04.05.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ଧ୍ୟାନ ଦିଅ, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର, ବାବା କେବେ କାହା ଉପରେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ, ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥା’ନ୍ତି ତେଣୁ ଏଥିରେ କୌଣସି ଡରିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର କେଉଁ ଗୋଟିଏ ସ୍ମୃତି ରହିଲେ କେବେ ବି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବେ ନାହିଁ ?

ଉତ୍ତର:-
ଏହା ହେଉଛି ସଂଗମର ସମୟ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଲଟେରୀ ମିଳିଛି । ବାବା ଆମକୁ ହୀରା ଭଳି ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି— ଯଦି ଏହି ସ୍ମୃତି ରହିବ ତେବେ କେବେ ବି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମର ଭାଗ୍ୟର ଆଧାର ତେଣୁ ଏହି ପାଠପଢା କେବେ ବି ବନ୍ଦ ନହେଉ । ମାୟା ଦେହ-ଅଭିମାନ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଯଦି ସିଧାସଳଖ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଥିବ ତେବେ ସମୟ ସଫଳ ହୋଇଯିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଇଏ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଏଥିରେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଇଏ କୌଣସି ସାଧୁ ବା ମହାତ୍ମା ନୁହଁନ୍ତି ଯିଏକି ଅଭିଶାପ ଦେବେ କିମ୍ବା ରାଗିବେ । ଦୁନିଆରେ ଗୁରୁଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ କ୍ରୋଧ ଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଅଭିଶାପ ଭୟରେ ମନୁଷ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ଡରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ସେମିତି କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଡରିବାର ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଚଞ୍ଚଳ ପ୍ରକୃତିର ପିଲାମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ଡରିଥା’ନ୍ତି । ଲୌକିକ ପିତା ତ କେବେ କେବେ ରାଗିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବାବା କେବେ ରାଗନ୍ତି ନାହିଁ । ଇଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇବ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ବରଂ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିବ । ବାବା ତ ଆଗକୁ ସୁଧୁରିବା ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ଏଭଳି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ସର୍ବଦା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅ । ତା’ ସହିତ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖ ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ଏଥିରେ ଯୋଗ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ବାକି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ ତାହା ହେଉଛି ଆମଦାନୀର ଉତ୍ସ । କିନ୍ତୁ ତା’ସହିତ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆସୁରୀ ଗୁଣ ଭରି ରହିଛି । ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଆସୁରୀଗୁଣ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ତାହା ହିଁ ଶିଖନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କିଛି ଶିଖିବାର ନଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ପିଲାମାନେ ମାତା ପିତାଙ୍କ ଠାରୁ ସବୁ ଶିଖୁଛନ୍ତି । ବାବା ଗରୀବମାନଙ୍କର କଥା କହୁଛନ୍ତି । ସାହୁକାରମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତ ଏହା ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏହା ତ ପାଠପଢା ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି ଯିଏକି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେବେ, ଚରିତ୍ର ସୁଧାରିବେ । ତେବେ ବାବା ଗରୀବମାନଙ୍କର କଥା କହୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନର ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଖରାପ । କେତେ ଭଲ ଭଲ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଖରାପ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ନିଜ ମାତା-ପିତାଙ୍କୁ ହିଁ ଅନୁକରଣ କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ଛୋଟବେଳରୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଖରାପ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆତ୍ମାର ପିତା ଆସି କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି— ଦେଖ, ଏହି ଦୁନିଆରେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲାଣି । ଏହା ତ ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ତମୋପ୍ରଧାନର କୌଣସି ସୀମା ରହିବା କଥା ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ କଳିଯୁଗକୁ ୧୨୫୦ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲା । ଗୋଟିଏ ଦିନ ମଧ୍ୟ କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ଦୁନିଆ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲା ସେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡିଲା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ବନ୍ଧାୟମାନ ଅଟେ । ମୋତେ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡୁଛି । ଆରମ୍ଭରେ କେତେ ଗରୀବ ଏଠାକୁ ଆସିଲେ, ସାହୁକାର ମଧ୍ୟ ଆସିଲେ, ଉଭୟ ଏକାଠି ବସୁଥିଲେ । ବଡ ଲୋକ ଘରର କନ୍ୟାମାନେ ଘର ଛାଡି ପଳାଇ ଆସିଲେ, ସାଙ୍ଗରେ କିଛି ମଧ୍ୟ ଆଣିନଥିଲେ । ବହୁତ ଗଣ୍ଡଗୋଳ ମଧ୍ୟ ହେଲା । ଡ୍ରାମାରେ ଯାହା ହେବାର ଥିଲା, ତାହା ହୋଇଗଲା । ଏମିତି ହେବ ବୋଲି କେବେ ଭାବିନଥିଲେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଏସବୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଉଥିଲେ ଯେ କ’ଣ ହେଉଛି । ଏହାଙ୍କର ଜୀବନକାହାଣୀ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ । ତାହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଲେ ଘରୁ ଚିଠି ଲେଖି ନେଇ ଆସ, ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ ଆମେ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ପାନ କରିବା ପାଇଁ ଯାଉଛୁ । ପୁଣି ସେମାନଙ୍କର ପତିମାନେ ବିଦେଶରୁ ଆସି କହିଲେ— ଆମକୁ ବିକାର ରୂପୀ ବିଷ ଦରକାର । ଏମାନେ କହିଲେ ଆମେ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ପାନ କରୁଛୁ, ତୁମକୁ ବିକାର ରୂପୀ ବିଷ କିଭଳି ଦେବୁ । ଏସମ୍ବନ୍ଧରେ ଗୋଟିଏ ଗୀତ ମଧ୍ୟ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏହାକୁ ହିଁ ଚରିତ୍ର କୁହାଯାଏ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ କିନ୍ତୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚରିତ୍ର ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା କୃଷ୍ଣଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । ତେବେ ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି । ନାଟକରେ ଏହିଭଳି ଥଟ୍ଟାମଜ୍ଜା ଆଦି ରହିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ଉଭୟ ଅଲୌକିକ ଏବଂ ପାରଲୌକିକ ପିତା କହୁଛନ୍ତି— ଆମେ କିଛି ବି କରିନାହୁଁ । ଏହା ତ ଡ୍ରାମାର ଖେଳ ଚାଲୁଛି । ଆରମ୍ଭରେ ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ପଳାଇ ଆସିଥିଲେ, ସେମାନେ ଏବେ କେତେ ବଡ ବଡ ହୋଇଗଲେଣି । ସେମାନଙ୍କର କେତେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ନାମ ସନ୍ଦେଶୀମାନେ ନେଇ ଆସିଲେ, ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ଯେଉଁମାନେ ଘରକୁ ପଳାଇଗଲେ ସେମାନଙ୍କର ତ ସେହି ନାମ ରହିଲା ନାହିଁ, ପୁଣି ତାଙ୍କର ପୁରୁଣା ନାମ ରହିଗଲା ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମାଳା ତିଆରି ହେଉ ନାହିଁ ।

ତୁମ ପାଖରେ କିଛି ବି ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ମାଳା ଗଡାଉଥିଲ, କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମେ ମାଳାର ଦାନା ହେଉଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭକ୍ତି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବାର ଅଛି ଏବଂ ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ ନା, ଯଦି ସମସ୍ତ ସାଗରକୁ କାଳି କରିଦିଆଯିବ, ଜଙ୍ଗଲକୁ କଲମ କରିଦିଆଯିବ ତେବେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସରିବ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା । ଯଦି ଅଲଫ (ବାବା)ଙ୍କୁ ଜାଣି ଗଲେ ତେବେ ବେ ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜତ୍ୱ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିଯିବା ଦରକାର । ତେଣୁ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ସେହି ଅବସ୍ଥାକୁ ଧାରଣ କରିବା ପାଇଁ ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତରୁ ପାବନ ହେବା ପାଇଁ ମେହନତ ଲାଗୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ ଅର୍ଥାତ୍ ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯାହା ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତେବେ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ କ’ଣ କରିବେ । ଶିକ୍ଷକ ତ ପାଠ ପଢାଇବେ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଲାଞ୍ଚ ନେଇ ପାସ୍ କରାଇଦେବେ! ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ, ବାପଦାଦା ଉଭୟ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି । ବହୁତ କନ୍ୟାମାନଙ୍କର ବାପଦାଦାଙ୍କ ନାମରେ ଚିଠି ଆସୁଛି । ଶିବବାବା, ମାର୍ଫତ୍ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା । ତୁମେମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ଏହି ଭାଇ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ରରେ ଦର୍ଶାଯାଇଛି ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା । ତେଣୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କେବେ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତେବେ ବେହଦର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ତ ସେହି ଶିବବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ବେହଦ ବିଶ୍ୱର ହୋଇଗଲେ ନା । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଅଛନ୍ତି, ତେଣୁ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଥିବେ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ଗ୍ରେଟ ଗ୍ରେଟ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର (ଆଦିପିତା) କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଗ୍ରେଟ ଗ୍ରେଟ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସିଏ ତ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ହୋଇଗଲେ । ଆତ୍ମାମାନେ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ଭାଇ ଭାଇ । ପୁଣି ଶରୀର ଧାରଣ କରିବା ପରେ ଭଉଣୀ ଭାଇ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ବିଶାଳ ବଂଶାବଳୀର ମୁଖ୍ୟ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଗଲେ ନା । ଯେମିତି ଲୌକିକରେ ବଂଶଧର ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିଭଳି ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ବଂଶାବଳୀ । ଆଚ୍ଛା! ଆଦମ୍ ଏବଂ ବିବି, ଏଡମ୍ ଏବଂ ଇବ୍ କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ? ବ୍ରହ୍ମା ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ନା । ଏବେ ଏହି ପରିବାର ତ ବହୁତ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି । ସାରା ବୃକ୍ଷ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲାଣି । ପୁଣି ନୂଆ ହେବାର ଅଛି । ଏହାକୁ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ବୃକ୍ଷ କୁହାଯାଏ । ଏଥିରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଚେହେରା ରହିଛି, ଜଣଙ୍କର ଚେହେରା ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ଚେହେରା ଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଜଣଙ୍କର ଚାଲିଚଳନ ଅନ୍ୟ ଜଣକ ସହିତ ମେଳ ଖାଇବ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ଗୁଢ ରହସ୍ୟ । ଏହାକୁ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା ତ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହାକୁ ବୁଝିବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମୁସକିଲ୍ । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ହେଲେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ ଅଟନ୍ତି, ଏଠାରେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆତ୍ମା ନିକଟରେ ଆସି ରହୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା କେବେ ଛୋଟ-ବଡ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାପଦାଦା ଉଭୟଙ୍କର ଏକତ୍ର ଅଭିନୟ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ବାବା ଏହି ଅନୁଭବୀ ରଥର ଆଧାର ନେଇଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି—ଏହା ହେଉଛି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ । ଏହି ଘରେ ଅଥବା ରଥରେ ଆତ୍ମା ବିରାଜମାନ ଅଛି । ତେଣୁ ମୁଁ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଘର ଅଥବା ଶରୀର ରୂପି ରଥକୁ ଯଦି ଭଡାରେ ଦେଲି ତେବେ ମୋତେ କ’ଣ କୁହାଯିବ! ସେଥିପାଇଁ ୟାଙ୍କୁ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ କୁହାଯାଏ । ଯେଉଁଥିରେ ବାବା ବସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ହୀରାଭଳି ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ଆଗରୁ କ’ଣ ଏସବୁ ବୁଝୁଥିଲ କି । ବିଲକୁଲ୍ ମ୍ଲେଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ଥିଲ ।

ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସବୁକିଛି ବୁଝିଗଲଣି ତେଣୁ ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦରକାର, କେବେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଛାତ୍ର ଜୀବନରେ ଯଦି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବ ତେବେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ । ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ବଡ ଲଟେରୀ ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି ଯଦି ରାଜାଙ୍କ ଘରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ ତାହା ଯେପରି ତାଙ୍କୁ ଲଟେରୀ ମିଳିଲା ନା । ଯଦି ଗରୀବ ଘରେ ଜନ୍ମ ନେବେ ତେବେ ଏହାଙ୍କୁ କ’ଣ ଲଟେରୀ କୁହାଯିବ କି ? ଏହା ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଲଟେରୀ, ତେଣୁ ଏଥିରେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ମାୟାର ମୁଷ୍ଟିଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଛି । ଘଡି-ଘଡି, ମାୟା ଦେହ-ଅଭିମାନୀ କରିଦେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ସିଧାସଳଖ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତୁମେମାନେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏଠାକୁ ସତେଜ ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ମୁଁ ତୁମକୁ ଯାହା ବୁଝାଉଛି ତାକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଏବେ ହିଁ ମିଳୁଛି । ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟତଃ ଲୋପ ପାଇଯିବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଅସଂଖ୍ୟ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେବ । ଅଧାକଳ୍ପରୁ ତୁମେ ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର ପଢି ପଢି ଆସିଛ, ଭକ୍ତି କରି କରି ଆସିଛ । ଏବେ ତୁମକୁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ରୋଜଗାରର ଉତ୍ସ, ଏହା ଆଧାରରେ ହିଁ ତୁମେ ପଦମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେଉଛ, ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛ । ସେଠାରେ ତ ସବୁ ପ୍ରକାରର ସୁଖ ରହିଛି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି— ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ କେତେ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଦେଇଥିଲି । ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ ପୁଣି ସବୁକିଛି ହରାଇଦେଲ । କାରଣ ତୁମେ ରାବଣର ଗୁଲାମ ହୋଇଗଲ । ରାମ ଏବଂ ରାବଣର ଏହା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଖେଳ । ଏହା ପୁନଃ କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ହେବ । ଏହା ଅନାଦି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତୁମେମାନେ ସଦା ସୁସ୍ଥ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିବାନ ରହୁଛ । ଏଠାରେ କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସୁସ୍ଥ ରହିବା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସୁସ୍ଥ ରଖିବାରେ କ’ଣ କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉଛି କି! ଗୋଟିଏ ନୂଆ ପଇସା ମଧ୍ୟ ଖର୍ଚ୍ଚ ହେଉ ନାହିଁ । ଦେବତମାନେ ସଦା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍ ଅଟନ୍ତି ନା । ତୁମେ ଏଠାକୁ ସେହିଭଳି ସର୍ବଦା ସୁସ୍ଥ ରହିବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ତେବେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହିହେଲେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ୍ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ ନା । ବାବା ତୁମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନ ହୋଇଛ, ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବା ପାଇଁ ନ ଆସିଛ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।

ଆଚ୍ଛା, ଆଜି ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ଡ୍ରିଲ୍ ଶିଖାଇଲେ, ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇଲେ ଏବଂ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସାବଧାନ ମଧ୍ୟ କରାଇଲେ । ତେଣୁ ଅବହେଳା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ଓଲଟା ପାଲଟା କଥା ମଧ୍ୟ କହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଶାନ୍ତିରେ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର ବିକର୍ମ ବିନାଶ କରିବା ସହିତ ଚରିତ୍ରକୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଉପରେ ପୂରା ପୂରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ସଂଗମଯୁଗରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଭୁଲ୍ କର୍ମ କରି ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ ।


ବରଦାନ:-
ମନ-ବୁଦ୍ଧିକୁ ଅନୁଭବର ଆସନ ଉପରେ ସ୍ଥିତ କରି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ସମସ୍ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମାଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ସଂକଳ୍ପ ଥାଏ ଯେ ମୁଁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହେବି କିନ୍ତୁ ସଂକଳ୍ପ ଏବଂ କର୍ମ ଭିତରେ ଥିବା ଅନ୍ତରକୁ ସମାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ଅନୁଭବରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ଶୁଣିବା, ଜାଣିବା ମନେ ରହୁଛି ସେହିପରି ନିଜକୁ ସେହିଭଳି ଅନୁଭବ କରିବାର ସ୍ଥିତିକୁ ଆଣିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ନିଜର ଏବଂ ସମୟର ମହତ୍ୱକୁ ଜାଣି ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିକୁ କୌଣସି ବି ଅନୁଭବର ଆସନରେ ସ୍ଥିତ କରିଦିଅ ତେବେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଈର୍ଷା ରୂପକ ଦୁର୍ଗୁଣକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଭଲ ହେବା ପାଇଁ ତୀବ୍ର ବେଗରେ ଅଗ୍ରସର ହୁଅ ।


“ମାତେଶ୍ୱରୀଜୀଙ୍କର ମଧୁର ମହାବାକ୍ୟ”
“ଗୁପ୍ତ ବେଶଧାରୀ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ କନ୍ୟାମାନଙ୍କର, ମାତାମାନଙ୍କର ସନ୍ନ୍ୟାସ”

ବର୍ତ୍ତମାନ ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏହି ବିଚାର ଆସିବା ଦରକାର ଯେ ଏହି କନ୍ୟାମାନେ, ମାତାମାନେ ସନ୍ନ୍ୟାସ କାହିଁକି ନେଇଛନ୍ତି ? ଏହା କୌଣସି ହଠଯୋଗ, କର୍ମ-ସନ୍ନ୍ୟାସ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ସହଜଯୋଗ, ରାଜଯୋଗ, କର୍ମଯୋଗ ରୂପୀ ସନ୍ନ୍ୟାସ ନିଶ୍ଚିତ । ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ଆସିଛନ୍ତି ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ, ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡିକ ମନରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରାଇବା ପାଇଁ ଅର୍ଥାତ୍ ପାଞ୍ଚ ବିକାରର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ପରମାତ୍ମା ଆସି କହୁଛନ୍ତି ଦାନ ଦେଲେ ଗ୍ରହଣ ଛାଡିଯିବ । ଅଧାକଳ୍ପରୁ ଲାଗିଥିବା ମାୟାର ଗ୍ରହଣ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା କଳା (ପତିତ) ହୋଇଯାଇଛି, ତାକୁ ପୁଣି ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ । ଦେଖ, ଦେବତାମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା କେତେ ପବିତ୍ର ଏବଂ ଚମତ୍କାରୀ ଅଟେ, ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥାଏ ତେବେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନିରୋଗୀ ପବିତ୍ର ମିଳିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏହି ସନ୍ନ୍ୟାସ ସେତେବେଳେ ହୋଇପାରିବ ଯେତେବେଳେ ତା’ର ପ୍ରତିବଦଳରେ କୌଣସି ପ୍ରାପ୍ତିର ନିଶା ରହିବ । ଯଦି ଗରୀବ ପିଲା ସାହୁକାରଙ୍କ ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର ହୋଇଥାଏ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ କିଛି ଦେଖି ସାହୁକାରଙ୍କ ପୋଷ୍ୟ ହୋଇଯାଏ ନା । ପରନ୍ତୁ ସାହୁକାରର ପିଲା ଗରୀବର ପୋଷ୍ୟ ହେବାକୁ ଚାହିଁବ ନାହିଁ । ତେବେ ଏହା କୌଣସି ଅନାଥ ଆଶ୍ରମ ନୁହେଁ, ଏଠାରେ ତ ବଡ ବଡ ଧନବାନ, ଉଚ୍ଚ କୂଳର କୁଳବାନ ମାତା-କନ୍ୟାମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ମାୟାବୀ ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ଯେ ସେମାନେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସନ୍ତୁ, ପରନ୍ତୁ ଭାବିବା କଥା ଏମାନେ କ’ଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ମାୟାର ଧନ, ପଦାର୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବସ୍ୱ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ସେମାନଙ୍କୁ ଲୌକିକ ସୁଖଠାରୁ ଅଧିକ ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଛି ତେଣୁ ସେହି ଧନ ପଦାର୍ଥକୁ ଦୂରେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେପରି ରାଜା ଗୋପିଚାନ୍ଦ ଅଥବା ମୀରା ରାଜଗଦି ଓ ରାଣୀର ଅଧିକାରଠାରୁ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିନେଇଥିଲେ । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଲୌକିକ ସୁଖ ଯାହା ଆଗରେ ଦୁନିଆର ପଦାର୍ଥ ତୁଚ୍ଛ ଅଟେ, ସେମାନଙ୍କୁ ଏହା ଜଣା ଅଛି ଏହି ମରଜୀବା ଜନ୍ମ ନେଲେ ଆମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ଅମରପୁରୀର ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ, ତେଣୁ ତ ଭବିଷ୍ୟତ ଭାଗ୍ୟ ଗଢିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିକଟରେ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯିବା, ସବୁକିଛି ତାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଦେବା ଏବଂ ତା’ପ୍ରତି ବଦଳରେ ସିଏ ଅବିନାଶୀ ପଦ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ମନୋକାମନା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ସଗଂମ ସମୟରେ ପୁର୍ଣ୍ଣ କରିଥାନ୍ତି କାରଣ ତୁମେ ଜାଣିଛ ବିନାଶର ଜ୍ୱାଳାରେ ତନ-ମନ-ଧନ ସବୁ ଭସ୍ମୀଭୂତ ହୋଇଯିବ, ତେଣୁ କାହିଁକି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସେବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସଫଳ ନ କରିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ— ଯେବେ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ତେବେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ନେଇ କ’ଣ କରିବି । ଆମକୁ ତ କୌଣସି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କ ଭଳି, ମହାମଣ୍ଡଳେଶ୍ୱରଙ୍କ ଭଳି ଏଠାରେ ମହଲ ତିଆରି କରି ବସିବାର ନାହିଁ ପରନ୍ତୁ ଈଶ୍ୱର ଅର୍ଥେ ବୀଜ ବପନ କଲେ ସେଠାରେ ଭବିଷ୍ୟତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିଯିବ । ଏହା ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ ରହସ୍ୟ । ପ୍ରଭୁ ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ଦେଲେ ଶହେ ପାଇବ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନରେ ପ୍ରଥମେ ସହିବାକୁ ପଡିବ ଯେତେ ସହିବେ ଶେଷରେ ସେତିକି ପ୍ରଭାବ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିବ ସେଥିପାଇଁ ଏବେଠାରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଆଚ୍ଛା!