29.04.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେ ପକାଅ, ତେବେ ତୁମେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯିବା ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନଜର୍ ସେ ନିହାଲ୍ କିନ୍ଦା ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ.... ଏହାର ବାସ୍ତବିକ ଭାବାର୍ଥ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମାକୁ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେତେବେଳେ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳୁଛି ଏବଂ ସେହି ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମା କୃତାର୍ଥ ବା ଧନ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ସଦଗତି ମିଳିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ମୋ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ଯୋଡ ଅର୍ଥାତ୍ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ବନ୍ଧ ତୁଟାଇ ମନ ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୋ ସହିତ ଲଗାଅ ତେବେ ବେହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ କାଙ୍ଗାଳରୁ ନିହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ ସାହୁକାର ହୋଇଯିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ କାହା ନିକଟକୁ ଆସୁଛ ? ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କ ନିକଟକୁ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ— ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଉଛୁ ଏବଂ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ସିଏ ପରମ ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ପରମ ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସୁପ୍ରିମକୁ ପରମ କୁହାଯାଏ । ତୁମକୁ ସେହି ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ସିଏ ହିଁ ତୁମକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି— ସଦଗୁରୁ ସ୍ୱାମୀ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ କରିଛନ୍ତି, ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ଜାଣିବା ଦରକାର । ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ବା ଧନ୍ୟ କାହାକୁ କରିଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସାରା ଦୁନିଆ ପାଇଁ କୁହାଯିବ କାରଣ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଦୃଷ୍ଟି କାହାର ? କ’ଣ ଏହି ଆଖିର । ନା । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ହିଁ ପତିତ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ୮୪ ତମ ଜନ୍ମ, ଏହି ନାଟକ ଏବେ ପୁରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହି ନାଟକ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଏହି ଦୁନିଆ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ତା’ର ନାମ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା ଅଲଗା ରହିଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆର ନାମ ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଥିଲ, ପୁଣି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ ୮୪ ଜନ୍ମ ଅତିକ୍ରମ କରିଛ ତେଣୁ ତୁମ ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ଯଦି ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ବାବା ତୁମ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ମୁଁ କିଏ ? ମୁଁ ହେଉଛି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ, ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ତୁମେ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଅ ତେବେ ତୁମେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ସବୁବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ । ଏଥିରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପଢିଥାଏ, ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ଯେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ଆସିଥାଏ ସେତେବେଳେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିଥାଏ । ପୁଣି ସେହି ଅଭିନୟକୁ ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରି ପତିତ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏବେ ଆତ୍ମାରେ କୌଣସି ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଏବେ ସମ୍ପନ୍ନ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ବେହାଲ ଅର୍ଥାତ୍ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ସମ୍ପନ୍ନ କିପରି ହେବ ? ଏହି ଶବ୍ଦ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶବ୍ଦ ଯାହା ଉପରେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଦେବତାମାନଙ୍କ ଚିତ୍ର ଉପରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଏହି ଚିତ୍ର ସବୁ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ତିଆରି କରିଛ । ଆସୁରୀ ମତ ଅନୁସାରେ ତ ଅନେକ ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ତାହା ତ ମାଟି ଏବଂ ପଥରର ମୂର୍ତ୍ତି । ତା’ର କୌଣସି ଜୀବନ କାହାଣୀ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବାବା ଆସି ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚ ରହିଛି ତେଣୁ ତାହା ତାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ହୋଇଗଲା । ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମର ଅମୁକ ଶିକ୍ଷକ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ବେହଦର ବାବା ଏଠାକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହି ପାଠପଢା ଏବଂ ସେ ପାଠପଢା ଭିତରେ ରାତି ଦିନର ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି । ସେହି ପାଠ ପଢି ପଢି ବେହଦର ରାତ୍ରି ହୋଇଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି । ସେ ପାଠପଢା ତ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ପଢି ଆସିଛ । ଏଠାରେ ତ ବାବା ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହେବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ଧାରଣା ହେବ । କୁହାଯାଏ ଯେ, ବାଘୁଣୀର କ୍ଷୀର କେବଳ ସୁନା ପାତ୍ରରେ ହିଁ ରହିପାରିବ । ତୁମେମାନେ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ଏବେ ଆମେ ସୁନାର ପାତ୍ର ହେଉଛୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଆମର ବୁଦ୍ଧି ରୂପି ପାତ୍ର ପବିତ୍ର ହେଉଛି । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ହେବେ ନା କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମାକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ୨୪ କ୍ୟାରେଟ ସୁନା ଥିଲା ଏବେ ୯ କ୍ୟାରେଟ୍ ହୋଇଯାଇଛି । ଆତ୍ମାର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରହିଥିଲା ଏବେ ଲିଭି ଯାଇଛି । ଜାଗ୍ରତ ଜ୍ୟୋତି ଏବଂ ଲିଭି ଯାଇଥିବା ଜ୍ୟୋତି ଭିତରେ ବହୁତ ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି । ଜ୍ୟୋତି କିପରି ଜାଗ୍ରତ ହେଉଛି ଏବଂ ପଦର ପ୍ରାପ୍ତି କିପରି ହେଉଛି — ତାହା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯେଉଁମାନେ ମୋତେ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବେ ସେହିମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପନ୍ନ କେବଳ ବାବା ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ହେଉଛ ପତଙ୍ଗ ଏବଂ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଜ୍ୟୋତି । କେହି କେହି ପତଙ୍ଗ କେବଳ ଚାରିପାଖରେ ଘୂରିବା ପାଇଁ ଆସିଥାଆନ୍ତି । କେହି କେହି ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଯାଆନ୍ତି ତେଣୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଆନ୍ତି । କେହି କେହି ପୁଣି ଚାରିପାଖରେ ଘୂରି ଘୂରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ପୁଣି କେବେ କେବେ ଆସିଯା’ନ୍ତି, ପୁଣି ଚାଲିଯା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏସବୁ ହେଉଛି ଏହି ସଂଗମଯୁଗର ଗାୟନ ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା କିଛି ବି ହେଉଛି ତାହା ହିଁ ପୁଣି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ହେଉଛି । ବାବା କଳ୍ପରେ କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସିଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ବେହଦର ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ ନା । ୨୧ ପିଢିର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମ୍ପତ୍ତି କିଏ ଦେବେ ? ରଚୟିତା ଭଗବାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ନିଜ ରଚନାକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ପିତା ମଧ୍ୟ ତ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଏବଂ ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ । ଯଦିଓ ତୁମେ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବି ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ କହୁଛ କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟ ତ ଏକ ପରମପିତା ହିଁ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ନା । ସତ୍ୟ ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ସେହି ସତ୍ୟ ପିତା ଆସି ଏଠାରେ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ? ସିଏ ହିଁ ଆସି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ସେହି ସତ୍ୟ ଭୂଖଣ୍ଡ ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଯେତେବେଳେ ଏଠାରେ ସତ୍ୟ ଭୂଖଣ୍ଡ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଭୂଖଣ୍ଡ ନଥିଲା । ସେସବୁ ପରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେହି ସତ୍ୟ ଦୁନିଆ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁ ସବୁ ଭୂଖଣ୍ଡ ରହିଛି ସେ ସବୁକୁ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶ ଏବଂ ଏହି ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳକୁ କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ହେଲେ କୋଳ ବଂଶାବଳୀ ଏବଂ ତୁମେ ହେଉଛ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଅପବିତ୍ର, ତୁମେ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ହେଉଛ ପବିତ୍ର । ତୁମେ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ହୋଇ ପୁଣି ଏହି ବିକାରୀ ରାବଣ ଦୁନିଆରୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ସେଠାରେ ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ । ସେହି ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଦୁନିଆ ଗୋଟିଏ କିନ୍ତୁ ତାହା ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହେଉଛି ଏବଂ କିପରି ହେଉଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଅନ୍ୟ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏସବୁ କଥା ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥାକୁ ତ କେହି ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏହା ତ କମ ସମୟର କଥା । ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସେତେବେଳ ଆସେ ଯେତେବେଳେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ଭାରତରେ ଧର୍ମଗ୍ଲାନି ହୁଏ । ଅନ୍ୟ ଦେଶମାନଙ୍କରେ ତ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ନିରାକାର ପରମାତ୍ମା କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି । କେବଳ ବଡ ବଡ ଲିଙ୍ଗ ଆକୃତି କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଆତ୍ମାର ଆକୃତି କେବେ ଛୋଟ ବଡ ହୋଇନଥାଏ । ଯେପରି ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ କିନ୍ତୁ ସିଏ ହେଉଛି ହିଁ ପରମଆତ୍ମା । ପରମ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ସଦା ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିର୍ବିକାରୀ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲ ଏବଂ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲା । ସେମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଧୀରେ ଧୀରେ କଳା କମି କମି ଯାଏ । ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଇକଳା କମ ହୋଇଯାଏ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଏ । ପରେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ସବୁ ଭୂଖଣ୍ଡକୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି । ଏହାକୁ ମୂଳ ନାଟକର ବାଇପ୍ଲଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଶାଖା କୁହାଯାଏ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମୂଳନାଟକ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଯାହା କିଛି ବି ହେଉଛି ତାହା ପୁଣି ବି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଯେପରି ବୌଦ୍ଧଧର୍ମର ଯଦି କେହି ବଡ ଗୁରୁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ନିଜ ଧର୍ମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ହିନ୍ଦୁମାନେ ନିଜେ ହିଁ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଉଛନ୍ତି କାରଣ କର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଧର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାମମାର୍ଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କାହାର ହେଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବିଚାର ଚାଲୁ ନାହିଁ । ନିଜେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବିକାରୀ ରୂପେ ଦେଖାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଦେବତାମାନେ ଯେତେବେଳେ ବାମମାର୍ଗକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବିକାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଚିତ୍ର ହେଉଛି ସେହି ସମୟର । ଦେବତା ନାମ ତ ବହୁତ ଭଲ । ହିନ୍ଦୁ ତ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନର ନାମ ଅଟେ । ପୁଣି ସେମାନେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଯଦା ଯଦା ହିଁ ଧର୍ମସ୍ୟ.... । ବାବା ଭାରତରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏପରି କେବେ ବି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନରେ ଆସୁଛି । ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ଭାରତ, ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ବା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ମୁସଲମାନମାନେ ଏହାର ନାମ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ, ବାମମାର୍ଗରେ ଆସି ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ମୁଁ ବିକାରୀ ପାପୀ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେଶରେ ଏଭଳି କହିନଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବିକାରୀ ପାପୀ ଅଟୁ, ଏଭଳି କହିବା କେବେ ଶୁଣି ନଥିବେ । ଶିଖ ଧର୍ମର ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜର ଧର୍ମ ଗ୍ରନ୍ଥ ସମ୍ମୁଖରେ ବସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏଭଳି କେବେ ବି କୁହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଗୁରୁ ନାନକ ଆପଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ । ନାନକ ପନ୍ଥୀମାନେ ହାତରେ କଙ୍କଣ ପିନ୍ଧନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ପଣିଆର ପ୍ରତୀକ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବିକାର ବିନା ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ କଙ୍କଣ ପିନ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେପରି ହିନ୍ଦୁମାନେ ପଇତା ପିନ୍ଧନ୍ତି, ଏହା ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରତୀକ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ ଧର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଚାଲୁଛି, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଦେବତାମାନେ ହେଲେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ । କଳିଯୁଗରେ କେହି ହେଲେ ବି ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ତ କେବଳ ବାବା ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୁରୁ । ସେମାନେ ତାଙ୍କଠାରୁ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଯାହା କିଛି ବି ତୁମେ ପଢିଛ ତାଦ୍ୱାରା ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ଆସେ ସେତେବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ କରିଦିଏ । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି— ନଜର୍ ସେ ନିହାଲ୍ କିନ୍ଦା ସ୍ୱାମୀ ସଦଗୁରୁ ଶିବବାବା ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କୃତାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାକୁ ତୁମେ କାହିଁକି ଆସିଛ ? କୃତାର୍ଥ ହେବା ପାଇଁ, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ କୃତାର୍ଥ ହୋଇଯିବ । ଅନ୍ୟ କେହି ହେଲେ କେବେ ବି ଏଭଳି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମେ ଏଭଳି କଲେ ଏହିଭଳି ହୋଇଯିବ । କେବଳ ବାବା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଏହିଭଳି ହେବ । ଏମାନେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କିପରି ହେଲେ ? କେହି ବି ଜାଣିଛନ୍ତି ? ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସବୁକିଛି କହୁଛନ୍ତି, ଏମାନେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ପୁଣି ତୁମକୁ ଏହିଭଳି କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି ।

ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କୃତାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି କଥା କାହା ପାଇଁ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏକମାତ୍ର ସଦଗୁରୁ ପାଇଁ । ଅନ୍ୟ ସବୁ ଗୁରୁ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଏବଂ ମାତାମାନେ ତ ବିଚାରୀ ଅବଳା ଏବଂ ଭୋଳା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଭୋଳାନାଥଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ଶଙ୍କରଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଆଖି ଖୋଲିବା ମାତ୍ରକେ ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତେବେ ଏହା ତ ପାପ ହୋଇଗଲା ନା । ବାବା କେବେ ବି ଏଭଳି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇ ନଥା’ନ୍ତି । ବିନାଶ ତ ଅନ୍ୟ ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ଦ୍ୱାରା ହେବ ନା । ବାବା କେବେ ବି ଏଭଳି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇନଥା’ନ୍ତି । ଏସବୁ ତ ବିଜ୍ଞାନର ଉଦ୍ଭାବନା, ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ନିଜର କୁଳର ବିନାଶ ନିଜେ ହିଁ କରୁଛୁ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ବନ୍ଧାୟମାନ ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର କେତେ ନାମ ହେଉଛି । ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତା’ଦ୍ୱାରା କିଛି ଲାଭ ହେଉନାହିଁ ।

ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦୃଷ୍ଟି ନିଅ ଅର୍ଥାତ୍ ହେ ଆତ୍ମା, ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯେଉଁମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ମୋର ସେବା କରନ୍ତି, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥାଏ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ ସେମାନେ ରାଜା ହୋଇଯିବେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗ ଛାଡି ଏକଙ୍କ ସହିତ ସାଙ୍ଗ କର । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ହେ ପତିତ-ପାବନ.... ଏକଥା କାହାକୁ କହୁଛ ? ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ, ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ନା ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ? ନା । ପତିତ-ପାବନ ତ ଏକମାତ୍ର ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ହିଁ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟମାନେ ସମସ୍ତେ ଶାସ୍ତ୍ର ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢି ଉପାଧି ନେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ତ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ଉପାଧି ମିଳିଛି । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢି ଉପାଧି ନେବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ପରମାତ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ଉପରେ ସ୍ୱାହା ହେଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ହେବାକୁ ପଡିବ, କେବଳ ଅଗ୍ନି ଚାରି ପାଖରେ ଘୁରି ଘୁରି ଫେରିଯାଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ନୁହେଁ ।

(୨) ଅନ୍ୟ ସବୁ ସଙ୍ଗ ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ କୃତାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ମନର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ନିର୍ବନ୍ଧନ, ଟ୍ରଷ୍ଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ନିମିତ୍ତ ହୁଅ ।

କୌଣସି ବି ବନ୍ଧନ ପଞ୍ଜୁରୀ ସଦୃଶ ଅଟେ । ପଞ୍ଜୁରୀର ସାରୀ (ଆତ୍ମା) ଏବେ ନିର୍ବନ୍ଧନ ଉଡନ୍ତା ପକ୍ଷୀ ହୋଇଗଲା । ଯଦି ଶରୀରର କୌଣସି ବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ତେବେ ବି ମନ ଉଡନ୍ତା ପକ୍ଷୀ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ମନମନାଭବ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ମନର ସବୁ ବନ୍ଧନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଘର ଗୃହସ୍ଥକୁ ସମ୍ଭାଳିବାର ବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଟ୍ରଷ୍ଟୀ ହୋଇ ନିଜର ଘର ଗୃହସ୍ଥକୁ ସମ୍ଭାଳୁଥିବା ଆତ୍ମା ସଦାସର୍ବଦା ନିର୍ବନ୍ଧନ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଗୃହସ୍ଥି ଅର୍ଥାତ୍ ବୋଝ ଏବଂ ବୋଝ ମୁଣ୍ଡେଇଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି କେବେହେଲେ ଉଡିପାରିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ନିଜକୁ ଟ୍ରଷ୍ଟୀ ମନେ କରୁଥିବ ତେବେ ନିର୍ବନ୍ଧନ ହୋଇ ଉଡିବାର କଳା ସାହାଯ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ମିଠା ଘର ଶାନ୍ତିଧାମରେ ପହଞ୍ଚି ପାରିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଉଦାସୀକୁ ନିଜର ଦାସୀ କରିଦିଅ, ତା’କୁ ଚେହେରାକୁ ଆସିବାକୁ ଦିଅ ନାହିଁ ।