24.01.20          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ସ୍ମରଣ କରୁଛ ସେତେବେଳେ ତୁମ ପାଇଁ ଏହି ଦୁନିଆ ହିଁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି, ଦେହ ଏବଂ ଦେହର ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିଯାଉଛ । ’’

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର କାହିଁକି ମିଳିଛି ?

ଉତ୍ତର:-
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି, ବାବା ଯିଏ ଅଟନ୍ତି ଯେପରି ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସେହି ରୂପରେ ସ୍ମରଣ କରିବା ପାଇଁ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । କିନ୍ତୁ ଏହି ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ସେତେବେଳେ କାମ କରିବ ଯେତେବେଳେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିବ ଅର୍ଥାତ୍ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ପ୍ରେମ ରହିବ, କାହାର ନାମ-ରୂପରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ନଥିବ । ମାୟା ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିବାରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି । ଏଥିରେ ହିଁ ପିଲାମାନେ ଧୋକା ଖାଉଛନ୍ତି ।

ଗୀତ -
ମରନା ତେରୀ ଗଲି ମେଁ...

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏହି ଗୀତର ଅର୍ଥ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେପରି ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ରଚନା କରିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯାହା କିଛି ବି ପଢୁଛନ୍ତି ତା’ର ଯଥାର୍ଥ ଅର୍ଥ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ସବୁ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ରର ସାର ବୁଝାଉଛି, ସେହିପରି ଏହି ଗୀତର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ, ବାବା ହିଁ ଏହାର ଅର୍ଥ ବତାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଯେବେ ଶରୀରରୁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଏ ତେବେ ଦୁନିଆର ସାରା ସମ୍ବନ୍ଧ ତୁଟିଯାଏ । ଗୀତର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ କହୁଛି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଅଶରୀରୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ତେବେ ତୁମ ପାଇଁ ଏହି ଦୁନିଆ ଖତମ୍ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଶରୀର ଏହି ପୃଥିବୀରେ ଅଛି, ଆତ୍ମା ଏଥିରୁ ବାହାରିଗଲେ ପୁଣି ସେହି ସମୟରେ ତାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହିଁ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ନଙ୍ଗୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଙ୍ଗ ବିହୀନ ହୋଇଯାଏ । ପୁଣି ଯେବେ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ତେବେ ପାର୍ଟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ । ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଶରୀରରେ ଯାଇ ପ୍ରବେଶ କରିଥାଏ । ବ୍ରହ୍ମ ମହତତ୍ତ୍ୱକୁ ଫେରି ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଅନ୍ୟ ଶରୀର ମଧ୍ୟକୁ ଉଡି ଯାଇଥାଏ । ତାଙ୍କୁ ଏହି ଆକାଶ ତତ୍ତ୍ୱରେ ହିଁ ପାର୍ଟ ବଜାଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ମୂଳବତନକୁ ଯିବାର ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ଯେବେ ଶରୀର ଛାଡିଦିଏ ତେବେ ନା ଏହି କର୍ମବନ୍ଧନ, ନା ସେ କର୍ମବନ୍ଧନ ରହେ । ଶରୀରରୁ ହିଁ ଅଲଗା ହୋଇଯାଏ ନା । ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଶରୀର ନେଲେ କର୍ମ ବନ୍ଧନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ । ଏହି କଥା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ସମସ୍ତେ ବିଲକୁଲ୍ ଅବୁଝା ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଅବୁଝା ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି । ନିଜକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଭାବୁଛନ୍ତି, ଶାନ୍ତି ପୁରସ୍କାର ଦେଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ କୂଳ ଭୂଷଣ ପିଲାମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ସେମାନେ ତ ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଶାନ୍ତି କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ? କେହି କେହି ତ ମହାତ୍ମାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ଯେ ମନରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ହେବ ? ଏହି କଥା କହିଥା’ନ୍ତି କି ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ହେବ! ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ କି ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ହେବ ? ତାହା ତ ହେଉଛି ଶାନ୍ତିଧାମ । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହୁଛୁ କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ତ ମନର ଶାନ୍ତି କହୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ ? ଶାନ୍ତିଧାମ ତ ଆମର ଘର ଅଟେ । ପୁଣି ଏଠାରେ ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ ? ହଁ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ କିଛି ଥାଏ । ଯେଉଁ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ବାବା କରୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ କେତେ ଅଶାନ୍ତି ଅଛି । ଏସବୁ କଥା ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝୁଛ । ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ସମ୍ପତ୍ତି ଭାରତରେ ହିଁ ଥିଲା । ସେହି ସମ୍ପତ୍ତି ବାବାଙ୍କର ଥିଲା ଏବଂ ଦୁଃଖ, ଅଶାନ୍ତି, କାଙ୍ଗାଳ ପଣିଆ, ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ହେଉଛି ରାବଣର । ଏହି ସବୁ କଥା ବେହଦର ବାବା ବସି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ପରମଧାମର ବାସୀନ୍ଦା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ଆମକୁ ସୁଖଧାମର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ଜାଣିଛ କି ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରହିଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ । ସେହି ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବିଶ୍ୱର ଏକ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଥିବ ନା । ବିଶ୍ୱ ଅଛି ନା । କେବଳ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣା ନାହିଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆରୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ହେବାରେ କେତେ ସମୟ ଲାଗୁଛି ?

ତୁମେ ଜାଣିଛ କଳିଯୁଗ ପରେ ସତ୍ୟଯୁଗ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ସେଥିପାଇଁ କଳିଯୁଗ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗର ସଂଗମରେ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାର ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା, ଶଙ୍କରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିନାଶ କରାଉଛନ୍ତି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତୀର ଅର୍ଥ ହେଉଛି - ସ୍ଥାପନା, ବିନାଶ,ପାଳନା । ଏହା ତ ସାଧାରଣ କଥା ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହି କଥା ସବୁ ତୁମେ ଭୁଲି ଯାଇଛ । ନଚେତ୍ ତୁମ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ଖୁସି ରହୁଥା’ନ୍ତା । ନିରନ୍ତର ୟାଦ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ଆମକୁ ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଭାରତବାସୀ ହିଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛ । ଆଉ କେହି ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ହଁ, ଯେଉଁମାନେ ଅନ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମରେ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଆସିଯିବେ । ପୁଣି ଏହି ଧର୍ମକୁ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇଯିବେ, ଯେପରି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମକୁ ଚାଲିଯାଇଥିଲେ । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ କି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବେ ବଦଳୁଛି । ମହାଭାରତ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଲାଗିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ବାବା ଆସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଯିବେ । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ଭଗବାନ ହିଁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ,ଶଙ୍କର, ପୁଣି ଏଠାକୁ ଆସିଲେ, ମୁଖ୍ୟ ହେଲେ ଜଗତଅମ୍ବା, ଜଗତପିତା । ବାବା ଏହି ଦୁନିଆକୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀର ମାଧ୍ୟମରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି ନା । ବହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା ତ ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ହେବ ନାହିଁ ନା । ଏହିଠାରେ ହିଁ ହେଉଛି । ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ହିଁ ବ୍ୟକ୍ତରୁ ଅବ୍ୟକ୍ତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଇଏ ରାଜଯୋଗ ଶିଖି ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇ ରୂପ ହେଉଛନ୍ତି । ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବୁଝିବା ଦରକାର ନା । ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ବୁଝିବେ । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହିଁ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବୁଝାଇ ପାରିବେ । ସେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ପରଖିବାର ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ଶୁଣୁଥିବା ଆତ୍ମାଙ୍କ କିଛି ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣା ହେଉଛି ନା ଏହିପରି ଶୁଣୁଛନ୍ତି, ନାଡି ଦେଖିବା ଦରକାର । ଅଜମଲ ଖାଁ ନାମକ ଜଣେ ନାମୀଗ୍ରାମୀ ବୈଦ୍ୟ ଥିଲେ ଯିଏକି ରୋଗୀକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ତାର ରୋଗ ବିଷୟରେ ଜାଣିପାରୁଥିଲେ । ଏବେ ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ ଇଏ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା ନାହିଁ ?

ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଇଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି, ବାବା ଯିଏ, ଯେପରି ତାଙ୍କୁ ସେହି ରୂପରେ ୟାଦ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ବୁଦ୍ଧି ସେହିମାନଙ୍କର ହେବ ଯିଏ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇଥିବେ, ଯାହାଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥିବ । ସମସ୍ତେ ତ ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହେବେ ନାହିଁ ନା । ପରସ୍ପରର ନାମ-ରୂପରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ସହିତ ପ୍ରୀତୀ ଲଗାଅ ନା । ମାୟା ଏମିତି ଯେ ବାବାଙ୍କ ସହ ପ୍ରୀତ୍ ରଖିବାକୁ ଦେଉ ନାହିଁ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ଦେଖିଥାଏ ଯେ ମୋର ଗ୍ରାହକ ଚାଲିଯାଉଛି ତେଣୁ ଏକଦମ୍ ନାକ-କାନରୁ ଧରି ନେଇଥାଏ । ପୁଣି ଯେବେ ଧୋକା ଖାଆନ୍ତି ସେବେ ବୁଝନ୍ତି ଯେ ମାୟାଠାରୁ ଧୋକା ଖାଇଲୁ । ସେମାନେ ମାୟାଜିତ୍, ଜଗତଜିତ୍ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ, ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ ନାହିଁ । ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ଶ୍ରୀମତ କହୁଛି ମୋତେ ୟାଦ କଲେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ଯାହା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । କିନ୍ତୁ କେତେକଙ୍କୁ ବହୁତ ମୁସ୍କିଲ୍ ଲାଗୁଛି । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ବିଷୟ ରହିଛି କି ଅଲଫ ଏବଂ ବେ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ଏବଂ ବାଦଶାହୀ! ବାସ୍, ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ୟାଦ କରିପାରୁ ନାହଁ! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅଲଫକୁ ୟାଦ କର କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ପୁଣି ନିଜର ଦେହକୁ, ଅନ୍ୟର ଦେହକୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି! ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ତୁମେ ମୋତେ ୟାଦ କର । ଆତ୍ମାକୁ ଏବେ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି ମୋତେ ଦେଖିବା ଏବଂ ବୁଝିବା ପାଇଁ, ତେଣୁ ତୃତୀୟ ନେତ୍ରକୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଅ । ତୁମେ ଏବେ ତ୍ରିନେତ୍ରୀ, ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ହେଉଛ କିନ୍ତୁ ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ରହିଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଧାରଣା କରିବା କୌଣସି ମୁସ୍କିଲ୍ କଥା ନୁହେଁ । ବହୁତ ଭଲ ବୁଝୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯୋଗବଳ କମ୍ ଅଛି, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀପଣିଆ ବହୁତ କମ୍ । ଅଳ୍ପ କଥାରେ କ୍ରୋଧ, ରାଗ ଆସିଯାଉଛି, ତଳକୁ ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । ଉଠୁଛନ୍ତି ପୁଣି ପଡୁଛନ୍ତି । ଆଜି ଉଠିଲେ କାଲି ପୁଣି ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ସବୁ ବିକାର ଲୋଭ, ମୋହ ଆଦିରେ ଫସି ରହୁଛନ୍ତି । ଦେହରେ ମଧ୍ୟ ମୋହ ରହିଥାଏ ନା । ମାତାମାନଙ୍କର ମୋହ ଅଧିକ ରହିଥାଏ । ଏବେ ବାବା ଆସି ସେଥିରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ଅବିନାଶୀ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି ପୁଣି ମୋହ କାହିଁକି ରଖୁଛ ? ସେ ସମୟରେ ଚେହେରା ଏବଂ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହିଁ ମାଙ୍କଡ ସଦୃଶ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନଷ୍ଟମୋହା ହୋଇଯାଅ, ନିରନ୍ତର ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବହୁତ ପାପର ବୋଝ ରହିଛି, ତାହା କିପରି ଓହ୍ଲାଇବ ? କିନ୍ତୁ ମାୟା ଏପରି ଯେ, ୟାଦ କରିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ । ଯେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିଲେ ମଧ୍ୟ ଘଡିକୁ ଘଡି ବୁଦ୍ଧିକୁ ଭ୍ରମିତ କରି ଦେଉଛି । କେତେ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି କି ଆମେ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା କରିବା । ବାବା, ବାସ୍ ଆପଣଙ୍କ ପାଖକୁ ହିଁ ଯାଉଛୁ, କିନ୍ତୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଉଛି । ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ପାଉଥିବା ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି ନା ।

ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି କଥା ମନେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଛାତ୍ର ଅଟୁ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି — ଭଗବାନୁବାଚ, ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା କରାଉଛି । କେବଳ ଶିବଙ୍କ ବଦଳରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଶିବଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ ସମଗ୍ର ଦୁନିଆରେ ପାଳନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଶିବବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଗାଇଡ୍ ହୋଇ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ଏକଥା ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ୱର ଲିବେରଟର୍ ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତିଦାତା ଅର୍ଥାତ୍ ଗାଇଡ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ପତିତ-ପାବନ ତ ବାବା ଅଟନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖଧାମ-ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ କାହିଁକି ପାଳନ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି ? ଭାରତବାସୀ ହିଁ ପାଳନ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଭାରତର ଏହି ଗତି ହୋଇଛି । ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଗତିରୁ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନେ ତ ଏପରି ବମ୍ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ଯେଉଁଥିରୁ ଗ୍ୟାସ୍ ବାହାରିବା ମାତ୍ରେ ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବେ, ଯେପରି କ୍ଲୋରୋଫର୍ମ (ଏକ ରାସାୟନିକ ବିଷାକ୍ତ ଗ୍ୟାସ୍) ଲାଗିଯାଇଥାଏ । ଏସବୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ । ବମ୍ ତିଆରି ବନ୍ଦ ହେବା ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ । ଯାହା କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ହୋଇଥିଲା ତାହା ଏବେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଏହି ବମ୍ ଏବଂ କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଏବଂ ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଦ୍ୱାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ଏବେ ମଧ୍ୟ ହେବ । ବିନାଶର ସମୟ ଯେବେ ହେବ ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁସାରେ ସେମାନେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଯିବେ । ଡ୍ରାମା ବିନାଶ ନିଶ୍ଚୟ କରାଇବ । ରକ୍ତର ନଦୀ ଏହିଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାରତରେ ହିଁ ବହିବ । ଗୃହ ଯୁଦ୍ଧରେ ପରସ୍ପରକୁ ମାରିଦେଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଳ୍ପ କିଛି ପିଲା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଦୁନିଆ ବଦଳୁଛି । ଏବେ ଆମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନର ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯେତେ ୟାଦରେ ରହିବ ସେତେ ସୁଖ ବଢି ଚାଲିବ । ଛି-ଛି ଦେହରୁ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇଯିବେ । ବାବା କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ଅଲଫକୁ ୟାଦ କରିଲେ ବେ ବାଦଶାହୀ ତୁମର ହୋଇଯିବ । ଏକ ସେକେଣ୍ଡେରେ ବାଦଶାହୀ । ବାଦଶାହଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେଲା ଅର୍ଥାତ୍ ଜନ୍ମିତ ପିଲା ବାଦଶାହ ହେଲା ନା । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ୟାଦ କରିଚାଲ ଏବଂ ଚକ୍ରକୁ ୟାଦ କର ତେବେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ମହାରାଜା ହୋଇଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ କରାଯାଏ ଏକ ସେକେଣ୍ଡେରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିପାରିବ ଏବଂ ଏକ ସେକେଣ୍ଡେରେ ମଧ୍ୟ ଭିକାରୀରୁ ରାଜକୁମାର ହୋଇପାରିବ । କେତେ ବଢିଆ କଥା ଅଟେ । ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତରେ ଭଲ ଭାବରେ ଚାଲିବା ଦରକାର । ପ୍ରତି ପଦକ୍ଷେପରେ ରାୟ ନେବାକୁ ପଡିଥାଏ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମଧୁର ସନ୍ତାନଗଣ, ଟ୍ରଷ୍ଟି ହୋଇ ରହିଲେ ମମତ୍ତ୍ୱ ତୁଟିଯିବ କିନ୍ତୁ ଟ୍ରଷ୍ଟି ହେବା ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ଇଏ ନିଜେ ଟ୍ରଷ୍ଟି ହୋଇ, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଟ୍ରଷ୍ଟି କରାଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା କ’ଣ କିଛି ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି କି ? କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଟ୍ରଷ୍ଟି ଅର୍ଥାତ୍ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ସମ୍ଭାଳ । ନିମିତ୍ତ ହେଲେ ପୁଣି ମମତ୍ତ୍ୱ ତୁଟିଯିବ । ଲୋକମାନେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ୱର ହିଁ ସବୁ କିଛି ଦେଇଛନ୍ତି । ପୁଣି କିଛି କ୍ଷତି ହୋଇଗଲା ଅଥବା କେହି ମରିଗଲେ ଦୁଃଖରେ ବେମାର ଆସିଯାଏ । କିଛି ମିଳିଗଲେ ଖୁସୀ ହୁଅନ୍ତି । ଯେବେ କହୁଛ ସବୁ କିଛି ଈଶ୍ୱର ପ୍ରଦତ୍ତ ଅଟେ । ତେବେ ମରିବା ସମୟରେ କାନ୍ଦିବା କ’ଣ ଦରକାର ? କିନ୍ତୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ କମ୍ ନୁହେଁ, ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କି ତୁମେ ମୋତେ ଏଥିପାଇଁ ଡାକିଛ ଯେ ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରେ ଆମେ ରହିବାକୁ ଚାହୁଁନାହୁଁ, ତେଣୁ ଆମକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ନେଇଚାଲ, ନିଜ ସାଥିରେ ନେଇଚାଲ କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ଆସିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ଶରୀର ବିନାଶ ହେବ ନା, ତେବେ ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ନେଇଯିବେ । ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତ୍ ବୁଦ୍ଧି ରହିବା ଦରକାର । ସେହି ଜଣଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ସ୍ନେହ ରଖିବାକୁ ହେବ । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ମାୟାର ତୋଫାନ ତ’ ଆସିବ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । କାରଣ ତାହା ବେନିୟମ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି ଏହି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛି । ଏହା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଶରୀର ଅଟେ ନା । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ପିତା ଏବଂ ଶିବ ମଧ୍ୟ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁ ଏବଂ ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଶିବବାବା ନିରାକାର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ସାକାରୀ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସାକାର ଦ୍ୱାରା ନିରାକାର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଉଛ । ଦାଦା ଅର୍ଥାତ୍ ଜେଜେ ବାପା ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ଦାଦାଙ୍କର ବର୍ସା ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ନେଉଛୁ । ଦାଦା (ଜେଜବାପା) ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସାକାର । ଏହା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଓ ନୂଆ କଥା ଅଟେ ନା । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଶିବଙ୍କୁ ଅଲଗା ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କେତେ ଭଲ-ଭଲ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଖୁସୀ ରହିବା ଉଚିତ୍ କି ଆମେ ହେଉଛୁ ଛାତ୍ର । ବାବା, ଆମର ବାପ, ଶିକ୍ଷକ, ସତ୍ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛ । ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଚକ୍ର ଅଟେ । କଲେଜର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବୁଝାଇବା ଉଚିତ୍ । ୮୪ ଜନ୍ମର ସିଡି କ’ଣ ? ଭାରତର ଆରୋହଣ କଳା ଏବଂ ଅବରୋହଣ କଳା କିପରି ହେଉଛି ଏହାକୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଏକ ସେକେଣ୍ଡେରେ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ହୋଇଯାଉଛି । ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମରେ ଭାରତ ନର୍କ ହେଉଛି । ଏହା ତ ବହୁତ ସହଜ ବୁଝିବାର କଥା । ଭାରତ ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗରୁ ଲୌହ ଯୁଗକୁ କିପରି ଆସିଲା — ଏକଥା ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଟିଚର୍ସଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ତାହା ଭୌତିକ ଜ୍ଞାନ । ତାକୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏହାକୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଦେଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ହେଉଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ହିଁ ବୀଜରୂପ, ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରହିବ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ଛି-ଛି ଦେହଠାରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହୋଇ ଜ୍ଞାନର ଅତୀନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଦୁନିଆ ବଦଳିବାକୁ ଯାଉଛି ଏବଂ ଆମେ ନିଜର ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛୁ ।

(୨) ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ସବୁ କିଛି ଦାୟିତ୍ୱ ସମ୍ଭାଳି ନିଜର ମମତ୍ତ୍ୱ ତୁଟାଇଦେବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ପ୍ରୀତୀ ରଖିବାକୁ ହେବ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା କେବେ ବି କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ ।
 

ବରଦାନ:-
ସମସ୍ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକର ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ କମଳ ପୁଷ୍ପ ସମାନ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଦିବ୍ୟବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ଦିବ୍ୟନେତ୍ରର ବରଦାନୀ ହୁଅ ।

ବାପଦାଦାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାନକୁ ଜନ୍ମ ହେବା ମାତ୍ରକେ ଦିବ୍ୟ ତଥା ସମର୍ଥ ବୁଦ୍ଧି ଏବଂ ଦିବ୍ୟନେତ୍ରର ବରଦାନ ମିଳିଛି । ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ନିଜର ଜନ୍ମଦିନର ଏହି ଉପହାରକୁ ସର୍ବଦା ଯଥାର୍ଥ ରୂପରେ ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କମଳପୁଷ୍ପ ଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତି ରୂପୀ ଆସନ ଉପରେ ସ୍ଥିତ ରହୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଆକର୍ଷଣ ଯଥା ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ, ଦେହର ପଦାର୍ଥ ବା କୌଣସି ବି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଆକର୍ଷିତ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ସମସ୍ତ ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ ଥିବା କାରଣରୁ ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ନିଜକୁ ଏହି କଳିଯୁଗୀ ପତିତ ବିକାରୀ ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ଦୂରରେ ରହୁଥିବାର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେତେବେଳେ କେଉଁଠି ବି ଆସକ୍ତି ନ ରହିବ ସେତେବେଳେ ହିଁ ତୁମର ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେବ ।


ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିବାର ବିଶେଷ ହୋମୱାର୍କ:-
(୨୪) ମୋହଯୁକ୍ତ ଆକର୍ଷଣର ରସୀଗୁଡିକୁ ଚେକ୍ କର । ବୁଦ୍ଧି କୌଣସି ଦୁର୍ବଳ ସୂତା ଖିଅରେ ଅଟକି ଯାଇ ନାହିଁ ତ ? କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସୂକ୍ଷ୍ମବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ନ ରହୁ, ନିଜର ଦେହ ସହିତ ମଧ୍ୟ ମୋହ ନ ରହୁ — ଏହିଭଳି ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ପଷ୍ଟ ହେବା ପାଇଁ ବେହଦର ବୈରାଗୀ ହୁଅ, ତେବେ ଯାଇ ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହିପାରିବ ।