30.06.19    Avyakt Bapdada     Odia Murli     19.12.84     Om Shanti     Madhuban


“ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସହଜ ତଥା ସ୍ପଷ୍ଟ ମାର୍ଗ”

 


ଆଜି ବାପଦାଦା ବିଶେଷ ସ୍ନେହୀ ଏବଂ ସର୍ବଦା ସାଙ୍ଗରେ ରହୁଥିବା ନିଜର ସାଥୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ସାଥୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପରେ ସଂଗରେ ରହିଥାଏ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦ ଚିହ୍ନ ଉପରେ ପାଦ ରଖି ଆଗକୁ ବଢୁଥାଏ । ଗୋଟିଏ ପାଦ ମଧ୍ୟ ମନମତ ବା ପରମତରେ ଉଠାଇନଥାଏ । ଏହିଭଳି ସଦାକାଳର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀଙ୍କର ସଂଗରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ସର୍ବଦା ସହଜ ମାର୍ଗର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦ ରଖିବା ସମୟରେ ରାସ୍ତାକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଏବଂ ପରିଷ୍କାର କରିଦେଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ କେବଳ ପାଦ ଚିହ୍ନ ଉପରେ ପାଦ ରଖି ଚାଲିବାର ଅଛି । ରାସ୍ତା ଠିକ୍ କି ନୁହେଁ, ସହଜ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ପଷ୍ଟ କି ନୁହେଁ - ଏକଥା ଚିନ୍ତା କରିବାର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କାରଣ ଯେଉଁଠି ବାବାଙ୍କର ପାଦ ରହିଛି ତାହା ନିଶ୍ଚିତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରାସ୍ତା ହୋଇଥିବ । କେବଳ ସେଥିରେ ପାଦ ରଖ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପରେ ପଦ୍ମର ସମ୍ପତ୍ତି ନିଅ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କର ସାଥୀ ହୋଇ ସାଥୀର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଳନ କରିବା ପାଇଁ ସାକାର ମାଧ୍ୟମ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପ ରୂପୀ କର୍ମ କରି ଦେଖାଇବା ପାଇଁ ସାକାର ସୃଷ୍ଟି ଉପରେ ଅବତରିତ ହେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଏହାକୁ ସହଜ କରିବା ପାଇଁ ସାକାର ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜର ମାଧ୍ୟମ କରିଛନ୍ତି । କାରଣ ସାକାରରେ ଅନୁକରଣ କରିବା ବା ପାଦଚିହ୍ନ ଉପରେ ପାଦ ରଖିବା ତ ସହଜ ଅଟେ ନା । ତେବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀ ନିଜର ସାଥୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ସହଜ ମାର୍ଗ ବତାଇଛନ୍ତି । କାହିଁକି ନା ସାଥୀ ରୂପରେ ଆସିଥିବା ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ସାଥୀମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ନିଜର ସାଥୀ କରିଛି ସେମାନେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ଧରି ବହୁତ ଭଟକିଥିବା କାରଣରୁ ଥକିଯାଇଛନ୍ତି, ନିରାଶ ଏବଂ ନିର୍ବଳ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି, କଷ୍ଟ ସାଧ୍ୟ ମନେ କରି ହତାଶ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଆସି ସହଜରେ ସହଜମାର୍ଗ ଦେଖାଇ କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ପାଦ ଚିହ୍ନ ଉପରେ ପାଦ ରଖି ଚାଲ । ଏହିଭଳି ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । କେବଳ ପାଦ ରଖିବା ତୁମର କାମ, ଚଲାଇବା, ପାରି କରିବା, ପ୍ରତି ପାଦରେ ବଳ ଭରିବା, କ୍ଲାନ୍ତି ଦୂର କରିବା ଏହା ସବୁ ସାଥୀଙ୍କର କାମ । ତୁମେ କେବଳ ପାଦକୁ ପଛକୁ ଫେରାଅ ନାହିଁ । କେବଳ ପାଦ ରଖିବା ତ କଷ୍ଟକର ନୁହେଁ ନା । ପାଦ ରଖିବା ଅର୍ଥାତ୍ ସଂକଳ୍ପ କରିବା । ସାଥୀ ଯାହା କହିବେ, ଯେପରି ଚଲାଇବେ ସେହିପରି ଚାଲିବି, ନିଜ ମତ ଚଲାଇବି ନାହିଁ । ନିଜମତ ଚଲାଇବା ଅର୍ଥାତ୍ ଚିତ୍କାର କରିବା । ତେବେ ଏହିଭଳି ପାଦ ରଖିବା ଆସୁଛି ନା ? କ’ଣ ଏହା କଷ୍ଟ ଲାଗୁଛି କି ? ସବୁ ଦାୟିତ୍ୱ ତ ସିଏ ନେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଦାୟିତ୍ୱ ସମର୍ପି ଦେବାକୁ କ’ଣ କଷ୍ଟ ଲାଗୁଛି ? ଯଦି ସାକାର ମାଧ୍ୟମଙ୍କୁ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ ସ୍ୱରୂପ କରି ନମୁନା ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି ମାର୍ଗ ଉପରେ ଚାଲିବାକୁ କଷ୍ଟ କାହିଁକି ଲାଗୁଛି ? ଅତି ସହଜ ଉପାୟ ବା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ଉପାୟ । ସାକାର ରୂପରେ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଯାହା କରିଛନ୍ତି, ଯେପରି କରିଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ କରିବାର ଅଛି । କେବଳ ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବାର ଅଛି ।

ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପକୁ ଯାଞ୍ଚ କର । ମୋର ସଂକଳ୍ପ ବାବାଙ୍କର ସଂକଳ୍ପ ସହିତ ମିଶୁଛି ତ ? କପି କରିବା ଜଣା ନାହିଁ କି ? ଦୁନିଆରେ ତ କପି କରିବା ପାଇଁ ମନା କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ କେବଳ କପି ହିଁ କରିବାର ଅଛି । ତେବେ ସହଜ ହେଲା ନା ମୁଶକିଲ୍ ହେଲା ? ଯେବେ ସହଜ, ସରଳ ଏବଂ ସ୍ପଷ୍ଟ ରାସ୍ତା ମିଳିଗଲା ତେବେ ଅନୁସରଣ କର । ଅନ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ କାହିଁକି ଯାଉଛ ? ଅନ୍ୟ ରାସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପର ରାସ୍ତା, ଦୁର୍ବଳତାର ସଂକଳ୍ପ ରୂପୀ ରାସ୍ତା, କଳିଯୁଗୀ ଆକର୍ଷଣମୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସଂକଳ୍ପର ରାସ୍ତା । ଏହି ସବୁ ରାସ୍ତାଗୁଡିକରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ୟାର ଜଙ୍ଗଲରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଉଛ । ଯେଉଁଠାରୁ ବାହାରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଲେ ମଧ୍ୟ ଚାରିଆଡେ କଣ୍ଟା ଥିବା କାରଣରୁ ବାହାରିପାରୁନାହଁ । ତେବେ ସେହି କଣ୍ଟା ଗୁଡିକ କ’ଣ ଜାଣିଛ ? କାହିଁକି, କ’ଣ, କିପରିର କଣ୍ଟା ଲାଗିଯାଉଛି । କେଉଁଠି ‘କାହିଁକି’ର କଣ୍ଟା, କେଉଁଠି “କିପରି”ର କଣ୍ଟା ଲାଗିଯାଉଛି । କେଉଁଠି ପୁଣି ନିଜର ଦୁର୍ବଳ ସଂସ୍କାରର କଣ୍ଟା ଲାଗିଯାଉଛି । ଚାରିଆଡେ କଣ୍ଟା ହିଁ କଣ୍ଟା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ତା’ପରେ ଚିତ୍କାର କରୁଛ ହେ ସାଥୀ ଏବେ ଆସ ରକ୍ଷା କର । ତେଣୁ ସାଥୀ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ପାଦ ଉପରେ ପାଦ ନ ରଖି ଅନ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ ଗଲ କାହିଁକି ? ଯେବେକି ସାଥୀ ତୁମ ସଙ୍ଗରେ ରହିବା ପାଇଁ ନିଜ ଆଡୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଉଛନ୍ତି ତେବେ ଏଭଳି ସାଥୀଙ୍କୁ ଛାଡୁଛ କାହିଁକି ? ସାଥୀଙ୍କୁ ଦୂରେଇ ଦେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସାହାରା ପାଇବାରୁ ବଞ୍ଚିତ ହେବା । ତେଣୁ ଏକୁଟିଆ କାହିଁକି ହେଉଛ ? ବିନାଶୀ ସଙ୍ଗଗୁଡିକର ଆକର୍ଷଣ, ଚାହେ କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧର, ଚାହେ କୌଣସି ପଦାର୍ଥ ଯଦି ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି, ସେହି ଆକର୍ଷଣ କାରଣରୁ ପଦାର୍ଥଗୁଡିକୁ ବା ବିନାଶୀ ସମ୍ବନ୍ଧୀକୁ ନିଜର ସାଥୀ କରିଦେଉଛ କିମ୍ବା ସାହାରା କରି ଦେଉଛି ସେଥିପାଇଁ ଅବିନାଶୀ ସାଥୀଙ୍କୁ ଦୂରେଇ ଦେଉଛ ତେଣୁ ତାଙ୍କର ସାହାରା ମିଳୁନାହିଁ । ଅଧାକଳ୍ପ ତ ଏହିସବୁ ବିନାଶୀ ସାହାରା ଗୁଡିକୁ ପ୍ରକୃତ ସାହାରା ମନେ କରି ଅନୁଭକ କରିନେଲ ନା ଯେ ପ୍ରକୃତରେ ଏହା ସାହାରା ଅଟେ ନା ପଙ୍କ ଅଟେ । ସେଗୁଡିକ ତୁମକୁ ପଙ୍କ ଭିତରକୁ ଠେଲି ଦେଇଛି ବା ତଳେ ପକାଇ ଦେଇଛି, ନା ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେଇଛି ? ଭଲ ଭାବରେ ଅନୁଭବ କରିଛ ନା । ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମର ଅନୁଭବୀ ତ ନୁହେଁ ନା । ୬୩ ଜନ୍ମର ଅନୁଭବୀ ଅଟ । ତେବେ କ’ଣ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଦୁଇଟା ଜନ୍ମ ଦରକାର ? ଯିଏ ଥରେ ଧୋକା ଖାଇଥାଏ ସିଏ ଆଉ ଦ୍ୱିତୀୟ ଥର ଧୋକା ଖାଏ ନାହିଁ । ଯଦି ବାରମ୍ବାର ଧୋକା ଖାଉଛି ତେବେ ତାକୁ ଭାଗ୍ୟହୀନ କୁହାଯିବ । ଏବେ ତ ସ୍ୱୟଂ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସର୍ବ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ ଜାତକରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟର ଲମ୍ବା ରେଖା ଟାଣି ଦେଇଛନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ସ୍ୱୟଂ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ତୁମମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟକୁ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ତୁମର ପିତା ହେବା କାରଣରୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାନକୁ ଭାଗ୍ୟର ଭରପୁର ଭଣ୍ଡାର ପୈତୃକ ସମ୍ପତ୍ତି ରୂପରେ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ ବିଚାର କର ଭାଗ୍ୟର ଭଣ୍ଡାରର ମାଲିକଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର କ’ଣ ବା ଅଭାବ ଥିବ ।

ମୋର ଭାଗ୍ୟ କ’ଣ - ସେକଥା ଭାବିବାର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ଯେହେତୁ ପିତା ହୋଇଗଲେ ତେବେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନକୁ ଭାଗ୍ୟରୂପୀ ସମ୍ପତ୍ତିର କ’ଣ ଅଭାବ ରହିବ । ଭାଗ୍ୟ ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ହୋଇଗଲ ନା । ଏହିଭଳି ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା କେବେ ବି ଧୋକା ଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ସହଜ ରାସ୍ତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ତେଣୁ ପାଦ ଉପରେ ପାଦ ରଖିଚାଲ । ଏଠାରେ ତ ନିଜେ ହିଁ ନିଜକୁ ସମସ୍ୟା ଭିତରକୁ ଠେଲି ଦେଉଛ, ସାଥୀଙ୍କର ସଙ୍ଗକୁ ଛାଡିଦେଉଛ । କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ କଥା ମନେ ରଖ ଯେ ଆମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀଙ୍କର ସଙ୍ଗରେ ଅଛୁ । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର । ତେବେ ସର୍ବଦା ନିଜ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିପାରିବ । ଏବେ ବୁଝିଲ - କିପରି ସହଜ ରାସ୍ତା! ସହଜକୁ ମୁସକିଲ୍ କର ନାହିଁ । ସଂକଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ କେବେ ମୁସ୍କିଲର ଅନୁଭବ କର ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ଦୃଢ ସଂକଳ୍ପ କରିବା ଜଣା ଅଛି ନା । ନଚେତ୍ ନିଜ ନିଜ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇ ପୁଣି କହିବ - ଏହା ତ ବଡ କଷ୍ଟକର ରାସ୍ତା । ବାପଦାଦା ଦେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ନାମକୁ ମାତ୍ର ବୋଲାଉଛନ୍ତି ସହଜଯୋଗୀ କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ କଷ୍ଟ ଅନୁଭବ କରୁଛନ୍ତି । ନିଜକୁ ଅଧିକାରୀ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅଧୀନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଭାଗ୍ୟବିଧାତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କିନ୍ତୁ ଭାବୁଛନ୍ତି କିଏ ଜାଣେ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଅଛି କି ନାହିଁ । ବୋଧ ହୁଏ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ହିଁ ଏହିଭଳି, ତେଣୁ ନିଜେ ନିଜକୁ ଜାଣ ଏବଂ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ସବୁ ସମୟର ସାଥୀ ମନେ କରି ଚାଲୁଥାଅ । ଆଚ୍ଛା!

ଏହିଭଳି ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦ ଉପରେ ପାଦ ରଖି ଚାଲୁଥିବା, ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରୁଥିବା, ପ୍ରତି ସଂକଳ୍ପରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସାଥୀଙ୍କର ସଂଗକୁ ଅନୁଭବ କରୁଥିବା, ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ସାଥୀ ଅନ୍ୟ କେହି ନୁହେଁ, ଏହିଭଳି ପ୍ରୀତିର ରୀତିକୁ ପାଳନ କରୁଥିବା, ସଦା ସହଜଯୋଗୀ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟବାନ ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ୟାଦପ୍ୟାର ଏବଂ ନମସ୍ତେ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ସାକ୍ଷାତ:-
କୁମାରୀମାନଙ୍କ ସହିତ:- କୁମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ କମାଲ କରିପାରନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ସାଧାରଣ କୁମାରୀ ନୁହେଁ, ଅଲୌକିକ କୁମାରୀ ଅଟ । ଏହି ଦୁନିଆର ଲୌକିକ କୁମାରୀମାନେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ତୁମେ ଅଲୌକିକ କୁମାରୀମାନେ କ’ଣ କରୁଛ ? ରାତି ଦିନର ଅନ୍ତର ରହିଛି ନା । ସେମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଭିତରେ ରହି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ପ୍ରଭାବିତ କରି ତଳକୁ ଖସାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ତୁମେମାନେ ସର୍ବଦା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଉଡୁଛ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉଡାଉଛ - ଏହିଭଳି କୁମାରୀ ଅଟ ନା । ଯେବେକି ବାବା ମିଳିଗଲେ ତେଣୁ ସର୍ବସମ୍ବନ୍ଧ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସବୁବେଳେ ରହିଛି । ପୂର୍ବରୁ କେବଳ କଥାରେ କହୁଥିଲେ ଏବେ ବାସ୍ତବରେ ଅନୁଭବ କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଗାୟନ କରୁଥିଲ ଯେ ମୋର ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧର ରସ ମିଳୁଛି । ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ କରୁଛ ନା । ଯେବେକି ସର୍ବ ରସ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମିଳୁଛି ତେବେ ଅନ୍ୟ କୁଆଡେ ବି ସଂକଳ୍ପ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ ରତ୍ନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସର୍ବଦା ଗାୟନ ଏବଂ ପୂଜନ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ବିଜୟୀ ଆତ୍ମା ଅଟ, ସର୍ବଦା ସ୍ୱୃତିର ତିକଳଧାରୀ ଆତ୍ମା ଅଟ, ଏହିଭଳି ସ୍ମୃତି ରହୁଛି ? ଏତେ ସବୁ କୁମାରୀମାନେ କେଉଁ କମାଲ (ଚମତ୍କାରୀ) କରିବ ? ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବ । ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବାବା ଦେଖାଯାଆନ୍ତୁ । ଯଦି କୌଣସି କଥା କହୁଛ ତେବେ ସେହି କଥା ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ହେଉ ଯାହାକି ସେଥିରେ ବାବା ଦେଖାଯାଉଥିବେ । ଦୁନିଆରେ ମଧ୍ୟ ଯଦି କେହି ଭଲ କଥା କହିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଏହାଙ୍କୁ କିଏ ଶିଖାଇଛି ? ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଯାଇଥାଏ । ସେହିଭଳି ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ହେଉ । ଏହିଭଳି ଧାରଣା ମୂରତ, ଦିବ୍ୟ ମୂରତ ହେବା ଭଳି ବିଶେଷତାକୁ ଧାରଣ କର । ଭାଷଣ ତ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ଭାଷଣ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା କୋଟିକରେ ଗୋଟିଏ ଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ସେହିଭଳି ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖାଇବ ନା । ନିଜର ଚରିତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଚିତ୍ର ଦେଖାଅ । ଆଚ୍ଛା

(୨) ଏହା କୁମାରୀମାନଙ୍କର ସଂଗଠନ । ଏମାନେ ସବୁ ସେନା ବାହିନୀ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ଲେଫ୍ଟ ରାଇଟ୍ କରିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ କେବଳ ରାଇଟ୍ ହିଁ ରାଇଟ୍ କରୁଛ । ଏହି ସେନା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ ଯିଏକି ଶାନ୍ତିର ଆଧାରରେ ବିଜୟୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଶାନ୍ତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନିଜର ସ୍ୱରାଜ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ନେଉଛନ୍ତି । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ହଲଚଲ କରିବାକୁ ପଡୁନାହିଁ । ତେବେ ମଜବୁତ ଶକ୍ତି ସେନାର ଶକ୍ତି ଅଟ, ସେନାକୁ ଛାଡି ଚାଲିଯାଉଥିବା ସୈନିକ ନୁହେଁ । ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ କେହି ହଲଚଲ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେବେ ବି କାହାର ସଂଗଦୋଷରେ ପ୍ରଭାବିତ ହେବାର ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ସଂଗରେ ରହିବେ ସେମାନେ କେବେହେଲେ ଅନ୍ୟ କାହାର ସଂଗ ଦୋଷରେ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସାରା ସଂଗଠନ ବାହାଦୁର ଅଟେ ନା । ବାହାଦୁରମାନେ କ’ଣ କରନ୍ତି ? ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଚାଲିଆସନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ସବୁ ବାହାଦୁର ତ ଅଟ କିନ୍ତୁ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଆସିନାହଁ । ତୁମେମାନେ ଦେଖିଥିବ ବାହାଦୂର ସୌନିକମାନେ ଯେତେବେଳେ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କର ବାହାଦୂରୀ ପାଇଁ ବ୍ୟାଣ୍ଡବାଜା ବଜାଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ସେବା ରୂପୀ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଆସିବ ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ ଖୁସିର ବ୍ୟାଣ୍ଡ ବାଜିବ । କୁମାରୀମାନେ ସଦାସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟନ୍ତି । କୁମାରୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସେବାର ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି ଏବଂ ଆଗକୁ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ କାରଣ ସେବା ବହୁତ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ସେବାଧାରୀ କମ ଅଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସେବାଧାରୀ ହୋଇ ସେବାରେ ଯୋଗଦେବ ତେବେ କେତେ ସେବା ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଦେଖିବା କୁମାରୀମାନେ କ’ଣ କମାଲ କରୁଛନ୍ତି । ସାଧାରଣ କାର୍ଯ୍ୟ ତ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ କିଛି ବିଶେଷ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଦେଖାଅ । କୁମାରୀମାନେ ବାବାଙ୍କର ଘରର ଶୃଙ୍ଗାର ଅଟ । ଲୌକିକରେ କୁମାରୀମାନଙ୍କୁ ଯାହା ବି ଭାବିଥାଆନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ପାରଲୌକିକ ଘରେ କୁମାରୀମାନେ ମହାନ ଅଟନ୍ତି । କୁମାରୀମାନେ ତ ଏମିତି ବି ସେବାକେନ୍ଦ୍ରର ଶୋଭା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ମାତାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବିଶେଷ ଲିଫ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁଯୋଗ ରହିଛି । ପ୍ରଥମେ ମାତା ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଆସି ମାତାମାନଙ୍କୁ ଗୁରୁ ରୂପରେ ଆଗରେ ରଖିଲେ ସେଥିପାଇଁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମାତାମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ଆଗରେ ରହିବ । ଆଚ୍ଛା!

ଟୀଚରମାନଙ୍କ ସହିତ:- ଟୀଚର ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କ ସମାନ । ଯେପରି ବାବା ସେବାଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ସେହିପରି ଏହି ନିମିତ୍ତ ସେବାଧାରୀ ଟୀଚରମାନେ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସେବାଧାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ନିମିତ୍ତ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରିବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱତଃ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବାର ସଂସ୍କାର ବାସ୍ତବିକ ରୂପରେ ଆସିଯିବ । ଯଦି ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ଭାବୁନାହଁ ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ନିମିତ୍ତ ଦ୍ୱିତୀୟରେ ନ୍ୟାରା ଏବଂ ପ୍ୟାରା । ଏହା ବାବାଙ୍କର ବିଶେଷତା । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସବୁଥିରୁ ନ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ ଅଲଗା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ନ୍ୟାରା ହୋଇ ପ୍ୟାରା ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବା ଅର୍ଥ ଅତି ନ୍ୟାରା ଏବଂ ଅତି ପ୍ୟାରା ହେବା । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ନ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ ଅଲଗା ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ପ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରିୟ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସମାନତା । ବାବାଙ୍କର ଏହି ଦୁଇଟି ବିଶେଷତା ରହିଛି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ସେବାଧାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହେବେ । ଏହି ବିଶେଷତାକୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିଲେ ସହଜରେ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିବ । ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁଠାରେ ନିମିତ୍ତ ଭାବ ରହିଛି ସେଠାରେ ସଫଳତା ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି ଏବଂ ସେଠାରେ ମୋର ପଣିଆ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁଠାରେ ମୋର ପଣିଆ ରହିଛି ସେଠାରେ ସଫଳତା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ନିମିତ୍ତଭାବ ସଫଳତାର ଚାବିକାଠି । ଯେବେକି ବିନାଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଲୌକିକ ମୋରପଣିଆକୁ ଛାଡି ଆସିଯାଇଛ ତେବେ ଆଉ ମୋର କେଉଁଠୁ ଆସିଲା । ମୋର ପରିବର୍ତ୍ତେ ବାବା ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ସବୁବେଳେ ସୁରକ୍ଷିତ ରହିବ । ମୋର ସେଣ୍ଟର ନୁହେଁ, ବାବାଙ୍କର ସେଣ୍ଟର । ମୋର ଜିଜ୍ଞାସୁ ନୁହେଁ ବାବାଙ୍କର । ମୋ’ର ସମାପ୍ତ ହୋଇ ତୋ’ର ହୋଇଯାଇଛି । ତୋ’ର କହିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଉଡିବା । ତେଣୁ ନିମିତ୍ତ ଶିକ୍ଷକ ଅର୍ଥାତ୍ ଉଡିବାର କଳାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ରୂପ ଅଟ । ଯେପରି ତୁମେମାନେ ଉଡିବାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ହେଉଛ ସେହିପରି ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ନ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ତୁମେ ନିମିତ୍ତ ହେଉଛ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସେହି ଭାଇବ୍ରେସନ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଭାବ ଆପେ ଆପେ ଆସିଯାଉଛି । ତେଣୁ ନିମିତ୍ତ ଶିକ୍ଷକ, ସେବାଧାରୀ ସର୍ବଦା ନ୍ୟାରା ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସର୍ବଦା ପ୍ୟାରା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଯଦି କେବେ କୌଣସି ପରୀକ୍ଷା ଆସେ ତେବେ ସେଥିରେ ପାସ୍ ହୋଇଯିବେ କାରଣ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ ଅଟନ୍ତି ।

ପାର୍ଟୀମାନଙ୍କ ସହିତ: ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଫରିସ୍ତା ଅନୁଭବ କରୁଛ ? ଫରିସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦୁନିଆ । ଏହିଭଳି ଫରିସ୍ତାମାନେ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି । ଫରିସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ଦେହ ଏବଂ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ଗୁଡିକ ପ୍ରତି କୌଣସି ଆକର୍ଷଣ ନଥିବ । ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର ଦେହ ଭିତରେ ରହିଥିବେ ଏବଂ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ସହିତ କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ଆସୁଥିବେ କିନ୍ତୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ମୋହ ନଥିବ କାହିଁକି ନା ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କର ଅନ୍ୟ କାହା ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ନଥାଏ । ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ଥାଏ । ଏହିଭଳି ଫରିସ୍ତା ଅଟ ନା । ଏବେ ଏବେ କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ ଦେହକୁ ଆସ ଏବଂ ଏବେ ଏବେ ଦେହଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଅ । ଫରିସ୍ତାମାନେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଏଠାରେ ଥିବେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥିବେ କାରଣ ଉଡିପାରନ୍ତି ନା । କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ ଦେହର ଆଧାର ନେଲେ, ପୁଣି ଉପରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ କରୁଛ ? ଯଦି କେଉଁଠି ବି ମୋହ ବା ବନ୍ଧନ ରହିଛି, ତେବେ ବନ୍ଧନଯୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ଉପରେ ଉଡିପାରିବ ନାହିଁ, ତଳକୁ ଆସିଯିବ । ଫରିସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଦା ଉଡିବାର କଳାରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମା । ସେମାନେ କେବେ ତଳ-ଉପର ହେଉନଥିବେ । ସଦାସର୍ବଦା ଉପର ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କର ସଂସାରରେ ବା ପରି ରାଇଜରେ ରହୁଥିବେ । ତେବେ ଫରିସ୍ତା ପଣିଆର ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ହେବା ମାତ୍ରକେ ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏହିଭଳି ଅଭ୍ୟାସୀ ଅଟ ନା । କର୍ମ କରିଲ ଏବଂ ତୁରନ୍ତ ନ୍ୟାରା ହୋଇଗଲ । ଲିଫ୍ଟରେ କ’ଣ କରିଥା’ନ୍ତି ? ଏବେ ଏବେ ତଳେ, ଏବେ ଏବେ ଉପରେ । ତଳକୁ ଆସିଲେ କର୍ମ କରିଲେ, ପୁଣି ସ୍ୱିଚ୍ ଅନ୍ କରିବା ମାତ୍ରେ ଉପରକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଏହିଭଳି ଅଭ୍ୟାସୀ ହୁଅ । ଆଚ୍ଛା! ଓମ୍ ଶାନ୍ତି

(୨) ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମିକ ଗୋଲାପ ଅଟ ନା! ତରାଟ ଫୁଲ ଅଟ ନା ଗୋଲାପ ଅଟ ? ଯେପରି ଗୋଲାପ ଫୁଲକୁ ସବୁ ଫୁଲମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବୋଲି ଗାୟନ କରାଯାଉଛି ସେହିଭଳି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମିକ ଗୋଲାପ ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ଅଟ । ଆତ୍ମିକ ଗୋଲାପ ଫୁଲ ସମାନ ସଦାସର୍ବଦା ଆତ୍ମିକ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ସର୍ବଦା ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସର୍ବଦା ଆତ୍ମିକ ସେବାରେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି - ଏହିଭଳି ଆତ୍ମିକ ଗୋଲାପ ଅଟ ନା! ଆଜିକାଲିର ସମୟ ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଆତ୍ମିକ ଭାବର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ଆତ୍ମିକ ଭାବ ବା ଭାବନା ନଥିବା କାରଣରୁ ଏହିସବୁ ଲଢେଇ ଝଗଡା ହେଉଛି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମିକ ଗୋଲାପ ହୋଇ ଚାରିଆଡେ ଆତ୍ମିକ ସୁଗନ୍ଧ ବିଚ୍ଛୁରୀତ କରୁଛ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରୁହ ।

ବରଦାନ:-
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଭଳି ଜୀବନମୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରି କର୍ମର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୁଅ ।

ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁ କର୍ମ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ କର୍ମର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇନଥିଲେ । ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରକ୍ଷା କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସମ୍ବନ୍ଧର ବନ୍ଧରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇନଥିଲେ । ସିଏ ଧନ ଏବଂ ସାଧନ ଅର୍ଥାତ୍ ପଦାର୍ଥର ବନ୍ଧନଠାରୁ ମଧ୍ୟ ମୁକ୍ତ ରହିଥିଲେ, ସବୁ ପ୍ରକାରର ଦାୟିତ୍ୱକୁ ସମ୍ଭାଳୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଜୀବନମୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ । ଏହିଭଳି ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ପୁରୁଣା ହିସାବ-କିତାବର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୁଅ ନାହିଁ । ସଂସ୍କାର, ସ୍ୱଭାବ, ପ୍ରଭାବ ଏବଂ ଦବାବ ଅର୍ଥାତ୍ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଚାପର ବନ୍ଧନରେ ମଧ୍ୟ ଆସ ନାହିଁ ତେବେ କୁହାଯିବ କର୍ମବନ୍ଧନ ମୁକ୍ତ ବା ଜୀବନମୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଆତ୍ମିକ ମନୋବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପ୍ରବୃତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ପରିସ୍ଥିତି ଗୁଡିକୁ ବଦଳାଇ ଦିଅ ।