14.02.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଲା ଶାନ୍ତି, ଦେଶ ହେଲା ଶାନ୍ତିଧାମ, ତୁମେ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ଅଟ ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ
କେବେହେଲେ ଶାନ୍ତି ମାଗିପାରିବ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମର ଯୋଗବଳ
କେଉଁ ଭଳି ଚମତ୍କାରୀ କରୁଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାରା ଦୁନିଆକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛ, ତୁମେ କେତେ କମ୍ ସଂଖ୍ୟକ ସନ୍ତାନମାନେ
ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଏହି ବିଶାଳ ଦୁଃଖର ପାହାଡକୁ ଉଠାଇ ସୁନାର ପାହାଡ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ୫ ତତ୍ତ୍ୱ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି ଏବଂ ବହୁତ ଫଳ ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତତ୍ୱ ଦ୍ୱାରା ଏହି
ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି । ସେଠାକାର ଫଳ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ-ବଡ ଏବଂ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ହେବ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେତେବେଳେ ଓମ୍
ଶାନ୍ତି କହୁଛ ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଦରକାର କାରଣ ବାସ୍ତବରେ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଏବଂ
ତା’ର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତ ଅଟେ । ଏହା ଉପରେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମ ଗଳାରେ ତ
ଶାନ୍ତିର ହାର ପଡିଛି । ଶାନ୍ତିକୁ ବାହାରେ କେଉଁଠି ଖୋଜୁଛ । ଆତ୍ମା ସ୍ୱତଃ ଶାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ
। ଆତ୍ମାକୁ ଏହି ଶରୀରରେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଯଦି ଆତ୍ମା ସର୍ବଦା ଶାନ୍ତ
ରହିବ ତେବେ କର୍ମ କିପରି କରିବ ? କର୍ମ ତ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ହଁ, ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଆତ୍ମାମାନେ
ଶାନ୍ତ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ଶରୀର ନାହିଁ, ଏକଥା କୌଣସି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି
ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଅଟୁ, ଶାନ୍ତିଧାମର ନିବାସୀ ଅଟୁ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି —
ଶାନ୍ତିଧାମ ଆମର ଦେଶ, ପୁଣି ଆମେ ଏଠାକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁଖଧାମକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରୁଛୁ ପରେ ପୁଣି ତାହା
ଦୁଃଖଧାମ ରାବଣରାଜ୍ୟ ହୁଏ । ଏହା ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ଅଟେ । ଭଗବାନ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ କହିଛନ୍ତି ନା
ତୁମେ ତୁମର ଜନ୍ମ ବୃତ୍ତାନ୍ତକୁ ଜାଣିନାହଁ । ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ କାହିଁକି କହିଛନ୍ତି ? କାରଣ ଜଣଙ୍କର
ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ରହିଛି । ଏହି ରାଧା-କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ରହିଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କ କଥା ହିଁ
କହୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ବାବା ଏବଂ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଯେଉଁ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ ଅଛନ୍ତି
ସମସ୍ତେ ତ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉ ନାହାଁନ୍ତି । କେହି ମଝିରେ, କେହି ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ଏମାନଙ୍କର କଥା ତ ନିଶ୍ଚିତ । ଏହାଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି — ହେ ସନ୍ତାନ, ତେଣୁ ଇଏ ଅର୍ଜୁନ ହେଲେ ନା ।
ବାବା ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଶରୀର ରୂପି ରଥରେ ବସିଛନ୍ତି ନା । ପିଲାମାନେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରିବେ —
ଆମେ କିପରି ଜନ୍ମ ନେବୁ ? ଯଦି ସେବା ନ କରିବ ତେବେ ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ପ୍ରଥମେ କିପରି ଆସିବ
? ଯେଉଁମାନେ ପଛରେ ଜନ୍ମ ନେବେ ସେମାନଙ୍କର ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ କିପରି ହେବ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ତ
ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ହୋଇଯିବ ନା । ମୁଁ ସେହିମାନଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛି, ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ
ସେମାନେ ଆରମ୍ଭରୁ ଆସିବେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ମମ୍ମା-ବାବା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ
କୁମାରକା, ଜନକ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କ ସଦୃଶ ଯେଉଁମାନେ ମହାରଥୀ ଅଛନ୍ତି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ୮୪
ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ସେବା କରୁନାହାଁନ୍ତି ସେ ନିଶ୍ଚିତ କିଛି ଜନ୍ମ ପରେ ଆସିବେ । ସେମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ତ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବୁ, ତେଣୁ ପଛରେ ଆସିବୁ । ସ୍କୁଲରେ ମଧ୍ୟ ଦୌଡ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ
ଚିହ୍ନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚି ପୁଣି ଫେରି ଯାଇଥାଆନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତେ ତ ସମାନ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଦୌଡ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଯଦି କେହି ୧/୪ ଭାଗ ଅର୍ଥାତ୍ ଏକ ଇଞ୍ଚରୁ ଚାରିଭାଗରୁ ମଧ୍ୟ ଆଗରେ ରହିବ
ତେବେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନ ମିଳିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଅଶ୍ୱ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଅଟେ । ଘୋଡାକୁ ଅଶ୍ୱ
ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ରଥକୁ ମଧ୍ୟ ଘୋଡା କୁହାଯାଏ । ବାକି ଏମାନେ ଯାହା ଦେଖାଉଛନ୍ତି ଦକ୍ଷ
ପ୍ରଜାପିତା ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଥିଲେ, ସେଥିରେ ଘୋଡାକୁ ସ୍ୱାହାଃ କରିଥିଲେ, ତେବେ ଏଭଳି କିଛି କଥା
ନାହିଁ । ନା ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପିତା ଥିଲେ, ନା ସିଏ କୌଣସି ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଥିଲେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣରେ କେତେ ମନଗଢା କଥା ସବୁ ରହିଛି । ତେଣୁ ତାର ନାମ ହିଁ କଥା ଅର୍ଥାତ୍ କାହାଣୀ
ଅଟେ । ବହୁତ କଥାମାନ ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । ପୁସ୍ତକଗୁଡିକରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କେତେ ଦନ୍ତ (ମନଗଢା) କଥା
ସବୁ ରହିଛି । ଏହାର ନାମ କାହାଣୀ ଅଟେ । ବହୁତ କଥା ମାନ ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ରାଜଯୋଗର ପାଠ
ପଢୁଛ । ପାଠପଢାକୁ କାହାଣୀ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ ପାଠ ପଢିଥା’ନ୍ତି, ସେଥିରେ
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରହିଥାଏ । ସେମାନେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମମାନଙ୍କୁ ଏହି ପାଠପଢିବା ଦ୍ୱାରା
ଏହି ଚାକିରୀ ମିଳିବ ଏବଂ ତା’ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ କିଛି ନା କିଛି ମିଳିଥାଏ । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବହୁତ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଯୋଗ କରିବାକୁ ହେବ, ଏପରି ନୁହେଁ
ଯେ ମୁଁ ତ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟେ ନା । ପୁଣି କ’ଣ ପକାଇବି । ନାଁ, ନିଜକୁ ଶିବବାବାଙ୍କର
ଛାତ୍ର ମନେ କରି ଯୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶିବବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଭୁଲିଯାଉଛ । ଶିବବାବା ଏକମାତ୍ର ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସୃଷ୍ଟିର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏକଥା ମନେ ରହୁନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନ
ନିଜ ମନକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛୁ ? ଅଧିକ ସମୟ ତ
ବାହ୍ୟମୁଖତାରେ ଯାଉଛି । ତେବେ ଏହି ଯୋଗ ହିଁ ମୁଖ୍ୟ ଅଟେ । ଭାରତରେ ହେଉଥିବା ଏହି ଯୋଗର ହିଁ
ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଯୋଗ କିଏ ଶିଖାଉଛନ୍ତି — ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଗୀତାରେ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ତେବେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଗୋଟିଏ ହେଲେ ପାପ କଟିବ
ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ସେ ତ ଶରୀରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ତାହା ପାଞ୍ଚ ତତ୍ତ୍ୱରେ ତିଆରି ହୋଇଛି ।
ଶରୀରକୁ ମନେ ପକାଇବା ଅର୍ଥ ମାଟିକୁ ଅଥବା ୫ ତତ୍ତ୍ୱକୁ ମନେ ପକାଇବା । ଶିବବାବା ତ ଅଶରୀରୀ
ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ଅଶରୀରୀ ହୁଅ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ।
କହୁଛ ମଧ୍ୟ — ହେ ପତିତ-ପାବନ, ତେବେ ସିଏ ତ ଜଣେ ହେଲେ ନା । ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ —
ଗୀତାର ଭଗବାନ କିଏ ? ଭଗବାନ ରଚୟିତା ତ କେବଳ ଜଣେ ହେବେ ନା । ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ନିଜକୁ ଭଗବାନ
କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ଏପରି କେବେ କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମେ ସବୁ ମୋର ସନ୍ତାନ, ଅଥବା କହିବେ ତତତ୍ତ୍ୱମ
ଅଥବା ଇଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ, ଯେଉଁଆଡେ ଦେଖୁଛି
କେବଳ ତୁମେ ହିଁ ତୁମେ ଅଛ । ପଥରରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଅଛ, ଏହିଭଳି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ମୋର ସନ୍ତାନ
ଅଟ, ଏକଥା ସେମାନେ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା ତ ବାବା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି — ହେ ମୋର ପ୍ରିୟ ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନେ, ଏହିକଥା ଅନ୍ୟ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ମୁସଲମାନମାନଙ୍କୁ ଯଦି କେହି ମୋର ଗେହ୍ଲା
ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହିବେ, ତେବେ ସେମାନେ ଚାପୁଡା ମାରିଦେବ । ଏକଥା ଏକମାତ୍ର ପାରଲୌକିକ ବାବା ହିଁ
କହିପାରିବେ । ଅନ୍ୟ କେହି ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର
ନିରାକାର ବାବାଙ୍କ ବିନା ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ଅଥବା ସିଡିର ରହସ୍ୟ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତାଙ୍କର ଅସଲି ନାମ ହେଉଛି ଶିବ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଅନେକ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଅନେକ ଭାଷା ରହିଛି
। ତେଣୁ ନିଜ-ନିଜର ଭାଷାରେ ନାମ ରଖି ଦେଉଛନ୍ତି, ଯେପରି ବମ୍ବେରେ ବବୁଲନାଥ କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ସେମାନେ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସେ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ କରିଥାଆନ୍ତି
। ଭାରତରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ହଜାରେ ନାମ ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ ବାବା ମାତାମାନଙ୍କୁ ସବୁଠାରୁ ଆଗରେ
ରଖୁଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ନାରୀମାନଙ୍କର ସମ୍ମାନ ମଧ୍ୟ ରହୁଛି କାହିଁକି ନା ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ନା ।
ବାବା ମାତାମାନଙ୍କର ଉଚ୍ଚ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଶିବଶକ୍ତି ସେନା ଅଟ, ତୁମେ ହିଁ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଛ । ସତ୍ୟ ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଏ ସତ୍ୟର ନୌକା ହଲିବ
ଦୋହଲିବ, କିନ୍ତୁ ବୁଡିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ସତ୍ୟ ଅଟ, ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ବାକି ମିଥ୍ୟା
ନୌକା ସବୁ ଶେଷରେ ବୁଡିଯିବ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କେହି ଏଠାରେ ରାଜ୍ୟ କରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ପୁଣି
ପରଜନ୍ମରେ ଆସି ରାଜ୍ୟ କରିବ । ଏହା ବହୁତ ଗୁପ୍ତ କଥା ଯାହାକୁ ତୁମେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ଯଦି ଏହି ବାବା
ମିଳି ନଥା’ନ୍ତେ ତେବେ କିଛି ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରିନଥାନ୍ତ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସବୁ ଜାଣୁଛ ।
ଇଏ ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଯିଏକି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ ଠିଆ କରିଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ନନ୍ଭାଓଲେନ୍ସ
ଅର୍ଥାତ୍ ଅହିଂସକ ଯୁଦ୍ଧ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମାରପିଟ୍କୁ ହିଂସା ବୋଲି ଭାବିନେଉଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ପ୍ରଥମ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ହିଂସା ହେଲା କାମ ବିକାର, ସେଥିପାଇଁ କାମ ମହାଶତ୍ରୁ କୁହାଯାଇଥାଏ,
ଏହା ଉପରେ ହିଁ ତୁମକୁ ବିଜୟୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୂଳକଥା ହେଉଛି କାମ ବିକାର, ଯେଉଁମାନେ ପତିତ
ସେମାନଙ୍କୁ ବିକାରୀ କୁହାଯାଏ, ସେମାନେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । କ୍ରୋଧୀମାନଙ୍କୁ ଏପରି
କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ ଇଏ ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି । କ୍ରୋଧୀକୁ କ୍ରୋଧୀ, ଲୋଭୀକୁ ଲୋଭୀ କୁହାଯିବ ।
ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ନିର୍ବିକାରୀ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଦେବତାମାନେ ନିଲୋର୍ଭୀ, ନିର୍ମୋହୀ, ନିର୍ବିକାରୀ
ଅଟନ୍ତି । ସେମାନେ କେବେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହୋଇନଥା’ନ୍ତି । ତୁମକୁ କହୁଛନ୍ତି ବିକାର ବିନା ପିଲା
କିପରି ଜନ୍ମ ନେବେ ? ତାଙ୍କୁ (ଦେବତାମାନଙ୍କୁ) ତ ନିର୍ବିକାରୀ ମାନୁଛ ନା । ତାହା ହେଉଛି
ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଦ୍ୱାପର କଳିଯୁଗ ହେଲା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ନିଜକୁ ବିକାରୀ, ଦେବତାମାନଙ୍କୁ
ନିର୍ବିକାରୀ ବୋଲି କହୁଛ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ମଧ୍ୟ ବିକାରୀ ଥିଲୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଦେବାତାମାନଙ୍କ ଭଳି ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ମଧ୍ୟ ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା
ଏହି ପଦ ପାଇଥିଲେ ପୁଣି ଏବେ ମଧ୍ୟ ପାଉଛନ୍ତି । ଆମେ ହିଁ ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ, କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ଏହିପରି ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥିଲୁ, ଯାହାକୁ ଏବେ ହରାଇ ଦେଇଛୁ, ପୁନର୍ବାର ତାହା
ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ । ଯଦି ଏହି ଚିନ୍ତନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ତେବେ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ରହିବ ।
କିନ୍ତୁ ମାୟା ଏହି ସ୍ମୃତି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ସ୍ଥାୟୀ
ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ତୁମେମାନେ ଅଚଳ ହୋଇ ଯୋଗ କରିବ ତେବେ ଜଲ୍ଦି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ
ଏବଂ ତୁମର ଆତ୍ମା ଘରକୁ ଫେରିଯିବ । କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ତ ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ଯିବେ ।
ପୁଣି ଶିବବାବାଙ୍କର ବରଯାତ୍ରୀ ରହିଛି । ବିବାହ ସମୟରେ ମାତାମାନେ ମାଟିର ମାଠିଆରେ ଜ୍ୟୋତି ଜଳାଇ
ନେଇ ଯାଇଥା’ନ୍ତି ନା, ଏହା ହିଁ ଏହାର ପ୍ରତୀକ ଅଟେ । ସାଜନ ଶିବବାବା ତ ସର୍ବଦା ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଆମର ଜ୍ୟୋତିକୁ ଜାଗ୍ରତ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନର କଥା ହିଁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ଚାଲିଆସୁଛି । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଜ୍ୟୋତିକୁ ଜାଗ୍ରତ କରୁଛ । ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଧନ ମିଳିଥାଏ । ପାଠପଢାକୁ ରୋଜଗାରର ପନ୍ଥା ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ
ନା । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଭାରତକୁ ଓ ସାଧରଣ ଭାବେ ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ପବିତ୍ର
କରୁଛ । ଏଥିରେ କନ୍ୟାମାନେ ବହୁତ ଭଲ ସହଯୋଗୀ ହୋଇପାରିବେ । ସେବା କରି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ ।
ଜୀବନ ହୀରା ତୁଲ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ, କମ୍ ପଦ ନୁହେଁ । ପିତାମାତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବାର ପାଇଁ ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ମାତାପିତା ଏବଂ ଅନନ୍ୟ ଭାଇ, ଭଉଣୀମାନଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ତୁମର ଦୁଇଟି ପିତା ଅଛନ୍ତି — ଲୌକିକ ଏବଂ
ପାରଲୌକିକ । ଏଥିରେ ବଡ କିଏ ? ବଡ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବେହଦର ପିତା ହିଁ ହେବେ ନା । ବର୍ସା
ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ତାଙ୍କଠାରୁ ମିଳିବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ସିଏ ବର୍ସା ଦେଇ, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
କରୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚ — ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି ପୁଣି ତୁମେ ପର ଜନ୍ମରେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବ
। ବାବା କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି ଭାରତକୁ ବହୁତ ସାହୁକାର (ସମୃଦ୍ଧି) କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏହି ପାଠପଢା
ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ହଦ ଅର୍ଥାତ୍ ଲୌକିକ ପାଠପଢାରୁ କ’ଣ ମିଳିବ ? ଏଠାରେ ତୁମେ ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହେଉଛ । ହଦ-ବେହଦର ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ଇଏ ତ
ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ଏକ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଓ ଗୁରୁଙ୍କ ବର୍ସା ସବୁ କିଛି
ଦେଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଦେହ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ନିଜେ
ମରିଗଲେ ଦୁନିଆ ମରିଗଲା । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ ହୋଇଗଲ, ବାକି କାହାକୁ ମନେ ପକାଇବ ।
ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ଯେପରି ଦେଖ ନାହିଁ । ଅଭିନୟ କରୁଛ କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ଯେ — ଏବେ ଆମକୁ
ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ପୁଣି ଏଠାକୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ତେବେ
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବ । ତୁମେମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଛାଡିଦେବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ପୁରୁଣା ଜିନିଷକୁ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ, ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ନାଟକ ପୂରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆରେ ଏବେ ନିଆଁ ଲାଗିବ । ଅନ୍ଧର ପୁତ୍ର ଅନ୍ଧ, ସମସ୍ତେ ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ପଡିଛନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଏଠାରେ ଶୋଇଥିବା ମନୁଷ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଅଜ୍ଞାନ ନିଦର
କଥା, ସେହି ନିଦରୁ ତୁମେମାନେ ଜାଗ୍ରତ କରୁଛ । ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍ ଦିନ, ସତ୍ୟଯୁଗ, ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍
ରାତି, କଳିଯୁଗ । ଏସବୁ ବହୁତ ବୁଝିବା କଥା । ଝିଅମାନେ ବିବାହ କରିଲେ ମାତା-ପିତା, ଶାଶୂ-ଶଶୁର
ଆଦି ମଧ୍ୟ ମନେପଡିବେ । ତାଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ପଡିବ । ଏପରି ଯୁଗଳ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି — ଆମେ ଯୁଗଳ ହୋଇ ମଧ୍ୟ କେବେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ ନାହୁଁ ।
ଜ୍ଞାନ ରୂପକ ଖଣ୍ଡା ମଝିରେ ରହିଛି । ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଆମକୁ -- ପବିତ୍ର
ରହିବାକୁ ହେବ । ଦେଖ, ରମେଶ-ଉଷା, କେବେ ବି ପତିତ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ଏହି ଡର ରହିଛି ଯେ ଯଦି ଆମେ
ପତିତ ହେବୁ ତେବେ ୨୧ ଜନ୍ମର ରାଜତ୍ୱ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଦେବାଳିଆ ହୋଇଯିବୁ । ତେବେ କେହି-କେହି
ଫେଲ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଗନ୍ଧର୍ବୀ ବିବାହର ନାମ ତ ଅଛି ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ପବିତ୍ର ରହିଲେ
ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳିବ । ଏହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ଆସିଯାଇଥାଏ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାରା ଦୁନିଆକୁ
ପବିତ୍ର କରୁଛ । ତୁମେ କେତେ କମ୍ ସନ୍ତାନ କିନ୍ତୁ ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ସାରା କଳିଯୁଗୀ ପାହାଡକୁ
ଉଠାଇ ସୁନାର ପାହାଡ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏକଥା ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ
ତ ଗୋବର୍ନ୍ଧନ ପର୍ବତ ଚାରି ପାଖରେ ପରିକ୍ରମା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି ସାରା ଦୁନିଆକୁ
ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଦୁନିଆ କରୁଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ କ’ଣ ସୁନାର ହିମାଳୟ ହୋଇଯିବ । ସେଠାରେ ତ
ସୁନାର ଖଣି ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଯିବ । ୫ତତ୍ତ୍ୱ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ରହିବ, ତେଣୁ ବହୁତ ଭଲ ଫଳ ମଧ୍ୟ ଦେବେ
। ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ତତ୍ତ୍ୱ ଦ୍ୱାରା ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ସେଠାକାର ଫଳ ମଧ୍ୟ
ବହୁତ ବଡ-ବଡ ସ୍ୱାଦିଷ୍ଟ ହେବ । ତାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ । ତେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ବିକାରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ବିକାରୀ
ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଯୋଗୀମାନେ କେବେ ବି ବିକାରୀ ହେବେ ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନବଳ ତ ଅଛି, କିନ୍ତୁ
ଯୋଗୀ ନହେଲେ ପତିତ ହୋଇଯିବେ । ଯେପରି ପଚରାଯାଏ — ପୁରୁଷାର୍ଥ ବଡ ନା ପ୍ରାଲବ୍ଧ ? ତେବେ କହନ୍ତି
ପୁରୁଷାର୍ଥ ବଡ । ସେହିପରି ଏଥିରେ କହିବେ ଯୋଗବଳ ବଡ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପତିତରୁ ପାବନ
ହେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ କହୁଛ ଆମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ଠାରେ ପାଠ ପଢିବୁ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ପାଖରେ
ପଢିଲେ କ’ଣ ମିଳିବ ? ଗୋଟିଏ ମାସରେ କେତେ ରୋଜଗାର ହେବ ? ଏଠାରେ ତୁମେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ରତ୍ନ ଧାରଣ
କରୁଛ । ଏହା ହେଉଛି ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାର । ସେଠାରେ ପଇସା ଗଣତି କରାଯିବ ନାହିଁ । ଅଗଣିତ ଧନ
ରହିବ । ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର କ୍ଷେତ ରହିବ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି
। ଏହା ହେଉଛି ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଉଚ୍ଚ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କିପରି ପ୍ରାଲବ୍ଧ ପାଇଲେ, ପ୍ରାଲବ୍ଧକୁ
ଜାଣିଗଲ ତେବେ ବାକି କ’ଣ ଦରକାର । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ପ୍ରତି କଳ୍ପର ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ବାବା
ଆସୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସି ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ସେବା କରିବାର ଉମଙ୍ଗ
(ଉତ୍ସାହ) ରହିବା ଦରକାର । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାହାକୁ ରାସ୍ତା ନବତାଇଛ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ଖାଦ୍ୟ
ଖାଇବ ନାହିଁ — ଯଦି ଏତିକି ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଅଛି ତେବେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ
ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଈଶ୍ୱରୀୟ
ସେବା କରି ନିଜର ଜୀବନକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ମାତା-ପିତା ଏବଂ ଅନନ୍ୟ
ଭାଇ-ଭଉଣୀମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଅନୁକରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ନିଜର ଦେହ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଯୋଗ
ସ୍ଥିତିକୁ ଅଚଳ ଏବଂ ସ୍ଥାୟୀ କରିବାକୁ ହେବ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ପରି ନିର୍ଲୋଭୀ, ନିର୍ମୋହୀ ଏବଂ
ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ ହେବା ସହିତ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ବିଶେଷତାରେ ବିଶେଷ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ ହୁଅ ।
ଯେପରି ସବୁ
ଡାକ୍ତରମାନଙ୍କର ସାଧାରଣ ରୋଗ ଗୁଡିକୁ ଭଲ କରିବାର ଜ୍ଞାନ ତ ରହିଛି କିନ୍ତୁ କେହି କେହି କୌଣସି
ବିଶେଷ ରୋଗକୁ ଠିକ୍ କରିବାରେ ନାମୀଗ୍ରାମୀ ହୋଇଯା’ନ୍ତି ସେହିଭଳି ତୁମମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ ତ ହେବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ପୁଣି ବି କୌଣସି ଗୋଟିଏ ବିଶେଷତାକୁ ବିଶେଷ ଭାବରେ ଅନୁଭବ କରି,
ସେବାରେ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରି ବା ପ୍ରୟୋଗ କରି ଆଗକୁ ବଢିଚାଲ । ଯେପରି ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ବିଦ୍ୟାର ଦେବୀ,
ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ଧନର ଦେବୀ କହି ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ସେହିପରି ନିଜ ଭିତରେ ସର୍ବଗୁଣ, ସର୍ବଶକ୍ତି ଥିଲେ
ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ବିଶେଷତାରେ ବିଶେଷ ରିସର୍ଚ କରି ଅର୍ଥାତ୍ ଗବେଷଣା କରି ସେଥିରେ ନିଜକୁ ପ୍ରଭାବଶାଳୀ
କର ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବିକାର ରୂପୀ
ସାପ ଗୁଡିକୁ ସହଜଯୋଗ ରୂପୀ ଶଯ୍ୟାରେ ପରିଣତ କରିଦିଅ ତେବେ ସର୍ବଦା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ରହିପାରିବ ।