02.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଂଗମଯୁଗ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଯୁଗ, ଏହି ଯୁଗରେ ହିଁ ତୁମେ କନିଷ୍ଠରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ହେଉଛ ଏବଂ ବିଶ୍ୱ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଏହି ଜ୍ଞାନ
ମାର୍ଗରେ କେଉଁ କଥା ଭାବିବା ଦ୍ୱାରା ବା କହିବା ଦ୍ୱାରା କଦାପି ଉନ୍ନତି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ?
ଉତ୍ତର:-
ଯଦି ଡ୍ରାମାରେ ଥିବ ତେବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବି । ଡ୍ରାମା କରାଇଲେ ଯାଇ କରିବି । ଏହିଭଳି ଭାବୁଥିବା
ବା କହୁଥିବା ପିଲାମାନଙ୍କର କଦାପି ଉନ୍ନତି ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏପରି କହିବା ହିଁ ଭୁଲ୍ ଅଟେ ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏବେ ଯେଉଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଆମେ କରୁଛୁ, ତାହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ତେଣୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ।
ଗୀତ:-
ଏହି କାହାଣୀ
ଦୀପ ଏବଂ ତୁଫାନର...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଏହା ହେଉଛି
କଳିଯୁଗୀ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ଗୀତ । କିନ୍ତୁ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ସେମାନେ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମେ
ଜାଣିଛ । ଏବେ ତୁମେ ହେଲ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗୀ । ସଂଗମଯୁଗ ସହିତ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମଧ୍ୟ ଲେଖିବା
ଦରକାର । ପିଲାମାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନର ପଏଣ୍ଟସ୍ ମନେ ନରହିବା କାରଣରୁ ଏଭଳି ପ୍ରକାରର ଅକ୍ଷର ଲେଖିବାକୁ
ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ କଥା, ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ହିଁ ବୁଝିପାରିବ ।
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମାସ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହା ପୁଣି ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ଏହି ସଂଗମର ମଧ୍ୟ
ଏକ ପର୍ବ ରହିଛି । ଏହି ପର୍ବ ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟେ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଏବେ ଆମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ, ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ, ସାହୁକାରରୁ ସାହୁକାର ନମ୍ବରୱାନ୍
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ କୁହାଯିବ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାନ୍ତି — ବହୁତ ବଡ ପ୍ରଳୟ ହେଲା । ପୁଣି
ନମ୍ବରୱାନ୍ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସାଗରରେ ଅଶ୍ୱସ୍ତ ପତ୍ରରେ ଭାସି ଭାସି ଆସିଲେ । ଏବେ ତୁମେ କ’ଣ କହିବ ?
ନମ୍ବରୱାନ ହେଲେ ଏହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ, ଯାହାଙ୍କୁ ହିଁ ଶ୍ୟାମ-ସୁନ୍ଦର କୁହାଯାଏ । ଶାସ୍ତ୍ରରେ
ଦେଖାଇଛନ୍ତି — ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଆଙ୍ଗୁଠି ଚୁଚୁମି ଚୁଚୁମି ଆସିଲେ । ପିଲା ତ ଗର୍ଭରେ ହିଁ ରହିଥାଏ ।
ତେଣୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କଠାରୁ ଉତ୍ତମରୁ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାହାରିଲେ ।
ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଏଥିରେ ନମ୍ବରୱାନ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେଉଛନ୍ତି
ଏହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଏବଂ ଇଏ ହେଲେ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପାଣିର ନୁହେଁ । ବାସ୍ତବରେ ପ୍ରଳୟ ମଧ୍ୟ ହେଉ ନାହିଁ
। କେତେକ ନୂଆ-ନୂଆ ସନ୍ତାନ ଆସୁଥିବାରୁ ବାବାଙ୍କୁ ପୁଣି ପୁରୁଣା ପଏଣ୍ଟସ୍ର ପୁନରାବୃତ୍ତି
କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତା-ଦ୍ୱାପର -କଳିଯୁଗ... ଏହି ୪ଯୁଗ ତ’ ରହିଛି । ପଞ୍ଚମ ପୁଣି
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ଏହି ଯୁଗରେ ମନୁଷ୍ୟ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଛନ୍ତି । କନିଷ୍ଠରୁ ସର୍ବୋତ୍ତମ
ହେଉଛନ୍ତି । ଯେପରି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଅଥବା ସର୍ବୋତ୍ତମ କହୁଛନ୍ତି ନା । ସେ
ହେଉଛନ୍ତି ପରମ ଆତ୍ମା, ପରମାତ୍ମା । ପୁଣି ପୁରୁଷମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଉତ୍ତମ ହେଉଛନ୍ତି ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ । ଏହାଙ୍କୁ ଏହିପରି କିଏ କରିଛନ୍ତି ? ଏକଥା ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ପିଲାମାନେ
ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛନ୍ତି, ଏହି ସମୟରେ ଆମେ ଏହିପରି ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ପୁରୁଷାର୍ଥ କୌଣସି
ବହୁତ ବଡ ନୁହେଁ, ବହୁତ ସାଧାରଣ ଅଟେ । ଅବଳା କୁବ୍ଜାମାନେ ବି ଶିଖୁଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି କିଛି
ହେଲେ ଲେଖା-ପଢା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ କେତେ ସହଜ କରି ବୁଝାଯାଉଛି । ଦେଖ
ଅହମଦାବାଦର ଜଣେ ସାଧୁ କହୁଥିଲେ ମୁଁ କିଛି ଖିଆପିଆ କରୁ ନାହିଁ । ଆଚ୍ଛା ଯଦି କେହି ସାରା ଜୀବନ
ଖିଆପିଆ ନକରୁଛନ୍ତି ପୁଣି କ’ଣ ହେଲା ? ପ୍ରାପ୍ତି ତ କିଛି ହେଲା ନାହିଁ ନା । ବୃକ୍ଷକୁ ମଧ୍ୟ
ଖାଦ୍ୟ ମିଳୁଛି ନା । ସ୍ୱତଃ ଖତ ପାଣି ଆଦି ତାକୁ ମିଳୁଛି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ବୃକ୍ଷର ବୃଦ୍ଧି ହେଉଛି
। ସେ ମଧ୍ୟ କୌଣସି ରିଦ୍ଧି-ସିଦ୍ଧି ପାଇଥିବେ । ଏହିପରି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ନିଆଁ ଅଥବା ପାଣି
ଉପରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି । ଏହା ଦ୍ୱାରା ଲାଭ କ’ଣ । ତୁମର ତ ଏହି ସହଜ ରାଜଯୋଗ ଦ୍ୱାରା
ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ଫାଇଦା ରହିଛି । ତୁମକୁ ମୁଁ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତର ପାଇଁ ଦୁଃଖୀରୁ ସୁଖୀ କରାଉଛି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଗୁହ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଉଛି ।
ଯେପରି ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ଶିବ ଏବଂ ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ମିଶାଇ ଦେଇଛନ୍ତି କାହିଁକି ? ଶଙ୍କରଙ୍କର ତ’
ଏହି ସୃଷ୍ଟିରେ ପାର୍ଟ ହିଁ ନାହିଁ । ଶିବ, ବ୍ରହ୍ମା, ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପାର୍ଟ ରହିଛି । ବ୍ରହ୍ମା ଏବଂ
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଅଲରାଉଣ୍ଡ ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଶିବବାବାଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହି ସମୟରେ ପାର୍ଟ ରହିଛି, ଯିଏକି
ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ନିର୍ବାଣଧାମକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଇ
ନିଜେ ବାନପ୍ରସ୍ଥକୁ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାନପ୍ରସ୍ଥୀ ହେବା ଅର୍ଥାତ୍ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାଣୀରୁ
ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱକୁ ଯିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବା । କିନ୍ତୁ ଘରକୁ କେହି ଫେରି ଯାଇପାରିବେ ନାହିଁ କାହିଁକି
ନା ବିକାରୀ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାରୀ ଅଟନ୍ତି । ବିକାର ଦ୍ୱାରା ସମସ୍ତଙ୍କର ଜନ୍ମ ହେଉଛି । ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ବିକାର ଦ୍ୱାରା ଜନ୍ମ ହେଉ ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ
ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ କହୁଛନ୍ତି । କୁମାରୀମାନେ ନିର୍ବିକାରୀ ଅଟନ୍ତି — ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ
ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ଏଠାରେ ଶଙ୍କରଙ୍କର କୌଣସି ପାର୍ଟ ହିଁ ନାହିଁ,
ବାକି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ତ ନିଶ୍ଚୟ ପ୍ରଜାଙ୍କର ପିତା ହେଲେ ନା । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ତ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ବୋଲି କୁହାଯିବ । ସେ ହେଉଛନ୍ତି ଅବିନାଶୀ ପିତା, ଏହି ଗୁହ୍ୟ କଥାକୁ ଭଲ
ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ବଡ-ବଡ ଫିଲୋସୋଫର୍ (ଦାର୍ଶନିକ)ମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ଉପାଧି ମିଳିଥାଏ ।
ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ୧୦୮ର ଉପାଧି ମଧ୍ୟ ବିଦ୍ୱାନମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ । ବନାରସ କଲେଜରୁ ପାସ୍ କରି ଉପାଧି
ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା ସେଥିପାଇଁ ଗୁପ୍ତାଜୀଙ୍କୁ ବନାରସ ପଠାଇଥିଲେ ଯେ ସେମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ବୁଝାଅ
ବାବାଙ୍କର ଉପାଧିକୁ ମଧ୍ୟ ନିଜ ଉପରେ ରଖି ବସିଛ । ବାବାଙ୍କୁ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ ୧୦୮ ଜଗତଗୁରୁ
କୁହାଯାଉଛି । ମାଳା ହିଁ ୧୦୮ର ହୋଇଥାଏ । ୮ ରତ୍ନର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ସେମାନେ ସମ୍ମାନର ସହିତ
ପାସ୍ କରୁଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ଭକ୍ତମାନେ ତାଙ୍କର ଜପ କରୁଛନ୍ତି । ପୁଣି ତାଙ୍କଠାରୁ କମ୍ ୧୦୮ର ପୂଜା
କରୁଛନ୍ତି । ଯଜ୍ଞ ରଚନା କଲେ କେହି ୧୦୦୦, କେହି ୧୦ ହଜାର, ୫୦ ହଜାର, ଲକ୍ଷେ ଶାଳିଗ୍ରାମ ମଧ୍ୟ
ତିଆରି କରିଥା’ନ୍ତି । ମାଟିରେ ତିଆରି କରି ପୁଣି ଯଜ୍ଞ ରଚନା କରିଥା’ନ୍ତି । ଯେତେ ଭଲରୁ ଭଲ ସେଠ
ବଡରୁ ବଡ ସେଠ୍ ହୋଇଥିଲେ ଲକ୍ଷେ ତିଆରି କରିବେ । ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ ମାଳା ତ ବଡ ଅଟେ ନା —
୧୬୧୦୮ର ମାଳା ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେମାନେ
ସମସ୍ତେ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଭାରତର ସେବା କରୁଛ । ବାବାଙ୍କ ସଦୃଶ ପିଲାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂଜା ହେବା
ଦରକାର । ଏକଥା ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ରୁଦ୍ର ପୂଜା କାହିଁକି ହେଉଛି । ସମସ୍ତେ ତ’ ଶିବବାବାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ସୃଷ୍ଟିର ଜନସଂଖ୍ୟା କେତେ ରହିଛି ଏଠାରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଆତ୍ମା
ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି ନା । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତେ ସହଯୋଗୀ ହେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ
ତୁମେ ଯେତେ ଯୋଗ କରିବ ସେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ । ତୁମେ ପୂଜା ଯୋଗ୍ୟ ହେଉଛ । ଏପରି ଆଉ କାହାର ଶକ୍ତି
ନାହିଁ ଯିଏକି ଏହି କଥା ବୁଝାଇବେ ସେଥିପାଇଁ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଅନ୍ତ କେହି ହେଲେ ଜାଣି
ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ବାବାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ
ସିଏ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଥିବେ ନା । ପ୍ରେରଣାର କଥା ତ’ ନାହିଁ । ଭଗବାନ କୌଣସି ପ୍ରେରଣା ଦ୍ୱାରା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି କି! ତୁମେ ଜାଣିଛ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ସେହି
ଜ୍ଞାନ ସେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ତ’ ରହିଛି — ନିଶ୍ଚୟ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ବାବାଙ୍କୁ
ଭୁଲିଯାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ହିଁ ହେଉଛି ଏହି ପାଠପଢାର ସାରାଂଶ । ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା
କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡୁଛି, ଏଥିରେ ହିଁ ମାୟାର ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି
। ପାଠପଢାରେ ଏତେ ବିଘ୍ନ ଆସୁନାହିଁ । ଶଙ୍କରଙ୍କ ନିମନ୍ତେ କହନ୍ତି ଶଙ୍କର ଆଖି ଖୋଲିଲେ ବିନାଶ
ହୁଏ, ଏହା କହିବା ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ନା ମୁଁ ବିନାଶ କରୁଛି ନା ସେ
କରୁଛନ୍ତି, ଏକଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୁଲ୍ ଅଟେ । ଦେବତାମାନେ କ’ଣ ପାପ କରିବେ କି । ଏବେ ଶିବବାବା ବସି
ଏହି କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାର ଏହି ଶରୀର ହେଉଛି ରଥ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମା ନିଜସ୍ୱ ରଥ ଉପରେ
ବସିଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଏହାଙ୍କର ଶରୀରକୁ ଧାର ନେଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ମୋର ଜନ୍ମକୁ ଦିବ୍ୟ
ଅଲୌକିକ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ରହିଛି । ଜାଣିଛ ଯେ ଏବେ ଆମେ
ଘରକୁ ଯାଉଛୁ, ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗକୁ ଆସିବୁ । ବାବା ବହୁତ ସହଜ କରି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ହାର୍ଟଫେଲ୍
ହେବା ଅନୁଚିତ୍ । କହୁଛନ୍ତି ବାବା ଆମେ ପଢ଼ାଲେଖା ଜାଣିନୁ । ମୁଖରୁ କିଛି ହେଲେ ବାହାରୁ ନାହିଁ ।
କିନ୍ତୁ ଏହିପରି ତ’ ହୁଏ ନାହିଁ । ମୁଖ ତ’ ନିଶ୍ଚୟ ଚାଲୁଛି । ଖାଇବା ସମୟରେ ମୁଖ ଚାଲୁଛି ନା ।
ବାଣୀ ବାହାରିବ ନାହିଁ ଏକଥା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାବା ବହୁତ ସରଳ କରି ବୁଝାଇଛନ୍ତି । କେହି
ମୌନରେ ରହିଲେ ମଧ୍ୟ ଉପରକୁ ଈଶାରା କରିଦିଅନ୍ତି ଯେ ତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା
ସୁଖକର୍ତ୍ତା ସେ ହିଁ ଏକ ମାତ୍ର ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମଧ୍ୟ ଦାତା ତ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ
ମଧ୍ୟ ସେ ଦାତା ଅଟନ୍ତି ପୁଣି ବାନପ୍ରସ୍ଥରେ ଶାନ୍ତି ହିଁ ଶାନ୍ତି ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ
ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହୁଛନ୍ତି । ଆତ୍ମାରେ ପାର୍ଟ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି, ଯାହାକି ଅଭିନୟ କରୁଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଆମର ପାର୍ଟ ହେଉଛି - ବିଶ୍ୱକୁ ନୂଆ କରିବା । ତାଙ୍କର ନାମ ବହୁତ ଭଲ — ହେଭେନ୍ଲୀ ଗଡ୍
ଫାଦର । ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କ’ଣ ନର୍କ ରଚନା କରିବେ କି! ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ
କେହି ରଚନା କରନ୍ତି କି! ଘର ସର୍ବଦା ନୂଆ କରାଯାଇଥାଏ । ଶିବବାବା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୂଆ
ଦୁନିଆ ରଚନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କୁ ପାର୍ଟ ମିଳିଛି — ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ରହିଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ପରସ୍ପରକୁ ଦୁଃଖ ହିଁ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ହେଲୁ ଶିବବାବାଙ୍କର ସନ୍ତାନ । ଏବେ ଶରୀରଧାରୀ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ପୋଷ୍ୟ ସନ୍ତାନ ହୋଇଛୁ । ରଚୟିତା ଶିବବାବା ଆମକୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଯିଏକି ନିଜ ରଚନାର
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ଏହିପରି ହେବା ହିଁ ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କୁ
ଦେଖ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରି ମାର୍ବଲର ମୂର୍ତ୍ତି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ
ବିଦ୍ୟାଳୟ, ୱାର୍ଲଡ ୟୁନିଭରସିଟି (ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ) । ଯାହା ମାଧ୍ୟମରେ ସାରା ୟୁନିଭର୍ସ (ବିଶ୍ୱ)କୁ
ପରିବର୍ତ୍ତନ କରାଯାଉଛି । ସେମାନଙ୍କର ସବୁ ଆସୁରୀ ଚରିତ୍ର ରହିଛି । ସେମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ଏହା ଈଶ୍ୱରୀୟ ୟୁନିଭରସିଟୀ (ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟ) ଅଟେ । ଏହା
କେବଳ ଗୋଟିଏ ହିଁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ, ଯାହାକୁ ସ୍ୱୟଂ ଈଶ୍ୱର ଆସି ଖୋଲୁଛନ୍ତି, ଯାହା
ଦ୍ୱାରା ସାରା ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ ହେଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏବେ ଭୁଲ୍ ଏବଂ ଠିକ୍ର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ଆଉ
କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି ଯିଏକି ଏକଥା ବୁଝୁଥିବେ । ବାବା ହିଁ ରାଇଟିୟସ୍ ଅଟନ୍ତି ଯିଏକି ଭୁଲ୍
ଠିକ୍ ବୁଝାଇଥା’ନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସତ୍ୟ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ହିଁ ଆସି ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କୁ
ରାଇଟିୟସ୍ କରୁଛନ୍ତି । ରାଇଟିୟସ୍ ହେଲେ ପୁଣି ମୁକ୍ତିକୁ ଯାଇ ଜୀବନମୁକ୍ତିରେ ଆସିବ । ଡ୍ରାମାକୁ
ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ । ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି
। ଏହି ଖେଳ ଅନବରତ ଚାଲୁଅଛି । ଡ୍ରାମା ସୁଟ୍ ହୋଇ ଚାଲିଛି । ଏହା ସର୍ବଦା ନୂଆ ଅଟେ । ଏହି
ଡ୍ରାମା କେବେ ପୁରୁଣା ହେଉ ନାହିଁ, ଆଉ ସବୁ ନାଟକ ଆଦି ବିନାଶ ହୋଇଯାଉଛି । ଏହା ବେହଦର ଅବିନାଶୀ
ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ଏଥିରେ ସବୁ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟଧାରୀ ରହିଛନ୍ତି । ଅବିନାଶୀ ଖେଳ ଅଥବା ଷ୍ଟେଜ୍ ଦେଖ
କେତେ ବିଶାଳ । ବାବା ଆସି ପୁରୁଣା ସୃଷ୍ଟିକୁ ପୁଣି ନୂଆ କରୁଛନ୍ତି । ସେସବୁର ତୁମକୁ
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବ । ସେହି ସମୟ ଯେତେ ନିକଟତର ହୋଇ ଆସିବ ସେତେ ତୁମେ ଖୁସି ହେବ । ସାକ୍ଷାତ୍କାର
କରିବ । କୁହାଯିବ ଏବେ ପାର୍ଟ ପୂରା ହେଲା । ଡ୍ରାମାର ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ପୁଣି ନୂଆ କରି
ଅଭିନୟ କରିବ, ଯାହା କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ କରିଥିଲ । ଏଥିରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ଫରକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ,
ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ତୁମେମାନେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବା ଉଚିତ୍ । ସେଥିପାଇଁ ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାକୁ ହେବ । ଏଥିରେ ଝାଉଁଳି ପଡିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଡ୍ରାମାର ଯାହା କରାଇବାର ଥିବ ତାହା
କରାଇବ — ଏକଥା କହିବା ମଧ୍ୟ ଭୁଲ୍ ଅଟେ । ଆମକୁ ତ’ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ, ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ପାଠପଢାର
ସାରାଂଶକୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଦ୍ୱାରା କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ଉଚ୍ଚ ବା ପୂଜନୀୟ ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କର ପୂରା-ପୂରା ସହଯୋଗୀ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
(୨) ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଭୁଲ୍ ଠିକ୍ର ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି, ତାହା ଦ୍ୱାରା ନ୍ୟାୟ ସଂଗତ
କର୍ମ କରି ଜୀବନ ବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ମୁକ୍ତି ଏବଂ ଜୀବନମୁକ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସଂଗମଯୁଗର
ସର୍ବପ୍ରାପ୍ତିକୁ ସ୍ମୃତିରେ ରଖି ଉତ୍ଥାନ କଳାର ଅନୁଭବ କରୁଥିବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାରବ୍ଧୀ ହୁଅ ।
ପରମାତ୍ମ ମିଳନ ବା
ପରମାତ୍ମ ଜ୍ଞାନର ବିଶେଷତା ହେଲା — ଅବିନାଶୀ ପ୍ରାପ୍ତିର ଅନୁଭୂତି ହେବା । ଏମିତି ନୁହେଁ ଯେ
ସଂଗମଯୁଗରେ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଜୀବନ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ପ୍ରାରବ୍ଧୀ ଜୀବନ । ସଂଗମଯୁଗର ବିଶେଷତା ହେଲା
ଗୋଟିଏ ପାଦ ଉଠାଅ ଏବଂ ହଜାର ପାଦ ପ୍ରାରବ୍ଧ ରୂପରେ ପାଅ । ତେଣୁ ତୁମେମାନେ କେବଳ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ
ନୁହେଁ ବରଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାରବ୍ଧୀ ଅଟ -- ଏହି ସ୍ୱରୂପକୁ ସର୍ବଦା ସମ୍ମୁଖରେ ରଖ, ତେବେ ନିଜର
ପ୍ରାରବ୍ଧକୁ ଦେଖି ସହଜରେ ଉତ୍ଥାନ କଳା ଅର୍ଥାତ୍ ଉନ୍ନତିର ଅନୁଭବ କରିପାରିବ । “ଯାହା ପାଇବାର
ଥିଲା ତାହା ପାଇ ଯାଇଛି” — ସର୍ବଦା ଏହି ଗୀତ ଗାଉଥାଅ ତେବେ ମାୟା ଦ୍ୱାରା ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହେବାରୁ
ଏବଂ ଢୁଳେଇବାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କର ଶ୍ୱାସ ହିଁ ସାହସ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା କଠିନରୁ କଠିନ କାର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ସହଜ
ହୋଇଯାଏ ।
“ମାତେଶ୍ୱରୀଙ୍କର ଅନମୋଲ
ମହାବାକ୍ୟ”
“ମୁକ୍ତି ଏବଂ
ମୋକ୍ଷ”
ଆଜିକାଲି ମନୁଷ୍ୟ ମୁକ୍ତିକୁ ହିଁ ମୋ’କ୍ଷ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି, ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ
ମୁକ୍ତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଜନ୍ମ-ମରଣରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ
ଜନ୍ମ-ମରଣରେ ନ ଆସିବାକୁ ହିଁ ଉଚ୍ଚ ପଦ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି, ତାହାକୁ ପ୍ରାରବ୍ଧ ବୋଲି ମାନୁଛନ୍ତି
। ଜୀବନମୁକ୍ତି ବୋଲି ତାହାକୁ କହୁଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଜୀବନରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଭଲ କର୍ମ କରନ୍ତି,
ଯେପରିକି ଧର୍ମାତ୍ମା ମନୁଷ୍ୟ, ସେମାନଙ୍କର ଜୀବନମୁକ୍ତ ଅବସ୍ଥା ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି । ବାକି
କର୍ମବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବା ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ତ କୋଟିକରୁ କେହି ଜଣେ ଜଣେ ହିଁ ବୁଝିପାରନ୍ତି ।
ତେବେ ଏହା ହେଉଛି ସେମାନଙ୍କର ନିଜ ମତ । କିନ୍ତୁ ଆମେମାନେ ତ ପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସବୁ
କିଛି ଜାଣିଗଲେ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ବିକାରୀ କର୍ମବନ୍ଧନରୁ ମୁକ୍ତ ନହୋଇଛନ୍ତି
ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ସେହି ଷ୍ଟେଜକୁ ପିତା
ପରମାତ୍ମା ହିଁ ପହଞ୍ଚାଇ ପାରିବେ କାରଣ ମୁକ୍ତି ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ହେଉଛନ୍ତି ସିଏ । ଯିଏକି ଏବେ
ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାକି ପରମାତ୍ମା ଅନେକ ଥର ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ନା
ଅନେକ ଅବତାର ଧାରଣ କରନ୍ତି । । ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।