03.04.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଦେଖ,
ମୋର ମନ ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲାଗୁଛି, ନା କୌଣସି କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧ ସହିତ ଲାଗି ରହୁଛି
।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିଜର କଲ୍ୟାଣ
କରିବା ପାଇଁ କେଉଁ ଦୁଇଟି କଥାର ଚାର୍ଟ ପ୍ରତିଦିନ ଦେଖିବା ଦରକାର ?
ଉତ୍ତର:-
“ଯୋଗ ଏବଂ ଚାଲି ଚଳନ’’ର ଚାର୍ଟ ପ୍ରତିଦିନ ଦେଖ । ଚେକ୍ କର କୌଣସି ଅପସେବା କରି ନାହିଁ ତ ?
ସର୍ବଦା ନିଜର ମନକୁ ପଚାର ମୁଁ କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଉଛି ? ନିଜର ସମୟକୁ କିଭଳି ଭାବରେ
ସଫଳ କରୁଛି ? ମୁଁ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଅନୁକରଣ କରୁନାହିଁ ତ ? କାହାର ନାମ-ରୂପ ସହିତ ମୋର ମନ ଲାଗି
ନାହିଁ ତ ?
ଗୀତ:-
ମୁଖଡା ଦେଖଲେ
ପ୍ରାଣୀ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏକଥା କିଏ କହିଲେ
? ବେହଦର ବାବା କହିଲେ ହେ ଆତ୍ମାମାନେ । ପ୍ରାଣୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା । କହୁଛନ୍ତି ନା — ଆତ୍ମା
ବାହାରିଗଲା ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରାଣ ବାହାରିଗଲା । ଏବେ ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ହେ ଆତ୍ମାମାନେ
ମୋତେ ମନେପକାଅ । କେବଳ ଏହି ଜନ୍ମକୁ ଦେଖ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ଯେବେଠାରୁ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛ,
ସିଡିରୁ ତଳକୁ ଖସି ପତିତ ହୋଇଛ ତାହା ମଧ୍ୟ ଚିନ୍ତାକର । ନିଶ୍ଚୟ ପାପ କରିଥିବ, ଏହା ବୁଝିବାର କଥା
। ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ରହିଛି, ଏହା କିପରି ଜଣା ପଡିବ । ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ
ମୋର କେତେ ଯୋଗ ଲାଗୁଛି! ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯେତେ ଭଲ ଯୋଗ ଲାଗିବ ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା
କହିଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ, ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଉଛି ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜର ହୃଦୟ ଭିତରକୁ ଦେଖ ଆମର ବାବାଙ୍କ ସହ କେତେ ଯୋଗ ରହୁଛି ? ଯେତେ ଆମେ ଯୋଗ ଲଗାଇବା
ପବିତ୍ର ହେବା, ସେତେ ପାପ କଟିବ, ସେତେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବ । ପବିତ୍ର ନ ହେବ ତ ଯୋଗ ମଧ୍ୟ
ଲାଗିବ ନାହିଁ । ଏପରି ମଧ୍ୟ କେତେକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ସାରା ଦିନରେ ୧୫ ମିନିଟ୍ ମଧ୍ୟ ଯୋଗଯୁକ୍ତ
ହୋଇ ରହୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର — ମୋର ହୃଦୟ ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ ଅଛି ନା
କୌଣସି ଦେହଧାରୀ ସହିତ ଅଛି ? କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ସହ ଅଛି ? ମାୟା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ବିଘ୍ନ ପକାଇବ ନା! ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରିବ ଯେ ମୋର ଅବସ୍ଥା କିପରି ଅଛି ? ଶିବବାବାଙ୍କ ସହିତ ମନ
ଲାଗୁଛି ନା କୌଣସି ଦେହଧାରୀ ସହିତ ମନ ଲାଗିରହିଛି ? ଯଦି କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧୀମାନଙ୍କ ସହିତ ଅଛି ତେବେ
ବୁଝିଯିବା ଦରକାର ମୋର ବିକର୍ମ ବହୁତ ଅଛି । ଯାହାକି ମାୟା ଖାଲରେ ପକାଇ ଦେଉଛି । ଛାତ୍ର
ଛାତ୍ରୀମାନେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ପାରିଥା’ନ୍ତି, ଆମେ ପାସ୍ ହେବୁ ନା ନାହିଁ ? ଭଲ ଭାବରେ ପାଠ
ପଢୁଛୁ ନା ନାହିଁ ? କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ତ ଥା’ନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମାକୁ ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯଦି ତୁମେ ପୂଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ
ସେଥିରେ ପବିତ୍ରତା ହେଉଛି ପ୍ରଥମ । ଆସିଥିଲ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ପୁଣି ଯିବ ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହୋଇ ।
ପତିତ କେବେ ବି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସବୁବେଳେ ନିଜର ହୃଦୟକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର -
ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଉଛି ନା ଆଉ କାହାକୁ ମନେପକାଉଛି ? ଏକଥା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଯେ ପଛରେ
ବସିଥିବା ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନଙ୍କର ମନ ବିଚଳିତ ହେଉଥାଏ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା
ପାଇଁ ତେବେ ସେଥିପାଇଁ ଚାଲି ଚଳନ (କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ) ମଧ୍ୟ ଭଲ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ନା । ବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ କରି ନିଜର ମୁଣ୍ଡରୁ ପାପର ବୋଝକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହେବ । ପାପର ବୋଝକୁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି
ବ୍ୟତୀତ ହାଲୁକା କରାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ କେତେ ଯୋଗ ରହିବା ଦରକାର । ଉଚ୍ଚରୁ
ଉଚ୍ଚ ବାବା ଆସି କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସମୟ ପାଖେଇ ଆସୁଛି ।
ଶରୀର ଉପରେ କୌଣସି ଭରସା ନାହିଁ । ଅଚାନକ କିପରି ସବୁ ଦୁର୍ଘଟଣା ହୋଇଯାଉଛି । ଏବେ ତ’ ଅକାଳ
ମୃତ୍ୟୁର ସମୟ ଚାଲିଛି । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ଯାଞ୍ଚ କରି ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସାରା
ଦିନର ଯୋଗ ଏବଂ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପର ଚାର୍ଟ ଦେଖିବା ଦରକାର । ମୁଁ ସାରା ଦିନରେ କେତେ ପାପ କରିଛି ?
ମନ ଓ ବାଣୀ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଥମେ ବିକର୍ମ ହୋଇଥାଏ ତାପରେ କର୍ମରେ ହୋଇଯାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନ୍ୟାୟ ସଂଗତ ବୁଦ୍ଧି ମିଳିଛି କି ଆମକୁ ଭଲ କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ନିଜକୁ
ଦେଖିବା ଦରକାର ମୁଁ କାହାକୁ ଧୋକା ଦେଉ ନାହିଁ ତ ? ଫାଲ୍ତୁ ବା ମିଛ କଥା କହୁନାହିଁ ତ ? ଅପସେବା
କରୁ ନାହଁ ତ ? ଯଦି କେହି କାହାର ନାମ-ରୂପରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ତେବେ ଯଜ୍ଞ ପିତାଙ୍କର
ନିନ୍ଦା କରାଉଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ । ଆମକୁ
ଏହା ବହୁତ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଚିନ୍ତା ମିଳିଛି । ଯଦି ଆମେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିପାରିବା ନାହିଁ ତେବେ
ଆମର ଗତି କ’ଣ ହେବ! ଏହି ସମୟରେ ଅବହେଳା କଲେ ପଛରେ ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ ଯେଉଁମାନେ ନିଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାର ଥିବେ, ସେମାନେ ନିଚ୍ଚ ପଦ ହିଁ ପାଇବେ । ବୁଦ୍ଧି
ଦ୍ୱାରା ବୁଝିପାରିବେ ଆମକୁ କ’ଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏହି ମନ୍ତ୍ର ଦେବାକୁ ହେବ କି
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର । ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମିଳିଛି । ଏହି କଥାକୁ ଦୁନିଆବାଲା
ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ହିଁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବା । ରଚୟିତା ଏବଂ
ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ତ ମିଳିଗଲା । ପ୍ରତିଦିନ କୌଣସି ନା କୌଣସି ନୂଆ ନୂଆ ବିଷୟ ତ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ
ଦିଆଯାଉଛି । ଯେପରି ବିରାଟ ରୂପର ଚିତ୍ର ଅଛି, ଏହା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ବୁଝାଇପାରିବ । କିପରି
ବର୍ଣ୍ଣରେ ଆସୁଛନ୍ତି — ଏହି ସିଡି ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ପାଖରେ ରଖିବାର ଚିତ୍ର ଅଟେ । ସାରା ଦିନ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଚିନ୍ତନ ରହୁ କି କିପରି କାହାକୁ ବୁଝାଇବି ? ସର୍ଭିସ୍ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହିବ । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ନିଜର ମଧ୍ୟ
କଲ୍ୟାଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତୁମ ଉପରେ ୬୩ ଜନ୍ମର ପାପର ବୋଝ ଅଛି । ପାପ କରି-କରି
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନରୁ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛ । ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର ହେଲା ପରେ ଆଉ କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କର
ନାହିଁ । ମିଛ, ସଇତାନୀ, ଘର ଭାଙ୍ଗିବା, ପରର କଥାରେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା — ଏହିପରି ଚଞ୍ଚଳତା ବା
ଚୁଗୁଲି ସଂସ୍କାର ବଡ କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ । ଏଭଳି କରିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲାଗିନଥାଏ,
ତେବେ କେତେ ପାପ ହୋଇଗଲା । ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର ମଧ୍ୟ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ଥା’ନ୍ତି, ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର କଥା
କୌଣସି ଶତ୍ରୁକୁ ଶୁଣାଇ ବଡ କ୍ଷତି କରିଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବଡ କଡା ଦଣ୍ଡ ମିଳିଥାଏ । ତେଣୁ
ତୁମମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ବାହାରିବା ଦରକାର । ଓଲଟା ସିଧା ସମାଚାର ମଧ୍ୟ
ଜଣେ-ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କୁ ପଚାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଜ୍ଞାନର କଥାବାର୍ତ୍ତା ହିଁ ହେବା ଦରକାର । ତୁମେ
କିପରି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛ ? କିପରି କାହାକୁ ବୁଝାଉଛ ? ସାରା ଦିନ ଏହି ବିଚାର ଆସିବା
ଦରକାର । ଚିତ୍ରମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଯାଇ ବସିଯିବା ଦରକାର । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ତ ଜ୍ଞାନ ଅଛି ନା ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଚିତ୍ରକୁ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କିଛି
ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ, ମୂର୍ତ୍ତିପୂଜା ଏହିସବୁ କଥାରେ, ଭାରତ ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ
। ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଏହିସବୁ କଥା ବୁଝାଇବା ପାଇଁ କେତେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛ । ପ୍ରଦର୍ଶନୀକୁ କେତେ
ମନୁଷ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି । ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଅଛନ୍ତି, କେହି ତ ବୁଝିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଏହା ଦେଖିବା ଓ
ବୁଝିବା ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ । ବାହାରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଦେଖିବେ କିନ୍ତୁ ସେଣ୍ଟରକୁ କେବେ ଯିବେ ନାହିଁ ।
ଦିନକୁ ଦିନ ଦୁନିଆର ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ଖରାପ ହୋଇଚାଲିଛି । ଝଗଡା ବହୁତ ହେଉଛି — ବିଦେଶରେ ତ କ’ଣ
କ’ଣ ହେଉଛି — ସେକଥା ନକହିଲେ ଭଲ । କେତେ ମନୁଷ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରୁଛନ୍ତି । ତମୋପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ
ନା । ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି ବୋମା ତିଆରି କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ତୁମ
ପାଖରେ ତ ବହୁତ ରଖିଛ ତେବେ ଆମେ କାହିଁକି ତିଆରି ନ କରିବୁ । ନଚେତ୍ ତୁମର ଗୋଲାମ ହୋଇ ରହିବାକୁ
ପଡିବ । ଯାହା କିଛି ବିଚାର ଆସୁଛି ସବୁ ବିନାଶ ପାଇଁ । ତେବେ ବିନାଶ ତ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । କହୁଛନ୍ତି
ଶଙ୍କର ପ୍ରେରକ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ପ୍ରେରଣା ଆଦିର ତ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଆମେ ତ
ଡ୍ରାମା ଜ୍ଞାନରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଛୁ । ମାୟା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ମୋର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ବିକାରୀ କରିଦେଉଛି । କେତେ ବୁଝାଯାଉଛି ଯେ ଦେହ ସହିତ ପ୍ରୀତି ରଖ ନାହିଁ, ନାମ-ରୂପରେ ବାନ୍ଧି
ହୁଅ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ମଧ୍ୟ ଏପରି ତମୋପ୍ରଧାନ ଅଟେ ଯାହାକି, ଦେହର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିଦେଉଛି
। ଏକଦମ୍ ନାକରୁ ଧରି ପକାଉଛି । କିଚି ବି ଜଣା ପଡୁନାହିଁ । ବାବା କେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଶ୍ରୀମତରେ
ଚାଲ, କିନ୍ତୁ ଚାଲୁ ନାହାଁନ୍ତି । ରାବଣର ମତ ତୁରନ୍ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିଯାଉଛି । ରାବଣ ଜେଲ୍ରୁ
ଛାଡୁନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ବାସ୍ ଏବେ ତ ଆମେ ଘରକୁ
ଫେରିଯିବୁ । ଅଧାକଳ୍ପର ରୋଗରୁ ଆମେ ମୁକ୍ତ ହେଉଛୁ । ସେଠାରେ ତ ନିରୋଗୀ କାୟା ହେବ, ଏଠାରେ କେତେ
ରୋଗୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହା ହେଲା ରୌରବ ନର୍କ । ଯଦିଓ ସେମାନେ ଗରୁଡ ପୁରାଣ ଇତ୍ୟାଦି ପଢୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ପଢିବା ଅଥବା ଶୁଣିଲାବାଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କିଛି ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି
ଆଗରୁ ଭକ୍ତିର କେତେ ନିଶା ଥିଲା । ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନ ମିଳିବେ, ଏହାକୁ ଶୁଣି ଖୁସି ହୋଇ ଭକ୍ତି
କରୁଥିଲେ । ତେବେ ପତିତ ହେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତ ଡାକୁଛନ୍ତି — ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ଭକ୍ତି କରୁଛ ଏହା
ତ ଭଲ କଥା ପୁଣି ଭଗବାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେପକାଉଛ! ଭାବୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ଆସି ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବେ ।
କ’ଣ ଫଳ ଦେବେ - ତାହା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଗୀତା ପଢୁଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇବା ଦରକାର, ସେହିମାନେ ହିଁ ଆମ ଧର୍ମର ଅଟନ୍ତି । ଗୀତାରେ ପ୍ରଥମେ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି
ଭଗବାନୁବାଚ । ତେବେ ଗୀତାର ଭଗବାନ କିଏ ? ଭଗବାନଙ୍କର ତ ପରିଚୟ ଦରକାର ନା । ତୁମେ ଏବେ ଜାଣିଗଲଣି
- ଆତ୍ମା କ’ଣ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ ? ମନୁଷ୍ୟ ଜ୍ଞାନର କଥାକୁ କେତେ ଡରୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତି
ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି । ଜ୍ଞାନଠାରୁ ୩ କୋସ ଦୂରକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଆରେ, ପବିତ୍ର ରହିବା ତ ବହୁତ
ଭଲ, ଏବେ ପାବନ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା, ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା
ବିଲ୍କୁଲ୍ ଶୁଣୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଉଛି ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ... ମାୟା ପୁଣି
କହୁଛି ବାବାଙ୍କ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ । ମାୟାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଉଛି ଶିବବାବାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣ ନାହିଁ
। ମାୟା ଏପରି ଜୋରରେ ଚାପୁଡା ମାରୁଛି ଯେ ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ହିଁ ରହୁ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ ହିଁ କରିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଦେହଧାରୀ ମନେ
ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ଆଜ୍ଞା ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ
କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଅବଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ କହୁଛନ୍ତି କି ଆମକୁ ଅମୁକର ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି । ଦେହଧାରୀ ମନେ
ପଡିଲେ ପୁଣି ଅଧୋଗତି ହେବ । ଏହି କଥା ପ୍ରତି ତ ଘୃଣା ଆସିବା ଦରକାର । ଏହା ବିଲ୍କୁଲ୍ ଛି-ଛି
ଦୁନିଆ । ଆମ ପାଇଁ ତ ନୂଆ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତୁମକୁ ବାବା ଏବଂ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର
ପରିଚୟ ମିଳିଛି ତେଣୁ ସେହି ପାଠପଢାରେ ହିଁ ଲାଗିଯିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜ ଭିତରକୁ
ଦେଖ । ନାରଦର ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନା । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ନିଜକୁ ଦେଖ, ମୁଁ
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଛି ? କାରଣ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । ଯେକୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାକୁ ହେବ, ଆଉ କାହା ସହିତ ସ୍ନେହ ରଖିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ
ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଶରୀରରୁ ପ୍ରାଣ ବାହାରିଯାଉ । ଶିବବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ରହୁ ଏବଂ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଥାଉ । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କିଏ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ କିଏ ଦେଲା ? ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଏହି ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ
କିଏ କରାଉଛନ୍ତି ? ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଜ୍ୟୋତିବିନ୍ଦୁ । ତେବେ କ’ଣ ସେ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ? ହଁ ପ୍ରଥମେ ସେ ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ନଚେତ୍
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ କିଏ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରାଇବ । ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି, ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତର
ଜ୍ଞାନ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏବେ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେଉଛି, ସେ
ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଚକ୍ରଧାରୀ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମା
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ, ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି, ତ୍ରିନେତ୍ରୀ ଅଟନ୍ତି । ସେ ଆମକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ
କରାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସେ ନିଶ୍ଚିତ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀରରେ ଆସି ଶୁଣାଇବେ । ରଚନାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ନିଶ୍ଚୟ ରଚୟୀତା ହିଁ ଶୁଣାଇବେ ନା । ରଚୟିତାଙ୍କ ବିଷୟରେ ହିଁ କାହାକୁ
ଜଣା ନାହିଁ ତେବେ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ କେଉଁଠାରୁ ମିଳିବ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଶିବବାବା ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ କିପରି ଏହି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସିଛୁ
। ନିଜେ ତ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସୃଷ୍ଟିର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ଯାହାକି ଆମକୁ
ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ତ ଶିବବାବା ହିଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବା ହିଁ
ଆମକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରାଉଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ପତିତ-ପାବନ ସେ ହିଁ
ଅଟନ୍ତି । ସେ ରଚୟିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କର ଜୀବନୀକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ନା । ଶିବବାବା
ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା କରାଉଛନ୍ତି । କରନ କରାବନହାର (କରିକରାଇଲାବାଲା) ଅଟନ୍ତି ନା । ଏହି
କଥାକୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଶିଖ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଅ । ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଢାଅ । ତେଣୁ ଶିବବାବା ହିଁ ତୁମକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ କରୁଛନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ମୋ ପାଖରେ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ ଥିବାରୁ ତ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛି । ତେବେ ତୁମେ
୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଉଛ — ଏହି ୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର । ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇପାରିବ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ । ବାକି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ପାପ କଟିଥାଏ । ସାରା ଦିନର ଚାର୍ଟ ବାହାର କର । ଯୋଗ ନ କଲେ ଚାର୍ଟ କ’ଣ ବାହାର କରିବ! ସାରା
ଦିନରେ କ’ଣ କ’ଣ କରିଲ - ଏକଥା ତ ମନେ ରହୁଛି ନା । ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ
ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିଥା’ନ୍ତି — କେତେ ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଲି, କେତେ ପୁଣ୍ୟ କଲି ? ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଚାର୍ଟ
ରଖୁଛ — କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇଲି ? କେତେ ଖୁସିରେ ରହି ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେଲି ?
ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯାହା ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତାକୁ ବାରମ୍ବାର ଚିନ୍ତନ ମନ୍ଥନ କର । ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ
ମିଳୁଛି ତାକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖ, ପ୍ରତିଦିନ ମୁରଲୀ ପଢ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ । ମୁରଲୀରେ ଯାହା
ପଏଣ୍ଟସ୍ ଅଛି ତାକୁ ସବୁବେଳେ ମନ୍ଥନ କରିବା ଉଚିତ୍ । ଭାରତବାସୀଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ବିଦେଶୀ ଅଧିକ
ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି । କେତେ ବନ୍ଧନଯୁକ୍ତ ମାତାମାନେ ଅଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ଦେଖି ମଧ୍ୟ
ନାହାଁନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେପକାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କର ନିଶା ସବୁବେଳେ ଚଢି ରହୁଛି । ଘରେ
ବସି ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଉଛି ଅଥବା ଅଚାନକ ଶୁଣି-ଶୁଣି ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଉଛି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ନିଜ ଭିତରେ ଯାଞ୍ଚ କର ଯେ ମୁଁ କେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବି ? ମୋର ଚଳଣି କିପରି ? କୌଣସି
ଖାଦ୍ୟ-ପାନୀୟର ଲାଳସା ନାହିଁ ତ ? ସେଭଳି କୌଣସି ଅଭ୍ୟାସ ରହିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ମୁଳ କଥା ହେଉଛି
ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା । ତେଣୁ ନିଜ ମନକୁ ପଚାର ମୁଁ କାହାକୁ ସ୍ମରଣ କରୁଛି ? କେତେ ସମୟ
ଅନ୍ୟକୁ ସ୍ମରଣ କରୁଛି । ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ, ପାପ ମଧ୍ୟ ନାଶ କରିବାକୁ ହେବ ।
କେହି-କେହି ତ ଏପରି ପାପ କରିଛନ୍ତି ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ଭଗବାନ କହୁଛନ୍ତି ଏହିଭଳି ଏହିଭଳି
କର କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି ପରବଶ ଅର୍ଥାତ୍ ମାୟାର ଅଧୀନ ଅଟୁ । ଆଚ୍ଛା, ମାୟାର ବଶରେ ରୁହ
। ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତରେ ଅଥବା ନିଜ ମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ ମୁଁ କେତେ
ଦୂର ପାସ୍ ହୋଇପାରିବି ? କ’ଣ ପଦ ପାଇବି ? ଏଭଳି କରିବା ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମର କ୍ଷତି ହୋଇଯାଏ ।
ଯେତେବେଳେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ ଦେହ-ଅଭିମାନର ନାମ ଗନ୍ଧ ରହିବ ନାହିଁ ।
ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏପରି କୌଣସି
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଯଜ୍ଞ ପିତାଙ୍କର ନିନ୍ଦା ହେବ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଯେଉଁ ନ୍ୟାୟସଂଗତ ବୁଦ୍ଧି ମିଳିଛି ସେହି ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଭଲ କର୍ମ କରିବାକୁ ହେବ । କାହାକୁ ବି
ଦୁଃଖ ଦେବାର ନାହିଁ ।
(୨) ପରସ୍ପରକୁ ଅଯଥାର୍ଥ
ସମାଚାର ପଚାରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଜ୍ଞାନର ଆଲୋଚନା କରିବା ଉଚିତ୍ । ମିଥ୍ୟା, ଶୈତାନୀ, ଘର ଭାଙ୍ଗିବା
ଭଳି କଥାବାର୍ତ୍ତା ଛାଡି ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ରତ୍ନ ବାହାର କରିବା ଉଚିତ୍ । କୌଣସି ଶୈତାନୀ କଥା
ଶୁଣିବାର ନାହିଁ କି ଶୁଣାଇବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ଅସରନ୍ତି ଖୁସିର
ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭରପୁର ରହୁଥିବା ଚିନ୍ତାମୁକ୍ତ ରାଜା ହୁଅ ।
ଖୁସିର ସାଗର
ବାବାଙ୍କଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଦିନ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ସେଥିପାଇଁ
କୌଣସି ବି ପରିସ୍ଥିତିରେ ତୁମର ଖୁସି ହଜି ଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ କିମ୍ବା କୌଣସି କଥାର ଚିନ୍ତା ମଧ୍ୟ
ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ମୋର ଏତେ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତିର ଭବିଷ୍ୟତ କ’ଣ ହେବ ? ବା
ପରିବାରର ଅବସ୍ଥା କ’ଣ ହେବ...? ପରିବର୍ତ୍ତନ ତ’ ହେବ ନା । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ କେହି କେତେ ବି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଥାଉ ନା କାହିଁକି କିନ୍ତୁ ସବୁକିଛି ପୁରୁଣା ହିଁ ଅଟେ ଯାହାକି ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେମାନେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଯାଇଛ କାରଣ ଜାଣିଛ ଯାହାବି ହେବ ଭଲ ହେବ
। ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଡ୍ରାମାରେ ସବୁକିଛି ଭଲ ହିଁ ରହିଛି, କିଛି ବି ଖରାପ ନାହିଁ । ତେଣୁ
ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏଭଳି ରାଜତ୍ୱର ଅଧିକାର ରହିଛି ଯାହାକୁ କେହି ବି ଛଡାଇ ନେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏହି ସଂସାରକୁ
ଏକ ଅଲୌକିକ ଖେଳ ଏବଂ ପରିସ୍ଥିତି ଗୁଡିକୁ ଖେଳଣା ମନେକରି ଚାଲ ତେବେ କେବେ ହେଲେ ନିରାଶ ହେବ ନାହିଁ
।