17.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ
କରିବାର ନାହିଁ ତେଣୁ ମନ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନର ମନନ-ମନ୍ଥନ କରୁଥାଅ ତେବେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ, ଆଳସ୍ୟ
ବା ହାଇ ଆସିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ସ୍ୱାହା କାହିଁକି ହେଉଛ ? ସ୍ୱାହା ହେବାର ଅର୍ଥ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ସ୍ୱାହା ହେବା
ଅର୍ଥ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ମଗ୍ନ ରହିବା । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ମଗ୍ନ
ହୋଇଯାଉଛ ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ଚାର୍ଜ ହୋଇଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ
ଯେତେବେଳେ ନିରାକାରଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇ ଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଚାର୍ଜ ହୋଇଯାଉଛି, ଆତ୍ମାର ବିକର୍ମ
ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଉଛି ଏବଂ ରୋଜଗାର ମଧ୍ୟ ଜମା ହୋଇଯାଉଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମେ ଏଠାରେ ଶରୀର ସହିତ ବସିଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ,
ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଏହା ଆମର ଅନ୍ତିମ ଶରୀର । ପୁଣି କ’ଣ ହେବ ? ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଶାନ୍ତିଧାମରେ
ଆମେ ଏକତ୍ର ହେବା । ସେଠାରେ ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ, ପୁଣି ଆମେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିବା । ସମସ୍ତେ ତ’ ଏକତ୍ର ଆସିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି,
ଯେପରି ବାବା ଶାନ୍ତିର, ସୁଖର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖର
ସାଗର କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଆମକୁ ଯାଇ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ବିରାଜମାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ,
ଘରକୁ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଯେତେ ଯେତେ ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ରହିବ,
ତୁମର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଯୋଗଅଗ୍ନି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କୌଣସି
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉନାହାନ୍ତି, ସେମାନେ ତ’ ଆତ୍ମାର ରହିବାର ସ୍ଥାନ ବ୍ରହ୍ମ ସହିତ
ଯୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ହେଲେ ତତ୍ତ୍ୱଯୋଗୀ, ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ତତ୍ତ୍ୱ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛନ୍ତି ।
ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଖେଳ ହେଉଛି, ଶାନ୍ତିଧାମରେ କେବଳ ଆତ୍ମାମାନେ
ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସାରା ଦୁନିଆ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ସେମାନେ ଏପରି କହନ୍ତି ନାହିଁ
ଯେ ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଯାଇ ନିବାସ କରିବୁ । ଏହି କଥାକୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଗଲଣି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
କେତେ ଗୋଳମାଳିଆ ପୁରାଣର କଥା ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ବାବା ଆସି କେବଳ ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ମନ୍ତ୍ର ଜପ କରିଥା’ନ୍ତି ନା, କେହି ନିଜ ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ତ
ପୁଣି ଆଉ କିଏ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ଛାତ୍ର କେବଳ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ।
ସେହିଭଳି ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେବଳ ବାବା ଏବଂ ଘର ହିଁ ମନେପଡୁଛି । ତୁମେ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମର ବର୍ସା ନେଉଛ । ତେଣୁ ତୁମର ଏହି କଥା ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେରହୁଛି । ମୁଖ
ଦ୍ୱାରା କିଛି କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଜାଣୁଛ ପ୍ରଥମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ
ଯାଉଛ ପରେ ସୁଖଧାମ । ଆମେ ପ୍ରଥମେ ମୁକ୍ତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛୁ ପରେ ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଆସୁଛୁ ।
ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର
ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ତୁମର ମୁଣ୍ଡ
ଉପରେ ଅଛି । ଏହି ଜନ୍ମର ପାପର ସ୍ମୃତି ତ ରହିଛି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କଥା ରହିବ ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଆମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ରହିଛି । ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବର ହେଲା କାମ ବିକାରର ବିକର୍ମ, ଯାହାକି ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର କରି ଆସିଛ ଏବଂ ବାବାଙ୍କର
ନିନ୍ଦା ମଧ୍ୟ ବହୁତ କରିଛ । ବାବା ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା, ତାଙ୍କର କେତେ ନିନ୍ଦା କରିଛ
। ଏସବୁ କଥା ଧ୍ୟାନରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାସ୍ତବରେ ବାହାଃ ସତଗୁରୁ କୁହାଯାଇଥାଏ, ଗୁରୁ ନୁହେଁ । ବାହାଃ ଗୁରୁ କରିବାର
କୌଣସି ଅର୍ଥ ହିଁ ନାହିଁ । ବାହାଃ ସତଗୁରୁ! ସିଏ ହିଁ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ଗୁରୁ
ତ’ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି, ଇଏ ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ’ ବହୁତ ଗୁରୁ କରିଛ । ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଜନ୍ମରେ ୨-୪ଟି ଗୁରୁ କରୁଛନ୍ତି । ଜଣଙ୍କୁ ଗୁରୁ କରି ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ।
ଭାବନ୍ତି ବୋଧହୁଏ ଏଠାରେ ଭଲ ରାସ୍ତା ମିଳିଯିବ, ଅନ୍ୟ ଗୁରୁମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ପରଖୁଥା’ନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରୁ କିଛି ବି ମିଳିନଥାଏ, ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଏଠାରେ ତ’ ରହିବାର ନାହିଁ ।
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ତୁମର ନିମନ୍ତ୍ରଣରେ ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମକୁ
ମନେପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି — ତୁମେ ମୋତେ ଡାକୁଛ ଯେ ଆସି ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରାଅ । ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ
ସୁଖଧାମ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ରଧାମ । ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ । ଘର ସମସ୍ତଙ୍କର
ମନେଅଛି । ଆତ୍ମା ତୁରନ୍ତ କହିବ ଆମର ନିବାସସ୍ଥାନ ପରମଧାମ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ପରମଧାମରେ
ରହିଥା’ନ୍ତି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ପରମଧାମରେ ରହିଥାଉ ।
ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମ ଉପରେ ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା ପଡିଛି, ଏହା ହେଲା ବେହଦର କଥା ।
ବେହଦର ଦଶା ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ପଡୁଛି । ଏହିଭଳି ସୁଖ ଦୁଃଖର ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି ନା । ଆମେମାନେ
ହିଁ ସୁଖରୁ ଦୁଃଖକୁ ପୁଣି ଦୁଃଖରୁ ସୁଖକୁ ଆସୁଛୁ । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ ପୁଣି ଏହାହେଲା
ଦୁଃଖଧାମ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ’ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ରୂପି ପତଙ୍ଗମାନେ
ପରମାତ୍ମା ରୂପି ଜ୍ୟୋତି ଉପରେ ଝାସ ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି
କେହି କେହି ପତଙ୍ଗମାନେ ଅଗ୍ନି ଶିଖା ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଆତ୍ମାହୁତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି, ଆଉ କେହି
କେହି ଅଗ୍ନିଶିଖାର ଚାରିପଟରେ ଘୁରି ଘୁରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାଟେରୀ ଅଟନ୍ତି ନା,
ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ସେହି ଜଣଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି । ତେବେ ନିରାକାର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯେପରି ଆତ୍ମା
ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ସଂଯୋଗ ହୋଇ ରହିଛି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆତ୍ମା ତ ବହୁତ ନିକଟରେ ଅଛି ତେଣୁ
ତାଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ସହଜ ହୋଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବ୍ୟାଟେରୀ ଚାର୍ଜ
ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଟିକେ ମୁସ୍କିଲ୍ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ପାଇଁ
ସହଜ । ପୁଣି ବି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡୁଛି, ଯେତିକି ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଇଏ ଯେତିକି ନିକଟତର, ସେତିକି ପୁଣି ତାଙ୍କ ଉପରେ ବୋଝ ମଧ୍ୟ ରହିଛି
। ଗାୟନ ରହିଛି ଯାହାଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ଅନେକ ଦାୟିତ୍ୱ ଥାଏ... ଏହାଙ୍କ ଉପରେ ତ’ ବହୁତ ଦାୟିତ୍ୱ
ରହିଛି ନା । ବାବା ତ’ ସଦା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ । ଏହାଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ପଡୁଛି ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେଖା-ଶୁଣା କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଯଦିଓ ଉଭୟ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ବିଚାର ତ’ ଚାଲୁଛି ନା । କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ କେତେ ମାଡ ଖାଇବାକୁ ପଡୁଛି ସେଥିପାଇଁ ଦୁଃଖ ହେଉଛି ।
କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ତ’ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେବ, ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି ।
କନ୍ୟାମାନଙ୍କର ଚିଠି ନ ଆସିଲେ ମଧ୍ୟ ଖିଆଲ ଆସେ ବେମାର ନାହାନ୍ତି ତ ? ସେବାର ସମାଚାର ଆସିଲେ
ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବେ । ବାବା ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଛନ୍ତି, କେବେ କେବେ
ବହୁତ କମ୍ ମୁରଲୀ ଚାଲିଥାଏ । ଯଦିବି ୨-୪ ଦିନ ମୁରଲୀ ନ ଆସିଲା ତେବେ ତୁମ ପାଖରେ ତ’ ମୁରଲୀର
ପଏଣ୍ଟସ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ନିଜର ଡାଏରୀ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ । ବ୍ୟାଜ୍ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ଯେତେବେଳେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି
ଧର୍ମ ନଥିଲା । ତେବେ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର
ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଅଦ୍ୱୈତ ଧର୍ମ ଥିଲା । ବିଶ୍ୱରେ
ଶାନ୍ତି, ସୁଖ, ପବିତ୍ରତା ସବୁକିଛି ଥିଲା । ତେବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଆମକୁ ସେହି ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି, କାହିଁକିନା ବାବା ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଆଗରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ କିଛି
ଜାଣିନଥିଲ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ସେହିପରି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ
ସମାନ ହେଉଛ । ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ସାଗର ତୁମେ ମଧ୍ୟ ହେଉଛ । ନିଜର ଚାର୍ଟ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ - କେଉଁ
କଥାର ଅଭାବ ରହିଛି ? ବାସ୍ତବରେ ମୁଁ ପ୍ରେମର ସାଗର । ତେଣୁ ମୋର ଏଭଳି କିଛି ଚଳଣି ନାହିଁ ତ ଯାହା
ଦ୍ୱାରା କେହି ବିରକ୍ତ ହେବେ ? ତେଣୁ ନିଜ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ଭାବିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ମୁଁ ଏହିଭଳି ହୋଇଯିବି । ନାଁ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ନିଜ ସମୟରେ ଆସିଛି । ଏହା ମୋର କଳ୍ପ କଳ୍ପର ପ୍ରୋଗ୍ରାମ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟ କେହି ବି
ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସତ୍ ବାବା, ସତ୍ ଶିକ୍ଷକ, ସତ୍ ଗୁରୁ କେବଳ ଜଣେ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ପକ୍କା ହେଲେ
ତୁମର ବିଜୟ ହେବ । ଏତେ ସବୁ ଯେଉଁ ଧର୍ମ ରହିଛି ସେ ସବୁର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନେ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ବଂଶାବଳୀ ନ ଥିଲା ପୁଣି ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେବ ।
ସାରା ଦିନ ଏହିଭଳି ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଅ । ଏହିଭଳି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଲେ ତୁମେ ଖୁସିରେ ରହିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତାହା ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି ।
ଏହାକୁ ଧାରଣ କରବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ରାତିରେ ମଧ୍ୟ ସମୟ
ମିଳିଥାଏ । ଦେଖନ୍ତି ଯଦି ଆତ୍ମା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କାମ କରି କରି ଥକିଯାଇଥାଏ ତେବେ ପୁଣି
ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ବାବା ତୁମକୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସବୁ ଥକା ଦୂର କରି ଅଥକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି
ରାତ୍ରିରେ ଆତ୍ମା ଥକିଗଲେ, ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଥାଏ, ଯାହାକୁ ନିଦ୍ରା କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ କିଏ
ଶୋଇଥାଏ ? ଆତ୍ମା ସହିତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମଧ୍ୟ ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ତେଣୁ ରାତ୍ରିରେ ଶୋଇବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଏହିଭଳି ବିଚାର କରି ଶୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ । ହୋଇପାରେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମେ
ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଯେତେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ବହୁତ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଆସିବ ।
୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଘୂରାଇ ଚାଲିବ । ଏହିଭଳି ଚିନ୍ତନ କଲେ ତୁମକୁ ହାଇ ଆସିବ ନାହିଁ କିମ୍ବା
ନିଦ ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ହେ ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ପିଲାମାନେ, ରୋଜଗାର କରିବା ସମୟରେ
କେବେ ବି ଶୋଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନରେ ମସ୍ତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ତୁମର ସେହି
ଅବସ୍ଥା ଆସିବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଖୁବ୍ କମ ସମୟ ବସୁଛ ତେଣୁ କେବେ ବି ହାଇ ମାରିବା ଅଥବା ନିଦ ଆସିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଧ୍ୟାନ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ହାଇ ମାରିଥା’ନ୍ତି ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମକୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବି ନିଜ ସମାନ
କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଜା ତ’ ଦରକାର ନା । ନଚେତ୍ ରାଜା କିପରି ହେବ । ଧନ ଦେଲେ ଧନ ସରିବ ନାହିଁ...
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ, ଦାନ ଦେଲେ କେବେ ବି ଜ୍ଞାନଧନ ସରିବ ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ଜମା
ହେବନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବହୁତ ଭାଗ୍ୟହୀନ ମଧ୍ୟ ଥା’ନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି ଧନ ପାଇଁ ବହୁତ ଲଢ଼େଇ
ଝଗଡା କରିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ଧନ ଦେଉଛି ତେଣୁ ତୁମେ ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଇଚାଲ । ଏଥିରେ ତୁମେ କଞ୍ଜୁସ ହୁଅ ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେ ଦାନ ଦେଉନାହଁ ତେବେ
ଏହାର ଅର୍ଥ ତୁମ ପାଖରେ ଧନ ନାହିଁ, ଏହା ଏଭଳି ରୋଜଗାର, ଯେଉଁଥିରେ ଲଢ଼େଇ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
। ତେଣୁ ଏହାକୁ ଗୁପ୍ତ ଧନ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ସୈନିକ ଅଟ । ୫ ବିକାର
ସହିତ ତୁମେ ଲଢ଼େଇ କରୁଛ । ତୁମକୁ ଅଜଣା ସୈନିକ ବା ଯୋଦ୍ଧା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ
ପଦାତିକମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହେଉଛି । ପ୍ରଜା ବହୁତ ଅଛନ୍ତି,
ବାକି କ୍ୟାପ୍ଟେନ୍, ମେଜର ଆଦି ସମସ୍ତେ ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ହେଉଛ ସେନା, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ
ରହିଛନ୍ତି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଇଏ କମାଣ୍ଡର, ଇଏ ମେଜର । ମହାରଥୀ, ଘୋଡାସବାର ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ନା
। ଏକଥା ତ’ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ତିନି ପ୍ରକାର ବୁଝାଇଲାବାଲା ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନରତ୍ନର ବ୍ୟାପାର କରୁଛ । ଯେପରି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାପାର ଶିଖାଉଛନ୍ତି ନା, ଗୁରୁ
ଚାଲିଗଲା ପରେ ତାଙ୍କ ପଛରେ ଚେଲାମାନେ ସବୁକିଛି ସମ୍ଭାଳିଥା’ନ୍ତି ନା । ତାହା ହେଲା ସୂକ୍ଷ୍ମ ।
ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଧର୍ମ ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ମତ ରହିଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଯାଇ ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣିପାରିବ — ସେମାନେ କ’ଣ ସବୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, କ’ଣ କ’ଣ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ତ’ ତୁମକୁ ୮୪ ଜନ୍ମ ଚକ୍ରର କାହାଣୀ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ଆସି ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏବେ କଳିଯୁଗ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପରମଧାମରୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ଆସୁଥିବେ, ଏହିଭଳି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି,
ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ିଚାଲିବ । ପୁଣି ଏତେ ସବୁ ରହିବେ କେଉଁଠି, ଖାଇବେ କ’ଣ ? ସବୁ ହିସାବ ରଖିବାକୁ ପଡୁଛି
ନା । ସେଠାରେ ତ’ ଏତେ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ । ଖାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ କମ୍ ରହିବେ, ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ
ନିଜର କ୍ଷେତ ରହିବ । ଅଧିକ ଶସ୍ୟ ରଖି କ’ଣ କରିବେ । ସେଠାରେ ବର୍ସା ଆଦି ପାଇଁ ଯଜ୍ଞ କରିବାକୁ
ପଡିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବର୍ଷା ପାଇଁ ଯଜ୍ଞ ଆଦି କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏବେ ବାବା ଯଜ୍ଞ ରଚନା
କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଯଜ୍ଞରେ ସାରା ପୁରୁଣା ସୃଷ୍ଟି ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଲା ବେହଦର ଯଜ୍ଞ ।
ବର୍ଷା ହେବା ପାଇଁ ଲୋକମାନେ ହଦର ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ଷା ହେଲେ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି
ଭାବନ୍ତି ଯଜ୍ଞ ଦ୍ୱାରା ସଫଳତା ମିଳିଲା । ଯଦି ବର୍ଷା ନହେଲା ତେବେ ଶସ୍ୟ ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବ ନାହିଁ,
ଅକାଳ ପଡିଯିବ । ଯଦିଓ ଯଜ୍ଞ ଆଦି କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯଦି ବର୍ଷା ନହେବ ତେବେ କ’ଣ କରିପାରିବେ ।
ବିପଦ ତ’ ବହୁତ ଆସିବ । ମୂଶଳଧାରରେ ବର୍ଷା, ଭୂକମ୍ପ ଆଦି ସବୁ ହେବାର ଅଛି । ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ରକୁ
ତ’ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଛ । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ହେବା ଦରକାର । ଆଡଭେଟାଇଜ୍ ବଡ
ବଡ ଜାଗାରେ ଲାଗିଲେ ବଡ ବଡ ଲୋକମାନେ ପଢ଼ିବେ । ଏଥିରୁ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଏବେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଅଟେ । କଳିଯୁଗରେ ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ । ତେବେ
ବାକି ସବୁ ଏତେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବେ । ଶିବ ଜୟନ୍ତୀର ଅର୍ଥ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଜୟନ୍ତୀ,
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଜୟନ୍ତୀ । ଏକଥା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରାଯାଉଛି ନା । ଇଏ
ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ପିତା । ଇଏ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିଥିଲେ । ଏସବୁ କାଲିର କଥା, ତୁମେ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲ । ଏହା ତ’ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଖୁସିରେ ମଧ୍ୟ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଏବେ ଆମେ ସବୁବେଳ ପାଇଁ ରୋଗରୁ
ମୁକ୍ତ ହୋଇ ଶହେ ପ୍ରତିଶତ ସୁସ୍ଥ, ସମ୍ପତ୍ତିବାନ୍ ହେଉଛୁ । ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି । ଯଦିଓ
କେତେ ବି ଦୁଃଖ, ମୃତ୍ୟୁ ଆଦି ହେବ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସେହି ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ମୃତ୍ୟୁ ତ’ ହେବାର ଅଛି । ଏହା କଳ୍ପ କଳ୍ପର ଖେଳ । ତେଣୁ କୌଣସି ଚିନ୍ତା ହେଉ ନାହିଁ ।
ଯେଉଁମାନେ ପକ୍କା, ସେମାନେ କେବେ ହାୟ ହାୟ କରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ କାହାର ଅପରେସନ୍ ଆଦି ଦେଖିଲେ,
ତାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ଏବେ ତ’ କେତେ ବଡ ବିନାଶ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏସବୁ ତ’
ହେବାର ଅଛି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର... ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ତୁମେ ବହୁତ
ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଛ, ଏବେ ତୁମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନ ନେଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ଦାନ କରିବାରେ
କେତେ କଞ୍ଜୁସ୍ ହେବାର ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟଗୁଡିକୁ ସର୍ବଦା ଚିନ୍ତନ କରୁଥାଅ ଏବଂ ରାଜା ହେବା
ପାଇଁ ହେଲେ ପ୍ରଜା ନିଶ୍ଚିତ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜର ଚାର୍ଟକୁ ଦେଖ — (୧) ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ଭଳି ପ୍ରେମର ସାଗର ହୋଇଗଲିଣି ? କେବେ କାହାକୁ
ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରୁନାହିଁ ତ ? (୩) ନିଜର ଚାଲି ଚଳନ ଉପରେ ମୋର ଧ୍ୟାନ ଅଛି ତ ?
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତି
ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି, ବୃତ୍ତି ଏବଂ କୃତି ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ
।
ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା, ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଏବଂ କୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା
ସେବା କରୁଥିବା ଆତ୍ମା । ଯାହାକୁ ବି ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଛ, ତେବେ ସେହି ଦୃଷ୍ଟି
ମଧ୍ୟ ସେବା କରୁଛି । ତୁମର ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛି ଏବଂ କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ
ଯଦି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି କରୁଛ ତେବେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ-ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି । ତେବେ
ସେବା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ତ ଶ୍ୱାସପ୍ରକିୟା । ଯେପରି ଶ୍ୱାସକ୍ରିୟା ନ ହୋଇପାରିଲେ
ବ୍ୟକ୍ତି ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଯାଏ ସେହିପରି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା ଯଦି ସେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ନ ରହିବ ତେବେ
ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ଯେତିକି ସ୍ନେହୀ ସେତିକି ସେବାଧାରୀ ମଧ୍ୟ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସେବାକୁ ଖେଳ ମନେ
କର ତେବେ ଥକିବ ନାହିଁ, ସର୍ବଦା ହାଲୁକା ରହିବ ।