20.07.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
କଳଙ୍ଗୀଧର ହେବା ପାଇଁ ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଅଚଳ-ଅଟଳ କର, ଯେତେ ଯେତେ ତୁମ ଉପରେ କଳଙ୍କ ଲାଗୁଛି ସେତେ ସେତେ ତୁମେ କଳଙ୍ଗୀଧର ହେଉଛ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା କ’ଣ ? କେଉଁ ମୁଖ୍ୟ ଆଜ୍ଞା ଉପରେ ଚାଲୁଥିବା ପିଲାମାନେ ହୃଦୟ ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ?

ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ହେଲା, ମିଠେ ବଚ୍ଚେ — ତୁମକୁ କାହା ସହିତ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବାର ନାହିଁ, ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାର ଅଛି । ଯଦି କାହାକୁ ତୁମ କଥା ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ ତେବେ ତୁମେ ଚୁପ୍ ରୁହ । ପରସ୍ପରକୁ ବିରକ୍ତ କର ନାହିଁ । ବାପଦାଦାଙ୍କର ହୃଦୟ ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ସେତେବେଳେ ହୋଇପାରିବ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ଭିତରେ କୌଣସି ବି ଭୂତ ନଥିବ, ମୁଖରୁ କେବେ ବି କଟୁବଚନ ବାହାରୁ ନ ଥିବ । ମିଠା କଥା କହିବା ତୁମ ଜୀବନର ଧାରଣା ହୋଇଯାଇଥିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭଗବାନୁବାଚ, ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କହିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ହିଁ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଚେତାବନୀ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପିଲାମାନେ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରୁଛି ତେବେ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖୁଛି, ଏହି ଶରୀର ତ ପୁରୁଣା ଜୋତା ସଦୃଶ । ତେଣୁ ଏହା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ମିଳିବ । ଏବେ ତୁମର ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛି, ଶରୀର ତ ସେହି ପୁରୁଣା ହିଁ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ମିଳିବ । ଆତ୍ମାକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । କେବଳ ଦେଖିବା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ହେବ ନାହିଁ । ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସେତେ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଚାଲିବ । ଏହା ହିଁ ତ ତୁମର କାମ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତ ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବା ପାଇଁ । ଏହି ଶରୀର ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୁରୁଣା ହିଁ ରହିବ, ଏହା ତ କେବଳ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଟେ, ଯାହା ସହିତ ଆତ୍ମାର ସଂଯୋଗ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ସୁନ୍ଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଭଲ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ କରୁଛି । ସେଠାରେ ପକ୍ଷୀ ଏବଂ ଜୀବଜନ୍ତୁମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ହେବେ । ଏଠାରେ ଚଢେଇମାନେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପଳାଇ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ତ ସୁନ୍ଦର-ସୁନ୍ଦର ପକ୍ଷୀ କାଇଦା ଅନୁସାରେ ତୁମର ଆଗରେ-ପଛରେ ଘୂରି ବୁଲିବେ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସି, ଅପରିଷ୍କାର କରି ଚାଲିଯିବେ । ନାଁ, ତାହା ବହୁତ କାଇଦାର ଦୁନିଆ ହେବ । ଆଗକୁ ତୁମକୁ ଏସବୁର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଚାଲିବ । ଏବେ ତ ବହୁତ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ସ୍ୱର୍ଗର ମହିମା ତ ଅପରମଅପାର । ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଅପରମଅପାର । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କେତେ ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସେହି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି, ଯେଉଁମାନେ ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି, ତେବେ ସେବାଧାରୀ ସ୍ୱତଃ ମନେ ପଡିଥା’ନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ମନ-ବୁଦ୍ଧି ରହିଛି ନା । ସେମାନେ ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଅଥବା ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବରରେ ସେବା କରୁଛି । ଏସବୁ କଥା କ୍ରମାନୁସାରେ ହିଁ ବୁଝିଥା’ନ୍ତି । କେହି-କେହି ତ ମିୟ୍ୟୁଜିୟମ ତିଆରି କରି, ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ, ଗଭର୍ଣ୍ଣରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଥିବେ । ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜସ୍ୱ ଗୁଣ ରହିଛି । କାହା ପାଖରେ ଭଲ ଗୁଣ ରହିଥାଏ ତେଣୁ କୁହାଯାଏ ଇଏ କେତେ ଗୁଣବାନ । ଯେଉଁମାନେ ସେବାଧାରୀ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ସର୍ବଦା ମିଠା କଥା କହିବେ । ସେମାନେ କେବେହେଲେ କଠୋର କଥା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ କଠୋର କଥା କହନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଭୂତ ରହିଥାଏ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ହେଲା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଭୂତ, ପୁଣି ତା’ ପଛରେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଭୂତ ପ୍ରବେଶ କରିଥା’ନ୍ତି ।

କେତେକ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଚଳଣି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିଚରା ଏମାନଙ୍କର କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏଭଳି ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ଯେପରି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ କରିଥିଲ, ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଡୋର ତୁମ ହାତକୁ ଆସିଯିବ । ଏହିଭଳି ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ର ଘୁରି ଚାଲିଛି । ସମୟ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଆଉ ବହୁତ କମ ସମୟ ବାକି ରହିଛି । ଇଂରେଜମାନେ ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱାଧୀନତା ଦେଲେ ସେତେବେଳେ ଭାରତକୁ ଦୁଇ ଭାଗରେ ବାଣ୍ଟିଦେଲେ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପରସ୍ପର ଲଢେଇ କରିବେ । ନଚେତ୍ ସେମାନଙ୍କର ଗୋଳା-ବାରୁଦ କିଏ କିଣିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟବସାୟ ନା । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଚତୁରତା । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଟୁକୁଡା-ଟୁକୁଡା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଟୁକୁଡା ଆମକୁ ମିଳୁ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ କରାଯାଇ ନାହିଁ, ସେପଟେ ପାଣି ଅଧିକ ଯାଉଛି, କ୍ଷେତ ଭଲ ହେଉଛି, ଏପଟେ ପାଣି କମ୍ ଆସୁଛି । ଏହିଭଳି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଯୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି, ଝଗଡା ତ ବହୁତ ହେଉଛି । ତୁମେ ଯେବେଠାରୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ସେବେଠାରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗାଳି ଖାଉଛ । ବାବା ବୁଝାଇଥିଲେ ଏବେ ତୁମେ କଳଙ୍ଗୀଧର ହେଉଛ । ଯେପରି ବାବା ଗାଳି ଖାଉଛନ୍ତି, ସେହିପରି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗାଳି ଖାଉଛ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ, ବିଚରା ଏମାନଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଇଏ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମର କଥା ତ ବହୁତ ସହଜ । ତେବେ ପୂଜ୍ୟ, ପୂଜାରୀ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହେଉଛ । ଯଦି କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ, ତେବେ ଡ୍ରାମାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଏହିଭଳି ପାର୍ଟ ରହିଛି । କିଛି ବି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିଲେ ମଧ୍ୟ ଉପରକୁ ଚଢିପାରିବେ ନାହିଁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟରେ ହିଁ ନାହିଁ । ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ତେଣୁ ସେଠାରେ ସବୁ ଆବଶ୍ୟକ । ଏଭଳି ଭାବି ଶାନ୍ତ ରହିବା ଉଚିତ୍ । କାହା ସହିତ ବି ଝଗଡା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସ୍ନେହର ସହିତ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ ଯେ ଏପରି କର ନାହିଁ । ଏକଥା ଆତ୍ମା ଶୁଣିଥାଏ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ଆହୁରି ପଦ କମ ହୋଇଯିବ । କାହାକୁ-କାହାକୁ ଭଲ କଥା ବୁଝାଇଲେ ମଧ୍ୟ ଅଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ଦେବା ଉଚିତ୍ । ନିଜେ ଯଦି ଏପରି ହୋଇଥିବେ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ହଇରାଣ କରିବେ । ଏହିଭଳି ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହିଁ ରହିବ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ଦିନକୁ ଦିନ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯିବ । ମହାରଥୀମାନଙ୍କ ସହିତ ମାୟା ମଧ୍ୟ ମହାରଥୀ ହୋଇ ଲଢିଥାଏ । ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସିଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଏ । ଯେପରି ଅଚଳ-ଅଟଳ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ଯେ ମାୟା ଆମକୁ ହଇରାଣ କରିବ କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଡରିବାର ନାହିଁ । ଯିଏ କଳଙ୍ଗୀଧର ହେବ, ତା’ ଉପରେ କଳଙ୍ଗୀ ଲାଗିବ, ତେଣୁ ଏଥିରେ ବିରକ୍ତ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଖବରକାଗଜବାଲା ବିରୋଧ କରି ଲେଖିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏଠାରେ ପବିତ୍ରତାର କଥା ରହିଛି । ଅବଳାମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅତ୍ୟାଚାର ମଧ୍ୟ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଅକାସୁର-ବକାସୁର ନାମ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ପୁତନା, ସୂପର୍ଣ୍ଣଖା ରଖାଯାଇଛି ।

ପିଲାମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଆମକୁ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେଉଛ । ଏହି ସବୁ ଅଳଙ୍କାର ମଧ୍ୟ ତୁମର ଅଟେ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଏହି ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦିଆଯାଇଛି । ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ଏହି ସବୁ କଥା କେହି ବି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଛି, କିପରି ଶରୀରଠାରୁ ବାହାରିଯାଉଛି, କେବେ କହୁଛନ୍ତି ଆଖିରୁ ବାହାରିଗଲା, କେବେ କହୁଛନ୍ତି ଭ୍ରୃକୁଟୀରୁ ବାହାରିଲା, କେବେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ମଥାରୁ ବାହାରିଗଲା । ଏକଥା ତ କେହି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ — ଆତ୍ମା ଏହିଭଳି ଶରୀର ଛାଡିବ । ବସି-ବସି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଦେହର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ତ ଆମକୁ ଖୁସିରେ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ଖୁସିରେ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ସର୍ପର ମଧ୍ୟ ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ବୁଦ୍ଧି ଅଛି, ତାହା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ କେବଳ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏହିପରି ହେବାକୁ ପଡିବ, ଯେପରି ଭ୍ରମରୀ କୀଟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଥାଏ, ସେହିପରି ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ରୂପୀ କୀଟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । କେବଳ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ନୁହେଁ ବାସ୍ତବିକ ରୂପେ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ ତେଣୁ ତୁମର ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ରହିବା ଦରକାର । ସେମାନେ ତ ଏହି ଅବିନାଶୀ ବର୍ସାକୁ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଶାନ୍ତି ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ, ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ବି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ, ତୁମର ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗ, ତୁମେ ତ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ବାବା ତ ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ କଥା । ପ୍ରଥମେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଲଫ-ବେ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ଏବଂ ରାଜତ୍ୱର ପାଠ ହିଁ ପଢାଇବାକୁ ପଡିବ । କୁହ ତୁମର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି — ବିନାଶୀ ପିତା ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ପିତା । ତୁମେ ବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବିକାର ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ନେଉଛ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ କେତେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ରହିଛି । ସେଠାରେ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଲହୁଣୀରୁ କେଶ ବାହାରିଯିବା ଭଳି ଅତି ସହଜରେ ହେବ । କୌଣସି ପ୍ରକାର ଦୁଃଖର କଥା ରହିବ ନାହିଁ, କାହିଁକି ନା ତା’ର ନାମ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ଆମକୁ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦ ବାଦଶାହୀର ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ପ୍ରଥମେ ସୁଖ, ପରେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛୁ । ପ୍ରଥମେ ଦୁଃଖ ପୁଣି ସୁଖ କହିବା ଭୁଲ । ପ୍ରଥମେ ତ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି କି । ପୁରୁଣା ଘର କ’ଣ କେହି କେବେ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି କି! ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ତ ରାବଣ ରହିବ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ରହିବା ଦରକାର ଯେ ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ବେହଦର ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । କିପରି ଦେଉଛନ୍ତି ଆସିଲେ ଆମେ ବୁଝାଇବୁ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ଦରକାର । ଦୁଃଖଧାମର ଦୁଃଖ ଗୁଡିକର ମଧ୍ୟ ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଅ । କେତେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ଏହାକୁ କେହି ସୁଖଧାମ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସୁଖଧାମରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରହିଥା’ନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ସୁଖଧାମ କହିଥା’ନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା ଏବେ ମନ୍ଦିରରେ ହେଉଛି । ଏବେ ବାବା ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ କହିବେ ଓହୋ! ମୁଁ ତ ଏହିଭଳି ହେଉଛି । ତେଣୁ ଏହାଙ୍କର ପୂଜା କରିବି ନାହିଁ । ଯେବେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଦ୍ୱିତୀୟ ତୃତୀୟଙ୍କର କାହିଁକି ପୂଜା କରିବେ । ଆମେ ତ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ହେଉଛୁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହିକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭଗବାନ କହିଦେଉଛନ୍ତି । କେତେ ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପି ଅନ୍ଧକାର ରହିଛି । ତୁମେ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛ । ଏଥିପାଇଁ ସମୟ ଲାଗୁଛି, ଯାହାକି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଥିଲା । ତୁମେ ଜଲ୍ଦି କିଛି ବି କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ହୀରାତୁଲ୍ୟ ଜନ୍ମ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ କ’ଣ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାରର କି! ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର, ତାହା ହେଲା ଦୈବୀ ପରିବାର । କେତେ ନୂଆ କଥା । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏସବୁ କଥା ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଅଟାରେ ଲୁଣର ମାତ୍ରା ଯେତିକି ସେତିକି ସତ୍ୟ ରହିଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖି କେତେ ଭୁଲ୍ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କୁହ, ତୁମେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ତ ଦେବତା କହୁଛ ପୁଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ କାହିଁକି କହୁଛ । ବିଷ୍ଣୁ କିଏ ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ପୂଜା କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ହେଲେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରାଚୀନ ଯେଉଁମାନେ କି ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିଲେ । ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ଅବସ୍ଥାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଦେଇ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବ୍ୟାଜ୍ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ତୁମକୁ ଏବେ ବାବା ଏବଂ ଶିକ୍ଷାଦାତା ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମାୟାର ମଧ୍ୟ କେତେ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଛି । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଏବେ ବାହାରିବାରେ ଲାଗିଛି । ଯଦି ତୁମେ ନ ଶୁଣିବ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ଶୁଣାଇବ । ପ୍ରାୟତଃ ବଡ-ବଡ ମହାରଥୀମାନେ ବାହାରକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ମୁରଲୀ ମିସ୍ କରିଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଭରପୂର ହୋଇ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ କେତେ ଗୁହ୍ୟ-ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ଯାହାକି ତୁମକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ତୁମେ ଧାରଣ ନ କରିବ ତେବେ ପକ୍କା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବହୁତ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଭଲ-ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଦେଖୁଛନ୍ତି ଶୁଣୁଛନ୍ତି ଯେପରି ଯେପରି ଅବସ୍ଥା ସେପରି ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର କରିପାରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁ କଥା ଇଏ କେବେ ଶୁଣାଇ ନାହାଁନ୍ତି ତାହା ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନେ ବାହାର କରିଥା’ନ୍ତି । ଏମାନେ କେବଳ ସେବାରେ ହିଁ ଲାଗି ରହିଥା’ନ୍ତି । ମ୍ୟାଗାଜିନରେ ମଧ୍ୟ ଭଲ-ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର କରୁଛନ୍ତି ।

ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା ସାରା ବିଶ୍ୱର ଡୋର ତୁମ ହାତରେ ରହିବ । ତାହା ତୁମଠାରୁ କେହି ବି ଛଡାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ ନା । ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଶିକ୍ଷାଦାତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବା ହିଁ ହୋଇଥିବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେମାନେ କିପରି ରାଜ୍ୟପଦ ପାଇଲେ ? ଏକଥା ମନ୍ଦିରର ପୂଜାରୀଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ । ତୁମକୁ ଅପାର ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ନୁହଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ୫ ଭୂତ ହିଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ବିକାର ରହିଛି । ମାୟାର ୫ ଭୂତ ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ମାୟା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ତୁମେ ପୁଣି ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଦେଉଛ । ଏହା ତ ଭୁଲ ନା । ଈଶ୍ୱର କିପରି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇପାରିବେ । ସିଏ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରୁଛନ୍ତି । ବୁଝାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ କରିବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯେତେବେଳେ କେହି ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବ ବା ବିରକ୍ତ କରୁଥିବ ସେତେବେଳେ ତୁମକୁ ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଉପଦେଶ ବା ଶ୍ରୀମତ ମିଳିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କେହି ସନ୍ତାନ ନିଜକୁ ସୁଧାରି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ କୁହାଯିବ ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ, କାହିଁକି ନା ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି, ଯେଉଁଠି ସବୁ ପ୍ରକାରର ପଦ ଆବଶ୍ୟକ ।

(୨) ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଜ୍ଞାନର ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟ ବାହାର କରି ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ମୁରଲୀରେ ପ୍ରତିଦିନ ଯେଉଁ ସବୁ ଗୁହ୍ୟ-ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେଗୁଡିକୁ ଶୁଣିବାରେ କେବେ ବି ଖିଲାପ କରିବାର ନାହିଁ ।


ବରଦାନ:-
ସମୟ ଅନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶକ୍ତିକୁ ବାସ୍ତବ ରୂପରେ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ମାଷ୍ଟରର ଅର୍ଥ ହେଲା — ଯେଉଁ ଶକ୍ତିକୁ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଆବାହନ କରିବ ସେହି ଶକ୍ତି ସେହି ସମୟରେ ବାସ୍ତବ ସ୍ୱରୂପରେ ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ । ଆଦେଶ ଦେବା ମାତ୍ରକେ ହାଜର ହୋଇଯାଉଥିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସହନ ଶକ୍ତିକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଦେଶ ଦିଆଯିବ ଏବଂ ସମ୍ମୁଖୀନ କରିବାର ଶକ୍ତି ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଯିବ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମାଷ୍ଟର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପରୀକ୍ଷାମୂଳକ ଭାବରେ ଦେଖ ଯେ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଯେଉଁ ଶକ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ ସେହି ସମୟରେ ସେହି ଶକ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛି ? ଯଦି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଆଗ-ପଛ ହୋଇଗଲା ତେବେ ବିଜୟ ପରିବର୍ତ୍ତେ ପରାଜୟ ହୋଇଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବୁଦ୍ଧିରେ ଯେତିକି ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିଶା ରହିଛି କର୍ମରେ ସେତିକି ନମ୍ରତା ମଧ୍ୟ ରହୁ ।