31.12.18          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯଦି ତୁମର ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ୱଚ୍ଛ ସ୍ନେହ ରହିବ ତେବେ ବାବା ତୁମକୁ ନିଜ ସାଥୀରେ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ, ସବୁ ପାପରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେବେ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରିଦେବେ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜକୁ ଖୁସିରେ ରଖିବା ପାଇଁ କେଉଁ ମୁଖ୍ୟ ଧାରଣା ଦରକାର ?

ଉତ୍ତର:-
ସବୁବେଳେ ଖୁସିରେ ସେତେବେଳେ ରହିପାରିବ ଯେତେବେଳେ ନିଜେ ନିଜ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିପାରିବ । କୌଣସି ଜିନିଷ ପ୍ରତି ଆସକ୍ତି ନଥିବ । ପେଟ ପାଇଁ ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ ରୁଟି ମିଳିଯାଉ ବାସ୍ ଏହିଭଳି ଅନାସକ୍ତ ବୃତ୍ତିର ଧାରଣା ହେଲେ ଯାଇ ହର୍ଷିତ ରହିପାରିବ । ତେଣୁ ଜ୍ଞାନର ମନନ-ଚିନ୍ତନ କରି ନିଜକୁ ହର୍ଷିତ ରଖ । ତୁମେ କର୍ମଯୋଗୀ ଅଟ, କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବାବେଳେ ଘର ଗୃହସ୍ଥର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାବେଳେ, ଖାଇବାବେଳେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯଦି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ସବୁବେଳେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଘୂରୁଥିବ, ତେବେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ ।

ଗୀତ:-
ନ ୱହ ହମସେ ଜୁଦା ହୋଙ୍ଗେ....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । ଏହା ହେଉଛି ପିଲାମାନଙ୍କର ଅଥବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନିଜର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆତ୍ମିକ ସ୍ନେହ । ଏହି ଆତ୍ମିକ ସ୍ନେହ କେବଳ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ହିଁ ଅଛି କାରଣ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା, ତେବେ ଆତ୍ମା କାହା ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖିବ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ନେହ ଥାଏ ପିତା ସହିତ । ପିତା-ପିତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସ୍ନେହ ନଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥୀରେ ସ୍ନେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ଯୋଡୁଛୁ । ଏହି ସ୍ନେହ ହିଁ ତୁମକୁ ସାଥୀରେ ଘରକୁ ନେଇଯାଉଛି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଆତ୍ମିକ ସ୍ନେହ ରଖୁଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ସହନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସାରା ଦୁନିଆ ସହିତ ନିଜର ପରିବାରର ସଦସ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ଶତ୍ରୁ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।

ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ପତିତ ପାବନୀ ଗଙ୍ଗା ନୁହେଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପବିତ୍ର ହେବାର ଭାବନାରେ ଗଙ୍ଗା ବା ଯମୁନା କୂଳରେ, ହରିଦ୍ୱାରରେ, କାଶୀରେ ଯାଇ ବାସ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦୁଇଟି ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ସ୍ଥାନ । କହୁଛନ୍ତି— ହେ ପତିତ ପାବନୀ ଗଙ୍ଗା । ତେବେ ସେହି ଗଙ୍ଗା ତ କିଛି ଶୁଣୁ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ପତିତ ପାବନ ବାବା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଡାକ ଶୁଣିଥାଆନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସେହି ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ କିପରି ପାବନ ହୋଇପାରିବ ? ପାଣିର ଗଙ୍ଗା କ’ଣ କହୁଛି କି— କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ତୁମେ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ମୁଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛି ତୁମର ବିକର୍ମ ନିଶ୍ଚିତ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା ହିଁ ପ୍ରତିଶ୍ରୃତି ଦେଉଛନ୍ତି, ଗଙ୍ଗା ତ ଏହିଭଳି ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ରାବଣକୁ ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ରାବଣ ତ ମରୁ ହିଁ ନାହିଁ, ସେହିପରି ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାନ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରରୁ କରି ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପତିତରୁ ପାବନ ତ କେହି ବି ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ସ୍ନାନ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ଥରେ ପାବନ ହୋଇଗଲେ ତେବେ ପୁଣି କାହିଁକି ବାରମ୍ବାର ସ୍ନାନ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ? ସେଠାରେ କେତେ ମେଳା ଲାଗୁଛି । ତାକୁ କୌଣସି ଆତ୍ମା-ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସଂଗମ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମେଳାମାନଙ୍କରେ ବହୁତ ଭିଡ ଲାଗିଥାଏ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଉଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ପ୍ରେମିକା ହୋଇଛୁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛି ତେଣୁ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ମନେ ପକାଉଥାଅ । ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗ ମନେ ପଡିଯିବ ଏବଂ ତା ସହିତ ନିଜର ମୁକ୍ତିଧାମ ଘର ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡିଯିବ । ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ନିର୍ବାଣଧାମ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ ।

ଏହା ହେଉଛି ସାକାରୀ ଦୁନିଆ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆତ୍ମାମାନେ ଏଠାକୁ ନ ଆସିଛନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସାକାରୀ ଦୁନିଆ କିପରି ବୃଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ ? ଆତ୍ମାମାନେ ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆରୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ବୃଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଚାଲିଛି । କେହି କେହି ଭାବୁଛନ୍ତି ଆପେ ଆପେ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ବଢି ଚାଲିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆତ୍ମାମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବା କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ବୃଦ୍ଧି ପାଇ ଚାଲିଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣି ଗଲେଣି ଯେ ଶାନ୍ତିଧାମ ହେଉଛି ଆମର ମିଠା ଘର । ଶାନ୍ତିକୁ ବହୁତ ଲୋକ ପସନ୍ଦ କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଶାନ୍ତିଧାମ ହେଉଛି ଆମର ମିଠା ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କର ଘର । ଯେମିତି ଭାରତୀୟମାନେ ବିଦେଶରୁ ଫେରିଲାବେଳେ କହିଥା’ନ୍ତି ଆମେ ଆମର ମିଠା ଘର ଭାରତଦେଶକୁ ଯାଉଛୁ । ଯେଉଁ ଦେଶରେ ଯିଏ ଜନ୍ମ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେହି ଦେଶ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ ନା । କହିଥା’ନ୍ତି ଆମକୁ ମିଠା ଘର (ଭାରତକୁ) ନେଇ ଚାଲ । ଧରିନିଅ ଜଣେ ମରିଗଲା, ତେବେ ଆତ୍ମା ତ ଚାଲିଗଲା ନା । ପୁଣି ଶରୀରକୁ ଏଠାକୁ ଆଣି ଜଳାଇ ଦିଅନ୍ତି । ଭାବିଥାନ୍ତି ଭାରତର ମାଟି ଭାରତ ମାଟିରେ ମିଶୁ । ନେହେରୁ ମରିଯିବା ପରେ ତାଙ୍କର ପାଉଁଶକୁ କୁଆଡେ-କୁଆଡେ ନେଇଗଲେ! ଖେତରେ ମଧ୍ୟ ପକାଇଲେ । ଭାବିଲେ ଏହା ଦ୍ୱାରା ଫସଲ ଭଲ ହେବ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷକୁ କେହି କେତେ ବି ସମ୍ମାନ ଦିଅନ୍ତୁ ତାହା ପୁରୁଣା ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ କଷ୍ଟ ସହନ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜଣାନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣି ତାଙ୍କ ଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ତେଣୁ ମନ ହେଉଛି ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କିପରି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରିବୁ । ତୁମେ ଯଦି କାହାକୁ କହିବ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ତେବେ ସିଏ କହିବେ ତୁମେ କ’ଣ ମୋତେ ମାରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ! ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ— ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଉଛୁ । ତେବେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । କାରଣ ତୁମେ ଘଡିକୁ ଘଡି ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ । ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଆମର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଛୁ । ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି— ପୂର୍ବରୁ କେବେ ମିଶିଥିଲ ? ତେବେ ତୁରନ୍ତ କହୁଛନ୍ତି— ହଁ, ବାବା ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମିଶିଥିଲୁ । ଏହା ତୁମର ଗୁପ୍ତ ଅକ୍ଷର ଅଟେ, ଏହାକୁ କେହି ନକଲ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବେଶ ଧାରଣ କରି ନେଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି କିନ୍ତୁ ଏହି କଥା କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲି । ଏହି କଥା କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ କହୁଛ— ବାବା, ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲୁ । ଆପଣ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ । ଏକଥା ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା କହୁଛି । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀର ତ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ବ୍ରହ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ ସାକାରରେ ରହିବା ଦରକାର । ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି ।

ପତିତ ପାବନ ବାବା ଆସି ଆମକୁ ପାବନ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବୀ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛ ଯେ କିପରି ଆମେ ନର୍କବାସୀଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରିବୁ ? ଯଦି କୌଣସି ବଡ ଲୋକଙ୍କୁ ସିଧାସଳଖ ଭାବେ କହିବ ଯେ ତୁମେ ପତିତ ନର୍କବାସୀ ଅଟ ତେବେ ସିଏ ବିଗିଡିଯିବେ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ନର୍କରୁ ବାହାରି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଉଛୁ । ଏବେ ଆମେମାନେ ସଂଗମଯୁଗ ନିବାସୀ ଅଟୁ । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଏବେ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ, ବାବାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା । ତେଣୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଭାବୁଛ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଶରୀର ରହିଥିବ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାତ୍ରା ଚାଲୁଥିବ । କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ତ ହେବ । ଯଦିଓ ଖାଅ, ପିଅ, ଭୋଜନ ତିଆରି କର କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସମୟ ମିଳୁଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ । ଯଦି ଅଫିସରେ ମଧ୍ୟ ସମୟ ମିଳୁଛି ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସୃତିରେ ବସିଯାଅ । ଏଥିରେ ବହୁତ ରୋଜଗାର ହୋଇପାରିବ । ଟ୍ରେନରେ ଯାତ୍ରା କରିବା ସମୟରେ ତ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିନଥାଏ । ତେବେ ବସି ବସି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଚାଲ । ଏବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଉଛୁ । ବାବା ପରମଧାମରୁ ଆମକୁ ନେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଲା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ କୁହ— ଆସ, ଆମେ ଆମର ପିତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିବା । ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ ଶୁଣାଅ । ମୁଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମେ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍ (ବତୀଘର) ମଧ୍ୟ ଅଟ, କାରଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଉଛ । ଉଠିବା, ବସିବା, ଚାଲିବା ସବୁ ସମୟରେ ତୁମେ ନିଜକୁ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍ ମନେ କର । ତୁମର ଗୋଟିଏ ଆଖିରେ ମୁକ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଆଖିରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ରହିଛି । ସ୍ୱର୍ଗ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତ ନର୍କ ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା ପୁଣି ଥରେ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ସଦୃଶ କରିଦଉଛି । ଏଠାରୁ ଯାଇ ତୁମେ ମହାରାଣୀ, ପାଟରାଣୀ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଖଦଡର ରାଣୀ ହୁଅ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ତ ୧୬ କଳା ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାର ଅଛି, ୧୪ କଳା ନୁହେଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ୧୬ କଳା ସମ୍ପନ୍ନ ଥିଲେ । ତୁମେ କନ୍ୟାମାନେ କେତେ ବ୍ରତ ଉପବାସ ଆଦି କରୁଥିଲ । ୭ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିର୍ଜଳ ରହୁଥିଲ, କେତେ କଷ୍ଟ କରୁଥିଲ । କିନ୍ତୁ ଏହା ଦ୍ୱାରା କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯାଇପାରିଲ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ବାସ୍ତବରେ କୃଷ୍ଣପୁରୀ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦ୍ୱାପରକୁ ନେଇଯିବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣାପଡୁନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ୭ ଦିନର ଅର୍ଥ କ’ଣ, ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇବାର ନାହିଁ । ବାକି ଏଥିରେ ନିର୍ଜଳ ବ୍ରତ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ । ବାବା ପୁଣି ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ପଠାଇ ଦେବେ । ବ୍ରତ ଉପବାସ ରଖି ତୁମେ କେତେ ଦିନ ଭୋକିଲା ରହିଛ! ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିଛ! କିନ୍ତୁ ପ୍ରାପ୍ତି କିଛି ବି ହୋଇନାହିଁ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସଦଗତି ମାର୍ଗକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ— ବାବା, କଳ୍ପ ର୍ପୂବରୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥିଲୁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପରେ ରାୟ ନେଉଥାଅ । ନିଜର ସବୁ ହିସାବ-କିତାବର କଥା ପଚାର, ବାବା ରାୟ ଦେଇଚାଲିବେ । ପଛକେ ତୁମେ ନିଜର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି କରୁଥାଅ ତଥାପି ବାବା ରାୟ ଦେଉଥିବେ । ଯେତେବେଳେ ବାବା ଦେଖିବେ— ଇଏ ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦାରେ ଅତ୍ୟଧିକ ମଜିଯାଇଛି ତେଣୁ ବାବା ରାୟ ଦେବେ । କାହିଁକି ଏତେ ମେହନତ କରୁଛ ? ଆଉ କେତେ ସମୟ ତୁମେ ବଞ୍ଚିବ । ପେଟ ପାଇଁ ତ ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ ରୁଟି ଦରକାର । ଗରୀବର ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଦରକାର ଏବଂ ସାହୁକାରର ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଦରକାର । ସାହୁକାରମାନେ କେତେ ଭଲ ଭଲ ଖାଦ୍ୟ ଖାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ବି ରୋଗୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଜଙ୍ଗଲୀ ଆଦବାସୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖ କେତେ ମଜବୁତ ରହୁଛନ୍ତି! ଆଉ ପୁଣି ଖାଉଛନ୍ତି ବି କ’ଣ! କେତେ କାମ କରୁଛନ୍ତି! ନିଜ କୁଟିଆ ଭିତରେ ସେମାନେ ଖୁସିରେ ରହୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଆଶା ଛାଡି ଦେବା ଉଚିତ୍ । ଦୁଇ ଖଣ୍ଡ ରୁଟି ମିଳିଗଲା, ପେଟ ଭରିଗଲା, ବାସ୍ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେ ହେଉଛ ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପ୍ରେମିକର ତୁମେମାନେ ପ୍ରେମିକା ହୋଇଛ । ତେଣୁ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ ଶେଷରେ ତାଙ୍କ ସହିତ ଯାଇ ମିଶିବ । କେହି-କେହି ଚାହୁଁଛନ୍ତି ଆମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇପାରିବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ, କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଦେଖିବ । ଏଠାରେ ତ ବାବା ତୁମକୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଦେଲେ କିଛି ହେବ ନାହିଁ । ମୋତେ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ କାରଣ ମୁଁ ତୁମକୁ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତୁମକୁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ସିଏ ହିଁ ତୁମକୁ କୃଷ୍ଣପୁରୀର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ବୈକୁଣ୍ଠର ରାଜ୍ୟ ପଦ ମିଳୁଛି । ଏବେ ସେହି ବାବା ପରମଧାମରୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତ ମନ୍ଦିରରେ ତାଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ତିଆରି ହୋଇଛି ନା । ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛି । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି ନା । କିନ୍ତୁ ସିଏ ଭାରତକୁ କିପରି ଆସୁଛନ୍ତି ଏକଥା କାହାକୁ ବି ଜଣାନାହିଁ । ସିଏ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଶରୀରରେ ତ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି । ଶିବଙ୍କର ବଡ-ବଡ ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଏତେ ବଡ ମନ୍ଦିର ନାହିଁ । ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର ଦେଖ କେତେ ବଡ! କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରରେ ରାଧା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବହୁତ ଗହଣା ପିନ୍ଧିଥିବାର ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଶିବଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ କେବେ ଗହଣା ଦେଖିବାକୁ ପାଇବ ନାହିଁ । କାରଣ ଶିବବାବା ତ କେବେ ବଡ ବଡ ମହଲାରେ ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହିଁ ରହୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ କେବେ ମହଲରେ ରହେ ହିଁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ହୀରା-ନୀଳାରେ ସୁସଜ୍ଜିତ କେତେ ବଡ-ବଡ ଭବ୍ୟ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଛି ସେହିମାନେ ହିଁ ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଏତେ ବଡ ବଡ ମନ୍ଦିରମାନ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ତେବେ ସ୍ମାରକୀ ରୂପରେ କେତେ ବଡ ବଡ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଛନ୍ତି! ତେଣୁ ସେମାନେ ନିଜେ କେତେ ଧନବାନ ହୋଇନଥିବେ! କାରଣ ମନ୍ଦିର ସବୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ବମ୍ବେରେ ବାବୁରୀନାଥ ଠାରେ ମଧ୍ୟ ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ରହିଛି ଏବଂ ମାଧବବାଗରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛି । ତେବେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ମୋ ପାଇଁ କେତେ ବଡ ବଡ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରୁଛ କିନ୍ତୁ ଏବେ ଦେଖ ମୁଁ କିପରି କୁଟିଆରେ ବସିଛି! ତୁମର ମଧ୍ୟ ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ହେବାର ଅଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମର ପୁଣି ବି ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହେବ । ଆମର ପିତା ଶିବଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମନ୍ଦିର ଅଛି, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା ନା । ଯେଉଁମାନେ ସୋମନାଥଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଥିଲେ ସିଏ କେତେ ଧନବାନ୍ ହୋଇଥିବେ । ଏବେ ଦେଖ ମୁଁ ଗୁପ୍ତରେ ଅଛି । କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଗଲଣି ଯେ ଆମେ ପୁଣି ବି ଆମକୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ । ମମ୍ମା-ବାବା ଯିଏକି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ପୂଜ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି, ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହୋଇ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ତେଣୁ ମନରେ ଭାବୁଛ ନା— ଆମେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହୋଇ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିବୁ । ଏହିଭଳି-ଏହିଭଳି କଥାରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଆପେ ଆପେ ଭୁଲି ହୋଇଯିବ । ପରସ୍ପର ସହିତ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି କଥା ହେବା ଦରକାର ତାହାହେଲେ ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ । ଏହିଭଳି ନିଜ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରୁଥାଅ ।

ଏବେ ପରମଆତ୍ମା ହିଁ ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମନୋରଞ୍ଜନ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଧାରରେ ହର୍ଷିତ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ଗୋଟିଏ କଳ୍ପ ପରେ ପୁନର୍ବାର ଆସିଛୁ । ଅନେକ ଥର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁଛୁ । ତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛୁ । ଏହିଭଳି ଭାବରେ ପରସ୍ପର ସହିତ କଥା ହେବା ଦରକାର । ତା ସହିତ ତୁମେ କର୍ମଯୋଗୀ ମଧ୍ୟ ଅଟ । ଘରେ ପଛେ ଭୋଜନ ଇତ୍ୟାଦି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଥାଅ କିନ୍ତୁ ମନରେ ଖୁସି ରହିବ । ତୁମେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳକୁ ଜାଣିଛ । ଏବେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ଣଣ ହୋଇଛୁ ପୁଣି ଦେବତା ହୋଇ ରାଜ୍ୟ କରିବୁ । ପୂଜାରୀରୁ ପୂଜ୍ୟ ହେବୁ । ପୁଣି ମହଲ ଇତ୍ୟାଦି ତିଆରି କରିବୁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜର ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ଶୁଣାଇଚାଲ । ଆମର ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ କିପରି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି— ଏହାକୁ ଚିନ୍ତନ କରିବା ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବା । ତୁମେ ହିଁ ତିନିଲୋକକୁ ଜାଣୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ଜ୍ଞାନର ନେତ୍ର ଖୋଲିଛି । ଏହି ଚକ୍ରକୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଲାଗୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛ । ତୁମେ ସେବାଧାରୀମାନଙ୍କର ମନ୍ଦିର ପୁଣି ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତିଆରି ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛି । ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ସେହି ଅନୁସାରେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବେ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍ (ବତୀଘର) ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ । ସବୁ ଆଶାକୁ ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ରାୟ ନେବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଜ୍ଞାନର ରହସ୍ୟ ଗୁଡିକୁ ହିଁ ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୂରାଇ ସଦା ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ୱମାନର ଆସନରେ ରହି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବା ମାନନୀୟ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ସଦା ସର୍ବଦା ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ୱମାନରେ ସ୍ଥିତ ରହି, ନିର୍ମାଣ ଅର୍ଥାତ୍ ନିରହଂକାରୀ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇଚାଲ ତେବେ ଏହି ଦେବା ହିଁ ନେବାରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ । କାହାକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସେହି ଆତ୍ମାକୁ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହରେ ଆଣି ଆଗକୁ ବଢାଇବା । ସଦା ସର୍ବଦା ସ୍ୱମାନରେ ରହିଲେ ହିଁ ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତି ସ୍ୱତଃ ହୋଇଯିବ । ସ୍ୱମାନରେ ରହିବା କାରଣରୁ ସାରା ବିଶ୍ୱ ତୁମକୁ ସମ୍ମାନ ଦେବ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମ୍ମାନ ମିଳିବାର ପାତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ମାନନୀୟ ହୋଇଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇଥାଆନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ରେକର୍ଡ ଆପେ ଆପେ ଠିକ ହୋଇଯାଏ ।