18.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସଦା ସର୍ବଦା ଏହି
ନିଶାରେ ରୁହ ଯେ ଆମକୁ ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି, ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ
ହୋଇଛୁ, ତାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ବେହଦ ସୁଖର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କୁ
କୌଣସି ଧର୍ମ ପ୍ରତି ଘୃଣାଭାବ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ — କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା
ତୁମେ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିଛ । ତୁମକୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ
ବେହଦର କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ନାଟକରେ କେବେ ବି
ଅଭିନେତାମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ଘୃଣା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେମାନେ ଏହି ନାଟକରେ
ହୀରୋ-ହୀରୋଇନ୍ ପାର୍ଟ କରିଛୁ, ଆମେ ଯେଉଁ ସୁଖ ଦେଖିଛୁ ତାହା ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତୁମକୁ ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ କେବଳ ଆମେମାନେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ କରୁଛୁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି
କହିବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି, ସେସବୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବା ଦରକାର ।
ବାବାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ କେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ? ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷ, ଯାହାକୁ
କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ଏହାର ଉତ୍ପତ୍ତି, ପାଳନା ଏବଂ ବିନାଶ କିପରି ହେଉଛି, ଏହିସବୁ
ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବା ଦରକାର । ଯେପରି ଜଡ ବୃକ୍ଷ ରହିଛି, ସେହିପରି ଏହା ହେଉଛି
ଚୈତନ୍ୟ । ଏହାର ବୀଜ ମଧ୍ୟ ଚୈତନ୍ୟ । ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଗାଉଛନ୍ତି, ସିଏ ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ବୃକ୍ଷର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କେହି ମନେ ପକାଉନାହାଁନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହଁନ୍ତି । ଆଜମେରରେ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ରରେ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତାୟ ନମଃ କହୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ -- ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ଯେବେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବେ ତେବେ ଦେବତା
କୁହାଯିବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର ପିତାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ ? କାହାକୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ? ଆତ୍ମାକୁ । ଆତ୍ମା କହୁଛି
ଇଏ ମୋର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଯାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ଏକଥା କିଏ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ
ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ପିଲାମାନେ ବୁଝିଗଲେଣି — ବାସ୍ତବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି
। ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଇଏ ଶିବବାବାଙ୍କର ରଥ
ଅଟନ୍ତି, ବାବା ଏହି ରଥ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମତଃ ଇଏ ଶରୀରଧାରୀ ବ୍ରହ୍ମା
ବାବାଙ୍କର ରଥ ପୁଣି ଦ୍ଵିତୀୟରେ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ରଥ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସେହି ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର
ମହିମା ହେଲା ସୁଖର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର....... । ପ୍ରଥମେ ତ ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍
ଯେ ଅବିନାଶୀ ପିତା କିଏ ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ଆମକୁ ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ଆମେ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ନିରାକାରଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ଆତ୍ମା ହିଁ
ଡାକୁଅଛି । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଡାକୁନଥିଲା ଯେତେବେଳେ ପତିତ ହେଲା
ସେତେବେଳେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିଲା । ଏବେ ତୁମେ ଆତ୍ମମାନେ ଜାଣିଛ ସେହି ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଏହି
ଶରୀରରେ ଆସିଛନ୍ତି । ଏକଥା ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ
ହୋଇଛୁ । ଏହା କେବଳ ସୌଭାଗ୍ୟର କଥା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟର କଥା ଅଟେ । ତେବେ ଏଭଳି
ବାବାଙ୍କୁ ଭୂଲିଯିବା ଦରକାର କି! ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି — ଏହା ନୂଆ କଥା ଅଟେ ।
ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ପାଳନ କରାଯାଉଛି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସିଏ ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ
ଥରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ବୁଝିଯିବା
ଦରକାର ସିଏ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉଥିବେ । ୧୬ କଳାରୁ ପୁଣି ୧୨ କଳା ୧୪ କଳାରେ ଆସିଥିବେ । ଏକଥା ତୁମ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାରେ ସବୁ
କିଛି ନୂଆ ହିଁ ନୂଆ ହେବ । ଦେବତା ଧର୍ମର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଇଥାଏ । ସେହି ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ
ବାମ ମାର୍ଗରେ ଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । କେହି ବି
ଏପରି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମେମାନେ ତାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । ଯଦି ତୁମେ ନିଜକୁ ତାଙ୍କର
ବଂଶାବଳୀ ବୋଲି ଭାବୁଛ ତେବେ ପୁଣି ତାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛ ଏବଂ ନିଜର ନିନ୍ଦା କାହିଁକି କରୁଛ ? ଯଦି
ମହିମା କରୁଛ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିଜକୁ ଅପବିତ୍ର ବୋଲି ଭାବୁଛ । ଏମାନେ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ
ପବିତ୍ରରୁ ଅପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି
ଅପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ରରୁ ଏବେ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଛୁ । ତୁମେ ସ୍କୁଲରେ
ପାଠ ପଢିଛ, ଏଥିରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ପ୍ରଥମ, ଦ୍ୱିତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ହୋଇଥାଏ ନା । ଏବେ ପିଲାମାନେ
ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ନଚେତ୍ ଏଠକୁ ଆସିବା
କ’ଣ ଦରକାର ଅଛି, ଇଏ କୌଣସି ଗୁରୁ, ମହାତ୍ମା, ମହାପୁରୁଷ ଆଦି କିଛି ବି ନୁହଁନ୍ତି । ଏହା ଏକ
ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର, ତାହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପୁରୁଣା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର
ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଆଉ କିଛି ଏହାଙ୍କର ମହିମା ନାହିଁ କେବଳ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଏତେ ନାମ ରହିଛି । ନଚେତ୍ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ
। ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି ନା । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଏକଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବାପା କିଏ ?
ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର - ଏମାନଙ୍କର ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା । ଯେତେବେଳେ ଶିବବାବାଙ୍କର
ନାମ ନେଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି ଉପରକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ପରମଧାମରେ
ରହିଥା’ନ୍ତି, ଏମାନେ ହେଲେ ତାଙ୍କର ରଚନା । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଲଗା
ଅଲଗା । ଗୋଟିଏ ଘରେ ୩-୪ ଜଣ ଭାଇ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଲଗା-ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ, ତେଣୁ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଏତେ କୋଟି କୋଟି ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି — ଜଣଙ୍କର ଅଭିନୟ
ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥାକୁ ବୁଝିବାକୁ ହିଁ ହେବ । କେତେ
ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଏବେ ଚକ୍ର ପୁରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ନା, ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ଥରେ ଚକ୍ରର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ବାବା ଏହିସବୁ କଥା
ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଶୈଳୀରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କାହିଁକିନା ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ବୁଝାଇଥିଲି, ତେବେ ଏହି ବାବା ବହୁତ ସ୍ନେହୀ ଅଟନ୍ତି, ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ
ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା ।
ତେଣୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଆସୁଛ । ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତେ ଜଣଙ୍କର ପୂଜା କରୁଥିଲେ, ଏଥିରେ
ଭେଦଭାବର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏବେ ତ କେତେ ଭେଦଭାବ ରହିଛି । ଏଠାରେ କିଏ ରାମଙ୍କ ଭକ୍ତ ତ କିଏ
କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଭକ୍ତ । ରାମଙ୍କର ଭକ୍ତମାନେ ଧୂପ ଲଗାଇଲେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭକ୍ତମାନେ ନାକ ବନ୍ଦ
କରିଦେଉଥିଲେ । ଏହିଭଳି କିଛି କଥା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଅଛି । ସେମାନେ କହନ୍ତି ଆମ ଭଗବାନ ବଡ, ଏମାନେ
କହନ୍ତି ଆମ ଭଗବାନ ବଡ । ସେମାନେ ଦୁଇଜଣ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ସବୁ କିଛି
ଅସତ୍ୟ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ସମସ୍ତେ ଅସତ୍ୟ କାମ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ସନ୍ତାନମାନେ, ଭକ୍ତି ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ବାକି ସେମାନେ ଭକ୍ତିର ସାଗର । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । ଏବେ
ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନବାନ ହେଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ନିଜର ଏବଂ ସାରା ଚକ୍ରର ମଧ୍ୟ ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି,
ଯାହାକି ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତ ଜଣେ ବାକି ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ତେବେ କେହି ବି
ନିଜକୁ ପରମପିତା ବୋଲି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ମନୁଷ୍ୟ, ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଏହା କେତେ ବଡ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ ସବୁ ଅଭିନେତାମାନେ ଅବିନାଶୀ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଛୋଟ ନାଟକ ତ
ବିନାଶୀ ହୋଇଥାଏ, ଏହା ହେଉଛି ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ନାଟକ । ଏହା କେବେ ବନ୍ଦ ହେବ ନାହିଁ, ଏତେ ଛୋଟ
ଆତ୍ମାକୁ ଏତେ ବଡ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି — ଶରୀର ନେବା, ଛାଡିବା ଏବଂ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । ଏହି କଥା
କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ଯଦି ଏହି କଥା କୌଣସି ଗୁରୁ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତେ ତେବେ ତାଙ୍କର ଆହୁରି
ଶିଷ୍ୟ ହୋଇଥାନ୍ତେ ନା । କେବଳ ଜଣେ ଶିଷ୍ୟ କେଉଁ କାମର । ଅନୁସରଣକାରୀ ସିଏ ଯିଏକି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ରୁପେ ଅନୁସରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର ପୋଷାକ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ନୁହେଁ ତେଣୁ କିଏ ତାଙ୍କୁ ଶିଷ୍ୟ
ବୋଲି କହିବ । ଏଠାରେ ତ ବାବା ବସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ
। ଯେପରି ବରଯାତ୍ରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତେବେ ଏହାକୁ ଶିବଙ୍କର ବରଯାତ୍ରୀ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଏମାନେ ମୋର ବରଯାତ୍ରୀ, ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତିନୀ ଅଟ । ମୁଁ ହେଉଛି ଭଗବାନ । ତୁମେ ସବୁ
ସଜନୀ ଅଟ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଶୃଙ୍ଗାର କରି ନେଇଯିବା ପାଇଁ, ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ହେବା
ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତକୁ ଜାଣୁଛ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପବିତ୍ର
ହେଉଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ରତାର ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହିଁ
ଆସୁଛି । ମୋତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରାଇବା ପାଇଁ
ଆସ, ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ମହାକାଳ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ମହାକାଳର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଅଛି । କାଳର
ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ଶିବଙ୍କୁ କାଳର କାଳ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି,
ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର, ସାଥିରେ ନେଇଯାଅ । ଅବିନାଶୀ ବାବା କେତେ ଢେର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । କାଳର-କାଳ ମହାକାଳ, ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ଫୁଲ ସମାନ କରି
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଫୁଲ ସମାନ ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ବାବା ମଧ୍ୟ କୋଳରେ ବସାଇ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ ।
ଯଦି ପବିତ୍ର ନହେବ ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ, ତେବେ ଏଥିରେ ପାର୍ଥକ୍ୟ ତ ରହିଛି ନା । ପାପ
ରହିଗଲେ ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ସେହିପରି ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେ ବହୁତ-ବହୁତ ମିଠା ହୁଅ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ବହୁତ ମିଠା ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି ନା । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେତେ ସ୍ନେହର ସହିତ ଝୁଲାରେ ଝୁଲାଇଥା’ନ୍ତି,
ଧ୍ୟାନରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଛୋଟ ପିଲା ଦେଖି ତୁରନ୍ତ କୋଳକୁ ନେଇ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି । ବୈକୁଣ୍ଠକୁ
ଯାଇ ସେଠାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଚୈତନ୍ୟ ରୂପକୁ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାସ୍ତବରେ ଏବେ
ବୈକୁଣ୍ଠ ଆସୁଛି । ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଏହିଭଳି ହେବୁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମରେ ଯେଉଁ କଳଙ୍କ
ଲଗାଉଛନ୍ତି, ସେସବୁ ମିଥ୍ୟା । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତୁମର ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ଆରମ୍ଭରୁ ତୁମକୁ ବହୁତ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା ପୁଣି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କେତେ
ରମଣୀୟ ଅଟେ । କେତେ ଖୁସି ଲାଗୁଛି, ଭକ୍ତିରେ କିଛି ବି ଖୁସି ନଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଅଛି ଯେ ଜ୍ଞାନରେ କେତେ ସୁଖ ରହିଛି! ସେମାନେ ଏହାର ତୁଳନା ମଧ୍ୟ
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶା ଚଢିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା କୌଣସି ଋଷି-ମୁନି ଆଦି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଲୌକିକ ଗୁରୁମାନେ ମଧ୍ୟ
କାହାକୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା ଦେଖାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଗୁରୁ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ଯିଏକି କହିବେ — ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛି ।
ବାବାଙ୍କର ତ ବଚ୍ଚେ-ବଚ୍ଚେ କହିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ମୋର ରଚନା ଅଟନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ରଚୟିତା ଅଟେ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ-ଭାଇ । ତାଙ୍କୁ ଏହି ଅଭିନୟ
ମିଳିଛି, କିପରି ମିଳିଛି ତାହା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସମସ୍ତ ଅଭିନୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ
ହୋଇ ରହିଛି । ଯେତେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମ ଭିତରେ କେବେ ବି ଏକାଭଳି
ଚେହେରା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କିଛି-କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ହୋଇଥାଏ । ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ
ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ହୋଇଥାଏ ନା । ଏ ଜନ୍ମର ଚେହେରା ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମର ଚେହେରା ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ
। ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାର କଥା । ବାବା ପ୍ରତିଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି
କେବେ ବି ସଂଶୟ ଆଣ ନାହିଁ । ସଂଶୟ ଏବଂ ନିଶ୍ଚୟ ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ ରହିଛି ନା । ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା
। ଏଥିରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସଂଶୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପିଲା କେବେ କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ
ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମେ ବାରମ୍ବାର କହୁଛ ଯୋଗ ଲାଗୁ ନାହିଁ, ତେବେ ଯୋଗ ଶବ୍ଦ
ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ତୁମେମାନେ ତ ରାଜଋଷି ଅଟ, ‘ଋଷି’ ଅକ୍ଷର ପବିତ୍ର ଅଟେ । ତୁମେ ହେଉଛ ରାଜଋଷି ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପବିତ୍ର ଅଟ । ଯଦି ଟିକିଏ କଥାରେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ ତେବେ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ମିଳିପାରିବ
ନାହିଁ । ପ୍ରଜାରେ ଆସିବ । ତେବେ କେତେ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି । କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ରହିଛି ନା ।
ଜଣଙ୍କର ପଦ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ବେହଦର ପୂର୍ବ-ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ
। ଏହାକୁ ବାବଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍
। ଯେପରି ବାବଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ସେହିପରି ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ।
ତେଣୁ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷକୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ, ତେଣୁ
ବରଗଛର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ବିଲକୁଲ୍ ଠିକ୍ ଅଛି । ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଆମର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା
ଧର୍ମର ଯେଉଁ ମୂଳ ଥିଲା ତାହା ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ବାକି ସବୁ ଧର୍ମର ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ଛିଡା
ହୋଇଛି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏସବୁ ହେବାର ହିଁ ଅଛି ଏଥିରେ ଘୃଣା ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନାଟକରେ
ଅଭିନେତାର କ’ଣ କେବେ ଘୃଣା ଆସିଥାଏ କି ! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ ପୁଣି ପବିତ୍ର
ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ ଯେତେ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛ ସେତିକି ସୁଖ ଆଉ କେହି ଭୋଗ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ
ହୀରୋ-ହୀରୋଇନ୍, ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତେଣୁ ତୁମେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ରେଗୁଲାର୍ ପାଠ ପଢିବା ଉଚିତ୍ ଏବଂ ସେତିକି ଖୁସିରେ ମଧ୍ୟ ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ବେହଦର ବାବା ଆମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ରାଜଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା କୌଣସି
ଶରୀରଧାରୀ ତ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସବୁକିଛି
ହେଉଛି । ବାବା ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିଥାଏ ଏବଂ
ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ନେଇଥାଏ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଉନାହାଁନ୍ତି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗ) ଦେବତାମାନେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ପାଠ
ପଢାଇବେ । ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରିବା ପାଇଁ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ବର୍ତ୍ତମାନ
ପଢୁଛ । ଏହା ଏକମାତ୍ର ସଂଗମଯୁଗ, ଯେଉଁ ସମୟରେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ । ସତ୍ୟ କରିଲାବାଲା,
ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା କରିଲାବାଲା ଏକମାତ୍ର ହିଁ ସଚ୍ଚା ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସଂଗମଯୁଗରେ
ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ପାଠପଢି ନିଜେ ଜ୍ଞାନବାନ ଏବଂ ଆସ୍ତିକ ହେବା ସହିତ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । କେବେ ବି ବାବା କିମ୍ବା ତାଙ୍କର ପାଠପଢା ଉପରେ ସଂଶୟ
ଆଣିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବାବାଙ୍କ ଭଳି ଅତି ସ୍ନେହୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଭଗବାନ ଆମର ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି, ସର୍ବଦା ଏହି
ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ବି ଅଭିନେତାକୁ ଘୃଣା କରିବାର ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ଏହି
ଡ୍ରାମାରେ ସଠିକ୍ ପାର୍ଟ ରହିଛି ।
ବରଦାନ:-
ଯୋଗ ଏବଂ ସେବାର
ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଆଧାର ଦ୍ୱାରା ତୀବ୍ରଗତିରେ ଆଗକୁ ବଢୁଥିବା ମାୟାଜିତ୍ ହୁଅ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଆଧାର
ଯୋଗ ଏବଂ ସେବା । ଏହି ଦୁଇଟି ଆଧାର ଯଦି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିବ ତେବେ ତୀବ୍ରଗତିରେ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲିବ ।
ଯଦି ସେବା ବହୁତ ହେଉଥିବ କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ ଦୁର୍ବଳ ଥିବ ବା ଯୋଗ ବହୁତ ହେଉଥିବ କିନ୍ତୁ ସେବାରେ
ଦୁର୍ବଳ ଥିବ ତେବେ ବି ପୁରୁଷାର୍ଥର ଗତି ତୀବ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯୋଗ ଏବଂ ସେବା ଉଭୟରେ
ତୀବ୍ରଗତି ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯଦି ଯୋଗ ଏବଂ ନିସ୍ୱାର୍ଥ ସେବା ଏକା ସାଥୀରେ ହେଉଥିବ ତେବେ
ମାୟାଜିତ୍ ହେବା ସହଜ ହୋଇଯିବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ କର୍ମର ସମାପ୍ତି ପୂର୍ବରୁ ବିଜୟର ଅନୁଭୂତି
ହେବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏହି ସଂସାରକୁ
ଅଲୌକିକ ଖେଳ ଏବଂ ପରିସ୍ଥିତିଗୁଡିକୁ ଅଲୌକିକ ଖେଳଣା ଭଳି ଅନୁଭବ କରିଚାଲ ।