26.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ତୁମର ସମସ୍ତ ଆଶା
ପୂରଣ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟି ଯାଉଛି କାରଣ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା କରିବା ପାଇଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏବେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଭକ୍ତି କରୁନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଅଟ — କିପରି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଦେହ-ଅଭିମାନ ରହିଛି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ଭକ୍ତ ଅଟ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନୀ ହେବା ପାଇଁ ପାଠ
ପଢୁଛ । ଯେତେବେଳେ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବ, କର୍ମାତୀତ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଯାଇ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ଜ୍ଞାନୀ କୁହାଯିବ, ତାହାପରେ ଆଉ ପାଠପଢିବା ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭକ୍ତ ଏବଂ
ଭଗବାନ ଦୁଇ ଜଣ ଅଟନ୍ତି ନା । ପିତା ଏବଂ ପୁତ୍ର । ଭକ୍ତ ତ ଢେରକୁ ଢେର ଅଛନ୍ତି, ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି
ଜଣେ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ କଥା ବହୁତ ସହଜ ଲାଗୁଛି, ଆତ୍ମାମାନେ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି,
କାହିଁକି ? ଭଗବାନ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ । ତୁମେ ଭକ୍ତମାନେ ଏବେ ଡ୍ରାମାକୁ ବୁଝିଗଲଣି ।
ଯେବେ ପୂରା ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଏଠାରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ ପାଠପଢି, ପରୀକ୍ଷାରେ
ପାସ୍ କଲେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନୀମାନଙ୍କୁ
ତ ପାଠପଢାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ
ଭକ୍ତି କରୁଥିଲେ, ଏବେ ଭକ୍ତିରୁ ବାହାରି ଜ୍ଞାନକୁ କିପରି ଆସିବାକୁ ହେବ — ଏକଥା ବାବା
ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଭକ୍ତି କରୁନାହଁ କିନ୍ତୁ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ତ ଆସିଯାଉଛ ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ତୁମେ ବୁଝୁଛ । ଭକ୍ତମାନେ ତ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ
ଜାଣିନାହୁଁ । ଯିଏ ନମ୍ବରୱାନ ଭକ୍ତ ଥିଲେ, ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଯେଉଁ
ଭଗବାନଙ୍କର ଭକ୍ତ ଥିଲ, ତାଙ୍କୁ ଜାଣିଥିଲ ? ବାସ୍ତବରେ ଭଗବାନ ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ
ଅନେକ ଭଗବାନ ହୋଇଗଲେଣି । ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଅଜ୍ଞାନ
କୁହାଯାଉଛି । ଭକ୍ତି ତ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଅଟେ । ତାହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଭକ୍ତ ଲୋକ ଗାୟନ
କରୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ ସତଗୁରୁ ଦେଲେ, ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାର ବିନାଶ । ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ ଗୁରୁମାନେ
ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଗୁରୁ ତ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଭକ୍ତିରେ କ’ଣ-କ’ଣ କରୁଥିଲ । କାହାକୁ
ୟାଦ କରୁଥିଲ, କାହାକୁ ପୂଜା କରୁଥିଲ । ସେହି ଭକ୍ତିର ଅନ୍ଧକାରରୁ ତୁମେ ଏବେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲଣି
କାହିଁକି ନା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲ । ବାବା ତୁମକୁ ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି — ମିଠେ-ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ତୁମେ
ଆତ୍ମା ଅଟ । ତୁମେ ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଅଭିନୟ କରୁଛ । ତୁମର ଏହା ବେହଦର ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ତୁମେ ବେହଦର
ଅଭିନୟ କରୁଛ । ଏବେ ତୁମେ ହଦରୁ ବାହାରି ବେହଦକୁ ଆସିଗଲଣି । ଏହି ଦୁନିଆ ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରି
କେତେ ବିଶାଳ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ହଦରେ ଆସିବ । ହଦରୁ ବେହଦ ଓ ବେହଦରୁ ହଦ କିପରି
ହେଉଛି -- ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ଆତ୍ମା ଏକ ଛୋଟ ତାରକା ସମାନ ଅଟେ, ଏକଥା ବୁଝିଲେ ମଧ୍ୟ ତଥାପି ଏତେ
ବଡ ଲିଙ୍ଗ ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ କ’ଣ କରିବେ, କାହିଁକି ନା ଏତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁର ତ
ପୂଜା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ଚମକୁଛି ଅଜବ ତାରକା । ତେବେ ସେହି
ତାରକାର ଭକ୍ତି କିପରି କରିବେ ? ଭଗବାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ତ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । ଆତ୍ମା ବିଷୟରେ କିଛି
ଜଣା ଅଛି । ଆତ୍ମା ଭ୍ରୃକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ରହିଥାଏ । ବାସ୍ । ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ ଯେ ଆତ୍ମା
ହିଁ ଶରୀର ନେଇ ପାର୍ଟ ବଜାଉଛି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ହିଁ ପୂଜା କରୁଥିଲ । ବଡ-ବଡ ଲିଙ୍ଗ
ତିଆରି କରୁଥିଲ । ରାବଣର ମଧ୍ୟ ଦିନକୁ ଦିନ ବଡ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଛୋଟ ରାବଣ ତ ତିଆରି
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ପ୍ରଥମେ ଛୋଟ ପୁଣି ବଡ ହୋଇଥାଏ । ରାବଣକୁ କେବେ ଛୋଟ ରୂପରେ
ଦେଖାଇ ନଥା’ନ୍ତି । ରାବଣ ତ ଛୋଟ-ବଡ ହୋଇନଥାଏ । ଏହା କୌଣସି ସ୍ଥୂଳ ଜିନିଷ ନୁହେଁ । ୫ ବିକାରକୁ
ରାବଣ କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ୫ ବିକାରର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି କାହିଁକି ନା ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଚାଲିଛନ୍ତି । ଆଗରୁ ଏତେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ନଥିଲା, ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢିଚାଲିଲା । ଜଣଙ୍କର ପୂଜା
କରି ପୁଣି ଆଉ ଜଣଙ୍କର ପୂଜା କଲେ ଏହିଭଳି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଯାଇଛି । ଦୁନିଆରେ ଆଉ କେହି ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ନଥିବେ ଯାହାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଥିବ ଯେ ଆମେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କେବେ ଥିଲେ ? ପୁଣି ତମୋପ୍ରଧାନ କେବେ ହେଉଛନ୍ତି ? ଏହି କଥାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଅନଭିଜ୍ଞ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ବାବା ଆସି ବିଲକୁଲ୍ ସହଜ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତଥାପି ବି ସମସ୍ତ ପାଠପଢାର ସାର ହେଉଛି — ଆମେ ଆତ୍ମା, ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ,
ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଏକଥାର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି — କୋଟିକରେ ଗୋଟିଏ, କେତେ କମ୍ ସଂଖ୍ୟାରେ ଆସୁଛନ୍ତି । କୋଟିକରେ କେହି
ଜଣେ ହିଁ ଯଥାର୍ଥ ରୀତିରେ ଜାଣୁଛନ୍ତି କାହାକୁ ? ବାବାଙ୍କୁ । ନିଜର ପିତା କ’ଣ କେବେ ଏପରି ଅଜଣା
ହୋଇଥା’ନ୍ତି କି ? ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ କାହିଁକି ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି
? ଏହାର ନାମ ହିଁ ଭୁଲ-ଭୁଲୈୟାର ଖେଳ । ଜଣେ ହେଲେ ହଦର (ଲୌକିକ) ପିତା ଆଉ ଜଣେ ହେଉଛନ୍ତି ବେହଦର
(ପାରଲୌକିକ) ପିତା । ତୁମକୁ ଦୁଇଜଣ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ହଦର ପିତାଙ୍କଠାରୁ ଅଳ୍ପ
ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ଦିନକୁ ଦିନ ଆହୁରି କମ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି କିଛି ବି ନାହିଁ । ଯେତେ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବେହଦର ବାବା ନ ଆସିଛନ୍ତି ପେଟ ମଧ୍ୟ ଭରିବ ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧିରୁ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ହିଁ
ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା ଆସି ଆମର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଭରପୁର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ
ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏଭଳି ଭରପୂର କରିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମମାନଙ୍କର କୌଣସି ଜିନିଷର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁନାହିଁ ।
ବାବା ଆମର ସମସ୍ତ ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ
ଖୁଆଇଲେ ଆତ୍ମା ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଏ ନା । ସେହିପରି ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ତୃପ୍ତି । ଦେଖ କେତେ ଫରକ
ରହିଛି । ଆତ୍ମାର ହଦର ତୃପ୍ତି ଏବଂ ବେହଦର ତୃପ୍ତିରେ ଦେଖ କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୃପ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି କାହିଁକି ନା ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ଆମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ, ବାବାଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଯଦିଓ କେହି-କେହି
କହୁଛନ୍ତି — ଏହା ତ ପ୍ରକୃତି ଅଟେ । ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମରେ
କେହି ଲୀନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା ଯାହାକି ଘୂରିଚାଲିଛି, ଏଥିରେ
ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବାର ବିଲକୁଲ୍ ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ୪ ଯୁଗର ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଚାଲିବ । ବାବା ଏକ ଏବଂ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଏକ ଅଟେ । ଲୋକମାନେ କେତେ ବୁଦ୍ଧି
ଖଟାଉଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଚନ୍ଦ୍ରରେ ଏବଂ ତାରାରେ ମଧ୍ୟ ଦୁନିଆ ଅଛି । କେତେ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ।
ଚନ୍ଦ୍ରରେ ଜାଗା କିଣି ଘର ତିଆରି କରିବା କଥା କରୁଛନ୍ତି — ଏହା କିପରି ହୋଇପାରିବ । କାହାକୁ ପଇସା
ଦେବ ? ଏହାକୁ ହିଁ ବିଜ୍ଞାନର ଅଭିମାନ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାକି ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ଚେଷ୍ଟା
କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତେଣୁ କରି ଏହା ମାୟାର ଆଡମ୍ବର ଅଟେ ନା । ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣୀୟ
କରି ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଅସରନ୍ତି ଧନ ଥିଲା ।
ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିରରୁ ଦେଖ କେତେ ଧନ ନେଇଗଲେ । ଭାରତରେ ହିଁ ଏତେ ଧନ ଥିଲା । ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ଭରପୂର
ହୋଇ ରହିଥିଲା । ମହମ୍ମଦ ଗଜନୀ ଆସି ଲୁଟ କରି ନେଇଗଲା । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ସମର୍ଥ ରହୁଛ । ଚୋରି
ଆଦିର କୌଣସି ନାମ ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ
ହେଲା ପରେ ଚୋରୀ କରିବା, ଝଗଡା କରିବା ଆଦି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା । ରାବଣର ନାମ କୁହାଯାଇଥାଏ ।
ବାସ୍ତବରେ ରାବଣ କେହି ନାହିଁ । ବିକାରର ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି । ରାବଣ ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ-କ’ଣ
କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ଧୁମଧାମରେ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଦଶହରା ପାଳନ କରି ଦେଖିବାକୁ
ଯାଉଥିଲ ରାବଣକୁ କିପରି ଜଳାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସୁନା ଲୁଟ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ କ’ଣ ଜିନିଷ,
ଏବେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ତୁମେ କେଉଁଭଳି ହୋଇଯାଇଥିଲ । କେତେ ପୂଜା ଆଦି କରୁଥିଲ । କୌଣସି
ପର୍ବପର୍ବାଣି ଆସିଲେ କ’ଣ-କ’ଣ କରୁଥିଲେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଯେପରି କଣ୍ଢେଇ ଖେଳ ଅଟେ । ଏସବୁ ମଧ୍ୟ
କେତେ ସମୟ ଚାଲୁଛି, ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ । ଆରମ୍ଭରୁ ଏତେ କରୁନଥିଲ । ପୁଣି ବୃଦ୍ଧିକୁ ପାଇ-ପାଇ
ଏବେ ଦେଖ କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲାଣି । ଏତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଚିତ୍ର ବା ମନ୍ଦିର ଆଦି କାହିଁକି କରୁଛନ୍ତି
? ଏହା ହେଉଛି ଧନର ଅପବ୍ୟବହାର । ମନ୍ଦିର ଆଦି ତିଆରି କରିବାରେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ
କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କେତେ ସ୍ନେହରେ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅସରନ୍ତି ଧନ ଦେଇଥିଲି,
ସେସବୁ ତୁମେ କେଉଁଠାରେ ହରାଇଲ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମେ କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ
ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ରାଜି ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହା କୌଣସି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ନୁହେଁ, ଏହା ତ ମାୟାର
ଭାବୀ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମକୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଠାରୁ ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ମିଳୁଅଛି । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା
ରହିବ ନାହିଁ । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ଏବଂ ଆସୁରୀ ଇଚ୍ଛାରେ କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି । ଜ୍ଞାନର ଇଞ୍ଜେକସନ୍ କାହାକୁ ଲାଗିଛି ଏକଥା ତ
ଜାଣିପାରୁଛ । ଅମୁକକୁ ଜ୍ଞାନର ଇଞ୍ଜେକସନ୍ ଅଧିକ ଲାଗିଛି । ଅମୁକକୁ କମ୍ ଲାଗିଛି । ଏହାଙ୍କୁ
ବିଲକୁଲ୍ ଲାଗିନାହିଁ । ଏକଥା ତ ବାବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି ନା । ସେବା ହିଁ ସବୁର ଆଧାର । ସେବା
ଆଧାରରେ ହିଁ ବାବା କହିବେ ଯେ ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନର ଇଞ୍ଜେକସନ୍ ଲାଗିନାହିଁ, ତେଣୁ ଇଏ ବିଲକୁଲ୍ ସେବା
କରିବା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏପରି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯିଏ ଜ୍ଞାନକୁ ଅଧିକ ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି, କେହି କେହି
ତ ବିଲକୁଲ୍ ଧାରଣ କରୁନାହାଁନ୍ତି ।
କୁହାଯାଉଛି — ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ ସତଗୁରୁ ଦେଲେ, ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧାର ବିନାଶ । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ସୁଖର ସାଗର
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ମାଟି ଗୋଡିରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କେତେ ନିଶ୍ଚୟ ହେବା ଦରକାର । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ବେହଦ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ବେହଦର ବାବା ଆପଣ ଯେବେ ଆସିବେ ତେବେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ହିଁ ହେବୁ । ଆପଣଙ୍କ
ମତରେ ହିଁ ଚାଲିବୁ । ଭକ୍ତିରେ ତ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ପାର୍ଟ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ
ଚାଲୁଅଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ପାଠପଢାର ପାର୍ଟ ପୁଣି ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସିବ । ବାବା ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସିବେ । ଆତ୍ମାମାନେ ସବୁ ଭାଇ-ଭାଇ
ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ମଧ୍ୟ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି
। ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନିଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସଂଖ୍ୟା ତ ରହିଛି ନା । ସାକାର ସୃଷ୍ଟିରେ ଯେତେ ମନୁଷ୍ୟ କମ ହେବେ
ପରମଧାମରେ ସେତେ ଅଧିକ ଆତ୍ମା ରହିବେ । ଜଣେ ହେଲେ ବି ଅଭିନେତା କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଏମାନେ ସବୁ ବେହଦର ଅଭିନେତା ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଅନାଦି ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ତେଣୁ ଏହା
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥା ଅଟେ ନା । ଏବେ ତୁମେମାନେ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେଉଛି । ଏହି ପାଠପଢା କେତେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ତୁମର ଶିକ୍ଷାଦାତା ସ୍ୱୟଂ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ଅଟନ୍ତି, ବାକି ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି
ଭକ୍ତିର ସାଗର । ଯେପରି ଭକ୍ତିର ମାନ ରହିଛି, ସେହିପରି ଜ୍ଞାନର ମଧ୍ୟ ମାନ ରହିଛି । ଭକ୍ତିରେ
ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅର୍ଥେ କେତେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା କେତେ ବଡ-ବଡ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି
ରଚନା କରୁଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେମାନେ ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଭିତରେ ଥିବା ଅନ୍ତରକୁ ଜାଣୁଛ । ତେଣୁ କେତେ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି
ହେବା ଦରକାର । ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି କେବେହେଲେ କେଉଁ ଜିନିଷ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇନଥାଏ । ତୁମେ କ’ଣ
କହୁଛ କି ଆମେ ରାଜା ରାଣୀ ଆଦିକୁ ଦେଖିବୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବାର କ’ଣ ଅଛି । ମନରେ କୌଣସି
ପ୍ରକାର ଆଶା ରଖ ନାହିଁ । ଏସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବାର ଅଛି । ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଯାହା ଅଛି ସବୁ ବିନାଶ
ହୋଇଯିବ । ପେଟ ପାଇଁ ତ ଦୁଇ ପଟ ରୁଟୀ ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଏଥିପାଇଁ କେତେ ପାପ କରୁଛନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଦୁନିଆରେ ପାପ ହିଁ ପାପ ହେଉଛି । ପେଟ ପାଇଁ ବହୁତ ପାପ କରୁଛନ୍ତି । ପରସ୍ପର
ଉପରେ ମିଥ୍ୟା କଳଙ୍କ ଲଗାଉଛନ୍ତି । ପଇସା ମଧ୍ୟ ଢେର ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ପଇସା ମଧ୍ୟ
ଲୁଚାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ କ’ଣ ପରିପାରିବ । କିନ୍ତୁ କେହି କେତେ ବି ଲୁଚାନ୍ତୁ,
ଲୁଚିପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତ ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ରହିଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥ କିଛି ବି କର, ସେଥିପାଇଁ ମନା କରୁନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ସର୍ବଦା ବାବା ଏବଂ ବର୍ସା ମନେ ରହୁ । ବାବା ତ ତୁମକୁ
ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଧରିତ୍ରୀ ଆକାଶ ସବୁ ଆମର ହୋଇଯିବ । କୌଣସି ପ୍ରକାର ସୀମା
ରହିବ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ହିଁ ମାଲିକ ଥିଲୁ । ଭାରତ ଏକ ଅବିନାଶୀ ରାଷ୍ଟ୍ର ବୋଲି
ଗାୟନ ରହିଛି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ହଦର ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ଖୁସି
ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହା ତ ବେହଦର ପାଠପଢା ଅଟେ । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏଭଳି
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଉଚିତ୍ । ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି — ଏହି ଶାରୀରିକ ଧନ୍ଦା ଆଦି କିଛି ବି
ନୁହେଁ । ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ କେତେ ଅମୂଲ୍ୟ ବର୍ସା ପାଉଛୁ । ଏଥିରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ଆମେ
ତ ଶାରୀରିକ କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି କରି ମଧ୍ୟ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରାଜା ହେବୁ । ବାବା ପାଠ ପଢାଇବାକୁ
ଆସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । କର୍ମଧନ୍ଦା ମଧ୍ୟ କରିବା ଦରକାର । ଏକଥା ତ
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏହାର ବିନାଶ ପାଇଁ ସବୁ ପ୍ରସ୍ତୁତି ଚାଲିଛି । ଏଭଳି
କାମ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଭୟ ଲାଗୁଛି — କାଳେ ବଡ ଲଢେଇ ଲାଗିଯିବ କି! ଏସବୁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହେବାର
ହିଁ ଅଛି । ଏହିପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ଈଶ୍ୱର କରାଉଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ଏହା ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି
। ଆଜି ନହେଲେ କାଲି ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ପାଠପଢୁଛ । ତୁମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ
ନିଶ୍ଚିତ ଆବଶ୍ୟକ । ଏସବୁ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ସ୍ମରଣ କରି ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଏହି ରଥ ମଧ୍ୟ
ଲୋନ ନେଇଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର ତ କିଛି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ସବୁ କିଛି ଛାଡିଦେଲେ । ଯେବେ
ବେହଦର ବାଦଶାହୀ ମିଳୁଛି ତେବେ ପୁଣି ଏ ସମ୍ପତ୍ତି କ’ଣ କରିବେ । ବାବାଙ୍କର ଗୀତ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା
-- ଅଲଫଙ୍କୁ ଆଲ୍ଲା ମିଳିଲା ପୁଣି ଏହି କଳିଯୁଗୀ ପଦ କ’ଣ କରିବେ । ଅଳ୍ପ ବହୁତ ଦେଇ ସବୁ କାରବାର
ବନ୍ଦ କରିଦେଲେ । ଶରୀର ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଦେଲେ । ଓହୋଃ ମୁଁ ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛି,
ଅନେକ ଥର ମାଲିକ ହୋଇଛି କେତେ ସହଜ ଅଟେ । ତୁମେ ଯଦିଓ ନିଜର ଘରେ ରୁହ କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏପରି
ତୃପ୍ତ ଏବଂ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ ପଡିବ ଯାହାକି କୌଣସି ଆଡେ ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷିତ ହେବ
ନାହିଁ । ମନ ଭିତରେ କୌଣସି ବି ଆଶା ନ ରହୁ କାରଣ ଏହା ସବୁ ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
(୨) ଶରୀର ନିର୍ବାହ
ଅର୍ଥେ କର୍ମ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଖୁସିର ପାରଦ ସଦାସର୍ବଦା ଚଢି ରହିଥାଉ । ବାବା ଏବଂ ତାଙ୍କର
ସମ୍ପତ୍ତି ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାଉ । ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ବିନାଶୀ ପ୍ରାପ୍ତିଠାରୁ ହଟିଯାଉ ଏବଂ ଅବିନାଶୀ
ପ୍ରାପ୍ତି କରିବାରେ ଲାଗିରହୁ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ବାବା
ଏବଂ ସେବାରେ ମଗ୍ନ ରହୁଥିବା ନିର୍ବିଘ୍ନ, ନିରନ୍ତର ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଯେଉଁଠାରେ ସେବାର
ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ରହିଛି ସେଠାରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସମସ୍ୟାଠାରୁ ସହଜରେ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଇଥାଏ, ତେଣୁ
ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ବାବା ଏବଂ ସେବାରେ ମଗ୍ନ ରୁହ ତେବେ ନିର୍ବିଘ୍ନ, ନିରନ୍ତର ସେବାଧାରୀ ଏବଂ
ସହଜରେ ମାୟାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ, କାରଣ ସମୟ ଅନୁସାରେ ସେବାର ରୂପରେଖା ବଦଳିଯାଉଛି ଏବଂ ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ
ଆହୁରି ବଦଳିବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ କହିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନିଜେ କହିବେ ଯେ
ଏହା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ସହଯୋଗୀ କର । ଏହା ହେଉଛି ସମୟ ପାଖେଇ
ଆସିବାର ଚିହ୍ନ । ତେଣୁ ଖୁବ୍ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହର ସହିତ ସେବା କରି ଆଗକୁ ବଢିଚାଲ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସମ୍ପନ୍ନତା
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ପ୍ରକୃତିର ହଲଚଲକୁ ଚଲାବାଦଲ ଭଳି ଅନୁଭବ କର ।