15.05.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯଦି ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବ ତେବେ ସେହି ଭୋଜନକୁ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କର ହୃଦୟ ମଧ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ, ତେଣୁ ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଭୋଜନ ବହୁତ ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧ ହେବା ଦରକାର ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମ ଦ୍ୱାରକୁ କେବେ ବି କାଳ ଆସିବ ନାହିଁ — କାହିଁକି ?

ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକିନା ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଶିଖି ଯାଇଛ । ଯେଉଁମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରକୁ କେବେ ବି କାଳ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଶିଖିବା ପାଇଁ ଆସୁଛ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା ଅମରଲୋକ, ସେଠାରେ କାଳ କାହାକୁ ଖାଇନଥାଏ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୋଇ ଚାଲିଛି ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ବୁଝି ଆସୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ସେହି କଥା ହିଁ ମନେ ରହିବା ଦରକାର । ଆମେ ଶୂଦ୍ର ଥିଲୁ, କିଭଳି ଏବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛୁ ପୁଣି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଦେବତା ହେବୁ । ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗର ମଡେଲ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ରଖିବା ଉଚିତ୍ । ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗର ମଝି ସମୟ, ଯାହାକୁ ସଙ୍ଗମଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ମଝିରେ ସଙ୍ଗମଯୁଗର ମଡେଲ ରହିବା ଦରକାର ଏବଂ ସେହି ମଡେଲରେ ୧୫ -୨୦ ଜଣ ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ରଧାରୀ ତପସ୍ୟାରେ ବସିବା ଉଚିତ୍ । ଯେପରି ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଦର୍ଶାଯାଇଛି ସେହିଭଳି ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଦର୍ଶାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡିବ । ଏଭଳି ମଡେଲ୍ ତିଆରି କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏହିମାନେ ହିଁ ତପସ୍ୟା କରି ଏହିପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ତୁମର ପ୍ରାରମ୍ଭିକ ଅବସ୍ଥାର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ସାଧାରଣ ତପସ୍ୟାର ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟ ରାଜପଦର । ସେହିଭଳି ଏହି ଚିତ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ଏହିମାନେ ହିଁ ସେହିଭଳି ଦେବତା ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ସଠିକ୍ ଭାବରେ ତିଆରି କରିବାକୁ ପଡିବ, ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖି ଏହିଭଳି ହେଉଛୁ । ତେଣୁ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିନ୍ତି ଭାବରେ ଦର୍ଶାଇବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେମାନେ ଦେଖିକରି ଆସୁଛ ତେଣୁ ସାରା ଦିନ ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍, ତେବେ ଯାଇ ତୁମେ ନିଜକୁ ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନ ସାଗର କହିପାରିବ । ଯଦି ଜ୍ଞାନ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ନାହିଁ ତେବେ କ’ଣ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବୋଲି କହିପାରିବା! ସାରା ଦିନ ବୁଦ୍ଧି ଏଥିରେ ହିଁ ଲାଗି ରହିଲେ ବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ କଟିଚାଲିବ । ଆମେ ଏବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଛୁ ପୁଣି ଦେବତା ହେବୁ । ଯଦି ତୁମେ ଭଲଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନକରିବ ତେବେ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁଳକୁ ଚାଲିଯିବ । ତୁମେ ବୈକୁଣ୍ଠ ମଧ୍ୟ ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ, ମୁଖ୍ୟ ତ ହେଉଛି ହିଁ ବୈକୁଣ୍ଠ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ହିଁ ବିଶ୍ୱର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ତୁମର ଉଭୟ ଚିତ୍ର ରହିବା ଦରକାର, ରଙ୍ଗୀନ ପୋଷାକ ବା ଅଳଙ୍କାର ଆଦିରେ ସଜା ହୋଇଥିବା ଚିତ୍ର ଏବଂ ତପସ୍ୟାର ଚିତ୍ର । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟ ବୁଝିଯିବେ ଇଏ ହିଁ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ବସିଛନ୍ତି । ପୋଷାକ ତ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବେ କିନ୍ତୁ ଚେହେରା ତ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ବଦଳାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତାହାହେଲା ଅପବିତ୍ର ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ପବିତ୍ର ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଏମାନେ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ସେହିଭଳି ହେଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ପରିଶ୍ରମ କରିବେ ସିଏ ପାଇବେ । ଦିନ ଆସିବ ଅନେକ ଆତ୍ମା ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ସଂଖା କମ୍ ଅଛି, ଦିନକୁ ଦିନ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ସାରା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି — ଆମେ ତପସ୍ୟା କରୁଛୁ ପୁଣି ଏହିଭଳି ହେବୁ , ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୋଇ ବସିବା କାହିଁକିନା ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ନା । ଆମେ କଣ ଥିଲୁ, ଏବେ କଣ ହେଉଛୁ । ଛାତ୍ର ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି । ସେହିଭଳି ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପ କଟିଥାଏ, ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ମିଳିଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ଶୁଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ଦେବତା ହେବେ । ତେଣୁ ଏହାର ଯେତେ ବଡ ମଡେଲ ହେବ, ସେତେ ଭଲ, କାହିଁକିନା ଲେଖିବାକୁ ମଧ୍ୟ ହେବ — ଏମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଥିବା ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି, ଉପରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଯିଏକି ତୁମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏହିଭଳି ହିଁ ହେଉଛ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ତୁମ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି । ଇଏ ମଧ୍ୟ ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ରଧାରୀ ଛାତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ରାମରାଜ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ମାନୁନାହାଁନ୍ତି ଯଦିଓ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ରାମ ରାଜା, ରାମ ପ୍ରଜା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଧର୍ମଭିତ୍ତିକ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ହେବ । ବାକି ତ୍ରେତାରେ କ୍ଷତ୍ରିୟମାନଙ୍କର ଗ୍ଳାନୀ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀଙ୍କର ଗ୍ଳାନୀ କରିନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଲେଖିବାକୁ ପଡିବ । ରାମ ରାଜା, ରାମ ପ୍ରଜା......ଧର୍ମର ଉପକାର ଅଟେ । ତାହା ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ ସମାନ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ସେଠାରେ ୧୪ କଳା ରହିବ ନା! ସେଠାରେ ଏଭଳି ଗ୍ଳାନିର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କୁ ସ୍ପଷ୍ଟ କରିଦିଅ ଯେ ଆମେ କ’ଣ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଆମେ ହିଁ ନିଜ ପାଇଁ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନା କରୁଛୁ । ସମସ୍ତେ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିବା ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତିର ଏକମାତ୍ର ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଆମେ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ ।

ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି ଦେଖିଲେ ବାବାଙ୍କର ବିଚାର ଚାଲୁଛି, ତୁମେମାନେ ଘରକୁ ଗଲେ ଏହିସବୁ କଥା ଭୁଲିଯିବ । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍, ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରୁ ବାହାରକୁ ଗଲ ଏବଂ ସବୁକିଛି ଭୁଲିଗଲ । ଭଲ-ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଏହି ବାବାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ ଚାଲୁଛି । ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଲେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ମଧ୍ୟ ରହିବ ଏବଂ ଉନ୍ନତି ହୋଇ ଚାଲିବ । ଯଦି ସତ୍ତୋପ୍ରଧାନ ନ ହେବେ ତେବେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରାରେ ପକ୍କା ରହିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ହେଉଛ ରାଜଯୋଗୀ, ତୁମର ବଡ-ବଡ ଜଟା ଅର୍ଥାତ୍ ବେଣୀ ଅଛି । କାରଣ ସବୁ ମହିମା ତୁମ ମାତାମାନଙ୍କର ହେଉଛି । ତୁମର ତ ସ୍ୱାଭାବିକ ଭାବେ ଜଟା ଅର୍ଥାତ୍ ବେଣୀ ଅଛି । ରାଜଯୋଗୀ ଏବଂ ରାଜଯୋଗୀନୀମାନଙ୍କର ଏହା ସ୍ୱାଭାବିକ ତପସ୍ୟାର ରୂପ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଲା ବୁଝିବାର କଥା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହର ସବୁ ଧର୍ମ କୁ ଛାଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର, ବାକି ସବୁ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ଆଦି ଭୁଲି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ସିଏ ତୁମକୁ ବହୁତ ଧନବାନ୍ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଅ । ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କାଳମାନଙ୍କର କାଳ, ତୁମକୁ ଏଭଳି ମରିବା ଶିଖାଉଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମ ପାଖକୁ କେବେ କାଳ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେହି କାଳର ଅଧିନ ହୋଇନଥା’ନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ ଅମରପୁରୀ କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ତୁମକୁ ଅମରପୁରୀର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି, ଏହା ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ଏବଂ ଅମରପୁରୀ । ଏହା ରାଜଯୋଗ ଅଟେ । ତୁମେ ଲେଖିଦିଅ ଯେ ଏଠାରେ ପୁନଃ ପ୍ରାଚୀନ ଭାରତର ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଉଛି । ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି ଦେଖୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ବିଚାର ଆସିବା ଦରକାର ଯେ ଏହି ଚିତ୍ରରେ ଆଉ କ’ଣ ନୂତନତ୍ତ୍ୱ ଆଣିବା ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ । ବାସ୍ତବରେ ଏହାକୁ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଯେପରି ରାଜାରାଣୀ ସେହିଭଳି ପ୍ରଜା ତ ଏଥିରେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କେତେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ମୁଖ୍ୟତଃ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ପ୍ରତି ହିଁ ଜୋର ଦେବା ଉଚିତ୍ । ବିଶ୍ୱରେ ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି କିପରି ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ଆସି ବୁଝ । ତୁମେ ଏସବୁ ନିଜ ପାଇଁ ହିଁ କରୁଛ । ତୁମେ ଯେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବ ତୁମକୁ ସେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ସନ୍ତାନମାନେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଦର୍ଶାଅ ଯେ କିଭଳି କ୍ରମାନୁସାରେ ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଜା, ସାହୁକାର ପ୍ରଜା, ଦ୍ୱିତୀୟ, ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀର ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଦେଖାଅ । ଏଭଳି ସଠିକ୍ ଭାବରେ ତିଆରି କର ଯଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ । ପରିଶ୍ରମ ତ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ, ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ । ତୁମେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ଏଭଳି ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ବୁଝାଅ ଯଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଆମକୁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ତେବେ ଯାଇ ଆମେ ଏହିଭଳି ହୋଇପାରିବୁ । ନଚେତ୍ ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱାପରରେ ଆସିଯିବୁ ।

ତୁମେମାନେ ମହାରଥୀ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥିବାରୁ ତୁମର ବିଚାର ଆସୁଛି । ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ଭାଇ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଜଗଦୀଶ ତ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଅଟେ, ଯିଏକି ମାଗାଜିନ୍ ପ୍ରକାଶ କରୁଛନ୍ତି । ବୃଜମୋହନଙ୍କର ଲେଖିବା ସଉକ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ । ସମ୍ଭବତଃ ତୃତୀୟ ନମ୍ବରରେ ଆଉ କିଏ ଆସିଯିବ । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ସ୍ପଷ୍ଟ କରିଚାଲିବ । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସେହି ପରମଆତ୍ମାଙ୍କ ଭିତରେ ଜ୍ଞାନ ଭରି ରହିଛି ନା । ଯେପରି ତୁମେ ଗୀତ ଶୁଣୁଛ, ଏଥିରେ ପୂରା ରେକର୍ଡ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି, ଏହା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହିଭଳି ଅଟେ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି ତାହା ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ମିଳିଚାଲିବ । ଏକଥା ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଯଦିଓ ଯାହାବି କାର୍ଯ୍ୟ କର, ହାତରେ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ରହୁ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ଭୋଜନ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଭୋଜନ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେତେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଥା’ନ୍ତି, ଭୋଜନରେ ସେତିକି ଶକ୍ତି ଆସିଥାଏ । ଗାୟନ ରହିଛି ଯେ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନର ବହୁତ ମହିମା କରିଥା’ନ୍ତି । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ହୃଦୟ ଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ହେବା ଦରକାର । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏପରି କେହି ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯଦି ଏହିପରି ହୋଇଯିବେ ତେବେ ତୁମର ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ, କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହେବାର ଅଛି । ଏଭଳି ବ୍ରାହ୍ମଣ ମଧ୍ୟ ଆସିବେ ଯିଏ କହିବେ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛୁ । ବାବା ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ଏଭଳି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆବଶ୍ୟକ ଯିଏ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବେ, ଭୋଜନ ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧ ମଧ୍ୟ ହେବା ଦରକାର ନା, ସ୍ଥିତିର ଆଧାର ମଧ୍ୟ ଭୋଜନ ଅଟେ । ବାହାରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭୋଜନ ମିଳିନଥାଏ, ପିଲାମାନେ ଭୋଜନ ଖାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସତେଜ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯୋଗୀ ସନ୍ତାନମାନେ ଜ୍ଞାନୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପଠାଇଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ ସଂଖ୍ୟାରେ ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ରଖିଦେବେ । ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ ସମୟରେ ରହିବା ଉଚିତ୍, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଖାଦ୍ୟ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବ । ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମା ଭୋଜନ ଖାଇ ଦେବତା ହୋଇଛୁ । ତେଣୁ ଖୁସିର ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁମ ସହିତ କିପରି ମିଶୁଛନ୍ତି, ଏହି ଯୁକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ତୁମର ମିଳନ ହେଉଛି । ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ ନା । ତେଣୁ ଅର୍ଥ ସହିତ ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ନବଧା ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲେ ଆମେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବୁ । ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଏହି ପାଠପଢିବା ଦ୍ୱାରା ଏହିଭଳି ହେଉଛନ୍ତି । ଏହି ପାଠପଢିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ହୋଇପାରିଛନ୍ତି । ବାକି ଏତେ ସବୁ ଯେଉଁ ଚିତ୍ର ଯାହା ତିଆରି କରିଛନ୍ତି, ଏଥିରେ ସାରତତ୍ତ୍ୱ କିଛି ନାହିଁ, ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ବିସ୍ତାର ଅଟେ । ଏହା ବହୁତ ବଡ କାରବାର ଅଟେ । ଏବେ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତିର ରହସ୍ୟକୁ ତୁମକୁ ଜାଣୁଛ । ଏକଥା ବାବା ହିଁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରିବା, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାମ । କିନ୍ତୁ ଗୀତାରେ କେବଳ ଏହି ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ କଳ୍ପ କଳ୍ପର ଖେଳ ଅଟେ । ଆମେ ଘରୁ ଏଠାକୁ ଆସୁଛୁ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ । କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ପ୍ରତି ତୁମର ବିଚାର ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ - କିପରି କାହାକୁ ବୁଝାଯିବ । ଆମକୁ କହୁଛନ୍ତି କ’ଣ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବୁ ନାହିଁ, ତେବେ ସେମାନଙ୍କୁ କୁହ, ତୁମର ଧର୍ମସ୍ଥାପକ ତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି, ଯଦି ସିଏ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିବେ ତେବେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମର ନିଜ-ନିଜର ସମୟ ଅନୁସାରେ ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଏହା ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ନାଟକ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଛି । ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ଏଥିରେ କିଛି ବି କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ଧର୍ମ ଦର୍ଶାଯାଇଛି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏହି ଚିତ୍ର ଆଦି ମଧ୍ୟ ନୂଆ କିଛି ନୁହେଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହିଭଳି ଅବିକଳ ଚାଲିଆସୁଛି । ବିଘ୍ନ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ପଡୁଛି, ମାରପିଟ୍ ଆଦିର ମଧ୍ୟ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି ନା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ବୁଝାଯାଉଛି, କୁହ, ଭଗବାନଉବାଚ ରହିଛି ନା — କାମ ବିକାର ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ, ଏବେ ଏହି କଳିଯୁଗୀ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେବତା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । କାମ ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କର । ଏଇଥିପାଇଁ ହିଁ ଝଗଡା ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ବଡ ବଡ ଲୋକମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ । ଗଭର୍ଣ୍ଣରଙ୍କର (ରାଜ୍ୟପାଳ) ନାମ ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଆସିବେ ସେଥିପାଇଁ ଯୁକ୍ତି ରଚନା କରାଯାଉଛି । ହୋଇପାରେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କେହି ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଯିବେ । ବଡ ଲୋକଙ୍କ ନାମ ଶୁଣି ଢେର ଆସିଯିବେ, କେହି ବଡ ଲୋକ ମଧ୍ୟ ଆସିପାରନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହା ବହୁତ ମୁସକିଲ୍ ଅଟେ । ବାବା କେତେ ଲେଖୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉଦଘାଟନ କରାଉଛ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ ବୁଝାଅ ଯେ ଏହିଭଳି ଭାବେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହୋଇପାରିବୁ । ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହୋଇପାରିବ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖ ଥିଲା । ତୁମେ ଏହିଭଳି ଭାଷଣ କର ଏବଂ ତାହା ଯଦି ଖବରକାଗଜରେ ବାହାରିବ ତେବେ ପୁଣି ତୁମ ପାଖକୁ ଢେର ଆସିବାରେ ଲାଗିବେ, ଯିଏକି ତୁମକୁ ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମକୁ ନିଦ୍ରା ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସେବା ଦ୍ୱାରା, ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ବଳ ମଧ୍ୟ ଆସିଥାଏ କାହିଁକିନା ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ । ରୋଜଗାର କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ କେବେ ନିଦ ଆସିନଥାଏ, କିମ୍ବା ଢୁଳାଇ ନଥାନ୍ତି, ରୋଜଗାର ଦ୍ୱାରା ପେଟ ଭରିଗଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ମନ ଖୁସି ହୋଇ ନିଦ ଆସିନଥାଏ । ଏହିଭଳି ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରୋଜଗାର କରୁଛ । ଦେବାଳିଆମାନେ ହିଁ ହାଇ ମାରିଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝି, ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ କେବେ ନିଦ ଆସିନଥାଏ । ଯଦି ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ମନେପଡିଥାଆନ୍ତି ତେବେ ଢୁଳାଇବାରେ ଲାଗନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ତା’ର ଲକ୍ଷଣ ଅଟେ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତୁମକୁ କେବେ ହାଇ ଆସିବ ନାହିଁ, ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇଗଲେ ସେଠାରେ ଶୋଇବା, ଉଠିବା, ବସିବା ସବୁକିଛି କାଇଦା ଅନୁସାରେ ଚାଲିଥାଏ । ଲିବର ଘଡି ଭଳି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭୁଲ ହେବାର ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ସଲେଣ୍ଡର ଘଡି ଅର୍ଥାତ୍ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ଭୁଲ ହୋଇନାହଁ । କେହି ହୋଇ ପାରୁଛନ୍ତି ତ କେହି ହୋଇପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବନ୍ଧନ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ନିଜର ଉନ୍ନତି କରିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ଭରପୁରୁ ରଖିବାକୁ ହେବ । ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନର ସାଗର ହୋଇ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ସ୍ଥିତିରେ ରହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ।

(୨) ନିଦ୍ରାଜିତ୍ ହୋଇ ଯୋଗ ଏବଂ ସେବାର ବଳ ଜମା କରିବାର ଅଛି । ରୋଜଗାର ସମୟରେ କେବେ ଅଳସୁଆ ହେବାର ନାହିଁ କିମ୍ବା ଢୁଳାଇବାର ନାହିଁ ।


ବରଦାନ:-
ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ଏବଂ ଭାବନାକୁ ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ରଖି ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଫରିସ୍ତା ହୁଅ ।

ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଯଦି କାହା ପାଖକୁ କୌଣସି ଫରିସ୍ତା ଆସିଯାଏ ତେବେ ସେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଫରିସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ । ହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସୀମିତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ନୁହେଁ, ବେହଦର ପ୍ରିୟ । ଯିଏ ସ୍ନେହ କରୁଥିବ ତା’ର ପ୍ରିୟ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ । କେହି କିପରି ବି ଆତ୍ମା ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି, ତୁମର ଭାବନା, ସ୍ନେହଯୁକ୍ତ ହେଉ — ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ । କେହି ଅପମାନିତ କରୁ, ଘୃଣା କରୁ ତେବେ ବି ତା’ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ବା କଲ୍ୟାଣର ଭାବନା ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉ କାହିଁକି ନା ସେହି ସମୟରେ ସିଏ ପରବଶ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଧୀନ ଅଟେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ସଦା ହର୍ଷିତ, ସଦା ଖୁସି ଏବଂ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟନ୍ତି ।