24.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା
ଦ୍ୱାରା ବୁଦ୍ଧି ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୋଇଥାଏ, ଦିବ୍ୟଗୁଣ ଧାରଣ ହୋଇଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ନିଜେ
ନିଜକୁ ପଚାର — ମୁଁ କେତେ ଦିବ୍ୟଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରିଛି ?”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସବୁଠାରୁ ବଡ
ଆସୁରୀ ଅବଗୁଣ କ’ଣ, ଯାହାକି ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ସବୁଠାରୁ ବଡ
ଆସୁରୀ ଅବଗୁଣ ହେଲା କାହା ସହିତ ଅସଭ୍ୟତା ପୂର୍ବକ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ବା କଟୁବଚନ କହିବା,
ଏହାକୁ ହିଁ ଭୂତ କୁହାଯାଏ । ଯେତେବେଳେ କାହା ଭିତରେ ଏହି ଭୂତ ପ୍ରବେଶ କରିଯାଏ ତା’ର ବହୁତ କ୍ଷତି
କରିଦିଏ ସେଥିପାଇଁ ସେହିଭଳି ଆତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବା ଦରକାର । ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଏହି
ଅଭ୍ୟାସ କର — ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାର ଅଛି, ପୁଣି ନୂଆ ରାଜଧାନୀକୁ ଆସିବାର ଅଛି । ଏହି ଦୁନିଆର
ସବୁ କିଛି ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବି ଦେଖାନଯାଉ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ତୁମକୁ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ମଧ୍ୟ
ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ ଅଭ୍ୟାସ । ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ଶାରିରୀକ କଷ୍ଟ ହେଉଛି ତେବେ
ପ୍ରଚେଷ୍ଟା କରି ଶରୀରକୁ ଓ ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେଉଛି । ତେବେ ସକାଳୁ ହିଁ ଭୁଲିବାର ଅଭ୍ୟାସ
କରାଯାଇଥାଏ । ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିଗଲା । ସାରା
ଦୁନିଆକୁ ଛାଡି ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ଏଥିପାଇଁ ଅଧିକ ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କେବଳ ସେହି
ଅଭ୍ୟାସରେ ରହିବାର ପ୍ରୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଶାରୀରିକ କଷ୍ଟ ସମୟରେ କିଭଳି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି । ଯେପରି ତୁମେ ଦେହରେ ହିଁ ନାହଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଅଭ୍ୟାସ ।
ବାକି ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ରହିଛି । ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ସହଯୋଗ ହେଉ ବା ଏହାଙ୍କର
(ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର) ନିଜର ସହଯୋଗ ହେଉ, ସହଯୋଗ ନିଶ୍ଚିତ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯାହା କିଛି ବି ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ଯେପରି କିଛି ବି ଦେଖୁନାହଁ
। ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରୁ ପୁଣି ନିଜର ରାଜଧାନୀରେ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
କେବଳ ଦୁଇଟି କଥା ମନେ ରହିବ — ଘରକୁ ଯିବା ଓ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିବା । ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି — ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଯନ୍ତ୍ରଣାଦାୟକ ଶାରୀରିକ ରୋଗବ୍ୟାଧି ମଧ୍ୟ ସ୍ୱତଃ କମ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ମନରେ
ଖୁସି ରହିଥାଏ । ଖୁସି ଭଳି ଭୋଜନ ନାହିଁ, ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି
। ପିଲାମାନେ, ଏବେ ତୁମକୁ ମିଠା ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ, ତେଣୁ ପୁରୁଣା ଦୁନଆକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଏହାକୁ
ହିଁ କୁହାଯାଏ ସ୍ମୃତିର ଯାତ୍ରା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ ବିଷୟରେ ଏବେ ହିଁ ଜଣାପଡୁଛି । ବାବା
କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ଏହି କଥା କହୁଛନ୍ତି ଯେ — କଳ୍ପ ପରେ ପୁଣି ମିଳନ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି —
ପିଲାମାନେ ଏବେ ତୁମେ ଯାହା ଶୁଣୁଛ ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ସେଇଆ ଶୁଣିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
— ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ମାର୍ଗରେ
ପରିଚାଳିତ ହେବା ପିଲାମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ବାବା ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରାଇ ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ।
କେବଳ ମାର୍ଗଦର୍ଶନ କରାଉ ନାହାଁନ୍ତି ସାଥିରେ ମଧ୍ୟ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଇଛି ଯେ
— ଏହି ଚିତ୍ର ଆଦି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ କୌଣସି କାମରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ବାବା ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜର
ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ବୁଝିଗଲେଣି ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ହେଉଛି ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ହେବା । ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଯେଉଁ ମହିମା ଗାନ କରୁଥିଲ ଏବେ ସେହିଭଳି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ବାବା ତ ସେମାନଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
‘ସନ୍ତାନ’ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରିବେ ନା । ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ଏସବୁ କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ,
ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ କଥା । ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ତ ପିଲାମାନେ ଅଛନ୍ତି । ସଂକଳ୍ପ, ବିକଳ୍ପ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହଇରାଣ କରୁଛି । କାଶ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଏହାଙ୍କର କର୍ମର ହିସାବ କିତାବ, ଏହାଙ୍କୁ
ଭୋଗିବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା ତ ମଉଜରେ ଅଛନ୍ତି, ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ କର୍ମାତୀତ ହେବାର ଅଛି ।
ଶିବବାବା ତ ସଦାସର୍ବଦା କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛନ୍ତି । ମୋତେ ଏବଂ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ମାୟାର
ତୋଫାନ ରୂପି କର୍ମଭୋଗ ଆସିବ । ଏହି ସବୁ କଥା ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ବାବା ତ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନ
କରାଉଛନ୍ତି । ସବୁ କିଛି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ରଥକୁ ଯଦି କିଛି ରୋଗ ବ୍ୟାଧି ହେଉଛି ତେବେ ତୁମକୁ
ଅନୂଭବ ହେଉଛି ଯେ — ଦାଦାଙ୍କର କିଛି ହୋଇଛି, ଶିବବାବାଙ୍କୁ କିଛି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କର ହୁଏ ।
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାର କିଛି କଥା ନଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ କେଉଁ ଶରୀରରେ
ଆସୁଛି । ମୁଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ପତିତ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ
ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେପରି ଅନ୍ୟମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ସେହିପରି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ତେବେ
ଦାଦା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ସନ୍ତାନ ବ୍ରାହ୍ଣଣମାନେ ବିଷ୍ଣୁ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କୁହ ବା
ବିଷ୍ଣୁ କୁହ ଏକା କଥା । ଆଗରୁ ତୁମେ ବୁଝିନଥିଲ । ଏକଥା ବାବା ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ନା
ନିଜକୁ ନା ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥିଲ । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ଓ
ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ଯେ — ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ଏବେ ତପସ୍ୟା
କରୁଛନ୍ତି । ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ର ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ ।
ଆଗରୁ ତୁମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଉଛି ଯେ — ଏହି ବାବା ଫରିସ୍ତା ହେବେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଆମେ
ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁଯାୟୀ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଫରିସ୍ତା ହେବୁ । ତୁମେ ଫରିସ୍ତା
ହେବା ସମୟରେ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ଏବେ ଲଢେଇ ହେବ । ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର ...... ଅର୍ଥାତ୍
କାହାର ପୁଷ ମାସ ତ କାହାର ସର୍ବନାଶ । ଏହା ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅବସ୍ଥା, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଅବସ୍ଥା
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ଯେ ଆମେ ଚକ୍ରରେ ଅଭିନୟ କରୁଛୁ, ଅନ୍ୟ କେହି ଏ
କଥାକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବାବା ଜ୍ଞାନ ଓ ଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛ ଯେ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ଆମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆମେ
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେଉଛୁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛୁ । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଏକଥା ବୁଝାଇ ପାରିବ
ଯେ ତୁମେ ଆତ୍ମା, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତୁମର ପିତା, ଏବେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ତେବେ ତାଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ଯେ ଦୈବୀ ରାଜକୁମାର ହେବା ପାଇଁ ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ବିକାରକୁ
ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପରସ୍ପରକୁ ଭାଇ ଭଉଣୀ ନୁହେଁ ବରଂ ଭାଇ ଭାଇ ମନେକର ଏବଂ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଷ୍ଟକର କଥା ନୁହେଁ । ଅନ୍ତିମ
ସମୟରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିବ ନାହିଁ । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଏବଂ ଆସ୍ତିକ
ହେବା । ଏହିଭଳି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଚିତ୍ର ସଠିକ୍ ରୂପେ
ତିଆରି ହୋଇଛି । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଯିବା ଦ୍ୱାରା ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି
। ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ଏକାନ୍ତରେ ବସି ବିଚାର କର — ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଆମକୁ ଏହିଭଳି ହେବାକୁ
ପଡିବ । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ତ ବହୁତ ସାଧାରଣ କଥା । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ
ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । କେତେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — “ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ଭବ” । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତ ଆବର୍ଜନା ସଫା ହେବ ।
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାବା ଆସି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୁଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏତେ ସହଜ କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରୁ
ଖସିଯାଉଛି । ଏକମାତ୍ର ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆ ମନେ ପଡୁଛି । ଅବଳା ଏବଂ କୁବ୍ଜାମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିପାରିବେ, ସେଥିପାଇଁ କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ମାର୍ଗ
ଦର୍ଶନ କରାଉଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ତ ମିଳିଗଲା ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ରହିଛି
ନା ଏବେ ୮୪ ଜନ୍ମ ଶେଷ ହେଉଛି । ଘରକୁ ଯାଇ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଅଭିନୟ ପାଇଁ ଆସିବା । ଏଭଳି ପ୍ରଶ୍ନ
ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ କେଉଁଠି ମନେ ପକାଇବୁ କିପରି ମନେ ପକାଇବୁ ? ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ରହିଛି ନା
ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା କୁଆଡେ ବି ଯା’ନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ତ ତାଙ୍କର ହିଁ
ସନ୍ତାନ । ତେବେ ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସହ ସମ୍ମୁଖ
ମିଳନ କରୁଛ । ତୁମକୁ ଆନନ୍ଦ ମିଳୁଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି ଯେ ଶିବବାବାଙ୍କର
ଜୟନ୍ତୀ କିପରି ସମ୍ଭବ ଏକଥା ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ‘ଶିବରାତ୍ରୀ’ କାହିଁକି କୁହାଯାଉଛି ?
କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ କହିଥା’ନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ରାତ୍ରିରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ କିନ୍ତୁ ଏହା କୌଣସି ସ୍ଥୂଳ
ରାତ୍ରିର କଥା ନୁହେଁ । ଅଧାକଳ୍ପର ରାତ୍ରି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପରେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆ
ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ, ଏହା ବହୁତ ସହଜ କଥା । ପିଲାମାନେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ — ଏହା ସହଜ
କଥା । ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ, ନଚେତ୍ ଶହେଗୁଣା ପାପ ହୋଇଯିବ । ମୋର ନିନ୍ଦା
କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରାଇଲେ ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ।
ବ୍ୟବହାର ବହୁତ ମଧୁର ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଅମର୍ଯ୍ୟାଦାପୂର୍ଣ୍ଣ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ଦୈବୀଗୁଣ ନୁହେଁ
। ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ଯେ ଏହା ହେଉଛି ଆସୁରୀ ଅବଗୁଣ, କିନ୍ତୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ
— ଏହା ତୁମର ଦୈବୀଗୁଣ ନୁହେଁ । ପିଲାମାନେ ଏକଥା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ କଳିଯୁଗ ଶେଷ ହେଉଛି, ଏହା
ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ । ମନୁଷ୍ୟ ମାନଙ୍କୁ ତ କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ନିଦରେ ଶୋଇଛନ୍ତି
। ଭାବୁଛନ୍ତି କଳିଯୁଗ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ଅଛି । ଆମେ ବଞ୍ଚି ରହି ସୁଖ ଭୋଗି ଚାଲିବୁ । ଏକଥା
ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଦିନକୁ ଦିନ ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ବିନାଶର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କରିଛ । ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜକୁମାର ହୋଇପାରିବ ।
ତେଣୁ ସାଧାରଣତଃ ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ବିଷ୍ଣୁ ଉଭୟଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । କାହାକୁ କାହାକୁ
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ତା ଦ୍ୱାରା ଏତେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ
। ନାରାୟଣଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ବୁଝିପାରିବେ । ଏଠାକୁ ଆମେ ଦେବତା
ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ । ତୁମେ ଏବେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ପାଠ ପଢୁଛ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା
ପାଇଁ ହିଁ ଏହି ପାଠ ପଢାଯାଉଛି । ତେବେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପାଠ ପଢୁଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି ।
ଆତ୍ମା ହିଁ ସବୁକିଛି କରିଥାଏ । ଭଲ ବା ମନ୍ଦ ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ।
ତୁମେ ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁଛ । ସେହି ଆତ୍ମା
ସେହି ଚେହେରାରେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଥିଲ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ପରେ ଆପଣ ସେହି ବାବା ପୁଣି ଆମ ସହିତ ମିଶୁଛନ୍ତି, ଯିଏକି ଆମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି
। ଆମେ ଦେବତା ଥିଲୁ ଏବେ ଅସୁର ହୋଇଯାଇଛୁ । ଆମେ ଦେବତାଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରି ଆସିଛୁ ଏବଂ ନିଜର
ଅବଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଆସିଛୁ । ଏବେ ପୁନଃ ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡିବ । କାହିଁକି ନା ଆମକୁ ଦୈବୀ
ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଏବେ ଭଲ ଭାବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଅ । ଶିକ୍ଷକ ତ କହିବେ
ନା ଭଲ ଭାବେ ପାଠପଢି ଅଧିକ ନମ୍ବର ରଖି ପାସ୍ ହୁଅ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଏବଂ ତୁମର ମଧ୍ୟ
ଗୌରବ ବଢିବ । ଏଭଳି ଅନେକ ପିଲା କହିଥା’ନ୍ତି — ବାବା ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଲେ ସବୁକିଛି ଭୁଲିଯାଉଛୁ
। ଏହି ଦୁନିଆ ଯେପରି ମରିଯାଇଛି । ତୁମେ ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବ ନୂଆ ଦୁନିଆ ବହୁତ ଶୋଭନୀୟ
ହେବ । କେହି କେହି ଶାନ୍ତିଧାମରେ ବିଶ୍ରାମ ନେଇଥା’ନ୍ତି, ଆଉ କାହାକୁ ଆଦୌ ବିଶ୍ରାମ ମିଳିନଥାଏ ।
ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଭିନୟ ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ସବୁକିଛି ମିଳିଯାଇଥାଏ । ତେଣୁ ସେହିଭଳି ଭଲ ଭାବରେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଦରକାର । ଏମିତି କହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଯାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ । ନା । ତୁମକୁ
ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନିଜ ପାଇଁ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ ।
ବାବା ଯିଏକି ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ସିଏ ନିଜେ ରାଜା ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଆମେ
ରାଜା ହେଉଛେ । ଏହା ନୂଆ କଥା ନା । କେବେ ଏଭଳି କଥା ନା କିଏ ଦେଖିଛନ୍ତି ବା ଶୁଣିଛନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଆମେ ବୈକୁଣ୍ଠର ରାଜତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଏହିଭଳି
ଆମେ ଅଗଣିତ ଥର ରାଜତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ କରିଛୁ । ସ୍ଥାପନା କରୁଛୁ ପୁଣି ହରାଉଛୁ । ଏହି ଚକ୍ର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ପାଦ୍ରୀ ଲୋକମାନେ ଯେତେବେଳେ ପରିଭ୍ରମଣରେ ଯାଆନ୍ତି ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଦେଖିବା
ମଧ୍ୟ ପସନ୍ଦ କରିନଥା’ନ୍ତି । କେବଳ କ୍ରାଏଷ୍ଟଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥାଆନ୍ତି । ଶାନ୍ତିରେ
ପରିଭ୍ରମଣ କରିଥାଆନ୍ତି । ଏହା ବୁଦ୍ଧିମାନର କାମ ନା । କ୍ରାଏଷ୍ଟଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ।
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ କ୍ରାଏଷ୍ଟଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ ହେଉଥିବ । ତେବେ ସବୁ ପାଦ୍ରୀ କ’ଣ ଏହିଭଳି
ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କୋଟିଏରେ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ଥିବେ । ତୁମ ଭିତରେ ସେହିଭଳି ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ
ଅଛନ୍ତି । କୋଟିକରେ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ଏହିଭଳି ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଥିବେ । କିନ୍ତୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ଦେଖିବା
ଦରକାର । ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବି ଦେଖ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୁରାଉଥାଅ ।
ତେବେ ତୁମକୁ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରହିବ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଓ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏହି ସମୟରେ ତ କେହି ଦେବତା ନାହାଁନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ଦିନ, ଅଧାକଳ୍ପ
ରାତ୍ରି । ଏହା ଭାରତର କାହାଣୀ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛି । ବାକି
ଯେଉଁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ନିଜ-ନିଜ ସମୟରେ ନିଜ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଆସି ଏହି ମନ୍ତ୍ର ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଯିଏ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସିଏ ନିଜ ଧର୍ମରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଆତ୍ମିକ ସଂଗ୍ରହାଳୟ ଅଥବା କଲେଜ ସ୍ଥାପନା କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ଲେଖିଦିଅ ଯେ — ବିଶ୍ୱ ଅଥବା ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ ସେକେଣ୍ଡରେ କିଭଳି ମିଳିପାରିବ -- ଏକଥା ଆସି
ବୁଝନ୍ତୁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବୈକୁଣ୍ଠର ରାଜତ୍ୱ ମିଳିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧)
ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତି ରହିଥାଉ, ଆଉ କିଛି ବି ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ
ଦେଖାନଯାଉ — ଏହିଭଳି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଏକାନ୍ତରେ ବସି ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ
ମୋ ଭିତରେ ଦୈବୀଗୁଣ କେତେ ଧାରଣ ହୋଇଛି ?
(୨) ଏଭଳି କୌଣସି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବାର ନାହିଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ନିନ୍ଦା ହେବ ବରଂ
ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗୀ
ରାଜଧାନୀକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ୱାର୍ଥଠାରୁ
ଦୂରରେ ରହି ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ବନ୍ଧ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଥିବା ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଯେଉଁ ସେବା ନିଜକୁ ବା
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅଶାନ୍ତ କରୁଥିବ ତାହା ସେବା ନୁହେଁ, ସ୍ୱାର୍ଥ ଅଟେ । ଯଦି ସେବା ଭିତରେ କୌଣସି ନା
କୌଣସି ସ୍ୱାର୍ଥ ଲୁଚି ରହିଥିବ ତେବେ ସ୍ଥିତି ବିଗିଡିଯିବ । ଚାହେଁ ନିଜର ହେଉ ଚାହେଁ ଅନ୍ୟର ହେଉ,
ସ୍ୱାର୍ଥ ଯଦି ପୂରଣ ନ ହେଲା ତେବେ ସେବାରେ ବିଶୃଙ୍ଖଳା ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ସ୍ୱାର୍ଥଠାରୁ ଦୂରରେ ରହି
ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ରହି ସେବା କର ତେବେ କୁହାଯିବ ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ।
ସେବାକୁ ଖୁବ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହର ସହିତ କର କିନ୍ତୁ ସେବାର ବୋଝ ତୁମର ସ୍ଥିତିକୁ ତଳ ଉପର କରି ନଦେଉ
ଏଥିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶୁଭ ବା
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରକମ୍ପନ ଦ୍ୱାରା ନକାରାତ୍ମକ ଦୃଶ୍ୟକୁ ସକାରାତ୍ମକରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦିଅ ।