30.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ସମ୍ମୁଖରେ ପାଠ ପଢୁଛ, ତୁମକୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ରାଜତ୍ୱର ଯୋଗ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ
ହେବାକୁ ପଡିବ ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର କେଉଁ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ କେବଳ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମର ବାବା ଆମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ତଥା ସତଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା କଳ୍ପର
ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ
ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଆମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ବି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ଭୋଲେନାଥ ସେ
ନିରାଲା...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତିର
ଅର୍ଥ ତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଯାଇଛି । ଓମ୍ର ଅର୍ଥ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଓ ଏହା ମୋର ଶରୀର ।
ଶରୀର ମଧ୍ୟ କହିପାରିବ ଯେ ଏହା ମୋର ଆତ୍ମା । ଯେପରି ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋର । ପିଲାମାନେ
କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆପଣ ଆମର । ସେହିପରି ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ କହୁଛି ମୋର ଶରୀର । ଶରୀର କହୁଛି - ମୋର
ଆତ୍ମା । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି - ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆତ୍ମା ବିନା ଶରୀର କିଛି କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଶରୀର ତ ଅଛି, କହୁଛନ୍ତି ମୋ ଆତ୍ମାକୁ କଷ୍ଟ ଦିଅ ନାହିଁ । ମୋର ଆତ୍ମା ପାପ ଆତ୍ମା ଅଥବା ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମା ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ମୋ ଆତ୍ମା ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ଥିଲା । ଆତ୍ମା ନିଜେ ମଧ୍ୟ
କହୁଛି - ମୁଁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଥବା ଖାଣ୍ଟି ସୁନା ଥିଲି । ସୁନା ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ
ଏହାର ଏକ ଉଦାହରଣ ଦିଆଯାଇଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମୋର ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ଥିଲା । ଏବେ ତ ନିଜକୁ ଅପବିତ୍ର
କହୁଛନ୍ତି । ଦୁନିଆ ଲୋକେ ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମକୁ ତ ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି । ତୁମେ ଏବେ
ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମର ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା, ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ
ଏହିପରି ହୋଇଥାଏ । ଶୈଶବ, ଯୁବା, ବୃଦ୍ଧ... ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ନିଶ୍ଚୟ ନୂଆରୁ ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ।
ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲା ପୁଣି ତମୋପ୍ରଧାନ ଲୌହଯୁଗୀ ହୋଇଯାଇଛି,
ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅର୍ଥ ସୁଧୁରିବା, ତମୋପ୍ରଧାନ ଅର୍ଥ
ବିଗିଡିଯିବା । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ବିଗିଡି ଯାଇଥିବାକୁ ସୁଧାରିଲାବାଲା... ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
ବିଗିଡିଯାଇଛି କାହିଁକି ନା ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତେ ପତିତ ଅଟନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର
ଥିଲେ, ତାକୁ ନୂଆ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ହେଲା ପୁରୁଣା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ଏବେ
କଳିଯୁଗ ଲୌହଯୁଗୀ ହୋଇ ଯାଇଛି । ଏସବୁ କଥା କୌଣସି ସ୍କୁଲ, କଲେଜରେ ପଢାଯାଉନାହିଁ । ଭଗବାନ ଆସି
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଲେଖାଯାଇଛି ଭଗବାନୁବାଚ - ଶ୍ରୀମତ
ଭଗବତ ଗୀତା । ଶ୍ରୀମତ ଅର୍ଥାତ୍ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ । ସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ
ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କର ନାମ ଶିବ ଅଟେ । ରୁଦ୍ର ଜୟନ୍ତୀ ଅଥବା ରୁଦ୍ର ରାତ୍ରି କେବେ ଶୁଣି ନଥିବ ।
ଶିବରାତ୍ରି ବୋଲି କହିଥାନ୍ତି । ଶିବ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ନିରାକାରଙ୍କର ରାତ୍ରି ଅଥବା
ଜୟନ୍ତୀ କିପରି ପାଳନ କରାଯିବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ ତ ଠିକ୍ ଅଛି । ଅମୁକର ସନ୍ତାନ, ତାର ତିଥି
ତାରିଖ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଶିବ କେବେ ଜନ୍ମ ହେଲେ । ଏକଥା ତ
ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । ଏବେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ଯେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିରେ କିପରି ଜନ୍ମ
ନେଇଥିଲେ । ତୁମେ କହୁଛ ଏହାକୁ ତ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ହେଲାଣି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ଇସ୍ଲାମୀଙ୍କ ଆଗରୁ ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ,
ତାଙ୍କ ଆଗରୁ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ଥିଲା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି ।
ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ଗୀତା । ଗୀତା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହୋଇଛି । ତାହା
ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା ଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିଲା ଅର୍ଥାତ୍ ଗୀତା ଶାସ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ
ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା, ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କରିଲେ । ପୁଣି ତ ଅଧାକଳ୍ପ ନା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର
ତିଆରି ହେଲା, ନା କୌଣସି ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ ଆସିଲେ । ବାବା ଆସି ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଦେବତା-କ୍ଷତ୍ରିୟ
କରାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ୩ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଲା ଗୁପ୍ତ ଧର୍ମ । ଏହାର ଆୟୁଷ
କମ୍ ରହିଥାଏ । ତେଣୁ ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ରମୟୀ ଶିରୋମଣୀ ଗୀତା ଭଗବାନ ଗାନ କରିଛନ୍ତି । ବାବା
ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଦିବ୍ୟ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ଗର୍ଭରେ
ଆସୁନାହିଁ । ମୋର ପାଳନା ହେଉ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ପିଲା ଗର୍ଭ ମହଲରେ ରହିବ । ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ହିଁ ଗର୍ଭ ଜେଲରେ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଜେଲ୍ରେ ପାପର ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିଥାନ୍ତି । ଗର୍ଭରେ
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି, ଆମେ ପାପ କରିବୁ ନାହିଁ, କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ
। ଗର୍ଭରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ ପୁଣି ପାପ କରିବାରେ ଲାଗି ପଡୁଛନ୍ତି । ସେଠିକାର କଥା ସେହିଠାରେ ହିଁ
ରହିଯାଉଛି... ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ପାପ କରିବୁ ନାହିଁ । ପରସ୍ପରକୁ
ବିକାରୀ କରାଇବୁ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଏହି ବିକାର ହିଁ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ବିଷ ରହିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବେ ନାହିଁ
କାହିଁକି ନା ତାହା ରାମରାଜ୍ୟ ଅଟେ । ତା’ର ସ୍ଥାପନା ଏବେ ବାବା ପୁନର୍ବାର କରୁଛନ୍ତି । ସଂଗମରେ
ହିଁ ସ୍ଥାପନା ହେବ ନା । ଯେଉଁ ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ କୌଣସି ପାପ କରନ୍ତି ନାହିଁ
। ଅଧା ସମୟ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ପୁଣି ଅଧା ସମୟ ପରେ ପାପ ଆତ୍ମା ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତା
ଯୁଗରେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ରହୁଛ, ପୁଣି ପାପ ଆତ୍ମା, ହୋଇ ଯାଉଛ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମା ଯେତେବେଳେ
ଉପରୁ ଆସେ ସେତେବେଳେ ଦଣ୍ଡ ଭୋଗି ନଥାଏ । ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଆତ୍ମା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଆସିଲା,
ତାଙ୍କୁ କୌଣସି ଦଣ୍ଡ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କୁହନ୍ତି - ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କୁ କ୍ରସ୍ ଉପରେ ଚଢାଇଥିଲେ
କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ଆତ୍ମା କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିନଥିଲେ । ସେ ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଥାନ୍ତି
ତାଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ସିଏ ସହନ କରିଥାନ୍ତି । ଯେପରି ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି, ସେ ତ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି । କୌଣସି ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଆତ୍ମାକୁ ହେଉଛି, ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହେଉ
ନାହିଁ । ସେ ତ ସର୍ବଦା ସୁଖ-ଶାନ୍ତିରେ ରହୁଛନ୍ତି । ସର୍ବଦା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଅଟନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହି
ପୁରୁଣା ଶରୀରକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ସେହିପରି ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ଆତ୍ମା ଯାହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଲେ
ସେହି ଶରୀରକୁ ଦୁଃଖ ହେବ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ଆତ୍ମା ଦୁଃଖ ଭୋଗିପାରିବ ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ଆତ୍ମା
ସତ୍ତ୍ୱ-ରଜୋ-ତମୋରେ ଆସୁଛି । ନୂଆ-ନୂଆ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କୁ ପ୍ରଥମେ
ନିଶ୍ଚୟ ସୁଖ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ, ସେମାନେ ଦୁଃଖ ଭୋଗିବେ ନାହିଁ । ନିୟମ ହିଁ କହୁନାହିଁ ।
ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବାବା ବସିଛନ୍ତି କୌଣସି କଷ୍ଟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ହେଉଛି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନୁହେଁ ।
କିନ୍ତୁ ଏହି କଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆଉ କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ରହସ୍ୟ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସ୍ଥାପନା
ହୋଇଥିଲା ପୁଣି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏହି କଥା ଗାୟନ କରାଯାଉଛି । ଏହି ସଂଗମରେ ଯାହା କିଛି ହେଉଛି,
ତାହା ଗାୟନ କରାଯାଉଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ପୁନଶ୍ଚ ଶିବବାବାଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି ।
ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ କିଏ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ରାଜ୍ୟ କରିବା ସମୟରେ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲେ
ପୁଣି ବାମମାର୍ଗରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ପୂଜ୍ୟରୁ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମର
ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ନିରାକାର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଏଭଳି କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ଯେଉଁଠି ଏହିପରି ବୁଝାଉଥିବେ ।
ବାବା ହିଁ ଆସି ପୁନର୍ବାର ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ତଳେ ଲେଖା ଯାଇଛି
ଦୈବୀ ବିଶ୍ୱର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ପୈତୃକ ଜନ୍ମସିଦ୍ଧ ଅଧିକାର ଅଟେ । ଶିବବାବା ଆସି ତୁମକୁ
ସ୍ୱର୍ଗ ବାଦଶାହୀର ବର୍ସା ଦେଇ ଯୋଗ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ଯୋଗ୍ୟ
କରାଉଛନ୍ତି, ଆମେ ପତିତ ଥିଲୁ ନା । ପବିତ୍ର ହୋଇ ଗଲେ ପୁଣି ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ । ରାବଣ
ଦ୍ୱାରା ଆମେ ପତିତ ହୋଇଛୁ ପୁଣି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପବିତ୍ର କରି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ
କରାଉଛନ୍ତି । ସେ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ନିରାକାର ବାବା ଆମକୁ ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତ ଏକତ୍ର ପଢିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଅଳ୍ପ କେତେକ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ ବାକି
ଅନ୍ୟ ସବୁ ସନ୍ତାନ ଜାଣିଛନ୍ତି - ଏବେ ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବସି ସୃଷ୍ଟିର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସେହି ମୁରଲୀ ଲେଖା ହୋଇ ଆସୁଛି । ଅନ୍ୟ ସତ୍ସଙ୍ଗରେ
ଏହିପରି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ଟେପ ରେକର୍ଡ ମଧ୍ୟ ବାହାରିଛି ସେଥିରେ ରେକର୍ଡ କରି ପଠାଇ
ଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ କୁହନ୍ତି ଅମୁକ ନାମଧାରୀ ଗୁରୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ମନୁଷ୍ୟ
ହିଁ ରହୁଛି । ଏଠାରେ ତ ସେ କଥା ନାହିଁ । ଏହି ନିରାକାର ବାବା ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟକୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପିତା ଜ୍ଞାନର ସାଗର,
ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ଦୟାର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ତାଙ୍କ ପାଖରେ
ଥିବା ଗୁଣ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମିଳିବା ଉଚିତ୍, ତାହା ଏବେ ହିଁ ମିଳୁଛି । ତାଙ୍କ ଗୁଣକୁ ଧାରଣ କରି
ଆମେ ଏହିପରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛୁ । ସମସ୍ତେ ତ ରାଜାରାଣୀ ହେବେ ନାହିଁ । ଗାୟନ କରାଯାଏ
ରାଜା-ରାଣୀ ମନ୍ତ୍ରୀ... ସେଠାରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ । ମହାରାଜା-ମହାରାଣୀଙ୍କଠାରେ
କ୍ଷମତା ରହିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ବିକାରୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ମନ୍ତ୍ରୀର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡେ । ଆଗରୁ
ମିନିଷ୍ଟର ଆଦି ମଧ୍ୟ ନଥିଲେ । ସେଠାରେ ତ ଜଣେ ରାଜା-ରାଣୀଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଚାଲୁଥିଲା । ତାଙ୍କର
ମନ୍ତ୍ରୀର କି ଆବଶ୍ୟକ, ରାୟ ନେବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ, କାରଣ ସେ ନିଜେ ମାଲିକ ଅଟନ୍ତି । ଏହା
ହେଉଛି ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ । କିନ୍ତୁ ଉଠିବା-ବସିବା ସମୟରେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବା ଦରକାର
ଯେ ଆମକୁ ବାବା ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି, ଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ଏବେ
ନାଟକ ପୂରା ହେଉଛି, ଆମେ ବିଲକୁଲ୍ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ କାହିଁକି ନା ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେବାରୁ ପାପ
ଆତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପାପ ଆତ୍ମା ରହିବେ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିବେ
। ତାହା ହେଉଛି ପ୍ରାରବ୍ଧ, ଯାହା ପାଇଁ ତୁମେ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ତୁମେମାନେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା
କରୁଛ, ଯାହାକୁ ଭାରତର ଯୋଗ କୁହାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଯୋଗ ଅର୍ଥାତ୍ ୟାଦ
। ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେଉଛି ପୁଣି ଆମେ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ଘରକୁ ଚାଲିଯିବୁ, ତାକୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ କୁହାଯାଉଛି । ଆତ୍ମା କହୁଛି, ମୁଁ ସେହି ଶାନ୍ତିଧାମର ବାସିନ୍ଦା ଅଟେ । ଆମେ ସେଠାରୁ
ଅଶରୀରୀ ଆସି, ଏଠାରେ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ଶରୀର ନେଇଛୁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଇଛି ଯେ ୫ ବିକାରକୁ
ମାୟା କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ୫ ଭୂତ ଅଟେ । କାମର ଭୂତ, କ୍ରୋଧର ଭୂତ, ନମ୍ବରୱାନ ହେଉଛି
ଦେହ-ଅଭିମାନର ଭୂତ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ, ତାକୁ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି
। ବିକାରୀ ଦୁନିଆକୁ ନିର୍ବିକାରୀ କରାଇବା ଏହା ତ ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ତାଙ୍କୁ ହିଁ
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପତିତ-ପାବନ କୁହାଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରରୁ
ଜନ୍ମ ହେଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ତୁମକୁ
ବିକାରୀରୁ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । କହୁଛନ୍ତି ବିକାର ବିନା ପିଲା କିପରି ଜନ୍ମ ହେବେ । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ମୃତ୍ୟୁଲୋକ ହିଁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ପୁଣି ଏହା
ପରେ ବିକାରୀ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ପବିତ୍ର ହେବାର ପ୍ରତିଜ୍ଞା
କରିବାକୁ ହେବ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ନିଶ୍ଚୟ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବୁ । ସେମାନେ ମିଥ୍ୟା
ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁ ଭଗବାନଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ତ ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ସେ କେବେ କିପରି ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ନାମ, ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ କ’ଣ ଅଟେ, କିଛି ହେଲେ
ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ଆସି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ପରିଚୟ ମିଳୁଛି । ଦୁନିଆରେ
କେହି ହେଲେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ପିତାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଡାକୁଛନ୍ତି, ପୂଜା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ
ତାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ କେହି ହେଲେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ - ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା
ଆମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ବାବା ନିଜେ ଆସି ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ତୁମର ପିତା
ଅଟେ । ମୁଁ ଏହି ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି ।
କାହାର? ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର । ପୁଣି ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପାଠପଢି ଦେବତା ହେଉଛ । ମୁଁ ଆସି ତୁମକୁ
ଶୂଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ କରାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ଏହି କଳ୍ପ
୫ ହଜାର ବର୍ଷର । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ତ ଘୂରି ଚାଲିଛି । ମୁଁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରିବା ପାଇଁ
ଆସୁଛି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରି ପୁନର୍ବାର ମୁଁ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛି ପୁଣି ତୁମେ ପାଠପଢି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହୋଇଯାଉଛ
। ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ, ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀ ପ୍ରଜା ସମସ୍ତେ ଦେବତା ଅଟନ୍ତି । ବାକି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ
ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ । ଏବେ ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ତାହା କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଚାଲିବ । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହିପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ, ଏହିପରି ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଆମକୁ ନିରାକାର ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ହିଁ ବିକର୍ମ
ବିନାଶ ହେବ ନଚେତ୍ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ
ଆମେ କେତେ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ କେହି କାହାଣୀ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି - ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ । ଏବେ
ତୁମେ ଜାଣିଛ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛୁ । ଏହା ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ଅଟେ ପୁଣି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ।
ପ୍ରଥମେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକକୁ ଯାଇ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିବୁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ନିକଟରେ ପବିତ୍ର ରହିବାର ଯେଉଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ ସେଥିରେ ମଜବୁତ ରହିବାକୁ ହେବ । କାମ, କ୍ରୋଧ,
ଆଦି ଭୂତମାନଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚିତ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଚାଲି-ବୁଲି
ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ପାଠ ପଢାଉଥିବା ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ନାଟକ ପୂରା
ହେବାକୁ ଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ନିଶ୍ଚିତ ପବିତ୍ର ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଏକ ଲଗନ, ଏକ
ଭରସା, ଏକରସ ଅବସ୍ଥା ଦ୍ୱାରା ସର୍ବଦା ନିର୍ବିଘ୍ନ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ନିବାରଣ ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା
ହୁଅ ।
ସର୍ବଦା ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କର ଲଗନରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ନେହରେ, ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଲଗନରେ ଏଭଳି ମଗ୍ନ ରୁହ ଯାହାକି
ସଂସାର ଭିତରେ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ବା ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ଅନୁଭବ ନ ହେଉ । ଏହିଭଳି ଗୋଟିଏ ଲଗନରେ,
ଜଣଙ୍କର ଭରସାରେ, ଏକରସ ଅବସ୍ଥାରେ ରହୁଥିବା ପିଲାମାନେ ସର୍ବଦା ନିର୍ବିଘ୍ନ ସ୍ଥିତିରେ ରହି
ଉନ୍ନତିର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ କାରଣକୁ ନିବାରଣର ଆଧାର କରିଦିଅନ୍ତି, କାରଣକୁ ଦେଖି
ଦୁର୍ବଳ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ନିବାରଣ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଅଶରୀରୀ ହେବା
ୱାୟାରଲେସ୍ ସେଟ୍ ହେଲେ, ଭାଇସ୍ଲେସ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ନିର୍ବିକାରୀ ହେବା ତା’ର ସେଟିଙ୍ଗ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ଆଧାର ଅଟେ ।