06.05.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ
ରହି ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ରୁହ ଯାହାକି କୌଣସି ଜିନିଷ ପ୍ରତି ଆସକ୍ତି ଭାବ ନ ଆସୁ, ମୋର
ଏଠାରେ କିଛି ବି ନାହିଁ-- ଏଭଳି ଦରିଦ୍ର ହୋଇଯାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ନିଜେ ମରିଗଲେ
ଦୁନିଆ ମରିଗଲା—ଏହା ହିଁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଶରୀରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମମତ୍ୱ ତୁଟିଯାଉ । ଏଭଳି ଦରିଦ୍ର
ହୋଇଯାଅ ଯାହାକି କିଛି ବି ମନେ ନ ପଡୁ । ଆତ୍ମା ଅଶରୀର ହୋଇଯାଉ । ବାସ୍, ଏବେ ମୋତେ ଘରକୁ ଯିବାର
ଅଛି । ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥିବା ପିଲାମାନେ ହିଁ ଦରିଦ୍ରରୁ ରାଜକୁମାର ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ହିଁ ଗରୀବରୁ ଧନୀ, ଧନୀରୁ ଗରୀବ ହେଉଛ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଧନୀ ହୋଇଯାଉଛ ସେତେବେଳେ
ଦୁନିଆରେ କେହି ଜଣେ ବି ଗରୀବ ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି— ଆତ୍ମା ଶୁଣୁଛି ନା ଶରୀର ଶୁଣୁଛି ? ଆତ୍ମା । ତେବେ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ
ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣିବ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ଲେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୁକର ଆତ୍ମା ବାପଦାଦାଙ୍କୁ
ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛି । ଅମୁକର ଆତ୍ମା ଅମୁକ ଜାଗାକୁ ଯାଉଛି । ଏହା ଯେପରି ଅଭ୍ୟାସରେ ପରିଣତ
ହୋଇଯାଇଛି, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ କାହିଁକି ନା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଛି । ଯାହାକୁ ବି
ଦେଖୁଛେ ଜାଣୁଛେ ଯେ ୟାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଅଛି କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ
ଶରୀରରେ ଦୁଇଟି ଆତ୍ମା ଅଛନ୍ତି, ଜଣକୁ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ପରମାତ୍ମା
ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ଯେଉଁଥିରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଅଛି ଏବଂ
ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଶରୀର ବିନା ତ ଆତ୍ମା ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ଯଦି ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବ ତେବେ ଯାଇ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇପାରିବ ଏବଂ
ପବିତ୍ର ହୋଇ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇପାରିବ । ପୁଣି ଦୈବୀଗୁଣ ଯେତେ ଧାରଣ କରିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
କରାଇବ ଆଉ ତା’ସହିତ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି କରାଇବ ତେବେ
ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ଯଦି ଏଥିରେ କେହି ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛ ତେବେ ପଚାରିପାର । ତେବେ
ଏକଥା ସତ୍ୟ ଯେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟେ, ଏକଥା ବାବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ତ କହିବେ ନାହିଁ କାରଣ ବାବାଙ୍କୁ ପିଲାମାନେ ହିଁ ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିତା ନିଜ ସନ୍ତାନକୁ ହିଁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ଯଦିଓ ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ଭାବରେ ଅନ୍ୟର ସନ୍ତାନକୁ
ମଧ୍ୟ ଭଲ ପାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ-- ଇଏ ମୋର ସନ୍ତାନ ନୁହେଁ । ତେଣୁ ମୁଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛି କାହିଁକି ନା ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମୋତେ ରାଜଯୋଗର ପାଠ
ପଢାଇବାର ଅଛି । ବାକି ବାହାରର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବା ତୁମର କାମ । କେହି କେହି ତ ଶୀଘ୍ର ବୁଝି
ଯାଉଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ପୁଣି ଅଳ୍ପ ବୁଝି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ବହୁତଙ୍କୁ
ଆସିବାର ଦେଖିବେ ସେତେବେଳେ ଆସିବେ, ଭାବିବେ ସେଠାକୁ ଯାଇ ଦେଖିବା କ’ଣ ହେଉଛି । ତେଣୁ ତୁମେ
ତାଙ୍କୁ ଏହି କଥା ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ ବାବା ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଅଥବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି—
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା ହିଁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ସିଏ କହୁଛନ୍ତି ମୋ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାକୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । କେବଳ ମୋର ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ତେବେ ତୁମର
ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ପତିତ-ପାବନ ମୁଁ ହିଁ ଅଟେ । ମୋର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ହିଁ ପତିତ
ରାଜ୍ୟକୁ ପବିତ୍ର ରାଜ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ଦୁଃଖରୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଉଦ୍ଧାର କରି କେଉଁଠାକୁ
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ? ଶାନ୍ତିଧାମକୁ । ତା’ପରେ ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ପବିତ୍ର ହେବା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ କଥା । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ବିଷୟରେ ବୁଝାଇବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ ।
ଚିତ୍ର ଦେଖିବା ଦ୍ୱାରା ନିଶ୍ଚୟ ଆସିଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ସବୁବେଳେ କହୁଛନ୍ତି— ବହୁତ
ଆକର୍ଷଣୀୟ ମ୍ୟୁଜିୟମ୍ ତିଆରି କର, ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସେହି ଆକର୍ଷଣ ଆକର୍ଷିତ କରିବ, ବହୁତ
ଆସିବେ । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହା ହିଁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ, ଆମେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ
ଏହିଭଳି ହେଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ବ୍ୟାଜକୁ
ସର୍ବଦା ସାଥୀରେ ରଖିବା ଦରକାର । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଦରିଦ୍ରରୁ ରାଜକୁମାର ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ।
ପ୍ରଥମେ ତ କୃଷ୍ଣ ହେବେ ନା । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନ ହୋଇଛନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନାରାୟଣ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଛୋଟରୁ ଯେତେବେଳେ ବଡ ହେବେ ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ନାରାୟଣ ନାମ ମିଳିବ । ତେଣୁ
ୟାଙ୍କର ଦୁଇଟି ଚିତ୍ର ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ହେଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଦରିଦ୍ର
ହୋଇଯାଇଛ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଦରିଦ୍ର ଅଟନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ କିଛି
ବି ନାହିଁ । ଦରିଦ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ବି ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ କେତେକଙ୍କୁ ଆମେ
ଦରିଦ୍ର ବୋଲି କହିବା ନାହିଁ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ବଡ ଦରିଦ୍ର । ଏହି
ମାର୍ଗରେ ନିଜକୁ ଦରିଦ୍ର ବୋଲି ଭାବିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଆସକ୍ତିଭାବକୁ
ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଆସକ୍ତିଭାବକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଉଛ ନା ।
ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଆମର ଯାହା କିଛି ଅଛି ସେସବୁ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲୁ
। କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ— ହେ ଭଗବାନ୍ ଆପଣ ଯାହା କିଛି ଦେଇଥିଲେ ସେସବୁ କିଛି ଆପଣଙ୍କର, ଆମର କିଛି ବି
ନୁହେଁ । ତେବେ ସେହିଭଳି କଥା ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କହୁଥିଲ । ସେ ସମୟରେ ବାବା ବହୁତ ଦୂରରେ ଥିଲେ ।
ଏବେ ବାବା ତୁମର ଅତି ନିକଟରେ ଅଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ହିଁ ତାଙ୍କର ହେବାକୁ ପଡିବ ନା ।
ତୁମେମାନେ ବାବା ବୋଲି କହୁଛ, ତେବେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଶରୀରକୁ ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ
ତୁମେ ବାବା ବୋଲି କହୁଛ ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି ଉପରକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଯଦିଓ ଏହି ଶରୀର ଧାର ସୂତ୍ରରେ
ନେଇଛନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି— ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା
ହେଉଛୁ । ବାବା ତ ଏହି ରଥକୁ ଭଡାରେ ନେଇଛନ୍ତି । ଏହି ଶରୀର ତ ତାଙ୍କର ନୁହେଁ । ଏହା ତ ନିଶ୍ଚିତ
ଯେ ଯେତେ ବଡ ଲୋକ ସେତେ ଅଧିକ ଭଡା ମିଳିବ । ଘର ମାଲିକ ଦେଖିବ— ଯଦି ରାଜା ଘର ଭଡା ନେବେ ତେବେ
ତାଙ୍କୁ ଘରଭଡା ୧ ହଜାର ବଦଳରେ ୪ ହଜାର କହିବ କାରଣ ସିଏ ଜାଣିଛି ଯେ ରାଜା ଧନବାନ୍ ଅଟନ୍ତି ।
ରାଜା ତ ଘରଭଡା ଅଧିକ ନେଉଛ ବୋଲି କେବେ ବି କହିବେ ନାହିଁ । କାରଣ ସେମାନଙ୍କର ପଇସା ପ୍ରତି
ଧ୍ୟାନ ନଥାଏ । ସେମାନେ ନିଜେ କାହା ସହିତ ଦେବାନେବାର କଥାବାର୍ତ୍ତା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କର
ପ୍ରାଇଭେଟ ସେକ୍ରେଟାରୀ ହିଁ ଦେବାନେବା କଥା ଅର୍ଥାତ୍ ମୂଳଚାଲ କରନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ତ ବିନା
ଲାଞ୍ଚରେ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟ ହେଉନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ତ ଏସବୁଥିରେ ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସେମାନେ
ବହୁତ ରାଜକୀୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଜିନିଷ ଯଦି ପସନ୍ଦ ଆସିଲା ତେବେ ସେକ୍ରେଟାରୀକୁ କହିବେ— ତାଙ୍କଠାରୁ
ମୁଲଚାଲ କରି ଜିନିଷ ନେଇଆସ ତେଣୁ ଦୋକାନୀମାନେ ଏହିପରି ଜିନିଷ ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ଖୋଲା କରି
ରଖିଥା’ନ୍ତି । ମହାରାଜା-ମହାରାଣୀ ଉଭୟ ଆସି ଯେଉଁ ଜିନିଷ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ତା’ ଉପରେ ଆଖି ଦ୍ୱାରା
ଇଙ୍ଗିତ କରିଦିଅନ୍ତି । ସେକ୍ରେଟାରୀ ଦୋକାନୀ ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରି ନିଜର କମିଶନ ମଧ୍ୟ ନେଇଯାଏ
। କେହି କେହି ରାଜାମାନେ ନିଜ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ପଇସା ରଖିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେକ୍ରେଟାରୀକୁ କହିବେ
ୟାଙ୍କୁ ପଇସା ଦେଇଦିଅ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ସମ୍ପର୍କରେ ଆସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ
ସେମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ବିଷୟରେ ସବୁ ଜଣା ଅଛି । ଯେପରି ରାଜାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଭଣ୍ଡାର ରକ୍ଷକ
ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିପରି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କର ଭଣ୍ଡାର ରକ୍ଷକ ଅଛନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ତ
ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ୟାଙ୍କର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରତି ତ କୌଣସି ମୋହ ନାହିଁ କାରଣ ଇଏ ନିଜ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରତି
ମଧ୍ୟ ମୋହ ରଖିନଥିଲେ, ସବୁକିଛି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲେ । ତେବେ ପୁଣି ଶିବବାବାଙ୍କ ଧନ ପ୍ରତି
ମୋହ କିଭଳି ରଖିବେ । ଇଏ ତ ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପାଖରେ ବହୁତ ଧନ ଥାଏ, ଆଜିକାଲି
ସରକାର ତାଙ୍କର କେତେ ତଦନ୍ତ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି କେହି ବିଦେଶରୁ ଆସୁଛନ୍ତି, ତେବେ ତାଙ୍କର ଭଲ
ଭାବରେ ତଦନ୍ତ କରାଯାଉଛି ।
ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଗଲଣି ଯେ ଆମକୁ କିଭଳି ଦରିଦ୍ର ହେବାର ଅଛି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯେପରି
କିଛି ବି ମନେ ନପଡୁ । ଆତ୍ମା ଅଶରୀରୀ ହୋଇଯାଉ । ଏହି ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ବୋଲି ମନେ କର ନାହିଁ
। ଆମର ନିଜର ବୋଲି କିଛି ବି ନ ରହୁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର, ଏବେ ତୁମକୁ
ଘରକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କିଭଳି ଭାବରେ ଦରିଦ୍ର ହେଉଛୁ । ତେବେ ଶରୀରରୁ
ମଧ୍ୟ ମମତ୍ୱ ତୁଟିଯାଉ । ନିଜେ ମରିଗଲେ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ମରିଯିବ — ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ।
ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ — ବାବା ଯାହା କହୁଛନ୍ତି ତାହା ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ
ହେବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ ଯାହା କିଛି ଦେଉଛ, ତା’ ପ୍ରତି ବଦଳରେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ତୁମକୁ
ତା’ର ଫଳ ମିଳିଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି -- ଏସବୁ କିଛି ଈଶ୍ୱର ହିଁ ଦେଇଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ
କହିଥା’ନ୍ତି ନା — ଇଏ ପୂର୍ବଜନ୍ମରେ ବୋଧହୁଏ କିଛି ଭଲ କର୍ମ କରିଥିଲେ, ଯାହାର ଫଳ ଏହି ଜନ୍ମରେ
ମିଳିଛି । ଶିବବାବା ତ କାହାର କିଛି ରଖନ୍ତି ନାହିଁ । ବଡ-ବଡ ରାଜାମାନେ ଜମିଦାରମାନଙ୍କୁ ଉପହାର
ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କେହି ଉପହାର ନିଅନ୍ତି ଆଉ କେହି ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ତୁମେମାନେ କିଛି
ବି ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରୁନାହଁ କାହିଁକି ନା ସେଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ବହୁତ ଧନ ଥାଏ । ତେବେ ଦାନ
କାହାକୁ କରିବ । ସେଠାରେ ତ ଗରୀବ କେହି ନଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ହିଁ ଗରୀବରୁ ଧନୀ, ଧନୀରୁ ଗରୀବ ହେଉଛ
। ଦୁନିଆରେ ଲୋକମାନେ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରନ୍ତି ଯେ ଅମୁକକୁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍
କରିଦିଅ, କୃପା କରିଦିଅ, ଏହା କରିଦିଅ । ପୂର୍ବରୁ ସମସ୍ତେ ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ମାଗୁଥିଲେ ।
ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଭକ୍ତି ବ୍ୟଭିଚାରୀ ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କ ନିକଟରେ ହାତ ଯୋଡୁଛନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ଆମର ଝୋଲି ଭରପୁର କରିଦିଅ । ତେବେ ଲୋକମାନେ କେତେ ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି ନା । କହୁଛନ୍ତି
ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ଆସି ପଥରବୁଦ୍ଧିକୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସୀ ରହିବା
ଦରକାର । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ବିଷୟରେ ଯଦି ଜାଣିବାର ଅଛି ତେବେ ଗୋପୀ
ବଲ୍ଲଭଙ୍କର ଗୋପ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ପଚାର । ଯେମିତି କାହାର ଯଦି କୌଣସି କ୍ଷେତ୍ରରେ ବହୁତ ଲାଭ
ମିଳିଯାଏ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସୀ ହୋଇଥାଏ ନା । ସେମିତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବା
ଦରକାର । ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ୧୦୦ ପ୍ରତିଶତ ଖୁସି ଥିଲା ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ କମି କମି ଗଲା । ଏବେ ତ
କିଛି ବି ଖୁସି ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତୁମ ପାଖରେ ଅବିନାଶୀ ରାଜଧାନୀ ଥିଲା, ପୁଣି ତାଙ୍କର ବିନାଶୀ
ରାଜଧାନୀ ହେଲା ଯାହାକି ଅଳ୍ପକାଳର ଥିଲା । ଏବେ ଦେଖ ବିରଲା ପାଖରେ କେତେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି ।
କେତେ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାହା କରିବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ମିଳୁନାହିଁ । ସିଏ
ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ତ କିଛି ବି ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଛନ୍ତି, ଯେଉଁଠାରେ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆସି ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିବେ । ହଁ ଯଦି ଗରୀବମାନଙ୍କୁ କିଛି ଦାନ କରିବେ ତେବେ ତା’
ପ୍ରତିବଦଳରେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ କିଛି ମିଳିପାରିବ । ଯେମିତି ଧର୍ମଶାଳା ତିଆରି କରିଲେ ସେଠାରେ
ବହୁତ ଲୋକ ଯାଇ ବିଶ୍ରାମ କରନ୍ତି ତେଣୁ ତା’ ବଦଳରେ ପରଜନ୍ମରେ ତାଙ୍କୁ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ମିଳିଯାଏ
। ଯଦି କେହି ଡାକ୍ତରଖାନା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ଅଳ୍ପକାଳର
ସୁଖ ମିଳିଯାଉଛି । ଏବେ ଅବିନାଶୀ ପିତା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗର ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି କାହିଁକି
ନା ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ । ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଭଗବାନ ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସିଏ
ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଏହି ସାରା ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୀଜରୂପ । ସିଏ ହିଁ ଆସି
ସାରା ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯଦି କେହି ତୁମକୁ ପଚାରିବେ — ଭଗବାନ
ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି! ତେବେ ତାଙ୍କୁ କୁହ— କ’ଣ ଏକଥା ଭୁଲିଯାଇଛ — ଗୀତାରେ ଭଗବାନୁବାଚ ଅଛି ନା,
ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା କରୁଛି । ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ । ପତିତ ରାଜାମାନେ
ପବିତ୍ର ରାଜାମାନଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାମାନଙ୍କର
ରାଜା କରୁଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ ନା । ସ୍ୱର୍ଗର ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ଦ୍ୱାପରଯୁଗ-କଳିଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ନମସ୍କାର କରୁଛନ୍ତି, ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ ତୁମେ ଏବେ
ବୁଝୁଛ । ଭକ୍ତମାନେ ତ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ କେବଳ ଶାସ୍ତ୍ରର କାହାଣୀ ଆଦି
ପଢୁଛନ୍ତି ଆଉ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ଧରି ଯେଉଁ ଗୀତା ପଢି ପଢି ଆସିଲ,
ଶୁଣି ଶୁଣି ଆସିଲ, ସେଥିରୁ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତି ହେଲା କି ? ପେଟ ତ ଭରପୁର ହେଲା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ
ଏବେ ତୁମର ପେଟ ଭରପୁର ହେଉଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ପାର୍ଟ (ଅଭିନୟ) କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ଚାଲୁଛି ।
ନିଜେ ଭଗବାନ ଆସି କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ବାବା ୟାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ୟାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିବେ । ବାବା କ’ଣ ଉପରେ ଥାଇ
ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେବେ କି! ସିଏ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ତାଙ୍କଠାରୁ
ଶୁଣୁଛ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ କିଛି ଜାଣିଥିଲେ । ଏବେ ସବୁ ଜାଣିପାରୁଛନ୍ତି । ବାକି ଗଙ୍ଗା ପାଣି
ତ କାହାକୁ ପବିତ୍ର କରୁନାହିଁ, ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର କଥା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଏବେ ସମ୍ମୁଖରେ
ବସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଏବେ ଉପରକୁ ଯିବ ନାହିଁ, ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ରଥ,
ୟାଙ୍କୁ ବାବା ଜୋତା ମଧ୍ୟ ସମ୍ବୋଧନ କରୁଛନ୍ତି, ଡବା ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ଏହି ଡବାରେ ସେହି
ଅମୂଲ୍ୟ ହୀରା ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି । ସେ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ତ ସୁନାର ଡବାରେ ଅର୍ଥାତ୍
ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦୈବୀ ଶରୀରରେ ରଖିବା ଦରକାର । ଇଏ ସୁନାର ଦୁନିଆ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ନା— ଯେଉଁ ବସ୍ତ୍ର ଧୋବାଘରୁ ସଫା ହୋଇ ଆସେ ତାହା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଛୁଁ
ମନ୍ତ୍ର । ତେଣୁ ଏହି ଛୁଁ ମନ୍ତ୍ରର ଯାଦୁ ଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି,
ସେଥିପାଇଁ ଏହାଙ୍କୁ ଯାଦୁକର ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନିଶ୍ଚୟ
ହୋଇଯାଉଛି ଯେ ଆମେ ଏହିଭଳି ହେବୁ । ଏହି କଥା ଗୁଡିକୁ ତୁମେ ଏବେ ବାସ୍ତବରେ ଶୁଣୁଛ । ପୂର୍ବରୁ
ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ସତ୍ୟ-ନାରାୟଣ କଥା ଶୁଣୁଥିଲ ସେତେବେଳେ କ’ଣ କିଛି ବୁଝୁଥିଲ କି ? ସେତେବେଳେ ତ
କଥା ଶୁଣିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବିଦେଶ, ଷ୍ଟିମର ଆଦି ମନେ ପଡୁଥିଲା । ସତ୍ୟ-ନାରାୟଣଙ୍କ କଥା ଶୁଣି
ସାରିବା ପରେ ପୁଣି ଯାତ୍ରାରେ ଯାଉଥିଲେ । ସେମାନେ ତ ପୁଣି ଫେରି ଆସୁଥିଲେ । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି
ତୁମକୁ ପୁଣି ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆକୁ ଫେରିବାର ନାହିଁ । ଭାରତ ଅମରଲୋକ, ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା,
ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି ନା ।
ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ସବୁକିଛି ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ଦୁନିଆ ତାହା
ହିଁ ଚାହୁଁଛି ଯେ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ହେଉ, ସମସ୍ତେ ମିଶି ଏକତ୍ର ହୋଇଯାଆନ୍ତୁ । ତେବେ ଏତେ ସବୁ
ଧର୍ମ ମିଶି ଏକ କିପରି ହେବେ ? କାରଣ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଧର୍ମ ଅଲଗା, ଚେହେରା ଅଲଗା-ଅଲଗା ତେବେ
ସମସ୍ତେ ଏକ କିପରି ହେବେ! ତାହା ତ ହେଉଛି ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ,
ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ହିଁ ନ ରହିବ ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଲଢେଇ
ହେବ । ତାକୁ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି କୁହାଯାଏ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସବୁ ପିଲା ଏକାଭଳି ପଢୁନାହାଁନ୍ତି । କ୍ରମାନୁସାରେ ତ ସମସ୍ତେ ରହିବେ ।
ଏବେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜଧାନୀ ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ
ବୁଦ୍ଧିମାନ କରୁଛନ୍ତି ।
ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଏହାକୁ ଭକ୍ତମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଅନେକ
ଥର ଭଗବାନୁବାଚ ଶୁଣିଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଗୀତା ହେଉଛି ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କର ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର । ଗୀତାର
ତ ଅପରମଅପାର ମହିମା ରହିଛି । ତାକୁ ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ଭଗବତ୍ ଗୀତା କୁହାଯାଏ । ଶିରୋମଣୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ପତିତ-ପବାନ ସଦଗତି ଦାତା ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି
ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଭାରତବାସୀ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । କିଛି
ନବୁଝି କେବଳ ଆମେ ସବୁ ଭାଇ-ଭାଇ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମକୁ ବାବା ବୁଝାଇ
ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ -ଭାଇ ଅଟୁ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମର ନିବାସୀ ଅଟୁ । ଏଠାରେ
ଆମେ ଅଭିନୟ କରି-କରି ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛୁ ଏବଂ ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ଯେଉଁ ପିତା
ଭାରତକୁ ସାରା ବଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ଏହିସବୁ ରହସ୍ୟ ବାବା
ହିଁ ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖର ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ହେଲେ ଏହି ସ୍ମୃତି ରହୁ ଯେ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ ଯେତେବେଳେ କି ଆମକୁ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା
ହେବୁ । ଏବେ ହିଁ ଆମକୁ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି ।
୨) ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ
ଫେରିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ଏହି ଶରୀରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମମତ୍ୱ ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ପଡିବ । ଏହାକୁ ଭୁଲି ନିଜକୁ
ଅଶରୀରୀ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବାବାଙ୍କ ସମାନ
ଦୟାଶୀଳ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କ୍ଷମା ଦେଇ ସ୍ନେହ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ଦାତା ହୁଅ ।
ଯେପରି ବାବାଙ୍କୁ
ଦୟାଶୀଳ ବା ଦୟାର ସାଗର କୁହାଯାଏ, ସେହିଭଳି ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ଦୟାର ସାଗର ଅଟ ।
ଯେଉଁମାନେ ଦୟାଶୀଳ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ଅନ୍ୟର କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବେ, ଅକଲ୍ୟାଣକାରୀକୁ ମଧ୍ୟ
କ୍ଷମା କରିପାରିବେ । ସେମାନେ ମାଷ୍ଟର ସ୍ନେହର ସାଗର ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସ୍ନେହ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ବି ନଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମ୍ପତ୍ତିଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ସ୍ନେହର ଆବଶ୍ୟକତା
ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ମାଷ୍ଟର ଦାତା ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦେଇଚାଲ । କେହି ବି ଖାଲି ହାତରେ ଫେରି
ନ ଯାଆନ୍ତୁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ତୀବ୍ର
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହେବାର ଇଚ୍ଛା ରଖିଛ ତେବେ ଯେଉଁଠାରେ ଇଚ୍ଛା ଅଛି ସେଠାରେ ରାସ୍ତା ମଧ୍ୟ ମିଳିଯିବ ।