03.11.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମେମାନେ ହିଁ ସତ୍ୟ
ଅଲୌକିକ ଜାଦୁକର ଅଟ, ତୁମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରିବାର ଜାଦୁ ଦେଖାଇବାକୁ ହେବ’’ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ଭଲ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ
ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀଙ୍କର ଲକ୍ଷଣ କ’ଣ ହୋଇଥିବ ?
ଉତ୍ତର:-
ସେମାନେ ସମ୍ମାନର ସହିତ ପାସ୍ ହେବାର ଅର୍ଥାତ୍ ବିଜୟ ମାଳାରେ ଆସିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ରଖିଥିବେ ।
ସେମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କର ହିଁ ସ୍ମୃତି ରହିଥିବ । ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ
ସମ୍ବନ୍ଧରୁ ବୁଦ୍ଧିଯୋଗ ତୁଟାଇ ଜଣଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ପ୍ରୀତି ରଖିବେ । ଏହିଭଳି ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ହିଁ
ମାଳାର ଦାନା ହେବେ ।
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ଆତ୍ମିକ
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଆତ୍ମିକ ପିତା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନ ଜାଦୁକର —ଜାଦୁକରନୀ
ହୋଇଯାଇଛ ସେଥିପାଇଁ ବାବାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଜାଦୁକର କହୁଛନ୍ତି । ଏପରି କେହି ଜାଦୁକର ନଥିବେ — ଯିଏକି
ମନୁଷ୍ୟକୁ ଦେବତା କରିଦେବେ । ଏହା ଜାଦୁଗରୀ ଅଟେ ନା । କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ରୋଜଗାର କରାଇବାର ତୁମେ
ରାସ୍ତା ବତାଉଛ । ସ୍କୁଲ୍ରେ ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ରୋଜଗାର କରିବା ଶିଖାଇଥାନ୍ତି । ପାଠପଢା ରୋଜଗାର ଅଟେ
ନା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗର କଥା ଶାସ୍ତ୍ର ଆଦି ଶୁଣିବା, ଏହାକୁ ପାଠପଢା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏଥିରୁ କୌଣସି
ଆମଦାନୀ ହୁଏ ନାହିଁ, କେବଳ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ ହୁଏ । ବାବା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ
ଚିତ୍ର ତିଆରି କରି, ମନ୍ଦିର ତିଆରି କରି, ଭକ୍ତି କରି-କରି ତୁମେ କେତେ ପଇସା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଦେଇଛ ।
ଶିକ୍ଷକ ରୋଜଗାର କରିବାର ରାସ୍ତା ବତାଇଥା’ନ୍ତି । ଶରୀର ନିର୍ବାହ ହୋଇଥାଏ ନା । ତୁମମାନଙ୍କର
ପାଠପଢା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପଢିବାକୁ ହେବ । ତୁମେ ପିଲାମାନେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ
ଦେବତା କରୁଛ । ସେହି ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ବାରିଷ୍ଟର ଆଦି ହେବ, ତାହା ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମ ପାଇଁ । ସେ
ପାଠପଢା ଏ ପାଠପଢାରେ ରାତି-ଦିନର ଫରକ ରହିଛି ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଶୁଦ୍ଧ ନିଶା ରହିବା
ଦରକାର । ଏହା ଗୁପ୍ତ ନିଶା ଅଟେ । ବେହଦ ବାବାଙ୍କର କମାଲ ଅଟେ । କିପରି ରୁହାନୀ ଜାଦୁ ଅଟେ ।
ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯା’ନ୍ତି । ଯେପରି ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ କହିଥା’ନ୍ତି ନା —
ତୁମେ ଭାବ ମୁଁ ମଇଁଷି... ଏପରି ଭାବି ଜଣେ କୋଠରୀରେ ବସିଗଲା । କହିଲା ମୁଁ ମଇଁଷି, କୋଠରୀରୁ
ବାହାରିବି କିପରି ? ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ଥିଲ, ଏବେ ଅପବିତ୍ର ହୋଇଛ ପୁଣି
ବାବାଙ୍କ ସ୍ୱୃତି ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ପବିତ୍ର ହୋଇଯିବ । ଏହି ଜ୍ଞାନକୁ ଶୁଣି ନରରୁ ନାରାୟଣ ଅଥବା
ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହୋଇଯାଉଛ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ହେବ ନା । ତୁମେ ଏବେ ଶ୍ରୀମତ
ଆଧାରରେ ଦୈବୀ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ଏବେ ମୁଁ ଯାହା ତୁମକୁ ଶ୍ରୀମତ
ଦେଉଛି ଏହା ଠିକ୍ ନା ଶାସ୍ତ୍ରର ମତ ଠିକ ? ନିର୍ଣ୍ଣୟ କର । ଗୀତା ହେଉଛି ସର୍ବଶାସ୍ତ୍ର ଶିରୋମଣୀ
ଶ୍ରୀମଦ୍ ଭଗବତ ଗୀତା । ଏହା ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରୂପେ ଲେଖାଯାଇଛି । ତେବେ ଭଗବାନ କାହାକୁ କୁହାଯିବ?
ନିଶ୍ଚୟ ସମସ୍ତେ କହିବେ — ନିରାକାର ଶିବ । ଆମେ ଆତ୍ମାମାନେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଭାଇ ଭାଇ ଅଟୁ । ସେ
ଏକମାତ୍ର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମେ ସମସ୍ତେ ପ୍ରେମିକା ଅଟ, ପରମାତ୍ମା ପ୍ରେମିକକୁ
ମନେ ପକାଉଛ କାହିଁକି ନା ମୁଁ ହିଁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇଥିଲି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ବାସ୍ତବରେ ନରରୁ
ନାରାୟଣ ହେଉଛ । ସେମାନେ କହିଦେଉଛନ୍ତି ଯେ ଆମେ ସତ୍ୟ ନାରାୟଣ କଥା ଶୁଣୁଛୁ । ଏକଥା କେହି ବୁଝୁ
ନାହାଁନ୍ତି ଯେ ଆମେ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବୁ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନର ତୃତୀୟ ନେତ୍ର ଦେଉଛନ୍ତି,
ଯାହାଦ୍ୱାରା ଆତ୍ମା ସବୁ କିଛି ଜାଣି ଯାଉଛି । ଶରୀର ବିନା ଆତ୍ମା କଥା କହିପାରିବ ନାହିଁ ।
ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ରହିବା ସ୍ଥାନକୁ ନିର୍ବାଣଧାମ କୁହାଯାଉଛି । ତୁମକୁ ଏବେ ଶାନ୍ତିଧାମ ଏବଂ
ସୁଖଧାମକୁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି ଦୁଃଖଧାମକୁ ବୁଦ୍ଧିରୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମାକୁ ଏବେ
ଜ୍ଞାନ ମିଳିଛି — ଠିକ୍ କ’ଣ, ଭୁଲ୍ କ’ଣ ? କର୍ମ, ଅକର୍ମ, ବିକର୍ମର ରହସ୍ୟକୁ ମଧ୍ୟ ବାବା
ବୁଝାଇଛନ୍ତି । ବାବା ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଏବଂ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ଜାଣୁଛନ୍ତି ।
ଅନ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହିପରି ଡ୍ରାମା ତିଆରି
ହୋଇଛି । ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ସମସ୍ତଙ୍କର କର୍ମ ବିକର୍ମ ହେଉଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କର୍ମ ଅକର୍ମ ହେଉଛି ।
କେହି ଯଦି ପଚାରନ୍ତି ସେଠାରେ କ’ଣ ପିଲା ଜନ୍ମ ହେଉ ନାହାଁନ୍ତି ? ତେବେ କୁହ, ତାକୁ ନିର୍ବିକାରୀ
ଦୁନିଆ କୁହାଯାଏ, ତେଣୁ ସେଠାରେ ୫ ବିକାର କେଉଁଠାରୁ ଆସିବ । ଏହା ବହୁତ ସାଧାରଣ କଥା । ବାବା ବସି
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଯିଏ ଠିକ୍ ଭାବୁଛନ୍ତି ସେ ତୁରନ୍ତ ଧାରଣ କରନ୍ତି । କେହି ନ ବୁଝିଥିଲେ ମଧ୍ୟ, ଆଗକୁ
ଗଲେ ବୁଝିଯିବେ । ଅଗ୍ନୀଶିଖା ପାଖକୁ ପତଙ୍ଗ ଆସିଥା’ନ୍ତି । ଚାଲିଯାଇ ପୁଣି ଆସିଥାନ୍ତି । ବାବା
ମଧ୍ୟ ଅଗ୍ନୀ ଶିଖା ସମ ଅଟନ୍ତି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ଜଳି ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଉଛି —
ବାକି କୌଣସି ନିଆଁ ଆଦିର କଥା ନାହିଁ । ତାହା ତ’ ସାଧାରଣ କଥା ଅଟେ । ଅଗ୍ନୀଶିଖାରେ ବହୁତ ପତଙ୍ଗ
ପଡି ଜଳିଥା’ନ୍ତି । ଦୀପାବଳୀରେ କେତେ ଛୋଟ-ଛୋଟ ପୋକ ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ପୁଣି ମରିଯାଇଥା’ନ୍ତି ।
ଜନ୍ମନେଲେ ଓ ମଲେ । ବାବା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଯେଉଁ ଆତ୍ମା ଅନ୍ତ ସମୟରେ ଆସି ଜନ୍ମ ନେଇ ପୁଣି
ମରିଯିବେ ଏହା ଯେପରି ମଶାଙ୍କ ସଦୃଶ ଜୀବନ ହୋଇଗଲା । ବାବା ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି
ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ସମ୍ମାନର ସହିତ ପାସ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଭଲ ଛାତ୍ରମାନେ ବହୁତ ପୁରୁଷାର୍ଥ
କରିଥାନ୍ତି । ଏହି ମାଳା ସମ୍ମାନର ସହ ପାସ୍ ହୋଇଥିବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ଅଟେ । ଯେତେ ସମ୍ଭବ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିଚାଲ । ବିନାଶକାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି କହିଥାନ୍ତି । ଏହା ଉପରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ
ବୁଝାଇପାରିବ । ଆମର ବାବାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରୀତୀ ବୁଦ୍ଧି ରହିଛି । ଏକା ବାବାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ଆମେ କାହାକୁ
ମନେ ପକାଉ ନାହୁଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଦେହ ସହିତ ଦେହର ସବୁ ସମ୍ବନ୍ଧକୁ ଭୁଲି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ବହୁତ ମନେ ପକାଇଥା’ନ୍ତି — ହେ ଦୁଃଖହର୍ତ୍ତା, ସୁଖକର୍ତ୍ତା... ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ
ବାବା ସୁଖଦାୟୀ ଅଟନ୍ତି ନା । ସ୍ୱର୍ଗକୁ ସୁଖଧାମ କୁହାଯାଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମୁଁ ଆସିଛି
ପବିତ୍ର କରିବା ପାଇଁ । ଯେଉଁ ସନ୍ତାନମାନେ କାମ ଚିତା ଉପରେ ବସି ଭସ୍ମ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ
ଉପରେ ଆସି ଜ୍ଞାନର ବର୍ସା କରୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କୁ ଯୋଗ ଶିଖାଉଛି — ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ
ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ଏବଂ ତୁମେ ପରିସ୍ତାନର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ମଧ୍ୟ ଜାଦୁକର ଅଟ ନା ।
ପିଲାମାନଙ୍କର ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ — ଏହା ଆମର ସତ୍ୟ ଜାଦୁଗରୀ ଅଟେ । କେହି-କେହି ବହୁତ ଭଲ
ହୋସିଆର ଜାଦୁକର ଥାନ୍ତି । କ’ଣ କ’ଣ ସବୁ ଜିନିଷ ବାହାର କରିଥାନ୍ତି । ଏହି ଜାଦୁଗରୀ ପୁଣି
ଅଲୌକିକ ଅଟେ ଅର୍ଥାତ୍ ଜଣଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ କେହି ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଆମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ
ଦେବତା ହେଉଛୁ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ନୂଆ ଦୁନିଆ ନିମନ୍ତେ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ । ତାହାକୁ ସତ୍ୟଯୁଗୀ ନୂଆ ଦୁନିଆ
କୁହାଯାଉଛି । ଏବେ ତୁମେ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ । ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ବିଷୟରେ କାହାକୁ ଜଣା ନାହିଁ
। ତୁମେ କେତେ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷ ହେଉଛ । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ଟିଚର
ଭଉଣୀମାନେ ଯେତେବେଳେ କ୍ଲାସ୍ରେ ବସୁଛ ତୁମର କାମ ହେଉଛି ପ୍ରଥମେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସାବଧାନ କରାଇବା ।
ଭାଇ-ଭଉଣୀମାନେ ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ବସ । ଆମେ ଆତ୍ମା ଏହି କର୍ମେନ୍ଦ୍ରିୟ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛୁ । ୮୪
ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି । କେଉଁ କେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଉଛନ୍ତି ? ସମସ୍ତେ ତ’
ନେବେ ନାହିଁ । ଏହା ଉପରେ ମଧ୍ୟ କାହାର ଖିଆଲ ଚାଲୁ ନାହିଁ । ଯାହା ଶୁଣୁଛନ୍ତି ସତ ବୋଲି
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ହନୁମାନ ପବନରୁ ବାହାରିଲେ — ସତ । ପୁଣି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଏପରି କଥା
ଶୁଣାଇଥାନ୍ତି ପୁଣି ଶୁଣି ସତ୍-ସତ୍ କରି ଚାଲିଥାନ୍ତି ।
ଏବେ ଭୁଲ୍ ଠିକ୍ ବୁଝିବା ପାଇଁ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ ଚକ୍ଷୁ ମିଳିଛି, ତେଣୁ ସଠିକ୍ କର୍ମ କରିବା ଉଚିତ୍
। ତୁମେମାନେ ବୁଝାଉଛ ଯେ ଆମେ ବେହଦ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଏହି ସମ୍ପତ୍ତି ନେଉଛୁ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ବାବା ସବୁ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋତେ ମନେ ପକାଅ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବ । ଆତ୍ମାରେ ହିଁ ସଂସ୍କାର ରହିଛି । ଆତ୍ମା
ସଂସ୍କାର ନେଇଯାଇଥାଏ, କାହାର ଛୋଟ ବୟସରୁ ବହୁତ ନାମ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲେ ବୁଝାଯାଏ ଇଏ ପୂର୍ବ
ଜନ୍ମରେ ଏପରି କୌଣସି ଭଲ କର୍ମ କରିଛନ୍ତି । କେହି କଲେଜ ଆଦି ତିଆରି କଲେ ବୁଝାଯିବ ଇଏ ପର ଜନ୍ମରେ
ଭଲ ପାଠ ପଢିବେ । କର୍ମର ହିସାବ-କିତାବ ରହିଛି ନା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିକର୍ମର କଥା ନାହିଁ । କର୍ମ ତ
ନିଶ୍ଚୟ କରିବେ । ରାଜକାର୍ଯ୍ୟ କରିବେ, ଖାଇବେ ପିଇବେ କିନ୍ତୁ ଓଲଟା କର୍ମ କରିବେ ନାହିଁ । ତାକୁ
ହିଁ ରାମରାଜ୍ୟ କୁହାଯିବ । ଏଠାରେ ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ରହିଛି । ଏବେ ତୁମେ ଶ୍ରୀମତ ଆଧାରରେ ରାମରାଜ୍ୟ
ସ୍ଥାପନ କରୁଛ । ତାହା ହେଉଛି ନୂଆ ଦୁନିଆ । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ଛାଇ ପଡିନଥାଏ ।
ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଜଡ ଚିତ୍ର ରଖିଲେ ଛାଇ ପଡିବ, ଚୈତନ୍ୟର ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ ଜାଣିଛ
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନେବାକୁ ପଡିବ । କୂଅରୁ ପାଣି କାଢିବାର ଏକ ବିଧି ଅଛି ନା । ଚକି ଅନବରତ
ଘୂରୁଥାଏ । ଏହିପରି ତୁମର ଚକ୍ର ଘୂରୁଛି । ଏହା ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ବୁଝାଯାଉଛି । ପବିତ୍ରତା ହିଁ
ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ । କୁମାରୀ ପବିତ୍ର ହୋଇଥିବାରୁ ସମସ୍ତେ ତା’ର ପାଦ ତଳେ ପଡିଥା’ନ୍ତି । ତୁମେ
ହେଉଛ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାକୁମାର ଓ କୁମାରୀମାନେ । ପ୍ରାୟତଃ କୁମାରୀମାନଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଅଧିକା
ସେଥିପାଇଁ ଗାୟନ ରହିଛି କୁମାରୀ ଦ୍ୱାରା ବାଣ ମାରିଲେ । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନବାଣ । ତୁମେ ସ୍ନେହର
ସହିତ ବସି ବୁଝାଉଛ । ବାବା ସତ୍ଗୁରୁ ଜଣେ ହିଁ ଅଟନ୍ତି । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କର ସଦ୍ଗତି ଦାତା ଅଟନ୍ତି
। ଭଗବାନୁବାଚ — ମନମନାଭବ । ଏହା ମଧ୍ୟ ମନ୍ତ୍ର ଅଟେ ନା । ଏଥିରେ ହିଁ ମେହନତ ରହିଛି । ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଅ । ଏହା ହେଉଛି ଗୁପ୍ତ ମେହନତ । ଆତ୍ମା ହିଁ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଛି
ଆତ୍ମାକୁ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଆତ୍ମା ଏବଂ ପରମାତ୍ମା ଅଲଗା
ରହିଲେ ବହୁକାଳ... ଯିଏ ପ୍ରଥମେ ଅଲଗା ହୋଇଛନ୍ତି, ତାଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରଥମେ ମିଶିବେ । ସେଥିପାଇଁ
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ସନ୍ତାନମାନେ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି କେବେଠାରୁ ଭକ୍ତି ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ଅଧାକଳ୍ପ
ଜ୍ଞାନ, ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତି । ଦିନ ରାତି ୨୪ ଘଣ୍ଟା ମଧ୍ୟରେ ୧୨ ଘଣ୍ଟା ଏ.ଏମ୍. ଏବଂ ୧୨ ଘଣ୍ଟା
ପି.ଏମ୍ ହୋଇଥାଏ । କଳ୍ପ ମଧ୍ୟ ଅଧା-ଅଧା ଅଟେ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦିନ, ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ରାତି ପୁଣି
କଳିଯୁଗର ଆୟୁ ଏତେ ଲମ୍ବା କାହିଁକି କରିଦେଇଛନ୍ତି ? ଏବେ ତୁମେ ଠିକ୍-ଭୁଲ୍ ବତାଇପାରିବ । ସବୁ
ଶାସ୍ତ୍ର ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର । ପୁଣି ଭଗବାନ ଆସି ଭକ୍ତିର ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି । ଭକ୍ତମାନଙ୍କର
ରକ୍ଷକ କୁହାଯାଇଥାଏ ନା । ଆଗକୁ ଗଲେ ତୁମେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ସ୍ନେହର ସହିତ ବସି ବୁଝାଇବ
। ତୁମେ ଦେଉଥିବା ଫର୍ମ ସେମାନେ ପୁରଣ କରିବେ ନାହିଁ । ମାତା-ପିତାଙ୍କ ନାମ ଲେଖିବେ ନାହିଁ ।
କେହି କେହି ମଧ୍ୟ କହିଥା’ନ୍ତି । ବାବା ଯାଇ ପଚାରୁଥିଲେ — କାହିଁକି ସନ୍ନ୍ୟାସ କଲ,କାରଣ ବତାଅ ?
ସେମାନେ ବିକାରର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବା ସହ ଘରର ସନ୍ନ୍ୟାସ ମଧ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେ ସାରା
ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ସନ୍ନ୍ୟାସ କରୁଛ । ନୂଆ ଦୁନିଆର ସାକ୍ଷାତ୍କାର ତୁମକୁ କରାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ତାହା
ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଈଶ୍ୱର ପିତା ସ୍ୱର୍ଗ ହିଁ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି । ଫୁଲର ବଗିଚା
କରୁଛନ୍ତି । କଣ୍ଟାକୁ ଫୁଲ କରୁଛନ୍ତି । ନମ୍ବରୱାନ କଣ୍ଟା ହେଉଛି — କାମ ବିକାର । କାମକୁ କଟୁରୀ,
କ୍ରୋଧକୁ ଭୂତ କହିଥା’ନ୍ତି । ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଡବଲ ଅହିଂସକ ଥିଲେ । ନିର୍ବିକାରୀ ଦେବତାମାନଙ୍କ
ଆଗରେ ବିକାରୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଇଥାନ୍ତି । ଏବେ ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଏଠାକୁ ଆସିଛୁ
ପଢିବା ପାଇଁ । ବାକି ଅନ୍ୟ ସତସଙ୍ଗ ଆଦିକୁ ଯିବା ସାଧାରଣ କଥା ଅଟେ । ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ
କହିଦେଉଛନ୍ତି । ବାବା କ’ଣ କେବେ ସର୍ବବ୍ୟାପୀ ହୋଇଥା’ନ୍ତି ? ବାବାଙ୍କଠାରୁ ତୁମକୁ ସମ୍ପତ୍ତି
ମିଳୁଛି । ବାବା ଆସି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ୱର୍ଗ କରାଉଛନ୍ତି । କେହି ନର୍କକୁ ନର୍କ
ବୋଲି ମଧ୍ୟ ଭାବୁନାହାଁନ୍ତି । ସାହୁକାରମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ସ୍ୱର୍ଗରେ ପୁଣି କ’ଣ ଅଛି । ଆମ ପାଖରେ
ଧନ ମହଲ ବିମାନ ଆଦି ସବୁ କିଛି ତ ଅଛି, ଏହା ହିଁ ଆମ ପାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗ ଅଟେ । ଯେଉଁମାନେ ଆବର୍ଜନା
ଅର୍ଥାତ୍ ଝୁମ୍ପୁଡିରେ ରହୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ନର୍କ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ ଭାରତ କେତେ ଗରୀବ
କାଙ୍ଗାଳ ହୋଇଯାଇଛି । ପୁଣି ଇତିହାସର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେବ । ତୁମର ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ — ବାବା
ଆମକୁ ପୁନର୍ବାର ଦ୍ୱି-ମୁକୁଟଧାରୀ କରାଉଛନ୍ତି । ଅତୀତ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଜାଣିଗଲଣି ।
ସତ୍ୟଯୁଗ-ତ୍ରେତାର କାହାଣୀ ବାବା ବତାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି କଳ୍ପ ମଝିରୁ ଆମେ ତଳକୁ ତଳକୁ ଖୁସୁଛୁ ।
ବାମ ମାର୍ଗ ହେଉଛି ବିକାରୀ ମାର୍ଗ । ଏବେ ପୁଣି ବାବା ଆସିଛନ୍ତି । ତୁମେ ନିଜକୁ ସ୍ୱଦର୍ଶନ
ଚକ୍ରଧାରୀ ଭାବୁଛ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ଚକ୍ର ଘୂରାଉଛ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଗଳା କଟିଯିବ । କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ
ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି ଚକ୍ର ଦ୍ୱାରା ଅସୁରମାନଙ୍କୁ ମାରୁଛନ୍ତି । ଏପରି କଥା ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ତୁମେ
ଜାଣୁଛ ଆମେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ଅଟୁ । ଆମ ପାଖରେ ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ଜ୍ଞାନ
ରହିଛି । ସେଠାରେ ଦେବତାମାନଙ୍କର ଏହି ଜ୍ଞାନ ରହିବ ନାହିଁ । ତାହା ହିଁ ହେଉଛି ସଦ୍ଗତି ତେଣୁ
ତାକୁ ଦିନ କୁହାଯାଉଛି । ରାତିରେ ହିଁ ସବୁ ପ୍ରକାର ଅସୁବିଧା ହୋଇଥାଏ । ଭକ୍ତିରେ କେତେ ହଠଯୋଗ
ଆଦି କରିଥାନ୍ତି — ଦର୍ଶନ ପାଇବା ପାଇଁ । ନବଧା ଭକ୍ତି କରି ପ୍ରାଣ ତ୍ୟାଗ କରିବା ପାଇଁ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାନ୍ତି ତେବେ ଯାଇ ସାକ୍ଷାତ୍କାର ହୋଇଥାଏ । ଅଳ୍ପ କାଳର ଇଚ୍ଛା ପୁରଣ ହୋଇଥାଏ —
ଡ୍ରାମା ଅନୁସାରେ । ବାକି ଈଶ୍ୱର କିଛି କରୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଅଧାକଳ୍ପ ଭକ୍ତିର ପାର୍ଟ ରହିଛି ।
ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଏହି
ଆତ୍ମିକ ନିଶାରେ ରହିବାକୁ ହେବ ଯେ ବାବା ଆମକୁ ଦୁଇମୁକୁଟଧାରୀ କରୁଛନ୍ତି । ଆମେ ହେଉଛୁ
ସ୍ୱଦର୍ଶନ ଚକ୍ରଧାରୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ । ତେଣୁ ଆମକୁ ଅତୀତ, ବର୍ତ୍ତମାନ ଏବଂ ଭବିଷ୍ୟତର ଜ୍ଞାନକୁ
ବୁଦ୍ଧିରେ ରଖି ଚାଲିବାକୁ ହେବ ।
(୨) ପାସ୍ ୱିଥ ଅନର ଅର୍ଥାତ୍ ସମ୍ମାନର ସହିତ ଉତ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ହେବା ପାଇଁ ବାବାଙ୍କ ସହିତ ଆନ୍ତରିକ
ସ୍ନେହ ରଖିବାକୁ ହେବ । ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବାର ଗୁପ୍ତ ମେହନତ କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ସର୍ବଗୁଣର
ଅନୁଭବ ଦ୍ୱାରା ପରମପିତାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରୁଥିବା ଅନୁଭବୀ ମୁରତ ହୁଅ ।
ବାବାଙ୍କର ଯେଉଁ ସବୁ
ଗୁଣଗୁଡିକୁ ଗାୟନ କରୁଛ ସେହି ସବୁ ଗୁଣଗୁଡିକର ଅନୁଭବୀ ହୁଅ, ଯେପରି ବାବା ଆନନ୍ଦର ସାଗର ଅଟନ୍ତି
ସେହିପରି ତୁମେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆନନ୍ଦର ସାଗରର ଲହଡିରେ ସର୍ବଦା ଖେଳୁଥାଅ । ଯେଉଁମାନେ ବି ତୁମ
ସମ୍ପର୍କରେ ଆସୁଛନ୍ତି ସେମାନଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ, ପ୍ରେମ, ସୁଖ, ଶାନ୍ତି ପ୍ରଭୃତି ଗୁଣଗୁଡିକର ଅନୁଭୂତି
କରାଅ । ଏହିଭଳି ସର୍ବଗୁଣର ଅନୁଭବୀ ମୂରତ ହୁଅ ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର ସ୍ୱରୂପର
ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷତା ହେବ, କାହିଁକି ନା ତୁମଭଳି ମହାନ ଆତ୍ମାମାନେ ହିଁ ନିଜର ଅନୁଭବୀ ମୂରତ ଜୀବନ
ଦ୍ୱାରା ପରମଆତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ କରିପାରିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
କାରଣରୁ
ନିବାରଣରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଅଶୁଭ କଥାକୁ ମଧ୍ୟ ଶୁଭରେ ପରିଣତ କରି ଗ୍ରହଣ କର ।