12.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଦୃଷ୍ଟି
ମିଳିବା ମାତ୍ରକେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ର ନିହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି,
ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି - ନଜର ସେ ନିହାଲ...”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ
ହୃଦୟରେ ସର୍ବଦା ଖୁସିର ନାଗରା ବାଜିବା ଦରାକାର କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା
ତୁମେ ଜାଣିଛ - ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ ନିଜର ପିତାଙ୍କ
ସହିତ ଘରକୁ ଯିବୁ । ବିନାଶର ହାହାକାର ପରେ ବିଜୟର ଜୟଜୟକାର ହେବ । ବାବାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଦୃଷ୍ଟି
ଦ୍ୱାରା ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱକୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଯିବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସାରା ବିଶ୍ୱ
କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମାର ପିତା
ଶିବବାବା ବସି ନିଜର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ତୃତୀୟ
ନେତ୍ର ମଧ୍ୟ ଥାଏ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ସମଗ୍ର ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି, ସେ
ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ସମ୍ପତ୍ତି (ବର୍ସା) ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ ତ’ କେବଳ
ବର୍ସା ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଛି । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କର ହୃଦୟରେ ମଧ୍ୟ ବର୍ସା ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାଏ
। ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା ଦେବି । ପିଲା ନଥିଲେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡ଼ନ୍ତି, କାହାକୁ ଦେବି । ପୁଣି ପୋଷ୍ୟ
କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ବାବା ବସିଛନ୍ତି, ସମଗ୍ର ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି, ସବୁ
ଆଡ଼କୁ ତାଙ୍କର ନଜର ଯାଉଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ମୋତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବର୍ସା ଦେବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ବସିଲେ
ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱ ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅଛି କାହିଁକି ନା
ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱକୁ ହିଁ କୃତାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ।
ତେବେ ସମସ୍ତେ କୃତାର୍ଥ ହେବେ । ଡ଼୍ରାମାର ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବେ । ବାବା
ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ପଡୁଛି ନା ।
ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ପାଠ ପଢିବେ ନାହିଁ । ଡ଼୍ରାମାର ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ
ହେବ କାହିଁକିନା ନାଟକ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଟିକେ ଆଗକୁ ଗଲେ ନିଜେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏବେ ବିନାଶ
ହେବ । ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନ ହେବ କାହିଁକି ନା ଆତ୍ମା ତ’ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଆସିଯିବ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ପାରାଡ଼ାଇଜ୍ (ସ୍ୱର୍ଗ) ସ୍ଥାପନ ହେବ ଏବଂ ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବୁ
। ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ ନା । ବାକି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସଦଗତି ମିଳିବ । ଏବେ ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି । ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବୁ । ଜୟଜୟକାର ହେବ । ଏବେ ତ ବହୁତ ହାହାକାର ହେଉଛି । କେଉଁଠି
ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ହେଉଛି, ଲଢେଇ ଚାଲୁଛି, କେଉଁଠି ଭୂକମ୍ପ ହେଉଛି । ହଜାର ହଜାର ମନୁଷ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ
ପଡୁଛନ୍ତି । ମୃତ୍ୟୁ ତ’ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କଥା ହେବ ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି
ଏବେ ମୁଁ ଯାଉଛି ପୁଣି ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱରେ ଜୟଜୟକାର ହେବ । ମୁଁ ଭାରତକୁ ହିଁ ଯିବି । ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱ
ତୁଳନାରେ ଭାରତ ଯେପରି ଏକ ଗାଁ । ବାବାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ତ’ ଗାଁ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ କମ୍
ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । ସେଠାରେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଯେପରି ଏକ ଛୋଟ ଗାଁ ଥିଲା । ଏବେ ତ’ କେତେ ବଢିଗଲାଣି ।
ବାବାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ତ’ ସବୁ ଅଛି ନା । ଏବେ ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ପ୍ରତି କଳ୍ପ ଭଳି ଏବେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଚାଲୁଛି । ବାବା ହିଁ କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଅଟନ୍ତି
। ଏହା ହେଉଛି ସାକାର ସୃଷ୍ଟିର ବୃକ୍ଷ । ଉପରେ ଅଛି ନିରାକାରୀ ବୃକ୍ଷ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା କିପରି
ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ଅଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ଜ୍ଞାନୀ
ମଧ୍ୟରେ ଫରକ ଦେଖ । ଯେଉଁଠି ଜ୍ଞାନୀମାନେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ, ତାକୁ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡ, ସ୍ୱର୍ଗ
କୁହାଯାଉଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
ତ’ ନିଶ୍ଚୟ ବଦଳିବ ? ଯେତେ-ଯେତେ ଯିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ ।
ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତୁମର ଏହି ସ୍କୁଲ ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ପାଇ ଚାଲିବ । ବହୁତ ଭାଇଭଉଣୀ ହୋଇଯିବେ
। ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍କୁଲ୍ ତ ଏକତ୍ର ହେବ ନାହିଁ । ଏତେ ସବୁ ରହିବେ କେଉଁଠି ? ତୁମମାନଙ୍କର
ମନେଅଛି - ଏବେ ଆମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ଯେପରି କେହି ବିଦେଶକୁ ଗଲେ ୮-୧୦ ବର୍ଷ ଯାଇ ରହିଥା’ନ୍ତି
। ପୁଣି ଭାରତକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଭାରତ ତ’ ଗରିବ ଅଟେ । ବିଲାତବାସୀଙ୍କୁ ଏଠାରେ ସୁଖ ମିଳେ ନାହିଁ
। ଏମିତି ତ’ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ସୁଖ ମିଳୁ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜଣିଛ ଆମେ ଏବେ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ପାଠ
ପଢୁଛୁ । ଯେଉଁ ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଦେବତା ହେବୁ । ସେଠାରେ କେତେ ସୁଖ ରହିବ ।
ସେହି ସୁଖକୁ ଏବେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ପୁଣି ଏହି ଗାଁ (କଳିଯୁଗ) ମନେ ମଧ୍ୟ
ପଡ଼ିବ ନାହିଁ, ଏଠାରେ ତ’ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହି ରାବଣରାଜ୍ୟ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ଅସରନ୍ତି
ଦୁଃଖ ରହିଛି କାଲି ପୁଣି ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ହେବ । ଆମେ ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ଅସରନ୍ତି ସୁଖର ଦୁନିଆ
ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଏହା ରାଜଯୋଗ ନା । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା
କରୁଛି । ତେଣୁ ଏପରି କରୁଥିବା ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ ନା । ଶିକ୍ଷକ ବିନା ବାରିଷ୍ଟର,
ଇଞ୍ଜିନିୟର ଇତ୍ୟାଦି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେହିପରି ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ, ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ବହୁତ ସମୟ ହେବ ଅଲଗା ହୋଇ ରହିଥିଲେ
। ବହୁକାଳ କ’ଣ ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ’ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ
ବର୍ଷ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ନା, ଏଠାରେ ତ’ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପ୍ରଥମେ
ଯେଉଁମାନେ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଥିଲେ ସେମାନେ ଆସି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାକୁ ହେବ । ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମୁଁ କୌଣସି କଷ୍ଟ ହେଉନାହିଁ, କେବଳ କହୁଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବ । ତୁମେ ସବୁ ଜୀବାତ୍ମା ଅଟ ନା । ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଜୀବ ବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶୀରର
ଛାଡ଼ି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନେଉଛି । ଆତ୍ମା କେବେ ପୁରୁଣା ହେଉନାହିଁ । ଏହା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା ।
ଶିକ୍ଷାଦାତା ଏବଂ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ଏହି ଶିକ୍ଷା କାହାର ମଧ୍ୟ ମନେ ନାହିଁ,
ସମସ୍ତେ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ କ’ଣ ପଢୁଥିଲେ, କାହାର ମନେ ଅଛି କି ? ଏହି ଜନ୍ମରେ
ତୁମେ ପାଠ ପଢୁଛ, ଫଳ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ମିଳିବ । ଏକଥା କେବଳ ତୁମକୁ ଜଣା ଅଛି । ଏକଥା ଏବେ ମନେ
ରଖିବା ଉଚିତ୍ - ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ, ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବୁ, ଏକଥା ମନେ
ରହିଲେ ବି ତୁମର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ । ଯୋଗ ନିମନ୍ତେ ବାବା ଅନେକ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ସିଏ
ତୁମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ତିନି ରୂପରେ ମନେପକାଅ । ବାବା
ତୁମକୁ ଯୋଗ କରିବାର କେତେ ଉପାୟ କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଭୁଲାଇଦେଉଛି । ବାବା ଯେଉଁ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଙ୍ଗମଯୁଗ, ଏକଥା ମନେ ରଖ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ମନେ କାହିଁକି ରଖିପାରୁନାହଁ । ବାବା ଯୋଗର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ
ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ତା’ ସହିତ କହୁଛନ୍ତି ମାୟା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ବାରମ୍ବାର ତୁମକୁ
ଭୁଲାଇ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ କରିଦେବ ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଉଠିବା-ବସିବା-ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଦେହ ବଦଳରେ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି
ମେହନତ । ଜ୍ଞାନ ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ସ୍ଥାୟୀ
ରହୁନାହିଁ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରୁଛ, ମାୟା ପୁଣି ନିଜ ଆଡ଼କୁ ଟାଣି ନେଉଛି । ଏହା ଉପରେ ହିଁ
ଏକ ନାଟକ ତିଆରି କରାଯାଇଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଆମର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବା ଏବଂ ପାଠପଢା ଉପରେ ରହିବା
ଉଚିତ୍, କିନ୍ତୁ ତାହା ରହୁନାହିଁ, ଭୁଲିଯାଉଛୁ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଚିତ୍ରମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ପଢାଇବା ସମୟରେ କିଛି ତ’ ଆଗରେ
ରହିବା ଦରକାର ନା । ସେଥିପାଇଁ କେତେ ଚିତ୍ର ସବୁ ତିଆରି ହେଉଛି । ପାଣ୍ଡବ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର
ପ୍ଲାନ ଦେଖ କିପରି ।
ସେହି ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର ମଧ୍ୟ ପ୍ଳାନ ରହିଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ କେବଳ ଭାତର ହିଁ ଥିଲା
ଏବଂ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିଲା । ଭାରତ ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲା । ସେଠାରେ ସବୁକିଛି ନୂଆ ହେବ ।
ଦୁନିଆ ତ’ ଗୋଟିଏ ଏବଂ ଅଭିନେତା ମଧ୍ୟ ସେହିମାନେ ହିଁ ରହିବେ, ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିବ । ତୁମେ ଗଣନା
କରିବ, ଏତେ ସେକେଣ୍ଡ, ଏତେ ଘଣ୍ଟା, ଏତେ ଦିନ, ଏତେ ବର୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ପୁଣି ଚକ୍ର ଘୂରି
ଚାଲିବ । ଆଜିକାଲି କରି-କରି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା । ସବୁ ସିନ୍-ସିନେରୀ ଖେଳକୁଦ
ଇତ୍ୟାଦି ହୋଇ ଆସିଛି । ଏହା କେତେ ବଡ଼ ବେହଦର ବୃକ୍ଷ । ବୃକ୍ଷର ପତ୍ରକୁ ତ’ ଗଣି ପାରିବ ନାହିଁ ।
ଏହା ହେଉଛି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ । ଏହାର ମୂଳଦୁଆ ହେଲା ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ, ପୁଣି ଏହି ମୁଖ୍ୟ
ତିନୋଟି ଟିୟୁବ୍ (ଧର୍ମରୂପୀ ଶାଖା) ବାହାରିଛି । ବାକି ବୃକ୍ଷରେ ତ କେତେ ଢେର ପତ୍ର ରହିଛି ।
ଏଭଳି କାହାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ ଯିଏକି ଗଣି ପାରିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁ ଧର୍ମରୂପି ବୃକ୍ଷ ବୃଦ୍ଧିକୁ
ପାଇସାରିଲାଣି । ଏହା ବେହଦର ବିଶାଳ ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ଏସବୁ ଧର୍ମ ପୁଣି ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ଏହି
ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛି କିନ୍ତୁ ତା’ର ମୂଳ ନାହିଁ । କଲିକତାରେ ବନେନ ଟ୍ରୀ (ବରଗଛ) ର
ଉଦାହରଣ ବିଲକୁଲ୍ ସଠିକ୍ ଅଟେ । ଏହା ଏକମାତ୍ର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ବୃକ୍ଷ, ବାବା ବୁଝାଇବା ନିମନ୍ତେ
ଡ଼୍ରାମାରେ ଏହି ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି, ଯାହାର ମୂଳ ନାହିଁ କେବଳ ବୃକ୍ଷ ଅଛି । ତେବେ ଏହା
ବୁଝିବାର କଥା ନା । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ କରାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଦେବତା ଧର୍ମର ମୂଳଦୁଆ
ନାହିଁ । ବାକି କିଛି ଚିହ୍ନ ରହିଛି ଯେପରି ଅଟାରେ ଲୁଣ ସଦୃଶ । କେବଳ ଏହାର ଚିହ୍ନ ରହିଛି । ତେଣୁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଆସିବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ
ରହିଛି ନା । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ବାବା ନିଜ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ବୀଜରୂପ ଏବଂ
ଏହା ଓଲଟା ବୃକ୍ଷ । ଏହା ବହୁତ ବଡ଼ ବେହଦର ଡ୍ରାମା । ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଉପରକୁ ଚାଲିଗଲାଣି ।
ତୁମେ ବାବା ଏବଂ ରଚନାକୁ ଜାଣିଗଲଣି । ଯଦିଓ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଏକଥା ଅଛି କିନ୍ତୁ ଋଷି ମୁନି କିପରି
ଜାଣିବେ । ଯଦି ଜଣେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥାଆନ୍ତେ ତେବେ ମଧ୍ୟ ପରମ୍ପରା ଚାଲିଥା’ନ୍ତା । କିନ୍ତୁ କାହାର
ଦରକାର ହିଁ ନାହିଁ । ଯେବେକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦଗତି ମିଳିବ ତେଣୁ ମଝିରେ କେହି ମଧ୍ୟ ଘରକୁ
ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ନାଟକ ଶେଷ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ଅଭିନେତାମାନେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ରହିବେ,
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ବିଲକୁଲ୍ ଖାଲି ହୋଇଯିବେ ତେବେ ଯାଇ ଶିବବାବାଙ୍କର
ବରଯାତ୍ରୀ ଯିବେ । ପୂର୍ବରୁ ତ’ ଯାଇ ବସିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଏ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ବିଶ୍ୱର ଚକ୍ର କିପରି ପୂନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ସତ୍ୟ, ତ୍ରେତା, ଦ୍ୱାପର,
କଳିଯୁଗ... ପୁଣି ସଂଗମ ହେଉଛି । ଏହାର ଗାୟନ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ସଂଗମଯୁଗ କେବେ ହେଉଛି, ଏକଥା
କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ — ୪ଟି ଯୁଗ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ ଯୁଗ, ଏହାକୁ କ୍ଷୁଦ୍ର ଯୁଗ
କୁହାଯାଉଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କ୍ଷୁଦ୍ରକାୟ ଅର୍ଥାତ୍ ବାମନ ଅବତାର ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି
ଜ୍ଞାନ । ଏହିଭଳି ଜ୍ଞାନକୁ ଓଲଟ-ପାଲଟ କରି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କ’ଣ କ’ଣ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର
ସମସ୍ତ ସୂତା ଅଡ଼ୁଆ ହୋଇଯାଇଛି ଏହାକୁ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ବୁଝାଇପାରିବେ । ପ୍ରାଚୀନ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ବିଲାୟତକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି । ତାହା ଏହା ହିଁ ଅଟେ । ପ୍ରାଚୀନ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଥମ ।
ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଏଥିପ୍ରତି ବାବାଙ୍କର କେତେ ଧ୍ୟାନ ରହୁଛି ।
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଧ୍ୟାନ ରଖୁଛ ଯେ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କିପରି ହେବ । ଆତ୍ମାର ମନେ ପଡ଼ୁଛି ନା ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଜ୍ଞାନ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା ମୁଁ ତୁମକୁ ଦେଉଛି ତାହା ପୁଣି ମୁଁ ହିଁ ଆସି ଦେବି
। ନୂଆ ଦୁନିଆ ନିମନ୍ତେ ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ ଜ୍ଞାନ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଲେ ତୁମକୁ ବହୁତ
ଖୁସି ମିଳିବ । ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ରହିଛି । ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ
ଖୁସି ପୁଣି ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ଆରେ ଏପରି ମିଠାବାବା ଆମକୁ ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ
ହିଁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବ । ବାବା ହିଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଏତେ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି
- ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ-ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ତୁମେ ଯଦି ଶାନ୍ତିଧାମ-ସୁଖଧାମକୁ ମନେ
ପକାଇବ ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟମନେ ପଡ଼ିବେ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ ଏବେ ଭୁଲିଯାଅ । ବେହଦର ବାବା ତୁମକୁ
ବେହଦର କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ତୁମର ମମତା ତୁଟି ଗଲେ ତୁମକୁ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଆସିବ ।
ତୁମେ ବଦଳରେ ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛ । ସେଥିପାଇଁ ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଯେଉଁମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ହେବେ ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ଖୁସୀ
ମଧ୍ୟ ହେବ ଏବଂ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ଛାଡ଼ି ଦେବ । ପୁଣି ନୂଆ ଶରୀର ନେଇ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆକୁ
ଯିବ, ଏହି ଜ୍ଞାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । କଥା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ରାତିରେ ଶୋଇବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି
ସ୍ମରଣ କଲେ ଖୁସି ରହିବ । ଆମେ ଏବେ ଏହିପରି ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ତେବେ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ମୁଁ କୌଣସି
ଶୈତାନୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରିନାହିଁ ତ ? ୫ ବିକାରରୁ କୌଣସି ବିକାର ମୋତେ ହଇରାଣ ତ’ କରିନାହିଁ ? ଲୋଭ
ଆସି ନାହିଁ ତ ? ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯୋଗବଳ
ଦ୍ୱାରା ଅସରନ୍ତି ସୁଖର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁଃଖର ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିବାକୁ
ହେବ । ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସୀ ରହୁ ଯେ ଆମେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ।
(୨) ପ୍ରତ୍ୟହ ନିଜର ଯାଞ୍ଚ କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କୌଣସି ବିକାର ମୋତେ କଷ୍ଟ
ଦେଇନାହିଁ ତ ? ମୁଁ କୌଣସି ଶୈତାନୀ କାମ କରି ନାହିଁ ତ ? ଲୋଭର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ନାହିଁ ତ ?
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା
ଏକମାତ୍ର ପିତାଙ୍କର ସ୍ନେହରେ ବୁଡି ରହୁଥିବା ସହଯୋଗୀ ତଥା ସହଜଯୋଗୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କର
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଅତି ସ୍ନେହ ରହିଛି ସେହି ସ୍ନେହୀ ଆତ୍ମାମାନେ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମରେ
ନିଶ୍ଚିତ ସହଯୋଗୀ ହେବେ ଏବଂ ଯିଏ ଯେତିକି ସହଯୋଗୀ ହୋଇଥାଏ ସେ ସେତିକି ସହଜଯୋଗୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଏ ।
ବାବାଙ୍କ ସ୍ନେହରେ ବୁଡି ରହିଥିବା ସହଯୋଗୀ ଆତ୍ମା କେବେହେଲେ ମାୟାର ସହଯୋଗୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପରେ ବାବା ଏବଂ ସେବା ମିଳିତ ଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଦ୍ରା
ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆରାମ ମିଳିଥାଏ, ଶାନ୍ତି ଏବଂ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ନିଦ୍ରା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ
ନିଦ୍ରାଭଳି ଅନୁଭବ ହୁଏ ନାହିଁ, ଯେମିତିକି ବହୁତ ରୋଜଗାର କରିବା ପରେ ଖୁସିରେ ବିଶ୍ରାମ କରୁଛନ୍ତି,
ଏହିଭଳି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରେମର ଅଶ୍ରୁ
ହୃଦୟର ଫରୁଆ ଭିତରେ ମୋତିର ରୂପ ନେଇଯାଏ ।