29.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଉଛୁଳୁ ଥାଉ ତେବେ ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
କେଉଁମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗରୁ ବହୁତ ବହୁତ ଦୂରେଇ ରହିବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯାହାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହୁନାହିଁ, ବୁଦ୍ଧି ଇତସ୍ତତଃ ହେଉଛି, ସେମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗରୁ
ତୁମକୁ ବହୁତ ବହୁତ ଦୂରେଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ତାଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ସହିତ ତୁମର ଅଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ ଲାଗିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ କାହିଁକିନା ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ ସେମାନେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳକୁ ଖରାପ
କରିଥା’ନ୍ତି ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ପଶ୍ଚାତାପ କେବେ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ସେମାନଙ୍କୁ ଜଣାପଡିବ ଯେ ଏମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ
ସେମାନଙ୍କର ମୁହଁ ଫିକା ପଡିଯିବ ଏବଂ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ ଯେ ଆମେ ବେଖାତିର୍ କରିଛୁ, ପାଠ ପଢିନାହୁଁ
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏବେ ରୁହାନୀ (ଆତ୍ମିକ)
ଯାତ୍ରାକୁ ତ’ ପିଲାମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ହଠଯୋଗରେ କୌଣସି ଯାତ୍ରା ହୋଇନଥାଏ । ଏହା
ହେଉଛି ୟାଦ ଅର୍ଥାତ୍ ମନେ ପକାଇବା । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧାର କଥା ନାହିଁ କି
କୌଣସି କଷ୍ଟ ନାହିଁ । ଏହା ଏକ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ସେଥିପାଇଁ କାଇଦା ଅନୁସାରେ ବସିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମେ
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ, ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ପାଳନା ହେଉଛି । କେଉଁ ପ୍ରକାରର ପାଳନା ? ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନରତ୍ନର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ ।
କେବଳ ମାୟା ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗକୁ ଭାଙ୍ଗି ହେଉଛି । ବାକି ଯେଭଳି ବି ବସ, ତାହା ସହିତ ଯୋଗର କୌଣସି
ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ବହୁତ ସନ୍ତାନ ହଠଯୋଗରେ ୩-୪ ଘଣ୍ଟା ବସିଥା’ନ୍ତି । ସାରା ରାତି ମଧ୍ୟ
ବସିଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତୁମର ଭଟ୍ଟୀ ଥିଲା, ସେ କଥା ଅଲଗା ଥିଲା , ସେଠାରେ ତୁମର ଧନ୍ଦା ଆଦି
କିଛି ତ’ ନଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ଏକଥା ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଉଥିଲା । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଘର
ସଂସାରରେ ରହି କର୍ମଧନ୍ଦା ମଧ୍ୟ କର । ଯାହା ବି କର୍ମଧନ୍ଦା କର କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ ଏବେ ତୁମେ ନିରନ୍ତର ମନେ ପକାଇ ପାରିବ । ନାଁ । ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ପାଇଁ
ସମୟ ଲାଗିବ । ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ପୁଣି କର୍ମାତୀତ (ନିରନ୍ତର ଆତ୍ମିକ ସ୍ଥିତି)
ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଡ୍ରାମାର ପ୍ଳାନ ଅନୁସାରେ ଏବେ ବାକି ଅଳ୍ପ
ସମୟ ଅଛି । ସବୁ ହିସାବ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁଛି । କହନ୍ତି ଯେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ
ପୂର୍ବରୁ କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ଥିଲା । ତାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଉଥିଲା । ଏବେ ତାଙ୍କର ଦୁଇ ହଜାର ବର୍ଷ
ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଛି, ତେଣୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ହିସାବ ହୋଇଯାଉଛି । ଜଣାପଡୁଛି ତୁମର ନାମ ବିଦେଶରୁ ହିଁ
ପ୍ରଖ୍ୟାତ ହେବ, କାହିଁକିନା ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଭାରତବାସୀଙ୍କଠାରୁ ତୀକ୍ଷ୍ଣ । ସେମାନେ ଭାରତରୁ
ଶାନ୍ତି ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ଭାରତବାସୀମାନେ ହିଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହି ଏବଂ ସର୍ବବ୍ୟାପୀର ଜ୍ଞାନ
ଦେଇ ତାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିକୁ ବିଗାଡି ଦେଇଛନ୍ତି । ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଏତେ
ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି, ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବହୁତ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ରହିଛି । ଏବେ ଭାରତବାସୀଙ୍କଠାରୁ
ସେମାନେ ବହୁତ ଶିଖିବେ । ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିବେ ସେତେବେଳେ ଯାଇ
ଭାରତବାସୀ ଜାଗିବେ । କାହିଁକି ନା ଭାରତବାସୀ ଏକଦମ ଘୋର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ସେମାନେ
ଅଳ୍ପ ଶୋଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରୁ ଭଲ ଆବାଜ୍ ବାହାରିବ (ଚହଳ ସୃଷ୍ଟି ହେବ) । ବିଦେଶରୁ ମଧ୍ୟ
ଆସିଥିଲେ ଯେ ଆମକୁ କେହି କୁହନ୍ତୁ ଶାନ୍ତି କିପରି ହୋଇପାରିବ ? କାହିଁକି ନା ବାବା ତ ଭାରତରେ
ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏହି କଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ କହିପାରିବ । ଦୁନିଆରେ ପୁନର୍ବାର ସେହି ଶାନ୍ତି କେବେ
ଏବଂ କିପରି ହୋଇପାରିବ ? ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ତ’ ଜାଣିଛ ଏଠାରେ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଥବା ହେଭେନ୍ ଥିଲା ।
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ଏକଥା ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଏହି କଥା ବସା ବାନ୍ଧି ଗଲାଣି ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଲକ୍ଷ
ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହିଦେଇଛନ୍ତି । ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ପଥରବୁଦ୍ଧି ଏହି ଭାରତବାସୀ ହିଁ ହୋଇଛନ୍ତି ।
ଏହି ଗୀତା ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର । ପୁଣି ମଧ୍ୟ ଏସବୁ ହେବ । ଯଦିଓ ଡ୍ରାମାକୁ
ଜାଣିଛନ୍ତି ତଥାପି ବାବା ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ବିନାଶ ତ
ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ । ଏହା ତ ଖୁସିର କଥା ନା ।
ଯେବେ କେହି ବଡ ପରୀକ୍ଷା ପାସ୍ କରନ୍ତି ଭିତରେ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଆମେ ଏସବୁ ପାସ କରି ଯାଇ
ଦେବତା ହେବୁ । ସବୁର ଆଧାର ପାଠ ପଢା ଉପରେ ରହିଛି ।
ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଇ ଏହିପରି କରାଉଛନ୍ତି
। ପାରାଡାଇଜ୍ ହେଭେନ୍ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଥିଲା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ବିଚରା
ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଛନ୍ତି । ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ତାକୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କର ତୁମେ ମହିମା କରୁଛ — ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ସହିତ ଆନନ୍ଦର ସାଗର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି,
ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଭରପୁର ରହିଛି । ତୁମକୁ ଏତେ ସାହୁକାର କିଏ କରାଉଛି ? ଏଠାକୁ ତୁମେ
କାହିଁକି ଆସିଛ ? ବର୍ସା ପାଇବା ପାଇଁ । ଯଦି କାହାର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଭଲ ଥିବ କିନ୍ତୁ ଧନ ନଥିବ ତେବେ
ଧନ ବିନା କ’ଣ ହେବ! ବୈକୁଣ୍ଠରେ ତୁମ ପାଖରେ ଧନ ରହିବ । ଏଠାରେ ଯେଉଁମାନେ ସାହୁକାର, ତାଙ୍କର
ନିଶା (ଗର୍ବ) ରହିଥାଏ ଯେ ଆମ ପାଖରେ ଏତେ ଧନ ଅଛି, ଏହିସବୁ କାରଖାନା ଆଦି ଅଛି । ଶରୀର ଛାଡିଲେ
ତ ସବୁ ଖଲାସ୍ । ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଏତେ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା
ନିଜେ ତ ସମ୍ପତ୍ତିର ମାଲିକ ହେଉନାହାନ୍ତି । ତୁମକୁ ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ
ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବିନା କେହି ସ୍ଥାପନା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର
ଚିତ୍ର ହେଉଛି - ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଏବଂ ଗୋଲା (ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର) । ଏହି ଚକ୍ରରେ ହିଁ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ
ଭରିରହିଛି । ତୁମର ଏପରି କୌଣସି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜିନିଷ ଥିଲେ ସେମାନେ ବୁଝିବେ ଯେ ଏଥିରେ ନିଶ୍ଚୟ
କୌଣସି ରହସ୍ୟ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ କେହି-କେହି ଛୋଟ-ଛୋଟ ଖେଳଣା ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି, ତାହା
ବାବାଙ୍କୁ ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ବଡ ଚିତ୍ର ଲଗାଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଦୂରରୁ ପଢି କେହି
ବି ବୁଝିପାରିବେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବଡ ଜିନିଷ ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବେ । ଏଥିରେ ପରିଷ୍କାର ଦେଖାଯାଇଥାଏ
। ଗୋଟିଏ ପାର୍ଶ୍ଵରେ କଳିଯୁଗ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ପାର୍ଶ୍ଵରେ ସତ୍ୟଯୁଗ । ବଡ-ବଡ ଚିତ୍ର ହୋଇଥିଲେ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷଣ କରିବ । ଯାତ୍ରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବେ, ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବେ ମଧ୍ୟ ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ବାହାରେ ତ
ଏପରି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ହିସାବ ତୁମେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ବୁଝାଉଛ ତେଣୁ ଏହା ଏତେ ବଡ
କରିବା ଉଚିତ୍ ଯାହାକୁ ଦୂରରୁ ଦେଖି ପଢି ମଧ୍ୟ ପାରିବେ ଯେଉଁଥିରୁ ବୁଝିବେ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଦୁନିଆ
ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବୋମା ଆଦି ତ ତିଆରି ହୋଇ ଚାଲିଛି । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବ ।
ତୁମେ ବିନାଶର ନାମ ଶୁଣି ଭିତରେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ନଥିଲେ ଖୁସି
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ସବୁ କିଛି ଛାଡି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ, ନିଜ
ଆତ୍ମାର ଯୋଗ ମୋ ସହିତ ଲଗାଅ । ଏହା ହେଉଛି ମେହନତର କଥା । ପବିତ୍ର ହୋଇ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ
ଆସିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଆମେ ହିଁ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ନେଉଛୁ ପୁଣି ହରାଉଛୁ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ ।
ଉଠିବା ବସିବା ଚାଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଝରିବା ଉଚିତ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ ଚାଲିବା
ଉଚିତ୍ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପାଠପଢାଇ ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ ।
ତେଣୁ ଏତିକି ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ରହିବା ଉଚିତ୍ ନା । ତେବେ ନିଜକୁ ପଚାର ଏତେ
ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରହିଛି ? ବାବାଙ୍କୁ ଏତିକି ମନେ ପକାଉଛି ? ଚକ୍ରର ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି, ତେଣୁ ସେତିକି ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ବିଲକୁଲ୍
ଖୁସିରେ ରୁହ । ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଥିବା ଶିକ୍ଷକ ଦେଖ କିଏ ! ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବେ ସେତେବେଳେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ମୁହଁ ଫିକା ପଡିଯିବ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝିବାରେ ସାମାନ୍ୟ ଡେରି ରହିଛି । ଏବେ
ଦେବତା ଧର୍ମର ଏତେ ସଦସ୍ୟ ହୋଇନାହାନ୍ତି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜତ୍ତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ ହୋଇନାହିଁ । କେତେ
ଢେର ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ! ବେହଦର ବାବା ପୁନର୍ବାର ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର
ବାଦଶାହୀ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସେହି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବେହଦର ବାବା ନିଶ୍ଚୟ ବେହଦର
ସୁଖ ଦେବେ ନା । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଅସରନ୍ତି ଜ୍ଞାନର ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ ଏବଂ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବ ଆତ୍ମା ସେତେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଡ୍ରାମାର ପ୍ଳାନ୍ ଅନୁସାରେ ତୁମେ ଯେତେ ସେବା କରି
ପ୍ରଜା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛ ସେତେ କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି ଏବଂ ତାଙ୍କର ପୁଣି ଆଶୀର୍ବାଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିଯାଉଛି ।
ଗରିବମାନଙ୍କର ସେବା କରୁଛ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇଚାଲ । ଟ୍ରେନରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବହୁତ ସେବା
କରିପାରିବ । ଏତେ ଛୋଟ ବ୍ୟାଜରେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଜ୍ଞାନ ଭରିରହଛି । ସମଗ୍ର ପାଠପଢାର ତନ୍ତ(ସାରାଂଶ)
ଏଥିରେ ରହିଛି । ବ୍ୟାଜ୍ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ତିଆରି କରିବା ଉଚିତ୍ ଯାହା ଫଳରେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ
ଉପହାର ଦେଇପାରିବ । କାହାକୁ ବୁଝାଇବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ । କେବଳ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା ମିଳୁଛି ତେଣୁ ବାବା ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ବର୍ସା ସ୍ୱର୍ଗର ବାଦଶାହୀ
କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ମନେ ପକାଅ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମତ କେତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛି । କିଛି
ହେଲେ ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ବିକାର ନିମନ୍ତେ କେତେ ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି । କାମ ବିକାର ପଛରେ ମରୁଛନ୍ତି
। କୌଣସି କଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବିଲକୁଲ୍ ଶୂନ୍ୟ ହୋଇଗଲାଣି, ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ସମସ୍ତଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଖାଲି
ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଲେ ଏପରି ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ,
କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆତ୍ମାର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଶେଷ ହୋଇଗଲାଣି । ବାବା କେତେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଏବଂ କରାଇବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଥକିବାର ନାହିଁ କି
ହାର୍ଟଫେଲ୍ ମଧ୍ୟ ହେବାର ନାହିଁ । ଏତେ ମେହନତ କଲୁ ଭାଷଣ ଦ୍ୱାରା ଜଣେ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଲେ
ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଯାହା ଶୁଣାଇଲ ତାକୁ ଯିଏ ବି ଶୁଣିଲେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଛାପ ତ ଲାଗିଗଲା ।
ଶେଷ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିବେ । ତୁମ ବି.କେ.ମାନଙ୍କର ବହୁତ ଖ୍ୟାତି ହେବାର ଅଛି । କିନ୍ତୁ
ଚାଲିଚଳଣରୁ ଦେଖାଯାଉଛି ଯେପରି ଏକଦମ୍ ଅଜ୍ଞାନୀ ଅଟ । କୌଣସି ରିଗାର୍ଡ (ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ)
ନାହିଁ, ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ପରିଚୟ ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ବାହାରେ ଏଣେତେଣେ ବୁଲୁଛି । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇଲେ ସାହାଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ । ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାନ୍ତି ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି
କେଉଁଠାରେ ନା କେଉଁଠାରେ ଘୁରି ବୁଲୁଛି । ତେବେ ତାଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ସହିତ ଅଙ୍ଗ ଲଗାଇ ବସିବା ଅନୁଚିତ୍
କାହିଁକିନା ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ନ ରହିବା କାରଣରୁ ସେମାନେ ବାୟୁମଣ୍ଡଳକୁ ଖରାପ କରିଦେଇଥା’ନ୍ତି
। ପବିତ୍ର ଏବଂ ଅପବିତ୍ର ଏକତ୍ର ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପୁରୁଣା ସୃଷ୍ଟିକୁ ଖଲାସ୍
କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ କାଇଦା (ନିୟମ) ମଧ୍ୟ ବହୁତ କଡା ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା
ଦ୍ୱାରା ଲାଭ ବଦଳରେ ଅଧିକ କ୍ଷତି ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ପବିତ୍ରତାର ସମସ୍ତ ଆଧାର ଯୋଗ ଉପରେ ରହିଛି ।
ଏଠାରେ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ବସିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଏକତ୍ର ବସିବା ଅପେକ୍ଷା ଅଲଗା ଅଲଗା
ପାହଡ ଉପରେ ବସିବା ଭଲ (ମଧୁବନବାସୀଙ୍କ ପାଇଁ) । ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି ସେ
ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ । ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଚଲଣିରୁ ହିଁ ଜଣାପଡିଥାଏ । ଯୋଗ
ବିନା ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ରହିଛି । ତାହା
ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବିନା ବାହାରିବ କିପରି । ଅର୍ଥାତ୍ ସେମାନେ ପତିତ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସମଗ୍ର ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଖଲାସ୍ କରିଦେଉଛି । ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ ନହେଉ ।
କିନ୍ତୁ ଏତିକି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ ଯେ କାହାର ସଙ୍ଗ କରିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମର ସ୍ନେହ ପବିତ୍ର
ସହିତ ପବିତ୍ରର ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହିଭଳି ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ମିଠା ବାବା ଏବଂ ମିଠା
ରାଜଧାନୀ ବିନା ଆଉ କେହି ମନେ ନପଡନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ଏତେ ସବୁ ତ୍ୟାଗ କରିବା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା
ନୁହେଁ । ବାବାଙ୍କର ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଅସରନ୍ତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ସନ୍ତାନମାନେ, ତୁମେ
ପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ମୁଁ ତୁମ ପାଇଁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛି । ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ବିଲକୁଲ୍ ଖଲାସ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆର ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଜିନିଷ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି, ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ୱର୍ଥ ନଟ୍ ଏ ପେନୀ
(ପାଇ ପଇସାର ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ) । କଉଡି ଏବଂ ହୀରାରେ ଫରକ ରହିଥାଏ ନା । ତେଣୁ ତୁମେ କେତେ ଖୁସି
ହେବା ଉଚିତ୍ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ ସଚ୍ ତୋ ବିଠୋ ନତ୍ (ସତ୍ୟତା ଥିଲେ ମନ ନାଚେ) । ତୁମେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଖୁସିରେ ନୃତ୍ୟ କରିବ । ଏଠାକାର କୌଣସି ବସ୍ତୁରେ ମନ ଲଗାଅ ନାହିଁ । ଏହାକୁ ଦେଖି
ମଧ୍ୟ ନଦେଖିଲାପରି ରୁହ, ଆଖି ଖୋଲା ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଯେପରି ନିଦ୍ରା ଯାଇଛ, କିନ୍ତୁ ସେହି ସାହସ,
ସେହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ରହିବା ଦରକାର । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ତ ଅଛି ଯେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ରହିବ ହିଁ ନାହିଁ ।
ଏତିକି ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢି ରହିବା ଦରକାର । ନିଜକୁ ଚିମୁଟିବା ଦରକାର — ଆରେ, ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇଲେ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳିବ । ହଠଯୋଗରେ ମଧ୍ୟ ବସିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଖାଇ-ପିଇ କାମ କରି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ବାବା କେବେ ଦାସୀ
ହେବାପାଇଁ କହିବେ କି । ବାବା ତ କହିବେ ପବିତ୍ର ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ବାବା ପବିତ୍ର ହେବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି ତୁମେ ପୁଣି ପତିତ ହେଉଛ, କେତେ ମିଛ, ପାପ ଆଦି କରୁଛ । ସର୍ବଦା
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ପାପ ସବୁ ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ଏହା ଶିବବାବାଙ୍କର ଯଜ୍ଞ ନା । ବହୁତ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯଜ୍ଞ । ଲୋକମାନେ ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିବା ପାଇଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି ।
ଏଠାରେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ସମଗ୍ର ଦୁନିଆ ଏଥିରେ ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ବିଦେଶରୁ ଶୁଣିବାକୁ ମିଳିବ ଏବଂ
ଭାରତରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାପିଯିବ । ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ ଲାଗିଲେ ପାପ କଟିବ ପୁଣି ଉଚ୍ଚ
ପଦ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ବାବାଙ୍କର ତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଉଛି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇବା । ଲୌକିକ
ବାପା ତ ପିଲାର ସେବା କରି ପୁଣି ସେବା ନେଇଥାନ୍ତି ମଧ୍ୟ । ଏହି ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ
୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା ଦେଉଛି ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପାପ
କଟିଯିବ । ବାକି ପାଣି ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ପାପ କଟି ପାରେ । ପାଣି ତ ଯେଉଁଠି ସେଠି ଅଛି । ବିଦେଶରେ
ମଧ୍ୟ ନଦୀ ଅଛି ତେବେ କ’ଣ ଏଠାକାର ନଦୀ ପବିତ୍ର କରାଉଛି, ବିଦେଶର ନଦୀ କ’ଣ ପତିତ କରୁଛି ? କିଛି
ହେଲେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କଠାରେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ଦୟା ଲାଗୁଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି -
ପିଲାମାନେ ବେଖାତିର (ଗଫଲତ) କର ନାହିଁ । ବାବା ଏତେ ଗୁଲଗୁଲ୍ (ଫୁଲଭଳି) କରାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ
ପରିଶ୍ରମ କରିବା ଉଚିତ ନା । ନିଜ ଉପରେ ଦୟା କରିବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏଠାକାର
କୌଣସି ବସ୍ତୁରେ ମନ ଲଗାଇବାର ନାହିଁ । ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଆଖି ଖୋଲା ଥିଲେ
ମଧ୍ୟ ଯେପରି ନିଦର ନିଶା ଥାଏ, ସେହିପରି ଖୁସିର ନିଶା ଚଢି ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ପବିତ୍ରତା ଉପରେ ସବୁ
କିଛି ନିର୍ଭର କରେ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମର ଧ୍ୟାନ ରହୁ, ଯେମିତି ପତିତଙ୍କ ଅଙ୍ଗ ସହିତ ତୁମର ଅଙ୍ଗ ନ
ଲାଗୁ । ମିଠା ବାବା ଏବଂ ମିଠା ରାଜଧାନୀ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କିଛି ମନେ ନପଡୁ ।
ବରଦାନ:-
ସେବା ଆଧାରରେ
ମେୱା (କାଜୁ, କିସମିସ୍, ପେସ୍ତା ଇତ୍ୟାଦି) ଅର୍ଥାତ୍ ମୂଲ୍ୟବାନ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ସମସ୍ତ ବିନାଶୀ
ଇଚ୍ଛାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ରହୁଥିବା ସଦା ସମ୍ପନ୍ନ ଏବଂ ସମାନ ହୁଅ ।
ସେବାର ଅର୍ଥ ହେଲା ମେୱା
ପ୍ରଦାନକାରୀ । ଯଦି କୌଣସି ସେବା ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରୁଛି ତେବେ ତାହା ପ୍ରକୃତ ସେବା ନୁହେଁ । ତେବେ
ଏହିଭଳି ସେବା ପଛକେ ନକର କିନ୍ତୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟତାକୁ ଛାଡ ନାହିଁ । ଯେପରି ଶାରୀରିକ ହିସାବରେ ତୃପ୍ତ
ଆତ୍ମା ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେହିପରି ମାନସିକ ତୃପ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା
ସର୍ବଦା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହୁଥିବେ କାରଣ ତୃପ୍ତିର ଚିହ୍ନ ହେଲା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା । ତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ଭିତରେ
କୌଣସି ବି ବିନାଶୀ ଇଚ୍ଛା ଅର୍ଥାତ୍ ମାନ୍, ଶାନ୍ (ମର୍ଯ୍ୟାଦା), ସାହାଯ୍ୟ ଓ ସାଧନ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବାର କ୍ଷୁଧା ନଥିବ । ସେମାନେ ସମସ୍ତ ବିନାଶୀ ଇଚ୍ଛାଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ସଦା ସମ୍ପନ୍ନ ଏବଂ
ସମାନ ହୋଇଥିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସଚ୍ଚା ହୃଦୟର
ସହିତ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସେବା କରି ଆଗକୁ ବଢିବା ଅର୍ଥାତ୍ ପୁଣ୍ୟର ଖାତା ଜମା ହେବା ।