29.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା
ବିକର୍ମର ବିନାଶ ହେବ, ଟ୍ରାନ୍ସ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ । ଟ୍ରାନ୍ସ ତ ପାଇ ପଇସାର ଖେଳ ସଦୃଶ ଅଟେ,
ସେଥିପାଇଁ ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯିବାର ଆଶା ରଖ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟାର ଭିନ୍ନ
ଭିନ୍ନ ରୂପରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ବାବା ସବୁ ପିଲାଙ୍କୁ କେଉଁ ସାବଧାନୀ ଦେଉଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ
ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯିବାର ଆଶା ରଖ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ-ଯୋଗ ସହିତ ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯିବାର କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ
। ଏଠାରେ ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ପାଠପଢା । କେହି କେହି ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି, ମୋ ଶରୀରରେ ମମ୍ମା
ଆସୁଛନ୍ତି, ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହା ସବୁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ମାୟାର ସଂକଳ୍ପ ଅଟେ । ଏସବୁରୁ ବହୁତ ସାବଧାନ
ରହିବାକୁ ହେବ । ମାୟା ଅନେକ ପିଲାଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଓଲଟା କାର୍ଯ୍ୟ କରାଇ ଦେଇଥାଏ ।
ସେଥିପାଇଁ ଟ୍ରାନ୍ସର ଆଶା ରଖିବାର ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ସନ୍ତାମାନେ
ଏକଥା ତୁମେମାନେ ବୁଝିଗଲେଣି ଯେ ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଭକ୍ତି ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ।
ଭକ୍ତି ତ ବହୁତ ପ୍ରକାରର ରହିଛି ଏବଂ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ରହିଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ
ଭକ୍ତି ଶିଖାଏ ଏବଂ ମଣିଷମାନେ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ଭକ୍ତି ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ନା କୌଣସି
ଶାସ୍ତ୍ର ଅଛି ନା କେହି ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଏଠାରେ କେବଳ ଜଣେ ଆତ୍ମିକ ପିତା ହିଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ହିଁ ଧାରଣ କରିଥାଏ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ପାଖରେ ସାରା ୮୪ ଚକ୍ରର
ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କୁହାଯାଇପାରିବ । ଆମ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସିଏ ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ଶରୀରରେ ରହିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁହାଯାଇପାରିବ । ଆମେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ
ବ୍ରାହ୍ମଣରୁ ଦେବତା ହେଉଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବସି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ
ହଠଯୋଗର କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ହିଁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ହଠଯୋଗ ମାଧ୍ୟମରେ (ଧ୍ୟାନରେ) ଟ୍ରାନ୍ସରେ
ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା କିଛି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ଟ୍ରାନ୍ସ (ଧ୍ୟାନ)ରେ ଯିବା ତ ପଇସାକର ଖେଳ । ତୁମେ
କାହାକୁ କେବେ ଏପରି କହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ଟ୍ରାନ୍ସରେ (ଧ୍ୟାନରେ) ଯାଉଛୁ, କାରଣ ବିଦେଶରେ
ଅନେକ ଲୋକ ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯାଉଛନ୍ତି । ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ନା ତାଙ୍କର କୌଣସି ଲାଭ ହେଉଛି ନା
ତୁମର କିଛି ଲାଭ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଧ୍ୟାନରେ ଯିବା କୌଣସି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ନୁହେଁ
କିମ୍ବା କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ, ଧ୍ୟାନ ଅଥବା ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯାଉଥିବା ଆତ୍ମା କେବେ କିଛି ବି ଜ୍ଞାନ
ଶୁଣିବ ନାହିଁ, ନା ତାଙ୍କର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । ଟ୍ରାନ୍ସର କୌଣସି ମହତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।
ସନ୍ତାନମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହୁଛନ୍ତି ତାକୁ ଟ୍ରାନ୍ସ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ । ଟ୍ରାନ୍ସ ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ବାବା ଟ୍ରାନ୍ସରେ ଯିବାର ସଉକ ନ
ରଖିବା ପାଇଁ ସାବଧାନ କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ବିନାଶ ସମୟରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିବ । ଯଦିଓ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ
ଏମିତି ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଉଛ କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରୂପୀ କଳସରେ ଶୀଘ୍ର ଧାରଣ ହେବ ନାହିଁ
। ସେମାନେ ବିନାଶକୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖିଲେ ହିଁ ଆସିବେ । ସେମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତ
ମୃତ୍ୟୁର ସମୟ ଆସିଲା । ବିନାଶକୁ ନିକଟରେ ଦେଖିଲେ ହିଁ ମାନିବେ । ସେମାନଙ୍କର ଅଭିନୟ ହିଁ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ରହିଛି । ତୁମେ କହୁଛ ଏବେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ସମସ୍ତଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁର
ସମୟ । ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ମନଗଢା କଥା ।
ତୁମର ଏହି ବୃକ୍ଷ ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା
କହିବାକୁ ହେବ, ଆପଣମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାନ୍ତୁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ତୁମକୁ
ଆଖି ବନ୍ଦ କରିବାର ନାହିଁ । ଆଖି ବନ୍ଦ କଲେ ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ଦେଖିବ । ଆମେ ଆତ୍ମା, ପରମପିତା
ପରାମାତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛୁ । ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସ୍ଥୂଳ ଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ।
ମାତ୍ର ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆମ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଏହି ଶରୀରର ଆଧାର
ନେଇ ଆମକୁ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ଧ୍ୟାନ ଆଦି କରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ ।
ଧ୍ୟାନରେ ଯିବା କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ଏହି ଭୋଗ ଆଦି ଲଗାଇବା ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି ।
ସେବାଧାରୀ ହୋଇ ଭୋଗ ଲଗାଉଛ । ଯେମିତିକି ସେବାଧାରୀ ଧନୀଲୋକଙ୍କୁ ଖୁଆଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ
ସେବାଧାରୀ, ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଭୋଗ ଲଗାଉଛ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଫରିସ୍ତା । ସେଠାରେ ମମ୍ମା
ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖୁଛ । ସେମାନଙ୍କ ପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତୀ ହେବା ହିଁ ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ । ସେମାନଙ୍କୁ
ଏପରି ଫରିସ୍ତା କିଏ କଲେ ? ବାକି ଧ୍ୟାନରେ ଯିବା ତ କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ଏଠାରେ ଯେପରି
ଶିବବାବା ଏଠାରେ ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି ସେହିପରି ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ)
ଦ୍ୱାରା କିଛି ବୁଝାଇବେ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ କ’ଣ ହୋଇଥାଏ, ଏହା କେବଳ ଏକ ଜାଣିବାର କଥା । ବାକି
ଟ୍ରାନ୍ସ ଆଦିକୁ କୌଣସି ମହତ୍ତ୍ୱ ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କାହାକୁ ଟ୍ରାନ୍ସରେ ନେଇଯିବା, ବା
ଦେଖାଇ ଦେବା, ଏହା ମଧ୍ୟ ପିଲାଳିଆମୀ । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାବଧାନ କରି ଦେଉଛନ୍ତି — ଟ୍ରାନ୍ସରେ
ଯାଅ ନାହିଁ, ଏଥିରେ କେବେ କେବେ ମାୟାର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଯାଏ ।
ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା, ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମର
ଟ୍ରାନ୍ସଫର (ବଦଳି) ହେବ । ଡ୍ରାମାର ଯୋଜନା ଅନୁସାରେ ତୁମେ ଅଭିନୟ କରୁଛ, ଅଭିନୟର ମଧ୍ୟ ମହିମା
ରହିଛି । ବାବା ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଆସି ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଥରେ ପାଠପଢି
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏଥିରେ ତ ପିଲାମାନେ ଖୁସୀ ହେବା ଦରକାର । ଆମେ
ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲୁ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ କରି
ବହୁତ ହର୍ଷିତ ହେବା ଦରକାର । ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ପଢୁଛ । ସେଠାରେ ତ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ରହିବ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ପଢିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଏହି ଦୁଃଖରୁ
ମୁକ୍ତ ହୋଇ ସୁଖ ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ । ଏଠାରେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ତୁମକୁ ରୋଗ ଆଦି ହେଉଛି
। ଏହି ସବୁ ରୋଗ ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି — ପାଠପଢା, ଏଥିରେ ଟ୍ରାନ୍ସ ଆଦିର କୌଣସି
ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ । ଏହା କିଛି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ଏମିତି ଧ୍ୟାନରେ ଯାଆନ୍ତି ପୁଣି
କହନ୍ତି ମମ୍ମା ଆସିଲେ, ବାବା ଆସିଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଭଳି କିଛି ବି ନୁହେଁ । ବାବା ତ ଗୋଟିଏ
କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଇଛ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏହାକୁ ହିଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କୁହାଯାଏ । ଯୋଗ କହିବା
ଦ୍ୱାରା ଯାତ୍ରା ଶବ୍ଦ ସିଦ୍ଧ ହୋଇନଥାଏ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇ
ଏଠାରୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାତ୍ରା କରୁଛ । ସେମାନଙ୍କର ଯୋଗକୁ ଯାତ୍ରା କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ହଠଯୋଗୀ ତ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ହଠଯୋଗ, ଏହା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି (ମନେ
ପକାଇବା) । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ । ଏପରି ଆଉ କେହି
କେବେହେଲେ ବୁଝାଇବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ହେଉଛି ପାଠପଢା । ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେଲେ ପୁଣି
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପାଠପଢି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମ୍ୟୁଜିୟମ୍ (ସଂଗ୍ରାହଳୟ)
ନିର୍ମାଣ କର । ତେବେ ସ୍ୱତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ ଭାବେ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିବେ । ଡାକିବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ
ପଡିବ ନାହିଁ । କହିବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ଭଲ । ଆମେ କେବେ ଶୁଣିନାହୁଁ । ଏଥିରେ ତ ଚରିତ୍ରର
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ପବିତ୍ରତା, ଯାହା ପାଇଁ ହି ଝଗଡା ଆଦି ହୋଇଥାଏ । ଅନେକ
ବିଫଳ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମର ଅବସ୍ଥା ଏପରି ହୋଇଯାଉଛି ଯେ ଏ ଦୁନିଆରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁ ନାହଁ । ଖାଇବା ପିଇବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଥାଉ ।
ଯେପରି ବାପା ନୂଆ ଘର ତିଆରି କଲେ ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ସେହି ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଏ । ଏବେ ନୁଆ ଦୁନିଆ
ତିଆରି ହେଉଛି । ବେହଦର ବାପା ବେହଦର ଘର ନିର୍ମାଣ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ
ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଚକ୍ର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା । ଏବେ ଆମକୁ ଘର ଏବଂ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପବିତ୍ର
ହେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ଆସିଥାଏ, ଏଥିରେ ହିଁ ତୁମର ମାୟା ସହ ଯୁଦ୍ଧ
ଚାଲିଥାଏ, ପାଠପଢାରେ ଲଢିବାର କଥା ନଥାଏ । ପାଠପଢା ତ ବହୁତ ସହଜ । ୮୪ ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ସହଜ । ବାକି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା, ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ
ପଡିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାକୁ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଅତି କମରେ ୮ ଘଣ୍ଟା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ
ଯୋଗ କର । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ନିମନ୍ତେ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡିବ । ଏହା ତ
ସହଜମାର୍ଗ ଅଟେ ନା । ଯଦି ନ ଶୋଇବ ତେବେ ଏହା ହଠଯୋଗ ହୋଇଗଲା । ହଠଯୋଗୀ ତ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖ ନାହିଁ, ସେଥିରେ କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ । କେତେ ହଠଯୋଗ ଆଦି ଶିଖାଉଛନ୍ତି
। ଏସବୁ ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ମତ । ତୁମେ ହେଉଛ ଆତ୍ମା, ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରୁଛି ।
ଡାକ୍ତର ଆଦି ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ହେଦ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ କହୁଛି ମୁଁ ଅମୁକ.......
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି — ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମକୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପଢାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ରହିଛି — ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ଅଲଗ ରହିଲେ
ବହୁକାଳ.... କଳ୍ପ କଳ୍ପ ମିଳନ ହେଉଛି । ବାକି ଯିଏବି ସାରା ଦୁନିଆରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସବୁ
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ନିଜକୁ ଦେହ ଭାବି ପଢୁଛନ୍ତି ଓ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛି । ଜଜ୍, ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ ହେଉଛି । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ
ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ପବିତ୍ର ଥିଲ ପୁଣି ଅଭିନୟ କରି କରି ସମସ୍ତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ, ତେଣୁ ଡାକୁଛ ହେ ବାବା
ଆମକୁ ଆସି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା କରିଦିଅ । ବାବା ତ ସଦା ପବିତ୍ର । ଏହି ସବୁ କଥା ଶୁଣିଲେ ହିଁ ଧାରଣା
ହେବ । ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଧାରଣା ହୋଇଗଲେ ତୁମେ ଦେବତା ହୋଇଯାଉଛ । ଏହା ନୂଆ କଥା ହୋଇଥିବାରୁ
କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହେଉ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ତାହା ହେଉଛି ଭକ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ
ଭକ୍ତି କରି କରି ହେଦ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଉଛ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ହେ ସନ୍ତାନଗଣ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ
ହୁଅ । ଆମ ଆତ୍ମମାନଙ୍କୁ ବାବା ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ପଢାଉଛନ୍ତି । ନିରନ୍ତର ମନେ ରଖ ଏହି ସମୟରେ
ଆମମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମାର ପିତା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପଢାଉଛନ୍ତି । କେବଳ ସଂଗମଯୁଗ ବ୍ୟତୀତ ବାକି ସାରା
ଡ୍ରାମାରେ କେବେ ବି ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି, ହେ ମଧୁର
ସନ୍ତାନଗଣ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯାତ୍ରା — ଚଢେ
ତୋ ଚାଖେ ବୈକୁଣ୍ଠ ରସ, (ଚଢିଲେ ବୈକୁଣ୍ଠ ରସକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ) । ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେବା ଦ୍ୱାରା
ଏକଦମ୍ ରସାତଳକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ତଥାପି ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଆସିବେ କିନ୍ତୁ ପଦ ବହୁତ କମ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ
ରାଜତ୍ତ୍ୱର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏଥିରେ କମ ପଦର ଅଧିକାରୀ ମଧ୍ୟ ଦରକାର । ସମସ୍ତେ କ’ଣ ଜ୍ଞାନକୁ
ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତ ବାବାଙ୍କର ବହୁତ ସନ୍ତାନ ହେବା ଦରକାର । ଯଦି ବା ମିଳୁଛନ୍ତି ତାହା
ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ ସମୟ ପାଇଁ । ତୁମ ମାତାମାନଙ୍କର ବହୁତ ଗାୟନ ହେଉଛି । ବନ୍ଦେ ମାତରମ୍ ଗାୟନ
କରୁଛନ୍ତି । ଜଗଦମ୍ବାଙ୍କର କେତେ ବିଶାଳ ମେଳା ହେଉଛି, କାହିଁକି ନା ବହୁତ ସେବା କରିଛନ୍ତି ।
ଯିଏ ବହୁତ ସେବା କରନ୍ତି ସିଏ ବଡ ରାଜା ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିରରେ ତୁମମାନଙ୍କର ହିଁ
ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ରହିଛି । ତୁମ କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ତ ସମୟ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଭୋଜନ ଆଦି
ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧ ଭୋଜନ ତିଆରି କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ସେ
ଭୋଜନ ଯାହାଙ୍କୁ ଖୁଆଇବ ତାଙ୍କର ହୃଦୟ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ । ଏପରି ବହୁତ ଅଳ୍ପ ଅଛନ୍ତି,
ଯାହାଙ୍କୁ ଏପରି ଶୁଦ୍ଧ ଭୋଜନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ନିଜକୁ ନିଜେ ପଚାର — ମୁଁ ଶିବବାବାଙ୍କର
ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛି, ଯାହାକୁ ଖାଇଲେ ସେମାନଙ୍କର ହୃଦୟ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯିବ
। ଘଡି ଘଡି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଭୁଲି ଯାଉଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭୁଲିବା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନ ୧୬ କଳା ତ ହୋଇନାହଁ । ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ତ ନିଶ୍ଚିତ
ହେବାକୁ ପଡିବ । ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଚାନ୍ଦ କେତେ ଉଜ୍ୱଳ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି କମି କମି କେବଳ ଗାର ସଦୃଶ
ରହିଯାଏ । ଘନ ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଯାଏ ପୁଣି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଲୋକିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହି ବିକାର ଇତ୍ୟାଦିକୁ
ତ୍ୟାଗ କରି ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କଲେ ତୁମର ଆତ୍ମା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ମହାରାଜା
ହେବା ପାଇଁ ଚାହୁଁଛ, କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ
ପଡିବ । କେହି କେହି ତ କିଛି ବି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ମହାରଥୀ, ଘୋଡାସବାର,
ପଦାତିକ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ମହାରଥୀ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ଥାଆନ୍ତି । ପ୍ରଜା ବା ସେନା ଯେତେ ସଂଖ୍ୟାରେ
ଥାଆନ୍ତି, ମେଜର ବା କମାଣ୍ଡର ସେତିକି ନଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ କମାଣ୍ଡର, ମେଜର,
କ୍ୟାପଟେନ୍ ଆଦି ଅଛନ୍ତି । ପଦାତିକ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ତୁମର ମଧ୍ୟ ଏହା ଆତ୍ମିକ ସୈନ୍ୟ-ବାହିନୀ ।
ସବୁ କିଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ସେଥିରୁ ହିଁ ବଳ ମିଳିବ । ତୁମେ ହେଉଛ ଗୁପ୍ତ
ଯୋଦ୍ଧା । ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମର ଯେଉଁ ଆବର୍ଜନା ରହିଛି ତାହା ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦିଓ କାମଧନ୍ଦା ଆଦି କର, କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ତୁମେ ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପ୍ରେମିକା, ତୁମର ଜଣେ ମାତ୍ର ପ୍ରେମିକ ରହିଛନ୍ତି । ଏବେ ସେହି ପ୍ରେମିକ ମିଳୁଛନ୍ତି
ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଉଥିଲୁ କିନ୍ତୁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ
ହେଉନଥିଲା । ବାବା କହିଛନ୍ତି ଏଠାରେ ତୁମକୁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ ପଡିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ତ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ମେହନତ କରୁଛି ।
ଏହି ଜନ୍ମରେ ତୁମକୁ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ମଇଳା ସଫା କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକର
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ, ପୁଣି ଅମରଲୋକକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ନହେଲେ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସମସ୍ତେ ନିଜର ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରିଯିବେ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ଦଣ୍ଡ ପାଇବେ ତାହେଲେ ପଦ କମିଯିବ ।
ଯେଉଁମାନେ ଦଣ୍ଡ ପାଆନ୍ତି ନାହିଁ, ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ କେବଳ ମାଳାର ୮ ଦାନା (ଅଷ୍ଟରତ୍ନ)
କୁହାଯାଏ । ନବରତ୍ନର ମୁଦ୍ରିକା ଆଦି ତିଆରି ହୁଏ । ଏପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାକୁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାର ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି
ସଂଗମଯୁଗରେ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢା ଏବଂ ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ଦ୍ୱାରା ନିଜର
ଚରିତ୍ରକୁ ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ । ଟ୍ରାନ୍ସ ଇତ୍ୟାଦିର ଆଶା ରଖିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ, କିଛି ସମୟ ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ହେବ, କାରଣ ଏହା
କୌଣସି ହଠଯୋଗ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାକୁ କେବେ ହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଏପରି
ଶୁଦ୍ଧ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁଆଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଭୋଜନ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ହୃଦୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ ।
ବରଦାନ:-
କୌଣସି ବି
ସେବାକୁ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟରେ ବା ସ୍ନେହର ସହିତ କରୁଥିବା ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ସେବା ଯାହା ବି ହୋଇଥାଉ
କିନ୍ତୁ ତାହା ଯଦି ସଚ୍ଚା ହୃଦୟର ସହିତ ବା ସ୍ନେହର ସହିତ କରାଯିବ ତେବେ ସେଥିରେ ୧୦୦ ନମ୍ବର
ମିଳିବ । ତେଣୁ ସେବାରେ ବିରକ୍ତି ଭାବ ନ ରହୁ ବା କେବଳ କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପ୍ତ କରିବା ହିସାବରେ ନ ହେଉ
। କାରଣ ତୁମର ସେବା ବିଗିଡି ଯାଇଥିବା କାର୍ଯ୍ୟକୁ ସଜାଡିବା ପାଇଁ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବା ପାଇଁ,
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଯୋଗ୍ୟ ଏବଂ ଯୋଗୀ କରିବା ପାଇଁ, ଅପକାରୀର ଉପକାର କରିବା ପାଇଁ, ଯଥା ସମୟରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ସହଯୋଗ ଦେବା ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ତେବେ ଏହିଭଳି ସେବା କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ
ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ସେବାଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ୱରୂପର ଆବାହନ କର ତେବେ ତୁମର ସ୍ଥିତି ତଳ ଉପର ହେବାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।