27.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମର ସ୍ୱଧର୍ମ ହେଲା
ଶାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି ତ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ହିଁ ମିଳିପାରିବ, ଏହି କଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ ଏବଂ ନିଜର ସ୍ୱଧର୍ମରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଜ୍ଞାନ
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଅଛି ଯାହାକୁ ଏବେ ତୁମେମାନେ ପଢୁଛ?
ଉତ୍ତର:-
ପାପ ଓ ପୁଣ୍ୟର ଜ୍ଞାନ । ଭାରତବାସୀ ଯେତେବେଳେ ବାବାଙ୍କୁ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ପାପ ଆତ୍ମା
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଯେତେବେଳେ ବାବା ଏବଂ ଡ଼୍ରାମାକୁ ଜାଣିଯାଉଛନ୍ତି, ସେତେବେଳେ ପୁଣ୍ୟଆତ୍ମା
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ।ଏହି ପାଠ ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ ପଢୁଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତିଦାତା
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ, ମନୁଷ୍ୟକୁ ସଦ୍ଗତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦେଇ
ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ଇସ୍ ପାପ କେ
ଦୁନିଆ ସେ ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ବସି
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ହେଉଛି ପାପ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ । ଭାରତକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି
ଯେ ଭାରତ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ ଥିଲା, ଯେଉଁଠି ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଏହି
ଭାରତ ସୁଖଧାମ ଥିଲା, ସେ ସମୟରେ ଆଉ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ନଥିଲା, ଏକମାତ୍ର ହିଁ ଭାରତ ଥିଲା । ଶାନ୍ତି
ଅଥବା ସୁଖ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲା ଯାହାକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ନର୍କ । ଭାରତ ହିଁ
ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ଏବେ ନର୍କ ହୋଇଯାଇଛି । ନର୍କରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି କୁଆଡ଼ୁ ଆସିବ । କଳିଯୁଗକୁ ନର୍କ
କୁହାଯାଉଛି । କଳିଯୁଗ ଅନ୍ତକୁ ଆହୁରି ହିଁ ରୌରବ ନର୍କ, ଦୁଃଖଧାମ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ସମୟରେ ଭାରତ ହିଁ ସୁଖଧାମ ଥିଲା । ଭାରତବାସୀ ମାନଙ୍କର ଗୃହସ୍ଥ
ଧର୍ମ ପବିତ୍ର ଥିଲା । ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ-ଶାନ୍ତି, ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଥିଲା । ଏବେ ସେହି ଭାରତ
ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି, ସମସ୍ତେ ବିକାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖଧାମ । ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର
ନିବାସ ସ୍ଥଳୀ ହେଉଛି ଶାନ୍ତିଧାମ । ଶାନ୍ତି, ଶାନ୍ତିଧାମରେ ହିଁ ମିଳିପାରିବ । ସେହିଠାରେ ହିଁ
ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତ ରହିପାରିବ, ଯାହାକୁ ସୁଇଟ୍ ହୋମ ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ତାହା ହେଉଛି
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର । ସେଠାରେ ରହିବା ସମୟରେ ଆତ୍ମା ଶାନ୍ତିରେ ରହୁଛି । ଶାନ୍ତି କୌଣସି ଜଙ୍ଗଲ
ଆଦିକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ମିଳିବ ନାହିଁ । ତାହା ହିଁ ଶାନ୍ତିଧାମ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖ ଓ ଶାନ୍ତି
ମଧ୍ୟ ରହିବ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମରେ ଶାନ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତିଧାମରେ ହିଁ ଶାନ୍ତି
ମିଳିପାରିବ । ସୁଖଧାମରେ ମଧ୍ୟ କର୍ମ କରିବାକୁ ହୁଏ, ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ ।
ଏହି ଦୁଃଖଧାମରେ ଜଣେ ହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଥିବ । ଏହା ହେଉଛି
ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ପତିତ ଧାମ, ସେଥିପାଇଁ ତ ପତିତ-ପାବନକୁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେହି ବାବାଙ୍କୁ
କେହି ଜାଣିନାହାନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ନିର୍ଦ୍ଧନ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଅନାଥ ହେବା ଯୋଗୁଁ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ
ଲଢେଇ ଝଗଡ଼ା କରୁଛନ୍ତି । କେତେ ଦୁଃଖ-ଅଶାନ୍ତି, ମାଡପିଟ୍ ହେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ । ସେଥିପାଇଁ ରାମରାଜ୍ୟ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ନାଁ ସୁଖ ଅଛି ନାଁ ଶାନ୍ତି । ରାମ
ରାଜ୍ୟରେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ଉଭୟ ଥିଲା । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ କେବେ ଲଢେଇ-ଝଗଡ଼ା କରୁନଥିଲେ, ସେଠାରେ ୫
ବିକାର ରହିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ୫ ବିକାର ରହିଛି । ପ୍ରଥମ ହେଉଛି ଦେହ-ଅଭିମାନ ମୁଖ୍ୟ । ପୁଣି କାମ,
କ୍ରୋଧ । ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିବା ସମୟରେ ଏହି ୫ ବିକାର ନଥିଲା । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ
ଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଥିଲେ ।
ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ମନୁଷ୍ୟ କେବେ କାହାକୁ ସୁଖ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ, ପରସ୍ପରକୁ କେବଳ ଦୁଃଖ ହିଁ
ଦେଇଥାନ୍ତି । ଏହିପରି ଭାବ ନାହିଁ କେହି ଲକ୍ଷପତି, କୋଟି ପତି, ପଦମପତି ହେଲେ ସୁଖୀ ଅଟନ୍ତି ।
ନାଁ, ଏସବୁ ତ ହେଉଛି ମାୟାର ଆକର୍ଷଣ । ମାୟାର ରାଜ୍ୟ । ଏବେ ତାହାର ବିନାଶ ପାଇଁ ମହାଭାରତ ଲଢେଇ
ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ଏହା ପରେ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲିବ ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ପୁଣି ନର୍କର ଦ୍ୱାର
ଖୋଲୁଛି । ଏହି କଥା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ଭାରତବାସୀ କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତି କଲେ ଭଗବାନ ମିଳିବେ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେବେ ଭକ୍ତି କରି-କରି ବିଲକୁଲ୍ ତଳକୁ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ମୋତେ ଆସିବାକୁ
ପଡ଼ୁଛି - ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରିବା ପାଇଁ । ଯେଉଁ ଭାରତ
ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ତାହା ନର୍କ କିପରି ହେଲା? ରାବଣ ହିଁ କଲା । ଗୀତାର ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ତୁମକୁ ରାଜ୍ୟ
ମିଳିଲା, ୨୧ ଜନ୍ମ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରାଜ୍ୟ କଲ । ପୁଣି ଭାରତ ଦ୍ୱାପରରୁ କଳିଯୁଗକୁ ଆସିଗଲା
ଅର୍ଥାତ୍ ଅବତରଣ କଳା ହୋଇଗଲା ସେଥିପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି - ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ପତିତ
ମନୁଷ୍ୟକୁ ପତିତ ଦୁନିଆରେ ସୁଖଶାନ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । କେତେ ଦୁଃଖ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି । ଆଜି
ପଇସା ଚୋରୀ ହେଲା, ଦେବାଳିଆ ହେଲେ, ଆଜି ରୋଗୀ ହେଲେ । ଏଠାରେ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି ନା । ଏବେ
ତୁମେ ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି
ନେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ସଦା ସୁଖୀ କରାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ ସଦା ଦୁଃଖୀ
କରାଉଛି । ଏକଥା ଭାରତବାସୀ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦୁଃଖର କଥା ରହିବ ନାହିଁ । କେବେ
କାନ୍ଦିବାକୁ ପଡ଼ିବ ନାହିଁ । ସର୍ବଦା ସୁଖ ହିଁ ସୁଖ ରହିବ । ସେଠାରେ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଥବା କାମ,
କ୍ରୋଧ ଆଦି ରହିବ ନାହିଁ । ୫ ବିକାରର ଦାନ ନ ଦେବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖର ଗ୍ରହଣ ଦୂର ହେବ ନାହିଁ ।
କହନ୍ତି ନା ଦାନ ଦେଲେ ଗ୍ରହଣ ଛାଡ଼ିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା ଭାରତକୁ ୫ ବିକାରର ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଛି ।
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପାଞ୍ଚ ବିକାରର ଦାନ ନ ଦେଇଛ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ୧୬ କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେବତା ହୋଇପାରିବ
ନାହିଁ । ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଅଟନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ଗୁରୁ ବିନା ଗତି ନାହିଁ ।
କିନ୍ତୁ ଗତିର ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଗତି-ସଦ୍ଗତି ଅର୍ଥାତ୍
ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି କେବଳ ବାବା ହିଁ ଦେଇପାରିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ହେଉଛି ।
ଦିଲ୍ଲୀକୁ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ, ପୁରୁଣା ଦିଲ୍ଲୀ କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ତ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ନାହିଁ ।
ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ହେବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ପୁରୁଣା ଦିଲ୍ଲୀ ରହିଛି । ବାସ୍ତବରେ ଯମୁନା
କୂଳରେ ଦିଲ୍ଲୀ ପରିସ୍ଥାନ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ସତ୍ୟଯୁଗ ଥିଲା ନା । ସେଠାରେ
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ଏବେ ତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ପୁରୁଣା ଦିଲ୍ଲୀ ରହିଛି । ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ତ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଭାରତବାସୀ ଏହାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛନ୍ତି । ନୂଆ
ଭାରତ, ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀ ଦେବୀ-ଦେବତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେଠାରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ନଥିଲା । ଏକଥା
କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ସରକାର ଏହି ପାଠ ପଢାଉନାହାଁନ୍ତି । ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଇତିହାସ
ଅଧା ରହିଛି । ଯେବେଠାରୁ ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧି ଆସିଛନ୍ତି, ଲକ୍ଷ୍ମୀ- ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ବିଷୟରେ
କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । ଏହି ବାବା ହିଁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି
। ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିବା ସମୟରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଦୁନିଆ ଥିଲା । ଏବେ ସେହି ଭାରତ ଦେଖ କ’ଣ ହୋଇଗଲାଣି
। ପୁଣି ଭାରତକୁ ହୀରା ତୁଲ୍ୟ କିଏ କାରାଇବ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେବେ ତୁମେ ବହୁତ ପାପ ଆତ୍ମା
ହୋଇଯାଉଛ ତେବେ ମୁଁ ପୂଣ୍ୟ ଆତ୍ମା କରିବାକୁ ଆସୁଛି । ଏହିପରି ଡ଼୍ରାମା ତିଆରି ହୋଇଛି, ଯାହାକୁ
କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ବିନା ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅନ୍ୟ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ହିଁ ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ, ମନୁଷ୍ୟକୁ କେବେ ସଦ୍ଗତି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ଯେତେବେଳେ ଦେବୀ ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ ତେବେ ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ସୁଖ ହିଁ ଦେଉଥିଲେ । କେହି ବି
ରୋଗୀ ବିମାର ହେଉନଥିଲେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ରୋଗୀ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ପୁନର୍ବାର
ସ୍ୱର୍ଗ ଗଢିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ବାବା ସ୍ୱର୍ଗ କରୁଛନ୍ତି, ରାବଣ ନର୍କ କରୁଛି । ଏହି ଖେଳକୁ କେହି
ହେଲେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରର ଜ୍ଞାନ ହେଉଛି ଦର୍ଶନତତ୍ତ୍ୱ, ଏହା ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ତାହା ସଦ୍ଗତିର
ମାର୍ଗ ନୁହେଁ । ଏହା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରର ଦର୍ଶନତତ୍ତ୍ୱ ନୁହେଁ । ବାବା ଶାସ୍ତ୍ର ଶୁଣାଉନାହାଁନ୍ତି
। ଏଠାରେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ପିତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ସେ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ ସେଥିପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର
ଅଟେ । ଏହି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପୀ ବୃକ୍ଷର ଆୟୁ କେତେ, କିପରି ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ କିପରି
ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି, ଏକଥା ମୁଁ ଜାଣିଛି । ତୁମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଉଛି ପୁଣି ତୁମେ
ମାଲିକ ହୋଇ ଯାଉଛ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି ପୁଣି
ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ କେବଳ ତୁମ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଅଟେ । ଦେବତାମାନଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ । ପରମ୍ପରାରୁ ଏହି
ଜ୍ଞାନ ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା କେବଳ ତୁମକୁ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଜୀବନ
ମୁକ୍ତ ହୋଇଯାଉଛ । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଉଛ । ତୁମ ପାଖକୁ ବହୁତ ଆସୁଛନ୍ତି,
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମନର ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ଏହା କହିବା ଭୁଲ ଅଟେ । ମନ-ବୁଦ୍ଧି ଆତ୍ମାର
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ, ଯେପରି ଶରୀରର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ରହିଛି । ଆତ୍ମାକୁ ପଥରବୁଦ୍ଧି ରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି
ବାବା ହିଁ ଆସି କରାଉଛନ୍ତି - ଯାହା ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚାଲୁଛି । ପୁଣି ପଥର ବୁଦ୍ଧି
ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ତୁମେ ପଥରବୁଦ୍ଧିରୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି ହେଉଛ । ତୁମ ପାରସ ବୁଦ୍ଧିରେ ଖାଦ
ମିଶିଯାଇଛି । ଏବେ ପୁଣି ପାରସବୁଦ୍ଧି କିପରି ହେବ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ହେ ଆତ୍ମା ମୋତେ ମନେ ପକାଅ
। ୟାଦର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିଯିବ । ବାକି ଯେଉଁମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ
ମନର ଶାନ୍ତି କିପରି ମିଳିବ? ତାଙ୍କୁ କୁହ ଏଠାରେ କିପରି ଶାନ୍ତି ମିଳିପାରିବ । ଏହା ହେଉଛି ହିଁ
ଦୁଃଖଧାମ କାହିଁକିନା ବିକାରର ପ୍ରବେଶତା ହେଉଛି । ଏଠାରେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳିପାରିବ । ରାବଣ ସହିତ ମିଶିବା ଦ୍ୱାରା ପତିତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର
ହେବାରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ଲାଗୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ଆସିଛ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜୀବନ ମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି
ନେବାପାଇଁ । ବାବା ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି ଓ ରାବଣ ଜୀବନ ବନ୍ଧନର ଅଭିଶାପ ଦେଉଛି
ସେଥିପାଇଁ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ଡ଼୍ରାମାକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିବାକୁ ହେବ । ଦୁଃଖଧାମରେ କାହାକୁ
ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଶାନ୍ତି ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସ୍ୱଧର୍ମ, ଶାନ୍ତିଧାମ ଆତ୍ମାର ଘର
ଅଟେ । ଆତ୍ମା କହୁଛି - ଆମର ସ୍ୱଧର୍ମ ଶାନ୍ତି । ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଏବେ କର୍ମ ନକରି
ନିରବରେ ବସିଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ କେଉଁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବସି ରହିବେ । କର୍ମ ତ କରିବାକୁ ହିଁ ହେବ ନା ।
ମନୁଷ୍ୟ ଡ୍ରାମାକୁ ନ ବୁଝିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖୀ ରହୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ହେଉଛି
ଦୀନବନ୍ଧୁ । ଏଠାକୁ ଗରୀବ ହିଁ ଆସିବେ । ସାହୁକାରଙ୍କ ପାଇଁ ତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ ।
ତାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ ସ୍ୱର୍ଗର ସୁଖ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ । ସାହୁକାରଙ୍କୁ ଗରିବ
ଓ ଗରିବଙ୍କୁ ସାହୁକାର କରାଉଛି । ସାହୁକାର ଏତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ କାହିଁକିନା ଏଠାରେ
ସାହୁକାରଙ୍କ ନିଶା ରହିଛି । ହଁ ସେମାନେ ପ୍ରଜାରେ ଆସିଯିବେ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବେ ।
କିନ୍ତୁ ଗରିବମାନେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ । ଏଠାରେ ଗରିବ ସାହୁକାର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଦେହ
ଅଭିମାନ ଥାଏ ଯେ ଆମେ ଧନବାନ ଅଟୁ । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ଏହି ଧନ-ମାଲ ସବୁ ମାଟିରେ
ମିଶିଯିବ । ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାରେ ବହୁତ ମେହନତ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ
ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ତୁମକୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆତ୍ମା କହୁଛି ଆମେ ୮୪
ଜନ୍ମ ପୁରା କରିଛୁ । ନାଟକ ସମାପ୍ତ ହେଉଛି, ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏବେ କଳିଯୁଗର ଅନ୍ତ,
ସତ୍ୟଯୁଗ ଆଦିର ସଙ୍ଗମ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ମୁଁ ଆସୁଛି,
ଭାରତକୁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ । ଏହି ଇତିହାସ ଭୂଗୋଳ ବାବା ହିଁ କହିପାରିବେ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ ।
ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ପବିତ୍ର ନିଶ୍ଚିତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଡ଼୍ରାମାର
ଜ୍ଞାନକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି ଦୁଃଖଧାମରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
(୨) ଧନ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଥବା
ସାହୁକାରୀର ନିଶା ଛାଡ଼ି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମହାନ ଏବଂ
ମେହମାନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଅତିଥି - ଏହି ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦର ସୃତି ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ ଆକର୍ଷଣଠାରୁ ମୁକ୍ତ ରହୁଥିବା
ଉପରାମ ବା ସାକ୍ଷୀ ହୁଅ ।
ଉପରାମ ବା ସାକ୍ଷୀପଣିଆର
ଅବସ୍ଥା ତିଆରି କରିବା ପାଇଁ ଦୁଇଟି କଥାକୁ ଧ୍ୟାନରେ ରଖିବା ଦରକାର - ଗୋଟିଏ ହେଲା ମୁଁ ଏକ ମହାନ
ଆତ୍ମା, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ବା ପୁରୁଣା ଦେହ ଭିତରେ ଅତିଥି
ରୂପରେ ବିରାଜମାନ ଅଟେ । ଏହି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱତଃ ଭାବରେ ଏବଂ ସହଜରେ ସର୍ବ
ଦୁର୍ବଳତା ଗୁଡିକର ବା ମୋହର ଆକର୍ଷଣ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ନିଜକୁ ମହାନ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବା ଦ୍ୱାରା
ସଂସ୍କାରର ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ଯେଉଁ ସବୁ ସାଧାରଣ କର୍ମ ବା ସଂକଳ୍ପ ହୋଇଯାଉଛି ତାହା ପରିବର୍ତ୍ତନ
ହୋଇଯିବ । ନିଜକୁ ମହାନ ଏବଂ ମେହମାନ ମନେ କରିବା ଦ୍ୱାରା ମହିମା ଯୋଗ୍ୟ ମଧ୍ୟ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସମସ୍ତଙ୍କର
ଶୁଭଭାବନା ଏବଂ ସହଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ବଡ କାର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସହଜ ହୋଇଯାଏ ।