17.05.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେ ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ମନେ ପକାଇବେ, ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି ବାବା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମର ପରିପକ୍ୱ ଅବସ୍ଥାର ଲକ୍ଷଣ କଣ ? ସେହି ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କ’ଣ ଶୁଣାଅ ?

ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ତୁମର ପରିପକ୍ୱ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତୁମର ସବୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଶୀତଳ ହୋଇଯିବ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଓଲଟା କର୍ମ ହେବ ନାହିଁ । ତୁମର ଅବସ୍ଥା ଅଚଳ-ଅଟଳ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ଅଟଳ ଅବସ୍ଥା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନେ ତୁମର ଅଧୀନ ହୋଇଯିବେ । ତେଣୁ ଏହି ଅସବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କର, ଚାର୍ଟ ଲେଖିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାବଧାନ ରହିପାରିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶ କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗ ହିଁ ତୁମର ଅବସ୍ଥାକୁ ପରିପକ୍ୱ କରିଦେବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା ହେଲା ୟାଦ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରା । ସମସ୍ତେ ଏହି ବୁଦ୍ଧିର ଯାତ୍ରା କରୁଛନ୍ତି କେବଳ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ଅଛ । ଯିଏ ଯେଉଁଠାରେ ବି ଥା’ନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସ୍ୱତଃ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର ନିକଟତର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଚନ୍ଦ୍ରମା ପାଖରେ କେତେକ ତାରକା ବହୁତ ନିକଟରେ ଥା’ନ୍ତି, ଆଉ ପୁଣି କେହି ବହୁତ ଚିକମିକ୍ କରିଥା’ନ୍ତି । କେହି ପୁଣି ଦୂରରେ ରହିଥାନ୍ତି । ଦେଖାଯାଇଥାଏ ଏହି ତାରା ବହୁତ ଚିକଚିକ୍ କରୁଛି, ଏହା ବହୁତ ନିକଟରେ ଅଛି , ଆଉ କେହି ବିଲକୁଲ ଚିକଚିକ୍ କରି ମଧ୍ୟ ନଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ତୁମର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗର ତାରକା ଅଟ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ସୂର୍ଯ୍ୟ ମିଳିଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ବାବା ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ସେହି ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି । ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ୟାଦ ମିଳିଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁଠାରେ ଏଭଳି ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବାବା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି , ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉନାହାଁନ୍ତି ବାବା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ମନେପକାଇନଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ବାବାଙ୍କର ୟାଦ ମଧ୍ୟ ପହଞ୍ଚି ନଥାଏ, ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ୟାଦ ନିଶ୍ଚିତ୍ ଭାବରେ ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ପଚାରୁଛନ୍ତି — ବାବା, ଆପଣ ଆମକୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାହିଁକି ନୁହେଁ । ବାବା କାହିଁକି ୟାଦ ନ କରିବେ, ଯେଉଁମାନେ ଅଧିକ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ପଚାର ଯେ ଆମେ କେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛୁ ? ଜଣଙ୍କର ୟାଦରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଭୁଲି ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରି-କରି ତାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥା’ନ୍ତି, ବର୍ତ୍ତମାନ ମିଶିବାର ସମୟ ଆସିଛି । ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନ କରୁଛନ୍ତି । କିପରି ପତିତରୁ ପାବନ ହେବେ — ତାହା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏକ ବାବା ହିଁ ଅଛନ୍ତି ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ୟାଦ ମିଳୁଛି । ଯେତେ ଅଧିକ ୟାଦ କରିବ ତେବେ ଅନୁଭବ ହେବ ଯେପରି ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ହେବାର ଅଛି । ଯେତେ ୟାଦ କରିବ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ହେବ ନାହିଁ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବହୁତ ଚଞ୍ଚଳ ହୋଇଥାଏ ନା ଏହାକୁ ହିଁ ମାୟା କୁହାଯାଉଛି । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ଖରାପ କର୍ମ ନ ହେଉ, ଏଠାରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ଆୟତ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଲୋକମାନେ ତ ଔଷଧ ଖାଇ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ଆୟତ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ଏହା କାହିଁକି ଆମର ବଶ ହେଉନାହିଁ ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଯେତେ ୟାଦ କରିବ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ସେତେ ସେତେ ଆୟତ୍ତରେ ରହିବ । ଏହାକୁ ହିଁ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା କୁହାଯାଉଛି । ଏହା କେବଳ ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମ୍ଭବ ହୋଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ରାଜଯୋଗର ଗାୟନ ରହିଛି । ଏହା ତ ଭଗବାନ ହିଁ ଶିଖାଇବେ । ଭଗବାନ ହିଁ ନିଜର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ଏହି ବିକାରୀ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଉପରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଜୟୀ ହେବାର ପୁରୁର୍ଷାଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ତୁମେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇପାରିବ । ଯେତେବେଳେ ତୁମର ପରିପକ୍ୱ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ କୌଣସି ବି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଚଳଚଞ୍ଚଳ ହେବ ନାହିଁ , ଏବେ ଚଞ୍ଚଳତା ବନ୍ଦ ହେବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ କୌଣସି ବି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଧୋକା ଦେବ ନାହିଁ । ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶ ହୋଇଯିବ । ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ହେଲା କାମ ବିକାର । ତେଣୁ ୟାଦ କରି-କରି ତୁମର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶ ହୋଇଯିବ । ଏବେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ପୁରସ୍କାର ମିଳିଥାଏ । ବଶ କରିନପାରିଲେ ପୁଣି ପାପ ରହିଯିବ, ତୁମର ପାପ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା କଟିଯିବ । ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଏହା ହେଲା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଷୟବସ୍ତୁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ପତିତରୁ ପାବନ ହେବା ପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବା ହିଁ ଆସି ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି ।

ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେପକାଅ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ପ୍ରଥମତଃ ଯୋଗ ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଜ୍ଞାନ, ଦ୍ୱିତୀୟଟି ହେଲା ୮୪ ଜନ୍ମ ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ । ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ପୁଣି ଏଥିରେ ଦୈବୀଗୁଣ ସ୍ୱତଃ ଗୁପ୍ତ ଭାବେ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଥିବାରୁ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚତ ଭାବରେ ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ପଡିବ । ନୋଟ୍ କରିବା ଦ୍ୱାରା ନିଜ ପ୍ରତି ସାବଧାନ ରହିବେ । ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କଲେ କୌଣସି ପ୍ରକାର ଭୁଲ ହେବ ନାହିଁ । ବାବା ସ୍ୱୟଂ କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେ ହିଁ ମୋତେ ଡାକିଛ, କାହିଁକିନା ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି ଆସି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଏହି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ତୁମକୁ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଅଭିନୟ କରୁଛ । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ଏହି ଶରୀରରେ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥା । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିର ଚିତ୍ର କେତେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଟେ । ବ୍ରହ୍ମା ତପସ୍ୟା କରି ଏହିଭଳି ହେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ପରେ ଏହିଭଳି ହେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଯେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇଛୁ ଏବେ ପୁଣି ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ । ଯେବେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ପୂରା ହୋଇଯାଉଛି । ଏହାପରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ଏହି ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଏହି ୟାଦ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । କେବଳ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବା ଦରକାର, ତୁମେ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତେ ତୁମର ପଏଣ୍ଟସ୍ ମନେ ପଡିବ । ଭଲ ଭାବେ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇ ପାରିବେ । ଭାବନ୍ତି ବାବା ଯେପରି ଆମ ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ କରି ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଏଥିପାଇଁ ବାବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଯୋଗ କରିଥା’ନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସମୟ ମଧ୍ୟ ବିତି ଚାଲିଛି, ଏତେ ବର୍ଷ, ଏତେ ମାସ କିଭଳି ବିତି ଚାଲିଛି । ଆରମ୍ଭରୁ ସମୟ ଗଡି ଚାଲିଛି । ଏହି ସେକେଣ୍ଡ ପୁଣି ୫ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝି ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଏତେ ସମୟ ତୁମେ ଯାହା କିଛି କରିଆସିଛ ସେସବୁ ଭକ୍ତି ଥିଲା । କହନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଭଗବାନ ଦେବେ, ତେବେ ସିଏ କ’ଣ ଫଳ ଦେବେ ? କେବେ ଏବଂ କିପରି ଦେଉଛନ୍ତି ? ଏକଥା କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ଯେବେ ଫଳ ଦେବାପାଇଁ ଆସିବେ ତେବେ ନେଲାବାଲା ଏବଂ ଦେଲାବାଲା ଏକତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିଛି । ସାରା ଡ୍ରାମାର ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଲା ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ହୋଇପାରେ କିଏ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଛାଡିପାରନ୍ତି, ଯଦି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଅଭିନୟ କରିବାର ଥିବ ତେବେ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେବେ । କାହାର ବହୁତ ହିସାବ-କିତାବ ଥିଲେ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେବେ । କାହାର ଯଦି ବହୁତ ପାପ ଥିବ ତେବେ ବାରମ୍ବାର ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପରେ ପୁଣି ଦ୍ୱିତୀୟ , ତୃତୀୟ ଜନ୍ମ ନେଇ ପୁଣି ଶରୀର ଛାଡିବେ । ଗର୍ଭକୁ ଯାଇ, ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରି ପୁଣି ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । କାଶୀ କଲବଟରେ (ଅର୍ଥାତ୍ କାଶୀ ବିଶ୍ୱନାଥରେ ଖଣ୍ଡାଧାର ଦ୍ୱାରା ଖଣ୍ଡବିଖଣ୍ଡ ହୋଇ ଶିବଲିଙ୍ଗ ଉପରେ ବଳି ଚଢିଥାଆନ୍ତି) ମଧ୍ୟ ଏହି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ । ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ତୁମର ବହୁତ ପାପ ରହିଛି କାହିଁକି ନା ଯୋଗ ଶକ୍ତି ନାହିଁ । କାଶୀ କଲବଟ ଖାଇବା — ଏହା ଶରୀରକୁ ଆଘାତ କରିବା । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛି ଏହା ଆତ୍ମଘାତ ଅଟେ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ — ବାବା ଆପଣ ଆସିଲେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବୁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ବଳି ଚଢିଥା’ନ୍ତି , ତେବେ ଏହା ତ ଭକ୍ତି ହୋଇଗଲା । ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ, ତୀର୍ଥ ଆଦି ଯାହା କିଛି ବି କରୁଛନ୍ତି ତାହା କାହା ସହିତ ନେଣ-ଦେଣ କରୁଛନ୍ତି ? ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ । କାହିଁକିନା ଏହା ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଖବରଦାରୀର ସହିତ ନେଣ-ଦେଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି କୌଣସି ଖରାପ କାମରେ ଲଗାଇଲେ ତେବେ ପାପର ବୋଝ ଚଢିଯିବ । ତେଣୁ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖବରଦାର ହୋଇ କରିବାକୁ ହେବ । ଗରିବମାନଙ୍କୁ ତ ଅନ୍ନ ଏବଂ ବସ୍ତ୍ରର ଦାନ କରାଯାଇଥାଏ ଅଥବା ଆଜିକାଲି ଧର୍ମଶାଳାମାନ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ସାହୁକାରମାନଙ୍କର ତ ବଡ ବଡ ମହଲ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ଗରୀବମାନଙ୍କର କୁଡିଆ ଘର । ଏମାନେ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ନାଳ ନର୍ଦ୍ଦମା ପାଖରେ ରହିଥା’ନ୍ତି , ଏହି ଆବର୍ଜନା ସବୁ ଖାଦ ହୋଇଥାଏ, ଯାହାକି ବିକ୍ରି ହୋଇଥାଏ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି କ୍ଷେତ ଆଦି କରିଥା’ନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଏହିପରି ଆବର୍ଜନାରେ କ୍ଷେତ ହେବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ମାଟି ନୂଆ ରହିବ । ତାର ନାମ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ, ପୋଖରାଜ ପରୀ, ସବଜ ପରୀର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ଏମାନେ ରତ୍ନ ଅଟନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସ୍ତରର ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି । ଆଉ କେହି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ସେବା କରିପାରିବୁ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ତ ବାବାଙ୍କର ରତ୍ନ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ପୁଣି ପୂଜା ପାଉଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କର ହିଁ ପୂଜା ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଅନେକ ପୂଜା ହୋଇଥାଏ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି, ଯାହାକୁ ଦେଖି ମଜା ଲାଗିଥାଏ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅଭିନେତା ଅଟୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛ । ଜାଣିଛ ଭକ୍ତି କରିବାର ମଧ୍ୟ ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଭକ୍ତିରେ ବି ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଗୁରୁ କହିଲେ ମାଳା ଗଡାଅ, ବାସ୍ ସେହି ଖୁସିରେ ମାଳା ଗଡାଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝିନଥା’ନ୍ତି । ଶିବ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ଉପରେ କ୍ଷୀର ପାଣି କାହିଁକି ଚଢାଉଛନ୍ତି ? ମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ପାଖରେ ଭୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ କ’ଣ ଖାଉଛନ୍ତି କି! ଭକ୍ତିର କେତେ ବିସ୍ତାର ରହିଛି । ଭକ୍ତି ହେଲା ବୃକ୍ଷ, ଜ୍ଞାନ ହେଲା ବୀଜ । ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାଙ୍କୁ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । କେହି-କେହି ସନ୍ତାନ ତ ନିଜର ସବୁକିଛି ଏହି ଯଜ୍ଞରେ ସ୍ୱାହା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ କେହି-କେହି କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତୁମର କଳ୍ପନା ଅଟେ । ଆରେ ଏହା ତ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । କଳ୍ପନାର କ’ଣ କେବେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଥାଏ କି ? ଏହା ତ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏହା ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ନୂଆ କଥା । ଭଗବାନୁବାଚ — ଭଗବାନ ବି ନୂଆ, ତାଙ୍କର ମହାବାକ୍ୟ ମଧ୍ୟ ନୂଆ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ । ତୁମେ କହୁଛ ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ, ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର କଥା ରହିଛି, ଜଣଙ୍କର କଥା ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ତ ପାଠପଢା ଅଟେ । ତୁମେ ଏହି ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢୁଛ । ଏଥିରେ କଳ୍ପନାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ନଲେଜଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ କି ଋଷି ମୁନି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାକୁ ଜାଣିନାହୁଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠାରୁ ମିଳିଲା ଯେତେବେଳେ କି ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ! ଯେଉଁମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ପଦ ପାଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଯେବେ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ବାବା ଆସି ବୁଝାଇବେ । ନୂଆ ନୂଆ ପିଲାମାନେ ଏହି କଥା ଶୁଣି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି — ବସ୍ ତୁମେ ଏତିକି ଜଣ କ’ଣ ସତ୍ୟ କହୁଛ, ବାକି ସମସ୍ତେ ମିଥ୍ୟା କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଗୀତା ହିଁ ଆମର ମାତାପିତା ଅଟେ, ତାକୁ ହିଁ ଖଣ୍ଡନ କରିଦେଇଛନ୍ତି ବାକି ସମସ୍ତେ ରଚନା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ରଚନାଠାରୁ ତ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ କୁହ ବେଦ ଦ୍ୱାରା କେଉଁ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଛି ? ୪ଟି ମାତ୍ର ଧର୍ମ ରହିଛି, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମର ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର ଗୋଟିଏ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳ ସ୍ଥାପନ କରନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ପୁଣି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୁଳରେ ନିଜର ପଦ ପାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ସମ୍ମୁଖରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା । ରଥ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆବଶ୍ୟକ । ଆତ୍ମା ତ ନିରାକାର ଅଟେ । ତାକୁ ସାକାର ଶରୀର ମିଳୁଛି । ଆତ୍ମା କ’ଣ, ଏହାକୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ଜାଣିବେ । ବାବା ହିଁ ସତ୍ୟକଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ଅଟନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ଫାଇଦା ନାହିଁ । କାହାର ମାଳା ସ୍ମରଣ କରୁଛନ୍ତି ? କିଛି ବି ଜଣାନାହିଁ । ଏମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ସ୍ୱୟଂ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । ଅଧାକଳ୍ପ ଜ୍ଞାନ, ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି ଚାଲୁଛି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତିରେ ସିଢି ତଳକୁ ଖସି-ଖସି ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କାହାର ବି କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଭଗବାନଙ୍କୁ କେତେ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେଲେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ମୋଟା ବୁଦ୍ଧିଆ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ସେହିପରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣ ଆସିଲେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଯୋଡିବୁ । ଏବେ ବାବା ମଧ୍ୟ ଆସିଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ କାହା ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ଆସିଛି ? ଯିଏକି ପ୍ରାଣଦାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆତ୍ମାକୁ ଅମର ଲୋକକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ କାଳ ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କରାଇ, ଅମରଲୋକକୁ ନେଇଯାଉଛି । ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି ନା ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଅମର କଥା ଶୁଣାଇଥିଲେ । ଅମରନାଥ ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ କ’ଣ ହିମାଳୟ ପାହାଡ ଉପରେ ବସି କଥା ଶୁଣାଇବେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିଥାଏ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟଜିତ୍ ହୋଇ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ବାରମ୍ବାର ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ସଦାସର୍ବଦା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତଥା ଦେବତା ଥିଲୁ ଏବେ ପୁଣି ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ, ସେଥିପାଇଁ ବଡ ସାବଧାନତା ପୂର୍ବକ ପାପ ଏବଂ ପୁଣ୍ୟକୁ ବୁଝି ଆଦାନ-ପ୍ରଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିକୁ ସ୍ମୃତିରେ ଜାଗ୍ରତ ରଖି ସଦା ସମ୍ପନ୍ନ ରହୁଥିବା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ସଂଗମଯୁଗରେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯାହା ବି ପ୍ରାସ୍ତି ସବୁ ହୋଇଛି ସେଗୁଡିକର ସ୍ମୃତି ସଦାସର୍ବଦା ଜାଗ୍ରତ ରୂପରେ ରହୁ, ତେବେ ପ୍ରାପ୍ତିର ଖୁସି କେବେ ବି ତଳକୁ ଖସାଇ ହଲଚଲ୍ ହେବାକୁ ହେବ ନାହିଁ । ସଦା ସର୍ବଦା ଅଚଳ ରହିବେ । କାରଣ ସମ୍ପନ୍ନତା ଆତ୍ମାକୁ ଅଚଳ କରିଦିଏ, ହଲଚଲରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦିଏ । ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ସର୍ବଦା ରାଜି, ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ । ଯାହାଙ୍କ ନିକଟରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ଅଛି ତାଙ୍କ ନିକଟରେ ସବୁକିଛି ଅଛି । ସେମାନେ ଏହି ଗୀତ ଗାଇ ଚାଲିଥା’ନ୍ତି ଯେ — ଯାହା ପାଇବାର ଥିଲା ତାହା ପାଇଗଲୁ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସ୍ନେହର ଝୁଲଣାରେ ବସି ପଡ ତେବେ କଷ୍ଟ କରିବାରୁ ଆପେ ଆପେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।