30.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ସାହେବ କୁମାର
ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନରୁ ରାଜକୁମାର ହେବାର ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ନିଜର
ବିକର୍ମକୁ ଭସ୍ମ କର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ
ବିଧି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ତୁମେ
ନିଜର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ବାବାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ସହିତ ମିଶାଉଛ ସେତେବେଳେ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦୃଷ୍ଟି ମିଶିବା ଦ୍ୱାରା
ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି କାରଣ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା
ସବୁ ପାପ କଟିଯାଉଛି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି, ତୁମେ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ
ହୋଇଯାଉଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଶିବଭଗବାନଉବାଚ,
ଏଠାରେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବସ । ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ହେଉଛି ଶିବଭଗବାନଉବାଚ ଅର୍ଥାତ୍ ଶିବବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ହେ ପିଲାମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବସ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ସବୁ ଏକ ପିତାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ପରସ୍ପର ଭାଇ ଭାଇ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏକ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ନେବାକୁ
ହେବ, ଠିକ୍ ଯେପରି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଇଥିଲ । ତୁମେ ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀରେ ଥିଲ । ତୁମେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କିପରି
ହୋଇପାରିବ ତାହା ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୋତେ ବା ନିଜ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେ ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ପରସ୍ପର ଭାଇ ଭାଇ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ । ସେହି ସତ୍ୟସାହେବଙ୍କର
ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ହେଉଛ ସାହେବଜାଦେ (ରାଜକୁମାର) । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ, ତାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ
ଅନୁସାରେ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଲଗାଇଲେ ତୁମର ସବୁ ପାପ କଟିଯିବ, ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ଯେତେବେଳେ ଆମର ଆଖି ମିଶିଯାଏ ସେତେବେଳେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଏ । ଆଖି ମିଶାଇବାର ଅର୍ଥକୁ
ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବାବାଙ୍କୁ ସୃତିରେ ଆଣ, ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଯୋଗର
ଯାତ୍ରା । ଏହାକୁ ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଏହି ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଯେଉଁ ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ରହିଛି, ତାହା ସବୁ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ
ନର୍କବାସୀ । ତୁମେମାନେ ବହୁତ ପାପ କରିଛ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ
କୁହାଯାଏ ରାମରାଜ୍ୟ । ତୁମେ ଏହିପରି ବୁଝାଇପାରିବ । କେତେ ବି ବଡ ସଭା ବସିଥାଉ, ଭାଷଣ କରିବାରେ
କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ତୁମେ ତ ଭଗବାନଉବାଚ କହୁଛ । ଶିବଭଗବାନଉବାଚ — ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ
ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ଭାଇ ଭାଇ । ବାକି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର କେହି ସନ୍ତାନ ଥିଲେ, ଏପରି କୁହାଯାଇ ପାରିବ
ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଏତେ ରାଣୀମାନେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ତ ସ୍ୱୟଂବର ହେଲେ ନାମ ହିଁ
ବଦଳିଯାଏ । ହଁ, ଏପରି କୁହାଯାଇପାରିବ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ପିଲା ଥିଲେ । ରାଧା-କୃଷ୍ଣ ହିଁ
ସ୍ୱୟଂବର ପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହୁଅନ୍ତି ତେବେ ଯାଇ ଗୋଟିଏ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥାଏ । ପୁଣି ତାଙ୍କର
ରାଜତ୍ୱ ଚାଲେ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ତ୍ୟାଗ
କରି, କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ପକାଇଲେ ତୁମର ସବୁ ପାପ କଟିଯିବ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ ।
ସ୍ୱର୍ଗରେ କୌଣସି ଦୁଃଖ ନାହିଁ । ନର୍କରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ । ଏଠାରେ ସୁଖର ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ ।
ଏପରି ଯୁକ୍ତିରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବଭଗବାନଉବାଚ - ହେ ସନ୍ତାନଗଣ, ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ଆତ୍ମାମାନେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ, ତେବେ ପବିତ୍ର କିପରି ହେବ ? ମୋତେ ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ବୋଲି କହି ଡାକି
ଆସିଛ । ପବିତ୍ର ସତ୍ୟଯୁଗରେ, ପତିତ କଳିଯୁଗରେ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କଳିଯୁଗ ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ
ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହୋଇଥାଏ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା । ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନେ ହେଉଛୁ ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ । ଆମେ
ହେଉଛୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚୁଟୀ । ବିରାଟ ରୂପ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା । ପ୍ରଥମେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ହେବାକୁ ପଡିବ । ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ଦେବତାମାନେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥାଆନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସର୍ବଦା ସୁଖ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ନାମ ହିଁ ନାହିଁ । କଳିଯୁଗରେ ଅନେକ ଦୁଃଖ, ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏପରି କେହି ନାହାଁନ୍ତି ଯାହାର ଦୁଃଖ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏହି
ରାବଣ ହେଉଛି ଭାରତର ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଶତ୍ରୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଭିତରେ ୫ ବିକାର ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
କୌଣସି ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ହେବ ପବିତ୍ର ଗୃହସ୍ଥ ଧର୍ମ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଯେପରି ଦୁଃଖର
ପାହାଡ ଖସି ପଡିଛି, ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ପଡିବ । ସେମାନେ ଏତେ ସବୁ ବୋମା କ’ଣ ରଖିବା ପାଇଁ ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି ? ବହୁତ ରିଫାଇନ୍ (ବିଶୁଦ୍ଧ) କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ରିହର୍ସଲ (ଅଭ୍ୟାସ ପାଇଁ ପୂର୍ବାଭିନୟ)
ହେବ, ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବହୁତ କମ ସମୟ ଅଛି, ଡ୍ରାମା ତ ନିଜ ସମୟରେ ହିଁ
ସମାପ୍ତ ହେବ ନା ।
ପ୍ରଥମେ ତ ଶିବବାବାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଦରକାର । କୌଣସି ଭାଷଣ ଆଦି ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ
କହିଥା’ନ୍ତି ଶିବାୟ ନମଃ, କାରଣ ଶିବବାବାଙ୍କର ଯେଉଁ ମହିମା ତାହା ଆଉ କାହାର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ଶିବଜୟନ୍ତୀ ହିଁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଆଦି କିଛି ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଛୋଟ
ପଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କଠାରେ କୌଣସି ଚଳଚଞ୍ଚଳ ସ୍ୱଭାବ ରହିବ
ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି — ଲହୁଣୀ ଆଦି ଖାଉଥିଲେ । ଏମିତି କରୁଥିଲେ । ସେମାନେ ତ
ମହିମା ବଦଳରେ ଆହୁରି ଗ୍ଲାନୀ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ଖୁସିରେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ।
ତୁମ ଭିତରେ ବି ଅଛନ୍ତି, ମୋ ଭିତରେ ବି ଅଛନ୍ତି । ଏହା ବହୁତ ବଡ ଗ୍ଲାନୀ, କିନ୍ତୁ ତମୋପ୍ରଧାନ
ମନୁଷ୍ୟ ଏକଥାକୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ଉଚିତ୍ -- ସେ
ନିରାକାର ବାବା ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଶିବ, ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା । ସେହି
ନିରାକାର ବାବା ସୁଖର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏତେ ଦୁଃଖ କାହିଁକି ହୋଇଛି,
କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ରାବଣ ସମସ୍ତଙ୍କର ଶତ୍ରୁ, ତାକୁ ମାରୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ,
କିନ୍ତୁ ସେ ମରୁନାହିଁ । ଏଠାରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦୁଃଖ ନାହିଁ, ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ହେଉଛି ଅଶେଷ ସୁଖ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିଲୁ ଏବଂ ବର୍ସା ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଇଥିଲୁ । ଶିବବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଆସୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସି କିଛି ତ କରୁଛନ୍ତି ନା ।
ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ କରୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତ ତାଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ ହେଉଛି । ଶିବରାତ୍ରୀ କହିବା ସହ
କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରାତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ଶିବରାତ୍ରୀ ଏବଂ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରାତ୍ରୀକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା
ଦରକାର । ଶିବ ତ ଘନ ଅନ୍ଧକାର ରାତ୍ରୀରେ ଆସୁଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଜନ୍ମ ଅମୃତବେଳାରେ ହୋଇଥାଏ ।
ରାତ୍ରୀରେ ନୁହେଁ । ଶିବଙ୍କର ରାତ୍ରୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର କୌଣସି ତିଥି ତାରିଖ ନାହିଁ
। କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଜନ୍ମ ଅମୃତବେଳାରେ ହୋଇଥାଏ । ଅମୃତବେଳାକୁ ସବୁଠାରୁ ଶୁଭମୂହୁର୍ତ୍ତ ବୋଲି
କୁହାଯାଏ । ଦୁନିଆରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଜନ୍ମ ରାତି ୧୨ଟା ବେଳେ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେହି ସମୟକୁ
ପ୍ରଭାତ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଭାତ ଭୋର ୨-୩ଟାକୁ କୁହାଯାଏ ଯେତେବେଳେ ମନେ ପକାଇପାରିବ । ଏମିତି
ନୁହେଁ ଯେ ୧୨ଟାରେ ବିକାରରୁ ଉଠି କେହି ଭଗବାନଙ୍କର ନାମ ସ୍ମରଣ କରୁଥିବ, ବିଲକୁଲ୍ ନୁହେଁ । ୧୨ଟାକୁ
ଅମୃତବେଳା କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ସେ ସମୟରେ ତ ମଣିଷ ପତିତ ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ସାରା
ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ହିଁ ଖରାପ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ରାତ୍ରୀ ଅଢେଇଟାରେ କେହି ଉଠନ୍ତି ନାହିଁ । ୩-୪ଟା ସମୟକୁ
ଅମୃତବେଳା କୁହାଯାଏ । ସେହି ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଉଠି ଭକ୍ତି କରନ୍ତି । ଏହି ସମୟକୁ ତ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେପରି କିଛି ସମୟ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର
ଜନ୍ମ ସମୟ ବାହାର କରିପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଶିବଙ୍କର ବେଳା କିଛି ବାହାର କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସେ ତ
ନିଜେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ମହିମା ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ । ଗୀତ ଶେଷରେ
ନୁହେଁ, ପ୍ରଥମେ ବଜାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା ସବୁଠାରୁ ମିଠାବାବା, ତାଙ୍କଠାରୁ ଅସୀମ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଏହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସତ୍ୟଯୁଗର ପ୍ରଥମ ରାଜକୁମାର ଥିଲେ
। ସେଠାରେ ଅନେକାନେକ ସୁଖ ଥିଲା । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । କେହି ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ
ପଡିଲେ କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା । ଆରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ନର୍କ । ସ୍ୱର୍ଗ ହୋଇଥିଲେ ସ୍ୱର୍ଗରେ
ପୂନର୍ଜନ୍ମ ନେଇଥାନ୍ତେ ।
ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ତେବେ କହିବା ଦରକାର ମୋ ପାଖରେ ତ ଏତେ ବର୍ଷର ଅନୁଭବ ରହିଛି,
ତାହା କେବଳ ୧୫ ମିନିଟରେ ବୁଝାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ତ ସମୟ ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ ତ ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡର କଥା ଶୁଣାଉଛି, ବେହଦର ବାବା ଯିଏ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ।
ସେ ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ଆମେ ସବୁ ବି.କେ. ଶିବବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଛୁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସବୁ ଭାଇ ଭାଇ, ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କର ପିତା । ମୁଁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ଆସିଥିଲି, ସେଥିପାଇଁ ତ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ କେବେ କିଛି ପାଳନ କରାଯାଏ
ନାହିଁ । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ହୁଏ, ଯାହାକୁ ପୁଣି ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପାଳନ କରନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ଗୀତାର ଅଧ୍ୟାୟ ଚାଲିଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ବିନାଶ ଶଙ୍କରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ତ ତୁମେ
ଦେଖୁଛ, ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ, ଏଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ
ନେଇଚାଲ । ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି -- ଲଢେଇ, ମୃତ୍ୟୁ, ବୈଧବ୍ୟ, ଜୀବଘାତ କରିବା......... ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଅପାର ସୁଖର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟର ଚିତ୍ର ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ
ସେଠାକୁ ନେଇଯିବା ଦରକାର । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ । ମୁଁ ତୁମକୁ ୫ ହଜାର
ବର୍ଷର କଥା ଶୁଣାଉଛି — ସେମାନେ କିପରି ଜନ୍ମ ପାଇଲେ ? ଏପରି କେଉଁ କର୍ମ କରିଥିଲେ ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ଏହି ପଦର ଅଧିକାରୀ ହେଲେ ? କର୍ମ, ଅକର୍ମ, ବିକର୍ମର ଗତିକୁ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
କର୍ମ ଅକର୍ମ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ, ତେଣୁ ଏଠାରେ କର୍ମ ବିକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି,
ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଦେବାନେବା ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ପାପ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ହେଉଛି । ଗର୍ଭରେ ପିଲା ଥିବା ସମୟରୁ ହିଁ ନିର୍ବନ୍ଧ କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
କେତେ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି । ଏଠାରେ ହେଉଛି ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ କୁହାଯାଏ ସିଭିଲ୍ ଆଇଜ୍ଡ
(ପବିତ୍ର ଦୃଷ୍ଟି) । ଏଠାରେ ଆଖି ବହୁତ ପାପ କରିଥାଏ । ସେଠାରେ କେହି ପାପ କରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ସତ୍ୟଯୁଗଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଯୁଗ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଏହା
ତ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ଦୁଃଖଧାମ ସୁଖଧାମ କାହିଁକି କୁହାଯାଏ ? ସବୁ କିଛି ପତିତ ଏବଂ ପବିତ୍ର
ହେବା ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରେ । ଏଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ତାକୁ ଜିତିଲେ
ତୁମେ ଜଗତଜିତ ହେବ । ଅଧାକଳ୍ପ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଥିଲା । ଯେଉଁଥିରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଦେବତାମାନେ
ଥିଲେ । ଏବେ ତ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ପଟେ କହୁଛନ୍ତି ଏହା ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ଦୁନିଆ
ପୁଣି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ କହୁଛନ୍ତି, ଯାହା ଆସୁଛି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ସବୁ ବୁଝିବା ଦରକାର
। ଏବେ ତ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ପାପ କଟିଯିବ
। ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ହେଉଛି ଦୁଃଖ ।
ସେମାନେ କେତେ ବି କନଫରେନସ୍ (ସଭା) କରନ୍ତୁ, ସଂଗଠନ କରନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ କିଛି ହେବାର ହିଁ
ନାହିଁ । ସିଢି ତଳକୁ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜ କାର୍ଯ୍ୟ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଡାକିଲ ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ତେଣୁ ମୁଁ ନିଜ ସମୟରେ ଆସିଛି । ୟଦା ୟଦା ହିଁ
ଧର୍ମସ୍ୟ.... ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଡାକୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ନିଜେ
ପତିତ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ରାବଣ ତୁମକୁ ପତିତ କରିଦେଇଛି । ଏବେ ମୁଁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି
। ତାହା ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଥିଲା । ଏବେ ପତିତ ଦୁନିଆ ହୋଇଯାଇଛି । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ୫ ବିକାର ରହିଛି
। ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଚାରିଆଡେ ଅଶାନ୍ତି ହିଁ ଅଶାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ତମୋପ୍ରଧାନ, ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଉଛ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସୁଛି । ମୋତେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି ଯେଉଁମାନେ
ମୋର ଅପକାର କରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ବି ମୁଁ ଉପକାର କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ମୋତେ ତୁମେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ
ଦେଇଛ କି ଏହି ପତିତ ରାବଣ ଦୁନିଆରେ ଆସ । ପତିତ ଶରୀରରେ ଆସ । ମୋତେ ମଧ୍ୟ ରଥ ତ ଦରକାର ନା ।
ପବିତ୍ର ରଥ ତ ଦରକାର ନାହିଁ । ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ପତିତ, କେହି ପବିତ୍ର ନାହାଁନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ବିକାରରୁ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଏହା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ, ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ
ଦୁନିଆ । ଏବେ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କିପରି ହେବ ? ବାବା ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି ମୋ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଅ । ଏହା ହେଉଛି ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ରାଜଯୋଗ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଗୃହସ୍ଥ
ମାର୍ଗରେ ଆସିବେ । କିପରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବେ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେ ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ମାତା ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଗୋମୁଖ ଦରକାର ଯେଉଁଥିରୁ ଅମୃତ ବାହାରିବ । ଇଏ ତ ମାତାପିତା ହେଲେ, ପୁଣି
ମାତାମାନଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ ନେବା ପାଇଁ ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ମୂଖ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଜଗତଅମ୍ବା ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ଭକ୍ତମାନେ ମା’ କାଳୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଏମିତି କଳା ଶରୀର କ’ଣ ହୋଇଥାଏ!
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କଳା କରିଦେଇଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା କାମ ଚିତା ଉପରେ କଳା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ
ହିଁ କଳାରୁ ପୁଣି ଗୋରା ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଦରକାର ।
କୋଟିଏରୁ କେହି ଜଣେ ଏବଂ ସେହି ଜଣଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁଥିବେ କାରଣ
ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ୫ ବିକାରର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଛି । ଏହି କଥାକୁ ତୁମେ ସଭାମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ
ପାରିବ କାହିଁକି ନା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାର ଅଧିକାର ତୁମର ଅଛି । ଏହିପରି ସୁଯୋଗ ନେବା ଦରକାର
। ଅଫିସିଆଲ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଧିବଦ୍ଧ ଭାବରେ ଆୟୋଜିତ ହେଉଥିବା ସଭାରେ କେହି ମଝିରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରନ୍ତି
ନାହିଁ । ନ ଶୁଣିବାର ଅଛି ତ ଶାନ୍ତିରେ ଚାଲିଯାଅ ପାଟି କର ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ଭାବରେ ବସି ବୁଝାଅ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଅପାର ଦୁଃଖ, ଆଗକୁ ଆହୁରି ଦୁଃଖର ପାହାଡ ଖସିବ । ଏବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ
ରଚନାକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛୁ । ତୁମେ ତ କାହାର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପକୁ ଜାଣିନାହଁ, ବାବା ଭାରତକୁ ପାରାଡାଇଜ୍
(ସ୍ୱର୍ଗ) କେବେ ଆଉ କିପରି କରିଥିଲେ — ଏକଥା ତୁମେମାନେ ଜାଣିନାହଁ, ଯଦି ତୁମେ ଏଠାକୁ ଆସିବ ତେବେ
ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଇବୁ । ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛ ? ୭ ଦିନର କୋର୍ସ କରନ୍ତୁ ତା’ହେଲେ ଆପଣଙ୍କୁ
୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପାପ ଆତ୍ମାରୁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା କରିଦେବୁ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମର ଗୁହ୍ୟ ଗତି ଯାହାକି ବାବା ଶୁଣାଇଛନ୍ତି ତାହାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି ଏବେ
ପାପାତ୍ମା ମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ଦେବା-ନେବା କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ ।
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଦୁଃଖଧାମକୁ ସୁଖଧାମ କରିବା ପାଇଁ ପତିତରୁ
ପବିତ୍ର ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବ
ସମ୍ପତ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ନିରନ୍ତର ସେବା କରୁଥିବା ଅସରନ୍ତି ଏବଂ ଅଖଣ୍ଡ ମହାଦାନୀ ହୁଅ ।
ବାପଦାଦା ସଂଗମଯୁଗରେ ସବୁ
ପିଲାଙ୍କୁ ‘ଅଟଳ-ଅଖଣ୍ଡ’ର ବରଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ବରଦାନକୁ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରି
ଅଖଣ୍ଡ ମହାଦାନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ନିରନ୍ତର ସହଜ ସେବାଧାରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେମାନେ ନମ୍ବରୱାନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି
। ଦ୍ୱାପରଯୁଗଠାରୁ ଭକ୍ତ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଦାନୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅସରନ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତିର ଦାନୀ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ବା ବସ୍ତୁର ଦାନୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ତୁମେମାନେ ଦାତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଯେଉଁମାନେ କି ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟ, ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ
ମଧ୍ୟ ଦାନ ନ ଦେଇ ରହିପାରିବ ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆନ୍ତରିକ ସତ୍ୟତା
ଏବଂ ସ୍ୱଚ୍ଛତାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱଭାବରେ ସରଳତା ଆସିବ ।