28.08.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି
ସଦଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାର, ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ସଦଗୁରୁ ବିରାଜମାନ ଅଟନ୍ତି, ସେ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କର
ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ନିଜର
ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ପ୍ରକାରର ଗୋଲାମୀରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟରେ ସବୁ ପିଲାମାନେ ପ୍ରକୃତି ଏବଂ ମାୟାର ଗୋଲାମ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଧୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଏବେ
ଏହି ଗୋଲାମୀରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ପ୍ରକୃତି ଏବଂ ମାୟା ଉଭୟ ଦୁଃଖୀ କରୁଛନ୍ତି ।
କେତେବେଳେ ଝଡ ତୋଫାନ ହେଉଛି ତ’ କେତେବେଳେ ମରୁଡି ପଡୁଛି । ଏହାପରେ ତୁମେ ଏଭଳି ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ
ଯାହାକି ସାରା ପ୍ରକୃତି ତୁମର ଗୋଲାମ ହୋଇଯାଉଛି ଏବଂ ମାୟା ମଧ୍ୟ ଆକ୍ରମଣ କରିପାରୁ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ
ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ସୁପ୍ରିମ (ସର୍ବୋଚ୍ଚ) ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି
। ସେ ବିଶ୍ୱର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ।
ତେଣୁ ଏହା ହୋଇଗଲା ସତଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାର । ଦରବାର ଥାଏ ନା । ତାହା କେବଳ ଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାର ।
ସତଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାର ନୁହେଁ । ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ୧୦୮ ବୋଲାଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସଦଗୁରୁ ଲେଖା ହୋଇନଥାଏ ।
ସେମାନେ ନିଜକୁ ଗୁରୁ ହିଁ କହିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ହେଉଛନ୍ତି ସଦଗୁରୁ । ପ୍ରଥମେ ବାବା, ପୁଣି
ଟିଚର (ଶିକ୍ଷକ) ପୁଣି ସତଗୁରୁ । ସତଗୁରୁ ହିଁ ସଦଗତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତାରେ ତ ଗୁରୁ
ରହିବେ ନାହିଁ କାରଣ ସମସ୍ତେ ସଦଗତିରେ ଥିବେ । ଏକ ସତଗୁରୁ ମିଳିଗଲେ ବାକି ସବୁ ଗୁରୁମାନଙ୍କର
ନାମ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ସୁପ୍ରିମ (ସର୍ବୋଚ୍ଚ) ହେଲେ ସବୁ ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଗୁରୁ । ଯେପରି
ପତିମାନଙ୍କର ପତି କହିଥା’ନ୍ତି ନା । ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଥବାରୁ ଏପରି କହିଥାଆନ୍ତି । ତୁମେ
ସୁପ୍ରିମ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ବସିଛ - କ’ଣ ପାଇଁ ? ବେହଦର ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ନେବା ପାଇଁ । ଏହା
ହେଉଛି ବେହଦର ବର୍ସା । ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ତ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଆଉ ବର୍ସା ହେଉଛି ନୂଆ
ଦୁନିଆ ଅମରଲୋକ ପାଇଁ, ପବିତ୍ର ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ବିଶ୍ୱ ଓ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆକୁ ବିକାରୀ ବିଶ୍ୱ କୁହାଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଶିବାଳୟ କୁହାଯାଏ କାହିଁକି ନା ଶିବବାବାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଥାଏ । ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ରାବଣ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ
ସତଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାରରେ ବସିଛ । ଏକଥା କେବଳ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ବାବା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି
ଶାନ୍ତିର ସାଗର । ବାବା ଆସିଲେ ହିଁ ଶାନ୍ତିର ବର୍ସା ଦେଇ, ରାସ୍ତା ବତାଇଥା’ନ୍ତି । ବାକି
ଜଙ୍ଗଲରେ ଶାନ୍ତି କେଉଁଠାରୁ ମିଳିବ ତେଣୁ ରାଣୀଙ୍କ ହାରର ଉଦାହରଣ ଦେଉଛନ୍ତି । ଶାନ୍ତି ତ
ଆତ୍ମାର ଗଳାର ହାର । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହୁଏ ସେତେବେଳେ ଅଶାନ୍ତି ହୋଇଥାଏ । ତାକୁ
କୁହାଯାଏ ସୁଖଧାମ-ଶାନ୍ତିଧାମ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ମହିମା ମଧ୍ୟ ସର୍ବଦା
ସତଗୁରୁଙ୍କର କରିଥା’ନ୍ତି, ଗୁରୁଙ୍କର ମହିମା କେବେ ଶୁଣିନଥିବେ । ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଏକ ବାବା ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । ଗୁରୁଙ୍କର କେବେ ଏଭଳି ମହିମା ଶୁଣିଛ ? ‘ନା’ । ସେ ଗୁରୁମାନେ ସାରା ଜଗତର ପତିତ-ପାବନ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଏକ ନିରାକାର ବେହଦର ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଇଥାଏ ।
ତୁମେ ଏବେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛ । ଗୋଟିଏ ପାଖରେ ରହିଛି ପତିତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷରେ
ରହିଛି ପବିତ୍ର ନୂଆ ଦୁନିଆ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ତ ଢେର ଗୁରୁ ରହିଛନ୍ତି । ଆଗରୁ ତୁମକୁ ଏହି
ସଂଗମଯୁଗ ବିଷୟରେ ଜଣାନଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି - ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ । ଏହା ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ, ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଏହା ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବା ଦରକାର
। ଆମେ ସବୁ ଭାଇ ଭାଇ । ତେଣୁ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନିଶ୍ଚିତ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ । ଏହା କାହାକୁ
ଜଣାନାହିଁ । କେତେ ବଡ ବଡ ପଦାଧିକାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିବାନ ହୋଇଛ । ପ୍ରଥମେ ତ
କିଛି ବି ଜଣାନଥିଲା । ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଯାଇ କହୁଥିଲ - ଆମେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଟୁ । ଆମ
ପାଖରେ କୌଣସି ଗୁଣ ନାହିଁ ଆପଣ ଦୟା କରନ୍ତୁ । ଏହି ଦେବତାଙ୍କ ଚିତ୍ର ଦୟା କରିବେ କି ? ସେମାନେ
ତ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଦୟାଶୀଳ କିଏ ? କହୁଛନ୍ତି ଗଡ ଫାଦର, ଦୟା କର । କୌଣସି ବି ଦୁଃଖର କଥା
ଆସିଲେ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଏପରି କହିବ ନାହିଁ । ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି
ବିଚିତ୍ର । ସେ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତ ସମସ୍ତେ ନମସ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ସବୁ ହେଉଛ
ଚିତ୍ରଧାରୀ । ମୁଁ ହେଉଛି ବିଚିତ୍ର । ମୁଁ କେବେହେଲେ ଚିତ୍ର ଧାରଣ କରେ ନାହିଁ । ମୋର ଚିତ୍ରର
କେହି ନାମ କହିପାରିବ କି ? ବାସ୍, ଶିବବାବା ହିଁ କହିବେ । ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରକୁ ଲୋନ୍ (ଉଧାର)
ନେଇଛି । ତାହା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣାରୁ ପୁରୁଣା ଜୋତା (ଶରୀର) ସେଥିରେ ହିଁ ଆସି ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଏହି
ଶରୀରର ମହିମା କରୁଛ କି ? ଏହା ତ ପୁରୁଣା ଶରୀର । ପୋଷ୍ୟ କରିଥିବାରୁ କ’ଣ ମହିମା କରୁଛ କି ? ନା
। ଏହା ତ ବୁଝାଉଛି ଯେ - ଇଏ ଏପରି ଥିଲେ, ଏବେ ପୁଣି ମୋ ଦ୍ୱାରା ଗୋରା ହୋଇଯିବେ । ଏବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯାହା ଶୁଣାଉଛି, ତାହା ଉପରେ ନିଜେ ବିଚାର କର । ଯଦି ମୁଁ ଠିକ୍ ତାହାହେଲେ ଠିକକୁ
ହିଁ ୟାଦ କର । ତାଙ୍କର କଥା ହିଁ ଶୁଣ, ଭୁଲ୍ କଥା ଶୁଣ ହିଁ ନାହିଁ । ତାକୁ ଭୂତ କୁହାଯାଏ ।
ଖରାପ କଥା କୁହ ନାହିଁ, ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ... ଏହି ଆଖିରେ ଯାହାକିଛି ଦେଖୁଛ ତାକୁ ସବୁ
ଭୁଲିଯାଅ । ଏବେ ତ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ପୁଣି ନିଜ ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବ । ବାକି ତ ଏମାନେ ସବୁ
ମରିପଡିଛନ୍ତି, ଅସ୍ଥାୟୀ ଅଟନ୍ତି । ନା ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ରହିବ ନା ଏ ଦୁନିଆ ରହିବ । ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛେ । ପୁଣି ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ତୁମେ
ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ନେଉଛ । ଜାଣିଛ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ଦେବା ପାଇଁ । ତୁମେ
ମଧ୍ୟ କହୁଛ ବାବା କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମିଶିଥିଲୁ, ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ନେଇଥିଲୁ, ନରରୁ ନାରାୟଣ
ହୋଇଥିଲୁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ତ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାର ପଦବୀ ପାଇବେ ନାହିଁ । କ୍ରମାନୁସାରେ ତ ରହିବେ । ଏହା
ହେଉଛି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ଆତ୍ମିକ ପିତା ପଢାଉଛନ୍ତି, ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ
ପଢାଉଛନ୍ତି । କେହି ପ୍ରିନ୍ସପାଲଙ୍କ ପିଲା ହୋଇଥିଲେ ତ ସିଏ ମଧ୍ୟ ପାଠ ପଢ଼ାଇବା ସେବାରେ ଲାଗିଯାଏ
। ସ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ପଢାଇବାରେ ଲାଗିଯାନ୍ତି । ଝିଅ ମଧ୍ୟ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିଲେ ପଢାଇପାରିବ । ପରନ୍ତୁ
ସିଏ ପର ଘରକୁ ଚାଲିଯାଏ । ଏଠାରେ ତ ନିୟମ ନାହିଁ କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ଚାକିରି କରିବାର । ନୂଆ ଦୁନିଆର
ପଦ ପାଠପଢା ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । ଏକଥାକୁ ଦୁନିଆ ଜାଣେ ନାହିଁ । ଲିଖିତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ -
ଭଗବାନୁବାଚ ହେ ସନ୍ତାନଗଣ, ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାଙ୍କର ରାଜା କରୁଛି । କୌଣସି ମଡେଲ ତିଆରି କରୁନାହିଁ
। ଯେମିତି ଦେବୀମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ପାଠପଢି ସେହି ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ ।
ସେମାନେ ତ ମାଟିର ଚିତ୍ର ପୂଜା ପାଇଁ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଆତ୍ମା ପଢୁଛି । ପୁଣି ତୁମେ
ସଂସ୍କାର ନେଇ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଶରୀର ନେବ । ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ । କେବଳ ଯୁଗ ବଦଳେ -
ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗ, ରୌପ୍ୟ ଯୁଗ, ତାମ୍ର ଯୁଗ, ଲୌହ ଯୁଗ । ୧୬ କଳାରୁ ୧୪ କଳା । ସେହି ଦୁନିଆ ତ
ରହିବ, ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ବାବା ତୁମକୁ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ରାଜାଙ୍କର ରାଜା କରୁଛନ୍ତି ।
ଏପରି ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆଉ କାହାର ତାକତ ନାହିଁ । କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ପଢୁ
ପଢୁ ମାୟା ନିଜର କରିନିଏ । ପୁଣି ଯିଏ ଯେତେ ପଢିବେ ସେହି ଅନୁସାରେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବେ ।
ରୋଜଗାର କୁଆଡେ ଯିବ ନାହିଁ । ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନର ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆସିବେ,
ଯିବେ କୁଆଡେ । ଗୋଟିଏ ହିଁ ବାଟ । ନିଶ୍ଚିତ ଫେରିବେ । ମଣିଷ ଶ୍ମଶାନକୁ ଗଲେ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଥାଏ ।
ବାସ୍, ଶରୀର ଏମତି ଛାଡିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ପୁଣି ଆମେ ପାପ କାହିଁକି କରିବୁ । ପାପ କରି କରି ଆମେ
ମଧ୍ୟ ଏମିତି ମରିଯିବୁ । ଏମିତି ଚିନ୍ତାଧାରା ଆସେ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଶ୍ମଶାନ ବୈରାଗ୍ୟ ।
ଭାବୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏଠାରୁ ଯାଇ ଅନ୍ୟ ଶରୀର ନେବୁ । ପରନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ତ ନାହିଁ ନା । ଏଠାରେ ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି, ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ କେବଳ ମରିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଛ କାହିଁକି ନା
ଏଠାରେ ତୁମେ ଅସ୍ଥାୟୀ, ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ଛାଡି ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ସନ୍ତାନଗଣ, ତୁମେ ମୋତେ ଯେତେ ୟାଦ କରିବ ସେତେ ପାପ କଟିଚାଲିବ । ଏହା ସହଜରୁ
ସହଜ ମଧ୍ୟ ଏବଂ କଷ୍ଟରୁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ । ପିଲାମାନେ ଯେତେବେଳେ ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଲାଗି ପଡନ୍ତି
ସେତେବେଳେ ବୁଝିପାରନ୍ତି ଯେ ମାୟା ସହିତ ବଡ ଯୁଦ୍ଧ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ବହୁତ ସହଜ କିନ୍ତୁ
ମାୟା ଦୀପ ହିଁ ଲିଭାଇ ଦିଏ । ଗୁଲବକାବଲିର କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା । ମାୟା ବିଲେଇ ଦୀପ ଲିଭାଇ
ଦିଏ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ମାୟାର ଗୋଲାମ, (ଦାସ) ପୁଣି ତୁମେ ମାୟାକୁ ଗୋଲାମ (ଦାସ) କରିଦେଉଛ । ସାରା
ପ୍ରକୃତି ତୁମର ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ରହେ । ସେଠାରେ କୌଣସି ତୋଫାନ, ମରୁଡି ଆଦି ହୁଏ ନାହିଁ ।
ପ୍ରକୃତିକୁ ଗୋଲାମ (ଦାସୀ) କରିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ କେବେହେଲେ ମାୟାର ବାଧା ଆସିବ ନାହିଁ । ଏବେ
ତ କେତେ ହଇରାଣ କରୁଛି । ଗାୟନ ରହଛି ନା ମେଁ ଗୁଲାମ ତେରା... ସେମାନେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ତୁ
ଗୁଲାମ ମେରା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗୁଲାମ ପଣିଆ (ଦାସତ୍ୱ)ରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ
ଆସିଛି । ତୁମେ ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ମାୟା ଦାସୀ ହୋଇଯିବ । ଟିକେ ବି ଚୁଁ ଚାଁ କରିବ ନାହିଁ । ଏହା
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ତୁମେ କହୁଛ - ବାବା, ମାୟା ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି । ମାୟା
କାହିଁକି ହଇରାଣ କରିବ ନାହିଁ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ । ମାୟାକୁ ଦାସୀ କରିବା ପାଇଁ
ତୁମେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛ ତେଣୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ କୁସ୍ତିରେ ପରାସ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି । କେତେ
ହଇରାଣ କରୁଛି । କେତେକଙ୍କୁ ହରାଇଦିଏ । କେତେକଙ୍କୁ ତ ଏକଦମ୍ ଖାଇଦିଏ, ଗିଳିଦିଏ ଅର୍ଥାତ୍
ହରାଇଦିଏ । ଭଲେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ ହରାଇଥାଏ । ଯେପରି ତା’ର ପେଟକୁ
ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି । କେବଳ ଲାଞ୍ଜ ଦେଖାଯାଉଥାଏ ବାକି ସବୁ ତା’ ପେଟରେ ଥାଏ । ଯାହାକୁ ଦୁବନ,
ପଙ୍କ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । କେତେ ପିଲା ଦୁବନରେ ଅର୍ଥାତ୍ ପଙ୍କରେ ପଡିଛନ୍ତି । ଟିକେ ବି ୟାଦ
କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେପରି କଇଁଛର, ଭ୍ରମରୀର ଉଦାହରଣ ରହିଛି, ସେମିତି ତୁମେ ମଧ୍ୟ କୀଟକୁ
ଭୁଁ-ଭୁଁ କରି ଭ୍ରଷ୍ଟରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିପାରିବ । ଏକଦମ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ପରୀ ସଦୃଶ । ଭଲେ
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଭ୍ରମରୀର ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଭୁଁ ଭୁଁ କରି କାହାକୁ ବଦଳାଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ
। ସଂଗମରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୁଅନ୍ତି । ଏବେ ଏହା ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମେ ଶୂଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ
ବିକାରୀ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ତୁମେ ନେଇ ଆସୁଛ । କୀଟମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ମଧ୍ୟ କେହି ଭ୍ରମରୀ ହୋଇଯା’ନ୍ତି,
କେହି ସଢିଯାଆନ୍ତି, ପୁଣି କିଏ ଅଧାରେ ରହିଯା’ନ୍ତି । ବାବା ଏପରି ବହୁତ ଦେଖିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ
ମଧ୍ୟ କେହି ଭଲ ଭାବରେ ପଢନ୍ତି, ଜ୍ଞାନରେ ପରିପକ୍ୱ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । କାହାକୁ ଅଧାରୁ ହିଁ ମାୟା
ଧରିନିଏ, ତେଣୁ କଞ୍ଚା ରହିଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହି ଉଦାହରଣ ବର୍ତ୍ତମାନର ଅଟେ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ
ନା - ଭ୍ରମରୀ କୀଟକୁ ନେଇ ଆସି ନିଜ ସଦୃଶ କରିଦିଏ । ଇଏ (ଭ୍ରମରୀ) କୀଟକୁ ନିଜ ସଦୃଶ କରିଥାଏ ।
ଦ୍ୱିତୀୟରେ ସର୍ପର ଉଦାହରଣ ଦିଅନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନେଇ ନିଅନ୍ତି
। ଶରୀର ଛାଡିବା ପୂର୍ବରୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ଯେ ଏବେ ଶରୀର ଛାଡିବୁ । ଆତ୍ମା ବାହାରି ଅନ୍ୟ
ଗର୍ଭ ମହଲରେ ପ୍ରବଶେ କରେ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ଏକ ଉଦାହରଣ ଦେଉଛନ୍ତି କି ଗର୍ଭ ମହଲରେ ବସିଥିଲା, ତା’ର
ବାହାରକୁ ବାହାରିବାର ଇଚ୍ଛା ନଥିଲା । ପୁଣି ମଧ୍ୟ ବାହାରକୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏବେ
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସଂଗମଯୁଗରେ ରହିଛ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଏପରି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛ । ଭକ୍ତି ତ
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର କରିଲ । ଯେଉଁମାନେ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କଲେ, ସେହିମାନେ ଆସି ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ପାଇବେ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାକି ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନ
କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ ତାହା ହେଲା ଭକ୍ତି, ତା’ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ସତଗତି ହୁଏ ନାହିଁ । ସଦଗତି
ଅର୍ଥାତ୍ ଘରକୁ ଫେରିବା । ଘରକୁ କେହି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୋ ସହିତ କେହି
ମିଳନ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ପାଠ ପଢ଼ାଇ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବାବାଲା ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ବାବାଙ୍କର କତେ
ଧ୍ୟାନ ରହୁଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ବାବା ଥରେ ହିଁ ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଘଡି ଘଡି ଭୁଲିଯାଉଛ
କି ମୁଁ ଆତ୍ମା । ଏହା ଏକଦମ୍ ପକ୍କା କରିନିଅ - ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଢାଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି ।
ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଆତ୍ମା ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
। ସଂସ୍କାର ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାରେ ରହିଥାଏ । ଶରୀର ତ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟେ ।
ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଭ୍ରୃକୁଟୀ ହେଲା ସତଗୁରୁଙ୍କର ଦରବାର । ଏହା ଏହି ଆତ୍ମାର ମଧ୍ୟ ଦରବାର । ପୁଣି
ସତଗୁରୁ ଆସି ମଧ୍ୟ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କୁ ରଥ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ, ଦରବାର
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛ । ଯେତେ ଭଲ ଭାବରେ
ପଢିବେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ତେଣୁ ପଢିବା ଦରକାର । ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ପିଲାମାନେ ତ
ବହୁତ ହୁସିଆର ହୋଇଥାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କହିଥାଆନ୍ତି ନା ଘରକି ଗଙ୍ଗାକା ରିଗାର୍ଡ ନାହିଁ (ଗାଁ
କନିଆ ସିଙ୍ଗାଣିନାକି) । ବାବା ଦେଖିଛନ୍ତି - ସାରା ସହରର ଅଳିଆ ଗଙ୍ଗାରେ ପଡେ, ତା’ହେଲେ ତାଙ୍କୁ
କଅଣ ପତିତ-ପାବନୀ କୁହାଯିବ ? ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି କିପରି ହୋଇଯାଇଛି । ଦେବୀମାନଙ୍କୁ ସଜାଇ ପୂଜା
ଆଦି କରି ପୁଣି ବୁଡାଇ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଡାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି । ସିଏ ପୁଣି ବହୁତ
ଅସଭ୍ୟତା ସହକାରେ ବୁଡାଇଥାଆନ୍ତି । ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗରେ ବୁଡାଇଲାବେଳେ ଦେବୀଙ୍କ ଉପରେ ଗୋଡ ରଖି ମଧ୍ୟ
ବୁଡାନ୍ତି । ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗରେ ପୂର୍ବରୁ ପ୍ରଥା ଥିଲା, କାହାର ଶରୀର ଛାଡିବାର ସମୟ ହୋଇଯାଇଥିଲେ
ତାକୁ ଶୀଘ୍ର ଗଙ୍ଗାକୁ ନେଇ ଯାଉଥିଲେ । ସେଠାରେ ପାଣି ଢାଳି ହରିବୋଲ, ହରିବୋଲ୍ କରି କରି ମୁହଁରେ
ପାଣି ଢାଳୁଥିଲେ । ଏପରି କରି ପ୍ରାଣ ବାହାର କରିଦେଉଥିଲେ, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ଏବେ ତୁମ
ସନ୍ତାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଉତ୍ଥାନ ପତନର ପୂରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ପୁରୁଷାର୍ଥ କ୍ରମାନୁସାରେ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବାବା ଯାହା
ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ ଶୁଣିବାର ଅଛି ଏବଂ ବିଚାର କରିବାର ଅଛି ଯେ ଠିକ୍ କିଏ, ଭୁଲ୍ କିଏ ।
ଏବେ ଠିକକୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଛି, ଭୁଲ୍ ବା ଅନୈତିକ କଥାକୁ ନା ଶୁଣିବାର ଅଛି, ନା କହିବାର ଅଛି,
ନା ଦେଖିବାର ଅଛି ।
(୨) ପାଠପଢାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ପଢି ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଏବଂ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ନିଜକୁ ଅସ୍ଥାୟୀ ମନେ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ
ଦ୍ୱାରା ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣ କରି ତୃପ୍ତ କରୁଥିବା ମହାନ ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା
ହୁଅ ।
କୌଣସି ତୃଷାର୍ତ୍ତର
ତୃଷ୍ଣା ନିର୍ବାଣ କରିବା ମହାନ ପୂଣ୍ୟ ଅଟେ । ଯେପରି ପାଣି ନ ମିଳିଲେ ଶୋଷରେ ଛଟପଟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି
ସେହିପରି ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ ନ ମିଳିବା କାରଣରୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଦୁଃଖ ଅଶାନ୍ତିରେ ଛଟପଟ ହେଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ସେମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ଅମୃତ ପାନ କରାଇ ତୃଷ୍ଣା ନିବାରଣକାରୀ ହୁଅ । ଯେପରି ଭୋଜନ କରିବା ପାଇଁ ସମୟ
ବାହାର କରୁଛ କାହିଁକି ନା ତାହା ଆବଶ୍ୟକ ଅଟେ । ସେହିପରି ଏହି ପୂଣ୍ୟ କର୍ମ କରିବା ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ
ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ସୁଯୋଗକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ହେବ, ସମୟ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ - ତେବେ
କୁହାଯିବ ମହାନ ପୁଣ୍ୟାତ୍ମା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବିତିଯାଇଥିବା
କଥାକୁ ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଇ ସାହସର ସହିତ ଆଗକୁ ବଢ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗ ମିଳିବାକୁ ଲାଗିବ ।