27.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଉପାୟ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରୁହ, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲି ନିଜର ସ୍ୱିଟ୍ ହୋମ୍ ଅର୍ଥାତ୍
ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ମନେ ପକାଅ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ
କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଅଥବା ପୁରୁଷାର୍ଥ ଏବେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ସାରା କଳ୍ପରେ ହୁଏ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରହି ଆତ୍ମାକୁ ପାବନ କରିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ, ସମଗ୍ର ବିଶ୍ୱକୁ ପତିତରୁ ପାବନ
କରିବାର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସାରା କଳ୍ପରେ କେବଳ ଏହି ସଂଗମ ସମୟରେ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଏହି କର୍ତ୍ତବ୍ୟର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ହେଉଛି । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ଏହି ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମାର
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ରହସ୍ୟକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ ପିତା ବସି ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ ଆତ୍ମିକ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ କିମ୍ବା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ସ୍ଥିତିରେ ରହି ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ବସିବା କିମ୍ବା
ଶୁଣିବା ଆବଶ୍ୟକ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ — ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣିଥାଏ ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ମାଧ୍ୟମରେ
ଶୁଣିଥାଏ, ଏହି କଥା ପକ୍କା ସ୍ମୃତିରେ ରହୁ । ସଦ୍ଗତି ଏବଂ ଦୁର୍ଗତିର ଚକ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧୀୟ ଜ୍ଞାନ
ସମସ୍ତଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିବା ଦରକାର, ଯେଉଁଥିରେ ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି ସବୁ ଆସିଯାଇଥାଏ ।
ଚାଲିଲା-ବୁଲିଲା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହୁ । ଜ୍ଞାନ ଏବଂ ଭକ୍ତି, ସୁଖ ଏବଂ ଦୁଃଖ
ଦିନ ଏବଂ ରାତ୍ରୀର ଖେଳ କିପରି ଚାଲୁଛି । ଆମେ ସମସ୍ତେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ରରେ ଆସୁଛୁ । ବାବାଙ୍କର
ଏସବୁ କଥା ମନେ ଅଛି ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରାଉଛନ୍ତି । ଏହା
ଦ୍ୱାରା ତୁମର ବିକର୍ମ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ ହେଉଛି ଏବଂ ତୁମେ ରାଜ୍ୟ ପଦ ମଧ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ, ଜାଣୁଛ
ଯେ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ ଏବେ ବିନାଶ ହେବ । ଯେପରି କୌଣସି ପୁରୁଣା ଘର ଥାଏ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଏକ ଘର
ନୂଆ ତିଆରି କରାଯାଏ ତେବେ ମନ ଭିତରେ ନିଶ୍ଚୟ ରହିଥାଏ ଯେ — ଏବେ ଆମେ ନୂଆ ଘରକୁ ଯିବୁ । ଘର
ତିଆରି ହେବା ପାଇଁ କେବେ କେବେ ବର୍ଷେ ଦୁଇ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟ ଲାଗି ଯାଇଥାଏ । ଯେପରି ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀରେ
ସରକାରଙ୍କର ଘର ଇତ୍ୟାଦି ତିଆରି ହେଲେ ସରକାର ନିଶ୍ଚିତ ଚାହିଁବେ ଯେ, ଆମେ ନୂଆ ଦିଲ୍ଲୀକୁ
ସ୍ଥାନାନ୍ତରିତ ହୋଇଯିବୁ । ସେହିପରି ତୁମେ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ ଏହା ବେହଦର ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ଅଟେ । ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି — ଏଭଳି ଏଭଳି
ଯୁକ୍ତିରେ ବୁଦ୍ଧିକୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ଆମକୁ ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ସେହି
ସ୍ୱୀଟ୍ ହୋମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଯାହା ପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଆଜି
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବହୁତ ପ୍ରଯତ୍ନ କରିଆସିଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବାବା ମିଠା ମିଠା ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ଦୁଃଖଧାମ ଏବେ ବିନାଶ ହେବ । ଯଦିଓ ତୁମେ ଏଠାରେ ରହିଛ ପରନ୍ତୁ ଏହି ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆ ତୁମକୁ ପସନ୍ଦ ନୁହେଁ । ଆମକୁ ପୁଣି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ଆଗରୁ କୌଣସି
ଚିତ୍ର ଆଦି ନଥିଲା ତଥାପି ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ଅନ୍ତିମ ସମୟ । ଏବେ ଆମେ ନୂଆ
ଦୁନିଆକୁ ଯିବୁ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ କେତେ ଢେର ଚିତ୍ର ରହିଛି । ତା’ ତୁଳନାରେ ତୁମର ତ ବହୁତ କମ୍
ଚିତ୍ର ରହିଛି । ତୁମର ଏହା ଜ୍ଞାନମାର୍ଗର ଚିତ୍ର ଏବଂ ସେସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଚିତ୍ର ।
ଚିତ୍ର ଆଧାରରେ ହିଁ ଭକ୍ତି କରାଯାଇଥାଏ । ତୁମର ତ ଏହା ବାସ୍ତବ ଚିତ୍ର ଅଟେ, ଏଣୁ ତୁମେ ବୁଝାଇ
ପାରିବ ଯେ — ଭୁଲ୍ କ’ଣ, ଠିକ୍ କ’ଣ । ବାବାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ ନଲେଜଫୁଲ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର
। ତୁମଠାରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ସାରା କଳ୍ପରେ କେତେ ଜନ୍ମ ନେଇଛୁ । ଏହି
ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ତୁମେ ନିରନ୍ତର ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଏବଂ ଏହି ଜ୍ଞାନ ମାର୍ଗରେ ରୁହ । ବାବା
ତୁମକୁ ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଛନ୍ତି ତେଣୁ ବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସ୍ମୃତି ରହୁଛି
। ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ — ମୁଁ ହେଉଛି ତୁମର ପିତା, ଶିକ୍ଷକ, ସତ୍ଗୁରୁ । ତୁମେ କେବଳ ଏକଥା
ବୁଝାଅ ଯେ — ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ମୋତେ ପତିତ-ପାବନ, ମୁକ୍ତିଦାତା ଓ ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ କହୁଛ ନା ।
ତେବେ କେଉଁ ପଥର ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ? ଶାନ୍ତିଧାମ ବା ମୁକ୍ତିଧାମର । ବାବା ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେଠାକୁ
ନେଇଯିବେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ପାଠ ପଢାଇ, ସବୁ କିଛି ଶିଖାଇ, ଗୁଲଗୁଲ ସୁନ୍ଦର କରି ଘରକୁ ନିଶ୍ଚିତ
ନେଇଯିବେ । ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ବି ଘରକୁ ନେଇ ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେହି କେତେ ବି
ତତ୍ୱଜ୍ଞାନୀ କିମ୍ବା ବହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଥାଆନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଭାବନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନ
ହୋଇଯିବୁ । କିନ୍ତୁ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ଯେ ଶାନ୍ତିଧାମ ତ ଆମର ଘର । ସେଠାକୁ ଯାଇ ପୁଣି ଆମେ
ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବୁ । ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ପରେ ଆସିବେ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଅନ୍ୟ
ଧର୍ମ ସବୁ କିପରି କ୍ରମାନୁସାରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗ ଏବଂ ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ କାହାର ରାଜ୍ୟ ଥିଲା
। ସେମାନଙ୍କର ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର କ’ଣ । ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ-ଚନ୍ଦ୍ରବଂଶୀମାନଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର ତ ଗୋଟିଏ ।
କିନ୍ତୁ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଗୀତା ଶାସ୍ତ୍ର କୌଣସି ସତ୍ୟ ନୁହେଁ, ତୁମକୁ ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତାହା ତ
ଏହିଠାରେ ହିଁ ଲୋପ ପାଇଯାଉଛି । ସେଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱର୍ଗରେ କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ନାହିଁ ।
ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରୁ ଯେଉଁ ଧର୍ମ ସବୁ ଆସୁଛି ସେମାନଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରଚଳିତ ହୋଇ ଆସୁଛି । ଏବେ ପୁଣି
ଗୋଟିଏ ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ବାକି ସବୁ ଧର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । କହୁଛନ୍ତି ଏକ ରାଜ୍ୟ, ଏକ
ଧର୍ମ, ଏକ ଭାଷା, ଏକ ମତ ହେଉ । ତାହା ତ ଜଣଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ସ୍ଥାପନ ହୋଇପାରିବ । ତୁମେ
ପିଲାମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କଳିଯୁଗ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ
ରହିଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏବେ ପାବନ ହେବା ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ପତିତ ହେବା ପାଇଁ ଅଧାକଳ୍ପ ଲାଗିଲା । ବାସ୍ତବରେ ପୁରା କଳ୍ପ କୁହାଯିବ, କାରଣ ଏହି
ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ତ ତୁମେମାନେ ବର୍ତ୍ତମାନ ହିଁ କରୁଛ । ସେଠାରେ ଏସବୁ ନାହିଁ । ଦେବତାମାନେ ପତିତରୁ
ପାବନ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିନଥା’ନ୍ତି । ସେମାନେ ପ୍ରଥମେ ରାଜଯୋଗର ଶିକ୍ଷା ଆଧାରରେ ଏହିଠାରେ
ହିଁ ପାବନ ହୋଇ ସେଠାକୁ ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ତାହାକୁ କୁହାଯାଏ ସୁଖଧାମ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ସାରା
କଳ୍ପରେ କେବଳ ଏବେ ହିଁ ଆମେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ପୁଣି ଏହି ପୁରୁଷାର୍ଥ ଅଥବା
ପତିତ ଦୁନିଆକୁ ପାବନ କରିବା ପାଇଁ ଯେଉଁ କର୍ମ ଚାଲୁଛି, ତାହା ପୁଣି କଳ୍ପ ପରେ ପୁନରାବୃତ୍ତି
ହେବ । ଚକ୍ର ତ ନିଶ୍ଚିତ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହିଛି ଯେ, ଏହା ନାଟକ ଅଟେ,
ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା ଏହି ନାଟକରେ ପାର୍ଟଧାରୀ ଅଟନ୍ତି, ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଭିତରେ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ
ରହିଛି । ଯେପରି ସେ ଡ୍ରାମା ସବୁ ଚାଲୁଛି । କିନ୍ତୁ ସେହି ଫିଲ୍ମ ପୁରୁଣା ଘସରା ହୋଇଯାଇଥାଏ ।
ଏହା ହେଲା ଅବିନାଶୀ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅଟେ । କେତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମାରେ ଏତେ ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ
ରହିଛି । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ ଗହନ-ଗହନ ସୂକ୍ଷ୍ମ କଥା ସବୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯଦି କେହି ଶୁଣୁଛନ୍ତି
ତେବେ କହୁଛନ୍ତି ଏହା ତ ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥା । ଆତ୍ମା କ’ଣ, ତାହା ଆମେ ଏବେ ଜାଣିଲୁ । ଶରୀରକୁ
ତ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଡାକ୍ତରମାନେ ତ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ହାର୍ଟକୁ ମଧ୍ୟ ବାହାର କରି ପୁନର୍ବାର
ରୋପଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି । ପରନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ବିଷୟରେ କେହି କିଛି ବି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଆତ୍ମା ପତିତରୁ
ପାବନ କିପରି ହେଉଛି, ଏକଥା ମଧ୍ୟ କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ପତିତ ଆତ୍ମା, ପାବନ ଆତ୍ମା, ମହାନ୍
ଆତ୍ମା ବୋଲି କହିଥା’ନ୍ତି ନା । ସମସ୍ତେ ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ, ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସି ମୋତେ ପାବନ କର
। କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା କିପରି ପାବନ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ଅବିନାଶୀ ଡାକ୍ତର ଦରକାର । ବାବା ଯିଏକି
ପୁନର୍ଜନ୍ମ ରହିତ ଅଟନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଆତ୍ମା ଡାକିଥାଏ । ଆତ୍ମାକୁ ପବିତ୍ର କରିବାର ଔଷଧ
ବାବାଙ୍କ ପାଖରେ ହିଁ ଅଛି । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ଲୋମ ଖୁସୀରେ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିବା ଦରକାର ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚିତ ତୁମକୁ ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କରିବେ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ- ନାରାୟଣଙ୍କୁ ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ତେବେ ଯେପରି
ରାଜାରାଣୀ ସେହିପରି ପ୍ରଜା ହେବେ ନା । ବାବା ଆମକୁ ନିଜ ସମାନ ପବିତ୍ର ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ।
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବି କରୁଛନ୍ତି ପୁଣି ନିଜଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର,
ଅପବିତ୍ରର ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପାର୍ଟ ତୁମକୁ ବଜେଇବାକୁ ପଡିଥାଏ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି
ପୁଣି ଥରେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ । ଯାହା ପାଇଁ କହିଥା’ନ୍ତି ଏହି
ଧର୍ମ ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ତାକୁ କଲିକତାର ବରଗଛ ସହିତ ତୁଳନା କରାଯାଇଛି । ଅନେକ ଶାଖା
ବାହାରୁଛି କିନ୍ତୁ ତା’ର ମୂଳ ବିଲ୍କୁଲ୍ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ଧର୍ମର ଶାଖା ସବୁ ବାହାରିଛି,
ମୂଖ୍ୟ କାଣ୍ଡ ଦେବତା ଧର୍ମ ନାହିଁ, ପ୍ରାୟଃ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସେହି ଦେବତା
ଧର୍ମ ଅଛି କିନ୍ତୁ ଧର୍ମର ନାମ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ପବିତ୍ର ନଥିବା କାରଣରୁ ନିଜକୁ
ଦେବତା କହିପାରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ନଥିଲେ ତ ବାବା ଆସି ରଚନା କରିବେ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ
ପବିତ୍ର ଦେବତା ଥିଲୁ । ଏବେ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛୁ । ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ ଏହିପରି ହୋଇଥାଏ ।
ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ତେବେ ପ୍ରଥମ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ହେଲା ବାବାଙ୍କୁ
ମନେ ପକାଇବା, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୋଇପାରିବ । ଏହିପରି, ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ଆମକୁ
ପବିତ୍ର କର । ଏପରି କେହି କୁହନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଆମକୁ ରାଜା-ରାଣୀ କର । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କର ବହୁତ
ନିଶା ରହିବା ଦରକାର । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ତ ଭଗବାନଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ତେଣୁ ଆମକୁ ନିଶ୍ଚିତ
ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିବା ଦରକାର । ଆମେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ଏହି ପାର୍ଟ କରି ଆସିଛୁ । ଏହିଭଳି ସୃଷ୍ଟି ରୂପି
ବୃକ୍ଷ ବଢି ବଢି ଚାଲିବ । ବାବା ମଧ୍ୟ ଚିତ୍ର ଆଧାରରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଏହା ହେଲା ସଦ୍ଗତିର
ଚିତ୍ର । ତୁମେ ମୌଖୀକରେ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛ । ଚିତ୍ର ଆଧାରରେ ବି ବୁଝାଉଛ । ତୁମର ଏହି ଚିତ୍ରରେ
ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ରହସ୍ୟ ଆସିଯାଉଛି । ସେବାଧାରୀ ପିଲାମାନେ ଅନେକଙ୍କୁ ନିଜ ସମାନ
କରୁଛନ୍ତି । ନିଜେ ଏହି ପାଠପଢି ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ଦରକାର । ଯେତେ ବେଶୀ
ପଢିବ ସେତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କରାଉଛି,
କିନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ତ । ସମସ୍ତେ ଡ୍ରାମାନୁସାରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟକୁ
ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ବାବା, ପିତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଏବଂ ସତ୍ୟ
ସଦ୍ଗୁରୁ ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ସାଥିରେ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି, ବାବା ହେଲେ ଅକାଳମୂରତ । ଆତ୍ମାର ଏହା
ସିଂହାସନ ଅଟେ ନା, ଯେଉଁଠାରେ ବସି ଆତ୍ମା ପାର୍ଟ କରୁଛି । ତେଣୁ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପାର୍ଟ ବଜାଇବା
ପାଇଁ, ସଦ୍ଗତି କରିବା ପାଇଁ ଆସ୍ଥାନ ତ ଦରକାର ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ସାଧାରଣ ଶରୀରରେ
ହିଁ ଆସିବାକୁ ପଡେ । ମୋତେ ଆସିବା ପାଇଁ ଆଡମ୍ବର କିମ୍ବା ସାଜସଜ୍ଜା ଇତ୍ୟାଦି କିଛି ବି ଦରକାର
ନାହିଁ । ସେହି ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଶିଷ୍ୟମାନେ ତ ଗୁରୁଙ୍କ ପାଇଁ ସୁନାର ସିଂହାସନ, ମହଲ ଆଦି ତିଆରି
କରିଦିଅନ୍ତି । ତୁମେ କ’ଣ ତିଆରି କରିବ ? ତୁମେ ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟ ଅଟ ଏବଂ ଛାତ୍ର ମଧ୍ୟ ଅଟ । ତେଣୁ
ତୁମେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ କ’ଣ କରିବ ? କେଉଁଠାରେ ତିଆରି କରିବ ? ଇଏ (ବ୍ରହ୍ମା) ତ ସାଧାରଣ ଅଟନ୍ତି ନା
।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କର ସେବା କର । ଗରୀବମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ହେବ । ପିଲାମାନେ ଚେଷ୍ଟା ବି କରୁଛନ୍ତି, ବନାରସକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇଛନ୍ତି ।
ସେମାନଙ୍କୁ ତୁମେ ଉଠାଇଲେ କହିବେ ବାଃ ବି.କେ.ମାନେ ତ ଚମତ୍କାର କରୁଛନ୍ତି, ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କୁ
ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବା ଦରକାର ଯେ ଏବେ ତୁମେ ଏହି ଧନ୍ଦା
ଛାଡି ଶିବାଳୟର ମାଲିକ ହୁଅ । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ନିଜେ ଶିଖି ଅନ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ଶିଖାଅ । ବେଶ୍ୟାମାନେ
ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଇପାରିବେ । ନିଜେ ଶିଖି ହୁସିୟାର ଅର୍ଥାତ୍ ଚତୁର ହୋଇଗଲେ ପୁଣି ନିଜର
ଅଫିସରମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇବେ । ହଲ୍ରେ ଚିତ୍ର ଆଦି ରଖି ବୁଝାଇଲେ ତ ସମସ୍ତେ କହିବେ ବାହାଃ
ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ଶିବାଳୟବାସୀ କରିବା ପାଇଁ ଏହି ବି.କେ. ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ସେବା କରିବା ପାଇଁ ବିଚାର କରିବା ଦରକାର । ତୁମ ଉପରେ ବହୁତ ଦାୟିତ୍ୱ ରହିଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ
ଅହଲ୍ୟାମାନଙ୍କର, କୁବ୍ଜା, ଶବରୀ, ଗଣିକା ଅର୍ଥାତ୍ ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର କରିବାକୁ ହେବ
। ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ ସାଧୁମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଉଦ୍ଧାର କରିଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ଜାଣୁଛ ଯେ
ସାଧୁମାନଙ୍କର ଉଦ୍ଧାର ଶେଷ ସମୟରେ ହେବ । ଯଦି ସେମାନେ ଏବେ ତୁମର ହୋଇଯିବେ ତେବେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ
ହିଁ ଶେଷ ହୋଇଯିବ । ବିପ୍ଲବ (ଗଣ୍ଡଗୋଳ) ହୋଇଯିବ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ନିଜର ଆଶ୍ରମ ଛାଡି ଦେବେ,
କହିବେ ବାସ୍ ଆମେ ହାରିଗଲୁ । ଏସବୁ ଅନ୍ତିମ ସମୟରେ ହେବ । ବାବା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଉଛନ୍ତି — ଏଭଳି
ଏଭଳି କର । ବାବା ତ ବାହାରକୁ କୁଆଡେ ଯାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହିବେ ପିଲାମାନଙ୍କଠାରୁ ଯାଇ
ଶିଖ । ବୁଝାଇବାର ଯୁକ୍ତି ତ ବାବା ସବୁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଏଭଳି କାର୍ଯ୍ୟ କରି ଦେଖାଅ
ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ମୁଖରୁ ବାହାଃ-ବାହାଃ ବାହାରିବ । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ଯେ ଭଗବାନ
ଶକ୍ତିମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ରରେ ଭରପୁର କରିଥିଲେ । ଏହା ହେଲା ଜ୍ଞାନର ବାଣ । ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଯେ ଏହି ବାଣ ତୁମକୁ ଏ ଦୁନିଆରୁ ସେ ଦୁନିଆକୁ ନେଇଯାଉଛି । ତେଣୁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ
ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦି ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ନା’ମ ବିଖ୍ୟାତ ହୋଇଗଲା,
ସରକାରଙ୍କୁ ଜଣା ପଡିଗଲା ତେବେ ତୁମର ବହୁତ ପ୍ରଭାବ ପଡିବ । ଗୋଟିଏ ଜାଗାରୁ କେହି ଯଦି ୫-୭ ଜଣ
ଅଫିସର ବାହାରିଗଲେ ତେବେ ସେମାନେ ଖବରକାଗଜରେ ପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ଲାଗିଯିବେ । ସେମାନେ କହିବେ ଏହି
ବି.କେ.ମାନେ ବେଶ୍ୟାମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଧନ୍ଦା ଛଡେଇ ଶିବାଳୟର ମାଲିକ କରୁଛନ୍ତି । ବହୁତ
ବାହାଃ-ବାହାଃ କରିବେ ଏବଂ ଧନ-ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ଆଣି ଅର୍ପଣ କରିଦେବେ । ତୁମେ ଧନ କ’ଣ କରିବ! ତୁମେ
ତ ବଡ-ବଡ ସେଣ୍ଟର ଇତ୍ୟାଦି ଖୋଲିବ । ଧନ ସାହାଯ୍ୟରେ ଚିତ୍ର ଆଦି ତିଆରି କରାଯାଇଥାଏ । ଏସବୁ ଦେଖି
ମନୁଷ୍ୟ ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବେ । କହିବେ ସର୍ବପ୍ରଥମେ ତ ତୁମକୁ ପୁରସ୍କାର ଦେବା ଦରକାର ।
ସରକାରୀ ଭବନରେ ମଧ୍ୟ ତୁମର ଚିତ୍ର ରଖିବେ । ଏହା ଉପରେ ବହୁତ ପ୍ରଭାବିତ ହେବେ । ତେବେ ମନରେ
ଆଗ୍ରହ ରହିବା ଦରକାର ଯେ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କିପରି କରିବୁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛ ଯେ
ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନେଇ ଥିଲେ ସେହିମାନେ ହିଁ ନେବେ । ଏତେ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦି
ସବୁ କିଛି ଛାଡି ଦେବେ, ତାହା ତ ବହୁତ କଷ୍ଟକର କଥା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ମୋର ନିଜର ଘରବାଡି
ମିତ୍ର-ସମ୍ବନ୍ଧୀ ଆଦି କେହି ବି ନାହାଁନ୍ତି, ମୋର କ’ଣ ବା ମନେ ପଡିବ, କେବଳ ବାବା ଏବଂ ତୁମ
ପିଲମାନଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ମୋର ଆଉ କିଛି ନାହିଁ । ସବୁ କିଛି ଅଦଳ ବଦଳ କରିଦେଇଛି । ବାକି ବୁଦ୍ଧି
କେଉଁଆଡେ ଯିବ । ବାବାଙ୍କୁ ରଥ (ଶରୀର) ଦେଇଦେଇଛି । ଯେପରି ତୁମେ ସେହିପରି ମୁଁ ମଧ୍ୟ ପାଠ ପଢୁଛି
। କେବଳ ରଥ (ଶରୀର) ବାବାଙ୍କୁ ଭଡାରେ ଦେଇଛି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ
ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶୀ କୁଳରେ ଆସିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ଏହା ହେଲା ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର କଥା ।
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଆତ୍ମାକୁ ମିଳୁଛି । ଆମେ ଆତ୍ମା ପାଠପଢି ଜ୍ଞାନଶୁଣି ଦେବତା ହେଉଛୁ । ପୁଣି
ସେହିଭଳି ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେବୁ । ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମକୁ ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ କରୁଛି ।
ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଭଳି ତୁମର ଏବେ ବୁଦ୍ଧି କେତେ ଖୋଲି ଯାଇଛି । ଏବେ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ
ମଧ୍ୟ ରହିବାକୁ ହେବ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ
ଭୁଲିବାକୁ ପଡିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହୁ ଯେ ଏବେ ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହେଲା କି
ହେଲା । ଏହି ଦୁନିଆକୁ ବିଲ୍କୁଲ୍ ପସନ୍ଦ କରିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଯେପରି ବ୍ରହ୍ମାବାବା ନିଜର ସବୁ କିଛି ବଦଳ କରିଦେଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ସେବାରେ ଲଗାଇ ଦେଲେ ତେଣୁ
ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି କେଉଁ ଆଡେ ବି ଯାଉ ନାହିଁ ସେହିପରି ତୁମମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଫଲୋ ଫାଦର ଅର୍ଥାତ୍
ବାବାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ହୃଦୟରେ କେବଳ ଏହି ଗୋଟିଏ ଇଚ୍ଛା ରହୁ ଯେ ମୋତେ ମନୁଷ୍ୟକୁ
ଦେବତା କରିବାର ସେବା କରିବାର ଅଛି, ଏହି ବେଶ୍ୟାଳୟକୁ ଶିବାଳୟ କରିବାର ଅଛି ।
ବରଦାନ:-
ମୁରଲୀ ରୂପୀ
ବାଦ୍ୟ ଦ୍ୱାରା ମାୟାକୁ ସମର୍ପିତ କରି ମାଷ୍ଟର ମୁରଲୀଧର ହୁଅ ।
ମୁରଲୀ ତ ଅନେକ ଶୁଣିଛ,
ଏବେ ଏପରି ମୁରଲୀଧର ହୁଅ ଯାହାକି ମାୟା ତୁମର ମୁରଲୀ ନିକଟରେ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯିବ । ମୁରଲୀର
ରହସ୍ୟରୂପୀ ବାଦ୍ୟ ଯଦି ସର୍ବଦା ବାଜୁଥିବ ତେବେ ମାୟା ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସମର୍ପିତ ହୋଇଯିବ କାହିଁକି
ନା ମାୟାର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ କାରଣ ରୂପରେ ଆସିଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ମୁରଲୀ ଦ୍ୱାରା କାରଣର ନିବାରଣ
ମିଳିଯିବ ତେବେ ମାୟା ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । କାରଣ ସମାପ୍ତ ହେବା ଅର୍ଥ ମାୟା ସମାପ୍ତ
ହେବା ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯଦି ଅନୁଭବୀ
ସ୍ୱରୂପ ହେବ ତେବେ ତୁମର ମୁଖମଣ୍ଡଳ ସୌଭାଗ୍ୟର ଚମକ ଦେଖାଯିବ ।