18.04.20          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:— ଏହି ପୁରୁଣା ପତିତ ଦୁନିଆରୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ କାହିଁକିନା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ, ତୁମମାନଙ୍କର ଉନ୍ନତି ଆଧାରରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ହେଉଛି ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-
କଥାରେ ଅଛି, ଆତ୍ମା ନିଜର ହିଁ ଶତ୍ରୁ, ନିଜର ହିଁ ମିତ୍ର ଅଟେ, ତେବେ ପ୍ରକୃତ ମିତ୍ରତା କ’ଣ ?

ଉତ୍ତର:-
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ସଦା ସର୍ବଦା ଚାଲିବା ଏବଂ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସଦା ସର୍ବଦା ମନେପକାଇ ସମ୍ପତ୍ତିର ପୁରା ଅଧିକାର ନେବା - ଏହା ହିଁ ପ୍ରକୃତ ମିତ୍ରତା ଅଟେ । ଏହିଭଳି ମିତ୍ରତା କରିବାର ବିଧି ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି । ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆତ୍ମା ନିଜର ମିତ୍ର ହେଉଛି ।

ଗୀତ:-
ତୁନେ ରାତ ଗବାୟୀ ...

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏମିତି ତ ଏହି ଗୀତ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର, ସାରା ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେଉଁ ଗୀତ ଗାଉଛନ୍ତି ଅଥବା ଶାସ୍ତ୍ର ପଢ଼ୁଛନ୍ତି, ତୀର୍ଥ କରିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେ ସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତି ମାର୍ଗ । ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗ ଏବଂ ଭକ୍ତି ମାର୍ଗ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ, ଏକଥା କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ବେଦ ଶାସ୍ତ୍ର, ଉପନିଷଦ ଆଦି ଏସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ଅଧାକଳ୍ପ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଏବଂ ଅଧାକଳ୍ପ ଜ୍ଞାନର ପ୍ରାରବ୍ଧ । ଭକ୍ତି କରି କରି ପୁଣି ତଳକୁ ଖସିବାକୁ ହିଁ ପଡ଼ିବ । ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ତୁମମାନଙ୍କର ଆରୋହଣ କଳା ହେଉଛି । ଏହାକୁ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ କୁହାଯାଉଛି । ଜ୍ଞାନ ନିମନ୍ତେ ଗାୟନ କରାଯାଏ ଯେ ଏକ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଯାହାକି ଦ୍ୱାପରଠାରୁ ଚାଲି ଆସୁଛି ତାହା ଶେଷ ହୋଇ ପୁଣି ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଡ୍ରାମାରେ ଯେତେବେଳେ ତୁମର ୮୪ ଜନ୍ମ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଉଛି ତେବେ ଯାଇ ତୁମର ଚଢ଼ତି କଳା ଅର୍ଥାତ୍ ଆରୋହଣ କଳା ହେଉଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ହେଉଛି ।

ଏହି ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ରହିଛି । ଆରୋହଣ କଳା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ ହେଉଛି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି ନା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଉଦାସୀ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ରହିଛନ୍ତି । ବହୁତ ମତ ମତାନ୍ତର ରହିଛି । ଯେପରି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖାଯାଇଛି ଯେ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ, ଏବେ ଶଙ୍କରାଚାର୍ଯ୍ୟ ମତ ଦେଇଛନ୍ତି କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ୧୦ହଜାର ବର୍ଷ ତେବେ କେତେ ଫରକ ହୋଇଯାଉଛି । ଆଉ କେହି ପୁଣି କହିବେ ଏତେ ହଜାର ବର୍ଷ, କଳିଯୁଗରେ ଅନେକ ମନୁଷ୍ୟ, ଅନେକ ମତ, ଅନେକ ଧର୍ମ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏକ ମତ ହେବ । ଏହି ବାବା ବସି ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଶୁଣାଇବାରେ ମଧ୍ୟ କେତେ ସମୟ ଲାଗୁଛି, ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶୁଣାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏପରି କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ପୁର୍ବରୁ କାହିଁକି ଏସବୁ ଶୁଣାଇଲେ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ ପାଠପଢ଼ା କ୍ରମାନୁସାରେ ହୋଇଥାଏ, ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଛୋଟ ହୋଇଥିବାରୁ ତାଙ୍କୁ ଅଳ୍ପ ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ଯେପରି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବଡ଼ ହୋଇଯିବ, ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଖୋଲିଯିବ । ପାଠପଢ଼ାକୁ ଧାରଣ କରିଚାଲିବେ । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ଧାରଣା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବଡ଼ ହେଲେ ପୁଣି ବାରିଷ୍ଟର ଜଜ୍ ଆଦି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେଉଛି । କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ଭଲ ଧାରଣା ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏଠାକୁ ମୁଁ ପତିତରୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ତେଣୁ ଏବେ ପତିତ ଦୁନିଆ ପ୍ରତି ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିବା ଉଚିତ୍ । ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ପୁଣି ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ପତିତ ଦୁନିଆରେ ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି, ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ପବିତ୍ର ହେବେ । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏଠାରେ ଯେପରି ରାଜା-ରାଣୀ ସେହିପରି ପ୍ରଜା ହେବେ । ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏହି ସମୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛି । ତୁମେମାନେ ତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଭିତରେ ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଓ ସମ୍ମାନ ରହିଛି କାହିଁକିନା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଛି, ଏଠାରେ ତୁମେମାନେ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛ । ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛ । ସେ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ, ଜ୍ଞାନ, ପ୍ରେମ, ଆନନ୍ଦର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଦାତା ପରମପିତା, ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଶିବ ପରମାତ୍ମାଉବାଚ । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଅକ୍ଷର ନିଶ୍ଚିତ ଲେଖିବାକୁ ହେବ କାହିଁକିନା ତ୍ରିମୁର୍ତ୍ତିର ତ ଗାୟନ ଅଛି ନା । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଥିବେ । କୃଷ୍ଣ ତ ଶିବ ଭଗବାନୁବାଚ ବୋଲି କେବେ ହେଲେ କହିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା କିଛି ହେଲେ ହୁଏ ନାହିଁ, ନା ତାଙ୍କ (ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ) ମଧ୍ୟରେ ଶିବବାବାଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇପାରିବ । ଶିବବାବା ତ ଅନ୍ୟର ଦେଶକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଦେଶ ନା । ତେଣୁ ଦୁଇଜଣଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା-ଅଲଗା । ଏହା ହିଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ଅଟେ ।

ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଗୀତା କେହି ପଢ଼ିବେ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ତ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପଢ଼ି ଆସିଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ତ ତାହା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଜ୍ଞାନର କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ରଚୟିତା ବାବା ହିଁ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ତ ରଚୟିତା ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ରଚୟିତା ଅଟେ । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ, ମୁଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପ୍ରେମର ସାଗର, ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଅଟେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା ହିଁ ଅଲଗା । ତେଣୁ ଏହିପରି ପୂରା ପ୍ରଭେଦ ଲେଖିବା ଦରକାର । ଯାହାକି ମନୁଷ୍ୟ ପଢ଼ି ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ଗୀତାର ଜ୍ଞାନ ଦାତା କୃଷ୍ଣ ନୁହଁନ୍ତି, ଏହି କଥାକୁ ସେମାନେ ସ୍ୱୀକାର କରିବା ଅର୍ଥ ତୁମେ ବିଜୟୀ ହେଲ । ମନୁଷ୍ୟ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପାଇବା ପାଇଁ କେତେ ବ୍ୟାକୁଳ ହେଉଛନ୍ତି, ଯେପରି ଶିବଙ୍କର ଭକ୍ତମାନେ ଶିବଙ୍କ ଉପରେ ଗଳା କାଟି ଦେବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ବାସ୍ ଆମକୁ ଶିବଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବାର ଅଛି । ସେହିପରି ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଖକୁ କେହି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଖରେ ବଳି ଚଢ଼ାଯିବାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଦେବୀମାନଙ୍କ ପାଖରେ ବଳି ଚଢ଼ାଇଥା’ନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ କେବେ କୌଣସି ବଳି ଚଢ଼ାଯାଇ ନଥାଏ । ତୁମେମାନେ ଦେବୀ ଅଟ ନା । ତୁମେ ଶିବବାବାଙ୍କର ହେଉଛ ତେଣୁ ଶିବବାବାଙ୍କ ଉପରେ ହିଁ (କାସୀରେ) ବଳି ଚଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ହିଂସାର କଥା ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ତ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେମାନେ ଶରୀର-ମନ-ଧନ ଶିବବାବାଙ୍କ ଉପରେ ବଳି ଚଢ଼ାଉଛ, ବାକି ଆଉ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଶିବ ଓ ଦେବୀମାନଙ୍କ ଉପରେ ବଳି ଚଢ଼ାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ ଶିବ କାଶୀରେ ବଳି ଚଢ଼ାଇବା ବନ୍ଦ କରିଦେଇଛି । ଏବେ ସେହି ଖଣ୍ଡା ହିଁ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଯେଉଁମାନେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରୁଛନ୍ତି ତାହା ମଧ୍ୟ ଯେପରି ନିଜ ସହିତ ଶତ୍ରୁତା କରିବାର ଉପାୟ ଅଟେ ।

ନିଜ ସହିତ ମିତ୍ରତା କରିବାର କେବଳ ଉପାୟ ରହିଛି ଯାହାକି ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି - ପବିତ୍ର ହୋଇ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୂରା ବର୍ସା ନିଅ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁଥାଅ, ଏହା ହିଁ ମିତ୍ରତା ଅଟେ । ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ଜୀବାତ୍ମା ନିଜର ହିଁ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ପୁଣି ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଥିବାରୁ ଜୀବାତ୍ମା ନିଜର ମିତ୍ର ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଉଛି, ସଙ୍ଗମ ଯୁଗରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ବାବା ଆସି ମିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ନିଜର ମିତ୍ର ହେଉଛି, ଏବେ ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ବାବାଙ୍କ ମତରେ ହିଁ ଚାଲିବୁ । ନିଜର ମତରେ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲିଲ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ହିଁ ସଦ୍ଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ, ଏଥିରେ ନିଜର ମତ ଚାଲିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ତ କେବଳ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛ ନା । ଏଠାରେ ଭଲକର୍ମ କରିଲେ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ଅମରଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ଭଲ ଫଳ ମିଳିବ । ଏହା ତ ହେଉଛି ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକ । ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ, ତାହା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ । କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣା ହେଉଛି, ଯଦି କେହି ଧାରଣା ନ କରିପାରିଲେ ତେବେ ଏଥିରେ ଶିକ୍ଷକ କ’ଣ କରିପାରିବେ । ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ କ’ଣ କୃପା ଅଥବା ଆଶୀର୍ବାଦ ମାଗିବେ । ଶିକ୍ଷକ ତ ପାଠପଢ଼ାଇ ନିଜ ଘରକୁ ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ସ୍କୁଲରେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥା’ନ୍ତି - ହେ ଇଶ୍ୱର ଆମକୁ ପାସ୍ କରାଇଦିଅ, ଆମେ ଆପଣଙ୍କଠାରେ ଭୋଗ ଲଗାଇବୁ । କିନ୍ତୁ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ କେବେ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିବା ପାଇଁ କହି ନଥା’ନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ପରମାତ୍ମା ଆମର ପିତା ସହିତ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ତ ସଦାସର୍ବଦା ରହିଛି । ବାପା ସର୍ବଦା ପୁଅକୁ ଚାହିଁଥାନ୍ତି, ପୁଅ ଜନ୍ମ ହେଲେ ତାକୁ ଧନ ଦେବି । ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଆଶୀର୍ବାଦ ହେଲା ନା । ଏହା ଏକ କାଇଦା ଅଟେ । ପୁଅକୁ ବାପାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ମିଳିଥାଏ । ଏବେ ତ ତମୋପ୍ରଧାନ ହେବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି । ଯେପରି ବାପା ସେହିପରି ପିଲା । ଦିନକୁ ଦିନ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଚାଲିଛି । ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ହିଁ ଦୁଃଖଧାମ । ଯଦି ଏହାର ଆୟୁଷ ଆହୁରି ୪୦ ହଜାର ବର୍ଷ ହେବ ତେବେ ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧି ବିଲ୍କୁଲ ହିଁ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି ।

ତୁମମାନଙ୍କର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଛି ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧି ଆଲୋକିତ ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେତେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବ ସେତେ ଲାଇଟ୍ ବଢ଼ି ଚାଲିବ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ । ଲାଇଟ୍ ବଢ଼ିଚାଲିଥାଏ । ଯୋଗ ନ କଲେ ଲାଇଟ୍ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଯୋଗ କରିଲେ ଲାଇଟ୍ର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ଯୋଗ ନ କରି ଯଦି କୌଣସି ପ୍ରକାରର ବିକର୍ମ କରିବ ତେବେ ଲାଇଟ୍ କମ୍ ହୋଇଯିବ । ତୁମେମାନେ ଏବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ । ଯୋଗ କରିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁମର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ଲେଖି ମଧ୍ୟ ପାରିବ ଯେ ଏହି ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତାହା ତ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅଟେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଲେଖି ଦେବା ଉଚିତ୍ ଯେ ୮୪ ତମ ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଆତ୍ମା ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପୁନର୍ବାର ଜ୍ଞାନ ନେଉଛନ୍ତି । ବାବା ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ୯ ଲକ୍ଷ ହିଁ ରହିବେ, ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ବୃଦ୍ଧି ହେବ । ସେଠାରେ ଦାସ-ଦାସୀ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ରହିବେ ନା, ଯେଉଁମାନେ କି ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମର ହିଁ ଗଣନା କରାଯାଇଥାଏ । ଯିଏ ଭଲ ଭାବରେ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ କରିବେ ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଆସିବେ । ଯେତେ ବିଳମ୍ବରେ ଆସିବ ତେବେ ଘରକୁ ସେତେ ପୁରୁଣା ତ କୁହାଯିବ ନା । ନୂଆ ଘର ତିଆରି ହୋଇ ପୁଣି ଦିନକୁ ଦିନ ଆୟୁଷ କମ୍ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ସେଠାରେ ତ ସୁନାର ମହଲ ହେବ, ତାହା ତ ପୁରୁଣା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସୁନା ତ ସର୍ବଦା ଚମକୁଥାଏ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ସଫା ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଯଦିଓ ଖାଣ୍ଟି ସୁନାରେ ଅଳଙ୍କାର ତିଆରି କରାଯାଏ ତେବେ ମଧ୍ୟ ଶେଷରେ ଚମକ ତ କମ୍ ହୋଇଥାଏ, ପୁଣି ତାକୁ ପଲିସ୍ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କର ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହି ନର୍କରେ ଆମର ଏହା ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଯାହା କିଛି ଦେଖୁଛ, ଜାଣିଛ ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା ଶରୀର ଅଟେ । ଏବେ ଆମକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ନୂଆ ଶରୀର ନେବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ ୫ ତତ୍ତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ନୂଆ ହେବ । ଏହିପରି ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ ଚାଲିବା ଉଚିତ୍ । ଏହା ପାଠପଢ଼ା ଅଟେ ନା । ଅନ୍ତିମ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମର ଏହି ପାଠପଢ଼ା ଚାଲିଥିବ । ପାଠପଢ଼ା ବନ୍ଦ ହେବା ମାତ୍ରେ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ଛାତ୍ର ଭାବି ଏହି ଖୁସିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ — ଆମକୁ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ଏହି ଖୁସି କ’ଣ କମ୍ କଥା, କିନ୍ତୁ ତା’ ସହିତ ମାୟା ମଧ୍ୟ ଓଲଟା କାମ କରାଇ ନେଉଛି । ୫-୬ ବର୍ଷ ପବିତ୍ର ରହୁଛନ୍ତି ପୁଣି ମାୟା ପତିତ କରିଦେଉଛି । ଥରେ ପତିତ ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ସେହି ପୂର୍ବ ଅବସ୍ଥା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମୁଁ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି ତେଣୁ ନିଜ ପ୍ରତି ଘୃଣା ଆସିଥାଏ । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତ କଥା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଜନ୍ମରେ ଯାହା କିଛି ପାପ କରିଛ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ନିଜ ଜୀବନ ବିଷୟରେ ତ ଜଣାଅଛି ନା । କେହି କମ୍ ବୁଦ୍ଧି, କେହି ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥା’ନ୍ତି, ଛୋଟ ସମୟର ଜୀବନ କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ମନେ ରହିଥାଏ ନା । ଏହି ବାବା (ବ୍ରହ୍ମାବାବା) ମଧ୍ୟ ଛୋଟ ବେଳର ଇତିହାସ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ସେହି ଘର ଆଦି ମଧ୍ୟ ମନେ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ସବୁ ନୂଆ ନୂଆ ଘର ହୋଇଯାଇଥିବ । ୬ ବର୍ଷରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ନିଜର ଜୀବନ କାହାଣୀ ମନେ ରହିଥାଏ । ଯଦି ଭୁଲି ଯାଇଛ ତେବେ ମାନ୍ଦା ବୁଦ୍ଧି ବୋଲି କୁହାଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର ଜୀବନ କାହାଣୀ ଲେଖ । ପୁରା ଜୀବନର କଥା ନା । ଜଣାପଡ଼ିଥାଏ ନିଜ ଜୀବନ କେତେ ଚମତ୍କାର ଥିଲା । ଗାନ୍ଧୀ, ନେହେରୁ ଆଦିଙ୍କର କେତେ ବଡ଼-ବଡ଼ ଗ୍ରନ୍ଥ ତିଆରି ହେଉଛି । ବାସ୍ତବରେ ତୁମ ଜୀବନ ତ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟେ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଏକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଜୀବନ । ଏହା ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ ମୂଲ୍ୟବାନ, ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ । ଏହାର ମୂଲ୍ୟ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେମାନେ ହିଁ ସେବା କରୁଛ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କିଛି ବି ସେବା କରୁନାହାଁନ୍ତି । ତୁମର ଜୀବନ ବହୁତ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅଟେ, ଯେବେ କି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ଜୀବନ ଗଢ଼ିବାର ସେବା କରୁଛ । ଯିଏ ଭଲ ସେବା କରିଥା’ନ୍ତି ସେମାନେ ଗାୟନ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବୈଷ୍ଣବୀ ଦେବୀଙ୍କର ମନ୍ଦିର ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା । ଏବେ ତୁମେ ସଚ୍ଚା-ସଚ୍ଚା ବୈଷ୍ଣବ ହେଉଛ । ବୈଷ୍ଣବ ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ପବିତ୍ର । ଏବେ ତୁମର ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟ ମଧ୍ୟ ବୈଷ୍ଣବ ଅଟେ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରର ବିକାରରେ ତ ତୁମେ ବୈଷ୍ଣବମାନେ ପବିତ୍ର ଅଟ । ଜଗତଅମ୍ବାଙ୍କର ଏହି ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ସରସ୍ୱତୀ, ବାକି ପିଲାମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । କ୍ରମାନୁସାରେ ଦେବୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି । ବାକି ସେମାନଙ୍କୁ ଏତେ ଭୂଜା ଆଦି ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ସେସବୁ ଫାଲତୁ କଥା । ତୁମେ ଅନେକଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରାଉଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଭୂଜା ଦେଇଦେଇଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ୧୦୦ ଭୂଜା ବାଲା, ହଜାର ଭୂଜା ବାଲା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା । ତୁମକୁ ପୁଣି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଦିଅନାହିଁ । କାହାକୁ ଓଲଟା-ସିଧା ରାସ୍ତା ବତାଇ ତାର ସତ୍ୟାନାଶ କରନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ମୁଖ୍ୟ କଥା ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ ବାବା ଏବଂ ତାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ମନେପକାଅ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଗାୟନ ଏବଂ ପୂଜନ ଯୋଗ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ ପକ୍କା ବୈଷ୍ଣବ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟର ଶୁଦ୍ଧତା ସହିତ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏହି ମୂଲ୍ୟବାନ ଜୀବନରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବା କରି ଅନେକଙ୍କର ଜୀବନକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଏପରି ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାର ଲାଇଟ୍ ବଢ଼ିଚାଲିବ । କୌଣସି ପ୍ରକାରର ବିକର୍ମ କରି ଆତ୍ମାର ଲାଇଟ୍ କମ୍ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ନିଜ ସହିତ ମିତ୍ରତା କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-
ଦେହ-ଅଭିମାନର ରାଜକୀୟ ରୂପକୁ ମଧ୍ୟ ସମାପ୍ତ କରୁଥିବା ସାକ୍ଷୀ ଏବଂ ଦ୍ରଷ୍ଟା ହୁଅ ।

ଅନ୍ୟର କଥାକୁ ସମ୍ମାନ ନଦେବା ବା ଖଣ୍ଡନ କରିଦେବା - ଏହା ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନର ରାଜକୀୟ ରୂପ ଯାହାକି ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଅପମାନ କରାଇଥାଏ, କାହିଁକିନା ଯିଏ ଖଣ୍ଡନ କରିଦିଏ ତା’ ଭିତରେ ଅଭିମାନ ଆସିଯାଏ ଏବଂ ଯାହା କଥାକୁ ଖଣ୍ଡନ କରିଦିଏ ତାକୁ ଅପମାନ ଲାଗିଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟାର ବରଦାନକୁ ସ୍ମୃତିରେ ରଖି, ଡ୍ରାମାର ଢ଼ାଲ ବା ଡ୍ରାମା ଜ୍ଞାନର ସ୍ମୃତି ରୂପକ ପଟି ଅର୍ଥାତ୍ ବନ୍ଧନ ଭିତରେ ରହି ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରିବା ସହିତ ମୁଁ ପଣିଆର ଏହି ରାଜକୀୟ ରୂପକୁ ମଧ୍ୟ ସମାପ୍ତ କରି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର କଥାକୁ ସମ୍ମାନ ଦିଅ, ସ୍ନେହ ଦିଅ, ତେବେ ସେମାନେ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ତୁମର ସହଯୋଗୀ ହୋଇଯିବେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପରମାତ୍ମ ଶ୍ରୀମତ ରୂପୀ ଜଳ ଆଧାରରେ କର୍ମରୂପୀ ବୀଜକୁ ଶକ୍ତିଶାଳୀ କର ।