18.12.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ମାୟା ବଡ ଜବରଦସ୍ତ (ଶକ୍ତିଶାଳୀ)
ଅଟେ, ତାଠାରୁ ସାବଧାନ ରୁହ, କେବେ ବି ଏହି ବିଚାର ନ ଆସୁ ଯେ ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମାନୁନାହୁଁ,
ଆମର ତ ସିଧାସଳଖ ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ରହିଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ନେହ ସ୍ୱତଃ ଯାଇଥାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯିଏ ପ୍ରଥମେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ନିଜେ ବାସ୍ତବିକ ଭାବେ ଧାରଣ କରି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କହିଥାନ୍ତି — ସେମାନଙ୍କ
ପ୍ରତି ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ନେହ ସ୍ୱତଃ ଯାଇଥାଏ । ଜ୍ଞାନକୁ ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରି
ବହୁତଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଯାଇ ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ନେହ ମିଳିବ । ଯଦି କେହି ନିଜେ
କରୁନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ କିଏ ମାନିବ ? ସିଏ ତ ଯେପରି
ପଣ୍ଡିତ ହୋଇଗଲେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା ପଚାରୁଛନ୍ତି — ଏକଥା ତ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛୁ । ବାବାଙ୍କର ନିଜର ରଥ ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ନାହିଁ, ଏହା ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି
ନା ? ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ବାବାଙ୍କର ନିବାସ ସ୍ଥାନ ଅଟେ । ବାବା ନିଜେ କହିଛନ୍ତି — ମୁଁ ଏହାଙ୍କର
ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ବସିଥାଏ । ଏହାଙ୍କର ଶରୀର ଲୋନରେ ନିଏ । ଯେପରି ଆତ୍ମା ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ
ବସିଥାଏ ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ଆସି ବସିଥାନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା ବି ଅଛନ୍ତି ପୁଣି ଶିବବାବା
ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ଯଦି ଏଇ ବ୍ରହ୍ମା ନଥାନ୍ତେ ତେବେ ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ ନଥା’ନ୍ତେ । ଯଦି କେହି
କୁହନ୍ତି ଯେ ଆମେ ତ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉଛୁ, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା
କହିବେ କିପରି ? ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତ ସର୍ବଦା ଉପରେ ମନେ ପକାଇ ଆସିଛ । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜଣା
ଅଛି ଯେ ଆମେ ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛୁ । ଏପରି ତ ଭାବିବେ ନାହିଁ ଯେ ଶିବବାବା ଉପରେ
ଅଛନ୍ତି । ଯେପରି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କହିଥାନ୍ତି ଶିବବାବା ଉପରେ ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ପ୍ରତିମା
ଏଠାରେ ପୂଜା କରାଯାଉଛି । ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା । ଜାଣିଛ ବାବା ନଲେଜଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନର
ସାଗର ତେବେ ନଲେଜ କିପରି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ? ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି
କହିଥା’ନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମାନୁନାହୁଁ, କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ମୁଖ ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ତୁମକୁ କହୁଛି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ବୁଝିବାର କଥା ନା । ବ୍ରହ୍ମା ତ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି —
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ସେ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି କି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ? ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶିବବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ମନ୍ତ୍ର ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ଦେଉଛି । ବ୍ରହ୍ମା ନଥିଲେ
ମୁଁ ମନ୍ତ୍ର କିପରି ଦେଇଥା’ନ୍ତି ? ବ୍ରହ୍ମା ନ ଥିଲେ ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ କିପରି
ମିଶିଥା’ନ୍ତ ? କିପରି ମୋ ପାଖରେ ବସିଥା’ନ୍ତ ? ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏପରି-ଏପରି ବିଚାର
ଆସିଥାଏ ଯାହା ଦ୍ୱାରା କି ମାୟା ମୋଠାରୁ ମୁହଁ ବୁଲାଇଦେଇଥାଏ । କହିଥାନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ
ମାନୁନାହୁଁ ତେବେ ତାଙ୍କର ଗତି କ’ଣ ହେବ ? ମାୟା କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଯାହାକି ଏକଦମ୍ ମୁହଁ ବୁଲାଇ
ଦେଉଛି । ଏବେ ଶିବବାବା ହିଁ ତୁମର ମୁଖ ସମ୍ମୁଖକୁ କରିଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ ।
ପୁଣି ଯିଏ ଏପରି ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ତ କିଛି ନୁହେଁ, ତେବେ ତାଙ୍କର ଗତି କ’ଣ ହେବ ? ସେମାନେ
ଦୁର୍ଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଡାକିଥା’ନ୍ତି — ଓ ଗଡ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା!
ତେବେ ଗଡ୍ ଫାଦର ଶୁଣୁଛନ୍ତି କି ? କହିଥା’ନ୍ତି ଓ ଲିବରେଟର୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତିଦାତା ଆସ । ତେବେ
କ’ଣ ସିଏ ସେହିଠାରୁ ହିଁ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ ? କଳ୍ପ କଳ୍ପର ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବା
ଆସିଥାନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ ଆସିଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ କ’ଣ କୁହାଯିବ
? ମାୟା ପାଖରେ ଏତେ ଶକ୍ତି ରହିଛି ଯିଏକି ନମ୍ବରୱାନ ୱର୍ଥ ନଟ୍ ଏ ପେନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ମୂଲ୍ୟହୀନ
କରିଦେଇଥାଏ । ଏପରି ମଧ୍ୟ କୌଣସି-କୌଣସି ସେଣ୍ଟରରେ ଅଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ସାବଧାନ ରୁହ । ଯଦିଓ ବାବା ଶୁଣାଇଥିବା ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପଣ୍ଡିତ ସଦୃଶ
। ଯେପରି ବାବା ପଣ୍ଡିତର କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି.... ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି
ଏହି ବିଷୟ ସାଗରରୁ ପାରି ହୋଇ କ୍ଷୀରସାଗରକୁ ଯାଉଛ ନା! ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ କାହାଣୀ ଲେଖି
ଦେଇଛନ୍ତି । ପଣ୍ଡିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କହୁଥିଲା ରାମ ନାମ କହିଲେ ପାରି ହୋଇଯିବ, କିନ୍ତୁ ନିଜର
ବିଲକୁଲ୍ ବିଶ୍ୱାସ ନଥିଲା । ନିଜେ ବିକାରରେ ଯାଉଥିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କହୁଥିବ ନିର୍ବିକାରୀ
ହୁଅ । ତେବେ ତାଙ୍କର ପ୍ରଭାବ କ’ଣ ପଡିବ ? ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ କେଉଁଠି-କେଉଁଠି ଜ୍ଞାନଦାତାଙ୍କଠାରୁ
ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିଲାବାଲା ଆଗକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଯିଏ ବହୁତଙ୍କର ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି ସେ ନିଶ୍ଚିତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରିୟ ଲାଗନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ପଣ୍ଡିତ ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ବୋଲି ଜଣାପଡିଗଲା ପରେ ତାଙ୍କୁ
କିଏ ସ୍ନେହ କରିବ ? ପୁଣି ସ୍ନେହ ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ଚାଲିଯିବ ଯିଏ ବାସ୍ତବରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିବ
। ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାୟା ହପ କରିଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ଖାଇଦେଇଥାଏ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏବେ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲଢେଇର ପ୍ରସ୍ତୁତି ନ ହୋଇଛି, କାହାର କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ହୋଇନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ଲଢେଇର ପ୍ରସ୍ତୁତି ହେବ, ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ହେବ । ଏହାର ପୁରା କନେକ୍ସନ୍ ଅଛି । ଲଢେଇ ପୂରା ହୋଇଯିବ, ତାପରେ ଟ୍ରାନ୍ସଫର ହୋଇଯିବ ପରମଧାମକୁ
। ପ୍ରଥମେ ରୁଦ୍ର ମାଳା ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମାଳା ତିଆରି ହେବ । ଏହି କଥା ଆଉ କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେ ଭାବୁଛନ୍ତି
ଦୁନିଆ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ରହିଛି । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ବିନାଶ ତ ସାମ୍ନାରେ ଉପସ୍ଥିତ । ତୁମେ ହେଉଛ
ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ, ସେମାନେ ଅନେକ । ତେବେ ତୁମ କଥା କିଏ ମାନିବ ? ଯେବେ ତୁମର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ ଏବଂ
ତୁମର ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଆସିବେ । ଯେତିକି ତୁମର କଳଙ୍କି ବାହାରିଯିବ, ସେତିକି
ତୁମ ଭିତରେ ଶକ୍ତି ଭରି ଚାଲିବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଜାନୀ-ଜାନନହାର ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଜ୍ଞାତା
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅବସ୍ଥାକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥାକୁ ଜାଣିବେ ନାହିଁ
? ସବୁ କିଛି ଜଣା ଥାଏ । ଏବେ ତ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବହୁତ ବଡ ବଡ ଭୁଲ୍ ହେବା
ମଧ୍ୟ ଅସମ୍ଭବ ନୁହେଁ, ଭୁଲ୍ ତ ମହାରଥୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । କଥାବାର୍ତ୍ତା, ଚାଲିଚଳନ ଆଦି
ସବୁ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଯାଏ । ଏବେ ତ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦୈବୀ ଚଳଣୀ କରିବାକୁ ହେବ । ଦେବତାମାନେ ସର୍ବଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏବେ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ଏପରି ହେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମାୟା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ
ଛାଡୁ ନାହିଁ । ଏଭଳି ସ୍ଥିତି ହୋଇଯାଉଛି ଯେପରି ଲାଜକୁଳି ଳତା । ୫ଟି ସିଢି ଅଛି ନା ।
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିଲେ ଉପରୁ ଏକଦମ୍ ତଳକୁ ଖସି ପଡୁଛନ୍ତି । ଯଦି ତଳକୁ ପଡିଗଲ ତେବେ ମରିଗଲ
ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗକୁ ଛାଡି ଚାଲିଗଲ । ଆଜିକାଲି ନିଜକୁ ମାରିବା ପାଇଁ କିପରି-କିପରି ଉପାୟ
କରୁଛନ୍ତି! ୨୦ ମହଲାରୁ ତଳକୁ ପଡି ଏକଦମ୍ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ କି
ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ପଡିରହି, ଦୁଃଖ ଭୋଗିବେ । ଆଉ ପୁଣି କେହି ନିଜକୁ ନିଆଁ ମଧ୍ୟ ଲଗାଇ ଦେଉଛନ୍ତି,
ଯଦି କେହି ରକ୍ଷା କରିଦେଲା ତେବେ କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗିଥାନ୍ତି । ଜଳିଗଲେ ଆତ୍ମା ଚାଲିଯିବ, ତେଣୁ
ଜୀବଘାତ କରିଥା’ନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଜୀବଘାତ କରିଦେଲେ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଯିବୁ । କ୍ରୋଧ ଆସିଗଲା
ତ ସବୁ ସରିଗଲା । କେହି ତ ହସ୍ପିଟାଲରେ ପଡି କେତେ ଦୁଃଖ ପାଇଥା’ନ୍ତି । ଡାକ୍ତର ବୁଝିଯାଆନ୍ତି
ଇଏ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇପାରିବ ନାହିଁ, ତାଠାରୁ ତ ଭଲ ବିଷ ଔଷଧ ଦେଇ ଦେଲେ ଶେଷ ହୋଇଯିବେ ।
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଏପରି ଔଷଧ ଦେବା ମହାପାପ । ଆତ୍ମା ନିଜେ କହିଥାଏ ଏହି କଷ୍ଟ
ଭୋଗିବା ଅପେକ୍ଷା ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବା ଭଲ । ଏବେ ଶରୀରରୁ କିଏ ଅଲଗା କରିବ ? ଏହା ହେଉଛି ଅପାର
ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ । ସେଠାରେ ଅପାର ସୁଖ ରହିଛି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ — ଏବେ ଆମକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଦୁଃଖଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ
ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛନ୍ତି ଯେବେ କି ଦୁନିଆକୁ ବଦଳାଇବାକୁ
ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସିଛି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ନୂଆ ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ପାବନ ଦୁନିଆରେ ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟକ ରହିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି
ଏବଂ ସମସ୍ତେ ପତିତ ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ... ଏକଥା କ’ଣ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ
ମହାକାଳଙ୍କୁ ଡାକୁଛୁ, ଆମକୁ ଏହି ଛି-ଛି ଦୁନିଆରୁ ଘରକୁ ନେଇଯାଅ । ନିଶ୍ଚିତ ବାବା ଆସିବେ,
ସମସ୍ତେ ମରିବେ ତେବେ ଯାଇ ତ ଶାନ୍ତି ହେବ ନା । ଶାନ୍ତି-ଶାନ୍ତି କହି ଚିତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି ।
ଶାନ୍ତି ତ କେବଳ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ହିଁ ରହିଛି । ଏହି ଦୁନିଆରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ହେବ ? ଏଠାରେ ତ
ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଉଭୟ ଥିଲା । ଏବେ ତ କଳିଯୁଗରେ ଅନେକ ଧର୍ମ
ରହିଛି । ଯେତେବେଳେ ସେସବୁ ସମାପ୍ତ ହେବ, ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହେବ, ସେତେବେଳେ ଯାଇ
ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଆସିବ । ହାହାକାର ପରେ ପୁଣି ଜୟଜୟକାର ହେବ । ଆଗକୁ ଗଲେ ଦେଖିବ ମୃତ୍ୟୁର ବଜାର କେତେ
ଗରମ ରହିବ! କିପରି ମରିବେ! ବମ୍ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ନିଆଁ ଲାଗିବ । ସେହି ସମୟ ଆସିଲେ ସମସ୍ତେ କହିବେ
ଯେ ବାସ୍ତବରେ ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି ? ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ଗୋଟିଏ
ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ବାବା କରାଉଛନ୍ତି, ରାଜଯୋଗ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାକି ସବୁ ଧର୍ମ ସମାପ୍ତ
ହୋଇଯିବ । ଏସବୁ କଥା ଗୀତାରେ କିଛି ବର୍ଣ୍ଣନା ନାହିଁ । ତେବେ ଗୀତା ପଢି ଲାଭ କ’ଣ ? ଶାସ୍ତ୍ରରେ
ବର୍ଣ୍ଣିତ ଅଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଳୟ ହୋଇଯିବ, ସାରା ଦୁନିଆ ଜଳମୟ ହୋଇଯିବ । ଯଦିଓ ଜଳମଗ୍ନ
ହୋଇଥାଏ ପରନ୍ତୁ ସାରା ଦୁନିଆ ତ ଜଳମୟ ହୁଏ ନାହିଁ । ଭାରତ ତ ଅବିନାଶୀ ପବିତ୍ର ଭୂମି । ସେଥିରେ
ମଧ୍ୟ ଆବୁ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ପବିତ୍ର ତୀର୍ଥସ୍ଥାନ, ଯେଉଁଠି ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି
କରିଥା’ନ୍ତି । ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିର ଏହାର କେତେ ଭଲ ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ । କେତେ ଅର୍ଥ ସହ ସ୍ମାରକୀ ରହିଛି
। ପରନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ନିର୍ମାଣ କରିଛନ୍ତି, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତଥାପି ସେମାନେ
ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିଲେ ନା । ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭଲ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିବେ । କଳିଯୁଗରେ ତ
ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ । ସବୁ ମନ୍ଦିରଠାରୁ ତାହା ହେଉଛି ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଯେଉଁଠି ତୁମେମାନେ ବସିଛ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଆମେ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟୁ, ସେ ହେଉଛି ଆମର ଜଡ ସ୍ମୃତି ଚିହ୍ନ । ବାକି ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆହୁରି ବି
ଅନେକ ମନ୍ଦିର ତିଆରି ହେବ । ପୁଣି ସବୁ ମନ୍ଦିର ଆଦି ନଷ୍ଟ ହେବାର ସମୟ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ସବୁ
ମନ୍ଦିର ଆଦି ଭାଙ୍ଗି-ତୁଟିଯିବ । ହୋଲସେଲ୍ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ । ମହାଭାରୀ ମହାଭାରତ ଲଢେଇର ଗାୟନ ରହିଛି
ନା, ଯେଉଁଥିରେ ସମସ୍ତେ ଖଲାସ ହୋଇଯିବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝୁଛ — ବାବା ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ
ଆସନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ରଥ ତ ଦରକାର ନା । ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ସେତେବେଳେ
ଚୁରପୁର ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ଶରୀରରୁ ବାହାରିଗଲା ପରେ ଶରୀର ଜଡ ହୋଇଯାଏ । ତେବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଏବେ ତୁମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ସଦୃଶ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ
ଏପରି ଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି ଖେଳକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ । ଏହି ଖେଳ କେତେ
ବିଚିତ୍ର ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏହି ଖେଳର ରହସ୍ୟକୁ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର,
ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବା ହିଁ ଆସି ସାରା ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି — ଏଥିରେ କ’ଣ-କ’ଣ
ହୋଇଥାଏ, ତୁମେ ଏଥିରେ କେତେ ଅଭିନୟ କରିଛ ? ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ଦୈବୀ ରାଜ୍ୟ, ଅଧାକଳ୍ପ ଆସୁରୀ
ରାଜ୍ୟ । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ-ଭଲ ପିଲା ତାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ରହିଥାଏ । ବାବା ତୁମକୁ ନିଜ
ସମାନ ଟିଚର କରୁଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । କେହି ତ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ମଧ୍ୟ
ପୁଣି ବିଗିଡିଯାଇଥାନ୍ତି । ବହୁତଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ପୁଣି ନିଜେ ଏହି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗକୁ ଛାଡି ଚାଲି
ଯାଆନ୍ତି । ଛୋଟ-ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ସଂସ୍କାର ଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଯିଏ ଜ୍ଞାନକୁ ଠିକ୍ ଭାବରେ ବୁଝିନଥା’ନ୍ତି, ଚଳଣି ସୁଧୁରି ନଥାଏ ସେ ବହୁତଙ୍କୁ
ଦୁଃଖ ଦେବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଅଛି — ଅସୁରମାନେ
ଲୁଚିକରି ବସୁଥିଲେ, ପୁଣି ବାହାରକୁ ଯାଇ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ହୋଇ ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଥିଲେ । ଏହିଭଳି
ବହୁତ କିଛି ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବା ଯେଉଁ ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ସେଥିରେ
କେତେ ବିଘ୍ନ ରୂପ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସ୍ତମ୍ଭ ଅଟ । ତୁମେ ବହୁତ ରାଜକୀୟ ଅଟ ।
ତୁମଠାରୁ ରାଜକୀୟ ଏହି ସମୟରେ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ବେହଦ ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ଅବିନାଶୀ
ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ ତେଣୁ କେତେ ମିଠା ହୋଇ ଚାଲିବା ଦରକାର । କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ
। ନଚେତ୍ ତାହା ଶେଷ ସମୟରେ ମନେ ପଡିବ ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ତ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ନିବାସୀ ହୁଅ । ମୁବି ଅର୍ଥାତ୍ ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପର ଅଭ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ
କରିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ କମ୍ ଏବଂ ମିଠା କଥା କୁହ । ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି-କରି ତୁମେ
ଶାନ୍ତିର ସ୍ତମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ତୁମର ଶିକ୍ଷାଦାତା ସ୍ୱୟଂ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ତୁମକୁ ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଇବାକୁ ହେବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଟକୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବାଣୀର ମାର୍ଗ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମକୁ
ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ବହୁତ
ରାଜକୀୟତାର ସହିତ ମିଠା ହୋଇ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖର ସ୍ତମ୍ଭ ହେବାକୁ ହେଲେ ବହୁତ
କମ ଏବଂ ମିଠା କଥା କହିବାକୁ ହେବ । ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ବାଣୀରେ
ଆସିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ନିଜର ଚାଲିଚଳଣିକୁ ଦୈବୀ କରିବାକୁ ହେବ । ଲାଜକୁଳି ଲଟା ଭଳି ହେବାର ନାହିଁ । ଅନ୍ତିମ ଲଢେଇ
ଲାଗିବା ପୂର୍ବରୁ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚିବାକୁ ପଡିବ । ନିଜେ ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
କର୍ମ ଏବଂ
ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସ୍ୱାର୍ଥ ଭାବନାରୁ ମୁକ୍ତ ରହି ବାବାଙ୍କ ସମାନ କର୍ମାତୀତ ହୁଅ ।
ତୁମମାନଙ୍କର ସେବା ହେଲା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିବା, ତେଣୁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରିବାକୁ ଯାଇ ନିଜକୁ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି
ଦିଅ ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ସବୁପ୍ରକାରର ବିନାଶୀ ଅର୍ଥାତ୍ ହଦର ମୋର-ମୋରଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବ ସେତେବେଳେ
ହିଁ ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବ । ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ଲୌକିକ ଏବଂ ଅଲୌକିକ କର୍ମ ଏବଂ
ସମ୍ବନ୍ଧ ଉଭୟରେ ସ୍ୱାର୍ଥ ଭାବନାଠାରୁ ମୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ କର୍ମାତୀତ
ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବେ । ତେବେ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର କେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୁଁ କର୍ମର ବନ୍ଧନଠାରୁ
ମୁକ୍ତ ହେଲିଣି ? ବ୍ୟର୍ଥ ସ୍ୱଭାବ-ସଂସ୍କାରର ଅଧିନତାଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେଲିଣି ? କେତେବେଳେ କୌଣସି
ପୁରୁଣା ସ୍ୱଭାବ ସଂସ୍କାର ମୋତେ ବଶୀଭୂତ କରିଦେଉନାହିଁ ତ’ ?
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ସମାନ ଏବଂ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାର ଅଛି ତେବେ ସ୍ନେହର ସାଗରରେ ବୁଡିରୁହ ।