23/04/21 ପ୍ରାତଃ ମୁରଲୀ ଓମ୍ ଶାନ୍ତି "ବାପଦାଦା” ମଧୁବନ


"ମିଠେ ବଚ୍ଚେ: - ଏହା ବାବାଙ୍କର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଦୋକାନ ଯେଉଁଠି ସବୁ ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ମିଳିଥାଏ, ସେହି ଦୋକାନର ତୁମେମାନେ ହିଁ ମାଲିକ ଅଟ ।”

ପ୍ରଶ୍ନ:-

ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଦୋକାନୀଙ୍କର କେହି ବି ନକଲ କରିପାରିବେ ନାହିଁ, କାହିଁକି?

ଉତ୍ତର:-

କାହିଁକି ନା ସେ ନିଜେ ହିଁ ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିର ଭଣ୍ଡାର ଅଟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ପବିତ୍ରତା ସବୁଥିରେ ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ଯାହାକୁ ଯାହା ଦରକାର ତାହା ଏଠାରେ ମିଳିପାରିବ । ନିବୃତ୍ତି ମାର୍ଗୀଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ଜିନିଷ ସବୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ କେହି ବି ନିଜକୁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ସାଗର କହିପାରିବେ ନାହିଁ ।

ଗୀତ:-

ତୁହ୍ମେ ପାକେ ହମନେ...

ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଏବେ ପିଲାମାନେ ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କୁ ବେହଦର ପିତା ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ଏବଂ ବେହଦର ଦାଦା ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ । ବେହଦର ପିଲାମାନେ ବସିଛନ୍ତି ଏବଂ ବାବା ବେହଦର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ହଦର କଥା ସବୁ ଏବେ ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲା । ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି । ଏହା ହିଁ ଏକମାତ୍ର ଦୋକାନ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଆମେ କ’ଣ ଚାହୁଁଛୁ । ବେହଦର ପିତାଙ୍କର ଦୋକାନ ତ ବହୁତ ବଡ । ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ସୁଖର ସାଗର, ପବିତ୍ରତାର ସାଗର, ଆନନ୍ଦର ସାଗର, ଜ୍ଞାନର ସାଗର... କେହି କେହି ଦୋକାନୀ ଥା’ନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ଥାଏ । ତେବେ ଇଏ ହେଲେ ବେହଦର ପିତା । ଏହାଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଜିନିଷ ଅଛି । କ’ଣ କ’ଣ ଅଛି? ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସୁଖର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଲୌକିକ ଜିନିଷ ଅଛି । ପୁଣି ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରାଯାଉଛି - ସୁଖକର୍ତ୍ତା । ଏହା ହିଁ ଏକମାତ୍ର ଦୋକାନ ଆଉ ତ କାହାର ଏଭଳି ଦୋକାନ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କ ପାଖରେ କ’ଣ ଜିନିଷ ଅଛି? କିଛି ବି ନାହିଁ । ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜିନିଷ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ ହେଉଛି । ତ୍ୱମେବ ମାତାଶ୍ଚ ପିତା... ଏହିଭଳି ମହିମା କେବେ କାହାର ଗାୟନ ହୁଏ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଘୂରି ବୁଲୁଛନ୍ତି । କାହାକୁ ଔଷଧ ଦରକାର, କାହାକୁ ଆଉ କ’ଣ ଦରକାର । ତାହା ସବୁ ହେଲା ହଦର ଦୋକାନ । ସାରା ଦୁନିଆରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଖରେ ବିନାଶୀ ଜିନିଷ ଅଛି । ଇଏ ଏକମାତ୍ର ପିତା ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ଅବିନାଶୀ ଜିନିଷ ଅଛି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ଗାଉଛନ୍ତି ଯେ ପତିତ-ପାବନ, ମୁକ୍ତିଦାତା, ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଆନନ୍ଦର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ଏହା ସବୁ ହେଲା ଭେରାଇଟୀ ସାମଗ୍ରୀ । ଯଦି ଏହାର ତାଲିକା ଲେଖିବା ତେବେ ବହୁତ ହୋଇଯିବ । ଯେଉଁ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ସବୁ ଜିନିଷ ଅଛି ତାଙ୍କର ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସେସବୁ ଜିନିଷ ଉପରେ ଅଧିକାର ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁନାହିଁ ଯେ ଯେବେ ଏହିଭଳି ପିତାଙ୍କର ଆମେ ସନ୍ତାନ ତେବେ ପିତାଙ୍କର ଜିନିଷ ଉପରେ ଆମେ ମାଲିକ ହେବା ଦରକାର । ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଭାରତକୁ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ସବୁ ଜିନିଷ ଅଛି - ସିଏ ନିଶ୍ଚିତ ସାଥିରେ ନେଇ ଆସିବେ । ତାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆଣିବା ପାଇଁ ତ ତୁମେ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡିଥାଏ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ ମୁଁ ଆସି ତୁମକୁ ସବୁ ଜିନିଷ ଦେଇଯାଉଛି । ମୁଁ ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଜିନିଷ ସବୁ ଦେଉଛି ତାହା ଆଉ କେବେ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ତୁମର ସବୁ ଭଣ୍ଡାର ଭରପୁର ହୋଇଯାଉଛି । ଏଭଳି କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁ ଅଭାବ ରହୁ ନାହିଁ ଯାହା ପାଇଁ ପୁଣି ଡାକିବାକୁ ପଡିବ । ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପରେ ପୁଣି ଧୀରେ ଧୀରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ସିଢିରେ ତଳକୁ ଖସିଥାଅ । ପୁନର୍ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ନେବାକୁ ପଡିବ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ନେବାକୁ ପଡିବ । ସମସ୍ତେ ୮୪ ଚକ୍ର କହିଥାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ୮୪ ପରିବର୍ତ୍ତେ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ମାୟା ଭୁଲ କରାଇଦେଉଛି । ଏହି କଥା ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ପୁଣି ତ ଏହା ସବୁ ତୁମେ ଭୁଲିଯିବ । ଏହି ସମୟରେ ସର୍ବ ପ୍ରାପ୍ତି କରୁଛ ଓ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାଜତ୍ୱ କରୁଛ । କିନ୍ତୁ ଦେବୀ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଜଣାପଡେ ନାହିଁ ଯେ ଏହି ରାଜତ୍ୱ ଆମକୁ କିଏ ଦେଲେ? ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ କେବେ ଥିଲା? ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖର ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ବାବା ତ ସବୁ ପ୍ରକାରର ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ କୌଣସି ସୁଖ ନାହିଁ । ପୁଣି ସେହି ସୁଖ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଏ । ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ରାବଣ ଆସି ସବୁ ସୁଖ ଛଡେଇ ନେଇଥାଏ । ଯଦି କେହି କାହା ଉପରେ କ୍ରୋଧ କରେ ଏକଥା କୁହାଯାଏ ତୋର ବୁଦ୍ଧି-ବିବେକ ହିଁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲାଣି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁଭଳି ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ୧୬ କଳା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲ ସେହି କଳା ସମାପ୍ତ ହୋଇଗଲାଣି । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାର ବି ଏତେ ମହିମା ନାହିଁ । କୁହାଯାଏ ନା - ପଇସା ଥିଲେ ଲାଡକାନା (ପାକିସ୍ଥାନର ଗୋଟିଏ ଦର୍ଶନୀୟ ସ୍ଥାନ) ବୁଲି ଆସ । ତୁମେ ବିଚାର କର ଯେ ସ୍ୱର୍ଗରେ କେତେ ଅସରନ୍ତି ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଥିଲା । ଏବେ କ’ଣ ସେସବୁ ଅଛି । ସବୁ କିଛି ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ଯେହେତୁ ସେମାନେ ଧର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ, କର୍ମ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି ତେଣୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ ପୁଣି ତଳକୁ ଖସିବାକୁ ଲାଗନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମକୁ ଏତେ ଧନ ଦେଇଥିଲି, ତୁମକୁ ହୀରା ଭଳି ମଧ୍ୟ କରିଥିଲି ପୁଣି ତୁମେ ସବୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି କ’ଣ କଲ? ଏବେ ପୁଣି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ନିଜେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନେଇଯାଅ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗର ବାଦଶାହୀ ଦେଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି ହେ ପିଲାମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମ ଉପରେ ଯେଉଁ କଳଙ୍କି ଲାଗିଛି ତାହା ଛାଡିଯିବ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି, ବାବା ଆମେ ଭୁଲିଯାଇଛୁ । ଏହା କିପରି କଥା? କନ୍ୟା ଯେତେବେଳେ ବିବାହ କରିଥାଏ ତେବେ ସିଏ କ’ଣ ପତିକୁ କେବେ ଭୁଲିଯାଏକି! ପିଲାମାନେ କେବେ ତାଙ୍କର ପିତାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି କି? ବାବା ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ଯେହେତୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମଧୁର ସନ୍ତାନମାନେ ଯଦି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ତେବେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏହା ବିନା ଆଉ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା, ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ଆଦି ଯାହା କିଛି କରିଆସିଛ ତାହା ଦ୍ୱାରା ସିଢିରେ ତଳକୁ ହିଁ ଖସି ଖସି ଆସିଛ । ସ୍ଥିତି ଉନ୍ନତି ହେବାର ନିୟମ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଖସିବାର କଳା ହିଁ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ହୋଇଛି । ସେମାନେ ଯାହା କହିଥାନ୍ତି ଯେ ଅମୁକ ମୁକ୍ତି ପାଇଗଲା କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମିଥ୍ୟା କହିଥାନ୍ତି । କେହି ବି ଡ୍ରାମା ମଝିରେ ଫେରିଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ ୧୬ କଳା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ପାଇଁ ତୁମେ ହିଁ ଗାଉଥିଲ ଯେ ମୋ ଭଳି ଗୁଣହୀନ ଭିତରେ କୌଣସି ବି ଗୁଣ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ଆସି ଗୁଣବାନ କରୁଛନ୍ତି । ଆମେମାନେ ହିଁ ଗୁଣବାନ ପୂଜ୍ୟ ଥିଲୁ । ଆମେ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲେ ଯାହାକି ୫୦୦୦ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ ଯାଇଥିଲି । ଶିବଜୟନ୍ତୀ, ରକ୍ଷାବନ୍ଧନ, ଦଶହରା ଆଦି ପର୍ବ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେ ବିଷୟରେ କିଛି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ପୁଣି ବାବା ଆସି ମନେ ପକାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ମାଲିକ ଥିଲ, ପୁଣି ତୁମେମାନେ ହିଁ ରାଜ୍ୟଭାଗ୍ୟ ହରାଇଛ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଏବେ ଏହି ସାରା ଦୁନିଆ ପୁରୁଣା ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅଟେ । ଦୁନିଆ ତ ଗୋଟିଏ । ଏହି ଭାରତ ନୂଆ ଥିଲା । ଏବେ ପୁରୁଣା ହୋଇଯାଇଛି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ସର୍ବଦା ସୁଖ ରହିଥାଏ । ପୁଣି ଦ୍ୱାପରଠାରୁ ଯେତେବେଳେ ଦୁଃଖ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ସେତେବେଳେ ଏହିସବୁ ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ତିଆରି ହୁଏ । ଭକ୍ତି କରି କରି ଯେତେବେଳେ ଭକ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ତେବେ ତ ଭଗବାନ ଆସିବେ ନା । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି ଅଧା ଅଧା ହୋଇଥିବ ନା । ଜ୍ଞାନ ହେଲା ଦିନ, ଭକ୍ତି ହେଲା ରାତି । ସେମାନେ ତ କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ଓଲଟା ପୋଲଟା କରି ଦେଇଛନ୍ତି ।

ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ମହିମା ଶୁଣାଅ । ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କ’ଣ କହିପାରିବା ଯେ - ନିରାକାର ପତିତ-ପାବନ, ସୁଖର ସାଗର..... ନୁହେଁ, ତାଙ୍କର ମହିମା ହିଁ ଅଲଗା । ରାତି ଦିନର ଫରକ ଅଛି । ଶିବଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା କହିଥା’ନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ବାବା ଅକ୍ଷର ଶୋଭାପାଉ ନାହିଁ । ଏହା କେତେ ବଡ ଭୁଲ । ପୁଣି ଛୋଟ ଛୋଟ ଭୁଲ କରି କରି ବାବାଙ୍କୁ ୧୦୦ ପ୍ରତିଶତ ଭୁଲି ଗଲେଣି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କଠାରୁ କେବେହେଲେ ଏହି ସଉଦା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ସେମାନେ ନିବୃତ୍ତିମାର୍ଗର ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ହେଲ ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗୀ । ତୁମେମାନେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଥିଲ, ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ଥିଲା । ଏହା ହେଲା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । କହୁଛନ୍ତି ସତ୍ୟଯୁଗରେ କ’ଣ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ବିକାର ଥିଲା ନା । ଆରେ, ସିଏ ତ ହେଲା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଦେବତା ପୁଣି ବିକାରୀ କିପରି ହୋଇପାରିବେ? ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏତେ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ରହିବେ, ଏହା କିପରି ସମ୍ଭବ । ସେଠାରେ କ’ଣ ଏତେ ମନୁଷ୍ୟ ଥା’ନ୍ତି । ସେତେବେଳେ ଭାରତ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ନଥିବ ତେଣୁ ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଏହି କଥା ଗ୍ରହଣ କରିପାରୁନାହୁଁ । ଦୁନିଆ ତ ସଦା ସର୍ବଦା ଭରପୁର ହୋଇ ରହିଥାଏ, କିଛି ବି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଭାରତ ସୁବର୍ଣ୍ଣଯୁଗ ଥିଲା । ଏବେ ତ କଳିଯୁଗ, ସମସ୍ତେ ପଥର ବୁଦ୍ଧି ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଡ୍ରାମାକୁ ବୁଝିଗଲଣି । ଗାନ୍ଧୀ ଇତ୍ୟାଦି ସମସ୍ତେ ରାମରାଜ୍ୟ ଚାହୁଁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସମ୍ଭବ ହେଲା ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ବର୍ଣ୍ଣନା ଅଛି ମହାଭାରତ ଲଢେଇ ଲାଗିଲା ଖେଳ ସମାପ୍ତ । ପୁଣି ତାପରେ କ’ଣ ହେଲା? କିଛି ବି ଦେଖାଇନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ଆସି ଏହି କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହା ତ ବିଲ୍‌କୁଲ ସହଜ ଅଟେ । ପୁଣି ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଶିବବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ସିଏ ହେଲେ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତା ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗର ଗେଟ୍ ଖୋଲିବା ପାଇଁ ଆସିବେ । ଆସିବେ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ଯେତେବେଳେ ନର୍କ ଦୁନିଆ ଥିବ । ହେଭେନ୍‌ର ଦ୍ୱାର ଖୋଲି ହେଲ୍ ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ କରିଦେବେ । ଯଦି ହେଭେନ୍‌ର ଦ୍ୱାର ଖୋଲିଯିବ ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ସମସ୍ତେ ହେଭେନ୍‌କୁ ହିଁ ଆସିବେ । ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିବା କୌଣସି କଷ୍ଟକର କଥା ନୁହେଁ । ସବୁ ମହିମା କେବଳ ଏକା ବାବାଙ୍କର ହିଁ ଅଟେ । ଶିବବାବାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଦୋକାନ । ସିଏ ହେଲେ ବେହଦର ପିତା । ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସୁଖ ମିଳୁଛି । ବେହଦର ପିତା ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ବେହଦର ସୁଖ ଥିଲା ତେବେ ଆମେ ପୁଣି ନିର୍କରେ କାହିଁକି ପଡିଛୁ । ଏକଥା କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଥିଲ ପୁଣି ତୁମେମାନେ ହିଁ ତଳକୁ ଖସି ଆସିଛ । ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ୮୪ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏବେ ପୁଣି ସେହିମାନେ ହିଁ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ପୁଣି ପବିତ୍ର ହେବାର ଅଛି । ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ ଅଛି ସେହିପରି ରାବଣ ମଧ୍ୟ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ଏକଥା କାହାକୁ ବି ଜଣା ନାହିଁ । ଯଦି କାହାକୁ ପଚାର ଯେ ରାବଣକୁ କେବେଠାରୁ ଜଳାଉଛ? ତେବେ କହିବେ ତାହା ତ ଅନାଦି କାଳରୁ ଚାଲି ଆସିଛି । ଏହିସବୁ ରହସ୍ୟ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେହି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ଦୋକାନର ମହିମା ରହିଛି । ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ପବିତ୍ରତା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କଠାରୁ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କେବଳ ଜଣଙ୍କୁ କଣ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ । ଏକଥା ମିଥ୍ୟା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୁକଙ୍କଠାରୁ ଶାନ୍ତି ମିଳିଲା । ଶାନ୍ତି ତ ମିଳିବ ଶାନ୍ତିଧାମରେ । ଏଠାରେ ଜଣେ ଯଦି ଶାନ୍ତିରେ ଥିବେ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ତାଙ୍କୁ ଅଶାନ୍ତ କରିବେ ତେବେ ସିଏ ଶାନ୍ତିରେ ତ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ପବିତ୍ରତା ଏହି ସବୁ ଜିନିଷର ବ୍ୟବସାୟୀ ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ସହ କେହି ଆସି ଏହି ଦିବ୍ୟ ଅଲୌକିକ ବ୍ୟବସାୟ କରନ୍ତୁ । ତାଙ୍କୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି ସୌଦାଗର, ପବିତ୍ରତା-ସୁଖ-ଶାନ୍ତି-ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ କିଛି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି । ଅପ୍ରାପ୍ତ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜ୍ୟ ତୁମେ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ବାବା ତ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ନେଲାବାଲା ଥକି ଯାଉଛନ୍ତି । ମୁଁ କେବଳ ଦେବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସୁଛି । ତୁମେ ନେବାରେ ଥଣ୍ଡା ପଡିଯାଉଛ । ପିଲାମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସୁଛି । ହଁ ପଦ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ପାଇବାର ଅଛି ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେଉଛ ଏହା କ’ଣ କମ କଥା! ମେହନତ ତ କରିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ କର । ଯାହା ସବୁ ଜିନିଷ ମିଳୁଛି ତାହା ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ ପଡିବ । ଦାନ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯଦି ପବିତ୍ର ହେବାର ଅଛି ତେବେ ୫ ବିକାରର ଦାନ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ମେହନତ କରିବାକୁ ପଡିବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ ତେବେ ଯାଇ କଳଙ୍କି ଛାଡିବ । ମୁଖ୍ୟ ହେଲା ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି । ଭଲେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କର ଯେ ବାବା ମୁଁ କେବେହେଲେ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହେବି ନାହିଁ । କାହା ଉପରେ କ୍ରୋଧ କରିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚିତ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିବାକୁ ହେବ ନଚେତ୍ ଜନ୍ମ ଜନ୍ମର ପାପ କିପରି ବିନାଶ ହେବ । ବାକି ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର କିପରି ଲଗାଇଛ ଏକଥା କାହାକୁ ବି ତୁମେ ବୁଝାଇପାରିବ, ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ମେହନତ ଅଛି । ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ତେବେ ଜ୍ଞାନ କ’ଣ ଦେଉଛନ୍ତି? ମନମନାଭବ ଅର୍ଥାତ୍ କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତାହେଲେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ତୁମେ ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଥିଲ ଯେ ଆପଣ ଯେତେବେଳେ ଆସିବେ ତେବେ ଅନ୍ୟ ସବୁ ସଙ୍ଗ ଛାଡି ଏକା ଆପଣଙ୍କର ସଙ୍ଗରେ ହିଁ ସଙ୍ଗ ଯୋଡିବି । ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି ହିଁ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯିବି । ଆପଣଙ୍କ ବିନା ଆଉ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇବି ନାହିଁ । ଯଦି ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ ତେବେ ଭୁଲି ଯାଉଛ କାହିଁକି? କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହାତେ କାମ, ହୃଦେ ରାମ.... ତୁମେ ତ କର୍ମଯୋଗୀ ଅଟ । ବ୍ୟବସାୟ ଆଦି କରି ବୁଦ୍ଧିର ଯୋଗ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ପ୍ରେମିକ ବାବା ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ପ୍ରେମିକାମାନେ ଅଧାକଳ୍ପ ମନେ ପକାଉଛ । ଏବେ ମୁଁ ଆସିଛି ତେଣୁ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହି ୟାଦକୁ ହିଁ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିଯାଉଛ, ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ଯଦି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ ତେବେ ଏହି ଶରୀରକୁ ଛାଡିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ଯେତେବେଳେ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଯାଇ ତୁମେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବ । ଏବେ ତ ସମସ୍ତେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ମମ୍ମା-ବାବା ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ମଧ୍ୟ ଏହା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି ।

ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ମୁଁ ଯାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କରୁଛି ସିଏ ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ଅଛନ୍ତି । ସିଏ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାରେ ଏବେ କେହି ପହଞ୍ଚି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ଆସିଯାଏ ତେବେ ପୁଣି ଏହି ଶରୀର ରହିବ ନାହିଁ । ବାବା ତ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ବୁଝିଲାବାଲାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ । ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଈଶ୍ୱର ପିତା ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସମସ୍ତ ସାମଗ୍ରୀ ଅଛି । ସିଏ ହିଁ ଯାଦୁକର ଅଟନ୍ତି । ଆଉ କାହାଠାରୁ ସୁଖ ଶାନ୍ତି ପବିତ୍ରତାର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜେ ଧାରଣ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଧାରଣ କରାଇବାକୁ ହେବ । ଜ୍ଞାନକୁ ଯିଏ ଯେତେ ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି ସେତେ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛନ୍ତି । ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମକୁ ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଦେଖ କେତେ ଦିବ୍ୟତାପୂର୍ଣ୍ଣ ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଭଳି ମଧୁର ଓ ଦିବ୍ୟ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା —

ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।

ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—

(୧) ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି-ପବିତ୍ରତା ରୂପକ ସାମଗ୍ରୀ ମିଳିଛି ତାହା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ବିକାର ଗୁଡିକର ଦାନ ଦେଇ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ ତା’ପରେ ଅବିନାଶୀ ଜ୍ଞାନ ଧନର ଦାନ କରିବାକୁ ହେବ ।

(୨) ଦେବତାମାନଙ୍କ ଭଳି ମଧୁର ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାପଦାଦାଙ୍କ ସହିତ ଯେଉଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ ତା’କୁ ସର୍ବଦା ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ, ଏବଂ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହି ବିକର୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ କରିବାକୁ ହେବ ।

ବରଦାନ:-

ନିଜ ପ୍ରତି ବା ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଧିପୂର୍ବକ ବ୍ୟବହାର କରୁଥିବା ବିଧିନିର୍ମାତା ତଥା ନବ ବିଶ୍ୱ ନିର୍ମାତା ହୁଅ ।

ଯେଉଁମାନେ ନିଜକୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିୟମ-ମର୍ଯ୍ୟାଦା ମୁତାବକ ଚଲାଉଛନ୍ତି ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିୟମ ପ୍ରମାଣ ଅର୍ଥାତ୍ ବିଧିପୂର୍ବକ ଚଲାଇ ପାରିବେ । ଯେଉଁମାନେ ନିଜେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିୟମ-ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ଭଙ୍ଗ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ନିୟମ-ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ଶିକ୍ଷା ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଥମେ ନିଜେ ନିଜକୁ ଦେଖ ଯେ ସକାଳୁ ରାତ୍ରି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନର ସଂକଳ୍ପରେ, ବାଣୀରେ, ସମ୍ପର୍କରେ ବା ପରସ୍ପରକୁ ସହଯୋଗ ଦେବାରେ ବା ସେବାରେ, କେଉଁଠାରେ ବି ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ଉଲ୍ଲଂଘନ ହେଉ ନାହିଁ ତ! ଯେଉଁମାନେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଧିର ନିର୍ମାତା ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ କେବେହେଲେ ବିଧିକୁ ଭଙ୍ଗ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ବିଧି ନିର୍ମାତା ହେଉଛନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ଶାନ୍ତିର ନିର୍ମାତା ଏବଂ ନବ ବିଶ୍ୱ ନିର୍ମାଣ ହେଉଛନ୍ତି ।

ସ୍ଲୋଗାନ:-

କର୍ମ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ କର୍ମର ଭଲ ବା ମନ୍ଦ ପ୍ରଭାବରେ ପ୍ରଭାବିତ ନ ହେବା ହିଁ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ।

*** ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ***