07.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଚୈତନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାରେ ରହି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ନିଃସଂକଳ୍ପ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବା ବା ନିଦରେ ଶୋଇ ପଡିବାକୁ ଯୋଗ
କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମକୁ ଆଖି
ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗରେ ବସିବାକୁ କାହିଁକି ମନା କରାଯାଉଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ତୁମେ ଆଖି
ବନ୍ଦ କରି ଦୋକାନରେ ବସିବ ତେବେ ଦୋକାନରୁ ସବୁ ଜିନିଷ ଚୋରି କରି ନେଇଯିବେ । ମାୟା ଚୋର ବୁଦ୍ଧିରେ
କିଛି ବି ଧାରଣା କରାଇ ଦେବ ନାହିଁ । ଯଦି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗରେ ବସିବ ତେବେ ଏଭଳି ନିଦ ଆସିଯିବ
ଯାହାକି ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଆଖି ଖୋଲା କରି ଯୋଗରେ ବସିବାକୁ ହେବ । କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବା
ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏଥିରେ ହଠଯୋଗର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ପିତା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏସବୁ ଦେହଧାରୀ
ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ରୁହାନୀ ପିତା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ।
ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝ । ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛ ଏହା ନୁହେଁ ଯେ ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହୋଇ
ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯିବା, ଏହା ଯୋଗ ଯାତ୍ରାର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ । ଏଠାରେ ତ’ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ବସିବାର
ଅଛି । ତେଣୁ ଚାଲିବା ବୁଲିବାବେଳେ, ଉଠିବା ବସିବାବେଳେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ଏଭଳି କହୁନାହାନ୍ତି ଯେ ଏଠାରେ ବସି ଏକଦମ୍ ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଅ ।
ଏମିତି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ବସି ବସି ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ’ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ବସିବାର
ଅଛି ଏବଂ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ହେବାର ଅଛି । ପବିତ୍ରତା ବିନା କିଛି ଧାରଣା ହେବନାହିଁ, କାହାର କଲ୍ୟାଣ
କରିପାରିବ ନାହିଁ, କାହାକୁ ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ନିଜେ ପବିତ୍ର ରହୁନାହାନ୍ତି କେବଳ
ଅନ୍ୟକୁ କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ସିଏ ତ’ ଯେପରି ପଣ୍ଡିତ ହୋଇଗଲେ । ମିଆଁ ମିଠୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଅତି ଚାଲାକ୍
ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ପୁଣି ତାହା ଦ୍ୱାରା ହୃଦୟ ବିଦୀର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ଏଭଳି ଭାବନାହିଁ ଯେ ଆମେ ତ
ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯାଉଛୁ । ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଯୋଗ କରିବା କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ, ଏଥିରେ
ଚୈତନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାରେ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ନିଦ କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟ୍ ବୁଝାଯାଉଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି — ସପ୍ତମ ଅବସ୍ଥା (ସମାଧି)କୁ
ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଦୁନିଆ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜଣାପଡେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ତ’ ଦୁନିଆର
ପରିସ୍ଥିତି ଜଣାପଡୁଛି ନା । ଏହା ଛି ଛି ଦୁନିଆ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଯଦି
ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଯାଆନ୍ତେ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି
ଘୂରୁଛି, ମନୁଷ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛି ତାହା ବାବା ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯଦିଓ
ବୟସ ବଢିବ କିନ୍ତୁ ପରିଣତ ବୟସରେ ମଧ୍ୟ କେହି ଅସୁନ୍ଦର ହେବେ ନାହିଁ । ବାକି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର
ହେଉଛି ହଠଯୋଗ - ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ରହିବା, ଗୁମ୍ଫାରେ ବସି ବସି ଜରାଜୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବା । କିନ୍ତୁ
ବାବା ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି - ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରୁହ । ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବା
ଏହା କୌଣସି ଯୋଗର ଅବସ୍ଥା ବା ସ୍ଥିତି ନୁହେଁ । ନିଜର କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି କରିବାକୁ ହେବ, ଘର
ଗୃହସ୍ଥ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାକୁ ଚାଲିଯିବାର ନାହିଁ । କର୍ମ ଧନ୍ଦା କରି ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଆଖି ଖୋଲା କରି ହିଁ କର୍ମଧନ୍ଦା କରାଯାଏ । ତେଣୁ କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି
ସବୁକିଛି କରୁଥାଅ, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ରହିଥାଉ । ଏଥିରେ କୌଣସି ଭୁଲ୍ କରିବାର
ନାହିଁ । ଦୋକାନରେ ଯଦି ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବସିବ ତେବେ କେହି ଜିନିଷ ଚୋରୀ କରିନେଇଯିବ, ଜଣା ମଧ୍ୟ
ପଡିବ ନାହିଁ । ଏହା କୌଣସି ଅବସ୍ଥା ନୁହେଁ । ଆମେ ଦେହରୁ ନିଆରା ହୋଇଯାଉଛୁ — ଏସବୁ ହେଉଛି
ହଟଯୋଗୀମାନଙ୍କର କଥା । ରିଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧିକାରୀ ଏସବୁ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଆସି ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏଥିରେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀଙ୍କୁ ମନେପକାଅ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ଯୋଗର
ଯାତ୍ରା ବ୍ୟତୀତ ପାପ ନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନକୁ ଭୋଗ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ଏଠାରୁ
ଅର୍ନ୍ତଧାନ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହା କରିବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହୁଏ ? ଯେତେ ସମୟ ସେଠାରେ ରହିବ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନା ବାବାଙ୍କ ବାଣୀ
ଶୁଣିପାରିବ । ତେବେ ଏହା ଦ୍ୱାରା କ୍ଷତି ହେଉଛି ନା । କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଆସି ମୁରଲୀ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯାଅ କିନ୍ତୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚାଲିଆସ, ସେଠାରେ ବସିଯାଅନାହିଁ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବା
ବାବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଲା ବୁଲି କରି ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବା ହେଲା ନା ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ସାଜସଜ୍ଜା ଆଡମ୍ବର କରିଥା’ନ୍ତି କାରଣ ଅନ୍ଧକାର ମାର୍ଗ ନା । ମୀରା ଧ୍ୟାନରେ
ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ । ତାହା କୌଣସି ଯୋଗ କିମ୍ବା ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ ନା । କ’ଣ ତାହା କରିବା
ଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ସଦଗତି ମିଳିଗଲା ? ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ? ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ କଟିଗଲା ? ବିଲ୍କୁଲ୍ ନୁହେଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ତ’ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ କଟିଥାଏ । ବାକି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ଆଦିରୁ କୌଣସି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ଏହା ତ’
କେବଳ ଭକ୍ତି ଅଟେ । ନା ଏଥିରେ ଯୋଗ ଅଛି, ନା ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏସବୁ ଶିଖାଇଲାବାଲା
କେହି ନାହାନ୍ତି ତେଣୁ ସଦଗତିକୁ କେହି ପ୍ରାପ୍ତ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେତେ ବି ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହେଉ, ଆରମ୍ଭରେ କନ୍ୟାମାନେ ଆପେ ଆପେ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ । ମମ୍ମା ବାବା ଯାଉନଥିଲେ ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ଆରମ୍ଭରେ କେବଳ ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ବିନାଶର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା । ପରବର୍ତ୍ତୀ
ସମୟରେ ଆଉ କିଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲାନାହିଁ । ମୁଁ କାହାକୁ ବି ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ପଠାଉନାହିଁ କେବଳ
ବାବାଙ୍କୁ କହିଥାଏ, ବାବା ୟାଙ୍କର ଡୋରୀ ଟାଣିନିଅ । ତାହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଯଦି ଥିବ ତାହାହେଲେ
ଡୋରୀ ଟାଣିନେବେ, ନହେଲେ ନାହିଁ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତ’ ବହୁତ ହେଉଛି । ଆରମ୍ଭରେ ଯେମିତି
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରୁଥିଲେ, ଶେଷ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେମିତି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବେ । ଦୁନିଆ ପାଇଁ ହା
ହାକାର ହୋଇଯିବ ଆଉ ଆମ ପାଇଁ ଜୟ ଜୟକାର ହୋଇଯିବ (କାହାର ପୁଷ ମାସ କାହାର ସର୍ବନାଶ) । ଏତେ
ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଶରୀର ଛାଡି ଚାଲିଯିବେ । ଶରୀର ସହିତ କେହି ସତ୍ୟଯୁଗ
ବା ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ବିନାଶକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ବାକି
ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏବେ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତୁମେ
କନ୍ୟାମାନେ ଗାଁ ଗାଁ ବୁଲି କେତେ ସେବା କରୁଛ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହା କହୁଛ ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ
କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ’ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ଜାଣି ହିଁ ନାହାନ୍ତି । ତେବେ
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କିଏ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ? ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି
। ପୁଣି ତା’ପରେ ତୁମକୁ ରାଜପଦ ମିଳିଯାଉଛି । ସେଠାରେ ତୁମେ ଅସୀମ ସୁଖରେ ରହୁଛ । ସେଠାରେ ତ’
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ରହୁନାହିଁ । ତିଳେମାତ୍ର ଦୁଃଖ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେଠାରେ
ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଦୀର୍ଘ(ବଡ) ଏବଂ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ନିରୋଗୀ ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏମିତି
ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଦୁଃଖ ଦେବା ପାଇଁ ଖେଳ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ଏହି ସୁଖ ଦୁଃଖର ଖେଳ, ଜୟ ପରାଜୟର
ଖେଳ ଅନାଦି ଅଟେ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ହିଁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ତେବେ ବୁଝାଇବେ କିପରି
। ସେମାନେ ତ’ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ିଲାବାଲା ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବା ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି —
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । କିନ୍ତୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି
ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ୱକୁ ମନେପକାନ୍ତି । ସେମାନେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ପରମାତ୍ମା ଭାବନ୍ତି, ତେବେ ସେମାନେ ହେଲେ
ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ । ବାସ୍ତବରେ ବ୍ରହ୍ମ ହେଉଛି ନିବାସସ୍ଥାନ । ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ରହୁଛ
ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଏଠାରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ସେମାନଙ୍କର ହେଉଛି ଓଲଟା ଜ୍ଞାନ । ଏଠାରେ ତ’
ବେହଦର ପିତା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସିବେ,
ତେଣୁ ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଅଜ୍ଞାନ ଅନ୍ଧକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ବିନାଶ ମୁଁ ହିଁ କରାଉଛି । ମୁଁ ସ୍ଥାପନା କରୁଛି, ଆଉ ବିନାଶ ତ’ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛି
। ଏବେ ଶୀଘ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ପବିତ୍ର ହୁଅ ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯାଇପାରିବ । ଏହା ତ’
ପୁରୁଣା ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏହା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ଦୁନିଆ ନୁହେଁ । ୟାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ତ
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଥିଲା, ଏବେ ନୁହେଁ । ଏମାନେ ତ’ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ନେଇ ଆସିଛନ୍ତି ।
ଶାସ୍ତ୍ରଗୁଡିକରେ ତ’ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ଘୋଡା ଗାଡିରେ
ବସିଥିବାର ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ହୃଦୟରେ କୃଷ୍ଣ ବସିଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ’
ଦେହଧାରୀ ଥିଲେ ନା, ସେଠାରେ କୌଣସି ଲଢ଼େଇର କଥା ନଥିଲା । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ତ’ ପାଣ୍ଡବ ଏବଂ
କୌରବଙ୍କର ସେନା ଅଲଗା ଅଲଗା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ସେହି କଥା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଅନେକ ଶାସ୍ତ୍ର ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏସବୁ କିଛି ନଥାଏ । ସେଠାରେ ତ’ ଜ୍ଞାନର
ପ୍ରାରବ୍ଧ ରାଜଧାନୀ ମିଳେ । ସେଠାରେ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି । ବାବା ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି
ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖ ମିଳିବ ନା । ବାବା କେବେ କ’ଣ ପୁରୁଣା ଘର (ରାଜଧାନୀ) ସ୍ଥାପନ
କରୁଛନ୍ତି କି! ବାବା ତ’ ନୂଆ ରାଜଧାନୀ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ସେହି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ । ଏବେ ଅପବିତ୍ର ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମେ ଅନ୍ୟର ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ବସିଛ ।
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରାମ କୁହାଯାଏ, ରାମ ରାମ କହି କହି ତାଙ୍କ ନାମରେ ଦାନ କରୁଛନ୍ତି । କାହିଁ
ରାମ, କାହିଁ ଶିବବାବା । ଏବେ ଶିବବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି — କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ ।
ଯେଉଁଠାରୁ ଆସିଛ ସେଠାକୁ ହିଁ ଯିବାକୁ ପଡିବ, ତେଣୁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ପବିତ୍ର
ନହେବ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ଅନନ୍ୟ
ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଯଥାରୀତି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଉଚ୍ଚାରଣ
କରିବାର କଥା ତ ନୁହେଁ । ଭକ୍ତିରେ ରାମ ରାମ ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି କେହି ଉଚ୍ଚାରଣ
କହିବେ ନାହିଁ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ନାସ୍ତିକ ବୋଲି ଭାବିବେ । ଦେଖ କେତେ ଚିତ୍କାର କରି କରି ଗାଉଛନ୍ତି
। ସୃଷ୍ଟି ବୃକ୍ଷ ଯେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ହୋଇ ଯାଉଛି, ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ସେତେ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଯାଉଛି
। କିନ୍ତୁ ବୀଜ ବହୁତ ଛୋଟ । ତୁମକୁ କୌଣସି ସାମଗ୍ରୀର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁନାହିଁ କି ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ
ପଡୁନାହିଁ । କେବଳ ଏତିକି କହୁଛନ୍ତି - ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଏହା ମୁଖରେ
କହିବାର ନାହିଁ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି । ମୁଖରେ
ବାବା ବାବା ବୋଲି କ’ଣ କହିଥା’ନ୍ତି କି ? ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା କିଏ ।
ଆତ୍ମାମାନେ ତ’ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ନାମ ନାହିଁ । ବାକି ଶରୀରର
ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ତ’ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟେ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା, ତାଙ୍କର
ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ମୋର ଶରୀର ଥାଆନ୍ତା ତେବେ
ମୋତେ ମଧ୍ୟ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସିବାକୁ ପଡିଥା’ନ୍ତା । ପୁଣି ତୁମକୁ ସଦଗତି କିଏ ଦେଇଥା’ନ୍ତେ ?
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମୋତେ ସମସ୍ତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ଅନେକ ଚିତ୍ର ରଖିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ନର୍କବାସୀରୁ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେଉଛ ନା । ତୁମେ ଜନ୍ମ ତ’ ନର୍କରେ ନେଇଛ, କିନ୍ତୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ବଞ୍ଚି
ଥାଉ ଥାଉ ମରିବାକୁ ହେବ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ଯେମିତି ବ୍ରିଜ୍ ଆଦି
ତିଆରି କରିଲେ ପ୍ରଥମେ ତା’ର ଉଦଘାଟନ କରିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ବ୍ରିଜ୍ ତିଆରି ହୋଇଚାଲିଥାଏ । ସେମିତି
ଏବେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟର ଉଦଘାଟନ କରିସାରିଛନ୍ତି, ଏବେ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଚାଲିଛି
। ଘର ତିଆରି ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ କି ? ଯଦି ସରକାର ନିଜେ ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇ କରିବେ ତେବେ ଗୋଟିଏ
ମାସରେ ନିର୍ମାଣ କାର୍ଯ୍ୟ ଶେଷ କରିଦେବେ । ବିଦେଶରେ ତ’ ନିର୍ମିତ ଘର ମିଳିଯାଏ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ’
ବହୁତ ବିଶାଳବୁଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବୈଜ୍ଞାନିକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି
ବହୁତ ତୀକ୍ଷ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଘର ତୁରନ୍ତ ନିର୍ମାଣ ହୋଇଯାଏ, ସେଥିରେ ରତ୍ନ ଖଞ୍ଜା ହୋଇଯାଏ
। ଆଜିକାଲି ଇମିଟେସନ୍ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତାହା ପୁଣି ଅସଲି ଠାରୁ ଅଧିକ
ଆକର୍ଷକ ହେଉଛି । ଆଜିକାଲି ତ’ ଯନ୍ତ୍ରପାତି ଦ୍ୱାରା ତୁରନ୍ତ ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଘର
ତିଆରି କରିବାରେ ସମୟ ଲାଗେ ନାହିଁ । ସୃଷ୍ଟିର ସଫେଇ ଆଦି ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ
ଯେ ସୁନାର ଦ୍ୱାରିକା ସମୁଦ୍ରରୁ ବାହାରିଆସିବ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭଲେ ଖାଅ ପିଅ, କେବଳ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ ତେବେ ଯାଇ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର
ଧରି ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ ଆଦି କରିଆସିଛ କିନ୍ତୁ କେହି ବି ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିନାହାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ’ ବାବା ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ
ହିଁ ହେଉଛି ପତିତ ପାବନ । ତୁମେମାନେ ଡାକିଛ - ହେ ପତିତ ପାବନ ବାବା ଆସ, ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କର । ଡ୍ରାମା ଏବେ ଶେଷ ହେଲା ତେଣୁ ସବୁ ଅଭିନେତା ଷ୍ଟେଜରେ ରହିବା ଦରକାର । ରଚୟିତା
ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ଦୁନିଆର ନାଟକରେ ଶେଷରେ ସମସ୍ତେ ଆସି ଛିଡା ହୋଇଯାଆନ୍ତି ନା । ତେବେ ଏହା
ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି । ସବୁ ଆତ୍ମା ଏକାଠି ଆସିବେ ପୁଣି ଘରକୁ ସମସ୍ତେ ଏକା ସାଥୀରେ ଯିବେ । ଏବେ ତୁମେ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇନାହଁ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହିଁ ହୋଇନାହିଁ ତେବେ ବିନାଶ କିପରି ହୋଇଯିବ । ବାବା
ତୁମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢ଼ାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ କାଳ ନଥାଏ । ତୁମେ ଏବେ
କାଳ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତେବେ ତୁମକୁ କିଏ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି ? କାଳମାନଙ୍କର
କାଳ । ସିଏ ଅନେକଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଖୁସି ଖୁସିରେ ଯାଉଛ ନା । ଏବେ ବାବା
ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି - ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି କର । ଶାନ୍ତିଧାମ-ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଚାଲ । କିନ୍ତୁ
ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଏବେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ହିଁ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ ସେଠାରେ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧିକୁ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିଚାଲିବେ । ଏବେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମ ଅଛି, ସେହି ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ହିଁ ନାହିଁ । ନାମ, ରୂପ,
ରାଜତ୍ୱ ଆଦି ସବୁକିଛି ବଦଳିଯାଉଛି ନା । ପ୍ରଥମେ ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ପରେ କେବଳ
ରତ୍ନଜଡିତ ମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହୋଇଛି, ଦେଖ କେତେ ଧନ ଥିଲା । ଏହା
ସବୁଠାରୁ ବଡ ମନ୍ଦିର ଯାହାକୁ ଲୁଟିକରି ନେଇଗଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପଦମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ହେଉଛ । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥାଅ । ତେବେ ପଦମ ଜମା ହୋଇଯିବ । ତେବେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏତେ ରୋଜଗାର ହେଉଛି । ତେବେ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା
କାହିଁକି ଭୁଲିଯାଉଛ ? ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ମନେପକାଇବ, ସେବା କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ ।
ଭଲ ଭଲ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ମାୟା ଠାରୁ ହାରି ପତନାଭୀମୁଖୀ ହେଉଛନ୍ତି । କଳା ମୁହଁ କରିଦେବା
ଦ୍ୱାରା କରିଥିବା ରୋଜଗାର ଖାଲି ହୋଇଯାଉଛି । ବହୁତ ବଡ ଲଟେରୀ ହରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଗୃହସ୍ଥ
ବ୍ୟବହାରକୁ ସମ୍ଭାଳିବା ସହିତ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ରଖିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ଅବହେଳା
କରିବାର ନାହିଁ । ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଏବଂ ପାଠପଢାରେ ହିଁ ରୋଜଗାର ଜମା ହୋଇଥାଏ, ଧ୍ୟାନରେ ଯିବା ବା ସାକ୍ଷାତ୍କାର
କରିବା ଭ୍ରମଣ କରିବା ସହିତ ସମାନ ତେଣୁ ସେଥିରେ କୌଣସି ଲାଭ ନାହିଁ । ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ସଜାଗ ରହି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ନିଜର ବିକର୍ମ ବିନାଶ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଶକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସମାଧାନ କରୁଥିବା ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୁଅ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ
ଯେ ଅତି ହେବା ପରେ ହିଁ ଅନ୍ତ ହେବ । ତେଣୁ ଏବେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ହଲଚଲ୍ ଅତି ମାତ୍ରାରେ ହେବ,
ପରିବାର ଭିତରେ ଖିଟପିଟ୍ ମଧ୍ୟ ହେବ, ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆସିବ, ଧନ ମଧ୍ୟ
କମ ବେଶି ହେବ । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କର ସାଥୀ ଅଟନ୍ତି, ସଚ୍ଚା ଅଟନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର
ଦାୟିତ୍ୱ ବାବା ବହନ କରିବେ । ଏହିଭଳି ସମୟରେ ମନ ଯଦି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲାଗି ରହିଥିବ ତେବେ
ନିର୍ଣ୍ଣୟ ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରିବ । ତେଣୁ ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା
ହୋଇଯାଅ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ସହଜରେ ସମାଧାନ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏବେ ସବୁ କୂଳକୁ
ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି କର ।