01.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବର୍ତ୍ତମାନ ଘରକୁ
ଫେରିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଏବଂ ନିଜର ଚରିତ୍ରକୁ ସୁଧାରିବାର ମେହନତ କର
।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଅଜ୍ଞାନ
ନିଦ୍ରାରେ ଶୁଆଇ ଦେବା ଭଳି କଥା କ’ଣ ଏବଂ ତାହା ଦ୍ୱାରା କ୍ଷତି କ’ଣ ହୋଇଛି ?
ଉତ୍ତର:-
କଳ୍ପର ଆୟୁଷକୁ
ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହିବା, ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ଶୁଆଇ ଦେବାଭଳି କଥା, ଏହା
ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତେ ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ରହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଘରକୁ ଫେରିବାର ସମୟ ବହୁତ ଦୂରରେ ଅଛି ବୋଲି
ଭାବୁଛନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଏବେ ତ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସୁଖ-ଦୁଃଖର ପାର୍ଟ କରିବାର
ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବାର ମେହନତ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ — ଏବେ
ଘରକୁ ଯିବାର ସମୟ ବହୁତ ନିକଟ ହୋଇଗଲାଣି । ଏବେ ଆମକୁ ପରିଶ୍ରମ କରି କର୍ମାତୀତ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଏବେ ବାବା ଆତ୍ମାର ଘର ମନେପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଘରକୁ
ମନେପକାନ୍ତି ପରନ୍ତୁ ସେଠାକୁ କେତେବେଳେ ଯିବେ, କିପରି ଯିବେ, କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । କଳ୍ପର
ଆୟୁ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହି ଦେଇଥିବା କାରଣରୁ ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଭିନୟ କରୁଛୁ ତେଣୁ ଘରକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ମନେପକାଇଦେଉଛନ୍ତି —
ପିଲାମାନେ ଘରକୁ ଯିବାର ସମୟ ବହୁତ ନିକଟରେ, ଏବେ ନିଜ ଘରକୁ ଯିବ । ମୁଁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ
ନିମନ୍ତ୍ରଣ ରକ୍ଷା କରି ଆସିଛି । ଘରକୁ ଯିବ ? କେତେ ସହଜ କଥା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ’ ଜଣା ବି
ପଡିନଥାଏ କି କେବେ ମୁକ୍ତିଧାମ ଯିବୁ । ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହିଁ ଘରକୁ ଫେରିବା କୁହାଯାଏ
। ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଇଥିବାରୁ ସବୁ କଥା ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲି
ଯାଉଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେବାରୁ ବହୁତ ଫରକ ହୋଇଯାଉଛି । ଅଜ୍ଞାନ ନିଦରେ ଯେପରି ଶୋଇ
ପଡୁଛନ୍ତି । କେହି ବି ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଘରକୁ ଫେରିବା ବହୁତ ସମୟ କହୁଛନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବାହାଃ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ତ’ ଏବେ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ଏମିତି କ’ଣ ତୁମେ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ
ଭକ୍ତି କରୁଛ କି ? ତୁମକୁ ଜଣା ବି ନାହିଁ ଯେ ଭକ୍ତି କେବେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର ହିସାବ
ତ’ କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ଘରକୁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏତେ ଦୂରକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
— ସନ୍ତାନଗଣ ଘରକୁ ଯିବାର ସମୟ ତ’ ବିଲକୁଲ୍ ନିକଟରେ, ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆସିଛି ତୁମକୁ ନେଇଯିବା
ପାଇଁ । ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ କିନ୍ତୁ ତା ପୂର୍ବରୁ ପବିତ୍ର ତ’ ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ଆଦି ତ’ ତୁମେ କରିଆସିଛ, କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ର ହୋଇନାହଁ । ଯଦି ପବିତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତ ତେବେ
ଘରକୁ ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତ, ପରନ୍ତୁ ଘରର ଠିକଣା ଜଣା ନାହିଁ ତେଣୁ ପବିତ୍ରତାର ମଧ୍ୟ ଠିକଣା ନାହିଁ ।
ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି କରିଆସିଛ ତେଣୁ ଭକ୍ତିକୁ ଛାଡିପାରୁନାହଁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତିର ସମୟ
ପୁରା ହେଉଛି । ଭକ୍ତିରେ ତ’ ଅପରମ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଥାଏ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ତୁମେ ସନ୍ତାନଗଣ ଲକ୍ଷ
ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଦୁଃଖ ଦେଖିଛ, ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ପ୍ରକୃତରେ ଦୁଃଖ ତ’ ତୁମେ କଳିଯୁଗରେ
ଭୋଗିଲ ଯେତେବେଳେ କି ଅଧିକ ବିକାରୀ ହୋଇ ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ ହୋଇଛ । ପ୍ରଥମେ ଯେତେବେଳେ ରଜୋ ଅବସ୍ଥା
ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱାପରରେ ଥିଲ ତ’ କିଛି ବୁଦ୍ଧି ଥିଲା, ଏବେ ତ’ ବିଲକୁଲ୍ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛ । ଏବେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ଅଛି ତ’ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଯେଉଁ
ପାପ ଭାର ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଛି, ତାକୁ ବାବାଙ୍କ ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ହାଲକା କର । ୟାଦ କଲେ ବହୁତ ଖୁସି
ରହିବ । ଯେଉଁ ବାବା ତୁମକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ସୁଖଧାମ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏପରି (ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କ) ପରି ହେବାକୁ ଅଛି ତ’ ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ହୁଅ ଏବଂ
ଚରିତ୍ରକୁ ସୁଧାର । ବିକାରଗୁଡିକୁ ଭୂତ କୁହାଯାଏ, ଲୋଭର ଭୂତ ମଧ୍ୟ କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ଏହି ଭୂତ
ବହୁତ ଅଶୁଦ୍ଧ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଏକଦମ୍ ଦୁର୍ଗନ୍ଧଯୁକ୍ତ କରି ଦେଇଥାଏ । ଲୋଭ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପାପ
କରାଇଥାଏ । ୫ ବିକାର ବହୁତ କଡା ଭୂତ । ଏସବୁକୁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ଲୋଭକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା ମଧ୍ୟ
ସେତିକି ମୁସ୍କିଲ୍ ଯେତିକି କାମ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା । ମୋହକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା ମଧ୍ୟ ସେତିକି
ମୁସ୍କିଲ୍ ହୋଇଯାଏ ଯେତିକି କାମ ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା । କୌଣସି ବିକାରକୁ ତ୍ୟାଗ କରୁ ନାହାନ୍ତି
। ସାରା ଜୀବନ ବାବା ବୁଝାଇ ଚାଲିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମୋହର ଜଞ୍ଜିରରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି । କ୍ରୋଧ
ମଧ୍ୟ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ଦୂର ହୋଇଥାଏ । କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ କ୍ରୋଧ ଆସୁଛି । ନାମ ତ’
କ୍ରୋଧର ନେଉଛ ନା । କୌଣସି ଭୂତ ମଧ୍ୟ ନ ଆସୁ, ସମସ୍ତ ଭୂତଙ୍କ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ
ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ ଅଛି ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିଚାଲ । ବାବା କେତେ ବର୍ଷ ରହିବେ । ବାବା ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲା ବସି ବୁଝାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି, ବହୁତ ସମୟ
ଦେଉଛନ୍ତି, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ଜାଣିବା ତ’ ବହୁତ ସହଜ । ୭ ଦିନରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯାଏ ।
ବାକି ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ କଟିବାରେ ସମୟ ଲାଗେ । ଏହା ହିଁ କଠିନ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ସମୟ
ଦେଉଛନ୍ତି । ମାୟାର ବହୁତ ବିରୋଧ ହୋଇଥାଏ, ଏକଦମ୍ ଭୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ଏଠାରେ ବସିଲେ ମଧ୍ୟ ପୁରା
ସମୟ ୟାଦରେ ବସନ୍ତି ନାହିଁ । ଅନେକ ଆଡେ ବୁଦ୍ଧି ଚାଲିଯାଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ସମୟ ଦେବାକୁ ହେବ,
ମେହେନତ କରି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢ଼ା ତ’ ବହୁତ ସହଜ ।
ବୁଦ୍ଧିମାନ ପିଲା ହୋଇଥିଲେ ତ’ ୭ ଦିନରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ବୁଝିଯିବେ କି ଏହି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର କିପରି
ଘୂରୁଛି । ବାକି ପବିତ୍ର ହେବାରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ଏହା ଉପରେ କେତେ ଝଗଡା ହୁଏ ।
ବୁଝୁଛନ୍ତି ଏକଥା ତ’ ଠିକ୍, ଆମେ ଗ୍ଳାନୀ କରୁଥିଲେ ଯେ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାରୀମାନେ ପତି-ପତ୍ନୀକୁ
ଭାଇ ଭଉଣୀ କରିଦେଉଛନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ କଥା ତ’ ବିଲକୁଲ୍ ରାଇଟ୍ (ସତ୍ୟ) । ଯେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆମେ
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇନାହୁଁ ସେତେବେଳ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପବିତ୍ର କିପରି ରହିପାରିବୁ,
କ୍ରିମିନାଲ୍ (କୁଦୃଷ୍ଟି ସମ୍ପନ୍ନରୁ) ସିଭିଲ୍ (ସୁଦୃଷ୍ଟି) ସମ୍ପନ୍ନ କିପରି ହୋଇପାରିବୁ । ଏହି
ଯୁକ୍ତି ବହୁତ ଭଲ ଯେ - ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀମାନେ ଭାଇ ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲୁ । ଏଥିରେ ସୁଦୃଷ୍ଟି
ହେବାରେ ବହୁତ ସହଯୋଗ ମିଳେ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ଅଥବା
ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଦେବତା କରିବା ।
ବାବା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କେତେ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ
ପଡୁଛି । ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ଖୋଲାଯାଉଛି । ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦ
ବର୍ସା (ଅସୀମ ସମ୍ପତ୍ତି) ନେବାକୁ ହେବ । ଭଗବାନ ତ’ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । କୃଷ୍ଣ ତ’ ଦେହଧାରୀ,
ତାଙ୍କୁ ଭଗବାନ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ଆସି ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବେ କିନ୍ତୁ
ଭଗବାନଙ୍କର ଯଥାର୍ଥ ପରିଚୟ ନାହିଁ । ତୁମେ କେତେ ବୁଝାଉଛ ତଥାପି ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ଦେହଧାରୀ ତ’
ପୁର୍ନଜନ୍ମରେ ନିଶ୍ଚିତ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ମିଳିଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ, ମନୁଷ୍ୟକୁ ଜୀବନମୁକ୍ତି
ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ବର୍ସା ପାଇବା ପାଇଁ ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ସେହି ବାବାଙ୍କୁ
ପାଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ଏଣେ ତେଣେ କେତେ ବୁଲୁଥିଲ । ପ୍ରଥମେ ତ’ ଏକ ଶିବଙ୍କର ପୂଜା କରୁଥିଲ, ଆଉ
କୁଆଡେ ଯାଉନଥିଲ । ତାହା ଥିଲା ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମନ୍ଦିର ଆଦି ତିଆରି ହୋଇ
ନଥିଲା । ଏବେ ତ’ ଅନେକ ଚିତ୍ର ହୋଇଗଲାଣି, ମନ୍ଦିର ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ତୁମକୁ କେତେ ମେହେନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଗତି-ସଦଗତିର କୌଣସି ରାସ୍ତା
ନାହିଁ, ତାହା ତ’ ଏକ ବାବା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଚାଲିଛନ୍ତି
। ବାସ୍ତବରେ ମନ୍ଦିର କେବଳ ଦେବୀ ଦେବତାମାନଙ୍କର ତିଆରି ହୋଇଥାଏ ଆଉ କୌଣସି ମଣିଷଙ୍କର ମନ୍ଦିର
ତିଆରି କରାଯାଏ ନାହିଁ । କାହିଁକିନା ମଣିଷ ତ’ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପତିତ ମଣିଷ ପାବନ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମଣିଷ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରେ ଦୈବୀଗୁଣ
ରହିଛି, ଯାହା ପାଖରେ ଦୈବୀଗୁଣ ନଥାଏ ସେମାନେ ତାଙ୍କର ପୂଜା କରନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲ,
ପୁଣି ପୂଜାରୀ ହୋଇଛ । ମଣିଷଙ୍କର ଭକ୍ତି କରିବା ଅର୍ଥ ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଭକ୍ତି କରିବା । ଶରୀର ତ’ ୫
ତତ୍ତ୍ୱରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଏତେ
ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି । ଏବେ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସାଥୀରେ ନେଇଯାଉଛି । ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଚାଲିଯିବ ।
ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଦୁଇଟି
ରହିଛି — ମୁକ୍ତିଧାମ ଓ ଜୀବନମୁକ୍ତିଧାମ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ, ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ
ସଙ୍ଗମରେ ଆସୁଛି । ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଛ । ଗୀତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା — ଚାରୋଁ
ତରଫ ଲଗାଏ ଫେରେ, ଫିର ଭି ହରଦମ୍ ଦୂର ରହେ, କାହାଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିଲେ ? ବାବାଙ୍କଠାରୁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ଜନ୍ମ ପରେ ଜନ୍ମ ଘୁରି ବୁଲିଲ କିନ୍ତୁ ତଥାପି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରରେ
ରହିଲ । ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ ପାବନ ଆସ ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କର । ବାବାଙ୍କ ଛଡା ଆଉ କେହି
ପବିତ୍ର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଖେଳ ହେଉଛି ୫ ହଜାର ବର୍ଷର । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରନ୍ତି, ଯେମିତି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ କରିଥିଲେ । ସେହି ଅନୁସାରେ ହିଁ ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା
ହେଉଛି । ସମସ୍ତେ ତ’ ଏକାପରି ପଢ଼ିବେ ନାହିଁ । ଏହା ପାଠଶାଳା ଅଟେ ନା । ରାଜଯୋଗର ପାଠପଢ଼ା ଦ୍ୱାରା
ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ଆତ୍ମା ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଯିବେ । ମୂଳବତନରେ ମଧ୍ୟ ଯେତିକି ସଂଖ୍ୟା ରହିବା କଥା,
ଅବିକଳ ସେତିକି ରହିବ । କମ୍ ବେଶୀ ହେବ ନାହିଁ । ନାଟକରେ ଅଭିନେତାମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ବିଲକୁଲ୍
ସଠିକ୍ ଥାଏ । ପରନ୍ତୁ ବୁଝିପାରୁନାହାନ୍ତି । ଯେତିକି ବି ଅଛନ୍ତି, ଅବିକଳ ସେତିକି, ପୁଣି ମଧ୍ୟ
ଆସି ସେମାନେ ଅଭିନୟ କରିବେ । ପୁଣି ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବ । ବାକି ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଚାଲିଯିବେ
। ଏବେ କେହି ଗଣତି କରିବା ପାଇଁ ଚାହିଁବେ ତ’ ଗଣିପାରିବେ ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ବହୁତ ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ
ପଏଣ୍ଟ୍ କହୁଛନ୍ତି । ଆରମ୍ଭର ଏବଂ ବର୍ତ୍ତମାନର ବୁଝାଇବାରେ କେତେ ଫରକ (ଅନ୍ତର) ରହିଛି ।
ପାଠପଢ଼ାରେ ସମୟ ଲାଗେ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ କେହି ଆଇ.ସି.ଏସ୍. ହୋଇଯିବେ ନାହିଁ । କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ
ପାଠପଢ଼ା ହୋଇଥାଏ । ବାବା କେତେ ସହଜରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯାହାକି ମଣିଷଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ସହଜରେ
ରହିପାରିବ । ଦିନକୁ ଦିନ ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟ୍ (ଜ୍ଞାନ ବିନ୍ଦୁ) ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୋତେ ପତିତପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକିଛ, ମୁଁ ଆସିଛି ତେଣୁ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୁଅ ନା । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବି ମୋତେ ମନେପକାଇଲେ ତୁମେ ସତୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ
ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଛି, ସେଥିପାଇଁ ପତିତ ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି
ପବିତ୍ର ହେବାପାଇଁ । କେତେ ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ, ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା କେତେ ଅଭିନୟ କରୁଛି, ଏହାକୁ କୁଦରତ
(ଈଶ୍ୱରୀୟ କ୍ଷମତା) କୁହାଯାଏ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିପାରିବା ନାହିଁ । କେହି କହୁଛନ୍ତି ଆମେ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁର ତୁମେ କ’ଣ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବ । ମୁଁ ଜାଣିବାଯୋଗ୍ୟ, ବାକି ଦେଖିବା ତ’ ମୁସ୍କିଲ୍ । ଆତ୍ମାକୁ ଏହିସବୁ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ମିଳିଛି । କେତେ ଅଭିନୟ କରୁଛି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । କେବେ
ବି ଆତ୍ମା ଘୋରି ହେଉନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା । ଏହା ଅବିନାଶୀ ପୂର୍ବ ନିର୍ମିତ ।
କେବେ ତିଆରି ହେଲା - ଏହା ପଚାରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହାକୁ ଅନାଦି କୁହାଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପଚାର
ରାବଣକୁ କେବେଠାରୁ ଜଳାଇ ଆସୁଛ ? ଶାସ୍ତ୍ର କେବେଠାରୁ ପଢ଼ି ଆସିଛ ? ତେବେ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଅନାଦି
କାଳରୁ । ଜଣାନାହିଁ । ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଠିକ୍ ଯେପରି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବିଲକୁଲ୍ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଥିଲୁ ପୁଣି ବେହଦର ବୁଦ୍ଧି
ଆସିଗଲା । ତାହା ହେଉଛି ହଦର ପାଠପଢ଼ା । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ପାଠପଢ଼ା । ଅଧାକଳ୍ପ ଦିନ, ଅଧାକଳ୍ପ
ହେଉଛି ରାତି । ୨୧ ଜନ୍ମ ତୁମେ ସାମାନ୍ୟ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ଭୋଗିବ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ନା - ତୁମ କେଶ
ବି ବଙ୍କା ନହେଉ । କେହି ଦୁଃଖ ଦେଇନପାରିବେ ନାହିଁ । ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । ଏଠାରେ ତ’ ସୁଖ
ହିଁ ନାହିଁ । ମୂଳକଥା ହେଲା ପବିତ୍ରତାର । ଚରିତ୍ର ଉତ୍ତମ ହେବା ଦରକାର ନା ।
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସବୁକଥା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ବୁଝାଯାଉଛି । କ୍ଷତି ଏବଂ ଲାଭ ହୁଏ ନା । ଏବେ ତ’ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଲାଭର କଥା ହିଁ ନାହିଁ, ଏବେ ତ’ କ୍ଷତି ହିଁ କ୍ଷତି ହେବାର ଅଛି । ବିନାଶର ସମୟ ଆସୁଛି,
ସେ ସମୟରେ ଦେଖିବ କ’ଣ କ’ଣ ହେଉଛି । ବର୍ଷା ନହେଲେ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟର ମୂଲ୍ୟ କେତେ ମହଙ୍ଗା ହୋଇଯାଏ ।
ଭଲେ କହୁଛନ୍ତି ୩ ବର୍ଷ ପରେ ବହୁତ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟ ହେବ ପୁଣି ମଧ୍ୟ ବାହାରୁ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟ ମଗାଉଛନ୍ତି
। ଏମିତି ସମୟ ଆସିବ ଯେତେବେଳେ ଗୋଟିଏ ଦାନା ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏତେ ବିପଦ ଆସିବ, ଏହାକୁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିପଦ କହୁଛନ୍ତି । ବର୍ଷା ନହେବ ତ’ ଅକାଳ ନିଶ୍ଚିତ ପଡିବ । ସବୁ ତତ୍ତ୍ୱ ବିଗିଡିଯିବେ
। ବହୁତ ସ୍ଥାନରେ ତ’ ବର୍ଷା କ୍ଷତି କରିଦେଉଛି । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ, ତୁମକୁ ପୁଣି
ନରରୁ ନାରାୟଣ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ବେହଦର ପାଠ ବେହଦର ବାବା ହିଁ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ଯେମିତି ପଢ଼ିବ,
ସେମିତି ପଦ ପାଇବ । ବାବା ତ’ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କମ୍ କରିବେ ତ’ ପଦ ମଧ୍ୟ କମ୍
ପାଇବେ । ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଛାତ୍ରକୁ ବୁଝାଇବେ ନା । ଯଦି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏବେ ନିଜ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି,
ତେବେ ଯାଇ ଜଣାପଡୁଛି ଯେ ଇଏ ଭଲ ଭାବେ ପଢ଼ୁଛନ୍ତି ଏବଂ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ମୂଳ କଥା ହେଉଛି ୟାଦର
ଯାତ୍ରା, ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପାପର ବୋଝ ବହୁତ ରହିଛି, ମୋତେ ୟାଦ କଲେ ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି
ରୁହାନୀ ଯାତ୍ରା । ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଅ କି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ହକ ଅଛି । ଏମାନେ ବୁଝିବେ ନାହିଁ କି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ନା,
କେବଳ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବେ । ମେହେନତ କଲେ ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ ହୋଇପାରିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନରରୁ
ନାରାୟଣ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ପାଠ ପଢିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ପଢାଇବାକୁ ହେବ । ନିଜ ସମାନ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜ ଭିତରେ ଥିବା ଲୋଭ-ମୋହର ଅଂଶକୁ ମଧ୍ୟ ବାହାର କରିବାର ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର
ଚରିତ୍ରକୁ ଏଭଳି ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ, ଯାହାକି କୌଣସି ବି ବିକାର ରୂପକ ଭୂତ ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ
କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ରାଜ୍ୟ
ଅଧିକାରୀ ବା ପୂଜ୍ୟ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଦାତା ରୂପରେ ଦାନ କରୁଥିବା ସର୍ବସମ୍ପତ୍ତିରେ
ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ସଦାସର୍ବଦା ଏହି
ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ଯେ ମୁଁ ପୂଜ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦାନ ଦେଉଥିବା ଦାତା ଅଟେ, ଦାନ ଗ୍ରହଣ
କରୁଥିବା ଗ୍ରହୀତା ନୁହେଁ ଦେବତା ଅଟେ । ଯେପରି ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆପେ-ଆପେ ନିଜ ଇଚ୍ଛାରେ
ଦେଇଛନ୍ତି ସେହିଭଳି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ଦାତା ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେଇଚାଲ, କିଛି ବି ମାଗ
ନାହିଁ । ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ ବା ପୂଜ୍ୟ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ । ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭକ୍ତମାନେ
ତୁମର ଜଡଚିତ୍ର ନିକଟକୁ ଯାଇ ମାଗୁଣି କରୁଛନ୍ତି କହୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ରକ୍ଷା କର । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ
ରକ୍ଷାକର୍ତ୍ତା ଅଟ, ରକ୍ଷା କର, ରକ୍ଷା କର ବୋଲି କହୁଥିବା ଆତ୍ମା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ଦାତା ହେବା
ପାଇଁ ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ଯୋଗରେ, ସେବାରେ, ଶୁଭଭାବନାରେ, ଶୁଭକାମନାରେ ତଥା ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ
ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଚାଲିଚଳନ ସହିତ
ମୁଖମଣ୍ଡଳର ପ୍ରସନ୍ନତା ହିଁ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱର ପ୍ରତୀତ ଅଟେ ।