25.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
କୁମ୍ଭୀପାକ ନର୍କରୁ ବାହାର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ମଧ୍ୟ
ଏଥିପାଇଁ ଦେଇଥିଲ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ବହୁତ ବଡରୁ ବଡ କାରୀଗର ଅଟ — କିପରି ? ତୁମର କାରୀଗରୀ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଆମେମାନେ ଏପରି କାରୀଗରୀ କରୁଛୁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ନୂଆ ହୋଇଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ଆମେ
କୌଣସି ଇଟା ବା ମସଲା କଡେଇ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଉଠାଉ ନାହୁଁ କିନ୍ତୁ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ
ଗଢୁଛୁ । ଆମକୁ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆର କାରୀଗରୀ କରୁଛୁ । ଆମେ ହିଁ ପୁଣି ଏପରି
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବୁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆତ୍ମିକ ପିତା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ନିଜ-ନିଜର ଗାଁରୁ ବାହାରୁଛ
ତେବେ ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି ଯେ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଠଶାଳାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ କୌଣସି
ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦିଙ୍କର ଦର୍ଶନ କରିବା ପାଇଁ କିମ୍ବା ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶୁଣିବା ପାଇଁ ଆସୁଛୁ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଶିବ ପରମାତ୍ମା ଉପରେ
ରହୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ସମୟରେ ଆଖି ଖୋଲି କରି ବସୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ଆଖି
ବନ୍ଦ କରି ଧ୍ୟାନରେ ବସୁଛନ୍ତି । ଶିବଲିଙ୍ଗକୁ ଦେଖିଛନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ସେମାନେ ଯଦିଓ ଶିବଙ୍କ
ମନ୍ଦିରକୁ ଯିବେ ତେବେ ମଧ୍ୟ ଶିବଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ସମୟରେ ଉପରକୁ ହିଁ ଦେଖିବେ ଅଥବା ମନ୍ଦିର ମନେ
ପଡିବ । କେତେକ ପୁଣି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିଥା’ନ୍ତି । ଭାବିଥା’ନ୍ତି ଯଦି ଦୃଷ୍ଟି କୌଣସି
ନାମ-ରୂପରେ ଯିବ ତେବେ ଆମର ସାଧନା ଭଙ୍ଗ ହୋଇିଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ମଧ୍ୟ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିଲୁ । କେହି କୃଷ୍ଣ କିମ୍ବା ରାମଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି, କେହି
ନିଜର ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କର ଲକେଟ୍ ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରି ପିନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ଗୀତାର
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଛୋଟ ଲକେଟ୍ ତିଆରି କରି ପିନ୍ଧୁଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ସବୁ ଏହିପରି ହିଁ ଚାଲିଛି
। ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟ
କରିବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଚିତ୍ର ତ ଘରେ ରଖି ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରିପାରିବେ କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଭକ୍ତିରେ
ନିୟମ ଅଛି । ଏହିଭଳି ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଚାରିଧାମର ଯାତ୍ରା
କରିଥା’ନ୍ତି । ଚାରିଧାମର ଯାତ୍ରା କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? ପୂର୍ବ, ପଶ୍ଚିମ, ଉତ୍ତର, ଦକ୍ଷିଣ...
ଚାରି ଦିଗର ଚକ୍ର ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଯେତେବେଳେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ କେବଳ
ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ଭକ୍ତି କରୁଥିଲେ, ତାକୁ ଅଭ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି କୁହାଯାଉଛି । ସେତେବେଳେ ସେମାନେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ବ୍ୟଭିଚାରୀ
ହୋଇଯାଇଛି, ଏବେ ଅନେକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ତମୋପ୍ରଧାନ ୫ ତତ୍ତ୍ୱରେ ତିଆରି ହୋଇଥବା ଶରୀରକୁ
ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ତମୋପ୍ରଧାନ ଭୂତ(ତତ୍ତ୍ୱ) ମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି,
କିନ୍ତୁ ଏହି କଥାକୁ କେହି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦିଓ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ
କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ଘୁରିବୁଲୁଛି । ଏଠାରେ ତୁମେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହଁ
। ଜାଣିଛ ବାବା ବହୁତ ବହୁତ ଦୂରଦେଶର ନିବାସୀ ଅଟନ୍ତି । ସେ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି
। ତୁମେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିଲେ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେବତାମାନଙ୍କର
ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତୁମେ ଏଠାରେ ବସି ନିଜର ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ ।
ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ଜାଣିନଥିଲ ଯେ ତାହା କିପରି ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଆମର
ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ ଏବଂ
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ମଧ୍ୟ କରିବେ । ଗୁରୁମାନେ କାହାର ସଦଗତି କରିନଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତୁମକୁ
ବୁଝାଯାଉଛି — ଇଏ କେବଳ ଜଣେ ଯିଏକି ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା
ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ସତଗୁରୁ ହିସାବରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯିବେ ।
ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଢୀ-ବୁଢୀ ମାତାମାନେ ତ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ, ଆମକୁ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ଦେବେ । ବୁଢୀମାତାମାନଙ୍କୁ ପୁଣି ଏହିପରି ତୋତଲୀ (ଶୁଆଭଳି
ମିଠା ମିଠା) ଭାଷାରେ ବସି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେବା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର
ହକ ଅଟେ । ମୃତ୍ୟୁ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପୁଣି ନୂଆ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ
। ନୂଆରୁ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ନୂଆ ଘର ତିଆରି ହେବା ପାଇଁ କେତେ କମ ସମୟ (କିଛି ମାସ) ଲାଗୁଛି,
କିନ୍ତୁ ତାହା ପୁରୁଣା ହେବା ପାଇଁ ୧୦୦ ବର୍ଷ ଲାଗିଯାଉଛି । ବତ୍ତର୍ମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁ ଲଢେଇ ଲାଗୁଛି ତାହା ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ
ଲାଗିବ । ଏସବୁ କଥା ବୁଢୀମାନେ ତ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଏହି କଥା ବୁଝାଇବା
ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନଙ୍କର କାମ । ତାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ତ ଗୋଟିଏ ଶବ୍ଦ ହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ — ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ପରମଧାମର ନିବାସୀ । ପୁଣି ଏଠାକୁ ଆସି
ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରୁଛ । ଆତ୍ମା ଏଠାରେ ଦୁଃଖ ଓ ସୁଖର ଅଭିନୟ କରୁଛି । ତେବେ ମୂଳକଥା ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମୋତେ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଅ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ପାପ କଟିଯିବ
ଏବଂ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏବେ ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ମନେ ପକାଇବେ ସେମାନଙ୍କର ପାପ
ସେତେ କଟିବ । ସତସଙ୍ଗରେ ଯାଇ କଥା ଶୁଣିବାରେ ତ ବୁଢୀମାନେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ
ପୁଣି ବାରମ୍ବାର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦେବାକୁ ପଡିବ । ସ୍କୁଲରେ ତ ପାଠପଢା ଯାଇଥାଏ, କଥା (କାହାଣୀ)
ଶୁଣାଯାଇନଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ତୁମେ ଢେର କଥା ଶୁଣି ଆସିଛ କିନ୍ତୁ ତା’ ଦ୍ୱାରା କିଛି ଲାଭ
ହେଲା ନାହିଁ । ଛି-ଛି ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ତ ଯାଇପାରିଲ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ନା ତ ରଚୟିତା
ବାବାଙ୍କୁ, ନା ରଚନାକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ନେତି-ନେତି (ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି) ବୋଲି କହି
ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆଗରୁ ଜାଣିନଥିଲ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗକୁ ଭଲ ଭାବରେ
ଜାଣିଗଲଣି । ଘରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତଙ୍କ ପାଖରେ ମୂର୍ତ୍ତି ରହିଥାଏ, ମୂର୍ତ୍ତି ସବୁ ତ ଏକା ସଦୃଶ, ତେଣୁ
କେତେକ ସ୍ୱାମୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସ୍ତ୍ରୀକୁ କହିଥା’ନ୍ତି — ତୁମେ ଘରେ ମୂର୍ତ୍ତି ରଖି ବସି ପୂଜା କର ।
ବାହାରକୁ ଧକ୍କା ଖାଇବାକୁ କାହିଁକି ଯାଉଛ, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିରର ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରତି ଭାବନା
ରହିଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା କରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଧକ୍କା ଖାଇବା ।
ଅନେକ ଥର ତୁମେ ୮୪ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇଛ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାରେ ତ କୌଣସି ତୀଥଯାତ୍ରା ହୁଏ ନାହିଁ ।
ସେଠାରେ କୌଣସି ମନ୍ଦିର ଆଦି ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ଯାତ୍ରା ଆଦି ସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ହିଁ ହେଉଛି ।
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ଏସବୁ କିଛି ହେଉ ନାହିଁ । ତାକୁ ଭକ୍ତି କୁହାଯାଉଛି । ଜ୍ଞାନଦାତା ତ ଏକମାତ୍ର
ଶିବବାବା, ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ହେଉଛି ।
ସଦଗତି ଦାତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ କେହି ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ କହୁ ନାହାଁନ୍ତି,
ତାଙ୍କର କୌଣସି ଉପାଧିର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିଜର ବଡିମା କରୁଛନ୍ତି, ୟାଙ୍କୁ ତ
‘ଶିବବାବା’ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ ଡାକୁଛ ଶିବବାବା ଆମେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ, ଆମକୁ ଆସି ପବିତ୍ର
କର । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ପଙ୍କ (ଦୁବନ)ରେ ଗଳା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି । ପଙ୍କରେ ବୁଡି ବୁଡି ରହି
ପୁଣି ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଏହି ବିଷୟ ବାସନା (କାମବିକାର)ର ପଙ୍କରେ ଏକଦମ୍ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି
। ଏହି ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର ସିଡିରେ ତଳକୁ ଖସି-ଖସି ବିଷୟ ବାସନାରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
କାହାକୁ ଜଣାପଡୁ ନାହିଁ, ଏବେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମକୁ ବାହାର କର । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏମାନଙ୍କୁ ପଙ୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ଏହାକୁ କୁମ୍ଭୀପାକ ନର୍କ କୁହାଯାଉଛି । ରୌରବ ନର୍କ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଜାଣିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଦେଖ
ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଉଛ । କୌଣସି ବିବାହ-ବ୍ରତ ଆଦି ହେଲେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦିଆଯାଇଥାଏ ନା
। ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ — ହେ ପତିତ-ପାବନ ବାବା, ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆ, ରାବଣର ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଆସ ।
ଆମେ ଏଠାରେ ଏବେ ଗଳା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଫସି ରହିଛୁ ଯାହାକି ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ ତ କେହି ବାହାର
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଦୂରଦେଶରେ ରହୁଥିବା ଶିବବାବା, ଏହା ରାବଣର ଦେଶ ଅଟେ ।
କାରଣ ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲାଣି ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି,
ଆସ, ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର । ହେ ପତିତ-ପାବନ ସୀତାରାମ, ଏହିପରି କହି ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ଏପରି
ନୁହେଁ ଯେ ସେମାନେ ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆ ହିଁ ପତିତ, ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ, ଏଥିରେ ତୁମେ
ବିକାର ବାସନାରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛ । ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଉଛ — ବାବା ଆସି ଆମକୁ
କୁମ୍ଭୀପାକ ନର୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କର । ତେଣୁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମର କେତେ ଆଜ୍ଞାକାରୀ
ସେବାଧାରୀ । ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ତୁମେମାନେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ଦେଖିଛ । ସମୟ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ଚାଲିଛି
। ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମକୁ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସଦୃଶ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ରାଜ୍ୟ କରିବ — ଏହି କଥାକୁ ସ୍ମୃତିରେ
ରଖ । ଏବେ ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ମୃତ୍ୟୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯିବେ ।
ଖୁବ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ହୋଇଯିବ । କେହି-କେହି ତ ଠକା (ଶବ୍ଦ) ଶୁଣି ମଧ୍ୟ ହାର୍ଟଫେଲ୍
ହୋଇଯିବେ । ଏପରି ମରିବେ, ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ଦେଖ ଢେର ବୁଢୀମାତାମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି । ବିଚାରୀ
କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେପରି ତୀର୍ଥକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି ନା, ତେବେ ଜଣେ-ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ
ଦେଖି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ଆମେ ମଧ୍ୟ ଯିବୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ତୀର୍ଥଯାତ୍ରାର ଅର୍ଥ ହିଁ ହେଉଛି ତଳକୁ ଖସି, ତମୋପ୍ରଧାନ ହେବା । ଏହା ତୁମର ସବୁଠାରୁ ବଡରୁ ବଡ
ଯାତ୍ରା । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ । ତେଣୁ ଏହି ଝିଅମାନଙ୍କୁ
(ବୁଢୀମାତା ମାନଙ୍କୁ) କିଛି ତ ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦିଅ । ଶିବବାବାଙ୍କର ନାମ ମନେ ଅଛି? ଅଳ୍ପ
ବହୁତ ଶୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିପାରିବେ । ଏହାର ଫଳ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବ । ବାକି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା
ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିବ । ଏଥିରେ ପଦରେ ବହୁତ ଫରକ ରହିଥାଏ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପୁଣି କମରୁ କମ୍ ପଦ, ଏଥିରେ
ରାତି-ଦିନର ଅନ୍ତର ରହିଥାଏ । କାହିଁ ପ୍ରାଇମ୍ ମିନିଷ୍ଟର (ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ)ତ କାହିଁ ଚାକର-ବାକର
। ରାଜଧାନୀରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ରହିଥାଏ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ରାଜଧାନୀ ହେବ । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ
ପାପୀ ବିକାରୀ ମ୍ଲେଚ୍ଛ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିବେ ନାହିଁ । ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତୁମେ
କହୁଛ ଆମେ ଏହିପରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନିଶ୍ଚିତ ହେବୁ । ତୁମେ ହାତ ଉଠାଉଥିବାର ଦେଖି ବୁଢୀମାନେ
ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ହାତ ଉଠାଇଦେବେ । କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଆସିଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଯିବେ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ଏହିପରି ଉଚ୍ଚପଦବାଲା ହେବେ ନାହିଁ ।
ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ହେବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ, ତେଣୁ ବାବା ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁସି
ହେଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଏଠାରେ କେହି କେତେ ବି ବଡରୁ ବଡ ସାହୁକାର ପଦମପତି ହୋଇଥା’ନ୍ତୁ, କିନ୍ତୁ
ଏମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଏଠିକାର ଗରିବ ସେଠାରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ — ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଭଲ କଥା
ଅଟେ । ତେଣୁ ବୁଢୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଲାଗୁଛି କାହିଁକି ନା ଏମାନେ
କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବେ ନା । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣପୁରୀ, ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବେ ସେମାନେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କୋଳରେ ଝୁଲାଇବେ । ପ୍ରଜାମାନେ ରାଜ ମହଲ ଭିତରକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ
ତ କୋଚିତ୍ କେବେ କେବେ ସାକ୍ଷାତ୍ କରିବେ । ଯେପରି ପୋପ (ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନଙ୍କ ଧର୍ମଗୁରୁ)ଙ୍କୁ
ଝରକା ପଟେ ସାକ୍ଷାତ କରାଇଥା’ନ୍ତି, ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଲୋକେ ଆସି ଦର୍ଶନ କରିବା ନିମନ୍ତେ ଏକତ୍ର
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ କିନ୍ତୁ ଆମେ ତାଙ୍କର କ’ଣ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବୁ । ସଦା ପବିତ୍ର ତ ଏକମାତ୍ର
ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ଆସି ତୁମକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଏହି ୫ ଭୂତ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ, ତୁମର ଗୋଲାମ ହୋଇଯିବେ । କେବେ ବି ଏପରି ଗରମ ହେବ ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା
କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ । ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ନିୟମ ଅନୁସାରେ ଚାଲିବେ । ସେଠାରେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ ତେଣୁ ନର୍କରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାହାର କରିଦେବା ଉଚିତ୍ । ଯେପରି
ନୂଆ ଘର ତିଆରି କଲେ ପୁରୁଣାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ହଟିଯାଇଥାଏ । ବୁଦ୍ଧି ନୂଆ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଇଥାଏ, ଏହା
ହେଉଛି ପୁଣି ବେହଦର କଥା । ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି, ତେଣୁ ପୁରୁଣାର ବିନାଶ ହେବ ।
ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି କଲାବାଲା ଅଟ । ତୁମେ ବହୁତ ଭଲ କାରୀଗର ଅଟ । ନିଜ ପାଇଁ
ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି କରୁଛ । ତେଣୁ କେତେ ବଡ ଭଲ କାରୀଗର, ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗର
ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ଅଟ । ଯେଉଁମାନେ ଖୁବ କମ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିପାରିବେ
। ତୁମେ ଗୁପ୍ତ ବେଶରେ ନିଜର ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି କରୁଛ । ଜାଣିଛ ଆମେ ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି
ସ୍ୱର୍ଗରେ ନିବାସ କରିବୁ ତେଣୁ ଏହିପରି ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ନିମନ୍ତେ ପାଠ ପଢୁଛ । ନିଜର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛ । ରାବଣର ଏହି ରାଜଧାନୀ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଆନ୍ତରିକ କେତେ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ
ଏହି ସ୍ୱର୍ଗ ତ ଅନେକ ଥର ତିଆରି କରିଛୁ, ରାଜତ୍ତ୍ୱ ନେଇ ପୁଣି ହରାଇଛୁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇଲେ
ବହୁତ ଭଲ । ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲୁ, ବାବା ଆମକୁ ଏହିପରି କରିଥିଲେ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ
ତୁମର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । କେତେ ସହଜ ରୀତିରେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର
ବିନାଶ ନିମନ୍ତେ ଏବେ କେତେ ଜିନିଷ ବାହାରୁଛି । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ, ମୁଶଳ (ମିସାଇଲ୍ସ)
ଇତ୍ୟାଦି ଦ୍ୱାରା ସାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ ଦେଇ, ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିବା ନିମନ୍ତେ । ଅନେକ ଥର ତୁମେ ଏହାକୁ
ସ୍ଥାପନା କରିଛ ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଅନେକ ଥର ରାଜ୍ୟ ନେଇ ପୁଣି ହରାଇଛ । ଏକଥା
ସବୁବେଳେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚାଲୁଥାଉ ଏବଂ ପରସ୍ପରକୁ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ଶୁଣାଉଥାଅ । ଦୁନିଆର କଥାରେ ସମୟ
ନଷ୍ଟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୁଅ । ଏଠାରେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ଶୁଣିବା ସହିତ ବହୁତ ମନନ-ଚିନ୍ତନ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ, ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ
ହେବ ଯେ, ବାବା କ’ଣ ଶୁଣାଇଲେ । ଶିବବାବା ଓ ବର୍ସାକୁ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ବାବା
ହାତରେ ସ୍ୱର୍ଗ ନେଇ ଆସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପବିତ୍ର ନ ହେଲେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ
କରିବାକୁ ପଡିବ । ପଦ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଛୋଟ ପାଇବ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେଲେ ଭଲ ଭାବରେ
ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ବହୁତ ସହଜ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବା ଯାହା
ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ଭଲ ଭାବରେ ଶୁଣିବା ସହିତ ମନନ-ଚିନ୍ତନ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଦୁନିଆ
କଥାରେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିବାର ନାହିଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ରାଜଧାନୀରେ ଆସିବା ପାଇଁ
ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ମନମନାଭବ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ଅଲୌକିକ ବିଧିରେ ମନୋରଞ୍ଜନ କରି ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହୁଅ ।
ସଂଗମଯୁଗରେ ସ୍ମାରକୀ
ଦିବସ ପାଳନ କରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ପାଳନ କରିବାର ଅର୍ଥ ହେଲା ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବା ।
ଏସବୁ ସଂଗମଯୁଗର ମଉଜ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ଖୁବ୍ ଭଲ ଭାବରେ ପାଳନ କର କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ
କରିବା ସହିତ ପାଳନ କର । କେବଳ ମନୋରଞ୍ଜନ ରୂପରେ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ମନମନାଭବ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ
ମନୋରଞ୍ଜନ କର । ଅଲୌକିକ ବିଧିରେ ଅଲୌକିକତାଯୁକ୍ତ ମନୋରଞ୍ଜନ ଅବିନାଶୀ ରୂପରେ ଜମା ହୋଇଯାଏ ।
ସଂଗମଯୁଗୀ ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରିବାର ବିଧି ହେଲା - ପୁରୁଣା ଖାତାକୁ ସମାପ୍ତ କରିବା, ପ୍ରତ୍ୟେକ
ସଂକଳ୍ପ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ନୂଆ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଲୌକିକ ହୋଇଥିବ । ପୁରୁଣା ସଂକଳ୍ପ,
ସଂସ୍କାର-ସ୍ୱଭାବ, ଚାଲି-ଚଳନ - ଏହା ରାବଣର କରଜ ଏହାକୁ ଗୋଟିଏ ଦୃଢ ସଂକଳ୍ପରେ ହିଁ ସମାପ୍ତ କର
।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
କୌଣସି କଥାକୁ
ଦେଖିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜକୁ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖ ।