12.12.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ତେବେ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ରହିବ,
ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗ ମଧ୍ୟ ମିଳିବାକୁ ଲାଗିବ ତେଣୁ କେବେ ବି ଝାଉଁଳି ପଡିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ କେଉଁ ନିଶାରେ ବା ଖୁସିରେ ବିତାଇବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଉତ୍ତର:- ସଦା
ସର୍ବଦା ଏହି ନିଶା ରହୁ ଯେ ଆମେ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ ତେଣୁ ଏହି
ଜୀବନକୁ ହସି-ଖେଳି, ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ କରି ବିତାଇବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇ ଫୁଲ
ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥାଅ । ଏହା ହେଉଛି ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବାର କଲେଜ । ଏଠାରେ ପଢିବାକୁ
ହେବ ଏବଂ ପଢାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ହେବ, ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ ତେବେ ଯାଇ ରାଜା ହୋଇପାରିବ ।
ବାବା ତ ବିଦ୍ୱାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ପଢିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ବଚପନ କେ ଦିନ
ଭୁଲା ନ ଦେନା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହି ଗୀତ କେବଳ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ଯଦିଓ ଏହା ସିନେମାର ଗୀତ କିନ୍ତୁ କିଛି ଗୀତ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ
ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ । ଯେଉଁମାନେ ସୁପୁତ୍ର ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିବା ସମୟରେ ତାର ଅର୍ଥକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ
କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋର ସ୍ନେହୀ ପିଲାମାନେ, କାହିଁକି ନା ତୁମେ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ।
ଯେତେବେଳେ ସନ୍ତାନ ହେବ ସେତେବେଳେ ପିତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ମନେ ରହିବ । ଯଦି ସନ୍ତାନ ହୋଇନାହଁ
ତେବେ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛି ଯେ ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବୁ । ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ, ପ୍ରଜା ଯୋଗ ନୁହେଁ । ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତରେ
ରାଜକୁମାର ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ । ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ ବାକି ଯେଉଁ ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି
ଅଛନ୍ତି ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ଜଣଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ମନେ ନ ପଡନ୍ତୁ । ଦେହ
ମଧ୍ୟ ମନେ ନ ପଡୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ଛାଡି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସଂକଳ୍ପ-ବିକଳ୍ପ ଆସୁଛି ଓ ଉତ୍ଥାନ ବଦଳରେ ପତନ ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କରି ଚାଲିଲେ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତମୁଖ ପ୍ରଫୁଲ୍ଳିତ ରହିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଲେ
ଆତ୍ମା ଫୁଲ ଝାଉଁଳିଯିବ । ପିଲାମାନେ ସାହସ ରଖିଲେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିବ । ଯଦି ସନ୍ତାନ
ହୋଇ ନାହଁ ତେବେ ବାବା କେଉଁ କଥାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିବେ ? କାରଣ ତାଙ୍କର ମାଁ ବାପା ହେଉଛି ମାୟା
ରାବଣ, ତେଣୁ ରାବଣ ଠାରୁ ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିବ ତଳକୁ ଖସିବା ପାଇଁ । ତେଣୁ ଏହି ଗୀତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତିଆରି ହୋଇଛି - ବଚପନ କେ ଦିନ ଭୁଲା ନ ଦେନା... । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ
ହେବ, ଯଦି ୟାଦ କରିବ ନାହିଁ ତେବେ ଆଜି ହସିବ କାଲି ପୁଣି କାନ୍ଦିବାକୁ ହେବ । ୟାଦ କରିଲେ ସଦା
ହର୍ଷିତମୁଖ ରହିବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏକମାତ୍ର ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଗୀତା, ଯେଉଁଥିରେ
କିଛି-କିଛି ଅକ୍ଷର ଠିକ୍ ଅଛି । ସେଥିରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଯୁଦ୍ଧ ଭୁମିରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯିବ । ପରନ୍ତୁ ଏଥିରେ ହିଂସକ ଯୁଦ୍ଧର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି
ନେଇ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ
ତେବେ ଯାଇ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବ । ସେମାନେ ପୁଣି ସ୍ଥୂଳ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଆଦି ଦେଖାଇଛନ୍ତି ।
ଜ୍ଞାନ କଟାରୀ, ଜ୍ଞାନବାଣ ଅକ୍ଷର ଶୁଣିଛନ୍ତି ତେଣୁ ସ୍ଥୂଳରେ ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦେଇଛନ୍ତି ।
ବାସ୍ତବରେ ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର କଥା । ବାକି ଏତେ ଭୂଜା ଆଦି ତ କାହାର ନଥାଏ । ତେଣୁ ଏହା ହେଉଛି
ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଲେ ସମ୍ପତ୍ତି ମନେ ପଡିବ । ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥା’ନ୍ତି ।
ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହେବେ ନାହିଁ ତ ପ୍ରଜା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ, ପ୍ରଜାଯୋଗ ନୁହେଁ ।
ଏହି କଥା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଏହି ସାଧାରଣ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇ ଆସିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର ନେବା
ବ୍ୟତୀତ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗ କିପରି ଶିଖାଇବି ? ଆତ୍ମା ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କଲେ କୌଣସି
କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିପାରିବ ନାହିଁ । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶରୀର ଧାରଣ କରେ, ଶରୀର ଟିକିଏ ବଡ ହୋଇ
ମାତୃଗର୍ଭରୁ ବାହାରକୁ ଆସେ ତେବେ ପିଲାର ବୁଦ୍ଧି ଖୋଲିଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲା ତ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି,
ତାଙ୍କଠାରେ ବିକାର ନଥାଏ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ସିଢି ଚଢିଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ଓହ୍ଲାଇଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍
ବିକାରୀ ହୋଇ ପୁଣି ପବିତ୍ର ହୁଅନ୍ତି । ନିଜ ଜୀବନକୁ ବୁଝିପାରନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲା ତ ପବିତ୍ର
ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ଛୋଟ ପିଲା ଏବଂ ମହାତ୍ମା ଏକ ସମାନ ହୋଇଥାନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ
ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗକରି ଆମେ ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବୁ । ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଆମେ ହିଁ ହୋଇଥିଲୁ, ଏବେ
ପୁଣି ହେବୁ । ଏପରି ଏପରି ବିଚାର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀଙ୍କର ଆସିଥାଏ । ଏସବୁ ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ
ଯେଉଁମାନେ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବେ ଏବଂ ବିଶ୍ୱସ୍ତ, ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଥିବେ । ନହେଲେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଶିକ୍ଷକ ତ ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ପଢିଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ କି ସେ
ପଢୁଛନ୍ତି ପୁଣି ପଢାଉଛନ୍ତି । ନା, ଶିକ୍ଷକ ତ ଜ୍ଞାନରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ
ନଲେଜଫୁଲ କୁହାଯାଏ । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଆଉ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତ
ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବା ଦରକାର ଯେ ସେ ହେଉଛନ୍ତି ପିତା । ଯଦି କାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତେବେ ମନ
ଆନ୍ଦୋଳିତ ହେବ । ଜଣାପଡେ ନାହିଁ, ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ଚାଲିପାରିବେ କି ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ କୋଳକୁ ଆସିବ ତେବେ ଏହି ବିକାରର ବେମାରି ଆହୁରି ଜୋରରେ ବାହାରିବ ।
ବୈଦ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି — ବେମାରୀ ଜୋରରେ ବାହାରିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ
ସନ୍ତାନ ହେଲେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ଏବଂ କାମ-କ୍ରୋଧ ଆଦିର ବେମାରି ବଢିବ । ନହେଲେ ପରୀକ୍ଷା କିପରି ହେବ
? କେଉଁଠି ଯଦି ଦ୍ୱନ୍ଦ ଆସୁଛି ତେବେ ପଚାର । ତୁମେ ବଳବାନ ହେଉଛ ତେଣୁ ମାୟା ତୁମକୁ ଅଧିକ
ଧରାଶାୟୀ କରିଦେଉଛି । ତୁମେ ବକ୍ସିଙ୍ଗ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁଷ୍ଟିଯୁଦ୍ଧରେ ଅଛ । ଯେଉଁମାନେ ସନ୍ତାନ
ହୋଇନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ବକ୍ସିଙ୍ଗର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ ନିଜର ହିଁ
ସଂକଳ୍ପ-ବିକଳ୍ପରେ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି, ନା ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ସାହାଯ୍ୟ ମିଳିଥାଏ । ବାବା
ବୁଝୁଛନ୍ତି — ଯଦି ମମ୍ମା-ବାବା କହୁଛ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବାକୁ ପଡିବ, ପୁଣି ସନ୍ତାନ
ହେଲେ ହୃଦୟରେ ପକ୍କା ହୋଇଯାଏ ଯେ ଇଏ ଆମର ଆତ୍ମିକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବାକି ଏହା ହେଉଛି ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ,
ଏଥିରେ ଡର ନାହିଁ ଯେ ତୁଫାନରେ ରହି ପାରିବୁ ନା ନାହିଁ ? ଏହାକୁ କମଜୋର କୁହାଯାଏ । ଏଥିରେ ତୁମକୁ
ସିଂହ ଭଳି ପରାକ୍ରମୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ପାଇଁ ଭଲ ମତ ନେବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ
ପଚାରିବା ଦରକାର । ବହୁତ ପିଲା ନିଜର ଅବସ୍ଥା ଲେଖି ପଠାଇଥାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍
ଦେବାକୁ ହେବ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଲୁଚାଇ ପାର କିନ୍ତୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ କିଛି ଲୁଚାଇ ପାରିବ ନାହିଁ
। ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଲୁଚାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ଲୁଚି ପାରିବ ନାହିଁ । ଭଲର ଫଳ
ଭଲ, ମନ୍ଦର ଫଳ ମନ୍ଦ ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାରେ ତ ସବୁ ଭଲ ହିଁ ଭଲ ହେବ । ଭଲ-ମନ୍ଦ,
ପାପ-ପୁଣ୍ୟ ଏଠାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ ନାହିଁ । ତାହା ତ
ପ୍ରାରବ୍ଧ ହିଁ ଅଟେ । ଏଠାରେ ଆମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣ ହେଉଛେ ତେଣୁ ବାବା ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ପ୍ରତିଦାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଓଲଟା କାମ କରିବ ତବେ
ବାବାଙ୍କ ନାମ ବଦନାମ କରିବ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି । ରୁପ-ବସନ୍ତ
ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗୀ-ଜ୍ଞାନୀ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି
ଆମକୁ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ସତ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ହିଁ ସତ୍ୟ ଗୀତା ଶୁଣାଇବାକୁ
ହେବ । ଆଉ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ଗୀତା । ବାକି ସବୁ ତା’ର ରଚନା ଅଟନ୍ତି
। ସେମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କାହାର କଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୋ ସହିତ କେହି ମିଶିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ମୁଁ
ହିଁ ଆସି ପୁଣି ସହଜ ଜ୍ଞାନ, ସହଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ସର୍ବ ଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ହେଉଛି ଗୀତା, ଏହି
ସତ୍ୟ ଗୀତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଗୀତା ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିଛି, ଗୀତାର ମଧ୍ୟ ପିତା ଯିଏକି ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି, ସେ ନିଜେ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି
ଗୀତା ଶାସ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ଜଣେ, ବାକି ସମସ୍ତେ
ତାଙ୍କର ରଚନା । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଗୀତା ତେଣୁ ପଛରେ ଯେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ର ସବୁ ତିଆରି
ହୋଇଛି ତାଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ ନାହିଁ । ସମ୍ପତ୍ତି ସମ୍ମୁଖରେ ହିଁ ମିଳୁଛି ।
ମୁକ୍ତିର ବର୍ସା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିବାର ଅଛି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ । ବାକି
ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ, ତେଣୁ ଯିଏ ଯେତେ ପଢିପାରିବ । ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନିଶ୍ଚୟ ନାହିଁ ଯେ କିଏ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେବେ ବୁଝିବେ କ’ଣ ? କ’ଣ ବା
ପ୍ରାପ୍ତି କରିପାରିବେ ? ପୁଣି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଜ୍ଞାନର ତ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ
। ଯେତିକି ସୁଖ ମିଳିବ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସୁଖ ଦେବେ । ପ୍ରଜା ତିଆରି କରିବେ ତ ନିଜେ
ମଧ୍ୟ ରାଜା ହୋଇଯିବେ ।
ଆମର ଏହା ହେଉଛି ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ । ହସି-ଖେଳି, ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ କରି ଆମେ ଯାଇ ରାଜକୁମାର ହେବା
। ଛାତ୍ର ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ରାଜକୁମାର ହେବୁ ତେଣୁ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିଥାଏ । ଏହା ତ
ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ହେବାର କଲେଜ ଅଟେ । ସେଠାରେ ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀଙ୍କର ଅଲଗା କଲେଜ
ହୋଇଥାଏ । ବିମାନରେ ଚଢି କଲେଜକୁ ଯା’ନ୍ତି । ବିମାନ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତିରୋଧ କ୍ଷମ
ହୋଇଥାଏ, କେବେ ଭାଙ୍ଗିବ ନାହିଁ । କେବେ କୌଣସି ପ୍ରକାରରେ ଦୁର୍ଘଟଣା ହେବ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ସବୁ
ବୁଝିବାର କଥା । ପ୍ରଥମତଃ ବାବାଙ୍କଠାରେ ପୂରା ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରଖିବାକୁ ପଡିବ, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ସମସ୍ତ
ସମାଚାର ବାବାଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ପଡିବ କି କିଏ-କିଏ କଣ୍ଟାରୁ କଢି ହୋଇଛନ୍ତି ? ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୂରା
ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବାକୁ ପଡିବ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଟିଚର ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇପାରିବେ । ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ
ହୋଇ ଫୁଲ ହେବାର କିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ? କଣ୍ଟାରୁ କଢି ତ ହୋଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଫୁଲ ସେତେବେଳେ
ହେବ ଯେତେବେଳେ ସନ୍ତାନ ରୂପେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପିତ ହେବେ । ନହେଲେ କଢିରୁ କଢି ହୋଇ ରହିଯିବେ
ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଜାରେ ଆସିଯିବେ । ଏବେ ଯିଏ ଯେପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ସେପରି ପଦ ପାଇବେ । ଏପରି
ନୁହେଁ, ଜଣେ ଦୌଡିଲେ ଆମେ ତାଙ୍କ ଲାଞ୍ଜ ଧରିନେବୁ । ଭାରତବାସୀ ଏହିପରି ବୁଝିଥା’ନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ
ଲାଞ୍ଜ ଧରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ, ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ । ଯିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ, ୨୧
ପିଢି ତାଙ୍କର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବୁଢା ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବେ, ପରନ୍ତୁ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ
ହେବ ନାହିଁ । କେତେ ଓଜନଦାର ପଦ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝିଯାନ୍ତି ୟାଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଛି,
ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ଜଣାଇଥା’ନ୍ତି, ବାବା ଏହି
ଏହି ସମସ୍ୟା ଆସୁଛି, ଏହା ହେଉଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ପୋତାମେଲ୍ ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏତେ ପରିଶ୍ରମ
ଆଉ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗରେ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବା ତ ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସନ୍ଦେଶ ଆଣିବା
ନିମନ୍ତେ ବତନକୁ ପଠାଇଥା’ନ୍ତି । ଯୁଦ୍ଧରେ ବାର୍ତ୍ତା ନେବାବାଲା ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ଏହା ହେଉଛି
ଯୁଦ୍ଧଭୂମି । ଏଠାରେ ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଣୁଛ ତେଣୁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି, ମନ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛି ।
ବାହାରକୁ ଗଲେ ବଗୁଲାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମିଶିବା ଦ୍ୱାରା ଖୁସି ହଜିଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ମାୟାର ଧୂଳି ରହିଛି
ନା ତେଣୁ ପକ୍କା ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବାବା କେତେ ସ୍ନେହରେ ପଢାଉଛନ୍ତି, କେତେ ସୁବିଧା ଦେଉଛନ୍ତି । ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏ ଭଲ
ଭଲ କହି ନିଜେ ରହିଯାନ୍ତି, କେହି କୋଟିକରେ ଗୋଟିଏ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଜ୍ଞାନର ନିଶା ରହିବା
ଉଚିତ୍ । ଯେପରି ମଦର ନିଶା ଚଢିଥାଏ ନା । କେହି ଯଦି ଦେବାଳିଆ ହୋଇ ମଦପିଇ ଦିଅନ୍ତି, ଜୋରରେ ନିଶା
ହୋଇଯାଏ ତେବେ ଭାବନ୍ତି ମୁଁ ରାଜାଙ୍କର ରାଜା ଅଟେ । ଏଠାରେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଦିନ ଜ୍ଞାନ
ଅମୃତଭରା ପିଆଲା (ସୁରା ଇତ୍ୟାଦି ପାନ କରିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବହୃତ ହେଉଥିବା ଲମ୍ବା ନାଡ ଥିବା କପ୍)
ମିଳୁଛି । ପ୍ରତିଦିନ ଧାରଣା କରିବା ପାଇଁ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଏପରି ମିଳୁଛି ଯାହାକି ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ହିଁ
ଖୋଲି ଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ କିପରି ବି ହେଉ ମୁରଲୀ ପଢିବାର ଅଛି । ଯେପରି ଗୀତା ପ୍ରତିଦିନ ପଢିଥାନ୍ତି
ନା । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଦିନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ପଚାରିବା ଦରକାର ଯେ ମୋର
ଉନ୍ନତି ହେଉନାହିଁ, କାରଣ କ’ଣ ? ଆସି ବୁଝିଯିବା ଦରକାର । ସେହିମାନେ ହିଁ ଆସିବେ ଯାହାଙ୍କର ପୁରା
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଥିବ କି ସିଏ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି — ନିଶ୍ଚୟ
ବୁଦ୍ଧି ହେବା ପାଇଁ । ନିଶ୍ଚୟ ଅର୍ଥାତ୍ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ୱାସ, ସେଥିରେ ଶତକଡା ନଥାଏ । ବାବା ଜଣେ,
ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ଏଠାରେ ହଜାର ହଜାର ପଢୁଛନ୍ତି ପୁଣି ବି କହୁଛ ନିଶ୍ଚୟ
କିପରି କରିବୁ ? ଏଭଳି କହୁଥିବା ଆତ୍ମାକୁ ଭାଗ୍ୟହୀନ କୁହାଯାଏ । ଭାଗ୍ୟବାନ ସିଏ ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିବେ ଓ ମାନିବେ । କେହି ରାଜା ଯଦି କହିବେ ଆମ କୋଳର ସନ୍ତାନ ହୁଅ ତେବେ କୋଳକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଇଥାଏ ନା । ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ କି ନିଶ୍ଚୟ କିପରି ହେବ ? ଏହା ହେଉଛି
ରାଜଯୋଗ । ବାବା ତ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ନିଶ୍ଚୟ
ହେଉ ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ଆଉ କେହି କଣ କରିପାରିବେ ? ନ ମାନିଲେ ପୁଣି
ପୁରୁଷାର୍ଥ କିପରି କରିବେ ? ତେଣୁ ସିଏ ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଚାଲିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କୁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା
ମିଳୁଛି । ଦେବତା ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଥା’ନ୍ତି । କଳିଯୁଗରେ ତ ରାଜ୍ୟପଦ ନାହିଁ । ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା
ଉପରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ ଅଟେ ତେଣୁ ତାକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ବାବା କରିବେ ନାହିଁ
ତ କିଏ କରିବ ? ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତ ବୁଝିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ସହଜ ବୁଝିବାର କଥା ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଏହି ରାଜ୍ୟପଦର ପ୍ରାରବ୍ଧ କେବେ ପାଇଲେ ? ନିଶ୍ଚିତ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମର କର୍ମ ଅଟେ
ତେଣୁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପାଇଲେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ, ଏବେ ନର୍କ ଅଟେ ତେଣୁ ଏଭଳି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ ଅଥବା ରାଜଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ବାବା ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଦ୍ୱାପରରେ କଣ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ
। ଦ୍ୱାପର ପରେ କ’ଣ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିକରି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାହାରକୁ
ଗଲେ ଖାଲି ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଯେପରି ଡବାରେ ଖପରା ରହିଥାଏ, ରତ୍ନ ବାହାରିଯାଏ । ଯଦି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ
ପୁଣି ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେଲ ତେବେ ଖଲାସ । ବୁଦ୍ଧିରୁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଖାଲି ହୋଇଯାଏ । ଏପରି ମଧ୍ୟ
ବହୁତ ଲେଖିଥା’ନ୍ତି — ବାବା, କଷ୍ଟ କରି-କରି ଆଜି ପୁଣି ତଳକୁ ଖସିଗଲି । ଖସିଗଲ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ
ଏବଂ କୁଳକୁ କଳଙ୍କ ଲଗାଇଲ, ଭାଗ୍ୟରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ଲଗାଇଲ । ଘରେ ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ଏପରି
ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରନ୍ତି ତେବେ କୁହାଯାଏ ଏପରି ପିଲା ମରିଗଲେ ଭଲ । ତେଣୁ ଏହି ବେହଦର ପିତା କହୁଛନ୍ତି
କୁଳ କଳଙ୍କିତ ହୁଅ ନାହିଁ । ଯଦି ବିକାରର ଦାନ ଦେଇ ପୁନର୍ବାର ଫେରସ୍ତ ନେଲ ତେବେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ
ହୋଇଯିବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି, ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ମାୟାର ଚୋଟ ଲାଗୁଛି ତ ପୁଣି ସଜାଗ
ହୋଇଯାଅ । ବାରମ୍ବାର ଆଘାତ ଖାଇଲେ ହାରିଯାଇ ବେହୋସ ହୋଇଯିବ । ବାବା ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପରନ୍ତୁ
କେହି ରହିଲେ ତ । ମାୟା ବଡ ତୀକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରଣ କରିଛ, ପୁଣି ଯଦି ତଳକୁ ଖସିଲ ତେବେ
ଚୋଟ ବହୁତ ଜୋରରେ ଲାଗିବ । ପବିତ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନୌକା ପାର ହୋଇଥାଏ । ପବିତ୍ରତା ଥିଲା ତେଣୁ
ଭାରତର ଭାଗ୍ୟ ଚମକୁ ଥିଲା । ଏବେ ତ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ହୋଇଯାଇଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି
ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳରେ ରହି ଭୟ କରିବାର ନାହିଁ, ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ
ନେବାର ଅଛି । ବଫାଦାର ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଏବଂ ଫରମାନବରଦାର ଅର୍ଥାତ୍ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ ଶ୍ରୀମତ୍
ଅନୁସାରେ ଚାଲିବାର ଅଛି ।
(୨) ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେଲେ ପିଆଲା ଭରା ଜ୍ଞାନର ଅମୃତ ପ୍ରତିଦିନ ପାନ କରିବାକୁ ହେବ
ଅର୍ଥାତ୍ ମୁରଲୀ ପ୍ରତିଦିନ ପଢିବାକୁ ପଡିବ । ତା’ ସହିତ ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବାକୁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି
କେବେ ବି ସଂଶୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି
ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱକୁ ଶାନ୍ତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମିକ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତିର ଆଧାର
ହେଲା ନିଜର ଶୁଭ ସଂକଳ୍ପ, ଶୁଭଭାବନା ଓ ନୟନର ଭାଷା । ଯେପରି ମୁଖର ଭାଷା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ବା
ରଚନାର ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ପରିଚୟ ଦେଉଛ ସେହିପରି ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ନୟନର ଭାଷା
ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ଅନୁଭୂତି କରାଇପାରିବ । ତେବେ ସ୍ଥୂଳ ସେବାର ସାଧନଠାରୁ ଶାନ୍ତିର ଶକ୍ତି
ଅତିଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ । ଆତ୍ମିକ ସେନାବାହିନୀର ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଅସ୍ତ୍ର-ଶସ୍ତ୍ର ଯାହା ସାହାଯ୍ୟରେ
ତୁମେମାନେ ଅଶାନ୍ତ ବିଶ୍ୱକୁ ଶାନ୍ତ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜେ
ନିର୍ବିଘ୍ନ ରହିବା ଏବଂ ଅନ୍ୟକୁ ନିର୍ବିଘ୍ନ କରିବା - ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ସେବାର ପ୍ରମାଣ ।