06.08.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଉଠି ଏହି
ଚିନ୍ତନ କର ଯେ ମୁଁ ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା କେତେ ବଡ ଶରୀରକୁ ଚଳାଉଛି, ମୋ ଆତ୍ମାରେ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି ।’’
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଶିବବାବାଙ୍କର
କେଉଁ ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି, କେଉଁଟି ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନରେ ସଜେଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ଶିବବାବାଙ୍କର ରହିଛି, ବାକି ଶରୀରକୁ ସଜେଇବାର
ଅଭ୍ୟାସ ତାଙ୍କର ନାହିଁ କାହିଁକି ନା ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ତ ନିଜର ଶରୀର ନାହିଁ । ମୁଁ ଏହାଙ୍କର
ଶରୀର ଯଦିଓ ଭଡାରେ ନେଉଛି କିନ୍ତୁ ଏହି ଶରୀରକୁ ସଜେଇବାର କାମ ଏହି ଆତ୍ମା ନିଜେ କରିଥାଏ, ମୁଁ
କରେ ନାହିଁ । ମୁଁ ତ ସର୍ବଦା ଅଶରୀର ଅଟେ ।
ଗୀତ:-
ବଦଲ ଯାଏ ଦୁନିଆ
ନାଁ ବଦଲଙ୍ଗେ ହମ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ପିଲାମାନେ ଏହି
ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । କିଏ ଶୁଣିଲା ? ଆତ୍ମା, ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରର କାନ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣିଲା । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଏହା ଜଣାପଡିଲା ଯେ ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ, ସେହି ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀରରେ ନ ରହିଲେ ଶରୀର କୌଣସି
କାର୍ଯ୍ୟରେ ଆସେ ନାହିଁ । କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମାର ଆଧାରରେ ଏତେ ବଡ ଶରୀର ଚାଲୁଛି । ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ
ବି ଆତ୍ମା ବିଷୟରେ ଜଣାନାହିଁ ଯିଏ ଏହି ଶରୀର ରୂପକ ରଥ ଉପରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇଥାଏ । ଅକାଳମୁରତ
ଆତ୍ମାର ଏହା ସିଂହାସନ ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି । କେତେ ରମଣୀୟ
ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ ଅଟେ । ଯେବେ ଏହିଭଳି କୌଣସି ରହସ୍ୟଯୁକ୍ତ କଥା ଶୁଣାଯାଇଥାଏ ତେବେ ଚିନ୍ତନ ଚାଲିଥାଏ
। ତୁମ ମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହି ଚିନ୍ତନ ଚାଲିଥାଏ — ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମା ଏତେ ବଡ ଶରୀରରେ ବାସ କରୁଛି ।
ଆତ୍ମାରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଶରୀର ତ ବିନାଶ ହୋଇଯାଉଛି । ବାକି ଆତ୍ମା
ରହିଯାଉଛି । ଏହା ବିଚାର ଯୋଗ୍ୟ କଥା ଅଟେ । ସକାଳୁ ଉଠି ଏହି ବିଚାର କରିବା ଦରକାର ।
ପିଲାମାନଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ଆସିଛି ଯେ ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ ଅଟେ, ତାକୁ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି । ମୁଁ
ଆତ୍ମା କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଏହା ନୂଆ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଯାହାକି ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ବି ଜଣା
ନାହିଁ । ବାବା ହିଁ ଆସି ଜଣାଉଛନ୍ତି, ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯାହାକୁ ସ୍ମରଣ କରିବାର ଅଛି, ମୁଁ କେତେ ଛୋଟ
ଆତ୍ମା କିପରି ଅଭିନୟ କରୁଛି । ଶରୀର ୫ ତତ୍ତ୍ୱରେ ତିଆରି ହେଉଛି । ବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କ’ଣ ଜଣା
ପଡୁଛି କି! ଶିବବାବାଙ୍କର ଆତ୍ମା କିପରି ଆସୁଛି ଯାଉଛି । ଏପରି ବି ନୁହେଁ, ସବୁବେଳେ ଏହାଙ୍କ
ମଧ୍ୟରେ ରହୁଛି । ତେଣୁ ଏହି ଚିନ୍ତନ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ଏପରି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
ଯାହାକି କେବେ କାହାକୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କ ଆତ୍ମାରେ ନଥିଲା । ଅନ୍ୟ ସତ୍ସଙ୍ଗରେ ଏଭଳି କଥା ଉପରେ କାହାର ବିଚାର ଚାଲିନଥାଏ
। ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ସାମାନ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । କୌଣସି ବି
ସାଧୁ-ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି ଏହା କ’ଣ ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଏହାଙ୍କୁ ମନ୍ତ୍ର
ଦେଉଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶାସ୍ତ୍ର ପଢୁଛି । ଜଣେ ବି ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ନୁହଁନ୍ତି ।
ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ ତ କାହା ପାଖରେ ନାହିଁ, ତାହା ହେଲେ ବାବାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ କିପରି ଥିବ ।
ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ! ତୁମେ
କେତେ ହୁସିଆର (ବୁଦ୍ଧିମାନ) ହେଉଛ । ଏପରି କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ଯିଏକି ବୁଝିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି
ଶରୀରରେ ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଅଛି, ତାକୁ ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ପଢାଉଛନ୍ତି । କେତେ ବୁଝିବାର କଥା ।
ପରନ୍ତୁ ଧନ୍ଦା ଆଦିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବା ଦ୍ୱାରା ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ତ ବାବା ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ
ଦେଇଥାନ୍ତି ଯାହା କୌଣସି ବି ମନୁଷ୍ୟଙ୍କ ପାଖରେ ନାହିଁ । ଗାୟନ ଅଛି ନା — ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା
ଅଲଗା ରହିଥାନ୍ତି ବହୁକାଳ... ହିସାବ ରହିଛି ନା । ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆତ୍ମା ହିଁ କଥା କହିଥାଏ
ଶରୀର ଦ୍ୱାରା । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଭଲ କିମ୍ବା ମନ୍ଦ କାମ କରୁଛି । ବାବା ଆସି
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର କରୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସକାଳୁ ଉଠି ପ୍ରଥମେ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ
କିମ୍ବା ବିଚାର କର ଯେ ଆତ୍ମା କ’ଣ ଅଟେ ? ଯିଏକି ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛି । ଆତ୍ମାର ପିତା
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ପତିତ-ପାବନ, ଜ୍ଞାନର ସାଗର କହନ୍ତି । ତେବେ କୌଣସି
ମନୁଷ୍ୟକୁ ସୁଖର ସାଗର, ଶାନ୍ତିର ସାଗର କିପରି କହିପାରିବା । କ’ଣ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ସର୍ବଦା
ପବିତ୍ରତାର ସାଗର ବୋଲି କହିବା ? ନୁହେଁ ନା ଏକ ବାବା ହିଁ ସର୍ବଦା ପବିତ୍ରତାର ସାଗର ଅଟନ୍ତି ।
ମନୁଷ୍ୟ ତ କେବଳ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଶାସ୍ତ୍ରର କଥା ବସି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥାନ୍ତି । ବାସ୍ତବିକ ଅନୁଭବ
ନାହିଁ । ଏପରି ବୁଝିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ମହିମା କରୁଛି । ସେ
ଆମର ବହୁତ ମଧୁର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ସେ ହିଁ ସୁଖଦାତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ହେ ଆତ୍ମାଗଣ
ଏବେ ମୋ ମତରେ ଚାଲ । ଏହି ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମାକୁ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅବିନାଶୀ ମତ ମିଳୁଛି ।
ବିନାଶୀ ଶରୀରଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କୁ ବିନାଶୀ ଶରୀରଧାରୀ ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ହିଁ ମତ ମିଳିଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ତ ତୁମେ ଏଠାକାର ପୁରୁଷାର୍ଥର ଫଳ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଅ । ସେଠାରେ କେବେ ଓଲଟା ମତ ମିଳିନଥାଏ ।
ବର୍ତ୍ତମାନର ଶ୍ରୀମତ ହିଁ ଅବିନାଶୀ ହୋଇଯାଇଥାଏ, ଯାହାକି ଅଧାକଳ୍ପ ଚାଲିଥାଏ । ଏହା ନୂଆ ଜ୍ଞାନ
ଅଟେ, ଏହାକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବା ପାଇଁ କେତେ ବୁଦ୍ଧି ଦରକାର । ଏହାକୁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲଗାଇବା ଦରକାର ।
ଯେଉଁମାନେ ଆରମ୍ଭରେ ବହୁତ ଭକ୍ତି କରିଥିବେ ସେମାନେ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣା କରିପାରିବେ । ଏହା ବୁଝିବା
ଦରକାର — ଯଦି ଆମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଠିକ୍ ରୂପରେ ଧାରଣ ହେଉ ନାହିଁ, ତେବେ ଜରୁର ଆରମ୍ଭରୁ ମୁଁ
ଭକ୍ତି କରିନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯଦି କିଛି ବି ବୁଝି ପାରୁନାହଁ ତାହା ହେଲେ ବାବାଙ୍କୁ ପଚାର
କାହିଁକି ନା ବାବା ଅବିନାଶୀ ସର୍ଜନ (ଡାକ୍ତର) ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ ।
ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇଥାଏ ତ ତାଙ୍କର ମହିମା ମଧ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ଆତ୍ମାର ମହିମା ହେଉଛି ତ ଶରୀରର ବି
ମହିମା ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ତମୋପ୍ରଧାନ ହେଲେ ଶରୀରର ମଧ୍ୟ ମହିମା ହେବ ନାହିଁ । ଏହି ସମୟରେ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଗହନ ବୁଦ୍ଧି (ଜ୍ଞାନ) ମିଳୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ମିଳୁଛି । ଆତ୍ମାକୁ କେତେ
ମଧୁର ହେବା ଦରକାର । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବା ଦରକାର । ବାବା କେତେ ମିଠା ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ମଧୁର କରୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା କୌଣସି ବି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ନ କରୁ ଏହା ଅଭ୍ୟାସ
କରିବା ଦରକାର । ଚେକ୍ କରିବା ଦରକାର ଯେ ମୋ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ ହେଉ ନାହିଁ ତ
? ଶିବବାବା କେବେ ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବେ କି ? ନୁହେଁ । ସେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ
କଲ୍ୟାଣକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବା ପାଇଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ଯେଉଁ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି, ପିଲାମାନଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସେଭଳି ହେବା ଦରକାର । ଏହା ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଆରମ୍ଭରୁ ବହୁତ ଭକ୍ତି କରିଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଧାରଣ ହେବ । ଏବେ ବି ଦେବତାମାନଙ୍କର ଅନେକ ଭକ୍ତ ନିଜର ମୁଣ୍ଡକାଟି ଦେବା ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ
ଅଛନ୍ତି । ବଡ ବଡ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ସାନ ଭକ୍ତମାନେ ଅନୁକରଣ କରିଥାନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ମହିମା ଗାୟନ
କରିଥା’ନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ତ ସ୍ଥୂଳରେ ଦେଖାଯାଇଥାଏ । ଏଠାରେ ତୁମେ ଗୁପ୍ତ ଅଟ ।
ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ସାରା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଏହା ବି ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଜଣା ଅଛି
ଯେ ବାବା ଆମକୁ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ଆମେ ଘରକୁ ଯିବୁ । ଯେଉଁଠାରୁ ସବୁ
ଆତ୍ମାମାନେ ଆସିଥାନ୍ତି, ତାହା ଆମର ଘର ଅଟେ । ସେଠାରେ ଶରୀର ହିଁ ନାହିଁ ତ ଶବ୍ଦ କିପରି ହେବ ।
ଆତ୍ମା ବ୍ୟତୀତ ଶରୀର ଜଡ ହୋଇଯାଏ । ମନୁଷ୍ୟର ଶରୀର ସହିତ କେତେ ମୋହ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ଶରୀରରୁ
ବାହାରି ଗଲେ ବାକି ରହିଲା ୫ ତତ୍ତ୍ୱର ଶରୀର । ଶରୀର ସହ ମଧ୍ୟ କେତେ ସ୍ନେହ ରହିଥାଏ । ପତ୍ନୀ
ପତିର ଚିତା ଉପରେ ଝାସ ଦେବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଏ । ଶରୀର ପ୍ରତି କେତେ ମୋହ ରହିଥାଏ । ଏବେ
ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ସାରା ଦୁନିଆ ଠାରୁ ନଷ୍ଟମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଶରୀର ତ ଦିନେ ବିନାଶ
ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଶରୀରରୁ ଆସକ୍ତି ତୁଟିଯିବା ଦରକାର ନା । କିନ୍ତୁ ବହୁତ ମୋହ ରହିଥାଏ ।
ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦେଉଛନ୍ତି । ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି ନା । ଅମୁକର ଶ୍ରାଦ୍ଧ ହେବ । ତେବେ
ସିଏ କ’ଣ ଖାଇବ କି । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ଏବେ ଏହି ସବୁ କଥାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବା ଦରକାର ।
ଡ୍ରାମାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିଜ ନିଜର ଅଭିନୟ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି, ଆମକୁ
ନଷ୍ଟମୋହା ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୋହଜିତ୍ ରାଜାଙ୍କର କାହାଣୀ ଅଛି ନା ଅନ୍ୟ କେହି ମୋହଜିତ୍ ହୋଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏହିଭଳି କାହାଣୀ ତ ବହୁତ ଲେଖା ହୋଇଛି ନା । ସେଠାରେ ଅକାଳମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ନାହିଁ । ତେଣୁ
ମୋହର କଥା ପଚାରିବା ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ତୁମକୁ ମୋହଜିତ୍ କରୁଛନ୍ତି । ସ୍ୱର୍ଗରେ
ମୋହଜିତ୍ ରାଜାମାନେ ଥିଲେ । ଯେପରି ରାଜାରାଣୀ ସେପରି ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଥିଲେ । ତାହା ହିଁ
ନଷ୍ଟମୋହାର ରାଜଧାନୀ ଅଟେ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ମୋହ ବହୁତ ରହିଥାଏ । ସେଠାରେ ତ ବିକାର ନଥାଏ ।
ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ହିଁ ନାହିଁ । ରାବଣର ରାଜତ୍ୱ ଚାଲିଯାଇଥାଏ । ରାମ ରାଜ୍ୟରେ କଣ ହୁଏ, କିଛି ବି ଜଣା
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଏହିକଥା ସବୁ ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଏହି ଶରୀରରେ ରହି
ମଧ୍ୟ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି । ଲୋନ୍ ଅଥବା ଭଡାରେ ଘର ନେଇଥିଲେ ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ମୋହ ରହିଥାଏ ।
ଘରକୁ ଭଲ ଭାବରେ ସଜେଇ ରଖିଥାନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାବାବାଙ୍କୁ ତ ସଜାଇବା ଦରକାର ନାହିଁ କାରଣ ବାବା ତ
ଅଶରୀରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ଏହାଙ୍କୁ କୌଣସି ସଜା ସଜି କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ଅବିନାଶୀ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନରେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସଜାଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ଅଛି । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ
ବୁଝାଇଥାନ୍ତି । ଶରୀର ତ ଅପବିତ୍ର ହିଁ ଅଟେ । ଏହାଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ନୂଆ ଶରୀର ମିଳିବ ତେବେ
ପବିତ୍ର ହେବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଇଏ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଇଏ ମଧ୍ୟ ଦିନେ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ଜଣା ହିଁ ନାହିଁ । ଧୀରେ ଧୀରେ ଜଣାପଡିବ । ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ, ଏହା ତ ବାବାଙ୍କର ହିଁ କାମ ଅଟେ । ବାବା ହିଁ ଆସି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ପ୍ରଜା ରଚନା କରି ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଅଛ ? ନାହିଁ, ନୂଆ
ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ତେଣୁ ଚୁଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି
। ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଲେ ପ୍ରଥମେ ଏକଥା ମନେ ପକାଅ ଯେ ଆମେ ଈଶ୍ୱର
ପିତାଙ୍କ ନିକଟକୁ ଯାଉଛୁ । ଶିବବାବା ତ’ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସାମ୍ନାକୁ ଆମେ କେମିତି ଯିବା
। ତେଣୁ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇ ପୁଣି ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଶିବବାବା
ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବସିଛନ୍ତି । ଏହି ଶରୀର ତ ପତିତ ଅଟେ । ଶିବବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ନ ରହି
କୌଣସି କାମ କଲେ ପାପ ଲାଗିଯାଏ । ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଯାଉଛୁ । ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ଅଲଗା
ସମ୍ବନ୍ଧୀ ହେବ । ସେଠାରେ ଦେବତାଙ୍କ କୋଳକୁ ଯିବା । ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ କୋଳ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳିଥାଏ ।
ମୁଖରେ କହିଥାନ୍ତି, ହେ ବାବା ଆମେ ଆପଣଙ୍କର ହୋଇଗଲୁ । ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି କେବେ ଦେଖି
ବି ନାହାଁନ୍ତି । ବାହାରେ ରହୁଛନ୍ତି ପତ୍ର ଲେଖନ୍ତି ଶିବବାବା ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର ହୋଇଗଲି
। ବୁଦ୍ଧିରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ଆତ୍ମା କହୁଛି ମୁଁ ଶିବବାବାଙ୍କର ହୋଇଯାଇଛି । ଏହାଙ୍କ ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ
ପତିତ କୋଳରେ ଥିଲି । ଭବିଷ୍ୟତରେ ପବିତ୍ର ଦେବତା କୋଳରେ ଆସିବି । ଏହି ଜନ୍ମ ଦୁର୍ଲଭ ଅଟେ । ହୀରା
ଭଳି ତୁମେ ଏହି ସଂଗମଯୁଗରେ ହେଉଛ । ସଂଗମଯୁଗ କୌଣସି ପାଣିର ସାଗର ଏବଂ ନଦୀମାନଙ୍କର ମିଳନକୁ
କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । ରାତି ଦିନର ଅନ୍ତର ରହିଛି । ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ର ବଡରୁ ବଡ ନଦୀ ଅଟେ ଯେ କି ସାଗରରେ
ମିଶିଛି । ନଦୀମାନେ ଯାଇ ସାଗରରେ ପଡିଛନ୍ତି । ତୁମେ ବି ସାଗରରୁ ବାହାରି ଥିବା ଜ୍ଞାନ ନଦୀ ଅଟ ।
ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି । ବଡରୁ ବଡ ନଦୀ ବ୍ରହ୍ମପୁତ୍ର ଅଟେ । ଏହାଙ୍କ ନାମ ବ୍ରହ୍ମା ଅଟେ
। ସାଗର ସହିତ ଏହାଙ୍କର କେତେ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଅଛି । ତୁମକୁ ଜଣା ଅଛି ଯେ ନଦୀମାନେ କେଉଁଠାରୁ
ବାହାରିଛନ୍ତି । ସାଗରଠାରୁ ହିଁ ବାହାରିଛି, ପୁଣି ସାଗରେ ମିଶିଥାନ୍ତି । ସାଗରଠାରୁ ମିଠା ପାଣି
ଗ୍ରହଣ କରିନିଅନ୍ତି । ସାଗରଙ୍କ ସନ୍ତାନ ପୁଣି ସାଗରରେ ଯାଇ ମିଶନ୍ତି । ତୁମେ ବି ଜ୍ଞାନ ସାଗରରୁ
ବାହାରିଛ ପୁଣି ସମସ୍ତେ ସେଠାକୁ ଚାଲିଯିବ, ଯେଉଁଠି ସେ ରହିଥା’ନ୍ତି, ସେଠାରେ ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ
ବି ରହୁଛ । ଜ୍ଞାନ ସାଗର ଆସି ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ମିଠା କରୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା ଯିଏକି ଗୁଣହୀନ ହୋଇଯାଇଛି
ତାକୁ ଗୁଣବାନ କରୁଛନ୍ତି । ୫ ବିକାର ରୂପୀ ଛି-ଛି ଅବଗୁଣ ତୁମଠାରୁ ବାହାରିଯାଉଛି, ତେଣୁ ତୁମେ
ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛ । ବାବା ପୁରୁଷାର୍ଥ ବହୁତ କରାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ କେତେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲ, ସ୍ୱର୍ଗରେ ରହୁଥିଲ । ତୁମେ ବିଲ୍କୁଲ୍ ଛି-ଛି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛ । ରାବଣ ତୁମକୁ
କ’ଣ କରିଦେଇଛି । ଭାରତରେ ହିଁ ଗାୟନ ଅଛି ହୀରା ସଦୃଶ ଅମୂଲ୍ୟ ଜନ୍ମ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ କଉଡି ଭଳି ବିନାଶୀ ଧନ ପାଇଁ କାହିଁକି ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଛ । ବିନାଶୀ ଧନ କ’ଣ
ବହୁତ ଦରକାର କି । ଗରୀବ ଜଲଦି ବୁଝିଯାଇଥାନ୍ତି । ସାହୁକାର ତ କହିଥା’ନ୍ତି ଏବେ ଆମ ପାଇଁ ଏଇଠି
ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗ । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ — ଯିଏ ବି ମନୁଷ୍ୟମାତ୍ର ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ଏହି
ସମୟରେ କଉଡି ତୁଲ୍ୟ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଜୀବନ ଅଟେ । ଆମେ ବି ଏପରି ଥିଲୁ । ଏବେ ବାବା ଆମକୁ କେତେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଛନ୍ତି । ଲକ୍ଷ୍ୟ ତ ରହିଛି ନା । ଆମେ ନରରୁ ନାରୟଣ ହେଉଛୁ । ଭାରତ ଏବେ କଉଡି ସଦୃଶ
କାଙ୍ଗାଳ ଅଟେ ନା । ଭାରତବାସୀ ନିଜେ କ’ଣ ଜାଣିଛନ୍ତି କି । ଏଠାରେ ତୁମେ କେତେ ସାଧାରଣ ଅବଳାମାନେ
ଅଛ । କେହି ବଡ ଲୋକ ଆସିଲେ ତାଙ୍କୁ ଏଠାରେ ବସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହେବନି । ଯେଉଁଠି ବଡ-ବଡ ଲୋକମାନେ,
ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ଗୁରୁ ଆଦି ଥିବେ ସେହିଭଳି ବଡ-ବଡ ସଭାକୁ ଯିବେ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ
ଗରୀବଙ୍କର ବନ୍ଧୁ ଅଟେ । କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଭଗବାନ ଗରୀବଙ୍କ ରକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ
ଜାଣୁଛ — ଆମେ କେତେ ସାହୁକାର ଥିଲେ । ଏବେ ପୁଣି ହେଉଛୁ । ବାବା ଲେଖିଥା’ନ୍ତି ତୁମେ ପଦମାପଦମପତି
ହେଉଛ । ସେଠାରେ ଲଢେଇ ଝଗଡା ମରାମରି ହୁଏ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ଦେଖ ପଇସା ପାଇଁ କେତେ ମରାମରି
ହେଉଛନ୍ତି । କେତେ ଲାଞ୍ଚ ମିଳୁଛି । ମନୁଷ୍ୟକୁ ତ ପଇସା ଦରକାର ନା । ତୁମେ ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣିଛ
ବାବା ଆମର ସମ୍ପତ୍ତି ଭରପୂର କରିଦେଉଛନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ପାଇଁ ଯେତେ ଦରକାର ସେତେ ଧନ ନିଅ, ପରନ୍ତୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଅବହେଳା କର ନାହିଁ । କୁହାଯାଏ ନା ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁସରଣ କର । ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ
କର ତେବେ ଏହିପରି ହୋଇଯିବ । ନରରୁ ନାରାୟଣ, ନାରୀରୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେବା ପାଇଁ ଉଚ୍ଚ ପରୀକ୍ଷା ଦେବାକୁ
ହେବ । ଏଠାରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ବି ଅବହେଳା କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ବାବା ଶ୍ରୀମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ
ଶ୍ରୀମତ ପାଳନ କରିବାକୁ ହେବ । କାଇଦା ଆଇନର ନୀତି ନିୟମର ଉଲଂଘନ କର ନାହିଁ । ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ
ହିଁ ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଉଛ । ଲକ୍ଷ୍ୟ ବହୁତ ଉଚ୍ଚ ଅଟେ । ପ୍ରତିଦିନ ନିଜର ହିସାବ ରଖ । ରୋଜଗାର
କଲି ନା ଘାଟା ହେଲା ? ବାବାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ ପକାଇଲି ? କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ରାସ୍ତା ବତାଇଲି ?
ଅନ୍ଧମାନଙ୍କର ଲାଠି ତୁମେ ଅଟ ନା । ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ମିଳୁଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବା ଯେପରି
ମିଠା ଅଟନ୍ତି, ସେହିପରି ମିଠା ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସୁଖ ଦେବାର ଅଛି । କୌଣସି ଅକର୍ତ୍ତବ୍ୟ କାର୍ଯ୍ୟ
କରିବାର ନାହିଁ । ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ କଲ୍ୟାଣକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟ ହିଁ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ମୂଲ୍ୟହୀନ ବିନାଶୀ
ଧନ ପଛରେ ଦୌଡିବାର ନାହିଁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ନିଜର ଜୀବନକୁ ହୀରା ସଦୃଶ କରିବାର ଅଛି । କୌଣସି
ଭୁଲ୍ କର୍ମ କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ଚାଲେଞ୍ଚ ଏବଂ
ବ୍ୟବହାରିକ ଜୀବନର ସମାନତା ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ପାପ କର୍ମରୁ ମୁକ୍ତ ରଖି ବିଶ୍ୱସେବାଧାରୀ ହୁଅ ।
ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଯେଉଁ
ଚାଲେଞ୍ଜ ଅଥବା ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛ ସେହି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଏବଂ ତୁମର ବ୍ୟବହାରିକ ଜୀବନ ମଧ୍ୟରେ ସମାନତା
ରହିବା ଉଚିତ୍, ନଚେତ୍ ପୂଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ହେବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ବୋଝଯୁକ୍ତ ଆତ୍ମା ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଏହି
ପାପ ଏବଂ ପୁଣ୍ୟର ଗତିକୁ ଜାଣି ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖ କାହିଁକି ନା ସଂକଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି
ପ୍ରକାରର ବିକାରର ଦୁର୍ବଳତା, ବ୍ୟର୍ଥ ବାଣୀ, ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବନା, ଘୃଣା ବା ଈର୍ଷାର ଭାବନା, ପାପର
ଖାତାକୁ ବଢାଇ ଦେଇଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ଭବର ବରଦାନ ଦ୍ୱାରା ନିଜକୁ ସୁରକ୍ଷିତ ରଖି ବିଶ୍ୱ
ସେବାଧାରୀ ହୁଅ । ସଂଗଠିତ ରୂପରେ ଏକମତ ଏବଂ ଏକରସ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ କରାଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ପବିତ୍ରତାର
ଜ୍ୟୋତି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ ଜାଗ୍ରତ କର ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ ସହଜରେ ଦେଖିପାରିବେ ।