31.07.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ପର୍ବ
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବାର ପର୍ବ ଅଟେ, ଯାହାକି ସଂଗମଯୁଗରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ଏବେ ତୁମେମାନେ ନିଜେ
ପବିତ୍ର ହେବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରାଇବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛ ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମର ସବୁ
କାର୍ଯ୍ୟ କେଉଁ ଆଧାରରେ ସଫଳ ହୋଇପାରିବ ? ତୁମର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ କିପରି ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଜ୍ଞାନ ବଳ ସହିତ
ଯୋଗ ବଳ ରହିଥିବ ତେବେ ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ଆପେ ଆପେ କରିବା ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯିବେ । ଯୋଗ
ବହୁତ ଗୁପ୍ତ ଅଟେ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ତୁମେ ଯୋଗରେ ରହି ଅର୍ଥାତ୍
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଅ ତେବେ ଖବର କାଗଜ ଦ୍ୱାରା ଆପେ ଆପେ ତୁମର ସନ୍ଦେଶ ଛପାଇ ଦେବେ ।
ଶେଷରେ ଖବରକାଗଜ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ହେବ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବହୁତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ
ମିଳିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆଜି ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ ପର୍ବ ବିଷୟରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାରଣ ଏହି ପର୍ବ ଆଗକୁ ଆସିବାର ଅଛି ।
ପିଲାମାନେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଯାଆନ୍ତି ନା । ଏବେ ଯାହା ସବୁ ହେଉଛି ତାକୁ ପର୍ବ ରୂପରେ ପାଳନ
କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହି
ପ୍ରତିଜ୍ଞା ପତ୍ର ଲେଖାଯାଇଥିଲା, ଯାହାକୁ ଅନେକ ନାମ ଦିଆଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର ଚିହ୍ନ
। ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ
ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ରାକ୍ଷୀ ପର୍ବ
ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ଯାହା ପୁଣି ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ପାଳନ ହେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଅନାଦି ପର୍ବ
କୁହାଯାଏ । ତେବେ ତାହା କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ? ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ କାହିଁକି ନା ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି
ପର୍ବ ଆଦି ପାଳନ କରାଯାଏ ନାହିଁ । ଏସବୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ହେଉଛି । ସବୁ ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀ ସଂଗମରେ
ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଆରମ୍ଭ ହୁଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ହୁଏ ନାହିଁ
। ତୁମେ ପଚାରୁଛ ସେଠାରେ ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ ହେବ ନା ନାହିଁ ? ନା । ତାହା ତ ଏଠାରେ ପାଳନ କରାଯାଏ
ସେଠାରେ ନୁହେଁ । ଯେଉଁ ପର୍ବ ଏଠାରେ ପାଳନ ହେଉଛି ସେହି ସବୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପାଳନ କରାଯାଇପାରିବ
ନାହିଁ । କାରଣ ଏସବୁ କଳିଯୁଗର ପର୍ବ । ସମସ୍ତେ ରକ୍ଷା ବନ୍ଧନ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଏହା କିପରି
ଜଣାପଡିବ ଯେ ଏହି ପର୍ବ କାହିଁକି ପାଳନ ହେଉଛି ? ତୁମେମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧୁଛ, କହୁଛ
ପବିତ୍ର ହୁଅ କାହିଁକି ନା ଏବେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତୀ ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ
ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି — ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ପବିତ୍ର କରାଇବା
ପାଇଁ ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ ପାଳନ କରାଯାଏ । ଏବେ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗର ସମୟ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଯାଇଛି ଯେ ଯଦି କେହି ଭକ୍ତିର କୌଣସି କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ
ଆମେ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ଅଛୁ । ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ସାରା ଦୁନିଆକୁ
ନିର୍ବିକାରୀ କରାଉଛନ୍ତି । ଭାରତ ଯେତେବେଳେ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ସାରା ଦୁନିଆ
ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଳା । କାହିଁକି ନା ଭାରତକୁ ନିର୍ବିକାରୀ କରିବା ଦ୍ୱାରା ସାରା ଦୁନିଆ ନିର୍ବିକାରୀ
ହୋଇଯାଉଛି । ଭାରତକୁ ବିଶ୍ୱ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏହା ତ ବିଶ୍ୱର ଗୋଟିଏ ଖଣ୍ଡ । ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି କେବଳ ଭାରତ ଭୂମିରେ ହିଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେଉଛି । ତେବେ ଭାରତ ଭୂମିରେ ନିଶ୍ଚିତ ମନୁଷ୍ୟ
ହିଁ ରହୁଥିବେ । ଭାରତ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡ ଥିଲା, ସୃଷ୍ଟିର ଆରମ୍ଭରେ ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା, ତାକୁ ହିଁ
କୁହାଯାଏ ନିର୍ବିକାରୀ ପବିତ୍ର ଧର୍ମ, ଯାହାକୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ହେଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନ । ତେବେ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବା ପାଇଁ ଆମକୁ କେତେ ଦିନ ଲାଗୁଛି ? ଏଥିରେ ତ ସମୟ
ଲାଗୁଛି । ଏହିଠାରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଡ
ଉତ୍ସବ । ତେଣୁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବା ଦରକାର — ବାବା, ଆମେ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବୁ । ଏହି ଉତ୍ସବକୁ
ସବୁଠାରୁ ବଡ ଉତ୍ସବ ବୋଲି ଭାବିବା ଦରକାର । ସମସ୍ତେ ହେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କହି ଡାକୁଛନ୍ତି ।
ଏହା କହିବା ସତ୍ତ୍ୱେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ପରମପିତାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଆସୁନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଜୀବ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେବା ପାଇଁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଏଠାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା
ବହୁତ ସମୟ ଧରି ଅଲଗା ରହିଲେ.... ଏହି ମେଳା ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଏହାକୁ କୁମ୍ଭମେଳା
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି, ଯାହାକି ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ହେଉଛି । ସେହି ପାଣିରେ ସ୍ନାନ
କରିବାର ମେଳା ତ ତୁମେ ଅନେକ ଥର ପାଳନ କରି ଆସିଛ, ତାହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଏହା ହେଉଛି
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ । ସଂଗମକୁ ମଧ୍ୟ କୁମ୍ଭ କୁହାଯାଉଛି । ପ୍ରକୃତରେ ତିନୋଟି ନଦୀ ନଥାଏ, ପାଣିର ଗୁପ୍ତ
ନଦୀ କିପରି ହୋଇପାରିବ! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଗୀତା ଗୁପ୍ତ ଅଟେ । ତେବେ ତୁମକୁ ଏହା ବୁଝାଯାଉଛି
ଯେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ମିଳୁଛି, ଏଥିରେ ନାଟ-ତାମସା ଆଦି କିଛି ବି ନାହିଁ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ପୂରା ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲୁଛି ଏବଂ ଏହି ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ଚାଲୁଛି । ଦୁଇଟି ଯୁଗ
ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର ପ୍ରାରବ୍ଧ, ସେଠାରେ ବାବା ଜ୍ଞାନ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ତ ଦ୍ୱାପରରୁ କଳିଯୁଗ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଲା । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି ପୁଣି ତା’ର ପ୍ରାରବ୍ଧ ୨୧ ଜନ୍ମ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି । ଏବେ ତୁମର ଆଖି ଖୋଲିଯାଇଛି । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ଅଜ୍ଞାନ ନ୍ରିଦାରେ ଶୋଇଥିଲ
। ଆଜିକାଲି ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ ପର୍ବରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧି ଦିଅନ୍ତି । ତେବେ
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ସେମାନେ ହେଲେ କୁଖ (କୋଳ) ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଏବଂ ତୁମେମାନେ
ହେଲ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ରହିଛି । ଯେପରିକି
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ରୂପକ ପଙ୍କରେ ପଡିଯାଇଛନ୍ତି । ଯେମିତି ପଙ୍କରେ ପାଦ ଫସି ଯାଏ ସେମିତି
ଭକ୍ତି ରୂପକ ପଙ୍କରେ ମନୁଷ୍ୟ ପଡି ଯାଇଛନ୍ତି ଯେମିତିକି କଣ୍ଠ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୁଡିରହିଛନ୍ତି । ତେବେ
ଏହିଭଳି ସମୟରେ ହିଁ ବାବା ଆସି ଉଦ୍ଧାର କରୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ କି କେବଳ ଚୋଟି ଦେଖାଯାଉଛି,
ଯାହାକୁ ଧରି ବାବା ପଙ୍କରୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଛନ୍ତି କାରଣ ଧରିବା ଉଠାଇବା ପାଇଁ କିଛି ଦରକାର ନା ।
ପିଲାମାନେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ବହୁତ ମେହନତ କରୁଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ କୋଟି କୋଟି
ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଜଣ ଜଣଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯିବା ବହୁତ ମେହନତ ଲାଗୁଛି । ତୁମର ଖବରକାଗଜ ମାଧ୍ୟମରେ
ବଦନାମ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି ଯେ ଏମାନେ ହରଣ କରି ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ଘରଦ୍ୱାର ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଦେଉଛନ୍ତି,
ଭାଇ-ଭଉଣୀ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଆରମ୍ଭରେ ଏହି କଥା ସବୁଆଡେ ଖେଳିଯାଇଥିଲା । ଖବରକାଗଜରେ ଚହଳ
ପଡିଯାଇଥିଲା । ଏବେ ଜଣ ଜଣକୁ ତ ବୁଝାଇ ହେବ ନାହିଁ । ଖବରକାଗଜ ହିଁ ପୁଣି ତୁମର କାମରେ ଆସିବ ।
ତା’ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ନାମ ବିଖ୍ୟାତ ହେବ । ଏବେ ଏହି ବିଚାର କରିବାକୁ ହେବ — କ’ଣ କରିଲେ ସବୁ
ମନୁଷ୍ୟ ବୁଝିଯିବେ । ରକ୍ଷାବନ୍ଧନର ଅର୍ଥ କ’ଣ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ
ଆସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ରତାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ପତିତରୁ
ପବିତ୍ର କରୁଥିବା ବାବା ହିଁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧୁଛନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଜନ୍ମ ଦିନ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ କେବେ ସିଂହାସନରେ ବସିଥିବେ
ନା । ତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଅଭିଷେକ ଦେଖାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଆରମ୍ଭରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଥିଲେ ।
ତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟଭିଷେକ ହୋଇଥିବ । ରାଜକୁମାରଙ୍କର ଜନ୍ମ ଦିନ ପାଳନ କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ରାଜ୍ୟାଭିଷେକ
କାହିଁ ? ଦୀପାବଳୀରେ ରାଜ୍ୟାଭିଷେକ ହୋଇଥାଏ, ବହୁଡ ଆଡମ୍ବରରେ ହୋଇଥାଏ । ତାହା ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ
। ସଂଗମ ଯୁଗରେ ଯାହା ସବୁ ହେଉଛି ସେଠାରେ ଏସବୁ ହୁଏ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଘରେ ଆଲୋକ ଏହି ସଂଗମରେ
ହିଁ ହେବାର ଅଛି । ସେଠାରେ ଦୀପାବଳୀ ଆଦି ପର୍ବ ପାଳନ କରନ୍ତି ନାହିଁ କାରଣ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇ ରହିଥାଏ । ସେଠାରେ ରାଜ୍ୟାଭିଷେକ ହୋଇଥାଏ । ଦୀପାବଳୀ ପାଳନ କରାଯାଏ ନାହିଁ
। ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ ହୋଇନାହିଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମାନେ ଘରକୁ
ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସମସ୍ତେ ପତିତ, ସେମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ
ବିଚାର କରିବା ଦରକାର । ପିଲାମାନେ ଜ୍ଞାନକୁ ବହୁତ ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ କରି ବଡ ବଡ ଲୋକମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ
ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କର ଖବରକାଗଜ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ବଦନାମ ହୋଇଛି, ପୁଣି ଏହା ଦ୍ୱାରା ନାମ
ବିଖ୍ୟାତ ହେବ । କିଛି ପଇସା ଦେଇଦେଲେ ସେମାନେ ଭଲ ଭଲ ଲେଖିବେ । ତେବେ ତୁମେ କ’ଣ ପଇସା ଦେବ!
ପଇସା ଦେବା ତ ଲାଞ୍ଚ ହେଲା ନା । ଏହା ତ ନିୟମ ବିରୁଦ୍ଧ ହୋଇଗଲା । ଆଜିକାଲି ବିନା ଲାଞ୍ଚରେ କିଛି
କାମ ହେଉନାହିଁ । ସେମାନେ ଯେମିତି ଲାଞ୍ଚ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯଦି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସେମିତି ଲାଞ୍ଜ ଦେବ
ତାହାହେଲେ ଉଭୟଙ୍କ ଭିତରେ ପାର୍ଥକ୍ୟ କ’ଣ ରହିବ । ତୁମର ହେଉଛି ଯୋଗବଳର କଥା । ତେଣୁ ତୁମର
ଯୋଗବଳ ଏତେ ଥିବା ଦରକାର ଯାହାକି ତୁମେ କାହାଠାରୁ ମଧ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ହାସଲ କରିପାରିବ । ତେଣୁ
ଭ୍ରମରୀ ଭଳି ଭୁଁ-ଭୁଁ କରୁଥିବା ଦରକାର । ଜ୍ଞାନର ବଳ ତ ତୁମ ପାଖରେ ଅଛି । ଏହି ଚିତ୍ର ଆଦିରେ
ଜ୍ଞାନ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଯୋଗ ତ ଗୁପ୍ତ । ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ହେଲେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ
କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ସିଏ ତ ଗୁପ୍ତ, ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
ହେଉଛ, ତାଙ୍କୁ କେଉଁଠାରେ ବି ବସି ତୁମେମାନେ ମନେ ପକାଇ ପାରିବ । କେବଳ ଏଠାରେ ବସି ଯୋଗ ନୁହେଁ
ସାଧନା କର । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ଉଭୟ ବହୁତ ସହଜ । କେବଳ ୭ ଦିନର ପାଠ୍ୟକ୍ରମ କରିନେଲ, ବାସ୍ । ଆଉ
ଅଧିକ କିଛି ଆବଶ୍ୟକ ନାହି । ପୁଣି ତୁମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିବାର ସେବା କର । ବାବା
ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଦୁଇଟି କଥା ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ । ୟାଙ୍କଠାରୁ ତୁମେ
ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ଯୋଗ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯଦିଓ ବାହାରକୁ ପରିଭ୍ରମଣରେ ଯାଅ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । କାରଣ ପବିତ୍ର
ହେବାକୁ ପଡିବ, ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜ ଭିତରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ରଖିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେଁ । କାମ ବିକାର ହେଉଛି ବହୁତ ବଡ ଅବଗୁଣ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ଏବେ ଆଉ ପତିତ ହୁଅ
ନାହିଁ । ଯଦିଓ ସ୍ତ୍ରୀ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଛିଡା ହୋଇଯାଉ, କିନ୍ତୁ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ । ମୁଁ ତ ନିଜ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛି, ସିଏ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସାଗର ହେଉଛ । ଏଥିରେ
କୌଣସି ସଂଶୟ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବାର ନାହିଁ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପରମଆତ୍ମା । ସିଏ ପରମାଧାମରେ ରୁହନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ପରମ କୁହାଯାଉଛି । ସେଠାରେ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ରହୁଛ । ଏବେ ତୁମେମାନେ
ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଜ୍ଞାନ ନେଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ସମ୍ମାନର ସହିତ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୂରା ଜ୍ଞାନ ସାଗର ହୋଇଛନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନର ସାଗର,
ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ଆତ୍ମା କେବେ ଛୋଟ ବଡ ହୁଏ ନାହିଁ । ପରମପିତା ମଧ୍ୟ କେବେ ଛୋଟ ବଡ
ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଲୋକମାନେ ତାଙ୍କୁ ହଜାର ସୂର୍ଯ୍ୟଠାରୁ ତେଜୋମୟ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି — ଏସବୁ ମନଗଢା
କାହାଣୀ । ବୁଦ୍ଧିରେ ତାଙ୍କୁ ଯେଉଁ ରୂପରେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ସେହିଭଳି ରୂପରେ ତାଙ୍କୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉଛି । ଏଥିରେ ତାଙ୍କୁ ଜାଣିବାର ଜ୍ଞାନ ଥିବା ଦରକାର । ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ଅଥବା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର । କଥା ତ ଗୋଟିଏ । ବାବା ଅନୁଭବ କରାଇଛନ୍ତି — ମୁଁ ହିଁ
ପତିତ-ପାବନ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ମୁଁ ସମୟ ଅନୁସାରେ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରୁଛି । ସବୁଠାରୁ
ଅଧିକ ଭକ୍ତି ତୁମେମାନେ ହିଁ କରିଛ ପୁଣି ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ ପରେ
କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ ପାଳନ କରାଯାଏ । ପୁଣି ତା’ପରେ ଦଶହରା । ବାସ୍ତବରେ ଦଶହରା ପୂର୍ବରୁ ତ
କୃଷ୍ଣ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ଦଶହରା ହେବା ଦରକାର ଏବଂ ତା’ପରେ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ
ପାଳନ କରିବା ଦରକାର । ଏସବୁର ହିସାବ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବାହାର କରିବ । ପୂର୍ବରୁ ତ ତୁମେ କିଛି ବି
ବୁଝିନଥିଲ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିବାନ କରିଛନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କୁ
ବୁଦ୍ଧିବାନ କରିଥା’ନ୍ତି ନା । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଭଗବାନ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିରୂପୀ
ବୃକ୍ଷ କେତେ ବଡ । ସବୁ ଆତ୍ମା ଉପରେ ବିନ୍ଦୁ ରୂପରେ ରୁହନ୍ତି । ବାବା ମିଠା-ମିଠା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ତୁମେମାନେ ବୁଦ୍ଧିବାନ ହେବା ଦରକାର କିନ୍ତୁ
ପଥରବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ କିଛି ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ନଚେତ୍ ଏହା ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା
। ଶରୀରର ପିତା ତ ପ୍ରତି ଜନ୍ମରେ ନୂଆ ନୂଆ ମିଳିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ବେହଦର ପିତା ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି
୨୧ ଜନ୍ମର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ । ତୁମର ଆୟୁଷ
ମଧ୍ୟ ବଡ ହେଉଛି । ଏମିତି ବି ନୁହେଁ ଯେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜଣେ ହିଁ ପିତା ରହିବେ । ନା ।
ତୁମର ଆୟୁଷ ବଡ ହେଉଛି । ତୁମେ ସେଠାରେ କେବେ ଦୁଃଖ ଦେଖିବ ନାହଁ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ହେବ । ବାସ୍, ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେବା ମାତ୍ରକେ ପିତାଙ୍କର
ସମ୍ପତ୍ତିର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ହୋଇଯାଏ । ସେହିଭଳି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଲ ବାସ୍ ବାବା
ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ ପକାଅ, ପବିତ୍ର ରୁହ ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେ
ପକାଇବା ବହୁତ ତ ସହଜ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି ।
ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଚାର କରିବା ଦରକାର — ଆମେ ଖବରକାଗଜ ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ବୁଝାଇବୁ ।
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିୀର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଛାପିବା ଦରକାର କାରଣ କୁହାଯାଉଛି ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା ।
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧୁଛନ୍ତି ।
ପତିତ-ପାବନ ବାବା, ଭାରତକୁ ପାବନ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ
କାହିଁକି ନା ଏବେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତୁମର ୮୪ ଜନ୍ମ ପୂରଣ ହେଉଛି । ଯେଉଁମାନେ
ବହୁତ ଜନ୍ମ ନେଇଥିବେ ସେହିମାନେ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିପାରିବେ । ଯେଉଁମାନେ ପଛରେ
ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଖୁସି ଲାଗିବ ନାହିଁ କାରଣ ଭକ୍ତି କମ କରିଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବା ପାଇଁ
ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ନା । କିଏ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବରରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଆସିଛ । ତୁମେମାନେ ହିଁ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି କରିଛ । ତୁମେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ
ନିଜକୁ ପଚାର ଯେ ମୁଁ ଅଧିକ ଭକ୍ତି କରିଛି ନା ଇଏ ? ଯିଏ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ସେବା କରୁଛନ୍ତି
ନିଶ୍ଚିତ ସିଏ ଅଧିକ ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ କରିଥିବେ । କୁମାରକା, ଜନକ, ମନୋହର, ଗୁଲଜାର — ବାବା ଏମାନଙ୍କ
ନାମ ଲେଖୁଛନ୍ତି । କ୍ରମାନୁସାରେ ତ ରହିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ କ୍ରମାନୁସାରେ ବସାଯିବ ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ବିଚାର କରିବା ଦରକାର — ଖବରକାଗଜରେ ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ ପର୍ବ ବିଷୟରେ କ’ଣ ଲେଖା ଦେବା ଦରକାର ।
ମନ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ତାହା ତ ଠିକ୍ କଥା କିନ୍ତୁ ଏହା ଦ୍ୱାରା
ତ ସେମାନେ ପବିତ୍ର ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ କହୁଛ — ପବିତ୍ର ହୁଅ, ତେବେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ
ହେବ । ୬୩ ଜନ୍ମ ବିକାରୀ ହୋଇଛ, ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ପବିତ୍ର ହୁଅ ।
ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଯେଉଁ ପାପ ରହିଛି ସେସବୁ ଓହ୍ଲାଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସମ୍ମାନର
ସହିତ ପାସ୍ ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦି କୌଣସି ବି ଅବଗୁଣ
ତୁମ ଭିତରେ ଅଛି ତେବେ ତା’କୁ ଯାଞ୍ଚ କରି ବାହାର କରିଦେବାକୁ ହେବ । ଶରୀରକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ନ
ଦେଖି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ଆତ୍ମା ଭାଇ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯୋଗବଳ ଏତେ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ ଯାହାକି ନିଜର ସବୁ କାର୍ଯ୍ୟ ସହଜରେ ହୋଇଯିବ । ଖବରକାଗଜ
ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ । ନିଜ ସମାନ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ
ଦ୍ୱାରା ଦିବ୍ୟଗୁଣ ରୂପୀ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରସାଦକୁ ବିତରଣ କରୁଥିବା ଫରିସ୍ତା ତଥା ଦେବତା ହୁଅ ।
ବତ୍ତର୍ମାନ ସମୟରେ ଚାହେଁ
ଅଜ୍ଞାନୀ ଆତ୍ମା ହୁଅନ୍ତୁ ବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା ହୁଅନ୍ତୁ ଉଭୟଙ୍କୁ ଗୁଣ ଦାନର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି,
ତେଣୁ ଏବେ ଏହି ବିଧିକୁ ନିଜ ମାଧ୍ୟମରେ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରିବାର ମାଧ୍ୟମରେ ତୀବ୍ର କର । କାରଣ ଏହି
ଦିବ୍ୟଗୁଣ ଗୁଡିକ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରସାଦ ଅଟେ । ଏହି ପ୍ରସାଦକୁ ଖୁବ୍ ବାଣ୍ଟ, ଯେପରି
ସ୍ନେହର ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ ପରସ୍ପରକୁ ଟୋଲୀ ଅର୍ଥାତ୍ ମିଠାଇ ଖୁଆଉଛ ସେହିପରି ଦିବ୍ୟଗୁଣ ରୂପୀ ଟୋଲୀ
ଖୁଆଅ ତେବେ ଏହି ବିଧି ଦ୍ୱାରା ଫରସ୍ତା ତଥା ଦେବତା ହେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ସହଜରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଭାବରେ ଦେଖାଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯୋଗ ରୂପକ କବଚକୁ
ପିନ୍ଧିଥାଅ ତେବେ ମାୟାରୂପୀ ଶତ୍ରୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବ ନାହିଁ ।