17.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା
ସହିତ ଜ୍ଞାନ ଧନରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ, ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ-ମନ୍ଥନ ଚାଲିଥାଉ ତେବେ ଯାଇ
ଅପାର ଖୁସିର ଅନୁଭବ ହେବ, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ନେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ଯୋଡି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନେ ରୌରବ ନର୍କରେ ରହୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାର ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିଛନ୍ତି, ଏହିଭଳି
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପ୍ରୀତି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ
ଚିହ୍ନିପାରିଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରହିଛି ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କାହାକୁ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସିବାର ଅନୁମତି ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସିବାର ନାହିଁ ଏବଂ କାଳ ଅର୍ଥାତ୍ ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଆସିପାରିବ
ନାହିଁ । ଯେପରି ରାବଣକୁ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ଅନୁମତି ନାହିଁ, ସେହିଭଳି ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ପିଲାମାନେ ମୋତେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସିବାର ଅନୁମତି ନାହିଁ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ
ଯିବାର ଯୋଗ୍ୟ କରି ଦେଇ ନିଜ ଘରକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସୀମା ରହିଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ବସିଛ ? ମନ ଭିତରେ ତ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ରହୁଛି ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ଅଛୁ । ଯାତ୍ରା ଶବ୍ଦ ତ ହୃଦୟରେ ନିଶ୍ଚିତ
ଆସିବା ଦରକାର । ଯେଭଳି ସେମାନେ (ଭକ୍ତମାନେ) ହରିଦ୍ୱାର, ଅମରନାଥ ଯିବାର ଯାତ୍ରା କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଯାତ୍ରା ଶେଷ କରି ପୁଣି ଫେରିଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ଯେ
ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ବାବା ଆସି ଆମର ହାତ ଧରିଛନ୍ତି । ହାତ ଧରି ସେପାରିକୁ ନେଇ
ଯାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ହାତଧରି ନିଅ କାହିଁକିନା ବିଷୟ ସାଗରରେ ପଡ଼ିଛ । ଏବେ
ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଘରକୁ ମନେ ପକାଅ । ଅନ୍ତରରେ ଏହା ଆସିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ
ଯାଉଛୁ । ଏଥିରେ ମୁଖରେ କିଛି କହିବାର ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଅନ୍ତରରେ କେବଳ ସ୍ମୃତି ରହୁ — ଆମକୁ
ନେଇଯିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ପାପ କଟିବ ଏବଂ ତୁମେ ସେହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିପାରିବ । ବାବା କେତେ
ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯେପରି ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ପଢାଇ ଦିଆଯାଇ ଥାଏ ନା । ସର୍ବଦା ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହୁ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛୁ । ବାବାଙ୍କର କାମ ହେଲା ପାବନ କରି ପାବନ ଦୁନିଆକୁ
ନେଇଯିବା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାବନ ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଯାତ୍ରା
କରିବାକୁ ହେବ । ଆମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଘରେ ପହଞ୍ଚିଗଲେ ପୁଣି
ବାବାଙ୍କ କାମ ସରିଲା । ବାବା ତ’ ପତିତରୁ ପାବନ କରି ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ପାଠ ତ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ପଛକେ ଚଲାବୁଲା କର, କିଛି ବି କାମ ଧନ୍ଦାକର, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଏହି ସ୍ମୃତି ରହୁ । ଯୋଗ ଶବ୍ଦ ଦ୍ୱାରା ଯାତ୍ରା ସାବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇନଥାଏ । ଯୋଗ ଶବ୍ଦ ହେଉଛି
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର । ତାହା ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ମତ । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟ ମତରେ ଚାଲିଆସିଛ ।
ଅଧାକଳ୍ପ ଦୈବୀମତରେ ଚାଲିଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ମିଳୁଛି ।
ଯୋଗ ଶବ୍ଦ କୁହ ନାହିଁ । ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରା କୁହ । ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଯାତ୍ରା କରିବାକୁ ହେବ । ତାହା
ହେଉଛି ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା, ଶରୀର ସହିତ ଯାତ୍ରା କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଥିରେ ତ ଶରୀରର କାମ ହିଁ ନାହିଁ
। ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି, ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ତାହା ମିଠା ଘର । ବାବା ଆମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ଆମେ ପାବନ ହେବୁ । ଯୋଗ କରି କରି ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏହା
ହିଁ ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ଆମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସୁଛେ କାହିଁକିନା ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଘରକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପାବନ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହିଁ ହେବ ।
ବାବା ପାବନ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ତୁମେ ପାବନ ଦୁନିଆକୁ ଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରାକାର । ଆମେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ଅଛୁ । ଆମକୁ ପୁଣି ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକକୁ
ଫେରିବାର ନାହିଁ । ଆମକୁ ଘର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚାଇବା ବାବାଙ୍କର କାମ । ବାବା ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି
। ଏବେ ତ ତୁମେ ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକରେ ଅଛ, ପୁଣି ଅମରଲୋକ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରହିବ । ବାବା ଯୋଗ୍ୟ କରି ହିଁ
ଛାଡ଼ିବେ । ସୁଖ ଧାମକୁ ବାବା ନେଇଯିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ ହେଲା ଘର (ଶାନ୍ତିଧାମ)
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚାଇବା । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ହେବ ନାହିଁ । ତା’ ସହିତ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଧନ ରୋଜଗାର କରୁଛ
ନା । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେଉଛ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ତ ଅଛି, ଯେ ଆମେ ଏହି ସୃଷ୍ଟିରେ ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଆସିଲୁ । ଏବେ ପୁଣି ଆମେ ଘରକୁ ଯିବା, ପୁଣି
ନୂଆ କରି ଚକ୍ର ଆରମ୍ଭ ହେବ । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଲେ ହିଁ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିବ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ, ଶାନ୍ତିଧାମ ସୁଖଧାମକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ୮୪ର
ଚକ୍ରକୁ ସ୍ମୃତିରେ ନ ଆଣିଲେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା କିପରି ହେବ । କେବଳ ଏକମାତ୍ର (ବ୍ରହ୍ମ)କୁ ମନେ
ପକାଇବା ତ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର କାମ, କାହିଁକିନା ସେମାନେ ତ ଏହା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ବ୍ରହ୍ମକୁ ହିଁ ମନେପକାଇଥାଆନ୍ତି । ବାବା ତ ଭଲଭାବରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯୋଗବଳ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ । ପ୍ରଥମେ ତ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା,
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଚାରିଆଡେ ବୁଲିବୁଲି ସବୁ ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣ କରି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ
ରହିଲୁ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିଲୁ । ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ବେହଦର ବର୍ସା (ଅବିନାଶୀ
ସମ୍ପତ୍ତି) ମିଳୁଛି ତାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ କେତେ ଚକ୍ର ଲଗାଇଲେଣି । କେହି କେହି
ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ଯାତ୍ରା କରିଥାଆନ୍ତି । ପଇସା ଅଧିକ ଥିଲେ ଯାତ୍ରାର ସଉକ ରହିଥାଏ । ଏହା ତ ତୁମର
ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା । ତୁମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହୋଇଯିବ, ତୁମେ ପୁଣି ସେହି ନୂଆ ଦୁନିଆରେ
ଆସିବ, ଯାହାକୁ ଅମରଲୋକ କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାରେ କାଳ ରହିବ ନାହିଁ ଯାହାକି କାହାକୁ ନେଇଯିବ ।
କାଳକୁ ହୁକୁମ ହିଁ ନାହିଁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଆସିବା ପାଇଁ । ଏହା ତ ରାବଣର ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ନା । ତୁମେ
ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ପୁରୁଣା ଶରୀରରେ
ଆସୁଛି । ମୋତେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଆସିବାର ହୁକୁମ୍ ନାହିଁ । ମୁଁ ତ’ ପତିତମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପାବନ
କରିବାକୁ ଆସୁଛି । ତୁମେମାନେ ନିଜେ ପାବନ ହୋଇ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ପାବନ କରୁଛ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ
ଜଙ୍ଗଲକୁ ପଳାୟନ କରିଥାଆନ୍ତି । ଏକଦମ୍ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଯାହାକି ଜଣାପଡ଼େ ନାହିଁ କୁଆଡେ ଗଲେ
କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ବେଶ ମଧ୍ୟ ବଦଳାଇ ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ଯେପରି ଅଭିନେତାମାନେ ବେଶ ବଦାଳାଇଥାଆନ୍ତି
। କେବେ ପୁରୁଷରୁ ନାରୀ ହୋଇଯାଇଥାଆନ୍ତି ତ’ କେବେ ନାରୀରୁ ପୁରୁଷ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ
ରୁପ ବଦଳାଇ ଥାନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କିଛି ହେବ ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ରାଜ୍ୟ କରୁଛ ପୁଣି ଡ଼୍ରାମାନୁଯାୟୀ ଦ୍ୱାପରଯୁଗ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ଏବଂ ଦେବତାମାନେ ବାମ ମାର୍ଗକୁ (ବିକାର
ମାର୍ଗକୁ) ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ବହୁତ ଅଶ୍ଳୀଳ ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ପୁରୀର ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରରେ
ରହିଛି । ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ମନ୍ଦିର ରହିଛି ନା । ଏମିତି ତ ତାଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ଥିଲା ଯିଏ କି ନିଜେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ । ସେ ପୁଣି ଯାଇ ମନ୍ଦିରରେ ବନ୍ଦ ହୋଇ ରହିଲେ । ତାଙ୍କୁ କଳା ଦେଖାଇଛନ୍ତି
। ଏହି ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ମନ୍ଦିର ଉପରେ ତୁମେ ବହୁତ ବୁଝାଇପାରିବ । ଆଉ କେହି ଏହାର ଅର୍ଥକୁ
ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ହିଁ ପୂଜ୍ୟରୁ ପୁଜାରୀ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଲୋକମାନେ ତ’
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଇଁ କହିଦେଉଛନ୍ତି, ନିଜେ ହିଁ ପୂଜ୍ୟ ନିଜେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ଏବଂ ଏଭଳି
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ହିଁ ସୁଖ ଦେଉଛ ତୁମେ ହିଁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ
କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହିଁ । ଏହା ତ ବୁଝିବାର କଥା । ପିଲାଜନ୍ମ ହେଲେ ଖୁସି ହେବେ ଏବଂ ପିଲା
ମରିଗଲେ କାନ୍ଦିବାରେ ଲାଗିବେ । କହିବେ ଭଗବାନ ଦୁଃଖ ଦେଲେ । ଆରେ, ଏହି ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ଦୁଃଖ
ତୁମକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ମିଳୁଛି । ମୋ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଃଖର ପ୍ରଶ୍ନ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଅମର
ଲୋକ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏହାର ତ ନାମ ହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକ ଅଟେ । ଅକାଳରେ ମୁତ୍ୟୁ ବରଣ କରୁଛନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ତ ବହୁତ ଖୁସି ପାଳନ କରିଥାଆନ୍ତି, ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଲମ୍ବା ରହିଥାଏ । ଆୟୁଷ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ
୧୫୦ ବର୍ଷର ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ କେବେକେବେ କାହାର ଲମ୍ବା ଆୟୁଷ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ଏହା ତ
ସ୍ୱର୍ଗ ନୁହେଁ ନା । କେହି ଶରୀରକୁ ବହୁତ ଯତ୍ନରେ ରଖିଥାନ୍ତି ତେଣୁ ଆୟୁ ମଧ୍ୟ ବଡ଼ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି
କେତେ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ପରିବାର ବଢି ଚାଲିଛି, ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବୃଦ୍ଧି ହେବାରେ ଲାଗିଛି ।
ଯେପରି ବୃକ୍ଷରୁ ଶାଖା, ପ୍ରଶାଖା ବାହାରିଥାଏ । ଯେପରି ୫୦ଟି ଶାଖା ଥିବ ଏବଂ ସେଥିରୁ ଆଉ ୫୦ଟି
ବାହାରିବ ତେବେ କେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ଏହାକୁ (ସୃଷ୍ଟିକୁ)
ବଟବୃକ୍ଷ ସହ ତୁଳନା କରାଯାଇଥାଏ । ସାରା ବୃକ୍ଷ ଠିଆ ହୋଇଛି । ମୂଳଦୁଆ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଆଦି
ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ରୂପକ ମୂଳଦୁଆ ନାହିଁ । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଦେବତାମାନେ କେବେ
ଥିଲେ, ସେମାନେ ତ’ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହିଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଆଗରୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ
କିଛି ବିଚାର କରୁନଥିଲ । ଏବେ ବାବା ଆସି ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲ
ଏବଂ ସାରା ଡ଼୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ସମୟ ସୀମାକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲ । ନୂଆ ଦୁନିଆରୁ ପୁରୁଣା, ପୁଣି
ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ କିପରି ହେଉଛି କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯୋଗର
ଯାତ୍ରାରେ ବସୁଛ । ତୁମର ଏହି ଯାତ୍ରା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଚାଲିବ । ତେଣୁ ଚାଲିବା ବୁଲିବା ସମୟରେ
ମଧ୍ୟ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରୁହ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଭକ୍ତି
ମାର୍ଗରେ ଆମେ ମଧ୍ୟ ସେହି ତୀର୍ଥଯାତ୍ରାରେ ଯାଉଥିଲୁ । ଯିଏ ପକ୍କା ଭକ୍ତ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ଅନେକ
ଥର ଯାତ୍ରା କରିଥିବେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏକମାତ୍ର ଶିବଙ୍କର ଭକ୍ତି କରିବା ତାହା ହିଁ
ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଅଟେ । ପରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ଏବଂ ପାଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ୱର ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି
। ଦେବତାଙ୍କର ଭକ୍ତି ତଥାପି ଭଲ । କାହିକିଁନା ସେମାନଙ୍କର ଶରୀର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟେ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଶରୀର ତ ପତିତ ନା । ସେମାନେ (ଦେବତାମାନେ) ତ ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ଦ୍ୱାପର
ଯୁଗରୁ ସମସ୍ତେ ପତିତ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତଳକୁ ଖସି ଖସି ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ
ସିଡିର ଚିତ୍ର ବହୁତ ଭଲ । (ବେତାଳ) ଜିନର କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ କହିଥାଆନ୍ତି ନା । ଏହି ସବୁ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ
ଇତ୍ୟାଦି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର । ସବୁ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ତୁମ ଉପରେ ହିଁ ତିଆରି କରାଯାଇଛି । ଭ୍ରମରୀର
ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କର, ଯିଏ କି ପୋକମାନଙ୍କୁ (ନର୍କର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ) ନିଜପରି ବ୍ରାହ୍ମଣ
କରିଦେଉଛ । ଏସବୁ ବର୍ତ୍ତମାନର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ପ୍ରଥମେ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଯାତ୍ରା କରୁଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଆତ୍ମାର ଯାତ୍ରା ଶିଖୁଛ । ଏହା ତ’ ପାଠ ପଢା ନା । ଭକ୍ତିରେ ଦେଖ କ’ଣ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ।
ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଉଛନ୍ତି । ଜଣଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଜୀବନ କାହାଣୀ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ହିସାବ
କରାଯାଇଥାଏ । ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ ଜନ୍ମ କେଉଁମାନେ ନେଇଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କମ୍ ହୋଇଯାଇଥାଏ
। ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଏହିଠାରେ
ହିଁ ଥିଲା । ଭାରତବାସୀ ତ ଏବେ ପଥର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଯଦି ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବ ଯେ, ସ୍ୱର୍ଗ
କେବେ ଥିଲା, ତେବେ ସେମାନେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ
କି ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲୁ, କେତେ ସୁଖୀ ଥିଲୁ ଏବେ ପୁଣି ଆମକୁ ଭିକାରୀରୁ ରାଜା ହେବାକୁ ପଡିବ
। ଦୁନିଆ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଇଥାଏ ନା ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମେହନତ କର । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ
ଯେ ମାୟା ବାରମ୍ବାର ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବୁଦ୍ଧିରେ ସବୁବେଳେ ଏହି କଥା ମନେ ରଖ
ଯେ ଆମେ ଏବେ ଘରକୁ ଫେରୁଛୁ । ଆମର ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ଲଙ୍ଗର (ଜାହାଜକୁ ଅଟକାଇବା ପାଇଁ ଯେଉଁ
ଅଙ୍କୁଶ ବ୍ୟବହାର କରାଯାଏ) ଉଠି ଯାଇଛି । ନୌକା ସେ ପାରିକୁ ଯିବ । ଭକ୍ତମାନେ ଗାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି
ନା ନୌକା ଆମର କୂଳରେ ଲଗାଅ, କିନ୍ତୁ କେବେ ସେପାରିକୁ ଯିବେ ସେମାନେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ
ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ସହିତ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ
ପକାଇବା ଦରକାର । ପିଲାମାନେ ବଡ଼ ହେଲେ ବାପାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ । ତୁମେ ତ’
ବଡ଼ ପିଲା ନା । ଆତ୍ମା ଜଲଦି ବୁଝିପାରିଥାଏ ଯେ ଏହି କଥା ତ ଏକଦମ ଠିକ୍ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କର
ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ । ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ
ଚାଲିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଏହି
ପବିତ୍ରତା ପାଇଁ ହିଁ ଝଗଡ଼ା ହୋଇଥାଏ । ସେମାନେ (ଲୋକମାନେ) ତ’ ବିଲକୁଲ୍ ଯେପରି ରୌରବ ନର୍କରେ
ପଡ଼ିଛନ୍ତି । ଆହୁରି ଅଧିକ ବିକାରରେ ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି । ଏଣୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖି
ପାରୁ ନାହାନ୍ତି । ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଏ ନା । ବାବା ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି କରିବା
ପାଇଁ ହିଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବହୁ ତ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ତିଳେମାତ୍ର ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ନଥାଏ । କେବେ
ବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ନ ଥା’ନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ମାନନ୍ତି
ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାୟାର ପୁରା ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଆଦୌ
କରୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ମେହନତ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ,
ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜଧାନୀ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାଯୁଗରେ କୌଣସି ଧର୍ମର
ସ୍ଥାପନା ହୋଇନଥାଏ । ରାମ କୌଣସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ନିଜେ ସ୍ଥାପନାକର୍ତ୍ତା
ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏପରି ପଦ ପାଇଥା’ନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନାରେ
ରାତି ଦିନର ପ୍ରଭେଦ ଅଛି । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଯେତେବେଳେ କି ଦୁନିଆର ପରିବର୍ତ୍ତନ
ହେବାର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତି କଳ୍ପ, କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ମୁଁ ଆସିଥାଏ । ସେମାନେ ପୁଣି
ଯୁଗେ ଯୁଗେ ମନେ କରି ଭୁଲ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଅଧ୍ୟାକଳ୍ପ ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗକୁ ଚାଲିବାର ଅଛି । ତେଣୁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ । ଏପରି ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ବାବା
ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଉଛି । ଆରେ ବାପାଙ୍କୁ ତ ପଶୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ କାହିଁକି
ଭୁଲିଯାଉଛ ? ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବୁନାହଁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଉଛ
। ଏବେ ଯେପରି ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ସେହିପରି ବୁଝାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ରଖିବା ଦରକାର । ନିର୍ଭିକ
ଭାବେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ଦରକାର । ଏପରି ନୁହେଁ, ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କ ଆଗରେ ତୁମେ ଝାଉଁଳି ପଡ଼ିବ । ତୁମେ
କନ୍ୟାମାନେ ହିଁ ବଡ଼ ବଡ଼ ବିଦ୍ୱାନ ପଣ୍ଡିତଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ ନିର୍ଭିକ ହୋଇ ବୁଝାଇବା
ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବୁଦ୍ଧିରେ
ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି ରହିଥାଉ ଯେ ଆମେ ଘରକୁ ଫେରିଯାଉଛୁ, ଆମର ନୌକାର ଲଙ୍ଗର ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆରୁ ଉଠି ସାରିଛି । ଆମେ ଏବେ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରାରେ ଅଛୁ । ଏହି ଯାତ୍ରା ନିଜେ କରିବା ସହିତ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରାଇବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯେକୌଣସି ବିଶିଷ୍ଟ ଲୋକ ସମ୍ମୁଖରେ ମଧ୍ୟ ନିର୍ଭୟ ହୋଇ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ, ଭୟ
କରିବାର ନାହିଁ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବୁଝାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ରହିବା ଦରକାର ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ହାଲୁକା
ରହି ବାବାଙ୍କର ନୟନରେ ସମାହିତ ହୋଇ ରହିଥିବା ସହଜଯୋଗୀ ହୁଅ ।
ସଂଗମ ଯୁଗରେ ଯେଉଁ ସବୁ
ଖୁସିର ଭଣ୍ଡାର ମିଳିଛି ତାହା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଯୁଗରେ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ ବାବା ଏବଂ
ପିଲାମାନଙ୍କର ମିଳନ ହେବା ସହିତ ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ବରଦାନ ମଧ୍ୟ ମିଳିଛି । ସମ୍ପତ୍ତି ଅଥବା ବରଦାନ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ମେହନତ କରିବା ପାଇଁ ପଡୁନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସହଜଯୋଗୀର ଉପାଧି
ମିଳିଛି । ପିଲାମାନଙ୍କର ମେହନତ କରିବା ବାପଦାଦା ସହ୍ୟ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି
ନିଜର ସବୁ ବୋଝ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇ ନିଜେ ହାଲୁକା ହୋଇଯାଅ । ଏତେ ହାଲୁକା ହୋଇଯାଅ ଯାହାକି ବାବା
ନିଜର ନୟନରେ ବସାଇ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବେ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ଥିବାର ଚିହ୍ନ ହେଲା - ସର୍ବଦା
ହାଲୁକା ହୋଇ ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟିରେ ସମାହିତ ହୋଇଯିବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନକାରାତ୍ମକ
ବିଚାର କରିବାର ରାସ୍ତା ବନ୍ଦ କରିଦିଅ ତେବେ ସଫଳତା ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବ ।