25.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ୟାଦରେ ରହିବାର ମେହନତ
କଲେ ପାବନ ହୋଇଯିବ, ଏବେ ବାବା ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ସାଥିରେ ନେଇଯିବେ ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମକୁ କେଉଁ
ସନ୍ଦେଶ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ପତିତ-ପାବନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ
ୟାଦ କଲେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ, ଏହି ସନ୍ଦେଶ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ତୁମକୁ
ଦେଉଛନ୍ତି, ଏବେ ତୁମର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବା । କୁହାଯାଏ ମଧ୍ୟ ସନ୍
ସୋଜ୍ ଫାଦର (ପୁତ୍ର ପିତାଙ୍କ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିଥାଏ) ।
ଗୀତ:-
ମରନା ତେରୀ ଗଲି
ମେଁ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଗୀତ
ଶୁଣିଲେ ଯେ ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ରୁଦ୍ର ମାଳାରେ ଗୁନ୍ଥା ହେବୁ, ଏହି ଗୀତ ଭକ୍ତି ମାର୍ଗରେ ରଚନା
କରାଯାଇଛି, ଯାହା କିଛି ଦୁନିଆରେ ସାମଗ୍ରୀ ଅଛି, ଜପ-ତପ, ପୂଜା-ପାଠ ଏସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତି ମାର୍ଗ ।
ଭକ୍ତି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ, ଜ୍ଞାନ ରାମ ରାଜ୍ୟ ଅଟେ । ଜ୍ଞାନକୁ କୁହାଯାଉଛି ନଲେଜ୍ ପାଠପଢା । ଭକ୍ତିକୁ
ପାଠପଢା କୁହାଯାଏ ନାହିଁ, ସେଥିରେ କୌଣସି ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ କ’ଣ ହେବୁ । ତେଣୁ
ଭକ୍ତି ପାଠପଢା ନୁହେଁ । ରାଜଯୋଗ ଶିଖିବା ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା, ପାଠ କେବଳ ଗୋଟିଏ ଜାଗା ଅର୍ଥାତ୍
ସ୍କୁଲରେ ପଢାଯାଇଥାଏ । ଭକ୍ତିରେ ଦ୍ୱାର-ଦ୍ୱାର ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି । ପାଠପଢା ଅର୍ଥାତ୍ ପାଠପଢା
। ତେଣୁ ପାଠ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୀତିରେ ପଢିବା ଉଚିତ୍ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ହେଉଛୁ ଛାତ୍ର ।
ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ନିଜକୁ ଛାତ୍ର ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି, କାହିଁକି ନା ପଢୁ ନାହାଁନ୍ତି,
ନାଁ ବାବାଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି, ନାଁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ଦାତା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ।
ଏମିତି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ହେଲେ ଜ୍ଞାନ ପଶୁ ନାହିଁ, ଏବେ
ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ନା । ଏଥିରେ ସବୁ ପ୍ରକାରର କର୍ମଚାରୀ ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା ପତିତମାନଙ୍କୁ
ପବିତ୍ର କରାଇବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି — ହେ ପତିତପାବନ ଆସ । ଏବେ ବାବା ଆସି
କହୁଛନ୍ତି ପବିତ୍ର ହୁଅ । ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କର । ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଦେବାକୁ
ହେବ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଭାରତ ବେଶ୍ୟାଳୟ ଅଟେ । ପ୍ରଥମେ ଭାରତ ଶିବାଳୟ ଥିଲା । ଏବେ ଉଭୟ ତାଜ
ଅର୍ଥାତ୍ ମୁକୁଟ ନାହିଁ । ଏକଥା ତୁମେ ମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ପତିତ-ପାବନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୋତେ ସ୍ମରଣ କରିଲେ ତୁମେମାନେ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । କିନ୍ତୁ ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି ।
ବହୁତ କମ୍ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହୁଛନ୍ତି । ଭକ୍ତ ମାଳା ମଧ୍ୟ ଖୁବ୍ କମ୍ମାନଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତମାଳାରେ ଧନ୍ନା ଭକ୍ତ, ନାରଦ, ମୀରା ଆଦିଙ୍କର ନାମ ରହିଛି । କଳ୍ପ
ପୂର୍ବରୁ ଯେଉଁମାନେ ପଢିଥିଲେ, ସେହିମାନେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ
ରାଜଯୋଗର ପାଠପଢିବା ପାଇଁ ଏବଂ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କରିବା ପାଇଁ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ମିଶିଥିଲୁ । ଏବେ ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପରମଧାମ ଘରକୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ବୁଝାଉଛନ୍ତି
ଯେ, ତୁମମାନଙ୍କର ଆତ୍ମା ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ସେଥିପାଇଁ ଡାକୁଛ ଯେ ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର
କରାନ୍ତୁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ସ୍ମରଣ କର, ପବିତ୍ର ହୁଅ । ବାବା ଏବେ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି
ପୁଣି ସାଥିରେ ମଧ୍ୟ ନେଇଯିବେ । ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ଆନ୍ତରିକ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ପାଠ
ପଢାଉଛନ୍ତି, କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବାବା ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ପତିତ-ପାବନ ବୋଲି ମଧ୍ୟ
କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ବାପ କାହାକୁ କୁହାଯାଉଛି ଏବଂ ସେ
ଜ୍ଞାନ କିପରି ଦେଉଛନ୍ତି । ଏକଥା କେବଳ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । ନୂଆ କାହା ସହିତ ବାବା ମିଶି ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ସନ୍ ସୋଜ୍ ଫାଦର । ପିଲାମାନେ ହିଁ ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିବେ । ବାବା କାହା ସହିତ ମିଶି
କଥା ହେବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ ଏତେ ସମୟ ବାବା ନୂଆମାନଙ୍କ ସହ ମିଶୁଛନ୍ତି, ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲା ଢେର
ଆସୁଥିଲେ । ମିଲେଟ୍ରୀବାଲାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ
ହେବ, ସେମାନଙ୍କୁ ସେହି ଧନ୍ଦା ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ, ନଚେତ୍ ଶତ୍ରୁମାନେ ଆକ୍ରମଣ କରିବେ,
କିନ୍ତୁ ତା’ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଗୀତାରେ ଅଛି ଯୁଦ୍ଧ ଭୂମିରେ
ଯିଏ ଶରୀର ଛାଡିବେ, ସେ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବେ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ତ କେହି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗର
ସ୍ଥାପନକର୍ତ୍ତା ଯେତେବେଳେ ଆସିବେ ସେତେବେଳେ ହିଁ ଯିବେ । ସ୍ୱର୍ଗ କ’ଣ, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ୫ ବିକାରରୂପୀ ରାବଣ ସହିତ ଯୁଦ୍ଧ କରୁଛ, ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅଶରୀରୀ
ହୁଅ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ମୋତେ, ମନେ ପକାଅ, ଏକଥା ଆଉ କେହି ବି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାକୁ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ୍ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର
ବାବା । ୱାର୍ଲଡ୍ ଅଲମାଇଟୀ ଅଥରିଟୀ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି ।
ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ଶାସ୍ତ୍ରର ଅଥରିଟୀ ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ଅଥରିଟୀ କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ସେମାନେ ଶାସ୍ତ୍ରର ଅଥରିଟୀ ଅଟନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ସବୁ କିଛି ଶାସ୍ତ୍ର ଉପରେ ଆଧାରିତ ।
ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଦେବାକୁ ହେବ । ଭକ୍ତି କେବେ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, କେବେ ପୂରା
ହେବ, ଏକଥା କିଛି ବି ଜଣା ନାହିଁ । ଭକ୍ତମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ଭଗବାନ ରାଜି ହୋଇଯିବେ
। ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ରହିଥାଏ, କିନ୍ତୁ ସେ କାହାର ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ରାଜି ହେବେ
? ନିଶ୍ଚୟ ତାଙ୍କର ହିଁ ଭକ୍ତି କଲେ ରାଜି ହେବେ ନା । ଯଦି ତୁମେମାନେ ଶଙ୍କରଙ୍କର ଭକ୍ତି କରିଲ
ତେବେ ବାବା କିପରି ରାଜି ହେବେ । କ’ଣ ହନୁମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତି କରିଲେ ବାବା ରାଜି ହେବେ ? ସେଥିରେ
କେବଳ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ, ବାକି କିଛି ହେଲେ ପ୍ରାପ୍ତି ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦିଓ
ମୁଁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଛି, କିନ୍ତୁ ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ମୋ ସହିତ ଆସି ମିଶିଯିବେ । ନାଁ,
ତୁମେମାନେ କେବଳ ମୋ ସହିତ ମିଶୁଛ । ଭକ୍ତ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି ।
କହନ୍ତି, ଜଣା ନାହିଁ ଭଗବାନ କେଉଁ ରୂପରେ ଆସି ମିଶିବେ, ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା
କୁହାଯାଏ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶୁଛ । ଜାଣିଛ ଯେ ନିରାକାର ବାବା ଯେତେବେଳେ ଶରୀର
ଧାରଣ କରିବେ ତେବେ ଯାଇ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବେ ଯେ ମୁଁ ତୁମର ପିତା ଅଟେ । ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ
ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାଜ୍ୟ-ଭାଗ୍ୟ ଦେଇଥିଲି ପୁଣି ତୁମମାନଙ୍କୁ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି ।
ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଦ୍ୱାପର ପରେ ହିଁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସବୁ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ
ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏଥିରେ କୌଣସି ବଡପଣର କଥା ନାହିଁ । ଏଥିରେ କାହାର ହେଲେ
ବଡପଣିଆ ନାହିଁ । ବାବା ଆସି ପ୍ରବେଶ କଲେ ହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ହେବ, ନଚେତ୍ ଇଏ ମଧ୍ୟ ନିଜର
ଧନ୍ଦା କରୁଥିଲେ, ଏହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜଣା ନଥିଲା ମୋ ଭିତରେ ଭଗବାନ ଆସିବେ । ବାବା ତାଙ୍କ ଶରୀରରେ
ପ୍ରବେଶ କରି ବୁଝାଇଲେ ଯେ କିପରି ମୁଁ ଏହାଙ୍କ ଠାରେ ପ୍ରବେଶ କଲି, କିପରି ଏହାଙ୍କୁ ଦେଖାଇଲି -
ମୋର ସବୁ କିଛି ତୁମର ଏବଂ ତୁମର ସବୁ ମୋର, ସବୁ ଦେଖି ନିଅ । ତୁମେ ମୋର ସହଯୋଗୀ ହେଉଛ, ତେଣୁ
ନିଜର ତନ-ମନ-ଧନ ବଦଳରେ ତୁମକୁ ଏସବୁ ମିଳିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସାଧାରଣ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ
କରୁଛି, ଯିଏ ନିଜର ଜନ୍ମକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ମୁଁ କେବେ ଆସୁଛି, କିପରି ଆସୁଛି, ଏକଥା
କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଦେଖୁଛ ସାଧାରଣ ଶରୀରରେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ନର୍କର ଦ୍ୱାର ବନ୍ଦ ହୋଇ
ସ୍ୱର୍ଗର ଫାଟକ କିପରି ଖୋଲୁଛି - ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜାଣୁଛ । ଦ୍ୱାପରରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ
ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି ଅର୍ଥାତ୍ ନର୍କର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛି, ନୂଆ ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଅଧା-ଅଧା ରଖାଯାଇଛି
। ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପତିତରୁ ପାବନ ହେବାର ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛି ଏବଂ ତାହା
ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ସ୍ମରଣ କରିବ ସେତେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାପ ନାଶ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜନ୍ମର ପାପ
ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ ଜଣାଇ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ମଧ୍ୟ ରହିଥାଏ ଯେ — ମୁଁ କି କି ପାପ କରିଛି
? କ’ଣ ସବୁ ଦାନ ପୁଣ୍ୟ କରିଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ନିଜର ପିଲାବେଳର କଥା ଜଣା ଅଛି ନା ।
ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦର । କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥ କେବେ ବି କାହାର
ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ଶ୍ୟାମ-ସୁନ୍ଦର ତେଣୁ ଚିତ୍ରରେ ତାଙ୍କୁ କଳା
କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ରଘୁନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ଦେଖିବ — ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର କଳା ଚିତ୍ର, ହନୁମାନଙ୍କ
ମନ୍ଦିର ଦେଖ, ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କଳା କରି ଦେଇଛନ୍ତି । କାରଣ ଏହା ପତିତ ଦୁନିଆ । ଏବେ
ତୁମମାନଙ୍କର ଚିନ୍ତା ହେଲା, ଆମେ ଶ୍ୟାମଳରୁ ସୁନ୍ଦର କିପରି ହେବୁ । ସେଥିପାଇଁ ତୁମେମାନେ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତୁମର ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ । ତେଣୁ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ
ତେବେ ତୁମର ପାପ ଭସ୍ମ ହେବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଆମମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଫେରାଇ ନେବା ପାଇଁ ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଶରୀର ଛାଡିଦେବା । ଶରୀର ତ ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ ।
ପତିତ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ବାବା
ହିଁ ବତାଇବେ । କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଭକ୍ତି
ମାର୍ଗ ହେଲା ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା । ଶିବକାଶୀ କହୁଛନ୍ତି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଶିବଗଙ୍ଗାକୁ ଆଣିଥିଲେ,
ଭାଗୀରଥଙ୍କ ଠାରୁ ଗଙ୍ଗା ବାହାରିଲା । ତେବେ ମଥାରୁ କିପରି ପାଣି ବାହାରିବ । ଭାଗୀରଥ କ’ଣ କୌଣସି
ପାହାଡ ଉପରେ ବସିଛନ୍ତି କି! ଯାହାଙ୍କ ଜଟାରୁ ଗଙ୍ଗା ଆସିବ! ସାଗରର ପାଣି ବାଷ୍ପିଭୂତ ହୋଇ ବର୍ଷା
ହୋଇ ବରଷୁଛି ଯାହାକି ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛି । ନଦୀ ତ ସବୁଆଡେ ଅଛି । ପାହାଡ ଉପରେ ବରଫ
ଜମିଯାଉଛି, ସେହି ପାଣି ମଧ୍ୟ ଆସୁଛି । ପାହାଡ ଭିତରେ ଯେଉଁ ଗୁମ୍ଫାରେ ପାଣି ରହିଥାଏ, ତାହା
ପୁଣି କୂଅକୁ ଆସିଥାଏ । ତାର ଆଧାର ମଧ୍ୟ ବର୍ଷା ଅଟେ । ବର୍ଷା ନ ହେଲେ କୂଅ ମଧ୍ୟ ଶୁଖିଯାଏ ।
ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି ବାବା ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଇଯାଅ । ତେବେ ସମସ୍ତଙ୍କର
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ ବା କୃଷ୍ଣପୁରୀକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଆଶା ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ବିଷ୍ଣୁପୁରୀ
ବିଷୟରେ କାହାକୁ କିଛି ଜଣା ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଭକ୍ତମାନେ କହିଥା’ନ୍ତି — ଯେଉଁଠି ଦେଖ କେବଳ
କୃଷ୍ଣ ହିଁ କୃଷ୍ଣ । ଆରେ, ଯଦି ପରମାତ୍ମା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ତେବେ କାହିଁକି କହୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ,
ଯେଉଁଆଡେ ଦେଖ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ପରମାତ୍ମା । ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଭକ୍ତମାନେ ପୁଣି ଏକଥା ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି, ସବୁ ତାଙ୍କର ହିଁ ରୂପ । ସିଏ ହିଁ ଏହିସବୁ ଲୀଳା କରୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନ ଲୀଳା କରିବା
ପାଇଁ ରୂପ ଧାରଣ କରିଛନ୍ତି । ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଏବେ ଲୀଳା କରିବେ ନା । ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦୁନିଆ
ସ୍ୱର୍ଗରେ ଦେଖ, ସେଠାରେ କୌଣସି ଆବର୍ଜନାର ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଆବର୍ଜନା ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇ
ରହିଛି ପୁଣି ଏଠାରେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ, ପରମାତ୍ମା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ । ପରମାତ୍ମା ହିଁ
ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ପିଲା ଆସିଲା ସୁଖ ଆସିଲା, ମରିଗଲେ ଦୁଃଖ ହେବ । ଆରେ, ଭଗବାନ ତୁମକୁ ଦେଇଥିଲେ
ପୁଣି ନେଇ ଗଲେ ତେବେ କାନ୍ଦିବା କ’ଣ ଦରକାର! ସତ୍ୟଯୁଗରେ କାନ୍ଦିବା ଦୁଃଖୀ ହେବା, ଏସବୁ ରହିବ
ନାହିଁ । ମୋହଜିତ୍ ରାଜାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏସବୁ ମିଛ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ । ଏଥିରେ କୌଣସି
ସତ୍ୟତା ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଋଷି-ମୁନିମାନେ ରହିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ଏଠାରେ ସେପରି କୌଣସି କଥା
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ଏଠାରେ କେହି ମୋହଜିତ୍ ରାଜା ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଭଗବାନୁବାଚ --
ଯାଦବ, କୌରବ, ପାଣ୍ଡବ କ୍ୟା କରତ ଭୟେ ? ତୁମର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମ ଦ୍ୱାରା ଭାରତକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେଉଁମାନେ ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି
ସେହିମାନେ ହିଁ ଭବିଷ୍ୟତର ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବେ । ତୁମମାନଙ୍କୁ କେହି ବି ମିଳିଗଲେ
ତାଙ୍କୁ କୁହ ଭଗବାନ୍ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । କେବଳ ମୋ ସହିତ ପ୍ରୀତି ଲଗାଅ ଅନ୍ୟ
କାହାକୁ ସ୍ମରଣ କର ନାହିଁ । ଏହାକୁ ହିଁ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି କୁହାଯିବ । ଏଠାରେ କୌଣସି ପାଣି
ଆଦି ଚଢାଇବାର ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏହିଭଳି ଧନ୍ଦା ଆଦି କରି ଭଗବାନଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଥିଲେ ।
ଗୁରୁମାନେ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ନିଜର ସ୍ୱାମୀକୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ମରଣ କର ନାହିଁ ।
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କେତେ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ମୂଳ କଥା ହେଉଛି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ — ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ଅର୍ଥ ହିଁ ଭଗବାନ । ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର ।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ଭଗବାନ କହିବେ ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି ଛୋଟ ପିଲା । ଯଦି ଶିବବାବା
ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ପ୍ରବେଶ କରି ନଥା’ନ୍ତେ ତେବେ ତୁମେ ସବୁ କ’ଣ ଏଠାରେ ଥା’ନ୍ତ ? ଶିବବାବା
ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୋଷ୍ୟ କରାଇ, ନିଜର କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ସିଏ ମାତା, ପିତା ଉଭୟ
ଅଟନ୍ତି । ତେବେ ମାତା ତ ସାକାରୀ ଆବଶ୍ୟକ ନା । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଆମର ପିତା । ତେବେ ଏହିସବୁ କଥାକୁ
ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ।
ତୁମେମାନେ କେବେ କୌଣସି କଥାରେ ଝାଉଁଳିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏହି ପାଠପଢାକୁ କେବେ ବି ଛାଡିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ଆସି ଋଷି ଯାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ନିଜ ଘରେ ପାଠଶାଳା ଖୋଲି
ଦେଉଛନ୍ତି । ଯଦି ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ-ଝଗଡ଼ା କରି ନିଜର ପାଠଶାଳା ଖୋଲିବେ ତେବେ ମୂର୍ଖପଣିଆ
ହେବ, ଯିଏ ଋଷି ଯାଉଛନ୍ତି ସିଏ ପାଠଶାଳା ଖୋଲିବାର ଯୋଗ୍ୟ ହିଁ ନୁହଁନ୍ତି । ଏହିଭଳି ଦେହ-ଅଭିମାନ
ତୁମର ଚଳିବ ନାହିଁ କାହିଁକିନା ବୁଦ୍ଧିରେ ଶତ୍ରୁତା ଥିଲେ ତାହା ମନେ ପଡିବ ଏବଂ କାହାକୁ କିଛି
ହେଲେ ବୁଝାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ହୁଏ, ଯାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ଦିଅନ୍ତି ସେ ଆଗକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି
ନିଜେ ତଳକୁ ଖସିଯାଆନ୍ତି, ତେବେ ସେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିପାରନ୍ତି ଯେ ମୋଠାରୁ ତାଙ୍କର ଅବସ୍ଥା ଭଲ ।
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ ରାଜା ଏବଂ ଶିକ୍ଷାଦାତା ନିଜେ ଦାସ-ଦାସୀ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି, ଏପରି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ।
ତେବେ ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ବାବାଙ୍କ ଗଳାର ହାର ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ବଞ୍ଚି ଥାଉ ଥାଉ
ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ହୋଇଛି କାରଣ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ବେଡ଼ା ପାରି ହେବ । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କେବେ ହେଲେ
କୌଣସି କଥାରେ ଝାଉଁଳି ପଡ଼ ନାହିଁ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଋଷି ପଢା ଛାଡ଼ିବା ଅନୁଚିତ । ଶତ୍ରୁ
ହୋଇଯିବା ମଧ୍ୟ ଦେହ-ଅଭିମାନ ଅଟେ । ସଙ୍ଗଦୋଷରୁ ନିଜକୁ ବହୁତ-ବହୁତ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ହେବ । ପବିତ୍ର
ହୋଇ, ନିଜର ଚଳଣି ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ପ୍ରୀତି ବୁଦ୍ଧି
ହୋଇ ଏକ ବାବାଙ୍କର ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ୟାଦରେ ରହିବାକୁ ହେବ । ତନ-ମନ-ଧନ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ
ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
ବରଦାନ:-
ନିଜକୁ ନିଜେ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ବିଶ୍ୱର ଆଧାରମୂରତ ହେଉଥିବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦର ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ।
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବା ପାଇଁ ବାପଦାଦା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ — ପିଲାମାନେ ନିଜେ ହିଁ ନିଜକୁ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କର । ନିଜକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଯଦି ପରିସ୍ଥିତିକୁ ବା ଅନ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପରିବର୍ତ୍ତନକୁ ଆଶା କରୁଛ ବା ସଂକଳ୍ପ ଆସୁଛି ଯେ ଏହିଭଳି କୌଣସି ନା କୌଣସି ଆଧାର
ଦ୍ୱାରା ସାହାରା ମିଳୁ ତେବେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯିବି — ଏହିଭଳି କୌଣସି ନା କୌଣସି ଆଧାର ଦ୍ୱାରା
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ମଧ୍ୟ ଆଧାର ଉପରେ ହିଁ ନିର୍ଭର କରିବ । ଏବେ ତୁମେ
ଯେତେ ଜଣଙ୍କର ଆଧାର ନେବ ତୁମର ଜମାର ଖାତା ମଧ୍ୟ ସେତିକି ଭାଗରେ ବାଣ୍ଟି ହୋଇଯିବ ସେଥିପାଇଁ
ସର୍ବଦା ଏହି ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖ ଯେ ମୋତେ ନିଜେ ହିଁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁଁ ନିଜେ ହିଁ
ବିଶ୍ୱର ଆଧାରମୂରତ ଅଟେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସଂଗଠନରେ
ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଂକଳ୍ପ ଦ୍ୱାରା ସଫଳତା ସୁନିଶ୍ଚିତ ଅଟେ ।