14.09.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ
ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ ସେତେବେଳେ ଏହି ସବୁ ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ ବା
ବିନାଶର ବେଗ ବଢିବ ଏବଂ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପୂରା ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ
ହୋଇଥାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ପୂରା
ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି ତେବେ ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କର ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାକିଛି
ତୁମ ନିକଟରେ ଅଛି ସେଗୁଡିକୁ ବାବାଙ୍କୁ ସମର୍ପଣ କରିଦିଅ । ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ସନ୍ତାନ କରିଦିଅ ତେବେ
ପୁରା ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଯିବ । (୨) ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଅ ତେବେ ମଧ୍ୟ ପୂରା ବର୍ସା
ମିଳିଯିବ । ଯଦି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ନ ହେଲ ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବା ପରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ସମ୍ପତ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ଛୋଟ-ମୋଟ ପଦ ମିଳିଯିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
କେବଳ ଗୋଟିଏ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତିରେ ବସିବାର ନାହିଁ । ତିନୋଟି ସ୍ୱରୂପର ୟାଦରେ ବସିବାର ଅଛି ।
ଯଦିଓ ସେ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି ତୁମେ ଜାଣିଛ ସିଏ ବାପ, ଶିକ୍ଷକ, ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ଏହି ନୂଆ କଥା ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନେ ଭକ୍ତି ଶିଖାଇ, ଶାସ୍ତ୍ର ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟ । ଏହାଙ୍କୁ ତ ମନୁଷ୍ୟ
କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଇଏ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ନିରାକାର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ।
ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣିଥାଏ, ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେ ବେହଦ
ବାବାଙ୍କର ୟାଦରେ ବସିଛ । ବେହଦ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ରୁହାନୀ ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ୟାଦ କଲେ ତୁମର
ପାପ କଟିଯିବ । ଏଠାରେ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ପଦ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି
। ଯେବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ ତେବେ ପୁଣି ଲଢେଇ ଲାଗିବ ।
ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବ । ତେଣୁ ୟାଦ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଦରକାର । ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା ପାଇଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ କେବଳ ଥରେ
ମାତ୍ର ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟ, ଜାଣିଛ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ପଦ
ପାଇଛନ୍ତି ତାହା ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ପାଇଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମର
ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଏବେ ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହିମାନେ ହିଁ ପୁଣି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବେ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି
। ଏବେ ତୁମେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମୁଣ୍ଡ ନୂଆଁଇବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯାଇ ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି ସିଦ୍ଧ କରୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ
ଅଟନ୍ତି । ଆମେ ପାପୀ ବିକାରୀ ଅଟୁ, ଆମ ପାଖରେ କୌଣସି ଗୁଣ ନାହିଁ । ତୁମେ ଯାହାଙ୍କର ଦିନେ ମହିମା
ଗାଉଥିଲ, ଏବେ ତୁମେ ସ୍ୱୟଂ ସେହିପରି ହେଉଛ । କହୁଛନ୍ତି — ବାବା, ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି କେବେଠାରୁ
ପଢିବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେବେଠାରୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି । ଏସବୁ ହେଲା
ଭକ୍ତିର ସାମଗ୍ରୀ । ତୁମେ ଯେବେ ଏଠାରେ ବସୁଛ ତେବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ ହେବା ଦରକାର
। ଏହି ସଂସ୍କାର ଆତ୍ମା ହିଁ ନେଇକରି ଯାଉଛି । ଭକ୍ତିର ସଂସ୍କାର ତ ବି ଯିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିର
ସଂସ୍କାର ଥିବା ଆତ୍ମା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ନେବେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୁରିବା ଉଚିତ୍ । ତା’ ସହିତ
ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆମର ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା
ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା ଆମର ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ କରି ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବ । ( ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଚାଲୁଅଛି ) ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଭକ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ।
ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି, ତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତି ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଜଣା ଅଛି — ଭକ୍ତି
କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, କେବେ ଶେଷ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସିକରି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ । ସେଠାରେ ଭକ୍ତିର ନାମ
ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର ନଥିଲା, ସମସ୍ତେ ଦେବୀ-ଦେବତା ହିଁ ଥିଲେ ।
ଯେବେ ଦୁନିଆ ଅଧା ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ବା ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ପୂରା ହୋଇଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର
ସଂଗମ ହୋଇଥାଏ ତେବେ ଯାଇ ରାବଣ ଆସିଥାଏ । ତେଣୁ ସଂଗମ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବା ଦରକାର ନା । ତ୍ରେତା
ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର ସଂଗମରେ ରାବଣ ଆସିଥାଏ ଯେବେକି ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ବାମମାର୍ଗରେ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା
ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କଳିଯୁଗ ଅନ୍ତ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିର ସଂଗମରେ
ଆସୁଛନ୍ତି ଏବଂ ରାବଣ ତ୍ରେତା ଏବଂ ଦ୍ୱାପରର ସଂଗମରେ ଆସୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେହି ସଂଗମକୁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତାକୁ ଅକଲ୍ୟାଣକାରୀ ବୋଲି ହିଁ କହିବା । ବାବାଙ୍କର ହିଁ ନାମ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟେ
। ଦ୍ୱାପରରୁ ଅକଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ବାବା ତ ଚେତନ୍ୟ ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ
ସମସ୍ତ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଯଦି ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥାଆନ୍ତା ତେବେ ବୁଝାଇଥାନ୍ତା —
ମୋଠାରୁ ଏହି ବୃକ୍ଷ ଏହିପରି ବାହାରୁଛି । କିନ୍ତୁ ସିଏ ଜଡ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ କହିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି
। ଆମେ ଜାଣୁଛୁ ଯେ ବୀଜ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଥମେ ଛୋଟ ବୃକ୍ଷ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି ବଡ ହୋଇ ଫଳ ଦେବା
ଆରମ୍ଭ କରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଚୈତନ୍ୟ ହିଁ ସବୁ କିଛି କହିପାରିବେ । ଦୁନିଆରେ ତ ଆଜିକାଲି ମନୁଷ୍ୟ
କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ପ୍ରକାର ଆବିଷ୍କାର କରୁଛନ୍ତି । ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା
କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସବୁ କଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଶୁଣୁଛ । ଚନ୍ଦ୍ରମା ଆଡକୁ କେତେ ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ମାଇଲସ
ଉଚ୍ଚକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ଯାଞ୍ଚ କରିବା ପାଇଁ ଯେ ଦେଖିବା ଚନ୍ଦ୍ରମାରେ କ’ଣ ସବୁ ଅଛି ? ସମୁଦ୍ରରେ
ମଧ୍ୟ କେତେ ଗଭୀରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ଯାଞ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅନ୍ତ ପାଇପାରି ନାହାଁନ୍ତି
କେବଳ ପାଣି ହିଁ ପାଣି ରହିଛି । ଉଡାଜାହାଜରେ ଉପରକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଏତେ ପେଟ୍ରୋଲ୍
ପକାଉଛନ୍ତି ଯେପରି ଫେରିକି ଆସିପାରିବେ, କାହିଁକି ନା ସାଗର ଏବଂ ଆକାଶ ବେହଦ ଅଟନ୍ତି ନା । ଯେପରି
ଇଏ ବେହଦ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସେହିପରି ତାହା ପାଣିର ବେହଦର ସାଗର ଅଟେ । ଆକାଶ ତତ୍ୱ ଏବଂ
ଧରିତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ବେହଦ ଅଟେ, ଏହିପରି ଚାଲୁଥବ ସରିବନି । ସାଗର ତଳେ ପୁଣି ଧରିତ୍ରୀ ରହିଛି ।
ପାହାଡ କାହା ଉପରେ ଛିଡା ହୋଇଛି ? ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ । ପୁଣି ଧରିତ୍ରୀକୁ ଖୋଳିବାରୁ ପାହାଡ
ବାହାରୁଛି ତ’ ତଳୁ ପୁଣି ପାଣି ମଧ୍ୟ ବାହାରୁଛି । ସାଗର ମଧ୍ୟ ଧରିତ୍ରୀ ଉପରେ ଅଛି । ଏହାର କେହି
ଅନ୍ତ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାଣି ଏବଂ ଧରିତ୍ରୀ ରହିଛି ? ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
ଯିଏକି ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଅନ୍ତହୀନ କହିପାରିବା ନାହିଁ । ଯଦିଓ ମନୁଷ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ଅନ୍ତହୀନ, ମାୟା ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତହୀନ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଈଶ୍ୱର ତ
ଅନ୍ତହୀନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାକି ଆକାଶ ଅନ୍ତହୀନ ଅଟେ । ଏହା ୫ ତତ୍ୱ ଅଟେ । ଆକାଶ, ବାୟୁ....
ଏହି ୫ଟି ତତ୍ୱ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହେଉଛି ପୁଣି ବାବା ଆସି
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା, ୮୪ ଜନ୍ମ ଭୋଗ କରୁଛି । ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି
। ଏହା ଅନାଦି ନାଟକ, ଏହାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ । ଏହା ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲିଆସୁଛି । ଯଦି କହିବା ଏହା
କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ତେବେ ଏହାର ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ବାକି ଏକଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ —
କେବେଠାରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ପୁଣି କେବେ ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର
ଯାହାକି ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଏବେ ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣୁଛ ବାକି ସେମାନେ ତ କାହାଣୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଯାଇଛି ସତ୍ୟଯୁଗର ଆୟୁଷ ଏତେ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଅଟେ । ତେବେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶୁଣି-ଶୁଣି
ଏହାକୁ ହିଁ ସତ୍ୟ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ — ଭଗବାନ କେବେ ଆସି ନିଜର
ପରିଚୟ ଦେବେ ? ନ ଜାଣିଥିବା କାରଣରୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି କଳିଯୁଗର ଆୟୁଷ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ପଡିଛି
। ଯେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ନ ବୁଝାଇଛ ସେମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ
ନିମିତ୍ତ ଅଟ ଯେ କଳ୍ପ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ, ନା କି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କେତେ
ସାମଗ୍ରୀ ରହିଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ପଇସା ରହିଲେ ପୁଣି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ କେତେ ପଇସା ଦେଇକରି ଯାଉଛି! ବେହଦର ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ବର୍ସା
ଦେବେ ନା । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ମିଳିବା ସହିତ, ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ବଡ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
କହୁଛନ୍ତି — ମୋର ଗେହ୍ଲା ପିଲାମାନେ, ଆୟୁଷ୍ମାନ ଭବ । ସେଠାରେ ତୁମର ଆୟୁଷ ୧୫୦ ବର୍ଷ ହେବ,
କେବେହେଲେ କାଳ ଖାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବର ଦେଇ ତୁମକୁ ଆୟୁଷ୍ମାନ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ଅମର ହେବ
। ସେଠାରେ କେବେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ ସେଥିପାଇଁ ତାକୁ
ସୁଖଧାମ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଆୟୁଷ ବଡ ହୋଇଥାଏ, ଧନ ଏବଂ ସୁଖ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମିଳିଥାଏ । ତୁମେ
କାଙ୍ଗାଳରୁ ସିରତାଜ ହୋଇଯାଉଛ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି — ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର
ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ । ସେହି ବୃକ୍ଷ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଛୋଟ ହେବ, ସେଠାରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ,
ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ, ଗୋଟିଏ ଭାଷା ହେବ । ତାକୁ ହିଁ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସାରା
ବିଶ୍ୱରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ପାର୍ଟଧାରୀ ଅଟୁ, ଏକଥା ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ । ଯଦି ଜାଣିଛ ତେବେ କୁହ
କେବେଠାରୁ ଆମେ ଅଭିନୟ କରି ଆସୁଛୁ ? ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା
— ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯାହା ମିଳୁଛି ତାହା ଆଉ କାହାଠାରୁ ମିଳୁନାହିଁ । ବାବା ଆମକୁ ସାରା ପୃଥିବୀ
ଆକାଶ ଓ ସାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜଧାନୀ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ ପରେ
ଯେଉଁମାନେ ରାଜା ହେଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ଭାରତର ରାଜା ଥିଲେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯାହା ବାବା ଦେଉଛନ୍ତି
ତାହା ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ଆମକୁ ସବୁ କିଛି ପ୍ରାପ୍ତି କରାଉଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ କରି ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରିବ,
ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଗଭୀର ଭାବେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ତେବେ କେଉଁମାନେ ବୁଝାଇପାରିବେ ? ଯେଉଁମାନେ
ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇଥିବେ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ କେହି ଆସିଲେ ବାବା ପଚାରନ୍ତି — ତୁମର କେତୋଟି ସନ୍ତାନ
? ତେବେ କହନ୍ତି ମୋର ୫ଟି ସନ୍ତାନ ଏବଂ ଷଷ୍ଠ ସନ୍ତାନ ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ଇଏ ସବୁଠାରୁ ବଡ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା । ଯଦି ଶିବବାବାଙ୍କର ହୋଇଗଲ ତେବେ ଶିବବାବା ନିଜର ସନ୍ତାନ
କରି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିଦେବେ । ପିଲାମାନେ ହିଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଶିବବାବାଙ୍କର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ଏମାନେ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସବୁ କିଛି ଦେଇଥିଲେ, ତେଣୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେହି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିବା
ଦରକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ହିଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କର ଆଉ କାହାକୁ ନୁହେଁ । କହୁଛନ୍ତି —
ବାବା ଏସବୁ କିଛି ଆପଣଙ୍କର ଅଟେ, ଆପଣଙ୍କର ସବୁ କିଛି ପୁଣି ଆମର ହେବ । ଆପଣ ଆମକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ବାଦଶାହୀର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଆମ ପାଖରେ ଯାହା କିଛି ଥିଲା ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଇଛୁ
। ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି ନା । ବାବା ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ବିନାଶ ସହିତ ଚତୁର୍ଭୁଜ ମଧ୍ୟ
ଦେଖାଇଥିଲେ । ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତ ଆଉ କେହି ନୁହେଁ, ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା ।
ଦେଖିଲେ, ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି ତେବେ କାହିଁକି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ନ କରିବୁ । ସିଏ
ପୁଣି ଆମକୁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସୌଦା ତ ବହୁତ ଭଲ । କେବେ କାହାକୁ କିଛି ନ ପଚାରି
ଗୁପ୍ତରେ ସବୁ କିଛି ଦେଇଦେଲେ । ଏହାକୁ ହିଁ ଗୁପ୍ତଦାନ ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । କାହାକୁ କ’ଣ ଜଣା,
ଏହାଙ୍କର କ’ଣ ହେଲା । କେତେକ ବୁଝିଲେ ଏହାଙ୍କର ବୋଧେ ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଲା ତେଣୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇଗଲେ
। ଏହି କନ୍ୟାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ୫ଟି ସନ୍ତାନ ଆମର, ବାକି ଗୋଟିଏ ସନ୍ତାନ ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ କରିବୁ । ଇଏ ହିଁ ସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କ ଆଗରେ ରଖିଦେଲେ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର ସେବା
ହୋଇପାରିବ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖି ସମସ୍ତଙ୍କର ଖିଆଲ ଆସିଲା, ତେଣୁ କରି ସମସ୍ତେ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି
ପଳାଇ ଆସିଲେ । ସେହିଠାରୁ ହିଁ ହଙ୍ଗାମା ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡିବାର ସାହାସ ଦେଖାଇଲେ ।
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଲେଖା ଅଛି — ଭଟ୍ଟୀ ହେବାର ଥିଲା କାହିଁକିନା ନା ଏଥିପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଆବଶ୍ୟକ ।
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ମନେ ନ ରହନ୍ତୁ । ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦିଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସୃତି ନ
ରହୁ କାହିଁକି ନା ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ତାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି ପବିତ୍ର ରୁହ, ଏହା ଧାରଣରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି । କହୁଛନ୍ତି ଏହା
ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟରେ ଝଗଡା କରିଲାବାଲା ଜ୍ଞାନ ଅଟେ କାହିଁକି ନା ଜଣେ ପବିତ୍ର ହେବ, ଆଉ ଜଣେ
ପବିତ୍ର ନହେଲେ ମାଡପିଟ୍ ହୋଇଥାଏ । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ମାଡ ଖାଇଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଅଚାନକ ନୂଆ କଥା
ହେଲା ନା । ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ, ଏହା କ’ଣ ହେଲା ଯେ ଏତେ ସବୁ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି
ଚାଲିଗଲେ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ, କେବଳ ଏତିକି କହୁଥିଲେ — ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ
କୌଣସି ଶକ୍ତି ଅଛି! ଏପରି ତ କେବେ ହୋଇନଥିଲା ଯେ ନିଜର ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ପଳାଉଥିଲେ । ଡ୍ରାମାରେ
ଏହିସବୁ ଚରିତ୍ର ଶିବବାବାଙ୍କର ଅଟେ । କେହି ଖାଲି ହାତରେ ପଳାଇ ଆସୁଥିଲେ, ଏହା ମଧ୍ୟ ଖେଳ ଅଟେ ।
ଘର ଦ୍ୱାର ଆଦି ସବୁ ଛାଡି ପଳାଇ ଆସିଲେ । କୌଣସିଥିରେ ମୋହ ନଥିଲା । ବାକି କେବଳ ଏହି ଶରୀର ଅଛି,
ଯାହା ଦ୍ୱାରା କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ,
ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନେ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଅପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ତ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ
। ନିୟମ ହିଁ ନାହିଁ । ମୁକ୍ତିଧାମରୁ ଯିବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ
କେତେ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ଆଗରୁ କୌଣସି ସତସଙ୍ଗ ଆଦିକୁ ଯିବା ପାଇଁ କ’ଣ ବିଘ୍ନ ପଡୁଥିଲା କି । ଯୁଆଡେ
ଇଚ୍ଛା ଯାଉଥିଲେ । ଏଠାରେ ପବିତ୍ରତା ଯୋଗଁ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ଏକଥା ତ ଜାଣିଛନ୍ତି — ପବିତ୍ର ହେବା
ବିନା ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଧର୍ମରାଜଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣି କମ ପଦ
ମିଳିବ । ଦଣ୍ଡ ନ ପାଇଲେ ପଦ ମଧ୍ୟ ଭଲ ମିଳିବ । ଏହା ବୁଦ୍ଧିର କଥା ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି —
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ତୁମକୁ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ହୋଇ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ପୁଣି ଯେବେ ୫ ତତ୍ୱ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ନୂଆ ହୋଇଯିବ ତେବେ ତୁମକୁ ନୂଆ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଶରୀର ମିଳିବ । ସବୁ କିଛି ଓଲଟ-ପାଲଟ ହୋଇ ନୂଆ ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ବାବା ଏହାଙ୍କ
ଶରୀରୀରେ ଆସି ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ଆତ୍ମା ବିନା କଷ୍ଟରେ ଗର୍ଭ ମହଲରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ
କରିବେ । ପୁଣି ଯେବେ ସମୟ ହେବ ତେବେ ବାହାରକୁ ଆସିବେ ତେବେ ସେହି ସମୟରେ ଯେପରି ବିଜୁଳି
ଚମକିଯିବ କାହିଁକି ନା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଅଟେ ନା । ଏସବୁ କିଛି ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି ।
ଆଚ୍ଛା — ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା
ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଆତ୍ମାକୁ
ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ରୂପୀ ଭଟ୍ଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସାଧନାରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବି ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ମନେ ପଡୁନଥିବେ ।
(୨) ସାରା ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି, ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ସଉଦା କରିବାକୁ ହେବ । ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁ କିଛି ଗୁପ୍ତ ରୂପରେ
କରିଥିଲେ, ସେହିଭଳି ଗୁପ୍ତଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ନିମିତ୍ତ ଭାବ
ଏବଂ ନିର୍ମାଣ ଅର୍ଥାତ୍ ନମ୍ରତାଭାବ ଯୁକ୍ତ ହୋଇ ସେବା କରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଫଳତା ମୂରତ ହୁଅ ।
ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କ ଭଳି ନିମିତ୍ତ ହେବା ଏବଂ ନିର୍ମାଣଚିତ୍ତ ହୋଇ ଚାଲୁଥିବା
ଆତ୍ମା, କାରଣ ନିର୍ମାଣତା ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଫଳତାର ଆଧାର ଅଟେ । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସେବାରେ ସଫଳତା
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ନମ୍ରତାଭାବ ଏବଂ ନିମିତ୍ତ ଭାବକୁ ଧାରଣ କର, ଏହା ଦ୍ୱାରା ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ
ସର୍ବଦା ଖୁସିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବ, କେବେହେଲେ କ୍ଲାନ୍ତିର ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଯେକୌଣସି
ସେବା ମିଳୁ ନା କାହିଁକି ଏହି ଦୁଇଟି ବିଶେଷତା ଆଧାରରେ ସଫଳତାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ସଫଳତା ସ୍ୱରୂପ
ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡରେ ବିଦେହୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିବ ତେବେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳରେ ଆସିଯିବ ।