27.02.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ନିଜର
ପୁରୁଷାର୍ଥର ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ଜଣାପଡିଯିବ ଯେ ଆମର ଉନ୍ନତି ହେଉଛି ନା ଅବନତି ହେଉଛି, ଦେହ-
ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା ଅବନତି ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଦେହୀ- ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ଉନ୍ନତି ହୋଇଥାଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସତ୍ୟଯୁଗ
ଆରମ୍ଭରେ ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମା ଏବଂ ବିଳମ୍ବରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱାପର-କଳିଯୁଗରେ ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ମଧ୍ୟରେ ମୁଖ୍ୟ ଅନ୍ତର କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଆରମ୍ଭରେ
ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ସୁଖ ପାଇବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କରିବେ କାହିଁକିନା ସତ୍ୟଯୁଗର ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମ
ବହୁତ ସୁଖଦାୟୀ ଅଟେ । ବିଳମ୍ବରେ ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବାର ଇଚ୍ଛା ରହିବ ନାହିଁ,
ସେମାନେ କେବଳ ଶାନ୍ତି ମାଗିବେ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍
ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭଗବାନୁବାଚ ।
ଯେତେବେଳେ ଭଗବାନୁବାଚ କୁହାଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆସିନଥା’ନ୍ତି,
ଶିବବାବା ହିଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ମୂଳକଥା ହେଲା ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା କାହିଁକିନା ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ତୁମେ ଏପରି କହିବ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ଅନୁଗାମୀ ଅଟୁ । ନାଁ
। ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ହେଉଛୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମନେକର
। ଆଉ କାହାକୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ସିଏ ପିତା-ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ
ଅନେକ ଏହି କଥା ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି, ଯଦି ଏହି କଥା ବି ମନେ ରହିବ ତେବେ ଅହୋ ସୌଭାଗ୍ୟ । ବାବାଙ୍କୁ
ଭୁଲିଯାଉଛ ତେଣୁ ଲୌକିକ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ମନେପଡିଯାଉଛି । ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ଅନ୍ୟ ସବୁ କଥା
ବୁଦ୍ଧିରେ ଭୁଲିଯିବା ଉଚିତ୍, ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ମନେରହୁ । ତୁମେ କହୁଛ— ତ୍ୱମେବ
ମାତାଶ୍ଚ ପିତା... ଯଦି ଅନ୍ୟ କେହି ମନେପଡୁଛି ତେବେ କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ସଦଗତିକୁ ଯାଉଛୁ,
ଦେହ- ଅଭିମାନୀ ହେଲେ ଦୁର୍ଗତି ହିଁ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଦେହୀ- ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିଲେ ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ ।
କେବେ ଉପରକୁ ଚଢ଼ୁଛନ୍ତି ପୁଣି କେବେ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି । କେବେ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଛନ୍ତି, ତ କେବେ ପୁଣି
ପଛକୁ ହଟିଯାଉଛନ୍ତି । ଦେହ ଅଭିମାନରେ ତ’ ଅନେକ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସର୍ବଦା
ଚାର୍ଟ ଲେଖ ତେବେ ଜଣାପଡିଯିବ ଆମେ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଛୁ ଅଥବା ପଛକୁ ହଟୁଛୁ ? ଯୋଗ ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି
ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଏହିପରି ଉନ୍ନତି ଅବନତୀ ହେଉଛି । ପିଲାମାନେ ଚାଲୁଚାଲୁ ଥକିଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି
ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି— ବାବା, ଏହିପରି ହେଉଛି । ତୁମକୁ ମନେପକାଇବା ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ଦେହ- ଅଭିମାନରେ
ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପଛକୁ ହଟିଯାଉଛନ୍ତି । କିଛି ନା କିଛି ପାପ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଯୋଗ ଉପରେ
ହିଁ ସବୁକି଼ଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଏହି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆୟୁଷ ବଢ଼ିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଯୋଗ ଶବ୍ଦ
ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଅଟେ । ଜ୍ଞାନ ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ କିମ୍ବା
ଯୋଗ କିଛି ବି ନାହିଁ, ଏହାଦ୍ୱାରା ବହୁତ କ୍ଷତି ହୋଇଥାଏ ଅନେକ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଏହି
ପରିଶ୍ରମ କରିପାରୁନାହାନ୍ତି । ପାଠପଢ଼ାରେ ସମସ୍ତେ କ୍ରମାନୁସାରେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ପାଠପଢ଼ା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଜଣାପଡିଥାଏ ଯେ ଇଏ କେତେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ସେବା କରିପାରିବେ ? ତୁମକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଶିବବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଏକମାତ୍ର ଅବିନାଶୀ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ମାତା ପିତା ଏବଂ ତୁମେ ପିଲାମାନେ, ଏହା ତୁମର
ଈଶ୍ୱରୀୟ କୁଟୁମ୍ବ । ଅନ୍ୟ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ନଥିବ ଯେ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ,
ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଆମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି । ତେଣୁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ
ହେବ, ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ଶିବବାବା, ଏହିଭଳି ପରିଚୟ ଦିଅ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ପିତା,
ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କିପରି କୁହାଯାଇପାରିବ! ତେବେ ତାଙ୍କଠାରୁ ପୁଣି ସମ୍ପତ୍ତି କିପରି
ମିଳିବ ? ପବିତ୍ର କିପରି ହେବ ? ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବାରମ୍ବାର କହୁଛନ୍ତି—
ମନମନାଭବ, ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଏକଥା କେହି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ସମସ୍ତେ ଯଥାର୍ଥ ଭାବେ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ସେହି ମୟୁର ମୁକୁଟଧାରୀ ଏଠାକୁ କିପରି ଆସିବେ ? ଏହା
ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଜ୍ଞାନ । ଉଚ୍ଚ ଜ୍ଞାନରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ରହିବ, ଏଥିରେ ସହଜ ନାମ ମଧ୍ୟ
ସଂଯୋଗ ହୋଇଛି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ତ’ ସହଜ ନା । ପିଲାମାନେ ଏହାକୁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ବୋଲି
କାହିଁକି ଭାବୁଛନ୍ତି ? କାହିଁକିନା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ପାରୁନାହାନ୍ତି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦୁର୍ଗତି ଏବଂ ସଦଗତିର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ
ଦୁର୍ଗତି ଆଡକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଦୁର୍ଗତି ଆଡକୁ ନେଇଯାଇଥାଏ, ଏହା ହେଲା ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ,
ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପ୍ରଭେଦ ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ପଚାରନ୍ତୁ ଯେ ଆମେ ନର୍କବାସୀ
ଅଟୁ ବା ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ? ଏବେ ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି
। ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ମଧ୍ୟ କଳ୍ପନା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଅନେକ ମତ ରହିଛି, ଅନେକ ମତ ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ଦୁର୍ଗତି ହୋଇଥାଏ । ଗୋଟିଏ ମତ ଦ୍ୱାରା ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । ଏହା ତ’ ବହୁତ ଭଲ ସ୍ଲୋଗାନ— “ମନୁଷ୍ୟ
ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦୁର୍ଗତିକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ଏକମାତ୍ର ଈଶ୍ୱର ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦଗତି ଦେଉଛନ୍ତି
।” ତେଣୁ ତୁମେ ଶୁଭ କଥା କହୁଛ ନା । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର
ପିତା, ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ପ୍ରଭାତ ଫେରୀ କର
। କୁହ, ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତା ଆମକୁ ଏହି ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି, ଏବେ ନର୍କର ସମାପ୍ତ
ହୋଇଯିବ । ବୁଝାଇବାର ପରିଶ୍ରମ ତ’ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଉଡାଜାହାଜରୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ
ପକାଇପାରିବ । ଆମେ ତ’ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା କରୁଛୁ, ସିଏ ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର
ସଦଗତିଦାତା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ସନ୍ତାନମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ସଦଗତି ଦେଉଛି । ପୁଣି ତୁମକୁ
ଦୁର୍ଗତିକୁ କିଏ ନେଇଯାଉଛି ? କୁହାଯାଏ ଅଧାକଳ୍ପ ସ୍ୱର୍ଗ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ନର୍କ । ରାବଣରାଜ୍ୟ
ଅର୍ଥାତ୍ ଆସୁରୀ ରାଜ୍ୟ, କେବଳ ତଳକୁ ହିଁ ଖସିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି - ଏସବୁ କେବଳ ରାବଣର ଓଲଟା ମତ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ହେଉଛି । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ପତିତ ପାବନ ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେଉଛୁ ତେଣୁ ଏହି ଶରୀରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମୋହ ତୁଟାଇଦେବା ଉଚିତ୍ । ଯଦି ହଂସ-ବଗ ଏକତ୍ର ରହିବେ
ତେବେ ମୋହ କିପରି ତୁଟିବ ? ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ସ୍ଥିତିକୁ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ଯଦି ତୁମର ସାହାସ ଅଛି
ଯେ ନିଜର ଶରୀର ନିର୍ବାହ ନିଜେ କରିପାରିବ ତେବେ ଅଧିକ ଜଞ୍ଜାଳ ଭିତରକୁ କାହିଁକି ଯାଉଛ ? ପେଟକୁ
ଅଧିକ କିଛି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ବାସ୍ ଦୁଇପଟ ରୁଟି ଖାଅ ଆଉ କୌଣସି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ତଥାପି ନିଜେ
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୋତେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସବୁ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହାର ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଯେ କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବ ନାହିଁ, ଯଦି ଧନ୍ଦା ନକରିବ
ତେବେ ପଇସା କେଉଁଠାରୁ ଆସିବ ? ଭିକ ତ’ ମାଗିବାର ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ତୁମର ଘର, ଶିବବାବାଙ୍କ
ଭଣ୍ଡାରରୁ ଖାଉଛ, ଯଦି ତୁମେ କିଛି ସେବା ନକରୁଛ ବାବାଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରରୁ ସେମିତି ଖାଉଛ ତେବେ ଏହାର
ଅର୍ଥ ଭିକ ମାଗୁଛ । ପୁଣି ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯେପରି ଏଠାରେ ରାଜାରୁ ଆରମ୍ଭ
କରି ରଙ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ରହିବେ କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ସଦା ସର୍ବଦା ସୁଖ
ରହିବ, ଏଠାରେ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ପଦ ପଦବୀ ତ’ ରହିଛି ନା । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୋଗ ରଖିବାକୁ ହେବ, ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ । ନିଜ ମନକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ
ଯଜ୍ଞର ସେବା କେତେ କରୁଛୁ ? କଥାରେ କହିଥା’ନ୍ତି ନା, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ପାଖରେ ସବୁ ପୂର୍ବପ୍ରସ୍ତୁତ
ହିସାବ ରହିଛି । ତେଣୁ ତାକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମର ଏହି ଚଳଣି ଦ୍ୱାରା ଆମେ କ’ଣ
ପଦ ପାଇବୁ ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଶ୍ରୀମତକୁ ପାଳନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ କେତେ ଉଚ୍ଚପଦ
ମିଳୁଛି, ପାଳନ ନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଆମର ପଦ କେତେ ନିଚ୍ଚ ହୋଇଯାଉଛି । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ।
ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ତୁମ ପାଖକୁ କୌଣସି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ଆସିଲେ, କୁହ ଏଠାରେ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କ ପାଖରୁ
ଅବିନାଶୀ ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଏହି ଅବିନାଶୀ ବାବା ହିଁ ଶାନ୍ତିଦାତା ଅଟନ୍ତି,
ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଶାନ୍ତିଦାତା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । କୌଣସି ଜଡଚିତ୍ର କ’ଣ କେବେ ଶାନ୍ତି ଦେଇପାରିବ କି
? ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମର ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଲା ଶାନ୍ତି । ତୁମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛ । ତୁମେ
କହୁଛ ଶିବବାବା ଆମକୁ ଶାନ୍ତିଦିଅ ତେବେ ବାବା କାହିଁକି ନ ଦେବେ ? କ’ଣ ବାପା ନିଜର ପିଲାକୁ
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ ନାହିଁ ? କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବା ସୁଖ ଦିଅ । ସିଏ ତ’ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନକାରୀ ଅଟନ୍ତି,
ତେବେ ସୁଖ କାହିଁକି ନଦେବେ ? ଯଦି ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇବ, ତାଙ୍କୁ କିଛି ମାଗିବ ନାହିଁ
ତେବେ ସିଏ କ’ଣ ଦେବେ ? ବାବା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ଶାନ୍ତିର ସାଗର । ତୁମେ ସୁଖ ଚାହୁଁଛ, ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଶାନ୍ତି ପରେ ପୁଣି ସୁଖ ଆସିବ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଯେଉଁମାନେ ଆସିବେ ସେମାନେ ସୁଖ ଭୋଗ
କରିବେ । ବିଳମ୍ବରେ ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମାକୁ ସୁଖ ମାଗିବା ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ, ସେମାନେ ମୁକ୍ତି ହିଁ
ମାଗିବେ । ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିକୁ ଯିବେ, ସେଠାରେ ତ’ ଦୁଃଖ ନଥିବ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇ ପୁଣି ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଆସିବୁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିକୁ
ଚାଲିଯିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନର ସମୟକୁ ବିନାଶ ସମୟ କୁହାଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ହିସାବ
କିତାବ ଚୁକ୍ତ ହେବାର ଅଛି, ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର ମଧ୍ୟ ହିସାବ କିତାବ ରହିଛି ନା । କେହି କେହି ଜୀବ
ରାଜାଙ୍କ ପାଖରେ ରହିଥାନ୍ତି ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର କେତେ ପାଳନା ହୋଇଥାଏ । ଦୌଡରେ ଭାଗ ନେଉଥିବା
ଘୋଡାର କେତେ ଯତ୍ନ ନିଆଯାଇଥାଏ କାହିଁକିନା ଘୋଡା ତୀବ୍ରବେଗରେ ଦୌଡିଲେ ଭଲ ରୋଜଗାର ହେବ, ତେଣୁ
ମାଲିକ ନିଶ୍ଚିତ ଘୋଡାକୁ ସ୍ନେହ କରିବେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । କିନ୍ତୁ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ ହୋଇନଥାଏ । ଏହି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଆଦି ପରେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଏସବୁ ପୂର୍ବ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତକୁ ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ଆରମ୍ଭରେ ବହୁତ କମ୍
ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । ଆମେମାନେ ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରିବୁ । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜାଣିପାରିବେ ଯେ ଆମେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇପାରିବୁ ନା ନାହିଁ ? ଆମେ ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛୁ ? ଏଥିରେ ପରିଶ୍ରମ
କରିବାକୁ ପଡିବ କାହିଁକି ନା ଆମକୁ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି । ଦୁନିଆବାଲା ତ’ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲଢ଼େଇ ଝଗଡା
କରୁଛନ୍ତି, ବିନାଶ ପାଇଁ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ? ଏଭଳି ବୋମା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ । ଏହି ସଂସାରରେ ବହୁତ ଜୋରରେ ନିଆଁ ଲାଗିବ, ଯାହାକୁ ଲିଭାଇବା ପାଇଁ କେହି
ରହିବେ ନାହିଁ । ଅସଂଖ୍ୟ ବୋମା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ସେଥିରେ ଗ୍ୟାସ୍ ପଏଜନ୍ ଆଦି ଭରୁଛନ୍ତି । ପବନ
ହେବା ମାତ୍ରେ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ବର୍ସା ନେବାର ଅଛି ତେବେ ନିଅ । ପରିଶ୍ରମ କର । ତେଣୁ ଅଧିକ କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବାର
ନାହିଁ । ତେବେ କେତେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବାବା ଏହାଙ୍କୁ ଏସବୁଥିରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେଲେ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ବିକାରୀ ଦୁନିଆ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଇପାରିବ । ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖିବା
ମାତ୍ରେ ହିଁ ମନ ଖୁସି ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଚିତ୍ର ହେଉଛି ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ
ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ, ଯଦିଓ ଆମେ ଏହାଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିଲୁ କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଜଣାନଥିଲା ଯେ ଆମେ ଏହିଭଳି
ହୋଇପାରିବୁ । ଆମେ କାଳି ପୂଜାରୀ ଥିଲୁ, ଆଜି ପୂଜ୍ୟ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ବାବା ଆସିବାରୁ ପୂଜା
କରିବା ଛାଡିଦେଲି, ବାବା ବିନାଶ ଏବଂ ସ୍ଥାପନାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଲେ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏସବୁ ତ’ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ତେବେ କାହିଁକି ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେନପକାଇବୁ । ତେଣୁ ଅନ୍ତରରେ ଆମେ ଗୋଟିଏ ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛୁ - ବାବା, ଆପଣ କେତେ ସ୍ନେହୀ
ଅଟନ୍ତି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ସେହି ଜଣେ, ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଆମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି । ଆମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥିଲୁ, ସିଏ ହେଲେ ପରମଧାମ ନିବାସୀ, ସେଥିପାଇଁ
ତାଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଯଦି ସିଏ ଆସିନଥିଲେ ତେବେ ଚିତ୍ର କାହିଁକି ରହିଛି ? ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ
ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ବାକି ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ମନୁଷ୍ୟ ଅଥବା ଦେବତା କୁହାଯାଉଛି । ସର୍ବ ପ୍ରଥମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା, ପରେ
ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା ହେଲା । ତେଣୁ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେପକାଇବା ଉଚିତ୍
। ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ’ ବହୁତ ଚିତ୍କାର କରିଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି
। ଯାହା ମନକୁ ଆସିଲା ସେହି ମହିମା କରିବାରେ ଲାଗିଗଲେ । ଅନେକ ସ୍ତୁତି ରହିଛି, ବାବାଙ୍କର କ’ଣ
ସ୍ତୁତି କରିବେ । ତୁମେ ହିଁ କୃଷ୍ଣ, ତୁମେ ହିଁ ବ୍ୟାସ, ତୁମେ ହିଁ ଅମୁକ ଅଟ... ଏଭଳି ସ୍ତୁତି
କରିବା ତ ଗ୍ଳାନୀ ହେଲା ନା । ତେଣୁ ଏମାନେ ବାବାଙ୍କର କେତେ ଅପକାର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ମୋର ଅପକାର କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ମୁଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ଉପକାର କରୁଛି,
ସଦଗତି କରୁଛି । ମୁଁ ଆସିଛି ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ହାରିବା ଏବଂ
ଜିତିବାର ଖେଳ । ଏହା ହେଲା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ ଟିକିଏ ବି ଫରକ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ବାବାଙ୍କ ବିନା କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ’ ଅନେକ ମତ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଦୈବୀମତ ନାହିଁ । ବାକି କେବଳ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ରହିଛି,
ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଖଟାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ଆଉ କାହାକୁ ମନେପକାଇବାର ନାହିଁ
। ଆତ୍ମା କେବଳ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଉ, ଏଥିପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି
ଭକ୍ତମାନେ ମଧ୍ୟ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଏମାନେ ବହୁତ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହିତ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି ।
ଯେପରି ସେମାନେ ଭକ୍ତି ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି ସେହିପରି ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପାଇଁ ମେହେନତ
କରିବାକୁ ହେବ । ଭକ୍ତିରେ କ’ଣ କମ୍ ମେହେନତ କରିଥା’ନ୍ତି କି ? ଗୁରୁମାନେ କହନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟହ ୧୦୦
ଥର ମାଳା ଗଡାଅ, ପୁଣି କୋଠରୀରେ ବସି । ଏହିପରି ମାଳା ଗଡାଉ ଗଡାଉ ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଲାଗିଯାଇଥାଏ ।
ପ୍ରାୟତଃ ରାମ ରାମର ଧୂନୀ ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି, ଏଠାରେ ତ’ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ
। ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ସର୍ବୋତ୍ତମ ସ୍ନେହୀ ଅଟନ୍ତି ।
ସିଏ କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ଯଦି ନିଜେ କରିବ ତେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇପାରିବ । ବାବାଙ୍କ ପରି ସ୍ନେହୀ ଆଉ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। କଳ୍ପ ପରେ ତୁମକୁ ମିଠା ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି । ପୁଣି ଜଣାନାହିଁ, ଏଭଳି ମିଠା ବାବାଙ୍କୁ କାହିଁକି
ଭୁଲିଯାଉଛ! ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ତେଣୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବ
। ଆତ୍ମାରେ ଲାଗିଥିବା କଳଙ୍କକୁ ଛଡାଇବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇ
ପାରିବା ପାଇଁ ଏଭଳି କ’ଣ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି, ତାର କାରଣ କୁହ ? କ’ଣ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଏତେ
କଷ୍ଟକର କାମ ? ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଶରୀର
ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ କର୍ମ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କର । କିନ୍ତୁ ଅଧିକ ଜଞ୍ଜାଳରେ ବାନ୍ଧି ହେବାର ନାହିଁ
। ବ୍ୟବସାୟ ଇତ୍ୟାଦିର ଚିନ୍ତନ ଏହିଭଳି ନ ହେଉ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ଭୁଲିଯିବ
।
(୨) ଅନେକ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମତକୁ ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ମତକୁ ପାଳନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ଗାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଭଲ ପାଇବାକୁ ହେବ,
ବାକି ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ମୋହ ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଜ୍ଞାନର ପ୍ରକାଶ
ଏବଂ ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଭୁଲକୁ ଠିକରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
କୁହାଯାଏ— ଜ୍ଞାନ ହିଁ
ପ୍ରକାଶ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ହିଁ ଶକ୍ତି । ଯେଉଁଠାରେ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରକାଶ ରହିଛି ଯେ ଏହା ଭୁଲ୍,ଏହା ଠିକ୍
ଏହା ଅନ୍ଧକାର, ଏହା ପ୍ରକାଶ, ଏହା ବ୍ୟର୍ଥ, ଏହା ସମର୍ଥ ତେବେ ଭୁଲକୁ ଜାଣିପାରୁଥିବା ଆତ୍ମା
କେବେହେଲେ ଭୁଲ୍ କର୍ମ ବା ସଂକଳ୍ପର ବଶୀଭୂତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍
ବୁଦ୍ଧିମାନ ଆତ୍ମା, ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା । ସେମାନେ କେବେହେଲେ ଏଭଳି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ--ଏଭଳି
ହେବା କଥା କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଭିତରେ ଭୁଲକୁ ଠିକରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ
ସର୍ବଦା ଶୁଭ ଚିନ୍ତକ ହେବା ସହିତ ଶୁଭ ଚିନ୍ତନରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ବ୍ୟର୍ଥ ଚିନ୍ତନରୁ ମୁକ୍ତ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।