04.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହା କିଛି ପଢ଼ିଛ ସେଗୁଡିକୁ ଭୁଲିଯାଅ, ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁ କିଛି
ଭୁଲିଯିବା, ପଛ କଥା କିଛି ବି ମନେ ନ ରହୁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁମାନେ ବଞ୍ଚି
ଥାଉ ଥାଉ ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ମରିନାହାଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିବେ । ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣର ଉଦାହରଣ ଦେବେ । ଯେଉଁମାନେ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ମରିଯାଇଛନ୍ତି ସେମାନେ କହିବେ ବାବା ଯାହା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟେ । ଆମେ
ଅଧାକଳ୍ପ ଯାହାସବୁ ଶୁଣିଥିଲୁ ତାହା ମିଥ୍ୟା ଥିଲା, ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ସେଗୁଡକି ମୁଖରେ ମଧ୍ୟ
ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାର ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ, ଖରାପ କଥା କୁହ ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ଓମ୍ ନମୋ ଶିବାୟ
....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଯାଇଛି ଯେତେବେଳେ ଶାନ୍ତିରେ ବସାଉଛ ଯାହାକୁ ନିଷ୍ଠା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି, ସେତେବେଳେ ଏହି
ଡ୍ରିଲ୍ ଶିଖାଯାଉଛି । ଏବେ ବାବା ବସି ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯେଉଁମାନେ ବଞ୍ଚି
ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଇଛନ୍ତି, ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଇଛୁ । ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ
ମରିଗଲେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯାଇଥାଏ କେବଳ ସଂସ୍କାର ରହିଯାଏ । ଏବେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କର ହୋଇ ଏହି
ଦୁନିଆରୁ ମରିଯାଇଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମ ପାଖରେ ଭକ୍ତିର ସଂସ୍କାର ଥିଲା, ଏବେ ସେହି ସଂସ୍କାର
ବଦଳୁଛି ତେଣୁ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ମରିଯାଉଛ ନା । ମନୁଷ୍ୟ ଯାହା ପଢ଼ିଥାଏ ମରିଗଲା ପରେ ସବୁ କିଛି
ଭୁଲିଯାଏ ପୁଣି ପର ଜନ୍ମରେ ନୂଆ ଭାବରେ ପାଠପଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଯାହା
କିଛି ପଢ଼ିଛ ତାକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ ନା । ମୁଁ ତୁମକୁ ନୂଆ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ତେଣୁ
ଏବେ ବେଦ, ଶାସ୍ତ୍ର, ଗ୍ରନ୍ଥ, ଜପ, ତପ ଆଦି ସବୁ କଥା ଭୁଲିଯାଅ । ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି — ଖରାପ
କଥା ଶୁଣନାହିଁ, ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ ... । ଏହା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । କେହି
କେହି ବହୁତ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢ଼ିଥା’ନ୍ତି, ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ମରିନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ ଫାଲତୁ ଯୁକ୍ତି
ତର୍କ କରିଥା’ନ୍ତି । ପୂରା ମରିଗଲେ କେବେ ବି ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିବେ ନାହିଁ । କହିବେ ବାବା ଯାହା
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ହିଁ ସତ୍ୟ, ବାକି କଥା ଆମେ ମୁଖରେ କାହିଁକି ଧରିବୁ! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏକଥା
ମୁଖରେ ଧର ନାହିଁ । ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ନା — କିଛି ମଧ୍ୟ
ଶୁଣନାହିଁ । କୁହ ଏବେ ଆମେ ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ ତେଣୁ ଭକ୍ତିକୁ କାହିଁକି ମନେ
ପକାଇବୁ! ଆମେ ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗକୁ ଭୁଲିଯାଅ
। ମୁଁ ତୁମକୁ ସହଜ କଥା ଶୁଣାଉଛି । ବୀଜକୁ ମନେପକାଅ ତେବେ ସାରା ବୃକ୍ଷ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯିବ ।
ଗୀତା ତୁମର ମୁଖ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ଅଟେ । ଗୀତାରେ ହିଁ ଭଗବାନ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ
କଥା । ନୂଆ କଥା ଉପରେ ସର୍ବଦା ଅଧିକ ଧ୍ୟାନ ଦିଆଯାଇଥାଏ । କଥା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସାଧାରଣ ଅଟେ ।
ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ କଥା ହେଲା ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ତେଣୁ ବାରମ୍ବାର କହିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି — ମନମନାଭବ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ଏହା ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ କଥା । ଏଥିରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ପଡ଼ୁଛି । ଅନେକ ସନ୍ତାନ
ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ସାରା ଦିନ ଭିତରେ ଦୁଇ ମିନିଟ୍ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ହୋଇ
ମଧ୍ୟ ଭଲ କର୍ମ କରୁନାହାଁନ୍ତି, ତେଣୁ ମନେ ମଧ୍ୟ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି, ବିକର୍ମ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁନାହିଁ ତେଣୁ କୁହାଯିବ ଏହା ବାବାଙ୍କ ଆଜ୍ଞାର ନିରାଦର ଅଟେ, ସେମାନେ ପାଠ
ପଢ଼ିପାରିବେ ନାହିଁ, ତାଙ୍କୁ ସେହିଭଳି ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଶାରୀରିକ ପାଠପଢ଼ା ଦ୍ୱାରା
ମଧ୍ୟ ବଳ ମିଳିଥାଏ ନା । ପାଠପଢ଼ା ରୋଜଗାରର ଆଧାର ଅଟେ । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ହୋଇଥାଏ ତାହା ମଧ୍ୟ
ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ । ଯଦି କେହି ପଢ଼ୁ-ପଢ଼ୁ ମରିଯାଆନ୍ତି ତେବେ ସେ ପାଠପଢ଼ା କ’ଣ ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ ।
ପରଜନ୍ମରେ ପୁଣି ନୂଆ ରୂପରେ ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏଠାରେ ତ ତୁମେ ଯେତେ ପଢ଼ିବ, ତାକୁ ସାଥିରେ
ନେଇଯିବ କାହିଁକି ନା ତୁମେ ପରଜନ୍ମରେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ପାଉଛ । ବାକି ସେ ସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ।
କ’ଣ- କ’ଣ ଜିନିଷ ସବୁ ରହିଛି, ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଆତ୍ମିକ ପିତା ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ପରମାତ୍ମା ଆସି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ସ୍ୱର୍ଗ
ନଥାଏ । ଏବେ ତୁମେ ଧନୀଙ୍କର ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ । ମାୟା ଅନେକ ଥର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅନାଥ
କରିଦେଇଥାଏ, ଛୋଟ-ଛୋଟ କଥାରେ ପରସ୍ପର ସହିତ ଲଢ଼େଇ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁ
ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଅନାଥ ହେଲେ ନା । ଅନାଥ ହେଲେ ନିଶ୍ଚିତ କିଛି ନା କିଛି ପାପ କର୍ମ କରି ଦେବେ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ହୋଇ ମୋର ନାମ ବଦନାମ କର ନାହିଁ । ପରସ୍ପର ସହିତ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଚାଲ,
ଓଲଟା-ସିଧା କଥା କୁହ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ଏହିପରି ଅହଲ୍ୟା, କୁବ୍ଜା, ଶବରୀମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । କହନ୍ତି ଯେ
ଶବରୀର କୋଳି ଖାଇଥିଲେ । ଏହିପରି କ’ଣ କେବେ ଶବରୀ ଠାରୁ ଖାଇବେ । ଶବରୀରୁ ଯେତେବେଳେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି କାହିଁକି ନ ଖାଇବେ! ସେଥିପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମାଭୋଜନର ମହିମା ରହିଛି । ଶିବ
ବାବା ତ ଖାଇବେ ନାହିଁ । ସେ ତ ଅଭୋକ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ବାକି ଏହି ରଥ ତ ଖାଉଛନ୍ତି ନା । ତୁମେ କାହା
ସହିତ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ନିରାପଦରେ ରଖିବା ଦରକାର । ଦୁଇଟି
ଅକ୍ଷର ହିଁ କୁହ — ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରୁଦ୍ର କୁହାଯାଉଛି । ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ
ଯଜ୍ଞରୁ ବିନାଶ ଜ୍ୱାଳା ବାହାରୁଛି ତେଣୁ ରୁଦ୍ର ଭଗବାନ ହେଲେ ନା । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ତ ରୁଦ୍ର
କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବିନାଶ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣ କରାଉନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ସ୍ଥାପନା, ବିନାଶ, ପାଳନା
କରାଉଛନ୍ତି । ନିଜେ କିଛି କରୁନାହାଁନ୍ତି, ନଚେତ୍ ଦୋଷ ହୋଇଯିବ । ସେ କରନକରାବନହାର (କରିକରାଇଲାବାଲା)
ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିନାଶ କର ଏକଥା ମୁଁ କହୁନାହିଁ । ଏସବୁ କିଛି ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ଶଙ୍କର କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି କି ? କିଛି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ । କେବଳ ଗାୟନ ରହିଛି
ଯେ ଶଙ୍କରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିନାଶ ହେଉଛି । ବାକି ବିନାଶ ତ ସେ ସ୍ୱତଃ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ଅନାଦି
ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ରଚୟିତା ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି
ଈଶ୍ୱର ପିତା ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସେ
ଦୁନିଆର ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରୁନାହିଁ, ସୃଷ୍ଟିକୁ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରୁଛି । କଳିଯୁଗକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ କରୁଛି । ମୁଁ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛି, ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ
ରହିଛି — ସୁପ୍ରିମ ଅସ୍ପିସିୟସ୍ ଯୁଗ (ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ) । ଭଗବାନ କଲ୍ୟାଣକାରୀ
ଅଟନ୍ତି, ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିପରି ଏବଂ କ’ଣ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛନ୍ତି, ଏକଥା
କିଛି ଜାଣିନାହିାଁନ୍ତି । ଇଂରାଜୀରେ ଲିବରେଟ୍ର (ମୁକ୍ତିଦାତା), ଗାଇଡ୍ (ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ) କହୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତି ପରେ ଭଗବାନ ମିଳିବେ,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ମିଳିବ । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ତ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ନଚେତ୍
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପତିତ-ପାବନ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ବୋଲି କାହିଁକି ଗାୟନ କରାଯାଇଛି ?
ବାବାଙ୍କୁ କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଅନାଥ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ବିପରୀତ
ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ବାବା କ’ଣ କରିବେ । ବାବା ତ ନିଜେ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କର
ଶିବଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ଭାରତରେ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସିଛି ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଫଳ
ଦେବାପାଇଁ । ମୁଁ ଭାରତରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ଆସିବା ପାଇଁ ମୋର ଶରୀର ତ ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର ନା । ପ୍ରେରଣା
ଦ୍ୱାରା କିଛି ହେବ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି, ଏହାଙ୍କ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛି । ଏଥିରେ ଗଉମୁଖର କଥା ନୁହେଁ । ଏହା ତ ଏହି ମୁଖର କଥା ଅଟେ । ମୁଖ ତ ମନୁଷ୍ୟର ଦରକାର,
ଜୀବଜନ୍ତୁଙ୍କର ନୁହେଁ । ଏତିକି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି କାମ କରୁନାହିଁ । ଅନ୍ୟପଟେ ପୁଣି ଭାଗୀରଥ
ଦେଖାଉଛନ୍ତି, ସେ କିପରି ଏବଂ କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି, ଟିକିଏ ହେଲେ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ମରିଯାଇଛ ତେଣୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗକୁ ଏକଦମ୍ ଭୁଲିଯାଅ । ଶିବ
ଭଗବାନୁଉବାଚ ମୋତେ ମନେପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ମୁଁ ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ଅଟେ । ତୁମେ
ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ପୁଣି ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବି । ଘରେ-ଘରେ ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦେଇଦିଅ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ବିନାଶ
ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଛି । ତୁମେ ଡାକୁଛ ମଧ୍ୟ ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରାଅ,
ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କର, ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ମୁକ୍ତ କର । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ-ନିଜ ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ସମସ୍ତେ ୫ ବିକାର ରୂପୀ
ରାବଣର ଜେଲ୍ରେ ପଡ଼ିଛନ୍ତି । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରୁଛି । ମୋତେ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା
ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ରାମରାଜ୍ୟ ତ ନିଶ୍ଚିତ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ହେବ ।
ତୁମ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ଏବେ ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି ଅଟେ । ଏମିତି ଅନେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କର ତୁରନ୍ତ
ପ୍ରୀତବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଏ । କାହାର ପୁଣି ଧିରେ-ଧିରେ ହୋଇଥାଏ । କେହି ତ କହନ୍ତି ବାସ୍ ଆମେ ସବୁ
କିଛି ବାବାଙ୍କୁ ଅର୍ପଣ କରିଦେବୁ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଦ୍ୱିତୀୟ ଆମର କେହି ନାହାଁନ୍ତି ।
ସମସ୍ତଙ୍କର ସାହାରା ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଏହା କେତେ ସରଳରୁ ସରଳ କଥା । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ
ଚକ୍ରକୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା-ରାଣୀ ହୋଇଯିବ । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ହିଁ
ଏହି ସ୍କୁଲ୍ ରହିଛି, ସେଥିପାଇଁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ନାମ ରଖାଯାଇଛି । ଚକ୍ରକୁ ଜାଣିଲେ
ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇପାରିବ । ଏକଥା ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ କିଛି ଯୁକ୍ତିତର୍କ
କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । କୁହ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସବୁକଥା ଛାଡ଼ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେପକାଅ ।
ଏହା ହିଁ ମୂଳ କଥା ଅଟେ । ଯେଉଁମାନେ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ସେମାନେ ପାଠପଢ଼ାରେ ଲାଗିଯାଇଥାନ୍ତି,
ଯାହାଙ୍କର ପାଠପଢ଼ା ପ୍ରତି ସଉକ ଥାଏ ସେ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ପାଠ ପଢ଼ିଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ସକାଳୁ ଉଠିଥା’ନ୍ତି । କେତେକ ନବଧା ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି, ମୁଣ୍ଡ କାଟିବାକୁ
ଯିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ମଧ୍ୟ କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବା ଦ୍ୱାରା ପାଠପଢ଼ା ଏବଂ ଯୋଗ ଉଭୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ ।
ସମୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଧ୍ୟାନ ଆଦିର ସଉକ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ରଖିବାର ନୁହେଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ବଡ଼ ରୋଗ ଅଟେ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମାୟାର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଥାଏ । ଯେପରି ଯୁଦ୍ଧ ସମୟରେ ଗୋଟିଏ ପକ୍ଷ ଅନ୍ୟ
ପକ୍ଷକୁ ଯୁଦ୍ଧ ସମାଚାର ଶୁଣିବାରେ ମଧ୍ୟ ବିଶୃଂଖଳା ସୃଷ୍ଟି କରିଥା’ନ୍ତି ସେହିପରି ମାୟା ମଧ୍ୟ
ବହୁତଙ୍କୁ ବିଘ୍ନ ପକାଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ । ତେବେ ଜଣାପଡିଯାଏ ଯେ,
ଏହାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ବହୁତ ବିଘ୍ନ ଅଛି । ଦେଖିବାକୁ ହୁଏ ୟାଙ୍କ ଭିତରେ ମାୟା ପ୍ରବେଶ କରି ନାହିଁ ତ
? ମର୍ଯାଦା ବର୍ହିଭୁତ କଥା କିଛି କହୁନାହିଁ ତ ? ଯଦି ସେପରି କହୁଥା’ନ୍ତି ତେବେ ବାବା ତୁମକୁ
ତଳକୁ ପଠାଇ ଦିଅନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ବନ୍ଦ କରିଦିଅନ୍ତି । ବହୁତ ଲୋକ କହିଥା’ନ୍ତି — ଯଦି
ଆମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତେବେ ଆମେ ସବୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇଦେବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ତୁମର ଧନ
ସମ୍ପତ୍ତି ନିଜ ପାଖରେ ହିଁ ରଖ । ଭଗବାନଙ୍କୁ ତୁମ ଟଙ୍କା ପଇସାର କ’ଣ ଦରକାର ? ବାବା ତ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଯାହା କିଛି ଅଛି, ସବୁ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ବାବା ସେସବୁ ନେଇ କ’ଣ
କରିବେ ? ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ତ ଗରିବ ପିଲାମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ପଇସାରେ ସେବା ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ଚାଲି ଯାହାକିଛି ବି ତୋ ପାଖରେ ଅଛି ସେଥିରେ ଏହି ସେଣ୍ଟର
ଖୋଲ ଯାହାକି ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ସହିତ ଡାକ୍ତରଖାନା ମଧ୍ୟ ଅଟେ । ଯେଉଁଠାରେ ଯେ କେହି ବି ଆସି
ପାଠପଢି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇପାରିବେ । ତିନିପାଦ ପୃଥିବୀ ଉପରେ ବସି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନରରୁ ନାରାୟଣ
କରିବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ୩ ପାଦ ପୃଥିବୀ ମଧ୍ୟ ମିଳୁନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସବୁ
ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ରର ସାର କଥା ଶୁଣାଉଛି । ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଅଟେ । ବାବା କୌଣସି
ନିନ୍ଦା କରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହିପରି ଖେଳ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏକଥା କେବଳ ବୁଝାଇବା ନିମନ୍ତେ
କୁହାଯାଉଛି । ତଥାପି ଏହା ତ ଖେଳ ଅଟେ ନା । ଖେଳର ଆମେ ନିନ୍ଦା କରିପାରିବୁ ନାହିଁ । ଆମେ କହୁଛୁ
ହେ ଜ୍ଞାନ ସୂର୍ଯ୍ୟ, ଜ୍ଞାନ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତେଣୁ ସେମାନେ ପୁଣି ଚନ୍ଦ୍ରରେ ଯାଇ ଖୋଜୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ
କ’ଣ ରାଜପଦ ରଖାଯାଇଛି କି ? ଜାପାନୀ ଲୋକମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ମାନିଥା’ନ୍ତି । ଆମେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ
ବୋଲି କହୁଛୁ, ସେମାନେ ପୁଣି ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ପାଣି ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତେଣୁ ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ କୌଣସି କଥାରେ ଅଧିକ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିବାର ନୁହେଁ ।
ଗୋଟିଏ କଥା ହିଁ ଶୁଣାଅ ଯେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୋତେ ମନେପକାଇଲେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଏବେ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି କେହି ମାନୁନାହାଁନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ, ତୁମର ଗୋଟିଏ ଆଖିରେ ଶାନ୍ତିଧାମ, ଅନ୍ୟ ଆଖିରେ ସୁଖଧାମ ରହୁ ବାକି ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ
ଭୁଲିଯାଅ । ତୁମେ ଚୈତନ୍ୟ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ ଅଟ । ଏବେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ମଧ୍ୟ ନାମ ରଖାଯାଇଛି — ଭାରତ
ଦି ଲାଇଟ୍ ହାଉସ ... କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କ’ଣ ବୁଝିପାରିବେ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ ଅଟ ନା
। ବନ୍ଦରମାନଙ୍କରେ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ ଷ୍ଟିମରକୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇଥାଏ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି
ଏବଂ ଜୀବନମୁକ୍ତିଧାମର ରାସ୍ତା ବତାଉଛ । କେହି ପ୍ରଦର୍ଶନୀକୁ ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ
କୁହ — ଈଶ୍ୱର ପିତା ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ଏକ ଅଟନ୍ତି ନା । ଈଶ୍ୱର ପିତା ଅଥବା ପରମପିତା କହୁଛନ୍ତି ଯେ
ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା କହିବେ ନା । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା, ଆମେ ସବୁ
ବ୍ରାହ୍ମଣ-ବ୍ରାହ୍ମଣୀମାନେ ବ୍ରହ୍ମାମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । ହଦର ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ମଧ୍ୟ ତୁମ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦେବତାୟ ନମଃ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ
ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ସେ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ସେହି ରାଜତ୍ତ୍ୱ ତୁମଠାରୁ କେହି ଛଡ଼ାଇ ନେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ଭାରତର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଥିଲା । ଭାରତର କେତେ ମହିମା ରହିଛି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ
ଯେ ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଏହି ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ତୀବ୍ର
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହେବା ପାଇଁ ପାଠପଢ଼ା ପ୍ରତି ସଉକ ରଖିବାକୁ ହେବ । ସକାଳୁ-ସକାଳୁ ଉଠି ପାଠପଢ଼ିବାକୁ
ହେବ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବାର ଆଶା ରଖିବାର ନାହିଁ କାରଣ ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ସମୟ ନଷ୍ଟ ହେଉଛି ।
(୨) ଶାନ୍ତିଧାମ ଓ
ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । କାହା ସହିତ ମଧ୍ୟ
ଯୁକ୍ତିତର୍କ ନ କରି ସ୍ନେହର ସହିତ ମୁକ୍ତି, ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ନିମିତ୍ତ ଭାବ
ଦ୍ୱାରା ସେବାରେ ସଫଳତା ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ନିମିତ୍ତ ଭାବ ସ୍ୱତଃ
ଭାବରେ ସେବାରେ ସଫଳତା ପ୍ରଦାନ କରିଥାଏ । ଯଦି ନିମିତ୍ତ ଭାବ ନାହିଁ ତେବେ ସଫଳତା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ।
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବାଧାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାଦ ବାବାଙ୍କର ପାଦ ଚିହ୍ନ ଉପରେ ରଖୁଥିବା
ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମକୁ ଅନୁକରଣ କରୁଥିବା ସନ୍ତାନ । ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠମତ ଆଧାରରେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଥିବା ସନ୍ତାନ । ଯେତେଯେତେ ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ, ସ୍ୱପୁରୁଷାର୍ଥରେ ବ୍ୟର୍ଥଭାବ
ସମାପ୍ତ ହେଉଥିବ ସେତିକି ସେତିକି ସମର୍ଥ ମଧ୍ୟ ହେଉଥିବ ଏବଂ ସମର୍ଥ ଆତ୍ମା ପ୍ରତ୍ୟେକ ପଦକ୍ଷେପରେ
ସଫଳତାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ । ତେବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେବାଧାରୀ ସେହିମାନଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ଯେଉଁମାନେ
ସଦାସର୍ବଦା ନିଜର ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହରେ ରହୁଥିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଦେଉଥିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଈଶ୍ୱରୀୟ
ସେବାରେ ନିଜକୁ ନିୟୋଜିତ କରିବ ତେବେ ସଦାସର୍ବଦା ଅଭିନନ୍ଦନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିବ ।