25.02.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ତେବେ ଦୈବୀଗୁଣର ଧାରଣା ହେବାକୁ ଲାଗିବ, ବିକାରୀ ଖିଆଲ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ, ତୁମେ ନିରନ୍ତର ଖୁସିରେ ରହିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜର ଚଳଣିକୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ବା ନିରନ୍ତର ଖୁସିରେ ରହିବା ପାଇଁ କେଉଁ କଥାକୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ?

ଉତ୍ତର:-
ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରହୁ ଯେ ଆମେ ଦୈବୀ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ, ଆମେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକକୁ ଛାଡି ଅମରଲୋକକୁ ଯାଉଛୁ— ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ, ତୁମର ଚାଲି-ଚଳଣ ମଧ୍ୟ ସୁଧୁରିଯିବ କାହିଁକି ନା ଅମରଲୋକ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଦୈବୀଗୁଣ ନିଶ୍ଚିତ ଦରକାର । ତେବେ ସ୍ୱରାଜ୍ୟର ସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ନିଜକୁ ଏଠାକାର ନିବାସୀ ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମର ଯେଉଁ ରାମରାଜ୍ୟ ବା ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେଠାରେ କେତେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ପୁଣି ଥରେ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲୁ । ଆମେ ହିଁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ.... ଦୈବୀଗୁଣଧାରୀ ଥିଲୁ । ଆମେ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ଥିଲୁ ଏବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛୁ । ଆମେ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ବହୁତ ସୁଖୀ ଥିଲୁ । ତେଣୁ ତୁମ ଭିତରେ ବହୁତ ଖୁସି ଏବଂ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ତୁମେ ପୁଣି ଥରେ ନିଜର ରାଜଧାନୀକୁ ଯାଉଛ । ରାବଣ ତୁମର ରାଜ୍ୟ ଛଡାଇ ନେଇଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମର ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ଆମେ ରାମରାଜ୍ୟ ନିବାସୀ ଥିଲୁ, ଆମେ ହିଁ ଦୈବୀଗୁଣଧାରୀ ବହୁତ ସୁଖୀ ଥିଲୁ ପୁଣି ରାବଣ ଆମର ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ଛଡାଇନେଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ନିଜର ଏବଂ ପରର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ଆମେ ରାମରାଜ୍ୟରେ ଥିଲୁ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ରହୁଛୁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଲେ ଖୁସିରେ ରହିବେ ଏବଂ ଚଳଣି ମଧ୍ୟ ସୁଧୁରିଯିବ । ଆମେ ଏବେ ପର ରାଜ୍ୟରେ ବହୁତ ଦୁଃଖରେ ଅଛୁ । ହିନ୍ଦୁ ଭାରତବାସୀ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ପରରାଜ୍ୟ (ବିଦେଶୀ କବଳରେ) ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ଥିଲୁ, ଏବେ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ସୁଖରେ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ଅଳ୍ପ ସମୟର କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ସୁଖ । ତୁମେ ଏବେ ସଦାକାଳ ସୁଖର ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଆନ୍ତରିକ ଭାବେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଯଦି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ପଥରବୁଦ୍ଧି ସମାନ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆମର ରାଜ୍ୟ ନେବୁ, ଏଥିରେ ସଂଶୟର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଆମେ ରାଜ୍ୟ ନେଇ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ରାଜ୍ୟ କରିଥିଲୁ ପୁଣି ରାବଣ ଆମର କଳା ହିଁ ହରଣ କରିନେଲା । କୌଣସି ଗୁଣବାନ ପିଲାର ଚାଲିଚଳନ ବିଗିଡି ଗଲେ କୁହାଯାଏ ତୁମର କଳା ହରଣ ହୋଇ ହୋଇଯାଇଛି କି ? ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ କଥା । ବୁଝିବା ଦରକାର ମାୟା ଆମର କଳା ହରଣ କରିନେଇଛି, ଆମର ଅଧୋଗତି ହୋଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଅବିନାଶୀ ପିତା ଦୈବୀଗୁଣ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମର ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବା ଦରକାର । ଶିକ୍ଷକ ଶିକ୍ଷା ହେବା ଦ୍ୱାରା ଛାତ୍ର ଖୁସି ହୋଇଥାଏ । ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ । ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍— ମୋ ପାଖରେ କୌଣସି ଆସୁରୀ ଗୁଣ ନାହିଁ ତ ? ଯଦି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନ ହେବ ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବା କାହିଁକି ? ସେଥିପାଇଁ ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ, ଆମକୁ ଏହି ରାଜ୍ୟ ମିଳୁଅଛି ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆମ ପାଖରେ ଥିବା ଦୈବୀଗୁଣକୁ ଏବେ ପୁନଃ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ ଯେପରି ରାଜା ରାଣୀ ସେହିପରି ପ୍ରଜା ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଥିଲା । ଦୈବୀଗୁଣ କ’ଣ ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ନା । ଯଦି କେହି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଧାରଣ କରିବେ କିପରି ? ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ.... ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଏହିଭଳି ହେବାକୁ ପଡିବ, ସେଥିପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବିକାରୀ ଖିଆଲ ମଧ୍ୟ ଆସିଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ ତେବେ ବିକାରୀ ଖିଆଲ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଯୁକ୍ତି ତ ବାବା ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଥାଏ ତାଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଏ, ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ନାହିଁ ତାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ଉଭୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ? କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ରହିଛି ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କର୍ମ ମାଙ୍କଡ ସମାନ ଅଟେ । କେତେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା ଆଦି କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କଥା ହୋଇନଥାଏ । ଏହିଠାରେ ଏହିପରି କଥା ହେଉଛି । ନିଜର ଭୁଲ୍ ଥିଲେ ସହନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେଉନଥିବାରୁ ସହନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ତୁମେ ଯେତେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବ ସେତେ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ ହେବ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର ଆମ ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି ନା ନାହିଁ ? ବାବା ସୁଖଦାତା ହୋଇଥିବାରୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କାମ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବା । ନିଜକୁ ନିଜେ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହୁଁ ତ ? କିନ୍ତୁ ଅନେକଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦେବାର ଅଭ୍ୟାସ ରହିଥାଏ ତେଣୁ ଏମାନେ ଦୁଃଖ ଦେବା ବିନା ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଏମାନେ ବିଲକୁଲ୍ ସୁଧୁରି ନଥା’ନ୍ତି ଯେପରିକି ଜେଲର କଏଦୀ ଅଟନ୍ତି । ଏମାନେ ଜେଲରେ ହିଁ ନିଜକୁ ସୁଖୀ ଭାବିଥା’ନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଜେଲ୍ ଆଦି ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ କୌଣସି ପାପ ହୋଇନଥାଏ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଜେଲ୍ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ଏଠାରେ ଜେଲରେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଯେଉଁ ସମୟରେ ନିଜ ରାଜ୍ୟରେ ଥିଲୁ ତେବେ ବହୁତ ସାହୁକାର ଥିଲୁ, ଯେଉଁମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳର ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ବୁଝିବେ ଯେ ଆମେ ନିଜର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ତାହା ଆମର ଏକମାତ୍ର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ଯାହାକୁ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଥିଲା । ଆତ୍ମାକୁ ଯେବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଥାଏ ତେବେ ସିଏ ଖୁସି ହୋଇଥାଏ, ତେବେ ନିଜକୁ ଜୀବାତ୍ମା ଭାବିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଜୀବାତ୍ମା ଯେବେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମରେ ଥିଲୁ ତେବେ ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଆମର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମ ପାଇଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ । ଭାରତବାସୀ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି କି ଏଠାରେ ଆମର ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, ଆମେ ହିଁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ଥିଲୁ । କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଝୁଛ । ତେଣୁ ଆମେ ହିଁ ଦେବତା ଥିଲୁ ଏବଂ ଆମକୁ ହିଁ ଏବେ ପୁନଃ ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦିଓ ଏଥିରେ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି କିନ୍ତୁ ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମର ଉନ୍ନତି ହୋଇ ଚାଲିବ । ଏହିଭଳି ତୁମର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତେ ବୁଝିବେ ଯେ ଏହା ଏକ ଭଲ ସଂସ୍ଥା ଅଟେ, ଏମାନେ ଭଲ କାମ କରୁଛନ୍ତି । ବହୁତ ସହଜ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ହିଁ ନିଜର ରାଜଧାନୀରେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ, ଦେବତା ଥିଲ । ଏବେ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛ କିନ୍ତୁ କେହି ନିଜକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ କେତେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଥିଲୁ, ଏବେ ତୁଚ୍ଛ ହୋଇଯାଇଛୁ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ପାରସବୁଦ୍ଧିରୁ ପଥରବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏବେ ଆମେ ନିଜର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ ତେବେ ତୁମକୁ ଅପାର ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ତତ୍ପର ହେବା ଉଚିତ୍ । ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିବେ ସେମାନେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ କରିବେ । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଆମେ ନିଜର ଦୈବୀ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛ । ନଚେତ୍ ଅନ୍ତରରେ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବା ଦରକାର । ପରସ୍ପରକୁ ମନମନାଭବର ସ୍ମୃତିଚାରଣ କରାଅ । ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛେ ସେହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ଆମକୁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରୁଛୁ । ନଚେତ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରି ନିଜ ପଦ କମ ହୋଇଯିବ । ଏହା ବହୁତ ବଡ ଲଟେରୀ ଅଟେ । ଯଦି ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ ତେବେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଏହିଭଳି ପାଇ ଚାଲିବ । ବାବା କେତେ ସହଜ କରି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ବୁଝାଅ ଯେ—ତୁମେ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ଦେବତାମାନଙ୍କ ରାଜଧାନୀର ଥିଲ ପୁଣି ପୁର୍ନଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ଶିଢିରେ ତଳକୁ ଖସି ଏହିପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛ । ବାବା କେତେ ସହଜ ଭାବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ପରମପିତା, ପରମ ଶିକ୍ଷକ, ପରମ ସଦଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି ନା । ତୁମେ ବହୁ ସଂଖ୍ୟାରେ ଛାତ୍ର ଅଛ, ସମସ୍ତେ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାରେ ଲାଗିପଡିଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ତାଲିକା ମଗାଉଛନ୍ତି ଯେ କେତେ ଜଣ ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି ?

ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଇଛି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ଆତ୍ମା ଚମକୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ଆସି ବସୁଛି, ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛି । ମୋର ଅଭିନୟ ହେଲା ପତିତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା । ମୁଁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟେ । ପିଲା ଜନ୍ମ ହେଲେ କେହି ବହୁତ ଶାନ୍ତିଶିଷ୍ଟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ତ ଆଉ କେହି ବହୁତ ଦୁଷ୍ଟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭାବରେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି, ଶୁଣାଇ ପୁଣି ପଳାଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଆରେ ମାୟା, ତୁ କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟୁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପଳାଇଯାଇ ପୁଣି କୁଆଡେ ଯିବେ ? ଏହି ଏକ ବାବା ହିଁ ଉଦ୍ଧାରକର୍ତ୍ତା । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସଦଗତି ଦାତା, ବାକି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ କେହି କେହି ତ ବିଲକୁଲ୍ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମାନିଥିଲେ, ସେହିମାନେ ହିଁ ମାନିବେ । ଏଥିରେ ନିଜର ଚଳଣିକୁ ସୁଧାରି ବହୁତ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମକୁ ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ, ଅନେକଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ପଡିବ । ତୁମକୁ ବହୁତ ମଧୁର ଭାବରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ତୁମେ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ । ଏବେ ପୁନର୍ବାର ଏହିଭଳି ଭାବେ ତୁମେ ନିଜର ରାଜ୍ୟ ନେଇପାରିବ । ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏଭଳି କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ ତଥାପି ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ମାୟା ପାଖରୁ ହାରି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ସ୍ୱୟଂ କହୁଛନ୍ତି ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଜଗତଜିତ୍ ହେବ । ଏହି ଦେବତାମାନେ ଜଗତଜିତ୍ ଥିଲେ । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏମାନେ ଏହିଭଳି କର୍ମ କରିଥିଲେ । ବାବା କର୍ମର ଗତି ମଧ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି, ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ କର୍ମ ବିକର୍ମ ଏବଂ ରାମ ରାଜ୍ୟରେ କର୍ମ ଅକର୍ମ ହୋଇଥାଏ । ମୂଳକଥା ହେଲା କାମ ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଜଗତଜିତ୍ ହେବା । ତେଣୁ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାର ଅଛି । ଆମକୁ ଶତକଡା ୧୦୦ ଭାଗ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ଯେ ଆମେ ନିଜର ରାଜ୍ୟ ନେଇ କରି ରହିବ । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଏଠାରେ ରାଜ୍ୟ କରିବୁ ନାହିଁ, ଏଠାରେ ରାଜ୍ୟ ନେଉଛୁ, ରାଜ୍ୟ କରିବୁ ଅମରଲୋକରେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ଏବଂ ଅମରଲୋକ ମଝିରେ ଅଛୁ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଆମେ ଭୁଲିଯାଉଛୁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଆମକୁ ବାରମ୍ବାର ମନେପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମର ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ଯେ ଆମେ ନିଜର ରାଜଧାନୀକୁ ଯିବୁ । ଏହି ପୁରୁଣା ରାଜଧାନୀ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ତୁମେ ନିଜ ସହିତ କଥା ହୁଅ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ତୁମକୁ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି, ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ ପୁଣି ଆଉ କ’ଣ କେବେ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି କି ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳିବ । ସେଠାରେ ୫ ବିକାର ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଆମକୁ ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗ ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ଲଗାଇବାକୁ ପଡୁଛି ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ । ସେଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ସୁଧୁରିଲାବାଲା ହିଁ ଥିବେ, ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ, କ୍ରୋଧ ମଧ୍ୟ କାହାକୁ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇଥାଏ ନା, ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ଦେହ-ଅଭିମାନ । ସେଠାରେ ତ ଦେହ-ଅଭିମାନ ନଥାଏ । ତେବେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି ରହିବ ନାହିଁ । ଦୃଷ୍ଟି ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ଦୃଷ୍ଟି ବିକାରୀ ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆମ ରାଜ୍ୟରେ ବହୁତ ସୁଖୀ ରହିବା, କୌଣସି ପ୍ରକାରର କାମ ବିକାର ବା କ୍ରୋଧ ରହିବ ନାହିଁ, ଏହି ବିଷୟରେ ଆରମ୍ଭରୁ ଗୀତ ମଧ୍ୟ ରଚନା ହୋଇଛି । ସେଠାରେ ଏହି ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ, ଆମର ଅନେକ ଥର ବିଜୟ ଏବଂ ପରାଜୟ ହୋଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହା କିଛି ହୋଇଛି ଏସବୁ ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ବାବା ଅଥବା ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ତାହା ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଏହି ଆତ୍ମିକ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟନ୍ତି । ଇଏ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ, ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ବାବା କିଭଳି ଦୈବୀ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ନିଜେ ଦେବତା ହେଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ଅଟେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମ ତ ରହିଛି । ଏକମାତ୍ର ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଯାହାକି ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହା ବହୁତ ପବିତ୍ର ଧର୍ମ ଅଟେ, ଏହାଠାରୁ ପବିତ୍ର ଧର୍ମ ସୃଷ୍ଟିରେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପବିତ୍ର ରହୁ ନଥିବା ଯୋଗୁଁ କେହି ବି ନିଜକୁ ଦେବତା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ପାରିବ ଆମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଥିଲୁ ସେଥିପାଇଁ ତ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଛ । ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ, ବୁଦ୍ଧଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ବୌଦ୍ଧି, ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ଦେବତା ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ତୁମେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲି କାହିଁକି କହୁଛ ? ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଯଦି କହିବ ଯେ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ, ଧର୍ମ ନୁହେଁ, ତେବେ ବିଗିଡିଯିବେ । କୁହ, ହିନ୍ଦୁ ଅନୁଗାମୀ ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମର ଥିଲେ ତେବେ କିଛି ବୁଝିବେ ଯେ ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମ କୌଣସି ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ଏହି ଆଦି ସନାତନ ଅକ୍ଷର ଠିକ୍ ଅଟେ । ଦେବତାମାନେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ, ଏମାନେ ଅପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଦେବତା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହିପରି ହୋଇଥାଏ, ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟରେ କେତେ ସାହୁକାର ଥିଲେ, ଏବେ ତ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ପଦମାପଦମପତି ଥିଲେ । ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଯୁକ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ପଚରାଯାଉଛି ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗବାସୀ ଅଟ ନା କଳିଯୁଗବାସୀ ? ଯଦି କଳିଯୁଗର ଅଟ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ନର୍କବାସୀ ଅଟ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରହିଲାବାଲା ତ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଦେବତା ହେବେ । ଯଦି ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବ ତେବେ ବୁଝିବେ କି ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜେ ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ କରି ଦେବତା କରିପାରିବେ । ଆଉ ତ କେହି ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ହିଁ ଅଲଗା ଅଟେ । ଭକ୍ତିର ଫଳ କ’ଣ ? ତାହା ହେଲା ଜ୍ଞାନ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାରେ ଭକ୍ତି ନଥାଏ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ଦିନ, ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ରାତ୍ରି ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ମାନିଲାବାଲା ହୋଇଥିବେ ତେବେ ମାନିବେ । ନ ମାନିଲାବାଲା ତ ଜ୍ଞାନକୁ ମଧ୍ୟ ମାନିବେ ନାହିଁ କିମ୍ବା ଭକ୍ତିକୁ ମଧ୍ୟ ମାନିବେ ନାହିଁ । ଏମାନେ କେବଳ ପଇସା ରୋଜଗାର କରିବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଏବେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ରାଜତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟ ହରାଇ ଦେଉଛ । ଏହି ଚକ୍ର ଏହିଭଳି ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ବାଣୀକୁ ବହୁତ ମଧୁର କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ମଧୁର ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ସହନଶୀଳ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

(୨) କର୍ମର ଗହନ ଗତିକୁ ବୁଝି ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଜଗତଜିତ୍ ହୋଇ ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜନ୍ମର ଜନ୍ମପତ୍ରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଜାତକକୁ ଜାଣି ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରହୁଥିବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ ନୂଆ ଜୀବନ ଅଟେ, ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଦେବୀ ଦେବତା ଥିଲେ ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ ଅଟନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଜନ୍ମପତ୍ରୀରେ ତିନିଟିଯାକ କାଳ ଶୁଭ ହିଁ ଶୁଭ । ଯାହା ହୋଇଛି ଭଲ, ଯାହା ହେଉଛି ଆହୁରି ଭଲ ଏବଂ ଆଗକୁ ଯାହା ହେବ ତାହା ସବୁଠାରୁ ଭଲ ହେବ କାରଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଜନ୍ମପତ୍ରୀ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ ଏବଂ ଏହା ସୁନିଶ୍ଚିତ । ତେଣୁ ସଦା ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସିରେ ରୁହ ଯେ ସ୍ୱୟଂ ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ବାବା ନିଜେ ହିଁ ଆମର ଭାଗ୍ୟରେଖା ଟାଣିଛନ୍ତି ଏବଂ ନିଜର କରିନେଇଛନ୍ତି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏକରସ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସର୍ବସମ୍ବନ୍ଧର ସ୍ୱାଦ ଅନୁଭବ କର ।