22.02.20          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ତୁମ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନରୂପକ ରତ୍ନ ଅଛି, ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ବ୍ୟବସାୟ କରିବାକୁ ହେବ, ତୁମେମାନେ ଏଠାରେ ଜ୍ଞାନ ଶିଖୁଛ, ଭକ୍ତି ନୁହେଁ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମନୁଷ୍ୟ ଡ୍ରାମାର କେଉଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ନିଧାର୍ଯ୍ୟକୁ ଭଗବାନଙ୍କର ଲୀଳା ମନେ କରି ତାଙ୍କର ମହିମା କରିଥା’ନ୍ତି ?

ଉତ୍ତର:-
ଯିଏ ଯେଉଁ ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଭାବନା ରଖିଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ନିଷ୍ଠାପୂର୍ବକ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସେହି ଦେବୀ ବା ଦେବତାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ଭଗବାନ ହିଁ ମୋତେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଲେ କିନ୍ତୁ ଏସବୁ କିଛି ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଏହିଭଳି ଗୋଟିଏ ପଟେ ଭଗବାନଙ୍କର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟପଟେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହି ଗ୍ଲାନି ମଧ୍ୟ କରି ଦେଉଛନ୍ତି ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭଗବାନୁବାଚ — ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଦିଆଯାଇଛି ଯେ ମନୁଷ୍ୟକୁ ଅଥବା ଦେବତାଙ୍କୁ ଭଗବାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ଦେବତାୟ ନମଃ, ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତାୟ ନମଃ, ଶଙ୍କର ଦେବତାୟ ନମଃ ପୁଣି କୁହାଯାଏ ଶିବ ପରମାତ୍ମାୟ ନମଃ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଶିବଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । ମୂଳବତନରେ ଶିବବାବା ଏବଂ ଆତ୍ମାରୂପି ଶାଳିଗ୍ରାମ ରହିଥା’ନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି ଆଉ ଯେଉଁ ସବୁ ସତସଙ୍ଗ ଅଛି ବାସ୍ତବରେ ତାହା କୌଣସି ସତ୍ର ସଙ୍ଗ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତାହା ତ ମାୟାର ସଙ୍ଗ ଅଟେ । ସେଠାରେ ଏପରି କେହି ଭାବିବେ ନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ ଭଗବାନ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଗୀତା ମଧ୍ୟ ଶୁଣିବେ ତେବେ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନୁବାଚ ବୋଲି ଭାବିବେ । ଦିନକୁ ଦିନ ଗୀତାର ପାଠ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କମ୍ ହୋଇ ଯାଉଛି କାହିଁକିନା ନିଜର ଧର୍ମକୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସାଥିରେ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ନେହ ରହିଛି, କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହିଁ ଝୁଲାରେ ଝୁଲାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଭାବୁଛ ଆମେ କାହାକୁ ଝୁଲାଇବୁ ? ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଝୁଲାଯାଇଥାଏ, ବାପକୁ ତ ଝୁଲାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ କ’ଣ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଝୁଲାଇବ ? ସେ ତ ବାଳକ ହେଉନାହାଁନ୍ତି, ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ମଧ୍ୟ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ସେ ତ ବିନ୍ଦୁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ କ’ଣ ଝୁଲାଇବ । ଅନେକଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖରେ ତ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଅଛି କାହିଁକି ନା ସେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମୁଖରେ ବିଶ୍ୱ ରୂପକ ଲହୁଣୀ ରହିଛି । ଯେଉଁମାନେ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲଢ଼େଇ କରୁଛନ୍ତି ତାହା ମଧ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ଲହୁଣୀ ନିମନ୍ତେ ହିଁ ଲଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖରେ ଲହୁଣୀ ରୂପୀ ଗୋଲକ ଦର୍ଶାଇଥା’ନ୍ତି, ଏହିପରି ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାରର ଅର୍ଥ ବୁଝାଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମକୁ ଭଗବାନ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି — ଧରିନିଅ କେହି କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନବଧା ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ ତାଙ୍କର ମନୋକାମନା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ଭଗବାନ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇଲେ । ଯିଏ ଯେଉଁ ଭାବନାରେ ଯାହାର ପୂଜା କରିଥା’ନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ସେହି ଅନୁରୂପ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଏହା ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଏହା ତ ଭଗବାନଙ୍କର କରୁଣା ଅଟେ ଯେ ସେ ଭକ୍ତମାନଙ୍କ ଖୁସି ପାଇଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ପଟେ ଏତେ ପ୍ରଶଂସା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ପଟେ ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ଗୋଡ଼ି ମାଟିରେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ଅଛନ୍ତି । କେତେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ସହ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି — ବାସ୍ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲା, କୃଷ୍ଣପୂରୀକୁ ଆମେ ନିଶ୍ଚୟ ଯିବୁ । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣପୁରୀ ଆସିବ କେଉଁଠୁ ? ଏହି ସବୁ ରହସ୍ୟ ବାବା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ କୃଷ୍ଣପୁରୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏହା ହେଉଛି କଂସପୁରୀ । କଂସ, ଅକାସୁର, ବକାସୁର, କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ, ରାବଣ ଏସବୁ ଅସୁରମାନଙ୍କର ନାମ ଅଟେ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ କ’ଣ-କ’ଣ ସବୁ ବସି ଲେଖିଛନ୍ତି ।

ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ଗୁରୁ ଦୁଇ ପ୍ରକାରର ଅଛନ୍ତି, ପ୍ରଥମତଃ ହେଉଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୁରୁ, ସେ ଭକ୍ତି ହିଁ ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ବାବା ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ଏହାଙ୍କୁ ସତଗୁରୁ କୁହାଯାଉଛି । ଇଏ କେବେ ଭକ୍ତି ଶିଖାଉ ନାହାଁନ୍ତି, ଜ୍ଞାନ ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ ଭକ୍ତି କରି କେତେ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି, ଝାଞ୍ଜ ବଜାଉଛନ୍ତି, ବନାରସରେ ତୁମେ ଦେଖିବ ସବୁ ଦେବତାମାନଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଦୋକାନଦାରୀ, ଭକ୍ତିର ଧନ୍ଦା । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ଧନ୍ଦା ହେଲା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର, ଏହାକୁ ହିଁ ବ୍ୟାପାର ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ ରତ୍ନର ବ୍ୟପାରୀ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହା କେଉଁ ପ୍ରକାରର ରତ୍ନ! ଏହି କଥାକୁ ସେହିମାନେ ବୁଝିପାରିବେ ଯିଏ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ବୁଝିଥିବେ, ଅନ୍ୟମାନେ ଏକଥାକୁ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ବିଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ପଛରେ ଆସି ବୁଝିବେ । ଏ ଧର୍ମରୁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମକୁ ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି ନା । ରାଜା ଜନକଙ୍କର ଏକ କାହାଣୀ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି ଜନକ ପୁଣି ଅନୁଜନକ ହେଲେ । ଯେପରି କାହାର ନାମ କୃଷ୍ଣ ଅଟେ ତେବେ କହିଥା’ନ୍ତି ତୁମେ ଦୈବଯୋଗରୁ ଅନୁକୃଷ୍ଣ ହେବ । କେଉଁଠି ସେହି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ କୃଷ୍ଣ, କେଉଁଠି ଇଏ! କାହାର ନାମ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହୋଇଥାଏ କିନ୍ତୁ ସେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଆଗରେ ଯାଇ ମହିମା ଗାନ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏମାନେ ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଏବଂ ଆମ ମଧ୍ୟରେ ଫରକ କ’ଣ ଅଛି ? ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି ? ତୁମେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବ । ଏହି ଚକ୍ର ଅନେକ ଥର ଘୂରିସାରିଛି । ଚକ୍ର କେବେ ବନ୍ଦ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏହି ନାଟକର ଅଭିନେତା ଅଟ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏତିକି ନିଶ୍ଚିତ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଏହି ନାଟକରେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଛୁ । ବାକି ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ।

ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ରହିବାର ସ୍ଥାନ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ଅଟେ । ସେଠାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟ-ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆଲୋକ ନାହିଁ । ପ୍ରାୟତଃ ସାଧାରଣ ଗରୀବ ପିଲାମାନେ ଏକଥା ବୁଝିଥା’ନ୍ତି କାହିଁକିନା ଭାରତ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ସାହୁକାର ଥିଲା, ଏବେ ଭାରତ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଗରୀବ ହୋଇଯାଇଛି । ସମସ୍ତ ଖେଳ ଭାରତ ଉପରେ ଆଧାରିତ । ଭାରତ ସଦୃଶ ପବିତ୍ର ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଖଣ୍ଡ ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ ପବିତ୍ର ଖଣ୍ଡ ରହିଥାଏ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଖଣ୍ଡ ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହି ସାରା ଦୁନିଆ ଏକ ବେହଦର ଦୀପପୁଞ୍ଜ ଅଟେ । ଯେପରି ଲଙ୍କା ଟାପୁ ରହିଛି । ଦେଖାନ୍ତି ଯେ ରାବଣ ଲଙ୍କାରେ ରହୁଥିଲା । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ସାରା ବେହଦର ସୃଷ୍ଟିରୂପି ଲଙ୍କା ଉପରେ ରହିଛି । ଏହି ସାରା ସୃଷ୍ଟି ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ ଅବସ୍ଥିତ । ତେଣୁ ଏହା ଟାପୁ ଅଟେ । ଏହି ଟାପୁରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ସବୁ ସୀତାମାନେ ରାବଣର ଜେଲ୍ରେ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ ହଦର କଥା ସବୁ ଲେଖିଛନ୍ତି । ଏସବୁ କଥା ବେହଦର ଅଟେ । ଏହା ବେହଦର ନାଟକ ଅଟେ, ବେହଦ ନାଟକରେ ହିଁ ପୁଣି ଛୋଟ-ଛୋଟ ନାଟକ ବସି ବନାଇଛନ୍ତି । ଏହି ସିନେମା ଆଦି ମଧ୍ୟ ଏବେ ତିଆରି ହୋଇଛି, ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାରେ ସହଜ ହେଉଛି । ବେହଦର ସାରା ଡ୍ରାମା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ମୂଳବତନ, ସୂକ୍ଷ୍ମବତନ ଆଉ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମୂଳବତନର ବାସିନ୍ଦା ଅଟୁ । ଦେବତାମାନେ ସୂକ୍ଷ୍ମବତନବାସୀ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଫରିସ୍ତା ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ହାଡ଼ ମାଂସର ଶରୀର ନଥାଏ । ଏହି ସୂକ୍ଷ୍ମ ବତନର ପାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଯାତ୍ରା କରୁଛ ଭବିଷ୍ୟରେ ଏହି ଯାତ୍ରା ରହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଯେତେବେଳେ ମୂଳବତନରୁ ଆସୁଛ ତେବେ ଭାୟା ସୂକ୍ଷ୍ମବତନ ଦେଇ ଆସୁନାହଁ, ସିଧାସଳଖ ଆସୁଛ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଭାୟା ସୂକ୍ଷ୍ମବତନ ଦେଇ ଯାଉଛ । ଏବେ ସୂକ୍ଷ୍ମବତନର ପାର୍ଟ ଚାଲିଛି । ଏହି ସବୁ ରହସ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି । ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି କେହି ମଧ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ କେବେହେଲେ ଏପରି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥା ହେଉଛନ୍ତି । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିନା ତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢ଼ାଉଛି । ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଏସବୁ ହେଉଛି ନୂଆ କଥା । ନିରାକାର ବାବା, ତାଙ୍କର ନାମ ହେଉଛି ଶିବବାବା । ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନାମ ତ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟେ, ତୁମ ଶରୀରର ନାମ ବଦଳିଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ପରମାତ୍ମା ନାମ ରୂପରୁ ଅଲଗା ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ନାମ ତ ଶିବ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । ଶିବଙ୍କର ପୂଜା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାର ବୁଝିଥା’ନ୍ତି, ଅନ୍ୟପ୍ରକାରେ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ନାମ ରୂପ ଦେଶ କାଳକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଗଲଣି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ନାମ ରୂପ ବିନା କୌଣସି ଜିନିଷର ଅସ୍ଥିତ୍ୱ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଝିବା ନିମନ୍ତେ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା ଅଟେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମନୁଷ୍ୟ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହୋଇପାରିବେ । ଯେତେବେଳେ ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ଈଶ୍ୱର ପିତା ଅଟନ୍ତି, ଆମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ ତେବେ ଆମେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଲୁ ନା । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି । ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା ଏହା ହିଁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । ରାଜଯୋଗ ଅଟେ ନା । ଅନେକଙ୍କୁ ଚତୁର୍ଭୁଜର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, ଏଥିରୁ ସିଦ୍ଧ ହେଉଛି ଆମେ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀର ମାଲିକ ହେବୁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ — ସ୍ୱର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ସିଂହାସନ ପଛରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଚିତ୍ର ରଖିଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀରେ ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥାଏ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ତାହା କୃଷ୍ଣପୁରୀ, ଏହା ହେଉଛି କଂସପୁରୀ । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏହି ନାମ ମଧ୍ୟ ରଖାଯାଇଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୋର ରୂପ ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । କେହି ମଧ୍ୟ ବୁଝି ପାରିବେ ନାହିଁ । କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ଏକ ତାରକା ଅଟେ କିନ୍ତୁ ପୁଣି ଲିଙ୍ଗ ରୂପ କରିଦେଉଛନ୍ତି, ନଚେତ୍ ପୂଜା କିପରି ହେବ । ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞ ରଚନା କଲେ ଆଙ୍ଗୁଠି ସଦୃଶ ଶାଳିଗ୍ରାମ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ପଟେ ତାକୁ ଏକ ଅଜବ ତାରକା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିବାକୁ ବହୁତ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଦେଖିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ରାମକୃଷ୍ଣ ଓ ବିବେକାନନ୍ଦଙ୍କର ପ୍ରସଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି, ଯେ ବିବେକାନନ୍ଦ ଦେଖିଲେ ରାମକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଆତ୍ମା ତାଙ୍କ ଶରୀରରୁ ବାହାରି ମୋ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କଲା । ଏବେ ତାଙ୍କୁ କାହାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିବ ? ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ରୂପ ତ ଏକ ହିଁ ଅଟେ । ବିନ୍ଦୁ ଦେଖିଲେ, କିଛି ହେଲେ ବୁଝିପାରି ନଥା’ନ୍ତି । ଆତ୍ମାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତ କେହି ଚାହୁଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଇଚ୍ଛା କରୁଛନ୍ତି ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବୁ । ସେ ବସିଥିଲେ ଯେ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉ । ବାସ୍, କହିଦେଲେ ଜ୍ୟୋତି ଥିଲା ତାହା ମୋ ଶରୀରର ପ୍ରବେଶ କରିଗଲା । ଏଥିରେ ହିଁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ବୁଝିଲେ ଯେ ଏହାହିଁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ରୂପ ଅଟେ । ଗୁରୁଙ୍କଠାରେ ଭାବନା ରହିଥାଏ, ଭଗବାନଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବା ପାଇଁ । କିଛି ହେଲେ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଭଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବୁଝାଇବ କିଏ ? ଏବେ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯେଉଁ-ଯେଉଁ ରୂପରେ ଯେପରି ଭାବନା ରଖିଥା’ନ୍ତି, ଯେଉଁ ଚେହେରା ସ୍ମରଣ କରିଥା’ନ୍ତି, ସେହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଏ । ଯେପରି ଗଣେଶଙ୍କର ବହୁତ ପୂଜା କରିଥାନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଚୈତନ୍ୟ ରୂପ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଏ । ନଚେତ୍ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ କିପରି ହେବ ? ତେଜୋମୟ ରୂପ ଦେଖି ଭାବନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କଲୁ । ସେଥିରେ ହିଁ ଖୁସି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତି ମାର୍ଗ, ଆରୋହଣ କଳା । ପ୍ରଥମେ ଜନ୍ମ ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଥାଏ ପୁଣି କମ୍ ହୋଇ-ହୋଇ ଅନ୍ତ ସମୟ ଆସିଯାଏ । ପିଲାମାନେ ହିଁ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇଥିଲେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଏବେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଆସିଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଆସିବେ, ବାକି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ତ ଧର୍ମ ହିଁ ଅଲଗା ଅଟେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ-ଗୋଟିଏ ଚିତ୍ରରେ ଭଗବାନୁବାଚ ଲେଖିଦିଅ । ବହୁତ ଯୁକ୍ତିରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଭଗବାନୁବାଚ ଅଟେ ନା — ଯାଦବ, କୌରବ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି, ତା’ର ଏହି ଚିତ୍ର ଅଟେ । ସେମାନଙ୍କୁ ପଚାର — ତୁମେ କୁହ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଜାଣିଛ ? ନ ଜାଣିଛ ତ ଏହାର ଅର୍ଥ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତ ନାହିଁ ନା, ତେଣୁ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ଅଟେ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତ ନାହିଁ ତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାପ୍ତିରୁ ବଞ୍ଚିତ ହୋଇଯିବ । ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ, ସତ୍ୟମେବ ଜୟତେ ଏହାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ହିଁ ନାହିଁ ତେଣୁ ବିଜୟ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ ।

ଏବେ ତୁମେ ସିଦ୍ଧ କରି କହୁଛ — ଗୀତା ଭଗବାନ ଶିବ ଶୁଣାଇଥିଲେ, ସେହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ । ଏମାନେ ତ ଗୀତାକୁ କୃଷ୍ଣ ଭଗବାନଉବାଚ ଭାବି ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ — କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହାଜିର-ନାଜିର ଭାବିବା ଉଚିତ୍ ନା ଭଗବାନଙ୍କୁ । କହିଥା’ନ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସମ୍ମୁଖ ଉପସ୍ଥିତିକୁ ମନେ ପକାଇ ସତ୍ୟ କୁହ । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖି ଦେବାରୁ ସବୁ ଗଡବଡ ହୋଇଗଲା । ତେଣୁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ମଧ୍ୟ ମିଥ୍ୟା ହୋଇଗଲା ନା । ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନଙ୍କର ଗୁପ୍ତ ନିଶା ରହିଥାଏ । ନିଶାର ସହିତ ବୁଝାଇଲେ ସଫଳତା ମିଳିବ । ତୁମର ଏହି ପାଠପଢ଼ା ଗୁପ୍ତ ଅଟେ, ଯିଏ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି ସେ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯାଇ ଏହିପରି ହେବୁ । ମହାଭାରତ ଲଢ଼େଇ ପରେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେବ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି । ଯୋଗରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହୁଛନ୍ତି । ନିଜର ଯାଞ୍ଚ ମଧ୍ୟ କରିବା ଦରକାର — ଆମେ କେତେ ୟାଦରେ ରହୁଛୁ ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଭବିଷ୍ୟ ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ । ଏବେ ଫେଲ ହୋଇଗଲେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ, ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ଅନେକ ସେଣ୍ଟରକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ବିକାରର ବଶୀଭୁତ ହୋଇ ମଧ୍ୟ ସେଣ୍ଟରକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଇଶ୍ୱର ତ ସବୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି, ଜାଣୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର କ’ଣ ଦରକାର ଯେ ଏସବୁ ବସି ଦେଖିବେ । ତୁମେ ମିଥ୍ୟା କହିବ, ବିକର୍ମ କରିବ ତେବେ ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିବ । ଏକଥା ତ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛ, ମୁହଁ କଳା କଲେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବୁ ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣିଲେ ତେବେ ମଧ୍ୟ କଥା ଏକା ହେଲା ନା । ତାଙ୍କର ଜାଣିବାର କ’ଣ ଆବଶ୍ୟକ ଅଛି । ନିଜେ ବୁଝିବା ଦରକାର — ମୁଁ ଏପରି କର୍ମ କଲେ ମୋର ଦୁର୍ଗତି ହେବ । ବାବା କ’ଣ ବତାଇବେ ? ହଁ, ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି ତ କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ । ବାବାଙ୍କୁ ଲୁଚାଇବା ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର ସତ୍ୟାନାଶ କରିବା । ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତୁମର ଏହି ଚିନ୍ତା ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠପଢ଼ି ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବୁ । କେହି ମରନ୍ତୁ ଅଥବା ବଞ୍ଚନ୍ତୁ, ତାଙ୍କ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ । ଫୁରନା (ଚିନ୍ତା) ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୁରା ବର୍ସା କିପରି ନେବୁ ? ତେଣୁ ଯାହାକୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ସଂକ୍ଷେପରେ ବାବାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଗୁପ୍ତ ନିଶାରେ ରହି ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ହୃଦୟକୁ ଦଂଶନ କଲା ଭଳି କୌଣସି କର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ । ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛ ?

(୨) ସର୍ବଦା ଏହି ଚିନ୍ତା ରହୁ ଯେ ମୋତେ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠପଢ଼ି ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିବା, ମିଛ କହି ନିଜର କ୍ଷତି କରିବାର ନାହିଁ ।

ବରଦାନ:-
ନିଜର ବିଶେଷତା ଗୁଡିକୁ ଦାନ ଦେଇ ମହାନ ଆତ୍ମା ହେଉଥିବା ମହାଦାନୀ ହୁଅ ।

ଜ୍ଞାନର ଦାନ ତ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମଭଳି ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ବିଶେଷତା ଗୁଡିକୁ ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ । ଯିଏବି ତୁମ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବେ ତାଙ୍କୁ ତୁମ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ସ୍ନେହର ଅନୁଭୂତି ହେଉ, ତୁମ ମୁଖ ମଣ୍ଡଳରେ ବାବାଙ୍କର ଚିତ୍ର ଏବଂ ଚାଲି-ଚଳଣରେ ବାବାଙ୍କର ଚରିତ୍ର ଦେଖାଯାଉ । ତୁମର ବିଶେଷତା ଗୁଡିକୁ ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ହେବାରେ ପ୍ରେରଣା ମିଳୁ, ଏହିଭଳି ମହାଦାନୀ ହୋଇ ପାରିଲେ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ପୂଜ୍ୟ ହେବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଏବଂ ପୂଜାରୀ ହେବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ମହାନ ଆତ୍ମା ରୂପରେ ରହିବେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବଦା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଜ୍ଞାନୀ ।