19.03.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହା କଲ୍ୟାଣକାରୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ଏଥିରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନୂଆ ହୁଏ, ତେଣୁ ଏହି ଯୁଗକୁ ତୁମେ ଭୁଲ ନାହିଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ସମସ୍ତ ଛୋଟ-ବଡ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିବା ପାଇଁ ସେହ୍ନର ସହିତ ଗୋଟିଏ ଶିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତି, ତାହା କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ— ବର୍ତ୍ତମାନ ଆଉ ଭୁଲ କର ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାପାଇଁ ଆସିଛ ତେଣୁ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । କାହାକୁ ବି ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଭୁଲ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ତୁମକୁ ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯୋଗୀ ହୁଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ବହୁତ ମିଠା ହୋଇଯିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରକୃତ ଯୋଗୀ କୁହାଯାଏ, କାରଣ ବାବା ସତ୍ୟ (ଟ୍ରୁଥ୍) ଅଟନ୍ତି ନା! ତୁମର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ସତ୍ୟ ସହିତ ରହିଛି । ସେ ଯାହା କିଛି ଶୁଣାନ୍ତି ତାହା ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ । ଯୋଗୀ ଏବଂ ଭୋଗୀ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଲୋକ ଅଛନ୍ତି । ଭୋଗୀ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ହୋଇଥାନ୍ତି । ଯୋଗୀ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ହୋଇଥାନ୍ତି । ତୁମର ଯୋଗ ତ’ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାରର । ତାଙ୍କର ସନ୍ନ୍ୟାସ ଅଲଗା, ତୁମର ସନ୍ନ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ଅଲଗା । ତୁମେ ହେଉଛ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗୀ ଯୋଗୀ । ଏହି ଯୋଗ ବିଷୟରେ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ପବିତ୍ର ଯୋଗୀ ନା ପତିତ ଭୋଗୀ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ତାନଗଣ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, କାରଣ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ସେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ବେହଦର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଆତ୍ମା ସବୁ ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭାଇ । ସେ ଆମର ବାପା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଭୋଗୀ, ତୁମେ ହେଉଛ ଯୋଗୀ । ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ତୁମକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏହାର ନାମ ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ, ତେଣୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅକ୍ଷରକୁ କେବେହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାର ଯୁଗ । ଉଚ୍ଚ ଏବଂ ପବିତ୍ର ମନୁଷ୍ୟକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କୁହାଯାଏ । ଉଚ୍ଚ ଏବଂ ପବିତ୍ର ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ସମୟ ବିଷୟରେ ଜଣାପଡୁଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଏହି ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ହେଉଛି । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପୁଣି ଏହାକୁ ନୂଆ କରିବା ପାଇଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ହେଉଛୁ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳର । ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା, ପରନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମା ତ ଶରୀରଧାରୀ । ଶିବବାବା ତ ଅଶରୀରୀ ଅଟନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଅଶରୀରୀ ଏବଂ ଶରୀରଧାରୀଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଛି । ତାଙ୍କୁ ତୁମେ କହୁଛ ବାବା । ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଭିନୟ ଅଟେ ନା । ଏହାର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ମନ୍ଦିର ବି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । କେହି କେଉଁ ପ୍ରକାର, କେହି କେଉଁ ରୀତିରେ ଏହି ରଥକୁ(ଶରୀରକୁ) ସଜାଇଥାନ୍ତି । ବାବା ବତାଉଛନ୍ତି— ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ବହୁତ ସହଜରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଭଗବାନୁବାଚ କହିବାକୁ ପଡୁଛି । ପୁଣି ମୁଁ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ରହସ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛି, ଆଉ କେହି ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କେବେ-କେବେ ଭୁଲିଯାଉଛ । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅକ୍ଷର ଲେଖିଲେ ବୁଝିପାରିବେ ଯେ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗ ହିଁ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ ଅଟେ । ଯଦି ଯୁଗ ମନେ ଅଛି ତେବେ ବୁଝିବେ ଏବେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛୁ । ଦେବତାମାନେ ରୁହନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆରେ । ଯୁଗ ବିଷୟରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ସଂଗମଯୁଗକୁ କେବେ ହେଲେ ଭୁଲ ନାହିଁ । ଏକଥା ଭୁଲିଲେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ଭୁଲିଯିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ଆମେ ବଦଳୁଛୁ । ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବଦଳି ନୂଆ ହେଉଛି । ବାବା ଆସି ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି ତ’ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି । ପିଲେ-ପିଲେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆର ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଭିନୟ ରହିଛି । ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ସିଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ସ୍ଥାପନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଧର୍ମ ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ଥାପନ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତେ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ ଦେବତା ରହିବେ । ଦେବତାମାନେ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ସେଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବା ପରେ ହିଁ ରାମରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ । ରାମ ରାଜ୍ୟ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଏବଂ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ କୁହାଯାଉଛି । ରାମରାଜ୍ୟ କିପରି ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି— ଏହା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ରଚୟିତା ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ରଚନାର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ରଚୟିତା, ବୀଜରୂପ । ବୀଜକୁ କୁହାଯାଏ ବୃକ୍ଷପତି । ସେ ହେଉଛି ଜଡ ବୀଜ, ତାଙ୍କୁ ତ’ ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବୀଜରୁ ହିଁ ସାରା ବୃକ୍ଷ ବାହାରିଛି । ସାରା ବିଶ୍ୱର କେତେ ବଡ ବୃକ୍ଷ ରହିଛି । ସେ ହେଉଛି ଜଡ, ଏହା ହେଉଛି ଚୈତନ୍ୟ । ସତ୍-ଚିତ୍-ଆନନ୍ଦ ସ୍ୱରୂପ, ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ ବାବା, ତାଙ୍କଠାରୁ ଏତେ ବଡ ବିଶାଳ ବୃକ୍ଷର ଉତ୍ପତ୍ତି । ମଡେଲ ତ ଛୋଟ ତିଆରି କରାଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୃକ୍ଷ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଅଟେ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ବାବା ନଲେଜଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ଦୁନିଆର ବୃକ୍ଷର ନଲେଜ (ଜ୍ଞାନ) ବହୁତଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି, ଏହାର ନଲେଜ ତ ଜଣେ ବାବା ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମକୁ ହଦର ବୁଦ୍ଧି ବଦଳରେ ବେହଦର ବୁଦ୍ଧି ଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏହି ବେହଦର ବୃକ୍ଷକୁ ଜାଣିଯାଇଛ । ବହୁତ ବଡ ଆକାଶ ଏହି ବୃକ୍ଷକୁ ମିଳିଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବେହଦକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ପତିତ ଅଟେ । ସାରା ସୃଷ୍ଟି ହିଂସକ ହୋଇଯାଇଛି । ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ହିଂସା କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ଅହିଂସକ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଦେବତା ଧର୍ମ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରହିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର, ସୁଖ, ଶାନ୍ତିରେ ରୁହନ୍ତି । ସର୍ବ ମନୋକାମନାଗୁଡିକ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପୂରା ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି କାମନା ନାହିଁ । ଶସ୍ୟ ଆଦି ସବୁ କିଛି ଅସରନ୍ତି ମିଳିବ । ପ୍ରଥମେ ଏହି ବମ୍ବେ ନଥିଲା । ଦେବତାମାନେ ଲୁଣିଆ (ସାଗରର କୂଳରେ) ଜମିରେ ରହୁନଥିଲେ । ମଧୁର ଜଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଦୀ ଯେଉଁଠି ଥିଲା,ସେଠାରେ ଦେବତାମାନେ ରହୁଥିଲେ । ମନୁଷ୍ୟ ଅଳ୍ପ ଥିଲେ, ଜଣ ଜଣଙ୍କର ବହୁତ ଜମି ଥିଲା । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟପଦ ପାଉଛ । ତାକୁ ହିଁ ରାମରାଜ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ବୃକ୍ଷ ବହୁତ ଛୋଟ ଥିଲା । ପ୍ରଥମେ ମୂଳରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ ଥିଲା । ପୁଣି ଫାଉଣ୍ଡେସନରୁ ମୁଖ୍ୟ ୩ଟି ଶାଖା ବାହାରିଲା । ଯେପରି ଗୋଟିଏ ଫାଉଣ୍ଡେସନ୍ ହେଉଛି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ । ଥୁର (ଗଣ୍ଡି ) ରୁ (ଛୋଟ ଛୋଟ) ଶାଖା-ପ୍ରଶାଖା ବାହାରେ । ଏବେ ତ ଏହି ବୃକ୍ଷର ମୂଳ ହିଁ ନାହିଁ, ଏପରି ଆଉ କୌଣସି ବୃକ୍ଷ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ବର ଗଛର ସହ ପୁରା ଆକ୍ୟୁରେଟ୍ । ସାରା ବର ଗଛ ଠିଆ ହୋଇଛି କିନ୍ତୁ ଥୁର (ମୂଳ) ନାହିଁ । ଶୁଖୁ ନାହିଁ ମଧ୍ୟ । ସାରା ବୃକ୍ଷ ଶସ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳିତ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଛି । ବାକି କେବଳ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ଫାଉଣ୍ଡେସନ୍ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ମୂଳ ଅଟେ ନା । ରାମରାଜ୍ୟ ଅଥବା ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ମୂଳରେ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ୩ଟି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏହି ସବୁ କଥା ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ବୁଝୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ଛୋଟ କୂଳ । ଛୋଟ-ଛୋଟ ମଠ-ପନ୍ଥ ବାହାରୁଛି ନା । ଅରବିନ୍ଦ ଆଶ୍ରମ ରହିଛି, ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବୃଦ୍ଧି ପାଉଛି କାରଣ ସେଠାରେ ବିକାର ପାଇଁ କୌଣସି ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ତା ଉପରେ ବିଜୟୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏପରି ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ନହେଲେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ହଙ୍ଗାମା ହୋଇଯିବ । ଏହି ପତିତ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପବିତ୍ର ହେବା କଥା ଶୁଣୁ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ବିକାର ବିନା ସନ୍ତାନ କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ । ବିଚାରାମାନଙ୍କର କୌଣସି ଦୋଷ ନାହିଁ । ଗୀତାପାଠୀ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନୁବାଚ— କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ତାକୁ ଜିତିଲେ ଜଗତଜିତ୍ ହେବ, ପରନ୍ତୁ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସେମାନେ ଏହି ଅକ୍ଷର ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଉପରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି— ଯେପରି ହନୁମାନ ଦ୍ୱାର ପାଖରେ ଜୋତା ଉପରେ ବସୁଥିଲେ, ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ସତସଙ୍ଗ ଯାଇ ଶୁଣିକରି ଆସ । ଯେତେବେଳେ ଏହି ଅକ୍ଷର କହିବେ ତେବେ ପଚାର— ଏହାର ରହସ୍ୟ କ’ଣ ? ଜଗତଜିତ ତ ଏହି ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ । ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଏହି ବିକାରକୁ ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ କହିପାରିବ । ତୁମେ ହିଁ ଜାଣୁଛ ଯେ ବତ୍ତର୍ମାନ ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତୁମେ ମହାବୀର ମଧ୍ୟ ଅଟ । ଏଥିରେ ଡରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ପଚାରିବା ଦରକାର— ସ୍ୱାମୀ ଜୀ, ଆପଣ କହିଲେ ଯେ ଏହି ବିକାରଗୁଡିକ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବୁ, କିନ୍ତୁ ଆପଣ ଏହା ତ କହିଲେ ନାହିଁ କି ପବିତ୍ର କିପରି ହେବୁ ? ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ପବିତ୍ର ରହୁଥିବା ମହାବୀର ଅଟ । ମହାବୀର ହିଁ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବେ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ କାନ ତ ଭୁଲ୍ କଥା ଶୁଣିବାରେ ଅଭ୍ୟାସୀ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଭୁଲ୍ କଥା ଶୁଣିବା ପସନ୍ଦ ହେଉ ନାହିଁ । ଠିକ୍ କଥା ତୁମର କାନକୁ ଭଲ ଲାଗିବ । ହିୟର ନୋ ଇଭିଲ୍... ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ସୁଜାଗ ତ’ ନିଶ୍ଚିତ କରିବା ଦରକାର । ଭଗବାନ କହୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ହୁଅ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ ପବିତ୍ର ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ଅପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ଏପରି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । କୁହ, ଆମ ପାଖରେ ଏହି ସତସଙ୍ଗ ହେଉଛି, ସେଠାରେ ଏହା ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯଦି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ଏହି ଯୁକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କର ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ଭାଇ-ଭାଇର ଦୃଷ୍ଟି ପକ୍କା କର ।

ତୁମେ ଜାଣିଛ— ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି ଭାରତ ବହୁତ ଭରପୁର ଖଣ୍ଡ ଥିଲା, ବର୍ତ୍ତମାନ ଖାଲି ହେବା କାରଣରୁ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଭାରତ ଧନ-ଦୌଲତ, ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ସବୁଥିରେ ଭରପୁର ଥିଲା । ଏବେ ଦୁଃଖରେ ଭରପୁର ରହିଛି । ତେଣୁ ଡାକୁଛନ୍ତି— ହେ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା... । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ପଢୁଛ । ଏପରି କିଏ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସୁଖର ବର୍ସା ନେବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଅଲଫ (ବାବା)ଙ୍କୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଅଲଫଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଲେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବି ରହସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାପା ବେହଦର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ତେବେ ଆଗକୁ ବଢିବ । ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ କିଛି ବି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାର ଦରକାର ନାହିଁ । ବାବା ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ତୁମେ ମନେ ପକାଉଛ । ତୁମେ ତାଙ୍କ ୟାଦରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବ । ଏଥିପାଇଁ ମୋତେ ଡାକିଛ । ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳୁଛି । ତଥାପି ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ସମୟ ଲାଗୁଛି । ମୁଖ୍ୟ ୟାଦର ଯାତ୍ରାରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି । ଆଧାକଳ୍ପ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ରହିଛ । ଏକ ଜନ୍ମ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବାରେ ହିଁ କଷ୍ଟ ହେଉଛି । ଏହାଙ୍କ ପାଇଁ (ବ୍ରହ୍ମା ବାବାଙ୍କ ପାଇଁ) ବହୁତ ସହଜ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଡାକୁଛ ବାପଦାଦା । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଏହା ବି ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବାଙ୍କ ସବାରୀ ମୋ ଉପରେ ହେଉଛି । ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା କରୁଛି, ବହୁତ ସ୍ନେହ କରୁଛି— ବାବା, ଆପଣ ବହୁତ ମିଠା, ଆମକୁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବହୁତ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ଆପଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବୁ ନାହିଁ । ଏବେ ବହୁତ ମନେ ପକାଉଛୁ । କାଲି ଆମ ପାଖରେ କୌଣସି ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା । ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା କରୁଥିଲୁ, ଏହା ଜାଣିନଥିଲୁ ଯେ ଆମେ ଏହିପରି ହେବୁ । ଏବେ ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଯୋଗୀ ହେଲେ ଏହି ଦେବୀଦେବତା ହୋଇଯିବ । ମୋର ତ ସମସ୍ତେ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ସମ୍ଭାଳୁଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କର ପାଳନା କରୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆମ ପରି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହୋଇଯିବେ । ତୁମେ ସେଥିପାଇଁ ଆସିଛ । ବହୁତ ବୁଝାଉଛି ପିଲେ— ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର, ଖାଦ୍ୟପାନୀୟ ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦିଅ । ନକରିଲେ ବୁଝିବି ଯେ ବୋଧେ ସମୟ ଆହୁରି ରହିଛି । କିଛି ନା କିଛି ଭୁଲ୍ ହେଉଛି । ଛୋଟ-ବଡ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ ବୁଝାଉଛି— ପିଲେ, କୌଣସି ଭୁଲ କର ନାହିଁ, କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଭୁଲ କରୁଛ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁଃଖ ଦେଉଛ । ବାବା କେବେ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । ସେ ତ ଆଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି—ମାମେକମ୍ ୟାଦ କର ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବହୁତ ମଧୁର ହୋଇଯିବ । ଏପରି ମଧୁର ହେବା ଉଚିତ୍ । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଏଠାକୁ ଅପବିତ୍ରଙ୍କୁ ଆସିବାର ହୁକୁମ ନାହିଁ । କେବେ-କେବେ ଆସିବାକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତାହା ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ କହିବେ ଏହା ହେଉଛି ଟାୱାର ଅଫ ପ୍ୟୁରିଟି (ପବିତ୍ରତାର ଶିଖର), ଟାୱାର ଅଫ୍ ସାଇଲେନ୍ସ (ନୀରବତାର ଶିଖର) । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ ନା । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ରହିବା— ଏହା ହେଉଛି ହାଇଏଷ୍ଟ ପାୱାର (ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶକ୍ତି) । ସେଠାରେ ବହୁତ ସାଇଲେନ୍ସ ରହିଥାଏ । ଅଧାକଳ୍ପ କୌଣସି ଝଗଡା ଆଦି ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବହୁତ ଝଗଡା ହେଉଛି, ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶାନ୍ତି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତିର ଧାମ ହେଉଛି ମୂଳବତନ । ପୁଣି ଶରୀର ଧାରଣ କରି ବିଶ୍ୱରେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଲେ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତି ରହିବ । ଆତ୍ମାର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି ଅଟେ । ଅଶାନ୍ତି କରୁଛି ରାବଣ । ତୁମେ ଶାନ୍ତିର ଶିକ୍ଷା ପାଉଛ । କେହି କ୍ରୋଧରେ ଥିଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅଶାନ୍ତ କରିଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମର ସାରା ଆବର୍ଜନା ବାହାରିଯାଉଛି । ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଆବର୍ଜନା ବାହାରୁ ନାହିଁ । ୟାଦରେ ସବୁ ଆବର୍ଜନା ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଏ । କଳଙ୍କ ବାହାରିଯାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାଲି ତୁମକୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥିଲି, କ’ଣ ତୁମେ ଭୁଲି ଯାଇଛ ? ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା । ସେମାନେ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ମିଥ୍ୟା ଏବଂ ସତ୍ୟର ଅନ୍ତର ଜଣାପଡୁଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଆସି ବତାଉଛନ୍ତି ମିଥ୍ୟା କ’ଣ, ସତ୍ୟ କଣ ? ଜ୍ଞାନ କ’ଣ, ଭକ୍ତି କ’ଣ ? ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାର କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଭ୍ରଷ୍ଟଚାରୀ ବିକାରରୁ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି । ସେଠାରେ ବିକାର ନଥାଏ । ତୁମେ ନିଜେ କହୁଛ— ଦେବତାମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ଏହା ତ ସହଜ ବୁଝିବାର କଥା । ପୁଣି କ’ଣ କରିବା ଦରକାର ? ପ୍ରଥମ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ, ଅନ୍ୟଟି ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତାପିତା, ବାପ-ଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
 

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ପବିତ୍ର ହେବାରେ ମହାବୀର ହେବାକୁ ପଡିବ, ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ଭିତରର ଆବର୍ଜନାକୁ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଶାନ୍ତ ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ରହିବାକୁ ହେବ ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରିବାର ନାହିଁ ।

(୨) ବାବା ଯେଉଁ ଠିକ୍ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ତାହା ହିଁ ଶୁଣିବାର ଅଛି । ହିୟର ନୋ ଇଭିଲ୍... ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଜାଗ କର । ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହୁଅ ଏବଂ କରାଅ ।


ବରଦାନ:-
ବିସ୍ମୃତିର ଦୁନିଆରୁ ବାହାରି ସ୍ମୃତି ସ୍ୱରୂପ ରହି ହୀରୋ ପାର୍ଟ କରୁଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଏହି ସଂଗମଯୁଗ ହେଉଛି ସ୍ମୃତିର ଏବଂ କଳିଯୁଗ ହେଉଛି ବିସ୍ମୃତିର ଯୁଗ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବିସ୍ତୃତିର ଦୁନିଆରୁ ବାହାରି ଆସିଛ । ଯେଉଁମାନେ ସ୍ମୃତିସ୍ୱରୂପ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ହୀରୋପାର୍ଟ କରୁଥିବା ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ ଡବଲ ହୀରୋ ହେଉଛ, ଗୋଟିଏ ହେଲା ହୀରା ଭଳି ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟ, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ହୀରୋ ପାର୍ଟ କରୁଛ । ତେଣୁ ସଦା ସର୍ବଦା ହୃଦୟରେ ଏହି ଗୀତ ବାଜୁଥାଉ ଯେ ବାଃ ମୋର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ । ଯେପରି ଦେହର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମନେ ରହୁଛି ସେହିଭଳି ଏହି ଅବିନାଶୀ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ ମନେ ରହିଥାଉ-- “ମୁଁ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା”, ତେବେ କୁହାଯିବ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସାହାସର ପ୍ରଥମ ପାଦ ଆଗକୁ ବଢାଅ ତେବେ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସହଯୋଗ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।