08.12.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ବାବା ଯିଏ, ଯେପରି,
ତାଙ୍କୁ ଯଥାର୍ଥ ରୂପେ ଚିହ୍ନି ମନେପକାଅ, ଏଥିପାଇଁ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ । ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବାବାଙ୍କୁ
ଗରିବ-ନିବାଜ (ଦୀନବନ୍ଧୁ) କାହିଁକି କୁହାଯାଇଛି?
ଉତ୍ତର:-
କାହିଁକିନା ଏହି ସମୟରେ ସାରା ଦୁନିଆ ଗରିବ ଅର୍ଥାତ ଦୁଃଖି ହୋଇଯାଇଛି ଏବଂ ବାବା ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ପାଇଁ ଆସିଛନ୍ତି । କାହା ଉପରେ ଦୟା ଦେଖାଇ କପଡା ଦେଇ ଦେବା, ପଇସା ଦେଇ
ଦେବା, ତାହା କୌଣସି ବଡ କଥା ନୁହେଁ । ଏହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ କୌଣସି ସାହୁକାର ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ
। ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ମୁଁ ଏହି ନିଚ୍ଚ ସ୍ତରର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ପଇସା ଦେଇ ନିଜକୁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ବୋଲାଇବି ।
ମୁଁ ତ ଗରିବ ଅର୍ଥାତ ପତିତମାନଙ୍କୁ, ଯାହାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ, ତାଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପବିତ୍ର
କରୁଛି ।
ଗୀତ:-
ୟହି ବହାର ହେ
ଦୁନିଆ କୋ ଭୂଲ୍ ଜାନେ କି...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର
ସନ୍ତାନମାନେ ଗୀତ ଶୁଣିଲେ । ସନ୍ତାନମାନେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ଏଭଳି ଗୀତ ତ ଦୁନିଆର ମନୁଷ୍ୟମାନେ
ଗାଇଛନ୍ତି । ଏଥିରେ ବହୁତ ଭଲ ଶବ୍ଦ ରହିଛି, ଏହି ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୁଲିବାକୁ ହେବ । ପୂର୍ବରୁ
ଏପରି ଭାବୁ ନଥିଲ । କଳିଯୁଗୀ ମନୁଷ୍ୟମାନେ ମଧ୍ୟ ବୁଝି ପାରୁନାହାନ୍ତି ଯେ ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବାକୁ
ହେଲେ ନିଶ୍ଚିତ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ଭୂଲିବାକୁ ହେବ । ଯଦିଓ ଏତିକି ବୁଝୁଛନ୍ତି ଯେ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ
ଛାଡିବାକୁ ହେବ କିନ୍ତୁ ସେମାନେ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଏଥିପାଇଁ ଆହୁରି ବହୁତ ସମୟ ଅଛି । ନୂଆ ପୁଣି
ଦିନେ ପୁରୁଣା ହେବ, ଏହା ତ ଜାଣୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ଲେଖି ଦେଇଥିବାରୁ ଭୂଲି ଯାଇଛନ୍ତି ।
ତୁମକୁ ଏବେ ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦିଆଯାଉଛି, ଏବେ ନୂଆ ଦୁନିଆ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ତେଣୁ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ
ଭୂଲିବାକୁ ହେବ । ଭୁଲିଗଲେ କ’ଣ ହେବ? ଆମେ ଏହି ଶରୀର ଛାଡି ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ଯିବା । କିନ୍ତୁ
ଅଜ୍ଞାନ କାଳରେ ଏହିପରି କଥାର ଅର୍ଥକୁ କେହି ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଯେଉଁ ପ୍ରକାରରେ ବାବା
ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଏପରି ଆଉ କେହି ବୁଝାଇବା ପାଇଁ ନାହାନ୍ତି । ତୁମେ ଏହାର ଅର୍ଥକୁ ବୁଝି ପାରୁଛ ।
ଏହା ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ବାବା ବହୁତ ସାଧାରଣ । ଅନନ୍ୟ ଏବଂ ବହୁତ ଭଲ ଭଲ ପିଲାମାନେ
ମଧ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ବୁଝି ନାହାଁନ୍ତି । ୟା’ଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଶିବବାବା ଆସୁଛନ୍ତି ବୋଲି ଭୂଲି
ଯାଆନ୍ତି । କୌଣସି ବି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଲେ ଭାବନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ଏହା ଶିବବାବାଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ।
ଶିବବାବାଙ୍କୁ ସାରା ଦିନ ଯେପରି ଭୂଲି ଯାଇଥା’ନ୍ତି । ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନ ବୁଝିବା କାରଣରୁ
କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ମାୟା ମନେପକାଇବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ । ସେହି ସ୍ମୃତି ସ୍ଥାୟୀ
ରହେ ନାହିଁ । ମେହେନତ କରୁ-କରୁ ଅନ୍ତିମରେ ସେ ଅବସ୍ଥା ନିଶ୍ଚୟ ହେବ । ଏପରି କେହି ନାହାନ୍ତି
ଯିଏ କି ଏହି ସମୟରେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥାକୁ ପାପ୍ତ କରିପାରିବେ । ବାବା ଯିଏ, ଯେପରି, ତାଙ୍କୁ
ଜାଣିବା ପାଇଁ ବିଶାଳ ବୁଦ୍ଧି ଦରକାର ।
ତୁମକୁ ପଚାରିବେ, ବାପଦାଦା ଗରମ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧନ୍ତି? କୁହାଯିବ ଉଭୟ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି । ଶିବବାବା
କହିବେ ମୁଁ କ’ଣ ଗରମ କପଡା ପିନ୍ଧିବି କି । ମୋତେ ଥଣ୍ଡା ଲାଗେ ନାହିଁ । ହଁ, ଯାହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ
ପ୍ରବେଶ କରିଛି, ତାଙ୍କୁ ଥଣ୍ଡା ଲାଗିବ । ମୋତେ ତ ନା ଭୋକ, ନା ଶୋଷ, କିଛି ଲାଗେ ନାହିଁ । ମୁଁ
ତ’ ନିର୍ଲେପ ଅଟେ । ସେବା କରି ମଧ୍ୟ ଏହି ସବୁ କଥାରୁ ଦୂରରେ ରହେ । ମୁଁ ଖାଏ ନାହିଁ କି ପିଏ
ନାହିଁ । ଯେପରି ଜଣେ ସାଧୁ ମଧ୍ୟ କହୁଥିଲେ ନା, ମୁଁ ଖାଏ ନାହିଁ କି ପିଏ ନାହିଁ... ସିଏ ପୁଣି
କୃତ୍ରିମ ବେଶ ଧାରଣ କରି ନେଇଛନ୍ତି । ଦେବତାମାନଙ୍କ ନାମ ମଧ୍ୟ ଅନେକ ନିଜ ଉପରେ ରଖିଛନ୍ତି । ଆଉ
କୌଣସି ଧର୍ମର ଆତ୍ମା ଦେବୀ-ଦେବତା ହୁଅନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଠାରେ କେତେ ମନ୍ଦିର ଅଛି । ବାହାରେ ତ
କେବଳ ଶିବବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମାନନ୍ତି । ବୁଦ୍ଧି ବି କହେ ଯେ ପିତା ତ ଜଣେ ଅଟନ୍ତି ନା । ପିତାଙ୍କ
ଠାରୁ ହିଁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳିଥାଏ । ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି - କଳ୍ପର ଏହି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ହିଁ ବାବାଙ୍କ ଠାରୁ ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳେ । ଯେତେବେଳେ ଆମେ ସୁଖଧାମକୁ ଯାଉ, ସେତେବେଳେ
ବାକି ସବୁ ଆତ୍ମାମାନେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହନ୍ତି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ତୁମ୍ଭମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବି
କ୍ରମାନୁସାରେ ରହିଛି । ଯଦି ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନରେ ରହିବେ, ତେବେ ତାଙ୍କର ବାଣୀ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି ହେବ
। ତୁମେ ବାବାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଯୋଗୀ-ଜ୍ଞାନୀ ହେଉଛ । ତୁମେ ରୂପ ମଧ୍ୟ ଅଟ ଏବଂ ବସନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଅଟ ।
ଦୁନିଆରେ ଆଉ କେହି କହିପାରିବେ ନାହିଁ ଯେ ମୁଁ ରୂପ-ବସନ୍ତ ଅଟେ । ତୁମେ ଏବେ ପଢୁଛ, ଶେଷ
ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ପଢିବ । ଶିବବାବା ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି ନା । ଏହା
ମଧ୍ୟ ହୃଦୟଙ୍ଗମ ହେଉଛି ନା । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କ’ଣ ହୃଦୟଙ୍ଗମ ହୁଏ କି । ଏଇଠି ତୁମେ ସମ୍ମୁଖରେ
ବସିଛ । ତୁମେ ଜାଣୁଛ ଯେ ବାବା ଏହି ସମୟରେ ହିଁ ଆସିବେ ପୁଣି ଆଉ କୌଣସି ସମୟରେ ଆସିବା ଆବଶ୍ୟକ
ପଡେ ନାହିଁ । ସତ୍ୟ, ତ୍ରେତା, ଦ୍ୱାପର, କଳିଯୁଗରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ । ସିଏ କଳ୍ପର ସଂଗମଯୁଗରେ
ହିଁ ଆସନ୍ତି । ପିତା ମଧ୍ୟ ହେଉଛନ୍ତି ଗରିବ-ନିବାଜ ଅର୍ଥାତ୍ ସାରା ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁମାନେ ଦୁଃଖି
ଗରିବ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି, ସେମାନଙ୍କର ପିତା ଅଟନ୍ତି । ବାବାଙ୍କ ହୃଦୟରେ କ’ଣ ସଂକଳ୍ପ ଥିବ? ମୁଁ
ହେଉଛି ଦୀନବନ୍ଧୁ । ସମସ୍ତଙ୍କର ଦୁଃଖ ଅଥବା ଦାରିଦ୍ର୍ୟ ଦୂର ହୋଇଯାଉ । ତାହା ତ ଜ୍ଞାନ ବ୍ୟତୀତ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ବାକି କପଡା ଆଦି ଦେଲେ କେହି ସାହୁକାର ତ ହୋଇଯିବେ ନାହିଁ ନା । ହୁଏତ ଗରିବକୁ
ଦେଖିଲେ ମନ ହେବ ଯେ ଏହାଙ୍କୁ କପଡା ଦେଇ ଦିଏ, କାହିଁକିନା ମନେପଡିଯାଏ - ମୁଁ ହେଉଛି
ଗରିବ-ନିବାଜ । ତା’ ସହିତ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛି ଯେ ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ କେବଳ ଏହି ନିଚ୍ଚ ଜାତି ମାନଙ୍କ
ପାଇଁ ନୁହେଁ । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ, ଯିଏକି ବିଲ୍କୁଲ୍ ପତିତ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କୁ
ପବିତ୍ର କରୁଛି । ମୁଁ ହିଁ ପତିତ-ପାବନ । ତେଣୁ ବିଚାର ଚାଲୁଛି, ମୁଁ ଦୀନବନ୍ଧୁ ଅଟେ କିନ୍ତୁ
ପଇସା ଆଦି କିପରି ଦେବି । ଦୁନିଆରେ ପଇସା ଦେବା ପାଇଁ ତ ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ବହୁତ ଫଣ୍ଡସ୍ ବାହାର
କରୁଛନ୍ତି । ଯାହାକୁ ପୁଣି ଅନାଥ ଆଶ୍ରମକୁ ପଠାଇ ଦେଉଛନ୍ତି । ଜାଣନ୍ତି ସେଠାରେ ଅନାଥମାନେ
ଅଛନ୍ତି ଅର୍ଥାତ୍ ଯାହାଙ୍କର ନାଥ ନାହାଁନ୍ତି । ଅନାଥ ଅର୍ଥାତ୍ ଗରିବ । ତୁମର ମଧ୍ୟ ନାଥ ନଥିଲେ
ଅର୍ଥାତ୍ ପିତା ନ ଥିଲେ । ତୁମେ ଗରିବ ଥିଲ, ଜ୍ଞାନ ନଥିଲା । ଯିଏ ରୂପ-ବସନ୍ତ ନୁହନ୍ତି, ସିଏ
ଗରିବ ଅନାଥ ଅଟନ୍ତି । ଯିଏ ରୂପ-ବସନ୍ତ, ତାଙ୍କୁ ସନାଥ କୁହାଯିବ । ସନାଥ ସାହୁକାରଙ୍କୁ, ଅନାଥ
ଗରୀବଙ୍କୁ କୁହାଯାଏ । ତୁମର ବୁଦ୍ଧିରେ ମଧ୍ୟ ଅଛି ଯେ ଏମାନେ ସମସ୍ତେ ଗରିବ, କିଛି ତାଙ୍କୁ ଦେଇ
ଦେବି । ବାବା ତ ଦୀନବନ୍ଧୁ, ତେଣୁ କହିବେ ଏପରି ଜିନିଷ ଦେବି, ଯାହା ଦ୍ୱାରା ସେମାନେ ସଦାକାଳ
ପାଇଁ ସାହୁକାର ହୋଇଯିବେ । ବାକି ଏହି କପଡା ଆଦି ଦେବା ତ’ ସାଧାରଣ କଥା । ମୁଁ ସାଧାରଣ ଦାନ
କାହିଁକି ଦେବି । ମୁଁ ତ ତାଙ୍କୁ ଅନାଥରୁ ସନାଥ କରି ଦେବି । କେତେ ବି କେହି ପଦମପତି ହୋଇଥାନ୍ତୁ
ନା କାହିଁକି କିନ୍ତୁ ତାହା ମଧ୍ୟ ସବୁ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ । ଏହା ହେଉଛି ଅନାଥମାନଙ୍କର ଦୁନିଆ ।
ଯଦିବି ପଇସା ବାଲା ଅଛନ୍ତି, ତାହା ମଧ୍ୟ ଅଳ୍ପକାଳ ପାଇଁ । ସେଠାରେ ତ’ ସର୍ବଦା ସନାଥ ଥାନ୍ତି ।
ସେଠାରେ ଏପରି କେହି ଦୁଃଖି ନଥାନ୍ତି । ଏଇଠି କେତେ ଗରିବ ଅଛନ୍ତି । ଯାହାଙ୍କର ଧନ ଅଛି, ତାଙ୍କର
କେତେ ନଶା ଚଢି ରହିଥାଏ ଯେ ଆମେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛୁ । କିନ୍ତୁ ତାହା ତ ନୁହେଁ, ଏକଥା ତୁମେ ଜାଣୁଛ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ କୌଣସି ମନୁଷ୍ୟ ସନାଥ ନୁହଁନ୍ତି, ସମସ୍ତେ ଅନାଥ । ଏଇ ପଇସା ଆଦି ତ ସବୁ ମାଟିରେ ମିଶି
ଯିବ । ମନୁଷ୍ୟ ଭାବୁଛନ୍ତି ଯେ ଆମ ପାଖରେ ଏତେ ଧନ ଅଛି ଯାହାକି ନାତି-ଅଣନାତି ଖାଉଥିବେ ।
ପରମ୍ପରା ଚାଲିଥିବ । କିନ୍ତୁ ଏପରି ଚାଲିବାର ନାହିଁ । ଏହା ତ ସବୁ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ସେଥିପାଇଁ
ତୁମର ଏଇ ସାରା ଦୁନିଆ ପ୍ରତି ବୈରାଗ୍ୟ ଆସୁଛି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ, ନୂଆ ଦୁନିଆକୁ ସ୍ୱର୍ଗ, ପୁରୁଣା ଦୁନିଆକୁ ନର୍କ କୁହାଯାଏ । ଆମକୁ ବାବା ନୂଆ
ଦୁନିଆ ପାଇଁ ସାହୁକାର କରୁଛନ୍ତି । ଏଇ ପୁରୁଣା ଦୁନିଆ ତ ବିନାଶ ହୋଇଯିବ । ବାବା କେତେ ସାହୁକାର
କରୁଛନ୍ତି । ଏଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ସାହୁକାର କିପରି ହେଲେ? କ’ଣ କୌଣସି ସାହୁକାରଙ୍କ ଠାରୁ ଗଦି
ମିଳିଲା ନା କାହା ସହିତ ଲଢେଇ କଲେ? ଯେପରି ଅନ୍ୟମାନେ ରାଜ୍ୟ ସିଂହାସନ ପାଆନ୍ତି, କ’ଣ ଏହିପରି
ରାଜ୍ୟ ସିଂହାସନ ପାଇଲେ? ନା କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଏପରି ଧନ ମିଳିଲା? ବାବାଙ୍କର କର୍ମ ଶିଖାଇବା ତ
ହେଉଛି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଲଗା । କର୍ମ-ଅକର୍ମ-ବିକର୍ମ ଅକ୍ଷର ମଧ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ଅଛି ନା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ
କିଛି ଅକ୍ଷର ଅଛି, ଅଟାରେ ଲୁଣ ପରିମାଣରେ ରହି ଯାଇଛି । କାହିଁ ଏତେ କୋଟି ମନୁଷ୍ୟ, ବାକି ୯
ଲକ୍ଷ ରହୁଛନ୍ତି । ଏକ ଚତୁର୍ଥାଂଶ ମଧ୍ୟ ହେଉ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଏହାକୁ ଅଟାରେ ଲୁଣ ସଦୃଶ କୁହାଯାଉଛି
। ସାରା ଦୁନିଆ ବିନାଶ ହୋଇଯାଉଛି । ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ବହୁତ ଅଳ୍ପ ରହୁଛନ୍ତି । କେତେକ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ
ଶରୀର ଛାଡିଯାଉଛନ୍ତି । ସେମାନେ ପୁଣି ଦେବୀ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ସ୍ୱାଗତ କରିବେ । ଯେପରି ମୁଗଲି ଝିଅ
ଥିଲା, ବହୁତ ଭଲ ଥିଲା, ତେଣୁ ନିଶ୍ଚୟ ବହୁତ ଭଲ ଘରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିବ । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁଯାୟୀ
ସୁଖରେ ହିଁ ଜନ୍ମ ନେଇଥା’ନ୍ତି । ସୁଖ ତ ସେମାନକୁ ଭୋଗ କରିବାର ଅଛି, କିଛି ଦୁଃଖ ମଧ୍ୟ ଦେଖିବେ
। କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା ତ କାହାର ହୋଇନାହିଁ । ବଡ ସୁଖୀ ଘରେ ଯାଇ ଜନ୍ମ ନେବେ । ଏପରି ଭାବ ନାହିଁ
ଯେ ଏଠାରେ କୌଣସି ସୁଖୀ ଘର ନାହିଁ । ଏପରି ବହୁତ ଭଲ ପରିବାର ଅଛନ୍ତି, ସେ କଥା ନ କହିଲେ ଭଲ ।
ବାବା ଦେଖିଛନ୍ତି । ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଘରେ ବୋହୁମାନେ ଏପରି ଶାନ୍ତିରେ ମିଳିମିଶି ରୁହନ୍ତି, ଯେ ବାସ୍
ସମସ୍ତେ ସାଥିରେ ଭକ୍ତି କରନ୍ତି, ଗୀତା ପଢନ୍ତି... । ବାବା ପଚାରିଲେ, ଏତେ ସବୁ ଏକାଠି ରହୁଛ,
ଝଗଡା ଆଦି ହେଉ ନାହିଁ! କହିଲେ, ଆମେ ତ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଅଛୁ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ରହୁଛୁ । କେବେ ବି
ଲଢେଇ-ଝଗଡା ହୁଏ ନାହିଁ, ଶାନ୍ତିରେ ରହୁଛୁ । କହୁଛନ୍ତି ଏଇଠି ତ ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗ ଅଛି, ତେବେ
ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ୱର୍ଗ ଅତିବାହିତ ହୋଇ ଯାଇଛି, ତେଣୁ କୁହାଯାଉଛି, ଏଇଠି ଯେପରି ସ୍ୱର୍ଗ ରହିଛି ।
କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ବହୁତଙ୍କର ସ୍ୱଭାବ ସ୍ୱର୍ଗବାସୀ ହେବା ଭଳିଆ ଦେଖାଯାଉ ନାହିଁ । ଦାସ-ଦାସୀ ମଧ୍ୟ
ହେବେ ନା । ଏଠାରେ ତ ରାଜଧାନୀର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ବାକି ଯିଏ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେବେ, ସେମାନେ ଦୈବୀ
ରାଜବଂଶରେ ଆସିବେ । କିନ୍ତୁ କ୍ରମାନୁସାରେ ଅଛନ୍ତି । କେହି ତ’ ବହୁତ ମିଠା ସ୍ୱଭାବର ଅଛନ୍ତି,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ନେହ କରନ୍ତି । କେବେ ବି କାହା ପ୍ରତି କ୍ରୋଧ କରନ୍ତି ନାହିଁ । କ୍ରୋଧ କରିବା
ଦ୍ୱାରା ଦୁଃଖ ହୋଇଥାଏ । ଯିଏ ମନ-ବଚନ-କର୍ମରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେଉ ଥାଆନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଦୁଃଖୀ
ଆତ୍ମା କୁହାଯାଏ । ଯେପରିକି ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା, ପାପ ଆତ୍ମା କୁହାଯାଏ ନା । ଶରୀରର ନାମ କ’ଣ ନିଅନ୍ତି
କି? ବାସ୍ତବରେ ଆତ୍ମା ହିଁ ହୋଇଥାଏ, ସବୁ ପାପ ଆତ୍ମାମାନେ ମଧ୍ୟ ଏକା ଭଳି ନୁହଁନ୍ତି ନା ।
ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ସମସ୍ତେ ଏକାଭଳି ନୁହଁନ୍ତି । ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମାନୁସାରେ ହୋଇଥାନ୍ତି ।
ଛାତ୍ର ନିଜେ ଜାଣୁଥିବେ ଯେ ମୋର ଚରିତ୍ର ଓ ଅବସ୍ଥା କିପରି ଅଛି? ମୋର ଚଳଣି କିପରି? ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ମଧୁର କଥା କହୁଛି? କେହି କିଛି କହିଲେ ମୁଁ ଓଲଟା-ପାଲଟା ଜବାବ ଦେଉ ନାହିଁ ତ’? ବାବାଙ୍କୁ କେତେକ
ସନ୍ତାନ କୁହନ୍ତି — ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ କ୍ରୋଧ ଆସିଯାଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଯେତିକି ସମ୍ଭବ
ସ୍ନେହରେ କାମ ଚଳାଅ । ଛୋଟ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ସୁଧାରିବା ପାଇଁ କାନ ଧରି ନିଅନ୍ତି । କୃଷ୍ଣ ପାଇଁ
ଦେଖାଯାଇଛି ଯେ ତାଙ୍କୁ ଖୁଣ୍ଟରେ ବାନ୍ଧିଲେ । ଏହା ମଧ୍ୟ ଏଠାକାର କଥା । ଛୋଟ ପିଲା ଦୁଷ୍ଟାମୀ
କଲେ ଖଟରେ ବା ଗଛରେ ବାନ୍ଧି ଦିଅ କିନ୍ତୁ ଚାପୁଡା ମାର ନାହିଁ । ନଚେତ ସିଏ ମଧ୍ୟ ସେହିପରି
ଶିଖିଯିବ । ବାନ୍ଧିବାଟା ଠିକ୍ । ଏପରି ନୁହେଁ ଯେ ପିଲା ବଡ ହୋଇ ମା-ବାପାଙ୍କୁ ବାନ୍ଧିବ? ନା ।
ଏହା ହେଉଛି ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା । ଯଦି ବହୁତ ହଇରାଣ କରୁଛି, ତେବେ କାନ ଧରି ପାର ।
କେତେକ ପିଲା ଏକଦମ ନାକେଦମ କରିଦିଅନ୍ତି । ନିର୍ମୋହି ମଧ୍ୟ ହେବା ଦରକାର ।
ଏହା ତ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ — ଆମକୁ ଏହି ଭଳି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେବାକୁ ପଡିବ ।
ଲକ୍ଷ୍ୟ-ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତ ସମ୍ମୁଖରେ ଅଛି । କେତେ ଉଚ୍ଚ ଲକ୍ଷ୍ୟ । ଶିକ୍ଷକ ମଧ୍ୟ ସର୍ବୋଚ୍ଚ ଅଟନ୍ତି
ନା । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମହିମା କେତେ ଗାୟନ କରୁଛନ୍ତି — ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ୧୬ କଳା ସମ୍ପନ୍ନ...
ଏବେ ତୁମ୍ଭେମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ ଆମେ ସେହିଭଳି ହେଉଛୁ । ତୁମେମାନେ ଏହିପରି ହେବା ପାଇଁ ଏଠାକୁ ଆସିଛ
। ଏହା ତୁମର ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା ପାଇଁ ସତ୍ୟ ନାରାୟଣ କଥା । ଅମରପୁରୀ ଯିବା ପାଇଁ ଏହା ମଧ୍ୟ
ଅମର କଥା । ଏହି କଥାକୁ କୌଣସି ସନ୍ୟାସୀ ଆଦି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । କୌଣସି ବି ମଣିଷ ମାତ୍ରକୁ
ଜ୍ଞାନର ସାଗର ବା ପତିତ-ପାବନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଯେହେତୁ ସାରା ଦୁନିଆ ହିଁ ପତିତ, ତେବେ ଆମେ
ପତିତ-ପାବନ କାହାକୁ କହିବା? ଏଠାରେ କୌଣସି ପୁଣ୍ୟ ଆତ୍ମା ନାହାଁନ୍ତି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି - ଏହା
ହେଉଛି ପତିତ ଦୁନିଆ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଥମ ନମ୍ବର । ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଭଗବାନ କୁହାଯିବ
ନାହିଁ । ଏକମାତ୍ର ନିରାକାର ବାବା ଜନ୍ମ-ମରଣ ରହିତ ଅଟନ୍ତି । ଗାୟନ ଅଛି ଶିବ ପରମାତ୍ମାୟ ନମଃ,
ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ଦେବତା କହି ପୁଣି ଶିବଙ୍କୁ ପରମାତ୍ମା କହନ୍ତି । ତେଣୁ ଶିବ
ସବୁଠାରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେଲେ ନା । ସିଏ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ପିତା । ସମ୍ପତ୍ତି ମଧ୍ୟ ପିତାଙ୍କ
ଠାରୁ ମିଳେ, ସର୍ବବ୍ୟାପୀ କହିବା ଦ୍ୱାରା ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳି ନଥାଏ । ବାବା ସ୍ୱର୍ଗର ସ୍ଥାପନା
କରନ୍ତି ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ୱର୍ଗର ସମ୍ପତ୍ତି ହିଁ ଦେବେ । ଏଇ ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରଥମ
ନମ୍ବର । ପାଠପଢା ଦ୍ୱାରା ହିଁ ଏହି ପଦ ପାଇଛନ୍ତି । ଭାରତର ପ୍ରାଚୀନ ଯୋଗ କାହିଁକି ବା
ପ୍ରସିଦ୍ଧ ନ ହେବ । ଯାହା ଦ୍ୱାରା ମନୁଷ୍ୟ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି ତାକୁ ସହଜ ଯୋଗ, ସହଜ
ଜ୍ଞାନ କୁହାଯାଉଛି । ବହୁତ ସହଜ ଅଟେ, ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମର ପୁରୁଷାର୍ଥରେ କେତେ ପ୍ରାପ୍ତି ହୋଇଯାଉଛି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ଜନ୍ମ ପରେ ଜନ୍ମ କେତେ ଧକ୍କା ଖାଇ ଆସିଲ, କିଛି ବି ତ ମିଳିଲା ନାହିଁ । ଏହା ତ
ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ମିଳୁଛି, ତେଣୁ ଏହାକୁ ସହଜମାର୍ଗ କୁହାଯାଉଛି । ଏକ ସେକେଣ୍ଡରେ ଜୀବନମୁକ୍ତି
କୁହାଯାଏ । ଆଜିକାଲି ତ ଦେଖ କିପରି-କିପରି ପଦାର୍ଥ ଉଦ୍ଭାବନ କରି ଚାଲିଛନ୍ତି । ଏହା ହେଉଛି
ବିଜ୍ଞାନର ଚମତ୍କାର । ନିରବତାର ମଧ୍ୟ ଚମତ୍କାରିତା ଦେଖ କେମିତି? ତାହା ସବୁ କେତେ ଦେଖିବାକୁ
ମିଳୁଛି । ଏଠାରେ ତ କିଛି ନାହିଁ । ତୁମେ ଶାନ୍ତିରେ ବସିଛ, ଚାକିରି ଆଦି ମଧ୍ୟ କରୁଛ, ହାତରେ
କାମ କରୁଛ... ଏବଂ ଆତ୍ମା ମନ ବୁଦ୍ଧିରେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସହ ସଂଯୁକ୍ତ ଅଛି, ପ୍ରେମିକା
ପ୍ରେମିକଙ୍କର ମଧ୍ୟ ଗାୟନ ଅଛି ନା । ସେମାନେ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ଚେହେରା ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ଥାନ୍ତି,
ବିକାରର କଥା ନଥାଏ । କେଉଁଠି ବି ବସିଥିଲେ ମନେପଡିଯାଏ । ରୁଟି ଖାଉଥିବେ ବାସ୍ ସମ୍ମୁଖରେ ତାଙ୍କୁ
ଦେଖୁଥିବେ । ଶେଷରେ ତୁମର ଏହିଭଳି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଯିବ । ବାସ୍ ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେପକାଉଥିବ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ରୂପ-ବସନ୍ତ
ହୋଇ ମୁଖରେ ସର୍ବଦା ସୁଖଦାୟୀ ବାଣୀ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବା ଉଚିତ, ଦୁଃଖଦାୟୀ ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ।
ଜ୍ଞାନର ଚିନ୍ତନରେ ରହିବାକୁ ହେବ, ମୁଖରୁ ଜ୍ଞାନ ରତ୍ନ ହିଁ ବାହାରୁ ।
(୨) ନିର୍ମୋହୀ ହେବାକୁ ପଡିବ, ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କ ଠାରୁ ସ୍ନେହର ସହିତ କାମ ହାସଲ କରିବା ଦରକାର,
କ୍ରୋଧ କରିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଅନାଥକୁ ସନାଥ କରିବାର ସେବା କରିବା ଦରକାର ।
ବରଦାନ:-
ଅପବିତ୍ରତାର
ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣକୁ ସମାପ୍ତ କରି ହିଜ୍ ହୋଲୀନେସ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପବିତ୍ରତାର ଉପାଧି ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଥିବା
ହୋଲୀହଂସ ହୁଅ ।
ଯେପରି ହଂସ କେବେହେଲେ
ଗୋଡି ବା ପଥରକୁ ଗ୍ରହଣ କରେ ନାହିଁ, ରତ୍ନ ହିଁ ଧାରଣ କରେ, ସେହିପରି ହୋଲୀହଂସ ସମାନ ପବିତ୍ର
ଆତ୍ମାମାନେ କାହାର ବି ଅବଗୁଣ ଅର୍ଥାତ୍ ପଥରକୁ ଧାରଣ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ବ୍ୟର୍ଥ ଏବଂ
ସମର୍ଥକୁ ଅଲଗା କରି ବ୍ୟର୍ଥକୁ ଛାଡି ଦିଅନ୍ତି ଏବଂ ସମର୍ଥକୁ ଆପଣାଇ ନିଅନ୍ତି । ଏହିଭଳି
ହୋଲୀହଂସମାନେ ହିଁ ପବିତ୍ର ଏବଂ ଶୁଦ୍ଧ ଆତ୍ମା ଅଟନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କର ଆହାର, ବ୍ୟବହାର ଇତ୍ୟାଦି
ସବୁକିଛି ଶୁଦ୍ଧ ହିଁ ହୋଇଥାଏ । ଯେତେବେଳେ ଅଶୁଦ୍ଧି ଅର୍ଥାତ୍ ଅପବିତ୍ରତାର ଚିହ୍ନ-ବର୍ଣ୍ଣ ମଧ୍ୟ
ସମାପ୍ତ ହୋଇଯିବ ତେବେ ଯାଇ ଭବିଷ୍ୟତରେ ହିଜ୍ ହୋଲୀନେସ୍ର ଉପାଧି ପ୍ରାପ୍ତ ହେବ, ସେଥିପାଇଁ କେବେ
ବି ଭୁଲ୍ରେ ମଧ୍ୟ କାହାର ଅବଗୁଣକୁ ଧାରଣ କର ନାହିଁ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସର୍ବଂଶ ତ୍ୟାଗୀ
ତାଙ୍କୁ କୁହାଯିବ ଯେଉଁମାନେ ପୁରୁଣା ସ୍ୱଭାବ-ସଂସ୍କାରର ବଂଶକୁ ମଧ୍ୟ ତ୍ୟାଗ କରିଥା’ନ୍ତି ।