26.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଶକ୍ତିର କିରଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ସୁଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ପୁଷ୍ପ ହୁଅ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ଯୋଗରେ ବସି
ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଠା ମିଠା କଥାବାର୍ତ୍ତା କର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ତ କ୍ରମାନୁସାରେ ମନେ ପକାଉଛ, କିନ୍ତୁ ବାବା କେଉଁମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ବହୁତ ମିଠା ସ୍ୱଭାବର ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ବି ଦେଖାଯାଇନଥାଏ
। ଯେଉଁମାନେ ଅତି ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଖୁସିରେ ସ୍ନେହର ଅଶ୍ରୁ
ବୁହାଇଥା’ନ୍ତି, ଏହିଭଳି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବା ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି
ଫୁଲମାନଙ୍କ ଆଡକୁ ହିଁ ଯାଇଥାଏ, କହିଥା’ନ୍ତି ଅମୁକ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ ଯେଉଁଠି ସେବା ଦେଖିଥାଏ,
ସେଠାକୁ ତୁରନ୍ତ ଯାଇଥାଏ, ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି
ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡୁଛି ତ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡୁଛି,
ଶରୀର ବ୍ୟତୀତ ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇପାରିବ ନାହିଁ । କୁହାଯାଏ ଅମୁକ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ, ଇଏ
ବହୁତ ବାହ୍ୟମୁଖୀ, ଇଏ ସମଗ୍ର ସୃଷ୍ଟିକୁ ପରିକ୍ରମା କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛି, ଇଏ ସାରା ଦୁନିଆକୁ
ଭୁଲିଯାଇଛି, ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତା’ର ନାମ ଏବଂ ରୂପ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଥାଏ । ଅମୁକ ଆତ୍ମାକୁ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି, ଅମୁକ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛି, ଏହାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି ।
ଏହାଙ୍କଠାରେ ଏହି ଗୁଣ ରହିଛି । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ଶରୀରକୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ପୁଣି ଆତ୍ମା ମନେ
ପଡିଥାଏ । ପ୍ରଥମେ ଶରୀର ମନେ ପଡିଥାଏ କାରଣ ଶରୀର ଆକାରରେ ବଡ ଅଟେ ନା । ପୁଣି ସୂକ୍ଷ୍ମ ଆତ୍ମା
ମନେ ପଡିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଶରୀରର ମହିମା ହୋଇନଥାଏ । ମହିମା ତ ଆତ୍ମାର ହିଁ କରାଯାଇଥାଏ । ଏହି
ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛି । ଅମୁକ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଥମେ ତ ଶରୀର ମନେ ପଡିଥାଏ
। ବାବାଙ୍କୁ ତ ଅନେକ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଶରୀରର ନାମ ମନେ ନ ପଡିଲେ ମଧ୍ୟ
ଚେହେରା ତ ମନେ ପଡିଥାଏ । ଅମୁକ ଆତ୍ମା କହିବା ମାତ୍ରେ ଶରୀର ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପଡିଥାଏ । ଯେପରି
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଦାଦାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଜାଣୁଛ ଏହାଙ୍କର ଶରୀରରେ ଶିବବାବା
ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ଶରୀର ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି— ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ କିପରି ମନେ
ପକାଇବୁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ମନେ ପକାଇବୁ ନା ପରମଧାମରେ ମନେ ପକାଇବୁ ?
ଅନେକଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯୋଗ ତ ଆତ୍ମା ହିଁ କରିବ । କିନ୍ତୁ
ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଯାଉଛି । ପ୍ରଥମେ ଶରୀର ପରେ ଆତ୍ମା ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବା ଅଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପ୍ରଥମେ ଶରୀର ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ
ଆସିବ । ଅମୁକ ଶରୀରଧାରୀ ଆତ୍ମାରେ ଏହି ଗୁଣ ଅଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ କିଏ ମୋତେ ବହୁତ
ମନେ ପକାଉଛି, କାହାଠାରେ ବହୁତ ଭଲ ଗୁଣ ଅଛି, କେଉଁ କେଉଁ ଫୁଲରେ ବହୁତ ଭଲ ସୁଗନ୍ଧ ରହିଛି ।
ଫୁଲକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ଯେପରି ଫୁଲତୋଡା ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେଥିରେ ରାଜାରାଣୀ,
ପ୍ରଜାଙ୍କ ଭଳି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଫୁଲ, ପତ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ଖଞ୍ଜିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି କେବଳ ଫୁଲ ପ୍ରତି ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଆଡକୁ ହିଁ ଯାଇଥାଏ ।
କହିଥା’ନ୍ତି ଅମୁକ ଆତ୍ମା ବହୁତ ଭଲ । ବହୁତ ବିଶାଳ ସେବା କରୁଛି । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାର ଲାଗିଛି । ଯେଉଁଠାରେ ସେବା ହେଉଛି ସେଠାକୁ ଯାଉଛି । ଯେବେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ଯୋଗ
କରୁଥିବେ ତେବେ କାହାକୁ ମନେ ପକାଉଥିବେ ? ଶିବବାବା ପରମଧାମରେ ମନେ ପଡୁଥିବେ ନା ମଧୁବନରେ ମନେ
ପଡିବେ ? ବାବା ତ ମନେ ପଡୁଥିବେ ନା । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବା ଅଛନ୍ତି କାରଣ ଶିବବାବା ତ
ତଳକୁ ଆସିଯାଇଛନ୍ତି ନା । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ତଳକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ଘରେ
(ପରମଧାମ) ତ କିଛି କାମ ନାହିଁ । ସେଠାକୁ ଯାଇ ତୁମେ କ’ଣ କରିବ ? ବାବା ତ ଆସି ଏହି ଶରୀରରେ
ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ନିଶ୍ଚିତ ଶରୀର ମନେ ପଡିବ ପରେ ପୁଣି ଆତ୍ମା ମନେ ପଡିବ ।
ଅମୁକଙ୍କର ଶରୀରରେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଅଛି ସିଏ ବହୁତ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା, ବହୁତ ଭଲ ଆତ୍ମା । ତାଙ୍କୁ
ବାବାଙ୍କ ସେବା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ବି ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ । ସିଏ ବହୁତ ମିଠା । ବାବା ବସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଅମୁକ ଝିଅ ବହୁତ ଭଲ, ମୋତେ ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛି । ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ଝିଅମାନଙ୍କୁ କେତେ
ମାଡ ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେତେ ସ୍ନେହରେ ମୋତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ
ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଖୁସିରେ ଆଖିରୁ ସ୍ନେହର ଅଶ୍ରୁ ବାହାରି
ଆସୁଛି । କେବେ କେବେ ଆଖିର ଲୁହ ବାହାରି ତଳେ ଖସି ପଡୁଛି । ବାବାଙ୍କର ଧନ୍ଦା ଆଉ କ’ଣ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବସି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଝିଅମାନେ ମନେପଡୁଛନ୍ତି । ଅମୁକ
ଆତ୍ମାର ଟିକିଏ ହେଲେ ଦମ୍ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହିଁ, କାହାକୁ ସୁଖ ଦେଉନାହିଁ ।
ନିଜର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରୁ ନାହିଁ । ବାବା ଏହିସବୁ କଥା ଯାଞ୍ଚ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଯୋଗ କରିବା
ଅର୍ଥ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସକାଶ ଦେବା । ଆତ୍ମାର ସମ୍ବନ୍ଧ ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରେ ରହିଛି ନା । ଦିନ ଆସିବ
ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବେ । ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ ତୁରନ୍ତ ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା ତ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିନ୍ଦୁ । ଯଦିବି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ କିନ୍ତୁ କିଛି
ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ, କେବଳ ଶରୀର ହିଁ ମନେ ପଡିବ, ଆତ୍ମା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ କିନ୍ତୁ ଯଦି
ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ ଲଗାଇବ ତେବେ ତା’ର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ବଗିଚାରେ
ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଫୁଲ ରହିଥାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଇଏ ବହୁତ ଭଲ ସୁଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ଫୁଲ
ଅଟେ, ଅମୁକ ଏତେ ସୁଗନ୍ଧିତ ନୁହେଁ । ତେବେ ପଦ ମଧ୍ୟ କମ ହୋଇଯିବ । ଯିଏ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହେବେ
ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବେ ସିଏ ହିଁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରାହ୍ମଣରୁ ଦେବତା ହୋଇ
ଦେବତା ହୋଇଯିବେ । ଏହି ବର୍ଣ୍ଣନା ମଧ୍ୟ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ କରିପାରିବ ଇଏ ଦୈବୀଫୁଲ ନା ଆସୁରୀ ଫୁଲ
? ଫୁଲ ତ ସମସ୍ତେ କିନ୍ତୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଫୁଲ ରହିଛି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ।
ଶିକ୍ଷକ ନିଜର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଇଏ ଭଲ ପଢୁଛି, ଇଏ ଭଲ ପଢୁନାହିଁ ।
ଏକଥା ତ ଶିକ୍ଷକ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ନା । ତେବେ ବାବା, ବାବା ମଧ୍ୟ ତ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ
ପିତା ତ ନିଶ୍ଚିତ, କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଅଭିନୟ ଅଧିକ ଚାଲୁଛି ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ
ପ୍ରତିଦିନ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ସେହି ପଦ ପାଉଛ । ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି
ତୁମେ ଆତ୍ମା ଭାଇ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଉଛ, ସେହି ବିଷୟ ହେଉଛି ଯୋଗର । ପୁଣି ମୁରଲୀ
ଚାଲେ ତାହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ପାଠପଢା ଏବଂ ଯୋଗ । ଏହାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ
ବିଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ-ବିଜ୍ଞାନ ଭବନ ଯେଉଁଠାରେ ବାବା ନିଜେ ଆସି
ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମକୁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଯାଉଛି ଏବଂ ବିଜ୍ଞାନ
ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେ ଯୋଗ କରୁଛ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛ । ତୁମେ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ଜାଣିଛ ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ତୁମଠାରୁ ଭୂତ ବାହାରିଯିବ । ଏପରି ନୁହେଁ
କି ତୁରନ୍ତ ଭୂତ ବାହାରିଯିବ । କର୍ମର ହିସାବ କିତାବ ଚୁକ୍ତ ହେବ ପୁଣି ଚାଲିଚଳନ ଅନୁସାରେ ହିଁ
ପଦପାଇବ । ଯେପରି ସ୍କୁଲରେ ଶ୍ରେଣୀ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସେହିପରି ଏହି ଦୁନିଆର
ପରିବର୍ତ୍ତନ ତଳକୁ ତଳକୁ ହୋଇ ଚାଲିଛି ଏବଂ ତୁମର ଉତ୍ଥାନ ହେଉଛି । ତେବେ କେତେ ଅନ୍ତର ରହିଛି,
ସେମାନେ କଳିଯୁଗର ସିଢିରେ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ସିଢିରେ ଉପରକୁ ଚଢିବାରେ
ଲାଗିଛ । ଦୁନିଆ ଗୋଟିଏ କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧିର କାମ । ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ।
ଆତ୍ମାକୁ ଉତ୍ତମ କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ତୁମପାଇଁ ଏବେ ଏହା ହେଉଛି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଭିତରେ ରହିଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତେ
ଭକ୍ତି ବହୁତ ଭଲ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି କାରଣ ଜ୍ଞାନକୁ ସେମାନେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନ
ମିଳିଛି ତେଣୁ ତୁମେ ସବୁ ବୁଝିପାରୁଛ । କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ର ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମର
ଉତ୍ଧାନ ହୋଇଯାଉଛି ।
ପୁଣି ସେଠାରେ ଜ୍ଞାନର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ମହାରଥୀମାନେ ହିଁ ଶୁଣି ଧାରଣ
କରିବେ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇବେ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଏଠାରୁ ବାହାରିଲେ ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରୁ
ବାହାରିଯାଉଛି । କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ହେଉଛି କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗ । ଯେବେକି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହୋଇ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ।
ଏବେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନ
କଳିଯୁଗ । କେତେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ଅଧୋପତ୍ତନ ହେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ତେବେ
ଅଧୋପତିତ ହେବାରେ କେହି ତ ନିମିତ୍ତ ଥିବେ । ସିଏ ହେଲା ରାବଣ ।
ଏହି ସଭାରେ ବାସ୍ତବରେ କେହି ପତିତ ବସିପାରିବେ ନାହିଁ । ପତିତମାନେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳକୁ ଖରାପ କରିଦେବେ
। ଯଦି କେହି ଲୁଚି ଛପି ଆସି ବସିଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମାନସିକ ଆଘାତ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳୁଛି ।
ଏକଦମ୍ ତଳରୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରୀୟ ସଭାରେ ଯଦି କେହି ଅସୁର ଆସି ବସିଯିବେ ତେବେ ତୁରନ୍ତ
ଜଣାପଡିଯିବ । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ତ ପଥର କିନ୍ତୁ ପରେ ପୁଣି ବୁଦ୍ଧି ଆହୁରି ପଥର ହୋଇଯିବ,
ଶହେଗୁଣା ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ, ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦେଖୁଛି
ଇଏ ଜାଣିପାରିବେ କି ନାହିଁ ? କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର କ’ଣ ହେବ, ଯିଏ ଯେପରି କରିବ ସେହିପରି ପାଇବ ।
ଏକଥା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସବୁବେଳେ ସଚ୍ଚା ରହିବାକୁ
ହେବ । କୁହାଯାଏ ଯିଏ ସତ୍ୟରେ ଥାଏ ତା’ର ମନ ଖୁସିରେ ନାଚିଥାଏ । ସଚ୍ଚା ରହିଲେ ନିଜ ରାଜଧାନୀରେ
ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ ନାଚିବ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସତ୍ୟ ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସଚ୍ଚା ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି— ଶିବବାବା କେଉଁଠାରେ ଅଛନ୍ତି ? ତେବେ କହୁଛନ୍ତି—ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଅଛନ୍ତି ।
ବାବା ପରମଧାମକୁ ଛାଡି, ଦୂରଦେଶ ନିବାସୀ ଏହି ପରଦେଶକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଏବେ ବହୁତ ସେବା
କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି--ମୋତେ ରାତି-ଦିନ ସେବା କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସନ୍ଦେଶୀମାନଙ୍କୁ,
ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ସେବା ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସେଠାରେ
(ପରମଧାମ) ତ କୌଣସି ସେବା ନାହିଁ । ସେବା ବ୍ୟତୀତ ବାବାଙ୍କର ସୁଖ ନାହିଁ । ସାରା ଦୁନିଆର ସେବା
କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି— ବାବା ଆସ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ରଥରେ ଆସିଛି ।
ସେମାନେ କିନ୍ତୁ ଘୋଡାଗାଡି ଇତ୍ୟାଦି ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଘୋଡା ଗାଡିରେ କିପରି
ବସିବେ! ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ତାଙ୍କୁ ଘୋଡା ଗାଡିରେ ବସିବାର ସଉକ ଥିଲା ।
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଏବଂ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର କଥା କେବଳ ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଏହି କଥାକୁ ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ଏବେ ଜାଣୁଛ
ପୂର୍ବରୁ ଜାଣିନଥିଲ । କେହି ଗୁରୁ କ’ଣ ଏହି କଥା ଶିଖାଇଥିଲେ ? ତୁମେମାନେ ତ ବହୁତ ଗୁରୁ କରିଛ ।
କେହି ହେଲେ ଏହି କଥା ଶିଖାଇ ନଥିଲେ । ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁ କରୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି କାହା ନା
କାହା ଦ୍ୱାରା ଶାନ୍ତିର ରାସ୍ତା ମିଳିଯିବ । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ଏକମାତ୍ର
ବାବା ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ସାଥୀରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ସୁଖଧାମ ଏବଂ ଶାନ୍ତିଧାମର ରାସ୍ତା କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ କଳିଯୁଗରେ ହେଲେ ଶୂଦ୍ରବର୍ଣ୍ଣ । ପୁରଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହେଲେ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ବର୍ଣ୍ଣ । ଏହି ବର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ଏଠାରେ ଆସି ଶୁଣୁଛନ୍ତି ପୁଣି ବାହାରକୁ ଗଲେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ଧାରଣା
କିଛି ବି ହେଉନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେଉଁ ଆଡକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଅ କିନ୍ତୁ ବ୍ୟାଜ୍ ତୁମ ପାଖରେ ଥିବା
ଦରକାର । ଏଥିରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା କରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମର କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ ବାବା ଏହାକୁ
ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଅ । କେହି ଯଦି ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବେ ତେବେ
କହିବେ ଏଥିରେ ତୁମର ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଥିବ । ତୁମେ କୁହ, ଖର୍ଚ୍ଚ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ
ଗରୀବମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଫ୍ରି । ଯଦି ସେମାନେ ଧାରଣା କରିବେ ତେବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ ।
ଗରୀବମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଧନ ନାହିଁ ତେଣୁ ସେମାନେ କ’ଣ କରିବେ । କାହା କାହା ନିକଟରେ ଧନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ
ସେମାନେ କଞ୍ଜୁସ୍ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏପରି ଭାବୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୋର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ତ ଶିବବାବା
ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତିରେ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱର ଅର୍ଥ
ଦାନ କରିଥା’ନ୍ତି । କ’ଣ ଈଶ୍ୱର କାଙ୍ଗାଳ ଯେ ତାଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି! କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିରେ ଭାବନା ରହିଛି
ଯେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମରେ ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ଦାନ କଲେ ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ଆମକୁ ମିଳିବ ଏବଂ ଏକଥା ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଦାନ ଦେଲେ ଗ୍ରହଣ ଛାଡିଯିବ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁକିଛି ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲେ, ଶରୀର,
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଇତ୍ୟାଦି ସବୁକିଛି ବାବାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଦେଲେ, କହିଲେ ଏସବୁ କିଛି ଆପଣଙ୍କର ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି । ତାହା କିପରି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଛାଡିଯାଉଛି,
କଳାରୁ ଗୋରା ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କିପରି ହେଉଛ ଏକଥା କେବଳ ତୁମେ ଜାଣିଛ ତେଣୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛ । ଯେଉଁମାନେ କହୁଛନ୍ତି— ଆମେ ଜାଣିଛୁ କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ବୁଝାଇ ପାରୁ ନାହୁଁ, ତେବେ
ସେମାନେ କୌଣସି କାମର ନୁହଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଦାନ ଦେଲେ ଗ୍ରହଣ ଛାଡିଯିବ । ତୁମକୁ ଏବେ
ଅବିନାଶୀ ରତ୍ନ ଦେଉଛି, ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇଚାଲ ତେବେ ଭାରତରେ ତଥା ସାରା ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ
ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି ତାହା ଛାଡିଯିବ ଏବଂ ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା ଆସିବ । ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଦଶା ହେଲା ବୃହସ୍ପତିର
ଦଶା । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ ବିଶେଷ କରି ଭାରତରେ ତଥା ସାରା ଦୁନିଆରେ ରାହୁର ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି । ତାହା
କିପରି ଛାଡିବ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା । ବାବା ତୁମଠାରୁ ପୁରୁଣା ନେଇ ସବୁକିଛି ନୂଆ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା । ମୁକ୍ତିଧାମ (ପରମଧାମ)କୁ ଯେଉଁମାନେ ଯିବେ ସେମାନଙ୍କର
ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସଦାସର୍ବଦା
ଖୁସିରେ ନାଚିବା ପାଇଁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚୋଟ ରହିବାକୁ ହେବ । କିଛି ବି ଲୁଚାଇବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
(୨) ବାବା ଯେଉଁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନର ରତ୍ନ ଦେଉଛନ୍ତି ତାହା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ହେବ, ତା’
ସହିତ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରି ନିଜର ସବୁକିଛି ସଫଳ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ
କଞ୍ଜୁସି କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ଗମ୍ଭୀରତାର ଗୁଣ
ଦ୍ୱାରା ପୂରା ନମ୍ବର ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ଗମ୍ଭୀରତାର ଦେବୀ ବା ଦେବତା ହୁଅ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ଗମ୍ଭୀରତା ଗୁଣର ବହୁତ ବହୁତ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । କାରଣ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ବହୁତ
ବଢିଗଲାଣି, ମନକୁ ଯାହା ଆସୁଛି ତାହା କହିଦେଉଛ । ଯଦି କେହି କିଛି ଭଲ କାମ କରିଲେ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଶୁଣାଇ ଦେଲେ ତେବେ ସେଥିରୁ ଅଧା ପୁଣ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲା ବାକି ଅଧା ହିଁ ଜମା ହେଲା । କିନ୍ତୁ
ଯେଉଁମାନେ ଗମ୍ଭୀର ରହିଥାଆନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ପୂରା ଜମା ହୋଇଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ଗମ୍ଭୀରତାର ଦେବୀ
ବା ଦେବତା ହୁଅ ଏବଂ ନିଜର ପୂରା ନମ୍ବର ଜମା କର । ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବା ଦ୍ୱାରା ନମ୍ବର କମ୍ ହୋଇଯିବ
।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ବିନ୍ଦୁ
ସ୍ୱରୂପରେ ସ୍ଥିତ ରହିବ ତେବେ ସମସ୍ୟାଗୁଡିକୁ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଇ ପାରିବ ।