16.02.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଉଚ୍ଚ ପଦ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯାହା ପଢାଉଛନ୍ତି ତାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ଯଥା ରୀତି
ଧାରଣ କର, ସର୍ବଦା ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଚାଲୁଥାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେବେ ବି ଦୁଃଖର
ଅନୁଭବ ନ ହେଉ ସେଥିପାଇଁ କେଉଁ କଥା ଉପରେ ଭଲ ଭାବରେ ବିଚାର କରିବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା
ଯେଉଁ ଅଭିନୟ କରୁଛ, ତାହା ଡ୍ରାମାର ସଠିକ୍ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ଏହା ହେଉଛି ଅନାଦି ଏବଂ ଅବିନାଶୀ
ଡ୍ରାମା । ଯଦି ଏହି କଥା ଉପରେ ସର୍ବଦା ବିଚାର କରିବ ତେବେ କେବେହେଲେ ଦୁଃଖ ଲାଗିବ ନାହିଁ ।
ଦୁଃଖ ସେହିମାନଙ୍କୁ ଲାଗିଥାଏ ଯେଉଁମାନେ ଡ୍ରାମାର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରୁନାହାଁନ୍ତି
। ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ ଏହି ଡ୍ରାମାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବେ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାର ଅଛି, ଏଥିରେ କାନ୍ଦିବାର
ବା ଋଷିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ବାବା
ରୁହାନୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଛୋଟ ଏବଂ ଏହି ଛୋଟ ଆତ୍ମାଠାରୁ ଶରୀର
କେତେ ବଡ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ଏହି ଛୋଟ ଆତ୍ମା ଶରୀରକୁ ଅଲଗା ହୋଇଯିବ ତେବେ କିଛି ବି ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ
। ତେଣୁ ଆତ୍ମା ଉପରେ ହିଁ ବିଚାର କରାଯାଇଥାଏ । ଏତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ କ’ଣ କ’ଣ କାର୍ଯ୍ୟ ସବୁ କରୁଛି
। ଯବକାଚ ସାହାଯ୍ୟରେ ଛୋଟ-ଛୋଟ ହୀରା ଗୁଡିକୁ ଦେଖାଯାଏ ଯେ ସେଥିରେ କୌଣସି ଦାଗ ଆଦି ଅଛି କି ନାହିଁ
। ତେବେ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ କେତେ ଛୋଟ । କେତେ ଅଦ୍ଭୁତ ଯବକାଚ ଯାହା ସାହାଯ୍ୟରେ ଦେଖୁଛି । ତାହା
କେଉଁଠି ରହୁଛି ? ତା’ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ କ’ଣ ? ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା କେତେ ବଡ ଧରିତ୍ରୀ ଆକାଶ ଦେଖି
ହେଉଛି! ଯଦି ଆତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ ବାହାରିଯିବ ତେବେ କିଛି ରହିବ ନାହିଁ । ଯେମିତି ବାବା ବିନ୍ଦୁ
ସେମିତି ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ । ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ପୁଣି ଅପବିତ୍ର ହେଉଛି । ଏହା ବିଚାର
ଯୋଗ୍ୟ କଥା । ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ଏକଥା ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା
ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ର୍ନିମାଣ କରୁଛି, କ’ଣ କ’ଣ ଦେଖୁଛି । ସେହି ଆତ୍ମାରେ ୮୪
ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ସିଏ କିପରି ତା’ର କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛି, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ଏତେ
ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁରେ ୮୪ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ସିଏ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ
କରୁଛି । ଧରିନିଅ ନେହେରୁ ଦେହତ୍ୟାଗ କଲେ, ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଦେହ ତ୍ୟାଗ କଲେ । ତେବେ ଆତ୍ମା
ଚାଲିଗଲା ଏହାର ଅର୍ଥ ଶରୀର ମରିଗଲା । କେତେ ବଡ ଶରୀରରେ କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ରହିଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ବାବା ବହୁତ ଥର ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ଜଣାପଡିବ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି ଥରେ ଘୂରୁଛି । ଅମୁକ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଲା ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ ।
ତା’ର ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରିବ । ଇଏ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ
ମଧ୍ୟ ଏହି ନାମ ରୂପକୁ ଏହି ସମୟରେ ତ୍ୟାଗ କରିଥିଲା । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି— ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି
ଅନ୍ୟ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ।
ଏବେ ତୁମେ ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛ । ବୁଝାଉଛ ତୁମେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଶିବଜୟନ୍ତୀ
ପାଳନ କରିଥିଲ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ଯାହାକି ହୀରାତୁଲ୍ୟ ଅଟେ, ତାହା ପାଳନ
କରି ଆସିଛ । ଏହା ଯଥାର୍ଥ କଥା ଅଟେ । ତୁମକୁ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ । ଏହିସବୁ ଉତ୍ସବ ପାଳନ ହେଉଛି, ତୁମେ କହିବ ଏହା କୌଣସି ନୂଆ
କଥା ନୁହେଁ । ଇତିହାସର ତ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ମଧ୍ୟ ଯେତେ ବି ଅଭିନେତା
ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ନିଜ-ନିଜର ଶରୀର ଧାରଣ କରିବେ । ଗୋଟିଏ ନାମ ରୂପ ଦେଶ କାଳ ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର
ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଏବିଷୟରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଏଭଳି ଲେଖ ଯାହାକି ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛି ଯେ ଆଗକୁ କେବେ ବାବାଙ୍କ ସହ ମିଶିଥିଲ ? ଏତେ
ଛୋଟ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ପଚରାଯାଇଥାଏ ନା । ତୁମେ ଏହି ନାମ ରୂପରେ ଆସି ଆଗରୁ କେବେ ମିଶିଥିଲ ? ତେବେ
ଏକଥା ଆତ୍ମା ଶୁଣିଲା ନା । ବହୁତ ପିଲା କହୁଛନ୍ତି— ହଁ, ବାବା, ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ମିଶିଥିଲୁ । ସାରା ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ନା । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ହଦ ଡ୍ରାମାର
ଅଭିନେତା । ଇଏ ହେଉଛି ବେହଦ ଡ୍ରାମା । ଏହି ଡ୍ରାମା ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାଳୁଛି, ଏଥିରେ ଟିକିଏ ହେଲେ
ମଧ୍ୟ ଫରକ ପଡି ପାରିବ ନାହିଁ । ଦୁନିଆର ତିଆରି ହୋଇଥିବା ସିନେମା ହଦର ଏବଂ ତାହା ମେସିନ୍
ସାହାଯ୍ୟରେ ଚାଲିଥାଏ । ଦୁଇ-ଚାରିଟା ରିଲ୍ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ ଯାହା ମେସିନରେ ଘୂରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହା
ହେଉଛି ଅନାଦୀ ଅବିନାଶୀ ବେହଦର ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ପାର୍ଟ ବଜାଇ ପୁଣି
ଅନ୍ୟ ଏକ ପାର୍ଟ ବଜାଉଛି । ତେବେ ୮୪ ଜନ୍ମର କେତେ ବଡ ଚଳଚିତ୍ରର ରିଲ୍ ହୋଇଥିବ । ଏହା ତ
ପ୍ରକୃତିର ନିୟମ ଅଟେ । ଏହି କଥା କ’ଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ କି! ଏହା ମଧ୍ୟ ରେକର୍ଡ ସଦୃଶ,
ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଏହା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଅଟେ ।
ତେବେ ଏହାର ପରିଚୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ଦିଆଯିବ । ସାମ୍ବାଦିକମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ ତେବେ ସେମାନେ
ଖବରକାଗଜରେ ବାହାର କରିବେ । ମାଗାଜିନରେ ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ବାହାର କରିପାରିବ । ଆମେ ତ ଏହି ସଂଗମ
ସମୟର ହିଁ କଥା କହୁଛୁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କିଛି ହେବ ନାହିଁ, ନା କଳିଯୁଗରେ ହେବ । ପଶୁ, ପକ୍ଷୀ
ଆଦି ଯେତେ ସବୁ ଅଛନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ଯେ ଏମାନଙ୍କୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି
ଦେଖିବା । ଏଥିରେ କିଛି ବି ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ଡ୍ରାମାରେ ସବୁ କିଛି ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ
ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପଶୁ, ପକ୍ଷୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ହେବେ । ସାରା ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ
ଭୂଗୋଳ ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଯେମିତି ଡ୍ରାମାର ଶୁଟିଙ୍ଗ୍ ହେଉଛି । ଯଦି ମାଛିଟିଏ ସାମନାରେ
ଉଡି ଚାଲିଯାଏ ତାହା ମଧ୍ୟ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଏବେ ଏହି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥା ଉପରେ ଚିନ୍ତନ ତ କରିବାର
ନାହିଁ । ପ୍ରଥମ କଥା ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ସଂଗମଯୁଗରେ ଏହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥରେ
ଆସୁଛି । ଆତ୍ମା ପଚାରୁଛି କିପରି ଏତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏତେ
ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିନ୍ଦୁ ୟାଙ୍କୁ ପୁଣି ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ । ଏହି କଥାକୁ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ
ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ଥିବେ, ସେମାନେ ବୁଝିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ
ମୁଁ ଆସୁଛି । ଏହି ପାଠ କେତେ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ହିଁ ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ଯାହା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ଯଦି କେହି ସତ୍ୟଯୁଗର ଆୟୁଷ ପଚାରିବେ ତେବେ ତୁମେ ତୁରନ୍ତ
କହିଦେଇପାରିବେ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗର ଆୟୁଷ ୧୨୫୦ ବର୍ଷ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମର ଆୟୁଷ ୧୫୦ ବର୍ଷ । କେତେ
ଅଭିନୟ ଚାଲୁଛି । ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଚକ୍ର ଘୂରୁଛି ନା । ଆମେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ । ସାରା ସୃଷ୍ଟି
ଏହିଭଳି ଚକ୍ରରେ ଘୂରି ଚାଲୁଛି । ଏହା ହେଉଛି ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ
କିଛି ନୂଆ ଯୋଡା ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି— ଚିନ୍ତା ସେ ବିଷୟରେ କରାଯାଏ ଯାହା
ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ନୁହେଁ । ଯାହା କିଛି ହେଉଛି ତାହା ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି ।
ତେଣୁ ଆମକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ଦୁନିଆର ନାଟକରେ କିଛି ଏଭଳି ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାନ୍ତି ଯାହାକୁ
ଦୁର୍ବଳ ହୃଦୟବାଲା ଦେଖି କାନ୍ଦି ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ତାହା ତ ନାଟକ ନା । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି
ପ୍ରକୃତ ନାଟକ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜର ପାର୍ଟ ବଜାଉଛି । ଡ୍ରାମା କେବେ ବନ୍ଦ ହୁଏ ନାହିଁ
। ଏଥିରେ କାନ୍ଦିବା ବା ଋଷିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । କିଛି ବି ନୂଆ କଥା ନାହିଁ । ଦୁଃଖ
ସେହିମାନଙ୍କୁ ଲାଗୁଛି ଯେଉଁମାନେ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହା
ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବତ୍ତର୍ମାନ ସମୟରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଯେଉଁ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି,
ଚକ୍ର ଲଗାଇ ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ ସେହିଭଳି ହେବା । ଏହା ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟମୟ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ
ଯୋଗ୍ୟ କଥା । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଋଷି ମୁନିମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ—
ଆମେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାକୁ ଜାଣିନାହୁଁ । ତାଙ୍କୁ ଏହା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ରଚୟିତା ଏତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ନୂଆ ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ଜ୍ଞାନର
ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଏହି କଥା ଗୁଡିକୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ । ତୁମେ କ’ଣ
କହିବ କି ଆମେ ଏକଥାକୁ ଜାଣିନାହୁଁ । ତୁମକୁ ବାବା ଏହି ସମୟରେ ସବୁ କିଛି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ କୌଣସି କଥାରେ ଦୁଃଖ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବାର ଅଛି ।
ଦୁନିଆରେ ହେଉଥିବା ନାଟକରେ ରିଲ୍ ଚାଲି ଚାଲି ଘୋରି ହୋଇଯାଏ, ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଏ, ପୁଣି ତାକୁ
ବଦଳାଇ ଥା’ନ୍ତି । ପୁରୁଣା ରିଲକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ନଷ୍ଟ କରିଦିଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଇଏ ହେଉଛି
ବେହଦର ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା । ଏଭଳି କଥା ଉପରେ ବିଚାର ଦୃଢ ହେବା ଦରକାର । ଏହା ତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ ।
ଆମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତକୁ ପାଳନ କରି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ । ଆଉ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ଆମେ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବା ଅଥବା ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବା ।
ଅଭିନୟ କରି-କରି ଆମେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନରୁ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛୁ ପୁଣି ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ।
ନା ଆତ୍ମାର ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ, ନା ଅଭିନୟର ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ । ଏଭଳି କଥା ପ୍ରତି କାହାର ବିଚାର
ଚାଲୁ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଏକଥା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । ସେମାନେ ତ କେବଳ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ଶାସ୍ତ୍ର ହିଁ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ରାମାୟଣ, ଭାଗବତ, ଗୀତା—ଏସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ।
ଏଥିରେ ତ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବେହଦର ବାବା ଯାହା ସବୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାକୁ ଯଦି
ଯଥା ରୀତି ଧାରଣ କରିବା ତେବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବା । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ଏକାଭଳି ଧାରଣା
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି କେହି ତ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଭାବରେ ବୁଝାଇଥା’ନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ଜେଲକୁ
ମଧ୍ୟ ଭାଷଣ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ
ମୁକ-ବଧିରମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଥିବେ କାହିଁକି ନା ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅଧିକାର ରହିଛି ନା ।
ସେମାନେ ଇଙ୍ଗିତ ଦ୍ୱାରା ବୁଝିପାରିବେ । ଆତ୍ମା ଯିଏକି ବୁଝିବ ସେ ତ ଭିତରେ ଅଛି ନା । ଚିତ୍ର
ସମ୍ମୁଖରେ ରଖିଦିଅ, ସେମାନେ ପଢି ତ ପାରିବେ ନା । ବୁଦ୍ଧି ତ ଆତ୍ମାରେ ରହିଛି । ଚାହେଁ ଅନ୍ଧ,
କେମ୍ପା, ଛୋଟା ହୁଅନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ କୌଣସି ନା କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ବୁଝିପାରିବେ । ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର
କାନକୁ ତ ଶୁଭିବ ନା । ତୁମର ସିଢିର ଚିତ୍ର ତ ବହୁତ ଭଲ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର ଯୋଗ୍ୟ କରିପାରିବ । ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇପାରିବ, ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯାଇପାରିବ । ତାଙ୍କର ତ କର୍ମଇନ୍ଦ୍ରିୟରେ ତ୍ରୁଟି ଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କେହି କେମ୍ପା ଛୋଟା
ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ, ସେଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ଥାଏ । ପ୍ରକୃତି ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ,
ନୂଆ ଜିନିଷ ତ ନିଶ୍ଚିତ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ତିଆରି ହୋଇଛି । ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ସହିତ ସମାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କିଛି ନା କିଛି ଫରକ ରହିଥାଏ । ଏହିଭଳି
ଡ୍ରାମାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାର ଅଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି ପୁଣି
କଳ୍ପରେ ଆଉ କେବେ ମିଳିବ ନାହିଁ । ପୂର୍ବରୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ କ’ଣ ଥିଲା କି! ଏହାକୁ ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ
ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ସହିତ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ
ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିଛ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ଶକ୍ତିର ଔଷଧ ଯାହାକି ତୁମକୁ
ମିଳୁଛି । ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଜିନିଷର ମହିମା କରାଯାଇଥାଏ ନା । ନୂଆ ଦୁନିଆ କିପରି ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ପୁଣି
ସେହି ରାଜ୍ୟ କିପରି ହେବ ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇପାରିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗିଥାଏ
। କାହାକୁ କାହାକୁ ତ ଟିକିଏ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ରହୁନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ପାର୍ଟ ରହିଛି ।
ଯେଉଁମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଭଲ ଭାବରେ ରହୁଥିବ ଏବଂ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରୁଥିବେ ତେବେ
ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଥିବେ । ତୁମର ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଏହିଭଳି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛ । ତୁମେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇପାରିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇଥାଏ । ଆତ୍ମାମାନେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । କଥାରେ ଅଛି— ଈଶ୍ୱର ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ ।
ବାକି ସବୁ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ଭିତରେ ଆତ୍ମା ରହିଛି । ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପାରଲୌକିକ ପିତା ଜଣେ ଅଟନ୍ତି ।
ଯିଏ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥିବେ ତାଙ୍କୁ କେହି ଭ୍ରମିତ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି କେହି
ଅଳ୍ପ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥିବେ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଜଲଦି ଭ୍ରମିତ କରିଦେବେ । ଦୁନିଆରେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀର ଜ୍ଞାନକୁ
ନେଇ କେତେ ବିତର୍କ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଜ୍ଞାନରେ ପୂରା ପକ୍କା ଅଛନ୍ତି, ହୋଇପାରେ
ସେମାନେ ଆମ ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗର ହୋଇନଥିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଦେବତା ଧର୍ମର ବୋଲି କିପରି କହିପାରିବା
। ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ପ୍ରାୟତଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି
ଯେ ଆମର ହିଁ ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମ ପବିତ୍ର ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ଥିଲା । ଏବେ ତ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଛି ।
ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ ସେମାନେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଯଦି ତୁମେ ଅନେକଗୁଡିଏ
ପଏଣ୍ଟ ମନେ ରଖିବ ତେବେ ତୁମେ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ପାରିବ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ପୁଣି ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଯେ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣିଛନ୍ତି ।
ବାବା ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାରଣ ଦିନକୁ ଦିନ ନୂଆ-ନୂଆ ଆତ୍ମା ଆସୁଛନ୍ତି ।
ସେମାନେ ତୁମକୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଆରମ୍ଭରୁ କିପରି ସ୍ଥାପନା ହେଲା ତେବେ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସେହି
ଜ୍ଞାନର ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏହିଭଳି କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବହୁତ ତତ୍ପର ରହିବ ।
ଚିତ୍ରଗୁଡିକ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକାଭଳି
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏଥିରେ ଜ୍ଞାନ, ଯୋଗ, ଧାରଣା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ରହିବା ଦରକାର । ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ
ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ତ ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦା ଭିତରେ
ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି । କିଛି ବି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିବେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ସେତିକି ହିଁ କରିବେ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ତୁମକୁ ପରସ୍ପର ସହିତ ଏକଦମ୍ ଭାଇ ଭାଇ ହୋଇ ରହିବାକୁ
ହେବ । କାରଣ ଅଶରୀର ହୋଇ ଆସିଛ ପୁଣି ଅଶରୀର ହୋଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏଭଳି ନହେଉ ଶେଷ ସମୟରେ କେହି
ମନେ ପଡନ୍ତୁ । ଏବେ ତ କେହି ଘରକୁ ଫେରି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିନାଶ ନ ହୋଇଛି
ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ କେହି କିପରି ଯାଇପାରିବେ । ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ଯିବେ ନଚେତ୍
ଏଠାରେ ଜନ୍ମ ନେବେ । ଯଦି କିଛି ବାକି ରହିଯାଇଥିବ ତେବେ ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ । ତାହା
ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ବୁଝିପାରିବେ ଯେତେବେଳେ ବଡ ହେବେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ
ରହିଛି । ତୁମର ଏକାଗ୍ରଚିତ୍ତ ଅବସ୍ଥା ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ହେବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଲେଖିଦେବା
ଦ୍ୱାରା ସବୁ ମନେ ରହିଯିବ । ତେବେ ପୁସ୍ତକାଗାର ଗୁଡିକରେ ଏତେ ସବୁ ପୁସ୍ତକ କାହିଁକି ରଖାଯାଇଛି
। ଡାକ୍ତର, ଓକିଲମାନେ ନିଜ ପାଖରେ ବହୁତ ପୁସ୍ତକ ରଖିଥା’ନ୍ତି, ସେଗୁଡିକୁ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ
ମନୁଷ୍ୟ ମାନଙ୍କର ଓକିଲ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ, ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଓକିଲ
ହେଉଛ । ଆତ୍ମାମାନେ, ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି ନା । ଦୁନିଆରେ ହେଉଛି ଶରୀର ନିର୍ବାହର
ପାଠପଢା,ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ପାଠପଢା । ତେବେ ଏହି ଆତ୍ମିକ ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ତୁମ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଭୁଲ ହେବ ନାହିଁ । ଏହି ମାୟା ରାଜ୍ୟରେ ବହୁତ ଭୁଲ୍ ହୋଇଚାଲିଛି, ଯେଉଁ
କାରଣରୁ ବହୁତ ସହନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ତେଣୁ ଯେଉଁମାନେ ପୂରା ପଢିବେ ନାହିଁ, କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ ନାହିଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସହନ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ଏବଂ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଯଦି
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଥିବ ତେବେ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ଚିନ୍ତନ ଚାଲିବ । ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି— କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ବାବା ଆସିଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କର ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ
କରାଯାଉଛି । ଏଥିରେ ଲଢେଇ ଝଗଡାର ତ କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଦୁନିଆରେ ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା ରହିଛି ।
ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଆମଦାନୀରେ ଖୁସି ଲାଗେ ନା । ଯାହାଙ୍କର ଲକ୍ଷେ ଟଙ୍କାର ଆମଦାନୀ ହୋଇଥାଏ,
ତାଙ୍କୁ ଅଧିକ ଖୁସି ଲାଗିଥାଏ । କେହି ଲକ୍ଷ ପତି ତ ଆଉ କେହି ଗରୀବ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଳ୍ପ ପଇସାବାଲା
ମଧ୍ୟ ଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଯାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ଯେତେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଥିବ ତାଙ୍କୁ ସେତେ ଖୁସି ମଧ୍ୟ
ରହିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବିଚାର
ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ନିଜକୁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନରେ ଭରପୂର କରିବାକୁ ହେବ । ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ନିଜେ ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । କୌଣସି କଥାରେ ଦୁଃଖ ପ୍ରକାଶ ନ କରି ସର୍ବଦା
ହର୍ଷିତ ରହିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ବହୁତ ସମୟ ଧରି ନିଜ
ଅବସ୍ଥାକୁ ସ୍ଥିର ରଖିବାକୁ ହେବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କେହି ମନେ ପଡିବେ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ, ଏବେ
ଘରକୁ ଫେରୁଛୁ ।
ବରଦାନ:-
ସବୁ କିଛି
ବାବାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରି କମଳ ପୁଷ୍ପ ତୁଲ୍ୟ ନିର୍ଲିପ୍ତ ରହୁଥିବା ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ହୁଅ ।
ବାବାଙ୍କର ହେବା ଅର୍ଥାତ୍
ସବୁ ବୋଝ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇଦେବା । ଡବଲ ଲାଇଟର ଅର୍ଥ ହେଲା— ସବୁକିଛି ବାବାଙ୍କୁ ସମର୍ପି ଦେବା । ଏ
ଶରୀର ମଧ୍ୟ ମୋର ନୁହେଁ । ଯଦି ଶରୀର ହିଁ ମୋର ନୁହେଁ ତେବେ ଆଉ କ’ଣ ବାକି ରହିଲା! ତୁମେ ସମସ୍ତେ
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ— ଏହି ଦେହ, ମନ ଏବଂ ଧନ ସବୁ କିଛି ତୁମର । ଯଦି ସବୁ କିଛି ତୁମର ବୋଲି କହିଲ
ତେବେ ବୋଝ ପୁଣି କେଉଁ କଥାର, ତେଣୁ କମଳପୁଷ୍ପର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତକୁ ସ୍ମୃତିରେ ରଖି ସଦା ସର୍ବଦା
ନିର୍ଲିପ୍ତ ରୁହ ତେବେ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆତ୍ମିକ ଭାବନା
ଦ୍ୱାରା ଅଶୁଦ୍ଧ ଅଭିମାନକୁ ସମାପ୍ତ କରି ନିଜକୁ ଶରୀରର ସ୍ମୃତିଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରଖୁଥିବା ଆତ୍ମା
ହିଁ ପ୍ରକୃତ ପାଣ୍ଡବ ।