17.07.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ ତେଣୁ ମନ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନର ମନନ-ମନ୍ଥନ କରୁଥାଅ ତେବେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ, ଆଳସ୍ୟ ବା ହାଇ ଆସିବ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ସ୍ୱାହା କାହିଁକି ହେଉଛ ? ସ୍ୱାହା ହେବାର ଅର୍ଥ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ସ୍ୱାହା ହେବା ଅର୍ଥ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ମଗ୍ନ ରହିବା । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ମଗ୍ନ ହୋଇଯାଉଛ ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ଚାର୍ଜ ହୋଇଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ଯେତେବେଳେ ନିରାକାରଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇ ଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଚାର୍ଜ ହୋଇଯାଉଛି, ଆତ୍ମାର ବିକର୍ମ ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଉଛି ଏବଂ ରୋଜଗାର ମଧ୍ୟ ଜମା ହୋଇଯାଉଛି ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମେ ଏଠାରେ ଶରୀର ସହିତ ବସିଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ, ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଏହା ଆମର ଅନ୍ତିମ ଶରୀର । ପୁଣି କ’ଣ ହେବ ? ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଆମେ ଏକତ୍ର ହେବା । ସେଠାରେ ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ, ପୁଣି ଆମେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିବା । ସମସ୍ତେ ତ’ ଏକତ୍ର ଆସିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ଯେପରି ବାବା ଶାନ୍ତିର, ସୁଖର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖର ସାଗର କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଆମକୁ ଯାଇ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ବିରାଜମାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ, ଘରକୁ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଯେତେ ଯେତେ ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବ, ତୁମର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଯୋଗଅଗ୍ନି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କୌଣସି ସର୍ବଶକ୍ତିମାନଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉନାହାନ୍ତି, ସେମାନେ ତ’ ଆତ୍ମାର ରହିବାର ସ୍ଥାନ ବ୍ରହ୍ମ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ହେଲେ ତତ୍ତ୍ୱଯୋଗୀ, ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ତତ୍ତ୍ୱ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଖେଳ ହେଉଛି, ଶାନ୍ତିଧାମରେ କେବଳ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସାରା ଦୁନିଆ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ସେମାନେ ଏପରି କହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଯାଇ ନିବାସ କରିବୁ । ଏହି କଥାକୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଗଲଣି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଗୋଳମାଳିଆ ପୁରାଣର କଥା ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ବାବା ଆସି କେବଳ ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରିଥା’ନ୍ତି ନା, କେହି ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ତ ପୁଣି ଆଉ କିଏ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ଛାତ୍ର କେବଳ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ସେହିଭଳି ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେବଳ ବାବା ଏବଂ ଘର ହିଁ ମନେପଡୁଛି । ତୁମେ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମର ବର୍ସା ନେଉଛ । ତେଣୁ ତୁମର ଏହି କଥା ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେରହୁଛି । ମୁଖ ଦ୍ୱାରା କିଛି କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଜାଣୁଛ ପ୍ରଥମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଉଛ ପରେ ସୁଖଧାମ । ଆମେ ପ୍ରଥମେ ମୁକ୍ତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛୁ ପରେ ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଆସୁଛୁ । ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ତୁମର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଛି । ଏହି ଜନ୍ମର ପାପର ସ୍ମୃତି ତ ରହିଛି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଆମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ରହିଛି । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ହେଲା କାମ ବିକାରର ବିକର୍ମ, ଯାହାକି ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର କରି ଆସିଛ ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା ମଧ୍ୟ ବହୁତ କରିଛ । ବାବା ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା, ତାଙ୍କର କେତେ ନିନ୍ଦା କରିଛ । ଏସବୁ କଥା ଧ୍ୟାନରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାସ୍ତବରେ ବାହାଃ ସତଗୁରୁ କୁହାଯାଇଥାଏ, ଗୁରୁ ନୁହେଁ । ବାହାଃ ଗୁରୁ କରିବାର କୌଣସି ଅର୍ଥ ହିଁ ନାହିଁ । ବାହାଃ ସତଗୁରୁ! ସିଏ ହିଁ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ଗୁରୁ ତ’ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି, ଇଏ ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ’ ବହୁତ ଗୁରୁ କରିଛ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ୨-୪ଟି ଗୁରୁ କରୁଛନ୍ତି । ଜଣଙ୍କୁ ଗୁରୁ କରି ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ବୋଧହୁଏ ଏଠାରେ ଭଲ ରାସ୍ତା ମିଳିଯିବ, ଅନ୍ୟ ଗୁରୁମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ପରଖୁଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରୁ କିଛି ବି ମିଳିନଥାଏ, ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଏଠାରେ ତ’ ରହିବାର ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ତୁମର ନିମନ୍ତ୍ରଣରେ ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମକୁ ମନେପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି — ତୁମେ ମୋତେ ଡାକୁଛ ଯେ ଆସି ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରାଅ । ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ରଧାମ । ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ । ଘର ସମସ୍ତଙ୍କର ମନେଅଛି । ଆତ୍ମା ତୁରନ୍ତ କହିବ ଆମର ନିବାସସ୍ଥାନ ପରମଧାମ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ପରମଧାମରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ପରମଧାମରେ ରହିଥାଉ ।

ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମ ଉପରେ ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା ପଡିଛି, ଏହା ହେଲା ବେହଦର କଥା । ବେହଦର ଦଶା ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ପଡୁଛି । ଏହିଭଳି ସୁଖ ଦୁଃଖର ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି ନା । ଆମେମାନେ ହିଁ ସୁଖରୁ ଦୁଃଖକୁ ପୁଣି ଦୁଃଖରୁ ସୁଖକୁ ଆସୁଛୁ । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ ପୁଣି ଏହାହେଲା ଦୁଃଖଧାମ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ’ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ରୂପି ପତଙ୍ଗମାନେ ପରମାତ୍ମା ରୂପି ଜ୍ୟୋତି ଉପରେ ଝାସ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି କେହି କେହି ପତଙ୍ଗମାନେ ଅଗ୍ନି ଶିଖା ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଆତ୍ମାହୁତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି, ଆଉ କେହି କେହି ଅଗ୍ନିଶିଖାର ଚାରିପଟରେ ଘୁରି ଘୁରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାଟେରୀ ଅଟନ୍ତି ନା, ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ସେହି ଜଣଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି । ତେବେ ନିରାକାର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯେପରି ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ସଂଯୋଗ ହୋଇ ରହିଛି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆତ୍ମା ତ ବହୁତ ନିକଟରେ ଅଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ସହଜ ହୋଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବ୍ୟାଟେରୀ ଚାର୍ଜ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଟିକେ ମୁସ୍କିଲ୍ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ପାଇଁ ସହଜ । ପୁଣି ବି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡୁଛି, ଯେତିକି ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଇଏ ଯେତିକି ନିକଟତର, ସେତିକି ପୁଣି ତାଙ୍କ ଉପରେ ବୋଝ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଗାୟନ ରହିଛି ଯାହାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଅନେକ ଦାୟିତ୍ୱ ଥାଏ... ଏହାଙ୍କ ଉପରେ ତ’ ବହୁତ ଦାୟିତ୍ୱ ରହିଛି ନା । ବାବା ତ’ ସଦା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ । ଏହାଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ପଡୁଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେଖା-ଶୁଣା କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଯଦିଓ ଉଭୟ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବିଚାର ତ’ ଚାଲୁଛି ନା । କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ କେତେ ମାଡ ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି ସେଥିପାଇଁ ଦୁଃଖ ହେଉଛି । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ତ’ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେବ, ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି । କନ୍ୟାମାନଙ୍କର ଚିଠି ନ ଆସିଲେ ମଧ୍ୟ ଖିଆଲ ଆସେ ବେମାର ନାହାନ୍ତି ତ ? ସେବାର ସମାଚାର ଆସିଲେ ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବେ । ବାବା ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଛନ୍ତି, କେବେ କେବେ ବହୁତ କମ୍ ମୁରଲୀ ଚାଲିଥାଏ । ଯଦିବି ୨-୪ ଦିନ ମୁରଲୀ ନ ଆସିଲା ତେବେ ତୁମ ପାଖରେ ତ’ ମୁରଲୀର ପଏଣ୍ଟସ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ନିଜର ଡାଏରୀ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ । ବ୍ୟାଜ୍ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ଯେତେବେଳେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । ତେବେ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଅଦ୍ୱୈତ ଧର୍ମ ଥିଲା । ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି, ସୁଖ, ପବିତ୍ରତା ସବୁକିଛି ଥିଲା । ତେବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଆମକୁ ସେହି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, କାହିଁକିନା ବାବା ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଆଗରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ କିଛି ଜାଣିନଥିଲ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ସେହିପରି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେଉଛ । ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ସାଗର ତୁମେ ମଧ୍ୟ ହେଉଛ । ନିଜର ଚାର୍ଟ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ - କେଉଁ କଥାର ଅଭାବ ରହିଛି ? ବାସ୍ତବରେ ମୁଁ ପ୍ରେମର ସାଗର । ତେଣୁ ମୋର ଏଭଳି କିଛି ଚଳଣି ନାହିଁ ତ ଯାହା ଦ୍ୱାରା କେହି ବିରକ୍ତ ହେବେ ? ତେଣୁ ନିଜ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ମୁଁ ଏହିଭଳି ହୋଇଯିବି । ନାଁ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ନିଜ ସମୟରେ ଆସିଛି । ଏହା ମୋର କଳ୍ପ କଳ୍ପର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସତ୍ ବାବା, ସତ୍ ଶିକ୍ଷକ, ସତ୍ ଗୁରୁ କେବଳ ଜଣେ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ପକ୍କା ହେଲେ ତୁମର ବିଜୟ ହେବ । ଏତେ ସବୁ ଯେଉଁ ଧର୍ମ ରହିଛି ସେ ସବୁର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନେ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବଂଶାବଳୀ ନ ଥିଲା ପୁଣି ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେବ । ସାରା ଦିନ ଏହିଭଳି ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଅ । ଏହିଭଳି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଲେ ତୁମେ ଖୁସିରେ ରହିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତାହା ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି । ଏହାକୁ ଧାରଣ କରବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ରାତିରେ ମଧ୍ୟ ସମୟ ମିଳିଥାଏ । ଦେଖନ୍ତି ଯଦି ଆତ୍ମା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କାମ କରି କରି ଥକିଯାଇଥାଏ ତେବେ ପୁଣି ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ବାବା ତୁମକୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସବୁ ଥକା ଦୂର କରି ଅଥକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ରାତ୍ରିରେ ଆତ୍ମା ଥକିଗଲେ, ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ନିଦ୍ରା କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ କିଏ ଶୋଇଥାଏ ? ଆତ୍ମା ସହିତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ତେଣୁ ରାତ୍ରିରେ ଶୋଇବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଏହିଭଳି ବିଚାର କରି ଶୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ । ହୋଇପାରେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଯେତେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ବହୁତ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଘୂରାଇ ଚାଲିବ । ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତନ କଲେ ତୁମକୁ ହାଇ ଆସିବ ନାହିଁ କିମ୍ବା ନିଦ ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ହେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ପିଲାମାନେ, ରୋଜଗାର କରିବା ସମୟରେ କେବେ ବି ଶୋଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନରେ ମସ୍ତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତୁମର ସେହି ଅବସ୍ଥା ଆସିବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଖୁବ୍ କମ ସମୟ ବସୁଛ ତେଣୁ କେବେ ବି ହାଇ ମାରିବା ଅଥବା ନିଦ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଧ୍ୟାନ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ହାଇ ମାରିଥା’ନ୍ତି ।

ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବି ନିଜ ସମାନ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଜା ତ’ ଦରକାର ନା । ନଚେତ୍ ରାଜା କିପରି ହେବ । ଧନ ଦେଲେ ଧନ ସରିବ ନାହିଁ... ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ, ଦାନ ଦେଲେ କେବେ ବି ଜ୍ଞାନଧନ ସରିବ ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ଜମା ହେବନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବହୁତ ଭାଗ୍ୟହୀନ ମଧ୍ୟ ଥା’ନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି ଧନ ପାଇଁ ବହୁତ ଲଢ଼େଇ ଝଗଡା କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ଧନ ଦେଉଛି ତେଣୁ ତୁମେ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଇଚାଲ । ଏଥିରେ ତୁମେ କଞ୍ଜୁସ ହୁଅ ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେ ଦାନ ଦେଉନାହଁ ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ତୁମ ପାଖରେ ଧନ ନାହିଁ, ଏହା ଏଭଳି ରୋଜଗାର, ଯେଉଁଥିରେ ଲଢ଼େଇ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ଗୁପ୍ତ ଧନ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ସୈନିକ ଅଟ । ୫ ବିକାର ସହିତ ତୁମେ ଲଢ଼େଇ କରୁଛ । ତୁମକୁ ଅଜଣା ସୈନିକ ବା ଯୋଦ୍ଧା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ପଦାତିକମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହେଉଛି । ପ୍ରଜା ବହୁତ ଅଛନ୍ତି, ବାକି କ୍ୟାପ୍ଟେନ୍, ମେଜର ଆଦି ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ହେଉଛ ସେନା, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଇଏ କମାଣ୍ଡର, ଇଏ ମେଜର । ମହାରଥୀ, ଘୋଡାସବାର ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ନା । ଏକଥା ତ’ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ତିନି ପ୍ରକାର ବୁଝାଇଲାବାଲା ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନରତ୍ନର ବ୍ୟାପାର କରୁଛ । ଯେପରି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାପାର ଶିଖାଉଛନ୍ତି ନା, ଗୁରୁ ଚାଲିଗଲା ପରେ ତାଙ୍କ ପଛରେ ଚେଲାମାନେ ସବୁକିଛି ସମ୍ଭାଳିଥା’ନ୍ତି ନା । ତାହା ହେଲା ସୂକ୍ଷ୍ମ । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଧର୍ମ ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ମତ ରହିଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିପାରିବ — ସେମାନେ କ’ଣ ସବୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, କ’ଣ କ’ଣ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ’ ତୁମକୁ ୮୪ ଜନ୍ମ ଚକ୍ରର କାହାଣୀ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ଆସି ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏବେ କଳିଯୁଗ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପରମଧାମରୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସୁଥିବେ, ଏହିଭଳି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି, ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ିଚାଲିବ । ପୁଣି ଏତେ ସବୁ ରହିବେ କେଉଁଠି, ଖାଇବେ କ’ଣ ? ସବୁ ହିସାବ ରଖିବାକୁ ପଡୁଛି ନା । ସେଠାରେ ତ’ ଏତେ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ । ଖାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ କମ୍ ରହିବେ, ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ ନିଜର କ୍ଷେତ ରହିବ । ଅଧିକ ଶସ୍ୟ ରଖି କ’ଣ କରିବେ । ସେଠାରେ ବର୍ସା ଆଦି ପାଇଁ ଯଜ୍ଞ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବର୍ଷା ପାଇଁ ଯଜ୍ଞ ଆଦି କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ ବାବା ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଯଜ୍ଞରେ ସାରା ପୁରୁଣା ସୃଷ୍ଟି ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଲା ବେହଦର ଯଜ୍ଞ । ବର୍ଷା ହେବା ପାଇଁ ଲୋକମାନେ ହଦର ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ଷା ହେଲେ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଭାବନ୍ତି ଯଜ୍ଞ ଦ୍ୱାରା ସଫଳତା ମିଳିଲା । ଯଦି ବର୍ଷା ନହେଲା ତେବେ ଶସ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବ ନାହିଁ, ଅକାଳ ପଡିଯିବ । ଯଦିଓ ଯଜ୍ଞ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯଦି ବର୍ଷା ନହେବ ତେବେ କ’ଣ କରିପାରିବେ । ବିପଦ ତ’ ବହୁତ ଆସିବ । ମୂଶଳଧାରରେ ବର୍ଷା, ଭୂକମ୍ପ ଆଦି ସବୁ ହେବାର ଅଛି । ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ରକୁ ତ’ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଛ । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ହେବା ଦରକାର । ଆଡଭେଟାଇଜ୍ ବଡ ବଡ ଜାଗାରେ ଲାଗିଲେ ବଡ ବଡ ଲୋକମାନେ ପଢ଼ିବେ । ଏଥିରୁ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଏବେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଅଟେ । କଳିଯୁଗରେ ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । ତେବେ ବାକି ସବୁ ଏତେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବେ । ଶିବ ଜୟନ୍ତୀର ଅର୍ଥ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଜୟନ୍ତୀ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଜୟନ୍ତୀ । ଏକଥା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରାଯାଉଛି ନା । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ପିତା । ଇଏ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିଥିଲେ । ଏସବୁ କାଲିର କଥା, ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲ । ଏହା ତ’ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଖୁସିରେ ମଧ୍ୟ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଏବେ ଆମେ ସବୁବେଳ ପାଇଁ ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଶହେ ପ୍ରତିଶତ ସୁସ୍ଥ, ସମ୍ପତ୍ତିବାନ୍ ହେଉଛୁ । ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି । ଯଦିଓ କେତେ ବି ଦୁଃଖ, ମୃତ୍ୟୁ ଆଦି ହେବ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସେହି ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ମୃତ୍ୟୁ ତ’ ହେବାର ଅଛି । ଏହା କଳ୍ପ କଳ୍ପର ଖେଳ । ତେଣୁ କୌଣସି ଚିନ୍ତା ହେଉ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ପକ୍କା, ସେମାନେ କେବେ ହାୟ ହାୟ କରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ କାହାର ଅପରେସନ୍ ଆଦି ଦେଖିଲେ, ତାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ଏବେ ତ’ କେତେ ବଡ ବିନାଶ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏସବୁ ତ’ ହେବାର ଅଛି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର... ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ତୁମେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଛ, ଏବେ ତୁମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନ ନେଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ଦାନ କରିବାରେ କେତେ କଞ୍ଜୁସ୍ ହେବାର ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟଗୁଡିକୁ ସର୍ବଦା ଚିନ୍ତନ କରୁଥାଅ ଏବଂ ରାଜା ହେବା ପାଇଁ ହେଲେ ପ୍ରଜା ନିଶ୍ଚିତ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ନିଜର ଚାର୍ଟକୁ ଦେଖ — (୧) ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ଭଳି ପ୍ରେମର ସାଗର ହୋଇଗଲିଣି ? କେବେ କାହାକୁ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରୁନାହିଁ ତ ? (୩) ନିଜର ଚାଲି ଚଳନ ଉପରେ ମୋର ଧ୍ୟାନ ଅଛି ତ ?


ବରଦାନ:-
ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି, ବୃତ୍ତି ଏବଂ କୃତି ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।

ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା, ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଏବଂ କୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ଆତ୍ମା । ଯାହାକୁ ବି ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଛ, ତେବେ ସେହି ଦୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ସେବା କରୁଛି । ତୁମର ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛି ଏବଂ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ ଯଦି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି କରୁଛ ତେବେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ-ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି । ତେବେ ସେବା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ତ ଶ୍ୱାସପ୍ରକିୟା । ଯେପରି ଶ୍ୱାସକ୍ରିୟା ନ ହୋଇପାରିଲେ ବ୍ୟକ୍ତି ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଯାଏ ସେହିପରି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା ଯଦି ସେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ନ ରହିବ ତେବେ ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ଯେତିକି ସ୍ନେହୀ ସେତିକି ସେବାଧାରୀ ମଧ୍ୟ ହୁଅ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସେବାକୁ ଖେଳ ମନେ କର ତେବେ ଥକିବ ନାହିଁ, ସର୍ବଦା ହାଲୁକା ରହିବ ।