17.06.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଦୃଢ ନିଶ୍ଚୟ କର ଯେ ମୁଁ ଏକ ଆତ୍ମା, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଆରମ୍ଭ କର ତେବେ
ବାବା ମନେ ପଡିବେ, କୌଣସି ପାପ ହେବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କର୍ମାତୀତ
ସ୍ଥିତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ କେଉଁ ମେହନତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରିବାକୁ ହେବ ? କର୍ମାତୀତ ସ୍ଥିତିର
ପାଖାପାଖି ଅବସ୍ଥାର ଚିହ୍ନ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
କର୍ମାତୀତ ହେବା
ପାଇଁ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କୁ ଆୟତ୍ତରେ ରଖିବାର ମେହନତ କର । ଅଭ୍ୟାସ କର
ଯେ ମୁଁ ନିରାକାର ଆତ୍ମା ନିରାକାର ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ନିଜର ସମସ୍ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ନିର୍ବିକାରୀ
ହୋଇଯିବେ — ଏହା ବହୁତ କଠିନ ପରିଶ୍ରମର କଥା । ଯେତେ ଯେତେ ତୁମେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାର ନିକଟତମ
ହେବାକୁ ଲାଗିବ ସେତେସେତେ ତୁମର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଙ୍ଗ ଶୀତଳ ଏବଂ ସୁଗନ୍ଧିତ ହେବାକୁ ଲାଗିବ । ସେଥିରୁ
ବିକାରୀ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ବାହାରିଯିବ । ଅତିନ୍ଦ୍ରୀୟ ସୁଖର ଅନୁଭବ ହେବାକୁ ଲାଗିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ
। ଏକଥା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହା କାହାପ୍ରତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି —
ଶିବବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜ ରୂପ, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ
ହିଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଶିବବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ଶବ୍ଦରୁ ହିଁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା କୁହାଯାଉଛି । ସୃଷ୍ଟିର ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ
ଆତ୍ମା ସେହି ପରମଆତ୍ମାଙ୍କୁ ପିତା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ବାବା ପରମଧାମରେ ରହୁଛନ୍ତି,
ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଏହି
କଥା ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଯାହା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ତାହା ଆତ୍ମା ହିଁ ଧାରଣ
କରିଥାଏ । ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରେ ଅଛି ତାହା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କଠାରେ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର ।
ଯାହାକୁ ଶୁଣି ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ତେବେ ଯାହା ବି ପାଠ ପଢିଥା’ନ୍ତି, ତାହା
ଆତ୍ମା ହିଁ ପଢିଥାଏ । ଆତ୍ମା ଶରୀରରୁ ବାହାରିଗଲେ ପାଠ ପଢିପାରିବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ସଂସ୍କାର
ନେଇ ଅନ୍ୟ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ ପକ୍କା-ପକ୍କା ଆତ୍ମା ଭାବିବାକୁ ହେବ
। ଏବେ ତୁମକୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣିଥାଏ ଏବଂ ଧାରଣ କରିଥାଏ । ଆତ୍ମା
ଶରୀରରେ ନଥିଲେ ଶରୀର ହଲଚଲ ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପକ୍କା-ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ
କରିବାକୁ ହେବ ଯେ — ପରମାତ୍ମା ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା
ଶୁଣୁଛୁ ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି — ଏହି କଥାକୁ ବାରମ୍ବାର
ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । କେବଳ ଦେହ ହିଁ ମନେପଡୁଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଭଲ ଅଥବା ଖରାପ
ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ରହିଥାଏ । ମଦ ପିଇବା, ଖରାପ କଥା କହିବା ....ଏହା ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କରିଥାଏ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଏତେ ସବୁ ଅଭିନୟ
କରିଥାଏ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ନିଶ୍ଚୟ ଭାବରେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ସାଥିରେ ନେଇଯିବ । ଯେପରି ସେଠାରେ
(ପରମଧାମ) ପରମାତ୍ମା ଜ୍ଞାନ ସହିତ ରହୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ
ସାଥିରେ ନେଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ସହିତ ନେଇଯାଉଛି, ପୁଣି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ, ତୁମର ପାର୍ଟ ହେଲା ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ପ୍ରାରବ୍ଧ
ଭୋଗ କରିବା । ସେଠାରେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନକୁ ଭୁଲିଯିବ । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ
। ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏହା ଭଲ ଭାବରେ ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ କି ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ନିଜକୁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାର ଅଛି ତେବେ ପରିଶ୍ରମ ବିନା କ’ଣ ହୋଇପାରିବ । ବାରମ୍ବାର ଏହି କଥାକୁ ହିଁ
ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏହା ନୂଆ ପ୍ରକାର ଜ୍ଞାନ । ଯେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭୁଲି ଦେହ-ଅଭିମାନରେ
ଆସିଥା’ନ୍ତି ତେଣୁ କିଛି ନା କିଛି ପାପ ହୋଇଥାଏ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିଲେ କେବେ ବି ପାପ ହେବ
ନାହିଁ, ବରଂ ପାପ କଟିଯିବ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ କୌଣସି ପାପ ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ପକ୍କା
କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ପଢୁଛି, ଦେହ ନୁହେଁ । ଆଗରୁ ତୁମକୁ ଶରୀରଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମତ
ମିଳୁଥିଲା, ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ବିଲକୁଲ ନୂଆ
ଜ୍ଞାନ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସମସ୍ତେ ନୂଆ ହୋଇଯିବ, ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ ।
ଅନେକ ଥର ତୁମେ ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ, ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଆସିଛ, ସେଥିପାଇଁ ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାକୁ ହେବ ।
ଆମେ ଆତ୍ମା କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏହି କାମ କରୁଛୁ । ଅଫିସ୍ ଆଦିରେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ମନେ କରି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କାମ କରିଲେ ଶିକ୍ଷାଦାତା ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମନେ ପଡିବେ ।
ତେବେ ଆତ୍ମା ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥାଏ । ଯଦିଓ ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲ ଯେ ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉଛୁ । କିନ୍ତୁ ଶରୀରଧାରୀ ହୋଇ ନିରାକାରଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିଲ । ନିଜକୁ ନିରାକାର ଭାବି
ନିରାକାରକୁ କେବେ ମନେପକାଉ ନଥିଲେ । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ନିଜକୁ ନିରାକାର ଆତ୍ମା ଭାବି
ନିରାକାର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହା ବହୁତ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର କଥା । ଯଦିଓ
କେହି-କେହି ଲେଖୁଛନ୍ତି — ଆମେ ଦୁଇ ଘଣ୍ଟା ଯୋଗ କରିଲୁ । କେହି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ସବୁବେଳେ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ । କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ କେହି ମନେ ପକାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି ସବୁବେଳେ
ମନେ ପକାଇବେ ତେବେ ଆଗରୁ ହିଁ କର୍ମାତିତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ତ ବହୁତ କଠିନ
ପରିଶ୍ରମ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ବିକାରୀ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶୀଭୂତ ହୋଇଯାଇଥାଏ
। ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇ ଅଙ୍ଗ-ଅଙ୍ଗ ସୁଗନ୍ଧିତ ହୋଇଯିବ । ଏବେ
ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ବିକାରୀ ଅଙ୍ଗ ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗର ମହିମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର, ସେଥିପାଇଁ
ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ନୂଆ ଦୁନିଆ, ବୈକୁଣ୍ଠ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାକାର ଚେହେରା, ରାଜମୁକୁଟ ଆଦି
ଏଠାରେ କେହି ତିଆରି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ସାକ୍ଷାତକାରରେ ଦେଖି ଆସୁଛ କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ କେହି
ସେହିଭଳି ମୁକୁଟ ତିଆରି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିଥାଏ । ଏବେ
ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେଣୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଭଲ ଭାବରେ
କରିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗ କରି କରି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ହୋଇଗଲେ ସବୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଶୀତଳ ହୋଇଯିବ । ଅଙ୍ଗ-ଅଙ୍ଗ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ସୁଗନ୍ଧିତ ହୋଇଯିବ ।
କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତ ସବୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟରୁ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଆସୁଛି । ଏହି
ଶରୀର କୌଣସି କାମର ନୁହେଁ । ତୁମର ଆତ୍ମା ଏବେ ପବିତ୍ର ହେଉଛି, ଶରୀର ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ଶରୀର ସେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହେବ, ଯେତେବେଳେ ତୁମକୁ ନୂଆ ଶରୀର ମିଳିବ । ଅଙ୍ଗ-ଅଙ୍ଗ ସୁଗନ୍ଧିତ ହେବ
— ଏହି ମହିମା ହେଉଛି କେବଳ ଦେବତାମାନଙ୍କର । ତୁମେମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିଯିବା ଉଚିତ୍ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଗୀତାରେ ଏହି ଶବ୍ଦ କେତେ
ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ରହିଛି । ବାବା କହିଛନ୍ତି — ଯେଉଁମାନେ ମୋର ଭକ୍ତ ଗୀତା ପାଠୀ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପୂଜାରୀ ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥିବେ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେବତାମାନଙ୍କ ପୂଜାରୀଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଅ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶିବଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ବି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଗ୍ଳାନୀ କରି ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟହ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଢେରକୁ
ଢେର ଯାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଶିଢି ମଧ୍ୟ ଚଢିଯାଉଛନ୍ତି । କାହିଁକିନା ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଉଚ୍ଚରେ
ତିଆରି କରାଯାଇଥାଏ । ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ ଆସି ଶିଢି କଥା କହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନାମ, ଧାମ ସବୁ ଉଚ୍ଚ
ଅଟେ । ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେତେ ଉପରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ବଦ୍ରିନାଥ, ଅମରନାଥରେ ଶିବଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଅଛି
। ବାବା ଏବେ ଆମକୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମନ୍ଦିର
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନମାନଙ୍କରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏଠାରେ ଗୁରୁ ଶିଖର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ
ପାହାଡ ଉପରେ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ଆଉ
କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଶିବବାବା ଆସି ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କିଏ କହିବ ଯେ — ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରହିଛି । ଏକଥା କେବଳ ବାବା ହିଁ ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ସତ୍ୟନାରାୟଣଙ୍କର କଥା ମଧ୍ୟ ଶୁଣୁଛ । ଦୁନିଆରେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିବା କଥା
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଯେ ଆଗରୁ କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ହୋଇଥିଲା । ଯାହାକୁ କାହାଣୀ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ
ଏହି ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବା ତୁମକୁ ସବୁଠାରୁ ବଡ କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଏହି କାହାଣୀ ତୁମକୁ ବହୁତ
ବହୁତ ଉଚ୍ଚ କରାଇଥାଏ । ଏହିକଥା ସର୍ବଦା ମନେ ରଖି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । କାହାଣୀ
ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ତୁମେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ବା ମିୟୁଜିୟମ ତିଆରି କରୁଛ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ
କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ଥିଲା, ଯେଉଁଠାରେ ଦେବତାମାନେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ଏହା ହେଲା ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ କାହାଣୀ,
ଯାହାକୁ ଅନ୍ୟ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ପ୍ରକୃତ କାହାଣୀ ଅଟେ । ଯାହାକୁ କି ଚୈତନ୍ୟ
ବୃକ୍ଷପତି ବାବା ବସି ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି , ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଦେବତା ହେଉଛ । ଏଥିରେ ମୁଖ୍ୟ
ହେଲା ପବିତ୍ରତା । ତୁମେ ପବିତ୍ର ନ ହେଲେ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ଯେପରି ସିଂହୀର କ୍ଷୀରକୁ
ରଖିବା ପାଇଁ ସୁନାର ପାତ୍ର ଆବଶ୍ୟକ, ତେବେ ଯାଇ ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ । ତେବେ ଏହି କାନ ମଧ୍ୟ ପାତ୍ର
ସମାନ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ ଏହା ସୁନାର ପାତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ବର୍ତ୍ତମାନ ପଥରର ହୋଇଯାଇଛି । ଯେବେ
ଏହା ସୁନାର ପାତ୍ର ହେବ ତେବେ ଯାଇ ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ବହୁତ ଧ୍ୟାନର ସହିତ ଶୁଣି, ଧାରଣ
କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି କାହାଣୀ ତ’ ବହୁତ ସହଜ , ଯାହାକି ଗୀତାରେ ଲେଖାଯାଇଛି । ଏହି କାହାଣୀକୁ
ଶୁଣାଇ ଗୀତାପାଠୀମାନେ ରୋଜଗାର କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଶ୍ରୋତାଙ୍କଠାରୁ ତାଙ୍କର ରୋଜଗାର ହୋଇଯାଉଛି ।
ସେହିପରି ଏଠାରେ ତୁମର ମଧ୍ୟ ରୋଜଗାର ହେଉଛି । ଉଭୟ ରୋଜଗାର ଚାଲିଛି । ଉଭୟ ବ୍ୟାପାର ଅଟେ, ପାଠ
ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ ପବିତ୍ର ରୁହ । ଏପରି ଆଉ କେହି କହୁନାହାଁନ୍ତି, ନା
ସେମାନେ ମନମନାଭବ ରହୁଛନ୍ତି । କେହି ବି ମନୁଷ୍ୟ ଏଠାରେ ପବିତ୍ର ରହିପାରିବେ ନାହିଁ, କାହିଁକିନା
ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରରୁ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କଳିଯୁଗ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ ତେବେ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପବିତ୍ର କୁହାଯାଇଥାଏ, ନୁହେଁ କି
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି , ସେମାନଙ୍କର ହେଉଛି ନିବୃତ୍ତି
ମାର୍ଗର ଧର୍ମ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମତେ ମନେପକାଇଲେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଭାରତରେ
ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ରାଜ୍ୟ ହିଁ ଚାଲୁଥିଲା । ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗ ବାଲାଙ୍କ ସହିତ ତୁମର କୌଣସି
ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ଉଭୟଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଉଭୟ ଏହି
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ଚାଲିଲେ ଠିକ୍, ନଚେତ୍ ଝଗଡା ହୋଇଥାଏ । ପବିତ୍ରତା ପାଇଁ ହିଁ ଝଗଡା ହୋଇଥାଏ ।
ଅନ୍ୟ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗରେ ପବିତ୍ରତା ପାଇଁ ଝଗଡା ହୋଇଥିବ, ଏଭଳି କେବେ ଶୁଣିନଥିବ । ଏଭଳି କେବଳ ଥରେ
ମାତ୍ର ହୋଇଥାଏ ଯେବେକି ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ସାଧୁ ସନ୍ଥମାନେ କଣ କେବେ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ
ଅବଳାମାନଙ୍କ ଉପରେ ଅତ୍ୟାଚାର ହେବ! ଏଠାରେ କନ୍ୟାମାନେ ଡାକୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମକୁ ବଞ୍ଚାଅ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ପଚାରୁଛନ୍ତି ତୁମେ ବିକାରୀ ହେଉ ନାହଁ ତ ? କାହିଁକିନା କାମ ବିକାର ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ ନା ।
ଏହା ଦ୍ୱାରା ଏକଦମ୍ ପତିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି କାମ ବିକାର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁଲ୍ୟହୀନ କରିଦେଇଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ୬୩ ଜନ୍ମ ତୁମେ ବେଶ୍ୟାଳୟରେ ରହୁଛ, ଏବେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଶିବାଳୟକୁ ଯିବାକୁ
ହେବ, ତେଣୁ ତୁମେ ଏହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପବିତ୍ର ରୁହ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ଶିବାଳୟ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲିଯିବ । ତଥାପି ବି କାମ ବିକାର କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ । କେତେ ହଇରାଣ କରୁଛି,
ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ଆକର୍ଷିତ କରାଉଛି । ତେବେ ଏହି ଆକର୍ଷଣକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେବେ ଘରକୁ
ଫେରିବାର ଅଛି ତେବେ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଶିକ୍ଷକ କ’ଣ ସବୁବେଳେ ବସି
ରହିବେ । ପାଠପଢା ଅଳ୍ପ ସମୟ ଚାଲିବ । ବାବା କହିଦେଇଛନ୍ତି, ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମୋର ରଥ ଅଟନ୍ତି ନା ।
ରଥର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ ସର୍ବଦା ଅମର, ମୋର ନାମ ମଧ୍ୟ ଅମରନାଥ ଅଟେ
। ପୁର୍ନଜନ୍ମ ନେଉନଥିବାରୁ ଅମରନାଥ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ଅମର କରିଦେଉଛି ।
କିନ୍ତୁ ତୁମେ ପୁର୍ନଜନ୍ମ ନେଉଛ । ତେଣୁ ଏବେ ତୁମକୁ ଉପରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ମୁଖ ସ୍ୱର୍ଗ
ଆଡକୁ , ପାଦ ନର୍କ ଆଡକୁ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପୁଣି ତୁମେ ନର୍କ ଆଡକୁ ମୁଖ କାହିଁକି କରୁଛ ।
କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଭୁଲ ହୋଇଗଲା , ମୁହଁ ଏପଟକୁ ହୋଇଗଲା, ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ଓଲଟା ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଉଥିବାରୁ ଓଲଟା ହୋଇଯାଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ସବୁ କିଛି
ଜଣାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ କିଛି ବି ମାଗିବାର ନାହିଁ ଯେ ବଳଦିଅ, ଶକ୍ତି ଦିଅ । ବାବା ତ ଆମକୁ
ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି — ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏହିଭଳି ହୋଇପାରିବ । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଏତେ
ସାହୁକାର ହେଉଛ ଯେ ୨୧ ଜନ୍ମ କେବେ କାହାଠାରୁ ମାଗିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିବ ନାହିଁ । ଏତେ ସବୁ ତୁମେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଉଛ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଆମକୁ ଅସରନ୍ତି ରୋଜଗାର କରାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି — ତୁମେ
ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା ନିଅ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ତୁମର ଯାହା ଇଚ୍ଛା
ତାହା ନେଇପାରିବ । ଯଦି ଭଲ ଭାବରେ ନ ପଢିବ ତେବେ ପ୍ରଜାକୁ ଚାଲିଯିବ । ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ
ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ । ଆଗକୁ ତୁମର ଢେର ମିୟୁଜିୟମ ହୋଇଯିବ, ତୁମକୁ ବଡ ବଡ ହଲ, କଲେଜ୍ ମିଳିବ,
ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ସେବା କରିବ । ବିବାହ ଆଦି କରିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ହଲ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ତାହା ମଧ୍ୟ
ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବ । ତୁମେ ବୁଝାଇବ — ଶିବ ଭଗବାନଉବାଚ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଏଭଳି ପବିତ୍ର କରୁଛି,
ତେବେ ଏହାର ଟ୍ରଷ୍ଟିମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ହଲ ଦେଇଦେବେ । କୁହ ଭଗବାନୁବାଚ — କାମ ମହା ଶତ୍ରୁ ଅଟେ
, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଦୁଃଖ ପାଇଛ । ଏବେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହୋଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।
ତୁମକୁ ହଲ ମିଳି ଚାଲିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ କହିବ ଠୁ ଲେଟ୍ (ବହୁତ ଡେରି ହୋଇଗଲା) । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ କ’ଣ ତୁମକୁ ଖାଲି ଏମିତି ନେଇଯିବି କି ଯାହାର ମୋତେ ଭରସା କରିଦେବାକୁ ପଡିବ । ପିଲାମାନଙ୍କର
ଗୋଟି ଗୋଟି ପଇସାରେ ତଲାବ ହୋଉଛି । ବାକି ତ’ ସମସ୍ତଙ୍କର ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ । ବାବା ସବୁଠାରୁ ବଡ
ସର୍ରାଫ (ସୁନା, ରୂପାର ବ୍ୟବସାୟୀ) ଅଟନ୍ତି । ବାବା ସୁନାର, ଧୋବି, କାରିଗର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବା ଯେଉଁ
ସଚ୍ଚା-ସଚ୍ଚା କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେଗୁଡିକୁ ଧ୍ୟାନପୂର୍ବକ ଶୁଣିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଧାରଣ କରିବାକୁ
ହେବ, ବାବାଙ୍କୁ କିଛି ବି ମାଗିବାର ନାହିଁ । ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିଜର ରୋଜଗାର ଜମା କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଏବେ ଘରକୁ
ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ଯୋଗବଳ ଆଧାରରେ ଶରୀର ପ୍ରତି ଥିବା ଆକର୍ଷଣକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାକୁ
ହେବ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କୁ ଶୀତଳ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦେହର ଅଭିମାନକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ୱମାନର ଆସନ
ଉପରେ ସ୍ଥିତ ରହି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରୁଥିବା ସଦା ବିଜୟୀ ହୁଅ ।
ସର୍ବଦା ନିଜର ଏହି
ସ୍ୱମାନର ଆସନ ଉପରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ ଯେ — ମୁଁ ବିଜୟୀ ରତ୍ନ ଅଟେ, ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଅଟେ....
ତେବେ ଯେଉଁଭଳି ଆସନ ଉପରେ ବିରାଜମାନ କରିବ ଲକ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ଦେଖାଯିବ । ତେଣୁ ଯେତେବେଳେ
କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିର ସମ୍ମୁଖୀନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ସେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ନିଜର ଏହି ସ୍ୱମାନ
ରୂପୀ ଆସନ ଉପରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇଯାଅ କାରଣ ଆସନ ଉପରେ ବିରଜମାନ କରିଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କର ଆଦେଶକୁ ହିଁ
ପାଳନ କରାଯାଏ । ତେଣୁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ଆସନ ଉପରେ ବିରାଜମାନ ରୁହ ତେବେ ବିଜୟୀ ହୋଇଯିବ । ସଂଗମଯୁଗ
ହିଁ ସଦା ବିଜୟୀ ହେବାର ଯୁଗ କାରଣ ଏହି ବରଦାନ ସଂଗମଯୁଗକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି, ତେଣୁ ବରଦାନୀ ଆତ୍ମା
ହୋଇ ବିଜୟୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସବୁ ପ୍ରକାରର
ଆସକ୍ତି ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥବା ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଶିବଶକ୍ତି ପାଣ୍ଡବସେନା ଅଟନ୍ତି ।