29.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଶରୀର
ସହିତ ସବୁଥିରୁ ମୋହ ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ତୁମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର କର୍ମାତୀତ ହୋଇଯିବ
ସେତେବେଳେ ଯାଇ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଆତ୍ମାକୁ କେଉଁ
କଥାରେ ବହୁତ ଡର ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମାକୁ ଶରୀର
ତ୍ୟାଗ କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ଡର ଲାଗିଥାଏ କାରଣ ଆତ୍ମାର ଶରୀର ସହିତ ବହୁତ ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି । ଯଦି
କେହି ଦୁଃଖ ଭୋଗୁଥିବା କାରଣରୁ ମଧ୍ୟ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ଚାହିଁଥାଏ ତେବେ ବି ପାପ କର୍ମର
ଦଣ୍ଡ ତ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିଥାଏ । ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ଡର ନାହିଁ । ବରଂ ଆହୁରି
ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ଆମେ ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ସନ୍ତାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ଗୋଟିଏ ହେଲା ଭକ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ଜ୍ଞାନ । ଡ୍ରାମାରେ
ଏହା ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମୃତ୍ୟୁର ଡର ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୋତେ
ଗୋଟିଏ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖୀ ହେବା,
କାନ୍ଦିବାର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ମୃତ୍ୟୁର ଡର ରହିଛି । ଆତ୍ମାକୁ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ
କରିବା ପାଇଁ ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ଡରିବାର କାରଣ ହେଲା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଭୋଗ
କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ସଂଗମଯୁଗୀ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । କେଉଁଠି ? ଘରକୁ । ତାହା ଭଗବାନଙ୍କ ଘର ଅଟେ ନା । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆତ୍ମାର ଘର
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁଠାରେ ବାବା ଏବଂ ତୁମେମାନେ ରହୁଛ ତାକୁ ହିଁ ଘର କୁହାଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ
ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଭାରତରେ ରହୁଛୁ, ଭାରତ
ଆମର ଘର ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ସେଠାରେ (ପରମଧାମ) ଘରେ ରହୁଛୁ ।
ତାହା ହେଲା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । ତାହା ହେଲା
ମୁକ୍ତିଧାମ । ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି ଆମେ ସେଠାରେ ଯାଇ ଭଗବାନଙ୍କ
ସହିତ ମିଶିବୁ । ତେବେ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ
ଆତ୍ମାର ଶରୀର ପ୍ରତି ବହୁତ ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଯଦି ଟିକିଏ ବି ବେମାରୀ ହୋଇଗଲେ ଡର ରହୁଛି
ଯେ ଆତ୍ମା ଯେପରି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିନଦେଉ । ଅଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଡର ରହିଥାଏ । ଯେବେକି
ବର୍ତ୍ତମାନ ସଂଗମଯୁଗ, ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତେବେ ଡରିବାର କୌଣସି
କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଉପାୟ ବତାଇଛନ୍ତି । ପତିତ ଆତ୍ମା ମୋ ପାଖକୁ
ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାହା ହେଲା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । କିନ୍ତୁ
ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଘର । ଏହି ଶରୀର ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ଦ୍ୱାରା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି ତେଣୁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ
ଶରୀରକୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ଆକାଶ, ଜଳ, ବାୟୁ.... ସେଠାରେ (ପରମଧାମରେ) ନାହିଁ । ଏସବୁ ହେଉଛି
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର ଉପାୟ । ଆତ୍ମା ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ସମ୍ପତ୍ତି ଭୋଗ କରୁଛି ସେଥିପାଇଁ
ତାର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି । ନଚେତ୍ ଆତ୍ମା ବାସ୍ତବରେ ପରମଧାମ ନିବାସୀ ଅଟେ । ଏବେ ପୁଣି
ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ
ପୁଣି ସୁଖର ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି, ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ହେଉଛି
ଦୁଃଖର ସମୟ । ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ପ୍ରକୃତିର
ଆଧାର ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ନେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ଏଠାରେ ଖେଳ କିପରି ଚାଲିବ । ଏହି ଖେଳ
ହେଉଛି ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଖେଳ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ସୁଖରେ ରହୁଛ ସେତେବେଳେ ୫ ତତ୍ତ୍ୱରେ
ନିର୍ମିତ ଶରୀର ପ୍ରତି ତୁମର ମମତା ରହୁ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ରହୁଛ । ସେଠାରେ
ଶରୀର ପ୍ରତି ଏତେ ମମତା ରହୁନାହିଁ । ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ମମତା ମଧ୍ୟ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ସେଠାରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତିଆରି ହେବ ତେଣୁ ମାୟା ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ସୃଷ୍ଟି ହେବ । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ
ଡ୍ରାମା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଏହା କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା ଯାହାକୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ
ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ତତ୍ପର ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ବହୁତ ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଧନ ଏଭଳି ଧନ ଯେତେ ଦାନ କଲେ ମଧ୍ୟ ସରେ ନାହିଁ ।
ଯେତେ ଦାନ କରିବ ସେତେ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ହେବ । ନଚେତ ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏଭଳି ନୁହେଁ କି
ଲେଖି ଦେଲେ ଧାରଣା ହୋଇଯିବ । ହଁ, ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ଲେଖି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଦେବା ଅଲଗା କଥା,
ତାହା ନିଜର କାମରେ ତ ଆସୁନାହିଁ । କେହି କେହି ତ କାଗଜରେ ଲେଖି ବ୍ୟର୍ଥରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତରର ସହିତ ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ ମୁଁ ଯାହା ଲେଖୁଛି ତାହା କାମରେ ଆସୁଛି ? ଯଦି ଲେଖି
ଫିଙ୍ଗି ଦେଲ ତେବେ କ’ଣ ଲାଭ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଯେପରି ନିଜକୁ ଠକିବା ହେବ । ଏସବୁ ହେଉଛି ଧାରଣ
କରିବାର ଜିନିଷ । ବାବା କ’ଣ ଲିଖିତ ଥିବା କଥାକୁ କଣ୍ଠସ୍ଥ କରିଥିଲେ! ବାବା ତ ପ୍ରତିଦିନ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତୁମର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିବା ଦରକାର ।
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ସେଠାରେ ତୁମେ ପବିତ୍ର
ରହିବ । ସେଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ରହୁଛି । ପରେ ପୁଣି ସେହି ପବିତ୍ରତାର ବଳ
ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି ତେଣୁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶକ୍ତି ଆତ୍ମାକୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ ଘରକୁ ଯିବା
ପାଇଁ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ । ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ
ଏତେ ସହଜରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବ ଯେପରି ଲହୁଣୀରୁ ବାଳ ବାହାର କରିବା ସହଜ ହୋଇଥାଏ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶରୀର ସହିତ ସବୁ ଜିନିଷରୁ ମମତା ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଏଠାକୁ ଅଶରୀରୀ
ହୋଇ ଆସିଥିଲା ସେତେବେଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ଏହି ଦୁନିଆ ପ୍ରତି କୌଣସି ମମତା ନଥିଲା ।
ସେଠାରେ ଯଦି କେହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦିଅନ୍ତି ତେବେ କେହି କାନ୍ଦିନଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ଶରୀର
ତ୍ୟାଗ କରିବାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ନଥାଏ କିମ୍ବା କୌଣସି ବେମାର ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଶରୀର ପ୍ରତି ଆତ୍ମାର
ମମତା ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଆତ୍ମା ଯେପରି ଅଭିନୟ କରୁଛି, ଗୋଟିଏ ଶରୀର ବୁଢା ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଏକ
ଶରୀର ନେଉଛି । ସେଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ପାଇଁ
ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି । ତେବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ତୁମମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ସମସ୍ତେ
ପତିତ ସେଥିପାଇଁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ଆସିଯାଇଛି ତେଣୁ ଏହି ଶରୀରକୁ ଛାଡିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା
ହେଉନାହିଁ । ନଚେତ୍ ବିବେକ କହୁଛି— ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଲେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବୁ
। ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ପବିତ୍ର ହୋଇ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର ଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, ପୁଣି
ଶରୀର ଧାରଣ କରିବାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ହେବ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଆମର କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ ।
ଏବେ ତ ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ଅଛି ତେଣୁ ଡାକ୍ତର ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ ଖୁସି ହେବା
ଦରକାର ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ଶରୀର ତ ଆମକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ମିଳିଛି ।
ସେଠାରେ (ସତ୍ୟଯୁଗ) ଶରୀର ଏବଂ ଆତ୍ମା ଉଭୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରୋଗୀ ରହିଥାଏ, ଦୁଃଖର ନାମ ହିଁ ନଥାଏ
। ତେବେ ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ କେତେ ପୁରଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ କାହିଁକି ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ ନ କରିବୁ । କିନ୍ତୁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯୋଗବଳ
ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ନ ହୋଇଛି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ନ କରିଛି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ବିଚାର ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି
ବିଚାର କେବଳ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ହିଁ ଆସିବ । ଏବେ ଆମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ତ ଆତ୍ମାରେ
ପବିତ୍ରତାର ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ ତେଣୁ ଖୁସି ରହିଥାଏ । କୌଣସି ଡର ନଥାଏ । ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି
ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟ ଭକ୍ତି ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ଫେରିବାର ରାସ୍ତା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଘରକୁ
ଯିବାର ରାସ୍ତା କେବଳ ବାବା ହିଁ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବି—ଏହାର ଖୁସି
ରହିଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏଠାରେ ତୁମର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ରହିଛି । ଏହି ମୋହକୁ ଛାଡିବାକୁ
ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର । ଏହା ମାୟା ଅଟେ । ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଯାହା କିଛି
ବି ଦେଖୁଛି ତାହା ମାୟା ହିଁ ଅଟେ । ଏଠାରେ ସବୁ ଜିନିଷରେ ଦୁଃଖ ଅଛି, କେତେ ଆବର୍ଜନା ଅଛି ।
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ତ ମହଲ ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ମିଳିବ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି
କଥା ହିଁ ନାହିଁ । କିଭଳି ଡ୍ରାମା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଏସବୁର ବିଚାର ତୁମ ଭିତରେ ଆସିବା ଦରକାର ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ଅନ୍ୟ କିଛି କଥା ବୁଝିପାରୁନାହଁ ତେବେ କୁହ ତୁମେ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲିଯିବ । ମୁଁ ହେଉଛି ଏକ ଆତ୍ମା ।
ଏହି ଶରୀର ରୂପି ଲାଙ୍ଗୁଡ ମୋତେ ପରେ ମିଳିଛି, ମୁଁ କାହିଁକି ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛି ? ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଏହାକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏବେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଶକ୍ତି ନେଉଛୁ
କାରଣ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଶକ୍ତିହୀନ କରିଦେଉଛି । ଡ୍ରାମା ମଧ୍ୟ
ଏହିଭଳି ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଯାହାକି କେବେ ବି ବନ୍ଦ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ମୋକ୍ଷ ଇତ୍ୟାଦିର
କଥା ନାହିଁ । ଏହା ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । କଥାରେ ଅଛି କୌଣସି ଅଘଟଣ ଘଟିଲେ ସେକଥା
ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ଯାହା ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହା ପୁଣି ବି ହେବ । ଏଥିରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର
କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କିଛି ବି ଖରାପ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ସବୁ କଥାରେ ଚିନ୍ତା
ଲାଗି ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ବାବା ତ ତୁମକୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି
। ଏହିପରି ଭାବରେ ତୁମେ ମୋ ନିକଟକୁ ଆସିଯିବ, ଯେପରି ଲହୁଣୀରୁ ବାଳ ବାହାରିଯାଏ । ତୁମେ କେବଳ
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ପବିତ୍ର ହେବାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟ ଆଉ ନାହିଁ ।
ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଲା ଈଶ୍ୱରୀୟ
ରାଜ୍ୟ । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ରାଜ୍ୟ ଏବଂ ଆସୁରୀ ରାଜ୍ୟର ଖେଳ । ଏହି ରାଜ୍ୟର ସ୍ଥାପନା ଈଶ୍ୱର
ନିଜେ ଆସି କିପରି କରୁଛନ୍ତି ତାହା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର
ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ସିଏ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସି ସବୁ କିଛି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସବୁକିଛି
ବୁଝୁଛ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଭୁଲିଯିବ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଏହି ପଦ ମିଳିଛି ଏସବୁ ଭୁଲି
ହୋଇଯିବ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ ତ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ପାଇଯିବ । ଭଗବାନ ଏଠାକୁ ଆସି କିପରି
ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ କରିଲେ ତାହା କିଛି ବି ଜାଣିପାରବେ ନାହିଁ । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲେ
ତେବେ ଅନ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ରପାଠୀ କ’ଣ ଜାଣିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ବି ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ
ଏଠାରେ ଆସି ଶୁଣୁଛ ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ । ବାବା ତୁମକୁ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଦେଖିପାରୁଛ କି ? ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିଛ କି ?
ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ଏକ ଆତ୍ମା । ବାକି ହଁ ଆତ୍ମାକୁ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା
ଦେଖାଯାଇପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେଖିଲେ କ’ଣ ବୁଝିବ ? ଆତ୍ମା ହେଉଛି ଏକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିନ୍ଦୁ ।
ଆତ୍ମା ତ ଅନେକ । ୧୦/୨୦ଟି ଆତ୍ମାର ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିପାରିବ । ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମାର
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲେ କିଛି ବି ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ । କିଛି ବୁଝି ମଧ୍ୟ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏମିତି ତ
ବହୁତଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଛି । କିପରି ଜଣାପଡିବ ଯେ ଇଏ ଆତ୍ମା ନା ପରମାତ୍ମା ? ଆତ୍ମା ଏବଂ
ପରମାତ୍ମା ଭିତରେ କିଛି ଅନ୍ତର ଜଣାପଡିନଥାଏ । ବସୁ ବସୁ ଛୋଟ ଛୋଟ ଆତ୍ମାମାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ
। ତେବେ କ’ଣ ଜଣାପଡିବ କି ଇଏ ଆତ୍ମା ନା ପରମାତ୍ମା ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଆତ୍ମା ଭିତରେ କେତେ ଶକ୍ତି ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ତ
ଶରୀରର ମାଲିକ, ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଏହା
ପ୍ରକୃତିର କେତେ ବିଚିତ୍ର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ଯଦି ଶରୀର ବେମାର ହୋଇଯାଉଛି କିମ୍ବା କେହି
ଦେବାଳିଆ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ଅପେକ୍ଷା ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବା ଭଲ । ଯଦି
ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଦେବ ତେବେ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯିବ । କିନ୍ତୁ ପାପର ଯେଉଁ ବୋଝ
ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଛି ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତି କିପରି ମିଳିବ । ତୁମେମାନେ ପାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ହିଁ
ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହି ରାବଣ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ପାପ ହୋଇଛି ସେହି ପାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ
ବାବା ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯଦି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି
ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ ତେବେ ତୁମର ସବୁ ପାପର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଯୋଗ କରିବା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା
ନୁହେଁ । ମୋତେ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ମାୟା ତୁମକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିକୁ ମାୟା
ବାରମ୍ବାର ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ନିଜର ଅନୁଭବ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି— ମୁଁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା
କରୁଛି ପୁଣି ବି ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇ ଦେଉଛି । ବାବା ଏବଂ ମୁଁ ଦୁଇଜଣ ସାଥୀରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ
ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ବହୁତ କଠିନ । ବାରମ୍ବାର ଏଇ କଥା ମନେ
ପଡିବ, ଅମୁକ ମନେ ପଡିବ । ତୁମେମାନେ ତ ବହୁତ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । କେହି କେହି ତ ବହୁତ ମିଥ୍ୟା
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ୧୦/୧୫ ଦିନ ଚାର୍ଟ ଲେଖି ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ବହୁତ ସାବଧାନତା ରଖିବାକୁ
ପଡିବ । ଜାଣିଛ ଯେ ଯେବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ପହଞ୍ଚିଯିବ ତେବେ ଯାଇ ବିଜୟୀ ହୋଇପାରିବ । ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ଲଟେରୀ ଅଟେ ନା । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା— ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଯୋଗର ଡୋରୀ । ଏସବୁ ହେଲା ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିବାର କଥା । ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛି କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି--ମୋତେ ମନେ ପକାଇବା ଶିଖି ନାହଁ ।
ତେବେ ପଦର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ ଅନେକ
ଥର ରାଜତ୍ୱ କରିଛ ଏବଂ ହରାଇଛ । ବାବା ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ଥରେ ଏଠାକୁ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ
ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମେମାନେ ବାମମାର୍ଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ଦେବତା
ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ବାମମାର୍ଗକୁ ଆସି ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ ଗୁହ୍ୟ କଥା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ । ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ । ଯେବେ ମୋତେ ଜାଣିଯିବ ଏବଂ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଇବ ତେବେ ଯାଇ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ତାହା ତ ଶେଷ ସମୟରେ ହିଁ ହୋଇପାରିବ । ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି ବି ଘରକୁ
ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେହି କ’ଣ ବି କରୁ କିନ୍ତୁ ଯଥାର୍ଥ ଯୋଗ ତ ମୁଁ ହିଁ ଆସି ଶିଖାଉଛି ।
ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ସେହି ଯୋଗବଳ ଚାଲିବ । ସେଠାରେ ତୁମେ ବହୁତ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ବାବା ଯେତେବେଳେ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
ତା’ପରେ ପୁଣି ଭକ୍ତି ଚାଲୁନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି ତେଣୁ ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ
କରିବାର ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ହେଉଛି ରାତ୍ରି ତେବେ ରାତ୍ରିରେ ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗ)
ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ବଗିଚାର ଚାରା ହୋଇଥିବେ ସେହିମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ
ହିଁ ଏହି ସବୁ କଥା ରହିବ । ଏହା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା । ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜ୍ଞାନ ଯାହାକି
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବହୁତ କମ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଏହି
କଥାକୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଟିକିଏ ବି ଅନ୍ତର
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ନକରିପାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ତ
କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି, ଆସି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର କେତେ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି । ଏମାନେ ଦୁଇଜଣ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିର ଦାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ଦେଖିଲେ ହିଁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି ଯେ ଏମାନେ ଆମର ବଂଶାବଳୀ କି ନୁହେଁ ? ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର
କାମ ହେଲା ନାଡି ଦେଖିବା । ଯଦି ଆମର ବଂଶାବଳୀ ହୋଇଥିବ ତେବେ ସିଏ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପବିତ୍ର
ହୋଇ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ହେଲେ ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀରଠାରୁ ମମତା ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ
। ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାର ଭୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ଚାର୍ଟକୁ ବହୁତ ସାବଧାନତାର ସହିତ ବଢାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାକୁ
ପବିତ୍ର କରି, କର୍ମାତୀତ ହୋଇ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଲଟେରୀ ଜିତିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମନ ଏବଂ
ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ୟର୍ଥରୁ ମୁକ୍ତ ରଖି ବ୍ରାହ୍ମଣର ସଂସ୍କାର ତିଆରି କରୁଥିବା ଶାସକ ହୁଅ ।
କୌଣସି ବି ଛୋଟିଆ
ବ୍ୟର୍ଥ କଥା, ବ୍ୟର୍ଥ ବାତାବରଣ ବା ବ୍ୟର୍ଥ ଦୃଶ୍ୟର ପ୍ରଭାବ ପ୍ରଥମେ ମନ ଉପରେ ପଡିଥାଏ ତା’ପରେ
ବୁଦ୍ଧି ତା’କୁ ସହଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି ଯଦି ସେହି ପ୍ରକାରରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି ତେବେ
ତାହା ସଂସ୍କାରରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଏ ତା’ପରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସଂସ୍କାର ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ ଯାହାକି
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସଂସ୍କାର ନୁହେଁ । ତେବେ କୌଣସି ବି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହେବା, ନିଜ ସହିତ
ଯୁଦ୍ଧ କରିବା, ବାର-ବାର ଖୁସି ହଜିଯିବା—ଏହା କ୍ଷତ୍ରିୟ ପଣିଆର ସଂସ୍କାର । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅର୍ଥାତ୍
ଯିଏ ନିଜ ଉପରେ ରାଜା, ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବ, ଅଧୀନ ନୁହେଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମାଷ୍ଟର
ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ ସିଏ ଯିଏକି ଦୃଢ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମସ୍ୟାକୁ ସହଜରେ ଅତିକ୍ରମ
କରିପାରୁଥିବ ।