23.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ହେବା ପାଇଁ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ତୁମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ନର୍କବାସୀରୁ
ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହୋଇଯାଉଛ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଦେବତା ହେଉଥିବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବିଶେଷ ଭାବରେ କେଉଁ କଥାରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ପଡିବ ?
ଉତ୍ତର:-
କେବେ ବି କୌଣସି କଥାରେ ରୁଷିବାର ନାହିଁ କି ଚେହେରାକୁ ମୁର୍ଦାର ଭଳି କରିବାର ନାହିଁ । କାହାକୁ
ବି ଦୁଃଖ ଦେବାର ନାହିଁ । ଯଦି ଦେବତା ହେବାର ଅଛି ତେବେ ମୁଖରୁ ସର୍ବଦା ଫୁଲ ଅର୍ଥାତ୍ ମଧୁର
ସୁଖଦାୟୀ ବାଣୀ ବାହାରୁ । ଯଦି କଣ୍ଟା କିମ୍ବା ପଥର ଅର୍ଥାତ୍ ଦୁଃଖଦାୟୀ କଟୁ ବଚନ ବାହାରୁଛି ତେବେ
ତୁମକୁ ପଥର କୁହାଯିବ । ତେଣୁ ବହୁତ ଭଲ ଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଏହିଠାରେ ହିଁ ସର୍ବଗୁଣ
ସମ୍ପନ୍ନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯଦି ଧର୍ମରାଜଙ୍କଠାରୁ ଦଣ୍ଡ ପାଇବ ତେବେ ପୁଣି ଭଲ ପଦ ମିଳିବ ନାହିଁ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ନୂଆ ବିଶ୍ୱ କିମ୍ବା ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେଉଥିବା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଆତ୍ମିକ ପିତା ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ବେହଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି
। ଆମେ ଯୋଗ୍ୟ ନଥିଲୁ । କହିଥା’ନ୍ତି ହେ ପ୍ରଭୁ ମୁଁ ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ, ମୋତେ ଯୋଗ୍ୟ କରି ଗଢ । ବାବା
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ — ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଏବଂ ଏହି ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ
ପରନ୍ତୁ ଏମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି । ଏମାନଙ୍କୁ ପ୍ରକୃତରେ ସତ୍ୟ ମାନବ କୁହାଯିବ ।
ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଆସୁରୀ ଗୁଣ ରହିଥାଏ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ - ଇନ୍ହ୍ୟୁମନ ଅର୍ଥାତ୍
ଅମଣିଷ । ତାଙ୍କର ଚଳଣି ପଶୁତୁଲ୍ୟ ହୋଇଥାଏ । ଦୈବୀଗୁଣ ନଥିଲେ, ତାକୁ ଆସୁରୀ ଗୁଣ କୁହାଯାଏ । ଏବେ
ପୁଣି ବାବା ଆସି ତୁମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଦେବତା କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟ ଖଣ୍ଡରେ ରହୁଥିବା ପ୍ରକୃତ
ସତ୍ୟ-ସତ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି, ଏମାନଙ୍କୁ ଦେବତା କୁହାଯାଇଛି । ଏମାନଙ୍କ
ଭିତରେ ଯଦିଓ ଦୈବୀଗୁଣ ଅଛି ତଥାପି ଗାୟନ କରିଥା’ନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସନ୍ତୁ । ପରନ୍ତୁ ପବିତ୍ର
ରାଜା ଏବଂ ପତିତ ରାଜା କିପରି ହୋଇଥାଆନ୍ତି, ଏହି ରହସ୍ୟକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତାହାହେଲା
ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ଜ୍ଞାନକୁ ତ ଆଉ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ
ଏହିଭଳି ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । କର୍ମ ତ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନେ ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି ପରନ୍ତୁ ସେମାନେ
ପତିତ କର୍ମ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଦୈବୀଗୁଣ ରହିଛି । ତେବେ ଖରାପ କାମ କରୁନଥିବା
ବ୍ୟକ୍ତି ହିଁ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି । ନର୍କବାସୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ମାୟା ଖରାପ କାମ କରାଇଥାଏ ।
ଏବେ ଭଗବାନ ଆସି ଶ୍ରେଷ୍ଠ କର୍ମ କରାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ଶ୍ରେଷ୍ଠମତ ଦେଉଛନ୍ତି, କହୁଛନ୍ତି ଏଭଳି ଖରାପ
କାମ କର ନାହିଁ । ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବା ପାଇଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତ ଦେଉଛନ୍ତି ।
ଦେବତାମାନେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟନ୍ତି ନା । ରହିଥା’ନ୍ତି ମଧ୍ୟ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗରେ । କିନ୍ତୁ ଏକଥା
ମଧ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଜାଣିଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ମାଳା ମଧ୍ୟ ତିଆରି
ହୋଇଥାଏ ୮ର କିମ୍ବା ୧୦୮ର, ଏପରିକି ୧୬୧୦୮ର ବି କୁହାଯାଇପାରିବ, ସେଥିରେ କ’ଣ ଅଛି । ଏତେ କୋଟି
ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି, ଏଥିରୁ ୧୬ ହଜାର ବାହାରିଲେ ତ ବଡ କଥା କ’ଣ ହେଲା । ସେଥିରୁ ଏକ ଚତୁର୍ଥାଂଶ ବି
ନୁହେଁ । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରି ଗଢୁଛନ୍ତି, ପ୍ରତିଦିନ ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ କୌଣସି ବି ଖରାପ କର୍ମ କର ନାହିଁ । ତୁମକୁ ଏପରି ବାବା ମିଳିଛନ୍ତି ତେଣୁ ବହୁତ
ଖୁସି ହେବା ଦରକାର । ତୁମେ ବୁଝୁଛ ଯେ ଆମକୁ ବେହଦର ବାବା ପୋଷ୍ୟପୁତ୍ର ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି
। ଆମେ ତାଙ୍କର ହୋଇଛୁ । ବାବା ହେଲେ ସ୍ୱର୍ଗର ରଚୟିତା । ତେବେ ଏହିପରି ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବା
ପାଇଁ ହେଲେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ ଯୋଗ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ
ଥିଲେ । ତେଣୁ ଏମାନଙ୍କର ଗୁଣର ଗାୟନ କରାଯାଇଥାଏ, ପୁଣି ୮୪ ଜନ୍ମ ନେବା ପରେ ଅଯୋଗ୍ୟ
ହୋଇଯାଇଥା’ନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ତଳକୁ ଖସିଗଲେ ତେବେ ଟିକିଏ କଳା କମ୍ ହେଲା । ଏହିପରି ଧିରେ
ଧିରେ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ସେହିପରି ଡ୍ରାମା ମଧ୍ୟ ଉଙ୍କୁଣୀ ସଦୃଶ ଚାଲିଥାଏ ନା । ତୁମେମାନେ
ମଧ୍ୟ ଧିରେ ଧିରେ ତଳକୁ ଖସୁଛ । ୧୨୫୦ ବର୍ଷ ପରେ ଦୁଇ କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ
ଶୀଘ୍ର-ଶୀଘ୍ର କଳା କମ୍ ହୋଇଯାଉଛି । ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଯାଉଛି । ଯେପରି ସୂର୍ଯ୍ୟ-ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ମଧ୍ୟ
ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଥାଏ ନା । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତାରକାଗଣଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ ଲାଗିନଥାଏ, ସଭିଙ୍କୁ
ପୁରା ଗ୍ରହଣ ଲାଗିଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ — ଯୋଗ କଲେ ହିଁ ଗ୍ରହଣ ଛାଡିବ । ଏବେ କୌଣସି ବି
ପାପ କର୍ମ କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ପାପ ହେଲା ଦେହ-ଅଭିମାନରେ ଆସିବା । ଏହା ବହୁତ
ବଡ ପାପ ଅଟେ । ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଏହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ହିଁ ଶିକ୍ଷା ମିଳୁଛି କାହିଁକି ନା ଏବେ
ଦୁନିଆକୁ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେବାର ଅଛି । ପୁଣି ଏଭଳି ଶିକ୍ଷା କେବେ ମିଳିବ ନାହିଁ । ବାରିଷ୍ଟରୀ
ଆଦିର ଶିକ୍ଷା ତ ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପଢି ଆସିଛ । ସ୍କୁଲ୍ ଆଦି ତ ସଦାସର୍ବଦା ରହିଛି ।
କିନ୍ତୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳିଥାଏ, ବାସ୍ । ଜ୍ଞାନର ସାଗର ପିତା ପରମାତ୍ମା ଥରେ ମାତ୍ର
ଆସନ୍ତି । ସେ ନିଜର ଏବଂ ନିଜ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ସଂମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ଦିଅନ୍ତି । ବାବା
କେତେ ସହଜ ରୂପେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ — ତୁମେ ଆତ୍ମାମାନେ ପାର୍ଟଧାରୀ ଅଟ । ଆତ୍ମାମାନେ ନିଜ ଘରୁ ଆସି
ଏଠାରେ ପାର୍ଟ କରୁଛନ୍ତି । ତାକୁ ମୁକ୍ତିଧାମ କୁହାଯାଇଛି । ସ୍ୱର୍ଗରେ ତ ଜୀବନମୁକ୍ତି ରହିଛି ।
ଏଠାରେ ଜୀବନ ବନ୍ଧନ ରହିଛି । ଏହି ଶବ୍ଦକୁ ମଧ୍ୟ ଯଥାର୍ଥ ରୂପରେ ମନେ ରଖିବାକୁ ହେବ । ମୋକ୍ଷ
କେବେ କାହାକୁ ମିଳିନଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କହିଥା’ନ୍ତି ଯେ ଆମକୁ ମୋକ୍ଷ ମିଳିଯାଉ ଅର୍ଥାତ୍
ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁର ଚକ୍ରରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯାଉ । ପରନ୍ତୁ ଏହି ଡ୍ରାମାର ପାର୍ଟରୁ ତ କେହି ବାହାରି
ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏହା ଅନାଦି ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଖେଳ ଅଟେ । ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର
ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଦେବତାମାନେ ଆସିବେ ପୁଣି ପରେ ଇସ୍ଲାମୀ, ବୌଦ୍ଧି ଆଦି ସମସ୍ତେ
ଆସିବେ । ଏହା ଏକ ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପକ ବୃକ୍ଷ ହୋଇଯିବ । ଏହାର ବୀଜ ଉପରେ ଅଛି । ବାବା ହେଲେ
ମନୁଷ୍ୟ ରୂପୀ ସୃଷ୍ଟିର ବୀଜରୂପ । ମନୁଷ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ରୂପି ବୃକ୍ଷ ତ ଅଛି ପରନ୍ତୁ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତାହା
ବହୁତ ଛୋଟ ହେବ । ପୁଣି ଧିରେ ଧିରେ ବହୁତ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ଆଚ୍ଛା, ପୁଣି ଛୋଟ କିପରି ହେବ ?
ବାବା ଆସି ପତିତରୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ କେତେ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ପାବନ ହେଉଛନ୍ତି । କୋଟିକରେ
କେହି ଜଣେ ପବିତ୍ର ହେଉଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଅଧାକଳ୍ପ ବହୁତ କମ୍ ସଂଖ୍ୟକ ମନୁଷ୍ୟ ରହିଥା’ନ୍ତି । ପୁଣି
ଅଧାକଳ୍ପ ଭିତରେ କେତେ ବୃଦ୍ଧି ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ତେଣୁ ସବୁଠାରୁ ବେଶି ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ସେହି ଦେବୀ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ହେବା ଦରକାର କାହିଁକି ନା ଏମାନେ ପ୍ରଥମେ-ପ୍ରଥମେ ଆସିଥା’ନ୍ତି ପରନ୍ତୁ ସେମାନେ
ଅନ୍ୟ ଧର୍ମକୁ ଚାଲିଯାଇଥା’ନ୍ତି, କାରଣ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି । ଏହା ଗୋଟିଏ ଭୁଲ୍ର ଖେଳ
ଅଟେ । ଭୁଲିବା ଦ୍ୱାରା କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଥାନ୍ତି । ଭୁଲି-ଭୁଲି ଏକଦମ୍ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି । ଭକ୍ତି
ବି ପ୍ରଥମେ ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ କରିଥା’ନ୍ତି କାରଣ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି କେବଳ ସେହି ଜଣେ ହିଁ କରନ୍ତି
ତେଣୁ ଅନ୍ୟ କାହାର ଭକ୍ତି କରିବା କ’ଣ ଦରକାର । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଶିବବାବା ହିଁ
ଏହିପରି କରିଛନ୍ତି ନା । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କିପରି କରିବେ । ଏହା ତ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ରାଜଯୋଗ କୃଷ୍ଣ
କିପରି ଶିଖାଇବେ । ସେ ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ରାଜକୁମାର ଅଟନ୍ତି । କେତେ ଭୁଲ୍ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ
ବୁଦ୍ଧିରେ କିଛି ରହୁନାହିଁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ଏବଂ ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କର
। କୌଣସି ବି ସମ୍ପତ୍ତି ଆଦିର ଯଦି ଝଗଡା ଅଛି ତାକୁ ସମାପ୍ତ କରିଦିଅ । ଝଗଡା କରି-କରି ତ ପ୍ରାଣ
ମଧ୍ୟ ଚାଲିଯିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ବ୍ରହ୍ମାବାବା ସବୁ କିଛି ଛାଡିଦେଲେ କୌଣସି ଝଗଡା ଆଦି
କଲେ କି ? କମ୍ ମିଳିଲା ତ ଭଲ ହେଲା, ତା’ ବଦଳରେ କେତେ ବଡ ରାଜପଦ ମିଳିଲା । ବାବା ବତାଇଥା’ନ୍ତି
ଯେ ମୋତେ ବିନାଶ ଏବଂ ସତ୍ୟଯୁଗ ଦୁନିଆର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହେଲା ତେଣୁ କେତେ ଖୁସି ଲାଗିଲା । ଆମକୁ
ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ମିଳିବ ତ ଏସବୁ କ’ଣ । ଏପରି କ’ଣ କିଏ ଭୋକରେ ମରିଯିବ ପଇସା ନଥାଇ ବି ପେଟକୁ
ଦୁଇମୁଠା ଦେଇ ପାରୁଛନ୍ତି ନା । ମମ୍ମା କ’ଣ କିଛି ଆଣିଥିଲେ । ଏବେ ମମ୍ମାଙ୍କୁ କେତେ ମନେ
ପକାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯୋଗ କରୁଛ ଏହା ତ ଠିକ୍ କଥା, ପରନ୍ତୁ ଏବେ ମମ୍ମାଙ୍କର ନାମ ରୂପକୁ
ମନେ ପକାଅ ନାହିଁ । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଭଳି ଧାରଣା କରିବାକୁ ହେବ । ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ମମ୍ମାଙ୍କ ସଦୃଶ
ହୋଇ ସିଂହାସନର ଅଧିକାରୀ ହେବାର ଯୋଗ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । କେବଳ ମମ୍ମାଙ୍କର ମହିମା କଲେ କ’ଣ ହେବ
। ବାବା ତ କହୁଛନ୍ତି ମାମେକମ୍ ୟାଦ କର ଅର୍ଥାତ୍ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ତେଣୁ ଯୋଗର ଯାତ୍ରାରେ
ରହିବାକୁ ହେବ । ମମ୍ମାଙ୍କ ସଦୃଶ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ । ମମ୍ମାଙ୍କର ମହିମାର ପ୍ରମାଣ
ସେତେବେଳେ ମିଳିବ ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ମଧ୍ୟ ସେପରି ମହିମା ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇ ଦେଖାଇବ । କେବଳ ମମ୍ମା-ମମ୍ମା
କହିଲେ ପେଟ ପୁରିଯିବ ନାହିଁ । ଆହୁରି ମଧ୍ୟ ପେଟ ପିଠିରେ ଲାଗିଯିବ । ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଯୋଗ କରିଲେ
ପେଟ ଭର୍ତ୍ତି ହେବ । ଏହି ଦାଦାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ପେଟ ଭର୍ତ୍ତି ହେବ ନାହିଁ । ସ୍ମରଣ ତ ଜଣଙ୍କୁ
ହିଁ କରିବାକୁ ହେବ । ସେହି ଜଣଙ୍କର ହିଁ ସମସ୍ତ ମହାନତା ଅଟେ । ସେବାର ଉପାୟ ବାହାର କରିବା
ଦରକାର । ସର୍ବଦା ମୁଖରୁ ମଧୁର ଶବ୍ଦ ବାହାରୁ । ଯଦି କଟୁ ଶବ୍ଦ ବାହାରିବ ତା’ ହେଲେ ପଥରକୁ ପଥର
ହୋଇ ରହିଯିବ । ସେଥିପାଇଁ ଗୁଣ ବହୁତ ଭଲ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମକୁ ଏଠାରେ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ
ହେବାକୁ ପଡିବ ଯଦି ଦଣ୍ଡର ଭାଗୀଦାର ହେବ ତେବେ ପୁଣି ପଦ ଭଲ ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏଠାକୁ ପିଲାମାନେ
ଆସୁଛନ୍ତି ବାବାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରୁ ଶୁଣିବା ପାଇଁ । ଏଠାରେ ତାଜା-ତାଜା ନିଶା ବାବା ଚଢାଉଛନ୍ତି ।
ସେବାକେନ୍ଦ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ନିଶା ଚଢୁଛି, ପୁଣି ଘରକୁ ଗଲେ, ସମ୍ବନ୍ଧି ଆଦି ଦେଖିଲେ ନିଶା ଖଲାସ
ହୋଇଯାଉଛି । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଏଠାରେ ଆମେ ବାବାଙ୍କ ପରିବାରରେ ଅଛୁ । ସେଠାରେ ଆସୁରୀ ପରିବାର
ହୋଇଥାଏ । କେତେ ଝଗଡା ଆଦି ଲାଗିଥାଏ । ସେଠାକୁ ଯିବା ମାତ୍ରେ ପଙ୍କ କାଦୁଅରେ ଯାଇ ପଡିଯା’ନ୍ତି
। ଏଠାରେ ତ ତୁମେମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ଭୁଲିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ । ଦୁନିଆରେ ପ୍ରକୃତ ଶାନ୍ତି କାହାକୁ ବି
ମିଳିପାରିବ ନାହିଁ । ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି, ସମ୍ପତ୍ତି ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ଦେଇପାରିବେ
ନାହିଁ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ବାବା ଆଶୀର୍ବାଦ କରୁଛନ୍ତି — ଆୟୁଷ୍ମାନ ହୁଅ, ପୁତ୍ରବାନ ହୁଅ । ନା,
ଆଶୀର୍ବାଦରେ କିଛି ବି ମିଳିବ ନାହିଁ । ଏହା ମନୁଷ୍ୟଙ୍କର ଭ୍ରାନ୍ତ ଧାରଣା । ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଆଦି
ମଧ୍ୟ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଆଜି ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇଥା’ନ୍ତି, ପୁଣି କାଲି ନିଜେ ହିଁ
ମରିଯା’ନ୍ତି । ଦେଖ ପୋପ ବି କେତେ ଆସିଲେଣି କେତେ ଗଲେଣି । ଗୁରୁମାନଙ୍କର ଗଦି ଚାଲିଥାଏ, ଛୋଟ
ଅବସ୍ଥାରେ ମଧ୍ୟ ଗୁରୁମାନେ ମରିଯାଆନ୍ତି ତ ପୁଣି ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଗୁରୁ କରିନିଅନ୍ତି କିମ୍ବା ଛୋଟ
ଚେଲାକୁ ଗୁରୁ କରି ଦିଅନ୍ତି । ବାପଦାଦା ତ ଦାତା ଅଟନ୍ତି । ସେ କିଛି ନେଇ କ’ଣ କରିବେ । ବାବା ତ
ନିରାକାର ନା । ଶରୀରଧାରୀମାନେ ହିଁ ନେବେ । ଏସବୁ ମଧ୍ୟ ବୁଝିବାର କଥା ଅଟେ । ଏପରି କେବେ କହିବା
ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ଯେ ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ଦେଉଛୁ । ନା, ଆମେମାନେ ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ପଦ୍ମଗୁଣା ନେଉଛେ
ତାଙ୍କୁ କିଛି ହେଲେ ଦେଉନାହୁଁ । ବାବା ତ ତୁମକୁ ଅଗଣିତ ସମ୍ପତ୍ତି ଦେଉଛନ୍ତି । ଶିବବାବା ତ ଦାତା
ଅଟନ୍ତି, ତୁମେମାନେ ତାଙ୍କୁ ଦେବ କିପରି ? ମୁଁ ଦେଲି, ଏହିଭଳି ଭାବିବା ଦ୍ୱାରା ପୁଣି ଦେହ
ଅଭିମାନ ଆସିଥାଏ । ଆମେ ଶିବବାବାଙ୍କଠାରୁ ନେଉଛୁ । ବାବାଙ୍କ ପାଖକୁ ଢେର ପିଲା ଆସୁଛନ୍ତି, ଆସି
ରହୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ଦରକାର ନା ଅର୍ଥାତ୍ ତୁମେମାନେ ନିଜ ପାଇଁ ହିଁ ଦେଉଛ । ତାଙ୍କୁ କ’ଣ
ନିଜ ପାଇଁ କିଛି କରିବାର ଅଛି । ସିଏ ରାଜଧାନୀ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଦେଉଛନ୍ତି ତେଣୁ କରୁଛ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ।
ମୁଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ ନିଜଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରୁଛି । ଏଭଳି ପିତାଙ୍କୁ ତୁମେ ଭୁଲିଯାଉଛ ।
ଅଧାକଳ୍ପ ପୂଜ୍ୟ, ଅଧାକଳ୍ପ ପୂଜାରୀ । ପୂଜ୍ୟ ହୋଇ ଗଲେ ତୁମେମାନେ ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ହେଉଛ, ପୁଣି
ପୂଜାରୀ ହେଲେ ଦୁଃଖଧାମର ମାଲିକ ହୋଇଯାଉଛ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ବାବା କେବେ ଆସି
ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି କଥାକୁ ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହିଁ ଜାଣୁଛ । ବାବା ଏତେ
ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ରହୁ ନାହିଁ । ଯେପରି ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି,
ସେହିଭଳି ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବା ଦରକାର । ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଏଭଳି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବା
ଦରକାର । ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବହୁତ ଭଲ ଦୈବୀଗୁଣ ରହିବା
ଆବଶ୍ୟକ । କୌଣସି କଥାରେ ଋଷିଯାଅ ନାହିଁ, ଚେହେରା ମୁର୍ଦ୍ଦା ପରି କର ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ଯେ ଏଭଳି କୌଣସି କାମ ଏବେ କର ନାହିଁ । ଚଣ୍ଡିଦେବୀଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମେଳା ଲାଗୁଛି । ଚଣ୍ଡିକା
ସେହିମାନଙ୍କୁ କହନ୍ତି ଯିଏ ବାବାଙ୍କ ମତରେ ଚାଲନ୍ତି ନାହିଁ । ଯିଏ ଦୁଃଖ ଦିଅନ୍ତି, ଏଭଳି
ଚଣ୍ଡିକାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ମେଳା ଲାଗୁଛି । ମନୁଷ୍ୟ ଅଜ୍ଞାନୀ ଅଟନ୍ତି ନା, ଅର୍ଥ କିଛି ହେଲେ ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି । କାହା ପାଖରେ ମଧ୍ୟ ଶକ୍ତି ନାହିଁ, ସେମାନେ ତ ଯେପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଖାଲି
ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ତୁମେ ବାବାଙ୍କୁ ଭଲ ଭାବରେ ସ୍ମରଣ କରୁଛ ତେଣୁ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ଶକ୍ତି
ମିଳୁଛି । କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଏଠାରେ ରହୁଥିଲେ ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟ ବୁଦ୍ଧି ବାହାରକୁ ଚାଲିଯାଉଛି
ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଯେ ଏଠାରେ ତୁମେ ଚିତ୍ର ସାମ୍ନାରେ ବସିଯାଅ, ତେବେ ତୁମର ବୁଦ୍ଧି
ଏଥିରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବ । ଗୋଲା (ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ର) ସିଢି (୮୪ ଜନ୍ମର କାହାଣୀ) ଉପରେ କାହାକୁ ବୁଝାଇଲେ,
ତାଙ୍କୁ କୁହ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବହୁତ କମ୍ ମନୁଷ୍ୟ ଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତ ବହୁତ ମନୁଷ୍ୟ ଅଛନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୁଁ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ନୂଆ ଦୁନିଆର ସ୍ଥାପନା ଏବଂ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ
କରାଉଛି । ଏହିଭଳି ଅଭ୍ୟାସ କରିବାର ଅଛି । ତେବେ ନିଜର ମୁଖ ନିଜେ ହିଁ ଖୋଲି ପାରିବ । ଭିତରେ
ଯାହା ଚାଲୁଛି ତାହା ବାହାରକୁ ମଧ୍ୟ ବାହାରିବା ଦରକାର । ତୁମେ ମୁକ ଅର୍ଥାତ୍ ଗୁଙ୍ଗା ତ ନୁହଁ ନା
। ଘରେ ଚିତ୍କାର କରିବା ପାଇଁ ମୁଖ ଖୋଲୁଛ, ଜ୍ଞାନ ଶୁଣାଇବା ପାଇଁ ମୁଖ ଖୋଲୁ ନାହିଁ! ଚିତ୍ର ତ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମିଳିପାରିବ କିନ୍ତୁ ସାହସ ରଖିବା ଦରକାର । ନିଜ ଘରର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ଉଚିତ୍ । ନିଜର
ଘରକୁ ଚିତ୍ରରେ ସଜାଇଦିଅ ତେବେ ତୁମେମାନେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବ । ଏହା ଯେପରି ତୁମର ପାଠାଗାର ହୋଇଯିବ ।
ଅନ୍ୟର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ ଚିତ୍ର ଆଦି ଲଗାଇବା ଆବଶ୍ୟକ । ଯିଏବି ଆସୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ବୁଝାଅ ।
ତୁମେ ବହୁତ ସେବା କରିପାରିବ । ଅଳ୍ପ କିଛି ବି ଶୁଣିଲେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଜାରେ ଆସିଯିବେ । ବାବା ଏତେ
ଉନ୍ନତିର ଯୁକ୍ତି ବତାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବ ତେବେ ତୁମର ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ
। ବାକି ଗଙ୍ଗାରେ ଯାଇ କେତେ ବି ବୁଡ ପକାଅ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ନାହିଁ । ଏସବୁ ଅନ୍ଧଶ୍ରଦ୍ଧା ଅଟେ
। ହରିଦ୍ୱାରରେ ତ ସାରା ସହରର ଆବର୍ଜନା ଗଙ୍ଗାରେ ପଡୁଛି । ସାଗରରେ କେତେ ଆବର୍ଜନା ପଡୁଛି ।
ନଦୀରେ ମଧ୍ୟ ଆବର୍ଜନା ପଡୁଛି ତେବେ ତା’ଦ୍ୱାରା ପବିତ୍ର କିପରି ହୋଇପାରିବ । ମାୟା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ବିଲ୍କୁଲ୍ ଅଜ୍ଞାନୀ କରିଦେଇଛି ।
ବାବା ପିଲାମାନଙ୍କୁ ହିଁ କହୁଛନ୍ତି ଯେ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ତୁମର ଆତ୍ମା ଡାକୁଛି ନା — ହେ
ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ସେ ତୁମ ଶରୀରର ଲୌକିକ ପିତା କିନ୍ତୁ ପତିତ-ପାବନ ଏକମାତ୍ର ପିତା ପରମାତ୍ମା
ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ଆମେ ସେହି ପବିତ୍ର କରୁଥିବା ପିତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ । ଜୀବନମୁକ୍ତି ଦାତା ଜଣେ
ହିଁ ଅଟନ୍ତି, ଅନ୍ୟ କେହି ନୁହଁନ୍ତି । ଏତେ ସହଜ କଥାର ଅର୍ଥ ମଧ୍ୟ କେହି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ମୁଖରୁ
ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ବାହାର କରିବାର ଅଭ୍ୟାସ କରିବାକୁ ହେବ । ମୁଖରୁ କେବେହେଲେ କଣ୍ଟା ବା ପଥର ବାହାର
କରିବାର ନାହିଁ । ନିଜର ଏବଂ ଘରର କଲ୍ୟାଣ କରିବା ପାଇଁ ନିଜ ଘରେ ଚିତ୍ରଗୁଡିକୁ ସଜେଇ ତାହା ଉପରେ
ବିଚାର ସାଗର ମନ୍ଥନ କରି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଇବାକୁ ହେବ । ସେହି କାର୍ଯ୍ୟରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିବାକୁ
ହେବ ।
(୨) ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆଶୀର୍ବାଦ ମାଗିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତାଙ୍କର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମତରେ ଚାଲିବାକୁ ହେବ । ସବୁ
ମହିମା ଶିବବାବାଙ୍କର ହିଁ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହିଭଳି ଅଭିମାନ
କେବେ ବି ନ ଆସୁ ଯେ ମୁଁ ବାବାଙ୍କୁ ଏତେ ସବୁ ଦେଇଛି ।
ବରଦାନ:-
ବିଶ୍ୱ
କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଉଚ୍ଚା ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ରହି ବିନାଶ ଲୀଳାକୁ ଦେଖୁଥିବା ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୁଅ ।
ଅନ୍ତିମ ବିନାଶ ଲୀଳାକୁ
ଦେଖିବା ପାଇଁ ବିଶ୍ୱ କଲ୍ୟାଣକାରୀ ଭଳି ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯେଉଁ ସ୍ଥିତିରେ
ସ୍ଥିତ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଦେହର ସର୍ବ ଆକର୍ଷଣ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ବନ୍ଧର, ପଦାର୍ଥର, ସଂସ୍କାର ଗୁଡିକର ଏବଂ
ପ୍ରକୃତିର ହଲଚଲ୍ର ଆକର୍ଷଣ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ଯେତେବେଳେ ଏହିଭଳି ସ୍ଥିତି ହୋଇଯିବ ସେତେବେଳେ
ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥିତିର ଆସନରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ ଶାନ୍ତିର, ଶକ୍ତିର କିରଣ ସର୍ବ
ଆତ୍ମାଙ୍କ ପ୍ରତି ଦେଇପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଈଶ୍ୱରୀୟ ଶକ୍ତି
ଦ୍ୱାରା ବଳବାନ ହୁଅ ତେବେ ମାୟାର ଶକ୍ତି ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ।