08.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ଆତ୍ମିକ ଡାକ୍ତରଖାନା
ତୁମକୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ନିରୋଗ କରିଦେବ ତେଣୁ ଏଠାରେ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବ୍ୟବସାୟ
ଇତ୍ୟାଦି କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର କେଉଁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ବୁଦ୍ଧିରେ ସର୍ବଦା ମନେ ରଖିବା ଦରକାର ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଲା ତୁମେମାନେ କୌଣସି ବି ସାକାରୀ ବା ଆକାରୀ ଶରୀରଧାରୀକୁ ମନେ ପକାଅ
ନାହିଁ । ଯଦି ସଦାସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ ତେବେ ଯାଇ ବିକର୍ମ ବିନାଶ
ହେବ । ଏଥିରେ କେହି ଏଭଳି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୋତେ ସମୟ ନାହିଁ କାରଣ ସବୁ କିଛି କର୍ମଧନ୍ଦା
କରି ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିପାରିବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସୁପ୍ରଭାତ । ସୁପ୍ରଭାତ ପରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ
କୁହାଯାଇଥାଏ । ଡାକିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ — ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର ତେଣୁ ବାବା ପ୍ରଥମ
କଥା କହୁଛନ୍ତି — ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ପିତା ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି
। ପିତାଙ୍କୁ କ’ଣ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କୁହାଯାଏ କି । ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଏକ ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
ଲୌକିକ ସାକାର ବା ଆକାର ସ୍ୱରୂପକୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ । ଆମ ପାଖରେ ସମୟ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏହି ଯୋଗ ନିମନ୍ତେ ସବୁବେଳେ
ସମୟ ଅଛି । ବାବା ଏଥିପାଇଁ ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ଆମର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । ଏହା ହିଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା । ତୁମକୁ କର୍ମଧନ୍ଦା କରିବା ପାଇଁ ମନା
କରାଯାଇନାହିଁ । କର୍ମଧନ୍ଦା କରି ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏକଥା
ତ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ପତିତ ଅଟୁ । ତେଣୁ ତ ସାଧୁ, ସନ୍ଥ, ମୁନି, ଋଷିମାନେ ସାଧନା କରୁଛନ୍ତି ।
ଭଗବାନଙ୍କ ସହ ମିଶିବା ପାଇଁ ହିଁ ସାଧନା କରାଯାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାଙ୍କର ପରିଚୟ
ନାହିଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମିଶିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଦୁନିଆରେ କାହା ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ
ପରିଚୟ ନାହିଁ । ଦେହର ପରିଚୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ବଡ ଜିନିଷ ସହଜରେ ଚିହ୍ନି ହୋଇଥାଏ । ବାବା
ଆସିଲେ ହିଁ ଆତ୍ମାର ପରିଚୟ ଦେଇଥାଆନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଓ ଶରୀର ଦୁଇଟି ଜିନିଷ । ଆତ୍ମା ତାରକା ସଦୃଶ
ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ଆତ୍ମାକୁ କେହି ଦେଖିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ବସିବା ସମୟରେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ହୋଇ ବସ । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ନିରୋଗୀ ହେବାର ଏହା ମଧ୍ୟ ଚିକିତ୍ସାଳୟ ଅଟେ । ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ,
ଆତ୍ମାର କେବେ ବିନାଶ ହୋଇନଥାଏ । ସବୁ ଅଭିନୟ ଆତ୍ମା ହିଁ କରୁଛି । ଆତ୍ମା କହୁଛି ମୁଁ କେବେ
ବିନାଶ ହୋଇନଥାଏ । ଶରୀର ବିନାଶୀ ଓ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ । ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି ଯେ
ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆମେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା । ଏହି ଡ୍ରାମାରେ କିଏ କିଏ
ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି କେତେ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ଏସବୁ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଗାୟନ
ନିଶ୍ଚିତ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ହିଁ ହୋଇଥିବ । ସବୁ ଧର୍ମ ପାଇଁ ତ ୮୪ ଜନ୍ମ ହୋଇନଥିବ । ସବୁ ଧର୍ମ ଏକ
ସଂଗରେ ସ୍ଥାପନ ହୋଇନଥାଏ । ଆମେ ବସି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମର ହିସାବ କାହିଁକି ବାହାର କରିବା । ଜାଣିଛନ୍ତି
ଅମୁକ ଅମୁକ ସମୟରେ ଧର୍ମସ୍ଥାପକ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେ ଧର୍ମର ପୁଣି ବୃଦ୍ଧି
ହୋଇଥାଏ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ ତମୋପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଦୁନିଆ ଯେବେ ତମୋପ୍ରଧାନ
ହୋଇଯାଉଛି ବାବା ଆସି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ସତ୍ୟଯୁଗ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ
ଆମେ ଭାରତବାସୀ ପୁନଃ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ରାଜ୍ୟ କରିବୁ ସେଠାରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ରହିବ ନାହିଁ ।
ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ନେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଥିବା ଆତ୍ମା ଅଧିକରୁ ଅଧିକ ଯୋଗଯୁକ୍ତ
ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ଓ ସମାଚାର ମଧ୍ୟ ଲେଖୁଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମେ ଏତେ ସମୟ
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହୁଛୁ । କେହି କେହି ଲଜ୍ଜ୍ୟା ବସତଃ ସମାଚାର ଦେଇନଥା’ନ୍ତି । ଭାବିଥା’ନ୍ତି ବାବା
କ’ଣ କହିବେ । କିନ୍ତୁ ସମାଚାର ନଦେଲେ ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡିଯାଇଥାଏ ନା । ସ୍କୁଲରେ ଶିକ୍ଷକ ତ ଛାତ୍ରକୁ
କହିବେ ଯେ — ତୁମେ ପାଠ ନ ପଢିଲେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ । ଲୌକିକ ମାତାପିତା ମଧ୍ୟ ପିଲାର ପାଠପଢା ଦେଖି
ବୁଝି ଯାଇଥାଆନ୍ତି । ଏହା ତ ବହୁତ ବଡ ସ୍କୁଲ ଅଟେ । ଏଠାରେ କାହାକୁ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ବସାଇ ପାରିବ
ନାହିଁ । ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝି ହୋଇଯାଇଥାଏ । ସ୍କୁଲରେ ପିଲାମାନେ ତ କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ରହିବେ ନା ।
ବାବା ଭଲ ଭଲ ଜ୍ଞାନୀ ଯୋଗୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ସେବାର୍ଥେ ପଠାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ଦେଖି
ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଚିଠି ଲେଖିଥା’ନ୍ତି — ବାବା ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ମହାରଥି ସେବାଧାରୀ ଦରକାର । ତେବେ
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ମହାରଥିଙ୍କୁ ନିଜଠାରୁ ହୋସିଆର ଭାବୁଛନ୍ତି ନା । କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ତ ରହିଥାଆନ୍ତି ।
ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଆତ୍ମା ଆସିଥାଆନ୍ତି ତେଣୁ ଗାଇଡ୍ମାନଙ୍କୁ ଠିଆ ହୋଇ ତଦାରଖ
କରିବା ଦରକାର । ପ୍ରଦର୍ଶନୀକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇଥିବା ଆତ୍ମା ଜାଣିଥାଆନ୍ତି ଯେ ଇଏ କେଉଁ ପ୍ରକାରର
ଆତ୍ମା । ସେହି ହିସାବରେ ବୁଝାଉଥିବା ଆତ୍ମାକୁ ଇଙ୍ଗିତ କରିବା ଦରକାର ଯେ ଏହାଙ୍କୁ ତୁମେ ବୁଝାଅ
। ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରୁଛ ପ୍ରଥମ, ଦ୍ୱିତୀୟ, ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀର ଆତ୍ମା ସମସ୍ତେ ଆସିବେ । ସେଠାରେ
ସମସ୍ତଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । କେହି ବଡ ଲୋକ ଆସିଲେ ତାଙ୍କର ତ ସମସ୍ତେ ଖାତିରି କରିଥା’ନ୍ତି
। ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ ନିୟମ । ବାବା ଅଥବା ଶିକ୍ଷକ କ୍ଳାସରେ ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ଏହା
ମଧ୍ୟ ସବୁଠାରୁ ବଡ ଖାତିରି । ବାବାଙ୍କର ନାମ ପ୍ରସିଦ୍ଧି କରୁଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା ଅଥବା
ଖାତିରି କରାଯାଇଥାଏ । ଅମୁକ ବ୍ୟକ୍ତି ଧନବାନ, ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଚିନ୍ତାଧାରା ସମ୍ପନ୍ନ ବ୍ୟକ୍ତି, ଏହା
କହିବା ମଧ୍ୟ ଖାତିରି ହେଲା ନା । ଏହା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
କହିଥା’ନ୍ତି ଭଗବାନ ସର୍ବୋଚ୍ଚ କିନ୍ତୁ ଭଗବାନଙ୍କ ଜୀବନ କାହାଣୀ ପଚାରିଲେ କହିବେ ସେ
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି । ଏକଦମ୍ ସର୍ବନିମ୍ନ କରିଦିଅନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ
ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ମୂଳବତନବାସୀ । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ଦେବତାମାନେ ଓ ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ ରହିଥାଆନ୍ତି ।
ତେଣୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ ନିରାକାର ହିଁ ହେଲେ ନା ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଯେଉଁ ଦେବତାମାନେ ହୀରା ସଦୃଶ ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ କଉଡି ତୁଲ୍ୟ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ନିଜଠାରୁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଆହୁରି ନିମ୍ନସ୍ତରକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି । କାରଣ
ଭଗବାନଙ୍କ ପରିଚୟ ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମେ ଭାରତବାସୀ ମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ମିଳୁଛି ପୁଣି ତୁମେ
ଭୁଲିଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେଉଛ । ଅଗଣିତ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ
ମିଳିବ । ତୁମର ମୁଖ୍ୟ ଚିତ୍ର ହେଉଛି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଓ କଳ୍ପବୃକ୍ଷ । ଏହି ଚିତ୍ରରେ
କେତେ ଜ୍ଞାନ ଭରି ରହିଛି । ଏହା ତ ଯେ କେହି ମଧ୍ୟ କହିବେ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ
ଥିଲେ । ଆଚ୍ଛା ସତ୍ୟଯୁଗ ପୂର୍ବରୁ କ’ଣ ଥିଲା ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ଏବେ ହେଉଛି
କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତ ଓ ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଉପରେ ରାଜ୍ୟ । ଏବେ ତ ରାଜତ୍ୱ ନାହିଁ । କେତେ ଅନ୍ତର
ହୋଇଗଲାଣି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିରେ ମଧ୍ୟ ରାଜା ଥିଲେ ଏବେ କଳିଯୁଗ ଅନ୍ତରେ ମଧ୍ୟ ରାଜାମାନେ ଅଛନ୍ତି ।
ଭଲେ ରାଜାମାନେ ପବିତ୍ର ନୁହଁନ୍ତି । ପୁଣି କେହି କେହି ପଇସା ଦେଇ ଉପାଧି ନେଇଯାଇଥାନ୍ତି ।
ବାସ୍ତବରେ ମହରାଜା ତ କେହି ମଧ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ଉପାଧି କିଣି ନେଇଥା’ନ୍ତି । ଯେପରି
ପଟିଆଲାର ମହାରାଜା, ଜୋଧପୁର ମହାରାଜା, ବେକାନୀର ମହାରାଜା ନାମ ତ ନିଆଯାଇଥାଏ ନା । ମହାରାଜା
ନାମ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି । ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ର ମହରାଜାମାନେ ଥିଲେ ଏବେ ଅପବିତ୍ର ମହାରାଜା
ଅଛନ୍ତି । ମହାରାଜା ଅକ୍ଷର ପ୍ରଚଳିତ ରହିଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯିବ ଇଏ
ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ ଥିଲେ । ପୁଣି ସେହି ରାଜ୍ୟ କିଏ ନେଇଗଲେ ? ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ କିପରି ରାଜତ୍ୱ
ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପାଠ ପଢାଉଛି । ଦୁନିଆର ଛାତ୍ରମାନେ ତ
ପାଠପଢି ଏହି ଜନ୍ମରେ ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପାଠପଢି ଭବିଷ୍ୟର ମହାରାଜା
ମହାରାଣୀ ହେଉଛ । ଡ୍ରାମାର ଯୋଜନା ଅନୁଯାୟୀ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏବେ ହେଉଛି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ । ଭଲେ କେତେ ବି ସୁନ୍ଦର ବିଶାଳ ମହଲ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏବେ ହୀରାନୀଳାର ମହଲ
ତିଆରି କରିବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ କାହାର ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହୀରା ନୀଳାର ମହଲ ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି ନା
। ମହଲ ତିଆରି କରିବାରେ କ’ଣ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ କି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଭୂମିକମ୍ପ ହେଲେ କେତେ କାରିଗର
ଲଗାଇ ବର୍ଷେ ଦୁଇବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ ପୁଣି ସହର ତିଆରି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ତିଆରି କରିବା
ପାଇଁ ଆଠ ଦଶ ବର୍ଷ ଲାଗିଥିବ କିନ୍ତୁ ଏଠିକାର ଶ୍ରମିକ ଓ ସେଠାକାର ଶ୍ରମିକ ଭିତରେ ପ୍ରଭେଦ ତ
ରହିବ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ନୂଆ ନୂଆ ଯନ୍ତ୍ରପାତି ଉଦ୍ଭାବନ ହେଉଛି । ଗୃହ ନିର୍ମାଣ ବିଜ୍ଞାନ କୌଶଳ
ଓ ଉପକରଣ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ମହଲ ତିଆରି ହୋଇଯାଉଛି । ଏସବୁ କଳା କୌଶଳ ସେଠାରେ ଉପଯୋଗ
ହେବ । ଏସବୁ ସଂସ୍କାର ସାଥିରେ ଯିବ । ଆତ୍ମାରେ ସଂସ୍କାର ରହିଥାଏ ନା । ତେଣୁ ଏହି ବିଜ୍ଞାନର
ସଂସ୍କାର ମଧ୍ୟ ସାଥିରେ ଯିବ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ପବିତ୍ର ହେବାର ଅଛି
ତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ପ୍ରଥମେ ସୁପ୍ରଭାତ ଜଣାଇ ପୁଣି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଛ ? ଚାଲିବା ବୁଲିବା ସମୟରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ କାହିଁକି ନା ଜନ୍ମ
ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପର ବୋଝ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଅଛି । ସିଢି ଓହ୍ଲାଇବା ପାଇଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି ।
ଏବେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ଆରୋହଣ କଳା ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ଅଧିକ ମନେ ପକାଇବ ସେହି
ଅନୁପାତରେ ଖୁସି ରହିବ ଓ ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ବହୁତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆଗ ଧାଡିରେ ରଖାଯାଉଛି
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ବିଲକୁଲ୍ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଭଲେ ଜ୍ଞାନରେ ଆଗୁଆ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ନାହିଁ । ବାବା ତ ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା କରିଥାଆନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବରରେ ଅଛନ୍ତି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ମେହନତ କରୁଥିବେ ନା । ତୁମେ ସର୍ବଦା ଭାବ ଯେ ଶିବବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେବେ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତାଙ୍କ ସହ ଲାଗି ରହିବ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ଶିଖୁଛନ୍ତି ନା ।
ତଥାପି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଚିତ୍ର ରହିଛି
। ଭଗବାନ କୁହାଯାଉଛି ନିରାକାରଙ୍କୁ । ସେ ଆସି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛନ୍ତି । ଏକ ଭଗବାନଙ୍କର ସମସ୍ତେ
ଆତ୍ମା ରୂପି ସନ୍ତାନ ଭାଇ ଭାଇ । ଆତ୍ମାମାନେ ଏବେ ଶରୀରରେ ବିରାଜମାନ ଅଛନ୍ତି । ସବୁ ଆତ୍ମା
ଅକାଳମୂରତ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଭ୍ରୁକୁଟୀ ଅକାରମୂରତ ଆତ୍ମାର ସିଂହାସନ ଅଟେ । ଅକାଳସିଂହାସନ ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ବିଶେଷ ଜିନିଷ ନୁହେଁ । ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ଆତ୍ମା ବିରାଜମାନ ହୋଇଥାଏ ଏହାକୁ ଅକାଳତଖତ
କୁହାଯାଏ । ଅକାଳମୂରତ ଆତ୍ମାର ଏହା ଅକାଳ ସିଂହାସନ । ଆତ୍ମାମାନେ ସମସ୍ତେ ଅକାଳ, ଆତ୍ମା କେତେ
ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ବାବା ତ ନିରାକାର । ସେ ନିଜର ସିଂହାସନ କେଉଁଠାରୁ ଆଣିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମୋର ମଧ୍ୟ ସିଂହାସନ ଅଟେ । ମୁଁ ଏହି ସିଂହାସନର ଲୋନ ନେଉଛି ।
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ସାଧାରଣ ବୁଢା ଶରୀରରେ ଅକାଳ ସିଂହାସନରେ ଆସି ବିରାଜମାନ ହେଉଛି । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣିଗଲଣି ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଏହା ସିଂହାସନ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ କଥା କୁହାଯାଉଛି ।
ପଶୁମାନଙ୍କ କଥା କୁହାଯାଉନାହିଁ । ପଶୁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ହୀନ ହୋଇଯାଇଥିବା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ପ୍ରଥମେ
ସୁଧରନ୍ତୁ । କେହି ଯଦି ପଶୁପକ୍ଷୀଙ୍କ କଥା ପଚାରନ୍ତି ତେବେ କୁହ ପ୍ରଥମେ ତ ନିଜକୁ ସୁଧାରିନିଅ ।
ସତ୍ୟଯୁଗର ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଓ ଭଲ ହେବେ । ଆବର୍ଜନା ମଧ୍ୟ କରିବେ ନାହିଁ ।
କଳିଯୁଗରେ ତ ରାଜମହଲରେ ପାରା କିମ୍ବା ଅନ୍ୟ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କ ମଳ ପଡିଥିଲେ ସ୍ୱଚ୍ଛାତା
କର୍ମଚାରୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ମିଳିଥାଏ ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ ଖବରଦାର ଥାଆନ୍ତି । କୌଣସି ପଶୁ ରାଜମହଲରେ
ପ୍ରବେଶ ନ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରହରୀ ରହିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ରହିଥାଏ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ
ମନ୍ଦିରରେ କେବେ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ରହୁଛି । ଶଙ୍କର ପାର୍ବତୀଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ପାରା ରହୁଥିବାର ବର୍ଣ୍ଣନା
କରିଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଅପରିଷ୍କାର କରୁଥିବେ ନା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ ଅନେକ ମନଗଢା କଥା
ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବହୁତ କମ ସଂଖ୍ୟକ ଆତ୍ମା ଧାରଣା
କରିପାରି ଥାଆନ୍ତି । ବାକି ଅନ୍ୟମାନେ କିଛି ମଧ୍ୟ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ
ସ୍ନେହରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି— ପିଲାମାନେ ବହୁତ ମିଷ୍ଟଭାଷୀ ହୁଅ । ମୁଖରେ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ଉଚ୍ଚାରଣ
କର । ତୁମେମାନେ ରୂପ ବସନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନୀଯୋଗୀ ଅଟ । ତୁମର ମୁଖରୁ ପଥର ଅର୍ଥାତ୍ କଟୁବଚନ
ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମାର ହିଁ ମହିମା ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମା କହିଥାଏ ଯେ— ମୁଁ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି
ଅଟେ, ଅମୁକ ଅଟେ । ମୋ ଶରୀରରେ ନାମ ଅମୁକ । ଆଚ୍ଛା, ଆତ୍ମାମାନେ କାହାର ସନ୍ତାନ ? ଏକ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଥିବ । ତେବେ ପରମାତ୍ମା କିପରି
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇପାରିବେ । ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଆମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ କିଛି ଜାଣିନଥିଲୁ । ଏବେ
ବୁଦ୍ଧି ଖୋଲିଲା । ତୁମେ କୌଣସି ବି ମିନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ ମନେ ମନେ ଭାବିବ ଯେ ଏସବୁ ତ ମିଥ୍ୟା ଚିତ୍ର
। ଦଶ ଭୂଜାଧାରୀ, ହାଥି ଶୁଣ୍ଢ ଥିବା କୌଣସି ଦେବୀ-ଦେବତା ଥାଆନ୍ତି କି! ଏସବୁ ହେଉଛି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ବାସ୍ତବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତିଦାତା ଏକ ଶିବବାବାଙ୍କର ଭକ୍ତି ହେବା
ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ଦେଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କେହି ନାହାଁନ୍ତି
। ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ଧାରଣ କରିଥାଆନ୍ତି । ଧାରଣା ନ କରିପାରିଲେ
ସେ ଆତ୍ମା କେଉଁ କାମର । କେହି କେହି ତ ଅନ୍ଧଙ୍କ ଲାଠି ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିଜେ ଅନ୍ଧ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରୁ ଓହରିଯାଆନ୍ତି । ଯେଉଁ ଗାଈମାନେ ଦୁଗ୍ଧ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ
ସେମାନଙ୍କୁ କାଞ୍ଜିଆହତାରେ (ଅକର୍ମଣ୍ୟ ଗାଈମାନଙ୍କ ରକ୍ଷଣାବେକ୍ଷଣ ସ୍ଥାନ) ରଖାଯାଇଥାଏ ।
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରୁ ଓହରିଯାଉଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ଜ୍ଞାନ ଦୁଗ୍ଧ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଅନେକ ଅଛନ୍ତି,
ଯେଉଁମାନେ କିଛି ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିନଥା’ନ୍ତି । ବୁଝିନଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଯାଇ କାହାର କିଛି ତ
କଲ୍ୟାଣ କରିବା ଦରକାର । ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଗଢିବାରେ ଚିନ୍ତା ହିଁ ନାହିଁ । ଯାହା ମିଳିଲା ଖୁସି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ କହିବେ ଏହାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ନିଜର ସଦ୍ଗତି ପାଇଁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରିବା ଆବଶ୍ୟକ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ
କିଭଳି ପତିତ ଦୁନିଆ ପତିତ ଶରୀରରେ ଆସି ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ଡାକୁଛ ।
ଯେବେ ରାବଣ ଦୁଃଖ ଦେଇ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରିଦେଉଛି ସେହି ସମୟରେ ବାବା ଆସି ଶ୍ରେଷ୍ଠ
କରୁଛନ୍ତି । ଯିଏ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥାଆନ୍ତି ସେ ରାଜାରାଣୀ ହୋଇଥାଆନ୍ତି । ଯିଏ ଆଦୌ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ ଗରୀବ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ
କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି କେହି ତ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାଗ୍ୟ ଗଢିଥାଆନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ
ଦେଖିବା ଦରକାର ଯେ ମୁଁ କ’ଣ ସେବା କରିପାରିବି । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ରୂପ ବସନ୍ତ
ଅର୍ଥାତ୍ ଯୋଗୀ ଏବଂ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ ମୁଖରୁ ସଦାସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନରତ୍ନ ହିଁ ବାହାର କରିବାକୁ ହେବ ।
ବହୁତ ବହୁତ ମିଠା ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁଖରୁ କେବେହେଲେ କଟୁବଚନ ନ ବାହାରୁ ।
(୨) ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗରେ ଆଗୁଆ ହୋଇ ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର
ଭାଗ୍ୟକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାକୁ ପରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ବାଡି ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରବୃତ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ଘର ଗୃହସ୍ଥର ବିସ୍ତାର ଭିତରେ ରହି ଫରିସ୍ତା ପଣିଆର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଥିବା
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମୂର୍ତ୍ତି ହୁଅ ।
ଘର ଗୃହସ୍ଥର ବିସ୍ତାର
ଭିତରେ ରହୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବିସ୍ତାରକୁ ଏକତ୍ରିତ କରିବା ଏବଂ ଉପରାମ ବୃତ୍ତିରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ କର ।
ଏବେ ଏବେ ସ୍ଥୂଳ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିବ, ଏବେ ଏବେ ଅଶରୀରି ହୋଇପାରୁଥିବ — ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ହିଁ ଫରିସ୍ତା
ପଣିଆର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବ । ସର୍ବଦା ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ରହିଲେ ଛୋଟ ଛୋଟ କଥା ସବୁ ବ୍ୟକ୍ତଭାବ
ଅନୁଭବ ହେବ, ତେଣୁ ଉଚ୍ଚକୁ ଚାଲିଗଲେ ନୀଚରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଆପେ ଆପେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସେଥିପାଇଁ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ ନାହିଁ । ସମୟ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚିଯିବ, ସେବା ମଧ୍ୟ ତୀବ୍ରଗତିରେ ହେବ
। ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଏତେ ବିଶାଳ ହୋଇଯିବ ଯାହାକି ଗୋଟିଏ ସମୟରେ ଅନେକ କାମ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଖୁସିକୁ କାୟମ
ରଖିବା ପାଇଁ ପ୍ରତିଦିନ ଆତ୍ମାରୂପୀ ଦୀପରେ ଜ୍ଞାନର ଘୃତ ଢାଳୁଥାଅ ।