15.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସତଗୁରୁଙ୍କର ସର୍ବପ୍ରଥମ
ଶ୍ରୀମତ ହେଲା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ, ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ତ୍ୟାଗ କର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବର୍ତ୍ତମାନ
ସମୟରେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଇଚ୍ଛା ବା ଆଶା ରଖିପାରିବ ନାହିଁ - କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା
ତୁମେ ସମସ୍ତେ ବାନପ୍ରସ୍ଥି ଅଟ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛୁ ତାହା
ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ତୁମର କିଛି ବି ଦରକାର ନାହିଁ, ତୁମକୁ ତ ପୁରା ଭିକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ
। ଯଦି ଏପରି କୌଣସି ଦାମୀ ଜିନିଷ ପିନ୍ଧିବ ତେବେ ତାହା ତୁମର ମନକୁ ଆକର୍ଷିତ କରିବ, ତା’ପରେ
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଏଥିପାଇଁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯେତେବେଳେ ମେହନତ କରି
କରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଯାଇ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଏଠାରେ
୧୫ ମିନିଟ୍ ଅଥବା ଅଧଘଣ୍ଟା ବସୁଛନ୍ତି, ବାବା ମଧ୍ୟ ୧୫ ମିନିଟ୍ ବସାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି ଯାହାକି ପୁଣି କେବେ
ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସ । ଏକଥା
ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କୁହାଯାଉଛି ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ତାରଣ କରନ୍ତି,
ବାକି ସମସ୍ତେ ବୁଡାଇ ଦିଅନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା ତୁମକୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କରାଉଛନ୍ତି । ନିଜେ ମଧ୍ୟ
ଦେହୀ (ଆତ୍ମା) ଅଟନ୍ତି ନା । ବୁଝାଇବା ନିମନ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା,
ତାଙ୍କର ଦେହୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ନାହିଁ । ସେହିମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ
ଯିଏ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସଦସ୍ୟ ହୋଇଥିବେ । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ସଦସ୍ୟ ତ
ହେବେ ନା । ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବା ଏବଂ ବୁଝାଇବାର କଥା । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା
ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରହିଥାଏ । ତୁମର ଆତ୍ମା
ସଂସ୍କାର ନେଇଯାଉଛି । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ସଂସ୍କାର ରହିଛି । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା,
ଏକଥା ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି । ଦ୍ୱିତୀୟରେ ପୁଣି ତାଙ୍କର ବିଶେଷତା ହେଉଛି ତାଙ୍କ ଭିତରେ ଡ୍ରାମାର
ଯଥାର୍ଥ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସିଏ ବୀଜରୂପ ନା । ଯେପରି ବାବା ବସି ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମକୁ ପୁଣି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ, ପୁଣି ସେ ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ,
ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଆଉ କାହା
ପାଖରେ ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପି ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ଏହାର ବୀଜ (ମଞ୍ଜି) ହେଉଛନ୍ତି ବାବା,
ଯାହାଙ୍କୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ଯେପରି ଆମ୍ବ ଗଛର ରଚୟିତା ଆମ୍ବର ବୀଜକୁ କୁହାଯିବ
ନା । ତେବେ ସିଏ ସେହି ବୃକ୍ଷର ପିତା ହୋଇଗଲା କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଉଛି ଜଡ । ଯଦି ଚୈତନ୍ୟ
ହୋଇଥା’ନ୍ତା ତେବେ ତାକୁ ଜଣାଥା’ନ୍ତା ଯେ — ମୋଠାରୁ ବୃକ୍ଷ କିପରି ବାହାରୁଛି । କିନ୍ତୁ ତାହା
ହେଉଛି ଜଡ, ତାର ବୀଜ ତଳେ ପୋତାଯାଉଛି । ଇଏ ତ ହେଉଛନ୍ତି ଚୈତନ୍ୟ ବୀଜରୂପ । ଇଏ ଉପରେ ରହୁଛନ୍ତି,
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ମାଷ୍ଟର ବୀଜରୂପ ହେଉଛ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ । ସେଥିପାଇଁ ପଦ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଉଚ୍ଚ ପାଉଛ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ପଦ ଉଚ୍ଚ ଦରକାର ନା ।
ଏକଥା ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ହେବ ।
ରାଜଧାନୀରେ ରାଜା, ରାଣୀ, ପ୍ରଜା, ଗରୀବ ସାହୁକାର ଆଦି କିପରି ହେଉଥିବେ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆଦି
ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କିପରି ହେଉଛି, କିଏ କରୁଛନ୍ତି ? ଭଗବାନ୍ । ବାବା ପୁଣି
କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ଯାହା କିଛି ହେଉଛି ତାହା ଡ୍ରାମାର ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁସାରେ ହେଉଛି । ସମସ୍ତେ
ଡ୍ରାମାର ଅଧୀନ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଅଧୀନ ଅଟେ । ମୋତେ ମଧ୍ୟ ଏହି
ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ (ଅଭିନୟ) ମିଳିଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେହି ପାର୍ଟ ହିଁ କରୁଛି । ସେ ହେଉଛନ୍ତି
ସୁପ୍ରିମ (ଶ୍ରେଷ୍ଠ) ଆତ୍ମା । ତାଙ୍କୁ ସୁପ୍ରିମ ପିତା କୁହାଯାଉଛି, ଆଉ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭାଇ ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି । ଆଉ କାହାକୁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କର
ସୁପ୍ରିମ୍ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ
ପିଲାମାନେ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ।
ଯିଏ ଯେପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି, ତାହା ତୁରନ୍ତ ସ୍ଥୂଳରେ ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡିଯାଇଥାଏ ଇଏ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଛନ୍ତି ନା ନାହିଁ ? ଇଏ ଜ୍ଞାନରେ କେତେ
ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ତାହା ତାଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରୁ ଜଣାପଡିଯାଏ । ବାବା କାହାକୁ କିଛି ସିଧାସଳଖ କହୁ
ନାହାଁନ୍ତି । କାଳେ ନିରାଶ ହୋଇଯିବେ । ଅବଶୋଷ ନ କରନ୍ତୁ ଯେ ବାବା ଏପରି କାହିଁକି କହିଦେଲେ,
ଅନ୍ୟମାନେ କ’ଣ କହିବେ । କିନ୍ତୁ ବାବା କହିପାରିବେ ଯେ ଅମୁକ କିପରି ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସବୁ
କିଛିର ଆଧାର ସେବା ଉପରେ ରହିଛି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆସି ସେବା କରୁଛନ୍ତି ନା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ସବଜେକ୍ଟ ହିଁ କଷ୍ଟଦାୟୀ ଅଟେ । ବାବା ଯୋଗ ଏବଂ
ଜ୍ଞାନ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ବାକି ଯୋଗରେ ହିଁ କେହି କେହି ଫେଲ୍ ହୋଇଯା’ନ୍ତି ।
ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିଯାଉଛି । ମୋତେ ଅମୁକ ଦରକାର, ଭଲ ଜିନିଷ ଦରକାର । ଏହିପରି ସବୁ ବିଚାର ଆସିଥାଏ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ତ ଏଠାରେ ବନବାସରେ ଅଛ ନା । ତୁମକୁ ତ ଏବେ ବାନପ୍ରସ୍ଥରେ ଯିବାକୁ ହେବ
। ପୁଣି ଏପରି କୌଣସି ମୂଲ୍ୟବାନ ଜିନିଷ ପିନ୍ଧିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ବନବାସରେ ଅଛ ନା । ଯଦି
ଏପରି କୌଣସି ସାଂସାରିକ ବସ୍ତୁ ତୁମ ପାଖରେ ରହିବ ତେବେ ଆକର୍ଷିତ କରିବ । ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷିତ
କରିବ । ବାରମ୍ବାର ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ନେଇଆସିବ । ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ମେହନତ ବିନା ବିଶ୍ୱର
ବାଦଶାହୀ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ମେହେନତ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ତୁମେ କଳ୍ପ କଳ୍ପ
କରିଆସିଛ ଏବଂ ଏବେ ମଧ୍ୟ କରି ଚାଲିଛ । ଫଳାଫଳ ଶେଷ ସମୟରେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହୋଇଯିବ । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ
କ୍ରମାନୁସାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଶିକ୍ଷକ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ ଅମୁକ ଭଲ ପରିଶ୍ରମ
କରିଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର ପଢାଇବାର ସଉକ ରହିଛି ବୋଲି ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ତ ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀରୁ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଦ୍ୱିତୀୟକୁ ପୁଣି ତୃତୀୟକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ଥରେ ମାତ୍ର ପଢିବାକୁ ହେବ
। ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମେ ଯେତେ ଯେତେ ସମୟ ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଆସିବ ସେତେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିପାରିବ ।
ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଉଚ୍ଚ ପଦ ନିଶ୍ଚିତ ପାଇବ । ଏକଥା ତ ଜାଣିଛ ଯେ, କେହି
ରାଜା-ରାଣୀ ହେଉଛନ୍ତି, କେହି କ’ଣ ହେଉଛନ୍ତି, କେହି କ’ଣ ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହେବେ
। ସବୁ କିଛି କାର୍ଯ୍ୟକଳାପରୁ ହିଁ ଜଣାପଡିଯାଇଥାଏ । ଇଏ କେତେ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ରହୁଛନ୍ତି,
ଏହାଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି କେତେ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ସ୍ନେହ ରହିବା ଦରକାର ନା,
ଭାଇ ସହିତ ନୁହେଁ । କାରଣ ଭାଇ-ଭାଇର ସ୍ନେହ ଦ୍ୱାରା କିଛି ବି ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇନଥାଏ । ବର୍ସା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମୂଳ କଥା । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ଶକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ । ଦିନକୁ ଦିନ ବ୍ୟାଟେରୀ ଭରିବାକୁ ଲାଗିବ କାହିଁକି ନା ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ହୋଇ
ଚାଲିଛି ନା । ଧୀରେ ଧୀରେ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ହେବାରେ ଲାଗିଛି । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମର
ଉନ୍ନତି ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସିଏ ଏକମାତ୍ର ପିତା-ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସଦଗୁରୁ
ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦେଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଆଉ ସମସ୍ତେ ତ ହେଉଛନ୍ତି ଦେହ-ଅଭିମାନୀ, ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀର ଜ୍ଞାନ ଆଉ କାହାକୁ ମିଳୁ ହିଁ
ନାହିଁ । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ-ନିଜର
ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଡ୍ରାମାର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦୃଶ୍ୟକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖୁଛ ଏବଂ ତୁମକୁ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନାଟକକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ହିଁ ହେବ, ଅଭିନୟ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା
କ୍ରିଏଟର, (ରଚୟିତା) ଡାଇରେକ୍ଟର, (ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ) ଏକ୍ଟର (ଅଭିନେତା) ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବା
ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ପୁତ୍ର ଏବଂ କନ୍ୟା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସି ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ଜଣେ, ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଭାଇ ଭାଇ । ବର୍ସା
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳୁଛି । ଏବେ ଏହି ଦୁନିଆର କୌଣସି ଜିନିଷ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ପଡିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ କାରଣ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଯାହା କିଛି ବି ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ବିନାଶୀ । ଏବେ ତୁମକୁ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେମାନେ ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ଘରକୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ
ହୋଇଯିବୁ । ଏହାକୁ ଅଜ୍ଞାନତା କୁହାଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପାଇଁ ଯାହା କିଛି ବି
କହୁଛନ୍ତି ସେସବୁ ଭୁଲ୍ ଏବଂ ଯାହା କିଛି ଉପାୟ କରୁଛନ୍ତି, ସେସବୁ ମଧ୍ୟ ଭୁଲ୍ । ସଠିକ୍ ରାସ୍ତା
ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଡ୍ରାମାର ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ ତୁମକୁ
ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା କରୁଛନ୍ତି । ଅନେକ କହୁଛନ୍ତି ଆମର ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ବି ଜ୍ଞାନ ପଶୁନାହିଁ,
ବାବା ଆମର ମୁଖ ଖୋଲି ଦିଅ, କୃପା କର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଥିରେ ବାବାଙ୍କର ତ କିଛି କରିବାର କଥା
ହିଁ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ତୁମକୁ ମୋର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସଠିକ୍ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଥାଏ, ବାକି ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଭୁଲ୍
କାହିଁକି ନା ସମସ୍ତଙ୍କଠାରେ ୫ ବିକାର ଅଛି ନା । ତଳକୁ ଖସି ଖସି ଭୁଲ୍ ଉପରେ ଭୁଲ୍ କରି
ଚାଲିଛନ୍ତି । କ’ଣ କ’ଣ ରିଦ୍ଧି ସିଦ୍ଧି (ତନ୍ତ୍ରବିଦ୍ୟା) ଇତ୍ୟାଦି କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ
କୌଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏସବୁ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ । ତେଣୁ ଏହାକୁ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ସୁଖ
କୁହାଯାଉଛି । ସିଡିର ଚିତ୍ର ଏବଂ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ଉପରେ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
ଯେକୌଣସି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କୁ ତୁମେ ସେହି ଚିତ୍ର ଦେଖାଇ ପାରିବ ଏବଂ ତୁମର ଧର୍ମସ୍ଥାପକ
ଅମୁକ-ଅମୁକ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଅମୁକ ସମୟରେ ଆସିବେ । ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମକୁ
ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଏହି ଧର୍ମ ଭଲ ଲାଗିବ, ତେଣୁ ସେମାନେ ତୁରନ୍ତ ଏହି
ଧର୍ମକୁ ଚାଲିଆସିବେ । ବାକି ଯାହାକୁ ଭଲ ନ ଲାଗିବ ସିଏ ପୁରୁଷାର୍ଥ କିପରି କରିବେ । ମନୁଷ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟକୁ ଫାଶୀ ଉପରେ ଚଢାଉଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ତ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହିବାକୁ ହେବ,
ଯାହାକି ବହୁତ ମିଠା ଅର୍ଥାତ୍ ସୁଖଦାୟୀ ଫାଶୀ ଅଟେ । ଏବେ ତୁମ ଆତ୍ମାର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ଆଡକୁ
ରହିଛି । ଆତ୍ମାକୁ କୁହାଯାଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହାକୁ ମିଠା ସ୍ମୃତିର ଫାଶୀ
କୁହାଯିବ । ବାବା ତ ଉପରେ ରହନ୍ତି ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଆମକୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ
ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଶରୀରକୁ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ
ପାଖରେ ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ତୁମେ ଏଠାରେ ବସି କ’ଣ କରୁଛ ? ବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଯିବା
ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ତେବେ ସିଏ
କାଳର କାଳ ହୋଇଗଲେ ନା । କାଳ ତ ଜଣଙ୍କୁ ନେଇଯାଏ, ବାସ୍ତବରେ ଏପରି କୌଣସି କାଳ ନାହିଁ ଯିଏ
ନେଇଯାଏ । ଏସବୁ ତ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ସ୍ୱତଃ ସମୟ ଅନୁସାରେ ଶରୀର
ତ୍ୟାଗ କରି ଚାଲିଯାଇଥାଏ । ଏହି ବାବା ତ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇଯାଆନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ
ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ନିଜର ଘର ଆଡକୁ ରହିଛି । ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ମୃତ୍ୟୁ କୁହାଯାଏ ।
ଶରୀର ନଷ୍ଟ ହୋଇଗଲା, ଆତ୍ମା ଚାଲିଗଲା । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏଥିପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆସ
ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୁ ନେଇଯାଅ । ଏଠାରେ ଆମର ଆଉ ରହିବାର ନାହିଁ । ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ୍
ଅନୁସାରେ ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଏଠାରେ ଅପାର ଦୁଃଖ ରହିଛି, ତେଣୁ ଏବେ
ଏଠାରେ ରହିବାର ନାହିଁ । ଏହା ବହୁତ ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମରିବାକୁ ହେବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା । ଏବେ ବାଣୀରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ
କୌଣସି କାଳ ଖାଇବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଖୁସୀ ଖୁସୀରେ ଯାଉଛ । ଶାସ୍ତ୍ର ଇତ୍ୟାଦି ଯାହା ସବୁ ରହିଛି
ତାହା ଭକ୍ତିମାର୍ଗ, ଏହା ପୁଣି ବି ରଚନା ହେବ । ଡ୍ରାମାର ଏହା ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥା । ଏହି
ଟେପ୍, ଘଡି ଯାହା କିଛି ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ପୁଣି ବି ରହିବ । ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦର କୌଣସି କଥା
ହିଁ ନାହିଁ । ବିଶ୍ୱ ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତିର ଅର୍ଥ ଅବିକଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଆମେ ପୁନର୍ବାର ସେହି ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ, ଯାହାଥିଲୁ ପୁଣି ସେହିଭଳି ହେବୁ ।
ଏଥିରେ ସାମାନ୍ୟ ହେଲେ ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସେ ବେହଦର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଏଭଳି
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କୁ ତୁମେ ବାବା ବୋଲି କହୁଛ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ କହୁଛ । ଇଏ
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୋଠାରୁ ତୁମକୁ ବର୍ସା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବାପୁ ଗାନ୍ଧୀଜୀ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଜାପିତା
ତ ଥିଲେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି କଥାରେ ତୁମେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କୁହ ଆମେ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଭଗବାନ ଅଥବା ଦେବତା କହୁନାହୁଁ । ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱକୁ ପବିତ୍ର କରାଇବା ପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ବହୁତ ଜନ୍ମର ଶେଷରେ, ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ।
କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଚିତ୍ର ଦେଖାଅ ଏବଂ କୁହ ଦେଖ ଏକଦମ୍ ଶେଷରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି । ଏବେ ସମସ୍ତେ ତ
ତମୋପ୍ରଧାନ ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛି ନା । ଇଏ ମଧ୍ୟ (ବ୍ରହ୍ମା) ତମୋପ୍ରଧାନ
ଅବସ୍ଥାରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛନ୍ତି । ଏହା ତାଙ୍କର ସେହି କଳ୍ପ ପୂର୍ବର ଚେହେରା ଅଟେ । ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ବାବା ପ୍ରବେଶ କରି ଏହାଙ୍କର ନାମ ବ୍ରହ୍ମା ରଖିଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ତୁମେ କୁହ ବ୍ରହ୍ମା ନାମ କେଉଁଠୁ
ଆସିଲା ? ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ, ସେ (ନାରାୟଣ) ହେଲେ ପବିତ୍ର । ସେହି ପବିତ୍ର ଦେବତା
ହିଁ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ପତିତ ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ଇଏ ଏବେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି
। ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କରିବା — ଏହା ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାମ । ଏସବୁ ବହୁତ ୱାଣ୍ଡରଫୁଲ କଥା ଏବଂ
ବୁଝିବାର କଥା । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ସେହିପରି (ନାରାୟଣ) ହେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସେ
୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ଏହିପରି (ବ୍ରହ୍ମା) ହେଉଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବାବା ପ୍ରବେଶ କରି ରାଜଯୋଗର
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ପାଠ ପଢୁଛ । ଏହାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ବଂଶ ରହିଛି ନା ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ, ରାଧା କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ,
ରାଧା-କୃଷ୍ଣ ପ୍ରଥମେ ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀ ଥିଲେ ଯିଏ ପୁଣି ପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି ।
ଇଏ ଭିକାରୀରୁ ରାଜକୁମାର (ବେଗର ଟୁ ପ୍ରିନ୍ସ) ହେବେ । ପ୍ରିନ୍ସରୁ ହିଁ ଭିକାରୀ (ବେଗର)
ହେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ଏହି ଦୁଇଟି ଚିତ୍ରରେ ରହିଛି । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା)
ସେହିପରି (ନାରାୟଣ) ହେଉଛନ୍ତି । ଯୁଗଳ ହୋଇଥିବାରୁ ୪ ଭୁଜା ଦେଖାଇଥାନ୍ତି । ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗ
ଅଟେ ନା । ଏକମାତ୍ର ସତଗୁରୁ ହିଁ ତୁମକୁ ଏହି ବିଷୟ ସାଗରରୁ ପାରି କରି ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଯୁଗଳ ମୂର୍ତ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ୪ଟି ଭୂଜା
ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଦୈବୀଗୁଣର ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି ।
ସ୍ତ୍ରୀ ବିଷୟରେ ସ୍ୱାମୀକୁ ଅଥବା ସ୍ୱାମୀ ବିଷୟରେ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ପଚାର ତେବେ ତୁରନ୍ତ କହିଦେବେ କି
ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ଦୁର୍ବଳତା ରହିଛି । ଇଏ ମୋତେ ଏହି କଥାରେ ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି କିମ୍ବା କହିବେ
ଆମେ ଉଭୟ ଠିକରେ ଚାଲୁଛୁ । କେହି କାହାକୁ ହଇରାଣ କରୁ ନାହୁଁ, ଉଭୟ ପରସ୍ପରର ସହଯୋଗୀ ସାଥୀ ହୋଇ
ଚାଲୁଛୁ । କେହି କେହି ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ତଳକୁ ଖସାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି - ଏହି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ ସ୍ୱଭାବକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବଦଳାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତାହା ହେଉଛି ଆସୁରୀ
ସ୍ୱଭାବ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ହେଉଛି ଦୈବୀ ସ୍ୱଭାବ । ଏସବୁ କଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ, ଅସୁର ଏବଂ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗି ନାହିଁ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବଂ ନୂଆ ଦୂନିଆ ଉଭୟ ଏକତ୍ର କିପରି
ମିଶିପାରିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅତୀତ କଥା ଯାହା ଅତ୍ରିକାନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ତାକୁ ବସି କାହାଣୀ
ଆକାରରେ ଲେଖିଛନ୍ତି, ତାକୁ ସବୁ କାହାଣୀ କୁହାଯିବ । ଯେତେ ସବୁ ପର୍ବପର୍ବାଣି ପାଳନ ହେଉଛି ସେସବୁ
ବର୍ତ୍ତମାନର କଥାକୁ ନେଇ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ତାହା ତ’ ଦ୍ୱାପରରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ପାଳନ କରି ଆସୁଛନ୍ତି
। ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସେସବୁ କିଛି ବି ପାଳନ କରାଯିବ ନାହିଁ । ଏସବୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝିବାର କଥା ।
ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ପଏଣ୍ଟସ୍ (ଜ୍ଞାନ) ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ସହଜ । ୭
ଦିନରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ ହୋଇପାରିବ । ପ୍ରଥମେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଉଚିତ୍ ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ବେହଦ
ନାଟକରେ ଅଭିନୟ କରିବା ସହିତ ସାରା ନାଟକକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ
ପଡିବାର ନାହିଁ । ଏହି ଦୁନିଆର କୌଣସି ଜିନିଷକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ନପଡୁ ।
(୨) ନିଜର ଆସୁରୀ ସ୍ୱଭାବକୁ ବଦଳାଇ ଦୈବୀ ସ୍ୱଭାବ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ପରସ୍ପରର ସାହାଯ୍ୟକାରୀ
ହୋଇ ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ । କାହାକୁ ଦୁଃଖୀ କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ହୃଦୟରେ
ଏକମାତ୍ର ଦିଲାରାମ ବାବାଙ୍କୁ ବସାଇ ସେହି ଜଣଙ୍କ ଠାରୁ ସର୍ବ ସମ୍ବନ୍ଧର ଅନୁଭୂତି କରୁଥିବା
ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରିବାର
ସ୍ଥାନ ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରିୟତମ ପ୍ରେମିକଙ୍କୁ ବସାଇବାର ସ୍ଥାନ ହୃଦୟ ଅଟେ । କେହି କେହି
ପ୍ରେମିକା ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧି ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାପଦାଦା ସଚ୍ଚା ହୃଦୟବାନଙ୍କ ଉପରେ
ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଥା’ନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ହୃଦୟର ଅନୁଭବ ହୃଦୟକୁ ଜଣା ଏବଂ ଦିଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ହୃଦୟକୁ ଆରାମ
ଦେଉଥିବା ଦିଲାରାମ ବାବାଙ୍କୁ ଜଣା । ଯେଉଁମାନେ ସଚ୍ଚା ହୃଦୟରେ ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି ବା ମନେ
ପକାଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମେହନତ କମ ଏବଂ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ଅଧିକ ମିଳିଥାଏ । ସଚ୍ଚା ହୃଦୟବାନ୍
ପିଲାମାନେ ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାର ଗୀତ ଗାଇଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ସମୟ ଅନୁସାରେ ଜଣଙ୍କଠାରୁ
ସର୍ବସମ୍ବନ୍ଧର ଅନୁଭୂତି ହୋଇଥାଏ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଅମୃତବେଳାରେ
ସ୍ୱଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଯୋଗରେ ବସ ତେବେ ସେବାର ନୂଆ ନୂଆ ଉପାୟ ଅନୁଭବ ହେବ ।