31.12.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତା’ ଉପରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କର, ଜ୍ଞାନର ମନ୍ଥନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅମୃତ ବାହାରିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମାଲାମାଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଭରପୁର ହେବାର ସାଧନ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ । ଯେତେ ଯେତେ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନକୁ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରୁଛ ସେତେ ମାଲାମାଲ୍ ହେଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନର ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ସେଠାରେ ହୀରା ନୀଳାରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନକୁ ଧାରଣ କରିବ, ମୁଖରୁ କେବଳ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ହିଁ ବାହାର କରିବ, ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ହିଁ ଶୁଣିବ ଏବଂ ଶୁଣାଇବ ସେତେବେଳେ ତା’ର ହର୍ଷିତ ଚେହେରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବାବାଙ୍କର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ହେବ । ତେଣୁ ଆସୁରୀ ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକ ବାହାରିଗଲେ ଯାଇ ମାଲାମାଲ୍ ହୋଇପାରିବ ।
 

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଓ ଭକ୍ତି ବିଷୟରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭକ୍ତି ହୁଏ ନାହିଁ କି ଜ୍ଞାନ ମିଳେ ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣ ନା ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି, ନା ଜ୍ଞାନର ମୁରଲୀ ବଜାଇଥା’ନ୍ତି । ମୁରଲୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ ଦେବା । ଗାୟନ ଅଛି ନା ମୁରଲୀରେ ଯାଦୁ ରହିଛି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ଯାଦୁ ଥିବ ନା । କେବଳ ମୁରଲୀ (ବଂଶୀ) ବଜାଇବା ଏହା ସାଧାରଣ କଥା । ଫକୀରମାନେ ମଧ୍ୟ ମୁରଲୀ ବଜାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଥିରେ ତ ଜ୍ଞାନର ଯାଦୁ ରହିଛି । ଅଜ୍ଞାନକୁ ଯାଦୁ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ମୁରଲୀ ବଜାଉଥିଲେ । ତେଣୁ ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ତ ଦେବତା ଥିଲେ । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା, ଦେବତାରୁ ମନୁଷ୍ୟ, ଏହା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଦୈବୀ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ଏବଂ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭକ୍ତି ନଥାଏ । ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବିକାରୀ, ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ନିର୍ବିକାରୀ କୁହାଯାଏ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ଏବେ ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ସଦଗତିରେ ଥା’ନ୍ତି, ଦୁର୍ଗତିରେ ଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଦୈବୀଗୁଣ ଆସିଥାଏ । ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଚାଲି ଚଳଣି ଦେବତା ସଦୃଶ ହୋଇଥାଏ । କମ୍ ଜ୍ଞାନ ଧାରଣା କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଚଳଣି ମିକ୍ସ (ମିଶ୍ରିତ) ହୋଇଥାଏ । ଏହାକୁ ଆସୁରୀ ଚଳଣି ତ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଧାରଣା ନହେଲେ ମୋର ସନ୍ତାନ ବୋଲି କିପରି ବୋଲାଇବ । ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଲେ ବାବା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କିପରି ଜାଣିବେ । କେତେ କଡା-କଡା ଗାଳି ବାବାଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେବା କେତେ ଖରାପ କଥା । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୁଅନ୍ତି ତା’ପରେ ଗାଳି ଦେବା ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ଏହି ଜ୍ଞାନର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଜ୍ଞାନରେ ଉନ୍ନତି ଆଣିଥାନ୍ତି । ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତା ଉପରେ ନିଜର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଅମୃତ ବାହାରିବ । ଯଦି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ନହେବ ତେବେ କ’ଣ ମନ୍ଥନ ହେବ ? ଆସୁରୀ ବିଚାର ମନ୍ଥନ କରିବା ଦ୍ୱାରା କାଦୁଅ ହିଁ ବାହାରିଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଅଟ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ ତ ପଢାଇବେ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କେବେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ମୋ ଭିତରେ ସବୁ ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି ? ଯଦି ଆସୁରୀ ଗୁଣ ଅଛି ତେବେ ତାକୁ ବାହାର କରିଦେବା ଉଚିତ୍, ତେବେ ଯାଇ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ।

ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ । ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ ତେଣୁ ବାତାବରଣ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଖରାପ କଥା ମୁଖରୁ ବାହାର କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ନଚେତ୍ କୁହାଯିବ ଇଏ କମ ପଦ ପାଇବେ । ବାତାବରଣରୁ ତୁରନ୍ତ ଜଣାପଡିଯାଏ । ମୁଖରୁ ଦୁଃଖଦାୟକ ବଚନ ହିଁ ବାହାରକରିଥାନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ନାମ ଉଚ୍ଚ କରିବାର ଅଛି । ତୁମର ମୁଖ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବା ଉଚିତ୍, ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ରତ୍ନ ହିଁ ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କେତେ ହର୍ଷିତମୁଖ ଅଟନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଆତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଧାରଣ କରିଥିଲେ । ମୁଖରୁ ଏହି ରତ୍ନ ବାହାର କରିଥିଲେ । ରତ୍ନ ହିଁ ଶୁଣୁଥିଲେ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଥିଲେ । ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏବେ ତୁମେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ନେଉଛ ତାହା ପୁଣି ବାସ୍ତବରେ ହୀରା-ନୀଳା ହୋଇଯିବ । ୯ ରତ୍ନର ମାଳା କୌଣସି ହୀରା-ନୀଳାରୁ କମ୍ ନୁହେଁ, ଏହା ଚୈତନ୍ୟ ରତ୍ନ ମାନଙ୍କର ମାଳା ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପୁଣି ସ୍ଥୁଳ ରତ୍ନ ପଥର ଭାବି ମୁଦି ତିଆରି କରି ପିନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ମାଳା ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଏହି ରତ୍ନ ହିଁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମାଲାମାଲ କରି ଦେଉଛି, ଯାହାକୁ କେହି ଲୁଟିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ପିନ୍ଧିଲେ ତୁରନ୍ତ କେହି ଲୁଟି ନେଇଯିବେ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ବହୁତ-ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ କରିବାକୁ ହେବ । ଆସୁରୀ ଗୁଣକୁ ବାହାର କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆସୁରୀ ଗୁଣଧାରୀଙ୍କର ଚେହେରା ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହୋଇଥାଏ । କ୍ରୋଧରେ ତ ଲାଲ ତମ୍ବା ସଦୃଶ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି । କାମ ବିକାରରେ ବଶୀଭୂତ ଆତ୍ମାର ମୁଖ ଏକଦମ୍ କଳା ହୋଇଯାଏ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କଳା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ନା । ବିକାର ଯୋଗୁଁ ହିଁ ଗୋରାରୁ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ବହୁତ ଧନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ତୁମେମାନେ ଶୁଣିଥିବ, ରାଣୀ ଭିକ୍ଟୋରିଆଙ୍କର ମନ୍ତ୍ରୀ ପ୍ରଥମରୁ ବହୁତ ଗରୀବ ଥିଲେ । ଦୀପ ଜାଳି ପାଠ ପଢୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେହି ପାଠପଢା କ’ଣ କୌଣସି ରତ୍ନ ଅଟେ କି ? ପାଠପଢି ପୂରା ପଦବୀ ପାଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ ପାଠ କାମରେ ଆସିଲା ପଇସା ନୁହେଁ । ପାଠପଢା ହିଁ ଧନ ଅଟେ । ତାହା ହେଉଛି ବିନାଶୀ, ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଧନ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ - ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଇ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ ଧନ ରୋଜଗାର କରିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢିବେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ବତ୍ତର୍ମାନର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ଅସରନ୍ତି ଧନ ମିଳିଥାଏ । ସେହି ଧନ ଅବିନାଶୀ ହୋଇଯାଏ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ବହୁତ ଧନ ଥିଲା ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ବାମମାର୍ଗ, ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଧନ ରହିଥିଲା । କେତେ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଥିଲେ । ପୁଣି ପରେ ମୁସଲମାନ ମାନେ ଲୁଟିନେଲେ । କେତେ ଧନବାନ୍ ଥିଲେ । ଆଜିକାଲିର ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଏତେ ଧନବାନ୍ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ଦେଖ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି! ଗରୀବରୁ ସାହୁକାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଭାରତକୁ ଦେଖ କେତେ ଗରୀବ ହୋଇଯାଇଛି! ନାମ ମାତ୍ରକୁ ଯେଉଁମାନେ ସାହୁକାର ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ତ ଫୁରସତ ହିଁ ନାହିଁ । ନିଜର ଧନ ଏବଂ ପଦବୀର କେତେ ଅହଂକାର ରହୁଛି । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଅହଂକାର ଆଦି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ, ଆତ୍ମା ପାଖରେ ଧନ-ଦୌଲତ, ହୀରା-ନୀଳା ଆଦି କିଛି ନଥାଏ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା ପିଲାମାନେ, ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ତ୍ୟାଗ କର । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଛାଡିଲେ ପୁଣି ସାହୁକାରୀ ଆଦି ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯାଏ । ପୁଣି ତା’ପରେ ମୂଳରୁ ପାଠ ପଢିବେ, ଧନ ରୋଜଗାର କରିବେ, ତେବେ ଯାଇ ଧନବାନ୍ ହେବେ, ନଚେତ୍ ଯଦି ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ବହୁତ କରିଥିବେ ତାହେଲେ ମଧ୍ୟ ସାହୁକାରର ଘରେ ଜନ୍ମ ନେବେ । କହିଥାନ୍ତି ଏହା ପୂର୍ବ କର୍ମର ଫଳ ଅଟେ । ଯଦି କେହି ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଦେଇଛନ୍ତି ଅଥବା କଲେଜ କିମ୍ବା ଧର୍ମଶାଳା ଆଦି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତାର ଫଳ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ହିଁ ମିଳୁଛି । ଏହି ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ହିଁ କରାଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କରାଯାଏ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭଲ କର୍ମ ହିଁ ହୋଇଥାଏ, କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ସେଠାରେ କୌଣସି କର୍ମ ବିକର୍ମ ହେବ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ରାବଣ ହିଁ ନାହିଁ । ବିକାରରେ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ବିକାରୀ କର୍ମ ହୋଇଯାଏ । ବିକାର ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ହୋଇଥାଏ । ସ୍ୱର୍ଗରେ କୌଣସି ବିକର୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ । କର୍ମ ଉପରେ ସମସ୍ତ ଆଧାର ରହିଛି । ଏହି ମାୟା ରାବଣ ଅବଗୁଣୀ କରିଦେଉଛି । ବାବା ଆସି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ କରାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାମବଂଶୀ ଓ ରାବଣ ବଂଶୀଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଛି । ତୁମେ ରାମଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ, କେତେ ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନମାନେ ମାୟାଠାରୁ ହାରିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ନାମ କହୁନାହାଁନ୍ତି, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଭରସା ରଖୁଛନ୍ତି । ଅଧମରୁ ଅଧମଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ବାବାଙ୍କୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ହେବ । ରାବଣର ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ଅଧମଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛନ୍ତି । ବାବା ତ ବଞ୍ଚିବା ଓ ବଞ୍ଚାଇବାର ଉପାୟ ପ୍ରତ୍ୟହ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି ଯାହା ଫଳରେ ଅଧମରୁ ଅଧମ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି ବେଶି ଉପରକୁ ଉଠି ପାରିବେ ନାହିଁ । ସେହି ଅଧମପଣିଆ ଭିତରେ ଭିତରେ ଖାଇ ଚାଲୁଥିବ । ଯେପରି କହିଥା’ନ୍ତି ଶେଷ ସମୟରେ ଯିଏ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ସ୍ମରଣ କରେ... ତାଙ୍କର ସେହି ଅଧମପଣିଆ ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାଏ ।

ତେବେ ବାବା ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମେ ହିଁ ଶୁଣୁଛ, ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଏକଥା ଜୀବଜନ୍ତୁ ତ ଜାଣିବେ ନାହିଁ ନା । ତୁମେ ହିଁ ଶୁଣୁଛ ଏବଂ ବୁଝୁଛ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମଧ୍ୟ ନାକ-କାନ ଆଦି ସବୁ ଅଛି, ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । କିନ୍ତୁ ଦୈବୀଗୁଣ ଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଉଛି । ଏମାନେ ଏହିପରି ଦେବତା କିପରି ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି କିପରି ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି, ଏହି ଚକ୍ର ବିଷୟରେ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ଯିଏ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବେ, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଧାରଣା ହେବ । ଯିଏ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରୁନାହାଁନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ନିର୍ବୋଧ ବୋଲି କୁହାଯିବ । ଯିଏ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତି ତାଙ୍କର ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲିଥାଏ ଯେ ଏହି ବିଷୟରେ ଏହି-ଏହି କଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଆଶା ରଖାଯାଏ, ଯଦି ଏବେ ବୁଝିବେ ନାହିଁ ତେବେ ଆଗକୁ ଗଲେ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଝିବେ । ଆଶା ରଖିବା ଅର୍ଥ ହେଉଛି ସେବାର ସଉକ ରହିବା ତେଣୁ ଏଥିରେ ଥକିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯଦି କେହି ଉପରକୁ ଉଠି ପୁଣି ଅଧମ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ପୁଣି ବି ଯଦି ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ସ୍ନେହରେ ତାଙ୍କୁ ବସାଇବ ନା, ନା ତାଙ୍କୁ ଚାଲି ଯିବାକୁ କହିବ! ତାଙ୍କର ହାଲଚାଲ ପଚାରିବାକୁ ପଡିବ — ଏତେ ଦିନ କେଉଁଠି ରହିଲ, କାହିଁକି ଆସିଲ ନାହିଁ ? କହିବେ ନା ମାୟା ଠାରୁ ହାରିଗଲି । ବୁଝୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ ଜ୍ଞାନ ବହୁତ ଭଲ । ସ୍ମୃତି ତ ରହୁଛି ନା । ଭକ୍ତିରେ ତ ହାରଜିତ୍ ପାଇବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ହେଲା ଜ୍ଞାନ, ଏହାକୁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନହୋଇଛ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ, ବୌଦ୍ଧି, ପାରସୀ ଧର୍ମମାନଙ୍କରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଥାନ୍ତି କି ? ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଥାନ୍ତି । ଏକଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବୁଝୁଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଅଲଫକୁ (ବାବା) ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଅଲଫକୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ବେ (ବାଦଶାହୀ) ମିଳିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ କେହି ଦେଖା ହେଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ କୁହ ଅଲଫ୍ (ଆଲ୍ଲା)ଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ଅଲଫକୁ ହିଁ ଉଚ୍ଚ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଅଙ୍ଗୁଳିରେ ଅଲଫ୍ (ଈଶ୍ୱର)ଙ୍କ ଆଡକୁ ଈଶାରା (ଇଙ୍ଗିତ) କରିଥାନ୍ତି । ସିଧା ସିଧା ଉପରେ ହିଁ ଅଲଫ୍ ରହିଛନ୍ତି । ଅଲଫକୁ ଏକ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଜଣେ ହିଁ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି, ବାକି ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଅଲଫ୍ କୁହାଯାଏ । ବାବା ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ନିଜର ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ କେତେ ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଆମର କେତେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ନିଜେ ସେହି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ କେହି ହେଲେ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁ ନାହାଁନ୍ତି । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ସିଏ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଆସି କ’ଣ କରିବେ । ତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ପତିତ ପାବନ । ତେଣୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କରିବା ତାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ । ତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଶିବ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶାଳଗ୍ରାମ କୁହାଯାଏ । ଉଭୟଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ଯିଏ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ବାସ୍ ପୂଜା କରିବାର ଏକ ନୀତି-ନିୟମ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଦେବୀମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ହୀରା-ମୋତିର ମହଲ ଆଦି ତିଆରି କରି ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ମାଟିର ଲିଙ୍ଗ ତିଆରି କରି ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଭାଙ୍ଗି ଦେଉଛନ୍ତି । ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିବାକୁ ପରିଶ୍ରମ ଲାଗୁନାହିଁ । ଦେବୀମାନଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିବାରେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ତାଙ୍କର ପୂଜା କରିବାରେ ମଧ୍ୟ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡେ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଶିବଲିଙ୍ଗ ମାଗଣାରେ ମିଳିଯାଉଛି ପଥର ପାଣିରେ ଘସି ହୋଇ ଗୋଲ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ପୂରା ଅଣ୍ଡାକାର ହୋଇଯାଏ । କହନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଣ୍ଡା ସଦୃଶ, ଯିଏକି ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ୱରେ ନିବାସ କରିଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ ମାଲିକ ହେଉଛ ।

ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ କେବଳ ବାବାଙ୍କ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବଙ୍କୁ ବାବା କହି ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ଦ୍ୱିତୀୟରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବା କୁହାଯାଏ । ସିଏ ପ୍ରଜାପିତା ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ସାରା ପ୍ରଜାଙ୍କର ପିତା ହେଲେ ନା । ଗ୍ରେଟ୍-ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର ମଧ୍ୟ (ଆଦିପିତା) ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ବହୁତ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯଥାର୍ଥ ରୀତିରେ ତାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା କାହାର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ? ତୁମେ କହୁଛ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବା ୟାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ତେଣୁ ଇଏ ଶରୀରଧାରୀ ହେଲେ ନା । ସମସ୍ତେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶରୀର ମିଳୁଛି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ । କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ ହିସାବରେ ପୋଷ୍ୟ ନୁହେଁ । କ’ଣ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ? ନାଁ, ତୁମକୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ ଅଟ । ଶିବବାବା ତୁମକୁ ପୋଷ୍ୟ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଅଟନ୍ତି । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିଜ-ନିଜର ଶରୀର ଓ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି, ଯାହା ବଜାଇବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଏହି ପାର୍ଟ ହିଁ ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲି ଆସୁଛି । ଏହାର ଆଦି ଅନ୍ତ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର ବଡ ଲୋକିଆ ଢ଼ାଞ୍ଚା ବା ପଦ ପଦବୀ ଆଦିର ଅହଂକାର ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ହେବ । ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନଧନ ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ମାଲାମାଲ କରିବାକୁ ହେବ । ସେବାରେ କେବେ ହେଲେ ଥକିଯିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ବାତାବରଣକୁ ଭଲ ରଖିବା ପାଇଁ ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ରତ୍ନ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ, କେବେ ହେଲେ ଦୁଃଖଦାୟକ ବଚନ ନବାହାରୁ ଏଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ରଖିବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତମୁଖ ରହିବାକୁ ପଡିବ ।

ବରଦାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମୟ ଅନୁସାରେ ସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରି ବାଃ ବାଃର ଗୀତ ଗାଉଥିବା ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ସଙ୍ଗମଯୁଗର ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମୟରେ ସଦା ସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରି “ବାଃ-ବାଃ”ର ଗୀତ ମନେ ମନେ ଗାଉଥାଅ । “ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ବା ବାଃ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଶିଖାଇଥିବା ବାବା” । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ବାଃ ବାଃର ଗୀତ ଗାଅ । କେବେହେଲେ ଭୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ‘ହାୟ’ ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାଃ ଡ୍ରାମା ବାଃ! ଏବଂ ବାଃ ବାବା ବାଃ । ଯାହା ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ସେହି ଭାଗ୍ୟ ଘରେ ବସି ମିଳିଗଲା, ତେଣୁ ଏହି ଭାଗ୍ୟର ନିଶାରେ ରୁହ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମନ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରିଦିଅ ତେବେ ଯେ କୌଣସି ହଲଚଲ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଅଚଳ ଅଟଳ ରହିବ ।