25.01.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯେପରି ବାବା
ତୁମର ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଛନ୍ତି ସେହିପରି ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ
ସାରାଦିନ ସେବା କର, ଯିଏ ବି ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଅ, ଏଥିରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ
କୋଟିକରେ କେହି ଜଣେ ହିଁ ବୁଝୁଛନ୍ତି ବା ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି— ଏପରି କାହିଁକି ହେଉଛି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକିନା ତୁମେ
ନୂଆ କଥା ସବୁ ଶୁଣାଉଛ । ତୁମେ କହୁଛ ପରମାତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ ସଦୃଶ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ଏହି କଥା ଶୁଣି
ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଯାଇଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରୁ ତ’ ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ହିଁ ନାହାନ୍ତି । ଏତେ ସମୟ ଧରି ଯେଉଁ
ଭକ୍ତି କରିଆସିଛନ୍ତି ତାହା ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି ସେଥିପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । କେହି କେହି
ତ’ ଏଭଳି ପତଙ୍ଗ ସଦୃଶ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ବାହାରୁଛନ୍ତି ଯିଏକି କହୁଛନ୍ତି— ବାବା ମୁଁ ତ’ ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ନିଶ୍ଚିତ ହେବି, ମୋତେ ଏଭଳି ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି ତେଣୁ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡିବି କିପରି, ତେଣୁ
ସବୁକିଛି ସ୍ୱାହା କରିବାର ନିଶା ଚଢ଼ିଯାଉଛି ।
ଗୀତ:-
ଦୂର ଦେଶକେ ରହନେ
ବାଲେ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଯାତ୍ରୀ ଅଟୁ, ଏହା ଆମର ଦେଶ ନୁହେଁ, ଏହା
ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ନାଟକ ବହୁତ ବଡ ନାଟ୍ୟଶାଳାରେ, ଏଠାରେ କେତେ ବଡ ବଡ ବତୀ ରହିଛି, ଯାହାକି
ସଦାସର୍ବଦା ଜଳିବାରେ ଲାଗିଛି । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅଭିନେତା ଅଟୁ ଏବଂ ଅଭିନୟ କରିବା
ପାଇଁ କ୍ରମାନୁସାରେ ନିଜର ଅଭିନୟ ଅନୁସାରେ ଉଚିତ୍ ସମୟରେ ଆସୁଛୁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ଘରକୁ
ଯାଇ ପୁଣି ଏଠାକୁ ଆସୁଛ, ଏହା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଏବଂ ଧାରଣ କରିବାର କଥା ଅଟେ । ଯଦି ନାଟକର
ଅଭିନେତା ହୋଇ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ନ ଜାଣିବ ତେବେ ତାଙ୍କୁ କ’ଣ କୁହାଯିବ ? ଡ୍ରାମାର
ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଏହିଭଳି ହେଉଛ, ତେଣୁ ଏହି ପାଠପଢ଼ା ସବୁଠାରୁ ନିଆରା ଅଟେ
। ବାବା ତ’ ବୀଜରୂପ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ସାଧାରଣ ବୃକ୍ଷ ଏବଂ ତା’ର ବୀଜକୁ ଜାଣିଛ ନା
। ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଛୋଟ ଛୋଟ ପତ୍ର ବାହାରି ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ବଡ ହୋଇ କେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ,
ଏଥିପାଇଁ କେତେ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । ତେବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ କେବଳ ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ରହିଛି ।
ବାବା ତ’ ଥରେମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ ଏହା ହେଉଛି ଅନାଦି
ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା, ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱରୀୟ ପିତା, ଏହି ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ
କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଦୂର ଦେଶରେ ରହିଲାବାଲା...
ଏହି ରାବଣରାଜ୍ୟ ଆମର ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଏହି ରାବଣରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ରାମଙ୍କୁ ଆସିବାର ଅଛି । ତେବେ ଏହି
ଜ୍ଞାନ କେବଳ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ରହିଛି । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ଯାତ୍ରୀ ଅଟ, ତୁମେ ଏକତ୍ର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଦେବତାମାନେ ଆସିବେ, ସେହି ସମୟରେ ଆଉ କେହି ରହିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର
ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ କମ୍ ଥିଲା ପରେ ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିଲା । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଶରୀର
ଛାଡି ସମସ୍ତେ ପରମଧାମକୁ ଯିବ । ବାବା ହିଁ ତୁମକୁ ଏହି ବୁଦ୍ଧି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଆମେ ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛୁ । ବୀଜ ଉପରେ ଅଛି, ତଳେ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବୃକ୍ଷ ଖେଳାଇ ହୋଇ ରହିଛି । ଏବେ ବୃକ୍ଷର ପୁରା ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲାଣି
। ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ବୃକ୍ଷର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଗଲଣି । ଆଗରୁ ଯେବେ ଋଷି
ମୁନିମାନଙ୍କୁ ପଚରାଯାଉଥିଲା ଯେ ତୁମେ ରଚନାର ଆଦି ଏବଂ ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛ ତେବେ ସେମାନେ କହୁଥିଲେ
ନେତି-ନେତି ଅର୍ଥାତ୍ ଆମେ ଜାଣିନାହୁଁ । ଯେବେ ସେମାନେ ହିଁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ତେଣୁ ଏହି ପରମ୍ପରା
କିପରି ଚାଲିଥା’ନ୍ତା । ଏହିସବୁ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ, ଭୁଲିବାର ନାହିଁ, ପାଠ ତ’
ପଢ଼ିବାକୁ ହିଁ ହେବ, ପାଠପଢ଼ା ଏବଂ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ଦେବପଦ ପାଉଛ । ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ତୁମକୁ ଆଉ କେହି ପବିତ୍ର କରିପାରିବେ
ନାହିଁ । ବିନାଶୀ ଧନ ଦାନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ରାଜା କୁଳରେ ଅଥବା ଭଲ କୁଳରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ’ ବହୁତ ବଡ ଘରେ ଜନ୍ମ ମିଳୁଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆ ତ’ ବହୁତ ଛୋଟ ହେବ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ଯେପରି ଏକ ଗାଁ ହେବ । ଆରମ୍ଭରୁ ବମ୍ବେ କେତେ ଛୋଟ ଥିଲା, ଏବେ ଦେଖ
କେତେ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜ ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଯାତ୍ରୀ
ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଥରେ ମାତ୍ର ଯାତ୍ରା କରୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଥର ଯାତ୍ରା କରୁଛ । ତୁମେ
ପରମଧାମରୁ ଥରେମାତ୍ର ଆସୁଛ ପୁଣି ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇ ଅଭିନୟ କରିଚାଲୁଛ । ଏବେ ତୁମେ ଅମରଲୋକ ଯିବା
ପାଇଁ ଅମରକଥା ଶୁଣୁଛ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ୨୧ ଜନ୍ମ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଉଛ । ୨୧ ପିଢ଼ି ବୋଲି
କହିଥା’ନ୍ତି ନା, ପିଢ଼ି ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଢ଼ା ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ପୁଣି ସ୍ୱତଃ ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେବ
ସେଠାରେ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ତାହା ହେଲା ଅମରଲୋକ, ସେଠାରେ କାଳର କୌଣସି ନାମ ନଥାଏ,
ଅଚାନକ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇନଥାଏ । ତୁମେ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଉଛ, ଏଥିରେ ଦୁଃଖ କରିବାର
କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସାପ ଯେତେବେଳେ କାତି ଛାଡେ ତାକୁ କ’ଣ ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ କି ? ତାକୁ ଆହୁରି
ଖୁସି ମିଳୁଥିବ । ଏବେ ତୁମକୁ ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ଆତ୍ମା ହିଁ ସବୁକିଛି କରୁଛି । ଆତ୍ମାରେ
ହିଁ ବୁଦ୍ଧି ରହିଛି । ଶରୀର ତ’ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଅଲଗା ଅଟେ । ଏଥିରେ ଆତ୍ମା ନଥିଲେ ଶରୀର ଚାଲିପାରନ୍ତା
ନାହିଁ । କିପରି ଶରୀର ତିଆରି ହେଉଛି, ଆତ୍ମା କିପରି ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଏହା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ
କଥା ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ ତୁମର ସ୍ୱର୍ଗ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଦୁନିଆ ଅଟେ ଏହି ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ୭ଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ନା । କିନ୍ତୁ ରାମରାଜ୍ୟରେ ବାବାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ
ହେଲା ସ୍ୱର୍ଗ, ଯାହାକି ଅଧାକଳ୍ପ ସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ ରହୁଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏହାକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ
ନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁଖରୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଶବ୍ଦ ବାହାରିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ତୁମେ ଏହାକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଜାଣୁଛ କେହି କେହି ତ’ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ବାବା
ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ଏବଂ ନିଜର ରାଜଧାନୀକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମାଧ୍ୟମରେ ଦେଖିଥିଲେ । ସାକ୍ଷାତ୍କାରରେ
ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଗୀତାର ଅଧ୍ୟାୟ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ
ପିଲାମାନେ ଏହା ହେଲା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଯେତେବେଳେ କି ମୁଁ ଆସି ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ଏତେ
ଉଚ୍ଚ କରୁଛି । ଦୁନିଆରେ ଏହି କଥାକୁ କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ବହୁତ ମଉଜରେ ରହୁଛ ।
ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ ଦୀପ ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି ଯେପରି ଆତ୍ମା ଅନ୍ଧକାରରେ ନରହୁ । କିନ୍ତୁ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏଭଳି କଥା ହେବ ନାହିଁ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୀପ ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରହିବ, ଘର
ଘର ଆଲୋକିତ ହେବ । ଏଠାରେ କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଘରେ ଘରେ ବତୀ ଜଳାଉଛନ୍ତି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମକୁ ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ତୁମେ ବାବା ଏବଂ
ରାଜଧାନୀକୁ ମନେପକାଅ, ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଏତେ ସମୟ ଧରି ରାଜତ୍ତ୍ୱ କରିଛୁ । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ
ସମୟରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ସେହିମାନଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ବାବା କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପାଠ
ମଧ୍ୟ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର କଥାକୁ ନେଇ ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ପାଳନ
କରୁଛନ୍ତି, ଭାରତରେ ହିଁ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ଶିବ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ ସିଏ
ଭାରତକୁ କିପରି ଆସୁଛନ୍ତି । ସିଏ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର ନେଇ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି,
ସେଥିପାଇଁ ହିଁ କଥା ହେଉଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କିପରି ଜ୍ଞାନର ଶୃଙ୍ଗାର କରାଇବେ । ଏବେ
ତୁମର ଶୃଙ୍ଗାର ହେଉଛି, ତୁମେ ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଶୃଙ୍ଗାର
କରାଉଛ । ଏହା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଏତେ ପତିତ ହୋଇଗଲାଣି ଯେ କିଛି
ବି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି, ବୁଝିବା ପାଇଁ ସମୟ ନେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛ, ଯିଏ
ଆସି ଯେପରି ବୁଝିଲା ସବୁ ଡ୍ରାମା । ଏଥିରେ ଚିନ୍ତାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି
ବାବା, ବହୁତ ବୁଝାଇବା ପରେ କୋଟିକରେ କେହି ଜଣେ ବାହାରୁଛନ୍ତି, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ତ’
ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ତୁମେ କହୁଛ ପରମାତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ’ ଏଭଳି କଥା ନାହିଁ
ସେଥିପାଇଁ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ମାନୁନଥିଲ, ଆଉ କାହାକୁ
କାହାକୁ ତ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଦୁଇବର୍ଷ ସମୟ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଯାଉଛି, ସବୁ ବୁଝି ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି, ପୁଣି
ଆସୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସେମାନେ ଏତେ ସହଜରେ ଭକ୍ତି ଛାଡିନଥା’ନ୍ତି, ଭକ୍ତି ତାଙ୍କୁ ନିଜ ଆଡକୁ
ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି, ଏକଥା ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ
କେହିହେଲେ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବିରାଟ ରୂପର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝିଛ, ଏହା ତୁମର ବାଜୋଲୀ (ଗୋଟିଏ
ପ୍ରକାରର ଖେଳ) ଅଟେ । ତୁମେ ଚକ୍ର ଲଗାଉଛ ନା । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ବିରାଟ ନାଟକ କୁହାଯାଉଛି ।
ଏହାର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି । କଲେଜରେ ତ’ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ପଢ଼ିଥା’ନ୍ତି, ଏଠାରେ କିନ୍ତୁ
ସେକଥା ନାହିଁ । ବିଜ୍ଞାନର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି, ଏହା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି । ଯଦିଓ
ତୁମେ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ କିନ୍ତୁ ସେଥି ମଧ୍ୟରୁ କେହି ବିରଳ ମିଳିବେ ଯିଏକି କହିବେ ଯେ ଏହା
ତ’ ବହୁତ ଭଲ କଥା, ଏହାକୁ ପ୍ରତିଦିନ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଯେତେ ବି କାମ ଥାଉ କିନ୍ତୁ କହିବେ ଆମର
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି, ଏହା ତ’ ଅସରନ୍ତି, ଅଗଣିତ ରୋଜଗାର ଅଟେ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ ମୋ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ଏକଥା ବର୍ତ୍ତମାନ
କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ବୁଝୁଛ । ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଠିକ୍ ଅଟେ, ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡ ସହିତ ମିଶିପରିବ ନାହିଁ, ଏଥିରେ କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମତା ରହିଛି । ତୁମେ
କେତେ ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଆସିଛ, ଏହି ଡ୍ରାମା ଉକୁଣୀ ସଦୃଶ ଚାଲୁଅଛି । ଗୋଟିଏଥର ଚକ୍ର ଘୂରିବା ପାଇଁ ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ଲାଗୁଛି, ସେହି ସମୟରେ ହିଁ ସମସ୍ତ ଖେଳ ଚାଲୁଛି, ତେଣୁ ଏହାକୁ ଜାଣିବାର ଅଛି ।
ସେଠାରେ ଗାଈ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ହେବେ, ଯେପରି ପଦ ସେହିପରି ପ୍ରାସାଦ, ଆସବାବପତ୍ର
ଇତ୍ୟାଦି ହେବ । ସବୁକିଛି ବହୁତ ଆକର୍ଷଣୀୟ ହେବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଖୁସି ହୋଇଥାଏ, କଥାରେ କହିଥା’ନ୍ତି
ନା, ଆମର ଆତ୍ମା ତୃପ୍ତ ହୋଇଗଲା, ତୃପ୍ତ ପରମାତ୍ମା ବୋଲି ତ’ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । କହନ୍ତି ତୁମର
ଆତ୍ମା ତୃପ୍ତ ହୋଇଗଲା ? ହଁ ବାବା ତୃପ୍ତ ହୋଇଗଲା । ତେବେ ଏହିଭଳି ସବୁ ଖେଳ ଚାଲିଆସୁଛି । ବାବା
ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଖେଳ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମର ନବକଳେବର କରୁଛନ୍ତି,
ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ଶରୀର କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ସମାନ ହୋଇଯାଉଛି । ତା’ର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଅମରଲୋକ, ସେଠାରେ
ଆତ୍ମା ଅମର ହେବ, ତାକୁ କାଳ ଖାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି,
ଅକାଳ ଆତ୍ମା ଯିଏକି ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ସିଂହାସନରେ ବସିଛି, ବାବା ଆତ୍ମା ସହିତ ହିଁ କଥା ହେଉଛନ୍ତି
। ଆତ୍ମା ଏହି କାନ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଅଛି । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ପାଠ ପଢ଼ାଇବା ପାଇଁ
ଆସୁଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ସର୍ବଦା ଆତ୍ମା ଉପରେ ହିଁ ରହୁଛି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ସର୍ବଦା ଭାଇ ଭାଇର ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖ । ସଦାସର୍ବଦା ଏହିଭଳି ମନେ କର ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା
ଭାଇ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛୁ ତେବେ ତୁମର ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସ
ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ କରିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଆତ୍ମା ଏତେ ଜନ୍ମଧରି ଅଭିନୟ କରିଛୁ, ଆମେ ହିଁ ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମା ଥିଲୁ ପୁଣି ଆମେ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ହେବୁ । ସୁନାରେ ହିଁ ଖାଦ ମିଶିଥାଏ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସିବେ ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ କୁହାଯିବ । ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା କିଛି ମାତ୍ରାରେ ପବିତ୍ର
ରହିବ, ଯଦିଓ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବେ, କିନ୍ତୁ ଶକ୍ତି ତ’ କମ୍ ହେବ ନା । ଏମାନେ ଗୋଟିଏ କିମ୍ବା ଦୁଇଟି
ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି, ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେବ ।
ବାବା ଯେଉଁ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଏହା ହେଲା ସମ୍ପତ୍ତି, ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବା ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥାଅ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ସୁସ୍ଥ ରହିବ, ଚୁପ୍ ହୋଇ ବସିବାରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଫାଇଦା ଅଛି, ତୁମେ ମୋତେ
ମନେପକାଅ । ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାର ଅର୍ଥ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ସବୁକିଛି ଅନର୍ଥ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅନର୍ଥ ହେଲା
ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହେବା, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ପାଉଛ । ସବୁଠାରୁ ଖରାପ ହିଂସା
ହେଲା କାମ ବିକାର, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ନର୍କ କୁହାଯାଉଛି । ସ୍ୱର୍ଗ ଏବଂ ନର୍କର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ କେହି
ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଅଛି ଏବଂ ନର୍କ ଅନ୍ତିମ ନମ୍ବରରେ ରହିଛି, ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଏହି ବିଶ୍ୱ ନାଟକର ଅଭିନେତା ଅଟୁ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ନେତି ନେତି ଅର୍ଥାତ୍ କିଛି
ଜାଣିନାହିଁ ବୋଲି କହିପାରିବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ତୁମେ କେତେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଚିତ୍ର ତିଆରି
କରୁଛ ଯାହାକୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦେଖି ଖୁସି ହୋଇ ସହଜରେ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏହି ଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛ
। ଯାହାକୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦେଖି ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସହଜରେ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଚିତ୍ର ତିଆରି କରିବା
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିବ ।
ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ କିଏ
କରୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ସତ୍ତୋ, ରଜୋ, ତମୋରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ହେବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି କଳିଯୁଗ । ଏକଥା କେହି ଜାଣିନଥିଲେ ଯେ ବାବା ଆସି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ
କରାଇବେ । ଏକଥା କାହାରି ଖିଆଲରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା । ତୁମ ଭିତରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି
ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ରଚୟିତା ବାବା ଏହାଙ୍କର ଶରୀରରେ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି କି ମୁଁ ତୁମ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ଶିକ୍ଷକ ଅଟେ । ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗ ହେଲା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗ ।
ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ କଳିଯୁଗକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ହେଉଛ, ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଇବାରେ ବହୁତ ସହଜ ହେବ । ଏହି କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ଅଗ୍ନିଶିଖା ପ୍ରତି
ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ବହୁତ ପତଙ୍ଗ ଆସିଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କିଏ ଛାଡିବ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା
ଆମେ ତ’ ଆପଣଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ବସି ରହିବୁ ଏସବୁ କିଛି ଆପଣଙ୍କର ଅଟେ । ଏଭଳି ଉଚ୍ଚ ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ
ଛାଡିବୁ କିପରି ? ଏହିଭଳି ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଅନେକଙ୍କ ଭିତରେ ଆସିଥାଏ, ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବିଶ୍ୱର
ବାଦଶାହୀ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ଆମେ ତାଙ୍କୁ ଛାଡି କାହିଁକି ଯିବୁ । ଏଠାରେ ତ’ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ବସିଛୁ,
ଏଠାକୁ କାଳ ମଧ୍ୟ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା
ମଧ୍ୟ କହିବେ ଏଭଳି କରନାହିଁ, ଏଠାରେ ରହିବାର ସମସ୍ତଙ୍କର ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଏପରି
ନାହିଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ଏଠାରେ ଆସି ବସିଯିବେ ଯଦିଓ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଆସୁଛି କାହିଁକିନା ଜାଣିଛନ୍ତି
ଏସବୁ କିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବାର ଅଛି । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି ସେମାନେ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଏଲ୍.ଏଲ୍.ବି., ଆଇ.ସି.ଏସ୍. ପଢ଼ୁଛ ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ କ’ଣ ମିଳିଛି ? କାଲି ଯଦି
ତୁମେ ଶରୀର ଛାଡିଦେବ ତେବେ କ’ଣ ମିଳିବ ? କିଛି ବି ନୁହେଁ । ତାହା ବିନାଶୀ, କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି
ଅବିନାଶୀ ବିଦ୍ୟା, ଯାହାକି ଅବିନାଶୀ ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ସମୟ ମଧ୍ୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ଏହି
ଜନ୍ମରେ ହିଁ ତୁମକୁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ, ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ
ହିଁ ତୁମେ ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ଦେହର ଧର୍ମକୁ ଛାଡି ମୋତେ ମନେପକାଅ,
ଏହି ଶରୀର ଉପରେ କୌଣସି ଭରସା ନାହିଁ, ପଢ଼ୁ ପଢ଼ୁ ମଧ୍ୟ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର କାମ
ହେଲା ବୁଝାଇବା । ବିନାଶୀ ପାଠପଢ଼ାରେ କ’ଣ ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ପାଠ ପଢ଼ିବା ଦ୍ୱାରା
କ’ଣ ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ, ଏକଥା ତ’ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ଶିବବାବାଙ୍କର ଭଣ୍ଡାର ତ ସର୍ବଦା ଭରପୁର ରହିଛି,
ତେଣୁ ସବୁ ପିଲାଙ୍କର ଲାଳନପାଳନ ହେଉଛି, ଏଥିରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ
କେବେହେଲେ ଭୋକରେ ମରିଯିବ ନାହିଁ । ଲୌକିକରେ ମଧ୍ୟ ବାପା ଦେଖିଥା’ନ୍ତି ଯେ ପିଲାକୁ ଯଦି ଖାଇବାକୁ
ନ ମିଳିଥାଏ ତେବେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଖାଇନଥା’ନ୍ତି । ପିଲାର ଦୁଃଖ ବାପା ସହନ କରିପାରିନଥା’ନ୍ତି ।
ପ୍ରଥମେ ପିଲା ଖାଇଥାଏ ସବୁଠାରୁ ପଛରେ ବାପା ଏବଂ ମାଆ ଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଯାହା ରୁଖା ଶୁଖା ବଳିଥାଏ
ତାହା ମାଆ ଖାଇଥାଏ । ଆମର ଭଣ୍ଡାରୀ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅଟେ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଭାଇ ଭାଇର
ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଆତ୍ମା, ଆତ୍ମା ଭାଇ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛି, ଏହିଭଳି
ଅଭ୍ୟାସ କରି ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ବାବା ଯେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ
ଝୁଲାରେ ତା’କୁ ଭରିବାର ଅଛି । ନିରବରେ ରହି ଅବିନାଶୀ ରୋଜଗାର ଜମା କରିବାର ଅଛି ।
ବରଦାନ:-
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀର
ଆସନ ଉପରେ ବସି ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରୁଥିବା ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀର ଆସନ ଉପରେ ବସି ସବୁ ସମୟରେ, ସବୁ କାମ କରିଥା’ନ୍ତି, ସେମାନେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ
କଥା ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଆସିବ, ବହୁତ କିଛି ଘଟଣା ଘଟିବ, ଚାହେଁ ନିଜ ଦ୍ୱାରା ହେଉ ଚାହେଁ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହେଉ, ଚାହେଁ ପ୍ରକୃତି ଦ୍ୱାରା ହେଉ, ସବୁ ପ୍ରକାରର ପରିସ୍ଥିତି ତ ଆସିବ ଏବଂ
ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ କିନ୍ତୁ ସ୍ୱସ୍ଥିତି ଯଦି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିବ ତେବେ ପରିସ୍ଥିତି ଅର୍ଥାତ୍ ଘରର ସ୍ଥିତି
ସ୍ୱସ୍ଥିତି ତୁଳନାରେ କିଛି ବି ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । କେବଳ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରିବା ପୂର୍ବରୁ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଚେକ୍ କରି, ଯାହା କିଛି ବି କର ବୁଝିସୁଝି କର ତେବେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇ
ପରିସ୍ଥିତିଗୁଡିକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବଶକ୍ତିରେ
ବା ଜ୍ଞାନରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବା ହିଁ ସଂଗମଯୁଗର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅଟେ ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ସମାନ
ହେବା ପାଇଁ ବିଶେଷ ପୁରୁଷାର୍ଥ:-
ଯେପରି
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ବିସ୍ତାରକୁ ସାରରେ ସମାହିତ କରି ନିଜକୁ ସମ୍ପନ୍ନ କରିଦେଲେ, ସେହିଭଳି ତୁମେମାନେ
ମଧ୍ୟ ସାର ସ୍ୱରୂପ ସ୍ଥିତିରେ ରହି ବ୍ୟର୍ଥଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହୁଅ । ବୀଜରୂପ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହି
ଅନେକ ଆତ୍ମାଙ୍କ ଭିତରେ ସମୟର ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ରୂପକ ବୀଜ ପକାଅ ତେବେ ସେହି ବୀଜର ଫଳ ବହୁତ
ଭଲ ଏବଂ ସହଜରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।