24.06.20 Punjabi Morning Murli Om Shanti BapDada Madhuban
" ਤੁਸੀੰ ਆਤਮਾਵਾਂ ਜਦੋਂ
ਸਵੱਛ ਬਣੋਂ ਤਾਂ ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਸੁਖਦਾਈ ਬਣੇ , ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਕਾਰਣ - 5 ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਹੋਕੇ ਕੀਤੇ
ਗਏ ਕਰਮ " ( ਮਾਤੇਸ਼ਵਰੀ ਜੀ ਦੇ ਅਨਮੋਲ ਮਹਾਵਾਕਿਆ )
ਗੀਤ:-
ਜਾਣੇ ਨਾ ਨਜ਼ਰ ,
ਪਹਿਚਾਣੇ ਜਿਗਰ …
ਆਪਣੇ ਬੇਹੱਦ ਬਾਪ ਦੀ
ਮਹਿਮਾ ਸੁਣੀ। ਕਾਮਨ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਅਜਿਹੀ ਮਹਿਮਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਸ ਇੱਕ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਹੈ ਜੋ
ਇਸ ਮਹਿਮਾ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਵਿਆ ਸਭ ਮਨੁੱਖ ਆਤਮਾਵਾਂ
ਤੋਂ ਮਹਾਨ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰੀਆਂ ਮਨੁੱਖ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੇ ਲਈ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰਤੱਵਿਆ ਹਨ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ
ਉੱਚਾ ਹੋ ਗਿਆ ਨਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸਭ ਦੇ ਲਈ ਸਭ ਦਾ ਸਦਗਤੀ ਦਾਤਾ ਇੱਕ। ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ ਕਹੋਗੇ ਕਿ ਥੋੜ੍ਹਿਆਂ
ਦੀ ਗਤਿ ਸਦਗਤੀ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਹੈ ਸਭ ਦਾ ਸਦਗਤੀ ਦਾਤਾ। ਤਾਂ ਸਭ ਦੀ ਸਦਗਤੀ ਹੋ ਗਈ ਨਾ। ਉਵੇਂ ਵੀ
ਕਾਮਨ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮਹਿਮਾ ਉਦੋਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਕਰਤੱਵਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਥੋੜ੍ਹਾ ਬਹੁਤ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੇਖੋ ਮਹਿਮਾ ਹੈ।
ਤਾਂ ਬਾਪ ਦੀ ਜੋ ਵੀ ਮਹਿਮਾ ਹੈ ਉਹ ਉੱਚੇ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਉਸਨੇ ਇੱਥੇ ਆਕੇ ਮਹਾਨ
ਕਰਤੱਵਿਆ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਸਾਡੇ ਲਈ, ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਲਈ ਮਹਾਨ ਉੱਚ ਕਰਤੱਵਿਆ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ
ਇਸ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦਾ ਹਰਤਾ ਕਰਤਾ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆ ਕਰਕੇ ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ
ਉੱਚ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਿਤੀ ਸਮੇਤ ਸਭਨੂੰ ਬਦਲਿਆ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਕਿਹੜੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ?
ਉਹ ਬੈਠ ਕਰਕੇ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਪਹਿਲਾਂ ਮਨੁੱਖ ਆਤਮਾ, ਆਤਮਾ ਨੂੰ ਚੇਂਜ
ਕਰਨ ਨਾਲ ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਤਮਿਕ ਬਲ ਨਾਲ, ਆਪਣੇ ਕਰਮ ਦੇ ਬਲ ਨਾਲ ਫਿਰ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਿਤੀ ਤਤ੍ਵ ਆਦਿ ਤੇ
ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਲ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਲੇਕਿਨ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਤਾਂ ਉਹ ਹੋ ਗਿਆ ਨਾ, ਇਸਲਈ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ
ਉਹ ਪਰੰਤੂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਕਿਵ਼ੇਂ ਹਨ? ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਮਨੁੱਖ ਆਤਮਾ ਉੱਚੀ ਨਾ ਬਣੇਂ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਆਤਮਾ ਦੇ
ਆਧਾਰ ਨਾਲ ਸ਼ਰੀਰ ਪ੍ਰਾਕ੍ਰਿਤੀ ਤਤ੍ਵ ਆਦਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਨੰਬਰਵਾਰ ਉਸੇ ਤਾਕਤ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਸ ਨਾਲ
ਫਿਰ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਹਰੀ - ਭਰੀ ਸੁਖਦਾਈ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।
ਤਾਂ ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਸੁਖਦਾਈ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਬਾਪ ਜਾਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਸੁਖਦਾਈ ਕਿਵ਼ੇਂ
ਬਣੇਗੀ? ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਆਤਮਾਵਾਂ ਸਵੱਛ ਨਹੀਂ ਬਣੀਆਂ ਹਨ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸੰਸਾਰ ਸੁਖਦਾਈ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ
ਇਸਲਈ ਉਹ ਆਕੇ ਪਹਿਲੇ - ਪਹਿਲੇ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਵੱਛ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਇਮਪਿਓਰਟੀ (ਅਸਵੱਛਤਾ) ਲਗੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਇਮਪਿਓਰਟੀ ਨੂੰ ਕੱਢਣਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਆਤਮਾ ਦੇ ਬਲ ਨਾਲ
ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਮੋਪ੍ਰਧਾਨਤਾ ਬਦਲ ਕਰਕੇ ਸਤੋਪ੍ਰਧਾਨਤਾ ਹੋਵੇਗੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਕਹਾਂਗੇ ਕਿ
ਸਾਰੇ ਗੋਲਡਨ ਏਜ਼ਡ ਵਿੱਚ ਆਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਤਤ੍ਵ ਆਦਿ ਸਭ ਗੋਲਡਨ ਏਜ਼ਡ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ,
ਪਰੰਤੂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਤਮਾ ਦੀ ਸਟੇਜ਼ ਬਦਲਦੀ ਹੈ। ਤਾਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਬਦਲਾਉਣ ਵਾਲਾ ਅਰਥਾਤ ਆਤਮਾਵਾਂ
ਨੂੰ ਪਿਓਰੀਫਾਇਡ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਫਿਰ ਅਥਾਰਟੀ ਉਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਤੁਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹੋ ਨਾ ਕਿ ਹੁਣ ਦੁਨੀਆਂ
ਬਦਲਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਬਦਲਣਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਬਦਲਾਂਗੇ ਤਾਂ
ਉਸਦੇ ਆਧਾਰ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆਂ ਬਦਲੇਗੀ। ਜੇਕਰ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਨੂੰ
ਨਹੀਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਵੇਂ ਬਦਲੇਗੀ ਇਸਲਈ ਆਪਣੀ ਜਾਂਚ ਰੋਜ਼ ਕਰੋ। ਜਿਵੇਂ ਪੋਤਾਮੇਲ
ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਖਾਤਾ ਵੇਖਦੇ ਹਨ ਨਾ ਕਿ ਅੱਜ ਕਿ ਜਮਾਂ ਹੋਇਆ? ਸਭ ਆਪਣਾ ਹਿਸਾਬ ਰੱਖਦੇ
ਹਨ। ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਆਪਣਾ ਪੋਤਾਮੇਲ ਰੱਖਣਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਸਾਡਾ ਕਿੰਨਾ ਫ਼ਾਇਦਾ ਰਿਹਾ, ਕਿੰਨਾ
ਨੁਕਸਾਨ ਰਿਹਾ? ਜੇਕਰ ਨੁਕਸਾਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਫਿਰ ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਦੇ ਲਈ ਫਿਰ ਖ਼ਬਰਦਾਰ
ਰਹਿਣਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਅਟੈਂਸ਼ਨ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਫਿਰ ਅਸੀਂ ਫ਼ਾਇਦੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂਦੇ - ਜਾਂਦੇ
ਆਪਣੀ ਜੋ ਪੁਜੀਸ਼ਨ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਫੜਦੇ ਚਲੋਗੇ। ਤਾਂ ਅਜਿਹੀ ਜਾਂਚ ਰੱਖਦੇ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ
ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਦੇਵਤਾ ਬਣਾਂਗੇ, ਉਹ ਤਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਬਣੋਂਗੇ,
ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਦੇ ਹਨ ਉਵੇਂ ਦੇ ਠੀਕ ਹਨ... । ਨਹੀਂ। ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਉਹ ਦੇਵਤਾਈ ਸੰਸਕਾਰ ਬਣਾਉਂਣੇ ਹਨ।
ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਜੋ ਪੰਜ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਵੱਸ ਸੰਸਕਾਰ ਚਲਦੇ ਸਨ, ਹੁਣ ਵੇਖਣਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਕਾਰਾਂ
ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਛੁੱਟਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ? ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਕ੍ਰੋਧ ਆਦਿ ਸਨ ਉਹ ਨਿਕਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਲੋਭ
ਜਾਂ ਮੋਹ ਆਦਿ ਜੋ ਸੀ ਉਹ ਸਭ ਵਿਕਾਰੀ ਸੰਸਕਾਰ ਬਦਲਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ? ਜੇਕਰ ਬਦਲਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ,
ਛੱਡਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮਤਲਬ ਅਸੀਂ ਬਦਲਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜੇਕਰ ਨਹੀਂ ਛੁੱਟਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸਮਝੋ ਕਿ
ਹਾਲੇ ਅਸੀਂ ਬਦਲੇ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਤਾਂ ਬਦਲਣ ਦਾ ਫਰਕ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਚੇਂਜ
ਆਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵਿਕਾਰੀ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਚੱਲਦੇ ਰਹੀਏ, ਬਾਕੀ ਸਮਝੋ
ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਚੰਗਾ ਦਾਨ - ਪੁੰਨ ਕੀਤਾ, ਬਸ। ਨਹੀਂ। ਸਾਡਾ ਜੋ ਕਰਮ ਦਾ ਖਾਤਾ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ
ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸੰਭਲਣਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਜੋ ਕੁਝ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਉਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਵਿਕਾਰ ਦੇ ਵਸ ਹੋਕੇ ਆਪਣਾ
ਵਿਕਰਮੀ ਖਾਤਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਾਂ? ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰਾ ਪੋਤਾਮੇਲ
ਰੱਖਣਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸੌਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 10 - 15 ਮਿੰਟ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਸਾਰਾ
ਦਿਨ ਕਿਵੇਂ ਬੀਤਿਆ? ਕਈ ਤਾਂ ਨੋਟ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਪਿਛਲੇ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਜਿਹੜਾ ਸਿਰ ਤੇ ਬੋਝਾ
ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਟਾਉਣਾ ਹੈ, ਉਸ ਲਈ ਬਾਪ ਦਾ ਫਰਮਾਨ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੋ, ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਅਸੀਂ
ਕਿੰਨਾ ਵਕਤ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤਾ? ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਚਾਰਟ ਰੱਖਣ ਨਾਲ ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਦੇ ਲਈ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਾਂਗੇ ।
ਇੰਵੇਂ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਫਿਰ ਸਾਵਧਾਨ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਫਿਰ ਸਾਡੇ ਕਰਮ ਚੰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਣਗੇ
ਅਤੇ ਫਿਰ ਅਜਿਹਾ ਕੋਈ ਪਾਪ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਤਾਂ ਪਾਪਾਂ ਤੋੰ ਹੀ ਤੇ ਬਚਣਾ ਹੈ ਨਾ।
ਸਾਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿਕਾਰਾਂ ਨੇ ਹੀ ਬੁਰਾ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਅਸੀਂ ਦੁਖੀ ਹੋਏ ਹਾਂ।
ਹੁਣ ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ਼ ਤੋੰ ਛੁਟਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਹੀ ਮੁੱਖ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਭਗਤੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਅਸੀਂ
ਪੁਕਾਰਦੇ ਹਾਂ, ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜੋ ਵੀ ਕੁਝ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ (ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ) ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਕਿਸ ਲਈ ਕਰਦੇ
ਹਾਂ? ਸੁਖ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੇ ਲਈ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਨਾਂ! ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਇਸ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਹੁਣ ਕਰਵਾਈ
ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਲਜ ਹੈ, ਇਸ ਦੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਕਰਨ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਸਵੱਛ ਅਤੇ
ਪਵਿੱਤਰ ਬਣਦੇ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਫਿਰ ਸਾਡਾ ਜੋ ਆਦਿ ਸਨਾਤਨ ਪਵਿੱਤਰ ਪ੍ਰਵ੍ਰਿਤੀ ਦਾ ਟੀਚਾ ਹੈ ਉਹ ਅਸੀਂ
ਪਾ ਲਵਾਂਗੇ। ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਡਾਕਟਰ ਬਣਨ ਦੇ ਲਈ ਡਾਕਟਰੀ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਡਾਕਟਰੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ
ਨਾਲ ਡਾਕਟਰ ਬਣਦਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਵੀ ਇਸ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਇਸ ਪੜਾਈ ਨਾਲ ਅਤੇ ਇਸ
ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਨਾਲ ਇਨਾਂ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਅਤੇ ਪਾਪ ਕਰਮ ਕਰਨ ਤੋਂ ਛੁੱਟਦੇ ਸਵੱਛ ਹੁੰਦੇ ਜਾਵਾਂ ਗੇ।
ਫਿਰ ਸਵੱਛ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਕੀ ਹੈ? ਦੇਵਤਾ।
ਇਹ ਦੇਵਤੇ ਤਾਂ ਗਾਏ ਹੋਏ ਹਨ ਨਾਂ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਹੈ ਸ੍ਰਵਗੁਣ ਸੰਪੰਨ, ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਕਲਾਂ
ਸੰਪੂਰਨ, ਸੰਪੂਰਨ ਨਿਰਵਿਕਾਰੀ... ਤਾਂ ਅਜਿਹੇ ਕਿਵ਼ੇਂ ਬਣੋਗੇ? ਇਵੇਂ ਨਹੀਂ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਣੇ ਬਣਾਏ
ਹਾਂ, ਨਹੀਂ। ਬਣਨਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਹੀ ਵਿਗੜੇ ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਹੀ ਬਣਨਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਿ
ਦੇਵਤਾਵਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਦੂਸਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ । ਅਸੀਂ ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਦੇਵਤਾ ਬਣਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਦੇਵਤਾ ਹੀ ਡਿੱਗੇ
ਹਨ, ਹੁਣ ਫਿਰ ਚੜਨਾ ਹੈ। ਪਰ ਚੜਨ ਦਾ ਤਰੀਕਾ ਬਾਪ ਸਿਖਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਹੁਣ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ
ਰਿਲੇਸ਼ਨ ਜੋੜਨਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਬਾਪ ਨੇ ਆ ਕੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ, ਆਖਿਰ ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਹੋ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਹੋ
ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਰਹੋ? ਜਿਵੇਂ ਲੌਕਿਕ ਵਿੱਚ ਬਾਪ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ, ਬੱਚਾ ਬਾਪ ਦਾ ਕਿਵ਼ੇਂ ਹੋਕੇ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇੰਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤਨ, ਮਨ, ਧਨ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਹੋਕੇ ਚਲੋ। ਕਿਵੇਂ ਚਲੋ! ਉਸਦਾ ਆਦਰਸ਼ ( ਪ੍ਰਮਾਣ) ਇਹ (
ਬਾਬਾ) ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਤਨ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਤਨ, ਮਨ , ਧਨ ਸਭ ਕੁਝ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰ ਉਹਨਾਂ
ਦਾ ਹੋਕੇ ਚਾਲ ਰਹੇ ਹਨ। ਇੰਵੇਂ ਫਾਲੋ ਫਾਦਰ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੁਝ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਅਤੇ ਮੂੰਝਣ ਦੀ ਗੱਲ
ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਿੱਧੀ ਸਾਫ਼ ਗੱਲ ਹੈ। ਤਾਂ ਹੁਣ ਚਲਦੇ ਰਹੋ। ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ ਸੁਣੋਂ ਬਹੁਤ ਅਤੇ ਧਾਰਨ ਕਰੋ
ਘੱਟ। ਨਹੀਂ ਸੁਣੋਂ ਘੱਟ ਧਾਰਨ ਕਰੋ ਵੱਧ। ਜੋ ਸੁਣਦੇ ਹੋ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਲਿਆਓ
ਉਸਦਾ ਪੁਰਾ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੇ ਰਹੋ। ਆਪਣੀ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਂਦੇ ਰਹੋ। ਇੰਵੇਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੇ
ਰਹੋ, ਸੁਣਦੇ ਰਹੋ...। ਨਹੀਂ। ਅੱਜ ਜੋ ਸੁਣਿਆ ਉਸਨੂੰ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਵੇ, ਬਸ ਅਸੀਂ
ਅੱਜ ਤੋਂ ਉਸੇ ਸਟੇਟ ਵਿੱਚ ਚਲਾਂਗੇ। ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਵਸ਼ ਵਿੱਚ ਹੋ ਕੇ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੇ
ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅਜਿਹੀ ਦਿਨਚਰਿਆ ਬਣਾਵਾਂਗੇ ,ਆਪਣਾ ਅਜਿਹਾ ਚਾਰਟ ਰੱਖਾਂਗੇ। ਜੇਕਰ ਇਸਨੂੰ ਕੋਈ
ਪ੍ਰੈਕਟੀਕਲ ਪ੍ਰੈਕਟਿਸ ਵਿੱਚ ਲਿਆਵੈ ਤਾਂ ਤੇ ਵੇਖੋ ਕਿ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ। ਤਾਂ ਹੁਣ ਜੋ ਕਿਹਾ ਨਾਂ, ਉਸਨੂੰ
ਪ੍ਰੈਕਟਿਕਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਉਣਾ। ਜੋ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, ਜੋ ਸੁਣਦੇ ਹੋ ਉਹ ਕਰੋ। ਬਸ। ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਸਿਰਫ
ਕਰਨੀ ਦੇ ਉਪਰ ਜ਼ੋਰ ਦੇਵੋ। ਸਮਝਾ। ਜਿਵੇਂ ਬਾਪ ਅਤੇ ਦਾਦਾ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾ ਨਾਲ ਜਾਣਦੇ ਹੋ
ਨਾ, ਇਵੇਂ ਹੁਣ ਫਾਲੋ ਕਰੋ। ਇਵੇਂ ਫਾਲੋ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜੋ ਸਪੂਤ ਬੱਚੇ ਹਨ ਅਤੇ ਮਿੱਠੇ -ਮਿੱਠੇ ਬੱਚੇ
ਹਨ , ਅਜਿਹੇ ਬੱਚਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਯਾਦਪਿਆਰ ਅਤੇ ਗੁਡਮੋਰਨਿੰਗ।
ਦੂਜੀ ਮੁਰਲੀ -:1957
ਗੀਤ :-
ਮੇਰਾ ਛੋਟਾ ਸਾ ਦੇਖੋ ਸੰਸਾਰ ਹੈ...।
ਇਹ ਗੀਤ ਕਿਹੜੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿਓਂਕਿ ਇਸ ਸੰਗਮ ਦੇ ਸਮੇਂ ਹੀ ਸਾਡਾ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੁਲ ਦਾ
ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡਾ ਕਿਹੜਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹੈ, ਇਹ ਨੰਬਰਵਾਰ ਦਸੱਦੇ ਹਨ। ਅਸੀਂ ਪਰਮਪਿਤਾ
ਪਰਮਾਤਮਾ ਸ਼ਿਵ ਦੇ ਪੋਤਰੇ ਹਾਂ, ਬ੍ਰਹਮਾ ਸਰਸਵਤੀ ਦੀ ਮੁੱਖ ਸੰਤਾਨ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਨੂੰ ਸ਼ੰਕਰ ਸਾਡੇ ਤਾਇਆ
ਜੀ ਹਨ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਭੈਣ - ਭਰਾ ਹੋਏ। ਇਹ ਹੈ ਸਾਡਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਸੰਸਾਰ.... ਇਸ ਦੇ
ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਸਬੰਧ ਰਚਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਸਮੇਂ ਦਾ ਐਨਾ ਹੀ ਸੰਬੰਧ ਕਹਾਂਗੇ। ਵੇਖੋ ਸਾਡਾ ਸੰਬੰਧ
ਕਿੰਨੀ ਵੱਡੀ ਅਥਾਰਟੀ ਨਾਲ ਹੈ! ਸਾਡਾ ਗ੍ਰੈਂਡ ਪਾਪਾ ਹੈ ਸ਼ਿਵ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿੰਨਾ ਭਾਰੀ ਹੈ,
ਉਹ ਸਾਰੀ ਮਨੁੱਖ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦਾ ਬੀਜਰੂਪ ਹੈ। ਸ੍ਰਵ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦਾ ਕਲਿਆਣਕਾਰੀ ਹੋਣ ਦੇ ਕਾਰਣ ਉਨ੍ਹਾਂ
ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਹਰ - ਹਰ ਭੋਲੇਨਾਥ ਸ਼ਿਵ ਮਹਾਦੇਵ। ਉਹ ਸਾਰੀ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦਾ ਦੁਖ ਹਰਤਾ,
ਸੁਖ ਕਰਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਵਾਰਾ ਸਾਨੂੰ ਸੁੱਖ - ਸ਼ਾਂਤੀ - ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦਾ ਬੜਾ ਹੱਕ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਸ਼ਾਂਤੀ
ਵਿੱਚ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਕਰਮਬੰਧਨ ਦਾ ਹਿਸਾਬ - ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਪਰ ਇਹ ਦੋਨੋ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਦੇ
ਆਧਾਰ ਤੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਜਦ ਤਕ ਪਿਤਾ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਦਾ ਪੂਰਾ ਵਰਸਾ ਲੈ, ਪਿਤਾ ਤੋੰ ਸਰਟੀਫਿਕੇਟ ਨਹੀਂ
ਮਿਲਿਆ ਹੈ, ਓਦੋਂ ਤਕ ਉਹ ਵਰਸਾ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਦੇਖੋ, ਬ੍ਰਹਮਾ ਦੇ ਉੱਪਰ ਕਿੰਨਾ ਵੱਡਾ ਕੰਮ ਹੈ-
ਮਲੇਛ 5 ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਲੀ ਅਪਵਿੱਤਰ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਗੁਲਗੁਲ ਬਨਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਹੜ੍ਹੇ ਅਲੌਕਿਕ
ਕੰਮ ਦਾ ਉਜੂਰਾ (ਮੁਨਾਫ਼ਾ) ਫਿਰ ਸਤਯੁੱਗ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਨੰਬਰ ਸ਼੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਪਦਵੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਹੁਣ
ਵੇਖੋ ਪਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਤੁਹਾਡਾ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਬੰਧ ਹੈ! ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਣਾ
ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਹਰ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਪੁੱਛੇ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਚੁਕੇ ਹਾਂ?
ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਬਾਪ ਆਇਆ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਕੰਪਲੀਟ ਵਰਸਾ ਲੈ ਲਈਏ।
ਸਟੂਡੇੰਟ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ ਸੰਪੂਰਨ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰਕੇ ਸਕਾਲਰਸ਼ਿਪ ਲੈਣਾ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾ ਨੰਬਰ ਲਾਟਰੀ
ਕਿਓੰ ਨਾ ਵਿਨ ਕਰੀਏ! ਉਹ ਹੈ ਵਿਜੇ ਮਾਲਾ ਵਿੱਚ ਪਿਰੋਏ ਜਾਣਾ। ਬਾਕੀ ਕੋਈ ਹਨ ਜੋ ਦੋ ਲੱਡੂ ਫੜਕੇ
ਬੈਠੇ ਹਨ, ਇਥੋਂ ਦਾ ਵੀ ਹੱਦ ਦਾ ਸੁੱਖ ਲਵਾਂ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਵੀ ਬੈਕੁੰਠ ਵਿੱਚ ਕੁਝ-ਨ-ਕੁਝ ਸੁਖ ਲੈ
ਲਵਾਂਗੇ, ਅਜਿਹੇ ਵਿਚਾਰਵਾਨ ਨੂੰ ਮੱਧਿਅਮ ਅਤੇ ਕਨਿਸ਼ਠ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥੀ ਕਹਾਂਗੇ, ਨਾ ਕਿ ਸਰਵੋਤਮ
ਪੁਰਸ਼ਾਰਥੀ। ਜਦੋਂ ਬਾਪ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਆਨਾਕਾਨੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਕਿਓੰ ਕਰਦੇ ਹਨ? ਤਾਂ
ਗੁਰੂਨਾਨਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਤੇ ਦਾਤਾ ਹੈ, ਸਮਰੱਥ ਹੈ ਪਰੰਤੂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਲੈਣ ਦੀ ਵੀ ਤਾਕਤ
ਨਹੀਂ, ਕਹਾਵਤ ਹੈ ਦੇਂਦਾ ਦੇ, ਲੈਂਦੇ ਥੱਕ ਪਾਵੈ ( ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਲੇਕਿਨ ਲੈਣ ਵਾਲਾ ਥੱਕ
ਜਾਂਦਾ ਹੈ) ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੋਵੇਗਾ ਅਸੀਂ ਕਿਓੰ ਨਹੀਂ ਚਾਹਵਾਂਗੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਵੀ ਇਹ ਪਦਵੀ
ਪਾਈਏ ਪਰੰਤੂ ਵੇਖੋ ਬਾਬਾ ਕਿੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ ਕਿੰਨੀ ਵਿਘਨ ਪੈਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਓੰ? ਹੁਣ
ਮਾਇਆ ਦਾ ਰਾਜ ਖ਼ਤਮ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਮਾਇਆ ਨੇ ਸਾਰਾ ਸਾਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹੀ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ
ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਸਾਰਾ ਰਸ ਸਮਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਸਬੰਧਾਂ ਦੀ ਰਸਨਾ ਮਿਲਦੀ ਹੈ
ਤਾਂ ਹੀ ਤਵਮੇਵ ਮਾਤਾਸ਼ਚ ਪਿਤਾ… ਆਦਿ ਇਹ ਮਹਿਮਾ ਉਸ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਗਾਈ ਹੋਈ ਹੈ, ਤਾਂ ਬਲਿਹਾਰੀ ਇਸ
ਵਕ਼ਤ ਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਜਿਹਾ ਸੰਬੰਧ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਤਾਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਲ ਇਨਾਂ ਸੰਪੂਰਨ ਸਬੰਧ ਜੋੜਨਾ ਹੈ ਜੋ 21 ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਲਈ ਸੁੱਖ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ
ਜਾਵੇ, ਇਹ ਹੈ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਦੀ ਸਿੱਧੀ। ਪਰ 21 ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣ ਠੰਡੇ ਨਾ ਹੋ ਜਾਣਾਂ। ਇੰਵੇਂ ਨਹੀਂ
ਸੋਚਨਾ ਕਿ 21 ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਲਈ ਇਨਾਂ ਇਸ ਵਕ਼ਤ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਵੀ ਕਰੀਏ, ਫਿਰ ਵੀ 21 ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਬਾਦ
ਡਿੱਗਣਾ ਹੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਿੱਧੀ ਕੀ ਹੋਈ? ਪਰੰਤੂ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਆਤਮਾਵਾਂ ਦੀ ਜਿੰਨੀ ਸ੍ਰਵੋਤਮ ਸਿੱਧੀ
ਮੁਕੱਰਰ ਹੈ ਉਹ ਤਾਂ ਮਿਲੇਗੀ ਨਾ! ਬਾਪ ਆਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸੰਪੂਰਨ ਸਟੇਜ਼ ਤੇ ਪਹੁੰਚਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰੰਤੂ
ਅਸੀਂ ਬੱਚੇ ਬਾਬਾ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਡਿਗਾਂਗੇ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਬਾਪ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ
ਹੈ। ਹੁਣ ਕਮੀ ਹੋਈ ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ, ਸਤਿਯੁਗ, ਤ੍ਰੇਤਾ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸੁੱਖ ਇਸ ਜਨਮ ਦੇ
ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਤੇ ਆਧਾਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਓੰ ਨਾ ਪੂਰਾ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰ ਆਪਣਾ ਸ੍ਰਵੋਤਮ ਪਾਰਟ ਵਜਾਈਏ !
ਕਿਓੰ ਨਾ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਕਰ ਉਹ ਵਰਸਾ ਲਈਏ। ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਮਨੁੱਖ ਸਦਾ ਸੁੱਖ ਦੇ ਲਈ ਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਸੁੱਖ
ਦੁੱਖ ਤੋਂ ਨਿਆਰੇ ਹੋਣ ਦੇ ਲਈ ਕੋਈ ਪੁਰਸ਼ਾਰਥ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਉਹ ਤਾਂ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਅੰਤ ਵਿਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ
ਆਵੇ ਸਾਰੀਆਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇ, ਪਵਿੱਤਰ ਬਣਾ ਪਾਰਟ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨਗੇ। ਇਹ ਤਾਂ ਭਗਵਾਨ ਦਾ
ਕੰਮ ਹੈ ਉਹ ਆਪਣੇ ਮੁਕਰਰ ਸਮੇਂ ਤੇ ਆਪੇ ਹੀ ਆਕੇ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਵੀ
ਪਾਰਟ ਵਿੱਚ ਆਉਣਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ ਤਾਂ ਕਿਓੰ ਨਾ ਸਰਵੋਤਮ ਪਾਰਟ ਵਜਾਈਏ।
ਅੱਛਾ - ਮਿੱਠੇ- ਮਿੱਠੇ ਬੱਚਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਮਾਂ ਦਾ ਯਾਦ ਪਿਆਰ। ਓਮ ਸ਼ਾਂਤੀ।
ਵਰਦਾਨ:-
ਬਾਬਾ
ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਸਮ੍ਰਿਤੀ ਨਾਲ ਕਾਰਣ ਨੂੰ ਨਿਵਾਰਨ ਵਿੱਚ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਚਲ ਅਡੋਲ ਭਵ :
ਕੋਈ ਵੀ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀ ਜੋ
ਭਾਵੇਂ ਹਲਚਲ ਵਾਲੀ ਹੋਵੇ ਪਰ ਬਾਬਾ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਅਚਲ ਬਣੇਂ। ਜਦ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਦੇ ਚਿੰਤਨ ਵਿੱਚ ਚਲੇ
ਜਾਂਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਕਾਰਨ ਦੇ ਬਜਾਏ ਨਿਵਾਰਨ ਵਿੱਚ ਚਲੇ ਜਾਓ ਤਾਂ
ਕਾਰਨ ਹੀ ਨਿਵਾਰਨ ਬਣ ਜਾਵੇ ਕਿਓਂਕਿ ਮਾਸਟਰ ਸ੍ਰਵਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ
ਚੀਂਟੀ ਸਮਾਨ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਸਿਰਫ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਕਿਓਂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਸੋਚਣ ਦੀ ਬਜਾਏ, ਜੋ ਹੋਇਆ ਉਸ ਵਿਚ
ਕਲਿਆਣ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਸੇਵਾ ਸਮਾਈ ਹੋਈ ਹੈ.. ਭਾਵੇਂ ਰੂਪ ਸਰਕਮਸਟਾਂਸ਼ ਦਾ ਹੋਵੇ ਪਰ ਸਮਾਈ ਸੇਵਾ
ਹੈ - ਇਸ ਰੂਪ ਨਾਲ ਵੇਖੋਗੇ ਤਾਂ ਅਚਲ ਅਡੋਲ ਰਹੋਗੇ।
ਸਲੋਗਨ:-
ਇੱਕ ਬਾਪ ਦੇ
ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਕਿਸੀ ਵੀ ਆਤਮਾ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਿੱਚ ਆ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ।