18.06.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସଦା ସର୍ବଦା ଏହି ନିଶାରେ ରୁହ ଯେ ଆମକୁ ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି, ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ, ତାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ବେହଦ ସୁଖର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ଧର୍ମ ପ୍ରତି ଘୃଣାଭାବ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ — କାହିଁକି ?

ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା ତୁମେ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିଛ । ତୁମକୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବେହଦର କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ନାଟକରେ କେବେ ବି ଅଭିନେତାମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ଘୃଣା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେମାନେ ଏହି ନାଟକରେ ହୀରୋ-ହୀରୋଇନ୍ ପାର୍ଟ କରିଛୁ, ଆମେ ଯେଉଁ ସୁଖ ଦେଖିଛୁ ତାହା ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ କେବଳ ଆମେମାନେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରୁଛୁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି କହିବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି, ସେସବୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ କେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ? ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷ, ଯାହାକୁ କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ଏହାର ଉତ୍ପତ୍ତି, ପାଳନା ଏବଂ ବିନାଶ କିପରି ହେଉଛି, ଏହିସବୁ ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବା ଦରକାର । ଯେପରି ଜଡ ବୃକ୍ଷ ରହିଛି, ସେହିପରି ଏହା ହେଉଛି ଚୈତନ୍ୟ । ଏହାର ବୀଜ ମଧ୍ୟ ଚୈତନ୍ୟ । ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଗାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ବୃକ୍ଷର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କେହି ମନେ ପକାଉନାହାଁନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହଁନ୍ତି । ଆଜମେରରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ରରେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତାୟ ନମଃ କହୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ -- ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ଯେବେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବେ ତେବେ ଦେବତା କୁହାଯିବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର ପିତାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ ? କାହାକୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ? ଆତ୍ମାକୁ । ଆତ୍ମା କହୁଛି ଇଏ ମୋର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଯାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଏକଥା କିଏ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ପିଲାମାନେ ବୁଝିଗଲେଣି — ବାସ୍ତବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଇଏ ଶିବବାବାଙ୍କର ରଥ ଅଟନ୍ତି, ବାବା ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମତଃ ଇଏ ଶରୀରଧାରୀ ବ୍ରହ୍ମା ବାବାଙ୍କର ରଥ ପୁଣି ଦ୍ଵିତୀୟରେ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ରଥ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସେହି ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ମହିମା ହେଲା ସୁଖର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର....... । ପ୍ରଥମେ ତ ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଅବିନାଶୀ ପିତା କିଏ ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ନିରାକାରଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଡାକୁଅଛି । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଡାକୁନଥିଲା ଯେତେବେଳେ ପତିତ ହେଲା ସେତେବେଳେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିଲା । ଏବେ ତୁମେ ଆତ୍ମମାନେ ଜାଣିଛ ସେହି ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଏହି ଶରୀରରେ ଆସିଛନ୍ତି । ଏକଥା ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ । ଏହା କେବଳ ସୌଭାଗ୍ୟର କଥା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟର କଥା ଅଟେ । ତେବେ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ଭୂଲିଯିବା ଦରକାର କି! ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି — ଏହା ନୂଆ କଥା ଅଟେ । ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ପାଳନ କରାଯାଉଛି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସିଏ ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଥରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ସିଏ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉଥିବେ । ୧୬ କଳାରୁ ପୁଣି ୧୨ କଳା ୧୪ କଳାରେ ଆସିଥିବେ । ଏକଥା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାରେ ସବୁ କିଛି ନୂଆ ହିଁ ନୂଆ ହେବ । ଦେବତା ଧର୍ମର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଇଥାଏ । ସେହି ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ବାମ ମାର୍ଗରେ ଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । କେହି ବି ଏପରି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମେମାନେ ତାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । ଯଦି ତୁମେ ନିଜକୁ ତାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ବୋଲି ଭାବୁଛ ତେବେ ପୁଣି ତାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛ ଏବଂ ନିଜର ନିନ୍ଦା କାହିଁକି କରୁଛ ? ଯଦି ମହିମା କରୁଛ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିଜକୁ ଅପବିତ୍ର ବୋଲି ଭାବୁଛ । ଏମାନେ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ପବିତ୍ରରୁ ଅପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ଅପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ରରୁ ଏବେ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଛୁ । ତୁମେ ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢିଛ, ଏଥିରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ପ୍ରଥମ, ଦ୍ୱିତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ହୋଇଥାଏ ନା । ଏବେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ନଚେତ୍ ଏଠକୁ ଆସିବା କ’ଣ ଦରକାର ଅଛି, ଇଏ କୌଣସି ଗୁରୁ, ମହାତ୍ମା, ମହାପୁରୁଷ ଆଦି କିଛି ବି ନୁହଁନ୍ତି । ଏହା ଏକ ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର, ତାହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପୁରୁଣା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଆଉ କିଛି ଏହାଙ୍କର ମହିମା ନାହିଁ କେବଳ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଏତେ ନାମ ରହିଛି । ନଚେତ୍ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି ନା । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବାପା କିଏ ? ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର - ଏମାନଙ୍କର ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା । ଯେତେବେଳେ ଶିବବାବାଙ୍କର ନାମ ନେଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି ଉପରକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ପରମଧାମରେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ଏମାନେ ହେଲେ ତାଙ୍କର ରଚନା । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଲଗା ଅଲଗା । ଗୋଟିଏ ଘରେ ୩-୪ ଜଣ ଭାଇ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଲଗା-ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ, ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଏତେ କୋଟି କୋଟି ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି — ଜଣଙ୍କର ଅଭିନୟ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥାକୁ ବୁଝିବାକୁ ହିଁ ହେବ । କେତେ ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଏବେ ଚକ୍ର ପୁରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ନା, ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ଥରେ ଚକ୍ରର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ବାବା ଏହିସବୁ କଥା ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଶୈଳୀରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କାହିଁକିନା ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ବୁଝାଇଥିଲି, ତେବେ ଏହି ବାବା ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ଅଟନ୍ତି, ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା । ତେଣୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଆସୁଛ । ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତେ ଜଣଙ୍କର ପୂଜା କରୁଥିଲେ, ଏଥିରେ ଭେଦଭାବର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏବେ ତ କେତେ ଭେଦଭାବ ରହିଛି । ଏଠାରେ କିଏ ରାମଙ୍କ ଭକ୍ତ ତ କିଏ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଭକ୍ତ । ରାମଙ୍କର ଭକ୍ତମାନେ ଧୂପ ଲଗାଇଲେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭକ୍ତମାନେ ନାକ ବନ୍ଦ କରିଦେଉଥିଲେ । ଏହିଭଳି କିଛି କଥା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅଛି । ସେମାନେ କହନ୍ତି ଆମ ଭଗବାନ ବଡ, ଏମାନେ କହନ୍ତି ଆମ ଭଗବାନ ବଡ । ସେମାନେ ଦୁଇଜଣ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ସବୁ କିଛି ଅସତ୍ୟ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ସମସ୍ତେ ଅସତ୍ୟ କାମ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ସନ୍ତାନମାନେ, ଭକ୍ତି ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବାକି ସେମାନେ ଭକ୍ତିର ସାଗର । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନବାନ ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ନିଜର ଏବଂ ସାରା ଚକ୍ରର ମଧ୍ୟ ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହାକି ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତ ଜଣେ ବାକି ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ତେବେ କେହି ବି ନିଜକୁ ପରମପିତା ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ମନୁଷ୍ୟ, ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହା କେତେ ବଡ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ ସବୁ ଅଭିନେତାମାନେ ଅବିନାଶୀ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଛୋଟ ନାଟକ ତ ବିନାଶୀ ହୋଇଥାଏ, ଏହା ହେଉଛି ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ନାଟକ । ଏହା କେବେ ବନ୍ଦ ହେବ ନାହିଁ, ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମାକୁ ଏତେ ବଡ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି — ଶରୀର ନେବା, ଛାଡିବା ଏବଂ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । ଏହି କଥା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ଯଦି ଏହି କଥା କୌଣସି ଗୁରୁ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତେ ତେବେ ତାଙ୍କର ଆହୁରି ଶିଷ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତେ ନା । କେବଳ ଜଣେ ଶିଷ୍ୟ କେଉଁ କାମର । ଅନୁସରଣକାରୀ ସିଏ ଯିଏକି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୁପେ ଅନୁସରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ନୁହେଁ ତେଣୁ କିଏ ତାଙ୍କୁ ଶିଷ୍ୟ ବୋଲି କହିବ । ଏଠାରେ ତ ବାବା ବସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ବରଯାତ୍ରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତେବେ ଏହାକୁ ଶିବଙ୍କର ବରଯାତ୍ରୀ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏମାନେ ମୋର ବରଯାତ୍ରୀ, ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତିନୀ ଅଟ । ମୁଁ ହେଉଛି ଭଗବାନ । ତୁମେ ସବୁ ସଜନୀ ଅଟ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରି ନେଇଯିବା ପାଇଁ, ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତକୁ ଜାଣୁଛ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପବିତ୍ର ହେଉଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ରତାର ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ମୋତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରାଇବା ପାଇଁ ଆସ, ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ମହାକାଳ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ମହାକାଳର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଅଛି । କାଳର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ଶିବଙ୍କୁ କାଳର କାଳ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର, ସାଥିରେ ନେଇଯାଅ । ଅବିନାଶୀ ବାବା କେତେ ଢେର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । କାଳର-କାଳ ମହାକାଳ, ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ଫୁଲ ସମାନ କରି ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଫୁଲ ସମାନ ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ବାବା ମଧ୍ୟ କୋଳରେ ବସାଇ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ । ଯଦି ପବିତ୍ର ନହେବ ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ, ତେବେ ଏଥିରେ ପାର୍ଥକ୍ୟ ତ ରହିଛି ନା । ପାପ ରହିଗଲେ ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ସେହିପରି ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେ ବହୁତ-ବହୁତ ମିଠା ହୁଅ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବହୁତ ମିଠା ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି ନା । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେତେ ସ୍ନେହର ସହିତ ଝୁଲାରେ ଝୁଲାଇଥା’ନ୍ତି, ଧ୍ୟାନରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଛୋଟ ପିଲା ଦେଖି ତୁରନ୍ତ କୋଳକୁ ନେଇ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି । ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚୈତନ୍ୟ ରୂପକୁ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାସ୍ତବରେ ଏବେ ବୈକୁଣ୍ଠ ଆସୁଛି । ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଏହିଭଳି ହେବୁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମରେ ଯେଉଁ କଳଙ୍କ ଲଗାଉଛନ୍ତି, ସେସବୁ ମିଥ୍ୟା । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତୁମର ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ଆରମ୍ଭରୁ ତୁମକୁ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା ପୁଣି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କେତେ ରମଣୀୟ ଅଟେ । କେତେ ଖୁସି ଲାଗୁଛି, ଭକ୍ତିରେ କିଛି ବି ଖୁସି ନଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଅଛି ଯେ ଜ୍ଞାନରେ କେତେ ସୁଖ ରହିଛି! ସେମାନେ ଏହାର ତୁଳନା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା କୌଣସି ଋଷି-ମୁନି ଆଦି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଲୌକିକ ଗୁରୁମାନେ ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ଯିଏକି କହିବେ — ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛି । ବାବାଙ୍କର ତ ବଚ୍ଚେ-ବଚ୍ଚେ କହିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ମୋର ରଚନା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ରଚୟିତା ଅଟେ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ । ତାଙ୍କୁ ଏହି ଅଭିନୟ ମିଳିଛି, କିପରି ମିଳିଛି ତାହା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସମସ୍ତ ଅଭିନୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମ ଭିତରେ କେବେ ବି ଏକାଭଳି ଚେହେରା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କିଛି-କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ହୋଇଥାଏ । ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ହୋଇଥାଏ ନା । ଏ ଜନ୍ମର ଚେହେରା ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମର ଚେହେରା ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାର କଥା । ବାବା ପ୍ରତିଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେବେ ବି ସଂଶୟ ଆଣ ନାହିଁ । ସଂଶୟ ଏବଂ ନିଶ୍ଚୟ ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ ରହିଛି ନା । ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା । ଏଥିରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସଂଶୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପିଲା କେବେ କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମେ ବାରମ୍ବାର କହୁଛ ଯୋଗ ଲାଗୁ ନାହିଁ, ତେବେ ଯୋଗ ଶବ୍ଦ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ତୁମେମାନେ ତ ରାଜଋଷି ଅଟ, ‘ଋଷି’ ଅକ୍ଷର ପବିତ୍ର ଅଟେ । ତୁମେ ହେଉଛ ରାଜଋଷି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପବିତ୍ର ଅଟ । ଯଦି ଟିକିଏ କଥାରେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ ତେବେ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଜାରେ ଆସିବ । ତେବେ କେତେ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି । କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ରହିଛି ନା । ଜଣଙ୍କର ପଦ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ବେହଦର ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ଏହାକୁ ବାବଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ଯେପରି ବାବଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ସେହିପରି ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ତେଣୁ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷକୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ, ତେଣୁ ବରଗଛର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ବିଲକୁଲ୍ ଠିକ୍ ଅଛି । ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଆମର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଯେଉଁ ମୂଳ ଥିଲା ତାହା ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ବାକି ସବୁ ଧର୍ମର ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ଛିଡା ହୋଇଛି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏସବୁ ହେବାର ହିଁ ଅଛି ଏଥିରେ ଘୃଣା ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନାଟକରେ ଅଭିନେତାର କ’ଣ କେବେ ଘୃଣା ଆସିଥାଏ କି ! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ ପୁଣି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ ଯେତେ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛ ସେତିକି ସୁଖ ଆଉ କେହି ଭୋଗ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ହୀରୋ-ହୀରୋଇନ୍, ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତେଣୁ ତୁମେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ରେଗୁଲାର୍ ପାଠ ପଢିବା ଉଚିତ୍ ଏବଂ ସେତିକି ଖୁସିରେ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ରାଜଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା କୌଣସି ଶରୀରଧାରୀ ତ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସବୁକିଛି ହେଉଛି । ବାବା ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିଥାଏ ଏବଂ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ନେଇଥାଏ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉନାହାଁନ୍ତି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗ) ଦେବତାମାନେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇବେ । ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରିବା ପାଇଁ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପଢୁଛ । ଏହା ଏକମାତ୍ର ସଂଗମଯୁଗ, ଯେଉଁ ସମୟରେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ । ସତ୍ୟ କରିଲାବାଲା, ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା କରିଲାବାଲା ଏକମାତ୍ର ହିଁ ସଚ୍ଚା ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସଂଗମଯୁଗରେ ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ପାଠପଢି ନିଜେ ଜ୍ଞାନବାନ ଏବଂ ଆସ୍ତିକ ହେବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । କେବେ ବି ବାବା କିମ୍ବା ତାଙ୍କର ପାଠପଢା ଉପରେ ସଂଶୟ ଆଣିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ବାବାଙ୍କ ଭଳି ଅତି ସ୍ନେହୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଭଗବାନ ଆମର ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି, ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ବି ଅଭିନେତାକୁ ଘୃଣା କରିବାର ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ସଠିକ୍ ପାର୍ଟ ରହିଛି ।


ବରଦାନ:-
ଯୋଗ ଏବଂ ସେବାର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଆଧାର ଦ୍ୱାରା ତୀବ୍ରଗତିରେ ଆଗକୁ ବଢୁଥିବା ମାୟାଜିତ୍ ହୁଅ ।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଆଧାର ଯୋଗ ଏବଂ ସେବା । ଏହି ଦୁଇଟି ଆଧାର ଯଦି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିବ ତେବେ ତୀବ୍ରଗତିରେ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିବ । ଯଦି ସେବା ବହୁତ ହେଉଥିବ କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ ଦୁର୍ବଳ ଥିବ ବା ଯୋଗ ବହୁତ ହେଉଥିବ କିନ୍ତୁ ସେବାରେ ଦୁର୍ବଳ ଥିବ ତେବେ ବି ପୁରୁଷାର୍ଥର ଗତି ତୀବ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯୋଗ ଏବଂ ସେବା ଉଭୟରେ ତୀବ୍ରଗତି ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯଦି ଯୋଗ ଏବଂ ନିସ୍ୱାର୍ଥ ସେବା ଏକା ସାଥୀରେ ହେଉଥିବ ତେବେ ମାୟାଜିତ୍ ହେବା ସହଜ ହୋଇଯିବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ କର୍ମର ସମାପ୍ତି ପୂର୍ବରୁ ବିଜୟର ଅନୁଭୂତି ହେବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏହି ସଂସାରକୁ ଅଲୌକିକ ଖେଳ ଏବଂ ପରିସ୍ଥିତିଗୁଡିକୁ ଅଲୌକିକ ଖେଳଣା ଭଳି ଅନୁଭବ କରିଚାଲ ।