01.07.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସୁରୀ ସ୍ୱଭାବ ଅଟେ, ତେଣୁ ତାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଦୈବୀ ସ୍ୱଭାବ ଧାରଣ କର ତେବେ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜର ପାପ କର୍ମର ଦଣ୍ଡ କିପରି ଭୋଗ କରିଥାଏ, ସେଥିରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବାର ଉପାୟ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜର ପାପ କର୍ମର ଦଣ୍ଡ ପ୍ରଥମେ ଗର୍ଭଜେଲ୍ ଭିତରେ ଭୋଗ କରିଥାଏ । ଦ୍ୱିତୀୟରେ ରାବଣର ଜେଲରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁଃଖ ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଏ । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ସବୁ ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ । ଏଥିରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ନିଜର ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପବିତ୍ର କର ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଡ୍ରାମାର ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକୁଳାଉଛନ୍ତି କାରଣ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ, ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ବିକାରୀ ହେବା କାରଣରୁ ରାବଣର ଜେଲରେ ଅଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଗର୍ଭଜେଲ୍ ଭିତରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ଉଭୟ ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ତୁମେ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାବଣର ଜେଲରୁ କିମ୍ବା ଗର୍ଭ ଜେଲକୁ ଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ — ବାବା ଧୀରେ ଧୀରେ ଆମକୁ ଆମର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ରାବଣର ଜେଲରୁ, ଗର୍ଭଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛ । ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ନିର୍ବିକାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ କୌଣସି ଭୂତ (ବିକାରର) ପ୍ରବେଶତା ହୁଏ ନାହିଁ । ଦେହର ଅହଂକାର ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅନ୍ୟ ଭୂତମାନଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହୁଏ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ହେଦୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯେତେବେଳେ ଏଭଳି (ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ) ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ନିଜକୁ ଦେବତା ବୋଲି କହିପାରିବ । ଏବେ ତ ତୁମେମାନେ ନିଜକୁ ବ୍ରାହ୍ଣଣ କହୁଛ । ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସି ଏବେ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର ବିଗିଡିଯାଇଛି, ସେମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସୁଧାରୁଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପରୁ ଚରିତ୍ର ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଗିଡିଯାଇଛି, ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସୁଧାରୁଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପରୁ ଚରିତ୍ର ଧୀରେ ଧୀରେ ବିଗିଡି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଗିଡି ଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଚରିତ୍ର ତମୋପ୍ରଧାନ । ଦୈବୀ ଚରିତ୍ର ଏବଂ ଆସୁରୀ ଚରିତ୍ର ମଧ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ରାତି-ଦିନର ପାର୍ଥକ୍ୟ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନିଜର ଚରିତ୍ରକୁ ଦୈବୀ କରିବା ଦରକାର, ତେବେ ଯାଇ ଆସୁରୀ ଚରିତ୍ର ସମାପ୍ତ ହେବ । ଆସୁରୀ ଚରିତ୍ର ଭିତରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର କେବେ ବି ବିଗିଡି ନଥାଏ । ତେବେ ସବୁକିଛି ଚରିତ୍ର ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଦେବତାମାନଙ୍କର ଚରିତ୍ର କିପରି ବିଗିଡିଯାଉଛି ? ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ବାମମାର୍ଗରେ ଯାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ବାମମାର୍ଗରେ ଯିବାର ଚିତ୍ର ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । ଏହି ମନ୍ଦିର ତ ବହୁତ ବର୍ଷର, ବେଶଭୂଷା ଦେବତାମାନଙ୍କର ରହିଛି । ଦେବତାମାନେ ବାମମାର୍ଗରେ କିପରି ଯାଉଛନ୍ତି ସେଠାରେ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କାମ ବିକାରର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବିକାରୀ କର୍ମ କରିଥା’ନ୍ତି । ତା’ପରେ ଆତ୍ମାର ସଂସ୍କାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କଳା ଅର୍ଥାତ୍ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଯୁଗରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୋରା ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଦୁଇକଳା କମ ହୋଇଯାଉଛି । ତ୍ରେତାଯୁଗକୁ ତ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯିବ ନାହିଁ, ତାହା ହେଉଛି ସେମି ସ୍ୱର୍ଗ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ରାବଣ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମ ଉପରେ କଳଙ୍କି ଲାଗିବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିକାରୀ ତୁମେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେଉଛ । ଏବେ ତୁମକୁ ୧୦୦ ପ୍ରତିଶତ ବିକାରୀ କୁହାଯିବ । ତୁମେ ୧୦୦ ପ୍ରତିଶତ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲ ପୁଣି ୧୦୦ ପ୍ରତିଶତ ବିକାରୀ ହୋଇଛ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ସୁଧୁରିଯାଅ, ଏହି ରାବଣର ଜେଲ୍ ବହୁତ ବିଶାଳ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିକାରୀ କୁହାଯିବ କାହିଁକି ନା ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛନ୍ତି ନା । ସେମାନେ ରାମରାଜ୍ୟ ଏବଂ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ରାମରାଜ୍ୟକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । କେହି ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । କେହି ପ୍ରଥମ, କେହି ଦ୍ୱିତୀୟ, କେହି ତୃତୀୟ ନମ୍ବରରେ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରାଉଛନ୍ତି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଅଛି । ଯେତେ ଯେତେ ତୁମେ ସେବାରେ ତତ୍ପର ରହିବ ସେତେ ସେତେ ଦେହ-ଅଭିମାନ କମି କମି ଯିବ । ସେବା କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଦେହ-ଅଭିମାନ କମିବ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀମାନେ ବଡ ବଡ ସେବା କରିବେ । ବାବା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ, ତେଣୁ କେତେ ଭଲ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିକାରୀ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରାଇ ସଦଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ପୁଣି ଉଭୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଉଭୟ ଜେଲ୍ ଅଛି, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ନା କଚେରୀ ବସିବ ନା ପାପ ଆତ୍ମା ରହିବେ, ନା ରାବଣର ଜେଲ୍ ରହିବ । ରାବଣର ହେଉଛି ବେହଦର ଜେଲ୍ । ସମସ୍ତେ ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରସିରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଅପରମଅପାର ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ଦୁଃଖ ଆହୁରି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି ।

ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତାଯୁଗକୁ ରୌପ୍ୟଯୁଗ କୁହାଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସୁଖ ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ କାରଣ ଆତ୍ମାରେ ଦୁଇ କଳା କମ ହୋଇଯାଉଛି । ଆତ୍ମାର କଳା କମିଯିବା ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହୋଇଯାଉଛି, ତେବେ ଏହା ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଉଛୁ । ଏବେ ବାବା ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ଅଧାକଳ୍ପର ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ଛଡାଇବାରେ କିଛି ତ ସମୟ ଲାଗିବ ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଯେଉଁମାନେ ଜଲଦି ଶରୀର ଛାଡିଯାଇଛନ୍ତି ସେମାନେ ପୁଣି ପରଜନ୍ମରେ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ବିଳମ୍ବ ହେବ ତେବେ ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ଯଦି ଶରୀର ଛାଡିଲା ପରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡିକ ବଡ ହେବା ଦରକାର । ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବା ଦରକାର ତେବେ ଯାଇ କିଛି କରିପାରିବେ । ବିଳମ୍ବରେ ଯିବେ ସେମାନେ ତ କିଛି ବି ଶିଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ପୂର୍ବଜନ୍ମରେ ଯେତିକି ଶିଖିଥିଲେ ଏହି ଜନ୍ମରେ ସେତିକି ଶିଖିଲେ ତେଣୁ ମରିବା ପୂର୍ବରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦରକାର । ତେଣୁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଏହି ମାର୍ଗକୁ ଆସିବାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଚେଷ୍ଟା କରିବେ । ଏପରି ଅବସ୍ଥାରେ ବହୁତ ଆସିବେ ପୁଣି ଏହି ବୃକ୍ଷ ବୃଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ବମ୍ବେ ସହରରେ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ବହୁତ ଭଲ ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି — ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ତେଣୁ, ତାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ଦରକାର । ଏହା କେତେ ସହଜ । ମନ ଭିତରେ ଖୁସିରେ ନାଚିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଇଏ ଆମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । ଆମେ ପ୍ରଥମେ ସଦଗତିରେ ଥିଲୁ ପୁଣି ଦୁର୍ଗତିରେ ଆସିଲୁ ଏବେ ପୁଣି ଦୁର୍ଗତିରୁ ସଦଗତିକୁ ଯାଉଛୁ । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି — କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଯାଇ ତୁମର ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ — ଦ୍ୱାପରଯୁଗରୁ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଛି, ତେଣୁ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇଯାଉଛି । ତେଣୁ ଯେଉଁଠାରେ ବିକାର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ସେଠାରେ ବାବା କିପରି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇପାରିବେ । ଏଠାରେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ପାପଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି, ତେଣୁ କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ଏଭଳି କିଛି କହିନାହିଁ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତେ ଓଲଟା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଓଲଟା ଭାବି ଭାବି, ବିକାରରେ ଯାଇ ତଳକୁ ଖସି ତାଙ୍କୁ (ବାବାଙ୍କୁ) ଗାଳି ଦେଇ ଦେଇ ଭାରତର ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯାଇଛି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀୟାନମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ସମସ୍ତେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ଥିଲେ । ଭାରତବାସୀମାନେ ତ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବୁଦ୍ଧି ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ନା ଏତେ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ନା ଏତେ ନୀଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ବାସ୍ତବରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି — ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲି ଏବେ ପୁଣି ଆସିଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ରାମରାଜ୍ୟ, ଆଉ ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ବହୁତ ସୁଯୋଗ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ଏସବୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ।

ବାବା ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଏହିଭଳି-ଏହିଭଳି ବୁଝାଅ । ଏତେ ଅପରମଅପାର ଦୁଃଖ କାହିଁକି ହୋଇଛି ? ପ୍ରଥମେ ତ ଅପରମଅପାର ସୁଖ ଥିଲା ଯେତେବେଳେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ- ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏମାନେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ଥିଲେ । ଏବେ ବାବା ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ତାହା ହେଉଛି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ଜ୍ଞାନ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପାଠପଢା, ଏହା ଦ୍ୱାରା ଦୈବୀ ଚରିତ୍ର ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଚରିତ୍ର ବିଗିଡିଯାଇଛି । ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଏକମାତ୍ର ରାମ ହିଁ ସୁଧାରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ କେତେ ଧର୍ମ ରହିଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କେବେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି, ଯଦି ଏଭଳି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ ତେବେ ଖାଦ୍ୟ କେଉଁଠାରୁ ମିଳିବ! ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଏଭଳି କିଛି ହୁଏ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ ଦୁଃଖଧାମ, ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ, ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ । ଏକଥା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଘଡି ଘଡି ବୁଝାଇବା ଦରକାର ତେବେ କିଛି ବୁଝିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ହେଉଛି ପତିତ-ପାବନ, ମୋତେ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ କଟିଯିବ । ତେବେ ଏକଥା ବାବା କିପରି କହିବେ! ନିଶ୍ଚିତ ଶରୀର ଧାରଣ କରି କହିବେ ନା । ପତିତ-ପାବନ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ କାହା ଶରୀରରେ ଆସିଥିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି । ଯିଏକି ନିଜ ଜନ୍ମକୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏହା ହେଉଛି ୮୪ ଜନ୍ମର ଖେଳ । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏଠାକୁ ଆସିଥିବେ ପୁଣି ସେହିମାନେ ହିଁ ଆସିବେ । ସେମାନଙ୍କର ହିଁ ବହୁତ ଜନ୍ମ ହେବ ଏବଂ ଯେଉଁ ମାନେ ପଛରେ ଆସିଥିବେ ସେମାନଙ୍କର କମ ଜନ୍ମ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ଦେବତାମାନେ ଆସିଲେ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭାଷଣ କରିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି — ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି-ଏହିଭଳି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଯଦି ଭଲ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ, ଦେହ-ଅଭିମାନ ନଥିବ ତେବେ ଭାଷଣ ଭଲ ଭାବରେ କରିପାରିବ । ଶିବବାବା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସିଏ ସର୍ବଦା କହିବାରେ ଲାଗୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ହେଦୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ତୁମ ଭିତରେ କୌଣସି ବିକାର ନ ରହୁ । ଭିତରେ କୌଣସି ଆସୁରୀ ଗୁଣ ନ ରହୁ । ତୁମେ କାହାକୁ ବି ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । କାହାର ନିନ୍ଦା କର ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ କେବେହେଲେ ବାହ୍ୟ ଶୁଣାଶୁଣି କଥା ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି କେହି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାର — ଅମୁକ ଏଭଳି କହୁଛନ୍ତି, ଏହା କ’ଣ ସତ ? ବାବା ତୁରନ୍ତ କହିଦେବେ । ନଚେତ୍ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ମିଛ କଥା କହିବାରେ ପ୍ରବୀଣ ଅଟନ୍ତି — କହିବେ, ଅମୁକ ତୁମ ବିଷୟରେ ଏଭଳି ଏଭଳି କହୁଥିଲା, ତେଣୁ ଏହିଭଳି କଥା କହି ତାଙ୍କୁ ନିରାଶ କରିଦେବେ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏଭଳି ବହୁତ ହେଉଛି । ଓଲଟା କଥା ଶୁଣାଇ ମନକୁ ଖରାପ କରିଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କେବେହେଲେ ମିଛ କଥା ଶୁଣି ଭିତରେ ଜଳିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବରଂ ତାଙ୍କୁ କୁହ ଅମୁକ ମୋ ବିଷୟରେ ଏପରି କହିଲେ ? ନିଜର ମନ ନିର୍ମଳ ଥିବା ଦରକାର । ଅନେକ ପିଲା ଶୁଣାଶୁଣି କଥା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପର ଭିତରେ ଶତ୍ରୁତା ରଖୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଦରକାର ନା । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକଙ୍କର ବିଶ୍ୱାସ ହେଉନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉପରକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କଠାରୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ନେବା ଦରକାର । ଯଦି ତାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବ ନାହିଁ ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ବାବା ମଧ୍ୟ ତା’ର କୌଣସି ଉତ୍ତର ଦେବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାକୁ ଧାରଣ କରିବା ଦରକାର ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରିବାରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାର ମତ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ମତ କେବଳ ଭଗବାନଙ୍କର । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପଦ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ମିଳୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କର, ମହାରଥି ହୁଅ । ଯଦି ପଢିବ ନାହିଁ ତେବେ କେଉଁ ପଦ ପାଇବ । ଏହା ହେଉଛି କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତରର କଥା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦାସ-ଦାସୀ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତ ଆସିଛନ୍ତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବା ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ଯଦି ତୁମେ ପଢିବ ନାହିଁ ତେବେ କେଉଁଠି ପଦ ପାଇବ । ପ୍ରଜାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ-ନୀଚ୍ଚ ପଦ ଥାଏ ନା । ଏହାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଆମେ କେଉଁ ଆଡେ ଯାଉଛୁ । ଉପରକୁ ଯାଉଛ ନା ତଳକୁ ଖସିଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — କିପରି ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଯୁଗ, ରୌପ୍ୟ ଯୁଗରେ ଥିଲ ଆଉ ଏବେ କିପରି ଲୌହ ଯୁଗରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତ ମନୁଷ୍ୟ, ମନୁଷ୍ୟକୁ ହିଁ ଖାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଯଦି ଏହି କଥାକୁ ସବୁ ବୁଝିଯିବେ ତେବେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଜ୍ଞାନ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । କେତେକ ପିଲା ତ ଗୋଟିଏ କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ କାନରେ ବାହାର କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଭଲ ଭଲ ସେବାକେନ୍ଦ୍ରରେ ଭଲ ଭଲ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି ଥାଏ । ଲାଭ, କ୍ଷତି ତଥା ନିଜର ସମ୍ମାନର ମଧ୍ୟ ଖାତିରୀ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ହିଁ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିର । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାମ ବିକାର ହେଉଛି ମହାଶତ୍ରୁ । ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର । ଏହା ଉପରେ ହିଁ କେତେ ଝଗଡା ହେଉଛି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି କାମ ବିକାର ହେଉଛି ତୁମର ବଡଶତ୍ରୁ । ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କର ତେବେ ଯାଇ ଜଗତଜୀତ୍ ହୋଇପାରିବ । ଦେବତାମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ଆଗକୁ ଗଲେ ସବୁ କିଛି ବୁଝିଯିବେ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) କେବେ ବି ଶୁଣା ଶୁଣି କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରି ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ଖରାପ କରିବାର ନାହିଁ । ନିଜର ଅନ୍ତରକୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରଖିବାକୁ ହେବ । ମିଥ୍ୟା କଥାକୁ ଶୁଣି ଭିତରେ ଭିତରେ ଜଳିବାର ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ନେବାର ଅଛି ।

(୨) ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୂରା-ପୂରା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ, କାହାର ବି ନିନ୍ଦା କରିବାର ନାହିଁ । ଲାଭ, କ୍ଷତି ଓ ଇଜ୍ଜତକୁ ଧ୍ୟାନରେ ରଖି ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ବାବା ଯାହା ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେଗୁଡିକୁ ଗୋଟିଏ କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ ପଟେ ବାହାର କରିଦେବାର ନାହିଁ ।

ବରଦାନ:-
ନିଶ୍ଚୟ ଏବଂ ନିଶା ଆଧାରରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତି ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ଏବେ ଏଭଳି ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କର ଯାହାକି ଅପ୍ରାପ୍ତି ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତି ଭଳି ଅନୁଭବ ହେଉ । ନିଶ୍ଚୟ ଏବଂ ନିଶା ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିରେ ବିଜୟୀ କରିଦେଇଥାଏ । ଆଗକୁ ଗଲେ ଏଭଳି ମଧ୍ୟ ପରୀକ୍ଷା ତୁମ ପାଇଁ ଆସିବ ଯାହାକି ସୁଖିଲା ରୁଟୀ ମଧ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚୟ, ନିଶା ଏବଂ ଯୋଗର ସିଦ୍ଧିର ଶକ୍ତି ସୁଖିଲା ରୁଟୀକୁ ମଧ୍ୟ ନରମ କରିଦେବ, ତେଣୁ ତୁମେ ଦୁଃଖୀ ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ସର୍ବଦା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପର ସ୍ୱାଭିମାନରେ ରୁହ ତେବେ କେହି ତୁମକୁ ଦୁଃଖୀ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି କୌଣସି ସାଧନ-ସୁବିଧା ତୁମକୁ ମିଳୁଛି ତେବେ ତାକୁ ଆରାମରେ ବ୍ୟବହାର କର କିନ୍ତୁ ଚେକ୍ କରୁଥାଅ ଯେ ତାହା ଯେପରି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମକୁ ଧୋକା ନ ଦିଏ ଅର୍ଥାତ୍ ବଶୀଭୂତ କରି ନ ଦିଏ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରି ଯଥାର୍ଥ ପାର୍ଟ କର ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସହଯୋଗ ରୂପକ ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିବାକୁ ଲାଗିବ ।