19.10.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କର, ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇପାରିବ ।

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ ଜ୍ଞାନ ଜାଣିବା କାରଣରୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହୁଛ ?

ଉତ୍ତର:-
ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି ଯେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ନାଟକ ବହୁତ ୱାଣ୍ଡରଫୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି କାରଣରୁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହୁଛ ।

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ ହୁନର ଅର୍ଥାତ୍ କଳା କେବଳ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି, ଅନ୍ୟ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ ?

ଉତ୍ତର:-
ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ କରାଇବାର କଳା ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଅଛି, କାହିଁକିନା ସେ ନିଜେ ସର୍ବଦା ଦେହୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ସୁପ୍ରିମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ଏହି କଳା କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନିକଟରେ ନାହିଁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ତ ଭାବିବାକୁ ହେବ ନା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର, ଶରୀର ନୁହେଁ । ଯଦି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବ ତେବେ ଯାଇ ପରମପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପାରିବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନ ମନେ କରିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ଲୌକିକ ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଓ ଧନ୍ଦା ଇତ୍ୟାଦି ହିଁ ମନେପଡ଼ିବ । ସେଥିପାଇଁ ତ ସର୍ବ ପ୍ରଥମେ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ହେବା ଦରକାର କି ମୁଁ ଆତ୍ମା ତେବେ ଯାଇ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିପାରିବ । ବାବା ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି କି ନିଜକୁ ଦେହ ମନେ କର ନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବାବା ସାରା କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳିବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରିଲେ ହିଁ ବାବା ମନେପଡ଼ିବେ । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ନିଜକୁ ଦେହ ମନେ କରି ଆସିଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ତୁମେ ଜଣେ ଜଣେ ଆତ୍ମା ସେପରି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ହେଉଛି ସୁପ୍ରିମ୍ । ମୁଁ ହେଉଛି ହିଁ ଆତ୍ମା, ତେଣୁ ମୋର କୌଣସି ଦେହ ମନେ ପଡ଼ୁ ନାହିଁ । ଏହି ଦାଦା ଶରୀରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସେହି ବାବା ତ ନିରାକାର । ଏହି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାବାବା ତ ସାକାରୀ (ଦେହଧାରୀ) ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ନାମ ଶିବ । ସିଏ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ପରନ୍ତୁ ସେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁପ୍ରିମ୍ (ପରମ) ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ସିଏ କେବଳ ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ଆସି ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି । ସିଏ କେବେ ବି ଦେହ ଅଭିମାନୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସାକାର (ଦେହଧାରୀ) ମନୁଷ୍ୟ ଦେହ ଅଭିମାନୀ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେ ତ’ ନିରାକାର । ତେଣୁ ସିଏ ଏଠାକୁ ଆସି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ମୁଁ ଆତ୍ମା, ମୁଁ ଆତ୍ମା — ଏହି ଅଭ୍ୟାସକୁ ବାରମ୍ବାର ପକ୍କା କର । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାର ଅଭ୍ୟାସ ଦରକାର ନା । ବାବା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ବୁଝାଉନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ନିଜକୁ ପକ୍କା ପକ୍କା ଆତ୍ମା ମନେ କରିବ ସେତେବେଳେ ବାବା ପକ୍କା ମନେ ରହିବେ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ତୁମ ଭିତରେ ଦେହର ଅହଙ୍କାର ରହିଆସିଛି । ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହିପରି ଶିକ୍ଷା କେହି ବି ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ସେଠାରେ ତ ଶରୀରର ନାମ ରଖାଯାଇଥାଏ । ନଚେତ୍ ପରସ୍ପରକୁ ଡ଼ାକିବେ କିପରି ? ଏଠାରେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ ବର୍ସା ପାଉଛ ତାହାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ସେଠାରେ ପାଇଥାଅ । ବାକି ନାମ ଦ୍ୱାରା ତ ଡ଼ାକିବେ ନା । କୃଷ୍ଣ ମଧ୍ୟ ଶରୀରର ନାମ ଅଟେ ନା । ନାମ ବିନା ତ’ କାରବାର ଆଦି ଚାଲିପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସେଠାରେ କହିବେ କି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ସେଠାରେ ତ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିବେ । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ତୁମକୁ ଏବେ କରାଯାଉଛି କାହିଁକିନା ତୁମ ଆତ୍ମାରେ ବହୁତ ପାପ ରହିଛି । ତୁମ ଆତ୍ମାରେ ଧିରେ ଧିରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ପାପ ଚଢି ଚଢି ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇପଡ଼ିଛ । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମେ ଯାହାକିଛି ବି କରିଛ ତାହା ଧୀରେ ଧୀରେ ହ୍ରାସ ତ ହେବ ନା । ଧିରେ ଧିରେ ପାପର ବୋଝ କମ୍ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ ଏବଂ ତ୍ରେତାରେ ସତ୍ତ୍ୱ ହୋଇଯିବ । ଏହି ବର୍ସା ଏବେ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି । ତେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ହିଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ଏଭଳି ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଶିକ୍ଷା ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଶିକ୍ଷା ମିଳିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ନିଜ ନିଜର ନାମ ଅନୁସାରେ ହିଁ ଚାଲିବେ । ଏଠାରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ପାପ ଆତ୍ମାରୁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଶିକ୍ଷାର ଦରକାର ହେବ ନାହିଁ । ନା ତୁମେ ଏହି ଶିକ୍ଷା ସେଠାକୁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବ, ନା ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ବଳକୁ ସେଠାକୁ ନେଇପାରିବ । ତୁମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ଏବେ ହିଁ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ କଳା କମ୍ ହେବାରେ ଲାଗିବ । ଯେପରି ଚନ୍ଦ୍ରମାର କଳା କମ୍ ହୋଇ ହୋଇ ଅଳ୍ପମାତ୍ରାରେ ରହିଯାଏ । ତେଣୁ ଏଥିରେ କୌଣସି ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବାର ନାହିଁ । ଯଦି କିଛି ନବୁଝି ପାରୁଛ ତେବେ ପଚାର ।

ପ୍ରଥମେ ତ’ ଏହା ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ କର ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ । ତୁମର ଆତ୍ମା ହିଁ ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ପ୍ରଥମେ ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା, ପୁଣି ଦିନକୁ ଦିନ କଳା କମ୍ ହେବାରେ ଲାଗିଲା । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ — ଏହା ପକ୍କା ନହେବାରୁ ହିଁ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଉଛ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରଥମ ଏବଂ ମୂଳ କଥା । ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ହିଁ ବାବା ମନେପଡ଼ିବେ ଏବଂ ବର୍ସା ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡ଼ିବ । ବର୍ସା ମନେପଡ଼ିଲେ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ହେବ, ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଛି ନା । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ । ଏଠାରେ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ମଧ୍ୟ ସେ ହିଁ କରାଇପାରିବେ, ଆଉ କେହି ବି ଏହି କଳାକୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏହି କଳା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଦାଦା ମଧ୍ୟ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ତ କେବେ ବି ଶରୀର ନେଉନାହାନ୍ତି, ଯାହାକି ତାଙ୍କୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତୁମକୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କରାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ସିଏ ଏହି ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଢଗ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଯାହାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ମାମଲା, ସେ କିପରି ଶୋଇ ପାରିବେ...। ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଠୁ ମଚ୍ (ଅତିବେଶୀ) ଧନ୍ଦା ଆଦି ରହୁଥିବାରୁ ଫୁରସତ୍ ମିଳୁନାହିଁ ଏବଂ ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଫୁର୍ସତ୍ ମିଳୁଛି ସେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି । କେହି ନୂଆମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ଭଲ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଅକ୍ଷର ରହିଛି — ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ବାବା ଏହି କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କାହାକୁ ଦୋଷ ଦେଉନାହାନ୍ତି । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମକୁ ପବିତ୍ରରୁ ଅପବିତ୍ର ହେବାକୁ ହିଁ ପଡ଼ିବ । ମୋତେ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସି ଅପବିତ୍ରରୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ଼୍ରାମା ଅଟେ, ଏଥିରେ କାହାରି ନିନ୍ଦା ଇତ୍ୟାଦିର କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ଜ୍ଞାନକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ ଆଉ କେହି ବି ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଅନାଥ (ନାସ୍ତିକ) ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ କରୁଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ରୂପରେ ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା ବି ଦେଉଛନ୍ତି । କିପରି ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପି ଚକ୍ର ଘୂରୁଛି, ଏହି ଶିକ୍ଷା ମିଳିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୁଧୁରି ଯାଉଛ । ଯେଉଁ ଭାରତ ଦିନେ ଶିବାଳୟ ଥିଲା ତାହା ଏବେ ବେଶ୍ୟାଳୟ ହୋଇଯାଇଛି । ଏଥିରେ ଗ୍ଲାନିର ତ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏହା ଏକ ଖେଳ, ଯେଉଁ ବିଷୟରେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଦେବତାରୁ ଅସୁର କିପରି ଦେଲ, ଏପରି କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ କାହିଁକି ହେଲ ? ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର କିପରି ଘୁରୁଛି, ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଜାଣିବେ ନା । ଏବେ ତୁମେ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣି ପୁଣି ଦେବତା ହେଉଛ । ଏହା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପାଠପଢା, ଯାହାଙ୍କୁ ବାବା ବସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ ଏହି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ ଯିଏକି ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ପାଠ ପଢାଇବେ । ଶିକ୍ଷାଦାତା ବାବା ଦେଖ କିପରି ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କୌଣସି ରଥର ଆଧାର ନେଉଛନ୍ତି, ଏକଥା ସଠିକ୍ ଭାବରେ ଲେଖୁନାହାନ୍ତି ଯେ କେଉଁ ରଥର ଆଧାର ନେଉଛନ୍ତି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝିନାହାନ୍ତି । ପରମପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ ଆତ୍ମା । ସେ ଯିଏ ଯେପରି ଅଟନ୍ତି ସେହିପରି ନିଜର ପରିଚୟ ତ ଦେବେ ନା । ଏଥିରେ ଅହଂକାରର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଏହି କଥାକୁ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ କହୁଛନ୍ତି ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅହଂକାର ରହିଛି । କେବେ ବି ବ୍ରହ୍ମା କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପରମାତ୍ମା । ଏସବୁ ତ ବୁଝିବାର କଥା, ଏହା ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହାବାକ୍ୟ ଅଟେ — ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କୁ ଦାଦା କୁହାଯାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ଇଏ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ ଅଟନ୍ତି ନା । ସେଥିପାଇଁ ନାମ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମା ରଖାଯାଇଛି କାହିଁକିନା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦରକାର ନା । ଆଦିଦେବ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଜାମାନଙ୍କର ପିତା, ତେବେ କେଉଁ ପ୍ରଜା ? ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଶରୀରଧାରୀ ହୋଇଥିବାରୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶିବବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ପୋଷ୍ୟ କରୁନାହିଁ । ତୁମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ତ’ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ମୁଁ ତୁମକୁ ଗଢିନଥାଏ । ମୁଁ ତ ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଅନାଦି ପିତା ଅଟେ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ତୁମେ ଏବେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରୁଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଏବେ ସମସ୍ତେ ଏହି ଦୁନିଆରୁ ଘରକୁ ଫେରିଯିବେ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି ନିଜର ଘରକୁ ଚାଲିଯିବା । ସେଥିପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଜିନିଷ ଯେପରି ମନେ ନପଡ଼ୁ । ୬୦ ବର୍ଷର ଆୟୁଷ ହେଲେ ପୁଣି ବାଣୀରୁ ପରେ ବାନପ୍ରସ୍ଥକୁ ଯିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦରକାର । ଏହି ବାନପ୍ରସ୍ଥର କଥା ବର୍ତ୍ତମାନର ଅଟେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ’ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । ବାନପ୍ରସ୍ଥର ଅର୍ଥକୁ କେହି ବି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ବାଣୀରୁ ପରେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକକୁ ହିଁ କହିବା । ସେଠାରେ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ନିବାସ କରୁଥିବାରୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାସପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା କହିବା, ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।

ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଭୃକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ଚମକୁଥିବା ତାରକା ସଦୃଶ ଅଟେ । କେତେକ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ବୃଦ୍ଧ ଆଙ୍ଗୁଳି ସଦୃଶ । ତେଣୁ ଆଙ୍ଗୁଳି ଆକୃତିକୁ ହିଁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି । ତାରକାକୁ କିପରି ମନେପକାଇବେ ? ପୂଜା କପରି କରିବେ ? ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସୁଛ ସେତେବେଳେ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଉଛ । ଯେତେବେଳେ ଭକ୍ତିର ସମୟ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ତାକୁ ଭକ୍ତି କଲ୍ଟ (ଭକ୍ତିମାର୍ଗ) କୁହାଯାଉଛି । ଜ୍ଞାନ କଲ୍ଟ (ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ) ଅଲଗା । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି ଏକତ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଦିନ ଏବଂ ରାତ୍ରୀ ଏକତ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସୁଖକୁ ଦିନ ଏବଂ ଦୁଃଖକୁ ରାତି ଅର୍ଥାତ୍ ଭକ୍ତିକୁ ରାତି କୁହାଯାଏ । ତେଣୁ କୁହାଯାଏ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ଏବଂ ରାତି । ତେଣୁ ପ୍ରଜା ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ ଏକତ୍ର ହେବେ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଅଧାକଳ୍ପ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛୁ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛୁ । ଏହାକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝିବା ଉଚିତ୍ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ ପୁଣି ବି ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ ପାବନ ହୋଇଯିବ । ଏହି ସନ୍ଦେଶକୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି ସେବା ତୁମକୁ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଯେଉଁମାନେ ସେବା କରୁନାହାନ୍ତି ସେମାନେ ଫୁଲ ନୁହଁନ୍ତି । ବାଗବାନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବଗିଚାର ମାଲିକ ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପି ବଗିଚାକୁ ଆସିଲେ ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଫୁଲମାନେ ଥିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ଭଲ ସେବାଧାରୀ ଏବଂ ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଫୁଲ କୁହାଯିବ । ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଛି ସେମାନେ ନିଜେ ବୁଝିଯା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଫୁଲ ନୁହେଁ । ଏବେ ତ ବାବାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ଫୁଲମାନେ ବସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ତାଙ୍କପ୍ରତି ହିଁ ଦୃଷ୍ଟି ଯିବ । ନୃତ୍ୟ (ଜ୍ଞାନନୃତ୍ୟ) ମଧ୍ୟ ଭଲ ଚାଲିବ । ( ନୃତ୍ୟ କରୁଥିବା ଝିଅର ଉଦାହରଣ) ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ଜାଣିଥାନ୍ତି ନା - କିଏ ପ୍ରଥମ, କିଏ ଦ୍ୱିତୀୟ, ତୃତୀୟ ଅଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ସେବାଧାରୀମାନଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ହିଁ ଯିବ । ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ମଧ୍ୟ ସେହିମାନେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଡ଼ିସ୍ସର୍ଭିସ୍ (ଅପସେବା) କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ କ’ଣ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ରହିପାରିବେ । ବାବା ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଏହି ମୁଖ୍ୟ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିଲେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିପାରିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିଲେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ଲୌକିକ ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ଆଡକୁ, ଧନ୍ଦା ଆଡ଼କୁ ବୁଦ୍ଧି ଆପେ ଆପେ ଚାଲିଯିବ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ପାରଲୌକିକ ବାବା ହିଁ ମନେପଡ଼ିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବା — ଏହିଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ସେଥିପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ସ୍ଥାନ ଆବଶ୍ୟକ । ୭ ଦିନ ମଧ୍ୟରେ ପରିପକ୍ୱ ହେବାର ପାଠ୍ୟକ୍ରମ ବହୁତ କଡ଼ା । ସେହି ୭ ଦିନ ଭିତରେ କେହି ମନେନପଡ଼ିବା ଦରକାର । କାହାକୁ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ଲେଖିପାରିବ ନାହିଁ ତୁମକୁ ପରିପକ୍ୱ କରିବା ପାଇଁ ଆରମ୍ଭରେ ଏଭଳି ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରଖାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ଘରେ ରହି ଅଭ୍ୟାସ କର । ଭକ୍ତଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତି କରିବା ନିମନ୍ତେ ଅଲଗା କୋଠରୀ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେହି କୋଠାରୀ ଭିତରେ ବସି ମାଳା ଗଡାଇଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ ଏହି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଏକାନ୍ତ ସ୍ଥାନ ଆବଶ୍ୟକ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ମୁଖକୁ ବ୍ୟବହାର କରିବାର ମଧ୍ୟ କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ଏହି ଯୋଗର ଅଭ୍ୟାସ ପାଇଁ ଫୁରସତ୍ ଦରକାର ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ ଲୌକିକ ପିତା ବିନାଶୀ ରଚୟିତା ଇଏ (ବାବା) ଅବିନାଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବେହଦର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ବେହଦର ଅଟନ୍ତି ନା । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ପୋଷ୍ୟ କରୁନାହାନ୍ତି । ତାଙ୍କର ତ’ ସଦାବେଳେ ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅନାଦି ଅଟୁ । ବ୍ରହ୍ମା ତୁମକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ପ୍ରତିଦିନ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ପୁଣି ବି କହୁଛନ୍ତି ବାବା ମନେ ରହୁ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଥିପାଇଁ କିଛି ସମୟ ବାହାର କରିବା ଦରକାର । କେହି କେହି ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ବିଲକୁଲ୍ ସମୟ ଦେଇପାରୁନାହାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ବହୁତ କାମ ରହିଥାଏ । ତେବେ ପୁଣି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କିପରି ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୂଳକଥା ହିଁ ହେଉଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ ପାବନ ହେବ । ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ - ଏହା ହିଁ ମନମନାଭବ ନା । ଏଥିରେ ମେହନତ ଆବଶ୍ୟକ । ଏଥିରେ ଆଶୀର୍ବାଦର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏହା ତ ପାଠପଢା, ଏଥିରେ କୃପା ବା ଆଶୀର୍ବାଦ ଚାଲିବ ନାହିଁ । ମୁଁ କ’ଣ କେବେ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିବା ପାଇଁ ତୁମ ଉପରେ ହାତ ରଖୁଛି! ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଉଛୁ । ଅମର ଭବ, ଆୟୁଷ୍ମାନ ଭବ... ଏଥିରେ ସବୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ମିଳିଯାଉଛି । ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆୟୁଷ ପାଇଯାଉଛ । ସେଠାରେ କେବେ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି କେହି ସାଧୁ, ସନ୍ଥ ଆଦି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ପୁତ୍ରବାନ୍ ଭବ ... ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର କୃପାରୁ ପିଲା ହେଲା । ବାସ୍, ଯାହାଙ୍କର ପିଲା ନ ଥିବ ସେ ଯାଇ ତାଙ୍କର ଶିଷ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି । ଏହା ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଜ୍ଞାନ, ଯାହାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି । ପୁଣି ରହିଛି ଅଜ୍ଞାନ । ଭକ୍ତିକୁ ଅଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଉଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏବେ ତୁମର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ସେଥିପାଇଁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସବୁକିଛି ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ — ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ - ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ ।

(୨) ସେବା କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ଫୁଲ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଦେହ ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ଏପରି କୌଣସି କର୍ମ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅପସେବା (ଡ଼ିସ୍ସର୍ଭିସ୍) ହୋଇଯିବ । ଅନେକ ଆତ୍ମାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣର ନିମିତ୍ତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ପ୍ରତିଦିନ କିଛି ସମୟ ଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ପବିତ୍ରତାର ବରଦାନକୁ ନିଜର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସଂସ୍କାର କରି ପବିତ୍ର ଜୀବନ ଗଢୁଥିବା ମେହନତମୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

କେତେକ ପିଲାଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ରହିବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି, ଏଥିରୁ ପ୍ରମାଣିତ ହେଉଛି ଯେ ବରଦାତା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜନ୍ମଦିନର ବରଦାନ ନେଇ ନାହାଁନ୍ତି, କାରଣ ବରଦାନରେ ମେହନତ ଲାଗି ନଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମାକୁ “ପବିତ୍ର ଭବ”, “ଯୋଗୀ ଭବ”ର ପ୍ରଥମ ବରଦାନ ଜନ୍ମ ହେବା ଦିନ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ଯେପରି ଜନ୍ମର ସଂସ୍କାର ବହୁତ କଡା ହୋଇଥାଏ, ସେହିପରି ପବିତ୍ରତା ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜନ୍ମର ଆଦି ସଂସ୍କାର ବା ନିଜସ୍ୱ ସଂସ୍କାର ଅଟେ । ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ଜୀବନ ତିଆରି କର । କରିବାରୁ ମୁକ୍ତ ହୁଅ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯାହାଙ୍କ ଭିତରେ ସେବା କରିବାର ଶୁଦ୍ଧଭାବନା ରହିଛି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଟ୍ରଷ୍ଟୀ ବା ନିମିତ୍ତ କୁହାଯିବ ।