30.08.20 Avyakt Bapdada Odia Murli
13.03.86 Om Shanti Madhuban
“ସହଜ ପରିବର୍ତ୍ତନର
ଆଧାର - ଅନୁଭବର କ୍ଷମତା”
ବାପଦାଦା ନିଜର ସମସ୍ତ
ଆଧାରମୂରତ ଏବଂ ଉଦ୍ଧାର ମୂରତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନ ଆଜିର ବିଶ୍ୱକୁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏବଂ ସମ୍ପନ୍ନ କରିବା ପାଇଁ ଆଧାରମୂରତ ଅଟନ୍ତି । ଆଜି ସାରା ବିଶ୍ୱ ନିଜର ଆଧାର ମୂରତ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ବିଧିରେ ଡାକୁଛି ବା ମନେ ପକାଉଛି ।
ତେବେ ଏହିଭଳି ସମସ୍ତ ଦୁଃଖୀ ଅଶାନ୍ତ ଆତ୍ମା ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ସାହାରା ଦେଉଥିବା, ଭାଗ୍ୟର ଆଞ୍ଜୁଳୀ
ଦେଉଥିବା, ସୁଖ ଶାନ୍ତିର ରାସ୍ତା ବତାଉଥିବା, ଜ୍ଞାନନେତ୍ର ହୀନ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଦିବ୍ୟନେତ୍ର
ଦେଉଥିବା, ଭଟକୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚାଉଥିବା, ଅପ୍ରାପ୍ତ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ
ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି କରାଉଥିବା, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରୁଥିବା - ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆତ୍ମାମାନେ
ହିଁ ଅଟ । ଆଜି ବିଶ୍ୱର ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗରେ କୌଣସି ନା କୌଣସି ପ୍ରକାରର ହଲଚଲ ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି,
କେଉଁଠି ମନର ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତା ହିଁ ହଲଚଲ୍ର କାରଣ ହେଉଛି, କେଉଁଠି ନିଜ ଜୀବନ ଉପରେ
ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବା କାରଣରୁ ହଲଚଲ ହେଉଛି, କେଉଁଠି ପ୍ରକୃତିର ତମୋପ୍ରଧାନ ବାୟୁମଣ୍ଡଳ କାରଣରୁ
ହଲଚଲ୍ ହେଉଛି, ଏହିଭଳି ଦୁନିଆରେ ଚାରିଆଡେ ହଲଚଲ୍ ହିଁ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ଏହିଭଳି ସମୟରେ
ବିଶ୍ୱର ଏକ କୋଣରେ ତୁମେ ଅଚଳ-ଅଟଳ ଆତ୍ମାମାନେ ରହିଛ । ସାରା ଦୁନିଆ ଭୟର ବଶୀଭୂତ ଥିବାବେଳେ
ତୁମେମାନେ ନିର୍ଭୟ ହୋଇ ସର୍ବଦା ଖୁସି ମନରେ ନାଚିବାରେ ଗାଇବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଅଛ । ଯଦି ଦୁନିଆ
ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ଖୁସି ପାଇବାର କୌଣସି ଉପାୟ କରୁଛି, ଯଥା - ନାଚିବା, ଗାଇବା ବା ଆହୁରି ଅନେକ
ପ୍ରକାରର ଉପାୟ କରୁଛି ତେବେ ସେହି ଅଳ୍ପକାଳର ସାଧନ ଗୁଡିକ ସେମାନଙ୍କୁ ଆହୁରି ଅଧିକ ଚିନ୍ତା
ରୂପକ ଚିତ୍ତା ଅର୍ଥାତ୍ ଅଗ୍ନି ଆଡକୁ ନେଇଯାଉଛି ଏହିଭଳି ବିଶ୍ୱର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଏବଂ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି ରୂପକ ଆଧାର ଆବଶ୍ୟକ କାରଣ ସେମାନେ ସବୁ ପ୍ରକାରର ଆଧାରକୁ
ଦେଖିସାରିଲେଣି ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କର ମନ ଭିତରୁ ନ ଚାହିଁଲେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶବ୍ଦ ବାହାରୁଛି ଯେ ଏହା
ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଦରକାର । ଏହି ସବୁ ସାଧନଗୁଡିକ ବା ଏହିସବୁ ବିଧିଗୁଡିକ ସିଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍
ସଫଳତାର ଅନୁଭୂତି କରାଇ ପାରିବ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ କିଛି ନୂଆ ହେବା ଦରକାର, ଅଲଗା କିଛି ହେବା
ଦରକାର । ଏହା ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କର ଅନ୍ତରର ଶବ୍ଦ । ଦୁନିଆରେ ଯାହା ସବୁ ଅଳ୍ପକାଳର ସାହାରା ଗୁଡିକ
ଅଛି ଏଗୁଡିକ କୁଟାଖିଅ ସଦୃଶ ସାହାରା । ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ବାସ୍ତବିକ ସାହାରା ଖୋଜୁଛନ୍ତି, ଅଳ୍ପକାଳର
ଆଧାର ଗୁଡିକୁ, ଅଳ୍ପକାଳର ପ୍ରାପ୍ତି ଗୁଡିକୁ, ବିଧିଗୁଡିକୁ ଦେଖି ଦେଖି ଥକିଗଲେଣି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ଏହିଭଳି ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ସାହାରା, ବାସ୍ତବିକ ସାହାରା, ଅବିନାଶୀ ସାହାରା ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବାର ରାସ୍ତା କିଏ ଦେଖାଇବ ? ତୁମେମାନେ ହିଁ ଦେଖାଇବ ନା ? ତେବେ ସାରା ଦୁନିଆ ହିସାବରେ
ତୁମେମାନେ ବହୁତ କମ୍ ସଂଖ୍ୟକ ଅଟ କିନ୍ତୁ କଳ୍ପ ପୂର୍ବର ସ୍ମାରକୀରେ ଅକ୍ଷୌଣୀ ସେନା ବିପକ୍ଷରେ
ମାତ୍ର ପାଞ୍ଚଜଣ ପାଣ୍ଡବଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖାଇଛନ୍ତି, କାରଣ ସବୁଠାରୁ ବଡରୁ ବଡ ଅଥୋରିଟୀ ଅର୍ଥାତ୍
କ୍ଷମତାର ଅଧିକାରୀ ତୁମମାନଙ୍କ ସାଥୀରେ ଅଛନ୍ତି । ବିଜ୍ଞାନର ଅଥୋରିଟୀ, ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣର
ଅଥୋରିଟୀ, ରାଜନୈତିକ ଅଥୋରିଟୀ, ଧାର୍ମିକ ଅଥୋରିଟୀ ଏହିଭଳି ଅନେକ ଅଥୋରିଟୀମାନେ ନିଜ ନିଜର
କ୍ଷମତା ଅନୁସାରେ ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିବା ପାଇଁ ପାରୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଚେଷ୍ଟା କରିସାରିଲେଣି ।
ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କ ନିକଟରେ କେଉଁ ଅଥୋରିଟୀ ଅଛି ? ସବୁଠାରୁ ବଡରୁ ବଡ “ପରମାତ୍ମ ଅନୁଭୂତିର
ଅଥୋରିଟୀ” ରହିଛି । ଅନୁଭବର ଅଥୋରିଟୀ ଦ୍ୱାରା ସହଜରେ ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରୀତିରେ କାହାକୁ ବି
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିପାରିବ । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ଏହି ବିଶେଷ ଅନୁଭବର ଅଥୋରିଟୀ ରହିଛି,
ସେଥିପାଇଁ ଶୁଦ୍ଧ ଅଭିମାନର ସହିତ, ନିଶ୍ଚୟର ସହିତ, ନିଶାର ସହିତ, ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ କହୁଛ ଯେ
ସହଜ ଏବଂ ଯଥାର୍ଥ ରାସ୍ତା ଗୋଟିଏ ହିଁ ଅଟେ । ଏହା କେବଳ ଜଣଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଛି ଏବଂ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକ ସୂତ୍ରରେ ବାନ୍ଧି ଦେଉଛି । ଏହି ସନ୍ଦେଶ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଉଛ ନା! ସେଥିପାଇଁ
ବାପଦାଦା ଆଜି ବିଶ୍ୱର ଆଧାରମୂରତ, ଉଦ୍ଧାରମୂରତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଏବଂ କହୁଛନ୍ତି, ଦେଖ
-- ବାପଦାଦାଙ୍କ ସହିତ କେଉଁମାନେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି ? ଯଦିଓ ବିଶ୍ୱର ଆଧାର-ଉଦ୍ଧାରମୂରତ,
କିନ୍ତୁ କେଉଁମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ? ଯେଉଁମାନେ ଦୁନିଆ ହିସାବରେ ସାଧାରଣ ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁନିଆର
ଲୋକମାନଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିରେ ମହାନ ନୁହଁନ୍ତି ଏବଂ ଯେଉଁମାନେ ଦୁନିଆ ଦୃଷ୍ଟିରେ ମହାନ ସେମାନେ ବାବାଙ୍କ
ଦୃଷ୍ଟିରେ ସାଧାରଣ । ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରଥମେ ତ ପରିହାସ କରିବେ, କହିବେ
ଏହିମାନେ ବିଶ୍ୱର ଆଧାର ଉଦ୍ଧାର ମୂରତ! କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆର ଲୋକମାନେ ଯାହା କରୁଛନ୍ତି ତାହା ବାବା
କରୁ ନାହାଁନ୍ତି, କାରଣ ସେମାନଙ୍କୁ ନାମୀଗ୍ରାମୀ ମନୁଷ୍ୟ ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ ଯେଉଁମାନଙ୍କର
ସତ୍ତାକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦେଇଛି ବାବାଙ୍କୁ ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବିଖ୍ୟାତ କରିବାର ଅଛି, ଅସମ୍ଭବକୁ
ସମ୍ଭବ କରିବାର ଅଛି, ସାଧାରଣକୁ ମହାନ କରିବାର ଅଛି, ନିର୍ବଳକୁ ମହାବଳବାନ କରିବାର ଅଛି, ଦୁନିଆ
ହିସାବରେ ଯେଉଁମାନେ ଅପାଠୁଆ ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନବାନ କରିବାର ଅଛି - ଏହା ହିଁ ହେଉଛି
ବାବାଙ୍କର ପାର୍ଟ । ସେଥିପାଇଁ ବାପଦାଦା ପିଲାମାନଙ୍କର ସଭାକୁ ଦେଖି ମୁରୁକୀ ହସୁଛନ୍ତି ଏବଂ
ଭାବୁଛନ୍ତି ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଏହି ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ
ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି । ଏବେ ତ ଦୁନିଆର ଲୋକମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ଅନ୍ୟ ସବୁ ଆଡୁ ହଟିଗଲାଣି ଏବଂ ଏହି
ଗୋଟିଏ ଆଡକୁ ହିଁ ଆସୁଛି । ଏବେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେଉଁ କାମ ଆମେ କରିପାରିଲୁ ନାହିଁ ତାହା ପରମାତ୍ମା
ପିତା ଗୁପ୍ତ ରୂପରେ ଏହିମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କରାଉଛନ୍ତି । ଏବେ କୁମ୍ଭମେଳାରେ କ’ଣ ଦେଖିଲ ? ଏହି କଥା
ଦେଖିଲ ନା! ସମସ୍ତେ କିପରି ସ୍ନେହପୂର୍ଣ୍ଣ ଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଏହା ତ ଧୀରେ ଧୀରେ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ହେବ । ଧର୍ମନେତା, ରାଜନେତା ଏବଂ ବୈଜ୍ଞାନିକ -- ଏହି ତିନୋଟି ଯାକ ବିଶେଷ ଅଥୋରିଟୀ
ସାଧାରଣ ରୂପରେ ଆସିଥିବା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର କ୍ଷଣିକ ଅନୁଭବ କରିବାର ଆଶା ନେଇ ନିକଟକୁ ଆସୁଛନ୍ତି ।
ଏବେ ମଧ୍ୟ ଓଢଣୀ ଭିତରେ ରହି ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଓଢଣୀ ବାହାରକୁ ବାହାରି ନାହାଁନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଗୁପ୍ତ
ରୂପରେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରୁଛନ୍ତି, ଓଢଣୀ ପଛରେ ରହି ଦେଖୁଥିବା କାରଣରୁ ଏବେ ଦ୍ୱିଧାରେ ଅଛନ୍ତି ।
ଅର୍ଥାତ୍ ଦ୍ୱିଧା ମଧ୍ୟ ଓଢଣୀ ସଦୃଶ ଅଟେ । ଭାବୁଛନ୍ତି ଏହିମାନେ ନା ଆଉ କେହି ଅଛନ୍ତି! ପୁଣି ବି
ଦୃଷ୍ଟି ଯାଉଛି । ଏବେ ତ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ଓଢଣୀ ସବୁ ସମାପ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ଗୋଟିଏ ହେଲା ନିଜର
ନେତା ପଣିଆର, ଆସନର ବା ଚୌକିର ଓଢଣୀ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଡ, ସେହି ଓଢଣୀ ଭିତରୁ ବାହାରିବାକୁ ଏବେ
ଟିକିଏ ସମୟ ଲାଗିବ କିନ୍ତୁ ଆଖି ତ ଖୋଲିଲାଣି ନା । କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣମାନେ ଟିକିଏ ଜାଣି ଗଲେଣି ।
ବାପଦାଦା ବିଶ୍ୱର ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଅର୍ଥାତ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ନିଜର ପିତାଙ୍କର ସମ୍ପତ୍ତିର
ଅଧିକାରୀ ନିଶ୍ଚିତ କରିବେ । ଚାହେଁ ଯେମିତି ବି ହୋଇଥା’ନ୍ତୁ କିନ୍ତୁ ସନ୍ତାନ ତ ଅଟନ୍ତି ନା!
ତେଣୁ ମୁକ୍ତି ହେଉ ବା ଜୀବନମୁକ୍ତି ହେଉ - ଦୁଇଟି ଯାକ ସମ୍ପତ୍ତି ପିଲାମାନଙ୍କର ହିଁ ଅଟେ ଏବଂ
ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ହିଁ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, କାରଣ ପିଲାମାନେ ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ନା! ସେମାନଙ୍କର
ମଧ୍ୟ କିଛି ଦୋଷ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦୟା ଲାଗୁଛି ନା! ତେବେ ଦୟା ମଧ୍ୟ ଲାଗୁଛି
ଏବଂ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ମଧ୍ୟ ଆସୁଛି, ଯେମିତି ବି ହେଉ ସର୍ବ ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାର
ନେଇ ଯାଆନ୍ତୁ । ଆଚ୍ଛା! ଆଜି କରେବିୟନର ପାଳି । ଏମିତି ତ ସମସ୍ତେ ବାପଦାଦାଙ୍କର ଅତି ଗେହ୍ଳା
ଅଟନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସ୍ଥାନର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବିଶେଷତା ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯାହାକି ବାପଦାଦା ସବୁବେଳେ
ଦେଖୁଛନ୍ତି । ଏମିତି ତ ବାପଦାଦାଙ୍କ ନିକଟରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନର ପୂରା ହିସାବ ରହିଛି କିନ୍ତୁ
ବାପଦାଦା ପିଲାମାନଙ୍କର କେଉଁ କଥାକୁ ଦେଖି ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ସବୁ ପିଲାମାନେ ନିଜ ନିଜର ଶକ୍ତି
ଅନୁସାରେ ସେବାର ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହରେ ସର୍ବଦା ରହୁଛନ୍ତି । ସେବା ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନର ବିଶେଷ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହୋଇଯାଇଛି । ସେବା ବିନା ଏହି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ ଖାଲି-ଖାଲି ଲାଗୁଛି । ସେବା ନ ଥିଲେ
ଯେମିତି ଫାଙ୍କା ଫାଙ୍କା ଲାଗୁଛି । ତେଣୁ ସେବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବାର ଉତ୍ସାହକୁ ଦେଖି ବାପଦାଦା
ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ କରେବିୟନର ବିଶେଷତା କ’ଣ ? ସର୍ବଦା କରିବ ଅର୍ଥାତ୍ ନିକଟରେ ରହୁଥିବା
ଆତ୍ମାମାନେ । ବାପଦାଦା ସ୍ଥୂଳକୁ ଦେଖୁନାହାଁନ୍ତି, କାରଣ ଶାରୀରିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଯେତେ ବି ଦୂରରେ
ଥାଅ କିନ୍ତୁ ମାନସିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ନିକଟରେ ତ ଅଛ ନା! ପିଲାମାନେ ଶାରୀରିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ
ଯେତିକି ଦୂରରେ ଅଛନ୍ତି ସେହି ଅନୁସାରେ ବିଶେଷ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କର ସଂଗର ଅନୁଭବ କରିବାର ଲିଫ୍ଟ
ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି, କାହିଁକି ନା ବାବାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ସର୍ବଦା ଚାରିଆଡର ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ରହିଛି
ଅର୍ଥାତ୍ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ସର୍ବଦା ଦୃଷ୍ଟିରେ ସମାହିତ କରି ରଖିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ
ସମାହିତ ଥିବା ପିଲାମାନେ କେଉଁଠି ଥିବେ ? ଦୂରରେ, ନା ନିକଟରେ ? ତେବେ ସମସ୍ତେ ନିକଟରେ ରହୁଥିବା
ରତ୍ନ ଅଟ, କେହି ବି ଦୂରରେ ନାହଁ । ନିୟର ଅର୍ଥାତ୍ ନିକଟରେ ଏବଂ ଡିୟର ଅର୍ଥାତ୍ ପ୍ରିୟ ଅଟ । ଯଦି
ନିକଟରେ ନଥା’ନ୍ତ ତେବେ ଉମଂଗ-ଉତ୍ସାହ ମଧ୍ୟ ନଥା’ନ୍ତା । ସର୍ବଦା ସବାବାଙ୍କର ସଙ୍ଗ ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଶକ୍ତିଶାଳୀ କରି ଆଗକୁ ବଢାଉଛି ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ସମସ୍ତେ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି ଯେ କେତେ ସାହସର ସହିତ ସେବାରେ ବୃଦ୍ଧି
କରିଚାଲିଛନ୍ତି । ବାପଦାଦା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ସମସ୍ତଙ୍କର ଗୋଟିଏ ହିଁ ସଂକଳ୍ପ ରହୁଛି ଯେ ସବୁଠାରୁ
ବଡ ବଡରୁ ବଡ ମାଳା ଆମକୁ ହିଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ଯିଏ ଯେଉଁଠି ବି ମାଳର ଦାନା ଗୁଡିକ
ବିଚ୍ଛୁରିତ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି ସେହି ଦାନା ଗୁଡିକୁ ଏକତ୍ରିତ କରି, ମାଳା ତିଆରି କରି ବାବାଙ୍କ
ସମ୍ମୁଖକୁ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ସାରା ବର୍ଷ ଏହିଭଳି ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ରହୁଛି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଫୁଲତୋଡାକୁ ବାବାଙ୍କ ନିକଟକୁ ନେଇଯିବୁ । ତେଣୁ ବର୍ଷକ ଯାକ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରିବାରେ
ଲାଗି ରହିଛନ୍ତି । ବାପଦାଦା ସମସ୍ତ ବିଦେଶର ସେବାକେନ୍ଦ୍ରଗୁଡିକର ଏହି ବର୍ଷର ବୃଦ୍ଧିର ଫଳାଫଳକୁ
ଦେଖୁଛନ୍ତି । ପ୍ରତ୍ୟେକ ସନ୍ତାନ କିଛି ନା କିଛି, ଛୋଟ ହେଉ ବା ବଡ ହେଉ ଫୁଲତୋଡା ପ୍ରସ୍ତୁତ କରି
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଫଳ ରୂପରେ ଆଣିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ବାପଦାଦା ମଧ୍ୟ ନିଜର କଳ୍ପପୂର୍ବର ସ୍ନେହୀ
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ସ୍ନେହର ସହିତ ମେହନତ କରିଛନ୍ତି ଏବଂ ସ୍ନେହର
ସହିତ କରୁଥିବା କାରଣରୁ ପରିଶ୍ରମ ଜଣା ପଡୁ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସବୁଆଡୁ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ଗ୍ରୁପ୍
ଆସିଛନ୍ତି । ବାପଦାଦାଙ୍କୁ ଏହି କଥା ସବୁଠାରୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି ଯେ ସଦାସର୍ବଦା ସେବାରେ ଅଥକ ହୋଇ ଆଗକୁ
ଆଗ ବଢୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଏହା ହିଁ ହେଉଛି - ସେବାର ସଫଳତାର ବିଶେଷତା ଯାହାକି କେବେହେଲେ ନିରାଶ ହେବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଯଦିଓ ଆଜି ଅଳ୍ପ ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କାଲିକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଅଧିକ ହେବେ ସେଥିପାଇଁ
ଯେଉଁଠି ବାବାଙ୍କର ପରିଚୟ ମିଳିଯାଇଛି, ବାବାଙ୍କର ପିଲାମାନେ ନିମିତ୍ତ ରୂପରେ ଅଛନ୍ତି, ସେଠାରେ
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ବାବାଙ୍କର ପିଲାମାନେ ଲୁଚି ରହିଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ସମୟ ଅନୁସାରେ ନିଜ ନିଜର
ଅଧିକାର ନେବାପାଇଁ ପହଞ୍ଚିଯାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପହଞ୍ଚୁଥିବେ । ତେଣୁ ସମସ୍ତେ ଖୁସିରେ ନାଚୁଛନ୍ତି
ଅର୍ଥାତ୍ ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରହୁଛନ୍ତି । ଯେହେତୁ ଅବିନାଶୀ ବାବାଙ୍କର ଅବିନାଶୀ ସନ୍ତାନ ତେଣୁ
ପ୍ରାପ୍ତି ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ, ଖୁସି ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ । ତେଣୁ ସର୍ବଦା ଖୁସିରେ ରହୁଥିବା ଉତ୍ତମରୁ
ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନ ଅଟ । ଏବେ ତୁମ ଭିତରୁ ୱେଷ୍ଟ ଅଥାତ୍ ବ୍ୟର୍ଥ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି ତେଣୁ କେବଳ
ବେଷ୍ଟ ଅର୍ଥାତ୍ ଭଲଗୁଣ ଗୁଡିକ ହିଁ ରହିଛି । ବାବାଙ୍କର ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ସଦାକାଳ ପାଇଁ ଅବିନାଶୀ
ସମ୍ପତ୍ତିର ଅଧିକାରୀ ହେବା, ତେଣୁ ଅଧିକାରୀ ଜୀବନ ବେଷ୍ଟ ଜୀବନ ଅଟେ ନା!
ତେବେ କରେବିୟନରେ ସେବାର ମୂଳଦୁଆ ବିଶେଷରୁ ବିଶେଷ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପଡିଛି । ସରକାରଙ୍କ
ସେବା କରିବାର ମୂଳଦୁଆ ତ ଗୋଏନାରେ ହିଁ ପଡିଥିଲା ନା ଏବଂ ସରକାରଙ୍କର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରାଜଯୋଗର
ବିଶେଷତାର ସନ୍ଦେଶ ପହଞ୍ଚାଇବା ମଧ୍ୟ ଏକ ବିଶେଷତା ଅଟେ । ସରକାରୀ ସ୍ତରରେ ମଧ୍ୟ ତିନି ମିନିଟ୍
ପାଇଁ ନିରବରେ ରହି ରାଜଯୋଗର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାର ସଫଳ ପ୍ରୟାସ ତ କରାଯାଇଛି ନା । ତେବେ ସରକାରଙ୍କର
ନିକଟତମ ହେବାର ସୁଯୋଗ ଏହିଠାରୁ ହିଁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ଏବଂ ଫଳାଫଳ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ମିଳିଛି ଏବଂ ଏବେ
ମଧ୍ୟ ମିଳୁଛି । କରେବିୟନ ସେବାକ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ବିଶେଷ ଭି.ଆଇ.ପି. ବାହାର କରିଛି, ଯେଉଁ ଜଣଙ୍କ
ଦ୍ୱାରା ଅନେକଙ୍କର ସେବା ହେଉଛି, ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ବିଶେଷତା ଅଟେ ନା । ନିମନ୍ତ୍ରଣ ମଧ୍ୟ ଏହିଭଳି
ବିଧିପୂର୍ବକ ଏବଂ ଭି.ଆଇ.ପି. ହିସାବରେ ମିଳିଥିଲା, ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ କରେବିୟନ ହିଁ ପ୍ରଥମେ ନିମିତ୍ତ
ହୋଇଛି । ଆଜି ସେମାନେ ଚାରିଆଡେ ଉଦାହରଣ ସ୍ୱରୂପ ହୋଇ ଅନେକଙ୍କୁ ଉମଙ୍ଗ-ଉତ୍ସାହ ଏବଂ ପ୍ରେରଣା
ଦେବାର ସେବାରେ ଲାଗିଯାଇଛନ୍ତି । ଏହାର ଫଳ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିବ ନା! ଏବେ ମଧ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ
ସହିତ ସମ୍ପର୍କରେ ଅଛନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ପାଖାପାଖି ସମ୍ପର୍କରେ ରହିବାର ଏକ ବିଧି । ଏହି ବିଧିକୁ
ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ଟିକିଏ ଜ୍ଞାନଯୁକ୍ତ ଭାବରେ ସମ୍ପର୍କରେ ଆସି ଏହି ସେବାର ଭିନ୍ନତାର ଅନୁଭବ କରାଅ ।
କୌଣସି ବି ମିଟିଙ୍ଗ୍ରେ ଯେତେବେଳେ ବି ସେବା କରିବାର ନିମିତ୍ତ ହେଉଛ, ଚାହେଁ ଲୌକିକ କଥା ମଧ୍ୟ
ହୋଇଥାଉ ନା କାହିଁକି କିନ୍ତୁ ଲୌକିକ କଥା ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏଭଳି ଢଙ୍ଗରେ ନିଜର କଥାକୁ ଉପସ୍ଥାପନ କର
ଯାହାଦ୍ୱାରା ଏହି ଜ୍ଞାନର ଭିନ୍ନତା ଏବଂ ଲୋକ ପ୍ରିୟତାର ଅନୁଭବ ହେଉଥିବ । ତେଣୁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଏକ
ଭଲ ସୁଯୋଗ ଯାହାକି ସମସ୍ତଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହି ମଧ୍ୟ ନିଜର ନ୍ୟାରା ଏବଂ ପ୍ୟାରା ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ
କରାଇପାରିବ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ବିଧି ଉପରେ ଆଉ ଟିକିଏ ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଏହାକୁ ସେବା କରିବାର ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ସାଧନ ରୂପରେ ବ୍ୟବହାର କରିପାରିବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଗୋଏନା ନିବାସୀଙ୍କୁ ଏକ ଭଲ ଅବସର ମିଳିଛି ।
ଆରମ୍ଭରୁ ହିଁ ସେବା କରିବାର ସୁଯୋଗ ରୂପକ ଲଟେରୀ ମିଳିଯାଇଛି । ସବୁ ସେବାସ୍ଥାନ ଗୁଡିକର ବୃଦ୍ଧି
ମଧ୍ୟ ଭଲ ହେଉଛି । ଏବେ ଆଉ ଏକ ବିଶେଷତା ଦେଖାଅ - ଯେଉଁମାନେ ସେଠିକାର ନାମୀଗ୍ରାମୀ ଲୌକିକ
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କିଛି ଆତ୍ମାଙ୍କୁ ବାହାର କର । ଟ୍ରିନୀଡାଡ ଏବଂ
ଗୋଏନାରେ ପଣ୍ଡିତ ଅର୍ଥାତ୍ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ନିକଟକୁ ଆସିଯିବେ କାରଣ
ଭାରତୀୟ ଦର୍ଶନକୁ ମାନୁଛନ୍ତି ନା । ତେଣୁ ଏବେ ଲୌକିକ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଗ୍ରୃପ ମଧ୍ୟ ପ୍ରସ୍ତୁତ
ହେଉଛି, ସେହିଭଳି ସେଠାରୁ ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଗ୍ରୃପକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କର । ଯେପରି ବର୍ତ୍ତମାନ
ହରିଦ୍ୱାରରେ ସାଧୁମାନଙ୍କର ଗ୍ରୃପ ତିଆରି କରାଯାଉଛି, ସେହିପରି ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର
ଗ୍ରୃପ ତିଆରି କର । ସ୍ନେହ ଦ୍ୱାରା ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର କରିପାରିବ । ପ୍ରଥମେ ସ୍ନେହ ଆଧାରରେ
ସେମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆଣ । ହରିଦ୍ୱାରରେ ମଧ୍ୟ ସ୍ନେହ ଆଧାରରେ ସେବା କରିବାର ଫଳ ମିଳିଛି । ସ୍ନେହ
ହିଁ ସେମାନଙ୍କୁ ମଧୁବନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେଉଛି । ଯଦି ମଧୁବନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆସିଗଲେ ତେବେ
ଜ୍ଞାନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଆସିଯିବେ । କୁଆଡେ ଆଉ ଯିବେ । ତେଣୁ ଏବେ ଏହିଭଳି କରି ଦେଖାଅ । ଆଚ୍ଛା!
ୟୁରୋପ କ’ଣ କରିବ ? ଏମିତି ତ ସଂଖ୍ୟା ଆଧାରରେ ତ କାହାକୁ ଛୋଟ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ କାରଣ ସଂଖ୍ୟା
ଯେତେ ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ କ୍ୱାଲିଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ଥିତି ଯଦି ଭଲ ଅଛି ତେବେ ନମ୍ବରୱାନ କୁହାଯିବ ।
ଯେଉଁମାନଙ୍କୁ କେହି ଆଣିପାରି ନାହାନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ଆଣିପାରିବ । ଏହା କିଛି ବଡ କଥା
ନୁହେଁ । ପିଲାମାନଙ୍କର ସାହାସ ଆଧାରରେ ବାବା ସହଯୋଗ ଦେଇଥା’ନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ସାହସ ରଖିଲେ ସାରା
ପରିବାର ସହିତ ବାପଦାଦାଙ୍କର ସହଯୋଗ ମଧ୍ୟ ମିଳିଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଏହା କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ ।
ଯାହା ଚାହିଁବ ତାହା କରିପାରିବ । ଶେଷରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ତ ଏହି ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନକୁ ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ
। କାହାର ଏବେ ଆସିବାର ଅଛି, କାହାର ଟିକିଏ ପରେ ଆସିବାର ଅଛି । ଆସିବାକୁ ତ ନିଶ୍ଚିତ ପଡିବ ନା!
ଦୁନିଆରେ ଯିଏ ଯେତେ ବି ଖୁସିରେ ଥାଉ କିନ୍ତୁ ତା’ର କିଛି ନା କିଛି ପ୍ରାପ୍ତିର ଇଚ୍ଛା ତ
ନିଶ୍ଚିତ ରହିଛି ନା! ଚାହେଁ ବାତାବରଣ ଠିକ୍ ଅଛି, ସେଥିପାଇଁ କୌଣସି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ ପୁଣି ବି
ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜ୍ଞାନ ମିଳି ନାହିଁ ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିନାଶୀ ଇଚ୍ଛା ଗୁଡିକ କେବେ ବି ପୂରଣ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଇଚ୍ଛା ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇ ଚାଲିବ । ତେଣୁ ଇଚ୍ଛା ମଧ୍ୟ
ସବୁବେଳ ପାଇଁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ରହିବାକୁ ଦେବ ନାହିଁ । ତେବେ ଯେଉଁମାନେ ଦୁଃଖୀ ନୁହଁନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ
ଈଶ୍ୱରୀୟ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସ୍ନେହ କ’ଣ, ସ୍ନେହୀ ଜୀବନ କ’ଣ ଅନୁଭବ କରାଅ, ଆତ୍ମିକ ସ୍ନେହ ଏବଂ
ପରମାତ୍ମ ସ୍ନେହର ଅନୁଭୂତି କରାଇବାର ବିଧି ଦ୍ୱାରା ନିକଟକୁ ଆଣ । ଦୁନିଆରେ କିଏ କେତେ ବି ସ୍ନେହୀ
ହୋଇଥାଉ କିନ୍ତୁ ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସ୍ନେହ ତ କେଉଁଠି ବି ନାହିଁ । ସଚ୍ଚା ସ୍ନେହ ତ କେଉଁଠି ବି ନାହିଁ
। ତେଣୁ ସଚ୍ଚା ଆନ୍ତରିକ ସ୍ନେହ ଏବଂ ପାରିବାରିକ ସ୍ନେହ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆବଶ୍ୟକ । ଏଭଳି ଈଶ୍ୱରୀୟ
ପରିବାର କେଉଁଠି ବି କାହାକୁ ମିଳିପାରିବ କି ? ତେଣୁ ଯେଉଁ କଥାର ଅପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି ଥିବ ସେହି
ପ୍ରାପ୍ତିର ଆକର୍ଷଣ ଆଧାରରେ ସେମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଅ । ଆଚ୍ଛା!
ସମସ୍ତେ ତ ବିଶେଷ ଆତ୍ମା ଅଟ । ଯଦି ବିଶେଷତା ନଥା’ନ୍ତା ତେବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା ହୋଇପାରି
ନଥା’ନ୍ତ । ବିଶେଷତା ହିଁ ତୁମକୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଜୀବନ ପ୍ରଦାନ କରିଛି । ସବୁଠାରୁ ବଡ ବିଶେଷତା ହେଲା
କୋଟି-କୋଟିଙ୍କ ଭିତରେ ତୁମେମାନେ କେହି କେହି ଅଟ । ତେଣୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାର ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ବିଶେଷତା
ରହିଛି । ସାରା ଦିନ ବାବା ଏବଂ ସେବାର ଲଗନ ରହୁଛି ନା! ଲୌକିକ କାର୍ଯ୍ୟ ତ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର
କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମନ ଭିତରେ ବାବା ଏବଂ ସେବାର ଲଗନ ସର୍ବଦା ରହିଥାଉ । ଆଚ୍ଛା, ଓମ୍
ଶାନ୍ତି ।
ରଦାନ:-
ସର୍ବଦା ନିଜ
ଧାମ ଏବଂ ନିଜ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତି ଆଧାରରେ ଉପରାମ, ନ୍ୟାରା ଏବଂ ପ୍ୟାରା ହୁଅ ।
ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆ ଏବଂ
ନିରାକାରୀ ସ୍ୱରୂପର ସ୍ମୃତି ହିଁ ସର୍ବଦା ନ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ଏବଂ ସର୍ବଦା
ପ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କର ପ୍ରିୟ କରିଦିଏ । ମୁଁ ନିରାକାରୀ ଦୁନିଆର ହିଁ
ନିବାସୀ ଏଠାରେ ସେବା କରିବା ପାଇଁ ଅବତରିତ ହୋଇଛି । ମୁଁ ଏହି ମୃତ୍ୟୁ ଲୋକର ସାଧାରଣ ମାନବ ନୁହେଁ,
ଏକ ଅବତାର ଅଟେ । କେବଳ ଏହି ଛୋଟିଆ କଥାଟି ମନେ ରହିଲେ ଉପରାମ ସ୍ଥିତିରେ ରହିପାରିବ । ଯେଉଁମାନେ
ନିଜକୁ ଅବତାର ମନେ ନକରି ଗୃହସ୍ଥୀ ମନେ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର ଗୃହସ୍ଥୀ ରୂପୀ ଗାଡି କାଦୁଅ ଭିତରେ
ଅଟକି ଯାଉଛି କାରଣ ଗୃହସ୍ଥୀ ଜୀବନ ବୋଝଯୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବାର ଜୀବନ ଏବଂ ଅବତାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ
ହାଲୁକା । ଅବତାର ମନେ କରିବା ଦ୍ୱାରା ନିଜର ସ୍ୱଧାମ ଏବଂ ସ୍ୱ-ସ୍ୱରୂପ ମନେ ରହିବ ଏବଂ ଉପରାମ
ସ୍ଥିତିରେ ରହିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବ୍ରାହ୍ମଣ
ତାଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ଯେଉଁମାନେ ଶୁଦ୍ଧି ଏବଂ ବିଧିପୂର୍ବକ ପ୍ରତ୍ୟେକ କାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତି ।