15.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଆତ୍ମା ରୂପକ ଜ୍ୟୋତିରେ
ଜ୍ଞାନ-ଯୋଗର ଘିଅ ଢାଳ ତେବେ ଆତ୍ମ ଜ୍ୟୋତି ସର୍ବଦା ଜାଗ୍ରତ ରହିବ, ତା’ ସହିତ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗର
ପ୍ରଭେଦକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର
କାର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା ଚାଲିପାରିବ ନାହିଁ, ତାଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ କାହିଁକି ?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକି ନା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ବିଲ୍କୁଲ୍ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ତମୋପ୍ରଧାନ ବୁଦ୍ଧି
ପ୍ରେରଣାକୁ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ବୋଲି ତ କୁହାଯାଉଛି ଛୋଡ ଭି ଦେ ଆକାଶ
ସିଂହାସନ... ଅର୍ଥାତ୍ ଆକାଶ ସିଂହାସନ ଛାଡି ଆସ.... ।
ଗୀତ:-
ଛୋଡ ଭି ଦେ
ଆକାଶ ସିଂହାସନ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭକ୍ତମାନେ ଏହି
ଗୀତକୁ ରଚନା କରିଛନ୍ତି । ଏହାର ଅର୍ଥ କେତେ ସୁନ୍ଦର । କହୁଛନ୍ତି ଆକାଶର ସିଂହାସନକୁ ଛାଡି ଏଠାକୁ
ଆସ । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଆକାଶତତ୍ତ୍ୱ କୁହାଯିବ ଅର୍ଥାତ୍ ଆକାଶତତ୍ତ୍ୱରେ ହିଁ ପୃଥିବୀ
ରହିଛି । ଏହା ହେଉଛି ରହିବାର ସ୍ଥାନ । ଆକାଶରୁ ତ କୌଣସି ଜିନିଷ ଆସୁ ନାହିଁ । ତେବେ ଆକାଶ
ସିଂହାସନ କେଉଁଠୁ ଆସିଲା । ଆକାଶ ତତ୍ତ୍ୱରେ ତ ତୁମେ ରହୁଛ କିନ୍ତୁ ବାବା ରହୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମ
ମହତତ୍ତ୍ୱରେ । ତାକୁ ବ୍ରହ୍ମ ଅଥବା ମହତତ୍ୱ କୁହାଯାଏ, ଯେଉଁଠାରେ କି ଆତ୍ମାମାନେ ନିବାସ
କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ସେଠାରୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବେ । କହୁଛନ୍ତି ଆସି ଆମର ଜ୍ୟୋତିକୁ ଜାଗ୍ରତ କର ।
ମହାଭାରତରେ ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି — ଅନ୍ଧ ପିତାର ସନ୍ତାନ ଅନ୍ଧ ଏବଂ ଦୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ ପିତାର
ସନ୍ତାନ ଦୃଷ୍ଟିଶକ୍ତି ସମ୍ପନ୍ନ । ଧୃତରାଷ୍ଟ୍ର ଏବଂ ଯୁଧିଷ୍ଠିରଙ୍କ ନାମ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ।
ବାସ୍ତବରେ ଏମାନେ ତ ରାବଣର ସନ୍ତାନ । ମାୟା ରୂପକ ରାବଣ ରହିଛି ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର
ରାବଣ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି, ଏବେ ତୁମର ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବୁଦ୍ଧି । ବାବା ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା
ଖୋଲୁଛନ୍ତି । ରାବଣ ତାଲା ବନ୍ଦ କରିଦେଉଛି । କେହି ଯଦି କୌଣସି କଥାକୁ ବୁଝି ନ ପାରନ୍ତି ତେବେ
କହନ୍ତି ଇଏ ତ ପଥରବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଜଳାଇବେ ନା ।
ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ କିଛି କାମ ହୁଏ କି! ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା, ଏବେ ତାକତ କମ୍
ହୋଇଯାଇଛି । ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏକଦମ କ୍ଷୀଣ ହୋଇଯାଇଛି । ଯଦି କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟର
ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ତେବେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଦୀପ ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଦୀପ କାହିଁକି ଜଳାନ୍ତି ?
ଭାବନ୍ତି ଜ୍ୟୋତି ଲିଭିଗଲେ କାଳେ ଅନ୍ଧାର ହୋଇଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଜ୍ୟୋତି ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ
ଏଠାରେ ଜ୍ୟୋତି ଜଳାଇଲେ ସେଠାରେ କିପରି ଆଲୋକିତ ହେବ ? କିଛି ହେଲେ ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମମାନେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେଉଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିକୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ କରୁଛି । ଆତ୍ମା
ରୂପି ଦୀପକରେ ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଘୃତ ଢାଳୁଛି । ଏକଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଜ୍ଞାନ ଓ ଯୋଗ
ଦୁଇଟି ଅଲଗା ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଅଟେ । ଯୋଗକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । କେହି କେହି ଭାବନ୍ତି ଭଗବାନ
ଆସି ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଦେଇଛନ୍ତି ନା ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ
। ଏହା ତ ହେଲା ପିତା ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ପରିଚୟ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି
ଆମର ବାବା, ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନର କଥା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ତ ବିସ୍ତାର ଭାବରେ ରହିଛି । ଏହା ତ
କେବଳ ଯୋଗ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ତ ସାଧାରଣ କଥା । ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନ
କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ପିଲା ଜନ୍ମ ନେଲା ପରେ ନିଶ୍ଚିତ ବାପାକୁ ତ ମନେ ପକାଇବ ନା । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନର
ବିସ୍ତାର ବହୁତ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ — ଏହା ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ । ତୁମେ ନିଜେ
ଜାଣିଛ, ଆମେ ଆତ୍ମା ମୋର ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଆତ୍ମା, ପରମାତ୍ମା । ଏହାକୁ କ’ଣ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯିବ
କି ? ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ହେଉଛି ନଲେଜ, ଯେପରି କେହି ଏମ୍.ଏ. ପଢିଥାନ୍ତି, କେହି
ବି.ଏ. ପଢିଥା’ନ୍ତି, ତେବେ ବହି ପଢିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏବେ ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ମୋର
ସନ୍ତାନ, ମୁଁ ତୁମର ପିତା । ତୁମେମାନେ ମୋ ସହିତ ହିଁ ଯୋଗ ଲଗାଅ ଅର୍ଥାତ୍ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ।
ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ତ ମୋର ସନ୍ତାନ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ କେବେ ବିନାଶ ହେଉ
ନାହିଁ । କେହି ମରିଗଲେ ତାଙ୍କର ଆତ୍ମାକୁ ଡାକିଥା’ନ୍ତି, ବାସ୍ତବରେ ସେହି ଶରୀର ତ ସମାପ୍ତ
ହୋଇଗଲା । ତେବେ ଆତ୍ମା ଭୋଜନ କିପରି କରିବ ? ଭୋଜନ ତ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଖାଇବେ । କିନ୍ତୁ ଏସବୁ
ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ପ୍ରଥା । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଆମ କହିବା ଦ୍ୱାରା ସେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ବନ୍ଦ
ହୋଇଯିବ । ତାହା ତ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇ ଆସୁଛି । ଆତ୍ମା ତ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଇଥାଏ
।
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗର ପ୍ରଭେଦ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଏହା ଜ୍ଞାନ ନୁହେଁ । ଏହା ତ ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହାକୁ
ଯୋଗ କୁହାଯାଏ । ଜ୍ଞାନ ହେଲା ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି — ତାର ନଲେଜ । ଯୋଗ ଅର୍ଥାତ୍ ମନେ
ପକାଇବା । ତେବେ ପିଲାଙ୍କ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ସେ ହେଲେ ଲୌକିକ, ଇଏ
ହେଉଛନ୍ତି ପାରଲୌକିକ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତେଣୁ ଜ୍ଞାନ ଅଲଗା ଜିନିଷ ହୋଇଗଲା ।
ପିଲାଙ୍କୁ କ’ଣ କହିବାକୁ ପଡେ କି ତୁମେ ତୁମ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଲୌକିକ ପିତା ତ ଜନ୍ମରୁ ହିଁ
ମନେ ରହିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ମନେ ପକାଇ ଦେବାକୁ ପଡୁଛି । ଏଥିପାଇଁ
ମେହନତ ଲାଗୁଛି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ — ଏହା ବହୁତ ମେହନତର କାମ ।
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗରେ ରହି ପାରୁନାହଁ । ପିଲାମାନେ ଲେଖୁଛନ୍ତି — ବାବା ଆପଣଙ୍କର
ସ୍ମୃତି ଭୁଲି ହୋଇଯାଉଛି । ଏପରି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଜ୍ଞାନକୁ ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ
। ଯୋଗକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ, ଯୋଗରେ ମାୟାର ତୁଫାନ ବହୁତ ଆସେ । ଯଦିଓ ଜ୍ଞାନରେ କେହି ବହୁତ
ପ୍ରବୀଣ ଅଛନ୍ତି, ବହୁତ ଭଲ ମୁରଲୀ ଚଲାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି — ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ବାହାର
କର, କେତେ ସମୟ ଯୋଗ କରୁଛ ? ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ ତିଆରି କରି ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖାଅ । ମୁଖ୍ୟ
କଥା ହେଉଛି ଯୋଗ । ପତିତମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି -- ହେ ପତିତ-ପାବନ ବାବା ଆସ, ଏଠାକୁ
ଆସି ପାବନ କର । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ପାବନ ହେବା । ଏଥିରେ ହିଁ ମାୟାର ବିଘ୍ନ ପଡିଥାଏ । ଶିବ
ଭଗବାନୁବାଚ — ଯୋଗରେ ସମସ୍ତେ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ଅଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଯୋଗ କେହି
କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନମାନେ ଯେଉଁମାନେ କି ବହୁତ ଭଲ ମୁରଲୀ ଚଲାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ମଧ୍ୟ
ଯୋଗରେ ବିଲ୍କୁଲ୍ କମଜୋର ଅଛନ୍ତି । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଥାଏ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା
ହିଁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଶାନ୍ତ ହୋଇପାରିବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ମନେ ନ
ପଡନ୍ତୁ, କାହାର ଦେହ ମଧ୍ୟ ମନେ ନ ପଡୁ । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି ଏହି ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଆମେ
ନିଜର ଘରକୁ ଯାଉଛୁ । ପୁଣି ରାଜଧାନୀକୁ ଆସିବୁ । ଏକଥା ସର୍ବଦା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯେଉଁ
ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତାହା ଆତ୍ମାରେ ରହିବା ଦରକାର । ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ଯୋଗେଶ୍ୱର, ଯିଏକି ଯୋଗ
ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ଯୋଗେଶ୍ୱର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ହେଉଛ ଯୋଗେଶ୍ୱର ।
ଈଶ୍ୱର ପିତା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଈଶ୍ୱର ପିତା ହିଁ ଏହି ଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ସେହି
ନିରାକାର ପିତା ଏହି ଶରୀର ମାଧ୍ୟମରେ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛନ୍ତି
। କେହି ତ ଯୋଗରେ ବହୁତ କମଜୋର ଅଛନ୍ତି । ବିଲ୍କୁଲ୍ ଯୋଗ କରୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଯାହା ବି ପାପ ରହିଛି, ସବୁର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବେ । ଏଠାକୁ ଆସି ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ପାପ
କରୁଛନ୍ତି ତାର ତ ଆହୁରି ଶହେଗୁଣା ଦଣ୍ଡ ପାଇବେ । ଜ୍ଞାନର ତିକ୍ତିକ୍ ତ ବହୁତ କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ଯୋଗ ବିଲ୍କୁଲ୍ ହିଁ ନାହିଁ । ଯେଉଁ କାରଣରୁ ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇନଥାଏ ଦୁର୍ବଳ ହିଁ ରହିଯାଉଛନ୍ତି ।
ସେଥିପାଇଁ ସଚ୍ଚା-ସଚ୍ଚା ୮ର ମାଳା ତିଆରି ହୋଇ ଯାଇଛି । ୯ ରତ୍ନର ଗାୟନ ରହିଛି । ୧୦୮ ରତ୍ନ କେବେ
ଶୁଣିଛ ? ୧୦୮ ରତ୍ନର କୌଣସି ଜିନିଷ ତିଆରି କରାଯାଇ ନଥାଏ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏହି କଥାକୁ
ପୁରା ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ଯୋଗକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ
କୁହାଯାଏ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ, ସେହି ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର । ବାବା ନିଜେ
କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ଦ୍ୱାରା ମୁଁ ମିଳେ ନାହିଁ । ସାଧୁ ଆଦି ସମସ୍ତଙ୍କର ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ମୁଁ ଆସୁଛି
। ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ ହୋଇଯିବୁ । ସେଥିପାଇଁ ପାଣି ଫୋଟକାର ଉଦାହରଣ ଦେଇଥା’ନ୍ତି
। ଏବେ ତୁମେ ଏଭଳି କହୁନାହିଁ । ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । “ମାମେକମ୍
ୟାଦ କର” ଏହି ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ଯଦିଓ କହିଦିଅନ୍ତି
ମୁଁ ଆତ୍ମା କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ — ଏହି ଜ୍ଞାନ ସେମାନଙ୍କ ଠାରେ ବିଲ୍କୁଲ୍ ନାହିଁ
। ଏକଥା ବାବା ହିଁ ଆସି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ତାହା ହେଉଛି ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର ।
ସେଠାରେ ସାରା ବଂଶାବଳୀ ରହିଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ନିଜ-ନିଜର ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ସୁଖ କିଏ
ଦେଉଛନ୍ତି, ଦୁଃଖ କିଏ ଦେଉଛି — ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ।
ଭକ୍ତି ହେଲା ରାତି, ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ଦିନ । ୬୩ ଜନ୍ମ ହେବ ତୁମେମାନେ ଧକ୍କା ଖାଇ ଖାଇ ଆସିଛ । ତା’
ପରେ ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି ତେବେ ଜ୍ଞାନ ଦେବାକୁ କେତେ ସମୟ ଲାଗୁଛି ? ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ
। ଏହା ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି ଯେ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି । ଇଏ ତୁମର ବାପା ନା, ସେ ହିଁ
ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗ, ତ୍ରେତାଯୁଗ,
ଦ୍ୱାପର ଏବଂ କଳିଯୁଗ ଏହିଭଳି ଚକ୍ର ଘୁରି ଚାଲିଛି । ନାମ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏପରି
ପଥରବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ଯେ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଅବଧି ବିଷୟରେ କେହି ଜାଣିପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ଘୋର କଳିକାଳ । ଯଦି ଏବେ ମଧ୍ୟ କଳିଯୁଗ ଚାଲିବ ତେବେ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର
ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ରହିଛି — କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିଥିଲେ ଏବଂ ବିନାଶ ହୋଇଗଲା ।
ଯଦି ସାମାନ୍ୟ କିଛି ବି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବେ ତେବେ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ପ୍ରଜା ହେବେ । କେଉଁଠି ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଏବଂ କେଉଁଠି ଏହି ପ୍ରଜା! ପାଠ ତ ଜଣେ ଶିବବାବା ହିଁ ପଢାଉଛନ୍ତି ନା । ତେବେ
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ରହିଛି । କେହି ତ ବୃତ୍ତି ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ଫେଲ୍
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ରାମଙ୍କୁ ଧନୁ ତୀର ଧରିଥିବାର ଚିହ୍ନ କାହିଁକି ଦିଆଯାଇଛି ? କାହିଁକି ନା
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇପାରି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଗୀତାପାଠଶାଳା, ଏଠାରେ କେହି କେହି ତ କିଛି ହେଲେ
ନମ୍ବର ନେବାକୁ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ବିନ୍ଦୁ, ବାବା ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ, ଏହିପରି
ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ପଡିବ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି, ସେମାନେ କେଉଁ ପଦ
ପାଇବେ! ଯୋଗ ନ କରିବା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ କ୍ଷତି ହୋଇଯାଉଛି । ଯୋଗ ବଳ ବହୁତ ଚମତ୍କାର କରିଥାଏ,
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଶାନ୍ତ, ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଶାନ୍ତ ହେବ ନାହିଁ, ଯୋଗବଳ
ଦ୍ୱାରା ଶାନ୍ତ ହେବ । ଭାରତବାସୀ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ଆସି ଆମକୁ ସେହି ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଅ, ତେବେ
କିଏ ଆସିବ ? ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆତ୍ମା ତ ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି । ସେ କ’ଣ କୌଣସି ସିଂହାସନ ଉପରେ ବସିଛନ୍ତି
କି । ଯାହାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଯଦି କେହି କହନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଆତ୍ମାକୁ ମନେ ପକାଉଛି ।
ଆରେ ସିଏ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଯେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ଆତ୍ମା ଏହିଠାରେ ହିଁ
ଅଛନ୍ତି, ମଝିରେ କେହି ହେଲେ ଫେରି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ, ଯିଏକି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର
ଆତ୍ମା ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି ତେବେ ଅନ୍ୟମାନେ କିପରି ଫେରି ଯାଇପାରିବ ।
ସବୁର ହିସାବ ରହିଛି ନା । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଯାହା କିଛି କହୁଛନ୍ତି ସେସବୁ ମିଥ୍ୟା । ତେଣୁ ଅଧାକଳ୍ପ
ମିଥ୍ୟାଖଣ୍ଡ ରହୁଛି, ଅଧାକଳ୍ପ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡ ରହୁଛି । ଏବେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର— ଏହି
ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ନର୍କବାସୀ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ କେତେ
ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଉପନିଷଦ ଆଦି ପଢୁଛନ୍ତି, କ’ଣ ଏହା ଦ୍ୱାରା ମୁକ୍ତି ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପାରିବେ ?
ତଳକୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ପଡିବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋରେ ନିଶ୍ଚିତ
ଆସିଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ, କାହାଠାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ଏହିସବୁ କଥା
ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ କେବେ, କିଏ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ —
ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କୁ କିଛି ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଜ୍ଞାନରେ କେତେ ବି ଭଲ
ହୋଇଥାନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ କେତେକ ପିଲା ଫେଲ୍ ଅଛନ୍ତି । ଯୋଗ ନକରିଲେ ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ ଏବଂ ସେମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗରେ ମସ୍ତ ଅଛନ୍ତି
ସେହିମାନେ ହିଁ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ । ତାଙ୍କର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଶୀତଳ ହୋଇଯାଏ । ଦେହ ସହିତ
ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ମୁଁ ଅଶରିରୀ, ଏବେ ଘରକୁ ଯାଉଛି । ଉଠିବା-ବସିବା
ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି ମନେ ପକାଅ — ଏବେ ତ ଏହି ଶରୀର ଛାଡିବାକୁ ପଡିବ । ମୁଁ ଅଭିନୟ କରିସାରିଲି,
ଏବେ ନିଜ ଘରକୁ ଯିବି । ଜ୍ଞାନ ତ ମିଳିଛି, ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତାଙ୍କୁ ତ
କାହାକୁ ଯୋଗ କରିବାର ନାହିଁ । ଯୋଗ ତ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ । ଯୋଗର ସାଗର ତ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ନା । ବାସ୍ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ନିଜର ମଧ୍ୟ ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଯୋଗକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ପିଲାମାନଙ୍କର ତ ସ୍ୱତଃ ମନେ ପଡିବ । ମନେ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପକାଇବାକୁ ହିଁ ପଡିବ, ନଚେତ୍ ବର୍ସା କିପରି
ମିଳିବ ? ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ବର୍ସା ନିଶ୍ଚିତ ମିଳିବ । ବାକି ସବୁ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ଆମେ ୮୪
ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛୁ, ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ, ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ ତମୋପ୍ରଧାନ କିପରି ହେଉଛୁ,
ଏକଥା ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏବେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେ
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ଆତ୍ମିକ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛ, ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଶରୀରର ଆଧାର ତ ଦରକାର ନା ।
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବୃଦ୍ଧ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ତାହା ମଧ୍ୟ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ । ଏବେ ବାବା
ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ଯାଇ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ, ଏହାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା କେତେ ସେବା ହେଉଛି । ତେଣୁ ଏହି ଶରୀରର ଅଭିମାନ ଛାଡିବା ପାଇଁ ଯୋଗ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
ଏଥିରେ ଜ୍ଞାନର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଯୋଗ ଅଧିକ ଶିଖାଇବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନ ତ ସହଜ । ଛୋଟ ପିଲା
ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଦେବ । ବାକି ଯୋଗରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । କେବଳ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତି ରହୁ,
ଏହାକୁ ହିଁ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଯୋଗ କୁହାଯାଉଛି । କାହାର ଶରୀରକୁ ମନେ ପକାଇବା— ତାହା ହେଉଛି
ବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି । ଏଥିରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲି ଅଶରୀରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଯୋଗ ବଳ
ଦ୍ୱାରା ନିଜର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ଶାନ୍ତ ଏବଂ ଶୀତଳ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଫୁଲ ପାସ୍ ହେବା ପାଇଁ
ଯଥାର୍ଥ ରୂପରେ ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ଏବେ ମୁଁ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ଘରକୁ ଫେରିଯିବି । ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ଭିତରେ
ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରି ରହିଛି, ସେହିପରି ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନର ସାଗର ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଲୁହା ଭଳି
ଆତ୍ମାକୁ ପାରସମଣୀ ସଦୃଶ କରୁଥିବା ମାଷ୍ଟର ପାରସନାଥ ହୁଅ ।
ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପାରସନାଥ
ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ମାଷ୍ଟର ପାରସନାଥ ଅଟ -- ତେଣୁ କିପରି ବି ଲୁହା ଭଳି ଆତ୍ମା ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ
ତୁମ ସଂଗରେ ରହି ଲୁହା ମଧ୍ୟ ପାରସମଣୀ ପାଲଟିଯାଉ । ଇଏ ଲୁହା ଅଟେ -- ଏଭଳି କେବେ ବି ଭାବ ନାହିଁ
। ପାରସମଣୀର କାମ ହେଲା ଲୁହାକୁ ପାରସ କରିବା । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଲକ୍ଷଣକୁ ସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ
ରଖି ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ, ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରିବାକୁ ହେବ ତେବେ ଅନୁଭବ କରି ପାରିବ ଯେ ମୋ ଆତ୍ମାର
ଲାଇଟ୍ର କିରଣ ଅନେକ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ସୁନାଭଳି ହେବାର ଶକ୍ତି ପ୍ରଦାନ କରୁଛି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
କାର୍ଯ୍ୟକୁ ସାହାସର ସହିତ କର ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସମ୍ମାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ ।