19.04.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଶରୀର ନିର୍ବାହ
ପାଇଁ କର୍ମ କରି ମଧ୍ୟ ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଉନ୍ନତି କର, ଯେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବେହଦର ପାଠ
ପଢିବ, ସେତେ ଅଧିକ ଉନ୍ନତି ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଯେଉଁ ବେହଦର ପାଠ ପଢୁଛ, ସେଥିରେ ସବୁଠାରୁ ବଡ କଷ୍ଟକର ବିଷୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଏହି ପାଠପଢାରେ
ସବୁଠାରୁ କଷ୍ଟକର ବିଷୟ ହେଉଛି ଭାଇ-ଭାଇର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପକ୍କା କରିବା । ବାବା ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନର
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଇଛନ୍ତି ସେହି ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ନିଜେ ଆତ୍ମା ହୋଇ ଆତ୍ମା ଭାଇକୁ ଦେଖ । ତିଳେ
ମାତ୍ର ଆଖି ଧୋକା ନ ଦେଉ । କୌଣସି ବି ଦେହଧାରୀଙ୍କ ନାମ-ରୂପ ପ୍ରତି ବୁଦ୍ଧି ଆକର୍ଷିତ ନ ହେଉ ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ସାମାନ୍ୟତମ ବିକାରୀ ବା ଛି-ଛି ସଂକଳ୍ପ ନ ଚାଲୁ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମେହନତର କାମ । ଏହି
ବିଷୟରେ ପାସ୍ ହେଉଥିବା ଆତ୍ମା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯିବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଅବିନାଶୀ ବାବା
ବସି ଅବିନାଶୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଗୋଟିଏ ବିନାଶୀ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି
ଅବିନାଶୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ଏତେ ସମୟ ତୁମେ ଲୌକିକରେ ଥିଲ, ଏବେ ଅଲୌକିକରେ ଅଛ । ତୁମ ପାଠପଢା
ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଅବିନାଶୀ ବାଦଶାହୀ ପାଇଁ ପାଠପଢା ହେଉଛି, ଏହାଠାରୁ କୌଣସି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠ
ନାହିଁ । କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି ? ଅବିନାଶୀ ପିତା ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ପାଇଁ ସବୁ କିଛି
କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ନିଜର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କିଛି କରିବାକୁ ପଡିବ । ବହୁତ ଲୋକେ ଚାକିରୀ କରି
ମଧ୍ୟ ନିଜର ଅଧିକ ଉନ୍ନତି ନିମନ୍ତେ ପାଠ ପଢିଥାନ୍ତି । ସେଠାରେ ହେଉଛି ବିନାଶୀ ଉନ୍ନତି, ଏଠାରେ
ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଅବିନାଶୀ ଉନ୍ନତି ହେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶାରିରୀକ ଏବଂ ଆତ୍ମିକ
ଉଭୟର ଉନ୍ନତି କର । ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଜାଣୁଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ଅବିନାଶୀ ବାସ୍ତବିକ ରୋଜଗାର
କରିବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତ ସବୁ କିଛି ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ । ଯେତେ ବେଶି ତୁମେ ଅବିନାଶୀ ରୋଜଗାରରେ
ଭରପୂର ହୋଇ ଚାଲିବ ସେତେ ତୁମେ ବିନାଶୀ ରୋଜଗାର କଥା ଭୁଲିଯିବ । ସମସ୍ତେ ଜାଣିଯିବେ ଯେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ବିନାଶ ହେବ । ବିନାଶ ନିକଟତର ହେଲେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖୋଜିବେ । ବିନାଶ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍
ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ମଧ୍ୟ ରହିବେ । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ପାଠ ପଢୁଛ ।
ହଷ୍ଟେଲରେ ଛାତ୍ରମାନେ ରହି ପଢିଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ହଷ୍ଟେଲ ତ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ଏହି ହଷ୍ଟେଲରେ
ତ କେହି ଏମିତି ଭାବେ ରହି ଯାଇଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ ଚାଲିଆସିଲେ ସେମାନେ ରହିଯାଇଛନ୍ତି,
ଏମିତି ଆସିଯାଇଛନ୍ତି । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଆତ୍ମା ଆସିଗଲେ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ସମସ୍ତେ ଭଲ
ପିଲା ହିଁ ଆସିଲେ । ଛୋଟ-ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ନେଇ ଆସିଥିଲ, ତୁମେ ପିଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ସମ୍ଭାଳୁ ଥିଲ । ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେତେକ ଚାଲିଗଲେ । ବଗିଚାରେ ଫୁଲ ଏବଂ ପକ୍ଷୀକୁ ମଧ୍ୟ
ଦେଖ କିପରି ଚିଁ-ଚିଁ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅଟେ । ଆମ ଭିତରେ
କୌଣସି ସଭ୍ୟତା ନଥିଲା । ସଭ୍ୟମାନଙ୍କର ମହିମା ଗାନ କରୁଥିଲୁ । କହୁଥିଲୁ ଆମେ ନିର୍ଗୁଣ ଆମ ପାଖରେ
କୌଣସି ଗୁଣ ନାହିଁ । ଯେତେ ବଡ ଲୋକ ଆସିଲେ ମଧ୍ୟ, ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ରଚୟିତା ବାବା ଏବଂ
ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିନାହୁଁ । ତେବେ ସେମାନେ କେଉଁ କାମର । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି କାମର
ନଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏହା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର କମାଲ । ବାବା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି
। ଯେଉଁ ରାଜତ୍ୱ ଆମଠାରୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଛଡାଇ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ସାମାନ୍ୟତମ କେହି ବିଘ୍ନ ପକାଇ
ପାରିବେ ନାହିଁ । ପୂର୍ବେ କଅଣ ଥିଲୁ ଏବେ ଆମେ କ’ଣ ହେଉଛୁ! ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତକୁ
ନିଶ୍ଚିତ ପାଳନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଦୁନିଆରେ ଯେତେ ଗ୍ଲାନି, ହଙ୍ଗାମା ଆଦି ହେଉଛି । ଏହା କୌଣସି
ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କୁହାଯାଇଛି, ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଏ ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି, ତାକୁ ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ପଢିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛ । ସେଥିପାଇଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବା ଉଚିତ୍ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ, କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତାହା ହିଁ ହେବ । ନିଜକୁ
ଯାଞ୍ଚ କରିବା ଉଚିତ୍— ଆମେ କେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଛାତ୍ର ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଯେତେ
ଭଲ ପଢିବୁ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବୁ । ଇଏ ଆମଠାରୁ ହୁସିଆର, ଆମେ ମଧ୍ୟ ହୁସିଆର ହେବୁ ।
ବ୍ୟପାରୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏହିପରି ହୋଇଥାଏ— ମୁଁ ଏହାଙ୍କଠାରୁ ଉପରକୁ ଯିବି ଅର୍ଥାତ୍ ହୁସିଆର ହେବି
। ଅଳ୍ପକାଳ ସୁଖ ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ମୁଁ
ତୁମର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପିତା, ସାକାରୀ ବାପା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଓ ନିରାକାରୀ ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଉଭୟ
ଏକତ୍ର ରହିଛନ୍ତି । ଉଭୟ ମିଶି କହୁଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ଏବେ ତୁମେ ବେହଦର ପାଠପଢାକୁ
ବୁଝିଗଲଣି । ଅନ୍ୟ କେହି ତ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଆମକୁ କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି ?
ଭଗବାନ କ’ଣ ପଢାଉଛନ୍ତି ? ରାଜଯୋଗ । ତୁମେ ରାଜଋଷି ଅଟ । ସେମାନେ ହେଲେ ହଠଯୋଗୀ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ
ଋଷି ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ହଦର । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଘର ଦ୍ୱାର ତ୍ୟାଗ କରିଛୁ । ଏହା କ’ଣ କିଛି
ଭଲ କାମ କରିଛନ୍ତି କି ? ତୁମକୁ ବିକାର ପାଇଁ ହଇରାଣ କରିବାରୁ ତୁମେ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡିଲ, ସେମାନେ
କ’ଣ ହଇରାଣ ହେଲେ ? ତୁମକୁ ମାଡ ଖାଇବାକୁ ପଡିଲା ତେଣୁ ତୁମେ ପଳାଇ ଆସିଲ । ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ପଚାର,
କୁମାରୀମାନେ, ସ୍ତ୍ରୀମାନେ କେତେ ମାଡ ଖାଇଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଚାଲି ଆସିଲେ । ଆରମ୍ଭରୁ କେତେ
ଆସିଥିଲେ, ଏଠାରେ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ମିଳୁଥିଲା ତେଣୁ ଚିଠି ନେଇ ଆସିଲେ ଯେ ଆମେ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ପାନ
କରିବାକୁ ଓମ୍ ରାଧେଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ବିକାରକୁ ନେଇ ଝଗଡା, ହଙ୍ଗାମା ଆରମ୍ଭରୁ ଚାଲିଆସୁଛି ।
ଆସୁରୀ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେଲେ ହିଁ ଏହା ବନ୍ଦ ହେବ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ ।
ଏବେ ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପ୍ରାଲବ୍ଧ ନେଉଛ । ଅବନାଶୀ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରାଲବ୍ଧ
ଦେଉଛନ୍ତି । ବିନାଶୀ ପିତା ବିନାଶୀ ପ୍ରାଲବ୍ଧ ଦେଉଛନ୍ତି । ସଂସାରରେ କେବଳ ନିଜର ପୁତ୍ରଙ୍କୁ
ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମେ ଝିଅ ହୁଅ ବା ପୁଅ ହୁଅ, ଉଭୟ
ସମ୍ପତ୍ତିର ହକଦାର ଅଟ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କ ପାଖରେ ଭେଦ ରହିଥାଏ, କେବଳ ପୁତ୍ରକୁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ
କରାଇଥାନ୍ତି । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ହାଫ୍ ପାର୍ଟନର (ଅର୍ଦ୍ଧାଙ୍ଗିନୀ) କୁହାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଭାଗ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ପୁତ୍ରମାନେ ସମ୍ଭାଳିଥାନ୍ତି । ପିତାଙ୍କର ପୁତ୍ରମାନଙ୍କ ପ୍ରତି
ମୋହ ଥାଏ । ଏହି ବାବା ତ କାଇଦା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ
ପୁତ୍ର ଏବଂ କନ୍ୟାର ଭେଦ ରହିନଥାଏ । ତୁମେ କେତେ ସୁଖର ସମ୍ପତ୍ତି ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଉଛ ।
ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ପଢୁନାହଁ । ପାଠପଢାକୁ ଛାଡି ଦେଉଛ । କନ୍ୟାମାନେ ଲେଖୁଛନ୍ତି—
ବାବା ଅମୁକ ନିଜ ରକ୍ତରେ ଲେଖି ଦେଇଥିଲେ । ଏବେ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ରକ୍ତରେ ବି ଲେଖୁଛନ୍ତି— ବାବା,
ଆପଣ ସ୍ନେହ କରନ୍ତୁ ଅଥବା ଧକ୍କା ଦିଅନ୍ତୁ, ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ କେବେ ଛାଡିବୁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପାଳନା
ନେଇ ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଏସବୁ ହେଉଛି ଡ୍ରାମା । କେହି ‘ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବେ
ପଳାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ବସୁଛନ୍ତି ତ ନିଶ୍ଚୟ ରହୁଛି, ଏଭଳି ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ କିପରି
ଛାଡିବୁ । ଇଏ ତ ପାଠପଢା ଅଟେ । ବାବା ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ମୁଁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବି ।
ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିରେ ଏତେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ନଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସଂଗମରେ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି,
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ କମ୍ ରହିବେ । ଏତେ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ କେହି ରହିବେ ନାହିଁ । ତାର ସମସ୍ତ ପ୍ରସ୍ତୁତି
ଚାଲିଛି । ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବା । ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ଯେଉଁ ସ୍ଥାନରୁ
ପାର୍ଟ କରିବାକୁ ଆସିଥିଲେ, ସେହି ସ୍ଥାନକୁ ଚାଲିଯିବା । ଦୁନିଆରେ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟାର ନାଟକ ହେଉଛି, ଏହା
ହେଉଛି ବିଶାଳ ନାଟକ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ସେହି ପରମଧାମର ବାସିନ୍ଦା ଏବଂ ଏକ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ
ଅଟୁ । ବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ରହିବାର ସ୍ଥାନ ହେଉଛି ନିର୍ବାଣଧାମ । ସେଠାରେ କୌଣସି ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ।
ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଏହାର
କେବେ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କେତେ ଜୀବାତ୍ମା ରହିଛନ୍ତି । ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ଜୀବ ଅର୍ଥାତ୍
ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଅଭିନୟ କରୁଛି । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଡ୍ରାମାର ଅଭିନେତା । ରହିବାର ସ୍ଥାନ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ,
ତାହା ଘର ଅଟେ । ଆତ୍ମା ଅଣ୍ଡା ସଦୃଶ ଦେଖାଯାଏ । ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହେଉଛି ତାର ରହିବାର ସ୍ଥାନ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଉଚିତ୍ । ନ ବୁଝିଥିଲେ ଆଗକୁ ଗଲେ ସ୍ୱତଃ ବୁଝିଯିବେ, ଯଦି
ଶୁଣୁଥିବେ ପୁଣି ଶୁଣିବା ଛାଡିଦେଲେ ତେବେ କିଛି ହେଲେ ବି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଶେଷ ହୋଇ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାଲି ତୁମେ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଆସିଛ । ଗୀତ ମଧ୍ୟ ଅଛି— ବାବା ଆମକୁ ଏପରି
ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ କେହି ଆମଠାରୁ ଛଡାଇ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆକାଶ, ପୃଥିବୀ ଆଦି ଉପରେ
ମଧ୍ୟ ଆମର ଅଧିକାର ରହିବ । ଏହି ଦୁନିଆରେ ଦେଖ କ’ଣ କ’ଣ ହେଉଛି । ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱାର୍ଥର
ସାଥୀ । ସେଠାରେ ଏପରି ହେବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଲୌକିକ ପିତା ସନ୍ତାନଙ୍କୁ କହିଥାନ୍ତି— ଏହି ସବୁ ଧନ
ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ କିଛି ତୁମକୁ ଦେଇ ଯାଉଛି, ଏଠାକୁ ଠିକ୍ ରୂପେ ସମ୍ଭାଳିବ । ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ କିଛି ଦେଉଛି । ତୁମେ ମୋତେ ଡାକିଛ ଯେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ
ନେଇଚାଲ, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ପବିତ୍ର କରାଇ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଇବି । ବାବା କେତେ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ସହଜ ରାଜଯୋଗ । ଏହା ସେକେଣ୍ଡର କଥା ।
ସେକେଣ୍ଡରେ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ କେତେ ଦୂରଦର୍ଶୀ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଗଲଣି । ଏହି
ଚିନ୍ତନ ରହୁ ଯେ ଆମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପଢୁଛୁ । ଆମେ ନିଜ ପାଇଁ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ,
ତେବେ ସେଥିରେ ଆମେ ଉଚ୍ଚ ପଦ କାହିଁକି ନ ପାଇବୁ । କମ୍ ପଦ କାହିଁକି ପାଇବୁ । ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ
ହେଉଛି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପଦ ରହିଛି, ଢେର ଦାସ ଦାସୀ ରହିବେ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁଖ ପାଇବେ ।
ସାଥିରେ ମହଲରେ ରହିବେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବେ । କେତେ ଖୁସିରେ ରହିବେ । କେବଳ ନାମ ହିଁ
ଦାସ ଦାସୀ ରହିବ । ରାଜା-ରାଣୀ ଯାହା ଖାଇବେ, ଦାସ-ଦାସୀ ମଧ୍ୟ ତାହା ଖାଇବେ । ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ତାହା
ମିଳିବ ନାହିଁ, ଦାସ-ଦାସୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସମ୍ମାନ ରହିବ, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମ ଅନୁଯାୟୀ
ରହିବେ । ତୁମେ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ଏଠାକାର ରାଜାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଦାସ-ଦାସୀ
ଅଛନ୍ତି । ରାଜକୁମାରମାନଙ୍କର ସଭା ସମୟରେ, ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଶିବା ବେଳେ ଫୁଲରେ ସଜାଇ ହୋଇ
ମୁକୁଟଧାରୀ ହୋଇ ବସିବେ । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ବଡ ଶୋଭନୀୟ ସଭା ଲାଗିଥାଏ । ସେଥିରେ
ରାଣୀମାନେ ବସନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ପରଦା ପଛରେ ରହନ୍ତି । ଏହି ସବୁ କଥା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରାଣଦାତା ସହିତ ଜୀବନଦାତା ମଧ୍ୟ କହୁଛ । ଘଡି ଘଡି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାରୁ
ବଞ୍ଚାଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ମରିବାର ଚିନ୍ତା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ କେତେ ଚିନ୍ତା ରହୁଛି ।
ସାମାନ୍ୟ କିଛି ହେଲେ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଡାକନ୍ତି କାଳେ ମରିଯିବି । ସେଠାରେ ଭୟର କୌଣସି କଥା ରହିବ
ନାହିଁ । ତୁମେ କାଳ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବାରୁ କେତେ ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ
ୟାଦ କରିବା ଅର୍ଥ ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ରହିବା । ବାପ-ଟିଚର-ସତଗୁରୁଙ୍କୁ ୟାଦ କଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଠିକ୍ ଅଛ,
ଯେତେ ଶ୍ରୀମତକୁ ପାଳନ କରିବ, ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ପବିତ୍ର ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ବିକାରୀ ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ
ନ ଆସୁ । ଭାଇ-ଭାଇ ଭାବିଲେ ହିଁ ଏହା ସମ୍ଭବ ହେବ । ଭଉଣୀ-ଭାଇ ଭାବିବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ଛି-ଛି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଆଖି ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଧୋକା ଦେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଇଛନ୍ତି
ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଭାଇ-ଭାଇକୁ ଦେଖ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ।
ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଭାବିବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଦ୍ୱିତୀୟ ଯୁକ୍ତି ହେଉଛି— ନିଜକୁ
ଭାଇ ଭାଇ ଭାବ । ବହୁତ ମେହନତ ରହିଛି । ବିଷୟ ରହିଥାଏ ନା । କେତେକ ବିଷୟ ବହୁତ କଷ୍ଟକର ଥାଏ ।
ଏହା ପାଠପଢା । ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ବିଷୟ ରହିଛି— ତୁମେ କାହାର ନାମ-ରୂପରେ ପ୍ରଭାବିତ ହୁଅ
ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ବଡ ପରୀକ୍ଷା । ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ପରସ୍ପରକୁ ଭାଇ ଭାଇ ଭାବ । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ଏତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ
ଚାଲୁ-ଚାଲୁ କେତେ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେଉଛି । ଭଲ ଭଲ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମାୟା ନିଜର କରିନେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଫାରକତି (ନିଷ୍କୃତି)
ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି, ଡାଇଭର୍ସ ଅର୍ଥାତ୍ ଛାଡପତ୍ର ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ପିତା ଏବଂ ସନ୍ତାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ନିଷ୍କୃତି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ସ୍ୱାମୀ ମଧ୍ୟରେ ତ୍ୟାଗପତ୍ର ହୁଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ନିଷ୍କୃତି ଓ ଛାଡପତ୍ର ଦୁଇଟିଯାକ ମିଳୁଛି । ଭଲ ଭଲ କନ୍ୟାମାନେ ମଧ୍ୟ ତ୍ୟାଗପତ୍ର ଦେଇ ରାବଣର
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଖେଳ ଅଟେ ନା । ମାୟା କ’ଣ କରି ନଦେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମାୟା
ବହୁତ କଠୋର ଅଟେ । ଗାୟନ ଅଛି ହାତୀକୁ କୁମ୍ଭୀର ଖାଇଲା । ବହୁତ ଭୁଲ୍ କରୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ଅଶୋଭନୀୟ ଆଚରଣ କରିବାରୁ ମାୟା ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବଶୀଭୂତ କରିଦେଉଛି । ମାୟା ଏପରି ଯେ କାହାକୁ
କାହାକୁ ଏକଦମ୍ ଧରି ନେଉଛି । ଆଚ୍ଛା
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କେତେ ଶୁଣାଇବି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଅଲଫ । ମୁସଲମାନ ମଧ୍ୟ କହନ୍ତି— ସକାଳୁ ଉଠି
ଅଲଫକୁ ୟାଦ କର । ଏହା ଶୋଇବାର ବେଳା ନୁହେଁ । ଏହି ଉପାୟରେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଥାଏ । ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମ ସହିତ କେତେ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ରହୁଛନ୍ତି । କେବେ ତୁମକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବେ
ନାହିଁ । ଆସିଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସୁଧାରି ସାଥିରେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ
ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବ । ସେପଟେ ଜମା ହୋଇ ଚାଲିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖ— ବାବାଙ୍କୁ
କେତେ ୟାଦ କରୁଛ, କେତେ ସେବା କରୁଛ । ବ୍ୟାପାରୀମାନେ ନିଜର କ୍ଷତି ହେଉଥିବାର ଦେଖିଲେ ଖବରଦାର
ହୋଇଯାନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଜର କ୍ଷତି କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତରର ଘାଟା ହୋଇଯାଏ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ, ବୁଦ୍ଧିରେ ବିକାରୀ ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ନ ଆସୁ, ସେଥିପାଇଁ ଆମେ
ସବୁ ଆତ୍ମା ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ, ଏହି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । କାହାର ନାମ-ରୂପରେ ଆକର୍ଷିତ ହେବାର
ନାହିଁ ।
(୨) ଯେପରି ବାବା ବିଶ୍ୱସ୍ତ ହୋଇ, ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସୁଧାରି ନିଜ ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ସେହିପରି
ବିଶ୍ୱସ୍ତ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ । କେବେ ବି ଛାଡପତ୍ର ଦେବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ସମସ୍ତ ବରଦାନକୁ
ସମୟ ଅନୁସାରେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ଫଳିଭୂତ କରୁଥିବା ଫଳସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ସମୟ ସମୟରେ ଯେଉଁ ସବୁ ବରଦାନ ମିଳୁଛି ସେଗୁଡିକୁ ସମୟ ଅନୁସାରେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଅ । କେବଳ
ବରଦାନକୁ ଶୁଣି ଖୁସି ହୋଇଯାଅ ନାହିଁ ଯେ ଆଜି ବହୁତ ଭଲ ବରଦାନ ମିଳିଲା । ବରଦାନକୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ
ଲଗାଇବା ଦ୍ୱାରା ବରଦାନ ଚିରସ୍ଥାୟୀ ହୋଇଥାଏ । ବରଦାନ ତ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କର ଅଟେ କିନ୍ତୁ ତାକୁ
ଫଳିଭୂତ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବରଦାନକୁ ବାରମ୍ବାର ସ୍ମୃତିର ପାଣି ଦିଅ । ବରଦାନର ସ୍ୱରୂପରେ
ସ୍ଥିତ ହେବାର ସୂର୍ଯ୍ୟକିରଣ ଦିଅ ତେବେ ବରଦାନର ଫଳସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯାହାଙ୍କର ନଜର
ଅର୍ଥାତ୍ ଦୃଷ୍ଟିରେ ବାବା ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମାୟାର ନଜର ଲାଗିପାରିବ ନାହିଁ ।