28.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଯଦି ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ
ବାବାଙ୍କ ସହ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେବ ତେବେ ଯୋଗ ବଳ ଜମା ହେବ ଏବଂ ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ରାଜ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ କଥା ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପରେ କିମ୍ବା ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା, ଯାହାକି ବର୍ତ୍ତମାନ ବାସ୍ତବରେ ପରିଣତ
ହୋଇଛି ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମମାନଙ୍କର ସଂକଳ୍ପରେ ବା ସ୍ପପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଯେ ଆମେ ଭଗବାନଙ୍କଠାରୁ ରାଜଯୋଗ ଶିକ୍ଷା
କରିବୁ ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବୁ । ରାଜା ହେବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢିବୁ । ଏବେ ତୁମେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଖୁସି
ହେଉଛ ଯେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ଗ୍ରହଣ କରି ଆମେ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ଅଧିକାରୀ
ହେଉଛୁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏଠାରେ
କନ୍ୟାମାନେ ଅଭ୍ୟାସ କରିବା ନିମନ୍ତେ ବସିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ଆସ୍ଥାନରେ ସେହିମାନେ ବସିବା
ଉଚିତ୍ ଯେଉଁମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିପାରିବେ । ଯଦି ୟାଦରେ ନ
ବସିପାରିବ ତେବେ ଶିକ୍ଷକ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ୟାଦରେ ହିଁ ଶକ୍ତି ରହିଥାଏ, ଜ୍ଞାନରେ ଶକ୍ତି ନଥାଏ
। ଏହାକୁ କୁହାଯାଏ ୟାଦର ବଳ । ଯୋଗବଳ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କର ଅକ୍ଷର ଅଟେ । ବାବା କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ
ଅକ୍ଷରକୁ ବ୍ୟବହାର କରୁନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର ।
ଯେପରି ଛୋଟ ପିଲାମାନେ ମାତାପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥାନ୍ତି ନା । ସେ ତ ଦେହଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ବିଚିତ୍ର ଅଟ । ଏହି ଚିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ଏହିଠାରେ ହିଁ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି । ତୁମେ
ବିଚିତ୍ର ଦେଶର ବାସିନ୍ଦା ଅଟ । ସେଠାରେ କୌଣସି ଚିତ୍ର ଅର୍ଥାତ୍ ଶରୀର ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ
ଏହି କଥା ପକ୍କା କରିବାକୁ ହେବ ଯେ — ଆମେ ତ ଆତ୍ମା ଅଟୁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି —
ପିଲାମାନେ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କର । ତୁମେ ନିର୍ବାଣ ଦେଶରୁ ଆସିଛ ।
ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଘର ସେଠାରେ ରହିଛି । ତୁମେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ଆସିଛ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ କିଏ
ଆସୁଛନ୍ତି ? ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଦୁନିଆରେ ଏପରି କେହି ନାହାଁନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ
ପାଖରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଥିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଯାହା କିଛି ପଢିଥିଲ ସେ
ସବୁକୁ ଭୁଲିଯାଅ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମହିମା, ଅନ୍ୟ କାହାର ମହିମା କେତେ କରୁଛନ୍ତି । ଗାନ୍ଧୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ
କେତେ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ଯେପରିକି ସେ ରାମରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିଯାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଶିବ
ଭଗବାନୁବାଚ — ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ରାଜା-ରାଣୀଙ୍କ ରାଜ୍ୟର ଯେଉଁ କାଇଦା ଥିଲା, ବାବା
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ସେଭଳି ରାଜା-ରାଣୀ କରାଇଥିଲେ, ସେହି ଈଶ୍ୱରୀୟ ନୀତି-ପ୍ରଥାକୁ ମଧ୍ୟ ଭାଙ୍ଗିଦେଲେ
। କହିଲେ ରାଜତ୍ୱ ଦରକାର ନାହିଁ । ଆମକୁ ପ୍ରଜାଙ୍କର ପ୍ରଜା ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଦରକାର । ଏବେ ତାର କ’ଣ
ଅବସ୍ଥା ହେଲା! ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ପାଉଛନ୍ତି, ଲଢେଇ-ଝଗଡା କରୁଛନ୍ତି । ଅନେକ ମତ ହୋଇଗଲାଣି । ଏବେ
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ରାଜ୍ୟ ନେଉଛ । ତୁମ ପାଖରେ ଏତେ ଶକ୍ତି ରହୁଛି ଯେ ସେଠାରେ
ସୈନ୍ୟବାହିନୀ ଆଦିର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିବ ନାହିଁ । ଭୟର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଅଦ୍ୱୈତ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ଦୁଇପକ୍ଷ ହିଁ ନଥିଲେ ଯଦ୍ୱାରା ତାଳି ବାଜିବ ।
ତାକୁ କୁହାଯାଉଥିଲା — ଅଦ୍ୱୈତ ରାଜ୍ୟ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ଦେବତା କରାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ରାବଣ ଦ୍ୱାରା ଅସୁର ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଭାରତବାସୀ ସାରା ବିଶ୍ୱର
ମାଲିକ ଥିଲୁ । ତୁମକୁ ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟ କେବଳ ୟାଦର ବଳ ଦ୍ୱାରା ମିଳୁଛି । ଏବେ ସେହି ରାଜ୍ୟ
ପୁନର୍ବାର ମିଳୁଛି । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ସେହି ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ, କେବଳ ୟାଦର ବଳ ଦ୍ୱାରା ମିଳୁଛି ।
ପାଠପଢାରେ ମଧ୍ୟ ବଳ ଅଛି । ଯେପରି ବାରିଷ୍ଟର ହେଉଛନ୍ତି ତେବେ ତାହା ମଧ୍ୟ ବଳ ଅଟେ ନା । ତାହା
ହେଉଛି ପଇସାକର ବଳ । ତୁମେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ କରୁଛ । ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବଳ ମିଳୁଛି । ତୁମେ କହୁଛ — ବାବା, ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମଠାରୁ ସତ୍ୟଯୁଗର
ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ନେଉଛୁ ପୁଣି ହରାଉଛୁ, ପୁଣି ଥରେ ନେଉଛୁ । ତୁମକୁ ଏବେ ପୂରା ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି । ଏବେ
ଆମେ ଶ୍ରୀମତ ମାଧ୍ୟମରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବିଶ୍ୱର ରାଜ୍ୟ ନେଉଛୁ । ବିଶ୍ୱ ମଧ୍ୟରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଯାଉଛୁ ।
ଏହି ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ମିଳୁଛି । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପାଖରେ ମଧ୍ୟ
ଏହି ଜ୍ଞାନ ନଥିବ ଯେ ଆମେ ଏହି ରାଜତ୍ୱ କିପରି ନେଇଛୁ! ଏଠାରେ ତୁମେ ପଢୁଛ ପୁଣି ଯାଇ ରାଜ୍ୟ
କରିବ । କେହି ଭଲ ଧନୀ ଘରେ ଜନ୍ମ ନେଲେ କୁହାଯାଏ ନା ଇଏ ପୂର୍ବ ଜନ୍ମରେ ନିଶ୍ଚିତ ଭଲ କର୍ମ
କରିଛନ୍ତି, ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରିଛନ୍ତି । ଯେପରି କର୍ମ ସେହିପରି ଜନ୍ମ ମିଳିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା
ହେଉଛି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ । ଏଠାରେ ଯାହା ମଧ୍ୟ କର୍ମ କରୁଛନ୍ତି ତାହା ବିକର୍ମ ହୋଇଯାଉଛି । ସିଡିରେ
ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ହିଁ ହେବ । ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସିଡିରେ
ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ ପଡିବ । ଆତ୍ମାକୁ ସତ୍ତ୍ୱ, ରଜୋ, ତମୋରେ ଆସିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ
ନୂଆରୁ ପୁଣି ପୁରୁଣା ହୋଇଥାଏ ତେଣୁ ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଅସରନ୍ତି ଖୁସି ହେଉଛ । ତୁମର ସଂକଳ୍ପ
ବା ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା ଯେ ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛୁ ।
ଭାରତବାସୀ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ପୂଜ୍ୟ
ଥିଲେ ପୁଣି ପୂଜାରୀ ହୋଇଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ନିଜେ ପୂଜ୍ୟ, ନିଜେ ପୂଜାରୀ । ଏବେ ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ନାଟକ ତ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । କିପରି ଆମେ ୮୪ ଜନ୍ମ
ନେଉଛୁ, ତାକୁ କେହି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ୮୪ ଲକ୍ଷ ଜନ୍ମ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏସବୁ ଭକ୍ତି ମାର୍ଗର କାହାଣୀ ଅଟେ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ ନା । ରାମରାଜ୍ୟ ଏବଂ
ରାବଣରାଜ୍ୟ କିପରି ହୋଇଥାଏ, ଏକଥା ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ନାହିଁ ।
ରାବଣକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ଜଳାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଶତ୍ରୁ ଅଟେ ନା । ୫ ବିକାର ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ଶତ୍ରୁ ଅଟେ
। ରାବଣ କିଏ, କାହିଁକି ଜଳାଉଛନ୍ତି — ଏକଥା କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ନିଜକୁ
ସଂଗମଯୁଗୀ ଭାବୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛି ଯେ ଏବେ ଆମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛୁ । ଭଗବାନ ଆମକୁ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ନରରୁ ନାରାୟଣ, ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛ ଆମକୁ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ନିରାକାର ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ସ୍କୁଲରେ
ଛାତ୍ରମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଥାଏ ନା — ଆମେ ଛାତ୍ର ଅଟୁ । ସେମାନେ ଭୌତିକ ପାଠ ପଢାଉଥିବା
ସାଧାରଣ ଶିକ୍ଷକ ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ତୁମକୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ଏତେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳୁଛି ତେବେ କେତେ ଭଲ ଭାବରେ ପଢିବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ପାଠପଢା ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ କେବଳ
ସକାଳୁ ଅଧଘଣ୍ଟା ବା ୪୫ ମିନିଟ୍ ପଢିବାକୁ ହେବ । ସାରା ଦିନ ଧନ୍ଦା ଆଦିରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବା ଭୁଲିଯାଉଛ ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରେ ସକାଳେ ଆସି ୟାଦରେ ବସୁଛ । କୁହାଯାଏ ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ
ସ୍ନେହରେ ୟାଦ କର — ବାବା, ଆପଣ ଆମକୁ ପଢାଇବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ଏବେ ଆମେ ଜାଣୁଛୁ ଯେ ଆପଣ ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ପରେ ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ପିଲାମାନେ ଆସିଲେ ବାବା ପଚାରନ୍ତି ପୂର୍ବରୁ କେବେ
ମିଶିଥିଲ ? ଏପରି ପ୍ରଶ୍ନ କୌଣସି ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ପଚାରି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଦୁନିଆରେ ହେଉଥିବା
ସତ୍ସଙ୍ଗରେ ତ ଯିଏ ଚାହିଁବେ ଯାଇ ବସିପାରିବେ । ବହୁତଙ୍କୁ ଯିବାର ଦେଖି ଅନ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଭିତରକୁ
ଆସିଯାଇଥାନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏବେ ବୁଝୁଛ — ଆମେ ଗୀତା, ରାମାୟଣ ଆଦି କେତେ ଖୁସିରେ ଯାଇ
ଶୁଣୁଥିଲେ । କିଛି ହେଲେ ବୁଝିପାରୁନଥିଲେ । ସେସବୁ ଭକ୍ତିର ହିଁ ଖୁସି ଅଟେ । ବହୁତ ଖୁସିରେ
ନାଚିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତଥାପି ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇଥାନ୍ତି । ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ହଠଯୋଗ ଆଦି
କରିଥାନ୍ତି । ସୁସ୍ଥ ରହିବା ପାଇଁ ହିଁ ସବୁ କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏସବୁ
ଭକ୍ତମାର୍ଗର ନୀତି-ପ୍ରଥା ଅଟେ । ରଚୟିତା ପରମାତ୍ମା ଏବଂ ରଚନା ସୃଷ୍ଟି ନାଟକକୁ କେହି ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେବେ ବାକି କ’ଣ ଜାଣିଲେ । ରଚୟିତା ରଚନାକୁ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ କ’ଣ ହେଉଛ
ଏବଂ ନ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ କ’ଣ ହୋଇଯାଇଛ ? ତୁମେ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ସମୃଦ୍ଧିଶାଳୀ ଧନବାନ
ହୋଇଯାଉଛ । ନ ଜାଣିବା ଦ୍ୱାରା ସେହି ଭାରତବାସୀ କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବହୁତ କାହାଣୀ ରଚନା
କରିଛନ୍ତି । କ’ଣ-କ’ଣ ଦୁନିଆରେ ହେଉଛି । କେତେ ପଇସା, ସୁନା ଆଦି ଲୁଟ କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ — ସେଠାରେ ତ ଆମେ ସୁନାର ମହଲ ତିଆରି କରିବୁ । ବାରିଷ୍ଟରୀ ପଢିଲେ ମନରେ
ରହିଥାଏ ନା — ଆମେ ମଧ୍ୟ ପରୀକ୍ଷାରେ ପାସ୍ କରି ପୁଣି ଏହିପରି କରିବୁ, ଘର ତିଆରି କରିବୁ । ତୁମ
ବୁଦ୍ଧିରେ କାହିଁକି ଆସୁନାହିଁ ଯେ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜକୁମାର-କୁମାରୀ ହେବା ପାଇଁ ପଢୁଛୁ । କେତେ
ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । କିନ୍ତୁ ବାହାରକୁ ଯିବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଖୁସି ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ଛୋଟ-ଛୋଟ
କନ୍ୟାମାନେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗକୁ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ସମ୍ବନ୍ଧୀ କିଛି ହେଲେ ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି,
କହିଦେଉଛନ୍ତି ଏହା ଜାଦୁ ଅଟେ । କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ପଢିବାକୁ ଦେବୁ ନାହିଁ । ଏହି ଅବସ୍ଥାରେ
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନାବାଳିକା ଅଛ ତେବେ ମାତା-ପିତାଙ୍କ କଥା ମାନିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା କହିବେ
ନାବାଳିକାକୁ ଆମେ ରଖିପାରିବୁ ନାହିଁ । ବହୁତ ଖୁଟ୍ପିଟ୍ ହେଉଛି, ଆରମ୍ଭରୁ କେତେ ଖିଟ୍ପିଟ୍
ହୋଇଥିଲା । କନ୍ୟା କହୁଛି ମୋତେ ୧୮ ବର୍ଷ, ବାପ କହୁଛି ନା, ୧୬ ବର୍ଷ, ନାବାଳିକା ଅଟେ, ଝଗଡା
କରି ଧରି ନେଇଯାଉଥିଲେ । ନାବାଳିକାକୁ ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କ ହୁକୁମରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ ।
ସାବାଳକ/ସାବାଳିକା ହେଲେ ଯାହା ଇଚ୍ଛା ତାହା କରିପାରିବ । କାଇଦା ମଧ୍ୟ ଅଛି ନା । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ଯେବେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଛ ତେବେ ନିୟମ ଅଛି ଯେ ନିଜର ଲୌକିକ ପିତାଙ୍କଠାରୁ
ଚିଠି ନେଇଆସ । ପୁଣି ମ୍ୟାନର୍ସ ଅର୍ଥାତ୍ ଆଚରଣ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ମ୍ୟାନର୍ସ ଠିକ୍ ନଥିଲେ
ତ ଘରକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ପଡିବ । ଖେଳରେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହୋଇଥାଏ । ଠିକ୍ ଭାବରେ ନ ଖେଳିଲେ ତାଙ୍କୁ
ଟିମ୍ରୁ ବାହାରି ଯିବାପାଇଁ କହିଥା’ନ୍ତି । ଇଜ୍ଜତ ହରାଇଥାନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ
ଯେ ଆମେ ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ ଅଛୁ । କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ଆସି ଆମକୁ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ
କରାଉଛନ୍ତି । ମୂଳ କଥା ହେଲା ପବିତ୍ର ହେବା । ବିକାର ଦ୍ୱାରା ପତିତ ହୋଇଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ଏହା ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ଦେଉଛି । ଯେଉଁମାନେ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ହେବେ ସେମାନେ ପୁଣି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମରେ ଆସିବେ । ବ୍ରାହ୍ମଣ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଥାନ୍ତି ।
ଶମା ଜ୍ୟୋତି ନିକଟକୁ ପତଙ୍ଗ ଆସିଥା’ନ୍ତି । କେହି ତ ଜଳି କରି ମରିଥାନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ଚାରିପଟେ
ଘୂରି ଚାଲିଯାଇଥାନ୍ତି । ଏଠାକୁ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛନ୍ତି, କେହି ତ ଏକଦମ୍ ସମର୍ପଣ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, କେହି
ଶୁଣି ସାରି ପୁଣି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଆଗରୁ ତ ରକ୍ତରେ ମଧ୍ୟ ଲେଖିକରି ଦେଉଥିଲେ — ବାବା, ଆମେ
ଆପଣଙ୍କର ଅଟୁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ମାୟା ହରାଇଦେଉଛି । ଏତେ ଜୋରରେ ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଛି, ଏହାକୁ
ହିଁ ଯୁଦ୍ଧସ୍ଥଳ କୁହାଯାଉଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝିପାରୁଛ । ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ବ୍ରହ୍ମା
ଦ୍ୱାରା ସବୁ ବେଦ-ଶାସ୍ତ୍ରର ସାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଚିତ୍ର ତ ଢେର ତିଆରି କରି ଦେଇଛନ୍ତି ନା । ଏହି
ସମୟରେ ନାରଦଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଉଦାହରଣ ରହିଛି । ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି — ଆମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଅଥବା ନାରାୟଣ
ହେବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଦେଖ ଆମେ ଯୋଗ୍ୟ ଅଟୁ ? ଆମ ପାଖରେ କୌଣସି ବିକାର ତ ନାହିଁ ?
ନାରଦଙ୍କ ଭଳି ଭକ୍ତ ତ ସମସ୍ତେ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏହି ସବୁ ଉଦାହରଣ ଲେଖାଯାଇଛି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ଶ୍ରୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କୁ ବରଣ କରିପାରିବୁ ? ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନାଁ,
ଯେବେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବ ତେବେ ସଦ୍ଗତି ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ । ମୁଁ ପତିତ-ପାବନ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର
ସଦ୍ଗତି କରୁଛି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ବାବା ଆମକୁ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରୁ ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତାହା ହେଲା
ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା । ଭଗବାନୁବାଚ — ମନମନାଭବ । ବାସ୍, ଏଥିରେ ଧକ୍କା ଖାଇବାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
। ସେସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଧକ୍କା । ଅଧାକଳ୍ପ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ, ଅଧାକଳ୍ପ ହେଉଛି
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମ ସମସ୍ତ ବି.କେ.ମାନଙ୍କର ଏବେ ଅଧାକଳ୍ପ ଦିନ ହେବ । ଆମେ
ସୁଖଧାମ ଯିବୁ । ସେଠାରେ ଭକ୍ତି ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ
ସାହୁକାର ହେଉଛୁ, ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପୂର୍ବରୁ ବେସାଇଜ୍ ପଥର ଥିଲ,
ଏବେ ବାବା ମେସିନ୍ ଧାର ଉପରେ ଚଢାଉଛନ୍ତି । ବାବା ରତ୍ନ ବ୍ୟାପାରୀ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ନା । ଡ୍ରାମା
ଅନୁସାରେ ବାବା ଅନୁଭବୀ ରଥ ମଧ୍ୟ ନେଇଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଗାଁର ପିଲା । କୃଷ୍ଣ ଗାଁର
ପିଲା କିପରି ହୋଇପାରିବେ । ସେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ । ତାଙ୍କୁ ତ ଝୁଲାରେ ଝୁଲାଉଥିଲେ । ମୁକୁଟ
ପିନ୍ଧାଉଥିଲେ ପୁଣି ସେ ଗାଁର ପିଲା ବୋଲି କାହିଁକି କହୁଛନ୍ତି ? ଗାଁର ପିଲା ଶ୍ୟାମଳ
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ସୁନ୍ଦର ହେବାକୁ ଆସିଛ । ବାବା ଜ୍ଞାନର ଧାରରେ ଚଢାଉଛନ୍ତି ନା । ଏହି ସତ୍ର
ସଙ୍ଗ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ, କଳ୍ପରେ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି । ବାକି ସବୁ ମିଥ୍ୟାର ସଙ୍ଗ ସେଥିପାଇଁ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଖରାପ କଥା ଶୁଣନାହିଁ.... ଏପରି କଥା ଶୁଣ ନାହିଁ ଯେଉଁଠାରେ ମୋର ଏବଂ ତୁମର ଗ୍ଲାନି
କରୁଛନ୍ତି ।
ଯେଉଁ କୁମାରୀମାନେ ଜ୍ଞାନରେ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ତ କହିପାରିବେ ଯେ ଆମର ବାପ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ଭାଗ
ଅଛି । କାହିଁକି ଆମେ ଭାରତର ସେବା ଅର୍ଥେ ସେହି ସମ୍ପତ୍ତିରେ ସେଣ୍ଟର ନ ଖୋଲିବୁ । କନ୍ୟାଦାନ ତ
ଦେବାକୁ ହିଁ ହେବ । ତେଣୁ ଆମକୁ ଭାଗ ଦେଲେ ଆମେ ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିବୁ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର
କଲ୍ୟାଣ ହେବ । ଏହିପରି ଯୁକ୍ତି ରଚନା କରିବା ଉଚିତ୍ । ଏହା ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ମିଶନ ଅଟେ । ତୁମେ
ପଥରବୁଦ୍ଧିକୁ ପାରସବୁଦ୍ଧି କରାଉଛ । ଯେଉଁମାନେ ଆମ ଧର୍ମର ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ ଆସିବେ । ଗୋଟିଏ
ଘରୁ ଯିଏ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଫୁଲ ବା ଆତ୍ମା ହୋଇଥିବେ ସେ ବାହାରି ଆସିବେ । ବାକି ସମସ୍ତେ
ଆସିବେ ନାହିଁ । ମେହନତ ଲାଗୁଛି ନା । ବାବା ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରାଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ ସେଥିପାଇଁ ବାବା ବୁଝାଇଥିଲେ — ସଂଗମର ଚିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଅ । ଏପଟେ
କଳିଯୁଗ, ସେପଟେ ସତ୍ୟଯୁଗ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତା, କଳିଯୁଗରେ ଅସୁରମାନେ ଅଛନ୍ତି । ଏହାକୁ
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ହିଁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ପଢିବେ ସେ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବେ । ବାକି ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ପୁଣି ନିଜ ନିଜର ସମୟରେ ଆସିବେ ।
ଏହି ଗୋଲକ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର ଚିତ୍ର ବହୁତ ଭଲ ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କର ସେବାର ସଉକ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଆମେ
ଏହିପରି ସେବା କରି, ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରି ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ କରାଇବୁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନିଜେ
ନିଜକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଶ୍ରୀ-ଲକ୍ଷ୍ମୀ, ଶ୍ରୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି ହୋଇପାରିବି ? ମୋ ଭିତରେ
କୌଣସି ବିକାର ନାହିଁ ତ ? ମୁଁ ଚକ୍ର ଲଗାଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ନା ଅଗ୍ନିରେ ଝାସ ଦେଉଥିବା ପତଙ୍ଗ ? ମୋର
ଆଚରଣ ଏଭଳି ତ ନୁହେଁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ସମ୍ମାନ ହାନି ହେବ ।
(୨) ଅସରନ୍ତି ଖୁସିରେ
ରହିବା ପାଇଁ — ସକାଳୁ-ସକାଳୁ ଉଠି ସ୍ନେହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଈଶ୍ୱରୀୟ
ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ଭଗବାନ ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଇ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ଅଟେ, ଏହି ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଆତ୍ମିକ
ଶକ୍ତିକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ବ୍ୟବହାର କରି ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଜୀବନମୁକ୍ତ ହୁଅ ।
ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର
ବିଶେଷତା ହେଲା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା । ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ ହେବାର ଶକ୍ତି ଆଧାରରେ ହିଁ ନିଜକୁ ବା
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ । ଏହି ଶକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଶାରୀରିକ ବନ୍ଧନରୁ
ମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଭାବରେ ଚାଲି ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମରେ ଲୁଜ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ଢିଲା-ଢାଲା ହୋଇ ଚାଲିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତିକୁ ୟୁଜ୍ କର ଅର୍ଥାତ୍ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଅ ।
ଏକା ସାଥୀରେ ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ଆତ୍ମିକ ଶକ୍ତି ଅନୁଭବ ହେଉ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ତିନିଟି ଯାକରେ
ଯୁକ୍ତିଯୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି ସେହିମାନେ ହିଁ ଜୀବନମୁକ୍ତ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସତ୍ୟତାର
ବିଶେଷତା ଦ୍ୱାରା ଖୁସି ଏବଂ ଶକ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରିଚାଲ ।