26.02.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ନୂଆ ଏବଂ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭିନ୍ନ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଭିନେତା
ଅଟୁ ଏବଂ ଜଣଙ୍କର ପାର୍ଟ ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ସମାନ ନୁହେଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମାୟା ଉପରେ
ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାପାଇଁ ତୁମେ ରୁହାନୀ ଯୋଦ୍ଧା ବା କ୍ଷତ୍ରିୟମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ଉପାୟ ମିଳିଯାଇଛି?
ଉତ୍ତର:-
ହେ ରୁହାନୀ କ୍ଷତ୍ରିୟମାନେ, ତୁମେ ସର୍ବଦା ଶ୍ରୀମତ ଉପରେ ଚାଲୁଥାଅ । ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ ହୋଇ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ, ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ଅଭ୍ୟାସ
କରିଦିଅ ତେବେ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ । ଓଲଟା-ସିଧା ଅର୍ଥାତ୍ ଫାଲତୁ ସଂକଳ୍ପଠାରୁ
ମୁକ୍ତ ରହିପାରିବ । ଯୋଗଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ଏହି ମିଠା ଉପାୟ ତୁମକୁ ମାୟାଜିତ୍ କରିଦେବ ।
ଗୀତ:-
ଜିସ୍କା ସାଥୀ
ହେ ଭଗବାନ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରଚିତ କବିତା ଅଟେ । ଏହାର ଅର୍ଥ କେହି କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି ।
ଭକ୍ତମାନେ ଗୀତ ଭଜନ ଆଦି ଗାଉଛନ୍ତି, ଭଗବାନଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ବି
ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ କୌଣସି ମହିମା ଆଦି କରିବାର ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ପିତାଙ୍କର କେବେ
ମହିମା ବା ଗୁଣଗାନ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏମାନେ ମୋର ସନ୍ତାନ । ପିଲାମାନେ ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଇଏ ଆମର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଲା ବେହଦର କଥା ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ବେହଦର
ପିତାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ ମନେପକାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି
- ହେ ବାବା, ଯାହାଙ୍କର ଏହାଙ୍କ ନାମ ଶିବବାବା । ଯେପରି ଆମେମାନେ ଆତ୍ମା ସେହିପରି ଶିବବାବା
ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଆତ୍ମା, ଯାହାଙ୍କୁ ସୁପ୍ରିମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ
କୁହାଯାଉଛି, ତାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ତାଙ୍କୁ ସୁପ୍ରିମ୍ ସୋଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ ଆତ୍ମା
କୁହାଯାଉଛି । ତାଙ୍କର ନିବାସସ୍ଥାନ କେଉଁଠି? ପରମଧାମରେ । ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେହିଠାରେ
ଥା’ନ୍ତି । ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଅଭିନେତା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ନାଟକରେ ଅଭିନେତାମାନେ ମଧ୍ୟ
କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଥା’ନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ପାର୍ଟ ଅନୁସାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ସେତିକି ଦରମା ମଧ୍ୟ
ମିଳିଥାଏ । ସେଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମରେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ରହୁଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ପାର୍ଟଧାରୀ
ଅଟନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ କମ୍ ହେଉ ବା ବେଶୀ ହେଉ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ଆତ୍ମିକ ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଯେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଭିତରେ କିପରି ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର
ପାର୍ଟ ଏକା ଭଳି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କଠାରେ ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏକା ଭଳି ନାହିଁ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ସବୁଠାର ଉତ୍ତମ ପାର୍ଟ ସେହିମାନଙ୍କର ଯେଉଁମାନେ ଶିବଙ୍କର ରୁଦ୍ର ମାଳାରେ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ
ଅଛନ୍ତି । ନାଟକରେ ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭଲ ଅଭିନେତା ଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର କେତେ ପ୍ରଶଂସା ହୋଇଥାଏ ।
କେବଳ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାପାଇଁ ଲୋକମାନେ ଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ବେହଦର ଡ୍ରାମା ବା ନାଟକ ଅଟେ
ଯେଉଁଥିରେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଭିନେତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଭିନେତା,
ରଚୟିତା, ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ, ସେମାନେ ସବୁହେଲେ ହଦର ଅଭିନେତା, ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଆଦି ଆଦି
। ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ସୀମିତ ଅଭିନୟ ମିଳିଛି । ବାସ୍ତବରେ ପାର୍ଟ ଆତ୍ମା କରିଥାଏ କିନ୍ତୁ
ଦେହ-ଅଭିମାନ କାରଣରୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ, ମନୁଷ୍ୟର ଏହିଭଳି ପାର୍ଟ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସାରା
ପାର୍ଟ ଆତ୍ମାର । ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ କେହି ବି ଜାଣିନଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ
କଳିଯୁଗରେ ତ’ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ମଧ୍ୟ ନୁହଁନ୍ତି କି ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ।
ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମାର ପରିଚୟ ପାଇ ସାରିଛ
ଯେ, ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଭିନେତା ଅଟୁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି ଯାହାକି ଜଣଙ୍କର
ପାର୍ଟ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ସେହି ପାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ସବୁ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ରହିଛି ।
ଏମିତି ତ ଯେଉଁ ନାଟକ ସବୁ ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ ପାର୍ଟ କରିଥାଏ । ଭଲ
ପାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ କରିଥାଏ । ଆତ୍ମା ହିଁ କହିଥାଏ ମୁଁ ଗଭର୍ଣ୍ଣର (ରାଜ୍ୟପାଳ) ଅଟେ, ଅମୁକ
ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏମାନେ କେହି ବି ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ନୁହଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ
ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରିବି । କିନ୍ତୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ କେହି ବି
ଜାଣିନଥା’ନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସବୁକିଛି ଜାଣିଛ । ଶୁଦ୍ର ଏବଂ ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଉତ୍ତମ ଅଟ । ତେବେ ଏତେ ସବୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ କେଉଁଠୁ ଆସିବେ ଯିଏକି ସତ୍ୟଯୁଗର ପ୍ରଜା
ହେବେ । ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ସଂଖ୍ୟାରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀକୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଲେ,
ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିଲେ ସେମାନେ ପ୍ରଜା ହୋଇଗଲେ । ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ରାଜାର ବହୁତ ପ୍ରଜା ଥା’ନ୍ତି ତୁମେମାନେ
ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ତିଆରି କରିଛ । କେହି କେହି ତ’ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ, ପ୍ରୋଜେକ୍ଟର ଆଦିରୁ ବୁଝି ମଧ୍ୟ
ବହୁତ ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଶିକ୍ଷା ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି, ଯୋଗ ମଧ୍ୟ କରନ୍ତି । ଏବେ ସେମାନେ
ସମସ୍ତେ ଆସିବେ । ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଆସିବେ ଏବଂ ସାହୁକାର ପ୍ରଜା, ରାଜା-ରାଣୀ, ଗରିବ ସାଧାରଣ ପ୍ରଜା
ସମସ୍ତେ ଆସିବେ । ରାଜକୁମାର ରାଜକୁମାରୀ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହେବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ତ୍ରେତାଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ସବୁ ରାଜକୁମାର-ରାଜକୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ରଚନା ହେବେ । କେବଳ ୮ ବା ୧୦୮ ଜଣ ତ ହେବେ
ନାହିଁ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ସମସ୍ତେ ରଚନା ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସେବା କରିଚାଲିଛ । ଏହା ମଧ୍ୟ
କିଛି ନୂଆ ନୁହେଁ । ତୁମେ କୌଣସି ଉତ୍ସବ ଆଦି ପାଳନ କରୁଛ, ତାହା ମଧ୍ୟ କିଛି ନୂଆ ନୁହେଁ ।
ଅନେକଥର କରିଛ, ପୁନର୍ବାର ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଧନ୍ଦା ହିଁ କରିବ, ଆଉ କ’ଣ କରିବ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଆସିବେ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ।
ତେବେ କ୍ରମାନ୍ୱୟ ତ’ ସବୁକଥାରେ ଥାଏ । ତୁମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଯିଏ ଭଲ ଭାଷଣ କରନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ
କହନ୍ତି ଇଏ ଭଲ ଭାଷଣ କରିଲେ । ଅନ୍ୟର ଭାଷଣ ଶୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ କହିବେ ଯିଏ ପୂର୍ବରୁ ଶୁଣାଉଥିଲେ ସିଏ
ଭଲ ବୁଝାଉଥିଲେ । ତୃତୀୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଯଦି ତାଙ୍କଠାରୁ ଯୋଗ୍ୟ ଥାଏ ତେବେ କହିବେ ଇଏ ତାଙ୍କଠାରୁ
ମଧ୍ୟ ଭଲ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ, ମୁଁ କିପରି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଆଗକୁ ବଢିବି । ବୁଦ୍ଧିମାନ ପିଲାମାନେ ଭାଷଣ କରିବା ପାଇଁ ତୁରନ୍ତ ହାତ
ଉଠାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସବୁ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟ, ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମୋମନେ ମେଲ୍ ଟ୍ରେନ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ସନ୍ଦେଶବାହକ ହୋଇଯିବ । ଯେପରି ମମ୍ମା ସ୍ପେଶାଲ୍ ମେଲ୍ ଟ୍ରେନ୍ ଥିଲେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ବିଷୟରେ
ତ’ ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ କାରଣ ଦୁଇଜଣଯାକ ଏକାଠି ଅଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିପାରିବ ନାହିଁ ଯେ କିଏ
କହୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ତୁମେ ସର୍ବଦା ମନେକର ଯେ ଶିବବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଏବଂ ଦାଦା ଉଭୟ
ଜାଣିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଶିବବାବା ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଟନ୍ତି । ବାହାରେ ବାହାରେ କହୁଛନ୍ତି ଇଏ ତ ବହୁତ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କର ମହିମା ଶୁଣି ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ଯଦି
ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ କୌଣସି ସନ୍ତାନ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ ପଢ଼ି ଉଚ୍ଚପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରେ ତେବେ ତା’ର
ବାପା ଭାବେ ଯେ, ଏହି ପିଲାଟି ମୋର ନାମକୁ ବହୁତ ବିଖ୍ୟାତ କରିବ । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ମଧ୍ୟ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୁକ ସନ୍ତାନଟି ଏହି ସେବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ । ତେବେ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ଭାଷଣ
କରିବା, କାହାକୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଦେବା, ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇବା । ବାବା ମଧ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଇଥିଲେ
ଜଣଙ୍କର ୫ଟି ପୁଅ ଥିଲେ, କେହି ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ଯେ, ତୁମର କେତୋଟି ପୁଅ, ସିଏ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ମୋର
୨ଟି ପୁଅ । ସିଏ ତାଙ୍କୁ କହିଲେ ତୁମର ତ’ ୫ଟି ପୁଅ! ସିଏ ଉତ୍ତର ଦେଲେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ
ସୁପୁତ୍ର ମାତ୍ର ଦୁଇଜଣ । ସେହିପରି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତାନ ତ’ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା କହିବେ
ଏହି ଡାକ୍ତର ନିର୍ମଳା କନ୍ୟାଟି ବହୁତ ଭଲ । ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ସେଣ୍ଟର
ଖୋଲାଇ ଦେଲା । ଏହା ହିଁ ଭାରତର ସେବା । ତୁମେ ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛ । ରାବଣ ଏହି ଭାରତକୁ
ନର୍କରେ ପରିଣତ କରିଦେଇଛି । କେବଳ ଜଣେ ସୀତା ରାବଣର ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ନଥିଲା । ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ସବୁ
ସୀତାମାନେ ରାବଣର ବନ୍ଦୀଶାଳାରେ ଥିଲ । ବାକି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସବୁ ମନଗଢ଼ା କଥା ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ଏହି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଅଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗଠାରୁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହା କିଛି
ଅତ୍ରିକାନ୍ତ ହୋଇ ଆସିଛି ତାହା ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ନିଜେ ହିଁ ପୂଜ୍ୟ ନିଜେ ପୂଜାରୀ ହେଉଛ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୂଜାରୀରୁ ପୂଜ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ପ୍ରଥମେ
ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପୁଣି କଳିଯୁଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର
ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ରାମରାଜ୍ୟ ତ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀମାନଙ୍କର ଥିଲା ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ରୁହାନୀ କ୍ଷତ୍ରିୟ ଅଟ । ଯେଉଁମାନେ ଯୁଦ୍ଧକ୍ଷେତ୍ରରେ ଥା’ନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କୁ କ୍ଷତ୍ରିୟ କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ହେଲ ଆତ୍ମିକ କ୍ଷତ୍ରିୟ । ସେମାନଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ
ବାହୁବଳର ଯୋଦ୍ଧା । ପୂର୍ବରୁ ବାହୁ ଦ୍ୱାରା ମଲ୍ଲଯୁଦ୍ଧ ହେଉଥିଲା । ପରସ୍ପର ଲଢ଼େଇ କରି ବିଜୟୀ
ହେଉଥିଲେ । ଏବେ ତ’ ଦେଖ ବୋମା ଆଦି ତିଆରି ହୋଇଗଲାଣି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ଷତ୍ରିୟ ସେମାନେ
ମଧ୍ୟ କ୍ଷତ୍ରିୟ । ତୁମେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲି ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟୀ ହେଉଛ । ତୁମେ ହେଲ ଆତ୍ମିକ ଯୋଦ୍ଧା
। ରୁହ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା ହିଁ ଏହି ଶରୀରର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସବୁ କିଛି କରୁଛି ।
ଆତ୍ମାକୁ ବାବା ଆସି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମକୁ ମାୟା ଗ୍ରାସ
କରିବ ନାହିଁ । ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମକୁ ଓଲଟା-ସିଧା ସଂକଳ୍ପ ଆସିବ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ମନ ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ ରହିବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସକାଳୁ ସକାଳୁ
ଉଠି ଏହାର ଅଭ୍ୟାସ କର । ବାବା ଆପଣ କେତେ ମିଠା । ଆତ୍ମା କହୁଛି — ବାବା । ବାବା ମଧ୍ୟ ନିଜର
ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି - ମୁଁ ତୁମର ପିତା ତୁମକୁ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବାକୁ ଆସିଛି
। ଏହା ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ଓଲଟା ବୃକ୍ଷ । ଏହା ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ଧର୍ମର ମନୁଷ୍ୟ ଜଗତ ଅଟେ, ଏହାକୁ
କୁହାଯାଏ ବିରାଟ ଲୀଳା । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ବୀଜ
ରୂପ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ମୋତେ ସମସ୍ତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି । କିଏ କେଉଁ ଧର୍ମର ତ’ କିଏ କେଉଁ ଧର୍ମର ।
ସମସ୍ତେ ସମୟ ଅନୁସାରେ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଡ୍ରାମା ତିଆରି ହୋଇଛି । କୁହାଯାଏ
ଅମୁକ ଏହି ଧର୍ମସ୍ଥାପକ ବା ପୈଗମ୍ବର ଅର୍ଥାତ୍ ବାର୍ତ୍ତାବହକୁ ପଠାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ
ସେଠାରୁ କେହି ବି ପଠାନ୍ତି ନାହିଁ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାନୁସାରେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ବାବା କେବଳ
ଜଣେ ଯିଏକି ଧର୍ମ ଏବଂ ରାଜଧାନୀ ଉଭୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ଦୁନିଆରେ କେହି ବି
ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଏବେ ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ । ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ବିନାଶର ଜ୍ୱାଳା ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ହେବ ।
ଏହା ହେଉଛି ଶିବବାବାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଜନ୍ମ ନେଇଛ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ
ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟ ନା । ତୁମ ପରେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମର ବଂଶ ସବୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସମସ୍ତେ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରେଟ୍ ଗ୍ରାଣ୍ଡ୍ ଫାଦର
ଅର୍ଥାତ୍ ଆଦିପିତା । ବଂଶାବଳୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମା ଯିଏକି ସବୁଠାରୁ
ଉଚ୍ଚ ପୁଣି ତାଙ୍କଠାରୁ ବଂଶାବଳୀ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । କୁହାଯାଏ ଭଗବାନ ସୃଷ୍ଟି କିପରି ରଚନା କରନ୍ତି
। ବାସ୍ତବରେ ସୃଷ୍ଟି ତ’ ରହିଛି । ଯେତେବେଳେ ସୃଷ୍ଟିର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପତିତ ହୋଇଯା’ନ୍ତି ସେତେବେଳେ
ତାଙ୍କୁ ଡାକନ୍ତି । ସେ ହିଁ ଆସି ଏହି ଦୁଃଖୀ ସୃଷ୍ଟିକୁ ପୁଣି ସୁଖୀ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ
ଡାକିଥା’ନ୍ତି ବାବା ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଆସ । ନାମ ମଧ୍ୟ ରଖିଛନ୍ତି ହରିଦ୍ୱାର ।
ହରିଦ୍ୱାର ଅର୍ଥାତ୍ ହରିଙ୍କର ଦ୍ୱାର । ସେଠାରେ ଗଙ୍ଗା ପ୍ରବାହିତ ହେଉଛି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ
ଗଙ୍ଗାରେ ସ୍ନାନ କରିଲେ, ହରିଙ୍କର ଦ୍ୱାରକୁ ଚାଲିଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ହରିଙ୍କର ଦ୍ୱାର କେଉଁଠି ଅଛି?
ସେମାନେ ପୁଣି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ହରି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ହରିଙ୍କର ଦ୍ୱାର ତ’ ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି
। ଯିଏ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା-ସୁଖକର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କର ଏବଂ ଘରର ପରିଚୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ମିଳିଛି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ଥାନ
ଟିକିଏ ଉପରେ ଅଛି । ମାଳାରେ ଫୁଲ ସବୁଠାରୁ ଉପରେ ଥାଏ ତା’ପରେ ଯୁଗଳଦାନା । ଏହାକୁ ରୁଦ୍ରମାଳା
ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ରୁଦ୍ରମାଳା ଅର୍ଥାତ୍ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ମାଳା । ଯେଉଁମାନେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଗଳାର ହାର
ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେହି ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀରେ ରାଜ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର
ମାଳା ନଥାଏ । କାରଣ ସେମାନେ ବାରମ୍ବାର ତଳକୁ ଖସିଯା’ନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ,
କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ତ ରହିବେ ନା । ଆଜି ଠିକ୍ ଅଛନ୍ତି କାଲି ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସିଯାଏ, ଗ୍ରହଚାରୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ମାୟାର ପ୍ରଭାବରେ ଆସି ଥଣ୍ଡା ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ପୁରୁଷାର୍ଥରେ ଢିଲା ହୋଇଯା’ନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ସନ୍ତାନ ହୁଅନ୍ତି, ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଶୁଣନ୍ତି, ଅନ୍ୟକୁ କୁହନ୍ତି,
ଧ୍ୟାନରେ ଯାଆନ୍ତି, ମାଳାରେ ମଧ୍ୟ ଗୁନ୍ଥା ହେବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୁଅନ୍ତି... ପୁଣି ଏକଦମ୍ ଭାଗନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି, ଚଣ୍ଡାଳ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମାଳା କିପରି ହେବ? ତେଣୁ
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ, ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ମାଳା ହୁଏ ନାହିଁ । ଭକ୍ତ ମାଳା ଅଲଗା ଏବଂ ରୁଦ୍ର
ମାଳା ଅଲଗା । ଭକ୍ତମାଳାରେ ମହିଳାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ମୁଖ୍ୟ ହେଲେ ମୀରା ଏବଂ ପୁରୁଷମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ମୁଖ୍ୟ ହେଲେ ନାରଦ । ଏହା ହେଲା ରୁଦ୍ରମାଳା । ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା ହିଁ ଆସି ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି
ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ, ଆମେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲୁ, ଏବେ ନର୍କରେ ଅଛୁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ନର୍କକୁ ଲାତ ମାରି ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜପଦ ନିଅ, ଯାହା ତୁମର ଥିଲା ତାହା ଏବେ ରାବଣ
ଛଡାଇ ନେଇଛି । ଏକଥା ତ ବାବା ହିଁ ଆସି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସିଏ ଏହି ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର, ତୀର୍ଥ ଆଦିକୁ
ଜାଣିଛନ୍ତି । ବୀଜରୂପ ଅଟନ୍ତି ନା । ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର.... ଏକଥା ଆତ୍ମା ହିଁ
କହିଥାଏ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସତ୍ୟଯୁଗର ମାଲିକ ଥିଲେ । ତାଙ୍କ ପୂର୍ବରୁ କ’ଣ
ଥିଲା? ନିଶ୍ଚୟ କଳିଯୁଗର ଶେଷ ସମୟ ଥିବ ଏବଂ ସଂଗମଯୁଗ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିବ ଯେଉଁ ସମୟରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗର
ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥିବ । ବାବାଙ୍କୁ (ଭଗବାନଙ୍କୁ) ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା
କୁହାଯାଏ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ଥିଲେ । ସେମାନଙ୍କୁ ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍
ସମ୍ପତ୍ତି କେଉଁଠାରୁ ମିଳିଲା? ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଗଲା । ତେବେ ଏହି ବର୍ସା
ବାବାଙ୍କର ହିଁ ଅଟେ । ତୁମେ କାହାକୁ ବି ପଚାରିପାରିବ ଯେ, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ଥିଲା, ତେବେ ସେମାନେ ତାହା କିପରି ପାଇଥିଲେ? କେହି କହିପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏହି ଦାଦା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନଥିଲି । ତାଙ୍କୁ ପୂଜା କରୁଥିଲି
କିନ୍ତୁ ଜାଣିନଥିଲି । ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା
ଗ୍ରହଣ କରୁଛନ୍ତି । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ରାଜଯୋଗର ବର୍ଣ୍ଣନା ରହିଛି । କେବଳ ଗୀତା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରାଜଯୋଗର କଥା ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜାଙ୍କର ରାଜା କରୁଛି ।
ତେବେ ଭଗବାନ ହିଁ ଆସି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଭାରତର ମୁଖ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ହେଲା
ଗୀତା । କିନ୍ତୁ ଗୀତା କେବେ ରଚନା କରାଯାଇଥିଲା ଏକଥା କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସେ । ଯାହାଙ୍କୁ ମୁଁ ରାଜ୍ୟ ଦେଇଥିଲି ସେମାନେ ରାଜ୍ୟ
ହରାଇ ପୁଣି ତମୋପ୍ରଧାନ, ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । କାରଣ ଏବେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ଏସବୁ
ଭାରତର ହିଁ କାହାଣୀ ଅଟେ । ଭାରତ ହିଁ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଛି । ଆଉ ସବୁ ଧର୍ମ ତ ପରେ
ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ୮୪ ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛି । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ପୂର୍ବରୁ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଦେବୀ ଦେବତା ଥିଲ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ଜାଣି ନାହିଁ । ହେ
ଭାରତବାସୀ - ବାବା ତ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଯଦି ଆରମ୍ଭରୁ ଆସିଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ସୃଷ୍ଟିରେ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ କିପରି ଶୁଣାଇଥାନ୍ତେ । ସେତେବେଳେ ସୃଷ୍ଟିର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବୃଦ୍ଧି
ହିଁ ହୋଇନଥାଏ ତେଣୁ ବୁଝାଇବେ କିପରି । ତେଣୁ ବାବା ଏବେ ସଂଗମ ଯୁଗରେ ହିଁ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
। କାରଣ ସିଏ ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ଶେଷ ସମୟରେ ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ଆଦି ସମୟରେ ଆସି ତୁମକୁ କ’ଣ ଶୁଣାଇବେ । ଏସବୁ ବୁଝିବାର କଥା
। ଭଗବାନୁବାଚ - ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛି । ଏହି ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ପାଣ୍ଡବ ସରକାରଙ୍କର ଅଟେ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ସଂଗମଯୁଗ - ଯାଦବ, କୌରବ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବ ବର୍ତ୍ତମାନ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଏମାନଙ୍କୁ ତିନୋଟି ସେନା ରୂପରେ ଦେଖାଇେ ଦେଇଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଶାସ୍ତ୍ରରେ
ସେନା ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯାଦବ, କୌରବମାନଙ୍କର ବିନାଶ ସମୟରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି
। ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେଇଚାଲିଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ନାହିଁ ।
କହୁଛନ୍ତି, କୁକୁର ବିରାଡି ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ପରମାତ୍ମା ଅଛନ୍ତି । ବାକି ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ପ୍ରୀତ
ବୁଦ୍ଧି ଥିଲା । ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ସାଥୀ ସ୍ୱୟଂ ପରମାତ୍ମା ଥିଲେ । ପାଣ୍ଡବ ଅର୍ଥାତ୍ ରୁହାନୀ
ପଣ୍ଡା (ଅଲୌକିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ) । ସେମାନେ ହେଲେ ଶରୀରର ପଣ୍ଡା । ତୁମେ ହେଉଛ ଆତ୍ମାର ପଣ୍ଡା ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଏହି ବେହଦ ନାଟକରେ ହିରୋ ପାର୍ଟ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କର
ପାର୍ଟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଟେ, ଏଥିପାଇଁ କାହାର ପାର୍ଟକୁ ଦେଖି ଈର୍ଷା କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ସକାଳୁ-ସକାଳୁ, ଅମୃତବେଳାରୁ ଉଠି ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥା ହୁଅ, ଅଭ୍ୟାସ କର ଯେ - ମୁଁ ଏହି
ଶରୀରର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ଅଟେ, ବାବା ଆପଣ କେତେ ମିଠା, ଆପଣ ଆମକୁ ସୃଷ୍ଟିର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଦା
ଦେହ-ଅଭିମାନ ଏବଂ ଦେହର ଦୁର୍ଗନ୍ଧଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହୁଥିବା ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ନିବାସୀ ହୁଅ ।
କଥାରେ ଅଛି
ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥରେ ପରିମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନିବାସ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ
ଅର୍ଥାତ୍ ଯେଉଁମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ ନ କରି ଦେହ ମନେ କରନ୍ତି । ତେଣୁ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଏବଂ ଦେହର
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା ସମ୍ବନ୍ଧଠାରୁ ସର୍ବଦା ଉପରେ ଉଡୁଥାଅ । ଟିକିଏ ବି ମଣିଷ ଅର୍ଥାତ୍
ଦେହଧାରୀ ପଣିଆର ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ନ ଆସୁ, ସର୍ବଦା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ । ଯଦି
ଜ୍ଞାନ-ଯୋଗର ଡେଣା ମଜବୁତ ରହିଥିବ ତେବେ କୁହାଯିବ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ନିବାସୀ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଶରୀର-ମନ
ଏବଂ ଧନକୁ ସଫଳ କରୁଥିବା ବା ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ବଢାଉଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି
।