29.04.21          Morning Odia Murli         Om Shanti         BapDada       Madhuban


“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯଦି ପବିତ୍ର ହେବ ତେବେ ଆତ୍ମିକ ସେବା କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇପାରିବ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜେ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରାରେ ରହି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ଯାତ୍ରା ଶିଖାଇଥା’ନ୍ତି । ’’

ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମେମାନେ ଯେଉଁ ରୋଜଗାର କରୁଛ, ତାହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ରୋଜଗାର - କିପରି?

ଉତ୍ତର:-
ବର୍ତ୍ତମାନର ରୋଜଗାର ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲିବ, ଏଥିରେ କେହି ଦେବାଳିଆ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବା ଏବଂ ଶୁଣାଇବା, ଯୋଗ କରିବା ଏବଂ କରାଇବା - ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ରୋଜଗାର । ଯାହାକୁ ସତ୍ୟ ପିତା ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହିଭଳି ରୋଜଗାର ସାରା କଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ରୋଜଗାର ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ ।

ଗୀତ:-
ହମେଁ ଉନ ରାହୋଁ ପର ଚଲନା ହେଁ....

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଠୋକର ଖାଇଛନ୍ତି । ବହୁତ ଭାବନାର ସହିତ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା କରିବାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ରାମାୟଣ ଆଦି ଶୁଣିଥାନ୍ତି । ଏପରି ସ୍ନେହର ସହିତ କାହାଣୀ ଶୁଣନ୍ତି ଯେ, ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଯାଇଥାଏ । ଆମ ଭଗବାନଙ୍କର ଭଗବତୀ ସୀତାଙ୍କୁ ରାବଣ ଡାକୁ ନେଇଗଲା । ଏକଥା ଶୁଣିବା ସମୟରେ କାନ୍ଦିଥା’ନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଲା ମନଗଢା କଥା, ଯେଉଁଥିରେ କିଛି ବି ଫାଇଦା ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି - ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ, ଆସି ଆମ ଦୁଃଖୀ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ସୁଖୀ କର । ଏକଥା ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ଆତ୍ମା ଦୁଃଖୀ ହେଉଛି, କାରଣ ସେମାନେ ଆତ୍ମାକୁ ନିର୍ଲେପ ଅର୍ଥାତ୍ ପାପ ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରଭାବରୁ ମୁକ୍ତ ବୋଲି କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ସୁଖ ଦୁଃଖରୁ ଅଲଗା । ଏକଥା କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି? ଭାବୁଛନ୍ତି - ପରମାତ୍ମା ସୁଖ ଦୁଃଖରୁ ଅଲଗା, ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ସୁଖ ଦୁଃଖରେ କିପରି ଆସିବେ? ଏହି କଥାକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ କେବେ ଖରାପ ଗ୍ରହ ଆସୁଛି, କେବେ କିଛି ହେଉଛି । କେବେ ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ରହୁଛନ୍ତି, କେବେ ପୁଣି ଚେହେରା ଝାଉଁଳି ଯାଉଛି । ଏସବୁ ମାୟାର ଲଢେଇ । ତେଣୁ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେତେବେଳେ ବେହୋସ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସଞ୍ଜିବନୀ ବୁଟୀ ଦିଆଯାଏ ଏବଂ ସେହି ସଞ୍ଜିବନୀ ବୁଟୀ ହେଲା - ମନମନାଭବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ଆଡମ୍ବର ରହିଛି । ଦେବତାମାନଙ୍କର ମୂର୍ତ୍ତିକୁ କେତେ ସୁସଜ୍ଜିତ କରୁଛନ୍ତି, ପ୍ରକୃତ ଅଳଙ୍କାର ପିନ୍ଧାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ସେହି ଅଳଙ୍କାର ସବୁ ତ ଠାକୁରଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଏବଂ ପରେ ପୁଣି ସେହି ସମ୍ପତ୍ତି ପୂଜାରୀ ଅଥବା ଟ୍ରଷ୍ଟିଙ୍କର ହୋଇଯାଏ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଆମେ ଚୈତନ୍ୟରେ ବହୁତ ହୀରାନୀଳାରେ ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଥିଲୁ । ପୂଜାରୀ ହେଲା ପରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଳଙ୍କାର ପିନ୍ଧିଥିଲୁ । ଏବେ କିଛି ବି ନାହିଁ । ଚୈତନ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ ପିନ୍ଧିଥିଲୁ ଏବଂ ଜଡ ରୂପରେ ମଧ୍ୟ ପିନ୍ଧୁଥିଲୁ, ଏବେ ତ କୌଣସି ଅଳଙ୍କାର ନାହିଁ । ଆମେ ବିଲକୁଲ ସାଧାରଣ ରହୁଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସାଧାରଣ ଶରୀରରେ ଆସୁଛି । କୌଣସି ରାଜକୀୟ ଚାକଚକ୍ୟ ନାହିଁ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଥାଟ୍‌ରେ ରହୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଆଡମ୍ବର ଭିତରେ ରହୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝିଗଲଣି ଯେ, ବାସ୍ତବରେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆମେ ଆତ୍ମା କିପରି ପବିତ୍ର ଥିଲୁ । ସେଠାରେ ଆମର ଶରୀର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ତାଙ୍କର ସାଜସଜ୍ଜା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା । କେହି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥିଲେ ତାଙ୍କର ସଜେଇ ହେବାରେ ବହୁତ ସଉକ ରହିଥାଏ । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଥିଲ ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ଅଳଙ୍କାର ପିନ୍ଧୁଥିଲ । ହୀରାର ବଡ ବଡ ହାର ପିନ୍ଧୁଥିଲ । ଏଠାରେ ତ ସବୁ ବସ୍ତୁ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଇଛି । ଏଠାରେ ଗାଈ ସବୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା ଯେତେବେଳେ ଶ୍ରୀନାଥ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଉଥିଲେ ସେତେବେଳେ ବହୁତ ଭଲ ଗାଈ ଥିଲେ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଅଛି ଯେ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ବହୁତ ଭଲ ଗାଈ ଥିଲେ । ଏଠାରେ ତ ଦେଖ, କେତେ ପ୍ରକାରର ଗାଈ ଅଛନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ଏହା କଳିଯୁଗ । ଏପରି ଗାଈ ସେଠାରେ ରହିବେ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ତୁମକୁ ସେଠାରେ ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜାଯିବ । ବିଚାର କର - ସେଠାରେ ଗାଈ ତ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବେ । ସେଠାକାର ଗାଈର ଗୋବର ମଧ୍ୟ କିପରି ହେବ । ସେଥିରେ କେତେ ଶକ୍ତି ରହିଥିବ । ଜମିକୁ ଖତ ଆବଶ୍ୟକ ନା । ଖତ ପକାଇଲେ ଭଲ ଶସ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ ସବୁ ଜିନିଷ ବହୁତ ଭଲ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହେବ । ଏଠାରେ ତ କୌଣସି ଜିନିଷରେ ଶକ୍ତି ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ବିଲ୍‌କୁଲ୍ ଶକ୍ତିହୀନ ହୋଇଯାଇଛି । କନ୍ୟାମାନେ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକକୁ ଯାଇ କେତେ ଭଲ-ଭଲ ବଡ ଫଳ ଖାଉଥିଲେ, ଫଳରସ ଆଦି ପିଉଥିଲେ । ବାବା ସେସବୁର ସାକ୍ଷାତ୍‌କାର କରାଉଥିଲେ । ସେଠାରେ ମାଳି କିପରି ଫଳ ଆଦି କାଟିକରି ଦେଉଥିଲେ । ବାସ୍ତବରେ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ତ ଫଳ ଆଦି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏସବୁ କେବଳ ସାକ୍ଷାତକାର ହୋଇଥାଏ । ବୈକୁଣ୍ଠ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ହେବ ନା । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି, ବୈକୁଣ୍ଠ ଉପରେ ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ବୈକୁଣ୍ଠ ନା ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ନା ମୂଳଲୋକରେ ହେବ । ତାହା ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ହେବ । କନ୍ୟାମାନେ ଏଠାରେ ଯାହା ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍‌କାର କରୁଛନ୍ତି ତାହା ପୁଣି ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖିବେ । ଯେପରି ପୋଜିସନ୍ ସେହି ଅନୁସାରେ ସାମଗ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ରହିବ । ରାଜାମାନଙ୍କର ମହଲ ଦେଖ କେତେ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଥାଏ । ଜୟପୁରରେ ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ମହଲ ତିଆରି ହୋଇଛି । ଲୋକମାନେ କେବଳ ମହଲ ଦେଖିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଟିକେଟ୍ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ସେହି ମହଲ ଖାସ ସେମାନେ ଦେଖିବା ପାଇଁ ରଖୁଛନ୍ତି । ନିଜେ ଅନ୍ୟ ମହଲରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ତାହା ପୁଣି ଏହି କଳିଯୁଗରେ । ଏହା ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । କିନ୍ତୁ କେହି ନିଜକୁ ପତିତ ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜାଣୁଛ - ଆମେ ତ ପତିତ ଥିଲୁ, କୌଣସି କାମର ନଥିଲୁ ପୁଣି ଏବେ ଆମେମାନେ ଗୋରା ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ସେହି ଦୁନିଆ ହିଁ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ୍ ହେବ । ଆମେରିକାରେ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ୍ ମହଲ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସତ୍ୟଯୁଗ ତୁଳନାରେ ତାହା କିଛି ବି ନୁହେଁ କାହିଁକି ନା ଏହା ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ଦେଉଛି । ସେଠାରେ ତ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ ମହଲ ହେବ । ଗାଈ ମଧ୍ୟ ଫାଷ୍ଟକ୍ଳାସ୍ ହେବେ । ସେଠାରେ ଗଉଡ ମଧ୍ୟ ରହିବେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଗଉଡ କୁହାଯାଇଥାଏ ନା । ଏଠାରେ ଯେଉଁମାନେ ଗାଈକୁ ସମ୍ଭାଳୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ନିଜକୁ ଗଉଡ କହୁଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଆମେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ବଂଶାବଳୀ ଅଟୁ । ବାସ୍ତବରେ ତାଙ୍କୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବଂଶାବଳୀ ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ, କୃଷ୍ଣଙ୍କ ରାଜଧାନୀର କୁହାଯିବ । ସାହୁକାରମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଗାଈ ରହିବେ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କୁ ସମ୍ଭାଳିବା ନିମନ୍ତେ ଗୁଜର ଅର୍ଥାତ୍ ଗଉଡ ମଧ୍ୟ ଥିବେ । ଏହି ଗୁଜର ନାମ ସତ୍ୟଯୁଗର । ଏହା କାଲିର କଥା । କାଲି ଆମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀଦେବତା ଧର୍ମର ଥିଲୁ, ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ ତେଣୁ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ କହିଦେଉଛୁ । ପଚାର, ତୁମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଅଥବା ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ଅଟ? ଆଜିକାଲି ସମସ୍ତେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ଲେଖିଦେଉଛନ୍ତି । ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ କିଏ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ? ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ କିଏ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଛନ୍ତି, କୁହ, ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ କିଏ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ? ଶିବବାବା ହିଁ ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ରାମ ଅଥବା ଶିବବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ ହେଲା । ଯେତେବେଳେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ସେତେବେଳେ ବିକାରୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲେ ହିନ୍ଦୁ କହିବାରେ ଲାଗିପଡୁଛନ୍ତି । ଏବେ କେହି ବି ନିଜକୁ ଦେବତା କହିପାରିବେ ନାହିଁ । କାରଣ ରାବଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବିକାରୀ କରିଦେଇଛି, ପୁଣି ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିର୍ବିକାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତ ଦ୍ୱାରା ଦେବତା ହେଉଛ । ବାବା ହିଁ ଆସି ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ସିଡି କିପରି ଓହ୍ଲାଉଛନ୍ତି, ଏହା ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ କ୍ରମଅନୁସାରେ ରହିଛି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ଅନ୍ୟ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆସୁରୀ ମତରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ଏବଂ ତୁମେମାନେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମତରେ ଚାଲୁଛ । ସେହି ରାବଣର ମତରେ ଚାଲି ତୁମେମାନେ, ସିଡି ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛ । ୮୪ ଜନ୍ମ ପରେ ପୁଣି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଜନ୍ମ ହେବ । ଈଶ୍ୱରୀୟ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ତୁମେମାନେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଯାଉଛ । ତୁମର ଜୀବନ ବହୁତ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ, ଏହାକୁ ହିଁ ଭାଗ୍ୟବାନ ଜୀବନ କୁହାଯିବ । ଯେତେବେଳେ କି ବାବା ଆସି ଆମମାନଙ୍କୁ ପାବନ କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେମାନେ ଆତ୍ମିକ ସେବା କରିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଛୁ । ଦୁନିଆରେ ଶାରୀରିକ ସୋସିଆଲ୍ ୱାର୍କରମାନେ ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ରହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେଉଛ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା ଶିଖାଉଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲ, ଏବେ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଇଛ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନକୁ ପାବନ ଏବଂ ତମୋପ୍ରଧାନକୁ ପତିତ କୁହାଯାଉଛି । ତେବେ ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ଖାଦ ପଡିଛି । ତେଣୁ ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ତେବେ ଯେତେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବ ସେତେ ପବିତ୍ର ହେବ, ନଚେତ୍ କମ ପବିତ୍ର ହେବ, ପାପର ବୋଝ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ରହିଯିବ । ସବୁ ଆତ୍ମା ତ ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ପାର୍ଟ ଅଲଗା ଅଲଗା । ସମସ୍ତଙ୍କର ପାର୍ଟ ସମାନ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କର ପାର୍ଟ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ କେତେ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଯିଏ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ସେ ପାଳନା ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ । ପ୍ରଥମେ ଶିବବାବା ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀ, ଯିଏକି ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଶଙ୍କର ତ କେବଳ ସୂକ୍ଷ୍ମ ରୂପ ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି । ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ, ଶଙ୍କର କୌଣସି ଶରୀରର ଲୋନ ନେଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ଅଛି । ଏଠାରେ କେବଳ ଶିବବାବା ଶରୀରର ଲୋନ ନେଉଛନ୍ତି । ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ନେଇ ଯିବା ପାଇଁ ପତିତ ଶରୀର, ପତିତ ଦୁନିଆରେ ଆସି ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ମୁକ୍ତିକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ନଲେଜଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପତିତ-ପାବନ, ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଶିବବାବା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ବାବା କହିବା ଶୋଭା ପାଉନାହିଁ । ଶିବବାବା ଶବ୍ଦ ବହୁତ ମିଠା । ଶିବଙ୍କ ଉପରେ କେହି ଅରଖ, କେହି କ’ଣ ସବୁ ଚଢାଇଥା’ନ୍ତି, କେହି କ୍ଷୀର ମଧ୍ୟ ଢାଳିଥା’ନ୍ତି ।

ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଛନ୍ତି - ସବୁ କିଛି ଯୋଗ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । କାରଣ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଯୋଗୀମାନେ ଜ୍ଞାନକୁ ବହୁତ ଭଲ ଧାରଣ ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ନିଜେ ପୁରା ପୁରା ଧାରଣାରେ ଚାଲନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ନୂଆ କଥା - ଭଗବାନ ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ସିଧାସଳଖ ଶୁଣାଇଥିଲେ, ସେହିମାନେ ହିଁ ଶୁଣିଥିଲେ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ହିଁ ରହୁ ନାହିଁ । ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ଯାହା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ତାହା ତୁମେମାନେ ଶୁଣୁଛ ଏବଂ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ କରୁଛ । ଭବିଷ୍ୟତରେ ପୁଣି ପ୍ରାରବ୍ଧର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣି, ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ପାର୍ଟ ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ପ୍ରାରବ୍ଧର ପାର୍ଟ ଆରମ୍ଭ ହେବ । ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବାରିଷ୍ଟରୀ ପାଠପଢି ବାରିଷ୍ଟର ହୋଇଯାଆନ୍ତି ପୁଣି ରୋଜଗାର କରନ୍ତି । ତେବେ ଏହା କେତେ ଉଚ୍ଚ ରୋଜଗାର ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ଦୁନିଆରେ କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟ ବାବା ଆମକୁ ସତ୍ୟ ରୋଜଗାର କରାଉଛନ୍ତି । ଏହି ରୋଜଗାରରେ କେବେ ବି ଦେବାଳିଆ ହେବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ସତ୍ୟ ରୋଜଗାର କରୁଛ । ଏହା ପୁଣି ୨୧ ଜନ୍ମ ସାଥିରେ ରହିବ । ବିନାଶୀ ରୋଜଗାର ତ ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ । ଏହି ରୋଜଗାର ହିଁ ସାଥିରେ ଯିବ ତେଣୁ ଏହି ରୋଜଗାର କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେହି କେହି ଘଡି ଘଡି ଏହିକଥାକୁ ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ବାବା ଏବଂ ତାଙ୍କର ବର୍ସାକୁ କେବେ ବି ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାସ୍‌, କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା ମନେ ରଖ - ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା ମିଳୁଛି, ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କାୟା ନିରୋଗୀ ରହୁଛି । ସେଠାରେ ବୃଦ୍ଧ ହେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇନଥାଏ । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା - ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା, କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ହିଁ ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି । ମାୟା ବହୁତ ତୋଫାନ ଆଣୁଛି । ଅନେକ ପ୍ରକାରର ତୋଫାନ ଆସୁଛି । ତୁମେମାନେ କହୁଛ - ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବୁ, କିନ୍ତୁ ମନେ ପକାଇପାରୁ ନାହଁ । ଯୋଗରେ ହିଁ ଅନେକ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯୋଗର ବହୁତ ଅଭାବ ରହିଛି । ତେବେ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ, ଯୋଗରେ ମଜବୁତ ହେବା ଦରକାର । ବାକି ବୀଜ ଏବଂ ବୃକ୍ଷର ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ ।

ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ଏବଂ ମୋତେ ଜାଣିଲେ ତୁମେମାନେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ଯୋଗରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଭରି ରହିଛି । ତେଣୁ ମିଠା ବାବା, ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଭଗବାନ ସର୍ବୋଚ୍ଚ, ସିଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି । ଯିଏକି ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ସଦା ସୁଖୀ ଅମର କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଅମରପୁରୀର ମାଲିକ ହୋଇ ଯାଉଛ । ତେଣୁ ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ବହୁତ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ତେବେ ଆଉ ସବୁ କିଛି ମନେ ପଡିଯିବ । ଆଚ୍ଛା—

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜୀବନ ବହୁତ-ବହୁତ ଅମୂଲ୍ୟ ଅଟେ, ଏହି ଜୀବନରେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ଶରୀର ଉଭୟକୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ପଡିବ । ରୁହାନୀ ଯାତ୍ରାରେ ରହି ଅନ୍ୟକୁ ଏହି ଯାତ୍ରା ଶିଖାଇବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ସଚ୍ଚା ରୋଜଗାର କରିବାରେ ଲାଗିଯିବାକୁ ହେବ । ନିରୋଗ ରହିବା ପାଇଁ ଯୋଗରେ ମଜବୁତ ହେବାକୁ ପଡିବ ।

ବରଦାନ:-
ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର ହୋଇ ନିଜର ଅଜ୍ଞାନତାକୁ ସମାପ୍ତ କରି ଜ୍ଞାନସ୍ୱରୂପ, ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୁଅ ।

ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ମାଷ୍ଟର ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର ହୋଇଯାଆନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ କୌଣସି ପ୍ରକାରର ଅଜ୍ଞାନତା ରହେ ନାହିଁ, ସେମାନେ କେବେ ବି ଏଭଳି କହି ନିଜକୁ ଦୋଷ ମୁକ୍ତ କରି ପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ଏକଥା ତ ମୋତେ ଜଣାନଥିଲା କାରଣ ଜ୍ଞାନ ସ୍ୱରୂପ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ କୌଣସି କଥାର ଅଜ୍ଞାନତା ରହିପାରିବ ନାହିଁ ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଏଭଳି ଅନୁଭବ ହୁଏ ଯେପରି ସେ ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ଏହା ଜଣା ଅଛି ଯେ ମାୟାର ବାହ୍ୟରୂପ ଅତି ଆକର୍ଷଣୀୟ ଏବଂ ଚମକଦାର ଅଟେ, ସେଥିପାଇଁ ତାହାଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁମାନେ ସବୁ ରୂପରେ ମାୟାର ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଝିଗଲେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପରାଜୟ ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯିଏ ସର୍ବଦା ପ୍ରସନ୍ନଚିତ୍ତ ସେ କେବେ ବି ପ୍ରଶ୍ନଚିତ୍ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।