02.04.21 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି - ତୁମେ ପିଲାମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ, ତୁମେମାନେ ଯେତେ ଯେତେ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ଏବଂ ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ହେବ ସେହି ଅନୁସାରେ ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଭଲ ହେବ ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଂଗମଯୁଗରେ ତୁମେ କେଉଁ ଅଭ୍ୟାସ ପକ୍କା କରୁଛ?
ଉତ୍ତର:-
ୟାଦରେ ରହିବାର । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ରୁହାନୀ ଅଭ୍ୟାସ । ଏହି ଅଭ୍ୟାସ ସହିତ ତୁମକୁ ଦିବ୍ୟ ଓ
ଅଲୌକିକ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ହେଲ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ କଥା
ନିଶ୍ଚୟ ଶୁଣାଇବା ଉଚିତ୍ । ସେବା କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ ତୁମର ରହିବା ଦରକାର ।
ଗୀତ:-
ଧୀରଜ ଧର ମନୁଆ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଯେପରି
ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ରୋଗୀ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର ଆଶା ରଖିଥାନ୍ତି । ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ପଚାରିଥାନ୍ତି ଯେ
ଅବସ୍ଥା କିପରି ଅଛି, କେବେ ଏହି ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତ ହେବି? ଏସବୁ ତ ଶାରୀରିକ କଥା । ଏହା ହେଉଛି
ଅଲୌକିକ କଥା । ବାବା ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଗଲେଣି ଯେ
ବାସ୍ତବରେ ଏହା ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖର ଖେଳ । ଏମିତିରେ ତ ତୁମକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ଠାରୁ ଏଠାରେ ଅଧିକ ଫାଇଦା
ମିଳୁଛି କାହିଁକି ନା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଈଶ୍ୱରୀୟ କୋଳରେ ଅଛୁ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ମହିମା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଓ ଗୁପ୍ତ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟ ମାତ୍ରକେ
ବାବାଙ୍କୁ ଶିବ, ଈଶ୍ୱର, ଭଗବାନ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ଡାକି
ଚାଲିଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ହିଁ ଏହିପରି ହେଉଛି । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଅଜ୍ଞାନ, ଦିନ ଏବଂ ରାତି ।
ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରି ଆସୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏପରି ତମୋପ୍ରଧାନ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଗଲାଣି ଯାହାକି ନିଜକୁ
ତମୋପ୍ରଧାନ ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଯଦି କାହା ଭାଗ୍ୟରେ ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବାର ଥିବ
ତେବେ ତ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବ ନା । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବିଲକୁଲ ହିଁ ଘୋର ଅନ୍ଧକାରରେ ଥିଲୁ
। ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ କେତେ ଆଲୋକ ମିଳୁଛି । ବାବା ବୁଝାଉଥିବା ଜ୍ଞାନ କୌଣସି ବେଦ,
ଶାସ୍ତ୍ର, ଗ୍ରନ୍ଥ ଆଦିରେ ନାହିଁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ବାବା ସିଦ୍ଧ କରି ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛି, ଏହା ପୁଣି ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଉଛି । ମୋ
ବିନା ଏହି ଜ୍ଞାନ କାହାକୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ, ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଉଛି ।
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁଛି ଯେ କଳିଯୁଗ ଚାଲିଗଲା ପୁଣି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଏହା ହେଉଛି
ନୂଆ କଥା । ଏକଥା ତ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ ।
ବାବା ତ ଏହି ଜ୍ଞାନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକାପରି ପଢାଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ଧାରଣା କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ହେଉଛି । ଯଦି
ଭଲ ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନେ ଆସିଯାଆନ୍ତି ତେବେ ବାବାଙ୍କର ଜ୍ଞାନର ନୃତ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଚାଲିଥାଏ
। ଡ୍ୟାନ୍ସିଙ୍ଗ୍ ଗାର୍ଲ ଆଗରେ ସୌଖୀନ ଦେଖାଣହାରୀ ଥିଲେ ସେ ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ ବହୁତ ଭଲ ନୃତ୍ୟ
କରିଥାଏ । ଅଳ୍ପ ସଂଖ୍ୟାରେ ବସିଥିଲେ ସାଧାରଣ ଭାବରେ ନୃତ୍ୟ କରିଥାଏ । ବହୁତ ପ୍ରଶଂସକ ଥିଲେ
ତା’ର ମଧ୍ୟ ଉଲ୍ଲାସ ବଢିଥାଏ । ତେଣୁ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହୋଇଥାଏ । ମୁରଲୀ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ
ଶୁଣୁଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଣିବାର କଥା ଅଲଗା । ଏହା ମଧ୍ୟ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ଯେ କୃଷ୍ଣ ନୃତ୍ୟ
କରୁଥିଲେ । ତାହା କୌଣସି ଶାରୀରିକ ନୃତ୍ୟ ନୁହେଁ । ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଜ୍ଞାନ ନୃତ୍ୟ ଅଟେ । ଶିବବାବା
ନିଜେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ, ମୁଁ ଜ୍ଞାନ ନୃତ୍ୟ କରିବାକୁ ଆସୁଛି, ମୁଁ ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର ସାଗର । ତେଣୁ
ଭଲ-ଭଲ ପଏଣ୍ଟସ୍ ବାହାରୁଛି । ଏହା ହେଲା ଜ୍ଞାନର ମୁରଲୀ । କାଠର ମୁରଲୀ ନୁହେଁ । ପତିତ-ପାବନ
ବାବା ଆସି ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇବେ ନା କାଠର ମୁରଲୀ ବଜାଇବେ? ଏକଥା କାହାରି ଖିଆଲରେ ନଥିବ ଯେ ବାବା
ଆସି ଏହିପରି ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ, ବାକି କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ଆସିଲାବାଲା ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ପଦ ପାଇବେ । କଳ୍ପ
ପୂର୍ବରୁ ପେପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲେ ସେହିପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ କଳ୍ପ
ପୂର୍ବ ପରି ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସବୁ ରହସ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି
। କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଏହି ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ
ବନ୍ଧା ହୋଇଛନ୍ତି । ଯାହା କିଛି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହୋଇଥିଲା, ତାହା ପୁଣି ହେବ । କେତେ ପ୍ରକାରର ଯୋନି
ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରାଣୀ ଅଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏତେ ଯୋନି ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ଅଳ୍ପ ପ୍ରକାରର
ପ୍ରାଣୀ ରହିବେ । ପୁଣି ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ । ଯେପରି ଅନେକ ଧର୍ମ ବଢି ଚାଲିଛି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ତ ଏତେ ଧର୍ମ ନଥିଲା । ଯାହାସବୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲା ସେସବୁ ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହିଁ ଦେଖିବ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ଛି-ଛି ଆବର୍ଜନା ରହିବ ନାହିଁ । ସେହି ଦେବୀ-ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ
ବୋଲି କୁହାଯାଏ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଖଣ୍ଡ (ରାଷ୍ଟ୍ର)ରେ କେବେ କାହାକୁ ଦେବୀ-ଦେବତା କୁହାଯାଏ ନାହିଁ
। ଏହି ଦେବତାମାନେ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ୱର୍ଗରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କର ଦେଖ କେତେ ଗାୟନ ରହିଛି ।
ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଏବେ ଧୈର୍ଯ୍ୟଶୀଳ ହୋଇଗଲଣି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମର ପଦ କେତେ ଉଚ୍ଚ ଅଥବା ନୀଚ
ଅଟେ । ଆମେ ଏତେ ନମ୍ବରରେ ପାସ୍ ହେବୁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜକୁ ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଅମୁକ କେତେ ଭଲ
ସେବା କରୁଛି । ହଁ, ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ତୋଫାନ ମଧ୍ୟ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କ
ସମ୍ମୁଖକୁ କୌଣସି ଖରାପଗ୍ରହ, ତୋଫାନ ଆଦି ନ ଆସୁ । ମାୟା ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତଳକୁ
ଖସାଇ ଦେଉଛି । ତେଣୁ ବାବା ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି - ବାକି ଆଉ କମ ସମୟ ଅଛି । ତୁମକୁ
ସେବା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ । ସ୍ଥାପନା ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ତ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ଏଥିରେ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ
ମଧ୍ୟ ଆଗ-ପଛ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହି ରହସ୍ୟ ପିଲାମାନେ ହିଁ ବୁଝିପାରିବେ । ଆମେମାନେ ଡ୍ରାମାର
ଅଭିନେତା ଅଟୁ, ଏଥିରେ ଆମର ମୁଖ୍ୟ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଭାରତକୁ ନେଇ ହାରଜିତ୍ର ଖେଳ ତିଆରି ହୋଇଛି
। ଭାରତ ହିଁ ପବିତ୍ର ଥିଲା । କେତେ ଶାନ୍ତି, ପବିତ୍ରତା ଥିଲା । ଏହା କାଲିର ହିଁ କଥା । କାଲି
ଆମେ ହିଁ ଅଭିନୟ କରିଥିଲୁ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷର ପାର୍ଟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଆମେ
ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଆସିଛୁ । ଏବେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ଲଗାଉଛୁ, ଏହା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଖାଦ ବାହାରିବ ।
ବାବା ମନେ ପଡିଲେ ବର୍ସା ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ମନେ ପଡିବ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିବାକୁ ହେବ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ମୋତେ ଜାଣିଗଲେ ମୋ ଦ୍ୱାରା ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ,
ଏହା ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡର କଥା । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ୍ ଦେଇଚାଲିଛନ୍ତି ।
ମୁଖ୍ୟ ପଏଣ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ମନ୍ତ୍ର ହେଲା ମନମନାଭବ, ଏଥିରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ପଡୁଛି । ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିବା
ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ପ୍ରକାରର ବିଘ୍ନ ଆସିଯାଉଛି, ପୁଣି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହିବାରେ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି । ଯେପରି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଲେ ବୁଦ୍ଧି ଉନ୍ନତି ହୁଏ । ଭକ୍ତିର ଅନୁଭବ ତ
ସମସ୍ତଙ୍କର ରହିଛି । ଏହି ଜନ୍ମର ହିଁ କଥା । ଏହି ଜନ୍ମକୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା କିଛି ନା କିଛି ଅତୀତ
ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରିବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ପିଲାମାନଙ୍କର ହୋଇଗଲାଣି । ତେଣୁ
ଯେତେ ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ଖୁସି ବଢିବ । ତା’ ସହିତ ଦିବ୍ୟ ଅଲୌକିକ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ
ହେବ । ତୁମେ ହେଉଛ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ତୁମେ ସତ୍ୟ ନାରାୟଣ କଥା, ଅମର କଥା ଶୁଣାଉଛ । ମୂଳ କଥା ଗୋଟିଏ
- ଯେଉଁଥିରେ ସବୁ କିଛି ଆସିଯାଉଛି । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେଉଛି । ଏହା ଏକମାତ୍ର
ରୁହାନୀ ସଉକ ଅଟେ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । କନ୍ୟାମାନଙ୍କ ନାମର ଗାୟନ
ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଅଧରକୁମାରୀ, କୁମାରୀ କନ୍ୟା, କୁମାରୀମାନଙ୍କ ନାମ ସବୁଠାରୁ ଅଧିକ ରହିଛି ।
ତାଙ୍କର କୌଣସି ବନ୍ଧନ ନାହିଁ । ସ୍ୱାମୀ ତ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ କରିଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ବାବା ତ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ସଜାଉଛନ୍ତି, ମଧୁର ସାଗରକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ପୁରୁଣା ଦେହ ସହିତ ବିଲକୁଲ ଭୁଲିଯାଅ । ଆତ୍ମା କହୁଛି ଯେ ମୁଁ ୮୪ ଜନ୍ମ ପୂରା
କରିଛି । ଏବେ ପୁନର୍ବାର ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୂରା ବର୍ସା ନେବୁ । ସାହାସ ରଖୁଛନ୍ତି, ତଥାପି ମାୟା
ସହିତ ଲଢେଇ ହେଉଛି । ଆଗରେ ତ ଏହି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଅଛନ୍ତି । ମାୟାର ତୋଫାନ ଏହାଙ୍କ ପାଖକୁ ଅଧିକ
ଆସୁଛି । ବହୁତ ଆସି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମର ଏହିପରି ହେଲା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ - ହଁ,
ଏହିପରି ତୋଫାନ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ପ୍ରଥମେ ତ ମୋ ପାଖକୁ ଆସୁଛି । ଶେଷରେ ସମସ୍ତଙ୍କର କର୍ମାତୀତ
ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା । ଡ୍ରାମାରେ
ଅଭିନୟ କରୁଛ, ଏବେ ପୁଣି ଘରକୁ ଯିବ । ଏହା ଚୈତନ୍ୟ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି - ଏହି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ହେଉଛି ନର୍କ । କୁହନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କ୍ଷୀର ସାଗରରେ ରହୁଥିଲେ,
ଏହାଙ୍କର କେତେ ସୁନ୍ଦର ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରାଯାଉଛି । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ମନ୍ଦିର କରାଯାଇଥିବା ସମୟରେ
କ୍ଷୀରର ପୋଖରୀ କରି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ବସାଇଥିବେ । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ଚିତ୍ର କରି ପୂଜା
କରୁଥିଲେ । ସେ ସମୟରେ ତ ବହୁତ ଶସ୍ତା ଥିଲା । ବାବା ସବୁ ଦେଖିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଭାରତ
କେତେ ପବିତ୍ର, କ୍ଷୀରର ସାଗର ଥିଲା । ଦୁଧ ଘିଅର ଯେପରି ନଦୀ ଥିଲା । ଏହାର ମହିମା କରାଯାଇଛି ।
ସ୍ୱର୍ଗର ନାମ ନେବା ମାତ୍ରେ ହିଁ ମୁଖରେ ପାଣି ଆସିଯାଉଛି । ତୁମକୁ ଏବେ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର
ମିଳିଛି । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଆସୁଛି । ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ପରମଧାମରେ ଏକାଗ୍ର ହେଉଛି ପୁଣି
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏକାଗ୍ର ହେବ । ସେଠାରେ ସବୁ କିଛି ନୂଆ ହିଁ ନୂଆ ହେବ । ବାବା, ଶ୍ରୀନାରାୟଣଙ୍କର
ମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖି ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଥିଲେ, ତାଙ୍କର ଚ୍ରିତକୁ ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ରଖୁଥିଲେ । ଏକଥା ବୁଝି
ନଥିଲେ ଯେ ସେ ଏହିପରି ହେବେ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ମିଳୁଛି । ତୁମକୁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ
ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ କିପରି ଚକ୍ର ଲଗାଇବୁ ।
ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ଅଛି ।
ଶରୀରର କିଛି ନା କିଛି ବ୍ୟାଧି ତ ହେଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ଡ୍ରାମାର
ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ, ଏବେ ତୁମ ସୁଖର ଦିନ ଆସୁଛି । ଦେଖୁଛ ଯେ ବିନାଶ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ତୁମକୁ
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳିଛି । ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ, ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକ, ସ୍ଥୂଳଲୋକକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଛ । ଏହି
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଖୁସି ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମକୁ ବେହଦର
ବାବା, ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନୂଆ କଥା ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ଘଡି ଘଡି
ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ବାବା କହିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଖୁସିର ନିଶା ଚଢିଯିବା ଉଚିତ । ରାମତୀର୍ଥ,
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଭକ୍ତ ଥିଲେ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଦର୍ଶନ ପାଇଁ, କେତେ କ’ଣ କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ସାକ୍ଷାତକାର ହେଲା ଏବଂ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେଲା? କିଛି
ତ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ତୁମକୁ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି କାରଣ ଜାଣିଛ ଯେ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଆମେ
ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବୁ । ୩ ଭାଗ ତ ତୁମେ ସୁଖୀ ରହୁଛ । ଯଦି ଅଧା-ଅଧା ହେବ ତେବେ ତ ଫାଇଦା କିଛି
ନାହିଁ । ତୁମେ ୩ ଭାଗ ସୁଖରେ ରହୁଛ । ତୁମ ପରି ସୁଖ କେହି ଦେଖି ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମ ପାଇଁ ତ
ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ରହିଛି । ମହାନ୍ ସୁଖ ଭିତରେ ଦୁଃଖର ଅନୁଭବ ହୁଏ ନାହିଁ । ସଂଗମରେ ତୁମେ ଉଭୟକୁ
ଜାଣିପାରୁଛ ଯେ ଏବେ ଆମେ ଦୁଃଖରୁ ସୁଖକୁ ଯାଉଛୁ । ତୁମର ମୁଖ ଦିନ ଆଡକୁ ଏବଂ ଗୋଡ ରାତ୍ରି ଆଡକୁ
ରହିଛି । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଲାତ ମାରିବାକୁ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲିବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମା
ଜାଣିଛି ଯେ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ବହୁତ ଅଭିନୟ କରିସାରିଛ । ଏହିପରି ନିଜ ସହିତ କଥା ହେବା
ଉଚିତ୍ । ତେଣୁ ଯେତେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବ ସେତେ ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ବାବାଙ୍କ ସେବାରେ ରହି
ଯେତେ ନିଜ ପରି କରାଇବ, ବାବାଙ୍କର ସେତେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିପାରିବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଏବେ ଘରକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଘରକୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଘର ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ଯାଉଛି । ତେବେ
ଦେଖ କେଉଁଠି ନୂଆ ଘର ଆଉ କେଉଁଠି ପୁରୁଣା ଘର । ଏଥିରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ଏହା ତ ବୈତରଣୀ
ବିଷୟ-ବୈତରଣୀ ନଦୀ ଅଟେ । ପରସ୍ପରକୁ ମାରୁଛନ୍ତି, ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ବାକି ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ
ଲଢେଇ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଛି । ଯଦି ସ୍ତ୍ରୀ ବିକାରକୁ ଘୃଣା କରୁଛନ୍ତି ତେବେ କେତେ ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି
। କେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛନ୍ତି । କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅତ୍ୟାଚାର ହୋଇଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନର
କଥା ହିଁ ଗାୟନ କରାଯାଉଛି । ତୁମେ ଦେଖୁଛ କେତେ ଡାକୁଛନ୍ତି । ସେହି ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟ
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ଏକଥା ବାବା ଓ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆଉ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଆଗକୁ
ଗଲେ ସମସ୍ତେ ବୁଝିବେ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି - ପତିତ-ପାବନ, ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ବାବା
ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ପାରିବ ଯେ ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଓ ନର୍କ କିପରି ହେଉଛି ଆସିଲେ ଆମେ
ତୁମକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ବୁଝାଇବୁ । ଏହି ବେହଦର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳକୁ ଈଶ୍ୱର ଏବଂ
ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସ୍ଥାପନା କିପରି ହେଉଛି,
ଏହି ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳକୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଯିବ । ବେହଦର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମେ
ନିଶ୍ଚୟ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ନେବ । ଏକଥା ଆସି ବୁଝ । ବହୁତ ବିଷୟବସ୍ତୁ ରହିଛି । ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରପୂର ହୋଇଯାଇଛି । ଖୁସିର କେତେ ନିଶା ଚଢୁଛି । ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ତୁମ
ପାଖରେ ଅଛି । ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ପୁଣି ଆମେ ହିଁ ଯାଇ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବୁ । ସେଠାରେ ପୁଣି ଏହି ଜ୍ଞାନ କିଛି ହେଲେ ରହିବ ନାହିଁ । କେତେ ଗୁହ୍ୟ
ରହସ୍ୟ ଅଟେ ଯାହାକି ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ସିଡିର ଚିତ୍ରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଗଲେଣି ନା ।
ତେଣୁ ଏହା ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଅଟେ । ଏବେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟଭାବେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ ।
ଏହାକୁ ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଥବା ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗ ଓ କଳିଯୁଗ ଅଲଗା ଅଟେ ।
ଏହି ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଏହା ବୁଝାଇବା ସହଜ ଅଟେ । ଜ୍ଞାନ ତ ବୁଝିବାରେ ବହୁତ ସହଜ । କିନ୍ତୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହିବା, ଏହା ବହୁତଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହୋଇପାରୁ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏହି ପୁରୁଣା
ଦେହ ଓ ଦୁନିଆକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲି ବାବା ଓ ଘରକୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ଏହି ଖୁସିରେ
ରହିବାକୁ ହେବ ଯେ ଏବେ ଆମ ସୁଖର ଦିନ ଆସୁଛି ।
(୨) ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତାକୁ ସ୍ମରଣ କରି ବୁଦ୍ଧିକୁ ଭରପୂର
ରଖିବାକୁ ହେବ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସି କୌଣସି ପ୍ରକାରର କଥାରେ ଶ୍ୱାସରୁଦ୍ଧ ହେବା ଅନୁଚିତ୍ ।
ବରଦାନ:-
ଈଶ୍ୱରୀୟ ଭାଗ୍ୟ
ରୂପରେ ଆଲୋକର ମୁକୁଟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତି ସ୍ୱରୂପ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଦୁନିଆରେ ଭାଗ୍ୟର
ପ୍ରତୀକ ହେଲା ରାଜତ୍ୱ ଏବଂ ରାଜତ୍ୱର ପ୍ରତୀକ ହେଲା ମୁକୁଟ । ସେହିଭଳି ଈଶ୍ୱରୀୟ ଭାଗ୍ୟର ପ୍ରତୀକ
ହେଲା ଆଲୋକର ମୁକୁଟ ଏବଂ ଏହି ମୁକୁଟର ପ୍ରତୀକ ହେଲା ପବିତ୍ରତା । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର
ଆତ୍ମାମାନେ ଆଲୋକର ମୁକୁଟଧାରୀ ହେବା ସହିତ ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିରେ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଯଦି
କୌଣସି ବି ପ୍ରାପ୍ତିରେ ଅଭାବ ଥିବ ତେବେ ଆଲୋକର ମୁକୁଟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବରେ ଦେଖାଯିବ ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ନିଜର ଆତ୍ମିକ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ମାନସିକ ଶକ୍ତିର ମହାଦାନୀ ଅଟନ୍ତି ।