27.07.19          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କର, ସଦାସର୍ବଦା ନିଜର ଉନ୍ନତିର ଚିନ୍ତା କର ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପାଠପଢାରେ ଦିନକୁ ଦିନ ଆଗକୁ ବଢୁଛୁ ବା ପଛକୁ ଯାଉଛୁ ତାହାର ଚିହ୍ନ କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ପାଠପଢାରେ ଯଦି ଆଗକୁ ବଢୁଥିବ ତେବେ ନିଜକୁ ହାଲୁକା ଅର୍ଥାତ୍ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଅନୁଭବ କରିବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ଯେ ଏହି ଶରୀର ତ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟେ, ଏହାକୁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ମୋତେ ତ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିଚାଲିବ । ଯଦି ପଛକୁ ଯାଉଥିବେ ତେବେ ଆସୁରୀ ଗୁଣ ଦେଖାଯିବ । ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଫୁଲ ଭଳି ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆଗକୁ ଗଲେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ ଏବଂ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଚିନ୍ତନ ରହୁ ଯେ — ଆମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅବସ୍ଥାରେ ଆସିଥିଲେ । ଆତ୍ମିକ ପିତା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ବସିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ତ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସୁଛନ୍ତି ତ ଆଉ କେହି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ । କେହି କେହି ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛନ୍ତି ତ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ସେକେଣ୍ଡରେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ପୁରା ସମୟ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସୁଛୁ । ନାଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କେବେକେବେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ତ କେବେକେବେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଥିବେ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛ ଆମେ ଏହି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି ନିଜ ଘରକୁ ଯିବା । ତେବେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଯିବାକୁ ହେବ । ସାରା ଦିନ ଏହି ଚିନ୍ତନ କରୁଛନ୍ତି — ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମ ଯିବୁ କାରଣ ବାବା ଆମକୁ ମାର୍ଗ ଦର୍ଶନ କରାଇଲେ । ତେବେ ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏଭଳି ବିଚାର ନେଇ ବସୁନଥିବେ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବି ମିଳିନଥାଏ । ତେଣୁ ଏଭଳି ବିଚାର ମଧ୍ୟ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ଏବେ ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ସୁଖଧାମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଯେତେ ଅଧିକ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ଯଥା ଯୋଗ୍ୟ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯିବ, ଏହାକୁ ହିଁ ମୁକ୍ତି କୁହାଯାଏ । ଏଥିପାଇଁ ଲୋକମାନେ ଗୁରୁ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବିଲକୁଲ୍ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି କ’ଣ, କାରଣ ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଆଧାରରେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ତୁମେ ପ୍ରଥମେ ଯେତେବେଳେ ଏଠାକୁ ଆସିଲ ସେତେବେଳେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ ଦୁନିଆରେ ଆସିଥିଲ, ତୁମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲ । ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା । ଅନ୍ୟ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ତ ପରେ ହୋଇଥାଏ । ଗର୍ଭକୁ ଯିବା ପରେ ସମ୍ବନ୍ଧ ତିଆରି ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏବେ ଏହା ଆମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ର ହେବା ବିନା ଆମେ ଯାଇ ପାରିବା ନାହିଁ । ନିଜ ସହିତ ଏହିଭଳି ଅନ୍ତର୍ମନରେ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ କାରଣ ବାବାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଉଛି ବସିବା, ଉଠିବା, ଚାଲିବା, ବୁଲିବା ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚିନ୍ତନ ରହୁ ଯେ ଆମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଆସିଥିଲୁ, ଏବେ ପୁନଃ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବା । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବା, କାରଣ ବାବା ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ-ପାବନ । ଆମମାନଙ୍କୁ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ଏହିଭଳି ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ବାବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଆଉ ତ କେହି ଅଧିକାରୀ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତି କେତେ ଦିନ ଚାଲୁଛି ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏତେ ସମୟ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ, ଏତେ ସମୟ ଭକ୍ତି । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଅର୍ନ୍ତମନରେ ରହିବା ଦରକାର । ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ଆତ୍ମାରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ସେହିପରି ତୁମର ଆତ୍ମାରେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଶରୀର ମାଧ୍ୟମରେ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ଓ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଶରୀର ବିନା ତ ଆତ୍ମା କଥା କହିପାରିବ ନାହିଁ, ଏଥିରେ ପ୍ରେରଣା ବା ଆକାଶବାଣୀର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଯେହେତୁ ଭଗବାନୁବାଚ ଶବ୍ଦ ରହିଛି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ମୁଖ ଆବଶ୍ୟକ ଓ ରଥ ଆବଶ୍ୟକ । ଗଧ ଘୋଡାଯୁକ୍ତ ରଥ ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ଭାବୁଥିଲ ଯେ — କଳିଯୁଗ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ରହିବ । ତେବେ ତୁମେମାନେ ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ଯାଇଥିଲ । ଏବେ ବାବା ଜାଗ୍ରତ କରିଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଅଜ୍ଞାନତାରେ ଥିଲ । ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଲା । ଭକ୍ତିକୁ ହିଁ ଅଜ୍ଞାନତା କୁହାଯାଏ ।

ତୁମମାନଙ୍କୁ ବିଚାର କରିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ ନିଜର ଉନ୍ନତି କିପରି କରିବୁ, ଉଚ୍ଚପଦ କିପରି ପାଇବୁ । ନିଜ ଘରକୁ ଯାଇ ନୂଆ ରାଜଧାନୀକୁ ଆସି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବୁ । ସେଥିପାଇଁ ଆବଶ୍ୟକ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି । ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିବାକୁ ହେବ । ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କର ପିତା ପରମାତ୍ମା । ଏହା ବହୁତ ସହଜ କଥା । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏତେ ସହଜ କଥାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ — ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ତେଣୁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯିଏ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ନୁହଁନ୍ତି ସେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଯେପରି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସେ ତ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ ତ ପତିତ ନା । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ଭଳି ପବିତ୍ର କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ବିକାରର କଥା ନାହିଁ । ତେଣୁ ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଚିନ୍ତନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ବାବାଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ନା । ସିଏ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଜ୍ଞାନ ଚିନ୍ତନ ଚାଲିବ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କଠାରୁ ବାହାରିଥିବା ଜ୍ଞାନ ନଦୀ । ବାବା ତ ସଦା ସାଗର । କିନ୍ତୁ ତୁମେ ସଦା ସାଗର ନୁହଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝୁଛ — ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ପାଠପଢୁଛ, ବାସ୍ତବରେ ନଦୀ ଆଦିର କିଛି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ନଦୀ କହିବା ଦ୍ୱାରା ଗଙ୍ଗା ଯମୁନା ଆଦିକୁ ଭାବି ନେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ ବେହଦରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମା ଏକ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭାଇ ଭାଇ ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁଠାରୁ ଆସି ମୁଁ ଏହି ଶରୀର ରୂପୀ ସିଂହାସନରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇଛି ଏବେ ପୁଣି ସେଠାକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାର ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ସମୟରେ କହିଥା’ନ୍ତି ମସ୍ତକ ବା ଆଖି ବା ମୁଖ ବାଟ ଦେଇ ଆତ୍ମା ଚାଲିଗଲା, ମୁଖ ଖୋଲିଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ପରେ ଶରୀର ଜଡ ହୋଇଯାଏ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ଯେପରି ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଦିନ ଜ୍ଞାନ ହିଁ ରହିଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ସାରା ଦିନ ପାଠପଢାର ବିଚାର ଆସିବା ଦରକାର । ଭଲ ଭଲ ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ହାତରେ ସର୍ବଦା କୌଣସି ନା କୌଣସି ବହି ରହିଥାଏ । ପଢିବାରେ ଲାଗି ରହିଥା’ନ୍ତି ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ସାରା ଚକ୍ର ପରିକ୍ରମା କରି ଏବେ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ସର୍ବଦା ସ୍ମରଣ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ସବୁ କଥା ନିଜେ ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ଉଚିତ୍ । କାହା କାହାର ତ ଆଦୌ ଧାରଣା ହେଉନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଛାତ୍ରମାନେ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ଥା’ନ୍ତି । ଅନେକ ପ୍ରକାର ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ରହିଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ । ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡିବ ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ପାଠପଢାର ଚିନ୍ତନ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ପାଠପଢାକୁ ଭୁଲିଯାଇ ବାକି ଅନ୍ୟ ସବୁ ଚିନ୍ତନ ଚାଲୁଥାଉ । ଯଦି ବ୍ୟବସାୟୀ ହୋଇଥିବେ ତେବେ ନିଜର ବ୍ୟବସାୟର ଚିନ୍ତନରେ ହିଁ ବୁଡି ରହିବେ । କିନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ନିଜର ପାଠପଢା ଉପରେ ହିଁ ଲାଗି ରହିଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜର ପାଠପଢାରେ ଲାଗି ରହିବାକୁ ହେବ ।

କାଲି ଆନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ଯୋଗ ସମ୍ମିଳନୀ ପାଇଁ ଏକ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପତ୍ର ଆସିଥିଲା । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ଲେଖିପାରିବ ଯେ — ଏହା ତୁମର ହଠଯୋଗ ଏହାର ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ ? ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ଉପକାର ହେଉଛି ? ଆମେ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା କରୁଛୁ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଯିଏକି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ସିଏ ଆମକୁ ନିଜର ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଆମକୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ମନମନାଭବ — ଏହା ହେଉଛି ତୁମର ମନ୍ତ୍ର । ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ତାକୁ ମନେ ପକାଉଛୁ । ତୁମେ ଯେଉଁ ହଠଯୋଗ ଆଦି କରୁଛ, ତାହାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ ? ଆମେ ତ ଯାହା ଶିଖୁଛୁ ସେ ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲୁ, ଏବେ କୁହ ତୁମର ଏ ହଠଯାଗରୁ କ’ଣ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି । ଏହିଭଳି ଉତ୍ତର ସଂକ୍ଷେପରେ ଲେଖିବାକୁ ହେବ । ଏହିଭଳି ନିମନ୍ତ୍ରଣ ତ ତୁମ ପାଖକୁ ବହୁତ ଆସୁଛି । ଜାତୀୟ ଧର୍ମ ସମ୍ମିଳନୀ ତରଫରୁ ଯଦି ତୁମକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଆସେ ଏବଂ ସେମାନେ ପଚାରନ୍ତି ଯେ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ ? ତେବେ କୁହ ଆମେ ଏହି ରାଜଯୋଗ ଶିକ୍ଷା କରୁଛୁ । ନିଜ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ କହିବା ଆବଶ୍ୟକ କାରଣ ତୁମେ ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ । କୁହ ଆମେ ଏହି ପାଠ ପଢୁଛୁ । ଆମର ଶିକ୍ଷାଦାତା ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ, ଆମେ ସବୁ ଭାଇ ଭାଇ, ଆମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରୁଛୁ । ଅବିନାଶୀ ପିତା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମର ପାପ ନାଶ ହେବ । ଏହିଭଳି ଲେଖା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ଛପାଇ ରଖ । ଯେଉଁଠି ଯେଉଁଠି ସମ୍ମିଳନୀ ହେଉଛି ସେଠାକୁ ପଠାଅ । ତେବେ ସେମାନେ କହିବେ ଏମାନେ ତ ବହୁତ ଲାଭଦାୟୀ ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଆମେ ଦେବତା ହେଉଛୁ ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟ ହେଉଛୁ । ଏହିଭଳି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଲେଖା ଛପାଇବା ଦରକାର । ସେମାନେ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ପଚାରିପାରନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ ଏସବୁ ଛପାଇ ରଖିଦିଅ ଯେ ଏହା ହେଉଛି ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । ଏହିଭଳି ଲେଖିବା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଲୋଭନ ଆସିବ । ଏଠାରେ କୌଣସି ହଠଯୋଗ ବା ଶାସ୍ତ୍ରାବାଦ କରିବାର କଥା ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ରାର୍ଥ କରିବାରେ କେତେ ଅହଂକାର ରହୁଛି । ସେମାନେ ନିଜକୁ ଶାସ୍ତ୍ରର ବିଷାରଦ ଭାବୁଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସେମାନେ ତ ପୂଜାରୀ, ଅଧିକାରୀ ତ ପୂଜ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କୁହାଯିବ । ପୂଜାରୀକୁ କ’ଣ କୁହାଯିବ ? ଏସବୁ କଥା ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ଲେଖିବା ଦରକାର ଯେ ଆମେ କ’ଣ ଶିଖୁଛୁ । ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀମାନଙ୍କ ନାମ ତ ଏବେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଗଲାଣି ।

ଯୋଗ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର, ଗୋଟିଏ ହଠଯୋଗ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ସହଜଯୋଗ । ରାଜଯୋଗ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ରାଜଯୋଗ ତ ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଶିଖାଇ ପାରିବେ । ବାକି ଏସବୁ ହେଲା ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଯୋଗ ଯାହାକି ମନୁଷ୍ୟ ମତ ଉପରେ ଆଧାରିତ । ସେଠାରେ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ କାହାର ମତର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । କାରଣ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଦେବତା ଅର୍ଥାତ୍ ଦୈବୀ ଗୁଣଧାରୀ, ଯାହାଙ୍କଠାରେ କୌଣସି ଆସୁରୀ ଗୁଣ ନଥାଏ । ଏଠାରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ପୁଣି ତାହା କେଉଁଆଡେ ଗଲା ? ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଲେ ? ସିଡି ଚିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ସିଡି ଚିତ୍ର ବହୁତ ଉପଯୋଗୀ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛେ । ଏବେ ତୁମେ ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ପାଠପଢା ତ ଗୋଟିଏ ପୁଣି ସେଠାରେ କିଏ କ’ଣ ହେଉଛନ୍ତି ତ କିଏ କ’ଣ, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ଏହି ଗୋଟିଏ ଶିକ୍ଷା ଦ୍ୱାରା ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ରାଜା ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଭିକାରୀ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ବାକି ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କୌଣସି କଥା ନଥାଏ । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ପଦ ବି ରହିଥାଏ ନା । ଏଠାରେ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦୁଃଖ ରହିଛି । ମରୁଡି, ବିମାରୀ ପୁଣି ଶସ୍ୟ ମିଳୁନାହିଁ । ବନ୍ୟା ଆଦି ହେଉଛି । ଯଦିଓ ଲକ୍ଷପତି, କୋଟିପତି ସବୁ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଜନ୍ମ ତ ବିକାରରୁ ହିଁ ନେଉଛନ୍ତି ନା । ଧକ୍କା ହେବା, ମଶା କାମୁଡିବା, ଏସବୁ ଦୁଃଖ ଅଟେ ନା । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ରୌରବ ନର୍କ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ । ଆରେ ସ୍ୱର୍ଗ ତ ଆସୁଛି ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଗଲେ କିପରି । ଏସବୁ କଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ । ଏବେ ବାବା ଏହିଭଳି ପ୍ରବନ୍ଧ ଲେଖିବା ପାଇଁ କହିଛନ୍ତି । ଲେଖିବା ପିଲାମାନଙ୍କର କାମ । ଧାରଣା ଥିଲେ ନିଶ୍ଚିତ ଲେଖିବେ । ମୂଖ୍ୟ କଥା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର, ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଯେତେବେଳେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ ସେତେବେଳେ ଖୁସିର ପାରାବାର ନଥିଲା । ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । ପଏଣ୍ଟ ତ ବାବା ବହୁତ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଭଲ ଭାବେ ବୁଝାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯଦି ନ ମାନିଲେ ତେବେ ଜାଣିଯିବେ ଇଏ ଆମ କୁଳର ନୁହଁନ୍ତି । ପ୍ରତିଦିନ ପାଠପଢାରେ ଆଗକୁ ବଢିବା ଦରକାର । ପଛକୁ ହଟିବାର ନାହିଁ । ଦୈବୀଗୁଣ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆସୁରୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବା — ଏହା ତ ପଛକୁ ଯିବା ହୋଇଗଲା ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିକାରକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କର । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । ତେବେ ବହୁତ ହାଲୁକା ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଛି ଛି ଶରୀରକୁ ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ଆମକୁ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇଲେ ଫୁଲ ଭଳି ସୁନ୍ଦର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିବ । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମକୁ ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ପଚାରିବେ ତୁମେ କ’ଣ ସେବା କରୁଛ ? ତୁମେ କେବେ କୋର୍ଟକୁ ଯାଇନାହିଁ କି ? ବାବା ସବୁ କିଛି ଦେଖିଛନ୍ତି । କିଭଳି ଏହି ଲୋକମାନେ ଚୋରକୁ ଧରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି କେସ୍ ଚାଲୁଛି, ଠିକ୍ ସେହିଭଳି ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବେ । ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରି ପୁଣି ପାଇ ପଇସାକର ପଦ ପାଇବେ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଦୟା ଆସୁଛି ଯେ ଏହି ପିଲା ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ବିଷୟବସ୍ତୁ ସବୁଠାରୁ ଭଲ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ପାପ ଧୋଇ ହୋଇଯାଏ । ବାବା ଆମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯେପରି ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଛାତ୍ର ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଥାଏ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହ ନିଶ୍ଚିତ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତ ରହିବ ନା । ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ଯେ — ଆମେ ସବୁ ଭାଇମାନଙ୍କର ଶିକ୍ଷକ ଜଣେ । ସେ ହେଲେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷକ । ଆଗକୁ ଗଲେ ବହୁତଙ୍କୁ ଜଣାପଡିଯିବ ଯେ — ଅହୋ ପ୍ରଭୁ ତୋର ଲୀଳା... । ମହିମା କରି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କରିବେ କିନ୍ତୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ପାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ଓଲଟା କର୍ମ କରିଥାଆନ୍ତି । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଭଲ କାମ କରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା, ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଚାହଁ ବା ନ ଚାହଁ ନିଶ୍ଚିତ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ସମୟ ଆସିବ ଏହି ଦୁନିଆ ବହୁତ ଖାଲି ହୋଇଯିବ । କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ରହିବ । ଅଧାକଳ୍ପ କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ରହିବ । ତେବେ ଦୁନିଆ କେତେ ଖାଲି ହୋଇଯିବ । ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏଭଳି ବିଚାର କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁ ନାହିଁ । ପୁଣି ତୁମର ତ କେହି ଶତ୍ରୁ ମଧ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ । ଶତ୍ରୁ କାହିଁକି ଆସିଥା’ନ୍ତି ? ଧନ ନେବା ପାଇଁ । ଭାରତକୁ ଏତେ ମୁସଲମାନ ଏବଂ ଇଂରେଜ କାହିଁକି ଆସିଲେ ? ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଦେଖି । ସେ ସମୟରେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ବହୁତ ଥିଲା, ଏବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏବେ କେହି ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଖାଲି କରିଦେଲେ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଡ୍ରାମାର ନିୟମ ଅନୁଯାୟୀ ତୁମେ ନିଜେ ହିଁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଶେଷ କରିଦେଲ । ତୁମକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ଯେ ଆମେ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛୁ । ଏକଥା କେବେ କାହା ବିଚାରରେ ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାର । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ପାଠପଢା ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେକୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ ଚାଲିଥାଉ । ଏହା ହିଁ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା ଅଟେ, ଯାହାକୁ ପଢି ଦୁଇ ମୁକୁଟଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

(୨) ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଭାଇ ଭାଇ ଅଟୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ଓଲଟା କାମ ହୋଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ ।


ବରଦାନ:-
ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ଆସିବା ସହିତ ନିଜେ ହୀରା ଭଳି ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ହୀରା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଥିବା ବେଦାଗ ହୀରା ହୁଅ ।

ବାପଦାଦାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ହେଲା ନିଜେ ହୀରା ଭଳି ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହୀରା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖିବା । ଚାହେ କୌଣସି ଆତ୍ମା କଳା କୋଇଲା ସଦୃଶ ତମୋଗୁଣୀ ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି ପଡିବା ମାତ୍ରେ ତା’ର କାଳିମା କମ ହୋଇଯାଉ । ସେଥିପାଇଁ ଅମୃତବେଳାଠାରୁ ରାତ୍ରି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯେତେ ଜଣଙ୍କର ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ଆସୁଛ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ହୀରା ମନେ କରି ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୀରା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଥାଅ । କୌଣସି ବି ବିଘ୍ନ ଅଥବା ସ୍ୱଭାବ-ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ଆତ୍ମା ହୀରାରେ ଦାଗ ନ ଲାଗୁ । ଚାହେଁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ପରିସ୍ଥିତିର ବିଘ୍ନ ମଧ୍ୟ ଆସିବ କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଏପରି ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇଯାଅ ଯାହାକି ତା’ର ପ୍ରଭାବ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମନ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିକୁ ମନମତଠାରୁ ସର୍ବଦା ମୁକ୍ତ ରଖୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ଅଟନ୍ତି ।