02.10.19 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ପରସ୍ପର
ମଧ୍ୟରେ ଗୋଟିଏ ମତ ରହିଛି, ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛ ତେଣୁ ସବୁ ଭୂତ
ପଳାଇ ଯାଉଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ପଦ୍ମାପଦମ୍
ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେବାର ମୁଖ୍ୟ ଆଧାର କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯାହାସବୁ ବାବା
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସେହି ଗୋଟିଏ-ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ଧାରଣ କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ପଦମାପଦମ୍ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ହୋଇଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ବିଚାର କର ବାବା କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟବାଲା କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି!
ବାବା ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ତାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବା , ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବା ହିଁ
ପଦ୍ମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେବା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ଗୁଣବାନ୍ ହେଉଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା,
ଇଂରାଜୀରେ କୁହାଯାଇଛି ସ୍ପିରିଚୁଆଲ୍ ଫାଦର । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ତୁମେ ଗଲେ ସେଠାରେ ଇଂରାଜୀ ଆଦି ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ଭାଷା ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆମର ରାଜ୍ୟ ହେବ, ସେଠାରେ ଆମର ଯେଉଁ ଭାଷା
ଥିବ ତାହା ହିଁ ଚାଲିବ । ପୁଣି ପରେ ସେହି ଭାଷା ବଦଳିଯିବ । ଏବେ ତ ଅନେକ ଭାଷା ରହିଛି । ଯେପରି
ଯେପରି ରାଜା ସେହିପରି ସେହିପରି ତାଙ୍କର ଭାଷା ଚାଲିବ । ଏକଥା ତ ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନ ଜାଣିଛନ୍ତି, ସବୁ
ସେଣ୍ଟରରେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମତ ଏକ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ଭୂତ ପଳାଇବେ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି
ପତିତ-ପାବନ । ୫ ଭୂତର ପ୍ରବେଶତା ସମସ୍ତଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ହୋଇଛି । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଭୂତର ପ୍ରବେଶତା
ହେଉଛି ପୁଣି ଏହି ଭୂତ ଅଥବା ବିକାରମାନଙ୍କର ନାମ ମଧ୍ୟ ଦିଆଯାଇଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ, କାମ, କ୍ରୋଧ ଆଦି
। ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି । କେବେ ଯଦି କେହି କହୁଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
ତେବେ କୁହ ଆତ୍ମାମାନେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଏବଂ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କଠାରେ ଥିବା ୫ ବିକାର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ବାକି
ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ପରମାତ୍ମା ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ବିରାଜମାନ ଅଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରେ ପୁଣି ୫
ଭୂତର ପ୍ରବେଶତା କିପରି ହେବ । ଗୋଟିଏ-ଗୋଟିଏ କଥାକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ପଦ୍ମାପଦମ୍ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହେଉଛ । ଦୁନିଆର ରାବଣ ସଂମ୍ପ୍ରଦାୟ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବାବା କ’ଣ
କହୁଛନ୍ତି, ଏବେ ବିଚାର କର । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଶରୀରରେ ଆତ୍ମା ଅଛି । ସେହି ଆତ୍ମାରେ ୫ ବିକାର
ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ଶରୀରରେ ନୁହେଁ, ଆତ୍ମାରେ ୫ବିକାର ଅଥବା ଭୂତ ପ୍ରବେଶ ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି
୫ ଭୂତ ରହିବେ ନାହିଁ । ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଦୈବୀ ଦୁନିଆ । ଏହା ହେଉଛି ଆସୁରୀ ଦୁନିଆ ।
ଅସୁରମାନଙ୍କୁ ଡେଭିଲ୍ (ସୈତାନ୍) କୁହାଯାଉଛି । କେତେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛ । ସେଠାରେ ତୁମ ଭିତରେ କୌଣସି ବିକାର ଅଥବା ଅବଗୁଣ ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମ ପାଖରେ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଗୁଣ ରହିବ । ତୁମେ ୧୬ କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯିବ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ୧୬ କଳା ଥିଲ ପୁଣି
ତୁମର ଅଧୋପତନ ହେଲା । ଏହି ଚକ୍ର ବିଷୟରେ ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି ।
ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱ ର ଦର୍ଶନ ହେଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ଏହି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ଉଠିବା, ବସିବା
ଚାଲିବା ସମୟରେ ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ବାବା ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହି
ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ ବାବା ଭାରତରେ ହିଁ ଆସି ଦେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ନା — ଆମର ଭାରତ । ବାସ୍ତବରେ
ହିନ୍ଦୁସ୍ତାନ କହିବା ତ ଭୂଲ୍ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଭାରତ ଯେବେ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ତେବେ କେବଳ ଆମର ହିଁ
ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ଆଉ କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । ନୂଆ ଦୁନିଆ ଥିଲା । ନୁଆ ଦିଲ୍ଲୀ କହୁଛନ୍ତି ନା ।
ଦିଲ୍ଲୀର ନାମ ପ୍ରକୃତରେ ଦିଲ୍ଲୀ ନଥିଲା, ପରିସ୍ତାନ କୁହାଯାଉଥିଲା । ଏବେ ତ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ଏବଂ
ପୁରୁଣା ଦିଲ୍ଲୀ କହୁଛନ୍ତି ପୁଣି ନାଁ ପୁରୁଣା ନାଁ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ରହିବ । ତାକୁ ପରିସ୍ତାନ
କୁହାଯିବ । ଦିଲ୍ଲୀକୁ କ୍ୟାପିଟାଲ୍ (ରାଜଧାନୀ) କହୁଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ
ଥିବ, ଆଉ କିଛି ବି ନଥିବ ଆମର ହିଁ ରାଜ୍ୟ ରହିବ । ଏବେ ତ ରାଜ୍ୟ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ କେବଳ ଆମର
ଭାରତ ଦେଶ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ରାଜାମାନେ ତ ନାହିାଁନ୍ତି । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଜ୍ଞାନର ଚକ୍ର
ଲଗାଉଛି । ବାସ୍ତବରେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏହି ବିଶ୍ୱରେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ଆଉ କୌଣସି
ରାଜ୍ୟ ନଥିଲା । ଯମୁନା କୂଳ ଥିଲା, ତାକୁ ପରିସ୍ତାନ କୁହାଯାଉଥିଲା । ଦିଲ୍ଲୀ ହିଁ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ଥିଲା, ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ରହୁଛି । ସବୁଠାରୁ ବଡ ମଧ୍ୟ ଏବଂ
ଏକଦମ୍ ମଝିରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ।
ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ପାପ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଛି, ସମସ୍ତେ ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିବେ । ବାବା ହିଁ ଆସି ପବିତ୍ର କରାଉଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କର ତୁମେ
ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛ । ଏବେ ଜୟନ୍ତୀ ଶବ୍ଦ ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଲାଗୁଛି ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ
ପୁଣି ଶିବରାତ୍ରୀ କହୁଛନ୍ତି । ରାତ୍ରୀର ଅର୍ଥ ତ ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ
। ଭଲ-ଭଲ ବିଦ୍ୱାନ ଆଦି କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାନ୍ତି ଯେ ଶିବରାତ୍ରୀ କ’ଣ, ପାଳନ କରିବେ! ବାବା
ବୁଝାଇଛନ୍ତି ରାତ୍ରୀର ଅର୍ଥ କ’ଣ ? ଏହି ଯେଉଁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର ରହିଛି ସେଥିରେ ସୁଖ ଏବଂ
ଦୁଃଖର ଖେଳ ଚାଲିଛି, ସୁଖକୁ କୁହାଯାଏ ଦିନ ଏବଂ ରାତିକୁ ଦୁଃଖ କୁହାଯାଉଛି । ତେଣୁ ଦିନ ଏବଂ ରାତି
ମଝିରେ ସଂଗମ ଆସୁଛି । ଆଧାକଳ୍ପ ଆଲୋକ, ଅଧାକଳ୍ପ ଅନ୍ଧାର ହେଉଛି । ଭକ୍ତିର ତ ବହୁତ ବିସ୍ତାର
ରହିଛି । ଏଠାରେ ହେଉଛି ସେକେଣ୍ଡର (ମୁହୂର୍ତ୍ତକର) କଥା । ଏହା ବିଲକୁଲ୍ ସରଳ ସହଜଯୋଗ ଅଟେ ।
ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ମୁକ୍ତିଧାମ ଯିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ତୁମେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ଏବଂ ଜୀବନବନ୍ଧନରେ କେତେ
ସମୟ ରହିଛ, ଏକଥା ତ ତୁମର ମନେ ଅଛି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯୋଗ
ଶବ୍ଦ ଠିକ୍ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ହେଉଛି ଜିସ୍ମାନୀ (ଶାରିରୀକ) ଯୋଗ । ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ହଠଯୋଗ ଆଦି ଶିଖାଉଥିବାରୁ ମନୁଷ୍ୟ
ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମର ପିତା ମଧ୍ୟ ତ, ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କ ସହିତ
ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ପଡିବ ନା । ଶିକ୍ଷକଙ୍କଠାରୁ ପାଠପଢାଯାଇଥାଏ । ପିଲା ଜନ୍ମ ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ବାପା
ସହିତ ଯୋଗ ହୋଇଥାଏ ପୁଣି ୫ ବର୍ଷ ପରେ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ ପୁଣି
ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ମୁଖ୍ୟତଃ ତିନୋଟି ସମ୍ବନ୍ଧ ମନେ
ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଅଲଗା-ଅଲଗା ଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ଥରେ ମାତ୍ର ବାବା ଆସି ବାପା ଓ
ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ନା । ତେବେ ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚୟ ମନେ ପକାଇବା
ଉଚିତ୍! ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ତିନି ଜଣଙ୍କୁ ଅଲଗା-ଅଲଗା ମନେ ପକାଇ ଆସିଛ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ପିତା
ଏବଂ ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଥାଏ । ପଢିବାକୁ ତ ଯାଇଥାନ୍ତି ନା । ବାକି ଗୁରୁଙ୍କର ସେଠାରେ
ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ସମସ୍ତେ ସଦଗତିରେ ରହିବେ । ଏସବୁ କଥା ମନେ ପକାଇବାରେ କ’ଣ କଷ୍ଟ
ରହିଛି ! ବିଲକୁଲ ସହଜ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ସହଜ ଯୋଗ । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ଅନକମନ୍ (ଅସାଧାରଣ)
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାକୁ ଅସ୍ଥାୟୀ ରୁପେ ଧାର ସୂତ୍ରରେ ନେଉଛି, ତାହା ପୁଣି କେତେ କମ୍ ସମୟ
ପାଇଁ ନେଉଛି । ୬୦ ବର୍ଷରେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଥାଏ । କୁହାଯାଏ ସାଠ ଲାଗି ଲାଠ (ଷାଠିଏ
ବର୍ଷ ବୟସରେ ବାଡି ଧରିବାକୁ ପଡେ) । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାଡି ଧରିବାର ସମୟ ଆସିଗଲାଣି
ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତେ ବାନପ୍ରସ୍ଥୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତ । ସମସ୍ତେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ, ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଯିବେ । ତାହା
ହେଉଛି ସୁଇଟ୍, ସୁଇଟେଷ୍ଟ (ମିଠା) ଘର । ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ବହୁତ ବହୁତ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଆସିଛ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ, ଏମିତି ମନଗଢା
କଥା କହି ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର ଚକ୍ର ଅଟେ । ଯଦି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ତେବେ ତ
ଆରାମ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବିଶ୍ରାମ ମିଳିବା ହିଁ ମୁସ୍କିଲ୍ ହୋଇଯିବ । ତୁମକୁ ଯେଉଁଠାରେ
ବିଶ୍ରାମ ମିଳୁଛି, ତାକୁ ସାଇଲେନ୍ସ ହୋମ୍ ଇନକାରପୋରିୟଲ୍ ୱାଲର୍ଡ (ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆ) କୁହାଯାଉଛି
। ଏହା ହେଉଛି ସ୍ଥୁଳ ଦୁନିଆର ସୁଇଟ୍ ହୋମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗଦୁନିଆ । ତାହା ହେଉଛି ମୂଳଲୋକର
ସୁଇଟ୍ ହୋମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମ । ଆତ୍ମା ବିଲକୁଲ ଛୋଟ ରକେଟ୍ ସଦୃଶ ଏହାଠାରୁ ତୀବ୍ରଗତିରେ ଯିବା
ଭଳି ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତ ସବୁଠାରୁ ଦ୍ରୁତଗାମୀ । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରି
ଚାଲିଯାଏ । ସେହି ଆତ୍ମା ପାଇଁ, ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ରହିଥାଏ । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଠିକ୍
ସମୟରେ ତାକୁ ଯିବାକୁ ହୁଏ । ଡ୍ରାମା କିଭଳି ସଠିକ୍ ଭାବରେ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏଥିରେ କୌଣସି
ଇନ୍ଆକ୍ୟୁରେସି (ଭୁଲ୍) ନାହିଁ ! ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ବିଲକୁଲ
ସଠିକ୍ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ମଧ୍ୟ ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । କିପରି ଜଣା ପଡିବ
ଯେ ଏହାଙ୍କ ଭିତରେ ଭଗବାନ ବାବା ଅଛନ୍ତି ।
ଯେତେବେଳେ, ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଶିବରାତ୍ରି ମଧ୍ୟ ପାଳନ
କରୁଛନ୍ତି ନା । ମୁଁ ଶିବ କେତେବେଳେ ଏବଂ କିପରି ଆସୁଛି, ତାହା ତୁମକୁ ତ’ ଜଣା ନାହିଁ ।
ଶିବରାତ୍ରୀ, କୃଷ୍ଣରାତ୍ରି ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ରାମଙ୍କର ପାଳନ କରୁନାହାଁନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଫରକ
ହୋଇଗଲା ନା । ଶିବରାତ୍ରୀ ସହିତ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ରାତ୍ରି ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଆସୁରୀ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏସବୁ ହେଲା ବୁଝିବାର କଥା । ଇଏ ତ
ହେଉଛନ୍ତି ବାବା, ବୁଢାମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । କେହି-କେହି ସ୍ନେହରେ ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି କହିଦିଅନ୍ତି । ତେଣୁ ସେ ମଧ୍ୟ
ସ୍ନେହରେ କହିଦେଇଥାନ୍ତି । ବାବା ତ ସେତେବେଳେ କୁହାଯାଏ ଯେତେବେଳେ ବଡ ହୋଇ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ
ଜନ୍ମ ଦେଇଥାନ୍ତି । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ସ୍ୱୟଂ ରାଜକୁମାର, ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ କେଉଁଠୁ ଆସିବ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବୃଦ୍ଧମାନବ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ରର ସବୁ କଥା
ଠିକ୍ ନୁହେଁ, ଅଳ୍ପ କେତେ କଥା ଠିକ୍ ଅଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆୟୁଷ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆୟୁଷ କୁହାଯିବ । ତାହା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଭାବରେ ସମୟକୁ ହିଁ କୁହାଯିବ ।
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ହିଁ ଶେଷ ହେବ ଏହା କୌଣସି ଅମରଲୋକ ନୁହେଁ । ଏହାକୁ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ ।
ବାବା ବସି ବତାଉଛନ୍ତି — ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ, ତୁମେ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ଜାଣିନାହଁ, ମୁଁ କହୁଛି ଯେ ତୁମେ
୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛ । କିପରି ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଗଲଣି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଯୁଗର ଆୟୁଷ ୧୨୫୦ ବର୍ଷ ଏବଂ
ଏତିକି ଏତିକି ଜନ୍ମ ନେଇଛ, ୮୪ ଜନ୍ମର ହିସାବ ରହିଛି ନା । ୮୪ ଲକ୍ଷର ତ ହିସାବ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ
। ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ୮୪ର ଚକ୍ର, ୮୪ ଲକ୍ଷର କଥା ତ ମନେ ହିଁ ପଡିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ କେତେ
ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଏବେ କିପରି ଦୁଃଖଦାୟୀ ସନ୍ତାନ ସବୁ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଏହାକୁ
କୁହାଯାଉଛି ଘୋର ନର୍କ, ବିଲକୁଲ ଛି-ଛି ଦୁନିଆ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏବେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା
ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛୁ । ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଗଲେ ଆମେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ
କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କର ନାହିଁ । କାମ ବିକାରର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ
ଦୁଃଖ ଦେବା । ଏବେ ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ସମାପ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏବେ ହେଉଛି କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ
ସମୟ । ଏହି ମହାଭାରୀ (ମହାଭାରତ) ଲଢେଇ ହେଉଛି ଅନ୍ତିମ ଲଢେଇ । ପୁଣି କୌଣସି ଲଢେଇ ଇତ୍ୟାଦି ହେବ
ହିଁ ନାହିଁ । ସେଠାରେ କୌଣସି ଯଜ୍ଞ ମଧ୍ୟ ରଚନା କରାଯିବ ନାହିଁ । ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିବା ସମୟରେ
ସେଥିରେ ହୋମ କରିଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ନିଜର ସମସ୍ତ ପୁରୁଣା ସାମଗ୍ରୀ ସ୍ୱାହା କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ହେଉଛି ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ । ଶିବଙ୍କୁ ରୁଦ୍ର କୁହାଯାଏ ।
ରୁଦ୍ରମାଳା କହିଥା’ନ୍ତି ନା । ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗୀଙ୍କୁ ପ୍ରବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ନିୟମ ବିଷୟରେ କିଛି
ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ଜଙ୍ଗଲକୁ ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ନାମ ହିଁ
ସନ୍ନ୍ୟାସ ରଖାଯାଇଛି । କାହାର ସନ୍ନ୍ୟାସ ? ଘର ଦ୍ୱାରର । ଖାଲି ହାତରେ ବାହାରିଯା’ନ୍ତି ।
ପ୍ରଥମେ ତ ଗୁରୁମାନେ ବହୁତ ପରୀକ୍ଷା ନେଇଥା’ନ୍ତି, କାମ କରାଇଥା’ନ୍ତି । ପୂର୍ବରୁ ଭିକ୍ଷାରେ
କେବଳ ଅଟା ନେଉଥିଲେ , ରନ୍ଧା ଜିନିଷ ନେଉନଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ଜଙ୍ଗଲରେ ହିଁ ରହିବାକୁ ପଡିଥାଏ,
ସେଠାରେ ତାଙ୍କୁ କନ୍ଦମୂଳ-ଫଳ ଇତ୍ୟାଦି ମଳିଥାଏ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି, ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ଏସବୁ ଖାଉଥିଲେ । ଏବେ ତ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରୁଛନ୍ତି ସେ କଥା ନକହିଲେ ଭଲ । ଏହାର
ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତାହା ହେଉଛି ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ବିକାରୀ
ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଶିବାଳୟ, ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି ।
ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ହେଉଛନ୍ତି ପତିତ ମନୁଷ୍ୟ, ସେଥିପାଇଁ ଦେବୀ-ଦେବତା ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତେ ହିନ୍ଦୁ
ନାମ ରଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ପ୍ରକୃତରେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ
। ସିଏ ତ ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ମିଠା-ମିଠା
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ତୁମ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ରହିଛି । ତୁମେ
ପାପରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛ । ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି - ହେ
ପତିତ-ପାବନ...କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି, କେବଳ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି, ତାଳି
ବଜାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଯଦି କେହି ପଚାରିବେ - ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ କିପରି ଲଗାଇବୁ, ତାଙ୍କ
ସହିତ କିପରି ମିଶିବୁ ତେବେ କହି ଦିଅନ୍ତି ସେ ତ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । କ’ଣ ଏହି ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି !
କହିଦେଉଛନ୍ତି ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିବା ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନ ମିଳିବେ । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ
ପ୍ରତି ୫ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଡ୍ରାମାର ପ୍ଳାନ (ଯୋଜନା) ଅନୁସାରେ ଆସୁଛି । ଏହି ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟ
ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତିତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର ଡ୍ରାମା ତ’ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ
। ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା । କଳ୍ପ ପୂର୍ବେ ମଧ୍ୟ ବାବା କହିଥିଲେ
ମନମନାଭବ । ଏହା ହେଉଛି ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ମହାମନ୍ତ୍ର । ବାବା ହିଁ ଏହାର
ଅର୍ଥକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ ନା
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ଏକ । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ଦେବତାମାନଙ୍କର କଥା
ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ । ସେଠାରେ ତ ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିଛି । ସେଠାରେ କେହି ଭକ୍ତି କରିବେ ନାହିଁ ।
ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ହିଁ ଭକ୍ତି କରାଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଭକ୍ତି ହେବ ନାହିଁ କାହିଁକି
ନା ୨୧ଜନ୍ମର ବର୍ସା ମିଳି ଯାଇଛି । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ ଦୁଃଖରେ ସମସ୍ତେ ସ୍ମରଣ
କରନ୍ତି...ଏଠାରେ ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ରହିଛି । ସବୁବେଳେ ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ୍ ଦୟା କର । ଏହି
କଳିଯୁଗୀ ଦୁଃଖୀ ଦୁନିଆ ସର୍ବଦା ରହିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାଯୁଗ ଅତୀତ ହୋଇଯାଇଛି ପୁଣି
ଆସିବ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ତ ମନେ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ବାବା ତ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି,
ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବା ସହିତ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର
କଥା । ତୁମର ଧ୍ୟାନକୁ ଆସିଗଲାଣି । ଏବେ ତ ଅନ୍ୟର ରାଜ୍ୟରେ ରହିଛ । ତୁମର ନିଜର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ।
ଏଠାରେ ତ ଲଢେଇ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ରାଜ୍ୟ ନେଉଛନ୍ତି, ହତିଆର ଦ୍ୱାରା, ମରାମରି ଦ୍ୱାରା ନିଜର ରାଜ୍ୟ
ନେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ତୁମର
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ ଆବଶ୍ୟକ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଶେଷ ହୋଇ ନୂଆ ହେଉଛି ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି
କଳିଯୁଗୀ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି ନୂଆ ଦୁନିଆ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି, ଏସବୁ ତୁମର କଳ୍ପନା । ଏହିଠାରେ ହିଁ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ କଳିଯୁଗ
ହେଉଛି । ଏବେ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଜଣେ ହେଲେ ଏପରି ନାହାଁନ୍ତି ଯିଏ ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିଥିବେ । ଯଦି କେହି ଜାଣିଥାନ୍ତେ ତେବେ ପରିଚୟ ଦେଇଥାନ୍ତେ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତାଯୁଗ କ’ଣ
କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ । ତୁମକୁ ବାବା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ସବୁ କିଛି
ଜାଣିଛନ୍ତି, ଜାନୀଜାନନହାର ଅର୍ଥାତ୍ ନଲେଜଫୁଲ (ଜ୍ଞାନର ସାଗର) ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର
ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ଏବଂ ସୁଖର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଆମକୁ ବର୍ସା ମିଳିବ ।
ବାବା ଜ୍ଞାନରେ ନିଜ ସମାନ କରୁଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହା ହେଉଛି
ପାପରୁ ମୁକ୍ତି ହେବାର ସମୟ ସେଥିପାଇଁ ଏବେ କୌଣସି ପାପ କରିବାର ନାହିଁ । ପୁରୁଣା ସବୁ କିଛି ଏହି
ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞରେ ସ୍ୱାହା କରିବାର ଅଛି ।
(୨) ଏବେ ତୁମର ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ସେଥିପାଇଁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ସହିତ ସତଗୁରୁଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ସୁଇଟ୍ ହୋମକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ (ପବିତ୍ର) କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସମୟକୁ ଶିକ୍ଷକ
କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଶିକ୍ଷକ କରି ମାଷ୍ଟର ରଚୟିତା ହୁଅ ।
କେତେକ ପିଲାଙ୍କୁ
ସେବା କରିବାର ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତି ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ନାହିଁ, ଏଥିରେ
ବେପରୁଆ ଅଟନ୍ତି । ଚଳିଯାଉଛି ତ... ହେଉଛି ତ... ହୋଇଯିବ... ସମୟ ଆସିଲେ ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ...
ଏହିଭଳି ଭାବିବା ଅର୍ଥ ସମୟକୁ ନିଜର ଶିକ୍ଷକ କରିବା । ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସାନ୍ତ୍ୱନା
ଦେଉଛନ୍ତି- ଆପଣ ଚିନ୍ତା କରନ୍ତୁନି, ସମୟ ଅନୁସାରେ ସବୁ ଠିକ୍ ହୋଇଯିବ, ଆମେ କରିଦେବୁ, ଆଗକୁ
ବଢିଯିବୁ କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ମାଷ୍ଟର ରଚୟିତା ଅଟ, ସମୟ ତୁମର ରଚନା ଅଟେ । ରଚନା ମାଷ୍ଟର
ରଚୟିତାଙ୍କର ଶିକ୍ଷକ ହେବା ଶୋଭା ପାଉନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବାବାଙ୍କର
ପାଳନାର ପ୍ରତିଦାନ ହେଲା - ନିଜକୁ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାରେ ସହଯୋଗୀ ହେବା ।