28.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମର ଅତିଥି ହୋଇ
ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଆଦର କରିବାକୁ ହେବ, ଯେମିତି ସ୍ନେହରେ ଡାକିଛ ସେମିତି ଆଦର ମଧ୍ୟ
କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ନିରାଦର ନ ହେଉ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କୁ
କେଉଁ ନିଶା ସଦା ସର୍ବଦା ଚଢି ରହିବା ଦରକାର ? ଯଦି ନିଶା ଚଢୁ ନାହିଁ ତେବେ କ’ଣ କୁହାଯିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଆସାମୀ ଏଇ ଦୁନିଆକୁ ଆମର ଅତିଥି ହୋଇ ଆସିଛନ୍ତି ଏହି ନିଶା ସଦାସର୍ବଦା ଚଢି ରହବା
ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ଏହି ନିଶା ଚଢିବାର କମ ବେଶୀ ହୋଇଥାଏ । କେହି କେହି ତ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ
ମଧ୍ୟ ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ହାତ ଛାଡ଼ି ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏହାକୁ କହିବା ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ଯେତିକି ଥିଲା
।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଦୁଇଥର କହିବାକୁ
ପଡ଼ିବ । ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଜଣେ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା, ଆଉ ଜଣେ ହେଉଛନ୍ତି ଦାଦା । ଦୁଇଜଣ
ଏକାଠି ଅଛନ୍ତି ନା । ଭଗବାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେତେ ଉଚ୍ଚ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ‘ଗଡ୍ ଫାଦର’ (ଈଶ୍ୱର
ପିତା) ଶବ୍ଦ କେତେ ସାଧାରଣ ଅକ୍ଷର । ତାଙ୍କୁ କେବଳ ଫାଦର (ପିତା) କୁହାଯିବ ନାହିଁ, ସେ ହେଉଛନ୍ତି
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ । ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ । ତାଙ୍କୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏହି ପତିତ
ଦୁନିଆକୁ । ନିଜେ ଆସି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସିଏ
ପତିତ-ପାବନ କିପରି ଅଟନ୍ତି ଏବଂ କେବେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ
ଏବଂ ତ୍ରେତାଯୁଗ ଅଧାକଳ୍ପ କାହାର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା, କେମିତି ହେଲା, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ ।
ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କୁ କେହି ପତିତ-ପାବନ କହୁଛନ୍ତି ତ କେହି ଲିବରେଟର (ମୁକ୍ତିଦାତା)
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଡ଼ାକିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଏଠାକୁ ଆସ, ଆସି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯାଅ । ତେବେ
ସିଏ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଡ଼ାକିଥା’ନ୍ତି ଆସି ଆମ ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର । ତାଙ୍କର ସ୍ଥାନ କେତେ ବଡ଼ । ସିଏ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ
ରାବଣରାଜ୍ୟ ହେଉଛି କେବଳ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ଏହି ରାବଣରାଜ୍ୟରୁ କିଏ ମୁକ୍ତ କରିବେ
? ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଶୁଣୁଛ ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ନିଶା ମଧ୍ୟ ଚଢି ରହିବା ଦରକାର ।
କିନ୍ତୁ ଏତେ ନିଶା ଚଢୁନାହିଁ । ମଦର ନିଶା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚଢିଯାଏ, କିନ୍ତୁ ଏହି ନିଶା ଚଢୁ ନାହିଁ
। ଏଥିରେ ଧାରଣାର କଥା, ଭାଗ୍ୟର କଥା ରହିଛି । ତେବେ ବାବା ବହୁତ ବଡ଼ ଆସାମୀ ଅଟନ୍ତି ।
ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କାହାର କାହାର ପୂରା ନିଶ୍ଚୟ ରହୁଛି । ଯଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ଥା’ନ୍ତା
ତେବେ ସଶଂୟରେ ଆସି କାହିଁକି ଛାଡି ପଳାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଏକଦମ୍ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର
ହୋଇଗଲା ପରେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଇଏ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟବତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣୁଛନ୍ତି,
ବାବା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଅହୋ ମାୟା ତଥାପି ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି
କରିଦେଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ରରେ କିଛି ସାର କଥା ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ମଧ୍ୟ ମୁସକିଲରେ କେହି କେହି
ରହିପାରିବେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ସ୍ଥିତି ସ୍ଥାୟୀ ରହୁନାହିଁ । ଆମେ ଆତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ
ବାବା ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ, ସେ ଆମର ବାବା । ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛି । ମୋର ନାମ ଶିବ । ମୋ ଆତ୍ମାର ନାମ କେବେ ବଦଳୁ ନାହିଁ । ତୁମ
ଶରୀରର ନାମ ବଦଳୁଛି । ଶରୀରର ହିଁ ନାମ ରଖାଯାଇଥାଏ । ବିବାହ ପରେ ନାମ ବଦଳିଯାଏ ନାଁ । ସେହି
ନାଁ ତା’ପରେ ପକ୍କା ରହିଯାଏ । ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଏକଥା ପକ୍କା
କରିନିଅ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ । ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ନିଜେ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି — ଯେତେବେଳେ ଅତ୍ୟାଚାର
ଏବଂ ଗ୍ଲାନି ହେଉଛି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଆସୁଛି । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମାଟି, ଗୋଡ଼ିରେ ଅଛି
ବୋଲି କହି କେତେ ଗ୍ଲାନି କରୁଛନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏମିତି ପତିତ ହୋଇ
ଗ୍ଲାନି କରୁଛନ୍ତି, ତେବେ ଯାଇ ହିଁ ମୁଁ ଆସୁଛି । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ମୋର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଏଥିରେ
ଅଦଳ-ବଦଳ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି ନା । ତୁମକୁ ଅନେକ
ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ କେବଳ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି! କ’ଣ ଭାରତ ହିଁ କେବଳ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବ ? ହଁ
। ତେବେ ଏହା ତ ଅନାଦି - ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ହେଇଗଲା ନା । ବାବା କେତେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି ।
ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ଏଇ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ।
ମୁଁ ସର୍ବଦା ପାବନ ଅଟେ । ମୋତେ ପାବନ ଦୁନିଆରେ ମଧ୍ୟ ଡ଼ାକିବା ଦରକାର ନା! କିନ୍ତୁ ନା, ପାବନ
ଦୁନିଆରେ ଡ଼ାକିବାର ଦରକାର ହିଁ ନାହିଁ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ଡ଼ାକିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆସି ପାବନ କର ।
ତେବେ ମୁଁ କେତେ ବଡ଼ ଅତିଥି । ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ତୁମେମାନେ ମୋତେ ସ୍ମରଣ କରି ଆସୁଛ । ଏଠାରେ କୌଣସି
ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କୁ ଡ଼ାକିଲେ, ବର୍ଷେ କିମ୍ବା ଦୁଇ ବର୍ଷ ଡ଼ାକିବେ । ଅମୁକ ଏଇ ବର୍ଷ ନହେଲେ ଅନ୍ୟ ବର୍ଷ
ଆସିବ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ସ୍ମରଣ କରି ଆସୁଛ । ଏହାଙ୍କର ଆସିବାର ପାର୍ଟ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କାହାକୁ ବି ଜଣାନାହିଁ । ବହୁତ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ
ଏକମାତ୍ର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପଟେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ ଡ଼ାକୁଛି, ଅନ୍ୟ ପଟେ ମହିମାରେ
ଦାଗ ଲଗେଇ ଦେଉଛି । ବାସ୍ତବରେ ଇଏ ବଡ଼ରୁ ବଡ଼ ସମ୍ମାନୀୟ ଅତିଥି ଯାହାଙ୍କର ସମ୍ମାନ (ମହିମା)ରେ
ଦାଗ ଲଗେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ମାଟି, ଗୋଡ଼ି ସବୁଥିରେ ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ସର୍ବୋଚ୍ଚ
ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଡ଼ାକିଥା’ନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପୂରାପୂରି ବୁଦ୍ଧୁ
ଅଟନ୍ତି । ମୁଁ ହିଁ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ତୁମର ପିତା, ମୋତେ ସମସ୍ତେ ଗଡ଼
ଫାଦର (ଈଶ୍ୱର ପିତା) କହିଥା’ନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ରାବଣର ଜେଲ୍ରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି
ସେତେବେଳେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି କାରଣ ସମସ୍ତେ ହେଲେ ଭକ୍ତିନୀ ଅଥବା ବ୍ରାଇଡ଼ସ୍ (କନ୍ୟା)
- ସୀତାମାନେ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରାଇଡ଼ଗ୍ରୁମ (ବର) — ରାମ । ଏହା ଗୋଟିଏ ସୀତାର କଥା ନୁହେଁ,
ସିଏ ସବୁ ସୀତାଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କଥା । ଏହା ପୁରୁଣା
ପତିତ ଦୁନିଆ । ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ଏବଂ ନୂଆ ହେବା କଥା ସତ୍ୟ ଅଟେ, କାହାର କାହାର ଶରୀର ଜଲ୍ଦି
ପୁରୁଣା ଅର୍ଥାତ୍ ବୃଦ୍ଧ ହୋଇଯାଉଛି, ଆଉ କାହା କାହା ଶରୀର ବୃଦ୍ଧ ହେବା ପାଇଁ ଅଧିକ ସମୟ ଲାଗୁଛି
। ଏହା ଡ଼୍ରମାରେ ସଠିକ୍ ରୂପେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ପୂରା ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି ଥରେ
ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ମୁଁ ହିଁ ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛି
। କେହି ମଧ୍ୟ ମୋର ନା ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର ନା ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣର ନା ରାମ- ସୀତାଙ୍କର
ପରିଚୟକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଅଭିନେତା ଏହିମାନେ ଅଟନ୍ତି । ଏହା
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ କଥା । ଏମାନେ କୌଣସି ୮-୧୦ ଭୁଜାଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର
ଚାରିଭୂଜା କାହିଁକି ଦେଖାଉଛନ୍ତି ? ରାବଣର ଦଶଟି ମୁଣ୍ଡ କାହିଁକି ରହିଛି ? ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ
ଜଣାନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ସାରା ବିଶ୍ୱର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ବଡ଼ ରୁ ବଡ଼ ଅତିଥି ଅଟେ, କିନ୍ତୁ ଗୁପ୍ତ । ଏହା ମଧ୍ୟ କେବଳ ତମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । କିନ୍ତୁ ଜାଣି
ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଭୁଲିଯାଉଛ । ତାଙ୍କର କେତେ ସମ୍ମାନ ରଖିବା ଦରକାର, ତାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇବା
ଦରକାର । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର, ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର, ଏଥିରେ ଫଟୋର କିଛି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ
। ତୁମକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଦେହ ଅଭିମାନ ଛାଡ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
ତୁମେମାନେ ସର୍ବଦା ଅବିନାଶୀ ଜିନିଷକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେ ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ କାହିଁକି ଦେଖୁଛ!
ତୁମେ ସର୍ବଦା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରୁହ, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ଯେତେ ଯେତେ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ସେତେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ବାବା
ବହୁତ ସହଜ ଯୋଗ ଅର୍ଥାତ୍ ୟାଦ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଯୋଗ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରହିଛି । ମନେ ପକାଇବା ଅକ୍ଷର
ହିଁ ଯଥାର୍ଥ ଅଟେ । ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । କେହି ଜଣେ ଜଣେ
ହିଁ ସତ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏତିକି ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ
ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଶୁଣାଇବାରେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଆସୁଛି । ଲେଖୁଛନ୍ତି ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ଏକ ଘଣ୍ଟା
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲୁ, ତେବେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଆସିବା ଦରକାର ନା । ଏମିତି ବାବା ଯାହାଙ୍କୁ
ଦିନ-ରାତି ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଆମେ କେବଳ ଏକଘଣ୍ଟା ମନେ ପକାଇଛୁ । ଏଥିରେ ଗୁପ୍ତ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ସିଏ ବହୁତ ଦୂରରୁ ଆସୁଥିବା ଅତିଥି ହେଲେ
ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ଅତିଥି ହେଉନାହିଁ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଆସୁଛି, ଆସି
ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛି । ଏକଥା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ, ଏହା ମଧ୍ୟ କେହି ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆର ଆୟୁଷ କେତେ କିଛି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି
ଜ୍ଞାନ ମୁଁ ହିଁ ଆସି ଦେଉଛି ପୁଣି ଡ଼୍ରାମାଅନୁସାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ପୁଣି କଳ୍ପ
ପରେ ଏହି ପାର୍ଟର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ମୋତେ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ଏବଂ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ
ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ବର୍ଷିକିଆ ପାଳନ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଶିବବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ୧୨ ମାସ ପରେ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେବେଠାରୁ ପାଳନ କରି
ଆସୁଛନ୍ତି, ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । କେବଳ କହି ଦେଉଛନ୍ତି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହେଲା । କଳିଯୁଗର
ଆୟୁଷ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏହା ହେଉଛି ୫ ହଜାର ବର୍ଷର
କଥା । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ଭାରତରେ ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ
ଭାରତର ବହୁତ ବଡ଼ ଅତିଥି ଅଟେ, ମୋତେ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ବହୁତ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇ ଆସୁଛ । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ
ଦୁଃଖି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସିଛି ।
ସେଥିପାଇଁ ମୋର ରଥ ଦରକାର ନା । ଆତ୍ମା ଅକାଳମୂରତ, ତା’ର ଏହି ଭ୍ରୃକୁଟୀ ସିଂହାସନ ଅଟେ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ଅକାଳମୂରତ, ଯିଏକି ଏଇ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭ୍ରୃକୁଟୀ ସିଂହାସନରେ ଆସି ବିରାଜମାନ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହା
ବଡ଼ ରମଣୀକ କଥା । ଅନ୍ୟ କେହି ଶୁଣିଲେ ଚକିତ ହୋଇଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି —
ସନ୍ତାନମାନେ, ମୋର ମତରେ ଚାଲ । ଭାବ ଶିବବାବା ମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଶିବବାବା ମୁରଲୀ ଚଲାଉଛନ୍ତି । ଇଏ
(ବ୍ରହ୍ମା) କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ମୁରଲୀ ଶୁଣି ପୁଣି ବଜାଇବି । ଶୁଣାଇଲାବାଲା ସିଏ (ଶିବବାବା)
ଅଟନ୍ତି ନା । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ନମ୍ବରୱାନ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ ପୁଣି ନମ୍ବରୱାନ ପୂଜାରୀ ହେଉଛନ୍ତି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଇଏ ପରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସଦାସର୍ବଦା ବୁଝିବା ଦରକାର — ଆମକୁ
ଶିବବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ମିଳିଛି । ଯଦି କିଛି ଓଲଟା କଥା ହୋଇଛି ତାକୁ ବାବା ଠିକ୍ କରିଦେବେ । ଯଦି
ଏହି ଅତୁଟ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ସବୁକିଛି ଶିବବାବାଙ୍କର ଦାୟୀତ୍ୱ । ଏହା ଡ଼୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ
ରହିଛି । ବିଘ୍ନ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପଡ଼ିବ, ବହୁତ କଡ଼ା-କଡା ବିଘ୍ନ ପଡ଼ିବ । ନିଜର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ
ବିଘ୍ନ ପଡ଼ୁଛି । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଭାବ ଯେ ଶିବବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ସ୍ମୃତି ରହିବ । କେତେକ
ସନ୍ତାନ ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମତ ଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ । ଏହା ଶିବବାବାଙ୍କର ହିଁ
ଦାୟୀତ୍ୱ ଅଟେ । ଯେହେତୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଛି ତେଣୁ ଘଡି ଘଡି ତାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା)ହିଁ ଦେଖି
ଚାଲିଛନ୍ତି । ଶିବବାବା କେତେ ବଡ ଅତିଥି ହେଲେ କୌଣସି ରେଳବାଲା ଜାଣିଛନ୍ତି କି । ସେମାନେ
ନିରାକାରଙ୍କୁ କେମିତି ଚିହ୍ନିବେ ବା ଜାଣିବେ । ସିଏ (ଶିବବାବା) ତ ରୋଗୀ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତେବେ ରୋଗ ଆଦିର କାରଣ ୟାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ବତାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ କ’ଣ ଜାଣିବେ ୟାଙ୍କ ଭିତରେ
କିଏ ଅଛନ୍ତି ? ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଜାଣିଛ । ସିଏ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି
ଏବଂ ଏହି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଦୁଇଜଣ (ବାପଦାଦା)
କେତେ ବଡ ଅତିଥି ହୋଇ ଗଲେ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯାହା କିଛି ହୋଇଛି ଡ୍ରାମାରେ ଆଗରୁ ଅଛି, ମୁଁ ବି ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି
ହୋଇଛି । ସବୁ କିଛି ପୂର୍ବରୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି କେହି କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମାୟା
ମଧ୍ୟ ବଡ ଚାଲାକ । ରାମ ଏବଂ ରାବଣ ଦୁଇଜଣଙ୍କ ପାର୍ଟ ଅଛି । ଡ୍ରାମାରେ ରାବଣ ଚୈତନ୍ୟ ହୋଇଥିଲେ
କହିଥା’ନ୍ତା — ମୁଁ ବି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଆସୁଛି । ଏହା ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖର ଖେଳ ଅଟେ । ସୁଖ ଅଛି
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ, ଦୁଃଖ ଅଛି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଅଳ୍ପ ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ
ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ଆସି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କର
କାରଣ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ ବହୁତ ସୁଖ ଥିଲା ଏଥିପାଇଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକି ଚାଲିଛନ୍ତି ।
ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ସେହି ଅଭିନୟର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଦୁନିଆ
କେବେ ସମାପ୍ତ ହୋଇନଥାଏ । ସମାପ୍ତ ହେବା ମଧ୍ୟ ଅସମ୍ଭବ । ସମୁଦ୍ର ବି ଏହି ଦୁନିଆରେ ଅଛି ନା ।
ଏହା ତୃତୀୟ ମହଲା ଅଟେ ନା । କହୁଛନ୍ତି ଜଳମୟ, ପାଣି-ପାଣି ହୋଇଯାଉଛି ପୁଣି ବି ପୃଥିବୀ ଚଟାଣ ଅଟେ
ନା । ପାଣି ବି ତ ଅଛି ନା । ପୃଥିବୀ ଚଟାଣ କେବେ ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଜଳ ବି ଏହି ଚଟାଣରେ
ଥାଏ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଏବଂ ପ୍ରଥମ ମହଲାରେ, ଅଥବା ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ଏବଂ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ତ ଜଳ ନଥାଏ । ଏହା
ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିର ତିନୋଟି ଚଟାଣ ଅଟେ, ଯାହାକୁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଖୁସିର କଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଖୁସିରେ ଶୁଣାଇବାର ଅଛି । ଯିଏ ପୁରା ପାସ ହୋଇଥାଏ
ତାଙ୍କର ହିଁ ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖର ଗାୟନ ହୋଇଥାଏ । ଯେଉଁମାନେ ରାତିଦିନ ସେବାରେ ତତ୍ପର ରହିଥା’ନ୍ତି,
କେବଳ ସେବା ହିଁ କରି ଚାଲିଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥାଏ । ଏପରି ବି ଦିନ ଆସିଥାଏ
ଯାହାକି ମନୁଷ୍ୟ ରାତ୍ରିରେ ମଧ୍ୟ ଅନିଦ୍ରା ଥାଏ କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ଥକିଯାଉଥିବାରୁ ତାକୁ ଶୋଇବାକୁ
ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ଶୋଇଯିବାରୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଶୋଇଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ଯଦି ଶୋଇବ ନାହିଁ ତେବେ ଶରୀର
ମଧ୍ୟ ଶୋଇବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଥକିଯାଏ । ଆଜି ମୁଁ ଥକି ପଡିଛି — ଏକଥା କିଏ କହୁଛି ? ଆତ୍ମା
। ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି ।
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁନାହଁ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହୁନାହଁ, ତେବେ ଏହାର ଅର୍ଥ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧୀ
ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଖାଲି ହାତରେ ଆସିଥିଲ ପୁଣି ଖାଲି ହାତରେ
ଫେରିଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ସବୁ ଭୁଲିଯାଅ । ଏହି ଶରୀରରେ ରହି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ
ତେବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କେତେ କ୍ଷମତା ସମ୍ପନ୍ନ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ତୁମମାନଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଗରିବମାନଙ୍କର ରକ୍ଷକ, ସମସ୍ତେ
ସାଧାରଣ ଅଟନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଏକଥା ଯଦି ସମସ୍ତେ ଜାଣିଯିବେ ତେବେ ଜଣାନାହିଁ
କେତେ ଭିଡ ହୋଇଯିବ । ବଡ-ବଡ ଲୋକ ଆସିଲେ କେତେ ଭିଡ ହୋଇଯାଏ । ତେବେ ଡ୍ରାମାରେ ବାବାଙ୍କର
ତାଙ୍କର ଅଭିନୟ ଗୁପ୍ତ ରହିବାର ଅଛି । ଆଗକୁ ଗଲେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପଡିବ ଏବଂ ବିନାଶ
ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତେ କ’ଣ ମିଶିପାରିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି ନା ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର
ପରିଚୟ ମିଳିଯିବ । ବାକି ପହଞ୍ଚି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେପରି ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ପିଲାମାନେ ମିଶିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି, କେତେ ଅତ୍ୟାଚାର ସହନ କରୁଛନ୍ତି । ବିକାରକୁ ଛାଡିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି
ସୃଷ୍ଟି କିପରି ଚାଲିବ ? ଆରେ ସୃଷ୍ଟିର ବୋଝ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ଅଛି ନା ତୁମ ଉପରେ ? ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିଯିବେ ତେବେ ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନ କରିବେ ନାହିଁ । କୁହ, ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ତ ଜାଣ ପୁଣି ତୁମେ ସବୁ
କିଛି ଜାଣିଯିବ । ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତି ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସର୍ବଦା
ସର୍ବୋଚ୍ଚ କ୍ଷମତା ସମ୍ପନ୍ନ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ବିନାଶୀ ଶରୀରକୁ ନଦେଖି
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଠିକ୍ ଠିକ୍ ଚାର୍ଟର ରଖିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଦିନ-ରାତି ସେବାରେ ତତ୍ପର ରହି ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ତିନିଲୋକର ରହସ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଖୁସି ଖୁସିରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା ଯେଉଁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିରେ ଅତୁଟ ନିଶ୍ଚୟ ରଖି
ଚାଲିବାକୁ ହେବ, ଯଦି କୌଣସି ବି ବିଘ୍ନ ଆସିଯାଏ ତେବେ ଡରିବାର ନାହିଁ । ସ୍ୱୟଂ ବାବା ଆମର ଦାୟିତ୍ୱ
ବହନ କରିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ସଂଶୟ ଆଣିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ସମୟ ଏବଂ
ସଂକଳ୍ପକୁ ସେବାରେ ଅର୍ପଣ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ବିଧାତା, ବରଦାତା ହୁଅ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଛୋଟ ଛୋଟ କଥା
ଉପରେ, ଶରୀର ଉପରେ, ମନ ଉପରେ, ସାଧନ ବା ସୁବିଧା ଗୁଡିକ ଉପରେ, ସମ୍ବନ୍ଧ ରକ୍ଷା କରିବା ଉପରେ,
ସମୟ ଏବଂ ସଂକଳ୍ପ ଲଗାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଏଗୁଡିକୁ ସେବାରେ ଅର୍ପଣ କର । ଏହାର ସମର୍ପଣ ସମାରୋହ
ପାଳନ କର । ପ୍ରତି ନିଃଶ୍ୱାସରେ ସେବାର ଲଗନ ରହିଥାଉ ଏବଂ ସବାସର୍ବଦା ସେବାରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଅ ।
ସେବାରେ ଲାଗି ରହିବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱଉନ୍ନତି ଆପେ ଆପେ ଉପହାର ରୂପରେ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । କାରଣ ବିଶ୍ୱ
କଲ୍ୟାଣ ଭିତରେ ସ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ ଅନ୍ତନିର୍ହିତ ସେଥିପାଇଁ ନିରନ୍ତର ମହାଦାନୀ, ମାଷ୍ଟର ବିଧାତା ଏବଂ
ବରଦାତା ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଇଚ୍ଛା
ଗୁଡିକୁ କମ୍ କରିଦିଅ ତେବେ ସମସ୍ୟା ଗୁଡିକ କମ୍ ହୋଇଯିବ ।