19.06.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ତୁମକୁ
ନିନ୍ଦା-ସ୍ତୁତି, ମାନ-ଅପମାନ, ଦୁଃଖ-ସୁଖ ସବୁ କିଛି ସହନ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମର ସୁଖର ଦିନ ଏବେ
ପାଖେଇ ଆସୁଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବା ନିଜର
ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ଚେତାବନୀ ଅର୍ଥାତ୍ ୱାର୍ଣ୍ଣିଙ୍ଗ୍ ଦେଉଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ପିଲାମାନେ କେବେ ହେଲେ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ଋଷ ନାହିଁ । ଯଦି ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ଋଷିବ ତେବେ ସଦଗତିଠାରୁ
ମଧ୍ୟ ଋଷି ଯିବ ଅର୍ଥାତ୍ ବଞ୍ଚିତ ହୋଇଯିବ । ବାବା ୱାର୍ଣ୍ଣିନିଙ୍ଗ୍ ଦେଉଛନ୍ତି — ଋଷିଲାବାଲା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ କଡା ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ କିମ୍ବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଅର୍ଥାତ୍ ନିମିତ୍ତ
ଭଉଣୀଙ୍କ ଉପରେ ଋଷିବା ଦ୍ୱାରା ଫୁଲ ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ କଣ୍ଟା ହୋଇଯିବ, ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ-ବହୁତ,
ସାବଧାନ ରୁହ ।
ଗୀତ:-
ଧୀରଜ ଧର ମନୁଆ
...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିଲେ, ତୁମମାନଙ୍କର ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଯେଉଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି ସେ ସବୁ
ଦୂର ହୋଇଯିବା ଦରକାର । ଏହି ଗୀତର ଧାଡ଼ିକୁ ଶୁଣି, ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଏବେ ଆମର ଦୁଃଖର ପାର୍ଟ ସମାପ୍ତ
ହେଉଛି ଏବଂ ସୁଖର ପାର୍ଟ ଆରମ୍ଭ ହେଉଛି । ଯିଏ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ସେମାନେ କୌଣସି
ନା କୌଣସି କଥାରେ ଦୁଃଖ ନିଶ୍ଚୟ ଦେଖିଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ମଧୁବନ ଆସିବା ସମୟରେ
ମଧ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ କୌଣସି ନା କୌଣସି ପ୍ରକାରର କଷ୍ଟ ଅନୁଭବ ହୋଇଥାଏ । ବାବା ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି,
ବହୁତ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କଷ୍ଟ ହେଉଥିବ । ଯେବେ ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରାରେ ଯାଆନ୍ତି ତ’ କେଉଁଠି ଭିଡ଼
ହୋଇଥାଏ, ବର୍ଷା ହୋଇଥାଏ, କେବେ ତୋଫାନ ମଧ୍ୟ ଆସିଥାଏ । ଯିଏ ନିଷ୍ଠାବାନ ଭକ୍ତ ହୋଇଥିବେ ସେମାନେ
ତ କହିବେ କିଛି ଯାଏ ଆସ ନାହିଁ, ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଭଗବାନଙ୍କଠାରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖି
ଯାତ୍ରାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଅନେକ ଭଗବାନ ରହିଛନ୍ତି । ଯିଏ ଦୃଢ ମନା ହୋଇଥା’ନ୍ତି,
ସେମାନେ ତ କହିଥା’ନ୍ତି କୌଣସି ଆପତ୍ତି ନାହିଁ, ଭଲ କାମରେ ସର୍ବଦା ବିଘ୍ନ ପଡ଼ିଥାଏ, ତାହେଲେ କ’ଣ
ଘରକୁ ଫେରିଯିବା ? କେହି-କେହି ମଧ୍ୟ ଫେରି ଯାଇଥା’ନ୍ତି । କେବେ ବିଘ୍ନ ଆସିଥାଏ କେବେ ବିଘ୍ନ
ଆସିନଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସନ୍ତାନମାନେ, ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମର ଯାତ୍ରା ଅଟେ । ତୁମେ କହିବ ଆମେ
ବେହଦ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ, ସେହି ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ହର୍ତ୍ତା ଅଟନ୍ତି । ତୁମ ମନରେ ଏହି
ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି, ଆଜିକାଲି ଦେଖ ମଧୁବନରେ କେତେ ଭିଡ଼ ହେଉଛି, ବାବାଙ୍କୁ ଚିନ୍ତା ରହୁଛି, ବହୁତଙ୍କୁ
ଅସୁବିଧା ମଧ୍ୟ ହେଉଥିବ । ତଳେ ମଧ୍ୟ ଶୋଇବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ବାବା ଚାହୁଁ ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ପିଲାମାନେ
ତଳେ ଶୁଅନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ଡ଼୍ରାମା ଅନୁସାରେ ଭିଡ଼ ହୋଇଯାଉଛି, କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇଥିଲା ପୁଣି
ମଧ୍ୟ ହେବ, ଏଥିରେ କୌଣସି ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ପଢିଲାବାଲା
କେହି ତ ରାଜା ହେବେ କେହି ପୁଣି ରଙ୍କ ଅର୍ଥାତ୍ ସାଧାରଣ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ହେବେ । କାହାର ଉଚ୍ଚ ପଦ,
କାହାର ପଦ କମ୍ ହେବ । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ସୁଖି ରହିବେ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି କେହି କେହି
ପରିପକ୍ୱ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି । କୌଣସି ଅସୁବିଧା ହେଲେ ସହନ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କର କିଛି
ଅସୁବିଧା ହେଲେ କହିବେ ମୁଁ ତୁଛାଟାରେ ଏଠାକୁ ଆସିଲି ଅଥବା କହିବେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଜୋରକରି ନେଇଆସିଲେ
। ଏପରି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କହିଥା’ନ୍ତି ମୋତେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଅକାରଣେ ଆଣି ହଇରାଣ କରିଦେଲେ ।
ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିଚୟ ନାହିଁ ଯେ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନର ପାଠ ପଢା ଦ୍ୱାରା
କେହି ତ ରାଜା ହେବେ । କେହି ତ ଭବିଷ୍ୟତରେ ରଙ୍କ ଅର୍ଥାତ୍ ସାଧାରଣ ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ହେବେ । ଏଠାକାର
ପ୍ରଜା ଏବଂ ରାଜା ଏବଂ ସେଠାକାର ପ୍ରଜା ଓ ରାଜା ମଧ୍ୟରେ ରାତି ଦିନର ଫରକ ରହିଛି । ଏଠାରେ ରାବ ଓ
ରଙ୍କ ଉଭୟ ଦୁଃଖୀ ଅଟନ୍ତି । ସେଠାରେ ଉଭୟ ସୁଖୀ ରହିଥାନ୍ତି । ଏହା ତ ହେଉଛି ପତିତ ବିକାରୀ
ଦୁନିଆ । ଯଦିଓ କାହା ପାଖରେ ବହୁତ ଧନ ରହିଛି, ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏ ସବୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ମାଟିରେ
ମିଶିଯିବ । ଏହି ଶରୀର ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ଆତ୍ମା ତ ମାଟିରେ ମିଶୁନାହିଁ । କେତେ ବଡ଼ ବଡ଼
ସାହୁକାର ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛନ୍ତି, ବିରଳା ସଦୃଶ । କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ
ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ବଦଳୁଛି । ଜାଣିଥିଲେ ତୁରନ୍ତ ଆସିଯାଇଥା’ନ୍ତେ । ତୁମେ କହୁଛ ନା ଏଠାକୁ
ଭଗବାନ ଆସୁଛନ୍ତି । ତାହେଲେ କୁଆଡ଼େ ଯିବେ ? ବାବାଙ୍କ ବିନା କାହାକୁ ସଦଗତି ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଯଦି କେହି ଋଷି ଗଲେ ତେବେ କହିବା ସଦଗତିରୁ ଋଷି ଗଲେ । ଏପରି ବହୁତ ଋଷିବେ ଏବଂ ଅଧୋଗତି ହେବ ।
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟବତ୍ ଶୁଣନ୍ତି, ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୁଅନ୍ତି.... କେହି ତ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଏହାଙ୍କ ବିନା ଆଉ
କୌଣସି ରାସ୍ତା ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ପାଖରୁ ତ ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବ । ବାବାଙ୍କ
ବିନା ସୁଖ ଶାନ୍ତି ମିଳିବା ଅସମ୍ଭବ ଅଟେ । ଯେବେ ବହୁତ ଧନ ଥିବ ତେବେ ତ ସୁଖ ମିଳିବ ଧନରେ ହିଁ
ସୁଖ ରହିଥାଏ ନା । ମୂଳବତନରେ ତ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିରେ ଥାନ୍ତି । କେହି କହୁଛନ୍ତି ମୋର ପାର୍ଟ
ନଥିଲେ ମୁଁ ସର୍ବଦା ସେଠାରେ ରହିଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏପରି କହିଲେ କ’ଣ ହୋଇଯିବ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଯାଇଛି — ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି କିଛି ନା କିଛି କାରଣରୁ
ସଂଶୟବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ବାବାଙ୍କ ହାତ ଛାଡ଼ି ଦେଉଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣୀଙ୍କ ଉପରେ ଋଷିଥା’ନ୍ତି ଅଥବା
ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଋଷି ଯାଇ ପାଠପଢା ଛାଡ଼ିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ଏଠାକୁ ଫୁଲ ହେବା ପାଇଁ ଆସିଛ । ଅନୁଭବ କରୁଛ — ବାସ୍ତବରେ ଆମେ କଣ୍ଟାରୁ ଫୁଲ ହେଉଛୁ
। ଫୁଲ ନିଶ୍ଚୟ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । କାହାର କିଛି କିଛି ସଂଶୟ ଆସୁଛି, ଅମକ ଏପରି କରୁଛି, ଇଏ ଏହିପରି,
ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଆଉ ଆସିବି ନାହିଁ । ବାସ୍ ଋଷି ଯାଇ ଘରେ ବସିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଉ
ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ଋଷ କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କ ଉପରେ କେବେ ହେଲେ ଋଷ ନାହିଁ । ବାବା ସାବଧାନ କରୁଛନ୍ତି
ଦଣ୍ଡ ବହୁତ କଡା ଅଟେ । ଗର୍ଭରେ ମଧ୍ୟ ଯେଉଁ ଦଣ୍ଡ ମିଳୁଛି, ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଉଛନ୍ତି ।
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ବିନା ଦଣ୍ଡ ମଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଏଠିକାର କର୍ମର ସବୁ ମଦ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ ।
ବାବା ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବେ ତୁମେ ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ଲଢେଇ ଝଗଡ଼ା କରି ଋଷି ଯାଇ
ପାଠପଢା ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିଲ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମକୁ ପିତାଙ୍କ ପାଖରୁ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ । ପାଠପଢା କେବେ
ହେଲେ ଛାଡିବା ଅନୁଚିତ୍ । ତୁମେ ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବାପାଇଁ ପାଠ ପଢୁଛ । ତୁମେ ଏଠାକୁ
ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବାକୁ ଆସୁଛ । କେବେ ତ ଅଧିକ ସଂଖ୍ୟାରେ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ଡ଼୍ରାମାଅନୁସାରେ ରହିବା ପାଇଁ କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଯାଉଛି । ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଅନେକ ତୋଫାନ
ଆସୁଛି । ଅମକ ଜିନିଷ ମିଳିଲା ନାହିଁ, ଏହା ମଳିଲାନି, ଏହା ତ କିଛି ବି ନୁହେଁ ସାଧାରଣ କଥା ।
ଯେବେ ମୃତ୍ୟୁର ସମୟ ଆସିବ ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟ କହିବେ ଆମେ କ’ଣ ଦୋଷ କରିଥିଲୁ, ଯାହାକି
ନିର୍ଦ୍ଦୋଷରେ ଆମକୁ ମାରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଶେଷ ସମୟର ପାର୍ଟକୁ କୁହାଯାଉଛି ରକ୍ତର
ଖେଳ(ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ ହତ୍ୟା) । ଅଚାନକ ବମ୍ ପଡିବ ବହୁତ ସଂଖ୍ୟାରେ ମରିବେ, ଏହା ନିର୍ଦ୍ଦୋଷୀ
ହତ୍ୟା ହେଲା ନା । ଅଜ୍ଞାନୀ ମନୁଷ୍ୟ ଏହିପରି ଚିତ୍କାର କରିବେ । ତୁମେ ବହୁତ ଖୁସି ହେଉଛ,
କାହିଁକିନା ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏହି ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଅନେକ ଧର୍ମର ବିନାଶ ନ ହେଲେ ଏକ
ସତ୍ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କପରି ହେବ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏକମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ଥିଲା ।
କାହାକୁ କ’ଣ ଜଣା ଯେ ସତ୍ୟଯୁଗ ଆରମ୍ଭରେ କ’ଣ ଥିଲା । ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଙ୍ଗମଯୁଗ । ବାବା
ଆସିଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ କରାଇବା ପାଇଁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଡ୍ରାମାକୁ
ତୁମେ ଜାଣିଗଲଣି । ସମସ୍ତେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଆସିବେ ନାହିଁ । ଏତେ କୋଟି କୋଟି ଆତ୍ମାମାନେ କ’ଣ
ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ଯିବେ କି ? ଏହା ହେଉଛି ବିସ୍ତାରର କଥା । ବହୁତ ଝିଅମାନେ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କିଛି
ହେଲେ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପଡ଼ିରହିଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ନାହିଁ ।
ଭକ୍ତିର ଅଭ୍ୟାସ ରହିଛି । କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନ କ’ଣ ନ କରିପାରିବେ । ମୃତ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଜୀବତ
କରିପାରିବେ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଅମୁକ ବ୍ୟକ୍ତି ମୃତ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ଜୀବିତ
କରିପାରିଲେ, ତେବେ କ’ଣ ଭଗବାନ ଏହି କାମ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । କେହି ଯଦି କିଛି ଭଲ କାମ କଲେ ତେବେ
ତାଙ୍କର ମହିମା କରିବାରେ ଲାଗିପଡ଼ିଥାନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କର ହଜାର-ହଜାର ଶିଷ୍ୟ ହୋଇଯିବେ । ତୁମ
ପାଖକୁ ବହୁତ କମ୍ ଆସୁଛନ୍ତି । ଭଗବାନ୍ ପଢାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଏତେ କମ୍ କାହିଁକି ? ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ
କହୁଛନ୍ତି । ଆରେ ଏଠାରେ ମରିବାକୁ ହେବ ଅର୍ଥାତ୍ ସବୁ କିଛି ତ୍ୟାଗ କରିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ
କର୍ଣ୍ଣରସ ରହିଛି । ବହୁତ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଭାବରେ ସହ ବସି ଗୀତା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ଭକ୍ତମାନେ ବସି
ଶୁଣୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ କର୍ଣ୍ଣରସର କିଛି କଥା ନାହିଁ । ତୁମକୁ କେବଳ କୁହାଯାଉଛି ଯେ ବାବାଙ୍କୁ
ୟାଦ କର । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶବ୍ଦ ଅଛି ମନମନାଭବ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଆଚ୍ଛା ବ୍ରାହ୍ମଣୀଠାରୁ ଅଥବା ସେଣ୍ଟରରୁ ଋଷି ଯାଉଛନ୍ତି, ତେବେ ଏହି କାମ ତ କର
ଆଉ ସବୁ ସଙ୍ଗ ଛାଡ଼ି ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ, ଏକା ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଅ । ବାବା ହିଁ ପତିତ-ପାବନ
ଅଟନ୍ତି । କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଚାଲ । ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଘୂରାଅ । ଏତିକି ମନେ ରଖିଲେ ମଧ୍ୟ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ଉଚ୍ଚପଦ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ ମିଳିବ । ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରଜା
ତିଆରି କରିବାକୁ ହେବ । ନଚେତ ରାଜତ୍ତ୍ୱ କାହା ଉପରେ କରିବ । ଯିଏ ବହୁତ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛନ୍ତି,
ସେହିମାନେ ହିଁ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ । ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇଁ କେତେ ବୁଦ୍ଧି ଖଟାଉଛନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥ ନକରି
କେହି ରହିପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତା ପତିତ-ପାବନ ହେଉଛନ୍ତି ବାବା ।
ମନୁଷ୍ୟ ଭଲେ ମହିମା ଗାନ କରୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ ବୁଝୁନାହାଁନ୍ତି । ଭାରତ କେତେ ସମୃଦ୍ଧିଶାଳୀ
ଥିଲା । ଭାରତ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ, ୱାଣ୍ଡର ଅଫ୍ ୱାର୍ଲଡ଼ । ଦୁନିଆର ସପ୍ତାଶର୍ଯ୍ୟ ମାୟାର ଅଟେ । ସାରା
ଡ଼୍ରାମାରେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗ, ନୀଚ ରୁ ନୀଚ ହେଲା ନର୍କ । ଏବେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ
ଆସିଛ, ଜାଣିଛ ପ୍ରିୟ ବାବା କେତେ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ କିଏ ବା ଭୁଲିବ ।
ଯେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ କେବଳ ଗୋଟିଏ କଥା ମନେ ରଖ, ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ବାବା ହିଁ ଶ୍ରୀମତ
ଦେଉଛନ୍ତି — ଭଗବାନୁବାଚ ନୁହେଁ କି ବ୍ରହ୍ମାଭଗବାନୁବାଚ ।
ବେହଦର ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପଚାରୁଛନ୍ତି - ପିଲାମାନେ, ମୁଁ ତୁମକୁ ଏତେ ଧନବାନ କରିଯାଇଥିଲି
ପୁଣି ତୁମର ଦୁର୍ଗତି କିପରି ହେଲା ? କିନ୍ତୁ ପିଲାମାନେ ଏପରି ଶୁଣୁଛନ୍ତି ଯେପରି କିଛି ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଟିକେ କଷ୍ଟ ହୋଇଥାଏ, ଦୁଃଖ-ସୁଖ, ସ୍ମୃତି-ନିନ୍ଦା ମଧ୍ୟ ସହନ
କରିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ଏଠାକାର ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ଦେଖ ପ୍ରାଇମିନିଷ୍ଟରଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପଥର ମାରିବାକୁ ଡ଼େରି
କରୁନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି — ସ୍କୁଲର ପିଲାମାନଙ୍କର ନ୍ୟୁ ବ୍ଲଡ଼ ଅଟେ । ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା
କରୁଛନ୍ତି । ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏମାନେ ଭବିଷ୍ୟତର ନୂଆ ନାଗରିକ ଅଟନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେହି ଛାତ୍ରମାନେ
ଦୁଃଖଦାୟୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କଲେଜକୁ ନିଆଁ ଲଗାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ପରସ୍ପରକୁ ଗାଳି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଦୁନିଆର କ’ଣ ଅବସ୍ଥା ହୋଇଗଲାଣି । ଡ଼୍ରାମାର ଅଭିନେତା ହୋଇ ମଧ୍ୟ ଡ଼୍ରାମାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଅଭିନେତାଙ୍କୁ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ କ’ଣ କୁହାଯିବ! ବଡ଼ରୁ
ବଡ଼ କିଏ, ତାଙ୍କର ଜୀବନ କାହାଣୀକୁ ତ ଜାଣିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ମଧ୍ୟ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ- ଶଙ୍କରଙ୍କର କ’ଣ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଧର୍ମ ସ୍ଥାପକ ମାନଙ୍କର
କ’ଣ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ ତ ଅନ୍ଧବିଶ୍ୱାସରେ ପଡି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପ୍ରିସେପ୍ଟର ଅର୍ଥାତ୍
ଗୁରୁ କହିଦେଉଛନ୍ତି । ଗୁରୁ ତ ସିଏ ଯିଏ ସଦ୍ଗତି କରିଥା’ନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ତ ଏକ
ହିଁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ସେ ପରମଗୁରୁ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମକୁ
ପଢାଉଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ, ତାଙ୍କର ପାର୍ଟ ହିଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର
ସ୍ଥାପନା କରିବା ସହିତ ଅନ୍ୟ ସବୁ ଧର୍ମକୁ ବିନାଶ ମଧ୍ୟ କରାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନେ ତ କେବଳ ଧର୍ମ
ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ବିନାଶ କରାଉଥିବା ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଗୁରୁ କୁହାଯିବ ନା । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ କାଳର କାଳ ଅଟେ । ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ବାକି ସବୁ ଧର୍ମର ବିନାଶ ହୋଇଯିବ
ଅର୍ଥାତ୍ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯଜ୍ଞରେ ସ୍ୱାହା ହୋଇଯିବେ । ପୁଣି ନାଁ କୌଣସି ଲଢେଇ ଲାଗିବ, ନାଁ କୌଣସି
ଯଜ୍ଞ ରଚନା ହେବ । ତୁମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣିଛ । ଅନ୍ୟମାନେ ତ ସମସ୍ତେ ଅନ୍ତ
ନାହିଁ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ତୁମେ କ’ଣ ଏପରି କହିବ କି ? ବାବାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ତେଣୁ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ କିନ୍ତୁ ମାୟାର ମୁକାବିଲା ଏପରି ହେଉଛି
ଯେ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ମଧ୍ୟ ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖ-ସୁଖ, ମାନ-ଅପମାନ, ସହନ କରିବାକୁ
ହେବ । ଏମିତି ତ ଏଠାରେ କାହାରିକୁ ଅପମାନ କରାଯାଇନଥାଏ । ଯଦି ସେଭଳି କୌଣସି କଥା ଅଛି ତେବେ
ବାବାଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦେବା ଉଚିତ୍ । ସୁଚିତ ନ କଲେ ବହୁତ ବଡ ପାପ ହୋଇଥାଏ । ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବା
ଦ୍ୱାରା ତୁରନ୍ତ ତାଙ୍କୁ ସାବଧାନୀ ମଳିବ । ଏହି ସର୍ଜନଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ବି ଲୁଚାଇବା ଅନୁଚିତ୍ ।
ଏଇ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ସର୍ଜନ ଅଟନ୍ତି । ଜ୍ଞାନର ଇଞ୍ଜେକ୍ସନ୍ କୁହାଯାଇଥାଏ ଏହାକୁ କଜ୍ୱଳ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି । ଅଞ୍ଜନକୁ ଜ୍ଞାନ ସୁରମା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଯାଦୁମନ୍ତ୍ର ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସିଛି ତୁମକୁ ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାର ଉପାୟ ବତାଇବା ପାଇଁ । ପବିତ୍ର ନ
ହେଲେ ଧାରଣା ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ଏହି କାମ ବିକାରରୁ ପୁଣି ପାପ ହୋଇଥାଏ । ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜେ ହିଁ ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେଲେ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ କହିପାରିବ ନାହିଁ । ତାହା
ତ ମହାପାପ ହୋଇଯିବ । ବାବା କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି - ପଣ୍ଡିତ କହିଲେ ରାମ ରାମ କହିବା ଦ୍ୱାରା
ସାଗରରୁ ପାରି ହୋଇଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ପାଣିର ସାଗର ପାର ହୋଇଯିବୁ । ଯେପରି ଆକାଶର ଅନ୍ତ
ନାହିଁ ସେହିପରି ସାଗରର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ବ୍ରହ୍ମମହତତ୍ତ୍ୱର ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଅନ୍ତ ପାଇବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କେହି ଏଭଳି
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାରେ କେତେ ଦୂରକୁ ଗଲେ ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଫେରି ଆସୁଛନ୍ତି । ଯଦି
ପେଟ୍ରୋଲ ନଥିବ ତେବେ ଆସବେ କିପରି ? ଏହା ହେଉଛି ବୈଜ୍ଞାନିକମାନଙ୍କର ଅତି ଅହଂକାର । ଏହା ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ବିନାଶ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଉଡ଼ାଜାହାଜ ଦ୍ୱାରା ସୁଖ ମିଳୁଛି ପୁଣି ଏହା ଦ୍ୱାରା ଅତି ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ
ମିଳୁଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କୌଣସି
କାରଣରୁ ପାଠ ପଢାକୁ ଛାଡ଼ିବାର ନାହିଁ । ଦଣ୍ଡ ବହୁତ କଠୋର ସେଥିରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ଅନ୍ୟ
ସମସ୍ତ ସଙ୍ଗକୁ ଛାଡି ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । କେବେ ହେଲେ ଋଷିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଜ୍ଞାନରୂପକ
ଇଞ୍ଜେକ୍ସନ୍ ଅଥବା ଅଞ୍ଜନ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ସେହି ଅବିନାଶୀ ସର୍ଜନ
ଅର୍ଥାତ୍ ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ କୌଣସି କଥା ଲୁଚାଇବାର ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବା ଦ୍ୱାରା ତୁରନ୍ତ
ସାବଧାନୀ ମିଳିଯିବ ।
ବରଦାନ:-
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର
ବିଶେଷତାକୁ ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବା ସହିତ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ହୋଇ ଏକମତର ସଂଗଠନ ନିର୍ମାଣ କରୁଥିବା ସମସ୍ତଙ୍କର
ଶୁଭଚିନ୍ତକ ହୁଅ ।
ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାଙ୍କୁ କୌଣସି ନା କୌଣସି ବିଶେଷତା ନିଶ୍ଚିତ ମିଳୁଛି ତେଣୁ ନିଜର ସେହି ବିଶେଷତାକୁ
କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଅ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖ । ପରସ୍ପର ସହିତ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ରୁହ ତେବେ
ସେମାନଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତାର ଭାବ ବଦଳିଯିବ । ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କର ବିଶେଷତାକୁ ଦେଖିବେ
ସେତେବେଳେ ଅନେକ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏକଭଳି ଦେଖାଯିବେ । ସଂଗଠନ ଏକମତ ହୋଇଯିବ । ଯଦି କେହି କାହାର
ନିନ୍ଦା କରୁଛି ତେବେ ତା’କୁ ସମର୍ଥନ ଦେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ଶୁଣାଉଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିର ରୂପ ଅର୍ଥାତ୍
ଭାବନାକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦିଅ, ତେବେ କୁହାଯିବ ଶୁଭଚିନ୍ତକ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ସଂକଳ୍ପର ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାରବ୍ଧ ବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ଆଧାର ।