14.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଉତ୍ତମ
ସଙ୍ଗ କରିବାକୁ ହେବ, ଯଦି ଖରାପ ସଙ୍ଗର ରଂଗ ଲାଗିଗଲା ତେବେ ତଳକୁ ଖସିଯିବ କାରଣ କୁସଂଗ ବୁଦ୍ଧିକୁ
ତୁଚ୍ଛ କରିଦିଏ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବର୍ତ୍ତମାନ
ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ କେଉଁ ଉତ୍ସାହ ରହିବା ଦରକାର ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମମାନଙ୍କର ଉତ୍ସାହ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ଗାଆଁ ଗାଆଁରେ ଯାଇ ସେବା କରିବୁ । ତୁମ ପାଖରେ ଯାହା କିଛି
ଅଛି, ତାହା ସେବା ଅର୍ଥେ ରହିଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଉଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଏହି
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନିଜର ପଣତକୁ ମୁକ୍ତ କର ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ବନ୍ଧ ତୁଟାଅ । କୌଣସି ଜିନିଷରେ ମମତ୍ତ୍ୱ
ରଖ ନାହିଁ କିମ୍ବା କାହା ସହିତ ମନ ଲଗାଅ ନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ଏହି ପାପର
ଦୁନିଆରୁ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
କୁହାଯାଏ ପାପ
ଆତ୍ମାଙ୍କର ଦୁନିଆ ଏବଂ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଦୁନିଆ, ତେବେ ସବୁଥିରେ ଆତ୍ମାର ହିଁ ନାମକୁ ଯୋଡା
ଯାଇଛି । ଏବେ ଏଠାରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ରହିଛି ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଦୁନିଆରେ ଏଭଳି କେବେ କେହି କହି ନଥା’ନ୍ତି, ଯେ କୁଆଡେ ନେଇଚାଲ ପ୍ରଭୁ । ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଆମକୁ ଏବେ କୌଣସି ପଣ୍ଡିତ କିମ୍ବା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କିମ୍ବା ଶାସ୍ତ୍ରବାଦୀ
ଶୁଣାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ନିଜେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଜାଣିନଥିଲି,
ରାମାୟଣ ଆଦି ଶାସ୍ତ୍ର ତ ବହୁତ ପଢୁଥିଲି । ବାକି ଏହି ଜ୍ଞାନ ମୁଁ ନିଜେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛି
ଏବଂ ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଲା ପାପ ଆତ୍ମାଙ୍କର ଦୁନିଆ । ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ପାଇଁ କେବଳ ଏତିକି କହିବେ ଯେ ଏମାନେ ଏହିଠାରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲେ । ବାସ୍ ଏହିଭଳି
କହି କହି ଶିବଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏବେ କାହାର ପୂଜା କରିବ ?
ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ସବୁଠାରୁ ଉଚ୍ଚ ଭଗବାନ ଶିବ ଅଟନ୍ତି, ସେ ହେଲେ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ପିତା, ଟିଚର ଏବଂ
ଆଜ୍ଞାକାରୀ ଗୁରୁ । ସାଥିରେ ଘରକୁ ନେଇଯିବାର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଗୁରୁମାନେ କରିପାରିବେ
ନାହିଁ । ତାହା ମଧ୍ୟ ସେମାନେ କ’ଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ୍ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନେଇ
ଯାଇପାରିବେ । ଏବେ ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ ବସିଛ ଏଠାରୁ ଯେତେବେଳେ ନିଜ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ ବାବାଙ୍କୁ
ଭୁଲିଯିବ । ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଣିଲେ ମଜା ଆସିବ । ବାବା ସବୁବେଳେ କହୁଛନ୍ତି ଯେ —
ସନ୍ତାନମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ପାଠପଢ । ପାଠପଢାରେ କେବେ ବି ଅବହେଳା କର ନାହିଁ । କୁସଂଗରେ ପଡ ନାହିଁ
। ନଚେତ୍ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ତୁଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ କ’ଣ ଥିଲୁ, କ’ଣ
ପାପ କରିଛୁ ଏବେ ଆମେ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ତେବେ ଏଠାରେ
ଘର ତିଆରି କରିବାର ଚିନ୍ତା କାହିଁକି କରିବା । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଯାହା କିଛି ବି ଅଛି
ସେସବୁକୁ ଭୁଲିଯାଅ । ନଚେତ୍ ତାହା ବିଘ୍ନ ପକାଇବ । ଏହି ଦୁନିଆରେ ଆଉ ମନ ଲାଗୁନାହିଁ । ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆରେ ନିଜର ହୀରା-ନୀଳାରେ ମହଲ ତିଆରି କରିବା । ଏହି ଦୁନିଆର ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି କିମ୍ବା କୌଣସି
ବସ୍ତୁ ଯଦି ଭଲ ଲାଗୁଥିବ ତେବେ ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିବା ସମୟରେ ସେଥିପ୍ରତି ମୋହ ଚାଲିଯିବ । ଯଦି ମୋର
ମୋର ବୋଲି କହୁଥିବ ତେବେ ତାହା ଶେଷ ସମୟରେ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଯିବ । ଏସବୁ ତ ଏଇଠି ବିନାଶ ହୋଇଯିବ ।
ଆମେ ସମସ୍ତେ ନିଜର ରାଜଧାନୀକୁ ଚାଲିଯିବା, ତେଣୁ ଏଠି କାହିଁକି ମନ ଲଗେଇବା । ସେଠାରେ ବହୁତ ସୁଖ
ରହିଛି । ତା’ର ନାମ ହିଁ ହେଲା ସ୍ୱର୍ଗ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ ନିଜ ରାଜ୍ୟକୁ ଯିବା । ଏହା ତ ରାବଣର
ରାଜ୍ୟ, ଆମର ନୁହେଁ । ସେଥିପାଇଁ ଏଠାରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆରୁ ଆମର ମୋହ ତୁଟାଇବା ପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି -- କୌଣସି ବସ୍ତୁରେ ମମତା ରଖ ନାହିଁ ।
ଖାଇବାରେ ବେଶୀ କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ ହୋଇନଥାଏ । ବେକାର ବସ୍ତୁରେ ଖର୍ଚ୍ଚ ବହୁତ ହୋଇଥାଏ । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ସେବା କରିବାର ବହୁତ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ରହିବା ଦରକାର । କେହି କେହି ଏମିତି ସନ୍ତାନ ଅଛନ୍ତି
ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ ଗାଆଁ ଗାଆଁରେ ସେବା କରିବାର ସଉକ ରହିଛି । ବାକି ଯାହାକୁ ସେବାର ସଉକ ନାହିଁ, ସିଏ
କେଉଁ କାମର । ଯେପରି ପିତା ସେହିପରି ପୁତ୍ର ହେବା ଦରକାର । ବାବାଙ୍କର ହିଁ ପରିଚୟ ଦିଅ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଅ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସଉକ ରହିଥାଏ ଯେ ଆମେ
ବାବାଙ୍କର ସେବା କରିବାକୁ ଯାଉଛୁ । ତେବେ ବାବା ମଧ୍ୟ ସାହାସ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କର
ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ତୁମର ସବୁ କିଛି ସେବା ପାଇଁ ଅଟେ । ଏହି ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦିଅ । ବାବା ତ କେବଳ ଜଣେ । ଯିଏକି ଭାରତରେ ଆସିଥିଲେ । ଭାରତରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର
ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । କାଲିର କଥା, ଏଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ତା’ପରେ ପୁଣି ରାମ
ସୀତାଙ୍କର । ପୁଣି ବାମ ମାର୍ଗରେ ତଳକୁ ଖସିଲେ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହେଲା, ସିଢିରୁ ତଳକୁ ଖସିଲେ
ଏବେ ପୁଣି ଚଢତି ଅର୍ଥାତ୍ ଆରୋହଣ କଳା ହେଉଛି ଏହା ସେକେଣ୍ଡର କଥା ।
ଗୋଟିଏ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତ ସ୍ନେହ ଏବଂ ଅନ୍ୟଟି ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ସ୍ନେହ । ପ୍ରକୃତ ସ୍ନେହ ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେତେବେଳେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରିବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ଏହି ଦୁନିଆ ସହିତ
ଲୋକଦେଖାଣିଆ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଏହା ତ ବିନାଶ ହେବ । ସେବାଧାରୀ ସନ୍ତାନମାନେ କେବେ ବି ଭୋକରେ
ମରିବେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେବା ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କର ସଉକ ରହିବା ଦରକାର । ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ମିଶନ
ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । କେହି ବୁଝିପାରୁନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କିପରି ହୋଇଥାଏ । କ୍ରାଏଷ୍ଟ
ଆସିଲେ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟଧର୍ମ ସ୍ଥାପନା କଲେ, ଧର୍ମ ସବୁ ବଢି ବଢି ଚାଲିଲା । ତାଙ୍କ ମତରେ ଚାଲିଚାଲି
ତଳକୁ ଖସିବାରେ ଲାଗିଲେ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଅଧାକଳ୍ପ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ଆସି ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିଗଲେ । ଏବେ ବାବା ଆସି ଜାଗ୍ରତ କରାଉଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି,
ଡ଼୍ରାମାନୁସାରେ ତୁମକୁ ତଳକୁ ଖସିବାର ଥିଲା । ତୁମର କୌଣସି ଦୋଷ ନାହିଁ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ଦୁନିଆର
ଅବସ୍ଥା ଏଭଳି ହୋଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏବେ ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗର ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ
ଆସିଛି । ତୁମେ ପୁଣି ଥରେ ନିଜର ରାଜ୍ୟ ନିଅ । ମୁଁ ଆଉ କୌଣସି କଷ୍ଟ ଦେଉ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମ କଥା
ହେଲା ବଜାରର ଛି ଛି ଅର୍ଥାତ୍ ଖରାପ ଜିନିଷ ଖାଅନାହିଁ, ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ
ଯେ, ଏହା ଡ଼୍ରାମାର ଚକ୍ର ଅଟେ, ଯାହା ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଡ଼୍ରାମାର ଆଦି,
ମଧ୍ୟ, ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନକୁ ତୁମେମାନେ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇ ପାରିବ । ପ୍ରଥମତଃ
ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ଦରକାର । ସେବାପାଇଁ ପରସ୍ପର ମିଶି ଗ୍ରୁଫ୍ କରିନେବା ଦରକାର ।
ମାତାମାନେ ମଧ୍ୟ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବାହାରିବା ଦରକାର । ଏଥିରେ ଡ଼ରିବାର କିଛି କଥା ନାହିଁ ।
ଚିତ୍ର ଆଦି ସବୁ ତୁମକୁ ମିଳିବ । ତୁମ ଦ୍ୱାରା ସେବା ବହୁତ ହେବ । କହିବେ ଆପଣମାନେ ଚାଲି
ଯାଉଛନ୍ତି, ପୁଣି ଆମକୁ କିଏ ଶିଖାଇବ ? କୁହ, ଆମେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛୁ । ଘରର
ବ୍ୟବସ୍ଥା କର । ତୁମେମାନେ ଅନେକଙ୍କର କଲ୍ୟାଣର ନିମିତ୍ତ ହୋଇଯିବ । ବାବା ସେବାପାଇଁ ଉମଙ୍ଗ
ଉତ୍ସାହ ଦେଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ସାହସ ରହିଲେ ସେବା ମଧ୍ୟ ବଢିଥାଏ । ଏହା କୌଣସି ମେଳା
ନୁହେଁ ଯେ ୧୦-୧୫ ଦିନ ମେଳା ଚାଲିବ ପୁଣି ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବ । ଏହି ମେଳା ତ ସବୁବେଳେ ଚାଲିଥିବ ।
ଏଠାରେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହୋଇଥାଏ । ଯାହାକୁ ସଚ୍ଚା ମେଳା ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରକୃତ ମିଳନ କୁହାଯାଇଥାଏ । ତାହା ତ’ ବର୍ତ୍ତମାନ ଚାଲିଛି । ମେଳା (ମିଳନ) ବନ୍ଦ ସେତେବେଳେ
ହେବ ଯେତେବେଳେ ସେବା ଶେଷ ହେବ । ଡ୍ରାମାନୁସାରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେବାର ବହୁତ ସଉକ ରହିବା ଦରକାର
। ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ତାହା ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଆମେ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛେ । ଏଭଳି ନିଜେ ନିଜ ସହିତ
କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଅ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ସେମିନାର କର । ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ରାୟ ନେଇ ସେବାରେ ଲାଗିଯାଅ
। ଯଦି କୌଣସି ସହଯୋଗର ଆବଶ୍ୟକତା ପଡେ ତେବେ ବାବା ସଦାସର୍ବଦା ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଛନ୍ତି । ଏସବୁ
ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଚିନ୍ତା କରିବାର କିଛି ନାହିଁ । ନହେଲେ ସ୍ଥାପନା କିପରି ହେବ ।
ଦ୍ୱିତୀୟ କଥା ହେଲା, ଯିଏ କରିବ ସିଏ ପାଇବ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ପଥର ବୁଦ୍ଧିରୁ ହୀରା ସମାନ
ହେଉଛ । ବାବା ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଏତେ ସିଧା କରୁଛନ୍ତି, ମାୟା ପୁଣି ନାକକୁ ଧରି ପଛ କରେଇ ଦେଉଛି
ଅର୍ଥାତ୍ ବୁଦ୍ଧି ହଟେଇ ଦେଉଛି ।
ତୁମେମାନେ ବହୁତ ଭଲ ସାଙ୍ଗ କରିବା ଦରକାର । ଖରାପ ସାଙ୍ଗର ରଙ୍ଗ ଲାଗିଲେ ତଳକୁ ଖସିଯିବ । ବାବା
ବାଇସ୍କୋପ ଅର୍ଥାତ୍ ସିନେମା ଆଦି ଦେଖିବାକୁ ମନା କରିଥା’ନ୍ତି । ଯାହାକୁ ବାଇସ୍କୋପ୍ (ସିନେମା)
ଦେଖିବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିବ ସେ ପତିତ ନ ହୋଇ ରହିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆସୁରୀ ଚାଲିଚଳନ
ରହିଛି । ଏହାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ବୈଶ୍ୟାଳୟ । ବାବା ଏବେ ଶିବାଳୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି
ବୈଶ୍ୟାଳୟକୁ ପୂରା ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ । ବର୍ତ୍ତମାନ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ଭଳି ଆସୁରୀ ନିଦରେ ସମସ୍ତେ
ଶୋଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ଶିବାଳୟକୁ ଯାଉଛୁ । ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ମଧ୍ୟ ମାଙ୍କଡ ସଦୃଶ ଥିଲୁ
। ଏହା ଉପରେ ରାମାୟଣରେ ମଧ୍ୟ କାହାଣୀ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ସହଯୋଗୀ ହୋଇଛ ।
ତୁମେ ନିଜର ଶକ୍ତି ବଳରେ ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ପୁଣି ଏହି ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଯଦି କାହାକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନର ଦାନ ଦେବ ନାହିଁ ତେବେ
ଫଳ କିପରି ମିଳିବ । ପ୍ରଥମେ ୧୦-୧୫ ଜଣଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ଦେଖାଅ ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ଦେଶ ଦିଅ
ତା’ ପରେ ଯାଇ ଖାଇବା ଦରକାର । ପ୍ରଥମେ ଶୁଭକାର୍ଯ୍ୟ କରି ଆସ, ଏଥିରେ ହିଁ ତୁମର କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି
। କୌଣସି ବି ଦେହଧାରୀକୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ଏହା ତ’ ପତିତ ଦୁନିଆ । କେବଳ ପତିତ ପାବନ ବାବାଙ୍କୁ
ହିଁ ମନେ ପକାଅ, ତେବେ ଯାଇ ପାବନ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହୋଇପାରିବ, ତୁମର ଅନ୍ତ ମତି ସୋ ଗତି ହୋଇଯିବ ।
ତେଣୁ କାହାକୁ ନା କାହାକୁ ସନ୍ଦେଶ ଶୁଣାଇ ପୁଣି ଆସି ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବା ଦରକାର । ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଏହି ସନ୍ଦେଶ ଦେଇଚାଲ ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ନିରନ୍ତର ମନେପକାଇଲେ ଏପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା!
ରାତ୍ରି କ୍ଲାସ୍-
୧୭-୩-୬୮
କେବେ ବି ଯଦି କୌଣସି ଭାଷଣ ଆଦି କରିବାକୁ ଯାଉଛ ତେବେ ପରସ୍ପର ମିଶି ଦୁଇ ଚାରିଥର ଅଭ୍ୟାସ କର,
ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟ ଯୋଡି ଠିକ୍ ଭାବରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର, ତେବେ ଶୁଦ୍ଧ ଭାଷଣ କରିପାରିବ । ମୂଳ ଗୋଟିଏ
କଥା ଉପରେ (ଗୀତାର ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ) ହିଁ ଯଦି ତୁମେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିଲ ତେବେ ସବୁ କଥାରେ
ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବ । ଏଥିପାଇଁ ତୁମକୁ ଏହିଭଳି, ଆଲୋଚନା ଚକ୍ର ଇତ୍ୟାଦି କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ
। ଧୀରେ ଧୀରେ ବୁଝିବାକୁ ଲାଗିବେ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣ ପରିବାରର ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଚାଲିବ । ମାୟାର ତୋଫାନ ତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଲାଗିଥାଏ । ବିଶେଷ କରି ଲେଖିଥାନ୍ତି ଯେ ବାବା ମୁଁ କାମ ବିକାରର ଚାପୁଡା ଖାଇଲି,
ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଏ ଯେ କରିଥିବା ରୋଜଗାରକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦେବା । କ୍ରୋଧ କରିଲେ କୁହାଯିବ କିଛି
କ୍ଷତି ହେଲା । ଏଥିପାଇଁ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡିବ, ଯେ କାମ ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କରିଲେ ଜଗତଜିତ
ହୋଇପାରିବ ନଚେତ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ପରାଜିତ ହୋଇଯିବ । କାମ ବିକାରଠାରୁ ପରାଜିତ ହେଉଥିବା
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ସବୁ ରୋଜଗାର ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଏ । ତା’ ସହିତ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିଥା’ନ୍ତି ।
ଆମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ତେଣୁ ବହୁତ ସାବଧାନୀ ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ୫୦୦୦
ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ମଧ୍ୟ ଆମକୁ ବାଦଶାହୀ ମିଳିଥିଲା । ବର୍ତ୍ତମାନ ପୁଣି ଥରେ ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ
ହେଉଛି । ଏହି ପାଠପଢା ଆଧାରରେ ଆମେ ସେହି ରାଜଧାନୀକୁ ଯାଉଛେ । ତେବେ ସବୁ କିଛି ପାଠପଢା ଉପରେ
ନିର୍ଭର କରୁଛି । ପାଠପଢା ଏବଂ ଜ୍ଞାନର ଧାରଣା ଆଧାରରେ ହିଁ ବାବାଙ୍କ ସମାନ ହୋଇପାରିବ ।
ତୁମମାନଙ୍କର ରେଜିଷ୍ଟର ମଧ୍ୟ ଦରକାର, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଜଣା ପଡିବ ଯେ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ କରିଛ
। ଯେତେ ବେଶୀ ଧାରଣା କରିବ ସେତେ ମିଠା ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ମଧୁର ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ନେହୀ ସନ୍ତାନ
ଦରକାର । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସେହି ଦିନ ଆଜି ଆସିଯାଇଛି । ଯାହା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବହୁତ
ଚେଷ୍ଟା କରିଆସିଛନ୍ତି ଯେ କିପରି ମୁକ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ମୋକ୍ଷ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବୁ । ବାବା ଏବେ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକାସାଥୀରେ ମୁକ୍ତି ଏବଂ ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ଦେବତା ହେବାର
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ସେମାନେ ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ (ସତ୍ୟଯୁଗକୁ) ଆସିବେ । ବାକି ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଏହାର ହିସାବ ଆକ୍ୟୁରେଟ୍ ବାହାର କରିପାରିବ ନାହିଁ । କେହି କେହି
ତ ଏହିଠାରେ ରହିବେ । ବିନାଶର ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବେ । ଏହି ଶୁଭ ସମୟକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବେ । ତେବେ
ପ୍ରତି କଥାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିଥାଏ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ଯୋଗରେ ବସିଗଲେ ସବୁ କାମ
ହୋଇଯିବ । ଘର ମିଳିଯିବ । ଡ୍ରାମାରେ ଯାହା ଥିବ ତାହା ହିଁ ହେବ, ତେଣୁ ସେଭଳି ଆଶା ରଖିବା ଉଚିତ୍
ନୁହେିଁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ କରିବାକୁ ହେବ । ବାକି ତାହା ହିଁ ହୋଇଥାଏ ଯାହା ଡ୍ରାମାରେ
ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଛି । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମର ବୃତ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଭାବନା ମଧ୍ୟ ଭାଈ ଭାଈର ହୋଇଯିବ । ଯେତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତେ ସେହିଭଳି ବୃତ୍ତି ରହିବ । ଆମେ ଅଶରୀର ହୋଇ ଆସିଥିଲୁ । ଏବେ ୮୪ ଜନ୍ମର
ଚକ୍ର ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିଲୁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କର । ତୁମକୁ
ବାସ୍ତବରେ କାହା ସହିତ ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଉପରେ ବିବାଦ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ମୂଳ କଥା ହେଲା ଯୋଗ
ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିବା । ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବାକୁ ପଡିବ ତେଣୁ କେବଳ ଏହି
ଚକ୍ରକୁ ବୁଝିବାକୁ ହେବ । ଏହାର ହିଁ ଗାୟନ ଅଛି ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଥିବ, ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି ଚାଲିଆସିଛି । ଜ୍ଞାନ ତିଳେମାତ୍ରେ ନଥିଲା । ଜ୍ଞାନ କେବଳ
ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି ଯାହାକି ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି । ବାବା କେତେ ଅସାଧାରଣ,
ସେଥିପାଇଁ କୋଟିକରେ କେହି କେହି ହିଁ ତାଙ୍କୁ ଜାଣନ୍ତି । ଲୌକିକ ଦୁନିଆର ଶିକ୍ଷକ କ’ଣ ଏପରି
କହିପାରିବେ ଯେ ମୁଁ ପିତା, ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ଅଟେ । ଏକଥା ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମର ପିତା,
ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ଅଟେ । ଯାହାକୁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । ଭାରତକୁ ମାତୃଭୂମି ବୋଲି
ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି । କାହିଁକି ନା ଅମ୍ବାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା ହୋଇଥାଏ । ଅମ୍ବାଙ୍କର ମନ୍ଦିରରେ
ବହୁତ ବଡ ମେଳା ମଧ୍ୟ ଲାଗିଥାଏ । ଅମ୍ବା ଶବ୍ଦ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମଧୁର ଲାଗିଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲାମାନେ
ମଧ୍ୟ ମାଆକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି, କାରଣ ମାଆ ଖୁଆଇବା ପିଇବାର ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ
ଅମ୍ବାଙ୍କର ବାବା ମଧ୍ୟ ଥିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ ଇଏ ଜଗଦମ୍ବା ତ କନ୍ୟା ଅଟନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ପୋଷ୍ୟ କନ୍ୟା, ତାଙ୍କର ପତି ତ କେହି ନାହାଁନ୍ତି । ଏହା ନୂଆ କଥା ନା । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା
ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ପୋଷ୍ୟ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରୁଥିବେ । ଏହି ସବୁ କଥା ବାବା ହିଁ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ମେଳା ଲାଗୁଛି, ପୂଜା ହେଉଛି । କାହିଁକି ନା ତୁମେମାନେ ସେବା
କରୁଛ । ମମ୍ମା ଯେତେ ଜଣଙ୍କୁ ପଢାଇଥବେ ସେତେ ଆଉ କେହି ପଢାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ମମ୍ମାଙ୍କର ମହିମା
ବହୁତ ରହିଛି, ସେଥିପାଇଁ ଭକ୍ତିରେ ତାଙ୍କର ମେଳା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଲାଗିଥାଏ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ
ଯେ ବାବା ଆସି ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ
ବାବାଙ୍କର ଘରକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଗଲ । ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସ୍ନେହ ରହିଛି, ତ ନିଜ ଘର ଶାନ୍ତିଧାମ ସହିତ
ମଧ୍ୟ ସ୍ନେହ ରହିଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମକୁ ଏବେ ମିଳୁଛି । ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା କେତେ ପ୍ରାପ୍ତି
ହୋଇଥାଏ । ତେଣୁ ଖୁସୀ ହେବା ଦରକାର ନା । ତୁମେମାନେ ବହୁତ ସାଧାରଣ । ଦୁନିଆକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ
ବାବା ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆସି ସବୁ ନୂଆ ନୂଆ କଥା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହି ବେହଦର ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ହୋଇଥାଏ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ
ବୈରାଗ୍ୟ ଆସିଯାଇଥାଏ ଏବଂ ଜ୍ଞାନର ଖୁସୀ ବା ନିଶା ରହିଥାଏ । ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ ଏବଂ ଘରକୁ ମନେ
ପକାଅ । ଘରକୁ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିବେ ନା ପିଲାମାନେ ମୁଁ
ତୁମକୁ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତିର ବର୍ସା (ସମ୍ପତ୍ତି) ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି । ପୁଣି ତୁମେମାନେ ଭୁଲି
ଯାଉଛ କାହିଁକି । ମୁଁ ତୁମର ବେହଦର ପିତା, ତୁମମାନଙ୍କୁ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛି ।
ତେବେ କ’ଣ ତୁମେମାନେ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବ ନାହିଁ । ଯଦି ଶ୍ରୀମତ ଅନୁସାରେ ନ ଚାଲିବ ତେବେ ବହୁତ
କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ । ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର କ୍ଷତି । ବାବାଙ୍କର ହାତ ଛାଡିଲ ତ ପ୍ରାପ୍ତି ବଦଳରେ କ୍ଷତି
ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା ଶୁଭରାତ୍ରୀ । ଓଁ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏହି
ଦୁନିଆରେ ଯାହା କିଛି ଅଛି ସେଗୁଡିକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କ ସମାନ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୋଇ ସେବା
କରିବାକୁ ହେବ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଏହି ପତିତ ଦୁନିଆରେ
ନିଜେ ନିଜକୁ ଖରାପ ସଂଗରୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେବ । ବଜାରର ଖରାପ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇବାର ନାହିଁ କିମ୍ବା
ବାଇସ୍କୋପ ଅର୍ଥାତ୍ ସିନେମା ଦେଖିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର
ସ୍ମୃତି ରୂପକ କୋଳରେ ବସୁଥିବା ସଂଗମଯୁଗ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ସଂଗମଯୁଗ ସତ୍ୟଯୁଗୀ
ସ୍ୱର୍ଗଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ କାରଣ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର ହିଁ ଗାୟନ ରହିଛି --
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ସଂସାରରେ କୌଣସି ବସ୍ତୁ ଅପ୍ରାପ୍ତ ନୁହେଁ । ଯେହେତୁ ଏକମାତ୍ର ବାବା
ମିଳିଯାଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ସବୁ କିଛି ମିଳିଯାଇଛି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ କେବେ ଅତିନ୍ଦ୍ରୀୟ ସୁଖର
ଝୁଲଣାରେ ଝୁଲୁଛ, କେବେ ଖୁସି, କେବେ ଶକ୍ତି, କେବେ ଜ୍ଞାନ, କେବେ ଆନନ୍ଦ ଆଉ କେବେ
ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କୋଳର ଝୁଲଣାରେ ଝୁଲୁଛ । ତେବେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କୋଳ ହେଲା ଯୋଗର ଲବଲୀନ ଅବସ୍ଥା
ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିମଗ୍ନ ଅବସ୍ଥା । ଏହି କୋଳ ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡରେ ଅନେକ ଜନ୍ମର ଦୁଃଖ କଷ୍ଟକୁ
ଭୁଲାଇ ଦେଇଥାଏ । ତେଣୁ ଏହି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଂସ୍କାରକୁ ସଦାସର୍ବଦା ସ୍ମୃତିରେ ରଖି ଭାଗ୍ୟବାନ ଆତ୍ମା
ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଏଭଳି ସୁପୁତ୍ର
ହୁଅ ଯାହାକି ବାବା ତୁମ ଗୀତ ଗାଉଥିବେ ଏବଂ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ଗୀତ ଗାଉଥିବ ।