27.08.19 Punjabi Morning Murli Om Shanti BapDada Madhuban
"ਮਿੱਠੇ ਬੱਚੇ - ਤੁਸੀਂ
ਪਵਿੱਤਰ ਬਣੇ ਬਗ਼ੈਰ ਵਾਪਿਸ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਇਸਲਈ ਬਾਪ ਦੀ ਯਾਦ ਨਾਲ ਆਤਮਾ ਦੀ ਬੈਟਰੀ ਨੂੰ ਚਾਰ੍ਜ
ਕਰੋ ਅਤੇ ਨੈਚੁਰਲ ਪਵਿੱਤਰ ਬਣੋ।"
ਪ੍ਰਸ਼ਨ:-
ਬਾਬਾ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ?
ਉੱਤਰ:-
ਬੱਚੇ,
ਘਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਊਂਦੇ ਜੀ ਮਰਨਾ ਹੈ ਇਸਲਈ ਬਾਬਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਦੇਹ ਭਾਨ ਤੋਂ
ਪਰੇ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਅਭਿਆਸ ਕਰਾਉਂਦੇ ਹਨ ਅਰਥਾਤ ਮਰਨਾ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਉੱਪਰ ਜਾਣਾ ਮਤਲਬ ਮਰਨਾ। ਜਾਣ
ਅਤੇ ਆਉਣ ਦਾ ਗਿਆਨ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਅਸੀਂ ਆਤਮਾ ਉੱਪਰ ਤੋਂ ਆਈਆਂ
ਹਾਂ, ਇਸ ਸ਼ਰੀਰ ਦੁਆਰਾ ਪਾਰ੍ਟ ਵਜਾਉਣ। ਅਸੀਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉੱਥੇ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹਾਂ, ਹੁਣ ਉੱਥੇ ਹੀ
ਵਾਪਿਸ ਜਾਣਾ ਹੈ।
ਓਮ ਸ਼ਾਂਤੀ
ਆਪਣੇ
ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਸਮਝ ਬਾਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਤਕਲੀਫ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਘੁਟਕਾ ਨਹੀਂ ਖਾਣਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ
ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਹਿਜ ਯਾਦ। ਪਹਿਲਾਂ - ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਹੀ ਸਮਝਣਾ ਹੈ। ਆਤਮਾ ਹੀ ਸ਼ਰੀਰ
ਧਾਰਨ ਕਰ ਪਾਰ੍ਟ ਵਜਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਸੰਸਕਾਰ ਵੀ ਸਭ ਆਤਮਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਤਮਾ ਤਾਂ
ਇੰਡੀਪੈਂਡੇਂਟ ਹੈ। ਬਾਪ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਸਮਝ ਮੈਨੂੰ ਬਾਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੋ। ਇਹ ਨਾਲੇਜ
ਹੁਣ ਹੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਫੇਰ ਨਹੀਂ ਮਿਲੇਗੀ। ਤੁਹਾਡਾ ਇਹ ਸ਼ਾਂਤ ਵਿੱਚ ਬੈਠਣਾ ਦੁਨੀਆਂ ਨਹੀਂ
ਜਾਣਦੀ ਹੈ, ਇਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਨੈਚੁਰਲ ਸ਼ਾਂਤੀ। ਅਸੀਂ ਆਤਮਾ ਉਪੱਰ ਤੋਂ ਆਈਆਂ ਹਾਂ, ਇਹ ਸ਼ਰੀਰ
ਦੁਆਰਾ ਪਾਰ੍ਟ ਵਜਾਉਣ। ਅਸੀਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਅਸਲ ਉੱਥੋਂ ਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ ਹਾਂ। ਇਹ ਬੁੱਧੀ ਵਿੱਚ
ਗਿਆਨ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹੱਠਯੋਗ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਹਿਜ ਹੈ। ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ
ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੈ ਪਰ ਪਵਿੱਤਰ ਬਣਨ ਬਗ਼ੈਰ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਪਵਿੱਤਰ ਹੋਣ ਲਈ ਪਰਮਾਤਮਾ
ਬਾਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਯਾਦ ਕਰਦੇ - ਕਰਦੇ ਪਾਪ ਮਿਟ ਜਾਣਗੇ। ਤਕਲੀਫ਼ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਤੁਸੀਂ ਪੈਦਲ ਸੈਰ ਕਰਨ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹੋ। ਹੁਣ ਹੀ ਯਾਦ ਨਾਲ ਪਵਿੱਤਰ ਬਣ
ਸਕਦੇ ਹੋ। ਉੱਥੇ ਉਹ ਤਾਂ ਹੈ ਪਵਿੱਤਰ ਦੁਨੀਆਂ। ਉੱਥੇ ਉਸ ਪਾਵਨ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਇਸ ਗਿਆਨ ਦੀ ਕੋਈ
ਦਰਕਾਰ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਵਿਕਰਮ ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ। ਇੱਥੇ ਯਾਦ ਨਾਲ ਵਿਕਰਮ ਵਿਨਾਸ਼ ਕਰਨੇ
ਹਨ। ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨੈਚੁਰਲ ਚੱਲਦੇ ਹੋ, ਜਿਵੇਂ ਇੱਥੇ ਚੱਲਦੇ ਹੋ। ਫੇਰ ਥੋੜਾ - ਥੋੜਾ ਥੱਲੇ
ਉੱਤਰਦੇ ਹੋ। ਇਵੇਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉੱਥੇ ਵੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਹੁਣ ਹੀ ਕਰਨੀ
ਹੈ। ਬੈਟਰੀ ਹੁਣ ਚਾਰਜ਼ ਕਰਨੀ ਹੈ ਫੇਰ ਹੌਲੀ - ਹੌਲੀ ਬੈਟਰੀ ਡਿਸ - ਚਾਰਜ਼ ਹੋਣੀ ਹੀ ਹੈ। ਬੈਟਰੀ
ਚਾਰਜ਼ ਹੋਣ ਦਾ ਗਿਆਨ ਹੁਣ ਇੱਕ ਹੀ ਵਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਸਤੋਪ੍ਰਧਾਨ ਤੋਂ ਤਮੋਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣਨ
ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ! ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਲੈਕੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬੈਟਰੀ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ
ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਮੂਲਵਤਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੈ ਹੀ ਆਤਮਾਵਾਂ। ਸ਼ਰੀਰ ਤਾਂ ਹੈ ਨਹੀਂ। ਤਾਂ ਨੈਚੂਰਲ ਉਤਰਨ ਅਤੇ
ਬੈਟਰੀ ਘੱਟ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਮੋਟਰ ਜਦੋਂ ਚਲੇਗੀ ਫੇਰ ਤਾਂ ਬੈਟਰੀ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ ਜਾਵੇਗੀ।
ਮੋਟਰ ਖੜੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤਾਂ ਬੈਟਰੀ ਥੋੜੀ ਚਾਲੂ ਹੋਵੇਗੀ । ਮੋਟਰ ਜਦੋਂ ਚਲੇ ਤੱਦ ਬੈਟਰੀ ਚਾਲੂ ਹੋਵੇਗੀ
। ਭਾਵੇਂ ਮੋਟਰ ਵਿੱਚ ਬੈਟਰੀ ਚਾਰਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਤੁਹਾਡੀ ਬੈਟਰੀ ਇੱਕ ਹੀ ਵਾਰ ਇਸ ਸਮੇਂ
ਚਾਰਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਫੇਰ ਜਦੋ ਇੱਥੇ ਸ਼ਰੀਰ ਨਾਲ ਕਰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ਫੇਰ ਥੋੜੀ ਬੈਟਰੀ ਘੱਟ ਹੋ
ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਸਮਝਾਉਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੈ ਸੁਪ੍ਰੀਮ ਫ਼ਾਦਰ, ਜਿਸਨੂੰ ਸਭ ਆਤਮਾਵਾਂ ਯਾਦ
ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਹੇ ਭਗਵਾਨ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਬਾਪ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਬੱਚੇ ਹਾਂ। ਇੱਥੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ
ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਬੈਟਰੀ ਕਿਵੇਂ ਚਾਰਜ਼ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਘੁੰਮੋ ਫ਼ਿਰੋ, ਬਾਪ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੋ
ਤਾਂ ਸਤੋਪ੍ਰਧਾਨ ਬਣ ਜਾਵੋਗੇ। ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਲ ਨਾ ਸਮਝੋਂ ਤਾਂ ਪੁੱਛ ਸਕਦੇ ਹੋ। ਹੈ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸਹਿਜ ।
5 ਹਜਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਬਾਦ ਸਾਡੀ ਬੈਟਰੀ ਡਿਸਚਾਰਜ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਬਾਪ ਆਕੇ ਸਭ ਦੀ ਬੈਟਰੀ ਚਾਰਜ਼ ਕਰ
ਦੇਂਦੇ ਹਨ। ਵਿਨਾਸ਼ ਦੇ ਵਕਤ ਸਭ ਰੱਬ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਮਝੋਂ ਹੜ ਆਇਆ ਤਾਂ ਵੀ ਜੋ ਭਗਤ ਹੋਣਗੇ
ਉਹ ਰੱਬ ਨੂੰ ਹੀ ਯਾਦ ਕਰਣਗੇ ਪਰ ਉਸ ਵੇਲ਼ੇ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਮਿੱਤਰ - ਸਬੰਧੀ, ਧਨ -
ਦੌਲਤ ਹੀ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ " ਹੇ ਭਗਵਾਨ " ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਕਹਿਣ ਮਾਤਰ। ਭਗਵਾਨ
ਸਾਡਾ ਬਾਪ ਹੈ, ਅਸੀਂ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਤਾਂ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਰਵਵਿਆਪੀ ਦਾ ਉਲਟਾ
ਗਿਆਨ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਬਾਪ ਆਕੇ ਸੁਲਟਾ ਗਿਆਨ ਦੇਂਦੇ ਹਨ। ਭਗਤੀ ਦੀ ਡਿਪਾਰਟਮੈਂਟ ਹੀ ਵੱਖ ਹੈ। ਭਗਤੀ
ਵਿੱਚ ਠੋਕਰਾਂ ਖਾਣੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੀ ਰਾਤ ਸੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੀ ਰਾਤ ਹੈ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਦਾ
ਦਿਨ ਸੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦਾ ਦਿਨ ਹੈ। ਇਵੇਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਕਹਾਂਗੇ ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਦਾ ਦਿਨ, ਸ਼ੂਦਰਾਂ ਦੀ ਰਾਤ।
ਇਹ ਰਾਜ਼ ਬਾਪ ਬੈਠ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਹੈ ਬੇਹੱਦ ਦੀ ਰਾਤ ਅਤੇ ਦਿਨ। ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ
ਹੋ, ਰਾਤ ਪੂਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਅੱਖਰ ਸ਼ਾਸ਼ਤ੍ਰਾਂ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਦਾ ਦਿਨ, ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੀ ਰਾਤ
ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਤੁਹਾਡੀ ਬੁੱਧੀ ਹੁਣ ਬੇਹੱਦ ਵਿੱਚ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ। ਉਵੇਂ ਤਾਂ
ਦੇਵਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ - ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦਾ ਦਿਨ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਦੀ ਰਾਤ ਕਿਉਂਕਿ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਅਤੇ
ਬ੍ਰਹਮਾ ਦਾ ਸੰਬੰਧ ਵੀ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤ੍ਰਿਮੂਰਤੀ ਦਾ ਆਕਉਪੇਸ਼ਨ ਕੀ ਹੈ - ਹੋਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਸਮਝ
ਨਾ ਸਕੇ। ਉਹ ਤਾਂ ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਕੱਛ - ਮੱਛ ਅਤੇ ਜਨਮ - ਮਰਨ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ ਹਨ। ਰਾਧੇ -
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਆਦਿ ਵੀ ਮਨੁੱਖ ਹਨ, ਪਰ ਦੈਵੀ ਗੁਣਾਂ ਵਾਲੇ। ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਵੇਂ ਬਣਨਾ ਹੈ। ਦੂਸਰੇ ਜਨਮ
ਵਿੱਚ ਦੇਵਤਾ ਬਣ ਜਾਵੋਗੇ। 84 ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਜੋ ਹਿਸਾਬ - ਕਿਤਾਬ ਸੀ ਉਹ ਹੁਣ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆ। ਫੇਰ
ਰਿਪੀਟ ਹੋਵੇਗਾ। ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲ ਰਹੀ ਹੈ।
ਬਾਪ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ - ਮਿੱਠੇ - ਮਿੱਠੇ ਬੱਚਿਓ, ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਆਤਮਾ ਨਿਸ਼ਚੇ ਕਰੋ। ਕਹਿੰਦੇ ਵੀ ਹਨ ਅਸੀਂ
ਪਾਰ੍ਟਧਾਰੀ ਹਾਂ। ਪਰ ਅਸੀਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਉਪੱਰ ਤੋਂ ਕਿਵੇਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਾਂ - ਇਹ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ। ਆਪਣੇ
ਨੂੰ ਦੇਹਧਾਰੀ ਹੀ ਸਮਝ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਆਤਮਾ ਉਪੱਰ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਾਂ ਫੇਰ ਕਦੋਂ ਜਾਣਗੀਆਂ?
ਉਪਰ ਜਾਣਾ ਮਤਲਬ ਮਰਨਾ, ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡਣਾ। ਮਰਨਾ ਕੌਣ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ? ਇੱਥੇ ਤਾਂ ਬਾਪ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ -
ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਸ਼ਰੀਰ ਨੂੰ ਭੁੱਲਦੇ ਜਾਓ। ਜਿਊਂਦੇ ਜੀ ਮਰਨਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਹੋਰ ਕੋਈ
ਸਿਖਲਾ ਨਾ ਸਕੇ। ਤੁਸੀਂ ਆਏ ਹੀ ਹੋ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਣ ਦੇ ਲਈ। ਘਰ ਕਿਵੇਂ ਜਾਣਾ ਹੈ - ਇਹ ਗਿਆਨ ਹੁਣ
ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡਾ ਇਸ ਮ੍ਰਿਤੂਲੋਕ ਦਾ ਇਹ ਅੰਤਿਮ ਜਨਮ ਹੈ। ਅਮਰਲੋਕ ਸਤਿਯੁਗ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਣਦਾ
ਹੈ। ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਬੁੱਧੀ ਵਿੱਚ ਹੈ - ਅਸੀਂ ਜਲਦੀ - ਜਲਦੀ ਜਾਈਏ। ਪਹਿਲਾਂ - ਪਹਿਲਾਂ
ਤਾਂ ਘਰ ਮੁਕਤੀਧਾਮ ਵਿੱਚ ਜਾਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਇਹ ਸ਼ਰੀਰ ਰੂਪੀ ਕੱਪੜਾ ਇੱਥੇ ਹੀ ਛੱਡਣਾ ਹੈ ਫੇਰ ਆਤਮਾ ਚਲੀ
ਜਾਵੇਗੀ ਘਰ। ਜਿਵੇਂ ਹੱਦ ਦੇ ਨਾਟਕ ਦੇ ਐਕਟਰਸ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਨਾਟਕ ਪੂਰਾ ਹੋਇਆਂ ਤੇ ਕੱਪੜੇ ਉੱਥੇ ਹੀ
ਛੱਡਕੇ ਘਰ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਕੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਹੁਣ ਇਹ ਚੋਲਾ ਛੱਡ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਸਤਿਯੁਗ
ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਥੌੜੇ ਦੇਵਤਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਥੇ ਤਾਂ ਕਿੰਨੇ ਮਨੁੱਖ ਹਨ ਅਣਗਿਣਤ। ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਹੋਵੇਗਾ ਹੀ
ਇੱਕ ਆਦਿ ਸਨਾਤਨ ਦੇਵੀ - ਦੇਵਤਾ ਧਰਮ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ
ਸ਼੍ਰੇਸ਼ਠ ਧਰਮ - ਕਰਮ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹਨ ਤੱਦ ਹੀ ਤਾਂ ਦੁੱਖੀ ਹੋਏ ਹਨ। ਸਤਿਯੁਗ ਵਿੱਚ ਤੁਹਾਡਾ
ਸ਼੍ਰੇਸ਼ਠ ਕਰਮ, ਧਰਮ ਸੀ। ਹੁਣ ਕਲਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਧਰਮ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟ ਹੈ। ਬੁੱਧੀ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ
ਕਿਵੇਂ ਡਿੱਗੇ? ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਬੇਹੱਦ ਦੇ ਬਾਪ ਦਾ ਪਰਿਚੈ ਦਿੰਦੇ ਹੋ। ਬੇਹੱਦ ਦਾ ਬਾਪ ਹੀ ਆਕੇ ਨਵੀਂ
ਦੁਨੀਆਂ ਸ੍ਵਰਗ ਰੱਚਦੇ ਹਨ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਮਨਮਨਾਭਵ। ਇਹ ਗੀਤਾ ਦੇ ਹੀ ਅੱਖਰ ਹਨ। ਸਹਿਜ ਰਾਜਯੋਗ ਦੇ
ਗਿਆਨ ਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਗੀਤਾ। ਇਹ ਤੁਹਾਡੀ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਹੈ। ਬੱਚੇ ਆਕੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ ਤੇ
ਕਹਿਣਗੇ ਸਾਡੇ ਬਾਬਾ ਦੀ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਬੱਚੇ ਦਾ ਬਾਪ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਂ ਕਹੇਗਾ
ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਬਾਬਾ ਦੇ ਕਾਲੇਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਾਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਹੈ ਤਾਂ ਕਹਿਣਗੇ
ਸਾਡੇ ਮਾਂ - ਬਾਪ ਦੋਨੋਂ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਹਨ। ਦੋਨੋਂ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਾਡੇ ਮਾਂ - ਬਾਪ ਦਾ ਕਾਲੇਜ਼
ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਕਹੋਗੇ ਸਾਡੇ ਮਮਾ - ਬਾਬਾ ਦੀ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਹੈ। ਦੋਨੋਂ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਦੋਨਾਂ
ਨੇ ਹੀ ਇਹ ਰੂਹਾਨੀ ਕਾਲੇਜ਼ ਅਤੇ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਖੋਲੀ ਹੈ। ਦੋਨੋਂ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬ੍ਰਹਮਾ
ਨੇ ਅਡਾਪਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਨਾ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਗੂਹੈ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹਨ। ਬਾਪ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ
ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤਾਂ ਕਲਪ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸਮਝਾਉਣੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਹਾਂ, ਇਨ੍ਹੀ ਨਾਲੇਜ ਹੈ ਜੋ ਦਿਨ -
ਪ੍ਰਤਿਦਿਨ ਗੂਹੈ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਤਮਾ ਦੀ ਸਮਝਾਉਣੀ ਵੇਖੋ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
ਇਨ੍ਹੀ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਆਤਮਾ ਵਿੱਚ 84 ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਪਾਰ੍ਟ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਕਦੀ ਵਿਨਾਸ਼ ਨਹੀਂ
ਹੁੰਦਾ। ਆਤਮਾ ਅਵਿਨਾਸ਼ੀ ਤੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਪਾਰ੍ਟ ਵੀ ਅਵਿਨਾਸ਼ੀ ਹੈ। ਆਤਮਾ ਨੇ ਕੰਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸੁਣਿਆ।
ਸ਼ਰੀਰ ਹੈ ਤਾਂ ਪਾਰ੍ਟ ਹੈ। ਸ਼ਰੀਰ ਤੋਂ ਆਤਮਾ ਵੱਖ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ। ਹੁਣ ਬਾਪ
ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ - ਬੱਚੇ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੁਰਸ਼ੋਤਮ ਯੁਗ ਜਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤੱਦ ਹੀ
ਵਾਪਿਸ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਹੀ ਮੁੱਖ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਂਤੀਧਾਮ ਵਿੱਚ ਤਾਂ
ਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾਵਾਂ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਸ਼ਾਂਤੀਧਾਮ ਅਤੇ ਸੁੱਖਧਾਮ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਪਵਿੱਤਰ ਧਾਮ ਹਨ। ਉੱਥੇ
ਸ਼ਰੀਰ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਆਤਮਾ ਪਵਿੱਤਰ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਬੈਟਰੀ ਡਿਸਚਾਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇੱਥੇ ਸ਼ਰੀਰ ਧਾਰਨ
ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੋਟਰ ਚਲਦੀ ਹੈ। ਮੋਟਰ ਖੜੀ ਹੋਵੇਗੀ ਤਾਂ ਪੈਟ੍ਰੋਲ ਘੱਟ ਥੋੜੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੀ
ਆਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਇੱਕਦਮ ਬੁੱਝ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਮਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ
ਦੀਵਾ ਜਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਫੇਰ ਉਸ ਦੀ ਬੜੀ ਸੰਭਾਲ ਰੱਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਬੁੱਝ ਨਾ ਜਾਏ। ਆਤਮਾ ਦੀ ਜੋਤੀ ਕਦੀ
ਬੁੱਝਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਉਹ ਤਾਂ ਅਵਿਨਾਸ਼ੀ ਹੈ। ਇਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਬਾਪ ਬੈਠੇ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਬਾਬਾ ਜਾਣਦੇ
ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਸਵੀਟ ਚਿਲਡਰਨ ਹਨ, ਇਹ ਸਭ ਕਾਮ ਚਿਤਾ ਤੇ ਬੈਠ ਜਲ ਕੇ ਭਸਮ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਫੇਰ ਇਨ੍ਹਾਂ
ਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਬਿਲਕੁੱਲ ਹੀ ਤਮੋਪ੍ਰਧਾਨ ਮੁਰਦੇ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਬਾਪ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ।
ਮਨੁੱਖ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਹਨ। ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਵੇਂ
ਨਹੀਂ ਕਿ ਵੱਡੇ ਆਦਮੀ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਕੋਈ ਕੰਮ ਦੀ ਹੈ, ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ। ਮਿੱਟੀ ਤਾਂ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ
ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਫੇਰ ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਕੋਈ ਜਲਾਉਂਦੇ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਬਰ ਵਿੱਚ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੰਦੇ
ਹੈ। ਪਾਰਸੀ ਲੋਕ ਖੂਹ ਉੱਪਰ ਰੱਖ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਫੇਰ ਪੰਛੀ ਮਾਸ ਖਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਫੇਰ ਹੱਡੀਆ ਜਾਕੇ ਥੱਲੇ
ਡਿਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਫੇਰ ਵੀ ਕੰਮ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਢੇਰ ਮਨੁੱਖ ਮਰਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ
ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਆਪੇ ਹੀ ਸਰੀਰ ਛੱਡਣਾ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਏ ਹੀ ਹੋ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡਣ। ਤੁਸੀਂ ਇੱਥੇ ਆਏ
ਹੀ ਹੋ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਜਾਣ ਅਤੇ ਮਰਨ। ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਕਿ ਅਸੀਂ
ਜੀਵਨਮੁਕਤੀ ਵਿੱਚ ਜਾਵਾਂਗੇ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਿਹੜਾ ਪਾਰ੍ਟ ਵਜਾਇਆ ਹੈ, ਅੰਤ ਤੱਕ ਉਹੀ ਵਜਾਣਗੇ। ਬਾਪ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹਿਣਗੇ,
ਸ਼ਾਕਸ਼ੀ ਹੋ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿਣਗੇ। ਇਹ ਤਾਂ ਸਮਝ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਡਰਨ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ
ਆਪ ਹੀ ਸ੍ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਜਾਣ ਦੇ ਲਈ ਖੁਦ ਹੀ ਪੂਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰ ਸ਼ਰੀਰ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਬਾਪ ਨੂੰ ਹੀ ਯਾਦ
ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਤੇ ਅੰਤ ਮਤੀ ਸੋ ਗਤਿ ਹੋ ਜਾਏ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਮਿਹਨਤ ਹੈ। ਹਰ ਇੱਕ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ
ਮਿਹਨਤ ਹੈ। ਭਗਵਾਨ ਨੂੰ ਆਕੇ ਪੜ੍ਹਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ਰੂਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵੱਡੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਦੈਵੀ
ਗੁਣ ਵੀ ਚਾਹੀਦੇ ਹੈ। ਇਹ ਲੱਛਮੀ - ਨਾਰਾਇਣ ਬਣਨਾ ਹੈ ਨਾ। ਇਹ ਸਤਿਯੁਗ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਹੁਣ ਫੇਰ ਤੁਸੀਂ
ਸਤਿਯੁਗੀ ਦੇਵਤਾ ਬਣਨ ਆਏ ਹੋ। ਏਮ ਆਬਜੈਕਟ ਕਿੰਨੀ ਸਹਿਜ ਹੈ। ਤ੍ਰਿਮੂਰਤੀ ਵਿੱਚ ਕਲੀਅਰ ਹੈ। ਇਹ
ਬ੍ਰਹਮਾ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ, ਸ਼ੰਕਰ ਆਦਿ ਦੇ ਚਿੱਤਰ ਨਾ ਹੋਣ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਮਝਾ ਕਿਵੇਂ ਸਕਾਂਗੇ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਸੋ
ਵਿਸ਼ਨੂੰ, ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸੋ ਬ੍ਰਹਮਾ। ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੀਆਂ 8 ਭੁਜਾਵਾਂ, 100 ਭੁਜਾਵਾਂ ਵਿਖਾਉਂਦੇ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ
ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਢੇਰ ਬੱਚੇ ਹੁੰਦੇ ਹੈ। ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਫੇਰ ਉਹ ਚਿੱਤਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਬਾਕੀ
ਮਨੁੱਖ ਕੋਈ ਇਨੀਆਂ ਭੁਜਾਵਾਂ ਵਾਲਾ ਥੋੜੀ ਹੀ ਹੈ। ਰਾਵਣ 10 ਸ਼ੀਸ਼ ਦਾ ਵੀ ਅਰਥ ਹੈ, ਅਜਿਹਾ ਮਨੁੱਖ
ਹੁੰਦਾ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਬਾਪ ਹੀ ਬੈਠ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਮਨੁੱਖ ਤਾਂ ਕੁਝ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ। ਇਹ ਵੀ ਖੇਡ
ਹੈ, ਇਹ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਦੋ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪ੍ਰੰਮਪਰਾ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਅਰੇ,
ਉਹ ਵੀ ਕਦੋ ਦੀ? ਮਿੱਠੇ - ਮਿੱਠੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਪ ਬੈਠ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹੈ, ਉਹ ਟੀਚਰ ਵੀ ਹੈ ਤੇ
ਗੁਰੂ ਵੀ ਹੈ। ਤਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਮਿਊਜ਼ੀਅਮ ਆਦਿ ਕਿਸਦੀ ਡਾਇਰੈਕਸ਼ਨ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਹੋ? ਇੱਥੇ ਹੈ ਹੀ ਮਾਂ, ਬਾਪ ਅਤੇ ਬੱਚੇ। ਢੇਰ
ਬੱਚੇ ਹਨ। ਡਾਇਰੈਕਸ਼ਨ ਨਾਲ ਖੋਲ੍ਹਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਲੋਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ
ਭਗਵਾਨੁਵਾਚ ਤਾਂ ਰਥ ਦੁਆਰਾ ਸਾਨੂੰ ਭਗਵਾਨ ਦਾ ਸਾਕਸ਼ਤਕਾਰ ਕਰਾਓ। ਅਰੇ, ਤੁਸੀਂ ਆਤਮਾ ਦਾ ਸਾਕਸ਼ਤਕਾਰ
ਕੀਤਾ ਹੈ? ਇਨ੍ਹੀ ਛੋਟੀ - ਜਿਹੀ ਬਿੰਦੂ ਦਾ ਸਾਕਸ਼ਤਕਾਰ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਕਰ ਸਕੋਗੇ! ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ
ਹੈ। ਇਹ ਤਾਂ ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਜਾਣਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਆਤਮਾ ਭ੍ਰਿਕੁਟੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਅਧਾਰ
ਨਾਲ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵੱਡਾ ਸ਼ਰੀਰ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਹਾਲੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ਼ ਨਾ ਲਾਈਟ ਦਾ, ਨਾ ਰਤਨ ਜੜਿਤ ਤਾਜ ਹੈ।
ਦੋਨੋਂ ਤਾਜ ਲੈਣ ਲਈ ਫੇਰ ਤੋੰ ਤੁਸੀਂ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ। ਕਲਪ - ਕਲਪ ਤੁਸੀਂ ਬਾਪ ਕੋਲੋਂ
ਵਰ੍ਹਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹੋ। ਬਾਬਾ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ ਪਹਿਲੋਂ ਕਦੋਂ ਮਿਲੇ ਹੋ? ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ - ਹਾਂ ਬਾਬਾ,
ਕਲਪ - ਕਲਪ ਮਿਲਦੇ ਆਏ ਹਾਂ ਕਿਉਂ? ਇਹ ਲੱਛਮੀ - ਨਰਾਇਣ ਬਣਨ ਦੇ ਲਈ। ਇਹ ਸਭ ਇੱਕ ਹੀ ਗੱਲ ਬੋਲਣਗੇ।
ਬਾਬਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ - ਸ਼ੁਭ ਬੋਲਦੇ ਹੋ, ਹੁਣ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰੋ। ਸਭ ਤਾਂ ਨਰ ਤੋਂ ਨਰਾਇਣ ਨਹੀਂ ਬਣਨਗੇ,
ਪ੍ਰਜਾ ਵੀ ਤਾਂ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਕਥਾ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਸੱਤ ਨਰਾਇਣ ਦੀ। ਉਹ ਲੋਕ ਕਥਾ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹਨ,
ਪਰੰਤੂ ਬੁੱਧੀ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਤੁਸੀਂ ਬੱਚੇ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਉਹ ਹੈ ਸ਼ਾਂਤੀਧਾਮ, ਨਿਰਾਕਾਰੀ
ਦੁਨੀਆਂ। ਫੇਰ ਉੱਥੇ ਤੋਂ ਜਾਵਾਂਗੇ ਸੁੱਖਧਾਮ। ਸੁੱਖਧਾਮ ਲੈ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਹੀ ਬਾਪ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਓ, ਬੋਲੋ ਹੁਣ ਵਾਪਿਸ ਘਰ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤਾਂ ਅਸ਼ਰੀਰੀ ਬਾਪ ਹੀ ਲੈ
ਜਾਣਗੇ। ਹੁਣ ਬਾਪ ਆਏ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੋ। ਬਾਪ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਮੈਂ ਜਿਸ ਤਨ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਹਾਂ,
ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ। ਰਥ ਵੀ ਤਾਂ ਹੈ ਨਾ। ਹਰ ਇੱਕ ਰਥ ਵਿੱਚ ਆਤਮਾ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸਭ ਦੀ
ਆਤਮਾ ਭ੍ਰਿਕੁਟੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਬਾਪ ਆਕੇ ਭ੍ਰਿਕੁਟੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇਗਾ। ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਤਾਂ
ਬਹੁਤ ਸਹਿਜ ਹੈ। ਪਤਿਤ - ਪਾਵਨ ਤਾਂ ਇੱਕ ਹੀ ਬਾਪ ਹੈ, ਬਾਪ ਦੇ ਸਭ ਬੱਚੇ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਹਨ। ਉਸ ਵਿੱਚ
ਹਰ ਆਤਮਾ ਦਾ ਆਪਣਾ - ਆਪਣਾ ਪਾਰ੍ਟ ਹੈ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਇੰਟਰਫਿਅਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਅੱਛਾ!
ਮਿੱਠੇ- ਮਿੱਠੇ ਸਿੱਕੀਲਧੇ ਬੱਚਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਬਾਪ ਦਾਦਾ ਦਾ ਯਾਦ ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਗੁਡਮੋਰਨਿੰਗ
। ਰੂਹਾਨੀ ਬਾਪ ਦੀ ਰੂਹਾਨੀ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਨਮਸਤੇ।
ਧਾਰਨਾ ਲਈ ਮੁੱਖ
ਸਾਰ:-
1. ਇਹ ਸ਼ਰੀਰ
ਰੂਪੀ ਕੱਪੜੇ ਤੋਂ ਮਮਤਵ ਕੱਢ ਜਿਊਂਦੇ ਜੀ ਮਰਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਭ ਪੁਰਾਣੇ ਹਿਸਾਬ - ਕਿਤਾਬ ਚੁਕਤੂ
ਕਰਨੇ ਹਨ। ।
2. ਡਬਲ ਤਾਜਧਾਰੀ ਬਣਨ ਦੇ ਲਈ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਦੈਵੀ ਗੁਣ ਧਾਰਨ ਕਰਨੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ
ਲਕਸ਼ ਹੈ, ਸੁਭ ਬੋਲ ਹੈ, ਇਵੇਂ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰਨਾ ਹੈ।
ਵਰਦਾਨ:-
ਸਿੱਧੀ
ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਦੇ ਬਜਾਏ ਸਿੱਧੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤਖ਼ ਸਬੂਤ ਦਿਖਾਉਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਆਤਮਾ ਭਵ:
ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਸਭ
ਦਾ ਸਿੱਧੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤਖ਼ ਰੂਪ ਦਿਖਾਈ ਦੇਵੇਗਾ। ਕੋਈ ਵਿਗੜਿਆ ਹੋਇਆ ਕੰਮ ਵੀ ਤੁਹਾਡੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ,
ਤੁਹਾਡੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਕੋਈ ਸਿੱਧੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਲੋਕੀ ਨਹੀਂ ਕਹੋਗੇ ਕਿ
ਹਾਂ ਇਹ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਤੁਹਾਡਾ ਡਾਇਰੈਕਸ਼ਨ ਆਪੇ ਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਾਉਂਦਾ ਰਹੇਗਾ ਫੇਰ ਪ੍ਰਜਾ
ਜਲਦੀ - ਜਲਦੀ ਬਣੇਗੀ, ਸਾਰੇ ਪਾਸਿਓਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਵਲ ਆਉਣਗੇ। ਇਹ ਸਿੱਧੀ ਦਾ ਪਾਰ੍ਟ ਹੁਣ
ਚਲੇਗਾ ਪਰ ਪਹਿਲਾਂ ਇੰਨੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਬਣੋ ਜੋ ਸਿੱਧੀ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਨਾ ਕਰੋ ਤੱਦ ਪ੍ਰਤਕਸ਼ਤਾ ਹੋਵੇਗੀ।
ਸਲੋਗਨ:-
ਅਵਿਯਕਤ ਸਥਿਤੀ
ਵਿੱਚ ਸਥਿਤ ਹੋ ਮਿਲਣ ਮਨਾਓ ਤਾਂ ਵਰਦਾਨਾਂ ਦਾ ਭੰਡਾਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਵੇਗਾ। ।