10.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ସାରା କଳ୍ପ
ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାର୍ଟ କରିଆସିଛ, ଏବେ ତୁମର ପାର୍ଟ ଶେଷ ହେଲା ତେଣୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ
ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ନିଜର ଭାଗ୍ୟର ମହିମା କେଉଁ ଶବ୍ଦରେ କରୁଛ ?
ଉତ୍ତର:-
ଆମେ ହେଉଛୁ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚୋଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବୋଚ୍ଚ । ଆମକୁ ନିରାକାର ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ
ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଆମେ
କେତେ ଭାଗ୍ୟବାନ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ସବୁଠାରୁ ବଡ ପଦବୀ କାହାର ?
ଉତ୍ତର:-
ନିରାକାର
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର । ସିଏ ତୁମ ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ସବୁ ଆତ୍ମା
ଡ୍ରାମାର ସୂତ୍ରରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ପୋଜିସନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପଦବୀ ବାବାଙ୍କର ଅଟେ
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ପଚାରୁଛନ୍ତି — ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ନିଜ ଘର ଶାନ୍ତିଧାମ ମନେ ଅଛି
? ଭୁଲିଯାଇ ନାହିଁ ତ ? ଏବେ ୮୪ର ଚକ୍ର ପୂରା ହେଲା, କିପରି ପୁରା ହେଲା ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ବୁଝିଯାଇଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏମିତି ଆଉ କେହି ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ
। ମିଠା ମିଠା ଅତି ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଏବେ ଘରକୁ ଯିବ ନା ? ଘରକୁ ଯାଇ
ପୁଣି ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏହା ତ ସୁଖଧାମ ନୁହେଁ । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ଦୁଃଖଧାମ
। ତାହା ହେଉଛି ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ । ଏବେ ଏହି ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ
। ମୁକ୍ତିଧାମ ଅଥବା ଶାନ୍ତିଧାମ ଯେପରିକି ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ତାହା ହେଉଛି ଘର । ପୁଣି ତୁମେ
ନୂଆ ବିଶ୍ୱକୁ ଆସିବ, ଯେଉଁଠାରେ ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ରହିବ । ଏହା ତ ବୁଝିପାରୁଛ ନା
— ଏହାର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ, ଏହି ପତତ ଦୁନିଆରୁ
ମୋତେ ନେଇଚାଲ । ଏଥିରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ମୋତେ ସୁଖକୁ ନେଇଚାଲ । ସ୍ମୃତିରେ ଆସୁଛି ।
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କଲେ, କହିଥା’ନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଲା
ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗଲୋକକୁ ଗମନ କଲା । ଲେଫ୍ଟ ଫାର୍ ହେଭେନ୍ଲି ଅବୋର୍ଡ (ଆତ୍ମା ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲା)
। ତେବେ କିଏ ଗମନ କଲା ? ଆତ୍ମା ହିଁ ଗମନ କଲା । ଶରୀର ତ ଯାଏ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ
ହିଁ ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ଜାଣିଛ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି ଶାନ୍ତିଧାମ କ’ଣ ଏବଂ ସୁଖଧାମ କ’ଣ । ତୁମେ ସୁଖଧାମରେ ଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି ଦୁଃଖଧାମକୁ ଆସିଛ ।
ସେକେଣ୍ଡ, ମିନିଟ୍, ଘଣ୍ଟା, ଦିନ, ବର୍ଷ ବିତିଗଲା । ଏବେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ କିଛି ଦିନ ରହିଛି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏହା ବହୁତ ସହଜ କଥା । ଏଥିରେ ସଂଶୟର କୌଣସି କଥା
ହିଁ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛି, ଏହା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର
କଥା ତ କାହାର ମନେ ରହିବା ମଧ୍ୟ ମୁସ୍କିଲ । ଏହା ହେଉଛି ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା । ବ୍ୟାପାରୀମାନେ
ମଧ୍ୟ ସ୍ୱସ୍ତିକା ଅଙ୍କନ କରି, ତାହାକୁ ଗଣେଶ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଗଣେଶଙ୍କୁ ହାତୀର ଶୁଣ୍ଢ ଥିବାର
ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ଚିତ୍ର ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ୱେଷ୍ଟ
ଅଫ୍ ଟାଇମ୍ (ସମୟ ନଷ୍ଟ) । ତୁମର କେତେ ଶକ୍ତି ଥିଲା । ତାହା ଦିନକୁ ଦିନ କମି କମି ଚାଲିଲା ।
ଯେପରି ମୋଟରରୁ ପେଟ୍ରୋଲ୍ କମି କମି ଯାଏ । ଏବେ ତ ତୁମେ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇ ଯାଇଛ । ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତରେ କ’ଣ ନ ଥିଲା, ଅଥାହ ସୁଖ ଥିଲା । କେତେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଥିଲା । ଏହିଭଳି
ରାଜ୍ୟ ସେମାନେ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥିଲେ ? ସେମାନେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖିଥିଲେ । ଏଥିରେ ଲଢେଇ ଆଦିର
କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନର ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର କୁହାଯାଉଛି । ଏଥିରେ କୌଣସି ସ୍ଥୂଳ କଥା
ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ରହିଛି । ଜ୍ଞାନ, ବିଜ୍ଞାନ, ଯୋଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନର କେତେ
ବଡ ବଡ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ରହିଛି । ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ତୁମେ ରାଜତ୍ୱ କରୁଛ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ଅହିଂସକ କୁହାଯାଏ ।
ଏବେ ତୁମେ ପିଲମାନଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ପ୍ରତି ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ନେଉଛୁ । ଏହା ଆତ୍ମାର କଥା ।
ଏଥିରେ ସ୍ଥୂଳ ଲଢେଇ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବା
ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ, ଏବେ ତ ଘରକୁ ଯିବାକୁ
ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ତାହା ହେଉଛି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ତାକୁ
ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି କଥା ଘଡି ଘଡି ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ —
ଆମେ ଦୂରଦେଶୀ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର ହେଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଆମେ
ସେଠାକାର ନିବାସୀ, ଏହି ଆକାଶ ତତ୍ୱର ଉପରେ, ଯେଉଁଠାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ର ମଧ୍ୟ ନଥା’ନ୍ତି । ଆମେ
ସେଠାକାର ନିବାସୀ ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରୁଛୁ । ସମସ୍ତେ ତ ୮୪
ଜନ୍ମ ନେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ସମୟ ଅନୁସାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଆତ୍ମା ଉପରୁ ଏଠାକୁ ଆସନ୍ତି । ଆମେ
ଅଲରାଉଣ୍ଡର ଅଟୁ । ଯେଉଁମାନେ ସବୁ କାମ କରିପାରନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଅଲରାଉଣ୍ଡର କୁହାଯାଏ । ତୁମେ
ମଧ୍ୟ ଅଲରାଉଣ୍ଡର । କଳ୍ପର ଆଦିରୁ ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମର ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉପରୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିବାରେ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏଠାକୁ
ଆସୁଛନ୍ତି । ବୃଦ୍ଧି ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ “ହମ ସୋ”ର ଅର୍ଥ ବୁଝାଇଛନ୍ତି
। ସେମାନେ ତ କହନ୍ତି ଆମେ ଆତ୍ମା ସୋ ପରମାତ୍ମା । ତାଙ୍କୁ ତ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଅବଧି
ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଏହି ଶରୀରରେ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶିବବାବା ତୁମକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି, ରାଜଯୋଗର
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ମନେ ରହିବା ଦରକାର ନା । ବାବା ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି ଡ୍ରାମାର ସୂତ୍ରରେ ବନ୍ଧା ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଆମେ ଆରମ୍ଭରେ ଦେବତା ଥିଲୁ, ପୁଣି ଆମେ ହିଁ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଧର୍ମରେ ଆସିଲୁ ଅର୍ଥାତ୍
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶରୁ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶକୁ ଆସିଲୁ । ଏତେ ଜନ୍ମ ନେଲୁ — ଏହା ସବୁ ଜାଣିବା ଦରକାର । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ପୂର୍ବରୁ ତୁମ ପାଖରେ ବିଲକୁଲ୍ ନଥିଲା । ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହା ବର୍ଣ୍ଣ ଚକ୍ରର
ଖେଳ । ଏବେ ଶୂଦ୍ର ବର୍ଣ୍ଣରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ବ୍ରାହ୍ମଣରୁ ପୁଣି ଦେବତା ହେବ । ବିରାଟ ରୂପ
ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି — କିପରି ଆମେ ନିମ୍ନଗାମୀ ହୋଇ ପୁଣି
ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳକୁ ଆସିଲୁ ପୁଣି ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀରେ ଆସିଲୁ । ଏବେ ତୁମେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ହୋଇଛ । ଚୁଟି ସବୁଠାରୁ ଉପରେ ଥାଏ । ତୁମ ଭଳି ଉଚ୍ଚ କୂଳର ନିଜକୁ କିଏ କହିପାରିବ । ଭଗବାନ ବାବା
ଆସି ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ କେତେ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ । ନିଜ ଭାଗ୍ୟର କିଛି ମହିମା ତ କର । ବାହାରେ
ତ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ତ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ବାବା । ଏହି ବାବା
ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ପାଠ ତ ସମସ୍ତେ ପଢନ୍ତି ନା । ବାରିଷ୍ଟରୀ
ପାଠପଢି ବାରିଷ୍ଟର ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ସେହି ପାଠ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପଢାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଏହା
ହେଉଛି ଭଗବାନଉବାଚ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ତ କେବେ ଭଗବାନ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ସେ ତ ହେଉଛନ୍ତି
ନିରାକାର । ଏଠାକୁ ଆସି ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପାଠପଢା ନା ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ନା
ବ୍ରହ୍ମଲୋକରେ ହୋଇଥାଏ । ପାଠପଢା ଏହିଠାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଏଥିରେ ବିଚଳିତ ହେବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ
। ସ୍କୁଲରେ କେବେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ଅଡୁଆରେ ପଡିଛୁ । ଆମର ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁ ନାହିଁ
। ସେମାନେ ପାଠପଢି ନିଜର ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆରମ୍ଭରେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କିପରି ହେଲେ ? ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହୋଇଥିବେ । ବାବା ତ ସତ୍ୟ ହିଁ କହିବେ
। ଭଗବାନ କ’ଣ ଭୁଲ୍ କହିପାରିବେ । ଏହା ହେଉଛି ବହୁତ ବଡ ପରୀକ୍ଷା । ଏହି ସମୟରେ ତ ପ୍ରଜାଙ୍କର
ପ୍ରଜା ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ରାଜା ରାଣୀ ନାହାଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ, ଏବେ କଳିଯୁଗର
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ରାଜାରାଣୀ ନାହାଁନ୍ତି । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ପଞ୍ଚାୟତି ରାଜ୍ୟ । ଗୀତାରେ ଲେଖି
ଦେଇଛନ୍ତି — କୌରବ ଓ ପାଣ୍ଡବ । ଆତ୍ମିକ ପଣ୍ଡା ତ ତୁମେ ନା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରର ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛ
। ତାହା ହେଉଛି ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ଘର । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ଏହି
କଥା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଋଷି, ମୁନି ଆଦି କେହି ବି ନା ରଚୟିତା, ନା
ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ଏହାର ମଧ୍ୟ ପୁରା
କିଛି ବି ହିସାବ-କିତାବ ନାହିଁ । ଅଧା ଅଧା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ପୁରା ଅଧା ସୁଖଧାମ ପୁଣି
ପୁରା ଅଧା ଦୁଃଖଧାମ । ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ଏବଂ ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ।
ବାବା କେତେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ, ପରନ୍ତୁ କେତେ ସାଧାରଣ । କୌଣସି ବଡ ଲୋକ ଅଫିସରଙ୍କ ସହିତ ଭେଟିଲେ
ତାଙ୍କୁ କେତେ ସମ୍ମାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ପତିତ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ପତିତମାନଙ୍କ ସହିତ ଭେଟ
କରିଥା’ନ୍ତି । ପବିତ୍ରତା ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ । ବାହାରୁ କିଛି ଦେଖାଯାଏ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଆନନ୍ଦର ସାଗର । ସବୁ କଥାରେ ବାବା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର
କୁହାଯାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷଙ୍କର ପଦ ପଦବୀର ମହିମା ଅଲଗା ଅଲଗା । ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ରୀ,
ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ କୁହାଯିବ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ । ସବୁଠାରୁ
ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ ହେଉଛି ନିରାକାର ବାବାଙ୍କର, ଯାହାଙ୍କର ଆମେ ସବୁ ସନ୍ତାନ । ସେଠାରେ ଆମେ ସବୁ
ପରମଧାମରେ ରହୁ । ତାହା ହେଉଛି ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ପାର୍ଟ
ମିଳିଛି । କେହି କେହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ଅଭିନୟ କରି ଫେରିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି
ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ଭେରାଇଟି (ବହୁବିଧ) ବୃକ୍ଷ । ଜଣେ ଅନ୍ୟ ସହିତ ମିଶିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତ
ଏକା ସଦୃଶ । ବାକି ଶରୀର ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକା ସଦୃଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ନାଟକ ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି,
ଯେଉଁଥିରେ ଏକା ସଦୃଶ ଚେହେରା ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ଅଡୁଆରେ ପଡିଯା’ନ୍ତି କି
ଜଣାନାହିଁ ମୋର ପତି ଇଏ ନା ଇଏ ? ଏହା ତ ବେହଦର ଖେଳ । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ଚେହେରା ଅନ୍ୟ ସହିତ ମିଶେ
ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚେହେରା ଅଲଗା ଅଲଗା । ବୟସ ଯଦିଓ ଏକା ହୋଇପାରିବ ପରନ୍ତୁ ଚେହେରା ଏକା
ସଦୃଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜନ୍ମରେ ଚେହେରା ବଦଳିଯାଇଥାଏ । ଏହା କେତେ ବଡ ବେହଦର ନାଟକ
। ତେଣୁ ତାକୁ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଡ୍ରାମାରେ ଯାହା ପାର୍ଟ ଅଛି ତାହା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିବେ । ଡ୍ରାମାରେ କେହି
ବଦଳି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ବେହଦର ଡ୍ରାମା ନା । ଜନ୍ମ ନେଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ଚେହେରା
ଅଲଗା-ଅଲଗା । କେତେ ପ୍ରକାରର ଚେହେରା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ସାରା ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିବାର ଅଛି । କୌଣସି ବହି
ଆଦି ନାହିଁ । ଗୀତାର ଭଗବାନ ହାତରେ ଗୀତା ନେଇ ଆସନ୍ତି କି ? ସେ ତ ହେଉଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ସାଗର,
ପୁସ୍ତକ ଇତ୍ୟାଦି ଆଣନ୍ତି ନାହିଁ । ପୁସ୍ତକ ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହା ସବୁ
ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଏକ ସେକେଣ୍ଡ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ସହିତ ମିଶେ ନାହିଁ । ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ସବୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି । ଚକ୍ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ନୂତନ ଭାବରେ ଆରମ୍ଭ
ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ପଢୁଛ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଗଲ । ରଚନାକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲ ।
ବ୍ରହ୍ମଲୋକରୁ ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛ । ଏହି ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ କେତେ ବଡ, ଏହାର କିଛି ମାପ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କେହି ଶେଷ ପାଇଁ ପହଞ୍ଚି ପାରିବେ ନାହିଁ । ସାଗର ଏବଂ ଆକାଶର କେହି ଅନ୍ତ
ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବେଅନ୍ତ (ଅନନ୍ତ) ବୋଲି ଗାୟନ ରହିଛି । ପୂର୍ବରୁ ଏତେ ଚେଷ୍ଟା
କରୁନଥିଲେ । ଏବେ ଜାଣିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି । ବିଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଆସିଛି । ପୁଣି କେବେ
ଆରମ୍ଭ ହେବ ? ଯେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ଥିବ । ଏତେ ଏହି ସବୁ କଥା କ’ଣ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅଛି ।
ବକ୍ତାଙ୍କ ବଦଳରେ ଶ୍ରୋତାଙ୍କର ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଇଏ କାଳୀ (ପତିତ) ଆତ୍ମା, ଇଏ ଗୋରୀ
ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା । ପତିତ ଆତ୍ମା ଏହାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣି ପବିତ୍ର ହୁଅନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା କେତେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିଥାଏ ।
ଏହା ହେଉଛି ଗୀତା ପାଠଶାଳା । କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି ? ଭଗବାନ ରାଜଯୋଗ ଅମରପୁରୀ ପାଇଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି,
ଏଇଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଅମରକଥା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଶୁଣାଇଥିବେ
। ଯିଏ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ପଢିଥିଲେ, ସେ ହିଁ ଆସି ପଢିବେ ଏବଂ କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ ।
ତୁମେ ଏଠାକୁ କେତେ ଥର ଆସିଛ ? ଅଗଣିତ ଥର । କେହି ଯଦି ପଚାରନ୍ତି ଏହି ନାଟକ କେବେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା
? ତୁମେ କହିବ ଏହା ତ ଅନାଦି କାଳରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ଗଣତିର କଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ
ପଚାରିବାର ବିଚାର ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ମନକୁ ଆସେ ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କାହାଣୀ,
ଯାହାକି ପଢିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଅନେକ ଭାଷା ରହିଛି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅନେକ ଭାଷା ଆଦି ରହିବ
ନାହିଁ । ଏକ ଧର୍ମ, ଏକ ଭାଷା, ଏକ ରାଜ୍ୟ ତୁମେ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ସେମାନେ ତ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ
କରିବା ପାଇଁ ମତ ଦେଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ପ୍ରାଇଜ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଶିବବାବା ତୁମକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱରେ
ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରିବାର ମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ପ୍ରାଇଜ ଦେଉଛ ? ବରଂ ସେ ତୁମକୁ
ପ୍ରାଇଜ୍ ଦେଉଛନ୍ତି । ସିଏ ନିଜେ କିଛି ବି ନେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ବୁଝିବାର କଥା । କାଲିର କଥା,
ଯେତେବେଳେ ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏବେ ରହିବା ପାଇଁ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଦୁଇ ତିନି ମହଲା
ତଆରି କରିବାର ଦରକାର ହୁଏ ନାହିଁ । କାଠ ଆଦିର ଦରକାର ହୁଏ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ସୁନା ରୂପାର ଘର
ହୋଇଥାଏ । ବିଜ୍ଞାନ ବଳରେ ଶୀଘ୍ର ଘର ତିଆରି ହୋଇଯାଏ । ଏଠାରେ ତ ବିଜ୍ଞାନଠାରୁ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି
ତ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସାରା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଫଲ୍ ଅଫ୍
ପମ୍ପିଆଁ (ମିଥ୍ୟା ଆଡମ୍ବରର ଅଧପତନ । ଏଠାରେ ମାୟାର କେତେ ମିଠା ଆଡମ୍ବର ରହିଛି । ଧନୀଙ୍କ ପାଇଁ
ତ ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗ, ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ତୁମର କଥା ଶୁଣିବେ ନାହିଁ, ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନଥିଲ । ଏଠାକୁ ବାବା ଆସି ସେମାନଙ୍କ ଡାଇରେକ୍ଟ ସମ୍ମୁଖରେ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାହାରେ ତ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ପଢାଉଛ । ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ପକ୍କା ହୋଇ ଚାଲିବ । ପୁଣି ତୁମକୁ କିଛି ବି ମନେ ରହିବ ନାହିଁ
। କେବଳ ଘର ଓ ରାଜଧାନୀ ମନେ ପଡିବ । ପୁଣି ଏହି ଚାକିରୀ ଆଦି ମନେ ପଡିବ ନାହିଁ । ବସୁ ବସୁ ଯେପରି
ହାର୍ଟଫେଲ୍ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେହିପରି ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପଡିବେ । ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ଡାକ୍ତରଖାନା ଆଦି ତ କିଛି ନଥିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲେ ଏବଂ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଗଲେ । ତୁମର ତ
ହକ (ଅଧିକାର) ଅଛି । ସମସ୍ତଙ୍କର ନାହିଁ କାରଣ ସ୍ୱର୍ଗରେ ସମସ୍ତେ ତ ଆସିବେ ନାହିଁ ନା । ଆଚ୍ଛା
—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଆତ୍ମିକ
ପଣ୍ଡା ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ଘରର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗର
ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଡବଲ ଅହିଂସକ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଲରାଉଣ୍ଡ ପାର୍ଟ କରିଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଅଲରାଉଣ୍ଡର ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁଥିରେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସବୁ କାମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ବେହଦ ନାଟକରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଭିନ୍ନ
ଭିନ୍ନ ପାର୍ଟକୁ ଦେଖି ହର୍ଷିତ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ପରଖିବାର ଶକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିବା ସହିତ ଅଧିକାରୀ ହେଉଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ବାପଦାଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ
ସନ୍ତାନର ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ଯଦିଓ କେହି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି, ସମସ୍ତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କେହି ଜଣେ ବି ସନ୍ତାନ ନାହିଁ ଯାହା ଭିତରେ କୌଣସି ବିଶେଷତା
ନଥିବ । ସବୁଠାରୁ ପ୍ରଥମ ବିଶେଷତା ହେଲା କୋଟିକରେ ଭିତରେ କେହି ତାଲିକାରେ ଅଛ । ବାବାଙ୍କୁ
ଚିହ୍ନି ମେରା ବାବା ବୋଲି କହିବା ଏବଂ ଅଧିକାରୀ ହେବା — ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିର ବିଶେଷତା ବା ପରଖିବା
ଶକ୍ତି ଅଟେ । ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଶକ୍ତି ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା କରିଦେଇଛି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଭାଗ୍ୟର ରେଖା ନିର୍ମାଣ କରିବାର କଲମ ହେଲା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଇଚ୍ଛା ସେତେ ନିଜର
ଭାଗ୍ୟ ନିର୍ମାଣ କରିନିଅ ।