03.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ସଠିକ୍ ଭାବରେ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରୁହ ତେବେ ତୁମର ଚେହେରା ସର୍ବଦା ଚମକଦାର ଏବଂ ଖୁସି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅବସ୍ଥାରେ
ରହିବ ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଯୋଗରେ ବସିବାର ବିଧି କ’ଣ ତଥା ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ-କ’ଣ ଲାଭ ହେଉଛି?
ଉତ୍ତର:-
ଯେତେବେଳେ ଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ ବସୁଛ ସେତେବେଳେ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ସବୁ କର୍ମଧନ୍ଦା ଆଦିର ପଞ୍ଚାୟତକୁ
ଭୁଲି ନିଜକୁ ଦେହୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ କାରଣ ଦେହ ଏବଂ ଦେହର ସମ୍ବନ୍ଧ ଗୁଡିକର ଜାଲ ବଡ
ବିସ୍ତାର ଅଟେ, ସେହି ଜାଲକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୁଲି ଦେହ-ଅଭିମାନତାରୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱକୁ ଚାଲିଯାଅ ଅର୍ଥାତ୍
ନିଜେ ମରିଗଲେ ତୁମ ପାଇଁ ଦୁନିଆ ମରିଗଲା । ବଞ୍ଚିଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲି ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଅ, ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ଅଶରୀରୀ ଅବସ୍ଥା, ଏହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାର ପାପ ନାଶ
ହେବ ।
ଗୀତ:-
ରାତ କେ ରାହୀ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଯୋଗର
ଯାତ୍ରାରେ ବସିଛନ୍ତି, କେବଳ ଶାନ୍ତିରେ ବସି ନାହାଁନ୍ତି, କିଛି କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ
ହୋଇଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତା’ସହିତ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ମଧ୍ୟ ଅଛ । ଏହି ଯାତ୍ରା ଶିଖାଉଥିବା ବାବା ସାଥିରେ
ମଧ୍ୟ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଲୌକିକ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସାଥିରେ ନେଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ହେଲ ଅଲୌକିକ
ବ୍ରାହ୍ମଣ, ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କର ବର୍ଣ୍ଣ ଅଥବା କୂଳ କୁହାଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ପିଲାମାନେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ
ବସିଛ ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗରେ ବସିଲେ ଗୁରୁଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଆସିଥାଏ । ଚିନ୍ତନ ଚାଲିଥାଏ ଯେ ଗୁରୁ ଆସି
ପ୍ରବଚନ ଶୁଣାଇବେ । ସେସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଏହା ହେଉଛି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା, ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେଉଛି । ତୁମେ ଜଙ୍କ ଅର୍ଥାତ୍ ପାପରୁ ମୁକ୍ତ ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେଉଛ ।
ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ହେଉଛି ଯେ ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ପାପ କଟିବ କାହିଁକି ନା ମୁଁ ହିଁ ପତିତ-ପାବନ ।
ମୁଁ କାହାରି ସ୍ମରଣ ଦ୍ୱାରା ଆସୁ ନାହିଁ । ମୋର ଆସିବା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି ।
ଯେତେବେଳେ ପତିତ ଦୁନିଆ ବଦଳି ପାବନ ଦୁନିଆ ହେବାର ଅଛି, ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଯାହା
ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି, ତାର ସ୍ଥାପନା ପୁନର୍ବାର ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁ
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ବିଷୟରେ ବୁଝାଇଛି ଯେ - ସେ ବ୍ରହ୍ମାରୁ ବିଷ୍ଣୁ, ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ହେଉଛନ୍ତି ।
ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁରୁ ବ୍ରହ୍ମା ହେବାରେ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ଲାଗୁଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝିବାର
କଥା । ତୁମେ ଶୂଦ୍ର ଥିଲ, ଏବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବର୍ଣ୍ଣକୁ ଆସିଛ । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ ତେଣୁ ତୁମକୁ
ଖାଦମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହି ରଚନାର
ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି ତାହା ତ ବୁଝିଗଲଣି । ଏଥିରେ ବିଳମ୍ବ ହେଉ ନାହିଁ । ବାସ୍ତବରେ ଏବେ କଳିଯୁଗ
ଅଟେ । ସେମାନେ କେବଳ କହୁଛନ୍ତି - କଳିଯୁଗର ଏବେ ଆଦି ସମୟ କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା
କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ଏହି ସବୁ
ବେଦଶାସ୍ତ୍ରର ସାରାଂଶ ବୁଝାଉଛି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସକାଳୁ ଏଠାରେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ବସୁଛ । ନଚେତ୍ ମାୟାର ତୋଫାନ ଆସିବ । ଧନ୍ଦା
ଆଡକୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ଚାଲିଯିବ । ଏସବୁ ବାହାରର ପଞ୍ଚାୟତ ଅଟେ ନା । ଯେପରି ବୁଢିଆଣୀ କେତେ ଜାଲ
ବାହାର କରିଥାଏ, ପୁଣି ତାହା ଗ୍ରାସ ମଧ୍ୟ କରି ଦେଇଥାଏ । ସେହିପରି ଦେହର ମଧ୍ୟ କେତେ ଜଞ୍ଜାଳ
ରହିଛି । କାକା, ଚାଚା, ମାମା, ଗୁରୁ ଗୋସାଇଁ... କେତେ ଜାଲ । ସେସବୁରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
କେବଳ ଦେହୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟ ଶରୀର ଛାଡିଲେ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି
। ନିଜେ ମରିଗଲେ ଦୁନିଆ ମରିଗଲା । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଛି ଯେ ଏହି ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ।
ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଯାହାର ମୁଖ ଖୋଲୁ ନାହିଁ, ତେବେ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଯେପରି ଏହି
ବ୍ରହ୍ମା ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । କନ୍ୟା, ପତିକୁ ମନେ ପକାଇଥାଏ କାହିଁକି ନା ପତି,
ତା’ର ପରମେଶ୍ୱର । ତେଣୁ ପିତାଠାରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ହଟାଇ ପତି ଆଡକୁ ଚାଲିଯାଏ । ଇଏ ତ ପତିମାନଙ୍କର
ପତି, ସମସ୍ତଙ୍କର ବର ଅଟନ୍ତି ନା । ତୁମେ ସବୁ କନ୍ୟା ଅଟ । ଭଗବାନଙ୍କର ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି
। ସବୁ ଭକ୍ତିନୀମାନେ ରାବଣର ଜେଲରେ ବନ୍ଦୀ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚୟ ଦୟା ଲାଗିବ
ନା । ବାବା ଦୟାର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ସିଏ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଦୟା କରୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବହୁତ
ପ୍ରକାରର ଗୁରୁ ଅଛନ୍ତି । ଯିଏ କିଛି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଗୁରୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ
ବାବା ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏହି ରାଜଯୋଗ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ
। ପରମାତ୍ମା ହିଁ ଆସି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ । ପୁଣି ଏହାଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେଲା? ଏକଥା କାହାକୁ
ଜଣାନାହିଁ । ଗୀତାର ପ୍ରମାଣ ତ ବହୁତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଛୋଟ ଛୋଟ କୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଗୀତାକୁ ମୁଖସ୍ତ
କରି ଦେଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କର ମଧ୍ୟ କିଛି ନାଁ କିଛି ମହିମା ହେଉଛି । ଗୀତା ଗୁପ୍ତ ହୋଇନାହିଁ ।
ଗୀତାର ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବାବା ସାରା ଦୁନିଆର ନବୀକରଣ କରୁଛନ୍ତି
। ତୁମର କାୟା କଳ୍ପତରୁ, କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ସମାନ ଅଥବା ଅମର କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛ, ବାବାଙ୍କର ଆହ୍ୱାନ କରୁନାହଁ । ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ରହି ନିଜର ଉନ୍ନତି କରୁଛ । ବାବାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ଚାଲିବାର ସଉକ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଆମେ
ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଭୋଜନ ଖାଉଛୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଶିବବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ଖାଉଛୁ । ଅଫିସରେ ମଧ୍ୟ
କିଛି ନା କିଛି ସମୟ ମିଳିଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ପତ୍ର ଲେଖୁଛନ୍ତି, ଚେୟାରରେ ବସି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି ଅଫିସର ଆସି ଦେଖୁଛନ୍ତି, ଇଏ ବସି-ବସି ଯେପରି ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍
ଅଶରୀରୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କାହାର ଆଖି ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଛି, କାହାର ଖୋଲା ରହୁଛି । କେହି ଏପରି
ବସୁଛନ୍ତି ଯେପରି କିଛି ଦେଖୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯେପରି ଅର୍ନ୍ତଧ୍ୟାନ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହିପରି
ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ମନର ଦଉଡି ଟାଣି ନେଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମଉଜରେ ବସି ରହିଥା’ନ୍ତି ।
ତାଙ୍କୁ ପଚାରିବେ ତୁମର କ’ଣ ହେଲା ? କୁହନ୍ତି - ମୁଁ ତ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଥିଲି ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଦେହୀ ଅଭିମାନୀ ହେବା
ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଯିବ । ପବିତ୍ର ନହୋଇ ସେଠାକୁ ତ ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ କିପରି
ପବିତ୍ର ହେବ? ଏକଥା ବାବା ହିଁ କହିପାରିବେ । ମନୁଷ୍ୟ ତ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ କିଛି ନା
କିଛି ବୁଝିଥିଲେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରିବ । ତୁମକୁ ଅନ୍ୟର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ,
ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚୟ କରିବାକୁ ହେବ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ହେ
ଈଶ୍ୱର ପିତା ବୋଲି କହି ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି - ହେ ଈଶ୍ୱର, ଦୟା କର । ଏହିଭଳି ଡାକିବାର
ଏକ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଗଲାଣି । ବାବା ତୁମକୁ ନିଜ ସମାନ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କରାଉଛନ୍ତି । ମାୟା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
କେତେ ଅଜ୍ଞାନୀ କରିଦେଇଛି । ଲୌକିକ ପିତା ମଧ୍ୟ ପିଲାର ଚାଲି ଚଳଣି ଠିକ୍ ନ ଦେଖିଲେ ଅଜ୍ଞାନୀ
ବୋଲି କହିଥା’ନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ବର୍ଷରେ ପିତାର ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଉଡାଇ ଦେଇଥାନ୍ତି । ତେଣୁ ବେହଦର
ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, ତୁମକୁ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରାଇଥିଲି, ଏବେ ନିଜ ଚଳଣିକୁ ଦେଖ । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଯେ ଏହା କିପରି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଖେଳ ଅଟେ । ଭାରତର କେତେ ଅଧପତନ ହୋଇଯାଉଛି ।
ଭାରତବାସୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଅଧଃପତନ ହେଉଛି । ସେମାନେ ନିଜକୁ ଏହିପରି ପତିତ କଳିଯୁଗୀ ତମୋପ୍ରଧାନ ବୋଲି
ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ଅର୍ଥାତ୍ ମନୁଷ୍ୟ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲେ, ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ଏବେ
ନର୍କବାସୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ । ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନଥିଲେ । ଏବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ଚମତ୍କାରିତା ଆସିଛି । ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇ-ନେଇ ସିଡି ତ ନିଶ୍ଚୟ
ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ପଡିବ, ଉପରକୁ ଚଢିବାକୁ ଜାଗା ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ-ଓହ୍ଲାଇ ପତିତ ହେବାକୁ
ହିଁ ପଡିବ । ଏକଥା କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ ପୁଣି
ଭାରତବାସୀଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛ ଯେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ଥିଲ ଏବେ ନର୍କବାସୀ ହୋଇଯାଇଛ । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ
ତୁମେ ନେଇଛ । ପୁନର୍ଜନ୍ମକୁ ତ ମାନୁଛ ନା, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚୟ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ପଡିବ । କେତେ
ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେଇଛ, ସେ କଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ଅନୁଭବ କରୁଛ, ଆମେ
ପବିତ୍ର ଦେବୀ ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ରାବଣ ପତିତ କରିଦେଇଛି । ଶୂଦ୍ରରୁ ଦେବତା କରାଇବା ପାଇଁ
ବାବାଙ୍କୁ ଆସି ପଢାଇବାକୁ ପଡୁଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମୁକ୍ତିଦାତା, ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ କୁହାଯାଉଛି, କିନ୍ତୁ
ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ସେହି ସମୟ ଆସିବ ଯାହାକି ଜଣାପଡିବ ଯେ ଏମାନେ
ସାଧାରଣରୁ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଗଲେ! ଡ୍ରାମା କିପରି କରାଯାଇଛି, କେହି ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ଭାବିନଥିଲେ
ଯେ ଆମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପରି ହୋଇପାରିବୁ । ବାବା କେତେ ସ୍ମୃତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାର ଅଛି ତେଣୁ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ଅଭ୍ୟାସ
କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ପାଦ୍ରୀମାନେ ନିରବତାର ସହିତ ଯାଆନ୍ତି । ସେ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ହିଁ ରୁହନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସ୍ନେହ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କ ପ୍ରତି ଥାଏ । ତୁମେ ରୁହାନୀ ପଣ୍ଡାଙ୍କର ପରମପ୍ରିୟ
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି
ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବ ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ପରି ରାଜଧାନୀ ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ଥାପନ
ହେବ । ବାବା ତ ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଏପରି ଗ୍ରହଚାରୀ ବସିଯାଉଛି ଯାହାକି
ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲୁ ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିଲେ ହିଁ ବିଜୟ ହେବ ।
ନିଶ୍ଚୟରେ ହିଁ ବିଜୟ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋ ମତରେ ଚାଲ । କାହିଁକି ଭାବୁଛ ଯେ, ଏହି
ବ୍ରହ୍ମା ମତ ଦେଉଛନ୍ତି? ସର୍ବଦା ଭାବ ଶିବବାବା ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେ ତ ସେବାର ହିଁ ମତ ଦେବେ ନା
। କେହି କହୁଛନ୍ତି, ବାବା ଏହି ଧନ୍ଦା କରିବୁ? ବାବା ଏହି କଥା ପାଇଁ ମତ ଦେବେ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ଆସିଛି ପତିତରୁ ପାବନ କରିବାର ଉପାୟ ବତାଇବା ପାଇଁ, ଏହି ସବୁ କଥା ପାଇଁ ନୁହେଁ
। ମୋତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ - ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସି ଆମକୁ ପାବନ କରାଅ । ତେଣୁ ମୁଁ ଏହି ଉପାୟ
ବତାଉଛି, ଯାହା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ତୁମର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ ସେନା । ସେମାନେ ପୁଣି ହତିଆର
ବାଣ ଆଦି ଦେଖାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ବାଣ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏସବୁ ହେଉଛି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ।
ବାବା ଆସି ସତ୍ୟ ମାର୍ଗ ବତାଉଛନ୍ତି - ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡକୁ ଚାଲିଯାଉଛ ।
ସେଠାରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ରହିବ ହିଁ ନାହିଁ । କାହାକୁ ବୁଝାଇଲେ ବି ମାନୁ ନାହାଁନ୍ତି ଏହା
କିପରି ହୋଇପାରିବ ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେବଳ ଭାରତ ହିଁ ଥିଲା । ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ୩ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ
ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା ନା, ସେତେବେଳେ ଆଉ କିଛି ଧର୍ମ ନଥିଲା । ପୁଣି ବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହେଲା । ତୁମେ
କେବଳ ନିଜ ପିତାଙ୍କୁ, ନିଜ ଧର୍ମ, କର୍ମକୁ ଭୁଲିଯାଇଛ । ଯଦି ନିଜକୁ ଦେବୀ-ଦେବତା ଭାବୁଥା’ନ୍ତ
ତେବେ ଅଶୁଦ୍ଧ ଭୋଜନ, ଖରାପ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇନଥାନ୍ତ । କିନ୍ତୁ ଖାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ସେହି ଗୁଣ ନାହିଁ
ସେଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ହିନ୍ଦୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ନଚେତ ଲଜ୍ୟା ଆସିବା ଉଚିତ୍, ଆମର ବରିଷ୍ଠମାନେ ଏତେ
ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି ଆଉ ଆମେ ଏହିପରି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ । କିନ୍ତୁ ନିଜର ଧର୍ମକୁ ଭୁଲିଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ
ତୁମେ ଡ୍ରାମାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଗଲଣି । ଏପରି କୌଣସି କଥା ହେଲେ ତୁମେ
କହିପାରିବ ଯେ ବାବା ଏହିପରି ପଏଣ୍ଟସ କହି ନାହାଁନ୍ତି । ବାସ୍ । ନଚେତ ମାଗଣାରେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ
ପଡୁଛନ୍ତି । କୁହ, ଆମେ ପାଠ ପଢୁଛୁ । ଯଦି ସବୁ କିଛି ଏବେ ଜାଣିଯିବେ ତେବେ ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ।
କିନ୍ତୁ ନା । ଏବେ ସମୟ ଅଛି । ଆମେ ପାଠ ପଢୁଛୁ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବୁ
। ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ ପାପ କଟିଯିବ ପୁଣି ଆମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବା । ପୁଣି ଏହି
ପତିତ ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆଜିକାଲି କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଯେ ପରମାତ୍ମା କେଉଁଠି ଆସିଛନ୍ତି
ନିଶ୍ଚୟ । କିନ୍ତୁ ଗୁପ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ବିନାଶର ସମୟ ଅଟେ ନା । ବାବା ହିଁ
ମୁକ୍ତିଦାତା, ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ଘରକୁ ଫେରାଇ ନେବେ, ସମସ୍ତେ ମଶା ସଦୃଶ ମରିବେ । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ, ସମସ୍ତେ ଏକାଭଳି ଯୋଗରେ ବସୁ ନାହାଁନ୍ତି । କାହାର ସଠିକ୍ ଯୋଗ ରହୁଛି, କାହାର
ଅଧଘଣ୍ଟା, କାହାର ୧୫ ମିନିଟ୍ । କେହି ତ ଗୋଟିଏ ମିନିଟ୍ ମଧ୍ୟ ଯୋଗରେ ରହୁ ନାହାଁନ୍ତି । କେହି
କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ସାରା ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛୁ, ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କର ଚେହେରା ଆକର୍ଷଣୀୟ
ହୋଇ ଚମକିବ । ଏହିପରି ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଅତିନ୍ଦ୍ରିୟ ସୁଖ ରହିଥାଏ । କେଉଁଠି ହେଲେ ବୁଦ୍ଧି
ଭଟକିବ ନାହିଁ । ସେ ସୁଖର ଅନୁଭବ କରିଥା’ନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ କହୁଛି ଏକ ପ୍ରେମିକଙ୍କର
ସ୍ମୃତିରେ ବସିଲେ କେତେ ପାପ କଟିଯିବ । ପୁଣି ଅଭ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା
ତୁମେ ସଦା ସୁଖୀ, ସଦା ଧନବାନ ହେଉଛ । ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ମନେ ପଡିଯାଉଛି । କେବଳ ଯୋଗରେ ରହିବାର
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ଘୂରି ଚାଲିବ ।
ଏବେ ତୁମେ ମାଷ୍ଟର ବୀଜରୂପ ହେଉଛ । ଯୋଗ କରିବା ସହିତ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ମଧ୍ୟ ଘୂରାଇବାକୁ ହେବ ।
ତୁମେ ଭାରତବାସୀ ଲାଇଟ୍ ହାଉସ ଅର୍ଥାତ୍ ବତୀଘର ଅଟ । ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବତୀଘର ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରର
ରାସ୍ତା ବତାଉଛ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ ନା । ତୁମେ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା
ବତାଉଛ ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବତୀଘର ଅଟ । ତୁମର ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ନାମ
ଲେଖାଇବାକୁ ହେଲେ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ
ବସିଛ । ଯିଏ ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସମ୍ମୁଖରେ ଜ୍ଞାନବାଣୀ ଝରୁଛି ।
ସମ୍ମୁଖରେ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ମଜା ରହିଛି । ପୁଣି ଦ୍ୱିତୀୟ ନମ୍ବରରେ ଅଛି ଟେପ୍ ରେକର୍ଡ । ତୃତୀୟରେ
ମୁରଲୀ । ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସବୁ କିଛି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି
ନା । ତଥାପି ବି ତୁମେ ଏହି କଥା ଭାବ ଯେ “ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି”, ଏକଥା ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ବହୁତ
ଅବଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ଯାହା କହୁଛନ୍ତି, ତାହା କଲ୍ୟାଣକାରୀ ହିଁ ଅଟେ । ଅକଲ୍ୟାଣ ହେଲେ
ମଧ୍ୟ ତାହା କଲ୍ୟାଣ ରୂପରେ ବଦଳିଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କର
ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଅନୁସାରେ ଚାଲି ନିଜର ଉନ୍ନତି କରିବାକୁ ହେବ । ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ସଚ୍ଚା ପ୍ରୀତି ରଖିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଭୋଜନ ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଭୋଜନ
ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବତୀଘର ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ରାସ୍ତା ବତାଇବାକୁ ହେବ ।
ବାବାଙ୍କ ଭଳି କଲ୍ୟାଣକାରୀ ନିଶ୍ଚୟ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କ ଭିତରେ ସାରା ସଂସାରର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ବେହଦର ବୈରାଗୀ ହୁଅ ।
ବେହଦର ବୈରାଗୀ ସେହିମାନେ
ହୋଇପାରିବେ ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ନିଜର ସଂସାର ମନେ କରନ୍ତି । ଯେଉଁମାନଙ୍କର ସଂସାର ହିଁ
ବାବା ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ସର୍ବଦା ନିଜର ସଂସାର ଭିତରେ ହିଁ ରହିଥା’ନ୍ତି, ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ଯାଆନ୍ତି ହିଁ
ନାହିଁ ତେଣୁ ସାରା ଦୁନିଆ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଆପେ ଆପେ ଦୂରେଇଯାଏ । ତେବେ ସଂସାର ଭିତରେ ବ୍ୟକ୍ତି
ଏବଂ ବୈଭବ ଉଭୟ ଅନ୍ତର୍ନିହିତ । ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୋର ସମ୍ପତ୍ତି - ଏହି ସ୍ମୃତିରେ
ରହିବା ଦ୍ୱାରା ବେହଦର ବୈରାଗୀ ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ସେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ କାହାକୁ
ଦେଖନ୍ତି ନାହିଁ ବା ସେମାନଙ୍କୁ କେହି ଦେଖାଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରିବା ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଏବଂ ମନୋରଞ୍ଜନ ସ୍ଥିତିର ସନ୍ତୁଳନ ରଖ ।