23.11.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସଂଗମଯୁଗ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ
ହେବାର ଯୁଗ ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ସେତେ ନିଜର ଭାଗ୍ୟର ତାରକାକୁ ଚମକାଇପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜର
ପୁରୁଷାର୍ଥକୁ ତୀବ୍ର କରିବାର ସହଜ ଉପାୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିଚାଲ ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ତୀବ୍ର ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖ, ମା’
ତ’ ଗୁପ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଯିବ,
ସେଥିପାଇଁ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଅନୁକରଣ କର ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା କେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଦୁ ବୋଲି ଭାବିଥା’ନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କ
ଭିତରେ ବାବାଙ୍କୁ ପାଇବାର ମଧ୍ୟ ଖୁସି ନାହିଁ-- ସେମାନେ ବୁଦ୍ଦୁ ହେଲେ ନା । ଏଭଳି ବାବା ଯିଏକି
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବା ପରେ ମଧ୍ୟ ଖୁସୀର ଅନୁଭବ ନ ହେବା - ଏମାନଙ୍କୁ
ହିଁ ବୁଦ୍ଦୁ କୁହାଯିବ ନା ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ପିଲାମାନେ ତୁମେ ହେଉଛ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ତାରକା । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରୁଛୁ
ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରୁଛୁ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବା
। ଏଠାରେ ବସି ଏହି ଖିଆଲ କରୁଛ ନା । ବାବା ତୁମକୁ ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି ।
ଜୀବନମୁକ୍ତି କ’ଣ କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ସବୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥାନ୍ତି ମୁକ୍ତି
ପାଇବା ପାଇଁ, କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତିର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝିନଥାନ୍ତି । କେହି କହିଥାନ୍ତି ଆମେ
ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ ଆଉ ଏ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିବୁ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଏହା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ ଏହି
ଚକ୍ରରେ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁଛ । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଜଣାଅଛି ଆମେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଆତ୍ମା ଅଟୁ । ଭାଗ୍ୟଶାଳୀକୁ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ୍
କୁହାଯାଇଥାଏ । ବାବା ହିଁ ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କରୁଛନ୍ତି । ପିତା ଯେଭଳି ପିଲା ମଧ୍ୟ
ସେହିଭଳି ହୋଇଥାନ୍ତି । କେହି ବାପା ଧନୀ ହୋଇଥାନ୍ତି କେହି ବାପା ଗରୀବ ବି ହୋଇଥାନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମକୁ ତ ବେହଦର ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି । ଯିଏ ଯେତେ ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବାକୁ ଚାହିଁବ
ହୋଇପାରିବ, ଯିଏ ଯେତେ ଧନୀ ହେବାକୁ ଚାହିଁବ ହୋଇପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାହା ଚାହୁଁଛ ତାହା
ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ନିଅ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ସବୁ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଯେତେ ଉଚ୍ଚ
ପଦ ନେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ନେଇପାର । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପଦ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଅଟେ । ୟାଦର ଚାର୍ଟ
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ରଖିବାକୁ ହେବ । କାହିଁକି ନା ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବାକୁ
ହିଁ ପଡିବ । ବୁଦ୍ଦୁ ହୋଇ ଏହିପରି ବସିଯାଅ ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବେ
ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେବ । ବାବା ନୂଆ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଥାନ୍ତି । ସେ ବେହଦର
ବାବା ଓ ବେହଦର ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି । ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ବେହଦର
ସୁଖ ପାଇପାରିବ । ସତ୍ତ୍ୱ ଅର୍ଥାତ୍ ତ୍ରେତାକୁ ଗଲେ କମ୍ ସୁଖ । ରଜୋ ହେଲେ ତାଠାରୁ କମ୍ ସୁଖ ।
ସାରା ହିସାବ ବାବା ବତାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଅସୁମାରୀ ଧନ ଏବଂ ସୁଖ ତୁମକୁ ହିଁ ମିଳୁଛି । ବେହଦର
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେବା ପାଇଁ ୟାଦ ବିନା ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ
କରିବ, ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱତଃ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ହେଲେ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ
ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର । ନିଜର ଯାଞ୍ଚ ନିଜେ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ଯେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ନେବାକୁ ଚାହିଁବ ନେଇପାରିବ । ଶିକ୍ଷାଦାତା ଶିକ୍ଷକ ତ ବସିଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳ୍ପ କଳ୍ପ
ତୁମକୁ ଏହିପରି ବୁଝାଉଛି । ଅକ୍ଷର ହିଁ ୨ଟି ମନମନାଭବ, ମଧ୍ୟାଜୀଭବ । ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କୁ
ଚିହ୍ନିଛ । ସେହି ବେହଦର ବାବା ବେହଦର ଜ୍ଞାନଦାତା ଅଟନ୍ତି । ପତିତରୁ ପାବନ ହେବାର ରାସ୍ତା ମଧ୍ୟ
ସେହି ବେହଦର ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାହା କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ
। ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି ଅଟାରେ ଲୁଣ ସଦୃଶ । ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ । ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମ
ଭୁଲିଯାଅ । ତୁମେ ପ୍ରଥମେ ଅଶରୀରୀ ଥିଲ, ଏବେ ଅନେକ ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀଙ୍କ ବନ୍ଧନରେ ଆସିଛ ।
ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି ଏବେ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ
ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ପୁଣି ଆମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛୁ ପୁଣି ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର
ହେବେ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଯେତିକି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଥିଲେ ପୁଣି ସେତିକି ହେବେ ।
ତାଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହେବ । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିବା ଦରକାର । ଗାୟନ ରହିଛି
ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କର । ଯେପରି ଇଏ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି, ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କର । ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ’ ବାବା କରାଇବେ । ସେ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିନଥାନ୍ତି, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇଥାନ୍ତି । ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ
କର । ମାତା ପିତା ଗୁପ୍ତ ନା । ମାତା ଗୁପ୍ତ କିନ୍ତୁ ପିତା ତ ଦୃଶ୍ୟମାନ । ଏହା ଭଲ ଭାବରେ
ବୁଝିବାର କଥା । ଏଭଳି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାର ଅଛି ତ ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଅ ଯେପରି ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଏହି ବାବା ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇଥାନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା
ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଥିଲେ ପୁଣି ଏହାଙ୍କର ହିଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ଶେଷ ସମୟରେ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ
କରୁଛି । ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ରଖ କେବେହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ମାୟା ବହୁତଙ୍କୁ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି ।
ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେଉଛୁ । ତାହା ମଧ୍ୟ ବାବା ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ
ନାରାୟଣ କିପରି ହୋଇପାରିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ ସମସ୍ତେ ତ ସଠିକ୍ ଭାବେ ଅନୁସରଣ କରିବେ ନାହିଁ
। ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କର । ବର୍ତ୍ତମାନର ହିଁ ଗାୟନ
ହେଉଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ
ବୋଲାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହା ଭୁଲ୍ ଅଟେ ନା, ଅନୁସରଣ କରୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ
ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ, ତତ୍ତ୍ୱଜ୍ଞାନୀ । ତାଙ୍କୁ ତ ଈଶ୍ୱର ଜ୍ଞାନ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ
ତତ୍ତ୍ୱ ଅଥବା ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ବୋଲାଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତତ୍ତ୍ୱ ଅଥବା ବ୍ରହ୍ମ ତ ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ
ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି, ସେସବୁ ହେଲା ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ବାବା ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି,
ଯାହାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି । ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଲେଖି ରଖ । ତୁମେ ଭୁଲିଯାଉଛ ଏହା ମନରେ
ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାର କଥା ଅଟେ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟହ କହୁଛନ୍ତି -- ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ପତିତ ତ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ପବିତ୍ର ତ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହେବାକୁ ପଡିବ ନଚେତ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିଯିବେ । ସମସ୍ତଙ୍କର
ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅସଲରେ ପରମଧାମର
ବାସୀନ୍ଦା ଅଟ ପୁଣି ଏଠାରେ ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ପାର୍ଟ ବଜାଇଛ । ସୁଖର ପାର୍ଟ ରାମରାଜ୍ୟରେ ଏବଂ
ଦୁଃଖର ପାର୍ଟ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ହେଉଛି । ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗକୁ କୁହାଯାଉଛି, ସେଠାରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ସୁଖ ରହିଛି । କହିଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଏବଂ ନର୍କବାସୀ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ
କରିବାକୁ ହେବ । ଯେତେ-ଯେତେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ, ସେତିକି ତୁମେ ଖୁସୀ ମଧ୍ୟ ହେବ
। ଯେତେବେଳେ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ରଜୋଗୁଣୀ ଅବସ୍ଥାରେ ଥିଲ ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଖୁସୀରେ ଥିଲ । ସେ
ସମୟରେ ତୁମେ ଏତେ ଦୁଃଖୀ ବିକାରୀ ନଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଏଠାରେ କେତେ ବିକାରୀ ଦୁଃଖୀ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜଠାରୁ ବୟସ୍କମାନଙ୍କୁ ଦେଖ, କେତେ ବିକାରୀ ମଦୁଆ ଅଟନ୍ତି । ମଦ୍ୟ ବହୁତ
ଖରାପ ଜିନିଷ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଶୁଦ୍ଧ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିବେ ପୁଣି ତଳକୁ ଖସି-ଖସି ବିଲକୁଲ୍
ଛି-ଛି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ରୌରବ ନର୍କ କୁହାଯାଉଛି । ମଦ୍ୟ ଏପରି ଜିନିଷ ଯିଏ ଝଗଡା,
ମାରପିଟ୍, କ୍ଷତି କରିବାରେ ଡେରି କରିନଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟର ବୁଦ୍ଧି ଯେପରି
ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଗଲାଣି । ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ । ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ, ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି ।
ସେହିପରି ମାୟା ବହୁତ ଦୁଃଖଦାୟୀ ଅଟେ । କଳିଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହୋଇଯାଉଛି, ଏକଦମ୍
ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ । କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି, ଯେପରି ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି ନା । କାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲେ ପୁଣି ଏପରି ହୀନ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାନ୍ତି । ବାବା ତ
ବହୁତ ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମାତାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ଆମର ୫ଟି ଲୌକିକ ଏବଂ ଜଣେ ପାରଲୌକିକ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ଯିଏ ଆମକୁ ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବାକୁ
ଆସିଛନ୍ତି । ବାପ ସହିତ ତାଙ୍କୁ ସନ୍ତାନ ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି । ଜାଦୁଗର ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବା
ଯାଦୁଗର ହୋଇଥିବାରୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଦୁଗର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମର ସନ୍ତାନ
ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରି ଏପରି ହେବା ଉଚିତ୍ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଏହାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ
ଥିଲା ନା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଏହି କଥା ନାହିଁ । ଏହି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଶାସ୍ତ୍ର ଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ପୁଣି ମଧ୍ୟ ହେବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ପଢାଇଲାବାଲା
ଶିକ୍ଷକ ଦରକାର ନା । ବହି କ’ଣ କେବେ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇପାରିବ । ତେବେ ତ ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା
ନଥାନ୍ତା । ଏହି ବହି ଶାସ୍ତ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରହିବ ନାହିଁ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମାକୁ ତ ଜାଣୁଛ ନା । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ନିଶ୍ଚୟ ଅଛନ୍ତି । ଯେବେ
କେହି ପ୍ରବକ୍ତା ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି ହିନ୍ଦୁ-ମୁସଲିମ୍ ଭାଇ-ଭାଇ, ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ
ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ଭାଇ-ଭାଇର ଅର୍ଥ ବୁଝିବା ଦରକାର ନା । ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କର ପିତା ମଧ୍ୟ ଥିବେ ।
ଏତିକି ସାଧାରଣ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଭଗବାନଉବାଚ ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଏହା ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ
ଜନ୍ମ ଅଟେ । ଅର୍ଥ କେତେ ପରିଷ୍କାର ଭାବେ ବୁଝାଯାଉଛି । ବାବା କାହାର କୌଣସି ନିନ୍ଦା
କରୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରୁ ଶେଷ ନମ୍ବର, ଗୋରାରୁ ଶ୍ୟାମଳ
ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ — ଆମେ ଗୋରା ଥିଲୁ ପୁଣି ଏହିପରି ଗୋରା ହେବୁ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ
କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏହିପରି ଗୋରା ହେବୁ । ଏହା ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ । ରାମ ରାଜ୍ୟକୁ ଶିବାଳୟ
କୁହାଯାଏ । ସୀତାଙ୍କ ରାମ, ସିଏ ତ ତ୍ରେତାରେ ରାଜ୍ୟ କରିଥିଲେ, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାର କଥା ରହିଛି
। ଦୁଇ କଳା କମ୍ କୁହାଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ, ତାକୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି ତ୍ରେତା ଏବଂ
ଦ୍ୱାପରକୁ ଏତେ ୟାଦ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଏବଂ କଳିଯୁଗ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ ।
ସେଠାରେ ଶତପ୍ରତିଶତ ସୁଖ ଏବଂ ଏଠାରେ ଶତପ୍ରତିଶତ ଦୁଃଖ । ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପର ହେଲା ଅଧା ।
ସେଥିପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସତ୍ୟ ଏବଂ କଳିଯୁଗର ଗାୟନ କରାଯାଏ । ବାବା ସତ୍ୟଯୁଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମର କାମ ହେଉଛି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା । ସତ୍ୟଯୁଗ ନିବାସୀ ହେବ ନା ତ୍ରେତା ନିବାସୀ ହେବ ?
ଦ୍ୱାପରରେ ପୁଣି ତଳକୁ ଓହ୍ଳାଉଛ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଅଟ । କିନ୍ତୁ ପତିତ ହେବା
କାରଣରୁ ନିଜକୁ ଦେବୀ-ଦେବତା କହିପାରୁନାହଁ । ତେଣୁ ବାବା ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେହ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ମନମନାଭବ । ତୁମେ ହିଁ ନମ୍ବରୱାନ ହେଉଛ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର
ଲଗାଇ ଅନ୍ତିମ ସମୟକୁ ଆସୁଛ ପୁଣି ନମ୍ବର ୱାନକୁ ଯାଉଛ ତେଣୁ ଏବେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ
ହେବ । ସେ ବେହଦର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବେହଦର ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ୨୧
ପିଢି ସ୍ୱର୍ଗର ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ପିଢି ଶେଷ ହେଲେ ତୁମେ ସ୍ୱତଃ ଶରୀର ଛାଡିବ । ଯୋଗବଳ ଅଟେ ନା ।
ବିଧି ହିଁ ଏପରି ରଚନା କରାଯାଇଛି, ଏହାକୁ ଯୋଗବଳ କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାରେ ଜ୍ଞାନର କଥା ରହିବ ନାହିଁ
। ସ୍ୱତଃ ତୁମେ ବୁଢା ହେବ । ସେଠାରେ କୌଣସି ବିମାରୀ ଆଦି ରହିବ ନାହିଁ । କେହି ଛୋଟା ଅଥବା ତେଢା
ବଙ୍କା ହେବେ ନାହିଁ । ସଦା ସୁସ୍ଥ ରହିବେ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ରହିବ ନାହିଁ । ପୁଣି
ଅଳ୍ପ-ଅଳ୍ପ କଳା କମ୍ ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମ୍ପତ୍ତି
ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ପାସ୍ ୱିଥ୍ ଅନର ହେବା ଦରକାର ନା । ସମସ୍ତେ ତ ଉଚ୍ଚ
ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯିଏ ସେବା ହିଁ କରୁନାହାଁନ୍ତି ସେ କ’ଣ ପଦ ପାଇବେ । ମିୟ୍ୟୁଜିୟମରେ
ପିଲାମାନେ କେତେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି, ବିନା ଡକରାରେ ଲୋକେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ବିହଙ୍ଗମାର୍ଗର
ସେବା କୁହାଯାଏ । ଜଣାନାହିଁ ଆଗକୁ ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ ଆଉ କୌଣସି ବିହଙ୍ଗ ମାର୍ଗର ସେବା ବାହାରି ପାରେ
। ଦୁଇ-ଚାରିଟି ମୁଖ୍ୟ ଚିତ୍ର ନିଶ୍ଚୟ ସାଥିରେ ରହିବା ଦରକାର । ବଡ-ବଡ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତୀ,
କଳ୍ପବୃକ୍ଷ, ସିଡି, ଗୋଲା -- ଏହି ଚିତ୍ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାଗାରେ ବହୁତ ବଡ ବଡ ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ଯେତେବେଳେ ପିଲାମାନେ ଜ୍ଞାନରେ ହୁସିଆର ହେବେ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ସେବା ହେବ ନା । ସେବା ତ ନିଶ୍ଚୟ
ହିଁ ହେବ । ଗାଁ ମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ମାତାମାନେ ଯଦିଓ ଲେଖା-ପଢା
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ତ ବହୁତ ସହଜ । ଆଗରୁ ମହିଳାମାନେ ପଢୁନଥିଲେ ।
ମୁସଲମାନଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ଆଖି ଖୋଲି ବାହାରକୁ ଆସୁଥିଲେ । ଏହି ବାବା ବହୁତ ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି
। ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏସବୁ ଜାଣିନାହିଁ । ମୁଁ ତ ଉପରେ ରହୁଛି । ଏସବୁ କଥା ଏହି ବ୍ରହ୍ମା
ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି । ମୁଁ ତ କେବଳ ମନମନାଭବର କଥା ହିଁ ଶୁଣାଉଛି ଏବଂ
ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛି, ଯାହାକି ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଇଏ ତ ନିଜର ଅନୁଭବ
ଅଲଗା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ମୁଁ ଏସବୁ କଥାରେ ଯାଏ ନାହିଁ । ମୋର ପାର୍ଟ ହେଲା କେବଳ ତୁମକୁ ରାସ୍ତା
ବତାଇବା । ମୁଁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ଅଟେ । ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ତୁମକୁ ପଢାଉଛି, ବାକି ଏଥିରେ କୃପା
ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ପଢାଉଛି ପୁଣି ସାଥିରେ ନେଇଯିବି । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସଦଗତି
ହେଉଛି । ମୁଁ ତୁମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସିଛି । ଶିବଙ୍କ ବରଯାତ୍ରୀର ଗାୟନ ଅଛି । ଶଙ୍କରଙ୍କର
ବରଯାତ୍ରୀ ନଥାଏ । ଶିବଙ୍କର ବରଯାତ୍ରୀ ଥାଆନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନେ ବରର ପଛରେ ଯାଇଥାନ୍ତି ନା
। ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ଭକ୍ତ, ମୁଁ ହେଲି ଭଗବାନ । ପବିତ୍ର କରାଇ ସାଥିରେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ହିଁ
ତୁମେ ମୋତେ ଡାକିଛ । ତେଣୁ ମୁଁ ତୁମକୁ ସାଥିରେ ହିଁ ନେଇଯିବି । ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରାଇ
ନେଇଯିବି ।
ବାବା ଘଡିକୁ ଘଡି କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ମନେପଡିବ
। ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳୁଛି ନା । ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଏପରି କରିବାକୁ ପଡିବ । ତୁମକୁ
କୌଣସି କଷ୍ଟ ଦେଉନାହିଁ । ଜାଣିଛି ତୁମେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଖିଛ । ଏବେ ତୁମକୁ କୌଣସି କଷ୍ଟ ଦେଉନାହିଁ
। ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ କମ୍ ହୋଇଥାଏ । ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଯାଏ । କେତେ ହାଏ ହାଏ କରିଥାନ୍ତି
। କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି । ମତି ହିଁ ଭ୍ରମ ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ
ୟାଦ କରୁଥାଅ । ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବାକୁ ହେଲେ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସର୍ବଦା
ଉଚ୍ଚ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଯାଇଥାଏ ଯେ ଆମେ କିପରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବୁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଉଭୟ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛି । ତ୍ରେତାକୁ ଯାଉଥିବା
ଆତ୍ମା ଫେଲ୍ ହେଉଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ ନା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସୁଖଧାମର
ସମ୍ପତ୍ତିର ପୂରା ଅଧିକାର ନେବା ପାଇଁ ସଂଗମଯୁଗରେ ରୁହାନୀ ଜାଦୁକର ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର
ସନ୍ତାନ କରିନେବାକୁ ହେବ । ତାଙ୍କ ଉପରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟବାନ୍ ତାରକା କରିବାକୁ ପଡିବ । ବିହଙ୍ଗ ମାର୍ଗର
ସେବାରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ଉଚ୍ଚପଦ ନେବାକୁ ହେବ । ଗାଁ-ଗାଁରେ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ତା ସହିତ
ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରଖିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଦେହ ଏବଂ ଦେହର
ଦୁନିଆର ସ୍ମୃତିଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହୁଥିବା ସର୍ବବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ଫରିସ୍ତା ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନଙ୍କର କୌଣସି ବି
ଦେହ ଏବଂ ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ଅର୍ଥାତ୍ ମାନସିକ ଆକର୍ଷଣ ନାହିଁ ସେହିମାନେ ହିଁ ଫରିସ୍ତା
ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କର ପାଦ ସର୍ବଦା ଧରଣୀଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥାଏ । ଧରଣୀଠାରୁ
ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୈହିକ ସ୍ମୃତିଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ଦେହ ଏବଂ ଦେହର
ଦୁନିଆର ସ୍ମୃତିଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ସର୍ବବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ଫରିସ୍ତା
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଫରିସ୍ତାମାନେ ହିଁ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାଣୀ ସହିତ
ଚାଲିଚଳନ ଏବଂ ଚେହେରାରେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଗୁଣ ଦେଖାଯାଉ, ତେବେ ଯାଇ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ହେବ ।