07.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସ,
ଭିତରେ ଭିତରେ ଅନୁଭବ କରୁଥାଅ — ମୁଁ ଏକ ଆତ୍ମା... ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ, ଠିକ୍ ଭାବରେ ଚାର୍ଟ
ରଖିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଯିବ, ତୁମର ବହୁତ ଫାଇଦା ହେବ” ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବେହଦର ନାଟକକୁ
ବୁଝିଥିବା ସନ୍ତାନମାନେ କେଉଁ ଗୋଟିଏ ନିୟମକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝୁଛନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
ଏହା ଏକ ଅବିନାଶୀ ନାଟକ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଅଭିନେତାଙ୍କୁ ନିଜର ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ନିଜର
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ସମୟରେ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ । କେହି ଯଦି କହନ୍ତି ଯେ ଆମେ ସର୍ବଦା ଶାନ୍ତିଧାମରେ ହିଁ
ବସିଯିବୁ — ତେବେ ଏହା ନିୟମ ନୁହେଁ । ତାଙ୍କୁ ତ ଅଭିନେତା ହିଁ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏହିସବୁ
ବେହଦର କଥା ବେହଦର ବାବା ହିଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା
ଭାବି, ଦେହ-ଅଭିମାନ ତ୍ୟାଗ କରି ବସ । ବେହଦର ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ
ଅଜ୍ଞାନୀ ସେହିମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଯାଇଥାଏ । ଆତ୍ମା ଜାଣୁଛି ଯେ ବାବା ସତ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ
ଆତ୍ମା ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଯାଇଛି । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ, ଶରୀର ବିନାଶୀ ଅଟେ । ମୁଁ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନ
ଛାଡି ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଇଛି । ତେଣୁ ଅଜ୍ଞାନୀ ହେଲ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସମସ୍ତ ସନ୍ତାନ ଦେହ
ଅଭିମାନରେ ଆସି ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ପୁଣି ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଯାଉଛ । କେହି ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି । ଅଜ୍ଞାନୀ
ହେବାରେ ଅଧାକଳ୍ପ ଲାଗିଛି । ଏହି ଅନ୍ତିମ ଜନ୍ମରେ ପୁଣି ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଅଧାକଳ୍ପରୁ
ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ-ହୋଇ ୧୦୦ ଶତକଡା ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇଯାଇଛ । ଦେହ ଅଭିମାନରେ ଆସି ଡ୍ରାମାର ପ୍ଲାନ୍
ଅନୁସାରେ ତୁମେ ତଳକୁ ଖସି ଆସିଛ । ଏବେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ତଥାପି ବି ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିବାକୁ ହେବ କାହିଁକି ନା ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତର ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର । ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି ଆମେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ୧୬ କଳା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ... ଥିଲୁ । ପୁଣି ବର୍ତ୍ତମାନ ନିର୍ଗୁଣ
ହୋଇ ଯାଇଛ । କୌଣସି ବି ଗୁଣ ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଏହି
ଖେଳକୁ ବୁଝୁଛନ୍ତି । ବୁଝୁ-ବୁଝୁ ମଧ୍ୟ କେତେ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲାଣି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ନୂଆମାନେ ଭଲ
ବୁଦ୍ଧିମାନ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିବାନ କରିବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛନ୍ତି
। କେହି ତ ବିଲ୍କୁଲ୍ ବୁଝି ହିଁ ନାହାଁନ୍ତି । ଅଜ୍ଞାନୀକୁ ଅଜ୍ଞାନୀ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି । ବାବା
ବର୍ତ୍ତମାନ ବୁଦ୍ଧିବାନ କରିବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ମାୟା ଯୋଗୁଁ ଆମେ
ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଆମେ ପୂଜ୍ୟ ଥିବା ସମୟରେ ବୁଦ୍ଧିବାନ ଥିଲୁ ପୁଣି ଆମେ ହିଁ ପୂଜାରୀ ହୋଇ
ବୁଦ୍ଧିହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହା ବିଷୟରେ
ଦୁନିଆରେ କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ କେତେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଥିଲେ, ରାଜ୍ୟ
କରୁଥିଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତତ୍ତ୍ତ୍ୱମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେ ହିଁ ସେହି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପାଇଁ
ଏହିପରି ଭାବ । ଏହା ବହୁତ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ । ଏହାକୁ ବାବାଙ୍କ ବିନା କେହି ହେଲେ ବୁଝାଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏବେ ଅନୁଭବ ହେଉଛି ଯେ — ବାବା ହିଁ ଉଚ୍ଚରୁ ଉଚ୍ଚ ବୁଦ୍ଧିମାନରୁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ଅଟନ୍ତି ।
ପ୍ରଥମତଃ ଜ୍ଞାନର ସାଗର ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ମଧ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ପତିତ-ପାବନ ମଧ୍ୟ
ଅଟନ୍ତି । ଏହା ଜଣଙ୍କର ହିଁ ମହିମା ଅଟେ । ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବାବା ଆସି କିପରି ସନ୍ତାନ
ବୋଲି କହି ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଏବେ ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ
ବାବା ଏକମାତ୍ର ଔଷଧ ଦେଇଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି — ଯୋଗଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଭବିଷ୍ୟତ ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ନିରୋଗୀ
ହୋଇଯିବ । ତୁମର ସବୁ ରୋଗ, ଦୁଃଖ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ମୁକ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବ । ଅବିନାଶୀ
ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପାଖରେ ଏକମାତ୍ର ଔଷଧ ରହିଛି । ବାବା ଆସି ଆତ୍ମାକୁ ଇଞ୍ଜେକ୍ସନ୍ ଲଗାଉଛନ୍ତି ।
ଏହିପରି ନୁହେଁ ଯେ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ବାରିଷ୍ଟରୀ ସହିତ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ମଧ୍ୟ କରିବେ । ନା ।
ପ୍ରତ୍ୟେକ ମନୁଷ୍ୟ ନିଜ ଧନ୍ଦାରେ ହିଁ ଲାଗିଯାନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ଆସି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର
କରାଅ କାହିଁକି ନା ପତିତ ହେବାରେ ଦୁଃଖ ମିଳିଥାଏ । ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ବୋଲି କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ହିଁ ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ କୁହାଯାଉଛି । ଏହିକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଇଛି ଯେ ମନୁଷ୍ୟ
ଶାନ୍ତି ଏବଂ ସୁଖ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି ତ ସେଇଠି ଅଛି ଯେଉଁଠି ଶରୀର ନାହିଁ, ତାକୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ କୁହାଯାଏ । ଅନେକ କହୁଛନ୍ତି ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହିବୁ, କିନ୍ତୁ ଏପରି ନିୟମ ନାହିଁ ।
ତେବେ ତ ତାଙ୍କୁ ଅଭିନେତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପିଲାମାନେ ନାଟକକୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିଯାଇଛନ୍ତି ।
ଅଭିନେତାର ଯେତେବେଳେ ଅଭିନୟ ଥିବ ସେତେବେଳେ ଷ୍ଟେଜ୍କୁ ଆସି ଅଭିନୟ କରିବେ । ଏହି ବେହଦର କଥା
ବେହଦର ବାବା ହିଁ ଆସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ହିଁ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯାଉଛି । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କର
ସଦ୍ଗତି ଦାତା ପତିତ-ପାବନ ଅଟନ୍ତି । ତତ୍ତ୍ୱ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିପାରିବ ନାହିଁ । ପାଣି ଆଦି
ସବୁ ହେଲା ତତ୍ତ୍ୱ, ତାହା କିପରି ସଦ୍ଗତି କରିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଭିନୟ କରୁଛି । ହଠଯୋଗର ଅଭିନୟ
ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା କରୁଛି । ଜ୍ଞାନୀମାନେ ହିଁ ଏହି କଥାକୁ ବୁଝିପାରିବେ । ବାବା କେତେ ବୁଝାଇଛନ୍ତି —
ଏପରି କୌଣସି ଯୁକ୍ତି ରଚନା କର ଯେପରି ମନୁଷ୍ୟ ବୁଝିପାରିବେ — କିପରି ପୂଜ୍ୟରୁ ପୁଣି ପୂଜାରୀ
ହେଉଛନ୍ତି । ପୂଜ୍ୟ ନୂଆ ଦୁନିଆରେ, ପୂଜାରୀ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ହେଉଛନ୍ତି । ପାବନକୁ ପୂଜ୍ୟ,
ପତିତକୁ ପୂଜାରୀ କୁହାଯାଉଛି । ଏଠାରେ ତ’ ସମସ୍ତେ ପତିତ ଅଟନ୍ତି କାହିଁକି ନା ବିକାର ଦ୍ୱାରା
ଜନ୍ମ ହେଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ସମସ୍ତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ
ଶ୍ରେଷ୍ଠାଚାରୀ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଏହିଭଳି ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏଥିରେ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ ।
ମୁଖ୍ୟ କଥା ହେଉଛି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । ସମସ୍ତେ କହୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ବହୁତ
ମୁସକିଲ୍ । ଆମେ ଯେତିକି ଚାହୁଁଛୁ, ସେତିକି ତାଙ୍କରି ସ୍ମୃତିରେ ରହିପାରୁ ନାହୁଁ । କେହି
ସତ୍ୟତାର ସହିତ ଚାର୍ଟ ଲେଖିଲେ ବହୁତ ଫାଇଦା ମିଳିବ । ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ
ଦେଉଛନ୍ତି — ମନମନାଭବ । ତୁମେ ଅର୍ଥ ସହିତ କହୁଛ, ତୁମକୁ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ବାବା ଯଥାର୍ଥ ରୂପରେ
ଅର୍ଥ ସହିତ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ ସନ୍ତାନମାନେ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଛନ୍ତି, ବାବା
ମନ ନେବା ପାଇଁ କିଛି କହିଦେଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର କାମ ହିଁ ହେଉଛି ପତିତରୁ
ପବିତ୍ର କରିବା । ମୋତେ ତ ଏଥିପାଇଁ ହିଁ ଡାକୁଛ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶରୀର ସହିତ ହିଁ
ପବିତ୍ର ଥିଲି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ଆତ୍ମା ଶରୀର ସହିତ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି । ୮୪ ଜନ୍ମର ହିସାବ ରହିଛି
ନା ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ — ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ଦୁନିଆ କଣ୍ଟାର ଜଙ୍ଗଲ ହୋଇଯାଇଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ତ
ଫୁଲ ଅଟନ୍ତି ନା । ତାଙ୍କ ଆଗରେ କଣ୍ଟାମାନେ ଯାଇ କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ..... ଆମେ
ପାପୀ କପଟୀ ଅଟୁ । ସବୁଠାରୁ ବଡକଣ୍ଟା ହେଲା କାମ ବିକାର । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରି ଜଗତ୍ଜିତ୍ ହୁଅ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କୁ କୌଣସି ନା କୌଣସି ରୂପରେ
ଆସିବାକୁ ହେବ, ଭାଗୀରଥଙ୍କ ଶରୀରରେ ବିରାଜମାନ ହୋଇ ଆସିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ କରିବା
ପାଇଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡିବ । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ତମୋପ୍ରଧାନ
କୁହାଯାଏ । ଯେହେତୁ ଏହା ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ବାବାଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ହିଁ ପଡିବ ।
ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ରଚୟିତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ତୁମକୁ କେତେ ସହଜରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି
ହେବା ଉଚିତ୍ । ବାକି କାହାର କର୍ମ ଭୋଗର ହିସାବ-କିତାବ ଅଛି, ତାକୁ ତ ଭୋଗ କରିବାକୁ ହେବ, ଏଥିରେ
ବାବା ଆଶୀର୍ବାଦ କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ମୋତେ ଡାକୁଛ ଯେ — ବାବା ଆସି ଆମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଦିଅ ।
ବାବାଙ୍କଠାରୁ କି ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇବାକୁ ଚାହୁଛଁ ? ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ବର୍ସା ।
ମୁକ୍ତି-ଜୀବନମୁକ୍ତିର ଦାତା ହେଉଛନ୍ତି ଏକମାତ୍ର ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବାବା ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ
ଜ୍ଞାନଦାତା ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି । ଭଗବାନ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲେ କିନ୍ତୁ କେବେ ଦେଇଥିଲେ, କିଏ ଦେଇଥିଲେ,
ଏକଥା କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ । ଏଥିରେ ହିଁ ବହୁତ ଦ୍ୱନ୍ଦ ରହିଛି । କାହାକୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇଥିଲେ, ଏକଥା
ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି ବ୍ରହ୍ମା ବସିଛନ୍ତି — ଇଏ ମଧ୍ୟ ଏବେ
ଜାଣୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ନାରାୟଣ ଥିଲି ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ଭୋଗ କରିଲି । ଇଏ ପ୍ରଥମ ନମ୍ବରରେ ଅଛନ୍ତି ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋର ତ ଆଖି ହିଁ ଖୋଲିଗଲା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହିବ ଆମର ତ ଆଖି ହିଁ ଖୋଲିଗଲା ।
ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ତ ଖୋଲୁଛି ନା । ତୁମେ କହିବ ଆମକୁ ବାବାଙ୍କର, ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ
ମିଳିଯାଇଛି । ମୁଁ ଯିଏ, ଯେପରି, ମୋର ଆଖି ଖୋଲିଯାଇଛି । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର କଥା । ପ୍ରଥମେ ମୁଁ
ହେଉଛି ଆତ୍ମା ପୁଣି ନିଜକୁ ଦେହ ବୋଲି ଭାବି ବସୁଛି । ଆତ୍ମା କହୁଛି ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଆଉ
ଗୋଟିଏ ନେଉଛି । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ଆମେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭୁଲି ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଯାଉଛୁ ସେଥିପାଇଁ ଏବେ
ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ଏହି କଥା ବୁଝାଉଛି ଯେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ମନ
ଭିତରେ ଏହି କଥା ଘୋଷି ଚାଲ ଯେ ମୁଁ ହେଉଛି ଆତ୍ମା । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ନ ଭାବିବା ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କୁ
ଭୁଲିଯାଉଛ । ଅନୁଭବ କରୁଛ ଯେ ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ଘଡିକୁ ଘଡି ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିଯାଉଛୁ । ସେଥିପାଇଁ
ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ । ଏଠାରେ ବସିଲେ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇକରି ବସ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ମୁଁ ତୁମକୁ ରାଜତ୍ୱ ଦେବାକୁ ଆସିଛି । ଅଧାକଳ୍ପ ତୁମେ ମୋତେ ମନେ ପକାଇଛ । କୌଣସି ବି କଥା
ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଲେ କୁହନ୍ତି ହେ ରାମ, କିନ୍ତୁ ଈଶ୍ୱର ଅଥବା ରାମ କିଏ, ଏକଥା କାହାକୁ ହେଲେ ଜଣା
ନାହିଁ । ତୁମକୁ ସିଦ୍ଧ କରିବାକୁ ହେବ — ଜ୍ଞାନର ସାଗର, ପତିତ-ପାବନ, ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା,
ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ପରମପିତା ପରମାତ୍ମା ଶିବ ଅଟନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କର ତିନି ଜଣଙ୍କର ଜନ୍ମ
ଏକତ୍ର ହେଉଛି । କେବଳ ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ନୁହେଁ କିନ୍ତୁ ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଶିବ ଜୟନ୍ତୀ ଅଟେ । ଶିବଙ୍କ
ଜୟନ୍ତୀ ହେଲେ ନିଶ୍ଚୟ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ ମଧ୍ୟ ହେବ । ଶିବଙ୍କ ଜୟନ୍ତୀ ପାଳନ କରୁଛନ୍ତି
କିନ୍ତୁ ବ୍ରହ୍ମା କ’ଣ କରିଲେ । ଲୌକିକ, ପାରଲୌକିକ ଏବଂ ଇଏ ହେଉଛନ୍ତି ଅଲୌକିକ ପିତା, ଇଏ
ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନୂଆ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ଏହି ନୂଆ ଜ୍ଞାନ
ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି ପୁଣି ପ୍ରାୟ ଲୋପ ହୋଇଯିବ । ଯାହାଙ୍କ ପାଖରେ ରଚୟିତା ବାବା ଏବଂ
ରଚନାର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ତେବେ ଅଜ୍ଞାନୀ ହେଲେ ନା । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତେ ଅଜ୍ଞାନ ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇ
ରହିଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ ଦ୍ୱାରା ଦିନ, ଭକ୍ତି ଦ୍ୱାରା ରାତ୍ରି ହେଉଛି । ଶିବରାତ୍ରିର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ
କେହି ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କର ଛୁଟୀ ଦିନ ମଧ୍ୟ ପାଳନ କରୁନାହାଁନ୍ତି ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ଆସିଛନ୍ତି — ସମସ୍ତଙ୍କର ଜ୍ୟୋତି ଜାଗ୍ରତ କରିବା ପାଇଁ । ତୁମେ ଏହି
ବତୀ ଜଳାଇଲେ ଭାବିବେ ଯେ ଏମାନଙ୍କର କୌଣସି ବଡ ଦିନ ଅଟେ । ତୁମେ ଏବେ ଅର୍ଥ ସହିତ ଜାଗ୍ରତ କରୁଛ
। ସେମାନେ କ’ଣ ବୁଝିବେ କି । ତୁମର ଭାଷଣ ଦ୍ୱାରା ପୂରା ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସାରା
ବିଶ୍ୱରେ ରାବଣର ରାଜ୍ୟ ଚାଲିଛି, ଏଠାରେ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ଦୁଃଖୀ ଅଛନ୍ତି । ରିଦ୍ଧି-ସିଦ୍ଧି
ତନ୍ତ୍ର-ମନ୍ତ୍ର ବାଲା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି । ଖବରକାଗଜରେ ମଧ୍ୟ ବାହାରୁଛି, ଏହାଙ୍କ
ଶରୀରରେ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ପ୍ରବେଶ କରିଛି । ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି କଥାରେ
ତୁମର କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ବାବା ସିଧା ସଳଖ କଥା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ମୋତେ ମନେ
ପକାଅ ତେବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତୁମର ସବୁ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଯଥାର୍ଥ
ରୂପରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ବା ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ, ସତ୍ୟତାର
ସହିତ ନିଜର ଚାର୍ଟ ରଖିବାକୁ ପଡିବ, ଏଥିରେ ହିଁ ବହୁତ-ବହୁତ ଫାଇଦା ରହିଛି ।
(୨) ସବୁଠାରୁ ବଡ ଦୁଃଖଦାୟୀ କଣ୍ଟା ହେଉଛି କାମ ବିକାର, ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଏହା ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାକି ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ତୁମର ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ
।
ବରଦାନ:-
ବିଘ୍ନମୁକ୍ତ
ଚମକଦାର ଫରିସ୍ତା ପୋଷାକ ଧାରଣ କରି ସଦା ବିଘ୍ନବିନାଶକ ହୁଅ ।
ନିଜ ପ୍ରତି ଏବଂ
ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ସର୍ବଦା ବିଘ୍ନ ବିନାଶକ ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରଶ୍ନବାଚକ ଚିହ୍ନକୁ ବିଦାୟ ଦେଇ
ଫୁଲଷ୍ଟପ ଅର୍ଥାତ୍ ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଇ ସର୍ବଶକ୍ତିକୁ ଫୁଲଷ୍ଟକ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ରୂପରେ ଜମା
କରିବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ବିଘ୍ନମୁକ୍ତ ଚମକଦାର ଫରିସ୍ତା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ରହିବାକୁ ହେବ, ମାଟିର
ପୋଷାକ ନୁହେଁ । ତା’ ସହିତ ସର୍ବଗୁଣର ଗହଣାରେ ସୁସଜ୍ଜିତ ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା
ଅଷ୍ଟଶକ୍ତିର ଶସ୍ତ୍ରଧାରୀ ସମ୍ପନ୍ନ ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ ରହିବାକୁ ହେବ ଏବଂ କମଳପୁଷ୍ପର ଆସନ ଉପରେ
ନିଜର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବନ ରୂପୀ ପାଦ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଅଭ୍ୟାସ ଉପରେ
ପୂରା ପୂରା ଧ୍ୟାନ ଦିଅ ତେବେ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ଆସିଯିବ ।
ମାତେଶ୍ୱରୀଙ୍କ ଅମୂଲ୍ୟ
ମହାବାକ୍ୟ
“ଏହି ଈଶ୍ୱରୀୟ
ଜ୍ଞାନ ସର୍ବ ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ”
ପ୍ରଥମେ ଆମକୁ ଗୋଟିଏ କଥା ସ୍ମୃତିରେ ରଖିବାକୁ ହେବ ଯେ — ଯଦି ପରମାତ୍ମା ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟିରୂପି
ବୃକ୍ଷର ବୀଜ ଅଟନ୍ତି ତେବେ ସେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉଛି ତାହା
ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଆତ୍ମାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଆବଶ୍ୟକ । ସମସ୍ତ ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନ
ନେବାର ଅଧିକାର ଅଛି । ଯଦିଓ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନ ନେବାର ଅଧିକାର ଅଛି ।
ଯଦିଓ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଧର୍ମର ଜ୍ଞାନ ନିଜସ୍ୱ ଅଟେ, ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଧର୍ମ ଶାସ୍ତ୍ର ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ,
ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ମତ ଓ ସଂସ୍କାର ଭିନ୍ନ କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଯୁଜ୍ୟ । ସେମାନେ
ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ ନ କରିଲେ ମଧ୍ୟ ଆମ ରାଜବଂଶରେ ନ ଆସିଲେ ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ସର୍ବ
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ହୋଇଥିବା କାରଣରୁ ତାଙ୍କ ସହ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହେଲେ ପବିତ୍ର ଅବଶ୍ୟ ହୋଇପାରିବେ ।
ଏହି ପବିତ୍ରତା କାରଣରୁ ନିଜର ଧର୍ମରେ ଅବଶ୍ୟ ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବେ କାହିଁକି ନା ଯୋଗକୁ ତ ସମସ୍ତେ
ସ୍ୱୀକାର କରୁଛନ୍ତି । ଅନେକ ମନୁଷ୍ୟ କୁହନ୍ତି ଆମକୁ ମୁକ୍ତି ଦରକାର କିନ୍ତୁ ଦଣ୍ଡରୁ ମୁକ୍ତ
ହେବାର ଶକ୍ତି ମଧ୍ୟ ଏହି ଯୋଗ ଦ୍ୱାରା ମିଳିଥାଏ ।
“ଅଜପାଜପ
ଅର୍ଥାତ୍ ନିରନ୍ତର ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ମୃତି”
ଯେଉଁ ଉକ୍ତି ରହିଛି ଯେ — ପ୍ରତି ଶ୍ୱାସରେ ଅଜପାଜପ କରିଚାଲ ଏହାର ଅର୍ଥ କ’ଣ ? ଅଜପାଜପ ଅର୍ଥ
ପ୍ରତି ଶ୍ୱାସରେ ବୁଦ୍ଧି ଯୋଗ ନିଜର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହ ନିରନ୍ତର ସଂଯୋଗ କରିବା, ଅର୍ଥାତ୍
ପ୍ରତି ଶ୍ୱାସରେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ମୃତି । ଏହି ନ୍ତିରନ୍ତର ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ମୃତିକୁ ଅଜପାଜପ କୁହାଯାଇଥାଏ
। ମୁଖରେ ରାମ ନାମ ଜପ କରିବା, ଅନ୍ତର୍ମନରେ ନିରନ୍ତର ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବା ଏହ ତ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ
। ସାଧାରଣତଃ ଲୋକମାନେ କହିଥାଆନ୍ତି ଆମେ ମୁଖରେ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁନାହୁଁ ମନରେ ଉଚ୍ଚାରଣ
କରୁଛୁ ଏହା ହିଁ ଅଜପାଜପ । କିନ୍ତୁ ଏହା ଏକ ବିଚାର ଯୋଗ୍ୟ ବିଷୟ ଯେଉଁଠି ନିଜର ଶବ୍ଦ ହିଁ
ଅଜପାଜପ ଯାହା ଜପି ପାର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ନିରନ୍ତର ତ କୌଣସି ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ଧ୍ୟାନ କରିବା
ବା ନା କୌଣସି ବସ୍ତୁକୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ତ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । ଖାଇବା ପିଇବା ବା ନିତ୍ୟ କର୍ମରେ ତ
ଏସବୁ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସ୍ମୃତି ନିରନ୍ତର ରହିପାରିବ କାରଣ ଏହା ବହୁତ ସହଜ ।
ଯେପରି ସନ୍ତାନ ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା ପାଇଁ କୌଣସି ଫଟୋ ଚିତ୍ରର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
କିନ୍ତୁ ସ୍ମୃତି ଆସିବା କ୍ଷଣି — କାୟ ମନୋବାକ୍ୟରେ ପିତାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଆଚାର ବିଚାର, ବ୍ୟବହାର
ଗୁଣ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ମନେ ପଡିଯାଇଥାଏ । ସେହି କଥା ସ୍ମୃତିରେ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତାନ ମଧ୍ୟରେ,
ସେହିଭଳି ଗୁଣ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଆସିଯାଇଥାଏ । ତେଣୁ ତାଦ୍ୱାରା ପିତାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିବା । ସମ୍ଭବ
ହୋଇଥାଏ । ସେହିଭଳି ଅର୍ନ୍ତମନରୁ ନିଜର କଥା ସମସ୍ତଙ୍କର ସ୍ମୃତିକୁ ଭୁଲି, ଏକ ସତ୍ୟ ପାରଲୌକିକ
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ଅଛି । ଖାଇବା ପିଇବା, ଶୋଇବା, ବସିବା-ଉଠିବା ସମୟରେ
ନିରନ୍ତର ସ୍ମୃତିରେ ରହିବା ସମ୍ଭବ । ସେହି ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ହିଁ କର୍ମାତୀତ ହେଉଛେ । ତେଣୁ ଏହି
ସ୍ୱତଃ ପ୍ରବୃତ୍ତ ସ୍ୱାଭାବିକ ସ୍ମୃତିକୁ ହିଁ ଅଜପାଜପ କୁହାଯାଇଥାଏ । ଆଚ୍ଛା ! ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।