17.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମକୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ପରିସ୍ତାନୀ କରିବାକୁ ହେବ, କାରଣ ତୁମେ ସମସ୍ତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣକାରୀ, ତୁମର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ହେଲା
ଗରିବମାନଙ୍କୁ ସାହୁକାର କରିବା ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କର କେଉଁ
ନାମ ଯଦିଓ ସାଧାରଣ କିନ୍ତୁ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ବହୁତ ମହାନ ?
ଉତ୍ତର:-
ବାବାଙ୍କୁ ବାଗବାନ ଅର୍ଥାତ୍ ବଗିଚାର ମାଲିକ ଏବଂ ନାଉରିଆ ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି । ଏହି ନାମଟି କେତେ
ସାଧାରଣ କିନ୍ତୁ ବୁଡି ଯାଉଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବା କେତେ ମହାନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ । ଯେପରି
ପହଁରାଳୀମାନେ ଜଣେ-ଜଣଙ୍କର ହାତଧରି ପାରି କରିଦିଅନ୍ତି, ସେହିପରି ବାବାଙ୍କର ହାତ ମିଳିବା ଦ୍ୱାରା
ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହୋଇଯାଉଛ । ଏବେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ନାଉରୀ ଅଟ । ତୁମେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର
ନୌକାକୁ ପାରି ହେବାର ରାସ୍ତା ବତାଉଛ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସନ୍ତାନମାନେ ତ’
ନିଶ୍ଚୟ ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ବସିଥିବେ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବିବାର ଅଛି, ଦେହ ମଧ୍ୟ ଆତ୍ମା ସହିତ
ରହିଛି ନା । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବିନା ଦେହରେ ବସିଛ । କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଦେହ-ଅଭିମାନ ଛାଡି,
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସ । ଦେହୀ-ଅଭିମାନ ହେଉଛି ଶୁଦ୍ଧ, ଦେହ-ଅଭିମାନ ହେଉଛି ଅଶୁଦ୍ଧ । ତୁମେ
ଜାଣିଛ ଯେ, ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଆମେ ଶୁଦ୍ଧ ପବିତ୍ର ହେଉଛୁ । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା
ଦ୍ୱାରା ଅଶୁଦ୍ଧ, ଅପବିତ୍ର ହୋଇଯାଇଥିଲୁ । ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ପବିତ୍ର
ଦୁନିଆ ଥିଲା ଏବେ ପତିତ ହୋଇଛି, ପୁଣି ପବିତ୍ର ଦୁନିଆ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । କାରଣ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ଯିଏ ଏହି ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରକୁ ଜାଣିଥାନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ
କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ହେଉଛ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ । ସ୍ୱ ଆତ୍ମାକୁ ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ରର ଜ୍ଞାନ
ମିଳିଛି । ଜ୍ଞାନ କିଏ ଦେଲେ ? ଯିଏ ଜ୍ଞାନ ଦେଲେ ନିଶ୍ଚୟ ସିଏ ମଧ୍ୟ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ
ହୋଇଥିବେ । ବାବାଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ କେହି ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ପରମାତ୍ମା ପିତା
ହିଁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି ହେ ପିଲାମାନେ ତୁମେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଥବା ଶିକ୍ଷା ଦରକାର ହେବ ନାହିଁ । ନା ସେଠାରେ ଭକ୍ତି ଅଛି । ଜ୍ଞାନ
ଆଧାରରେ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି । ବାବାଙ୍କ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ତୁମେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ
ଆମେ କବରସ୍ଥାନୀ ଥିଲୁ, ଏବେ ବାବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପରିସ୍ଥାନୀ କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ମାଟିରେ
ମିଶିଯିବ । ମୃତ୍ୟୁଲୋକକୁ କବରସ୍ଥାନ ହିଁ କୁହାଯିବ । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ପରିସ୍ତାନ କୁହାଯାଏ । ବାବା
ଡ୍ରାମାର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏହି ସାରା ଦୁନିଆକୁ ଭଁଭୋର (ପାଳଗଦା) କୁହାଯାଏ ।
ବାବା ବୁଝାଇଛନ୍ତି ଯେ — ଏହି ସମୟରେ ସାରା ସୃଷ୍ଟିରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ଅଛି । ଦଶହରା ମଧ୍ୟ ପାଳନ
କରନ୍ତି, କେତେ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ସବୁ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା
ପାଇଁ ମୋତେ ହିଁ ପୁରୁଣା ରାବଣ ଦୁନିଆକୁ ଆସିବାକୁ ପଡୁଛି । ଗୋଟିଏ କଥା ଶୁଣାଉଛନ୍ତି । କିଏ ଜଣେ
ପଚାରିଲେ ଯେ ପ୍ରଥମେ ତୁମର ସୁଖ ଦରକାର ନା ଦୁଃଖ ? ତେବେ କହିଲେ ଯେ ସୁଖ ଦରକାର । ସୁଖ ଦୁନିଆକୁ
ଗଲେ ସେଠାରେ କୌଣସି ଯମଦୂତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହିପରି ମଧ୍ୟ ଏକ କାହାଣୀ ଅଛି । ବାବା
ଜଣାଉଛନ୍ତି, ସୁଖଧାମରେ କେବେ ବି କାଳ ଆସେ ନାହିଁ, ଅମରପୁରୀ ଅଟେ ନା । ତୁମେ ମୃତ୍ୟୁ ଉପରେ
ବିଜୟୀ ହେଉଛ । ତୁମେ କେତେ ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ହେଉଛ । ସେଠାରେ ଏହିପରି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ ଅମୁକ
ମରିଗଲା, ମୃତ୍ୟୁର ନାଁ ହିଁ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ଶରୀର ଛାଡି ଅନ୍ୟ ଏକ ଶରୀର ନେଲା । ସାପ ବି ଶରୀର
ବଦଳାଇଥାଏ ନା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣା ଶରୀର ଛାଡି, ନୂଆ ଶରୀର ଧାରଣ କରିବ । ସେଠାରେ ୫ ତତ୍ୱ
ମଧ୍ୟ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଥାଏ । ସବୁ ଜିନିଷ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଏ । ସେଠାରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ
ଫଳ ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅତି ଉତ୍ତମ ଅଟେ । ସତ୍ୟଯୁଗକୁ ସ୍ୱର୍ଗ ହିଁ କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ସେଠାରେ ବହୁତ
ଧନବାନ ଥିଲ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ପରି ସୁଖି ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କେହି ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏବେ
ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ହିଁ ଏହିପରି ଥିଲୁ, ତେବେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ୍ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଆତ୍ମାକୁ
ପରିସ୍ତାନୀ କରିବାର ଅଛି, ବହୁତଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ କରିବାର ଅଛି । ତୁମେ ବହୁତ ସାହୁକାର ହେଉଛ ।
ସେମାନେ ସମସ୍ତେ ଗରିବ ଅଟନ୍ତି । ଯେତେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମ ହାତରେ ହାତ ମିଶାଇ ନାହାଁନ୍ତି, ସେତେ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ହାତ ସାକାର ସଙ୍ଗ ତ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳେ
ନାହିଁ । ବାବାଙ୍କ ହାତ ତୁମକୁ ମିଳୁଛି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପୁଣି ତୁମର ହାତ ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମ ଦ୍ୱାରା
ବାବାଙ୍କ ପରିଚୟ ମିଳୁଛି । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ହାତ ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମିଳିଥାଏ । ଯେପରି
ପହଁରାଳିମାନେ ଜଣ-ଜଣଙ୍କୁ ଆରପାରି ନେଇଯାଆନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ନାଉରୀ ଅଟ । ଅନେକ ନାଉରୀ
ହେଉଛନ୍ତି । ତୁମର ଧନ୍ଦା ମଧ୍ୟ ଏଇଆ । ଆମେ ଅନେକଙ୍କୁ ନୌକା ପାର କରିବାର ରାସ୍ତା ବତାଇବୁ ।
ନାଉରୀଆର ସନ୍ତାନ ନାଉରୀ ହୋଇଥାଏ । ନାମ କେତେ ସାଧାରଣ । ବଗିଚାର ମାଲିକ ଓ ନାଉରୀ । ଏବେ ତୁମେ
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଦେଖୁଛ । ତୁମେ ପରିସ୍ଥାନ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ତୁମର ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି ।
ତଳେ ରାଜଯୋଗର ତପସ୍ୟା, ଉପରେ ରାଜ୍ୟ ଦର୍ଶାଯାଇଛି । ଦେଲୱାଡା ନାଁ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ବଢିଆ । ବାବା
ସମସ୍ତଙ୍କର ହୃଦୟ ଅଧିଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କରନ୍ତି । କିଏ ହୃଦୟ ନେଇଥା’ନ୍ତି,
ଏହା କଣ କାହାକୁ ଜଣା ଅଛି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ପିତା ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ଅଟନ୍ତି । ପଞ୍ଚତତ୍ୱର ମଧ୍ୟ
କଲ୍ୟାଣ କରନ୍ତି, ଏହା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀଙ୍କର ଶାସ୍ତ୍ର
ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ ଅଛି । ତୁମକୁ ସଙ୍ଗମରେ ହିଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି, ପୁଣି ବିନାଶ ହୋଇଯିବ, ଏହାପରେ ଆଉ
କୌଣସି ଶାସ୍ତ୍ର ରହିବ ନାହିଁ । ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଚିହ୍ନ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନ ।
ଅନ୍ତର ଦେଖିଲ ନା । ବହୁତ ଭକ୍ତି କରୁଛନ୍ତି, ଦେବୀମାନଙ୍କର ପୂଜାରେ କେତେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରନ୍ତି ।
ବାବା କହନ୍ତି ଏଥିରେ ଅଳ୍ପକାଳର ସୁଖ ଅଛି । ଯେପରି ଭାବନା ରଖନ୍ତି, ତାହା ପୂରଣ ହୁଏ ।
ଦେବୀମାନଙ୍କୁ ସଜାଇବା ସମୟରେ କାହାକୁ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି । କିନ୍ତୁ
ଫାଇଦା କିଛି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ମୀରାଙ୍କ ନାମର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ରହିଛି । ଭକ୍ତ ମାଳା ଅଛି ନା । ନାରୀ
ମଧ୍ୟରେ ମୀରା, ପୁରୁଷ ମଧ୍ୟରେ ନାରଦ ଭକ୍ତ ଶୀରୋମଣୀ ରୂପେ ମାନ୍ୟତା ରହିଛି । ତୁମ୍ଭେମାନେ ମଧ୍ୟ
କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛ । ମାଳାର ଦାନା ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ବାବା ହେଉଛନ୍ତି ଫୁଲ, ଯିଏ ଉପରେ ଅଛନ୍ତି,
ପୁଣି ଯୁଗଳ ମେରୁ । ଫୁଲକୁ ସମସ୍ତେ ନମସ୍କାର କରନ୍ତି । ଗୋଟି-ଗୋଟି ଦାନାକୁ ମଧ୍ୟ ନମସ୍କାର
କରିଥା’ନ୍ତି । ରୁଦ୍ର ଯଜ୍ଞ ରଚନା କଲେ, ଶିବଙ୍କ ପୂଜା ଅଧିକ କରିଥା’ନ୍ତି । ଶାଳିଗ୍ରାମର ଏତେ
ପୂଜା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଶିବଙ୍କ ପ୍ରତି ପୂରା ମନ ରହିଥାଏ କାହିଁକି ନା ଶିବବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ
ଶାଳିଗ୍ରାମମାନେ ଏପରି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହୋଇଛନ୍ତି, ଯେପରି ଏବେ ତୁମେ ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ପତିତ-ପାବନ
ବାପାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ମାଷ୍ଟର ପତିତ-ପାବନ ଅଟ । ଯଦି କାହାକୁ ରାସ୍ତା ବତାଉ ନାହଁ, ତେବେ
ପାଇ-ପଇସାର ପଦ ମିଳିବ । ତଥାପି ବାବାଙ୍କୁ ତ ପାଇଛ ନା । ତାହା କଣ କମ୍ କଥା । ସିଏ ହିଁ
ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏହା କଣ କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ କୁହାଯିବ କି ? କୃଷ୍ଣ କାହାର ପିତା ହେବେ
? କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କେହି ବାବା ବୋଲି କହିବେ ନାହିଁ । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କଣ ବାବା ବୋଲି କହି ପାରିବେ ।
ସେତେବେଳେ ପିତା କୁହାଯାଏ, ଯେତେବେଳେ ଯୁଗଳ ହୁଅନ୍ତି, ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହୁଏ । ନିଜର ସନ୍ତାନ ହିଁ
ପିତା ବୋଲି କହିଥାଏ । ଅନ୍ୟ କେହି ପିତା କହି ପାରିବେ ନାହିଁ । ବାକି ତ ଯେକୌଣସି ବୃଦ୍ଧ
ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ବାପୁଜୀ କହି ଦିଅନ୍ତି । ଇଏ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ବାବା ଅଟନ୍ତି ।
ଭାତୃତ୍ୱର ବି ଗାୟନ ରହିଛି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିବା ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱ ଭାତୃତ୍ୱ ଭାବ
ପରିବର୍ତ୍ତେ ବିଶ୍ୱ ପିତୃତ୍ୱ ଭାବ ହୋଇଯାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ସମସ୍ତେ ପିତା ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ
ବଡ-ବଡ ସଭାରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା ଯେଉଁ ସ୍ଥାନକୁ ବି ଭାଷଣ କରିବାକୁ ଯାଅ ତେବେ ଯେଉଁ
ବିଷୟରେ ଭାଷଣ କରିବାର ଅଛି, ପ୍ରଥମେ ତା ଉପରେ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଲେଖିବା ଦରକାର ।
ବାବାଙ୍କର ତ ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରିବାର ନାହିଁ । କଳ୍ପ ପୂର୍ବେ ଯାହା ଶୁଣାଇଥିଲେ, ତାହା
ଶୁଣାଇବେ । ତୁମକୁ ତ ବିଷୟ ବସ୍ତୁ ଉପରେ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ପ୍ରଥମେ ବିଷୟବସ୍ତୁ ଲେଖି ପୁଣି
ପଢିବା ଉଚିତ୍ । ଭାଷଣ ଶେଷରେ ପୁଣି ସ୍ମୃତିରେ ଆସେ ଯେ - ଏହି-ଏହି ପଏଣ୍ଟସବୁ ଭୁଲିଗଲୁ । ଏହାକୁ
ବୁଝାଇଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା । ଏହିପରି ହୁଏ, କୌଣସି ନା କୌଣସି ପଏଣ୍ଟ ଭୂଲି ଯାଆନ୍ତି ।
ସର୍ବପ୍ରଥମେ ତ କହିବା ଉଚିତ୍ ଯେ ଭାଈ-ଭଉଣୀମାନେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନ ହୋଇ ବସ । ଏକଥା କେବେ ବି ଭୂଲିବା
ଅନୁଚିତ୍ । ଏହିପରି କେହି ସମାଚାର ଲେଖନ୍ତି ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିବାକୁ ହେବ
— ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ବସ । ତୁମେ ଆତ୍ମା ଅବିନାଶୀ ଅଟ । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା ଆସି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । କୌଣସି ବି ଦେହଧାରୀକୁ ମନେପକାଅ ନାହିଁ
। ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ବୋଲି ଭାବ, ଆମେ ପରମଧାମବାସୀ ଅଟୁ । ଆମର ବାବା ହେଉଛନ୍ତି କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଶିବ,
ଆମ୍ଭେମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଅଟୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ ।
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ହିଁ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ । ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ ଆଦି କଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ
। ବାପାଙ୍କର ଆଦେଶ ହେଲା ଯେ ତୁମେ ମୋତେ ମନେପକାଅ । ଲୋକମାନେ ଗୀତା ପଢନ୍ତି, ଯଦା ଯଦାହି
ଧର୍ମସ୍ୟ... କହୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତେଣୁ ବାବା ସେବା ପାଇଁ ମତ
ଦିଅନ୍ତି — ଶିବବାବା କହୁଛନ୍ତି, ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଶିବବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଅ । ସେମାନେ
ଭାବୁଛନ୍ତି, କୃଷ୍ଣ କହିଲେ, ତୁମେ କହିବ ଶିବବାବା ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ମନେପକାଅ ।
ଯେତିକି ମୋତେ ମନେପକାଇବ, ସେତେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବ । ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ମଧ୍ୟ
ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି । ପୁରୁଷାର୍ଥ ଆଧାରରେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାର ଅଛି । ସେହି ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ନିଜ ଧର୍ମରେ
ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବେ, ଆମକୁ ଅନ୍ୟ ଧର୍ମ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରିବାର ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ସେମାନେ ତ ପଛରେ
ଆସୁଛନ୍ତି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଆମ ପୂର୍ବରୁ ସ୍ୱର୍ଗ ଥଲା । ଭାରତ ହେଉଛି ସବୁଠାରୁ
ପ୍ରାଚୀନ । କିନ୍ତୁ କେବେ ଥିଲା, ଏହା କେହି ହେଲେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟ
ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କହିଦେଉଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଭଗବାନ-ଭଗବତୀ କହି ପାରିବ ନାହିଁ । ମୁଁ
ହିଁ ଏକମାତ୍ର ଭଗବାନ ଅଟେ । ଆମେ ସନ୍ତାନମାନେ ହେଉଛୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ବାବାଙ୍କୁ ତ ବ୍ରାହ୍ମଣ
କୁହାଯିବନାହିଁ । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ, ତାଙ୍କର ଶାରିରୀକ ନାମ ନାହିଁ । ତୁମ
ସମସ୍ତଙ୍କର ଶରୀରର ନାମ ରହିଛି । ଆତ୍ମା ତ ଆତ୍ମା ହିଁ ଅଟେ । ସିଏ ମଧ୍ୟ ପରମ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି ।
ସେହି ଆତ୍ମାର ନାଁ ହେଉଛି ଶିବ, ସିଏ ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି । ନା ସୂକ୍ଷ୍ମ, ନା ସ୍ଥୂଳ ଶରୀର ଅଛି ।
ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ତାଙ୍କର ଆକାର ନାହିଁ । ଯାହାର ନାଁ ଅଛି, ତାଙ୍କର ଆକାର ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ।
ନାମ-ରୂପ ରହିତ କୌଣସି ଜିନିଷ ନଥାଏ । ପରମାତ୍ମା ପିତାଙ୍କୁ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା କହିବା କେତେ ବଡ
ଅଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ବାପା ମଧ୍ୟ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା, ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା, ତେବେ ତ
କୌଣସି ସୃଷ୍ଟି ହିଁ ହେବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଏବେ ଭଲ ଭାବେ ବୁଝାଇ ପାରିବ । ଗୁରୁମାନେ ପଛରେ ବୁଝିବେ
। କାରଣ ଏବେ ତାଙ୍କର ବାଦଶାହୀ ଅଛି ।
ତୁମେ ଏବେ ଡବଲ ଅହିଂସକ ହେଉଛ । ଅହିଂସା ପରମ ଦେବି-ଦେବତା ଧର୍ମ ଡବଲ ଅହିଂସକ ଏହା ଗାୟନ ଅଛି ।
କାହାକୁ ହାତ ଉଠାଇ ମାରିବା, ଦୁଃଖ ଦେବା, ତାହା ମଧ୍ୟ ହିଂସା ହୋଇଗଲା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ବାବା
ବୁଝାନ୍ତି — ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେବା ଅନୁଚିତ୍ । ଏଠାରେ ମନରେ ତ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିବ ।
କିନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମନରେ ବି ଏ ସଂକଳ୍ପ ଆସିବ ନାହିଁ । ଏଇଠି ତ ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ଆସୁଛି । ତୁମେ
ସେଠାରେ ଏହି ଅକ୍ଷର ବି ଶୁଣିବ ନାହିଁ । ନା ସେଠାରେ କୌଣସି ସତ୍ସଙ୍ଗ ଆଦି ହୋଇଥାଏ । ସତ୍ସଙ୍ଗ
ସତ୍ଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ସତ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ । ଏକମାତ୍ର ବାପା ହିଁ ସତ୍ୟ ଅଟନ୍ତି । ବାବା
ବସି ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ କଥା ଶୁଣାନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନାରାୟଣ ହୋଇଯାଉଛ । ପୁଣି
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ସତ୍ୟ ନାରାୟଣର କଥା ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ଶୁଣନ୍ତି । ଦିଲୱାଡା ମନ୍ଦିର, ତୁମର
ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଦେଖ କେତେ ସୁନ୍ଦର । ନିଶ୍ଚୟ ସଂଗମଯୁଗରେ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କ ହୃଦୟ ଜିତିଥିବେ । ଆଦି
ଦେବ ଆଉ ଦେବୀ, ସନ୍ତାନମାନେ ବସିଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି ସତ୍ୟ ୟାଦ୍ଗାର (ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ) । ତାହାର
ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳ ତୁମ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କେହି ହେଲେ ଜାଣି ନାହାନ୍ତି । ଏହା ତୁମର ହିଁ ସ୍ମୃତିଚିହ୍ନ ଅଟେ
। ଏହା ମଧ୍ୟ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଅଟେ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ମନ୍ଦିରକୁ ଗଲେ ତୁମେ କହିବ ଯେ ଆମେ
ଏହିଭଳି ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । କ୍ରାଇଷ୍ଟ ମଧ୍ୟ ଏହି ଦୁନିଆରେ ରୂପ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଅଛନ୍ତି । ବହୁତ
କହନ୍ତି କ୍ରାଇଷ୍ଟ ସାଧାରଣ ବେଶରେ ଅଛନ୍ତି । ତମୋପ୍ରଧାନ ଅର୍ଥାତ ସାଧାରଣ ହେଲା ନା ।
ପୁନର୍ଜନ୍ମ ତ ନିଶ୍ଚୟ ନେବେ ନା । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରାଜକୁମାରୀରୁ ଏବେ ଗରୀବ ଅଟନ୍ତି । ଗୋରା ଏବଂ
ଶ୍ୟାମଳ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଣିଛ ଯେ - ଭାରତ କଣ ଥିଲା, ଏବେ କଣ ଅଛି । ବାବା ତ ଗରିବର ବନ୍ଧୁ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ଈଶ୍ୱର ଅର୍ଥେ ଗରିବମାନଙ୍କୁ ଦାନ-ପୁଣ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ବହୁତଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ
ମିଳେ ନାହିଁ । ଏହା ପରେ ତୁମେ ଦେଖିବ ଯେ ବଡ-ବଡ ସାହୁକାରମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଖାଦ୍ୟ ମିଳିବ ନାହିଁ ।
ଗାଁ-ଗାଁରେ ମଧ୍ୟ ସାହୁକାର ରହନ୍ତି ନା, ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ ଡାକୁ ମାନେ ଲୁଟି ନିଅନ୍ତି ।
ପଦରେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତର ରହେ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କର ଯେ ନମ୍ବରୱାନ୍ ହୋଇଯିବ ।
ଟିଚରଙ୍କ କାମ ହେଉଛି ଛାତ୍ରକୁ ସାବଧାନ କରିବା । ସମ୍ମାନର ସହିତ ପାସ୍ ହେବାର ଅଛି । ଏହା ହେଉଛି
ବେହଦର ପାଠଶାଳା । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରିବା ପାଇଁ ରାଜଯୋଗ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ ପୁରୁଣା
ଦୁନିଆର ବିନାଶ ହେବାର ଅଛି । ନଚେତ୍ ରାଜ୍ୟ କେଉଁଠି କରିବ । ଏହା ତ ହେଉଛି ପତିତ ଧରଣୀ ।
ମନୁଷ୍ୟ କହନ୍ତି — ଗଙ୍ଗା ପତିତ-ପାବନୀ ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏହି ସମୟରେ ୫ ତତ୍ୱ ମଧ୍ୟ
ତମୋପ୍ରଧାନ-ପତିତ ଅଟନ୍ତି । ସମସ୍ତ ମଇଳା-ଆବର୍ଜନା ଆଦି ସବୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ପଡୁଛି । ମାଛ ଆଦି ବି
ସେଠାରେ ରହୁଛନ୍ତି । ଯେପରିକି ପାଣିର ମଧ୍ୟ ଏକ ଦୁନିଆ ଅଛି । ପାଣିରେ କେତେ ଜୀବ ରହନ୍ତି ।
ବଡ-ବଡ ସାଗରରୁ ମଧ୍ୟ କେତେ ଭୋଜନ ସାମଗ୍ରୀ ମିଳେ । ତେବେ ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗାଁ ହୋଇଗଲା ନା ।
ତେବେ ଗାଁକୁ ଅର୍ଥାତ୍ ଖାଦ୍ୟ ମିଳୁଥିବା ଓ ରହିବାର ସ୍ଥାନକୁ ପତିତ ପାବନ କିପରି କୁହାଯିବ! ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ମିଠା-ମିଠା ସନ୍ତାନମାନେ, ପତିତ-ପାବନ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଅଟନ୍ତି । ତୁମର ଆତ୍ମା ଏବଂ
ଶରୀର ଉଭୟ ପତିତ ହୋଇଯାଇଛି, ଏବେ ମୋତେ ମନେପକାଅ, ତେବେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ,
ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଯାଉଛ । ସେଠାରେ ଅଲଗା କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ନଥାଏ । ଭାରତର ହିଁ ଅଲ୍ରାଉଣ୍ଡ ପାର୍ଟ
ଅଛି । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ଅଲ୍ରାଉଣ୍ଡର୍ ଅଟ । ନାଟକରେ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଭିନେତାମାନେ ଯିବା-ଆସିବା
କରନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ଅଟେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମେ ବୁଝ ଯେ ଆମକୁ ଭଗବାନ ପଢାଉଛନ୍ତି
। ଆମେ ପତିତ-ପାବନ ଈଶ୍ୱର ପିତାଙ୍କର ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀ ଅଟୁ । ଏଥିରେ ସବୁ ଆସିଗଲା । ପତିତ-ପାବନ ବି
ହୋଇଗଲେ, ଗୁରୁ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ପିତା ମଧ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ! ସିଏ ପୁଣି ନିରାକାର ଅଟନ୍ତି ।
ଏହା ହେଉଛି ଇନ୍କୋରପୋରିୟଲ୍ ଗଡ୍ ଫାଦରଲି ୱାର୍ଲ୍ଡ ୟୁନିଭରସିଟି ଅର୍ଥାତ୍ ନିରାକାର ପିତାଙ୍କର
ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟ । କେତେ ସୁନ୍ଦର ନାମ ଅଟେ । ଈଶ୍ୱରଙ୍କର କେତେ ମହିମା କରୁଛନ୍ତି ।
ଯେବେ ବିନ୍ଦୁ ବୋଲି ଶୁଣୁଛନ୍ତି, ତେବେ କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଈଶ୍ୱରଙ୍କର ଏତେ ମହିମା
କରୁଛନ୍ତି, ଆଉ ତାଙ୍କର ରୂପ କିପରି! ବିନ୍ଦୁ । ତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କେତେ ଅଭିନୟ ଭରି ରହିଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଦେହ ଥାଇ ମଧ୍ୟ, ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ରହି ମୋତେ ମନେପକାଅ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଯେଉଁମାନେ ନବଧା ଭକ୍ତି କରନ୍ତି, ତାହାକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ନବଧା ଭକ୍ତି କୁହାଯାଏ
। କେତେ ପ୍ରଗାଢ ଭକ୍ତି କରିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଗତି ତୀବ୍ର ହେବା
ଦରକାର । ଅଧିକ ଯୋଗଯୁକ୍ତ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ହିଁ ନାମ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସେମାନେ ବିଜୟ ମାଳାର
ଦାନା ହେବେ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ନରରୁ
ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ୟହ ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣିବାକୁ ହେବ । ସତ୍ସଂଗ କରିବାକୁ
ହେବ । କେବେ ବି ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ କାହାକୁ ଦୁଃଖ ଦେବା ଅନୁଚିତ୍ ।
(୨) ବିଜୟ ମାଳାର ଦାନା ହେବା ପାଇଁ ବା ସମ୍ମାନର ସହିତ ପାସ୍ ହେବା ପାଇଁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାର ଗତିକୁ
ତୀବ୍ର କରିବାକୁ ହେବ । ମାଷ୍ଟର ପତିତ-ପାବନ ହୋଇ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପବିତ୍ର କରିବାର ସେବା କରିବାକୁ
ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମରଜୀବା ଜନ୍ମର
ସ୍ମୃତି ଦ୍ୱାରା ସର୍ବ କର୍ମବନ୍ଧନକୁ ସମାପ୍ତ କରି କର୍ମଯୋଗୀ ହୁଅ ।
ତୁମର ଏହି ଜନ୍ମ
କର୍ମବନ୍ଧନୀ ଜନ୍ମ ନୁହେଁ, କର୍ମଯୋଗୀ ଜନ୍ମ ଅଟେ । ଏହି ଅଲୌକିକ ଦିବ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଆତ୍ମା
ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟେ, ପରତନ୍ତ୍ର ନୁହେଁ । ଏହି ଦେହ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଧାର ସୂତ୍ରରେ ମିଳିଛି, ସାରା
ବିଶ୍ୱର ସେବା କରିବା ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କର ପୁରୁଣା ଶରୀର ଭିତରେ ବାବା ଶକ୍ତି ଭରି ଚଲାଉଛନ୍ତି ତେଣୁ
ଏହାର ଦାୟିତ୍ୱ ବାବାଙ୍କର, ତୁମମାନଙ୍କର ନୁହେଁ । ବାବା ତୁମକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି — କର୍ମ
କର, ତୁମେମାନେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଅଟ, ଚଲାଇଲାବାଲା ବାବା ଚଲାଉଛନ୍ତି । ଏହି ବିଶେଷ ଧାରଣା ଦ୍ୱାରା
କର୍ମବନ୍ଧନ ଗୁଡିକୁ ସମାପ୍ତ କରି କର୍ମଯୋଗୀ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଅନ୍ତିମ ସମୟକୁ
ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ କରିବାର ଆଧାର ହେଉଛି ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ ବୃତ୍ତି ।