24.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ବହୁତ ବଡ଼
ଜୋହରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ରତ୍ନ ବ୍ୟବସାୟୀ ଅଟ, ତୁମକୁ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ମୂଲ୍ୟବାନ ରତ୍ନ ଦାନ କରି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଧନବାନ କରାଇବାକୁ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜର ଜୀବନକୁ
ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ କେଉଁ କଥା ପ୍ରତି ବହୁତ-ବହୁତ ସାବଧାନ ରହିବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ନିଜର ସଙ୍ଗ ଉପରେ । ପିଲାମାନେ ସେହିମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗ କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଜ୍ଞାନ ବର୍ଷା
କରୁଥିବେ । ଯେଉଁମାନେ ଜ୍ଞାନର ବର୍ଷା କରୁନଥିବେ ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗ କରିବାରେ ଫାଇଦା କ’ଣ ଅଛି! କାରଣ
ସଙ୍ଗର ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପଡିଥାଏ, କେହି କେହି କାହାର ସଙ୍ଗରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ହୀରା ତୁଲ୍ୟ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ଆଉ କେହି କାହା ସଙ୍ଗରେ ପଡ଼ି ପଥର ଭଳି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥିବେ
ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ ନିଶ୍ଚିତ କରିବେ ଏବଂ ଖରାପ ସଙ୍ଗଠାରୁ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖିବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ସାରା ସୃଷ୍ଟି, ସାରା ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନେ ଅଛି । ପ୍ରଭେଦ
ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ହିଁ ରହିଛି । ଏସବୁ କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଦୃଢ ଭାବରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସମସ୍ତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ, ନିର୍ବିକାରୀ, ପବିତ୍ର, ଧନବାନ ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଦୁନିଆ
ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ, ବିକାରୀ, ଧନହୀନ ହୋଇଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଅଛ । ତୁମେ
ସେପାରିକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯାଉଛ । ଯେପରି ନଦୀ ଏବଂ ସାଗରର ଯେଉଁଠାରେ ମେଳା ହୋଇଥାଏ, ତାକୁ
ସଙ୍ଗମ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଗୋଟିଏ ପଟେ ମିଠା ପାଣି, ଅନ୍ୟ ପଟରେ ଖାରା ପାଣି ରହିଥାଏ । ଏବେ ଏହା
ମଧ୍ୟ ସଙ୍ଗମ ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାସ୍ତବରେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ପୁଣି
ଏହିପରି ଚକ୍ର ଘୂରୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ସଙ୍ଗମ । କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତରେ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖୀ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ଏହାକୁ କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ କୁହାଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଫୁଲର ବଗିଚା କୁହାଯାଏ । ଏବେ
ତୁମେ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ଏହି ସ୍ମୃତି ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କର ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ
ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ୮୪ ଜନ୍ମର
କାହାଣୀ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ସାଧାରଣ କଥା ଅଟେ । ତୁମେ ଏବେ ଜାଣୁଛ ଯେ — ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ୮୪ ଜନ୍ମ ପୂରା
ହେଉଛି । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ତରାବଟ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଚ୍ଛତା ଅଛି ଯେ ଆମେ ଏବେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ବଗିଚାକୁ ଯାଉଛୁ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ଜନ୍ମ ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ହେବ ନାହିଁ । ଆମର ଜନ୍ମ ଅମରଲୋକରେ ହେବ ।
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଅମରନାଥ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଆମକୁ ଅମର କାହାଣୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ଆମେ
ଶରୀରରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଅମର ରହିବୁ । ଖୁସି ଖୁସିରେ ସମୟ ଅନୁଯାୟୀ ଶରୀର ଛାଡ଼ିବୁ, ତାହାକୁ
ମୃତ୍ୟୁଲୋକ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଯାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଲେ ସେ ବୁଝିପାରିବେ — ବାସ୍ତବରେ
ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ ତ ପୂରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ତ ରହିଛି ନା । ଛୋଟ ପିଲା
ମଧ୍ୟ ଯୁବକ ଏବଂ ବୃଦ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ପୁଣି ଶେଷ ସମୟ ଅର୍ଥାତ୍ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି ଥରେ ସେ ଛୋଟ
ପିଲା ହୋଇ ଜନ୍ମ ହୁଏ । ସୃଷ୍ଟି ମଧ୍ୟ ନୂଆ ହୋଇଥାଏ ପୁଣି ଏକ ଚତୁର୍ଥାଂଶ ପୁରୁଣା, ଅଧା ପୁରୁଣା,
ପୁଣି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ । ପୁଣି ପୁନର୍ବାର ନୂଆ ହେବ । ଏହି ସବୁ କଥା ତୁମେ ପରସ୍ପରକୁ
ଶୁଣାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି ଚର୍ଚ୍ଚା ଅନ୍ୟ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ
ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କେହି ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନର ଅଧିକାରୀ ନୁହଁନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ବର୍ଣ୍ଣକୁ ଆସିବା ପରେ
ହିଁ ଶୁଣୁଛ । କେବଳ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ଭିତରେ
ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । କେହି ଯଥାର୍ଥ ରୀତିରେ ଶୁଣାଇପାରିବେ, କେହି ପୁଣି ଶୁଣାଇ
ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଜୋହରୀ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ
ଦେଖାଯାଏ କାହା ପାଖରେ କୋଟି-କୋଟି ଟଙ୍କାର ମାଲ ରହିଥାଏ, କାହା ପାଖରେ ପୁଣି ୧୦ ହଜାର ଟଙ୍କାର
ମାଲ ମଧ୍ୟ ନଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅଛନ୍ତି ଯେପରି ଦେଖ ଏହି ଜନକ ଝିଅ ଭଲ ଜୋହରୀ
ଅଟେ । ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ ମୂଲ୍ୟବାନ ହୀରାନୀଳା ଆଦି ରହିଛି । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଭଲ ସାହୁକାର
କରାଇପାରିବେ । କେହି ଛୋଟ ଜୋହରୀ ଅଟନ୍ତି, ଅଧିକ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ତେବେ ତାଙ୍କର ପଦ ମଧ୍ୟ କମ୍
ହୋଇଯାଏ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଜୋହରୀ ଅଟ, ଏହା ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ଜବାହାରତ ଅଟେ । ଯାହାଙ୍କ
ପାଖରେ ଭଲ ରତ୍ନ ଥିବ ସେ ସାହୁକାର ହେବେ, ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ କରାଇବେ । ଏପରି ତ ନୁହେଁ ଯେ, ସମସ୍ତେ
ଭଲ ଜୋହରୀ ହେବେ । ଭଲ ଭଲ ଜୋହରୀଙ୍କୁ ବଡ଼ ବଡ଼ ସେଣ୍ଟରକୁ ପଠାଇ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ବଡ଼-ବଡ଼ ଲୋକମାନଙ୍କୁ
ଭଲ ଜବାହରାତ ଦିଆଯାଇଥାଏ । ବଡ଼-ବଡ଼ ଦୋକାନ ମାନଙ୍କରେ କୁଶଳୀ କାରିଗର ରହିଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ସୌଦାଗର-ରତ୍ନାଗର ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ରତ୍ନର ସୌଦା କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଜାଦୁଗର ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି
କାହିଁକିନା ତାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଦିବ୍ୟଦୃଷ୍ଟିର ଚାବି ରହିଛି । କେହି ଯଦି ନବଧା ଭକ୍ତି
କରିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ସେଭଳି କଥା ହେଉନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ
ଅନାୟାସ ଘରେ ବସି ମଧ୍ୟ ବହୁତଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଦିନକୁ ଦିନ ଅଧିକ ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର
ହେବ । ଅନେକଙ୍କୁ ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ତାଙ୍କୁ କହିଥାନ୍ତି
ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଅ । ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ରାଜକୁମାର ହେବା ନିମନ୍ତେ ପାଠ ପଢ଼ । ଏହି
ପାଠପଢା ମାଧ୍ୟମରେ ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ପବିତ୍ର ରାଜକୁମାର-କୁମାରୀ ହେଉଛ । ରାଜକୁମାର କୁ ପବିତ୍ର
ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ । ପବିତ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ ନା । ପତିତକୁ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ କୁହାଯାଏ,
ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଯାହା ଫଳରେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇ ପାରିବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି, ଇଏ ତ ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି । କୁହ — ଆମ ପାଖରେ
କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦିର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ଏହା ହେଲା ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ, ଯାହାକୁ ଆତ୍ମାର ପିତା ହିଁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କର । ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ରଚନା
ଅଟନ୍ତି । ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ବାବା, ସେମାନେ ହେଲେ ହଦର ଲୌକିକ ରଚୟିତା, ଇଏ ସାରା
ସଂସାରର ବାବା, ବେହଦର କ୍ରିଏଟର ଅର୍ଥାତ୍ ସଂସାରର ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା ବସି
ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ତୁମକୁ ଗୁଲ-ଗୁଲ ଫୁଲ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ଈଶ୍ୱରୀୟ କୁଳର ଅଟ, ତୁମକୁ ବାବା ପବିତ୍ର କରାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ଯଦି ଅପବିତ୍ର ହେବ ତେବେ କୂଳ
କଳଙ୍କିତ କରିଦେବ । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ନା । ପୁଣି ଧର୍ମରାଜଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବହୁତ
ଦଣ୍ଡ ଦିଆଇବେ । ବାବା ପିତା ସହିତ ଧର୍ମରାଜ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ଧର୍ମରାଜଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଏବେ
ହିଁ ସମ୍ପନ୍ନ ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଧର୍ମରାଜର ସଜା ରହିବ ନାହିଁ । ପୁଣି ଦ୍ୱାପରରୁ ସଜା ଆରମ୍ଭ
ହେବ । ବାବା ବସି କର୍ମ, ଅକର୍ମ, ବିକର୍ମର ଗତି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କଥାରେ କହିଥା’ନ୍ତି ନା — ଇଏ
ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ଏପରି କର୍ମ କରିଥିଲେ, ଯାହାର ଫଳ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏପରି ଶବ୍ଦ କହିବେ
ନାହିଁ । ଖରାପ କର୍ମର ନାମ ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଭଲ-ମନ୍ଦ ଉଭୟ ରହିଛି ।
ସୁଖ-ଦୁଃଖ ଦୁଇଟି ଯାକ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ସୁଖ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ସେଠାରେ ପୁଣି ଦୁଃଖର ନାମ ରହିବ
ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖ କେଉଁଠୁ ଆସିବ! ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛ ।
ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା । ଦୁଃଖ କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ହିଁ ଜାଣିଛ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ କଳ୍ପର ଆୟୁ ହିଁ ଲମ୍ବା-ଚଉଡ଼ା ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଯେ ଅଧାକଳ୍ପ ନିମନ୍ତେ ଆମର ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ ଏବଂ ଆମେ ସୁଖ ପାଇବୁ । ଏହି ସୃଷ୍ଟିର
ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଏହା ଉପରେ ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ଏସବୁ କଥା ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ
କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ କହିଦେବାରୁ ସବୁ କଥା ବୁଦ୍ଧିରୁ ହଜିଯାଇଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ — ଏହି ଚକ୍ର ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ଅଟେ । ଯେପରି ଏହା କାଲିର କଥା ଅଟେ
ଯେତେବେଳେ କି ଏହି ସୂର୍ଯବଂଶୀ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । କହିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଦିନ, ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଶିବବାବାଙ୍କର ଦିନ ବୋଲି କହିବେ । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର
ଦିନ ପୁଣି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ରାତି କୁହାଯାଉଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ ମଧ୍ୟ
ରହିଆସିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ସଙ୍ଗମଯୁଗ । ନା ଦିନ ଅଟେ, ନା ରାତି ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁଣି ଦେବତା ହେବୁ ପୁଣି ତ୍ରେତାରେ କ୍ଷତ୍ରୀୟ ହେବୁ । ଏକଥାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ପକ୍କା
ଭାବେ ମନେରଖ । ଏହି କଥାକୁ ଅନ୍ୟ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ତ କହୁଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରରେ
କଳ୍ପର ଏତେ ଆୟୁ ଲେଖାଯାଇଛି, ତୁମେ ପୁଣି ଏହି ହିସାବ କେଉଁଠାରୁ ଆଣିଛ ? ଏହି ଅନାଦି ଡ୍ରାମା
ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ, ଏକଥା କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି,
ଅଧାକଳ୍ପ ହେଲା ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା, ପୁଣି ଅଧାରୁ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ତାହା ହେଉଛି ତ୍ରେତା ଏବଂ
ଦ୍ୱାପରର ସଙ୍ଗମ । ଦ୍ୱାପରରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଧିରେ-ଧିରେ ରଚନା ହେବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ସାମଗ୍ରୀ ବହୁତ ଲମ୍ବା-ଚଉଡ଼ା ଅଟେ । ଯେପରି କଳ୍ପବୃକ୍ଷ କିପରି ଲମ୍ବା-ଚଉଡ଼ା ରହିଛି । ଏହାର ବୀଜ
ହେଉଛନ୍ତି ବାବା । ଏହା ଓଲଟା ବୃକ୍ଷ ଅଟେ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ହେବ
। ଏହି କଥା ଯାହା ବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଏହା ହେଲା ବିଲ୍କୁଲ୍ ନୂଆ କଥା । ଏହି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର
ସ୍ଥାପକକୁ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ତ ଛୋଟ ପିଲା ଅଟନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି
। ତେବେ ବାବାଙ୍କ ବଦଳରେ ପିଲା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ହିଁ ଚରିତ୍ର
ଆଦି ଦର୍ଶାଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣଙ୍କର କୌଣସି ଲୀଳା ନାହିଁ । ଗାନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି —
ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମର ଲୀଳା ଅପରମଅପାର ଅଟେ । ଜଣଙ୍କର ହିଁ ଲୀଳା ହୋଇଥାଏ । ଶିବବାବାଙ୍କ ମହିମା ବହୁତ
ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ସେ ତ ସଦା ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେ ପବିତ୍ର ଶରୀରକୁ ତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ — ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସି ପବିତ୍ର କରାଅ । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ମଧ୍ୟ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ଏହାଙ୍କର ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତରେ
ଆସି ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଖ୍ୟ କଥା ଅଲଫକୁ ମନେ ପକାଅ, ବାକି ଏସବୁ
କିଛି ରେଜଗାରୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବିସ୍ତାର ଅଟେ । ଏହି କଥାକୁ ସମସ୍ତେ ତ ଧାରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଯେଉଁମାନେ ଧାରଣ କରିପାରିବେ, ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛି । ବାକି ତ ମନମନାଭବ ବୋଲି କହିଦେଉଛି ।
ବୁଦ୍ଧି ତ କ୍ରମାନୁସାରେ ହୋଇଥାଏ ନା । କେତେକ ବାଦଲ ଖୁବ୍ ବର୍ସା କରିଥାନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ଅଳ୍ପ
ବରଷି ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ବାଦଲ ଅଟ ନା । କେହି ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ବର୍ସା କରୁନାହାଁନ୍ତି
। ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରିବାର ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ମମ୍ମା-ବାବା ଭଲ ବାଦଲ ଅଟନ୍ତି ନା । ପିଲାମାନେ
ସେହିମାନଙ୍କର ସଙ୍ଗ କରିବା ଉଚିତ୍ ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଜ୍ଞାନ ବର୍ସା କରିଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବର୍ସା
କରୁନାହାଁନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଗ କରିଲେ କ’ଣ ହେବ ? ସଙ୍ଗ ଦୋଷର ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ । କେହି ତ
କାହାର ସଙ୍ଗ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି, କେହି ପୁଣି କାହାର ସଙ୍ଗ କରି ପଥର ସଦୃଶ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଜ୍ଞାନୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଅନୁଗମନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଯିଏ ଜ୍ଞାନବାନ ହୋଇଥିବେ ସେ
ନିଜ ସଦୃଶ୍ୟ ଫୁଲ କରାଇବେ । ସତ୍ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁମାନେ ଜ୍ଞାନବାନ ଏବଂ ଯୋଗୀ ହୋଇଛନ୍ତି
ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏପରି ଭାବିବା ଅନୁଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ଅମୁକର ଲାଞ୍ଜ ଧରି ପାର ହୋଇଯିବୁ
। ଏହିପରି କଥା ଅନେକ କହିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ସେ କଥା ନାହିଁ । ଛାତ୍ର କ’ଣ କାହାର
ଲାଞ୍ଜକୁ ଧରିବା ଦ୍ୱାରା ପାସ୍ ହୋଇଯିବେ! ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନା । ବାବା ମଧ୍ୟ ଆସି ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ସମୟରେ ମୋତେ ଜ୍ଞାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ତାଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ରହିବ ନାହିଁ ଯେ ମୋତେ ଯାଇ ଜ୍ଞାନ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧିାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ବାବା କିଛି ହେଲେ କରୁନାହିାଁନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି
ମିଳିବାର ପାର୍ଟ ଅଛି ତେଣୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ମୁଁ ବସି
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଛି । ଏକଥା ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ଅଛି । ଯଦି କେହି ଦେବୀଙ୍କର
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି, ଦେବୀ ତ କରାଇବେ ନାହିଁ ନା । କହୁଛନ୍ତି — ହେ ଭଗବାନ,
ଆମକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଅ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଥିବ ତ ହୋଇଯିବ । ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହି ସୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିଛି । ଏହାଙ୍କର ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ମୁଁ କହୁଛି, ଏହାଙ୍କ ଆଖି
ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ଦେଖୁଛି । ଯଦି ଏହି ଶରୀର ନଥା’ନ୍ତା ତେବେ କିପରି ଦେଖିଥା’ନ୍ତି ? ଅପବିତ୍ର
ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ମୋତେ ଡାକୁନାହାଁନ୍ତି । ମୋତେ ସଙ୍ଗମରେ
ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଆସି ଶରୀରର ଆଧାର ନେଉଛି ତେବେ ଯାଇ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଦେଖିପାରୁଛି । ନିରାକାର ରୂପରେ ତ କିଛି ଦେଖିପାରିବି ନାହିଁ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିନା ଆତ୍ମା କିଛି
ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବିନା ଶରୀରରେ ମୁଁ କିପରି ଦେଖିବି ଅଥବା କ୍ରିୟାଶୀଳ
ହୋଇପାରିବି । ଏହା ତ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ଅଟେ, ଯାହା ଫଳରେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ୱର ସବୁ କିଛି ଦେଖୁଛନ୍ତି,
ସବୁକିଛି ସେ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ଦେଖିବେ ପୁଣି କିପରି ? ଯେତେବେଳେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମିଳିବ ତେବେ
ଯାଇ ଦେଖିବେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଡ୍ରାମାଅନୁସାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭଲ ଅଥବା ମନ୍ଦ କାମ କରୁଛନ୍ତି
। ଏସବୁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି । ମୁଁ କଣ ବସି ଏତେ କୋଟି-କୋଟି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ହିସାବ ରଖିବି
। ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇଛି ସେଥିପାଇଁ ସବୁ କିଛି କରୁଛି । ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ କରନ
କରାବନହାର (ଯିଏ କରାଇଥା’ନ୍ତି) କହୁଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ କରନ କରାବନହାର କହି ନଥା’ନ୍ତେ । ମୁଁ
ଯେତେବେଳେ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସିବି ତେବେ ଯାଇ ପବିତ୍ର କରାଇପାରିବି । ଉପରେ ଆତ୍ମା କ’ଣ କରିବ ?
ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅଭିନୟ କରିବ ନା । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମୋର
ଅଭିନୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଅଭିନୟ ବିନା କେହି କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଶରୀର ବିନା ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା
କିଛି ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ଡକାଯାଇଥାଏ, ସେ ମଧ୍ୟ ଶରୀର ମଧ୍ୟରେ ଆସି କଥାବାର୍ତ୍ତା
କରିବ ନା । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବିନା ସେ କିଛି ହେଲେ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ଏକଥା ଡିଟେଲ ଅର୍ଥାତ୍
ବିସ୍ତାର ଭାବରେ ବୁଝାଯାଉଛି । ମୁଖ୍ୟ କଥା ତ କୁହାଯାଉଛି ଯେ ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେପକାଅ ।
ବେହଦର ବାବା ଏତେ ବଡ଼ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା କେବେ ମିଳୁଥିବ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଆସି ଦୁଃଖ ହରଣ କରି, ସୁଖ ଦିଅ, କିନ୍ତୁ କେବେ ? ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏବେ ନୂଆ କଥା ଶୁଣୁଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଅମର ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ, ଅମରଲୋକକୁ ଯାଉଛୁ
। ତୁମେ ଅମରଲୋକକୁ କେତେ ଥର ଯାଇଛ ? ଅନେକ ଥର । ଏହାର କେବେ ଅନ୍ତ ହେଉ ନାହିଁ । ଅନେକ କହୁଛନ୍ତି
କଣ ମୋକ୍ଷ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ? କୁହ - ନାଁ, ଏହା ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା ଅଟେ, ଏହା କେବେ
ବିନାଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ଅନାଦି ଚକ୍ର ତ ଘୂରି ଚାଲିଛି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି ସମୟରେ
ସତ୍ୟ ସାହେବଙ୍କୁ ଜାଣୁଛ । ତୁମେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଅଟ ନା । ସେମାନେ ଫକୀର ନୁହଁନ୍ତି ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ବି ଫକୀର କୁହାଯାଇଥାଏ । ତୁମେ ରାଜଋଷି ଅଟ, ଋଷିଙ୍କୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ
କୁହାଯାଇଥାଏ । ଏବେ ପୁଣି ତୁମେ ଅମୀର ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ଭାରତ କେତେ ଧନୀ ଥିଲା, ଏବେ କିପରି ଫକୀର
ହୋଇଯାଇଛି । ବେହଦର ବାବା ଆସି ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଗୀତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି — ବାବା ଆପଣ
ଯାହା ଦେଉଛନ୍ତି ତାହା ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଆପଣ ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରାଉଛନ୍ତି,
ଯାହାକୁ କେହି ଲୁଟି ନେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେଉଁମାନେ ଏପରି ଗୀତ ରଚନା କରିଛନ୍ତି ସେମାନେ ଏହାର
ଅର୍ଥ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସେଠାରେ ବିଭାଜନ ଆଦି କିଛି ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ କେତେ
ବିଭାଜନ କରୁଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଆକାଶ-ଧରିତ୍ରୀ ସବୁ ତୁମର ହେବ । ତେଣୁ ସେତିକି ଖୁସି
ପିଲାମାନଙ୍କର ରହିବା ଉଚିତ୍ । ସର୍ବଦା ଭାବ ଯେ ଶିବବାବା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ସେ କେବେ ଛୁଟୀ
ନେଉନାହାଁନ୍ତି, କେବେ ବେମାର ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ହିଁ
ସ୍ମୃତି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହାଙ୍କୁ ନିରହଂକାରୀ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ମୁଁ ଏହା କରୁଛି, ମୁଁ ତାହା
କରୁଛି, ଏହି ଅହଂକାର ଆସିବା ଅନୁଚିତ୍ । ସେବା କରିବା ତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଟେ, ଏଥିରେ ଅହଂକାର ଆସିବା
ଅନୁଚିତ୍ । ଅହଂକାର ଆସିଲା ତ ଅଧୋଗତି ହେବ । ସେବା କରି ଚାଲ, ଏହା ହେଉଛି ଆତ୍ମିକ ସେବା । ବାକି
ସବୁ ଭୌତିକ ସେବା ଅଟେ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବା ଯାହା
ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି, ତା’ର ପ୍ରତିଦାନ ଗୁଲ-ଗୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଫୁଲ ଭଳି ହୋଇ ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ, ମେହନତ କରିବାକୁ
ପଡ଼ିବ । କେବେହେଲେ ଈଶ୍ୱରୀୟ କୁଳର ନାମକୁ ବଦନାମ କରିବାର ନାହିଁ, ଯେଉଁମାନେ ଜ୍ଞାନବାନ ଏବଂ ଯୋଗୀ
ଅଟନ୍ତି, ସେହିମାନଙ୍କର ହିଁ ସଙ୍ଗ କରିବାର ଅଛି ।
(୨) ମୁଁ ପଣିଆର ତ୍ୟାଗ
କରି ନିରହଂକାରୀ ହୋଇ ଆତ୍ମିକ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ, ଏହାକୁ ନିଜର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବୋଲି ଭାବିବାକୁ
ହେବ । କେବେ ବି ଅହଂକାର କରିବା ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ଫରିସ୍ତା
ସ୍ୱରୂପ ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବାର ଅଧିକାର ପ୍ରଦାନ କରୁଥିବା ଆକର୍ଷଣ ମୂରତ ହୁଅ ।
ଫରିସ୍ତା ସ୍ୱରୂପର ଏଭଳି
ଚମକଦାର ପୋଷାକ ପରିଧାନ କର ଯାହାକି ଅନେକ ଦୂରରୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଆକର୍ଷିତ କରୁଥିବ ଏବଂ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭିକାରୀ ପଣିଆରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସ୍ୱର୍ଗ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ କରିଦେବ । ସେଥିପାଇଁ
ଜ୍ଞାନମୂରତ, ଯୋଗ ମୂରତ ଏବଂ ସର୍ବଦିବ୍ୟଗୁଣ ମୂରତ ହୋଇ ସର୍ବଦା ଉଡିବାର ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ
ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଇଚାଲ । ତୁମମାନଙ୍କର ଉଡିବାର କଳା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚଳ-ପ୍ରଚଳ କରୁଥିବା
ଫରିସ୍ତା ତଥା ଦେବତାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ବିଧାତା ଏବଂ ବରଦାତା ପଣିଆର
ସ୍ଥିତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର
ମନର ଭାବକୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ସଦାସର୍ବଦା ମନମନାଭବର ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ ।