11.12.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରୀତ ହେବାର ଯୁଗ ଅଟେ, ଏବେ ତୁମକୁ କନିଷ୍ଠରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ହେବାକୁ ପଡିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କ ସହିତ କେଉଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମହିମା ଗାନ କରାଯାଏ ?

ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନେ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ଅନେକ ଆତ୍ମାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥାନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ କରାଯାଇଥାଏ । କରି କରାଇବାବାଲା ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମହିମା ହୋଇଯାଉଛି । କହୁଛନ୍ତି — ବାବା, ଅମୁକ ମୋ ଉପରେ ଦୟା କଲେ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମୁଁ କ’ଣ ଥିଲି କ’ଣ ହୋଇଗଲି! ଟିଚର ତେଣୁ ଶିକ୍ଷକ ନହେଲେ ଆଶୀର୍ବାଦ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତା’ପରେ ପଚାରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଗଲେ । ଯଦିଓ କେହି କେହି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତା ପୂର୍ବରୁ ବାବାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବା ତ ଦରକାର ନା — ବାବା କିଏ ? ଚିହ୍ନିବା ପରେ ପୁଣି କହିବା ଦରକାର, ବାବାଙ୍କର ନିବାସ ସ୍ଥାନ କେଉଁଠି ? ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ନିବାସ ସ୍ଥାନ ବିଷୟରେ ଜାଣିବେ କେମିତି । କହିଦେଉଛନ୍ତି ସେ ତ ନାମ ରୂପରୁ ଅଲଗା, ଅର୍ଥାତ୍ କିଛି ନୁହଁନ୍ତି । ତେଣୁ ଯେଉଁ ଜିନିଷ ନାହିଁ, ତା’ର ରହିବା ସ୍ଥାନ ବିଷୟରେ କିପରି ବିଚାର କରାଯିବ ? ଏକଥା ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ । ବାବା ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ରହିବାର ସ୍ଥାନ ବିଷୟରେ ବୁଝାଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ମୁଁ ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା, ଯାହାଙ୍କୁ ପରମପିତା କୁହାଯାଉଛି । ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ପିତାଙ୍କର ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ ନାହିଁ ତ ପିଲାମାନଙ୍କର ପୁଣି କେଉଁଠୁ ଆସିବ ? ଯଦି ପିତା ହିଁ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ତେବେ ପିଲାମାନେ ପୁଣି କେଉଁଠାରୁ ଆସିବେ ? ପିଲାମାନେ ଅଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଥିବେ । ଏଥିରୁ ସିଦ୍ଧ ହେଉଛି ଯେ ସେ ନାମ ରୂପରୁ ଅଲଗା ନୁହଁନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନାମ-ରୂପ ରହିଛି । ଯେତେ ବି ସୂକ୍ଷ୍ମ ହୁଅନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି, ଆକାଶ ସୂକ୍ଷ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ନାମ ତ ଆକାଶ ରହିଛି ନା । ଯେପରି ଏହି ମହାଶୁନ୍ୟ ସୂକ୍ଷ୍ମ, ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି ଯେ ସିଏ ବିଚିତ୍ର ତାରକା ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ତ ପରମଧାମରେ ହିଁ ରହୁଛନ୍ତି ତାହା ତ ରହିବାର ସ୍ଥାନ । ଉପରକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଯାଉଛି ନା । ଉପରକୁ ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଈଶାରା କରି ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ଯାହାକୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ସିଏ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ହୋଇଥିବ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କହୁଛନ୍ତି ନା । ତେବେ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା କହିବା — ଏହାକୁ ଅଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ପୂର୍ବରୁ ଅଜ୍ଞାନୀ ଥିଲୁ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲୁ, ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲୁ । ଏବେ ବୁଝିପାରୁଛୁ ଆମେ ଆତ୍ମା, ନୁହେଁ କି ଶରୀର । ଆତ୍ମାକୁ ଅବିନାଶୀ କୁହାଯାଉଛି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ଜିନିଷ ଅଟେ ନା । ଅବିନାଶୀ କୌଣସି ନାମ ନୁହେଁ । ଅବିନାଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାର ବିନାଶ ହେଉନାହିଁ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଯାଇଛି, ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ଯାହାଙ୍କୁ ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ସେହି ଆତ୍ମାମାନେ ଅବିନାଶୀ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଖେଳ ଥରେ ମାତ୍ର ହେଉଛି ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଅଭିନୟକାରୀ ଅଟେ । କିପରି ଅଭିନୟ କରୁଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ପୁରୁଣା ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନୂଆ ପବିତ୍ର କରାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ତୁମର ସେଠାରେ ଫୁଲ ସଦୃଶ ହେବ । ଏହା ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ନା ।

ଏବେ ତୁମେ ବାବା-ବାବା କହୁଛ, ଏହା ତ’ ଅଭିନୟ ଚାଲୁଛି ନା । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଆମମାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବା ପରେ ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଶାନ୍ତିଧାମ ପରେ ଦୁଃଖଧାମ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖ ଅଛି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଯଦି ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଯଦି କେହି ପଚାରିଥା’ନ୍ତେ ଆପଣମାନଙ୍କ ନିବାସ ସ୍ଥାନ କେଉଁଠି, ତେବେ ସେମାନେ କହିବେ, ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରହୁ । ଏବେ ଏହି ଜଡ ମୂର୍ତ୍ତି ତ କଥା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ତ କହିପାରିବ ନା । ଆମେ ବାସ୍ତବରେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଏବେ ସଂଗମଯୁଗକୁ ଆସିଛୁ । ଏହା ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହେବାର ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଆମେ ବହୁତ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆମେ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛୁ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ କୁହାଯିବ । ତେବେ ଏହି ସମସ୍ତ ପାର୍ଟ ଆତ୍ମାକୁ ମିଳିଛି । ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ମୋତେ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟେ, ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ସର୍ବଦା ପୁରୁଷ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସ୍ତ୍ରୀ ନୁହେଁ । ଏବେ ତୁମକୁ ପକ୍କା ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପୁରୁଷ ଅଟୁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ କେବଳ ପୁଅକୁ ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ, ଝିଅକୁ ନୁହେଁ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ, ଆତ୍ମା ସର୍ବଦା ଫିମେଲ (ସ୍ତ୍ରୀ) ହୋଇଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମା କେବେ ମେଲ (ପୁରୁଷ) କେବେ ଫିମେଲ୍ (ସ୍ତ୍ରୀ)ର ଶରୀର ନେଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ମେଲ୍ସ ଅଟ । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ହିଁ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ହେ ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପୁରୁଷ ଅଟ । ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ପୁଣି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ମେଲ୍-ଫିମେଲ୍ ଦୁଇଜଣ ଦରକାର । ତେବେ ତ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୃଦ୍ଧି ହେବ । ଏହି କଥାକୁ ତୁମ ବିନା କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ।

ଏବେ ତୁମେ କହୁଛ ବାବା ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଅନେକ ଥର ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ନେଇଛୁ । ଆତ୍ମାର ଏହା ଦୃଢ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ମନେ ପକାଇଥାଏ, କହିଥାଏ ବାବା ଦୟା କର । ବାବା ଏବେ ଆପଣ ଆସନ୍ତୁ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆପଣଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବୁ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଛାଡି ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବୁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ କିପରି ବର୍ସା ପାଉଛୁ, ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆମେ ଏହି ଦେବତା କିଭଳି ହେଉଛୁ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା କାହାଠାରୁ ମିଳୁଛି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ବାବା ତ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଉନାହାଁନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ କରାଉଛନ୍ତି । ନିଜେ ତ ନର୍କକୁ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ନର୍କକୁ ହିଁ ଡାକୁଛ । ଏହା ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ ନା । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଏମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଦୁନିଆ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା । ଏହି କଥାକୁ, ଏହି ପାଠପଢାକୁ ଏବେ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପାଠପଢା । ମନୁଷ୍ୟ ସେ ଦେବତା କିୟେ କରତ ନ ଲାଗି ବାର (ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାକୁ ସମୟ ଲାଗେ ନାହିଁ)... ସନ୍ତାନ ହେଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହେଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ତୁମକୁ ମୁଁ ମୋର ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ କରୁଛି । ତୁମେ ପରସ୍ପର ଭାଇ ଭାଇ ଅଟ । ତୁମର ରହିବାର ସ୍ଥାନ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଅଥବା ନିର୍ବାଣଧାମ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ସେହିଠାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ତୁମର ସୁଇଟ୍ ସାଇଲେନ୍ସ (ମିଠା ନିରବତାର) ଘର ରହିଛି କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ତ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ବସିଯିବ ନାହିଁ । ବସି ରହି କ’ଣ କରିବ । ତେବେ ତାହା ତ ଯେପରି ଜଡ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲା । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବ ସେତେବେଳେ ତାକୁ ଚୈତନ୍ୟ କୁହାଯିବ । ଆତ୍ମା ବାସ୍ତବରେ ଚୈତନ୍ୟ କିନ୍ତୁ ପାର୍ଟ ନକରିଲେ ତ ଜଡ ହେଲା ନା । ତୁମେ ଏଠାରେ ଛିଡା ହୋଇ ଯଦି ହାତ ପାଦ ନ ଚଲାଇଲ ତ ଯେପରି ଜଡ ହେଲ ନା । ସେଠାରେ ତ ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି ମିଳିଥାଏ, ଆତ୍ମାମାନେ ଯେପରି ଜଡ ଅବସ୍ଥାରେ ଥାଆନ୍ତି । କିଛି ହେଲେ ଅଭିନୟ କରି ନଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଅଭିନୟ କରିବାରେ ହିଁ ଶୋଭା ରହିଛି ନା । ଶାନ୍ତିଧାମରେ କି ଶୋଭା ଥିବ ? ଆତ୍ମାମାନେ ସୁଖ-ଦୁଃଖର ଅନୁଭବରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । କିଛି ଅଭିନୟ ହିଁ କରୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ସେଠାରେ ରହି ଲାଭ କଣ ? ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସୁଖର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । କେହି କେହି ତ କହୁଛନ୍ତି ଆମର ମୋକ୍ଷ ଦରକାର । ଯେପରି ପାଣି ଫୋଟକା ପାଣିରେ ମିଶିଗଲା, ବାସ୍, ଆତ୍ମାର ଅସ୍ତିତ୍ୱ ଯେପରି କିଛି ନାହିଁ । କିଛି ଅଭିନୟ ନକରିଲେ ଯେପରି ଜଡ କୁହାଯିବ । ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଜଡ ହୋଇ ପଡିରହିଲେ କ’ଣ ଫାଇଦା ? ଅଭିନୟ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ତେବେ ହିରୋ-ହିରୋଇନଙ୍କର ଅଭିନୟକୁ ମୁଖ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ତୁମକୁ ହିରୋ-ହିରୋଇନର ଉପାଧି ମିଳୁଛି । ଆତ୍ମା ଏଠାରେ ଅଭିନୟ କରୁଛି ପ୍ରଥମେ ସୁଖର ରାଜ୍ୟ କରୁଛି ପୁଣି ରାବଣର ଦୁଃଖର ରାଜ୍ୟକୁ ଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ । ଟୀଚର ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଅ । ଯିଏ ଟିଚର ହେଉନାହାଁନ୍ତି ତାଙ୍କର ପଦ କମ୍ ହେବ । ଟିଚର ହେବା ବିନା କାହାକୁ ଆଶୀର୍ବାଦ କିପରି ମିଳିବ ? ଯେପରି କାହାକୁ ପଇସା ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଖୁସି ଲାଗିବ ନା । ସେହିପରି ସେମାନେ ମନରେ ଭାବୁଛନ୍ତି ବି.କେ. ଆମ ଉପରେ ଦୟା କରୁଛନ୍ତି, ଯାହାକି ଆମକୁ କ’ଣରୁ କ’ଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି! ଏମିତି ତ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି — ବାହାଃ ବାବା, ଆପଣ ଏହି ପିଲାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମର କେତେ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି! କାହା ଦ୍ୱାରା ତ ହେଉଛି ନା । ବାବା କରନକରାବନହାର (କରିକରାଇାଲା ବାଲା) ଅଟନ୍ତି । ତୁମ ଦ୍ୱାରା କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମର କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି । ତେଣୁ ତୁମେ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛ । ଯେତେ-ଯେତେ ଯିଏ ସେବା କରୁଛନ୍ତି, ସିଏ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଉଛନ୍ତି । ରାଜା ହେବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯିଏ ଭଲ ନମ୍ବର ରଖିବେ ସେ ମଧ୍ୟ ରାଜା ହେବେ । ମାଳା ତିଆରି ହେଉଛି ନା । ତେବେ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଆମେ ମାଳାରେ କେଉଁ ନମ୍ବରରେ ରହିବୁ ? ୯ ରତ୍ନ ମୁଖ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ଯିଏ ହୀରା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ସିଏ ମଝିରେ ଅଛନ୍ତି । ହୀରାକୁ ମଝିରେ ରଖିଥାନ୍ତି । ମାଳା ଉପରେ ଫୁଲ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା । ଶେଷରେ ତୁମେ ଜାଣିପାରିବ — କିଏ ମୁଖ୍ୟ ଦାନା ହେବେ, ଯିଏକି ରାଜବଂଶରେ ଆସିବେ । ପଛରେ ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଏସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଦେଖିବ, କିପରି ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବେ । ଆରମ୍ଭରେ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ଦେଖୁଥିଲ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ । ଆତ୍ମା ଦଣ୍ଡ କେଉଁଠାରେ ଭୋଗ କରୁଛି - ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ ଅଛି । ଗର୍ଭ ଜେଲରେ ଦଣ୍ଡ ମିଳିଥାଏ । ଜେଲରେ ଧର୍ମରାଜଙ୍କୁ ଦେଖି ପୁଣି କହନ୍ତି ମୋତେ ବାହାରକୁ ବାହାର କରିଦିଅ । ରୋଗ ଆଦି ହେଉଛି, ଏହା ମଧ୍ୟ କର୍ମର ହିସାବ ନା । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା । ବାବା ତ ନିଶ୍ଚୟ ସତ୍ୟ ହିଁ ଶୁଣାଇବେ ନା । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ସତ୍ ଚରିତ୍ରବାନ ହେଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସତ୍ ଚରିତ୍ରବାନ୍ କୁହାଯାଏ ।

ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ ନା । ତେଣୁ ତୁମଠାରେ କେତେ ଶକ୍ତି ରହୁଛି । ସେଠାରେ ହଙ୍ଗାମା ଇତ୍ୟାଦିର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଶକ୍ତି କମ ହୋଇଗଲେ କେତେ ହଙ୍ଗାମା ହୋଇଯାଉଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି । ତାହା ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ମିଳୁଛି । ସମସ୍ତେ ସମାନ ରୂପରେ ନା ଶକ୍ତି ପାଇପାରିବେ, ନା ପଦ ପାଇପାରିବେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଡ୍ରାମାରେ ଅନାଦି ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । କେହି ପଛରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ଗୋଟିଏ-ଦୁଇଟି ଜନ୍ମ ନେଇ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଦୀପାବଳୀରେ ମଶାମାନେ, ରାତ୍ରିରେ ଜନ୍ମ ନେଇ ସକାଳେ ମରିଯାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ଅସଂଖ୍ୟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ ଜନସଂଖ୍ୟା ଗଣନା ହେଉଛି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ଆୟୁଷ କେତେ ବଡ ହୋଇଥାଏ! ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ ଯେ — ଆମର ଆୟୁଷ ବହୁତ ବଡ ହେବ । ତୁମେ ଏବେ ପୁରା ପାର୍ଟ କରୁଛ । ବାବା ତୁମକୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ କିପରି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପାର୍ଟ କରୁଛ । ପଢା ଅନୁସାରେ ଉପରୁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସୁଛ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ତୁମେ ଏହି ପାଠ ପଢୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅନେକ ଥର ତୁମକୁ ପଢାଇଛି ଏବଂ ଏହି ପାଠପଢା ଅବିନାଶୀ ହୋଇଯାଉଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପାଉଛ । ବିନାଶୀ ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ମିଳିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯଦି କେହି ବାରିଷ୍ଟର ହେଉଛନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ବାରିଷ୍ଟର ହେବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ — ଯାହା ସମସ୍ତଙ୍କର ପାର୍ଟ ରହିଛି, ସେହି ପାର୍ଟ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ହୋଇ ଚାଲିବ । ଦେବତା ହୁଅନ୍ତୁ ଅଥବା ଶୂଦ୍ର, ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ସେହି ପାର୍ଟ ଚାଲିବ, ଯାହା କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଚାଲୁଛି । ଏଥିରେ କୌଣସି ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର ଅଭିନୟ କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ଏସବୁ ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ପଚାରୁଛନ୍ତି ପୁରୁଷାର୍ଥ ବଡ ନା ପ୍ରାଲବ୍ଧ ବଡ ? ପୁରୁଷାର୍ଥ ବିନା ତ ପ୍ରାଲବ୍ଧ ମିଳିନଥାଏ । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରାଲବ୍ଧ ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ ସମସ୍ତ ବୋଝ ଡ୍ରାମା ଉପରେ ଆସିଯାଉଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କେହି କରୁଛନ୍ତି, କେହି କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଆସିକରି ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳୁନାହିଁ । ସାରା ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ଅଭିନୟ ଚାଲୁଛି, ସବୁ ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ଆଦିରୁ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆତ୍ମାରେ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଯେପରି ତୁମ ଆତ୍ମାରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ହୀରା ହେଉଛି, ପୁଣି କଉଡି ସଦୃଶ ହୋଇଯାଉଛି । ଏସବୁ କଥା ତୁମେ ଏବେ ଶୁଣୁଛ । ସ୍କୁଲରେ ଯଦି କେହି ଫେଲ୍ ହୋଇଗଲେ ତେବେ କହନ୍ତି ଇଏ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଟେ, ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ । ସେହିଭଳି ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ଭେରାଇଟି (ବିଭିନ୍ନତାର) ବୃକ୍ଷ, ଭେରାଇଟୀ ଫିଚର୍ସ (ଚେହେରା) କୁହାଯାଉଛି । ଏହି ଭେରାଇଟୀ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବରଗଛର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ଏହା ଉପରେ ରହିଛି । ତାର ବହୁତ ଶାଖା ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଥାଏ ।

ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମର ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟେ, ଶରୀର ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଧାରଣ କରୁଛି, ଆତ୍ମା ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛି, ଶରୀର ତ ବଦଳି ଚାଲିଛି । ସେହି ଆତ୍ମା ହିଁ ରହୁଛି, ଆତ୍ମା ହିଁ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଶରୀର ନେଇ ଅଭିନୟ କରୁଛି । ତେବେ ଏହା ନୂଆ କଥା ଅଟେ ନା । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଏହିପରି ବୁଝିଥିଲ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଭାରତକୁ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦେଇ ଚାଲିଛ, କେହି ମଧ୍ୟ ଏପରି ରହିବେ ନାହିଁ ଯାହାକୁ ସନ୍ଦେଶ ନ ମିଳିବ । ସନ୍ଦେଶ ଶୁଣିବାର ଅଧିକାର ସମସ୍ତଙ୍କର ରହିଛି । ପୁଣି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମଧ୍ୟ ନେବେ । କିଛି ତ ଶୁଣିବେ ନା, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମୁଁ ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ମୋ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଏହି ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣୁଛ ତେଣୁ ତୁମେ ଏହି ପଦ ପାଉଛ । ବାକି ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି । ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ଅହୋ ବାବା, ତୁମର ଲୀଳା... କ’ଣ ଲୀଳା ? କିପରି ଲୀଳା ? ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବଦଳାଇବାର ଲୀଳା ଅଟେ । ଏକଥା ଜାଣିବା ଦରକାର ନା ଏବଂ ଏହି କଥାକୁ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଜାଣିବେ ନା । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଆସି ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ନଲେଜଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ନଲେଜଫୁଲ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ନଲେଜଫୁଲ ହେଉଛ । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ବୃତ୍ତି ନେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ନଲେଜଫୁଲ କୁହାଯିବ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ପୁରୁଷ ଅଟେ, ମୋତେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୂରା ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ପଢାଇବାକୁ ହେବ ।

(୨) ସାରା ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁସବୁ ଅଭିନୟ ଚାଲୁଛି, ସେସବୁ ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ, ଏଥିରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଏବଂ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଦୁଇଟିଯାକ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥ ବିନା ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ, ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ପବିତ୍ରତାର ଗୁହ୍ୟତାକୁ ଜାଣି ସୁଖ-ଶାନ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ମହାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ପବିତ୍ରତା ଶକ୍ତିର ମହାନତାକୁ ଜାଣି ପବିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ପୂଜ୍ୟ ଦେବାତ୍ମା ଏବେଠାରୁ ହୁଅ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତ’ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଯିବୁ କିନ୍ତୁ ଏହା ବହୁତ ସମୟ ଧରି ଜମା କରିଥିବା ଶକ୍ତି ହିଁ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ କାମରେ ଆସିବ । ପବିତ୍ର ହେବା କୌଣସି ସାଧାରଣ କଥା ନୁହେଁ । ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ହୋଇ ରହୁଛୁ ବା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଛୁ, ତାହା ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ରତା ଜନନୀ ଅଟେ, ଚାହେଁ ସଂକଳ୍ପ ଦ୍ୱାରା, ଚାହେଁ ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା, ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଦ୍ୱାରା, ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ଅଥବା ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ଦ୍ୱାରା ସୁଖଶାନ୍ତିର ଜନନୀ ହେବା - ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ମହାନ ଆତ୍ମା ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ସର୍ବଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଦୟାର ଦୃଷ୍ଟି ଦିଅ ଏବଂ ସେହିଭଳି ବିଚାର ତରଙ୍ଗ ଚାରିଆଡେ ବିଚ୍ଛୁରୀତ କର ।