05.08.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ମୁଁ ବିଦେହୀ ପିତା ତୁମ ଭଳି ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କୁ ବିଦେହୀ କରିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା ଯାହାକି କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ବୁଝିପାରିବ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କୁ ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା କାହିଁକି ପଡୁଛି ?

ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା ପିଲାମାନେ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । କେହି-କେହି ପିଲା କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ତ ସେହି କଥାକୁ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେହି କଥାକୁ ହିଁ ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡିବ କାହିଁକି ନା ତୁମେମାନେ ଭୁଲିଯାଉଛ । ତୁମକୁ ମାୟାର ତୋଫାନ ବିବ୍ରତ କରୁଛି, ଯଦି ମୁଁ ତୁମକୁ ପ୍ରତିଦିନ ସାବଧାନ ନ କରିବି ତେବେ ତୁମେମାନେ ମାୟାର ତୋଫାନ ନିକଟରେ ପରାସ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇନାହଁ । ଯେତେବେଳେ ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଶୁଣାଇବା ବନ୍ଦ କରିଦେବି ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହାକୁ ବିଚିତ୍ର ରୁହାନୀ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ଦେହଧାରୀ ହିଁ ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇବେ । ପାଠ ତ ସମସ୍ତେ ପଢାନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ ଦେହଧାରୀ ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏମିତି କେବେ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ବିଦେହୀ ବାବା ଅଥବା ରୁହାନୀ ପିତା ସେମାନଙ୍କୁ ପଢାଇବେ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ ଲେଖିଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ ମଧ୍ୟ ଦେହଧାରୀ ହୋଇଗଲେ ନା । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ନୂଆ କଥା ଶୁଣି ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ରୁହାନୀ ପିତା ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । କେବଳ ଏହି ସଂଗମରେ ବାବା ନିଜେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛି । ସିଏ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏହା ବୁଝିବାର କଥା ନା । କାହିଁକି ନା ଏସବୁ ତ ଦୃଶ୍ୟମାନ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ ଏବଂ ସିଏ ହିଁ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଶରୀର ତ ବିନାଶୀ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ସାକାର ଶରୀର ଧାରୀକୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ବସିବାର ଦେଖୁଛ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଏ ଦେହଧାରୀ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ବିଦେହୀ ବାବା ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ କିପରି ଦେଉଛନ୍ତି ? ସେସବୁ କଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ଦୁନିଆରେ ମନୁଷ୍ୟ ତ ବହୁତ ମୁସ୍କିଲରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ବିଶ୍ୱାସ ଜନ୍ମାଇବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସେମାନେ ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ନିରାକାରଙ୍କର କୌଣସି ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ ହିଁ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ପିତା ନିଜେ ବସି ପଢାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ହେଉଛି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା, ଯାହାକୁ ତୁମେ ଦେଖିପାରୁ ନାହଁ । କେବଳ ଜାଣୁଛ ଯେ ସିଏ ବିଦେହୀ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସ୍ନେହର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ସିଏ କିପରି ପଢାଇବେ । ବାକି ନିଜେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମୁଁ କିପରି ଆସୁଛି, କାହାର ଆଧାର ନେଉଛି ? ମୁଁ କାହା ଗର୍ଭରୁ ଜନ୍ମ ନେଉନାହିଁ । ମୁଁ କେବେ ମନୁଷ୍ୟ କିମ୍ବା ଦେବତା ହେଉନାହିଁ । ଦେବତା ମଧ୍ୟ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ତ ସର୍ବଦା ଅଶରୀରୀ । କେବଳ ମୋର ହିଁ ଡ୍ରାମାରେ ଏହି ପାର୍ଟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି ଯେ ମୁଁ କେବେ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହା ବୁଝିବାର କଥା ନା । ମୁଁ କାହାକୁ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଦେଖ ରଥ କିଭଳି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁ ନାହଁ ତ ? ଯଦି କିଛି ବୁଝିପାରୁନାହଁ ତେବେ ଆସି ବାବାଙ୍କ ନିକଟରୁ ବୁଝ । ଏମିତି ତ ନ ପଚାରିଲେ ମଧ୍ୟ ବାବା ସବୁ କିଛି ବୁଝାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ କିଛି ବି ପଚାରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁ ନାହିଁ । ମୁଁ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଅବତାର ନେଉଛି । ମୋର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି ଯେ ବାବା କେତେ ବଡ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଇବା ପାଇଁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ହେ ଆତ୍ମାମାନେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ତୁମର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ଆସି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛି ନା । କଳ୍ପ କଳ୍ପ, କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମମାନଙ୍କ ସେବାରେ ଆସୁଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ଧରି ତୁମେ ଡାକିଆସିଛ — ହେ ବାବା, ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେହି ପତିତ-ପାବନ କୁହନ୍ତି ନାହିଁ । ପତିତ-ପାବନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହନ୍ତି । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଅକାଳମୂରତ-ସତ୍ୟବାବା, ଅକାଳମୂରତ-ସତ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ, ଅକାଳମୂରତ ସତଗୁରୁ କୁହାଯାଏ । ଶିଖ୍ ଧର୍ମର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ସ୍ଲୋଗାନ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଏହା ଜଣାନାହିଁ ଯେ ସତଗୁରୁ ଅକାଳମୂରତ କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି ? ଏହା ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ଅଛି — ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା..... । ତେବେ ସିଏ କେବେ ଆସି ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରାଉଛନ୍ତି ? ସେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତିଦାତା । ଏକଥାରେ ପୁରା ପୂରା ନିଶ୍ଚୟ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ । ସେ ଆସି କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ? କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । କେବଳ ତା’ର ଅର୍ଥ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଅର୍ଥ ବୁଝାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ସତଗୁରୁ ଅକାଳମୂରତ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର, ତେବେ ଏକଥା ବୁଝିବା ଉଚିତ୍ । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଧରାପୃଷ୍ଠକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । କହୁଛନ୍ତି — ହେ ରୁହାନୀ ଆତ୍ମାମାନେ, ତୁମେ ପୂର୍ବରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲ ପୁଣି ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି ନା । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ହିଁ ଥିଲା । ତେବେ ସେମାନେ ସବୁ କୁଆଡେ ଗଲେ ? ଏହା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଦ୍ଧିବାନ କରାଉଛନ୍ତି କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସୁଛି । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ମୁଁ କାହିଁକି ଆସିବି! ସେଠାକୁ ତ କାଳ ଆସିବ ନାହିଁ । ଆଉ ବାବା ତ କାଳମାନଙ୍କର କାଳ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେଠାକୁ କାଳ ମଧ୍ୟ ଆସୁନାହିଁ ତେଣୁ ମହାକାଳ ମଧ୍ୟ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଇଏ ଆସି ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଖୁସିରେ ସାଥିରେ ଯାଉଛ ନା । କହୁଛ — ହଁ ବାବା, ଆମେ ଖୁସୀ ଖୁସୀରେ ଯିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟୁ । ସେଥିପାଇଁ ତ ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ଡାକିଥିଲୁ ଯେ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ଆମକୁ ଭାୟା ଶାନ୍ତିଧାମ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଚାଲ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି କଥାକୁ ଘଡି ଘଡି ଭୁଲିନଯାଅ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଶତ୍ରୁ ଛିଡା ହୋଇଛି, ଆଉ ଘଡିକୁ ଘଡି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ମୁଁ ମାଷ୍ଟର ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ତ ମାୟା ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତିମାନ ଅଟେ । ସିଏ ମଧ୍ୟ ଅଧାକଳ୍ପ ଧରି ତୁମ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଛି । ସବୁ କଥା ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଆସି ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି, ଯଦି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଜାଗ୍ରତ କରାଇବେ ନାହିଁ ତେବେ ମାୟା ବହୁତ କ୍ଷତି କରିଦେବ । ଏହା ପବିତ୍ର ଏବଂ ଅପବିତ୍ରର ଖେଳ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଚାଲିଚଳନ ସୁଧାରିବାକୁ ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଦୁନିଆରେ କାମ ବିକାର ପାଇଁ କେତେ ଝଗଡା ହେଉଛି ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି ତେଣୁ କେବଳ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖ । ଏହି ସ୍ଥୂଳ ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଦେଖ ହିଁ ନାହିଁ । ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମା ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ । ତେଣୁ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ କିପରି ହେବୁ । ଆମେ ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ଆସିଥିଲେ ପୁଣି ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ଫେରିଯିବୁ । ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଆସିଥିଲା ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ନିଜ ମିଠା ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ତେଣୁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର । ମନୁଷ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ସେହି ଗୋଟିଏ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହା ତ ଠିକ୍ କିନ୍ତୁ ଯାହା ବୁଝାଯାଉଛି ତାହା ପାଳନ କରିବା ଦରକାର ନା । ନିଜ ଭିତରେ ଧାରଣ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ସେହି ଅନୁସାରେ ଧାରଣ କରୁନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ପିଲାମାନେ କ’ଣ ଏପରି କହିବେ କି ବାବା ଆପଣ ଯେଉଁ କଥା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତାକୁ ଆମେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଗଲୁଣି, ଏବେ ଆମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବୁ । ଆପଣ ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲେ । ଏଭଳି କହୁଛ କି ? ତେଣୁ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । କଥା ତ ଗୋଟିଏ କିନ୍ତୁ କେହି ଧାରଣ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି — ବାବା, ଘଡି ଘଡି ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ ବାବା ବାରମ୍ବାର କହିଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଏହା ବୁଝାଅ ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ପାପ କଟିଯିବ, ଏଥିପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ବାବା ଆରମ୍ଭ ଏବଂ ଶେଷରେ ଏହି କଥା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ଯୋଗ ଆଧାରରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାର ଅଛି । ପିଲାମାନେ ନିଜେ ଲେଖୁଛନ୍ତି — ବାବା, ମାୟାର ତୋଫାନ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ତେବେ କ’ଣ ବାବା ସାବଧାନ କରିବେ ନାହିଁ, ଛାଡି ଦେବେ ? ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ସହିତ ଲଢେଇର ମଧ୍ୟ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିଛି । ଲଢେଇ ସେତେବେଳେ ଲାଗିବ, ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା । ତୁମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ପାଇଗଲ, ତେବେ ତାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସୁଖ ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଭଲ ଭାବରେ କରିବାକୁ ହେବ । କେତେକ ପିଲା କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ବୁଦ୍ଧି ନାହିଁ । କାରଣ ଏହି ପାଠ କେବେ ପଢି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ସାରା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରରେ ଭିତରେ ନିରାକାର ପିତାଙ୍କ ନିକଟରୁ କେହି ପାଠ ପଢିନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ନୂଆ କଥା ହେଲା ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କରିବା ପାଇଁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆସୁଛି । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇନାହଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଯେମିତି ଅନ୍ୟ ପାଠପଢାରେ ଫେଲ୍ ହେଉଛନ୍ତି ସେମିତି ଏହି ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ଫେଲ୍ ହେଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହୁଏ ଏକଥା ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କ ନିକଟରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବାର ଅଛି । ବାବା ତୁମକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଦେବତା ହେଉଛ । ତୁମେମାନେ ଦେବତା ହୋଇଯିବ ପୁଣି ତୁମ ପରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏତେ ସବୁ କଥା ବୁଢୀ-ବୁଢୀ ମାତାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାସ୍, ସେହି ଶିବବାବା ହିଁ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଶରୀରର ପିତା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜସ୍ୱ ଥାଆନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ନିରନ୍ତର ମନେ ପକାଇ ପବିତ୍ର ହୋଇ ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିବୁ । ବାବା ତ ବହୁତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ଏକାଭଳି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । କାରଣ ମାୟା ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ଏହାକୁ ହିଁ ଯୁଦ୍ଧ କୁହାଯାଏ । ବାବା ଆସି ତୁମକୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କେତେ କଥାର ସ୍ମୃତି କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୁଖ୍ୟ ଯେଉଁ ସବୁ ଭୁଲ୍ ହୋଇଛି ପ୍ରଥମେ ସେଗୁଡକର ତାଲିକା ପ୍ରସ୍ତୁତ କର । ମୁଖ୍ୟ ଭୁଲ୍ ହେଉଛି “ଭଗବାନ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି ।” ଭଗବାନୁବାଚ -- ମୁଁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ନୁହେଁ । ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ତ ୫ ବିକାର ଅଟେ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ବଡ ଭୁଲ୍ । ଗୀତାର ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ ନୁହଁନ୍ତି, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଏହି ଭୁଲ୍ ଗୁଡିକୁ ସୁଧାର ତେବେ ଯାଇ ଦେବତା ହେବ । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି କେବେ କୌଣସି ସନ୍ତାନ ଲେଖି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏଭଳି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଲି ଏହି ୫ ଭୁତ କାରଣରୁ ହିଁ ଭାରତ ପବିତ୍ରରୁ ପତିତ ହୋଇଛି । ତେବେ ଏସବୁ ମଧ୍ୟ କହିବାକୁ ପଡିବ । ଭଗବାନ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କିପରି ହୋଇପାରିବେ । ଭଗବାନ ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ପରମପିତା, ପରମ ଶିକ୍ଷକ, ପରମ ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । କୌଣସି ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ପରମପିତା - ପରମଶିକ୍ଷକ - ପରମସତଗୁରୁ କହିପାରିବା ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣ ତ ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସୃଷ୍ଟି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସେତେବେଳେ କୃଷ୍ଣ ଆସନ୍ତି ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ ଅର୍ଥାତ୍ ତ୍ରେତାରେ ରାମ ଆସନ୍ତି, ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନେ କ୍ରମାନୁସରେ ନିଜ ନିଜ ସମୟରେ ହିଁ ଆସିବେ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି — ଭଗବାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ବିକାରକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଷକୁ ପାନ କରି ତାଙ୍କର ଗଳା ହିଁ କଳା ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ଏବେ ବୁଝାଇ ବୁଝାଇ ଗଳା ସୁଖୀଯାଉଛି । କଥା କେତେ ଛୋଟ କିନ୍ତୁ ମାୟା କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜକୁ ପଚାର - ମୁଁ ଏଭଳି ଗୁଣବାନ୍ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଛି ?

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିନାଶ ହୋଇନାହିଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଭଲେ କେତେ ବି ବୁଝାଅ ଯେ ସାରା ସମୟ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ଆଉ କୌଣସି ବ୍ୟର୍ଥ କଥାବାର୍ତ୍ତା କର ନାହିଁ ବାସ୍ । ବାବା ଲଢେଇ ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଦେଖାଇବି — ଏଭଳି କେହି ସନ୍ତାନ କରି ଦେଖାଉ, କିନ୍ତୁ ଡ୍ରାମାରେ ଏଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ତ ଜଣେ ହିଁ ଯିବ । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ କେତେ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ମାୟା ତ ଆହୁରି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଆସୁଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି — ମୋ ନିକଟରେ ଆସି ଶିବବାବା ବସୁଛନ୍ତି, ତଥାପି ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଏତେ ମନେ ପକାଇ ପାରୁନାହିଁ, ଭୁଲିଯାଉଛି । ଭାବୁଛି ମୋ ସାଥୀରେ ବାବା ଅଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମୋତେ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ଏମିତି ନୁହେଁ, ମୁଁ ତ ସାଥୀରେ ଅଛି, ଏଥିରେ ହିଁ ଖୁସି ହୋଇଯିବାର ଅଛି । ନାହିଁ, ଶିବବବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତୁମେ ସାଥୀରେ ଅଛ ତେଣୁ ତୁମେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟ, ତୁମକୁ ତ ଆହୁରି ଅଧିକା ତୋଫାନ ଆସିବ । ନଚେତ୍ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କିପରି ବୁଝାଇପାରିବ । ଏସବୁ ତୋଫାନ ତ ତୁମକୁ ପାସ୍ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ଶିବବାବାଙ୍କ ଅତି ନିକଟରେ ରହି ମଧ୍ୟ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରୁ ନାହିଁ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନେ କିପରି ହୋଇଯିବେ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । କେହି ଏଭଳି ଚେଷ୍ଟା କରି ଦେଖାଉ ଯେ ବାବା, ମୁଁ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଆଗୁଆ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ତାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଏହିଭଳି ଦେବୀ-ଦେବତା ହୋଇ ଦେଖାଇବି । କିନ୍ତୁ ଏଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଡ୍ରାମା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ ।

ତୁମକୁ ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଚରିତ୍ରର । ଦେବତାଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଏବଂ ପତିତ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ଚରିତ୍ରରେ କେତେ ପ୍ରଭେଦ ରହିଛି । ଶିବବାବା ତୁମକୁ ବିକାରୀରୁ ନିର୍ବିକାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଏକଥା ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ । ବାକି ଅବଳା ମାତା କନ୍ୟାମାନେ ପରର ଅଧୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣର କବଳରେ ଅଛନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ କ’ଣ କରିପାରିବେ । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ରାମ ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅଧୀନରେ ଅଛ । ସେମାନେ ରାବଣର ଅଧିନରେ ଅଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ପରସ୍ପର ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଛି ନା । ବାକି ରାମ ଏବଂ ରାବଣ ଭିତରେ ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁନାହିଁ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି — ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନେ, ନିଜକୁ ସୁଧାରି ଚାଲ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ରାତିରେ ନିଜର ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ଦେଖ, ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ମୁଁ କୌଣସି ଆସୁରୀ ସ୍ୱଭାବର ବଶୀଭୂତ ହୋଇନାହିଁ ତ ? ବଗିଚାରେ ଫୁଲ ଗୁଡିକ କ୍ରମାନୁସାରେ ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଦୁଇଟି ଫୁଲ ଏକାଭଳି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜ-ନିଜର ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତା ନିଜସ୍ୱ ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସି ନିଜର ସ୍ଥାପନାର କାର୍ଯ୍ୟ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷରେ ଥରେ ଆସି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ବେହଦର ବାବା ଅଟନ୍ତି ନା ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବେ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖିବାର ଅଛି । ଶାରୀରିକ ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଦେଖିବାର ହିଁ ନାହିଁ । ଅଶରୀରୀ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାର ଅଛି ।

(୨) ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଦୈବୀ ଚରିତ୍ର ନିର୍ମାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ହୃଦୟକୁ ପଚାରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ କେତେ ଦୂର ଗୁଣବାନ ହେଲିଣି ? ମୁଁ ସାରା ଦିନ ଭିତରେ କେବେ ବି ଆସୁରୀ ବ୍ୟବହାର କରୁନାହିଁ ତ ?


ବରଦାନ:-
ହଲଚଲ୍ ସମୟରେ ହତାଶ ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ହୃଦୟକୁ ବିଶାଳ କରି ସାହସୀ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଯଦି କେତେବେଳେ କୌଣସି ଶାରୀରିକ ରୋଗବ୍ୟାଧୀ ଆସୁଛି । ମନରେ ତୋଫାନ ଉଠୁଛି, ଆର୍ଥିକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ବା ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ବା ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ କୌଣସି ଅସନ୍ତୁଳନ ଦେଖାଦେଉଛି — ସେହି ସମୟରେ ହତାଶ ହୁଅ ନାହିଁ । ହୃଦୟକୁ ବିଶାଳ କର । ଯଦି କୌଣସି ହିସାବ-କିତାବ ଆସିଗଲା ବା ଦୁଃଖକଷ୍ଟ ଆସିଗଲା ତେବେ ତା’କୁ ଚିନ୍ତା କରି କରି ହତାଶ ହୋଇ ଅଧିକ ବଢାଅ ନାହିଁ, ସାହସୀ ହୁଅ, ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ — ହାଏ, ମୁଁ କ’ଣ କରିବି..... ଏହିଭଳି ସାହସ ହରାଅ ନାହିଁ । କାରଣ ସାହସ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗ ସ୍ୱତଃ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
କାହାର ବି ଦୋଷ ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଦେଖିବାର ଆଖିକୁ ବନ୍ଦ କରି ମନକୁ ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ କର ।