24.02.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ମିଠେ ବଚ୍ଚେ, ତୁମେମାନେ
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ସ୍ନେହ କର କାରଣ ମୁଁ ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସଦା ସୁଖୀ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି ” ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାରମ୍ବାର ଅବହେଳା ହୋଇଥାଏ ସେମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ କେଉଁ ବାଣୀ ସ୍ୱତଃ
ବାହାରିଥାଏ?
ଉତ୍ତର:-
ଭାଗ୍ୟରେ ଯାହା ଥିବ ତାହା ମିଳିବ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ଯିବି ନିଶ୍ଚିତ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହିଭଳି ବାଣୀ
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ପିଲାମାନଙ୍କର ନୁହେଁ । ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଯେବେକି ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଉଚ୍ଚପଦ ଦେବା ପାଇଁ ତେଣୁ ସେଥିରେ ଅବହେଳା କର ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ବଚପନ କେ ଦିନ
ଭୁଲା ନ ଦେନା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ଗୀତର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝିଛନ୍ତି । ଏବେ ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ତୁମେମାନେ ଅବିନାଶୀ
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ । ସାରା କଳ୍ପ ତ ବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହୋଇ ଆସିଛ । ଏବେ କେବଳ
ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବେହଦ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ
ବେହଦର ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ଛାଡିଦେବ ତେବେ ବେହଦର ବର୍ସା
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ତୁମେ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଉଛ କିନ୍ତୁ ଅଳ୍ପରେ ତ କେହି ସନ୍ତୁଷ୍ଟ
ହୋଇନଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଧନ ପ୍ରାପ୍ତିର ଇଚ୍ଛା ରଖିଥା’ନ୍ତି । ଧନ ବ୍ୟତୀତ ସୁଖ ନାହିଁ । ସୁଖରେ
ରହିବା ପାଇଁ ଧନ ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ, ଶାନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ ଏବଂ ନିରୋଗୀ କାୟା ମଧ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଦୁନିଆରେ ଆଜି କ’ଣ ଅଛି କାଲି କ’ଣ ହେବ । ବିନାଶ ତ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ
ହୋଇଗଲାଣି । ଆଉ କାହା ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ସବୁ କଥା ନାହିଁ । ଯଦି ଜାଣି ବି ଯିବେ ଯେ ବିନାଶ ପାଖେଇ
ଆସିଲାଣି, ତେବେ ବି କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ, ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ କେବେ
ବି ଲଢେଇ ଲାଗିପାରିବ, ଟିକିଏ ବି ଯୁଦ୍ଧରେ ନିଆଁ ଲାଗିଗଲେ ଚାରିଆଡେ ବିଶୃଙ୍ଖଳା ବ୍ୟାପିଯିବାକୁ
ଡେରି ହେବ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହେବାର ସମୟ ପାଖେଇ
ଆସିଲାଣି ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ଶୀଘ୍ର ଶୀଘ୍ର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ
ସବୁବେଳେ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ବହୁତ ହର୍ଷିତ ରହିପାରିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ
ଭୂଲି ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରିଥାଅ । ଯେତେ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସେତେ ସେତେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସୁଖ ପାଇ ପାରିବ । ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିଛ ଏହିଭଳି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ ।
ରାଜା-ରାଣୀଙ୍କର ଦାସ-ଦାସୀ ହେବା ଏବଂ ପ୍ରଜାଙ୍କର ନୌକର-ଚାକର ହେବା - ଏଥିରେ ଫରକ ଅଛି ନା ।
ବର୍ତ୍ତମାନର ପୁରୁଷାର୍ଥ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ପାଇଁ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ - ମୁଁ କେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଛି? ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ନିଜର
ଅବସ୍ଥାକୁ ଦେଖୁଥାଅ । ମିଠାରୁ ମିଠା ବାବା ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ମୁଁ
ତାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଉଛି । ତୁମର ସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ଯେତେ
ଯେତେ ମନେ ପକାଇବ ସେତିକି ଖୁସି ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ଜଣାପଡିବ ମୁଁ ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲିଣି । କେହି
କେହି ଥକି ମଧ୍ୟ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ଭାବନ୍ତି କିଏ ଜାଣେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣତା ଆଉ କେତେ ଦୂରରେ ଅଛି । ଯଦି
ପହଞ୍ଚି ଯାଇଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ପରିଶ୍ରମ ମଧ୍ୟ ସଫଳ ହୋଇଥା’ନ୍ତା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଯେଉଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ
ସ୍ଥଳକୁ ଯାତ୍ରା କରୁଛ ତାକୁ ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ । ଦୁନିଆକୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଭଗବାନ
କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । ଭଗବାନ ବୋଲି ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି । ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ପଥର-ଠିକର ଭିତରେ
ଅଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଆମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇସାରିଛୁ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ମତ ଅନୁସାରେ ହିଁ
ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ବିଦେଶରେ ରହୁଛ କିନ୍ତୁ ସେଠାରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟରେ
ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ କହୁଛ ବାବା ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଠାରୁ
ପୁରା ବର୍ସା ନେବି । ଯେପରି ଆମର ମମ୍ମା-ବାବା ବର୍ସା ନେଉଛନ୍ତି, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି
ତାଙ୍କ ଆସନରେ ନିଶ୍ଚିତ ବସିବି । ମମ୍ମା ବାବା ରାଜ-ରାଜେଶ୍ୱରୀ ହେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ହେବି
। ପରୀକ୍ଷା ତ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ । ତୁମକୁ ବହୁତ କମ ଶିକ୍ଷା ଦିଆଯାଉଛି, କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଅ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ସହଜ ରାଜଯୋଗ ବଳ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯୋଗରୁ ବହୁତ ଶକ୍ତି ମିଳିଥାଏ ।
ଭାବୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଯଦି କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିବି ତେବେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ କରିବି । ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ।
ଯୋଗରେ ହିଁ ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଇଥାଏ, ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି - ସଦଗୁରୁଙ୍କର ନିନ୍ଦୁକକୁ ଠାବ ମିଳେ
ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ କହିଥା’ନ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କର ନିନ୍ଦୁକ... ନିରାକାରଙ୍କ ବିଷୟରେ କାହାରିକୁ
ଜଣାନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ହିଁ ଫଳ ଦିଅନ୍ତି । ତେବେ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଆଦି
ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନେ ହିଁ ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ କରିବାକୁ ଯାଇଥାନ୍ତି । ଭକ୍ତ କ’ଣ
ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେଇପାରିବ କି? ଯଦି ଭକ୍ତ ଭକ୍ତକୁ ଫଳ ଦେଉଥାନ୍ତେ ତେବେ ସମସ୍ତେ
ଭଗବାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ଡାକୁଥାନ୍ତେ । ଏହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତ ଏବଂ
ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଫଳ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ହିଁ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ଯେଉଁମାନେ ଅଧିକ ଭକ୍ତି
କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କମ ଭକ୍ତି କରୁଥିବା ଭକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ଫଳ ଦେଇପାରିବେ । ନା, ଭକ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍
ଭକ୍ତି । ରଚନା, ରଚନାକୁ ସମ୍ପତ୍ତି କିପରି ଦେବ । ସମ୍ପତ୍ତି ତ ରଚୟିତାଙ୍କ ଠାରୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ହିଁ ଭକ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଯାଏ ତେବେ ଭକ୍ତି ଆପେ
ଆପେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ଜ୍ଞାନର ଜିନ୍ଦାବାଦ ହୋଇଯାଏ । ଜ୍ଞାନ ବିନା ସଦ୍ଗତି କିପରି ହେବ ।
ସମସ୍ତେ ନିଜର ହିସାବ କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ପରମଧାମକୁ ଚାଲି ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛ ଯେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲାଣି । ତା ପୂର୍ବରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛୁ, ଯେଉଁମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବେ ସେହିମାନେ ହିଁ ନିମିତ୍ତ
ହେବେ । ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଇ
ପାରିବ ନାହିଁ । ପିତା ତ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ହିଁ ସନ୍ତାନ ରଚନା କରିଥା’ନ୍ତି । ଆମେ ତ
ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା ଦେବା ପାଇଁ ହିଁ ସୃଷ୍ଟି ରଚନା କରୁଛନ୍ତି ।
ତେବେ ଶରୀରଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବର୍ସା ଦେବେ ନା । ଆତ୍ମାମାନେ ତ ଉପରେ ରହିଥା’ନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ତ ବର୍ସା ବା ପ୍ରାଲବ୍ଧ ଭୋଗ କରିବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି
ପ୍ରାଲବ୍ଧ ନେଉଛ, ଯାହାକି ଦୁନିଆକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ବିନାଶର ସମୟ ପାଖେଇ ପାଖେଇ
ଆସୁଛି । ବୋମା ଇତ୍ୟାଦି ତ କେହି ରଖିବା ପାଇଁ ତିଆରି କରି ନାହାଁନ୍ତି । ବିନାଶର ପ୍ରସ୍ତୁତି
ଖୁବ ଜୋରରେ ଚାଲିଛି । ଏବେ ବାବା ଆମକୁ ଆଜ୍ଞା ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ନଚେତ୍ ଶେଷ
ସମୟରେ ବହୁତ କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ । ରାଜ ବିଦ୍ୟାର ପରୀକ୍ଷାରେ ଯଦି କେହି ଫେଲ ହୋଇଯାନ୍ତି ତେବେ
ରାଗରେ ବୁଡି ମରନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ରାଗିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ଶେଷ ସମୟରେ ତୁମକୁ ବହୁତ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । କ’ଣ କ’ଣ ଆମେ ହେବା ସେ କଥା ମଧ୍ୟ ଜଣା ପଡିଯିବ । ବାବାଙ୍କର କାମ ହେଲା
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇବା । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ କର୍ମ କରୁ କରୁ ଆପଣଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା
ଭୁଲି ଯାଉଛୁ, କେହି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ପାଇଁ ଫୁରସତ୍ ମିଳୁ ନାହିଁ, ତେବେ ବାବା
କହିବେ ଆଚ୍ଛା ସମୟ ବାହାର କରି ଯୋଗରେ ବସ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ପରସ୍ପର ଭିତରେ ଯେତେବେଳେ
ମିଶୁଛ ସେତେବେଳେ ଏହି ଚେଷ୍ଟା କର ଯେ ଆମେ କିଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ସମସ୍ତେ ଏକାଠି
ଯୋଗରେ ବସିଲେ ତୁମେ ଭଲ ଯୋଗ କରିପାରିବ । ସହଯୋଗ ମିଳିବ । ମୂଳ କଥା ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କରିବା । କେହି ଯଦି ବିଦେଶକୁ ଯାଉଛ ତେବେ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ କଥା ମନେ ରଖ -
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ
ଏହି ଗୋଟିଏ କଥା ମନେ ରଖ ଯେ ମୋତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ସବୁ ପାପ
ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବ । ମୂଳକଥା
ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । କେଉଁଠିକି ମଧ୍ୟ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଘର ଗୃହସ୍ଥରେ ରହି
ମଧ୍ୟ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯଦି ପବିତ୍ର ହେବ ନାହିଁ ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇପାରିବ
ନାହିଁ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ସମସ୍ତେ ଆସି କ୍ଳାସ୍ରେ ବସି ପଢିପାରିବେ । ମନମନାଭବର ମନ୍ତ୍ରକୁ
ଜାଣିଗଲ ତେବେ ଯେଉଁଠିକି ବି ଯାଅ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ହେବାର ରାସ୍ତା ତ ବାବା
ବତେଇଦେଲେ । ଏମିତି ତ ସେଣ୍ଟରକୁ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟ ସବୁ ଶୁଣିପାରିବ । ଯଦି କୌଣସି
କାରଣରୁ ଆସିପାରୁ ନାହଁ, ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ହେଉଛି, କର୍ଫ୍ୟୁ ଲାଗିଯାଇଛି, ବାହାରକୁ ବାହାରିପାରୁ
ନାହିଁ ତେବେ କ’ଣ କରିବ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ । ଏମିତି ତ ନୁହେଁ ଯେ ଶିବଙ୍କ
ମନ୍ଦିରରେ ହିଁ ପାଣିର ଲୋଟା ଢାଳିବାକୁ ହେବ । କେଉଁଠି ବି ରୁହ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ
। ଚାଲିବା ବୁଲିବା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରୁହ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା କୁହ ଯେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଆମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ଆମେ ଦେବତା ହୋଇଯିବା । କେବଳ ଏହି
ଦୁଇଟି ଅକ୍ଷର ହିଁ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ ବାବା ରଚୟିତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ । ରଚୟିତା
ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ଆସି କେତେ ସହଜ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି - ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବାର
ମନ୍ତ୍ର ମିଳିଗଲା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜନ୍ମର ପିଲା ଦିନକୁ ଭୂଲିଯିବାର ନାହିଁ । ଯଦି
ଭୁଲିଯାଅ ତେବେ ଆଜି ହସୁଛ କାଲି କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତ ପୁରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା
ଉଚିତ୍ । ଏପରି ବହୁତ ପିଲା ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି କହିଥା’ନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ଯିବା ନା । ତେବେ ଯାହା ଆମ
ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ... ସେମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ
ହିଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥାନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେବେକି ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳୁଛି ତେବେ ଅବହେଳା
କାହିଁକି କରିବା । ସ୍କୁଲରେ ଯିଏ ପାଠ ନ ପଢିବେ ସେମାନଙ୍କୁ ପୁଣି ପଢୁଆଙ୍କର ବୋଝ ଉଠାଇବାକୁ ହେବ
। ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ନ ପକାଇଲେ ପ୍ରଜାରେ ଯାଇ ଚାକର ବାକର ହେବ କେବଳ ଏତିକିରେ କ’ଣ ଖୁସି
ହୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ କି? ପିଲାମାନେ ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ମଧୁବନକୁ ଆସି ସତେଜ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି
। କେତେକ ବନ୍ଧନଯୁକ୍ତ ମାତା କନ୍ୟାମାନେ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ମଧୁବନକୁ ଯାଇପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ, ଘରେ ବସି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥାଅ । ବାବା
କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ, ଅଚାନକ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ । ଦେଖିବାକୁ
ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି ଯେମିତି ଏହି କ୍ଷଣି ଲଢେଇ ଲାଗିଯିବ । ରେଡିଓ ଟି.ଭିରୁ ମଧ୍ୟ ସବୁ କଥା ଜଣା
ପଡିଯାଉଛି । ଧମକ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଟିକିଏ କିଛି ଗଡବଡ କଲେ ଆମେ ଏମିତି କରିଦେବୁ । ଆଗରୁ କହି
ଦେଉଛୁ । ବୋମା ରଖିଥିବା କାରଣରୁ ଅହଂକାର ବହୁତ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ
ଏବେ ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ମଜବୁତ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି । ତୁରନ୍ତ ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗିଯିବ, ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଏଭଳି
ହେବ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ତ ପୁରା ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତ ପୁରା ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ
ହୋଇନାହିଁ । କିଛି ସମୟ ଦରକାର । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । କିଏ ଜାଣେ
କେତେବେଳେ କ’ଣ ହୋଇଯିବ, ଏରୋପ୍ଲେନ, ଟ୍ରେନ ଇତ୍ୟାଦି ମଧ୍ୟ ଦୁର୍ଘଟଣା ଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି ।
ମୃତ୍ୟୁ କେତେ ସହଜରେ ହୋଇଯାଉଛି । ଭୁମିକମ୍ପ ମଧ୍ୟ ହେବାକୁ ଲାଗିଛି । ସବୁଠାରୁ ବେଶି ବିନାଶର
କାର୍ଯ୍ୟ ଭୁମିକମ୍ପ ହିଁ କରିବ । ଏହିଭଳି ହଲିବା ଦ୍ୱାରା ତ ଘର ଦ୍ୱାର ଭାଙ୍ଗିବ ନା । ତେଣୁ
ମୃତ୍ୟୁ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୁରା ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆପଣଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ମୋର ଆଉ କେହି ନାହିଁ । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇଚାଲ । କେତେ ବହୁତ ସହଜ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେମିତିକି ଛୋଟ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ
ବୁଝାଇଥାନ୍ତି । ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ କାମ ଦେଉନାହିଁ, କେବଳ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ କାମ ଅଗ୍ନିରେ ବସି
ଯେଉଁଭଳି ତୁମେ ଜଳି ମରିଛ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ଚିତା (ଅଗ୍ନି) ଉପରେ ବସି ପବିତ୍ର ହୁଅ । ତୁମକୁ
ପଚାରୁଛନ୍ତି ତୁମର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କ’ଣ? କୁହ, ଶିବବାବା ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି ସିଏ
କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । କଳିଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ।
ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ କଳଙ୍କି ଛାଡିଯିବ । ଏତିକି ସନ୍ଦେଶ ତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇପାରିବ ନା । ନିଜେ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ଯାଇ ଅନ୍ୟକୁ ସ୍ମୃତି କରାଇପାରିବ । ନିଜେ
ମନେ ପକାଉଥିଲେ ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଆଗ୍ରହ ସହକାରେ କହିପାରିବ, ନଚେତ୍ ହୃଦୟରୁ ବାହାରିବ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି କେଉଁଠାରେ ବି ରୁହ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯିଏ ମିଳୁଛନ୍ତି,
ତାଙ୍କୁ ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦିଅ ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଗଲାଣି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ
ସବୁ ପତିତ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛ । ଏବେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ଆତ୍ମା ହିଁ ପତିତ
ହୋଇଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଆତ୍ମା
ପବିତ୍ର ହେବ, ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଏହି ସନ୍ଦେଶ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଇଚାଲ ତେବେ ବହୁତଙ୍କର
କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବ, ବାବା ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟକର କାର୍ଯ୍ୟ ଦେଉନାହାଁନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ
ପାବନ କଲାବାଲା ପତିତ ପାବନ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସବୁଠାରୁ ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ କଲାବାଲା ବାବା
ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ରାମରାଜ୍ୟରେ ଆମେ
ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ, ଏବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛେ । ଏବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟର ଅନ୍ତିମ ସମୟ, ଯେଉଁ
ସମୟରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ଆମେ ପୂଜାରୀରୁ ପୂଜ୍ୟ ହେଉଛୁ । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତା
ବତାଇବାକୁ ହେବ, ବୁଢୀ ମାତାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବା ଦରକାର । ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ । ସତ୍ସଂଗ, ମନ୍ଦିର ଆଦି ଅନେକ ପ୍ରକାର ରହିଛି । ତୁମର ତ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାରର
ଅଟେ । କେବଳ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ
ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ନିରାକାର ଶିବବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା । ବାବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ଏକଥା
ତ ବୁଝାଇବା ସହଜ ଅଟେ ନା । ବୁଢୀ ବୁଢୀ ମାତାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହି ସେବା କରିପାରିବେ । ମୂଳ କଥା ହିଁ
ଏହା ଅଟେ । ବାହାଘର ଇତ୍ୟାଦିକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କ କାନରେ ଏହି କଥା ଶୁଣାଅ । ଗୀତାର ଭଗବାନ
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି କଥାକୁ ସମସ୍ତେ ପସନ୍ଦ କରିବେ । ଅଧିକ ଶୁଣାଇବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ହିଁ ନାହିଁ । କେବଳ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ।
ଆଚ୍ଛା, ଏମିତି ଭାବିନିଅ ଯେ ଭଗବାନ ପ୍ରେରଣା ଦେଉଛନ୍ତି । ସ୍ୱପ୍ନରେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉଛି ।
ଏହି କଥା ଶୁଣିବାକୁ ମିଳୁଛି ଯେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ
ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଚିନ୍ତନ କରୁଥାଅ ତେବେ ତୁମର ମଧ୍ୟ ବେଡା (ନୌକା)
ପାରି ହୋଇଯିବ । ଆମେ ବାସ୍ତବରେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛୁ ଏବଂ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା
ନେଉଛୁ ତେଣୁ ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଅସୁବିଧା ହେଉଛି । ବାବା
କେତେ ସହଜ କଥା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଆତ୍ମା
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ସମସ୍ତେ ଭାବିବେ ଏମାନଙ୍କୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଠିକ୍ ରାସ୍ତା ମିଳିଛି
। ଏହି ରାସ୍ତା କେବେ କେହି ବତାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି ସେମାନେ କହିବେ ଯେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କର ତେବେ ସାଧୁ ଆଦିଙ୍କ ପାଖକୁ ଆଉ କିଏ ଯିବ! ସମୟ ଏଭଳି ହୋଇଯିବ ଯେ ତୁମେ ଘରୁ ବାହାରକୁ ମଧ୍ୟ
ବାହାରି ପାରିବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ଶରୀର ଛାଡିଦେବ । ଅନ୍ତ କାଳରେ ଯିଏ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରେ..... ସିଏ ପୁଣି ନାରାୟଣ ଯୋନିରେ ଅର୍ଥାତ୍ କୁଳରେ ବାରମ୍ବାର ଜନ୍ମ
ନେବ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜବଂଶ ଭିତରେ ଆସିବ ନା । ବାରମ୍ବାର ରାଜପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ବାସ୍
କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ସ୍ନେହ କର । ତାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇଲେ ସ୍ନେହ କିପରି କରିବ ।
ଯାହାଠାରୁ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ ତାକୁ ସ୍ନେହ କରାଯାଏ । ଦୁଃଖ ଦେଲାବାଲାଙ୍କୁ ସ୍ନେହ କରାଯାଏ ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରୁଛି ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ସ୍ନେହ କର । ତେଣୁ
ବାବାଙ୍କ ମତ ଉପରେ ଚାଲିବା ଦରକାର ନା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଖୁସିରେ
ରହିବା ପାଇଁ ଯୋଗ କରିବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଶକ୍ତି ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
କରିଥାଏ, ତେଣୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା ପାଇଁ ପାଠପଢା ଉପରେ ପୁରା ପୁରା ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ
ଯାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବ ତାହା ମିଳିବ । ଅବହେଳା ତ୍ୟାଗ କରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବର୍ସାର ଅର୍ଥାତ୍
ରାଜ୍ୟପଦର ଅଧିକାରୀ ଦେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଭାବିବା ଏବଂ
କରିବାର ଅନ୍ତରକୁ ସମାପ୍ତ କରୁଥିବା ସ୍ୱ-ପରିବର୍ତ୍ତକ ତଥା ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତକ ହୁଅ ।
କୌଣସି ବି ସଂସ୍କାର,
ସ୍ୱଭାବ, ବାଣୀ ବା ସମ୍ପର୍କ ଯାହାକି ଯଥାର୍ଥ ନୁହେଁ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଟେ, ତା’କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାର
ପ୍ରକ୍ରିୟାକୁ ତୀବ୍ର କର । ତେଣୁ ଯାହା ଭାବୁଛ, ତାହା ତୁରନ୍ତ କର.... ତେବେ ଯାଇ ବିଶ୍ୱ
ପରିବର୍ତ୍ତନର ପ୍ରକ୍ରିୟା ତୀବ୍ର ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ସ୍ଥାପନା କାର୍ଯ୍ୟରେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଥିବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଭାବିବା ଏବଂ କରିବାରେ ଅନ୍ତର ଦେଖାଯାଉଛି ଯାହାକୁ ସମାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ତେବେ
ଯାଇ ସ୍ୱ-ପରିବର୍ତ୍ତକ ତଥା ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତକ ହୋଇପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସବୁଠାରୁ
ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ସେହିମାନେ ଅଟନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ନିଜ ଜୀବନରେ ଅନୁଭୂତି ରୂପକ ଉପହାର ପ୍ରାପ୍ତ
କରିଛନ୍ତି ।