15.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି
ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ଦୁନିଆରେ ନିଆଁ ଲାଗିବ ସେଥିପାଇଁ ଶରୀର ସହିତ ଯାହାକୁ ବି ତୁମେ
ମୋର-ମୋର ବୋଲି କହୁଛ ସେଗୁଡିକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିରୁ ମୋହ ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ତୁମକୁ ଏହି
ଦୁଃଖଧାମ ପ୍ରତି କାହିଁକି ଘୃଣା ସୃଷ୍ଟି କରାଉଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା
ତୁମକୁ ଶାନ୍ତିଧାମ-ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆରେ ଏବେ ରହିବାର ହିଁ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆତ୍ମା ଶରୀରଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଶରୀରକୁ କାହିଁକି ଦେଖିବା
। କାହାରି ନାମ ରୂପ ଆଡକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ନ ଯାଉ । ଯଦି ତୁମର ବିକାରଯୁକ୍ତ ସଂକଳ୍ପ ଆସୁଛି ତେବେ
ମଧ୍ୟ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଶିବବାବା ନିଜର
ସନ୍ତାନ, ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ହିଁ ସବୁ ଶୁଣିଥାଏ, ତେଣୁ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଶ୍ଚୟ କରି ପୁଣି ଏହି କଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଅବିନାଶୀ ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ବାବା ଆମକୁ ଦୁଃଖର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସୁଖର
ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ସୁଖକୁ ସମ୍ବନ୍ଧ, ଦୁଃଖକୁ ବନ୍ଧନ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏବେ ଏଠାକାର କୌଣସି
ବି ନାମ ରୂପ ଆଦିରେ ମନ ଲଗାଅ ନାହିଁ, ନିଜର ଘରକୁ ଯିବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି କର, ଅବିନାଶୀ ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି, ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ, ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରେ କାହା ସହିତ ମନ ଲଗାଇବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏସବୁ ହେଲା ଏଠାକାର ବିକାରୀ ବନ୍ଧନ, ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ ତେଣୁ
ଆମର ଏହି ଶରୀରକୁ କେହି ବି ବିକାରୀ ବିଚାରଧାରା ନେଇ ହାତ ନ ଲଗାନ୍ତୁ । ତେବେ ଏହିଭଳି ବିଚାର
ହିଁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ପବିତ୍ର ହେବା ବିନା ଆମେ ଘରକୁ ଫେରିପାରିବା ନାହିଁ । ଯଦି ନ ସୁଧୁରିବ
ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଣସୁଧୁରା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଶରୀର
ସହିତ ବିକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ବିକାରୀ ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ମନ ଲାଗି ରହୁଛି । ବାବା ଆସି
କହୁଛନ୍ତି - ଏହି ସବୁ ଖରାପ ବିଚାରକୁ ଛାଡ । ଆତ୍ମାକୁ ଶରୀରଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି,
ଏହା ହେଉଛି ବହୁତ ଖରାପ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ, ଏଠାରେ ଆମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ରହିବାର ନାହିଁ । କାହାକୁ
ଦେଖିବାକୁ ମଧ୍ୟ ଇଚ୍ଛା ହେଉନାହିଁ । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲେ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମ ନିଶ୍ଚୟ କର । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ ।
କୌଣସି ଦେହଧାରୀ ସହିତ ମନ ଲଗାଅ ନାହିଁ । ତୁମର ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ମମତା ବିଲକୁଲ୍ ତୁଟିଯିବା ଉଚିତ୍
। ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ, ପରସ୍ପରଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇପାରିନଥା’ନ୍ତି ଏବେ
ତ’ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାଇ ଭାଇ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବିକାରୀ ବିଚାରଧାରା ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ
। ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏବେ ଏହା ହେଉଛି ବେଶ୍ୟାଳୟ । ବିକାର ପାଇଁ ହିଁ ତୁମେମାନେ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛ । ବାବା ତୁମକୁ ବହୁତ ବୈରାଗ୍ୟ ଦିଆଉଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମେ ଏହି
ବିଷୟ ସାଗରରୁ କ୍ଷୀର ସାଗରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଷ୍ଟିମରରେ ବସିଛ । ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ ଏବେ ମୁଁ
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସୁଛି, ଏହି ବିକାରୀ
ଦୁନିଆ, ନର୍କ ବେଶ୍ୟାଳୟରେ ଆମର ଆଉ ରହିବାର ନାହିଁ । ତେବେ ପୁଣି ବିକାର ପାଇଁ ଖରାପ ବିଚାର
ଆସିବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖରାପ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ପଦ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ, ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି
ବେଶ୍ୟାଳୟରୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ଶିବାଳୟକୁ ନେଇଯିବି ତେଣୁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସହିତ ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ତେବେ ତୁମକୁ କେତେ ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ଏହି
ବେହଦର ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି ଏହା ତ’ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ଜାଣିବା
ଦ୍ୱାରା ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବ । ଯଦି
ଦେହଧାରୀ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଲଗାଇଲ ତେବେ ତୁମର ପଦଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ କୌଣସି ବି ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ
ମଧ୍ୟ ଯେପରି ମନେ ନପଡୁ । ଏହା ତ’ ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ, ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖଦାୟୀ ଅଟନ୍ତି ।
ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆରୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ନିଜର ଘରେ
ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ - ଆମ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଏଠାରେ ରହିବାର ନାହିଁ । ଆମେ ଏହି ବିକାରୀ ଶରୀର ଛାଡି ନିଜର ଘରକୁ ଯିବୁ, ଏହି
ଶରୀର ତ’ ପୁରୁଣା ଜୋତା ସଦୃଶ । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ରହି ଏହି ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ତ୍ୟାଗ
କରିଦେବୁ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ଯେପରି ମନେ ନରହୁ । ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ
ଏହିଠାରେ ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ଶରୀର ଗଲା ତ’ ସବୁକିଛି ଗଲା । ଦେହ ସହିତ ଯାହାକିଛି ବି ଅଛି, ତୁମେ
ଯାହାକୁ ମୋର ମୋର କହୁଛ ସେସବୁକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବ,
ସେଥିପାଇଁ ଏଥିରେ ଏବେ ମନ ଲଗାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ, ମୁଁ
ତୁମ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ସେଠାରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଯାଇ ରହିବ । ଏବେ ତୁମର ମୁଖ
ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ ରହିଛି । ତେଣୁ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କୁ, ଘରକୁ, ସ୍ୱର୍ଗକୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ତେବେ
ଏହି ଦୁଃଖଧାମ ଏବଂ ଏହି ଶରୀର ପ୍ରତି ଘୃଣାଭାବ ଆସୁଛି ବିବାହ କରିବାର କ’ଣ ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି,
ବିବାହ କରିବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ଶରୀର ସହିତ ମନ ଲାଗିଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଶରୀର ରୂପୀ
ପୁରୁଣା ଜୋତା ସହିତ କିଛି ବି ସ୍ନେହ ରଖ ନାହିଁ, ଏହା ହେଉଛି ବେଶ୍ୟାଳୟ, ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ପତିତ
ହିଁ ପତିତ ଅଟନ୍ତି । କାହିଁକିନା ଏହା ରାବଣରାଜ୍ୟ ଅଟେ । ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କାହା ସହିତ
ମନ ଲଗାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇଲେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ କଟିବ ନାହିଁ ।
ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ବହୁତ କଠୋର ହୋଇଯିବ ଏବଂ ପଦ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ତେବେ କାହିଁକି ଏହି
କଳିଯୁଗୀ ବନ୍ଧନକୁ ଛାଡିନଦେବା । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଏହି ବେହଦର କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ।
ଯେତେବେଳେ ରଜୋପ୍ରଧାନ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଏହି ଦୁନିଆ ଖରାପ ନଥିଲା । ସେମାନେ ଯାଇ
ଜଙ୍ଗଲରେ ରହୁଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମସ୍ତଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ରହିଥିଲା, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଇ
ତାଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଦେଇ ଆସୁଥିଲେ । ସେମାନେ ଜଙ୍ଗଲରେ ନିର୍ଭିକ ହୋଇ ରହୁଥିଲେ । ତୁମକୁ ଏବେ ନିର୍ଭୟ
ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ବିଶାଳ ହେବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଲେ,
ପିଲାମାନେ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । ଆମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସୁଖଧାମର ବର୍ସା ନେଉଛୁ । ଏଠାରେ ତ’ କେତେ
ଦୁଃଖ ରହିଛି । କେତେ ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ରୋଗ ଆଦି ହେଉଛି । ବାବା ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି — ମୁଁ
ତୁମକୁ ଏଭଳି ସ୍ଥାନକୁ ନେଇଯାଉଛି, ଯେଉଁଠାରେ ଦୁଃଖ, ରୋଗ ଆଦିର ନାମ ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ବାବା
ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଯଦି କାହା ସହିତ ମନ ଲଗାଇଲ ତେବେ
ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ, ଯେଉଁ ଲୋକମାନେ କହୁଛନ୍ତି ୩ ମିନିଟ୍ ସାଇଲେନ୍ସରେ ରୁହ, ତେବେ
ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, କେବଳ ସାଇଲେନ୍ସରେ ରହିଲେ କ’ଣ ହେବ । ଏଠାରେ ତ’ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ
ହେବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସାଇଲେନ୍ସର ବରଦାତା ହେଉଛନ୍ତି ବାବା । ତାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇବା ବିନା ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ ? ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ।
ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପାଠ ପଢ଼ାଇବାର ଅଛି । ତେଣୁ ସେଥିରେ ଲାଗିପଡିବା ଉଚିତ୍, ଏଥିରେ କେହି
କିଛି ବି କହିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ ତେଣୁ ଖାଇବା ପାଇଁ ତ’ ମିଳିବ, ପୁଣି ଶରୀର
ନିର୍ବାହ ପାଇଁ ବହୁତ ମିଳିବ । ଯେପରି କନ୍ୟା ବେଦାନ୍ତୀକୁ ଦେଖ, ସିଏ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇଥିଲେ, ସେଥିରେ
ଗୋଟିଏ ପଏଣ୍ଟ ଥିଲା - ଗୀତାର ଭଗବାନ କିଏ ? ସିଏ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ ଲେଖିବାରୁ ତାକୁ ଫେଲ୍
କରିଦେଲେ ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ପାସ୍ କରିଦେଲେ । ସିଏ ସତ୍ୟ ଲେଖିଲେ
ମଧ୍ୟ ନ ଜାଣିବା କାରଣରୁ ତାକୁ ଫେଲ୍ କରିଦେଲେ । ପୁଣି ଲଢ଼ିବାକୁ ପଡିବ ମୁଁ ତ’ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ
ଲେଖିଥିଲି ଗୀତାର ଭଗବାନ ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଦେହଧାରୀ କୃଷ୍ଣ ତ ପରମାତ୍ମା
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଝିଅର ମନ ଥିଲା ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ତେଣୁ ପାଠପଢା
ଛାଡିଦେଲେ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ରହି ଏହି ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡି ସାଇଲେନ୍ସ ଦୁନିଆକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ-ସମ୍ପତ୍ତି ଉଭୟ ମିଳିଥାଏ । ଭାରତରେ
ଦିନେ ଶାନ୍ତି ସମୃଦ୍ଧି ସବୁ କିଛି ଥିଲା ନା । ଏସବୁ କଥା ତୁମେ କୁମାରୀମାନେ ବସି ବୁଝାଇଲେ ତୁମର
କେହି ନାମ ମଧ୍ୟ ନେବେ ନାହିଁ । ଯଦି କେହି ସାମ୍ନା କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ତୁମେ କାଇଦା ଅନୁସାରେ ଲଢ଼,
ବଡ ବଡ ଅଫିସରମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଅ । କ’ଣ କରିବ ? ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ତୁମେ ଭୋକରେ ମରିବ ? ତୁମେ
କଦଳୀ, ଦହି ଲଗାଇ ମଧ୍ୟ ରୁଟୀ ଖାଇପାରିବ । ମନୁଷ୍ୟ ପେଟ ପାଇଁ କେତେ ପାପ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାପ ଆତ୍ମାରୁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା କରୁଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ପାପ କରିବା, ମିଛ କହିବାର କୌଣସି
ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ତୁମକୁ ତ’ ଚାରି ଭାଗରୁ ତିନି ଭାଗ ସୁଖ ମିଳୁଛି ବାକି ଗୋଟିଏ ଭାଗ ତୁମେ
ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ ତୁମେ ମୋତେ ମନେପକାଇଲେ ତୁମର
ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ପାପ ଭସ୍ମ କରିବାର ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ବହୁତ ଧକ୍କା ଖାଉଛ । ଶିବଙ୍କର ପୂଜା ତ’ ଘରେ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ କିନ୍ତୁ
ତଥାପି ବି ବାହାର ମନ୍ଦିରକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ତୁମକୁ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ଚିତ୍ର ରଖିବାର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ସିଏ ଆମର ଅବିନାଶୀ
ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ, ସମ୍ପତ୍ତି ରୂପରେ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ଆସୁଛ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ, ଏଠାରେ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢ଼ିବାର କଥା ନାହିଁ,
କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ବାସ୍ ଆମେ ଆସିଲୁ କି ଆସିଲୁ । ତୁମର ଘର ଛାଡିବା
କେତେ ସମୟ ହେଲାଣି ? ସୁଖଧାମକୁ ଛାଡିବା ୬୩ ଜନ୍ମ ହେଲାଣି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶାନ୍ତିଧାମ,
ସୁଖଧାମକୁ ଚାଲ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଅ ଏଥିରେ ଆଉ
କୌଣସି କଷ୍ଟକର କଥା ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢ଼ିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଏହି
ବ୍ରହ୍ମା ପଢ଼ିଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ’ ଏବେ ଶିବବାବା ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ପଢ଼ାଇପାରିବେ ।
କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ଭାବ ଶିବବାବା ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ
ମଝିରେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି, ଅଧିକ ନାହିଁ । ଏଭଳି ବିଚାର କରନାହିଁ ଯେ ଭାଗ୍ୟରେ
ଯାହା ଥିବ, ତାହା ମିଳିବ । ସ୍କୁଲରେ ପଢ଼ିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥା’ନ୍ତି ନା । କ’ଣ ଏଭଳି କହିବା
ଉଚିତ୍ ଯେ ଯାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ... ଯଦି ଏବେ ନ ପଢ଼ିବ ତେବେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଦାସ ଦାସୀ ହେବ ।
ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳିବ କିନ୍ତୁ ତାହା
ମଧ୍ୟ ତ୍ରେତାଯୁଗରେ । ମୂଳ କଥା ହେଲା — ନିଜେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ।
ସତ୍ୟ ନାରାୟଣଙ୍କର ସତ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଇବା ବହୁତ ସହଜ । ଆମର ଦୁଇଜଣ ପିତା ଅଛନ୍ତି, ହଦର
ପିତାଙ୍କଠାରୁ ହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ବେହଦର ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ତୁମେ
ବେହଦର ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ଏହିଭଳି ଦେବତା ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ବିନାଶୀ ପଦ ପାଇଁ କେତେ ମାର୍ପିଟ୍ କରୁଛନ୍ତି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ପରସ୍ପରକୁ ବମର
ସହଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଦେବେ । ପ୍ରଥମେ ଏତେ ସବୁ ଧର୍ମ ନ ଥିଲା ପୁଣି ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଯଦି
ରାଜ୍ୟ କରିବ ତେବେ ନିଜ ଉପରେ ନିଜେ ଦୟା କର ନା । ଅତି କମରେ ଉଚ୍ଚପଦ ତ’ ପାଅ । କନ୍ୟାମାନେ ୮
ଅଣା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି — ଆମର ଗୋଟିଏ ଇଟା ଲଗାଇଦିଅ । ସୁଦାମାର ଉଦାହରଣ ଶୁଣିଛ ନା । ମୁଠାଏ ଚାଉଳ
ବଦଳରେ ମହଲ ମିଳିଗଲା । ଗରିବମାନଙ୍କ ପାଖରେ ୮ ଅଣା ହିଁ ଅଛି ତେଣୁ ତାହା ହିଁ ଦେବେ ନା ।
କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଗରିବ ଅଟୁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର କରୁଛ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ମିଥ୍ୟା
ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି । ଯାହା କିଛି ଦାନ ପୁଣ୍ୟ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି ତାହା ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ
କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ପୁଣ୍ୟ ବଦଳରେ ପାପ ହୋଇଯାଉଛି । ପଇସା ଦେଲାବାଲା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ପାପ
ହୋଇଯାଉଛି । ଏହିପରି କରି କରି ସମସ୍ତେ ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନେ ଥାଆନ୍ତି, ତାହା ହେଲା ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ତେବେ ତାହା ତ’ ବାବା ହିଁ
କରାଇବେ ନା । ରାବଣ ହିଁ ପାପ ଆତ୍ମା କରିଦେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କର୍ମ କରନାହିଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ, ତା’ର ନାମ ହିଁ
ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ! ତେବେ ସ୍ୱର୍ଗ କହିବା ଦ୍ୱାରା ମୁଖରେ ପାଣି ଆସିଯାଉଛି । ଦେବତାମାନେ ଏଠାରେ ଆସି
ଜନ୍ମ ନେଇ ଯାଇଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ । ତେବେ କେତେ
ଢ଼େର ଅଭିନେତା ଅଛନ୍ତି, କେଉଁଠାରେ ତ’ ରହୁଥିବେ ନା, ଯେଉଁଠାରୁ ପୁଣି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ
ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ କଳିଯୁଗରେ କେତେ ଢ଼େର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ନାହିଁ । କାହାକୁ ବୁଝାଇବା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ଏବେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ
ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି, ବାକି ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିବା ସମୟରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି
ଧର୍ମ ନଥିଲା । ଚିତ୍ରରେ ରାମଙ୍କ ହାତରେ ବାଣ (ଧନୁତୀର) ଥିବାର ଦେଖାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ
ବାଣ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ, ଯିଏ କଳ୍ପ
ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁ ସେବା କରିଥିଲେ ତାହା ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ଯିଏ ବହୁତ ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି ସିଏ
ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଯିଏ ଭଲ
ପଢ଼ିଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ବାପାଙ୍କର ଅଧିକ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ଯିଏ କେବଳ ଖାଇ ପିଇ ଲଢ଼େଇ ଝଗଡା
କରୁଥିବେ ତାଙ୍କୁ କ’ଣ କେବେ ସ୍ନେହ କରିପାରିବେ ? ତେଣୁ ସେବାଧାରୀମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ
ଲାଗିଥା’ନ୍ତି ।
ଗୋଟିଏ କାହାଣୀ ଅଛି — ଦୁଇଟି ବିଲେଇ ଲଢ଼େଇ କଲେ, ଲହୁଣୀ କୃଷ୍ଣ ଖାଇଲେ । ତେଣୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ବାଦଶାହୀ ରୂପକ ଲହୁଣୀ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି । ଏବେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଭୁଲ୍ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବିକାରୀ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏହି ବିକାର ପାଇଁ ତୁମେ ନିଜର ରାଜତ୍ତ୍ୱ ହରାଅ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳୁଛି, ଯଦି ତୁମେ ମୋତେ ମନେ ନ ପକାଇବେ ତେବେ ପାପର ବୋଝ ବଢ଼ି ଚାଲିବ ।
ପୁଣି ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବହୁତ କାନ୍ଦିବ । ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ବାଦଶାହୀ ମିଳୁଛି ।
ତେଣୁ ଏଥିରେ ଫେଲ୍ ହେଲେ ବହୁତ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନା ପିଅରଘର (ବାପଘର), ନା
ଶ୍ୱଶୂରଘରକୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଛି । କେବଳ ଭବିଷ୍ୟତ ନୂଆ ଘରକୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଛି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହାକୁ ଦେଖି ପାଗଳ ହୋଇଯାଅ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଫୁଲ ସମାନ ହେବାର ଅଛି ।
ଦେବତାମାନେ ଫୁଲ ଥିଲେ, କଳିଯୁଗରେ କଣ୍ଟା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଫୁଲ ହେଉଛ ।
କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏଠାରେ ଏହିଭଳି ହେବ ତେବେ ଯାଇ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବ । ଆଚ୍ଛା-
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଅନ୍ତିମ
ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଦୁନିଆରେ କାହା
ସହିତ ମଧ୍ୟ ମନ ଲଗାଇବାର ନାହିଁ । ଛି-ଛି ଶରୀରକୁ ଭଲ ପାଇବାର ନାହିଁ । କଳିଯୁଗୀ ବନ୍ଧନଗୁଡିକୁ
ତୁଟାଇ ଦେବାର ଅଛି ।
(୨) ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ନିର୍ଭିକ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହେବା ପାଇଁ ଏବେ ଆଉ କୌଣସି
ପାପ କର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ । ପେଟ ପାଇଁ ମିଛ କହିବାର ନାହିଁ । ଚାଉଳ ମୁଠି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ସଫଳ
କରି ସଚ୍ଚା ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର ଜମା କରିବାକୁ ହେବ, ନିଜ ଉପରେ ଦୟା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ସ୍ନେହୀ
ହୋଇ ଉଡିବା ସ୍ଥିତିର ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ ନିଶ୍ଚିତ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉଡିବା ସ୍ଥିତିର ବରଦାନ ମିଳିଯାଏ । ଉଡିବାର ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡରେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିଯାଅ ତେବେ ମାୟା ଯେକୌଣସି ସ୍ୱରୂପରେ ଆସିଥାଉ ନା
କାହିଁକି ତୁମକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିପାରିବ ନାହିଁ କାରଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଛତ୍ରଛାୟା ତଳେ ମାୟାର ଛାୟା
ମଧ୍ୟ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ସ୍ନେହ ମେହନତକୁ ମନୋରଞ୍ଜନରେ ପରିଣତ କରିଦିଏ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ
ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟୀ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରାଏ । ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନେ ସବୁ ସମୟରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିଥା’ନ୍ତି
।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନଥିଂ ନ୍ୟୁର
ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସଦା ସର୍ବଦା ଅଚଳ ସ୍ଥିତିରେ ରୁହ ତେବେ ଖୁସିରେ ନାଚିବାକୁ ଲାଗିବ ।