16.12.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଅପାର ଖୁସିରେ ଅଥବା
ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେଲେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ରୋଗକୁ ଛାଡି ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ହୁଅ, ନିଜର ଚାଲି-ଚଳନ
ଅର୍ଥାତ୍ ଆଚରଣକୁ ସୁଧାର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ଓଲଟା ନିଶା ଚଢିପାରିବ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନେ
ବାବାଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଜାଣି ମନେ ପକାନ୍ତି, ହୃଦୟର ସହିତ ବାବାଙ୍କର ମହିମା କରିଥାନ୍ତି,
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ପାଠପଢା ପ୍ରତି ପୂରା ଧ୍ୟାନ ରହିଛି ସେମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ଓଲଟା ନିଶା ଚଢି ପାରିବ
ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ସାଧାରଣ ଭାବୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଯଦି ମନେପକାଉଥିବେ ତେବେ ନିଜର ସମାଚାର ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଜଣାଇବେ । ପୁତ୍ର ଯଦି ନିଜର
ସମାଚାର ପିତାକୁ ନଦିଏ ତେବେ ପିତା ମନରେ ବିଚାର ଆସିଥାଏ - ମୋର ପୁତ୍ର କେଉଁଠି ମୂର୍ଚ୍ଛିତ
ହୋଇଯାଇ ନାହିଁ ତ ?
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଯେତେବେଳେ କେହି ନୂଆ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ
ସାକାରୀ ଏବଂ ନିରାକାରୀ ଦୁଇ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ । ନିରାକାରୀ ବାବା ଅର୍ଥ ସମଗ୍ର ବେହଦ
ବିଶ୍ୱର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ସାକାରୀ ପିତା, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବ ଆତ୍ମାର ଅଲଗା ଅଛନ୍ତି । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଏକାଭଳି ଧାରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ଏକ ଶତକଡା, କେହି ପଞ୍ଚାନବେ
ଶତକଡା ଧାରଣ କରନ୍ତି । ଏହା ତ ବୁଝିବାର କଥା, ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ କୁଳ ରହିବ ନା । ଯଥା
ରାଜା, ରାଣୀ ତଥା ପ୍ରଜା । ପ୍ରଜାରେ ସମସ୍ତ ପ୍ରକାରର ମନୁଷ୍ୟ ଥାଆନ୍ତି । ପ୍ରଜା ଅର୍ଥ ପ୍ରଜା ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ପାଠପଢା ଅଟେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଅନୁସାରେ ହିଁ ପଢିଥାନ୍ତି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜ-ନିଜର ଅଭିନୟ ମିଳିଛି । ଯିଏ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେତିକି ଶିକ୍ଷା ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି,
ସେତିକି ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି । ପାଠପଢା କେବେ ଲୁଚି ରହିବ ନାହିଁ । ପାଠପଢା
ଅନୁସାରେ ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆଗକୁ ଯାଇ ପରୀକ୍ଷା ହେବ । ପରୀକ୍ଷା ବ୍ୟତୀତ
ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସବୁ ଜଣାପଡିବ । ପରନ୍ତୁ ଏବେ ମଧ୍ୟ
ବୁଝପାରିବ ଯେ ମୁଁ କେଉଁ ପଦର ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ? ଯଦିଓ ଲଜ୍ଜା ଲାଗିବା କାରଣରୁ ସମସ୍ତେ ହାତ ଉଠାଇ
ଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବୁଝିପାରୁଥିବେ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ ପରି ଆମେ କିପରି ହୋଇପାରିବୁ! ତଥାପି
ମଧ୍ୟ ହାତ ଉଠାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ଅଜ୍ଞାନ ହିଁ କୁହାଯିବ । ବାବା ତ ତୁରନ୍ତ
ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ ଏହାଙ୍କ ଠାରୁ ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧି ତ ଲୌକିକ ଛାତ୍ରଙ୍କ ପାଖରେ ରହିଛି । ସେ
ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବୃତ୍ତି ନେବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ନୋହୁଁ, ପାସ୍ ମଧ୍ୟ ହେବୁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିଜେ
ବୁଝିଥା’ନ୍ତି, ଯେ ଶିକ୍ଷକ ଯାହା ପଢାଉଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଆମେ କେତେ ନମ୍ବର ପାଇବୁ ? ଏପରି କ’ଣ
କହିଦେବେ ଯେ ଆମେ ସମ୍ମାନର ସହିତ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବୁ । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ପିଲାମାନଙ୍କର ଏତିକି ବି
ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ, ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ରହିଛି । ଯଦିଓ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ଏହିଭଳି ଦେବତା ହେବାକୁ,
ହେଲେ ସେପରି ଆଚରଣ ମଧ୍ୟ ହେବା ଦରକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି, କାରଣ
ନିୟମ ପ୍ରମାଣ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ନାହିଁ ।
ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କି ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧିର ଯଥାର୍ଥ ଅର୍ଥ କ’ଣ ?
ପିଲାମାନେ ହିଁ ପୂରା ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି ତ ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ପୁଣି କ’ଣ ବୁଝିବେ
? ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା - ଏହା ତ ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ କଥା । ପାଠପଢା ତ ଗୁପ୍ତ ନୁହେଁ ନା । ପାଠପଢାରେ
କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥାନ୍ତି । ସମସ୍ତେ କ’ଣ ଏକାଭଳି ପଢିବେ କି! ବାବା ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ତ ଛୋଟ ପିଲା ଅଟନ୍ତି । ଏପରି ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କୁ ତିନି-ତିନି, ଚାରି-ଚାରି ମାସ ମଧ୍ୟ ମନେ
ପକାନ୍ତି ନାହିଁ । କିପରି ଜଣାପଡିବ ଯେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ? ବାବାଙ୍କୁ ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ଲେଖନ୍ତି ନାହିଁ
କି ବାବା ମୁଁ କିପରି ଅଛି, କ’ଣ କ’ଣ ସେବା କରୁଛି ? ବାବାଙ୍କୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କେତେ ଚିନ୍ତା
ରହୁଛି କି ପିଲା କେଉଁଠି ମୂର୍ଚ୍ଛିତ ହୋଇଯାଇ ନାହିଁ ତ, ମରିଯାଇ ନାହିଁ ତ ? କେହି କେହି ତ
ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ସେବାର ସମାଚାର ଲେଖିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ବି ବୁଝିପାରନ୍ତି, ପିଲା ବଞ୍ଚିଛି
। ସେବା କରୁଥିବା ପିଲାମାନେ କେବେ ଗୁପ୍ତ ରହି ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପିଲାଙ୍କର
ହୃଦୟକୁ ଦେଖନ୍ତି - କେଉଁ ପିଲା କିପରି ? ଦେହ-ଅଭିମାନର ବୀମାରୀ ବହୁତ କଡା ଅଟେ । ବାବା ମୁରଲୀରେ
ବୁଝାଇଥାନ୍ତି କେଉଁମାନଙ୍କୁ ତ ଜ୍ଞାନର ଓଲଟା ନିଶା ଚଢିଯାଏ, ଅଂହକାର ଆସିଯାଏ ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାନ୍ତି ନାହିଁ, କିମ୍ବା ପତ୍ର ମଧ୍ୟ ଲେଖନ୍ତି ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ କିପରି ମନେ
ପକାଇବେ ? ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ଜାଣି ମନେ ପକାଉଛ, ହୃଦୟରେ ମହିମା କରୁଛ । କେତେକ ପିଲା
ବାବାଙ୍କୁ ସାଧାରଣ ଭାବିଥାନ୍ତି ତେଣୁ ମନେ ପକାନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା କ’ଣ କୌଣସି ଆଡମ୍ବର ଦେଖାଇବେ
କି । ଭଗବାନୁବାଚ, ମୁଁ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟପଦ ଦେବା ପାଇଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ
କ’ଣ ଏପରି ଭାବୁଛ କି ଯେ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ନେବା ପାଇଁ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପଢୁଛୁ । ଏହି
ନିଶା ରହିଲେ ଅପାର ଖୁସୀର ପାରଦ ସର୍ବଦା ଚଢି ରହିବ । ଗୀତା ପାଠକ ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି — ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ
ଭଗବାନୁବାଚ, ମୁଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି, ବାସ୍ । ତାଙ୍କର କ’ଣ ରାଜତ୍ୱ ପାଇବାର ଖୁସି ରହିବ କି! ଗୀତା
ପାଠ ସାରି ତା’ପରେ ନିଜ-ନିଜ କାମଧନ୍ଦାରେ ଯାଆନ୍ତି । ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଆମକୁ
ଅବିନାଶୀ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏପରି ଆସିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କେହି
ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ଦୁଇଟି ପିତାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ । କୁହ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ନର୍କ
ହୋଇଯାଇଛି । ଏହା କଳିଯୁଗ ଅଟେ, ଏହାକୁ କ’ଣ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯିବ । ଏପରି ତ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବି ଅଛୁ, କଳିଯୁଗରେ ବି ଅଛୁ, କାହାକୁ ଦୁଃଖ ମିଳିଲେ କହିବେ ଆମେ ନର୍କରେ ଅଛୁ,
କାହାକୁ ସୁଖ ମିଳିଲେ କହିବେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛୁ । ଏପରି ବହୁତ କହୁଛନ୍ତି — ଦୁଃଖୀ ମନୁଷ୍ୟ ନର୍କରେ
ଅଛନ୍ତି, ଆମେ ତ ବହୁତ ସୁଖରେ ଅଛୁ, ମହଲ, ଗାଡି, ମୋଟର ଇତ୍ୟାଦି ଅଛି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ତ
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛୁ । ସତ୍ୟଯୁଗ, କଳିଯୁଗ ସବୁ ଏକା କଥା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ଦୁଇଟି ପିତାଙ୍କର କଥା ଜିଜ୍ଞାସୁଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ବସାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ନିଜେ
ହିଁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କିପରି ହୋଇପାରିବେ ? କ’ଣ ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କୁହାଯିବ ? ଏବେ ତୁମେ ଚିତ୍ରରେ ଦେଖାଉଛ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ରୂପ ତ ଏକାଭଳି,
ସେଥିରେ ଫରକ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଆକାରରେ କୌଣସି ଛୋଟ-ବଡ ନୁହଁନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମା
ଅଟନ୍ତି, ସେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ସେ ସର୍ବଦା ପରମଧାମରେ ରହନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ପରମ ଆତ୍ମା
କୁହାଯାଏ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଯେପରି ଆସୁଛ ମୁଁ ସେପରି ଆସୁ ନାହିଁ । ମୁଁ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏହି ଶରୀରରେ ଆସି ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । ଏହି କଥା କେହି ବାହାରବାଲା ବୁଝି ପାରିବେ
ନାହିଁ । କଥା ବଡ ସହଜ ଅଟେ । କେବଳ ଏତିକି ଫରକ ଯେ ବାବାଙ୍କ ବଦଳରେ ବୈକୁଣ୍ଠବାସୀ କୃଷ୍ଣଙ୍କର
ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । କ’ଣ କୃଷ୍ଣ ବୈକୁଣ୍ଠରୁ ନର୍କକୁ ଆସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ ? କୃଷ୍ଣ କିପରି
କହିପାରିବେ ଯେ ଦେହ ସହିତ.... ମାମେକମ୍ ୟାଦ କର । ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ପାପ କିପରି କଟିବ ?
କେଉଁଠି କୃଷ୍ଣ ତ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ପିଲା ଏବଂ କେଉଁଠି ମୁଁ ସାଧାରଣ ବୃଦ୍ଧ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି ।
କେତେ ଫରକ ହୋଇଯାଉଛି । ଏହି ଗୋଟିଏ ମୁଖ୍ୟ ଭୁଲ୍ କାରଣରୁ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ପତିତ, କାଙ୍ଗାଳ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ନା ମୁଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟେ, ନା କୃଷ୍ଣ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଶରୀରରେ
ଆତ୍ମା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟେ । ମୋର ତ ନିଜର ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ନିଜ-ନିଜର
ଶରୀର ଅଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଶରୀରର ନାମ ଅଲଗା-ଅଲଗା ରହିଥାଏ । ନା ମୋର ଶରୀର ଅଛି ନା ମୋର ଶରୀରର
କୌଣସି ନାମ ଅଛି । ମୁଁ ତ ବୃଦ୍ଧ ଶରୀର ଧାରଣ କରିଥାଏ ତେଣୁ ଏହାଙ୍କ ନାମ ବଦଳାଇ ବ୍ରହ୍ମା
ରଖାଯାଇଛି । ମୋର ନାମ ତ ବ୍ରହ୍ମା ନୁହେଁ । ମୋତେ ତ ସଦା ଶିବ ହିଁ କହିଥାନ୍ତି । ମୁଁ ହିଁ
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ଅଟେ । ଆତ୍ମାକୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କ’ଣ କେବେ ଦୁର୍ଗତି ହୋଇଥାଏ କି ? ଆତ୍ମାର ହିଁ ଦୁର୍ଗତି ଏବଂ ଆତ୍ମାର ହିଁ ସଦଗତି
ହୋଇଥାଏ । ଏହି ସବୁ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର କଥା ଅଟେ । ନହେଲେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିପରି
ବୁଝାଇବ । ପରନ୍ତୁ ମାୟା ଏପରି ପ୍ରତିବନ୍ଧକକାରୀ ଯିଏକି ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ଆଗକୁ ବଢିବାକୁ
ଦେଉ ନାହିଁ । ଦିନ ସାରା ପରଚିନ୍ତନରେ ହିଁ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ
ଦେବା ପାଇଁ ମାୟା କେତେ ବଳ ପ୍ରୟୋଗ କରିଥାଏ । ପୁଣି କେତେ ପିଲା ମଧ୍ୟ ହାରି ଯାଇଥା’ନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଅବସ୍ଥା ଅଚଳ-ଅଡୋଳ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବାରମ୍ବାର ଠିଆ କରାନ୍ତି,
ମାୟା ତଳେ ପକାଇଦିଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବେ ହାରିଯାଅ ନାହିଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏପରି ହୋଇଥାଏ,
କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମାୟାଜିତ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ତ ସମାପ୍ତ
ହେବ ହିଁ ହେବ । ପୁଣି ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରାଜ୍ୟ କରିବା । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ମାୟାଜିତ୍ ହୋଇଛୁ ।
ଅଗଣିତ ଥର ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରାଜ୍ୟ କରିଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବୁଦ୍ଧିକୁ ସଦା ବ୍ୟସ୍ତ ରଖ ତେବେ ସଦା
ନିରାପଦରେ ରହିବ । ଏହାକୁ ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କୁହାଯାଉଛି । ବାକି ଏଥିରେ ହିଂସା ଆଦିର
କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପତିତ ଦୁନିଆର ନୀତି-ପ୍ରଥା ଏବଂ ଦେବୀଦେବତାଙ୍କ
ନୀତି-ପ୍ରଥାରେ ବହୁତ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ମୃତ୍ୟୁଲୋକବାସୀ ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକିଥା’ନ୍ତି, ଆମ
ପତିତମାନଙ୍କୁ ଆସି ପବିତ୍ର କର । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯାଅ । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଆଜିଠାରୁ ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ନୂଆ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଥିଲା, ଯାହାକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । ତ୍ରେତାକୁ ନୂଆ
ଦୁନିଆ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍, ତ୍ରେତାଯୁଗ ହେଉଛି
ସେକେଣ୍ଡ କ୍ଳାସ୍ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବା ଦରକାର ଯଦ୍ୱାରା ଯେ କେହି ଆସି
ଶୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । କେହି-କେହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ସମୟ ନାହିଁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ । ପୁଣି ଶୁଣିଥାନ୍ତି ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି କାମ ବିକାର
ହିଁ ମନୁଷ୍ୟକୁ ପତିତ କରାଇଥାଏ, ତାକୁ ଜିତିଲେ ତୁମେ ଜଗତଜିତ୍ ହେବ । କିନ୍ତୁ କାମ ବିକାର
ସେମାନଙ୍କର ଯେପରି ପୁଞ୍ଜି ଅଟେ, ତେଣୁ ତାକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାର ନାମ ମଧ୍ୟ ଧରନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ
କହିଥା’ନ୍ତି ମନକୁ ବଶୀଭୂତ କର । କିନ୍ତୁ ମନ ଅମନ ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ଶରୀରରେ ରହିବ ନାହିଁ
। ବାକି ମନ ଅମନ ତ କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ । ଦେହ ମିଳିଛି କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ ତେଣୁ କର୍ମାତୀତ
ଅବସ୍ଥାରେ କିପରି ରହିବେ ? କର୍ମାତୀତ କୁହାଯାଏ ମୁର୍ଦ୍ଦାରକୁ । ତୁମକୁ ଜିଇଁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ
ମୁର୍ଦ୍ଦା ଅଥବା ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତୁମକୁ ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହେବାର ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ଶରୀର ଠାରୁ ଆତ୍ମା ଅଲଗା ଅଟେ । ଆତ୍ମା ପରମଧାମ ନିବାସୀ ଅଟେ । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ
କଲେ ତାକୁ ମନୁଷ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଶରୀର ମିଳିଥାଏ କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ । ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ପୁଣି
କର୍ମ କରିବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟ ଶରୀର ନେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଶାନ୍ତି ତ ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେତେବେଳେ ଶରୀରରେ
ନଥିବେ । ମୂଳବତନରେ କର୍ମ ହୋଇନଥାଏ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନର ମଧ୍ୟ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସୃଷ୍ଟିର
ଚକ୍ର ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଘୂରୁଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ଜାଣିବା, ଏହାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନ
କୁହାଯାଉଛି । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ନା ଶ୍ୱେତ ବସ୍ତ୍ରଧାରୀ, ନା ସାଜସଜାରେ ସଜ୍ଜିତ ଦେବତା, ନା ନାଗ
ବଳା ପିନ୍ଧିଥିବା ଶଙ୍କର ଥାଆନ୍ତି । ବାକି ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ରହସ୍ୟ ତ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା ଏଠାରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇରୂପ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ହିଁ ରହିଛି ।
ସେଠାରେ କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାରର ପାର୍ଟ ଡ୍ରାମାରେ ରହିଛି, ଯାହାକି ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖାଯାଇଥାଏ ।
କ୍ରିମିନାଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରଯୁକ୍ତ ଦୃଷ୍ଟିରେ ପବିତ୍ର ଜିନିଷ ଦେଖାଯିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜେ ନିଜକୁ
ସର୍ବଦା ସୁରକ୍ଷିତ ରଖିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ପରଚିନ୍ତନରେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଶରୀରଠାରୁ ଅଲଗା ହେବାର ପାଠପଢା ଯାହାକୁ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି, ତାକୁ ପଢିବାକୁ ହେବ । ମାୟାର
ଶକ୍ତିର ପ୍ରଭାବରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଅଚଳ-ଅଡୋଳ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସଦା ସର୍ବଦା
ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହରେ ରହି ମନ ଭିତରେ ଖୁସିର ଗୀତ ଗାଉଥିବା ଅବିନାଶୀ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ତୁମେ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ପିଲାମାନେ ଅବିନାଶୀ ବିଧି ଦ୍ୱାରା ଅବିନାଶୀ ସିଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତୁମ ମନ ଭିତରେ ସର୍ବଦା
ବାଃ ବାଃର ଖୁସିର ଗୀତ ବାଜିବାରେ ଲାଗିଛି । ବାଃ ବାବା! ବାଃ ମୋର ଭାଗ୍ୟ! ବାଃ ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ସଙ୍ଗମଯୁଗର ସୁଖଦାୟୀ ସମୟ! ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ବାଃ ବାଃ ଅଟେ ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଅବିନାଶୀ
ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟ । ତୁମ ମନ ଭିତରେ କେବେହେଲେ ‘କାହିଁକି’ ଶବ୍ଦ ଏବଂ ‘ମୁଁ’ ଶବ୍ଦ ଆସିପାରିବ
ନାହିଁ । ତେଣୁ କାହିଁକି ଶବ୍ଦ ପରିବର୍ତ୍ତେ ବାଃ ବାଃ ଏବଂ ମୁଁ ଶବ୍ଦ ପରିବର୍ତ୍ତେ ‘ବାବା ବାବା’
ଶବ୍ଦ ହିଁ ବାହାରୁଛି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁ ସବୁ
ସଂକଳ୍ପ କରୁଛ ସେଥିରେ ଅବିନାଶୀ ସରକାରଙ୍କର ମୋହର ଅର୍ଥାତ୍ ଷ୍ଟାମ୍ପ୍ ଲଗାଇଦିଅ ତେବେ ଅଟଳ ରହିବ
।