11.05.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ କେବେହେଲେ
ବିଘ୍ନକାରୀ ହେବାର ନାହିଁ, ନିଜ ଭିତରେ ଯଦି କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି ତେବେ ତାକୁ ବାହାର କରିଦିଅ,
କାରଣ ସଚ୍ଚା ହୀରା ହେବା ପାଇଁ ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରକୃଷ୍ଟ ସମୟ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ କଥାର
ତ୍ରୁଟି ହେବା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାର ଗୁଣ କମି କମି ଯାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ପ୍ରଥମ ତ୍ରୁଟି
ହେଉଛି ଅପବିତ୍ରତାର । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥାଏ ସେତେବେଳେ ତା’ର ମୂଲ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚରେ ଥାଏ
। ସେହି ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ନମସ୍କାର ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ ଥାଏ । ଅପବିତ୍ରତାର ଟିକିଏ ବି ତ୍ରୁଟି ଆତ୍ମାର
ମୂଲ୍ୟକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦିଏ । ଏବେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ହୀରା
ହେବାର ଅଛି । ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ନିଜ ସମାନ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆନ୍ଦୋଳିତ କରିବ । ସେମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ଅତୁଟ ସ୍ନେହ ରହିବ । ସେମାନେ କେବେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେବେ ନାହିଁ । ବହୁତ ମିଠା ହେବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଡବଲ୍
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ । ଏକଥା ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବଂ ବାପଦାଦା ମଧ୍ୟ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଓମ୍ ଶାନ୍ତିର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ମୁଁ ଶାନ୍ତିର ସାଗର,
ସୁଖର ସାଗର, ପବିତ୍ରତାର ସାଗର ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ । ବାବା ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ରତାର
ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ପବିତ୍ର ହେବାପାଇଁ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ଏବଂ
ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଭଲ ପଦ ମିଳୁଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲା ଜାଣିପାରୁଥିବେ ଯେ ଏହା ଦ୍ୱାରା
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ପଦ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ମିଳିବ । ଏବେ ଆମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହୁଁ । କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି
କାହା କାହା ଭିତରେ ପବିତ୍ରତା ଏବଂ ଯୋଗର ତ୍ରୁଟି ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନିଜ ଭିତରେ ତ୍ରୁଟି ଆସିଯାଉଛି । ତେବେ କାହା ଭିତରେ ଅଧିକ, ଆଉ କାହା ଭିତରେ କମ୍
ତ୍ରୁଟି ରହିଛି । ଯେପରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ହୀରା ରହିଥାଏ । ତାକୁ ପୁଣି ଯବକାଚ ସାହାଯ୍ୟରେ
ଦେଖାଯାଏ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ଆତ୍ମାକୁ ହୀରା ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଇଛି, ସେହିପରି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
(ପିଲାମାନଙ୍କୁ) ମଧ୍ୟ ହୀରା ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତେ ରତ୍ନ ଅଟ ନା ଏବଂ
ପୂଜନ ଯୋଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଅଟ । ମୋତି, ମାଣିକ, ପୋଖରାଜ ଆଦି ସବୁ ପୂଜନ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ
ଅଳଙ୍କାରରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରତ୍ନ ଖଞ୍ଜାଯାଏ । ତେବେ ସବୁ ରତ୍ନ ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମାନୁସାରେ ତ’ ଅଛନ୍ତି ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏକମାତ୍ର ବେହଦର ପିତା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନଗୁଡିକର ବ୍ୟବସାୟୀ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ବ୍ୟବସାୟୀ କୁହାଯିବ
କାରଣ ୟାଙ୍କ ରଥରେ ଆସି ଶିବବାବା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ରତ୍ନଗୁଡିକର
ମୂଲ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଯେପରି ହୀରା ବ୍ୟବସାୟୀମାନେ ହୀରାକୁ ଯବକାଚ ସାହାଯ୍ୟରେ ପରଖିଥା’ନ୍ତି,
ଦେଖିଥା’ନ୍ତି - ଏଥିରେ କ’ଣ ସବୁ ତ୍ରୁଟି ରହିଛି । ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଇଏ କେଉଁ
ରତ୍ନ ଅଟେ ? କେତେ ସେବାଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ? ବାବାଙ୍କୁ ରତ୍ନଗୁଡିକୁ ଦେଖିବାର ଇଚ୍ଛା ରହିଥାଏ । ଯଦି
ଭଲ ରତ୍ନ ହୋଇଥିବ ତେବେ ତାକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି । କହିଥା’ନ୍ତି — ଏହା ତ’ ବହୁତ
ସୁନ୍ଦର ରତ୍ନ ହୋଇଛି, ଏହାକୁ ତ ସୁନାର ଡବାରେ ରଖିବା ଦରକାର । ପୋଖରାଜକୁ ସୁନାର ଡବାରେ ରଖାଯାଏ
ନାହିଁ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ସେହିଭଳି ବେହଦର ରତ୍ନ ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ
ହୃଦୟକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି — ମୁଁ କେଉଁ ପ୍ରକାରର ରତ୍ନ ଅଟେ ? ମୋ ଭିତରେ କୌଣସି ତ୍ରୁଟି ତ’
ନାହିଁ । ଯେପରି ଅଳଙ୍କାରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ପରଖିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ସେହିପରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ
ପରଖିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମେମାନେ ତ’ ହେଉଛ ଚୈତନ୍ୟ ରତ୍ନ । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ
ହେବ - ମୁଁ ସବ୍ଜ ପରୀ, ନୀଲମ୍ ପରି କେତେ ମାତ୍ରାରେ ହୋଇଛି । ଯେମିତି ଫୁଲମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେହି
ସବୁଦିନ ଫୁଟୁଥିବା ଗୋଲାପ, କେହି କେବେ-କେବେ ଫୁଟୁଥିବା ଗୋଲାପ ଆଦି ଆଦି ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସେମିତି
ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜକୁ ଭଲ ଭାବରେ
ଜାଣିପାରିବେ । ତେବେ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର ଯେ ମୁଁ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଲି
? ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ସମୟ ମନେ ପକାଇଲି ? ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା କହିଛନ୍ତି ଯେ— ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ନାରଦର ଉଦାହରଣ ଦେଇ କହୁଛନ୍ତି - ନିଜ ଚେହେରାକୁ ଦେଖ ।
ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ, ନିଜେ ନିଜକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖିବା ଦରକାର ଏବଂ ଏହା ଯାଞ୍ଚ କରିବା ଦରକାର ଯେ
ଯେଉଁ ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ହୀରା ସଦୃଶ ହେଉଛୁ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆମର କେତେ ସ୍ନେହ ରହୁଛି ? ଆମର
ବୃତ୍ତି ଅନ୍ୟ କେଉଁ ଆଡକୁ ଯାଉନାହିଁ ତ’ ? ମୁଁ କେତେ ଦୈବୀ ସ୍ୱଭାବଧାରୀ ହୋଇଛି ? ମନୁଷ୍ୟର
ସ୍ୱଭାବ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟକୁ ବହୁତ ହଇରାଣରେ ପକାଇଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର
ମିଳିଛି । ତା’ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛି
? ମୋର ସ୍ମୃତି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ କେତେ ପହଞ୍ଚୁଛି ? ତେବେ ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଲୋମମୂଳ ଏକଦମ୍
ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମାୟାର ବିଘ୍ନ ଏମିତି ଆସୁଛି ଯାହାକି
ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟୁ ।
ଫଳାଫଳ ତ’ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଜଣାପଡିବ । ତେବେ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମ ଭିତରେ
ଥିବା ଦୋଷ ତ୍ରୁଟିକୁ ଏବେ ବାହାର କରିଦେବାକୁ ହେବ କାରଣ ତୁମକୁ ଦାଗ ବିହୀନ ହୀରା ହେବାର ଅଛି ।
ଯଦି କାହାର ଟିକିଏ ବି ତ୍ରୁଟି ରହିବ ତେବେ ଏଥିରୁ ଜଣାପଡିବ ଯେ ଆମର ପଦ ମଧ୍ୟ କମିଯିବ । ଆମେମାନେ
ରତ୍ନ ଅଟୁ ନା । ବାବା ତ’ ସର୍ବଦା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ତୁମକୁ ଦାଗ ବିହୀନ ହୀରା ଅର୍ଥାତ୍
ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ହୀରା ହେବାର ଅଛି । ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ତୁମକୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ
ପ୍ରକାରର ଉପାୟରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
(ଆଜି ଯୋଗ କରିବା ସମୟରେ ବାପଦାଦା ଅଧାରୁ ଉଠି ସଭା ମଝିକୁ ଚାଲିଯାଇ ଜଣ ଜଣ କରି ସମସ୍ତ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉଥିଲେ) ବାବା ଆଜି କାହିଁକି ଉଠିଲେ ? କିଏ କିଏ ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନ
ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିବା ପାଇଁ । କାହିଁକି ନା କିଏ କେଉଁଠି, କିଏ କେଉଁଠି ବସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ବାବା ଉଠି ଜଣ ଜଣଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଯେ — ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେଉଁ ଗୁଣ ସବୁ ରହିଛି ? ଏମାନଙ୍କର
ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେତେ ସ୍ନେହ ରହିଛି ? ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି, ତେବେ ସବୁ
ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ’ ନିଶ୍ଚିତ ଯେ ସବୁ ସନ୍ତାନ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ
ପ୍ରିୟ ଲାଗିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ଜଣାଅଛି - କାହା କାହା ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ତ୍ରୁଟି ଅଛି ? କାହିଁକିନା
ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବାବା ପ୍ରବେଶ କରିଛନ୍ତି, ସିଏ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଉଭୟ ବାପଦାଦା
ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି ନା । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଯେତେ ଯେତେ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି, କାହାକୁ ଦୁଃଖ
ଦେଉନାହାନ୍ତି, ସେହିମାନେ କେବେ ଲୁଚି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଗୋଲାପମାନେ, ମୋତିମାନେ କେବେ ଲୁଚି
ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସବୁକିଛି ବୁଝାଇ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଯେ କେବଳ ମୋତେ
ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମର ସବୁ ମଇଳା ବାହାରିଯିବ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ସହିତ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ
ଯାହା ସବୁ କର୍ମ କରିଛ, ତାକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୋ ଭିତରେ କି କି ଅବଗୁଣ ରହିଛି
ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ବସିପାରୁନାହିଁ ? ହୃଦୟରେ ବସିବା ଅର୍ଥାତ୍ ସିଂହାସନରେ ବସିବା ।
ତେଣୁ ବାବା ଉଠି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋର ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସିଂହାସନରେ କେଉଁ କେଉଁ ପିଲା
ବସିପାରିବେ ? ଯେତେବେଳେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଅତି ନିକଟତର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ଜଣାପଡିଯିବ ଯେ — ଆମେ କେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାସ୍ ହେବୁ ? ଯେଉଁମାନେ ଫେଲ୍ ହୁଅନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ତ’
ପୂର୍ବରୁ ଜଣାପଡିଯାଏ ଯେ ମୋର ନମ୍ବର କମ୍ ରହିବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମକୁ ନମ୍ବର
ମିଳିବାର ଅଛି । ତେବେ ଆମେ କାହାର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ? ଭଗବାନଙ୍କର । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ସିଏ ଏହି
ଦାଦା (ବ୍ରହ୍ମା)ଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏହି ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର ।
ବାବା ଆମକୁ କେତେ ସ୍ନେହ କରୁଛନ୍ତି, ସିଏ କେତେ ମିଠା, ଆମକୁ କିଛି ବି କଷ୍ଟ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି ।
କେବଳ କହୁଛନ୍ତି— ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଅ । ସିଏ ଅଧିକ କିଛି ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ଦେଉନାହାନ୍ତି ।
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ତୁମକୁ ଏଭଳି ହେବାର ଅଛି । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ
କରିବା ହିଁ ହେଉଛି ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । ତୁମେ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରି ୟାଙ୍କ ଭଳି ପବିତ୍ର
ହେଉଛ ତେଣୁ ତୁମେ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେଉଛ । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ଏହି ଖୁସି ରହୁଛି
ନା । ତେବେ ବାବା ଆମକୁ ନିଶ୍ଚିତ ନିଜ ଭଳି ପବିତ୍ର ଏବଂ ଜ୍ଞାନବାନ୍ କରିବେ । ଏଥିରେ ପବିତ୍ରତା,
ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ସବୁ ଆସିଯାଉଛି । ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତ’ କେହି ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହାନ୍ତି, ସେହି ଅବସ୍ଥା
ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ତ’ ସମସ୍ତେ
ସ୍ନେହ କରୁଛନ୍ତି । ‘ବାବା’ ଶବ୍ଦ କହିବା ଦ୍ୱାରା ମନ ଏକଦମ୍ ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କ
ନିକଟରୁ ଆମକୁ ଅସରନ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେଉଁ ଆଡେ ମନ ଲାଗିବ
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ସବୁବେଳେ ରହିବା ଦରକାର । ବାବା, ବାବା, ବାବା କହି ବହୁତ
ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦରକାର । ରାଜାପୁଅର ରାଜତ୍ୱର ନିଶା ରହିଥାଏ ନା । ଆଜିକାଲି
ତ’ ରାଜାମାନଙ୍କର ଏତେ ସମ୍ମାନ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ବ୍ରିଟିଶ୍ ସରକାର ଥିଲା ସେତେବେଳେ
ସେମାନଙ୍କର ବହୁତ ସମ୍ମାନ ଥିଲା । କେବଳ ଭାଇସରାୟଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ ସମସ୍ତେ ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ
ନତମସ୍ତକ ହେଉଥିଲେ । ବାକି ସମସ୍ତେ ରାଜାଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରୁଥିଲେ । ଏବେ ଦେଖ ସେମାନଙ୍କର କ’ଣ
ଗତି ହୋଇଗଲାଣି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସି କୌଣସି ରାଜ୍ୟପଦ ନେବେ ନାହିଁ
।
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି — ମୁଁ ହେଉଛି ଦୀନବନ୍ଧୁ । ଗରିବମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ତୁରନ୍ତ ଜାଣି ଯାଆନ୍ତି
। ଭାବୁଛନ୍ତି ଏସବୁ କିଛି ଭଗବାନଙ୍କର । ତାଙ୍କରି ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ହିଁ ଆମେ ସବୁକିଛି କରିବୁ ।
ରାଜାମାନଙ୍କୁ ତ’ ନିଜ ଧନର ନିଶା ରହୁଛି ତେଣୁ ସେମାନେ ଏଭଳି କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ । ବାକି ହଁ, ପ୍ରଥମେ ବଡ ଲୋକଙ୍କୁ (ଧନଶାଳୀ ଲୋକଙ୍କୁ) ଜ୍ଞାନ
ମାର୍ଗରେ ଆଗରେ ରଖିବାକୁ ପଡିଥାଏ, କାରଣ ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଗରିବମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁରନ୍ତ ଆସିଯିବେ ।
ଦେଖିବେ ଏତେ ବଡ ବଡ ଲୋକ ଏଠାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସିଯିବେ । କିନ୍ତୁ ଗରିବମାନେ
ବହୁତ ଡରୁଛନ୍ତି । ଏମିତି ଦିନ ଆସିବ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁମ ନିକଟକୁ ଆସିବେ । ପୁଣି ସେମାନଙ୍କୁ
ଯେତେବେଳେ ବୁଝାଇବ ସେମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଯିବେ । ଏକଦମ୍ ଲାଗି ପଡିବେ । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ
ତୁମେ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟ ବାହାର କରିବ । ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କ ମନରେ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛି ଆମକୁ ତ’
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ସେମାନେ ପାଠ ପଢ଼ି ବଡ ବଡ ଅଫିସର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ନା ।
ତୁମେ ତ ଏବେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମିଶନରେ ଅଛ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ହେବ । ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା— ଭଗବାନ ଶବରୀର ଅଇଁଠା କୋଳି ଖାଇଲେ । ବିବେକ ମଧ୍ୟ କହୁଛି — ଦାନ ସର୍ବଦା
ଗରିବମାନଙ୍କୁ କରିବା ଉଚିତ୍, ସାହୁକାରମାନଙ୍କୁ ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ଆଗକୁ ଏସବୁକିଛି କରିବାକୁ ହେବ
। ତେଣୁ ଏଥିପାଇଁ ଯୋଗର ବଳ ଆବଶ୍ୟକ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଆସିଯିବେ ।
କେତେକଙ୍କର ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ଯୋଗବଳ କମ୍ ରହୁଛି । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜକୁ ପଚାରିବା
ଦରକାର - ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ କେତେ ସମୟ ରହୁଛି ? କୌଣସି ବି ବନ୍ଧନରେ ମୁଁ ବାନ୍ଧି
ହୋଇଯାଉନାହିଁ ତ’ ? ତୁମର ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ହେବା ଦରକାର ଯେ, ଯେପରି ଯାହାକୁ ଦେଖିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମର
ବୁଦ୍ଧି ଚଞ୍ଚଳ ନହେଉ । ବାବାଙ୍କର ଆଦେଶ ହେଉଛି - ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆତ୍ମା
ଭାଇ ମନେକର । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି - ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟୁ । ତେଣୁ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ତ୍ୟାଗ
କରିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯଦି କିଛି ବି ମନେପଡିଲା ତେବେ ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ । ତେଣୁ ସେଥିପାଇଁ
ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ମଜବୁତ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସେବା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ମନରେ ଏହା ଭାବିବାକୁ
ହେବ — ଯେତେବେଳେ ଅବସ୍ଥା ଏପରି ମଜବୁତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ଏହି ପଦ ମିଳିବ । ବାବା ତ’ ବହୁତ
ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଆହୁରି ବହୁତ ସେବା ବାକି ରହିଛି । ତୁମ ପାଖରେ ଯଦି ଯୋଗବଳ ଥିବ ତେବେ
ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଆକର୍ଷିତ କରିବ । ତୁମ ଆତ୍ମାରେ ଅନେକ ଜନ୍ମର କଳଙ୍କ ଲାଗିଛି, ତୁମ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି ବିଚାର କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ ।
ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ଏକଥା ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହି କଥାକୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣୁଛ
। ବାବା ସବୁକଥା ବୁଝାଇଚାଲିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର । ଯେମିତି ବାବା ବେହଦ ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ
ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ସେମିତି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବେହଦ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କର
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହ କାହିଁକି ନଥିଲା ?
କାହିଁକି ନା ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ ଥିଲେ । ବାବା ପତିତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ତ’ ସ୍ନେହ କରିବେ ନାହିଁ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମକୁ ତାଙ୍କର
ଅତି ପ୍ରିୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତ’ ସର୍ବଦା ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ
ଆକର୍ଷିତ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଦିନକୁ ଦିନ ଯେତେ ପବିତ୍ର ହେବ ବାବା ସେତେ ଆକର୍ଷିତ
କରିବେ । ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷଣ ଆସିବ । ସିଏ ତୁମକୁ ଏତେ ଆକର୍ଷଣ କରିବେ
ଯାହାକି ତୁମେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମର ଅବସ୍ଥା ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଏଭଳି
ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ଅହରହ ଦେଖୁଥିବେ ତେବେ ମନ ବିଚଳିତ ହେବ କି ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାଇ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିକରି ଆସେ । ପୁଣି ଏଭଳି ବାବାଙ୍କଠାରୁ କେବେହେଲେ ଅଲଗା ହୋଇପାରିବୁ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ପୁଣି ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହିବେ - ଇଏ ତ’ ଚମତ୍କାର ଅଟେ ।
ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛି । ହଁ, ଯଦିଓ କିଛି ଅବଗୁଣ ରହିଛି ତଥାପି ଅବସ୍ଥା ପ୍ରମାଣେ ସମୟ ଅନୁସାରେ
ବହୁତ ଭଲ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଲା ଭଳି ଅପରାଧି ଏଠାରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳନ୍ତି ନାହିଁ
। ଯଦି ବେମାରୀ ଆଦି ହେଉଛି ତେବେ ତାହା କର୍ମଭୋଗ ଅଟେ । ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଦୁନିଆରେ ଅଛୁ, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ନା କିଛି ହେଉଥିବ । ଯଦିଓ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା
ରଥ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କର୍ମଭୋଗ ତ’ ଭୋଗିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ,
ମୁଁ ୟାଙ୍କ ଉପରେ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିବି । ୟାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ହଁ
ରଥ ଦେଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ପୁରସ୍କାର ଦେଇ ଦେବେ । ବହୁତ ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ମାତା କନ୍ୟାମାନେ
ଏଠାକୁ କିପରି କଷ୍ଟ ସହନ କରି ଆସିଛନ୍ତି । କିଭଳି ଉପାୟ ବାହାର କରି ମୁକୁଳି ଆସିଛନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ଯେତିକି ସ୍ନେହ ରହୁଛି ସେତିକି ସ୍ନେହ ଆଉ କାହାର ନାହିଁ । କେତେକ
ପିଲାଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଲକୁଲ୍ ସ୍ନେହ ନାହିଁ । ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ମାତା କନ୍ୟାମାନଙ୍କ ସ୍ନେହ
ସହିତ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ତୁଳନା କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ଯୋଗବଳ ମଧ୍ୟ କମ୍ ନୁହେଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି । କହିଥା’ନ୍ତି — ବାବା, ହେ ବାବା ମୁଁ କେବେ
ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବି ? ବାବା, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଥିବା ବାବା, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କିପରି
ମିଶିବି ? ଏଭଳି ଏଭଳି ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ମାତା କନ୍ୟାମାନେ ସ୍ନେହରେ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଗଡାଇଥା’ନ୍ତି ।
ସେହି ଲୁହ ତାଙ୍କର ଦୁଃଖର ଲୁହ ନୁହେଁ, ତାହା ତ’ ସ୍ନେହର ମୋତି ଅଟେ । ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଯୋଗ
ଶକ୍ତି କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ପକାଇ ବହୁତ ଛଟପଟ ହୁଅନ୍ତି । କହିଥା’ନ୍ତି —
ବାବା ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କେବେ ମିଶିବି ? ବାବା, ଆପଣ ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଲାବାଲା ଅଟନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯେତେ ସମୟ ତୁମେ ମୋର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ, ସେବା ମଧ୍ୟ କରିବ । ଯଦିଓ କେହି ବନ୍ଧନରେ
ରହୁଛନ୍ତି, ନିଜେ ସେବା କରିପାରୁନାହାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ବଳ
ମିଳିଥାଏ । ଯୋଗରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ସମାହିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଛଟପଟ ହେଉଥା’ନ୍ତି — ବାବା ଆପଣଙ୍କ
ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ କେବେ ମୋତେ ସୁଯୋଗ ମିଳିବ ? ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଉଛି ? ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମକୁ
ଦିନକୁ ଦିନ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଆକର୍ଷଣ ହେବାକୁ ଲାଗିବ । ସ୍ନାନ କରିବା ସମୟରେ, କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା
ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିବେ । ବାବା, ସେହିଦିନ କେବେ ଆସିବ ଯେଉଁଦିନ ଏହି
ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ? ବିଚାରୀ ଅବଳା ମାତାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି - ବାବା, ଅମୁକ ମୋତେ
ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି, ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ? ପିଲାଙ୍କୁ ମାରପିଟ କରିପାରିବି ? ଏମିତି କରିଲେ ପାପ
ହେବନାହିଁ ତ’ ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଜିକାଲିର ପିଲାମାନେ ଏମିତି ହେଉଛନ୍ତି ତାହା ନ କହିଲେ ଭଲ ।
ଯଦି କାହାକୁ ତା’ର ସ୍ୱାମୀ ହଇରାଣ କରୁଛି ତେବେ ସିଏ ଭାବୁଛି - କେବେ ଏହି ବନ୍ଧନ ତୁଟିବ, କେବେ
ଯାଇ ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବି । ବାବା, ମୋର ବନ୍ଧନ ବହୁତ କଡା, ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାପାଇଁ ମୁଁ
କ’ଣ କରିବି ? ବାବା ସ୍ୱାମୀର ବନ୍ଧନ କେବେ ତୁଟିବ ? ବାସ୍, କେବଳ ବାବା ବାବା କହି ଚାଲିଛି ।
ତା’ର ଆକର୍ଷଣ ତ ବାବାଙ୍କୁ ହେଉଛି ନା । ଅବଳାମାନେ ବହୁତ ସହନ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ଧୈର୍ଯ୍ୟ
ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଚାଲ ତେବେ ତୁମର ଏହି ସବୁ ବନ୍ଧନ
ତୁଟିଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର
ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୋ ଭିତରେ କିଛି ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ’ ? ମୋର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ କେତେ
ପହଞ୍ଚୁଛି ? ମୋର ସ୍ୱଭାବ ଦୈବୀଗୁଣ ଯୁକ୍ତ ହେଲାଣି ? ମୋର ବୃତ୍ତି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଯାଉନାହିଁ ତ’ ?
(୨) ଏଭଳି ସ୍ନେହୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ଯାହାକି ବାବା ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବାକୁ
ହେବ । ଅତି ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ
ରୂପୀ ସ୍ତମ୍ଭକୁ ଆଧାର କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧର ଅନୁଭବକୁ ବଢାଇ ସଚ୍ଚା ସ୍ନେହୀ ହୁଅ
।
ମାୟା ଦୁର୍ବଳ ସଂକଳ୍ପକୁ
ମଜବୁତ କରିବା ପାଇଁ ସେଥିରେ ବହୁତ ରାଜକୀୟ ସଂକଳ୍ପ ରୂପୀ ସ୍ତମ୍ଭ ଲଗାଇଦିଏ । ବାରମ୍ବାର ଏହି
ସଂକଳ୍ପ କରାଇଥାଏ ଯେ ଏମିତି ତ ହୋଇଆସୁଛି, ବଡ ବଡମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି କରୁଛନ୍ତି, ଏବେ ତ ଆମେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହୁଁ, କୌଣସି ନା କୌଣସି ଦୁର୍ବଳତା ଏବେ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବ.... ଏହିଭଳି ବ୍ୟର୍ଥ
ସଂକଳ୍ପ ରୂପୀ ସ୍ତମ୍ଭ ସବୁ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଆହୁରି ମଜବୁତ କରିଦେଉଛି । ତେବେ ଏହିଭଳି ସ୍ତମ୍ଭକୁ
ଆଧାର କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧର ଅନୁଭବକୁ ବଢାଅ । ସାକାର ରୂପରେ ବାବାଙ୍କର ସଙ୍ଗକୁ
ଅନୁଭବ କରି ସଚ୍ଚା ସ୍ନେହୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା
ସବୁଠାରୁ ବଡ ଗୁଣ, ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ, ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରିୟ,
ଲୋକ ପ୍ରିୟ ଏବଂ ସ୍ୱୟଂ ପ୍ରିୟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।