02.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ତୁମେମାନେ ସଙ୍ଗମ
ଯୁଗରେ ଅଛ, ତୁମକୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ସମ୍ପର୍କ ତୁଟାଇ ଦେବାକୁ ହେବ କାହିଁକିନା ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ଏବେ ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ସଙ୍ଗମର କେଉଁ
ବିଶେଷତା ସାରା କଳ୍ପରୁ ଅଲଗା ?
ଉତ୍ତର:-
ସଙ୍ଗମର ବିଶେଷତା ହେଉଛି — ବର୍ତ୍ତମାନ ଏଠାରେ ପାଠ ପଢୁଛ, ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭବିଷ୍ୟତରେ ପାଇବ । ସାରା
କଳ୍ପରେ ଏପରି ପାଠ ପଢାଯାଉ ନାହିଁ ଯାହର ପ୍ରାରବ୍ଧ ପରଜନ୍ମରେ ମିଳିବ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଅମରଲୋକକୁ ଯିବା ପାଇଁ ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକରେ ପାଠ ପଢୁଛ । ଆଉ କେହି ପରଜନ୍ମ ପାଇଁ ପାଠ ପଢୁ ନାହାଁନ୍ତି
।
ଗୀତ:-
ଦୂର ଦେଶ କା
ରେହେନେ ବାଲା....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଦୂର ଦେଶର
ନିବାସୀ କିଏ ? ଏକଥା ତ କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । କ’ଣ ତାଙ୍କର ନିଜର ଦେଶ ନାହିଁ ଯାହାକି
ପରଦେଶକୁ ଆସିଛନ୍ତି ? ସେ ନିଜ ଦେଶକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି ? ଏହା ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ପରଦେଶ ଅଟେ ନା । କ’ଣ
ଶିବବାବା ନିଜ ଦେଶକୁ ଆସୁନାହାଁନ୍ତି ? ଆଚ୍ଛା, ରାବଣର ପରଦେଶ କେଉଁଟି ଏବଂ ନିଜ ଦେଶ କେଉଁଟି ?
ଶିବବାବାଙ୍କର ନିଜ ଦେଶ କେଉଁଟି ଏବଂ ପରଦେଶ କେଉଁଟି ? ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ପରଦେଶକୁ, ତେବେ ତାଙ୍କର
ଦେଶ କେଉଁଟି ? ନିଜ ଦେଶର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ତେବେ ସିଏ କ’ଣ ନିଜ ଦେଶକୁ ନିଜେ
ଆସୁଛନ୍ତି । ( ଜଣେ-ଜଣେ ଶୁଣାଇଲେ) ଆଚ୍ଛା, ଏହା ଉପରେ ସମସ୍ତେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବ । ଏହା
ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା । ଏହା ରାବଣର ପରଦେଶ ବୋଲି କହିଦେବା ତ ବହୁତ ସହଜ । ରାମରାଜ୍ୟକୁ କେବେ
ରାବଣ ଆସିବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ରାବଣ ଦେଶକୁ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି କାହିଁକିନା ରାବଣର ରାଜ୍ୟକୁ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହା ହେଉଛି ସଙ୍ଗମଯୁଗ । ସିଏ ସତ୍ୟଯୁଗରେ କିମ୍ବା କଳିଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ
ଆସୁନାହାଁନ୍ତି କେବଳ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହା ରାମ ଏବଂ ରାବଣ ଉଭୟଙ୍କର ଦେଶ ଅଟେ
। ଏ କୂଳ ରାମଙ୍କର, ସେ କୂଳ ରାବଣର । ତେବେ ଏହା ସଙ୍ଗମଯୁଗ ଅଟେ ନା । ଏବେ ତୁମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ
ଅଛ । ନା ଏପଟେ , ନା ସେପଟେ ଅଛ । ତେଣୁ ନିଜକୁ ସଙ୍ଗମଯୁଗୀ ବୋଲି ଭାବିବା ଉଚିତ୍ । ଆମର ସେପଟେ
କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ଏବେ ବୁଦ୍ଧିରେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆଠାରୁ ସମ୍ପର୍କ ତୁଟାଇବାକୁ ପଡ଼ୁଛି ।
ଏଠାରେ ତ ରହୁଛ, କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଜାଣିଛ ଯେ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ଆତ୍ମା କହୁଛି ଏବେ ମୁଁ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଅଛି । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ନାଉରିଆ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଉଛି
। ଏବେ ଆମେ ଯାଉଛୁ, କିପରି ? ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା । ଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଦରକାର ଏବଂ
ଜ୍ଞାନକୁ ଜାଣିବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଦରକାର । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯୋଗ କରିବା ପାଇଁ ହେଲେ
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନିଶ୍ଚୟ କରି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ ନା । ଜ୍ଞାନ ଅର୍ଥାତ୍
ବୁଝିବା । ବାବା ମତ ଦେବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କର । ଆତ୍ମା ହିଁ ୮୪
ଜନ୍ମ ନେଉଛି । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସବୁକିଛି ବିସ୍ତାର ଭାବରେ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ଏହି
ରାବଣରାଜ୍ୟ ଶେଷ ହୋଇଯିବ! ଏଠାରେ କର୍ମ ବନ୍ଧନ ଅଛି, ସେଠାରେ କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧ ରହିବ । ବନ୍ଧନ
ଦୁଃଖର ନାମ ଏବଂ ସମ୍ବନ୍ଧ ସୁଖର ନାମ ଅଟେ । ଏବେ କର୍ମ-ବନ୍ଧନକୁ କାଟିବାକୁ ହେବ । ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି
ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଅଛୁ ପୁଣି ଦୈବୀ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଯିବୁ । ବ୍ରାହ୍ମଣ
ସମ୍ବନ୍ଧର ଏହା ଏକମାତ୍ର ଜନ୍ମ । କିନ୍ତୁ ୮ ଜନ୍ମ ଏବଂ ୧୨ ଜନ୍ମ ଆମେ ଦୈବୀ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ରହିବା ।
ଏହି ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ସେଥିପାଇଁ କଳିଯୁଗୀ ଛି- ଛି କର୍ମ ବନ୍ଧନକୁ ଯେପରି ଗ୍ଲାନି ଅର୍ଥାତ୍
ନିନ୍ଦା କରୁଛ । ଏହି ଦୁନିଆର କର୍ମ ବନ୍ଧନରେ ଏବେ ରିହବାର ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଈଶ୍ୱରୀୟ
ବୁଦ୍ଧି ମିଳିଛି - ଏସବୁ ହେଉଛି ଆସୁରୀ କର୍ମ ବନ୍ଧନ । ଆମେ ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତରେ ଗୋଟିଏ ଯାତ୍ରା କରୁଛେ
। ବାବା ଏହି ଯାତ୍ରା ଶିଖାଇଛନ୍ତି ପୁଣି ଏହି କର୍ମ-ବନ୍ଧନରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଆମେ କର୍ମାତୀତ ହୋଇଯିବା
। ଏହି କର୍ମ-ବନ୍ଧନ ଏବେ ତୁଟିଯିବ । ଆମେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ହେବୁ
ଏବଂ ଚକ୍ରକୁ ବୁଝି ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହେବୁ । ପାଠ ପଢୁଛୁ ତେଣୁ ତା’ର ଏମ୍ ଅବଜେକ୍ଟ ଏବଂ
ପ୍ରାରବ୍ଧ ମଧ୍ୟ ଦରକାର ନା । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମକୁ ଏବେ ବେହଦର ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ୫ ହଜାର
ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହି ପାଠ ପଢାଇଥିଲେ । ଏହା ଡ଼୍ରାମା ଅଟେ ନା । ଯାହାଙ୍କୁ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ପାଠ ପଢାଇଥିଲେ ଏବେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ପଢାଇବେ । ବହୁତ ଆସିବେ, ବୃଦ୍ଧିକୁ ପାଇବେ । ସମସ୍ତେ ତ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବେ ନାହିଁ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଫେରିଯିବେ । ଏପଟେ ନର୍କ, ସେପଟେ ସ୍ୱର୍ଗ । ହଦର
ପାଠପଢାରେ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଏଠାରେ ପଢୁଛୁ, ପୁଣି ପ୍ରାଲବ୍ଧ ମଧ୍ୟ ଏହିଠାରେ ହିଁ ପାଇବୁ ।
ଏବେ ଆମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ପାଠ ପଢୁଛୁ । ଯାହାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ଆମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ମିଳିବ । ଏହା ହେଉଛି
ନୂଆ କଥା । ଦୁନିଆରେ ଏପରି କେହି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ତୁମକୁ ଏହାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ
ମିଳିବ । ଏହି ଜନ୍ମର ପାଠପଢାର ପ୍ରାରବ୍ଧ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଜନ୍ମରେ ପାଇବା — ଏହା କେବଳ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ
ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବା ପାଇଁ
ପାଠ ପଢୁଛ । ନୂଆ ଦୂନିଆ ଅମର ପୁରୀକୁ ଯିବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଭଗବାନ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ଏହି
ପାଠ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ଏହା ତ ହେଉଛି କଳିଯୁଗ, ମୃତ୍ୟୁଲୋକ । ଆମେ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବା ପାଇଁ,
ନର୍କବାସୀରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢୁଛୁ । ଏହା ମୃତ୍ୟୁଲୋକ, ପର ଦେଶ, ତାହା ହେଉଛି
ନିଜ ଦେଶ । ସେହି ନିଜ ଦେଶରେ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେହି ଦେଶ ହେଉଛି
ପିଲାମାନଙ୍କର, ସତ୍ୟଯୁଗରେ ରାବଣ ଆସି ପାରିବ ନାହିଁ । ସେତେବେଳେ ରାବଣ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି । ପୁଣି
ଆସିବ ଦ୍ୱାପରକୁ । ତେଣୁ ବାବା ମଧ୍ୟ ଗୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେହି ବି ତାଙ୍କୁ
ଜାଣିବେ ନାହିଁ । ତେବେ ମନେ ମଧ୍ୟ କାହିଁକି ପକାଇବେ । ସୁଖର ପ୍ରାରବ୍ଧ ପୁରା ହୋଇ ଗଲେ ପୁଣି
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ, ଏହାକୁ ପରର ଦେଶ କୁହାଯାଉଛି ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଅଛୁ, ଆମକୁ ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି । ବାକି
ସମସ୍ତେ ଧକ୍କା ଖାଇ ଚାଲିଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ ବହୁତ ଥକି ଯାଇଥିବେ, ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ
ରାସ୍ତା ପାଇଥିବେ, ସେମାନେ ଏଠାକୁ ଆସିବାକୁ ଲାଗିବେ । ତୁମେ ପଣ୍ଡାମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ରାସ୍ତା
ବତାଉଛ, ଏହା ଆତ୍ମିକ ତୀର୍ଥର ରାସ୍ତା ଯାହାକି ସିଧା ସୁଖଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ତୁମେ ପଣ୍ଡାମାନେ
ପାଣ୍ଡବ ସଂମ୍ପ୍ରଦାୟର ଅଟ । କିନ୍ତୁ ଏହାକୁ ପାଣ୍ଡବ ରାଜ୍ୟ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ରାଜ୍ୟ ନା
ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ଅଛି ନା କୌରବଙ୍କର । ଉଭୟଙ୍କର ମୁକୁଟ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଉଭୟଙ୍କୁ
ମୁକୁଟ ଦେଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ରାଜମୁକୁଟ ଦେଇ ଦେବେ କିନ୍ତୁ ଲାଇଟର ମୁକୁଟ ନା ପାଣ୍ଡବମାନଙ୍କୁ
ଦେଇପାରିବେ ନା କୌରବମାନଙ୍କୁ କାହିଁକିନା ସେମାନେ ପୁରଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନମାର୍ଗରେ
ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ତଳକୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ କାହାକୁ ଦିଆଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଏହି ସବୁ ଅଳଙ୍କାର
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଦେଇଛନ୍ତି କାହିଁକିନା ସେ ପବିତ୍ର । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସମସ୍ତେ ପବିତ୍ର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ନିର୍ବିକାରୀ ଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ପବିତ୍ରତା ରୂପି ଲାଇଟର୍ ମୁକୁଟ ଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ କେହି ଜଣେ
ହେଲେ ପବିତ୍ର ନାହାଁନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ନିଜକୁ ପବିତ୍ର ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ
ତ ପବିତ୍ର ନୁହେଁ ନା । ଜନ୍ମ ପୁଣି ବି ବିକାରୀ ଦୁନିଆରେ ହିଁ ନେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ରାବଣର
ପତିତ ପୁରୀ, ପାବନ ରାଜ୍ୟ ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମକୁ ବାଗବାନ ବାବା
କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ କରୁଛନ୍ତି । ସେ ପତିତ-ପାବନ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ନାଉରିଆ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଏବଂ ବାଗବାନ
ଅର୍ଥାତ୍ ବଗିଚାର ମାଲିକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାଗବାନ ଏବେ ଏହି କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲକୁ ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମର
କମାଣ୍ଡର ତ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ଯାଦବମାନଙ୍କର ମୁଖ୍ୟ କମାଣ୍ଡର ଶଙ୍କରଙ୍କୁ କୁହାଯିବ କି ? ଏମିତି
ତ ସେ (ଶଙ୍କର) କୌଣସି ବିନାଶ କରୁନାହାଁନ୍ତି । ସମୟ ଆସିଲେ ଲଢେଇ ଲାଗିଯାଏ । କହିଥା’ନ୍ତି
ଶଙ୍କରଙ୍କ ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା ମୁସଳ ଆଦି ତିଆରି ହେଉଛି । ଏହିଭଳି କାହାଣୀମାନ ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଶେଷ ହେବ । ଘର ପୁରୁଣା ହେଲେ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ
ମରିଯାଇଥା’ନ୍ତି । ସେହିପରି ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ଦିନେ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । କେହି ମାଟିତଳେ ଦବି
ମରିଯିବେ, କେହି ବୁଡ଼ି ମରିବେ । କେହି ତ ଶକ (ଆଘାତ)ରେ ମରିବେ । ବୋମା ଆଦିର ବିଷାକ୍ତ ବାୟୁ
ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ମାରିଦେବ । ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଏବେ ବିନାଶ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ଆମେ
ସେ ପାରିକୁ ଯାଉଛୁ । କଳିଯୁଗ ପୂରା ହୋଇ ସତ୍ୟଯୁଗର ସ୍ଥାପନା ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ
ଲଢେଇ ହେବ ନାହିଁ ।
ଏବେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଇବା ପାଇଁ, ଏହା ଶେଷ ସୁଯୋଗ । ଡ଼େରି କଲେ ପୁଣି ଅଚାନକ ହିଁ
ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଯିବା କାରଣ ମୃତ୍ୟୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ । ଅଚାନକ ବସୁ-ବସୁ ମନୁଷ୍ୟ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ
ପଡୁଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମୃତ୍ୟୁ ମୁଖରେ ପଡିବା ପୂର୍ବରୁ ତ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା କର । ଏବେ ତୁମକୁ ଘରକୁ
ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଘରକୁ ମନେ ପକାଅ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଅନ୍ତ ମତି
ସୋ ଗତି ହୋଇଯିବ, ତୁମେମାନେ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । କିନ୍ତୁ କେବଳ ଘରକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମଧାମକୁ ମନେ
ପକାଇଲେ ପାପର ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ପାପର ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ନିଜର
ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଚାଲ । ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିଲେ ଜଣା ପଡ଼ିଯିବ, ସାରା
ଦିନରେ ମୁଁ କ’ଣ କ’ଣ କରିଛି ? ୫-୬ ବର୍ଷର ଆୟୁଷଠାରୁ ଆମେ ଜୀବନରେ କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ କରିଛୁ... ତାହା
ମଧ୍ୟ ମନେ ରହୁଛି । ଏପରି ବି ନୁହେଁ, ସାରା ସମୟ ଲେଖିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ଧ୍ୟାନରେ ରହୁଛି — ବଗିଚାରେ
ବସି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥିଲି, ଦୋକାନରେ କେହି ଗ୍ରାହକ ନଥିଲେ ତେଣୁ ମୁଁ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ
ବସିଥିଲି । ମନ ଭିତରେ ତ ନୋଟ୍ ରହିବ । ଯଦି ଲେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ତେବେ ଡ଼ାଇରୀ ରଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ ।
ମୂଳକଥା ହେଲା, ମୁଁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କିପରି ହେବି! ପବିତ୍ର ଦୁନିଆର ମାଲିକ କିପରି
ହେବି ? ପତିତରୁ ପାବନ କିପରି ହେବି ? ବାବା ଆସି ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ସାଗର
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ଏବେ କହୁଛ ବାବା ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଆମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଥିଲୁ । ଖୁସି ଖୁସିରେ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଥିଲୁ
ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହିସବୁ ଧାରଣା କରି ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ,
ତେବେ ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ହେବ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଡ଼୍ରାମା ଅନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମଅନୁସାରେ
ଯୋଗ୍ୟ ସେବାଧାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା, କାହାକୁ କଳ୍ପ ବୃକ୍ଷ ଆଦି ବୁଝାଇପାରିବ ନାହିଁ, ତେବେ ଏହା
ତ ସହଜ ନା - କାହାକୁ ହେଲେ କୁହ ତୁମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ତ
ବିଲ୍କୁଲ୍ ସହଜ । ବାବା କେବଳ ଏହି କଥା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ,
ଏକଥା ତୁମ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଉ କେହି ନା
ଆତ୍ମାକୁ ନା ପରମାତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏହିପରି କାହାକୁ କହିଦେଲେ ତୀର ଲଗିବ ନାହିଁ ।
ଭଗବାନଙ୍କର ରୂପକୁ ଜାଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ନାଟକର ଅଭିନେତା ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ
ଆତ୍ମା ଶରୀର ଧାରଣ କରି ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ଧାରଣ କରି
ପୁଣି ଅଭିନୟ କରୁଛି । ସେହି ଅଭିନେତାମାନେ କପଡ଼ା ବଦଳାଇ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପାର୍ଟ କରିଥା’ନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଶରୀର ବଦଳାଉଛ । ସେମାନେ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ପୁରୁଷ ଅଥବା ନାରୀର ପୋଷାକ
ପିନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ପୁରୁଷ ଶରୀରରୂପୀ ବସ୍ତ୍ର ଧାରଣ କରିଲେ ସାରା ଆୟୁଷ ପୁରୁଷ ହିଁ ରହିବ
। ତାହା ହେଲା ବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା କିନ୍ତୁ ଏହା ଅବିନାଶୀ । ଏହା ବେହଦର ଅଟେ । ତେବେ ପ୍ରଥମ ଏବଂ
ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଯୋଗ ଶବ୍ଦ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହାର କର ନାହିଁ
କାହିଁକିନା ଯୋଗ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଶିଖୁଛନ୍ତି । ସେସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର । ଏବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଘରକୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ଶିବବାବା ଏହାଙ୍କ
ଶରୀରରେ ଆସି ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ,
ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇ ଉଡିଯିବ । ଯେତେ ଯେତେ ଯୋଗ ଅଥବା ସେବା କରିଥିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବ ।
କିନ୍ତୁ ଯୋଗରେ ହିଁ ବହୁତ ବିଘ୍ନ ପଡ଼ୁଛି । ପବିତ୍ର ନହେଲେ ପୁଣି ଧର୍ମରାଜ ପୁରୀରେ ଅନେକ ଦଣ୍ଡ
ଭୋଗକରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଇଜ୍ଜତ ମଧ୍ୟ ଯିବ, ପଦ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଶେଷ ସମୟରେ ସବୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । କିନ୍ତୁ କିଛି କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବେ ତୁମକୁ ଏତେ
ବୁଝାଇଲି ତଥାପି ତୁମେମାନେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲ ନାହିଁ । ତୁମର ପାପ ରହିଗଲା । ଏବେ ଦଣ୍ଡଭୋଗ କର ।
ସେତେବେଳେ ଆଉ ପାଠ ପଢିବାର ସମୟ ନଥିବ । କେବଳ ଅବସୋସ୍ କରିବ ମୁଁ ଏ କ’ଣ କରିଲି! ବିନା ହକରେ
ସମୟ ନଷ୍ଟ କରି ଦେଲି । କିନ୍ତୁ ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । କିଛି ବି କରିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଫେଲ୍ ହେଲେ ଫେଲ୍ । ଆଉ ପାଠ ପଢିବାର ସୁଯୋଗ ନଥିବ । ସେହି ପାଠ ପଢାରେ ତ ଫେଲ୍ ହୋଇ ପୁଣି
ପଢିଥାନ୍ତି, ଏଠାରେ ତ ପାଠପଢା ହିଁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ନ ପଡୁ
ସେଥିପାଇଁ ବାବା ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ଭଲ ଭାବରେ ପାଠପଢ । ପରଦର୍ଶନ- ପରଚିନ୍ତନରେ ନିଜର
ସମୟ ନଷ୍ଟ କରନାହିଁ । ନଚେତ୍ ବହୁତ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ମାୟା ବହୁତ ଓଲଟା କାମ କରାଇ
ଦେଇଥାଏ । କେବେ ଚୋରୀ ନ କରିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମାୟା କରାଇଦିଏ । ପରେ ପୁଣି ସ୍ମୃତି ଆସିବ ମୋତେ ତ ମାୟା
ଧୋକା ଦେଇ ଦେଲା । ପ୍ରଥମେ ମନରେ ଖିଆଲ ଆସିଥାଏ, ଅମୁକ ଜିନିଷ ଉଠାଇ ନେବି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ବୁଦ୍ଧି ମିଳିଛି, ଏହା ଠିକ୍ ନା ଭୁଲ୍ । ଏହି ଜିନିଷ ଉଠାଇ ନେଲେ ଭୁଲ୍ ହେବ, ନ ଉଠାଇଲେ
ଠିକ୍ ହେବ । ଏବେ କ’ଣ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ ? ପବିତ୍ର ରହିବା ଭଲ ନା । ତେବେ ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ଆସି ଢିଲା
ହୋଇଯାଅ ନାହିଁ । ଆମେମାନେ ବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭଉଣୀ ତେଣୁ ନାମ ରୂପର ଆକର୍ଷଣରେ
ଆକର୍ଷିତ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ବହୁତ
ଶକ୍ତିଶାଳୀ । ମାୟା ଭୁଲ୍ କାମ କରାଇବାକୁ ସଂକଳ୍ପ ଆଣିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେମାନେ ଭୁଲକାମ
କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ସହିତ ଲଢେଇ ଚାଲୁଛି ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ହାରିଯାଉଛନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ତଳକୁ ଖସି ଯାଉଛନ୍ତି ଯାହାକି ଠିକ୍ ବୁଦ୍ଧି ଦେଖାଯାଉନାହିଁ । ଠିକ୍ ବୁଦ୍ଧି ଆସୁ ହିଁ
ନାହିଁ । ଆମକୁ ଠିକ୍ କାମ କରିବାକୁ ହେବ । ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ଲାଠି ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏହା ହେଉଛି
ସବୁଠାରୁ ଭଲରୁ ଭଲ କାମ । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ପାଇଁ ସମୟ ତ ଅଛି । ରାତ୍ରିରେ ଶୋଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ପଡ଼ିବ ।
ଆତ୍ମା ଥକି ଗଲେ ପୁଣି ଶୋଇଯାଏ । ଶରୀର ମଧ୍ୟ ଶୋଇଯାଏ । ତେଣୁ ଶରୀର ନିର୍ବାହ କରିବା ପାଇଁ ଏବଂ
ଆରାମ କରିବା ପାଇଁ ସମୟ ତ ଅଛି । ବାକି ସମୟ ମୋ ସେବାରେ ଲାଗିଯାଅ । ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ରଖ । ଚାର୍ଟ
ଲେଖୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ କିନ୍ତୁ ଚାଲୁ-ଚାଲୁ ଫେଲ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉ ନାହାଁନ୍ତି,
ସେବା କରୁନାହାଁନ୍ତି ତେଣୁ ଭୁଲ୍ କାମ ହୋଇଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ପରଚିନ୍ତନ-ପରଦର୍ଶନରେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ । ମାୟା କୌଣସି ଓଲଟା କାମ ନକରାଉ,
ଏହିପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ । ସଙ୍ଗଦୋଷରେ ପଡି କେବେ ବି ଢିଲା ହେବାର ନାହିଁ । ଦେହ-ଅଭିମାନରେ
ଆସି କାହାର ନାମ ରୂପରେ ଆକର୍ଷିତ ହେବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଘରକୁ ମନେ ପକାଇବା
ସହିତ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯୋଗର ଚାର୍ଟ ଲେଖିବାର ଡ଼ାଇରୀ ରଖିବାକୁ ହେବ । ନୋଟ୍
କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ -- ମୁଁ ସାରା ଦିନରେ କ’ଣ କ’ଣ କରିଛି ? କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲି ?
ବରଦାନ:-
ଉଦାରଚିତ୍ତ
ହେବାର ବିଶେଷତା ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ତଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଥିବା ଆଧାର ଏବଂ ଉଦ୍ଧାରମୂରତ ହୁଅ
।
ଉଦାରଚିତ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍
ସର୍ବଦା ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଖୋଲା ହୃଦୟ ବା ବିଶାଳ ହୃଦୟ ରଖୁଥିବା ଆତ୍ମା । ନିଜର ଗୁଣ ଦ୍ୱାରା
ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଗୁଣବାନ କରିବାରେ ସହଯୋଗୀ ହେବା, ଶକ୍ତି ବା ବିଶେଷତା ଭରିବାରେ ସହଯୋଗୀ ହେବା
ଅର୍ଥାତ୍ ଖୋଲା ହୃଦୟବାଲା ମହାଦାନୀ ହେବା ହିଁ ଉଦାରଚିତ୍ତ ଆତ୍ମାର ବିଶେଷତା । ଏହିଭଳି ବିଶେଷତା
ସମ୍ପନ୍ନ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ଆଧାରମୂର୍ତ୍ତ ଏବଂ ଉଦ୍ଧାରମୂର୍ତ୍ତ ହେବାରେ ସଫଳତାର ବରଦାନ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିଥା’ନ୍ତି କାରଣ ସେବାର ଆଧାର ସ୍ୱରୂପ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜକୁ ତଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବାର
ନିମିତ୍ତ ହୋଇଯିବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
“ଆପ ଔର ବାପ”
ଅର୍ଥାତ୍ ନିଜେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଏଭଳି ଯୋଡି ହୋଇ ରୁହ ଯାହାକି ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଅଲଗା କରିପାରିବେ
ନାହିଁ ।