ୍ଟିମର ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ ଯାଉଛି । ବାକି ଆଉ
ଅଳ୍ପ ଦିନ । ବୈକୁଣ୍ଠ ତ ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବାର ଦେଖାଯାଉଛି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତ ବାରାମ୍ବାର
ବୈକୁଣ୍ଠର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିବ । ଯେପରି ଆରମ୍ଭରୁ ବହୁତ ଦେଖୁଥିଲ । ସେହିପରି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଯେଉଁମାନେ ଏଠାରେ ଥିବେ, ସାହାସର ସହିତ ବାବାଙ୍କ ହାତ
ଧରିଥିବେ, ସେହିମାନେ ହିଁ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏସବୁ ଦେଖିବେ । କନ୍ୟାମାନେ କହିବାକୁ ଲାଗିବେ— ଯେ
ବାବା, ଇଏ ଦାସୀ, ଇଏ ଅମୁକ । ପୁଣି ଅବଶୋଷ କରିବେ ଯେ— ମୁଁ ଦାସୀ ହୋଇଗଲି । ଯଦି ପରିଶ୍ରମ ନ
କରିବ ତେବେ ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ ? ପୁଣି ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ । ଆରମ୍ଭରୁ ତୁମେ ବହୁତ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଛ । ଗୀତ ଅଛି ନା— ଯୋ ହମନେ ଦେଖା.... ତେଣୁ ଯେତିକି-ଯେତିକି ସମୟ
ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହେବ, ବାବା ସବୁ କଥା କହି ଚାଲିବେ ତେବେ ଆଉ ପାଠପଢା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା
କହିବେ ଯେ ତୁମକୁ କେତେ ବୁଝାଇଲି, ତୁମେ ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲିବାରୁ ଏଭଳି ଅବସ୍ଥା ହେଲା, ଏବେ
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମକୁ ଏହି ପଦ ହିଁ ମିଳିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର ।
ମାତା-ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । କେତେକ କୁପୁତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିଥାନ୍ତି ନା । ଏମାନେ ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ
ହୋଇ ହଇରାଣ କରିଥାନ୍ତି ସେମାନେ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବେ, ପଦ ବି ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ସବୁ
ପ୍ରକାର ଦଣ୍ଡର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କନ୍ୟାମାନେ କରିଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ଆସୁରୀ ସଙ୍ଗ ଏବଂ ଏଠାରେ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ସଙ୍ଗ ରହିଛି । ବାବା ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଏପରି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ
ଜଣାନଥିଲା ? ବିନାଶ ସମୟରେ ବହୁତ ତ୍ରାହି-ତ୍ରାହି କରିବାକୁ ଲାଗିବେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବ । ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର... ଏହିପରି ତୁମେ ନୃତ୍ୟ କରିଚାଲିବ । ତୁମେ
ଦେଖିବ ଯେ ବିନାଶ ପରେ ଆମର ମହଲ କିପରି ତିଆରି ହେଉଛି । ଯିଏ ବଞ୍ଚି ଥିବେ ସେମାନେ ସବୁ ଦେଖିବେ
। ଯଦି ବାବାଙ୍କର ହୋଇ ପୁଣି ଛାଡପତ୍ର ଦେଲ ତେବେ ଏସବୁ କ’ଣ ଦେଖିପାରିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି ଥରେ ଆସି ମିଳିଥିବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି
ନମ୍ବରବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସମର୍ଥ
ବାବାଙ୍କର ହାତ ଧରିବାକୁ ହେବ, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ମନ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ, ସକାଳୁ ସକାଳୁ
ଉଠି ଯୋଗରେ ବସିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ସଙ୍ଗଦୋଷରୁ ନିଜକୁ ଦୁରେଇ ରଖିବାକୁ ହେବ । କୁସଙ୍ଗରେ ପଡି କେବେ ବି ପାଠପଢା ଛାଡିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ସେବାରେ ସଦା
ସର୍ବଦା ସହଯୋଗୀ ହୋଇ ସହଜଯୋଗର ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ବିଶେଷତା ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ
ବିଶେଷତା ସମ୍ପନ୍ନ ଜୀବନ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସହଜଯୋଗୀ ଭବର ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ।
ଏହା ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜନ୍ମର ପ୍ରଥମ ବରଦାନ । ଏହି ବରଦାନକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସଦା ସର୍ବଦା
ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବା ଅର୍ଥାତ୍ ବରଦାନକୁ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରିବା । ତେବେ ଏହି ବରଦାନକୁ ସଦାବେଳେ
ସ୍ଥାୟୀ ରଖିବାର ସହଜ ବିଧି ହେଲା— ଏହାକୁ ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କର ସେବାରେ ଲଗାଇବା । ତେବେ ସେବାରେ
ସହଯୋଗୀ ହିଁ ସହଜ ଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି ବରଦାନକୁ ସଦା ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖି ବିଶେଷତା
ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ମସ୍ତକର
ମଣୀ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ସ୍ୱରୂପ ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲକ୍ଷ୍ୟକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବା ହିଁ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍
ହେବା ।