10.04.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ନାଟକ
ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ତୁମମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ଏହି ଦୁନିଆରୁ ମୋହ ତୁଟାଇଦିଅ,
ନିଜର ଘରକୁ ଏବଂ ନୂଆ ରାଜ୍ୟକୁ ମନେ ପକାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଦାନର ମହତ୍ୱ
କେତେବେଳେ ଥାଏ ଏବଂ ଏହାର ପ୍ରତିଦାନ କେଉଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ ?
ଉତ୍ତର:-
ଦାନର ମହତ୍ୱ ସେତେବେଳେ ରହିଥାଏ ଯେତେବେଳେ ଦାନ କରାଯାଇଥିବା ଜିନିଷ ପ୍ରତି ମୋହ ନଥାଏ । ଯଦି
ଦାନ କରିବା ପରେ ପୁଣି ମନେ ପଡିଲା ତେବେ ତାହା ବଦଳରେ କୌଣସି ଫଳ ମିଳିବ ନାହିଁ । ପ୍ରକୃତରେ
ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହିଁ ଦାନ କରାଯାଇଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଜନ୍ମରେ ତୁମ ପାଖରେ ଯାହା କିଛି ଅଛି
ସେଥିରୁ ମମତ୍ୱ ତୁଟାଇ ଦିଅ ଏବଂ ଟ୍ରଷ୍ଟି ଅର୍ଥାତ୍ ନିମିତ୍ତ ହୋଇ ସମ୍ଭାଳ । ଏଠାରେ ତୁମେ
ଯାହାକିଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ସେବାରେ ଲଗାଉଛ, ହସ୍ପିଟାଲ ବା କଲେଜ ଖୋଲୁଛ ତାହା ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର
କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି, ତାହାର ପ୍ରତିଦାନରେ ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମିଳିଯାଉଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ନିଜର ଘର ଏବଂ ନିଜ ରାଜଧାନୀ ମନେ ଅଛି ? ଏଠାରେ ଯେତେବେଳେ ବସୁଛ ବାହାର କଥା ଅର୍ଥାତ୍ ଘରଦ୍ୱାର,
କାମଧନ୍ଦା ଆଦି ମନେ ପଡିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାସ୍ ନିଜର ଘର (ପରମଧାମ) ହିଁ ମନେ ପଡିବା ଉଚିତ୍ ।
ଏବେ ହେଉଛି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଫେରିବାର ସମୟ କାରଣ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ
ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସବୁକିଛି ଅଗ୍ନିରେ ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ମିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି ଯାହା କିଛି ଏହି
ଆଖିରେ ଦେଖୁଛ ସେସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବାବା ହିଁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଏବେ ନିଜ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । ନାଟକ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ୫ ହଜାର
ବର୍ଷର ଚକ୍ର । ଦୁନିଆ ତ ରହିଛି, କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ଥରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଘୂରିବା ପାଇଁ ପୁରା ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ଲାଗୁଛି । ଯେତେ ସବୁ ଆତ୍ମା ଅଛନ୍ତି ଏବେ ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଫେରିଯିବେ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
ହିଁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ବାବା ସବୁ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କେହି କେହି ହତଭାଗା ଥା’ନ୍ତି
ଯିଏକି ତୁଛାଟାରେ ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି ହରେଇ ଦିଅନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଦାନପୁଣ୍ୟ ତ କରିଥା’ନ୍ତି
ନା । ଯଦି କେହି ଧର୍ମଶାଳା ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି ବା କେହି ହସ୍ପିଟାଲ ତିଆରି କରିଥାନ୍ତି ତେବେ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଥାଏ କି ଏହାର ଫଳ ଆର ଜନ୍ମରେ ମିଳିବ । କୌଣସି ଆଶା ନ ରଖି ଅନାସକ୍ତ ହୋଇ କେହି ବି
କିଛି କରୁନାହାନ୍ତି । ଏମିତି ତ’ ବହୁତ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଫଳର ଇଚ୍ଛା ଆମେ ରଖୁନାହୁଁ । କିନ୍ତୁ
ନା, ଫଳ ତ ନିଶ୍ଚୟ ମିଳିବ । ମନେକର କାହା ପାଖରେ ପଇସା ଅଛି, ସେଥିରୁ ଯଦି ସିଏ ଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟରେ
ଲଗାଇଲେ ତେବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ କି ଆର ଜନ୍ମରେ ମିଳିବ । ଯଦି ମମତ୍ୱ ରହିଲା ଯେ ଏହି ଜିନିଷ
ମୋର, ତେବେ ଏପରି ଭାବିଲେ ପରଜନ୍ମରେ କିଛି ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଦାନ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମ ପାଇଁ
କରାଯାଏ । ଯଦି ଆର ଜନ୍ମରେ ମିଳିବ ତେବେ ଏହି ଜନ୍ମରେ ମମତ୍ୱ କାହିଁକି ରଖୁଛ, ସେଥିପାଇଁ ବାବା
ତୁମକୁ ନିମିତ୍ତ କରାଇଥା’ନ୍ତି ଯାହାକି ମମତ୍ୱ ତୁଟିଯାଉ । ଯଦି କେହି ବଡ ସାହୁକାରଙ୍କ ଘରେ ଜନ୍ମ
ନେଇଥା’ନ୍ତି ତେବେ କୁହାଯିବ ସିଏ ଭଲ କର୍ମ କରିଛନ୍ତି । କେହି କେହି ରାଜାରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ
ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେମାନେ ବହୁତ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଉଛି ଅଳ୍ପ
କାଳ ପାଇଁ, ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ । ଏବେ ତ ତୁମେ ଏହି ପାଠ ପଢୁଛ । ଜାଣୁଛ ଏହି ପାଠ ଦ୍ୱାରା ଆମେ
ଏହିପରି ହେବୁ, ତେଣୁ ଦିବ୍ୟଗୁଣ ଧାରଣ କରିବା ଦରକାର । ଏଠାରେ ଯାହା ଦାନ କରୁଛ ତାହା ଦ୍ୱାରା ଏହି
ଆତ୍ମିକ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ ଏବଂ ଡାକ୍ତରଖାନା ଖୋଲାଯାଉଛି । ତେବେ ଦାନ ଦେଲା ପରେ ସେଥିରୁ ମମତ୍ୱ
ତୁଟାଇ ଦେବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଉଛୁ
। ଏହି ବାବା ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଘର ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ ଅସ୍ଥାୟୀ ଅଟେ ନଚେତ୍ ଏତେ ସବୁ
ପିଲା କେଉଁଠାରେ ରହିବେ । ସବୁ କିଛି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ସିଏ ହିଁ ଧନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ମାଲିକ
ଅଟନ୍ତି । ସେ ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ରାଜ୍ୟ
କରୁନାହାଁନ୍ତି । ସିଏ ତ’ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କର ପୁଣି ମମତ୍ୱ କେଉଁଥିରେ ରହିବ! ଏବେ ବାବା
ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ଯେତେବେଳେ କାହାକୁ
ଜ୍ଞାନ ଦେଉଥିଲ ତେବେ ମୃତ୍ୟୁର କିଛି କଥା କହୁନଥିଲା । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ନିଶ୍ଚୟ ବିନାଶ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କେବଳ ଆସିଛି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବିନାଶ
କରିବା ପାଇଁ । ଏହି ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞରେ ସାରା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବ । ଏଠାରେ ଯାହା କିଛି
ନିଜ ପାଇଁ ଜମା କରିବ ତାହା ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ମିଳିବ । ନଚେତ୍ ଏଠାରେ ସବୁ କିଛି ଶେଷ ହୋଇଯିବ । କେହି
ନା କେହି ଖାଇଯିବେ । ଆଜିକାଲି ମନୁଷ୍ୟ ଉଧାରରେ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ବିନାଶ ହେଲେ ତ ସବୁକିଛି ଶେଷ
ହୋଇଯିବ । କେହି କାହାକୁ କିଛି ଦେବେ ନାହିଁ, ସବୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ରହିଯିବ । ଆଜି ଭଲ ଅଛନ୍ତି କାଲି
ଦେବାଳିଆ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କାହାକୁ ମଧ୍ୟ କିଛି ପଇସା ମିଳିବାର ନାହିଁ । କାହାକୁ ଦେଲ, ଯଦି ସିଏ
ମରିଗଲେ ପୁଣି କିଏ ତାକୁ ଫେରାଇବ । ତେବେ କ’ଣ କରିବା ଦରକାର ? ତେଣୁ ଭାରତର ୨୧ ଜନ୍ମର କଲ୍ୟାଣ
ଏବଂ ନିଜର ୨୧ ଜନ୍ମର କଲ୍ୟାଣର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇ ଦେବା ଦରକାର । ତୁମେ ଯାହାକିଛି ବି କରୁଛ କେବଳ
ନିଜ ପାଇଁ ହିଁ କରୁଛ । ଜାଣୁଛ ଶ୍ରୀମତ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଉଛୁ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ୨୧ ଜନ୍ମ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ । ଏହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ହସ୍ପିଟାଲ ଏବଂ
ୟୁନିଭରସିଟି, ଯେଉଁଠାରେ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ଖୁସି ମିଳୁଛି । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଯଦି
କାହାର ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଧନ ନାହିଁ ତେବେ ସିଏ ଖୁସିରେ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି ଉଭୟ
ଥିବ ତେବେ ଖୁସିରେ ରହିବେ । ବାବା ତୁମକୁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଓ ସମ୍ପତ୍ତି ଉଭୟ ଦେଉଛନ୍ତି
। ତାହା ମଧ୍ୟ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଜମା କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର କାମ ହେଲା ଉପାୟ ବାହାର
କରିବା । ବାବା ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ଗରିବ ପିଲାମାନଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ଖୋଲିଯାଉଛି । ବାବା ଗରିବର ବନ୍ଧୁ
ଅଟନ୍ତି । ସାହୁକାରଙ୍କର ଭାଗ୍ୟରେ ହିଁ ଏକଥା ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ ଭାରତ ସବୁଠାରୁ ଗରିବ
ହୋଇଯାଇଛି । ଯିଏ ସାହୁକାର ଥିଲା ସେ ହିଁ ଗରିବ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହି ସମୟରେ ସମସ୍ତେ ପାପ ଆତ୍ମା
ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି । ଯେଉଁଠାରେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ଥା’ନ୍ତି ସେଠାରେ କେହି ଜଣେ ହେଲେ ପାପ ଆତ୍ମା
ନଥାନ୍ତି । ତାହା ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆ, ଏହା ହେଉଛି କଳିଯୁଗ ତମୋପ୍ରଧାନ
ଦୁନିଆ । ତୁମେ ଏବେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସ୍ମୃତି
ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲୁ । ପୁଣି ଆମେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ
। ବାକି ୮୪ ଲକ୍ଷ ଯୋନିର କଥା ତ ଗପ ଅଟେ । କ’ଣ ଏତେ ଜନ୍ମ ପଶୁ ଯୋନିରେ ରହିଲ! ତେବେ କ’ଣ ଏହି
ଶେଷ ଜନ୍ମରେ ମନୁଷ୍ୟ ଜନ୍ମ ମିଳୁଛି ? କ’ଣ ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ ?
ଏବେ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛି । ଆଉ ୪୦-୫୦ ହଜାର ବର୍ଷ ନାହିଁ ।
ମନୁଷ୍ୟ ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ପଥରବୁଦ୍ଧି । ଏବେ ତୁମେ
ପଥରବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସ ବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ । ଏହି କଥା କୌଣସି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି କ’ଣ କହିପାରିବେ । ଏବେ
ତୁମକୁ ବାବା ସ୍ମୃତି ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ, ତୁମମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରିଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଯେତେ ଦୂର
ସମ୍ଭବ ନିଜର ବ୍ୟାଗ୍ ବ୍ୟାଗେଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଜିନିଷପତ୍ର ସ୍ଥାନାନ୍ତର କରିଦିଅ । ବାବା ସବୁକିଛି
ନିଅ ଆମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ପାଇବୁ । ଏହି (ବ୍ରହ୍ମା) ବାବା ମଧ୍ୟ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରୁଥିଲେ
। ଦାନପୁଣ୍ୟରେ ତାଙ୍କର ବହୁତ ସଉକ ଥିଲା । ବ୍ୟବସାୟୀମାନେ ଦୁଇ ପଇସା ଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟ ନିମନ୍ତେ
ରଖି ଦେଇଥା’ନ୍ତି ନା । ବାବା ମଧ୍ୟ ପ୍ରତିଦିନ ଗୋଟିଏ ଅଣା ଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ବାହାର କରୁଥିଲେ
। କେହି ବି ଆସୁ ଆମ ଦୁଆରୁ ଖାଲି ନଯାଉ । ଏବେ ଭଗବାନ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣା
ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରି କରି ଯଦି ମରିଗଲେ ପୁଣି କେଉଁଠି ମିଳିବ ? ପବିତ୍ର
ହେଉନାହାଁନ୍ତି, ବାବାଙ୍କ ସହ ପ୍ରୀତି ରଖୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯାଦବ ଏବଂ କୌରବଙ୍କର
ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି । ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ହେଲା ବିନାଶକାଳେ ପ୍ରୀତବୁଦ୍ଧି । ୟୁରୋପବାସୀ
ସମସ୍ତେ ଯାଦବ ଅଟନ୍ତି, ଯିଏକି ମୁଶଳ (କ୍ଷେପଣାସ୍ତ୍ର) ଆଦି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ତ
କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁଯାୟୀ ଢେର ଶାସ୍ତ୍ର ତିଆରି ହୋଇଛି । ଏଥିରେ
ପ୍ରେରଣା ଆଦିର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ପ୍ରେରଣା ଅର୍ଥାତ୍ ବିଚାର । ବାକି ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା
ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଇଏ ମଧ୍ୟ ଜଣେ ବ୍ୟବସାୟୀ ଥିଲେ ।
ୟାଙ୍କର ବ୍ୟବସାୟରେ ଭଲ ନାଁ ଥିଲା । ତାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ସମ୍ମାନ ଦେଉଥିଲେ । ବାବା ପ୍ରବେଶ କଲେ ଏବଂ
ଏହାଙ୍କର ଗାଳି ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି, ନା ତାଙ୍କୁ
ଗାଳି ଦେଇପାରିବେ । ଗାଳି ଇଏ ଖାଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ କହିଥିଲେ ନା ମୁଁ ଲହୁଣୀ ଖାଇନାହିଁ । ଇଏ
ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ତ ସବୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ମୁଁ କିଛି କରୁନାହିଁ । ଯାଦୁଗର ତ ସିଏ, ମୁଁ
ନୁହେଁ । ଅଯଥାରେ ଏହାଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ କ’ଣ କାହାକୁ ନେଇ ଆସିଛି କି ? କାହାକୁ ମଧ୍ୟ
କହିନାହିଁ କି ତୁମେ ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡି ଚାଲିଆସ । ମୁଁ ତ ସେଠାରେ (କରାଚିରେ) ଥିଲି, ଏମାନେ ଆପେ ଆପେ
ପଳାଇ ଆସିଲେ । ଖାଲିଟାରେ ମୋତେ ଦୋଷ ଦେଇଦେଲେ । କେତେ ଗାଳି ଖାଇଲି । କ’ଣ କ’ଣ କଥା ସବୁ
ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ପୁଣି ମଧ୍ୟ ହେବ । ଏସବୁ ଜ୍ଞାନର କଥା ।
କେହି ମନୁଷ୍ୟ କ’ଣ ଏକଥା କରିପାରିବ । ତାହା ବି ପୁଣି ବ୍ରିଟିସ୍ ସରକାରଙ୍କର ରାଜ୍ୟ, ସେ ସମୟରେ
କାହା ପାଖରେ ଏତେ ମାତା କନ୍ୟା ରହିପାରିବେ! କେହି କିଛି କରିପାରିଲେ ନାହିଁ । ଯଦି କାହାର
ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆସୁଥିଲେ ତ ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ଏକଦମ୍ ମନା କରି ଦେଉଥିଲେ । ବାବା ତ କହୁଥିଲେ ବରଂ
ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ସୁଝାଇ ନେଇପାରିଲେ ନେଇଯାଅ । ମୁଁ କ’ଣ ମନା କରୁଛି କିନ୍ତୁ କାହାର ସାହସ
ହେଉନଥିଲା । ଶିବବାବାଙ୍କର ଶକ୍ତି ଥିଲା ନା । ଏହା କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ଏସବୁ ପୁଣି ମଧ୍ୟ
ହେବ । ଗାଳି ମଧ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ । ଦ୍ରୌପଦୀର ମଧ୍ୟ କଥା ରହିଛି । ଏମାନେ ସବୁ ଦ୍ରୌପଦୀ ଏବଂ
ଦୁଃଶାସନ ଅଟନ୍ତି, ଏହା ଜଣଙ୍କର କଥା ନୁହେଁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଏହି କାହାଣୀ ସବୁ କିଏ ଲେଖିଥିଲା ?
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ,
ବିଲ୍କୁଲ୍ ଦେହ ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାରେ ମେହନତ ଲାଗୁଛି ।
ରାବଣ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଓଲଟା କରିଦେଇଛି । ଏବେ ବାବା ସିଧା କରୁଛନ୍ତି ।
ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱତଃ ସ୍ମୃତି ଆସିଥାଏ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ ଏହି ଦେହ ଯେପରି ଏକ
ବାଜା ଅଟେ, ଯାହାକି ବଜାଇବା ପାଇଁ ମିଳିଛି । ଯଦି ଏହି ସ୍ମୃତି ମଧ୍ୟ ଥାନ୍ତା ତେବେ ଦିବ୍ୟଗୁଣ
ଆସିଯାଇଥାନ୍ତା । ତୁମେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରିନଥାନ୍ତ । ଭାରତରେ ହିଁ ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା । ଯଦି କେହି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ
କହୁଛନ୍ତି ତେବେ ସିଏ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାନୁଯାୟୀ ଯେତେବେଳେ ସମୟ ପୂରା ହେଉଛି
ସେତେବେଳେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲ । ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ
ଠିଆ ହୋଇଛି । ପୁଣି ମନରେ ଯାହା କିଛି ଆଶା ରହିଛି ତାହା ରହିଯିବ । ମୃତ୍ୟୁ ତ ସୁନିଶ୍ଚିତ । ଏହା
ସେହି ମହାଭାରତ ଲଢେଇ ଅଟେ । ତେଣୁ ଯେତେ ନିଜର କଲ୍ୟାଣ କରିପାରିବ ସେତେ ଭଲ । ନଚେତ୍ ତୁମେ ଖାଲି
ହାତରେ ଯିବ । ସାରା ଦୁନିଆ ଖାଲି ହାତରେ ଯିବ । କେବଳ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହାତ ଭରପୁର କରି ଅର୍ଥାତ୍
ଧନବାନ ହୋଇଯାଉଛ । ଏସବୁ କଥା ବୁଝିବା ପାଇଁ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ଦରକାର । ଏଠାରେ କେତେ ଧର୍ମର
ମନୁଷ୍ୟ ରହିଛନ୍ତି, ଏଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜର ଅଭିନୟ ଚାଲିଛି । ଜଣଙ୍କର ପାର୍ଟ ଆଉ ଜଣଙ୍କ ସହ
ମିଶିପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଚେହେରା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅଟେ । କେତେ ଢେର ଚେହେରା ରହିଛି,
ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ନା । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ମନେକର । ମୁଁ ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛି, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହି ଡ୍ରାମାର ଅଭିନେତା ଅଟେ,
ଏଥିରୁ ଆମେ ବାହାରିପାରିବା ନାହିଁ, ମୋକ୍ଷ ପାଇପାରିବା ନାହିଁ । ତେଣୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ମଧ୍ୟ ବୃଥା
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ଡ୍ରାମାରୁ କେହି ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ ଆଉ କେହି ନିଯୁକ୍ତି ହୋଇଯିବେ --
ଏହା ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏତେ ସବୁ ଜ୍ଞାନ ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ସାରା ଦିନ ଏହିପରି ଜ୍ଞାନରେ ରମଣ କରିବା ଦରକାର । ଅଧାଘଡି, ଘଡିଏ... ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ
ପୁଣି ଏହି ଅଭ୍ୟାସକୁ ବଢାଇ ଚାଲ । ବରଂ ୮ ଘଣ୍ଟା ସ୍ଥୂଳ ସେବା କର ଆରାମ ମଧ୍ୟ କର, କିନ୍ତୁ ଏହି
ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟର ସେବାରେ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଦିଅ । ତୁମେ ନିଜର ହିଁ ସେବା କରୁଛ, ଏହା ହେଉଛି
ମୁଖ୍ୟ କଥା । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରୁହ, ବାକି ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଯୋଗର
ପୂରା ଚାର୍ଟ ରଖ, ଜ୍ଞାନ ତ ସହଜ । ଯେପରି ବାବାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ମୁଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର
ବୀଜରୂପ ଅଟେ, ଏହାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛି । ଆମେ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କ ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ଏକଥା ବୁଝାଇଛନ୍ତି କିପରି ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଘୁରୁଛି । ସେହି ରୋଜଗାର ପାଇଁ ତ ତୁମେ ୮-୧୦
ଘଣ୍ଟା ସମୟ ଦେଉଛ ନା । ଭଲ ଗ୍ରାହକ ମିଳିଗଲେ ରାତିରେ ମଧ୍ୟ ହାଇ (ନିଦ) ଆସିବ ନାହିଁ । ଯଦି ହାଇ
ମାରିଲ ତେବେ ଜଣାଯିବ ଯେ ଇଏ ଥକି ଯାଇଛନ୍ତି କିମ୍ବା ବୁଦ୍ଧି କେଉଁଠି ବାହାରେ ଘୂରିବୁଲୁଛି ।
ସେବାକେନ୍ଦ୍ର ମାନଙ୍କରେ ମଧ୍ୟ ବଡ ସାବଧାନତାର ସହିତ ରହିବା ଦରକାର । ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ପରଚିନ୍ତନ
ନ କରି ନିଜ ପାଠପଢାରେ ହିଁ ମସ୍ତ ରହିଥାନ୍ତି ତାଙ୍କର ସର୍ବଦା ଉନ୍ନତି ହୋଇଥାଏ । ତୁମକୁ ଅନ୍ୟର
ଚିନ୍ତନ କରି ନିଜର ପଦ ଭ୍ରଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ । ଖରାପ କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ, ଖରାପ କଥା ଦେଖ ନାହିଁ...
। କେହି ଯଦି ଭଲ କଥା କହୁ ନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଗୋଟିଏ କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ କାନରେ ବାହାର କରିଦିଅ ।
ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଦେଖିବା ଦରକାର ଅନ୍ୟକୁ ନୁହେଁ । ଏହି ପାଠପଢା ଛାଡିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବହୁତ
ଏଭଳି ଋଷି ଯାଉଛନ୍ତି । ଆସିବା ବନ୍ଦ କରିଦେଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଆସୁଛନ୍ତି । ନ ଆସିଲେ ଯିବେ କୁଆଡେ ?
ସ୍କୁଲ୍ ତ ଗୋଟିଏ । ନିଜ ଗୋଡରେ ନିଜେ କୁରାଢି ମାରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମେ ନିଜର ପାଠପଢାରେ
ମସ୍ତ ରୁହ । ବହୁତ ଖୁସିରେ ରୁହ । ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର । ଭଗବାନ ଆମର ପିତା,
ଶିକ୍ଷକ, ସଦ୍ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ସେ ହେଉଛନ୍ତି
ସାରା ଦୁନିଆରେ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରିୟତମ ଯିଏକି ତୁମକୁ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର ଆତ୍ମା ବହୁତ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି, ତେଣୁ ଉଡିପାରିବ ନାହିଁ । ପବିତ୍ରତାର ଡେଣା
କଟିଯାଇଛି । ରାବଣ ହିଁ ସବୁ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଡେଣା କାଟି ଦେଇଛି । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ବିନା କେହି
ପାବନ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତ ଅଭିନେତା ଏଠାରେ ଅଛନ୍ତି, ବୃଦ୍ଧି ପାଇଚାଲିଛନ୍ତି, କେହି ଫେରି
ଯାଇ ନାହାଁନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା-
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସ୍ୱଚିନ୍ତନ
ଏବଂ ପାଠପଢାରେ ମଜ୍ଜି ରହିବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖିବାର ନାହିଁ । ଯଦି କେହି ଭଲ କଥା
କହୁନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ଗୋଟିଏ କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ କାନରେ ବାହାର କରିଦେବାର ଅଛି । ଅଭିମାନ କରି
ପାଠପଢାକୁ ଛାଡିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ ସବୁ
କିଛି ଦାନ କରି ସେଥିରୁ ନିଜର ମମତ୍ୱ ତୁଟାଇ ଦେବାର ଅଛି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମର୍ପଣ କରି ନିମିତ୍ତ
ହୋଇ ହାଲୁକା ରହିବାର ଅଛି । ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ସମସ୍ତ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାର ଅଛି ।
ବରଦାନ:-
ଯେକୌଣସି
ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରାଉଥିବା ଯଥାର୍ଥ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ଯଥାର୍ଥ ସେବା
ମନୋବୃତ୍ତିର ଅର୍ଥ ହେଲା ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ପ୍ରତି ଶୁଭଭାବନା ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାମନା ରଖିବା
। ସେବା ମନୋବୃତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ ତା’ର ଭାବନା ଅନୁଯାୟୀ ଫଳ ପ୍ରଦାନ କରିବା ।
ସେବା ଅର୍ଥାତ୍ ଯେକୌଣସି ଆତ୍ମାକୁ ପ୍ରାପ୍ତି ରୂପକ ମେୱା (କାଜୁ, କିସ୍ମିଶ୍ ଇତ୍ୟାଦି
ଶକ୍ତିବର୍ଦ୍ଧକ ଶୁଷ୍କ ଫଳ)ର ଅନୁଭବ କରାଇବା । ଏହିଭଳି ସେବା ମଧ୍ୟରେ ତପସ୍ୟା ମଧ୍ୟ
ଅନ୍ତର୍ନିହିତ । ଯେଉଁଠାରେ ଯଥାର୍ଥ ସେବାର ମନୋବୃତ୍ତି ରହିଛି ସେଠାରେ ତପସ୍ୟା ମଧ୍ୟ ଅଲଗା ନଥାଏ
। ଯେଉଁ ସେବାରେ ତ୍ୟାଗ ତପସ୍ୟା ନାହିଁ ତାହା ନାମଧାରୀ ସେବା ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ତ୍ୟାଗ, ତପସ୍ୟା
ଏବଂ ସେବାର ମିଳିତ ରୂପ ଦ୍ୱାରା ସଚ୍ଚା ଏବଂ ଯଥାର୍ଥ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନମ୍ରତା ଏବଂ
ଧୈର୍ଯ୍ୟତାର ଗୁଣକୁ ଧାରଣ କର ତେବେ କ୍ରୋଧାଗ୍ନି ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯିବ ।