04.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସେବା ସମାଚାର ଶୁଣିବାରେ
ଏବଂ ପଢିବାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ସଉକ ରହିବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ଏହା ଦ୍ୱାରା ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ବଢିଥାଏ,
ସେବା କରିବାର ସଂକଳ୍ପ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା
ତୁମକୁ ସୁଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସୁଖର ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା
ବାବାଙ୍କର ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି, ଯଦି ଜଣକୁ ସୁଖ ଦେବେ, ଜଣକୁ ଦେବେ ନାହିଁ ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ
ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମାନ ଅଧିକାର ମିଳିଥାଏ, ବେହଦର ପିତା କାହାକୁ
ସମ୍ପତ୍ତିର ବାଣ୍ଟ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ସୁଖ ପାଇବାର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ
ସେହି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଥା’ନ୍ତି, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିଥାଏ ।
ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ କାରଣ ସବୁକିଛି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ହିଁ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହି ମୁରଲୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠା ଯାଉଛି ଏବଂ ଯିଏ
ମୁରଲୀ ପଢି ସେବା କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ସମାଚାର ମାସିକ ପତ୍ରିକାରେ ଛପାଯାଉଛି । ତେବେ ଯେଉଁ
ପିଲାମାନେ ପତ୍ରିକା ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ସେବାକେନ୍ଦ୍ରର ସେବାର ସମାଚାର ଜଣାପଡିଯିବ । ଅମୁକ
ଅମୁକ ସ୍ଥାନରେ ଏଭଳି ସେବା ହେଉଛି । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ପଢବେ ନାହିଁ, ସେମାନେ କିଛି ବି ସମାଚାର
ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେବାର ସମାଚାର ଶୁଣି
କେତେକଙ୍କର ମନରେ ଆସୁଛି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ସେବା କରିବି । ପତ୍ରିକାରୁ ଜଣା ପଡିଯାଏ ଆମର
ଭାଇ-ଭଉଣୀମାନେ କେତେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେତେ ସେବା କରିବ ସେତେ
ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାପ୍ତି ହେବ । ତେଣୁ ପତ୍ରିକା ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବାର ଉତ୍ସାହ ଦେଉଛି । ଏହି ପତ୍ରିକା କିଛି
ଫାଲତୁରେ ତିଆରି ହେଉନାହିଁ । ଫାଲତୁ ବୋଲି ସେହିମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏହାକୁ ପଢୁନାହାନ୍ତି
। କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ପଢି ଜାଣିନାହୁଁ, ଆରେ ଯେପରି ରାମାୟଣ, ଭାଗବତ, ଗୀତା ଆଦି
ଶୁଣିବାକୁ ଯାଉଛ, ସେହିପରି ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣିବା ଉଚିତ୍ । ନଚେତ୍ ସେବାର ଉମଙ୍ଗ ବଢିବ ନାହିଁ ।
ଅମୁକ ସ୍ଥାନରେ ଏହି ସେବା ହେଉଛି । ଯଦି ସଉକ ରହିବ ତେବେ ଅନ୍ୟ କାହା ଦ୍ୱାରା ପଢାଇ ମଧ୍ୟ
ଶୁଣିପାରିବେ । ଏଭଳି ବହୁତ ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ଥିବ ଯେଉଁଠି ମାସିକ ପତ୍ରିକା ପଢୁନଥିବେ । ବହୁତ ଏମିତି
ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ସେବାର ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ । ତେବେ ସେମାନେ ପଦ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ପାଇବେ
। ଏହା ତ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ଏଥିରେ ଯିଏ ଯେତେ ପରିଶ୍ରମ
କରୁଛନ୍ତି, ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ପାଠପଢାରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବେ ନାହିଁ ତେବେ ଫେଲ୍
ହୋଇଯିବେ । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନର ପାଠପଢା ଉପରେ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ତେଣୁ ଯେତେ ପାଠ ପଢିବ
ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବ ସେତେ ନିଜର ଲାଭ ହେବ । ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କର ପତ୍ରିକା
ପଢିବାର ବିଚାର ମଧ୍ୟ ଆସୁ ନଥିବ । ସେମାନେ ଦାସ ଦାସୀର ପଦ ପାଇବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଭାବନା
ରହିବ ନାହିଁ ଯେ ଇଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିନଥିଲା ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ଏହି ପଦ ମିଳିଲା । ନା । କର୍ମ
ବିକର୍ମର କଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ।
କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ
ଯେପରି ପଥର ବୁଦ୍ଧି । ତୁମେ ଜାଣିଛ — ଆମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧିବାଲା ଥିଲୁ,
ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ କମ୍ ବେଶୀ ମାତ୍ରା ରହିଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ବୁଝାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି —
ପିଲାମାନେ ଏବେ ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ, ଏଠାରେ ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଯିଏ ବୁଦ୍ଧବାନ୍ ହୋଇଥିବେ
ସେମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ଏମାନେ ତ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଆମେ କେତେ
ଦୁଃଖରେ ଥିଲେ, ଅନେକ ପ୍ରକାର ଦୁଃଖ ଭିତରେ ବୁଡି ରହିଥିଲୁ । ଏବେ ପୁଣି ଅପାର ସୁଖକୁ ଯାଉଛେ ।
ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ — ଏହା ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ । ଏକଥା ନିଜେ ଜାଣିଛ କିନ୍ତୁ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉ ନାହଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଇଏତ କିଛି ଜାଣିନାହିଁ । ଜାଣିଛ ବୋଲି
ସେତେବେଳେ କହିବେ ଯେତେବେଳେ ସେବା କରିବ ଏବଂ ତାଙ୍କର ସମାଚାର ମାସିକ ପତ୍ରିକାରେ ଛାପିବ । ଦିନକୁ
ଦିନ ବାବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ ପଏଣ୍ଟ ଶୁଣାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି
କଳିଯୁଗ ଏବେ ଛୋଟ ପିଲା ଆରମ୍ଭ ମାତ୍ର । ଯଦି ସେମାନେ ସଙ୍ଗମଯୁଗକୁ ବୁଝିଯିବେ ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ
କଳିଯୁଗର ତୁଳନା କରିପାରିବେ । କଳିଯୁଗରେ ତ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି
। ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ବାବା ହିଁ ଆମକୁ ଅପାର ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ଯାହାକି ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ନିକଟରେ
ବର୍ଣ୍ଣନ କରୁଛୁ । ଅନ୍ୟ କେହି ଏଭଳି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ନୂଆ କଥା ଶୁଣାଉଛ
ଆଉ କେହି ଏଭଳି ପଚାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ନା ନର୍କବାସୀ ? ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ
କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଏତେ ପଏଣ୍ଟ ମନେ ରଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ବୁଝାଇବା ସମୟରେ
ସେମାନଙ୍କର ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସି ଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣୁଛି ଅଥବା ଧାରଣ କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ଭଲ ଭଲ
ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକଥା ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି — ଏମିତି ତ
ସମସ୍ତଙ୍କର ହେଉଛି । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ । ଏମିତି ନୁହେଁ କି
ଆତ୍ମା ମନେ କରି ପରସ୍ପର ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି । ନା, ବାବା ଆତ୍ମା ଭାବି ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଯିଏକି, ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି
। ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ — କଳିଯୁଗରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି ଏବଂ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି । ଏବେ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଚାଲିଛି । ବାବା ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି,
ଏମିତି ନୁହେଁ ବାବା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ସିଏ ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ
ଦେଉନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର ଓଲଟା ରାସ୍ତା ବତାଉଛି । ବାବା ନା ଦୁଃଖ ନା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି, ସିଏ ତ
ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେହି ଅନୁସାରେ ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ତାଙ୍କୁ ସେତେ
ସୁଖ ମିଳିବ । ସିଏ ସୁଖ ଦେଉନାହାନ୍ତି ବରଂ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୁଖ
ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ବାବା ତ କେବଳ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି, ରାବଣ ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖର ରାସ୍ତା ମିଳୁଛି ।
ଯଦି ବାବା ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକାପ୍ରକାରର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବା ଉଚିତ୍ । ଯେମିତି
ଲୌକିକ ପିତା ସମ୍ପତ୍ତିର ଭାଗ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ଯିଏ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ,
ସମ୍ପତ୍ତି ସେହି ଅନୁସାରେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ବାବା ତ ରାସ୍ତା ବହୁତ ସହଜ ବତାଉଛନ୍ତି - ଏଭଳି ଏଭଳି
କରିବା ଦ୍ୱାରା ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ
ହେବ ଯେ ମୁଁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବି ସେଥିପାଇଁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ
ଇଏ ଭଲେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁ, ମୁଁ ବସି ରହିବି । ନା, ପ୍ରଥମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ତେବେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚିତ୍ କରିବାକୁ ହେବ । କେହି ତ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛନ୍ତି ଆଉ କେହି କମ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସମସ୍ତ ଆଧାର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ନିର୍ଭର
କରୁଛି । ବାବା ତ ରାସ୍ତା ବତାଇଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯିଏ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ
ତାଙ୍କର ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଡ୍ରାମା ଉପରେ ଛାଡି ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏସବୁ ତ
ବୁଝିବାର କଥା ନା ।
ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ତେଣୁ ଯିଏ ଯେଭଳି ଅଭିନୟ କରି ଆସିଛନ୍ତି ସେମାନେ
ନିଶ୍ଚିତ ସେହିଭଳି ଅଭିନୟ କରିବେ । ସବୁ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ପୁଣି ନିଜ ସମୟରେ ଆସିବେ । ଧରିନିଅ
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଏବେ ୧୦୦ କୋଟି ଅଛନ୍ତି ତେବେ କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ଏତିକି ସଂଖ୍ୟକ ହିଁ ପାର୍ଟ ବଜାଇବେ
। ନା ଆତ୍ମା କେବେ ବିନାଶ ହେଉଛି ନା ତା’ର ପାର୍ଟ କେବେ ବିନାଶ ହେଉଛି । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ।
ଯିଏ ନିଜେ ବୁଝୁଛ ସିଏ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ବୁଝାଉଥିବେ । ଏଭଳି ଧନ ଯାହାକି ଯେତେ ଦେଲେ ମଧ୍ୟ
ସରିବ ନାହିଁ । ନିଜେ ଧାରଣା କରିଚାଲିବେ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାହୁକାର କରିବା ପାଇଁ ସେବା
କରିବେ କିନ୍ତୁ ଯଦି ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିବ ତେବେ ନିଜକୁ ନିରୁପାୟ ମନେ କରିବେ । ତେବେ ବାବା କହିବେ —
ତୁମେ ଯଦି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇପାରିବ ନାହିଁ ତେବେ ତୁମର ଭାଗ୍ୟରେ ବହୁତ କମ ପଦ ରହିଛି । ଯଦି ଭାଗ୍ୟରେ
ନାହିଁ ତେବେ କ’ଣ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ପାଠଶାଳା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶିକ୍ଷକଙ୍କର
ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ନିଜସ୍ୱ ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ପଢାଇବା ଉପାୟ ବାବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବଂ
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ, ଆଉ କେହି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା
ପାଇଁ କେତେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହୁ ନାହିଁ । ଯେତେ ସମୟ
ପାଖେଇ ଆସୁଥିବ ସେତେ ଚତୁର ହୋଇ ଚାଲିବେ । ତେଣୁ ମ୍ୟୁଜିୟମ୍, କଲେଜ୍ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଖୋଲାଯାଉଛି ।
ତୁମର ନାମ ତ ସବୁଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଏବଂ ଏହାର ନାମ ମଧ୍ୟ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଦିନ ଆସିବ
ସରାକାର ମଧ୍ୟ ଦେଖିବ । ତୁମେ କୁହ -- ଆପଣଙ୍କର ହେଉଛି ଲୌକିକ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଏହା ହେଉଛି
ରୁହାନୀ । ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ପାଠ ପଢୁଛି । ସାରା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆତ୍ମିକ ପିତା ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି
ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସିନେମାରେ ତୁମେ ଦେଖିଥିବ ପ୍ରତି ୩ ଘଣ୍ଟାରେ ଅବିକଳ
ସେହି ଡ୍ରାମା ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୁଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର ଯାହାକି ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି
ହେଉଛି । ଏକଥା ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ଭକ୍ତିରେ ମନୁଷ୍ୟ କେବଳ ଶାସ୍ତ୍ରକୁ ହିଁ ଠିକ୍
ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମ ପାଖରେ ତ କିଛି ଶାସ୍ତ୍ର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବାବା ବସି
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସିଏ କ’ଣ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଛନ୍ତି କି ? ଦୁନିଆରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଗୀତା ପଢି
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ମା ପେଟରୁ ତ ଗୀତା କଣ୍ଠସ୍ଥ କରି କେହି ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବା
ହିଁ ପଢାଇବାର ପାର୍ଟ ବଜାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ଦୁନିଆକୁ ଜଣା
ହିଁ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି — ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ
ଏହିଭଳି ମହିମା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କ’ଣ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ? ନା । ଏହା
ହିଁ ହେଉଛି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା । ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛୁ । ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଯେ ଏହି ହିସାବରେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ଆମେ ଅନେକ ଥର ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ, ପୁଣି ମଧ୍ୟ
ହେବୁ । ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେତେବେଳେ ବୁଝିଯିବେ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ମାନିବେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ
କଳ୍ପ କଳ୍ପ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ ହେଉଛୁ । ତେବେ ଏକଥା ଯିଏ ବୁଝୁଛନ୍ତି ସିଏ
ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ହେଇଯାଇଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବା ବିନା ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ
ସବୁକିଛି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ
ବୃତ୍ତି ପାଆନ୍ତି ତ କେହି କେହି ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପୁଣି ନୂଆରୁ ପାଠ ପଢନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହେଲେ ତଳକୁ ଖସିଯିବ ତେବେ କରିଥିବା ରୋଜଗାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ପୁଣି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଉ ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ ଭିତରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିଚାଲିବ ।
ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ, ଏହି ଜନ୍ମରେ ଯିଏ ଯାହା ପାପ କରିଛନ୍ତି ତାହା ତ ନିଜକୁ ଜଣାଅଛି । ବାକି
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ କ’ଣ କରିଛନ୍ତି ତାହା ତ ମନେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପାପ ତ ନିଶ୍ଚିତ କରିଥିବେ ।
ଯେଉଁମାନେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ପାପ ଆତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି । ଏସବୁର
ହିସାବ-କିତାବ ବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଭଲ
ଭାବରେ ପଢୁନାହାନ୍ତି । ଯଦି ନିଜେ ପଢିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ୍ ପଢାଇଥାନ୍ତେ ।
କେହି କେହି ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିବାଲା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା
। ବାବାଙ୍କର ଏହି ପାଠ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଏହି ଜନ୍ମରେ
ହିଁ ରାଜଯୋଗର ପାଠପଢି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ - ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ପଦ ମିଳିବ । ତାହା ଆଉ ବେଶୀ ଦୂର ନୁହେଁ । ଯେପରି ବସ୍ତ୍ର ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଉଛି
ସେହିପରି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଛାଡି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନା
ହେଉଛି ତେଣୁ ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢିବେ ସିଏ ପ୍ରଥମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବେ । ବାକି ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ
ପଛରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଆସିବେ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଯେଉଁମାନେ ଦାସଦାସୀ
ହେବେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟ ସିଂହାସନଧାରୀ ହୋଇଥିବେ । ଏଭଳି ନୁହେଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗରେ
ଆସିଯିବେ । ଏବେ ରୁହାନୀ କଲେଜ ଖୋଲି ଚାଲଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଏଠାକୁ ଆସି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ।
ଯେଉଁମାନେ ପାଠପଢାରେ ବହୁତ ଆଗକୁ ଯିବେ, ସେମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିବାଲା
କମ୍ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ଏମିତି ବି ହୋଇପାରେ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି ବାଲା ଆଗକୁ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାରେ ଲାଗିଯିବେ । କେହି କେହି ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ପିଲା ମଧ୍ୟ ତଳକୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥରୁ
ସବୁକିଛି ଜଣା ପଡିଥାଏ । ଡ୍ରାମା ଏହିଭଳି ଚାଲୁଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଏଠାରେ କର୍ମ
କରୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ନୂଆ ଶରୀର ଧାରଣ କରି ନୂଆ ପାର୍ଟ ବଜାଇବ । କେବେ କେଉଁ ପାର୍ଟ ତ କେବେ ଆଉ କେଉଁ
ପାର୍ଟ ବଜାଉଛି । ତେବେ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସଂସ୍କାର ଭରି ରହିଥାଏ । ବାହାର ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ତ
ଟିକିଏ ହେଲେ ବି ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ବାବା ଆସି ପଢାଇବେ ତେବେ ଯାଇ ଜ୍ଞାନ ମିଳିପାରିବ । ଯଦି
ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠୁ ଆସିବ । ସେମାନେ ହେଲେ ଭକ୍ତ । ଭକ୍ତିରେ ଅପାର
ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଯଦିଓ ମୀରାକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା କିନ୍ତୁ କ’ଣ ସୁଖ ମିଳିଥିଲା କି ? ସିଏ
କ’ଣ କେବେ ରୋଗରେ ପଡିନଥିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ହୋଇନଥାଏ ଏଠାରେ ଅପାର ଦୁଃଖ
ମିଳୁଛି କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ ହେଉଛନ୍ତି, ରାଜାମାନଙ୍କର
ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ରହିଛି ନା । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । ଏହା ହେଉଛି
ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖ ଏବଂ ସମ୍ପର୍ଣ୍ଣ ସୁଖର ସଂଗମ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁଖ ଏବଂ
କଳିଯୁଗରେ ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖ । ଦୁଃଖର ଯେଉଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ ରହିଛି ତାହା ବର୍ତ୍ତମାନ
ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଆଗକୁ ଆହୁରି ଅନେକ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଦୁଃଖର ପାହାଡ ଖସିବ ।
ସେମାନେ ତ ତୁମକୁ କହିବା ପାଇଁ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁଇ ମିନିଟରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ
ବୁଝାଅ — ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଥିଲା ଯାହାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ଦେଉଛନ୍ତି । ରାବଣଠାରୁ
ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — କାମ ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କର ତେବେ
ଜଗତଜୀତ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନର କେବେ ବିନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ । ଟିକିଏ ଯଦି ଶୁଣିଲ ତେବେ ମଧ୍ୟ
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବ । ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କେଉଁଠି ରାଜା କେଉଁଠି ରଙ୍କ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ନିଜସ୍ୱ ଅଟେ । ଯିଏ ନିଜେ ବୁଝି ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ଉଚ୍ଚ
ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ବିଦ୍ୟାଳୟ ବଡ ଅସାଧାରଣ ଅଟେ । କାରଣ ଏଠାକୁ ଭଗବାନ ଆସି ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ଦୈବୀଗୁଣଧାରୀ ଦେବତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୈବୀଗୁଣ ଏବଂ
ଆସୁରୀ ଗୁଣଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ମୁଁ ତୁମର ପିତା ଏଠାକୁ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ପରମଆତ୍ମା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ଦେହଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ବା ଦେବତା ଶୁଣାଉନାହାଁନ୍ତି
। ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତାୟ ନମଃ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ କୃଷ୍ଣ କ’ଣ ? ଦେବତା କୃଷ୍ଣ ହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ହେଉଛନ୍ତି —
ଏକଥା କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ନିଜେ ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝିଥିବେ ତେବେ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇପାରିବେ । ସେବା କରି ଯଦି ତା’ର ପ୍ରମାଣ ଦେଖାଇବ
ତେବେ ଜଣାପଡିବ ଯେ ତୁମେ ସେବା କରିଛ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଲମ୍ବା ଚଉଡା ସମାଚାର ଲେଖ
ନାହିଁ — ଅମୁକ ଆସିବାର ଅଛି, ଏପରି କହିଯାଇଛି....ଏସବୁ ଲେଖିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କମ୍
ଶଦ୍ଦରେ ଲେଖିବା ଦରକାର । ଦେଖ ଯିଏ ବି ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ରହୁଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ଯଦି
ନିଜେ ବୁଝି ଅନ୍ୟର ସେବାରେ ଲାଗିଯାଉଛ ତେବେ ସେହି ସମାଚାର ଲେଖ । କେହି କେହି ଦେଖାଣିଆ ସମାଚାର
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେବାର ଫଳାଫଳ ଦରକାର । ଏମିତି ତ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ବହୁତ
ଆସୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ତା’ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ଫାଇଦା । ବାବା ସେମାନଙ୍କର କ’ଣ କରିବେ
। ନା ତାଙ୍କର କିଛି ଲାଭ ହେଇଛି ନା ତୁମର । ତୁମ ମିଶନରେ ବୃଦ୍ଧି ତ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇ ନାହିଁ ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) କୌଣସି
କଥାରେ ଅଧୀନ ହେବାର ନାହିଁ । ନିଜ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟକୁ ଜାଗ୍ରତ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) କାହା ସହିତ ବି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ସମୟରେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ଆତ୍ମା ସହିତ
କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ଟିକିଏ ବି ଦେହ-ଅଭିମାନ ନ ଆସିବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ
ଅପାର ସୁଖ ମିଳିଛି ତା’କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଅନାଦି ସ୍ୱରୂପର
ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ଏବଂ କରାଉଥିବା ସନ୍ତୁଷ୍ଟମଣୀ ହୁଅ ।
ନିଜର ଅନାଦି ଏବଂ ଆଦି
ସ୍ୱରୂପକୁ ସ୍ମୃତିକୁ ଆଣ ଏବଂ ସେହି ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପର ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଅ ତେବେ ନିଜେ
ମଧ୍ୟ ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ରୂପୀ ବିଶେଷତାର ଅନୁଭବ
କରାଇପାରିବ । ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର କାରଣ ହେଲା ଅପ୍ରାପ୍ତି । ତୁମର ସ୍ଲୋଗାନ ହେଲା -- ଯାହା ପାଇବାର
ଥିଲା ତାହା ପାଇଗଲୁ । ବାବାଙ୍କର ହେବା ଅର୍ଥ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହେବା, ଏହିଭଳି
ଅଧିକାରୀ ଆତ୍ମାମାନେ ସଦାସର୍ବଦା ଭରପୂର ଏବଂ ସନ୍ତୁଷ୍ଟମଣୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାବାଙ୍କ ସମାନ
ହେବା ପାଇଁ ବୁଝିବା, ଇଚ୍ଛା କରିବା ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିବାରେ ସମାନତା ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ।