14.09.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ ସେତେବେଳେ ଏହି ସବୁ ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ ବା ବିନାଶର ବେଗ ବଢିବ ଏବଂ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପୂରା ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ?

ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ପୂରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି ତେବେ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କର ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାକିଛି ତୁମ ନିକଟରେ ଅଛି ସେଗୁଡିକୁ ବାବାଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିଦିଅ । ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ସନ୍ତାନ କରିଦିଅ ତେବେ ପୁରା ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଯିବ । (୨) ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଅ ତେବେ ମଧ୍ୟ ପୂରା ବର୍ସା ମିଳିଯିବ । ଯଦି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ନ ହେଲ ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବା ପରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ସମ୍ପତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଛୋଟ-ମୋଟ ପଦ ମିଳିଯିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେବଳ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତିରେ ବସିବାର ନାହିଁ । ତିନୋଟି ସ୍ୱରୂପର ୟାଦରେ ବସିବାର ଅଛି । ଯଦିଓ ସେ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି ତୁମେ ଜାଣିଛ ସିଏ ବାପ, ଶିକ୍ଷକ, ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ଏହି ନୂଆ କଥା ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଭକ୍ତି ଶିଖାଇ, ଶାସ୍ତ୍ର ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟ । ଏହାଙ୍କୁ ତ ମନୁଷ୍ୟ କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଇଏ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ନିରାକାର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣିଥାଏ, ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ୟାଦରେ ବସିଛ । ବେହଦ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ରୁହାନୀ ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ୟାଦ କଲେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ । ଏଠାରେ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ପଦ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି । ଯେବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ ତେବେ ପୁଣି ଲଢେଇ ଲାଗିବ । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବ । ତେଣୁ ୟାଦ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଦରକାର । ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ କେବଳ ଥରେ ମାତ୍ର ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟ, ଜାଣିଛ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ପଦ ପାଇଛନ୍ତି ତାହା ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ପାଇଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଏବେ ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି । ଏବେ ତୁମେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡ ନୂଆଁଇବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯାଇ ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି ସିଦ୍ଧ କରୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି । ଆମେ ପାପୀ ବିକାରୀ ଅଟୁ, ଆମ ପାଖରେ କୌଣସି ଗୁଣ ନାହିଁ । ତୁମେ ଯାହାଙ୍କର ଦିନେ ମହିମା ଗାଉଥିଲ, ଏବେ ତୁମେ ସ୍ୱୟଂ ସେହିପରି ହେଉଛ । କହୁଛନ୍ତି — ବାବା, ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି କେବେଠାରୁ ପଢିବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେବେଠାରୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଏସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ । ତୁମେ ଯେବେ ଏଠାରେ ବସୁଛ ତେବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ ହେବା ଦରକାର । ଏହି ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମା ହିଁ ନେଇକରି ଯାଉଛି । ଭକ୍ତିର ସଂସ୍କାର ତ ବି ଯିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିର ସଂସ୍କାର ଥିବା ଆତ୍ମା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ନେବେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୁରିବା ଉଚିତ୍ । ତା’ ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆମର ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା ଆମର ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ କରି ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବ । ( ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଚାଲୁଅଛି ) ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ । ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି, ତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଜଣା ଅଛି — ଭକ୍ତି କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, କେବେ ଶେଷ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସିକରି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ । ସେଠାରେ ଭକ୍ତିର ନାମ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର ନଥିଲା, ସମସ୍ତେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହିଁ ଥିଲେ । ଯେବେ ଦୁନିଆ ଅଧା ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ବା ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ପୂରା ହୋଇଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର ସଂଗମ ହୋଇଥାଏ ତେବେ ଯାଇ ରାବଣ ଆସିଥାଏ । ତେଣୁ ସଂଗମ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବା ଦରକାର ନା । ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର ସଂଗମରେ ରାବଣ ଆସିଥାଏ ଯେବେକି ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବାମମାର୍ଗରେ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କଳିଯୁଗ ଅନ୍ତ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିର ସଂଗମରେ ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ରାବଣ ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର ସଂଗମରେ ଆସୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେହି ସଂଗମକୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତାକୁ ଅକଲ୍ୟାଣକାରୀ ବୋଲି ହିଁ କହିବା । ବାବାଙ୍କର ହିଁ ନାମ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟେ । ଦ୍ୱାପରରୁ ଅକଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ବାବା ତ ଚେତନ୍ୟ ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସମସ୍ତ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଯଦି ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତା ତେବେ ବୁଝାଇଥାନ୍ତା — ମୋଠାରୁ ଏହି ବୃକ୍ଷ ଏହିପରି ବାହାରୁଛି । କିନ୍ତୁ ସିଏ ଜଡ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ କହିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆମେ ଜାଣୁଛୁ ଯେ ବୀଜ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଥମେ ଛୋଟ ବୃକ୍ଷ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି ବଡ ହୋଇ ଫଳ ଦେବା ଆରମ୍ଭ କରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଚୈତନ୍ୟ ହିଁ ସବୁ କିଛି କହିପାରିବେ । ଦୁନିଆରେ ତ ଆଜିକାଲି ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ପ୍ରକାର ଆବିଷ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସବୁ କଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଶୁଣୁଛ । ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆଡକୁ କେତେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ମାଇଲସ ଉଚ୍ଚକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ଯାଞ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ଯେ ଦେଖିବା ଚନ୍ଦ୍ରମାରେ କ’ଣ ସବୁ ଅଛି ? ସମୁଦ୍ରରେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଗଭୀରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅନ୍ତ ପାଇପାରି ନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ପାଣି ହିଁ ପାଣି ରହିଛି । ଉଡାଜାହାଜରେ ଉପରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଏତେ ପେଟ୍ରୋଲ୍ ପକାଉଛନ୍ତି ଯେପରି ଫେରିକି ଆସିପାରିବେ, କାହିଁକି ନା ସାଗର ଏବଂ ଆକାଶ ବେହଦ ଅଟନ୍ତି ନା । ଯେପରି ଇଏ ବେହଦ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସେହିପରି ତାହା ପାଣିର ବେହଦର ସାଗର ଅଟେ । ଆକାଶ ତତ୍ୱ ଏବଂ ଧରିତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ବେହଦ ଅଟେ, ଏହିପରି ଚାଲୁଥବ ସରିବନି । ସାଗର ତଳେ ପୁଣି ଧରିତ୍ରୀ ରହିଛି । ପାହାଡ କାହା ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇଛି ? ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ । ପୁଣି ଧରିତ୍ରୀକୁ ଖୋଳିବାରୁ ପାହାଡ ବାହାରୁଛି ତ’ ତଳୁ ପୁଣି ପାଣି ମଧ୍ୟ ବାହାରୁଛି । ସାଗର ମଧ୍ୟ ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ ଅଛି । ଏହାର କେହି ଅନ୍ତ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାଣି ଏବଂ ଧରିତ୍ରୀ ରହିଛି ? ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଅନ୍ତହୀନ କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ଅନ୍ତହୀନ, ମାୟା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତହୀନ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଈଶ୍ୱର ତ ଅନ୍ତହୀନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାକି ଆକାଶ ଅନ୍ତହୀନ ଅଟେ । ଏହା ୫ ତତ୍ୱ ଅଟେ । ଆକାଶ, ବାୟୁ.... ଏହି ୫ଟି ତତ୍ୱ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହେଉଛି ପୁଣି ବାବା ଆସି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା, ୮୪ ଜନ୍ମ ଭୋଗ କରୁଛି । ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଏହା ଅନାଦି ନାଟକ, ଏହାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ । ଏହା ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ଯଦି କହିବା ଏହା କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ତେବେ ଏହାର ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ବାକି ଏକଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ — କେବେଠାରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ପୁଣି କେବେ ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର ଯାହାକି ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଏବେ ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣୁଛ ବାକି ସେମାନେ ତ କାହାଣୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଯାଇଛି ସତ୍ୟଯୁଗର ଆୟୁଷ ଏତେ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଅଟେ । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶୁଣି-ଶୁଣି ଏହାକୁ ହିଁ ସତ୍ୟ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ — ଭଗବାନ କେବେ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବେ ? ନ ଜାଣିଥିବା କାରଣରୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି କଳିଯୁଗର ଆୟୁଷ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପଡିଛି । ଯେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ନ ବୁଝାଇଛ ସେମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ନିମିତ୍ତ ଅଟ ଯେ କଳ୍ପ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ, ନା କି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କେତେ ସାମଗ୍ରୀ ରହିଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପଇସା ରହିଲେ ପୁଣି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ କେତେ ପଇସା ଦେଇକରି ଯାଉଛି! ବେହଦର ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ବର୍ସା ଦେବେ ନା । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ମିଳିବା ସହିତ, ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ବଡ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି — ମୋର ଗେହ୍ଲା ପିଲାମାନେ, ଆୟୁଷ୍ମାନ ଭବ । ସେଠାରେ ତୁମର ଆୟୁଷ ୧୫୦ ବର୍ଷ ହେବ, କେବେହେଲେ କାଳ ଖାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବର ଦେଇ ତୁମକୁ ଆୟୁଷ୍ମାନ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ଅମର ହେବ । ସେଠାରେ କେବେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ସୁଖଧାମ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଆୟୁଷ ବଡ ହୋଇଥାଏ, ଧନ ଏବଂ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମିଳିଥାଏ । ତୁମେ କାଙ୍ଗାଳରୁ ସିରତାଜ ହୋଇଯାଉଛ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି — ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ । ସେହି ବୃକ୍ଷ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଛୋଟ ହେବ, ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ, ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ, ଗୋଟିଏ ଭାଷା ହେବ । ତାକୁ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ପାର୍ଟଧାରୀ ଅଟୁ, ଏକଥା ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ । ଯଦି ଜାଣିଛ ତେବେ କୁହ କେବେଠାରୁ ଆମେ ଅଭିନୟ କରି ଆସୁଛୁ ? ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା — ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯାହା ମିଳୁଛି ତାହା ଆଉ କାହାଠାରୁ ମିଳୁନାହିଁ । ବାବା ଆମକୁ ସାରା ପୃଥିବୀ ଆକାଶ ଓ ସାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜଧାନୀ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ ପରେ ଯେଉଁମାନେ ରାଜା ହେଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ଭାରତର ରାଜା ଥିଲେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯାହା ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି ତାହା ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ଆମକୁ ସବୁ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତି କରାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କରି ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବ, ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଗଭୀର ଭାବେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ତେବେ କେଉଁମାନେ ବୁଝାଇପାରିବେ ? ଯେଉଁମାନେ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବେ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ କେହି ଆସିଲେ ବାବା ପଚାରନ୍ତି — ତୁମର କେତୋଟି ସନ୍ତାନ ? ତେବେ କହନ୍ତି ମୋର ୫ଟି ସନ୍ତାନ ଏବଂ ଷଷ୍ଠ ସନ୍ତାନ ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଇଏ ସବୁଠାରୁ ବଡ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା । ଯଦି ଶିବବାବାଙ୍କର ହୋଇଗଲ ତେବେ ଶିବବାବା ନିଜର ସନ୍ତାନ କରି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିଦେବେ । ପିଲାମାନେ ହିଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଶିବବାବାଙ୍କର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ଏମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସବୁ କିଛି ଦେଇଥିଲେ, ତେଣୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେହି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିବା ଦରକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ହିଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କର ଆଉ କାହାକୁ ନୁହେଁ । କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ଏସବୁ କିଛି ଆପଣଙ୍କର ଅଟେ, ଆପଣଙ୍କର ସବୁ କିଛି ପୁଣି ଆମର ହେବ । ଆପଣ ଆମକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଆମ ପାଖରେ ଯାହା କିଛି ଥିଲା ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଇଛୁ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ନା । ବାବା ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ବିନାଶ ସହିତ ଚତୁର୍ଭୁଜ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଥିଲେ । ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତ ଆଉ କେହି ନୁହେଁ, ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା । ଦେଖିଲେ, ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି ତେବେ କାହିଁକି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ନ କରିବୁ । ସିଏ ପୁଣି ଆମକୁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସୌଦା ତ ବହୁତ ଭଲ । କେବେ କାହାକୁ କିଛି ନ ପଚାରି ଗୁପ୍ତରେ ସବୁ କିଛି ଦେଇଦେଲେ । ଏହାକୁ ହିଁ ଗୁପ୍ତଦାନ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । କାହାକୁ କ’ଣ ଜଣା, ଏହାଙ୍କର କ’ଣ ହେଲା । କେତେକ ବୁଝିଲେ ଏହାଙ୍କର ବୋଧେ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଲା ତେଣୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇଗଲେ । ଏହି କନ୍ୟାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ୫ଟି ସନ୍ତାନ ଆମର, ବାକି ଗୋଟିଏ ସନ୍ତାନ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ କରିବୁ । ଇଏ ହିଁ ସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ରଖିଦେଲେ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର ସେବା ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖି ସମସ୍ତଙ୍କର ଖିଆଲ ଆସିଲା, ତେଣୁ କରି ସମସ୍ତେ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ପଳାଇ ଆସିଲେ । ସେହିଠାରୁ ହିଁ ହଙ୍ଗାମା ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡିବାର ସାହାସ ଦେଖାଇଲେ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଲେଖା ଅଛି — ଭଟ୍ଟୀ ହେବାର ଥିଲା କାହିଁକିନା ନା ଏଥିପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ମନେ ନ ରହନ୍ତୁ । ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦିଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସୃତି ନ ରହୁ କାହିଁକି ନା ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ତାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପବିତ୍ର ରୁହ, ଏହା ଧାରଣରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି । କହୁଛନ୍ତି ଏହା ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟରେ ଝଗଡା କରିଲାବାଲା ଜ୍ଞାନ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ଜଣେ ପବିତ୍ର ହେବ, ଆଉ ଜଣେ ପବିତ୍ର ନହେଲେ ମାଡପିଟ୍ ହୋଇଥାଏ । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ମାଡ ଖାଇଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଅଚାନକ ନୂଆ କଥା ହେଲା ନା । ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ, ଏହା କ’ଣ ହେଲା ଯେ ଏତେ ସବୁ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ଚାଲିଗଲେ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ, କେବଳ ଏତିକି କହୁଥିଲେ — ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ କୌଣସି ଶକ୍ତି ଅଛି! ଏପରି ତ କେବେ ହୋଇନଥିଲା ଯେ ନିଜର ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ପଳାଉଥିଲେ । ଡ୍ରାମାରେ ଏହିସବୁ ଚରିତ୍ର ଶିବବାବାଙ୍କର ଅଟେ । କେହି ଖାଲି ହାତରେ ପଳାଇ ଆସୁଥିଲେ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଖେଳ ଅଟେ । ଘର ଦ୍ୱାର ଆଦି ସବୁ ଛାଡି ପଳାଇ ଆସିଲେ । କୌଣସିଥିରେ ମୋହ ନଥିଲା । ବାକି କେବଳ ଏହି ଶରୀର ଅଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ, ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନେ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ତ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ନିୟମ ହିଁ ନାହିଁ । ମୁକ୍ତିଧାମରୁ ଯିବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ କେତେ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ଆଗରୁ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗ ଆଦିକୁ ଯିବା ପାଇଁ କ’ଣ ବିଘ୍ନ ପଡୁଥିଲା କି । ଯୁଆଡେ ଇଚ୍ଛା ଯାଉଥିଲେ । ଏଠାରେ ପବିତ୍ରତା ଯୋଗଁ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ଏକଥା ତ ଜାଣିଛନ୍ତି — ପବିତ୍ର ହେବା ବିନା ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଧର୍ମରାଜଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣି କମ ପଦ ମିଳିବ । ଦଣ୍ଡ ନ ପାଇଲେ ପଦ ମଧ୍ୟ ଭଲ ମିଳିବ । ଏହା ବୁଦ୍ଧିର କଥା ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ତୁମକୁ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣି ଯେବେ ୫ ତତ୍ୱ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ନୂଆ ହୋଇଯିବ ତେବେ ତୁମକୁ ନୂଆ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ମିଳିବ । ସବୁ କିଛି ଓଲଟ-ପାଲଟ ହୋଇ ନୂଆ ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ବାବା ଏହାଙ୍କ ଶରୀରୀରେ ଆସି ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ଆତ୍ମା ବିନା କଷ୍ଟରେ ଗର୍ଭ ମହଲରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ କରିବେ । ପୁଣି ଯେବେ ସମୟ ହେବ ତେବେ ବାହାରକୁ ଆସିବେ ତେବେ ସେହି ସମୟରେ ଯେପରି ବିଜୁଳି ଚମକିଯିବ କାହିଁକି ନା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଅଟେ ନା । ଏସବୁ କିଛି ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ଆଚ୍ଛା — ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ରୂପୀ ଭଟ୍ଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସାଧନାରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ମନେ ପଡୁନଥିବେ ।

(୨) ସାରା ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି, ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ସଉଦା କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁ କିଛି ଗୁପ୍ତ ରୂପରେ କରିଥିଲେ, ସେହିଭଳି ଗୁପ୍ତଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ନିମିତ୍ତ ଭାବ ଏବଂ ନିର୍ମାଣ ଅର୍ଥାତ୍ ନମ୍ରତାଭାବ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସେବା କରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଫଳତା ମୂରତ ହୁଅ । ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କ ଭଳି ନିମିତ୍ତ ହେବା ଏବଂ ନିର୍ମାଣଚିତ୍ତ ହୋଇ ଚାଲୁଥିବା ଆତ୍ମା, କାରଣ ନିର୍ମାଣତା ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଫଳତାର ଆଧାର ଅଟେ । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସେବାରେ ସଫଳତା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନମ୍ରତାଭାବ ଏବଂ ନିମିତ୍ତ ଭାବକୁ ଧାରଣ କର, ଏହା ଦ୍ୱାରା ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ ସର୍ବଦା ଖୁସିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବ, କେବେହେଲେ କ୍ଲାନ୍ତିର ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯେକୌଣସି ସେବା ମିଳୁ ନା କାହିଁକି ଏହି ଦୁଇଟି ବିଶେଷତା ଆଧାରରେ ସଫଳତାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ସଫଳତା ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ବିଦେହୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିବ ତେବେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳରେ ଆସିଯିବ ।