14.04.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବିନାଶୀ ଶରୀର ସହିତ
ତୁମର ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ, ତୁମେ ଏକମାତ୍ର ବିଦେହୀ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ନେହ କର । ଦେହକୁ
ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଦେଖ ନାହିଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବୁଦ୍ଧିକୁ
ସ୍ୱଚ୍ଛ (ପବିତ୍ର) କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କ’ଣ ? ସ୍ୱଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧିର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବୁଦ୍ଧି ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୋଇଥାଏ । ଏହିଭଳି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେକରି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି, ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ହିଁ ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେଉଁମାନେ ମୁଢମତି ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ଦେହକୁ ସ୍ନେହ କରିଥା’ନ୍ତି,
ଦେହକୁ ହିଁ ଶୃଙ୍ଗାର କରୁଥା’ନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତିର
ଶବ୍ଦ କିଏ କହୁଛନ୍ତି ଏବଂ କିଏ ଶୁଣୁଛନ୍ତି ? ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗମାନଙ୍କରେ ତ ଜିଜ୍ଞାସୁମାନେ
ଶୁଣିଥା’ନ୍ତି । କହିବେ, ଅମୁକ ମହାତ୍ମା କିମ୍ବା ଅମୁକ ଗୁରୁ ଶୁଣାଇଲେ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ
ପରମାତ୍ମା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଆତ୍ମା ଶୁଣୁଛି । ତେବେ ଏହା ନୂଆ କଥା ନା । ଏଠାରେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ହେବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ କେହି କେହି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସିଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏଠାରେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସିବା ଆବଶ୍ୟକ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରରେ ବିରାଜମାନ
କରିଛି । ଶିବବାବା ଆମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏହିକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଭଲ ଭାବରେ ମନେ ରଖିବା ଆବଶ୍ୟକ । ମୋର
ଆତ୍ମାର ସମ୍ବନ୍ଧ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି । ପରମାତ୍ମା ଆସି ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି
। ତେଣୁ ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ହେଲେ ଦଲାଲ ଅର୍ଥାତ୍ ମଧ୍ୟସ୍ଥି । ତୁମକୁ ଶିବବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବର୍ସା ଶିବବାବା ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧି ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ଯିବା ଦରକାର
। ଧରିନିଅ କୌଣସି ପିତାଙ୍କର ୫/୭ଟି ପିଲା ଅଛନ୍ତି ତେବେ ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ମଧ୍ୟ ପିତାଙ୍କ
ଆଡକୁ ଯିବ ନା, କାରଣ ସମ୍ପତ୍ତି ତାଙ୍କଠାରୁ ମିଳିଥାଏ । ଭାଇଠାରୁ ତ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିନଥାଏ ।
ସମ୍ପତ୍ତି କେବଳ ପିତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳିଥାଏ । ତେବେ ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମାଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିନଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆତ୍ମା ରୂପରେ ଆମେ ସବୁ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ । ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ସମ୍ବନ୍ଧ ଏକମାତ୍ର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ରହିଛି । ସିଏ କହୁଛନ୍ତି, କେବଳ ମୋତେ ହିଁ ମନେ
ପକାଅ । କେବଳ ମୋ ସହିତ ହିଁ ପ୍ରୀତି ରଖ । ରଚନା (ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ) ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖ ନାହିଁ ।
ହେଦୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଯଦି ମୋ ବିନା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ ତେବେ ତାକୁ
ଦେହ-ଅଭିମାନ କୁହାଯିବ । ଯଦିଓ ଏହି (ବ୍ରହ୍ମା) ଦେହଧାରୀ, ତୁମ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତୁମେ
ୟାଙ୍କୁ ଦେଖନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ କେବଳ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବା ଦରକାର । ଲୋକମାନେ
ତ କେବଳ କଥାକୁ ମାତ୍ର ଭାଇ ଭାଇ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ
ସମସ୍ତେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କଠାରୁ
ମିଳୁଛି । ସେହି ପିତା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମମାନଙ୍କର ସ୍ନେହ କେବଳ ମୋ ସହିତ ରହିବା ଦରକାର ।
ମୁଁ ନିଜେ ଆସି ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମୋ ସହିତ ନିର୍ବନ୍ଧ କରାଉଛି । ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ନୁହେଁ ।
ଅନ୍ୟ ଯେକୌଣସି ବି ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛି ସେସବୁ ଦେହ ସହିତ ଏବଂ ଏଠିକାର ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଟେ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଆମେ ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛୁ । ତେଣୁ
ବୁଦ୍ଧି ସଦା ସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କ ଆଡକୁ ଯିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ନିକଟରେ ବସି ଆମକୁ
ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ୟାଙ୍କ ଶରୀରକୁ ଉଧାର ନେଇଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର ରୂପକ ଘରେ ରହି
ଅଭିନୟ କରୁଛି । ଯେପରି ସେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ନିଜକୁ ଶରୀର ରୂପୀ ଘର ମଧ୍ୟରେ ବନ୍ଦୀ କରିଦେଉଛି
। ଏମିତି ତ ମୁକ୍ତ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରି ବନ୍ଦୀ ଭାବରେ ରହି ଅଭିନୟ କରିଥାଏ
। ଆତ୍ମା ହିଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଇଥାଏ, ପାର୍ଟ କରିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯିଏ
ଯେତେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ରହିବେ ସେମାନେ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଶରୀର ପ୍ରତି
ତୁମର ତିଳେମାତ୍ର ସ୍ନେହ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏହି ଶରୀର ତ କୌଣସି କାମକୁ ନୁହେଁ । ମୁଁ ଏହି
ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି କେବଳ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ବା
ପରଦେଶ । ସେଥିପାଇଁ ରାବଣକୁ ଜଳାଇଥାନ୍ତି କିନ୍ତୁ କିଛି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ଚିତ୍ର ଆଦି ଯାହା
କିଛି ବି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି, ସେସବୁର ଅର୍ଥକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମୂଢମତି
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ମୁଢମତି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ
ରହିଛି ନା । ସମସ୍ତେ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯିଏ ମୂଢମତି ହୋଇଥିବେ
ସେମାନେ ଦେହକୁ ମନେ ପକାଇବେ, ଦେହ ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖିବେ । ଯିଏ ସ୍ୱଚ୍ଛ (ପବିତ୍ର) ବୁଦ୍ଧି
ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବେ ଏବଂ ତାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ଶୁଣିବେ
। ଏଥିରେ ହିଁ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଇଏ ତ ବାବାଙ୍କର ରଥ । ତେଣୁ ବହୁତଙ୍କର ଏହାଙ୍କ ସହିତ
ସ୍ନେହ ହୋଇଯାଉଛି । ଯେପରି ହୁସେନ୍ଙ୍କର ଘୋଡାକୁ କେତେ ସଜାଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତ ମହିମା ତ
ହୁସେନଙ୍କର ନା । ଘୋଡାର ତ ମହିମା ହୋଇନଥାଏ । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ହିଁ
ହୁସେନଙ୍କର ଆତ୍ମା ପ୍ରବେଶ କରିଥିବ ନା । ସେମାନେ (ମୁସଲମାନମାନେ) ଏସବୁ କଥାକୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହାକୁ ରାଜସ୍ୱ-ଅଶ୍ୱମେଧ ଅବିନାଶୀ ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ କୁହାଯାଉଛି । ଅଶ୍ୱର ନାମ
ଶୁଣି ସେମାନେ(ଲୋକମାନେ) ଘୋଡା ବୋଲି ଭାବି ନେଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଘୋଡାକୁ ସ୍ୱାହା କରୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ
ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କାହାଣୀ । ଏବେ ତୁମକୁ ସୁନ୍ଦର ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ତ’ ପରମଧାମର ଯାତ୍ରୀ ବାବା
ହିଁ କରିଛନ୍ତି ନା ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ପ୍ରଥମେ ଗୋରା ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ର ଥିଲେ ପରେ ଶ୍ୟାମଳ ଅର୍ଥାତ୍
ଅପବିତ୍ର ହୋଇଗଲେ । ଯିଏବି ଆତ୍ମା ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥା’ନ୍ତି,
ପରେ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋ ଅବସ୍ଥାକୁ ଆସନ୍ତି । ପୁଣି ବାବା ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁନ୍ଦର କରିଦିଅନ୍ତି
। ଯେଉଁମାନେ ବି ଧର୍ମସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ଆସନ୍ତି ପ୍ରଥମେ ସେମାନେ ପବିତ୍ର ଥା’ନ୍ତି, ପରେ କାମ
ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି କଳା ଅର୍ଥାତ୍ ପତିତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ସୁନ୍ଦର ପୁଣି ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।
ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ସର୍ବପ୍ରଥମେ ଜନ୍ମ ନେଉଥିବା କାରଣରୁ ସବୁଠାରୁ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏମାନଙ୍କ
(ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ) ଭଳି ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଆଉ କାହାର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା
ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ କଥା ଅଟେ । ଯଦିଓ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ଭାରତବାସୀଙ୍କଠାରୁ ସୁନ୍ଦର କାହିଁକି ନା
ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ଦେଶର ନିବାସୀ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଥାଏ । ଆତ୍ମା
ଏବଂ ଶରୀର ଦୁଇଟିଯାକ ସୁନ୍ଦର ଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ’ ସମସ୍ତେ ଶ୍ୟାମଳ । ପୁଣି ବାବା ଆସି
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁନ୍ଦର କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପବିତ୍ର ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ପୁଣି
ତଳକୁ ଖସି-ଖସି କାମ ଅଗ୍ନିରେ ଜଳି କଳା ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ସମସ୍ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ ।
ସେଥିପାଇଁ ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ
। ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ରହୁ ଯେ ମୁଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ଅଟେ । ସେ ହିଁ ମୋର ସବୁକିଛି ଅଟନ୍ତି । ଏହି
ଆଖିରେ ଯାହା କିଛି ଦେଖାଯାଉଛି ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଆଖି ମଧ୍ୟ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ତ ତ୍ରିନେତ୍ରୀ କୁହାଯାଏ । ତାଙ୍କର ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଅଛି ତେଣୁ ତ୍ରିନେତ୍ରୀ,
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ, ତ୍ରିଲୋକୀନାଥ ଏହି ଉପାଧିମାନ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମିଳିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ
ତିନିଲୋକର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ପୁଣି ଏହା ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଯାହାଙ୍କଠାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଛି ସିଏ
ହିଁ ଆସି ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ବାବା ୮୪ ଜନ୍ମର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ମନେ କର । ମୁଁ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ମୋତେ ମନେ
ପକାଇଲେ ହିଁ ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇଲେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦି ପାପ ଖଣ୍ଡନ ନହେବ ତେବେ କୁହାଯିବ ବିନାଶ କାଳରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି
ବିନଶ୍ୟନ୍ତି । ଲୋକମାନେ ତ ବହୁତ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ବୁଡି ରହିଛନ୍ତି । ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କ ଠାରେ ହିଁ
ମୋହ ରଖିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । କେବଳ ଜଣଙ୍କଠାରେ ହିଁ ମୋହ
ରଖିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଅନ୍ୟ କାହାଠାରେ ମୋହ ରଖିବ ତେବେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି କୁହାଯିବ
। ବାବା କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, କେବଳ ମୋତେ ହିଁ ମନେ ପକାଅ । ଏଥିରେ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ତୁମେମାନେ କହୁଥିଲ ମଧ୍ୟ ଆମ ପତିତମାନଙ୍କୁ ଆସି ପବିତ୍ର କର । ତେବେ ପବିତ୍ର ତ’ ବାବା ହିଁ
କରିଥାନ୍ତି । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତାହା ତ
ସହଜ ନା । ବାକି ଯୋଗର ବିଷୟ ହିଁ କଠିନରୁ କଠିନ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଇବାରେ କେହି ବି
ଦକ୍ଷ ନୁହଁନ୍ତି ।
ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ ଯୋଗରେ ପ୍ରବୀଣ ନୁହଁନ୍ତି ସେମାନେ ଯେପରି ପଣ୍ଡିତ ଅଟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନରେ କେତେ
ବି ପ୍ରବୀଣ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଯୋଗରେ ନରହିପାରିଲେ ତାଙ୍କୁ ପଣ୍ଡିତ କୁହାଯିବ । ବାବା ଗୋଟିଏ
ପଣ୍ଡିତର କାହାଣୀ ଶୁଣାଇଥାନ୍ତି ନା । ପଣ୍ଡିତ ଯାହାକୁ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ କଥା ଶୁଣାଇଥିଲେ, ସେ
ବ୍ୟକ୍ତି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ନଦୀ ପାରି ହୋଇଗଲା, କିନ୍ତୁ ପଣ୍ଡିତ ପାରି ହୋଇପାରିଲେ ନାହିଁ
। ଏହି ପଣ୍ଡିତଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଟେ । ବାବାଙ୍କୁ ତୁମେ ମନେ ପକାଇଲେ
ପାର ହୋଇଯିବ । କେବଳ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଇବାରେ ପ୍ରବୀଣ ହୋଇଗଲେ ପାରି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ଯୋଗ
ବ୍ୟତୀତ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ଏହିପରି ଉଦାହରଣ ସବୁ ରହିଛି । ବାବା ଆସି ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ (ସେହି ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ) ଗୋଟିଏ କଥାର ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଗଲା ଯେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇଲେ ପାରି ହୋଇଯିବି । ଯଦି କେବଳ ଜ୍ଞାନ ଥିବ ଯୋଗ ନଥିବ, ତେବେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇ ପାରିବ ନାହିଁ
। ଏପରି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିବା
ହିଁ ମୂଳକଥା ଅଟେ । ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ସେବାଧାରୀ ଅଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଠିକ୍ ନଥିଲେ
ବନ୍ଧନରେ ପଡିଯାଆନ୍ତି । ଯୋଗୀ ଆତ୍ମା କେବେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ବନ୍ଧନରେ ଆସିବେ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର
ଅଶୁଦ୍ଧ ସଂକଳ୍ପ ଆସିବ ନାହିଁ । ଯୋଗରେ ଦୁର୍ବଳ ଥିଲେ ମନରେ ବହୁତ ତୋଫାନ ଉଠିବ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବଶୀଭୂତ ହୋଇଯାଏ । ବାବା ଠିକ୍ ଭୁଲ୍ ବୁଝିବାର ଶକ୍ତି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଅନ୍ୟର ଦେହ ପ୍ରତି ବୁଦ୍ଧି ଯିବା ଦ୍ୱାରା ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଆନ୍ତି ଏବଂ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି
ବିନଶ୍ୟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଅଲଗା ଯୋଗ ଅଲଗା । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିଥାଏ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଶରୀରର ଆୟୁଷ ଅଧିକ ହୋଇଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆୟୁଷ କମ୍ ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ
ପାଇଁ ଶରୀରର ଆୟୁଷ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ
ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ସବୁକିଛି ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କରିବା ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର
କରିଥାଏ । ପବିତ୍ର ନହେଲେ ପଦ ମଧ୍ୟ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ମାୟା ଚାର୍ଟ ରଖିବାରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅଳସୁଆ କରିଦେଉଛି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ଚାର୍ଟ
ରଖିବାରେ ସଉକ ରହିବା ଦରକାର । ଦେଖିବା ଦରକାର ଯେ, ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ ନା ଆଉ କୌଣସି
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଡକୁ ବୁଦ୍ଧି ଯାଉଛି । ସାରା ଦିନ କାହାର ସ୍ମୃତି ରହିଛି ଅଥବା କାହା ସହିତ
ପ୍ରୀତି ରହିଛି । ସମୟ କେତେ ବ୍ୟର୍ଥରେ ଗଲା ? ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟହ
ଚାର୍ଟ ରଖିବା ପାଇଁ କାହା ମଧ୍ୟରେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ । କେହି କ୍ୱଚିତ ଚାର୍ଟ ରଖିଥା’ନ୍ତି । ମାୟା
ପୁରା ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ । ଏକଦମ୍ ଅଳସୁଆ କରିଦିଏ । ଫୁର୍ତ୍ତିପଣିଆ ଚାଲିଯାଇଥାଏ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ମୁଁ ତ ସବୁ ପ୍ରେମିକାଙ୍କର ପ୍ରେମୀକ ଅଟେ, ତେଣୁ ଅଧାକଳ୍ପ
ମନେ ପକାଇଲ, ଏବେ ମୁଁ କହୁଛି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏଭଳି ବାବା ଯିଏ ସୁଖ
ଦେଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ଅନ୍ୟମାନେ ତ ସମସ୍ତେ ଦୁଃଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ।
ସେମାନେ କୌଣସି କାମକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ପରମାତ୍ମା ପିତା ହିଁ ସାହାଯ୍ୟ
କରିଥା’ନ୍ତି । ଅନ୍ତିମ ସମୟ ଗୋଟିଏ ହେଲା ଜୀବନର ଶେଷ ସମୟକୁ କୁହାଯାଏ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ସୃଷ୍ଟିର
ଅନ୍ତିମ ସମୟକୁ କୁହାଯାଏ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଠିକ ଭାବରେ ମନେ ପକାଉଥିଲେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ । ଯୋଗବଳ ତୁମକୁ ଅମର
କରିଦେଇଥାଏ । ତେବେ ପ୍ରଥମେ ତ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତବୁଦ୍ଧି ରହିବା ଦରକାର । କାହାର ଶରୀର ପ୍ରତି
ପ୍ରୀତି ହେଲେ ତଳକୁ ଖସିଯିବ, ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀକୁ ଚାଲିଯିବ । ସ୍ୱର୍ଗ ତ ସତ୍ୟଯୁଗ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜତ୍ୱକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ଯେପରି ଦ୍ୱାପର ଏବଂ କଳିଯୁଗ ଅଛି, କିନ୍ତୁ କଳିଯୁଗକୁ
ଘୋର ନର୍କ, ତମୋପ୍ରଧାନ କୁହାଯାଇଥାଏ । ତ୍ରେତାଯୁଗକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ଦ୍ୱାପରକୁ ଏତେ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ପୁଣି ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗବଳ
ଆବଶ୍ୟକ । ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯା’ନ୍ତି ଆମର ଅମୁକ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସହିତ ବୁହତ ପ୍ରୀତ ଅଛି, ତାଙ୍କ
ଆଧାର ବିନା ଆମର କଲ୍ୟାଣ ହେବ ନାହିଁ । ତେବେ ଏଭଳି ଅବସ୍ଥାରେ ଯଦି ମରିଯା’ନ୍ତି ତେବେ କ’ଣ ଗତି
ହେବ । ବିନାଶ ସମୟରେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିନଶ୍ୟନ୍ତି କୁହାଯାଏ । ସେମାନେ ଧୂଳିଛାଇ ଅର୍ଥାତ୍
ନିକୃଷ୍ଟ ପଦ ପାଇଥା’ନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ଦୁନିଆରେ ଫେସନ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ ବିପଦ ଅଟେ । ନିଜ ପ୍ରତି
ଆକର୍ଷିତ କରିବା ପାଇଁ ଶରୀରକୁ କେତେ ସଜାଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାହାର
ନାମ-ରୂପରେ ଆବଦ୍ଧ ହୁଅ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଡ୍ରେସ ଦେଖ କେତେ ରାଜକୀୟ । ତାହା ହେଲା
(ସ୍ୱର୍ଗ) ଶିବାଳୟ, ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ବେଶ୍ୟାଳୟ । ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କ ଆଗରେ ଯାଇ କହନ୍ତି ଆମେ
ବେଶ୍ୟାଳୟରେ ରହିଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଫେସନ ଏଭଳି ବିପଦପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲାଣି ଯାହାକି ସମସ୍ତଙ୍କର
ଧ୍ୟାନ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଯାଉଛି ପୁଣି ସେମାନଙ୍କ ରୂପରେ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇ ଅପହରଣ କରି ନେଇଯାଉଛନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ନିୟମ ମୁତାବକ ଚାଲିଚଳନ ହେବ । ସେଠାରେ ତ ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିବ । ଏଥିରେ
ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାର କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନ ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଦେଖିଲେ ମନ ଲାଗିଯାଉଛି ପୁଣି ଅନ୍ୟ
ଧର୍ମବାଲାଙ୍କ ସହିତ ମଧ୍ୟ ବିବାହ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ବୁଦ୍ଧି । ତେବେ ପଥର
ବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସେମାନେ ହେଉଛନ୍ତି
ରାବଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ରାମଙ୍କ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହୋଇଛ । ପାଣ୍ଡବ ଏବଂ କୌରବ ଗୋଟିଏ
ବଂଶର ଥିଲେ, ବାକି ୟୁରୋପବାସୀ ହେଲେ ଯାଦବ । ଗୀତାରୁ କେହି ବୁଝି ପାରୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଯାଦବମାନେ
ୟୁରୋପବାସୀ ହିଁ ଥିଲେ । ସେମାନେ ତ ଯାଦବ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ମଧ୍ୟ ଏଠିକାର ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା
ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଯାଦବମାନେ ହେଲେ ୟୁରୋପବାସୀ, ଯେଉଁମାନେ କି ନିଜର ବିନାଶ ପାଇଁ
କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର(ମୂସଳ) ଆଦି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର ବିଜୟ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନେ ଯାଇ
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବେ । ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ
ଦେଖାଇ ଦିଆଯାଇଛି, ପାଣ୍ଡବମାନେ ପାହାଡରୁ ଖସି ପଡି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲେ । ତାପରେ କ’ଣ ହେଲା କିଛି
ବି ଜଣାନାହିଁ । ପଥର ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି ନା । ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ଟିକିଏ ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ବହୁତ ସନ୍ତାନ ଆସୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ କହୁଛି ଗହଣା ଆଦି ପିନ୍ଧ,
କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଅଳଙ୍କାର କଣ ଶୋଭାପାଉଛି ? ଆତ୍ମା ତ ପତିତ, ପତିତ ଶରୀରକୁ ପୁଣି
ଅଳଙ୍କାର କ’ଣ ଶୋଭା ପାଇବ । ସେଠାରେ ତ ଆମେ ଏହି ଅଳଙ୍କାରରେ ସଜ୍ଜାଇ ହୋଇ ରହିବୁ । ଅମାପ ଧନ
ରହିବ । ସମସ୍ତେ ସୁଖି ରହିବେ । ଯଦିଓ ଏତିକି ଅନୁଭବ ହେବ କି ଇଏ ରାଜା, ଆମେ ପ୍ରଜା । କିନ୍ତୁ
ସେଠାରେ ଦୁଃଖର କଥା କିଛି ନଥାଏ । ଏଠାରେ ଖାଦ୍ୟ ଶସ୍ୟ ଆଦି ମିଳୁନାହିଁ, ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦୁଃଖି
ହେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ତ ସବୁ କିଛି ମିଳିଥାଏ । ଦୁଃଖ ଅକ୍ଷର ସେଠାରେ ମୁଖରୁ ବାହାରିବ ନାହିଁ ।
ତା’ର ନାମ ହିଁ ହେଲା ସ୍ୱର୍ଗ । ୟୁରୋପୀୟାନ ଲୋକ ତାକୁ (ସ୍ୱର୍ଗ) ପାରାଡାଇଜ୍ କହନ୍ତି । ସେମାନେ
ଭାବନ୍ତି ସେଠାରେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ରହୁଥିଲେ, ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ବହୁତ କିଣୁଛନ୍ତି
। କିନ୍ତୁ ସେହି ସ୍ୱର୍ଗ ପୁଣି କୁଆଡେ ଗଲା — ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ଜାଣିଛ ଏହି ଚକ୍ର କିଭଳି ଘୂରି ଚାଲିଛି । ନୂଆରୂ ପୁରୁଣା, ପୁରୁଣାରୁ ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆ ହେଉଛି ।
ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ବହୁତ କଷ୍ଟ । ତୁମେ ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଏହି
ସବୁ ଅନେକ ବେମାରୀରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବ ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କୌଣସି
ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ନିଜର ଆଧାର କରିବାର ନାହିଁ । କାହାରି ଶରୀର ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖିବାର ନାହିଁ ।
ହୃଦୟର ସ୍ନେହ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ରଖିବାର ଅଛି । କାହାର ନାମ ରୂପରେ ବାନ୍ଧି ହେବାର ନାହିଁ
।
(୨) ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ବହୁତ
ସଉକରେ ରଖିବାର ଅଛି, ଏଥିରେ ଅଳସୁଆ ହେବାର ନାହିଁ । ନିଜର ଚାର୍ଟକୁ ଦେଖ — ମୋର ବୁଦ୍ଧି କାହା
ଆଡକୁ ଯାଉଛି ? କେତେ ସମୟ ବ୍ୟର୍ଥରେ କଟୁଛି ? ସୁଖଦାତା ବାବା କେତେ ସମୟ ମନେ ରହୁଛନ୍ତି ।
ବରଦାନ:-
ବିଶ୍ୱ ମହାରାଜା
ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସର୍ବ ଶକ୍ତିରେ ଭରପୁର ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ ବିଶ୍ୱ
ମହାରାଜା ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥ କେବଳ ନିଜ ପ୍ରତି ହେଉନଥିବ ।
ନିଜ ଜୀବନରେ ଆସୁଥିବା ବିଘ୍ନ ବା ପରୀକ୍ଷାଗୁଡିକୁ ପାସ୍ କରିବା ତ’ ବହୁତ ସାଧାରଣ କଥା, କିନ୍ତୁ
ଯେଉଁମାନେ ବିଶ୍ୱ ମହାରାଜା ହେବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଏବେଠାରୁ ହିଁ ସର୍ବଶକ୍ତିର
ଷ୍ଟକ୍ ଭରପୁର ଥିବ । ସେମାନଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ସେକେଣ୍ଡ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି
ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ ହୋଇଥିବ ଏବଂ ଶରୀର, ମନ, ଧନ, ସମୟ, ଶ୍ୱାସ ସବୁକିଛି ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣ କାର୍ଯ୍ୟରେ
ସଫଳ ହେଉଥିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ମାତ୍ର ଗୋଟିଏ
ଦୁର୍ବଳତା ଅନେକ ବିଶେଷତାକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦେଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଦୁର୍ବଳତାଗୁଡିକୁ ଛାଡପତ୍ର ଦେଇଦିଅ
।