30.05.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କ ପରି
ଦୟାଶୀଳ ହୁଅ, ଦୟାଶୀଳ ସନ୍ତାନମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରିବାର
ସେବା କରିବେ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସାରା ଦୁନିଆର
ଆବଶ୍ୟକତା କ’ଣ, ଯାହାକି ବାବାଙ୍କ ବିନା କେହି ପୂରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ସାରା ଦୁନିଆ
ଚାହୁଁଛି — ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖ ମିଳୁ । ସବୁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଆକୁଳ ନିବେଦନ ଶୁଣି ବାବା
ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଯେହେତୁ ବାବା ସାରା ବିଶ୍ୱର ପିତା ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ବହୁତ ଚିନ୍ତା
ରହିଛି ଯେ ମୋର ସନ୍ତାନମାନେ କିପରି ଦୁଃଖୀରୁ ସୁଖୀ ହେବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ — ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ମୋର, ସବୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ମୋର, ତେଣୁ ମୁଁ ଆସିଛି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ
କରିବା ପାଇଁ । ମୁଁ ସାରା ଦୁନିଆର ମାଲିକ ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ହିଁ ଏହାକୁ ପତିତରୁ ପାବନ
କରିବାକୁ ହେବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖିବା କଥା ।
ଭାଇ ଭାଇଙ୍କ ଭିତରେ ପରସ୍ପର ସ୍ନେହ ରହିବା ଠିକ୍ କଥା । ଗୋଟିଏ ପିତାଙ୍କ ସନ୍ତାନ, ପରସ୍ପର ଭାଇ
ଭାଇ ଅଟ । ପରନ୍ତୁ ପବିତ୍ର ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ କରାଇଥା’ନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ ଏକ
ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ନେହ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ସନ୍ତାନମାନେ, ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଏହା ତ
ଠିକ୍ ଯେ ତୁମେ ଭାଇ ଭାଇ, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିମିଶି ରହିବ । ଏକ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ ।
ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଏତେ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଯେହେତୁ ଦେବତା ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, ତେଣୁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ
ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଦରକାର । ଆମେ ଭାଇ ଭାଇ ହେଉଛେ । ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ବାବା
ଆସି ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ ଥାଆନ୍ତି ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଏହା ସ୍କୁଲ ବା ବହୁତ ବଡ
ୟୁନିଭରସିଟି । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି ଅଥବା ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ
ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ହିଁ ସାରା ଦୁନିଆଁ ଅଟେ — ନୂଆ
ହେଉ ଅଥବା ପୁରୁଣା ହେଉ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ବାବାଙ୍କର, ତେବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବାବାଙ୍କର ନୁହେଁ କି ?
ବାବା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ମୋର ଅଟେ । ମୁଁ ସାରା ଦୁନିଆର
ମାଲିକ । ଯଦିଓ ମୁଁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରାଜ୍ୟ କରୁନାହିଁ, ତଥାପି ତାହା ମୋର ଅଟେ ନା । ମୋର
ସନ୍ତାନମାନେ ମୋର ଏହି ବଡ ଘରେ ବହୁତ ସୁଖରେ ରହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ପୁଣି ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ପାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ଖେଳ ଅଟେ ନା । ଏହି ସାରା ବେହଦର ଦୁନିଆ ଆମର ଘର । ଏହା ବହୁତ ବଡ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି
ସାରା ସଂସାର ରୂପୀ ଘରେ ମୋର ସନ୍ତାନମାନେ ଅଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ
ଚୈତନ୍ୟ ଆତ୍ମା । ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ ଏହି ସମୟରେ ଦୁଃଖୀ, ଏଥିପାଇଁ ଆକୁଳ ନିବେଦନ କରୁଛନ୍ତି ହେ
ଶାନ୍ତି ଦେବା ବାବା ଆମକୁ ଛି ଛି, ଦୁଃଖୀ ଦୁନିଆରୁ ଶାନ୍ତିର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଚାଲ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ଆକୁଳ ନିବେଦନ କରୁଛନ୍ତି । ଦେବତାଙ୍କୁ ତ ଏକଥା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ସେ ଜଣେ
ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ । ବିଶାଳ ଘର । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହି
ବିଶାଳ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ଘରେ ଏହି ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ, ଏଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଶାନ୍ତିଦାତା,
ସୁଖଦାତା । ଦୁଇଟି ଜିନିଷ ମାଗିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏବେ ତ ଜାଣୁଛ ଆମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସୁଖର
ବର୍ସା ନେଉଛୁ । ବାବା ଆସି ଆମକୁ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି, ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଉ ତ କେହି ସୁଖ
ଶାନ୍ତି ଦାତା ନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦୟା ଆସୁଛି । ସେ ବେହଦର ବାବା । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଆମେ
ବାବାଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନେ ପବିତ୍ର ଥିବା ସମୟରେ ବହୁତ ସୁଖି ଥିଲୁ । ଏବେ ଅପବିତ୍ର ହେବାରୁ ଦୁଃଖି
ହୋଇଯାଇଛୁ । କାମ ଚିତାରେ ବସି କଳା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ । ମୂଳ କଥା ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଉଛ ।
ଯେଉଁ ବାବା ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ଦେଉଛନ୍ତି । ଗାଉଛନ୍ତି ନା ତୁମେ ମାତା ପିତା .... ଅସୀମ ସୁଖ ଥିଲା ।
ସେହି ସୁଖ ପୁଣି ତୁମେ ଏବେ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, କାରଣ ଏବେ ଅସୀମ ଦୁଃଖ । ଏହା ହେଉଛି ତମୋପ୍ରଧାନ
ଦୁନିଆ । ବିଷୟ ସାଗରରେ ବୁଡି ରହୁଛନ୍ତି । କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝୁ ନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ବୁଝିପାରୁଛ
। ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ — ଏହା ହେଉଛି ରୌରବ ନର୍କ ।
ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି — ଏବେ ତୁମେ ନର୍କବାସୀ ନା ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ? ଯେବେ କେହି
ମରିଥା’ନ୍ତି, ତେବେ ତୁରନ୍ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି କି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ
ହେଲେ । ପୁଣି ନର୍କର ଜିନିଷ ତାଙ୍କୁ କାହିଁକି ଖୁଆଉଛ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ବାବା
ଆସି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି -
ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛି । କେବଳ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ମୁଁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର । କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ଶାସ୍ତ୍ରର ଅଥୋରିଟୀ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି,
ଏହା ବୁଝି ପାରୁନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି । ବାବା, ଯିଏ ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହୁଛନ୍ତି ସେ ଠିକ୍କର ଭିତର (ମାଟି ଗୋଡି ପଥରରେ)ରେ ସବୁଥିରେ
ଅଛନ୍ତି । ବ୍ୟାସ ଭଗବାନ କଣ କଣ କଥା ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟକୁ ତ କିଛି ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ ।
ବିଲକୁଲ ଅନାଥ ହୋଇ ପରସ୍ପର ଭିତରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ରଚୟିତା ବାବା ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି ମଧ୍ୟ
ଅନ୍ତକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ନିଜର ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଆଉ ତ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ପଚାର, ଯାହାକୁ ତୁମେ ଈଶ୍ୱର, ଭଗବାନ,
ରଚୟିତା କହୁଛ, ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ? କ’ଣ ପଥର ଗୋଡି (ଠିକ୍କର ଭିତର) ମଧ୍ୟରେ ଈଶ୍ୱର ଅଛନ୍ତି
କହିବା ହିଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଜାଣିବା କି ? ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ତ ଜାଣ । ମନୁଷ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ, ତେଣୁ
ପଶୁପକ୍ଷୀ ଆଦି ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ । ମନୁଷ୍ୟ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେଲେ ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।
ଯେଭଳି ମନୁଷ୍ୟ ସେଭଳି ଉପକରଣ ବା ଜିନିଷ । ସାହୁକାର ଲୋକଙ୍କର ଫନିର୍ଚର୍ ଭଲ ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ତ
ବିଲକୁଲ ସୁଖୀ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ, ତେଣୁ ତୁମ ପାଖରେ ସବୁ ଜିନିଷ ସୁଖଦାୟୀ ରହୁଛି । ସେଠାରେ
ଦୁଃଖଦାୟୀ କୌଣସି ଜିନିଷ ରହିବ ନାହିଁ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ନର୍କ, ଖରାପ ଦୁନିଆ ।
ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଭଗବାନ ତ ଏକ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସେ ପତିତ ପାବନ, ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛନ୍ତି । ଦେବତାଙ୍କର ମହିମା ଗାଉଛନ୍ତି — ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ,.....ମନ୍ଦିରରେ ଯାଇ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ମହିମା, ନିଜର ନିନ୍ଦା କରୁଛନ୍ତି, କାରଣ ସମସ୍ତେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ । ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ,
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ତ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ସମସ୍ତେ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି ହୁଏ ନାହିଁ । ତୁମର ହେଉଛି ବେହଦର
ସନ୍ନ୍ୟାସ । ବେହଦର ବାବା ଆସି ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରାଉଛନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ହଠଯୋଗ, ହଦର
ସନ୍ନ୍ୟାସ, ସେ ଧର୍ମ ହିଁ ଅଲଗା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜ ଧର୍ମକୁ ଭୂଲି ଅନେକ ଧର୍ମରେ ଛନ୍ଦି
ହୋଇଯାଇଛ । ନିଜ ଭାରତର ନାମ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ରଖିଦେଲ ଏବଂ ନିଜ ଧର୍ମକୁ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ କହିଦେଲ ।
ବାସ୍ତବରେ ତ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ କେହି ସ୍ଥାପନ କରିନାହାନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ ଧର୍ମ ହିଁ ଚାରୋଟି - ଦେବୀ
ଦେବତା, ଇସଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧୀ ଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ । ତୁମେ ଜାଣିଛ - ଏହି ସାରା ଦୁନିଆଁ ଏକ ଦ୍ୱୀପ,
ଏଠାରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ରାବଣକୁ ଦେଖିଛ ? ଯାହାକୁ ପ୍ରତି ବର୍ଷ ଜଳାଉଛନ୍ତି, ସେ ତୁମର
ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା ଶତ୍ରୁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି ଯେ ଆମେ କାହିକିଁ ଜଳାଉଛୁ ? ବୁଝିବା
ଦରକାର, ଇଏ କିଏ ? କେବେଠାରୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି ? କହିଥା’ନ୍ତି ପରମ୍ପରା ଅନୁସାରେ । ଆରେ ଏହାର କୌଣସି
ହିସାବ ତ ଦରକାର ନା । ତୁମକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ହେଉଛ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ତୁମକୁ
କେହି ଯଦି ପଚାରିବେ, ତୁମେ କାହାର ସନ୍ତାନ ? ଆରେ ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ, ତେଣୁ ତାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ହେଲୁ ନା । ବ୍ରହ୍ମା କାହାର ସନ୍ତାନ ? ଶିବବାବାଙ୍କର । ଆମେ ତାଙ୍କ ନାତି । ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ପୁଣି ଶରୀରରେ ପ୍ରଥମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମା ଅଛନ୍ତି ନା । ଏତେ ପ୍ରଜା କିଭଳି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି, ଏହା ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ଏହା ଆଡପସନ (ପୋଷ୍ୟ
ଗ୍ରହଣ କରିବା) । ଶିବବାବା ପୋଷ୍ୟ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା । ମେଳା ମଧ୍ୟ
ଲାଗିଥାଏ । ବାସ୍ତବରେ ମେଳା ସେଠାରେ ଲଗାଇବା ଦରକାର, ଯେଉଁଠାରେ ବଡ ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ର ନଦୀ, ସାଗର
ସହିତ ମିଶିଛି । ସେହି ସଙ୍ଗମରେ ମେଳା ଲଗାଇବା ଦରକାର । ସେହି ମେଳା ଏଠାରେ ଚାଲିଛି । ବ୍ରହ୍ମା
ବସିଛନ୍ତି, ତୁମେ ଜାଣିଛ ପିତା ଏବଂ ବଡ ମମ୍ମା ମଧ୍ୟ ଇଏ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷ ହୋଇଥିବାରୁ
ମମ୍ମାଙ୍କୁ ନିମିତ୍ତ କରାଯାଇଛି କି ତୁମେ ମାତାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ
ସଦଗତି ଦେଉଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ, ଏହି ଦେବତାମାନେ ଡବଲ ଅହିଂସକ ଥିଲେ, କାରଣ ସେଠାରେ ରାବଣ ହିଁ ନ
ଥାଏ । ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ରାତ୍ରି, ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଥାଏ । ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଏକ ବାବା, ତାଙ୍କ
ପାଇଁ ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ବାବା ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ନା । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ କାହା
ଶରୀର ମାଧ୍ୟମରେ ଆସୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର ନେବାକୁ ପଡୁଛି । ମୁଁ କୌଣସି
ଛୋଟ ପିଲାର ଆଧାର ନେଉନାହିଁ । କୃଷ୍ଣ ତ ଛୋଟ ପିଲା ଅଟନ୍ତି ନା । ମୁଁ ତ ତାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର
ଅନ୍ତରେ, ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ପରେ ହିଁ
ମନୁଷ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି
। ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଯଦା ଯଦା ହି.... ମୁଁ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ଭାରତର ମହିମା
ଅପରମଅପାର ।
ଦେଖ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର କେତେ ଦେହ ଅହଙ୍କାର ରହିଛି — କହିଥାନ୍ତି ମୁଁ ଅମୁକ, ଏଭଳି! ଏବେ ବାବା ଆସି
ତୁମକୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ମଧୁର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ବସି ଜ୍ଞାନର
ସବୁ ରହସ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ନୂଆ ଦୁନିଆ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ହିଁ ଥିଲା । ୫୦୦୦ ବର୍ଷର କଥା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ପୁଣି
ବ୍ୟାସ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି, କଳ୍ପର ଆୟୁ ଲକ୍ଷେ ହଜାର ବର୍ଷ । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ୫୦୦୦ ବର୍ଷର କଳ୍ପ ।
ମନୁଷ୍ୟ ବିଲକୁଲ ଅଜ୍ଞାନ, କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣର ନିଦରେ ଶୋଇ ଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମର ଏହି କଥା କେହି ନୂଆ
ଲୋକ ଯଦି ଶୁଣିବ, ତେବେ କିଛି ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ନିଜର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ସହିତ ହିଁ କଥା ହେଉଛି । ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ଆରମ୍ଭ କରୁଛ । ନିଜକୁ ନିଜେ
ଚଟକଣା ମାରିଛ । ବାବା ତୁମକୁ ପୂଜ୍ୟ କରିଥିଲେ, ପୁଣି ତୁମେ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଉଛ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଖେଳ
। କେହି କେହି ମନୁଷ୍ୟ କୋମଳ ହୃଦୟ ହୋଇଥିବାରୁ ଖେଳ ଦେଖି ମଧ୍ୟ କାନ୍ଦି ପକାନ୍ତି । ବାବା ତ
କହୁଛନ୍ତି ଯିଏ କାନ୍ଦିବ, ସେ ତିନିକାଳର ସୁଖ ହରାଇବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କାନ୍ଦିବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ
। ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାନ୍ଦିବାର ନାହିଁ । ଦ୍ୱାପର କଳିଯୁଗରେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତ କାହାକୁ କାନ୍ଦିବାକୁ ଫୁରସତ୍ ମିଳିବ
ନାହିଁ । ଅନେକ ମରିଚାଲିବେ । ହାୟ ରାମ ମଧ୍ୟ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ବିନାଶ ଏପରି ହେବ ଯେ ଟିକେ
ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଲାଗିବ ନାହିଁ,କାରଣ ହସ୍ପିଟାଲ ଆଦି ତ ରହିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ଏଭଳି ଜିନିଷ ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମ ବାନର ମାନଙ୍କର ସେନା ନେଉଛି, ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି — ରାବଣ ଉପରେ କିପରି ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତ ସୀତାମାନଙ୍କୁ ରାବଣର ଜଞ୍ଜିରରୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା
ସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ଭଗବାନୁବାଚ, ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ
(ହିୟର ନୋ ଇଭିଲ)....ଯେଉଁ କଥାରେ ତୁମର କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ, ସେକଥାରେ ତୁମେ ନିଜର କାନ ବନ୍ଦ
କରିଦିଅ । ଏବେ ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ । ଏଠାରେ ତ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ର
ଉପାଧି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇଦେଇଛନ୍ତି । ଆଛା, ବାବା ତଥାପି କହୁଛନ୍ତି — ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ ଏବଂ
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ହାର-ଜୀତର ଅବିନାଶୀ ଖେଳ ଏହା ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଆଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ସମାନ ଦୟାଶୀଳ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ସେବା
କରିବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବହୁତ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରଖିବାକୁ ପଡିବ
।
(୨) ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯିଏ କାନ୍ଦିବ ସିଏ ହରାଇବ । ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ବି ପରିସ୍ଥିତିରେ ତୁମକୁ
କାନ୍ଦିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ପରମପୂଜ୍ୟ ହୋଇ
ପରମାତ୍ମ ସ୍ନେହର ଅଧିକାର ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି
ଜୀବନରେ ଧାରଣ କର ଯେ ମୁଁ ପୂଜ୍ୟ ଆତ୍ମା, ଏହି ଶରୀର ରୂପୀ ମନ୍ଦିରରେ ବିରାଜମାନ ଅଟେ । ଏହିଭଳି
ପୂଜ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଜଡ ମୂର୍ତ୍ତି ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥାଏ । ଯଦିଓ କେହି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଝଗଡା ମଧ୍ୟ କରୁଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୂର୍ତ୍ତିକୁ
ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ନେହ କରିବେ କାରଣ ତାହା ମଧ୍ୟରେ ପବିତ୍ରତା ରହିଛି । ତେଣୁ ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାର ଯେ
ମୋର ମନ-ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହେଲାଣି ? ଟିକିଏ ବି ଅସ୍ୱଚ୍ଛତାର ମିଶ୍ରଣ ନାହିଁ ତ ?
ଯେଉଁମାନେ ଏହିଭଳି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସ୍ନେହର ଅଧିକାରୀ
ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଜ୍ଞାନରୂପକ
ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ନିଜ ଭିତରେ ଧାରଣ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ସମୟରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମକୁ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ଭାବରେ
କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ।