10.09.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେ ଯେତେ ସମୟ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତିକି ସମୟ କେବଳ ରୋଜଗାର ହିଁ ଜମା ହେବ, ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେମାନେ
ବାବାଙ୍କର ନିକଟତମ ହୋଇପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ ସେମାନଙ୍କୁ କେଉଁ କଥାରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଲାଗିଥାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନଙ୍କୁ
ନିଜର ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ରଖିବା ପାଇଁ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଲାଗିଥାଏ । ଭାବନ୍ତି ଯଦି ସବୁ ସଠିକ୍ ରୂପେ ଲେଖିଦେବି
ତେବେ ବାବା କ’ଣ କହିବେ! କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟତା ପୂର୍ବକ ଚାର୍ଟ ଲେଖିବାରେ ହିଁ ପିଲାମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ
ରହିଛି । ଚାର୍ଟରେ ଲେଖିବାର ହିଁ ବହୁତ ଫାଇଦା ରହିଛି ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ଏଥିରେ
ଲଜ୍ଜ୍ୟା କର ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ବାବା
ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ୧୫ ମିନିଟ୍ ପୂର୍ବରୁ ଆସି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ
ବସୁଛ । ଏଠାରେ ତୁମର ଆଉ କୌଣସି କାମ ନାହିଁ । କେବଳ ବାବାଙ୍କର ୟାଦରେ ବସୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ବାବାଙ୍କର କୌଣସି ପରିଚୟ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଛି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ୟାଦ କର । ମୁଁ ତ ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବର୍ସା ସ୍ୱତଃ
ମନେ ପଡିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେମାନେ ତ ଛୋଟ ପିଲା ନୁହେଁ ନା । ଯଦିଓ ଲେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ୫ ମାସର ବା
୨ ମାସର ପିଲା ଅଟୁ କିନ୍ତୁ ତୁମର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ତ ବଡ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ କରି ରୁହାନୀ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏଠାରେ ବାବା ଏବଂ ବର୍ସାର ସ୍ମୃତିରେ ବସିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ନରରୁ
ନାରାୟଣ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ତତ୍ପର ଅଛୁ ବା ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ତେବେ
ପିଲାମାନେ ନୋଟ୍ କରିବା ଦରକାର — ଆମେ ଏଠାରେ ବସି-ବସି କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲୁ ? ଲେଖିବା
ଦ୍ୱାରା ବାବା ବୁଝିଯିବେ । ଏହିପରି ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ — ପ୍ରତ୍ୟେକ କେତେ ସମୟ ୟାଦରେ
ରହୁଛନ୍ତି ସେକଥା ତ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ? ଏହା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜର ଚାର୍ଟରୁ ବୁଝିପାରିବେ — ଆମେ
ବାବାଙ୍କର ୟାଦରେ ଥିଲୁ ଅଥବା ବୁଦ୍ଧି ଅନ୍ୟ କୁଆଡେ ଚାଲି ଯାଇଥିଲା ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି ଯେ ଏବେ ବାବା ଆସିବେ ତେଣୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ୟାଦ ହେଲା ନା । କେତେ ସମୟ ୟାଦ କଲ, ସେମାନେ ଚାର୍ଟରେ
ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ଲେଖିବେ । ମିଛ କଥା ଲେଖିବା ଦ୍ୱାରା ଆହୁରି ୧୦୦ ଗୁଣା ପାପ ଚଢିବ ଏବଂ କ୍ଷତି ହେବ
ସେଥିପାଇଁ ସତ୍ୟ ଲେଖିବାକୁ ହେବ — ତୁମେ ଯେତେ ୟାଦ କରିବ ସେତେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ତୁମେ
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କର ନିକଟତର ହେଉଛୁ । ଶେଷରେ ଯେବେ ଆମର ୟାଦ ପୂରା ହୋଇଯିବ
ତେବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବୁ । ପୁଣି କେହି ତୁରନ୍ତ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବେ,
ଆଉ କେହି ସେହିଠାରେ (ପରମଧାମରେ) ହିଁ ବସି ରହିବେ । ସେଠାରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସଂଙ୍କଳ୍ପ ଆସିବ
ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ମୁକ୍ତିଧାମ, ଦୁଃଖ-ସୁଖରୁ ନିଆରା । ସୁଖଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ତୁମେ ଏବେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ତୁମେ ଯେତେ ୟାଦ କରିବ ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ୟାଦର ଚାର୍ଟ ରଖିବା
ଦ୍ୱାରା ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ଭଲ ହେବ । ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ଫାଇଦା ହିଁ ହେବ । ବାବା
ଜାଣିଛନ୍ତି ୟାଦରେ ନରହିବା ଯୋଗୁଁ ଲେଖିବା ପାଇଁ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଲାଗୁଛି । କାଳେ ବାବା କ’ଣ କହିବେ,
ମୁରଲୀରେ ଶୁଣାଇ ଦେବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଥିରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ନିଜକୁ ନିଜେ
ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ-ଆମେ ୟାଦ କରୁଛୁ ନା ନାହିଁ ? କଲ୍ୟାଣକାରୀ ବାବା ତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ନୋଟ୍
କରିଲେ କଲ୍ୟାଣ ହେବ । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ନ ଆସିଛନ୍ତି, ସେତିକି
ସମୟ ତୁମର ୟାଦର ଚାର୍ଟ କେତେ ରହିଲା ? ଫରକ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ । ପ୍ରିୟ ବସ୍ତୁକୁ ବହୁତ ୟାଦ
କରାଯାଇଥାଏ । କୁମାର-କୁମାରୀମାନଙ୍କର ନିର୍ବନ୍ଧ ହେଲେ ମନରେ ପରସ୍ପରଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିଯାଇଥାଏ ।
ପୁଣି ବିବାହ ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ମୃତି ପକ୍କା ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବିନା ଦେଖିବାରେ ଜାଣିଯାଆନ୍ତି ଯେ -
ଆମର ନିର୍ବନ୍ଧ ହୋଇଛି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଶିବବାବା ଆମର ଅବିନାଶୀ ପିତା ଅଟନ୍ତି ।
ଯଦିଓ ତୁମେ ଦେଖିନାହଁ କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଜାଣୁଛ, ଯଦି ବାବା ନାମ-ରୂପରୁ ନିଆରା ଅଟନ୍ତି
ତେଣୁ ତୁମେ ପୂଜା କାହାର କରୁଛ ? ୟାଦ କାହିଁକି କରୁଛ ? ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ଅନ୍ତହୀନ ତ କୌଣସି
ପଦାର୍ଥ ହୋଇ ନ ଥାଏ । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ବସ୍ତୁକୁ ଦେଖି ତାହାର ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଏ । ଆକାଶକୁ ମଧ୍ୟ
ଦେଖୁଛନ୍ତି ନା, ତେଣୁ ଏହାକୁ ଅନ୍ତହୀନ ବୋଲି କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ
‘ହେ ଭଗବାନ’ ବୋଲି କହି ୟାଦ କରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ଏହାକୁ କ’ଣ ଅନ୍ତହୀନ ବୋଲି କହିପାରିବା କି ?
‘ହେ ଭଗବାନ’ କହିବା ଦ୍ୱାରା ତୁରନ୍ତ ତାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିଯାଉଛି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କିଛି ଅଛି,
ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କରିହୁଏ କିନ୍ତୁ ଏହା ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ ।
ସେହିପରି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଏକ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ
ଜାଣିଛ - ବାବା ଆସି ପାଠ ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆଗରୁ ଏକଥା ଜଣା ନ ଥିଲା ଯେ ପାଠ ବି ପଠାଉଛନ୍ତି ।
ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଦେଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖି ହେଉଛି ।
ତାଙ୍କୁ ତ ଅନ୍ତହୀନ, ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା ବୋଲି କହିପାରିବା ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣ କେବେ ହେଲେ କହିବେ
ନାହିଁ ଯେ - ମୋତେ ମନେପକାଅ, ସିଏ ତ ଆମ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଆମେ ବାବା ବୋଲି ମଧ୍ୟ
କହିପାରିବା ନାହିଁ । ମାତାମାନେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଛୋଟପିଲା ଭାବି ନିଜର କୋଳରେ ବସାଇଥା’ନ୍ତି ।
ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀରେ ଛୋଟ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦୋଳିରେ ଝୁଲାଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ କ’ଣ ସର୍ବଦା ଏହିପରି ଛୋଟ
ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି କି! ପୁଣି ରାସ ବିଳାସ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସିଏ ବଡ ହୋଇଥିବେ,
ତା’ପରେ କ’ଣ ହେଲା ସିଏ କୁଆଡେ ଗଲେ, କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ଛୋଟ ଶରୀର ତ ରହିବ
ନାହିଁ ନା । କିଛି ବି ଖିଆଲ କରିନଥା’ନ୍ତି । ଏହି ପୂଜା କରିବାର ପ୍ରଥା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି ।
ଜ୍ଞାନ ତ କାହା ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଦେଖାଉଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ କଂସ ପୁରୀରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ । ତେବେ
ଏଠାରେ କଂସପୁରୀର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏକଥା ଉପରେ କାହାର ବି ବିଚାର ଆସୁ ନାହିଁ । ଭକ୍ତ
ଲୋକେ କୁହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଏଠାରେ ହାଜିର ଅଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ସ୍ନାନ କରାଇ, ଖୁଆଇ ଥା’ନ୍ତି,
କିନ୍ତୁ ସିଏତ କିଛି ଖାଇନଥା’ନ୍ତି । ମୂର୍ତ୍ତି ସମ୍ମୁଖରେ ରଖି ନିଜେ ଖାଇଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା
ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ହେଲା ନା । ଶ୍ରୀନାଥ ଜୀଙ୍କ ପାଖରେ ଏତେ ଭୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସିଏ ତ
କିଛି ବି ଖାଉନାହାଁନ୍ତି, ଏମାନେ ନିଜେ ଖାଇଯାଉଛନ୍ତି । ଦେବୀମାନଙ୍କ ପୂଜାରେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି
କରିଥା’ନ୍ତି । ନିଜେ ଦେବୀଙ୍କୁ ତିଆରି କରି ତାଙ୍କର ପୂଜା ଆଦି କରି ପୁଣି ବୁଡାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି ।
ଗହଣା ଆଦି ଖୋଲି ରଖି ଦେଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଲୋକ ଗହଳି ମଧ୍ୟରେ କେହି କେହି ଗହଣା ମଧ୍ୟ
ନେଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଦେବୀମାନଙ୍କର ହିଁ ଅଧିକ ପୂଜା ହୋଇଥାଏ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଏବଂ ଦୁର୍ଗା ଉଭୟଙ୍କର
ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ବଡ ମମ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି ନା, ଯାହାଙ୍କୁ
ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ରା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ଜାଣୁଛନ୍ତି ନା ଏହି ଜନ୍ମର ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟ ରୂପର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି
। ଏହି ଡ୍ରାମା କେତେ ଆଶର୍ଯ୍ୟ ଜନକ ଅଟେ । ଏଭଳି କଥା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି
ବାସ୍ତବିକ କଥା । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ହିଁ
ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରାଯାଇଛି । ଯେବେ ରୁଦ୍ରଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଥା’ନ୍ତି ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ
ଶାଳିଗ୍ରାମ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ଦେବୀମାନଙ୍କର କେବେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିନଥା’ନ୍ତି
, ଯେତିକି ପୂଜାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେତିକି ଦେବୀମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ
ଗୋଟିଏ ସମୟରେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଶାଳିଗ୍ରାମ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ
ଦିନ ନଥାଏ । କୌଣସି ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଆଦି ହୋଇନଥାଏ । ଯେପରି ଦେବୀମାନଙ୍କର ପୂଜା ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସମୟରେ
ହୋଇଥାଏ । ସେଠ ଲୋକଙ୍କର ଯେବେ ରୁଦ୍ର ବା ଶାଳିଗ୍ରାମ ରଚନା କରିବାର ଖିଆଲ ଆସିଥାଏ ତେବେ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଡକାଇଥା’ନ୍ତି, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରୁଦ୍ର କୁହାଯାଉଛି ପୁଣି ତାଙ୍କ
ସହିତ ଢେର ଶାଳିଗ୍ରାମ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ସେଠ ଲୋକମାନେ ହିଁ କହିଥାନ୍ତେ ଏତିକି ଶାଳିଗ୍ରାମ
ତିଆରି କର । ତାଙ୍କର କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ତିଥି ତାରିଖ ନଥାଏ । ଏହିପରି ବି ନୁହେଁ ଯେ ଶିବ
ଜୟନ୍ତୀରେ ହିଁ ରୂଦ୍ର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି । ନାଁ ପ୍ରାୟତଃ ଶୁଭଦିନ ଗୁରୁବାରରେ ହିଁ ପୂଜା
କରିଥା’ନ୍ତି । ଦୀପାବଳୀରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଚିତ୍ର ଥାଳିରେ ରଖି ତାଙ୍କର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି, ଏହା
ପରେ ପୁଣି ରଖି ଦେଇଥାନ୍ତି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଯୁଗଳ ଅଟନ୍ତି ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହି
କଥାକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ପଇସା କେଉଁଠାରୁ ମିଳିବ ? ସେଥିପାଇଁ ଯୁଗଳ ଥିବା ଦରକାର
ନା । ତେଣୁ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଯୁଗଳ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନାମ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ରଖି ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଦେବୀମାନେ କେବେ ଥିଲେ, ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ କେବେ ଆସିକରି ଯାଇଛନ୍ତି ? ଏସବୁ କଥା ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ଏବେ ବାବା ଆସି ସବୁକଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକାପରି ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ । ବାବା ଏତେ ସବୁକଥା ବୁଝାଇ କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବା ମନେ
ଅଛନ୍ତି ? ବର୍ସା ମନେ ଅଛି ? ଏହା ହିଁ ମୂଳକଥା ଅଟେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ପଇସା ନଷ୍ଟ
କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତୁମର ପଇସାଟିଏ ମଧ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହେଉନାହିଁ । ତୁମେ ଧନବାନ ହେବା ପାଇଁ ସେବା
କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ବହୁତ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ମଧ୍ୟ ଧନହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର
ସବୁକିଛି ମାଟିରେ ମିଶିଯାଉଛି । କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ଏହି ସମୟରେ ଯାହା କିଛି କରୁଛନ୍ତି ତାହା
ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ଖାଉନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ହିଁ
ଖାଉଛ । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ମଝିରେ ନିମିତ୍ତ ଅଟ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଉନାହିଁ, ତୁମେ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଉଛ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ଧୋତି, କୁର୍ତ୍ତୀ ଆଣିଛି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି — ଏହାଙ୍କୁ ଦେବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର କିଛି ବି ଜମା ହେବ ନାହିଁ । ଜମା ସେତେବେଳେ ହୋଇଥାଏ
ଯେବେ ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଏହାଙ୍କୁ ଦେଇଥାଅ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶିବାବାବାଙ୍କର
ସମ୍ପତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆମର ପାଳନା ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର ନାହିଁ ଯେ କ’ଣ ପଠାଇବୁ
? ଇଏ ତ ନେବେ ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି କୌଣସି ଜିନିଷ ଦେବ ତେବେ ତୁମର ଜମା
ହେବ ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିରୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ନେବାର ଅଛି, ତେବେ ଶିବବାବା ହିଁ ମନେ
ପଡିବେ ନା । ତୁମଠାରୁ କାହିଁକି ନେବେ । ବି.କେ.ଙ୍କୁ ଦେବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ ଅଟେ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି
ତୁମେ କାହାଠାରୁ କୌଣସି ଜିନିଷ ନେଇ ପିନ୍ଧିଲେ ତାଙ୍କର କଥା ହିଁ ମନେ ରହିବ । ଯଦି କିଛି ସାଧାରଣ
ଜିନିଷ ହୋଇଥିବ ତେବେ ଏଥିରେ ଏତେ ମନେ ପଡିବ ନାହିଁ ଯଦି ଭଲ ଜିନିଷ ହୋଇଥିବ ତେବେ ଆହୁରି ମନେ
ପଡିବ ଇଏ ଆମକୁ ଦେଇଥିଲେ । ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ତ କିଛି ଜମା ହୋଇ ନଥାଏ । ତେଣୁ ଏହା ଦ୍ୱାରା କ୍ଷତି
ହେଲା ନା । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ, ମୋର ପୋଷକ ଆଦିର ଦରକାର ନାହିଁ । ପୋଷାକ ଆଦି
ପିଲାମାନଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକ ସେମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କର ଭଣ୍ଡାରରୁ ପିନ୍ଧିବେ, ମୋର ତ ଶରୀର ନାହିଁ । ଏମାନେ
ଶିବବାବାଙ୍କର ଭଣ୍ଡାରରୁ ନେବାର ହକଦାର ଅଟନ୍ତି । ରାଜତ୍ୱ ପାଇବାର ମଧ୍ୟ ହକଦାର ଅଟନ୍ତି । ବାପ
ଘରେ ହିଁ ପିଲାମାନେ ଖାଇବା ପିଇବା କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସେବା କରି ନିଜର ରୋଜଗାର କରୁଛ
। ଯେତେ ଅଧିକ ସେବା କରିବ ସେତେ ରୋଜଗାର କରିବ । ଶିବବାବାଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରରୁ ହିଁ ତୁମେ ଖାଉଛ-ପିଉଛ
। ଯଦି ତାଙ୍କୁ ନ ଦେବ ତେବେ ତୁମର ଜମା ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ
। କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପଦମାପଦମ ପତି ହେବୁ ।
ପଇସା ତ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ସମର୍ଥ ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ ଦେଉଛୁ । ବାବା ସମର୍ଥ ଅଟନ୍ତି ନା । ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବାବା ଆମକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ପରୋକ୍ଷରେ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅର୍ଥରେ ଦେଇଥାନ୍ତି ନା ।
ପରୋକ୍ଷରେ ଏତେ ସାମର୍ଥ୍ୟ ନଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବାରୁ ବହୁତ ସାମର୍ଥ୍ୟ
ରହିଛି । ୱାର୍ଲଡ ଅଲମାଇଟ୍ ଅଥରିଟୀ ଏହି ସମୟରେ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମରେ କିଛି
ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କଲେ ତାହା ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ କିଛି ମିଳିଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି —
ମୁଁ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି । ମୁଁ ହିଁ ଦାତା ଅଟେ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିଜର ସବୁ କିଛି ଦେଇ ସାରା
ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ନେଇଛନ୍ତି ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ — ଏହି ସାକାର ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ହିଁ
ଅବ୍ୟକ୍ତ ରୂପର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉଛି । ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଶିବବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା
ହେଉଛନ୍ତି । କେବେ ବି ଖିଆଲ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ନେବୁ । କୁହ,
ଶିବବାବାଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରକୁ ପଠାଇଦିଅ, ଏହାଙ୍କୁ ଦେବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଆହୁରି କ୍ଷତି
ହୋଇଯିବ । ଯଦି ଗରୀବ ହୋଇଥିବେ ୩/୪ ଟଙ୍କାର କୌଣସି ପଦାର୍ଥ ତୁମକୁ ଦେବେ ଏହା ଅପେକ୍ଷା
ଶିବବାବଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରରେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଏହା ପଦମ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ନିଜର କ୍ଷତି କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ
। ପୂଜା ପ୍ରାୟତଃ ଦେବୀମାନଙ୍କର ହୋଇଥାଏ କାହିଁକି ନା ଖାସ ତୁମେ ଦେବୀମାନେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଦେବାପାଇଁ
ନିମିତ୍ତ ହେଉଛ । ଯଦିଓ ଭାଇମାନେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପ୍ରାୟତଃ ମାତାମାନେ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ହୋଇ
ରାସ୍ତା ବତାଇଥା’ନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଦେବୀମାନଙ୍କର ଅଧିକ ନାମ ରହିଛି । ଦେବୀମାନଙ୍କର ହିଁ ବହୁତ
ପୂଜା ହୋଇଥାଏ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଅଧାକଳ୍ପ ପୁଜ୍ୟ ଥିଲୁ । ପ୍ରଥମେ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ
ରୂପେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲୁ ପୁଣି ସେମି ପୂଜ୍ୟ କାହିଁକି ନା ଦୁଇ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ତ୍ରେତାରେ ହିଁ
ରାମଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ କୁହାଯିବ । ସେମାନେ ତ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ଏହାର କୌଣସି ହିସାବ କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗୀ ଆତ୍ମାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ଓ ତୁମ ବୁଦ୍ଧି
ମଧ୍ୟରେ କେତେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ବୁଦ୍ଧି, ସେମାନଙ୍କର ରାବଣ ବୁଦ୍ଧି ଅଟେ
। ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଏହି ଚକ୍ର ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ । ଯାହାକି ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଯେଉଁମାନେ
ରାତ୍ରରେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହୁଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଦିନରେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୁମେ ଅସତ୍ୟ କଥା ଶୁଣିଆସିଛ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କଥା ହେବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ବର୍ଷା ମିଳିଥାଏ । ଏବେ ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ମତ
ମିଳୁଛି । ଶ୍ରୀମତ ଭଗବତ ଗୀତା ଅଟେ ନା । ଆଉ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରର ନାମ ଶ୍ରୀମଦ୍ ରଖାଯାଇ ନାହିଁ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗ, ଗୀତାର ଯୁଗ ଆସିଥାଏ । ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ
ବର୍ଷର କଥା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କେବେ କେହି ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗମ ଯୁଗ ବିଷୟରେ ବୁଝାଅ ।
ବେହଦର ବାବା ରଚୟିତା ଅର୍ଥାତ ରଚନାର ସମସ୍ତ ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ତଥାପି ବି କହୁଛନ୍ତି — ଆଚ୍ଛା,
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର, ଯଦି ଆଉ କିଛି ଧାରଣା କରିପାରୁ ନାହଁ ତେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କର । ପବିତ୍ର ତ ହେବାର ହିଁ ଅଛି । ଯଦି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ ତେବେ ଦୈବୀଗୁଣ
ମଧ୍ୟ ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ୨୧ ଜନ୍ମର
ରୋଜଗାର ଜମା କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ସବୁକିଛି ସିଧାସଳଖ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜେ
ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ଶିବବାବାଙ୍କ ନାମରେ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯେତେ ସମୟ ଯୋଗରେ ବସୁଛ ସେତିକି ସମୟ ବୁଦ୍ଧି କେଉଁ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଉଛି -- ତାହା ଚେକ୍
କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ସଚ୍ଚା-ସଚ୍ଚା ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ହେବ । ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ ବାବା ଏବଂ
ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଅବିନାଶୀ
ପ୍ରାପ୍ତି ଗୁଡିକର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟର ଖୁସିରେ ରହି ଇଚ୍ଛା ମାତ୍ରମ୍
ଅବିଦ୍ୟା ହୁଅ ।
ଯାହାର ପିତା
ହିଁ ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ହୋଇଥିବେ ତା’ର ଭାଗ୍ୟ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଥିବ! ତେଣୁ ତୁମ ଭିତରେ ସର୍ବଦା ଏହି
ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଭାଗ୍ୟ ବି ଆମର ଜନ୍ମସିଦ୍ଧ ଅଧିକାର । ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ ଏବଂ
ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ଏହି ଗୀତ ଗାଇ-ଗାଇ ଖୁସିରେ ଉଡୁଥାଅ । ଏଭଳି ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଗଲା ଯାହାକି
ଅନେକ ଜନ୍ମ ସାଥୀରେ ରହିବ, କେହି ଛଡାଇ ନେଇପାରିବେ ନାହିଁ ଲୁଟି ପାରିବେ ନାହିଁ । କେତେ ବଡ
ଭାଗ୍ୟ ମିଳିଗଲା ଯେଉଁଥିରେ ସମସ୍ତ ଇଚ୍ଛା ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲା, ମନର ଖୁସି ମିଳିଗଲା ଅର୍ଥାତ୍
ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଗଲା । କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁ ହିଁ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ମାତ୍ରକେ
ଅବିଦ୍ୟା ହୋଇଚାଲ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବିକର୍ମ କରିବାର
ସମୟ ବିତିଯାଇଛି ଏବେ ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ଓ ବ୍ୟର୍ଥବାଣୀ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଧୋକା ଦେଉଛି ।