02.04.20          Morning Nepali Murli          Om Shanti       BapDada    Madhuban


“ मीठे बच्चे– बाबा ले तिमी आत्माहरूसँग कुराकानी गर्नुहुन्छ , तिमी आएका छौ बाबाको पासमा २१ जन्मको लागि आफ्नो जीवन बीमा गर्न । तिम्रो जीवन यस्तो सुरक्षित हुन्छ जसबाट तिमी अमर बन्छौ।”

प्रश्न:–
मनुष्यले पनि आफ्नो जीवन बीमा (लाइफ इनश्योर) गराउँछन् र तिमी बच्चाहरूले पनि, दुवैमा फरक के छ?

उत्तर:–
मनुष्यले आफ्नो जीवन बीमा गराउँछन्, जसबाट आफू मरियो भने परिवारलाई पैसा मिलोस्। तिमी बच्चाहरूले बीमा गर्छौ जसबाट २१ जन्म हामी मर्दै नमरौं। अमर बनौं। सत्ययुगमा कुनै बीमा कम्पनी हुँदैन। अहिले तिमी आफ्नो जीवन बीमा गर्छौ फेरि कहिल्यै मर्दैनौ– यो खुशी रहनु पर्छ।

गीत:–
यह कौन आज आया सवेर सवेर...

ओम् शान्ति ।
रूहानी बाबा बसेर रूहानी बच्चाहरूसँग कुराकानी (रुहरिहान) गर्नुहुन्छ, तिमी बच्चाहरूलाई थाहा छ– बाबाले हामीलाई २१ जन्म त के ४०-५० जन्मको लागि बीमा गरिरहनु भएको छ। उनीहरूले बीमा गर्छन् किनकि मरे भने आफ्नो परिवारलाई पैसा मिल्छ। तिमी बीमा गर्छौ २१ जन्मको लागि मर्दै नमरौं भनेर। अमर बनाउनु हुन्छ नि। तिमी अमर थियौ, मूलवतन पनि अमरलोक हो। त्यहाँ मर्ने-बाँच्ने कुरा रहँदैन। त्यो हो आत्माहरूको निवास स्थान। अब यो कुराकानी बाबा आफ्ना बच्चाहरूसँग गर्नुहुन्छ, अरू कसैसँग गर्नु हुन्न। जो आत्माले आफूलाई जानेका छन्, उनीहरूसँग कुरा गर्नुहुन्छ। बाँकी अरू कसैले बाबाको भाषा बुझ्दैनन्। प्रदर्शनीमा यतिका आउँछन् तिम्रो भाषालाई कहाँ बुझ्छन् र! कोही मुश्किलले केही बुझ्छन्। तिमीलाई पनि सम्झाउँदा-सम्झाउँदा कति वर्ष भएको छ तर पनि कति थोरैले सम्झन्छन्। हुन त सेकेण्डमा बुझ्ने कुरा छ। हामी आत्माहरू जो पावन थियौं हामी नै पतित बनेका छौं, फेरि हामी नै पावन बन्नु छ। यसको लागि स्वीट फादर (मीठा बाबा)लाई याद गर्नु छ। उहाँ भन्दा मीठो (स्वीट) अरू केही पनि चीज हुँदैन। यो याद गर्नमा नै मायाको विघ्न पर्छ। यो पनि जानेका छौ– बाबा हामीलाई अमर बनाउन आउनु भएको छ। पुरुषार्थ गरेर अमर बनेर अमरपुरीको मालिक बन्नु छ। अमर त सबै बन्छन्। सत्ययुगलाई भनिन्छ नै अमरलोक। यो हो मृत्युलोक। यो अमर कथा हो, यस्तो होइन केवल शंकरले पार्वतीलाई अमरकथा सुनाए। त्यो त सबै हो भक्तिमार्गको कुरा। तिमी बच्चाहरू केवल म एकबाट नै सुन। म एकलाई याद गर। ज्ञान मैले मात्र दिन सक्छु। ड्रामा योजना अनुसार सारा दुनियाँ तमोप्रधान बनेको छ। अमरपुरीमा राज्य गर्नु– त्यसलाई नै अमर पद भनिन्छ। त्यहाँ बीमा कम्पनी आदि हुँदैनन्। अहिले तिम्रो जीवन बीमा गरिरहनु भएको छ। तिमी कहिल्यै मर्दैनौ। यो बुद्धिमा खुशी रहनु पर्छ। हामी अमरपुरीको मालिक बन्छौ, त्यसैले अमरपुरीलाई याद गर्नुपर्छ। मूलवतन हुँदै जानुपर्छ। यो पनि मनमनाभव हुन जान्छ। मूलवतन हो मनमनाभव, अमरपुरी हो मध्याजित भव। हरेक कुरामा दुई अक्षर नै आउँछन्। तिमीलाई कति प्रकारले अर्थ सम्झाउनु हुन्छ ताकि बुद्धिमा बसोस्। सबैभन्दा धेरै मेहनत छ नै यसमा। आफूलाई आत्मा निश्चय गर्नु। हामी आत्माले यो जन्म लिएका छौं। ८४ जन्ममा भिन्न-भिन्न नाम, रूप, देश, काल फेर्दै आएका छौं। सत्ययुगमा यति जन्म, त्रेतामा यति– यो पनि धेरै बच्चाहरू भुल्छन्। मुख्य कुरा हो आफूलाई आत्मा सम्झेर स्वीट बाबालाई याद गर्नु। उठ्दा-बस्दा यो बुद्धिमा रह्यो भने खुशी रहन्छ। फेरि बाबा आउनु भएको छ, जसलाई हामी आधा कल्प याद गर्थ्यौ आउनुहोस् आएर पावन बनाउनुहोस्। पावन रहन्छन् मूलवतनमा र अमरपुरी सत्ययुगमा। भक्तिमा मनुष्य पुरुषार्थ गर्छन् मुक्तिमा वा कृष्णपुरीमा जानको लागि। मुक्ति भन अथवा निर्वाणधाम भन, वानप्रस्थ अक्षर ठीक छ। वानप्रस्थी त शहरमा नै रहन्छन्। संन्यासीहरू त घरबार छोडेर जंगलमा जान्छन्। आजकलका वानप्रस्थीमा कुनै दम छैन। संन्यासी त ब्रह्मलाई भगवान भन्छन्। ब्रह्मलोक भन्दैनन्। अहिले तिमी बच्चाहरूलाई थाहा छ– पुनर्जन्म त कसैको पनि बन्द हुँदैन। आ-आफ्नो पार्ट सबैले खेल्छन्। आवागमनबाट कहिल्यै छुट्दैनन्। यस समयमा करोडौं मनुष्य छन् र अरू पनि आउँदै रहन्छन्, पुनर्जन्म लिदै रहन्छन्। फेरि फस्ट फ्लोर खाली हुन्छ। मूल वतन हो फस्ट फ्लोर, सूक्ष्म वतन हो सेकेण्ड फ्लोर। यो हो थर्ड फ्लोर अथवा यसलाई ग्राउण्ड फ्लोर भन। अरू कुनै फ्लोर (तल्ला) छँदै छैन। उनीहरू त सम्झन्छन्– तारामा पनि दुनियाँ छ। यस्तो छैन। फस्ट फ्लोर (पहिलो तल्ला) मा आत्माहरू रहन्छन्। बाँकी मनुष्यहरूको लागि त यो दुनियाँ हो।

तिमी बेहदका वैरागी बच्चाहरू हौ। तिमीले यस पुरानो दुनियाँमा रहेर पनि यी आँखाद्वारा सबै देखेर पनि देख्नु छैन। यो हो मुख्य पुरुषार्थ किनकि यो सबै खतम हुन्छ। यस्तो पनि होइन संसार बनेकै छैन। बनेको छ तर यसबाट वैराग्य हुन्छ अर्थात् सारा पुरानो दुनियाँबाट वैराग्य। भक्ति, ज्ञान र वैराग्य। भक्तिपछि हुन्छ ज्ञान, फेरि भक्तिको वैराग्य हुन्छ। बुद्धिबाट सम्झन्छौ यो पुरानो दुनियाँ हो। यो हाम्रो अन्तिम जन्म हो, अब सबै फर्केर जानु छ। साना बच्चाहरूलाई पनि शिवबाबाको याद दिलाउनु पर्छ। उल्टो-सुल्टो खान-पान आदिको कुनै राख्नु हुँदैन। सानो उमेरबाट जस्तो आदत बनायो त्यस्तै आदत पर्छ। आजकल सङ्गको दोष धेरै दूषित छ। सङ्गले तार्छ, कुसङ्ग डुबाउँछ... यो विषय सागर वेश्यालय हो। सत्य त एकै परमपिता परमात्मा हुनुहुन्छ। ईश्वर एक हुनुहुन्छ (गड इज वन) भनिन्छ। उहाँ आएर सत्य कुरा सम्झाउनु हुन्छ। बाबा भन्नुहुन्छ– हे रूहानी बच्चाहरू! म तिम्रो बाबा तिमीसँग कुराकानी गरिरहेको छु। मलाई तिमी बोलाउँछौ नि। उहाँ नै ज्ञानको सागर, पतित-पावन हुनुहुन्छ। नयाँ सृष्टिका रचयिता हुनुहुन्छ। पुरानो सृष्टिको विनाश गराउनु हुन्छ। यो त्रिमूर्ति त प्रसिद्ध छ। उच्च भन्दा उच्च हुनुहुन्छ शिव। ठीक छ, फेरि सूक्ष्म वतनमा छन् बह्मा-विष्णु-शंकर। उनीहरूको साक्षात्कार पनि हुन्छ किनकि पवित्र छन् नि। उनीहरूलाई चैतन्यमा यी आँखाबाट देख्न सकिंदैन। धेरै नवधा भक्तिबाट देख्न सकिन्छ। मानौं कोही हनुमान्को भक्त छ भने उनको साक्षात्कार हुन्छ। शिवका भक्तलाई त झूटो कुरा बताइएको छ– परमात्मा अखण्ड स्वरूप हुनुहुन्छ। बाबा भन्नुहुन्छ– म त यति सानो बिन्दु छु। उनीहरू भन्छन्– अखण्ड ज्योति स्वरूप अर्जुनलाई देखाइयो। उनले भने, पुग्यो म सहन गर्न सक्दिनँ। उनलाई साक्षात्कार भयो, यो गीतामा लेखिएको छ। मनुष्यहरू सम्झन्छन्– अखण्ड ज्योतिको साक्षात्कार भयो। अब बाबा भन्नुहुन्छ– यो सबै भक्तिमार्गको कुरा दिलखुश गर्नको लागि हो। म त भन्दै भन्दिनँ– म अखण्ड ज्योति-स्वरूप हुँ। जसरी बिन्दु समान तिम्रो आत्मा छ त्यस्तै म हुँ। जसरी तिमी ड्रामाको बन्धनमा छौ, त्यस्तै म पनि ड्रामाको बन्धनमा बाँधिएको छु। सबै आत्माहरूलाई आ-आफ्नो पार्ट मिलेको छ। पुनर्जन्म त सबैले लिनु नै छ। नम्बरवार त सबैले आउनु नै छ। पहिलो नम्बरवाला फेरि तल जान्छन्। कति कुरा बाबा सम्झाउनु हुन्छ। यो सम्झाइएको छ– सृष्टि रूपी चक्र घुमिरहन्छ। जसरी दिनपछि रात आउँछ त्यस्तै कलियुगपछि सत्ययुग, त्रेता... फेरि संगमयुग आउँछ। संगम युगमा नै बाबा परिवर्तन गर्नुहुन्छ। जो सतोप्रधान थिए अब तिनै तमोप्रधान बनेका छन्। तिनै फेरि सतोप्रधान बन्छन्। बोलाउँछन् पनि, हे पतित-पावन आउनुहोस्। अब बाबा भन्नुहुन्छ– मनमनाभव। म आत्मा हुँ, मैले बाबालाई याद गर्नु छ। यो यथार्थ रूपले कसैले सम्झन्छन्। हामी आत्माहरूका पिता कति मीठो हुनुहुन्छ। आत्मा पनि मीठो छ नि। शरीर त खतम हुन्छ फेरि उनको आत्मालाई बोलाइन्छ। प्यार त आत्मासँग नै हुन्छ नि। संस्कार आत्मा नै रहन्छ। आत्मा नै पढ्छ, सुन्छ, देह त खतम हुन्छ। म आत्मा अमर हुँ। फेरि तिमी मेरो लागि किन रून्छौ? यो त देह-अभिमान हो नि। तिम्रो देहमा प्यार छ, हुनुपर्छ आत्मामा प्यार। अविनाशी चीजमा प्यार हुनुपर्छ। विनाशी चीजमा प्यार भयो भने लडाईं झगडा गरिरहन्छन्। सत्ययुगमा हुन्छ देही-अभिमानी, त्यसैले खुशीले एक शरीर छोडेर अर्को लिन्छन्। रुने कराउने केही पनि हुँदैन।

तिमी बच्चाहरूले आफ्नो आत्म-अभिमानी अवस्था बनाउनको लागि धेरै अभ्यास गर्नुपर्छ– म आत्मा हुँ, आफ्नो भाइ आत्मालाई बाबाको सन्देश सुनाउँदै छु, मेरो भाइले यी अंगहरूद्वारा सुन्छ, यस्तो अवस्था जमाऊ। बाबालाई याद गर्दै रह्यौ भने विकर्म विनाश भइरहन्छ। स्वयंलाई पनि आत्मा सम्झ, उनलाई पनि आत्मा सम्झ तब पक्का आदत हुन्छ। यो हो गुप्त मेहनत। अन्तर्मुखी भएर यस अवस्थालाई पक्का गर्नु छ। जति समय निकाल्न सक्छौ त्यति यसमा लगाऊ। ८ घण्टा त धन्धा आदि गर। निद्रा पनि गर। बाँकी यसमा लगाऊ। ८ घण्टासम्म पुर्याउनु छ, तब तिमीलाई धेरै खुशी रहन्छ। पतित-पावन बाबा भन्नुहुन्छ– मलाई याद गर्यौ भने तिम्रो विकर्म विनाश हुन्छ। ज्ञान तिमीलाई अहिले नै संगम युगमा मिल्छ। महिमा सारा यस संगमयुगको छ, जबकि बाबा बसेर तिमीलाई ज्ञान सम्झाउनु हुन्छ। यसमा कुनै स्थूल कुरा छैन। यो जुन तिमी लेख्छौ त्यो सबै खतम हुन्छ। नोट पनि त्यसैले गर्छन् ताकि प्वाइन्टहरू नोट गर्यो भने याद रहन्छ। कसैको बुद्धि तीक्ष्ण छ भने बुद्धिमा याद रहन्छ। नम्बरवार त छन् नि। मुख्य कुरा, बाबालाई याद गर्नु छ र सृष्टि चक्रलाई याद गर्नु छ। कुनै विकर्म गर्नु छैन। गृहस्थ व्यवहारमा पनि रहनु छ। पवित्र अवश्य बन्नु छ। कुनै विकारी ख्याल हुने बच्चाहरू सम्झन्छन्– मलाई यी फलानी धेरै राम्रो लाग्छ। यिनीसँग म गन्धर्वी विवाह गरुँ। तर यो गन्धर्वी विवाह त तब गराइन्छ जब मित्र-सम्बन्धी धेरै हैरान गर्छन्। उनलाई बचाउनको लागि। यस्तो सबैले कहाँ भन्छन् र म गन्धर्वी विवाह गर्छु। उनीहरू कहिल्यै पवित्र रहन सक्दैनन्। पहिलो दिनमा नै गएर नालीमा खस्छन्। नाम-रूपमा दिल लाग्छ। यो त धेरै खराब कुरा हो। गन्धर्वी विवाह गर्नु, कुनै सानीमाको घर होइन। एक-अर्कासँग दिल लाग्यो भने भन्छन् गन्धर्वी विवाह गरुँ। यसमा सम्बन्धीहरूले धेरै खबरदार रहनु पर्छ। सम्झिनुपर्छ यो बच्चा कामको छैन। जोसँग दिल लाग्यो उसबाट हटाउनु पर्छ। नत्र कुरा गरिरहन्छन्। यस सभामा धेरै खबरदारी राख्नुपर्छ। पछि गएर नियम अनुसार सभा लाग्छ। यस्ता-यस्ता ख्याल गर्नेलाई आउन दिइने छैन।

जो बच्चाहरू रूहानी सेवामा तत्पर रहन्छन्, जो योगमा रहेर सेवा गर्छन्, उनै सत्ययुगी राजधानी स्थापना गर्नमा मदतगार बन्छन्। सेवाधारी बच्चाहरूलाई बाबाले निर्देशन दिनुहुन्छ– आराम हराम हो। जो धेरै सेवा गर्छन् उनीहरू अवश्य राजा-रानी बन्छन्। जो-जो मेहनत गर्छन्, आफू समान बनाउँछन्, उनमा ताकत पनि रहन्छ। स्थापना त ड्रामा अनुसार हुनु नै छ। राम्ररी सबै प्वाइन्टहरू धारण गरेर फेरि सेवामा लाग्नुपर्छ। आराम पनि हराम हो। सेवा नै सेवा, तब नै उच्च पद पाउँछौ। बादल आयो अनि रिफ्रेश भएर गयो सेवामा। सेवा त तिम्रो धेरै हुन्छ। भिन्न-भिन्न प्रकारका चित्र निस्किन्छन्, जुन कुरा मनुष्यले छिट्टै बुझ्छन्। यी चित्र आदिमा पनि सुधार हुँदै जान्छ। यसमा पनि जो हाम्रा ब्राह्मण कुलका हुन्छन् उनीहरू राम्ररी बुझ्छन्। सम्झाउनेवाला राम्रा छन् भने केही बुझ्छन्। जो राम्ररी धारणा गर्छन्, बाबालाई याद गर्छन्– उनको चेहराबाट नै थाहा हुन्छ। बाबा हामी त हजुरबाट पूरा वर्सा लिन्छौं। उनको मनमा खुशीको ढोल बजिरहन्छ, सेवाको धेरै सोख हुन्छ। रिफ्रेश भए अनि भागे। सेवाको लागि हरेक सेन्टरबाट धेरै तयार हुनुपर्छ। तिम्रो सेवा त धेरै फैलिदै जान्छ। तिम्रो साथमा मिल्दै जान्छन्। आखिर एक दिन संन्यासी पनि आउने छन्। अहिले त उनीहरूको राजाई छ। उनीहरूको खुट्टामा पर्छन्, पुज्छन्। बाबा भन्नुहुन्छ– यो भूत पूजा हो। मेरो त खुट्टा नै छैन, त्यसैले पुज्न पनि दिन्नँ। मैले त यो तन सापट लिएको छु त्यसैले यिनलाई भाग्यशाली रथ भनिन्छ।

यस समयमा तिमी बच्चाहरू धेरै सौभाग्यशाली हौ किनकि तिमी यहाँ ईश्वरीय सन्तान हौ। गायन पनि छ आत्मा परमात्मा अलग रहे बहुकाल....। जो धेरै कालदेखि अलग रहेका छन् तिनै आउँछन्, उनलाई नै आएर पढाउँछु। कृष्णको लागि कहाँ भन्न सकिन्छ र! उनी त पूरा ८४ जन्म लिन्छन्। यो हो उनको अन्तिम जन्म, त्यसैले नाम पनि यी एकको श्याम-सुन्दर परेको छ। शिवको बारेमा त कसैलाई थाहा छैन, उहाँ के चीज हो। यो कुरा बाबाले नै आएर बताउनु हुन्छ–। म हुँ परम आत्मा, परमधाममा रहनेवाला हुँ। तिमी पनि त्यहाँ रहनेवाला हौं। म सुप्रिम पतित-पावन हुँ। तिमी अहिले ईश्वरीय बुद्धिवाला बनेका छौ। ईश्वरको बुद्धिमा जुन ज्ञान छ त्यो तिमीलाई सुनाइरहनु भएको छ। सत्ययुगमा भक्तिको कुरा हुँदैन। यो ज्ञान तिमीलाई अहिले मिलिरहेको छ। अच्छा।

मीठे-मीठे सिकीलधे बच्चाहरूप्रति माता-पिता बापदादाको याद-प्यार एवं गुडमर्निङ्ग। रूहानी बाबाको रूहानी बच्चाहरूलाई नमस्ते। रूहानी बच्चाहरूको रूहानी बाबालाई गुडमर्निङ्ग, नमस्ते।

धारणाको लागि मुख्य सारः–
१) अन्तर्मुखी भएर आफ्नो अवस्था जमाउनु छ, अभ्यास गर्नु छ– म आत्मा हुँ, आफ्नो भाइलाई बाबाको सन्देश दिंदैछु... यस्तो आत्म-अभिमानी बन्ने गुप्त मेहनत गर्नु छ।

२) रूहानी सेवाको सोख राख्नु छ। आफू समान बनाउने मेहनत गर्नु छ। सङ्गदोष धेरै गन्दा छ, त्यसबाट आफ्नो सम्भाल गर्नु छ। उल्टो खान-पिनको आदत राख्नु छैन।

वरदान:–
ईश्वरीय सेवाधारीको स्मृतिद्वारा सहज यादको अनुभव गर्ने सहजयोगी भव

ईश्वरीय सेवाधारी अर्थात् जो ईश्वर वा बाबाले सेवा दिनु भएको छ, त्यसै सेवामा सदा तत्पर रहनेवाला। सदा यही नशा रहोस्– हामीलाई स्वयं भगवानले सेवा दिनु भएको हो। कार्य गर्दा, जसले कार्य दिएको छ उसलाई कहिल्यै भुलिंदैन। त्यसैगरी कर्मणा सेवामा पनि यो स्मृति रहोस्– बाबाको डाइरेक्शन अनुसार गरिरहेका छु, त्यसपछि सहज यादको अनुभव गर्दै सहजयोगी बन्ने छौ।

स्लोगन:–
सधैं ईश्वरीय विद्यार्थी जीवनको स्मृति रह्यो भने माया समीप आउन सक्दैन।