08.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ତୁମମାନଙ୍କୁ ବହୁତ
ଆଗ୍ରହର ସହିତ ପାଠ ପଢାଇବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଗ୍ରହର ସହିତ ପାଠପଢ — ନିଶା
ରହୁ ଯେ ଆମକୁ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ତୁମ
ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର-କୁମାରୀମାନଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅଥବା ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନା କ’ଣ ?
ଉତ୍ତର:-
ତୁମମାନଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି — କଳ୍ପ ଅର୍ଥାତ୍ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବ ଭଳି ପୁନର୍ବାର ଶ୍ରୀମତ
ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱରେ ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିବା । ତୁମର ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନା ରହିଛି ଯେ
ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଆମେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ସଦ୍ଗତି କରିବୁ । ତୁମେମାନେ ନିଶାର ସହିତ କହୁଛ ଯେ ଆମେ ହିଁ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ଦେବୁ । ତୁମକୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶାନ୍ତିର ପୁରସ୍କାର ମିଳୁଛି । ନର୍କବାସୀରୁ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବା ହିଁ ପୁରସ୍କାର ନେବା ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀମାନେ
ପାଠପଢିବା ସମୟରେ ବହୁତ ଖୁସିର ସହିତ ପଢିଥା’ନ୍ତି । ଶିକ୍ଷକମାନେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଖୁସି ଏବଂ ରୁଚିର
ସହିତ ପାଠ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ସନ୍ତାନମାନେ ଏକଥା ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବେହଦର ପିତା ଯିଏକି
ଶିକ୍ଷକ ହୋଇ, ଆମକୁ ବହୁତ ରୁଚିର ସହିତ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ହଦର ପାଠପଢାରେ ତ ବାପା, ଶିକ୍ଷକ,
ଅଲଗା ଅଲଗା ରହିଥା’ନ୍ତି । ଯିଏକି ପାଠ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । କାହାର ପିତା ମଧ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ହୋଇଥା’ନ୍ତି,
ଯିଏକି ବହୁତ ରୁଚିର ସହିତ ପାଠ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି କାହିଁକି ନା ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ ରହିଥାଏ ନା । ତେଣୁ
ନିଜର ଭାବି ବହୁତ ରୁଚିର ସହିତ ପଢାଇଥା’ନ୍ତି । ତେବେ ଏହି ବାବା ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କୁ କେତେ ରୁଚିର
ସହିତ ପାଠ ପଢାଉଥିବେ ତେଣୁ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କେତେ ରୁଚିର ସହିତ ପଢିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା ସିଧାସଳଖ
ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଏଇ ଥରେ ମାତ୍ର ଆସି ପଢାଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ପିଲାମାନଙ୍କର ବହୁତ ରୁଚି ରହିବା
ଆବଶ୍ୟକ । ଭଗବାନ ବାବା ଆମକୁ ପାଠପଢାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ।
କେତେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ପଢୁ ପଢୁ ବିଚାର ଆସିଥାଏ ଯେ ଏସବୁ କ’ଣ । ଡ୍ରାମାରେ ଏହି ଆବାଗମନ (ଯିବା
ଆସିବା)ର ଚକ୍ର ରହିଛି । କିନ୍ତୁ ଏହି ନାଟକ କାହିଁକି ରଚନା କରାଯାଇଛି ? ଏହା ଦ୍ୱାରା ଫାଇଦା
କ’ଣ ? ବାସ୍ ଏହିପରି ସବୁବେଳେ ଚକ୍ର ଲଗାଉଥିବୁ, ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଗଲେ ଭଲ । ଯେବେ ଦେଖୁଛନ୍ତି
ଏହିପରି ତ ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଇବାକୁ ହେବ ତେଣୁ ଏଭଳି ଖିଆଲ ଆସିଥାଏ । ଭଗବାନ ଏପରି ଖେଳ
କାହିଁକି ରଚନା କଲେ, ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆବାଗମନ ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବୁ ନାହିଁ, ଏହାଠାରୁ ତ ଭଲ
ମୋକ୍ଷ ମିଳିଯାଉ । ଏହିଭଳି ପ୍ରକାରର ଖିଆଲ ଅନେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଆସୁଛି । ଏହି ଆବାଗମନ ଚକ୍ରରୁ,
ସୁଖ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହା କେବେହେଲେ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ମୋକ୍ଷ
ପାଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ହିଁ ବ୍ୟର୍ଥ ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଗୋଟିଏ ହେଲେ ଆତ୍ମା
ପାର୍ଟରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଆତ୍ମାରେ ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ଭରି ରହିଛି । ଯାହା ହେଉଛି ହିଁ
ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ, ବିଲ୍କୁଲ୍ ଅବିକଳ ଅଭିନେତା ଅଟନ୍ତି । କେହି ଜଣେ କମ୍ ବେଶୀ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ରହିଛି । ଏହି ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟରୁ କେହି ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ନା କେହି ମୋକ୍ଷ ପାଇ ପାରିବେ । ସବୁ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କୁ କ୍ରମାନ୍ୱରେ ଆସିବାକୁ ହିଁ
ପଡିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅବିନାଶୀ ଡ୍ରାମା ଅଟେ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ କହୁଛ
ବାବା ଆମେ ଜାଣି ଗଲୁଣି କିପରି ୮୪ ଜନ୍ମର ଚକ୍ର ଲଗାଉଛୁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝୁଛ ପ୍ରଥମ କରି
ଯେଉଁମାନେ ଆସୁଥିବେ, ସେମାନେ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଥିବେ । ଯେଉଁମାନେ ପଛରେ ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ
ଜନ୍ମ କମ୍ ହୋଇଥିବ । ଏଠାରେ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ
ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ବାବା ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥାକୁ ବାରମ୍ବାର ବୁଝାଉଛନ୍ତି କାହିଁକି ନା ନୂଆ-ନୂଆ
ସନ୍ତାନମାନେ ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କୁ ପୂର୍ବର ପାଠ କିଏ ପଢାଇବ । ତେଣୁ ବାବା ନୂଆ-ନୂଆମାନଙ୍କୁ
ଦେଖି ପୁଣି ପୁରୁଣା ପଏଣ୍ଟସ୍କୁ ରିପିଟ୍ କରୁଛନ୍ତି । ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏବେ ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ
ରହିଛି । ଜାଣିଛ ଆରମ୍ଭରୁ ଆମେ କିପରି ପାର୍ଟ କରି ଆସୁଛୁ । ତୁମେ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଆତ୍ମାମାନେ କିପରି କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି, କେତେ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ବାବା ଆସି
ଜ୍ଞାନର କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତ ପ୍ରାଲବ୍ଧ ହିଁ ରହିଛି । ଏକଥା ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ମୁଁ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଯାଉଛି । ଗୀତାର ଆରମ୍ଭ ଏବଂ ଶେଷରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ଆସୁଛି — ମନମନାଭବ ।
ଷ୍ଟାଟସ୍ (ପଦ) ପାଇବା ପାଇଁ ପାଠପଢାଯାଉଛି । ତୁମେ ରାଜା ହେବା ପାଇଁ ଏବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ ।
ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଯାଇଛି — ସେମାନେ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି,
ଧର୍ମସ୍ଥାପକଙ୍କ ପଛରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ରାଜତ୍ୱର କଥା ନୁହେଁ । ଏକମାତ୍ର ଗୀତା
ଶାସ୍ତ୍ରର ହିଁ ବହୁତ ମହିମା ରହିଛି । ଭାରତରେ ହିଁ ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି
କରୁଛନ୍ତି । ସେହି ଧର୍ମସ୍ଥାପକମାନେ ଏଠାକୁ ଆସି ପୁଣି ମୃତ୍ୟୁବରଣ କରିଲେ ତେବେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ
ବଡ-ବଡ ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ କରି ଦେଉଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଭାରତ ହିଁ ହେଉଛି ସମସ୍ତଙ୍କର ତୀର୍ଥ ଯେଉଁଠାକୁ
ବେହଦର ବାବା ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା ଭାରତରେ ହିଁ ଆସି ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରୁଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମୁକ୍ତିଦାତା, ଗାଇଡ୍ ବୋଲି କହୁଛ ନା । ମୁଁ ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ, ଦୁଃଖର
ଦୁନିଆରୁ ମୁକ୍ତ କରି ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ନେଇ ଯାଉଛି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ଆମକୁ
ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମକୁ ନେଇଯିବେ । ବାକି ସମସ୍ତେ ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ଚାଲିଯିବେ । ଦୁଃଖରୁ ବାବା ଆସି
ମୁକ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ଜନ୍ମ-ମରଣ ତ ନାହିଁ । ବାବା ଆସିଛନ୍ତି ପୁଣି ଚାଲିଯିବେ । ତେବେ
ତାଙ୍କ ପାଇଁ କ’ଣ ମରିଗଲେ ବୋଲି କୁହାଯିବ କି! ଯେପରି ଶିବାନନ୍ଦନଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ଶରୀର
ଛାଡିଦେଲେ ତେଣୁ କ୍ରିୟାକର୍ମ କରିଥାନ୍ତି । ଏହି ବାବା ଚାଲିଗଲେ ଏହାଙ୍କର କ୍ରିୟାକର୍ମ, ଉତ୍ସବ
ଆଦି କିଛି ହେଲେ କରିବାକୁ ପଡୁନାହିଁ । ତାଙ୍କର ଆସିବାର ସମୟ ମଧ୍ୟ ଜଣାପଡେ ନାହିଁ ।
କ୍ରିୟାକର୍ମ ଆଦିର ତ କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଅନ୍ୟ ସବୁ ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର କ୍ରିୟା କର୍ମ
କରିଥା’ନ୍ତି । ବାବାଙ୍କର କ୍ରିୟାକର୍ମ ହେଉନାହିଁ, କାରଣ ତାଙ୍କର ଶରୀର ହିଁ ନାହିଁ । ସବୁ
ମନୁଷ୍ୟ ସୋରିଷ ସଦୃଶ ପେଶୀ ହୋଇ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବେ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ କିମ୍ବା ଭକ୍ତିର
କୌଣସି କଥା ରହିବ ନାହିଁ । ଏହା ଏବେ ହିଁ ଚାଲୁଛି ଆଉ ସମସ୍ତେ ଭକ୍ତି ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ।
ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି ପୁଣି ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନର ବର୍ସା ଦେଉଛନ୍ତି । ଜ୍ଞାନ କେବେ ସେଠାକୁ
ସାଥିରେ ଯିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ହିଁ ନାହିଁ । ସେଠାରେ
ସମସ୍ତେ ମୁକ୍ତିରେ ରହିଥା’ନ୍ତି । ସେଠାରେ କ’ଣ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବାକୁ ପଡିବ କି ? ଦୁଃଖର
ନିବେଦନ ସେଠାରେ କରାଯାଏ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ପୁଣି ବ୍ୟଭିଚାରୀ ହେଉଛି ।
ଏହି ସମୟରେ ତ ଅତି ବ୍ୟଭିଚାରୀ ଭକ୍ତି ହେଉଛି, ଏହାକୁ ରୌରବ ନର୍କ କୁହାଯାଉଛି । ଏହା ଅତିରୁ ଅତି
ନର୍କ ଅଟେ ଏବଂ ବାବା ଆସି ଏହାକୁ ଅତିରୁ ଅତି ସ୍ୱର୍ଗରେ ପରିଣତ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ସମୟରେ ଶତ
ପ୍ରତିଶତ ଦୁଃଖ ରହିଛି, ପୁଣି ଶତ ପ୍ରତିଶତ ସୁଖ-ଶାନ୍ତି ହେବ । ଆତ୍ମା ଆସି ନିଜ ଘରେ ବିଶ୍ରାମ
ନେବ । ବୁଝାଇବା ତ ବହୁତ ସହଜ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଆସେ ଯେତେବେଳେ ନୂଆ ଦୁନିଆର
ସ୍ଥାପନା କରି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବିନାଶ କରିବାକୁ ପଡେ । ତେବେ ଏତେ ବଡ କାର୍ଯ୍ୟ କେବଳ ଜଣେ ତ
କରିବେ ନାହିଁ । ବହୁତ ସେବାଧାରୀ ଆବଶ୍ୟକ । ଏହି ସମୟରେ ତୁମେ ବାବାଙ୍କର ଖିଦ୍ମତ୍ଗାର (ସେବାଧାରୀ)
ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ । ଖାସ୍ ଭାରତର ସଚ୍ଚା ସେବା କରୁଛ । ସତ୍ୟ ବାବା ସତ୍ୟ ସେବା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ନିଜର
ତଥା ଭାରତର ଏବଂ ବିଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ କଲ୍ୟାଣ କରୁଛ । ତେଣୁ କେତେ ରୁଚିର ସହିତ କରିବା ଦରକାର । ବାବା
କେତେ ରୁଚିର ସହିତ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରୁଛନ୍ତି । ଏବେ ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ନିଶ୍ଚୟ ହେବ
। ଏହା ହେଉଛି ଶୁଦ୍ଧ ଅହଂକାର, ଶୁଦ୍ଧ ଭାବନା ।
ତୁମେ ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ସେବା କରୁଛ — କିନ୍ତୁ ଏହା ଗୁପ୍ତ । ଆତ୍ମା ଶରୀର ଦ୍ୱାରା କରୁଛି । ତୁମକୁ
ବହୁତ ପଚାରୁଛନ୍ତି — ବି.କେ.ଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ କ’ଣ ? କୁହ ବି.କେ.ଙ୍କର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି ବିଶ୍ୱରେ
ସତ୍ୟଯୁଗୀ ସୁଖ-ଶାନ୍ତିର ସ୍ୱରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିବା । ଆମେ ପ୍ରତି ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପରେ ଶ୍ରୀମତ
ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱରେ ଶାନ୍ତି ସ୍ଥାପନ କରି ବିଶ୍ୱ ଶାନ୍ତିର ପୁରସ୍କାର ନେଉଛୁ । ଯଥା ରାଜା-ରାଣୀ ତଥା
ପ୍ରଜା ସମସ୍ତେ ପୁରସ୍କାର ନେଉଛୁ । ନର୍କବାସୀରୁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବା କ’ଣ କମ୍ ପୁରସ୍କାର କି!
ସେମାନେ ଶାନ୍ତିର ପୁରସ୍କାର ନେଇ ଖୁସି ହେଉଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ହେଲେ ମିଳୁ ନାହିଁ ।
ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ସତ୍ୟ ପୁରସ୍କାର ତ ଏବେ ଆମେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଉଛୁ । କହୁଛନ୍ତି ନା, ଭାରତ ଆମର
ଉଚ୍ଚ ଦେଶ ଅଟେ । କେତେ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ଭାରତର ମାଲିକ ଅଟୁ,
କିନ୍ତୁ ମାଲିକ କେଉଁଠି ହୋଇଛନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଦ୍ୱାରା ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ
କରୁଛ । ତୁମ ପାଖରେ କୌଣସି ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ତ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରୁଛ, ତେଣୁ
ତୁମର ହିଁ ଗାୟନ ପୂଜନ ହେଉଛି । ଅମ୍ବାଙ୍କର ଦେଖ କେତେ ପୂଜା ହେଉଛି । କିନ୍ତୁ ଅମ୍ବା କିଏ, ସେ
ବ୍ରାହ୍ମଣ ନା ଦେବତା... ଏକଥା ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ଅମ୍ବା, କାଳୀ, ଦୁର୍ଗା, ସରସ୍ୱତୀ ଆଦି...
ଏହିପରି ବହୁତ ନାମ ରହିଛି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ତଳେ ଅମ୍ବାଙ୍କର ଛୋଟ ମନ୍ଦିର ରହିଛି । ଅମ୍ବାଙ୍କୁ
ବହୁତ ଭୂଜା ଦେଇଛନ୍ତି । ଏପରି ତ ନୁହେଁ । ଏହାକୁ ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ ବୋଲି କୁହାଯାଉଛି ।
ଯୀଶୁଖ୍ରୀଷ୍ଟ, ବୁଦ୍ଧଦେବ ଆଦି ଆସି ନିଜ-ନିଜର ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି, ଧର୍ମ ସ୍ଥାପନାର
ତିଥି-ତାରିଖ ସବୁ ବତାଉଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧାର କୌଣସି କଥା ହିଁ ନାହିଁ । ଏଠାରେ
ଭାରତବାସୀମାନଙ୍କୁ କିଛି ହେଲେ ଜଣା ନାହିଁ — ଆମ ଧର୍ମ କେବେ ଏବଂ କିଏ ସ୍ଥାପନ କରିଥିଲେ ?
ସେଥିପାଇଁ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ହେଲ ପୂଜାରୀ ପୁଣି ପୂଜ୍ୟ ହେବାକୁ ଯାଉଛ ।
ତୁମ ଆତ୍ମା ସହିତ ଶରୀରର ମଧ୍ୟ ପୂଜ୍ୟ ହେଉଛି । ତୁମ ଆତ୍ମାର ମଧ୍ୟ ପୂଜା ହେଉଛି ପୁଣି ଦେବତା
ହେଲେ ମଧ୍ୟ ପୂଜା ହେବ । ବାବା ତ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ସେ ସର୍ବଦା ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ସେ କେବେ
ହେଲେ ପୂଜାରୀ ହେଉ ନାହାଁନ୍ତି । ତୁମ ପାଇଁ କୁହାଯାଉଛି ନିଜେ ପୂଜ୍ୟ ନିଜେ ପୂଜାରୀ । ବାବା ତ
ସଦା ପୂଜ୍ୟ ଅଟନ୍ତି, ଏଠାକୁ ଆସି ବାବା ସତ୍ୟ ସେବା କରୁଛନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଦ୍ଗତି ଦେଉଛନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏବେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଦେହଧାରୀଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ତ ବଡ-ବଡ ଲକ୍ଷପତି, କୋଟିପତି, ଆସି ଆଲ୍ଲା-ଆଲ୍ଲା କହୁଛନ୍ତି । କେତେ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ରହିଛି
। ବାବା ତୁମକୁ ହମ୍ ସୋର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ତ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଶିବୋହମ୍, ଆତ୍ମା
ସୋ ପରମାତ୍ମା । ଏବେ ବାବା ସଠିକ୍ କରି ବତାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ବିଚାର କର, ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଠିକ୍
ଶୁଣୁଥିଲ ନା ମୁଁ ଠିକ୍ କହୁଛି ? ହମ ସୋ ର ଅର୍ଥ ବହୁତ ଲମ୍ବା ଚଉଡା ଅଟେ । ଆମେ ହିଁ ବ୍ରାହ୍ମଣ,
ଦେବତା, କ୍ଷତ୍ରିୟ ହେଉଛୁ । ଏବେ ହମ ସୋ ର ଅର୍ଥ କେଉଁଟି ଠିକ୍ ? ମୁଁ ଆତ୍ମା ଚକ୍ରରେ ଏହିଭଳି
ଆସୁଛି । ବିରାଟ ରୂପର ଚିତ୍ର ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ଏଥିରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଚୁଟି ଏବଂ ବାବାଙ୍କୁ ଦେଖାଇ
ନାହାଁନ୍ତି । ଦେବତାମାନେ କେଉଁଠୁ ଆସିଲେ? ସେମାନେ କେଉଁଠାରୁ ସୃଷ୍ଟି ହେଲେ ? କଳିଯୁଗରେ ତ
ଶୂଦ୍ର ବର୍ଣ୍ଣ ରହିଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହଠାତ୍ ଦେବତା ବର୍ଣ୍ଣ କିପରି ହେଲା ? କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ମନୁଷ୍ୟ କେତେ ଫସି ଯାଇଛନ୍ତି । କେହି ଗ୍ରନ୍ଥ ପଢିଦେଲେ, ଖିଆଲ
ଆସିଲା, ମନ୍ଦିର ନିର୍ମାଣ କରିଦେଲେ ବାସ୍ ଗ୍ରନ୍ଥ ବସି ଶୁଣାଇବେ । ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଆସି ଶିଷ୍ୟ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ଫାଇଦା ତ କିଛି ହେଲେ ହେଉ ନାହିଁ । ବହୁତ ଦୋକାନ ଖୋଲିଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହି
ସବୁ ଦୋକାନ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ଏସବୁ ଦୋକାନଦାରୀ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର, ଏହା ଦ୍ୱାରା ବହୁତ ଧନ
ରୋଜଗାର କରନ୍ତି । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ବ୍ରହ୍ମଯୋଗୀ, ତତ୍ତ୍ୱଯୋଗୀ ଅଟୁ । ଯେପରି
ଭାରତବାସୀ ବାସ୍ତବରେ ହେଉଛନ୍ତି ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର କିନ୍ତୁ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମର ବୋଲି କହିଦେଉଛନ୍ତି
। ଏମିତି ତ ବ୍ରହ୍ମ ତତ୍ତ୍ୱ ଅଟେ, ଯେଉଁଠି ଆତ୍ମାମାନେ ରହୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମ
ଜ୍ଞାନୀ ତତ୍ତ୍ୱ ଜ୍ଞାନୀ ବୋଲି ନାମ ରଖିଦେଇଛନ୍ତି । ନଚେତ୍ ବ୍ରହ୍ମ ତତ୍ତ୍ୱ ହେଉଛି ରହିବାର
ସ୍ଥାନ । ତେଣୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି କେତେ ବଡ ଭୁଲ୍ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ଏସବୁ ହେଉଛି ଭ୍ରମ । ମୁଁ
ଆସି ସବୁ ଭ୍ରମ ଦୂର କରି ଦେଉଛି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କହୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେ ପ୍ରଭୁ ତୁମର ଗତି ମତି
ନିଆରା ଅଟେ । ଗତି ତ କେହି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ମତ ତ ଅନେକଙ୍କର ମିଳୁଛି । ଏଠାକାର ମତ କେତେ
କମାଲ କରିଦେଉଛି । ସାରା ବିଶ୍ୱକୁ ପରିବର୍ତ୍ତିତ କରିଦେଉଛି ।
ଏବେ ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି, ଏତେ ସବୁ ଧର୍ମ କିପରି ଆସୁଛି! ପୁଣି ଆତ୍ମାମାନେ କିପରି ନିଜ-ନିଜର
ବିଭାଗରେ ଯାଇ ରହୁଛନ୍ତି । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ
ଜାଣିଛନ୍ତି — ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି— ଏହି
ଦିବ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟିର ଚାବି ଆମକୁ ଦେଇଦିଅ ତେବେ ଆମେ କାହାକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବୁ । ତେବେ ବାବା
କହୁଛନ୍ତି — ନାଁ, ଏହି ଚାବି କାହାକୁ ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା ବଦଳରେ ତୁମକୁ ପୁଣି ବିଶ୍ୱର
ବାଦଶାହୀ ଦେଉଛି । ମୁଁ ନେଉ ନାହିଁ । ମୋର ପାର୍ଟ ହିଁ ହେଉଛି ସାକ୍ଷାତ୍କାର କରାଇବା ।
ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବା ଦ୍ୱାରା କେତେ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କିଛି ହେଲେ ମିଳୁ ନାହିଁ ।
ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ଦ୍ୱାରା କେହି ନିରୋଗୀ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି ଅଥବା ଧନ ମିଳିଯାଉଛି ।
ନା, ମୀରାଙ୍କୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲା କିନ୍ତୁ ମୁକ୍ତି କ’ଣ ପାଇଲେ କି! ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ସେ
ବୈକୁଣ୍ଠରେ ହିଁ ରହୁଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ବୈକୁଣ୍ଠ କୃଷ୍ଣପୁରୀ କେଉଁଠି ଅଛି ? ଏସବୁ ହେଉଛି
ସାକ୍ଷାତ୍କାର । ବାବା ବସି ସବୁ କଥା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ
ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେବାରୁ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇଗଲେ । ସେ ବି ଯେବେ ଦେଖିଲେ ଯେ ମୁଁ ମହାରାଜା
ହେଉଛି । ବିନାଶ ମଧ୍ୟ ଦେଖିଲେ ପୁଣି ରାଜତ୍ୱ ମଧ୍ୟ ଦେଖିଲେ ତେଣୁ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଗଲା ଓହୋ! ମୁଁ ତ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛି । ବାବାଙ୍କର ପ୍ରବେଶତା ହୋଇଗଲା । ବାସ୍ ବାବା ଏସବୁ ଆପଣ ନେଇଯାଆନ୍ତୁ,
ମୋର ତ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ଆବଶ୍ୟକ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏହି ସୌଦା କରିବାକୁ ଆସିଛ ନା । ଯିଏ ଜ୍ଞାନ
ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କଠାରୁ ପୁଣି ଭକ୍ତି ଦୂର ହୋଇଯାଉଛି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଦୈବୀଗୁଣକୁ
ଧାରଣ କରି ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ଭାରତର ପ୍ରକୃତ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର, ଭାରତର ତଥା ସାରା
ବିଶ୍ୱର କଲ୍ୟାଣ ବହୁତ-ବହୁତ ଆଗ୍ରହର ସହିତ କରିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ଡ୍ରାମାର ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ନିଧାର୍ଯ୍ୟକୁ ଯଥାର୍ଥ ଭାବରେ ବୁଝି କୌଣସି ପ୍ରକାରର ସମୟ ନଷ୍ଟ
ହେଉଥିବା ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାର ନାହିଁ । ବ୍ୟର୍ଥ ବିଚାର ମଧ୍ୟ କରିବାର ନାହିଁ ।
ବରଦାନ:-
ଏକାଗ୍ରତାର
ଅଭ୍ୟାସ ଦ୍ୱାରା ଏକରସ ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ଥିର ଅବସ୍ଥା ନିର୍ମାଣ କରି ସର୍ବସିଦ୍ଧି ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।
ଯେଉଁଠାରେ ଏକାଗ୍ରତା ଅଛି
ସେଠାରେ ଆପେ ଆପେ ଏକରସ ସ୍ଥିତି ଅର୍ଥାତ୍ ଅବସ୍ଥାରେ ସମାନତା ରହିଛି । ଏକାଗ୍ରତା ଦ୍ୱାରା
ସଂକଳ୍ପ, ବାଣୀ ଏବଂ କର୍ମର ବ୍ୟର୍ଥପଣିଆ ସମାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ତଥା ସମର୍ଥପଣିଆ ଆସିଯାଏ । ଏକାଗ୍ରତା
ଅର୍ଥାତ୍ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସଂକଳ୍ପରେ ସ୍ଥିର ରହିବା । ଯେଉଁ ଗୋଟିଏ ବୀଜ ରୂପୀ ସଂକଳ୍ପରେ
ସାରା ବୃକ୍ଷ ରୂପୀ ବିସ୍ତାର ଅନ୍ତର୍ନିହିତ । ତେଣୁ ଏକାଗ୍ରତାକୁ ବଢାଇବା ଦ୍ୱାରା ସବୁ ପ୍ରକାରର
ହଲଚଲ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ । ସର୍ବ ସଂକଳ୍ପ, ବାଣୀ ଏବଂ କର୍ମ ସହଜରେ ସିଦ୍ଧି ଲାଭ କରିବ, ସେଥିପାଇଁ
ଏକାନ୍ତବାସୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଗୋଟିଏ ଥର
କରିଥିବା ଭୁଲ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ଚିନ୍ତା କରିବା ଅର୍ଥାତ୍ ଦାଗ ଉପରେ ଦାଗ ଲଗାଇବା, ସେଥିପାଇଁ
ବିତିଯାଇଥିବା କଥାକୁ ବିନ୍ଦୁ ଲଗାଅ ।