28.06.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ପରସ୍ପର ଆତ୍ମିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟ, ତୁମର ପରସ୍ପର ସହିତ ଅତି ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ ତେଣୁ ତୁମେ ସ୍ନେହରେ ଭରପୁର ଗଙ୍ଗା ହୁଅ, କେବେ ବି ଲଢେଇ ଝଗଡା କର ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କୁ କେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ ବହୁତ ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି ?

ଉତ୍ତର:-
(୧) ଯେଉଁମାନେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି (୨) ଯେଉଁମାନେ ଫୁଲଭଳି ହୋଇଛନ୍ତି, କେବେ ବି କାହାରିକୁ କଣ୍ଟା ଭଳି ଆଘାତ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି, ପରସ୍ପର ସହିତ ବହୁତ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ରହିଛନ୍ତି, କେବେ ବି ଅଭିମାନ କରୁନାହାଁନ୍ତି — ଏହିଭଳି ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ-ବହୁତ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ କରୁଛନ୍ତି, ସମ୍ପର୍କକୁ ତିକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର ଇଜ୍ଜତକୁ ତଳେ ପକାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଉଥିବା ନିନ୍ଦୁକ ଅଟନ୍ତି ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେପରି ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନେ ପ୍ରିୟ ଲାଗୁଛନ୍ତି କାରଣ ସେମାନେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଆତ୍ମାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ପରସ୍ପର ଭାଇ ଭାଇ, ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହୁଛି । ଯେତିକି ସ୍ନେହ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଥିବା ପିଲାଙ୍କ ଭିତରେ ରହିବ ସେତିକି ସ୍ନେହ ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କ ଭିତରେ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମର ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯଦି ଭାଇ ଭାଇ ହୋଇ ପରସ୍ପର ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛ ବା ପରସ୍ପର ଭିତରେ ସ୍ନେହ ନାହିଁ, ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ ଭାଇ ଭାଇ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମର ପରସ୍ପର ଭିତରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହ ସ୍ନେହ ରହିଛି ନା, ତେଣୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେଠାରେ ଶରୀରର ଅଭିମାନ ନଥାଏ । ତୁମେ ଭାଇ ଭାଇ ଏକ ପିତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛ । ନିଜର ତ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛ ତା ସହିତ ଭାଇମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଦେହ-ଅଭିମାନୀରୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ଲୌକିକରେ ଭାଇ ଭାଇ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଭାଗ ନେବା ପାଇଁ ଲଢେଇ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ଲଢେଇ ଝଗଡାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସିଧାସଳଖ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବାକୁ ହେଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ଥୂଳ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସମ୍ପତ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସିଧା ସଳଖ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି । ଯେତେ ଯେତେ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ରୂପେ ମନେ ପକାଇବ ସେତିକି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ । ଯଦି ବାପା ଦେଖନ୍ତି ପିଲାମାନେ ପରସ୍ପର ଭିତରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି ତେବେ କହିବେ ତୁମେ ଅନାଥ କି ? ଆତ୍ମିକ ଭାଇମାନଙ୍କୁ ପରସ୍ପର ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି ଭାଇ ଭାଇ ହୋଇ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛ, ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସ୍ନେହ ନାହିଁ ତେବେ ତୁମେ ରାବଣର ସନ୍ତାନ ସଦୃଶ ହୋଇଗଲ । ସେମାନଙ୍କୁ ଆସୁରୀ ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ । ତେବେ ଦୈବୀ ସନ୍ତାନ ଓ ଆସୁରୀ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟରେ ତଫାତ୍ କ’ଣ ରହିଲା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛ । ଆତ୍ମା ଆତ୍ମା ସହ କେବେ ଲଢେଇ କରିନଥାଏ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମିଠା ସନ୍ତାନଗଣ, ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କର ନାହିଁ । ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଏଭଳି ହେଲେ ବାବା କହିବେ ଏମାନେ ତ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ରାବଣର ସନ୍ତାନ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏମାନେ ମୋର ସନ୍ତାନ ନୁହଁନ୍ତି । ତୁମେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପରସ୍ପର ସ୍ନେହ ପ୍ରେମରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ । ଯଦି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ମତଭେଦ ରହୁଛି, ସ୍ନେହ ରହୁ ନାହିଁ, ତେବେ ସେହି ସମୟରେ ନିଜକୁ ରାବଣର ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ବୋଲି ଭାବିବା ଉଚିତ୍ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କଲେ ବାବାଙ୍କର ଇଜ୍ଜତ ଯିବ । ଯଦିଓ ନିଜକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ କହୁଛ କିନ୍ତୁ ଆସୁରୀ ଗୁଣ ଥିଲେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ କୁହାଯିବ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଗୁଣ ରହିଥାଏ । ତୁମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଗୁଣ ଧାରଣ କଲେ ହିଁ ବାବା ସାଥୀରେ ନେଇଯିବେ, ପୁଣି ସେହି ସଂସ୍କାର ସାଥିରେ ଯିବ । ବାବାଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ — ପିଲାମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସେମାନେ ନିଜକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜର କେତେ କ୍ଷତି କରୁଛନ୍ତି । ମାୟାର ଅଧିନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପରସ୍ପର ମତଭେଦରେ ରହୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଦୁନିଆରେ ମତଭେଦ ରହିଛି, ତେବେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ ହୋଇ ଯଦି ମତଭେଦରେ ରହିଲ ତେବେ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏବଂ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ପାର୍ଥକ୍ୟ କ’ଣ ରହିଲା ? ସେମାନେ ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଉଥିବା ଆତ୍ମା, ମତଭେଦରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ସ୍ଥାନ ମିଳିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ନାସ୍ତିକ କୁହାଯିବ । ଆସ୍ତିକ ପିଲାମାନେ କେବେହେଲେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବାର ନାହିଁ । ପରସ୍ପର ଭିତରେ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ରହିବା, ତୁମେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଶିଖୁଛ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପରସ୍ପର ପ୍ରେମପୂର୍ବକ ରହିପାରିବ । ଯଦି ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ଭାଇ-ଭାଇ ହୋଇ ନ ରହି ପାରିଲେ ତେବେ ସେମାନେ ଆସୁରୀ ସନ୍ତାନ ପଦବାଚ୍ୟ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣା ପଡୁନାହିଁ ଯେ ବାବା ଆମ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି । ମାୟା ବଡ ପ୍ରବଳ । ଯେପରି ମୂଷା କାମୁଡିଲେ ଜଣାପଡିନଥାଏ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ପ୍ରଲୋଭନ ଦେଇ ବଶୀଭୂତ କରିନେଉଛି । ଜଣା ପଡୁନାହିଁ । ପରସ୍ପର ରାଗିବା ଋଷିବା ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟୀମାନଙ୍କର କାମ । ଅନେକ ସେବାକେନ୍ଦ୍ରରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି ମତଭେଦରେ ରହୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ କେହିହେଲେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭୁଲ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି, ମାୟା ତୁମ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରିଚାଲିଛି । ମାୟା ଏଭଳି ମତିଭ୍ରମ କରିଦେଉଛି, କାହାକୁ ଜଣା ପଡୁନାହିଁ । ତେବେ ନିଜର ହୃଦୟକୁ ପଚାର ଆମର ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସ୍ନେହ ଅଛି ନା ନାହିଁ । ମୁଁ ପ୍ରେମ ସାଗରଙ୍କ ସନ୍ତାନ, ତେଣୁ ପ୍ରେମର ଭରପୁର ଗଙ୍ଗା ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବା, ଓଲଟା-ସିଧା କହିବା ଅପେକ୍ଷା, କିଛି ନ କହି ଚୁପ୍ ରହିବା ଭଲ । ଖରାପ ଶୁଣ ନାହିଁ... ଯଦି କାହା ଭିତରେ କ୍ରୋଧର ଅଂଶ ଅଛି, ତେବେ ସେହି ସ୍ନେହ ଭାବ ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ହିସାବ ରଖ, ଯଦି ଆସୁରୀ ଚଳଣିରେ କୌଣସି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉନାହିଁ, ତେବେ ପରିଣାମ କ’ଣ ହେବ ? କେଉଁ ପଦ ପାଇବେ ? ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯଦି କୌଣସି ସେବା କରିବ ନାହିଁ ତେବେ ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ ? ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହେବ, ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପାଠପଢାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ପରେ ହିଁ ତୁମର ଏହି ଦୁନିଆରୁ ବଦଳି ହେବ, ବଦଳି ହୋଇ ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସବୁ କିଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ ଯେ କିଏ କେତେ ନମ୍ବର ରଖି ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛନ୍ତି, ତା’ପରେ ପୁଣି କାନ୍ଦିବେ, ମୁଣ୍ଡ ପିଟିବେ, ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବେ, ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ ଯେ କାହିଁକି ବାବାଙ୍କ କଥା ମାନିଲି ନାହିଁ । ବାବା ତ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ କୌଣସି ଆସୁରୀଗୁଣ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯାହାଙ୍କ ଭିତରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି, ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିବାର ଅଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ବହୁତ ସହଜ, ଅଲଫ ଏବଂ ବେ । ଅଲଫ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା, ବେ ଅର୍ଥାତ୍ ବାଦଶାହୀ (ରାଜତ୍ତ୍ୱ) । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ନିଶା ରହିବା ଦରକାର । ଯଦି ପରସ୍ପର ମତଭେଦରେ ଆସି ଲଢେଇ ଝଗଡା କରିବ ତେବେ ନିଜକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ କିପରି କହିପାରିବ । ବାବା ବୁଝିଯିବେ ଇଏ ଆସୁରୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି, ମାୟା ତାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବେ ଗ୍ରାସ କରିଦେଇଛି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଜଣା ପଡିନଥାଏ, ଅବସ୍ଥା ହଲଚଲ ହୋଇଥାଏ । ପଦ କମ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତେବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ସ୍ନେହର ସହିତ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ପ୍ରଯତ୍ନ କରିବା ଦରକାର । ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହର ଦୃଷ୍ଟି ରଖିବା ଦରକାର । ବାବା ପ୍ରେମର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ କରିଥାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରେମର ସାଗର ହେବାକୁ ପଡିବ ।

ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଦିବ୍ୟଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଯାଉଛ । ବାବା ତୁମକୁ ସବୁ ଗୁଣ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ସ୍ନେହ ଥାଏ । ସେହି ଅବସ୍ଥା ଏବେ ତୁମକୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ଭିତରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ଦେବତା ହୋଇଯିବା ପରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଦୈବୀ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଦିବ୍ୟଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ପୂଜ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏବେ ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରେ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ସେ କିଏ, କିଭଳି ଆସନ୍ତି ଓ କେବେ ଆସନ୍ତି, ଆସି କ’ଣ କରନ୍ତି ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ଜାଣୁଛ । ଯିଏ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ସେ କାହାକୁ ହେଲେ ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ, ତେବେ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ସ୍କୁଲମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ଛାତ୍ରମାନଙ୍କର ଚାଲି ଚଳଣି ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କାହା କାହାର ଚାଲିଚଳଣି ବହୁତ ଭଲ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । କେହି ସଦା ଉପସ୍ଥିତ ରୁହନ୍ତି, କେହି ଅନୁପସ୍ଥିତ । ଏଠାରେ ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୁରାଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଉପସ୍ଥିତ କୁହାଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଉଠିବା, ବସିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ମନେ କର । ଭୂଲିଗଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହିଲ, ଯଦି ସର୍ବଦା ଉପସ୍ଥିତ ରହିବ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ଭୁଲିଗଲେ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏବେ ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ବାକି ଅଛି । ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରୁଥିବ । କୁହାଯାଏ ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଥାଉ, ମୁଖରେ ଜ୍ଞାନମୃତ ରହୁ, ତେବେ ଶରୀରରୁ ପ୍ରାଣ ଯାଉ । ଯଦି କୌଣସି ଜିନିଷରେ ମମତା ରହିବ ତେବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତାହା ହିଁ ମନେ ପଡିବ । ଯଦି ଖାଦ୍ୟ ପ୍ରତି ଲୋଭ ଥିବ ତେବେ ମରିବା ସମୟରେ ସେହି ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବାର ଲାଳସା ରହିବ । ଏଭଳି ହେଲେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କର, ଅନ୍ୟ କିଛି ବି ମନେ ନ ପଡୁ । ବିନା ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଯେଭଳି ଆତ୍ମା ଏକୁଟିଆ ଆସିଥିଲା ସେହିଭଳି ଯିବାକୁ ହେବ । ଲୋଭ ମଧ୍ୟ କିଛି କମ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି କୌଣସି ଜିନିଷ ପ୍ରତି ଲୋଭ ରହିବ, ତେବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ତାହା ହିଁ ମନେ ପଡିବ, ଯଦି ନ ମିଳିଲା ସେହି ଆଶାରେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିବ । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଲୋଭ ଆଦି ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯିଏ ବୁଝିଲାବାଲା ହୋଇଥିବେ ସେ ହିଁ ବୁଝିବେ । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ନିରନ୍ତର ହୃଦୟରେ ଥାଉ — ବାବା ଓ ବାବା । ବାବା ବାବା ଶବ୍ଦ ମୁଖରେ କହିବା ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ, ଭିତରେ କେବଳ ଅଜପାଜପ ଚାଲିଥାଉ । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ, କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାରେ ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କଲେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇ ପାରିବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସ୍ନେହରେ ଭରପୁର ଗଙ୍ଗା ହେବାକୁ ପଡିବ । ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହର ଦୃଷ୍ଟି ରଖିବାକୁ ହେବ । କେବେହେଲେ ମୁଖରେ ଓଲଟା କଥା କହିବାର ନାହିଁ ।

(୨) କୌଣସି ଜିନିଷ ପ୍ରତି ଲୋଭ ରଖିବାର ନାହିଁ । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ଯେପରି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଜିନିଷ ମନେ ନ ପଡିବ ।


ବରଦାନ:-
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତି ରୂପୀ ମେଡାଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପଦକ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ବେଗମପୁରର ରାଜା ହୁଅ ।

ତୁମେ ସମସ୍ତେ ନିଜର ସ୍ୱସ୍ଥିତିକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତି ହିଁ ତୁମର ସମ୍ପତ୍ତି ଅଟେ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ପୁରସ୍କାରର ପଦକ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ମେଡାଲକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଅନ୍ତି ସେମାନେ ସର୍ବଦା ଅଚଳ ଅଟଳ ଏବଂ ଏକରସ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବା ସହିତ ସଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଏବଂ ବେଗମପୁର ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁଃଖ ରହିତ ଦୁନିଆର ରାଜା ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ସମସ୍ତ ଇଚ୍ଛାଠାରୁ ମୁକ୍ତ, ଇଚ୍ଛା ମାତ୍ରକେ ଅବିଦ୍ୟା ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦିଅ ତେବେ ସମସ୍ତ ପରିସ୍ଥିତି ଆପେ ଆପେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।

“ମାତେଶ୍ୱରୀଙ୍କର ମଧୁର ମହାବାକ୍ୟ”
ଏହି ସଂଗମ ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପେ ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି

ଦେଖ, ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ପାଣ୍ଡବ ଏବଂ କୌରବମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କୁରୁକ୍ଷେତ୍ରରେ ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିଲା ଏବଂ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ସାଥୀ ଏବଂ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଥିଲେ । ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଯେଉଁ ପକ୍ଷରେ ପ୍ରକୃତି ପତି ରହିବେ ତାଙ୍କର ହିଁ ବିଜୟ ହେବ । କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସବୁ କଥାକୁ ଗୋଳାଇ ମିଶାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ ପ୍ରକୃତିପତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନଥିଲେ । ପ୍ରକୃତିପତି ତ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ପ୍ରଥମ ରାଜକୁମାର ତାଙ୍କୁ ଭଗବାନ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ସାରଥୀ ପରମାତ୍ମା ଥିଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନୁହେଁ । ପରମାତ୍ମା କେବେହେଲେ ନିଜର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଂସା କରିବାର ଶିକ୍ଷା ଦେବେ ନାହିଁ, ନା ପାଣ୍ଡବମାନେ କୌଣସି ହିଂସାର ଯୁଦ୍ଧ କରି ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ନେଇଥିଲେ । ଏହି ଦୁନିଆ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ଅଟେ । ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ଯେଉଁଭଳି କର୍ମ ରୂପି ବୀଜ ରୋପଣ କରେ, ସେହିଭଳି ଭଲ ମନ୍ଦ ଫଳ ଭୋଗିଥାଏ । ଯେଉଁ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରରେ ପାଣ୍ଡବ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାରତମାତା ଶକ୍ତି ଅବତାର ମଧ୍ୟ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମା ଭାରତ ଭୁଖଣ୍ଡରେ ହିଁ ଆସିଥାଆନ୍ତି ତେଣୁ ଭାରତକୁ ଅବିନାଶୀ ଭୂଖଣ୍ଡ କୁହାଯାଏ । ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଅବତରଣ ଭାରତ ଭୂମିରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ କାରଣ ଅଧର୍ମର ବୃଦ୍ଧି ଏହି ଭାରତ ଭୂମିରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ସେହିଠାରେ ହିଁ ପରମାତ୍ମା ଯୋଗ ବଳରେ କୌରବ ରାଜ୍ୟର ବିନାଶ କରି ପାଣ୍ଡବ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିଲେ । ପରମାତ୍ମା ଆସି ଧର୍ମର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କଲେ କିନ୍ତୁ ଭାରତବାସୀ ନିଜର ସେହି ପବିତ୍ର ଧର୍ମ ଓ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମକୁ ଭୁଲି ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ କହୁଛନ୍ତି ବିଚରା ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ନଜାଣି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସହ ଯୋଡି ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଏହି ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଅବିନାଶୀ ମାଲିକ ନିଜେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି । ଏମାନେ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମକୁ ଭୁଲି ସିମୀତ ଭାବନାରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଯାହାକୁ ଅତି ଧର୍ମ ଗ୍ଲାନି ବୋଲି କୁହାଯାଇଛି । କାହିଁକି ନା ଏହା ସବୁ ପ୍ରକୃତିର ଧର୍ମ । ପ୍ରଥମେ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମକୁ ଜାଣିବାର ଅଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଉଛି ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ନିଜର ପ୍ରକୃତ ଧର୍ମ ହେଉଛି ଦେବତା ଧର୍ମ । ଏହି ୩୩ କୋଟି ଭାରତବାସୀ ହିଁ ଦେବତା ଥିଲେ । ସେଥିପାଇଁ ତ ପରମାତ୍ମା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଦେହର ଧର୍ମକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କର । ସର୍ବଧର୍ମାନି ପରିତ୍ୟଜ..... ଏହି ଦେହର ଧର୍ମ ପାଇଁ ଏତେ ଆନ୍ଦୋଳନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ଏହି ଦେହର ଧର୍ମରୁ ବାହାରି ଆତ୍ମାର ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଅବିନାଶୀ ପିତା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ପ୍ରକୃତିପତି ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନୁହଁନ୍ତି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ପକ୍ଷରେ ସାକ୍ଷାତ୍ ପ୍ରକୃତିପତି ପରମାତ୍ମା ଥିଲେ ତାଙ୍କର ବିଜୟର ଗାୟନ ରହିଛି ।