21.01.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ଜ୍ଞାନର ବର୍ଷା
କରି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ସବୁଜିମା କରିଦେଉଛ, ତେଣୁ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ କରାଇବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ ବାଦଲଗୁଡିକ ବରଷନ୍ତି ନାହିଁ, ସେମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ନାମ ଦିଆଯିବ ? ’’
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନେ ହେଲେ ଅଳସୁଆ ବାଦଲ ଏବଂ ଫୁର୍ତ୍ତି ବାଦଲ ସେମାନେ ଯିଏ ବରଷିଥା’ନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ
ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ଥିବ ତେବେ ବରଷିବା ବିନା ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ
ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା କରି ଅନ୍ୟକୁ କରାଇନଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ପେଟ ସହିତ ପିଠି ଲାଗିଯାଏ, ସେମାନେ
ଗରୀବ ଅଟନ୍ତି । ସେମାନେ ପ୍ରଜା ଶ୍ରେଣୀକୁ ଚାଲିଯିବେ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ମୁଖ୍ୟ ମେହନତ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ବାବାଙ୍କୁ ବିନ୍ଦୁ ରୂପରେ ମନେ ପକାଇବା । ବାବା ଯିଏ ଅଟନ୍ତି, ଯେପରି
ଅଟନ୍ତି, ସେହି ସ୍ୱରୂପରେ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ମନେ ପକାଇବାରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି ।
ଗୀତ:-
ଜୋ ପିୟା କେ ସାଥ ହେଁ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେପରି ସାଗର
ଉପରେ ବାଦଲ ରହିଛି ତେଣୁ ବାଦଲର ପିତା ହେଲେ ସାଗର । ଯେଉଁ ବାଦଲମାନେ ସାଗରଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ହିଁ ବର୍ସା ହେଉଛି । ସେହି ବାଦଲମାନେ ମଧ୍ୟ ସାଗରରୁ ପାଣି ଭରି ପୁଣି
ବର୍ଷିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କ ପାଖକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପାଇଁ ଆସୁଛ । ତୁମେ
ସାଗରର ସନ୍ତାନ ବାଦଲ ହିଁ ତ ଅଟ, ଯିଏକି ମିଠା ପାଣିକୁ ଶୋଷି ନେଉଛ । ତେବେ ବାଦଲ ମଧ୍ୟ ଅନେକ
ପ୍ରକାରର ଅଛନ୍ତି । କେହି ବହୁତ ଜୋରରେ ବରଷୁଛନ୍ତି, ବନ୍ୟା କରି ଦେଉଛନ୍ତି, କେହି କମ୍
ବରଷୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏମିତି କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି ଯିଏ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ
ବର୍ଷିଥା’ନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନାମର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ କରାଯାଇଥାଏ । ଯେମିତି ବର୍ଷା ବହୁତ ହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ
ଖୁସି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ସେମିତି । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ବର୍ଷା କରିଥା’ନ୍ତି,
ତାଙ୍କର ମହିମା କରାଯାଇଥାଏ, ଯିଏ ବର୍ଷା କରନ୍ତି ନାହିଁ ତାଙ୍କର ହୃଦୟ ଯେମିତି ଅଳସୁଆ ହୋଇଯାଏ,
ପେଟ ପୂରେ ନାହିଁ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଧାରଣା ନ ହେଲେ ପେଟ ଯାଇ ପିଠିରେ ଲାଗିଯାଏ । ଯେପରି
ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡିଲେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ପେଟ ପିଠିରେ ଲାଗିଯାଏ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଯଦି କେହି ନିଜେ ଧାରଣା
କରି ଅନ୍ୟକୁ କରାଉ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କର ପେଟ ଯାଇ ପିଠିରେ ଲାଗିଯାଉଛି । ଯେଉଁମାନେ ଅଧିକ
ବର୍ଷା କରନ୍ତି ସେମାନେ ସେଠାରେ ରାଜା-ରାଣୀ ହେବେ ଏବଂ ଏମାନେ ଗରିବ ପ୍ରଜା ହେବେ ।
ଗରିବମାନଙ୍କର ପେଟ ପିଠିରେ ଲାଗିଯାଏ ନା । ସେଥିପାଇଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଭଲ ଧାରଣା କରିବା
ଦରକାର । ଏଠାରେ ପୁଣି ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ କେତେ ସହଜ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ ଆମଠାରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଉଭୟଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା । ସେଥିପାଇଁ ପେଟ ପିଠିରେ
ଲାଗିଯାଇଥିଲା ନା । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ହିଁ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କଥା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ପୁଣି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କେମିତି ଜାଣିବେ । କେତେ ବଡ
ବଡ ବିଦ୍ୱାନ, ପଣ୍ଡିତ ଆଦି ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ କେହି ବି ଆତ୍ମାକୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ସେଥିରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି,
ଯାହାକି ଚାଲି ଆସୁଛି । ଯେପରି ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ସେହିପରି ପାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ । ଆତ୍ମା କିପରି
ଅଲରାଉଣ୍ଡ ପାର୍ଟ କରୁଛି — ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ଆତ୍ମା ସୋ ପରମାତ୍ମା
(ଆତ୍ମା ଯିଏ ପରମାତ୍ମା ସିଏ) ବୋଲି କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୂରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସେମାନେ ତ ଡ୍ରାମାର ଆୟୁଷ ହିଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି
। ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ସୃଷ୍ଟିର ସାରା ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞରେ ସାରା ଦୁନିଆ ସ୍ୱାହାଃ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ଯାହା କିଛି
ବି ଅଛି ଏସବୁ ଭୁଲି, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଇଟ୍ ହୋମକୁ
ମନେପକାଅ । ଏହା ତ ହେଉଛି ହିଁ ଦୁଃଖଧାମ । ଏହି କଥାକୁ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମଅନୁସାରେ ବୁଝାଇପାରିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜ୍ଞାନରେ ତ ଭରପୂର ଅଛ । କିନ୍ତୁ ସବୁ ପରିଶ୍ରମ
ତ ଯୋଗରେ ରହିଛି । ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଦେହ-ଅଭିମାନ ତୁଟେଇ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା, ଏଥିରେ ବହୁତ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । କହିବା ତ’ ବହୁତ ସହଜ କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିବା ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ ରୂପରେ ମନେ ପକାଇବା, ଏଥିରେ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯେପରି ଏବଂ
ଯେମିତି ଅଟେ, ସେମିତି କେହି ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ବାବା ସେହିପରି ସନ୍ତାନମାନେ
ମଧ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ନିଜକୁ ଜାଣିଲେ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ଯିବେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶିକ୍ଷକ
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ବାବା ରାଜଧାନୀ କେମିତି
ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ତାହା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ବାକି ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ସାମଗ୍ରୀ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଏସବୁ କଥା ମୋତେ କହିବାକୁ ପଡୁଛି । ବାକି ଏଥିରେ
ଘୃଣାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ଏବଂ ରାତି କହିଥାନ୍ତି କିନ୍ତୁ
କିଛି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ରାତି ଏବଂ ଦିନ ଅଧା-ଅଧା ହୋଇଥାଏ । ସିଡି ସମ୍ବନ୍ଧରେ କେତେ ସହଜ
ରୀତିରେ ବୁଝାଯାଉଛି ।
ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ତ ବହୁତ ସମର୍ଥ, ସିଏ ଯାହା ଚାହିଁବେ ତାହା କରିପାରିବେ । କିନ୍ତୁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ଭାରତ ଉପରେ ତ କେତେ ବିପଦ ଆସୁଛି
ପୁଣି ମୁଁ କ’ଣ ବାରମ୍ବାର ଆସୁଛି ? ମୋର ପାର୍ଟର ମଧ୍ୟ ଲିମିଟ୍ (ସୀମା) ଅଛି । ଯେତେବେଳେ
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସମୟରେ ଆସୁଛି । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ
ସେକେଣ୍ଡର ମଧ୍ୟ ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି ।
ଏହା ହେଉଛି ଉଚ୍ଚତମ ବାବାଙ୍କର ପୁନଃଅବତରଣ । ପୁଣି କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ କମ୍ ଶକ୍ତିସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମାମାନେ
ଆସିଥା’ନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଶକ୍ତି ଆସୁଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି
ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ତ ପାର୍ଟ ହିଁ ନାହିଁ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି
ଡ୍ରାମା, ଯାହାର ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ମିଳୁଛି । ବାକି ତ ସବୁ ହେଉଛି ମେଟେରିଆଲ୍ (ଜଡତତ୍ୱ)
କାହିଁକି ନା ତାହା ସବୁ ଏହି ଆଖିରେ ଦେଖାଯାଉଛି । ୱାଣ୍ଡର ଅଫ୍ ଦି ୱାଲଡ୍ (ପୃଥିବୀର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ)
ତ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ହେଭେନ୍, ପାରାଡାଇଜ୍
କହିଥା’ନ୍ତି । ତାଙ୍କର କେତେ ମହିମା ରହିଛି, ବାବା ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ରଚନାର ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି ।
ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ଭଗବାନ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ବାବା କେମିତି କରୁଛନ୍ତି,
ଏକଥା କେହି କିଛି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ମିଠା ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମଅନୁସାରେ ଜାଣୁଛ ଏବଂ ସେହି ଅନୁସାରେ ହିଁ ପଦ ପାଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି
ସେମାନେ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥ ବିନା ତ କିଛି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।
କର୍ମ ବିନା ଏକ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ହଠଯୋଗୀମାନେ ପ୍ରାଣାୟାମ୍ କରିଥା’ନ୍ତି,
ସେମାନେ ତ ଯେମିତିକି ଜଡ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ଭିତରେ ବସି ରହନ୍ତି, ଉପରେ ମାଟି ଜମିଯାଏ । ମାଟି ଉପରେ
ପାଣି ପଡି ପୁଣି ଘାସ ଉଠିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ କିଛି ଫାଇଦା ନାହିଁ । କେତେ ଦିନ ଏମିତି ବସି
ରହିବେ ? କର୍ମ ତ ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । କର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ହଁ କେବଳ ଖାଦ୍ୟ ଆଦି ପ୍ରସ୍ତୁତ କରନ୍ତି ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ କର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଯଦି ଏହି ନିବୃତ୍ତି ମାର୍ଗୀମାନେ
ମଧ୍ୟ ନଥାଆନ୍ତେ ତେବେ ଭାରତର କ’ଣ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତା ? ଭାରତ ଦିନେ ନମ୍ବରୱାନ୍ ପବିତ୍ର ଥିଲା ।
ବାବା ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ରତା ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ଯାହା ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲିବ । ବାସ୍ତବରେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ଧର୍ମ, ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ସେହି ଦୈବୀ ରାଜ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁଣି ସ୍ଥାପନ
ହେଉଛି । ଏମିତି ଭଲ-ଭଲ ସ୍ଳୋଗାନ ଇତ୍ୟାଦି ତିଆରି କରି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜାଗ୍ରତ କରିବା ଦରକାର ।
ଏବେ ପୁନର୍ବାର ଦୈବୀ ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ଆସି ନିଅ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛ ।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଶ୍ୟାମସୁନ୍ଦର କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି — ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଜାଣୁଛ । ଆଜିକାଲି
ତ ବହୁତ ଏମିତି ନାମ ରଖି ଦେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରତିଯୋଗିତା କରୁଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ପତିତ ରାଜାମାନେ କେମିତି ପାବନ ରାଜାମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଯାଇ ମଥା ନୁଆଁଉଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯିଏ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ
ସେହିମାନେ ପୁଣି ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ସାରା ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଅଛି
। ଯଦି ଏକଥା ମନେ ରହିବ ତେବେ ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ଭଲ ରହିବ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଏହି କଥାକୁ ସ୍ମରଣ
କରିବାକୁ ଦେଉନାହିଁ, ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତମୁଖ ଅବସ୍ଥା ରହିଲେ ହିଁ ତୁମକୁ ଦେବତା
କୁହାଯିବ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ କେତେ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି ।
ରାଧା-କୃଷ୍ଣ ଅଥବା ରାମ ଆଦିଙ୍କୁ ଦେଖି ଏତେ ଖୁସି ହୋଇନଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ
ପାଇଁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ହଙ୍ଗାମା (ଗଣ୍ଡଗୋଳ)ର କଥା ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହି ବାବା ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ହେବେ
। ତେଣୁ ବାବା ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖି ଖୁସି ଦେଇଛନ୍ତି । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ବୁଝିବା ଦରକାର ଯେ, ବାକି କେତେ ସମୟ ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀରରେ ରହିବା, ପୁଣି ଯାଇ
ରାଜକୁମାର ହେବା । ଏହା ହିଁ ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅଟେ ନା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେବଳ ତୁମେ ଜାଣିଛ ।
ତେଣୁ ଖୁସିରେ କେତେ ଗଦଗଦ୍ ହେବା ଦରକାର । ଯେତେ ପଢିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ, ଯଦି ପଢିବ ନାହିଁ
ତେବେ କ’ଣ ପଦ ମିଳିବ ? କେଉଁଠି ବିଶ୍ୱର ମହାରାଜା-ମହାରାଣୀ, କେଉଁଠି ସାହୁକାର, ପ୍ରଜାର
ନୌକର-ଚାକର । ବିଷୟ ତ ଗୋଟିଏ । କେବଳ ମନମନାଭବ, ମଧ୍ୟାଜୀଭବ, ଅଲଫ ଏବଂ ବେ, ଯୋଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ।
ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) କେତେ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ — ଅଲଫକୁ ଆଲ୍ଲାହା ମିଳିଲେ, ସବୁ ଦେଇଦେଲେ । ତାଙ୍କୁ
କେତେ ବଡ ଲଟେରି ମିଳିଗଲା । ବାକି କ’ଣ ଦରକାର! ତେବେ କାହିଁକି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଭିତରେ ଖୁସି ନ
ରହିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏମିତି ଟ୍ରାନ୍ସଲାଇଟର (ଭିତରେ ଲାଇଟ୍ ଜଳୁଥିବା
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଫଟୋ) ଚିତ୍ର ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ତିଆରି କର ଯାହାକୁ ଦେଖି ସନ୍ତାନମାନେ ଖୁସି
ହୋଇଯିବେ । ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଏହି ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ କିଛି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ପୂରାପୁରି ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧିରୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ
ବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ । ସବୁ କିଛି ଜାଣି ଯାଇଛ, ଆଉ କିଛି ପଢିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ଏହି ପାଠପଢାରୁ ତୁମକୁ
ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳୁଛି, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ନଲେଜ୍ଫୁଲ୍ (ଜ୍ଞାନର ସାଗର) କହୁଛନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟ ପୁଣି ଭାବୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ମନକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାବା ତ ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି । ଟୀଚର୍, ଜାଣିଥା’ନ୍ତେ ଯେ ଅମୁକ ପିଲା ଏହି ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି, ବାକି ସାରା
ଦିନ ବସି ଦେଖିବେ ନାହିଁ ଯେ ଏହାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ କ’ଣ ବିଚାର ଆସୁଛି । ଏହା ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ
ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ସାଗର କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ
ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନ ସାଗର ହେଉଛ । ପୁଣି ଏଇ ଉପାଧି ମଧ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ପୁଣି ସର୍ବଗୁଣ ସଂପନ୍ନ, ୧୬
କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବା, ଏହା ହେଉଛି ମନୁଷ୍ୟ ମାନଙ୍କର ଉଚ୍ଚ ପଦବୀ । ଏହି ସମୟରେ ଏହା ହେଉଛି
ଈଶ୍ୱରୀୟ ପଦବୀ । ଏହା କେତେ ବୁଝିବା ଏବଂ ବୁଝାଇବାର କଥା । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର ଦେଖି
ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବୁ । ନଲେଜରୁ ହିଁ ସବୁ ଗୁଣ
ଆସିଥାଏ । ନିଜର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଦେଖିଲେ ହିଁ ରିଫ୍ରେସମେଣ୍ଟ୍ ଅର୍ଥାଥ୍ ସତେଜତା ଆସିଯାଏ,
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର ତ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ପାଖରେ ରହିବା
ଦରକାର । ଏହି ଚିତ୍ର ହୃଦୟରେ ସ୍ନେହ ବଢାଇଥାଏ । ମନରେ ଆସିଥାଏ ବାସ୍, ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ଏହା ଶେଷ
ଜନ୍ମ ଅଟେ । ପୁଣି ଆମେ ଅମରଲୋକରେ ଯାଇ ଏହିପରି ହେବା, ତତତ୍ୱମ୍ । ଏମିତି ନୁହେଁ କି ଆତ୍ମା ଯିଏ
ପରମାତ୍ମା ସିଏ । ନା, ଏହି ଜ୍ଞାନ ସବୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ କାହାକୁ ବୁଝାଉଛ,
ତାଙ୍କୁ କୁହ ଆମେ କେବେ ବି କାହାଠାରୁ ଭିକ ମାଗୁ ନାହୁଁ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବହୁତ
ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି । ଆମେ ନିଜର ତନ-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରୁଛୁ । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ନିଜ ରୋଜଗାରରେ
ହିଁ ଯଜ୍ଞ ଚଲାଉଛନ୍ତି । ଶୁଦ୍ରଙ୍କର ପଇସା ଉପଯୋଗ କରିପାରିବୁ ନାହିଁ । ଢେର ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି
ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେତେ ଆମେ ତନ-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରିବୁ, ସମର୍ପିତ ହେବୁ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ପାଇବୁ । ଜାଣିଛ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ବୀଜ ବୁଣିଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବସ୍ୱ ସ୍ୱାହା କରିଛନ୍ତି ତେଣୁ ସିଏ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି । ପଇସା ଏଠାରେ କିଛି କାମରେ ତ ଆସିବ ନାହିଁ, ତେଣୁ କାହିଁକି ଏହି
କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ନ ଦେବା । ତେବେ ସମର୍ପିତ ଆତ୍ମା କ’ଣ କେବେ ଭୋକରେ ମରିବେ ? ସେମାନଙ୍କର ତ
ବହୁତ ଯତ୍ନ ନିଆଯାଏ । ବାବାଙ୍କର କେତେ ଯତ୍ନ ନିଆଯାଉଛି । ଇଏ ତ ଶିବବାବାଙ୍କର ରଥ ଅଟନ୍ତି ନା ।
ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ସ୍ୱର୍ଗରେ ପରିଣତ କରୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ହସିନ ମୁଶାଫିର ଅର୍ଥାତ୍ ସୁନ୍ଦର ଯାତ୍ରୀ
ଅଟନ୍ତି । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁନ୍ଦର କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ଶ୍ୟାମଳରୁ ଗୋରା,
ପବିତ୍ର ଓ ସୁନ୍ଦର ହେଉଛ ନା । ବାବା କେତେ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରିୟତମ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ଏଠାକୁ ଆସି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଗୋରା କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଉପରେ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯିବା ଦରକାର । ସଦାସର୍ବଦା
ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ଯେପରି ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖି ପାରିବ ନାହିଁ, କେବଳ ଜାଣିପାରିବ, ସେହିପରି
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରିବ । ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ତ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଦୁଇଜଣ ଏକାଭଳି
ଅଟନ୍ତି, ବିନ୍ଦୁ ସଦୃଶ ଅଟନ୍ତି । ବାକି ସବୁ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ଏକଥା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା ।
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହିକଥା ଛାପି ହୋଇ ଯିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ପୁରୁଷାର୍ଥର
କ୍ରମଅନୁସାରେ ଧାରଣା ହୋଇଥାଏ । ଡାକ୍ତରମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଔଷଧ ମନେ ରହିଥାଏ ନା । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ
ସେହି ସମୟରେ ବସି ବହି ଦେଖିବେ । ଡାକ୍ତରୀ ଜ୍ଞାନର ମଧ୍ୟ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଥାଏ, ବାରିଷ୍ଟରୀ ଜ୍ଞାନର
ମଧ୍ୟ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଥାଏ । ତୁମ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ବିଷୟ ବସ୍ତୁମାନ ଅଛି, ଯାହା ଉପରେ ବୁଝାଉଛ । କାହାକୁ
କୌଣସି ଜ୍ଞାନର କଥା ଫାଇଦା କରିଥାଏ, କାହାକୁ କେଉଁ ଜ୍ଞାନର କଥା ଦ୍ୱାରା ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଏ ।
ଜ୍ଞାନର ବିଷୟ ବହୁତ ଅଛି । ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବେ ସେ ଭଲ ଭାବରେ ସେବା କରିପାରିବେ ।
ଅଧାକଳ୍ପରୁ ମହାରୋଗୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି, ତେଣୁ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର
ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତର ଶିବବାବା ଔଷଧ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ସର୍ବଦା ସର୍ଜନ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି, କେବେ ରୋଗରେ
ପଡନ୍ତି ନାହିଁ । ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତେ ରୋଗୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଅବିନାଶୀ ସର୍ଜନ (ଡାକ୍ତର) ଥରେ
ମାତ୍ର ଆସି ମନମନାଭବର ଇନ୍ଞ୍ଜେକ୍ସନ୍ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା କେତେ ସହଜ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଚିତ୍ରକୁ
ସର୍ବଦା ପକେଟରେ ରଖିଦିଅ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନାରାୟଣଙ୍କର ପୂଜାରୀ ଥିଲେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର
ପଦ ସେବା କରୁଥିବାର ଚିତ୍ରରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଅଲଗା କରି କେବଳ ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର ରଖିଥିଲେ । ଏବେ
ଜାଣିପାରୁଛି ଯାହାକୁ ମୁଁ ପୂଜା କରୁଥିଲି ଏବେ ମୁଁ ତାହା ହେଉଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ବିଦାୟ ଦେଇଦେଲି
ତେବେ ଏକଥା ନିଶ୍ଚିତ ଯେ ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେବି ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବସି ସେବା କରିବେ, ଏହା ଭଲ
ଲାଗୁନଥିଲା । ଏହି ଚିତ୍ରକୁ ଦେଖି ପୁରୁଷମାନେ ସ୍ତ୍ରୀମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସେବା କରାଉଛନ୍ତି ।
ସେଠାରେ କ’ଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବସି ଏମିତି ଗୋଡ ମୋଡିବେ ? ନା । ଏଭଳି ପ୍ରଥା ସେଠାରେ ନଥାଏ । ଏହି ପ୍ରଥା
ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟର । ଏହି ଚିତ୍ରରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଉପରେ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ଏହି
ଜ୍ଞାନକୁ ସାରା ଦିନ ସ୍ମରଣ କରି ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗିଥାଏ । ଭାରତ ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗ ହେବାକୁ ଯାଉଛି
। ଏକଥା କେତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବୁଝାଇ ଦିଆଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ କାହିଁକି, କେଜାଣି ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ନାହିଁ ? ନିଆଁ ବହୁତ ଜୋରରେ ଲାଗିବ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ରୂପି ପାଳଗଦାରେ ନିଆଁ
ଲାଗିବ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଖଲାସ ହେବା ଦରକାର । ଯଜ୍ଞରେ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦରକାର ।
ଏହା ବହୁତ ବଡ ଯଜ୍ଞ — ଯାହାକି ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ପବିତ୍ରତା ଆଣିବା ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ସେ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଯଦିଓ ନିଜକୁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ତ ଗର୍ଭରୁ
ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତ ପବିତ୍ର ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ଥିଲେ ନା । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ
ଏକଥା ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସ୍ୱଚ୍ଛ
ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ବାବାଙ୍କ ସମାନ ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନ ସାଗର
ହେବାକୁ ପଡିବ । ଜ୍ଞାନ ଆଧାରରେ ସର୍ବଗୁଣକୁ ନିଜ ଭିତରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜର ତନ-ମନ-ଧନ ସେବାରେ ଲଗାଇଲେ, ସରେଣ୍ଡର ଅର୍ଥାତ୍ ସମର୍ପିତ ହେଲେ
ସେହିପରି ବାବାଙ୍କ ସମାନ ନିଜର ସବୁ କିଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ସଫଳ କରିବାକୁ ହେବ । ସଦାସର୍ବଦା
ରିଫ୍ରେସ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସତେଜ ରହିବା ପାଇଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟର ଚିତ୍ରକୁ ସର୍ବଦା ସାଥିରେ ରଖିବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସମ୍ମାନର ସହିତ
ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥର ଗତିକୁ ତୀବ୍ର ଏବଂ ବ୍ରେକକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରି ଯଥାର୍ଥ ଯୋଗୀ
ହୁଅ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟ ଅନୁସାରେ
ପୁରୁଷାର୍ଥର ଗତି ତୀବ୍ର ଏବଂ ବ୍ରେକ୍ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ତେବେ ଯାଇ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ସମ୍ମାନର ସହିତ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇପାରିବ କାହିଁକି ନା ସେହି ସମୟର ପରିସ୍ଥିତି ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅନେକ ପ୍ରକାରର ସଂକଳ୍ପ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିବ ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ସବୁ ପ୍ରକାରର ସଂକଳ୍ପଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେ
ଗୋଟିଏ ସଂକଳ୍ପରେ ସ୍ଥିତ ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁ ସମୟରେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି ବିକ୍ଷିପ୍ତ
ଅବସ୍ଥାରେ ଥିବ ସେହି ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ରେକ୍ ଲଗାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ
ବୁଦ୍ଧିକୁ ବ୍ରେକ୍ କରିବ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି ତୁରନ୍ତ ବ୍ରେକ୍ ହୋଇଯିବ । ଯେତେ ସମୟ ଚାହିଁବ ସେତେ ସମୟ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଗୋଟିଏ ସଂକଳ୍ପରେ ସ୍ଥିତ କରିପାରୁଥିବ — ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଯଥାର୍ଥ ଯୋଗ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ତୁମେମାନେ
ଆଜ୍ଞାଧୀନ ସେବକ ଅଟ ସେଥିପାଇଁ କେବେହେଲେ ମନମତିଆ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସେବକ ଅର୍ଥାତ୍ ସଦାସର୍ବଦା
ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ।
ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିର
ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ବିଶେଷ ହୋମୱାର୍କ:-
(୨୧) ଅବ୍ୟକ୍ତ
ସ୍ଥିତିରେ ରହିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ହେଲା ପିଲାମାନେ, “ବିଚାର କମ କର, କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଧିକ
କର ।” ସମସ୍ତ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱକୁ ସମାପ୍ତ କରି ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ହୁଅ । ପୁରୁଣା କଥାକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ପୁରୁଣା
ସଂସ୍କାର ରୂପୀ ଅସ୍ଥିଗୁଡିକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥିତି ରୂପକ ସାଗରରେ ସମାହିତ କରିଦିଅ । ପୁରୁଣା କଥା
ଗୁଡିକୁ ଏପରି ଭୁଲିଯାଅ ଯେପରି ପୁରୁଣା ଜନ୍ମର କଥା ସବୁ ଭୁଲିଯାଉଛ ।