16.04.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ କନିଷ୍ଠରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ହେବାକୁ
ଯାଉଛ, ଦେବତାମାନେ ସବୁଠାରୁ ଉତ୍ତମ ଅଟନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏଠାରେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ କେଉଁ ମେହନତ କରୁଛ ଯାହାକି ସତ୍ୟଯୁଗରେ କରିବ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଏଠାରେ ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲି ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଶରୀର ଛାଡିବା ପାଇଁ ବହୁତ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିନା ମେହନତରେ ବସି-ବସି ଶରୀର ଛାଡିଦେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଏହି ପରିଶ୍ରମ ଅଥବା ଅଭ୍ୟାସ କରୁଛ କି ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ, ମୋତେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା
ଶରୀରକୁ ଛାଡି, ନୂଆ ନେବାକୁ ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଅଭ୍ୟାସର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିବ ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ଦୂର ଦେଶ କା
ରହେନେ ବାଲା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା-ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ପୁଣି ଥରେ ଅର୍ଥାତ୍ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ପରେ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି
ପୁଣି ଥରେ ଦୂରଦେଶର ବାସିନ୍ଦା ଆସିଛନ୍ତି ଅନ୍ୟର ଦେଶକୁ । ଏକଥା କେବଳ ସେହି ଜଣଙ୍କ ନିମନ୍ତେ
ହିଁ ଗାୟନ କରାଯାଉଛି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ଯିଏକି ବିଚିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର କୌଣସି ଚିତ୍ର ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଉଛି । ଶିବ
ଭଗବାନୁବାଚ କୁହାଯାଉଛି, ସେ ପରମଧାମରେ ରହୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ସୁଖଧାମରେ କେହି ଡାକୁ ନାହାଁନ୍ତି,
ଦୁଃଖଧାମରେ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ସେ ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହୋଇ ରହିବ । ମଧ୍ୟମ, କନିଷ୍ଠ ସେଠାରେ କେହି
ରହିବେ ନାହିଁ । ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ଏହି ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏମାନଙ୍କୁ
ଏପରି ଶ୍ରୀ-ଶ୍ରୀ ଶିବବାବା ହିଁ କରିଛନ୍ତି । ଶ୍ରୀ-ଶ୍ରୀ ସେହି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ।
ଆଜିକାଲି ତ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜକୁ ଶ୍ରୀ-ଶ୍ରୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି ଏହି
ସୃଷ୍ଟିକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ କେବଳ ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ
ପୁରୁଷମାନେ ହିଁ ରହିବେ । ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ଏବଂ କନିଷ୍ଠରୁ କନିଷ୍ଠର ଫରକକୁ ତୁମେମାନେ ଏହି ସମୟରେ
ହିଁ ବୁଝୁଛ । କନିଷ୍ଠ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜର ନୀଚପଣିଆ ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ
ଆମେ କ’ଣ ଥିଲୁ, ଏବେ ପୁନର୍ବାର ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ହେଉଛି
ସଂଗମଯୁଗ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ନୂଆ ହେବ । ପୁରୁଣାରୁ ନୂଆ, ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା
ନିଶ୍ଚିତ ହୋଇଥାଏ । ନୂଆକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ, ପୁରୁଣାକୁ କଳିଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଖାଣ୍ଟି
ସୁନା, ଯିଏକି ସତ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ସିଏ ସବୁ କିଛି ସତ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି
। ଏମାନେ ଯେଉଁ କଥା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଈଶ୍ୱର ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି, ଏହା ମିଥ୍ୟା ଅଟେ । ଏବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମିଥ୍ୟା କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ, ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ...
ରାଜ-ବିଦ୍ୟାର କଥା ଅଲଗା । ତାହା ଅଳ୍ପ କାଳର ସୁଖ ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମ ନେଲେ ପୁଣି
ନୂଆ ରୂପରେ ପଢିବାକୁ ପଡିବ । ତାହା ହେଉଛି ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ । ଏହା ହେଲା ୨୧ ଜନ୍ମ, ୨୧ ପିଢି
ନିମନ୍ତେ । ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥାକୁ ପିଢି ବୋଲି କୁହାଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ କେବେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହେବ ନାହିଁ
। ଏଠାରେ ତ ଦେଖ କିପରି ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଜ୍ଞାନରେ ମଧ୍ୟ ମରିଯାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍
ବାବାଙ୍କ ହାତ ଛାଡି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ କାଳ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ଜାଣିଛ ତାହା
ହେଲା ଅମରଲୋକ, ଏହା ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ଅଟେ । ସେଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବୁଢା ହୋଇଯିବେ ତେବେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହେବ ଯେ - ମୁଁ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଯାଇ ପିଲା ହୋଇ ଜନ୍ମ ନେବି । ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲେ
ଶରୀର ଛାଡି ଦେବେ । ନୂଆ ଶରୀର ମିଳିବ ତାହା ତ’ ଭଲ କଥା ନା । ବସୁ-ବସୁ ଖୁସିରେ ଶରୀର ଛାଡି
ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ସେହି ଅବସ୍ଥାରେ ରହି ଶରୀର ଛାଡିବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ଏଠାରେ ଯାହା ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ସେଠାରେ ପୁଣି ସାଧାରଣ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ଦେହ ସହିତ ଯାହା
କିଛି ଅଛି ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ଯିବାକୁ ହେବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିବାକୁ ହେବ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ
ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ନୂଆ ଶରୀର ନେବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା ତେଣୁ ସୁନ୍ଦର ଶରୀର
ମିଳିଥିଲା । ପୁଣି କାମ ଚିତାରେ ବସିବା ଦ୍ୱାରା କଳା ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲା, ତେଣୁ ଶରୀର ମଧ୍ୟ
ଶ୍ୟାମଳ ମିଳିଲା, ସୁନ୍ଦରରୁ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଗଲେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ତ କୃଷ୍ଣ ହିଁ ଅଟେ ପୁଣି ତାଙ୍କୁ
ଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦର କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? ଚିତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଚିତ୍ରକୁ ଶ୍ୟାମଳ କରିଦେଉଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ସେଠାରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲେ ତେଣୁ
ସୁନ୍ଦର ଥିଲେ । ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ତେଣୁ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ,
ତମୋପ୍ରଧାନକୁ କନିଷ୍ଠ କୁହାଯିବ । ବାବା ତ ସଦା ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ସେ ସୁନ୍ଦର କରାଇବା ପାଇଁ
ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସିଏ ମୁସାଫିର ଅର୍ଥାତ୍ ଦୂରରୁ ଆସୁଥିବା ଯାତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ
ଆସୁଛନ୍ତି, ନଚେତ୍ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କିଏ କରିବ! ଏହା ତ ପତିତ ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏହି
ସବୁ କଥାକୁ ଦୁନିଆରେ କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ବାବା ଆମକୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
କରିବା ପାଇଁ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପୁନର୍ବାର ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛୁ ।
ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ । ଦୁନିଆ ଏକଥା ଜାଣିନାହିଁ ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସଂଗମଯୁଗ ଚାଲିଛି ।
ଶାସ୍ତ୍ରରେ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ଭାବୁଛନ୍ତି କଳିଯୁଗ ତ ଏବେ ପିଲା
ଅଟେ ଅର୍ଥାତ୍ ଏବେ ଆରମ୍ଭମାତ୍ର । ଏବେ ତୁମେ ଅନ୍ତରର ସହିତ ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ — ଆମେ ଉତ୍ତମରୁ
ଉତ୍ତମ, କଳିଯୁଗୀ ପତିତରୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ପବିତ୍ର, ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସୁଛୁ ।
ଗ୍ରନ୍ଥରେ ମଧ୍ୟ ମହିମା ଅଛି - ମଇଳା ବସ୍ତ୍ର (ପତିତ ଆତ୍ମାକୁ) ସଫା କରାଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ
ଯେଉଁମାନେ ଗ୍ରନ୍ଥ (ଶିଖ୍ ଧର୍ମର ଧର୍ମଶାସ୍ତ୍ର) ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି
। ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ତ ବାବା ଆସି ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ରକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ
ସେହି ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ । ବାବା ହିଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ରଚୟିତା ଏବଂ
ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଆଉ କେହି ଜାଣି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସେ ସତ୍ୟ,
ଚୈତନ୍ୟ, ଅମର ଅଟନ୍ତି । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । ସେ ଶାନ୍ତି, ସୁଖ, ପବିତ୍ରତାର ସାଗର
ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ ଏଠାକୁ ଆସି ଏହି ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ଦିଅ । ତୁମକୁ
ଏବେ ବାବା ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ଅବିନାଶୀ ପାଠପଢା ଅଟେ । ଶିକ୍ଷାଦାତା ମଧ୍ୟ
ଅବିନାଶୀ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମେ ରାଜ୍ୟ ପାଉଛ ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହୋଇଯାଉଛି ।
ଅଧାକଳ୍ପ ରାମରାଜ୍ୟ, ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଛି ।
ପ୍ରାଣଠାରୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରିୟ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେ ହିଁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ସବୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଅସରନ୍ତି ସୁଖକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ନିଶ୍ଚୟର ସହିତ କହୁଛ ସେ ଆମର
ପ୍ରାଣଠାରୁ ପ୍ରିୟ ପାରଲୌକିକ ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରାଣ ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ
ମାତ୍ରକେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଶାନ୍ତି ଏବଂ
ସୁଖ ସିଏ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରାଣଠାରୁ ପ୍ରିୟ ହେଲେ ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆମେ
ସଦା ସୁଖୀ ରହିବୁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ପୁଣି ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ଦୁଃଖ ଆରମ୍ଭ
ହେଉଛି । ଏହା ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖର ଖେଳ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହିଠାରେ ହିଁ
ସଙ୍ଗେ-ସଙ୍ଗେ ସୁଖ, ପୁଣି ସଙ୍ଗେ-ସଙ୍ଗେ ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । କିନ୍ତୁ ନାଁ, ତୁମେ ଜାଣିଛ ସ୍ୱର୍ଗ
ଅଲଗା, ନର୍କ ଅଲଗା । ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ପିତା ଅର୍ଥାତ୍ ରାମ କରୁଛନ୍ତି, ନର୍କର ସ୍ଥାପନା ରାବଣ
କରୁଛି, ଯାହାକୁ ବର୍ଷ-ବର୍ଷ ଧରି ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ଜଳାଉଛନ୍ତି ? ତାହା କେଉଁ
ପ୍ରକାର ଜିନିଷ ? କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । କେତେ କାହାଣୀ ବସି
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ରାମଙ୍କର ସୀତା ଭଗବତୀକୁ ରାବଣ ନେଇଗଲା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହିପରି
ହୋଇଥିବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଜାଣିଛ । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସାରା
ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳକୁ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ର ଜାଣିନଥିବେ । ଏକଥା କେବଳ ବାବା ହିଁ ଜାଣିଛନ୍ତି
। ତାଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱର ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ବିଶ୍ୱ ତ ରହିଛି, ବାବା କେବଳ ଆସି ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ଭାରତରେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ଥିଲା ପୁଣି କ’ଣ ହେଲା ? ଦେବତାମାନେ କ’ଣ କାହା ସହିତ ଲଢେଇ କରିଥିଲେ କି ? ସେପରି କିଛି ନୁହେଁ
। ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ରାବଣରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ତେଣୁ ଦେବତାମାନେ ବାମମାର୍ଗକୁ (ବିକାରୀମାର୍ଗକୁ)
ଚାଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାକି ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଯୁଦ୍ଧରେ କେହି ହରାଇ ଦେଇଛି । ଏଠରେ ସୈନ୍ୟବାହିନୀ
ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ନା ଲଢେଇ ଦ୍ୱାରା ରାଜ୍ୟ ନେଉଛନ୍ତି, ନାଁ ହରାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ
ତୁମେ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହୋଇ ପବିତ୍ର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ବାକି ହାତରେ କୌଣସି ହିଂସାର
ଜିନିଷ ଅର୍ଥାତ୍ ଅସ୍ତ୍ର ଶସ୍ତ୍ର ଆଦି ନାହିଁ । ଏହା ହେଲା ଡବଲ ଅହିଂସା । ପ୍ରଥମତଃ ପବିତ୍ରତାର
ଅହିଂସା, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ତୁମେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ବଡ ହିଂସା ହେଉଛି କାମ ବିକାର
ଯାହାକି ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ରାବଣର ରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ଦୁଃଖ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ରୋଗ ଆଦି
ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଉଛି । ଏଠାରେ କେତେ ଢେର ରୋଗମାନ ରହିଛି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଔଷଧ ବାହାରି ଚାଲିଛି ।
ସମସ୍ତେ ରୋଗୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ନା । ତୁମେ ଏହି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିରୋଗୀ ହୋଇଯାଉଛ ।
ସେଠାରେ ଦୁଃଖ ଅଥବା ବେମାରୀର ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣ ନଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ପାଠ ପଢୁଛ । ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଭଗବାନ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଇ ଭଗବାନ ଭଗବତୀ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ପାଠପଢା ମଧ୍ୟ କେତେ ସହଜ ।
ଅଧଘଣ୍ଟା ୪୫ ମିନିଟ୍ରେ ସାରା ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ବୁଝାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ କିଏ-କିଏ ନେବେ
ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ।
ଭଗବାନ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ସେ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ତାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ନାମ ହେଲା ଶିବ । ସିଏ
କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ, ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବାବା ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ପାଠପଢାଇ ହୋସିଆର ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରବୀଣ କରାଇ ଏବେ କହୁଛନ୍ତି ଯାଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପଢାଅ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନଙ୍କୁ
ଶିବବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମା କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲେ ? ଏହି କଥାରେ ହିଁ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡୁଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରିଛନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ... ତେବେ ବହୁତ ଜନ୍ମ କିଏ ନେଉଛନ୍ତି ? ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହିଁ ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ ଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦର
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଆମେ ହିଁ ସୁନ୍ଦର ଥିଲୁ ପୁଣି ୨ କଳା କମ୍ ହୋଇଗଲା । କଳା କମ୍ ହୋଇ-ହୋଇ ଏବେ
କଳାହୀନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ପୁଣି ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ କିପରି ହେବେ ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହା ରୁଦ୍ର ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞ ଅଟେ
। ତେବେ ଯଜ୍ଞରେ ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମେମାନେ ପ୍ରକୃତ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ ଯିଏକି ସତ୍ୟ ଗୀତା
ଶୁଣାଉଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଲେଖୁଛ ସତ୍ୟ ଗୀତା ପାଠଶାଳା । ସେହି ଗୀତାରେ ତ ନାମ ହିଁ ବଦଳାଇ
ଦେଇଛନ୍ତି । ହଁ, ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଯେପରି ଆସି ବର୍ସା ନେଇଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ଆସିନେବେ
। ତେବେ ତୁମେ ନିଜ ମନକୁ ପଚାର— ମୁଁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବର୍ସା ନେଇପାରିବି ? ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡିଲେ
ଖାଲି ହାତରେ ଯାଇଥାନ୍ତି, ସେହି ବିନାଶୀ ରୋଜଗାର ତ ସାଥୀରେ ଯିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଶରୀର ଛାଡିଲେ
ହାତ ଭର୍ତ୍ତି କରିଯିବ କାହିଁକି ନା ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମେ ନିଜର ରୋଜଗାର ଜମା କରୁଛ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ତ ସମସ୍ତ ରୋଜଗାର ମାଟିରେ ମିଶିଯିବ । ଏହା ଅପେକ୍ଷା ଆମେ କାହିଁକି ଟ୍ରାନ୍ସଫର
କରି ନଦେବୁ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇ ନ ଦେବୁ । ଯିଏ ବହୁତ ଦାନ କରନ୍ତି ସେମାନେ ପରବର୍ତ୍ତୀ
ଜନ୍ମରେ ସାହୁକାର ହୋଇଥା’ନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ଧନର ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରୁଛନ୍ତି ନା । ଏବେ ତୁମେ ୨୧
ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଟ୍ରାନ୍ସଫର କରୁଛ । ତୁମକୁ ଏହାର ପ୍ରତିଦାନ ସ୍ୱରୂପ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
ମିଳୁଛି । ସେମାନେ ତ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ହସ୍ତାନ୍ତର କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ୨୧ ଜନ୍ମ
ପାଇଁ ହସ୍ତାନ୍ତର କରୁଛ । ବାବା ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ଏହା ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇ ରହିଛି ।
ଯିଏ ଯେତିକି କରିବେ, ସିଏ ସେତିକି ପାଇବେ । ଦୁନିଆରେ ସିଧା ସଳଖ କେହି ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରୁନାହାଁନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ପ୍ରତିଦାନ ମିଳୁଛି । ଏଠାରେ ସିଧାସଳଖ ଭାବରେ ଦିଆଯାଉଛି । ଏବେ ସବୁ
କିଛି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସ୍ଥାନାନ୍ତର କରିବାକୁ ହେବ । ଏହାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ) ଦେଖ କେତେ ବାହାଦୂରୀ
ଦେଖାଇଲେ । ତୁମେ କହୁଛ ସବୁ କିଛି ଈଶ୍ୱର ଦେଇଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ମୋତେ ଦେଇଦିଅ
। ମୁଁ ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ଦେବି । ବାବା ତ ତୁରନ୍ତ ଦେଇଦେଲେ । କିଛି ଭାବି ନଥିଲେ ସବୁ
ଅଧିକାର ଦେଇଦେଲେ । ମୋତେ ବିଶ୍ୱର ରାଜପଦ ମିଳିବ, ସେହି ନିଶା ଚଢିଗଲା । ପିଲାମାନଙ୍କର କିଛି
ହେଲେ ଖିଆଲ କରିନଥିଲେ । ଈଶ୍ୱର ଦାତା ଅଟନ୍ତି ତେବେ ପୁଣି କାହାର ଦାୟିତ୍ୱ ନେବାର ଆବଶ୍ୟକତା
ନାହିଁ । ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହସ୍ତାନ୍ତର କିପରି କରିବାକୁ ହେବ - ଏହି ବାବାଙ୍କୁ (ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ)
ଦେଖ, ତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କର । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ କରିଲେ ନା । ଈଶ୍ୱର ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ସେ
ହିଁ ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଆମେ ଆସିଛୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ରାଜପଦ ନେବା
ପାଇଁ । ଦିନକୁ ଦିନ ସମୟ କମ୍ ହୋଇଚାଲିଛି । ଏପରି ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଆସିବ ଯେ ସେକଥା ନ କହିଲେ ଭଲ ।
ବ୍ୟାପାରୀମାନଙ୍କର ନିଶ୍ୱାସ ତ ହାତମୁଠା ଭିତରେ ରହିଥାଏ । କାଳେ ମରଣ ସମୟ ଆସିନଯାଉ । ସିପାହୀ (ପୋଲିସ୍)ଙ୍କର
ମୁହଁ ଦେଖି ମନୁଷ୍ୟ ବେହୋସ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି । ଆଗକୁ ଗଲେ (ପୋଲିସ୍) ବହୁତ ହଇରାଣ କରିବେ । ସୁନା
ଆଦି କିଛି ମଧ୍ୟ ରଖିବାକୁ ଦେବେ ନାହିଁ । ବାକି ତୁମ ପାଖରେ କ’ଣ ରହିବ! ପଇସା ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ
ଯାହା ଦ୍ୱାରା କିଛି କିଣି ପାରିବ । ନୋଟ୍ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଚଳିବ ନାହିଁ । ରାଜ୍ୟ ବଦଳିଯିବ । ଶେଷ
ସମୟରେ ବହୁତ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ମରିବେ । ବହୁତ ଦୁଃଖ ପରେ ପୁଣି ସୁଖ ଆସିବ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି
ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ ହତ୍ୟାର ଖେଳ । ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ମଧ୍ୟ ହେବ । ତାହା ପୂର୍ବରୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉତ୍ତରାଧିକାର ଅର୍ଥାତ୍ ବର୍ସା ତ ନେବା ଦରକାର । ଯଦିଓ ଚାଲୁଛ, ବୁଲୁଛ, କେବଳ
ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ବାକି ବିପଦ ତ ବହୁତ ଆସିବ । ଅନେକ ହାୟ-ହାୟ କରିବେ ।
ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଭଳି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା
ହିଁ ମନେ ରହିବେ । ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ରହି ଶରୀର ଛାଡିବ ଆଉ କେହି ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଯେପରି
ମନେ ନ ପଡିବେ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରି ନାରାୟଣ ହେବାକୁ
ପଡିବ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ବହୁତ କରିବାକୁ ହେବ । ନଚେତ୍ ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଆଉ କାହାର
ସ୍ମୃତି ଆସିଲେ ଫେଲ ହୋଇଯିବ । ଯିଏ ପାସ୍ ହେବେ ସେମାନେ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବେ । ତେଣୁ
ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍, ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ସମୟ ସ୍ମରଣ କରୁଛି ? କିଛି ବି ହାତରେ ଥିଲେ ତାହା
ଅନ୍ତକାଳରେ ମନେ ପଡିବ । ହାତରେ ନଥିଲେ ମନେ ମଧ୍ୟ ପଡିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ପାଖରେ ତ
କିଛି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ଏସବୁ କିଛି ମୋର ଜିନିଷ ନୁହେଁ । ସେହି ଜ୍ଞାନ ବଦଳରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନିଅ ତେବେ
୨୧ ଜନ୍ମ ନିମନ୍ତେ ବର୍ସା ମିଳିଯିବ । ନଚେତ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜପଦ ହରାଇ ଦେବ । ତୁମେ ଏଠାକୁ ଆସୁଛ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେବା ପାଇଁ । ତେଣୁ ପବିତ୍ର ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ନଚେତ୍ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗ
କରି ହିସାବ-କିତାବ ଚୁକ୍ତ କରିଯିବାକୁ ହେବ । ପଦ ମଧ୍ୟ କିଛି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିଲେ
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ନିଜ କୋଳରେ ଖେଳାଇ ପାରିବ । କଥାରେ କହିଥା’ନ୍ତି ନା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପରି ସ୍ୱାମୀ ଅଥବା
ସନ୍ତାନ ମିଳୁ । କେହି ତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଥା’ନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ଓଲଟା-ସିଧା କଥା କହିଥା’ନ୍ତି ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବ୍ରହ୍ମା
ବାବା ଯେପରି ନିଜର ସବୁ କିଛି ହସ୍ତାନ୍ତର କରି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଧିକାର ବାବାଙ୍କୁ ଦେଇଦେଲେ, କିଛି
ଚିନ୍ତା କଲେ ନାହିଁ, ସେହିପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଜମା
କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ
ହେବ ଯେ ଅନ୍ତକାଳରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଜିନିଷ ଯେପରି ମନେ ନ ପଡିବ । ମୋର
କିଛି ନୁହେଁ, ସବୁ କିଛି ବାବାଙ୍କର । ଅଲଫ ଏବଂ ବେ, (ବାବା ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି) ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା
ଅନ୍ତିମ ପରୀକ୍ଷାରେ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହୋଇ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଆସିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଲଭ୍ ଏବଂ
ଲଭ୍ଲୀନ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ ଦ୍ୱାରା ସବୁକିଛି ଭୁଲି ସଦା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ।
ଯଦି କର୍ମରେ, ବାଣୀରେ,
ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କରେ ଲଭ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ନେହ ଏବଂ ସ୍ମୃତି ବା ସ୍ଥିତିରେ ସର୍ବଦା ଲଭ୍ଲୀନ ରହିବ
ତେବେ ସବୁକିଛି ଭୁଲି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯିବ, କାରଣ ସ୍ନେହ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ
କରାଇଥାଏ ଏବଂ ସର୍ବସ୍ୱ ତ୍ୟାଗୀ କରାଇଥାଏ । ଏହିଭଳି ସ୍ନେହର ବିଶେଷତା ଦ୍ୱାରା ବା ଲଭ୍ଲୀନ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥତ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସର୍ବଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଲକ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଗ୍ୟକୁ ଜାଗ୍ରତ
କରିପାରିବ । ଏହି ଲଭ୍ ହିଁ ଲକ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଗ୍ୟରେ ପଡିଥିବା ତାଲାର ଚାବୀ । ଏହା ମାଷ୍ଟର କୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ଯେକୌଣସି ତାଲାକୁ ଖୋଲିପାରୁଥିବା ଚାବୀ ଅଟେ । ଏହା ଦ୍ୱାରା କିପରି ବି ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ଆତ୍ମାକୁ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର
ପରିବର୍ତ୍ତନର ସମୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ କର, ତେବେ ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆପେ ଆପେ ହୋଇଯିବ ।