16.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଖୁସି ହେବା
ଦରକାର ଯେ ଦୁଃଖହରଣକାରୀ ବାବା ଆମକୁ ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ପରୀ
ବା ରାଜକୁମାର ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର
କେଉଁ ସ୍ଥିତିକୁ ଦେଖି ବାବା କୌଣସି ଚିନ୍ତା କରିନଥା’ନ୍ତି – କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କେହି-କେହି ପିଲା
ଅତି ଉତ୍ତମ ସୁଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ଫୁଲ ସଦୃଶ ଅଟନ୍ତି, ଆଉ କାହା ଭିତରେ ଟିକିଏ ବି ସୁଗନ୍ଧ ଅର୍ଥାତ
ଦିବ୍ୟଗୁଣ ନାହିଁ । କାହାର ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଭଲ ରହୁଥିବା ବେଳେ ଆଉ କେହି ମାୟାର ତୋଫାନରେ ହାରି
ଯାଆନ୍ତି, ଏହିସବୁ କଥାକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବାବା କୌଣସି ଚିନ୍ତା କରିନଥା’ନ୍ତି କାରଣ ବାବା
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ଯେଉଁଠି ସବୁ ପ୍ରକାରର ପଦ ଆବଶ୍ୟକ । ତଥାପି
ମଧ୍ୟ ବାବା ଶିକ୍ଷା ଦେଇ କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ।
ମାୟାର ତୋଫାନକୁ ଡର ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଅତି ମିଠା
ଅବିନାଶୀ ବାବା ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ ନା ବାବା
ଅତିମିଠା ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ଶିକ୍ଷାଦାତା ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅତିମିଠା ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ତୁମେ ଯେତେବେଳେ
ବସୁଛ ତେବେ ଏହି କଥା ମନେ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ବାବା ବହୁତ ମିଠା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ
ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ମିଳୁଛି । ତୁମେ ତ ଏଠାରେ ବେଶ୍ୟାଳୟରେ ବସିଛ, ବାବା କେତେ ମିଠା ଅଟନ୍ତି । ଏହି
ଖୁସି ମନରେ ରହିବା ଦରକାର । ବାବା ଆମକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ସୁଖଧାମ ନେଉଛନ୍ତି, ଦୁଃଖହରଣ କରୁଛନ୍ତି
। ପ୍ରଥମତଃ ଏଭଳି ପ୍ରିୟ ବାବା ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ବାବା ଆମର ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ଆମକୁ ସାରା
ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯାହାକୁ ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଚକ୍ର କିପରି
ଘୂରୁଛି, ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ବିତୁଛି - ଏ ସମସ୍ତ କଥା ବିସ୍ତାରରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ସାଥୀରେ ମଧ୍ୟ
ନେଇଯିବେ । ଏଠାରେ ତ ଆମର ରହିବାର ନାହିଁ । ବାବା ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବେ । ଆଉ
ବାକି ଅଳ୍ପ ଦିନ ଅଛି । କୁହାଯାଏ ବହୁତ ଯାଇ ଅଳ୍ପ ରହିଛି... । ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି
ସେଥିପାଇଁ ଜଲଦି-ଜଲଦି ମୋତେ ୟାଦ କର ତେବେ ତୁମର ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାପର ବୋଝ ଯାହା ଜମା ଅଛି,
ତାହା ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଯଦିଓ ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲିଛି, ତୁମେ ମୋତେ ମନେପକାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବ
କିନ୍ତୁ ମାୟା ୟାଦ କରିବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା କହିଦେଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ କେବେ
ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ । କେତେ ବି ସଂକଳ୍ପ, ବିକଳ୍ପ, ତୋଫାନ ଆସୁ, ସାରା ରାତି ସଂକଳ୍ପରେ ନିଦ ମଧ୍ୟ
ନହେଉ ତେବେ ମଧ୍ୟ ଡରିବାର ନାହିଁ, ବାହାଦୂର ହୋଇ ରହିବାର ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ଆସିବ
ନିଶ୍ଚିତ । ସ୍ୱପ୍ନ ମଧ୍ୟ ଆସିବ, ତେଣୁ ଏସବୁ କଥାରେ ଡରିବାର ନାହିଁ, ଏହା ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମି ଅଟେ ନା
। ଏସବୁ କିଛି ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଛ ମାୟାକୁ ଜିତିବା ପାଇଁ ବାକି ଏଥିରେ କୌଣସି
ନିଃଶ୍ୱାସ ଆଦି ବନ୍ଦ କରିବାର ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଶରୀରରେ ଥିବା ବେଳେ ନିଃଶ୍ୱାସ ଚାଲିଥାଏ । ଏଥିରେ
ନିଃଶ୍ୱାସ ଆଦି ବନ୍ଦ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କର ନାହିଁ । ହଠଯୋଗ ଆଦିରେ କେତେ କଷ୍ଟ କରୁଛନ୍ତି ।
ବାବା ଅନୁଭବୀ ଅଟନ୍ତି । ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଶିଖୁଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ଫୁରସତ୍ ଥିବା ଦରକାର ନା । ଯେପରି
ଆଜିକାଲି ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ଭଲ କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ଫୁରସତ୍ କାହିଁ, ଏତେ କାରଖାନା ଅଛି,
ଏହା ଅଛି... । ତୁମକୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନେ, ପ୍ରଥମତଃ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ଏବଂ
ଚକ୍ରକୁ ୟାଦ କର । ବାସ୍ । କ’ଣ ଏହା କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ଅଟେ ?
ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାରେ ଏମାନଙ୍କର ଅର୍ଥାତ୍ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ପୁଣି ଇସ୍ଲାମୀ,
ବୌଦ୍ଧି ଆଦିଙ୍କର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଲା । ସେମାନେ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଭୁଲିଗଲେ, ସେମାନେ ନିଜକୁ
ଦେବୀ-ଦେବତା ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଅପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ ତ
ପବିତ୍ର ଥିଲେ । ଡ୍ରାମାର ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ ପୁଣି ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ
ହିନ୍ଦୁ କୌଣସି ଧର୍ମ ନାହିଁ । ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ନାମ ତ ପରେ ରଖାଯାଇଛି । ଏହାର ଅସଲି ନାମ ଭାରତ ଅଟେ
। କହୁଛନ୍ତି ଭାରତମାତାଙ୍କର ଜୟ । କେବେ କ’ଣ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନର ମାତାମାନେ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି କି ।
ଭାରତରେ ହିଁ ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ଭାରତର ହିଁ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ କିପରି ମୋତେ ୟାଦ କରିବ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ଘରକୁ ନେଇଯିବା
ପାଇଁ । କାହାକୁ ? ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ, ତୁମେ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛ, ସେତେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଆମେ
ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ଯଦି ଦଣ୍ଡ ମିଳିଲା ତେବେ ପଦ କମ୍
ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ୟାଦ କରିବ ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଚାଲିବ । ଅନେକ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ କି ୟାଦ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି, ଯୁଦ୍ଧ କରୁନାହାଁନ୍ତି
। ଏହିପରି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଜାଣିଛନ୍ତି ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ଏଥିରେ ବହୁତ ଫେଲ ମଧ୍ୟ ହେବେ
। ଗରୀବ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଦରକାର । ଯଦିଓ ସେଠାରେ ଦୁଃଖ ଅନୁଭୂତି ହୋଇନଥାଏ, କିନ୍ତୁ ଗରୀବ ଓ
ସାହୁକାର ତ ରହିବେ । ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ, ଏଠାରେ ସାହୁକାର ବା ଗରୀବ ଉଭୟ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଉଭୟ ସୁଖୀ ରହିଥା’ନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ଗରୀବ ସାହୁକାରର ଅନ୍ତର ତ ରହିବ ନା । ଦୁଃଖର
ନାମ ରହିବ ନାହିଁ । ବାକି କ୍ରମାନୁସାରେ ତ ରହିବେ । ସେଠାରେ କୌଣସି ରୋଗ ହେବ ନାହିଁ । ଦୀର୍ଘାୟୁ
ହେବେ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ ସମସ୍ତେ ଭୁଲିଯିବେ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମର ଦୁଃଖ କଥା ମନେ ରହିବ ନାହିଁ ।
ବାବା ଏବେ ଦୁଃଖଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମର ସ୍ମୃତି ଦେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା
କିନ୍ତୁ କେବେ ଥିଲା, କିପରି ଥିଲା ? କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର କଥା ତ କାହାର
ମନେ ମଧ୍ୟ ପଡିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାଲି ତୁମେ ସୁଖରେ ଥିଲ, ପୁଣି କାଲି ସୁଖରେ ରହିବ
ତେଣୁ ବାବା ଏଠାରେ ବସି ଫୁଲମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଇଏ ଭଲ ଫୁଲ ଅଟନ୍ତି, ଏହି ପ୍ରକାରର ମେହନତ
କରୁଛନ୍ତି । ଇଏ ସ୍ଥିର ବୁଦ୍ଧି ନୁହଁନ୍ତି । ଇଏ ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର କୌଣସି କଥାର
ଚିନ୍ତା ନାହିଁ । ହଁ ଭାବୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ଜଲଦି ପାଠ ପଢି ସାହୁକାର ହୋଇଯାଆନ୍ତୁ, ପାଠ ମଧ୍ୟ
ପଢିବାକୁ ହେବ ନା, ତୁମେମାନେ ସନ୍ତାନ ତ ହୋଇଛ, କିନ୍ତୁ ଜଲଦି ପାଠ ପଢି ହୋସିଆର ହୋଇଯାଅ ଏବଂ
କିଏ କେତେ ପାଠ ପଢି ପୁଣି ପଢାଉଛନ୍ତି, କିପରି ଫୁଲ ଅଟନ୍ତି - ଏସବୁ ବାବା ବସି ଦେଖୁଛନ୍ତି
କାହିଁକି ନା ଏହା ହେଉଛି ଚୈତନ୍ୟ ଫୁଲମାନଙ୍କର ବଗିଚା । ଫୁଲଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ କେତେ ଖୁସି ଲାଗିଥାଏ
। ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ । ନଚେତ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରି ପୁଣି ପଦ ପାଇବ ଏହାକୁ ମାନୀ ଏବଂ
ମୋଚରା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଏଭଳି ୟାଦ କର ଯେପରି ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାଟ
କଟିଯିବ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି, କେବେ ବନ୍ଦ
ହେଉନାହିଁ । ଉଙ୍କୁଣୀ ସଦୃଶ ଧିରେ ଧିରେ ଚାଲୁଅଛି, ଉଙ୍କୁଣୀ ସବୁଠାରୁ ଧୀରେ ଚାଲିଥାଏ । ସେହିପରି
ଏହି ବେହଦର ଡ୍ରାମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଧୀରେ ଚାଲୁଛି । ଟିକ୍-ଟିକ୍ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ
କେତେ ସେକେଣ୍ଡ, କେତେ ମିନିଟ୍ ହେଉଛି ଏହି ହିସାବ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ବାହାର କରି ପଠାଇଛନ୍ତି । ଯଦି
ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର କଥା ହୋଇଥାନ୍ତା ତେବେ କେହି ବି ହିସାବ ବାହାର କରି ପାରିନଥାନ୍ତେ । ଏଠାରେ ବାବା
ଏବଂ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ବସିଛନ୍ତି । ବାବା ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ବସି ଦେଖୁଛନ୍ତି - ଇଏ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ୟାଦ
କରୁଛି, କେତେ ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ କରିଛି, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କେତେ ବୁଝାଇଛି । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ ।
କେବଳ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦିଅ । ବ୍ୟାଜ୍ ତ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । କୁହ, ଇଏ
ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା । କାଶୀକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା-ଶିବବାବା କହି ୟାଦ କରିଥା’ନ୍ତି ଓ ଉଚ୍ଚ
ସ୍ୱରରେ ଡାକିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଶାଳିଗ୍ରାମ ଅଟ । ଆତ୍ମା ବିଲକୁଲ୍ ଛୋଟ ତାରକା ଅଟେ, ଏଥିରେ
କେତେ ପାର୍ଟ ଭରି ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଛୋଟ ବଡ ହୋଇନଥାଏ କିମ୍ବା ବିନାଶ ହୋଇନଥାଏ, ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ
ଅଟେ । ଏଥିରେ ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ହୀରା ସବୁଠାରୁ ମଜବୁତ ହୋଇଥାଏ । ଏହାପରି
ଶକ୍ତ ପଥର ଆଉ କିଛି ନାହିଁ, ଜୋହରୀମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମେ ଆତ୍ମା କଥା ବିଚାର କର, ଏହା
କେତେ ଛୋଟ କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ କେତେ ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ଯାହାକି କେବେ ମଧ୍ୟ ଘଷି ହୋଇନଥାଏ ।
ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠି ଆତ୍ମାମାନେ ତ’ ନାହାନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆରେ ଏଭଳି କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ଆମେ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ କହିପାରିବା । ଇଏ ଏକମାତ୍ର ଅବିନାଶୀ
ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନମନାଭବର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି କୌଣସି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ମିଳିଲେ, ତାଙ୍କୁ କୁହ ଆଲ୍ଲାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛ ନା । ଆତ୍ମାମାନେ
ସବୁ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ୟାଦ କର ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବାବା ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା କିଏ କହୁଛି, ଆତ୍ମା । ଯଦିଓ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସୀତା ଅଟ, ମୁଁ ହେଉଛି ରାମ । ମୁଁ ସବୁ ଭକ୍ତମାନଙ୍କର ସଦଗତି
ଦାତା । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛି । ବାକି ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ରହିବ ନାହିଁ କେବଳ ଆମେ ହିଁ ରହିବୁ କାହିଁକି ନା ଆମେ ହିଁ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଏଠାରେ ଦେଖ କେତେ ଢେରକୁ ଢେର ମନ୍ଦିର ରହିଛି । କେତେ ବଡ
ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏଠାରେ କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ଜିନିଷ ରହିଛି । ସେଠାରେ ଏ ସବୁ କିଛି ରହିବ ନାହିଁ । କେବଳ
ଭାରତ ହିଁ ରହିବ । ଏହି ରେଳ ଗାଡି ଆଦି ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏ ସବୁକଛି ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସେଠାରେ
ରେଳଗାଡିର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଛୋଟ ସହର ରହିବ, ରେଳ ତ ଦୂର-ଦୂର ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାକୁ
ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା ତୁମକୁ ସତେଜ କରୁଛନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପଏଣ୍ଟସ୍ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ତୁମେ ଏଠାରେ ବସିଛ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସେପରି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ
ପାଖରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ଯାହାକି ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ
ଶାନ୍ତିଧାମନିବାସୀ ବାବା ହିଁ ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିଧାମନିବାସୀ
ଅଟୁ । ଶାନ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛନ୍ତି । ସାଧୁମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ମନକୁ ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ । କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ଯୁକ୍ତି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଗାୟନ କରାଯାଉଛି -
ଆତ୍ମା ତ ମନ ବୁଦ୍ଧି ସହିତ ରହିଛି । ଏହାର ସ୍ୱଧର୍ମ ହିଁ ଶାନ୍ତ ଅଟେ । ଏହାର ମୁଖ ନାହିଁ,
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ନାହିଁ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଶାନ୍ତ ରହିବ ନା । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନିବାସ
ସ୍ଥାନ ଶାନ୍ତିଧାମ ଅଟେ । ଯେଉଁଠାରେ ବିଲକୁଲ୍ ଶାନ୍ତି ରହିଥାଏ । ପୁଣି ସେଠାରୁ ଆମେ ପ୍ରଥମେ
ସୁଖଧାମକୁ ଆସୁଛୁ । ଏବେ ଆମେ ଏହି ଦୁଃଖଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛୁ । ବାବା ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ବଡ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏତେ ଜଙ୍ଗଲ ଆଦି ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ଏତେ
ପାହାଡ ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ କେବଳ ଆମର ହିଁ ରାଜଧାନୀ ରହିବ । ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗର ଛୋଟ
ନମୁନା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ସେହିପରି ଆମର ସ୍ୱର୍ଗ ବହୁତ ଛୋଟ ହେବ । କ’ଣ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଦେଖ! ଦେଖ ଏହା କେତେ ବଡ ସୃଷ୍ଟି ଅଟେ, ଏଠାରେ ତ’ ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲଢେଇ
କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏତେ ବଡ ସୃଷ୍ଟି ବିନାଶ ହୋଇ, ବାକି କେବଳ ଆମର ହିଁ ରାଜ୍ୟ ରହିବ । ଏତେ ସବୁ
ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତେବେ ଏସବୁ କୁଆଡେ ଯିବ । ସମୁଦ୍ର ଗର୍ଭକୁ, ଧରିତ୍ରୀ ଗର୍ଭକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏହାର
ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ସମୁଦ୍ର ଭିତରକୁ ଯାହା ଯାଇଥାଏ, ତାହା ସେଠାରେ ହିଁ ସମାପ୍ତ
ହୋଇଯାଇଥାଏ ଅଥବା ସାଗର ଗ୍ରାସ କରିଦେଇଥାଏ । ତତ୍ତ୍ୱ ତତ୍ତ୍ୱରେ, ମାଟି ମାଟିରେ ମିଶିଯାଇଥାଏ ।
ଏହି ଦୁନିଆ ହିଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଥାଏ, ସେହି ସମୟକୁ ନୂଆ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପ୍ରକୃତି ବୋଲି
କୁହାଯିବ । ସେଠାରେ ତୁମର ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିବ, ଲିପଷ୍ଟିକ୍ ଆଦି କିଛି ବି ଲଗାଇବ ନାହିଁ
। ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜକୁମାର ହେଉଛୁ ।
ତୁମେ ଯଦି ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ ନ କରିବ ତେବେ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ହିଁ ନାହିଁ
। ବାବା ତ ସଦାସର୍ବଦା ସୁନ୍ଦର ଅଟନ୍ତି, ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଇଛ । ଏହି ପ୍ରେମିକ ତ
ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଯାତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ଯିଏ ଆସି ତୁମକୁ ସୁନ୍ଦର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ମୁଁ ତ କେବେ ଶ୍ୟାମଳ ବା ଅପବିତ୍ର ହେଉନାହିଁ । ତୁମେ
ଶ୍ୟାମଳରୁ ସୁନ୍ଦର ହେଉଛ । ଏକମାତ୍ର ମୁସାଫିର ଶିବବାବା ହିଁ ସଦାସର୍ବଦା ସୁନ୍ଦର ଅଟନ୍ତି । ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ଅପବିତ୍ରରୁ ସୁନ୍ଦର ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁନ୍ଦର କରି
ସାଥୀରେ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡିବ
। ବାବା ତ ଶ୍ୟାମ-ସୁନ୍ଦର ହେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଗୀତାରେ ଭୁଲ୍ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବଦଳରେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ହିଁ ପ୍ରଥମ ଭୁଲ୍ କୁହାଯାଉଛି । ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ
ସୁନ୍ଦର କରିଲାବାଲା ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କର ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଯିଏ ସ୍ୱର୍ଗର ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର
ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି, ଏକଥା କେହି କ’ଣ ବୁଝୁଛନ୍ତି କି! ପୁଣି ଥରେ
ଭାରତ ପବିତ୍ର ସୁନ୍ଦର ହେବ । ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ
କହୁଛ ସାରା କଳ୍ପ ତ’ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ । ତେବେ ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଅଧାକଳ୍ପର ପ୍ରେମିକ ଅଟେ । ତୁମେ ମୋତେ ଡାକିଆସିଛ - ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ,
ଆମ ପ୍ରେମିକା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କର । ତେଣୁ ତାଙ୍କର ମତରେ ଚାଲିବା ଦରକାର ନା । ତେଣୁ କରି
ତୁମକୁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଏପରି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ଧନ୍ଦା ଆଦି କର ନାହିଁ ।
ନାଁ, ଏସବୁ କିଛି କରିବାକୁ ହେବ । ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି, ପିଲାଛୁଆମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳି କେବଳ ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ କାହିଁକି ନା ମୁଁ ପତିତ-ପାବନ ଅଟେ । ଯଦିଓ ପିଲାମାନଙ୍କର ଦାୟିତ୍ୱ
ନିଅ - ବାକି ଏବେ ଆଉ ସନ୍ତାନ ସୃଷ୍ଟି କର ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ସେମାନେ ମନେ ପଡିବେ । ଏସବୁ ଥାଇ
ମଧ୍ୟ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଶରୀର ମଧ୍ୟ
ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କ ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନୂଆ ମିଳିବ ।
ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ । ବାବା ନୂଆ ଘର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ
ମନ ହଟିଯିବା ଉଚିତ୍ । ସ୍ୱର୍ଗରେ କ’ଣ ନ ରହିବ! ଅପାର ସୁଖ ମିଳିବ । ସ୍ୱର୍ଗ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ
ହେବ । ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିରରେ ପୂରା ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି । ତଳେ ତପସ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗ
କେଉଁଠାରେ ଦେଖାଇବେ ? ତେଣୁ ଏହାକୁ ଛାତ ଉପରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ତଳେ ରାଜଯୋଗର ତପସ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି
ଉପରେ ରାଜ୍ୟପଦ ରହିଛି । ଏହି ମନ୍ଦିର କେତେ ସୁନ୍ଦର ଅଟେ । ଉପରେ ଅଚଳ ଘର, ସୁନାର ମୂର୍ତ୍ତି
ରହିଛି । ତା’ ଉପରକୁ ପୁଣି ଗୁରୁ ଶିଖର ରହିଛି । ଗୁରୁ ସବୁଠାରୁ ଉପରେ ବସିଛନ୍ତି । ଉଚ୍ଚରୁ
ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ସତଗୁରୁ । ପୁଣି ମଝିରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ କରି ଏହି ଦିଲୱାଡା
ମନ୍ଦିର ତୁମର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ । ତୁମେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ ପୁଣି ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବ ।
ଦେବତାମାନେ ଏହିଠାରେ ଥିଲେ ନା । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ତିଆରି ହେଉଛି
। ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ଆଖିରେ
ସବୁ କିଛି ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତା’କୁ ଭୁଲିବାକୁ ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଘରଠାରୁ,
ଦୁନିଆଠାରୁ ମନ ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ହେବ । ନୂଆ ଘରକୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ ।
(୨) ପ୍ରତିଦିନ ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ କରି ସୁନ୍ଦର ପରୀ ବା ରାଜକୁମାର ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ଯେପରି
ସୁନ୍ଦର ଏବଂ ଗୋରା ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ଯାତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ସେହିପରି ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ଆତ୍ମାକୁ କଳାରୁ
ଗୋରା କରିବାକୁ ହେବ । ମାୟା ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବାକୁ ଡରିଯିବାର ନାହିଁ, ବିଜୟୀ ହୋଇ ଦେଖାଇବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ
ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ସଂସ୍କାରର ଆକ୍ରମଣ ଠାରୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରହୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ନଲେଜଫୁଲ ହୁଅ ।
ପୁରୁଣା ସ୍ୱଭାବ
ସଂସ୍କାର କାରଣରୁ ହିଁ ସେବାରେ ବା ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ବିଘ୍ନ ପଡିଥାଏ । ସଂସ୍କାର ହିଁ ଭିନ୍ନ
ଭିନ୍ନ ରୂପରେ ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ । ଯେଉଁଠାରେ କୌଣସି ଆଡକୁ ଆକର୍ଷଣ ରହିଥାଏ ସେଠାରେ
ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତି ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଲୁଚି ରହିଥିବା ପୁରୁଣା ସ୍ୱଭାବ-ସଂସ୍କାରର ଅଂଶ
ମଧ୍ୟ ସମୟ ଅନୁସାରେ ବଂଶର ରୂପ ନେଇ ବଶୀଭୂତ କରିଦେଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଜ୍ଞାନବାନ ଆତ୍ମା ହୋଇ ବେହଦର
ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ସଂସ୍କାରର, ସମ୍ବନ୍ଧ ଏବଂ ପଦାର୍ଥ ପ୍ରତି ଆସକ୍ତିର ଆକ୍ରମଣରୁ
ମୁକ୍ତ ହୁଅ ତେବେ ସୁରକ୍ଷିତ ରହିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମାୟା ପ୍ରତି
ନିର୍ଭୟ ହୁଅ ଏବଂ ପରସ୍ପର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ନିର୍ମାଣ ହୁଅ ।