05.09.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମର କାମ ହେଲା ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବା ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବା ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତନ କରି ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କର ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ପୁରୁଣା ବଦଭ୍ୟାସ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ?

ଉତ୍ତର:-
ଆମେମାନେ ବେହଦର ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତେଣୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକୁ ଅଟୁ । ଆମକୁ ଦେବତା ହେବାର ଅଛି — ଯଦି ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ତେବେ ସବୁ ପୁରୁଣା ବଦଭ୍ୟାସ ସମାସ୍ତ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ କିଛି କୁହ କି ନକୁହ କିନ୍ତୁ ଆପେ ଆପେ ସବୁ କିଛି ଛାଡି ଦେବେ । ଓଲଟା ସିଧା ଖାଦ୍ୟପେୟ, ମଦ-ଗଞ୍ଜେଇ ଇତ୍ୟାଦି ଆପେ ଆପେ ଛାଡିଦେବେ । କହିବେ ବାଃ! ଆମକୁ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି ହେବାର ଅଛି । ଯେହେତୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ପବିତ୍ର କାହିଁକି ନ ରହିବା ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଘଡି ଘଡି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି — ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ କେତେ ସମୟ ବସୁଛ ? ବୁଦ୍ଧି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଯାଉନାହିଁ ତ ? ବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତୁ । ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇପାରିବ । ଯଦିଓ ସେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ରହିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ତ ପଢିପାରିବେ ନା । ଏହା କିଛି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗର ଏତିକି ଆୟୁଷ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗରେ ଏତିକି ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି — ଏହା ତ ପଢିପାରିବେ ନା । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ଏହାର ଯୋଗ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ, ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ବାବା ତ ଯଥାର୍ଥ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାକି ରହିଲା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାର କଥା । ତାହା ତ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ହୋଇପାରିବ । ଯଦି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବେ ନାହିଁ ତେବେ ବହୁତ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସାଥୀରେ ସର୍ବଦା ରହିଥାଉ । ଏହାକୁ ହିଁ ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ କୁହାଯାଏ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସାଥୀରେ ତ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ମୂଳକଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ବାକି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ଛୋଟ ପିଲା ବି ଏହାକୁ ବୁଝିପାରିବ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବା ସମୟରେ ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ କିନ୍ତୁ ମାୟା ନିଜ ଆଡକୁ ଆକର୍ଷିତ କରାଇ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ଏମିତି ତ କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ଶିବବାବା ବସିଛନ୍ତି, ମୁଁ ନିଜେ ଶିବ ଅଟେ । ନା, ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଆତ୍ମା ତେଣୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ମୋ ଭିତରେ ଶିବଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି । ଏମିତି ତ କଦାପି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଅନ୍ୟ କାହା ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁନାହିଁ । ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି । ହଁ, ଯଦି କେହି ସନ୍ତାନ ଅଳ୍ପ ବୁଦ୍ଧିବାନ ହୋଇଥିବେ ଏବଂ ଜିଜ୍ଞାସୁ ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ହୋଇଥିବେ ତେବେ ମୁଁ ସେହି ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ଜିଜ୍ଞାସୁକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇପାରିବି । ଅଧିକ ସମୟ ପ୍ରବେଶ କରି ରହିପାରିବି ନାହିଁ । ବହୁରୂପ ଧାରଣ କରି କାହାର ବି କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବି । ବାକି ଏମିତି କେହି କହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୋ ଭିତରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଛି, ଶିବବାବା ମୋତେ ଏହା କହୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୂଳକଥା ହେଉଛି ପବିତ୍ର ହୋଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯିବା । ବାବା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ବହୁତ ସହଜ ରୀତିରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଚିତ୍ର ତ ସାମନାରେ ଲାଗିଛି । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ତ ଏତେ ଜ୍ଞାନ କେହି ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ନା । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର କୁହାଯାଏ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ସୁଖଦୁଃଖର ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ, ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଶରୀର ମିଳିଛି ନା । ଆତ୍ମା ହିଁ ଦେବତା ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ବାରିଷ୍ଟର, ବ୍ୟବସାୟୀ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି, ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ଦେବତା ଥିଲ, ତେବେ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଥିଲ କିନ୍ତୁ ତୁମ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ନୁହଁ ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ଦେବତା ବୋଲି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଅଧିକାଂଶ ପିଲାମାନେ ଏହି କଥା କହୁଛନ୍ତି — ବାବା, ମୁଁ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯିବା ଦ୍ୱାରା ମୋ ଦ୍ୱାରା ଏହି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । କୌଣସି ବିକର୍ମ କର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାର ଅଛି । ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏଥିରେ ଅନ୍ୟ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମେ ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କର, ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଚିନ୍ତନ କର ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ଲଢେଇରେ ଦୁଇ କୋଟି ଲୋକ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲେ । ଏତେ ସବୁ ଆତ୍ମା କେଉଁଆଡେ ଗଲେ ? ଆରେ, ସେମାନେ କେଉଁଆଡେ ବି ଯାଆନ୍ତୁ, ସେଥିରେ ତୁମର କ’ଣ ଯାଉଛି । ତୁମେ କାହିଁକି ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରୁଛ ? ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା ପଚାରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମର କାମ ହେଉଛି ପାବନ ହୋଇ ପାବନ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବା । ଯଦି ଅନ୍ୟ କଥାରେ ଯିବ ତେବେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯିବ । କାହାକୁ ଯଦି ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ମିଳୁନାହିଁ ତେବେ ସିଏ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଯାଆନ୍ତି ନା ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମନମନାଭବ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ତ୍ୟାଗ କର, କାରଣ ତୁମକୁ ମୋ ନିକଟକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡିଲେ ଶ୍ମଶାନକୁ ନେଲା ବେଳେ ତା’ର ମୁହଁ ଘର ଆଡକୁ ରଖନ୍ତି ଏବଂ ପାଦ ଶ୍ମଶାନ ଆଡକୁ ରଖନ୍ତି ପୁଣି ଯେତେବେଳେ ଶ୍ମଶାନ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ପାଦ ଘର ଆଡକୁ ଏବଂ ମୁହଁ ଶ୍ମଶାନ ଆଡକୁ କରିଦିଅନ୍ତି । ତୁମର ଘର ମଧ୍ୟ ଉପରେ ରହିଛି ନା । ଉପରକୁ (ପରମଧାମକୁ) କେହି ପତିତ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ପତିତ ହୋଇଥିବାରୁ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତୁ, ଉଦ୍ଧାର କରନ୍ତୁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ବାବା ଏବେ ଯେଉଁ ଭାଷାରେ ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେହି ଭାଷାରେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ବୁଝାଇବେ । ଯେଉଁ ଭାଷା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର, ସେହି ଭାଷାରେ ବୁଝାଇବେ ନା । ଆଜିକାଲି ହିନ୍ଦୀ ସବୁଆଡେ ପ୍ରଚଳିତ, ଏମିତି ନୁହେଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭାଷା ବଦଳାଇ ଆଉ କିଛି ଭାଷା ପ୍ରୟୋଗ କରିବେ । ନାହିଁ, ସଂସ୍କୃତ ଭାଷା ଇତ୍ୟାଦି ଦେବତାମାନଙ୍କର ଭାଷା ନୁହେଁ । ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ଭାଷା ସଂସ୍କୃତ ନୁହେଁ, ହିନ୍ଦୀ ହେବା ଉଚିତ୍ । ପୁଣି ସେମାନେ ସଂସ୍କୃତ କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ତୁମେ ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛ ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ବସିବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ତୁମେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଅ ନାହିଁ । ଏତେ ମଶାମାଛି ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି, କୁଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି ? ଭୂମିକମ୍ପରେ ଅନେକ ମରୁଛନ୍ତି, ଏତେ ଆତ୍ମା କେଉଁଆଡେ ଯାଉଛନ୍ତି ? ଏଥିରେ ତୁମର କ’ଣ ଯାଉଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଶ୍ରୀମତ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଥମେ ନିଜର ଉନ୍ନତି ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଅନ୍ୟର କଥା ଚିନ୍ତନ କର ନାହିଁ । ଏମିତି ହେଲେ ଅନେକ କଥାର ଚିନ୍ତନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ । ବାସ୍, ତୁମେ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯେଉଁଥିପାଇଁ ମୋତେ ଡାକିଛ ସେହି ଯୁକ୍ତି ଅନୁସାରେ ଚାଲ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି, ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ଯିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବ ଘଡି ଘଡି ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି — ବୁଦ୍ଧି ଅନ୍ୟ କେଉଁଆଡକୁ ଯାଉ ନାହିଁ ତ ? ଭଗବାନଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ତ ମାନିବା ଉଚିତ୍ ନା । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ କିଛି ବି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ହେବା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ କଥା । ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ରଖ ଯେ ବାବା ଆମର ବାବା ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ନିଜ ମନରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ -- ବାବା, ବାବା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ପାଠ ପଢାଇବା ସମୟରେ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହିତ ଏବଂ ପାଠପଢା ସହିତ ଥାଏ । ଏହି ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ତୁମେମାନେ ତ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ସେଥିପାଇଁ ତ ଏଠାରେ ବସିଛ ଶିକ୍ଷକଙ୍କଠାରୁ ପାଠ ପଢୁଛ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛ ତେଣୁ କେଉଁଠାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ପାଠପଢାପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେଇପାରିବ । ଯଦି ତାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏବେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଛନ୍ତି ନା । ଜ୍ଞାନରେ ଦେଖ କେତେ ଶକ୍ତି ଅଛି । ତେବେ ଶକ୍ତି କେଉଁଠାରୁ ମିଳୁଛି ? ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ମିଳୁଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଉଛ । ଏହା ସହିତ ତୁମର ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ । ଦୁନିଆର ପାଠପଢାରେ ତ ବହୁତ ମାସ ଲାଗିଥାଏ । ଏଠାରେ କେବଳ ୭ ଦିନର କୋର୍ସ କରାଯାଏ । ତାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସବୁ କିଛି ବୁଝିଯିବ । ପୁଣି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ବୁଝିବାରେ କେହି ଅଧିକ ସମୟ ଲଗାଉଛନ୍ତି, କେହି କମ ସମୟ ଲଗାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ତ ଦୁଇ ତିନି ଦିନରେ ହିଁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି । ଏଥିରେ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଏବଂ ପବିତ୍ର ହେବା, ଏହା ହିଁ କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି । ବାକି ପାଠପଢା ତ ବହୁତ ସହଜ । ତୁମକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ ଗୋଟିଏ ଦିନର କୋର୍ସରେ ମଧ୍ୟ ସବୁକିଛି ବୁଝିପାରିବ ଯେ ଆମେ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଲୁ ନା । ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ରହିବା ଦରକାର । ଯଦି ଦେବତା ହେବାର ଅଛି ତେବେ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଯାହାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ ହୋଇଗଲା ସିଏ ତୁରନ୍ତ ସବୁ ଖରାପ ଅଭ୍ୟାସ ଛାଡିଦେବେ ତୁମେ କୁହ ବା ନକୁହ ସ୍ୱତଃ ଛାଡିଦେବେ । ଅଶୁଦ୍ଧ ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟ, ମଦ ଆଦି ଆପେ ଆପେ ଛାଡିଦେବେ । କୁହନ୍ତି — ବାଃ, ଆମକୁ ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାର ଅଛି । ଆମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି ତେବେ କାହିଁକି ମୁଁ ପବିତ୍ର ନ ହେବି । ଏକଦମ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଲାଗିଯିବା ଦରକାର । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା । ବାକି ୮୪ ଜନ୍ମ ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ମିଳିଯାଇଛି । ଦେଖୁ ଦେଖୁ ବୁଝିଯିବେ । ନୂଆ ବୃକ୍ଷ ନିଶ୍ଚିତ ଛୋଟ ହୋଇଥିବ । ଏବେ ଏହା କେତେ ବଡ ବୃକ୍ଷ ହୋଇଯାଇଛି ତଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଛୋଟ ଏବଂ ନୂଆ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠାରୁ ମଧ୍ୟ କେବେ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ତୁମକୁ ପ୍ରଥମ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି -- ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏହା ନିଶ୍ଚୟ କରିନିଅ । ଭଗବାନୁବାଚ — ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ଆଉ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଏଭଳି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଶିକ୍ଷକ ପଢାଉଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଶିକ୍ଷକ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବେ ନା । ଇଏ ଆମର ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା କିଭଳି ପବିତ୍ର ହେବ — ଏକଥା କେହି ବି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ନିଜକୁ ଭଗବାନ କୁହନ୍ତୁ ବା ଅନ୍ୟ କିଛି ବି କୁହନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ପବିତ୍ର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଜିକାଲି ତ ବହୁତ ଭଗବାନ ହୋଇଗଲେଣି । ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନେକ ଧର୍ମ ହୋଇଗଲାଣି । ଜଣାନାହିଁ କେଉଁଠି ଠିକ୍ । ଯଦିଓ ତୁମର ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ବା ମ୍ୟୁଜିୟମ୍ ଆଦିର ଉଦଘାଟନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଉଦଘାଟନ ତ ହୋଇ ହିଁ ଗଲାଣି । ପ୍ରଥମେ ମୂଳଦୁଆ ପଡେ, ତା’ପରେ ଘର ତିଆରି ହେଲା ପରେ ଉଦଘାଟନ କରାଯାଏ । ମୂଳଦୁଆ ସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ବଡ ବଡ ଲୋକଙ୍କୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବାବା ସ୍ଥାପନା କରିସାରିଛନ୍ତି, ବାକି ନୂଆ ଦୁନିଆର ଉଦଘାଟନ ତ ସମୟ ଅନୁଯାୟୀ ହୋଇ ହିଁ ଯିବ, ସେଥିରେ କାହାକୁ ଉଦଘାଟନ କରିବାର ଦରକାର ନାହିଁ । ଉଦଘାଟନ ତ ସ୍ୱତଃ ହୋଇ ହିଁ ଯିବ । ଏଠାରେ ପଢି ଆମେ ସମସ୍ତେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯିବା ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ — ଏବେ ଆମେ ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟରେ ନିୟୋଜିତ ଅଛୁ, ସେଥିପାଇଁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ପରେ ପୁଣି ନୂଆରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ରାଜ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା ବାବା ହିଁ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ଯଦି ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସିବ ତେବେ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜଧାନୀ ମଧ୍ୟ ମିଳିଯିବ । କିନ୍ତୁ ତାହାର ଉଦଘାଟନ କିଏ କରିବେ ? ବାବା ତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଭବିଷ୍ୟତରେ ଦେଖିବ ସ୍ୱର୍ଗରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ହେବ । ଶେଷ ସମୟରେ କ’ଣ ହେବ... ଭବିଷ୍ୟତରେ ବୁଝିଯିବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ପବିତ୍ରତା ବିନା ସମ୍ମାନର ସହ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯାଇପାରିବା ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚ ପଦ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦି ଭଲେ କର କିନ୍ତୁ ଅଧିକ ପଇସା କ’ଣ କରିବ । ଭୋଗ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମର ପୁଅ-ନାତି ଆଦି ମଧ୍ୟ ଭୋଗପାରିବେ ନାହିଁ । ସବୁ କିଛି ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ ସେଥିପାଇଁ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ଅଳ୍ପ କିଛି ଜମା କରି ରଖ । ବାକି ସବୁ କିଛି ସ୍ୱର୍ଗ ରାଜ୍ୟକୁ ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରିଦିଅ । ସମସ୍ତେ ତ ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଗରୀବ ଲୋକମାନେ ଶୀଘ୍ର ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରିଦିଅନ୍ତି । ଭକ୍ତିର୍ମାଗରେ ମଧ୍ୟ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଉଛି — ପରୋକ୍ଷ ଏବଂ ଏହା ହେଉଛି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ । ପତିତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପତିତଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ଲେଣ-ଦେଣ ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ତ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତୁମର ପତିତମାନଙ୍କ ସହିତ ଆଉ ଲେଣ-ଦେଣ ନାହିଁ । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ, ତୁମକୁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସହଯୋଗ କରିବାର ଅଛି । ଯେଉଁମାନେ ନିଜେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ ତ ସାହାଯ୍ୟର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ଗରୀବ, ସାହୁକାର ଆଦି ସମସ୍ତେ ଆସୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କୋଟି ପତି ବହୁତ ମୁସ୍କିଲରେ ଆସିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ହେଉଛି ଗରୀବମାନଙ୍କର ବନ୍ଧୁ । ଭାରତ ହେଉଛି ଗରୀବ ଦେଶ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ଭାରତକୁ ହିଁ ଆସୁଛି, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ଆବୁ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଡ ତୀର୍ଥ, ଯେଉଁଠାକୁ ବାବା ଆସି ବିଶ୍ୱର ସଦଗତି କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ନର୍କ ଅଟେ । ପୁଣି ନର୍କରୁ ସ୍ୱର୍ଗ କିପରି ହେଉଛି ତାହା ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରି ହୋଇ ରହିଛି । ବାବା ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ଏଭଳି ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବେ ଅକଲ୍ୟାଣ ହୁଏ ନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍ କେହି କାନ୍ଦନ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ବାବାଙ୍କର ଯେଉଁ ମହିମା ଗାନ କରାଯାଉଛି ଯେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର, ତୁମମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହି ମହିମା ଅଟେ ଯାହା ବାବାଙ୍କର । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଆନନ୍ଦର ସାଗର ହେଉଛ, ବହୁତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଉଛ ପୁଣି ତୁମର ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ସଂସ୍କାର ନେଇ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯିବ ତେବେ ସେଠାରେ ତୁମର ମହିମା ବଦଳିଯିବ । ପୁଣି ତୁମକୁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ.... କୁହାଯିବ । ଏବେ ତୁମେ ନର୍କରେ ବସିଛ, ଏହାକୁ କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ କୁହାଯାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ବଗିଚାର ମାଳୀ, ନାଉରିଆ କୁହାଯାଏ । ସମସ୍ତେ ଗାନ କରୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ ଆମର ଦୁଃଖର ନୌକା ପାର କର କାହିଁକି ନା ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଆତ୍ମା ଡାକୁଛି । ଯଦିଓ ବାବାର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯାହା ଆସିଲା ତାହା କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନଙ୍କର ନିନ୍ଦା କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ କହୁଛ ଯେ ଆମେ ଆସ୍ତିକ ଅଟୁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ବାବାଙ୍କୁ ଆମେ ଜାଣିଗଲୁଣି । ବାବା ଆସି ନିଜେ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଭକ୍ତି କରୁନାହଁ ତେଣୁ ଦୁନିଆବାଲା କେତେ ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା ଅଧିକ ଆଉ ତୁମର ସଂଖ୍ୟା କମ୍ । ତୁମର ସଂଖ୍ୟା ଯେତେବେଳେ ବଢିଯିବ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ ହେବେ । ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲିଯିବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ନିଜର ଉନ୍ନତିର ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିବାର ଅଛି । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ମୁଣ୍ଡ ଖେଳାଇବାର ନାହିଁ । ପାଠପଢା ଏବଂ ଯୋଗ ଉପରେ ପୁରା ପୁରା ଧ୍ୟାନ ନେବାର ଅଛି । ବୁଦ୍ଧିକୁ ଏଣେ ତେଣେ ଭ୍ରମିତ କରିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ବର୍ତ୍ତମାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ନିଜେ ଧରାଧାମକୁ ଆସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ନିଜର ସବୁକିଛି କାଇଦାର ସହିତ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ପତିତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ଲେଣ୍-ଦେଣ୍ କରିବାର ନାହିଁ । ସମ୍ମାନର ସହିତ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ରହିବାର ଅଛି ।

ବରଦାନ:-
ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଫରିସ୍ତା ହୁଅ ।

ତୁମେ ରାଜଯୋଗୀ ପିଲାମାନେ ଯୋଗ ଆଧାରରେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଛ, ସେଥିପାଇଁ ହଠଯୋଗୀମାନେ ନିଜର ଶରୀରକୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଉଠାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ଯେଉଁଠାରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରୁଛ ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ଅଛି ଯୋଗୀମାନେ ଉଚ୍ଚରେ ରୁହନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କର ମନର ସ୍ଥିତିର ସ୍ଥାନ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ହୋଇଯାଇଛ । ଏମିତି ବି କଥାରେ ଅଛି ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କର ପାଦ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ନଥାଏ । ତେଣୁ ଫରିସ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାର ବୁଦ୍ଧିରୂପୀ ପାଦ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ନଥିବ କିମ୍ବା ଦୈହିକ ସ୍ମୃତିରେ ନଥିବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସହିତ ତାଙ୍କର କୌଣସି ମୋହ ନଥିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ନିଜକୁ ଆଶୀର୍ବାଦରେ ଭରପୁର କରିନିଅ ତେବେ ତୁମର ଚିତ୍ର ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅନେକ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଶୀର୍ବାଦ ମିଳୁଥିବ ।