23.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହା ହେଉଛି
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶାନ୍ତିର ଜ୍ଞାନ, ଏଥିରେ କିଛି ବି କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ କେବଳ ଶାନ୍ତିର ସାଗର
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଉନ୍ନତିର ଆଧାର
କ’ଣ ? ବାବାଙ୍କର ଶିକ୍ଷାକୁ କେବେ ଧାରଣ କରିପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଉନ୍ନତିର ଆଧାର
ହେଲା ସ୍ନେହ, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରକୃତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଦରକାର । ନିକଟରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଯଦି
ଉନ୍ନତି ହେଉ ନାହିଁ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସେହ୍ନର ଅଭାବ ରହିଛି । ଯଦି ସ୍ନେହ ଥିବ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ । ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ଶିକ୍ଷାକୁ ଧାରଣ କରିପାରିବ । ତେଣୁ ନିଜର
ଉନ୍ନତି ନିମନ୍ତେ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାର୍ଟ ଲେଖ । ବାବାଙ୍କୁ କୌଣସି କଥା ଲୁଚାଅ ନାହିଁ ।
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ନିଜକୁ ସୁଧାରିଚାଲ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ବସ ଓ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେବେ କୌଣସି ସଭାରେ ଭାଷଣ କରୁଛ ତେବେ
ଘଡିକୁ ଘଡି ପଚାରୁ ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବୁଛ ନା ଦେହ ? ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଏଠାରେ ବସ । ଆତ୍ମା
ହିଁ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସିଥାଏ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ପରମପିତା ପରାମାତ୍ମାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଏହାକୁ ଯୋଗ ଅଗ୍ନି କୁହାଯାଉଛି । ନିରାକାର
ବାବା ନିରାକାରୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି— ମୋତେ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ ଏବଂ
ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତାପରେ ତୁମେ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି
ପରେ ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ଆସିବାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ପଡିବ । ତେଣୁ ଘଡି ଘଡି କହିବାକୁ ପଡୁଛି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ନିଶ୍ଚୟ କରି ବସ । ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀମାନେ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବସ ଓ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ଏହି
ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ବାବା ହିଁ ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ୟାଦର ଯାତ୍ରା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ସହିତ
ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଲଗାଅ ତେବେ ତୁମର ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଏହି କଥା ପ୍ରତି
ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ମନେ ପକାଇଦେଲେ, ବୁଝାଇଲେ, ତେବେ ଯାଇ ବୁଝିବେ ଯେ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଦେହ ବିନାଶୀ
ଅଟେ । ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ହିଁ ବିନାଶୀ ଦେହ ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରି ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ପୁଣି ଆଉ
ଗୋଟିଏ ଶରୀର ନେଇଥାଏ । ଆତ୍ମାର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି ଅଟେ । ସେମାନେ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବତ୍ତର୍ମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏହା
ହେଉଛି ମୂଳକଥା । ପ୍ରଥମେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବେହଦର ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
କହୁଛନ୍ତି, ଏଥିରେ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଉଠାଇବା ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତୁମେ ଗୀତାର ଉଦାହରଣ ଦେଉଛ ତେବେ
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କେବଳ ଗୀତାକୁ ମାନୁଛ, ବେଦର ନାମ କାହିଁକି ନେଉନାହଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—
ତାଙ୍କୁ ପଚାର ବେଦ କେଉଁ ଧର୍ମର ଶାସ୍ତ୍ର ଅଟେ ?
(କହୁଛନ୍ତି ଆର୍ଯ୍ୟ ଧର୍ମର) ଆର୍ଯ୍ୟ କାହାକୁ କହନ୍ତି ? ହିନ୍ଦୁ କୌଣସି ଧର୍ମ ତ ନାହିଁ । ଆଦି
ସନାତନ ତ ହେଉଛି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ । ପୁଣି ଆର୍ଯ୍ୟ କେଉଁ ଧର୍ମ ଅଟେ ? ଆର୍ଯ୍ୟ ତ ଆର୍ଯ୍ୟ
ସମାଜୀମାନଙ୍କର ଧର୍ମ ହୋଇଥିବ । ଆର୍ଯ୍ୟ ଧର୍ମର ନାମ ହିଁ ନାହିଁ । ଆର୍ଯ୍ୟ ଧର୍ମ କିଏ ସ୍ଥାପନ
କରିଥିଲେ ? ବାସ୍ତବରେ ତୁମକୁ ଗୀତା ମଧ୍ୟ ଉଠାଇବା ଅନୁଚିତ୍ । ପ୍ରଥମ କଥା ହେଉଛି—ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି
। ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ଏକଥା ତୁମେ ସେତେବେଳେ କହିପାରିବ ଯେବେ ତୁମେ ନିଜେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଥିବ । ଏହି କଥାରେ
ପିଲାମାନେ ଦୁର୍ବଳ ଅଟନ୍ତି ।
ବାବା ସର୍ବଦା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ୟାଦର ଚାର୍ଟ ରଖ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ମନକୁ ପଚାର— ଆମେ କେତେ ୟାଦ
କରୁଛୁ ? ତୁମ ମନରେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମକୁ ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ରହିଲେ ଅନ୍ୟକୁ
ବୁଝାଇବାରେ ପ୍ରଭାବ ପଡିବ । ପ୍ରଥମେ ଏହି ମୂଳକଥା କହିବାକୁ ହେବ ଯେ ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀମାନେ, ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗରେ ଏପରି କଥା କହିବେ ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି
ସତସଙ୍ଗ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ଏକମାତ୍ର ସତର ସଙ୍ଗ । ବାକି ହେଉଛି କୁସଙ୍ଗ । ଏଠାରେ ବିଲକୁଲ୍ ନୂଆ
କଥା ରହିଛି । ବେଦ ଦ୍ୱାରା ତ’ କୌଣସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ହୋଇନାହିଁ । ତେଣୁ ଆମେ ବେଦକୁ କାହିଁକି
ଉଠାଇବୁ । କାହା ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ନେତି-ନେତି ଅର୍ଥାତ୍ ଆମେ
ଜାଣିନାହୁଁ । ତେବେ ନାସ୍ତିକ ହେଲେ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଆସ୍ତିକ ହୁଅ, ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବ । ଏହି କଥା ଗୀତାରେ କିଛି ଅଂଶରେ ଅଛି । ବେଦରେ ନାହିଁ । ବେଦ, ଉପନିଷେଦ ତ ଢେର
ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତାହା କେଉଁ ଧର୍ମର ଶାସ୍ତ୍ର ? ମନୁଷ୍ୟମାନେ ନିଜ କଥା କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ
କାହାର କଥା ଶୁଣିବା ଅନୁଚିତ୍ । ବାବା ସହଜରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ
କଲେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳକୁ ଜାଣିବାକୁ ହେବ । ତୁମର ,ଏହି
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଓ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଚିତ୍ର ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ, ଏଥିରେ ସବୁ ଧର୍ମ ଆସିଯାଉଛି । ପ୍ରଥମ
ରହିଛି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଏହି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଓ ଗୋଲାର ବଡ-ବଡ ଚିତ୍ର ତିଆରି
କରି ଦିଲ୍ଲୀର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ଥାନରେ, ଯେଉଁଠି ବହୁତ ଆତ୍ମା ଯିବା-ଆସିବା କରୁଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ଲଗାଇଦିଅ
। ଟିଣ ସିଟର ପ୍ରସ୍ତୁତ କର । ସିଡିରେ ତ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ଆସୁନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ଏହି ଦୁଇଟି ଚିତ୍ର
ରହିଛି । ଏହା ଉପରେ ହିଁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ । ପ୍ରଥମ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ହିଁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ଏହି କଥା ନିଶ୍ଚୟ କରାଇବା ବିନା ତୁମର କିଛି କଥା କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ
। ଯଦି ଏକ ବାବାଙ୍କୁ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଦ୍ୱିତୀୟ ଚିତ୍ର ବିଷୟରେ ବୁଝାଇବା ହିଁ ଫାଲତୁ ଅଟେ
। ଅଲଫକୁ ବୁଝିବା ବିନା କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝିବେ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ବିନା ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା
ହୁଅ ନାହିଁ, ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବେହଦର ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ବାବା ଖିଆଲ କରୁଛନ୍ତି, ଏପରି ସହଜ କଥା
କାହିଁକି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଶିବ, ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି ।
ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟ । ଯେବେ ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲିଯାଉଛ ତେବେ ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଯାଉଛ । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ମୂଳକଥା ହେଲା ରଚୟିତା ଓ ରଚନାକୁ
ଜାଣିବା । କେହି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଋଷି-ମୁନି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲେ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ
ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସ୍ତିକ କରାଇବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଜାଣିବା
ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ମୋତେ ଜାଣିନାହଁ ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେ କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହଁ ।
ଅଯଥାରେ ତୁମେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରୁଛ । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଯେଉଁ ସବୁ ଚିତ୍ର ହୋଇଛି, ତାହା ଠିକ୍
ଅଛି । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଏତେ ମେହନତ କରୁଛ ତଥାପି କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ପଶୁନାହିଁ । ପିଲାମାନେ
କହୁଛନ୍ତି— ବାବା, କ’ଣ ଆମ ବୁଝାଇବାରେ କୌଣସି ଭୁଲ୍ ଅଛି ? ବାବା ତୁରନ୍ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି ହଁ ଭୁଲ୍
ଅଛି । ଅଲଫକୁ ନ ବୁଝିଲେ ତୁରନ୍ତ ଫେରାଇଦିଅ । କୁହ, ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ, ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତିରେ ନରହିବା ସମୟରେ ଆଖି କ୍ରିମିନାଲ
(କୁଦୃଷ୍ଟି) ରହିବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିଲେ ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇଯିବ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ତୁମକୁ
ଆଖି ଧୋକା ଦେବ ନାହିଁ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ନହେଲେ ମାୟା ଧୋକା ଦେବ ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଥମେ
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଚାର୍ଟ ଦେଖାଅ ତେବେ ଜଣାପଡିବ । ଯଦି
ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମିଛ, ପାପ, କ୍ରୋଧ ଅଛି ତେବେ ନିଜର ହିଁ ସତ୍ୟାନାଶ କରୁଛ । ବାବା ଚାର୍ଟ
ଦେଖି ବୁଝିଯାଆନ୍ତି କି ଇଏ ସତ୍ୟ ଲେଖିଛନ୍ତି ନା କିଛି ହେଲେ ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ସବୁ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଚାର୍ଟ ଲେଖ । ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ ଯୋଗରେ ରହୁନାହାଁନ୍ତି
ସେମାନେ ଏତେ ସେବା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଶକ୍ତି ରହିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
କୋଟିକରେ କେହି ବାହାରିବେ, କିନ୍ତୁ ଯେବେ ତୁମେ ନିଜେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହୁନାହଁ ତେବେ ଅନ୍ୟକୁ କିପରି
କହିବ ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହନ୍ତି ସୁଖ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ଅଟେ । ସେମାନେ ସୁଖର ନାମ ନେଇନଥାନ୍ତି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଭକ୍ତି ହେଉଛି ଅସରନ୍ତି, ସେଥିରେ କେତେ ଧ୍ୱନି କରୁଛନ୍ତି, ତୁମର ଜ୍ଞାନ ବହୁତ
ଶାନ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଟେ । କୁହ, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ତ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ଏହି ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ କୁହ ନାହିଁ ।
ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନର ଭାଷା ହେଲା ହିନ୍ଦୀ । ପୁଣି ସଂସ୍କୃତ ଦ୍ୱିତୀୟ ଭାଷା କାହିଁକି ? ଏବେ ଏହି ସବୁ
ଭାଷାକୁ ଛାଡ । ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ଭାଷଣ କର ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯିଏ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ମଧ୍ୟ ଭାବୁନାହାଁନ୍ତି କିମ୍ବା ୟାଦ ମଧ୍ୟ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ନିଜର କ୍ଷତିକୁ କେହି ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗରେ ଏପରି କହନ୍ତି ନାହିଁ
ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ପିଲାମାନେ କ’ଣ କେବେ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ବସି ବାପାକୁ
ୟାଦ କରିଥାନ୍ତି କି! ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ ୟାଦ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର
ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ବହୁତ କଥା କହୁଛ, ଏତେ କଥା କହିବା ଅନୁଚିତ୍ । ମୂଳକଥା ହେଲା
ୟାଦର ଯାତ୍ରା । ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ମିଳିବ । ତୁମେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ କାହାକୁ ବୁଝାଇଲେ
ତାଙ୍କୁ ତୀର ଲାଗିବ । କେହି ନିଜେ ବିକାରୀ ହୋଇ ଅନ୍ୟକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାପାଇଁ କହିଲେ ତୀର
ଲାଗିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ ତୁମେ ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ରହୁନାହଁ ସେଥିପାଇଁ ତୀର
ମଧ୍ୟ ଲାଗୁନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯାହା ବିତିଗଲା ତାହା ବିତିଗଲା । ପ୍ରଥମେ
ନିଜକୁ ସୁଧାର । ମନକୁ ପଚାର— ଆମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ୟାଦ କରୁଛୁ ? ଯେଉଁ ବାବା
ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆମକୁ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେହି ଏକମାତ୍ର ପ୍ରେମିକ ଆସି ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି
ତେଣୁ ତାଙ୍କ ସହିତ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ସ୍ନେହ ଅର୍ଥାତ୍ ୟାଦ । ବିବାହ ହେଲେ ସ୍ତ୍ରୀର
ସ୍ୱାମୀ ସହିତ କେତେ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ତୁମର ମଧ୍ୟ ନିର୍ବନ୍ଧ ହୋଇଛି, ବିବାହ ନୁହେଁ । ତାହା
ବିଷ୍ଣୁପୁରୀରେ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବ ପୁଣି ଶ୍ୱଶୂର ଘରକୁ ଯିବ । ନିର୍ବନ୍ଧର
ଖୁସି କ’ଣ କମ୍ ଅଟେ କି! ନିର୍ବନ୍ଧ ହେଲା ଓ ୟାଦ ପକ୍କା ହେଲା, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବନ୍ଧ ହେବ
। କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ନିର୍ବନ୍ଧ କେବେ ଭାଙ୍ଗିବ ନାହିଁ । ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ଏହା କେବଳ
ଏହିଠାରେ ହେଉଛି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦିଓ ବହୁତ
ନିକଟରେ ରହୁଛନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଉନ୍ନତି ହେଉ ନାହିଁ । ଯିଏ ସେହି ସ୍ନେହରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର
ବହୁତ ଉନ୍ନତି ହେଉଛି । ୟାଦ ନଥିବାରୁ ସ୍ନେହ ମଧ୍ୟ ରହୁନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ଶିକ୍ଷାକୁ ମଧ୍ୟ
ଧାରଣା କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଭଗବାନୁବାଚ— ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ ଯେ କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ ଯିଏକି ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ
ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ତୁମେ ପବିତ୍ର ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ ଥିଲ । ଏବେ ତୁମର ଅଧୋଗତି ହୋଇ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପୁଣି ଥରେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । କାମ ଚିତା ଉପରେ ବସିବାର ହାତଗଣ୍ଠି
ପ୍ରତ୍ୟାଖ୍ୟାନ କର । ତୁମେ ଯେବେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ବୁଝାଇବ ତେବେ କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ପଶିବ ।
ଜ୍ଞାନ ତରବାରୀରେ ଯୋଗର ଧାର ଆବଶ୍ୟକ । ପ୍ରଥମେ ଗୋଟିଏ କଥା ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି—
ବାବା, ଆମେ ବହୁତ ମେହନତ କରୁଛୁ ତେବେ ମୁସ୍କିଲ୍ କେହି ବାହାରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ବୁଝାଅ । ୟାଦର ଯାତ୍ରାର ମେହନତ କର । ରାବଣଠାରୁ ପରାଜିତ ହୋଇ ବିକାରୀ ହୋଇଛ, ଏବେ
ନିର୍ବିକାରୀ ହୁଅ । ବାବାଙ୍କ ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବ । ବାବା
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଡାଇରେକ୍ସନ୍ ବହୁତ ଦେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ଭଲ ଭାବରେ
ଧରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ସବୁ କଥାରେ ବୁଦ୍ଧି ଚାଲିଯାଉଛି । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ
ଦିଅ । କିନ୍ତୁ ନିଜେ ୟାଦ ନକଲେ ଅନ୍ୟକୁ କିପରି କହିବ ? ଠକାମୀ ଚଳିବ ନାହିଁ । ଅନ୍ୟକୁ କହିବ—
ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୁଅ ନାହିଁ, ନିଜେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେବେ, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ମନ ଖାଇବ । ଏପରି ଠକ
ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୂଳ କଥା ହେଲା ଅଲଫ । ଅଲଫକୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ଅଲଫକୁ ନ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାର ଆନ୍ତରୀକ ଖୁସିରେ ରହି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ବହୁତ ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ, ଅଧିକ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାର ନାହିଁ
। ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ଭୁଲି ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ପ୍ରକୃତ ସତ୍ୟ
ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ସଂକଳ୍ପକୁ
ଶୁଦ୍ଧ, ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ ଏବଂ ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପ କରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୁଅ ।
ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବା
ପାଇଁ ପବ୍ରିତତାର ମୂଳଦୁଆକୁ ମଜବୁତ କର । ମୂଳଦୁଆରେ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ବ୍ରତକୁ ଧାରଣ କରିବା ଏହା ତ
ସାଧାରଣ କଥା, କେବଳ ଏତିକିରେ ଖୁସି ହୋଇଯାଅ ନାହିଁ । ଦୃଷ୍ଟି-ବୃତ୍ତିର ପବିତ୍ରତାକୁ ଆହୁରି
ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଅ ତା ସହିତ ନିଜର ସଂକଳ୍ପକୁ ଶୁଦ୍ଧ, ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ, ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପ କର ।
ସଂକଳ୍ପରେ ଏବେ ବି ବହୁତ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି । ଏହି ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା ଗୁଡିକୁ ମଧ୍ୟ ସମାପ୍ତ କର,
ତେବେ କୁହାଯିବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଦୃଷ୍ଟିରେ
ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୟାଭାବ ଏବଂ ଶୁଭଭାବନା ଥିଲେ ଅଭିମାନ ବା ଅପମାନର ଅଂଶ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ
।