29.03.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଶରୀର ସହିତ ସବୁଥିରୁ ମୋହ ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ତୁମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର କର୍ମାତୀତ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଯାଇ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଆତ୍ମାକୁ କେଉଁ କଥାରେ ବହୁତ ଡର ଲାଗିଥାଏ ଏବଂ କାହିଁକି ?

ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମାକୁ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ଡର ଲାଗିଥାଏ କାରଣ ଆତ୍ମାର ଶରୀର ସହିତ ବହୁତ ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି । ଯଦି କେହି ଦୁଃଖ ଭୋଗୁଥିବା କାରଣରୁ ମଧ୍ୟ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ଚାହିଁଥାଏ ତେବେ ବି ପାପ କର୍ମର ଦଣ୍ଡ ତ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିଥାଏ । ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ଡର ନାହିଁ । ବରଂ ଆହୁରି ଖୁସି ଲାଗୁଛି ଯେ ଆମେ ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଇଛି ଯେ ଗୋଟିଏ ହେଲା ଭକ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ହେଲା ଜ୍ଞାନ । ଡ୍ରାମାରେ ଏହା ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମୃତ୍ୟୁର ଡର ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖୀ ହେବା, କାନ୍ଦିବାର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ମୃତ୍ୟୁର ଡର ରହିଛି । ଆତ୍ମାକୁ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ପାଇଁ ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ଡରିବାର କାରଣ ହେଲା ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ସଂଗମଯୁଗୀ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ହେବ । କେଉଁଠି ? ଘରକୁ । ତାହା ଭଗବାନଙ୍କ ଘର ଅଟେ ନା । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆତ୍ମାର ଘର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁଠାରେ ବାବା ଏବଂ ତୁମେମାନେ ରହୁଛ ତାକୁ ହିଁ ଘର କୁହାଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ । ଯେପରି ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଭାରତରେ ରହୁଛୁ, ଭାରତ ଆମର ଘର ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ସେଠାରେ (ପରମଧାମ) ଘରେ ରହୁଛୁ । ତାହା ହେଲା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ଜୀବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । ତାହା ହେଲା ମୁକ୍ତିଧାମ । ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛି ଆମେ ସେଠାରେ ଯାଇ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବୁ । ତେବେ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମାର ଶରୀର ପ୍ରତି ବହୁତ ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଯଦି ଟିକିଏ ବି ବେମାରୀ ହୋଇଗଲେ ଡର ରହୁଛି ଯେ ଆତ୍ମା ଯେପରି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିନଦେଉ । ଅଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଡର ରହିଥାଏ । ଯେବେକି ବର୍ତ୍ତମାନ ସଂଗମଯୁଗ, ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତେବେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଉପାୟ ବତାଇଛନ୍ତି । ପତିତ ଆତ୍ମା ମୋ ପାଖକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତାହା ହେଲା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଘର । ଏହି ଶରୀର ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ଦ୍ୱାରା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି ତେଣୁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ଶରୀରକୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ଆକାଶ, ଜଳ, ବାୟୁ.... ସେଠାରେ (ପରମଧାମରେ) ନାହିଁ । ଏସବୁ ହେଉଛି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର ଉପାୟ । ଆତ୍ମା ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ସମ୍ପତ୍ତି ଭୋଗ କରୁଛି ସେଥିପାଇଁ ତାର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ହୋଇଯାଇଛି । ନଚେତ୍ ଆତ୍ମା ବାସ୍ତବରେ ପରମଧାମ ନିବାସୀ ଅଟେ । ଏବେ ପୁଣି ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି ସେତେବେଳେ ପୁଣି ସୁଖର ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି, ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ହେଉଛି ଦୁଃଖର ସମୟ । ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ପ୍ରକୃତିର ଆଧାର ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ନେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ଏଠାରେ ଖେଳ କିପରି ଚାଲିବ । ଏହି ଖେଳ ହେଉଛି ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଖେଳ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ସୁଖରେ ରହୁଛ ସେତେବେଳେ ୫ ତତ୍ତ୍ୱରେ ନିର୍ମିତ ଶରୀର ପ୍ରତି ତୁମର ମମତା ରହୁ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ରହୁଛ । ସେଠାରେ ଶରୀର ପ୍ରତି ଏତେ ମମତା ରହୁନାହିଁ । ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ମମତା ମଧ୍ୟ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ସେଠାରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତିଆରି ହେବ ତେଣୁ ମାୟା ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଶରୀର ସୃଷ୍ଟି ହେବ । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଡ୍ରାମା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଏହା କେତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା ଯାହାକୁ ବୁଝିବା ଦରକାର । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ ତତ୍ପର ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଧନ ଏଭଳି ଧନ ଯେତେ ଦାନ କଲେ ମଧ୍ୟ ସରେ ନାହିଁ । ଯେତେ ଦାନ କରିବ ସେତେ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ହେବ । ନଚେତ ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏଭଳି ନୁହେଁ କି ଲେଖି ଦେଲେ ଧାରଣା ହୋଇଯିବ । ହଁ, ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ଲେଖି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ପଠାଇଦେବା ଅଲଗା କଥା, ତାହା ନିଜର କାମରେ ତ ଆସୁନାହିଁ । କେହି କେହି ତ କାଗଜରେ ଲେଖି ବ୍ୟର୍ଥରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତରର ସହିତ ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ ମୁଁ ଯାହା ଲେଖୁଛି ତାହା କାମରେ ଆସୁଛି ? ଯଦି ଲେଖି ଫିଙ୍ଗି ଦେଲ ତେବେ କ’ଣ ଲାଭ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଯେପରି ନିଜକୁ ଠକିବା ହେବ । ଏସବୁ ହେଉଛି ଧାରଣ କରିବାର ଜିନିଷ । ବାବା କ’ଣ ଲିଖିତ ଥିବା କଥାକୁ କଣ୍ଠସ୍ଥ କରିଥିଲେ! ବାବା ତ ପ୍ରତିଦିନ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତୁମର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ସେଠାରେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ରହିବ । ସେଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ରହୁଛି । ପରେ ପୁଣି ସେହି ପବିତ୍ରତାର ବଳ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି ତେଣୁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶକ୍ତି ଆତ୍ମାକୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ । ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଏତେ ସହଜରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବ ଯେପରି ଲହୁଣୀରୁ ବାଳ ବାହାର କରିବା ସହଜ ହୋଇଥାଏ ।

ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶରୀର ସହିତ ସବୁ ଜିନିଷରୁ ମମତା ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଏଠାକୁ ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ଆସିଥିଲା ସେତେବେଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ଏହି ଦୁନିଆ ପ୍ରତି କୌଣସି ମମତା ନଥିଲା । ସେଠାରେ ଯଦି କେହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦିଅନ୍ତି ତେବେ କେହି କାନ୍ଦିନଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ନଥାଏ କିମ୍ବା କୌଣସି ବେମାର ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଶରୀର ପ୍ରତି ଆତ୍ମାର ମମତା ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ଆତ୍ମା ଯେପରି ଅଭିନୟ କରୁଛି, ଗୋଟିଏ ଶରୀର ବୁଢା ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଉଛି । ସେଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହେଉଛି । ତେବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ସମସ୍ତେ ପତିତ ସେଥିପାଇଁ ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ଆସିଯାଇଛି ତେଣୁ ଏହି ଶରୀରକୁ ଛାଡିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ହେଉନାହିଁ । ନଚେତ୍ ବିବେକ କହୁଛି— ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଲେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବୁ । ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ପବିତ୍ର ହୋଇ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର ଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, ପୁଣି ଶରୀର ଧାରଣ କରିବାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟ ହେବ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀର ସହିତ ଆମର କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ । ଏବେ ତ ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ଅଛି ତେଣୁ ଡାକ୍ତର ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ତ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ଶରୀର ତ ଆମକୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ମିଳିଛି । ସେଠାରେ (ସତ୍ୟଯୁଗ) ଶରୀର ଏବଂ ଆତ୍ମା ଉଭୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରୋଗୀ ରହିଥାଏ, ଦୁଃଖର ନାମ ହିଁ ନଥାଏ । ତେବେ ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ କେତେ ପୁରଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ କାହିଁକି ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ ନ କରିବୁ । କିନ୍ତୁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ନ ହୋଇଛି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ନ କରିଛି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ବିଚାର ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ବିଚାର କେବଳ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ହିଁ ଆସିବ । ଏବେ ଆମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ତ ଆତ୍ମାରେ ପବିତ୍ରତାର ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ ତେଣୁ ଖୁସି ରହିଥାଏ । କୌଣସି ଡର ନଥାଏ । ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟ ଭକ୍ତି ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛି । କିନ୍ତୁ ଘରକୁ ଫେରିବାର ରାସ୍ତା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଘରକୁ ଯିବାର ରାସ୍ତା କେବଳ ବାବା ହିଁ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ମୁଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବି—ଏହାର ଖୁସି ରହିଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏଠାରେ ତୁମର ଶରୀର ପ୍ରତି ମୋହ ରହିଛି । ଏହି ମୋହକୁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର । ଏହା ମାୟା ଅଟେ । ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଯାହା କିଛି ବି ଦେଖୁଛି ତାହା ମାୟା ହିଁ ଅଟେ । ଏଠାରେ ସବୁ ଜିନିଷରେ ଦୁଃଖ ଅଛି, କେତେ ଆବର୍ଜନା ଅଛି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ତ ମହଲ ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ମିଳିବ । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । କିଭଳି ଡ୍ରାମା ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଏସବୁର ବିଚାର ତୁମ ଭିତରେ ଆସିବା ଦରକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି ଅନ୍ୟ କିଛି କଥା ବୁଝିପାରୁନାହଁ ତେବେ କୁହ ତୁମେ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଚାଲିଯିବ । ମୁଁ ହେଉଛି ଏକ ଆତ୍ମା । ଏହି ଶରୀର ରୂପି ଲାଙ୍ଗୁଡ ମୋତେ ପରେ ମିଳିଛି, ମୁଁ କାହିଁକି ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛି ? ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ଏହାକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏବେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଶକ୍ତି ନେଉଛୁ କାରଣ ବର୍ତ୍ତମାନ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଶକ୍ତିହୀନ କରିଦେଉଛି । ଡ୍ରାମା ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ନିର୍ମିତ ହୋଇଛି । ଯାହାକି କେବେ ବି ବନ୍ଦ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ମୋକ୍ଷ ଇତ୍ୟାଦିର କଥା ନାହିଁ । ଏହା ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । କଥାରେ ଅଛି କୌଣସି ଅଘଟଣ ଘଟିଲେ ସେକଥା ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ଯାହା ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହା ପୁଣି ବି ହେବ । ଏଥିରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କିଛି ବି ଖରାପ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ସବୁ କଥାରେ ଚିନ୍ତା ଲାଗି ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ବାବା ତ ତୁମକୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହିପରି ଭାବରେ ତୁମେ ମୋ ନିକଟକୁ ଆସିଯିବ, ଯେପରି ଲହୁଣୀରୁ ବାଳ ବାହାରିଯାଏ । ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ପବିତ୍ର ହେବାର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟ ଆଉ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଲା ଈଶ୍ୱରୀୟ ରାଜ୍ୟ । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ରାଜ୍ୟ ଏବଂ ଆସୁରୀ ରାଜ୍ୟର ଖେଳ । ଏହି ରାଜ୍ୟର ସ୍ଥାପନା ଈଶ୍ୱର ନିଜେ ଆସି କିପରି କରୁଛନ୍ତି ତାହା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ସିଏ ହିଁ ଏଠାକୁ ଆସି ସବୁ କିଛି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସବୁକିଛି ବୁଝୁଛ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଭୁଲିଯିବ । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଏହି ପଦ ମିଳିଛି ଏସବୁ ଭୁଲି ହୋଇଯିବ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ ତ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ପାଇଯିବ । ଭଗବାନ ଏଠାକୁ ଆସି କିପରି ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ କରିଲେ ତାହା କିଛି ବି ଜାଣିପାରବେ ନାହିଁ । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲେ ତେବେ ଅନ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ରପାଠୀ କ’ଣ ଜାଣିବେ । ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ବି ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଏଠାରେ ଆସି ଶୁଣୁଛ ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ । ବାବା ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଦେଖିପାରୁଛ କି ? ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିଛ କି ? ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ଏକ ଆତ୍ମା । ବାକି ହଁ ଆତ୍ମାକୁ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟି ଦ୍ୱାରା ଦେଖାଯାଇପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେଖିଲେ କ’ଣ ବୁଝିବ ? ଆତ୍ମା ହେଉଛି ଏକ ସୂକ୍ଷ୍ମ ବିନ୍ଦୁ । ଆତ୍ମା ତ ଅନେକ । ୧୦/୨୦ଟି ଆତ୍ମାର ତୁମେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିପାରିବ । ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲେ କିଛି ବି ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ । କିଛି ବୁଝି ମଧ୍ୟ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏମିତି ତ ବହୁତଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଛି । କିପରି ଜଣାପଡିବ ଯେ ଇଏ ଆତ୍ମା ନା ପରମାତ୍ମା ? ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଭିତରେ କିଛି ଅନ୍ତର ଜଣାପଡିନଥାଏ । ବସୁ ବସୁ ଛୋଟ ଛୋଟ ଆତ୍ମାମାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳେ । ତେବେ କ’ଣ ଜଣାପଡିବ କି ଇଏ ଆତ୍ମା ନା ପରମାତ୍ମା ।

ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଆତ୍ମା ଭିତରେ କେତେ ଶକ୍ତି ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ତ ଶରୀରର ମାଲିକ, ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ଏହା ପ୍ରକୃତିର କେତେ ବିଚିତ୍ର ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ଯଦି ଶରୀର ବେମାର ହୋଇଯାଉଛି କିମ୍ବା କେହି ଦେବାଳିଆ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ଅପେକ୍ଷା ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବା ଭଲ । ଯଦି ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଦେବ ତେବେ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯିବ । କିନ୍ତୁ ପାପର ଯେଉଁ ବୋଝ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଛି ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତି କିପରି ମିଳିବ । ତୁମେମାନେ ପାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହି ରାବଣ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ପାପ ହୋଇଛି ସେହି ପାପରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ବାବା ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯଦି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବ ତେବେ ତୁମର ସବୁ ପାପର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଯୋଗ କରିବା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ମୋତେ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ମାୟା ତୁମକୁ ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିକୁ ମାୟା ବାରମ୍ବାର ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ନିଜର ଅନୁଭବ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି— ମୁଁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି ପୁଣି ବି ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇ ଦେଉଛି । ବାବା ଏବଂ ମୁଁ ଦୁଇଜଣ ସାଥୀରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ବହୁତ କଠିନ । ବାରମ୍ବାର ଏଇ କଥା ମନେ ପଡିବ, ଅମୁକ ମନେ ପଡିବ । ତୁମେମାନେ ତ ବହୁତ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । କେହି କେହି ତ ବହୁତ ମିଥ୍ୟା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ୧୦/୧୫ ଦିନ ଚାର୍ଟ ଲେଖି ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ବହୁତ ସାବଧାନତା ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ଜାଣିଛ ଯେ ଯେବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚିଯିବ ତେବେ ଯାଇ ବିଜୟୀ ହୋଇପାରିବ । ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ଲଟେରୀ ଅଟେ ନା । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା— ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଯୋଗର ଡୋରୀ । ଏସବୁ ହେଲା ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିବାର କଥା । ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛି କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି--ମୋତେ ମନେ ପକାଇବା ଶିଖି ନାହଁ । ତେବେ ପଦର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ ଅନେକ ଥର ରାଜତ୍ୱ କରିଛ ଏବଂ ହରାଇଛ । ବାବା ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ଥରେ ଏଠାକୁ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମେମାନେ ବାମମାର୍ଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ଦେବତା ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ବାମମାର୍ଗକୁ ଆସି ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ ଗୁହ୍ୟ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ । ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବ । ଯେବେ ମୋତେ ଜାଣିଯିବ ଏବଂ ମୋ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଲଗାଇବ ତେବେ ଯାଇ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ତାହା ତ ଶେଷ ସମୟରେ ହିଁ ହୋଇପାରିବ । ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି ବି ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେହି କ’ଣ ବି କରୁ କିନ୍ତୁ ଯଥାର୍ଥ ଯୋଗ ତ ମୁଁ ହିଁ ଆସି ଶିଖାଉଛି । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ସେହି ଯୋଗବଳ ଚାଲିବ । ସେଠାରେ ତୁମେ ବହୁତ ସୁଖ ଭୋଗ କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ବାବା ଯେତେବେଳେ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ତା’ପରେ ପୁଣି ଭକ୍ତି ଚାଲୁନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ ହୋଇଯାଉଛି ତେଣୁ ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ହେଉଛି ରାତ୍ରି ତେବେ ରାତ୍ରିରେ ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ (ସ୍ୱର୍ଗ) ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ବଗିଚାର ଚାରା ହୋଇଥିବେ ସେହିମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ଏହି ସବୁ କଥା ରହିବ । ଏହା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା । ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜ୍ଞାନ ଯାହାକି ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବହୁତ କମ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଟିକିଏ ବି ଅନ୍ତର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ନକରିପାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ତ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛନ୍ତି, ଆସି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ।

ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର କେତେ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି । ଏମାନେ ଦୁଇଜଣ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିର ଦାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ଦେଖିଲେ ହିଁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି ଯେ ଏମାନେ ଆମର ବଂଶାବଳୀ କି ନୁହେଁ ? ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର କାମ ହେଲା ନାଡି ଦେଖିବା । ଯଦି ଆମର ବଂଶାବଳୀ ହୋଇଥିବ ତେବେ ସିଏ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପବିତ୍ର ହୋଇ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଘରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ହେଲେ ଏହି ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀରଠାରୁ ମମତା ତୁଟାଇବାକୁ ହେବ । ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାର ଭୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ଚାର୍ଟକୁ ବହୁତ ସାବଧାନତାର ସହିତ ବଢାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କରି, କର୍ମାତୀତ ହୋଇ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଲଟେରୀ ଜିତିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ୟର୍ଥରୁ ମୁକ୍ତ ରଖି ବ୍ରାହ୍ମଣର ସଂସ୍କାର ତିଆରି କରୁଥିବା ଶାସକ ହୁଅ ।

କୌଣସି ବି ଛୋଟିଆ ବ୍ୟର୍ଥ କଥା, ବ୍ୟର୍ଥ ବାତାବରଣ ବା ବ୍ୟର୍ଥ ଦୃଶ୍ୟର ପ୍ରଭାବ ପ୍ରଥମେ ମନ ଉପରେ ପଡିଥାଏ ତା’ପରେ ବୁଦ୍ଧି ତା’କୁ ସହଯୋଗ ଦେଇଥାଏ । ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି ଯଦି ସେହି ପ୍ରକାରରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି ତେବେ ତାହା ସଂସ୍କାରରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଏ ତା’ପରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ସଂସ୍କାର ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ ଯାହାକି ବ୍ରାହ୍ମଣ ସଂସ୍କାର ନୁହେଁ । ତେବେ କୌଣସି ବି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହେବା, ନିଜ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିବା, ବାର-ବାର ଖୁସି ହଜିଯିବା—ଏହା କ୍ଷତ୍ରିୟ ପଣିଆର ସଂସ୍କାର । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ନିଜ ଉପରେ ରାଜା, ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ବ୍ୟର୍ଥ ସଂସ୍କାରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବ, ଅଧୀନ ନୁହେଁ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିବାନ ସିଏ ଯିଏକି ଦୃଢ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମସ୍ୟାକୁ ସହଜରେ ଅତିକ୍ରମ କରିପାରୁଥିବ ।