20.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହା ହେଉଛି ବିଶାଳ ଏବଂ
ଅବିନାଶୀ ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ଯେଉଁଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ବନ୍ଧାୟମାନ ଅଟ, ଏଥିରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ପୂର୍ବ ନିଶ୍ଚିତ ଅଭିନୟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କର୍ମାତୀତ
ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
କର୍ମାତୀତ ହେବା
ପାଇଁ ପୂରା-ପୂରା ସମର୍ପଣ ହେବା ପାଇଁ ପଡିବ । ନିଜର କିଛି ବି ରହିବ ନାହିଁ ଯଦି ସବୁ କିଛି ଭୁଲି
ଯାଇଥିବ ତେବେ ଯାଇ କର୍ମାତୀତ ହୋଇପାରିବ । ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଧନ-ଦୌଲତ, ପିଲା-ଛୁଆ ମନେ ପଡୁଛନ୍ତି
ସେମାନେ କର୍ମାତୀତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଗରିବମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଅଟେ
। ଗରିବ ପିଲାମାନେ ତୁରନ୍ତ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଏବଂ ସହଜରେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିପାରନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ରୁହାନୀ ବାବା
ବସି ରୁହାନୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଅଛି ଯେ ଏବେ
ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ନଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ୮୪ ଜନ୍ମର
ଚକ୍ର ଏବେ ଶେଷ ହେଉଛି । ଏହା ବହୁତ ବଡ ଅବିନାଶୀ ମଣ୍ଡପ ଅଥବା ଷ୍ଟେଜ ଅଟେ । ଏହା ଏକ ଅବିନାଶୀ
ନାଟ୍ୟଶାଳା ଅଟେ । ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ନାଟ୍ୟଶାଳାକୁ ଛାଡି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଅପବିତ୍ର
ଆତ୍ମାମାନେ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି
ଖେଳର ଶେଷ ସମୟ । ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖର ଏବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ଏସବୁ ମାୟାର ଆଡମ୍ବର ଅଟେ । ଯାହାକୁ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି, କେତେ କୋଠାବାଡି, ମୋଟର ଆଦି ରହିଛି । ଏହାକୁ ମାୟାର
ପ୍ରତିଯୋଗିତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ନର୍କର ସ୍ୱର୍ଗ ସହିତ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଚାଲିଛି । ଏହା ଅଳ୍ପ ସମୟର
ସୁଖ, ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏହା ହେଉଛି ମାୟାର ପ୍ରଲୋଭନ । ବର୍ତ୍ତମାନ କେତେ ଢେର ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି,
ପ୍ରଥମେ ତ ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ହିଁ ଥିଲା । ଏବେ ତ ଏହି ନାଟ୍ୟଶାଳା ପୂରା
ଭରପୁର ହୋଇଗଲାଣି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଚକ୍ର ଶେଷ ହେଉଛି ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି,
ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି, ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ । ସାରା ସୃଷ୍ଟି ନୂଆ ହେବା
ଦରକାର ନା । ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ ଏହା ତ ଅଗଣିତ ଥର ହୋଇ ଆସିଛି । ଏହା ଅନାଦି ଖେଳ ଅଟେ
ନା । ଏହା କେବେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ଏକଥା କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ଅନାଦି ଭାବେ ଚାଲି ଆସୁଛି ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବା ପୂର୍ବରୁ କିଛି ବି ଜାଣିନଥିଲ । ଏକଥା ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, କେବଳ ତୁମେ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଜାଣିଛ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯିବ । ବାବା
ଆମକୁ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ କରାଇଲେ ଆଉ ବାକି କ’ଣ ଦରକାର । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯାହା ପାଇବାର ଥିଲା ପାଇଗଲୁ,
ବାକି ଆଉ କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେମାନେ ହିଁ ସବୁଠାରୁ
ଅଧିକ ପତିତ ହୋଇଛ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛ । ତେଣୁ ତୁମକୁ
ହିଁ ପ୍ରଥମେ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହା ଚକ୍ର ଅଟେ ନା । ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ହିଁ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବ । ଏହା
ରୁଦ୍ରମାଳା ଅଟେ ନା । ଏହି ମାଳାରେ ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ଗୁନ୍ଥା ହୋଇଛନ୍ତି । ସୂତାରୁ ବାହାରି
ପରମଧାମ ଚାଲିଯିବେ ପୁଣି ଏହିପରି ଆସି ରୂଦ୍ରମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବେ । ଏହା ବହୁତ ବଡ ମାଳା ଅଟେ ।
ଶିବବାବାଙ୍କର କେତେ ଢେର ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ଦେବତାମାନେ ଆସୁଛ । ଏହା ବେହଦର ମାଳା,
ଯେଉଁଥିରେ ସମସ୍ତେ ମଣି ସମାନ ଗୁନ୍ଥା ହୋଇଛନ୍ତି । ରୁଦ୍ରମାଳା ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମାଳାର ଗାୟନ
କରାଯାଇଥାଏ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କୌଣସି ମାଳା ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀଙ୍କର ମାଳା
ହୋଇନଥାଏ କାହିଁକି ନା ତୁମର ଉନ୍ନତି, ଅବନତି ହେଉଛି ପୁଣି ତୁମେ ହାରି ମଧ୍ୟ ଯାଉଛ । ବାରମ୍ବାର
ତୁମକୁ ମାୟା ତଳେ ପକାଇ ଦେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମାଳା ନାହିଁ, ଯେବେ ତୁମେ ପୁରା
ପାସ୍ ହୋଇଯାଉଛ ତେବେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମାଳା ହେଉଛ । ଏପରି ଭାବରେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ବଂଶାବଳୀ ରହିଛି । ତୁମେ ପାସ୍ ହୋଇଯିବା ପରେ କହିପାରିବେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମାଳା ରହିଛି ।
ବଂଶାବଳୀ ରଚନା ହୋଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମାଳା ତିଆରି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଆଜି
ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି, କାଲି ପୁଣି ମାୟା ଚାପୁଡା ମାରି କାୟା ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଉଛି । ଏହା ଦ୍ୱାରା
କରିଥିବା ରୋଜଗାର ମଧ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ଭାଙ୍ଗି ପଡୁଛନ୍ତି ତେଣୁ କେଉଁଠାରୁ ତଳକୁ
ଖସୁଛ, ବିଚାର କର । ବାବା ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ । ଯଦି ହାରିଗଲ ତେବେ ସବୁ କିଛି ଶେଷ ହୋଇଯିବ । କାମ ବିକାର ମହାଶତ୍ରୁ ।
ଏହାଠାରୁ ହାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାକି ସବୁ ବିକାର ତା’ର ପିଲାଛୁଆ ଅଟନ୍ତି । ସବୁଠାରୁ ବଡ
ଶତ୍ରୁ ହେଲା କାମ ବିକାର । ତେଣୁ ଏହା ଉପରେ ହିଁ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । କାମ ବିକାର
ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ ତୁମେ ଜଗତଜିତ୍ ହୋଇଯିବ । ଏହି ୫ ବିକାର ତୁମର ଅଧାକଳ୍ପର ଶତ୍ରୁ
ଅଟନ୍ତି, ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ଛାଡୁନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ପାଟି କହୁଛନ୍ତି ଯେ କ୍ରୋଧ କରିବାକୁ ପଡୁଛି,
କିନ୍ତୁ ଦରକାର କ’ଣ ଅଛି, ସ୍ନେହର ସହିତ ମଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇପାରିବ । ଚୋରକୁ ଯଦି ସ୍ନେହର ସହିତ
ବୁଝାଇବ ତେବେ ସିଏ ତୁରନ୍ତ ସତ୍ୟ କହିଦେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ସ୍ନେହର ସାଗର ଅଟେ ନା, ତେଣୁ
ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସ୍ନେହର ସହିତ କାମ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଭଲେ କୌଣସି ପୋଜିସନରେ ଥା’ନ୍ତୁ, ବାବାଙ୍କ
ପାଖକୁ ତ ମିଲେଟ୍ରୀବାଲା ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯଦି ତୁମେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ କେବଳ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି — ତୁମେ
ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ ମଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବ । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ହିଁ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମି ଅଟେ । ସେମାନେ ଲଢେଇ
କରି-କରି ମରିଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଯାଇ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସଂସ୍କାର ନେଇ କରି ଯାଉଛନ୍ତି ।
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଥିଲେ ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇପାରିବ କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଶିବବାବାଙ୍କ
ୟାଦ ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଯଦି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ସ୍ୱଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଗଲେ ତେବେ ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନର ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ ।
ତୁମେମାନେ ଏହି ମେଳା ଆଦି କରୁଥିବାରୁ କେତେ ପ୍ରଜା ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ରୁହାନୀ ସେନା ଅଟ ନା
ଏଥିରେ କମାଣ୍ଡର, ମେଜର ଆଦି କମ ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ
ବୁଝାଇଥା’ନ୍ତି ସିଏ କିଛି ନା କିଛି ଭଲ ପଦ ପାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମ, ଦ୍ୱିତୀୟ,
ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀ ରହିଥାଏ । ତୁମେ ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ଚାଲିଛ, କେହି-କେହି ତ ବିଲକୁଲ୍ ତୁମ ଭଳି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି କେହି ପୁଣି ସବୁଠାରୁ ଉପରକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ଦେଖାଯାଏ ଜଣେ ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କଠାରୁ
ଉନ୍ନତି କରିଚାଲୁଛନ୍ତି । ନୂଆ-ନୂଆମାନେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣାଙ୍କଠାରୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଯଦି
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପୁରା ଯୋଗ ଲାଗିଗଲା ତେବେ ବହୁତ ଉନ୍ନତି କରିବେ । ସବୁ କିଛି ଯୋଗ ଉପରେ ଆଧାରିତ
। ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ ତୁମେ ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ କରୁଥିବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ
ପଡିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭୋଜନ ମଧ୍ୟ ୟାଦରେ ରହି ଖାଅ । କିନ୍ତୁ କେହି ୨ ମିନିଟ୍, ୫ ମିନିଟ୍
ୟାଦରେ ରହୁଛନ୍ତି । ସାରା ସମୟ ୟାଦରେ ରହିବା, ବହୁତ ମୁସକିଲ୍ ଅଟେ । ମାୟା କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି,
ଭୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କାହାର ୟାଦ ରହିବ ନାହିଁ ତେବେ ଯାଇ କର୍ମାତୀତ
ଅବସ୍ଥା ହେବ । ଯଦି କିଛି ବି ନିଜର ଥିବ ତେବେ ତାହା ମନେ ପଡିବ । କିଛି ବି ମନେ ନପଡୁ, ଏହି ବାବା
ଉଦାହରଣ ଅଟନ୍ତି, ୟାଙ୍କର କ’ଣ ମନେ ପଡିବ ? କେହି ପିଲାଛୁଆ, ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦି ଅଛି ? କେବଳ
ତୁମେମାନେ ହିଁ ମନେ ପଡୁଛ । ତୁମେମାନେ ତ ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କର ମନେ ପଡିବ କାହିଁକି ନା ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି
ଫୁଲମାନଙ୍କ ଆଡକୁ ହିଁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଫୁଲ ଥାଆନ୍ତି । ବିନା ସୁଗନ୍ଧର ଫୁଲ ମଧ୍ୟ
ରହିଛନ୍ତି । ବଗିଚା ଅଟେ ନା । ବାବାଙ୍କୁ ବାଗବାନ, ମାଳି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ତୁମେ
ଜାଣିଛ ମନୁଷ୍ୟ କ୍ରୋଧରେ କେତେ ଲଢେଇ-ଝଗଡା କରିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ ଦେହ-ଅଭିମାନ ରହିଛି । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି — କେବେ କେହି କ୍ରୋଧ କଲେ ଶାନ୍ତ ରହିବା ଉଚିତ୍ । କ୍ରୋଧ ମଧ୍ୟ ଏକ ଭୂତ ଅଟେ ନା ।
ଭୂତ ପାଖରେ ଶାନ୍ତିରେ ଉତ୍ତର ଦେବା ଉଚିତ୍ ।
ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବତ୍ ଗୀତା ହେଲା ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ । ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ, ଆସୁରୀ ମତ
ଏବଂ ଦୈବୀ ମତ ବିଷୟରେ ଏକମାତ୍ର ଈଶ୍ୱର ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗର ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହୋଇଗଲ, ପୁଣି ଏହି
ଜ୍ଞାନ କ’ଣ କରିବ ? ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭୋଗ କରୁଛ । ସେଠାରେ ତୁମେ ଜାଣିପାରିବ ନାହିଁ
ଯେ ଏହା ଆମ ପୁରୁଷାର୍ଥର ଫଳ ଅଟେ । ଅନେକ ଥର ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯାଇଛ । ଏହି ଚକ୍ର ତ ଘୂରି
ଚାଲିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର ଫଳ । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ସେଠାରେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଅଛି ।
ବାବା ଆସି ଏଠାରେ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କରିଛ ।
ଏବେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ଏଥିରେ ହିଁ
ତୁମକୁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ, ତୁମେ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ
ରାଜା ହୋଇଯିବ । ଭଗବାନ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ -ଭଗବତୀ କରାଇବେ ନା । କିନ୍ତୁ ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ
ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କହିବା ଭୁଲ । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ ଏବଂ ଶିବବାବାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନିବିଡ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି
। ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁ ହେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ହିଁ ଶିବଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି
। ସୂକ୍ଷ୍ମତନବାସୀଙ୍କୁ ଫରିସ୍ତା କୁହାଯାଇଥାଏ । ତୁମକୁ ଫରିସ୍ତା ହେବାର ଅଛି, ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହେଉଛି, ବାକି ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ । ମୂଳବତନରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରବତା ଥାଏ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ
ଇଙ୍ଗିତର ଭାଷା ଓ ସ୍ଥୂଳବତନରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ବିସ୍ତାରର କଥା । ବାକି
ସଂକ୍ଷିପ୍ତରେ କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ, ମୋତେ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଅ । ଏଠାରେ ବସି ମଧ୍ୟ
ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ ୟାଦ କର । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁଃଖଧାମକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଏହା ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧି
ଦ୍ୱାରା ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ଲୋକ ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗର ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ରାଜା-ରାଣୀ ହେବା
ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗ ଅଟେ । ସେଠାରେ ସୁଖ ହିଁ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସୁଖକୁ ମାନୁନାହାଁନ୍ତି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ କୋଟି-କୋଟି ସଂଖ୍ୟାରେ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ପାଳନା ଏବଂ ରୋଜଗାର
ଗୃହସ୍ଥିମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହୋଇଥାଏ । ପ୍ରଥମତଃ ତୁମେ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟରେ ଲଗାଇଲ, ପୁଣି ପାପର ଧନ୍ଦା
କରିବାରୁ ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଗଲ । ତୁମେମାନେ ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ-ରତ୍ନର ନେଣ-ଦେଶ କରୁଛ
। ସେମାନେ ଧର୍ମଶାଳା ଆଦି ତିଆରି କରୁଥିବାରୁ ପରଜନ୍ମରେ ଭଲ ଫଳ ପାଇବେ । ଇଏ ତ ଅବିନାଶୀ ବାବା
ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଦାନ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ, ମାତ୍ର ତାହା ପରୋକ୍ଷ ଅଟେ । ଈଶ୍ୱର ଅର୍ପଣମ କରୁଛନ୍ତି ନା ।
ତେବେ ଭୋକ ତ ଉଭୟଙ୍କୁ ହୁଏ ନାହିଁ । ଶିବବାବା ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଭୋକ ହେବ ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦାତା ନୁହଁନ୍ତି । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଲାବାଲା ଅଟନ୍ତି, ନେଲାବାଲା ନୁହେଁ । ଏକ
ଦେବେ ୧୦ ପାଇବେ । ଗରୀବ ୨ଟଙ୍କା ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ପଦମ ମିଳିଯାଇଥାଏ (ସୁଦାମାର ଉଦାହରଣ) । ଭାରତ
ସୁନାର ଚଢେଇ ଥିଲା ନା । ବାବା କେତେ ଧନବାନ୍ କରିଥିଲେ । ସୋମନାଥ ମନ୍ଦିରରେ କେତେ ଅସରନ୍ତି ଧନ
ଥିଲା । ସବୁ ଲୁଟ କରି ନେଇଗଲେ । ବହୁତ ବଡ-ବଡ ହୀରା-ନୀଳା ଥିଲା, ଏବେ ତ ତାହା ଦେଖିବାକୁ ମଧ୍ୟ
ମିଳୁନାହିଁ । କଟାକଟି ହୋଇ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗିଗଲା । ପୁଣି ଥରେ ଇତିହାସର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ ।
ସେଠାରେ ସବୁ ଖଣି ତୁମ ପାଇଁ ଭରପୁର ହୋଇଯିବ । ହୀରା-ନୀଳା ତ ସେଠାରେ ଯେପରି ପଥର ସମାନ ରହିବ ।
ବାବା ତୁମକୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବହୁତ ଧନବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛ ।
ତେଣୁ ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ଯେତେ ପଢିବ, ସେତେ ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିବ ।
ବଡ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ କଲେ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ ନା — ଏହି ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ କରି, ପୁଣି ଏହିଭଳି
ପଦ ପାଇବି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଇଏ ଦେବତା ହେବେ । ଏହା ତ ଜଡ ଚିତ୍ର ଅଟେ । ଆମେ ସେଠାରେ
ଚୈତନ୍ୟରେ ହେବୁ । ଏହି ଚିତ୍ର ଯାହାକୁ ତୁମେ ତିଆରି କରିଛ ତାହା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା ?
ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟିରେ ତୁମେ ଦେଖି ଆସିଛ ନା । ଏହି ଚିତ୍ର ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । କେହି
ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହାକୁ ବ୍ରହ୍ମା ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ଯଦି ଇଏ କାହାଠାରୁ ଶିଖିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ କ’ଣ ଜଣେ
ଶିଖିଥା’ନ୍ତେ, ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଶିଖିଥା’ନ୍ତେ ନା । ଇଏ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କିଛି ବି ଶିଖି ନାହିଁ ।
ଏହାକୁ ବାବା ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା କରାଇଛନ୍ତି । ଏହି ଚିତ୍ର ସବୁ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ତିଆରି ହୋଇଛି
। ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ହୋଇନାହିଁ । ଏସବୁ କିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏହାର କିଛି ବି ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ
ରହିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ଅନ୍ତ ହେବ । ଭକ୍ତିର କେତେ ସାମଗ୍ରୀ ରହିଛି । ଏସବୁ
କିଛି ରହିବ ନାହିଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସବୁ କିଛି ନୂଆ ହେବ । ତୁମେ ଅନେକ ଥର ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଛ
ପୁଣି ମାୟା ତୁମକୁ ହରାଇ ଦେଉଛି । ବିକାରକୁ ମାୟା କୁହାଯାଉଛି, ଧନକୁ ନୁହେଁ । ତୁମେମାନେ ରାବଣର
ଜଞ୍ଜିରରେ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିଲ । ରାବଣ ସବୁଠାରୁ ପୁରୁଣା ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣର
ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହି ଦେବାରୁ ପୁଣି ଅଧା-ଅଧାର ହିସାବ ବାହାରୁନାହିଁ । କେତେ
ଫରକ ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମକୁ ବାବା କହିଛନ୍ତି ସାରା କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ । ୮୪ ଲକ୍ଷ ଯୋନି
ଜନ୍ମ ତ ହେବ ନାହିଁ । ଏସବୁ କାହାଣୀ ଅଟେ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଦେବୀ-ଦେବତା କ’ଣ ଏତେ
ବର୍ଷ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ କି! ଏଥିରେ ବୁଦ୍ଧି କାମ କରୁନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏବେ
ଯଦି ଆମେ ନିଜକୁ ଭୁଲ ବୋଲି ମାନିନେବୁ ତେବେ ଆମର ସବୁ ଶିଷ୍ୟ ଆମକୁ ଛାଡି ଦେବେ । ତେଣୁ ଆନ୍ଦୋଳନ
ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ସେମାନେ ତୁମ ମତକୁ ସ୍ୱୀକାର କରି ନିଜର ଗଦି ଛାଡିବେ ନାହିଁ । ତେବେ
ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ କିଛି ବୁଝିବେ, କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ନୁହେଁ । ନା ସାହୁକାରମାନେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନେବେ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ । ସାହୁକାର ଲୋକେ କେବେ ସମର୍ପଣ ହୋଇ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ତ ବଡ ଜବରଦସ୍ତ ବ୍ୟାପାରି ଅଟନ୍ତି । ଗରୀବମାନଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ନେବେ
। ସାହୁକାରମାନଙ୍କ ଠାରୁ ନେଲେ ପୁଣି ଦେବାକୁ ପଡିବ । ସାହୁକାରମାନେ ମୁସକିଲରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ
କରିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଏଥିରେ ସବୁକିଛି ଭୁଲିବାକୁ ପଡିଥାଏ । କିଛି ବି ପାଖରେ ରହିବ ନାହିଁ
ତେବେ ଯାଇ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହେବ । ସାହୁକାରମାନେ ତ ଭୁଲିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯେଉଁମାନେ
କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ବର୍ସା ନେଇଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ନେବେ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯେପରି ବାବା
ସ୍ନେହର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ସେହିପରି ମାଷ୍ଟର ସ୍ନେହର ସାଗର ହୋଇ ସ୍ନେହ ଆଧାରରେ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ଅଛି,
କ୍ରୋଧ କରିବାର ନାହିଁ, ଯଦି କେହି କ୍ରୋଧ କରୁଛି ତେବେ ତୁମକୁ ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଏହି
ପୁରୁଣା ଦୁଃଖର ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲି ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ସୁଖଧାମକୁ
ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଆଦାନ-ପ୍ରଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମନମନାଭବ ସହିତ
ମଧ୍ୟାଜୀଭବ ମନ୍ତ୍ରର ସ୍ୱରୂପରେ ସ୍ଥିତ ରହୁଥିବା ମହାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ମନମନାଭବ
ସହିତ ମଧ୍ୟାଜୀଭବ ହେବାର ମଧ୍ୟ ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି । ନିଜର ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ସ୍ୱରୂପ
ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହିଁ ମଧ୍ୟାଜୀ ଭବ କୁହାଯାଏ । ଯେଉଁମାନେ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାପ୍ତି ଗୁଡିକର
ଖୁସି ବା ନିଶାରେ ରହୁଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ମଧ୍ୟାଜୀଭବର ମନ୍ତ୍ର ସ୍ୱରୂପରେ ସ୍ଥିତ ରହିପାରିବେ
ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ମଧ୍ୟାଜୀଭବ ସ୍ଥିତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ମନମନାଭବ ସ୍ଥିତିରେ ତ ନିଶ୍ଚିତ
ରହୁଥିବେ । ଏହିଭଳି ପିଲାମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ବାଣୀ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ
ମହାନ ହୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ମହାନ ଆତ୍ମା ହେବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଖୁସି ତୁମର
ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ ତେଣୁ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତିକୁ କେବେହେଲେ ଛାଡିବାର ନାହିଁ ।