28.01.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
କେବେ ହେଲେ ମିଥ୍ୟା
ଅହଂକାରରେ ଆସ ନାହିଁ, ଏହି ରଥର ମଧ୍ୟ ପୂରା-ପୂରା ସମ୍ମାନ ରଖ’’ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ପଦ୍ମାପଦମ୍ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କିଏ ଏବଂ ର୍ଦୁଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କିଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଯାହାଙ୍କର ଚାଲି-ଚଳଣ ଦେବତାତୁଲ୍ୟ, ଯେଉଁମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ
ପଦ୍ମାପଦମ୍ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବେ ସେମାନଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ।
କେହି-କେହି ତ ମହାନ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଇ ଚାଲିଥାନ୍ତି । ସୁଖ ଦେବା ଜାଣି
ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ, ନିଜକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସାବଧାନ ରଖ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ
ଦିଅ ଏବଂ ଯୋଗ୍ୟ ହୁଅ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା
ବସି ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଏହି ପାଠଶାଳାରେ ବସି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଉଛ ।
ଜାଣିଛ ଆମେ ବହୁତ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱର୍ଗର ପଦ ପାଉଛୁ । ଏପରି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ତ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା
ଦରକାର । ଯଦିଓ ସମସ୍ତଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ଥିବ କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ତ ଏକା ସଦୃଶ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ନମ୍ବର ତ ପ୍ରଥମରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଛି ନା । ପେପରରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମରୁ ଶେଷ ନମ୍ବର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ରହିଥା’ନ୍ତି । କେହି ଫେଲ୍ କେହି ପାସ୍ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ସମସ୍ତେ ନିଜ ମନକୁ ପଚାର -
ବାବା ମୋତେ ଏତେ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି, ମୁଁ କେତେ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଛି? ଅମୁକଠାରୁ ଭଲ ହୋଇଛି ନାଁ କମ୍?
ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଦେଖାଯାଏ ଯଦି କେହି କୌଣସି ବିଷୟରେ ଦୁର୍ବଳ ଥା’ନ୍ତି ତେବେ ସେ ତଳକୁ
ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଶ୍ରେଣୀର ମନିଟର୍ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ବିଷୟରେ ଯଦି ଦୁର୍ବଳ ଥିବ ତେଣୁ ସେ
ତଳକୁ ଖସିଯିବ, କୋଚିତ୍ କେହି କେହି ବୃତ୍ତି ନେଇଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଏହା ମଧ୍ୟ ସ୍କୁଲ୍ ଅଟେ ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଆମେମାନେ ସମସ୍ତେ ପାଠ ପଢୁଛୁ, ଏଥିରେ ପ୍ରଥମ କଥା ହେଉଛି ପବିତ୍ରତା ।
ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ଡାକିଛ ନା । ଯଦି ଦୃଷ୍ଟି ବିକାରୀ ରହୁଛି ତେବେ ନିଜେ ଅନୁଭବ
କରୁଥିବେ । ବାବାଙ୍କୁ ଲେଖୁଛନ୍ତି ବାବା ମୁଁ ଏହି ବିଷୟରେ ଦୁର୍ବଳ ଅଛି । ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀର
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ନିଶ୍ଚିତ ରହିଥାଏ - ମୁଁ ଅମୁକ ବିଷୟରେ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ । କେହି ଏପରି ମଧ୍ୟ
ଭାବନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବି । ଏଥିରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଷୟ ହେଉଛି - ପବିତ୍ରତା । ବହୁତ
ଲେଖୁଛନ୍ତି, ବାବା ମୁଁ ହାରିଗଲି, ତେବେ ତାଙ୍କୁ କ’ଣ କୁହାଯିବ? ତାଙ୍କ ମନରେ ଆସୁଛି - ଏବେ ମୁଁ
ଆଉ ଉପରକୁ ଚଢିପାରିବି ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ଏହା ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ
ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ସ୍ମରଣ କରି ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ
ଯାଇ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ବଂଶକୁ ଯାଇପାରିବେ । ଶିକ୍ଷକ ତ ଜାଣିପାରୁଥିବ ଯେ, ଇଏ ଉଚ୍ଚ ପଦ
ପାଇପାରିବ ନା ନାହିଁ? ସେ ହେଉଛନ୍ତି ସୁପ୍ରିମ ଶିକ୍ଷକ । ଏହି ଦାଦା ମଧ୍ୟ ସ୍କୁଲରେ ପାଠ
ପଢିଛନ୍ତି ନା । କେହି ଛାତ୍ର ଯଦି ଖରାପ କାମ କରିଲେ ତେବେ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ଆଗରୁ ବହୁତ କଠୋର ଦଣ୍ଡ ଦିଆଯାଉଥିଲା । ଏବେ ଦଣ୍ଡ କମ୍ କରିଥିବାରୁ ଛାତ୍ରମାନେ ଅଧିକ ବିଗିଡି
ଯାଉଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ଛାତ୍ରମାନେ କେତେ ହଙ୍ଗାମା କରୁଛନ୍ତି । ଛାତ୍ରମାନଙ୍କୁ ନ୍ୟୁ ବ୍ଲଡ୍ ବୋଲି
କୁହାଯାଉଛି ନା । ସେମାନେ ଦେଖ କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି । ନିଆଁ ଲଗାଇ ନିଜର ଜବାନୀ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ହେଉଛି ଆସୁରୀ ଦୁନିଆ । ଯବାନ ଛାତ୍ରମାନେ ବହୁତ ଖରାପ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ବହୁତ
ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛି । ଦେଖିବାକୁ ତ ବହୁତ ଭଲ ଜଣା ପଡୁଛନ୍ତି । ଯେପରି କୁହାଯାଏ - ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଆଦି
ଅନ୍ତ ଜାଣି ହେବ ନାହିଁ । ସେହିପରି ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ ଜାଣିହେବ ନାହିଁ ଯେ, ଇଏ କେଉଁ ପ୍ରକାରର
ମନୁଷ୍ୟ । ହଁ, ବୁଦ୍ଧିରୁ ଜ୍ଞାନ ବିଷୟରେ ଜଣାଯାଏ ଯେ, ଇଏ କିପରି ପଢୁଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କର ଚଳଣି
କିପରି । କେହି ତ ଏପରି କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ଯେପରି ମୁଖରୁ ଫୁଲ ବାହାରୁଛି, କେହି ତ ପୁଣି
ପଥର ବାହାରିବା ଭଳି କଥା କହୁଛନ୍ତି । ଦେଖିବାକୁ ବହୁତ ଭଲ, ପଏଣ୍ଟସ୍ ଆଦି ଲେଖୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ବୁଦ୍ଧି ପଥର । ବାହାରର ଶୋ ବହୁତ ରହିଛି । ମାୟା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ରହିଛି
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟବତ୍ ଶୁଣନ୍ତି, ନିଜକୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ସନ୍ତାନ କୁହନ୍ତି, ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାନ୍ତି ।
ପୁଣି ପଳାଇଯାଆନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଟ୍ରେଟର ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ, ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିମାନ
ସେମାନେ ଟ୍ରେଟର ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ସେହି ସେନାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏପରି ହୋଇଥାଏ, ଉଡାଜାହାଜ ସହିତ
ଅନ୍ୟ ଦେଶକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେଉଛି । ସ୍ଥାପନା କରିବାରେ ବହୁତ ମେହନତ
ଲାଗୁଛି, ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢିବାରେ ଏବଂ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇବାରେ ମଧ୍ୟ ମେହନତ ଲାଗୁଛି ।
ଦେଖାଯାଏ ଇଏ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାଠପଢାରେ ବାଧା ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି, ପଢୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ସ୍କୁଲ୍ରେ
ହଣ୍ଟର ଲଗାଇଥା’ନ୍ତି । ଇଏ ତ ଆମର ବାବା, ବାବା କିଛି ହେଲେ କହୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ
ଏପରି ଆଇନ ନାହିଁ, ଏଠାରେ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଶାନ୍ତ ରହିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ସୁଖଦାତା, ପ୍ରେମର ସାଗର
ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ଚାଲି ଚଳଣ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ହେବା ଦରକାର ନା, ଯେପରି ଦେବତାମାନଙ୍କର । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବାବା ସବୁବେଳେ କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ପଦମାପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟ । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ପଦ୍ମାପଦମ
ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ଫେଲ୍ ହୋଇଗଲେ ତେବେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କୁହାଯିବ ନା ।
ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହିଭଳି ହୋଇଚାଲିବ । କେହି କେହି ମହାନ୍ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବେ । ଚଳଣି ଏପରି ହୋଇଥାଏ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଜଣାଯାଏ ଯେ, ଇଏ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ
ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଇଏ ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବାର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ସୁଖ
ଦେବା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ । ବାବା ସବୁବେଳେ କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ,
ନିଜକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସମ୍ଭାଳ କିନ୍ତୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହେବାର ଅଛି ତେଣୁ ଲୁହାଠାରୁ
ଆହୁରି ହୀନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଭଲ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କେବେ ଚିଠି ଲେଖୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବିଚରାଙ୍କର
ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହୋଇଥିବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ଆଜି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି
କରୁଛି, କାଲି ପୁଣି ଦୁର୍ଗତି ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ କହୁଛ ଆମେ କାଲି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲୁ, ଆଜି
ଗୁଲାମ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଏବେ ସମସ୍ତ କଳ୍ପବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଏହା ଏକ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ବୃକ୍ଷ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ
ଜାଣୁଛ ଏହା କଳ୍ପ ଅର୍ଥାତ ପୂରା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ସଠିକ୍ ବୃକ୍ଷ । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର ମଧ୍ୟ
ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ବେହଦ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ମିଳୁଛି । ସ୍ୱୟଂ ବୃକ୍ଷ
ପତି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ବୀଜ କେତେ ଛୋଟ ହୋଇଥାଏ, ସେଥିରୁ ଫଳ ଦେଖ କେତେ ବଡ
ବାହାରୁଛି । ଏହା ପୁଣି ୱାଣ୍ଡରଫୁଲ ବୃକ୍ଷ, ଏହାର ବୀଜ ବହୁତ ଛୋଟ । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଛୋଟ, ଯାହାଙ୍କୁ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ଯଦି ବିବେକାନନ୍ଦଙ୍କ
କଥା କହୁଛନ୍ତି - ସିଏ କହିଲେ ତାଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ୟୋତି ବାହାରି ମୋ ଠାରେ ମିଶିଗଲା । ବାସ୍ତବରେ
ଜଣଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ୟୋତି ବାହାରି ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କଠାରେ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । କ’ଣ ବାହାରିଲା? ଏକଥା ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ଏପରି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତ ବହୁତ ହେଉଛି, କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ
ମହିମା ମଧ୍ୟ ଲେଖୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନୁବାଚ - ବାସ୍ତବରେ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟର ମହିମା ନାହିଁ । ମହିମା
କେବଳ ଦେବତାମାନଙ୍କର ରହିଛି ଏବଂ ଯିଏ ତାଙ୍କୁ ଏପରି ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ମହିମା ରହିଛି ।
ବାବା ବହୁତ ଭଲ କାର୍ଡ ତିଆରି କରାଇଥିଲେ । ଯଦି ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରିବାର ଅଛି ତ ଏକମାତ୍ର
ଶିବବାବାଙ୍କର ପାଳନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ହିଁ ଏପରି କରିଛନ୍ତି
। ବାସ୍ କେବଳ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ରହିଛି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କର । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜେ
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛି ପୁଣି ତଳକୁ ମଧ୍ୟ ଓହ୍ଲାଉଛି । ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ
ଯେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି, ତତ୍ତ୍ୱମ୍ ।
ତୁମେମାନେ ହିଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି କ’ଣ ହୋଇଗଲ? ସତ୍ୟଯୁଗରେ କିଏ ଥିଲେ? ତୁମେମାନେ
ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଥିଲ । ରାଜା-ରାଣୀ ମଧ୍ୟ ଥିଲେ, ସେମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ
ରାଜଧାନୀର ଥିଲେ । ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ତୁମମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଚାଲିବା-ବୁଲିବା ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେମାନେ ଚୈତନ୍ୟ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ୍ ଅଟ ।
ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ପାଠପଢା ରହିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ଏବେ ସେହି ଅବସ୍ଥା ହୋଇନାହିଁ,
ପରେ ହେବ । ଯିଏ ପାସ୍ ୱିଥ୍ ଅନର ହେବେ ତାଙ୍କର ହିଁ ସେହିପରି ଅବସ୍ଥା ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ
ଜ୍ଞାନ ରହିଥିବ । ସେତେବେଳେ ଯାଇ ବାବାଙ୍କର ଅତିସ୍ନେହୀ ଏବଂ ଅତିପ୍ରିୟ ସନ୍ତାନ କୁହାଯିବ । ବାବା
ଏହିଭଳି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଉପରେ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜ୍ୟ କୁର୍ବାନ କରୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ରାଜତ୍ୱ କରୁ
ନାହିଁ, ତୁମକୁ ଦେଉଛି, ଏହାକୁ ନିଷ୍କାମ ସେବା କୁହାଯାଉଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ବାବା
ଆମମାନଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଚଢାଇଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଡ୍ରାମା
ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ତିଆରି ହୋଇଛି । ବାବା ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ
ସଦ୍ଗତି ଦେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରର ଆତ୍ମା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପବିତ୍ର ଏବଂ ଶେଷ ନମ୍ବରର ଆତ୍ମା
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅପବିତ୍ର । କିନ୍ତୁ ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେବେ ହେଲେ ମିଥ୍ୟା ଅହଂକାର
ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖବରଦାର ରହିବାକୁ ହେବ, ରଥର
ରିଗାର୍ଡ ମଧ୍ୟ ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବାବା ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ତ ଲୌକିକ
ଜୀବନରେ କେବେ ବି ଗାଳି ଖାଇ ନଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ । ଏବେ ତ ଦେଖ କେତେ ଗାଳି
ଖାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ଟ୍ରେଟର ହୋଇ ପଳାଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଗତି କ’ଣ ହେବ, ସେମାନେ ଫେଲ୍
ହୋଇଯିବେ ନା । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଦେଖ ମାୟା କିପରି । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଖବରଦାରୀ
ରଖିବାକୁ ହେବ । ମାୟା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡୁ ନାହିଁ । ସବୁ ପ୍ରକାରର ନିଆଁ ଲଗାଇ ଦେଉଛି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋର ସବୁ ସନ୍ତାନ କାମ ଚିତାରେ ବସି କଳା କୋଇଲା ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତ ସମାନ
ନୁହଁନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସମାନ ପାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଏହାର ନାମ ବୈଶ୍ୟାଳୟ, କେତେ ଥର
କାମ ଚିତା ଉପରେ ଚଢିଥିବେ । ରାବଣ ମଧ୍ୟ କେତେ ଶକ୍ତିଶାଳୀ, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିକୁ ହିଁ
ପତିତ କରିଦେଉଛି । ଏଠାକୁ ଆସି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶିକ୍ଷା ନେଇ ମଧ୍ୟ ଏପରି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ବିନା କ୍ରିମିନାଲ ଦୃଷ୍ଟି କେବେ ହେଲେ ବଦଳି ପାରିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ସୁରଦାସ୍ଙ୍କର
କାହାଣୀ ଅଛି । ବାସ୍ତବରେ ତାହା ଏକ କାହାଣୀ, ତଥାପି ବାବା ଏହାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । ଅଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥ ଅନ୍ଧକାର । କଥାରେ କହିଥା’ନ୍ତି
ନା, ତୁମେ ତ ଅଜ୍ଞାନୀ ଅନ୍ଧ ଅଟ । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଜ୍ଞାନ ତ ଗୁପ୍ତ, ଏଥିରେ କିଛି କହିବାର
ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଆସିଯାଉଛି । ଏହା ସବୁଠାରୁ ସହଜ ଜ୍ଞାନ । କିନ୍ତୁ
ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାୟାର ପରୀକ୍ଷା ଚାଲିଥିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ତୋଫାନ ଭିତରେ ଅଛ,
ଯେତେବେଳେ ପକ୍କା ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଏତେ ତୋଫାନ ଆସିବ ନାହିଁ କିମ୍ବା ତଳକୁ ମଧ୍ୟ ଖସିବ ନାହିଁ
। ପୁଣି ଦେଖିବ ତୁମର ବୃକ୍ଷ କେତେ ବୃଦ୍ଧି ହେବ । ନାମାଚାର ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ବୃକ୍ଷ ତ ବଢୁଛି ।
ଅଳ୍ପ ବିନାଶ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖବରଦାର ହୋଇଯିବେ । ପୁଣି ସମସ୍ତେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବେ ।
ଜାଣିଯିବେ ସମୟ ବହୁତ କମ୍ ଅଛି । ବାବା ତ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ପରସ୍ପର
ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ଚାଲ । କାହାକୁ ଆଖି ଦେଖାଅ ନାହିଁ । କ୍ରୋଧର ଭୂତ ଆସିଲେ ଚେହେରା
ହିଁ ଏକଦମ୍ ବଦଳିଯାଏ । ତୁମକୁ ତ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ସଦୃଶ ଚେହେରା କରିବାକୁ ପଡିବ । ଲକ୍ଷ୍ୟ
ତ ତୁମମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଛି । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ଶେଷ ସମୟରେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ଟ୍ରାନ୍ସଫର
ହେବ । ଯେପରି ଆରମ୍ଭରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥିଲା, ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ସେହି ପାର୍ଟ ଦେଖିବ ।
ତୁମେମାନେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିବ । ମିରୁଆ ମୌତ ମଲୁକା ଶିକାର... ପଛକୁ ବହୁତ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାର ଅଛି,
ତେବେ ତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ ନା - ଆମେ ଏପରି କରିଲୁ । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବାକୁ
ପଡିବ । ବାବା ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ଯଦି ତାଙ୍କର ସମ୍ମାନ ନ ରଖିବ ତେବେ ବହୁତ ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ ।
ଯିଏ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହେଉଛନ୍ତି ଅଥବା ଶିବବାବାଙ୍କର ଗ୍ଲାନି କରିବାରେ ନିମିତ୍ତ ହେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ
ସବୁଠାରୁ ବେଶୀ ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ । ମାୟା ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଅଟେ । ସ୍ଥାପନାରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ହେଉଛି
। ତୁମେମାନେ ତ ଏବେ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛ ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଅସୁର ଇତ୍ୟାଦି ରହିବେ ନାହିଁ । ଏସବୁ
ସଂଗମଯୁଗର କଥା । ଏଠାରେ ବିକାରୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପରସ୍ପରକୁ କେତେ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । କନ୍ୟାମାନଙ୍କୁ
ମାଡ ମାରୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ବିବାହ ନିଶ୍ଚିତ କର । ସ୍ତ୍ରୀକୁ ବିକାର ନିମନ୍ତେ କେତେ ମାଡ
ମାରୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ କେତେ ସାମନା କରୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ରହିପାରି ନାହାଁନ୍ତି,
ଇଏ ପୁଣି କିଏ ଯିଏକି ପବିତ୍ର ରହି ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଆଗକୁ ଗଲେ ନିଶ୍ଚିତ ବୁଝିବେ । ପବିତ୍ରତା ବିନା
ଦେବତା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବୁଝାଉଛ - ଆମକୁ ବହୁତ ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉଛି ତେଣୁ ବିକାରକୁ
ଛାଡି ଦେଇଛୁ । ଭଗବାନୁବାଚ — କାମକୁ ଜିତିଲେ ଜଗତଜିତ୍ ହେବ । ଯଦି ଏହିପରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ
ହେବା ତେବେ କାହିଁକି ପବିତ୍ର ନ ରହିବା । କିନ୍ତୁ ମାୟା ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି । ଏହା ବହୁତ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢା ଅଟେ ନା । ସ୍ୱୟଂ ବାବା ଏଠାକୁ ଆସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି -- ଏହି କଥାକୁ ପିଲାମାନେ
ଭଲ ଭାବରେ ସ୍ମରଣ କରୁନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ମାୟା ଚାପୁଡା ମାରିଦେଉଛି । ମାୟା ଅବଜ୍ଞା ମଧ୍ୟ ବହୁତ
କରାଉଛି ତେବେ ତାଙ୍କର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ । ମାୟା ଏପରି ଖାମ୍ଖିଆଲି କରିଦେଉଛି, ବହୁତ ଅହଂକାରୀ
କରିଦେଉଛି ସେକଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ରାଜଧାନୀରେ ତ କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ରହିବ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି
କାରଣ ଥିବ ନା । ଏବେ ତୁମକୁ ଅତୀତ, ବର୍ତ୍ତମାନ, ଭବିଷ୍ୟତର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତେଣୁ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ
ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଉଚିତ୍ । ଅହଂକାର ଆସିଲା ଅର୍ଥାତ୍ ମରିଗଲ । ମାୟା ଏକଦମ ୱର୍ଥ ନଟ୍ ଏ ପେନୀ
କରିଦେଉଛି । ବାବାଙ୍କର ଅବଜ୍ଞା ହେଲେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ପରସ୍ପର
ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । କେବେ ବି କ୍ରୋଧରେ ଆସି ପରସ୍ପରକୁ ଆଖି ଦେଖାଇବାର
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କର ଅବଜ୍ଞା କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ପାସ୍ ୱିଥ୍ ଅନର ହେବା ପାଇଁ ପାଠପଢାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଚୈତନ୍ୟ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ
ହେବାକୁ ପଡିବ । ଦିନ-ରାତି ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ନିଜର
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟର ନିଶାରେ ଏବଂ ଖୁସିରେ ରହୁଥିବା ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ହୁଅ ।
ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଯେଉଁମାନେ
ବି ଧର୍ମପିତା ବା ଜଗତ୍ଗୁରୁ ବୋଲାଇଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କାହାକୁ ବି ପରମାତ୍ମାଙ୍କଠାରୁ
ମାତା-ପିତା ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅଲୌକିକ ଜନ୍ମ ବା ପାଳନା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ ନାହିଁ । ସେମାନେ ଅଲୌକିକ
ମାତା-ପିତାଙ୍କର ଅନୁଭବ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ତୁମେ ପଦ୍ମାପଦ୍ମ ପତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଆତ୍ମାମାନେ ପ୍ରତିଦିନ ମାତା-ପିତାଙ୍କର ବା ସର୍ବସମ୍ବନ୍ଧର ସ୍ନେହ ପାଇବାର ପାତ୍ର ଅଟ । ସ୍ୱୟଂ
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ପିତା ତୁମ ମାନଙ୍କର ସେବକ ହୋଇ ପ୍ରତିପାଦରେ ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି - ତେଣୁ ଏହି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟର ନିଶାରେ ଏବଂ ଖୁସିରେ ରୁହ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶରୀର ଏବଂ ମନକୁ
ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରଖିବା ପାଇଁ ଖୁସି ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ଥ ସଂକଳ୍ପ କର ।