27.02.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ଆସିଛନ୍ତି
ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ମୁକ୍ତ କରି ସଦ୍ଗତି ଦେବା ପାଇଁ, ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ
କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି” ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ତୁମେ
ଭାରତବାସୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେଉଁ କଥା ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି?
ଉତ୍ତର:-
ହେ ଭାରତବାସୀ ପିଲାମାନେ! ତୁମେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲ । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ
ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ହୀରା-ନୀଳା ଖଚିତ ସୁନାର ମହଲ ଥିଲା । ତୁମେମାନେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ ।
ପୃଥିବୀ ଆକାଶ ସବୁ କିଛି ତୁମର ଥିଲା । ଭାରତ ଶିବବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଥିବା ଶିବାଳୟ
ଥିଲା ଯେଉଁଠାରେ ପବିତ୍ରତା ଥିଲା । ଏବେ ଭାରତ ପୁନର୍ବାର ସେହିଭଳି ହେବାକୁ ଯାଉଛି ।
ଗୀତ:-
ନୟନ ହୀନ କୋ
ରାହ ଦିଖାଓ ପ୍ରଭୂ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ରୁହାନୀ ପିଲାମାନେ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । ଏକଥା କିଏ କହିଲେ? ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ପିତା ପରମାତ୍ମା କହିଲେ । ତେବେ ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କ ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ କହୁଛନ୍ତି, ହେ ବାବା ।
ତାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି ଏବଂ ପିତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି । କେଉଁ ପିତା? ପରମପିତା କାରଣ
ପିତା ତ ଦୁଇଜଣ ଅଛନ୍ତି - ଜଣେ ଲୌକିକ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ପାରଲୌକିକ । ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନେ
ପାରଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି - ହେ ବାବା । ଆଚ୍ଛା ସେହି ବାବାଙ୍କର ନାମ କ’ଣ? ଶିବ । ସିଏ ତ
ନିରାକାର ରୂପରେ ପୂଜା ହେଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ସୁପ୍ରିମ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପରମପିତା ।
ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ସୁପ୍ରିମ୍ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସର୍ବୋଚ୍ଚ ତଥା ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା
କେବଳ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତ ଜୀବାତ୍ମାମାନେ ସେହି ପିତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି ଯେ ଆମର ପିତା କିଏ? ଡାକୁଛନ୍ତି ହେ ଈଶ୍ୱର ପିତା, ମୁଁ
ନୟନହୀନ ମୋତେ ନୟନ ଦିଅ ତେବେ ମୁଁ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଆପଣଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିପାରିବି । ଆମକୁ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଧକ୍କା ଖାଇବାରୁ ମୁକ୍ତ କର । ସଦ୍ଗତି ପାଇବା ପାଇଁ, ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବା ପାଇଁ, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ଡାକୁଛନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ବାବା ହିଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସି
ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତ କଳିଯୁଗ, କଳିଯୁଗ ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ଆସିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ବେହଦର ବାବା ଆସି ଯେଉଁମାନେ ପତିତ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଥିଲେ ଏବଂ ଏହି ଭାରତରେ
ହିଁ ଥିଲେ । ଏଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜବଂଶର ରାଜୁତି ଥିଲା । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ପୂର୍ବେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏକଥା ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଭାରତବାସୀମାନେ ଆଜିଠାରୁ ୫ ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲ ।
ଏବେ ତ ସମସ୍ତେ ନର୍କବାସୀ ଅଟନ୍ତି । ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ।
ହୀରା-ସୁନାର ମହଲ ଥିଲା, ଭାରତର ବହୁତ ମହିମା ଥିଲା । ଏବେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ସେ ସମୟରେ ଅନ୍ୟ
କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । କେବଳ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନେ ହିଁ ଥିଲେ । ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ମଧ୍ୟ ପରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି
। ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜ ପରିବାରର ଥିଲ । ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ ସେହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ
କେବେ ଥିଲା, ସେମାନେ କିପରି ରାଜ୍ୟ ପାଇଥିଲେ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଏହାକୁ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନା । ଶିବଙ୍କର
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ଏବେ ଭାରତବାସୀ ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି - ଆମେ ସମସ୍ତେ ପତିତ ଅଟୁ । ତେଣୁ ହେ ପତିତ-ପାବନ ବାବା, ଆମକୁ
ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସ । ଏଠାକୁ ଆସି ଆମକୁ ଦୁଃଖରୁ ଏବଂ ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟରୁ ମୁକ୍ତ କର
। ତେଣୁ ବାବା ହିଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ବାସ୍ତବରେ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୋଟିଏ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ବାପୁଜୀ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ ଆମକୁ ପୁନର୍ବାର ରାମରାଜ୍ୟ ଦରକାର,
ଗୃହସ୍ଥ ଧର୍ମ ଯାହାକି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ତାହା ପୁଣି ପବିତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ
ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛୁ । ତେବେ ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ, ତାହା ତ ତୁମେ ଦେଖୁଛ । ଏହାକୁ
କୁହାଯାଉଛି ନର୍କ, ଆସୁରୀ ଦୁନିଆ । ଏହି ଭାରତ ଦିନେ ଦୈବୀ ଦୁନିଆ ଥିଲା । ବାବା ଏବେ ଆସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇଛ, ନୁହେଁ କି ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ତୁମେମାନେ ପ୍ରକୃତରେ ଶାନ୍ତିଧାମର ନିବାସୀ ଅଟ । ଏଠାକୁ ପାର୍ଟ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ତୁମେମାନେ
ଏବେ ୮୪ ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ କରିସାରିଛ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ତ ନିଶ୍ଚିତ ନେବାକୁ ପଡିବ ନା । ତେବେ ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ୮୪ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ଏବେ ବେହଦର ବର୍ସା ଦେବାପାଇଁ ବେହଦର ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ
କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗମାନଙ୍କରେ ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା
ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ଭାରତ ଯେତେବେଳେ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ସେତେବେଳେ କେହି ଜଣେ ବି ପତିତ ନଥିଲେ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତ କେହି ଜଣେ ବି ପବିତ୍ର ନୁହଁନ୍ତି । ଏହା ତ ପତିତ ଦୁନିଆ । ଗୀତାରେ କୃଷ୍ଣ
ଭଗବାନଉବାଚ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସିଏ ତ ଗୀତା ଶୁଣାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଭାରତବାସୀ ନିଜର
ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ରକୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କାରଣ ସେମାନେ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ହିଁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ହିନ୍ଦୁ
କୌଣସି ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ଧର୍ମ ତ ମୁଖ୍ୟତଃ ଚାରୋଟି । ପ୍ରଥମେ ହେଲା ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ
। ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ଉଭୟଙ୍କୁ ମିଶାଇ କୁହାଯାଉଛି ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ବା ଡିଟିଜିମ୍ ।
ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ନାମ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା । ୨୧ ଜନ୍ମ ତୁମେମାନେ ସୁଖଧାମରେ ଥିଲ ତାପରେ ରାବଣରାଜ୍ୟ,
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ହିଁ ହେଉଛି ତଳକୁ ଖସିବାର ମାର୍ଗ । ଭକ୍ତିକୁ ରାତି ଏବଂ
ଜ୍ଞାନକୁ ଦିନ କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ହେଉଛି ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ରାତ୍ରି । ଶିବଜୟନ୍ତୀ ଏବଂ ଶିବରାତ୍ରୀ
ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ କୁହାଯାଏ । ଶିବବାବା କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି? ଯେତେବେଳେ ସୃଷ୍ଟିରେ ରାତ୍ରି ହୋଇଯାଏ,
ଭାରତବାସୀ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରକୁ ଆସି ଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବାବା ଆସନ୍ତି । ଏବେ ତ କଣ୍ଢେଇ ପୂଜା
କରିଚାଲିଛନ୍ତି, କେହି ଜଣଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପୁଣି ମଧ୍ୟ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଏହି ଶାସ୍ତ୍ର ସବୁ ତିଆରି ହେବ । ଏହି ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ରକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ
ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଶାସ୍ତ୍ରମାନଙ୍କରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ତାହା ହେଲା ଭକ୍ତିର ଜ୍ଞାନ,
ଭକ୍ତିର ଫିଲୋସଫୀ । ତାହା କୌଣସି ସଦଗତି ମାର୍ଗ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି ତୁମକୁ
ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ଯଥାର୍ଥ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଆମକୁ
ସୁଖଧାମ, ଶାନ୍ତିଧାମର ରାସ୍ତା ଦେଖାଅ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ
ସୁଖଧାମ ଥିଲା ଯେଉଁଠି ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲ । ସେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳର
ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ଥିଲେ । ସେଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସୁଖଧାମରେ ୯
ଲକ୍ଷ ପ୍ରଜାଙ୍କର ଗାୟନ ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ବହୁତ
ସାହୁକାର କରିଯାଇଥିଲି । ଏତେ ଧନ ଦେଇଥିଲି, ତୁମେମାନେ ସେସବୁକୁ କେଉଁଠି ହରାଇଲ? ତୁମେ କେତେ
ସାହୁକାର ଥିଲ । ଭାରତ ଭଳି ଆଉ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଭାରତ ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଭୂଖଣ୍ଡ ଅଟେ
। ବାସ୍ତବରେ ଏହା ସମସ୍ତଙ୍କର ତୀର୍ଥସ୍ଥାନ ଅଟେ, କାହିଁକି ନା ଏହା ପତିତ-ପାବନ ବାବାଙ୍କର
ଜନ୍ମସ୍ଥାନ । ଏଠାରେ ଯେତେ ବି ଧର୍ମବଲମ୍ବୀ ଅଛନ୍ତି, ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରୁଛନ୍ତି
। ତେବେ ସେହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ କେବଳ ଲଙ୍କାରେ ନୁହେଁ ସାରା ସୃଷ୍ଟି ଉପରେ ରହିଛି । ସମସ୍ତଙ୍କ
ଭିତରେ ୫ ବିକାର ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ଯେତେବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେତେବେଳେ ଏହି
ବିକାର ନଥିଲା । ଭାରତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲା । ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଇଛି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଥିଲା । ସେହିମାନେ ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ଭୋଗ କରି ବର୍ତ୍ତମାନ ଆସୁରୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ସେହି ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଭାରତ ବହୁତ
ସାହୁକାର ଥିଲା । ଏବେ ଗରିବ ହୋଇଯାଇଛି ସେଥିପାଇଁ ଭିକ ମାଗୁଛି ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ସହଯୋଗ
ନେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ କେତେ ସାହୁକାର ଥିଲ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯେଉଁ ସୁଖ ମିଳୁଛି ତାହା
କାହାକୁ ବି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ, ପୃଥିବୀ ଆକାଶ ସବୁ କିଛି
ତୁମର ଥିଲା । ବାବା ଏବେ ସେସବୁ କଥାର ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି, ଭାରତ ଶିବବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥିବା ଶିବାଳୟ ଥିଲା । ସେଠାରେ ପବିତ୍ରତା ଥିଲା, ସେହି ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ
ଦେବତାମାନେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ଭାରତବାସୀ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରାଧା-କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଭିତରେ
କ’ଣ ସମ୍ବନ୍ଧ ଥିଲା । ଦୁଇଜଣ ଅଲଗା ଅଲଗା ରାଜଧାନୀର ଥିଲେ ପୁଣି ସ୍ୱୟଂବର ପରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ
ହେଲେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ନାହିଁ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଜ୍ଞାନର
ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସେ ହିଁ ତୁମକୁ ଏହି ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଏହି ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦେଇପାରିବେ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ମୁଁ
ତୁମର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମେମାନେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇପାରିବ । ତୁମେମାନେ ଏଠାକୁ ପତିତରୁ ପାବନ ବା ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ
ହିଁ ଆସୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରୁ ହିଁ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ
ହୁଏ । ରାବଣ କୌଣସି ଗୋଟିଏ ସୀତାକୁ ଚୋରି କରିନଥିଲା । ତୁମେ ସବୁ ଭକ୍ତି କରୁଥିବା ଭକ୍ତ ଯିଏକି
ରାବଣର ପଞ୍ଜା ଭିତରେ ଅଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ସୃଷ୍ଟି ୫ ବିକାର ରୂପୀ ରାବଣର କାରାଗାର ମଧ୍ୟରେ
ଅଛି । ସମସ୍ତେ ଏହି ଶୋକ ବାଟିକା ଭିତରେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ସେଥିରୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ପୁନର୍ବାର ସ୍ୱର୍ଗ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ,
ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଧନ ବହୁତ ଅଛି ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛନ୍ତି । ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଦୁନିଆ ହିଁ ନର୍କ ଅଟେ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ ପତିତ ସେଥିପାଇଁ ଗଙ୍ଗାରେ ଯାଇ ସ୍ନାନ କରୁଛନ୍ତି,
ଭାବୁଛନ୍ତି ଗଙ୍ଗା ପତିତପାବନୀ ଅଟେ । ବାସ୍ତବରେ ପାବନ ତ କେହି ହେଉନାହାଁନ୍ତି । ପତିତ ପାବନ ତ
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି, ନୁହେଁ କି ନଦୀମାନଙ୍କୁ । ଏସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା
। ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ବାବା ଆସି ଏହିସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଏକଥା ତ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଜଣେ
ହେଲେ ଲୌକିକ ପିତା ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ହେଲେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା । ଅଲୌକିକ ପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ
ପାରଲୌକିକ ପିତା ଶିବ । ତେବେ ତିନି ଜଣ ପିତା ହେଲେ ନା । ଶିବବାବା ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ
ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଥରେ ଆସି ବାବା ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି
ଏବଂ ଆତ୍ମା ହିଁ କହିଥାଏ - ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ନେଉଛି । ଏବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । କୌଣସି
ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକର ଶେଷ ସମୟ ଯେଉଁ ସମୟରେ ଅମରଲୋକର
ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ବାକି ଅନେକ ଧର୍ମ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବଳ ଗୋଟିଏ ହିଁ
ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା ପୁଣି ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ରାମ-ସୀତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ । ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ସାରା ଚକ୍ରର ଇତିହାସ ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛି । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମର ସ୍ଥାପନା ବାବା ହିଁ କରୁଛନ୍ତି
। ମନୁଷ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ କେବେ ବି ସଦ୍ଗତି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ହେଲେ
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୁରୁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଚିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ମୂର୍ତ୍ତି
ତିଆରି କରି ତାଙ୍କୁ ପୂଜା କରନ୍ତି ପୁଣି କହନ୍ତି ବୁଡିଯା ବୁଡିଯା । ବହୁତ ପୂଜା କରିଥାନ୍ତି,
ଖୁଆନ୍ତି-ପିଆନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ଖାଇଥା’ନ୍ତି ବ୍ରାହ୍ମଣ (ପୂଜକ) ମାନେ । ଏହାକୁ ହିଁ
କୁହାଯାଏ କଣ୍ଢେଇ ପୂଜା । ଦୁନିଆରେ କେତେ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସ ରହିଛି । ତେବେ ଏମାନଙ୍କୁ କିଏ ବୁଝାଇବ
।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ହେଲ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସନ୍ତାନ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ରାଜଯୋଗର
ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରୁଛ । ଏବେ ତ ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ତେଣୁ ପ୍ରଜା ତ ବହୁତ ହେବେ । କୋଟିକରେ
କେହି ଜଣେ ରାଜା ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ କୁହାଯାଏ ଫୁଲର ବଗିଚା । କଳିଯୁଗକୁ କୁହାଯାଉଛି କଣ୍ଟାର
ଜଙ୍ଗଲ । ଏବେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ବଦଳିବାକୁ ଯାଉଛି । ତେଣୁ ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ
ବର୍ତ୍ତମାନ କେବଳ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ମିଳୁଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ନିକଟରେ ମଧ୍ୟ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ, କାରଣ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେହି ବି ବାବାଙ୍କୁ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ହିଁ ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର ମଧ୍ୟ ରଚନା
ଅଟନ୍ତି । ଯଦି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କୁହାଯିବ ତେବେ ତ ସମସ୍ତେ ପିତା ହୋଇଗଲେ ତେବେ
ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବାର ଅଧିକାର ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ବାବା ତ ଆସି ସବୁ ସନ୍ତାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ, ୮୪ ଜନ୍ମ ସେହିମାନେ ନେଉଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ
ଆସୁଛନ୍ତି । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ ମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ କେତେ ହୋଇଥିବ । ଅତି ବେଶୀରେ ୪୦ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିବ ।
ଏହିଭଳି ହିସାବ କରାଯାଉଛି । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ କେତେ ଧକ୍କା ଖାଉଛନ୍ତି ଏଣେ-ତେଣେ ଖୋଜି
ବୁଲୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଆଉ ଧକ୍କା ଖାଇବ ନାହିଁ । ତୁମକୁ କେବଳ ଜଣେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ
କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା । ଏହା ହେଉଛି ପତିତ-ପାବନ ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କର
ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ । ତୁମର ଆତ୍ମା ଏବେ ପାଠ ପଢୁଛି । ସାଧୁ ସନ୍ଥମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମା
ନିର୍ଲେପ । ଆରେ ଆତ୍ମାକୁ ତ କର୍ମ ଅନୁସାରେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ନେବା ପାଇଁ ପଡିଥାଏ । ଆତ୍ମା ହିଁ
ଭଲ ବା ମନ୍ଦ କର୍ମ କରିଥାଏ । ଏବେ ତୁମର କର୍ମ ବିକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କର୍ମ ଅକର୍ମ
ହୋଇଯାଏ । ସେଠାରେ ବିକର୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ କାରଣ ତାହା ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଏସବୁ ବୁଝିବା
ଏବଂ ବୁଝାଇବାର କଥା । ଆଚ୍ଛା— ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା,
ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କଣ୍ଟାରୁ
ଫୁଲ ହୋଇ ଫୁଲର ବଗିଚା ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗ ସ୍ଥାପନା କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । କୌଣସି
ପ୍ରକାରର ଖରାପ କର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଯେଉଁ ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣିଛ ତାକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମ
ଅଭିମାନୀ ହେବାର ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, କୌଣସି
ଦେହଧାରୀକୁ ନୁହେଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜର ରାଜକୀୟ
କୁଳର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଗୁଣମୂରତ ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ରାଜକୀୟ କୁଳର
ଆତ୍ମା ସେମାନେ କେବେ ବି ମାଟି ଉପରେ ପାଦ ରଖନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ହିଁ ମାଟି ସଦୃଶ
ଅଟେ ତେଣୁ ଏଥିରେ ତଳକୁ ଆସ ନାହିଁ, ଅର୍ଥାତ୍ ଏହି ମାଟିଠାରୁ ଦୂରେଇ ରୁହ । ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି
ରହୁ ଯେ ମୁଁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବାଙ୍କର ରାଜକୀୟ ପରିବାରର ତଥା ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତି ସମ୍ପନ୍ନ ସନ୍ତାନ
ତେବେ ତୁମର ଦୃଷ୍ଟି ତଳକୁ ଯିବ ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଦିବ୍ୟ ଗୁଣର ମୂର୍ତ୍ତି ରୂପରେ ଦେଖିବା
ସହିତ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ । ନିଜର ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତା ଗୁଡିକୁ ଦେଖିବା ସହିତ ସେଗୁଡିକୁ
ସମାପ୍ତ କରିଚାଲ, କିନ୍ତୁ ବାରମ୍ବାର ତା’ର ଚିନ୍ତନ କର ନାହିଁ ନଚେତ୍ ତାହା ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ
ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ରାଜକୀୟ
ସଂସ୍କାରଯୁକ୍ତ ସେହିମାନଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ଯେଉଁମାନେ ନିଜର ହର୍ଷିତମୁଖ ଚେହେରା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ରତା
ରୂପୀ ରାଜକୀୟତାର ଅନୁଭବ କରାଇଥା’ନ୍ତି ।