27.11.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ହଦ ଏବଂ ବେହଦରୁ ମଧ୍ୟ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯାଉଛି, ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ହଦ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗ ବେହଦ ଅର୍ଥାତ୍ କଳିଯୁଗ ଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାର ଅଛି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଧାରଣା କେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ହୋଇଥାଏ ?

ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ରହୁଥିବ, ସେମାନେ ପବିତ୍ର ହୋଇଥିବେ, ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଧାରଣା ଭଲ ଭାବରେ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରିବା ପାଇଁ ଶୁଦ୍ଧ ପାତ୍ର ଆବଶ୍ୟକ । ଓଲଟା-ସୋଲଟା ସଂକଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବା ଆବଶ୍ୟକ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ନିରନ୍ତର ଲଗାଇବା ଦ୍ୱାରା ବୁଦ୍ଧିରୂପୀ ପାତ୍ର ସୁବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ସେତେବେଳେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଧାରଣା ହୁଏ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଜ୍ଞାନ, ଭକ୍ତି ଏବଂ ବୈରାଗ୍ୟର ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ରଚନା କରାଯାଇଛି । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହଦ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା ତ ହଦ ଓ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ନିବାସ କରନ୍ତି । ତାହାର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା ଆବଶ୍ୟକ ନା । ଯେଉଁ ଅର୍ଥକୁ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଟପିକ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଷୟ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ଆବଶ୍ୟକ ଯେ ଜ୍ଞାନ, ଭକ୍ତି ଏବଂ ପରେ ବୈରାଗ୍ୟ । ଜ୍ଞାନକୁ କୁହାଯାଏ ଦିନ, ଯେତେବେଳ ନୂଆ ଦୁନିଆ ହୁଏ ସେଠାରେ ଏହି ଭକ୍ତି, ଅଜ୍ଞାନ ରହେ ନାହିଁ । ତାହା ହଦର ଦୁନିଆ କାରଣ ସେଠାରେ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ରହନ୍ତି । ପୁଣି ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ । ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ସନ୍ନ୍ୟାସ ଧର୍ମ ହିଁ ନଥାଏ । ସନ୍ନ୍ୟାସ ଅଥବା ତ୍ୟାଗ ନଥାଏ । ପୁଣି ପରେ ସୃଷ୍ଟିର ବୃଦ୍ଧି ହୁଏ । ଉପରୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି । ଏଠାରେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲେ । ହଦରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ବେହଦର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଯାଏ । ବାବାଙ୍କର ତ ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଯାଏ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ହଦରେ କେତେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ରହନ୍ତି ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ କେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯାଏ । ଏବେ ତୁମକୁ ହଦ ଏବଂ ବେହଦରୁ ମଧ୍ୟ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାର ଅଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେତେ ଛୋଟ ଦୁନିଆ ରହେ । ସେଠାରେ ସନ୍ନ୍ୟାସ ବା ବୈରାଗ୍ୟ ଆଦି ନଥାଏ । ପରେ ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରୁ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ । ସନ୍ନ୍ୟାସ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେଉଁଥିରେ ଘର ଗୃହସ୍ଥର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜାଣିବା ଆବଶ୍ୟକ ନା । ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ ହଠଯୋଗ ଏବଂ ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ । କେବଳ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡ଼ି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଦ୍ୱାପରଯୁଗରୁ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ । ସେଠାରେ ତ ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ । ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତୟା ଯୁଗ ସୁଖ । ଭକ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଅଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଦୁଃଖ । ଏକଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ପୁଣି ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାର ଅଛି । ହଦ୍, ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ । ମନୁଷ୍ୟ ଯାଞ୍ଚ ମଧ୍ୟ କରିଥାଆନ୍ତି ନା । କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମୁଦ୍ର ଅଛି, ଆକାଶ ଅଛି । ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅନ୍ତ ପାଇପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏରୋପ୍ଲେନରେ ମଧ୍ୟ ଯାଇଥାଆନ୍ତି । ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ତେଲ ଆବଶ୍ୟକ ଯେପରି ପୁନର୍ବାର ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବେ । ବହୁତ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବେହଦକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ହଦ୍ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ (ସୀମା ଭିତରେ) ହିଁ ଯିବେ । ତୁମେ ତ’ ହଦ୍, ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ହଦ ରହିଛି । ବହୁତ ଅଳ୍ପ ମନୁଷ୍ୟ ରହନ୍ତି । ତାହାକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ କୁହାଯାଏ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ନା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଉ କାହାଠାରେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯିଏକି ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହନ୍ତି । ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଏକଥା ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଏହାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯାଅ । ସେଠାରେ ତ’ କିଛି ବି ନଥାଏ । କେତେ ବି ଦୂରକୁ ଯାଆନ୍ତୁ, କିନ୍ତୁ କେବଳ ଆକାଶ ହିଁ ଆକାଶ ଦେଖାଯାଏ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ହଦ୍, ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ । କେହି ବି ଏହାର ଅନ୍ତ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ବେଅନ୍ତ । ବେଅନ୍ତ କହିବା ତ ସହଜ । କିନ୍ତୁ ଅନ୍ତର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ହଦକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛି, ବେହଦକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛି । ଅମୁକ ଅମୁକ ଧର୍ମ ଅମୁକ-ଅମୁକ ସମୟରେ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଛି । ତେବେ ଦୃଷ୍ଟି ଯାଇଥାଏ ସତ୍ୟଯୁଗର ହଦ୍ ଆଡ଼କୁ, ପୁଣି କଳିଯୁଗର ବେହଦ ଆଡକୁ, ପୁଣି ଆମେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଚାଲିଯିବା, ଯେଉଁଠାରେ କିଛି ବି ନାହିଁ । ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଚନ୍ଦ୍ରଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଉପରକୁ ଆମେ ଯାଉଛେ, ଯେଉଁଠାରେ ଆମର ଘର ଶାନ୍ତିଧାମ, ସ୍ୱିଟହୋମ ରହିଛି । ଏମିତି ତ’ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱିଟହୋମ କୁହାଯିବ କାରଣ ସେଠାରେ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଥାଏ, ଏବଂ ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟର ସୁଖ ଉଭୟ ଥାଏ । ଘର ପରମଧାମକୁ ଗଲେ ସେଠାରେ କେବଳ ଶାନ୍ତି ଥିବ, ସୁଖର ଇଚ୍ଛା ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ ଏବଂ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ସେଠାରେ ତ’ ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଅଛି ଏବଂ ସୁଖର ରାଜ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ବ୍ରହ୍ମଲୋକରେ ତ ସୁଖର ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ନାହିଁ ।

ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମର ରାଜ୍ୟ ଚାଲେ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆସିଥାଏ । ଅଶାନ୍ତି ୫ ବିକାରରୁ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ । ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ତୁମେ ରାଜ୍ୟ କରୁଛ ଏବଂ ୨୫୦୦ ବର୍ଷ ପରେ ରାବଣରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଛି । ସେମାନେ ତ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯେପରି ଏକଦମ୍ ବୋକା କରିଦେଇଛନ୍ତି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଳ୍ପକୁ ଯଦି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କୁହାଯିବ ତେବେ ଏହାକୁ ତ ନିର୍ବୋଧତା କୁହାଯିବ ନା । ଏଥିରେ ତିଳେ ମାତ୍ର ସଭ୍ୟତା ନାହିଁ । ଦେବତାଙ୍କଠାରେ କେତେ ଦୈବୀ ସଭ୍ୟତା ଥିଲା । ତାହା ଏବେ ଅସଭ୍ୟତା ହୋଇଯାଇଛି । କିଛି ହେଲେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଆସୁରୀଗୁଣ ଆସିଯାଇଛି । ଆଗରୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ କିଛି ଜାଣି ନଥିଲ । କାମ କଟୁରୀ ଚଳାଇ ଜଣେ ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କୁ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖୀ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କୁ ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ କୁହାଯାଉଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଯାଇଛି ରାମଚନ୍ଦ୍ର ମର୍କଟ ସେନାର ସାହାଯ୍ୟ ନେଇଥିଲେ । ତେବେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ତ ତ୍ରେତାୟା ଯୁଗରେ ଥିଲେ, ସେଠାରେ ପୁଣି ମର୍କଟ କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ ପୁଣି ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ରାମଙ୍କ ସୀତାଙ୍କୁ ଚୋରି କରାଗଲା । ଏଭଳି କଥା ତ ସେଠାରେ ହୁଏ ହିଁ ନାହିଁ । ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆଦି ୮୪ ଲକ୍ଷ ଯୋନି ନେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆଦି ଯେତେ ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି ସେତେ ସତ୍ୟ-ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ କ’ଣ ରହିବେ । ଏହା ସାରା ବେହଦର ଡ୍ରାମା ଅଟେ ଯାହାକୁ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଦୂରଦର୍ଶୀ ହେବାର ଅଛି । ଆଗରୁ ତୁମକୁ ଏସବୁ କିଛି ବି ଜଣାନଥିଲା । ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇ ପୁଣି ସୃଷ୍ଟି ନାଟକକୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କିଏ ଅଟନ୍ତି ? ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ତ ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଶ୍ଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ଗାୟନ କରନ୍ତି — ଉଚ୍ଚ ତୋର ନାମ... ଏବେ ତୁମ ଛଡ଼ା ଅନ୍ୟ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ନମ୍ବରବାର ରହିଛନ୍ତି । ବାବା ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦ ଉଭୟର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ତାହା ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ରହିବା ସ୍ଥାନ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଯେପରି ତୁମେ ଏଠାରେ ଆକାଶ ତତ୍ତ୍ୱରେ ବସିଛ, ଏଥିରେ କ’ଣ କିଛି ଦେଖାଯାଏ କି ? ରେଡ଼ିଓରେ କୁହନ୍ତି ଆକାଶବାଣୀ । ଏହି ଆକାଶ ତ ବେଅନ୍ତ ଅଟେ । ଏହାର ଅନ୍ତକୁ କେହି ବି ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଆକାଶବାଣୀ କହିବା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ ବୁଝିବେ । ଏହି ଯେଉଁ ମୁଖ ରହିଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଅଟେ । ମୁଖରୁ ବାଣୀ ବାହାରିଥାଏ । ଏହା ତ’ ସାଧାରଣ କଥା । ମୁଖରୁ ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ଯାହାକୁ ଆକାଶବାଣୀ କୁହାଯାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆକାଶ ଦ୍ୱାରା ବାଣୀ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ଼ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପୁରା ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ହେଉଛି ବୁଝିବାକୁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ । ଯେଭଳି ଆମେ ଆତ୍ମା ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜର ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି, ତା’ପରେ ପୁଣି ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ଯୁଗଳମେରୁ । ପୁଣି କ୍ରମଅନୁସାରେ ମାଳାରେ ଦେଖ କେତେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ଅଛନ୍ତି (୧୦୮ ମାଳା) । ପୁଣି ସୃଷ୍ଟି ବଢି ବଢି କେତେ ବିରାଟ ହୋଇଯାଏ । କେତେ କୋଟି କୋଟି ଦାନା ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମାଳା ଅଟେ । ଏହା ସବୁ ପାଠପଢ଼ା । ବାବା ଯାହା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାହାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କର । ବୃକ୍ଷର ସବିଶେଷ ବିବରଣୀ ତ’ ତୁମେ ଶୁଣୁଛ । ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ବୀଜ (ମଞ୍ଜି) ଉପରେ ରହନ୍ତି । ଏହା ଭେରାଇଟି (ବିଭିନ୍ନ) ଧର୍ମର ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ଏହାର ଆୟୁ କେତେ ବର୍ଷ ? ବୃକ୍ଷ କ୍ରମଶଃ ବୃଦ୍ଧିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ । ଏହିକଥା ସାରାଦିନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଆୟୁ ବିଲକୁଲ୍ ଆକ୍ୟୁରେଟ୍ ଅଟେ । ୫୦୦୦ ବର୍ଷରୁ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ମଧ୍ୟ ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ କେତେ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମଜବୁତ ହେଉଛ । ମଜବୁତ ସେତେବେଳେ ହେବେ ଯେବେ ପବିତ୍ର ହେବେ । ଏହି ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା କରିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିକୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣପାତ୍ର କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ପୁଣି ଜ୍ଞାନ ଏଭଳି ସହଜ ହୋଇଯିବ ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ ସହଜ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ନଲେଜଫୁଲ କୁହାଯିବ । ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ମାଳାର ଦାନା ହୋଇଯିବ । ଏଭଳି କଥା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଆତ୍ମା (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଦେବତାମାନଙ୍କ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ନୁହେଁ । ବାବା ଗୋଟିଏ ଥର ହିଁ ଆସି ଗୁରୁ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ପୁଣି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ପାର୍ଟ ବଜାଇବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ୫୦୦୦ ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ପାର୍ଟ ବଜାଇବେ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛି ମୁଁ । ପୁଣି ମେରୁ ଯୁଗଳଦାନା ଅଛନ୍ତି । ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ମହାରାଜା ମହାରାଣୀ ଥିଲେ, ସିଏ ପୁଣି ଯାଇ ଶେଷରେ ଆଦିଦେବ, ଆଦିଦେବୀ ହେବେ । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ତୁମେ କେଉଁଠାରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଅ ତେବେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । ଇଏ ତ’ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ ହିଁ ନଲେଜଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ନଲେଜ୍ ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ଧାରଣ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ଧାରଣା ହୋଇ ପାରୁ ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ସାଧାରଣ କଥା, କୌଣସି କଷ୍ଟ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ’ ଏଥିରେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଆବଶ୍ୟକ, କାରଣ ପବିତ୍ର ପାତ୍ରରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ଧାରଣ ହୋଇପାରିବ । ଏହା ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ରତ୍ନ ଅଟେ । ବାବା ତ’ ହୀରା ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲେ । ବହୁତ ଭଲ ହୀରା, ମାଣିକ ଇତ୍ୟାଦି ଆସିଲେ ତାକୁ ରୂପାର ଡବାରେ, ତୁଳାରେ ଭଲ ଭାବରେ ରଖୁଥିଲେ । ଯେ କେହି ବି ଦେଖିବେ ତ କହିବେ ଏହା ତ ବଡ଼ ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ୍ ବସ୍ତୁ ଅଟେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେହିପରି ଅଟେ । ଭଲ ବସ୍ତୁ ଭଲ ପାତ୍ରରେ ହିଁ ଶୋଭା ପାଇଥାଏ । ଏବେ ତୁମର କାନ ଶୁଣୁଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଧାରଣା ହେଉଛି । ଯଦି ପବିତ୍ର ଥିବେ, ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କଠାରେ ଥିବ ତେବେ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ଭଲ ହେବ । ନଚେତ୍ ସବୁ ବାହାରିଯିବ । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ କେତେ ଛୋଟ । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ କେତେ ଜ୍ଞାନ ଭରି ରହିଛି । ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ଭଲ ଶୁଦ୍ଧ ପାତ୍ର ଆବଶ୍ୟକ । ଯେପରି କୌଣସି ସଂକଳ୍ପ ବିକଳ୍ପ ନ ଉଠୁ । ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ସବୁ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବା ଆବଶ୍ୟକ । ସବୁଆଡ଼ୁ ନିଜର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଦୂରେଇ ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ । ମୋ ସହ ଯୋଗ ଲଗାଇ ଲଗାଇ ପାତ୍ରକୁ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣ କରିଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ରତ୍ନ ଧାରଣ ହୋଇପାରିବ । ପୁଣି ଅନ୍ୟକୁ ଦାନ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରିବେ । ଭାରତକୁ ମହାଦାନୀ କୁହାଯାଏ, ସ୍ଥୂଳ ଧନ ଦାନ ତ’ ବହୁତ ଲୋକ କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହା ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଦାନ ଅଟେ । ଦେହ ସହିତ ଯାହା କିଛି ରହିଛି ତାହାକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ରହୁ । ଆମେ ତ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ଅଟୁ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ହୋଇଥାଏ । ଏମ୍ ଅବଜେକ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତ’ ବାବା କହିଦେଇଛନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପିଲାମାନଙ୍କ କାମ । ତେବେ ଯାଇ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ । କୌଣସି ବି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ବା ବିକଳ୍ପ ଯେପରି ନ ଆସୁ । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରୁହନ୍ତି । ସିଏ ସବୁକଥା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଭାବୁଛ ବାବା ଆମକୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ’ ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେଠିକାର ବାସିନ୍ଦା ଅଟେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ହଦ୍ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଚାଲିଯାଅ । ସଂକଳ୍ପ ବିକଳ୍ପ କିଛି ମଧ୍ୟ ନ ଆସୁ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ପରିଶ୍ରମ ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମକୁ ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ପଦ୍ମଫୁଲ ସମାନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ହାତରେ କାମ କର, ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ରହୁ ଏଭଳି ସ୍ଥିତି ଆବଶ୍ୟକ । ଗୃହସ୍ଥି ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ଗୃହସ୍ଥିମାନେ ଯେତେ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରନ୍ତି, ଆଶ୍ରମରେ ରହୁଥିବା ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେତେ ଧାରଣ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଣ୍ଟର ଚଳାଇଲାବାଲା, ମୁରଲୀ ଚଲାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପଢ଼ିଲାବାଲା ଉଚ୍ଚକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଆଗକୁ ତୁମକୁ ସବୁ ଜଣାପଡ଼ିବ । ବାବା ବିଲକୁଲ ଠିକ୍ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ଆମକୁ ଯିଏ ପଢ଼ାଉଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ମାୟା ଖାଇଗଲା । ମହାରଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାୟା ଏକଦମ୍ ହପ୍ କରିଦେଲା (ଗିଳିଦେଲା) । ସେମାନେ ଏବେ ଆଉ ନାହାଁନ୍ତି । ମାୟାବୀ ଟ୍ରେଟର୍ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ବିଦେଶରେ ମଧ୍ୟ ଟ୍ରେଟର୍ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପୁଣି କେଉଁଠି କେଉଁଠି ଯାଇ ଶରଣ ନିଅନ୍ତି । ଯିଏ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥାଆନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ମୃତ୍ୟୁ ଉପସ୍ଥିତ । ତେଣୁ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ବାବା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ବାବା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ଅଟନ୍ତି । ଆମକୁ ଶିଖାଇ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ସବୁକିଛି ମିଳିଯାଏ । କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁ ନଥାଏ ଯାହାର ପ୍ରାପ୍ତି ପାଇଁ ଆମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା । ସେଠାରେ ଏଭଳି କୌଣସି ବସ୍ତୁ ନଥାଏ ଯାହା ତୁମ ପାଖରେ ନଥିବ । ତାହା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ପଦ ମିଳିଥାଏ । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏଭଳି କଥା ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ସମସ୍ତେ ପୂଜାରୀ । ଏଠାରେ ବଡ଼ ବଡ଼ ଶଙ୍କରାଚାର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ବାବା ସେମାନଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି କି ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ରତାର ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ଭାରତକୁ ବହୁତ ଭଲ ସମ୍ଭାଳିବାରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତାହା ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥାଆନ୍ତି । ଏବେ ତ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରେ କୌଣସି ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଯିଏ ପୂଜାରୀ ଥିଲ ପୁଣି ପୂଜ୍ୟ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ରହୁ ଏବଂ ତୁମେ ବୁଝାଇବା ଜାରି ରଖ । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ହିଁ ସାରା କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ମିଠା ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଯୁଦ୍ଧ ଅଟେ ନା । ମାୟାର ତୁଫାନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆସିଥାଏ । ସବୁକିଛି ସହନ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ତୁଫାନ ସବୁ ଚାଲିଯିବ । ହାତମତାଇର ଖେଳ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ କୁହନ୍ତି ନା । ମୁହଲରା (ପାଟିରେ କିଛି ବସ୍ତୁ) ପକାଉଥିଲେ, ମାୟା ଚାଲି ଯାଉଥିଲା ମୁହଲରା ବାହାର କଲେ ହିଁ ମାୟା ଆସିଥାଏ । ଯେପରି ଲାଜକୁଳି ଲତା । ସ୍ପର୍ଶ କରିବା ମାତ୍ରେ ଝାଉଁଳିଯାଏ । ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପାଠ ପଢ଼ୁ ପଢ଼ୁ ମାୟା ପୁଣି ତଳକୁ ଖସାଇଦିଏ ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା-ଆତ୍ମା ଭାଇ ଭାଇ ମନେ କର ତେବେ ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱକୁ ଚାଲିଯିବ । ଯଦି ଶରୀର ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ ତେବେ ଦୃଷ୍ଟି କେଉଁ ଆଡ଼କୁ ଯିବ ? ଏଭଳି ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ, ଶୁଣି କରି ବେହୋସ୍ ହୁଅ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଚାଲିଥାଏ ଏବଂ ତୁମେ ତୁମର ଭାଗ୍ୟ ପାଇଥାଅ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାହା କିଛି ପଢ଼ିଛ ସେସବୁକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ବାକି ଯାହା କେବେ ପଢ଼ିନାହଁ ତାହା ଶୁଣ ଏବଂ ମନେ ପକାଅ । ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ତୁମେ ରାଜଋଷି ଅଟ ନା । ଜଟା ଖୋଲା ରହୁ ଏବଂ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଅ । ସାଧୁ-ସନ୍ଥମାନେ ଯାହା ଶୁଣାନ୍ତି ସେସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ମାନଙ୍କର ମୁରଲୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ମୁରଲୀ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ତ ଜ୍ଞାନ ମୁରଲୀର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ରହେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ନା ଜ୍ଞାନର ନା ଭକ୍ତିର ଆବଶ୍ୟକତା ରହେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ମିଳୁଛି ଏବଂ ଜ୍ଞାନଦାତା କେବଳ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନରତ୍ନକୁ ଧାରଣ କରି ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ । ହଦ୍ ଏବଂ ବେହଦରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵ ଏପରି ସ୍ଥିତିରେ ରୁହ ଯେପରି କୌଣସି ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ ବା ବିକଳ୍ପ ଆସୁନଥିବ । ଆମେ ଆତ୍ମା ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ, ଏହି ସ୍ମୃତି ରହୁଥିବ ।

(୨) ମାୟାର ତୁଫାନରୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରହିବା ପାଇଁ ମୁଖରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ରୂପୀ ମୁହଲରା ରଖିବାକୁ ହେବ । ସବୁ କିଛି ସହନ କରିବାକୁ ହେବ । ଲାଜକୁଳିଲତା ଭଳି ହେବାର ନାହିଁ କି ମାୟାଠାରୁ ପରାସ୍ତ ହେବାର ନାହିଁ ।

ବରଦାନ:-
ସବୁ ପ୍ରକାରର ସତ୍ତାକୁ ସହଯୋଗୀ କରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତାର ପରଦା ଖୋଲୁଥିବା ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।

ବିଶ୍ୱରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତାର ପରଦା ସେତେବଳେ ଖୋଲିବ ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତ ସତ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ଶକ୍ତି ଏକତ୍ର ହୋଇ କହିବେ ଯେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସତ୍ତା, ଈଶ୍ୱରୀୟ ସତ୍ତା ବା ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ସତ୍ତା ଯଦି କିଛି ଥାଏ ତେବେ ଏହି ଗୋଟିଏ ପରମାତ୍ମ ସତ୍ତା ହିଁ ଅଟେ । ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଏକତ୍ର ହୋଇ ଏହିଭଳି ସ୍ନେହ ମିଳନ କରନ୍ତୁ । ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହର ସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧି ନିକଟକୁ ଆଣ, ସେବାରେ ସହଯୋଗୀ କରାଅ । ତୁମର ଏହି ସ୍ନେହ ହିଁ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଚୁମ୍ବକ ଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ କରିବ ଯାହାକି ସମସ୍ତେ ଏକା ସାଥୀରେ ସଂଗଠିତ ରୂପରେ ବାବାଙ୍କର ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କ ସ୍ଥାନରେ ପହଞ୍ଚିବେ । ତେଣୁ ଏବେ ଅନ୍ତିମ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତାର ହୀରୋ ପାର୍ଟ କରିବାରେ ନିମିତ୍ତ ହେବାର ସେବା କର, ତେବେ କୁହାଯିବ ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସେବା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା — ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଆଗକୁ ବଢିବାର ଲିଫ୍ଟ ।