21.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ବେହଦର
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ଆସିଛ, ଏଠାରେ କୌଣସି ଲୌକିକ କଥା ନାହିଁ, ତୁମେ ବହୁତ
ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହର ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଗୋଟିଏ
କଥାକୁ ତୁମେ ବାରମ୍ବାର ସ୍ମରଣ କରି ପକ୍କା କରିବା ଉଚିତ୍ ?
ଉତ୍ତର:-
ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମା, ଆମେ ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଆତ୍ମାମାନେ ହେଉଛନ୍ତି
ସନ୍ତାନ, ପରମାତ୍ମା ହେଲେ ପିତା । ଏବେ ପିତା ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ମିଳନ ହେଉଛି । ଏହି କଥାକୁ
ବାରମ୍ବାର ଘୋଷି ଘୋଷି ପକ୍କା କର । ଯେତେ ଯେତେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଚାଲିବ, ସେତେ ସେତେ
ଦେହ-ଅଭିମାନ ତୁଟିଯିବ ।
ଗୀତ:-
ଯୋ ପିୟା କେ
ସାଥ ହେ.....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ବସିଛୁ — ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ, ସମସ୍ତଙ୍କର
ବାବା । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କଠାରୁ କ’ଣ ମିଳୁଛି, ମନରେ ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ ମଧ୍ୟ ଉଠିପାରିବ
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ମିଳୁଛି । ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ବେହଦର ପିତା,
ଯାହାଙ୍କଠାରୁ ବେହଦର ସୁଖ, ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ତାହା ହେଉଛି ହଦର ସମ୍ପତ୍ତି । କାହା
ପାଖରେ ହଜାରେ, କାହା ପାଖରେ ୫ ହଜାରେ ରହିଥିବ । କାହା ପାଖରେ ୧୦-୨୦-୫୦ କୋଟି, ଅରବ ଥାଇପାରେ ।
ବାସ୍ତବରେ ସଂସାରରେ ସମସ୍ତେ ତ ହେଉଛନ୍ତି ଲୌକିକ ପିତା ଏବଂ ହଦର ସନ୍ତାନମାନେ । ଏଠାରେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ବେହଦର ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିଛୁ ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ । ମନରେ ଆଶା
ତ ରହିଥାଏ ନା । ସ୍କୁଲ ବିନା ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗ ଆଦିରେ କୌଣସି ଆଶା ନଥାଏ । କହନ୍ତି ଶାନ୍ତି ମିଳୁ,
ତାହା ତ ଏବେ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ଆସିଛୁ ନୂଆ ଦୁନିଆର
ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ । ନଚେତ୍ ଏଠାକୁ କାହିଁକି ଆସିବ । ପିଲାମାନଙ୍କର ସଂଖ୍ୟା କେତେ ବୃଦ୍ଧି
ହେଉଛି! କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛୁ, ହଦର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ
। ବାବା ଆପଣଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗର ବର୍ସା ନେବାକୁ ଆସିଛୁ । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ ପୁଣି ମାୟା ବିଲେଇ ଆମଠାରୁ ଛଡାଇ ନେଉଛି । ସେଥିପାଇଁ ଏହାକୁ ହାର-ଜିତ୍ର ଖେଳ
କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ବସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ
ବୁଝୁଛନ୍ତି, ଇଏ କୌଣସି ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ନୁହଁନ୍ତି । ଯେପରି ତୁମେ ସାଧାରଣ ବସ୍ତ୍ର ପିନ୍ଧିଛ
ସେହିପରି ଇଏ ମଧ୍ୟ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି । ଇଏ ତ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା ନା । କେହି ଯଦି ପଚାରିବେ କାହା
ପାଖକୁ ଯାଉଛ, କହିବ ଆମେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଏହା ତ ପରିବାର ହୋଇଗଲା । ତୁମେ ସେଠାକୁ
କାହିଁକି ଯାଉଛ କ’ଣ ନେବାକୁ ଯାଉଛ ଏକଥା ଅନ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । କହିପାରିବେ ନାହିଁ
ଯେ ଆମେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ, ବର୍ସା ତାଙ୍କଠାରୁ ମିଳୁଛି । ଜେଜେବାପାଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିରେ
ସମସ୍ତେ ହକଦାର ଅଟନ୍ତି । ଶିବବାବାଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ସନ୍ତାନ ଆତ୍ମାମାନେ ପୂର୍ବରୁ ତ ରହିଛନ୍ତି
ପୁଣି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ହେବା ଦ୍ୱାରା ତାଙ୍କର ନାତି-ନାତୁଣୀ ହୋଇଗଲ । ଏବେ
ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ଆତ୍ମା । ଏକଥାକୁ ବହୁତ ପକ୍କା ଭାବରେ ଘୋଷିବା ଦରକାର । ଆମେ
ଆତ୍ମାମାନେ ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଉଛୁ, ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆସି ମିଶୁଛୁ । ପୂର୍ବରୁ ତ
ଶରୀରର ଅଭିମାନ ଥିଲା । ଅମୁକ-ଅମୁକ ନାମଧାରୀ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଥାଆନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ
ହେଉଛୁ ଆତ୍ମା, ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ଆତ୍ମାମାନେ ହେଲେ ସନ୍ତାନ, ପରମାତ୍ମା
ହେଉଛନ୍ତି ପିତା । ବାପ ଏବଂ ପିଲାଙ୍କର ବହୁତ ସମୟ ପରେ ମିଳନ ମେଳା ଲାଗୁଛି, ଥରେ ମାତ୍ର ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପୁଣି ଅନେକ କୃତ୍ରିମ ମେଳା ଲାଗୁଛି । ଏହା ସବୁଠାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ମେଳା ।
ଆତ୍ମାମାନେ ଓ ପରମାତ୍ମା ଅଲଗା ରହିଲେ ବହୁକାଳ କେଉଁ ଆତ୍ମାମାନେ... ସେମାନେ କିଏ ? ତୁମେ
ଆତ୍ମାମାନେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ହେଉଛୁ ସୁଇଟ୍ ସାଇଲେନ୍ସ ହୋମ
(ଶାନ୍ତିଧାମର) ବାସୀନ୍ଦା । ଏବେ ଏଠାରେ ଅଭିନୟ କରି-କରି ଥକିଯାଇଛୁ । ତେଣୁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଗୁରୁ
ଆଦିଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଇ ଶାନ୍ତି ମାଗିଥା’ନ୍ତି । ଭାବନ୍ତି ସେମାନେ ଘର ଦ୍ୱାର ଛାଡି ଜଙ୍ଗଲକୁ
ଯାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ତାଙ୍କଠାରୁ ଶାନ୍ତି ମିଳିବ । କିନ୍ତୁ ତା ନୁହେଁ । ଏବେ ତ ସମସ୍ତେ ସହରକୁ
ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ଜଙ୍ଗଲରେ ଗୁମ୍ଫାମାନ ଖାଲି ପଡିଛି । ଗୁରୁ ହୋଇ ବସିଛନ୍ତି, ନଚେତ୍ ସେମାନଙ୍କୁ
ନିବୃତ୍ତମାର୍ଗର ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପବିତ୍ରତା ଶିଖାଇବା ଦରକାର । ଆଜିକାଲି ତ ଦେଖ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ
ବିବାହ ଆଦି କରାଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ତ ନିଜର ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶୀଭୂତ କରୁଛ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ
ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଶୀତଳ ହୋଇଯିବ । କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟର ଚଞ୍ଚଳତା ରହିଥାଏ ନା । ଏବେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ
ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ, ଯେପରି କୌଣସି ଚଞ୍ଚଳତା ନରହେ । ଯୋଗବଳ ବିନା
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶ କରିବା ଅସମ୍ଭବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟର ଚଞ୍ଚଳତା ଯୋଗବଳ
ଦ୍ୱାରା ହିଁ ତୁଟିବ । ଯୋଗବଳର ତାକତ ତ ଅଛି ନା । ଏଥିରେ ବହୁତ ମେହନତ ଲାଗିଥାଏ । ଆଗକୁ ଗଲେ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟର ଚଞ୍ଚଳତା ରହିବ ନାହିଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ କୌଣସି ବେମାରୀ ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ
ତୁମେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶୀଭୂତ କରି ଯାଉଛ ତେଣୁ ସେଠାରେ କୌଣସି ବିମାରୀ ହୁଏ ନାହିଁ । ନାମ ହିଁ
ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ । ତାକୁ ଭୁଲିଯିବା କାରଣରୁ ଲକ୍ଷେ ଲକ୍ଷେ ବର୍ଷ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ମଧ୍ୟ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଯଦି ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହୋଇଥାନ୍ତା ତେବେ ପୁଣି କୌଣସି
କଥା ହିଁ ମନେ ରହିନଥାନ୍ତି । ଏହିସବୁ ମନ୍ଦିର ଆଦି କାହିଁକି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି ? ସ୍ୱର୍ଗରେ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଗୁଡିକ ଶୀତଳ ରହିଥାଏ । କୌଣସି ଚଞ୍ଚଳତା ନଥାଏ । ଶିବବାବାଙ୍କର ତ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ
ନାହିଁ । ବାକି ଆତ୍ମାରେ ତ ସାରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ନା । ସେ ହିଁ ଶାନ୍ତିର ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର ।
ସେମାନେ କହନ୍ତି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ବଶ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ବଶୀଭୂତ କର । ବାବାଙ୍କ ୟାଦରେ ରୁହ । କୌଣସି ବେନିୟମ କାମ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ
ଦ୍ୱାରା କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଏପରି ସ୍ନେହୀ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ-ପକାଇ ଆଖିରେ ପ୍ରେମର ଲୁହ
ଆସିଯିବା ଉଚିତ୍ । ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହ ତ ଲୀନ ହୁଏ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ସହ କଳ୍ପରେ ଥରେ
ମାତ୍ର ମିଳନ ହେଉଛି, ଯେତେବେଳେ ସେ ଶରୀରର ଲୋନ୍ ନେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏପରି ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ
କେତେ ସ୍ନେହର ସହିତ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ଖୁସିରେ ବିଭୋର ହୋଇଗଲେ । ଓହୋ! ବାବା
ମୋତେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ଏହି ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦି କ’ଣ କରିବି, ଛାଡ ଏସବୁକୁ ।
ଯେପରି ପାଗଳ ମାନେ ହୋଇଥାନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତେ କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ ହଠାତ୍ ଏହାଙ୍କର କ’ଣ ହେଲା ।
ବ୍ୟବସାୟ ଆଦି ସବୁ ଛାଡି ଆସିଗଲେ । ଖୁସିର ପାରଦ ଚଢିଗଲା । ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ରାଜତ୍ୱ ମିଳିବ କିନ୍ତୁ କିପରି ମିଳିବ ? କ’ଣ ହେବ ? ଏକଥା କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନଥିଲେ । ବାସ୍
ମିଳିବ, ଏହି ରାଜତ୍ୱ ଖୁସିରେ ସବୁ ଛାଡି ଦେଲେ । ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ମିଳିବାକୁ ଲାଗିଲା ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏଠାକୁ ସ୍କୁଲକୁ ଆସିଛ, ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ରହିଛି ନା । ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ । ବେହଦର
ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ରାଜତ୍ୱ ନେବାକୁ ଆସିଛ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ପଢୁଛୁ,
ଯାହାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଥିଲୁ ଯେ ବାବା ଆସି ଆମର ଦୁଃଖ ହରଣ କରି ସୁଖ ଦିଅ । ଝିଅମାନେ କହିଥାନ୍ତି
ଆମକୁ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପରି ସନ୍ତାନ ମିଳୁ । ଆରେ ସେ ତ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ମିଳିବ ନା । କୃଷ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି
ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ, ତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଝୁଲାଉଛ ତେବେ ତାଙ୍କ ପରି ସନ୍ତାନ ତ ବୈକୁଣ୍ଠରେ ହିଁ ମିଳିବ
ନା । ଏବେ ତୁମେ ବୈକୁଣ୍ଠର ରାଜତ୍ୱ ନେବାକୁ ଆସିଛ । ସେଠାରେ ନିଶ୍ଚିତ ରାଜକୁମାର-କୁମାରୀ ହିଁ
ମିଳିବେ । ପବିତ୍ର ସନ୍ତାନ ମିଳୁ, ଏହି ଆଶା ମଧ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ଏପରି ତ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ
ରାଜକୁମାର-କୁମାରୀ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ନର୍କବାସୀ । ତୁମେ ଚାହୁଁଛ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀଙ୍କୁ । ପାଠପଢା ତ ବହୁତ ସହଜ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ବହୁତ ଭକ୍ତି କରିଛ, ଧକ୍କା
ଖାଇଛ । ତୁମେ କେତେ ଖୁସିରେ ତୀର୍ଥ ଆଦି ଯାଉଛ । ଅମରନାଥକୁ ଯାଆନ୍ତି ଭାବନ୍ତି ଶଙ୍କର
ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଅମରକଥା ଶୁଣାଇଥିଲେ । ଅମରନାଥଙ୍କର ସତ୍ୟକଥା ତୁମେ ଏବେ ଶୁଣୁଛ । ଏହା ତ ବାବା
ବସି ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଆସିଛ — ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ । ଜାଣିଛ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ରଥ । ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ ଶରୀର ରୂପୀ ରଥକୁ ଲୋନ୍ରେ ନେଇଛନ୍ତି । ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ,
ତାଙ୍କର ହିଁ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବୁ । କିଛି ମଧ୍ୟ ପଚାରିବାକୁ ହେଲେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିପାରିବ ।
କହୁଛନ୍ତି — ବାବା ଆମେ ପଚାରି ପାରୁନାହୁଁ । ଏଥିପାଇଁ ତୁମେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର, ଏଥିରେ ବାବା କ’ଣ
କରିପାରିବେ ।
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବା ପାଇଁ ସହଜ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି — ପ୍ରଥମରେ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟକୁ
ବଶୀଭୂତ କର, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର । କେହି କ୍ରୋଧ ଆଦି କଲେ ଶୁଣ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ
କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ କାନରେ ବାହାର କରିଦିଅ । ଯେଉଁ ବିକାରୀ କଥା ପସନ୍ଦ ନ ଆସୁଛି, ତାକୁ ଶୁଣ ହିଁ
ନାହିଁ । ଯଦି ପତି କ୍ରୋଧ କରୁଛି, ମାରୁଛି ତେବେ କ’ଣ କରିବା ଦରକାର ? ଯେତେବେଳେ ଦେଖୁଛ ପତି
କ୍ରୋଧ କରୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ଫୁଲ ବର୍ଷା କର ଅର୍ଥାତ୍ ଶୁଭଭାବନାର ବର୍ଷା କର ।
ହର୍ଷିତ ରୁହ । ଯୁକ୍ତି ତ ବହୁତ ରହିଛି । କାମେଷୁ, କ୍ରୋଧେଷୁ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ନା! ଅବଳାମାନେ
ଡାକୁଛନ୍ତି । ଜଣେ ଦ୍ରୌପଦୀ ନୁହେଁ, ସମସ୍ତେ ଦୌପଦୀ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ନଗ୍ନ
ହେବାରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ମୃତ୍ୟୁଲୋକରେ ତୁମର ଏହା ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମ ।
ମୁଁ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶାନ୍ତିଧାମ ନେଇଯିବାକୁ ଆସିଛି । ସେଠାକୁ ପତିତ ଆତ୍ମା ତ ଯାଇପାରିବ
ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପାବନ କରୁଛି । ଯାହାଙ୍କୁ ଯେଉଁ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି ତାହା
ପୂରା କରି ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ । ସାରା ବୃକ୍ଷର ରହସ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି । ବାକି
ବୃକ୍ଷର ପତ୍ର କ’ଣ କେହି ଗଣିପାରିବେ କି । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ ମୂଳକଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି -- ବୀଜ ଏବଂ
ବୃକ୍ଷ । ବାକି ମନୁଷ୍ୟ ତ ଢେର ଅଛନ୍ତି । ଜଣ-ଜଣଙ୍କର ଅନ୍ତରକୁ କ’ଣ ବସି ଜାଣିବେ କି । ମନୁଷ୍ୟ
ଭାବୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ ତ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଅନ୍ତର କଥାକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଉଛି
ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋତେ ଡାକୁଛ ଯେ ଆସି ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ କର, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଅ ଏବେ ତୁମେ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ଏହି ମତ ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ବାବାଙ୍କର
ଶ୍ରୀମତ ଏବଂ ଗତି ସବୁଠାରୁ ନିଆରା । ମତ ଅର୍ଥାତ୍ ରାୟ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମର ସଦ୍ଗତି ହେଉଛି ।
ସେହି ଏକମାତ୍ର ବାବା ଆମର ସଦ୍ଗତିଦାତା, ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନୁହଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ
ଡାକୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ଡାକନ୍ତି ନାହିଁ । ଏବେ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା
ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ରାମ । ମାଳା ଗଡାଇବା ସମୟରେ ଯେତେବେଳେ ଫୁଲ ଆସିଥାଏ ସେତେବେଳେ ରାମ କହି
ଆଖିରେ ଲଗାଇଥାନ୍ତି । ଏକମାତ୍ର ଫୁଲକୁ ଜପିବାକୁ ହେବ । ବାକି ସବୁ ହେଉଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ପବିତ୍ର
ରଚନା । ମାଳାକୁ ତୁମେ ଭଲ ଭାବରେ ଜାଣିଯାଇଛ । ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କ ସାଥିରେ ସେବା କରୁଛନ୍ତି ଏହି
ମାଳା ହେଉଛି ତାଙ୍କର । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ରଚୟିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ରଚୟିତା କହଲେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠିବ
ଯେ କେବେ ରଚନା କରିଥିଲେ ? ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ଏବେ ସଂଗମରେ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ ରଚନା
କରୁଛନ୍ତି ନା । ଶିବବାବାଙ୍କ ରଚନା ତ ହେଉଛନ୍ତି ଅନାଦି । କେବଳ ପତିତରୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ
ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ପୁରୁଣା ହୋଇଛି । ନୂଆ ସୃଷ୍ଟିରେ ଦେବତାମାନେ ରହନ୍ତି ।
ତେବେ ଶୂଦ୍ରଙ୍କୁ ଦେବତା କିଏ କରିବେ । ଏବେ ତୁମେ ପୁନର୍ବାର ଦେବତା ହେଉଛ । ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା
ଆମକୁ ଶୂଦ୍ରରୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ବ୍ରାହ୍ମଣରୁ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଛ, ଦେବତା
ହେବା ପାଇଁ । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ରଚୟିତା ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା, ଯିଏକି ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିର ମୁଖ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ବାକି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ପିତା ତ ହେଉଛନ୍ତି ହିଁ ଶିବ । ଏହି ସବୁ ନୂଆ କଥା
ତୁମେ ଶୁଣୁଛ । ଯେଉଁମାନେ ବୁଦ୍ଧିବାନ୍ ସେମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି । ଧିରେ ଧିରେ ତୁମର
ମଧ୍ୟ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ଏବେ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଛି, ଆମେ ଅସଲରେ ଦେବତା ଥିଲୁ
ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ କିପରି ନେଲୁ । ସବୁ ରହସ୍ୟ ତୁମେ ଜାଣିଛ । ଅଧିକ କଥାରେ ଯିବାର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା
ହିଁ ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୂରା ବର୍ସା ନେବା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ କଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପ୍ରଥମତଃ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ, ଦ୍ୱିତୀୟରେ ପବିତ୍ର ହୁଅ । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହୁଅ ଏବଂ ନିଜ ସମାନ କରାଅ । କେତେ ସହଜ
। କେବଳ ୟାଦ ସ୍ଥାୟୀ ହୋଇ ରହୁନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ । ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଖତମ ହୋଇଯିବ
। ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ରାଜ୍ୟ କରିବେ । ଏହି ଦୁନିଆରେ ପୁରୁଣାରୁ
ପୁରୁଣା ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ଚିତ୍ର ଓ ଦେବତାଙ୍କ ମହଲ ଆଦି ରହିଛି । ତୁମେ କହିବ ପୁରୁଣାରୁ
ପୁରୁଣା ଆମେ ବିଶ୍ୱର ମହାରାଜା-ମହାରାଣୀ ଥିଲୁ । ଶରୀର ତ ବିନାଶ ହୋଇଯାଉଛି । କିନ୍ତୁ ଚିତ୍ର
ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଏହା କ’ଣ କାହାକୁ ଜଣା ଅଛି କି ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ରାଜ୍ୟ କରୁଥିଲେ
ସେମାନେ କେଉଁଆଡେ ଗଲେ ? ରାଜତ୍ୱ କିପରି ନେଇଥିଲେ ? ବିଡଲା ଏତେ ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି,
କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ପଇସା ମିଳିଯାଉଛି ଏବଂ ତିଆରି କରିଚାଲିଛନ୍ତି ।
ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହା ଦେବତାମାନଙ୍କର କୃପା । ଏକମାତ୍ର ଶିବଙ୍କର ପୂଜା ହେଉଛି ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ।
ଜ୍ଞାନଦାତା ତ ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ବାକି ସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଜ୍ଞାନ
ଦ୍ୱାରା ଅଧାକଳ୍ପ ସଦ୍ଗତି ହେଉଛି ତାପରେ ଭକ୍ତିର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡୁନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ, ଭକ୍ତି,
ବୈରାଗ୍ୟ । ଏବେ ଭକ୍ତିରୁ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆଠାରୁ ବୈରାଗ୍ୟ । ପୁରୁଣା ଏବେ ଖତମ ହୋଇଯିବ, ଏଥିରେ
କ’ଣ ଆସକ୍ତି ରଖିବୁ । ଏବେ ତ ନାଟକ ପୂରା ହେଉଛି, ଆମେ ଯାଉଛୁ ଘରକୁ । ସେହିଭଳି ଖୁସି ମଧ୍ୟ
ରହୁଛି । ଅନେକ ଭାବୁଛନ୍ତି ମୋକ୍ଷ ପାଇବା ତ ଭଲ ପୁଣି ଏଠାକୁ ଆସିବୁ ନାହିଁ । ଆତ୍ମା ପାଣି
ଫୋଟକା ପରି ଅଟେ ଯାହାକି ସାଗରରେ ମିଶିଯାଉଛି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଗପ । ଅଭିନେତା ତ ନିଶ୍ଚିତ ଅଭିନୟ
କରିବ ଯିଏ ଘରେ ବସିଯିବ ସେ କ’ଣ କୌଣସି ଅଭିନେତା ହେଲେ କି । ମୋକ୍ଷ କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହି
ଡ୍ରାମା ଅନାଦି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ କେତେ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ
ବୁଦ୍ଧିରେ ତ କିଛି ବି ନାହିଁ । ତୁମର ପାର୍ଟ ହିଁ ରହିଛି -- ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ନେଇ,
ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବା । ତୁମେ ଡ୍ରାମାରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚୟ କରିବ, ଏପରି ନୁହେଁ
ଯେ, ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲେ ତ ମିଳିବ । ତାହା ହେଲେ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ବସିଯାଅ । କିନ୍ତୁ କର୍ମ ବିନା କେହି
ମଧ୍ୟ ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । କର୍ମ ସନ୍ନ୍ୟାସ ହୋଇ ହିଁ ପାରିବ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଯୋଗବଳର
ଆଧାରରେ ନିଜର କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟଗୁଡିକୁ ଶୀତଳ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜ ଆୟତ୍ତରେ ରଖିବାକୁ ପଡିବ ।
ବିକାରୀ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣିବାର ନାହିଁ କି ଶୁଣାଇବାର ନାହିଁ । ଯେଉଁ କଥା ପସନ୍ଦ ହେଉନାହିଁ,
ତାକୁ ଗୋଟିଏ କାନରେ ଶୁଣି ଅନ୍ୟ କାନରେ ବାହାର କରିଦେବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ବାବାଙ୍କଠାରୁ ପୂରା
ବର୍ସା ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପତ୍ତି ନେବା ପାଇଁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ହେବାକୁ ପଡିବ, ନିଜେ ପବିତ୍ର ହୋଇ
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ ପଡିବ ।
ବରଦାନ:-
ଶକ୍ତିଶାଳୀ
ସେବା ଦ୍ୱାରା ନିର୍ବଳ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବଳ ଭରୁଥିବା ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ସଚ୍ଚା ସେବାଧାରୀର
ବାସ୍ତବିକ ବିଶେଷତା ହେଲା — ନିର୍ବଳ ଆତ୍ମା ଭିତରେ ବଳ ଭରିବାର ନିମିତ୍ତ ହେବା । ସେବା ତ
ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସଫଳତାର ଯେଉଁ ଅନ୍ତର ଦେଖାଯାଉଛି ତା’ର କାରଣ ହେଲା ସେବାର ଆଧାର
ଗୁଡିକରେ ଶକ୍ତିର ଅଭାବ । ଯେପରି ଖଣ୍ଡାରେ ଯଦି ଧାର ନଥିବ ତେବେ ତାହା ଖଣ୍ଡାର କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧ
କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସେହିଭଳି ସେବାର ଆଧାର ସ୍ୱରୂପ ସେବାଧାରୀମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଯଦି ଯୋଗବଳର ଅଭାବ
ଥିବ ତେବେ ସଫଳତା ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ସେବାଧାରୀ ହୁଅ ଏବଂ
ନିର୍ବଳ ଆତ୍ମାଙ୍କ ଭିତରେ ଶକ୍ତିର ସଞ୍ଚାର କରି ଉତ୍ତମ ସେବାଧାରୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର ତେବେ କୁହାଯିବ
ପ୍ରକୃତ ସେବାଧାରୀ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ପରିସ୍ଥିତିକୁ ଉନ୍ନତିର ଆଧାର ମନେ କରି ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ଉଡୁଥାଅ ।