20.09.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏଠାରେ
ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୃହସ୍ଥ ମାର୍ଗର ସ୍ନେହ ମିଳୁଛି କାରଣ ବାବା ହୃଦୟର ସହିତ କହୁଛନ୍ତି
-- ମୋର ସନ୍ତାନ ଏବଂ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି । ଏହିଭଳି ସ୍ନେହ ଦେହଧାରୀ
ଗୁରୁମାନେ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ହେଉଛି, ସୂକ୍ଷ୍ମ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି --
ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନଙ୍କୁ,
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବାର ସଉକ ଥିବ । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ପ୍ରତି
ଆକର୍ଷିତ ହେବ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା ସେମାନେ ପାଠ ପଢିବା ସମୟରେ
କେବେ ହାଇମାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ କେବେହେଲେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ବସିଥା’ନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଏଣେ ତେଣେ ଘୁରି ବୁଲୁଥାଏ, ସେମାନେ ଜ୍ଞାନକୁ
ବୁଝନ୍ତି ହିଁ ନାହିଁ, ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ବଡ କଷ୍ଟକର ଅଟେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା ହେଲା ବାବା
ଏବଂ ପିଲାମାନଙ୍କର ମେଳା, ଗୁରୁ ଏବଂ ଚେଲା ଅଥବା ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମେଳା ନୁହେଁ । ସେହି
ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ରହିଥାଏ ଯେ ଇଏ ଆମର ଶିଷ୍ୟ, ଅନୁସରଣକାରୀ ବା ଜିଜ୍ଞାସୁ ଅଟନ୍ତି, ତେବେ
ଏହା ହାଲୁକା ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇଗଲା ନା । ତେଣୁ ସେମାନେ ସେହି ଦୃଷ୍ଟିରେ ହିଁ ଦେଖିବେ, ଆତ୍ମାକୁ ନୁହେଁ
। ସେମାନେ ଶରୀରକୁ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଚେଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସିଥା’ନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଗୁରୁ ବୋଲି ଭାବିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସେହି ଦୃଷ୍ଟି ହିଁ ରହିଥାଏ ଯେ ଇଏ ଆମର ଗୁରୁ ।
ଗୁରୁଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ଫରକ ରହିଛି । ଏଠାରେ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି
ଘୂରୁଛି, ବେହଦର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସେହି ଗୁରୁମାନଙ୍କ ହୃଦୟରେ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ନଥାଏ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ତ ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଛି
ଏବଂ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ
ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ କ’ଣ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ? ଅଧାକଳ୍ପ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶୁଣାଇ,
ଭକ୍ତିର କର୍ମକାଣ୍ଡ କରି ଗାୟତ୍ରୀ, ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଦି ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବାବା ଆସି ନିଜର
ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ବିଲକୁଲ୍ ଜାଣିନଥିଲୁ, ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହି ଆସୁଥିଲୁ ।
କେବେ ବି କାହାକୁ ବି ପଚାର, ପରମାତ୍ମା କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି, ତୁରନ୍ତ କହିଦେବେ ସିଏ ତ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
। ତୁମ ପାଖକୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେବେ ଆସି ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଏଠାରେ କ’ଣ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ? ତେବେ କୁହ,
ଆମେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛୁ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜା ହୋଇପାରିବ । ଆଉ
ଏଭଳି କୌଣସି ସତସଙ୍ଗ ନଥିବ ଯେଉଁମାନେ କହିବେ ଯେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛୁ ।
ଦେବତାମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏହି କଳିଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ
ତୁମକୁ ସାରା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛୁ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା
ହୋଇଯିବ ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବାର ବହୁତ ଭଲ ଯୁକ୍ତି ମଧ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି ଯୁକ୍ତି କେବେ କେହି
ବଢାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ହେଲା ସହଜ ରାଜଯୋଗ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ-ପାବନ । ସିଏ
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ କାହିଁକି ନା ଯୋଗକୁ ଅଗ୍ନି କୁହାଯାଉଛି
। ତେଣୁ ଏଠାରେ ନୂଆ କଥା ଶିଖାଉଛନ୍ତି ।
ଏହା ହେଲା ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି
ଅଲଗା-ଅଲଗା । ଜ୍ଞାନ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି କାହିଁକି ନା ସିଏ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ସିଏ ନିଜେ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ପବିତ୍ର ଏବଂ କଳିଯୁଗ ପତିତ
ଦୁନିଆ । ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦି ଏବଂ କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତ ଏହା ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ, ଏହାକୁ ଲିପଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି
। ଏଠାରୁ ଆମେ ଲମ୍ଫ ଦେଉଛୁ, କେଉଁଠାକୁ ? ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଲମ୍ପ ପ୍ରଦାନ କରୁଛୁ
। ସେମାନେ ତ ଶିଢିରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଲେ, ଏଠାରୁ ଆମେ ବିକାରୀ ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଲମ୍ପ ଦେଉଛୁ । ଏକଦମ୍ ସିଧା ଉପରକୁ ଚାଲିଯାଉଛୁ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଛାଡି ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ହେଲା ବେହଦର କଥା । ବେହଦର ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ତ ବହୁତ କମ ମନୁଷ୍ୟ ହେବେ ଯାହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର
ରହିଥା’ନ୍ତି, କଳିଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ଅପବିତ୍ର । ରାବଣ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅପବିତ୍ର କରୁଛି । ବାବା ତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଏବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଥବା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଅଛ, ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ
ରାମରାଜ୍ୟରେ ଥିଲ ଯାହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଥିଲା । ପୁଣି କିପରି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇ ତଳକୁ
ଆସୁଛ, ତାହା ଆମେ କହିବୁ । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବେ, ଯିଏ
ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ସେମାନେ ନିର୍ବୋଧ ସଦୃଶ ଇଆଡେ-ସିଆଡେ ଚାହୁଁଥିବେ । ଧ୍ୟାନର ସହିତ ଶୁଣିବେ
ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନେ କହନ୍ତି ତୁମେ ତ ନିର୍ବୋଧକ ଭଳି ଅନ୍ୟମନସ୍କ ରହୁଛ ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଯେବେ ବସି କଥା ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ କେହି ଢୁଳାଇଥା’ନ୍ତି ଅଥବା ଧ୍ୟାନ ଅନ୍ୟ
ଆଡକୁ ରହିଥାଏ ତେବେ ଅଚାନକ ତାଙ୍କୁ ପଚାରି ଦିଅନ୍ତି କ’ଣ ଶୁଣାଇଲୁ ? ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । କେହି ନିର୍ବୋଧ ଏଠାରେ ବସିନାହାଁନ୍ତି ତ । ଯଦି ବୁଦ୍ଧିମାନ ସନ୍ତାନ
ହୋଇଥିବେ ତେବେ ପାଠପଢାରେ କେବେ ହାଇ ମାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ କେବେ କେହି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି
ବସିବେ ଏଭଳି କାଇଦା ନାହିଁ । ଏମାନେ କିଛି ହେଲେ ବି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା, ତାଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ମୁସକିଲ୍ ହେବ, ତେବେ ପୁଣି ପାପ କିପରି କଟିବ । ବୁଦ୍ଧିମାନ
ପିଲାମାନେ ତ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାର ସଉକ ରଖିଥା’ନ୍ତି ।
ଜ୍ଞାନନଥିଲେ ବୁଦ୍ଧି ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଆଉ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଯେପରି କିଛି ବି ମନେ ନ ପଡୁ । ବାବା
ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦିଙ୍କୁ ଦେଖିଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ପକ୍କା ବ୍ରହ୍ମ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ସକାଳୁ ଏହିପରି
ବସି-ବସି ବ୍ରହ୍ମ ମହତତ୍ୱକୁ ମନେ ପକାଇ ଶରୀର ଛାଡିଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରଭାବ
ବହୁତ ରହିଥାଏ । ତେବେ ସିଏ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତଥାପି ମାତାଙ୍କ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ
ନେବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ ମହାତ୍ମା ତ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅର୍ଥକୁ ନ ବୁଝି
କେବଳ ଏହିପରି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ କିନ୍ତୁ
ତାଙ୍କୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ନୁହେଁ, ଦେବତା କୁହାଯାଇଥାଏ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଅଥବା ଦେବତା କହିବା ତା’ର ମଧ୍ୟ
ଅର୍ଥ ରହିଛି । ଇଏ କିପରି ଦେବତା ହେଲେ ? ସନ୍ନ୍ୟାସୀରୁ ଦେବତା ହେଲେ । ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି
ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ତ ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରୁଛନ୍ତି । ବେହଦକୁ
ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ବିକାର ଦ୍ୱାରା ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡିବ । ବେହଦର ମାଲିକ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ରାଜା-ରାଣୀ କେବେ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କର ଧର୍ମ ହିଁ ଅଲଗା
। ସନ୍ନ୍ୟାସ ଧର୍ମ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଅଧର୍ମ ବିନାଶ କରି
ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ବିକାର ମଧ୍ୟ ଅଧର୍ମ ଅଟେ ନା, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଏସବୁର ବିନାଶ ଏବଂ ଏକ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ଆସିବାକୁ
ପଡୁଛି । ଭାରତରେ ଯେବେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା ତେବେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଥିଲା, ସେହି ଧର୍ମ ପୁଣି ଅଧର୍ମ
ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ପୁନର୍ବାର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ, ଯିଏ ଯେତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ
ଗୃହସ୍ଥରେ ରୁହ, ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ ଏହି କଥା ପକ୍କା କର,
ଯେପରି ଭକ୍ତମାନେ ସକାଳୁ ଉଠି ଏକାନ୍ତରେ ବସି ମାଳା ଜପିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ତ ସାରା ଦିନର ହିସାବ
ବାହାର କରୁଛ । ଅମୁକ ସମୟରେ ଏତିକି ସମୟ ଯୋଗ କରିଲୁ । ସାରା ଦିନରେ ଏତିକି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ରହିଲୁ, ମୋଟ ହିସାବ ବାହାର କରୁଛ । ଯଦିଓ ସେମାନେ ସଚ୍ଚା ଭକ୍ତ ନୁହଁନ୍ତି ତଥାପି ସକାଳୁ ଉଠି
ମାଳା ଗଡାଇଥା’ନ୍ତି । ଅନେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ତ ବାହାରେ ଏଣେ ତେଣେ ଘୁରିବୁଲୁଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ଫାଇଦା ମିଳୁନାହିଁ । ଏହା ତ ଜ୍ଞାନ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଫାଇଦା
ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମର ଆରୋହଣ କଳା ହେଉଛି, ବାବା ବାରମ୍ବାର କହୁଛନ୍ତି ମନାମନାଭବ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ
ଏହି ଅକ୍ଷର ଅଛି କିନ୍ତୁ ତା’ର ଅର୍ଥ କେହି ଶୁଣାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଉତ୍ତର ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ବାସ୍ତବରେ ତା’ର ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ଲେଖାଯାଇଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଛାଡି ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ । ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ନା । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ତ
ଦେହଧାରୀ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ଭଗବାନ ବୋଲି କିପରି କୁହାଯାଇପାରିବ । ତେଣୁ
ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି କାହାର ବି ଦୃଷ୍ଟି ପିତା ପୁତ୍ରର ଦୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ
ଗାନ୍ଧିଜୀଙ୍କୁ ବାପୁଜୀ କହୁଥିଲେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ ପିତା-ପୁତ୍ରର ସମ୍ବନ୍ଧ ବୋଲି
କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସିଏ ତ ସାକାର ହୋଇଗଲେ ନା । ତୁମକୁ ବୁଝାଯାଉଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର
। ଏଥିରେ ଯେଉଁ ବାବା ବସିଛନ୍ତି ସିଏ ହେଲେ ବେହଦର ବାପୁଜୀ । ଲୌକିକ ଏବଂ ପାରଲୌକିକ ଉଭୟ
ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ଆଚ୍ଛା, ଭାରତର ରାଜଧାନୀ ପୁଣି ଥରେ ମିଳିଲା କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ତ
ବର୍ସା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସୁଖ ମିଳିବା ଦରକାର ନା । ବର୍ସା ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଗୋଟିଏ
ହେଲା ହଦ, ଅନ୍ୟଟି ବେହଦ ବାବାଙ୍କର । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ବର୍ସା ମିଳୁନାହିଁ । ଯଦିଓ
ଇଏ ସମସ୍ତ ପ୍ରଜାଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଆଦି ପିତା ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସିଏ
ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୋଠାରୁ ତୁମକୁ କିଛି ବି ବର୍ସା ମିଳୁନାହିଁ । ଯେବେ ଇଏ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୋଠାରୁ
ତୁମକୁ କିଛି ବର୍ସା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ, ତେବେ ସେହି ବାପୁଜୀଙ୍କଠାରୁ ପୁଣି ତୁମକୁ କ’ଣ ବର୍ସା
ମିଳିବ । କିଛି ବି ନୁହେଁ । ଇଂରେଜମାନେ ତ ଚାଲିଗଲେ ? ଏବେ କ’ଣ ଅଛି ? ଖାଦ୍ୟ ଅନଶନ,
ପିକେଟିଙ୍ଗ୍, ଆନ୍ଦୋଳନ ଆଦି ହେବାରେ ଲାଗିଛି, କେତେ ମାଡପିଟ୍ ହେବାରେ ଲାଗିଛି । କାହାର ଭୟ ନାହିଁ,
ବଡ-ବଡ ଅଫିରସମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାରି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ସୁଖ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆହୁରି ଦୁଃଖ ଅଧିକ
ରହିଛି ତେଣୁ ବେହଦର କଥା ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ
ପକ୍କା କର ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଶରୀର ନୁହେଁ । ବାବା ଆମକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି, ଆମେ ବାବାଙ୍କର ପୋଷ୍ୟ
ସନ୍ତାନ । ତୁମକୁ ବୁଝାଯାଇଛି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ଆସି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ଏହି ରହସ୍ୟ ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଭୁଲି
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏକଥା ତ ଜାଣିଛ ଯେ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ କମ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । କେଉଁଠି ଏତେ
କୋଟି ଆତ୍ମା ଆଉ କେଉଁଠି ୯ ଲକ୍ଷ, ତେବେ ଏତେ ସବୁ କୁଆଡେ ଯିବେ ? ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ
ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଉପରେ ଥିଲୁ । ପୁଣି ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଛୁ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ
ଅଭିନେତା ବୋଲି କୁହାଯିବ । ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଅଭିନୟ କରୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ
ଦରକାର ନା । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ନୁହେଁ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯଦି ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ନେବେ
ତେବେ ପାର୍ଟ ରିପିଟ୍ କିପରି କରିବେ । କିଛି ହେଲେ ବି ମନେ ରହିବ ନାହିଁ । ସବୁ କିଛି ସ୍ମୃତିରୁ
ବାହାରକୁ ଚାଲିଯିବ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ତୁମର ମନେ ରହୁନାହିଁ, ଭୁଲିଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ— ଆମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବେହଦର ବର୍ସା
ନେଉଛୁ । ଏବେ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବା ପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ କାହିଁକି ନା ମୁଁ
ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ଅଟେ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଥିଲ ନା । ତେଣୁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପବିତ୍ର କରିବା
ପାଇଁ । ଦେବତାମାନେ ପବିତ୍ର, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପତିତ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ପବିତ୍ର ହୋଇ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ଅଥବା ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ?
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ କହୁଛନ୍ତି ସୁଖ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ । ଆମର ଶାନ୍ତି ଦରକାର । ତେଣୁ ସେମାନେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ବି ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗର ଧର୍ମ ଥିଲା,
ଦେବତାମାନେ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲେ, ପୁଣି ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ପତିତ ହେଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ହେଲେ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ, ତୁମେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇ ସୁଖଧାମ, ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ ।
ସେଠାରେ ଶାନ୍ତି ବି ଥିଲା, ସୁଖ ବି ଥିଲା । ଏବେ ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ପୁଣି ବାବା ଆସି ସୁଖଧାମର
ସ୍ଥାପନା କରି, ଦୁଃଖଧାମର ବିନାଶ କରୁଛନ୍ତି । ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି, ତେବେ କୁହ, ଏବେ
ତୁମେ କେଉଁଠାରେ ଛିଡା ହୋଇଛ ? ଏବେ କଳିଯୁଗର ଶେଷ ସମୟ, ବିନାଶ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ବାକି
ଆଉ କିଛି ଅଂଶ ରହିଛି । ଏତେ ରାଷ୍ଟ୍ର ତ ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ସବୁ ବିଶ୍ୱର
ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ପାଠଶାଳା ଅଟେ । ଭଗବାନୁବାଚ, ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ
ବାବାଙ୍କୁ ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ କଳିଯୁଗରେ ଅଛୁ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ
ତ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ହେବ । କେବଳ ଜଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ହିଁ ହେଉଛି ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଯୋଗ । ଏଥିରେ
ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମରୁ ଆସିଛୁ ପୁଣି ଆମକୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବାକୁ
ହେବ । ତେବେ ସେଠାକୁ କେହି ପତିତ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି କରି ପବିତ୍ର ହୋଇ
ତୁମେ ସୁଖଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବସି ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଆଗରୁ ଏତେ ସବୁ ଚିତ୍ର
ନଥିଲା । ବିନା ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ସଂକ୍ଷେପରେ ବୁଝାଯାଉଥିଲା । ଏହି ପାଠଶାଳାରୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା
ହୋଇ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହା ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ଜ୍ଞାନ, ତେବେ ଏହାକୁ ବାବା ହିଁ ଦେବେ ନା । ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ରହୁଛି । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛ ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନାମ ହେଲା ଶିବବାବା । କେବଳ ବେହଦର
ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବେ, କାହିଁକି ନା ବହୁତ ବାବା ହୋଇଗଲେଣି ।
ମୁନ୍ସିପାଲଟିର ମେୟରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ଶରୀରକୁ ଆସିଲେ ମଧ୍ୟ ମୋର ନାମ ଶିବ ହିଁ ଅଟେ । ମୁଁ ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି,
ଏହାକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛି । ଏହାଙ୍କର ନାମ, ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ରଖିଛି । ଏହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମୋଠାରୁ
ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏବେ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଲମ୍ଫ ଦେଇ ପ୍ରବେଶ କରିବାର ସମୟ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ବେହଦର
ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ପାଠପଢା ଉପରେ ପୂରା ପୂରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ସ୍କୁଲରେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିବାର ନିୟମ
ନାହିଁ ତେଣୁ ଧ୍ୟାନ ରହୁ — ପାଠପଢା ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧି ଏଣେ ତେଣେ ନଯାଉ, ନିଦ ନ ଆସୁ । ଯାହା ଶୁଣୁଛ
ତାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହୋଇଯାଉ ।
ବରଦାନ:-
ସମୟ ଅନୁସାରେ
ନିଜକୁ ଚେକ୍ କରିବା ସହିତ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ସର୍ବଦା ବିଜୟୀ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ସଚ୍ଚା
ରାଜଯୋଗୀ ସେମାନେ କେବେ ବି କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବିଚଳିତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ସମୟ
ଅନୁସାରେ ଏହି ପ୍ରକାରରେ ଚେକ୍ କର ଏବଂ ଚେକ୍ କରିବା ପରେ ଚେଞ୍ଜ ଅର୍ଥାତ୍ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିନିଅ
। ଯଦି କେବଳ ଚେକ୍ କରିବ ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନ ନ କରିବ ତେବେ ନିରାଶ ହୋଇଯିବ, ଭାବିବ ମୋ ଭିତରେ ଏହି
ଦୁର୍ବଳତା ମଧ୍ୟ ଅଛି! କିଏ ଜାଣେ ଠିକ୍ ହେବ କି ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ଚେକ୍ କର ଏବଂ ଚେଞ୍ଚ କର
କାରଣ ଯଥା ସମୟରେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସର୍ବଦା ବିଜୟ ହୋଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ସର୍ବଦା
ବିଜୟୀ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ହୋଇ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଆସିଯାଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମନ ବୁଦ୍ଧିକୁ
ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିଲେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ବିଦେହୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେହଠାରୁ ଅଲଗା
ହୋଇପାରିବ ।