13.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ଯିଏ ଅଟନ୍ତି,
ଯେପରି ଅଟନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମଅନୁସାରେ ଚିହ୍ନିଛନ୍ତି, ଯଦି ସମସ୍ତେ ଚିହ୍ନିଯିବେ
ତେବେ ବହୁତ ଭିଡ ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତାର ସମାଚାର କେତେବେଳେ ପ୍ରସାରିତ ହେବ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣା ପଡିଯିବ ଯେ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ କରାଇ
ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା କରିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । (୨) ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତିଦାତା ବାବା ଆମକୁ
ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏହି କଥାର ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଗଲେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ହୋଇଯିବ ।
ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ହଲଚଲ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ ।
ଗୀତ:-
ଯୋ ପିଆ କେ ସାଥ
ହେ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଗୀତର
ଦୁଇଟି ଧାଡି ଶୁଣିଲେ । ଜୋ ପିୟା କେ ସାଥ ହେ...ଅର୍ଥାତ୍ ଯିଏ ପିତାଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି ତେବେ
ପିୟା କିଏ? ଏକଥା ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ । ଯଦିଓ ଅନେକ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ
ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ, କିଭଳି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଦରକାର । ତେଣୁ ଠିକ୍
ଭାବରେ ମନେ ପକାଇପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାରମ୍ବାର ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର, ମୁଁ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ । ବାବା, ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ
କରିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗ କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଏଭଳି ପଡିଯିବା ଦରକାର, ଯେପରି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ସ୍ଥାୟୀ
ରହିବ । ଶେଷ ସମୟରେ ଏକଥା ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ, ଶରୀର ତ ଅଛି କିନ୍ତୁ
ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା । ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଛି, ମୁଁ
ଯିଏ ମୋତେ ସେହି ରୂପରେ କ୍ୱଚିତ୍ କେହି କେହି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି, କେହି ବି ହୁଅନ୍ତୁ, ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାବାଙ୍କର
ପରିଚୟ ନ ଦେଇଛ, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସିଏ କିଛି ବି ବୁଝିପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ସେମାନଙ୍କୁ ଏକଥା
ଜଣାପଡୁ ଯେ, ସେହି ନିରାକାର ଆମର ପିତା, ଗୀତାର ଭଗବାନ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା
ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି କରିବାର ପାର୍ଟ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ଏହି କଥା ଉପରେ
ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯିବେ, ତେବେ ଯେତେ ସବୁ ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ
ଏଠାକୁ ଆସିଯିବେ । ଭାରତରେ ବହୁତ ହଲଚଲ ହୋଇଯିବ । ଯଦି ଏବେ ଜଣାପଡିଯିବ ଏବଂ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯିବ
ଯେ, ଏହି ଦୁନିଆ ଏବେ ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ତେବେ ବମ୍ବେ ଠାରୁ ଆବୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଧାଡି ଲାଗିଯିବ
। କିନ୍ତୁ ଏତେ ଶୀଘ୍ର କାହାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ବିନାଶ ହେବାର
ଅଛି, କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଘୋର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ ରହିବେ । ପୁଣି ଶେଷ ସମୟରେ ତୁମର ପ୍ରଭାବ
ବିସ୍ତାର ହେବ । ଏହା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ ଅର୍ଥାତ୍ ସହଜ କଥା ନୁହେଁ ଯେ, ନିଶ୍ଚୟ
ହୋଇଯିବ, ଗୀତାର ଭଗବାନ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ ଅଟନ୍ତି । ଏହି କଥା ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଗଲେ ସାରା
ଭାରତରେ ଚହଳ ପଡିଯିବ । ଏବେ ଯଦି ତୁମେମାନେ ଜଣଙ୍କୁ ବୁଝାଇବ ତେବେ ଆଉ ଜଣେ କହିବ ତୁମକୁ ଯାଦୁ
ଲାଗିଯାଇଛି । ଏହି ବୃକ୍ଷ ବହୁତ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢିବ । ଏବେ ଆଉ କିଛି ସମୟ ବାକି ରହିଛି ତଥାପି
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାରେ କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମେ ବଡ ବଡ ଲୋକଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ
କ’ଣ କିଛି ବୁଝୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେତେକ ଏହି ରହସ୍ୟକୁ ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି
। ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ସେହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି,
ନିଶ୍ଚୟ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ । ଏବେ ତ କେହି କେହି ଶତକଡା ୧ ବା ୨ ପ୍ରତିଶତ ମଧ୍ୟ ବଡ କଷ୍ଟରେ
ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଏଠାରେ ବସିଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ସେହିଭଳି ସ୍ନେହ
ରହୁନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ବହୁତ ସ୍ନେହ ଦରକାର, ସେଥିପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ଦରକାର ।
ଯଦି ବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ଥିବ ତେବେ ଭାବିବେ ଯେ, ମୋତେ ପାଦେ ପାଦେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ
। ମୁଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବି । କିନ୍ତୁ ଅଧାକଳ୍ପର ଦେହ-ଅଭିମାନ ପକ୍କା ହୋଇ ଯାଇଛି ତେଣୁ ଏବେ
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ବହୁତ କଷ୍ଟକର ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି ପରମପ୍ରିୟ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବା କୌଣସି ମାଉସୀ ଘର କଥା ନୁହେଁ । ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର
ଚେହେରା ଉଜ୍ୱଳ ଦେଖାଯିବ । ଯେପରି କନ୍ୟା ବିବାହ କରିଥାଏ, ଗହଣା ଇତ୍ୟାଦି ପିନ୍ଧେ, ତେଣୁ
ଚେହେରାରେ ଏକଦମ୍ ଖୁସି ଆସିଯାଏ । କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ତ ପତି ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ହିଁ
ପକାଉନାହାଁନ୍ତି, ତେଣୁ ଚେହେରା ଏଭଳି ଝାଉଁଳି ଯାଉଛି ସେକଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । କନ୍ୟା ଯେତେବେଳେ
ବିବାହ କରିଥାଏ ସେତେବେଳେ ତାର ଚେହେରା ପ୍ରଫୁଲ୍ଳିତ ହୋଇଯାଏ । କାହା କାହାର ତ ବିବାହ ପରେ ମଧ୍ୟ
ଚେହେରା ମୁର୍ଦ୍ଦାରଙ୍କ ଭଳି ରହିଥାଏ । ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ଅଛନ୍ତି । କେହି କେହି ତ ଅନ୍ୟର
ଘରକୁ ଗଲେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯାଆନ୍ତି । ତେବେ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି ହେଉଛି । ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଅତୀନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖର କଥା ଗୋପୀ ବଲ୍ଲଭଙ୍କର ଗୋପ
ଗୋପୀମାନଙ୍କୁ ପଚାର, ଏହା ଶେଷ ସମୟର ଗାୟନ । ନିଜକୁ ଗୋପ-ଗୋପୀ ମନେ କରିବା ଏବଂ ନିରନ୍ତର
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା, ଏବେ ତୁମର ସେହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏବେ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ବାବା ଆସି ଯାଇଛନ୍ତି ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । କେବଳ ଏତିକି
ଶବ୍ଦରେ ସାରା ଜ୍ଞାନ ଆସିଯାଉଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଯେତେବେଳେ ୮୪ ଜନ୍ମ ପୁରା ହୋଇଗଲା,
ସେତେବେଳେ ବାବା ଆସିଲେ, ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ଆସି ସେମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ରାଜତ୍ୱ ପ୍ରଦାନ
କଲେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଏହି ଚିତ୍ର ନମ୍ବରୱାନ ଅଟେ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ସେମାନେ ପୂର୍ବ
ଜନ୍ମରେ ସେହି ଭଳି କର୍ମ କରିଥିଲେ, ଯେଉଁ କର୍ମ ବାବା ଏବେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଶିଖାଉଛନ୍ତି ।
କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ, ପବିତ୍ର ରୁହ । କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କର ନାହିଁ କାରଣ ତୁମେମାନେ ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗର
ମାଲିକ, ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ଅଧାକଳ୍ପ ହେବ ମାୟା ରାବଣ ତୁମମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପାପ କରାଇ
ଆସିଛି । ଏବେ ନିଜକୁ ପଚାରିବାକୁ ହେବ — ଏଥିରେ କୌଣସି ପାପ ହେଉନାହିଁ ତ? ମୁଁ ପୁଣ୍ୟର କାମ
କରିଚାଲିଛି? ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ଲାଠି ହୋଇଛି? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମନମନାଭବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପଚାରିବାକୁ
ହେବ ଯେ, ମନମନାଭବ ଶବ୍ଦ କିଏ କହିଛନ୍ତି? ତେବେ ସେମାନେ କହିବେ ଏକଥା କୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଏକଥା ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ କହିଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ରାତି ଦିନର ଫରକ ରହିଛି
। ଶିବଜୟନ୍ତୀ ସହିତ ଗୀତା ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ପାଳିତ ହୁଏ । ଗୀତା ଜୟନ୍ତୀ ସାଥୀରେ କୃଷ୍ଣ ଜୟନ୍ତୀ ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ଆମେ
ଭବିଷ୍ୟତରେ ରାଜକୁମାର ହେବୁ । ଏବେ ଆମେମାନେ ଭିକାରୀରୁ ରାଜକୁମାର ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ହିଁ
ରାଜଯୋଗର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଏବଂ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ । ତୁମେମାନେ ଏକଥା ପ୍ରମାଣିତ କରି କୁହ ଯେ, ଗୀତାର ଭଗବାନ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନଥିଲେ, ସିଏ ତ ନିରାକାର ଥିଲେ । ତେବେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀର ଜ୍ଞାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦଗତି ଦାତା ପତିତ-ପାବନ ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ,
ସିଏ ମୁକ୍ତିଦାତା ଅଟନ୍ତି, ପୁଣି ବି ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ଯାହା କହୁଛନ୍ତି,
କିଛି ବି ବୁଝିନାହାଁନ୍ତି । ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ଯାହା ଆସୁଛି ତାହା କହିଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଖ୍ୟ ଧର୍ମ ହେଲା
ତିନୋଟି । ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ତ ଅଧାକଳ୍ପ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ବାବା
ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଦେବତା, କ୍ଷତ୍ରିୟ ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଦୁନିଆ ଜାଣିନାହିଁ ।
ସେମାନେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ହିଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହି ଦେଉଛନ୍ତି । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା
ଧର୍ମ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ, କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଭୂଲି ଧର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ।
ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଛାଡୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ହିଁ
ଆମର ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିଛନ୍ତି । ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧୀ ଏବଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନ, ଏମାନେ ହେଲେ ମୁଖ୍ୟ
ଧର୍ମ । ବାକି ଛୋଟ ଛୋଟ ଧର୍ମ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ତେବେ ବୃଦ୍ଧି କେବେଠାରୁ ହେଲା? ଏକଥା କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ମହମ୍ମଦଙ୍କୁ ଆସିବାର ଏବେ ଅଳ୍ପ ସମୟ ହୋଇଛି, ଇସ୍ଲାମୀମାନେ ତାଙ୍କଠାରୁ
ପୁରୁଣା । ଖ୍ରୀଷ୍ଟିୟାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ବାକି ଆହୁରି କେତେ ଅଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର
ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମ ରହିଛି । ତେବେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଧର୍ମ, ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ନାମ ହେବା କାରଣରୁ
ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡିଯାଇଛନ୍ତି । ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ମୁଖ୍ୟ ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର ହିଁ ଚାରିଟି
ସେଥିରେ ଦୈବୀଧର୍ମ, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ଆସିଯାଉଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣରୁ ଦେବତା, ଦେବତାରୁ
କ୍ଷତ୍ରିୟ ଏକଥା କେହି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦେବତାୟେ ନମଃ ।
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଦେବତା, କ୍ଷତ୍ରିୟ, ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିଛନ୍ତି, ଶାସ୍ତ୍ରରେ
ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ବର୍ଣ୍ଣିତ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ତାକୁ ଏଭଳି ପଢୁଛନ୍ତି ଯେପରି ଶୁଆ କଥା କହିଥାଏ ।
ଏହା ହେଉଛି କଣ୍ଟାର
ଜଙ୍ଗଲ । ଭାରତ ଫୁଲର ବଗିଚା ଥିଲା, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ମାନୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାହା କେବେ ଥିଲା, କିପରି
ଏବଂ କିଏ କରିଥିଲେ, ପରମାତ୍ମା କ’ଣ, ଏକଥା କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅନାଥ
କୁହାଯିବ ନା । ସେଥିପାଇଁ ଏତେ ସବୁ ଲଢେଇ ଝଗଡା ଆଦି ଲାଗୁଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କେବଳ ଭକ୍ତି କରି
ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ଦିନ କରିବା ପାଇଁ, ଗୋଟିଏ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଜୀବନମୁକ୍ତି କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଜ୍ଞାନ ଅଞ୍ଜନ ସତ୍ଗୁରୁ ଦେଲେ, ଅଜ୍ଞାନ
ଅନ୍ଧକାର ବିନାଶ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ଆମେ ଆଲୋକରେ ଅଛୁ । ଏବେ ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଦେବତାମାନଙ୍କର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଅଛି ବୋଲି ଦେଖାଇଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ
ଅର୍ଥ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ତୁମର ଅଛି । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ
ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଗୀତାରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ବିଷୟରେ କୌଣସି କଥା ବର୍ଣ୍ଣିତ ହୋଇ
ନାହିଁ । ସେଥିରେ କୌରବ ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ଲଢେଇ, ଘୋଡା ଗାଡି ଇତ୍ୟାଦିର କଥା ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି, କାରଣ
ମନୁଷ୍ୟମାନେ କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି ତୁମେମାନେ ବୁଝାଇବ ତେବେ କହିବେ ତୁମେ ଶାସ୍ତ୍ର
ପୁରାଣକୁ ମାନୁନାହଁ । ତୁମେମାନେ କହିପାରିବ ଆମେ ଶାସ୍ତ୍ର-ପୁରାଣକୁ ମାନିବୁ ନାହିଁ କାହିଁକି,
ଆମେ ଜାଣିଛୁ ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ସାମଗ୍ରୀ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି । ଯେତେବେଳେ
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହୁଏ ସେତେବେଳେ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୁଏ । ଭାରତବାସୀ ବାମମାର୍ଗରେ ଯାଇ ଧର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ
କର୍ମଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଏବେ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି, କାରଣ ସମସ୍ତେ
ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପତିତ କରିଛି କିଏ? ରାବଣ । ସେଥିପାଇଁ ରାବଣକୁ
ଜଳାଉଛନ୍ତି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହା ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲିଆସିଛି । କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ
ହିଁ ନଥିଲା । କିଛି ବି ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ମାୟା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ପଥର ବୁଦ୍ଧି କରି
ଦେଉଛି । ତେବେ ପଥରରୁ ପାରସ ବାବା ହିଁ କରନ୍ତି । ବାବା ଏହି କଳିଯୁଗରେ ଆସିଲେ ହିଁ ସତ୍ୟଯୁଗର
ସ୍ଥାପନା କରିପାରିବେ । ବାବା ତ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ କାହା କାହାର
ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣା ହୋଇପାରୁଛି ।
ତୁମେ କୁମାରୀମାନଙ୍କର
ଏବେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ନିର୍ବନ୍ଧ ହେଉଛି । ବାବା ତୁମକୁ ପାଟରାଣୀ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଚୋରାଇ
ଆଣୁଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ମୋର ଥିଲ ଏବେ ମୋତେ ଭୂଲିଯାଇଛ ।
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ମାୟାର ହୋଇଯାଇଛ । ବାକି ଚୋରାଇ ଆଣିବା ବା ହରଣ କରିବାର ତ କୌଣସି
କଥା ନାହିଁ । ବାବା କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯୋଗ କରିବାରେ ହିଁ ମେହନତ
ରହିଛି । ଏମିତି ବହୁତ ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ବିକର୍ମ କରୁଛନ୍ତି । ବାବା
ଜାଣିଛନ୍ତି, ଏହି ଆତ୍ମା ମୋତେ ବିଲକୁଲ୍ ମନେ ପକାଉ ନାହିଁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି ବହୁତ ପାପ
କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ପାପର ଘଡା ୧୦୦ ଗୁଣା ଭରିଯାଉଛି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ
ନିଜେ ହିଁ ରାସ୍ତା ଭୂଲି ଯାଉଛନ୍ତି । ଆହୁରି ଅଧିକ ଦୁର୍ଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ତ
ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । କଥାରେ ଅଛି ଚଢେ ତୋ ଚାଖେ ବୈକୁଣ୍ଠ ରସ, ଗିରେ ତୋ ଚକନାଚୁର ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜତ୍ୱର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଦେଖ ଏଥିରେ କେତେ ଫରକ ଆସିଯାଉଛି । କେହି କେହି ତ
ପାଠପଢି ଆକାଶକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ବହୁତ ଉଚ୍ଚକୁ ଚଢିଯାଉଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ତଳେ ପଡିଯାଉଛନ୍ତି । ଯଦି
କାହାର ବୁଦ୍ଧି ଦୁର୍ବଳ ଥାଏ ତେବେ ପାଠ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କେହି କେହି କହୁଛନ୍ତି,
ବାବା ମୁଁ କାହାକୁ ବୁଝାଇ ପାରିବି ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଆଚ୍ଛା କେବଳ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି
ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ସୁଖ ଦେବି । କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରାଉଥା’ନ୍ତେ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କରୁଥାନ୍ତେ, ତେବେ ପାପ ନଷ୍ଟ ହୋଇଥା’ନ୍ତା । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ନ ପକାଇବ ତେବେ ତୁମେମାନେ
ସୁଖଧାମକୁ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ୨୧ ଜନ୍ମର ବର୍ସା ନିରାକାର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ମିଳିପାରିବ
। ବାକି ତ ସବୁ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । କାହାକୁ ଯଦି ରିଦ୍ଧି-ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍
ମନ୍ତ୍ର-ତନ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତାନ ମିଳିଗଲା ବା ଆଶୀର୍ବାଦ ଦ୍ୱାରା ଲଟେରୀ ମିଳିଗଲା ତେବେ
ବିଶ୍ୱାସ ଦୃଢ ହୋଇଯାଇଥାଏ । କାହାକୁ ଯଦି ଦୁଇ ଚାରିକୋଟିର ଫାଇଦା ହୋଇଗଲା ତେବେ ବହୁତ ମହିମା
କରିବେ । କିନ୍ତୁ ସେସବୁ ହେଲା ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ । ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ଏବଂ ସମ୍ପତ୍ତି ତ
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ନା । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ ଏକଥା ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କାହାକୁ ଦୋଷ ମଧ୍ୟ ଦେଇପାରିବ
ନାହିଁ । କାରଣ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖରେ ହିଁ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଇ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ ଦେଉଛନ୍ତି । କେତେ ସହଜ କଥା ।
କେହି କେହି ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ହିଁ ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଉ କେହି ତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଯୋଗ
ଠିକ୍ ନଥିବା କାରଣରୁ ତୀର ଲାଗୁନାହିଁ ଅର୍ଥାତ୍ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ କିଛି ବି ଅନୁଭବ ହେଉନାହିଁ ।
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା କାରଣରୁ କିଛି ନା କିଛି ପାପ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ତେବେ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା
ଯୋଗବଳ । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ । ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ ଭଗବାନ ହିଁ ଶିଖାଇଥିଲେ,
ନୁହେଁ କି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ବହୁତ ଭଲ । ଯଦି ତୁମେମାନେ ଗୋଟିଏ ଡ୍ରାମା ଦେଖିବ ତେବେ
ସେସବୁ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଯିବ । କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ସମୟ ଲାଗିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେହିପରି
। ବୀଜ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବା ଏବଂ ବୃକ୍ଷ ଅର୍ଥାତ୍ ସୃଷ୍ଟି । ଏହି ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ବହୁତ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଟେ ।
ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ, ଦୁଃଖଧାମ... । ତେବେ ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା ହେଲା ନା । କିନ୍ତୁ
ସେକଥା ମନେ ରହିଲେ ତ । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ
ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ଆଚ୍ଛା!
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
ଶିବବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନୁହେଁ, କାରଣ ଶିବବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ମୋର ସୁପୁତ୍ର
କିଏ? ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ସୁପୁତ୍ରମାନଙ୍କୁ ବାବା ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଇଏ କାହିଁକି କାହାକୁ ମନେ
ପକାଇବେ । ତାଙ୍କ ଆତ୍ମାକୁ ମଧ୍ୟ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଛି ଯେ, କେବଳ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଆଚ୍ଛା—
(୧) ଭାଗ୍ୟବାନ ହେବା
ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସଚ୍ଚା ସଚ୍ଚା ସ୍ନେହ ରଖିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ
ରଖିବା ଅର୍ଥ ପ୍ରତି ପାଦରେ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବା ।
(୨) ପ୍ରତିଦିନ ପୁଣ୍ୟର
କାମ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାର ଅଛି । ସବୁଠାରୁ ବଡ ପୁଣ୍ୟ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବା ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦେବା ।
ବରଦାନ:-
ସ୍ଥୂଳ
କର୍ମ-ଧନ୍ଦା କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମାନସିକ ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସେବା କରୁଥିବା ଦାୟିତ୍ୱ
ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେକୌଣସି ପ୍ରକାରର
ସ୍ଥୂଳ କାର୍ଯ୍ୟ କରୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି ରହିଥାଉ ଯେ, ମୁଁ ବିଶ୍ୱ ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚ ଉପରେ
ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣର ସେବା ଅର୍ଥେ ନିମିତ୍ତ ଅଟେ । ମୋତେ ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମାନସିକ ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ
ପରିବର୍ତ୍ତନର କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ବଡ ଦାୟିତ୍ୱ ମିଳିଛି । ଏହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ଅବହେଳା
ପଣିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ଏବଂ ସମୟ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟର୍ଥରେ ନଷ୍ଟ ହେବ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡକୁ
ଅମୂଲ୍ୟ ମନେ କରି ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣର କାର୍ଯ୍ୟରେ ଅର୍ଥାତ୍ ଜଡ ଏବଂ ଚୈତନ୍ୟକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା
କାର୍ଯ୍ୟରେ ସଫଳ କରି ଚାଲିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବର୍ତ୍ତମାନ
ଯୋଦ୍ଧା ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ନିରନ୍ତର ଯୋଗୀ ହୁଅ ।