28.10.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେ ସ୍ୱର୍ଗର
ପାସ୍ପୋର୍ଟ ନେବା ପାଇଁ ଏହି ପାଠଶାଳାକୁ ଆସିଛ, ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ ଏବଂ ନିଜର ନାମ ରେଜିଷ୍ଟରରେ
ଲେଖାଇ ଦିଅ ତେବେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଆସିଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ସ୍ମୃତି ନ
ରହିବା କାରଣରୁ ସନ୍ତାନମାନେ ବାବାଙ୍କର ରିଗାର୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ମାନ ରଖୁ ନାହାଁନ୍ତି ?
ଉତ୍ତର:-
କେତେକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କର ଏହି ସ୍ମୃତି ରହେ ନାହିଁ ଯେ ଯାହାକୁ ସାରା ଦୁନିଆ ଡାକୁଛି, ମନେ ପକାଉଛି,
ସେହି ସର୍ବୋଚ୍ଚ ପିତା ଆମମାନଙ୍କ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଅଛନ୍ତି । ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ
କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛି, ଯାହାର ଯେତିକି ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ସେ ସେତିକି ସମ୍ମାନ ଦେଉଛି ।
ଗୀତ:-
ଯୋ ପିୟା କେ
ସାଥ ହୈ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ସବୁ ସନ୍ତାନମାନେ
ଜ୍ଞାନ ସାଗରଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ଅଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ତ’ ଏତେ ସନ୍ତାନମାନେ ଏକାଠି ରହିପାରିବେ
ନାହିଁ । ଯିଏ ବି ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି, ସେମାନେ ସମ୍ମୁଖରେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣନ୍ତି, ଆଉ ଦୂରରେ ରହୁଥିବା
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଡେରିରେ ମୁରଲୀ ମିଳିଥାଏ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଯେଉଁମାନେ ସାଥିରେ ଅଛନ୍ତି
ସେମାନଙ୍କର ଅଧିକ ଉନ୍ନତି ହୁଏ, ଆଉ ଯିଏ ଦୂରରେ ଅଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କର କମ୍ ଉନ୍ନତି ହୁଏ । ନା,
ପ୍ରକୃତରେ ଦେଖାଯାଏ ଯେ ଯିଏ ଦୂରରେ ରହନ୍ତି, ସେମାନେ ଭଲ ପଢନ୍ତି ଏବଂ ତାଙ୍କର ଉନ୍ନତି ଅଧିକ
ହୁଏ । ଏତିକି ନିଶ୍ଚୟ ଅଛି ଯେ ବେହଦର ପିତା ଏଇଠି ଅଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣ ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ
କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । କେତେକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବଡ-ବଡ ଭୁଲ୍ ହେଉଛି । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝନ୍ତି ଯେ, ବେହଦର ବାବା,
ଯାହାଙ୍କୁ ସାରା ସୃଷ୍ଟି ମନେ ପକାଉଛି, ସିଏ ଆମ ସେବାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହୋଇଛନ୍ତି ଏବଂ ଆମକୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ହେବା ପାଇଁ ମାର୍ଗ ବତାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ସ୍ନେହରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ତଥାପି ବି ଏତେ ସମ୍ମାନ
ଦେଉନାହାନ୍ତି । ବନ୍ଧନରେ ଥିବା ମାତାମାନେ କେତେ ମାଡ ଖାଆନ୍ତି, ଛଟପଟ ହୁଅନ୍ତି ତଥାପି ମଧ୍ୟ
ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଆଗକୁ ଚାଲିଯାଆନ୍ତି । ତାଙ୍କର ପଦ ମଧ୍ୟ ଉଚ୍ଚ ହୋଇଯାଉଛି । ବାବା
ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ କହୁନାହାନ୍ତି । ସମସ୍ତେ ତ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । ବାବା
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ସାବଧାନ କରାଉଛନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ତ’ ଏକାଭଳି ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବନ୍ଧନରେ ଥିବା
ମାତାମାନେ ବାହାରେ ରହି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ପୁଣ୍ୟ ଜମା କରନ୍ତି । ଏହି ଗୀତ ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଆତ୍ମାଙ୍କ
ପାଇଁ କରାଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ ତୁମ ପାଇଁ ଯେମିତି ବି ଅର୍ଥ ହେଉ, ସେମାନେ କ’ଣ ଜାଣନ୍ତି, ପ୍ରିୟତମ
କିଏ, ସିଏ କାହାର ପ୍ରିୟତମ ? ଆତ୍ମା ନିଜକୁ ଜାଣି ନାହିଁ, ତେବେ ବାବାଙ୍କୁ କିପରି ଜାଣିବ ।
କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ତ ଅଟେ ନା । ମୁଁ କ’ଣ, କେଉଁଠାରୁ ଆସିଛି ତାହା ମଧ୍ୟ ଜଣା ନାହିଁ । ସମସ୍ତେ
ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ କେହି ନାହାନ୍ତି । ଯଦି ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବେ, ତେବେ
ଆତ୍ମାକୁ ନିଜ ପିତାଙ୍କ ପରିଚୟ ଜଣା ଥିବା ଦରକାର । ଦେହ-ଅଭିମାନୀ ହେବା କାରଣରୁ ନା ନିଜକୁ , ନା
ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଜାଣିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା ସମ୍ମୁଖରେ ବସି ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ଏହା ହେଉଛି ବେହଦର ପାଠଶାଳା । ଏହାର ଏକ ମାତ୍ର ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦେଶ୍ୟ ହେଉଛି ସ୍ୱର୍ଗର ରାଜତ୍ୱ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା । ସ୍ୱର୍ଗରେ ବି ବହୁତ ପଦ ଅଛି । କେହି ରାଜା-ରାଣୀ ହୁଅନ୍ତି, କେହି ପ୍ରଜା
ହୁଅନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ତୁମକୁ ପୁଣି ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ କରିବା ପାଇଁ ମୁଁ ଆସିଛି । ସମସ୍ତେ
ତ ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ ହୋଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଯିଏ ଭଲ ଭାବେ ପଢନ୍ତି, ସେମାନେ ନିଜେ ବୁଝି ନିଅନ୍ତି
ଯେ ଆମେ ଏହା ହୋଇ ପାରିବୁ । ସମର୍ପଣ ମଧ୍ୟ ହୋଇଛନ୍ତି, ନିଶ୍ଚୟ ମଧ୍ୟ ଅଛି । ସମସ୍ତେ ବୁଝନ୍ତି
ଯେ ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଏପରି କୌଣସି ଛି-ଛି ବିକାରୀ କାମ ହୁଏ ନାହିଁ । କେତେକଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବହୁତ
ଅବଗୁଣ ଥାଏ । ସେମାନେ ବୁଝନ୍ତି ଯେ ଆମେ କଣ ଏତେ ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବୁ, ତେଣୁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ହିଁ କରନ୍ତି
ନାହିଁ । ଯଦି ବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିବ ଯେ ମୁଁ କ’ଣ ଏହିପରି ହୋଇ ପାରିବି, ତେବେ ବାବା ବତାଇ ଦେବେ ।
ନିଜକୁ ଦେଖିଲେ ବୁଝିଯିବେ ଯେ ମୁଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ ପାଇ ପାରିବି କି ନାହିଁ । ଲକ୍ଷଣ ମଧ୍ୟ ଥିବା
ଦରକାର ନା । ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ତ ଏପରି କଥା ନଥାଏ । ସେଠାରେ ପ୍ରାରବ୍ଧ ରହିଛି ।
ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ହେଉଥିବା ରାଜାମାନେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହ କରନ୍ତି । ଇଏ ତ’
ମାତା-ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ ତୁମେମାନେ ହିଁ ଜାଣିଛ । ବେହଦର ବାବା ସାରା ଦୁନିଆକୁ
ରେଜିଷ୍ଟ୍ରି କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ବି ରେଜିଷ୍ଟ୍ରି କରୁଛ ନା । ସ୍ୱର୍ଗର ପାସ୍ପୋର୍ଟ ଦେଉଛ । ଏଠାରେ
ସ୍ୱର୍ଗର ମାଲିକ ହେବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ପାସ୍ପୋର୍ଟ ମିଳୁଛି । ବାବା କହିଥିଲେ ବୈକୁଣ୍ଠକୁ ଯିବା ପାଇଁ
ଯିଏ ଯୋଗ୍ୟ ବିବେଚିତ ସେମାନଙ୍କର ଫଟୋ ରହିବା ଉଚିତ୍, କାହିଁକି ନା ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେଉଛ
। ପାଖରେ ମୁକୁଟ ଏବଂ ସିଂହାସନର ଫଟୋ ରହୁ । ମନରେ ଚିନ୍ତନ ଆସୁ ଯେ ଆମେ ଏହିପରି ହେଉଛୁ ।
ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ନମୁନା ରଖିବା ଦରକାର - ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗ । ମନେକର ଜଣେ ବାରିଷ୍ଟର
ହେଉଛନ୍ତି, ତେବେ ସିଏ ଗୋଟିଏ ପଟେ ସାଧାରଣ ଡ୍ରେସରେ ଅନ୍ୟ ପଟରେ ବାରିଷ୍ଟରୀ ଡ୍ରେସରେ ରୁହନ୍ତି
। ସେହିପରି ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଗୋଟିଏ ପଟେ ସାଧାରଣ, ଅନ୍ୟ ପଟେ ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ ଅଟ । ତୁମର ଗୋଟିଏ
ଚିତ୍ର ଅଛି ନା — ଯେଉଁଠି ତୁମେ ପଚାରୁଛ ଯେ କ’ଣ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛ ? ଏହିଭଳି ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ହେବ,
ନା ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ହେବ । ଏହିପରି ଚିତ୍ର ତିଆରି ହେବା ଦରକାର । ବାରିଷ୍ଟର ଜଜ୍ ଆଦି ତ’ ଏହି
ଦୁନିଆର ଅଟନ୍ତି । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ରାଜାମାନଙ୍କର ରାଜା ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ହେବାର ଅଛି । ତୁମର
ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି । ଆମେ ଏହିପରି ହେଉଛୁ । ଜ୍ଞାନ କେତେ ବଢିଆ । ଚିତ୍ର ବି ବଡ
ଆକାରର ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ହେବା ଉଚିତ । ସେମାନେ ବାରିଷ୍ଟରୀ ପଢୁଛନ୍ତି, ତେଣୁ ବାରିଷ୍ଟର ସହିତ ଯୋଗ
ଲଗାଇ ବାରିଷ୍ଟର ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି । ଆମର ପରମପିତା ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହିତ ଯୋଗ ରହିଛି, ତେଣୁ ଆମେ
ଡବଲ ମୁକୁଟଧାରୀ ହେଉଛୁ । ଏବେ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଯେ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେବା କରିବା
ଦରକାର । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ଚିତ୍ର ସମ୍ବନ୍ଧରେ ବୁଝାଇବା ବହୁତ ସହଜ ହେବ । ଆମେ ଏପରି ହେଉଛୁ,
ତେଣୁ ଆମ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ ନୂଆ ଦୁନିଆ ଦରକାର । ନର୍କ ପରେ ସ୍ୱର୍ଗ ହେଉଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ହେଉଛି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆମକୁ କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କରିଦେଉଛି,
ଏଥିରେ ପଇସା ଆଦିର ଦରକାର ନାହିଁ । କେବଳ ପାଠପଢା ପ୍ରତି ଆଗ୍ରହ ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଜଣେ ବହୁତ
ଗରିବ ଲୋକ ଥିଲା, ପଢିବା ପାଇଁ ପଇସା ନଥିଲା । ପୁଣି ପାଠ ପଢି ଏତେ ବିଜ୍ଞ ହୋଇଗଲା ଯେ ରାଣୀ
ଭିକ୍ଟୋରିଆଙ୍କର ମନ୍ତ୍ରୀ ହୋଇଗଲା । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଏବେ କେତେ ଗରିବ ଅଟ । ବାବା ତୁମକୁ କେତେ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠ ପଢାଉଛନ୍ତି । ଏଥିରେ କେବଳ ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବାଙ୍କୁ ମନେପକାଇବାର ଅଛି । ଦୀପ କିମ୍ବା
ଆଲୋକ ଆଦି ଜଳାଇବା କିଛି ଦରକାର ନାହିଁ । କେଉଁଠାରେ ବି ବସି ମନେପକାଅ । କିନ୍ତୁ ମାୟା ଏପରି
ଯାହାକି ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତି ଭୁଲାଇ ଦେଉଛି । ଯୋଗରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ପଡିଥାଏ । ଏହା ହିଁ ଯୁଦ୍ଧ ଅଟେ
ନା । ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିଲେ ହିଁ ଆତ୍ମା ପବିତ୍ର ହୁଏ । ପାଠପଢାରେ ମାୟା କିଛି କରିନଥାଏ ।
ପାଠପଢାଠାରୁ ଯୋଗର ନିଶା ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ତେଣୁ ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗର ଗାୟନ ଅଛି । ଯୋଗ ଏବଂ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ
। ଯୋଗ ଲଗାଇବା ପାଇଁ ଜ୍ଞାନ ମିଳେ — ଏହିପରି ଭାବିବା ଆବଶ୍ୟକ । ପୁଣି ତା’ ସହିତ ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର
ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି । ରଚୟିତା ଏବଂ ରଚନାର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ବାବା
ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ ହିଁ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ତ ପ୍ରାଚୀନ କୁହାଯାଏ । ତାକୁ ପୁଣି
ଲକ୍ଷ-ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ବୋଲି କହି ଦେଇଛନ୍ତି । କଳ୍ପର ଆୟୁଷ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ପ୍ରକାରର ବତାଉଛନ୍ତି । କିଏ
କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି, ଆଉ କିଏ କ’ଣ କହୁଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ
ବାହାରକୁ ଗଲେ ବି ଚିତ୍ର ମିଳିବ । ଇଏ ତ ବ୍ୟାପାରୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କପଡାରେ ଛାପି
ପାରିବ । ଯଦି କାହା ପାଖରେ ବଡ ସ୍କ୍ରିନ୍ ପ୍ରେସ ନାହିଁ, ତେବେ ଅଧା-ଅଧା କରିଦିଅନ୍ତି । ପୁଣି
ଏପରି ଯୋଡି ଦିଅନ୍ତି ଯେ ଜଣା ବି ପଡେ ନାହିଁ । ବେହଦର ବାବା ଅର୍ଥାତ୍ ବଡ ସରକାର କହୁଛନ୍ତି, ଯଦି
କିଏ ଛପାଇ ଦେଖାଇବେ, ତେବେ ମୁଁ ତାଙ୍କର ନାମ ପ୍ରସିଦ୍ଧ କରିବି । ଏହି ଚିତ୍ର କପଡାରେ ଛପାଇ
ବିଦେଶକୁ ନେଇ ଗଲେ, ପ୍ରତ୍ୟେକ ଚିତ୍ର ପାଇଁ ତୁମକୁ ୫-୧୦ ହଜାର ମଧ୍ୟ ଦେଇ ଦେବେ । ସେଠାରେ ତ’
ବହୁତ ପଇସା ଅଛି । ଏହା ହୋଇପାରିବ, କାହିଁକି ନା ବହୁତ ବଡ-ବଡ ପ୍ରେସ ଅଛି, ସହରର ବିଭିନ୍ନ
ଦୃଶ୍ୟ — ଏହିପରି ଛପା ହେଉଛି ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଛପା ହୋଇ ପାରିବ । ଏହା ଏପରି
ଫାଷ୍ଟକ୍ଲାସ ଜିନିଷ, ଯେ କହିବେ ଏଥିରେ ହିଁ ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ଆଉ କାହା ପାଖରେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ
। ଏହା କାହାକୁ ଜଣା ହିଁ ନାହିଁ -- ପୁଣି ବୁଝାଇଲାବାଲା ମଧ୍ୟ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାରେ ହୋସିଆର ହେବା
ଦରକାର । ଇଂରାଜୀ ତ’ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ବି ସନ୍ଦେଶ ଦେବାର ଅଛି ନା । ଡ୍ରାମାନୁସାର
ସେମାନେ ହିଁ ବିନାଶ ଅର୍ଥେ ନିମିତ୍ତ ହୋଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏପରି ବୋମା ଆଦି
ଅଛି, ଯଦି ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଶିଯିବେ, ତେବେ ସାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇ ପାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଏହି
ଡ୍ରାମା ଏପରି ତିଆରି ହୋଇଛି ଯଦ୍ୱାରା ତୁମେ ହିଁ ଯୋଗବଳ ଆଧାରରେ ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ନେଉଛ ।
ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କର ହେଉଛି ବିଜ୍ଞାନ, ତୁମର
ହେଉଛି ନୀରବତା । କେବଳ ବାବା ଏବଂ ଚକ୍ରକୁ ମନେପକାଅ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଆତ୍ମାକୁ ନିଜ ସମାନ ଗଢ ।
ତୁମ୍ଭେମାନେ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ନେଉଛ । ସେମାନେ ନିଜ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ନିଶ୍ଚୟ ଲଢେଇ
କରିବେ । ମଝିରେ ତୁମକୁ ହିଁ ଲହୁଣୀ ମିଳିବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କ ମୁଖରେ ଲହୁଣୀ ରୂପକ ସ୍ୱର୍ଗ ଦେଖାଇଛନ୍ତି
। କଥାରେ ଅଛି, ଦୁଇ ଜଣ ନିଜ ମଧ୍ୟରେ ଲଢିଲେ, ତୃତୀୟ ଜଣକ ଲହୁଣୀ ଖାଇଗଲା । ଏପରି ବି ହେଉଛି ।
ତୁମକୁ ସାରା ବିଶ୍ୱର ରାଜତ୍ୱ ଲହୁଣୀ ରୂପେ ମିଳୁଛି । ତେବେ ତୁମେ କେତେ ଖୁସି ହେବା ଉଚିତ । ବାଃ
ବାବା, ଏହା ଆପଣଙ୍କର ଚମତ୍କାରିତା ଅଟେ । ଏହା ଆପଣଙ୍କର ହିଁ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଏହା ବହୁତ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
ଜ୍ଞାନ, ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ କିପରି ପ୍ରାପ୍ତ କଲେ ଏହା
କାହାର ବୁଦ୍ଧିରେ ନ ଥିବ । ସେହି ସମୟରେ ଆଉ କୌଣସି ରାଷ୍ଟ୍ର ରହିବ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି,
ମୁଁ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉ ନାହିଁ, ତୁମକୁ କରାଉଛି । ତୁମେ ଏହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ
ହେଉଛ । ମୁଁ ପରମାତ୍ମା ତ’ ଅଶରୀରୀ ଅଟେ । ତୁମ ସମସ୍ତଙ୍କର ଶରୀର ଅଛି । ତୁମେ ହେଉଛ ଦେହଧାରୀ ।
ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଶରୀର ଅଛି । ଯେପରି ତୁମେ ଆତ୍ମା, ସେହିପରି ମୁଁ
ମଧ୍ୟ ପରମାତ୍ମା ଅଟେ । ମୋର ଜନ୍ମ ଦିବ୍ୟ ଏବଂ ଅଲୌକିକ, ଆଉ କେହି ମଧ୍ୟ ଏପରି ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି
ନାହିଁ । ଏହା ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ । ଏସବୁ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଛି । ଯଦି ଏବେ କେହି
ମରିଯାଆନ୍ତି, ତେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ଅଛି । ଡ୍ରାମାର ଜ୍ଞାନ ମିଳୁଛି ।
କ୍ରମାନୁଯାୟୀ ବୁଝିବେ । କେତେକ ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ ହୋଇଥାଆନ୍ତି, ତୃତୀୟ ଗ୍ରେଡ୍ର ଥାଆନ୍ତି । ଶେଷ
ଶ୍ରେଣୀର ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ କୁହାଯାଏ । ନିଜେ ମଧ୍ୟ ବୁଝନ୍ତି ଯେ ଇଏ ପ୍ରଥମ ଗ୍ରେଡରେ
ଅଛନ୍ତି, ଇଏ ଦ୍ୱିତୀୟ ଗ୍ରେଡରେ ଅଛନ୍ତି । ପ୍ରଜା ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅଛନ୍ତି । ପାଠପଢା ତ ଗୋଟିଏ ।
ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ, ଏହି ପାଠପଢି ଆମେ ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ହେବା । ଆମେ ପ୍ରଥମେ
ଦ୍ୱିମୁକୁଟଧାରୀ ଥଲୁ, ପୁଣି ମୁକୁଟଧାରୀ ହେଲୁ, ପୁଣି ଏବେ ମୁକୁଟ ବିହୀନ ହୋଇଯାଇଛୁ । କୁହାଯାଏ,
ଯେପରି କର୍ମ, ସେହିପରି ଫଳ ମିଳିଥାଏ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଏହିପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ଭଲ କର୍ମ
କରିଲେ ତ ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଭଲ ଫଳ ମିଳିବ । କେହି ଏପରି କର୍ମ କରନ୍ତି, ଯିଏ କି ଜନ୍ମରୁ ହିଁ
ରୋଗୀ ହୁଅନ୍ତି । ଏହା ମଧ୍ୟ କର୍ମଭୋଗ ଅଟେ ନା । ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମର ଜ୍ଞାନ
ମଧ୍ୟ ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ଏଇଠି ଯେପରି କର୍ମ କରନ୍ତି, ତାହାର ଭଲ ବା ମନ୍ଦ ଫଳ ପାଆନ୍ତି । ଯଦି କେହି
ସାହୁକାର ହୁଅନ୍ତି, ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ କର୍ମ କରିଥିବେ । ଏବେ ତୁମେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପ୍ରାରବ୍ଧ
ତିଆରି କରୁଛ । ବର୍ତ୍ତମାନର ପରୁଷାର୍ଥ ଅନୁସାରେ, ସେଠାରେ ଗରିବ ଓ ସାହୁକାର ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତର
ରହିଥାଏ । ତାହା ୨୧ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ଅବିନାଶୀ ପ୍ରାରବ୍ଧ ଅଟେ । ଏଠାରେ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ ମିଳେ । କର୍ମ
ତ’ ଚାଲିଛି ନା । ଏହା ହେଉଛି କର୍ମ କ୍ଷେତ୍ର । ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଉଛି, ସ୍ୱର୍ଗର କର୍ମକ୍ଷେତ୍ର ।
ସେଠାରେ ବିକର୍ମ ହୁଏ ନାହିଁ । ଏହି କଥା ସବୁ ବୁଦ୍ଧିରେ ଧାରଣ କରିବା ଉଚିତ । କ୍ୱଚିତ୍ କେତେକ
ଅଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ ସର୍ବଦା ପଏଣ୍ଟ ଲେଖନ୍ତି । ଚାର୍ଟ ବି ଲେଖି-ଲେଖି ଥକିଯାଆନ୍ତି ।
ତୁମ୍ଭେମାନେ ପଏଣ୍ଟ ଲେଖିବା ଉଚିତ । ବହୁତ ଗୁହ୍ୟ ପଏଣ୍ଟ ଅଛି । ଯାହାକି ତୁମେ ସବୁ ମନେ ପକାଇ
ପାରିବ ନାହିଁ, ଭୁଲିଯିବ । ପୁଣି ପଶ୍ଚାତାପ କରିବ ଯେ ଏହି ପଏଣ୍ଟ ତ’ ମୁଁ ଭୂଲିଗଲି ।
ସମସ୍ତଙ୍କର ଏହି ଅବସ୍ଥା ହୁଏ । ବହୁତ ଭୂଲି ଯାଆନ୍ତି, ପୁଣି ତା’ପରଦିନ ମନେପଡିଥାଏ ।
ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜର ଉନ୍ନତି ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଉଚିତ । ବାବା ଜାଣନ୍ତି କେହି କ୍ୱଚିତ୍ ଯଥାର୍ଥ
ରୀତିରେ ଚାର୍ଟ ଲେଖୁଥିବେ । ବାବା ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବସାୟୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସେମାନେ ବିନାଶୀ ରତ୍ନର
ବ୍ୟବସାୟୀ ଅଟନ୍ତି । ଇଏ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ବ୍ୟବସାୟୀ ଅଟନ୍ତି । ବହୁତ ପିଲା ଯୋଗରେ ହିଁ ଫେଲ୍
ହୁଅନ୍ତି । ସଠିକ୍ ସ୍ମୃତିରେ କ୍ୱଚିତ୍ କେହି ଘଣ୍ଟାଏ ବା ଦେଢ ଘଣ୍ଟା ରହିପାରନ୍ତି । ୮ ଘଣ୍ଟା ତ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଶରୀର ନିର୍ବାହ ଅର୍ଥେ କର୍ମ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବାବା ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକାର ମଧ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଇଛନ୍ତି । ବସି-ବସି ମନେପକାଇବା ମାତ୍ରେ ତାଙ୍କର
ଚିତ୍ର ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଯାଏ । ଏହା ବି ଏକ ସାକ୍ଷାତକାର ଅଟେ । ପରସ୍ପର ପରସ୍ପରକୁ ମନେପକାଇଥା’ନ୍ତି
। ଏଠାରେ ତ’ ଜଣେ ପ୍ରେମିକ ଅଛନ୍ତି, ଆଉ ତୁମେ ସବୁ ପ୍ରେମିକା ଅଟ । ସେଇ ସୁନ୍ଦର ପ୍ରିୟତମ ତ’
ସର୍ବଦା ଗୋରା ଅଟନ୍ତି । ସର୍ବଦା ପବିତ୍ର ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ହେଉଛି ଯାତ୍ରୀ, ସଦା
ସୁନ୍ଦର ଅଟେ । ତୁମକୁ ମଧ୍ୟ ସୁନ୍ଦର କରୁଛି । ଏହି ଦେବତାମାନଙ୍କର ନୈସର୍ଗିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଥାଏ
। ଏଠାରେ ତ କିଭଳି-କିଭଳି ଫେସନ କରୁଛନ୍ତି । ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧୁଛନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ତ ଏକମାତ୍ର ପ୍ରାକୃତିକ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରହିବ । ତୁମେ ଏବେ ଠାରୁ ଏପରି ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ମୁଁ ପୁରୁଣା ପତିତ ଦେଶ, ପତିତ ଶରୀରକୁ ଆସୁଛି । ଏଠାରେ ପବିତ୍ର ଶରୀର ନାହିଁ
। ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏହାଙ୍କର ବହୁତ ଜନ୍ମର ଶେଷରେ ମୁଁ ପ୍ରବେଶ କରି ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗର ସ୍ଥାପନା
କରୁଛି । ଧିରେ ଧିରେ ତୁମେ ସେବାଧାରୀ ହୋଇଯିବ । ଯେତେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବ ସେତେ ବୁଝିବ । ପୂର୍ବରୁ
ମଧ୍ୟ ଏପରି ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଥିଲ, ଏବେ ପୁଣି କରୁଛ । ବିନା ପୁରୁଷାର୍ଥରେ କିଛି ବି ମିଳିପାରିବ
ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ, ଆମେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛୁ । ନୂଆ ଦୁନିଆର ରାଜଧାନୀ
ଥିଲା, ଏବେ ନାହିଁ, ପୁଣି ହେବ । କଳିଯୁଗ ପରେ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଯୁଗ ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ରାଜଧାନୀ
ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ଥାପନ ହେବାର ଅଛି । ଯାହାକି କଳ୍ପ ପୂର୍ବ ଅନୁସାରେ ହୋଇଥିଲା । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ନିକଟରେ ସମର୍ପଣ ହେବା ସହିତ ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଯେବେ ତୁମ ଦ୍ୱାରା କୌଣସି
ବି ବିକାରୀ କର୍ମ ହେଉନଥିବ, ଭିତରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ନ ଥିବ ତେବେ ଯାଇ ଉଚ୍ଚ ପଦ ମିଳି ପାରିବ ।
(୨) ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନର ବ୍ୟବସାୟ କରିବା ପାଇଁ ବାବା ଯେଉଁ ଭଲ ଭଲ ପଏଣ୍ଟ ସବୁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି, ସେଗୁଡିକୁ
ନୋଟ୍ କରିବାକୁ ହେବ । ପୁଣି ସେଗୁଡିକୁ ମନେ ପକାଇ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ହେବ । ସର୍ବଦା
ନିଜର ଉନ୍ନତି ପ୍ରତି ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ୱାୟାରଲେସ୍ ସେଟ୍
ଅର୍ଥାତ୍ ସ୍ୱଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ଦ୍ୱାରା ବିନାଶ ସମୟରେ ଅନ୍ତିମ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଗୁଡିକୁ ଗ୍ରହଣ
କରିପାରୁଥିବା ଭାଇସ୍ଲେସ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ନିର୍ବିକାରୀ ହୁଅ ।
ବିନାଶ ସମୟରେ ଅନ୍ତିମ
ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଗୁଡିକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବା ପାଇଁ ନିର୍ବିକାରୀ ବୁଦ୍ଧି ଆବଶ୍ୟକ । ଯେପରି ଦୁନିଆରେ
ଲୋକମାନେ ୱାୟାରଲେସ୍ ସେଟ୍ ଦ୍ୱାରା ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଶବ୍ଦକୁ ପହଞ୍ଚାଇ ପାରୁଛନ୍ତି
। ସେହିପରି ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ନିର୍ବିକାରୀ ସ୍ୱଚ୍ଛ ବୁଦ୍ଧି ହିଁ ୱାୟାରଲେସ୍ ସେଟ୍ । ଏହି ୱାୟାରଲେସ୍
ସେଟ୍ ଦ୍ୱାରା ତୁମମାନଙ୍କ ନିକଟକୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଆସିବ ଯେ ଅମୁକ ନିରାପଦ ସ୍ଥାନରେ ପହଞ୍ଚିଯାଅ ।
ଯେଉଁମାନେ ବାବାଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ରହୁଥିବା ନିର୍ବିକାରୀ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି, ଯେଉଁମାନଙ୍କର ଅଶରୀରୀ
ହେବାର ଅଭ୍ୟାସ ଥିବ ସେମାନେ ବିନାଶର ତାଣ୍ଡବ ଲୀଳାରେ ବିନାଶ ହେବେ ନାହିଁ କିନ୍ତୁ ନିଜର ଇଚ୍ଛା
ଅନୁସାରେ ଶରୀର ଛାଡିବେ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯୋଗକୁ ଏଡେଇ
ଦେଇ କର୍ମ କରିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ ରହିଯିବା ହିଁ ଅବହେଳାପଣିଆ ଅଟେ ।