ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପାରଲୌକିକ ପିତା । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ ହିଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ବଚ୍ଚେ ବଚ୍ଚେ ଅର୍ଥାତ୍ ପୁଅ-ପୁଅ କହିବାର ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଉଛି । ଯଦିଓ ଶରୀର କନ୍ୟାର କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମାମାନେ ତ ସମସ୍ତେ ପୁତ୍ର ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଅଟେ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବାର ହକଦାର । ବାବା ଆସି କହୁଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ - ତୁମମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବର୍ସା ନେବାର ହକ ଅଛି । ସେଥିପାଇଁ ବେହଦର ପିତାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ବାବା ପରମଧାମରୁ ଆସିଛନ୍ତି । ସାଧୁ ସନ୍ଥମାନେ ତ ନିଜର ଘରୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି ବା କୌଣସି ଗାଁରୁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ ପରମଧାମରୁ ଆସିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କାହାକୁ ବି ମାଲୁମ ନାହିଁ । ବେହଦର ପିତା ହିଁ ପତିତ-ପାବନ, ଈଶ୍ୱର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ, କାରଣ ସିଏ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କ ଭିତରେ କେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି? ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜ୍ଞାନ । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ମଞ୍ଜି । ସତ୍ୟ, ଚୈତନ୍ୟ ଏବଂ ଆନନ୍ଦ ସ୍ୱରୂପ, ତାଙ୍କର ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ମହିମା ରହିଛି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ସବୁ ସାମଗ୍ରୀ ରହିଛି । ଯଦି କାହାର ଦୋକାନଟିଏ ଥିବ ତେବେ ସିଏ କହିବେ ମୋ ଦୋକାନରେ ଏହି ଏହି ଭେରାଇଟୀ ସବୁ ଅଛି । ସେହିପରି ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଆନନ୍ଦର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର । ମୋ ପାଖରେ ଏହି ସବୁ ସାମଗ୍ରୀ ମହଜୁଦ ଅଛି । ମୁଁ ସେ ସବୁକୁ ଦେବା ପାଇଁ ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛି, ଯାହା କିଛି ମୋ ପାଖରେ ଅଛି, ସବୁ କିଛି ଦେଇ ଦେଉଛି ତେବେ ଯେତେ ଯିଏ ଧାରଣ କରିପାରିବ ବା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିପାରିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି - ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ କ’ଣ କ’ଣ ଅଛି ଏବଂ ଏକଥା ସଠିକ୍ ଭାବେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ନିଜ ବିଷୟରେ କେହି କାହାକୁ ଜଣାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି - କାହାର ଦବି ରହିଲା ଧୂଳିରେ... ଏହା ସବୁ ଏବେକାର କଥା । ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ, ସବୁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ରାଜାମାନଙ୍କ ପାଖରେ, ମହଲ ଭିତରେ ବହୁତ ବଡ ବଡ ମଜବୁତ ଗୁମ୍ଫା ବା ଗୁପ୍ତ କୋଠରୀ ଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଯଦି ଯୋରରେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ ବା ଭୂମିକମ୍ପ ଇତ୍ୟାଦି ହେବ ତେବେ ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିବେ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ, ଏଠିକାର କୌଣସି ଜିନିଷ ସେଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗରେ କାମରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ଖଣିଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ସବୁ ନୂଆ କରି ଭରପୁର ହୋଇଯାଏ । ବିଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଆହୁରି ଉନ୍ନତ ହୋଇ ତୁମମାନଙ୍କ କାମରେ ଲାଗୁଛି । ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ଆମେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛୁ । ତେବେ ଜ୍ଞାନ ଆଉ କିଛି ବାକି ଅଛି ଯାହାକି ତୁମେ ଆଗକୁ ଜାଣିଯିବ । ବାବା ପ୍ରଥମରୁ ହିଁ ସବୁ କିଛି କିପରି ଶୁଣାଇ ଦେବେ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ଅଧିନରେ ଅଛି, ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଏବେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମିଳିଛି ତାହା ହିଁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଯେଉଁ ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଅତିବାହିତ ହୋଇଗଲା ତାକୁ ଡ୍ରାମା ବୋଲି ଭାବିବାକୁ ହେବ । ବାକି ଯାହା କାଲି ହେବ ତାହା ଦେଖାଯିବ । କାଲିର କଥା ଆଜି ଶୁଣାଯିବ ନାହିଁ । ଏହି ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ହିଁ କେତେ ଲମ୍ବା ଚଉଡା କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏହି ଡ୍ରାମାକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସାହାସ ଦରକାର । ଆମ୍ମା ମରେ ତୋ ଭି ହାଲୁଆ ଖାନା... ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଖୁସିରେ ରୁହ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯିଏ ମରିଗଲା ସିଏ ଯାଇ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ନେଲା । ଆମେ କାନ୍ଦିବା କାହିଁକି? ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଖବରକାଗଜରେ ତୁମେ ଲେଖିପାରିବ, ଏହି ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଏହି ତାରିଖରେ, ଏହି ସ୍ଥାନରେ ଏହି ପ୍ରକାରରେ ହୋଇଥିଲା । ଏହି ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି, ଏହିଭଳି ଲେଖି ଦେବା ଦରକାର । ଏକଥା ତ ଜାଣିଛ ଯେ, ଏହି ଦୁନିଆ ଆଉ ଅଳ୍ପ ଦିନ ବାକି ଅଛି, ସବୁକିଛି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଆମେ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବିକର୍ମାଜିତ୍ ହୋଇଯିବୁ । ପୁଣି ଦ୍ୱାପରଠାରୁ ବିକ୍ରମ ସମ୍ବତ ଆରମ୍ଭ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ବିକର୍ମ ହେବାର ସମ୍ବତ । ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ତୁମେମାନେ ବିକର୍ମ ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ ତେଣୁ ବିକର୍ମାଜିତ୍ ହୋଇଯାଉଛ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ପାପ କର୍ମ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ବିକର୍ମାଜିତ୍ ହୋଇଯାଉଛ । ସେଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ରହିଥାଅ । ସେଠାରେ ଦେହ ଅଭିମାନ ନଥାଏ । କଳିଯୁଗରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଛି । ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମେମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛ, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଏହା ହେଲା ତୁମର ଶୁଦ୍ଧ ଅଭିମାନ । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର କୁଳ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ । ତୁମେ ହେଲ ସର୍ବୋତ୍ତମ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କେବଳ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ମିଳୁନାହିଁ । ତୁମର ଏହା ସର୍ବୋତ୍ତମ କୁଳ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଅତୀନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ କ’ଣ ତାହା ଗୋପୀ ବଲ୍ଲଭଙ୍କ ଗୋପ ଗୋପୀଙ୍କ ପଚାର । ତୁମକୁ ଏବେ ଲଟେରୀ ମିଳିଛି । କାହାକୁ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ମିଳିଗଲେ ସେତେ ଖୁସି ହୋଇନଥା’ନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ଗରିବରୁ ଧନୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଆମେ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ସେତେ ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ରାଜଧାନୀର ବର୍ସା ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ଯିଏ ଯେତିକି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତିକି ପାଇବ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ପିଲାମାନେ ନିଜର ପରମପ୍ରିୟ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ସିଏ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ ପିତା ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ସେଠାରେ ରାଜାରାଣୀ ନଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ ମହାରାଜା ମହାରାଣୀ କୁହାଯାଏ । ଯଦି ଭଗବାନ ଭଗବତୀ କୁହାଯିବ ତେବେ ପୁଣି ଯଥା ରାଜା ରାଣୀ ତଥା ପ୍ରଜା, ସମସ୍ତେ ଭଗବାନ ଭଗବତୀ ହୋଇଯିବେ ସେଥିପାଇଁ ଭଗବାନ ଭଗବତୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଭଗବାନ ହେଲେ ଜଣେ । ମନୁଷ୍ୟକୁ ଭଗବାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ ନିବାସୀ ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁ, ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେବତା କୁହାଯାଏ । ତେବେ ସ୍ଥୂଳଲୋକରେ ନିବାସ କରୁଥିବା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ଭଗବତୀ କିପରି କୁହାଯିବ । ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ, ତା’ପରେ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ, ଏହି ଦୁନିଆ ହେଲା ତୃତୀୟ ନମ୍ବର । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଶିବବାବା ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବଣିଆ, ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ସବୁ ଅଟନ୍ତି । ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାବଣର ଜେଲ୍ରୁ ମୁକ୍ତ କରିଥା’ନ୍ତି । ଶିବବାବା ବହୁତ ବଡ ଓକିଲ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ଏଭଳି ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ବି ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତେବେ କାହିଁକି କହୁଛ, ବାବା ଆମେ ଭୁଲିଯାଉଛୁ । କାରଣ ମାୟାର ବହୁତ ତୋଫାନ ଆସୁଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ତ ହେବ । କିଛି ତ ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏହା ତୁମମାନଙ୍କର ମାୟା ସହିତ ଲଢେଇ । ତୁମ ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କର କୌରବମାନଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ଲଢେଇ ହୁଏ ନାହିଁ । ପାଣ୍ଡବମାନେ ଲଢେଇ କିପରି କରିବେ । ତେବେ ତ ଏହା ହିଂସକ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ । ବାସ୍ତବରେ ବାବା କେବେ ହିଂସା ଶିଖାଇନଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ କିଛି ବି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଆମର କାହା ସହିତ କୌଣସି ଲଢେଇ ଝଗଡା ହେଉ ନାହିଁ । ବାବା କେବଳ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ତେବେ ମାୟାର ଆଘାତ ଲାଗିବ ନାହିଁ । ଏହା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ କାହାଣୀ ଅଛି, ତାଙ୍କୁ ପଚରାଗଲା ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ସୁଖ ଦରକାର ନା ଦୁଃଖ? ସିଏ କହିଲେ ସୁଖ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ - ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ସୀତାମାନେ ରାବଣର ଶୋକବାଟିକାରେ ଅଛନ୍ତି । ସାରା ଦୁନିଆ ସମୁଦ୍ର ମଝିରେ ରହିଥିବା ଲଙ୍କା ଅଟେ । ଏବେ ସମସ୍ତେ ରାବଣର ଜେଲ୍ରେ ଅଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଶୋକ ବାଟିକାରେ ଅଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛି ସୁଖ, ନର୍କରେ ଦୁଃଖ । ଏହାକୁ ଶୋକ ବାଟିକା କୁହାଯିବ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଅଶୋକ, ସ୍ୱର୍ଗ । ତେବେ ଏଥିରେ ବହୁତ ବଡ ଅନ୍ତର ରହିଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର, ତେବେ ଯାଇ ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିବ । ଯଦି ବାବାଙ୍କର ମତରେ ନ ଚାଲିବ ତେବେ ସାବତ ପୁଅ କୁହାଯିବ ଏବଂ ପ୍ରଜା କୁଳରେ ଜନ୍ମ ନେବ । ଯିଏ ପ୍ରକୃତ ସନ୍ତାନ ସିଏ ରାଜଧାନୀରେ ଆସିବ । ଯଦି ରାଜଧାନୀରେ ଆସିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କଠାରୁ କୌଣସି ମତ ମିଳିନଥାଏ । ମତ ହେଉଛି ହିଁ ଦୁଇଟି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଶ୍ରୀମତ ନେଉଛ । ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତାର ଫଳ ଭୋଗ କରିବ । ପୁଣି ଦ୍ୱାପରରେ ରାବଣର ମତ ମିଳିଥାଏ । ସମସ୍ତେ ରାବଣର ମତରେ ଚାଲି ଅସୁର ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତୁମକୁ ଏବେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ମିଳୁଛି । ମତଦାତା ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ହେଲେ ଈଶ୍ୱର । ତୁମେମାନେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଦ୍ୱାରା କେତେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ପ୍ରଥମ ପାପ ହେଲା-ବିଷୟ ସାଗରରେ ବୁଡିବା । ଦେବତାମାନେ ବିଷୟ ସାଗରରେ ବୁଡିବେ ନାହିଁ । ତେବେ କହୁଛନ୍ତି ସେଠାରେ କ’ଣ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ? ସନ୍ତାନ କାହିଁକି ନହେବେ । କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଲା ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ, ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ । ସେଠାରେ ଏଭଳି କୌଣସି ବିକାର ନଥାଏ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି - ଦେବତାମାନେ କେବଳ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପରମାତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ନୁହଁନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ଅଟ ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଅଭିମାନୀ ମଧ୍ୟ ଅଟ । ଏହା ପୂର୍ବରୁ ଏହି ଦୁଇଟିଯାକ ସ୍ଥିତି ନଥିଲା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଆତ୍ମାକୁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହି ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ପୁଣି ନୂଆ ଶରୀର ନେବି । ପୂର୍ବରୁ ସବୁ ଜଣାପଡିଯାଇଥାଏ ଯେ, ଏବେ ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ନୂଆ ନେବାକୁ ହେବ । ପିଲା ଜନ୍ମ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଯାଇଥାଏ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ, ତେବେ କ’ଣ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଯେକୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ତୁମେ ପବିତ୍ର କରିପାରିବ । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଯୋଗ କରିବାକୁ ଭୁଲିଯାଉଛ । କାହାର କାହାର ଯୋଗ କରିବାର ମଧ୍ୟ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଉଛି । ବହୁତ ଏମିତି ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କୁ ଭୋଜନର ବହୁତ ଆଦର ରହିଥାଏ, ତେଣୁ ଭୋଜନ କଲା ବେଳେ ବହୁତ ମନ୍ତ୍ର ପାଠ କରି ପୁଣି ଭୋଜନ ସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତି । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ କାରଣ ସବୁ ତ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମେମାନେ କୌଣସ ମଦ ମାଂସ ଆଦି ଖାଇବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମେ ଦେବତା ହେଉଛ ନା । ଦେବତାମାନେ କେବେ ଅଶୁଦ୍ଧ ଭୋଜନ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହିଭଳି ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୋ ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ମୋତେ ଜାଣିଗଲ ସବୁକିଛି ଜାଣିଯିବେ । ଆଉ କିଛି ଜାଣିବା ପାଇଁ ବାକି ରହିବ ନାହିଁ । ଏ ପାଠପଢାରୁ ସତ୍ୟଯୁଗର ପାଠପଢା ଅଲଗା । ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକର ପାଠପଢାର ଏବେ ଶେଷ ସମୟ । ମୃତ୍ୟୁଲୋକର ସମସ୍ତ କାରବାର ସମାପ୍ତ ହୋଇ ପୁଣି ଅମର ଲୋକର କାରବାର ଆରମ୍ଭ ହେବ । ତେବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେତିକି ନିଶା ଚଢିବା ଦରକାର ଯେ, ଆମେ ଅମରଲୋକର ମାଲିକ ଥିଲେ । ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅତୀନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ବା ପରମ ସୁଖରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ଅଥବା ଛାତ୍ର । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆମକୁ ଘରକୁ ନେଇଯିବେ, ଏହାକୁ ହିଁ ପରମାନନ୍ଦ କୁହାଯାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସବୁ କଥା ନଥାଏ । ଏକଥା ତୁମେମାନେ ଏବେ ଶୁଣୁଛ, ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପରିବାରର ଅଟ । ଏହି ସମୟର ହିଁ ଗାୟନ ରହିଛି ଯେ, ଅତୀନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ଗୋପ ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ପଚାର । ପରମଧାମର ନିବାସୀ ଶିବବାବା ଆସି ଆମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ହେଉଛନ୍ତି । ତିନିଜଣଯାକ ଆମର ସେବକ ଅଟନ୍ତି । କୌଣସି ଅଭିମାନ ରଖୁ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ତୁମର ସେବା କରି ତୁମକୁ ସବୁ କିଛି ଦେଇ ନିର୍ବାଣଧାମରେ ବସିଯିବି, ତେବେ ସେବକ ହେଲେ ନା । ଭାଇସ୍ରାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ଇଂରେଜ ମାନଙ୍କ ସମୟର ବଡ ଅଫିସରମାନେ ଯେତେବେଳେ ଦସ୍ତଖତ କରିଥା’ନ୍ତି ନିଜକୁ ଆଜ୍ଞାଧୀନ ସେବକ ବୋଲି ଲେଖିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ କେତେ ନିରହଂକାରୀ, ଦେଖ କିପରି ବସି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପାଠପଢା ଆଉ କେହି ପଢାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏତେ ଜ୍ଞାନର ତଥ୍ୟ ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଏହି ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟକୁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ପାରିବେ ନାହିଁ, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କେହି ଗୁରୁ ଶିଖାଇନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି କେହି ଗୁରୁ ଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ସେହି ଗୁରୁ ତ ଅନେକଙ୍କର ଗୁରୁ ହୋଇଥା’ନ୍ତେ । ଗୁରୁ କ’ଣ କେବଳ ଜଣଙ୍କର ଥା’ନ୍ତି କି! ଏଠାରେ ତ ବାବା ହିଁ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରୁଛନ୍ତି । ଆଦି ସନାତନ ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କଳ୍ପ କଳ୍ପ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ଆସୁଛି । କହୁଛନ୍ତି ନା - ବାବା ଆମେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ମିଶିଥିଲେ । ତେବେ ବାବା ହିଁ ଆସି ପତିତମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରିବେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିଦେଉଛି । ତେବେ ଏହି ସବୁ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବା ଦରକାର ଯେ ବାବା କ’ଣ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ବର୍ସା ନେଉଛେ । ଯଦି ଏହି କଥା ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ତେବେ ବହୁତ ଖୁସିରେ ରହିପାରିବ । ଏହା ତ ପରମଆନନ୍ଦ ଅଟେ । ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର, ଆନନ୍ଦର ଭଣ୍ଡାର, ଏହିସବୁ ବରଦାନ ଏବେ ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମିଳୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ବୋକା ପାଲଟି ଯିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନ କିଛି ବି ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ତ କିଛି ବି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ଯଦି ଏମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଥାଆନ୍ତା ତେବେ ତାହା ପରମ୍ପରାରୁ ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇ ଆସୁଥାଆନ୍ତା । ତୁମ ଭଳି ପରମଆନନ୍ଦ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
( ୧) ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଖାଦ୍ୟ ପେୟର ବହୁତ ଶୁଦ୍ଧତା ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ଖାଦ୍ୟପେୟରେ ବହୁତ ସଂଯମ ଆଚରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଭୋଜନକୁ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ, ପବିତ୍ର କରି ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ଅଥବା ଛାତ୍ର ଅଟୁ । ସିଏ ଆମକୁ ଏବେ ନିଜ ଘରକୁ ନେଇ ଯିବେ, ଏହି ନିଶାରେ ରହି ପରମସୁଖ, ପରମଆନନ୍ଦର ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ହେବ ।