10.05.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ କର୍ମାତୀତ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ତେଣୁ ନିଜ ଭିତରେ କୌଣସି ଖୁଣ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରି ନିଜର ଅବଗୁଣକୁ ବାହାର କରିଦିଅ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଅବସ୍ଥାକୁ ରଖିବାରେ ମେହନତ ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ ତା’ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ସବୁ ଜିନିଷ ଦେଖାଯାଉଛି ସେଗୁଡିକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସମ୍ମୁଖକୁ ନ ଆସୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେଖାଯାଉଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ । ଦେହରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ । ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ରହିବା ପାଇଁ ହିଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବା ଏବଂ ଘର ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ମନେ ନପଡୁ, ଏଥିପାଇଁ ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୋଇ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟହ ନିଜର ଚାର୍ଟ ଲେଖିବାକୁ ହେବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା-ମିଠା ଅତି ସ୍ନେହୀ ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନେ ଏକଥା ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ନିଜର ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ, ଏଥିରେ ରାଜା ମଧ୍ୟ ରହିବେ ଏବଂ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ରହିବେ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି, ଯିଏ ଯେତେ ଅଧିକ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି, ସିଏ ସେତେ ଅଧିକ ପୁରସ୍କାର ନେଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ଏକ ସାଧାରଣ ନିୟମ ଅଟେ । ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଦୈବୀ ବଗିଚା କୁହ ଅଥବା ରାଜଧାନୀ କୁହ । ଏବେ ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗୀ ବଗିଚା ଅଥବା କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ । ସେଥିରୁ ମଧ୍ୟ କେହି ବହୁତ ଫଳଦାୟୀ ବୃକ୍ଷ ଅଛନ୍ତି ତ, ପୁଣି କମ୍ ଫଳଦାୟୀ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । କେହି-କେହି ଅଳ୍ପ ରସଯୁକ୍ତ ଆମ୍ବ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ତ ଆଉ କିଏ କିପରି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯେପରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଫୁଲର, ଫଳର ବୃକ୍ଷ ରହିଥାଏ । ସେହିଭଳି ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । କେହି କେହି ବହୁତ ଭଲ ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି କେହି କମ ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଅନ୍ୟକୁ ନିଜ ସମାନ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ବୃକ୍ଷ ଅଛନ୍ତି ନା । ଏହା ଫଳଦାୟୀ ବଗିଚା ଅଟେ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ଏହି ଦୈବୀ ବୃକ୍ଷର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ଫୁଲ ବଗିଚାର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ମଧୁର ସୁଗନ୍ଧିତ ଫୁଲ ହେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ମୁଖ ମିଳନ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଏକଥାରେ ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ବେହଦର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ମାଲିକ ହେବାରେ ବହୁତ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ହଦର ମାଲିକ ପଣିଆରେ ଦୁଃଖ ରହିଛି, ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଏହି ଖେଳ ତିଆରି ହୋଇଛି ଏବଂ ଏହା ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ ହୋଇଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି— ପ୍ରଥମେ ନିଜର ଘର ଗୃହସ୍ଥର ଦାୟିତ୍ୱ ନିଅ । ଘର ଉପରେ ଘରର ମୁଖିଆଙ୍କର ନଜର ରହିଥାଏ ନା । ସେହିଭଳି ବାବା ମଧ୍ୟ ଜଣ-କଣ କରି ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେଉଁ-କେଉଁ ଗୁଣ ରହିଛି ଏବଂ କେଉଁ-କେଉଁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି ? ପିଲାମାନେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମ ଭିତରେ କେଉଁ କେଉଁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ଯଦି ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କହିବେ— ପିଲାମାନେ, ନିଜ ନିଜର ଅବଗୁଣକୁ ଲେଖିକରି ଆଣ ତେବେ ତୁରନ୍ତ ଲେଖିପାରିବେ, ଜାଣିପାରିବେ ଯେ—ଆମ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି ? ତେବେ କିଛି ନା କିଛି ଅବଗୁଣ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତ କେହି ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ବାକି ହଁ, ସମସ୍ତେ ନିଶ୍ଚିତ ହେବେ । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ହୋଇଛନ୍ତି, ଏଥିରେ କୌଣସି ସଂଶୟ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ କିଛି ନା କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ଯଦି ସେହି ଅବଗୁଣ ବିଷୟରେ ବାବାଙ୍କୁ କହିବ ତେବେ ବାବା ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଇବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ତେବେ ଅବଗୁଣ ଆସିବାର ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ହଇରାଣ କରିଥାଏ । ଅବସ୍ଥାକୁ ଉନ୍ନତି କରାଇ ଦିଏ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ତ୍ୟାଗ କରି ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଧାରଣ କରି ଯିବାକୁ ହେବ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବାବା ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ କର୍ମାତୀତ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ନିଜ ଭିତରେ କୌଣସି ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ନ ରହୁ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହେଉଛ ନା । ଆମ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି । ଏହା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ଜାଣିଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟ ନା । ଯଦି ଜଡ ହୀରାରେ ଦାଗ ରହିଥିବ ତେବେ ତାହା କ’ଣ ବାହାର କରିପାରିବ କି! କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ତ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟ । ତୁମେ ତୁମ ଭିତରେ ଥିବା ଅବଗୁଣକୁ ବାହାର କରିପାରିବ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ କଉଡିରୁ ହୀରା ଭଳି ହେଉଛ । ତୁମେ ନିଜକୁ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ । ତୁମକୁ ଡାକ୍ତର ପଚାରୁଛନ୍ତି— ତୁମ ଭିତରେ କେଉଁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି, ଯାହାକି ତୁମର ପଥରୋଧ କରୁଛି, ଅଗ୍ରଗତି ହେଉନାହିଁ ? ତେବେ ବେଦାଗ ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଏସବୁ ଅବଗୁଣକୁ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଅବଗୁଣକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିବ ନାହିଁ ତେବେ ହୀରାର ମୂଲ୍ୟ କମିଯିବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ହୀରା ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲେ ନା । ଜୀବନ ସାରା ଏହି ଆଖିରେ ହୀରା ହିଁ ଦେଖି ଦେଖି ଆସିଛନ୍ତି । ୟାଙ୍କ ପରି ହୀରା ବ୍ୟବସାୟୀ କେହି ନାହାଁନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ହୀରାକୁ ପରଖିବାର ଏତେ ସଉକ ଥିଲା । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ହୀରା ଭଳି ହେଉଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ— ସମସ୍ତଙ୍କର କିଛି ନା କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତ କେହି ବି ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଚୈତନ୍ୟ ହୀରା ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଅବଗୁଣକୁ ବାହାର କରିପାରିବ କାରଣ ହୀରା ଭଳି ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବାର ଅଛି । ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସେହିଭଳି ହୋଇପାରିବ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର ଅବସ୍ଥା ଏଭଳି ପକ୍କା ହୋଇଯାଉ, ଯାହାକି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ସମୟରେ କେହି ବି ମନେ ନପଡନ୍ତୁ । ଏହା ତ ସ୍ପଷ୍ଟ । ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ସମ୍ବନ୍ଧ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ହୀରା ତୁଲ୍ୟ ହେଉଛ । ଏହା ହେଉଛି ଅଳଙ୍କାରର ଦୋକାନ । ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜଣେ-ଜଣେ ବ୍ୟବସାୟୀ ଅଟ । ଏକଥା ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ— ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି, ଆମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିଛି, ସେମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିବେ । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ନା । ତୁମମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଜଣ-ଜଣ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲାଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି । ଯେମିତି ଫୁଲମାନଙ୍କୁ ଯାଞ୍ଚ କରାଯାଇଥାଏ-- ଇଏ କିଭଳି ସୁଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ଫୁଲ! ଇଏ କି ପ୍ରକାରର ଫୁଲ! ଏ ଫୁଲରେ କ’ଣ ଅଭାବ ଅଛି ? ତୁମେମାନେ ତ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟ । ଚୈତନ୍ୟ ହୀରାମାନେ ଜାଣିପାରିବେ ଯେ— ଆମ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଅବଗୁଣ ଅଛି, ଯାହାକି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ କେଉଁଆଡେ କେଉଁଆଡେ ନେଇଯାଉଛି । ବାବା ତ’ କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଅନ୍ୟ କେହି ଯେପରି ମନେ ନପଡନ୍ତୁ । ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହିମାନଙ୍କର ହିଁ ଯୋଗ ଭଟ୍ଟୀ ହେବାର ଥିଲା ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଏମାନେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ସେବାକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଯାଇ ପାରିବେ । ବାବା ଦେଖୁଛନ୍ତି— ଯେଉଁମାନେ ପୁରୁଣା-ପୁରୁଣା ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ଏଥିରେ ନୂଆମାନେ ମଧ୍ୟ ଯୋଡି ହେଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଣାମାନଙ୍କର ଭଟ୍ଟୀ ହେବାର ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଣା ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ଭିତରେ କିଛି ନା କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି— ବାବା ଆମକୁ ଯେଉଁ ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବା ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି, ତାହା ଏବେ ହୋଇ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତ ବାବା ବୁଝାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଖାଦ ମିଶ୍ରିତ ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା । ସେଥିପାଇଁ ଦେହ ଆଡକୁ ବୁଦ୍ଧି ଆକର୍ଷିତ ହେଉଛି । ତେଣୁ ତୁମକୁ ଦେହରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖାଯାଉଥିବା କୌଣସି ଜିନିଷ ମଧ୍ୟ ଯେପରି ମନେ ନ ପଡୁ, ଏଭଳି ଅବସ୍ଥା ହେବା ଦରକାର । ଆମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଏବଂ ଶାନ୍ତିଧାମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ନ ରହୁ । କାରଣ ତୁମକୁ କିଛି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବାର ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଆମେ ନୂଆ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆସିଲୁ । ଏବେ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଣା ସମ୍ବନ୍ଧ । ଏହି ପୁରୁଣା ସମ୍ବନ୍ଧ ଟିକିଏ ମଧ୍ୟ ମନେ ନ ପଡୁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି— ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯିଏ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସ୍ମରଣ କରିବ...ଏହା ହେଉଛି ଏବେକାର କଥା । ଏହି ଗୀତ ତ କଳିଯୁଗୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ହେଲେ ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ । କାରଣ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ସବୁ ପାପ କଟିଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୀରା ହୋଇଯିବ । କୌଣସି କୌଣସି ପଥର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯେପରି ମାଣିକ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟେ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜଠାରୁ ଅଧିକ ମୂଲ୍ୟବାନ କରୁଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୋଇ ନିଜକୁ ଦେଖ ଯେ ମୋ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଅବଗୁଣ ରହିଛି ? ମୁଁ କେତେ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ରହୁଛି ? ବାବା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପାୟ କହୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି— ଯେତେ ସମୟ ପାରୁଛ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯଦିଓ କେତେ ବି ସ୍ନେହୀ ହୋଇଥାନ୍ତୁ, ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ମନୋହର ସନ୍ତାନ ହୋଇଥାନ୍ତୁ ତଥାପି ମଧ୍ୟ କାହାର ସ୍ମୃତି ନ ଆସୁ । ଏଠାକାର କୌଣସି ଜିନିଷର ସ୍ମୃତି ନ ଆସୁ । କେତେକ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ମୋହ ଥାଏ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସବୁଥିରୁ ମମତା ତୁଟାଇ କେବଳ ଜଣଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ । ତୁମକୁ ଏକମାତ୍ର ସ୍ନେହୀ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବାକୁ ହେବ । କାରଣ ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସବୁକିଛି ମିଳୁଛି । ଯୋଗ ଆଧାରରେ ତୁମେମାନେ ସ୍ନେହୀ ହେଉଛ । ତେବେ ଆତ୍ମା ହିଁ ସ୍ନେହୀ ହେଉଛି । ବାବା ତ ଅତି ସ୍ନେହୀ ଏବଂ ପରମ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ସମାନ ସ୍ନେହୀ ଓ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି-- ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ମୋତେ ଯେତେ ମନେ ପକାଇବ, ସେତେ ସ୍ନେହୀ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଏତେ ସ୍ନେହୀ ହେଉଛ ଯାହାକି ତୁମର ଦେବୀ-ଦେବତା ସ୍ୱରୂପର ପୂଜା ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ହେଉଛ ନା । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେମାନେ ରାଜ୍ୟ କରୁଛ ପୁଣି ଆଉ ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେମାନେ ହିଁ ପୂଜାପାଉଛ । ତୁମେ ନିଜେ ପୂଜାରୀ ହୋଇ ନିଜ ଚିତ୍ରର ପୂଜା କରୁଛ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ସ୍ନେହୀ ହେଉଛ, କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସ୍ନେହୀ ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ସ୍ନେହୀ ହୋଇପାରିବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଯେପରି ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ । ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କର—ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ମନେ ପକାଉଛି ? ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଆଖିରୁ ସ୍ନେହରେ ଲୁହ ବାହାରି ଆସୁ । ବାବା ମୋର ତ ଆପଣଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ଆଉ କାହାର ସ୍ମୃତି ନ ଆସୁ, ମାୟାର ତୋଫାନ ନ ଆସୁ । ତୋଫାନ ତ ବହୁତ ଆସୁଛି ନା । ନିଜ ଉପରେ ବହୁତ ଧ୍ୟାନ ରଖିବାକୁ ହେବ— ମୋର ସ୍ନେହ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେଉଁଆଡେ ଯାଉନାହିଁ ତ ? କେତେ ବି ସୁନ୍ଦର ଜିନିଷ ହୋଇଥାଉ, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତି ରହୁ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଏକମାତ୍ର ପ୍ରିୟତମଙ୍କର ପ୍ରିୟତମା ଅଟ । ଦୁନିଆର ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ଉଭୟଙ୍କୁ ଥରେ ମାତ୍ର ଦେଖିଦେଲେ, ବାସ୍ । ଯଦିଓ ବିବାହ କରିନଥା’ନ୍ତି, ଅଲଗା ରୁହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପରସ୍ପରକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ପକାନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏକମାତ୍ର ପ୍ରିୟତମଙ୍କର ପ୍ରିୟତମା ଅଟୁ । ସେହି ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବହୁତ ମନେ ପକାଇଛ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ସିଏ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି ତଥାପି ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ନୌକା ପାରି ହୋଇଯିବ । ଏଥିରେ ସଂଶୟ କରିବାର କିଛି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି ।

ଏଠାରେ କେହି କେହି ସନ୍ତାନମାନେ ବହୁତ କଠୋର ପରିଶ୍ରମ କରି ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଥାଏ । ବହୁତ ମେହନତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବଡ ବଡ ବ୍ୟକ୍ତି ଏକଥାକୁ ଏତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁମର ମେହନତ କେବେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ଯିବ ନାହିଁ । କେହି କେହି ବୁଝି ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଜାଣିପାରୁଛ ଇଏ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମମାନଙ୍କଠାରୁ ଦୃଷ୍ଟି ମିଳୁଛି, ତୁମେମାନେ ହିଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସୁଶୋଭିତ କରୁଛ । ଯେଉଁମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଶୃଙ୍ଗାର ବା ସୁଶୋଭିତ କରାଇଛ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସୁଶୋଭିତ କରିଛନ୍ତି, ପୁଣି ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁଶୋଭିତ କରାଇ ଏଠାକୁ ନେଇ ଆସୁଛ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର ଦେଉଛନ୍ତି, ଯେମିତି ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଶୋଭିତ କରିଛ, ସେମିତି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କରୁଛନ୍ତି । ବରଂ ନିଜଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ସୁଶୋଭିତ କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ଅଲଗା ଅଲଗା ଥାଏ ନା । କେହି କେହି ଜିଜ୍ଞାସୁ ବୁଝାଉଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଗୁଆ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ୟାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଆହୁରି ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବୁ । ତାଙ୍କର ବୁଝାଇବାର ନିଶା ଚଢିଯାଉଛି ପୁଣି ସେବାରେ ଲାଗିଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ବାପଦାଦା ଉଭୟଙ୍କର ହୃଦୟ ସିଂହାସନରେ ବସିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ ନୂଆ ନୂଆ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି, ଯିଏକି ପୁରୁଣାମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆଗୁଆ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, କଣ୍ଟାରୁ ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଜଣ ଜଣ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ— ୟାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ କ’ଣ ଅବଗୁଣ ରହିଛି ? ଏହି ଅବଗୁଣ ଯଦି ୟାଙ୍କ ଭିତରୁ ବାହାରିଯିବ ତେବେ ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରିପାରିବେ । ବାବା ବଗିଚାର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି ନା । ମନରେ ଆସେ-- ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇ ଦେଖିବାକୁ କାହିଁକି ନା ଅନେକ ପିଲା ପଛ ଧାଡିରେ ଯାଇ ବସିଥା’ନ୍ତି । ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିବା ଦରକାର । ଏଥିରେ କାହାକୁ ସଂକଳ୍ପ ଚାଲିବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଯଦି କଷ୍ଟ ହେଲା କିମ୍ବା ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ଋଷିଲ ତେବେ ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ ଋଷିଲ । ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବା ଫୁଲମାନଙ୍କୁ ଦେଖି-ଦେଖି ଅସରନ୍ତି ଖୁସିର ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ଇଏ ବହୁତ ଭଲ, ୟାଙ୍କର ସାମାନ୍ୟ ତ୍ରୁଟି ରହିଛି, ଇଏ ବହୁତ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଲାଗୁଛି, ୟାଙ୍କ ଭିତରେ କଳଙ୍କି ଜମିଯାଇଛି, ତେବେ ଏସବୁ ଆବର୍ଜନା ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ପରି ସ୍ନେହ ତ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ, ସ୍ତ୍ରୀର ନିଜ ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଥାଏ ନା । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱାମୀର ଏତେ ସ୍ନେହ ନଥାଏ । ସ୍ୱାମୀ ତ ଦ୍ୱିତୀୟ-ତୃତୀୟ ବିବାହ ମଧ୍ୟ କରିନିଏ । ଯଦି ସ୍ତ୍ରୀର ସ୍ୱାମୀ ମରିଗଲା ତେବେ ତା’ର ହାୟ ହାୟ ଛଡା ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ଜୋତା ଗଲା ପୁଣି ଗୋଟିଏ କିଣି ନେବେ.... । ଶରୀରକୁ ଜୋତା କୁହାଯାଏ । ଶିବବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ଲଙ୍ଗ୍ ବୁଟ୍ (ପୁରୁଣା ଶରୀର) ଅର୍ଥାତ୍ ଜୋତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛ—ଏବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ସର୍ବୋତ୍ତମ ହେବୁ । କେହି କେହି ଫେସନ ପ୍ରିୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ୪-୫ ଯୋଡି ଜୋତା ରଖିଥା’ନ୍ତି । ନଚେତ୍ ଆତ୍ମାର ଜୋତା ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ଗୋଟିଏ ତେଣୁ ପାଦର ଜୋତା ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଯୋଡି ହେବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଏହା ଯେମିତି ଫେସନ ହୋଇଗଲାଣି ।

ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ— ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ କେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛୁ । ଆମେ ସେହି ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ବିଶ୍ୱର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିଥିବେ । ଏବେ ତୁମେ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ବାସ୍ତବରେ ନିଜ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ଏଠାରେ କେତେ ବଡ ବଡ ମହଲ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ କ’ଣ କରିବ! ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଦରକାର ଯେ ଏଠାରେ ତ ଆମ ପାଖରେ କିଛି ବି ନାହିଁ । ଯଦିଓ ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହୁଛନ୍ତି— ଏହା ମଧ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ..... ଏସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କର, ଆମ ପାଖରେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ, ଆମେ ନିମିତ୍ତ ଅଟୁ । ଯିଏ ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି ସିଏ ନିଜ ପାଖରେ କିଛି ରଖନ୍ତି ନାହିଁ । ଭାବନ୍ତି ବାବା ହିଁ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କର ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ଘରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ମନେ କର । ସାହୁକାରମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ଏହିଭଳି କଥା ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରି ରୁହ । ଯାହା କିଛି ବି କର ବାବାଙ୍କୁ ସମାଚାର ଦେଉଥାଅ । କେତେକ ପିଲା ଲେଖୁଛନ୍ତି— ବାବା, ଘର ତିଆରି କରିବି ? ବାବା କହିବେ ଭଲେ କର କିନ୍ତୁ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ରୁହ । ବାବା ତ ବସିଛନ୍ତି ନା । ବାବା ଯେତେବେଳେ ଫେରିଯିବେ ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ଏକତ୍ର ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରିଯିବେ । ପୁଣି ତୁମେମାନେ ନିଜ ରାଜଧାନୀକୁ ଚାଲିଯିବ । ମୋତେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ନିଜ ସମୟରେ ଆସିବି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ମମତ୍ତ୍ୱ ତୁଟାଇ ଏକମାତ୍ର ସ୍ନେହୀ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୋଇ ନିଜର ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକୁ ପରଖି ତାକୁ ବାହାର କରିଦେବାକୁ ହେବ, ମୂଲ୍ୟବାନ ହୀରା ହେବାକୁ ପଡିବ ।

(୨) ଯେପରି ବାବା ଆମମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଗୁଣରେ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଛନ୍ତି, ସେହିପରି ସମସ୍ତଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର କରିବାକୁ ହେବ । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରିବାର ସେବାରେ ଲାଗିଯିବାକୁ ହେବ । ନିମିତ୍ତ ମନେ କରି ରହିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ଜଣଙ୍କର ସ୍ନେହରେ ବୁଡି ରହି ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ସାହାରା କରି ସର୍ବ ଆକର୍ଷଣମୁକ୍ତ ହୁଅ ।

ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହରେ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି ସେମାନେ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ଏବଂ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସାହାରା ଆକର୍ଷିତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ସହଜରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହେଁ— ଏହାର ଅନୁଭୂତି ହୋଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ସଂସାର ଅଟନ୍ତି, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧର ରସର ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିର ଆଧାର ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ନୁହେଁ କି କୌଣସି ଧନ-ସମ୍ପତ୍ତି ବା ଜିନିଷ ପତ୍ର ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ସହଜରେ ଆକର୍ଷଣମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରି ସର୍ବଦା ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଅବସ୍ଥାରେ ରୁହ ତେବେ ଖୁସିର ଅନୁଭୂତି ହେବାକୁ ଲାଗିବ ।