07.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ଦୂରଦେଶରୁ
ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଶିବବାବାଙ୍କ ପ୍ରତି ଅତୁଟ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ସେମାନଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କଣ ହୋଇଥିବ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ କରିବେ, ତେବେ ଯାହା ବି ଆଜ୍ଞା ମିଳୁ ।
ସେମାନଙ୍କ ମନରେ ଏଭଳି ବିଚାର ମଧ୍ୟ ଆସିବ ନାହିଁ ଯେ ଏଥିରେ କିଛି କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ ନାହିଁ ତ
କାହିଁକି ନା ଏହିଭଳି ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଉତ୍ତରାଦାୟୀ ବାବା ଅଟନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ
ନିଶ୍ଚୟର ବଳ ମିଳିଯାଏ । ଅବସ୍ଥା ଅଟଳ ଏବଂ ଅଚଳ ହୋଇଯାଏ ।
ଗୀତ:-
ତୁମ୍ହି ହୋ
ମାତା, ତୁମହି ପିତା ହୋ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା କାହାର
ମହିମା ଶୁଣିଲ? ଯାହାଙ୍କୁ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ବିନା ଦୁନିଆରେ ଆଉ କେହି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହା
ହେଉଛି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତାଙ୍କର ମହିମା । ବାକି ଆଉ ଯାହାର ବି ମହିମା କରୁଛନ୍ତି, ତାହା ବ୍ୟର୍ଥ
ହୋଇଯାଉଛି । ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ହିଁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ପିତାଙ୍କର ପରିଚୟ କିଏ ଦେବ । ସେ
ନିଜେ ହିଁ ଆସି ଆତ୍ମାର ଏବଂ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି । କୌଣସି ବି ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଆତ୍ମାର ଯଥାର୍ଥ
ପରିଚୟ ଜଣା ନାହିଁ । ଯଦିଓ କହୁଛନ୍ତି ମହାନ ଆତ୍ମା, ଜୀବ ଆତ୍ମା । ଯେତେବେଳେ କେହି ଶରୀର ଛାଡେ,
ତେବେ କହନ୍ତି - ଶରୀରରୁ ଆତ୍ମା ବାହାରିଗଲା । ତେଣୁ ଶରୀର ମୁର୍ଦାର ହୋଇଗଲା । ଆତ୍ମା ହେଉଛି
ଅବିନାଶୀ । ତାହା କେବେ ନଷ୍ଟ ହୁଏ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ତାରକା ସଦୃଶ, ଅତି ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅଟେ । ଆତ୍ମାକୁ
ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖି ହୁଏ ନାହିଁ । ସବୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଆତ୍ମା ହିଁ କରିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ବାରମ୍ବାର
ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିଯାଉଥିବାରୁ, କହନ୍ତି ମୁଁ ଅମୁକ, ମୁଁ ଏହା କରୁଛି । ବାସ୍ତବରେ ଆତ୍ମା ହିଁ
ସବୁ କରିଥାଏ । ଶରୀର ତ ହେଉଛି ଯନ୍ତ୍ର । ସାଧୁ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆତ୍ମା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ,
ଭ୍ରୁକୁଟି ମଝିରେ ରହେ । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ଯେ ଆତ୍ମାରେ ଅଭିନୟ କରିବାର
ସଂସ୍କାର ଅଛି । ଆଉ କେତେକ କୁହନ୍ତି - ଆତ୍ମାରେ ସଂସ୍କାର ନଥାଏ, ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ । କେହି
କୁହନ୍ତି ସଂସ୍କାର ଅନୁସାରେ ଜନ୍ମ ମିଳିଥାଏ । ଏ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ମତଭେଦ ବହୁତ ଅଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ କେଉଁ ଆତ୍ମା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀମାନଙ୍କୁ
ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସି ପତିତ ହେଉଛି ।
ତାକୁ କିଏ ପବିତ୍ର କରିବ? ପତିତ-ପାବନ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତା ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କର ମହିମା ସବୁଠାରୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ୮୪ ଜନ୍ମ ସମସ୍ତେ ତ ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ପଛରେ ଆସୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ତ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ
ପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ତ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ । ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଆସିବେ,
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ରାଜା ଏବଂ ପ୍ରଜା ହେବେ, ତାଙ୍କର ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାଏ । ପରେ ତ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର
ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଥାଏ ନା । ପୁଣି କାହାର ୮୩ କାହାର ୮୦ ଜନ୍ମ ହୁଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ପୂରା ୧୫୦
ବର୍ଷ ଆୟୁ ହୋଇଥାଏ । ସେଠାରେ କେହି ଅଳ୍ପାୟୁ ହେବେ ନାହିଁ । ଏହି କଥା ବାବା ହିଁ ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ କେହି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କି
ଯେପରି ତୁମେ ଆତ୍ମା ସେହିପରି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା । ତୁମେ କେବଳ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ଆସୁଛ, ମୁଁ ଆସୁ
ନାହିଁ । ଯେତେବେଳେ ପତିତ ହେଉଛନ୍ତି ମୋତେ ସେତେବେଳେ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଯେତେବେଳେ ବହୁତ ଦୁଃଖି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ଯାଇ ଡାକୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଶିବବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ।
କେହି କେହି ପଚାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଏକଥା କିପରି ଗ୍ରହଣ କରିବୁ ଯେ ପରମାତ୍ମା ଆସିଛନ୍ତି! ତେବେ ତାଙ୍କୁ
ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି - ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ସିଏ ତ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି ।
ତାଙ୍କର ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ, ତେଣୁ ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ମଧ୍ୟ ଆସିବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ର ଦୁନିଆକୁ ତ
ଆସିବେ ନାହିଁ । ଏହିପରି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ପରମାତ୍ମା ଏତେ ଛୋଟ
ଅଟନ୍ତି, ଯେପରି ଆତ୍ମା ଛୋଟ ଅଟେ କିନ୍ତୁ ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ, ଜ୍ଞାନର
ସାଗର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ତୁମେ ମୋତେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କହୁଛ । ଡାକୁଛ ମଧ୍ୟ ତେବେ ତ
ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ ନା । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଦୂରଦେଶର ନିବାସୀ ପର ଦେଶକୁ ଆସିଲେ । ଏବେ ବାବାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ଜଣା ପଡିଲା ଯେ ଏବେ ଆମେ ପର ଦେଶରେ ଅର୍ଥାତ୍ ରାବଣ ଦେଶରେ ଅଛୁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତାରେ
ଆମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ଦେଶ ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜ ଦେଶରେ ଥିଲୁ ପୁଣି ଦ୍ୱାପର ଠାରୁ ଆମେ ପର ଦେଶ, ପର ରାଜ୍ୟକୁ
ଆସିଯାଉଛୁ । ବାମ ମାର୍ଗକୁ ଆସିଯାଉଛୁ । ପୁଣି ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଉଛି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ
ଶିବବାବାଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିବାରେ ଲାଗି ଯାଉଛନ୍ତି, ଲୋକମାନେ ଶିବଙ୍କର ଏତେ ବଡ ଲିଙ୍ଗ ତିଆରି
କରୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସେ ଆକାରରେ ଏତେ ବଡ ନୁହଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝିଛ ଯେ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା
ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତର କ’ଣ । ସିଏ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର, ସୁଖର ସାଗର, ଆନନ୍ଦର ସାଗର ଅଟନ୍ତି
। ଏହା ପରମ ଆତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅଟେ ନା । ଏବେ ଡାକୁଛନ୍ତି ଯେ, ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ସିଏ
ହେଉଛନ୍ତି ପରମପିତା ଯିଏକି କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଆସୁଛନ୍ତି । ଦୂରଦେଶରେ ରହୁଥିବା ଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି,
ତାଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା, ସରସ୍ୱତୀଙ୍କୁ ତ ଡାକୁ ନାହାଁନ୍ତି । ନିରାକାର
ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଡାକୁଛି ଯେ ଦୂରଦେଶର ନିବାସୀ ଏବେ ପରଦେଶକୁ ଆସ
କାହିଁକିନା ସମସ୍ତେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ଆସିବି, ଯେବେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଶେଷ
ହେବାର ଥିବ । ମୁଁ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛି । ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । କହନ୍ତି ମଧ୍ୟ
ଯେ ସେହି ପରମ ଆତ୍ମା, ବିନ୍ଦୁ ଅଟନ୍ତି । ଆଜିକାଲି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମା ଓ ପରମାତ୍ମା, ଏକ ଓ
ଅଭିନ୍ନ । ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା ଏହା ତ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା ଉଭୟ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି
। ଉଭୟଙ୍କର ରୂପ ସମାନ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ପତିତ ହୋଇଥାଏ, ତାକୁ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ କରିବାକୁ
ପଡିଥାଏ । ପରମାତ୍ମା ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । ଯଦି ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ
କଣ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପରମାତ୍ମା, ତମୋପ୍ରଧାନ ଅବସ୍ଥାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି କି? ନା, ଏହା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ମୋର ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ
କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ମୁଁ ନର୍କବାସୀମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ପର ଦେଶକୁ ଆସିଛି,
ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ଆମକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି କି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ଅଭିନୟ ରହିଛି । ପରମାତ୍ମା ଜନ୍ମ-ମରଣ
ରହିତ ଅଟନ୍ତି । ସିଏ ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତ ଶିବରାତ୍ରି ପାଳନ କରାଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ସିଏ
କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି, ଏହା କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହିପରି ହିଁ ଶିବଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରି ଆସୁଛନ୍ତି ।
ସେ ନିଶ୍ଚୟ ସଙ୍ଗମରେ ଆସିଥିବେ, ସ୍ୱର୍ଗ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ । ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବା
ପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ ସଙ୍ଗମରେ ଆସିବେ ନା । ପାବନ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ । କହୁଛନ୍ତି, ପତିତ-ପାବନ ଆସ
। ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ସମୟ ହୋଇଥିବ, ତେବେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବେ ।
ଯୁଗେ-ଯୁଗେ ତ ଆସୁ ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୋତେ ସଙ୍ଗମରେ ହିଁ ଆସି ପତିତ ଦୁନିଆକୁ
ପାବନ କରିବାର ଅଛି । ଏହା ହେଉଛି ପର ଦେଶ, ରାବଣର ଦେଶ । କିନ୍ତୁ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ କଣ ଏକଥା
ଜାଣୁଛନ୍ତି କି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । କେବେ ଠାରୁ ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି, କିଛି ମଧ୍ୟ
ଜଣା ନାହିଁ । ସର୍ବ ପ୍ରଥମ ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରହସ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ
ପୁଣି ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ସିଏ କଳ୍ପର ସଙ୍ଗମରେ ସର୍ବ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ଏହା ତାଙ୍କର ହିଁ କାମ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନୁହେଁ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ତ ନିଜେ ହିଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ ତଳକୁ
କଳିଯୁଗକୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ ସମସ୍ତେ ତଳକୁ ଖସୁଛନ୍ତି । ବୃକ୍ଷ କଣ ଅଧା ସତେଜ ଓ ଅଧା
ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀଣ୍ଣ ହେବ । ଜୀର୍ଣ୍ଣଶୀର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥା ସମସ୍ତଙ୍କର ହୁଏ । କଳ୍ପର ଆୟୁ ମଧ୍ୟ
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ କଳ୍ପର ଆୟୁ ଲମ୍ବା ଚଉଡା କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏକଥା ବାବା
ହିଁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ଆଉ କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବାର ନାହିଁ । ରଚୟିତା ବାପା ସତ୍ୟ ହିଁ
କହୁଛନ୍ତି । ଆମେ ଏତେ ବି.କେ. ଅଛୁ । ତେଣୁ ତ ମାନୁଛନ୍ତି । ଆଗକୁ ଗଲେ ଯେବେ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ, ତେବେ
ସବୁ କିଛି ବୁଝିଯିବେ । ପ୍ରଥମେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ଯେ ନିରାକାର ପରମପିତା
ପରମାତ୍ମା ଦୂରଦେଶରୁ ଆସିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କାହା ଶରୀରରେ ଆସିଲେ? ସୂକ୍ଷ୍ମବତନରେ ଆସି କଣ କରିବେ?
ନିଶ୍ଚୟ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ସାକାର ଦୁନିଆରେ ଏଠାରେ ରହିବା
ଦରକାର । ବ୍ରହ୍ମା କିଏ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କ ଶରୀର ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ
କରିଛନ୍ତି, ସିଏ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ଜାଣି ନ ଥିଲେ, ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନଥିଲେ । ଯେତେବେଳେ
ମୁଁ ପୋଷ୍ୟ ରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରୁଛି ତେବେ ସନ୍ତାନ ହେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛି ଯେ କଣ ତୁମେ ନିଜ ଜନ୍ମକୁ ଭୂଲି ଯାଇଛ । ଏବେ ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ପୂରା ହେଉଛି, ପୁଣି
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ମୁଁ ଆସିଛି ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବା ପାଇଁ । ପବିତ୍ର ହେବା
ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ରାସ୍ତା ନାହିଁ । ଯଦି ଏହି ରହସ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଜାଣିଥାନ୍ତେ, ତେବେ ଗଙ୍ଗା ଆଦିକୁ
ସ୍ନାନ କରିବା ପାଇଁ, ମେଳା ଆଦିକୁ ଯାଆନ୍ତେ ନାହିଁ । ଏହି ପାଣିର ନଦୀରେ ତ ଦ୍ୱାପରଯୁଗରୁ ସ୍ନାନ
କରୁଛନ୍ତି । ଭାବିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଗଙ୍ଗାରେ ବୁଡ ପକାଇଲେ ପାପ ନାଶ ହେବ । କିନ୍ତୁ କାହାର ମଧ୍ୟ ପାପ
ନାଶ ହୁଏ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ରହସ୍ୟ ବୁଝାଅ । ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ
ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି, ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର, ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ନିରାକାର ଅଟେ । ଏହି
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ଡାକୁଛି । ଭକ୍ତି ପରେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ, ଏହା
ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୋତେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ
ଲେଖାଯାଇଛି ଭଗବାନଙ୍କର ସଙ୍କଳ୍ପ ଆସିଲା, ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ଡ୍ରାମା ପ୍ଲାନ୍ ଅନୁସାରେ ସଙ୍କଳ୍ପ
ଆସିଥିବ । ଏହା ପୂର୍ବରୁ ଏହି କଥାକୁ କେହି ବୁଝିପାରୁ ନଥିଲେ । ଦିନକୁ ଦିନ ଅଧିକ-ଅଧିକ ଆତ୍ମା
ଜାଣୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ତୁମକୁ ନୂଆ-ନୂଆ ଗୁହ୍ୟରୁ ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି ।
ଆତ୍ମାମାନେ ଶୁଣି-ଶୁଣି ବୁଝି ଯାଉଛନ୍ତି । ପୂର୍ବରୁ ଏହିପରି କହୁ ନଥିଲେ ଯେ ଶିବବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି
। ଏବେ ତ ଠିକ୍ ଭାବରେ ବୁଝିଯାଇଛନ୍ତି, ଆଗକୁ ଅଧିକ ବୁଝିବେ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଯେ କାହାକୁ କିପରି ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ରଖ ଯେ ବେହଦର ବାପା ବୁଝାଉଛନ୍ତି,
ତେବେ ସେ ନିଶ୍ଚୟ ସତ୍ୟ ହିଁ ବତାଇବେ । ଏଥିରେ ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ପଡିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ । କେତେକ
ସନ୍ତାନ ପକ୍କା ଅଛନ୍ତି, କେତେକ କଚ୍ଚା ଅଛନ୍ତି । କଚ୍ଚା ଥିଲେ କାହାକୁ ବୁଝାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସ୍କୁଲ୍ରେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥାଆନ୍ତି । ବହୁତଙ୍କର ଏହି ସଂଶୟ ଆସୁଛି କି ଆମେ କିପରି
ବୁଝିବୁ ଯେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହିଁ ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତ ପତିତ ଦୁନିଆରେ କୃଷ୍ଣ ଆସି ପାରିବେ ନାହିଁ
। ଏକଥା ତାଙ୍କୁ ସିଦ୍ଧ କରି କୁହ କି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ହିଁ ପତିତ ଦୁନିଆ ଏବଂ ପତିତ ଶରୀରରେ
ଆସିବାକୁ ହୁଏ, ବାବା ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ନିଜ-ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଅଛି । କେହି
ତ ଶୀଘ୍ର ବୁଝି ଯାଉଛନ୍ତି । ଯେତେ ସମ୍ଭବ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସବୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଏକ ସମାନ ହେବେ ନାହିଁ
। କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ଅଛି । ଏକଥା ବାବା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ
ପିଲାମାନେ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ । ବଡ
ବାବା ଯାହା କିଛି କହିବେ, ତାହା ମାନିବା ଉଚିତ୍ । ଗୁରୁଙ୍କୁ ତ ମାନି ଆସିଛ । ସ୍ୱର୍ଗ ରଚୟିତା
ବାବାଙ୍କ କଥା ତ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ମାନିବା ଦରକାର । କିନ୍ତୁ କେହି ଏହିପରି ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି
ନାହାଁନ୍ତି । ବରଂ ସେଥିରେ କ୍ଷତି ହେଉ ବା ଲାଭ ହେଉ, ମାନି ନେବା ଉଚିତ୍ । ଯଦିଓ କ୍ଷତି ମଧ୍ୟ
ହୋଇଯାଉ ତଥାପି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନା - ସର୍ବଦା ଏହିପରି ବୁଝ ଯେ ଶିବବାବା ହିଁ କହୁଛନ୍ତି,
ବ୍ରହ୍ମା କହୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଭାବ ନାହିଁ । ଶିବବାବା ଉତ୍ତରଦାୟି । ସେସବୁ ଠିକ୍ କରିଦେବେ ।
ତାଙ୍କର ଏହି ରଥ, ତେଣୁ ସେ ଠିକ କରିଦେବେ । କହିବେ ଯେ ମୁଁ ଏହି ରଥରେ ବସିଛି । ସର୍ବଦା ଭାବ ଯେ
ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଇଏ କିଛି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏହା ହିଁ ସ୍ମୃତିରେ ରଖ । ଗୋଟିଏ ପଟେ ତ
ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ନିଶ୍ଚୟ ରଖିବା ଦରକାର, ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ କଥା ମାନିଚାଲ ତେବେ ତୁମର
କଲ୍ୟାଣ ହେବ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ଯଦି କିଛି କହୁଛନ୍ତି, ତେବେ ତାଙ୍କ କଥାର ଉତ୍ତରଦାୟି ହେଉଛି ମୁଁ
। ତୁମେମାନେ ଚିନ୍ତା କର ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଅବସ୍ଥା ଆହୁରି ମଜବୁତ ହୋଇଯିବ ।
ନିଶ୍ଚୟ ରହିଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ, ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ମିଳିବ । ଯେତେ ଅଧିକ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ
ସେତେ ଅଧିକ ବଳ ମିଳିବ । ଯିଏ ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ କରିବେ ସେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ । ଅନେକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ଦେହ-ଅଭିମାନ ବହୁତ ରହିଥାଏ । ଦେଖ ବାବା ସବୁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କିପରି ସ୍ନେହରେ ଚଳାଉଛନ୍ତି ।
ସମସ୍ତଙ୍କ ସାଥିରେ କଥା ହେଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି ଠିକ୍ ଭାବରେ ବସିଛ! କୌଣସି
ଅସୁବିଧା ତ ନାହିଁ! ପିଲାମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ଅବିନାଶୀ ପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ
ପାଇଁ ବହୁତ ବହୁତ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଯିଏ ଯେତେ ଶ୍ରୀମତକୁ ଧ୍ୟାନ ରଖି ସେବା କରନ୍ତି ସେହି ଅନୁସାରେ
ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ସେବାରେ ହିଁ ଲାଭ ଅଛି । ସେବାର୍ଥେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଯଦି କେହି ଭଲ ସେବା କରୁଥା’ନ୍ତି ତେବେ ସେମାନେ ହୃଦୟରେ ମଧ୍ୟ ରହିଥାନ୍ତି ଯେ ଇଏ ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନ
ଅଟେ । କିନ୍ତୁ କେବେ କେବେ କୌଣସି ଖରାପ ଗ୍ରହ ପ୍ରଭାବରେ ପଡିଯାଆନ୍ତି । ମାୟା ବାଧା ଦେଇଥାଏ ।
ଖରାପ ଗ୍ରହ କାରଣରୁ ପୁଣି ଜ୍ଞାନ ଧାରଣ କରିପାରି ନଥା’ନ୍ତି । କେହି ତ ପୁଣି କର୍ମଣା ସେବା
ଅକ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ତୁମର କାମ ହେଲା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ କରାଇବା । କାହାକୁ ଦେଲେ ଦୁଃଖ ଦିଅ ନାହିଁ ।
ଜ୍ଞାନ ନଥିବାରୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଇଥାନ୍ତି । ପୁଣି କେତେ ବି ବୁଝାଅ ବୁଝନ୍ତି ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ
ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବିଷୟରେ ବୁଝାଅ । କିପରି ଆତ୍ମାରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅଭିନୟ ଭରି ରହିଛି,
ଯାହାକି ଅବିନାଶୀ ଅଭିନୟ ଅଟେ । ଏହା କେବେ ବଦଳେ ନାହିଁ, ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ରହିଛି ।
ନିଶ୍ଚୟ ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମା କେବେ ହଲଚଲ ହେବେ ନାହିଁ । ଅନେକ ଆତ୍ମା ହଲଚଲ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଶେଷ
ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ ଦୁନିଆ ରୂପୀ ପାଳଗଦାକୁ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ସ୍ଥିର
ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯିବେ । ଏବେ ତ ବହୁତ ଯୁକ୍ତିରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଭଲ-ଭଲ ପିଲାମାନେ ତ ସେବା
କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ହୃଦୟରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । କାରଣ ବାବାଙ୍କ ସେବାର୍ଥେ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ ମଧ୍ୟ
କରିଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ସେବାରେ ବହୁତ ସଉକ ରହିଥାଏ । ଯାହାଙ୍କଠାରେ ଯେଉଁ ଗୁଣ ଅଛି ତାହା ବାବା
ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ସେବାରେ
କଠିନ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ, କୌଣସି କଥାରେ ସଂଶୟ ଆଣିବାର ନାହିଁ । ସେବା ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ସୁଖ ଦେବାର ଅଛି, ଦୁଃଖ ନୁହେଁ ।
(୨) ନିଶ୍ଚୟର ବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଅଚଳ-ଅଟଳ କରିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁଭଳି ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି,
ସେଥିରେ କଲ୍ୟାଣ ସମାହିତ ହୋଇ ରହିଛି କାହିଁକି ନା ବାବା ଉତ୍ତରଦାୟୀ ଅଟନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି
ଚିନ୍ତା କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ସହଜଯୋଗକୁ ନିଜର
ନେଚର ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଭାବ ଏବଂ ନ୍ୟାଚୁରାଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱାଭାବିକ କରି ସବୁ ବିଷୟରେ ପରଫେକ୍ଟ
ଅର୍ଥାତ୍ ନିପୁଣ ହୁଅ ।
ଯେପରି ତୁମେମାନେ ସମସ୍ତେ
ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟ - ଏଥିରେ କୌଣସି ଶତକଡା ବା ଉଣା ଅଧିକ ନାହିଁ, ସେହିଭଳି ନିରନ୍ତର ସହଜଯୋଗୀ
ବା ଯୋଗୀ ହେବାର ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି କମୀ ବେଶୀ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବା ଉଚିତ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ନିରନ୍ତର
ଯୋଗୀ ହେବା ସ୍ୱାଭାବିକ ହେବା ଦରକାର ଏବଂ ତୁମର ସ୍ୱଭାବରେ ପରିଣତ ହୋଇଯିବା ଦରକାର । ଯେପରି ଯଦି
କାହାର କୌଣସି ବିଶେଷ ସ୍ୱଭାବ ବା ସଂସ୍କାର ଥାଏ ତେବେ ସେ ନ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ ସେହି ସ୍ୱଭାବର
ବଶୀଭୂତ ହୋଇ କାମ କରିଥାଏ । ସେହିଭଳି ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମର ସ୍ୱଭାବରେ ପରିଣତ ହୋଇଯାଉ । କ’ଣ କରିବି,
କିପରି ଯୋଗ ଲଗାଇବି - ଏହି କଥା ସମାପ୍ତ ହୋଇ ଗଲେ ସବୁ ବିଷୟରେ ପରଫେକ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ପରଫେକ୍ଟ
ଅର୍ଥାତ୍ ଇଫେପ୍ଟ ଏବଂ ଡିଫେକ୍ଟ ମୁକ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରଭାବମୁକ୍ତ ଏବଂ ତ୍ରୁଟୀ ମୁକ୍ତ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ସହନ
କରିବାର ଅଛି ତେବେ ଖୁସି ଖୁସିରେ କର ବାଧ୍ୟତାମୂଳକ ଭାବରେ ନୁହେଁ ।