24.03.19 Avyakt Bapdada Odia Murli
09.05.84 Om Shanti Madhuban
“ସର୍ବଦା ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ଉଡିବା
ଏବଂ ଉଡାଇବାର ଗୀତ ଗାଅ”
ଆଜି ଅମୃତବେଳାଠାରୁ
ଦିଲାରାମ ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିଲରୁବା ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରିୟତମା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଦିଲର ଗୀତ ଶୁଣୁଥିଲେ ।
ଗୀତ ତ ସମସ୍ତେ ଗାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଗୀତର ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକା । ତାହା ହେଉଛି “ବାବା” ।
ସମସ୍ତେ ବାବା ବାବା ଗୀତ ଗାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଗୀତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି, ଦିନ ରାତି ଗାଇବାରେ
ଲାଗିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଗୀତର ଶବ୍ଦ ଏକା ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ଗାଇବାର ସ୍ୱର ଏବଂ ବାଦ୍ୟର
ତାଳ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । କାହାର ଖୁସିର ତାଳ, କାହାର ଉଡିବାର ଏବଂ ଉଡାଇବାର ତାଳ ଏବଂ କାହାର
କାହାର ଅଭ୍ୟାସର ତାଳ ଶୁଣାଯାଉଛି । କେତେବେଳେ ବହୁତ ଭଲ ଆଉ କେତେବେଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଭ୍ୟାସ
ନଥିବା କାରଣରୁ ତାଳରେ ତଳ ଉପର ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି । ଗୋଟିଏ ତାଳରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ତାଳ ମିଶି ଯାଉଛି ।
ଯେପରି ଏଠାରେ ଗୀତ ସାଥୀରେ ଯେତେବେଳେ ବାଦ୍ୟର ତାଳ ଶୁଣୁଛ ତେବେ କେଉଁ ଗୀତର ବାଦ୍ୟର ତାଳ ନାଚିବା
ଭଳି ହୋଇଥାଏ, କାହାର ତାଳ ସ୍ନେହରେ ମଜ୍ଜି ଯିବା ଭଳି ହୋଇଥାଏ, କାହାର ତାଳ ଆବାହନ କରିବା ଭଳି
ହୋଇଥାଏ । କାହାର ପ୍ରାପ୍ତି କରିବାର ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ସେହିଭଳି ବାପଦାଦାଙ୍କ ନିକଟରେ ମଧ୍ୟ
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ରହସ୍ୟ ଭରା ତାଳରେ ଗୀତ ଶୁଣାଯାଉଛି । କେହି କେହି ଆଜିର ବିଜ୍ଞାନର
ଉଦ୍ଭାବନ ଅନୁସାରେ ସ୍ୱତଃ ଭାବରେ ନିରନ୍ତର ଗୀତ ଗାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରୂପକ ସ୍ୱିଚ୍
ସଦାସର୍ବଦା ଖୋଲା ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ସ୍ୱତଃ ଏବଂ ସବୁବେଳେ ବାଜି ଚାଲିଛି । ଆଉ କେହି କେହି
ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱିଚ୍ ଅନ୍ କରୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କର ବାଜା ବାଜୁଛି । ଗାଉଛନ୍ତି ତ ସମସ୍ତେ
ଆନ୍ତରୀକତା ପୂର୍ବକ କିନ୍ତୁ କାହାର ସର୍ବଦା ସ୍ୱତଃ ଏବଂ ଏକାଭଳି ଆଉ କାହାର ବଜାଇଲେ ବାଜୁଛି
କିନ୍ତୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବାଦ୍ୟର ତାଳରେ ଅର୍ଥାତ୍ କେବେ କିପରି, କେବେ କିପରି । ତେବେ ବାପଦାଦା
ପିଲାମାନଙ୍କର ଗୀତ ଶୁଣି ହର୍ଷିତ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ଯେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଅନ୍ତରରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ
ସମାହିତ ଅଛନ୍ତି । ସ୍ନେହ ମଧ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହିଛି । ସବୁକିଛି କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧ ମଧ୍ୟ ଏକା ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଡି ହୋଇଯାଇଛି ।
ସ୍ମୃତିରେ, ଦୃଷ୍ଟିରେ, ମୁଖରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଅଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ସଂସାର କରି ଦେଇଛନ୍ତି
। ପ୍ରତିପାଦରେ ବାବାଙ୍କର ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ପଦ୍ମର ରୋଜଗାର ଜମା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ମସ୍ତକରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟର ତାରକା ମଧ୍ୟ ଚମକୁଛି । ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏବଂ
ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନେ ବିଶ୍ୱ ସମ୍ମୁଖରେ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ମୁକୁଟ, ତିଳକ ଏବଂ
ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର
ଗୁଣର ଗୀତ ସ୍ୱୟଂ ବାବା ମଧ୍ୟ ଗାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ନାମର ମାଳା ସ୍ମରଣ
କରୁଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ନା! ତେବେ ପୁଣି ଗୀତ ଗାଉ
ଗାଉ ବାଦ୍ୟର ତାଳ କାହିଁକି ବଦଳି ଯାଉଛି ? କେତେବେଳେ ପ୍ରାପ୍ତିର କେତେବେଳେ ମେହନତର, କେତେବେଳେ
ଡାକିବାର, କେତେବେଳେ ନିରାଶାର, ଏହିଭଳି ଭାବରେ ତାଳ କାହିଁକି ବଦଳୁଛି ? ସର୍ବଦା ନିର୍ବିଘ୍ନରେ
ଉଡିବାର ଏବଂ ଉଡାଇବାର ଗୀତ କାହିଁକି ଗାଉନାହଁ ? ଏଭଳି ଗୀତ ଗାଅ ଯାହାକି ଶୁଣୁଥିବା ଆତ୍ମାର ଡେଣା
ଲାଗିଯିବ ଏବଂ ଉଡିବାକୁ ଲାଗିବ, ଛୋଟାକୁ ଗୋଡ ମିଳିଯିବ ଏବଂ ନାଚିବାକୁ ଲାଗିବ, ଦୁଃଖର ଶର୍ଯ୍ୟାରୁ
ଉଠି ସୁଖର ଗୀତ ଗାଇବାକୁ ଲାଗିବ । ଚିନ୍ତାରୂପୀ ଚିତା ଉପରେ ବସିଥିବା ପ୍ରାଣୀ ଚିତା ଅର୍ଥାତ୍
ନିଆଁରୁ ଉଠି ଖୁସିରେ ନାଚିବାକୁ ଲାଗିବ । ନିରାଶାବାଦୀ ଆତ୍ମାମାନେ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହର ଗୀତ ଗାଇବାକୁ
ଲାଗିବେ । ଭିକାରୀ ଆତ୍ମାମାନେ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୁର ହୋଇ “ମିଳିଗଲା, ପାଇଗଲି”—ଏହି ଗୀତ
ଗାଇବାକୁ ଲାଗିବେ । ଏହିଭଳି ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ସେବାର ବିଶ୍ୱକୁ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି କାରଣ
ଅଳ୍ପକାଳର ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପଛରେ କେତେ ଧାଇଛନ୍ତି, କେତେ ନିଜର ସମୟ ଏବଂ ଧନ
ଲଗାଉଛନ୍ତି!
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ମେହନତ କରି କରି ଥକିଗଲେଣି, ଏବେ ସିଦ୍ଧି ଚାହୁଁଛନ୍ତି ।
ଅଳ୍ପକାଳର ସିଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଗୋଟିଏ କଥାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଗଲେ
ଆହୁରି ଅନେକ କଥା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଉଛି । ପଙ୍ଗୁ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗୁଛି କିନ୍ତୁ ଆହୁରି ଅନେକ ଇଚ୍ଛା
ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉ । ତେଣୁ ବର୍ତ୍ତମାନର ସମୟ
ଅନୁସାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସେବାର ବିଧି ଏହିଭଳି ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପଯୁକ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
ଅବିନାଶୀ ଅଲୌକିକ ରୁହାନୀ ସିଦ୍ଧି ବା ରୁହାନୀ (ଆତ୍ମିକ) ଚମତ୍କାର ଦେଖାଅ । ଏହି ଚମକାରୀ କିଛି
କମ୍ କି ? ସାରା ଦୁନିଆର ୯୯ ପ୍ରତିଶତ ଆତ୍ମା ଚିନ୍ତାର ନିଆଁରେ ମରିପଡିଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି
ମରିପଡିଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଜୀବିତ କର, ନୂଆ ଜୀବନ ଦିଅ । ଗୋଟିଏ ପ୍ରାପ୍ତିର ଗୋଡ ଅଛି ଏବଂ ଅନେକ
ପ୍ରାପ୍ତିରେ ଛୋଟା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଅବିନାଶୀ ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତିର ଗୋଡ ଦିଅ
। ଅନ୍ଧମାନଙ୍କୁ ତ୍ରିନେତ୍ରୀ କର, ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦିଅ । ନିଜ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନର ବର୍ତ୍ତମାନ ଏବଂ
ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଦେଖିବାର ଚକ୍ଷୁ ଦିଅ । କ’ଣ ଏହିଭଳି ସିଦ୍ଧିର ଅନୁଭବ କରାଇପାରିବ ନାହିଁ! ଏହିଭଳି
ଆତ୍ମିକ ଚମତ୍କାରୀ ଦେଖାଇ ପାରିବ ନାହିଁ! ଭିକାରୀଙ୍କୁ ରାଜା କରିପାରିବ ନାହିଁ! ଏହିଭଳି ସିଦ୍ଧି
ସ୍ୱରୂପ ସେବା କରିବାର ଶକ୍ତି ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇନାହିଁ କି ? ତେଣୁ ଏବେ ବିଧି
ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ସେବାର ନିମିତ୍ତ ହୁଅ । ବିଧି ଅର୍ଥାତ୍
ପୁରୁଷାର୍ଥ ସମୟରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଲ, ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥର ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ସିଦ୍ଧି
ସ୍ୱରୂପ ସେବା କରିବାରେ ବିଶ୍ୱ ସମ୍ମୁଖରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୁଅ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ବାର୍ତ୍ତା ପ୍ରଚାର
ହୋଇଯାଉ ଯେ ବିଶ୍ୱରେ ଅବିନାଶୀ ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଥିବା, କେବଳ ଦେଖାଇବାରେ ନୁହେଁ, ପ୍ରାପ୍ତ
କରାଉଥିବା, ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ କରୁଥିବା ସଂସ୍ଥା ଏକମାତ୍ର ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ ହିଁ ଅଟେ
। କେବଳ ଏହି ଏକମାତ୍ର ସ୍ଥାନ ହିଁ ଅଟେ । ତେବେ ନିଜେ ତ ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଛ ନା!
ବମ୍ବେ (ମୁମ୍ବାଇ)ରେ ପ୍ରଥମେ ଏହିଭଳି ନାମ ବିଖ୍ୟାତ କର । ବାରମ୍ବାର ମେହନତ କରିବାରୁ ମୁକ୍ତ
ହୁଅ । ଆଜି ଏହି କଥା ଉପରେ ପୁରୁଷାର୍ଥର ମେହନତ କରିଲୁ, କାଲି ଏହି କଥା ଉପରେ କରିଲୁ । ଏହା ହେଲା
ପୁରୁଷାର୍ଥର ମେହନତ । ଏହି ମେହନତରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ପ୍ରାପ୍ତି ସ୍ୱରୂପ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବା, ଏହା ହିଁ
ହେଉଛି ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହେବା । ଏବେ ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମା, ଯୋଗୀ ତୁ ଆତ୍ମା ହୁଅ
ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କର । କ’ଣ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେବଳ ମେହନତ ହିଁ କରୁଥିବ ? ପ୍ରାରବ୍ଧ
ଭବିଷ୍ୟତରେ ପାଇବ ? ପୁରୁଷାର୍ଥର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳ ତ ଏବେ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ତେଣୁ ଏବେ
ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳ ଖାଅ । ପୁଣି ଏହା ପରେ ଭବିଷ୍ୟତ ଫଳ ଖାଇବ । ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଅପେକ୍ଷା କରି କରି
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳକୁ ହରାଅ ନାହିଁ । ଅନ୍ତ ସମୟରେ ଫଳ ମିଳିବ— ଏହିଭଳି ଆଶାରେ ମଧ୍ୟ ରୁହ ନାହିଁ ।
ଗୋଟିଏ କର, ପଦ୍ମ ପାଅ । ଏହା ଏବେକାର କଥା । କେବେକାର କଥା ନୁହେଁ । ବୁଝିଲ-- ବମ୍ବେ ନିବାସୀ
କ’ଣ ହେବେ ? ନିଜକୁ ସାନ୍ତନ୍ୱା ଦେଇ ଚଲାଇବାର ତ ନାହିଁ ନା । ସିଦ୍ଧ ବାବାମାନେ ବିଖ୍ୟାତ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । କୁହନ୍ତି ନା ଇଏ ସିଦ୍ଧ ବାବା ଅଟନ୍ତି, ସିଦ୍ଧ ଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି । ବମ୍ବେ ନିବାସୀ
ମଧ୍ୟ ସିଦ୍ଧ ସହଜଯୋଗୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସିଦ୍ଧକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥିବା ଆତ୍ମା ଅଟ ନା! ଆଚ୍ଛା!
ସର୍ବଦା ଏବଂ ସ୍ୱତଃ ନିର୍ବିଘ୍ନରେ ଉଡାଇବାର ଗୀତ ଗାଉଥିବା, ସର୍ବଦା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ
ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମିକ ସିଦ୍ଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଥିବା, ଆତ୍ମିକ ଚମତ୍କାର ଦେଖାଉଥିବା ଚମତ୍କାରୀ
ଆତ୍ମାମାନେ, ସର୍ବଦା ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିର ସିଦ୍ଧର ଅନୁଭବ କରାଉଥିବା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ସହଜଯୋଗୀ,
ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ୟାଦପ୍ୟାର ଏବଂ ନମସ୍ତେ ।
କୁମାରୀମାନଙ୍କର
ଅଲଗା ଅଲଗା ଗ୍ରୃପ ସହିତ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ:-
(୧) ସର୍ବଦା ରୁହାନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କୁମାରୀ ଅଟ ନା!
ଦେହାଭିମାନୀ କୁମାରୀ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମାଭିମାନୀ କୁମାରୀ ଅଟ । ସବୁବେଳେ
ରୁହ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାର ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଥିବା କୁମାରୀ । ନିଜେ ଆତ୍ମା ହୋଇ ଅନ୍ୟର ଆତ୍ମାକୁ
ଦେଖୁଥିବା କୁମାରୀମାନଙ୍କୁ ରୁହାନୀ କୁମାରୀ କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ତୁମେମାନେ କେଉଁ ପ୍ରକାରର
କୁମାରୀ ଅଟ ? କେବେ ବି ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସୁଥିବା କୁମାରୀ ନୁହେଁ । ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବା
ଅର୍ଥାତ୍ ମାୟା ଆଡକୁ ଖସି ପଡିବା ଏବଂ ଆତ୍ମିକ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କ ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ
ହେବା । ତଳକୁ ଖସୁଥିବା ଆତ୍ମା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମା । ବାବାଙ୍କ
ସାଥୀରେ କିଏ ରହିପାରିବ ? କେବଳ ରୁହାନୀ କୁମାରୀମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହିପାରିବେ । ଯେପରି
ବାବା ପରମଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, କେବେ ବି ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ, ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ
ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ସ୍ନେହ ରହିଛି ସେମାନେ ପ୍ରତିଦିନ
ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ସ୍ନେହର ସହିତ ଜ୍ଞାନର ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ସ୍ନେହର
ସହିତ କରାଯାଏ ସେଥିରେ ସଫଳତା ମିଳିଥାଏ । କହିବା ପରେ କରିବା ଦ୍ୱାରା ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ସଫଳତା
ମିଳିଥାଏ । ସ୍ନେହର ସହିତ ଆଗ୍ରହ ପୂର୍ବକ ଯେଉଁମାନେ ଚାଲନ୍ତି ସେମାନେ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ
ଚାଲୁଥାଆନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଥରେ ମାତ୍ର ଅନୁଭବ କରି ନେଲ ଯେ ବାବା କ’ଣ ଏବଂ ମାୟା କ’ଣ ତେବେ ଥରେ
ମାତ୍ର ବି ଅନୁଭବ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଧୋକା ଖାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମାୟା ତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପରେ
ଆସିଥାଏ । ପୋଷାକ ପତ୍ର ରୂପରେ ଆସିବ, ମା-ବାପାଙ୍କର ମୋହ ରୂପରେ ଆସିବ, ସିନେମା ରୂପରେ ଆସିବ,
ବୁଲାବୁଲି କରିବା ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ମାୟା କହୁଛି ଏହି କୁମାରୀମାନେ ମୋର ହୋଇଯାଆନ୍ତୁ, ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋର ହୋଇଯାଆନ୍ତୁ, ତେବେ କ’ଣ କରିବ ?
ମାୟାକୁ ତଡିବାରେ ତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟ ନା ? ବିଚଳିତ ହୋଇପଡୁଥିବା ଦୁର୍ବଳ ଆତ୍ମା ତ ନୁହେଁ ନା ?
ଏମିତି ତ ନୁହେଁ ଯେ ସାଙ୍ଗସାଥୀଙ୍କ ସହିତ ସିନେମା ଦେଖିବା ପାଇଁ ଚାଲିଯିବ । ତେବେ ସଂଗର ରଙ୍ଗରେ
କେବେ ବି ଆସିବାର ନାହିଁ । ସଦା ବାହାଦୂର (ସାହାସୀ), ସଦା ଅମର, ସଦା ଅବିନାଶୀ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ସର୍ବଦା ନିଜର ଜୀବନକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାକୁ ହେବ । ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ପଡିବାର ନାହିଁ । ନର୍ଦ୍ଦମା ଶବ୍ଦ
କେତେ ଖରାପ । ବାବା ତ ସାଗର ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ସର୍ବଦା ସାଗରର ଲହଡିରେ ଖେଳୁଥାଅ । କୁମାରୀ ଜୀବନରେ
ଜ୍ଞାନ ମିଳିଗଲା, ରାସ୍ତା ମିଳିଗଲା, ଲକ୍ଷ୍ୟ ମିଳିଗଲା, ଏହାକୁ ଦେଖି ଖୁସି ଲାଗୁଛି ନା ! ବହୁତ
ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟ । ଆଜିର ସଂସାରର ଅବସ୍ଥାକୁ ଦେଖ, ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ବିନା ଆଉ କିଛି କଥା ହିଁ ନାହିଁ ।
ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ପଡି ଆଘାତ ଉପରେ ଆଘାତ ପାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଆଜିର ସଂସାର ହିଁ ଏହିପରି ହୋଇଯାଇଛି ।
ଶୁଣୁଛ ନା— ଆଜି ବିବାହ କରିଲା, କାଲିକୁ ଜଳି ପୋଡି ମରିଗଲା । ଆଜି ବାହା ହେଲା, କାଲି ବାପ ଘରକୁ
ଆସିଗଲା । ପ୍ରଥମେ ତ ନର୍ଦ୍ଦମାରେ ପଡିଲା, ପୁଣି ତା’ପରେ ଆଘାତ ଉପରେ ଆଘାତ ପାଇଲା । ତେବେ
ଏହିଭଳି ଚୋଟ ଖାଇବାର ଅଛି କି ? ସେଥିପାଇଁ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ମନେ କର ଯାହାକି
ବାବା ଆସି ବଞ୍ଚାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ବଞ୍ଚିଗଲୁ, ବାବାଙ୍କର ହୋଇଗଲୁ, ଏହିଭଳି ଖୁସିର ଅନୁଭବ ହେଉଛି
ନା! ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଲାଗୁଛି କାହିଁକି ନା ତଳକୁ ଖସିବାରୁ, ଧକ୍କା ଖାଇବାରୁ ରକ୍ଷା
ପାଇଯାଇଛ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହିଭଳି ଅବିନାଶୀ ରହିଥାଅ ।
(୨) ସମସ୍ତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁମାରୀ ଅଟ ନା ? ସାଧାରଣ କୁମାରୀରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁମାରୀ ହୋଇଯାଇଛ ।
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁମାରୀମାନେ ସର୍ବଦା ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ଏହିଭଳି
ସବୁବେଳେ ନିଜକୁ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ଆମେ ସବୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ଅଟୁ! ତେବେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟ କ’ଣ ? ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ । ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ କରୁଥିବା ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କୁମାରୀ
। ଘରେ ରହୁଥିବା କୁମାରୀ ନୁହେଁ । ବୋଝ ଉଠାଉଥିବା କୁମାରୀ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ
କୁମାରୀ । କୁହାଯାଏ ଯିଏ କୁଳର କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି ସିଏ ହିଁ କୁମାରୀ । ସାରା ବିଶ୍ୱ ତୁମର କୁଳ (ପରିବାର)
। ତେବେ ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶାଳ କୁଟୁମ୍ବ ହୋଇଗଲା । ସାଧାରଣ କୁମାରୀମାନେ ନିଜର ଲୌକିକ (ହଦର)
କୁଳର କଲ୍ୟାଣ କରିଥାଆନ୍ତି ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୁମାରୀମାନେ ବିଶ୍ୱରୂପୀ କୁଳର କଲ୍ୟାଣ କରିବେ ।
ଏହିଭଳି ଅଟ ନା! ଦୁର୍ବଳ ତ ନୁହେଁ ନା! ଭୟାଳୁ ତ ନୁହେଁ ନା । ସର୍ବଦା ବାବା ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି ।
ଯେବେକି ବାବା ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି ତେବେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଭଲ ହେଲା, କୁମାରୀ ଜୀବନରେ
ସୁରକ୍ଷିତ ହୋଇଯାଇଛ ଏହା ବହୁତ ବଡ ଭାଗ୍ୟ । ଓଲଟା ରାସ୍ତାରେ ଯାଇ ପୁଣି ଫେରିବା, ଏହା ମଧ୍ୟ ସମୟ
ନଷ୍ଟ ହେଲା ନା! ତେଣୁ ସମୟ, ଶକ୍ତି ସବୁ ବଞ୍ଚିଗଲା । ଧକ୍କା ଖାଇବାର ମେହନତରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲ ।
କେତେ ଲାଭ ହେଲା! ବାସ୍— ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ! ଏହାକୁ ଦେଖି ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରୁହ । କୌଣସି
ବି ଦୁର୍ବଳତା କାରଣ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବାରୁ ବଞ୍ଚିତ ହେବାର ନାହିଁ ।
(୩) କୁମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ମହାନ । ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ସବୁବେଳେ ମହାନ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଏ । ଆଜିକାଲି
ମହାତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ମହାତ୍ମା କିପରି ହେଉଛନ୍ତି ? ପବିତ୍ର ହେବା ଦ୍ୱାରା । ପବିତ୍ରତା କାରଣରୁ
ହିଁ ମହାନ ଆତ୍ମା ବୋଲାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମ ଭଳି ମହାନ ଆତ୍ମାଙ୍କ ନିକଟରେ ସେମାନେ କିଛି ବି
ନୁହଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ମହାନତା ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ସେମାନେ ତ ଏହି ଜନ୍ମରେ
ମହାନ ହେବେ ଏବଂ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ପୁନର୍ବାର ହେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ତ ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମର ମହାନ ଆତ୍ମା । ବର୍ତ୍ତମାନର ମହାନତା ଆଧାରରେ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମହାନ ହୋଇଯିବ । ୨୧ ଜନ୍ମ
ମହାନ ହୋଇ ରହିବ । ଯାହା କିଛି ବି ହୋଇଯାଉ ଯେହେତୁ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛୁ ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ହୋଇ
ରହିବୁ । ଏହିଭଳି ମଜବୁତ ଅଟ ନା । ଯଦି କଞ୍ଚା ରହିବ ତେବେ ମାୟା ଖାଇଯିବ । କଞ୍ଚାକୁ ମାୟା
ଖାଇଯାଏ, ପକ୍କାଙ୍କୁ ନୁହେଁ । ଦେଖ-ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଫଟୋ ଉଠାଯାଉଛି । ତେଣୁ ପକ୍କା ହୋଇ ରହିବ
। ବିଚଳିତ ହେବ ନାହିଁ । ଯିଏ ଯେତେ ପକ୍କା ରହିବ ସେତେ ଖୁସିର ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ କରିବ, ସର୍ବ
ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ କରିବ । ଯଦି ପକ୍କା ନୁହେଁ ତେବେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଖୁସିରେ ରହିପାରିବ ।
ତେଣୁ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ମହାନ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ମହାନ ଆତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ସାଧାରଣ କର୍ମ
ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମହାନ ଆତ୍ମା କେବେ ବି କାହା ସମ୍ମୁଖରେ ଝୁଙ୍କି ପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ
ମାୟା ଆଡକୁ କେବେ ବି ଝୁଙ୍କିବାର ନାହିଁ । କୁମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସହଯୋଗୀ ଭୂଜା । କୁମାରୀମାନଙ୍କ
ଶକ୍ତିରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସେବାରେ ବୃଦ୍ଧି ହେବା । ବାବାଙ୍କୁ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ
ଏମାନେ ଭବିଷ୍ୟତର ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ କାରୀ, ବିଶ୍ୱ ସେବାଧାରୀ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ।
(୪) କୁମାରୀ ଚାହେଁ ଛୋଟ ହୁଅନ୍ତୁ, ଚାହେଁ ବଡ ହୁଅନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ଶହେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କଠାରୁ
ଉତ୍ତମ— ଏହିଭଳି ନିଜକୁ ମନେ କରୁଛ ? କନ୍ୟାକୁ ଶହେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ତମ ବୋଲି କାହିଁକି
ଗାୟନ ହେଉଛି ? ପ୍ରତ୍ୟେକ କନ୍ୟା ଅତି କମରେ ୧୦୦ ଜଣ ବ୍ରାହ୍ମଣ ତ ନିଶ୍ଚିତ ବାହାର କରିବେ
ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ୧୦୦ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ତମ ବୋଲି ଗାୟନ ହେଉଛି । ତେବେ ଶହେ ତ କିଛି ବି ନୁହେଁ
ତୁମେମାନେ ତ ବିଶ୍ୱର ସେବା କରିବ । ସମସ୍ତେ ଶହେ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ତମ ଅଟ । ସର୍ବ
ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଥିବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ଅଟ । ଏହିଭଳି ନିଶା ରହୁଛି ? କଲେଜର ବା ସ୍କୁଲର
କୁମାରୀ ନୁହେଁ, ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟର କୁମାରୀ । ଯଦି କେହି ପଚାରିବ ତୁମେ କେଉଁ କୁମାରୀ
? ତେବେ କୁହ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟର କୁମାରୀ । ଯଦି ତୁମେମାନେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେବାଧାରୀ
ହୋଇଯିବ ତେବେ କେତେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିଯିବ । କୁମାରୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ବାବାଙ୍କୁ ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ
ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ସହଯୋଗୀ ଭୂଜା ଅଟନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ସେବା କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛନ୍ତି ।
ଡାହାଣ ହାତ ଅଟ ନା । ବାମ ହାତ ନୁହେଁ । ବାମ ହାତରେ ଯେଉଁ କାମ କରାଯାଏ ତାହା କିଛିଟା ତଳ ଉପର
ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ କିନ୍ତୁ ଡାହାଣ ହାତରେ କାମ ଶୀଘ୍ର ଏବଂ ଭଲ ହୋଇଥାଏ । ତେବେ ଏତେ ସବୁ କୁମାରୀମାନେ
ଯଦି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯିବେ ତେବେ କେତେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିଯିବ ? ଯେଉଁଠାକୁ ପଠାଯିବ ସେଠାକୁ ଯିବ ନା!
ଯେଉଁଠି ବସିବା ପାଇଁ କୁହାଯିବ ସେଠାରେ ବସିବ ନା! କୁମାରୀମାନେ ତ ସବୁ ମହାନ ଅଟ । ସର୍ବଦା ମହାନ
ହୋଇ ରୁହ । କୁସଂଗରେ କେବେ ବି ଆସିବାର ନାହିଁ । ଯଦି କେହି ତୁମ ଉପରେ ନିଜର ରଙ୍ଗ ଲଗାଇବାକୁ
ଚାହିଁବ ତେବେ ତୁମେ ତା ‘ଉପରେ ନିଜର ରଙ୍ଗ ଲଗାଇଦେବ । ମା-ବାପା ଯଦି ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିବାକୁ
ଚାହିଁବେ ତେବେ ମଧ୍ୟ ବାନ୍ଧି ହେବାର ନାହିଁ । ସଦା ନିର୍ବନ୍ଧନ, ସଦା ଭାଗ୍ୟବାନ । କୁମାରୀ ଜୀବନ
ପୂଜ୍ୟ ଜୀବନ । ପୂଜ୍ୟ କେବେହେଲେ ପୂଜାରୀ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସଦା ସର୍ବଦା ଏହିଭଳି ନିଶାରେ
ରହିଥାଅ । ଆଚ୍ଛା!
(୫) ସମସ୍ତେ ଦେବୀ ଅଟ ନା! କୁମାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବୀ । ଯେଉଁମାନେ ଓଲଟା ରାସ୍ତାରେ ଯାଆନ୍ତି
ସେମାନେ ଦାସୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ମହାନ ଆତ୍ମା ହୁଅନ୍ତି, ସେମାନେ ଦେବୀ ହୁଅନ୍ତି ।
ଦାସୀ ସମସ୍ତଙ୍କ ନିକଟରେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଥାଏ । ତେଣୁ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଦେବୀ ଅଟ, ଦାସୀ ହେବାର ନାହିଁ
। ଦେବୀମାନଙ୍କର କେତେ ପୂଜା ହେଉଛି ? ଏହି ପୂଜା ତ ତୁମମାନଙ୍କର ଅଟେ ନା! ଛୋଟ ହୋଇଥାଅ କି ବଡ
ହୋଇଥାଅ ସମସ୍ତେ ଦେବୀ ଅଟ । ବାସ୍ ଏହି କଥା ସବୁବେଳେ ମନେ ରଖ ଯେ ଆମେ ମହାନ ଆତ୍ମା, ପବିତ୍ର
ଆତ୍ମା । ବାବାଙ୍କର ହେବା କିଛି କମ୍ କଥା ନୁହେଁ । କହିଦେଲେ ତ ସହଜ ଲାଗୁଛି କିନ୍ତୁ କାହାର
ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ? କେତେ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଗଲ ? କେତେ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଇଛ ? ଏହି କଥା ଚାଲିବା ବୁଲିବା
ସମୟରେ ମନେ ରହୁଛି ଯେ ଆମେ କେତେ ମହାନ କେତେ ଉଚ୍ଚ ଆତ୍ମା । ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିଜର
ଭାଗ୍ୟ ସର୍ବଦା ମନେ ରହିଥାଉ । ତୁମେ କିଏ ? ଦେବୀ । ଦେବୀ ସଦାସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ମୁଖ ରହିଥାଆନ୍ତି
। ଦେବୀ କେବେ କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ଦେବୀମାନଙ୍କ ଚିତ୍ର ସମ୍ମୁଖକୁ ଯାଅ ତେବେ କ’ଣ ଦେଖାଯିବ ?
ସବୁବେଳେ ହର୍ଷିତ ରହିଥିବେ । ଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା, ହାତ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ଦାନ କରୁଥିବା ଦେବୀ ।
ଦେବତା ବା ଦେବୀ ଉଭୟର ଅର୍ଥ ହେଲା ଦାତା ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ସବୁବେଳେ ଦେଉଥାଏ । ତେବେ ତୁମେମାନେ କ’ଣ
ହେବ ? ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ଆନନ୍ଦ, ପ୍ରେମ ଏବଂ ସର୍ବସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଥିବା ଦେବୀ । ସମସ୍ତେ
ଡାହାଣ ହାତ ଅଟ । ଡାହାଣ ହାତ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରିଥାଏ ।
ବରଦାନ:-
ବ୍ୟର୍ଥ
ସଂକଳ୍ପର କାରଣକୁ ଜାଣି ସେଗୁଡିକୁ ସମାପ୍ତ କରି ସମାଧାନ ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।
ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ
ଉତ୍ପନ୍ନ ହେବାର ମୁଖ୍ୟ ଦୁଇଟି କାରଣ ରହିଛି (୧) ଅଭିମାନ ଏବଂ (୨) ଅପମାନ । ମୋତେ କମ୍ କାହିଁକି,
ମୋର ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ପଦ ହେବା ଉଚିତ୍, ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ରଖିବା ଉଚିତ୍.... ତେବେ ଏଥିରେ ହୁଏତ
ନିଜର ଅପମାନ ମନେ କରୁଛ ନଚେତ୍ ଅଭିମାନରେ ଆସିଯାଉଛ ନାମ ହେବାରେ, ମାନ ସମ୍ମାନ ମିଳିବାରେ, ପଦ
ମର୍ଯ୍ୟାଦାରେ, ଆଗକୁ ବଢିବାରେ, ସେବାରେ..... ଅଭିମାନ ବା ଅପମାନ ଅନୁଭବ କରିବା-- ଏହା ହିଁ
ହେଉଛି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପର କାରଣ । ଏହି କାରଣକୁ ଜାଣି ତା’ର ନିବାରଣ କରିବା ହିଁ ସମାଧାନ ସ୍ୱରୂପ
ହେବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିରବତାର ଶକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ଶାନ୍ତିଧାମର ଯାତ୍ରା କରିବା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ ।