07.09.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଆସି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ
ଦେବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର
କେଉଁ ପ୍ରଶ୍ନକୁ ଶୁଣି ବାବା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ପିଲାମାନେ
କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ଆପଣଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ବହୁତ କଷ୍ଟକର । ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ପରିଚୟ କିପରି ଦେବୁ ?
ଏହିଭଳି ପ୍ରଶ୍ନକୁ ଶୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଯେବେକି ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଇପାରିବ, ଏଥିରେ
କୌଣସି କଷ୍ଟକର କଥା ନାହିଁ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ନିରାକାର, ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆମର ପିତା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ହୋଇଥିବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଏବେ ବେହଦ ପିତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛୁ । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସିଏ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ରଥ (ଶରୀର)ରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ବାପଦାଦା କହୁଛ,
ସେତେବେଳେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଶିବବାବା ଏହି ରଥରେ ବିରାଜମାନ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସିଏ ଆମର ପିତା । ବାବା ଆମକୁ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି — ରୁହାନୀ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମର ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ, ଯାହାକୁ ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଏବେ ତୁମେ
ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲଣି । ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେବାର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠାଇପାରିବ ନାହିଁ
ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ କିପରି ଦେବି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଯାଇଛି ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରିବ । ମୁଁ ପରିଚୟ କିପରି ଦେବି - ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ତ’
ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେମିତି ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଗଲଣି, ସେମିତି ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
କହିପାରିବ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା କେବଳ ଜଣେ, ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବା ଅନୁଚିତ୍ । କେହି
କେହି କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ଆପଣଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେବା ବହୁତ କଷ୍ଟକର ଲାଗୁଛି । ଆରେ, ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ
ଦେବାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟର କଥା ନାହିଁ । ଜୀବଜନ୍ତୁ ମଧ୍ୟ ଈଶାରାରେ ଜାଣିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଅମୁକ
ଜୀବର ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସିଏ ପିତା, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏବେ ଏହି
ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ଯେମିତି ବାବା କହିଛନ୍ତି - ଆତ୍ମା ହେଉଛି ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ, ଏମିତି ନୁହେଁ
ଯେ ତା’ର କୌଣସି ରୂପ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଏକଥାକୁ ଜାଣିଗଲେଣି, ଏହା ବିଲକୁଲ୍ ସହଜ କଥା । ଆମେ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ପରମପିତା । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ, ଏକମାତ୍ର ପିତାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଆମେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛୁ ଯେ
ଏଭଳି କୌଣସି ସନ୍ତାନ ନାହିଁ ଯିଏ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଏବଂ ତାଙ୍କ ରଚନାକୁ ଜାଣିନାହିଁ । ପିତାଙ୍କ
ପାଖରେ କେତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି, ସେସବୁ ତାକୁ ଜଣାଥାଏ । ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର
ମେଳା । ଏହାକୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ମେଳା କୁହାଯାଏ । ବାବା ତ’ ସର୍ବଦା କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ
ଆମର ବହୁତ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଜାଣୁଛେ ଯେ ଆମକୁ
ତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଦୁନିଆରେ ଯେତେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ଗୁରୁ ଆଦି ଅଛନ୍ତି,
ସେମାନଙ୍କର ଶିଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଗୁରୁଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ବିଷୟରେ କିଛି ଜଣାନଥାଏ । ଗୁରୁଙ୍କର କେତେ
ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି, ଏହା କେବଳ ଅଳ୍ପ କେହି ଶିଷ୍ୟ ଜାଣିଥିବେ । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି -
ସିଏ ଶିବବାବା, ତେଣୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ନିଶ୍ଚିତ ଥିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ସ୍ୱର୍ଗ ରାଜଧାନୀ ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି । ଏହି କଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ
କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କ ନିକଟରେ କେତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି, ତାହା ତାଙ୍କ
ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଜାଣନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜିଇଁ ଥାଉ ଥାଉ ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କର ହୋଇଛ । ତାଙ୍କଠାରୁ
କ’ଣ ମିଳୁଛି, ତାହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ । ଆମେ ପୂର୍ବରୁ ଶୁଦ୍ର କୁଳରେ ଥିଲେ, ଏବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୁଳକୁ
ଆସିଯାଇଛୁ । ବାବା ଆମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ସିଏ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସୁଛନ୍ତି,
ୟା’ଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କୁହାଯାଏ । ସିଏ (ଶିବ) ତ’ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପିତା । ଇଏ (ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମା) ହେଲେ ଆଦିପିତା । ଏବେ ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ । ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି -
ସିଏ ସବୁଠାରେ ବିରାଜମାନ, ସର୍ବଜ୍ଞ । ସିଏ କିପରି ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ । ସିଏ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା, ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ନାମ ରୂପରୁ ନିଆରା
କହିବା ଭୁଲ୍ । ତାଙ୍କର ନାମ, ରୂପ ମଧ୍ୟ ତୁମର ମନେଅଛି । ଶିବରାତ୍ରୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି ନା ।
ଜୟନ୍ତୀ ତ’ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପାଳନ କରାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ରାତ୍ରି କୁହାଯିବ । ରାତି
କାହାକୁ କୁହାଯାଏ — ଏକଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ରାତିରେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଖେଳିଯାଉଛି । ଅଜ୍ଞାନ
ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଏବେ ମଧ୍ୟ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରକଟ ହେଲେ ଅଜ୍ଞାନ
ଅନ୍ଧକାର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ସୂର୍ଯ୍ୟ କିଏ, କେବେ ପ୍ରକଟ
ହେଲେ, କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଜ୍ଞାନ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ମଧ୍ୟ
କୁହାଯାଏ । ବେହଦର ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ଗୁରୁ, ଗୋସେଇଁମାନେ ନିଜକୁ
ଶାସ୍ତ୍ରର ଅଧିକାରୀ ଭାବୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ହେଲେ ଭକ୍ତିର ଅଧିକାରୀ । ସେମାନେ ବହୁତ ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର
ପଢ଼ି ବିଦ୍ୱାନ ହେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା ବସି ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହାକୁ ଆତ୍ମା
ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମେଳା କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସିଛନ୍ତି ।
ଏହି ମିଳନକୁ ହିଁ ମେଳା କୁହାଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ଘରକୁ ଫେରିବା ତେବେ ତାହା ମଧ୍ୟ ମେଳା ଅଟେ ।
ଏଠାରେ ବାବା ବସି ନିଜେ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ପିତା ଏବଂ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଗୋଟିଏ
ପଏଣ୍ଟକୁ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କର, ଭୁଲିଯାଅନାହିଁ । ବାବା ତ’ ନିରାକାର, ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର
ନାହିଁ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଧାର ସୂତ୍ରରେ ନେବାକୁ ପଡୁଛି । ସିଏ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର
ନେଉଛି । ନଚେତ୍ କହିବି କିପରି ? ଶରୀର ବିନା ତ’ କହିହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ୟାଙ୍କର ନାମ ରଖୁଛନ୍ତି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛୁ
ତେଣୁ ନାମ ମଧ୍ୟ ବଦଳିବା ଦରକାର । ବାବା ତ’ ତୁମମାନଙ୍କର ନାମ ରଖିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେଥିରୁ ମଧ୍ୟ
ଏବେ ଦେଖ କେତେକ ନାହାନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମାଳା ତିଆରି ହେଉନାହିଁ । ଭକ୍ତମାଳା
ଏବଂ ରୁଦ୍ରମାଳାର ଗାୟନ ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ମାଳା ତିଆରି ହେଉନାହିଁ । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ
ମାଳାର ତ’ ଗାୟନ ହୋଇଆସୁଛି । ତେବେ ମାଳାର ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଦାନା କିଏ ? କହିବେ ଯୁଗଳ ଦାନା, ତେଣୁ
ସୁକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ଯୁଗଳ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୪ ଭୁଜାଧାରୀ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ତେବେ
ଏଥିରେ ଦୁଇ ଭୂଜା ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଆଉ ଦୁଇ ଭୁଜା ନାରାୟଣଙ୍କର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ଧୋବୀ ଅଟେ
। ମୁଁ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଦ୍ଧ କରାଉଛି ପୁଣି ତୁମେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହୋଇ ନିଜର
ଶୃଙ୍ଗାର ହିଁ ହରାଇଦେଉଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ତେବେ ସିଏ ଏଠାକୁ ଆସି ଶିଖାଉଥିବେ ନା । ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି
ମଧ୍ୟ — ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର । ପୋଷାକ ଯେତେବେଳେ ମଇଳା ହୋଇଯାଉଛି ତେବେ ତାକୁ ଧୋଇ ସଫା
କରାଯାଏ ନା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛ - ହେ ପତିତ ପାବନ ବାବା, ଆସି ଆମକୁ ପାବନ କର । ଯଦି
ଆତ୍ମା ପାବନ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପାବନ ମିଳିବ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି -
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେବା । ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ କିପରି ଦେବି, ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ ତ’ କେହି
କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଏଠାକୁ ଆସିଛ,
ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଛ । ତେବେ ବାବା କେଉଁଠି ଅଛନ୍ତି ? ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ । ଇଏ ହେଉଛି
ଅକାଳ ତଖତ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ ଅଟ । ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ହେଉଛି ତୁମର ତଖତ (ସିଂହାସନ)
ଯେଉଁଥିରେ ତୁମେମାନେ ବିରାଜମାନ ହୋଇଛ । ଶିଖ୍ ଧର୍ମର ଅକାଳ ତଖତ ଜଡ ଅଟେ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ —
ମୁଁ ହେଉଛି ଅକାଳ ମୂର୍ତ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ନିରାକାର, ଯାହାର ସାକାର ରୂପ ନାହିଁ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ,
ମୋର କେବେ ବିନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଛି । ମୋର
ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ମୋର ଏହିଭଳି ପାର୍ଟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥିଲା । ପ୍ରଥମ ବଂଶାବଳୀରେ ପ୍ରଥମ ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ମୋର
ଘର ପରମଧାମରୁ ଆସିଛି । ଏହା ହେଉଛି ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର । ଦୁନିଆରେ ତ’ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ
କହିଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ବିଚାର ମନରେ ଆସୁ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଏଭଳି କହିପାରିବେ
ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ କାହାକୁ କିପରି ଦେବି ? ପିଲାମାନେ ଏଭଳି ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ
ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଯାହା ଶୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଆରେ, ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ, ତେବେ
ତାଙ୍କର ପରିଚୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ଦେଇପାରିବ ନାହିଁ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ଆତ୍ମା, ସିଏ ହେଲେ
ଆମର ବାବା । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ ସଦଗତି କେତେବେଳେ କରୁଛନ୍ତି ସେସବୁ
ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଜଣାପଡିଗଲାଣି । ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ, କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର
ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି — କଳିଯୁଗ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପଡିଛି, ଆଉ
ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି — ଭଗବାନ ନାମ ରୂପରୁ ନିଆରା । କିନ୍ତୁ ନାମ ରୂପରୁ ନିଆରା କୌଣସି ଜିନିଷ ହିଁ
ନାହିଁ । ପଥର ଗୋଡିର ମଧ୍ୟ ନାମ ଅଛି ନା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ,
ତୁମେମାନେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି - ମୋର କେତେ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି
। ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ହଦ ଏବଂ ବେହଦଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଆହୁରି ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସବୁ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମୁଁ ନେବାପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ’ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ରହିବେ
। ଏହା କେତେ ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପରେ ଜଣାପଡୁଛି ସେଥିପାଇଁ ଚିତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବୁଝାଯାଏ । ଜ୍ଞାନ ତ’ ବହୁତ
ସହଜ । ବାକି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ହିଁ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ତ’ କେବେ ଭୁଲିଯିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ମୁଁ
ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାପାଇଁ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସୁଛି । ତୁମେ ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମାମାନେ ସବୁ
ନିଜ ନିଜ ସିଂହାସନରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସିଂହାସନକୁ ଧାର ଆକାରରେ
ନେଇଛନ୍ତି । ଏହି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥରେ ବାବା ପ୍ରବେଶ ହେଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ନାମ ରୂପ କିଛି ନାହିଁ । ତେବେ ଏହା ତ’ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ
ଡାକୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାନ କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ କେହି ଜଣେ ହୋଇଥିବେ । ମନୁଷ୍ୟ
ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବା କାରଣରୁ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ହେ ମିଠା ମିଠା
ପିଲାମାନେ, ୮୪ ଲକ୍ଷ ଯୋନି ତ’ କିଛି ହୋଇନଥାଏ, ଏହା ୮୪ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ
ସମସ୍ତଙ୍କର ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବେ ବା ମୋକ୍ଷପ୍ରାପ୍ତ
କରିବେ । ଏହା ତ’ ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ କମ ବେଶୀ ହୋଇପାରିବ
ନାହିଁ । ଏହି ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମାରୁ ହିଁ ଛୋଟ ଛୋଟ ଡ୍ରାମା ବା ନାଟକ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ।
ତାହା ହେଉଛି ବିନାଶୀ ନାଟକ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଏହି ଅବିନାଶୀ ନାଟକ ମଞ୍ଚରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛ । ତୁମେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି ଯେ ଆମେ କିପରି ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ । ଏବେ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଏକଥା କହୁଛନ୍ତି, ଆଗରୁ ତ’ କାହାକୁ ବି ଜଣାନଥିଲା । ଋଷି-ମୁନିମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ — ଆମେ କିଛି
ଜାଣିନାହୁଁ । ବାବା ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି ।
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ପୁଣି ଥରେ କରୁଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ତ’ କଳିଯୁଗକୁ
ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କୌଣସି କଥା ମନେ ହିଁ ପଡିବ ନାହିଁ । ମହାପ୍ରଳୟ ମଧ୍ୟ
କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜ୍ୟ କରିବ ।
ଏଥିରେ ତ’ ସଂଶୟର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ବାବା
ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗର ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବର ରାଜକୁମାର । ସିଏ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ହିଁ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ
କରୁଛି । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ହେବାର ଅଛି । ପତିତ ପାବନ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ପାଣିର
ନଦୀ ତ’ କାହାକୁ ପାବନ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ନଦୀ ସବୁ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ରହିବ । ସେଠାରେ
ପାଣି ବହୁତ ବିଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ । ଅଳିଆ ଆବର୍ଜନା ଆଦି କିଛି ନଥାଏ । ଏଠାରେ ଦେଖ କେତେ ଅଳିଆ ପଡୁଛି
। ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଏସବୁ ଦେଖିଛନ୍ତି, ସେ ସମୟରେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ତ’ ନଥିଲା । ଏବେ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି ଯେ ପାଣି କିପରି କାହାକୁ ପବିତ୍ର କରିପାରିବ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, କେବେହେଲେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡନାହିଁ ଯେ ବାବାଙ୍କୁ କିପରି
ମନେପକାଇବି । ଆରେ, ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇପାରୁନାହଁ! ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି କୋଳ ଜନ୍ମିତ
ସନ୍ତାନ, ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ପିତାଙ୍କ ନିକଟରୁ
ଅସରନ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ତାଙ୍କୁ ତୁମେ କ’ଣ କେବେ ଭୁଲିପାରିବ ? ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ
ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଲୌକିକ ସନ୍ତାନ ତାଙ୍କ
ପିତାଙ୍କୁ କେବେ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି କି! କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ମାୟା ବିରୋଧ କରୁଛି । ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ଚାଳୁଛି,
ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ । ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଏଠାରେ ନିଜର କର୍ମ
କରୁଛି । ବାବା ତୁମକୁ କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ
କର୍ମ ବିକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାବଣ ହିଁ ନାହିଁ ତେଣୁ କର୍ମ ଅକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି, ସେଠାରେ
ବିକର୍ମ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ଏଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ କର୍ମ ବିକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି
ସେଥିପାଇଁ ବିକର୍ମର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏମିତି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ରାବଣ ଅନାଦି ଅଟେ ।
ନା, ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଏବଂ ଅଧାକଳ୍ପ ରାମରାଜ୍ୟ । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଦେବତା ଥିଲ
ସେତେବେଳେ ତୁମର କର୍ମ ଅକର୍ମ ହେଉଥିଲା । ଏବେ ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ତେଣୁ ପାଠ ମଧ୍ୟ ପଢ଼ିବା ଉଚିତ୍ । ବାସ୍, ଆଉ କୌଣସି କର୍ମ ଧନ୍ଦାର ବିଚାର
ମନରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ମଧ୍ୟ କର୍ମଧନ୍ଦା କରିଲାବାଲା ବହୁତ
ଅଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କମଳ ପୁଷ୍ପ ସମାନ ପବିତ୍ର ରୁହ । ତୁମେ ଏହିଭଳି କମଳପୁଷ୍ପ ସମାନ
ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ତା’ର ପ୍ରତୀକ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଖାଇଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ତୁମକୁ ଶୋଭାପାଇବ
ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଶୋଭା ପାଉଛି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇ ରୂପ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହେଉଛି ଅହିଂସା ପରମୋଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ । ସେଠାରେ କାମ ରୂପକ କୌଣସି ବିକାର ନଥାଏ,
ନା କେବେ ଲଢ଼େଇ ଝଗଡା ହୋଇଥାଏ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ଡବଲ୍ ଅହିଂସକ ହେଉଛ, ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ ହେଉଛ ।
ତା’ର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମଯୁଗ, ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ କଞ୍ଚନ
(ପବିତ୍ର) ହେଉଛି । ତେବେ ଏଭଳି ପବିତ୍ର କିଏ କରୁଛନ୍ତି ? ବାବା । ଏବେ ଏହା ଲୌହଯୁଗ ଅଟେ । ତୁମେ
କହୁଛ - ସତ୍ୟଯୁଗ ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି । ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ କାଲି ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା ନା । ତୁମେମାନେ
ସେଠାରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲ । ଏବେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନବାନ୍ ହେଉଛ । ସମସ୍ତେ ତ’ ଏକାଭଳି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ମୁଁ ଆତ୍ମା
ଅକାଳ ସିଂହାସନ ଅଧିକାରୀ ଅଟେ, ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ, ହଦ ଏବଂ ବେହଦରଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ହଦ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିନାଶୀ କଥାରେ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଛନ୍ଦି ଦିଅ ନାହିଁ ।
(୨) ବେହଦ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ଏହି ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେବ ।
କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମର ଗତିକୁ ଜାଣି ବିକର୍ମଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢା ସମୟରେ
କର୍ମଧନ୍ଦା ଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ମୁକ୍ତ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ
ସ୍ନେହ ଏବଂ ସତ୍ୟତାର ଅଥୋରିଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ସନ୍ତୁଳନ ଦ୍ୱାରା ସଫଳତା ମୂରତ ହୁଅ ।
ଯେପରି ଏହି ମିଥ୍ୟା ଦୁନିଆରେ ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ସତ୍ୟତାର ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ସ୍ୱରୂପ
ରୂପରେ ଦେଖିଲ, ତାଙ୍କର ଅଧିକାରୀ ପଣିଆର ବାଣୀରେ କେବ ବି ଅହଂକାରର ଅନୁଭବ ହେଉନଥିଲା ।
ଅଥୋରିଟୀର ବାଣୀରେ ମଧ୍ୟ ସ୍ନେହ ସମାହିତ ଥିଲା, ତେବେ ଅଥୋରିଟୀର ବାଣୀ କେବଳ ପ୍ରିୟ ଲାଗିନଥାଏ
କିନ୍ତୁ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । ସ୍ନେହ ଏବଂ ଅଥୋରିଟୀ,
ନିର୍ମାଣତା ଏବଂ ମହାନତା ଉଭୟ ଏକା ସମୟରେ ଦେଖାଯାଉ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସେବାରେ ଏହିଭଳି
ସନ୍ତୁଳନ ପ୍ରତି ବିଶେଷ ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ତେବେ ସଫଳତା ମୂରତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମୋରକୁ ତୋରରେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଗ୍ୟର ଅଧିକାର ନେବା ।