20.12.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ମାଲାମାଲ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମେ କେବଳ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲ, ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବର୍ସା ନିଅ, ମାୟାଠାରୁ ହାରିଯାଅ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ, ଦୈବୀ ମତ ଓ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ମଧ୍ୟରେ କେଉଁ ମୁଖ୍ୟ ଅନ୍ତର ଅଛି ?

ଉତ୍ତର:-
ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପିଲାମାନେ ନିଜର ଘରକୁ ଫେରିଯାଉଛ ଏବଂ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଉଛ । ଦୈବୀ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସର୍ବଦା ସୁଖୀ ରହୁଛ କାହିଁକି ନା ତାହା ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମିଳୁଥିବା ମତ । କିନ୍ତୁ ପୁଣି ବି ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସୁଛ କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ମତ ତୁମକୁ ଦୁଃଖୀ କରିଦେଉଛି । ତେଣୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲିବା ପାଇଁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ପାଠ ପଢାଉଥିବା ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ପୂରା ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
 

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଅର୍ଥ ତ ବୁଝାଇଛନ୍ତି, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ଯେତେବେଳେ ଓମ୍ ଶାନ୍ତି କୁହାଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ଆତ୍ମାକୁ ନିଜର ଘର ମନେ ପଡୁଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମାକୁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମିଳୁଛି ସେତେବେଳେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛି । ପ୍ରଥମେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଛୋଟ ହୋଇଥାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଡ ହୁଏ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଶରୀର ରୂପୀ ରଥ ଦରକାର । ଯେପରି ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ପରମଧାମର ବାସିନ୍ଦା ଅଟ, କିନ୍ତୁ ଏଠାକୁ ଆସି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେବା ପାଇଁ ବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବାଣୀ ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁଛି । ବାବା ନିଜର ଓ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ପାଠପଢା, ତାହା ଶରୀର ନିର୍ବାହର ପାଠ ପଢା ଅଟେ । ସେମାନେ ତ ନିଜକୁ ଶରୀର ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏପରି କେହି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଏହି କାନ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛୁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ-ପାବନ, ସେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ - ମୁଁ କିପରି ଆସୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭଳି ମୁଁ ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ନେଉନାହିଁ । ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ତେଣୁ କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ଉଠିବାର ନାହିଁ । ଇଏ ରଥ ଅଟନ୍ତି । ଏହାଙ୍କୁ ମାତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ର ସବୁଠାରୁ ବଡ ନଦୀ ଅଟେ । ତେଣୁ ଇଏ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ବଡ ନଦୀ । କିନ୍ତୁ ପାଣିର କଥା ନୁହେଁ । ଇଏ ହେଲେ ମହାନଦୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଜ୍ଞାନ ନଦୀ । ତେଣୁ ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମର ପିତା ଅଟେ । ଯେପରି ତୁମେ କଥା ହେଉଛ ମୁଁ ମଧ୍ୟ କଥା ହେଉଛି । ମୋର ଅଭିନୟ ତ ସବୁଠାରୁ ଶେଷ ସମୟରେ ଅଛି । ଯେବେ ତୁମେ ବିଲକୁଲ୍ ପତିତ ହୋଇଯାଉଛ ତେବେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଏଭଳି କିଏ କରାଇଛନ୍ତି ? ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବିନା ଆଉ କାହା ପାଇଁ ଏହା କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଅବିନାଶୀ ବାବା ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଥିବେ ନା । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସେ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ଚୈତନ୍ୟ ବୀଜ ଅଟେ । ମୁଁ ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛି । ମୁଁ ସତ୍ୟ ଚୈତନ୍ୟ ବୀଜ ରୁପ । ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୁପୀ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ମୋ ପାଖରେ ଅଛି । ଏହାକୁ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଅଥବା ଡ୍ରାମା କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ନିରନ୍ତର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଦୁନିଆର ଡ୍ରାମା ୨ ଘଣ୍ଟା ଚାଲିଥାଏ । ଏହାର ରିଲ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ । ଯେତିକି ଯେତିକି ସମୟ ବିତି ଯାଉଛି, ୫ ହଜାର ବର୍ଷରୁ ସେତିକି ସମୟ କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ପ୍ରଥମେ ଆମେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ଧିରେ-ଧିରେ ଆମେ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁଳକୁ ଆସିଗଲୁ । ଏହି ସମସ୍ତ ରହସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ନା । ତେଣୁ ଏହାକୁ ନିରନ୍ତର ସ୍ମରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ ଆରମ୍ଭରୁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଛୁ ତେବେ ଆମେ ହିଁ ସେହି ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ । ୧୨୫୦ ବର୍ଷ ରାଜ୍ୟ କଲୁ । ସମୟ ଅତିକ୍ରମ ହୋଇ ଚାଲିଛି ନା । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର ତ କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ତ କେହି ଚିନ୍ତନ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।

ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଏହିପରି ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ଅଭିନୟ କରି, ବର୍ଷ ପରେ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରମ କରି-କରି ଏବେ କେତେ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରମ କରିସାରିଲୁଣି । ଧିରେ-ଧିରେ ସୁଖ କମ୍ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ, ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ହୋଇଥାଏ । ପୁରୁଣା ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ତ ହେଉଛି ବିଶାଳ ନାଟକର କଥା । ଏହି ସବୁ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କରି ପୁଣି ଅନ୍ୟକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତେ ତ ଏକାପରି ହୋଇନଥାନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ରୀତିରେ ବୁଝାଉଥିବେ । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ବୁଝାଇବା ସବୁଠାରୁ ସହଜ ଅଟେ । ଡ୍ରାମା ଏବଂ ବୃକ୍ଷ ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଓ କଳ୍ପବୃକ୍ଷ ଦୁଇଟିଯାକ ମୁଖ୍ୟ ଚିତ୍ର ଅଟେ । କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷର ନାମ ଅଛି ନା । କଳ୍ପର ଆୟୁ କେତେ ବର୍ଷ ଅଟେ । ଏକଥା କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଅନେକ ମତ ରହିଛି । କିଏ କ’ଣ କହିଥା’ନ୍ତି କିଏ କ’ଣ କହିଥାନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଅନେକ ମନୁଷ୍ୟ ମତକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛ ଓ ଏକ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛ । କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ପୁନର୍ବାର ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସୁଛ ଆଉ କାହାର ମତ ଦ୍ୱାରା, ଦୈବୀ ମତ ଅଥବା ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଘରକୁ ଫେରି ପାରିବ ନାହିଁ । ଦୈବୀ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନିମ୍ନଗାମୀ ହେଉଛ କାହିଁକି ନା କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ଆସୁରୀମତ ଦ୍ୱାରା ନିମ୍ନଗାମୀ ହେଉଛ । କିନ୍ତୁ ଦୈବୀ ମତରେ ସୁଖ ଓ ଆସୁରୀ ମତରେ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଦୈବୀ ମତ ମଧ୍ୟ ଏହି ସମୟରେ ବାବା ଦେଇଥିବା ମତ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ସୁଖୀ ରହୁଛ । ବେହଦର ବାବା କେତେ ଦୂରରୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଧନ ରୋଜଗାର କରିବା ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ଧନ ଏକତ୍ର ହୋଇଯାଏ ପୁଣି ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଆସୁଛି କାହିଁକି ନା ଜାଣିଛି ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଥିଲି । ସେସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ତୁମେ ହରାଇ ଦେଇଛ । ତୁମ ସହିତ ହିଁ କଥା ହେଉଛି, ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରକୃତରେ ସେ ଧନ ହରାଇଛନ୍ତି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା ତୁମର ମନେ ଅଛି ନା । କହୁଛନ୍ତି ହଁ ବାବା, ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିଥିଲୁ, ଆପଣ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଥିଲେ । ଏବେ ତୁମର ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି ବାସ୍ତବରେ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଅସରନ୍ତି ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲୁ । ବାବା ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ରାଜତ୍ୱର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲୁ । ଆଚ୍ଛା, ପୁନର୍ବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଏପରି କୁହ ନାହିଁ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ମାୟାର ଭୂତ ହରାଇଦେଲା । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିବା ପରେ ହିଁ ତୁମେ ମାୟାଠାରୁ ହାରୁଛ । ଲୋଭ କଲ, ଲାଞ୍ଚ ଖାଇଲ । ଉପାୟ ଶୂନ୍ୟ ଅବସ୍ଥାର କଥା ଅଲଗା । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଲୋଭ ବିନା ପେଟ ପୂଜା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ଦ୍ୱିଧା ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେ ଇଚ୍ଛା କରୁଛ ତେବେ ଲାଞ୍ଚ ନେଇପାର କିନ୍ତୁ କେଉଁଠି ଫସିଯାଇ ମର ନାହିଁ, ପୁଣି ତୁମକୁ ହିଁ ଦୁଃଖ ମିଳିବ । ପଇସା ତ ମିଳିବ ଖୁସି ହୋଇ ଖାଇବ, କିନ୍ତୁ କେଉଁଠି ପୋଲିସ୍ ଧରିନେଲା ତେବେ ତ ଜେଲକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ ନା । ଏପରି କୌଣସି କାମ କର ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଦାୟୀ ହେବି ନାହିଁ, ପାପ କଲେ ଜେଲକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ ଜେଲ୍ ଆଦି କିଛି ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଡ୍ରାମାର ଯୋଜନା ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ତୁମକୁ (୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ) ଯେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥିଲା ସେହିପରି ପୁଣି ନେବ । ସାରା ରାଜଧାନୀ ତିଆରି ହେଉଛି । ଗରୀବ ପ୍ରଜା, ସାହୁକାର ପ୍ରଜା ଉଭୟେ ରହିବେ । କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଦୁଃଖ ରହିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ବାବା ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଏକ ସମାନ ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାଜତ୍ୱରେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ପଦବୀ ଦରକାର ନା । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ଆମକୁ କିପରି ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ଦେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଆମେ ତଳକୁ ଖସୁଛୁ । ସ୍ମୃତିରେ ଆସୁଛି ନା । ସ୍କୁଲରେ ପାଠପଢା ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ନା । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ଆତ୍ମିକ ପାଠପଢା ସାରା ଦୁନିଆରେ ଅନ୍ୟ କେହି ପଢାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ମନମନାଭବ ଲେଖା ରହିଛି । ଏହାକୁ ମହାମନ୍ତ୍ର, ବଶୀକରଣ ମନ୍ତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ମନ୍ତ୍ର କହିଥାନ୍ତି । ମାୟାକୁ ଜିତିଲେ ଜଗତ୍ଜିତ୍ ହେବ । ୫ ବିକାରକୁ ହିଁ ମାୟା କୁହାଯାଉଛି । ରାବଣର ଚିତ୍ର ବିଲକୁଲ୍ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତିଆରି ହୋଇଛି — ୫ ବିକାର ସ୍ତ୍ରୀଠାରେ, ୫ ବିକାର ପୁରୁଷଠାରେ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ଗଧ ଅର୍ଥାତ୍ ଟଟ୍ଟୁ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ରାବଣର ମୁକୁଟ ଉପରେ ଗଧର ମୁଣ୍ଡ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଜ୍ଞାନ ବିନା ଆମେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ଥିଲୁ । ବାବା କେତେ ରମଣିକ ଢଙ୍ଗରେ ବସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଶିକ୍ଷକ । ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଯାହା ଆମେ ପଢୁଛୁ ତାହା ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛୁ । ପ୍ରଥମେ ତ ଯିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ । କୁହ, ବାବା ଆମକୁ ଏହା ବୁଝାଇଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମେ ମାନ କିମ୍ବା ନ ମାନ । ଇଏ ଅବିନାଶୀ ବାବା ତ ଅଟନ୍ତି ନା । ଶ୍ରୀମତ ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରାଉଛି । ତେବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନୂଆ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର ନା ।

ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଆମେ ଆବର୍ଜନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁନିଆରେ ବସିଛୁ । ଏକଥା ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଆମେ ବହିସ୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗରେ ସଦା ସୁଖୀ ରହିବୁ । ଏଠାରେ ନର୍କରେ କେତେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏହାକୁ ନର୍କ କୁହ ଅଥବା ବିଷୟ ବୈତରଣୀ ନଦୀ କୁହ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଛି-ଛି ହିଁ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ — କେଉଁଠି ସତ୍ୟଯୁଗ ସ୍ୱର୍ଗ, କେଉଁଠି କଳିଯୁଗ ନର୍କର ଦୁନିଆ! ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ୱାଣ୍ଡର ଅଫ୍ ୱାର୍ଲଡ କୁହାଯାଉଛି । ତ୍ରେତାକୁ ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆରେ ରହିବା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ଖୁସୀ ହେଉଛନ୍ତି । ବିଷ୍ଠାର କୀଟକୁ ଭ୍ରମରୀ ଭୁଁ-ଭୁଁ କରି ନିଜ ସଦୃଶ କରାଇଥାଏ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବିକାର ରୂପୀ କାଦୁଅରେ ପଡିଥିଲ ମୁଁ ଆସି ଭୁଁ-ଭୁଁ କରି ତୁମକୁ କୀଟରୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଶୁଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ କରିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ରାଜା ହେଉଛ ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ ପୂରା କରିବା ଦରକାର । ଅବିନାଶୀ ବାବା ତ ବହୁତ ସହଜ ରୀତିରେ ବୁଝାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ହୃଦୟଙ୍ଗମ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ଯେ ବାବା ସତ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ମାୟାର ପଙ୍କରେ ଫସି ରହିଛନ୍ତି । ବାହାରର ଚାକଚକ୍ୟ କେତେ ରହିଛି ? ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ପଙ୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛି, ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯାଉଛି । ସ୍ୱର୍ଗର ନାମ ତ ଶୁଣିଛ । ଏବେ ତ ସ୍ୱର୍ଗ ନାହିଁ । କେବଳ ଏହି ଚିତ୍ର ରହିଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ, କେତେ ଧନଶାଳୀ ଥିଲେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଯଦିଓ ପ୍ରତ୍ୟହ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଉଥିଲ, କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ କିଛି ନଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଭାରତରେ ଏହି ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା । ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ କେବେ ଥିଲା, ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ବଦଳରେ ଏବେ ପୁଣି ହିନ୍ଦୁ-ଧର୍ମ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଆରମ୍ଭରେ ହିନ୍ଦୁ ମହାସଭାର ପ୍ରେସିଡେଣ୍ଟ ଆସିଥିଲେ । କହିଲେ, ଆମେ ବିକାରୀ ଅସୁର ଅଟୁ ନିଜକୁ ଦେବତା କିପରି କହିପାରିବୁ ? ମୁଁ କହିଲି ଆଚ୍ଛା ଆସ ତୁମକୁ ବୁଝାଇବି ଯେ କିପରି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ପୁନର୍ବାର ହେଉଛି । ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଇଦେବି । ଏଠାରେ ବସି ଶିଖ । କହିଲେ, ଦାଦାଜୀ ଫୁରସତ କାହିଁ ? ଫୁରସତ ନାହିଁ ତ ପୁଣି ଦେବତା କିପରି ହେବ! ଏହା ପାଠପଢା ଅଟେ ନା, ବିଚରାର ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲା । ମରିଗଲା । ଏପରି ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ସେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପ୍ରଜାରେ ଆସିବେ । ନାଁ, ଏମିତି ଚାଲି ଆସିଥିଲେ, ଶୁଣିଥିଲେ ଏଠାରେ ପବିତ୍ରତାର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ପୁଣି ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମରେ ହିଁ ଆସିବେ ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛ ଯେ ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ । କୌଣସି ନା କୌଣସି ଭୁଲ୍ କରାଇ ଦେଉଛି । କେବେ କୌଣସି ଓଲଟା-ପାପ କର୍ମ ହୋଇ ଗଲେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ମନରେ ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । ରାବଣ ଦୁନିଆରେ ପାପ ତ ହୋଇ ଚାଲିଛି । କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପୀ ଅଟୁ । ଏହା କିଏ କହୁଛି ? ଆତ୍ମା କହୁଛି — ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ଅଥବା ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ । ଏବେ ତ ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପୀ ଥିଲୁ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ପାପ ନିଶ୍ଚୟ କରିଛ । ଅନେକ ଜନ୍ମର ପାପ ତ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଜନ୍ମର ପାପ ତ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବ । ତାହା ଶୁଣାଇବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ପାପ ହାଲୁକା ହୋଇଯିବ । ଚିକିତ୍ସକଙ୍କ ଆଗରେ ବେମାରି ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ — ଅମୁକକୁ ମାରିଛୁ, ଚୋରି କରିଛୁ..., ଏସବୁ କଥା ଶୁଣାଇବାରେ ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁନାହିଁ, ବିକାରର କଥା ଶୁଣାଇବାରେ ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁଛି । ଚିକିତ୍ସକଙ୍କ ପାଖରେ ଲଜ୍ଜା କଲେ ରୋଗ ଭଲ ହେବ କିପରି ? ପୁଣି ଭିତରେ ଭିତରେ ମନ ବିଚଳିତ ହେବ, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ପାରିବ ନାହିଁ । ସତ କଥା ଶୁଣାଇ ଦେଲେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଚିକିତ୍ସକ ହୋଇ ତୁମର କେତେ ଚିକିତ୍ସା କରୁଛି । ତୁମର ଶରୀର ସର୍ବଦା କଞ୍ଚନ ଭଳି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ରହିବ । ଚିକିତ୍ସକଙ୍କୁ କହିବା ଦ୍ୱାରା ହାଲୁକା ହୋଇଯାଏ । କେହି-କେହି ସ୍ୱତଃ ଲେଖି ଦେଇଥାନ୍ତି — ବାବା ଆମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାପ କରିଛୁ । ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆରେ ପାପାତ୍ମା ହିଁ ହୋଇଛୁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ତୁମକୁ ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ ପଇସା ପତ୍ର ଲେଣ ଦେଣ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ସତ୍ୟ ସତଗୁରୁ, ଅକାଳମୂର୍ତ୍ତ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା, ସେ କେବେ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ଅକାଳ ତଖତ୍ ନାମ ରଖିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ହେଉଛି ଆତ୍ମାର ସିଂହାସନ । ଏହିଠାରେ ହିଁ ଆତ୍ମା ଶୋଭା ପାଉଛି, ତିଳକ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରୁକୁଟୀରେ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ନା । ବାସ୍ତବରେ ତିଳକ ଏକଦମ୍ ବିନ୍ଦୁ ସଦୃଶ ଦେଉଥିଲେ । ଏବେ ତୁମକୁ ନିଜେ ନିଜକୁ ତିଳକ ଦେବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ । ଯିଏ ବହୁତ ସେବା କରିବେ ସେ ବଡ ମହାରାଜା ହେବେ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ପାଠ ପଢାଯିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପାଠପଢା ପ୍ରତି ପୁଣି ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ବସିଲେ ମଧ୍ୟ କାହାର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଏକାଗ୍ର ରହୁଛି, କାହାର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ କୁଆଡେ-କୁଆଡେ ଚାଲିଯାଉଛି । କେହି ୧୦ ମିନିଟ୍ କେହି ୧୫ ମିନିଟ ଲେଖୁଛନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କର ଚାର୍ଟ ଭଲ ଥିବ ତାଙ୍କୁ ନିଶା ଚଢିବ । ବାବା ଏତେ ସମୟ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ୟାଦରେ ରହିଲି । ୧୫ ମିନିଟରୁ ଅଧିକ ତ କେହି ଲେଖି ପାରିବେ ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ଇଆଡେ-ସିଆଡେ ଭ୍ରମିତ ହୋଇଯାଏ । ଯଦି ସମସ୍ତେ ଏକରସ ହୋଇଯିବେ ତେବେ ପୁଣି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ବାବା କେତେ ମିଠା-ମିଠା ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି ତ କୌଣସି ଗୁରୁ ଶିଖାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ କେବଳ କ’ଣ ଜଣେ ହିଁ ଶିଖିବେ କି! ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ ତ ହଜାର-ହଜାର ଶିଖିବେ ନା । ସତଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ ତ ତୁମେ କେତେ ଆତ୍ମା ଶିଖୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ମାୟାକୁ ବଶ କରିବାର ମନ୍ତ୍ର । ୫ ବିକାରକୁ ମାୟା କୁହାଯାଉଛି । ଧନକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କୁହାଯାଉଛି ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ ବହୁତ ସମ୍ପତ୍ତି ଥିଲା । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ କେବେ ମାତା-ପିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଆଦି ଦେବ, ଆଦି ଦେବୀଙ୍କୁ ଜଗତପିତା, ଜଗତଅମ୍ବା କହୁଛନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କୁ ନୁହେଁ । ଏମାନେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନ ନେଇ ଆମେ ଏତେ ଧନବାନ ହୋଇଛୁ । ଅମ୍ବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଅନେକ ଆଶା ନେଇ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ପାଖକୁ କେବଳ ଧନ ମାଗିବା ନିମନ୍ତେ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ । ତେଣୁ ବଡ କିଏ ହେଲେ ? ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ଅମ୍ବାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳୁଛି ? ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳୁଛି ? ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ କେବଳ ଧନ ମାଗିଥାନ୍ତି । ଅମ୍ବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମକୁ ସବୁ କିଛି ମିଳୁଛି । ଅମ୍ବାଙ୍କର ମହିମା ଅଧିକ କାହିଁକି ନା ମାତାମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହନ କରିବାକୁ ପଡିଛି । ତେଣୁ ମାତାମାନଙ୍କର ମହିମା ଅଧିକ ରହିଛି । ଆଚ୍ଛା, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ତେବେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଚକ୍ରକୁ ୟାଦ କର, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ଅନେକଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରାଅ । ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କର ତୁମେ ଛାତ୍ର ଅଟ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ହୋଇଥିଲ ଏବଂ ପୁଣି ଏବେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ରହିଛି । ଏହା ହେଉଛି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ସତ୍ୟ କଥା । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର ରୋଗକୁ ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖରେ କେବେ ହେଲେ ଲୁଚାଇବାର ନାହିଁ । ମାୟାର ଭୂତମାନଙ୍କଠାରୁ ନିଜକୁ ବଞ୍ଚାଇବାକୁ ହେବ । ନିଜକୁ ରାଜତିଳକ ଦେବା ପାଇଁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ନିଜକୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନରେ ଧନବାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ଆଉ ପାପାତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ଆଦାନ ପ୍ରଦାନ କରିବାର ନାହିଁ । ପାଠପଢା ପ୍ରତି ପୂରା-ପୂରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ଗୀତାର ପାଠପଢ଼ା ନିଜେ ପଢ଼ିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାଉଥିବା ନଷ୍ଟୋମୋହା ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।

ଗୀତା ଜ୍ଞାନର ପ୍ରଥମ ପାଠ ଅର୍ଥାତ୍ ଶିକ୍ଷା ହେଲା - ଅଶରୀରୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ଏବଂ ଅନ୍ତିମ ପାଠ ହେଲା - ନଷ୍ଟୋମୋହା ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ପ୍ରଥମ ପାଠ ହେଲା ବିଧି ଏବଂ ଅନ୍ତିମ ପାଠ ହେଲା ବିଧି ଆଧାରରେ ସିଦ୍ଧି । ତେଣୁ ସବୁ ସମୟରେ ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ଏହି ପାଠକୁ ପଢ଼ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଢ଼ାଅ । ଏଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରି ଦେଖାଅ ଯାହାକି ତୁମର ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମକୁ ଦେଖି ଅନେକ ଆତ୍ମା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରିବେ ଏବଂ ନିଜର ଭାଗ୍ୟର ରେଖାକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିପାରିବେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ପରମାତ୍ମ ସ୍ନେହରେ ସମାହିତ ହୋଇ ରହିବ ତେବେ ମେହେନତରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।