21.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମକୁ
ପ୍ରାଣ ଦାନ ଦେଉଛନ୍ତି, ସେ ଏପରି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରାଣଦାନ ମିଳିଯାଉଛି, ଏହିଭଳି
ପ୍ରାଣଦାନ ଦେଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହର ସହିତ ୟାଦ କର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଆଧାରରେ
୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମର ସବୁ ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର ରହୁଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ସଂଗମଯୁଗରେ
ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତାହା ହିଁ ତୁମର ରୋଜଗାରର ଆଧାର ଅଟେ । ଏହି ପାଠପଢା ଆଧାରରେ ତୁମର
ସବୁ ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର ହୋଇଯାଉଛି । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମର ଖୁସି ମିଳିଯାଉଛି । ଏପରି
କୌଣସି ଜିନିଷ ବାକି ରହୁ ନାହିଁ, ଯାହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ରହିବ । ବାବା ଏପରି
ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା କ’ଣରୁ କ’ଣ ହୋଇଯାଉଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭଗବାନୁବାଚ—
ଶାଳଗ୍ରାମ ପିଲାମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଶିବବାବା ଆମକୁ ପଢାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜଣାଅଛି
ଯେ ସେହିଁ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା
ଲାଗୁନାହିଁ କାରଣ ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିଗଲେଣି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସବୁକିଛି ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଯିଏ ପଢାଇଲେ,
ତାଙ୍କ ବଦଳରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଯିଏ ପଢୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ନାମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ପଢୁଥିବା
ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ସିଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ଭାରତରେ ଥିବା ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା, ଅନ୍ୟ ଧର୍ମର
ଶାସ୍ତ୍ର କଥା ନୁହେଁ । ଭାରତରେ ଥିବା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ହିଁ ଭୁଲ୍ ରହିଛି । ତୁମ ବିନା ଏହି କଥା ଅନ୍ୟ
କେହି ସିଦ୍ଧ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହା ଅନାଦି ଡ୍ରାମା ଅଟେ, ପୁଣି
ପୁନରାବୃତ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେବ । ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁଧାରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ସୁଧୁରିଲେ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ସୁଧୁରିଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ସୁଧୁରିଥିବା ନୂଆ ଦୁନିଆ ଓ କଳିଯୁଗ
ସୁଧୁରି ନଥିବା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ଓ ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟକୁ
ବୁଝାଇବା ଯୋଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ହେଉଛ । ଏଥିରେ ବହୁତ ରିଫାଇନ୍ନେସ୍ ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ରିଫାଇନ୍
କରି ବୁଝାଇ, ସୁଧାରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେବେ ତୁମେ ସୁଧୁରିଯାଉଛ ପୁଣି ମୋତେ ଆସି
ସୁଧାରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁନାହିଁ । ତୁମେ ଅନାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥିଲ,ଏବେ ଆର୍ଯ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍
ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ହେବ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ସୁଧୁରିଥିବା ଆତ୍ମା
(ପବିତ୍ର) ଥିଲେ ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅସୁଧୁରିଥିବା ଆତ୍ମା ତାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା କାହାରି
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ ଯେ ଆମେ ତାଙ୍କୁ କାହିଁକି ଦେବତା କହୁଛୁ ? ସମସ୍ତେ ତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି,
ଯେଉଁମାନେ ସୁଧୁରିଥିବା ଆର୍ଯ୍ୟ ଥିଲେ ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ବେଠିକ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଆର୍ଯ୍ୟ ଓ
ଅନ-ଆର୍ଯ୍ୟ । ବାକି ଯେଉଁ ଆର୍ଯ୍ୟ ସମାଜ ରହିଛି, ତାହା ମଠ-ପନ୍ଥ ଅଟେ । ଏକଥା କଳ୍ପବୃକ୍ଷରୁ
ପରିଷ୍କାର ଭାବେ ବୁଝିପାରିବ । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୃକ୍ଷ, ଏହାର ଆୟୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ଅଟେ । ଏହାର ନାମ ହେଲା କଳ୍ପବୃକ୍ଷ । କିନ୍ତୁ କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ଅକ୍ଷର ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ଆସୁନାହିଁ । ତୁମକୁ ବୃକ୍ଷ ରୂପରେ ବୁଝାଯାଇଛି । ସେମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି
କଳ୍ପ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ । ଅନ୍ୟମାନେ କିଏ କେତେ ଆୟୁ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବୁଝାଇ ପାରୁଥିବା ଆତ୍ମା କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ କେତେ
ଶାସ୍ତ୍ରବାଦ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମର ଏହା ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ ଅଟେ, ତୁମେ ସେମିନାର କରୁଛ, ଏହାକୁ
ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ (ରୁହରିହାନ) କୁହାଯାଉଛି । ପ୍ରଶ୍ନ-ଉତ୍ତର ବୁଝିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି
। ବାବା ଯାହା କିଛି ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସେଥିରୁ ଟପିକ୍ ବାହାର କରି ତୁମେ ଶୁଣାଉଛ । ସେମାନେ
କ’ଣ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଯାଇ ଶୁଣ । ପୁଣି ଆସି ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ ଯେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ଏହି ପ୍ରକାର ବାଦ-ବିବାଦ ଚାଲୁଛି ।
ପ୍ରଥମେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଗୀତାର ଭଗବାନ କିଏ? ଭଗବାନ ପିତାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା କାରଣରୁ ବିଲକୁଲ୍
ତଳକୁ ଆସିଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମର ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛ । ବାସ୍,
ବାବା ହିଁ ପ୍ରାଣଦାନ ଦେବେ । ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଏପରି ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ କ’ଣରୁ କ’ଣ ହୋଇଯାଉଛ । ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଆମକୁ ଏହିପରି ନୂଆ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଆମେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଉଛୁ, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରୁ ତ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉନାହିଁ ।
ଶ୍ରୀନାରାୟଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା କଣ କିଛି ହେଉଛି ? ଆମେ ତ କାଙ୍ଗାଳକୁ
କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇ ରହିଯାଇଛୁ । ଦେବତାମାନେ କେତେ ଧନବାନ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁ କୃତ୍ରିମ ଜିନିଷ
ହୋଇଗଲାଣି । ଯାହାର କୌଣସି ଦାମ ନଥିଲା, ତାହାର ଆଜି କେତେ ଦାମ ହୋଇଗଲାଣି । ସେଠାରେ ଶସ୍ୟର
କୌଣସି ଦାମ ରହିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି ରହିବ, କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁ
ରହିବ ନାହିଁ, ଯାହାର ପ୍ରାପ୍ତିର ଇଚ୍ଛା ରହିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ତୁମର ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର
କରିଦେଉଛି । ତୁମକୁ ଏପରି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି ଯାହା ଫଳରେ ତୁମର ଭଣ୍ଡାର ଭରିଯାଉଛି । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ରୋଜଗାରର ପନ୍ଥା । ଜ୍ଞାନ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଅଟେ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
କେତେ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛ! ପାଠପଢାର ଭଣ୍ଡାର ଅଟେ ନା । ଲୌକିକ ଶିକ୍ଷକ ପଢାଇଲେ, ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ
ମିଳିଥାଏ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ସୁଖ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍
। ଏହା ବୁଝିବାକୁ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ତୁରନ୍ତ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । କୋଟିକରେ କେହି
ବାହାରୁଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ ପତିତ ହିଁ କରିଆସିଛନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ବାବା
ହିଁ ଚଢାଉଛନ୍ତି । ବେହଦର ପାଠ ପଢାଉଥିବା ଶିକ୍ଷକ ବଦଳରେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀର ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ଦୁନିଆ ଏହି କଥାକୁ ଜାଣିନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି— ଭଗବାନୁବାଚ, ପଢାଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେ ପଢାଇଥିବା
କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରହୁ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ନାହିଁ । ଏସବୁ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର । କେତେ ବଡ ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ଭକ୍ତିର ଅନେକ ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ନଥିଲେ ବୃକ୍ଷର
ନାମ ମଧ୍ୟ ରହିନଥାନ୍ତା । ଏସବୁ ହେଉଛି ଧାରଣା କରିବା କଥା । ତୁମେ ଧାରଣା କରୁଛ । ପଢାଇବା
ଶିକ୍ଷକ ପାଠପଢାଇ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପଢୁଥିବା ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଆସି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି
। କେତେ ନୂଆ କଥା ଅଟେ । ଗୋଟିଏ କଥା ମଧ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁନାହିଁ । କ୍ରମଅନୁସାରେ ସମସ୍ତ
ଛାତ୍ର ଅଛନ୍ତି, କେହି ପାସ୍ ହେଉଛନ୍ତି, କେହି ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ବେହଦର ବଡ ପରୀକ୍ଷା ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭଲ ଭାବରେ ପଢୁଛୁ ତେଣୁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଭଲ ପଢିବୁ । ଭଲ ପଢୁଥିବା
ଆତ୍ମା ହିଁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ । କ୍ରମଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ଯିବେ । ସାରା କ୍ଲାସ୍ ଟ୍ରାନ୍ସଫର
ହେବ । କ୍ରମଅନୁସାରେ ଯାଇ ବସିବେ, ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାରେ ଅଛି । ଭଲ ଅଥବା ମନ୍ଦ ସଂସ୍କାର
ଆତ୍ମାରେ ରହିଥାଏ । ଶରୀର ହେଉଛି ମାଟି ଅର୍ଥାତ୍ ବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ ।
ଶତ ପ୍ରତିଶତ ତମୋପ୍ରଧାନ ଓ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ କିଏ—ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ପ୍ରଥମେ ଗରୀବମାନଙ୍କୁ
ଉଠାଇବାକୁ ପଡିବ । ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ ଆସିବେ— ଗୁରୁମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଯେବେ ଅନନ୍ୟ ଶିଷ୍ୟମାନେ ଆସିବେ
ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଖୋଲିବ ଦେଖିବେ ଯେ ଆମର ପତ୍ର (ଚେଲା) ବାହାରିଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାକାର
ଯେଉଁମାନେ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ତ ବାହାରିଆସିବେ । ବାବା ଆସି ନୂଆ ବୃକ୍ଷ ଲଗାଇବା ଆରମ୍ଭ କରୁଛନ୍ତି
। ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଫେରିବେ, ପୁଣି
ଥରେ ନିଜ ଭାରତକୁ ହିଁ ଆସିବେ । ଭାରତବାସୀ ହିଁ ଥିଲେ ନା । ଆମ ଶାଖାର ଯେଉଁମାନେ ହୋଇଥିବେ
ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଆସିଯିବେ । ଆଗକୁ ଯାଇ ତୁମେ ସବୁ ବୁଝିଯିବ । ଏବେ ବାହାରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଧକ୍କା
ମିଳୁଛି । ଯେଉଁଠି ବାହାର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଉଠାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଇଏ ବହୁତ ଧନବାନ
ହୋଇଗଲେଣି । ଏଠାକାର ନିବାସୀ ଗରୀବ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ପଛକୁ ସମସ୍ତେ ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଯିବେ । ଶେଷରେ ସମସ୍ତେ ନିଜ-ନିଜର ଘରକୁ ଦୌଡିବେ । ବିଦେଶରେ
କେହି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ ତାଙ୍କୁ ଭାରତକୁ ନେଇ ଆସନ୍ତି କାରଣ ଭାରତ ହେଉଛି ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ପବିତ୍ର
ଭୂମି । ଭାରତରେ ହିଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯିବ ନାହିଁ
। ଏହା ହେଉଛି ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି— ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର
କରାଅ । ଯଦିଓ ଏହି ଦୁନିଆ ଅଟେ କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଦୁନିଆରେ କେହି ପବିତ୍ର ନାହାଁନ୍ତି ।
ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନେ ମୂଳବତନରେ ରହିଛନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ବ୍ରହ୍ମ ମହତତ୍ୱ । ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର
ହୋଇ ସେଠାକୁ ଯିବେ । ପୁଣି କ୍ରମଅନୁସାରେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିବେ । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା
ଧର୍ମର ଏହା ହେଉଛି ମୂଳଦୁଆ । ପୁଣି ତିନୋଟି ଟିୟୁବ (ଶାଖା) ବାହାରୁଛି । ଏହା ତ’ ଦେବତା ଧର୍ମ
ଅଟେ । ଏହା କୌଣସି ଶାଖା ନୁହେଁ । ପ୍ରଥମେ ଏହା ହେଉଛି ମୂଳଦୁଆ ପୁଣି ୩ଟି ଟିୟୁବ ( ଶାଖା)
ବାହାରୁଛି । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ୪ଟି ଧର୍ମ । ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଧର୍ମ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଧର୍ମ । ଏହାର ବହୁତ
ମହିମା ରହିଛି । ତୁମେ ଏଠାରେ ହୀରା ସଦୃଶ ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ଏଠାରେ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ
କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟ । ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜ୍ଞାନୀ ଅଟ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ
ନା । ଆମେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ନେଉଛୁ ତାହା ଆମ ସାଥିରେ ଯିବ ପୁଣି ସେଠାରେ ଜ୍ଞାନକୁ ହିଁ ଭୁଲିଯିବେ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ପୂର୍ବରୁ ଆମେ କ’ଣ ପଢୁଥିଲୁ । ଏବେ ଆମେ କ’ଣ ପଢୁଛୁ । ଆଇ.ସି.ଏସ୍ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ
କ’ଣ ପଡିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନେ କ’ଣ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ଫରକ ଅଛି ନା । ଆଗକୁ ଯାଇ ତୁମେ ବହୁତ ନୂଆ
ପଏଣ୍ଟସ୍ ଶୁଣିବ । ଏବେ କହିବାର ସମୟ ହୋଇ ନାହିଁ । ଆଗକୁ ଶୁଣିବାର ହିଁ ପାର୍ଟ ରହିଛି ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି— ନଲେଜର ପାର୍ଟ ଯେବେ ପୂରା ହେବ ତେବେ ଆମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ
କରିନେବୁ । ପୁଣି ଆମର ପାର୍ଟ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ପୂରା ହୋଇଯିବ ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ବହୁତ ଭଲ ଧାରଣା ଦରକାର । ସ୍ମରଣ କରି, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ । ୟାଦ ନଥିଲେ କମ୍ ପଦ
ପାଇବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି-କରି ଶରୀରର ଅଭିମାନ ତୁଟିଯିବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ଏହି ଅବସ୍ଥାର
ଅଭ୍ୟାସ କରି-କରି ଶରୀର ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ରାସ୍ତା ଅଲଗା, ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ
ପୁଣି ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି । ଅନୁସରଣକାରୀ ଭାବୁଛନ୍ତି ସେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଆଉ କେବେ
ଫେରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଘରକୁ କେହି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଡ୍ରାମା ଶେଷରେ ସବୁ
ଅଭିନେତା ଯେବେ ଷ୍ଟେଜକୁ ଆସିବେ ତେବେ ଯାଇ ଘରକୁ ଯିବେ । ତାହା ହଦର ବିନାଶୀ ନାଟକ, ଏହା ବେହଦର
ଅବିନାଶୀ ନାଟକ । ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ, ଏହି ଡ୍ରାମା ଉଙ୍କୁଣୀ ସଦୃଶ ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲୁଛି
। ସେମାନେ ପୁଣି ଛୋଟ-ଛୋଟ ଡ୍ରାମା କରୁଛନ୍ତି । ନକଲି ଚଳଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ସେଥିରେ
ଅଳ୍ପକିଛି ଭଲ କଥା ଅଛି ଯେପରି ବିଷ୍ଣୁ ଅବତରଣ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ, ଉପରୁ କେହି ଓହ୍ଲାଇ
ଆସୁଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି, ବାକି ଉପରୁ କେହି ଆସୁନାହାଁନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମକୁ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଏହି କଥା ତୁମେ ସବୁ ବୁଝିପାରୁଛ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ
ମଧ୍ୟ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ଥିଲ । ବାବା ବୁଝାଇବାରୁ ତୁମର ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଗଲା । ଏତେ ସମୟ ଧରି ଯାହା କିଛି
ଶୁଣିଥିଲ ତାହା କୌଣସି କାମର ନଥିଲା ଆହୁରି ତଳକୁ ଖସିଗଲ ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଲେଖାଉଛ
। ଯେବେ ଲେଖିକରି ଦେବେ ତେବେ ବୁଝାଯିବ କିଛି ବୁଝିଲେ । ବାହାରୁ ଆସି, ଫର୍ମ ପୂରଣ କରୁଛନ୍ତି
ତେଣୁ ଜଣାପଡୁଛି ଆମ କୂଳର ଅଟନ୍ତି । ମୂଳ କଥା ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା । ବୁଝ ଯେ ବାସ୍ତବରେ
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ଆସି ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏକଥା ପଚାରିବାକୁ ହେବ— କେବେଠାରୁ ପବିତ୍ର ହୋଇଛ ?
ତୁରନ୍ତ ସୁଧୁରୁନାହାଁନ୍ତି । ଘଡିକୁ ଘଡି ମାୟା ଧରିନେଉଛି । ଦେଖୁଛି— କଞ୍ଚା ଅଛନ୍ତି ତେବେ
ଗିଳିଦେଉଛି । କେତେକ ମହାରଥୀଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାୟା ଗିଳି ଦେଇଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନର
ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ ଘୋଡାସବାର, ମହାରଥୀ ପଦାତିକ ଆଦି ଦେଖାଇଥାନ୍ତି । ତୁମେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ନିଜର ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଦେଖୁଛ । ଯେବେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଭକ୍ତିରୁ
ଆସକ୍ତି ତୁଟିଯିବ । ତୁମେ କାହା ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ପଚାର (ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ)
ଇଏ କୁଆଡେ ଗଲେ ? ଏହାଙ୍କ ଜୀବନକାହାଣୀ କୁହ । ବାବା ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନବାନ କରାଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ
ତୁମେ ପଚାରୁଛ, ତେଣୁ ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପାସ୍ ୱିଥ୍ ଅନର ୮ ଜଣ ହେବେ । ଏହା ବହୁତ ବଡ
ପରୀକ୍ଷା । ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍—ଆମ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଛି ? ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିଲେ ବ୍ୟାଟେରୀ
ଭରିବ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଲେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବ । ତମୋପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମା ଘରକୁ ଯାଇପାରିବ
ନାହିଁ ।
ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖଦାୟକ କୌଣସି ଜିନିଷ ନାହିଁ । ଗାଈମାନେ ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର
ହେବେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାଥିରେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଗାଈ ଦେଖାଇଥାନ୍ତି । ବଡ ଲୋକମାନଙ୍କର ଫର୍ଣ୍ଣିଚର
ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥାଏ । ଗାଈ ଭଲ ଦୁଧ ଦେବ, ସେଥିପାଇଁ ତ ଦୁଧର ନଦୀ ବହିବ । ଏବେ ଏହା ଏଠାରେ
ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ନଲେଜଫୁଲ ହୋଇଗଲଣି । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ତୁମେ ତୁଚ୍ଛ ଭାବୁଛ । ଏହାର ସମସ୍ତ
ଆବର୍ଜନା ସ୍ୱାହା ହେବ । ସମସ୍ତ ଆବର୍ଜନା ବାହାରି ପୁଣି ସବୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୋଇଯିବ । ଆମେ ନିଜ
ରାଜଧାନୀକୁ ଯାଉଛୁ । ତାର ନାମ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ । ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ଖୁସି ଲାଗୁଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ବିଗିଡି
ଯାଇଥିବା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ନିଜକୁ ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ, ନିଜର ବୁଦ୍ଧିକୁ ବାବାଙ୍କ
ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱଚ୍ଛ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ରୁହ-ରିହାନ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନର ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ଉଚିତ୍, ବାଦ-ବିବାଦ
ନୁହେଁ । ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଦେଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ନେହର
ପ୍ରତିଦାନରେ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେଉଥିବା ସମ୍ପନ୍ନ ଏବଂ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଅ
।
ସ୍ନେହର ଚିହ୍ନ ହେଲା
ସ୍ନେହୀର କମି-କମଜୋରୀକୁ ଦେଖିନପାରିବା । ସ୍ନେହୀର ଭୁଲକୁ ନିଜର ଭୁଲ୍ ମନେ କରିବା । ତେଣୁ ବାବା
ଯେତେବେଳେ ପିଲାମାନଙ୍କର କୌଣସି କଥା ଶୁଣୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହା ମୋର ହିଁ
ଦୁର୍ବଳତାର କଥା କାରଣ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ ଏବଂ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି
। ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ଏହି ସ୍ନେହର ପ୍ରତିଦାନରେ ତୁମେମାନେ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିନିଅ ।
ଭକ୍ତମାନେ ତ ନିଜର ମୁଣ୍ଡକାଟି ଦେଇଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ରହିଥା’ନ୍ତି, ତୁମେ କିନ୍ତୁ ଶରୀରର
ମୁଣ୍ଡ କାଟ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ରାବଣର ମୁଣ୍ଡ କାଟିଦିଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଆତ୍ମିକ
ସଂକଳ୍ପର ପ୍ରକମ୍ପନ ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ନିର୍ମାଣ କରିବାର ସେବା କରିବା ହିଁ ସବୁଠାରୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବା ।