07.08.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଚୈତନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାରେ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ନିଃସଂକଳ୍ପ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବା ବା ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିବାକୁ ଯୋଗ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମକୁ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗରେ ବସିବାକୁ କାହିଁକି ମନା କରାଯାଉଛି ?

ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ତୁମେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଦୋକାନରେ ବସିବ ତେବେ ଦୋକାନରୁ ସବୁ ଜିନିଷ ଚୋରି କରି ନେଇଯିବେ । ମାୟା ଚୋର ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ବି ଧାରଣା କରାଇ ଦେବ ନାହିଁ । ଯଦି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗରେ ବସିବ ତେବେ ଏଭଳି ନିଦ ଆସିଯିବ ଯାହାକି ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଆଖି ଖୋଲା କରି ଯୋଗରେ ବସିବାକୁ ହେବ । କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏଥିରେ ହଠଯୋଗର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ପିତା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏସବୁ ଦେହଧାରୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ରୁହାନୀ ପିତା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝ । ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛ ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯିବା, ଏହା ଯୋଗ ଯାତ୍ରାର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ । ଏଠାରେ ତ’ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ବସିବାର ଅଛି । ତେଣୁ ଚାଲିବା ବୁଲିବାବେଳେ, ଉଠିବା ବସିବାବେଳେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ଏଭଳି କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ ଏଠାରେ ବସି ଏକଦମ୍ ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଅ । ଏମିତି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ବସି ବସି ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ’ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ବସିବାର ଅଛି ଏବଂ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ହେବାର ଅଛି । ପବିତ୍ରତା ବିନା କିଛି ଧାରଣା ହେବନାହିଁ, କାହାର କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ, କାହାକୁ ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ନିଜେ ପବିତ୍ର ରହୁନାହାନ୍ତି କେବଳ ଅନ୍ୟକୁ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ସିଏ ତ’ ଯେପରି ପଣ୍ଡିତ ହୋଇଗଲେ । ମିଆଁ ମିଠୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଅତି ଚାଲାକ୍ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ପୁଣି ତାହା ଦ୍ୱାରା ହୃଦୟ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ଏଭଳି ଭାବନାହିଁ ଯେ ଆମେ ତ ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯାଉଛୁ । ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗ କରିବା କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ, ଏଥିରେ ଚୈତନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାରେ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ନିଦ କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟ୍ ବୁଝାଯାଉଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି — ସପ୍ତମ ଅବସ୍ଥା (ସମାଧି)କୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଦୁନିଆ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜଣାପଡେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ତ’ ଦୁନିଆର ପରିସ୍ଥିତି ଜଣାପଡୁଛି ନା । ଏହା ଛି ଛି ଦୁନିଆ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଯାଆନ୍ତେ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ମନୁଷ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛି ତାହା ବାବା ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯଦିଓ ବୟସ ବଢିବ କିନ୍ତୁ ପରିଣତ ବୟସରେ ମଧ୍ୟ କେହି ଅସୁନ୍ଦର ହେବେ ନାହିଁ । ବାକି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ହେଉଛି ହଠଯୋଗ - ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ରହିବା, ଗୁମ୍ଫାରେ ବସି ବସି ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବା । କିନ୍ତୁ ବାବା ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି - ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରୁହ । ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବା ଏହା କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ବା ସ୍ଥିତି ନୁହେଁ । ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି କରିବାକୁ ହେବ, ଘର ଗୃହସ୍ଥ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବାର ନାହିଁ । କର୍ମ ଧନ୍ଦା କରି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆଖି ଖୋଲା କରି ହିଁ କର୍ମଧନ୍ଦା କରାଯାଏ । ତେଣୁ କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି ସବୁକିଛି କରୁଥାଅ, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ରହିଥାଉ । ଏଥିରେ କୌଣସି ଭୁଲ୍ କରିବାର ନାହିଁ । ଦୋକାନରେ ଯଦି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିବ ତେବେ କେହି ଜିନିଷ ଚୋରୀ କରିନେଇଯିବ, ଜଣା ମଧ୍ୟ ପଡିବ ନାହିଁ । ଏହା କୌଣସି ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ । ଆମେ ଦେହରୁ ନିଆରା ହୋଇଯାଉଛୁ — ଏସବୁ ହେଉଛି ହଟଯୋଗୀମାନଙ୍କର କଥା । ରିଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧିକାରୀ ଏସବୁ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଆସି ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏଥିରେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀଙ୍କୁ ମନେପକାଅ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବ୍ୟତୀତ ପାପ ନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନକୁ ଭୋଗ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ଏଠାରୁ ଅର୍ନ୍ତଧାନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହୁଏ ? ଯେତେ ସମୟ ସେଠାରେ ରହିବ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନା ବାବାଙ୍କ ବାଣୀ ଶୁଣିପାରିବ । ତେବେ ଏହା ଦ୍ୱାରା କ୍ଷତି ହେଉଛି ନା । କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଆସି ମୁରଲୀ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାଅ କିନ୍ତୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାଲିଆସ, ସେଠାରେ ବସିଯାଅନାହିଁ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବା ବାବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଲା ବୁଲି କରି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ହେଲା ନା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ସାଜସଜ୍ଜା ଆଡମ୍ବର କରିଥା’ନ୍ତି କାରଣ ଅନ୍ଧକାର ମାର୍ଗ ନା । ମୀରା ଧ୍ୟାନରେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ । ତାହା କୌଣସି ଯୋଗ କିମ୍ବା ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ ନା । କ’ଣ ତାହା କରିବା ଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ସଦଗତି ମିଳିଗଲା ? ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ? ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ କଟିଗଲା ? ବିଲ୍କୁଲ୍ ନୁହେଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ତ’ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ କଟିଥାଏ । ବାକି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ଆଦିରୁ କୌଣସି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ଏହା ତ’ କେବଳ ଭକ୍ତି ଅଟେ । ନା ଏଥିରେ ଯୋଗ ଅଛି, ନା ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏସବୁ ଶିଖାଇଲାବାଲା କେହି ନାହାନ୍ତି ତେଣୁ ସଦଗତିକୁ କେହି ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେତେ ବି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ, ଆରମ୍ଭରେ କନ୍ୟାମାନେ ଆପେ ଆପେ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ । ମମ୍ମା ବାବା ଯାଉନଥିଲେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ଆରମ୍ଭରେ କେବଳ ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ବିନାଶର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା । ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ଆଉ କିଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲାନାହିଁ । ମୁଁ କାହାକୁ ବି ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ପଠାଉନାହିଁ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ କହିଥାଏ, ବାବା ୟାଙ୍କର ଡୋରୀ ଟାଣିନିଅ । ତାହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଯଦି ଥିବ ତାହାହେଲେ ଡୋରୀ ଟାଣିନେବେ, ନହେଲେ ନାହିଁ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତ’ ବହୁତ ହେଉଛି । ଆରମ୍ଭରେ ଯେମିତି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରୁଥିଲେ, ଶେଷ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେମିତି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବେ । ଦୁନିଆ ପାଇଁ ହା ହାକାର ହୋଇଯିବ ଆଉ ଆମ ପାଇଁ ଜୟ ଜୟକାର ହୋଇଯିବ (କାହାର ପୁଷ ମାସ କାହାର ସର୍ବନାଶ) । ଏତେ ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଶରୀର ଛାଡି ଚାଲିଯିବେ । ଶରୀର ସହିତ କେହି ସତ୍ୟଯୁଗ ବା ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ବିନାଶକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ବାକି ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏବେ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତୁମେ କନ୍ୟାମାନେ ଗାଁ ଗାଁ ବୁଲି କେତେ ସେବା କରୁଛ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହା କହୁଛ ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ’ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ଜାଣି ହିଁ ନାହାନ୍ତି । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କିଏ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ? ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ତା’ପରେ ତୁମକୁ ରାଜପଦ ମିଳିଯାଉଛି । ସେଠାରେ ତୁମେ ଅସୀମ ସୁଖରେ ରହୁଛ । ସେଠାରେ ତ’ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ରହୁନାହିଁ । ତିଳେମାତ୍ର ଦୁଃଖ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଦୀର୍ଘ(ବଡ) ଏବଂ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନିରୋଗୀ ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଦୁଃଖ ଦେବା ପାଇଁ ଖେଳ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ଏହି ସୁଖ ଦୁଃଖର ଖେଳ, ଜୟ ପରାଜୟର ଖେଳ ଅନାଦି ଅଟେ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ହିଁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ତେବେ ବୁଝାଇବେ କିପରି । ସେମାନେ ତ’ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ିଲାବାଲା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବା ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି — ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । କିନ୍ତୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ୱକୁ ମନେପକାନ୍ତି । ସେମାନେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ପରମାତ୍ମା ଭାବନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ । ବାସ୍ତବରେ ବ୍ରହ୍ମ ହେଉଛି ନିବାସସ୍ଥାନ । ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ରହୁଛ ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଏଠାରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ସେମାନଙ୍କର ହେଉଛି ଓଲଟା ଜ୍ଞାନ । ଏଠାରେ ତ’ ବେହଦର ପିତା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସିବେ, ତେଣୁ ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ମୁଁ ହିଁ କରାଉଛି । ମୁଁ ସ୍ଥାପନା କରୁଛି, ଆଉ ବିନାଶ ତ’ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛି । ଏବେ ଶୀଘ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ପବିତ୍ର ହୁଅ ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯାଇପାରିବ । ଏହା ତ’ ପୁରୁଣା ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏହା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ଦୁନିଆ ନୁହେଁ । ୟାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ତ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଥିଲା, ଏବେ ନୁହେଁ । ଏମାନେ ତ’ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ ଆସିଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରଗୁଡିକରେ ତ’ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ଘୋଡା ଗାଡିରେ ବସିଥିବାର ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ହୃଦୟରେ କୃଷ୍ଣ ବସିଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ’ ଦେହଧାରୀ ଥିଲେ ନା, ସେଠାରେ କୌଣସି ଲଢ଼େଇର କଥା ନଥିଲା । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ପାଣ୍ଡବ ଏବଂ କୌରବଙ୍କର ସେନା ଅଲଗା ଅଲଗା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ସେହି କଥା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କିଛି ନଥାଏ । ସେଠାରେ ତ’ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରାରବ୍ଧ ରାଜଧାନୀ ମିଳେ । ସେଠାରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି । ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖ ମିଳିବ ନା । ବାବା କେବେ କ’ଣ ପୁରୁଣା ଘର (ରାଜଧାନୀ) ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି କି! ବାବା ତ’ ନୂଆ ରାଜଧାନୀ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ସେହି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ଏବେ ଅପବିତ୍ର ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମେ ଅନ୍ୟର ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ବସିଛ ।

ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରାମ କୁହାଯାଏ, ରାମ ରାମ କହି କହି ତାଙ୍କ ନାମରେ ଦାନ କରୁଛନ୍ତି । କାହିଁ ରାମ, କାହିଁ ଶିବବାବା । ଏବେ ଶିବବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି — କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଛ ସେଠାକୁ ହିଁ ଯିବାକୁ ପଡିବ, ତେଣୁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ପବିତ୍ର ନହେବ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ଅନନ୍ୟ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଯଥାରୀତି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାର କଥା ତ ନୁହେଁ । ଭକ୍ତିରେ ରାମ ରାମ ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି କେହି ଉଚ୍ଚାରଣ କହିବେ ନାହିଁ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ନାସ୍ତିକ ବୋଲି ଭାବିବେ । ଦେଖ କେତେ ଚିତ୍କାର କରି କରି ଗାଉଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟି ବୃକ୍ଷ ଯେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ହୋଇ ଯାଉଛି, ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ସେତେ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ବୀଜ ବହୁତ ଛୋଟ । ତୁମକୁ କୌଣସି ସାମଗ୍ରୀର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁନାହିଁ କି ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ ପଡୁନାହିଁ । କେବଳ ଏତିକି କହୁଛନ୍ତି - ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଏହା ମୁଖରେ କହିବାର ନାହିଁ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି । ମୁଖରେ ବାବା ବାବା ବୋଲି କ’ଣ କହିଥା’ନ୍ତି କି ? ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା କିଏ । ଆତ୍ମାମାନେ ତ’ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ନାମ ନାହିଁ । ବାକି ଶରୀରର ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ତ’ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟେ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା, ତାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ମୋର ଶରୀର ଥାଆନ୍ତା ତେବେ ମୋତେ ମଧ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସିବାକୁ ପଡିଥା’ନ୍ତା । ପୁଣି ତୁମକୁ ସଦଗତି କିଏ ଦେଇଥା’ନ୍ତେ ? ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମୋତେ ସମସ୍ତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ଅନେକ ଚିତ୍ର ରଖିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ନର୍କବାସୀରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଉଛ ନା । ତୁମେ ଜନ୍ମ ତ’ ନର୍କରେ ନେଇଛ, କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବାକୁ ହେବ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ଯେମିତି ବ୍ରିଜ୍ ଆଦି ତିଆରି କରିଲେ ପ୍ରଥମେ ତା’ର ଉଦଘାଟନ କରିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ବ୍ରିଜ୍ ତିଆରି ହୋଇଚାଲିଥାଏ । ସେମିତି ଏବେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟର ଉଦଘାଟନ କରିସାରିଛନ୍ତି, ଏବେ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଘର ତିଆରି ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ କି ? ଯଦି ସରକାର ନିଜେ ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇ କରିବେ ତେବେ ଗୋଟିଏ ମାସରେ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଶେଷ କରିଦେବେ । ବିଦେଶରେ ତ’ ନିର୍ମିତ ଘର ମିଳିଯାଏ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ’ ବହୁତ ବିଶାଳବୁଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବୈଜ୍ଞାନିକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ତୀକ୍ଷ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଘର ତୁରନ୍ତ ନିର୍ମାଣ ହୋଇଯାଏ, ସେଥିରେ ରତ୍ନ ଖଞ୍ଜା ହୋଇଯାଏ । ଆଜିକାଲି ଇମିଟେସନ୍ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତାହା ପୁଣି ଅସଲି ଠାରୁ ଅଧିକ ଆକର୍ଷକ ହେଉଛି । ଆଜିକାଲି ତ’ ଯନ୍ତ୍ରପାତି ଦ୍ୱାରା ତୁରନ୍ତ ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଘର ତିଆରି କରିବାରେ ସମୟ ଲାଗେ ନାହିଁ । ସୃଷ୍ଟିର ସଫେଇ ଆଦି ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସୁନାର ଦ୍ୱାରିକା ସମୁଦ୍ରରୁ ବାହାରିଆସିବ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭଲେ ଖାଅ ପିଅ, କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ ତେବେ ଯାଇ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଧରି ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ ଆଦି କରିଆସିଛ କିନ୍ତୁ କେହି ବି ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ବାବା ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ହିଁ ହେଉଛି ପତିତ ପାବନ । ତୁମେମାନେ ଡାକିଛ - ହେ ପତିତ ପାବନ ବାବା ଆସ, ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର । ଡ୍ରାମା ଏବେ ଶେଷ ହେଲା ତେଣୁ ସବୁ ଅଭିନେତା ଷ୍ଟେଜରେ ରହିବା ଦରକାର । ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ଦୁନିଆର ନାଟକରେ ଶେଷରେ ସମସ୍ତେ ଆସି ଛିଡା ହୋଇଯାଆନ୍ତି ନା । ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି । ସବୁ ଆତ୍ମା ଏକାଠି ଆସିବେ ପୁଣି ଘରକୁ ସମସ୍ତେ ଏକା ସାଥୀରେ ଯିବେ । ଏବେ ତୁମେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇନାହଁ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହିଁ ହୋଇନାହିଁ ତେବେ ବିନାଶ କିପରି ହୋଇଯିବ । ବାବା ତୁମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢ଼ାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ କାଳ ନଥାଏ । ତୁମେ ଏବେ କାଳ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତେବେ ତୁମକୁ କିଏ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି ? କାଳମାନଙ୍କର କାଳ । ସିଏ ଅନେକଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଖୁସି ଖୁସିରେ ଯାଉଛ ନା । ଏବେ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି - ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି କର । ଶାନ୍ତିଧାମ-ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଚାଲ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଏବେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ ସେଠାରେ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଚାଲିବେ । ଏବେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମ ଅଛି, ସେହି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ହିଁ ନାହିଁ । ନାମ, ରୂପ, ରାଜତ୍ୱ ଆଦି ସବୁକିଛି ବଦଳିଯାଉଛି ନା । ପ୍ରଥମେ ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ପରେ କେବଳ ରତ୍ନଜଡିତ ମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୋଇଛି, ଦେଖ କେତେ ଧନ ଥିଲା । ଏହା ସବୁଠାରୁ ବଡ ମନ୍ଦିର ଯାହାକୁ ଲୁଟିକରି ନେଇଗଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପଦମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେଉଛ । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥାଅ । ତେବେ ପଦମ ଜମା ହୋଇଯିବ । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏତେ ରୋଜଗାର ହେଉଛି । ତେବେ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା କାହିଁକି ଭୁଲିଯାଉଛ ? ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ମନେପକାଇବ, ସେବା କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ଭଲ ଭଲ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ମାୟା ଠାରୁ ହାରି ପତନାଭୀମୁଖୀ ହେଉଛନ୍ତି । କଳା ମୁହଁ କରିଦେବା ଦ୍ୱାରା କରିଥିବା ରୋଜଗାର ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛି । ବହୁତ ବଡ ଲଟେରୀ ହରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରକୁ ସମ୍ଭାଳିବା ସହିତ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ରଖିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ଅବହେଳା କରିବାର ନାହିଁ । ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଏବଂ ପାଠପଢାରେ ହିଁ ରୋଜଗାର ଜମା ହୋଇଥାଏ, ଧ୍ୟାନରେ ଯିବା ବା ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବା ଭ୍ରମଣ କରିବା ସହିତ ସମାନ ତେଣୁ ସେଥିରେ କୌଣସି ଲାଭ ନାହିଁ । ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ସଜାଗ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ନିଜର ବିକର୍ମ ବିନାଶ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସମାଧାନ କରୁଥିବା ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୁଅ ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଅତି ହେବା ପରେ ହିଁ ଅନ୍ତ ହେବ । ତେଣୁ ଏବେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ହଲଚଲ୍ ଅତି ମାତ୍ରାରେ ହେବ, ପରିବାର ଭିତରେ ଖିଟପିଟ୍ ମଧ୍ୟ ହେବ, ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆସିବ, ଧନ ମଧ୍ୟ କମ ବେଶି ହେବ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କର ସାଥୀ ଅଟନ୍ତି, ସଚ୍ଚା ଅଟନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ ବାବା ବହନ କରିବେ । ଏହିଭଳି ସମୟରେ ମନ ଯଦି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲାଗି ରହିଥିବ ତେବେ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରିବ । ତେଣୁ ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୋଇଯାଅ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସହଜରେ ସମାଧାନ କରିପାରିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏବେ ସବୁ କୂଳକୁ ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି କର ।