12.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ଅନାଦି
ଡ୍ରାମା ଘୂରି ଚାଲିଛି, ଘଣ୍ଟାକଣ୍ଟା ଭଳି ଟିକ୍-ଟିକ୍ ହୋଇ ଆଗକୁ ବଢି ଚାଲିଛି, ଏଥିରେ ଜଣଙ୍କର
ପାର୍ଟ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବ ନାହିଁ, ତେଣୁ ଏହାକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବୁଝି ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ
ରହିବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଉପାୟରେ
ତୁମେ ପ୍ରମାଣିତ କରି କହିପାରିବ ଯେ ଭଗବାନ ଆସି ଯାଇଛନ୍ତି ବୋଲି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହାକୁ ବି ସିଧା
ସିଧା କହିବାର ନାହିଁ ଯେ ଭଗବାନ ଆସିଯାଇଛନ୍ତି, ଏଭଳି କହିବା ଦ୍ୱାରା ଲୋକମାନେ ପରିହାସ କରିବେ,
ନାନା କଥା କହିବେ, କାହିଁକି ନା ଆଜିକାଲି ନିଜକୁ ଭଗବାନ ବୋଲାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ।
ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ କାଇଦାର ସହିତ ପ୍ରଥମେ ଦୁଇଜଣ ପିତାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ । ଜଣେ ହେଲେ ଲୌକିକ ପିତା,
ଅନ୍ୟ ଜଣେ ବେହଦର ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପାରଲୌକିକ ପିତା । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି, ଏବେ ବେହଦର ପିତା ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହିଭଳି କହିବା ଦ୍ୱାରା ବୁଝିଯିବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ବାବା
ବସି ରୁହାନୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରହିଛି ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ବ୍ରହ୍ମଲୋକରେ ତ’ ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ହିଁ ବୁଝାଯାଉଛି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବେ ସବୁ ପିଲାମାନେ ପତିତ, କୌଣସି କାମର
ନୁହଁନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆରେ କେବଳ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମେ ବିଷୟ
ସାଗରରେ ପଡିଛ, ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ କ୍ଷୀର ସାଗରରେ ଥିଲ । ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ କ୍ଷୀର ସାଗର କୁହାଯାଇଥାଏ
। ତେବେ ଏବେ ତ’ କ୍ଷୀରର ସାଗର ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ପୋଖରୀ କରିଦେଇଛନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ସେଠାରେ ତ’ କ୍ଷୀରର ନଦୀ ବହୁଥିଲା । ସେଠାକାର ଗାଈ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍
ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହେବ । ଏଠାରେ ତ’ ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ରୋଗରେ ପଡୁଛନ୍ତି ସେଠାରେ ଗାଈ ମଧ୍ୟ କେବେ ହେଲେ
ରୋଗରେ ପଡିବେ ନାହିଁ । ସବୁ ଗାଈ ବହୁତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ହେବେ । ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆଦି କେବେ ବେମାର ହେବେ
ନାହିଁ । ଏହି କଳିଯୁଗ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ଫରକ ରହିଛି । ଏକଥା ବାବା ହିଁ ଆସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ଦୁନିଆରେ କେହି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଙ୍ଗମଯୁଗ, ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ ବି ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି କିଏ ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ, କିଏ ଗଡଙ୍କୁ, କେହି ପୁଣି ଭଗବାନଙ୍କୁ
ଡାକୁଛନ୍ତି । ମୋର ତ’ ବହୁତ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଭଲ ମନ୍ଦ ଯାହା ଆସିଲା ସେହି ନାମ ରଖିଦେଉଛନ୍ତି
। ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଦୁନିଆ ତ’ ଏକଥା ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ସେହିମାନେ
ହିଁ ବୁଝିବେ ଯେଉଁମାନେ କି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ବୁଝିଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ଅଛି କୋଟିକରୁ
କେହି ଜଣେ, ସେହି ଜଣକ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ ଜଣେ, ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବେ । ମୁଁ ଯିଏ, ଯେପରି ଅଟେ,
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଶିଖାଉଛି, ତାହା ତ’ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଆଉ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ କୌଣସି ସାକାରଙ୍କଠାରୁ ପାଠ ପଢ଼ୁନାହୁଁ । ଆମକୁ ନିରାକାର ବାବା
ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଏକଥାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ନିଶ୍ଚତ ଭାବରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବେ । ନିରାକାର ତ’ ଉପରେ
ରହୁଛନ୍ତି, ସିଏ କିପରି ପଢ଼ାଇବେ ? ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଉପରେ ରହୁଛ । ପୁଣି ଏହି ଶରୀରର
ଭ୍ରୃକୁଟୀ ରୂପି ସିଂହାସନକୁ ଆସୁଛ । ଏହି ସିଂହାସନ ତ’ ବିନାଶୀ, ଆତ୍ମା ତ’ ଅକାଳ (ଅମର) । ଏହାର
କେବେ ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ । ଶରୀରର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥାଏ, ଏହା ହେଲା ଚୈତନ୍ୟ ତଖତ୍ । ଅମୃତସରରେ ମଧ୍ୟ
ଅକାଳ ତଖତ ରହିଛି ନା । ତାହା ତ’ କାଠର ସିଂହାସନ । ବିଚରା ସେମାନେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଅକାଳ
ତ’ ଆତ୍ମା । ଯାହାକୁ କେବେ କାଳ ଖାଇନଥାଏ । ଅକାଳ ମୂରତ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ
ଶରୀର ନେଇଥାଏ । ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ରଥ ଦରକାର ନା । ନିରାକାର ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ରୂପି ରଥ ଦରକାର କାହିଁକିନା ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଜ୍ଞାନେଶ୍ୱର । ତେବେ
ଜ୍ଞାନେଶ୍ୱର ନାମ ତ’ ବହୁତ ଜଣଙ୍କର ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ନିଜକୁ ଈଶ୍ୱର ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ନା ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର କଥା ହିଁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ନାମ ମଧ୍ୟ ରଖୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନେଶ୍ୱର ଅର୍ଥାତ୍
ଜ୍ଞାନର ଦାତା ଈଶ୍ୱର । ସେଥିପାଇଁ ତ’ ଜ୍ଞାନର ସାଗରଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଈଶ୍ୱର
ପିତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏଠାରେ ତ’ ଢ଼େର ଭଗବାନ ହୋଇଗଲେଣି । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ଗ୍ଳାନୀ,
ଦାରିଦ୍ରତା, ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ ଯାଇ ବାବା ଆସିଥା’ନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ
ଦୀନବନ୍ଧୁ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଶେଷରେ ସେହି ଦିନ ଆସୁଛି, ଯେତେବେଳେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି
। ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ଆସି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ’ ଅସରନ୍ତି
ଧନ ହେବ । ସେଠାରେ ପଇସା କେବେ ଗଣାଯିବ ନାହିଁ, ଏଠାରେ ହିସାବ ବାହାର କରୁଛନ୍ତି, ଏତେ ଅରବ ଖରବ
ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଲା । ସେଠାରେ ଏହି ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ, ଅସରନ୍ତି ଧନ ରହିବ ।
ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଆମକୁ ନିଜ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ପିଲାମାନେ ନିଜ ଘରକୁ
ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଧକ୍କା ଖାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ରାତ୍ରି ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ସମସ୍ତେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଖୋଜି ଚାଲିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ କାହାକୁ ମିଳୁନାହାନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଗବାନ ଆସିଛନ୍ତି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ଏପରି
ନୁହେଁ ଯେ ସମସ୍ତଙ୍କର ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି । କେବେ ନା କେବେ ମାୟା ଭୁଲାଇଦେଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବେ ମୋତେ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ମୋର ହେଉଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ମାୟା ତୁମେ କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ତଥାପି ବି ଛାଡି ପଳାଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ବହୁତ
ବାବାଙ୍କ ହାତ ଛାଡି ପଳାଇଯାଉଛନ୍ତି । ଛାଡପତ୍ର ଦେଇ ପଳାଇଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସିଏ କେଉଁଠାରେ ଯାଇ
ଜନ୍ମ ନେବେ! ବହୁତ ସାଧାରଣ ଜନ୍ମ ପାଇବେ । ପରୀକ୍ଷାରେ ଫେଲ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଲା
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପରୀକ୍ଷା । ବାବା ଏପରି ତ’ କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ନାରାୟଣ ହେବେ ।
ନାଁ, ଯିଏ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ସିଏ ଭଲ ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇବେ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି କେଉଁମାନେ ଭଲ
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ — ସେମାନେ ଯିଏ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି କେତେ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ଭଗବାନ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ଅବଳା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ କିପରି ବୁଝାଇବା ଯେ ଭଗବାନ
ଆସିଛନ୍ତି, ସିଧା ସଳଖ ଭଗବାନ ଆସିଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଲେ କେହି ମାନିବେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ବୁଝାଇବା
ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ଦରକାର । ଏଭଳି କେବେ କାହାକୁ କହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଭଗବାନ ଆସିଛନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ତୁମକୁ ଦୁଇଜଣ ପିତା ଅଛନ୍ତି, ଜଣେ ପାରଲୌକିକ ବେହଦର ପିତା ଅନ୍ୟ
ଜଣେ ଲୌକିକ ହଦର ପିତା, ସେମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ପରିଚୟ ଦେବା ଉଚିତ୍, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବୁଝିପାରିବେ
ଯେ ଇଏ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ କିପରି ବର୍ସା ମିଳୁଛି — ଏକଥା କେହି
ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ଆଉ କେହି ବି ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରମାଣିତ କରି କହୁଛ, ହଦର ଲୌକିକ
ପିତାଙ୍କଠାରୁ ହଦର ବର୍ସା ଏବଂ ପାରଲୌକିକ ବେହଦ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦ ଅର୍ଥାତ୍ ନୂଆ ଦୁନିଆର ବର୍ସା
ମିଳିଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେଲା ସ୍ୱର୍ଗ, ଏହା ତ’ ବାବା ଆସିଲେ ହିଁ ଦେବେ ନା । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି
ନୂଆ ସୃଷ୍ଟି ରଚୟିତା, ବାକି ତୁମେ ଯଦି କହିବ ଯେ ଭଗବାନ ଆସିଛନ୍ତି — ତେବେ କେବେହେଲେ ମାନିବେ
ନାହିଁ, ଆହୁରି ଟିପ୍ପଣୀ କରିବେ । ଶୁଣିବେ ହିଁ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ’ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିନଥାଏ ।
ସେତେବେଳେ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ ଯେତେବେଳେ ବାବା ଆସି ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥା’ନ୍ତି, ସୁଖରେ କେହି ସ୍ମରଣ
କରିନଥା’ନ୍ତି, ଦୁଃଖରେ ସମସ୍ତେ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ସେହି ପାରଲୌକିକ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ଆମକୁ ଦୁଃଖରୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଗାଇଡ୍ ହୋଇ ପୁଣି
ସାଥିରେ ନିଜର ଘର ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତାକୁ ସୁଇଟ୍ ସାଇଲେନ୍ସ ହୋମ୍ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି
। ସେଠାକୁ ଆମେ କିପରି ଯିବା — ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ନା ରଚୟିତା, ନା ରଚନାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ କେହି ଜାଣିଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ନିର୍ବାଣଧାମ ନେଇଯିବା ପାଇଁ
ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯିବେ । ଜଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡିବେ ନାହିଁ । ତାହା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର, ଏହା ଶରୀରର ଘର । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା
ଉଚିତ୍ । ସିଏ ନିରାକାର ବାବା, ତାଙ୍କୁ ପରମପିତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି, ପରମପିତା ଶବ୍ଦ ଠିକ୍ ଏବଂ
ବହୁତ ମଧୁର ମଧ୍ୟ । କେବଳ ଭଗବାନ୍, ଈଶ୍ୱର କହିବା ଦ୍ୱାରା ବର୍ସାର ସୁଗନ୍ଧ ଆସିନଥାଏ । ତୁମେ
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । କାହିଁକିନା ସିଏ ପିତା ଅଟନ୍ତି
ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା ସୁଖଧାମ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଶାନ୍ତିଧାମ
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ଏହି କଥାକୁ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ କରିନିଅ
।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ଏହି ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢ଼ିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ କିଛି ବି
ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ୁଛନ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ସ୍ୱୟଂ
କହୁଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ିବା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ କାହାକୁ ମିଳିନଥାଏ । ମୋତେ ଏଠାକୁ ଡାକୁଛନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି ଆସି ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର କର । କିନ୍ତୁ ଏହି କଥାକୁ କେହି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି,
ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି ନା । ସ୍କୁଲରେ ପିଲା ପାଠ ନ ପଢ଼ିଲେ କହିଥା’ନ୍ତି ନା ତୁମେ ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ପାରସବୁଦ୍ଧି କରୁଛନ୍ତି
। ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ପାରସ ହୋଇଯାଇଛି, କାହିଁକିନା ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛ । ପୁଣି
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପରେ ନିଶ୍ଚିତ ଟିକିଏ ଫରକ ରହିବ । ୧୨୫୦ ବର୍ଷରେ ୨ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି
। ୧୨୫୦ ବର୍ଷରେ ପ୍ରତି ସେକେଣ୍ଡରେ କଳା କମି କମି ଯାଇଥାଏ । ତୁମର ଜୀବନ ଏହି ସମୟରେ ଏକଦମ୍
ପରଫେକ୍ଟ ହେଉଛି ଯେତେବେଳେ କି ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ସାଗର ହେଉଛ,
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମେ ସବୁର ବର୍ସା ନେଉଛ । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ବର୍ସା ଦେବା ପାଇଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ
ତୁମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଉଛ ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଆସୁଛ । ଶାନ୍ତିଧାମରେ ତ’ ଶାନ୍ତି ରହିଛି । ପୁଣି
ତୁମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛ, ସେଠାରେ ଅଶାନ୍ତିର ଟିକିଏ ବି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ପୁଣି ତଳକୁ ଖସିବାକୁ
ପଡିଥାଏ । ପ୍ରତି ମିନିଟରେ ତୁମେ ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସି ଚାଲ । ଦୁନିଆ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ।
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହିଥିଲେ ହିସାବ ବାହାର କର, ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ଏତେ ମାସ, ଏତେ ଘଣ୍ଟା... ତେବେ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । ଏମାନେ ତ’ ପୁରା ହିସାବ ବତାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସଠିକ୍ ହିସାବ
ଲେଖିବା ଦରକାର, ଏଥିରେ ଟିକିଏ ବି ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ମିନିଟ୍ ପରେ ମିନିଟ୍ ଟିକ୍ ଟିକ୍
ହୋଇଚାଲିଥାଏ, ଏହିପରି ସାରା ରିଲ୍ ରିପିଟ୍ ହୋଇଥାଏ, ବୁଲି ବୁଲି ପୁଣି ରିଲ୍ ଗୁଡାଇ ହୋଇଯାଇଥାଏ
ପୁଣି ତାହାର ହିଁ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଏହି ଅଭିନୟ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ, ଏହାର ମାପ ଆଦି ତୁମେ
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସାରା ଦୁନିଆର ଅଭିନୟ ଏହିଭଳି ଟିକ୍ ଟିକ୍ ହୋଇ ଚାଲିଥାଏ । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ
ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରିଚାଲିଛି, ତାହା ହେଲା ହଦର
ଡ୍ରାମା । ଏହା ବେହଦର ଡ୍ରାମା । ଆଗରୁ ତୁମେ କିଛି ବି ଜାଣିନଥିଲ ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା
। ସବୁ ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ... ଯାହା ହେବାର ଅଛି ତାହା ହିଁ ହେଉଛି । କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ ।
ଅନେକଥର ସେକେଣ୍ଡ ପରେ ସେକେଣ୍ଡ ଡ୍ରାମାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଆସିଛି । ଆଉ କେହି ଏକଥା
ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ ଯେ, ବେହଦର
ବାବା ବେହଦର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ନାମ ହେଲା ଶିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ସେତେବେଳେ ଆସୁଛି ଯେତେବେଳେ ଅତି ଧର୍ମର ଗ୍ଳାନୀ ହେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଘୋର କଳିଯୁଗ
କୁହାଯାଉଛି । ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କହୁଛନ୍ତି କି ଏହି ଘୋର
କଳିଯୁଗରେ ପବିତ୍ର କିପରି ରହିପାରିବୁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କିଏ କରାଉଛନ୍ତି ? ବାବା ହିଁ ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି
। ସେଠାରେ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷ ଉଭୟ ପବିତ୍ର ରହିଥା’ନ୍ତି ଏଠାରେ ତ’ ଉଭୟ ଅପବିତ୍ର । ଏହା ହେଉଛି
ଅପବିତ୍ର ଦୁନିଆ । ତାହା ହେଲା ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ — ସ୍ୱର୍ଗ, ହେଭେନ୍ । ଏହା ହେଉଛି ଦୋଜକ ଅର୍ଥାତ୍
ନର୍କ, ହେଲ୍ । ତୁମେମାନେ ଏକଥା ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ବୁଝିଗଲଣି । ବୁଝାଇବାରେ ମଧ୍ୟ
ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ । ଗରିବମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିଛି,
ସେଥିପାଇଁ ଘର ମଧ୍ୟ ସେତିକି ବଡ ଦରକାର । କେତେ ସନ୍ତାନ ଆସିବେ, କାହିଁକି ନା ବାବା ତ’ ଏବେ
କେଉଁଆଡେ ଯିବେ ନାହିଁ । ଆଗରୁ କାହାକୁ କହିବା ବିନା ବାବା ସ୍ୱତଃ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ । ଏବେ ତ’
ପିଲାମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ଲାଗିବେ, ଥଣ୍ଡାରେ ମଧ୍ୟ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ପ୍ରୋଗ୍ରାମ କରିବାକୁ
ପଡିବ । ଅମୁକ ଅମୁକ ସମୟରେ ଆସ, ତେବେ ପୁଣି ଭିଡ ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଏକତ୍ର ଗୋଟିଏ
ସମୟରେ ତ’ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଦିନକୁ ଦିନ ପିଲାମାନଙ୍କର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ଏଠାରେ ତ
ତୁମେମାନେ ଛୋଟ ଛୋଟ ଘର ତିଆରି କରୁଛ । ସେଠାରେ ତ ତୁମକୁ ବହୁତ ବଡ ବଡ ମହଲ ମିଳିବ । ତୁମେମାନେ
ଜାଣିଛ - ଟଙ୍କା ପଇସା ସବୁ ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ । ଅନେକ ଏହିଭଳି ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ମାଟି ଖୋଳି
ତା’ ଭିତରେ ଟଙ୍କା, ସୁନା ସବୁ ରଖିଦେଉଛନ୍ତି । ତାହା ତ ପୁଣି ଚୋର ନେଇଯିବ ଅଥବା ମାଟି ଭିତରେ
ରହିଯିବ, ମାଟି ଖୋଳିବା ସମୟରେ ପୁଣି ସେହି ଧନ ବାହାରିଥାଏ । ଏବେ ତ’ ବିନାଶ ହେବ ସବୁ ମାଟିତଳେ
ଦବିଯିବ । ପୁଣି ସେଠାରେ ସବୁକିଛି ନୂଆ ମିଳିବ । ରାଜାମାନଙ୍କର ଏଭଳି ବହୁତ ଦୁର୍ଗ ଅଛି ଯେଉଁଠାରେ
ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ମାଟି ତଳେ ଦବି ଯାଇଛି । ବହୁତ ବଡ ବଡ ହୀରା ଖଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଥାଏ ସେଥିରୁ
ହଜାର ହଜାର, ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ଆମଦାନୀ ହୋଇଥାଏ । ଏପରି ବି ନୁହେଁ ଯେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଖୋଳି
ଖୋଳି ହୀରା ଆଦି ବାହାର କରିବ । ନାଁ, ସେଠାରେ ତ’ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷର ଖଣି ସବୁ ଭରପୂର ହୋଇ
ରହିଥିବ । ଏଠାକାର ଟାଙ୍ଗରା ଭୂମିରେ କୌଣସି ତାକତ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବୀଜ ବୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ ସେଥିରେ
ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ସେଥିରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଆବର୍ଜନା ଆଦି ପକାଇଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ’ ଅଶୁଦ୍ଧ
ଜିନିଷର ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ସବୁକିଛି ନୂଆ ହେବ । ସ୍ୱର୍ଗର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କନ୍ୟାମାନେ
କରି ଆସୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସେହି ଦୁନିଆକୁ
ଯିବାକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ସମୟରେ
ହିଁ ବାବାଙ୍କ ଭଳି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଶିକ୍ଷାକୁ
ନିଜ ଭିତରେ ଧାରଣ କରି ତାଙ୍କ ଭଳି ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସାଗର ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ବୁଦ୍ଧିକୁ ପାରସମଣି ସଦୃଶ କରିବା ପାଇଁ ପାଠପଢା ଉପରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ
ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ତିନିଟିଯାକ କାଳକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର-ନଲେଜଫୁଲ ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ତିନିଟିଯାକ କାଳକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ
ଦେଖିପାରିଥା’ନ୍ତି । କାଲି କ’ଣ ଥିଲୁ, ଆଜି କ’ଣ ଅଛୁ ଏବଂ ଆସନ୍ତା କାଲି କ’ଣ ହେବୁ -- ସବୁ କିଛି
ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ହୋଇଯାଏ । ଯେପରି କୌଣସି ଦେଶରେ ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନରେ ଛିଡା
ହୋଇ ସହରକୁ ଦେଖାଯାଏ ତେବେ ବହୁତ ମଜା ଲାଗିଥାଏ, ସେହିଭଳି ସଂଗମଯୁଗ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ ଅଟେ, ଏହା
ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇ ଅର୍ଥାତ୍ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ତିନିକାଳକୁ ଦେଖ ଏବଂ ନିଶାର
ସହିତ କୁହ ଯେ ଆମେ ହିଁ ଦେବତା ଥିଲୁ ଏବଂ ଆମେ ହିଁ ପୁନର୍ବାର ଦେବତା ହେବୁ, ଏହାକୁ ହିଁ
କୁହାଯାଏ ମାଷ୍ଟର ନଲେଜଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନବାନ ଆତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଶେଷ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଅଟେ, ଏହିଭଳି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସଦାପ୍ରସ୍ତୁତ ରୁହ ।