18.01.20          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କର ଚାଲିଚଳଣ ବହୁତ ରାଜକୀୟ ହେବା ଦରକାର, ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛ ତେଣୁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଲକ୍ଷଣ, କହିବା ଓ କରିବାକୁ ସମାନ କର ।”

ଗୀତ -
ତୁହ୍ମେ ପାକେ ହମନେ ଜାହାନ୍ ପା ଲିଆ...

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । ଏବେ ତ କମ୍ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ପରେ ପୁଣି ଅନେକା-ଅନେକ ପିଲା ହୋଇଯିବେ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ତ’ ସମସ୍ତେ ଜାଣିବେ ନା । ସବୁ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମାନିବେ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଲୌକିକ ପିତା ମଧ୍ୟ ହଦର ବ୍ରହ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସାଙ୍ଗିଆରୁ ବଂଶାବଳୀ ତିଆରି ହୁଏ । ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି ସାରା ବିଶ୍ୱର । ନାମ ହିଁ ରଖାଯାଇଛି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା । ସେହି ହଦର ବ୍ରହ୍ମା ଅର୍ଥାତ୍ ଲୌକିକ ପିତା ସିମୀତ ପ୍ରଜା ରଚନା କରନ୍ତି । କେହି ଦୁଇ ଚାରି ଜଣ ରଚନା କରନ୍ତି, କେହି ରଚନା କରନ୍ତି ନାହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ପାଇଁ ତ କହିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ନାହିଁ । ଏହାଙ୍କର ତ’ ସାରା ଦୁନିଆ ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ବେହଦର ବାପଦାଦା ଦୁହିଁଙ୍କର ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବହୁତ ରୁହାନୀ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ସ୍ନେହରେ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି ଆଉ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ବି କେତେ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢ଼ି ରହିବା ଦରକାର । ଖୁସିର ପାରଦ ସେତେବେଳେ ଚଢ଼ିବ ଯେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ନିରନ୍ତର ୟାଦ କରୁଥିବେ । ବାବା ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାର ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ପାଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ୱ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । କଉଡିରୁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ବଡ ବେହଦର ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି କାରଣ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସୁଧାରିବା ପିତା ବା ଶିକ୍ଷକଙ୍କର କାମ । ବାବାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଚାର୍ଟରେ ଲେଖିବା ଦରକାର କି ଆମେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଛୁ ବା ନିଜ ମନମତରେ ? ଶ୍ରୀମତରେ ହିଁ ତୁମେ ନିର୍ଭୁଲ୍ ଓ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସହ ଯେତେ ପ୍ରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହେବ ସେତେ ଗୁପ୍ତ ଖୁସିରେ ଭରପୁର ରହିବ । ନିଜ ହୃଦୟକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର ମୋତେ ଏତେ ଅପାର ଖୁସି ରହୁଛି ? ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ୟାଦ ଅଛି ? କୌଣସି ଇଚ୍ଛା ତ’ ନାହିଁ ? ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହୁଛି ? ଶରରୀରୁ ପ୍ରାଣ ଛାଡିବା ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧିରେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୁରୁଥାଉ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୂରିବା ବେଳେ ଶରୀରରୁ ପ୍ରାଣ ଛାଡୁ । ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା ଅନ୍ୟ କେହି ନୁହେଁ । ଏହା ହିଁ ଅନ୍ତିମ ମନ୍ତ୍ର ଅଟେ ।

ବାବା ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖୁଛ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ଯେ ଆମର ବାବା, ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ଓ ସଦଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଆମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ’ ଏବେ ବିନାଶକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ଏହା ତ’ ଏବେ କୌଣସି କାମକୁ ନୁହେଁ । ବାବା ପ୍ରତିକଳ୍ପ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଗଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଆମେ ପ୍ରତିକଳ୍ପ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେଉଛୁ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହା ସ୍ମରଣ କରି କେତେ ଉଲ୍ଲାସରେ ରହିବା ଦରକାର । ପିଲାମାନେ, ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ଆଜିର ଦୁନିଆ କ’ଣ ଅଛି କାଲିର ଦୁନିଆ କ’ଣ ହେବ । ଆଜି ଓ କାଲିର ଖେଳ । ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କିଛି ଭୁଲ୍ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ତୁମମାନଙ୍କର ଚଳଣୀ ବହୁତ ରାଜକୀୟ ହେବା ଦରକାର । ନିଜେ ନିଜକୁ ଦେଖ ମୋର ଚଳଣୀ ଦେବତାମାନଙ୍କ ପରି ହେଲାଣି ? ବୁଦ୍ଧିରେ ଦିବ୍ୟତା ଅଛି ? ଯାହା ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଛି ସେହିପରି ହେଉଛି ନା କେବଳ କଥାକୁ ମାତ୍ର ? ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି ସେଥିରେ ମସ୍ତ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯେତେ ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୋଇ ଏହି କଥାରେ ବିଚାର କରିବ ସେତେ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବ । ଏହା ବି ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏ ଦୁନିଆରୁ ସେ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାପାଇଁ ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି । ଯଦି ସେହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଛାଡିଦେଲ ତେବେ ପଛକୁ ପୁଣି କାହିଁକି ଦେଖୁଛ! ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ କାହିଁକି ଯାଉଛି ? ଏହା ବି ବୁଦ୍ଧିରେ ବିଚାର କରିବାର କଥା । ଯେତେବେଳେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ସୀମା ଟପି ଆସିଲ ତେବେ ବୁଦ୍ଧି କାହିଁକି ଯାଉଛି ? ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ସ୍ମରଣ କରନାହିଁ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର କିଛି ବି ଇଚ୍ଛା ନ ରହୁ । ଏବେ ତ ଏକମାତ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଇଚ୍ଛା ରଖିବା ଉଚିତ୍ — ମୁଁ ଏବେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛି । କେଉଁଠି ବି ଅଟକିଯାଅ ନାହିଁ । ପଛକୁ ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଆଗକୁ ବଢ଼ିଚାଲ । ଗୋଟିଏ ଆଡକୁ ହିଁ ଦେଖ ତେବେ ଯାଇ ଅଚଳ ଅଟଳ ସ୍ଥିର ଅବସ୍ଥା ରହିବ । ସମୟ ବହୁତ ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହୋଇଚାଲିଛି, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଅବସ୍ଥା ବିଗିଡି ଚାଲିଛି । ତୁମର ତା ସହିତ କିଛି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ତୁମର ସମ୍ପର୍କ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସହ ରହିଛି, ଯାହାକି ଏବେ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏବେ ୮୪ର ଚକ୍ର ପୁରା ହେଲା । ଏବେ ଏହି ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହିଁ ହେବ, ଏହାର ଅବସ୍ଥା ବହୁତ ସାଂଘାତିକ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ କ୍ରୋଧ ପ୍ରକୃତିକୁ ଆସୁଛି ସେଥିପାଇଁ ସବୁ ସମାପ୍ତ କରିଦେଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ ପ୍ରକୃତି ତା’ର କ୍ରୋଧ ଅତି ଜୋରରେ ଦେଖାଇବ — ସାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବୁଡାଇଦେବ । ବନ୍ୟା ହେବ । ନିଆଁ ଲାଗିବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭୋକରେ ମରିବେ । ଭୂମିକମ୍ପରେ ଘର ଦ୍ୱାର ସବୁ ଭାଙ୍ଗିଯିବ । ଏସବୁ ଅବସ୍ଥା ସାରା ଦୁନିଆ ପାଇଁ ଆସିବ । ଅନେକ ପ୍ରକାରରେ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ । ଏପରି ଗ୍ୟାସର ବମମାନ ଛାଡିବେ — ଯାହାର ବିଷାକ୍ତ ଦୁର୍ଗନ୍ଧରେ ହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ମରିଯିବେ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାର ଯୋଜନା ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ରହିଛି । ଏଥିରେ କାହାର ବି ଦୋଷ ନାହିଁ । ବିନାଶ ତ’ ହେବାର ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ହଟାଇଦେବାର ଅଛି । ଏବେ ତୁମେ କହିବ ବାଃ ସତଗୁରୁ.. ଯିଏକି ଆମକୁ ଏହି ରାସ୍ତା ବତାଇଲେ । ଆମର ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ଗୁରୁ ଓ ବାବା ସେଇ ଜଣଙ୍କ ଅଟନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କ ନାମ ଭକ୍ତିରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି । ଯାହାଙ୍କ ପାଇଁ ଭକ୍ତମାନେ ମଧ୍ୟ ବାଃ ବାଃ ଗାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ କହିବ — ବାଃ ସତଗୁରୁ ବାଃ! ବାଃ ଭାଗ୍ୟ ବାଃ! ବାଃ ଡ୍ରାମା ବାଃ! ବାବାଙ୍କ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ସଦଗତି ମିଳୁଛି । ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରିବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ । ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ଖୁସି ଖବର ଶୁଣାଅ କି ଏବେ ନୂଆ ଭାରତ, ନୂଆ ଦୁନିଆ ଯେଉଁଠି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ତାହା ପୁଣି ଥରେ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଏହି ଦୁଃଖଧାମ ବଦଳି ସୁଖଧାମ ହେବ । ଅନ୍ତରରେ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର କି ଆମେ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ହେଉଛୁ । ସେଠାରେ ଏପରି କେହି ପଚାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମେ ଖୁସିବାସିରେ ଅଛ ? ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଠିକ୍ ଅଛି ? ଏହି ଦୁନିଆରେ ଏପରି ପଚାରନ୍ତି କାରଣ ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହିକଥା କେହି ପଚାରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ କହିବ ମୁଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସନ୍ତାନ, ତୁମେ ମୋତେ କ’ଣ ଖୁସିର ଖବର ପଚାରୁଛ! ମୁଁ ତ’ ସଦା ସର୍ବଦା ରାଜି ଖୁସିରେ ଅଛି । ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ବି ଏଠାରେ ଅଧିକ ଖୁସି ଅଛି କାରଣ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ବାବା ମିଳିଗଲେ ତ’ ସବୁକିଛି ମିଳିଗଲା । ପାର ବ୍ରହ୍ମ ନିବାସୀ ବାବାଙ୍କୁ ପାଇବାର ଚିନ୍ତା ଥିଲା ସେ ମିଳିଗଲେ, ବାକି କାହା ପାଇଁ ଚିନ୍ତା! ସର୍ବଦା ଏହି ନିଶା ରହିବା ଦରକାର । ବହୁତ ରାଜକୀୟ ଓ ମଧୁର ସ୍ୱଭାବ ହେବା ଦରକାର । ନିଜର ଭାଗ୍ୟକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାର ଏବେ ହିଁ ସମୟ । ପଦମାପଦମପତି ହେବାର ମୁଖ୍ୟ ଆଧାର ହେଲା ପ୍ରତି ପାଦରେ ଖବରଦାର ହୋଇ ଚାଲ । ଅନ୍ତର୍ମୁଖୀ ହୁଅ । ସର୍ବଦା ଏହା ଧ୍ୟାନ ରହୁ — “ଯେପରି କର୍ମ ମୁଁ କରିବି ମୋତେ ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ କରିବେ” । ଦେହ-ଅହଂକାର ରୂପି ବିକାରର ବୀଜ ତ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ରୋପଣ ହୋଇଛି । ସାରା ଦୁନିଆରେ ଏହି ବୀଜ ରହିଛି । ଏବେ ଏହାକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାର ଅଛି । ଦେହ ଅଭିମାନର ବୀଜ ରୋପଣ କରନାହିଁ । ଏବେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀର ବୀଜ ରୋପଣ କରିବାର ଅଛି । ତୁମର ଏବେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥା ଅଟେ । ଅତି ପ୍ରିୟ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରିବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କ ବଦଳରେ ଦେହ ବା ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା — ଏହା ବି ଭୁଲ୍ । ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର, ଶୀତଳ ହେବାର ବହୁତ ମେହନତ କରିବା ଉଚିତ୍ ।

ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ନିଜର ଜୀବନ ପ୍ରତି ତୁମକୁ କେବେ ବିତୃଷ୍ଣା ଆସିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଏହି ଜୀବନ ହିଁ ଅମୂଲ୍ୟ ବୋଲି ଗାୟନ ରହିଛି, ଏହାକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ପଡିବ । ତା’ ସହିତ ଅବିନାଶୀ ରୋଜଗାର ବି କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ମଧୁବନରେ ଯେତେ ଦିନ ରହିବ, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରି ଅଥାହ ରୋଜଗାର ଜମା କରିପାରିବ । ହିସାବ କିତାବ ଚୁକ୍ତ ହୋଇଚାଲିବ ସେଥିପାଇଁ କେବେହେଲେ ଉଦାସ ହୁଅ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ସତ୍ୟଯୁଗ କେବେ ଆସିବ ? ବାବା କହିବେ ପିଲାମାନେ ପ୍ରଥମେ ତୁମେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କର । ଯେତେ ସମୟ ମିଳୁଛି କର୍ମାତୀତ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ପିଲାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହେବାର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସାହସ ଦରକାର । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୁରା ବର୍ସା ନେବାର ଅଛି ତ ନଷ୍ଟୋମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ ତ ବାବାଙ୍କର ଅଲୌକିକ ସେବାରେ ଲାଗିପଡ । ସ୍ୱଭାବ ବହୁତ ମିଠା ଦରକାର । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ନିଜର ସ୍ୱଭାବ ହିଁ ବହୁତ ହଇରାଣ କରେ । ଜ୍ଞାନର ଯେଉଁ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି ସେଥିରେ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କର । ଯାହା ବି ତ୍ରୁଟୀ ଅଛି ତାକୁ ଦୂର କରି ପବିତ୍ର ହୀରା ହୁଅ । ଟିକେ ବି ତ୍ରୁଟୀ ରହିଲେ ମୂଲ୍ୟ କମ୍ ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ ମେହେନତ କରି ନିଜକୁ ମୂଲ୍ୟବାନ୍ ହୀରା କରିବାର ଅଛି ।

ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସମ୍ବନ୍ଧର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି । ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ଏବେ ବେହଦର ବାବା ଓ ବେହଦ ସୁଖର ବର୍ସା ସହ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖ । ଏକମାତ୍ର ବେହଦର ବାବା ଯିଏକି ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ କରି ତୁମକୁ ଅଲୌକିକ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି ରହୁ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଅଟୁ । ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସମ୍ବନ୍ଧ ହିଁ ସଦା ସୁଖଦାୟୀ ଅଟେ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠେ ମିଠେ ସିକିଲଧେ, ଅତି ସ୍ନେହୀ ବଚ୍ଚୋ ପ୍ରତି ମାତପିତା ବାପଦାଦା କା ଦିଲ ୱା ଜାନ୍, ସିକ୍ ୱା ପ୍ରେମର ସହିତ ୟାଦପ୍ୟାର ଔର ଗୁଡ୍ ମର୍ଣ୍ଣିଙ୍ଗ୍ । ରୁହାନୀ ବାପ କି ରୁହାନୀ ବଚ୍ଚୋଁ କୋ ନମସ୍ତେ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ମହାବାକ୍ୟ (ପୁନରାବୃତ୍ତି)
ସଫଳତା ମୂରତ ହେବା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟତଃ ଦୁଇଟି ବିଶେଷତା ଆବଶ୍ୟକ -- ପ୍ରଥମେ ପବିତ୍ରତା, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଏକତା । ଯଦି ପବିତ୍ରତାର ଅଭାବ ଅଛି ତେବେ ଏକତାରେ ମଧ୍ୟ ଅଭାବ ରହିବ । ପବିତ୍ରତା କେବଳ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ବ୍ରତ ପାଳନ କରିବାକୁ କୁହାଯାଏ ନୁହେଁ । ସଂକଳ୍ପ, ସ୍ୱଭାବ, ସଂସ୍କାରରେ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ରତା ରହିବା ଦରକାର । ମନେ କର ଯଦି ପରସ୍ପର ପ୍ରତି ଈର୍ଷା ବା ଘୃଣାର ଭାବନା ଅଛି ତେବେ ତାହା ପବିତ୍ରତା ନୁହେଁ ଅପବିତ୍ରତା କୁହାଯିବ । ପବ୍ରିତତାର ପରିଭାଷାରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ବିକାରର ଅଂଶ ମାତ୍ର ନ ଥିବ । ସଂକଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଅପବିତ୍ରତା ନଥିବ । କାରଣ ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟକୁ ସମ୍ପନ୍ନ କରିବା ପାଇଁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ । ମହାରଥୀ ରୂପରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛ ନା ? ଯଦି ତାଲିକା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରାଯିବ ତେବେ ତାଲିକାରେ ମଧ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ତଥା ସେବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ବ୍ରହ୍ମାବତ୍ସମାନେ ହିଁ ମହାରଥୀ ରୂପରେ ଗଣା ହେବେ । ତେବେ ମହାରଥିର ବିଶେଷତାକୁ କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଧାରଣ କଲିଣି ? ଏକଥା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ୱୟଂ ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ମହାରଥୀଙ୍କ ତାଲିକାରେ ଗଣାଯାଉଛି ସେମାନେ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମଧ୍ୟ ମହାରଥୀ ରହିବେ ନା କେବଳ ବର୍ତ୍ତମାନ ତାଲିକାରେ ମହାରଥୀ । ତେଣୁ ଉଭୟ କଥା ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଆବଶ୍ୟକ ।

ଏକତା ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଭାବ ସଂସ୍କାର ମିଳନର ଏକତା । କୌଣସି ଆତ୍ମାଙ୍କର ସଂସ୍କାର ଓ ସ୍ୱଭାବ ଯଦି ନ ମିଶୁଛି ତେବେ ମିଶାଇବାର ପ୍ରୟାସ କର । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଏକତା । କେବଳ ସଂଗଠନ ତିଆରି କରିଦେବାକୁ ଏକତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସେବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି ଦୁଇଟି ବିଶେଷତା ବିନା ବିଶ୍ୱ ସେବାର ନିମିତ୍ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସିମୀତ ଅଞ୍ଚଳର ନିମିତ୍ତ ହୋଇପାରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବିଶ୍ୱସେବା ପାଇଁ ଏହି ଦୁଇଟି କଥା ନିହାତି ଆବଶ୍ୟକ । ଆଗରୁ ଶୁଣାଇଥିଲୁ ନା, ରାସ ନୃତ୍ୟରେ ତାଳ ସହିତ ତାଳ ମିଶିଲେ ହିଁ ବାଃ ବାଃ ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ତାଳ ମିଶାଇବା ଅର୍ଥାତ୍ ସଂସ୍କାର ମିଳନର ରାସ କରିବା । ଏତେ ସଂଖ୍ୟାରେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅର୍ଥାତ୍ ପିଲାମାନେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି ସେହି ଜ୍ଞାନକୁ ଶୁଣୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ — ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ କଥା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କର ବିଷୟବସ୍ତୁ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଏବଂ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ଏକାଭଳି — ଏହିଭଳି ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ନା ? ସେହିଭଳି ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ୱଭାବ ସଂସ୍କାର ପରସ୍ପର ସହ ମିଶିଯାଉ ତେବେ କୁହାଯିବ ରାସଲୀଳା । ଏଥିପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଯୋଜନା ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ।

କୌଣସି ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଦୂର କରିବା ପାଇଁ ବିଶେଷ ମହାକାଳୀ ସ୍ୱରୂପଧାରିଣୀ ଶକ୍ତିସେନାଙ୍କର ସଂଗଠନ ଆବଶ୍ୟକ । ଯେଉଁମାନେ କି ନିଜର ଯୋଗ ଅଗ୍ନିର ପ୍ରଭାବରେ ଦୁର୍ବଳ ବାତାବରଣକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେବ । ଏବେ ତ ଡ୍ରାମାନୁଯାୟୀ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚଳଣି ରୂପି ଦର୍ପଣରେ ଅନ୍ତିମ ଫଳାଫଳ ସ୍ପଷ୍ଟ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ନିକଟ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମହାରଥୀ ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜ ନିଜର ଜ୍ଞାନର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ନିଜ ନିଜର ଚେହେରାରେ ନିଜର କର୍ମ କାହାଣୀକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖିପାରିବେ । ଯେପରି ତାମସିକ ଭୋଜନର ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଦୂରରୁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି, ସେହିପରି ତାମସିକ ସଂକଳ୍ପ ରୂପି ଆହାର ସ୍ୱୀକାର କରୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପର ତରଙ୍ଗ ବୁଦ୍ଧିକୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ରୂପେ ସ୍ପର୍ଶ କରିବ । ଏହାର ଯନ୍ତ୍ର ହେଉଛି ବୁଦ୍ଧି ରୂପୀ ତାରର ସ୍ୱଚ୍ଛତା । ଯେଉଁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଏହି ଯନ୍ତ୍ର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଥିବ ସେମାନେ ସହଜରେ ଜାଣିପାରିବେ ।

ଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ବା ଦେବୀମାନଙ୍କର ଜଡ ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ବିଶେଷତା ରହିଛି ଯେକୌଣସି ପାପ ଆତ୍ମା ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ନିଜର ପାପ ଲୁଚାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ନିଜେ ନିଜେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଦେବ ଯେ — ମୁଁ ଏହିପରି ଅଟେ ତେଣୁ ଜଡ ସ୍ମାରକୀ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ବିଶେଷତା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ତେଣୁ ଚୈତନ୍ୟ ରୂପରେ ଶକ୍ତିମାନଙ୍କର ଏହି ବିଶେଷତା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଜଡ ସ୍ମାରକୀରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହା ହେଉଛି ମାଷ୍ଟର ଜାନିଜାନନହାର ଅର୍ଥାତ୍ ନଲେଜଫୁଲ ଅବସ୍ଥା ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ ଅବସ୍ଥା । ଏହି ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପରେ ଅନୁଭବ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମଧ୍ୟ ଅନୁଭବ ହୋଇ ଚାଲିଛି ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତରେ ମଧ୍ୟ ହେବ । ଏହିଭଳି ସଂଗଠନ ତଆରି କରିଛ ? ତିଆରି ତ ହେବ ହିଁ ହେବ । ଏହିଭଳି ଅଗ୍ନିଶିଖା ସମାନ ସଂଗଠନ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ଯେଉଁ ମାନଙ୍କର ପ୍ରତି ପାଦରେ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ହେଉଥିବ । ଆଚ୍ଛା —
 

ବରଦାନ:-
ସେବା କରିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗର ଅନୁଭବର ରେସ୍ କରୁଥିବା ସର୍ବଦା ଲବଲୀନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ତନ୍ମୟ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ତୁମେମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ତ ରହୁଛ କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ସବୁ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି, ସେହି ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତିକୁ ଆଗକୁ ବଢାଇଚାଲ, ସେଥିପାଇଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ବିଶେଷ ସମୟ ଏବଂ ବିଶେଷ ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଜଣାପଡିବ ଯେ ଇଏ ଅନୁଭବର ସାଗରରେ ହଜିଯାଇଥିବା ଲବଲୀନ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଯେପରି ତୁମ ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ରତାର, ଶାନ୍ତିର ବାତାବରଣର ଅନୁଭବ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ହେଉଛି ସେହିଭଳି ଏମାନେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଯୋଗୀ ବା ଲଗନରେ ମଗନ ରହୁଥିବା ଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି — ଏହି ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ ହେଉ । ଜ୍ଞାନର ପ୍ରଭାବ ତ ପଡୁଛି କିନ୍ତୁ ଯୋଗର ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପର ପ୍ରଭାବ ମଧ୍ୟ ପଡୁ । ସେବା କରୁଥିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗର ଅନୁଭବରେ ବୁଡି ରୁହ, ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କରିବାର ଅନୁଭବର ରେସ୍ କର ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସିଦ୍ଧିକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିନେବା ଅର୍ଥାତ୍ ଭବିଷ୍ୟତର ପ୍ରାରବ୍ଧକୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସମାପ୍ତ କରିଦେବା ।


ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ବିଶେଷ ହୋମୱାର୍କ :-
(୧୮) ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଶ୍ଚୟ ଆଧାରରେ, ରୁହାନୀ ନିଶା ଆଧାରରେ, ନିଶ୍ଚିତ ଭବିଷ୍ୟତର ଜ୍ଞାତା ହୋଇ ମୂହୁର୍ତ୍ତକରେ ସବୁ ସଫଳ କରିଦେଲେ । ନିଜ ପାଇଁ କିଛି ରଖିଲେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସ୍ନେହର ଚିହ୍ନ ହେଲା ସବୁକିଛି ସଫଳ କର । ସଫଳ କରିବାର ଅର୍ଥ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇବା ।