22.04.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ନାମ
ରୂପର ବ୍ୟାଧିରୁ ମୁକ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ, କୌଣସି ଓଲଟା ଖାତା ଜମା କରିବାର ନାହିଁ, ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ଅଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଭାଗ୍ୟବାନ
ସନ୍ତାନମାନେ କେଉଁ ମୁଖ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ଗଢିଥା’ନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ଭାଗ୍ୟବାନ ସନ୍ତାନମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥା’ନ୍ତି । ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ
କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କ ସହିତ ଶାନ୍ତିପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ୟବହାର କରିଥା’ନ୍ତି, ତେଣୁ
ସେମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ଜମା ହୋଇଚାଲେ । ଏହା ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ
ମାୟାଠାରୁ ହାରି ଯିବାର ନାହିଁ, ଅପାର ଖୁସିରେ ରହିବାର ଅଛି ।
ଗୀତ:-
ତୁହ୍ମି ହୋ
ମାତା-ପିତା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସମସ୍ତ
ସନ୍ତାନମାନେ ଏବେ ମୁରଲୀ ଶୁଣୁଛନ୍ତି, ଯେଉଁ ସବୁ ସ୍ଥାନକୁ ମୁରଲୀ ଯାଉଛି, ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଯେ ଯାହାଙ୍କର ମହିମାର ଗାୟନ କରାଯାଉଛି ସେ ସାକାର ନୁହଁନ୍ତି, ତାହା ହେଲା ନିରାକାରଙ୍କର ମହିମା
। ନିରାକାର, ସାକାର ଦ୍ୱାରା ଏବେ ସମ୍ମୁଖରେ ମୁରଲୀ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି ମଧ୍ୟ କହିବେ, ଏବେ ଆମେ
ଆତ୍ମା ତାଙ୍କୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖୁଛୁ! ଆତ୍ମା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଯାହାକି ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା
ଦେଖାଯାଇନଥାଏ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ସବୁ ଆତ୍ମା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟୁ ।
କିନ୍ତୁ ପୂରା ରହସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ ଯେ ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ସିଏ କ’ଣ ? ଏକଥା ଦୁନିଆରେ କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିନଥିଲ । ଏବେ
ତୁମମାନଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି ଯେ ଇଏ କୌଣସି ଲୌକିକ ଶିକ୍ଷକ ଅଥବା ସମ୍ବନ୍ଧୀ ନୁହଁନ୍ତି । ଯେପରି
ସୃଷ୍ଟିରେ ଅନ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅଛନ୍ତି ସେହିପରି ଏହି ଦାଦା ମଧ୍ୟ ଥିଲେ । ତୁମେ ଯେତେବେଳେ ମହିମା
ଗାଉଥିଲ ତ୍ୱମେବ ମାତାଶ୍ଚ ପିତା... ସେତେବେଳେ ଭାବୁଥିଲ ବୋଧ ହୁଏ ଉପରେ କେହି ଜଣେ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଶରୀର ମଧ୍ୟରେ ଅଛି । ଆଗରୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା
ଗାନ କରୁଥିଲେ ଏବଂ ଡରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ । ଏବେ ସେ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ଆସିଛନ୍ତି । ଯିଏ ନିରାକାର ଥିଲେ
ସେ ଏବେ ସାକାର ଶରୀରକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସେ ହିଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ଦୁନିଆରେ କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ସେ କ’ଣ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଗୀତାର ଭଗବାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି
। କହୁଛନ୍ତି ସିଏ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା, ବାକି ବାବା ଆସି କ’ଣ କରୁଛନ୍ତି ? ଯଦିଓ
ଗାଉଥିଲେ ତୁମେ ମାତା-ପିତା କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳିଥାଏ ଆଉ କେବେ ମିଳିଥାଏ, ଏକଥା କିଛି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ଗୀତା ଶୁଣି ଭାବୁଥିଲେ ଯେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରାଜଯୋଗ ଶିଖିଥିଲେ ପୁଣି
ସେ ଆସି ଶିଖାଇବେ । ସେ ମଧ୍ୟ ଧ୍ୟାନରେ ଆସୁଥିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ସେହି ମହାଭାରତ ସମୟ ତେଣୁ
ନିଶ୍ଚୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ସମୟ ହୋଇଥିବ । ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ସେହି ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ରିପିଟ (ପୁନରାବୃତ୍ତି)
ହେବା ଦରକାର । ଦିନକୁ ଦିନ ବୁଝିବାକୁ ଲାଗିବେ ଏବଂ ଶେଷରେ ସବୁ ବୁଝିଯିବେ । ନିଶ୍ଚୟ ଗୀତାର
ଭଗବାନ ଏବେ ହେବା ଦରକାର । ବାସ୍ତବରେ ମହାଭାରତ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ଏବେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ତେବେ
ନିଶ୍ଚୟ ଏହି ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବ । ଚିତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ପାଣ୍ଡବ ପାହାଡ ଉପରକୁ ଚାଲିଗଲେ ।
ତେଣୁ ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଥିବ, ବାସ୍ତବରେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ତେବେ କୃଷ୍ଣ
କେଉଁଠାରେ ଅଛନ୍ତି ? ସେମାନେ ଖୋଜି ଚାଲିବେ, ଯେବେ ତୁମଠାରୁ ଶୁଣିବେ ଯେ ଗୀତାର ଭଗବାନ କୃଷ୍ଣ
ନୁହଁନ୍ତି, ଶିବ ଅଟନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଦୁନିଆରେ କେହି ହେଲେ କହିବେ ନାହିଁ । ଯଦି
ଏବେ ଗୀତାର ଭଗବାନ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ ତେବେ ଏଥିରୁ ସିଦ୍ଧ ହେଉଛି ଯେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେ ନରରୁ
ନାରାୟଣ କରାଇଥିଲେ । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ ଭଗବାନ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ସିଏ
ଆମମାନଙ୍କୁ ନରରୁ ନାରାୟଣ କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ଯାହାକି
ଏବେ ନାହିଁ, ନାରାୟଣ ନାହାନ୍ତି କିମ୍ବା ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର କେବଳ
ଚିତ୍ର ରହିଛି ଯେଉଁଥିରୁ ବୁଝି ହେଉଛି ଯେ ସେମାନେ ଏଠାରେ ଜନ୍ମ ନେଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଏମାନଙ୍କୁ ଆସିବାର କେତେ ବର୍ଷ ହେଲା ? ତୁମକୁ ସଠିକ୍ ଭାବେ ଜଣାଅଛି, ଆଜିଠାରୁ ୫ହଜାର
ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଏହାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ଏବେ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ
ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପଢାଇବାର ଯୁକ୍ତି ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ଭଲ । ଚିତ୍ର ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଏକଥା ବୁଝାଇପାରିବ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଗୀତାର
ଭଗବାନ ଶିବ ନା କୃଷ୍ଣ ? ଫରକ ତ ବହୁତ ରହିଛି ନା । ସଦ୍ଗତି ଦାତା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପୟିତା ଅଥବା ଆଦି
ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ପୁନଃ ସ୍ଥାପନା ଶିବ ନା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କରିଥିଲେ ? ମୁଖ୍ୟ ହେଉଛି ୩ଟି
କଥାର ଫଇସଲା । ଏହା ଉପରେ ହିଁ ଅଧିକ ଧ୍ୟାନ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦିଓ ମତାମତ ଲେଖି ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହା
ବହୁତ ଭଲ କିନ୍ତୁ ଏହା ଦ୍ୱାରା କିଛି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ତୁମର ଯେଉଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ତା ଉପରେ ଜୋର
ଦେବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ହିଁ ତୁମର ବିଜୟ ରହିଛି । ତୁମେ ସିଦ୍ଧ କରି କହୁଛ, ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଏକ
। ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଯେଉଁମାନେ ଗୀତା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ ହୋଇଯିବେ । ଭଗବାନ ଏହି
ରାଜଯୋଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିଥିଲେ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ମାୟାର ଆକ୍ରମଣ ହେଉଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେହି
କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହାଁନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି କରି ଶେଷରେ ତୁମେ ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ସର୍ବଦା ହର୍ଷିତ ରହିବ । କୌଣସି ଦୁଃଖର ଛାୟା ଆସିବ ନାହିଁ । ଏବେ
ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ପାପର ବୋଝ ବହୁତ ରହିଛି । ତାହା ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ନଷ୍ଟ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା
ପୁରୁଷାର୍ଥର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପ କଟିବ । ଏମିତି
ବହୁତ ବୁଦ୍ଧିହୀନ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ନ ରହିବା କାରଣରୁ ନାମରୂପରେ ବାନ୍ଧି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ହର୍ଷିତମୁଖ ହୋଇ କାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇବା ମଧ୍ୟ କଷ୍ଟକର ହେଉଛି ।
ଆଜି କାହାକୁ ବୁଝାଇଲ, କାଲି ପୁଣି ତୁମର ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ ହୋଇ ଖୁସି ହଜିଯାଉଛି । ତେବେ ବୁଝିଯିବା
ଦରକାର ଯେ ଆମକୁ ମାୟାର ଏପରି ଆକ୍ରମଣ ହେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ସଦାସର୍ବଦା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ
ହେବ । ବାକି କାନ୍ଦିବା, ଅଥବା ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ଯେ ମାୟା
ଜୋତା ମାରୁଛି ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି
ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଖୁସି ଆସିବ । ମୁଖରୁ ତୁରନ୍ତ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ବାଣୀ ବାହାରିବ । ପତିତ-ପାବନ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେପକାଅ । କେହି ଜଣେ ହେଲେ ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ରଚୟିତା
ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଥିବ । ଯଦି ମନୁଷ୍ୟ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିଲ ତେବେ ଜୀବଜନ୍ତୁଠାରୁ ମଧ୍ୟ ହୀନ
ହୋଇଗଲ । ଗୀତାରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ମନେପକାଇବେ
? ଏହା ଏକ ବହୁତ ବଡ ଭୁଲ୍, ଯାହା ବିଷୟରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଗୀତାର ଭଗବାନ
ହେଉଛନ୍ତି ଶିବବାବା, ସେ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି, ସେ ହିଁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ଅଟନ୍ତି
। ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ରହିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ’ ନିଜ ନିଜର
ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରି ଘରକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଶେଷ ସମୟରେ ଅଳ୍ପ ପରିଚୟ ମିଳିଲେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଧର୍ମକୁ
ଯିବେ । ତୁମକୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ଦେବତା ଥିଲ ଏବେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ତୁମେ
ଦେବୀଦେବତା ହୋଇଯିବ । ବିକର୍ମ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଓଲଟା-ସିଧା ଧନ୍ଦା କରୁଛନ୍ତି
। ବାବାଙ୍କୁ ଲେଖୁଛନ୍ତି ଆଜି ଆମର ଅବସ୍ଥା ଝାଉଁଳିଯାଇଛି, ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇନାହୁଁ । ତେବେ
ଯୋଗ ନ କରିଲେ ନିଶ୍ଚୟ ଝାଉଁଳି ପଡିବ । ଏହା ହେଉଛି ମୁର୍ଦ୍ଦାରମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତେ
ମରିପଡିଛନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ହୋଇଛ ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବାବାଙ୍କର ଆଦେଶ ହେଲା — ମୋତେ
ମନେପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଶରୀର ପୁରୁଣା ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟେ, ତେଣୁ ଶେଷ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କିଛି ନା କିଛି ହୋଇ ଚାଲିବ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି କର୍ମାତୀତ
ଅବସ୍ଥାକୁ ନ ପାଇଛ, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମାୟା ହଲଚଲ୍ କରୁଥିବ, କାହାକୁ ହେଲେ ବି ଛାଡିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ
ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରିବା ଦରକାର ଯେ ମାୟା କିପରି ଧକ୍କା ଖୁଆଉଛି, ଭଗବାନ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି,
ଏକଥା ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମା କହୁଛି — ଆମ ପ୍ରାଣଠାରୁ ପ୍ରିୟ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା । ଏପରି
ବାବାଙ୍କୁ ପୁଣି ତୁମେ ଭୁଲିଯାଉଛ କାହିଁକି! ବାବା ଧନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଦାନ କରିବା ପାଇଁ । ପ୍ରଦର୍ଶନୀ
ମେଳାରେ ତୁମେ ବହୁତଙ୍କୁ ସେ ଜ୍ଞାନ ଧନ ଦାନ କରିପାରିବ । ନିଜେ ହିଁ ସଉକର ସହିତ ଦୌଡିବା ଉଚିତ୍
। ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ସାବଧାନ କରିବାକୁ ପଡୁଛି, ଯାଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଅ । ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ନିଜେ ଭଲ
ବୁଝିଥିବା ଦରକାର । ଯଦି ଦେହ-ଅଭିମାନ ଥିବ ତେବେ କାହାକୁ ତୀର ଲାଗିବ ନାହିଁ । ଅନେକ ପ୍ରକାରର
ତରବାରୀ ଅଛି । ତୁମର ଯୋଗବଳର ତରବାରୀ (ଖଣ୍ଡା) ମଧ୍ୟ ବହୁତ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ହେବା ଦରକାର, ସେବାର
ଉଲ୍ଲାସ ମଧ୍ୟ ଥିବା ଦରକାର, ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାର ଏପରି ଅଭ୍ୟାସ
ହୋଇଯିବା ଦରକାର ଯେପରି ଶେଷ ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାର ସ୍ମୃତି ନ ଆସୁ, ତେବେ
ଯାଇ ତୁମେ ରାଜତ୍ୱର ପଦ ପାଇବ । ଶେଷ ସମୟରେ ଅଲଫ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ଏବଂ ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ମରଣ
କରିବା ଦରକାର । ବାବା ଏବଂ ବର୍ସାକୁ ହିଁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ କମ୍ ନୁହେଁ
। ଅନେକ ପିଲା କଞ୍ଚା ରହିଯାଉଛନ୍ତି । କାହାର ନାମ ରୂପରେ ଫସିଗଲେ ଓଲଟା କର୍ମର ଖାତା ଜମା ହେବ ।
ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରାଇଭେଟ୍ ଚିଠି ଲେଖିଥା’ନ୍ତି । ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତି ହୋଇଗଲେ ଓଲଟା କର୍ମର
ଖାତା ହୋଇଯାଏ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ସମାଚାର ଆସୁଛି । ଓଲଟା-ସିଧା କର୍ମ କରି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ବାବା
ଏସବୁ ହୋଇଗଲା । ଆରେ, ଖାତା ଓଲଟା ହୋଇଗଲା ନା! ଏହି ଶରୀର ହେଉଛି ବିକାରୀ, ତାକୁ ତୁମେ କାହିଁକି
ମନେପକାଉଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ତୁମେମାନେ ସଦା ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରହିବ । ଆଜି
ଖୁସିରେ ଅଛନ୍ତି, କାଲି ପୁଣି ମୁର୍ଦ୍ଦାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏହିପରି ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ନାମ-ରୂପର
ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ସ୍ୱର୍ଗରେ ନାମ-ରୂପର ବେମାରୀ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ
ମୋହଜିତ୍ କୁଟୁମ୍ବ ହେବ । ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଆମେ ଆତ୍ମା, ଶରୀର ନୁହେଁ । ତାହା ହେଉଛି
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଏହା ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନୀମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ହେବା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ମିଠା ଶୀତଳ ହୋଇଯିବ କିନ୍ତୁ ଏପରି ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି । ବାବା ଏପରି
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଭୁଲି ନହୁଏ । ବାବା ଆଦେଶ କରୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ମନେପକାଅ, ଚାର୍ଟ ରଖ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଚାର୍ଟ ମଧ୍ୟ ରଖିବାକୁ ଦେଉ ନାହିଁ । ତେବେ ଏପରି ମିଠା
ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଇବା ଦରକାର । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ପତିଙ୍କର ପତି, ବାପାଙ୍କର ବାପା । ତେବେ
ନିଜେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ସମାନ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ
ହେବ, ଏଥିରେ ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ । ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବା ଚାକିରୀ ମଧ୍ୟ
ଛଡାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ପରିସ୍ଥିତି ଦେଖି କହିଥା’ନ୍ତି ଏବେ ଏହି ଧନ୍ଦାରେ ଲାଗିଯାଅ । ତୁମମାନଙ୍କର
ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ସମ୍ମୁଖରେ ରହିଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଚିତ୍ର ଆଗରେ ବସିଥା’ନ୍ତି ନା । ତୁମକୁ
କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ବିଚିତ୍ର ହୋଇ ବିଚିତ୍ର
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି କଥାରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା, କୌଣସି
ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉନାହିଁ, ତୁମକୁ କରାଉଛି । କେତେ
ମୁଣ୍ଡ ପିଟିବାକୁ ପଡୁଛି । ସୁପୁତ୍ରମାନଙ୍କର ସ୍ୱତଃ ଚିନ୍ତା ରହିଥାଏ, ଛୁଟି ନେଇ ମଧ୍ୟ ସେବାରେ
ଲାଗିଯିବା ଉଚିତ୍ । କେତେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ବନ୍ଧନ ଏବଂ ମୋହ ମଧ୍ୟ ରହୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମର ସବୁ ରୋଗ ବାହାରକୁ ବାହରିବ, ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଚାଲ । ମାୟା ତୁମକୁ ହଟାଇବାକୁ
ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି । ଯୋଗ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ, ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ମିଳିଲା,
ବାକି ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର । ଭାଗ୍ୟବାନ ସନ୍ତାନମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି,
ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି, ଶୀତଳ ହୋଇ ଚାଲୁଥିବାରୁ ଭାଗ୍ୟ ବଢି ବଢି ଚାଲିଛି
। ଯଦି ଜ୍ଞାନ କେହି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ବୁଝାଯାଉଛି ଏହାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ । ଯାହାଙ୍କ
ଭାଗ୍ୟରେ ଅଛି ସେ ଭଲ ଭାବରେ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ଅନୁଭବ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ନା — କ’ଣ, କ’ଣ କରୁଥିଲେ
। ଏବେ ଜଣା ପଡୁଛି, ଯାହା କିଛି କରିଛ ତାହା ଦ୍ୱାରା କେବଳ ଦୁର୍ଗତି ହିଁ ହୋଇଛି । ବାବାଙ୍କୁ
ମନେପକାଇଲେ ସଦ୍ଗତି ପାଇବ । ତେବେ ବହୁତ ମୁସ୍କିଲ୍ରେ କେହି ଘଣ୍ଟାଏ, ଅଧଘଣ୍ଟା ଯୋଗ କରୁଥିବେ ।
ନଚେତ୍ ଢୁଳାଇବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ଏଣେ ତେଣେ ଘୁରିବୁଲିଲ ଏବେ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି,
ତୁମର ଏହା ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନ ଅଟେ ତେଣୁ ଖୁସିରେ ରହିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ
ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ହେଉଛ କର୍ମଯୋଗୀ । ଧନ୍ଦା ଆଦି ତ’ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଦ ମଧ୍ୟ
କମ୍ କରିବା ଭଲ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ରୋଜଗାର ଜମା ହେବ ଏବଂ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ରହିବ । ତେଣୁ ଯୋଗରେ ବସିବା
ନିହାତି ଜରୁରୀ । ଦିନରେ ଫୁରସତ୍ ମିଳୁନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ରାତ୍ରିରେ ସମୟ ବାହାର କରିବା ଉଚିତ୍ ।
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିଲେ ବହୁତ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ରହିବ । ଯଦି କାହାର ବନ୍ଧନ ମଧ୍ୟ ଥିବ ତେବେ ମଧ୍ୟ
କହିପାରିବ ଯେ, ଆମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ କେହି ଅଟକାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
କେବଳ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟକୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ ଯେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ମନେପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ ସେଥିପାଇଁ
ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ସେହିମାନେ କହିବେ ଯାହାର ଜ୍ଞାନର ମସ୍ତି ଥିବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ
ଏଠାକୁ ଆସି ଦେହଧାରୀମାନଙ୍କୁ ମନେପକାଉଥିବ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ଲଢେଇ-ଝଗଡା କରିବା, ଏହା
ଯେପରିକି କ୍ରୋଧର ଭୂତ ହୋଇଗଲା । ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି କ୍ରୋଧୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ପଡେ ନାହିଁ । ବାବା
ସେବାଧାରୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ନେହ କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମମାନଙ୍କଠାରେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ଚଳଣି ଦେଖାଯାଉଛି ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ଗୁଲଗୁଲ ହେବ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମୂଳକଥା । ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ । ହାଡଭଙ୍ଗା ସେବା କରିବା ଉଚିତ୍ । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ
କ୍ଷୀରଖଣ୍ଡ ହୋଇ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଲୁଣପାଣି ହେବା ଅନୁଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ନଥିବା କାରଣରୁ
ପରସ୍ପରକୁ ଘୃଣା, ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଘୃଣା କରୁଛନ୍ତି । ଏଭଳି ପିଲା କେଉଁ ପଦ ପାଇବେ! ତୁମକୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ, ସେସମୟରେ ସେମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିବ — ଆମେ ଏହି ଭୁଲ୍ କରିଛୁ । ବାବା ପୁଣି
କହିଦେଉଛନ୍ତି ଭାଗ୍ୟରେ ନଥିଲେ କ’ଣ କରିପାରିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିର୍ବନ୍ଧନ
ଜୀବନ ଯାପନ କରିବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ନିଶା ଚଢ଼ି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଚାଲି ଚଳନ ନ ରହୁ ।
ପରସ୍ପର ଭିତରେ ସମ୍ବନ୍ଧର ତିକ୍ତତା ଲୁଣପାଣି ରଖିବାର ସଂସ୍କାର ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦି
ଦେହଧାରୀଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରହିବ ତେବେ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।
(୨) କର୍ମଯୋଗୀ ହୋଇ
ରହିବାକୁ ହେବ, ଯୋଗରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବସିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବହୁତ ମିଠା ଏବଂ
ଶୀତଳ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିବ । ସେବାରେ ହାଡଭଙ୍ଗା ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଏକନାମୀ ଏବଂ
ଇକୋନାମୀ ଅର୍ଥାତ୍ ମିତବ୍ୟୟିତାର ଶିକ୍ଷା ଦ୍ୱାରା ହଲ୍ଚଲ୍ ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ଅଚଳ, ଅଟଳ ହୁଅ ।
ସମୟ ଅନୁସାରେ ଅଶାନ୍ତି
ଏବଂ ହଲ୍ଚଲ୍ର ବାତାବରଣ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ଚାଲିଛି, ଏହିଭଳି ସମୟରେ ଅଚଳ ଅଟଳ ରହିବା ପାଇଁ ବୁଦ୍ଧିର ଲାଇନ୍
କ୍ଲିଅର ଦରକାର ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧିର ମାର୍ଗ ପରିଷ୍କାର ରହିବା ଦରକାର । ସେଥିପାଇଁ ସମୟ ଅନୁସାରେ
ଟଚିଙ୍ଗ୍ ଏବଂ କ୍ୟାଚିଙ୍ଗ୍ ପାୱାର ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପ୍ରେରଣାକୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଅନୁଭବ କରିବା
ଏବଂ ଗ୍ରହଣ କରିବାର ଶକ୍ତି ଆବଶ୍ୟକ । ଏହାକୁ ବଢ଼ାଇବା ପାଇଁ ଏକନାମୀ ଏବଂ ଇକୋନମୀ କରୁଥିବା
ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହୁଅ କାହିଁକିନା ଏକନାମୀ ଏବଂ ଇକୋନମୀ କରୁଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ଲାଇନ୍
କ୍ଲିଅର ଥିବା କାରଣରୁ ବାପଦାଦାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶକୁ ସହଜରେ ଗ୍ରହଣ କରି ହଲ୍ଚଲ୍ ପରିସ୍ଥିତିରେ
ମଧ୍ୟ ଅଚଳ ଅଟଳ ରହିଥା’ନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରଥମେ ସ୍ଥୁଳ
ବା ସୂକ୍ଷ୍ମ କାମନାକୁ ତ୍ୟାଗ କର ତେବେ ଯାଇ କୌଣସି କଥାକୁ ସାମ୍ନା କରିପାରିବ ।