23.12.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଶ୍ରୀମତ
ଅନୁସାରେ କରିବା ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଚାର୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ଧାରଣା । ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ
ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ ରହିଛି ସେମାନେ ମୁରଲୀ ନିଶ୍ଚିତ ପଢ଼ିବେ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମଭଳି
ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ପ୍ରଶ୍ନ କେହି ବି ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଏକଥା କେହି ବି ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଅଛ ? ଖୁସିରେ ଅଛ ? କାହିଁକିନା ତୁମେ
କହୁଛ ଆମେ ସଦା ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ଅଛୁ । ପାର ବ୍ରହ୍ମରେ ରହୁଥିବା ପରମପିତାଙ୍କୁ ପାଇବାର ଚିନ୍ତା
ଥିଲା, ସେ ତ’ ମିଳିଗଲେ ବାକି କେଉଁ କଥା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରିବା ତୁମେମାନେ ରୋଗଗ୍ରସ୍ତ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ
କହିବ ଆମେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଅଛୁ । କାରଣ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କୌଣସି କଥାର ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ।
ବାବା ଯେତେବେଳେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ୟାଙ୍କ ଉପରେ ମାୟାର ଆକ୍ରମଣ ହୋଇଛି ସେତେବେଳେ ପଚାରୁଛନ୍ତି —
ପିଲାମାନେ, ଖୁସିରେ ଅଛ ? ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଅଛ ?
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଥିବ ଯେ ବାବା ବାପା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି,
ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ତୁମେମାନେ ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ନିଶ୍ଚିତ ଥିବ
। ଏହି ଯୋଗ କେବେ ବି କେହି ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ହିଁ ଆସି ଶିଖାଉଛନ୍ତି
। ସିଏ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ଏହିକଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେତେବେଳେ କି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ବା ଦିବ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ମିଳୁଛି । ପିଲାମାନେ ଯଦିଓ ଏକଥା
ବୁଝୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଶିକ୍ଷକ-ଗୁରୁ ପୁଣି କିପରି ମନେ ପଡ଼ିବେ
। ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ତିନି ରୂପକୁ ହିଁ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । କହୁଛନ୍ତି ଆମେ
ହାରିଗଲୁ । ଏମିତି ତ ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପରେ ପଦ୍ମର ରୋଜଗାର ଜମା ହେଉଛି କିନ୍ତୁ ହାରିଗଲେ ପଦ୍ମ
କିପରି ମିଳିବ ? ସେଥିପାଇଁ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପଦ୍ମ ଚିହ୍ନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି
ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ପାଠପଢ଼ା । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପାଠପଢ଼ା କେବେ ଏପରି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ମହିମା କରାଯାଉଛି ତଥାପି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା । ବାକି
ସେମାନଙ୍କର ବଡପଣ କ’ଣ ଅଛି । ଆଜି ଗଧାୟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଗଧଭଳି ନୀଚ ଅବସ୍ଥା, କାଲି ପୁଣି ରାଜାୟୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ରାଜପଦର ଅଧିକାରୀ । ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଏହିପରି ହେଉଛ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ଯେ, ଏହି ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ବହୁତ ଫେଲ ହେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏତେ କମ୍
ସଂଖ୍ୟାରେ ପାସ୍ ହେଉଛନ୍ତି । କାହିଁକି ? ମାୟା ଘଡ଼ି ଘଡ଼ି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର
ଚାର୍ଟ ରଖ କିନ୍ତୁ ଲେଖିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବସି ଲେଖିବେ । ଯଦିଓ ଲେଖୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ କେବେ ସ୍ଥିତି ଅପ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଉଚ୍ଚ ତ କେବେ ଡାଉନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ନୀଚ ହେଉଛି । ସର୍ବୋଚ୍ଚ
ଚାର୍ଟ ସେହିମାନଙ୍କର ରହିଥାଏ ଯିଏ ପାଦେ-ପାଦେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି । ବାବା ତ ଜାଣନ୍ତି
ବିଚରାମାନଙ୍କୁ ଲଜ୍ଜା ଲାଗୁଥିବ । ନଚେତ୍ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ଦରକାର । ଶତକଡ଼ା ୧-୨ ମୁସ୍କିଲରେ
ଲେଖୁଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀମତର ଏତେ ରିଗାର୍ଡ ରହୁନାହିଁ । ମୁରଲୀ ମିଳୁଛି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ପଢ଼ୁନାହାଁନ୍ତି
। ତାଙ୍କର ମନରେ ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁଥିବ - ବାବା ତ ସତ କହୁଛନ୍ତି, ଆମେ ମୁରଲୀ ପଢ଼ୁନାହୁଁ ତେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଶିଖାଇବୁ ।
ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବ, ଏଥିରେ ବାବା ମଧ୍ୟ ଆସିଗଲେ,
ଶିକ୍ଷାଦାତା ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଆସିଗଲେ, ସଦଗତି ଦାତା ମଧ୍ୟ ଆସିଗଲେ । ଅଳ୍ପ-ଅଳ୍ପ ଶବ୍ଦରେ ସମସ୍ତ
ଜ୍ଞାନ ଆସିଯାଉଛି । ତୁମେ ଏଠାକୁ ରିଭାଇଜ୍ (ପୁନରାଲୋଚନା) କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସୁଛ । ଯଦିଓ ବାବା
ମଧ୍ୟ ସେହି କଥା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତୁମେ ନିଜେ କହୁଛ ଆମେ ଭୁଲିଯାଉଛୁ ସେଥିପାଇଁ
ଏଠାକୁ ରିଭାଇଜ୍ କରିବାକୁ ଆସୁଛୁ । କେହି କେହି କରୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ କିନ୍ତୁ ରିଭାଇଜ୍ ହେଉନାହିଁ ।
ଯଦି ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କ’ଣ କରିବେ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରାଉଛନ୍ତି, ଏଥିରେ କାହା ପାଇଁ ପକ୍ଷପାତିତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଲୌକିକ ପାଠପଢ଼ାରେ ତ ଅଧିକ
ପଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଘରକୁ ଡାକିଥାନ୍ତି । ଇଏ ତ ଭାଗ୍ୟ ଗଢ଼ିବା ନିମନ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ
ରୂପେ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ଅଲଗା-ଅଲଗା କରି କେତେ ଦୂର ପାଠ ପଢ଼ାଇବେ, କେତେ ଢ଼େର
ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି! ଲୌକିକ ଦୁନିଆର ପଢ଼ାରେ କୌଣସି ବଡ଼ ଲୋକର ପିଲା ହୋଇଥିଲେ, ଅଫର (ଇଚ୍ଛା
ପ୍ରଦର୍ଶନ) କଲେ ତାଙ୍କୁ ଅଧିକ ମଧ୍ୟ ପଢ଼ାଇଥା’ନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଯେ ଇଏ ଡଲ୍ ଅଛନ୍ତି,
ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ପଢ଼ାଇ ବୃତ୍ତି ପାଇବାର ଯୋଗ୍ୟ କରାଇଥାନ୍ତି, ଏହି ଶିକ୍ଷକ (ଶିବବାବା) ଏପରି
କରୁନାହାଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଇଏ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଅଧିକ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅର୍ଥାତ୍
ଶିକ୍ଷକ କିଛି କୃପା କରୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ପଇସା ମଧ୍ୟ ନେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ସମୟ ଦେଇ
ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେ ଅଧିକ ପଢ଼ି ହୁସିଆର ଅର୍ଥାତ୍ ଦକ୍ଷ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ଏହି ବାବା ତ’
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନମନାଭବର ଏକମାତ୍ର ମହାମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ
ପତିତ-ପାବନ, ତାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆଧାରରେ ହିଁ ଆମେ ପବିତ୍ର ହେବୁ । ଏହା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ହାତରେ
ଅଛି, ଯେତେ ଯୋଗ କରିବ ସେତେ ପବିତ୍ର ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି
ନିର୍ଭର କରୁଛି । ସେମାନେ ତ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନକୁ ଯାତ୍ରା କରିବାକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଜଣେ-ଜଣଙ୍କୁ
ଦେଖିକରି ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଯାତ୍ରା କରିଛ ପୁଣି କ’ଣ ହେଲା । ତଳକୁ
ହିଁ ଖସିବାରେ ଲାଗିଲ । ଯାତ୍ରା କ’ଣ ପାଇଁ ହେଉଛି, ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ମିଳିବ! କିଛି ମଧ୍ୟ ଜାଣି
ନଥିଲ । ଏବେ ତୁମର ଏହା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା । ଶବ୍ଦ ହିଁ ଗୋଟିଏ - ମନମନାଭବ । ଏହି ଯାତ୍ରା
ହେଉଛି ତୁମର ଅନାଦି ଯାତ୍ରା । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଏହି ଯାତ୍ରା ଅନାଦି କାଳରୁ କରି
ଆସୁଛୁ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମେ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ କଥା କହୁଛ ଯେ ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହି ଯାତ୍ରା କରୁଛୁ ।
ଏହି ଯାତ୍ରା ନିଜେ ବାବା ଆସି ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ହଦର ଯାତ୍ରରେ କେତେ ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି । କେତେ
ପାଟିତୁଣ୍ଡ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ହେଉଛି ଗହନ ଶାନ୍ତିର ଯାତ୍ରା । ଏଥିରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହୁଏ, ଏହି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବାର ଅଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଏହି ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ
ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଶିଖାଇଛନ୍ତି । ହଦର ଯାତ୍ରା ତ ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର କରିଆସିଛ, ତଥାପି ମଧ୍ୟ
ଗାଉଛନ୍ତି - ଚାରୋ ତରଫ ଲଗାୟେ ଫେରେ (ଚାରିଆଡେ ଘୂରି ଆସିଲି)..... ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ତ ଦୁରରେ
ହିଁ ରହିଲୁ । ଯାତ୍ରାରୁ ଆସି ପୁଣି ବିକାରୀ ହେଉଛନ୍ତି ତେବେ ଫାଇଦା କ’ଣ ଅଛି । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ । ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଦିନେ ସମସ୍ତେ
ଜାଣିଯିବେ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଶେଷରେ ଭଗବାନ କିପରି ମିଳିବେ ? ଏକଥା ତ କେହି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେହି କେହି ତ ଭାବୁଛନ୍ତି କୁକୁର ବିଲେଇ ଭିତରେ ମିଳିବେ । କ’ଣ ଏମାନଙ୍କ
ଭିତରେ ଭଗବାନ ମିଳିବେ ? କେତେ ମିଛ କଥା । ଅଶୁଦ୍ଧ ଖାଇବା, ଅଶୁଦ୍ଧ ପିଇବା, ଅଶୁଦ୍ଧିରେ ରାତ୍ରି
ବ୍ୟତୀତ କରିବା ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ମିଥ୍ୟାଖଣ୍ଡ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡ କୁହାଯାଏ ।
ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ସ୍ୱର୍ଗରେ ସବୁ ଭାରତବାସୀ ଥିଲେ, ଆଜି ସେହି ଭାରତବାସୀ ନର୍କରେ ଅଛନ୍ତି
। ଏକଥା ତ ତୁମେ ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଭାରତକୁ ପୁଣି
ଥରେ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛୁ । ସେ ସମୟରେ ଭାରତରେ ଆଉ କେହି ରହିବେ ନାହିଁ । ସାରା ବିଶ୍ୱ ପବିତ୍ର
ହୋଇଯିବ । ଏବେ ତ କେତେ ଢ଼େର ଧର୍ମ ସବୁ ଅଛି । ବାବା ସାରା କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ପୁଣି ଥରେ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସେହି ଦେବତା ଥିଲ ପୁଣି ବୈଶ୍ୟ, ଶୂଦ୍ର ହେଲ ।
ଏବେ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ । ଏହି ଅକ୍ଷର କେବେ କୌଣସି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଉଦାସୀ, ବିଦ୍ୱାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଶୁଣିଛ ? ଏହି “ହମ ସୋ”ର ଅର୍ଥ ବାବା କେତେ ସହଜ କରି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । “ହମ ସୋ”ର ଅର୍ଥ ମୁଁ ଆତ୍ମା,
ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହିପରି ଚକ୍ର ଲାଗାଉଛି । ସେମାନେ ତ କହି ଦେଉଛନ୍ତି ଆମେ ଆତ୍ମା ସୋ ପରମାତ୍ମା,
ପରମାତ୍ମା ସୋ ଆତ୍ମା । ଜଣେ ହେଲେ କେହି ବି ନାହାଁନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ “ହମ ସୋର” ଅର୍ଥ ଜଣାଥିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି “ହମ ସୋ”ର ଯେଉଁ ମନ୍ତ୍ର ଅଛି, ତାହା ସର୍ବଦା ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ନଚେତ୍ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା କିପରି ହେବ । ସେମାନେ ତ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି ।
ଭାରତର ହିଁ ଉତ୍ଥାନ ଏବଂ ପତନର ଗାୟନ ରହିଛି । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ, ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ।
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ... ।
ଏବେ ତୁମମାନେ ସବୁକିଛି ଜାଣିଗଲଣି । ଏକମାତ୍ର ବାବା ବୀଜରୂପଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି
। ସେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରରେ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା
ହୋଇଯାଉଛୁ । ନାଁ, ବାବା ନିଜ ସଦୃଶ ଜ୍ଞାନବାନ୍ କରାଉଛନ୍ତି । ନିଜ ସମାନ ଈଶ୍ୱର କରୁନାହାଁନ୍ତି,
ଏହି କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବା ଦରକାର ତେବେ ଯାଇ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚକ୍ର ଚାଲିପାରିବ । ତୁମେ ବୁଦ୍ଧି
ଦ୍ୱରା ବୁଝିପାରିବ ଯେ ଆମେ କିପରି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସୁଛୁ । ଏଥିରେ ସମୟ, ବର୍ଣ୍ଣ, ବଂଶାବଳୀ
ସବୁ ଆସିଯାଉଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛ । ଯଦି ଜ୍ଞାନ ଥିବ ତେବେ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେବ । ସେ ସ୍କୁଲମାନଙ୍କରେ ଯେତେବେଳେ ପରୀକ୍ଷା ହୁଏ ସେତେବେଳେ ଫର୍ମ ଆଦି
ପୂରଣ କରାଇଥାନ୍ତି । ପ୍ରଶ୍ନ ପତ୍ର ବିଲାତରୁ ଆସିଥାଏ । ଯିଏ ବିଲାତରେ ପଢ଼ୁଥିବେ, ତାଙ୍କ ଭିତରେ
କେହି ବଡ଼ ଏଜୁକେସନ୍ ମିନିଷ୍ଟର ଥିବେ ଯିଏକି ଯାଞ୍ଚ କରୁଥିବେ । ଏଠାରେ ତୁମ ପେପରକୁ କିଏ ଯାଞ୍ଚ
କରିବ ? ତୁମେ ନିଜେ ହିଁ କରିବ । ନିଜେ ଯାହା ଚାହୁଁଛ ତାହା ହୁଅ । ପାଠପଢ଼ି ଯେଉଁ ପଦ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତାହା ନେଇ ନିଅ । ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ, ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର
ସେବା କରିବ ସେତିକି ଫଳ ମିଳିବ । ତାଙ୍କର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା ରହିବ ଯେ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ
ହେଉଛି ତେଣୁ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ସେଠାରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ଇତ୍ୟାଦିଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିବ ନାହିଁ
। ଏଠାରେ ତ ଯେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି କମ୍ ହୋଇଯାଏ ସେତେବେଳେ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଆବଶ୍ୟକତା ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ମଧ୍ୟ ରାୟ ନେବାକୁ ଆସିଥାନ୍ତି । ବାବା ପଇସା ଅଛି କ’ଣ କରିବୁ ? ଧନ୍ଦା କିପରି
କରିବୁ ? ବାବା କହିଥା’ନ୍ତି ଏହି ଦୁନିଆର ବ୍ୟବସାୟର କଥା ନେଇ ଏଠାକୁ ଆସ ନାହିଁ । ହଁ, ଯଦି କେହି
ନିରାଶ ହେଉଥିବ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବା ପାଇଁ ଅଳ୍ପ କିଛି କହିଦେଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ମୋର ଏହା ଧନ୍ଦା ନୁହେଁ । ମୋର ଧନ୍ଦା ହେଉଛି ତୁମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଇବା
। ତୁମକୁ ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରୀମତ ନେବା ଉଚିତ୍ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆସୁରୀ ମତ ।
ତାହା ତ ସୁଖଧାମ । ସେଠାରେ କେବେ ଏଭଳି ପଚାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ରାଜି ଖୁସୀ ଅଛ ? ଦେହ ଭଲ ଅଛି ? ଏହି
ଶବ୍ଦ ଏହିଠାରେ ହିଁ ପଚରାଯାଏ । ସେଠାରେ ଏହି ଅକ୍ଷର ରହିବ ନାହିଁ । ଦୁଃଖଧାମର କୌଣସି କଥା
ସେଠାରେ ରହିବ ହିଁ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମାୟାର ପ୍ରବେଶତା
ହେଉଛି ତେଣୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି ଠିକ୍-ଠାକ୍ ଅଛ, ରାଜି ଖୁସୀ ଅଛ ? ମନୁଷ୍ୟ ଏଠାକାର ଶବ୍ଦକୁ ତ
ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ପଚାରିଲେ ତୁମେ କହିପାରିବ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସନ୍ତାନ, ଆମକୁ କ’ଣ
ଭଲ ମନ୍ଦ ବିଷୟରେ ପଚାରୁଛ ? ଚିନ୍ତା ଥିଲା ପାର ବ୍ରହ୍ମରେ ରହୁଥିବା ବାବାଙ୍କର, ଏବେ ସେ ମିଳିଗଲେ,
ଏବେ କ’ଣ ଚିନ୍ତା । ଏକଥା ସର୍ବଦା ମନେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ କାହାର ସନ୍ତାନ — ଏହା ମଧ୍ୟ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବୁ ତେବେ ଲଢେଇ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ତୁମକୁ
ପଚାରିବେ ନିଶ୍ଚତ, ତୁମେ କହିବ ଆମେ ତ ସର୍ବଦା ରାଜି ଅର୍ଥାତ୍ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଅଛୁ । ରୋଗରେ ଥିଲେ
ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଅଛ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଥିଲେ ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ବେଶୀ ଖୁସିରେ ରହିବ ।
ଯେବେକି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ବାଦଶାହୀ ଦେଉଥିବା ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି । ଆମକୁ କେତେ ଯୋଗ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି,
ପୁଣି ଆମର କ’ଣ ଚିନ୍ତା! ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ଜିନିଷ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା ହେବ । ସେଠାରେ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଚିନ୍ତା ରହିବ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ଉପରେ ରହିଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର । ତେବେ
ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଚିନ୍ତା ହୋଇପାରେ । ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆମର
ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଆମ ଉପରେ ରାଜ ମୁକୁଟ ରଖୁଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ଇଂରାଜୀରେ କହୁଛନ୍ତି
କ୍ରାଉନ ପ୍ରିନ୍ସ । ପିତାଙ୍କର ମୁକୁଟ ସନ୍ତାନ ପିନ୍ଧିବେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖ ହିଁ
ସୁଖ ରହିବ । ପ୍ରକୃତରେ ସେହି ସୁଖ ସେତେବେଳେ ପାଇବ ଯେତେବେଳେ ସେଠାକୁ ଯିବ । ତାହା ତ ତୁମେ ହିଁ
ଜାଣିଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କ’ଣ ହେବ, ଏହି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରି ଆମେ କେଉଁଆଡେ ଯିବୁ । ଏବେ ତୁମକୁ
ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲରେ (ବାସ୍ତବରେ) ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ପ୍ରକୃତରେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯାଉଛୁ । ଯେଉଁମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲା, ସେମାନେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗ ଏବଂ
ନର୍କ କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି । କଳ୍ପର ଆୟୁ ହିଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି-ଶୁଣି ତୁମର ପତନକଳା ହେଲା । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଆମେ
କେଉଁଠୁ ଆସି କେଉଁଠାରେ ପଡିଛୁ । ସତ୍ୟଯୁଗରୁ କେବଳ ପତନ ହେବାରେ ଲାଗିଲୁ । ଏବେ ଆମେ ଏହି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛୁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ପାଠ ପଢାଇବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ତୁମେ ରହୁଛ ନା । ଇଏ ଆମର ସଚ୍ଚା-ସଚ୍ଚା ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି
ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଏହି (ବ୍ରହ୍ମା) ବାବା ମଧ୍ୟ ଶିଖୁଛନ୍ତି,
ସେହିପରି ଏହାଙ୍କୁ ଦେଖି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଶିଖୁଛ । ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପରେ ସାବଧାନ ରହିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ଭିତରେ କୌଣସି ଆବର୍ଜନା ରହିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଘଡି
ଘଡି ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କ ଶିକ୍ଷାକୁ
ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ବହୁତ
ସହଜ କଥା । ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ସବୁ କରାମତି ରହିଛି । ଏପରି ଚମତ୍କାର ଆଉ କୌଣସି ପିତା
ଶିଖାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହି ଚମତ୍କାରିତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛନ୍ତି
।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିଛନ୍ତି,
ଯେଉଁ ଧର୍ମ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତାଯୁଗ, ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି । ପୁଣି ଅନ୍ୟ
ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନେ ପରେ ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଆସିଲେ, ପ୍ରଥମେ ତ ବହୁତ କମ୍ ଥିଲେ
। ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବେ ସେତେବେଳେ ରାଜତ୍ୱ କରିପାରିବେ । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ଧର୍ମ
ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଛି । ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ ହୋଇଛୁ । ଆଜିଠାରୁ ୨ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ
ଆସିଥିଲେ, ତା’ପରେ ପୁଣି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଲା । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ କହିବେ ଆମେ ଖୀଷ୍ଟଙ୍କର ।
ପ୍ରଥମେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଜଣେ ଆସିଲେ, ପୁଣି ତାଙ୍କର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ହେଲା, ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିଲା । ଏକରୁ
ଦୁଇ, ଦୁଇରୁ ଚାରି.... ଏହିପରି ପୁଣି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲେ । ଏବେ ଦେଖ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନଙ୍କର
ବୃକ୍ଷ କେତେ ବଡ ହୋଇଗଲାଣି । ତେବେ ଦେବୀ-ଦେବତା କୁଳ ହେଲା ମୂଳଦୁଆ, ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ
ଗ୍ରେଟ୍-ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଆଦିପିତା କୁହାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଭାରତବାସୀ ଏକଥା
ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବଙ୍କର ଡାଇରେକ୍ଟ ସନ୍ତାନ ଅଟୁ ।
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ଆଦିଦେବ ଏଠାରେ ଜନ୍ମ ନେଇଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ଏହି
ମନୁଷ୍ୟ ବଂଶାବଳୀ ଅଟେ । ବାକି ତ ସେମାନେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ ହିଁ ମାନିବେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଓ ବୁଦ୍ଧଙ୍କୁ
ସେମାନେ ପିତା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ଏହା ଏକ ବଂଶାବଳୀ ଅଟେ ନା । ଯେପରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର
ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ୍ ଦେଶରେ ଅଛି । ସେହିପରି ତୁମେ ଏଠାରେ ତପସ୍ୟା କରିଛ ସେଥିପାଇଁ
ତୁମର ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଏଠାରେ (ଆବୁରେ) ଅଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଗହନ
ଶାନ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରିବା ସହିତ ପ୍ରକୃତ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । “ହମ୍ ସୋ”ର
ମନ୍ତ୍ର ସଦା ସର୍ବଦା ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ, ତେବେ ଯାଇ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇପାରିବ ।
(୨) ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ବହୁତ ପବିତ୍ର ରହିବାକୁ ହେବ । ମନ ଭିତରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଆବର୍ଜନା ନ ଥିବ
। ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ସାବଧାନତା ପୂର୍ବକ କରିବାକୁ ହେବ । ଶ୍ରୀମତର ରିଗାର୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ମାନ
ରଖିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
‘ବାବା’ ଶବ୍ଦର
ଚାବୀ ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଚାହେଁ ଜ୍ଞାନର ଅଧିକ
ବିସ୍ତାରକୁ ଜାଣି ପାରୁନାହଁ ବା କାହାକୁ ଶୁଣାଇ ପାରୁନାହଁ କିନ୍ତୁ ଏକମାତ୍ର ‘ବାବା’ ଶବ୍ଦକୁ ଯଦି
ହୃଦୟର ସହିତ ମାନି ଯାଇଛ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛ ତେବେ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ । ତଥା ଦୁନିଆ
ସମ୍ମୁଖରେ ମହାନ୍ ଆତ୍ମା ରୂପରେ ଗାୟନ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଯିବ କାରଣ ଏକମାତ୍ର ‘ବାବା’ ଶବ୍ଦ ହିଁ ସର୍ବ
ସମ୍ପତ୍ତିର ବା ଭାଗ୍ୟର ଚାବୀ ଅଟେ । ତେବେ ଏହି ଚାବୀକୁ ଲଗାଇବାର ବିଧି ହେଲା କେବଳ ହୃଦୟର ସହିତ
ଜାଣିବା ବା ମାନିବା । କେବଳ ହୃଦୟର ସହିତ ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତି ଆପେ ଆପେ
ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି
ବାପଦାଦାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ଅଛି ତେବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲିଯାଅ ।