09.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ପ୍ରତି
ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଅ, ରୁହାନୀ ଡାକ୍ତର ବାବା ତୁମକୁ ନିରୋଗ ହେବା
ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଔଷଧ ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜେ ନିଜ ସହିତ
କେଉଁ ଭଳି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିଲେ ବହୁତ ମଜା ଲାଗିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ନିଜେ ନିଜ ସହିତ
କଥା ହୁଅ—ମୁଁ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛି ଏସବୁ ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବାସ୍, କେବଳ ବାବା
ଏବଂ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ରହିବୁ । ମିଠା ବାବା ମୋତେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି
ଭାବରେ ନିଜ ସହିତ କଥା ହୁଅ । ଏକାନ୍ତକୁ ଚାଲିଯାଅ ତେବେ ତୁମକୁ ବହୁତ ମଜା ଲାଗିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପରମପିତା ଶିବ
ଭଗବାନୁବାଚ । ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ପ୍ରତି ପାଦରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ମନେ ରହିବା
ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣିଛ । ତେବେ ଏକଥା
ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ରହୁ ଯେ—ଆମେ ଏବେ ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛୁ ଏବଂ ଏହି ରାବଣର
ପଞ୍ଜୁରୀରୁ ବାବା ଆମକୁ ମୁକ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଯେମିତି କୌଣସି ପକ୍ଷୀକୁ ପଞ୍ଜୁରୀରୁ
ବାହାର କରି ଦିଆଯାଏ ତେବେ ସିଏ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଉଡି-ଉଡି ସୁଖ ପାଇଥାଏ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ଏହା ହେଉଛି ରାବଣର ପଞ୍ଜୁରୀ । ଏଠାରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ଭରି ରହିଛି । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି
ଏହି ପଞ୍ଜୁରୀରୁ ତୁମକୁ ବାହାର କରିବା ପାଇଁ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ତ ମନୁଷ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଯାଇଛି—ଦେବତା
ଏବଂ ଅସୁରମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଲଢେଇ ହେଲା ପୁଣି ଦେବତାମାନେ ଜିତିଲେ । ବାସ୍ତବରେ ଲଢେଇର ତ କୌଣସି କଥା
ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ଅସୁରରୁ ଦେବତା ହେଉଛ । ଆସୁରୀ ରାବଣ ଅର୍ଥାତ୍ ୫ ବିକାର ଉପରେ ତୁମେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, ରାବଣ ସମ୍ପଦ୍ରାୟ ଉପରେ ନୁହେଁ । ୫ ବିକାରକୁ ହିଁ ରାବଣ କୁହାଯାଏ । ବାକି
କାହାକୁ ଜଳାଇବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛ ଯେ ଆମେ ଏମିତି ଦୁନିଆକୁ
ଯାଉଛୁ ଯେଉଁଠାରେ ନା ଗରମ ଥିବ ନା ଶୀତ । ସେଠାରେ ସବୁବେଳେ ବସନ୍ତ ଋତୁ ହିଁ ରହିଥାଏ । ଏବେ ସେହି
ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସ୍ୱର୍ଗର ବସନ୍ତଋତୁ ଆସୁଛି । ଆଜିକାଲି ବସନ୍ତଋତୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ଆସୁଛି କିନ୍ତୁ
ସେଠାରେ ଆମକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବସନ୍ତ ଋତୁର ଅନୁଭବ ହେବ, ସେଠାରେ ଗରମ ଲାଗିନଥାଏ । ଗରମ
ହେଲେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖର ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ଅନେକ ମରିଯାଉଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ । ତେଣୁ ଏଭଳି ଦୁଃଖରୁ
ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ଆମକୁ ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତର ବହୁତ ସହଜ ଔଷଧ ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆର ଡାକ୍ତରଙ୍କ
ନିକଟକୁ ଗଲେ ବହୁତ ଔଷଧ ଆଦି ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏଠାରେ ଏହି ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖରେ ତ କୌଣସି
ଔଷଧ ନାହିଁ । କେବଳ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ରୋଗ ଭଲ ହୋଇଯାଉଛି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଔଷଧ
ଇତ୍ୟାଦି ନାହିଁ ।
ପିଲାମାନେ କହୁଥିଲେ ଆଜି ପାଠ୍ୟଚକ୍ରରେ ଆଲୋଚନା କରିବା ଯେ ଚାର୍ଟ କିଭଳି ଲେଖିବା ଉଚିତ୍ ?
ବାବାଙ୍କୁ କିଭଳି ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ ? ଏହି ବିଷୟ ଉପରେ ଆଲୋଚନା କରିବା । ବାବା ତ କୌଣସି କଷ୍ଟ
ଦେଉନାହାଁନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ବସି କରି ଲେଖି, କାଗଜ ଖରାପ କର । ଏଭଳି କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ
। ବାବା ତ କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଅଜ୍ଞାନ କାଳରେ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା ପାଇଁ କ’ଣ ଚାର୍ଟ ତିଆରି କରାଯାଉଥିଲା କି! ସେହିଭଳି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ପଢା ଲେଖାର
ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ କହୁଛ—ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ତେବେ ଏକଥା
ଅନ୍ୟମାନେ ଶୁଣିଲେ କ’ଣ କହିବେ ? ତୁମେମାନେ କହୁଛ ଯେ—ଆମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛୁ ?
ତେବେ କ’ଣ ପାଇଁ ହୋଇଛ ? ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବିଶ୍ୱ ରାଜତ୍ୱର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ । ତେବେ ଏହିଭଳି
ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ କାହିଁକି ଭୁଲିଯାଉଛ ? ଏଭଳି ବାବା, ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ଏତେ ଅସରନ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ମନେ ପକାଇପାରୁ ନାହଁ! କେତେ ଥର ତୁମେ ତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଛ ତଥାପି
ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛ । ଯଦି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ
ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ଲେଖିବା କ’ଣ ଦରକାର ? ଏକଥା ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ
ହୃଦୟକୁ ପଚାର, ନାରଦର ମଧ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ରହିଛି ନା । ସିଏ ନିଜେ କହୁଥିଲେ ମୁଁ ବହୁତ ବଡ ଭକ୍ତ ।
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଆମେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପୁରୁଣା ଭକ୍ତ ଅଟୁ । ଆମେ ମିଠା ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ରହି କେତେ ଖୁସି ହେଉଛୁ । ଯିଏ ଯେତେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବେ ସିଏ ସେତେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ
ବରଣ କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହେବେ । ଯେମିତି କୌଣସି ଗରୀବ ଘରର ପିଲା ଯଦି ସାହୁକାର ଘରର ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ
ହୁଏ ତେବେ ସେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଥାଏ । ସିଏ କେବଳ ତା’ର ପିତା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଇଥାଏ ।
ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ରାଜ୍ୟପଦ
ନେବାର ବୁଦ୍ଧି ଟିକିଏ ବି ନାହିଁ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ଯେଉଁ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ
କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ
କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ନାହିଁ ତେବେ ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ହେଲା ନା ।
ତେଣୁ ତୁମର ଘଡି-ଘଡି ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ମନେ ପଡିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧା ପିଲାମାନେ, ତୁମେମାନେ ମୋତେ ପୋଷ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଡାକିଛ
। ବାବାଙ୍କୁ ଡକାଯାଇଥାଏ ନା । ବାବା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଡାକୁଛ ମଧ୍ୟ—ବାବା, ଆମେ ପତିତ, ଆମକୁ ଆସି କୋଳକୁ ନିଅ । ନିଜେ
ନିଜକୁ କହୁଛ—ଆମେ ଛି-ଛି ପତିତ, କାଙ୍ଗାଳ, ମୂଲ୍ୟହୀନ ଅଟୁ.... । ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବେହଦର
ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ଡାକି ଆସୁଥିଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଏତେ ଦୁଃଖ ନଥିଲା
। ଏବେ ମନୁଷ୍ୟକୁ କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ
ବିନାଶର ସମୟ ହୋଇଥିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଲଢେଇ ପରେ ପୁଣି କେତେ ଜନ୍ମ, କେତେ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଲଢେଇର ନାମ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ କି ଲଢେଇ ଲାଗିବ ନାହିଁ, ନା କୌଣସି ଦୁଃଖ ଏବଂ ରୋଗର ନାମ ରହିବ ।
ଏବେ ତ କେତେ ପ୍ରକାରର ରୋଗ ହେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ
ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେବି । ତୁମେ ମୋତେ ହେ ଭଗବାନ କହି ମନେ ପକାଉଛ, କହୁଛ ଆସି ଦୁଃଖ ହରଣ କରି,
ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଦିଅ । ଏହି ଦୁଇଟି ଜିନିଷ ସମସ୍ତେ ମାଗିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ସବୁ ଆଡେ କେବଳ ଅଶାନ୍ତି
ହିଁ ଅଶାନ୍ତି ରହିଛି । ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ଯେଉଁମାନେ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ପୁରସ୍କାର ମିଳୁଛି ।
କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଶାନ୍ତି କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । ଶାନ୍ତି ତ ମିଠା ବାବାଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହା ଦ୍ୱାରା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ
କେତେ ମେହନତ କରୁଛ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ସରକାରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପତ୍ର
ଲେଖିପାରିବ—ଆପଣ ଅଯଥାରେ କାହିଁକି ପଇସା ବରବାଦ କରୁଛନ୍ତି ? ଶାନ୍ତିର ସାଗର ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା
ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ବଡ-ବଡ ସରକାରୀ ଅଧିକାରୀମାନଙ୍କୁ
ବହୁତ ଭଲ କାଗଜରେ ରାଜକୀୟ ଭାବରେ ଚିଠି ଲେଖିବା ଦରକାର । କେହି କେହି ବହୁତ ଭଲ କାଗଜ ଦେଖି
ଭାବନ୍ତି ଏହା ବୋଧ ହୁଏ କୌଣସି ବଡ ଲୋକଙ୍କର ଚିଠି । ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି
ବୋଲି ଯାହା ତୁମେ କହୁଛ ଆଗରୁ ଏମିତି କେବେ ହୋଇଛି ଯାହା ପୁଣି ବି ହେବ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ କେବେ
ମିଳିଥିବ । ଏହି କଥାକୁ ତୁମମାନେ ଜାଣିଛ, ତୁମେ ତା’ର ତିଥି ତାରିଖ ସବୁ ଲେଖିପାରିବ । ବାବା ହିଁ
ଆସି ବିଶ୍ୱରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସ୍ଥାପନା କରିଥିଲେ । ସେ ସମୟରେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି ସେହି ରାଜଧାନୀର ସ୍ମୃତି ଚିହ୍ନ । ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ତୁମ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ପାର୍ଟ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । ତେବେ ମୁଖ୍ୟ ପାର୍ଟ ତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନା
। ସିଏ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ରଥ ହେଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁ ରଥ ଦ୍ୱାରା ବାବା ଏତେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ । ତେଣୁ ବିଚାର କର—କିପରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଇବ ? ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ କେତେ ନିଶା ରହୁଛି ଏବେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ଜ୍ଞାନ ତ କେବଳ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ସିଏ ଯେତେବେଳେ ଆସିବେ ସେତେବେଳେ ହିଁ
ଜ୍ଞାନ ଦେବେ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜ୍ଞାନ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ତ ସବୁ ଭକ୍ତ କରିଚାଲିଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର କୌଣସି ସ୍ଥାୟୀ ପୁସ୍ତକ ତିଆରି ହୋଇନାହିଁ
। ଜ୍ଞାନ ତ କାନ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣାଯାଏ । ଏତେ ସବୁ ପୁସ୍ତକ ଆଦି ଯାହା ତୁମେ ରଖୁଛ ଏସବୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ
ପାଇଁ । ଏଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଯେଉଁ ନୋଟ ଲେଖୁଛ ତାହା ମଧ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଏସବୁ
ତ କେବଳ ନିଜ ପୁରୁଷାର୍ଥ ପାଇଁ ଲେଖୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—ବିଷୟବସ୍ତୁ ଗୁଡିକର ତାଲିକା ପ୍ରସ୍ତୁତ
କର ତେବେ ମନେ ରହିବ, ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ଏହି ପୁସ୍ତକ ଆଦି କିଛି ବି ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
କେବଳ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ହିଁ ରହିବ । ଆତ୍ମା ଅବିକଳ ବାବାଙ୍କ ପରି ଭରପୂର ହୋଇଯିବ ନା । ବାକି
ଯାହା ବି ପୁରୁଣା ଜିନିଷ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଶେଷ ସମୟରେ
କିଛି ବି ରହିବ ନାହିଁ ।
ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତର । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ, ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର
ଧାରଣ କରୁଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ଯେଉଁ ଶରୀର ମିଳୁଛି ତାହା ଛି-ଛି ପତିତ ହିଁ ମିଳୁଛି । ଏବେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ହେଉଛୁ । ଆମକୁ ବାବା ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ କରୁଛନ୍ତି ।
କୌଣସି ସାଧୁ ସନ୍ଥ ତ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତୁମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—ସ୍ନେହୀ
ସନ୍ତାନମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ନୟନରେ ବସାଇ ନେଇଯିବି । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ନୟନର ମଧ୍ୟ ଭାଗରେ
ବିରାଜମାନ କରୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି—ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ କୃତାର୍ଥ କରି ଅର୍ଥାତ୍
ପବିତ୍ର କରି ସାଥିରେ ନେଇଯିବି । ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି, ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ପରିଶ୍ରମ କର । ନିଜେ
ନିଜକୁ ପଚାର—ମୁଁ ମିଠା ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଉଛି ? ହୀର୍-ରାଞ୍ଝାଙ୍କର ବିକାର ପାଇଁ ପ୍ରେମ
ନଥିଲା । ଶାରୀରିକ ପ୍ରେମ ଥିଲା । ପରସ୍ପରକୁ ମନେ ପକାଇବା ମାତ୍ରେ ସାମନାକୁ ଆସିଯିବାର ଅନୁଭବ
ହେଉଥିଲେ ଏବଂ ଉଭୟ ପରସ୍ପର ଭିତରେ ମିଶିଯାଉଥିଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି
ହୁଅ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମର ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମକା ଏବଂ ତୁମେମାନେ ହେଉଛ
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା । ଏସବୁ କଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ ।
ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକା ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରହିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ରହିଥା’ନ୍ତି ।
କେବଳ ମନରେ ହିଁ ସଂକଳ୍ପ ଆସିଥାଏ, ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖିଲେ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ
ଦେଖିବାର କିଛି ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତୁମେ କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର ଏବଂ ଏକମାତ୍ର
ପ୍ରିୟତମ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସିରେ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଇ ଚାଲୁଛନ୍ତି—ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ଏପରି ପ୍ରେମିକା ଥିଲ ଯାହାକି
ଏକମାତ୍ର ପ୍ରେମିକ ଉପରେ ବଳି ଚଢୁଥିଲ, କହୁଥିଲ--ହେ ପ୍ରିୟତମ, ଆପଣ ଆସିଲେ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ଉପରେ
ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବି । ଏବେ ସେହି ପ୍ରିୟତମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗୋରା ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ
ଆସିଛନ୍ତି । ଯିଏ ଯେମିତି ଅଟନ୍ତି ସିଏ ସେମିତି କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ
ଗୋରା (ପବିତ୍ର) ହେଉଛ ତେବେ ତୁମର ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଗୋରା ହେବ । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଖାଦ ପଡେ ।
ଏବେ ତୁମେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ଖାଦ ବାହାରିଯିବ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଆସୁଛ,
ଏକାନ୍ତରେ ରହିବା ବହୁତ ଭଲ । ପାଦ୍ରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ପାଦରେ ଚାଲି-ଚାଲି ଭ୍ରମଣ କରନ୍ତି, ସେମାନେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରବରେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ହାତରେ ମାଳା ଗଡାଇଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ କାହାକୁ ହେଲେ ଦେଖନ୍ତି
ନାହିଁ, ଧୀରେ ଧୀରେ ଚାଲିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ କେବଳ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ।
ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୋତେ ତ କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ନାମ ରୂପରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ତେବେ ମୁଁ ତ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ, ମୋତେ କିପରି ଦେଖିବେ! କିପରି ମନେ ପକାଇବେ! କେହି
ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଜଣାପଡୁଛି ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସୁଛ । ମଧୁବନର ତ
ଗାୟନ ବହୁତ ରହିଛି । ଏହା ହେଉଛି ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ମଧୁବନ, ଯେଉଁଠାକୁ ତୁମେମାନେ ଆସୁଛ । ତେଣୁ ଯେତେ
ପାରୁଛ ତୁମେ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । କାହାକୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ । ଛାତ ଉପରକୁ
ଚାଲିଯାଅ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଛାତ ଉପରକୁ ଚାଲିଯାଅ, ବହୁତ ମଜା ଆସିବ । ରାତିରେ
୧/୨ଟା ବେଳେ ଉଠିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର । ତୁମେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ଆତ୍ମା ଅଟ । ତେଣୁ ରାତିରେ ଜଲଦି
ଶୋଇଯାଅ । ପୁଣି ୧୨ଟା ବେଳେ ଉଠି ଛାତ ଉପରକୁ ଯାଇ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କରିଚାଲ । କାରଣ
ତୁମକୁ ବହୁତ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ତାଙ୍କର ମହିମା କରିବାରେ ଲାଗିଯାଅ ।
ପରସ୍ପର ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରୁଥାଅ । ବାବା କେତେ ମିଠା, ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ
ପାପରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ (ମଧୁବନ) ତୁମେ ବହୁତ ଜମା କରିପାରିବ । ଏହି ସୁଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ
ଭଲ ମିଳୁଛି । ଘରେ ରହି ତ ତୁମେ ଏଭଳି କରିପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ଫୁର୍ସତ ହିଁ ନାହିଁ । ଦୁନିଆର
ବାୟୁମଣ୍ଡଳର ବାତାବରଣ ବହୁତ ଖରାପ । ସେଠାରେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଏତେ ମାତ୍ରାରେ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ତେବେ ଏଥିରେ ଲେଖିବାର ମଧ୍ୟ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକା କ’ଣ କିଛି ଲେଖୁଥିଲେ କି!
ତେଣୁ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର—ମୁଁ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇ ନାହିଁ ତ ? ମୁଁ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି
ଦେଇଛି ? ଏଠାକୁ ତୁମେ ଜମା କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛ ତେଣୁ ଏଠାରେ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କର, ଛାତ ଉପରକୁ ଯାଇ
ଏକାନ୍ତରେ ବସିଯାଅ । ସମ୍ପତ୍ତି ଜମା କର, ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଜମା କରିବାର ସମୟ । ତୁମେ ଏଠାକୁ ୫-୭
ଦିନ ପାଇଁ ଆସୁଛ, ମୁରଲୀ ଶୁଣି ଯାଇ ଏକାନ୍ତରେ ବସ । ଏଠାର ତ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ଘରେ ବସିଛ, ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତାହା ହେଲେ ତୁମର କିଛି ଜମା ହୋଇଯିବ । ବହୁତ ମାତା କନ୍ୟା ବନ୍ଧନରେ ଅଛନ୍ତି
। ସେମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆସି ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କର । ବିକାର
ପାଇଁ ସେମାନଙ୍କ ଉପରେ ବହୁତ ଅତ୍ୟାଚାର ଦେଉଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦ୍ରୌପଦୀର ବସ୍ତ୍ର ହରଣ ଦେଖାଇଛନ୍ତି
। ତେବେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଦ୍ରୌପଦୀ ଅଟ ନା । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ସଦା ସର୍ବଦା ମନେ ପକାଉଥାଅ । ବାବା
ଯୋଗ କରିବାର ଉପାୟ ତ ବହୁତ ବତାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ସ୍ନାନ ଆଦି କରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ ।
ହଁ ପାଇଖାନା ଯିବାକୁ ପଡିଥାଏ ତେଣୁ ସ୍ନାନ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସ୍ନାନ
କରିବାବେଳେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ଦେବତା କିମ୍ବା ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ମୁଖ୍ୟ କଥା
ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ମିଳିଛି । ଏହା ହେଉଛି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ
। ତେଣୁ ନିଜ ଭିତରେ କେତେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ତାହା ଯାଞ୍ଚ କର । ନିଜେ ନିଜକୁ ପଚାର ଏପରି ମିଠା ମିଠା
ବାବା ଯିଏକି ମୋତେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କେତେ ମନେ ପକାଇଲି ?
ମନ କେଉଁ ଆଡକୁ ଦୌଡୁ ନାହିଁ ତ ? କେଉଁ ଆଡେ ଦୌଡିବି, ଦୁନିଆ ତ ଆଉ ନାହିଁ । ଏସବୁ ବିନାଶ ହେବାର
ଅଛି । ମୁଁ ଆଉ ବାବା ହିଁ ରହିବୁ । ମନ ଭିତରେ ଏହିଭଳି କଥା ହୁଅ ତେବେ ବହୁତ ମଜା ଆସିବ । ଏଠାକୁ
ଯେଉଁମାନେ ବି ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ବହୁତ ପୁରୁଣା ଭକ୍ତ । ଆଉ ଯେଉଁମାନେ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି
ବୁଝିଯାଅ ଯେ ଏମାନେ ଆଜି-କାଲିର ଭକ୍ତ । ଏମାନେ ବିଳମ୍ବରେ ହିଁ ଆସିବେ । ଆରମ୍ଭରୁ ଭକ୍ତି
କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ଆସିବେ । ଏହା ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ
ପରିଶ୍ରମ । ଯେଉଁମାନେ ଧାରଣା କରୁନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ପରିଶ୍ରମ ହେଉନାହିଁ ।
ଏଠାକୁ (ମଧୁବନ) ତୁମେ ସତେଜ ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛ ତେଣୁ ନିଜେ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କର । ତୁମେ ଏଠାରେ
ଗୋଟିଏ ସପ୍ତାହରେ ଏତେ ରୋଜଗାର କରୁଛ ଯାହାକି ଘରେ ୧୨ ମାସ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ସାତ ଦିନ ଭିତରେ ନିଜର ଯାହା ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ଅଛି ସେସବୁ ସମାପ୍ତ କରିପାରିବ । ସେଥିପାଇଁ
ବାବା ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏକାନ୍ତରେ
ବସି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ରୋଜଗାର ଜମା କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ
ବାବାଙ୍କ ସୃତିରେ ରହିବାବେଳେ ମନ ଏଣେତେଣେ ଦୌଡୁ ନାହିଁ ତ ? ମୁଁ ମିଠାବାବାଙ୍କୁ କେତେ ସମୟ ମନେ
ପକାଉଛି ?
(୨) ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ରାବଣର ପଞ୍ଜୁରୀରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେଲେ ।
ଏବେ ଆମେ ଏଭଳି ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛୁ ଯେଉଁଠାରେ ନା ଗରମ ଅଛି ନା ଥଣ୍ଡା ଅଛି ସେଠାରେ ସର୍ବଦା ବସନ୍ତ
ଋତୁ ରହିବ ।
ବରଦାନ:-
ଆତ୍ମିକ ନିଶା
ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲି ଯାଇଥିବା ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ତଥା ବିଶ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ।
ସଂଗମଯୁଗରେ ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୁଅନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଏବଂ ବିଶ୍ୱରାଜ୍ୟର ଅଧିକାରୀ
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଆଜି ସ୍ୱରାଜ୍ୟରେ ଅଛ, କାଲି ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରିବ । ଏହା ହେଉଛି ଆଜି ଏବଂ
କାଲିର କଥା । ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନେ ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଏହି ନିଶା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ
ସହଜରେ ଭୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ଅଧିକାରୀ ଆତ୍ମା କେବେହେଲେ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ବା ବ୍ୟକ୍ତି ବା ସଂସ୍କାରର
ଅଧିକ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ଦୁନିଆର ହଦର କଥାକୁ ଛାଡିବାକୁ ପଡିନଥାଏ କିନ୍ତୁ
ତାହା ଆପେ ଆପେ ଛାଡି ହୋଇଯାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେକେଣ୍ଡରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଶ୍ୱାସରେ ନିଜର ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ସଫଳ କରିଥା’ନ୍ତି
ସେହିମାନେ ହିଁ ସଫଳତାର ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।