10.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକୁ
ସମାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରୟାସ କର, ଯେଉଁ ଗୁଣର ଅଭାବ ରହିଛି ତା’ର ହିସାବ ରଖ ,
ଦିବ୍ୟଗୁଣର ଦାନ ଦିଅ ତେବେ ଗୁଣବାନ ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଗୁଣବାନ ହେବା
ପାଇଁ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରୀମତ କ’ଣ ମିଳିଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ —
ଯଦି ତୁମକୁ ଗୁଣବାନ ହେବାର ଅଛି ତେବେ (୧) କାହାରି ଦେହକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର
। ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣ, ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖ । ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । (୨)
ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ଏଭଳି କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ କର ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବା ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ
କୁଳର ନାମ ବଦନାମ ହେବ । ଓଲଟା ଚାଲିଚଳନ ଦ୍ୱାରା କେବେ ବି ଗୁଣବାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସେମାନଙ୍କୁ କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ବୋଲି କୁହାଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
(ବାପଦାଦାଙ୍କ
ହାତରେ ମୋତିର ଫୁଲ ଥିଲା) ଏହିଭଳି ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ହେବା ପାଇଁ ବାବା ସାକ୍ଷାତକାର କରାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ଏହିଭଳି ସୁଗନ୍ଧିତ ଫୁଲ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଫୁଲ
ଥିଲୁ, ଗୋଲାପ ଫୁଲ, ମୋତିର ଫୁଲ ଅଥବା ହୀରା ଥିଲୁ, ଏବେ ପୁଣି ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ହେଲା
ସତ୍ୟକଥା, ଆଗରୁ ତ କେବଳ ମିଛ ହିଁ ମିଛ ଥିଲା, ସତ୍ୟର ଚିହ୍ନ ମଧ୍ୟ ନ ଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ସଚ୍ଚା
ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛ, ତେଣୁ ତୁମ ଭିତରେ ସମସ୍ତ ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ଯାହା ପାଖରେ
ଯେତେ ଗୁଣ ଥିବ, ସେତିକି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଇ ନିଜସମାନ କରିପାରିବ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି — ପିଲେ, ନିଜ ଗୁଣର ଚାର୍ଟ ରଖ, ନିଜ ଭିତରେ ଦେଖ ମୋ ଭିତରେ କୌଣସି
ଅବଗୁଣ ତ ନାହିଁ ? କେଉଁ ଦୈବୀଗୁଣର ଅଭାବ ଅଛି ? ତେଣୁ ରାତ୍ରିରେ ପ୍ରତ୍ୟହ ନିଜର ଦୈବୀଗୁଣର
ଚାର୍ଟ ଲେଖ । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କଥା ଅଲଗା କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଏବେ ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ତ ନୁହଁ,
ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଗୁଣରେ ଚଳଣିରେ
ଫରକ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ମାୟାର ରାଜ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ କେହି-କେହି ମନୁଷ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଗୁଣବାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି, ଏମାନେ ବହୁତ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକବାଦୀ, ସରଳ ହୃଦୟ
ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଗୁଣ ଅଛି
କିନ୍ତୁ ଦେବତା ହେଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ସର୍ବଦୈବୀଗୁଣ ରହିବ । ବାକି ପାଠପଢା ଆଧାରରେ ପଦ କମ୍
ବେଶୀ ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରଥମ କଥା ହେଲା ନିଜେ ଭଲ ଭାବେ ପଢିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ନିଜ ଭିତରୁ
ଅବଗୁଣ ଗୁଡିକୁ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । ଏକଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଆମେ ସାରା ଦୁନିଆଠାରୁ ଏକଦମ୍
ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟୁ, ଏଠାରେ ଏକମାତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳର ସଦସ୍ୟ ହିଁ ବସିଛନ୍ତି । ଶୂଦ୍ର କୁଳରେ
ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ରହିଛି । ସର୍ବପ୍ରଥମେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ
ଦେବାକୁ ହେବ । ତୁମେ କହୁଛ ଯେ ଅମୁକ ବ୍ୟକ୍ତି ତର୍କ କରୁଛନ୍ତି, ବାବା ତୁମକୁ ବୁଝାଇଥିଲେ,
ଲେଖିଦିଅ ଯେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଥବା ବି.କେ. ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉଛୁ ତେବେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ
ଏମାନଙ୍କଠାରୁ ଭଚ୍ଚ ତ ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତଁ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ ତେଣୁ ଆମେମାନେ
ତାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ ପରିଚାଳିତ ହେଉଛୁ । ଆମେ ଏବେ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଅନୁସାରେ
ପରିଚାଳିତ ହେଉ ନାହୁଁ, ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ପରିଚାଳିତ ହୋଇ ଦେବତା ହେଉଛୁ । ଆମେ ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ
ବିଲକୁଲ୍ ଛାଡିଦେଇଛୁ । ଏପରି କହିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମ ସହିତ କେହି ତର୍କ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି
କେହି କହିବେ ଏକଥା କେଉଁଠାରୁ ଶୁଣିଲ, କିଏ ଶିଖାଇଛନ୍ତି ? ତେବେ ତୁମେ କହିବ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତକୁ
ସ୍ୱୀକାର କରୁଛୁ, ଏହା ପ୍ରେରଣାର କଥା ନୁହେଁ । ଅବିନାଶୀ ପିତା ଈଶ୍ୱରଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଶିଖୁଛୁ ।
କୁହ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ମତ ଅନୁସାରେ ତ ଆମେ ବହୁତ ସମୟ ପରିଚାଳିତ ହେଲୁ । ଏବେ ଆମକୁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ମିଳୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ମହିମା କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ବୁଦ୍ଧିରେ
ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲୁଛୁ । ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ଆମେ ସ୍ୱୀକାର କରୁନାହଁ କି ଶୁଣୁ
ନାହୁଁ । ଈଶ୍ୱର କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ ଶୁଣ ନାହିଁ, ଖରାପ ଦେଖ ନାହିଁ ....ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ମତ । ଆତ୍ମାକୁ
ଦେଖ, ଶରୀରକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । ଏହା ତ ପତିତ ଶରୀର ଅଟେ, ଏହାକୁ କ’ଣ ଦେଖିବ, ତେଣୁ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା
ଏହାକୁ ଦେଖ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ତ ଦିନକୁ ଦିନ ପତିତ ହୋଇ ଚାଲିବ, ଏଠାକାର ଶରୀର ତ ସୁଧୁରିବାର
ନାହିଁ ଆହୁରି ପୁରୁଣା ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ଆତ୍ମା ହିଁ ସୁଧୁରୁଛି, ଆତ୍ମା ହିଁ
ଅବିନାଶୀ ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ । ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ ।
ଦେହ ସହିତ ଦେହର ଯାହା ବି ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛି, ସେସବୁକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖ, ଏକମାତ୍ର
ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣ, ଏଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଏହା
ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟବସ୍ତୁ ଅଟେ । ଯିଏ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବେ ତାଙ୍କୁ ସେତିକି ଉଚ୍ଚ ପଦ
ମଧ୍ୟ ମିଳିବ, ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ ନକରିବ ତେବେ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ବାଡି ହେଉଛ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ,
ଅନୁଭବ କରିହୁଏ । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ, ଏହି ଆକାଶ ତତ୍ତ୍ୱରେ ଦେଖ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ଜାଗା ନେଉଛନ୍ତି,
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଚଳପ୍ରଚଳ କରୁଛନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମା କ’ଣ କୁଆଡେ ଚଳପ୍ରଚଳ କରିଥାଏ କି ? ତେଣୁ ଆତ୍ମା
ରହିବା ପାଇଁ କେତେ ଛୋଟ ସ୍ଥାନ ନେଇଥାଏ ! ଏହା ବିଚାର ଯୋଗ୍ୟ ବିଷୟ । ପରମାଧାମରେ ଆତ୍ମାମାନେ
ଏକତ୍ର ଥା’ନ୍ତି । ଶରୀର ତୁଳନାରେ ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ତେଣୁ ଏହା କମ ସ୍ଥାନ ନେବ । ତୁମକୁ ତ
ରହିବା ପାଇଁ ବହୁତ ସ୍ଥାନ ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛ । ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆ
ପାଇଁ ନୁଆ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନଦାତା ମଧ୍ୟ ନୂଆ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ
ଦୟା ମାଗୁଛନ୍ତି, ନିଜ ପାଖରେ ଶକ୍ତି ହିଁ ନାହିଁ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ନିଜ ଉପରେ ନିଜେ ଦୟା କରିବେ ।
ତୁମକୁ ଏବେ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି, ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଦୟାର ସାଗର
ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବା
ହିଁ ଦୟାର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅପରମପାର, ତାଙ୍କର କୌଣସି ପାରାବାର ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ତାଙ୍କର
ଦୟାର ପାରବାର ନାହିଁ । ବାବା ଯେଉଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ସବୁକିଛି ନୂଆ ହେବ ।
ମନୁଷ୍ୟ, ପଶୁ, ପକ୍ଷୀ, ସବୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛ ତେଣୁ
ତୁମର ଆସବାବପତ୍ର ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ମୁଲ୍ୟବାନ ହେବ ବୋଲି ଗାୟନ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ସର୍ବୋଚ୍ଚ କହୁଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି । ବାବା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ହାତରେ ସ୍ୱର୍ଗ ନେଇ ଆସିଛି । ଲୋକେ ଯାଦୁ ଦ୍ୱାରା ହାତରୁ କେଶର ଆଦି ବାହାର
କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ପାଠପଢାର କଥା ରହିଛି । ଏହା ହେଲା ଅବିନାଶୀ ପାଠପଢା, ତୁମେ ଜାଣୁଛ
ଯେ ଆମେ ପାଠ ପଢିବା ପାଇଁ ପାଠଶାଳାକୁ ଆସିଛୁ, ତୁମେ ବହୁତ ପାଠଶାଳା ସ୍ଥାପନ କର, ସେମାନେ ତୁମର
ଚାଲିଚଳଣି ଦେଖନ୍ତୁ । କେହି କେହି ପୁଣି ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲି ବାବାଙ୍କର ନାମକୁ ବଦନାମ କରିଥା’ନ୍ତି
। ଦେହ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ଚାଲିଚଳଣି ହିଁ ଅଲଗା ହୋଇଥାଏ । ଏଭଳି ଚାଲିଚଳଣି ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କ
ଉପରେ କଳଙ୍କ ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ଏହାଙ୍କର ଚଳଣିରେ ତ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ନାହିଁ, ତେବେ
ଏହାର ଅର୍ଥ ସିଏ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇଲେ ନା । ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ, ସମସ୍ତ ଦୋଷ
ତାଙ୍କ ଉପରେ ଆସିଯାଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ଚାଲିଚଳନ ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ତୁମର ଚରିତ୍ର
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ କେତେ ସମୟ ଲାଗୁଛି, ତୁମେ ଜାଣିଛ କାହାର କାହାର ଚରିତ୍ର ବହୁତ ଭଲ
ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ସେମାନେ କେବେ ବି ଲୁଚି ରହିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଯିବେ ।
ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବସି ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା
ଅଛି ଯାହାକି ଦୂର ହୋଇଯିବା ଦରକାର । ତେଣୁ ବାବା ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ଦୁର୍ବଳତା ତ
ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛି ତେଣୁ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି , ଫଳାଫଳ ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଛନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କର ତ ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ ନା । ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ଦୁର୍ବଳତା
ଅଛି, ଏହି କାରଣରୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି ଦୁର୍ବଳତା ଦୂର ନ ହେଲା ତେବେ ବହୁତ
ଅସୁବିଧାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବ । ସେମାନଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ହିଁ ଜଣାପଡି ଯାଇଥାଏ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ
ବର୍ତ୍ତମାନ କିଛି ସମୟ ଅଛି । ବାବା ଜଣ-ଜଣଙ୍କର ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଗୁଣ ଉପରେ ହିଁ ପଡିଥାଏ । ପଚାରନ୍ତି ତୁମ ପାଖରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ତ ନାହିଁ ?
ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ତ ସତ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି । କାହା କାହା ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ରହୁଛି ତେଣୁ
କହୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି — ସ୍ୱତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ ଭାବେ ଯିଏ କରିବେ ସିଏ ଦେବତା । କହିବା
ପରେ ଯିଏ କରିବ ସିଏ ମନୁଷ୍ୟ, ଯିଏ କହିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କରି ନଥାଏ.... ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାହା କିଛି
ବି ଏହି ଜନ୍ମର ଦୁର୍ବଳତା ଅଛି ତାହା ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ କହିଦିଅ । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଦେଇଛନ୍ତି
ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ତ ସର୍ଜନଙ୍କୁ କହିବାକୁ ପଡିବ । ଶରୀରର ରୋଗ ନୁହେଁ, ମନର ରୋଗ କହିବାକୁ ହେବ ।
ତୁମ ଭିତରେ କ’ଣ ସବୁ ଆସୁରୀ ବିଚାର ଆସୁଛି ? ତେବେ ବାବା ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଇବେ । ଯଦି ଏହିଭଳି
ଅବସ୍ଥା ରହିବ ତେବେ ତୁମେ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ, ଯେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅବଗୁଣ ନ ବାହାରିଛି
ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ, ଅବଗୁଣ ବହୁତ ନିନ୍ଦା କରାଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ସନ୍ଦେହ ହେଉଛି —
ଭଗବାନ ଏହାଙ୍କୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି, ଭଗବାନ ତ ନାମ ରୁପରୁ ଅଲଗା, ସର୍ବବ୍ୟାପୀ, ସିଏ କିପରି
ଏମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବେ, ଏମାନଙ୍କର ଚାଲି ଚଳନ କିପରି, ଏହା ତ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି — ତୁମର ଗୁଣ କେତେ
ଫାସ୍କକ୍ଳାସ ହେବା ଦରକାର । ନିଜ ଭିତରେ ଅବଗୁଣ ରହିଲେ କାହାକୁ ତୀର ଲାଗିବ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରଭାବ ପଡିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ଅବଗୁଣକୁ ଦୂର କରିଦିଅ ।
ନୋଟ କର ଆମ ପାଖରେ ଏହି ସବୁ ଦୁର୍ବଳତା ଅଛି, ତେବେ ମନ ଭିତରେ ଭିତରେ ଖାଇବ । କ୍ଷତି ହେଲେ ମନ
ଖାଇଥାଏ । ବ୍ୟାପାରୀ ଲୋକେ ପ୍ରତ୍ୟହ ନିଜର ହିସାବ ବାହାର କରିଥା’ନ୍ତି — ଆଜି କେତେ ଲାଭ ହେଲା,
ପ୍ରତ୍ୟହ ଖାତା ଦେଖିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟହ ନିଜର ଚାଲି ଚଳନକୁ ଦେଖ ।
ନଚେତ୍ ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିଦେବ । ବାବାଙ୍କର ସମ୍ମାନ ହାନି କରାଇବ ।
ଗୁରୁ ନିନ୍ଦୁକଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ସେହିଭଳି ଦେହ-ଅଭିମାନୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାନ ନାହିଁ
। ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ସୁଧୁରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ
ହେଉଛି, ତାକୁ ଚୁକ୍ତ କରି ଚାଲ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦ୍ୱାରା ପାପ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ହୋଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଜନ୍ମରୁ କେହି ରାଜା ହୋଇନଥାନ୍ତି ।
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ, ଏବେ ଆମକୁ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ପିଲାମାନେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ନା , କେହି ୬ ମାସ ପରେ କେହି ପୁଣି
୮ମାସ ପରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଦେଖନ୍ତି ଏତିକି ସମୟ ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ ଉନ୍ନତି ହୋଇଛି । ଦିନକୁ ଦିନ
କିଛି କିଛି ସୁଧୁରୁଛନ୍ତି ନା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି ? କେହି-କେହି ପୁଣି ପାଠପଢା
ମଝିରେ ପଢିବା ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଇଏ କ’ଣ ଭଗବାନ ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି,
ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କରିବା ପାଇଁ ଏଭଳି ପାଠପଢାକୁ ତୁମେ ଛାଡିଦେଉଛ! ଆରେ ବିଶ୍ୱର ପିତା ତୁମକୁ
ପଢାଉଛନ୍ତି ଏଥିରେ ପୁଣି ତୁମେ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହୁଛ ! ଦେଖ ମାୟା କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ୍ ପାଠପଢାରୁ ତୁମକୁ ବିମୁଖ କରିଦେଉଛି । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଚାଲୁଛନ୍ତି , ପୁଣି
ପାଠପଢାକୁ ଲାତ ମାରି ପାଠପଢା ଛାଡିଦେଉଛନ୍ତି, ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏବେ ଆମର ମୁଖ ସ୍ୱର୍ଗ ଆଡକୁ
ଏବଂ ପାଦ ନର୍କ ଆଡକୁ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଏହା ପୁରୁଣା ରାବଣର
ଦୁନିଆ । ଆମେ ଭାୟା ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ଯିବୁ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥା ମନେ ରଖିବାକୁ
ପଡିବ । ସମୟ ବହୁତ କମ ଅଛି, କାଲି ମଧ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡି ପାର । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ନଥିଲେ ପୁଣି
ଅନ୍ତ କାଳ.....ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଗୁପ୍ତ କଥା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ କଳ୍ପପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲେ ତାହା ହିଁ
କରୁଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ବାବା ମଧ୍ୟ କଳ୍ପପୂର୍ବ ଭଳି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ କୌଣସି
ପାର୍ଥକ୍ୟ ନାହଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । କୌଣସି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବ, ବାବା କ’ଣ କହିବେ! ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ
କରିଛ, ସେହି ସମୟରେ କୌଣସି ପ୍ରକାର କ୍ଷମା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାବା ପାଠ
ପଢାଉଥିବାରୁ ଏହାଙ୍କର ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇବେ — ତୁମେ ଏହି ସବୁ ଭୁଲ କରିଛ ପୁଣି ସେହି ସମୟରେ ତୁମେ ବହୁତ କାନ୍ଦିବ, ଚିତ୍କାର କରିବ,
ଅବଶୋଷ କରିବ । ବିନା ସାକ୍ଷାତ୍କାରରେ ବାବା ଦଣ୍ଡ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । କହିବେ ତୁମକୁ ଏତେ ପାଠ
ପଢାଇଥିଲି ତୁମେ ପୁଣି ଏହି ସବୁ କାମ କରିଛ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ରାବଣର ମତରେ ଆମେ କେତେ ପାପ
କରିଛୁ । ପୂଜ୍ୟରୁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବପ୍ୟାପୀ ବୋଲି କହିଆସିଛୁ । ଏହା ତ
ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଅପମାନ । ଏହାର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହିସାବ-କିତାବ ରହିଛି । ବାବା ଉଲୁଗୁଣା ଦେଉଛନ୍ତି ତୁମେ
ନିଜକୁ ନିଜେ କିପରି ଚାପୁଡା ମାରିଛ । ଭାରତବାସୀ ହିଁ କେତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଏହା ପୁଣି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ତୁମେ କ୍ରମାନୁସାରେ
ବୁଝୁଛ । ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଏହି ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କ୍ଲାସର ଏହି ଫଳାଫଳ ହିଁ ଥିଲା । ବାବା ତ
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ବୁଝାଇବେ ନା । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ନିଜର ଉନ୍ନତି କରିବା ଉଚିତ୍ । ମାୟା ଏପରି ଯିଏକି
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ରହିବାକୁ ଦେଇନଥାଏ । ଏହା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ
କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହେବା ଦ୍ୱାରା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଭାବରେ ପାପ କର୍ମ ହୋଇଥାଏ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀକୁ
କେଉଁଠି ବି ଠାବ ମିଳିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରୟାସ କର । ତୁମର
କୌଣସି କର୍ମ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇବା ଭଳି ନ ହେଉ ।
(୨) ଭିତରେ ଥିବା ସବୁ ବେମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ସତ୍ୟତା ପୂର୍ବକ ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ
ହେବ, କୌଣସି ବି ଅବଗୁଣକୁ ଲୁଚାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୋ ଭିତରେ
କ’ଣ କ’ଣ ଅବଗୁଣ ସବୁ ରହିଛି ? ପାଠପଢିବା ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ଗୁଣବାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ବ୍ରେକ୍ ଦ୍ୱାରା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନକାରାତ୍ମକ ସଂକଳ୍ପକୁ ସକାରାତ୍ମକ ସଂକଳ୍ପରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରି ସ୍ୱପରିବର୍ତ୍ତକ ହୁଅ ।
ଯେତେବେଳେ ନକାରାତ୍ମକ
ଅଥବା ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ଚାଲୁଥାଏ ସେତେବେଳେ ତାହାର ଗତି ବହୁତ ତୀବ୍ର ହୋଇଥାଏ, ତେଣୁ ତୀବ୍ରଗତି
ସମୟରେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବ୍ରେକ ଲଗାଇ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ରହିବା ଦରକାର । ଏମିତି ବି
ଯେତେବେଳେ କେହି ପାହାଡ ଉପରକୁ ଚଢନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପ୍ରଥମେ ବ୍ରେକକୁ ଚେକ୍ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ସେଥିପାଇଁ ତୁମେମାନେ ନିଜର ଉଚ୍ଚତମ ସ୍ଥିତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ସଂକଳ୍ପକୁ ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡରେ ବ୍ରେକ୍ ଲଗାଇବାର ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଅ । ଯେତେବେଳେ ନିଜର ସଂକଳ୍ପ ବା ସଂସ୍କାରକୁ ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡରେ ନକାରାତ୍ମକରୁ ସକାରାତ୍ମକକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ନିଜର
ସ୍ୱପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତନର କାର୍ଯ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜ ପ୍ରତି ଏବଂ
ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପରିବର୍ତ୍ତନର ଶକ୍ତିକୁ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ
ପ୍ରକୃତ କର୍ମଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି ।