ଓମ୍ ଶାନ୍ତି । ଏକଥା ବାବା ପ୍ରତ୍ୟହ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଶୋଇବା ସମୟରେ ନିଜର ଚାର୍ଟକୁ ଦେଖ ଯେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେଇନାହିଁ ତ ଏବଂ ସାରା ଦିନରେ କେତେ ସମୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଛି ? ଏହା ହିଁ ମୂଳକଥା ଅଟେ । ଗୀତରେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ନିଜ ଭିତରକୁ ଦେଖ ଯେ — ମୁଁ କେତେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଛି ? ସାରା ଦିନରେ କେତେ ସମୟ ନିଜର ପ୍ରିୟ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିଛି ? କୌଣସି ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାର ନାହିଁ । ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ୟାଦ କର । ଏବେ ଘରକୁ ଫେରିବାକୁ ହେବ । କେଉଁଠାକୁ ଯିବ ? ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଯାଇ ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହା ତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ ନା ଯେବେ ବାବା ଆସିବେ ତେବେ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲିବ । ଏବେ ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ଆମେ ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ଅଛୁ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା ଅଟେ ଯେ ସଙ୍ଗମଯୁଗକୁ ଆସି ଜ୍ଞାନର ନୌକାରେ ବସି ପୁଣି ଓହ୍ଲାଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସଙ୍ଗମରେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେବାପାଇଁ ଆସି ଡଙ୍ଗାରେ ବସିଛ, ପାରି ହେବାପାଇଁ । ପୁଣି ଏହି ପୁରୁଣା କଳିଯୁଗୀ ଦୁନିଆରୁ ମନକୁ ଦୂରେଇ ଦେବାକୁ ହେବ । ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା କେବଳ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଏବେ ଆମକୁ ବହୁତ ଖୁସିରେ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ । ମନୁଷ୍ୟ ମୁକ୍ତି ପାଇଁ କେତେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଅର୍ଥ ବୁଝୁନାହାନ୍ତି । ଶାସ୍ତ୍ରର ଅକ୍ଷର କେବଳ ଶୁଣୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେହି ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି କ’ଣ କିଏ ଦେଉଛନ୍ତି, କେବେ ଦେଉଛନ୍ତି, ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛ ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ । ତାହା ମଧ୍ୟ ଥରେ ନୁହେଁ, ଅନେକଥର ଦେଇଛନ୍ତି । ଅଗଣିତ ଥର ତୁମେ ମୁକ୍ତିରୁ ଜୀବନମୁକ୍ତିକୁ ପୁଣି ଜୀବନବନ୍ଧନକୁ ଆସିଛ । ତୁମେ ଏବେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଆମେ ହେଉଛୁ ଆତ୍ମା, ବାବା ଆମକୁ ବହୁତ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଦୁଃଖରେ ୟାଦ କରୁଥିଲ, କିନ୍ତୁ ବାବାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିନଥିଲ । ଏବେ ମୁଁ ତୁମକୁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେଉଛି ଯେ କିପରି ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଏ ଜନ୍ମର ବର୍ତ୍ତମାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେତେ ବିକର୍ମ ହୋଇଛି, ତାହା ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ଜଣାପଡିବ । ଯେଉଁମାନେ ସେବାରେ ଲାଗିରହିଥାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଜଣାପଡିଥାଏ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସେବାର ସଉକ ରହିଥାଏ । ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ ମିଳିମିଶି ବିଚାର କରି ସେବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଥାନ୍ତି, ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଜୀବନକୁ ହୀରାତୁଲ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ ସେବାରେ ଲାଗିଯାଆନ୍ତି । ଏହା କେତେ ପୁଣ୍ୟର କାର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । ଏଥିରେ ଖର୍ଚ୍ଚ ଆଦିର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । କେବଳ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଖରାଜ ପରୀ, ସବ୍ଜ ପରୀର ଇତ୍ୟାଦି ଯେଉଁ ସବୁ ନାମ ରହିଛି, ତାହା ତୁମମାନଙ୍କର ନାମ ଅଟେ । ଯେତେ ୟାଦରେ ରହିବ ସେତେ ହୀରାତୁଲ୍ୟ ହୋଇଯିବ । କେହି ମାଣିକ ସଦୃଶ, କେହି ପୁଖରାଜ ସଦୃଶ ହେବେ । ୯ ରତ୍ନ ରହିଛି ନା । କୌଣସି ଖରାପ ଗ୍ରହ ଚଳିଲେ ୯ ରତ୍ନର ମୁଦି ପିନ୍ଧିଥା’ନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ପଥି ଉପଚାର କରାଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ସମସ୍ତ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ପଥି — ମନମନାଭବ କାହିଁକି ନା ଈଶ୍ୱର ଏକ ଅଟନ୍ତି । ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବା ଅଥବା ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ପାଇବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ ଗୋଟିଏ ହିଁ ଅଟେ, କେବଳ ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦରକାର, ଅସୁବିଧାର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ଚିନ୍ତା କରିବା ଉଚିତ୍ ମୋର କାହିଁକି ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତି ରହୁ ନାହିଁ । ସାରା ଦିନରେ ଏତେ କମ୍ ୟାଦ କାହିଁକି ରହୁଛି । ଯଦି ଏହି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ଆମେ ସଦା ସୁସ୍ଥ ନିରୋଗ ହେବା ତେବେ କାହିଁକି ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖି ଉନ୍ନତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତି ନ କରିବା । ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏ ୨-୪ ଦିନ ଚାର୍ଟ ରଖି ପୁଣି ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । କାହାକୁ ବି ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ ହୋଇଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ପୁରୁଣାକୁ କଳିଯୁଗ କୁହାଯାଉଛି । କଳିଯୁଗ ବଦଳି ସତ୍ୟଯୁଗ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ସେଥିପାଇଁ ଆମେ ବୁଝାଉଛୁ ।
କେତେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଦୃଢ ନିଶ୍ଚୟ ନାହିଁ ଯେ ଇଏ ସେହି ନିରାକାର ବାବା ଯିଏକି ଆମକୁ ବ୍ରହ୍ମା ଶରୀରରେ ଆସି ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଅଟ ନା । ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ ବୋଲାଉଛନ୍ତି, ତା’ର ଅର୍ଥ କ’ଣ, ସମ୍ପତ୍ତି କେଉଁଠୁ ମିଳିବ! କିଛି ପ୍ରାପ୍ତି ହେବାର ଥିଲେ ହିଁ ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ ହୋଇଥାନ୍ତି । ତୁମେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ କାହିଁକି ହୋଇଛ ? ନିଶ୍ଚୟର ସହ ହୋଇଛ ନା ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କାହାର ସଂଶୟ ଆସୁଛି । ଯେଉଁମାନେ ମହାନ୍ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷର ଏକା ସାଥିରେ ରହି ମଧ୍ୟ ଭାଇ ଭାଇ ହୋଇ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷର ସ୍ମୃତି ରହେ ନାହିଁ । ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟବୁଦ୍ଧି ନହୋଇଥିଲେ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁରୁଷ ଭାବନା ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । ମହାନ୍ ସୌଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ସନ୍ତାନମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି — ଆମେ ଉଭୟ ଛାତ୍ର ଅଟୁ । ତେଣୁ ଭାଇ ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲୁ । ଏହି ବାହାଦୂରୀ ସେତେବେଳେ ଦେଖାଇ ପାରିବ ଯେବେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିବ । ଆତ୍ମାମାନେ ତ ସବୁ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟନ୍ତି । ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର କୁମାରୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଭାଇ ଭଉଣୀ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି । କେହି ତ’ ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ହେଲେ ମଧ୍ୟ, କିଛି ନା କିଛି ବୁଦ୍ଧି ଯାଇଥାଏ । କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ହେବାରେ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । ତୁମ ଭିତରେ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । କୌଣସି ଝିନ୍ଝଟ୍ ନାହିଁ । ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଏବେ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ଆମେ କେତେ ଅଭିନୟ କରୁଛୁ । ଏବେ ଏହି ଚକ୍ର ଶେଷ ହେଉଛି । ଏହିପରି ନିଜ ସହିତ କଥା ହେବା ଉଚିତ୍ । ଯେତେ କଥା ହେବ, ସେତିକି ହର୍ଷିତ ମଧ୍ୟ ରହିବ ଏବଂ ନିଜର ଚଳଣିକୁ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବା ଦରକାର — ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ବରଣ କରିବାର କେତେ ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇଛି ? ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବୁଝା ହେଉଛି — ଏବେ ଅଳ୍ପ ସମୟରେ ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଅଭିନେତା ମଧ୍ୟ ଅଟ ନା । ନିଜକୁ ଅଭିନେତା ଭାବୁଛ । ଆଗରୁ ଅଭିନେତା ଭାବୁନଥିଲ, ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଥିବାରୁ ଭିତରେ ବହୁତ ଖୁସି ରହିବା ଉଚିତ୍ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ବୈରାଗ୍ୟ, ଘୃଣା ଆସିବା ଦରକାର । ତୁମେ ବେହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ରାଜଯୋଗୀ ଅଟ । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ବୁଝୁଛି — ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ସହିତ ବୁଦ୍ଧି ଲଗାଇବା ଅନୁଚିତ୍ । ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ପୁରୁଣା ଶରୀରର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରୁଛୁ । ଏବେ ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ଯାଉଛୁ, ଯାଇ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବୁ । ତାହା ମଧ୍ୟ ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେବେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା । ଆଉ କାହାକୁ ମନେ ପକାଇଲେ ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ମୃତି ଆସିବ । ପୁଣି ଦଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ଖାଇବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ପଦ ମଧ୍ୟ ଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ । ଯେଉଁମାନେ ଭଲ ଭଲ ଛାତ୍ର ଅଟନ୍ତି ସେମାନେ ନିଜ ସହିତ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଥା’ନ୍ତି ଯେ ମେଧା ବୃତ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ ନେବି । ତେଣୁ ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ଏହି ଖିଆଲ ରହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ନେବି । ତାଙ୍କର ଚଳଣି ମଧ୍ୟ ଅନୁରୂପ ରହିବ । ଭବିଷ୍ୟତରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି କରି ଦୃତ ଗତିରେ ଆଗକୁ ବଢିବାକୁ ହେବ । ତାହା ସେତେବେଳେ ହେବ ଯେବେ ପ୍ରତ୍ୟହ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ନିଜର ଅବସ୍ଥାକୁ ଦେଖିବ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ସମାଚାର ତ ଆସୁଛି ନା । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ବୁଝିପାରୁଛନ୍ତି । କାହାକୁ ବି କହିଦେଉଛନ୍ତି ତୁମ ଭିତରେ ସେହି ଉତ୍ସାହ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଉନାହିଁ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବା ଭଳି ଚଳଣି ଓ ଚେହେରା ଦେଖାଯାଉନାହିଁ । ନିଜର ଖାଦ୍ୟ, ପାନୀୟ, ଚାଲିଚଳନ ଆଦି ତ ଦେଖ! କେତେ ସେବା କରୁଛ ? ତେବେ ଏହା ଦ୍ୱାରା କ’ଣ ହେବ — ସେ ଆତ୍ମା ଭାବିଥା’ନ୍ତି ମୁଁ କିଛି କରି ଦେଖାଇବି । ଏଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଭାବେ ନିଜର ଭାଗ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିବା ପାଇଁ ପଢ଼ିବାକୁ ହେବ । ଯଦି ଶ୍ରୀମତରେ ନ ଚାଲିବ ତେବେ ଏତେ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ପାସ୍ ନହେଲେ କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତର ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ସବୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ — ମୁଁ କେଉଁ ପଦ ପାଇବା ଯୋଗ୍ୟ ଅଟେ ? ନିଜ ପଦର ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବ । ଆରମ୍ଭରୁ ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରୁଥିଲ ପୁଣି ବାବା ସାକ୍ଷାତ୍କାର କଥା ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ମନା କରିଦେଉଥିଲେ । ଶେଷବେଳକୁ ସବୁ ଜଣାପଡିଯିବ ଯେ ମୁଁ କ’ଣ ହେବି କିନ୍ତୁ କିଛି କରିପାରିବ ନାହିଁ । କଳ୍ପ କଳ୍ପାନ୍ତର ପାଇଁ ଏହି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ଡବଲ୍ ମୁକୁଟ, ଡବଲ୍ ରାଜ୍ୟ ଭାଗ୍ୟ ପାଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାର ବହୁତ ସୁଯୋଗ ରହିଛି, ତ୍ରେତାର ଅନ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ୧୬୧୦୮ର ବଡ ମାଳା ତିଆରି ହେବ । ଏଠାକୁ ତୁମେ ଆସିଛ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା ପାଇଁ । ଯେତେବେଳେ କମ୍ ପଦର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ ସେ ସମୟରେ ଯେପରି ନିଜ ପ୍ରତି ଘୃଣା ଆସିବ । ମୁହଁ ତଳକୁ ହୋଇଯିବ । ମୁଁ ତ କିଛି ହେଲେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିନାହିଁ । ବାବା କେତେ ବୁଝାଇଲେ ଯେ ଚାର୍ଟ ରଖ ଏପରି କର କିନ୍ତୁ ମୁଁ କଲି ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଥିଲେ ସବୁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଫଟୋ ରହୁ । ଯଦିଓ ପୁରା ଗ୍ରୁପ୍ର ଏକତ୍ର ଫଟୋ ରହୁ । ପାର୍ଟି ନେଇ ଆସୁଛ ନା । ପୁଣି ସେଥିରେ ତାରିଖ, ଫଟୋର ନେଗେଟିଭ୍ ଆଦି ସବୁ ଲାଗିରହୁ । ପୁଣି ବାବା ବତାଇବେ କିଏ ତଳକୁ ଖସିଲା ? ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ସମାଚାର ତ ସବୁ ଆସୁଛି, ସବୁକିଛି କହିବେ । କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ମାୟା ଟାଣି ନେଇଗଲା । ଜ୍ଞାନ ଛାଡିଦେଲେ । କନ୍ୟାମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ତଳକୁ ଖସିଯାଉଛନ୍ତି । ଏକଦମ୍ ଦୁର୍ଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଛନ୍ତି, ସେ କଥା ନକହିଲେ ଭଲ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଖବରଦାର ରୁହ । ମାୟା କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୂପ ଧାରଣ କରି ଧରି ନେଇଯାଉଛି, କାହାର ନାମ ରୂପ ଆଡକୁ ଦେଖ ବି ନାହିଁ । ଯଦିଓ ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ଦେଖୁଛ କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ୟାଦ ରହୁ । ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଏଥିପାଇଁ ମିଳିଛି, ଯେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖ ଏବଂ ୟାଦ କର । ଦେହ ଅଭିମାନକୁ ତ୍ୟାଗ କର । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଆଖି ତଳକୁ କରି କାହା ସହିତ କଥା ହେବ । ଏପରି ଦୁର୍ବଳ ହେବା ଅନୁଚିତ୍ । ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ନିଜର ପ୍ରିୟତମ ବାବାଙ୍କ ଆଡକୁ ରହୁ । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ଦେଖି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତରରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ଏସବୁ କବରସ୍ଥାନ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଏହା ସହିତ କ’ଣ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବା । ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି — ତାକୁ ଧାରଣ କରି ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯେବେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି ବୁଝାଉଛ ତେବେ ହଜାରଥର ତୁମ ମୁଖରୁ ବାବା ବାବା ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ । ବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମର କେତେ ଫାଇଦା ହେବ । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ୟାଦ କଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ୟାଦ କଲେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ୟାଦ କର । ଏହାକୁ ଭୁଲ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମିଳିଛି ମନମନାଭବ । ବାବା କହିଛନ୍ତି ଏହି "ବାବା” ଶବ୍ଦକୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ଭାବରେ ଚିନ୍ତନ କରିଚାଲ । ସାରାଦିନ ବାବା ବାବା କରିଚାଲିବା ଉଚିତ୍ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥା ନାହିଁ । ନମ୍ବରୱାନ୍ ମୁଖ୍ୟ କଥା ଏହା ହିଁ ଅଟେ । ପ୍ରଥମେ ବାବାଙ୍କୁ ଜାଣ, ଏଥିରେ ହିଁ କଲ୍ୟାଣ ରହିଛି । ଏହି ୮୪ର ଚକ୍ର ବୁଝାଇବା ତ ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦିରେ ବୁଝାଇବାର ବହୁତ ସଉକ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯଦି କେଉଁଠି ଦେଖୁଛ ଆମେ ବୁଝାଇପାରୁନାହୁଁ ତେବେ କହିପାର ମୁଁ ଆମର ବଡ ଭଉଣୀକୁ ଡାକୁଛି । କାହିଁକିନା ଏହା ମଧ୍ୟ ପାଠଶାଳା ଅଟେ ନା । ଏଥିରେ କେହି କମ୍, କେହି ଅଧିକ ପଢ଼ୁଛନ୍ତି । ଏହା କହିବାରେ ଦେହ ଅଭିମାନ ଆସିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଯେଉଁଠି ବଡ ସେଣ୍ଟର ରହିଛି ସେଠାରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ମଧ୍ୟ ଲଗାଇଦେବା ଉଚିତ୍ । ଚିତ୍ର ଲାଗିଥିବା ଦରକାର — ଗେଟ୍ ୱେ ଟୁ ହେଭେନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର । ଏବେ ସ୍ୱର୍ଗର ଦ୍ୱାର ଖୋଲୁଛି । ଏହି ଭବିଷ୍ୟତ ଲଢ଼େଇ ପୂର୍ବରୁ ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି ନେଇଯାଅ । ଯେପରି ମନ୍ଦିରକୁ ପ୍ରତ୍ୟହ ଯାଇଥା’ନ୍ତି, ସେହିପରି ତୁମ ପାଇଁ ପାଠଶାଳା ରହିଛି । ଚିତ୍ର ଲାଗିଥିଲେ ବୁଝାଇବାରେ ସହଜ ହେବ । ଚେଷ୍ଟା କର ଆମେ ଆମର ପାଠଶାଳାକୁ କିପରି ଚିତ୍ରଶାଳା କରିବୁ ? ଆକର୍ଷକ ହେଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଆସିବେ । ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯିବାର ରାସ୍ତା ତ ଏକ ସେକେଣ୍ଡରେ ବୁଝିବାର ରାସ୍ତା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତମୋପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମା ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ପାଇଁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବ, ଏଥିରେ କୌଣସି ଖର୍ଚ୍ଚ ନାହିଁ । ନାଁ କୌଣସି ମନ୍ଦିର ଅଥବା ଚର୍ଚ୍ଚକୁ ଯିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି । ୟାଦ କରି କରି ପବିତ୍ର ହୋଇ ସିଧା ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ମୁଁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେଉଛି ତୁମେ ଏହିପରି କଲେ ଅପବିତ୍ରରୁ ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ଗୋଲା ଚିତ୍ରରେ ବଡ ଗେଟ୍ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ସ୍ୱର୍ଗର ଗେଟ୍ କିପରି ଖୋଲୁଛି । କେତେ ପରିଷ୍କାର ଭାବରେ ରହିଛି । ନର୍କର ଗେଟ୍ ବନ୍ଦ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସ୍ୱର୍ଗରେ ନର୍କର ନାମ ରହିବ ନାହିଁ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେତେ ୟାଦ କରୁଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣାନାହିଁ ଯେ ସେ କେବେ ଆସୁଛନ୍ତି, କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ଭଗବାନ ଆମକୁ ପୁନର୍ବାର ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି — ଏକଥାର ସ୍ମୃତି ରହିଲେ ମଧ୍ୟ କେତେ ଖୁସି ରହିବ । ଏହି ଖୁସି ମଧ୍ୟ ରହୁ ଯେ ମୁଁ ଗଡ୍ ଫାଦରଲୀ ଷ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଅଟେ । ଏହା ଭୁଲିବା ଅନୁଚିତ୍ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର :—
(୧) ସାରାଦିନ ମୁଖରୁ ବାବା ବାବା ଶବ୍ଦ ବାହାରୁଥାଉ, ଅତିକମ୍ରେ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି ବୁଝାଇବା ସମୟରେ ମୁଖରୁ ହଜାର ଥର ବାବା ବାବା ଶବ୍ଦ ବାହାରିବା ଉଚିତ୍ ।
(୨) ଏହି ଆଖି ଦ୍ୱାରା ସବୁକିଛି ଦେଖୁଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତି ରହିଥାଉ, ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେବା ସମୟରେ ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମାକୁ ଏବଂ ଆତ୍ମାର ପିତାଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ ।