21.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କର ତେବେ ଅନେକଙ୍କୁ ତୁମର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବାକୁ ଲାଗିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ କେଉଁ
ଉପାୟରେ ନିଜର ହୃଦୟକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ଏବଂ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଭୋଜନ ସ୍ୱୀକାର କର ତେବେ ହୃଦୟ ଶୁଦ୍ଧ
ହୋଇଯିବ । ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥିବା ପବିତ୍ର
ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଅଟେ । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନ ପ୍ରତି
ସମ୍ମାନ ରହିଛି ସେମାନେ ଥାଳୀକୁ ମଧ୍ୟ ଧୋଇ କରି ପିଇ ଦିଅନ୍ତି । କାରଣ ଏହାର ମହିମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ରହିଛି । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ପ୍ରସ୍ତତ ହୋଇଥିବା ଭୋଜନ ସ୍ୱୀକାର କରିବା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଶକ୍ତି
ମିଳିଥାଏ ଏବଂ ହୃଦୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ
ହିଁ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟହ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି ଯେ ରୁହାନୀ (ଆତ୍ମିକ) ବାବା
ରୁହାନୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏପରି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ପିଲାମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବ ? ପିଲାମାନଙ୍କର ଏକଥା ମନେ ରହୁ ଯେ ଇଏ ବାସ୍ତବରେ ବେହଦର (ଅବିନାଶୀ) ବାବା ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଉପରେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ସେବା ନାହିଁ, ଆମେ ବାହାରେ କିପରି ସେବା କରିବୁ ? ବାବା
ସେବାର ବହୁତ ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । କେବଳ ଚିତ୍ର ହାତରେ ଥିବା ଉଚିତ୍ । ରଘୁନାଥଙ୍କର କଳା ଏବଂ
ଗୋରା ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରଖ । କୃଷ୍ଣ ଏବଂ ନାରାୟଣଙ୍କର ଗୋରା ଏବଂ କଳା ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରଖ । ଚିତ୍ର ଛୋଟ
ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଚଳିବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଛୋଟ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମନ୍ଦିରର ପୂଜକଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ପଚାରିପାରିବ - ୟାଙ୍କୁ କଳା କାହିଁକି କରାଯାଇଛି ଯେବେ କି ସେ ପ୍ରକୃତରେ ଗୋରା ଥିଲେ ?
ଦେବତାମାନଙ୍କର ଶରୀର ବାସ୍ତବରେ କଳା ହୋଇନଥାଏ ନା । ତୁମ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଗୋରା-ଗୋରା
ମୂର୍ତ୍ତି ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କୁ କଳା କାହିଁକି କରିଛ ? ଏକଥା ତୁମକୁ ବୁଝାଯାଇଛି ଯେ ଆତ୍ମା
କିପରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନାମ ରୂପର ଶରୀର ଧାରଣ କରି ତଳକୁ ଖସୁଛି । ଯେବେଠାରୁ ଆତ୍ମା କାମ ଚିତା (ଅଗ୍ନି)ରେ
ଜଳୁଛି ସେବେଠାରୁ କଳା ହୋଇଯାଉଛି । ଜଗନ୍ନାଥ ଏବଂ ଶ୍ରୀନାଥ ମନ୍ଦିରକୁ ଢ଼େର ଯାତ୍ରୀ ଯାଇଥା’ନ୍ତି,
ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ କୁହ ଆମେ ଶ୍ରୀନାଥଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମର ଜୀବନ
କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛୁ । ଭାଇ ଓ ଭଉଣୀମାନେ ଆସି ଶୁଣ । ଏପରି ଭାଷଣ ଆଉ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ ଇଏ କଳା କାହିଁକି ହୋଇଛନ୍ତି ? ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ପାବନରୁ ପତିତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବାକୁ
ପଡ଼ିଥାଏ । ଦେବତାମାନେ ଯେବେ ଠାରୁ ବାମ ମାର୍ଗରେ (ବିକାର ମାର୍ଗରେ) ଗଲେ ସେବେଠାରୁ ତାଙ୍କ
ଚିତ୍ର କଳା ହୋଇଯାଇଛି । କାମ ଚିତାରେ ଦଗ୍ଧ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଲୌହଯୁଗୀ (କଳିଯୁଗୀ) ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।
ଲୁହାର ରଙ୍ଗ କଳା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସୁନାର ରଙ୍ଗ ସୁନେଲୀ, ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ (ସତ୍ୟଯୁଗୀଙ୍କୁ) ଗୋରା
କୁହାଯିବ । ସେମାନେ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ପରେ (କଳିଯୁଗୀ) କଳା ହେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ସିଡ଼ିର ଚିତ୍ର
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ହାତରେ ରଖିବା ଉଚିତ୍ । ସିଡିର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ହୋଇଥିଲେ ଦୂରରୁ କେହି ଭଲ ଭାବରେ
ଦେଖିପାରିବ ଏବଂ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ପାରିବ ଯେ ଏବେ ଭାରତର ଏହିଭଳି ଗତି ହୋଇଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ
ମଧ୍ୟ ଲେଖାଯାଇଛି - ଭାରତର ଉତ୍ଥାନ ଏବଂ ପତନ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେବାର ବହୁତ ସଉକ ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଏହି ଦୁନିଆର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଗୋଲଡେନ୍ ଏଜ୍ (ସତ୍ୟଯୁଗ)
ସିଲଭର୍ ଏଜ୍ (ତ୍ରେତାଯୁଗ), କପର୍ ଏଜ୍ (ଦ୍ୱାପରଯୁଗ)... ପୁଣି ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ
ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡ଼ିବ । ସେଥିପାଇଁ ଅଧିକ ଚିତ୍ରର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ । ଭାରତବାସୀଙ୍କ
ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ସିଡିର ଚିତ୍ର । ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ, ତୁମେମାନେ ଏବେ ପୁନର୍ବାର ପତିତରୁ
ପବିତ୍ର କିପରି ହୋଇପାରିବ । ପତିତପାବନ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ
ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳୁଛି । ତୁମ ପାଖରେ ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାକି ସମସ୍ତେ
ତ ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ଭାରତରେ ଯେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଭାରତ ବହୁତ
ଧନବାନ ଥିଲା । ଏବେ ଭାରତରେ ଅଜ୍ଞାନତା ରହିଛି, ତେଣୁ କେତେ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛି । ମନୁଷ୍ୟ
ଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନୀ ଥାଆନ୍ତି ନା । ଦେବୀ-ଦେବତା ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ତ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ।
ଦେବତାମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଥିଲେ, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦ୍ୱାପର-କଳି ଯୁଗରେ । ଆମେ କିପରି
ସେବା କରିବୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ସଦା ସର୍ବଦା ରହିବା ଉଚିତ୍ ? ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସିଡ଼ିର ଚିତ୍ର ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ଭଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦିଓ ଗୃହସ୍ଥ
ବ୍ୟବହାରରେ ରୁହ, ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ ଧନ୍ଦା ତ କରିବାକୁ ହିଁ ହେବ, ଶାରୀରିକ ବିଦ୍ୟା
ମଧ୍ୟ ପଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ, କିନ୍ତୁ ବାକି ଯେଉଁ ସମୟ ମିଳୁଛି ସେହି ସମୟରେ ସେବା ନିମନ୍ତେ ଖିଆଲ କରିବା
ଉଚିତ୍ — ଆମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କିପରି କରିବୁ ? ଏଠାରେ (ମଧୁବନରେ) ତ ତୁମେ ଅନେକଙ୍କର
କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ତ’ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ମୁରଲୀ ଶୁଣିବାକୁ ଆସୁଛ । ତେବେ ମୁରଲୀରେ
ହିଁ ଜାଦୁ ରହିଛି । ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଦୁକର କୁହାଯାଏ ନା । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରନ୍ତି ମୁରଲୀ
ତେରୀ ମେଁ ହେ ଜାଦୁ... ତୁମ ମୁଖରୁ ଯେଉଁ ମୁରଲୀ ବାଜୁଛି ସେଥିରେ ଜାଦୁ ରହିଛି । ଏହା ଦ୍ୱାରା
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏପରି ଜାଦୁକର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ ଅଛି ‘ମନୁଷ୍ୟ ସେ ଦେବତା କିୟେ କରତ ନ ଲାଗି ବାର’ (ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗେ
ନାହିଁ) ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ମଧ୍ୟ
ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚୟ ରାଜା ମଧ୍ୟ ହେବ । ଏବେ
ତୁମେମାନେ ବୁଝୁଛ ୮୪ ଜନ୍ମ ପରେ ପୁଣି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଜନ୍ମ ହେବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ବିଶ୍ୱର
ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା ଇତ୍ୟାଦି ଯାହା ସବୁ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ
ହୋଇଯାଇଛି ତାହା ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ।
ତୁମେ ଏଠାରେ ବସିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଏବେ ଆମେ ଘରକୁ ଫେରି ଯାଉଛୁ ପୁଣି
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦୈବୀଗୁଣ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେ ଯେକୌଣସି ସ୍ଥାନରେ ସେବା କରିପାରିବ । ଯେତେ
ଧନ୍ଦା ଆଦି ଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ସେବା କରିବା ସହିତ ରୋଜଗାର କରିବାକୁ ହେବ ।
ଏଥିରେ ମୁଖ୍ୟ କଥା ରହିଛି ପବିତ୍ରତାର । ପବିତ୍ରତା ଥିଲେ ପିସ୍-ପ୍ରସପର୍ଟି (ଶାନ୍ତି ଏବଂ
ସମୃଦ୍ଧି) ମଧ୍ୟ ରହିବ । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ପୁଣି ଏଠାରେ ରହିପାରିବ
ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଆମକୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ନିଶ୍ଚୟ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆତ୍ମା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର
ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରରେ ଆଉ ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ତ ଅପବିତ୍ର ଅଟେ ନା ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ହିଁ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱରୁ ହିଁ
ତିଆରି ହେଉଛି । ଏହାକୁ ମାଟିର କଣ୍ଢେଇ କୁହାଯାଏ । ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର ଗୋଟିଏ ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ,
ଆଉ ଗୋଟିଏ ତିଆରି ହୋଇଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ । ଆତ୍ମା କୌଣସି ତିଆରି ହେବାର ଜିନିଷ
ନୁହେଁ । ଶରୀର ପ୍ରଥମେ କେତେ ଛୋଟ ହୋଇଥାଏ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବଡ଼ ହୋଇଯାଏ । ଏହିଭଳି କେତେ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମିଳୁଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପାର୍ଟ କରୁଛି । ଏହି ଦୁନିଆ ହିଁ ହେଉଛି
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଦୁନିଆ । ସବୁଠାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା, ଯିଏକି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପରିଚୟ
ଦେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ଆତ୍ମା କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । ଏଠାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଜୀବଜନ୍ତୁମାନଙ୍କର ଶରୀର ଆଦି କିପରି ତିଆରି ହେଉଛି,
କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ସେହି ଛୋଟ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଛି । ହାତୀ କେତେ ବଡ଼,
ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ରହୁଛି । ବାବା ତ ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମର କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେବେ ମନୁଷ୍ୟ
କେତେ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ? ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ତ ନୁହେଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏଠାରେ ଯେତେ ଧର୍ମ ସେତେ
ଭେରାଇଟୀ କଥା ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା କେତେ ଫିଚର୍ସ (ଚେହେରା)ର ଶରୀର ନେଉଛି, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ
ନା । ପୁଣି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଲେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ଚେହେରା, ନାମ, ରୂପ ଆଦି
ବଦଳିଯାଇଥାଏ । ତେବେ ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ କୃଷ୍ଣ କଳା, କୃଷ୍ଣ ଗୋରା । ନା, ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା
ପ୍ରଥମେ ଗୋରା (ପବିତ୍ର) ଥିଲା ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ କଳା (ପତିତ) ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମର ଆତ୍ମା
ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଚେହେରା, ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଶରୀର ନେଇ ପାର୍ଟ କରୁଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ।
ତୁମର କେବେ ବି କୌଣସି ଚିନ୍ତା ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସମସ୍ତେ ଏଠାରେ ଅଭିନେତା । ଆତ୍ମାକୁ
ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଇ ପୁଣି ପାର୍ଟ ବଜାଇବାକୁ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ
ସମ୍ବନ୍ଧ ଇତ୍ୟାଦି ବଦଳି ଯାଇଥାଏ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ
। ଆତ୍ମା ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛି, ଏବେ ପୁଣି ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ
ପଡ଼ିବ । ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ପବିତ୍ର ସୃଷ୍ଟି ଥିଲା, ଏବେ ଅପବିତ୍ର
ହୋଇଯାଇଛି ପୁଣି ପବିତ୍ର ହେବ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅକ୍ଷର ତ ରହିଛି ନା । ସୃଷ୍ଟି
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ହେଉଛି । ଏବେ ଯେଉଁମାନେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି
ସେମାନେ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କିପରି ହେବେ ? ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କିପରି ହେବେ, ବର୍ଷା ଜଳ ଦ୍ୱାରା
ତ ପବିତ୍ର ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ଷା ଜଳରେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି । ବନ୍ୟା
ଆଦି ହେଲେ କେତେ ବୁଡ଼ିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏତେ ସବୁ ଦେଶ ରହିବ
ନାହିଁ । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ସାହାଯ୍ୟ କରିବ, କେତେ ଢ଼େର ମନୁଷ୍ୟ, ଜୀବଜନ୍ତୁ ଇତ୍ୟାଦି
ଭାସିଯିବେ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ପାଣି ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହେବେ, ପାଣିରେ ଭାସିଗଲେ ଶରୀର ଛାଡି ଦେବେ
। କିନ୍ତୁ ଶରୀର ତ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହୁଏ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
ପତିତ-ପାବନ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ସେମାନେ ନିଜକୁ ଜଗତଗୁରୁ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ଗୁରୁଙ୍କର ତ କାମ ହେଉଛି ସଦଗତି ଦେବା ଏବଂ ସଦଗତି ଦାତା ତ କେବଳ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ତେଣୁ ସତଗୁରୁ ବାବା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦଗତି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା)
ମଧ୍ୟ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ନା । ଗୁରୁମାନେ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଇବା ନିମନ୍ତେ ପାଖରେ ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବସାଇଥା’ନ୍ତି
। ସେହିଭଳି ଇଏ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ବସୁଛନ୍ତି । ବାବା ଯେଉଁଭଳି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଇଏ ମଧ୍ୟ
ସେହିଭଳି ବୁଝାଉଥିବେ ନା, ସେଥିପାଇଁ ତ ଗୁରୁ ବ୍ରହ୍ମା କୁହାଯାଏ । ଶଙ୍କରଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କହନ୍ତି
ଯେ ଆଖି ଖୋଲିଲେ ଦୁନିଆକୁ ଭସ୍ମ କରିଦେବେ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ତ ଗୁରୁ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ମୋତେ ହିଁ ମନେ ପକାଅ । କେତେକ ସନ୍ତାନ କହିଥା’ନ୍ତି — ଆମେ ଏତେ
କର୍ମ ଧନ୍ଦାର ଚିନ୍ତାରେ ରହୁଛୁ, ଆମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ମନେ ପକାଇବୁ ? ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ — ହେ ଈଶ୍ୱର, ହେ ଭଗବାନ କହି ମନେ ପକାଇଥାଅ ନା । ତେବେ
କୌଣସି ଦୁଃଖ ଆସିଲେ ମନେ ପକାଇଥାଅ । ମରିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ କହିଥାନ୍ତି ରାମ-ରାମ କୁହ । ବହୁତ ଏଭଳି
ସଂସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେଉଁମାନେ ରାମନାମର ଦାନ ଦିଅନ୍ତି । ଯେମିତି ତୁମେ ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଦେଇଥାଅ
ସେମିତି ସେମାନେ କହିଥା’ନ୍ତି ରାମ ରାମ କୁହ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ସେମାନେ ତ ଶିବଙ୍କୁ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏମିତି ଖାଲି ରାମ-ରାମ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏକଥା
କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ରାମ ରାମ କୁହ, ଯେବେ କି ପରମାତ୍ମା ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛନ୍ତି ? ଏବେ
ବାବା ବସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ରାମ ଅଥବା କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେବତା କୁହାଯାଏ । ରାମଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ସେ ହେଉଛନ୍ତି ସେମି
(ଅଧା) ଦେବତା । କାରଣ ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ଦୁଇ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷର କଳା ତ କମ୍
ହୋଇଥାଏ । କପଡ଼ା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ନୂଆ, ପରେ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ନା । ତେଣୁ ବାବା ଏତେ କଥା
ବୁଝାଇ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି — ମୋର ମଧୁର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ କରି-କରି ସୁଖ ପାଅ । ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ତେଣୁ ବାବା ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ
ମନେପକାଅ । ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରି କରି ତୁମେ ଅସରନ୍ତି ସୁଖକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ ଏବଂ କଳହ-କ୍ଲେଶ
ରୋଗ ଆଦି ଯାହା କିଛି ବି ଅଛି ସବୁ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିରୋଗୀ ହୋଇଯିବ ।
ଶରୀରର କଳହ କ୍ଲେଶ ଦୂର ହୋଇଯିବ, ଜୀବନମୁକ୍ତି ପଦ ପାଇବ -- କେବଳ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି
ଧାରଣା କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ବାବା ବାସ୍ତବ କଥା କହୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କହ ତେବେ ତୁମର
ସମସ୍ତ ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବ, ତୁମେ ସୁଖୀ ହୋଇଯିବ । ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରି ଶୁଖିଲା ରୁଟି ଖଣ୍ଡେ
ଖାଇବା ଅର୍ଥାତ୍ ଛୋଟ ପଦଟିଏ ପାଇବା ତ ଭଲ କଥା ନୁହେଁ ନା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତାଜା ରୁଟୀ ପସନ୍ଦ
ଆସିଥାଏ । ଆଜିକାଲି ତ ତେଲ ଦ୍ୱାରା ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛି । ସେଠାରେ ତ ଘିଅର ନଦୀ ବୋହିବ ।
ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଏପରି ମଧ୍ୟ କହୁ ନାହାଁନ୍ତି ଏଠାରେ ବସି
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର । ନାଁ, ଚାଲି, ବୁଲି ଭ୍ରମଣ କରିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇପାରିବ । ଚାକିରି ଆଦି ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ଲୌକିକ ପିତାର ସନ୍ତାନ ଚାକିରି ଆଦି କଲେ ମଧ୍ୟ ଲୌକିକ ପିତା ମନେ ତ ରହିଥାଏ ନା । କେହି
ପଚାରିଲେ ତୁରନ୍ତ କହିବେ ଆମେ ଅମୁକର ସନ୍ତାନ । ବୁଦ୍ଧିରେ ବାପାର ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମନେ ରହିଥାଏ
। ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ତେଣୁ ତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ରଖିବା ଉଚିତ୍ । କେବଳ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଆଉ କାହା ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବା ଅନୁଚିତ । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସମସ୍ତ
ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି ଯାହା ପ୍ରକଟ (ଇମର୍ଜ) ହେଉଛି । ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳରେ ତୁମର ଯେଉଁ
କଳ୍ପ କଳ୍ପର ପାର୍ଟ ଚାଲିଛି ତାହା ହିଁ ଇମର୍ଜ ହେଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇ ପକାଇ ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର, ମିଠା ପ୍ରସ୍ତୁତ କର । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ମିଠା
ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ ମିଠା ଖାଇବା ବ୍ୟକ୍ତିର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ ହେବ । କେଉଁଠି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ
ହୋଇପାରେ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇପାରିବ । ପେଟରେ ଶୁଦ୍ଧ ଅନ୍ନ ପଡ଼ିଲେ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର, କୃଷ୍ଣଙ୍କର, ଶିବଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିପାରିବେ । ବ୍ରହ୍ମା ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି
। ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀଙ୍କର ତ ନାମ ରହିଛି ନା । ଅନେକଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ, କାହିଁକି ନା
ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ ନା । ବାବା ବହୁତ ଉପାୟ ମଧ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା
ରାମ-ରାମ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା କିଛି କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଯେପରି ଶିଖମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଗୁରୁ ନାନକଙ୍କୁ ଭୋଗ ଲଗାଉଛୁ, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଭାବୁଛ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଭୋଗ ଲଗାଇବା
ପାଇଁ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛୁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଲେ
ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇପାରିବ । ସେହି ଭୋଜନରେ ଶକ୍ତି ଆସିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଭୋଜନ
ପ୍ରସ୍ତୁତକର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଭୋଜନ ତିଆରି କରୁଛ ? ଲେଖା
ମଧ୍ୟ ଯାଇଛି ଶିବବାବା ମନେ ଅଛନ୍ତି ? ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କଲେ ଖାଇଲା ବାଲାଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତି ମିଳିବ ଏବଂ ହୃଦୟ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ହେବ । ବ୍ରହ୍ମା ଭୋଜନର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା ।
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରସ୍ତୁତ ଭୋଜନ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ପସନ୍ଦ କରିଥାନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରହିଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରସ୍ତୁତ ଭୋଜନକୁ ଖାଇବା ଦ୍ୱାରା ବୁଦ୍ଧି
ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନର ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । ବ୍ରହ୍ମା
ଭୋଜନ ପ୍ରତି ଯାହାଙ୍କର ସମ୍ମାନ ଥାଏ ସେମାନେ ଥାଳି ଧୋଇ କରି ମଧ୍ୟ ପିଇ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ
ଉଚ୍ଚ ଭାବନା ରଖିଥା’ନ୍ତି । ଭୋଜନ ବିନା ତ କେହି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ସମୟରେ ଭୋଜନ
ବିନା ମରିଯାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମା ହିଁ ଭୋଜନ ଖାଇଥାଏ, ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ସେ ସ୍ୱାଦ
ନେଇଥାଏ ଏବଂ ଭଲ-ମନ୍ଦ ଆତ୍ମା ହିଁ କହିଥାଏ ଯେ ଏହା ବହୁତ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ, ଶକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଟେ । ଆଗକୁ
ଗଲେ ଯେପରି ତୁମର ଉନ୍ନତି ହେବ ସେହିପରି ଭୋଜନ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ମିଳିବ, ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର । ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାକୁ
କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟବହାର କରିବା ଦରକାର ନା ।
ତୁମେ ହେଉଛ ବାପଘର ପକ୍ଷର, ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁ ଯାଉଛ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପର ସହିତ
ମିଶିଥା’ନ୍ତି । ଭୋଗ ନେଇ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଭୋଗ ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଦେବତାମାନେ
ଆସିଥା’ନ୍ତି ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ସେଠାକୁ ଯାଇଥାଅ । ସେଠାରେ ସଭା ଲାଗିଥାଏ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) କୌଣସି
କଥାରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର ନାହିଁ କାରଣ ଏହି ଡ୍ରାମା ବିଲକୁଲ୍ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ସବୁ
ଆତ୍ମାରୂପୀ ଅଭିନେତାମାନେ ଏଥିରେ ନିଜ-ନିଜର ଅଭିନୟ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଛନ୍ତି ।
(୨) ଜୀବନମୁକ୍ତ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ବା ସଦାସୁଖୀ ହେବା ପାଇଁ ଭିତରେ ଭିତରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଖରେ କିଛି ବି କହିବାର ନାହିଁ । ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ସମୟରେ
ବା ସ୍ୱୀକାର କରିବା ସମୟରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ଅଛି ।
ବରଦାନ:-
ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଏବଂ
ନିର୍ବିକଳ୍ପ ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ସଫଳତା ମୂରତ ହୁଅ ।
ସେବାରେ ସଫଳତାର ଆଧାର
ହେଲା ତୁମମାନଙ୍କର ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଏବଂ ନିର୍ବିକଳ୍ପ ସ୍ଥିତି । ଏହି ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ
ସେବା କରିବା ସମୟରେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଏବଂ ହର୍ଷିତ ରହିଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେବାରେ ସଂଗଠନ ଥାଏ ଏବଂ ସଂଗଠନରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କଥା,
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବିଚାର ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହିଭଳି ଅନେକତା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡ ନାହିଁ,
ଏଭଳି ଭାବ ନାହିଁ ଯେ କାହା କଥା ମାନିବି କାହା କଥା ନ ମାନିବି! ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଏବଂ ନିର୍ବିକଳ୍ପ
ଭାବନାରେ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କର ତେବେ କାହାର ବି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବ ନାହିଁ ଏବଂ ତୁମେ
ସଫଳତାମୂରତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏବେ ସକାଶ
ଅର୍ଥାତ୍ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କିରଣ ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସେବା ଆରମ୍ଭ କର
।