29.01.21          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବ ଧର୍ମ ପିତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଆଦି ପିତା ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା, ଯାହାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କର୍ମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାର ଉପାୟ କ’ଣ?

ଉତ୍ତର:-
ଏହି ଜନ୍ମର କୌଣସି କର୍ମ ବାବାଙ୍କୁ ଲୁଚାଅ ନାହିଁ, ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ କର୍ମ କରିବା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ । ତେବେ ସବୁ କଥା କର୍ମ ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଯଦି କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କରି ଲୁଚାଇଲ ତେବେ ୧୦୦ ଗୁଣ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ପାପ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ତୁଟି ଯିବ ଏବଂ ଶେଷରେ ସତ୍ୟାନାଶ ହୋଇଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ସତ୍ୟରେ ଚାଲ ।

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ଗେହ୍ଲା ପିଲାମାନେ ତ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେମାନେ ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନର ଯାତ୍ରୀ । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ଏଠାରେ ରହିବାର ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ତ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ନା । ତେଣୁ ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲି ଯାଅ ନାହିଁ । ଯେହେତୁ ତୁମେମାନେ ଏଠାରେ ଅଛ ତେଣୁ ଭିତରେ ଭିତରେ ବହୁତ ଗଦ୍ ଗଦ୍ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ଆଖିରେ ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ ତାହା ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା ତ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇସାରିଛି, ଏବେ ବାବା ଆମକୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ସମୟ ଶେଷ ହେବା ପରେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ । ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ଏବଂ ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ, ଏହି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଅନେକ ଥର ଆମେ ଏହିଭଳି ଚକ୍ର ଲଗାଇଛୁ । ଏବେ ଏହି ଚକ୍ର ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଆମେ ଅଳ୍ପ କେତେଜଣ ଦେବତାମାନେ ହିଁ ରହିବୁ । ମନୁଷ୍ୟ କେହି ବି ରହିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛୁ । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ତ ପକ୍କା ରହିଛି ନା । ବାକି କର୍ମ ଉପରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରୁଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଯଦି ଓଲଟା କର୍ମ କରେ ତେବେ ମନ ଭିତରେ ନିଶ୍ଚିତ ପଶ୍ଚାତାପ ହୋଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା ପଚାରୁଛନ୍ତି ଏହି ଜନ୍ମରେ ଏପରି କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କରିନାହଁ ତ? ଏହା ହେଉଛି ଛି-ଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ । ଦୁନିଆ ଜାଣି ନାହିଁ ଯେ ରାବଣ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । ବାପୁଜୀ କହୁଥିଲେ ରାମରାଜ୍ୟ ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝି ନ ଥିଲେ । ଏବେ ବେହଦର ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ରାମ ରାଜ୍ୟ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । ଏହା ହେଉଛି ଅନ୍ଧକାର ଦୁନିଆ । ଏବେ ବେହଦର ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଭକ୍ତି କରୁନାହଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ବାବାଙ୍କର ହାତ ମିଳିଛି । ବାବାଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ବିନା ତୁମେମାନେ ବିଷୟ ବୈତରଣୀ ନଦୀରେ ବୁଡ଼ିରହିଥିଲ, ଏଠାରେ ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି ଭକ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ମିଳିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଚାଲିଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମର ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି - ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବୁ, ପୁଣି ପବିତ୍ର ରାଜ୍ୟକୁ ଆସିବୁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ମିଳୁଛି । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଛି-ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତରୁ ଗୁଲ୍‌-ଗୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର, କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ ହେଉଛ । ତେବେ ଏଭଳି କିଏ କରାଉଛନ୍ତି? ବାବା । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବେହଦର ଅର୍ଥାତ୍ ଅବିନାଶୀ ପିତା । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ବେହଦର ପିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପାରଲୌକିକ ବାବା ଆତ୍ମା ହିସାବରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପରେ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ ନା । ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଜାଣିସାରିଛ । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ । କେତେ ସୁନ୍ଦର ସୁସଜ୍ଜିତ ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟେ । ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି ନା, ତାଙ୍କୁ ତ ସଙ୍ଗମର ହିଁ କୁହାଯିବ । ବ୍ରହ୍ମଲୋକ, ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକର, ସ୍ଥୂଳଲୋକର ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଏହି ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ମିଳୁଛି ନା । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଏବଂ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସଙ୍ଗମ । ଭକ୍ତମାନେ ମଧ୍ୟ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି - ହେ ପତିତ ପାବନ ଆସ । ପାବନ ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଏବଂ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ କୁହାଯିବ । ତୁମେମାନେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପାର୍ଟ ରହିଛି । କ୍ରିଏଟର୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଏବଂ ଡ଼ାଇରେକ୍ଟର ଅର୍ଥାତ୍ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଅଟନ୍ତି ନା, ଯେହେତୁ ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ମାନୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ତାଙ୍କର କିଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଥିବ ନା! ତାଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ, କାରଣ ତାଙ୍କର ଶରୀର ନାହିଁ । ବାକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟ କୁହାଯିବ ଅଥବା ଦେବତା କୁହାଯିବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତ ନା ଦେବତା ନା ମନୁଷ୍ୟ କହିପାରିବା, କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କର ଶରୀର ହିଁ ନାହିଁ । ଏହି ଶରୀରକୁ ତ ଅସ୍ଥାୟୀ ଭାବରେ ନେଇଛନ୍ତି । ସେ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି, ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ - ଶରୀର ବିନା ମୁଁ ରାଜଯୋଗ କିପରି ଶିଖାଇବି! ମୋତେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମାଟି ଗୋଡ଼ି ଭିତରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ - ମୁଁ କିପରି ଆସୁଛି! ଏବେ ତ ତୁମେମାନେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ । କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ତ ଏହା ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ, ତାହା ହେଲେ ଦେବତାମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜତ୍ୱ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ? ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖିଥିବେ । ଏହି କଥାକୁ ସ୍ମରଣ କରି ଏବେ ତୁମକୁ ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଆମେ ଏବେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ପୂରା କରିଛୁ । ବାବା କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହିଭଳି ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଏହା ବହୁତ ଜନ୍ମର ଶେଷ ଜନ୍ମ । ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜ କୁମାର ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ଶିବଙ୍କର ୮୪ ଜନ୍ମ ବୋଲି କହିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଏକଥା ଜାଣିଛନ୍ତି । ମାୟା କିନ୍ତୁ ବହୁତ କଡା, କାହାକୁ ବି ଛାଡ଼ୁନାହିଁ । ଏକଥା ବାବା ମଧ୍ୟ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ବାବା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟନ୍ତି । ନା, ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ଚାଲିଚଳଣିରୁ ଜାଣୁଛନ୍ତି । ସମାଚାର ଆସୁଛି-ମାୟା ଏକଦମ୍ କଞ୍ଚା ଗିଳି ଦେଉଛି, ଏପରି ବହୁତ କଥା ତୁମକୁ ଜଣାପଡ଼ୁନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ତ ସବୁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ବାବା ତ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନୁହେଁ । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚାଲି-ଚଳଣରୁ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଜଣା ପଡ଼ିଥାଏ । କେହି କେହି ତ ବହୁତ ଖରାପ ଚାଲି-ଚଳଣି ମଧ୍ୟ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଖବରଦାର କରୁଛନ୍ତି । ମାୟାଠାରୁ ସତର୍କ ରହିବାକୁ ହେବ । ମାୟା ଏପରି ଅଟେ ଯିଏକି କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୂପରେ ଏକଦମ୍ କଞ୍ଚା ଗିଳିଦେଉଛି । ଯଦିଓ ବାବା ବୁଝାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ବି ରହୁନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖବରଦାର ରହିବାକୁ ହେବ । କାମ ବିକାର ତୁମର ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ଜଣାପଡ଼ିବ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ବିକାରରେ ଯାଉଛୁ, ଏପରି ମଧ୍ୟ ହେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି କିଛି ଭୁଲ୍ ହୋଇଯାଉଛି ତେବେ ସତ କହିଦିଅ, ଲୁଚାଅ ନାହିଁ । ନଚେତ୍ ଶହେ ଗୁଣା ପାପ ହୋଇଯିବ, ଯାହାକି ଭିତରେ ଭିତରେ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରିବ ଏବଂ ଅବସ୍ଥା ଏକଦମ ତଳକୁ ଖସିଯିବ । ତେଣୁ ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ବିଲ୍‌କୁଲ୍ ସଚ୍ଚା ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ, ନଚେତ୍ ବହୁତ କ୍ଷତି ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ମାୟା ବହୁତ କଡ଼ା ପରୀକ୍ଷା ନେଉଛି । କାରଣ ଏହା ରାବଣର ଦୁନିଆ । ତେବେ ଆମେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବା! ଆମେ ଯେଉଁ ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛୁ ସେହି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବା । ପିତା ଯଦି ନୂଆ ଘର ତିଆରି କରନ୍ତି ତେବେ ପିଲାମାନେ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ ଆମ ପାଇଁ ହିଁ ନୂଆ ଘର ତିଆରି ହେଉଛି, ତେଣୁ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଏହା ତ ବେହଦର କଥା । ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗ ତିଆରି ହେଉଛି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ରହିବା ପାଇଁ ଘର ନିଶ୍ଚିତ ଥିବ । ଏବେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା । ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ମନେ ପକାଇବା ସେତେ ଗୁଲ୍‌-ଗୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଫୁଲ ଭଳି ହୋଇଯିବା । ଆମେ ବିକାରର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ କଣ୍ଟା ହୋଇଯାଇଥିଲୁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ମାୟା ଅଧାଅଧି ପିଲାଙ୍କୁ ଏକଦମ୍ କଞ୍ଚା ଖାଇଯାଉଛି, ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେଉଁମାନେ ଆସୁନାହାନ୍ତି ସେମାନେ ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇଗଲେଣି । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ତ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହିଭଳି ମାୟା ଅନେକଙ୍କୁ ଗିଳି ଦେଉଛି । ବହୁତ ଆସୁଛନ୍ତି, ଭଲ ଭଲ କହି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି - ମୁଁ ଏପରି କରିବି, ସେପରି କରିବି, ମୁଁ ତ ଯଜ୍ଞ ପାଇଁ ପ୍ରାଣ ଦେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛି । ଆଜି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ନାହାଁନ୍ତି, କାରଣ ତୁମମାନଙ୍କ ଲଢେଇ ମାୟା ସହିତ ହେଉଛି । ଯାହାକୁ ଦୁନିଆରେ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ବାବା ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଅନ୍ଧକାରରୁ ଆଲୋକକୁ ଆସିଯାଉଛ । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନେତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଭକ୍ତିରେ ତୁମେ ମନେ ପକାଉଥିଲ ନା । କହୁଥିଲ - ତୁମେ ଆସିଲେ ଆମେ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବୁ, କିନ୍ତୁ କିପରି ସମର୍ପଣ ହେବ! ଏକଥା ଜାଣିନ ଥିଲ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ମଧ୍ୟ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସଦୃଶ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ଜନ୍ମକୁ ଅଲୌକିକ ଜନ୍ମ କୁହାଯିବ । ତୁମକୁ କିପରି ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି! ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ ଇଏ ତ ସେହି ବାବା ଅଟନ୍ତି ଯିଏ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଆମର ପିତା ହେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ବାବା-ବାବା କହୁଛୁ, ବାବା ମଧ୍ୟ ସନ୍ତାନ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ସେ ହିଁ ଆମକୁ ଶିକ୍ଷକ ରୂପରେ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଆଉ ତ କେହି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ପୁଣି ସେହି ଶିକ୍ଷକଙ୍କର ଶିକ୍ଷା ମଧ୍ୟ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଦରକାର । ଖୁସିରେ ଗଦ୍‌-ଗଦ୍ ହେବା ଦରକାର । ଯଦି କେହି ବିକାରୀ ହୋଇଗଲା ତେବେ ତା’କୁ ଖୁସିର ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ । ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ସେ ଯେପରି ଆମର ଜାତି ଭାଇ ନୁହେଁ । ଏଠାରେ ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କେତେ ସବୁ ସାଙ୍ଗିଆ ରହିଛି । ତୁମର ସରନେମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସାଙ୍ଗିଆ ଦେଖ କେତେ ବଡ଼ । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ଗ୍ରେଟ୍-ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ ଫାଦର ବ୍ରହ୍ମା, ତାଙ୍କୁ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବିଷୟରେ ତ କାହାକୁ ବି ଜଣାନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ନେଇଯାଇଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ତେବେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠୁ ଆସିବେ । ସେଠାରେ କ’ଣ ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର କରିବେ? ଏକଥା କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣାନାହିଁ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଇଏ ହେଲେ ମୋର ରଥ । ବହୁତ ଜନ୍ମର ଶେଷ ଜନ୍ମରେ ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରର ଆଧାର ନେଇଛି । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଗୀତାର ଅଧ୍ୟାୟର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ପବିତ୍ରତା ମଧ୍ୟ ମୁଖ୍ୟ ଅଟେ । ପତିତରୁ ପାବନ କିପରି ହେବ, ଏକଥା ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ । ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି କେବେ ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଦେହ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଲ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ମାୟାର ପାପ କର୍ମ ସବୁ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । କୌଣସି ବି ଗୁରୁ କେବେ ବି ଏପରି କହିବେ ନାହିଁ ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଇଏ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା କିପରି ହେଉଛନ୍ତି? ଛୋଟ ବୟସରେ ତ ଗାଁର ପିଲା ଥିଲେ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେଇଛନ୍ତି, ଡ୍ରାମାର ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାର୍ଟ କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲୁଛି । ତେଣୁ ତୁମେ ବୁଝି ମଧ୍ୟ ପାରିବ ଏବଂ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ । ଏବେ ତ ତୁମେମାନେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଯାଇଛ । ଆଗରୁ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଥିଲ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ଥିଲେ ନା । ଏବେ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖ ଇଏ ତ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ ନା । କୃଷ୍ଣ ତ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ ପୁଣି ଗାଁର ପିଲା ମଧ୍ୟ ହେଲେ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ଧାରଣ କରି ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ପବିତ୍ରତାର କଥା । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଲେଖୁଛନ୍ତି - ବାବା, ମାୟା ମୋତେ ତଳକୁ ଖସାଇଦେଲା ମୋର ଦୃଷ୍ଟି ବିକାରୀ ହୋଇଗଲା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକର । ବାସ୍ ଏବେ ତ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ, ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ ତା’ପରେ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ପାଇଁ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ଲାଗିବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଦେଖିବ — କିପରି ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିବ? ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ଜାଣିପାରୁଛ - ଯେହେତୁ ଆମେ ଦେବତା ହେବୁ ତେଣୁ ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଦରକାର, ସେଥିପାଇଁ ବିନାଶ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ନିଜ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛୁ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ଏଠାରେ ତୁମମାନଙ୍କର ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ ଦାବି କରି ଆସିଛ ଯେ ଆମ ଭଳି ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କର, ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ କଥା ଅନୁସାରେ ମୁଁ ଆସିଛି, ତୁମକୁ ବହୁତ ସହଜ ରାସ୍ତା ବତାଉଛି । ମନମନାଭବ, ଭଗବାନୁବାଚ ଅଛି ନା, କେବଳ ସେଥିରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ପରେ ହେଉଛନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ । ଇଏ ହେଲେ ପରମଧାମର ମାଲିକ, ସେ ହେଉଛନ୍ତି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ନମ୍ବରୱାନ ଆତ୍ମା ହେଲେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ, ଯାହାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ସ୍ନେହ କରୁଛନ୍ତି । ବାକି ଆଉ ସମସ୍ତେ ପଛରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ନକଲି ଖୁସି କୌଣସି ସ୍ଥାୟୀ ଖୁସି ନୁହେଁ । ବାହାରୁ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ସନ୍ତାନମାନେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଥିଲେ, ଯେଉଁମାନେ କି କେବେ ବି ପବିତ୍ର ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଥିଲେ - ଯଦି ବିକାରରେ ଯାଉଛ ତେବେ ପୁଣି ଆସୁଛ କାହିଁକି, ସେମାନେ କହୁଥିଲେ - କ’ଣ କରିବୁ, ରହିପାରୁନାହୁଁ । ସବୁଦିନ ତ ଆସୁଛୁ, କିଏ ଜାଣେ କେବେ ଯଦି ତୀର ଲାଗିଯିବ । ଆପଣଙ୍କ ବିନା ସଦ୍‌ଗତି କିଏ କରିବ । ଏହିପରି କହି ଆସି ବସି ଯାଉଥିଲେ । ମାୟା ତ ବହୁତ ପ୍ରବଳ ଅଟେ । ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି ଯେ - ବାବା ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୁଲ୍‌-ଗୁଲ୍ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କ’ଣ କରିବୁ, ତଥାପି ସତ୍ୟ ତ କହୁଥିଲେ ନା - ଏବେ ନିଶ୍ଚିତ ସେମାନେ ସୁଧୁରି ଯିବେଣି । ସେମାନଙ୍କର ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ଥିଲା ଯେ - ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆମେ ସୁଧୁରିବୁ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ସୃଷ୍ଟି ନାଟକରେ କେତେ ଅଭିନେତା ଅଛନ୍ତି । ଜଣଙ୍କର ଚେହେରା ଆଉଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁ ନାହିଁ । ପୁଣି ଗୋଟିଏ କଳ୍ପ ପରେ ସେହି ଚେହେରାରେ ନିଜର ପାର୍ଟ ରିପିଟ୍ କରିବେ । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ତ ସ୍ଥାୟୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସବୁ ଅଭିନେତାମାନେ ବିଲ୍‌କୁଲ୍ ସଠିକ୍ ପାର୍ଟ ହିଁ କରୁଛନ୍ତି । ସେଥିରେ କିଛି ବି ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ସବୁ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ଭିତରେ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ଭରି ରହିଛି । ଏସବୁ କେତେ ବୁଝିବାର କଥା । ବାବା କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ପିଲାମାନେ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । କାହାକୁ ବୁଝାଇପାରୁନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ଼୍ରାମାରେ ଅଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ କଳ୍ପରେ ଏହିପରି ରାଜତ୍ୱ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ନା । ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ କମ ଆତ୍ମା ଆସିବେ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି ନା, ନିଜର ପାର୍ଟକୁ ସେ ନିଜେ ହିଁ ଜାଣିଛି, ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ବି ଜାଣିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ସହିତ ସର୍ବଦା ସଚ୍ଚା ରହିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ପୂରା-ପୂରା ସମର୍ପଣ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।

(୨) ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନକୁ ଧାରଣ କରି ବୁଦ୍ଧିମାନ୍ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଭିତରେ ଭିତରେ ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି ବି ଶ୍ରୀମତ ବିରୁଦ୍ଧ କାମ କରି ଖୁସିକୁ ହରାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

ବରଦାନ:-
ଜ୍ଞାନର ଗହନ ରହସ୍ୟକୁ ଶୁଣିବା ସହିତ ସେଗୁଡିକୁ ସ୍ୱରୂପରେ ଆଣୁଥିବା ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।

ଜ୍ଞାନୀ ତୁ ଆତ୍ମାମାନେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ସ୍ୱରୂପର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି । ଯେପରି ଶୁଣିବାକୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି ଏବଂ ଗୁହ୍ୟ ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ ଅନୁଭବ ହେଉଛି ସେହିପରି ଶୁଣିବା ସହିତ ତା’କୁ ନିଜ ଭିତରେ ସମାହିତ କରିନେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯିବାର ମଧ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ ହେବା ଦରକାର । ମୁଁ ଆତ୍ମା ନିରାକାର ଅଟେ - ଏକଥା ତ ବାରମ୍ବାର ଶୁଣୁଛ କିନ୍ତୁ ଶୁଣିବା ସମୟରେ ନିରାକାରୀ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବୀ ହୋଇ ଶୁଣ । ଯେଉଁଭଳି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟ ଶୁଣୁଛ ସେହିଭଳି ଅନୁଭବ କର । ଏହାଦ୍ୱାରା ଶୁଦ୍ଧ ସଂକଳ୍ପର ସମ୍ପତ୍ତି ଜମା ହୋଇଚାଲିବ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧି ସେଥିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ବ୍ୟର୍ଥ ସଂକଳ୍ପଠାରୁ ସହଜରେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିବା ସହିତ ଅନୁଭବ କରିବାର ଡବଲ ଅଧିକାରୀ ଆତ୍ମା ହିଁ ମସ୍ତ ଫକୀର ବା ଜ୍ଞାନରେ ରମଣ କରୁଥିବା ରମତା ଯୋଗୀ ଅଟନ୍ତି ।