11.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଅସରନ୍ତି
ଖୁସୀର ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ରୁହ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କଠାରୁ
କେଉଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଅମାପ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କର
ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ଯେ ଆମେ ବେହଦ ବିଶ୍ୱର ପରିବର୍ତ୍ତନକାରୀ ଅଟୁ, ଆମକୁ ବେହଦ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାର
ଅଛି । ସ୍ୱୟଂ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏପରି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ବହୁତ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଅଥବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବସି ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ, କାହିଁକିନା ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ପୁନର୍ବାର ପବିତ୍ର ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ
ହେବ । ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ପିତା ତ କେବଳ ଜଣେ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ପିଲାମାନଙ୍କର ଅଛି । ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର
ପିତା, ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ଧାରଣ ହେଉଛି ତ ?
କାହିଁକିନା ବୁଦ୍ଧି ତମୋପ୍ରଧାନ, ଲୁହାର ପାତ୍ର, ଲୌହଯୁଗୀ ହୋଇଯାଇଛି । ଆତ୍ମାରେ ବୁଦ୍ଧି ଅଛି
ନା । ତେବେ ଏତିକି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ତ ? ବୁଝିବା ପାଇଁ ଏତିକି ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି ଯେ ବାସ୍ତବରେ
ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଆମେ ବେହଦ ବିଶ୍ୱକୁ ବଦଳାଉଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିକୁ
ଦୋଜକ (ନର୍କ) କୁହାଯାଉଛି । ନା ଏଭଳି ଭାବୁଛ ଯେ ଗରିବ ନର୍କରେ ଅଛନ୍ତି ବାକି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ,
ସାହୁକାର, ଉଚ୍ଚ ପଦାଧିକାରୀମାନେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛନ୍ତି ? ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ
ବର୍ତ୍ତମାନର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସମସ୍ତେ ନର୍କରେ ଅଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ।
ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମାରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହୁନାହିଁ ନା ଭୁଲିଯାଉଛ ? ବିଶ୍ୱର ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା
ତୁମର ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗର ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି । ସାରାଦିନ କ’ଣ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେରହୁଛି ଯେ
ବାସ୍ତବରେ ବାବା ଆମର ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି ? କେତେ ସମୟ ରହୁଛି ? ଏକଘଣ୍ଟା, ଅଧଘଣ୍ଟା, ଅଥବା
ସାରାଦିନ ? ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ତାକତ ଦରକାର । ଈଶ୍ୱର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତୁମକୁ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାହାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ତୁମ ନିଜ ଘରେ ରହୁଛ ସେତେବେଳେ ସେଠାରେ
ସାଥିରେ ରହନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଠାରେ (ମଧୁବନରେ) ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ତୁମ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି । ଯେପରି
କାହାର ସ୍ୱାମୀ ବାହାରେ, ସ୍ତ୍ରୀ ଏଠାରେ ଥାଏ ତେବେ ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୋ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି
। ସେହିପରି ବେହଦର ବାବା ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କଠାରେ ତ ନାହାନ୍ତି ନା । ବାବା
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ରହୁଥିବେ । ତେଣୁ ଏହି କଥା ଏବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ଯେ ବେହଦର ବାବା
ଆମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ କରିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ? ତେବେ ନିଜକୁ ଏତିକି ଯୋଗ୍ୟ ମନେ
କରୁଛ ଯେ ଆମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ? ଏହା ତ’ ବହୁତ ଖୁସିର କଥା । ଏହାଠାରୁ
ଅଧିକ ଖୁସିର ସମ୍ପତ୍ତି ତ ଆଉ କାହାକୁ ମିଳିନଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଏହିପରି ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ
। ଏହି ଦେବତାମାନେ କେଉଁ ସ୍ଥାନର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ଏହି ଭାରତରେ ହିଁ
ଦେବତାମାନେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ । ଏମାନେ ତ’ ଏବେ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା
ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ? ଚଳଣି ସେହିପରି ହେଉଛି ? ସେହିପରି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାର ଶୈଳୀ
ଅଛି, ସେହିଭଳି ବୁଦ୍ଧି ଅଛି ? କୌଣସି କଥାରେ ତୁରନ୍ତ ରାଗିଯିବା, କାହାର କ୍ଷତି ଘଟାଇବା, କାହାର
ଗ୍ଲାନି (ନିନ୍ଦା) କରିବା, ଏପରି ଚଳଣି ନାହିଁ ତ ? ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନେ କେବେ କାହାର ଗ୍ଲାନି
କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଠାରେ କାହାର ନିନ୍ଦା କରିବା କିମ୍ବା ନିକୃଷ୍ଟ ଭାବନାଯୁକ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ
ନାହିଁ । ବାବା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ଉମଙ୍ଗ ଉତ୍ସାହର ଶକ୍ତି ଦେଇ ଉପରକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ପାପ କଟିଯିବ । ବାବା ପଚାରିଲେ ତୁମେ ହାତ ଟେକୁଛ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଚଳଣି
ଏପରି ଅଛି ତ ? ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଦୃଢ ଭାବରେ ରହୁଛି ? ବାବା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଅନେକଙ୍କର ନିଶା ସୋଡ଼ା ପାଣି ପରି (ତୁରନ୍ତ ଚଢିବ, ତୁରନ୍ତ ଖସିବ) ହୋଇଯାଉଛି ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏତେ ଖୁସିର ପାରା ଚଢୁନାହିଁ । ତେବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହେଲେ ହିଁ ନିଶା ଚଢିବ । ବାବା
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ପତିତ, ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା — ରାମ ମାଙ୍କଡମାନଙ୍କର ସେନା
ନେଇଥିଲେ । ପୁଣି ଏହିପରି ଏହିପରି କରିଥିଲେ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ
କରାଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଯଦି ତୁମକୁ କେହି ପଚାରିବେ, ତେବେ ତୁମେ ତୁରନ୍ତ
କହିବ ଆମକୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚ, ଯେପରି ଶିକ୍ଷକ କହନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ବାରିଷ୍ଟର
ଅଥବା ଅମୁକ କରାଉଛି । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟର ସହିତ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ସେହିଭଳି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପାଠ
ପଢ଼ୁଥିବା ଛାତ୍ରମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ପଢ଼ିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ପଦ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ
ପାଇଥା’ନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ପାଠପଢା । ବାବା ଲକ୍ଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖିଛନ୍ତି । ତୁମେ
ବୁଝୁଛ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଏହିପରି ହେବୁ । ଏହା ଖୁସିର କଥା ନା । ଆଇ.ସି.ଏସ୍.ର
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯିବେ — ଆମେ ଏହି ପାଠପଢି ପୁଣି ଏଇଆ କରିବୁ, ଘର କରିବୁ, ଏଭଳି
କରିବୁ ଇତ୍ୟାଦି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଥାଏ । ଏଠାରେ ପୁଣି ତୁମକୁ ବାବା ବସି ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଢିବାକୁ ହେବ, ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବାକୁ ହେବ
ଯେ ଆମେ କୌଣସି ଅପବିତ୍ର କର୍ମ କରିବୁ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି କୌଣସି ଓଲଟା କର୍ମ କରିଲ
ତେବେ କରିଥିବା ରୋଜଗାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ଆମେ ଏବେ
ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ପଢୁଛୁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ’ ଖତମ୍ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ପରିସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ
ସେହିପରି ଆସିବ । ବାବା ଆମକୁ ଅମରଲୋକ ପାଇଁ ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆର ଚକ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧରେ
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ହାତରେ କୌଣସି ପୁସ୍ତକ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଓରଲୀ(ମୌଖିକ ଭାବେ) ହିଁ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ କଥା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ଆତ୍ମା ଭଗବାନ
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପରମଧାମରେ ରହନ୍ତି । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ
ସେଠାରେ ରହିଥାଉ । ପୁଣି ସେଠାରୁ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଏଠାକୁ ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଥାଉ । ଏହା ହେଉଛି
ବେହଦର ଷ୍ଟେଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶାଳ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ନୂଆ ଭାରତର ଏହି ଷ୍ଟେଜ୍ ଉପରେ
ପ୍ରଥମେ ଅଭିନେତାମାନେ ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏହିଭଳି ସେମାନଙ୍କର ପାର୍ଟ ଚାଲିଥାଏ
। ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଗାନ କରୁଛ । ତେବେ କ’ଣ ସେମାନଙ୍କୁ ମଲଟୀମିଲ୍ୟୁନର (ବହୁତ ବଡ଼
କୋଟିପତି) କହିବା ? ସେହି ଲୋକମାନଙ୍କ (ଦେବତାମାନଙ୍କ) ପାଖରେ ତ ଅଗଣିତ, ଅସରନ୍ତି ଧନ ଥିଲା ।
ବାବା ତ’ ଏପରି କହିବେ ନା — ସେହି ଲୋକ (ଦେବୀ-ଦେବତା) କାହିଁକି ନା ବାବା ତ ବେହଦର (ସମସ୍ତଙ୍କର)
ଅଟନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ତିଆରି ହୋଇଛି । ଯେପରି ଶିବବାବା ଏମାନଙ୍କୁ ସାହୁକାର
କରାଇଛନ୍ତି ସେହିପରି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପୁଣି ଏମାନେ ତାଙ୍କର (ଶିବବାବାଙ୍କର) ପୂଜା କରିବା ପାଇଁ
ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଯିଏ ପୂଜ୍ୟ କରାଇଥିଲେ ତାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ।
ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେହ ନିଶା ଚଢାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ
ଯିଏ ବୁଝୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସେବାରେ ଲାଗି ରହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସତେଜ ମଧ୍ୟ ରହୁଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ଝାଉଁଳି
ପଡନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ ଏମାନେ ଭାରତରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ, ସେଠାରେ ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । କେବଳ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ହିଁ ଥିଲା । ପୁଣି ପରେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମ ସବୁ
ଆସିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ସ୍କୁଲରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ
ତ ଦରକାର ନା । ସତ୍ୟଯୁଗ ଆରମ୍ଭରେ ଏମାନେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସିଲେ ।
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ପାଠପଢା । ତୁମେ ତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ହଦର ପାଠପଢି
ଆସିଛ, ଏଥିରେ ବହୁତ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର ଯେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ବଦଳାଉଥିବା, ରିଜ୍ୟୁବନେଟ୍ (ନବୀକୃତ)
କରୁଥିବା ଅର୍ଥାତ୍ ନର୍କକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଥିବା ବାବା ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏତିକି ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ ଯେ
ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ତ’ ସମସ୍ତେ ଯାଇପାରିବେ, କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଆମକୁ ଏହି ବିଷୟ ସାଗର ବେଶ୍ୟାଳୟରୁ ବାହାର କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାସ୍ତବରେ
ବେଶ୍ୟାଳୟ ଅଟେ । କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଗଲଣି । ଯେବେଠାରୁ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଲାଣି ଅର୍ଥାତ୍ ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି ଏବଂ ସେବେଠାରୁ ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି
। ଆରମ୍ଭ ସମୟରେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନେ ହିଁ ଥିଲେ ପରେ ପୁଣି ସେମାନେ ବାମ ମାର୍ଗକୁ
ଆସିଗଲେ । ଭକ୍ତି ନିମନ୍ତେ ହିଁ ସେମାନେ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ସୋମନାଥଙ୍କର ମନ୍ଦିର କେତେ
ବଡ଼ କରିଛନ୍ତି । ସେହି ମନ୍ଦିରର ଇତିହାସ ତ’ ଶୁଣିଛ । ମନ୍ଦିରରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଥିଲା! ତେବେ
ସେମାନେ ସେ ସମୟରେ କେତେ ଧନବାନ୍ ଥିବେ ? କେବଳ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିର ତ ନଥିବ ନା । ଇତିହାସରେ କେବଳ
ଗୋଟିକର ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ମନ୍ଦିର ତ ବହୁତ ରାଜାମାନେ କରିଥିଲେ । ଜଣେ-ଜଣଙ୍କୁ ଦେଖି ପୂଜା ତ
ସମସ୍ତେ କରିଥିବେ ନା । ତେଣୁ ଢେର ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୋଇଥିବ । ସେମାନେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ମନ୍ଦିରକୁ
ଲୁଣ୍ଠନ କରିନଥିବେ । ଆଉ ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର ଆଖପାଖରେ ଥିବ । ସେ ସମୟରେ ଗ୍ରାମଗୁଡିକ ଏତେ ଦୂର ଦୂରରେ
ନଥିବ । ଗୋଟିଏ ଅନ୍ୟଟିର ନିକଟରେ ହିଁ ରହିଥିବ କାହିଁକି ନା ସେଠାରେ ରେଳ ଆଦି ତ ନଥିଲା ନା ।
ବହୁତ ନିକଟରେ ଗୋଟିଏ ଅନ୍ୟଠାରୁ ରହୁଥିବେ ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ସୃଷ୍ଟି ବ୍ୟାପୀ ଯାଇଥିବ ।
ଏବେ ତୁମେ ପାଠ ପଢୁଛ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବା ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ତୁମକୁ ଏହି କଥାର
ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ ନା । ଘରେ କେବେ କନ୍ଦାକଟା, କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଦୈବୀଗୁଣ
ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମକୁ ପଢାଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି
ମଧ୍ୟବର୍ତ୍ତୀ ସମୟ ଯେବେକି ତୁମେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛ । ତୁମକୁ ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢୁଛ ।
ଭଗବାନ୍ ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ବଦଳାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରି
ଦେଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ତୁମେ ପୁଣି ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ତୁମକୁ ଉପାୟ ବତାଇବା ପାଇଁ
ବାବା ବନ୍ଧା ହୋଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସେହି ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏକଥା
ତ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଆମେ ଏଠାକାର ବାସୀନ୍ଦା ନୁହେଁ । ତୁମେ ଏକଥା କ’ଣ ଜାଣିଥିଲ କି ଏହା ଆମର
ରାଜଧାନୀ ଥିଲା । ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି—ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛ । ଏହାକୁ
ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ଦେବତାମାନେ ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ନିଜକୁ
ବିକାରୀ କହୁଛନ୍ତି । ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, କ’ଣ ହେଲା ଟିକିଏ ହେଲେ କାହାକୁ
ଜଣା ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ବିଲକୁଲ୍ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପାରସବୁଦ୍ଧି ଥିବାରୁ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ, ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖୀ ଥିଲ । ସେଥିପାଇଁ ତା’ର ନାମ ହିଁ ସୁଖଧାମ । ଏଠାରେ ତ
ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହା ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ କିପରି ହେଉଛି -- ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସୁଖ କେତେ ସମୟ ଏବଂ ଦୁଃଖ କେତେ ସମୟ ରହୁଛି, ମନୁଷ୍ୟ ତ କିଛି ବି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ ତୁମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବେହଦର ପିତା କୁହାଯାଇପାରିବ କି ? ମନକୁ ପାଉନାହିଁ ।
କାହାକୁ ପିତା କହିବା, କିଛି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଭଗବାନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର ଗ୍ଲାନି (ନିନ୍ଦା)
କରୁଛ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେବତା କରୁଛି, କିନ୍ତୁ ମୋର କେତେ ଗ୍ଲାନି କରିଛ ପୁଣି ଦେବତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ଗ୍ଲାନି କରିଦେଇଛ, ଏବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏତେ ମୁଢମତୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କହନ୍ତି ଭଜ ଗୋବିନ୍ଦ... ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ହେ ମୁଢମତି ଗୋବିନ୍ଦ-ଗୋବିନ୍ଦ, ରାମ-ରାମ କହି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ଆସୁନାହିଁ
ଯେ ଆମେ କାହାକୁ ଭଜୁଛୁ । ପଥର ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୁଢମତୀ ହିଁ କୁହାଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ମୁଁ
ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛି । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ଅଟନ୍ତି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜ ପରିବାର ଇତ୍ୟାଦିରେ କେତେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ରହିଛ । ଭଗବାନ୍ ଯାହା
କହୁଛନ୍ତି ତାକୁ ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଣିବା ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଆସୁରୀ ମତରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ତେଣୁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ କିପରି ଚାଲିବେ! ଗୋବିନ୍ଦ କିଏ, କେଉଁଠାରେ ରହନ୍ତି, ତାହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି
। ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ କହୁଛ ବାବା ଆପଣ ଅନେକ ଥର ଆମକୁ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ଼୍ରାମାରେ
ପୂର୍ବରୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ରହିଛି, ବାବା ଆମେ ପୁନର୍ବାର ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଏହି ବର୍ସା ନେଉଛୁ । ଆମେ
ନରରୁ ନାରାୟଣ ନିଶ୍ଚୟ ହେବୁ । ଛାତ୍ରର ପାଠପଢିବାର ନିଶା ନିଶ୍ଚିତ ରହେ, ଯେ ମୁଁ ଏହିପରି ହେବି
। ପାଠପଢାରେ ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ
ପଡ଼ିବ । କାହା ଉପରେ କ୍ରୋଧ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରେ ୫ ବିକାର ନଥାଏ । ତେଣୁ ତୁମେ
ଏବେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ । ଶ୍ରୀମତ ସର୍ବପ୍ରଥମେ କହୁଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ତୁମେ
ଆତ୍ମା ପରମଧାମରୁ ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି, ତୁମର ଏହି ଶରୀର ବିନାଶୀ କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ତ
ଅବିନାଶୀ । ତେଣୁ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର — ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ପରମଧାମରୁ
ଏଠାକୁ ଆସିଛି । ଏବେ ଏଠାରେ ଦୁଃଖୀ ହେଉଥିବାରୁ କହୁଛ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ
ପବିତ୍ର କିଏ କରିବ ? ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସେହି ବାବା ଆସି କହୁଛନ୍ତି — ମୋର
ମିଠାମିଠା ସନ୍ତାନଗଣ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର, ନିଜକୁ ଦେହ କେବେ ବି ମନେ କର ନାହିଁ । ମୁଁ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛି । ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି — ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ଆସି ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କର । ଭାରତରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ । ଏବେ ପୁଣି ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି — ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରି
ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଚାଲ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସହିତ ତୁମର ପ୍ରୀତି ତ ରହିଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ
ବ୍ରତ, ନିୟମ ଆଦି କୁମାରୀମାନେ, ମାତାମାନେ ରଖିଥା’ନ୍ତି । ନିର୍ଜଳ ରହିଥାନ୍ତି । କୃଷ୍ଣପୁରୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ତ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ହଠ(କଠିନ ବ୍ରତ) ଆଦି
କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, କାହାକୁ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ନୁହେଁ, ନିଜେ
କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବା ପାଇଁ । ତୁମକୁ କେହି ଅଟକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ସରକାରଙ୍କ ନିକଟରେ
ଉପବାସ ଅନଶନ ଆଦି କରିଥା’ନ୍ତି ସରକାରଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରିବା ପାଇଁ । ତୁମକୁ କାହା ପାଖରେ ଧାରଣା
ଦେବାର ନାହିଁ । ନାଁ କେହି ତୁମକୁ ଏପରି ଶିଖାଇଛନ୍ତି ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗର ପ୍ରଥମ ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କାହାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ ।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସେମାନେ ଦ୍ୱାପରକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମିଠାମିଠା ସନ୍ତାନଗଣ,
ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଦୁଇଟି ଅଲଗା ଜିନିଷ । ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଦିନ, ଭକ୍ତି ହେଉଛି ରାତି । କାହାର ?
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି ଏବଂ ଦିନ । କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ନା ଗୁରୁମାନେ ଜାଣନ୍ତି ନା ତାଙ୍କର
ଚେଲାମାନେ ଜାଣନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ, ଭକ୍ତି ଏବଂ ବୈରାଗ୍ୟର ରହସ୍ୟ ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ
ଦିନ, ଭକ୍ତି ରାତି ଏବଂ ତା’ ପରେ ପୁଣି ବୈରାଗ୍ୟ । ସେମାନେ ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ,
ଭକ୍ତି, ବୈରାଗ୍ୟ ଶବ୍ଦ ଯଥାର୍ଥ ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝି ଗଲଣି,
ଏହି ଜ୍ଞାନ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି ଏହା ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି, ପୁଣି ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ରାତ୍ରି
କୁହାଯାଉଛି କାହିଁକି ନା ଭକ୍ତିରେ ଧକ୍କା ଖାଇବାକୁ ପଡ଼େ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ରାତ୍ରି ଅର୍ଥାତ୍
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ରାତ୍ରି, ପୁଣି ଦିନ ହୋଇଥାଏ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ, ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ରାତି
ହେଉଛି । ରାତ୍ରିରେ ତୁମେ ବନବାସରେ ବସିଛ ପୁଣି ଦିନରେ ତୁମେ କେତେ ଧନବାନ ହୋଇଯାଉଛ, ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
ନିଜ ମନକୁ ପଚାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ ସବୁ ଖୁସୀର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ତାହା ମୋର ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହେଉଛି ?
(୨) ବାବା ମୋତେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ତେବେ ମୋର ଚାଲି-ଚଳଣି ସେହିଭଳି ହେଲାଣି
? କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାର ଢଙ୍ଗ ବା ଶୈଳୀ ସେହିଭଳି ହେଲାଣି ? କେବେ କାହାର ଗ୍ଲାନି କରୁନାହିଁ ତ
?
୩) ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବା ପରେ ମୋ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଅପବିତ୍ର କର୍ମ ହେଉ ନାହିଁ ତ ?
ବରଦାନ:-
ବିତି ଯାଇଥିବା
କଥାକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଧି ଦ୍ୱାରା ସମାପ୍ତ କରି ତାହାକୁ ସ୍ମାରକୀର ରୂପ ଦେଇ ସମ୍ମାନର ସହିତ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଉଥିବା ଆତ୍ମା ହୁଅ । କଥାରେ ଅଛି ବିତିଯାଇଥିବା ଘଟଣାକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ
। ସମୟ ଏବଂ ଦୃଶ୍ୟ ସବୁ କିଛି ଅତିକ୍ରମ ହୋଇଯିବ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସମ୍ମାନର ସହିତ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ ବା ସମୟକୁ ଅତିକ୍ରମ କର ଅର୍ଥାତ୍ ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ଏଭଳି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଧି ଦ୍ୱାରା ଅତିକ୍ରମ କର ଯାହାକି ସେହି ଘଟଣାକୁ ସ୍ମୃତିରେ ଆଣିବା ମାତ୍ରକେ ଅନ୍ତରରୁ
ବାଃ ବାଃର ଶବ୍ଦ ବାହାରିବ । ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ତୁମର ବିତିଯାଇଥିବା କାହାଣୀରୁ ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ
କରିବେ । ତୁମର ବିତିଯାଇଥିବା ଘଟଣା ସ୍ମାରକୀର ରୂପ ନେବ ତେବେ ତୁମର କୀର୍ତ୍ତନ ଅର୍ଥାତ୍
କୀର୍ତ୍ତୀଗାନ କରାଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସ୍ୱକଲ୍ୟାଣର
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯୋଜନା ତିଆରି କର ତେବେ ଯାଇ ବିଶ୍ୱ ସେବାରେ ଶକ୍ତିର ସହଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।