26.11.2018          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ମାୟାର ଚାପୁଡା ଲାଗିଥାଏ, ତେଣୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ତେବେ ଯାଇ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶ୍ରୀମତକୁ ପାଳନ କରିପାରିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ କିଏ ?

ଉତ୍ତର:-
ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାରର ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ପୂରା-ପୂରା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରତିପାଦରେ ବାବାଙ୍କର ରାୟ ନେଇଥାନ୍ତି । ଦ୍ୱିତୀୟ ପ୍ରକାରର ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡପତ୍ର ଦେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥାନ୍ତି । କେହି-କେହି ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ-ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ପୁଣି ଦୁଃଖର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା ।

ଗୀତ:-
ମହଫିଲ ମେଁ ଜଲ ଉଠି ଶମା....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ତ ଏହି ଗୀତ ବହୁତ ଥର ଶୁଣିଛନ୍ତି । ତେବେ ନୂଆ ପିଲାମାନେ ନୂଆ କରି ଶୁଣୁଥିବେ, ଯେତେବେଳେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଯାଇଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ ଆମେ ବେହଦର ମାତା-ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ । ତେବେ ନିଶ୍ଚତ ଭାବରେ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ମାତା-ପିତା ମଧ୍ୟ କେହି ଥିବେ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ବିଲକୁଲ୍ ଅକାମୀ କରିଦେଇଛି । ଏତେ ସାଧାରଣ କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଆସୁନାହିଁ । ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ଭଗବାନ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପିତା-ମାତା ଉଭୟ ଥିବେ ନା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି । ଭକ୍ତ ନିଜେ ତ ଭଗବାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତ ହିଁ ଭଗବାନଙ୍କର ବନ୍ଦନା କରିଥାନ୍ତି । ଈଶ୍ୱର ପିତା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜଣେ ହିଁ ହେବେ ନା ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଜଣେ । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଶରୀରର ପିତା ଜଣେ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଶାରୀରିକ ପିତା ତ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ଶରୀରର ପିତା ଥାଇ ମଧ୍ୟ ‘ହେ ଈଶ୍ୱର’ କହି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କର ପରିଚୟ ହିଁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଲା କଳିଯୁଗ । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଏହି କଳିଯୁଗର ବିନାଶ ହେବ । ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ଅକ୍ଷର ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ପାଇଁ ଲାଗୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି— ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବେ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ଆଚ୍ଛା, ଏବେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠୁଛି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗ ନିବାସୀଙ୍କୁ ଏକଥା କ’ଣ ଜଣାଥିବ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇ ପୁଣି ତ୍ରେତା ଆସିବ ? ନାଁ, ସେଠାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏହି କଥା କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ— ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଆମର ପାରଲୌକିକ ପିତା କିଏ ? ଏକଥା କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମାତା-ପିତା ଆମେ ତୁମର ବାଳକ... କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି କଥା କହିବା ମଧ୍ୟ ନ କହିବା ସଂଗେ ସମାନ ହୋଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଇଥିବା କାରଣରୁ ଅନାଥ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରତିପାଦରେ ଶ୍ରୀମତକୁ ଅନୁସରଣ କର, ନଚେତ୍ କୌଣସି ସମୟରେ ମାୟା ବହୁତ ଧୋକା ଦେଇଦେବ । ମାୟା ବହୁତ ଧୋକାବାଜ ଅଟେ । ମାୟାଠାରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା— ଏହା ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାମ । ରାବଣ ତ ଦୁଃଖ ଦାତା ଅଟେ । ବାବା ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଦୁଃଖ ସୁଖ ସବୁ ଭଗବାନ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ମନୁଷ୍ୟ ବିବାହ କରି ଦୁଃଖୀ ହେବା ପାଇଁ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ପବିତ୍ରଙ୍କୁ ଅପବିତ୍ର କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ, ଦୁନିଆ ବୁଝୁନାହିଁ । ବିଷୟ ସାଗରରେ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରରେ ବୁଡିବା ପାଇଁ କେତେ ଉତ୍ସବ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି କ୍ଷୀର ସାଗର । କଳିଯୁଗକୁ ବିଷୟ ସାଗର କୁହାଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଯଦିଓ ତ୍ରେତାରେ ଦୁଇକଳା କମ ହୋଇଯାଇଥାଏ, ତେବେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯିବ । ସେଠାରେ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଦ୍ୱାପରରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଅଧା-ଅଧା ଅଟେ ନା । ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ ସାଗର । ଅଜ୍ଞାନତା ମଧ୍ୟ ସାଗର ଭଳି ରହିଛି ନା ।

ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ଅଜ୍ଞାନୀ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ଏହିପରି କରିବା ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନ ମିଳିଯିବେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ବି ମିଳୁନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟି-ପିଟି ଦୁଃଖୀ, ଅନାଥ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମୁଁ ତାଙ୍କର ପିତା ଆସୁଛି । ପିତା ନଥିବା କାରଣରୁ ମାୟା ଅଜଗର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗିଳି ଦେଇଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ । ତେଣୁ ପିତା ନଥିବା କାରଣରୁ ବହୁତ ଧୋକା ଖାଉଛନ୍ତି । କାହାକୁ କାମ ବିକାରର ଚାପୁଡା, କାହାକୁ ମୋହର ଚାପୁଡା ଲାଗୁଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ହିଁ ଚାପୁଡା ଲାଗୁଛି । ତେବେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ବାରମ୍ବାର କହୁଛନ୍ତି ସାବଧାନ ରୁହ, ମନମନାଭବ । ଯଦି ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇବ ତେବେ ମାୟା ଚାପୁଡା ଲଗାଇଦେବ ସେଥିପାଇଁ ନିରନ୍ତର ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କର । ନଚେତ୍ ମାୟା ତୁମ ଦ୍ୱାରା ଓଲଟା କର୍ମ କରାଇଦେବ । ତୁମକୁ ଠିକ୍-ଭୁଲ୍ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧି ତ ମିଳିଛି ନା । ଯଦି କେଉଁଠାରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛ ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାର । ତୁମେ ଟେଲିଗ୍ରାମ ଦ୍ୱାରା, ଚିଠି ଦ୍ୱାରା ଅଥବା ଫୋନରେ ମଧ୍ୟ ପଚାରିପାରିବ । ସକାଳୁ-ସକାଳୁ ଫୋନ ତୁରନ୍ତ ଲାଗିଯାଏ କାହିଁକି ନା ସେହି ସମୟରେ ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ବାକି ସମସ୍ତେ ଶୋଇ ରହିଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ ଫୋନ ଦ୍ୱାରା ପଚାରିପାରିବ । ଦିନକୁ ଦିନ ଫୋନର ଧ୍ୱନି ମଧ୍ୟ ସୁଧରିବାରେ ଲାଗିଛି । ଯେହେତୁ ସରକାର ଗରୀବ ତେଣୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ ସେହି ହିସାବରେ କରୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ବି ବିଶେଷ କରି ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କୁ ରଜୋ-ତମୋଗୁଣୀ କାହିଁକି କୁହାଯାଉଛି ? କାହିଁକି ନା ଏହିମାନେ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ସତୋପ୍ରଧାନ ଥିଲେ । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ନା ଏତେ ସୁଖ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ନା ତାଙ୍କର ଏତେ ଦୁଃଖ ଦେଖିବାର ଅଛି । ସେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସୁଖରେ ଅଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତ ଏତେ ଖାଦ୍ୟ ଶସ୍ୟ ଆଦି ପଠାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଏବେ ରଜୋପ୍ରଧାନ ଅଟେ । ବିନାଶ ପାଇଁ କେତେ ସବୁ ଉଦ୍ଭାବନ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ କଥା ଜଣା ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଚିତ୍ର ଆଦି ପଠାଇବାକୁ ପଡିବ, ତେବେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବେ, ଶେଷରେ ବୁଝିବେ ଯେ ଏହି ଚିତ୍ର ଆଦି ତ ବହୁତ ଭଲ । ଏହି ଚିତ୍ର ଉପରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଉପହାର ବୋଲି ଲେଖାଯାଇଛି । ଯେତେବେଳେ ବିପଦର ସମୟ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ସବୁ କଥା ଜଣା ପଡିଯିବ ଏବଂ ବୁଝି ପାରିବେ— ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଆମକୁ ମିଳିଥିଲା । ତେଣୁ ଏହି ଚିତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ସେବା ହୋଇପାରିବ । ବିଚରା ଏମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସୁଖଦାତା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଚିତ୍ରଗୁଡିକ ଦ୍ୱାରା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ । ଏବେ ଦେଖ ୩ ପାଦ ଭୂମି ମଧ୍ୟ ମିଳୁନାହିଁ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ । ଏହି ଚିତ୍ର ବିଦେଶରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସେବା କରିବ । ପିଲାମାନଙ୍କର ଏହି ଚିତ୍ର ପ୍ରତି ଏତେ ଖାତିର ନାହିଁ । ଖର୍ଚ୍ଚ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ସ୍ୱାଧୀନତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାରେ ସରକାରଙ୍କର କୋଟି-କୋଟି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇଥିବ ଏବଂ କେତେ ଲକ୍ଷ ଲୋକ ମରିଥିବେ । ଏଠାରେ ତ ମରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଯାଇ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ପାଇପାରିବ । ନଚେତ୍ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାବେଳେ ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବ । ଇଏ ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଧର୍ମରାଜ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଦେଉଛି । ପୁଣି ଯଦି କୌଣସି ବିନାଶକାରୀ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଲ ତେବେ ପୂରା ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବ । ଏପରି ଭାବନାହିଁ ଯେ ଯାହା ହେବ ଦେଖାଯିବ, ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ କଥା କିଏ ଭାବୁଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦାନ ପୂଣ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ପାଇଁ କରିଥାନ୍ତି । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା ସବୁ କରୁଛ ତାହା ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମିଳିବ । ସେମାନେ ଯାହା କିଛି କରୁଛନ୍ତି ତାହା ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଏହି ନର୍କରେ ହିଁ ତା’ର ପ୍ରତିଦାନ ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଏହାର ଫଳ ସ୍ୱର୍ଗରେ ମିଳିବ । ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଏବଂ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ । ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭୋଗ କରୁଛ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଜୀବନ ନୌକା ପାର ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ନୟନରେ ବସାଇ ବହୁତ ଆରାମରେ ନେଇଯିବି । ତୁମେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୁମକୁ କହୁଛି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେ ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ଆସିଥିଲ, ଏଠାରେ ଅଭିନୟ କରିଲ ପୁଣି ତୁମକୁ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ଅବିନାଶୀ ଅଭିନୟ । ଏହି କଥାକୁ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ବୈଜ୍ଞାନିକମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ ତାରା ସମାନ ଅଟେ, ଏଥିରେ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି ଯାହାକି କେବେ ସମାପ୍ତ ହୋଇନଥାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ରଚୟିତା ଏବଂ ଅଭିନେତା ମଧ୍ୟ ଅଟେ । ମୁଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହି ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସୁଛି । କହୁଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା ମନ-ବୁଦ୍ଧି ସହିତ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେ କିଏ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଯେପରି ତୁମେ ଆତ୍ମା ତାରକା ସଦୃଶ, ସେହିପରି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତାରକା ସଦୃଶ ଅଟେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ମୋତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି, ମୁଁ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସାଥୀରେ ନେଇଯାଉଛି । ତେଣୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପଣ୍ଡା ଅଟେ । ମୁଁ ପରମାତ୍ମା ଆସି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ମଶାଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଛୋଟ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ମିଳୁଛି । ବାବା କେତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛି, ବାକି ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିର ଚାବି ମୁଁ ନିଜ ପାଖରେ ରଖୁଛି । ଏହାକୁ କାହାକୁ ଦେଉନାହିଁ କାରଣ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏହା ମୋର କାମରେ ଆସୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର, ପୂଜ୍ୟ କରୁଛି । ମାୟା ତୁମକୁ ପତିତ, ପୂଜାରୀ କରିଦେଉଛି । ବାବା ତ ବହୁତ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ସେଭଳି ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିଲେ ତ ବୁଝିବେ ନା ।

ଏହି ଟେପ୍ ରେକର୍ଡ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ସାଧନ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ମୁରଲୀ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଶୁଣିବାକୁ ପଡିବ । ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ଗୋପୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ଦୟା ଆସୁଛି । ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର ମୁରଲୀ ଶୁଣି ବହୁତ ଖୁସି ହେବେ । ପିଲାମାନଙ୍କ ଖୁସି ପାଇଁ ବାବା ସବୁ କିଛି କରିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ରାତି-ଦିନ ଗାଁରେ ରହୁଥିବା ଗୋପିକାମାନଙ୍କର ଚିନ୍ତା ରହୁଛି । ବ୍ରହ୍ମା ବାବାଙ୍କର ନିଦ ମଧ୍ୟ ଭାଙ୍ଗିଯାଉଛି, କ’ଣ ଉପାୟ କରାଯିବ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ପିଲାମାନେ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହେବେ । ଆଉ କେହି ପୁଣି ଦୁଃଖରେ ବାନ୍ଧିହେବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଛନ୍ତି, କେହି ତ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ଛାଡପତ୍ର ଦେବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନର ଦୁନିଆ ତ ବହୁତ ଖରାପ । କେହି-କେହି ପିଲା ତ ନିଜର ବାପକୁ ମଧ୍ୟ ମାରିବାରେ ବିଳମ୍ବ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ବେହଦର ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏତେ ଧନ ଦେବି ଯାହାକି ପିଲାମାନେ କେବେ ଦୁଃଖୀ ହେବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଦୟାଶୀଳ ହେବା ଦରକାର ଯାହାଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଇପାରିବେ । ଆଜିକାଲି ତ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି, ବାକି ଶିକ୍ଷକ କେବେ ଦୁଃଖର ରାସ୍ତା ବତାଇ ନଥାନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ତ ପାଠ ପଢାଇଥାନ୍ତି, ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ରୋଜଗାରର କରିବାର ଉପାୟ ମିଳିଯାଏ । ପାଠପଢିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଶରୀର ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତି, ଯଦିଓ ମାତା-ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ କିନ୍ତୁ ତାହା କେଉଁ କାମକୁ ? ଯେତେ ଅଧିକ ଧନ ରହିବ, ସେତେ ଅଧିକ ପାପ କରିବେ । କେହି କେହି ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ନମ୍ରତାର ସହିତ ଯାଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କେହି-କେହି ତ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଲୁଚାଇ କରି ମଦ ପିଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖିଛନ୍ତି— ମଦ ବିନା ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେକଥା ତ ନକହିଲେ ଭଲ । ଯୁଦ୍ଧକୁ ଯାଉଥିବା ସୈନିକମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମଦ୍ୟପାନ କରିଥାନ୍ତି । ଲଢେଇ ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କୁ କଲାବାଲାଙ୍କର ନିଜ ଜୀବନର ଚିନ୍ତା ନଥାଏ । ଭାବନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନେବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଏହି ଛି-ଛି ପତିତ ଶରୀରକୁ ଆମକୁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ସୈନିକମାନଙ୍କ ଭିତରେ ତ କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଅଭ୍ୟାସ ରହିଛି ମାରିବା ଏବଂ ମରିବାର । ଏଠାରେ ତ ଆମେ ବସି ଥାଉଁ ଥାଉଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ । ଏହା ଆମର ପୁରୁଣା ଶରୀର । ଯେପରି ସର୍ପ ମଧ୍ୟ କାତି ଛଡାଇଥାଏ । ଥଣ୍ଡାରେ ତା’ର କାତି ଶୁଖିଯାଏ ତେଣୁ ଛଡାଇ ଦେଇଥାଏ । ତୁମର ତ ଏହା ବହୁତ ପୁରୁଣା ଶରୀର, ଅଭିନୟ ସମାପ୍ତ କରି ଏହାକୁ ଛାଡି ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ତ ମନମନାଭବର ଉପାୟ ବତାଇଛନ୍ତି । ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ବାସ୍ । ଏହିପରି ବସି-ବସି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ତୁମେ ଶରୀର ଛାଡିଦେବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି— ବସି-ବସି ଶରୀର ଛାଡିଦିଅନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ଆତ୍ମାକୁ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହେବାର ଅଛି, ତେଣୁ ବ୍ରହ୍ମ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇ ବସିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେପରି କାଶିରେ ଖଣ୍ଡାଧାରରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଶିବଙ୍କ ଉପରେ ସମର୍ପିତ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ଜୀବହତ୍ୟା ହେଲା ନା । ସେହିପରି ଏହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଧ୍ୟାନରେ ବସି-ବସି ଶରୀର ଛାଡିଥାନ୍ତି ବାବା ଏସବୁ ଦେଖିଛନ୍ତି, ତାହା ହେଲା ହଠଯୋଗ ସନ୍ନ୍ୟାସ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମକୁ ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ମିଳୁଛି ? ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି, କେହି ବିରଳ ହିଁ ଶ୍ରୀମତକୁ ଠିକ୍ ଭାବରେ ଅନୁସରଣ କରୁଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ମତ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆତ୍ମା, ବାବା ଆପଣ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବାସ୍, ବାବା ଆପଣଙ୍କ ରାୟ ଅନୁସାରେ ହିଁ ପରିଚାଳିତ ହେବି । ତେଣୁ ପ୍ରତି ପାଦରେ ବହୁତ ସାବଧାନ ରହିବା ଦରକାର । ଭୁଲ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯେଉଁଆଡେ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ । ବିକର୍ମର ବୋଝ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବହୁତ ରହିଛି । କର୍ମଭୋଗ ମଧ୍ୟ ଚୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ନା । ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି କର୍ମଭୋଗ ତୁମକୁ ଛାଡିବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତରେ ପରିଚାଳିତ ହେଲେ ହିଁ ତୁମେ ପାରସବୁଦ୍ଧି ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଧର୍ମରାଜ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ତୁମପାଇଁ ଉତ୍ତରଦାୟୀ ହୋଇଗଲେ ନା । ବାବା ବସିଛନ୍ତି, ତୁମେ କାହିଁକି ନିଜ ଉପରେ ବୋଝ ରଖୁଛ । ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଏହି ପତିତମାନଙ୍କର ସଭାକୁ ଆସିବାକୁ ହିଁ ହେବ । ଏହା ତ କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ, ଅନେକ ଥର ତୁମେ ଅଭିନୟ କରିଛ, ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ କରିବ । ଏହାକୁ ହିଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ବାବାଙ୍କ ସମାନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାର ଦୟା କରିବାକୁ ହେବ, ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ ।

(୨) କୌଣସି ବି ବିନାଶକାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବିପରୀତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବାର ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିଜର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ ସାବଧାନତାର ସହିତ ଚାଲିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ନିନ୍ଦୁକକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ମିତ୍ର ମନେକରି ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିବା ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ସମାନ ମାଷ୍ଟର ରଚୟିତା ହୁଅ ।

ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜକୁ ବିଶ୍ୱ ସେବାଧାରୀ ମନେକରି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିଲେ, ସର୍ବଦା ମାଲିକମାନଙ୍କୁ ସଲାମ କରୁଥିଲେ, ଏପରି କେବେ ବି ଭାବୁନଥିଲେ ଯେ କେହି ଯଦି ମୋତେ ସମ୍ମାନ ଦିଅନ୍ତି ତେବେ ମୁଁ ଦେବି । ନିନ୍ଦୁକକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ମିତ୍ର ମନେକରି ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିଲେ । ଏହିଭଳି ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । କେବଳ ସମ୍ମାନ ଦେବାବାଲାଙ୍କୁ ନିଜର ବୋଲି ଭାବନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଗାଳି ଦେବାବାଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଭାବି ସମ୍ମାନ ଦିଅ କାହିଁକିନା ସାରା ଦୁନିଆ ତୁମର ପରିବାର । ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଆଧାର ମୂରତ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଅଟ । ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ମାଷ୍ଟର ରଚୟିତା ମନେକରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦିଅ ତେବେ ଯାଇ ଦେବତା ହେବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ ମାୟାକୁ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ବିଦାୟ ଦିଅନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ଅଭିନନ୍ଦନ ପାଇବାର ପାତ୍ର ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।