03.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ତୁମକୁ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ପଡିବ କାରଣ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିସ୍ୱ ହୋଇଯାଅ, ଦେହ ସହିତ ସବୁ
ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲ ଏବଂ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର ହେବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା
ଯାହା ସବୁ ଦେଖୁଛ ତାହା ସବୁ ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ଧନ, ସମ୍ପତ୍ତି, ବୈଭବ ଆଦି ସବୁ
କିଛି ଭୁଲି ନିସ୍ୱ ହୋଇଯାଅ । ଏହିଭଳି ନିସ୍ୱ ବା ଭିକାରୀ ହିଁ ରାଜକୁମାର ହେବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଏକଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ଅନାଦି ସ୍ୱରୂପରେ ପବିତ୍ର ଥା’ନ୍ତି, ଆମେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଥିଲୁ । ଅପବିତ୍ର ଓ
ପବିତ୍ର ଶବ୍ଦ ଆତ୍ମା ପାଇଁ ହିଁ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିବା ସମୟରେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ
ରହିଥାଏ । ତେବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ର ହେଲେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବୁ ।
ଏଥିପାଇଁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଥିଲା । ସେଠାରେ
ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ପବିତ୍ର ଥିଲ, ବାକି ରହିଲା ଅଧାକଳ୍ପ । ଏକଥା ଆଉ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ, ପବିତ୍ର ଓ ଅପବିତ୍ର, ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖ, ଦିନ ଓ ରାତି ଅଧା ଅଧା । ଯିଏ ବୁଦ୍ଧିମାନ,
ବହୁତ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି ସିଏ ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ,
ତୁମେ ପବିତ୍ର ଥିଲ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ଥିଲ । ବାକି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତିଧାମରେ
ଥିଲେ । ପ୍ରଥମେ ଆମେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ଥିଲେ ଓ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ପୁଣି କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ମନୁଷ୍ୟ
ସୃଷ୍ଟି ବୃଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କିଏ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ?
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା ପିତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହାକୁ ସଂଗମ କୁହାଯାଉଛି ଏବଂ ଏହାକୁ ହିଁ କୁମ୍ଭ
ମେଳା କୁହାଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ସଂଗମଯୁଗକୁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି — ୪ଟି ଯୁଗ
ଥାଏ, ପଞ୍ଚମଟି ହେଉଛି ଏହି ଛୋଟ ଏବଂ ଗୁପ୍ତ ସଂଗମଯୁଗ । ଏହାର ଆୟୁ ସବୁଠାରୁ କମ୍ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ।
ତେବେ ପିଲାମାନେ ଏହାଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି ନା! ବାବା ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ) ଭିତରେ ପ୍ରବେଶ
କରିଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ
ସହ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରୁଛି । ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟଙ୍କର ଏକତ୍ର ଅଭିନୟ ହୋଇଥାଏ । ଏହାକୁ ଜୀବାତ୍ମା
କୁହାଯାଏ । ପବିତ୍ର ଜୀବାତ୍ମା ଓ ଅପବିତ୍ର ଜୀବାତ୍ମା । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି ଯେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ କମ ସଂଖ୍ୟକ ଦେବୀ ଦେବତା ଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜ ପାଇଁ କହିବ — ଆମେ ଯେଉଁ
ଜୀବାତ୍ମାମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲୁ ପବିତ୍ର ଥିଲୁ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ପରେ ପତିତ ହୋଇଛୁ । ପବିତ୍ରରୁ
ଅପବିତ୍ର, ଅପବିତ୍ରରୁ ପବିତ୍ର — ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ସେହି ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ବାବା ଆସି ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିଥା’ନ୍ତି
। ଭଗବାନ ଏକ, ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ସିଏ ହିଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରିବେ । ତେବେ ନୂଆକୁ ପୁରୁଣା
କିଏ କରୁଛି ? ବାସ୍ତବରେ ରାବଣ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛି । ତେବେ ଶତ୍ରୁର କୁଶ
ପୁତ୍ତଳିକା ଦାହ କରାଯାଇଥାଏ ମିତ୍ରର ନୁହେଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ମିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି ଏକ ବାବା ଯିଏକି
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରିଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ସେ ହିଁ
ସମସ୍ତଙ୍କର ସୁଖଦାତା । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଦୁଃଖଦାତା ମଧ୍ୟ କେହି ଥିବେ । ୫ ବିକାର ରୂପି ରାବଣ ହିଁ
ଦୁଃଖଦାତା ଅଟେ । ଅଧାକଳ୍ପ ରାମରାଜ୍ୟ, ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି
ନା । ଏହାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅର୍ଥ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେଥିରେ ପୁରା ସମାନ ସମାନ ୪ ଭାଗ ରହିଥାଏ ।
ଟିକିଏ ମଧ୍ୟ କମ ବେଶି ହୋଇନଥାଏ । ଏହି ଡ୍ରାମା ବହୁତ ନିର୍ଭୁଲ ଭାବେ ତିଆରି ହୋଇଛି । କେହି କେହି
ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହି ଡ୍ରାମାରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଗଲେ ଭଲ, କାରଣ ଏଥିରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ବରଂ ଏହା ଅପେକ୍ଷା ତ
ଜ୍ୟୋତି ସହ ମିଶିଯିବା ବା ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବା ଶ୍ରେୟସ୍କର । କିନ୍ତୁ କେହିହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି
ଡ୍ରାମାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । କିଭଳି ଅଜବ ସଂକଳ୍ପ କରୁଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏଥିପାଇଁ
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ପ୍ରଯନ୍ନ କରିଥା’ନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଦେହତ୍ୟାଗ କଲେ କେବେହେଲେ କୁହନ୍ତି
ନାହିଁ ଯେ ସେ ସ୍ୱର୍ଗ ବା ବୈକୁଣ୍ଠବାସୀ ହେଲେ । କେବଳ ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗୀମାନେ ହିଁ କୁହନ୍ତି
ଯେ, ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଲେ । ତେବେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ମୃତି ତ ରହିଛି ନା । ସ୍ୱର୍ଗର
ସ୍ମୃତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ଅଛି । ତୁମକୁ ଉଭୟ ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ଜଣା ଅଛି । ଅନ୍ୟ କାହାକୁ
ଜଣାନାହିଁ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନଥିଲା । ବାବା ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତ ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ । ବୃକ୍ଷର ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ବୀଜ ମଧ୍ୟ ଥିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କିଭଳି ପତିତ ହେଉଛି ପୁଣି ମୁଁ ଆସି ତାକୁ କିଭଳି ପବିତ୍ର କରୁଛି । ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଏ । ସ୍ୱର୍ଗ ଆଜି ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ପୁଣି ତାହା ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ ।
ତେଣୁ କୁହାଯାଉଛି ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୋଇଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱ ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ
ଓ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ । ପୁନରାବୃତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଡ୍ରାମା । ଡ୍ରାମା ଅକ୍ଷର ବହୁତ ଭଲ, ଶୋଭା
ପାଉଛି । ଚକ୍ର ଅବିକଳ ପୂର୍ବ ଭରି ଘୁରି ଚାଲିଛି । ନାଟକକୁ ଅବିକଳ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେହି
ନାଟକରେ କେହି ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହେଲେ ଛୁଟି ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି ଆମେ ପୂଜ୍ୟ
ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ପୂଜାରୀ ହେଲୁ । ବାବା ଆସି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ କହୁଛନ୍ତି ଯାହା ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ କହିଥିଲେ । କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ପ୍ରଥମେ
ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କରାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ନିଶ୍ଚୟ କର ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତୁମକୁ ଏତେ ଥର ସ୍ମୃତି ଚାରଣ କରାଉଛି, ତଥାପି ତୁମେ
ଭୁଲିଯାଉଛ । ଡ୍ରାମାର ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭୁଲୁଥିବ । ଅନ୍ତିମ ବିନାଶ ସମୟରେ ତୁମର ପାଠପଢା
ଶେଷ ହେବ ପୁଣି ତୁମେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ । ଯେପରି ସାପ ପୁରୁଣା କାତି ଛାଡିଥାଏ । ତେଣୁ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ବସିବା, ଉଠିବା, ଚାଲିବା, ବୁଲିବା ସମୟରେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ । ପୂର୍ବରୁ
ତୁମର ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିଲା । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା
ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ୫ ବିକାର ଅଧିନ କରିଦେଉଛି । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ବିକାର ଅଧୀନ
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହ ମନେ ପକାଅ । ଏହି
ସଂଗମଯୁଗରେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କର ସ୍ନେହ ମିଳୁଛି । ଏହି ସମୟରେ ପିତା ଓ
ପୁତ୍ରଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଛି, ଏହାକୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ସଂଗମଯୁଗ କୁହାଯାଇଥାଏ । ତୁମେମାନେ ଶରୀର ଧାରଣ
କରିଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇ ତୁମକୁ ଆତ୍ମ ନିଶ୍ଚୟ କରାଉଛନ୍ତି । ବାବା କଳ୍ପରେ ଥରେ ଆସି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରାଇ ନେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ତୁମକୁ କିପରି ଘରକୁ
ଫେରାଇ ନେଉଛି । ତୁମେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅପବିତ୍ର, ଆପଣ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଆପଣ ଆସି
ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତୁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜଣା ନଥିଲା ବାବା କିଭଳି ପବିତ୍ର କରିବେ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ପବିତ୍ର ନ କରିଛନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କ’ଣ ଜାଣିବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଆତ୍ମା ଛୋଟ
ତାରକା ସଦୃଶ । ବାବା ମଧ୍ୟ ସୂକ୍ଷ୍ମ ତାରକା ସଦୃଶ କିନ୍ତୁ ସେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ।
ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି ଯାହା ତୁମେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ । କ’ଣ ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିବା ସମୟରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବ କି ? ନା ।
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ଥରେ ମାତ୍ର ଏହି ସଂଗମରେ ଆସି ତୁମକୁ ଏବେ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ଜୀବନ
କାହାଣୀ ରହିଛି । ତୁମର ମାୟା ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଛି । ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉଛୁ । ପୁଣି ଭୁଲିଯାଉଛୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମାୟା ହିଁ ତୁମର ଶତ୍ରୁ, ଯିଏକି ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର
ସ୍ମୃତି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବିମୁଖ କରିଦେଉଛି । ତୁମେମାନେ କଳ୍ପରେ ଥରେ
ମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସୁଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏହା ପରେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ପାପାତ୍ମାରୁ ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା, ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ କରାଇଲେ, ବାସ୍, ତା’ ପରେ ଆସି କ’ଣ କରିବେ । ତୁମେ ମୋତେ ଡାକିଲ ଏବଂ ମୁଁ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ
ସମୟରେ ଆସିଲି । ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ମୋର ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ସମୟରେ ହିଁ ଆସିଥାଏ । ଏହା
କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ଶିବରାତ୍ରୀ କାହିଁକି ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ସେ ଆସି କ’ଣ କରିଥିଲେ ?
ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ ତେଣୁ ଶିବରାତ୍ରୀରେ ଛୁଟିଦିନ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁନାହାଁନ୍ତି ।
ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଛୁଟୀ ଦିନ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା ଆସି ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ଏହାର ଅର୍ଥ ହିଁ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ଭାରତରେ କେତେ ଅଜ୍ଞାନତା ରହିଛି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଶିବବାବା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ କରିବେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଓ ଯୋଗ ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ନରରୁ
ନାରାୟଣ କରାଇଲି । ସିଏ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ ।
ଅନ୍ୟ କାହା ପାଇଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୋଭା ପାଇବ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ପୁନଃ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ଅଛି ଅନ୍ୟ
କେହି ହେବେ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର କଥା । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକମାନେ ସମସ୍ତେ
ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ପୁନଃ ସେମାନଙ୍କୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ସେହି ପଦବୀ ଅନୁଯାୟୀ ପୁଣି ନିଜର ଅଭିନୟ ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିବାକୁ ହେବ । ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଭିନେତା ହେବା
ପାଇଁ ତୁମେ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । କିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି ? ବାବା । ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ହୋଇଯିବା ପରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହିଁ । ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ କି! ବାବା
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ପଦ ଦେଉଛନ୍ତି । ନାରାୟଣଙ୍କ ପୂର୍ବରୁ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ ଏପରି କାହିଁକି କହୁଛ ଯେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବୁ ? କାହିଁକି
କହୁନାହଁ ଯେ ନରରୁ କୃଷ୍ଣ ହେବୁ ? ପ୍ରଥମେ ନାରାୟଣ ହେବ କି ? ପ୍ରଥମେ ତ ରାଜକୁମାର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ
ହେବ ନା । ଛୋଟ ପିଲା ତ ଫୁଲ ସମାନ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ନାରାୟଣ ତ ବିବାହ ପରେ ଯୁଗଳ ମୂର୍ତ୍ତି
ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଚାରୀମାନଙ୍କର ମହିମା ହୋଇଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ
କୁହାଯାଏ । ତୁମର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ପ୍ରଥମେ ରାଜକୁମାର ହେବୁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି
— ଗରିବରୁ ରାଜକୁମାର । ଗରିବ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଆତ୍ମା ଶରୀର ସହିତ ଥିବା ସମୟରେ ଗରିବ ବା
ସାହୁକାର କୁହାଯାଇଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ଗରୀବ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ସବୁ ଧନ
ସମ୍ପତ୍ତି ଖାଲି ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶରୀର ସହିତ ଗରୀବ ହେବାର ଅଛି । ଯାହା ଅଳ୍ପ
କିଛି ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ରହିଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମାକୁ ନିଶ୍ୱ ହେବାକୁ ପଡିବ, ସବୁ
କିଛି ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ତୁମେ ସେଠାରେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଧନ
ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦି ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରି ନିଶ୍ୱ ହୋଇ ଆମେ ଘରକୁ ଯିବା । ପୁନଃ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ
ରାଜକୁମାର ହୋଇ ଆସିବା । ଯାହା କିଛି ଅଛି, ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା
ଜିନିଷ କୌଣସି କାମର ନୁହେଁ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ପୁଣି କଳ୍ପ ପୂର୍ବଭଳି ପୁନଃ ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ
କରିବାକୁ ଆସିବ । ତୁମେ ଯେତେ ଅଧିକ ଧାରଣା କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିବ । ଯଦିଓ ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟରେ କାହା ପାଖରେ ୫ କୋଟି ଟଙ୍କା ଅଛି କିନ୍ତୁ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆମେ ପୁନଃ ଆମର ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛେ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗ ନାହିଁ,
ଯେଉଁଠାରେ କିଏ ଭାବୁଥିବେ ଯେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ପାଠ ପଢୁଛୁ । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି
ଯେ — ବାବା ପ୍ରଥମେ ଆମକୁ ଗରିବ କରୁଛନ୍ତି ଓ ଗରୀବରୁ ସାହୁକାର କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଦେହର ସବୁ
ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଲ ତେବେ ଭିକାରୀ ହେଲ ନା । କିଛି ହେଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ନୁହେଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଭାରତରେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ଭାରତ ଏବେ ଗରୀବ, ଧନହୀନ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ଧନଶାଳୀ ହେବ । କିଏ
ଧନଶାଳୀ ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜାରାଣୀ ମଧ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ।
ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଧନହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରେ ରାଜମୁକୁଟ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ନା ପବିତ୍ରତାର
ମୁକୁଟ ନା ରତ୍ନ ଜଡିତ ମୁକୁଟ । ଏହା ହେଉଛି ଅନ୍ଧକାରମୟ ଦୁନିଆ । ଭଗବାନ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ସମସ୍ତେ ସମାନ ହୋଇଗଲେ । କୁକୁର,
ବିଲେଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଅନ୍ଧକାରମୟ ଦୁନିଆ । ତେବେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ରାତି ହେଲା । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହେଉଛି
। ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ ଥାଏ । ଏବେ ଦୀପ ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ହୋଇ ଜଳୁଛି ।
ଭାରତରେ ହିଁ ଦୀପ ଜଳାଇବାର ପ୍ରଥା ରହିଛି । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେଶରେ ଦୀପ ଜଳାଇନଥା’ନ୍ତି । ତୁମର
ଜ୍ୟୋତି ଏବେ ତେଜହୀନ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ, ପୁଣି ଶକ୍ତି
କ୍ଷୀଣ ହୋଇ ହୋଇ ଏବେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଇଛ । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଶକ୍ତି
ଦେବା ପାଇଁ । ବ୍ୟାଟେରୀ ଚାର୍ଜ ହେଉଛି । ଆତ୍ମାକୁ ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ରହିବା ଦ୍ୱାରା
ଆତ୍ମା ରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ ଭରପୂର ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏବେ ନାଟକ
ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆଧାରରେ
ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ, ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ଭଳି ଜ୍ଞାନର ସାଗର,
ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଏବେ ହିଁ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଏହି ଦେହଠାରୁ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିସ୍ୱ ହେବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ଏହି ଆଖିରେ ଯାହା
କିଛି ବି ଦେଖୁଛ ତାହା ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ମୋତେ ନିସ୍ୱରୁ ରାଜକୁମାର ହେବାର ଅଛି । ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ହିଁ ପାଠ ପଢୁଛୁ ।
ବରଦାନ:-
ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହରେ ମଗ୍ନ ରହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ଯାଉଥିବା ସର୍ବ ଆକର୍ଷଣ ମୁକ୍ତ ହୁଅ
।
ବାପଦାଦା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ନିଜର ସ୍ନେହ ଏବଂ ସହଯୋଗ ରୂପୀ କୋଳରେ ବସାଇ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚାଇବା ପାଇଁ ସାଥୀରେ
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି ମାର୍ଗ ମେହନତ କରିବାର ମାର୍ଗ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ ରାଜପଥରେ
ଯିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଗଳି ରାସ୍ତାରେ ଚାଲିଯାଉଛ ବା ଲକ୍ଷ୍ୟଠାରୁ ଆହୁରି ଆଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛ ତେବେ
ପୁନର୍ବାର ଫେରିବାର ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ବ୍ୟର୍ଥ ପରିଶ୍ରମଠାରୁ ରକ୍ଷା
ପାଇବାର ଉପାୟ ହେଲା ସଦାସର୍ବଦା ଜଣଙ୍କର ହିଁ ସ୍ନେହରେ ମଗ୍ନ ରୁହ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସ୍ନେହରେ
ମଗ୍ନ ରହି ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ କର ତେବେ ଅନ୍ୟ କିଛି ବି ଦେଖାଯିବ ନାହିଁ । ସବୁ ପ୍ରକାରର
ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର
ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଜୀବନର ଅନୁଭବ ନିଜର ମୁଖମଣ୍ଡଳ ଏବଂ ଚାଲିଚଳନ ଦ୍ୱାରା କରାଅ ।