20.05.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ଆସିଛନ୍ତି କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ କରିବା ପାଇଁ, ସବୁଠାରୁ ବଡ କଣ୍ଟା ହେଲା ଦେହ-ଅଭିମାନ, ଏହା
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମସ୍ତ ବିକାର ଆସୁଛି, ସେଥିପାଇଁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଭକ୍ତମାନେ
ବାବାଙ୍କର କେଉଁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିଦେଇଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବା ବହୁରୂପୀ
ଅଟନ୍ତି, ଯେଉଁଠାରେ ଆବଶ୍ୟକତା ହୋଇଥାଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଯେକୌଣସି ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି
ସମ୍ମୁଖରେ ଥିବା ଆତ୍ମାର କଲ୍ୟାଣ କରି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଥା’ନ୍ତି
। ସିଏ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ନୁହଁନ୍ତି ବହୁତ ତୀବ୍ର ରକେଟ୍ ସଦୃଶ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଯିବା-ଆସିବା
କରିବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗେ ନାହିଁ । ଏହି କଥାକୁ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ଭକ୍ତମାନେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
କହିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା ହେଲା ଏକ
ଛୋଟ ଫୁଲ ବଗିଚା, ମନୁଷ୍ୟ ରୂପୀ ଫୁଲ ବଗିଚା । ବଗିଚାକୁ ତୁମେ ଗଲେ ସେଠାରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର
ପୁରୁଣା ଗଛ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ । କେଉଁଠାରେ କଢ, ପୁଣି କେଉଁଠାରେ ଅଧା ଫୁଟିଥିବା କଢ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ ।
ଏହା ମଧ୍ୟ ବଗିଚା ଅଟେ ନା । ତେବେ ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏଠାକୁ ଆମେ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ
ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛୁ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଆମେ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ ହେଉଛୁ । ଜଙ୍ଗଲରେ କଣ୍ଟା ଏବଂ ବଗିଚାରେ
ଫୁଲ ରହିଥାଏ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ବଗିଚା ଓ ନର୍କକୁ ଜଙ୍ଗଲ କୁହାଯିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା
ହେଉଛି ପତିତ କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ । ତାହା ଫୁଲର ବଗିଚା ଅଟେ । ଏଠାରେ ଦିନେ ଫୁଲର ବଗିଚା ଥିଲା, ତାହା
ଏବେ ପୁଣି କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ ହୋଇଯାଇଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଡ କଣ୍ଟା, ଏହା ଦ୍ୱାରା
ପୁଣି ସମସ୍ତ ବିକାର ଜାତ ହୁଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ରହିବ । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ
ରହିଥାଏ — ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ଆୟୁଷ ପୂରା ହେଉଛି । ଏବେ ଆମେ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ନୂଆ ଶରୀର
ନେବୁ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ଯେ ଆମେ ଗର୍ଭ ମହଲରେ ଯାଇ ବିରାଜମାନ ହେବୁ । ପୁଣି କଢ ଅର୍ଥାତ୍
ଶିଶୁ ହୋଇ କଢରୁ ଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ବଡ ହେବୁ, ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆତ୍ମା ଭିତରେ ହିଁ ରହିଛି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର
କିପରି ଘୂରୁଛି, ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହେ ନାହିଁ । କେବଳ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଥାଏ ଯେ ଏହି ଶରୀର ପୁରୁଣା
ହୋଇଯାଇଛି, ଏବେ ଏହାକୁ ବଦଳାଇବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ତର ମନରେ ଏହି ଖୁସି ରହିଥାଏ । କଳିଯୁଗୀ ଦୁନିଆର
କୌଣସି ନୀତିରୀତି ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଲୋକଲାଜ କୁଳ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ରହିଛି, ତେଣୁ ଫରକ ଅଛି
ନା । ସେଠାକାର ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ସତ୍ୟ ମର୍ଯ୍ୟାଦା କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ଅସତ୍ୟ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ରହିଛି
। ସୃଷ୍ଟି ତ ଗୋଟିଏ ନା । ସୃଷ୍ଟିରେ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଥିବାବେଳେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଆସୁରୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ସମୟରେ ପୁନଃ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ସ୍ଥାପନା ହୋଇଯିବା ପରେ ବିନାଶ ହେଉଛି । ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହା ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଅଟେ, ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ଦୈବୀଗୁଣଧାରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର
ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ନଷ୍ଟ ହେଉଛି । ଏହି
ଜନ୍ମରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଯେଉଁ ପାପ କରିଛ, ତାହା ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ କହିବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିରେ ବିଶେଷ
ରୂପେ କାମ ବିକାରର କଥା କହିବାକୁ ହେବ । ୟାଦରେ ହିଁ ଶକ୍ତି ଅଛି । ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ଅଟନ୍ତି,
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇବା ଦ୍ୱାରା ପାପ ଭସ୍ମ
ହୋଇଥାଏ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ଅଟନ୍ତି ନା । ସାରା ସୃଷ୍ଟି ଉପରେ ଏହାଙ୍କର
ରାଜ୍ୟ ହେବ । ତାହା ହେଲା ନୂଆ ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ନୂଆ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଜମି
ସବୁ ଟାଙ୍ଗରା ହୋଇଗଲାଣି । ଏବେ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେଉଛ, ତେଣୁ ସେହିଭଳି ଖୁସି ରହିବା
ଦରକାର । ଯେପରି ଛାତ୍ର ସେହିଭଳି ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ରହିଥାଏ । ତୁମର ଏହା ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ
ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଏଠାରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପାଠ ପଢାଇଲା ବାଲା
ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । ତୁମେ କେତେ ନୀଚ୍ଚ ଥିଲ
। ଏକଦମ୍ ନୀଚ୍ଚରୁ ପୁଣି ଉଚ୍ଚ ହେଉଛ । ବାବା ସ୍ୱୟଂ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କ’ଣ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା
ଯୋଗ୍ୟ ଥିଲ କି ? ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ସେଠାକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ନୀଚ୍ଚ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦେବତାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ସେମାନଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି । ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ
ସେମାନଙ୍କର ପବିତ୍ରତା ଓ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୁଣର ଏବଂ ନିଜ ଅବଗୁଣର ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି
କହୁଛନ୍ତି ଆମ ଉପରେ ଦୟା କର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ଉଚ୍ଚ ହେବୁ । ଏହିଭଳି କହି
ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ
ଦୈବୀଗୁଣ ଥିବାରୁ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ, ସେମାନଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି ଓ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ମଧ୍ୟ
ତାଙ୍କ ଭଳି ହେବୁ । ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କିଏ କରିଛି ?
ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟ ରହିଛି ଯେ — କିପରି ଏହି ଦୈବୀ ବୃକ୍ଷର ଚାରା ରୋପଣ
କରାଯାଉଛି । ବାବା ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ ହୋଇଥିବାରୁ ବାବାଙ୍କୁ
ଡାକୁଛନ୍ତି, ଆମକୁ ଆସି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କର । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରୁଛ । ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା
ମନମନାଭବ ମନ୍ତ୍ର, ଯାହାକି ତୁମକୁ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି । ଗୁରୁ ତ ଢେର ଅଛନ୍ତି, କେତେ ମନ୍ତ୍ର
ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟିଏ, ବାବା ଭାରତକୁ ଆସି ମନ୍ତ୍ର ଦେଇଥିଲେ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ଦେବୀ-ଦେବତା ହୋଇଥିଲ । ଏହା ଭଗବାନୁବାଚ ଅଟେ ନା । ଯଦିଓ ଗୁରୁମାନେ ଶ୍ଲୋକ ଆଦି ପାଠ କରିଥା’ନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଏହାର ଅର୍ଥ ବୁଝାଇପାରିବ । କୁମ୍ଭ ମେଳାକୁ
ଯାଇ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ । ଏହା ହେଲା ନର୍କ ପତିତ ଦୁନିଆ, ସତ୍ୟଯୁଗ ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆ ଥିଲା ଯାହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଛି । ଅପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ କେହି ପବିତ୍ର ରହିପାରିବେ ନାହିଁ
। ମନୁଷ୍ୟ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ କରିବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଭାବୁଛନ୍ତି
ଶରୀରକୁ ହିଁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ହେବ କାରଣ ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ସଦାସର୍ବଦା ପବିତ୍ର
ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଲେଖିପାରିବ, ଜ୍ଞାନ ସ୍ନାନ
କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହେବ, ଜଳ ସ୍ନାନ ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ । ଜଳର ସ୍ନାନ ତ ପ୍ରତ୍ୟହ
କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେ ବି ନଦୀ ଅଛି ସେଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟହ ସ୍ନାନ କରୁଛନ୍ତି, ସେହି ପାଣିକୁ ମଧ୍ୟ
ପିଉଛନ୍ତି । ପାଣି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସବୁକିଛି କରାଯାଇଥାଏ, ଏହି କଥା କେତେ ସହଜ ଅଟେ କିନ୍ତୁ କାହାର
ବି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ ।
ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସଦଗତି ହୋଇଥାଏ । ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଏତେ ଅସରନ୍ତି
ଅଟେ ଯେ, ସାରା ସମୁଦ୍ରକୁ ସ୍ୟାହି, ଜଙ୍ଗଲକୁ କଲମ, ଧରିତ୍ରୀକୁ କାଗଜ କର...... ତେବେ ମଧ୍ୟ
ଏହାର ଅନ୍ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟହ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପଏଣ୍ଟସ୍ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଆଜି ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ପୂର୍ବରୁ କାହିଁକି
ଶୁଣାଇଲ ନାହିଁ! ଆରେ, ପୂର୍ବରୁ କିପରି ଶୁଣାଇବି, କାହାଣୀ ଆରମ୍ଭରୁ କ୍ରମାନୁସାରେ ଶୁଣାଇବି ନା
। ଅନ୍ତିମ ସମୟର କଥା ପୂର୍ବରୁ କିପରି ଶୁଣାଇବି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ଏହି
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ଜାଣିଛ । ତୁମକୁ କେହି ପଚାରିଲେ ତୁମେ ତୁରନ୍ତ ଉତ୍ତର
ଦେଇପାରିବ । ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ
ରହିଛି, ତୁମ ପାଖକୁ ଆସିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ଯଦି ସନ୍ତୁଷ୍ଟଜନକ ଉତ୍ତର ମିଳୁନାହିଁ ତେବେ ବାହାରକୁ
ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି ଏଠାରେ ସଠିକ୍ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁନାହିଁ । ଫାଲତୁ ଚିତ୍ର ରଖିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ
ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ପାଇଁ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବା ଦରକାର । ଯଦି ବୁଝାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ତେବେ ଯେଉଁଭଳି ଥିଲେ ସେହିଭଳି ରହିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
କେଉଁଠି-କେଉଁଠି ମୁଁ ଦେଖୁଛି ଯଦି ଆଗନ୍ତୁକ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିବେ କିନ୍ତୁ ବୁଝାଉଥିବା
ସନ୍ତାନ ଏତେ ହୋସିଆର ନୁହେଁ ତେବେ ମୁଁ ତାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ସହଯୋଗ କରିଥାଏ କାହିଁକି ନା
ବାବା ତ ବହୁତ ଛୋଟ ରକେଟ୍ ସମାନ ଅଟନ୍ତି, ଯିବା-ଆସିବା କରିବାରେ ସମୟ ଲାଗିନଥାଏ । କିନ୍ତୁ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପୁଣି ବହୁରୂପୀ ବା ସର୍ବବ୍ୟାପୀର କଥା କହୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ କେହି ଆଗନ୍ତୁକ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତି
ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥିବା ଦରକାର । ଆଜିକାଲି ତ କେହି-କେହି ଛୋଟ ବୟସରୁ ମଧ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର
କଣ୍ଠସ୍ଥ କରିଦେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଆତ୍ମା ସଂସ୍କାର ନେଇଆସିଥାଏ ନା, ତେଣୁ ଯେଉଁଠାରେ ବି ଜନ୍ମ
ନେଲେ ପୁଣି ସେଠାରେ ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢିବାରେ ଲାଗିପଡନ୍ତି । ଅନ୍ତିମ ମତି ଅନୁସାରେ ଗତି
ହୋଇଥାଏ ନା । କାହିଁକି ନା ଆତ୍ମା ସଂସ୍କାର ନେଇଯାଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଶେଷରେ ସେହିଦିନ ଆଜି
ଆସିଛି.... ଯାହାକି ସତକୁ ସତ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା,
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ତ ଏକଥା ବି ଜଣାନାହିଁ ଯେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ
ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଆମେ ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ-ନାରାୟଣଙ୍କର କଥା ବା
ଅମରନାଥଙ୍କର କଥା ଶୁଣୁଛୁ । ଏହା ଜଣଙ୍କର ହିଁ କଥା, ଏବଂ ଜଣେ ହିଁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଏହାର
ଶାସ୍ତ୍ର ରଚନା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ସବୁ ତୁମର ହିଁ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ରହିଛି । ଯାହା ପୁଣି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଗାୟନ ହେଉଛି । ତେଣୁ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବା ଆସି ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ବହୁତ ବଡ ଅବିନାଶୀ ଖେଳ ଅଟେ, ଏଥିରେ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା ରାମରାଜ୍ୟ, ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ
ହେଉଛି । ଏହିଭଳି ଡ୍ରାମା ରଚନା ହୋଇଛି, ଏହାକୁ ହିଁ ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ କୁହାଯାଉଛି । ଆମେ ସବୁ
ଆତ୍ମା ଅଟୁ, ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁ ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଅଭିନୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଯେଉଁ ସମୟରେ
ଯାହାର ଅଭିନୟ ଥିବ ସେହି ସମୟରେ ଆସିବେ, ଏହିଭଳି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବେ ।
ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ଅପବିତ୍ରମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା, ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେ
ପତିତ-ପାବନ ଆସ, କେବଳ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୋର ପିଲାମାନେ କାମ
ବିକାର ରୂପୀ ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱାରା ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ଏହା ହେଉଛି ଯଥାର୍ଥ କଥା । ଅକାଳ ଆତ୍ମାର ଏହା
ସିଂହାସନ ଅଟେ । ବାବା ଧାର ସୂତ୍ରରେ ନେଇଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି
ଯେ ଇଏ କିଏ ? କୁହ, ଦେଖ ଏଠାରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଭଗବାନୁବାଚ, ମୁଁ ସାଧାରଣ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି ।
ସୁସଜ୍ଜିତ ହୋଇଥିବା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଏହି
ସାଧାରଣ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ କୃଷ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତଳେ ତପସ୍ୟା କରିବାର ଦର୍ଶାଯାଇଛି ।
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ଏହିଭଳି ହେବାର ଅଛି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ର ତ ଅନେକ ଦେଖିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ଏହାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା ଦରକାର ନା । ଯିଏ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ସିଏ ପୁଣି ପାଳନା ମଧ୍ୟ କରିବେ
। ସ୍ଥାପନା ସମୟର ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ ଅଲଗା ଏବଂ ପାଳନା ସମୟର ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ ଅଲଗା
ହୋଇଥାଏ । ଏହି କଥା ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ତ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ, ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ତଳେ ବସି ତପସ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି
ପୁଣି ଏହିଭଳି କୃଷ୍ଣ ହେବେ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ଏହିଭଳି ହେଉଛନ୍ତି, ଏହା କେତେ
ସହଜ ଏବଂ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ଯେ ଆମେ ଏହିଭଳି ଦେବତା
ହେବୁ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ନେବାକୁ ହେବ ଆଉ କ’ଣ କେହି ନେଉଛନ୍ତି କି ?
ନୁହେଁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଦିଆଯାଇଛି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏହି
ଦେବତାମାନେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଯେପରି ମାଛର ଖେଳନା ଅଛି ନା, ମାଛ ତଳକୁ ଆସି, ପୁଣି ଉପରକୁ
ଚଢିଥାଏ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଯେପରି ସିଢି ସମାନ ଅଟେ । ଭ୍ରମରୀ, କଇଁଛ ଆଦିର ଯେଉଁ ଉଦାହରଣ ଦିଆଯାଉଛି
ସେସବୁ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର । ଭ୍ରମରୀକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ତା’ ପାଖରେ କେତେ ବୁଦ୍ଧି ଅଛି ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ନିଜକୁ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଭାବୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭ୍ରମରୀ ଭଳି
ସାମାନ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଖରେ ନାହିଁ । ସର୍ପ ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ନୂଆ ନେଇଥାଏ ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଏବଂ ଯୋଗ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ଆତ୍ମା ଅପବିତ୍ର ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ
ଅଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । ତେଣୁ ତାକୁ ପବିତ୍ର କରି ଯୋଗ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ତାହା ହେଉଛି ଯୋଗ୍ୟ ଦୁନିଆ,
ଏହା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାମ ଅଟେ ଯିଏକି ଏହି ସାରା ସୃଷ୍ଟିକୁ ନର୍କରୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛନ୍ତି
। ସ୍ୱର୍ଗ କ’ଣ, ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀକୁ ହିଁ
ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗୀ
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଆମେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଭୋଗ କରୁଥିଲୁ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଆମେ ହିଁ ନେଇଛୁ । ଆମେ କେତେ ଥର
ରାଜ୍ୟ ନେଇ ପୁଣି ହରାଇଛୁ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ରାମଙ୍କର ମତ ଅନୁସାରେ ତୁମେ ରାଜ୍ୟ
ନେଉଛ, ରାବଣ ମତରେ ରାଜ୍ୟ ହରାଉଛ ଏବେ ପୁଣି ଉପରକୁ ଉଠିବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ରାମଙ୍କର ମତ ମିଳୁଛି,
ତଳକୁ ଖସିବା ପାଇଁ ନୁହେଁ । ଯଦିଓ ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ମୁସକିଲରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ବହୁତ ଆଡମ୍ବର ରହିଛି । ଏହା
ନର୍ଦ୍ଦମାର ପଙ୍କ ସହିତ ସମାନ, ଏକଦମ୍ ଗଳା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେଥିରେ ବୁଡିଯାଉଛନ୍ତି । ଯେବେ ସବୁର
ଅନ୍ତିମ ସମୟ ହେଉଛି, ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ପାର କରିଦେଉଛି । ମୁଁ ଆସି
ଏହି ପିଲମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସମସ୍ତ କାର୍ଯ୍ୟ କରାଉଛି । ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ସେବାର ସହଯୋଗୀ ତୁମେ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଅଟ ଯାହାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାଧାରୀ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ସବୁଠାରୁ ଭଲ ସହଯୋଗ ଅଟେ ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କ।ର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି, ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବଚ୍ଛା
ହୋଇ ବାହାରିବେ, ଏହା ମଧ୍ୟ ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଯେତିକି ସଂଖ୍ୟାରେ
ଦେବୀ-ଦେବତା ହୋଇଥିଲେ ସେତିକି ସଂଖ୍ୟାରେ ହେବେ । ଏହା ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ତୁମକୁ
କେବଳ ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ, ଏହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଭଗବାନ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ
ଆସୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ କି ଭକ୍ତିର ବହୁତ ପ୍ରଭାବ ରହିଛି । ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇ
ଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମ ଉପରେ ଏବେ ବୃହସ୍ପତିର ଦଶା ରହିଛି । ସମସ୍ତେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବେ କିନ୍ତୁ ପାଠ
ପଢାରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । କାହା ଉପରେ ମଙ୍ଗଳର ଆଉ କାହା ଉପରେ ରାହୁର ଦଶା ପଡିଥାଏ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯୋଗ୍ୟ ଏବଂ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ହେବ । ସାରା ଦୁନିଆକୁ ନର୍କରୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରିବା ପାଇଁ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) କଳିଯୁଗୀ ଦୁନିଆର
ନୀତି-ନିୟମ, ଲୋକ-ଲାଜ, କୁଳ-ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ଛାଡି ସତ୍ୟ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ଗୁଡିକର ପାଳନ କରିବାକୁ ହେବ
। ଦୈବୀଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ସ୍ଥାପନା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ତୋଫାନକୁ ତୋହଫା
(ପୁରସ୍କାର) ଭାବି ସହଜ ଭାବେ ଅତିକ୍ରମ କରି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ସଂପନ୍ନ ହୁଅ ।
ଯଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ଲକ୍ଷ୍ୟ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଓ ସଂପନ୍ନ ହେବାର ଅଛି ତ ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ବିଚଳିତ ହୁଅ ନାହିଁ । ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି
ହେଉଛ ତ କିଛି ହାତୁଡି ଲାଗିବ ନା । ଯିଏ ଯେତେ ଆଗରେ ଥାଏ ତାକୁ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ତୋଫାନକୁ
ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେ ତୋଫାନ ତାଙ୍କୁ ତୋଫାନ ଭଳି ଲାଗେ ନାହିଁ, ପୁରସ୍କାର
ପରି ଲାଗିଥାଏ । ଏହି ତୋଫାନ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବୀ ହେବାର ପୁରସ୍କାର ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଏଥିପାଇଁ ବିଘ୍ନକୁ
ସ୍ୱାଗତ କର ଏବଂ ଅନୁଭବୀ ହୋଇ ଆଗକୁ ବଢିଚାଲ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଆଳସ୍ୟକୁ
ସମାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ସ୍ୱଚିନ୍ତନରେ ରହି ନିଜର ନିରୀକ୍ଷଣ କର ।