02.08.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ତତ୍ତ୍ୱ ଗୁଡିକୁ ପବିତ୍ର କରିବାର ସେବା କର କାରଣ ପାଞ୍ଚତତ୍ତ୍ୱ ପବିତ୍ର ହେବା ପରେ ହିଁ ଦେବତାମାନେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଉପରେ ପାଦ ରଖିବେ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମର ନୂଆ ରାଜଧାନୀରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ — କାହିଁକି ?

ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା ସେହି ରାଜତ୍ତ୍ୱ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱୟଂ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହିସାବରେ ମିଳିଛି (୨) ବରଦାତା ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ହିଁ ବରଦାନ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁ କାରଣରୁ ସେଠାରେ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେଉଛ ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କଠାରୁ ସାରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଯାଉଛ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ସାହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଏ ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କୁହାଯାଏ । ସତ୍ୟ ଉପରେ ଗୋଟିଏ କଥା ଅଛି — ସତ୍ୟମାର୍ଗରେ ଅର୍ଜିତ ଭୋଜନ ଖାଅ, ସତ୍ୟ ମାର୍ଗରେ ଅର୍ଜିତ ଧନରେ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧ । ଯଦିଓ ଏହା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଲେଖା ହୋଇଛି କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା କରାଯାଉଛି, ଯାହାଙ୍କୁ ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । ପ୍ରଥମେ ପିଲାମାନଙ୍କର ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ ନା । ସବୁ ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହନ୍ତି । ତାକୁ ବାବାଙ୍କ ମିଠା ଘର କୁହାଯାଏ । ଏହି ଦୁନିଆ ଆମର ଘର ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ମିଠା ବାବା । ଶାନ୍ତିଧାମ ହେଉଛି ଆମର ମିଠା ଘର । ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ମଧ୍ୟ ମିଠା ଘର ଅଟେ କାହିଁକି ନା ସେଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଘରେ ଶାନ୍ତି ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଘରେ ଲୌକିକ ମାତା ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଶାନ୍ତିରେ ରହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ସାରା ଦୁନିଆରେ ଅଶାନ୍ତି ରହିଛି । ସେଠାରେ (ସତ୍ୟଯୁଗ) ତ ଘରେ ଘରେ ଶାନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସାରା ଦୁନିଆରେ ଶାନ୍ତି ଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଛୋଟ କିମ୍ବା ନୂଆ ଦୁନିଆ କହିବା । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଦେଖ କେତେ ବଡ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ରହିଛି । ସେଠାରେ ମାରପିଟ୍ ହୁଏ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଛି । ଗୁରୁ ଗୋସାଁଇମାନେ ତ ପୁତ୍ରବାନ୍ ଭବ, ଆୟୁଷ୍ମାନ ଭବ କହି ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହା କୌଣସି ନୂଆ ଆଶୀର୍ବାଦ ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ତ ଆପେ ଆପେ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା ତୁମର ସ୍ମୃତି ଜଗାଇଛନ୍ତି — ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ଯେତେବେଳେ ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ ହୋଇଯାଏ ସେତେବେଳେ ସବୁ ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନେ ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖ ଥାଏ, ସେଠାରେ ଅଶାନ୍ତିର ନାମ ହିଁ ନଥାଏ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ ପବିତ୍ର ଗୁଣବାନ ହେବାର ଅଛି । ନଚେତ୍ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ । ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରାଇବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଧର୍ମରାଜ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ସଭା ବସୁଛି ନା । ପାପର ଦଣ୍ଡ ତ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବ । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କ’ଣ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବେ! ପାପର ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ ଯାହାକୁ କର୍ମଭୋଗ କୁହାଯାଏ । ଏହା ତ ପର ରାଜ୍ୟ ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ, ଏଠାରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ରାମରାଜ୍ୟରେ ଅପାର ସୁଖ ଥାଏ । ତୁମେ ତ ବହୁତଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ପୁଣି ସେଥିରୁ କେହି ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଆଉ କେହି ବିଳମ୍ବରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ଯିଏ କମ୍ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଭାବିନିଅ ଯେ ଇଏ ଭକ୍ତି ବିଳମ୍ବରେ କରିଛନ୍ତି । ଆଉ ଯିଏ ଆରମ୍ଭରେ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି, ସିଏ ଜ୍ଞାନକୁ ମଧ୍ୟ ଶୀଘ୍ର ବୁଝିବେ କାରଣ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଯିବାର ଅଛି ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମିଠା ଘରୁ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମରୁ ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସାଇଲେନ୍ସ (ନିରବତା)ର ଦୁନିଆ, ମୁବି (ଇଙ୍ଗିତର ଦୁନିଆ) ଏବଂ ଟକି (ଶବ୍ଦ)ର ଦୁନିଆ ଅଛି ନା । ପିଲାମାନେ ଧ୍ୟାନରେ ଯାଇ ଫେରିବା ପରେ ସେଠାକାର କଥା ଶୁଣାନ୍ତି ଯେ ସେଠାରେ ଈଶାରାରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ବାସ୍ ଆଉ କିଛି କଥା ନାହିଁ । ବାବା ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶରୀର ଭିତରେ ନିରାକାର ରୂପରେ ଅଛନ୍ତି, ଆଉ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଆତ୍ମାର ସ୍ନେହ ଏକମାତ୍ର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଅଛି । ଶରୀର ତ ସବୁ ପତିତ ଅଟେ । ତେଣୁ ପତିତ ଶରୀର ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଯଦିଓ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି କିନ୍ତୁ ଶରୀର ତ ପତିତ ଅଟେ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ଶରୀର ପବିତ୍ର ହୁଏ ହିଁ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ତ ଏଠାରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାରେ ଅଛି ତେବେ ଯାଇ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରର ବିନାଶ ହେବ । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆତ୍ମାର କାମ ହେଉଛି ବେହଦ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପବିତ୍ର ହେବା । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ତେଣୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ମିଳିବା ଦରକାର । ତାହା ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ମିଳିବ । ଆତ୍ମାକୁ ଏକମାତ୍ର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସାଥୀରେ ଯୋଗ ଲଗାଇ ପବିତ୍ର ହେବାର ଅଛି । ବାସ୍, ଏହି ପତିତ ଶରୀରକୁ ତ ଟିକିଏ ବି ସ୍ପର୍ଶ କରିବାର ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ପକାଇବାର ନାହିଁ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ ବାବା ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ବୁଝିବାର କଥା ନା । ତୁମେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶରୀର ଗୁଡିକ ସହିତ ଲାଗି ଯାଇଛ । କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ଥାଏ, ସେଠାରେ କେହି ବିକାରର ବଶୀଭୂତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା କିମ୍ବା ଶରୀର ବିକାରୀ ହେବ । ବଲ୍ଲଭାଚାରୀମାନେ ନିଜ ଶରୀରକୁ କାହାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାକୁ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସେମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ନିର୍ବିକାରୀ ପବିତ୍ର ହୋଇନଥାଏ । ତାହା ତ ଗୋଟିଏ ପନ୍ଥ ଅଟେ, ସେମାନେ ନିଜକୁ ଉଚ୍ଚ କୁଳର ମନେ କରନ୍ତି । ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାକୁ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଏକଥା ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ବିକାରୀ ଅପବିତ୍ର ଅଟୁ, ଶରୀର ତ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରରୁ ଜାତ ହୋଇଛି । ଏସବୁ କଥା ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛି ତେଣୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ବଦଳାଇବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ର ଶରୀର ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେବେବେଳେ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତତ୍ତ୍ୱ ସହିତ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ । କାରଣ ଦେବତାମାନେ ପତିତ ଶରୀରରେ ପତିତ ଭୂମିରେ ପାଦ ରଖନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ପାଦ ରଖନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । ଆତ୍ମା ପାରଲୌକିକ ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି । ଜଣେ ହେଉଛନ୍ତି ଶାରୀରିକ ପିତା, ଆଉ ଜଣେ ହେଉଛନ୍ତି ଅଶରୀରୀ ପିତା । ସମସ୍ତେ ଅଶରୀରୀ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ନିକଟରୁ ନିଶ୍ଚିତ ଏଭଳି ସୁଖ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଛି ଯଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ବିନା ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ତେବେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ସେହି ପିତାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛି — ଏହି କଥାରେ ସମସ୍ତେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଭୁଲର ସଂଶୋଧନ ବାବା ଆସି କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ଗୋଟିଏ ହିଁ ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ତା’ର ଅର୍ଥ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାସ୍, ଏହି ନିଶା ଲାଗିରହୁ ଯାହା ଫଳରେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ଦେବତାମାନେ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, ଏବେ ବାବା ଆସି ପୁଣି ଥରେ ସେହିଭଳି ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ତ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖିଛନ୍ତି, ତେବେ ଯିଏ ମୂର୍ତ୍ତୀକାର ଅଟନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟର ଚେହେରା ଦେଖି ତୁରନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତୀ ତିଆରି କରିଦିଅନ୍ତି । ସେହି ମୂର୍ତ୍ତି ଏପରି ଲାଗେ ଯେପରି ଜୀବନ୍ତ ରୂପରେ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି । ତାହା ତ ଜଡ ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟେ । ଏଠାରେ ବାବା ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି — ତୁମକୁ ଏହିଭଳି ଚୈତନ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବାର ଅଛି । ତେବେ ଏହିଭଳି କିପରି ହେବ ? ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ତୁମେ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଏବଂ ପବିତ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ହୋଇ ପାରିବ । ଏହା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାର ବିଦ୍ୟାଳୟ ଅଟେ । ସେମାନେ ଯେଉଁ ମୂର୍ତ୍ତୀ ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ଆର୍ଟ (କଳା) କୁହାଯାଏ । ସେମାନେ ଅବିକଳ ଚେହେରା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଅବିକଳ ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ତ ଜଡ ଚିତ୍ର ଅଟେ, ସେଠାରେ ତ ତୁମେମାନେ ଚୈତନ୍ୟ ରୂପରେ ରହିବ ନା । ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଚୈତନ୍ୟ ଶରୀର ହେବ ଏଠାରେ ଏହି ଜଡ ଚିତ୍ର ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ତିଆରି ହୋଇଛି । ଦେବତାଙ୍କ ଚେହେରା ଭଳି ଅବିକଳ ତ ତିଆରି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କର ଫଟୋ ଏଠାରେ ନାହିଁ । ସିଏ ତ କହିବେ ମୁଁ ଏଭଳି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କଲି । ତା’ର ଚିତ୍ର ନା ନିଜେ ତିଆରି କରିପାରିବେ ନା ଆଉ କେହି ତିଆରି କରିପାରିବେ । ନିଜେ ଏଭଳି ସେତେବେଳେ ହେବେ ଯେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ନେଇ ନିଜକୁ ଭରପୁର କରିବେ, ତେବେ ଯାଇ ଅବିକଳ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ହେବେ । ଦେଖ, ଏହା କିଭଳି ପ୍ରକୃତିର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ବାବା ବସି ତୁମକୁ ଏହି ପ୍ରକୃତ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ତ ଏହି କଥା ବିଚାରରେ ହିଁ ନଥାଏ । ସେମାନେ ଦେବୀ ଦେବତାଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିୀ ସମ୍ମୁଖରେ ଯାଇ ମଥା ଟେକନ୍ତି, ଭାବନ୍ତି ଏମାନେ ଏଠାରେ ରାଜ୍ୟ କରି ଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କେବେ ? ଏକଥା ଜଣା ନାହିଁ । ପୁଣି ସେମାନେ କେବେ ଆସିବେ, କ’ଣ କରିବେ — ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେଉଁମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ସେମାନେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଧାରରେ ପୁଣି ଥରେ ସେହିଭଳି ନିଶ୍ଚିତ ହେବେ । ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ତେଣୁ ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ତୁମେ ଏଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହୋଇଯିବ । ଚାଲିଚଳନ ଏପରି ହେବ ଯେପରି ସତ୍ୟଯୁଗ, ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ଥିଲା । ଏହା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ସେତେବେଳେ ରହିବ ଯେତେବେଳେ ହୃଦୟ ସ୍ୱଚ୍ଛ ଥିବ । ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ ଦରକାର । ବିନା ପରିଶ୍ରମରେ ଫଳ ତ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ତ ତୁମକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ସବୁକିଛି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଏମିତି କ’ଣ ଖାଲିରେ ବସିଯିବା - କହିବା ଡ୍ରାମାରେ ଯଦି ଥିବ ତେବେ ଆମ ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଷାର୍ଥ ହେବ । ଏହିଭଳି ଜଙ୍ଗଲୀ ବିଚାର କରିବାବାଲା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି — କହନ୍ତି, ଯଦି ମୋର ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଆରେ, ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ ତୁମ ନିଜକୁ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ପରେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ବଡ ନା ପ୍ରାରବ୍ଧ ବଡ ? ତେବେ ବଡ ତ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ପୁରୁଷାର୍ଥକୁ ଆଗରେ ରଖାଯାଏ କାରଣ ତାହା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରାରବ୍ଧ ମିଳିଥାଏ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟକୁ ତା’ର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସବୁ କିଛି ମିଳିଥାଏ । କେହି କେହି ଏଭଳି ପଥର ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଯାହାକି ଓଲଟା ଅର୍ଥ ଭାବିନେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏଥିରୁ ଜଣାଯାଏ ଯେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ତାଙ୍କର ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ପୁରା ନିରାଶ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଆରେ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି । ରାତି ଦିନ ବୁଝାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି ତେଣୁ ନିଜର ଚରିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ସୁଧାରିବାକୁ ହେବ ।

ପବିତ୍ରତା ହେଉଛି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଚରିତ୍ର । ଦେବତାମାନେ ତ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ତଳକୁ ଖସିଯାଉଛନ୍ତି, ଚରିତ୍ର ବିଗିଡିଯିବା ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପତିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମର ଏକ ନମ୍ବର ଗ୍ରେଡର ଚରିତ୍ର ଥିଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଏକଦମ୍ ତଳକୁ ଖସିଯାଇଛେ । ତେବେ ସବୁର ସମସ୍ତ ଆଧାର ହେଉଛି ପବିତ୍ରତା, ଏଥିରେ ହିଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଆଖି ବହୁତ ଧୋକା ଦେଇଥାଏ କାହିଁକି ନା ବର୍ତ୍ତମାନ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଆଖି ଧୋକା ଦିଏ ହିଁ ନାହିଁ । କାରଣ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଯାଇଥାଏ ତେଣୁ ଧର୍ମକୁ ଶକ୍ତି କୁହାଯାଏ । ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବା ହିଁ ଆସି ଏହି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ସବୁକିଛି ଆତ୍ମା କରୁଛି କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ରୂପରେ କରୁଛି । ସେହି ପିତା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ଦେବତାମାନଙ୍କ ଠାରୁ ୟାଙ୍କର ମହିମା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା । ତେଣୁ ଏଭଳି ପିତାଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେ ନ ପକାଇବା । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ବୀଜରୂପ କୁହାଯାଏ । ତାଙ୍କୁ ସତ୍-ଚିତ୍-ଆନନ୍ଦ କାହିଁକି କୁହାଯାଏ ? ସିଏ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଜଣାଥିବ ନା । କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆର ବୃକ୍ଷ ହେଉଛି ଜଡ ବୀଜ । ତାହା ହେଉଛି ଜଡ । ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ଆତ୍ମା ତ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟେ । ଚୈତନ୍ୟ ଆତ୍ମାକୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ । ବୃକ୍ଷ ଛୋଟରୁ ବଡ ହୁଏ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସେଥିରେ ଆତ୍ମା ଅଛି କିନ୍ତୁ କିଛି କହିପାରେ ନା । ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଦେଖ କେତେ ମହିମା, ସିଏ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି.... । ଏହି ମହିମା ଆତ୍ମାର ନୁହେଁ, ପରମଆତ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଏହି ମହିମା ଗାୟନ କରାଯାଏ, ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ତାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ନାମ ହେଉଛି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା । ପରମ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁପ୍ରିମ୍ । ତାଙ୍କ ମହିମାର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଗାୟନ କରାଯାଉଛି । ଏବେ ଦିନକୁ ଦିନ ମହିମା ମଧ୍ୟ କମ୍ ହୋଇଚାଲିଛି କାହିଁକି ନା ପ୍ରଥମେ ବୁଦ୍ଧି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା, ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ରଜୋ, ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏସବୁ କଥା ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ ସତ୍ୟ ଥିଲା ସତ୍ୟ ହିଁ ରହିବ.....କେହି କେହି ଭଲ ଭଲ ହିତବାଣୀ ଇତ୍ୟାଦି ଲେଖିଛନ୍ତି..... କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ତ ଏତେ ପତିତ ନଥିଲେ । ପଛରେ ଆସିଲାବାଲା ଏତେ ପତିତ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଭାରତବାସୀ ହିଁ ବହୁତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ, ପୁଣି ସେମାନେ ହିଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତରେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏଭଳି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । କାରଣ ସେମାନେ ନା ଏତେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛନ୍ତି, ନା ଏତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହେଉଛନ୍ତି, ନା ବହୁତ ସୁଖ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ନା ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ତେବେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ତମୋପ୍ରଧାନ ବୁଦ୍ଧି କେଉଁମାନଙ୍କର ହେଉଛି ? ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ ଦେବତା ଥିଲେ, ସେହିମାନେ ହିଁ ସବୁ ଧର୍ମଠାରୁ ଅଧିକ ତଳକୁ ଖସିଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ସମସ୍ତେ ଭାରତର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି କାରଣ ବହୁତ ପୁରୁଣା ଅଟେ ନା । ଯଦି ବିଚାର କରାଯିବ ତେବେ ଜଣାପଡିବ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତ ବହୁତ ତଳକୁ ଖସିଯାଇଛି । ଉତ୍ଥାନ ଏବଂ ପତନ ଭାରତରେ ହିଁ ହେଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କର ହେଉଛି । ଏସବୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଚାର କରିବା ଦରକାର । ଆମେ ଯେତେବେଳେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ବହୁତ ସୁଖ ଭୋଗୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ଏବେ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭୋଗୁଛନ୍ତି କାରଣ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲେ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ୪ଟି ଧର୍ମ — ଦୈବୀ ଧର୍ମ, ଇସ୍ଲାମ ଧର୍ମ, ବୌଦ୍ଧ ଧର୍ମ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଧର୍ମ । ବାକି ସବୁ ଏମାନଙ୍କ ଠାରୁ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଲା । ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ଜଣା ହିଁ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ କେଉଁ ଧର୍ମର ଅଟୁ । ଧର୍ମର ଜ୍ଞାନ ନଥିବା କାରଣରୁ ଧର୍ମକୁ ହିଁ ଛାଡି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସବୁଠାରୁ ମୁଖ୍ୟ ଧର୍ମ ହେଉଛି ଆଦି ସନାତନ ଧର୍ମ । କିନ୍ତୁ ନିଜ ଧର୍ମକୁ ସମସ୍ତେ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଚାଲାକ ଚତୁର ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଏମାନଙ୍କର ନିଜ ଧର୍ମ ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱାସ ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ଭାରତ କ’ଣ ଥିଲା, ଏବେ ଦେଖ କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛି! ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ କ’ଣ ଥିଲ! ସାରା ଇତିହାସ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ପୂର୍ବରୁ ଦେବତା ଥିଲ, ଅଧାକଳ୍ପ ରାଜ୍ୟ କରିଲ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଆସି ତୁମେ ଧର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ, କର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଗଲ । ଏବେ ପୁଣି ତୁମେ ଦୈବୀ ସମ୍ପଦ୍ରାୟର ହେଉଛ । ଭଗବାନୁବାଚ, ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର କରାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର ଆନ୍ତରିକ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ବିଚିତ୍ର ଜ୍ଞାନକୁ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ଆଧାରରେ ନିଜର ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ, ଡ୍ରାମା ବୋଲି କହି ଅଟକି ଯିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ବିକାରୀ ଦୃଷ୍ଟିର ଧୋକାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଦେଖିବା ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ରତା ରୂପକ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଚରିତ୍ରକୁ ହିଁ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ସତ୍ୟତାର ମୂଳଦୁଆ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଚାଲି-ଚଳଣ ଏବଂ ଚେହେରାରେ ଦିବ୍ୟତାର ଅନୁଭୂତି କରାଉଥିବା ସତ୍ୟବାଦୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଦୁନିଆରେ ଅନେକ ଆତ୍ମା ନିଜକୁ ସତ୍ୟବାଦୀ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ବା ଭାବୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟତା ପବିତ୍ରତା ଆଧାରରେ ହିଁ ଆସିଥାଏ । ଯଦି ପବିତ୍ରତା ନାହିଁ ତେବେ ସର୍ବଦା ସତ୍ୟତା ରହିପାରିବ ନାହିଁ, କାରଣ ସତ୍ୟତାର ମୂଳଦୁଆ ହେଉଛି ପବିତ୍ରତା ଏବଂ ସତ୍ୟତାର ବାସ୍ତବ ପ୍ରମାଣ ହେଲା ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ଏବଂ ଚାଲିଚଳଣରେ ଦିବ୍ୟତା ଦେଖାଯାଉଥିବ । ପବିତ୍ରତା ଆଧାରରେ ସତ୍ୟତାର ସ୍ୱରୂପ ସ୍ୱତଃ ଏବଂ ସହଜରେ ହୋଇପାରିବ । ଯେତେବେଳେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ କୁହାଯିବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସତ୍ୟବାଦୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଦିବ୍ୟତା ସମ୍ପନ୍ନ ଦେବତା ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବେହଦ ସେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ ଆପେ ଆପେ ଆସିଯିବ ।