07.05.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରୁହ ତେବେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ, କାହିଁକିନା ଯୋଗ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଖଣ୍ଡାର ଧାର, ତେଣୁ ଏଥିରେ ନିଜେ ନିଜକୁ ଠକ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଚରିତ୍ରକୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ବାବା କେଉଁ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି ?

ଉତ୍ତର:-
ପିଲାମାନେ, ନିଜର ସଚ୍ଚା ସଚ୍ଚା ଚାର୍ଟ ରଖ । ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଚରିତ୍ର ସୁଧୁରିବ । ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ମୋର ଚରିତ୍ର କିପରି ରହିଲା ? କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇନାହିଁ ତ ? ଫାଲତୁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିନାହିଁ ତ ? ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ସମୟ ମନେପକାଇଛି ? କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଇଛି ? ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ଏହିଭଳି ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାର ଚାର୍ଟ ରଖୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ସୁଧୁରିବାରେ ଲାଗିଛି । କଥାରେ ଅଛି — ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ । ଯଦି କରିବ ନାହିଁ ତେବେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ରୁହାନୀ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ଏଠାରେ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି । ଏମିତି କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ ସବୁ ପିଲାମାନେ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମରେ ରହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । କେଉଁ ଆଡକୁ ତ’ ବୁଦ୍ଧି ନିଶ୍ଚିତ ଯାଉଥିବ । ତାହା ତ’ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ବୁଝିପାରୁଥିବେ । ତେବେ ମୂଳ କଥା ହେଉଛି ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବା । ତାହା ତ’ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବ୍ୟତୀତ ହୋଇପାରିବା ନାହିଁ । ଯଦିଓ ବାବା ଅମୃତବେଳାରେ ଯୋଗରେ ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଟାଣୁଛନ୍ତି, ଆକର୍ଷିତ କରୁଛନ୍ତି । କ୍ରମାନୁସାରେ ଆକର୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଯୋଗରେ ଶାନ୍ତିରେ ବସିଥା’ନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ଦୁନିଆକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଏହା ଉଠୁଛି ଯେ ସାରାଦିନ ଭିତରେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ? ଅମୃତବେଳାରେ ଏକ ଘଣ୍ଟା, ଅଧା ଘଣ୍ଟା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେଉଛି, ଆୟୁଷ ବଢ଼ୁଛି । କିନ୍ତୁ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି ? ନିଜକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ବୋଲି କେତେ ସମୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ? ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ସବୁକିଛି ଜାଣିଛନ୍ତି । ନିଜ ହୃଦୟକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର - ମୁଁ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିଲି ? ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଚାର୍ଟ ଲେଖୁଛ । କେତେକ ପିଲା ସଠିକ୍ ଲେଖୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ଆଉ କେତେକ ପିଲା ମିଛ ଲେଖୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଭାବିବେ ମୁଁ ତ’ ଶିବବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ଥିଲି, ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥିଲି କିନ୍ତୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି— କ’ଣ ପ୍ରକୃତରେ ମୋର ସ୍ମୃତିରେ ଥିଲ ? ଯଦି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରବତାରେ ରହିବ ତେବେ ଏହି ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯିବ । କେବେ ନିଜକୁ ଠକ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ତ’ ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଥିଲି । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଭୁଲିଯିବା ଦରକାର । ଆମକୁ ଶିବବାବା ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରାଇ ବୁଦ୍ଧିରୁ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ତ’ ଆକର୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି । ସବୁ ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟ କେହି ମନେନପଡନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହୁଛି ନା ନାହିଁ, ତାହା ତ’ ନିଜେ ଚାର୍ଟ ଲେଖିଲେ ଜଣାପଡିବ ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଉଛି ? ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଏଭଳି ମନେପକାଇବା ଦରକାର ଯେମିତି ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକାଙ୍କର ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ଏଠାରେ ତ’ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ରୁହାନୀ ଅଟନ୍ତି । ଏଠିକାର କଥା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ଦୁନିଆରେ ହେଉଛି ଶାରୀରିକ ଏବଂ ଏଠାରେ ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ — ମୁଁ କେତେ ସମୟ ଦୈବୀ ଗୁଣ ଧାରଣ କରି ରହୁଛି ? କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସେବାରେ ରହୁଛି ? ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ମନେପକାଇଦେବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାରେ ଯେଉଁ କଳଙ୍କ ଲାଗିଛି ତାହା ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ବିନା ତ ଛାଡିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିରେ ଅନେକଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଆସିଛ । ଏଠାରେ କିନ୍ତୁ କେବଳ ଜଣଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଆତ୍ମା ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ, ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ ଅର୍ଥାତ୍ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ବହୁତ ବଡ । ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଥବା ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ହେବା, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ମିୟା ମିଠୁ ଭାବି ଠକିବାର ନାହିଁ । ନିଜକୁ ପଚାର ମୋ ଆତ୍ମାରେ ଲାଗିଥିବା କଳଙ୍କ ଛଡାଇବା ପାଇଁ ସାରାଦିନ ଭିତରେ ମୁଁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଇଲି ? କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିଛି ? ଏହିଭଳି ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ ଆଉ ଯଦି ନ କରିବ ତେବେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବ । ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୋର ଚରିତ୍ର ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କିପରି ରହିଲା ? କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇନାହିଁ ତ’, କିମ୍ବା ଫାଲତୁ କଥା ହୋଇନାହିଁ ତ’ ? ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଚରିତ୍ର ସୁଧୁରିବ । ବାବା ତ’ ରାସ୍ତା ବତାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ।

ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ପରସ୍ପରକୁ ମନେପକାନ୍ତି ନା । ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସିଏ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଦୁଇଜଣ ମହିଳା କିମ୍ବା ଦୁଇଜଣ ପୁରୁଷଙ୍କ ଭିତରେ ଯଦି ନିବିଡ ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ଥିବ ତେବେ ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । କେହି କେହି ମିତ୍ର ଭାଇଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ସହଯୋଗୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ମିତ୍ର ମିତ୍ର ଭିତରେ ଏପରି ସ୍ନେହ ଥାଏ ଯାହାକି ନିଜ ଭାଇମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ପରସ୍ପରକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ଉପରକୁ ଉଠାନ୍ତି । ବାବା ତ’ ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ତେବେ ଅମୃତବେଳାରେ ବାବା ଅଧିକ ଆକର୍ଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି । ସିଏ ଚୁମ୍ବକ ଅଟନ୍ତି, ପରମ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛନ୍ତି । ସିଏ ତ’ ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଜାଣୁଛନ୍ତି ଇଏ ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବହୁତ ଆବଶ୍ୟକ । କେଉଁଠାକୁ ବି ଯାଉଛ, ଯାତ୍ରା କରୁଛ, ଉଠୁଛ, ବସୁଛ, ଖାଉଛ ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇପାରିବ । ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା କେଉଁଠାରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି । ବାବାଙ୍କୁ ତ’ ମନେପକାଇବାକୁ ହିଁ ହେବ, ନଚେତ୍ ବିକର୍ମ କିପରି ବିନାଶ ହେବ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟ ତ’ ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା । ଖଣ୍ଡାର ଧାରରେ ଚାଲିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ଯୋଗ ହେଉଛି ଖଣ୍ଡାର ଧାର । କେତେକ ସନ୍ତାନ କହୁଛନ୍ତି — ଘଡିକୁ ଘଡି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଭୁଲି ହୋଇଯାଉଛି । ତେବେ ଯୋଗକୁ ଖଣ୍ଡା କାହିଁକି କୁହାଯାଉଛି ? କାହିଁକିନା ଏହା ଦ୍ୱାରା ପାପ କଟିଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଏହା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ଦୁନିଆରେ ଯେମିତି ଲୋକମାନେ ନିଆଁରେ ପାରି ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେମିତି ତୁମର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ଆମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ଉପରେ ନାହାନ୍ତି ବରଂ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସିଏ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସାଧାରଣ ବୃଦ୍ଧ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଉପରୁ ତଳକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ଚୈତନ୍ୟ ହୀରା (ଶିବବାବା) ଏହି ଡବା (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ଭିତରେ ବସିଛନ୍ତି । ଆମେ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ବସିଛୁ - କେବଳ ଏତିକିରେ ଖୁସି ହୋଇଯାଅନାହିଁ । ଏହା ତ’ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି, ବହୁତ ଆକର୍ଷଣ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହା ଅଧାଘଣ୍ଟା-୪୫ ମିନିଟର ହେଲା, ବାକି ସାରାଦିନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ନଷ୍ଟ କରିବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ଲାଭ ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିବାର ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ମୁଁ ତ’ ଭାଷଣ କରିପାରିବି, ମୋତେ ଚାର୍ଟ ରଖିବାର କ’ଣ ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି! ତେବେ ଏଭଳି ଭୁଲ୍ କେବେ କରିବାର ନାହିଁ । ମହାରଥିମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ହେବ । ମହାରଥୀ ତ’ ସଂଖ୍ୟାରେ ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି । ଅନେକ ପିଲାଙ୍କର କେବଳ ନାମ ରୂପ ଆଦି ଆଦିରେ ବହୁତ ସମୟ ନଷ୍ଟ ହେଉଛି । ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ’ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ବାବା ସବୁକିଛି ବୁଝାଇଦେଇଛନ୍ତି, ଯାହାକି ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଏହା ନ ଭାବୁ ଯେ ବାବା ଅମୁକ ପଏଣ୍ଟ ବୁଝାଇନାହାନ୍ତି । ତେବେ ଯୋଗ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ୮୪ ଜନ୍ମକୁ ତ’ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବୈରାଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆସିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଆଉ ରହିବାର ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । କାରଣ କ୍ରମାନୁସାରେ ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବାର ଅଛି । ପୁଣି କ୍ରମାନୁସାରେ ରାଜଧାନୀରେ ଆସିବାର ଅଛି । ପୁଣି ସେହି ଅନୁସାରେ ଦ୍ୱାପରରୁ ତୁମର ପୂଜା ହେଉଛି । ଅନେକ ଦେବୀ ଦେବତାଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି ନା । ସେମାନଙ୍କର କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ନାମ ରଖୁଛନ୍ତି । ଚଣ୍ଡିକା ଦେବୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମେଳା ଲାଗୁଛି । ଯେଉଁମାନେ ରେଜିଷ୍ଟର ରଖୁନାହାନ୍ତି, ସେମାନେ ସୁଧୁରନ୍ତି ନାହିଁ । ତେଣୁ କୁହାଯାଏ— ଇଏ ତ’ ଯେପରି ଚଣ୍ଡିକା ଅଟନ୍ତି । କାରଣ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର କଥାକୁ ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ, ମାନନ୍ତି ନାହିଁ । ପୁଣି ଏହା ତ’ ବେହଦର କଥା ଅଟେ । ଯଦି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ନାହିଁ ତେବେ ବାବା କହିବେ- ଇଏ ତ’ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁନାହାନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା ପଦ କମିଯିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ନିଜ ଉପରେ ବହୁତ ନଜର ରଖିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଅମୃତବେଳାରେ ଆସି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହିବା ପାଇଁ କେତେ ମେହେନତ କରାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଡ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଜ୍ଞାନ ତ’ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ସହଜ, କାରଣ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଇବା କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ବାକି ସବୁଠାରୁ କଠିନ ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା, ଯେଉଁଥିରେ ବହୁତ ପିଲା ମଧ୍ୟ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମର ମାୟା ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ ସେହିଥିରେ ହିଁ ହେଉଛି । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଯୋଗରେ ବସୁଛ ମାୟା ସେତେବେଳେ ତୁମକୁ ପଛକୁ ଟାଣୁଛି । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବା ସମୟରେ ଯୁଦ୍ଧର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତାହା ତ’ ଆମଦାନୀର ଉତ୍ସ ଅଟେ । ପବିତ୍ର ହେବାରେ ହିଁ ମାୟା ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏମିତି କୁହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ଆସି ପାଠ ପଢ଼ାନ୍ତୁ । ତାଙ୍କୁ ତ’ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଡାକନ୍ତି । ତେବେ ଏସବୁ ପଏଣ୍ଟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜଯୋଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

ଜ୍ଞାନ ତ’ ବହୁତ ସହଜ । କେବଳ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାର ଅଛି । ତେଣୁ ବଚନରେ ମଧୁରତା ରହିବା ଦରକାର । ତୁମକୁ ଏବେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତାକୁ ମଧ୍ୟ କର୍ମ ଅନୁସାରେ ମିଳୁଛି ବୋଲି କହିବା । ତୁମେମାନେ ଆରମ୍ଭରୁ ଭକ୍ତି କରିଛ ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଭଲ କର୍ମ, ତେଣୁ ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ଯେତେ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କରିଥିବେ, ଶିବବାବା ସେତେ ଅଧିକ ତାଙ୍କ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଥିବେ ଏବଂ ସିଏ ଏବେ ଜ୍ଞାନକୁ ବହୁତ ଜଲଦି ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କରିଥିବେ । ମହାରଥିମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ଥାଏ । ଯଦି ସବୁବେଳେ ଲେଖୁଥିବେ ତେବେ ଭଲ ଭଲ ପଏଣ୍ଟ ଗୁଡିକୁ ଅଲଗା କରିପାରିବେ, ସେଗୁଡିକ ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇପାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କେହି ମେହେନତ କରୁନାହାନ୍ତି । ମୁସ୍କିଲରେ କେହି ନୋଟ୍ ରଖୁଥିବେ ଏବଂ ଭଲ ଭଲ ପଏଣ୍ଟ ଗୁଡିକୁ ଅଲଗା କରୁଥିବେ । ବାବା ସର୍ବଦା କହୁଛନ୍ତି— ଭାଷଣ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରଥମେ ଲେଖ, ପୁଣି ତା’ପରେ ତାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଯାଞ୍ଚ କର । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କେହି ମେହେନତ କରୁନାହାନ୍ତି । ସବୁ ପଏଣ୍ଟ୍ ମଧ୍ୟ କାହାରି ମନେ ରହୁନାହିଁ । ବାରିଷ୍ଟରମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଡାଏରୀରେ ପଏଣ୍ଟ ନୋଟ୍ କରନ୍ତି । ସେହିଭଳି ତୁମ ପାଇଁ ତ ଲେଖିବା ବହୁତ ଜରୁରୀ । ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ଉପରେ ଲେଖି ପୁଣି ପଢ଼ିବା ଦରକାର, ଭୁଲ୍ ସଂଶୋଧନ କରିବା ଦରକାର । ଯଦି ଏଭଳି ମେହେନତ କରିବ ନାହିଁ ତେବେ ଉତ୍ସାହ ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଅନ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଆଡେ ଭଟକିବ । ବହୁତ ଅଳ୍ପ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ସରଳ ଭାବରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସେବା ବ୍ୟତୀତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଉ କିଛି ବି ନାହିଁ । ମାଳାରେ ଆସିବାର ଅଛି ତେଣୁ ସେହିଭଳି ପରିଶ୍ରମ ମଧ୍ୟ କରିବା ଦରକାର । ବାପା ତ’ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି ତାହା ପୁଣି ହୃଦୟରେ ଲାଗିଯାଉଛି । ଯଦି ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉନଥିବେ ତେବେ ସିଏ ନିଜେ ହିଁ ଦାୟୀ । ଯଦିଓ କାମଧନ୍ଦା ଆଦି କର କିନ୍ତୁ ନୋଟ୍ କରିବା ପାଇଁ ପକେଟରେ ଡାଏରୀ ପଡିରହିଥିବା ଦରକାର । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ତୁମକୁ ନୋଟ୍ କରିବା ଦରକାର । ଯଦି ଅବହେଳା କରିବ, ନିଜକୁ ମିୟା ମିଠୁ ଭାବିବ ତେବେ ମାୟା ମଧ୍ୟ କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ମୁଥ ମାରି ଚାଲିବ । କାରଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ହେବା ସହଜ କଥା ନୁହେଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବଡ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ସେଠାକୁ କୋଟିକରେ କେହି ଯିବେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ରାତି ଦୁଇଟାରୁ ଉଠି ଲେଖୁଥିଲେ ପୁଣି ପଢ଼ୁଥିଲେ । ଯଦି ପଏଣ୍ଟ୍ ଭୁଲିଯାଉଥିଲେ ତୁମକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ପୁଣି ଦେଖୁଥିଲେ । ତେଣୁ ସେଥିରୁ ଜଣା ପଡୁଥିଲା ଯେ ଆମର ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବର୍ତ୍ତମାନ କେତେ ହେଉଛି । ଆମର କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା କେତେ ଦୂର ହେଲାଣି । ମାଗଣାରେ କାହାର ବଡିମା କରାଯାଏ ନାହିଁ । ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ, କର୍ମଭୋଗ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିବ, ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା, ଏହା ଭାବ — ମୁରଲୀ ବ୍ରହ୍ମା ପଢ଼ାଉ ନାହାନ୍ତି, ଶିବବାବା ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ଏହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶିବବାବା ହିଁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, କେବେ କେବେ ମଝିରେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ବଚ୍ଚା ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ’ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭୁଲ୍ ହିଁ କହିବେ । ୟାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ତ’ ସାରାଦିନ ବହୁତ କିଛି ଚିନ୍ତନ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । କାରଣ କେତେ ପିଲାଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ପୁଣି ପିଲାମାନେ ନାମ ରୂପରେ ଫସି ବୁଦ୍ଧି ଚଳାୟମାନ କରୁଛନ୍ତି । ଅନେକ ପିଲାଙ୍କର ତ’ ଏହା ଚିନ୍ତନ ଚାଲିଥାଏ - ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଘର ତିଆରି କରିବାର ଅଛି, ଏହି ପ୍ରବନ୍ଧ କରିବାର ଅଛି । ତେବେ ଏହା ତ’ ସବୁ ଡ୍ରାମା । ବାବାଙ୍କର ଡ୍ରାମା, ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଏବଂ ତୁମର ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ଡ୍ରାମା ବ୍ୟତୀତ କୌଣସି ଜିନିଷ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେକେଣ୍ଡ ପ୍ରତି ସେକେଣ୍ଡ ଡ୍ରାମା ଚାଲୁଛି । ତେଣୁ ଡ୍ରାମାକୁ ମନେପକାଇ ବିଚଳିତ ହେବେ ନାହିଁ । ଅଚଳ, ଅଟଳ, ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହିବ । ତୋଫାନ ତ’ ବହୁତ ଆସିବ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ସତ୍ୟ କହୁନାହାନ୍ତି । ସ୍ୱପ୍ନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆସେ କାରଣ ମାୟା ଅଛି ନା । ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ପୂର୍ବରୁ ଆସୁନଥିଲା ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ବାବା ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି ଯେ, ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ମେହେନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । କେହି କେହି ସନ୍ତାନ ମେହେନତ କରି କରି ଥକିଯାଉଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ’ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ବାବା ୨୧ ପିଢ଼ି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସେହିଭଳି ମେହେନତ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ତୁମ ମନରେ ରହୁଛି ଯେ ବାବା ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ତ’ ଘଡି ଘଡି ମନେପକାଇବା ଦରକାର । ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଏହି ବାବା ବିଶ୍ୱର ଜ୍ଞାନ ଦେଇ କେତେ କମାଲ୍ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମନ ଭିତରେ ବାବା, ବାବା, ବାବା କହି ମହିମା ଗାୟନ କରିବା ଦରକାର । ତେବେ ଏଭଳି ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥିବେ, ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ହେଉଥିବ । ଏଠାକୁ ତ’ ତୁମେମାନେ ସତେଜ ହେବାକୁ ଆସୁଛ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଗେହ୍ଲା ସନ୍ତାନମାନେ, କୌଣସି ପ୍ରକାର ଭୁଲ୍ କରନାହିଁ । ବାବା ଦେଖୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତ ସେବା କେନ୍ଦ୍ରଗୁଡିକରୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁଛି, ପଚାରୁଛି ତୁମମାନଙ୍କର କେଉଁ ପ୍ରକାର ଖୁସି ରହୁଛି ? ବାବା ତ’ ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଚେହେରାରୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡୁଛି ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେତେ ସ୍ନେହ ଅଛି ? ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ବସି ବସି ସବୁକିଛି ଭୁଲି ହୋଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ବି ମନେପକାଇବାର ନାହିଁ, ସାରା ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଭୁଲିବାକୁ ହିଁ ହେବ । ତେବେ ସେହି ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ମିଠା ଏବଂ ଅଲୌକିକ ହୋଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଆଖିରୁ ଖୁସିର ଲୁହ ବାହାରି ଆସୁଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ ଲୁହ ବାହାରିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଅଲଗା ଏବଂ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଅଲଗା । ଏହା ହେଉଛି ସତ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରକୃତ ସ୍ନେହ । ଏଠିକାର କଥା ହିଁ ଅଲଗା ଅଟେ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସୁଛ, ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀର ରୂପୀ ରଥ ଉପରେ ସବାର ହୋଇଥିବେ । ବିନା ଶରୀରରେ ଆତ୍ମା ତ’ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ’ ସବୁ ଶରୀରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ବାପଦାଦା । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ମହିମା ଗାନ କରିବାକୁ ପଡିବ — ବାବା ଆମକୁ କ’ଣ ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ଦେଉଛନ୍ତି!

ତୁମେ ଜାଣିଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଆମକୁ ଏହି ଜଙ୍ଗଲରୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ମଙ୍ଗଳମ୍ ଭଗବାନ ବିଷ୍ଣୁ କୁହାଯାଏ ନା । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ କରୁଛନ୍ତି, କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସେହି ଏକମାତ୍ର ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆମେ କାହିଁକି କାହାର କଲ୍ୟାଣ କରିପାରୁ ନାହୁଁ! ନିଶ୍ଚିତ କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗର ଧାର ନାହିଁ ତେଣୁ ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଆକର୍ଷଣ କରିପାରୁନାହଁ । ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ଏବେ ପୁଣି ଭଲ ଭାବରେ ଯୋଗର ଶକ୍ତି ଧାରଣ କର । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ହିଁ ସବୁଠାରୁ କଠିନ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଭାଇକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି, ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଉଛି । କାରଣ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ବାବା ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ପିଲାମାନେ ଘଡି ଘଡି ଭୁଲିଯାଉଥିବେ । ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜର ସନ୍ତାନ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତାନ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ୟା’ଙ୍କର ସବୁଠାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପାର୍ଟ ଚାଲୁଛି । ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସନ୍ତାନ ଜାଣିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଅକ୍ଷର କାହାର । ବାବା ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତାନ ବୋଲି ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବେ । ମୁଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବାପାଇଁ ହିଁ ଆସିଛି । ବାବା ତ’ ସବୁକିଛି ଖୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । କାରଣ ପିଲାଙ୍କଠାରୁ ମୋତେ କାମ ହାସଲ କରିବାର ଅଛି ନା । ଏହା ତ’ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଚଟପଟି (ମଜାଳିଆ) ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଟପଟି ଓ ଖଟପଟି ମଧ୍ୟ । କାରଣ ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ହେଲେ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ଦରକାର ନା ।

ଆଚ୍ଛା, ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଖ ଦ୍ୱାରା କେବେ ଓଲଟା ସୋଲଟା କଥା କହିବାର ନାହିଁ । ସ୍ନେହର ସହିତ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପାଦନ କରିବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା ।

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଅର୍ଥାତ୍ (ଅମୃତବେଳା)ରେ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲି ଯିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ବାବାଙ୍କ ସମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ, ତେଣୁ ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ଅବଗୁଣଗୁଡିକୁ ବାହାର କରିଦେବାକୁ ହେବ । ନିଜ ଉପରେ ବହୁତ ନଜର ରଖିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ରଚିତ୍ରର ରେଜିଷ୍ଟରକୁ ନିଜେ ହିଁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ତିନିଟି ସ୍ମୃତିର ତିଳକ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତି ନିର୍ମାଣ କରୁଥିବା ଅଚଳ-ଅଟଳ ହୁଅ ।

ବାପଦାଦା ସବୁ ପିଲାଙ୍କୁ ତିନିଟି ସ୍ମୃତିର ତିଳକ ଦେଇଛନ୍ତି, ପ୍ରଥମେ ହେଲା ସ୍ୱ’ର ସ୍ମୃତି, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଏବଂ ତୃତୀୟରେ ଶେଷ୍ଠ କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ ଡ୍ରାମାର ସ୍ମୃତି । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଏହି ତିନିଟିଯାକ ସ୍ମୃତି ସଦାସର୍ବଦା ରହିଛି ସେମାନଙ୍କର ସ୍ଥିତି ମଧ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରହୁଛି । ଆତ୍ମାର ସ୍ମୃତି ରହିବା ସହିତ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଡ୍ରାମାର ସ୍ମୃତି ରହିବା ଅତି ଆବଶ୍ୟକ ଅଟେ କାହିଁକି ନା କର୍ମ କରିବା ସମୟରେ ଯଦି ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ରହିଥିବ ତେବେ ସ୍ଥିତି ଟଳମଳ ହେବ ନାହିଁ, ଯେତେ ବି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପରସ୍ଥିତି ଆସୁ ନା କାହିଁକି ସେଥିରେ ଅଟଳ-ଅଚଳ ରହିପାରିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଦୃଷ୍ଟିକୁ ଅଲୌକିକ, ମନକୁ ଶୀତଳ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଦୟାଶୀଳ କର ।