13.08.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବିନାଶୀ ଶରୀର ସହିତ ସ୍ନେହ ନରଖି, ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖ ତେବେ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଅନୈତିକ ସ୍ନେହ କାହାକୁ କୁହାଯିବ ଏବଂ ତା’ର ପରିଣାମ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ବିନାଶୀ ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ରଖିବା ହିଁ ଅନୈତିକ ସ୍ନେହ । ଯେଉଁମାନେ ବିନାଶୀ ଜିନିଷରେ ମୋହ ରଖିଥା’ନ୍ତି, ସେମାନେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିବା କାରଣରୁ କାନ୍ଦ ମାଡିଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଥିବା କାରଣରୁ ସେଠାରେ କାନ୍ଦିବାର କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ କାନ୍ଦନ୍ତି ସେମାନେ ହରାଇଥା’ନ୍ତି । ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଅବିନାଶୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି — ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ତେବେ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ବାବା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ । ତେଣୁ କାହାକୁ ଭଲପାଇବା ଦରକାର ? ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମାକୁ । ଅବିନାଶୀକୁ ହିଁ ଭଲପାଇବାକୁ ହେବ, ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ କ’ଣ ଭଲ ପାଇବା ଦରକାର କି ? ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଦୁନିଆ ବିନାଶୀ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ବିନାଶୀ, ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ବିନାଶୀ ଅଟେ । ଏକମାତ୍ର ଆତ୍ମା ହିଁ ଅବିନାଶୀ, ଆତ୍ମାର ପ୍ରେମ ହିଁ ଅବିନାଶୀ ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା କେବେ ମରିନଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ସତ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଅସତ୍ୟ ହୋଇଗଲଣି, ବାସ୍ତବରେ ଅବିନାଶୀର ଅବିନାଶୀ ସହିତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍, ତୁମର ପ୍ରେମ ବିନାଶୀ ଶରୀର ସହିତ ହୋଇଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡୁଛି । ତୁମର ଅବିନାଶୀ ସହିତ ପ୍ରେମ ନାହିଁ । ତୁମର ବିନାଶୀ ସହିତ ସ୍ନେହ ରହିଥିବାରୁ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ନିଜକୁ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବୁଥିବାରୁ କାନ୍ଦିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଅଟ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡୁଛି । ବିନାଶୀ ଶରୀର ପାଇଁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ଜାଣୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାର ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ, ତୁମେ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା । ତେଣୁ ତୁମର କାନ୍ଦିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ନେଇ ଅଭିନୟ କରିଥାଏ, ଏହା ତ ଖେଳ ଅଟେ । ତୁମେ ଶରୀର ପ୍ରତି କାହିଁକି ମମତ୍ୱ ରଖୁଛ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ, ନିଜକୁ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ, ଆତ୍ମା କେବେ ମରିନଥାଏ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯିଏ କାନ୍ଦିବ ସିଏ ହରାଇବ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ହିଁ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ବାବା ଆସି ଦେହ-ଅଭିମାନୀରୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କିପରି ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯାଉଛ । ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ତୁମକୁ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ ପୁନର୍ବାର ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି । ଆଉ କେବେ ତୁମେ କାନ୍ଦିବ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି କାନ୍ଦିବାର ଦୁନିଆ, ତାହା ହେଲା ହସିବାର ଦୁନିଆ । ଏହା ଦୁଃଖ ଦୁନିଆ ତାହା ସୁଖର ଦୁନିଆ । ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି । ସେମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଦେହକୁ ହିଁ ଦେଖି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଦେହର କଥା ମନେ ପଡିବାରୁ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ଦେଖୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଶରୀର ବିନାଶ ହୋଇଗଲା ପୁଣି ତାକୁ ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ଫାଇଦା । ମାଟିକୁ କ’ଣ କେବେ ମନେପକାଯାଇଥାଏ ? ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ଯାଇ ଅନ୍ୟ ଶରୀର ନେଇଥାଏ ।

ଏକଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି — ଯେଉଁମାନେ ଭଲ କର୍ମ କରିଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ଭଲ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । କର୍ମ ଅନୁସାରେ ପୁଣି କାହାକୁ ଖରାପ ରୋଗୀ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ଭଲ କର୍ମ କଲେ ଉପରକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଉପରକୁ ତ କେହି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଭଲ କର୍ମ କରିଥିଲେ ଭଲ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ଯଦିଓ ଭଲ ଜନ୍ମ ମିଳିବ ତଥାପି ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କିପରି ଉପରକୁ ଚଢୁଛୁ । ଯଦିଓ ଭଲକର୍ମ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମହାତ୍ମା ହେବେ ତଥାପି କଳା ତ କମ୍ ହୋଇଚାଲିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଭଲ କର୍ମ କରୁଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ସୁଖ ଦେଇଥାଏ । ତଥାପି ବି ଶିଢିରେ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ ହେବ । ଯଦିଓ ତାଙ୍କର ନାମ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭଲ-ମନ୍ଦ କର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ରିଦ୍ଧି-ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ତାନ୍ତ୍ରିକମାନଙ୍କୁ କେତେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି । କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧ କରାଇବା ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ ପଛରେ ପଡିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ ଅଜ୍ଞାନତା । ଧରିନିଅ କେହି ପରୋକ୍ଷରେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରି ଧର୍ମଶାଳା, ଡାକ୍ତରଖାନା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପରଜନ୍ମରେ ଏହାର ପ୍ରତିଦାନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମିଳିଥାଏ । ଏମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି, ଯଦିଓ ଗାଳି ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ବି ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନଙ୍କର ହିଁ ନାମ ନେଉଛନ୍ତି । ବାକି ଅଜ୍ଞାନତା ଯୋଗୁ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏମାନେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ରୁଦ୍ର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି, ରୁଦ୍ରକୁ ହିଁ ଭଗବାନ ବୋଲି ଭାବିଥା’ନ୍ତି । ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞ ମଧ୍ୟ ରଚନା କରିଥା’ନ୍ତି । ଏମାନେ ଶିବ ରୁଦ୍ରଙ୍କର ପୂଜା ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦିଓ ଏମାନେ ମୋର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ନଥିବାରୁ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେ ମନୁଷ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ସେତେ ଗୁରୁ ଅଛନ୍ତି । ଗଛରେ ନୂଆ-ନୂଆ ପତ୍ର, ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ବାହାରିଲେ କେତେ ଶୋଭା ପାଇଥାଏ । ଏମାନେ ସତ୍ତ୍ୱଗୁଣୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଏମାନଙ୍କର ମହିମା କରାଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଦୁନିଆ ହେଲା ବିନାଶୀ ବସ୍ତୁର ପ୍ରେମିକ । କାହାର-କାହା ସହିତ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ ତେଣୁ ସେମାନେ ଯେପରି ମୋହରେ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବଡ-ବଡ ସେଠ୍ ଲୋକ ମୋହର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ପାଗଳ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ମାତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ନଥିବା ଯୋଗୁଁ ପତି ଦେହତ୍ୟାଗ କଲେ ବିଧବା ହୋଇ କେତେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ରୂପରେ ଦେଖୁଛ ତେଣୁ ଟିକିଏ ହେଲେ ବି ଦୁଃଖ ହେଉନାହିଁ । ପାଠପଢାକୁ ରୋଜଗାରର ଉତ୍ସ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ପାଠପଢାରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଲା ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ । ଏମାନଙ୍କୁ ସରକାରଙ୍କଠାରୁ ଦରମା ମିଳିଥାଏ । ପାଠପଢି କର୍ମଧନ୍ଦା କରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ଯାଇ ପଇସା ମିଳିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ନୂଆ କଥା । ତୁମେ କିପରି ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଝୁଲା ଭରପୁର କରୁଛ । ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ ବାବା ଆମକୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ପାଠପଢାଉଥିବାରୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ ହିଁ କରାଇବେ । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ ବୋଲି ଭାବିବା ଭୁଲ ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ, ଓହୋ! ଯେବେ ଆମେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଇଥାଉ ତେବେ ଆମର ବୁଦ୍ଧି କେତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବୁଦ୍ଧି ଯେପରି ପଶୁ ସଦୃଶ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର ସେବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ହୋଇଥାଏ, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ କିଛି ବି ହୋଇନଥାଏ । ରେସରେ ଦୌଡୁଥିବା ଘୋଡାର କେତେ ଯତ୍ନ ନେଇଥା’ନ୍ତି, ମାତ୍ର ଏଠାକାର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ଦେଖ କ’ଣ ହେଲାଣି । କୁକୁରଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେତେ ଯତ୍ନ ନେଉଛନ୍ତି, ତାକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହ କରି ସାଥିରେ ମଧ୍ୟ ଶୁଆଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦେଖ ଦୁନିଆର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେଲାଣି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ ଧନ୍ଦା ହେବ ନାହିଁ ।

ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ତୁମକୁ ମାୟା ରାବଣ ଅସତ୍ୟ କରିଦେଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଅସତ୍ୟର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅସତ୍ୟ ହୋଇଥିବାରୁ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟ ଏବଂ ଅସତ୍ୟ ଦୁନିଆରେ ଦେଖ କେତେ ଫରକ ରହିଛି ! ଏହି କଳିଯୁଗର ଅବସ୍ଥା ଦେଖ କ’ଣ ହେଲାଣି ! ମୁଁ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନା କରୁଥିବାରୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ ନିଜର ସ୍ୱର୍ଗ ଦେଖାଇ ପ୍ରଲୋଭନ କରୁଛି । ଏଠାରେ କେତେ କୃତ୍ରିମ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ରହିଛି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ବସିଛୁ । ସ୍ୱର୍ଗରେ କ’ଣ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ୧୦୦ ମହଲା ଘର ଆଦି ହେବ । କିପରି ସବୁ ଘରକୁ ସଜାଉଛନ୍ତି, ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଦୁଇ ମହଲା ଘର ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ବହୁତ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ, ଏତେ ଜାଗା ତୁମେ କ’ଣ କରିବ । ଏଠାରେ ଜମି ପାଇଁ କେତେ ଲଢେଇ-ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ସବୁ ଜମି ତୁମର ହେବ । କେତେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ସିଏ ଲୌକିକ ଇଏ ପାରଲୌକିକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ପାରଲୌକିକ ପିତା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ଭକ୍ତି କରୁଛ, ବାବା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ ମୋ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ମୁକ୍ତିଧାମରେ ମୋ ସହିତ ମିଶୁଛ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତିଧାମରେ ରହୁଛି, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତିଧାମରେ ରହୁଛ, ପୁଣି ସେଠାରୁ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସୁଛ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ମୁଁ ରହିବି ନାହିଁ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ଏହା ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ପୁଣି ତୁମେ ଭୁଲିଯିବ । ଏହା ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯିବ । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ନଆସିଛି ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ କିପରି ଦିଆଯିବ, ବାକି ଯାହାବି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଅଛି, ସେସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁଛ । ମୁଁ ବୀଜରୂପ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟେ । ମୁଁ ତୁମକୁ କିଛି ବି କରିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ, ପାଦତଳେ ମଧ୍ୟ ପଡିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ । ତୁମେ କାହାର ପାଦତଳେ ପଡିବ ? ଶିବବାବାଙ୍କର ତ ପାଦ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପାଦ ତଳେ ପଡିବା ହୋଇଯିବ । ମୁଁ ତ ତୁମମାନଙ୍କର ସେବାଧାରୀ । ତାଙ୍କୁ ନିରାକାରୀ, ନିରହଂକାରୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, ତାହା ପୁଣି ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସୁଥିବା ସମୟରେ ହିଁ ବାବା ତୁମକୁ ଅସରନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଲା ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନରତ୍ନର ଦାନ । ଯିଏ ଯେତେ ନେଇପାରିବେ । ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ନେଇ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ କରିଚାଲ । ଏହି ରତ୍ନମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି — ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ରତ୍ନ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର ଅଟେ । ପାଦେ ପାଦେରେ ପଦ୍ମର ଦାତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସେବା ପ୍ରତି ବହୁତ ଧ୍ୟାନ ରହିବା ଦରକାର । ତୁମର ପାଦ ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ରହୁ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଅମର ହୋଇଯିବ । ସେଠାରେ ମରିବା ଚିନ୍ତା ରହିବ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନେବ, ମୋହଜିତ୍ ରାଜାଙ୍କର କଥା ମଧ୍ୟ ଶୁଣିଥିବ, ଏକଥା ତ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମକୁ ସେହିଭଳି କରୁଛନ୍ତି, ତାହା ବର୍ତ୍ତମାନର କଥା ଅଟେ ।

ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ପର୍ବ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ଏହା କେଉଁ ସମୟର କଥା ? କେବେ ଭଗବାନ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ କହିଥିଲେ ? ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଯେ କେବେ ନୂଆ ଦୁନିଆ କେବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ହେଉଛି ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏତିକି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି କଳିଯୁଗ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା, ଏବେ ନାହିଁ । ପୁନର୍ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁଛନ୍ତି । ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ କହିଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ଏହା ପୁନର୍ଜନ୍ମ ହେଲା ନା । ନିରାକାର ବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ଆସି ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଦେହଧାରୀ ପିତା ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି, ଜୀବଜନ୍ତୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏଭଳି କୁହାଯାଏ ନାହିଁ ଯେ ଇଏ ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଆର୍ବଜନା ରହିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ସେହିଭଳି ଆସବାସପତ୍ର ହେବ । ସେଠାରେ ପକ୍ଷୀ ଆଦି ବହୁତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ ସୁନ୍ଦର ହେବେ । ସେଠାରେ ସବୁ ଭଲ-ଭଲ ପଦାର୍ଥମାନ ରହିବ । ସେଠାକାର ଫଳ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମିଠା ଏବଂ ବଡ । ପୁଣି ସେସବୁ କୁଆଡେ ଚାଲିଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧୁରତା ସମାପ୍ତ ହୋଇ କଟୁତା ଆସିଯାଇଛି । ମନୁଷ୍ୟ ପତିତ ହୋଇଯିବାରୁ ସବୁ କିଛି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ପବିତ୍ର ହୋଇଥିବାରୁ ସବୁ ପଦାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ହେବ । କଳିଯୁଗରେ ସବୁ କିଛି ପତିତ ହିଁ ଅଟେ । ସବୁ ଜିନିଷ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ....ଦେଇ ଗତି କରିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସୁଖ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ ତ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, କାହିଁ ସତ୍ୟଯୁଗ, କାହିଁ କଳିଯୁଗ । ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବ, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ-ସମ୍ପତ୍ତି ଉଭୟ ମିଳିଯିବ । ବାକି କ’ଣ ଦରକାର । ଯଦି ଦୁଇଟି ଯାକ ଚିଜରୁ ଗୋଟିଏ ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ରହିବ ନାହିଁ । ଧରିନିଅ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଅଛି, ସମ୍ପତ୍ତି ନାହିଁ ତେବେ ତାହା କେଉଁ କାମର । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଯଦି ପଇସା ଅଛି ଲଡକାନା (ପାକିସ୍ଥାନ ଅନ୍ତର୍ଗତ ଏକ ଦର୍ଶନୀୟ ସ୍ଥାନ) ବୁଲିକି ଆସ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଭାରତ ସୁନାର ଚଢେଇ ଥିଲା, ଏବେ ସୁନା କେଉଁଠାରେ ଅଛି । ସୁନା, ଚାନ୍ଦି, ତମ୍ବା ସବୁ ଗଲା, ଏବେ ତ କେବଳ କାଗଜ ହିଁ କାଗଜ ରହିଛି । ଯଦି କାଗଜ ପାଣିରେ ଧୋଇଯିବ ତେବେ ପଇସା କେଉଁଠାରୁ ମିଳିବ । ସୁନା ତ ବହୁତ ଭାରି ହୋଇଥାଏ, ତେଣୁ ସେହିଠାରେ ହିଁ ପଡି ରହିଥାଏ । ଅଗ୍ନି ମଧ୍ୟ ସୁନାକୁ ଜଳାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏଠାରେ ସବୁ ଦୁଃଖର କଥା ହିଁ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କଥା ହେବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଠାରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ବାବା ସେତେବେଳେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି, ଯେବେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । କାଲି ପୁଣି ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ହେବ । ବାବା ତ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଖୁସି ହିଁ ଖୁସି, ଏହା ଅନ୍ତିମ ସମୟର କଥା । ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖର କଥା ଗୋପ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ପଚାର । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମେ ସବୁ କିଛି ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଯିବ ।

ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ, ସେକଥା ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶାନ୍ତିର ବର୍ସା ନେଉଛ । ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି, ବାବା ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋ ପାଖକୁ କେଉଁମାନେ ଆସିପାରିବେ, ଅମୁକ-ଅମୁକ ଧର୍ମ ଅମୁକ-ଅମୁକ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଏମାନେ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ଢେର ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ବାହାରିଛନ୍ତି ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ମହିମା ହେଉଛି । ପବିତ୍ର ଥିବାରୁ ସେମାନଙ୍କର ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ମହିମା ହେବା ଦରକାର । ଏମାନେ ନୂଆ ଅଟନ୍ତି । ପୁରୁଣାମାନଙ୍କର ତ ଏତେ ମହିମା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ସୁଖ ଭୋଗ କରି ତମୋପ୍ରଧାନକୁ ଚାଲିଗଲେଣି । କେତେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗୁରୁ ବାହାରୁଛନ୍ତି, ଏହି ଅବିନାଶୀ ବୃକ୍ଷକୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେତିକି ବୃକ୍ଷ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇଛି, ସେତିକି ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ ରହିଛି । ଜ୍ଞାନର ବୀଜ ତ ବହୁତ ଛୋଟ । ଭକ୍ତି ତ ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲୁଛି, ଏହି ଜ୍ଞାନ କେବଳ ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଅଟେ । ଜ୍ଞାନକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ । ଭକ୍ତି ଶେଷ ହୋଇ ପୁଣି ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ହର୍ଷିତ ରହୁଛ ଏହାକୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ଲଟେରି କୁହାଯାଉଛି । ଏଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ପଡୁଛି । ଈଶ୍ୱରୀୟ ଲଟେରି ଏବଂ ଆସୁରୀ ଲଟେରିରେ କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଯେଉଁ ପାଦ ପକାଇବ ସେହି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦରେ ପଦ୍ମର ରୋଜଗାର ଜମା ହୋଇଯିବ, ସେହି ଆଧାରରେ ହିଁ ତୁମକୁ ଅମରପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ମିଳୁଛି ତା’କୁ ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଅପାର ଖୁସିର ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ହେବ । ଶରୀର ଗୁଡିକ ଠାରୁ ମୋହ ତୁଟାଇ ସଦା ହର୍ଷିତ ରହିବାକୁ ହେବ, ମୋହଜିତ୍ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

ବରଦାନ:-
ସେବା ଏବଂ ପୁରୁଷାର୍ଥର ସନ୍ତୁଳନ ଦ୍ୱାରା ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା କର୍ମଯୋଗୀ ହୁଅ ।

କର୍ମଯୋଗୀ ଅର୍ଥାତ୍ କର୍ମ କରୁଥିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ କର୍ମ ଏବଂ ଯୋଗର ସନ୍ତୁଳନ ରହୁଥିବ । ସେବା ଅର୍ଥାତ୍ କର୍ମ ଏବଂ ସ୍ୱ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତି — ଏହି ଦୁଇଟିର ସନ୍ତୁଳନ ରଖିବା ପାଇଁ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦକୁ ମନେ ରଖ ଯେ ବାବା କରାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ମୁଁ ଆତ୍ମା କରୁଛି । ଏହି ଗୋଟିଏ କଥା ଅତି ସହଜରେ କର୍ମ ଏବଂ ଯୋଗର ସନ୍ତୁଳନ କରାଇଦେବ ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । କର୍ମକର୍ତ୍ତା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଯେତେବେଳେ ନିଜକୁ କରାଉଥିବା ମାଲିକ ଭାବି ଦେଉଛ ସେତେବେଳେ ସନ୍ତୁଳନ ରହିପାରୁ ନାହିଁ ଏବଂ ମାୟା ଆକ୍ରମଣ କରିବା ପାଇଁ ସୁଯୋଗ ପାଇଯାଉଛି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ କରିବାର ସେବା କରିବାର ଅଛି ତେବେ ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ନିଜର ନୟନରେ ସମାହିତ କରିଦିଅ ।