10.07.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ଏହି ପାଠପଢା
ଦ୍ୱାରା ନିଜର ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉଛ ଭାୟା ଶାନ୍ତିଧାମ, ଏହା ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କର ଏମ୍ ଅବଜେକ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ, ଏକଥା କେବେ ହେଲେ ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହଁ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମେ ପିଲାମାନେ
ଏହି ସମୟରେ ଡ୍ରାମାର କେଉଁ ଦୃଶ୍ୟକୁ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଦେଖୁଛ ?
ଉତ୍ତର:-
ଏହି ସମୟରେ ଡ୍ରାମାରେ କେବଳ ଦୁଃଖର ଦୃଶ୍ୟ ରହିଛି । ଯଦିଓ କାହାକୁ ଟିକିଏ ସୁଖ ମିଳୁଛି ତାହା
ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପ କାଳ ପାଇଁ ଅର୍ଥାତ୍ କାକ ବିଷ୍ଠା ସମାନ ଅଟେ । ନଚେତ୍ କେବଳ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି
। ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏବେ ଆଲୋକକୁ ଆସିଯାଇଛ । ଜାଣୁଛ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଏହି ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିର
ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି, ଗୋଟିଏ ଦିନ ବି ଅନ୍ୟ ଗୋଟିଏ ଦିନ ସହିତ ସମାନ ନୁହେଁ । ସାରା ଦୁନିଆର
ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଭିନୟ ବଦଳୁଛି । ନୂଆ ନୂଆ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଡବଲ ଓମ୍ ଶାନ୍ତି
। ପ୍ରଥମେ ତ ବାବା ସର୍ବଦା ସ୍ୱଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ରହିଥା’ନ୍ତି, ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ନିଜର ସ୍ୱ-ଧର୍ମରେ ସ୍ଥିତ ହୁଅ ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଆଉ କେହି ଏପରି
କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ନିଜର ସ୍ୱର୍ଧମରେ ସ୍ଥିତ ରୁହ । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି
। ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ । ସେହିମାନେ ହିଁ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବେ । କେଉଁ କଥାରେ ବିଜୟୀ
ହେବେ ? ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଉପରେ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଯିବା - ଏହା ହେଲା ବାବାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତି ଉପରେ
ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ବାକି ପଦର ଅଧିକାରୀ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ତ ନିଶ୍ଚିତ ଯିବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏହା ଛି-ଛି ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏଠାରେ ଆଗକୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ
ଆସିବାର ଅଛି । ଡ୍ରାମାର ଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ । ଅନେକ ଥର ବାବା ସମସ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ପାବନ କରି ମଶା ମାଛି ସଦୃଶ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି ତା’ପରେ ନିଜେ ନିର୍ବାଣ ଧାମରେ ଯାଇ
ନିବାସ କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଯିବ! ତୁମମାନଙ୍କୁ ତ ଏହି ଖୁସୀ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ଏହି
ପାଠପଢି ଆମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବୁ ଭାୟା ଶାନ୍ତିଧାମ । ଏହା ହିଁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଏହି କଥାକୁ ଭୁଲିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପ୍ରତିଦିନ ଏହି କଥା ଶୁଣୁଛ ଏବଂ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଆମକୁ ପତିତରୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ
ବାବା ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ପାବନ ହେବାର ସହଜ ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ନୂଆ
କଥା ନୁହଁ । ଗୀତାରେ ଲେଖା ହୋଇଛି ଯେ ଭଗବାନ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଛନ୍ତି । ସେଥିରେ କେବଳ ବାବାଙ୍କ
ପରିବର୍ତ୍ତେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ନାମ ଲେଖି ଭୁଲ୍ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏପରି ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ତାହା ଗୀତା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଥିବ । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି
ଯେ, କୌଣସି ବି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ମହିମା ସେ ଭଳି ନାହିଁ, ଯେଉଁ ଭଳି ବାବାଙ୍କର ମହିମା ରହିଛି ।
ବାବା ଯଦି ନ ଆସିବେ ତେବେ ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ହିଁ ଘୂରିବ ନାହିଁ । ଦୁଃଖଧାମରୁ ସୁଖଧାମ କିପରି ହେବ
? ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ତ ଘୂରି ଚାଲିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ବାବା
ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି ଚକ୍ର ଘୂରିଥାଏ ? ଯଦି ବାବା ନ ଆସିବେ
ତେବେ କଳିଯୁଗରୁ ସତ୍ୟଯୁଗ କିପରି ହେବ ? ବାକି ଏସବୁ କଥା କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ରରେ ନାହିଁ । ରାଜଯୋଗ
କେବଳ ଗୀତାରେ ହିଁ ଅଛି । ଯଦି ଜାଣିଯିବେ ଭଗବାନ ଆବୁରେ ଆସିଛନ୍ତି ତେବେ ଏକଦମ୍ ମିଶିବା ପାଇଁ
ଦୌଡିବେ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ସହିତ ମିଳନ କରିବା ପାଇଁ ଚାହିଁଥା’ନ୍ତି ନା । ଘରକୁ
ଫେରିଯିବା ପାଇଁ ପତିତପାବନଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ପଦମା ପଦମ ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ
ହେଉଛ । ସେଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅସରନ୍ତି ସୁଖ ଥାଏ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ଦେବୀ-ଦେବତା
ଧର୍ମ ଥିଲା, ତାହା ଏବେ ନାହିଁ । ବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କଦ୍ୱାରା ଦୈବୀ ରାଜ୍ୟର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି ।
ଏହା ତ କ୍ଲିଅର କଥା ଏବଂ ଏହା ହିଁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ ଅଟେ । ଏଥିରେ ସଂଶୟର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ
। ଆଗକୁ ଯାଇ ସମସ୍ତେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ, ରାଜଧାନୀ ନିଶ୍ଚିତ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ଏହା ଆଦି ସନାତନ
ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ଅଟେ । ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଥିଲ ସେତେବେଳେ ଏହାର ନାମ ଭାରତ ଥିଲା ପୁଣି
ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ନର୍କକୁ ଆସୁଛ ସେତେବେଳେ ଏହାର ନାମ ହିନ୍ଦୁସ୍ଥାନ ହୋଇଯାଉଛି । ଏଠାରେ କେବଳ
ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ପରେ ପୁଣି ଏହି ସୃଷ୍ଟି ବଦଳିଯାଉଛି, ସ୍ୱର୍ଗ ସୁଖଧାମ ଅଟେ । ଏହି
ଜ୍ଞାନ ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କଠାରେ ଅଛି । ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଏକଥା କିଛି ବି ଜାଣିନାହାନ୍ତି । ବାବା
ସ୍ୱୟଂ କହୁଛନ୍ତି ଏବେ ଏହା ଅନ୍ଧକାର ରାତ୍ରୀ ଅଟେ । ରାତ୍ରୀରେ ମନୁଷ୍ୟ ଧକ୍କା ଖାଇଥା’ନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଆଲୋକରେ ଅଛ । ଏହା ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ସେକେଣ୍ଡ ବାଇ
ସେକେଣ୍ଡ ବେହଦ ସୃଷ୍ଟିର ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଗୋଟିଏ ଦିନର ଦୃଶ୍ୟ ଅନ୍ୟ ଦିନ ସହିତ ମିଶିନଥାଏ
। ସାରା ଦୁନିଆର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛି । ନୂଆ ନୂଆ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ଏହି
ସମୟରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୁଃଖର ଦୃଶ୍ୟ ରହିଛି । ଯଦିଓ କିଛି ସୁଖ ରହିଛି କିନ୍ତୁ ତାହା ମଧ୍ୟ କାକ
ବିଷ୍ଠା ସମାନ ଅର୍ଥାତ୍ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ । ବାକି ଦୁଃଖ ହିଁ ଦୁଃଖ ରହିଛି । ଯଦିଓ ଏହି ଜନ୍ମରେ
ସୁଖ ଅଛି ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ଦୁଃଖ ଥିବ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମେ
ନିଜ ଘରକୁ ଯାଉଛୁ । ଏଥିପାଇଁ ପାବନ ହେବାର ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ । ଯିଏ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ସିଏ
ଶ୍ରୀଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ ଶ୍ରୀମତ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯେପରି ବାରିଷ୍ଟର, ବାରିଷ୍ଟର ହେବା ପାଇଁ
ମତ ଦେବେ । ସେହିପରି ଏବେ ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଏହିପରି ହୁଅ ।
ତେବେ ନିଜକୁ ପଚାରିବା ଦରକାର — ମୋ ଭିତରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ ? ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ଯେ
ମୁଁ ନିର୍ଗୁଣ, ମୋଠାରେ କୌଣସି ଗୁଣ ନାହିଁ, ନିଜ ପ୍ରତି ଦୟା ଆସୁଛି । ତରସ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୟା । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ ମୁଁ ତ କାହା ପ୍ରତି ଦୟା କରିନଥାଏ । ଦୟା ତ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ ନିଜେ ନିଜ
ଉପରେ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହି ଡ୍ରାମା ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଅଟେ । ନିର୍ଦ୍ଦୟ ରାବଣ ତୁମକୁ ଦୁଃଖ
ଦେଇଥାଏ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଏଥିରେ ରାବଣର ମଧ୍ୟ କୌଣସି ଦୋଷ ନାହିଁ ।
ବାବା ଆସି କେବଳ ରାୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ତାଙ୍କର ଦୟା । ବାକି ଏହି ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ତ’ ପୁଣି
ମଧ୍ୟ ଚାଲିବ । ଡ୍ରାମା ଅନାଦୀ । ଏଥିରେ ନା ରାବଣର ଦୋଷ ନା ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଦୋଷ । ଚକ୍ରକୁ
ଘୂରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । ରାବଣଠାରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ରାବଣ ମତରେ
ତୁମେମାନେ କେତେ ପାପ ଆତ୍ମା ହୋଇଯାଇଛ । ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ । ପୁଣି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ନୂଆ ଦୁନିଆ
ଆସିବ । ଚକ୍ର ତ ଘୂରିବ ନା । ସତ୍ୟଯୁଗ ପୁନର୍ବାର ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବ । ଏବେ ସଂଗମଯୁଗ ଚାଲିଛି ।
ବାସ୍ତବରେ ମହାଭାରତ ଲଢେଇ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟର । ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି ବିନଶ୍ୟନ୍ତି
। ଆଗକୁ ଏହିଭଳି ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଆମେମାନେ ବିଜୟନ୍ତୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବୁ । ବାକି
ସବୁ ରହିବେ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ପବିତ୍ର ନହେଲେ ଦେବତା ହେବା ଅସମ୍ଭବ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦେବତା ହେବା ପାଇଁ ଶ୍ରୀମତ ମିଳୁଛି । ଏଭଳି ମତ ଆଉ କେବେ
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଶ୍ରୀମତ ଦେବାର ପାର୍ଟ କେବଳ ସଂଗମ ଯୁଗରେ ହିଁ ରହିଛି । ଆଉ
କାହାଠାରେ ତ’ ଏହି ଜ୍ଞାନ ହିଁ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ମାନେ ଭକ୍ତି । ତାକୁ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ
। ଆତ୍ମିକ ଜ୍ଞାନ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର ହିଁ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ମହିମା ହେଲା ଜ୍ଞାନର
ସାଗର, ସୁଖର ସାଗର । ବାବା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାର ଉପାୟ ମଧ୍ୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ଖିଆଲ ରଖିବା
ଦରକାର ଯେ, ଏବେ ଯଦି ଫେଲ୍ ହେଲ ତେବେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ପାଇଁ ଫେଲ୍ ହେଉଥିବ । ବହୁତ ଧକ୍କା
ଲାଗିଯିବ । ଯଦି ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ନ ଚାଲିବ ତେବେ ଧକ୍କା ଲାଗିବ । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ବୃକ୍ଷ
ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ବଢ଼ିବ ଏବଂ ତାହା ସେତିକି ବଢିବ ଯେତିକି ଦେବତାମାନଙ୍କର ବୃକ୍ଷ ଥିବ । ଏବେ ତୁମକୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିବ ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କରାଇବାକୁ ପଡିବ । କଲମି ଲାଗୁଥିବ ଏବଂ
ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ ବଡ ହୋଇଯିବ । ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏବେ ଆମର କଲ୍ୟାଣ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ପତିତ
ଦୁନିଆରୁ ପାବନ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାର କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିର ତାଲା ଏବେ ଖୋଲା ଅଛି ।
ବାବା ହେଲେ ବୁଦ୍ଧିବାନମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ନା । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ପୁଣି ଆଗକୁ ଗଲେ ଦେଖିବ
କାହା-କାହାର ତାଲା ଖୋଲୁଛି । ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ଚାଲିଛି । ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ପୁନରାବୃତ୍ତି
ହେବ । ଯେବେଠାରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସିଂହାସନରେ ବସିବେ ସେବେଠାରୁ ସଂବତ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଥାଏ ।
ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଲେଖୁଛ ଏକରୁ ୧୨୫୦ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱର୍ଗ ଦୁନିଆ ଚାଲୁଛି । ଏହା ତ
ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଟେ ନା । ଦୁନିଆରେ ସତ୍ୟନାରାୟଣ କଥା ବା ଅମରକଥାର ଗାୟନ ରହିଛି କିନ୍ତୁ
ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ପ୍ରକୃତ ସତ୍ୟନାରାୟଣଙ୍କ କଥା ଶୁଣୁଛ ଯାହାର ଗାୟନ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ
ହେଉଛି । ସମସ୍ତ ପର୍ବପର୍ବାଣୀ ଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ଏହି ସମୟର ସ୍ମାରକୀ ଅଟେ । ନମ୍ବରୱାନ୍ ଉତ୍ସବ ହେଉଛି
ଶିବବାବାଙ୍କର । କଳିଯୁଗ ପରେ ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ନିଶ୍ଚିତ ଆସିବାକୁ
ପଡିବ । ଚିତ୍ରଗୁଡିକୁ କେହି ଭଲ ଭାବରେ ଦେଖନ୍ତୁ, ସେଥିରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହିସାବ ରହିଛି ।
ତୁମମାନଙ୍କର କେତେ ଖାତିରି ରହିଛି । ଯେତିକି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିବେ ସେତିକି
ନିଶ୍ଚିତ କରିବେ ଏବଂ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଦେଖିବେ । ସେମାନେ ନିଜେ ନିଜର
ପୁରୁଷାର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ । ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ କ’ଣ ନିଜର ପାଠପଢାକୁ
ଜାଣି ନଥିବେ ? ମନ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଖାଇବ ଯେ ମୁଁ ଏହି ବିଷୟରେ ବହୁତ ଦୁର୍ବଳ ଅଛି । କେହି କେହି ଫେଲ୍
ମଧ୍ୟ ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଯେଉଁ ପିଲା ପାଠପଢାରେ ଦୁର୍ବଳ ହୋଇଥିବେ ପରୀକ୍ଷା ସମୟରେ ସେମାନଙ୍କର
ହୃଦୟରେ ପ୍ରକମ୍ପନ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଏ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରିବ ପରନ୍ତୁ ଫେଲ୍
ହୋଇ ଗଲେ, କ’ଣ କରିପାରିବ । ସ୍କୁଲ୍ରେ ଫେଲ୍ ହେଲେ ପରିବାର ବର୍ଗ ମଧ୍ୟ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ତ ଟୀଚର
ମଧ୍ୟ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । କହିବେ ଆମ ସ୍କୁଲ୍ରୁ କମ୍ ପାଶ ହୋଇଛନ୍ତି ତେବେ ବୁଝି ହେବ ଯେ
ଟୀଚର ଏତେ ଭଲ ନୁହଁନ୍ତି । ତେଣୁ କମ୍ ପାସ୍ ହୋଇଛନ୍ତି । ବାବା ମଧ୍ୟ ଜାଣିଥାନ୍ତି ଯେ ସେବା
କେନ୍ଦ୍ରରେ କେଉଁ କେଉଁମାନେ ଭଲ ଟିଚର ଅଛନ୍ତି, କିପରି ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । କେଉଁ କେଉଁମାନେ ଭଲ
ଭାବରେ ପାଠପଢାଇ ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ସବୁ ଜଣାପଡିଯାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ବାଦଲମାନଙ୍କୁ ମୋ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆଣ । ଯଦି ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସାଥୀରେ ଆଣିବ ତେବେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ
ମୋହ ରହିବ । ତେଣୁ ଏକୁଟିଆ ଆସିବା ଦରକାର, ତେବେ ବୁଦ୍ଧି ଭଲ ଭାବରେ ଲାଗି ରହିବ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ତ ସେଠାରେ ବି ଦେଖୁଛ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ କବରସ୍ଥାନ ହୋଇଯିବ । ନୂଆ ଘର ତିଆରି କରିଲେ ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଥାଏ ଯେ ଆମର ନୂଆ ଘର ତିଆରି ହେଉଛି । ଧନ୍ଦା ଆଦି ତ କରିଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ନୂଆ ଘର
ପ୍ରତି ରହିଥାଏ । କେହି ନିରବରେ ତ ବସି ଯାଆନ୍ତି ନାହଁ । ତାହା ତ ହଦର କଥା, ଏହା ହେଲା ବେହଦର
କଥା । ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ କରି ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତିରେ ରହୁ ଯେ ଏବେ ମୁଁ ଘରକୁ ଯାଇ ପୁଣି ନିଜର
ରାଜଧାନୀକୁ ଯିବି ତେବେ ଅପାର ଖୁସୀରେ ରହିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ନିଜର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ପଡିବ । ପରନ୍ତୁ ବୁଦ୍ଧି ସେଠାରେ ଲାଗି ରହୁ । ବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ ନ କରିଲେ ପୁଣି ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର ଏବଂ ଜ୍ଞାନ
ଦ୍ୱାରା ରୋଜଗାର ହୋଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତ ସମସ୍ତେ ପତିତ । ଦୁଇଟି କୂଳ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କୁ ନାବିକ
ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି, ପରନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ କେହି ବି ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ
ବାବା ଆମମାନଙ୍କୁ ଏ କୂଳରୁ ସେ କୂଳକୁ ନେଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି ଯେ ଆମେ ଏବେ ବାବାଙ୍କୁ
ସ୍ମରଣ କରି ବହୁତ ନିକଟକୁ ଯାଉଛୁ । ନାବିକ ନାମ ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ ସହିତ ରଖାଯାଇଛି ନା । ମହିମା
କରିଥା’ନ୍ତି — ନୌକା ମୋର ପାରି କରିଦିଅ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କ’ଣ ଏପରି କହିବେ କି ? ସମସ୍ତେ ଏହି
କଳିଯୁଗରେ ହିଁ ଡାକୁଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ ଯେ ଯେଉଁମାନେ କିଛି ବୁଝିନାହାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ
ତ ଏଠାକୁ ଆଣିବାର ନାହିଁ । ବାବା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମନା କରୁଛନ୍ତି । ଯଦି ବାବାଙ୍କ ଉପରେ ନିଶ୍ଚୟ
ନାହିଁ ତେବେ କଦାପି ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆଣିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ସେମାନେ କିଛି ବି ବୁଝିପାରିବେ
ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ୭ ଦିନର କୋର୍ସ କରାଅ । କାହା କାହାକୁ ତ ୨ ଦିନରେ ମଧ୍ୟ ତୀର ଲାଗିଯାଏ । ଯଦି
ଭଲ ଲାଗିବ ତେବେ ଆଉ କ’ଣ ଛାଡିବେ କି । ସେମାନେ କହିବେ ମୁଁ ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ୭ ଦିନ ଶିଖିବି । ତେବେ
ତୁମେମାନେ ତୁରନ୍ତ ବୁଝିଯିବ ଯେ ଇଏ ଏହି କୂଳର ଅଟେ । ଯାହାର ତୀକ୍ଷ୍ଣ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଥିବ ସେମାନେ
କୌଣସି କଥାକୁ ବେପରୁଆ କରିବେ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା, ଗୋଟିଏ ଚାକିରୀ ଚାଲିଯିବ ତେବେ ଆଉ ଏକ ମିଳିଯିବ
। ଯେଉଁ ପିଲାମାନେ ହୃଦୟବାନ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଚାକିରୀ ଆଦି ଚାଲିଯାଇନଥାଏ । ସେମାନେ ନିଜେ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ଝିଅମାନେ କହନ୍ତି ଆମ ପତିଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦିଅ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ସେ କଥା କୁହ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ନିଜେ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରୁହ ତା’ପରେ ବସି ଜ୍ଞାନ
ବୁଝାଅ । ବାବା କ’ଣ ବୁଦ୍ଧିକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବେ । ତାହେଲେ ତ ସମସ୍ତେ ଏହିଭଳି ଧନ୍ଦା କରୁଥିବେ
। ଏହିଭଳି ଯେଉଁ ପ୍ରଥା ବାହାରିଲା, ତାହା କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କୌଣସି ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ କାହାକୁ କିଛି
ଫାଇଦା ହେଲା, ଶୁଣିଲେ ତ ବାସ୍ ତାଙ୍କ ପଛରେ ପଡିଯାଇଥାନ୍ତି । ଯଦି ପରମଧାମରୁ ନୂଆ ଆତ୍ମା
ଆସିଥା’ନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କର ବହୁତ ମହିମା ହୋଇଥାଏ ନା । ତାଙ୍କର ବହୁତ ଶିଷ୍ୟ ମଧ୍ୟ
ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଣୁ ଏହି ସବୁ କଥାକୁ ଦେଖିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତୁମକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ ଯେ —
ମୁଁ କେତେ ଭଲ ପାଠ ପଢୁଛି ? ଏହି ବିଷୟରେ ତ ବାବା ବିସ୍ମୃତ ଭାବରେ ଆଲୋଚନା କରୁଛନ୍ତି । ବାକି
ଏତିକି କହିଦିଅ ଯେ, ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ତ ଘରେ ରହି ମଧ୍ୟ କରିପାରିବ । କିନ୍ତୁ ଯେହେତୁ
ବାବା ଜ୍ଞାନର ସାଗର ତେଣୁ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ଦେବେ ନା । ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଲା — ମନମନାଭବ ।
ତା’ ସହିତ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତ ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ଚିତ୍ର
ମଧ୍ୟ ବାହାରିଛି । ଯାହାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ନାଭିରୁ ବ୍ରହ୍ମା
ବାହାରିଛନ୍ତି ବୋଲି ଦେଖାଇଛନ୍ତି । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତିର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଛି ପୁଣି ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ନାଭୀରୁ
ବ୍ରହ୍ମା ଦେଖାଉଛନ୍ତି । ଏହା ପୁଣି କ’ଣ ? ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏହା ଠିକ୍ ନା ଭୁଲ୍ ?
ମନମୁଗ୍ଧକର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ବହୁତ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି ନା । କେଉଁ କେଉଁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଚକ୍ର ବି
ଦେଖାଇଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କିଏ କେତେ ଆୟୁଷ ଲେଖିଛନ୍ତି, କିଏ କେତେ ଲେଖିଛନ୍ତି । ଅନେକ ମତ ରହିଛି
ନା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ହଦର କଥା ଲେଖି ଦେଇଛନ୍ତି ବାବା ବେହଦର କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବର୍ତ୍ତମାନ ସମଗ୍ର
ବିଶ୍ୱରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି — ଆମେ କିପରି
ପତିତ ହୋଇଛୁ ପୁଣି ପାବନ କିପରି ହେଉଛୁ । ପରେ ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ସବୁ ଆସିଥାଏ । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଅନେକ ଭେରାଇଟି ଧର୍ମ ରହିଛି । ଗୋଟିଏ ଚେହେରା ଆଉ ଗୋଟିଏ ସହିତ ମିଶି ନଥାଏ । ଏକାଭଳି ଚେହେରାର
ଦୁଇ ଜଣ ବ୍ୟକ୍ତି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ପୂର୍ବ ନିର୍ମିତ ଖେଳ ଯାହାକି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି
। ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସମୟ କମି କମି ଯାଉଛି । ତେଣୁ ନିଜକୁ ନିରିକ୍ଷଣ କର -
ମୁଁ କେତେ ଖୁସିରେ ରହୁଛି ? ମୋତେ କୌଣସି ବିକର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ । ମାୟର ତୋଫାନ ତ ଆସିବ । ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ — ପିଲାମାନେ, ଅନ୍ତର୍ମୂଖୀ ହୋଇ ନିଜର ଚାର୍ଟକୁ ଦେଖ । ତେବେ ଯେଉଁ ଭୁଲ୍ ହେବ
ତାହାର ପଶ୍ଚାତାପ କରିପାରିବ । ଯେପରି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରୁଛ । ବାବା କୌଣସି କ୍ଷମା
କରିନଥା’ନ୍ତି । ଡ୍ରାମାରେ କ୍ଷମା ଅକ୍ଷର ହିଁ ନାହିଁ । ତୁମକୁ ନିଜେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ।
ପାପର ଦଣ୍ଡ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜେ ହିଁ ଭୋଗିଥା’ନ୍ତି । କ୍ଷମାର କଥା କିଛି ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ
ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପରିଶ୍ରମ କର । ବାବା ଏହାର ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ
ଡାକୁଛ ପୁରୁଣା ରାବଣର ଦେଶକୁ ଆସ, ଆସି ଆମ ପତିତମାନଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କର । କିନ୍ତୁ ମନୁଷ୍ୟ କିଛି
ବି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନେ ହେଲେ ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ, ତୁମେ ହେଲ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ
ଯିଏକି ଦୈବୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ହେବାକୁ ଯାଉଛ । ପିଲାମାନେ ପୁରୁଷାର୍ଥ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନୁସାରେ
କରିଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି କହିଥା’ନ୍ତି ଏହାର ଭାଗ୍ୟରେ ଏତିକି ହିଁ ଅଛି । ନିଜର ସମୟ ନଷ୍ଟ
କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର, କଳ୍ପ-କଳ୍ପାନ୍ତର ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ ।
ତେବେ ନିଜକୁ କ୍ଷତିରେ ପକାଇବା ଅନୁଚିତ୍ କାହିଁକି ନା, ଏବେ ଏବେ ଜମା ହେଉଛି ପୁଣି କ୍ଷତିକୁ
ଚାଲିଯାଉଛ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ କେତେ କ୍ଷତି ହୋଇଥାଏ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଅନ୍ତର୍ମୂଖୀ
ହୋଇ ନିଜକୁ ନିରିକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ହେବ, ଯାହା ବି ଭୁଲ୍ ହେଉଛି ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ତରର ସହିତ ପଶ୍ଚାତାପ
କରି ଯୋଗ ବଳ ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜ ପାଇଁ ନିଜକୁ ହିଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ
ହେବ ।
(୨) ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ଯେଉଁ
ସବୁ ଉପଦେଶ ମିଳୁଛି ସେଗୁଡିକୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ଜୀବନରେ ଧାରଣ କରି ନିଜେ ନିଜ ଉପରେ ଦୟା
କରିବାକୁ ହେବ । ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ନିଜର ଏବଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ପୁରୁଷାର୍ଥକୁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । କେବେ ବି
ନିଜର କ୍ଷତି କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ନିରନ୍ତର ଯୋଗ
ଦ୍ୱାରା ଅବିନାଶୀ ରୋଜଗାର ଜମା କରି ସର୍ବ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହୁଅ ।
ନିରନ୍ତର ଯୋଗ
ଦ୍ୱାରା ପ୍ରତି ପାଦରେ ରୋଜଗାର ଜମା କରିଚାଲ ତେବେ ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ଆନନ୍ଦ, ପ୍ରେମ ଇତ୍ୟାଦି
ସମସ୍ତ ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରର ଅନୁଭବ କରିଚାଲିବ । କୌଣସି ପ୍ରକାରର କଷ୍ଟର ଅନୁଭବ ହେବ ନାହିଁ ।
କାରଣ ସଂଗମଯୁଗରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କୁ କୌଣସି କଷ୍ଟ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଯଦିବି କୌଣସି କଷ୍ଟ
ଆସୁଛି ତେବେ ତାହା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସୁଛି । ଯେପରି ଗୋଲାପ ଫୁଲରେ
ଥିବା କଣ୍ଟା ତା’ର ସୁରକ୍ଷାର ସାଧନ ଅଟେ, ସେହିପରି ବର୍ତ୍ତମାନର ଦୁଃଖ-କଷ୍ଟଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଦେବା ପାଇଁ ନିମିତ୍ତ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସ୍ନେହ ରୂପର
ଅନୁଭବ ତ ଶୁଣାଉଛ ଏବେ ଶକ୍ତି ରୂପର ଅନୁଭବ ଶୁଣାଅ ।