08.11.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ
ବୈଦ୍ୟ, ଯିଏକି ଗୋଟିଏ ମହାମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର କରିଦେଉଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟା
ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବିଘ୍ନ କାହିଁକି ପକାଉଛି ? ଏହାର କୌଣସି କାରଣ ବତାଅ ?
ଉତ୍ତର:-
(୧) କାହିଁକି ନା ତୁମେମାନେ ମାୟାର ସବୁଠାରୁ ବଡ ଗ୍ରାହକ ଅଟ । ତା’ର ବ୍ୟବସାୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଛି
ସେଥିପାଇଁ ସେ ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି । (୨) ଯେବେକି ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ ତୁମକୁ ଔଷଧ ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ
ମାୟାର ବେମାରୀ ବଢିଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ ବିଘ୍ନକୁ ଡରିଯାଅ ନାହିଁ କାରଣ ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା
ମାୟା ଛାଡି ପଳାଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ “ମନର ଶାନ୍ତି”, ମନର ଶାନ୍ତି’’ କେତେ ହଇରାଣ ହେଉଛନ୍ତି ।
ପ୍ରତ୍ୟହ ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତି
ମାଗି ଚାଲିଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆଇ ଆମ୍ ଆତ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍ ଆଇ ଆମ୍ ସାଇଲେନ୍ସ । ଆମର
ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଉଛି ସାଇଲେନ୍ସ ଅର୍ଥାତ୍ ଶାନ୍ତି । ଯଦି ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି ଅଟେ ତେବେ ପୁଣି ମାଗୁଛ
କାହିଁକି ? ଅର୍ଥ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ହିଁ ମାଗି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ରାବଣର
ରାଜ୍ୟ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାବଣ ସାଧାରଣ ଭାବେ ସାରା ଦୁନିଆର ଓ
ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଭାରତର ହିଁ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି କେହି ମନୁଷ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି କି, ଯାହାକୁ କେହି ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି ? ରାବଣଙ୍କୁ ତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର,
କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଇଏ ତୁମର ସବୁଠାରୁ ବହୁତ ବଡ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ୫
ବିକାରରେ ସମସ୍ତେ ବୁଡି ଫସି ରହିଛନ୍ତି । ଜନ୍ମ ହିଁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ଦ୍ୱାରା ହେଉଛି ତେଣୁ ଏହାକୁ
ରାବଣର ରାଜ୍ୟ କୁହାଯିବ । ଏହି ସମୟରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହାର ନିମିତ୍ତ କିଏ ? ରାବଣ ।
ଏକଥା କେହି କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି — ଯେ କେଉଁ କାରଣରୁ ଦୁଃଖ ହେଉଛି । ଏହା ତ ରାବଣର ହିଁ ରାଜ୍ୟ
ଅଟେ । ରାବଣ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ରାବଣର ପିତୁଳା ତିଆରି କରି ଜଳାଉଛନ୍ତି
। ଦିନକୁ ଦିନ ଆହୁରି ବଡ କରି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । କାରଣ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ବଢିଚାଲିଛି । ଏତେ ବଡ-ବଡ
ସାଧୁ, ସନ୍ଥ, ମହାତ୍ମା, ରାଜା ଆଦି ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜଣେ ହେଲେ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାବଣ
ଆମର ଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ଆମେ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇ ଆସୁଛୁ । ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ଖୁସୀରେ ପାଳନ
କରୁଛନ୍ତି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ରାବଣ ମରିଗଲା ଓ ଆମେ ତା ଲଙ୍କାର ମାଲିକ ହୋଇଗଲୁ । କିନ୍ତୁ ମାଲିକ ତ
ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ବରଂ ନିଜେ କେତେ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏତେ
ଅସରନ୍ତି ଧନ ଦେଇଥିଲି, ସବୁ କ’ଣ କଲ ? ଦଶହରାରେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ରାବଣକୁ
ମାରି ପୁଣି ଲଙ୍କାକୁ ଲୁଟ କରୁଛନ୍ତି । କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ରାବଣକୁ କାହିଁକି
ଜଳାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ଏହି ବିକାରର ଜେଲରେ ପଡିଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣକୁ
ଜଳାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତା’ ପାଇଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଜାଣୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ, ଯେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ
ଆମେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏକଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ୫ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ
। ସେଠାରେ ଏହି ରାବଣକୁ ଜଳାଯିବ ନାହିଁ । ପଚାର ଏହି ରାବଣ ପୋଡି କେବେଠାରୁ ପାଳନ କରି ଆସୁଛ!
କହିବେ ଏହା ତ ଅନାଦି କାଳରୁ ପାଳିତ ହୋଇ ଆସୁଛି । ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ? କହିବେ
ଅନାଦି କାଳରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ତେଣୁ ଏସବୁ ବୁଦ୍ଧିର କଥା ଅଟେ ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି କ’ଣ
ହୋଇଯାଇଛି । ପଶୁ ବୁଦ୍ଧି ନୁହଁନ୍ତି, କି ମନୁଷ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ନୁହଁନ୍ତି । କୌଣସି କାମର ନୁହଁନ୍ତି
। ସ୍ୱର୍ଗକୁ ବିଲକୁଲ୍ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି — ବାସ୍, ଦୁଃଖର ଏହି ଦୁନିଆ ଭଗବାନ
ଗଢିଛନ୍ତି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି — କହୁଛନ୍ତି ହେ ଭଗବାନ୍ ଏହି
ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କର । କିନ୍ତୁ କଳିଯୁଗରେ ତ କେହି ସୁଖୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁଃଖ ତ ନିଶ୍ଚିତ
ଭୋଗ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ସିଢିରେ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ ହେବ । ନୂଆ ଦୁନିଆରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ରହସ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି କହୁଛନ୍ତି
ଏସବୁ ଦୁଃଖର ଏକମାତ୍ର ଔଷଧ ରହିଛି । ବାବା ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ୨୧ ଜନ୍ମ ନିମନ୍ତେ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେହି ବୈଦ୍ୟମାନେ କେବେକେବେ ତ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବେମାର
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ତ ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ବୈଦ୍ୟ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ — ନାଟକରେ ଦୁଃଖ
ସହିତ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ଅସରନ୍ତି ରହିଛି । ବାବା ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖର
ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣ ରହିବ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ସୁଖୀ ହେବା ପାଇଁ ହିଁ ଔଷଧ ରହିଛି । କେବଳ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ, ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ତାପରେ ସୁଖ
ହିଁ ସୁଖ ମିଳିବ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି — ବାବା ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ
ପାଇଁ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେ କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଜୀବ ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ଓ ଆତ୍ମା ଏହି ଦୁଇ ଜଣଙ୍କର ଖେଳ ଚାଲିଛି । ନିରାକାର
ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟେ ଓ ସାକାର ଶରୀର ବିନାଶୀ ଅଟେ, ଏହି ଦୁହିଁଙ୍କର ଖେଳ ଚାଲିଛି । ଏବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ନିଜକୁ ଏପରି
ଭାବ ଯେ ଆମକୁ ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ପତିତମାନେ ତ ଘରକୁ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ
କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଔଷଧ ଅଛି ନା ।
ବାବା ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଯେ, ମାୟା ବିଘ୍ନ ନିଶ୍ଚିତ ପକାଇବ । ତୁମେ ରାବଣର ଗ୍ରାହକ ଅଟ ନା ।
ତାର ଗ୍ରାହକପଣ ଚାଲିଗଲେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ବିଘ୍ନ ପକାଇବ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ତ ହେଉଛି
ପାଠପଢା । କୌଣସି ସ୍ଥୂଳ ଔଷଧ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ହେଲା ଔଷଧ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ
ମୋତେ ନିରନ୍ତର ୟାଦ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ତେବେ ଏକମାତ୍ର ଏହି ଔଷଧ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ
ଦୂର ହୋଇଯିବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ମୁଖ ଅନବରତ ଚାଲିଥାଏ ।
କୌଣସି ନା କୌଣସି ମନ୍ତ୍ର ରାମ ନାମ ଇତ୍ୟାଦି ଜପିଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କର ମନ୍ତ୍ର ମିଳିଥାଏ
ଯେ ଏତିକି ଥର ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟହ ଜପ କରିବାକୁ ପଡିବ । ତାକୁ କୁହାଯାଏ ରାମଙ୍କ ନାମର ମାଳା ଜପିବା
। ଏହାକୁ ହିଁ ରାମ ନାମର ଦାନ କୁହାଯାଏ । ଏହିଭଳି ବହୁତ ସଂସ୍ଥା ତିଆରି ହୋଇଛି । ରାମ-ରାମ ଜପ
କଲେ କେହି ଝଗଡା ଆଦି କରିବେ ନାହିଁ, ରାମ ନାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବେ । କେହି କିଛି କହିଲେ ମଧ୍ୟ
ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ଦେବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବହୁତ କମ୍ ବ୍ୟକ୍ତି ଏପରି କରିଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ ପୁଣି ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ରାମ-ରାମ ଶବ୍ଦ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏହା ତ ଅଜପାଜପ ଅଟେ କେବଳ
ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କୌଣସି ରାମ ନୁହେଁ । ରାମ ତ ତ୍ରେତାରେ
ଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କର ରାଜତ୍ୱ ଥିଲା, ତାଙ୍କ ନାମକୁ ତ ଜପ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏସବୁ ସ୍ମରଣ କରି, ପୂଜା କରି ତୁମେ ସିଡି ତଳକୁ ହିଁ ଓହ୍ଲାଇ
ଆସିଛ କାହିଁକି ନା ଏସବୁ କିଛି ଅସତ୍ୟ ଅଟେ । ସତ୍ୟ ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସେ ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା କିପରି ଭୁଲ-ଭୁଲୈୟାର ଖେଳ ଅଟେ । ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଏତେ
ଅସରନ୍ତି ବର୍ସା ମିଳୁଛି ତାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ତେବେ ଚେହେରା ହିଁ ଚମକିବ । ଖୁସିରେ ଚେହେରା ହିଁ
ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୋଇଯାଏ ନା । ମୁଖରେ ହସ ଖେଳିଯାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଆମେ ଏହିପରି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହୋଇଯିବା । ଅଧାକଳ୍ପ ନିମନ୍ତେ ଆମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ,
ବାବା କୌଣସି କୃପା କରିଦେବେ । ନାଁ, ଏକଥା ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ — ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ୟାଦ କରିବା
ସେତେ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ତେଣୁ ହର୍ଷିତମୁଖ ଅଟନ୍ତି
। ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହେବାକୁ ପଡିବ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଆନ୍ତରିକ ଖୁସୀ ମିଳୁଛି ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆତ୍ମାରେ ଏହି ଖୁସୀର ସଂସ୍କାର ସାଥିରେ ଯିବ ।
ପୁଣି ଏହି ଖୁସି ଧିରେ ଧିରେ କମ୍ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମାୟା ତୁମକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ କରିବ
। ମାୟା ଚେଷ୍ଟା କରିବ — ତୁମେ ଯେପରି ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସବୁବେଳେ ଏହିପରି
ହର୍ଷିତମୁଖ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ସମୟରେ ମାୟା ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ କରିଦେବ । ମନୁଷ୍ୟ
ରୋଗରେ ପଡିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହୁଥିବେ କି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା କିଏ,
ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ କ’ଣ ଭାବି ମନେ ପକାଇବେ ? କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବେ ? କିନ୍ତୁ
ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବୁ
। ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି ନା, ତେଣୁ ତାକୁ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ ହିଁ କୁହାଯାଉଥିଲା ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ ତ କୁହାଯାଉନଥିଲା । ସେଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ଅମୁକ
ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯିବ । ତାହା ହେଉଛି ଦୈବୀ ଦୁନିଆ, ଏହା ହେଲା ମନୁଷ୍ୟ ଦୁନିଆ । ଏସବୁ ବୁଝିବାର
କଥା । ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ଅନେକ
ପ୍ରକାରରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତଥାପି ଶେଷରେ ମହାମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ — ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ
ତୁମେ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ ଓ ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ
ଦେବୀ-ଦେବତା ହୋଇଥିଲ । ତୁମର ଚରିତ୍ର ଦେବତାମାନଙ୍କ ସଦୃଶ ଥିଲା । ସେଠାରେ କେହି ମଧ୍ୟ
ଓଲଟା-ସିଧା କଥା କହୁନଥିଲେ । ଏଭଳି କୌଣସି ଓଲଟା ସିଧା କାମ ହିଁ ହେଉ ନଥିଲା । ତାହା ଦୈବୀ
ଦୁନିଆ ଥିଲା । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଫରକ ରହିଛି ନା । ଏକଥା ବାବା ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଦୈବୀ ଦୁନିଆକୁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ଏଠାରେ
ତ କାହାକୁ ଦେବତା କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ତ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଥିଲେ । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ମହାନ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କେବେ ହେଲେ ମହାନ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା
ହେଉଛି ରାବଣର ଦୁନିଆ । ରାବଣ ତୁମର ବହୁତ ବଡ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ରାବଣ ସଦୃଶ ଶତ୍ରୁ ଅନ୍ୟ କେହି ହେଲେ
ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ତୁମେ ରାବଣକୁ ଜଳାଉଛ ହେଲେ ରାବଣ କିଏ ? ଏକଥା କେହି ହେଲେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ରାବଣ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ ନୁହେଁ, ଏହା ହେଉଛି ୫ ବିକାର ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ୫ ବିକାରର ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ନା । ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ୫ ବିକାର ରହିଛି । ଏହିପରି
ଦୁର୍ଗତି ଓ ସଦଗତିର ଖେଳ ରଚାଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ସଦଗତିର ସମୟ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି
ଓ ଦୁର୍ଗତିର ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ହିଁ ଉଚ୍ଚକୁ ଚଢୁଛ ପୁଣି ତଳକୁ ଖସୁଛ । ଶିବଜୟନ୍ତୀ
ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ହିଁ ପାଳନ କରାଯାଉଛି । ରାବଣ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି
ଦୈବୀ ଦୁନିଆ ଯେଉଁଠି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ, ରାମ-ସୀତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଏବେ ତୁମେମାନେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ଜାଣିଛ । ସବୁ କିଛି ତୁମର ହିଁ ମହିମା ଅଟେ । ନବରାତ୍ରିରେ ପୂଜା ଆଦି
ତୁମର ହିଁ ହେଉଛି । ତୁମେ ହିଁ ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ଶ୍ରୀମତରେ ଆଧାରରେ ତୁମେ ବିଶ୍ୱକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରୁଛ ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତକୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ପାଳନ କରିବା ଦରକାର ନା । ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ସ୍ଥାପନା ହୋଇଚାଲିଛି । ଏଥିରେ ଲଢେଇ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ବିଲକୁଲ୍ ଅଲଗା ଅଟେ । ଏସମୟରେ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ଅନ୍ତ, ନୂଆ ଦୁନିଆର ଆଦି ହେଉଛି । ବାବା ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରିବା ପାଇଁ । ତୁମକୁ ତ ବହୁତ ବୁଝାଯାଉଛି କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଏସବୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ଭାଷଣ ପରେ ସ୍ମୃତି ଆସିଥାଏ ଯେ — ଏହି-ଏହି ପଏଣ୍ଟ ସବୁ ବୁଝାଇବାର ଥିଲା । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଯେପରି
ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥିଲା ଅବିକଳ ସେହିପରି ସ୍ଥାପନା ହେବ, ଯିଏ ଯେଉଁ ପଦ ପାଇଥିଲେ ତାହା ହିଁ ପାଇବେ ।
ସମସ୍ତେ ଏକାପରି ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଓ କମରୁ କମ୍ ପଦ ପାଇଲା ବାଲା ମଧ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି । ଯିଏ ଅନନ୍ୟ ସନ୍ତାନମାନେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ଆଗକୁ ଗଲେ ବହୁତ ଅନୁଭବ କରିବେ ଯେ ଇଏ
ସାହୁକାରଙ୍କର ଦାସୀ ହେବେ, ଇଏ ରାଜା ଘରେ ଦାସୀ ହେବେ । ଇଏ ବଡ ସାହୁକାର ହେବେ, ଯାହାଙ୍କୁ
କେବେ-କେବେ ରାଜସଭାକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରାଯିବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିବେ ନାହିଁ, ସମସ୍ତେ
ରାଜାରାଣୀଙ୍କର ମୁହଁ ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ବାବା ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ସମ୍ମୁଖରେ ସମସ୍ତେ ଦେଖି ପାରିବେ
ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି, ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ଯେ ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଆସି
ଏଠାରେ ବସୁଛନ୍ତି ଭାବୁଛନ୍ତି କିଛି ଶୁଣିଲେ ତ ପୁଣି ଦେବତା ହୋଇଯିବେ, ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ କିଛି
ଶୁଣିଲେ ତ ପ୍ରଭାବ ପଡିବ । ନ ଶୁଣିଲେ ତ ପୁଣି ବିଲକୁଲ୍ ଆସିବେ ହିଁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମୂଳ କଥା
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ଏହି ଏକମାତ୍ର ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି ।
ମନମନାଭବ (ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ) — ଏକଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ
କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟାଜୀଭବ (ବିଷ୍ଣୁପୁରୀକୁ ମନେ ପକାଅ) । ଇଏ ବାପ, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ।
ତିନି ଜଣଯାକ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହର୍ଷିତ ମୁଖ ଅବସ୍ଥା ରହିବ । ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି
ବାବା ହିଁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ । ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ
ବାବାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ଏତିକି ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି, ଆମେ ସମସ୍ତେ
ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳୁଛି, ସେକଥା କିଛି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ଜାଣୁଛ ସେ ଏକମାତ୍ର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ ।
ଏହା ବେହଦର କଥା ଅଟେ ନା । ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ଶିକ୍ଷକ ରୂପେ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ସମସ୍ତଙ୍କର ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରାଇ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ । ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବାକୁ
ହେବ, ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ବାବା ତୁମକୁ ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି,
ସେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିବେ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର
ଅବସ୍ଥାକୁ ସର୍ବଦା ଏକାଭଳି ରଖିବା ଏବଂ ହର୍ଷିତମୁଖ ରହିବା ପାଇଁ ପିତା ଏବଂ ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସଦଗୁରୁ
— ତିନିଜଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହିଠାରେ ହିଁ ଖୁସୀର ସଂସ୍କାର ଭରିବାକୁ ହେବ ।
ସମ୍ପତ୍ତିର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଚେହେରା ସର୍ବଦା ଚମକିବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଚାଲି ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ୫
ବିକାରର ବନ୍ଧନରେ ଯେଉଁମାନେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜେ ନିଜ ଉପରେ
ରାଜ୍ୟ କରିବା ଆଧାରରେ ନିଜର ସାଥୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହୀ ସହଯୋଗୀ କରି ମାଷ୍ଟର ଦାତା ହୁଅ ।
ରାଜା ଅର୍ଥାତ୍ ଦାତା ।
ଦାତାଙ୍କୁ କହିବାକୁ ବା ମାଗିବାକୁ ପଡିନଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରଜା ନିଜର ରାଜାକୁ ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ
ଉପହାରମାନ ପ୍ରଦାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିବା ରାଜା ହୁଅ
ତେବେ ସମସ୍ତେ ତୁମ ନିକଟରେ ସହଯୋଗ ରୂପକ ଉପହାର ପ୍ରଦାନ କରିବେ । ଯାହାଙ୍କର ନିଜ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ
ଅର୍ଥାତ୍ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ରହିଛି ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଲୌକିକ ଏବଂ ଅଲୌକିକ ସାଥୀମାନେ ଜୀ ହାଜୀର, ଜୀ
ହଜୁର, ହାଁ ଜୀ କହିବା ସହିତ ସ୍ନେହୀ ଏବଂ ସହଯୋଗୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ପରିବାର ଭିତରେ କେବେହେଲେ
ହୁକୁମ ଜାହିର୍ କରିବାର ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ନିଜର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରଖିବାର ଅଛି
ତେବେ ତୁମର ସବୁ ସାଥୀମାନେ ସ୍ନେହୀ ଏବଂ ସହଯୋଗୀ ହୋଇଯିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିର
ସାଧନ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ମନର ବୃତ୍ତି ସର୍ବଦା ଉପରାମ ରହିଥାଉ ତେବେ କୁହାଯିବ ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତି ।