09.12.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ନିଜର ସୌଭାଗ୍ୟ ଗଢିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛ, ପରମ ସୌଭାଗ୍ୟ ସେହି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ - ଯାହାଙ୍କର ସବୁ କିଛି ଈଶ୍ୱର ସ୍ୱୀକାର କରିଥା’ନ୍ତି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କର କେଉଁ ଗୋଟିଏ ଭୁଲ୍ ଯୋଗୁଁ ମାୟା ବହୁତ ବଳବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛି ?

ଉତ୍ତର:-
ପିଲାମାନେ ଭୋଜନ ସମୟରେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ନ ଖୁଆଇବା କାରଣରୁ ମାୟା ଭୋଜନ ଖାଇଯାଉଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେ ବଳବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛି, ପୁଣି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ହଇରାଣ କରୁଛି । ଏହି ଛୋଟ ଭୁଲ୍ ଯୋଗୁଁ ପିଲାମାନେ ମାୟାଠାରୁ ହାରିଯାଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ହେଉଛି — ପିଲାମାନେ, ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଭୋଜନ କର । ଦୃଢ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କର — ତୁମ ସହିତ ଖାଇବି.... ଯେତେ ମନେ ପକାଇବ ବାବା ସେତେ ଖୁସି ହେବେ ।

ଗୀତ:-
ଆଜ ନେହିଁ ତୋ କଲ ବିଖରେଙ୍ଗେ ୟହ ବାଦଲ...

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟର ଦିନ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ଏବେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସୌଭାଗ୍ୟର ଦିନ ଆସୁଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ଭାଗ୍ୟ ବଦଳି ଚାଲିଛି । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ବଦଳିଥାଏ ନା ଅର୍ଥାତ୍ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ — ଏବେ ଏହି ରାତି ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ଭାଗ୍ୟ ବଦଳୁଛି । ଜ୍ଞାନର ବର୍ଷା ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସେନ୍ସିବୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନୀ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀରୁ ଆମେ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେଉଛୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଆମେ ନିଜର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟରୁ ସୌଭାଗ୍ୟ ଗଢୁଛୁ । ଏବେ ରାତିରୁ ଦିନ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏକଥା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ଗୁପ୍ତ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର କଥା ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ଅଟେ । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଓ ସହଜ ଜ୍ଞାନର କଥା ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ଲେଖିଛନ୍ତି ସେମାନେ ତ ମରିଗଲେଣି । ବାକି ଯେଉଁମାନେ ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କିଛି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଟନ୍ତି । କେତେ ଫରକ ରହିଛି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ବୁଝୁଛ । ସମସ୍ତେ ତ ଏକାପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଓ ସୌଭାଗ୍ୟ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ — ଏକଥା କେବଳ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ତ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ରହିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଜାଗ୍ରତ କରିବାକୁ ହେବ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନଙ୍କୁ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କୁହାଯାଉଛି, ସେହିମାନେ ହିଁ ୧୬ କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଟନ୍ତି । ଯେଉଁ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ନିଜର ସୌଭାଗ୍ୟ ଗଢୁଛୁ । ଯେଉଁମାନେ ଇଂରାଜୀ ଜାଣିଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ଆମେ ହେଭେନ୍ଲୀ ଗଡ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ରଚନାକାରୀ ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ସୌଭାଗ୍ୟ ଗଢୁଛୁ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ସୁଖ, ନର୍କରେ ଦୁଃଖ ଅଛି । ଗୋଲ୍ଡେନ୍ ଏଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖ, ଆଇରନ୍ ଏଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍ କଳିଯୁଗରେ ଦୁଃଖ । ଏହା ବିଲକୁଲ୍ ସହଜ କଥା ଅଟେ । ଆମେ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଇଂରେଜ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ ଆଦି ବହୁତ ଆସିବେ । କୁହ, ଆମେ ଏବେ କେବଳ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛୁ କାହିଁକି ନା ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ତୀର୍ଥକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ବୌଦ୍ଧି ଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ ମାନଙ୍କର ନିଜ ନିଜର ତୀର୍ଥସ୍ଥାନ ରହିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ନିଜ-ନିଜର ନୀତି-ପ୍ରଥା ରହିଛି । ଆମର ଏଠାରେ ହେଲା ବୁଦ୍ଧିଯୋଗର କଥା । ଯେଉଁଠାରୁ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ସେଠାକୁ ପୁଣି ଯିବାକୁ ହେବ । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଥିବା ଈଶ୍ୱର ପିତା । ସେ ଆମକୁ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟ ରାସ୍ତା ବତାଉଛୁ । ବାବା ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଅନ୍ତିମ ସ୍ମୃତି ଅନୁସାରେ ଗତି ହୋଇଯିବ । କେହି ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ହେଲେ ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ସାବଧାନ କରାଇଥାନ୍ତି କି ରାମ ନାମ କୁହ । ବଙ୍ଗଳାରେ ଯଦି କେହି ମୃତ୍ୟୁର ଅନ୍ତିମ ସ୍ଥିତିରେ ରହିଥାନ୍ତି ତେବେ ଗଙ୍ଗା କୂଳକୁ ନେଇଯାଇ କହନ୍ତି ହରିବୋଲ୍, ହରିବୋଲ୍... ତେବେ ହରିଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ । କିନ୍ତୁ କେହି ଯାଇନଥାନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କେହି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ରାମ-ରାମ କୁହ ଅଥବା ହରିବୋଲ କୁହ । ଦ୍ୱାପରରୁ ପୁଣି ଏହି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ଭଗବାନ ଅଥବା ଗୁରୁଙ୍କୁ ମନେ ପକାଯିବ । ସେଠାରେ କେବଳ ନିଜ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବେ, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନେବି । ସେଠାରେ ନିଜର ବାଦଶାହୀ ହିଁ ମନେ ରହିଥାଏ । ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ରାଜା ଘରେ ଯାଇ ଜନ୍ମ ନେବୁ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଏବେ ପକ୍କା ଅଟେ ଯେ ବାଦଶାହୀ ତ ମିଳିବ ନା । ବାକି କାହାକୁ ମନେ ପକାଇବେ ଅଥବା ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିବେ ? ସେଠାରେ କେହି ଗରୀବ ରହିବେ ନାହିଁ ଯାହାକୁ ବସି ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରିବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଓ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗର ନୀତି-ପ୍ରଥା ଅଲଗା ଅଲଗା ଅଟେ । ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ସବୁ କିଛି ଦେଇ ୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା ନେଉଛ । ବାସ୍, ପୁଣି ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଈଶ୍ୱର ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ ସବୁ କିଛି ଦେଇଦେଉଛୁ । ଈଶ୍ୱର ହିଁ ସ୍ୱୀକାର କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱୀକାର ନକଲେ ପୁଣି ଦେବେ କିପରି ? ଯଦି ସ୍ୱୀକାର ନ କଲେ ତେବେ ତାହା ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ଅଟେ । ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ପଡୁଛି — କାରଣ ପିଲାମାନଙ୍କର ସଂସାରକୁ ମମତ୍ୱ ତୁଟିବ । ଏହି ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଯେବେ ଆବଶ୍ୟକ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ ତେବେ ସ୍ୱୀକାର କାହିଁକି କରିବେ ? ଏଠାରେ ତ କିଛି ଧନ ଏକତ୍ର କରିବାର ନାହିଁ । ଏଠାରୁ ତ ମମତ୍ୱ ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ପଡିବ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ବାହାରକୁ କୁଆଡେ ଗଲେ ନିଜକୁ ବହୁତ ହାଲୁକା ଅନୁଭବ କର । ଆମେ ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ, ଆମେ ଆତ୍ମା ରକେଟ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଅଟୁ । ଏହିପରି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଚାଲିଲେ କେବେ ଥକିବ ନାହିଁ । ଦେହର ଅଭିମାନ ଆସିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଏହି ପାଦ ଚାଲୁନାହିଁ । ଆମେ ଉଡି ଉଡି ଯାଉଛୁ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ତୁମେ ଯେଉଁ ଆଡେ ଚାହିଁବ ଯାଇପାରିବ । ଆଗରୁ ତ ଲୋକମାନେ ତୀର୍ଥ ଆଦିକୁ ପାଦରେ ହିଁ ଚାଲିଚାଲି ଯାଉଥିଲେ । ସେ ସମୟରେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ତମୋପ୍ରଧାନ ନଥିଲା । ବହୁତ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହିତ ଯାଉଥିଲେ, ଥକିଯାଉ ନଥିଲେ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ସାହାଯ୍ୟ ତ ମିଳିବ ନା । ଯଦିଓ ତାହା ପଥରର ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟେ କିନ୍ତୁ ବାବା ସେସମୟରେ ଅଳ୍ପ କାଳ ନିମନ୍ତେ ମନସ୍କାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେସମୟରେ ରଜୋପ୍ରଧାନ ସ୍ମୃତି ଥିଲା । ତେଣୁ ତାହା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ବଳ ମିଳୁଥିଲା । ତୀର୍ଥଯାତ୍ରାକୁ ଚାଲି ଚାଲି ଗଲେ ମଧ୍ୟ ହାଲିଆ ଲାଗୁନଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ବଡ ଲୋକମାନେ ତୁରନ୍ତ ଥକିଯାଉଛନ୍ତି । ଗରୀବ ଲୋକମାନେ ବହୁତ ତୀର୍ଥକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ସାହୁକାର ଲୋକମାନେ ବହୁତ ଆଡମ୍ବର ସହିତ ଘୋଡା ଆଦିରେ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଗରୀବମାନେ ତ ପାଦରେ ଚାଲି ଚାଲି ଯାଇଥାନ୍ତି । ଭାବନାର ଭଡା ଯେତେ ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ ସେତେ ସାହୁକାରଙ୍କୁ ମିଳିନଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣୁଛ — ବାବା ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ଦ୍ୱନ୍ଦରେ କାହିଁକି ରହୁଛ ? ଭୁଲିଯାଉଛ କାହିଁକି ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ କୌଣସି କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । କେବଳ ଏକମାତ୍ର ସାଜନ ପ୍ରିୟତମଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସଜନୀ ପ୍ରିୟତମା ଅଟ ତେଣୁ ସାଜନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ସେହି ସାଜନଙ୍କୁ ଭୋଗ ନ ଲଗାଇ ଖାଇବାକୁ ତୁମକୁ ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁନାହିଁ ? ସେ ସାଜନ ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ବାପ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ତୁମେ ଖୁଆଇବ ନାହିଁ! ତୁମେ ତ ମୋତେ ଖୁଆଇବା ଉଚିତ୍ ନା! ଦେଖ, ବାବା କେତେ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ବାବା ଅଥବା ସାଜନ ବୋଲି ମାନୁଛ ନା । ଯିଏ ତୁମକୁ ଖୁଆଉଛନ୍ତି, ପ୍ରଥମେ ତ ତାଙ୍କୁ ଖୁଆଇବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଭୋଗ ଲଗାଇ, ମୋ ୟାଦରେ ଖାଅ । ଏଥିପାଇଁ ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମ କୁମାରୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତ ଏହା ଏହା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ତୁମେ ବିଲକୁଲ୍ ସିଡି ହିଁ ଚଢି ନାହଁ ଅର୍ଥାତ୍ ବିବାହ କରିନାହଁ । କନ୍ୟାର ତ ସାଜନ ସହିତ ନିର୍ବନ୍ଧ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଏପରି ସାଜନଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଭୋଜନ ଖାଇବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ ଓ ସେ ଆମ ପାଖକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ୟାଦ କରିବ ତ ସେ ଭାସନା ନେବେ । ତେଣୁ ଏହିପରି କଥା ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ହେବା ଉଚିତ୍ । ରାତ୍ରି ଉଜାଗର ହେଲେ ତୁମର ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯିବ । ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଦିନରେ ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତି ରହିବ । ଭୋଜନ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରିବା ଉଚିତ୍ । ସାଜନଙ୍କ ସହିତ ତୁମର ନିର୍ବନ୍ଧ ହୋଇଛି । ତୁମ ସହିତ ଖାଇବି... ଏହିପରି ପକ୍କା ପ୍ରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେବେ ୟାଦ କରିବ ତେବେ ତ ଯାଇ ସେ ଖାଇବେ ନା । ତାଙ୍କୁ ତ କେବଳ ଭାବନା ହିଁ ମିଳିବ କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । କୁମାରୀମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ, ଏମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଅଧିକ ସୁଯୋଗ ରହିଛି । ଶିବବାବା ଆମର ସୁନ୍ଦର ସାଜନ କେତେ ମିଠା ଅଟନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ଆମେ ତୁମକୁ ୟାଦ କରିଛୁ, ଏବେ ଆପଣ ମିଳିଛନ୍ତି! ଆମେ ଯାହା ଖାଉଛୁ, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଖାଅ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ଥରେ ମନେ ପକାଇଲ ବାସ୍, ପୁଣି ତୁମେ ନିଜେ ଖାଇ ଚାଲିବ । ତାଙ୍କୁ ଖୁଆଇବାକୁ ଭୁଲିଯିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଗଲେ ବାବା ଆଉ ଭୋଜନ ସ୍ୱୀକାର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଜିନିଷ ତ ବହୁତ ଖାଉଛ, ଖେଚେଡି, ଆମ୍ବ, ମିଠା ଖାଉଛନ୍ତି.... ଏପରି ନୁହେଁ କି ଆରମ୍ଭରୁ ମନେ ପକାଇଲ, ପୁଣି ଭୁଲିଗଲ ତେଣୁ ଅନ୍ୟ ଜିନିଷ ସେ କିପରି ଖାଇବେ । ସାଜନ ନ ଖାଇଲେ ମାୟା ମଝିରେ ପଶି ଖାଇଯିବ, ତାଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ । ମୁଁ ଦେଖୁଛି ମାୟା ଖାଇଯିବାରୁ ସେ ବଳବାନ ହୋଇଯାଉଛି ଓ ତୁମକୁ ହରାଇ ଦେଉଛି । ବାବା ସବୁ ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ତେବେ ବାବା ଅଥବା ସାଜନ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବେ । କହୁଛ ବାବା ତୁମ ସହିତ ବସିବୁ, ତୁମ ସହିତ ଖାଇବୁ । ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଖାଉଛୁ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଜାଣୁଛୁ ଯେ ଆପଣ ତ ବାସନା ହିଁ ନେବେ । ଏହା ତ ଉଧାର ନେଇଥିବା ଶରୀର ଅଟେ । ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ସେ ଆସିଥାନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଆଧାର ତୁମର ୟାଦ ଉପରେ ହିଁ ରହିଛି । ଏହାକୁ ଯୋଗ କୁହାଯାଉଛି । ଯୋଗ କରିବାରେ ମେହନତ ରହିଛି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ-ଉଦାସୀ ଏପରି କେବେ କହିବେ ନାହିଁ । ତୁମର ଯଦି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାର ଅଛି ତେବେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତକୁ ନୋଟ୍ କର । ପୂରା ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ବାବା ନିଜର ଅନୁଭବ ବତାଉଛନ୍ତି — କହୁଛନ୍ତି ଯେପରି କର୍ମ ମୁଁ କରୁଛି, ତୁମେ ମଧ୍ୟ କର । ସେହି କର୍ମ ମୁଁ ତୁମକୁ ଶିଖାଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ କର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେହି କର୍ମଭୋଗ ଭୋଗନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ବହୁତ ସହଜ କଥା ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମ ସହିତ ବସିବି, ଶୁଣିବି, ତୁମ ସହିତ ଖାଇବି... ଏହା ତୁମର ହିଁ ଗାୟନ ଅଟେ । ସାଜନ ଅଥବା ପିତା ରୂପରେ ୟାଦ କର । ଗାୟନ ରହିଛି ନା — ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର କରୁଛନ୍ତି । ଏହିପରି ଅଭ୍ୟାସ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହେବ, ସୁସ୍ଥ ମଧ୍ୟ ରହିବ । ଯିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ତାଙ୍କର ଲାଭ ହେବ, ଯିଏ ନ କରିବେ ତାଙ୍କର କ୍ଷତି ହେବ । ସାରା ଦୁନିଆ ତ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବେ ନାହିଁ । ଏହାର ମଧ୍ୟ ହିସାବ-କିତାବ ରହିଛି ।

ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଗୀତ ତ ଶୁଣିଲ କି ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ଯାତ୍ରା କରୁଛୁ । ଯାତ୍ରା ସମୟରେ ଭୋଜନ ଆଦି ତ ଖାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ସଜନୀ ସାଜନ ସହିତ, ପିଲାମାନେ ବାପ ସହିତ ଖାଇଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହେଉଛି । ତୁମର ସାଜନଙ୍କ ସହିତ ଯେତେ ଲଗନ ରହିବ ସେତେ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିବ । ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ବିଜୟୀ ହୋଇଯିବ । ଯୋଗ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୌଡ । ଏହା ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗର ଦୌଡ ଅଟେ । ଆମେ ଛାତ୍ର ଅଟୁ, ଶିକ୍ଷକ ଆମକୁ ଦୌଡିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ଦିନରେ କେବଳ କର୍ମ ହିଁ କରିବାକୁ ହେବ । କଇଁଛ ସଦୃଶ କର୍ମ କରି ପୁଣି ୟାଦରେ ବସିଯାଅ । ଭ୍ରମରୀ ସାରା ଦିନ ଭୁଁ ଭୁଁ କରିଥାଏ । ପୁଣି କେହି ଉଡିଯାଆନ୍ତି, କେହି ମରିଯାଆନ୍ତି, ତାହା ତ ଏକ ଉଦାହରଣ ଅଟେ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଭୁଁ-ଭୁଁ କରି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇ ନିଜ ସଦୃଶ କରୁଛ । ଏଥିରେ କାହାର ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । କେହି ପୁଣି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରୁ ମରିଯାଆନ୍ତି, କେହି ଅଧାରେ ରହିଯାଆନ୍ତି, ପଳାଇଯାଇ ପୁଣି ଆସି କୀଟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହିପରି ଭୁଁ-ଭୁଁ କରିବା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । କଥାରେ ଅଛି ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିନଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ଯୋଗ ଲଗାଉଛୁ, ଦେବତା ହେବା ନିମନ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ହିଁ ଗୀତାରେ ଥିଲା । ସେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରିଯାଇଥିଲେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ସମସ୍ତେ ଦେବତା ଥିଲେ । ନିଶ୍ଚିତ ସେମାନଙ୍କୁ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସି ଦେବତା କରାଇଥିବେ, ସେଠାରେ ତ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିରେ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା ଓ କଳିଯୁଗ ଅନ୍ତରେ ଆସୁରୀ ଧର୍ମ ରହିଛି । ଏହି କଥା କେବଳ ଗୀତାରେ ହିଁ ଲେଖାଯାଇଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ବିଳମ୍ବ ଲାଗୁନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଲକ୍ଷ୍ୟ ବତାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ସାରା ଦୁନିଆରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ରହିବ । ସାରା ଦୁନିଆ ତ ରହିବ ନା । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ଚୀନ, ୟୁରୋପ, ରହିବ ନାହିଁ, ରହିବ କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ । ଭାରତରେ କେବଳ ଦେବତା ଧର୍ମର ଲୋକମାନେ ରହିବେ, ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନେ ନଥିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି କଳିଯୁଗ । ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ୨୧ ଜନ୍ମ ସଦା ସୁଖୀ ରହିବ । ଏଥିରେ ଅସୁବିଧାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିଛ । କହିଥାନ୍ତି ପାର ନିର୍ବାଣ ଗଲା । ଏପରି କେବେ କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଗଲା । କହନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗ ଗଲା । ଜଣେ ଗଲେ ତ ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି ହେବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଗୀତାରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଭଗବାନ କାଳର କାଳ ଅଟନ୍ତି । ମଶା ସଦୃଶ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ । ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଚକ୍ରର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ନିଶ୍ଚୟ ସତ୍ୟଯୁଗୀ - ଦେବୀଦେବତା ଧର୍ମର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ ପୁଣି ପରେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ବାବା କେତେ ସହଜ ଭାବରେ ବତାଉଛନ୍ତି — ମନମନାଭବ, ବାସ୍ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଗୀତାର ଭଗବାନ କହିଥିଲେ ହେ ପ୍ରିୟ ସନ୍ତାନମାନେ । ଯଦି କୃଷ୍ଣ କହିବେ ତେବେ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନେ କେହି ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଭଗବାନ କହିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହେବ ଈଶ୍ୱର ପିତା ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ଯେଉଁଠାରେ ଆମେ ଯାଇ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବୁ । ଏଥିରେ ଖର୍ଚ୍ଚ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ କେବଳ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିବାକୁ ହେବ ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବା ଉଚିତ୍ । କର୍ମ କରି ଦିନ-ରାତି ଏହିପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଚାଲ । ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ନକଲେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିପାରିବ ନାହିଁ, କେବଳ କର୍ମ କଲେ ରାତ୍ରିରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ଖିଆଲ ଚାଲିବ । ଯେଉଁମାନେ ଘର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର କେବଳ ଘର ତିଆରି କରିବାର ହିଁ ଖିଆଲ ଆସିବ । ଯଦିଓ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ଏହାଙ୍କ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ଉପରେ ଅଛି କିନ୍ତୁ କହୁଛନ୍ତି କଳସ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଦିଆଯାଇଛି ତେଣୁ ତୁମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେଉଛ ନା । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।


ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଶ୍ରୀମତକୁ ନୋଟ୍ କରି ଅର୍ଥାତ୍ ଖାତାରେ ଲେଖି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଯେଉଁ କର୍ମ କରି ଶିଖାଇଛନ୍ତି, ତାହା ହିଁ କରିବାକୁ ହେବ । ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ନିଜେ ନିଜ ସହିତ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ଭୋଜନ କରିବି । ତୁମ ସହିତ ଖାଇବି, ତୁମ ସହିତ ବସିବି... ଏହି ପ୍ରତିଜ୍ଞାକୁ ଦୃଢ ଭାବରେ ପାଳନ କରିବାକୁ ପଡିବ ।

ବରଦାନ:-
ନିଜର ଶୁଭଚିନ୍ତନର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ କରି ଶୁଭଚିନ୍ତକ ମଣି ହୁଅ ।

ଆଜିର ବିଶ୍ୱରେ ସବୁ ଆତ୍ମା ଚିନ୍ତାମଣି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସେହି ଚିନ୍ତାମଣି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ତୁମ ଭଳି ଶୁଭଚିନ୍ତକମଣି ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜର ଶୁଭଚିନ୍ତନର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ । ଯେପରି ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର କିରଣ ବହୁତ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅନ୍ଧକାରକୁ ସମାପ୍ତ କରି ଦେଇଥାଏ ସେହିଭଳି ତୁମେ ଶୁଭଚିନ୍ତକମଣିମାନଙ୍କର ଶୁଭ ସଂକଳ୍ପ ରୂପୀ ଚମକ ବା କିରଣ ବିଶ୍ୱର ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ବିଚ୍ଛୁରୀତ ହେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି କୌଣସି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଶକ୍ତିର ଆଲୋକ ଗୁପ୍ତ ରୂପରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଛି । ଏହିଭଳି ଅନୁଭବ ହେବା ଏବେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲାଣି, ଶେଷରେ ସେମାନେ ଖୋଜି ଖୋଜି ଆସି ଯଥା ସ୍ଥାନରେ ପହଞ୍ଚି ଯିବେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାପଦାଦାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅର୍ଥାତ୍ ସୂକ୍ଷ୍ମ ପ୍ରେରଣାକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର ମନ ବୁଦ୍ଧିର ମାର୍ଗକୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ ରଖ ।