28.02.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ହଂସ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ତୁମକୁ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି ହଂସ
ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏହି
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ତୀବ୍ର ବେଗରେ ଆଗକୁ ଯିବାର ସହଜ ବିଧି କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ଏହି
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ତୀବ୍ର ବେଗରେ ଆଗକୁ ଯିବାର ଅଛି ତେବେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ବିଚାରକୁ ଛାଡି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାରେ ଲାଗିଯାଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଥିବା ବିକାର
ରୂପୀ ଆବର୍ଜନା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ବାହାରିଯିବ । ଏହି ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରା ହିଁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାର
ଆଧାର ଅଟେ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ କଉଡିରୁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହୋଇପାରିବ । ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା
ତୁମକୁ କଉଡିରୁ ହୀରା, ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରିବା । ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନ କରି ବାବା ମଧ୍ୟ ରହିପାରିବେ
ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହି ଦୁନିଆରେ କେହି ହଂସ ଆଉ କେହି ବଗ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହଂସ ଅଟନ୍ତି, ତୁମକୁ ଏହିଭଳି ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ଦୈବୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଏବେ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ହେବାକୁ
ଯାଉଛ, ମୁଁ ତୁମକୁ ହଂସ ଭଳି କରୁଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହଂସ ଭଳି ଶୁଦ୍ଧ ପବିତ୍ର
ହୋଇନାହଁ, ହେବାର ଅଛି । ହଂସ ମୋତି ଖାଇଥାଏ, ବଗ ଆବର୍ଜନା ଖାଇଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ହଂସ
ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ, ସେଥିପାଇଁ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଫୁଲ ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନର ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କଣ୍ଟା
କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ ହଂସ ଥିଲ ପୁଣି ତଳକୁ ଖସି ବଗ ହୋଇଯାଇଛ । ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ହଂସ, ଅଧାକଳ୍ପ ବଗ
ହେଉଛ । ହଂସ ହେବା ପାଇଁ ମାୟାର ବହୁତ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି କୌଣସି ନା କୌଣସି ଦୁର୍ବଳତା ଆସିଯାଉଛି,
ମୁଖ୍ୟ ଦୁର୍ବଳତା ହେଲା ଦେହ-ଅଭିମାନ । ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ତୁମକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ହେବ ।
ଯେବେ ତୁମେ ହଂସ ସମାନ ହୋଇଯିବ ତେବେ କେବଳ ତୁମେ ହଂସମାନେ ହିଁ ରହିବ । ହଂସ ଅର୍ଥାତ୍ ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେଉଛ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ବି ହଂସ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର
ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦିଓ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଅଟନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଅଟ । ବାବା ତୁମକୁ ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହି
ଦେବତାମାନଙ୍କ ଭଳି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ଆଉ କୌଣସି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ବାବା
ମଧ୍ୟ ଆସିଛନ୍ତି ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛ ଆଉ କ’ଣ କେହି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବେ କି । ଏବେ ଏହି
ଦେବତାମାନଙ୍କ ଧର୍ମ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶୁଣୁଛ ଏବଂ
ବୁଝୁଛ । ଆଉ କେହି ଏକଥାକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେସବୁ ହେଲା ମନୁଷ୍ୟ ମତ, ବିକାର ଦ୍ୱାରା
ସମସ୍ତେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛନ୍ତି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିକାରର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ, ସେଠାରେ ଦେବତାମାନେ
ପବିତ୍ର ଥିଲେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସବୁ କିଛି ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ପତିତ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ
କ’ଣ ଜଣା ସେଠାରେ ପିଲାମାନେ କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ ? ତା’ର ନାମ ହିଁ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତେଣୁ
ସେଠାରେ ବିକାରର କୌଣସି କଥା ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ତେବେ କହୁଛନ୍ତି ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆଦି କିପରି ଜନ୍ମ
ହେବେ ? ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ ସେଠାରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସବୁକିଛି ହେବ, ବିକାରର କୌଣସି କଥା
ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ଶତକଡା ୧୦୦ ଭାଗ ନିର୍ବିକାରୀ ରହିବେ । ଆମେମାନେ ତ ଶୁଭ କଥା
କହୁଛୁ । ତୁମେ ଅଶୁଭ କଥା କାହିଁକି କହୁଛ ? ଏହାର ନାମ ବେଶ୍ୟାଳୟ ଏବଂ ତା’ର ନାମ ହେଲା ଶିବାଳୟ
। ଏହି ଶିବାଳୟର ସ୍ଥାପନା ଶିବବାବା କରୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଟାୱାର ଅଟନ୍ତି ନା ।
ସେହିଭଳି ଶିବାଳୟ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚରେ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ଶିବବାବା ତୁମକୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିଖରକୁ
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ପ୍ରେମ ରହିଥାଏ ନା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ
ଶିବବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ପ୍ରେମ ରହିଥାଏ । ଶିବବାବାଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭକ୍ତିର ସହିତ
ଯାଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛ
। ବର୍ତ୍ତମାନ କେହି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ହିଁ ତୁମର ପରୀକ୍ଷା ହେବ ଯେତେବେଳେ
ତୁମର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଯିବ । ଏହାପରେ ସବୁ କିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ପୁଣି
କ୍ରମାନୁସାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ଲାଗିବେ । ତୁମର ରାଜତ୍ୱ ତ ପ୍ରଥମରୁ ଆରମ୍ଭ ହେବ ।
ଅନ୍ୟ ଧର୍ମରେ ପ୍ରଥମେ ରାଜତ୍ୱ ଆରମ୍ଭ ହୋଇନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତୁମର ପୂରା ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଛି
। ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ବନାରସରେ ପିଲାମାନେ ସେବା କରିବାକୁ ଯାଇଥିଲେ,
କାହିଁକି ନା ସେମାନଙ୍କର ବୁଝାଇବାର ନିଶା ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସେହି ଲୋକମାନେ ଜ୍ଞାନକୁ ଏତେ ବୁଝିପାରୁ
ନଥିଲେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି କୋଟିକରେ କେହି ଜଣେ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବେ । ଏଠାରେ ବିରଳ କେହି
ହଂସ ସମାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ହଂସ ସମାନ ନ ହେବେ ତେବେ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବେ । କେହି ତ ଶତକଡା
୯୫ ଭାଗ ଦଣ୍ଡ ପାଇଥା’ନ୍ତି କେବଳ ଶତକଡା ୫ ଭାଗ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ସବୁଠାରୁ
ଅଧିକ ଏବଂ ସବୁଠାରୁ କମ୍ ନମ୍ବର ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ କେହି ବି ନିଜକୁ ହଂସ କହିପାରିବେ ନାହିଁ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଯେବେ ଶିକ୍ଷା ଦାନ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଲଢେଇ
ମଧ୍ୟ ଲାଗିଯିବ । ତେଣୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ତ ନେବାକୁ ହେବ ନା । ଏହା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଅନ୍ତିମ
ଲଢେଇ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ କେହି ଶତକଡା ୧୦୦ ଭାଗ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତ ଘରେ ଘରେ
ସନ୍ଦେଶ ପହଞ୍ଚାଇବାକୁ ହେବ । ବହୁତ ବିପ୍ଲବ ହେବ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବଡ-ବଡ ଆଖଡା ତିଆରି ହୋଇଛି, ସବୁ
ହଲିବାକୁ ଲାଗିବ । ଭକ୍ତିର ସିଂହାସନ ମଧ୍ୟ ହଲିବାକୁ ଲାଗିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭକ୍ତମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ଚାଲିଛି ନା । ଏହା ଉପରେ ତୁମେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଉପରେ
ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି, ପୁଣି ଏଥିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ । ପୁନର୍ବାର ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ଆସିବ । ତୁମେ ସବୁ କିଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବ । ଆରମ୍ଭରୁ ତୁମକୁ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା
କିପରି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜଧାନୀ ପରିଚାଲିତ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଥିବା ଆତ୍ମା ଆଜି
ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ଡ୍ରାମାରେ ଯାହାଙ୍କର ଯେଉଁ ଭଳି ଅଭିନୟ ଅଛି ସେହିପରି ଚାଲିବ । ଏଥିରେ କ’ଣ
ଆମେ କାହାର ମହିମା କରିବା କି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର କ’ଣ ମହିମା କରିବ ? ମୋର
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ଅପବିତ୍ରମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା । ଶିକ୍ଷକଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ପାଠ ପଢାଇବା
। ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କର କ’ଣ ମହିମା କରିବା ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ଅଟେ, ଏଥିରେ ଶକ୍ତିର କ’ଣ କଥା ଅଛି । ଏହା ତ ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ ।
ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସି ଅପବିତ୍ରରୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ରାସ୍ତା ବତାଉଛି । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ପବିତ୍ର କରିବା ବିନା ରହିପାରିବି ନାହିଁ । ମୋର ଅଭିନୟ ବିଲକୁଲ୍ ସଠିକ୍ ଅଟେ । ମୁଁ ସେକେଣ୍ଡ
ବିଳମ୍ବରେ ବା ପୂର୍ବରୁ ଆସିପାରିବି ନାହିଁ । ମୁଁ ବିଲକୁଲ୍ ସଠିକ୍ ସମୟରେ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ
ହେଉଛି । ପ୍ରତି ସେକେଣ୍ଡ ଯାହା ବିତିଯାଉଛି ଏହା ଡ୍ରାମା ମୋ ଦ୍ୱାରା କରାଉଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ଅଟେ । ଏଥିରେ ମହିମାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସୁଛି, ମୋତେ
ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ଏଠାରେ ଆତ୍ମା କେତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ଗୋଟିଏ-ଗୋଟିଏ
ଅବଗୁଣକୁ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବହୁତ ସମୟ ପବିତ୍ର ରହି ମଧ୍ୟ ପୁଣି
ମାୟାର ଚାପୁଡା ଲାଗିବା ଦ୍ୱାରା ବିକାରୀ ହୋଇ ମୁହଁ କଳା କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏହା ହେଉଛି ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ । ଏଠାରେ ମାୟା ଶତ୍ରୁ ସହିତ ବହୁତ ସାମନା କରିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ବିକାର ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । କେହି ବି ଜ୍ୟୋତି-ଜ୍ୟୋତିରେ ମିଶିଯାଉ
ନାହାଁନ୍ତି । କେହି ବି ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ ଏବଂ ଏହାର ଅଭିନୟ
ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ, ପୁଣି ଜ୍ୟୋତି-ଜ୍ୟୋତିରେ କିପରି ମିଶିପାରିବ । ଯେତେ ମନୁଷ୍ୟ ସତେ ମତ, ଏସବୁ
ହେଲା ମନୁଷ୍ୟ ମତ କିନ୍ତୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଏକ ଅଟେ । ଏଠାରେ ଦୈବୀମତ ନାହିଁ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନେ
ରହିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ଈଶ୍ୱର ଦୟା କର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏଭଳି ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛି
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପୂଜା ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ପୂଜା ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇନାହଁ, ହେବାକୁ
ଯାଉଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଏହିଭଳି ଦେବତା ହେବୁ ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଆମର ମହିମା ହୋଇ ମନ୍ଦିର
ତିଆରି ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଚଣ୍ଡିକା ଦେବୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମେଳା ଲାଗିଥାଏ । ଚଣ୍ଡି ଅର୍ଥାତ୍
ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିନଥା’ନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ବିଶ୍ୱକୁ ପବିତ୍ର କରିବାରେ
କିଛି ନା କିଛି ସାହାଯ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । କାହିଁକି ନା ଏମାନେ ସେନା ଅଟନ୍ତି ନା । ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରି
ତଥାପି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି ନା । ଯଦି ଏଠାରେ କେହି ଶବର ଥିବେ ତେବେ ସିଏ ମଧ୍ୟ କହିବେ ନା
ମୁଁ ଭାରତର ମାଲିକ ଅଟେ । ଆଜିକାଲି ଗୋଟିଏ ପଟେ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ଭାରତ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଦେଶ ଅଟେ
ପୁଣି ଅନ୍ୟ ପଟେ କହୁଛନ୍ତି ଦେଖ ଭାରତର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହୋଇଗଲାଣି । ରକ୍ତର ନଦୀ ବହି ଚାଲିଛି ।
ଗୋଟିଏ ଗୀତରେ ମହିମା କରାଯାଇ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଏକ ଗୀତରେ ନିନ୍ଦା କରାଯାଉଛି । ତେଣୁ କିଛି ହେଲେ ବି
ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ ଏବେ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଅଛି
କି ଏମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣିଲେ କହିବେ ବାହାଃ ଏମାନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷକ
କରିଦେଇଛନ୍ତି! ଆରେ, ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ନା । ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା କରୁଛି । କେବଳ
ଗୀତାରେ ମନୁଷ୍ୟର ନାମ ଲେଖି ଗୀତାକୁ ଖଣ୍ଡନ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । “କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ”— ଏହା ତ
ମନୁଷ୍ୟ ମତ ହୋଇଗଲା ନା । କୃଷ୍ଣ ଏଠାକୁ କିପରି ଆସିବେ ? ସିଏ ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଥିଲେ ।
ତାଙ୍କର କ’ଣ ଦରକାର ଯେ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବେ ।
ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ଅନନ୍ୟ କେହି ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ
ବୁଝୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ରତ୍ନ ଉଚ୍ଚାରିତ ହେବା ଉଚିତ୍ ପଥର ଅର୍ଥାତ୍ କଟୁ ଶବ୍ଦ
ନୁହେଁ । ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଆମେ ଏହିଭଳି ହୋଇଛୁ ? ଯଦିଓ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଏହି ନର୍କରୁ
ଜଲଦି ଉଦ୍ଧାର ହେବୁ କିନ୍ତୁ ଜଲଦି ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ସମୟ ଲାଗୁଛି ଏବଂ ତୁମକୁ ବହୁତ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି, ତୁମେ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଭାବେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେହି ସମୟରେ ତୁମର
ଜ୍ଞାନବାଣ ପ୍ରଭାବ ଦେଖାଇବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ପାଠପଢା ଚାଳିଛି, ଶିକ୍ଷାଦାତା ତ ଜଣେ
ଅଟନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମେ ଏଭଳି ଲଢେଇ ଦେଖିବ ଯାହା ନ
କହିବା ଭଲ । ଲଢେଇରେ ତ ବହୁତ ମରିବେ ପୁଣି ଏତେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ କୁଆଡେ ଯିବେ । କ’ଣ ଏକତ୍ର ଯାଇ
ଜନ୍ମ ନେବେ ? ଏହି ବୃକ୍ଷ ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା, ପତ୍ର ଆଦି ବାହାରୁଛି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ କେତେ ଜନ୍ମ ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି କେତେ ମରୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ, ଘରକୁ ତ କେହି
ଫେରିଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିଛି । ଏତେ ସବୁ କଥାର
ବିସ୍ତାରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ମନେପକାଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ
ଏବଂ ଅବଗୁଣ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏହା ପରେ ଯାଇ ଅନ୍ୟ କଥା, ତୁମେ ଏସବୁ କଥାର ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ ।
ପ୍ରଥମେ ନିଜର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଏହିଭଳି ହୋଇପାରିବ । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରା
ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ । ସନ୍ଦେଶଦାତା ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଧର୍ମସ୍ଥାପକଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚାରକ ବା ଧର୍ମଗୁରୁ କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ହିଁ ସଦଗତିଦାତା ଅଟନ୍ତି ।
ବାକି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ନା କିଛି ସୁଧୁରିଥା’ନ୍ତି । କିଛି ନା କିଛି ଦାନ ମଧ୍ୟ
କରିଥା’ନ୍ତି । ତୀର୍ଥ କରିବା ସମୟରେ କିଛି ନା କିଛି ଦାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ବାବା ଆମକୁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ହିଁ ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ କୁହାଯାଉଛି,
କିନ୍ତୁ ସେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ କହୁଛ ଆମର କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଆରେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଫୁଲ ସମାନ କରିବାକୁ ଆସିଛି ତୁମେ କାହିଁକି ଫୁଲ ସମାନ ହେଉନାହିଁ ?
ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା । ତେବେ ତୁମେ କାହିଁକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହଁ
? ତୁମକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇଲାବାଲା ବାବା ତ ମିଳିଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଏହିଭଳି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କିଏ କଲେ ? ଏକଥା କ’ଣ ଦୁନିଆ ଜାଣିଛି କି । ବାବା ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ କଥାକୁ କେହି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ନିକଟ ଭବିଷ୍ୟତରେ ତୁମ ପାଖକୁ ବହୁତ ଆତ୍ମା
ଆସିବେ ତେବେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୁରୁଙ୍କର ଗ୍ରାହକ ମଧ୍ୟ କମିଯିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି
ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ରର ସାରାଂଶ ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛି । ଅନେକ ଢେର ଗୁରୁ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଅଟନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା
ଆସି ତୁମକୁ ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହେବ
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଏହି ଶ୍ମଶାନ ସମାନ ସଂସାରରୁ ବୁଦ୍ଧି ବାହାର କରି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ
ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବିନାଶର ସମୟ ଅଟେ । ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ହିସାବ-କିତାବ
ଚୁକ୍ତ ହେବାର ଅଛି । ସାରା ଦୁନିଆର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତ ଅଭିନୟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି ।
ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ଏହି ଅଭିନୟ ମଧ୍ୟ
ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଏଥିରେ କୌଣସି ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇ ଚାଲିଛି
। ଏହା ବହୁତ ବଡ ବିଶାଳ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ଏହା ତ କ୍ରମାନୁସାରେ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଏଠାରେ କେହି ରୁହାନୀ
ସେବାଧାରୀ ଆଉ କେହି ସ୍ଥୂଳ ସେବାଧାରୀ ଅଛନ୍ତି । କେହି-କେହି କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କର
ଡ୍ରାଇଭର ହେବୁ ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ବିମାନର ମାଲିକ ହୋଇଯିବୁ । ଆଜିକାଲି ଧନୀ ଲୋକମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମ ପାଇଁ ଏହା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ । ଆମ ପାଖରେ ବଡ-ବଡ ମହଲ, ବିମାନ ଆଦି ରହିଛି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ କୃତ୍ରିମ, ଏହାକୁ ମାୟାର ଆଡମ୍ବର କୁହାଯାଉଛି । କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ଶିଖୁଛନ୍ତି,
ଜାହାଜ ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଜାହାଜ ଆଦି କ’ଣ ସେଠାରେ କାମରେ ଆସିବ କି । ବମ୍ ଆଦି
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ଏହା କ’ଣ ସେଠାରେ କାମରେ ଆସିବ କି । ସୁଖଦାୟୀ ଜିନିଷ ହିଁ ସେଠାରେ କାମରେ
ଆସିବ । ତେବେ ବିନାଶ ହେବାରେ ବିଜ୍ଞାନ ହିଁ ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଏ । ପୁଣି ଏହି ବିଜ୍ଞାନ ହିଁ ତୁମକୁ
ନୂଆ ଦୁନିଆ ଗଢିବାରେ ମଧ୍ୟ ସହଯୋଗ କରିବ । ଏହି ଡ୍ରାମା ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବରେ ରଚନା ହୋଇଛି
। ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ବିନାଶ
ସମୟରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବାର ଅଛି । ଏହି ଶ୍ମଶାନ ରୂପକ ସଂସାରରୁ
ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ ଦେବାର ଅଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି ସବୁ ପୁରୁଣା ହିସାବ-କିତାବକୁ ଚୁକ୍ତ
କରିବାର ଅଛି ।
(୨) ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବା ଉଚିତ୍, ପଥର ଅର୍ଥାତ୍ କଟୁବଚନ ନୁହେଁ ।
ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ହଂସ ସଦୃଶ ହେବାକୁ ପଡିବ । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ସାବଧାନ
ରହି ମାୟାର ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପର ଛାୟା ଠାରୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରହୁଥିବା ମାୟାମୁକ୍ତ ହୁଅ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମାୟା
ବାସ୍ତବିକ ବୋଧ ଶକ୍ତିକୁ ଏବଂ ଅନୁଭବ କରିବାର ଶକ୍ତିକୁ ହରଣ କରି ଭୁଲକୁ ଠିକ୍ ଅନୁଭବ କରାଉଛି ।
ଯେଭଳି କେହି ଜାଦୁମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୋଇ ପରବଶ ହୋଇଯାଇଥାଆନ୍ତି ସେହିଭଳି ମାୟାର
ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପ ବାସ୍ତବିକତାକୁ ଅନୁଭବ କରାଇ ଦେଉନାହିଁ । ତେଣୁ ବାପଦାଦା ସାବଧାନତା ଶବ୍ଦ ପ୍ରତି
ବିଶେଷ ଭାବରେ ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରାଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି ଏଭଳି ସାବଧାନ ରୁହ ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ମାୟାର ଛାୟାଠାରୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରହି ମାୟାମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ତେଣୁ ବିଶେଷ ରୂପରେ ମନ ବୁଦ୍ଧିକୁ
ବାବାଙ୍କର ଛତ୍ରଛାୟାର ସାହାରା ଦିଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସହଜଯୋଗୀମାନଙ୍କୁ
ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସହଜରେ ଯୋଗ ଲାଗିଯାଏ ।