30.12.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ସତ୍ୟ ପିତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା
ସଙ୍ଗମଯୁଗରେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସତ୍ୟର ବରଦାନ ମିଳୁଛି ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ କେବେ ହେଲେ ମିଛ କହିପାରିବ
ନାହିଁ ’’ ।
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ନିର୍ବିକାରୀ
ହେବା ପାଇଁ ତୁମମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ?
ଉତ୍ତର:-
ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ ନିଶ୍ଚିତ କରିବାକୁ ହେବ । ତେଣୁ ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ଆତ୍ମାକୁ
ହିଁ ଦେଖିବାକୁ ଅଭ୍ୟାସ କର । ଆତ୍ମା ହୋଇ ଆତ୍ମା ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କର । ଆତ୍ମା ହୋଇ ଶୁଣ ।
ଦେହ ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ନ ଯାଉ - ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ମୁଖ୍ୟ କଥା ଯାହା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ହେବ
ଏବଂ ଏହି ପରିଶ୍ରମ କରିବାରେ ହିଁ ବିଘ୍ନ ପଡ଼ିଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ଯେତେ ଦୂର ସମ୍ଭବ ଏହି ଅଭ୍ୟାସ କର
- ଯେ “ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ, ମୁଁ ଆତ୍ମା ଅଟେ ।”
ଗୀତ:-
ଓମ୍ ନମଃ ଶିବାୟ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର
ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ବାବା ସ୍ମରଣ କରାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେ, ସୃଷ୍ଟି ଚକ୍ର କିପରି ଘୂରୁଛି । ଏବେ
ତୁମେମାନେ ଜାଣୁଛ ଆମେ ଯାହା ସବୁ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଜାଣୁଛୁ, ବାବା ଯେଉଁ ରାସ୍ତା ବତାଉଛନ୍ତି, ଏକଥା
ଦୁନିଆରେ କେହିବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ନିଜେ ହିଁ ପୂଜ୍ୟ, ନିଜେ ହିଁ ପୂଜାରୀର ଅର୍ଥକୁ ମଧ୍ୟ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯିଏ ପୂଜ୍ୟ ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛନ୍ତି, ସେହିମାନେ ପୁଣି ପୂଜାରୀ
ହେଉଛନ୍ତି । ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଏହିପରି କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମର ସ୍ମୃତି ଆସୁଛି
ଯେ ଏହା ବିଲ୍କୁଲ୍ ଠିକ୍ କଥା । ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତର ସମାଚାର ବାବା ହିଁ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି,
ଆଉ କାହାକୁ ମଧ୍ୟ ଜ୍ଞାନର ସାଗର କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଏହି ମହିମା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ନୁହଁ । କୃଷ୍ଣ
ନାମ ତ ଶରୀରର ଅଟେ ନା । ସେ ଶରୀରଧାରୀ ଅଟନ୍ତି, ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଏହି ସମସ୍ତ ଜ୍ଞାନ ନଥାଏ । ଏବେ
ତୁମେ ଜାଣୁଛ, ତାଙ୍କର ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଏବେ ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଶୁଣୁଛି । ଏହା କେତେ ବିଚିତ୍ର କଥା ନା ।
ଏକଥା ବାବାଙ୍କ ବିନା କେହି ବୁଝାଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏପରି ତ ବହୁତ ସାଧୁ-ସନ୍ଥ ଭିନ୍ନ-ଭିନ୍ନ
ପ୍ରକାରର ହଠଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ସେ ସବୁ ହେଉଛି ଭକ୍ତିମାର୍ଗ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେ କାହାର ବି ପୂଜା
କରିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ତୁମେ ପୂଜାରୀ ହେବ ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି - ପୂଜ୍ୟ, ଦେବୀ-ଦେବତା
। ସେମାନେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଥିଲେ, ଏବେ ନାହାଁନ୍ତି । ସେହି ପୂଜ୍ୟ ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ପୁଣି ଏବେ
ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଇଏ ବ୍ରହ୍ମା ମଧ୍ୟ ପୂଜା କରୁଥିଲେ ନା । ସାରା ଦୁନିଆ
ବର୍ତ୍ତମାନ ପୂଜାରୀ ହୋଇଯାଇଛି । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ଏକମାତ୍ର ପୂଜ୍ୟ ଦେବୀ ଦେବତା ଧର୍ମ ରହିବ । ଏବେ
ପିଲାମାନଙ୍କର ସ୍ମୃତିରେ ଆସୁଛି, ବାସ୍ତବରେ ଡ଼୍ରାମାର ପ୍ଲାନ ଅନୁସାରେ ଏହା ବିଲ୍କୁଲ୍ ଠିକ୍ କଥା
। ବାସ୍ତବରେ ଏହା ଗୀତାର ଅଧ୍ୟାୟ ଅଟେ । କେବଳ ଗୀତାରେ ନାମ ବଦଳାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଯାହାକୁ ବୁଝାଇବା
ପାଇଁ ହିଁ ତୁମେ ପରିଶ୍ରମ କରୁଛ । ୨୫୦୦ ବର୍ଷରୁ ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦେଇଥିଲେ ବୋଲି ବୁଝି
ଆସୁଛନ୍ତି । ଏବେ ଏହି ଗୋଟିଏ ଜନ୍ମରେ ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ, ଗୀତା ଜ୍ଞାନ ନିରାକାର ଭଗବାନ
ଶୁଣାଇଥିଲେ, ଏଥିରେ ସମୟ ତ ଲାଗିବ ନା । ବାବା ଭକ୍ତିର କଥା ମଧ୍ୟ ବୁଝାଉଛନ୍ତି, ଭକ୍ତି ରୂପି
ବୃକ୍ଷର ବିସ୍ତାର କେତେ । ତୁମେମାନେ ଲେଖିପାରିବ ଯେ, ବାବା ଆମକୁ ରାଜଯୋଗ ଶିଖାଉଛନ୍ତି ।
ଯାହାଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଯାଉଛି ସେମାନେ ସେହି ଆଧାରରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯଦି ନିଶ୍ଚୟ
ନାହିଁ ତେବେ ନିଜେ ମଧ୍ୟ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡ଼ୁଛନ୍ତି — କିପରି ବୁଝାଇବୁ, କୌଣସି ହଙ୍ଗାମା ହେବ ନାହିଁ
ତ! ନିର୍ଭୟ ତ ଏବେ ହୋଇନାହାଁନ୍ତି ନା । ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇଗଲେ ନିର୍ଭୟ ହୋଇଯିବ,
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ହିଁ ଭୟ ରହିଥାଏ । ତୁମେ ସମସ୍ତେ ମହାବୀର ଅଟ । ଦୁନିଆରେ କେହି ହେଲେ
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ ମାୟା ଉପରେ କିପରି ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାକୁ ହେବ । ତୁମର ଏବେ ସ୍ମୃତିରେ
ଆସୁଛି । ଆଗରୁ ମଧ୍ୟ ବାବା କହିଥିଲେ ମନମନାଭବ । ପତିତ-ପାବନ ବାବା ହିଁ ଆସି ଏହି କଥାକୁ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଯଦିଓ ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥା ଅଛି କିନ୍ତୁ ଏପରି କେହି ବୁଝାଉନାହାଁନ୍ତି । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ପିଲାମାନେ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଗୀତାରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ଶବ୍ଦ ରହିଛି - ଅଟାରେ ଲୁଣ ସଦୃଶ
। ପ୍ରତ୍ୟେକ କଥା ଉପରେ ବାବା ନିଶ୍ଚୟ କରାଉଛନ୍ତି । ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି ବିଜୟନ୍ତୀ । ତୁମେ ଏବେ
ବାବାଙ୍କଠାରୁ ବର୍ସା ନେଉଛ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଗୃହସ୍ଥ ବ୍ୟବହାରରେ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ରହିବାକୁ
ପଡ଼ିବ । ସମସ୍ତେ ଏଠାରେ ଆସି ବସିବାର କୌଣସି ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ସେବା କରି, ସେଣ୍ଟର ଖୋଲିବାକୁ
ହେବ । ତୁମେ ହେଉଛ ସେଲଭେଶନ ଆର୍ମି ଉଦ୍ଧାରକାରୀ ସେନା । ଈଶ୍ୱରୀୟ ମିଶନ ଅର୍ଥାତ୍ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ
ସଂଗଠନ ଅଟେ ନା । ପୂର୍ବରୁ ଶୂଦ୍ର ମାୟାବୀ ମିଶନର ଥିଲ, ଏବେ ତୁମେ ଈଶ୍ୱରୀୟ ମିଶନର ହୋଇଛ ।
ତୁମର ମହତ୍ତ୍ୱ ବହୁତ ରହିଛି । ଏହି ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣଙ୍କର କ’ଣ ମହିମା ରହିଛି । ଯେପରି ରାଜା,
ସେହିପରି ରାଜ୍ୟ କରିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ଏମାନଙ୍କୁ ସର୍ବଗୁଣ ସମ୍ପନ୍ନ, ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କୁହାଯିବ
କାହିଁକି ନା ସେ ସମୟରେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ରାଜ୍ୟ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ପିଲାମାନେ ବୁଝିଗଲେଣି -
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ କିପରି ହେବୁ? ଏବେ ଆମେ ଦେବତା ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ମୁଣ୍ଡ କିପରି
ନୁଆଁଇବୁ! ତୁମେ ନଲେଜଫୁଲ୍ ହୋଇଗଲଣି, ଯାହାଙ୍କର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ସେ ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଉଛନ୍ତି ।
ତୁମେମାନେ ଏବେ ସମସ୍ତଙ୍କର କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ ଜାଣିଗଲଣି । କେଉଁ ଚିତ୍ର ଭୁଲ୍, କେଉଁଟି ଠିକ୍,
ତାହା ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଇ ପାରିବ । ରାବଣ ରାଜ୍ୟ ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟ ତୁମେ ବୁଝାଉଛ । ଏହି ରାବଣ
ରାଜ୍ୟରେ ଏବେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ । ସାରା ଦୁନିଆ ରୂପୀ ପାଳଗଦାରେ ଏବେ ନିଆଁ ଲାଗିଯିବ, ବିଶ୍ୱକୁ
ପାଳଗଦା କୁହାଯାଉଛି । ଦୁନିଆରେ ଯେଉଁ କଥାର ଗାୟନ ରହିଛି ସେହି କଥା ଉପରେ ହିଁ ବୁଝାଯାଉଛି ।
ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ତ ଅନେକ ତିଆରି କରିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଅସଲ ପୂଜା ହେଉଛି — ଶିବବାବାଙ୍କର ପୂଜା,
ପୁଣି ବ୍ରହ୍ମା-ବିଷ୍ଣୁ-ଶଙ୍କରଙ୍କର । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତୀ ଚିତ୍ର ସଠିକ୍ ଚିତ୍ର ଅଟେ । ତା’ପରେ ଏହି
ଲକ୍ଷ୍ମୀ-ନାରାୟଣ ଚିତ୍ର, ବାସ୍ । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତି ଚିତ୍ରରେ ବ୍ରହ୍ମା ସରସ୍ୱତୀ ମଧ୍ୟ
ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ କେତେ ଚିତ୍ର ତିଆରି କରୁଛନ୍ତି । ହନୁମାନଙ୍କର ମଧ୍ୟ ପୂଜା
କରୁଛନ୍ତି । ତୁମେ ମହାବୀର ହେଉଛ ନା । ମନ୍ଦିରରେ ମଧ୍ୟ କାହାର ହାତୀ ଅଥବା ଘୋଡ଼ା ଉପରେ ବସିବାର
ଚିତ୍ର ଦେଖାଇଥା’ନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ଏପରି ତ ହୋଇ ନଥାଏ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମହାରଥୀ । ମହାରଥୀ
ଅର୍ଥାତ୍ ହାତୀ ଉପରେ ସବାରୀ । ସେମାନେ ପୁଣି ହାତୀ ଉପରେ ସବାରୀ କରିଦେଇଛନ୍ତି । ଏକଥା ମଧ୍ୟ
ବୁଝାଉଛନ୍ତି କିପରି ହାତୀକୁ କୁମ୍ଭୀର ଖାଉଛି । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ମହାରଥିମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ
କେବେ-କେବେ ମାୟା ରୂପି କୁମ୍ଭୀର ଗ୍ରାସ କରି ଦେଉଛି । ତୁମେମାନେ ଏବେ ଜ୍ଞାନ ଶୁଣୁଛ । ତେବେ ଏହି
ମାର୍ଗରେ ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀମାନଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ମାୟା ହରାଇ ଦେଉଛି । ଏହା ହେଉଛି ଜ୍ଞାନର କଥା, ଏହାକୁ
କେହି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି, ଏବେ ନିର୍ବିକାରୀ ହୋଇ, ଦୈବୀଗୁଣକୁ
ଧାରଣ କରିବାକୁ ହେବ । ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ବାବା ଆସି କହୁଛନ୍ତି - କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ଏଥିରେ ହିଁ
ପରିଶ୍ରମ ରହିଛି । ଏହା ଉପରେ ତୁମେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛ । ତୁମେ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର
ସନ୍ତାନ ତେଣୁ ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭଉଣୀ ହୋଇଗଲ । ବାସ୍ତବରେ ତୁମେ ହେଉଛ ଆତ୍ମା । ଆତ୍ମା, ଆତ୍ମା ସହିତ
କଥା ହେଉଛି । ଆତ୍ମା ହିଁ ଏହି କାନ ଦ୍ୱାରା ଶୁଣୁଛି, ଏହାକୁ ମନେ ରଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆମେ ଆତ୍ମାକୁ
ଶୁଣାଉଛୁ, ଦେହକୁ ନୁହେଁ । ବାସ୍ତବରେ ଆମେ ଆତ୍ମା ଭାଇ-ଭାଇ ଅଟୁ, ପୁଣି ପରସ୍ପର ଭାଇ-ଭଉଣୀ ମଧ୍ୟ
ଅଟୁ । ଆତ୍ମାକୁ ପୁଣି ଆତ୍ମା ଭାଇକୁ ଶୁଣାଇବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ତେଣୁ ଆତ୍ମା ଆଡ଼କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଯିବା
ଉଚିତ୍ । ମୁଁ ଭାଇକୁ ଶୁଣାଉଛି, ଭାଇ ଶୁଣୁଛ? ହଁ ମୁଁ ଆତ୍ମା ଶୁଣୁଛି । ବିକାନୀରର ଗୋଟିଏ ପିଲା
ସର୍ବଦା ଆତ୍ମା-ଆତ୍ମା କହି ଚିଠି ଲେଖିଥାଏ । ମୁଁ ଆତ୍ମା ଏହି ଶରୀର ଦ୍ୱାରା ଲେଖୁଛି । ମୋ
ଆତ୍ମାର ଏହା ହିଁ ବିଚାର ଅଟେ । ମୋ ଆତ୍ମା ଏହା କରୁଛି । ତେବେ ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ ହେବା ବହୁତ
ପରିଶ୍ରମର କଥା ନା । ମୋ ଆତ୍ମା ନମସ୍କାର କରୁଛି । ଯେପରି ବାବା କହୁଛନ୍ତି - ରୁହାନୀ
ସନ୍ତାନମାନେ । ତେବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ଭ୍ରୁକୁଟୀ ଆଡ଼କୁ ଦେଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣୁଛି, ମୁଁ
ଆତ୍ମାକୁ ଶୁଣାଉଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ଆତ୍ମା ଉପରେ ପଡ଼ିବା ଦରକାର । ଆତ୍ମା ଭ୍ରୁକୁଟୀ
ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି । ଶରୀର ଉପରେ ଦୃଷ୍ଟି ପଡିଲେ ବିଘ୍ନ ଆସିଥାଏ । ତୁମକୁ ଆତ୍ମା ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା
ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ, ଆତ୍ମାକୁ ହିଁ ଦେଖିବାକୁ ହେବ । ଦେହ-ଅଭିମାନକୁ ଛାଡିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମା ଜାଣିଛି
— ବାବା ମଧ୍ୟ ଏଠାରେ ଭ୍ରୁକୁଟୀ ମଧ୍ୟରେ ବସିଛନ୍ତି । ତାଙ୍କୁ ଆମେ ନମସ୍କାର କରୁଛୁ । ବୁଦ୍ଧିରେ
ଏବେ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଅଛି ଯେ, ଆମେ ଆତ୍ମା, ଆତ୍ମା ହିଁ ଶୁଣୁଛି । ଏହି ଜ୍ଞାନ ଆଗରୁ ନଥିଲା । ଅଭିନୟ
କରିବା ପାଇଁ ଏହି ଦେହ ମିଳିଛି ସେଥିପାଇଁ ଦେହ ଉପରେ ନାମ ରଖାଯାଇଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମକୁ
ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୋଇ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଅଭିନୟ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ଏହି ନାମ ରଖାଯାଇଛି । ନାମ
ବିନା କାରବାର ଚାଲିପାରିବ ନାହିଁ । ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ କାରବାର ତ ଚାଲିବ ନା । କିନ୍ତୁ ତୁମେ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯାଉଛ ସେଥିପାଇଁ ସେଠାରେ କୌଣସି ବିକର୍ମ ହେବ ନାହିଁ । ବିକର୍ମ ହେବା ପରି
କାମ ତୁମେ କରିବ ନାହିଁ । କାରଣ ସେଠାରେ ମାୟାର ରାଜ୍ୟ ହିଁ ରହିବ ନାହିଁ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
— ତୁମ ଆତ୍ମାମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ଏହା ତ ପୁରୁଣା ଶରୀର । ଏହା ପରେ ପୁଣି ସତ୍ୟ-ତ୍ରେତା
ଯୁଗକୁ ଯିବ । ସେଠାରେ ଜ୍ଞାନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମକୁ ଜ୍ଞାନ କାହିଁକି ଦେଉଛନ୍ତି?
କାରଣ ତୁମେମାନେ ଦୁର୍ଗତିକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଛ । କର୍ମ ତ ସେଠାରେ ମଧ୍ୟ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ କିନ୍ତୁ
ତାହା ଅକର୍ମ ହୋଇଯିବ । ଏବେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ହାଥ କାର ଡ଼େ ଅର୍ଥାତ୍ ହାତରେ କାମ, ବୁଦ୍ଧିରେ ବାବା...
ଆତ୍ମା ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରୁଛି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ତୁମେମାନେ ପବିତ୍ର ହେବ ତେଣୁ ତୁମର ସମସ୍ତ
କାରବାର ମଧ୍ୟ ପବିତ୍ର ହେବ । ତମୋପ୍ରଧାନ ରାବଣ ରାଜ୍ୟରେ ତୁମର କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାର ତୃଟୀପୂର୍ଣ୍ଣ
ହୋଇଯାଉଛି, ସେଥିପାଇଁ ମନୁଷ୍ୟ ତୀର୍ଥ ଯାତ୍ରା ଆଦିକୁ ଯାଉଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ କୌଣସି ପାପ କରିବେ
ନାହିଁ ଯାହା ଫଳରେ ତୀର୍ଥକୁ ଯିବାକୁ ହେବ । ସେଠାରେ ତୁମେ ସବୁ କାମ ସତ୍ୟ ହିଁ କରିବ । କାରଣ ଏବେ
ସତ୍ୟର ବରଦାନ ମିଳିଯାଇଛି । ସେଠାରେ ବିକାରର କଥା ହିଁ ନାହିଁ । କାର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟବହାରରେ ମଧ୍ୟ
ମିଥ୍ୟାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତ ବହୁତ ଲୋଭ ରହିଛି ତେଣୁ ମନୁଷ୍ୟ ଚୋରୀ ଠକାମି ଆଦି
କରୁଛନ୍ତି, ସେଠାରେ ଏକଥା ନଥିବ । ଡ଼୍ରାମା ଅନୁସାରେ ତୁମେ ଏହିପରି ଫୁଲ ହୋଇଯାଉଛ । ତାହା
ନିର୍ବିକାରୀ ଦୁନିଆ, ଏହା ବିକାରୀ ଦୁନିଆ । ସାରା ଖେଳ ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କର ବୁଦ୍ଧିରେ ଅଛି ।
ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ହିଁ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ପରିଶ୍ରମ କରିବାକୁ ପଡିବ । ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ତୁମେ
ବିଶ୍ୱର ମାଲିକ ହେଉଛ, ଏଥିରେ ଯୋଗବଳ ହେଲା ମୁଖ୍ୟ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭକ୍ତିମାର୍ଗର ଯଜ୍ଞ ତପ ଆଦି
ଦ୍ୱାରା କେହି ବି ମୋତେ ପ୍ରାପ୍ତ କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସତ୍ତ୍ୱ- ରଜୋ-ତମୋରେ ଆସିବାକୁ
ହିଁ ହେବ । ଏହି ଜ୍ଞାନ ବହୁତ ସହଜ ଏବଂ ରମଣୀକ ଅଟେ, ଏଥିରେ ମେହନତ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ଏହି ଯୋଗର
ହିଁ ମହିମା ରହିଛି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମକୁ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ତମୋପ୍ରଧାନରୁ
ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହେବାର ରାସ୍ତା ବାବା ହିଁ ବତାଉଛନ୍ତି । ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପାରିବେ
ନାହିଁ । ଯଦିଓ କେହି ଚନ୍ଦ୍ରପୃଷ୍ଠକୁ ଯାଉଛନ୍ତି କେହି ପାଣି ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ।
କିନ୍ତୁ ତାହା କୌଣସି ରାଜଯୋଗ ନୁହେଁ । ନରରୁ ନାରାୟଣ ତ ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଏଠାରେ ତୁମେ
ବୁଝୁଛ ଯେ, ଆମେ ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ଥିଲୁ, ପୁଣି ଏବେ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ ଏବେ ସ୍ମୃତି
ଆସୁଛି ଯେ, ବାବା କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ବୁଝାଇଥିଲେ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ ବୁଦ୍ଧି
ବିଜୟନ୍ତୀ । ଯାହାର ନିଶ୍ଚୟ ନଥିବ ସେ ଶୁଣିବାକୁ ଆସିବ ହିଁ ନାହିଁ । କେହି କେହି ନିଶ୍ଚୟ
ବୁଦ୍ଧିରୁ ପୁଣି ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ମଧ୍ୟ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ମହାରଥୀମାନେ ମଧ୍ୟ ସଂଶୟରେ
ଆସିଯାଉଛନ୍ତି । ମାୟାର ସାମାନ୍ୟ ତୋଫାନ ଆସିବା ଦ୍ୱାରା ଦେହ-ଅଭିମାନ ଆସିଯାଉଛି ।
ବାପଦାଦା ଉଭୟ କମ୍ବାଇଣ୍ଡ ଅର୍ଥାତ୍ ଏକତ୍ର ଅଛନ୍ତି ନା । ଶିବବାବା ଜ୍ଞାନ ଦେଇ ପୁଣି
ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି ଅଥବା କ’ଣ ହେଉଛି, କିଏ କହିବ । ବାବାଙ୍କୁ କ’ଣ ପଚରାଯିବ ଯେ ତୁମେ ସର୍ବଦା ରହୁଛ
ନାଁ ଚାଲିଯାଉଛ? ବାବାଙ୍କୁ ତ ଏକଥା ପଚାରିପାରିବ ନାହିଁ ନା । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ତୁମଙ୍କୁ
ପତିତରୁ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ରାସ୍ତା ବତାଉଛି । ଆସୁଛି, ଯାଉଛି ମୋତେ ତ ବହୁତ କାମ କରିବାକୁ
ପଡ଼ୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ମଧ୍ୟ ଯାଇ ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା କାର୍ଯ୍ୟ କରାଉଛି । ଏଥିରେ ସଂଶୟର କୌଣସି
କଥା ନାହିଁ । ଆମର କାମ ହେଉଛି - ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇବା । କିନ୍ତୁ ସଂଶୟ ଆସିଲେ ତଳକୁ ଖସି
ଯାଉଛନ୍ତି । ମାୟା ଜୋରରେ ଚାପୁଡ଼ା ମାରି ଦେଉଛି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ବହୁତ ଜନ୍ମର ଅନ୍ତ, ଶେଷ
ଜନ୍ମର ମଧ୍ୟ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଅବସ୍ତାରେ ଏହାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଆସୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କର ନିଶ୍ଚୟ ରହିଛି,
ବାସ୍ତବରେ ବାବା ହିଁ ଆମକୁ ଏହି ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି, ଆଉ କେହି ଦେଇପାରିବେ ନାହିଁ । ତଥାପି ମଧ୍ୟ
ଏହି ନିଶ୍ଚୟରୁ କେତେକ ତଳକୁ ଖୁସି ଯାଉଛନ୍ତି । ଏକଥା ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି । ତୁମକୁ ପବିତ୍ର ହେବାକୁ
ପଡ଼ିବ ତେଣୁ ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୋତେ ମନେ ପକାଅ, ଆଉ କୌଣସି କଥାରେ ପଡ଼ ନାହିଁ । ତୁମେମାନେ ଏପରି
କଥା କହୁଛ ତେଣୁ ଜଣାପଡିଯାଉଛି ଯେ, ତୁମର ପକ୍କା ନିଶ୍ଚୟ ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ଗୋଟିଏ କଥା ଉପରେ
ନିଶ୍ଚୟ ରଖ ଯାହା ଦ୍ୱାରା ତୁମର ପାପ ନାଶ ହେବ, ବାକି ଫାଲତୁ କଥା କହିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଇଲେ ବିକର୍ମ ବିନାଶ ହେବ ପୁଣି ଆଉ କୌଣସି କଥାରେ କାହିଁକି ଆସୁଛ ! ଦେଖ ଯଦି
କେହି ପ୍ରଶ୍ନ - ଉତ୍ତରରେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ ପଡୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାଙ୍କୁ କୁହ, ତୁମେ ଏହି କଥାକୁ ଛାଡ଼ି
ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହିବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ଯଦି ସଂଶୟରେ ଆସିବେ ତେବେ ପାଠପଢା ହିଁ
ଛାଡିଦେବେ ତେବେ ତାଙ୍କର କଲ୍ୟାଣ ମଧ୍ୟ ହେବ ନାହିଁ । ନାଡି ଦେଖି ବୁଝାଅ । ସଂଶୟ ଆସିଲେ ଗୋଟିଏ
ପଏଣ୍ଟ ଉପରେ ପକ୍କା କରିବା ଉଚିତ୍ । ବହୁତ ଯୁକ୍ତିର ସହିତ ବୁଝାଇବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କର
ପ୍ରଥମେ ଏହି ନିଶ୍ଚୟ ହେଉ - ବାବା ଆସିଛନ୍ତି, ଆମକୁ ପବିତ୍ର କରୁଛନ୍ତି । ଏହି ଖୁସି ତ ରହୁଛି ।
ଯଦି ନ ପଢିବ ତେବେ ଫେଲ୍ ହୋଇଯିବେ, ତାଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଖୁସି ଆସିବ ନାହିଁ । ସ୍କୁଲରେ ତ ଗୋଟିଏ
ପ୍ରକାର ପାଠପଢାଯାଇଥାଏ । ତେବେ କେହି ପାଠପଢି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ରୋଜଗାର କରନ୍ତି, କେହି ପୁଣି ୫-୧୦
ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରିଥା’ନ୍ତି । ତୁମର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବା । ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜତ୍ତ୍ୱ
ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି । ତୁମେ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା ହେବ । ଦେବତାମାନଙ୍କର ରାଜଧାନୀ ତ ବହୁତ ବଡ଼ । ସେଠାରେ
ଉଚ୍ଚପଦ ପାଇବା, ତାହା ପାଠପଢା ଏବଂ ଚାଲିଚଳଣି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି । ତୁମମାନଙ୍କର ଚାଲି-ଚଳଣି
ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଭଲ ହେବା ଦରକାର । ବାବା ନିଜ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି - ଏବେ କର୍ମାତୀତ ଅବସ୍ଥା
ହୋଇନାହିଁ । ମୋତେ ମଧ୍ୟ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ, ଏବେ ହୋଇନାହିଁ । ଜ୍ଞାନ ତ ବହୁତ ସହଜ ।
ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସହଜ କିନ୍ତୁ କରିଲେ ହେବ ନା । ଆଚ୍ଛା —
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) କୌଣସି
କଥାରେ ସଂଶୟ ବୁଦ୍ଧି ହୋଇ ପାଠପଢାକୁ ଛାଡ଼ିବାର ନାହିଁ । ପ୍ରଥମେ ତ ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ଏକମାତ୍ର
ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଇବାକୁ ହେବ, ଅନ୍ୟ କୌଣସି କଥାରେ ଯିବାର ନାହିଁ ।
(୨) ଶରୀର ପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଯିବା ଦ୍ୱାରା ବିଘ୍ନ ଆସିଥାଏ, ସେଥିପାଇଁ ଭ୍ରୁକୁଟୀକୁ ହିଁ ଦେଖିବାକୁ
ହେବ । ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ମନେ କରି, ଆତ୍ମା ସହିତ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରିବାକୁ ହେବ । ଆତ୍ମ-ଅଭିମାନୀ
ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ନିର୍ଭୟ ହୋଇ ସେବା କରିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ଦୃଢ ସଂକଳ୍ପ
ଦ୍ୱାରା ଦୋଷ-ଦୁର୍ବଳତା ରୂପୀ କଳିଯୁଗୀ ପାହାଡକୁ ସମାପ୍ତ କରି ସମର୍ଥୀ ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।
ଭାଙ୍ଗି ପଡିବା କିମ୍ବା
କୌଣସି ସଂସ୍କାର ବା ପରିସ୍ଥିତିର ବଶୀଭୂତ ହେବା କିମ୍ବା କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ବା ବୈଭବ ପ୍ରତି
ଆକର୍ଷିତ ହେବା - ଏହି ସମସ୍ତ ଦୁର୍ବଳତା ରୂପୀ କଳିଯୁଗୀ ପାହାଡକୁ ଦୃଢ ସଂକଳ୍ପର ଆଙ୍ଗୁଳି ଲଗାଇ
ସଦାକାଳ ପାଇଁ ସମାପ୍ତ କର ଅର୍ଥାତ୍ ବିଜୟୀ ହୁଅ । ବିଜୟ ଆମର ଗଳାର ମାଳା - ସର୍ବଦା ଏହି ସ୍ମୃତି
ଦ୍ୱାରା ସମର୍ଥୀ ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ । ଏହା ହିଁ ହେଉଛି ସ୍ନେହର ପ୍ରତିଦାନ । ଯେପରି ସାକାର
ବ୍ରହ୍ମାବାବା ଶ୍ରେଷ୍ଠ ସ୍ଥିତିର ସ୍ତମ୍ଭ ହୋଇ ଦେଖାଇଛନ୍ତି ସେହିଭଳି ନିଜର ପିତାଙ୍କୁ ଅନୁକରଣ
କରି ସର୍ବଗୁଣର ସ୍ତମ୍ଭ ହୁଅ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ସାଧନଗୁଡିକ
କେବଳ ସେବା ପାଇଁ ହିଁ ଉଦ୍ଧିଷ୍ଟ, ଆରାମ କରିବା ପାଇଁ ନୁହେଁ ।