24.01.21 Avyakt Bapdada Odia Murli
17.10.87 Om Shanti Madhuban
“ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର
ଶୃଙ୍ଗାର - ପବିତ୍ରତା”
ଆଜି ବାପଦାଦା ସାରା
ବିଶ୍ୱର ଚାରିଆଡୁ ଆସିଥିବା ଭବିଷ୍ୟତର ପୂଜ୍ୟ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ସାରା ବିଶ୍ୱରେ କେତେ
କମ୍ ସଂଖ୍ୟକ ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନ ସମାନ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ପୂଜନୀୟ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ପୂଜନୀୟ ଆତ୍ମାମାନେ
ହିଁ ସାରା ବିଶ୍ୱ ପାଇଁ ବିଶେଷ ଭାବରେ ଜଗତର ସଦୃଶ ଜ୍ୟୋତି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଏହି ଶରୀରରେ
ଯଦି ଆତ୍ମା ରୂପୀ ଜ୍ୟୋତି ନାହିଁ ତେବେ ତା’ ପାଇଁ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ସେହିପରି ସାରା ବିଶ୍ୱ
ମଧ୍ୟରେ ପୂଜନୀୟ ତଥା ଜଗତର ଜ୍ୟୋତି, ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ ନଥିଲେ ବିଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ କୌଣସି
ମହତ୍ୱ ନଥା’ନ୍ତା । ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣଯୁଗ, ଆଦିଯୁଗ ବା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଯୁଗର ନୂଆ ସଂସାର ତୁମ ଭଳି
ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ନୂଆ ବିଶ୍ୱର ଆଧାର ମୂରତ
ପୂଜନୀୟ ଆତ୍ମା । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର କେତେ ମହତ୍ୱ ରହିଛି । ତୁମେ ପୂଜ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ସଂସାର ପାଇଁ
ନୂତନ ଆଲୋକ ଅଟ । ତୁମମାନଙ୍କର ଉତ୍ଥାନର କଳା ବିଶ୍ୱକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କଳା ପ୍ରଦାନ କରିବାରେ
ନିମିତ୍ତ ହେଉଛି । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ତଳକୁ ଖସୁଛ ସେତେବେଳେ ସଂସାର ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ତଳକୁ ଖସିବାର
କଳା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେତେବେଳେ ତୁମେମାନେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛ ସେତେବେଳେ ବିଶ୍ୱ ମଧ୍ୟ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛି । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ଏହିଭଳି ମହାନ ଏବଂ ମହତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଆତ୍ମା ।
ଆଜି ବାପଦାଦା ସବୁ ଆଡର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ପୂଜ୍ୟ ହେବା,
କାହିଁକି ନା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଦେବତା ହୋଇଥା’ନ୍ତି ଏବଂ ଦେବତା ଅର୍ଥାତ୍ ପୂଜନୀୟ । ସବୁ
ଦେବତାମାନେ ପୂଜନୀୟ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟରେ କ୍ରମାନ୍ୱୟ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ
ଅଛି । କେଉଁ କେଉଁ ଦେବତାଙ୍କର ପୂଜା, ବିଧି ପୂର୍ବକ ଏବଂ ନିୟମିତ ରୂପରେ ହେଉଛି ଏବଂ ଆଉ କାହାର
ବିଧିପୂର୍ବକ ପୂଜା ଏବଂ ନିୟମିତ ରୂପରେ ହେଉ ନାହିଁ । କାହାର କାହାର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମର ପୂଜା
ହେଉଛି, ଆଉ କାହର ସେଭଳି ହେଉନାହିଁ । କାହାର ବିଧି ପୂର୍ବକ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ଶୃଙ୍ଗାର ହେଉଛି ଆଉ
କାହାର ପ୍ରତିଦିନ ଶୃଙ୍ଗାର ହେଉନାହିଁ । ଉପରେ ଉପରେ ଅଳ୍ପ ବହୁତ ସଜେଇ ଦିଅନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ବିଧିପୂର୍ବକ ନୁହେଁ । କାହା ସମ୍ମୁଖରେ ସାରା ଦିନ ଭଜନ-କୀର୍ତ୍ତନ ହେଉଥାଏ, ଆଉ କାହା ଆଗରେ କେବେ
କେବେ କୀର୍ତ୍ତନ ହୁଏ । ତେବେ ଏସବୁର କାରଣ କ’ଣ? ବ୍ରାହ୍ମଣ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି, ଜ୍ଞାନ
ଯୋଗର ପାଠ ତ ସମସ୍ତେ ପଢୁଛନ୍ତି, ପୁଣି ବି ଏତେ ଅନ୍ତର କାହିଁକି ହେଉଛି? ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ଧାରଣ କରିବାରେ ହିଁ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ପୁଣି ବି ବିଶେଷ କରି କେଉଁ ଧାରଣା ଆଧାରରେ ପୂଜ୍ୟ ହେବାରେ
କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇଯାଉଛି? ଜାଣିଛ?
ତେବେ ପୂଜନୀୟ ହେବାର ବିଶେଷ ଆଧାର ପବିତ୍ରତା ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରେ । ଯେଉଁମାନେ ଯେତିକି ସବୁ
ପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତାକୁ ଆପଣାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ସେହି ଅନୁସାରେ ସବୁ ପ୍ରକାରରେ ପୂଜନୀୟ ହେଉଛନ୍ତି
ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ନିରନ୍ତର ଭାବରେ ବିଧିପୂର୍ବକ ନିଜର ଆଦି ଏବଂ ଅନାଦି ବିଶେଷ ଗୁଣ ରୂପରେ
ପବିତ୍ରତାକୁ ସହଜରେ ଆପଣାଉଛନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ବିଧିପୂର୍ବକ ପୂଜ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସେହି
ସବୁ ପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତା କ’ଣ? ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ସହଜରେ ଏବଂ ସ୍ୱତଃ ଭାବରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପରେ,
ବାଣୀରେ ଏବଂ କର୍ମରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନୀ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ
ସମ୍ପର୍କରେ ଆସିବାରେ ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର ମନୋବୃତ୍ତି, ପବିତ୍ର ଦୃଷ୍ଟି ଏବଂ ପବିତ୍ର ବିଚାରର ତରଙ୍ଗ
ଦ୍ୱାରା ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ରଖିଥା’ନ୍ତି, ଯାହାକୁ ସବୁ ପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତା
କୁହାଯାଏ, ସେହି ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ବିଧିପୂର୍ବକ ପୂଜ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନିଜ
ପ୍ରତି ବା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଆତ୍ମା ପ୍ରତି ସବୁ ପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତା ମଧ୍ୟରୁ କିଛି ବି କମୀ ନ ହେଉ ।
ଧରିନିଅ ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ଖଣ୍ଡିତ ହେଉଛି ବା କୌଣସି ଆତ୍ମା ପ୍ରତି କୌଣସି
ପ୍ରକାରର ଈର୍ଷା ବା ଉତ୍ତେଜନାର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ କିଛି କର୍ମ ହେଉଛି ବା ବାଣୀ ବାହାରୁଛି କିମ୍ବା
କ୍ରୋଧର ଅଂଶ ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର ହୋଇଯାଉଛି ତେବେ ଏହାକୁ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ରତାର ଖଣ୍ଡନ ବୋଲି
ଧରାଯିବ । ବିଚାର କର, ଯେବେକି ସ୍ୱପ୍ନର ମଧ୍ୟ ପ୍ରଭାବ ପଡୁଛି ତେବେ ସାକାରରେ କରୁଥିବା କର୍ମର
କେତେ ପ୍ରଭାବ ପଡୁନଥିବ! ସେଥିପାଇଁ ଖଣ୍ଡିତ ମୂର୍ତ୍ତି କେବେ ପୂଜନୀୟ ହୁଏ ନାହିଁ । ଖଣ୍ଡିତ
ମୂର୍ତ୍ତିଗୁଡିକ ମନ୍ଦିରରେ ରୁହନ୍ତି ନାହିଁ । ଆଜିକାଲିର ମ୍ୟୁଜିୟମରେ ଅର୍ଥାତ୍
ସଂଗ୍ରାହଳୟମାନଙ୍କରେ ହିଁ ରହୁଛନ୍ତି । ସେଠାକୁ କେହି ଭକ୍ତ ହିସାବରେ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ । କେବଳ
ଏତିକି ଗାୟନ ହୁଏ ହୁଏ ଯେ - ଏଗୁଡିକ ବହୁତ ପୁରୁଣା ମୂର୍ତ୍ତ, ବାସ୍ । ସେମାନେ ସ୍ଥୂଳ ଅଙ୍ଗର
ଖଣ୍ଡିତ ଅବସ୍ଥାକୁ ଖଣ୍ଡିତ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଯଦି କୌଣସି ପ୍ରକାରର
ପବିତ୍ରତାର ଖଣ୍ଡନ ହୋଇଯାଏ ତେବେ ସେହି ଆତ୍ମା ପୂଜ୍ୟ ପଦରୁ ମଧ୍ୟ ଖଣ୍ଡିତ ହୋଇଯାଏ ଅର୍ଥାତ୍
ବଞ୍ଚିତ ହୋଇଯାଏ । ଏହିଭଳି ଯଦି ଚାରିପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତା ବିଧିପୂର୍ବକ ରହିଥିବ ତେବେ ପୂଜା ମଧ୍ୟ
ବିଧିପୂର୍ବକ ହେବ । ମନ, ବାଣୀ, କର୍ମ (କର୍ମ ଭିତରେ ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର୍ନିହିତ) ଏବଂ
ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ରତା - ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ରତା । କେତେକ ସନ୍ତାନ
ଅବହେଳା ପଣିଆର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ, ଚାହେଁ ବଡମାନଙ୍କୁ, ଚାହେଁ ଛୋଟମାନଙ୍କୁ ଏହି କଥାରେ ଚଳେଇ ନେବା
ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମୋର ଭାବନା ବହୁତ ଭଲ କିନ୍ତୁ ବାଣୀ ଏହିପରି ବାହାରିଗଲା, ବା ମୋର
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏଭଳି ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ହୋଇଗଲା କିମ୍ବା କହିଥା’ନ୍ତି ମୁଁ ତ ହସ-ମଜାରେ କହିଦେଇଛି ବା
କରିଦେଇଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଚଳେଇବା ହୋଇଗଲା ତେଣୁ ପୂଜା ମଧ୍ୟ ଚଳେଇନେବା ଭଳି ହେବ । ଏହିଭଳି ଅବହେଳା
ପଣିଆର ସଂସ୍କାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୂଜ୍ୟ ହେବାର ସ୍ଥିତିରୁ ତଳକୁ ଖସାଇ ଦେଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ
ଅପବିତ୍ରତାର ଖାତାରେ ଜମା ହେଉଛି । ଏବେ ଶୁଣିଲ ନା - ପୂଜ୍ୟ, ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ
ଏହିଭଳି ହେବ? ସେମାନଙ୍କର ଚାରିପ୍ରକାରର ପବିତ୍ରତା ସ୍ୱାଭାବିକ, ସହଜ ଏବଂ ସଦାକାଳର ହୋଇଥିବ ।
ଏଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଭାବିବା ପାଇଁ ପଡିବ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ସ୍ୱତଃ ହିଁ ଯଥାର୍ଥ
ସଂକଳ୍ପ, ବାଣୀ, କର୍ମ ଏବଂ ସ୍ୱପ୍ନକୁ ପ୍ରେରିତ କରିବ । ତେବେ ଯଥାର୍ଥର ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥ ହେଲା
ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଏବଂ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଅର୍ଥ ହେଲା ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପରେ ଅର୍ଥ ରହିଥିବ, ଅର୍ଥ ବିହୀନ
ହୋଇନଥିବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ କହୁ କହୁ କହିଦେଲି, ପାଟିରୁ ବାହାରିଗଲା, କରିଦେଲି ବା ହୋଇଗଲା -
ଏହା ଯଥାର୍ଥ ନୁହେଁ । ଏହିଭଳି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାମାନେ ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜର
ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାରେ ଯଥାର୍ଥ ଏବଂ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ
କର୍ମର ପୂଜା ହୋଇଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ପୂରା ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାର ପୂଜା ହୋଇଥାଏ । ଉଠିବା ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି
ଶୋଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ କର୍ମର ଦର୍ଶନ ହୋଇଥାଏ । ଯଦି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ
ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ଅନୁସାରେ କୌଣସି ବି କର୍ମ ଯଥାର୍ଥ ବା ନିରନ୍ତର ହେଉନଥିବ ତେବେ ଏହାର ଅନ୍ତର କାରଣରୁ
ପୂଜାରେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ଆସିଯିବ । ଧରିନିଅ କେହି ଯଦି ଅମୃତବେଳାରେ ଉଠିବାର ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାରେ
ବିଧିପୂର୍ବକ ବା ଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାଲୁନାହିଁ, ତେବେ ପୂଜା ହେବାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର ପୂଜାରୀ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ବିଧିକୁ ଆଗ-ପଛ କରିବ ଅର୍ଥାତ୍ ପୂଜାରୀ ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ସମୟରେ ଉଠି ପୂଜା
କରିବ ନାହିଁ, ଯେତେବେଳେ ଇଚ୍ଛା ସେତେବେଳେ କରିବ । ଯଦି ଅମୃତବେଳାରେ ଜାଗ୍ରତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ
କରୁନାହଁ, ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଭାବରେ ବା କେବେ ଆଳସ୍ୟର ବଶୀଭୂତ ହେଉଛ ତ କେବେ ବହୁତ ସତେଜ ସ୍ଥିତିର
ଅନୁଭବ କରୁଛ ତେବେ ପୂଜାରୀ ମଧ୍ୟ ଆଳସ୍ୟଯୁକ୍ତ ଭାବରେ ବା ବାଧ୍ୟବାଧ୍ୟକତାରେ ପୂଜା କରିବ ଅର୍ଥାତ୍
ବିଧିପୂର୍ବକ ପୂଜା କରିବ ନାହିଁ । ଏହିଭଳି ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମର ପ୍ରଭାବ ପୂଜନୀୟ ହେବା
ଉପରେ ପଡିଥାଏ । ତେଣୁ ବିଧିପୂର୍ବକ ଭାବରେ ନ ଚାଲିବା କିମ୍ବା କୌଣସି ବି ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାରେ ତଳ ଉପର
ହେବା ଏହା ମଧ୍ୟ ଅପବିତ୍ରତାର ଅଂଶ ରୂପରେ ଗଣାଯାଏ, କାହିଁକି ନା ଆଳସ୍ୟ ଏବଂ ଅବହେଳା ପଣିଆ ମଧ୍ୟ
ବିକାର ଅଟେ । ଯେଉଁ କର୍ମ ଯଥାର୍ଥ ନୁହେଁ ତାହା ମଧ୍ୟ ବିକାର, ତେବେ ତାହା ଅପବିତ୍ରତାର ଅଂଶ
ହୋଇଗଲା ନା । ତେଣୁ ଏହି କାରଣରୁ ହିଁ ପୂଜ୍ୟ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାରେ କ୍ରମାନ୍ୱୟ ହୋଇଯାଉଛ । ତେବେ
ଏହାର ମୂଳ ଆଧାର କ’ଣ ହେଲା? ପବିତ୍ରତା ।
ତେଣୁ ପବିତ୍ରତାର ଧାରଣା ଅତି ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ପବିତ୍ରତାର ଆଧାର ଉପରେ ହିଁ କର୍ମର ବିଧି ଏବଂ ଗତି
ନିର୍ଭର କରେ । ତେବେ ପବିତ୍ରତା କେବଳ ସ୍ଥୂଳ ରୂପରେ ଧାରଣ କରିବାର କଥା ନୁହେଁ । ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ
ହୋଇଗଲ ବା ନିର୍ମୋହୀ ହୋଇଗଲ - କେବଳ ଏହାକୁ ହିଁ ପବିତ୍ରତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପବିତ୍ରତା ହେଉଛି
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଶୃଙ୍ଗାର । ତେଣୁ ସବୁ ସମୟରେ ପବିତ୍ରତାର ଶୃଙ୍ଗାରର ଅନୁଭୂତି ତୁମ ଚେହେରା
ଦ୍ୱାରା ଏବଂ ଚାଲି-ଚଳଣ ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହେଉଥିବ । ଦୃଷ୍ଟିରେ, ମୁଖରେ, ହାତରେ ଏବଂ ପାଦରେ
ସର୍ବଦା ପବିତ୍ରତାର ଶୃଙ୍ଗାର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ରୂପରେ ଦେଖାଯାଉଥିବ । ଯଦି କେହି ତୁମର ଚେହେରାକୁ
ଦେଖିବ ତେବେ ମୁଖମଣ୍ଡଳ ଦ୍ୱାରା ତାକୁ ପବିତ୍ରତାର ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ । ଯେପରି ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ
ପ୍ରକାରର ମୁଖର ଆକୃତି ବିଷୟରେ ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥା’ନ୍ତି ତୁମ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ଏହି କଥା
ବର୍ଣ୍ଣନା କରନ୍ତୁ ଯେ ଏହାଙ୍କର ଚେହେରାରେ ପବିତ୍ରତାର ଚମକ ଦେଖାଯାଉଛି, ନୟନରେ ମଧ୍ୟ
ପବିତ୍ରତାର ଝଲକ ଦେଖାଯାଉଛି । ମୁଖରେ ପବିତ୍ରତାର ସ୍ମୃତିହାସ୍ୟ ଦେଖାଯାଉଛି । ଏହା ବ୍ୟତୀତ
ସେମାନଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ କିଛି ଦେଖାନଯାଉ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ପବିତ୍ରତାର ଶୃଙ୍ଗାର ଦ୍ୱାରା ସୁଶୋଭିତ
ମୂର୍ତ୍ତି । ବୁଝିପାରିଲ? ଏମିତ ତ ପବିତ୍ରତାର ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଗୁଢ ରହସ୍ୟ ରହିଛି । ତାହା
ପୁଣି କେବେ ଶୁଣାଇବୁ ଯେପରି କର୍ମର ଗତି ଅତି ଗହନ ଅଟେ ସେହିପରି ପବିତ୍ରତାର ପରିଭାଷା ମଧ୍ୟ ଅତି
ଗହନ ଅଟେ ଏବଂ ପବିତ୍ରତା ହିଁ ହେଉଛି ମୂଳଦୁଆ । ଆଚ୍ଛା!
ଆଜି ଗୁଜୁରାଟର ପିଲାମାନେ ଆସିଛନ୍ତି । ଗୁଜୁରାଟ ବାଲା ତ ସର୍ବଦା ହାଲୁକା ହୋଇ ନାଚୁଥା’ନ୍ତି ଏବଂ
ଗାଉଥା’ନ୍ତି । ଚାହେଁ ଶରୀର ହିସାବରେ କେତେ ବି ଓଜନଦାର ହୋଇଥା’ନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା
ହାଲୁକା ହୋଇ ସର୍ବଦା ନାଚୁଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଗୁଜୁରାଟର ବିଶେଷତା ହେଲା ସର୍ବଦା ହାଲୁକା ରହିବା
ଏବଂ ଖୁସିରେ ନାଚିବା, ତା’ ସହିତ ନିଜର ପ୍ରାପ୍ତିର ତଥା ବାବାଙ୍କର ଗୀତ ଗାଇବା । ପିଲାଦିନରୁ
ହିଁ ବହୁତ ଭଲ ନାଚ, ଗୀତ କରିଆସୁଛନ୍ତି । ତେବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରେ ତୁମେମାନେ କ’ଣ କରୁଛ?
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ ଅର୍ଥାତ୍ ମଉଜ କରିବାର ଜୀବନ ଗର୍ଭା ନୃତ୍ୟ କରିବା ସମୟରେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛ
ନା । ଯଦି ଖୁସି ମନରେ ନୃତ୍ୟ ନ କରିବ ତେବେ ଅଧିକ ନୃତ୍ୟ କରିପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ମଉଜ ମସ୍ତି
କରିବାରେ ଥକା ଲାଗେ ନାହିଁ, ଅଥକ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଦା ମଉଜରେ
ରହିବାର ଜୀବନ । ତାହା ହେଲା ସ୍ଥୂଳ ମଉଜ କରିବା ବା ଖୁସି ହେବା ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ମଉଜ ହେଲା
ମନର ମଉଜ । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ମନ ସର୍ବଦା ମଉଜରେ ନାଚୁଥାଉ ଏବଂ ଗାଉଥାଉ । ଏମାନେ ତ ହାଲୁକା
ହୋଇ ନାଚିବାରେ ଏବଂ ଗାଇବାରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନରେ ମଧ୍ୟ ଡବଲ
ଲାଇଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ହାଲୁକା ହେବା ପାଇଁ କଷ୍ଟ ଲାଗିନଥାଏ । ତେଣୁ ଗୁଜରାଟ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଦା ହାଲୁକା
ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସୀ କୁହ ବା ବରଦାନୀ କୁହ । ତେଣୁ ସାରା ଗୁଜୁରାଟକୁ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର
ବରଦାନ ମିଳିଗଲା । ମୁରଲୀ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ ବରଦାନ ମିଳୁଛି ନା ।
ଶୁଣାଇଥିଲୁ ନା - ତୁମମାନଙ୍କ ଦୁନିଆରେ ଯଥା ଶକ୍ତି, ଯଥା ସମୟ ରହିଛି ଅର୍ଥାତ୍ ଯେତିକି ଶକ୍ତି,
ଯେତିକି ସମୟ ସେହି ଅନୁସାରେ ଚାଲିବାକୁ ପଡୁଛି । ତେବେ ଯଥା ଏବଂ ତଥା ରହିଛି କିନ୍ତୁ
ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ତ ଯଥା ଏବଂ ତଥାର ଭାଷା ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଦିନ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ପଡୁଛି ଏବଂ
ରାତି ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ପଡୁଛି । ସେଠାରେ ତ ନା ଦିନ ଅଛି ନା ରାତି ଅଛି । ନା ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ଅଛି
ନା ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଛି । ଦୁଇଟିଯାକ ସମୟଠାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେ । ଶେଷରେ ତ ସେହିଠାକୁ ହିଁ ଆସିବାକୁ
ପଡିବ ନା । ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କରିବା ସମୟରେ କହୁଛନ୍ତି ନା - ଆଉ କେତେ
ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ? କିନ୍ତୁ ବାପଦାଦା କହୁଛନ୍ତି - ତୁମେ ସମସ୍ତେ କୁହ ଯେ ଆମେ ପ୍ରସ୍ତୁତ
ଅଛୁ ତେବେ ଏବେ ହିଁ ସମାପ୍ତି କରିଦେବା । ତେବେ “କେବେ” ଶବ୍ଦର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ
କେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତର ଉତ୍ତର ହେଲା ଯେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାଳା ପ୍ରସ୍ତୁତ
ହୋଇନାହିଁ । ଏବେ ତ ୧୦୮ର ମାଳା ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ଗଲେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ପଡୁଛି ଯେ ଏହି
ମାନଙ୍କର ନାମ ଏଥିରେ ରଖାଯିବ କି ନାହିଁ? ଏବେ ୧୦୮ର ମାଳା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବା ପାଇଁ ଯଦି ସମସ୍ତେ
୧୦୮ ଜଣଙ୍କର ନାମ ଶୁଣାଇବେ ତେବେ କାହାର କାହା ସହିତ ମିଶିବ ନାହିଁ - ଅନ୍ତର ଆସିଯିବ । ବାପଦାଦା
ଯଦି ଏହି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସମାପ୍ତିର ତାଳି ବଜାଇଦେବେ ତେବେ ବିନାଶର ପ୍ରକ୍ରିୟା ତୁରନ୍ତ ହିଁ
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ଗୋଟିଏ ପଟେ ପ୍ରକୃତି ଦ୍ୱାରା, ଆଉ ଗୋଟିଏ ପଟେ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ଅର୍ଥାତ୍ ବିନାଶକାରୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବିନାଶର ପ୍ରକ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ଏଥିପାଇଁ
କୌଣସି ଡେରି ଲାଗିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କର ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଯଦି ହାତ
ଧରିଥିବ ତେବେ ତ ସାଥୀରେ ଯାଇପାରିବ ନା! ତେବେ ହାତରେ ହାତ ମିଶାଇବା ଅର୍ଥାତ୍ ସମାନ ହେବା ।
ତୁମେମାନେ କହିବ ସମସ୍ତେ ସମାନ ଅର୍ଥାତ୍ ନମ୍ବରୱାନ ତ ହେବେ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ନମ୍ବରୱାନ ପରେ
ନମ୍ବର ଟୁ ତ ରହିବ ନା । ଆଚ୍ଛା, ଯଦିଓ ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବେ ନାହିଁ ତଥାପି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବର ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚିତ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହେବ ତେଣୁ ତୃତୀୟ ନମ୍ବର ଆତ୍ମା ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବର ଆତ୍ମା
ସହିତ ସମାନ ହେବା ଦରକାର ଏବଂ ଚତୁର୍ଥ ନମ୍ବର ଆତ୍ମା ତୃତୀୟ ନମ୍ବର ସହିତ ସମାନ ହେବା ଦରକାର ।
ଏହିଭଳି ପରସ୍ପର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ଦାନା ସହିତ ସମାନ ହୋଇ ଚାଲିବା ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାଳା
ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ଏହିଭଳି ସ୍ଥିତିରେ ପହଞ୍ଚିବା ଅର୍ଥାତ୍ ସମାନ ହେବା । ଏହି ହିସାବରେ
୧୦୮ ନମ୍ବର ଦାନା ୧୦୭ ନମ୍ବର ସହିତ ତ ମିଶିଯିବ ନା । ତେଣୁ ପରସ୍ପରର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ଦାନା ସହିତ
ସମାନ ବିଶେଷତା ଆସିଗଲେ ମଧ୍ୟ ମାଳା ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯିବ । କାରଣ କ୍ରମାନ୍ୱୟ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବ ନା
। ବୁଝିପାରିଲ? ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ଏବେ କେହି ସେଭଳି ଅଛନ୍ତି - ଯିଏକି ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଇ
କହିପାରିବ - ହଁ ସମସ୍ତେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲେଣି । ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ତ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ଲାଗିବ ।
ସାକ୍ଷାତ୍କାରରେ ତ ଏହାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ନା - ତାଳି ବଜାଇବା ମାତ୍ରେ ପରୀମାନେ ଆସିଯାଇଥିଲେ
। ଆଚ୍ଛା!
ଚାରିଆଡର ପରମପୂଜ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ, ସମସ୍ତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ରତାର ଲକ୍ଷ୍ୟରେ
ପହଞ୍ଚିବାର ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ, ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ବିଧିପୂର୍ବକ କର୍ମ
କରୁଥିବା ସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ତୀବ୍ର ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ, ସବୁ ସମୟରେ ପବିତ୍ରତାର
ଶୃଙ୍ଗାରରେ ସୁସଜ୍ଜିତ ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ସ୍ନେହ ସମ୍ପନ୍ନ ସ୍ମୃତି ସ୍ୱୀକାର
କରିବା ହେଉ ।
ପାର୍ଟୀମାନଙ୍କ ସହିତ
ସାକ୍ଷାତ:-
(୧) ସାରା
ବିଶ୍ୱରେ ନିଜକୁ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ମନେ କରୁଛ? ସାରା ବିଶ୍ୱର ଆତ୍ମାମାନେ ଯେଉଁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛନ୍ତି, ଯେ ଆମର ଭାଗ୍ୟର ତାଲା
ଖୋଲିଯାଉ...., କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟର ତାଲା ତ ଖୋଲିଯାଇଛି, ତେଣୁ ଏହାଠାରୁ ବଡ ଖୁସିର କଥା
ଆଉ କ’ଣ ହୋଇପାରେ! ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ହିଁ ଆମର ପିତା - ଏହିଭଳି ନିଶା ରହୁଛି ତ? ଯାହାର ପିତା ହିଁ
ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ଅଟନ୍ତି । ତା’ର ଭାଗ୍ୟ କିଭଳି ହୋଇଥିବ! ଏହାଠାରୁ ବଡ ଭାଗ୍ୟ ଆଉ କିଛି ଥିବ କି?
ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଭାଗ୍ୟ ତ ମୋର ଜନ୍ମ ସିଦ୍ଧ ଅଧିକାର । ପିତା ନିକଟରେ
ଯାହା ବି ସମ୍ପତ୍ତି ଥାଏ ସନ୍ତାନମାନେ ତା’ର ଅଧିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ଭାଗ୍ୟବିଧାତାଙ୍କ
ନିକଟରେ କ’ଣ ଅଛି? ଭାଗ୍ୟର ଭଣ୍ଡାର । ସେହି ଭଣ୍ଡାର ଉପରେ ତୁମମାନଙ୍କର ଅଧିକାର ଆସିଗଲା । ତେଣୁ
ସର୍ବଦା ବାଃ ମୋର ଭାଗ୍ୟ ଏବଂ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ବାବା, ଏହି ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ ଖୁସିରେ ଉଡୁଥାଅ ।
ଯାହାର ଭାଗ୍ୟ ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଗଲା ତା’କୁ ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର! ଭାଗ୍ୟ ଶବ୍ଦରେ ତ ସବୁ କିଛି ଆସିଗଲା
। ଭାଗ୍ୟବିଧାତାଙ୍କ ନିକଟରେ ଶରୀର, ମନ, ଧନ ଏବଂ ଜନ ସବୁ କିଛି ରହିଛି । ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ
ଅର୍ଥାତ୍ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ଅପ୍ରାପ୍ତ ନୁହେଁ । ତେବେ ତୁମ ପାଇଁ କିଛି ଅପ୍ରାପ୍ତ ଅଛି କି? ଘର ଭଲ
ଦରକାର, କାର୍ ଭଲ ଦରକାର..... ନା । ଯାହାକୁ ମନର ଖୁସି ମିଳିଗଲା ତା’କୁ ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଗଲା
। କାର୍ ମିଳିବାଟା କ’ଣ ବଡ କଥା ତା’କୁ ତ “କାରୁନ୍ର ଖଜାନା” ଅର୍ଥାତ୍ କୁବେର ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିଗଲା । କୌଣସି ବି ବସ୍ତୁ ଅପ୍ରାପ୍ତ ନୁହେଁ । ତେବେ ଏହିଭଳି ଭାଗ୍ୟବାନ ଅଟ ନା! ଏବେ ଆଉ
ବିନାଶୀ ଇଚ୍ଛା ମଧ୍ୟ କାହିଁକି କରିବ! ଯାହା ଆଜି ଅଛି କାଲିକୁ ନଥିବ ତା’ ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା କାହିଁକି
କରିବ? ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତିର ଖୁସିରେ ବୁଡି ରୁହ, ଯାହାକି ଏବେ ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି ଏବଂ
ସାଥୀରେ ମଧ୍ୟ ଯିବ । ଏହି ଘର-ଦ୍ୱାର, ଟଙ୍କା-ପଇସା, ଗାଡି-ଘୋଡା ସାଥୀରେ ଯିବ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ
ଏହି ଅବିନାଶୀ ସମ୍ପତ୍ତି ଅନେକ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସାଥୀରେ ରହିବ, ଯାହାକୁ କେହି ଛଡେଇ ନେଇପାରିବ
ନାହିଁ, କି ଲୁଟି ନେଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଅମର ହୋଇଗଲ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ
ଅବିନାଶୀ ମିଳିଗଲା । ଜନ୍ମ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାରବ୍ଧ ସାଥୀରେ ରହିବ । ଏହା କେତେ
ବଡ ଭାଗ୍ୟ... । ଯେଉଁଠି କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଇଚ୍ଛା ନଥିବ ଅର୍ଥାତ୍ ଇଚ୍ଛା ମାତ୍ରର ଅବିଦ୍ୟା ଥିବ ।
ଏହିଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ ଭାଗ୍ୟବିଧାତା ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ।
(୨) ନିଜକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟରେ ରହୁଥିବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମା ଅନୁଭବ କରୁଛ? ବାବାଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛୁ -
ଏହି ଖୁସି ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛି? ଦୁଃଖର ଦୁନିଆରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ସୁଖର ସଂସାରକୁ ଆସିଯାଇଛ
। ସାରା ଦୁନିଆ ଦୁଃଖରେ ଚିତ୍କାର କରୁଛି କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ସୁଖର ସଂସାର ଭିତରେ, ସୁଖର ଝୁଲଣାରେ
ଝୁଲିବାରେ ଲାଗିଛ । କେତେ ଅନ୍ତର ହୋଇଗଲା... । ସାରା ଦୁନିଆ ଖୋଜିବାରେ ଲାଗିଛି କିନ୍ତୁ
ତୁମେମାନେ ମିଳନ କରୁଛ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ନିଜର ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତିକୁ ଦେଖି ଖୁସିରେ ରୁହ । କ’ଣ କ’ଣ
ପାଇଛ ଯଦି ତା’ର ଲିଷ୍ଟ ବାହାର କରିବ ତେବେ ବହୁତ ଲମ୍ବା ଲିଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ବିଚାର କର କ’ଣ
କ’ଣ ସବୁ ପାଇଛ? ଯଦି ଶରୀରକୁ ଖୁସି ମିଳୁଛି ତେବେ ଶରୀର ସୁସ୍ଥ ଅଛି, ଯଦି ମନକୁ ଶାନ୍ତି ମିଳୁଛି
ତେବେ ଏହି ଶାନ୍ତି ହିଁ ମନର ବିଶେଷତା ଅଟେ ଏବଂ ଧନରେ ମଧ୍ୟ ଏତେ ଶକ୍ତି ଆସିଯାଇଛି ଯାହାକି ଡାଲି
ରୁଟୀ ମଧ୍ୟ ୩୬ ପ୍ରକାରର ଭୋଜନ ସହିତ ସମାନ ଅନୁଭବ ହେଉଛି । କାରଣ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ମୃତିରେ ଭୋଜନ
କରିବା ଦ୍ୱାରା ଡାଲି ରୁଟୀ ମଧ୍ୟ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ଦୁନିଆର ୩୬ ପ୍ରକାରର ଭୋଜନ
ଥିବ ଏବଂ ତୁମକୁ ଡାଲି ରୁଟୀ ମିଳୁଥିବ, ତେବେ କେଉଁଟି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଲାଗିବ? ଡାଲି ରୁଟୀ ଭଲ ଲାଗିବ
ନା, କାରଣ ପ୍ରସାଦ ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମେମାନେ ଯେତେବେଳେ ଭୋଜନ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛ ସେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କ
ସ୍ମୃତିରେ ତିଆରି କରୁଛ ଏବଂ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଖାଉଛ ତେଣୁ ତାହା ପ୍ରସାଦ ହୋଇଗଲା । ତେବେ
ପ୍ରସାଦର ମଧ୍ୟ ମହତ୍ୱ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରସାଦ ଭୋଜନ କରୁଛ । ଜାଣିଛ ନା
ପ୍ରସାଦରେ କେତେ ଶକ୍ତି ରହିଛି! ତେଣୁ ଶରୀର-ମନ ଏବଂ ଧନ ସବୁଥିରେ ଶକ୍ତି ଆସିଗଲା । ସେଥିପାଇଁ
କୁହାଯାଏ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ଭଣ୍ଡାରରେ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ଅପ୍ରାପ୍ତ ନୁହେଁ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଏହି ସବୁ
ପ୍ରାପ୍ତିଗୁଡିକୁ ସମ୍ମୁଖରେ ରଖି ଖୁସିରେ ରୁହ ଏବଂ ହର୍ଷିତ ରୁହ । ଆଚ୍ଛା!
ରଦାନ:-
ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ
କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ଗୁଣ ଦାନ କରୁଥିବା ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଫରିସ୍ତା ହୁଅ ।
ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ନିଜର
କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ଗୁଣର ଦାନ କରିଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଚାଲି-ଚଳଣ ଏବଂ ଚେହେରା ଉଭୟ ଫରିସ୍ତାମାନଙ୍କ
ଭଳି ଦେଖାଯାଏ । ସେମାନେ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରକାଶମୟ ଏବଂ ହାଲୁକା ପଣିଆର ଅନୁଭୂତି
କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ବି ବୋଝର ଅନୁଭବ ହୁଏ ନାହିଁ ବରଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ
ସହଯୋଗର ଅନୁଭୂତି ହୋଇଥାଏ, ଯେପରି କୌଣସି ଶକ୍ତି ତାଙ୍କୁ ପରିଚାଳିତ କରୁଛି । ସେମାନେ ନିଜର
ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ମହାଦାନୀ ହେବା କାରଣରୁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ବା ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ
ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସେବା କ୍ଷେତ୍ରରେ
ସଫଳତାର ତାରକା ହୁଅ, ଦୁର୍ବଳ ନୁହେଁ ।