13.05.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଅମୃତବେଳାରେ ନିଜର ଅନ୍ୟ
ସମସ୍ତ ସଂକଳ୍ପକୁ ବନ୍ଦ କରି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ମନେପକାଅ, ବାବାଙ୍କ ସହିତ
ମିଠା-ମିଠା ରୁହରିହାନ କର ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ କର ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମମାନଙ୍କର
ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାରେ ଅର୍ଥ ରହିଛି, ଅର୍ଥ ସହିତ ଶବ୍ଦ କିଏ କହିପାରିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯେଉଁମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି, ସେହିମାନେ ହିଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଅର୍ଥ ସହିତ କହିପାରିବେ ।
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ସଂଗମରେ ଯାହାସବୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ତାହା ଅର୍ଥ ସହିତ ଅଟେ । ଦେହ-ଅଭିମାନର
ବଶୀଭୂତ ହୋଇ ମନୁଷ୍ୟ ଯାହା ସବୁ କହୁଛନ୍ତି ସେସବୁ ଅର୍ଥ ବିହୀନ ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ଅନର୍ଥ ଅଟେ ।
ସେଥିରୁ କୌଣସି ଫଳ ମିଳୁନାହିଁ ବା ଲାଭ ହେଉନାହିଁ ।
ଗୀତ:-
ନୟନ ହୀନ କୋ
ରାହ ଦିଖାଓ ପ୍ରଭୁ....
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏସବୁ ହେଲା
ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୀତ । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏସବୁର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏଠାରେ କୌଣସି କଷ୍ଟକର
କଥା ନାହିଁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ କେତେ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡୁଚି । କେତେ ନୀତି-ନିୟମ ରହିଛି —
ବ୍ରାହ୍ମଣ ଖୁଆଇବା, ଏପରି କରିବା, ତୀର୍ଥ ଆଦିକୁ ଯାଇ ବହୁତ କିଛି କରିବାକୁ ହୋଇଥାଏ । ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ ସବୁ କଷ୍ଟରୁ ମୁକ୍ତ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ କିଛି ବି କଷ୍ଟ କରିବାର ନାହିଁ । ମୁଖରେ
ଶିବ-ଶିବ ମଧ୍ୟ କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏପରି କୌଣସି କାଇଦା ନାହିଁ ଏବଂ ତା’ଦ୍ୱାରା କୌଣସି
ଫଳ ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — କେବଳ ଆନ୍ତରିକ ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ହେବ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ତେଣୁ ଅନ୍ତମୂର୍ଖୀ ହୋଇ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଅ, ତେବେ
ବାବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛନ୍ତି ତୁମର ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଏହା ଯୋଗ ଅଗ୍ନି ଅଟେ, ଯେଉଁଥିରେ ତୁମର
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ଘରକୁ ଚାଲିଯିବ । ଏବେ ସୃଷ୍ଟିରୂପି ଇତିହାସର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି
। ଏସବୁ ହେଲା ନିଜେ ନିଜ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାର ଉପାୟ । ନିଜ ସହିତ ଆତ୍ମିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପ
କରିଚାଲ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ତୁମକୁ ଏହି ଉପାୟ ବତାଉଛି । ତୁମେମାନେ ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଧିରେ-ଧିରେ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇ ଚାଲିବ । ମାୟାର ତୋଫାନ ମଧ୍ୟ
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ଆସୁଛି ଯେତେବେଳେ କି ମୁଁ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ମାୟାର ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ
କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ବନ୍ଧନ ରହିବ ନାହିଁ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯୁଗର ଯଥାର୍ଥ ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ
ବର୍ତ୍ତମାନ ଅର୍ଥ ସହିତ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଏଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାର ଯଥାର୍ଥ ଅର୍ଥ
ରହିଛି । ଏଠାରେ ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେଉଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିଥା’ନ୍ତି ତାହା ସବୁ ହେଲା
ଅନର୍ଥ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ମନୁଷ୍ୟ ଯେଉଁ କଥା କହିବେ ତାହା ଅର୍ଥ ସହିତ ଅଟେ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା
ଯଥାର୍ଥ ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଥାଏ । ଏବେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ କଷ୍ଟ କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ଭାବୁଛନ୍ତି
ତୀର୍ଥଯାତ୍ରା କରିବା, ଏଭଳି କରିବା ସେଭଳି କରିବା ଏସବୁ ହେଲା ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିବାର
ରାସ୍ତା । କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ଏବେ ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି ଯେ ଘରକୁ ଏହାଦ୍ୱାରା କେହି ଜଣେ ବି
ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଯିଏକି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡୁଛି, ତେବେ ଅନ୍ୟମାନେ କିପରି ମୁକୁଳି ପାରିବେ । ଯେବେକି ସବୁ
ଦେହଧାରୀମାନେ ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁ ଚକ୍ରରେ ଆସୁଛନ୍ତି ତେବେ ଆମେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ କିପରି କହିପାରିବା
ଯେ ସଦାସର୍ବଦା ବିଦ୍ୟମାନ ଅଛନ୍ତି । ହଁ, ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ସେହି ନାମ-ରୂପ ରହିଲା ନାହିଁ, ବାକି
ଆତ୍ମା ତ କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୂପରେ ରହିଛି । ଏସବୁ କଥା ବାବା ଆସି ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଏହା ପାଠପଢା ଅଟେ । ତେଣୁ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଜୀବନରେ ଏହି ପାଠପଢା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ପଡିବ ।
ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ଚାର୍ଟ ଲେଖିବାର ସମୟ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ କରିଦିଅ । ବ୍ୟବସାୟୀ ମାନଙ୍କର ବହୁତ ବନ୍ଧନ
ରହିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଚାକିରୀ କରିଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କର କୌଣସି ବନ୍ଧନ ନଥାଏ । ସେମାନେ ତ ନିଜର କାମ
ଶେଷ କଲେ ଛୁଟୀ । ବ୍ୟାପାରୀମାନଙ୍କ ପାଖକୁ କେତେବେଳେ ବି ଗ୍ରାହକ ଆସିଗଲେ ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଜିନିଷ
ଦେବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତେଣୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ବାହାରକୁ ଚାଲିଯାଇଥାଏ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଚେଷ୍ଟା କରି
ସମୟ ବାହାର କରିବା ଉଚିତ୍ । ଅମୃତବେଳାର ସମୟ ବହୁତ ଭଲ । ସେସମୟରେ ବାହ୍ୟ ବିଚାର ଧାରାକୁ ତାଲା
ପକାଇଦେବା ଉଚିତ୍, ଯେପରି କୌଣସି ବାହ୍ୟ ବିଚାର ଆସିପାରିବ ନାହିଁ । ସେ ସମୟରେ କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କ ମହିମାରେ ଲେଖି ଦେବା ଉଚିତ୍ — ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପତିତ-ପାବନ
। ବାବା ଆମକୁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତରେ ଚାଲିବାକୁ ପଡିବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ବର୍ତ୍ତମାନ ମନ୍ମନାଭବର ବହୁତ ଭଲ ମତ ମିଳିଛି । ଅନ୍ୟ କେହି ବି ଏହି ମତ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବା ପାଇଁ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହି ମତ ମିଳିଛି । ବାବା ଗୋଟିଏ
କଥା କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଏହାକୁ ହିଁ କୁହାଯାଉଛି — ବଶୀକରଣ ମନ୍ତ୍ର, ତେବେ ଏହାକୁ
ଅର୍ଥ ସହିତ ମନେ ପକାଇବା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଖୁସି ମିଳିଥାଏ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯେପରି ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେବଳ ଶିବଙ୍କର
ପୂଜା ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଅଟେ, ପରେ ପୁଣି ବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହେଲା, ଅନେକଙ୍କର ଭକ୍ତି
କରିବାରେ ଲାଗିପଡିଲେ । ପ୍ରଥମେ ଅଦ୍ୱୈତ ଭକ୍ତି ଥିଲା, କେବଳ ଜଣଙ୍କର ହିଁ ଭକ୍ତି କରୁଥିଲେ । ଏବେ
ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ସେହି ଜଣଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯାହାର ଭକ୍ତି କରୁଥିଲ, ସିଏ
ନିଜେ ଏଠାକୁ ଆସି ତୁମକୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ ଏବେ ମୁଁ ଆସିଛି, ଏହି ଭକ୍ତିର
ମାର୍ଗ ଏବେ ପୂରା ହୋଇଛି । ତୁମେମାନେ ହିଁ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଏକମାତ୍ର ଶିବବାବାଙ୍କର ମନ୍ଦିର
ତିଆରି କରିଥିଲ । ସେ ସମୟରେ ତୁମେ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତ ଥିଲ, ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ସୁଖୀ ଥିଲ ପୁଣି
ବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଦ୍ୱୈତ ମତକୁ ଆସିଗଲ ତେଣୁ କିଛି ଦୁଃଖ ଭୋଗିବାକୁ ପଡିଲା ।
ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେଉଛନ୍ତି ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସି ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛି । ମନ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ କେବଳ ଜଣଙ୍କ ଠାରୁ ହିଁ ଶୁଣ, ଏଠାରେ କେହି ଦେହଧାରୀ ନାହାଁନ୍ତି
। ଏଠାକୁ ତୁମେମାନେ ବାପଦାଦାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଛ । ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ଉଚ୍ଚ କେହି ନାହାଁନ୍ତି ।
ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସମସ୍ତେ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି । ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ
ଥିଲା । ତେବେ ତାଙ୍କୁ ଏପରି ଯୋଗ୍ୟ କିଏ କରିଥିଲେ ? ଯାହାଙ୍କର ତୁମେ ପୂଜା କରୁଛ । ଏକଥା କେହି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ କିଏ ? ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ପୂର୍ବ ଜନ୍ମ କ’ଣ ଥିଲା ? ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ସେ ଜଗତଅମ୍ବା ଅଟନ୍ତି । ତୁମେ ସବୁ ମଧ୍ୟ ମାତା ଅଟ, ବନ୍ଦେମାତରମ୍ । ସାରା
ଜଗତ ଉପରେ ତୁମେମାନେ ହିଁ ନିଜର ଆସ୍ଥାନ ଜମାଉଛ । ଭାରତମାତା କୌଣସି ଜଣଙ୍କର ନାମ ନୁହେଁ । ତୁମେ
ସମସ୍ତେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଶିବଙ୍କଠାରୁ ଶକ୍ତି ନେଉଛ । କିନ୍ତୁ ଶକ୍ତି ନେବାରେ ମାୟା ହସ୍ତକ୍ଷେପ
କରୁଛି । ଯୁଦ୍ଧରେ ଯଦି କେହି ଆକ୍ରମଣ କରନ୍ତି ତେବେ ବାହାଦୂର ହୋଇ ଲଢିବା ଦରକାର । ଏପରି ନୁହେଁ
ଯେ କେହି ଆକ୍ରମଣ କରିଲେ ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କ ଜାଲରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇଯାଅ, ଏହା ହେଉଛି ମାୟାର ଯୁଦ୍ଧ ।
ବାକି କୌଣସି କୌରବ ଏବଂ ପାଣ୍ଡବଙ୍କର ଯୁଦ୍ଧ ହେଉନାହିଁ, ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଯୁଦ୍ଧ
ଚାଲିଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଯେତେବେଳେ ଲଢେଇ କରିଥାନ୍ତି, ଏକ ଗଜ-ଦୁଇ ଗଜ ଜମି ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଗଳା କାଟି
ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ବାବା ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏହିପରି ଡ୍ରାମା ତିଆରି ହୋଇଛି । ରାମରାଜ୍ୟ ଏବଂ
ରାବଣରାଜ୍ୟ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ରାମ ରାଜ୍ୟକୁ ଯିବୁ, ଯେଉଁଠାରେ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ
ରହିଛି । ତାର ନାମ ହିଁ ହେଉଛି ସୁଖଧାମ, ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣ ରହିବ ନାହିଁ । ବାବା
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏପରି ରାଜତ୍ୱର ଅଧିକାରୀ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଁ ବାରମ୍ବାର କହୁଛି ପିଲାମାନେ, ଥକିଯାଅ ନାହିଁ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ କରିଚାଲ । ସେ ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ, ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁ, ଆମେମାନେ ଏଠାକୁ ଅଭିନୟ
କରିବାକୁ ଆସିଛୁ, ଏବେ ଅଭିନୟ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଅ, ତେବେ
ତୁମମାନଙ୍କର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ବିକର୍ମ ଚଢିଥାଏ ନା । ଶରୀର ତ ଏହିଠାରେ
ହିଁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । କେତେକ ମନୁଷ୍ୟ କୌଣସି ପାପ କର୍ମ କଲେ ନିଜର ଶରୀରକୁ ହିଁ ସମାପ୍ତ
କରିଦେଇଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏପରି କରିବା ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ପାପ କଟିଯାଏ ନାହିଁ । ପାପ ଆତ୍ମା ବୋଲି
କୁହାଯାଇଥାଏ । ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଆତ୍ମା ନିର୍ଲେପ, ଆତ୍ମା ହିଁ ପରମଆତ୍ମା ଅଟେ,
ଏଠାରେ ଅନେକ ମତ ରହିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ଗୋଟିଏ ମତ ମିଳୁଛି ଯାହାକୁ ଶ୍ରୀମତ କୁହାଯାଉଛି ।
ବାବା ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଇଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ହିଁ ସବୁ କିଛି ଜାଣିଛି । ପୂର୍ବରୁ
ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ବିଷୟରେ କିଛି ବି ଜାଣିନଥିଲ । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି, ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ । ବାବା
ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଆତ୍ମାର ଅନୁଭୂତି କରାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ବହୁତ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଯାହାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର
ହୋଇଥାଏ, ଏସବୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା । ଜ୍ଞାନର କଥା ତ ବାବା ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେ ମଧ୍ୟ
ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଝିରେ ଆସି ବିରାଜମାନ କରୁଛନ୍ତି । ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ମଧ୍ୟ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯାଉଛନ୍ତି ।
ଏସବୁ ହେଉଛି ନୂଆ କଥା, ଯାହାକି ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହାକୁ ପକ୍କା ମନେ ରଖ, ଭୁଲିଯାଅ ନାହିଁ
। ବାବାଙ୍କୁ ଯେତେ ସ୍ମରଣ କରିବ ସେତେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବା ଉପରେ ହିଁ
ତୁମମାନଙ୍କର ଭବିଷ୍ୟତ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ସହିତ ଏହି ଭାରତ ଭୂଖଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ସବୁଠାରୁ
ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅଟେ, ଏହିପରି ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଭୂଖଣ୍ଡ ନାହିଁ । କାରଣ ଏଠାକୁ ବାବା
ଆସୁଛନ୍ତି । ଭାରତ ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ଯାହାକୁ ଆଲ୍ଲାଙ୍କର ବଗିଚା ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ବାବା ପୁନର୍ବାର ଭାରତକୁ ଫୁଲର ବଗିଚା କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପାଠ ପଢୁଛୁ
। ଯାହାର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ସେହି ମହାଭାରତ ଲଢେଇ
ପୁଣି ଏପରି ଲଢେଇ ଆଉ କେବେ ଲାଗିବ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର
। ଯେତେବେଳେ ଦୁନିଆ ନୂଆ ଥିଲା ସେତେବେଳେ, ଭାରତ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା । ଏହା ୫ ହଜାର ବର୍ଷର କଥା,
ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷର କଥା ନୁହେଁ । ଯଦି ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ହୋଇଥାଆନ୍ତା ତେବେ ଅଗଣିତ ମନୁଷ୍ୟ
ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ପଶୁନାହିଁ ଯେ ଏତେ ବର୍ଷ କିପରି ହୋଇପାରିବ,
ଯେତେବେଳେ କି ଏତେ ଜନସଂଖ୍ୟା ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝିପାରୁଛ — ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ଆମେ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ ରାଜ୍ୟ
କରୁଥିଲୁ, ସେତେବେଳେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଭୂଖଣ୍ଡ ନଥିଲା, ଅନ୍ୟସବୁ ଧର୍ମ ପରେ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତୁମ
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ ଏସବୁ କଥା ଅଛି, ଆଉ କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ବିଲ୍କୁଲ୍ ନାହିଁ ।
ତେବେ ଅଳ୍ପ ଈଶାରା ଦେଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ବାସ୍ତବରେ ଏହା ସତ୍ୟ କଥା, ଆମ ପୂର୍ବରୁ ନିଶ୍ଚିତ
ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ଥିଲା । ଏବେ ତୁମେମାନେ ବୁଝାଇପାରିବ ଯେ ପ୍ରଥମେ ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା, ତାହା ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଗଲାଣି । କେହି ନିଜକୁ ଦେବତା ଧର୍ମର ବୋଲି
କହିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ବି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର
ଥିଲୁ ପୁଣି ସେହି ଧର୍ମ କେଉଁ ଆଡେ ଗଲା ? ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମ କେଉଁଠାରୁ ଆସିଲା ? କାହାର ମଧ୍ୟ ଏହି
କଥାରେ ଚିନ୍ତନ ଚାଲୁନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବୁଝାଇପାରିବ — ବାବା ତ ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଜ୍ଞାନର
ଅଧିକାରୀ ଅଟନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚିତ ଏଠାକୁ ଆସି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇଥିବେ । କାରଣ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ସଦ୍ଗତି ହୋଇଥାଏ, ଏଥିରେ ପ୍ରେରଣାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବର୍ତ୍ତମାନ ଯେପରି
ମୁଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛି, ସେହିପରି କଳ୍ପ କଳ୍ପ ଆସିଥାଏ । ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ ମଧ୍ୟ ଆସି ପୁଣି ସବୁ
ପିଲାମାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ ହେବ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଚକ୍ର ଲଗାଉଛ । ରାଜ୍ୟ ନେଉଛ ପୁଣି ହରାଉଛ ।
ଏହା ବେହଦର ନାଟକ ଏବଂ ଏହି ନାଟକରେ ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଅଭିନେତା । ଆତ୍ମା ଅଭିନେତା ହୋଇ ଯଦି ରଚୟିତା,
ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଅଭିନେତାଙ୍କୁ ନ ଜାଣିବ ତେବେ ସେ କେଉଁ କାମର । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ
ଆତ୍ମା କିପରି ଶରୀର ଧାରଣ କରି ପାର୍ଟ କରୁଛି । ଏବେ ପୁଣି ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ଏହା କେତେ ସହଜ କଥା । ଏକଥା ତୁମେ ପିଲାମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ -- ବାବା କିପରି
ଗୁପ୍ତରେ ଏହାଙ୍କ ଶରୀରରେ ବସିଛନ୍ତି । ଗୋଦରୀ ମେଁ କରତାର ଦେଖା ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ଶିବାବାଙ୍କୁ ଦେଖିଲି । ଏବେ ଦେଖିଲି କହିବା ନା ଜାଣିଲି କହିବା — କଥା ତ ଗୋଟିଏ ।
ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖିପାରିବ, କିନ୍ତୁ ତାହାଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଫାଇଦା ନାହିଁ । କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ ।
ନବଧା ଭକ୍ତିରେ ବହୁତ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିଥାନ୍ତି, ଆଗରୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କେତେ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରୁଥିଲ, ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବହୁତ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ଆସୁଥିଲା ପୁଣି ଶେଷ ସମୟରେ ଏହି ଖେଳସବୁ
ତୁମେମାନେ ଦେଖିବ । ଏବେ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପାଠପଢି ଦକ୍ଷ ହୋଇଯାଅ । ଯଦି ନ ପଢିବ, ଯେତେବେଳେ
ଫଳାଫଳ ବାହାରିବ ତେବେ ମୁହଁ ତଳକୁ ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ବୁଝିପାରିବ ଯେ ଆମେ କେତେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରିଛୁ
। ଯେତେ-ଯେତେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ, ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ପାପ କଟିଯିବ । ଯେତେ ବାବାଙ୍କ
ସ୍ମୃତିରେ ରହିବ ସେତେ ଖୁସିର ପାରଦ ଉପରକୁ ଚଢିବ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେ ପକାଇବା! କହୁଛନ୍ତି
ମଧ୍ୟ ତୁମେ ମାତା-ପିତା..... କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ, ତେଣୁ
ଶିବଙ୍କ ଚିତ୍ର ଉପରେ ବୁଝାଇ ପାରିବ — ଇଏ ହେଲେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପତିତ-ପାବନ, ତାଙ୍କୁ ମନେ
ପକାଇବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି — ସେହି ବାବା ଅସରନ୍ତି ସୁଖର ରାସ୍ତା ବତାଇବା ପାଇଁ
ଆସିଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ପାଠପଢା । ଏଥିରେ ଯିଏ ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ ।
ଇଏ କୌଣସି ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦି ନୁହଁନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କର ଗଦି ଚାଲି ଆସୁଛି । ଏହା ତ ଶିବବାବାଙ୍କର ଗଦି
। ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଇଏ ଗଲେ ଅନ୍ୟ କେହି ଗଦି ଉପରେ ବସିଯିବ । ବାବା ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାଥିରେ
ନେଇଯିବେ । କେତେକ ସନ୍ତାନ ବ୍ୟର୍ଥ ଚିନ୍ତନରେ ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ କରୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଖୁବ୍
ଧନ ଏକତ୍ର କରିବୁ, ପୁଅ ନାତି ଆଦି ଖାଇବେ, ପରେ କାମରେ ଆସିବ, ବ୍ୟାଙ୍କ ଲକରରେ ଜମା କରିବା,
ପିଲାଛୁଆମାନେ ଖାଇବେ । କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଗଭର୍ଣ୍ଣମେଣ୍ଟ ଛାଡିବ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ସେସବୁର
ଅଧିକ ଚିନ୍ତନ ନକରି ନିଜର ଭବିଷ୍ୟତର ରୋଜଗାରରେ ଲାଗିଯିବା ଉଚିତ୍ । ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲେ କରିବୁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ ବିନା ଖାଦ୍ୟ
ମଧ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ କାହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଯଦି ନଥାଏ ତେବେ ପୁଣି ଏହିପରି ଖିଆଲ ଆସିଯାଏ ।
ଭାଗ୍ୟରେ ଯଦି ନାହିଁ ତେବେ ପୁଣି ଈଶ୍ୱରୀୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କ’ଣ କରିବେ । ଯାହାଙ୍କ ଭାଗ୍ୟରେ
ଅଛି, ସେମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିଥାନ୍ତି ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରାଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତୁମର
ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ସିଏ ସବୁଠାରୁ ପ୍ରିୟ ପିତା,
ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ତ ବହୁତ ଯୁକ୍ତି
ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଆଦିଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇପାରିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରି ନିଜର ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ରୋଜଗାର କରିବାରେ ଲାଗିଯିବା ଉଚିତ୍ । ଡ୍ରାମାରେ ଥିଲେ କରିବି, ଏକଥା
କହି ପୁରୁଷାର୍ଥହୀନ ହେବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।
(୨) ସାରା ଦିନରେ ଯାହା
କିଛି ପାପ ହେଉଛି ବା କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଛେ ସେଗୁଡିକୁ ଲେଖିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସତ୍ୟତାର ସହିତ
ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡିବ । ସ୍ୱଚ୍ଛ ହୃଦୟରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ସମସ୍ତ ହିସାବ
କିତାବକୁ ଚୁକ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକ
ସଂକଳ୍ପ ବା କର୍ମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏବଂ ସଫଳ କରୁଥିବା ଜ୍ଞାନସ୍ୱରୂପ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଆତ୍ମା ହୁଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ଜ୍ଞାନ
ସ୍ୱରୂପ ବା ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରନ୍ତି ସେମାନେ ସଫଳତାମୂରତ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି । ଏହାର
ହିଁ ସ୍ମାରକୀ ଭାବରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭ କରିବା ସମୟରେ ସ୍ୱାସ୍ତିକ ଚିହ୍ନର ଚିତ୍ର
କରିଥାଆନ୍ତି ବା ଗଣେଶଙ୍କୁ ନମସ୍କାର କରିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ସ୍ୱାସ୍ତିକ ଚିହ୍ନ ସ୍ୱସ୍ଥିତିରେ
ସ୍ଥିତ ହେବାର ଏବଂ ଗଣେଶ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହେବାର ସୂଚକ ଅଟେ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଯେତେବେଳେ ନିଜେ ଜ୍ଞାନବାନ ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସଂକଳ୍ପ ବା କର୍ମ କରୁଛ ସେତେବେଳେ ସହଜରେ ସଫଳତାର
ଅନୁଭବ ହେଉଛି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବ୍ରାହ୍ମଣ
ଜୀବନର ବିଶେଷତା ହେଲା ଖୁସି, ସେଥିପାଇଁ ଖୁସିର ଦାନ କରିଚାଲ ।