20.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
କଳଙ୍ଗୀଧର ହେବା ପାଇଁ
ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଅଚଳ-ଅଟଳ କର, ଯେତେ ଯେତେ ତୁମ ଉପରେ କଳଙ୍କ ଲାଗୁଛି ସେତେ ସେତେ ତୁମେ
କଳଙ୍ଗୀଧର ହେଉଛ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା
କ’ଣ ? କେଉଁ ମୁଖ୍ୟ ଆଜ୍ଞା ଉପରେ ଚାଲୁଥିବା ପିଲାମାନେ ହୃଦୟ ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା
ହେଲା, ମିଠେ ବଚ୍ଚେ — ତୁମକୁ କାହା ସହିତ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବାର ନାହିଁ, ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାର ଅଛି ।
ଯଦି କାହାକୁ ତୁମ କଥା ଭଲ ଲାଗୁନାହିଁ ତେବେ ତୁମେ ଚୁପ୍ ରୁହ । ପରସ୍ପରକୁ ବିରକ୍ତ କର ନାହିଁ ।
ବାପଦାଦାଙ୍କର ହୃଦୟ ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ସେତେବେଳେ ହୋଇପାରିବ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ଭିତରେ କୌଣସି ବି
ଭୂତ ନଥିବ, ମୁଖରୁ କେବେ ବି କଟୁବଚନ ବାହାରୁ ନ ଥିବ । ମିଠା କଥା କହିବା ତୁମ ଜୀବନର ଧାରଣା
ହୋଇଯାଇଥିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭଗବାନୁବାଚ,
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କହିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ହିଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଚେତାବନୀ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପିଲାମାନେ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରୁଛି
ତେବେ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖୁଛି, ଏହି ଶରୀର ତ ପୁରୁଣା ଜୋତା ସଦୃଶ । ତେଣୁ ଏହା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ମିଳିବ । ଏବେ ତୁମର ଆତ୍ମା
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛି, ଶରୀର ତ ସେହି ପୁରୁଣା ହିଁ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ
ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ମିଳିବ ।
ଆତ୍ମାକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାକୁ
ହିଁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । କେବଳ ଦେଖିବା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ହେବ ନାହିଁ । ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବ ସେତେ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଚାଲିବ । ଏହା ହିଁ ତ ତୁମର କାମ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତ ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବା ପାଇଁ । ଏହି ଶରୀର
ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୁରୁଣା ହିଁ ରହିବ, ଏହା ତ କେବଳ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଟେ, ଯାହା ସହିତ
ଆତ୍ମାର ସଂଯୋଗ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ସୁନ୍ଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ବହୁତ
ଭଲ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ କରୁଛି । ସେଠାରେ ପକ୍ଷୀ ଏବଂ ଜୀବଜନ୍ତୁମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ହେବେ ।
ଏଠାରେ ଚଢେଇମାନେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପଳାଇ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ତ ସୁନ୍ଦର-ସୁନ୍ଦର ପକ୍ଷୀ
କାଇଦା ଅନୁସାରେ ତୁମର ଆଗରେ-ପଛରେ ଘୂରି ବୁଲିବେ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସି,
ଅପରିଷ୍କାର କରି ଚାଲିଯିବେ । ନାଁ, ତାହା ବହୁତ କାଇଦାର ଦୁନିଆ ହେବ । ଆଗକୁ ତୁମକୁ ଏସବୁର
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଚାଲିବ । ଏବେ ତ ବହୁତ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ସ୍ୱର୍ଗର ମହିମା ତ ଅପରମଅପାର ।
ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଅପରମଅପାର । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କେତେ ନିଶା
ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସେହି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି, ଯେଉଁମାନେ ସେବା
କରିଥା’ନ୍ତି, ତେବେ ସେବାଧାରୀ ସ୍ୱତଃ ମନେ ପଡିଥା’ନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ମନ-ବୁଦ୍ଧି ରହିଛି ନା ।
ସେମାନେ ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଅଥବା ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବରରେ ସେବା କରୁଛି
। ଏସବୁ କଥା କ୍ରମାନୁସାରେ ହିଁ ବୁଝିଥା’ନ୍ତି । କେହି-କେହି ତ ମିୟ୍ୟୁଜିୟମ ତିଆରି କରି,
ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ, ଗଭର୍ଣ୍ଣରଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଥିବେ ।
ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ନିଜସ୍ୱ ଗୁଣ ରହିଛି । କାହା ପାଖରେ ଭଲ ଗୁଣ ରହିଥାଏ ତେଣୁ କୁହାଯାଏ ଇଏ କେତେ
ଗୁଣବାନ । ଯେଉଁମାନେ ସେବାଧାରୀ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ସର୍ବଦା ମିଠା କଥା କହିବେ । ସେମାନେ କେବେହେଲେ
କଠୋର କଥା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ କଠୋର କଥା କହନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଭୂତ ରହିଥାଏ ।
ଦେହ-ଅଭିମାନ ହେଲା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଭୂତ, ପୁଣି ତା’ ପଛରେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଭୂତ ପ୍ରବେଶ କରିଥା’ନ୍ତି ।
କେତେକ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଚଳଣି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିଚରା ଏମାନଙ୍କର
କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏଭଳି ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ଯେପରି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ କରିଥିଲ, ତୁମେ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଡୋର ତୁମ ହାତକୁ
ଆସିଯିବ । ଏହିଭଳି ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ର ଘୁରି ଚାଲିଛି । ସମୟ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଆଉ
ବହୁତ କମ ସମୟ ବାକି ରହିଛି । ଇଂରେଜମାନେ ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱାଧୀନତା ଦେଲେ ସେତେବେଳେ ଭାରତକୁ ଦୁଇ
ଭାଗରେ ବାଣ୍ଟିଦେଲେ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପରସ୍ପର ଲଢେଇ କରିବେ । ନଚେତ୍ ସେମାନଙ୍କର ଗୋଳା-ବାରୁଦ
କିଏ କିଣିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର ବ୍ୟବସାୟ ନା । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏହା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଚତୁରତା
। ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଟୁକୁଡା-ଟୁକୁଡା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଟୁକୁଡା ଆମକୁ
ମିଳୁ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାଗ କରାଯାଇ ନାହିଁ, ସେପଟେ ପାଣି ଅଧିକ ଯାଉଛି, କ୍ଷେତ ଭଲ ହେଉଛି, ଏପଟେ
ପାଣି କମ୍ ଆସୁଛି । ଏହିଭଳି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଯୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି,
ଝଗଡା ତ ବହୁତ ହେଉଛି । ତୁମେ ଯେବେଠାରୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ସେବେଠାରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗାଳି
ଖାଉଛ । ବାବା ବୁଝାଇଥିଲେ ଏବେ ତୁମେ କଳଙ୍ଗୀଧର ହେଉଛ । ଯେପରି ବାବା ଗାଳି ଖାଉଛନ୍ତି, ସେହିପରି
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗାଳି ଖାଉଛ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ, ବିଚରା ଏମାନଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଇଏ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମର କଥା ତ ବହୁତ ସହଜ । ତେବେ ପୂଜ୍ୟ, ପୂଜାରୀ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହେଉଛ ।
ଯଦି କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ, ତେବେ ଡ୍ରାମାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଏହିଭଳି ପାର୍ଟ ରହିଛି
। କିଛି ବି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିଲେ ମଧ୍ୟ ଉପରକୁ ଚଢିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟରେ ହିଁ ନାହିଁ । ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି
ତେଣୁ ସେଠାରେ ସବୁ ଆବଶ୍ୟକ । ଏଭଳି ଭାବି ଶାନ୍ତ ରହିବା ଉଚିତ୍ । କାହା ସହିତ ବି ଝଗଡା କରିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସ୍ନେହର ସହିତ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ ଯେ ଏପରି କର ନାହିଁ । ଏକଥା ଆତ୍ମା ଶୁଣିଥାଏ
। ଏହା ଦ୍ୱାରା ଆହୁରି ପଦ କମ ହୋଇଯିବ । କାହାକୁ-କାହାକୁ ଭଲ କଥା ବୁଝାଇଲେ ମଧ୍ୟ ଅଶାନ୍ତ
ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡି ଦେବା ଉଚିତ୍ । ନିଜେ ଯଦି ଏପରି ହୋଇଥିବେ ତେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ହଇରାଣ କରିବେ । ଏହିଭଳି ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହିଁ ରହିବ । ମାୟା ମଧ୍ୟ
ଦିନକୁ ଦିନ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯିବ । ମହାରଥୀମାନଙ୍କ ସହିତ ମାୟା ମଧ୍ୟ ମହାରଥୀ ହୋଇ ଲଢିଥାଏ
। ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସିଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଏ । ଯେପରି ଅଚଳ-ଅଟଳ ହୋଇ
ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ଯେ ମାୟା ଆମକୁ ହଇରାଣ କରିବ କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଡରିବାର ନାହିଁ । ଯିଏ
କଳଙ୍ଗୀଧର ହେବ, ତା’ ଉପରେ କଳଙ୍ଗୀ ଲାଗିବ, ତେଣୁ ଏଥିରେ ବିରକ୍ତ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ଖବରକାଗଜବାଲା ବିରୋଧ କରି ଲେଖିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏଠାରେ ପବିତ୍ରତାର କଥା ରହିଛି ।
ଅବଳାମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅତ୍ୟାଚାର ମଧ୍ୟ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଅକାସୁର-ବକାସୁର ନାମ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।
ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ପୁତନା, ସୂପର୍ଣ୍ଣଖା ରଖାଯାଇଛି ।
ପିଲାମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବେହଦର ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ
ଆତ୍ମା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଆମକୁ ରଚୟିତା
ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେଉଛ । ଏହି ସବୁ ଅଳଙ୍କାର ମଧ୍ୟ ତୁମର ଅଟେ କିନ୍ତୁ ତୁମେ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହୋଇଥିବାରୁ ଏହି ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦିଆଯାଇଛି । ଆତ୍ମା
କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ଏହି ସବୁ କଥା କେହି ବି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଛି,
କିପରି ଶରୀରଠାରୁ ବାହାରିଯାଉଛି, କେବେ କହୁଛନ୍ତି ଆଖିରୁ ବାହାରିଗଲା, କେବେ କହୁଛନ୍ତି
ଭ୍ରୃକୁଟୀରୁ ବାହାରିଲା, କେବେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ମଥାରୁ ବାହାରିଗଲା । ଏକଥା ତ କେହି ଜାଣିପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ — ଆତ୍ମା ଏହିଭଳି ଶରୀର ଛାଡିବ । ବସି-ବସି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଦେହର
ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ତ ଆମକୁ ଖୁସିରେ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ଖୁସିରେ
ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ସର୍ପର ମଧ୍ୟ ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ବୁଦ୍ଧି ଅଛି,
ତାହା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ କେବଳ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏହିପରି ହେବାକୁ ପଡିବ, ଯେପରି ଭ୍ରମରୀ କୀଟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଥାଏ,
ସେହିପରି ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ରୂପୀ କୀଟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । କେବଳ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ନୁହେଁ
ବାସ୍ତବିକ ରୂପେ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ ତେଣୁ ତୁମର ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ରହିବା ଦରକାର । ସେମାନେ ତ ଏହି ଅବିନାଶୀ ବର୍ସାକୁ
ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଶାନ୍ତି ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ, ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ
ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ବି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ, ତୁମର ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗ, ତୁମେ ତ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ ।
ବାବା ତ ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ
ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ କଥା । ପ୍ରଥମେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଲଫ-ବେ
ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ଏବଂ ରାଜତ୍ୱର ପାଠ ହିଁ ପଢାଇବାକୁ ପଡିବ । କୁହ ତୁମର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି —
ବିନାଶୀ ପିତା ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ପିତା । ତୁମେ ବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବିକାର ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ନେଉଛ ।
ଏଠାରେ ତୁମକୁ କେତେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ରହିଛି । ସେଠାରେ
ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଲହୁଣୀରୁ କେଶ ବାହାରିଯିବା ଭଳି ଅତି ସହଜରେ ହେବ । କୌଣସି ପ୍ରକାର ଦୁଃଖର କଥା ରହିବ
ନାହିଁ, କାହିଁକି ନା ତା’ର ନାମ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ଆମକୁ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦ ବାଦଶାହୀର ବର୍ସା
ମିଳୁଛି । ପ୍ରଥମେ ସୁଖ, ପରେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛୁ । ପ୍ରଥମେ ଦୁଃଖ ପୁଣି ସୁଖ କହିବା ଭୁଲ । ପ୍ରଥମେ
ତ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି କି । ପୁରୁଣା ଘର କ’ଣ କେହି କେବେ
ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି କି! ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ତ ରାବଣ ରହିବ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି,
ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ରହିବା ଦରକାର ଯେ ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ବେହଦର ସୁଖ
ଦେଉଛନ୍ତି । କିପରି ଦେଉଛନ୍ତି ଆସିଲେ ଆମେ ବୁଝାଇବୁ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ
ଯୁକ୍ତି ଦରକାର । ଦୁଃଖଧାମର ଦୁଃଖ ଗୁଡିକର ମଧ୍ୟ ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଅ । କେତେ ଅସରନ୍ତି
ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ଏହାକୁ କେହି ସୁଖଧାମ କହିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସୁଖଧାମରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରହିଥା’ନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ସୁଖଧାମ କହିଥା’ନ୍ତି ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ଥିଲେ, ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା ଏବେ ମନ୍ଦିରରେ ହେଉଛି । ଏବେ ବାବା
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ କହିବେ ଓହୋ! ମୁଁ ତ ଏହିଭଳି ହେଉଛି । ତେଣୁ ଏହାଙ୍କର ପୂଜା
କରିବି ନାହିଁ । ଯେବେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଦ୍ୱିତୀୟ ତୃତୀୟଙ୍କର କାହିଁକି ପୂଜା କରିବେ
। ଆମେ ତ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ହେଉଛୁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହିକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଭଗବାନ କହିଦେଉଛନ୍ତି । କେତେ ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପି ଅନ୍ଧକାର ରହିଛି । ତୁମେ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛ
। ଏଥିପାଇଁ ସମୟ ଲାଗୁଛି, ଯାହାକି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଥିଲା । ତୁମେ ଜଲ୍ଦି କିଛି ବି
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ହୀରାତୁଲ୍ୟ ଜନ୍ମ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ
ହୀରାତୁଲ୍ୟ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ କ’ଣ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାରର କି! ଏହା ହେଉଛି ତୁମର
ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର, ତାହା ହେଲା ଦୈବୀ ପରିବାର । କେତେ ନୂଆ କଥା । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏସବୁ କଥା ରହିଛି
କିନ୍ତୁ ଅଟାରେ ଲୁଣର ମାତ୍ରା ଯେତିକି ସେତିକି ସତ୍ୟ ରହିଛି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖି କେତେ ଭୁଲ୍
କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କୁହ, ତୁମେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ତ ଦେବତା କହୁଛ ପୁଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ
କାହିଁକି କହୁଛ । ବିଷ୍ଣୁ କିଏ ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ କିଛି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ପୂଜା କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ହେଲେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରାଚୀନ
ଯେଉଁମାନେ କି ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିଲେ । ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ଅବସ୍ଥାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ହେବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଦେଇ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ବ୍ୟାଜ୍ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ତୁମକୁ ଏବେ ବାବା ଏବଂ ଶିକ୍ଷାଦାତା
ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମାୟାର ମଧ୍ୟ କେତେ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଛି । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ
ପଏଣ୍ଟସ୍ ଏବେ ବାହାରିବାରେ ଲାଗିଛି । ଯଦି ତୁମେ ନ ଶୁଣିବ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି ଶୁଣାଇବ ।
ପ୍ରାୟତଃ ବଡ-ବଡ ମହାରଥୀମାନେ ବାହାରକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ମୁରଲୀ ମିସ୍ କରିଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଭରପୂର ହୋଇ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ କେତେ
ଗୁହ୍ୟ-ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ଯାହାକି ତୁମକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ତୁମେ ଧାରଣ ନ କରିବ
ତେବେ ପକ୍କା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବହୁତ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଭଲ-ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍
ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଦେଖୁଛନ୍ତି ଶୁଣୁଛନ୍ତି ଯେପରି ଯେପରି ଅବସ୍ଥା ସେପରି ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର
କରିପାରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁ କଥା ଇଏ କେବେ ଶୁଣାଇ ନାହାଁନ୍ତି ତାହା ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନେ ବାହାର
କରିଥା’ନ୍ତି । ଏମାନେ କେବଳ ସେବାରେ ହିଁ ଲାଗି ରହିଥା’ନ୍ତି । ମ୍ୟାଗାଜିନରେ ମଧ୍ୟ ଭଲ-ଭଲ
ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର କରୁଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା
ସାରା ବିଶ୍ୱର ଡୋର ତୁମ ହାତରେ ରହିବ । ତାହା ତୁମଠାରୁ କେହି ବି ଛଡାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ ନା । ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ଶିକ୍ଷାଦାତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ବାବା ହିଁ ହୋଇଥିବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେମାନେ କିପରି ରାଜ୍ୟପଦ ପାଇଲେ ? ଏକଥା
ମନ୍ଦିରର ପୂଜାରୀଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ । ତୁମକୁ ଅପାର ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ନୁହଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ୫ ଭୂତ ହିଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
ଅଟେ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ବିକାର ରହିଛି । ମାୟାର ୫ ଭୂତ ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ମାୟା
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ତୁମେ ପୁଣି ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଦେଉଛ । ଏହା ତ ଭୁଲ ନା । ଈଶ୍ୱର କିପରି
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇପାରିବେ । ସିଏ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ
କରୁଛନ୍ତି । ବୁଝାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ କରିବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯେତେବେଳେ
କେହି ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବ ବା ବିରକ୍ତ କରୁଥିବ ସେତେବେଳେ ତୁମକୁ ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ଯଦି ଉପଦେଶ ବା ଶ୍ରୀମତ ମିଳିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କେହି ସନ୍ତାନ ନିଜକୁ ସୁଧାରି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ
କୁହାଯିବ ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟ, କାହିଁକି ନା ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି, ଯେଉଁଠି ସବୁ ପ୍ରକାରର ପଦ
ଆବଶ୍ୟକ ।
(୨) ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଜ୍ଞାନର ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟ ବାହାର କରି ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା
ମୁରଲୀରେ ପ୍ରତିଦିନ ଯେଉଁ ସବୁ ଗୁହ୍ୟ-ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେଗୁଡିକୁ ଶୁଣିବାରେ କେବେ ବି
ଖିଲାପ କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ସମୟ ଅନୁସାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶକ୍ତିକୁ ବାସ୍ତବ ରୂପରେ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ମାଷ୍ଟରର ଅର୍ଥ ହେଲା —
ଯେଉଁ ଶକ୍ତିକୁ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଆବାହନ କରିବ ସେହି ଶକ୍ତି ସେହି ସମୟରେ ବାସ୍ତବ ସ୍ୱରୂପରେ ଅନୁଭବ
ହେଉଥିବ । ଆଦେଶ ଦେବା ମାତ୍ରକେ ହାଜର ହୋଇଯାଉଥିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସହନ ଶକ୍ତିକୁ ଆସିବା ପାଇଁ
ଆଦେଶ ଦିଆଯିବ ଏବଂ ସମ୍ମୁଖୀନ କରିବାର ଶକ୍ତି ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଯିବ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ମାଷ୍ଟର କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ତେଣୁ ପରୀକ୍ଷାମୂଳକ ଭାବରେ ଦେଖ ଯେ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଯେଉଁ ଶକ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ ସେହି ସମୟରେ
ସେହି ଶକ୍ତି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛି ? ଯଦି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଆଗ-ପଛ ହୋଇଗଲା ତେବେ ବିଜୟ
ପରିବର୍ତ୍ତେ ପରାଜୟ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବୁଦ୍ଧିରେ
ଯେତିକି ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିଶା ରହିଛି କର୍ମରେ ସେତିକି ନମ୍ରତା ମଧ୍ୟ ରହୁ ।