18.06.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ମଧ୍ୟ
ନିଶ୍ଚିତ ହେବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ
ଭିତରେ କେଉଁ ଏକ ଭଲ ଅଭ୍ୟାସ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ତା’ ଦ୍ୱାରା ମଧ୍ୟ କୌଣସି ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ରହିଛି, ଯେବେ କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେଉଛି
ସେତେବେଳେ କହିଦେଉଛନ୍ତି — ହେ ଭଗବାନ! ଶିବଲିଙ୍ଗର ଦୃଶ୍ୟ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଯାଉଛି କିନ୍ତୁ ଯଥାର୍ଥ
ପରିଚୟ ନ ଥିବା କାରଣରୁ କୌଣସି ପ୍ରାପ୍ତି ହେଉନାହିଁ, ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ସୁଖ-ଦୁଃଖ ସବୁକିଛି
ସେ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତୁମେମାନେ ଏବେ ଏପରି କହିବ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବାବା ଯାହାଙ୍କୁ
ରଚୟିତା କୁହାଯାଉଛି, ସେ କାହାର ରଚୟିତା ? ନୂଆ ଦୁନିଆର ରଚୟିତା । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ କୁହାଯାଉଛି
ସ୍ୱର୍ଗ ଅଥବା ସୁଖଧାମ, ନାମ ତ କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମନ୍ଦିରକୁ
ମଧ୍ୟ ସୁଖଧାମ କହୁଛନ୍ତି । ତେବେ ତାହା ଛୋଟ ମନ୍ଦିର ହୋଇଗଲା ନା । କୃଷ୍ଣ ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ
। ବେହଦର ମାଲିକଙ୍କୁ ଯେପରି ହଦର ମାଲିକ କରିଦେଉଛନ୍ତି । କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଛୋଟ ମନ୍ଦିରକୁ ସୁଖଧାମ
କହୁଛନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ଆସୁନାହିଁ ଯେ ସେ ତ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ । ଭାରତରେ ହିଁ ରହୁଥିଲେ
। ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବରୁ କିଛି ଜଣା ନଥିଲା । ବାବାଙ୍କୁ ତ ସବୁ କିଛି ଜଣା ଅଛି, ସେ ସୃଷ୍ଟିର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ, ଦୁନିଆରେ ତ ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ
ଜଣା ନାହିଁ — ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର କିଏ ? ଶିବ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ । ଆଚ୍ଛା, ପୁଣି
ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା କୁଆଡୁ ଆସିଲେ ? ସେ ତ ମନୁଷ୍ୟ ହିଁ ଅଟନ୍ତି ନା । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ
ନିଶ୍ଚୟ ଏଦୁନିଆରେ ହିଁ ଆବଶ୍ୟକ ନା, ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବ୍ରାହ୍ମଣ ସୃଷ୍ଟି ହେବେ । ପ୍ରଜାପିତା
ଅର୍ଥ ମୁଖ ଦ୍ୱାରା ପୋଷ୍ୟ କରାଇବାବାଲା । ତୁମେ ହେଉଛ ମୁଖ ବଂଶାବଳୀ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ
କିପରି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଶିବବାବା ନିଜର କରି ମୁଖବଂଶାବଳୀ ସନ୍ତାନ ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ପ୍ରବେଶ ମଧ୍ୟ କରିଛନ୍ତି ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଇଏ ମଧ୍ୟ ମୋର ସନ୍ତାନ ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ବ୍ରହ୍ମା
ନାମ କିପରି ରଖାଗଲା, କିପରି ଜନ୍ମ ହେଲେ, ଏକଥା ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । କେବଳ ମହିମା
ଗାନ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏହା କାହାରି ବୁଦ୍ଧିରେ
ଆସୁ ନାହିଁ ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା । ସେ ଆମ ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ସେ
ମଧ୍ୟ ବିନ୍ଦୁରୂପ ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଏବେ ହିଁ ମିଳୁଛି । ପୂର୍ବରୁ ଟିକିଏ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା ।
ମନୁଷ୍ୟ କେବଳ କହୁଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର, କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ତେଣୁ
ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଛ । ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ହେଉଛନ୍ତି
ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ଯିଏ ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ପଢାଉଛନ୍ତି । ରାଜଯୋଗ ହେଉଛି ସତ୍ୟଯୁଗ ନୂଆ
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବା ଉଚିତ୍ । ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ଏହି ମହାଭାରତ
ଲଢେଇ ହେଉଛି । ଅଧାକଳ୍ପରୁ ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ର ପଢିଆସିଛ । ଏବେ ତ ସିଧାସଳଖ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛ । ବାବା ବସି କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଶୁଣାଉ ନାହାଁନ୍ତି । ଜପ, ତପ କରିବା,
ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ପଢିବା ଏସବୁ ହେଉଛି -- ଭକ୍ତି । ଏବେ ଭକ୍ତମାନଙ୍କୁ ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦରକାର, କାହିଁକି
ନା ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସଦ୍ଗତି
ହୋଇଥାଏ । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି ଉଭୟ ଏକାଠି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ହେଉଛି ଭକ୍ତିର ରାଜ୍ୟ ।
ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ମୁଖରୁ ହେ ଭଗବାନ ନିଶ୍ଚୟ ବାହାରିବ । ଏବେ ତୁମେ
ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ ଅଟେ । ମୋତେ ହିଁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର କହୁଛନ୍ତି । ମୁଁ ବିନ୍ଦୁ ରୂପ ମୋ ମଧ୍ୟରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ଭରି ରହିଛି । ଆତ୍ମାରେ
ହିଁ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଉଛି । ସେ
ହେଉଛନ୍ତି ସୁପ୍ରିମ୍ ସୋଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବୋଚ୍ଚ । ପତିତ-ପାବନ ବାବା ହିଁ ସୁପ୍ରିମ ଅଟନ୍ତି ନା
। ମନୁଷ୍ୟ “ହେ ଭଗବାନ” କହିଲେ ଶିବଲିଙ୍ଗ ହିଁ ମନେ ପଡିବ । ତାହା ମଧ୍ୟ ଯଥାର୍ଥ ରୀତିରେ ନୁହେଁ
। ସାଧାରଣ ଭାବେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ଏକ ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଇଛି । କହିଥାଆନ୍ତି ଭଗବାନ ହିଁ ସୁଖ
ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏପରି କହିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ବାବା ହିଁ
ହେଉଛନ୍ତି ସୁଖଦାତା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସୁଖଧାମ ଥିଲା । ସେଠାରେ ଦୁଃଖର ନାମ ମଧ୍ୟ ନଥିଲା । କଳିଯୁଗରେ
କେବଳ ଦୁଃଖ ହିଁ ରହିଛି । ଏଠାରେ ସୁଖର ନାମ ହିଁ ନାହିଁ । ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ସେ
ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା । ଏକଥା କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ମଧ୍ୟ
ଅଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆମେ ସବୁ ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ, ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ସମସ୍ତେ ଗୋଟିଏ ବାବାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ହେଲେ ନା । କେହି ପୁଣି କହିଦେଉଛନ୍ତି ସେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ଅଟନ୍ତି — ତୋ ଭିତରେ ବି ଅଛନ୍ତି,
ମୋ ଭିତରେ ବି ଅଛନ୍ତି... । ଆରେ, ତୁମେ ତ ଆତ୍ମା ଅଟ,ଏହା ତୁମର ଶରୀର ଅଟେ ପୁଣି ତୃତୀୟ ବସ୍ତୁ
କିପରି ରହିପାରିବ! ଆତ୍ମାକୁ କ’ଣ ପରମାତ୍ମା କୁହାଯିବ କି ? ଜୀବ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଇଥାଏ । ଜୀବ
ପରମାତ୍ମା କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ତେବେ ପରମାତ୍ମା ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କିପରି ହୋଇପାରିବେ! ବାବା
ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହେଲେ ତ’ ପୁଣି ଫାଦରହୁଡ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପିତୃଭାବ ହୋଇଯିବ । ପିତାଙ୍କୁ ପିତାଠାରୁ ବର୍ସା
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ପିତାଙ୍କଠାରୁ ତ ସନ୍ତାନ ହିଁ ସଂପତ୍ତି ନେଇଥାଏ । ସମସ୍ତେ ପିତା କିପରି
ହୋଇପାରିବେ,ଏତେ ସାମାନ୍ୟ କଥା ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
— ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ଆଜିଠାରୁ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ତୁମକୁ କେତେ ବୁଦ୍ଧିବାନ କରାଇଥିଲି, ତୁମେ
ସଦା ସୁସ୍ଥ, ସମୃଦ୍ଧ ଓ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିଲ । ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ ବୁଦ୍ଧିମାନ କେହି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ତୁମକୁ ଏବେ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ଏହା ପୁଣି ସେଠାରେ (ସତ୍ୟଯୁଗରେ) ରହିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡିବ ନାହିଁ ଯେ ଆମେ ପୁଣି ଥରେ ତଳକୁ ଖସିବୁ । ଅଧୋଗତି କଥା ଜାଣିଲେ ପୁଣି ସୁଖର
ଅନୁଭବ ହିଁ ହେବ ନାହିଁ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ପୁଣି ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯିବ । ଏହି ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ କେବଳ
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ଅଧିକାରୀ ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଅଛି ଯେ ଏବେ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବର୍ଣ୍ଣର ଅଟୁ, ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ହିଁ ବାବା ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି,
ବ୍ରାହ୍ମଣ ପୁଣି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଭଗବାନ ଆସି ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା
କରିଥିଲେ, ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲେ । ଦେଖ କୃଷ୍ଣ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି, ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ କୃଷ୍ଣ
ବୈକୁଣ୍ଠର ମାଲିକ ଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ସେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲେ — ଏହି କଥା ବୁଦ୍ଧିରେ ଆସୁ ନାହିଁ ।
ଯେବେ ତାଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ସେସମୟରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଧର୍ମ ନଥିଲା । ତାଙ୍କର ହିଁ ସାରା ବିଶ୍ୱ ଉପରେ
ରାଜ୍ୟ ଥିଲା ଏବଂ ତାହା ଯମୁନା କୂଳରେ ଥିଲା । ଏବେ ତୁମକୁ ଏହା କିଏ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ? ଭଗବାନୁବାଚ,
ବାକି ସାଧୁସନ୍ଥମାନେ ଯାହା କିଛି ବି ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ସେସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର
। ଏଠାରେ ତ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ତୁମକୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛୁ ।
ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହା ଅଛି ଯେ ଆମେ ଶାନ୍ତିଧାମର ବାସୀନ୍ଦା ଅଟୁ ପୁଣି ଆମେ ଆସି ୨୧ ଜନ୍ମର
ପ୍ରାରବ୍ଧ ଭୋଗ କରିବୁ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଆନ୍ତରିକ ଖୁସିରେ ଗଦ୍ଗଦ୍ ହେବା ଉଚିତ୍, ଯେ ବେହଦର ବାବା ଶିବବାବା ଆମକୁ
ପଢାଉଛନ୍ତି, ସେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି, ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏପରି
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପିତା ଆମ ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି, ତେଣୁ ଖୁସିରେ କୁରୁଳି ଉଠୁଛ । ବାବାଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ
ତୁମକୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରିଛୁ । ପିତା ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ସମର୍ପିତ ହେଉଛନ୍ତି ।
ସନ୍ତାନମାନେ ପୁଣି କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ଆପଣ ଯେବେ ଆସିବେ ତେବେ ଆମେ ଆପଣଙ୍କ ଉପରେ ହିଁ
ସମର୍ପିତ ହେବୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଆପଣଙ୍କୁ ସନ୍ତାନ କରିବୁ । ଶିବବାବା ମଧ୍ୟ ନିଜ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ
ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଗୁହ୍ୟ କଥା ଅଟେ
। ନିଜର ସବୁ କିଛି ଅଦଳବଦଳ କରିବାକୁ ହେବ — ଏହାସବୁ ବୁଦ୍ଧିର କାମ ଅଟେ । ଗରୀବମାନେ ତ ତୁରନ୍ତ
ବଦଳାଇ ଦେବେ, ସାହୁକାରମାନେ କଷ୍ଟରେ କରିବେ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେମାନେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଜ୍ଞାନ
ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି ବାବାଙ୍କୁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରିବା କଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ । ସେମାନଙ୍କର ଏତେ ସାହସ ନଥାଏ
। ଗରୀବମାନେ ତ ତୁରନ୍ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି — ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କୁ ହିଁ ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରିବୁ । ଆମ
ପାଖରେ ବା କ’ଣ ଅଛି । ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରି ପୁଣି ନିଜର ଶରୀର ନିର୍ବାହ ପାଇଁ କର୍ମଧନ୍ଦା ମଧ୍ୟ
କରିବାକୁ ହେବ । କେବଳ ନିମିତ୍ତ ଭାବି ରହିବାକୁ ହେବ । ବହୁତ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ବାବା କେବଳ
ଦେଖୁଛନ୍ତି କି କୌଣସି ପାପ କର୍ମରେ ପଇସା ନଷ୍ଟ କରୁ ନାହାନ୍ତି ତ ? ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା
କରିବାରେ ପଇସା ଲଗାଉଛନ୍ତି ? ସେବା ମଧ୍ୟ ଶ୍ରୀମତ ପ୍ରମାଣ କରୁଛନ୍ତି ? ଏସବୁର ପୁରା ଯାଞ୍ଚ
କରାଯିବ ପୁଣି ମତ ଦିଆଯିବ । ଇଏ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ମଧ୍ୟ ନିଜର ବ୍ୟବସାୟରୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନିମନ୍ତେ
ଅର୍ଥାତ୍ ଧର୍ମ କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ପଇସା ବାହାର କରୁଥିଲେ ନା । ତାହା ତ ପରୋକ୍ଷ ଥିଲା । ଏବେ ବାବା
ସିଧାସଳଖ ଆସିଛନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଆମେ ଯାହା କିଛି କରୁଛୁ ତା’ର ଫଳ ଈଶ୍ୱର ପର ଜନ୍ମରେ
ଦେଉଛନ୍ତି । କେହି ଗରୀବ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥିଲେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ କର୍ମ ହିଁ ଏପରି କରିଛନ୍ତି । ଭଲ କର୍ମ
କରିଥିଲେ ସୁଖୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ କର୍ମର ଗତି ଉପରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ
ତୁମର ସବୁ କର୍ମ ବିକର୍ମ ହିଁ ହୋଇଯାଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ ତ୍ରେତାରେ ରାବଣ ହିଁ ନଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ
ସେଠାରେ କୌଣସି କର୍ମ ବିକର୍ମ ହେବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଯାହା କିଛି ଭଲ କର୍ମ କରୁଛ ତାର ଫଳ ମଧ୍ୟ
ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ ସୁଖ ମିଳୁଛି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୋଗ, ଖିଟ୍ପିଟ୍ ତ ହେଉଛି
କାହିଁକି ନା ଅଳ୍ପ କାଳର ସୁଖ ଅଟେ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ ।
ରାମରାଜ୍ୟର ସ୍ଥାପନା ଶିବବାବା କରୁଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ଭାରତ ହିଁ ପୁଣି ଗରୀବ ହୋଇଯାଉଛି । ଭାରତ ଆଜିଠାରୁ ୫
ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥିଲା, ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା । ପ୍ରଥମେ
ଏମାନଙ୍କର ରାଜତ୍ୱ ଥିଲା । ରାଜକୁମାର କୃଷ୍ଣ ପୁଣି ସ୍ୱୟଂବର ହେବା ପରେ ରାଜା ହେଲେ । ନାରାୟଣ
ନାମ ରଖାଗଲା । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ ତେଣୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ବାବା ଆପଣ ସାରା
ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଆପଣ ଆମକୁ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଆପଣଙ୍କ
ନିକଟରେ ସମର୍ପଣ ହେବୁ, ଆମକୁ ତ ଏକା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହାକୁ ୟାଦ କରିବାର ନାହିଁ । ଶେଷ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପଢିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚୟ ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ସ୍କୁଲ୍ରେ
ଶିକ୍ଷକଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ସେହି ସ୍କୁଲମାନଙ୍କରେ କେତେ ଶିକ୍ଷକ ରହିଥାନ୍ତି ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଶ୍ରେଣୀର ଶିକ୍ଷକ ଅଲଗା ଥାନ୍ତି, ଏଠାରେ ତ ଜଣେ ମାତ୍ର ଶିକ୍ଷକ ରହିଛନ୍ତି । କେତେ
ପ୍ରିୟ ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରିୟ ବାବା, ପ୍ରିୟ ଶିକ୍ଷକ...ଆଗରୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ମନେ
ପକାଉଥିଲ । ଏବେ ତ ସିଧାସଳଖ ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ ତଥାପି ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ଭୁଲିଯାଉଛୁ । ଜଣା ନାହିଁ ଆମର ବୁଦ୍ଧି ଆପଣଙ୍କୁ କାହିଁକି ମନେ ପକାଇ ପାରୁ
ନାହିଁ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଗତି-ମତି ଭିନ୍ନ ଅଟେ । ବାବା ଆପଣଙ୍କର ଗତି ଏବଂ
ସଦ୍ଗତିର ମତ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଏପରି ବାବାଙ୍କୁ କେବେ ୟାଦ କରିବା ଉଚିତ୍ । ସ୍ତ୍ରୀ
ନିଜ ସ୍ୱାମୀର ଗୁଣଗାନ କରିଥାଏ ନା! ମୋ ପତି ବହୁତ ଭଲ ଅଟନ୍ତି, ଏହି ସବୁ ତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଅଛି,
ଭିତରେ ଖୁସି ରହିଥାଏ ନା । ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ପତିମାନଙ୍କର ପତି, ପିତାଙ୍କର ପିତା, ଏହାଙ୍କଠାରୁ
କେତେ ଆମକୁ ସୁଖ ମିଳୁଛି, ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ତ ଦୁଃଖ ମିଳୁଛି । ହଁ, ଶିକ୍ଷକଙ୍କ ଠାରୁ ସୁଖ
ମିଳିଥାଏ — କାହିଁକି ନା ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ । ଗୁରୁ ସର୍ବଦା ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ଥାରେ
କରାଯାଇଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ସମୟରେ ଆସୁଛି । ଇଏ ମଧ୍ୟ ବାନପ୍ରସ୍ଥି, ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ବାନପ୍ରସ୍ଥି ଅଟେ । ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ମୋର ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ବାନପ୍ରସ୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ପିତା,
ଶିକ୍ଷକ, ଗୁରୁ ତିନିଜଣ ଏକତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ବାବା ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଗୁରୁ ହୋଇ ସାଥିରେ
ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏକା ବାବାଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ଅଟେ, ଏହି କଥା ସବୁ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦିରେ
ନାହିଁ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହାଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜ୍ଞାନ ଆଉ କିଛି
ନାହିଁ, ତେଣୁ ଆଉ କିଛି ଜାଣିବା ଦରକାର ନାହିଁ । ଆମେ ସବୁ କିଛି ଜାଣି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛୁ,
ଆଉ ଅଧିକା ଜାଣି କ’ଣ କରିବୁ । ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକଥା ରହିଲେ ଖୁସୀରେ ରହିବେ ଏବଂ
ବାରମ୍ବାର ସେହି ସ୍ମୃତିରେ ରହିବେ । ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହେବା ପାଇଁ ୟାଦରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିବା ଉଚିତ୍ ।
ମାୟାର ଧର୍ମ ହେଉଛି ତୁମକୁ ବିସ୍ମୃତି କରାଇବା । ଯୋଗରେ ହିଁ ମାୟା ବିଘ୍ନ ପକାଉଛି, ଭୁଲିଯାଉଛ ।
ମାୟାର ତୋଫାନ ବହୁତ ଆସୁଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ରହିଛି । ସବୁଠାରୁ ଆଗରେ ତ ଇଏ
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଅଛନ୍ତି, ତେଣୁ ୟାଙ୍କୁ ସବୁ ଅନୁଭବ ହେଉଛି । ବ୍ରହ୍ମାବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋ ପାଖକୁ
ପ୍ରଥମେ ତୋଫାନ ଆସିଲେ ଯାଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବୁଝାଇବି ନା । ଏହିପରି ମାୟାର ତୁଫାନ ଆସିବ ।
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛି । ତୁମ ପାଖକୁ ମଧ୍ୟ ଆସିବ । ଯଦି ମାୟାର ତୁଫାନ ଆସିବ ନାହିଁ,
ଯୋଗ ଲାଗି ରହିବ ତେବେ ତ’ ତୁରନ୍ତ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ପୁଣି ଆମେ ଏଠାରେ ରହିପାରିବା
ନାହିଁ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ସମସ୍ତେ ଉପରକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଶିବଙ୍କ ବରଯାତ୍ରୀ ବୋଲି
ଗାୟନ ରହିଛି ନା । ଶିବବାବା ଆସିବେ ତେବେ ଯାଇ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମାମାନେ ଯିବା । ଶିବବାବା
ଆସୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କ’ଣ ଏତେ ଆତ୍ମା ରହିପାରିବେ କି ? ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧)
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ନିଜର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରି ସବୁ କିଛି ଅଦଳ ବଦଳ କରିଦେବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ
ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ କରି, ଶରୀର ନିର୍ବାହ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡିବ, ନିଜକୁ ନିମିତ୍ତ ମନେ କରି ରହିବାକୁ
ହେବ । ନିଜର ଟଙ୍କା ପଇସା କୌଣସି ପାପ କର୍ମରେ ଲଗାଇବାର ନାହିଁ ।
(୨) ମନ ଭିତରେ ଭିତରେ
ଖୁସିରେ ଉଛୁଳି ଉଠିବା ଦରକାର ଯେ ସ୍ୱୟଂ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ଆମକୁ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ପୁଣ୍ୟ
ଆତ୍ମା ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାକୁ ହେବ, ମାୟାର ତୋଫାନକୁ ଡରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ
ସ୍ଥିତି ଦ୍ୱାରା ବ୍ୟର୍ଥ କଥାର ଷ୍ଟକକୁ ସମାପ୍ତ କରି ଖୁସି ରୂପକ ସମ୍ପତ୍ତିରେ ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ ।
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତି
ଦ୍ୱାରା ବ୍ୟର୍ଥ କଥାର ଷ୍ଟକ ଅର୍ଥାତ୍ ଜମାକୁ ସମାପ୍ତ କର, ନଚେତ୍ ପରସ୍ପରର ଅବଗୁଣକୁ ବର୍ଣ୍ଣନା
କରି ବାୟୁମଣ୍ଡଳରେ ଅବଗୁଣ ରୂପୀ ବେମାରୀର ଜୀବାଣୁ ସଂକ୍ରମଣ କରିବ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବାତାବରଣ
ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମ ନିକଟକୁ ଅନେକ ଆତ୍ମା ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ନେଇ ଆସିବେ
କିନ୍ତୁ ତୁମଠାରୁ ସେମାନେ ଶୁଭଭାବନାଯୁକ୍ତ କଥା ଗ୍ରହଣ କରିଯାଆନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ଏହା ସେତେବେଳେ
ସମ୍ଭବ ହେବ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ପାଖରେ ସୁଖଦାୟୀ ବାଣୀର ଷ୍ଟକ ଜମା ହେବ । ଯଦି ମନ ଭିତରେ କାହା ପ୍ରତି
ମଧ୍ୟ ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବନା ଥିବ ତେବେ ସେଠାରେ ବାପ ବଦଳରେ ପାପ ଥିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ସ୍ମୃତିର
ସ୍ୱିଚ୍ ଅନ୍ ଥିବ ତେବେ ମୁଡ୍ ଅଫ୍ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ।