29.07.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥା ଅର୍ଥାତ୍ ଅଶରୀରୀ ହେବାର ଏହା ହିଁ ଉପଯୁକ୍ତ ସମୟ ଅଟେ, ତେଣୁ ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ଏବଂ ତାହାର ପ୍ରାପ୍ତି କିପରି ହେବ ?

ଉତ୍ତର:-
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ଦୃଷ୍ଟି ସମ୍ପନ୍ନ ହେବା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଯେତେବେଳେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକରେ ଟିକିଏ ବି ଚଞ୍ଚଳତା ନ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହେବ । ଯେତେବେଳେ ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳିପାରିବ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛ — ଚଢିଲେ ଚାଖିବ ବୈକୁଣ୍ଠ ରସ — ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେବ, ନଚେତ୍ ପ୍ରଜା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏବେ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର ମୋର ବୃତ୍ତି କିଭଳି ଅଛି ? ମୋ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଭୁଲ୍ ହେଉ ନାହିଁ ତ ?

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସିବାକୁ ହେବ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ଏବେ ବାବା ଅଲରାଉଣ୍ଡର ଦାଦୀଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ? ସେଠାରେ ଅଟୋମେଟିକାଲି (ସ୍ୱତଃ) ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହନ୍ତି । ଘଡି ଘଡି ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର ହୁଏ ନାହିଁ । ହଁ, ସେଠାରେ ଏକଥା ବୁଝିପାରନ୍ତି ଯେ ଏବେ ଏହି ଶରୀର ବଡ ହୋଇଗଲା । ଏବେ ଏହାକୁ ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଶରୀର ନେବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ସର୍ପର ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ସେହିପରି ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ନୂଆ ନେଇଥାଏ । ଭଗବାନ ଉଦାହରଣ ଦେଇ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମକୁ ସବୁ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର କଥା ଶୁଣାଇ ଶୁଣାଇ ନିଜ ସମାନ ଜ୍ଞାନବାନ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ପରିସ୍ଥାନୀ ନିର୍ବିକାରୀ ଦେବତା ହୋଇଯିବେ । ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ପାଠପଢା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ -- ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା... କିଏ କରିଲେ । ଦେବତାମାନେ କରି ନଥିଲେ । ଭଗବାନ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ସବୁ ଜାଗାରେ ପଚାରୁଛନ୍ତି — ଆପଣଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ ? ତେବେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟର ଏକ ଛୋଟ ପର୍ଚ୍ଚା କାହିଁକି ନ ଛପାଇବ । ଯିଏବି ପଚାରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ପର୍ଚ୍ଚା ଦେଇଦିଅ ସେଥିରୁ ସେ ବୁଝିଯିବ । ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇଛନ୍ତି — ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା କଳିଯୁଗୀ ପତିତ ଦୁନିଆ, ଯେଉଁଠାରେ ମହାନ ଅପରମଅପାର (ଅସୀମ) ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏବେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପବିତ୍ର ମହାନ ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ସେବା କରୁଛୁ ବା ରାସ୍ତା ବତାଉଛୁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଆମେ ଅଦ୍ୱେତ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛୁ । ଦୁନିଆରେ ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନକୁ ଅଦ୍ୱୈତ ଜ୍ଞାନ ଭାବୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ତାହା କୌଣସି ଅଦ୍ୱୈତ ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ । ଅଦ୍ୱୈତ ଜ୍ଞାନ ଲେଖିବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଭଲଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ଲେଖା ଛପା ହେଉ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଶୀଘ୍ର ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ ? କଳିଯୁଗୀ ପତିତ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଅପାର ଦୁଃଖରୁ ବାହାର କରି ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପବିତ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଅପାର ସୁଖର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯାଉଛୁ । ବାବା ଏହି ରଚନା ଲେଖିବା ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହିପରି ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ସବୁ ସ୍ଥାନରେ ଏହିଭଳି ଲେଖାସବୁ ରଖିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ତୁରନ୍ତ ତାକୁ ବାହାର କରିଦେଇଦେବା ଦରକାର, ତେବେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଆମେ ଦୁଃଖଧାମରେ ଅଛୁ । ଏବେ ପତିତ ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ହୋଇଯାଇଛୁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେହି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ କଳିଯୁଗୀ ପତିତ, ଦୁଃଖଧାମର ମଣିଷ । ଏମାନେ ଆମକୁ ଅପାର ସୁଖକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏପରି ଏକ ଭଲ ପର୍ଚ୍ଚା ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ, ଯେମିତି ବାବା ଛପାଇଥିଲେ — ତୁମେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ନା କଳିଯୁଗୀ ? କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ରତ୍ନକୁ ମଧ୍ୟ ପଥର ଭାବି ଫୋପାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନରତ୍ନ । ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ରହିଛି । ତୁମେ ଏଭଳି ସୁନ୍ଦର ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କୁହ ଯେପରି ସେମାନେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏଠାରେ ଅପାର ଦୁଃଖ । ଦୁଃଖର ମଧ୍ୟ ଲିଷ୍ଟ ବାହାର କର । ସେହି ଲିଷ୍ଟରେ ଅତିକମରେ ୧୦୧ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ଲିଷ୍ଟ ଲେଖା ହୋଇଥାଉ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି, ଏହି ସବୁ କଥା ଲେଖ । ସାରା ଲିଷ୍ଟ ବାହାର କର । ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ ପୁଣି ଅପାର ସୁଖ, ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ଆମେ ସେହି ରାଜ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁଖଧାମର ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ ଯାହା ଫଳରେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମୁହଁ ଜଲଦି ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ । ଏକଥା କେହି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏହା ଦୁଃଖଧାମ ସେମାନେ ତ ଏହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି ଭାବିନେଇଛନ୍ତି । ବଡ ବଡ ମହଲ ନୂଆ ନୂଆ ମନ୍ଦିର ଆଦି ତିଆରି କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଏହା ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ପଇସା ତ ସେମାନଙ୍କୁ ଲାଞ୍ଚ ରୂପରେ ବହୁତ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏସବୁ ହେଉଛି ମାୟାର, ବିଜ୍ଞାନର ଅହଂକାର, ମୋଟର, ଉଡାଜାହାଜ ଆଦି ଏହା ସବୁ ମାୟାର ଦୃଶ୍ୟ । ଏହା ମଧ୍ୟ ନିୟମ ରହିଛି ଯେ ଯେତେବେଳେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମାୟା ମଧ୍ୟ ନିଜର ଚମତ୍କାର ଦେଖାଇଥାଏ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ମାୟାର ଆଡମ୍ବର ।

ଏବେ ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ଯଦି କେଉଁଠାରେ ମାୟାର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଯାଉଛି ତ ପିଲାମାନଙ୍କର ମନ ନିଜକୁ ଖାଇଥାଏ । ଯେତେବେଳେ କେହି କାହାର ନାମ ରୂପର ଆକର୍ଷଣରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା କ୍ରିମିନାଲାଇଜଡ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି । କଳିଯୁଗରେ ହେଉଛି ପାପୀ ସମାଜ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହେଉଛି ସଭ୍ୟ ସମାଜ ଅର୍ଥାତ୍ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସମସ୍ତେ ନତମସ୍ତକ ହେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଆମେ ସବୁ ବିକାରୀ । ଏଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଦେଖ । ବଡ ବଡ ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଦରକାର ଯେ ଆମର ବୁଦ୍ଧି କାହାର ନାମ ରୂପ ଆଡକୁ ଯାଉ ନାହିଁ ତ ? ଅମୂକ ବହୁତ ଭଲ, ଏମିତି କରିବି — କିଛି ଅନ୍ତରରେ ଆସୁଛି ? ଏକଥା ତ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏସମୟରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସଭ୍ୟ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଟିକିଏ ବି ଚଳାୟମାନ ନହେଉ, ଏଥିରେ ବହୁତ ମେହନତ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଏହିପରି ବହୁତ କମ୍ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଆଖି କିଛି ନା କିଛି ଧୋକା ନିଶ୍ଚିତ ଦେଉଛି । ଡ୍ରାମା ଶୀଘ୍ର କାହାକୁ ସଭ୍ୟ ହେବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ । ଖୁବ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନିଜକୁ ଚେକ୍ କରିବାକୁ ହେବ — କେଉଁଠାରେ ଆମର ଆଖି ଧୋକା ତ ଦେଉନାହିଁ ? ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ବହୁତ ବଡ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଚଢ ତ ଚାଖ.... ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେଉଛୁ, ପତିତ ହେଲେ ପ୍ରଜାରେ ଚାଲିଯିବୁ । ଆଜିକାଲି ତ କହିବେ ବିକାରୀ ଜମାନା (ଦୁନିଆ) । ଯଦିଓ କେତେ ବି ବଡ ଲୋକ ହୋଇଥାଉ, ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଉ ତା ମନରେ ମଧ୍ୟ ଡର ରହୁଛି ଯେ କେହି ମୋତେ ବୋମାରେ ଉଡାଇ ନ ଦେଉ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷ ଅଶାନ୍ତିରେ ଅଛନ୍ତି । କେହି କେହି ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଅଶାନ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରୁଛ, ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ତ ଶାନ୍ତିରେ ରୁହ, ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶକ୍ତି ଭରିବ । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗରେ) ତ ବହୁତ ଶାନ୍ତିରେ ରାଜ୍ୟ ଚାଲେ । ଦୃଷ୍ଟି ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଚେକ୍ କର — ମୋ ଆତ୍ମାର ବୃତ୍ତି ଆଜି କିପରି ରହିଲା ? ଏଥିରେ ବହୁତ ମେହନତ ରହିଛି । ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । କେହି କେହି ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କେବେ ବି ସତ କହୁନାହାଁନ୍ତି । ପାଦେ ପାଦେରେ ଭୁଲ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଟିକିଏ ବି ପାପ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିଲ, ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ତୁରନ୍ତ ନୋଟ୍ କର । ଅଭୁଲ ନ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ୧୦-୨୦ଟା ଭୂଲ ତ ପ୍ରତିଦିନ କରୁଥିବ । ପରନ୍ତୁ ସତ କେହି କହୁନାହାଁନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କିଛି ନା କିଛି ପାପ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ତାହା ମନକୁ ଖାଉଥିବ । କେହି କେହି ତ ବୁଝୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଭୁଲ୍ କାହାକୁ କହନ୍ତି । ପଶୁମାନେ ବୁଝନ୍ତି କି! ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ବାନର ବୁଦ୍ଧି ଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ କେହି ୫୦ ପ୍ରତିଶତ, କେହି ୧୦ ପ୍ରତିଶତ, କେହି କେତେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହେଉଛନ୍ତି । ଏହି ଆଖି ତ ବହୁତ ଧୋକା ଦେଇଥାଏ । ଆଖି ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଆତ୍ମା ଅଶରୀରୀ ଆସିଥିଲ । ଶରୀର ନଥିଲା । କ’ଣ ଏବେ ତୁମକୁ ଜଣା ଅଛି କି ଏହା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ କେଉଁ ଶରୀର ନେବ, କେଉଁ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଯିବ ? କିଛି ବି ଜଣାପଡିନଥାଏ । ଗର୍ଭରେ ଶୂନ୍ୟ ହିଁ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ରହୁଛି । ଆତ୍ମା ବିଲକୁଲ୍ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଯାଏ । ଶରୀର ବଡ ହେଲେ ଜଣା ପଡେ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଏହିପରି ହୋଇଯିବାକୁ ପଡିବ । ବାସ୍, ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ଆମକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶରୀର ନେବୁ ତ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଭିନୟ କରିବୁ । ଶୂନ୍ୟ ହେବାର ସମୟ ହେଲା ବର୍ତ୍ତମାନ । ଯଦିଓ ଆତ୍ମା ସଂସ୍କାର ନେଇଯାଏ, ଶରୀର ବଡ ହେଲେ ସଂସ୍କାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର, ଏହି ଶରୀରର ଅଭିମାନକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । କିଛି ବି ଯେପରି ସ୍ମୃତିରେ ନ ଆସୁ । ବହୁତ କଥାର ବାରଣ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଯାହା ଭିତରେ ଥିବ ତାହା ହିଁ ବାହାରକୁ ବାହାରିବ । ଶିବବାବାଙ୍କ ଅନ୍ତରରେ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି -- ମୋର ମଧ୍ୟ ପାର୍ଟ (ଅଭିନୟ) ରହିଛି । ମୋ ପାଇଁ ହିଁ କହିଥା’ନ୍ତି ହେ ଜ୍ଞାନ ସାଗର.... ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଅର୍ଥ ସହିତ ଜାଣୁଛ । ବାକି ଆତ୍ମାର ବୁଦ୍ଧି ଏବେ କଉଡି ସଦୃଶ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ବାବା କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ କରାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ପାଖରେ ତ କୋଟି କୋଟି, ପଦ୍ମର ଧନ ରହିଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ମାୟାର ଆଡମ୍ବର ନା । ବିଜ୍ଞାନର ଯେଉଁ ଜିନିଷ ତୁମର କାମରେ ଆସିବ ତାହା ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ରହିବ । ସେସବୁର ନିର୍ମାତାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଯିବେ । ରାଜା ତ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଶେଷ ସମୟରେ ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିବେ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଇବେ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମେମାନେ କେତେ ଶିଖୁଛ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦୁନିଆକୁ କ’ଣରୁ କ’ଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଉଦ୍ଭାବନ ସବୁବେଳେ ଜଣେ ବାହାର କରନ୍ତି ପୁଣି ତାକୁ ବିସ୍ତାର କରନ୍ତି । ପରମାଣୁ ବୋମାର ନିର୍ମାତା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ଜଣେ ଥିଲା । ଭାବୁଥିଲା ଏଥିରେ ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନେ ତିଆରି କରି ଚାଲିଲେ । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ବିଜ୍ଞାନ ତ ଦରକାର ନା । ଏବେ ସମୟ ଅଛି । ସବୁ ଶିଖି ହୁସିଆର ହୋଇଯିବେ । ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଗଲା ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସି ଚାକରବାକର ହେବେ । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ହେବେ । ଯାହା ସୁଖଧାମରେ ଥିଲା ତାହା ପୁଣି ହେବ । ସେଠାରେ କୌଣସି ରୋଗ-ଦୁଃଖର କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଅପରମଅପାର ଦୁଃଖ । ସେଠାରେ ଅପରମଅପାର ସୁଖ । ଏବେ ଆମେ ଏହାକୁ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତ ନିଜର ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେବା ଦରକାର, କେବଳ ପଣ୍ଡିତଗିରି ଚଳିବ ନାହିଁ । ଏମିତି ଏକ ପଣ୍ଡିତଙ୍କର କାହାଣୀ ଅଛି, କହିଲେ ରାମ ନାମ କହିଲେ ପାରି ହୋଇଯିବ... ଏହା ଏହି ସମୟର କଥା । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ବିଷୟ ସାଗରରୁ କ୍ଷୀର ସାଗରକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ଏଠାରେ ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଯୋଗବଳ ନାହିଁ, ପାପ ଦୃଷ୍ଟି ରହିଛି ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବାରେ କୌଣସି ପ୍ରଭାବ ପଡିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ଯଦି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି କାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବ ତେବେ ତା’ର ପ୍ରଭାବ ପଡିବ । ଜ୍ଞାନ ତରବାରୀରେ ଯୋଗର ଜୋହର (ଧାର) ଦରକାର । ଜ୍ଞାନ ବଳରେ ଧନ ରୋଜଗାର ହେଉଛି ଏବଂ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଛି । ଏମିତି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ବିଲକୁଲ୍ ମନେ ପକାନ୍ତି ନାହିଁ, ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ, ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । କଳିଯୁଗରେ ସୁଖର ନାମ ହିଁ ନାହିଁ । ଯଦି ବି ଅଛି କିନ୍ତୁ ତାହା ମଧ୍ୟ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ଅର୍ଥାତ୍ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୁକ୍ତି ପାଇଁ କେବଳ ମଥା ପିଟୁଛନ୍ତି । ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ତ କେହି ଜାଣନ୍ତି ହିଁ ନାହିଁ । ତେବେ ଜ୍ଞାନ କିପରି ଦେଇପାରିବେ । ସେମାନେ ତ ରଜୋପ୍ରଧାନ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ପୁଣି ରାଜଯୋଗ କିପରି ଶିଖାଇପାରିବେ । ଏଠାକାର ତ ସୁଖ କାକ ବିଷ୍ଠ ସମାନ ଅର୍ଥାତ୍ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ । ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହୋଇଥିଲା — ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏହା ସବୁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ସମ୍ବାଦ ପତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ନିନ୍ଦା ଲେଖୁଛନ୍ତି, ଏଭଳି ତ ହେବାର ଅଛି । ଅବଳାମାନଙ୍କ ଉପରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଅତ୍ୟାଚାର ହୋଇଥାଏ । ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେତେ ବଡ ଧନୀ ହୋଇଥାଆନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଯଦି ବେମାର ଥିବେ କିମ୍ବା ଅନ୍ଧ ଥିବେ ତେବେ ତ ଦୁଃଖ ତ ହୁଏ ନା । ଦୁଃଖର ଲିଷ୍ଟରେ ସବୁ ଲେଖ । ଏସବୁ ହେଲା ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ ସମୟର କଥା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖର କଥା ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସଂଗମଯୁଗ । ବାବା ମଧ୍ୟ ସଂଗମରେ ହିଁ ଆସନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ଆମେ କି କି ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ । କିପରି ସୁଖରୁ ପୁଣି ଦୁଃଖକୁ ଆସୁଛୁ । ଯାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ଧାରଣା ରହିଛି ସେ ହିଁ ବୁଝିପାରିବ । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କର ଝୋଲି (ମୁଣା) ପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି — ଧନ ଦିୟେ ଧନ ନା ଖୁଟେ (ଧନ ଦାନ ଦେଲେ ସରିଯାଏ ନାହିଁ) । ଧନଦାନ କରୁନାହାଁନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଧନ ନାହିଁ । ପୁଣି ମିଳିବ ବି ନାହିଁ । ହିସାବ ରହିଛି ନା । ଦେଉ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ମିଳିବ କାହିଁକି । ବୃଦ୍ଧି କିପରି ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ । ପ୍ରତି କଥା ତ କ୍ରମଅନୁସାରେ ରହିଛି ନା । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମର ଆତ୍ମିକ ସେନା ଅଟେ । କେଉଁ ଆତ୍ମା ଯାଇ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ ତ କେଉଁ ଆତ୍ମା ପ୍ରଜା ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇବ । ଯେପରି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ପାଇଥିଲା । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ପାଇଁ ହେଲେ ପ୍ରତିପାଦରେ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ — ଆଜି ମୋର ମନୋବୃତ୍ତି କିପରି ଥିଲା ? ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ କେଉଁ ପାପ କରିଛି ?

(୨) ବୁଦ୍ଧିରେ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନକୁ ଧାରଣ କରି ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନରୂପକ ଖଡ୍ଗରେ ଯୋଗ ରୂପକ ଶକ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଧାର ନିଶ୍ଚିତ ଭରିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ସଂଗମଯୁଗର ମହତ୍ୱକୁ ଜାଣି ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ବିଶେଷ ଧ୍ୟାନ ରଖୁଥିବା ହୀରୋ ପାର୍ଟଧାରୀ ହୁଅ ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରିବା ସମୟରେ ସର୍ବଦା ଏହି ବରଦାନ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାଉ ଯେ ମୁଁ ହୀରୋ ପାର୍ଟଧାରୀ ଅଟେ ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ବିଶେଷ ହୋଇଯିବ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେକେଣ୍ଡ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଯିବ । ଏପରି କେବେ କୁହ ନାହିଁ ଯେ କେବଳ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍ ତ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ବିତିଗଲା । ନା, ସଂଗମଯୁଗରେ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମହତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ୍ ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସେତିକି ଧ୍ୟାନ ରହୁ । ଯଦି ସଦାକାଳର ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ନିଜର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଉପରେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଧ୍ୟାନ ରଖିଥାଅ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପରେ ଦୃଢତା ରୂପକ ଶକ୍ତି ରହିଛି, ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ଭବ ଅଟେ ।