14.12.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ତୁମମାନଙ୍କର ଦୁଃଖର ଦିନ
ଏବେ ଶେଷ ହେବାକୁ ଯାଉଛି, ତୁମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏପରି ଦୁନିଆକୁ ଯାଉଛ ଯେଉଁଠାରେ କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ
ବସ୍ତୁ ନାହିଁ ’’ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
କେଉଁ ଦୁଇଟି
ଶବ୍ଦର ରହସ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ ଥିବା କାରଣରୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ପ୍ରତି ତୁମର ବେହଦର ବୈରାଗ୍ୟ
ଆସୁଛି?
ଉତ୍ତର:-
ଉତ୍ଥାନ ଅର୍ଥାତ୍ ଉନ୍ନତିର କଳା ଏବଂ ପତନ ଅର୍ଥାତ୍ ଖସିବାର କଳାର ରହସ୍ୟ ତୁମମାନଙ୍କ ବୁଦ୍ଧିରେ
ରହିଛି । ତୁମେ ଜାଣିଛ ଅଧାକଳ୍ପରୁ ଆମେ ତଳକୁ ତଳକୁ ଖସି-ଖସି ଆସିଛୁ, ବର୍ତ୍ତମାନ ହେଉଛି ଚଢିବାର
ସମୟ । ବାବା ଆମକୁ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଦେବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । ଆମ ପାଇଁ ଏବେ
କଳିଯୁଗ ଶେଷ ହେଲା, ଆମକୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ଏହି ଦୁନିଆ ପ୍ରତି ଏବେ ଅବିନାଶୀ
ବୈରାଗ୍ୟ ଆସୁଛି ।
ଗୀତ:-
ଧୀରଜ ଧର ମନୁଆ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମିଠା ମିଠା
ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । ଆତ୍ମିକ ପିତା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି — ଏହା ଏକମାତ୍ର
ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ଯେଉଁ ସମୟରେ କଳ୍ପ-କଳ୍ପ ବାବା ଆସି ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ପଢାଉଛନ୍ତି,
ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ବାବା ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ କହୁଛନ୍ତି ମନୁଆ ଅର୍ଥାତ୍ ଆତ୍ମା, ହେ
ଆତ୍ମା ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧର । ବାବା ଆତ୍ମାମାନଙ୍କ ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଶରୀରର ମାଲିକ
ଆତ୍ମା ଅଟେ । ଆତ୍ମା କହୁଛି — ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ଆତ୍ମା, ମୋର ଏହି ଶରୀର ବିନାଶୀ ଅଟେ । ଆତ୍ମିକ
ପିତା କହୁଛନ୍ତି — ମୁଁ ଥରେ ମାତ୍ର କଳ୍ପର ସଂଗମରେ ଆସି ତୁମମାନଙ୍କୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦେଉଛି ଯେ ଏବେ
ସୁଖର ଦିନ ଆସୁଛି । ତୁମେ ଏବେ ଦୁଃଖଧାମ ରୌରବ ନର୍କରେ ରହିଛ । କେବଳ ତୁମେ ନୁହେଁ ସାରା ଦୁନିଆ
ରୌରବ ନର୍କରେ ରହିଛି ତୁମେ ଯେଉଁମାନେ ମୋର ସନ୍ତାନ ହୋଇଛ ଏବେ ରୌରବ ନର୍କରୁ ବାହାରି ସ୍ୱର୍ଗକୁ
ଯାଉଛ । ସତ୍ୟଯୁଗ, ତ୍ରେତା, ଦ୍ୱାପର ବିତିଗଲା । କଳିଯୁଗ ମଧ୍ୟ ତୁମ ପାଇଁ ବିତିଗଲା । ତୁମ ପାଇଁ
ଏହା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗ ଅଟେ, ଯେଉଁ ସମୟରେ ହିଁ ତୁମେ ତମୋପ୍ରଧାନରୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେଉଛ ।
ଆତ୍ମା ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଗଲେ ଏହି ଶରୀରକୁ ମଧ୍ୟ ଛାଡିଦେବ । ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଆତ୍ମାକୁ
ସତ୍ୟଯୁଗରେ ନୂଆ ଶରୀର ଆବଶ୍ୟକ । ସେଠାରେ ସବୁ କିଛି ନୂଆ ହେବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ଏବେ
ଦୁଃଖଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ଯିବାକୁ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ହେବ । ସୁଖଧାମରେ ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ରାଜତ୍ୱ ଥିଲା । ତୁମେ ନରରୁ ନାରୟଣ ହେବା ପାଇଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ । ଏହା
ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ଅଟେ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ତିଥିରେ ସତ୍ୟ
ନାରାୟଣ କଥା ଶୁଣି ଆସିଛ, କିନ୍ତୁ ତାହା ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ତାକୁ ସତ୍ୟମାର୍ଗ କୁହାଯିବ ନାହିଁ,
ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ହେଉଛି ସତ୍ୟମାର୍ଗ । ତୁମେ ସିଡି ଓହ୍ଲାଇ ଓହ୍ଲାଇ ମିଥ୍ୟା ଖଣ୍ଡରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଛ ।
ଏବେ ତୁମେ ଜାଣିଛ ସତ୍ୟ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଆମେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ପ୍ରାପ୍ତ କରି ୨୧ ଜନ୍ମ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ
ଦେବୀ-ଦେବତା ହେବୁ । ଆମେ ଥିଲୁ, ପୁଣି ସିଡି ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛୁ । ଚଢିବା ଏବଂ ଖସିବା କଳାର ରହସ୍ୟ
ତୁମ ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି । ଡାକୁଛନ୍ତି ମଧ୍ୟ ବାବା ଆସି ଆମକୁ ପବିତ୍ର କର । ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ
ପବିତ୍ର କରାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ତୁମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ଥିଲ ।
ବହୁତ ଧନବାନ୍, ଆଉ ସୁଖୀ ଥିଲ । ଏବେ ବାକି ଅଳ୍ପ ସମୟ ରହିଛି । ପୁରୁଣା ଦୁନିଆର ବିନାଶ
ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥିତ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଏକ ରାଜ୍ୟ ଏକ ଭାଷା ଥିଲା । ତାକୁ କୁହାଯାଏ ଅଦ୍ୱୈତ ରାଜ୍ୟ
। ଏବେ କେତେ ଦ୍ୱୈତ ବାଦ ହୋଇଯାଇଛି, ଅନେକ ଭାଷାମାନ ରହିଛି । ଯେମିତି ମନୁଷ୍ୟମାନଙ୍କର ବୃକ୍ଷ
ବଢି ଚାଲିଛି, ଭାଷା ରୂପୀ ବୃକ୍ଷ ମଧ୍ୟ ବଢିଚାଲିଛି । ଏହାପରେ ପୁଣି ଗୋଟିଏ ଭାଷା ହେବ । ଗାୟନ
ଅଛି ନା ବିଶ୍ୱର ଇତିହାସ-ଭୂଗୋଳର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଉଛି । ମନୁଷ୍ୟମାନେ କିଛି ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ହିଁ ଦୁଃଖର ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ବଦଳାଇ ସୁଖର ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ କରୁଛନ୍ତି ।
ଲେଖାଯାଇଛି ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା । ଏହା ହେଉଛି ରାଜଯୋଗର
ପାଠପଢା । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଯାହାକି ଗୀତାରେ ଲେଖାଯାଇଛି, ବାବା ଯାହାସବୁ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି,
ତାକୁ ପୁଣି ମନୁଷ୍ୟମାନେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ନିମନ୍ତେ ବସି ଲେଖୁଛନ୍ତି, ଯାହାକୁ ପଢି ତୁମେ ତଳକୁ ତଳକୁ
ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଛ । ଏବେ ଭଗବାନ ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି ଉପରକୁ ଚଢାଇବା ପାଇଁ । ଭକ୍ତିକୁ କୁହାଯାଉଛି
ଖସିବା ମାର୍ଗ । ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଚଢିବା ମାର୍ଗ ଅଟେ । ଏହାକୁ ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ତୁମେ ଭୟ କର ନାହିଁ ।
ଯଦିଓ ଏପରି ମଧ୍ୟ ଅଛନ୍ତି ଯିଏକି ଏହି କଥାକୁ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ ବିରୋଧ କରିବେ, ଶାସ୍ତ୍ରବାଦ
କରିବେ ଅର୍ଥାତ୍ ଶାସ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନର ତର୍କ କରିବେ । କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ କାହା ସହିତ ଶାସ୍ତ୍ରବାଦ
କରିବାର ନାହିଁ । କୁହ ଶାସ୍ତ୍ର, ବେଦ, ଉପନିଷଦ ଅଥବା ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ, ତୀର୍ଥ ଇତ୍ୟାଦି କରିବା
ଏସବୁ ହେଲା ଭକ୍ତି କାଣ୍ଡ । ବାସ୍ତବରେ ଭାରତରେ ରାବଣ ମଧ୍ୟ ଅଛି, ଯାହାର ପିତୁଳାକୁ ଜଳାଉଛନ୍ତି
। ଏମିତି ତ ଶତ୍ରୁର ହିଁ ପିତୁଳା ତିଆରି କରି କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଜଳାଇଥା’ନ୍ତି । ସେହିଭଳି
ଏକମାତ୍ର ରାବଣର ପିତୁଳା ପ୍ରତ୍ୟେକ ବର୍ଷ ଜଳାଇ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତୁମର
ସୁବର୍ଣ୍ଣଯୁଗୀ (ସତ୍ୟଯୁଗୀ) ବୁଦ୍ଧିରୁ ଲୌହଯୁଗୀ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛ । ତୁମେ କେତେ ସୁଖୀ ଥିଲ ।
ବାବା ସୁଖଧାମର ସ୍ଥାପନା କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ଆସୁଛନ୍ତି । ପରେ ଭକ୍ତିମାର୍ଗ ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ପୁଣି
ଦୁଃଖୀ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି ସୁଖଦାତାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛନ୍ତି, ତାହା ପୁଣି ନାମକୁ ମାତ୍ର କାହିଁକି
ନା ତାଙ୍କୁ ଜାଣି ନାହାଁନ୍ତି । ଗୀତାରେ ନାମ ବଦଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତୁମେ ଏହି କଥା
ବୁଝାଅ ଯେ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଭଗବାନ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବା ଉଚିତ୍ । ଜଣଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ
ରହିବା ହିଁ ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ସ୍ମୃତି ଅଥବା ଅବ୍ୟଭିଚାରୀ ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଏ । ତୁମେ ଏବେ ବ୍ରାହ୍ମଣ
ହୋଇଛ ତେଣୁ ଭକ୍ତି କରୁନାହଁ । ତୁମ ପାଖରେ ଜ୍ଞାନ ଅଛି, ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଆମେ
ଏହିପରି ଦେବତା ହେଉଛୁ । ଦୈବୀଗୁଣ ମଧ୍ୟ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ ସେଥିପାଇଁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜର
ଚାଲିଚଳଣିର ଚାର୍ଟ ରଖ ତେବେ ଜଣାପଡିବ ଯେ ମୋ ପାଖରେ କୌଣସି ଆସୁରୀ ଗୁଣ ନାହିଁ ତ । ପ୍ରଥମ
ଅବଗୁଣ ହେଲା ଦେହ-ଅଭିମାନ ପୁଣି ପ୍ରଥମ ଶତ୍ରୁ ହେଲା କାମ ବିକାର । କାମ ବିକାର ଉପରେ ବିଜୟ
ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ଜଗତ୍ଜିତ୍ ହେବ । ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ଭଳି ହେବା ହିଁ ତୁମର
ଲକ୍ଷ୍ୟ ଆଉ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅଟେ, ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ଅନେକ ଧର୍ମ ନଥିଲା । ସତ୍ୟଯୁଗରେ
ଦେବତାମାନଙ୍କର ହିଁ ରାଜ୍ୟ ଚାଲେ । କଳିଯୁଗରେ ଥାନ୍ତି ମନୁଷ୍ୟ । ଯଦିଓ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ
କିନ୍ତୁ ଦୈବୀ ଗୁଣଧାରୀ ଅଟନ୍ତି । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମସ୍ତ ମନୁଷ୍ୟ ଆସୁରୀ ଗୁଣଧାରୀ ଅଟନ୍ତି ।
ସତ୍ୟଯୁଗରେ କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ନଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ
କଲେ ତୁମେ ଜଗତ୍ଜିତ୍ ହେବ । ସେଠାରେ ରାବଣ ରହିବ ନାହିଁ । ଏକଥା ମଧ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ ବୁଝିପାରୁ
ନାହାଁନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରୁ ଖସି-ଖସି ତମୋପ୍ରଧାନ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଏବେ ପୁଣି
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ସେଥିପାଇଁ ଏକମାତ୍ର ଔଷଧ ମିଳୁଛି — ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଜକୁ
ଆତ୍ମା ଭାବି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ଜନ୍ମ-ଜନ୍ମାନ୍ତରର ପାପ ଭସ୍ମ ହୋଇଯିବ । ତୁମେ ପାପକୁ ଭସ୍ମ
କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛ ତେଣୁ ଆଗକୁ ପାପ କରିବା ଅନୁଚିତ୍ । ନଚେତ୍ ତାହା ଶହେ ଗୁଣା ହୋଇଯିବ । କାମ
ବିକାରଗ୍ରସ୍ତ ହେବା ଦ୍ୱାରା ଶହେ ଗୁଣା ଦଣ୍ଡ ମିଳିଯିବ, ସେମାନେ ପୁଣି ମୁସ୍କିଲ୍ରେ ଉପରକୁ ଚଢି
ପାରିବେ । ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର ଶତ୍ରୁ ହେଉଛି କାମ ବିକାର । ୫ ମହଲାରୁ ଖସି ପଡିଲେ ହାଡଗୋଡ ଏକଦମ୍
ଭାଙ୍ଗିଯିବ । ମୃତ୍ୟୁ ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ । ଉପରୁ ଖସିବା ଦ୍ୱାରା ଏକଦମ୍ ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ
ହୋଇଯାଆନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ସହିତ କରିଥିବା ପ୍ରତିଜ୍ଞାକୁ ଭାଙ୍ଗି କଳା ମୁହଁ କଲେ ଅର୍ଥାତ୍ ଆସୁରୀ
ଦୁନିଆକୁ ଚାଲିଗଲେ । ଏଠାରୁ ମରିଗଲେ । ତାଙ୍କୁ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନୁହେଁ, ଶୂଦ୍ର କୁହାଯିବ ।
ବାବା କେତେ ସହଜ କରି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶା ରହିବା ଉଚିତ୍ । ଯଦି ଭାବୁଛ କୃଷ୍ଣ
ଭଗବାନୁବାଚ, ତେବେ ସେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ପାଠପଢାଇ ନିଜ ସମାନ କରାଇବେ ନା । କିନ୍ତୁ କୃଷ୍ଣ ତ ଭଗବାନ
ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ସେ ତ ପୁନର୍ଜନ୍ମରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ହି ପୁନର୍ଜନ୍ମ
ରହିତ । ରାଧା-କୃଷ୍ଣ, ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଥବା ବିଷ୍ଣୁ ଏକା କଥା ଅଟେ । ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଦୁଇ ରୂପ
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଏବଂ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର ପିଲାଦିନ ହିଁ ରାଧା-କୃଷ୍ଣ ଅଟେ । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ରହସ୍ୟ ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା-ସରସ୍ୱତୀ ହିଁ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଅଟନ୍ତି । ଏବେ ପରିବର୍ତ୍ତନ
ହେଉଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କର ଶେଷ ଜନ୍ମର ନାମ ବ୍ରହ୍ମା ରଖାଯାଇଛି । ବାକି ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦେଖ ଏକଦମ୍
ଲୌହ ଯୁଗରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି । ଇଏ ପୁଣି ତପସ୍ୟା କରି କୃଷ୍ଣ ଅଥବା ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି ।
ବିଷ୍ଣୁ କହିବା ଦ୍ୱାରା ସେଥିରେ ଉଭୟ ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କନ୍ୟା ହେଉଛନ୍ତି ସରସ୍ୱତୀ
। ଏହି କଥା ସବୁ କେହି ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । ୪ଟି ଭୂଜା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି କାହିଁକି
ନା ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗ ଅଟେ । ନିବୃତ୍ତି ମାର୍ଗବାଲା ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ବାହାର ଦେଶରୁ ବହୁତଙ୍କୁ ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇ ନେଇ ଆସୁଛନ୍ତି ଯେ ଚାଲ ଆମେ ତୁମକୁ ପ୍ରାଚୀନ ରାଜଯୋଗ
ଶିଖାଇବୁ । ତେବେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ଈଶ୍ୱର
ଆସିଛନ୍ତି, ତୁମେ ତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଏବେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ହୋଇଛ । ଈଶ୍ୱର ଆସିଛନ୍ତି ତୁମକୁ
ପଢାଇବା ପାଇଁ । ତୁମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ସେ ତ ହେଉଛନ୍ତି ନିରାକାର । ବ୍ରହ୍ମା ଦ୍ୱାରା
ତୁମକୁ ନିଜର କରିଛନ୍ତି । ତୁମେ ତାଙ୍କୁ ବାବା-ବାବା କହୁଛ, ବ୍ରହ୍ମା ତ ମଝିରେ କେବଳ ବାଖ୍ୟାକାରୀ
ଅଟନ୍ତି । ଭାଗ୍ୟଶାଳୀ ରଥ ଅଟନ୍ତି । ଏହାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ବାବା ତୁମକୁ ପଢାଉଛନ୍ତି । ତୁମେ ମଧ୍ୟ
ପତିତରୁ ପାବନ ହେଉଛ । ବାବା ପଢାଉଛନ୍ତି — ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା କରିବା ପାଇଁ । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାବଣ
ରାଜ୍ୟ, ଆସୁରୀ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଅଟେ ନା । ଏବେ ତୁମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ହୋଇଛ ପୁଣି ଦୈବୀ
ସମ୍ପ୍ରଦାୟର ହେବ । ଏବେ ତୁମେ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସଂଗମଯୁଗରେ ଅଛ, ପବିତ୍ର ହେଉଛ । ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ
ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡି ଚାଲିଯାଇଥାନ୍ତି । ଏଠାରେ ତ ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ସ୍ତ୍ରୀ-ପୁରୁଷ ଘରେ ଏକତ୍ର ରୁହ,
କିନ୍ତୁ ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ ଯେ ସ୍ତ୍ରୀ ନାଗୁଣୀ ଅଟେ ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଅଲଗା ହୋଇଗଲେ ମୁକ୍ତ ହୋଇଯିବି
। ତୁମକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିବାର ନାହିଁ । ତାହା ହଦର ସନ୍ନ୍ୟାସ ଅଟେ ଯାହାକି ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡି
ପଳାଇଥାନ୍ତି, ତୁମେ ଏଠାରେ ରହିଛ କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଏହି ବିକାରୀ ଦୁନିଆ ପ୍ରତି ବୈରାଗ୍ୟ ରହିଛି ।
ଏସବୁ କଥା ତୁମକୁ ଭଲ ଭାବରେ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ, ନୋଟ୍ କରିବାକୁ ହେବ ଏବଂ କିଛିଟା ବାରଣ ମଧ୍ୟ
ରଖିବାକୁ ପଡିବ । ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରାଯାଇଥାଏ ନା । ଏହା
ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଟେ । ବାବା ନିଜେ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉ ନାହାଁନ୍ତି, ତୁମକୁ କରାଉଛନ୍ତି । ପୁଣି
ଅଧାକଳ୍ପ ପରେ ତୁମେ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ, ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛ । ମୁଁ ହେଉ ନାହିଁ, ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା
ହେଉଛନ୍ତି । ୮୪ ଜନ୍ମ ମଧ୍ୟ ଇଏ ନେଇଛନ୍ତି । ଏହାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ବର୍ତ୍ତମାନ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ
ପଡିବ, ଇଏ ପୁରୁଷାର୍ଥୀ ଅଟନ୍ତି । ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ କହିବା । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜିନିଷ
ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱୋ-ରଜୋ-ତମୋରେ ଆସିଥାଏ । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମହାତ୍ମା
କୁହାଯାଏ କାହିଁକି ନା ତାଙ୍କ ଭିତରେ ବିକାର ନଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଫୁଲ କୁହାଯାଏ ।
ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ଉତ୍ତମ ବୋଲି କୁହାଯିବ କାହିଁକି ନା ସନ୍ନ୍ୟାସୀମାନେ ତ
ନିଜର ସାଂସାରିକ ଜୀବନ ଅତିକ୍ରମ କରି ଆସିଛନ୍ତି । ୫ ବିକାରର ଅନୁଭବ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଅଛି ।
ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତ ସେସବୁ ଜଣା ନଥାଏ ସେଥିପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ଖୁସି ଲାଗିଥାଏ । ସେମାନେ
ଚୈତନ୍ୟ ଫୁଲ ଅଟନ୍ତି । ଆମର ତ ହେଉଛି ପ୍ରବୃତ୍ତି ମାର୍ଗ ।
ଏବେ ତୁମକୁ ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆରୁ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଅମରଲୋକକୁ ଯିବା ପାଇଁ ତୁମେ ସବୁ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରୁଛ, ମୃତ୍ୟୁଲୋକରୁ ତୁମର ବଦଳି ହେଉଛି । ଦେବତା ହେବାକୁ ହେଲେ ସେଥିପାଇଁ ଏବେ
ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡିବ, ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲେ । ଭାଇ-ଭଉଣୀ
ତ ଥିଲ ନା । ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ପରସ୍ପର ମଧ୍ୟରେ କ’ଣ ଅଟନ୍ତି? ପ୍ରଜାପିତା
ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲି ଗାୟନ କରାଯାଏ । ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସନ୍ତାନ ସୃଷ୍ଟି
ହୋଇନାହାଁନ୍ତି, ସେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା ପୁଣି କିପରି ହେବ? ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ସମସ୍ତେ ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନ ଅଟନ୍ତି । ଦୁନିଆର ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଶାରୀରିକ ଯାତ୍ରା କରିଥା’ନ୍ତି ।
ତୁମେ ଆତ୍ମିକ ଯାତ୍ରା କଲାବାଲା ଅଟ । ସେମାନେ ପତିତ, ତୁମେ ପବିତ୍ର । ସେମାନେ କୌଣସି
ପ୍ରଜାପିତାଙ୍କର ସନ୍ତାନ ନୁହଁନ୍ତି, ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣୁଛ । ନିଜକୁ ଭାଇ-ଭଉଣୀ ଭାବୁଥିବା
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ଖବରଦାର ରୁହ, ମୋର
ସନ୍ତାନ ହୋଇ କୌଣସି ଅପରାଧି ବିକାରୀ କାମ କର ନାହିଁ, ନଚେତ୍ ପଥରବୁଦ୍ଧି ହୋଇଯିବ । ଇନ୍ଦ୍ରସଭାର
କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଜଣେ ଶୂଦ୍ରକୁ ସଭା ମଧ୍ୟକୁ ନେଇ ଆସିଥିଲା ଯାହାର ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଚାରିଆଡେ
ଖେଳିଗଲା । ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ କୁହାଗଲା ପତିତକୁ ଏଠାକୁ କାହିଁକି ଆଣିଛ । ପୁଣି ତାଙ୍କୁ ଅଭିଶାପ ଦେଇ
ଦେଲେ । ବାସ୍ତବରେ ଏହି ସଭାକୁ ମଧ୍ୟ କେହି ପତିତ ଆସିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣନ୍ତୁ ଅଥବା ନ
ଜାଣନ୍ତୁ, ନିଜର ହିଁ କ୍ଷତି କରିଥାନ୍ତି । ଆହୁରି ଶହେ ଗୁଣା ଦଣ୍ଡ ମିଳିଯିବ । ପତିତମାନଙ୍କୁ
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବାର ଅନୁମତି ନାହିଁ । ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଭିଜିଟିଙ୍ଗ୍ ରୁମ୍ ଠିକ୍ । ଯେବେ
ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି କରିବେ, ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବେ ତେବେ ଅନୁମତି ଦିଆଯିବ ।
ଦୈବୀଗୁଣ ଧାରଣ କରିବାରେ ସମୟ ଲାଗିଥାଏ । କେବଳ ପବିତ୍ର ହେବାର ହିଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିବାକୁ ହେବ ।
ଏକଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଯାଉଛି, ଦେବତାମାନଙ୍କର ଏବଂ ପରମାତ୍ମାଙ୍କର ମହିମା ଅଲଗା-ଅଲଗା ଅଟେ । ବାବା
ହିଁ ପତିତ-ପାବନ, ଲିବରେଟ୍ର (ମୁକ୍ତିଦାତା), ଗାଇଡ୍ (ପଥ ପ୍ରଦର୍ଶକ) ଅଟନ୍ତି । ସବୁ ଦୁଃଖରୁ
ମୁକ୍ତ କରି ନିଜର ଶାନ୍ତିଧାମକୁ ନେଇଯାଉଛନ୍ତି । ଶାନ୍ତିଧାମ, ସୁଖଧାମ ଏବଂ ଦୁଃଖଧାମ ଏହା ମଧ୍ୟ
ଚକ୍ର ଅଟେ । ଏବେ ଦୁଃଖଧାମକୁ ଭୁଲିଯିବାକୁ ହେବ । ଯେଉଁମାନେ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ପାସ୍ ହେବେ ସେମାନେ
ଶାନ୍ତିଧାମରୁ ସୁଖଧାମକୁ ଆସିବେ । ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରି ଚାଲିଛି । ଢେରକୁ ଢେର ଆତ୍ମା ରହିଛନ୍ତି,
ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଭିନୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ରହିଛି । ଯିବେ ମଧ୍ୟ କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ । ଆତ୍ମାମାନଙ୍କର ମାଳାକୁ
କୁହାଯାଉଛି ଶିବବାବାଙ୍କର ମାଳା ଅଥବା ରୁଦ୍ର ମାଳା । କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି
କ୍ରମାନ୍ୱୟରେ ଆସୁଛନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ହେଉଛି । ପିଲାମାନଙ୍କୁ
ପ୍ରତ୍ୟହ ବୁଝାଯାଉଛି, ସ୍କୁଲରେ ପ୍ରତ୍ୟହ ନ ପଢିଲେ, ମୁରଲୀ ନ ଶୁଣିଲେ ପୁଣି ଅନୁପସ୍ଥିତ ହୋଇଯିବ
। ଏହି ପାଠପଢାର ଉପରକୁ ଉଠିବା ପାଇଁ ଲିଫ୍ଟ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ଦରକାର । ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରେ
କ’ଣ ଅନୁପସ୍ଥିତ ହେବା ଉଚିତ୍ । ଏହି ପାଠପଢା କେତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମେ ସୁଖଧାମର
ମାଲିକ ହେଉଛ । ସେଠାରେ ତ ସବୁ ଖାଦ୍ୟଶସ୍ୟ ମାଗଣାରେ ମିଳିବ, ପଇସା ପଡିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତ କେତେ
ଦାମ୍ ହୋଇଯାଇଛି । ୧୦୦ ବର୍ଷ ମଧ୍ୟରେ କେତେ ମହଙ୍ଗା ହୋଇଯାଇଛି । ସେଠାରେ କୌଣସି ଅପ୍ରାପ୍ତ
ବସ୍ତୁ ରହିବ ନାହିଁ ଯାହା ପାଇଁ ଅସୁବିଧା ଭୋଗିବାକୁ ହେବ । ତାହା ହେଉଛି ସୁଖଧାମ । ତୁମେ ଏବେ
ସେଠାକୁ ଯିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଛ । ତୁମେ ଭିକାରୀରୁ ରାଜକୁମାର ହେଉଛ । ସାହୁକାରମାନେ ନିଜକୁ
ଭିକାରୀ ବୋଲି ଭାବୁ ନାହାଁନ୍ତି । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ବାବାଙ୍କ
ସହିତ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର ହେବାର ଯେଉଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରିଛ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗିବାର ନାହିଁ । ଖାଦ୍ୟପେୟ
ତଥା ଚାଲିଚଳଣରେ ବହୁତ-ବହୁତ ସଂଯମ ଆଚରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ନିଜର ଚାର୍ଟ ଦେଖିବାକୁ ହେବ — ମୋ
ଭିତରେ କୌଣସି ଅବଗୁଣ ନାହିଁ ତ?
(୨) ଏହି ଗଡ୍ଲୀ ୟୁନିଭରିସିଟୀ ଅର୍ଥାତ୍ ଈଶ୍ୱରୀୟ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ କେବେ ବି ଅନୁପସ୍ଥିତ
ହେବାର ନାହିଁ । ସୁଖଧାମର ମାଲିକ ହେବାର ଏତେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାଠପଢାକୁ ଗୋଟିଏ ଦିନ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ
କରିବାର ନାହିଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିନ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ମୁରଲୀ ଶୁଣିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ମନ-ବଚନ ଏବଂ
କର୍ମର ପବିତ୍ରତାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନମ୍ବର ରଖି ନମ୍ବରୱାନ ଆଜ୍ଞାକାରୀ ହୁଅ ।
ମାନସିକ ପବିତ୍ରତାର
ଅର୍ଥ ହେଲା ସଂକଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ ଅପବିତ୍ରତାର ସଂସ୍କାର ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଉନଥିବ, ସର୍ବଦା ଆତ୍ମିକ ସ୍ୱରୂପ
ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଇ-ଭାଇର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ମୃତି ରହୁଥିବ । ବାଣୀରେ ସର୍ବଦା ସତ୍ୟତା ଏବଂ ମଧୁରତା ଥିବ,
କର୍ମରେ ସର୍ବଦା ନମ୍ରତା ସନ୍ତୁଷ୍ଟତା ଏବଂ ହର୍ଷିତମୁଖତା ଥିବ କାରଣ ଏହି ଆଧାରରେ ହିଁ ନମ୍ବର
ମିଳିଥାଏ ଏବଂ ଏହିଭଳି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପବିତ୍ର, ଆଜ୍ଞାକାରୀ ପିଲାମାନଙ୍କର ବାବା ମଧ୍ୟ ଗୁଣଗାନ
କରିଥା’ନ୍ତି । ତେଣୁ ଏହିମାନେ ହିଁ ନିଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ ଦ୍ୱାରା ବାବାଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ
ସିଦ୍ଧ କରୁଥିବା ସମୀପ ରତ୍ନ ଅଟନ୍ତି ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସମ୍ବନ୍ଧ-ସମ୍ପର୍କ ଏବଂ ସ୍ଥିତିରେ ହାଲୁକା ରୁହ କିନ୍ତୁ ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାରେ ନୁହେଁ ।