05.12.20 Morning Odia Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“ମିଠେ ବଚ୍ଚେ:—
ଏବେ ଘରକୁ ଯିବାକୁ ହେବ
ସେଥିପାଇଁ ଦେହୀ-ଅଭିମାନୀ ହୁଅ, ଏକମାତ୍ର ବାବାଙ୍କୁ ହିଁ ମନେ ପକାଅ ତେବେ ଅନ୍ତିମ ସ୍ମୃତି
ଅନୁସାରେ ଗତି (ମୁକ୍ତି) ହୋଇଯିବ ।”
ପ୍ରଶ୍ନ:-
ବିଚିତ୍ର ବାବା
ତୁମମାନଙ୍କୁ କେଉଁ ଏକ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ରହସ୍ୟ ଶୁଣାଇଛନ୍ତି?
ଉତ୍ତର:-
ବାବା କହୁଛନ୍ତି — ପିଲାମାନେ, ଏହା ଅନାଦି ଅବିନାଶୀ ଡ଼୍ରାମା ଅଟେ, ଏଥିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକଙ୍କର ଅଭିନୟ
ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ଏଥିରେ ଯାହା ସବୁ ହେଉଛି ତାହା କିଛି ବି ନୂଆ ନୁହେଁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ପିଲାମାନେ ଏଥିରେ ମୋର ମଧ୍ୟ କିଛି ବଡ ପଣିଆ ନାହିଁ । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ଼୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଛି
। ଏହିଭଳି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ରହସ୍ୟ ଶୁଣାଇ ବାବା ଯେପରି ନିଜର ଅଭିନୟର ମହତ୍ତ୍ୱକୁ କମ୍
କରିଦେଉଛନ୍ତି ।
ଗୀତ:-
ଆଖିର ୱହ ଦିନ
ଆୟା ଆଜ...
ଓମ୍ ଶାନ୍ତି ।
ମଧୁର
ସନ୍ତାନମାନେ ଏହି ଗୀତ ଗାଉଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରତି କଳ୍ପରେ ଥରେ ବାବା ଆମକୁ
ଧନବାନ୍, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବାନ, ସମ୍ପତ୍ତିବାନ୍ କରିବା ପାଇଁ ପବିତ୍ରତା, ସୁଖ, ଶାନ୍ତିର ସମ୍ପତ୍ତି
ଦେବାକୁ ଆସିଛନ୍ତି । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇଥା’ନ୍ତି ଆୟୁଷ୍ମାନ ହୁଅ, ଧନବାନ ହୁଅ,
ପୁତ୍ରବାନ୍ ହୁଅ । ଏବେ ତୁମମାନଙ୍କୁ ସେହି ସମ୍ପତ୍ତି ମିଳୁଛି, ଆଶୀର୍ବାଦର କୌଣସି କଥା ନାହିଁ ।
ଏଠାରେ ପିଲାମାନେ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି ଏବଂ ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ୫ ହଜାର ବର୍ଷ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ବାବା
ଆସି ଆମକୁ ମନୁଷ୍ୟରୁ ଦେବତା, ନରରୁ ନାରାୟଣ ହେବାର ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥିଲେ । ଯେଉଁମାନେ ଏହି ପାଠ
ପଢୁଛନ୍ତି ସେମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି ଯେ, ଆମେ କ’ଣ ପଢୁଛୁ, ପଢାଉଥିବା ଶିକ୍ଷକ କିଏ? କିନ୍ତୁ
ତୁମମାନଙ୍କ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଏହି କଥାକୁ ପୁରୁଷାର୍ଥର କ୍ରମ ଅନୁସାରେ ଜାଣୁଛନ୍ତି । ଏକଥା ତ
ନିଶ୍ଚିତ କହିବେ ଯେ ଆମେ ଜାଣିଛୁ - ବର୍ତ୍ତମାନ ରାଜଧାନୀ ସ୍ଥାପନ ହେଉଛି ଅଥବା ଦୈବୀ ରାଜଧାନୀର
ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମର ସ୍ଥାପନା ହେଉଛି । ଆମେ ପ୍ରଥମେ ଶୂଦ୍ରଥିଲୁ
ପୁଣି ବ୍ରାହ୍ମଣ ହେଲୁ ପୁଣି ଦେବତା ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏହି କଥାକୁ ଦୁନିଆରେ କେହି ବି
ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ଯେ, ଏବେ ଆମେ ଶୂଦ୍ର ବର୍ଣ୍ଣର ଅଟୁ । ଏବେ ତୁମେମାନେ ପିଲାମାନେ ଜାଣୁଛ ଯେ, ଏହା
ହେଉଛି ସତ୍ୟ କଥା । ବାବା ସତ୍ୟ କଥା ଶୁଣାଇ ସତ୍ୟଖଣ୍ଡର ସ୍ଥାପନା କରୁଛନ୍ତି । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମିଛ,
ପାପ ଆଦି କିଛି ବି ରହିବ ନାହିଁ । କଳିଯୁଗରେ ହିଁ ଅଜାମିଳ ସଦୃଶ, ପାପୀ ଆତ୍ମାମାନେ ଅଛନ୍ତି,
ବର୍ତ୍ତମାନ ତ ଏହା ଘୋର ନର୍କ ଅଟେ । ଏହି ସମୟ ହିଁ ହେଉଛି ଘୋର ନର୍କର ସମୟ । ମନୁଷ୍ୟ ଏପରି
କର୍ମ କରୁଛନ୍ତି ଯାହା ଦ୍ୱାରା ଜଣାପଡିଯାଉଛି ଯେ, ଏହି ଦୁନିଆ ବିଲକୁଲ୍ ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇଚାଲିଛି
। ଏଥି ମଧ୍ୟରେ କାମ ମହାଶତ୍ରୁ ଅଟେ । ସେଥିପାଇଁ କେହି ମୁସକିଲ୍ରେ ପବିତ୍ର ଶୁଦ୍ଧ
ରହିପାରୁଛନ୍ତି । ଆଗରୁ ଫକୀରମାନେ କହୁଥିଲେ - ଏପରି କଳିଯୁଗ ଆସିବ ଯେଉଁଠି ୧୨-୧୩ ବର୍ଷର
କୁମାରୀମାନେ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ କରିବେ । ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ସମୟ ଆସିଛି । କୁମାର କୁମାରୀମାନେ ମଧ୍ୟ
ବିକାରୀ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଆସୁଛି ଯେତେବେଳେ ଦୁନିଆ ବିଲକୁଲ୍
ତମୋପ୍ରଧାନ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି, ମୋର ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାରେ ପାର୍ଟ ଅଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ୍ରାମାର ବନ୍ଧନରେ
ବନ୍ଧା ହୋଇଛି । ତୁମମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ବାବା ଏହିପରି ହିଁ ବୁଝାଉଛନ୍ତି
। ତୁମେମାନେ ଚକ୍ର ଲଗାଇଲ, ଏବେ ନାଟକ ପୂରା ହେବାକୁ ଯାଉଛି । ବର୍ତ୍ତମାନ ବାବାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ
କରିଲେ ତୁମେମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇ, ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହୋଇଯିବ । କେତେ ସାଧାରଣ
ଭାବରେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ବାବା ନିଜର ଅଭିନୟକୁ ଏତେ ମହତ୍ତ୍ୱ ଦେଉ ନାହାଁନ୍ତି । କହୁଛନ୍ତି,
ଡ୍ରାମାରେ ମୋର ଏହିଭଳି ପାର୍ଟ ରହିଛି । ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ୫ ହଜାର ବର୍ଷ
ପରେ ମୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ୁଛି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଡ଼୍ରାମାରେ ବନ୍ଧାୟମାନ । ତୁମ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଆସି ବହୁତ
ସହଜ ଯୋଗର ଯାତ୍ରା ଶିଖାଉଛନ୍ତି । ଅନ୍ତିମ ମତି ଅନୁସାରେ ଗତି ହୋଇଥାଏ... ଏକଥା ବର୍ତ୍ତମାନ ପାଇଁ
କୁହାଯାଇଛି । ଏହା ଶେଷ ସମୟ ଅଟେ ନା । ସେଥିପାଇଁ ବାବା ଉପାୟ ବତାଉଛନ୍ତି — ମୋତେ ମନେ ପକାଇଲେ
ତୁମେମାନେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ହୋଇଯିବ । ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ଜାଣୁଛନ୍ତି, ଆମେ ନୂଆ ଦୁନିଆର ମାଲିକ ହେବୁ
। ବାବା ସବୁବେଳେ କହୁଛନ୍ତି, ଏହା କିଛି ନୂଆ କଥା ନୁହେଁ । ଏହା ଉପରେ ଏକ ଜିନ୍ର କାହାଣୀ
ଶୁଣାଇଥା’ନ୍ତି ନା — ସେ କହିଲା ମୋତେ ଏପରି ଏକ ଅସରନ୍ତି କାମ ଦିଅ ନଚେତ୍ ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ
ଖାଇଯିବି, ତେଣୁ ତାକୁ ଅନବରତ ସିଡ଼ିରେ ଓହ୍ଲାଇବା ଏବଂ ଚଢିବାକୁ କୁହାଗଲା । ବାବା ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି
ଏହା ଚଢିବା ଏବଂ ଓହ୍ଲାଇବାର ଖେଳ । ପତିତରୁ ପାବନ, ପାବନରୁ ପତିତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ । ଏହା କୌଣସି
କଷ୍ଟସାଧ୍ୟ କଥା ନୁହେଁ, ବହୁତ ସହଜ କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ କେଉଁ ପ୍ରକାର ଯୁଦ୍ଧ ହେଉଛି, ଏକଥା ନ ବୁଝିବା
କାରଣରୁ ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଲଢେଇର କଥା ଲେଖିଦେଇଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବରେ ମାୟା ରାବଣ ଉପରେ ବିଜୟ ପ୍ରାପ୍ତ
କରିବା ବହୁତ ବଡ଼ ଲଢେଇ ଅଟେ । ପିଲାମାନେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଆମେ ଘଡ଼ି ଘଡ଼ି ବାବାଙ୍କୁ ମନେ ପକାଉଛୁ ତଥାପି
ଯୋଗ ବିଚୁତ ହୋଇଯାଉଛି । ମାୟା ଆତ୍ମା ରୂପି ଦୀପକୁ ଲିଭାଇଦେଉଛି । ଏହା ଉପରେ ଗୁଲବକାବଲୀର
କାହାଣୀ ମଧ୍ୟ ରହିଛି । ପିଲାମାନେ ମାୟା ଉପରେ ବିଜୟପ୍ରାପ୍ତ କରୁଛନ୍ତି । ଏମିତି ବହୁତ ସନ୍ତାନ
ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଏହି ମାର୍ଗରେ ବହୁତ ଭଲ ଭାବରେ ଚାଲୁଛନ୍ତି ପୁଣି ମାୟା ଆସି ଦୀପ ଲିଭାଇ ଦେଉଛି
। ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ କହୁଛନ୍ତି ବାବା ମାୟାର ତୋଫାନ ତ ବହୁତ ଆସୁଛି । ଅନେକ ପ୍ରକାରରେ ତୋଫାନ
ମଧ୍ୟ ପିଲାମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସୁଛି । କେବେ କେବେ ଏପରି ଜୋରରେ ତୋଫାନ ଆସୁଛି ଯେ ୮-୧୦ ବର୍ଷର
ପୁରୁଣା ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନମାନେ ମଧ୍ୟ ଭାଙ୍ଗିପଡୁଛନ୍ତି । ପିଲାମାନେ ଜାଣିଛନ୍ତି, ବର୍ଣ୍ଣନା ମଧ୍ୟ
କରୁଛନ୍ତି । ବହୁତ ଭଲ-ଭଲ ସନ୍ତାନ ଯିଏକି ମାଳାର ଦାନା ଥିଲେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଆଜି ନାହାଁନ୍ତି ।
ଉଦାହରଣ ମଧ୍ୟ ରହିଛି, ଗଜକୁ ଗ୍ରାହ ଖାଇଥିଲା । ଏହା ହେଉଛି ମାୟାର ତୋଫାନ ।
ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଏହି ୫ ବିକାରଠାରୁ ସତର୍କ ରୁହ । ଯଦି ଯୋଗଯୁକ୍ତ ହୋଇ ରହିବ ତେବେ ମଜବୁତ
ହୋଇଯିବ । ତେଣୁ ଦେହୀ- ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ଏହି ଶିକ୍ଷା ବାବାଙ୍କଠାରୁ ଥରେ ମାତ୍ର ମିଳୁଛି । ଏଭଳି
କଥା କେବେ ଆଉ କେହି କହିବେ ନାହିଁ ଯେ, ତୁମେମାନେ ଆତ୍ମ ଅଭିମାନୀ ହୁଅ । ସତ୍ୟଯୁଗରେ ମଧ୍ୟ ଏପରି
କହିବେ ନାହିଁ । ଏବେ ତୁମକୁ ନାମ ରୂପ, ଦେଶ, କାଳ ସବୁ ମନେ ତ ରହୁଛି । ଏହି ସମୟରେ ମୁଁ
ତୁମମାନଙ୍କୁ ବୁଝାଉଛି - ଏବେ ଘରକୁ ଫେରି ଯିବାକୁ ହେବ । ତୁମେମାନେ ପ୍ରଥମେ ସତ୍ତ୍ୱପ୍ରଧାନ ଥିଲ,
ପୁଣି ସତ୍ତ୍ୱ ରଜୋ ତମୋ ଅବସ୍ଥାରେ ଆସି ତୁମେମାନେ ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ନେଇଛ । ଏଥିରେ ମଧ୍ୟ ନମ୍ବର
ୱାନ ହେଉଛନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ୮୩ ଜନ୍ମ ହୋଇପାରେ, ଏହାଙ୍କ ପାଇଁ ପୂରା ୮୪ ଜନ୍ମ ଅଟେ
। ଇଏ ପ୍ରଥମେ ଶ୍ରୀନାରାୟଣ ଥିଲେ । ମୁଁ ଏକଥା ଏହାଙ୍କ ପାଇଁ କହୁଛି ଅର୍ଥାତ୍, ବହୁତ ଜନ୍ମର
ଶେଷରେ ଜ୍ଞାନକୁ ଧାରଣ କରି ପୁଣି ସେ ନାରାୟଣ ହେଉଛନ୍ତି । କଳ୍ପବୃକ୍ଷରେ ମଧ୍ୟ ଦେଖାଯାଇଛି ଯେ,
ଏଠାରେ ଅର୍ଥାତ୍ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ଏବଂ ଶେଷରେ ବ୍ରହ୍ମା ରୁପରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇଛନ୍ତି । ତଳେ
ରାଜଯୋଗ ଶିଖୁଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତାଙ୍କୁ କେବେ ବି ପରମପିତା କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ପରମପିତା କେବଳ
ଜଣଙ୍କୁ କୁହାଯାଉଛି । ଏହାଙ୍କୁ ହିଁ ପ୍ରଜାପିତା କୁହାଯାଉଛି । ଇଏ ଦେହଧାରୀ, ସେ ହେଲେ ବିଦେହୀ,
ବିଚିତ୍ର । ଲୌକିକ ବାପାଙ୍କୁ ପିତା କୁହାଯାଉଛି । ଏହାଙ୍କୁ ପ୍ରଜାପିତା କୁହାଯିବ । ପରମପିତା
ପରମଧାମରେ ରହନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ପ୍ରଜାପିତା ବ୍ରହ୍ମା ପରମଧାମରେ ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ।
ସେ ତ ଏହି ସାକାର ଦୁନିଆର ହୋଇଗଲେ ନା । ସିଏ ସୂକ୍ଷ୍ମଲୋକରେ ମଧ୍ୟ ନାହାଁନ୍ତି । ପ୍ରଜା ତ
ସ୍ଥୂଳଲୋକରେ ଅଛନ୍ତି । ପ୍ରଜାପିତାଙ୍କୁ ଭଗବାନ କୁହାଯିବ ନାହିଁ । ଭଗବାନଙ୍କର କୌଣସି ଶାରୀରିକ
ନାମ ନାହିଁ । ମନୁଷ୍ୟର ଶରୀର ଅଛି ଯାହାର ନାମ ରଖାଯାଉଛି, ପରମାତ୍ମା ଏ ସବୁଥିରୁ ଭିନ୍ନ ଅଟନ୍ତି
। ଆତ୍ମାମାନେ ଯେତେବେଳେ ଶାନ୍ତିଧାମରେ ରହୁଛନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେମାନେ ସ୍ଥୂଳ ନାମ-ରୂପରୁ ଅଲଗା
ଥା’ନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଆତ୍ମା ତ ଥାଏ ନା । ସାଧୁ ସନ୍ଥ ଆଦି ଏସବୁ କଥା କିଛି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି ।
ସେମାନେ କେବଳ ଘରଦ୍ୱାର ଛାଡ଼ିଥା’ନ୍ତି । ବାକି ଦୁନିଆର ଏବଂ ବିକାରର ଅନୁଭବୀ ତ ଅଟନ୍ତି ନା ।
କିନ୍ତୁ ଛୋଟ ପିଲା ସେ ସମ୍ବନ୍ଧରେ କିଛି ହେଲେ ଜାଣିନଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ସେମାନଙ୍କୁ ମହାତ୍ମା
କୁହାଯାଏ । ତାଙ୍କୁ ୫ ବିକାର କ’ଣ ଜଣା ନଥାଏ । ସେଥିପାଇଁ ଛୋଟ ପିଲାକୁ ପବିତ୍ର କୁହାଯାଇଥାଏ ।
ବର୍ତ୍ତମାନ କେହି ପବିତ୍ର ଆତ୍ମା ହୋଇପାରିବେ ନାହିଁ । ଛୋଟରୁ ବଡ଼ ହେବ, ତେବେ ପତିତ ତ କୁହାଯିବ
ନା । ବାବା ବୁଝାଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଲଗା-ଅଲଗା ପାର୍ଟ ଏହି ଡ଼୍ରାମାରେ ନିଧାର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି
। ଏହି ଚକ୍ରରେ କେତେ ଶରୀର ଧାରଣ କରୁଛନ୍ତି, କେତେ କର୍ମ କରୁଛନ୍ତି, ଯାହା ପୁଣି ପୁନରାବୃତ୍ତି
ହେବ । ପ୍ରଥମେ ଆତ୍ମାକୁ ଚିହ୍ନିବାକୁ ହେବ । ଏତେ ଛୋଟ ଆତ୍ମାରେ ୮୪ ଜନ୍ମର ଅବିନାଶୀ ପାର୍ଟ ଭରି
ହୋଇ ରହିଛି । ଏହା ହିଁ ସବୁଠାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ କଥା । ଆତ୍ମା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ, ଡ଼୍ରାମା ମଧ୍ୟ
ଅବିନାଶୀ ଏବଂ ଏହା ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ । ଏପରି କୁହାଯିବ ନାହିଁ ଯେ, କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା
। ଏହା ପ୍ରାକୃତିକ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି ନା । ଆତ୍ମା କିପରି, ଏହି ଡ଼୍ରାମା କିପରି କରାଯାଇଛି, ଏଥିରେ
କେହି କିଛି କରିପାରିବେ ନାହିଁ । ଯେପରି ସମୁଦ୍ର ଅଥବା ଆକାଶର ସୀମାକୁ ମପା ଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସେହିପରି ଏହା ମଧ୍ୟ ଅବିନାଶୀ ଡ଼୍ରାମା ଅଟେ । କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି । ଯେପରି ବାବା ବିଚିତ୍ର
ସେହିପରି ଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟ ବିଚିତ୍ର । ଏକଥା କେବେ କେହି କହି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଏତେ ସବୁ ଅଭିନେତା
ନିଜ ନିଜର ଅଭିନୟ କରିଆସୁଛନ୍ତି । ନାଟକ କେବେ ରଚନା ହେଲା, ଏହି ପ୍ରଶ୍ନ କେହି ଉଠାଇପାରିବେ ନାହିଁ
। ଅନେକ କହୁଛନ୍ତି ଭଗବାନଙ୍କର କ’ଣ ଦରକାର ଥିଲା ଯେ ବସି ସୁଖ ଦୁଃଖର ଦୁନିଆ ରଚନା କରିଲେ । ଆରେ
ଏହା ତ ଅନାଦି ଅର୍ଥାତ୍ ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଅଟେ । ପ୍ରଳୟ ଆଦି କିଛି ହେଉନାହିଁ । ଏହା ପୂର୍ବ
ପ୍ରସ୍ତୁତ, ଏପରି କୁହାଯାଇପାରିବ ନାହିଁ ଯେ ଏହାକୁ କାହିଁକି ରଚନା କରାଯାଇଛି । ଆତ୍ମାର ଜ୍ଞାନ
ମଧ୍ୟ ବାବା ତୁମକୁ ସେତେବେଳେ ଶୁଣାଉଛନ୍ତି ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ବୁଦ୍ଧିମାନ ହେଉଛ । ତେଣୁ ତୁମେ
ଦିନକୁ ଦିନ ଉନ୍ନତି କରିଚାଲିଛ । ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ବାବା ବହୁତ କମ କଥା ଶୁଣାଉଥିଲେ ତଥାପି
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଜନକ କଥା ହେଲା ସେତିକିରେ ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ ତ ଥିଲା ନା । ତାହା ହିଁ ଆକର୍ଷିତ କରିଲା ।
ଭଟ୍ଟୀର ମଧ୍ୟ ଆକର୍ଷଣ ଥିଲା । ଶାସ୍ତ୍ରରେ ଦେଖାଇଛନ୍ତି କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ କଂସ ପୁରୀରୁ ବାହାର କରି
ନେଇଗଲେ । ଏବେ ତୁମେ ଜାଣୁଛ କଂସ ଆଦି କେହି ସେଠାରେ ନଥିଲେ । ଗୀତା ଭାଗବତ, ମହାଭାରତ ଏସବୁର
ପରସ୍ପର ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖୁଛନ୍ତି, ବାସ୍ତବରେ ଏଭଳି କିଛି ବି ନାହିଁ । ଭାବୁଛନ୍ତି ଦଶହରା
ଇତ୍ୟାଦି ପରମ୍ପରାରୁ ଚାଲି ଆସୁଛି । ରାବଣ କ’ଣ ଜିନିଷ ଏକଥା କେହି ବି ଜାଣିନାହାଁନ୍ତି । ଯେଉଁ
ଦେବୀ-ଦେବତାମାନେ ଥିଲେ ସେମାନେ ତଳକୁ ଖସି ଖସି ପତିତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି । ଅଧିକ ରଡି ମଧ୍ୟ ସେହିମାନେ
କରୁଛନ୍ତି ଯିଏ ଅଧିକ ପତିତ ହୋଇଛନ୍ତି ସେଥିପାଇଁ ହିଁ ଡ଼ାକୁଛନ୍ତି ହେ ପତିତ-ପାବନ ଆସ । ଏସବୁ କଥା
ବାବା ବସି ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ସୃଷ୍ଟିଚକ୍ରର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତକୁ ଆଉ କେହି ଜାଣିନାହିଁନ୍ତି । ଏହାକୁ
ତୁମେମାନେ ଜାଣିଛ, ତେଣୁ ଚକ୍ରବର୍ତ୍ତୀ ରାଜା ହୋଇଯାଉଛ । ତ୍ରିମୂର୍ତ୍ତୀ ଚିତ୍ରରେ ଲେଖାଯାଇଛି —
ଏହା ତୁମର ଈଶ୍ୱରୀୟ ଜନ୍ମ ସିଦ୍ଧ ଅଧିକାର । ବ୍ରହ୍ମାଦ୍ୱାରା ସ୍ଥାପନା, ଶଙ୍କର ଦ୍ୱାରା ବିନାଶ,
ବିଷ୍ଣୁ ଦ୍ୱାରା ପାଳନା... ବିନାଶ ମଧ୍ୟ ନିଶ୍ଚିତ ହେବ । ନୂଆ ଦୁନିଆରେ ବହୁତ କମ୍ ସଂଖ୍ୟକ ଲୋକ
ରହିବେ । ଏବେ ତ ଅନେକ ଧର୍ମ ଅଛି । ଏକ ମାତ୍ର ଆଦି ସନାତନ ଦେବୀ-ଦେବତା ଧର୍ମ ହିଁ ନାହିଁ । ପୁଣି
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ସେହି ଧର୍ମ ମଧ୍ୟ ରହିବା ଦରକାର, ମହାଭାରତର ମଧ୍ୟ ଗୀତା ସହିତ ସମ୍ବନ୍ଧ ଅଛି ।
ଏହି ଚକ୍ର ଘୂରିଚାଲିଛି । ଗୋଟିଏ ସେକେଣ୍ଡ ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ଏହା କୌଣସି ନୂଆ କଥା
ନୁହେଁ, ବହୁତ ଥର ରାଜତ୍ତ୍ୱ କରିଛ, ଯାହାଙ୍କର ପେଟ ଭରି ହୋଇ ରହିଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ଯେଉଁମାନେ ଭଲ
ଭାବରେ ବୁଝିଯାଆନ୍ତି ସେମାନେ ଗମ୍ଭୀର ରହିଥା’ନ୍ତି । ଭିତରେ ବୁଝିପାରୁଛ ଯେ, ଆମେମାନେ କେତେ ଥର
ରାଜତ୍ୱ ନେଇଛୁ, ଏହା କାଲିର କଥା । କାଲି ଦେବୀ-ଦେବତା ଥିଲୁ ପୁଣି ଚକ୍ର ଲଗାଇ ଆଜି ଆମେ ପତିତ
ହୋଇଛୁ, ପୁଣି ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ବିଶ୍ୱର ବାଦଶାହୀ ନେଉଛୁ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳ୍ପ କଳ୍ପ ତୁମେ ହିଁ
ବାଦଶାହୀ ନେଉଛ । ଏଥିରେ ଟିକିଏ ହେଲେ ଫରକ ପଡିପାରିବ ନାହିଁ । ରାଜତ୍ୱରେ କିଏ କମ ପଦ ପାଇବେ
କିଏ ଉଚ୍ଚ ପଦ ନେବେ ଏହା ମଧ୍ୟ ପୁରୁଷାର୍ଥ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରୁଛି ।
ତୁମେ ଜାଣିଛ ଯେ ପ୍ରଥମେ ଆମେ ମାଙ୍କଡ ଠାରୁ ମଧ୍ୟ ଅଧିକ ଖରାପ ଥିଲୁ । ଏବେ ବାବା ଆମକୁ ମନ୍ଦିର
ଯୋଗ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ଉତ୍ତମ ସନ୍ତାନମାନେ ହିଁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରୁଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରକୃତରେ ଆମେ ତ କିଛି
କାମର ହିଁ ନଥିଲୁ । ଏବେ ଆମେ ମୂଲ୍ୟବାନ ହେବାକୁ ଯାଉଛୁ । କଳ୍ପ କଳ୍ପ ବାବା ଆମକୁ ମୂଲ୍ୟହୀନରୁ
ମୂଲ୍ୟବାନ କରୁଛନ୍ତି । ଯେଉଁମାନେ କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ଏହିସବୁ କଥାକୁ ବୁଝିଥିଲେ ସେହିମାନେ ଭଲ ଭାବରେ
ବୁଝିପାରିବେ । ତୁମେମାନେ ଯେଉଁ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଆଦି କରୁଛ, ତାହା କିଛି ନୂଆ ନୁହେଁ । ଏସବୁ ଦ୍ୱାରା
ହିଁ ତୁମେ ଅମର ପୁରୀର ସ୍ଥାପନା କରୁଛ । ଭକ୍ତିମାର୍ଗରେ ଦେବୀମାନଙ୍କର କେତେ ମନ୍ଦିର ରହିଛି ।
ଏସବୁ ପୂଜାରୀ ପଣିଆର ସାମଗ୍ରୀ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ ପୂଜ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ କୌଣସି ସାମଗ୍ରୀ ନାହିଁ । ବାବା
କହୁଛନ୍ତି ଦିନକୁ ଦିନ ତୁମକୁ ଗୁହ୍ୟ ଗୁହ୍ୟ ପଏଣ୍ଟସ୍ ବୁଝାଉଛି । ଆଗରୁ ଢେର ପଏଣ୍ଟ ସବୁ ତୁମ
ପାଖରେ ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇ ରହିଛି । ତାକୁ ଏବେ କ’ଣ କରିବ । ଏପରି ପଡ଼ି ରହୁଛି, ବର୍ତ୍ତମାନ ବାପଦାଦା
ନୂଆ ନୂଆ ପଏଣ୍ଟସ୍ ବୁଝାଉଛନ୍ତି । ଆତ୍ମା କେତେ ଛୋଟ ବିନ୍ଦୁ, ସେଥିରେ ସମସ୍ତ ପାର୍ଟ ଭରି ହୋଇ
ରହିଛି । ଏହି ପଏଣ୍ଟସ୍ ପୂର୍ବ ଖାତାରେ ନ ଥିବ । ପୁଣି ପୁରୁଣା ପଏଣ୍ଟସ୍କୁ ତୁମେ କ’ଣ କରିବ ।
ଅନ୍ତିମ ସମୟର ଫଳାଫଳ ହିଁ କାମରେ ଆସିବ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି କଳ୍ପ ପୂର୍ବରୁ ମଧ୍ୟ ତୁମକୁ ଏହିପରି
ଶୁଣାଇଥିଲି । ତେବେ ସନ୍ତାନମାନେ କ୍ରମାନୁସାରେ ପାଠ ପଢୁଛନ୍ତି । କୌଣସି କୌଣସି ବିଷୟରେ ତଳ ଉପର
ମଧ୍ୟ ହେଉଛି । ବ୍ୟାପାରରେ ମଧ୍ୟ ଗ୍ରହାଚାରୀ ବସିଥାଏ ଅର୍ଥାତ୍ ଖରାପ ସମୟ ଆସିଥାଏ ଏଥିରେ ହାର୍ଟ
ଫେଲ୍ ହେବାର ନାହିଁ । ପୁଣି ସଜାଗ ହୋଇ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ମନୁଷ୍ୟ ଦେବାଳିଆ
ହେଉଛନ୍ତି ପୁଣି ଧନ୍ଦା ଆଦି କରି ବହୁତ ଧନବାନ୍ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ କେହି
ବିକାରଗ୍ରସ୍ଥ ହୋଇ ଯାଉଛନ୍ତି ପୁଣି ବାବା କହୁଛନ୍ତି ଭଲ ଭାବରେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି ଉଚ୍ଚପଦ ପାଅ ।
ପୁଣି ଥରେ ଉପରକୁ ଉଠିବା ଆରମ୍ଭ କରିବା ଉଚିତ୍ । ବାବା କହୁଛନ୍ତି ତଳକୁ ଖସିଯାଇଛ ପୁଣି ଉପରକୁ
ଚଢିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କର । ଏପରି ବହୁତ ଅଛନ୍ତି । ତଳକୁ ଖସିଗଲେ ମଧ୍ୟ ପୁଣି ଚଢିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା
କରୁଛନ୍ତି । ବାବା ମନା କରିବେ ନାହିଁ । ବାବା ଜାଣିଛନ୍ତି ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆସିବେ । ବାବା
କହିବେ ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ତଥାପି କିଛି ନା କିଛି ସହଯୋଗୀ ତ ହୋଇଯିବେ ନା । ବାବା ଡ଼୍ରାମାର ପ୍ଲାନ
ଅନୁସାରେ ହିଁ କହିବେ । ବାବା କହିବେ - ଆଚ୍ଛା ପିଲାମାନେ, ଏବେ ମନ ତୃପ୍ତ ହୋଇଗଲା, ବିକାରରେ
ବହୁତ ଉବୁଟୁବୁ ହେଲ ଏବେ ପୁନର୍ବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କର । ବେହଦର ବାବା ତ ଏହିପରି କହିବେ ନା ।
ବାବାଙ୍କ ସହିତ ମିଶିବା ପାଇଁ କେତେ ଆସୁଛନ୍ତି । ବାବା ବ୍ରହ୍ମାବାବା କହୁଛନ୍ତି — ବେହଦର
ବାବାଙ୍କ କଥା ମାନିବ ନାହିଁ, ପବିତ୍ର ହେବ ନାହିଁ ! ବାବା ନିଜକୁ ଆତ୍ମା ଭାବି ଆତ୍ମାକୁ
କହୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ତୀର ନିଶ୍ଚିତ ଲାଗିବ । ଧରିନିଅ ସ୍ତ୍ରୀକୁ ତୀର ଲାଗିଗଲା ଅର୍ଥାତ୍ ଜ୍ଞାନକୁ
ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିନେଲେ ତେବେ କହିବ ମୁଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛି । ପୁରୁଷମାନଙ୍କୁ ଏଭଳି ତୀର ଲାଗୁ ନାହିଁ
। ପୁଣି ଆଗକୁ ଗଲେ ତାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ ଉପରକୁ ଉଠାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବେ । ଏପରି ମଧ୍ୟ ବହୁତ ଆସୁଛନ୍ତି,
ଯାହାଙ୍କୁ ନିଜର ସ୍ତ୍ରୀ ଜ୍ଞାନରେ ଆଣୁଛି । ତେଣୁ କହୁଛନ୍ତି ସ୍ତ୍ରୀ ମୋର ଗୁରୁ । ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ
ହାତଗଣ୍ଠି ବାନ୍ଧିବା ସମୟରେ କହିଥାନ୍ତି ଇଏ ତୁମର ଗୁରୁ ଈଶ୍ୱର ଅଟନ୍ତି । ଏଠାରେ ବାବା କହୁଛନ୍ତି
ତୁମର ଏକମାତ୍ର ବାବା ହିଁ ସବୁ କିଛି ଅଟନ୍ତି । ମୋର ତ ଏକମାତ୍ର ବାବା ଦ୍ୱିତୀୟ କେହି ନାହାଁନ୍ତି
। ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ସ୍ମରଣ କରୁଛନ୍ତି, ସେହି ଜଣଙ୍କ ସହିତ ହିଁ ଯୋଗ ଲଗାଇବାକୁ ହେବ । ଏହି
ଦେହ ମଧ୍ୟ ମୋର ନୁହେଁ । ଆଚ୍ଛା—
ମିଠା ମିଠା ସିକିଲଧେ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ମାତା-ପିତା, ବାପଦାଦାଙ୍କର ମଧୁର ସ୍ନେହଭରା ସ୍ମୃତି
ଏବଂ ସୁପ୍ରଭାତ୍ । ଆତ୍ମିକ ପିତାଙ୍କର ଆତ୍ମିକ ସନ୍ତାନମାନଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ ।
ଧାରଣା ପାଇଁ ମୁଖ୍ୟ ସାର
:—
(୧) ଯଦି କୌଣସି
ଗ୍ରହର ପ୍ରଭାବ ପଡୁଛି ଅର୍ଥାତ୍ ବିଘ୍ନ ଆସୁଛି ତେବେ ହତୋତ୍ସାହ ହୋଇ ବସିଯିବାର ନାହିଁ ।
ପୁନର୍ବାର ପୁରୁଷାର୍ଥ କରି, ବାବାଙ୍କ ସ୍ମୃତିରେ ରହି ଉଚ୍ଚ ପଦ ପାଇବାକୁ ହେବ ।
(୨) ନିଜର ସ୍ଥିତିକୁ ଯୋଗବଳ ଦ୍ୱାରା ଏପରି ମଜବୁତ କରିବାକୁ ହେବ ଯାହାକି ମାୟାର କୌଣସି ତୋଫାନ
ଆକ୍ରମଣ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ବିକାରଗୁଡିକ ଠାରୁ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖିବାକୁ ହେବ ।
ବରଦାନ:-
ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ
ଏବଂ ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୋଇ ପ୍ରତ୍ୟେକ କର୍ମ କରି ବନ୍ଧନମୁକ୍ତ ସ୍ଥିତିର ଅନୁଭବ ଦ୍ୱାରା
ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ହୁଅ ।
ଯଦି ତ୍ରିକାଳଦର୍ଶୀ
ସ୍ଥିତିରେ ସ୍ଥିତ ହୋଇ, କର୍ମର ଆଦି-ମଧ୍ୟ-ଅନ୍ତକୁ ଜାଣି କର୍ମ କରୁଛ ତେବେ କୌଣସି କର୍ମ ବିକର୍ମ
ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ, ସର୍ବଦା ସୁକର୍ମ ହିଁ ହେବ । ସେହିପରି ସାକ୍ଷୀଦ୍ରଷ୍ଟା ହୋଇ କର୍ମ କରିବା
ଦ୍ୱାରା କୌଣସି କର୍ମର ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ କର୍ମବନ୍ଧନୀ ଆତ୍ମା ହେବ ନାହିଁ ଏବଂ କର୍ମର ଫଳ
ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବା କାରଣରୁ କର୍ମ ସମ୍ବନ୍ଧରେ ଆସିବ କିନ୍ତୁ ବନ୍ଧନରେ ନୁହେଁ । ଯଦି କର୍ମ କରିବା
ସମୟରେ ନ୍ୟାରା ଏବଂ ପ୍ୟାରା ଅର୍ଥାତ୍ କର୍ମ ସହିତ ଜଡିତ ନ ହୋଇ କର୍ମ କରିବ ତେବେ ଅନେକ
ଆତ୍ମାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ ଅର୍ଥାତ୍ ଉଦାହରଣ ମୂରତ ହୋଇଯିବ ।
ସ୍ଲୋଗାନ:-
ଯେଉଁମାନେ ମନରେ
ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ସେହିମାନେ ହିଁ ଡବଲ ଲାଇଟ୍ ସ୍ଥିତିରେ ରହୁଥିବା ଆତ୍ମା ।