06.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ନିରନ୍ତର ଏହି
କଥା ମନେ ରହୁ ଯେ ଆମର ବାବା ଏକାଧାରାରେ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସଦଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ଏହାକୁ ସ୍ମୃତିରେ
ରଖିବା ହିଁ ମନମନାଭବ ହେବା ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟାର ଧୂଳି
ଯେତେବେଳେ ଆଖିରେ ପଡିଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ସର୍ବପ୍ରଥମେ କେଉଁ ଭୁଲ ହେଉଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ସର୍ବପ୍ରଥମେ
ମାୟା ପାଠପଢାକୁ ଛାଡି ଦେବାର ହିଁ ଭୁଲ୍ କରାଉଛି । ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏହି କଥା ଭୁଲି
ହୋଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ପାଠପଢାକୁ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା । ନଚେତ୍ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏଭଳି ଅଟେ ଯାହାକି ଭିତରେ ଭିତରେ ମନ ସର୍ବଦା ନାଚିବା କଥା,
କିନ୍ତୁ ମାୟାର ପ୍ରଭାବ କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ ଯିଏକି ପାଠପଢାକୁ ହିଁ ଛଡାଇ ଦେଉଛି । ଅନୁପସ୍ଥିତ ହେବା
ଅର୍ଥ ପାଠପଢାକୁ ଛାଡିବା ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆସି ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ କିଛି କମ୍ ବୁଝିଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କେହି-କେହି ପୁଣି ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହି
ବାବା ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟନକ ଅଟନ୍ତି । ଯଦିଓ ତୁମେ ଏଠାରେ ବସିଛ କିନ୍ତୁ ମନରେ ଭାବୁଛ, ଇଏ ଆମର
ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବେହଦର ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବେହଦର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ।
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏଭଳି ବିଚାର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର ନା । ପୁଣି ଗୁରୁ ରୂପରେ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି, ଏହା
ହେଉଛି ପୁରୁଣା ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ଦୁନିଆ, ଏଠାରୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯିବାକୁ ହେବ ।
କିନ୍ତୁ କେଉଁଠାକୁ ? ଘରକୁ । ଯେମିତି କନ୍ୟାର ବିବାହ ହୋଇଗଲା ପରେ ତାକୁ ଶଶୁର ଘର ଲୋକ ନିଜ
ସାଥିରେ ନେଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଏଠାରେ ବସିଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନଙ୍କ ମନରେ
ନିଶ୍ଚିତ ଆସୁଥିବ ଯେ ଆମର ବାବା ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବେହଦର ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ଯେତେ ବଡ ବାବା ସେତେ ବଡ ବେହଦର ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର
ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆରୁ ଆମକୁ ଘରକୁ
ନେଇଯିବେ । ଏହାକୁ ମନରେ ଚିନ୍ତନ କରିବା ମଧ୍ୟ ମନମନାଭବ ଅଟେ । ତେଣୁ ଚାଲିବା-ବୁଲିବା,
ଉଠିବା-ବସିବା ସସୟରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ମନେ ରହିଥାଉ । କାରଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜିନିଷର ବାରମ୍ବାର
ଚିନ୍ତନ ଚାଲିଥାଏ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ - ଆମେ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢି, ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ତେବେ ଏହି ଚିନ୍ତନ ସବୁବେଳେ ବୁଦ୍ଧିରେ ନିଶ୍ଚିତ ଚାଲିବା ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦରକାର । ଶିକ୍ଷକ ତା’ ପରେ ମିଳିଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମର
ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ବେହଦର ଆତ୍ମିକ ପିତା । ସହଜରେ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ବାବା ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି —
କହୁଛନ୍ତି, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ପବିତ୍ର
ହେବା ପାଇଁ ତୁମେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଭକ୍ତି, ଜପ, ତପ, ଆଦି ବହୁତ କରିଛ । ସମସ୍ତେ ମନ୍ଦିରକୁ
ଯାଉଛନ୍ତି, ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେମାନେ ପରମ୍ପରାରୁ ଭକ୍ତି କରିଆସୁଛୁ । ଯଦି ତାଙ୍କୁ
ପଚାରିବ ଯେ ଶାସ୍ତ୍ର କେବେ ଶୁଣିଛ ? ତେବେ କହିବେ ପରମ୍ପରାରୁ । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କିଛି ହେଲେ ବି ଜଣା
ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ନଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିବା ଦରକାର କାରଣ
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏକଥା ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଇଏ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ଇଏ ତ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ୟାଙ୍କର କେହି ମାତା ପିତା ନାହାଁନ୍ତି । କେହି କହିପାରିବେ
ନାହିଁ ଯେ ଶିବବାବା କାହାର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ବାରମ୍ବାର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ହିଁ
ହେଉଛି ମନମନାଭବ । ଶିକ୍ଷକ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସିଏ କାହାଠାରୁ ପଢି ନାହାଁନ୍ତି ।
ୟାଙ୍କୁ କେହି ପଢାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ସିଏ ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ । ସିଏ
ଚୈତନ୍ୟରେ ଆସି ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ମୁଁ ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି
ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମୁଁ ତୁମକୁ ଆଦିରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସବୁ ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛି
। ପୁଣି ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପାଇଁ ପରେ କହିବେ । ସେତେବେଳେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଯିବ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଆସିଗଲା । ପୁଣି ସମସ୍ତଙ୍କର କ୍ରମାନୁସାରେ କର୍ମାତିତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ସବୁ
ବାସ୍ତବରେ ଦେଖିବ କାରଣ ପୁରୁଣା ସୃଷ୍ଟିର ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଏହା ତୁମେ ଅନେକଥର ଦେଖିଛ
ଏବଂ ଏମିତି ଦେଖୁଥିବ । ତୁମେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବଭଳି ପାଠ ମଧ୍ୟ ପଢୁଛ । ତୁମେ ରାଜ୍ୟ କରିଥିଲ ପୁଣି
ହରାଇଲ ଏବେ ପୁଣି ନେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ପୁଣି ଥରେ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ସହଜ । ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ପ୍ରକୃତରେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ । ପୁଣି ବାବା ଆସି ଆମକୁ ସେହି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
। ବାବା ଆମକୁ ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି କହୁଛନ୍ତି — ଏହିପରି ଏହିପରି ଚିନ୍ତନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚାଲିବା ଦରକାର
।
ବାବା ଆମର ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ତ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ କେବେ ଭୁଲିହେବ କି !
ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପାଠ ପଢିଥା’ନ୍ତି । କେହି-କେହି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମାୟା ବହୁତ ଅବହେଳା
କରାଉଛି । ଏକଦମ୍ ଯେପରି ଆଖିରେ ଧୂଳି ପକାଇ ଦେଉଛି । ପାଠପଢା ହିଁ ଛଡାଇ ଦେଉଛି । ଏଠାରେ ଭଗବାନ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ପାଠପଢାକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ପାଠପଢା ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ।
ତେବେ ତାହା ମଧ୍ୟ କିଏ ଛାଡୁଛନ୍ତି ? ବାବାଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନେ । ପିଲାମାନଙ୍କ ମନରେ ତ ଖୁସି ରହିବା
ଦରକାର କାରଣ ବାବା ସବୁ କଥାର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଅତିକମରେ ଏହିଭଳି ଭାବରେ ତ ମୋତେ ମନେପକାଅ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝୁଛ
ଏବଂ ଧାରଣ କରୁଛ । ଏହି ଶିବବାବଙ୍କର ତ କେହି ବାବା ନାହାଁନ୍ତି ସିଏ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ବେହଦର ବାବା
ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ସିଏ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପିତା ହେଲେ ନା । ମୋର ପିତା କିଏ କୁହ ? ଶିବବାବା କାହାର
ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ? ଏହି ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଯାହାକି ଏହି ସଂଗମଯୁଗ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କେବେ ପଢିପାରିବ ନାହିଁ ଏବଂ କେବଳ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ପଢୁଛ । ତୁମେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବୁ । ନଚେତ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ଗର୍ଭଜେଲରେ ବହୁତ ସଜା ଖାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ପୁଣି ନ୍ୟାୟ ସଭା ବସିଥାଏ । ସବୁ
ସାକ୍ଷାତକାର ହୋଇଥାଏ । ବିନା ସାକ୍ଷାତକାରରେ କାହାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦିଆଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନହେଲେ
ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡି ଯିବେ ଯେ ଆମକୁ ଦଣ୍ଡ କାହିଁକି ମିଳୁଛି ! ବାବାଙ୍କୁ ତ ସବୁ ଜଣାଥାଏ ଯେ ଇଏ ଏହି
ପାପ କରିଛି, ଏହି ଭୂଲ କରିଛି । ସବୁ ସାକ୍ଷାତକାର କରାଉଛନ୍ତି । ସେ ସମୟରେ ଏମିତି ଅନୁଭବ ହୁଏ
ଯେମିତି କି ଏତେ ସବୁ ଜନ୍ମର ଦଣ୍ଡ ମିଳୁଛି । ଯେପରି ସବୁ ଜନ୍ମର ଇଜ୍ଜତ ଚାଲିଯାଇଛି । ତେଣୁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି — ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦରକାର । ୧୬ କଳା
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ— ମୁଁ କାହାକୁ
ଦୁଃଖ ଦେଇ ନାହିଁ ତ ? ସୁଖଦାତା ବାବାଙ୍କର ମୁଁ ସନ୍ତାନ ଅଟେ ନା ? ତେଣୁ ଆମକୁ ଫୁଲ ଭଳି
ଗୁଲୁଗୁଲ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ପାଠପଢା ହିଁ ତୁମର ସାଥିରେ ଯିବ । ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ
ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନ ସବୁଠାରୁ ଅଲଗା ଏବଂ ସତ୍ୟ ଅଟେ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି
ଗୁପ୍ତ ପାଣ୍ଡବ ସରକାର ଏହି କଥାକୁ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି
ପାଠପଢା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପାଠପଢା । ଏହାକୁ ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣୁଛି । ବାବା ବାରମ୍ବାର
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - କହୁଛନ୍ତି, ପାଠପଢାକୁ କେବେ ଛାଡିବାର ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଛଡାଇଦେଉଛି । ତେଣୁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏମିତି ପାଠପଢାକୁ କେବେ ବି ଛାଡିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ତା’ର
ରିପୋର୍ଟ ଆସୁଛି ନା । ରେଜିଷ୍ଟରରୁ ସବୁ ଜଣାପଡିଯାଏ । ଇଏ କେତେ ଦିନ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହିଲା ।
ପାଠପଢା ଛାଡିଦେବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭୂଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ବାବା କୌଣସି
ଭୁଲିଯିବାର ବସ୍ତୁ ନୁହଁନ୍ତି । ସିଏ ତ ଆମର ବିଚିତ୍ର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଆମକୁ ସବୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ଖେଳ ଅଛି । ଖେଳ କଥା କହାକୁ ଶୁଣାଇଲେ ତାହା ତୁରନ୍ତ ମନେ ରହିଯାଏ
ନା । ତାହା କେବେ ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ନିଜର ଅନୁଭବ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାଲ୍ୟ
ଅବସ୍ଥାରୁ ହିଁ ବୈରାଗି ଭାବନା ରହୁଥିଲା । କହୁଥିଲେ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ । ଏବେ ଯଦି ମୋ ପାଖରେ
୧୦ ହଜାର ଟଙ୍କା ହୋଇଯିବ ତାକୁ ଯଦି ବ୍ୟାଙ୍କରେ ରଖିବି ତେବେ ସେଥିରୁ ମୋତେ ୫୦ ଟଙ୍କା ସୁଧ
ମିଳିବ, ସେତିକି ମୋ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ହୋଇ ରହିବି । ଘର ଦ୍ୱାର ସମ୍ଭାଳିବା ତ ଭାରି
କଷ୍ଟ । ଥରେ ଗୋଟିଏ ସିନେମା ଦେଖିଲି ତାର ନାମ ଥିଲା ସୌଭାଗ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ....ତାକୁ ଦେଖିବା ପରେ
ବୈରାଗ୍ୟ ଭାବନା ଉଡିଗଲା । ତାପରେ ବିଚାର ଆସିଲା ବିବାହ କରିବି, ଏମିତି କରିବି ସେମିତି କରିବି ।
ମାୟାର ଗୋଟିଏ ଚାପୁଡାରେ ସବୁ କଳା କାୟା ଉଡିଗଲା । ତେଣୁ ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ଏହି
ଦୁନିଆ ହିଁ ନର୍କ ଅଟେ ଏବଂ ଏଥିରେ ଯେଉଁ ନାଟକ (ସିନେମା) ଦେଖାଉଛନ୍ତି ତାହା ମଧ୍ୟ ନର୍କର ଦ୍ୱାର
ଅଟେ । ତାହାକୁ ଦେଖିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ବୃତ୍ତି ଖରାପ ହେଉଛି । ଖବରକାଗଜରେ ସୁନ୍ଦର
ସୁନ୍ଦର ନାୟିକାମାନଙ୍କର ଫଟୋ ଦେଖି କେତେକଙ୍କର ବୃତ୍ତି ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଇଏ ବହୁତ
ସୁନ୍ଦର ଏହା ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯାଇଛି ନା । ବାସ୍ତବରେ ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତନ ଚଲାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏହି ଦୁନିଆ ତ ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି ତେଣୁ ତୁମେ ଆଉ ସବୁ ଭୁଲି କେବଳ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ । ଏଭଳି ଚିତ୍ର ସବୁ କାହିଁକି ଦେଖୁଛ ? ଏହିସବୁ କଥା ବୃତ୍ତିକୁ ତଳକୁ ଖସାଇଥାଏ । ଯାହାକିଛି
ବି ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ । ତେଣୁ ଏସବୁକୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ଏଥିରୁ ମମତ୍ତ୍ୱ
ତୁଟାଇଦିଅ । ଏହି ଶରୀର ତ ପୁରୁଣା ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ଅଟେ । ଯଦିଓ ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ହେଉଛି
କିନ୍ତୁ ଶରୀର ତ ଛି-ଛି ଅଟେ ନା ତେଣୁ ଏଥି ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବା କ’ଣ ଦରକାର, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ ଦେଖିବା ଦରକାର ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନେ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ
ଅନ୍ୟ କେହି ଚେଷ୍ଟା ମଧ୍ୟ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ । କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁ କଥା ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ମାୟାର ପ୍ରଭାବ କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ବୈଜ୍ଞାନିକମାନଙ୍କର କେତେ ବୁଦ୍ଧି ଚାଲୁଛି ।
ତୁମର ହେଉଛି ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି । ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତି ଚାହୁଁଛନ୍ତି ନା । ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଉଛି
ଜୀବନମୁକ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଗୁରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଇତ୍ୟାଦି ତ କେହି ବି ଏଭଳି
ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ, ରାଜତ୍ୱ ନେବାକୁ
ପଡିବ । ଭକ୍ତିରେ ତ ବହୁତ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିଛ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ - ଆମେ କେତେ ଭୁଲ୍ କରିଛୁ ।
ଭୁଲ୍ କରି ଏକଦମ୍ ଅଜ୍ଞାନୀ, ପଥର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛୁ । ମନରେ ଆସୁଛି ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ
ଜନକ ଅଟେ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ କ’ଣ ରୁ କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛୁ । ପଥର ବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛୁ
। ତେଣୁ ତୁମର ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢୁଛି ଯେ ଆମର ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ବେହଦର ବାବା । ତାଙ୍କର କେହି ବାବା
ନାହାନ୍ତି । ସିଏ ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର କେହି ଶିକ୍ଷକ ନାହାନ୍ତି । ତେବେ କହୁଛନ୍ତି
ସିଏ କେଉଁଠାରୁ ଶିଖିଲେ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ ନା ...... । ବହୁତ ଲୋକ ଭାବୁଛନ୍ତି ଇଏ ତ କୌଣସି
ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ ଶିଖିଛନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ଗୁରୁଙ୍କର ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ଶିଷ୍ୟ ଥିବେ ନା । କ’ଣ ଜଣେ
ଶିଷ୍ୟ ଥିଲେ କି ? ଗୁରୁଙ୍କର ତ ଅନେକ ଶିଷ୍ୟ ଥାଆନ୍ତି । ଆଗା ଖାଁଙ୍କର ଦେଖ କେତେ ଶିଷ୍ୟ ଥିଲେ
। ଗୁରୁମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମନରେ କେତେ ସମ୍ମାନ ରହିଥାଏ, ତାଙ୍କୁ ହୀରାରେ ଓଜନ କରୁଥିଲେ । ତେବେ ତୁମେ
ଏଭଳି ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ କେଉଁଥିରେ ଓଜନ କରିବ ! ଇଏ ତ ବେହଦର ସଦଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ୟାଙ୍କର ଓଜନ କେତେ !
ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ହୀରା ମଧ୍ୟ ପକାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ତୁମେମାନେ ଏହିଭଳି ଏହିଭଳି କଥା ବିଚାର କରିବା ଦରକାର । ଏହା ତ ଗୁହ୍ୟ କଥା ଅଟେ । ଯଦିଓ ସମସ୍ତେ
ହେ ଈଶ୍ୱର କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏକଥା କ’ଣ ଜାଣିଛନ୍ତି କି, ସିଏ ପିତା ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ତ ସାଧାରଣ ରୂପ ନେଇଛନ୍ତି । ବାବା ଆସନ ଉପରେ ଏଥିପାଇଁ ବସୁଛନ୍ତି ଯେପରି ସିଏ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଚେହେରା ଦେଖିପାରିବେ । ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ତ ରହିଛି ନା । ନଚେତ୍ ଏହି
ସହଯୋଗୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବିନା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କିପରି କରିବେ । ତେଣୁ ଅଧିକ ସହଯୋଗ କରୁଥିବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଅଧିକ ସ୍ନେହ କରିବେ । ଅଧିକ ରୋଜଗାର କରୁଥିବା ସନ୍ତାନ ଯଦି ଭଲ
ସ୍ୱଭାବର ହୋଇଥିବ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ତା ପ୍ରତି ଅଧିକ ସ୍ନେହ
ମଧ୍ୟ ଆସିଥାଏ ନା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଦେଖି ହର୍ଷିତ ହେଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ବହୁତ ଖୁସି
ହେଉଛି । ମୁଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁସି ହେଉଛି । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ପିଲାମାନେ ହିଁ
ସହଯୋଗୀ ହେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସେହିମାନେ ମୋତେ ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ଲାଗୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସହିତ ମୋର କଳ୍ପ
କଳ୍ପାନ୍ତରର ସ୍ନେହ ଯୋଡି ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଯଦିଓ କେଉଁଠାରେ ବି ବସିଥାଅ,
କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ କେବଳ ବାବା ହିଁ ମନେ ରହିଥା’ନ୍ତୁ । ଇଏ ଆମର ଦେହଦର ବାବା ଅଟନ୍ତି, ୟାଙ୍କର
କେହି ପିତା ନାହାନ୍ତି କି ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ନାହାନ୍ତି । ନିଜେ ହିଁ ସବୁକିଛି ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ
ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ତାଙ୍କୁ କେହି ମନେପକାଇବେ ନାହିଁ, କାରଣ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ସମସ୍ତଙ୍କର ବେଡା ପାରି ହୋଇଯାଉଛି ତେବେ ତୁମକୁ କେତେ ଖୁସି ରହିବା ଦରକାର । ବାସ୍ ସାରାଦିନ
ବାବାଙ୍କର ସେବା କରୁଥାଅ । ଏଭଳି ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଉଥାଅ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଏହି
ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ଆଉ ପୁଣି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥିରେ
ମଧ୍ୟ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ସାରା ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଏଭଳି ଚକ୍ର ତ କେହି
ମନୁଷ୍ୟ ରଚନା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହାର ଅର୍ଥ ତ କାହାକୁ ହିଁ ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ
ବାବା ଆମର ବେହଦର ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବେହଦର ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ତା ସହିତ ପୁଣି
ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ଏଭଳି-ଏଭଳି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବ ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ କେହି
ସର୍ବବ୍ୟାପି ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସିଏ ବାବା ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
କିପରି ହୋଇପାରିବେ ?
ବେହଦର ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — କହୁଛନ୍ତି, ଏହି ପାଠପଢାକୁ କେବେ ହେଲେ ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ ।
ଏହା ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ପାଠପଢା । ବାବା ପରମ ପିତା ଅଟନ୍ତି, ପରମ ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ପରମଗୁରୁ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଦୁନିଆରେ ଥିବା ଗୁରୁମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବେ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହିଭଳି
ବିଚିତ୍ର କଥା ସବୁ ଶୁଣାଇବା ଦରକାର । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ — ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ଖେଳ । ଏଠାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାମାନଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆତ୍ମାମାନେ ବେହଦର
ରାଜତ୍ୱ ନେଉଛନ୍ତି । ଆମେମାନେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ । ଭାରତରେ ପ୍ରଥମେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଥିଲା ଏବେ
ପୁଣି ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସେହି ଦୁନିଆରେ ମାଲିକ ଥିଲେ । ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପୁଣି
ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବ । ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଦର୍ଶାଯାଇଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ଏବେ ଆମର ଗୋଡ ନର୍କ ଆଡକୁ, ମୁହଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ ରହିଛି କାରଣ ସେହି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ମୃତି ମନରେ ରହୁଛି
। ଏହିଭଳି କଥା ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ଅନ୍ତିମ ମତି ଅନୁସାରେ ତୁମର ଗତି ହୋଇଯିବ । କେତେ ଭଲ ଭଲ କଥା
ସବୁ ରହିଛି ତୁମକୁ ସେହି ସବୁ କଥାର ସ୍ମରଣ ସବୁବେଳେ କରିବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ଆଖି
ଦ୍ୱାରା ଯାହା ସବୁ ଦେଖାଯାଉଛି ସେସବୁରୁ ମମତା ତୁଟାଇ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ ।
ବୃତ୍ତିକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ଶରୀର ପ୍ରତି ଟିକିଏ ବି ଧ୍ୟାନ
ନଯାଉ ।
(୨) ବାବା ଯେଉଁ ସତ୍ୟ ଏବଂ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବା ସହିତ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ନିଜର ପାଠପଢାକୁ କେବେହେଲେ ବନ୍ଦ କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ମସ୍ତକ
ଉପରେ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦର ହାତ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ବିଘ୍ନ-ବିନାଶକ ହୁଅ ।
ଗଣେଶଙ୍କୁ ବିଘ୍ନ
ବିନାଶକ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ବିଘ୍ନ ବିନାଶକ ସେହିମାନେ ହୁଅନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସର୍ବଶକ୍ତି
ଭରପୁର ହୋଇ ରହିଥାଏ । ଯଦି ସର୍ବଶକ୍ତିକୁ ଯଥା ସମୟରେ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଉଥିବ ତେବେ ବିଘ୍ନ
ତିଷ୍ଠିପାରିବ ନାହିଁ । ମାୟା ଯେତେ ବି ରୂପ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଆସୁ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜ୍ଞାନବାନ ହୋଇ
ମାୟାକୁ ସମ୍ମୁଖୀନ କର, କାରଣ ଜ୍ଞାନବାନ ଆତ୍ମା କେବେହେଲେ ମାୟାଠାରୁ ପରାଜିତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ
। ଯେବେକି ତୁମର ମସ୍ତକ ଉପରେ ବାପଦାଦାଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦର ହାତ ରହିଛି ତେବେ ବିଜୟର ତିଳକ ମଧ୍ୟ
ସର୍ବଦା ଲାଗି ରହିଛି କାରଣ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ହାତ ଏବଂ ସଙ୍ଗ ବିଘ୍ନବିନାଶକ କରିଦିଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜ ଭିତରେ
ଦିବ୍ୟଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଗୁଣଦାନ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ଗୁଣର ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟନ୍ତି ।