19.03.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହା କଲ୍ୟାଣକାରୀ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ଏଥିରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନୂଆ ହୁଏ, ତେଣୁ ଏହି ଯୁଗକୁ
ତୁମେ ଭୁଲ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ସମସ୍ତ
ଛୋଟ-ବଡ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିବା ପାଇଁ ସେହ୍ନର ସହିତ ଗୋଟିଏ ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି, ତାହା
କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ—
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଉ ଭୁଲ କର ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାପାଇଁ ଆସିଛ ତେଣୁ ଦୈବୀଗୁଣ
ଧାରଣ କର । କାହାକୁ ବି ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଭୁଲ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି
। ବାବା କେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ତୁମକୁ ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ,
କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯୋଗୀ ହୁଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ବହୁତ ମିଠା ହୋଇଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ଯୋଗୀ
କୁହାଯାଏ, କାରଣ ବାବା ସତ୍ୟ (ଟ୍ରୁଥ୍) ଅଟନ୍ତି ନା! ତୁମର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ସତ୍ୟ ସହିତ ରହିଛି । ସେ
ଯାହା କିଛି ଶୁଣାନ୍ତି ତାହା ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ । ଯୋଗୀ ଏବଂ ଭୋଗୀ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ।
ଭୋଗୀ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ହୋଇଥାନ୍ତି । ଯୋଗୀ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ହୋଇଥାନ୍ତି । ତୁମର ଯୋଗ
ତ’ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାରର । ତାଙ୍କର ସନ୍ନ୍ୟାସ ଅଲଗା, ତୁମର ସନ୍ନ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା । ତୁମେ ହେଉଛ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗୀ ଯୋଗୀ । ଏହି ଯୋଗ ବିଷୟରେ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ର
ଯୋଗୀ ନା ପତିତ ଭୋଗୀ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତାନଗଣ
ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, କାରଣ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ସେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଆମେ ଆତ୍ମା ସବୁ ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭାଇ । ସେ ଆମର ବାପା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ
ଲଗାଇ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଭୋଗୀ, ତୁମେ ହେଉଛ ଯୋଗୀ । ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ତୁମକୁ
ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ତେଣୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅକ୍ଷରକୁ
କେବେହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ଯୁଗ । ଉଚ୍ଚ ଏବଂ ପବିତ୍ର ମନୁଷ୍ୟକୁ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କୁହାଯାଏ । ଉଚ୍ଚ ଏବଂ ପବିତ୍ର ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ
ସମୟ ବିଷୟରେ ଜଣାପଡୁଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଏହି ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପୁଣି
ଏହାକୁ ନୂଆ କରିବା ପାଇଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ହେଉଛୁ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳର । ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା, ପରନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମା ତ ଶରୀରଧାରୀ । ଶିବବାବା ତ ଅଶରୀରୀ
ଅଟନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଅଶରୀରୀ ଏବଂ ଶରୀରଧାରୀଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଛି । ତାଙ୍କୁ ତୁମେ
କହୁଛ ବାବା । ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଭିନୟ ଅଟେ ନା । ଏହାର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ମନ୍ଦିର ବି ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି । କେହି କେଉଁ ପ୍ରକାର, କେହି କେଉଁ ରୀତିରେ ଏହି ରଥକୁ(ଶରୀରକୁ) ସଜାଇଥାନ୍ତି । ବାବା
ବତାଉଛନ୍ତି— ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ବହୁତ ସହଜରେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଭଗବାନୁବାଚ କହିବାକୁ ପଡୁଛି । ପୁଣି ମୁଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତ
ସମୟରେ ସମସ୍ତ ରହସ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛି, ଆଉ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କେବେ-କେବେ ଭୁଲିଯାଉଛ । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅକ୍ଷର ଲେଖିଲେ ବୁଝିପାରିବେ ଯେ ଏହି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗ ହିଁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ ଅଟେ । ଯଦି ଯୁଗ ମନେ ଅଛି ତେବେ ବୁଝିବେ ଏବେ ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛୁ । ଦେବତାମାନେ ରୁହନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆରେ । ଯୁଗ ବିଷୟରେ
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ସଂଗମଯୁଗକୁ କେବେ ହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଏକଥା ଭୁଲିଲେ ସାରା
ଜ୍ଞାନ ଭୁଲିଯିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ଆମେ ବଦଳୁଛୁ । ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବଦଳି ନୂଆ
ହେଉଛି । ବାବା ଆସି ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି ତ’ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ
କରୁଛନ୍ତି । ପିଲେ-ପିଲେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆର ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି
ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ସିଦ୍ଧ
କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ସ୍ଥାପନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଧର୍ମ ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ଥାପନ କରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ
ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ ଦେବତା ରହିବେ । ଦେବତାମାନେ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ସେଠାରେ
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି ।
ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବା ପରେ ହିଁ ରାମରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ । ରାମ ରାଜ୍ୟ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ
ଏବଂ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ କୁହାଯାଉଛି । ରାମରାଜ୍ୟ କିପରି ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି— ଏହା
ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ରଚୟିତା ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ରଚନାର ରହସ୍ୟ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ରଚୟିତା, ବୀଜରୂପ । ବୀଜକୁ କୁହାଯାଏ ବୃକ୍ଷପତି । ସେ ହେଉଛି ଜଡ
ବୀଜ, ତାଙ୍କୁ ତ’ ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବୀଜରୁ ହିଁ ସାରା ବୃକ୍ଷ ବାହାରିଛି ।
ସାରା ବିଶ୍ୱର କେତେ ବଡ ବୃକ୍ଷ ରହିଛି । ସେ ହେଉଛି ଜଡ, ଏହା ହେଉଛି ଚୈତନ୍ୟ । ସତ୍-ଚିତ୍-ଆନନ୍ଦ
ସ୍ୱରୂପ, ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ ବାବା, ତାଙ୍କଠାରୁ ଏତେ ବଡ ବିଶାଳ ବୃକ୍ଷର ଉତ୍ପତ୍ତି ।
ମଡେଲ ତ ଛୋଟ ତିଆରି କରାଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୃକ୍ଷ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅଟେ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବା
ନଲେଜଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ଦୁନିଆର ବୃକ୍ଷର ନଲେଜ (ଜ୍ଞାନ) ବହୁତଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି, ଏହାର ନଲେଜ ତ ଜଣେ
ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମକୁ ହଦର ବୁଦ୍ଧି ବଦଳରେ ବେହଦର ବୁଦ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି
। ତୁମେ ଏହି ବେହଦର ବୃକ୍ଷକୁ ଜାଣିଯାଇଛ । ବହୁତ ବଡ ଆକାଶ ଏହି ବୃକ୍ଷକୁ ମିଳିଛି । ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବେହଦକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ପତିତ ଅଟେ । ସାରା ସୃଷ୍ଟି
ହିଂସକ ହୋଇଯାଇଛି । ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ହିଂସା କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି
। ଅହିଂସକ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦେବତା ଧର୍ମ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରହିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର, ସୁଖ,
ଶାନ୍ତିରେ ରୁହନ୍ତି । ସର୍ବ ମନୋକାମନାଗୁଡିକ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପୂରା ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
କୌଣସି କାମନା ନାହିଁ । ଶସ୍ୟ ଆଦି ସବୁ କିଛି ଅସରନ୍ତି ମିଳିବ । ପ୍ରଥମେ ଏହି ବମ୍ବେ ନଥିଲା ।
ଦେବତାମାନେ ଲୁଣିଆ (ସାଗରର କୂଳରେ) ଜମିରେ ରହୁନଥିଲେ । ମଧୁର ଜଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଦୀ ଯେଉଁଠି
ଥିଲା,ସେଠାରେ ଦେବତାମାନେ ରହୁଥିଲେ । ମନୁଷ୍ୟ ଅଳ୍ପ ଥିଲେ, ଜଣ ଜଣଙ୍କର ବହୁତ ଜମି ଥିଲା ।
ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟପଦ ପାଉଛ । ତାକୁ
ହିଁ ରାମରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ବୃକ୍ଷ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିଲା । ପ୍ରଥମେ ମୂଳରେ
ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଥିଲା । ପୁଣି ଫାଉଣ୍ଡେସନରୁ ମୁଖ୍ୟ ୩ଟି ଶାଖା ବାହାରିଲା । ଯେପରି ଗୋଟିଏ
ଫାଉଣ୍ଡେସନ୍ ହେଉଛି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ । ଥୁର (ଗଣ୍ଡି ) ରୁ (ଛୋଟ ଛୋଟ) ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ବାହାରେ
। ଏବେ ତ ଏହି ବୃକ୍ଷର ମୂଳ ହିଁ ନାହିଁ, ଏପରି ଆଉ କୌଣସି ବୃକ୍ଷ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ
ମଧ୍ୟ ବର ଗଛର ସହ ପୁରା ଆକ୍ୟୁରେଟ୍ । ସାରା ବର ଗଛ ଠିଆ ହୋଇଛି କିନ୍ତୁ ଥୁର (ମୂଳ) ନାହିଁ ।
ଶୁଖୁ ନାହିଁ ମଧ୍ୟ । ସାରା ବୃକ୍ଷ ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳିତ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଛି । ବାକି କେବଳ ଦେବୀ ଦେବତା
ଧର୍ମର ଫାଉଣ୍ଡେସନ୍ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ମୂଳ ଅଟେ ନା । ରାମରାଜ୍ୟ ଅଥବା ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ
ମଧ୍ୟ ମୂଳରେ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ୩ଟି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏହି ସବୁ କଥା ତୁମେ
ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ବୁଝୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ଛୋଟ କୂଳ । ଛୋଟ-ଛୋଟ
ମଠ-ପନ୍ଥ ବାହାରୁଛି ନା । ଅରବିନ୍ଦ ଆଶ୍ରମ ରହିଛି, ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି କାରଣ
ସେଠାରେ ବିକାର ପାଇଁ କୌଣସି ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ
। ତା ଉପରେ ବିଜୟୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏପରି ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ନହେଲେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ
ମଧ୍ୟ ହଙ୍ଗାମା ହୋଇଯିବ । ଏହି ପତିତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପବିତ୍ର ହେବା କଥା ଶୁଣୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ବିକାର ବିନା ସନ୍ତାନ କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ । ବିଚାରାମାନଙ୍କର କୌଣସି ଦୋଷ ନାହିଁ ।
ଗୀତାପାଠୀ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନୁବାଚ— କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ତାକୁ ଜିତିଲେ ଜଗତଜିତ୍ ହେବ,
ପରନ୍ତୁ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଏହି ଅକ୍ଷର ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା
ଉଚିତ୍ । ଏହି ଉପରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯେପରି ହନୁମାନ ଦ୍ୱାର ପାଖରେ ଜୋତା ଉପରେ ବସୁଥିଲେ, ବାବା
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ସତସଙ୍ଗ ଯାଇ ଶୁଣିକରି ଆସ । ଯେତେବେଳେ ଏହି ଅକ୍ଷର କହିବେ ତେବେ ପଚାର— ଏହାର
ରହସ୍ୟ କ’ଣ ? ଜଗତଜିତ ତ ଏହି ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ । ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଏହି ବିକାରକୁ ଛାଡିବାକୁ
ପଡିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ କହିପାରିବ । ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ ଯେ ବତ୍ତର୍ମାନ ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି
। ତୁମେ ମହାବୀର ମଧ୍ୟ ଅଟ । ଏଥିରେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ପଚାରିବା
ଦରକାର— ସ୍ୱାମୀ ଜୀ, ଆପଣ କହିଲେ ଯେ ଏହି ବିକାରଗୁଡିକ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
ହେବୁ, କିନ୍ତୁ ଆପଣ ଏହା ତ କହିଲେ ନାହିଁ କି ପବିତ୍ର କିପରି ହେବୁ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ସନ୍ତାନମାନେ ପବିତ୍ର ରହୁଥିବା ମହାବୀର ଅଟ । ମହାବୀର ହିଁ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବେ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ କାନ ତ ଭୁଲ୍ କଥା ଶୁଣିବାରେ ଅଭ୍ୟାସୀ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭୁଲ୍ କଥା
ଶୁଣିବା ପସନ୍ଦ ହେଉ ନାହିଁ । ଠିକ୍ କଥା ତୁମର କାନକୁ ଭଲ ଲାଗିବ । ହିୟର ନୋ ଇଭିଲ୍...
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁଜାଗ ତ’ ନିଶ୍ଚିତ କରିବା ଦରକାର । ଭଗବାନ କହୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ହୁଅ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ ପବିତ୍ର ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ଅପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଏପରି
ବୁଝାଇବା ଦରକାର । କୁହ, ଆମ ପାଖରେ ଏହି ସତସଙ୍ଗ ହେଉଛି, ସେଠାରେ ଏହା ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ କାମ
ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯଦି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ଏହି ଯୁକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କର ଯେ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ଭାଇ-ଭାଇର ଦୃଷ୍ଟି ପକ୍କା କର ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ— ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ଭାରତ ବହୁତ ଭରପୁର ଖଣ୍ଡ ଥିଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ଖାଲି ହେବା
କାରଣରୁ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଭାରତ ଧନ-ଦୌଲତ, ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି
ସବୁଥିରେ ଭରପୁର ଥିଲା । ଏବେ ଦୁଃଖରେ ଭରପୁର ରହିଛି । ତେଣୁ ଡାକୁଛନ୍ତି— ହେ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା,
ସୁଖକର୍ତ୍ତା... । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ପଢୁଛ । ଏପରି କିଏ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ବେହଦ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସୁଖର ବର୍ସା ନେବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଅଲଫ (ବାବା)ଙ୍କୁ ବୁଝିବାକୁ
ହେବ । ଅଲଫଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବି ରହସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାପା
ବେହଦର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ତେବେ ଆଗକୁ ବଢିବ । ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କୁ କିଛି ବି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାର ଦରକାର ନାହିଁ । ବାବା ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ
ତୁମେ ମନେ ପକାଉଛ । ତୁମେ ତାଙ୍କ ୟାଦରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବ । ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ଡାକିଛ । ସେକେଣ୍ଡରେ
ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳୁଛି । ତଥାପି ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ମୁଖ୍ୟ ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ହିଁ
ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି । ଆଧାକଳ୍ପ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ରହିଛ । ଏକ ଜନ୍ମ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାରେ ହିଁ କଷ୍ଟ
ହେଉଛି । ଏହାଙ୍କ ପାଇଁ (ବ୍ରହ୍ମା ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ) ବହୁତ ସହଜ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଡାକୁଛ ବାପଦାଦା ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଏହା ବି ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବାଙ୍କ ସବାରୀ ମୋ ଉପରେ ହେଉଛି । ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା
କରୁଛି, ବହୁତ ସ୍ନେହ କରୁଛି— ବାବା, ଆପଣ ବହୁତ ମିଠା, ଆମକୁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବହୁତ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ।
ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ଆପଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବୁ ନାହିଁ । ଏବେ ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛୁ । କାଲି ଆମ ପାଖରେ କୌଣସି
ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା । ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଥିଲୁ, ଏହା ଜାଣିନଥିଲୁ ଯେ ଆମେ ଏହିପରି ହେବୁ । ଏବେ ତ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଯୋଗୀ ହେଲେ ଏହି ଦେବୀଦେବତା ହୋଇଯିବ । ମୋର ତ ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ।
ଏହି ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ସମ୍ଭାଳୁଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କର ପାଳନା କରୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ
ମଧ୍ୟ ଆମ ପରି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହୋଇଯିବେ । ତୁମେ ସେଥିପାଇଁ ଆସିଛ । ବହୁତ ବୁଝାଉଛି ପିଲେ—
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର, ଖାଦ୍ୟପାନୀୟ ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦିଅ । ନକରିଲେ ବୁଝିବି
ଯେ ବୋଧେ ସମୟ ଆହୁରି ରହିଛି । କିଛି ନା କିଛି ଭୁଲ୍ ହେଉଛି । ଛୋଟ-ବଡ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ
ବୁଝାଉଛି— ପିଲେ, କୌଣସି ଭୁଲ କର ନାହିଁ, କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଭୁଲ କରୁଛ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁଃଖ
ଦେଉଛ । ବାବା କେବେ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । ସେ ତ ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି—ମାମେକମ୍ ୟାଦ କର ତେବେ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବହୁତ ମଧୁର ହୋଇଯିବ । ଏପରି ମଧୁର ହେବା ଉଚିତ୍ । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର
। ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଏଠାକୁ ଅପବିତ୍ରଙ୍କୁ ଆସିବାର ହୁକୁମ ନାହିଁ । କେବେ-କେବେ ଆସିବାକୁ ଦେଉଛନ୍ତି
। ତାହା ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ କହିବେ ଏହା ହେଉଛି ଟାୱାର ଅଫ
ପ୍ୟୁରିଟି (ପବିତ୍ରତାର ଶିଖର), ଟାୱାର ଅଫ୍ ସାଇଲେନ୍ସ (ନୀରବତାର ଶିଖର) । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ
ନା । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ରହିବା— ଏହା ହେଉଛି ହାଇଏଷ୍ଟ ପାୱାର (ସର୍ବୋଚ୍ଚ
ଶକ୍ତି) । ସେଠାରେ ବହୁତ ସାଇଲେନ୍ସ ରହିଥାଏ । ଅଧାକଳ୍ପ କୌଣସି ଝଗଡା ଆଦି ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ
ବହୁତ ଝଗଡା ହେଉଛି, ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶାନ୍ତି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତିର ଧାମ ହେଉଛି ମୂଳବତନ । ପୁଣି
ଶରୀର ଧାରଣ କରି ବିଶ୍ୱରେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଲେ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତି ରହିବ । ଆତ୍ମାର
ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି ଅଟେ । ଅଶାନ୍ତି କରୁଛି ରାବଣ । ତୁମେ ଶାନ୍ତିର ଶିକ୍ଷା ପାଉଛ । କେହି କ୍ରୋଧରେ
ଥିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଶାନ୍ତ କରିଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସାରା ଆବର୍ଜନା
ବାହାରିଯାଉଛି । ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆବର୍ଜନା ବାହାରୁ ନାହିଁ । ୟାଦରେ ସବୁ ଆବର୍ଜନା ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଏ
। କଳଙ୍କ ବାହାରିଯାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାଲି ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥିଲି, କ’ଣ ତୁମେ ଭୁଲି ଯାଇଛ
? ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା । ସେମାନେ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ମିଥ୍ୟା ଏବଂ ସତ୍ୟର ଅନ୍ତର ଜଣାପଡୁଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଆସି ବତାଉଛନ୍ତି ମିଥ୍ୟା
କ’ଣ, ସତ୍ୟ କଣ ? ଜ୍ଞାନ କ’ଣ, ଭକ୍ତି କ’ଣ ? ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ
? ଭ୍ରଷ୍ଟଚାରୀ ବିକାରରୁ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି । ସେଠାରେ ବିକାର ନଥାଏ । ତୁମେ ନିଜେ କହୁଛ— ଦେବତାମାନେ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ତ ସହଜ ବୁଝିବାର କଥା ।
ପୁଣି କ’ଣ କରିବା ଦରକାର ? ପ୍ରଥମ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ, ଅନ୍ୟଟି ପବିତ୍ର
ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପ-ଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପବିତ୍ର
ହେବାରେ ମହାବୀର ହେବାକୁ ପଡିବ, ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ଭିତରର ଆବର୍ଜନାକୁ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ
। ନିଜର ଶାନ୍ତ ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ରହିବାକୁ ହେବ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବାବା ଯେଉଁ ଠିକ୍ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ଶୁଣିବାର ଅଛି । ହିୟର ନୋ ଇଭିଲ୍... ଖରାପ
କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଜାଗ କର । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହୁଅ ଏବଂ କରାଅ ।
ବରଦାନ:-
ବିସ୍ମୃତିର
ଦୁନିଆରୁ ବାହାରି ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ରହି ହୀରୋ ପାର୍ଟ କରୁଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଏହି ସଂଗମଯୁଗ ହେଉଛି
ସ୍ମୃତିର ଏବଂ କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ବିସ୍ମୃତିର ଯୁଗ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବିସ୍ତୃତିର ଦୁନିଆରୁ ବାହାରି
ଆସିଛ । ଯେଉଁମାନେ ସ୍ମୃତିସ୍ୱରୂପ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ହୀରୋପାର୍ଟ କରୁଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା
ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ ଡବଲ ହୀରୋ ହେଉଛ, ଗୋଟିଏ ହେଲା ହୀରା ଭଳି ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟ, ଦ୍ୱିତୀୟରେ
ହୀରୋ ପାର୍ଟ କରୁଛ । ତେଣୁ ସଦା ସର୍ବଦା ହୃଦୟରେ ଏହି ଗୀତ ବାଜୁଥାଉ ଯେ ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଭାଗ୍ୟ । ଯେପରି ଦେହର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମନେ ରହୁଛି ସେହିଭଳି ଏହି ଅବିନାଶୀ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ ମନେ
ରହିଥାଉ-- “ମୁଁ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା”, ତେବେ କୁହାଯିବ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସାହାସର ପ୍ରଥମ
ପାଦ ଆଗକୁ ବଢାଅ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।