14.04.21 Morning Nepali Murli Om Shanti BapDada Madhuban
“मीठे ब च्चे –
अन्तर्मुखी बनेर ज्ञान रूप अवस्थामा रहेर यी महावाक्य हरू लाई धारण गर्यौ भने आफ्नो
र अन्य आत्माहरूको कल्याण गर्न सक्छौ , आफ्नो मन वा दिल रूपी मन्दिरलाई ईश्वरीय गुण
रूपी मूर्ति द्वारा सजा ऊ र पवित्र संकल्पको सुगन्ध फैला ऊ।”
प्रश्न:–
सर्वोत्तम
सच्चा सेवा कुनचाहिँ हो? यथार्थ सेवाको सूक्ष्म र महीन रहस्य के हो?
उत्तर:–
जब कसैबाट कुनै भूल हुन्छ उसलाई सावधान गर्नुको साथ-साथै सूक्ष्म रीतिले आफ्नो योग
शक्ति उससम्म पुर्याएर उसको अशुद्ध संकल्पलाई भस्म गर्नु, यही सर्वोत्तम सच्चा सेवा
हो। साथ-साथै आफूमाथि पनि ध्यान दिनु, मनसामा पनि कुनै अशुद्ध संकल्प उत्पन्न नहोस्।
यसमा स्वयं पनि सावधान रहनु र अरू प्रति यस्तो दिव्य सेवा गर्नु, यही सेवाको
सूक्ष्म र महीन रहस्य हो।
ओम् शान्ति ।
हरेक
पुरुषार्थी बच्चाले पहिला त अन्तर्मुख अवस्था अवश्य धारण गर्नु छ। अन्तर्मुखतामा
ठूलो कल्याण समाहित छ, यस अवस्थाद्वारा नै अचल, स्थिर, धैर्यवत, निर्माणचित इत्यादि
दैवी गुणहरूको धारणा हुन सक्छ तथा सम्पूर्ण ज्ञानमय अवस्था प्राप्त हुन सक्छ।
अन्तर्मुख नहुनाले त्यो सम्पूर्ण ज्ञान रूप अवस्था प्राप्त हुँदैन किनकि जति पनि
कुनै “महावाक्य” सम्मुख सुनिन्छ, यदि त्यसलाई गहराईमा गएर ग्रहण गरिदैन, केवल ती
महावाक्यहरूलाई सुनेर रिपीट मात्र गरिन्छ भने ती महावाक्य, वाक्य हुन्छन्। जसले
ज्ञान रूप अवस्थामा रहेर महावाक्य सुन्दैनन्, ती महावाक्यहरूमा मायाको छायाँ पर्छ।
अब यस्तो मायाको अशुद्ध भाइब्रेशनले भरिएको महावाक्य सुनेर केवल रिपीट गरेर स्वयं
सहित अरूको कल्याण हुनुको सट्टा अकल्याण हुन्छ। त्यसैले हे बच्चाहरू! एकदम
अन्तर्मुखी बन।
तिम्रो यो मन मन्दिर
सदृश्य हो। जस्तै मन्दिरबाट सदैव सुगन्ध आउँछ त्यसैगरी मन मन्दिर जब पवित्र बन्छ अनि
संकल्प पनि पवित्र इमर्ज हुन्छन्। जस्तै मन्दिरमा केवल पवित्र देवी देवताहरूको नै
चित्र राखिन्छ, नकि दैत्यहरूको। त्यस्तै तिमी बच्चाहरूले आफ्नो मन र दिल रूपी
मन्दिरलाई सर्व ईश्वरीय गुणहरूको मूर्तिद्वारा सजाइदेऊ, ती गुण हुन्– निर्मोह,
निर्लोभ, निर्भय, धैर्यवत, निरंहकार इत्यादि किनकि यी सबै तिम्रा नै दिव्य लक्षण
हुन्। तिमी बच्चाहरूले आफ्नो मन मन्दिरलाई उज्वल अर्थात् सम्पूर्ण शुद्ध बनाउनु छ।
जब मन मन्दिर उज्वल बन्छ तब नै आफ्नो उज्वल प्यारो वैकुण्ठ देशमा जान सकिन्छ।
त्यसैले अब आफ्नो मनलाई उज्वल बनाउने प्रयत्न गर्नु छ तथा मन सहित विकारी
कर्मेन्द्रियहरूलाई वश गर्नु छ। तर न केवल आफ्नो मात्र, अन्य प्रति पनि यही दिव्य
सेवा गर्नु छ।
वास्तवमा सर्भिसको
अर्थ अति सूक्ष्म र महीन छ। यस्तो होइन कसैको भूलमा केवल सावधान गर्नु छ, यतिमात्र
सेवा हो। तर होइन, उसलाई सूक्ष्म रीतिले आफ्नो योगको शक्ति पुर्याएर उसको अशुद्ध
संकल्पलाई भस्म गरिदिनु, यही सर्वोत्तम सच्चा सेवा हो र साथ-साथै आफूमाथि पनि
अटेन्शन राख्नु छ। न केवल बोली अथवा कर्मणासम्म, मनसामा पनि कुनै अशुद्ध संकल्प
उत्पन्न हुन्छ भने त्यसको भाइब्रेशन अन्यको पासमा पुगेर सूक्ष्म रीतिले अकल्याण
गर्छ, जसको बोझ स्वयंमा आउँछ र त्यही बोझ बन्धन बन्छ। त्यसैले हे बच्चाहरू! स्वयं
सावधान रहने गर फेरि अन्य प्रति त्यही दिव्य सेवा गर, यही तिमी सेवाधारी बच्चाहरूको
अलौकिक कर्तव्य हो। यस्तो सेवा गर्नेले फेरि आफ्नो लागि कसैबाट पनि सेवा लिनु
हुँदैन। हुन त कहिल्यै कुनै अनायास भूल हुन पनि सक्छ तर त्यसलाई आफ्नो बुद्धियोग
बलद्वारा सदैवको लागि करेक्ट गरिदिनु छ। यस्तो तीव्र पुरुषार्थीले थोरै पनि ईशारा
मिल्नासाथ शीघ्र महसुस गरेर परिवर्तन गरिहाल्छन् र पछिको लागि राम्रोसँग अटेन्शन
राखेर चल्छन्, यही विशाल बुद्धि बच्चाहरूको कर्तव्य हो।
हे मेरा प्राणहरू!
परमात्माद्वारा रचिएको यस अविनाशी राजस्व ज्ञानयज्ञ प्रति तन, मन, धनलाई सम्पूर्ण
रीतिले स्वाहा गर्ने रहस्य धेरै महीन छ। जुन घडी तिमीले भन्छौ– म तन मन धन सहित
यज्ञमा स्वाहा अर्थात् अर्पण भएर मरिसकेको छु, त्यस घडीदेखि लिएर आफ्नो केही पनि
रहेन। त्यसमा पनि पहिला तन, मनलाई सम्पूर्ण रीतिले सेवामा लगाउनु छ। जब सबैथोक यज्ञ
अथवा परमात्मा प्रति छ भने फेरि आफ्नो लागि केही रहन सक्दैन, धन पनि व्यर्थ गुमाउन
सकिदैन। मन पनि अशुद्ध संकल्प विकल्पतिर दौडन सक्दैन किनकि परमात्मालाई अर्पण
गरिदियौ। अब परमात्मा त हुनुहुन्छ नै शुद्ध शान्त स्वरूप। यस कारण अशुद्ध संकल्प
स्वत: शान्त हुन्छन्। यदि मन मायाको हातमा दिन्छौ भने माया भेराइटी रूप हुनाले अनेक
प्रकारको विकल्प उत्पन्न गरेर मन रूपी घोडामा आएर सवारी गर्छ। यदि कुनै बच्चालाई
अहिलेसम्म पनि संकल्प विकल्प आउँछन् भने बुझ्नुपर्छ– अझै मन पूर्ण रीतिले स्वाहा
भएको छैन अर्थात् ईश्वरीय मन बनेको छैन। त्यसैले हे सर्व त्यागी बच्चाहरू! यी गहन
रहस्यहरूलाई बुझेर कर्म गर्दै साक्षी भएर स्वयंलाई हेर्दै धेरै सावधानी पूर्वक चल्नु
छ।
स्वयं गोपी वल्लभले
तिमी आफ्ना प्रिय गोप गोपिनीहरूलाई सम्झाइरहनु भएको छ– तिमीहरू हरेकको वास्तविक
सच्चा प्रेम कुनचाहिँ हो? हे प्राणहरू! तिमीले एक अर्काको प्रेम भरी सावधानीलाई
स्वीकार गर्नु छ किनकि जति प्रिय फूल त्यति नै श्रेष्ठ हेरचाह। फूललाई मूल्यवान्
बनाउनको लागि मालीले काँडाबाट निकाल्नु नै पर्छ। त्यस्तै तिमीलाई पनि जब कुनै
सावधानी दिइन्छ भने बुझ्नुपर्छ– मानौं उसले मेरो हेरचाह गर्यो अर्थात् मेरो सेवा
गर्यो। त्यस सेवा अथवा हेरचाहलाई रिगार्ड दिनु छ, यही सम्पूर्ण बन्ने युक्ति हो। यही
ज्ञान सहित आन्तरिक सच्चा प्रेम हो। यस दिव्य प्रेममा एक अर्काको लागि धेरै रिगार्ड
हुनुपर्छ। हरेक कुरामा पहिला स्वयंलाई नै सावधान गर्नु छ, यही निर्माणचित्त अति
मधुर अवस्था हो। यसरी प्रेम पूर्वक चल्नाले तिमीलाई मानौं यहाँ नै त्यस सत्ययुगको
सुनौलो दिन आन्तरिक महसुस हुन्छ। त्यहाँ त यो प्रेम नेचुरल रहन्छ तर यस संगमको
स्वीटेस्ट समयमा एक अर्काको लागि सेवा गर्ने यो अति मीठो रमणिक प्रेम हो, यही शुद्ध
प्रेमको जगतमा गायन गरिएको छ।
तिमी हरेक चैतन्य
फूलहरू हरदम हर्षित मुख भएर रहनु छ किनकि निश्चय बुद्धि हुनाले तिम्रो नस नसमा
सम्पूर्ण ईश्वरीय ताकत समाहित छ। यस्तो आकर्षण शक्तिले आफ्नो दिव्य चमत्कार अवश्य
निकाल्छ। जस्तै सानो निर्दोष बच्चाहरू शुद्ध पवित्र भएकाले सदैव हाँसिरहन्छन् र
आफ्नो रमणिक चरित्रद्वारा सबैलाई धेरै आकर्षित गर्छन्। त्यस्तै तिमीहरू हरेकको यस्तो
ईश्वरीय रमणिक जीवन हुनुपर्छ, यसको लागि तिमीले कुनै पनि युक्तिले आफ्नो आसुरी
स्वभावमाथि जित प्राप्त गर्नु छ। जब कसैलाई हेर्दा, ऊ क्रोध विकारको वश भएर मेरो
सामुन्ने आउँछ भने उसको सामुन्ने ज्ञान रूप भएर बचपनको मीठो रीतिले मुस्कुराइरह्यौ
भने ऊ स्वयं शान्तचित्त हुनेछ अर्थात् विस्मृति स्वरूपबाट स्मृतिमा आउँछ। हुन त
उसलाई थाहा पनि हुँदैन तर सूक्ष्म रीतिले उसमाथि जित पाएर मालिक बन, यही मालिक र
बालकपनको सर्वोच्च शिरोमणि विधि हो।
ईश्वर सम्पूर्ण ज्ञान रूप हुनुहुन्छ, त्यस्तै फेरि सम्पूर्ण प्रेम रूप पनि
हुनुहुन्छ। ईश्वरमा दुवै नै क्वालिटीज भरिएको छ तर फस्ट ज्ञान, सेकेन्ड प्रेम। यदि
कोही पहिला ज्ञान रूप नबनी केवल प्रेम रूप बन्छ भने त्यस्तो प्रेमले अशुद्ध खातामा
लैजान्छ। त्यसैले प्रेमलाई मर्ज गरेर पहिला ज्ञान रूप बनेर भिन्न-भिन्न रूपमा आएको
मायामाथि जित पाएर पछाडि प्रेम रूप बन्नु छ। यदि ज्ञान विना प्रेममा आयौ भने
कहिलेकाहीँ विचलित पनि हुन्छौ। जस्तै यदि कोही ज्ञान रूप नबनी ध्यानमा जान्छन् भने
कति पटक मायामा फँस्छन्, त्यसैले बाबा भन्नुहुन्छ– प्यारा बच्चाहरू! यो ध्यान पनि
एक धागोको बन्धन जस्तै हो तर ज्ञान रूप बनेर पछाडि ध्यानमा जानाले अति मौजको अनुभव
हुन्छ। त्यसैले पहिला हो ज्ञान, पछाडि हो ध्यान। ध्यानिष्ट अवस्था भन्दा ज्ञानिष्ट
अवस्था श्रेष्ठ हो। त्यसैले हे बच्चाहरू! पहिला ज्ञान रूप बनेर फेरि प्रेम इमर्ज
गर्नु छ। ज्ञान विना केवल प्रेमले यस पुरुषार्थी जीवनमा विघ्न पार्छ।
साक्षीपनको अवस्था अति
मीठो, रमणिक र सुन्दर छ। यस अवस्थामा नै भविष्य जीवनको सारा कुरा आधारित छ। जस्तै
कसैको पासमा कुनै शारीरिक हिसाब आउँछ, त्यतिबेला यदि ऊ साक्षी, सुखरूप अवस्थामा
उपस्थित भएर त्यसलाई भोग्छ भने पास्ट कर्मको कर्मभोग चुक्ता पनि गर्छ र साथ साथ
फ्युचरको लागि सुखको हिसाब पनि बनाउँछ। त्यसैले यो साक्षीपनको सुखरूप अवस्थाले
पास्ट र फ्युचर दुवैसँग कनेक्शन राख्छ। त्यसैले यस रहस्यलाई बुझेमा कसैले पनि यस्तो
भन्ने छैन– मेरो यो सुनौलो समय केवल चुक्ता गर्नमा नै बित्यो। होइन, यही सुनौलो
पुरुषार्थको समय हो, जुन समयमा दुवै कार्य सम्पूर्ण रीति सिद्ध हुन्छन्। यस्तो दुवै
कार्यलाई सिद्ध गर्ने तीव्र पुरुषार्थी नै अतीन्द्रिय सुख वा आनन्दको अनुभवमा
रहन्छन्।
यस भेराइटी विराट
ड्रामाको हरेक कुरामा तिमी बच्चाहरूलाई सम्पूर्ण निश्चय हुनुपर्छ किनकि यो बनिबनाउ
ड्रामा बिल्कुल वफादार छ। हेर, यो ड्रामाले हरेक जीव प्राणीबाट उनीहरूको पार्ट
पूर्ण रीतिसँग बजाउँछ। हुन त कोही गलत छ, तर उसले गलत पार्ट पनि पूर्ण रीतिसँग
बजाउँछ। यो पनि पूर्व निश्चित ड्रामा हो। जब गलत र सही दुवै नै प्लानमा निश्चित छन्
भने फेरि कुनै कुरामा संशय उठाउनु, यो ज्ञान होइन किनकि हरेक एक्टरले आ-आफ्नो पार्ट
खेलिरहेका छन्। जस्तै चलचित्रमा अनेक भिन्न-भिन्न नाम रूपधारी कलाकारहरूले आ-आफ्नो
एक्टिङ गर्छन्। उनलाई हेरेर, कोहीसँग घृणा आओस् र कोहीसँग हर्षित होओस्, यस्तो
हुँदैन। थाहा छ– यो एक खेल हो, जसमा हर एकलाई आफ्नो गुड वा ब्याड पार्ट मिलेको छ।
त्यसरी नै यस अनादि बनेको चलचित्रलाई पनि साक्षी भएर एकरस अवस्थाले हर्षितमुख भएर
हेरिरहनु छ। संगठनमा यो प्वाइन्ट धेरै राम्रोसँग धारण गर्नु छ। एक अर्कालाई ईश्वरीय
रूपले हेर्नु छ, महसुसताको ज्ञान लिएर सर्व ईश्वरीय गुणहरूलाई धारणा गर्नु छ। आफ्नो
लक्ष्य स्वरूपको स्मृतिद्वारा शान्तचित्त, निर्माणचित्त, धैर्यवत, मिठास, शीतलता
इत्यादि सर्व दैवी गुण इमर्ज गर्नु छ।
धैर्यवत अवस्था धारण
गर्ने मुख्य फाउण्डेशन हो– वेट एण्ड सी। हे मेरा प्रिय बच्चाहरू! वेट अर्थात् धैर्य
गर्नु, सी अर्थात् हेर्नु। आफ्नो दिलभित्र पहिला धैर्यवत गुण धारण गरेर त्यसपछि फेरि
बाहिर विराट ड्रामालाई साक्षी भएर हेर्नु छ। जबसम्म कुनै पनि रहस्य सुन्ने समय समीप
आउँदैन, तबसम्म धैर्यवत गुणको धारणा गर्नु छ। समय आएपछि त्यस धैर्यताको गुणद्वारा
रहस्य सुन्दा कहिल्यै पनि विचलित हुँदैन। त्यसैले हे पुरुषार्थी प्राणहरू! केही समय
पर्ख अनि अगाडि रहस्य हेर्दै जाऊ। यस धैर्यवत अवस्थाद्वारा नै सारा कर्तव्य
सम्पूर्ण रीतिसँग सिद्ध हुन्छ। यो गुण निश्चयसँग बाँधिएको छ। यस्तो निश्चयबुद्धि
हुनेले साक्षी दृष्टा भएर हर खेललाई हर्षितमुख भएर हेर्दै आन्तरिक धैर्यवत र
अडोलचित्त रहन्छन्, यही ज्ञानको परिपक्क अवस्था हो, जो अन्त्यमा सम्पूर्णताको समय
यथार्थमा रहन्छ। त्यसैले धेरै समय देखि लिएर यस साक्षीपनको अवस्थामा स्थित रहने
परिश्रम गर्नु छ। जस्तै नाटकमा एक्टरलाई आफ्नो मिलेको पार्ट पूरा खेल्नको लागि पहिला
नै रिहर्सल गर्नुपर्छ, त्यस्तै तिमी प्रिय फूलहरूलाई पनि भविष्यमा आउने भारी
परीक्षाहरूमा योग बलद्वारा पास हुनको लागि पहिला नै रिहर्सल अवश्य गर्नु छ। तर धेरै
समय देखिको यदि यो पुरुषार्थ गरेका छैनौ भने त्यतिबेला घबराहटमा फेल हुन्छौ, त्यसैले
पहिला आफ्नो ईश्वरीय फाउण्डेशन पक्का राखेर दैवी गुणधारी बन्नु छ।
ज्ञान स्वरूप स्थितिमा
स्थित रहनाले स्वत: शान्त रूप अवस्था हुन्छ। जब ज्ञानी बच्चाहरू सँगसँगै बसेर मुरली
सुन्छन्, चारैतिर शान्तिको वायुमण्डल बन्छ किनकि उनीहरू महावाक्य सुन्दा आन्तरिक
डीपमा जान्छन्। डीपमा जानाको कारण आन्तरिक उनीहरूलाई शान्तिको मीठो महसुसता हुन्छ।
अहिले नै यसको लागि कुनै खास बसेर मेहनत गर्नु छैन तर ज्ञानको अवस्थामा स्थित रहनाले
यो गुण अनायास आउँछ। तिमी बच्चाहरू जब बिहान सबेरै उठेर एकान्तमा बस्छौ, शुद्ध
विचार रूपी लहरहरू उत्पन्न हुन्छन्, त्यतिबेला धेरै उपराम अवस्था हुनुपर्छ। फेरि
आफ्नो निज शुद्ध संकल्पमा स्थित हुनाले अन्य सबै संकल्प आफैं शान्त हुन्छन् र मन
अमन हुन्छ किनकि मनलाई वश गर्न पनि कुनै ताकत त अवश्य चाहिन्छ। त्यसैले पहिला आफ्नो
लक्ष्य स्वरूपको शुद्ध संकल्पलाई धारण गर। जब आन्तिरक बुद्धियोग काइदा प्रमाण हुन्छ
अनि तिम्रो यो निरसंकल्प अवस्था स्वत: हुन्छ। अच्छा!
मीठे-मीठे सिकीलधे,
ज्ञान गुल्जारी, ज्ञान सिताराहरू प्रति माता-पिता बापदादाको यादप्यार एवं
गुडमर्निङ्ग। रूहानी बाबाको रूहानी बच्चाहरूलाई नमस्ते। रूहानी बच्चाहरूको रूहानी
बाबालाई गुडमर्निङ्ग, नमस्ते।
धारणाको लागि
मुख्य सारः–
१) आफ्नो
लक्ष्य स्वरूपको स्मृतिद्वारा शान्तचित्त, निर्माणचित्त, धैर्यवत, मिठास, शीतलता आदि
सर्व दैवी गुण धारण गर्नु छ।
२) निश्चयबुद्धि
साक्षी दृष्टा भएर यस खेललाई हर्षितमुख भएर हेर्दै आन्तरिक धैर्यवत र अडोलचित्त रहनु
छ। धेरै समयदेखि यस साक्षीपनको अवस्थामा स्थित रहने परिश्रम गर्नु छ।
वरदान:–
स्नेह र शक्ति
रूपको सन्तुलनद्वारा सेवा गर्ने सफलतामूर्त भव
जसरी एक आँखामा बाबाको
स्नेह र दोस्रो आँखामा बाबाद्वारा मिलेको कर्तव्य (सेवा) सदा स्मृतिमा रहन्छ,
त्यसैगरी स्नेही-मूर्तको साथ-साथै अब शक्तिरूप पनि बन। स्नेहको साथ-साथै शब्दमा
यस्तो शक्ति होस्, जसले जसको पनि हृदयलाई विदीर्ण गरोस्। जसरी आमाले बच्चालाई
जुनसुकै शब्दमा शिक्षा दिए पनि स्नेहको कारण ती शब्दहरू नमिठो लाग्दैन। त्यसैगरी
ज्ञानका जति पनि सत्य कुरा छन्, तिनलाई स्पष्ट शब्दमा देऊ तर शब्दमा स्नेह समाहित
होस्, तब सफलतामूर्त बन्छौ।
स्लोगन:–
सर्वशक्तिमान
बाबालाई साथी बनायौ भने पश्चात्तापबाट छुट्छौ।