10.12.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଇବା ଦ୍ୱାରା ଶକ୍ତି ମିଳିବ, ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମାରୂପୀ ବ୍ୟାଟେରୀ
ଚାର୍ଜ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ କେଉଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ଯାହାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ସ୍ୱରୂପ ତୁମକୁ ଦେବତା ପଦ ମିଳିଯାଉଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ଆମେ
ସବୁ ଶୀତଳ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଶୀତଳ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆମେ ଦେବତା
ହୋଇଯାଉଛୁ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୀତଳ ହୋଇ ନାହୁଁ, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦେବତା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବୁ ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ଏହି ସଂଗମରେ ଶୀତଳା ଦେବୀ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଜ୍ଞାନର ଥଣ୍ଡା ଜଳ ଛିଞ୍ଚି ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଶୀତଳ କରିବାକୁ ହେବ, ସମସ୍ତଙ୍କର ଉତ୍ତାପକୁ ଅର୍ଥାତ୍ କାମ, କ୍ରୋଧକୁ ଶାନ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ନିଜେ ଶୀତଳ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୀତଳ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ପ୍ରଥମେ ଗୋଟିଏ କଥା ବୁଝିବାର ଅଛି ଯେ, ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଏବଂ ଶିବବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ବାପା
ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ କୁହାଯାଏ । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଥିଲା । ତୁମେ ସମଗ୍ର
ବିଶ୍ୱରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲ । ଭାରତରେ ଏହି ଦେବୀ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ତୁମେ ହିଁ ପବିତ୍ର
ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲ । ତୁମର କୁଳ ବା ସାମ୍ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲେ । କେଉଁମାନେ
ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲେ ? ଆତ୍ମାମାନେ, ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁନର୍ବାର ତୁମେ ନିର୍ବିକାରୀ ହେଉଛ ।
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଶକ୍ତି ନେଉଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ୮୪
ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିଥାନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନତାର ଶକ୍ତି ଥିଲା, ତାହା ପୁଣି ଦିନକୁ
ଦିନ କମିକମି ଯାଉଛି । ସତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ ତମୋପ୍ରଧାନ ତ ହେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଯେମିତି ବ୍ୟାଟେରୀର
ଶକ୍ତି କମିଗଲେ ମଟର ଠିଆ ହୋଇଯାଏ । ବ୍ୟାଟେରୀ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଏ । ଆତ୍ମାର ବ୍ୟାଟେରୀ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତିହୀନ ହୁଏ ନାହିଁ, କିଛି ନା କିଛି ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ । ଯେମିତି କିଏ ମରିଗଲେ ଦୀପ
ଜଳାନ୍ତି, ସେଥିରେ ଘିଅ ଢାଳି ଚାଲିଥା’ନ୍ତି, ଯେପରିକି ଜ୍ୟୋତି ଲିଭି ନଯାଉ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ସନ୍ତାନମାନେ ବୁଝୁଛ ତୁମ ଆତ୍ମାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତି ଥିଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ପୁନର୍ବାର ତୁମେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଉଛ । ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ଶକ୍ତି
ଭରୁଛ, କାହିଁକି ନା ତୁମର ଶକ୍ତି କମ୍ ହୋଇଯାଇଛି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତି ସରିଗଲେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ
ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମର ବ୍ୟାଟେରୀ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚାର୍ଜ ରହିଥାଏ । ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ କଳା ଅର୍ଥାତ୍
ବ୍ୟାଟେରୀ କମ୍ ହୋଇଚାଲିଥାଏ । କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ ସମୟକୁ ଆତ୍ମାର ଶକ୍ତି ମାତ୍ର ଅଳ୍ପ କିଛି
ରହିଯାଇଥାଏ । ଯେପରିକି ଶକ୍ତିର ଅବକ୍ଷୟ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା
ପୁନର୍ବାର ଭରପୁର ହୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କର । ଭଗବାନ ଉଚ୍ଚରୁ
ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ରଚନା ଅଟନ୍ତି । ରଚନାକୁ ରଚନା ଠାରୁ ବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ
। ରଚୟିତା ତ ଏକମାତ୍ର ଅବିନାଶୀ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ବିନାଶୀ । ଅବିନାଶୀ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଅବିନାଶୀ ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହୃଦୟର ସହିତ ବୁଝିବା
ଦରକାର କି ବାବା ଆମ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ
ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଆସି ରାଜ୍ୟ କରୁଛ । ମୁଁ ତ ସଦା
ପବିତ୍ର ଅଟେ । ମୁଁ କେବେ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ନିଏ ନାହିଁ କି ଦେବୀଦେବତାଙ୍କ ପରି ଜନ୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ ।
କେବଳ ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗର ବାଦଶାହୀ ଦେବା ନିମନ୍ତେ ଯେତେବେଳେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ୬୦
ବର୍ଷର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ଥାନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । ସେ
ପୁଣି ନମ୍ବରୱାନ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ନମ୍ବରୱାନ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚରୁ
ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ । ତାଙ୍କ ତଳକୁ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ସୂକ୍ଷ୍ମବତନବାସୀ
ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର କେଉଁଠୁ ଆସିଲେ ? ଏମାନଙ୍କର କେବଳ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନ ମଝିରେ ଅଛି ନା । ଯେଉଁଠି ସ୍ଥୂଳ ଶରୀର ନଥାଏ । ସୂକ୍ଷ୍ମ
ଶରୀର କେବଳ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ବ୍ରହ୍ମା ତ ଶ୍ୱେତ ବସ୍ତ୍ରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ।
ବିଷ୍ଣୁ ତ ହୀରାର ଅଳଙ୍କାରରେ ସଜାଇ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଶଙ୍କରଙ୍କ ଗଳାରେ ନାଗ ସାପ ଆଦି
ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏମିତି ବେଶଧାରୀ ଶଙ୍କର ଆଦି କେହି ନଥା’ନ୍ତି । ଦେଖାଇଛନ୍ତି
ଅମରନାଥରେ ଶଙ୍କର ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଅମରକଥା ଶୁଣାଇଥିଲେ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ତ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ନଥାଏ
। ତେଣୁ ସେଠାରେ କଥା କିପରି ଶୁଣାଇବେ ? ବାକି ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।
ଯେଉଁମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ।
ସେହିମାନେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯାଇ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୁଅନ୍ତି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଦରକାର ଯେ
ଏମାନେ ଏହି ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତି କଲେ ? ଲଢେଇ ଆଦି ତ କିଛି ହୋଇନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ
ପୁଣି ହିଂସା କିପରି କରିବେ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ରାଜ୍ୟପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ,
କେହି ମାନୁ ବା ନ ମାନୁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମକୁ ଭୁଲି ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ । ବାବାଙ୍କର ତ ଦେହ ହିଁ ନାହିଁ, ଯେଉଁଥିରେ କି ମମତ୍ୱ ରହିଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅଳ୍ପ
ସମୟ ପାଇଁ ଏହି ଶରୀରର ଲୋନ୍ ନେଉଛି । ନହେଲେ ମୁଁ କିପରି ଜ୍ଞାନ ଦେବି । ମୁଁ ଏହି ବୃକ୍ଷର
ଚୈତନ୍ୟ ବୀଜରୂପ ଅଟେ । ଏହି ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ମୋ ପାଖରେ ହିଁ ଅଛି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ଆୟୁଷ କେତେ ?
ଏହାର ଉତ୍ପତ୍ତି, ପାଳନା, ବିନାଶ କିପରି ହେଉଛି ? ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ସେମାନେ
ଭୌତିକ ଜଗତର ପାଠ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ପାଠ ପଢାଇ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ କରିଥାନ୍ତି ।
ଭଗବାନ କେବେ ଦେହଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ନିଜର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶରୀର ଅଛି, ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ତ
ଦାଦାଙ୍କର ଆତ୍ମାର ସିଂହାସନ ଅଟେ । ଅକାଳତଖତ ଅଟେ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ
ବାବାଙ୍କର ସିଂହାସନ ଅଟେ । ଅମୃତସରରେ ମଧ୍ୟ ଅକାଳତଖତ ଅଛି । ବଡ ବଡ ବ୍ୟକ୍ତିମାନେ ଅକାଳତଖତରେ
ଯାଇ ବସନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଅକାଳତଖତ ଅଟେ । ଆତ୍ମାରେ
ହିଁ ଭଲ ବା ମନ୍ଦ ସଂସ୍କାର ଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ତ କୁହାଯାଏ ଏହା କର୍ମର ଫଳ ଅଟେ । ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଏକ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢି ବୁଝାନ୍ତି ନାହିଁ । ଏସବୁ
କଥା ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦିରେ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ତ ଲୋକମାନେ ବିରକ୍ତି ହେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି,
ଏମାନେ ଶାସ୍ତ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସାଧୁ ସନ୍ଥମାନେ ଯାଇ ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାନ କରିଥା’ନ୍ତି,
ତେବେ କ’ଣ ପାବନ ହୋଇଯାନ୍ତି ? କେହି ତ ପରମଧାମ ଘରକୁ ଫେରିଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ନାଟକର
ଶେଷରେ ଯିବେ । ଯେପରି ପୋକମାନଙ୍କର ବା ମହୁମାଛିର ଦଳ ଯାଇଥାଏ । ମାଛିମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ରାଣୀ
ଥାଏ, ତା’ ପଛରେ ସମସ୍ତେ ଯାଆନ୍ତି । ବାବା ବି ଯିବେ ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପଛରେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ
ଯିବେ । ମୂଳ ବତନରେ ମଧ୍ୟ ଯେପରି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦଳ ରହିଥାଏ । ଏଠାରେ ପୁଣି ସବୁ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦଳ ରହିଛି । ତେବେ ଏହି ଦଳକୁ ମଧ୍ୟ ଦିନେ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆସି ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ଶିବଙ୍କ ବରଯାତ୍ରୀର ଗାୟନ ଅଛି । ପୁଅ କୁହ ବା ଝିଅ
କୁହ ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଶିଖାଇଥାନ୍ତି । ପବିତ୍ର ନହେଲେ ଆତ୍ମା ଘରକୁ
ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବେ ତେବେ ପ୍ରଥମେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ
ଯିବେ ପୁଣି ସେଠାରୁ ଧିରେ ଧିରେ ଆସିବେ । ଏହିପରି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ । ରାଜଧାନୀ ତିଆରି ହେଉଛି
ନା । ସମସ୍ତେ ଏକା ସଙ୍ଗରେ ତଳକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ । ବୃକ୍ଷ ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ
ହୋଇଥାଏ ନା । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ହେବ ଯାହାକୁ ବାବା ସ୍ଥାପନ
କରୁଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସେହିମାନେ ହୁଅନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଦେବତା ହେବେ ।
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ଅଛନ୍ତି ନା । ପ୍ରଜାରେ ମଧ୍ୟ ଭାଇ ଭଉଣୀ ହୋଇଥାନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର
କୁମାରୀ ତ ଏଠାରେ ଅନେକ ଅଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥିବେ, ତେବେ ତ ଏତେ ଅଧିକ ନମ୍ବର
ନେଉଛନ୍ତି । ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ଯିଏ ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ସେଠାରେ ପ୍ରଥମେ
ଆସିଥା’ନ୍ତି, କମ୍ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ପଛରେ ହିଁ ଆସନ୍ତି । ମୂଳବତନରେ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ରହିଥା’ନ୍ତି
। ପୁଣି ତଳକୁ ଆସିଲେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଶରୀର ବିନା ଆତ୍ମା କିଭଳି ଅଭିନୟ କରିବ ? ଏହା
ଅଭିନୟ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାର ଦୁନିଆ ଅଟେ ଯାହାକି ଚାରିଯୁଗ ଦେଇ ଘୂରି ଚାଲିଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆମେ
ହିଁ ଦେବତା ଥିଲୁ, ପୁଣି କ୍ଷତ୍ରିୟ, ବୈଶ୍ୟ, ଶୁଦ୍ର ହୋଇଥାଉ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ଏହି ଯୁଗ ଏବେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏହି
ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅବିନାଶୀ ବାବା ଆସି ଦେଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କର ନିଜର କୌଣସି ଶରୀର
ବା ଶାରୀରିକ ନାମ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ତ ଏହି ଦାଦାଙ୍କର । ବାବା ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ଏହାକୁ ଲୋନ୍
ନେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ତୁମ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ପାଇଁ ମୁଖ ତ ଆବଶ୍ୟକ ନା ।
ମୁଖ ନ ହେଲେ, ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମୁଁ ତୁମକୁ
ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଏହି ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣାଉଛି, ତେଣୁ ଏହାକୁ ଗୋମୁଖ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ ।
ପାହାଡରୁ ତ ପାଣି କେଉଁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ବାହାରିପାରିବ । ପୁଣି ସେଠାରେ ଗୋମୁଖ ତିଆରି କରିଦେଇଛନ୍ତି ।
ସେଥିରୁ ପାଣି ଆସୁଛି । ତାକୁ ପୁଣି ଗଙ୍ଗାଜଳ ଭାବି ପାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେହି ପାଣିକୁ ପୁଣି କେତେ
ମହତ୍ୱ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ଦୁନିଆରେ ସବୁ ମିଥ୍ୟା । ଏକ ବାବା ହିଁ ସତ୍ୟ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି
ସେହି ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବାବାଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ମିଥ୍ୟା ଭାବିଥା’ନ୍ତି । ଭାରତରେ
ଯେତେବେଳେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା ତେବେ ଏହାକୁ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡ କୁହାଯାଉଥିଲା । ପୁଣି ଭାରତ ପୁରୁଣା ହୋଇଗଲେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଓ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ମିଥ୍ୟା ହୋଇଥାଏ । କେତେ ଫରକ ହୋଇଯାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମେ ମୋର କେତେ ଗ୍ଲାନି କରିଛ । ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି କେତେ ଅପମାନିତ କରିଛ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ଡାକିଥା’ନ୍ତି କି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ଆମକୁ ନେଇଚାଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୋର ସମସ୍ତ
ସନ୍ତାନମାନେ କାମ ଚିତାରେ ଜଳି କଳା ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ତ
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲ ନା । ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି ? ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଇଥା’ନ୍ତି, ସମଗ୍ର
ଦୁନିଆକୁ ତ ବୁଝାଇବେ ନାହିଁ । ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ବୁଝିପାରିଥାନ୍ତି । ଦୁନିଆ ଏହି
କଥାକୁ କ’ଣ ଜାଣିବ ।
ସବୁଠାରୁ ବଡ କଣ୍ଟା ହେଲା କାମ ବିକାର । ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଶତ ପ୍ରତିଶତ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଯାଇ ନମସ୍କାର କରିଥାନ୍ତି
। ଯଦିଓ ବହୁତ ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି, ଯିଏକି ଶାକାହାରୀ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ନୁହେଁ ଯେ ସେମାନେ
ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଏପରି ତ ବହୁତ ବାଳ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ବି ଅଛନ୍ତି । ଛୋଟବେଳୁ କେବେ
କୌଣସି ଛି ଛି ଖାଦ୍ୟ ଖାଆନ୍ତି ନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ କହନ୍ତି ନିର୍ବିକାରୀ ହୁଅ । ଏମାନେ
ଘରଦ୍ୱାରର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରି ପର ଜନ୍ମରେ ମଧ୍ୟ କେଉଁ ଗୃହସ୍ଥି ପାଖରେ ଜନ୍ମ ନେଇ ପୁଣି ଘରଦ୍ୱାର
ଛାଡି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କ’ଣ ପତିତରୁ ପାବନ ହୋଇପାରନ୍ତି ? ନାହିଁ ।
ପତିତ ପାବନ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ବିନା କେହି ପତିତରୁ ପାବନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ହେଉଛି
ଅବରୋହଣ କଳାର ମାର୍ଗ । ତେବେ ପୁଣି କିଭଳି ପବିତ୍ର ହେବେ ? ପବିତ୍ର ହେଲେ ତ ଘରକୁ ଯାଇ,
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିବେ । ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦେବୀ ଦେବତାମାନେ କ’ଣ କେବେ ଘରଦ୍ୱାର ତ୍ୟାଗ କରନ୍ତି ?
ସେମାନଙ୍କର ହେଉଛି ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ, ତୁମର ହେଲା ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ । ସମଗ୍ର ଦୁନିଆ, ମିତ୍ର
ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ସନ୍ନ୍ୟାସ । ତୁମ ନିମନ୍ତେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ।
ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ ଅଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ତ ନର୍କରେ ହିଁ ଲାଖି ରହିଛି । ତୁମେ
ସନ୍ତାନମାନେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ମଜ୍ଜି ରହିଛ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୀତଳା ଦେବୀ କରିବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନ ଚିତା ଉପରେ ବସାଯାଉଛି । ଶୀତଳ ଶବ୍ଦର ବିପରୀତରେ
ରହୁଛି ଉତ୍ତପ୍ତ । ତୁମର ନାମ ହିଁ ଶୀତଳା ଦେବୀ ଅଟେ । ଶୀତଳା ଦେବୀ ଜଣେ ତ ହୋଇନଥିବେ ନା ।
ନିଶ୍ଚିତ ବହୁତ ଥିବେ, ଯେଉଁମାନେ ଭାରତକୁ ଶୀତଳ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ କାମ
ଚିତାରେ ଜଳୁଛନ୍ତି । ତୁମର ନାମ ଏଠାରେ ଶୀତଳା ଦେବୀ ଅଟେ । ତୁମେ ଶୀତଳ କରି ଥଣ୍ଡା ଜଳ
ସିଞ୍ଚୁଥିବା ଦେବୀ ଅଟ । ଜଳ ସିଞ୍ଚନ କରିବା ପାଇଁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର ବୁନ୍ଦା,
ଯାହା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଉପରେ ପକାଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟରେ ସମଗ୍ର ଦୁନିଆ କାମ ଚିତାରେ ଚଢି କଳା ହୋଇଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ କଳସ ମିଳୁଛି ତୁମ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ । ଜ୍ଞାନ କଳସ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନିଜେ ଶୀତଳ ହେଉଛ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ କରୁଛ । ଇଏ ମଧ୍ୟ
ଶୀତଳ ହୋଇଛନ୍ତି ନା । ଉଭୟ ଏକାଠି ଅଛନ୍ତି । ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡିବାର ତ କିଛି କଥା ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ
ଗୋ ଶାଳା ହୋଇଥିବ ତ ନିଶ୍ଚିତ କେହି ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡିଥିବେ । କେଉଁଥିପାଇଁ ? ଜ୍ଞାନ ଚିତାରେ ବସି
ଶୀତଳ ହେବା ପାଇଁ । ଯେବେ ତୁମେ ଏଠାରେ ଶୀତଳ ହେବ ତେବେ ହିଁ ତୁମେ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ପୁରୁଣା ଘର ପ୍ରତି ଯିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହୁ କାହିଁକି ନା ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ମୁଁ ପଣ୍ଡା ହୋଇ ଆସିଛି ତୁମକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ଏମାନେ
ଶିବଶକ୍ତି ପାଣ୍ଡବ ସେନା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ହେଉଛ ଶିବଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ।
ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ବୁଝିଥା’ନ୍ତି — ପରମାତ୍ମା ମୃତକୁ ମଧ୍ୟ ଜୀବିତ
କରିପାରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଲାଡଲେ ବଚ୍ଚେ ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଅନାଦି
ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ରଚୟିତା, ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଅଭିନେତା ଅଟେ । ଡ୍ରାମାର
ପାର୍ଟକୁ ମୁଁ କିଛି ମଧ୍ୟ ବଦଳାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବିଥାନ୍ତି ପତ୍ର ମଧ୍ୟ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ହଲିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ପରମାତ୍ମା ତ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାର ଅଧିନ ଅଟେ, ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ଏମିତି ନୁହଁ କି ମୋର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ
ପତ୍ର ହଲିବ । ସର୍ବବ୍ୟାପୀର ଜ୍ଞାନ ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କାଙ୍ଗାଳ କରିଦେଇଛି । ବାବାଙ୍କ
ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଭାରତ ପୁନଃ ମଉଡମଣି ହେଉଛି ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପ୍ରଥମେ
ପ୍ରଥମେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳରେ ଆସିବା ପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଫୁଲ୍ ମାର୍କ ନେବାକୁ ହେବ ।
ନିଷ୍ଠାପର ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ବେହଦର ଜ୍ଞାନକୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଜ୍ଞାନ ଚିତାରେ ବସି ଶୀତଳ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା କାମ
ବିକାରର ଉତ୍ତାପକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ସଦା ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ଠାରେ
ଲାଖି ରହୁ, ଏଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଚମତ୍କାର
ଦେଖାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଅବିନାଶୀ ଭାଗ୍ୟର ତାରକାକୁ ଉଜ୍ଜଳ କରୁଥିବା ସିଦ୍ଧିସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଆଜିକାଲି ଯେଉଁମାନେ
ଅଳ୍ପକାଳର ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ଶେଷ ସମୟରେ ଉପରୁ ଆସିଥିବା
କାରଣରୁ ସେମାନଙ୍କର ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ସ୍ଥିତି ଅନୁସାରେ ପବିତ୍ରତାର ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ଅଳ୍ପକାଳର
ଚମତ୍କାର ଦେଖାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେହି ସିଦ୍ଧି ସଦାକାଳ ପାଇଁ ରହିବ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ସେମାନେ
ଖୁବ୍ କମ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ଅବସ୍ଥାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିବେ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ପବିତ୍ର
ଆତ୍ମାମାନେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ, ଚମତ୍କାରୀ ଦେଖାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଚମକୁଥିବା ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ କରୁଥିବା, ଅବିନାଶୀ ଭାଗ୍ୟର ତାରକାକୁ ଉଜ୍ଜଳ
କରୁଥିବା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ଅଟ ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ତୁମ ନିକଟକୁ ହିଁ ଆଞ୍ଜୁଳୀ ନେବା ପାଇଁ
ଆସିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ବେହଦର
ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତିର ବାୟୁମଣ୍ଡଳ ରହିବ ତେବେ ସହଯୋଗୀ ଆତ୍ମାମାନେ ସହଜଯୋଗୀ ହୋଇଯିବେ ।