10.04.21          Morning Nepali Murli          Om Shanti       BapDada    Madhuban


“ मीठे बच्चे– पतित जगतबाट नाता तोडेर एक बाबासँग बुद्धियोग लगायौ भने मायासँग हार हुन सक्दैन।”

प्रश्न:–
समर्थ बाबा साथमा हुँदा-हुँदै पनि यज्ञमा अनेक विघ्न किन पर्छन्? कारण के हो?

उत्तर:–
यी विघ्न त ड्रामा अनुसार पर्ने नै छन् किनकि जब यज्ञमा असुरहरूको विघ्न पर्छ तब त पापको घडा भरिन्छ। यसमा बाबाले केही गर्न सक्नुहुन्न। यो त ड्रामामा निश्चित छ। विघ्न आउँछन् तर विघ्नसँग तिमी आत्तिनु हुँदैन।

गीत:–
कौन है माता, कौन पिता है.......

ओम् शान्ति ।
बच्चाहरूले बेहदको बाबाको आदेश सुन्यौ। जो यस जगतका मम्मा बाबा छन्, यो जुन तिम्रो नाता छ, देहसँग छ। किनकि देहसँग सबैभन्दा पहिला माताको फेरि पिताको लागत हुन्छ फेरि भाइ-बन्धु आदिको हुन्छ। त्यसैले बेहदको बाबाको भनाइ छ– यस जगतमा तिमीहरूका जो माता पिता छन् उनीहरूबाट बुद्धिको योग तोडिदेऊ। यस जगतसँग नाता नराख किनकि यी सबै हुन् कलियुगी छी-छी नाता। जगत अर्थात् दुनियाँ। यस पतित दुनियाँबाट बुद्धिको योग तोडेर म एकसँग जोड र फेरि नयाँ जगतसँग जोड किनकि तिमी मेरो पासमा आउनु छ। केवल नाता जोड्ने कुरा हो, अरू कुनै कुरा छैन, अरू कुनै मेहनत छैन। नाता उनीहरूले जोड्छन्, जसलाई डाइरेक्शन मिल्छ। सत्ययुगमा पहिला नाता राम्रो हुन्छ, सतोप्रधान फेरि तल झर्दै जान्छन्। फेरि जो सुखको नाता छ त्यो बिस्तारै बिस्तारै कम हुन जान्छ। अहिले त बिलकुलै यस पुरानो दुनियाँसँग नाता तोड्नुपर्छ। बाबा भन्नुहुन्छ– मसँग नाता जोड। श्रीमतमा चल र जति पनि देहका नाता छन् ती सबै छोडिदेऊ। विनाश त हुनु नै छ। बच्चाहरूले जानेका छन्– बाबा, जसलाई परमपिता परमात्मा भनिन्छ, उहाँले पनि ड्रामा अनुसार सेवा गर्नुहुन्छ। उहाँ पनि ड्रामाको बन्धनमा बाँधिनुभएको छ। मनुष्यले त सम्झन्छन्– उहाँ सर्वशक्तिमान् हुनुहुन्छ। जसरी कृष्णलाई पनि सर्वशक्तिमान् मान्छन्। उनलाई स्वदर्शन चक्र दिएका छन्। सम्झन्छन्, त्यसद्वारा गला काट्छन्। तर यो बुझ्दैनन्– देवताहरूले हिँसाको काम कसरी गर्छन्! उनीहरूले त गर्न सक्दैनन्। देवताहरूको लागि त भनिन्छ– अहिंसा परमो धर्म थिए। उनीहरूमा हिंसा कहाँबाट आयो? जसलाई जो आउँछ त्यो बसेर लेखिदिएका छन्। कति धर्मको ग्लानि गरेका छन्। बाबा भन्नुहुन्छ– यी शास्त्रहरूमा सत्य त बिलकुल आँटामा नुन जति छ। यो पनि लेखिएको छ– रुद्र ज्ञान यज्ञ रच्नुभएको थियो। त्यसमा असुरले विघ्न पार्दथे। अबलाहरूमाथि अत्याचार हुन्थ्यो। त्यो त ठीक लेखिएको छ। अहिले तिमीले बुझेका छौ– शास्त्रहरूमा सत्य के छ, झुटो के छ। भगवान स्वयं भन्नुहुन्छ– यस रुद्र ज्ञान यज्ञमा विघ्न पर्छ अवश्य। ड्रामामा निश्चित छ। यस्तो होइन– परमात्मा साथमा हुनुहुन्छ त्यसैले विघ्न हटाइदिनुहुन्छ। यसमा बाबा के गर्नुहुन्छ! ड्रामामा हुनु नै छ। यी सबैले विघ्न पार्छन् अनि त पापको घडा भरिन्छ नि। बाबा सम्झाउनु हुन्छ– ड्रामामा जो निश्चित छ त्यही हुनु छ। असुरहरूको विघ्न अवश्य पर्छ। आफ्नो त राजधानी जुन स्थापना भइरहेको छ। आधाकल्प मायाको राज्यमा मनुष्य कति तमोप्रधान बुद्धि, भ्रष्टाचारी बन्छन्। फेरि उनीहरूलाई श्रेष्ठाचारी बनाउनु बाबाको काम हो नि। आधाकल्प लाग्छ भ्रष्टाचारी बन्नमा। फेरि एक सेकेण्डमा बाबाले श्रेष्ठाचारी बनाउनु हुन्छ। निश्चय हुनमा समय कहाँ लाग्छ र। यस्ता धेरै राम्रा बच्चाहरू छन् जसलाई निश्चय हुन्छ, झट्ट प्रतिज्ञा गर्छन्, तर माया पनि त पहलमान छ नि। केही न केही मनसामा तुफान ल्याउँछ। पुरुषार्थ गरेर कर्मणामा आउनु छैन। सबैले पुरुषार्थ गरिरहेका छन्। कर्मातीत अवस्था त भएको छैन। कर्मेन्द्रियहरूबाट केही न केही गल्ती भइहाल्छ। कर्मातीत अवस्थासम्म पुग्नमा बीचमा विघ्न अवश्य पर्छ। बाबाले सम्झाउनु भएको छ– पुरुषार्थ गर्दै गर्दै अन्त्यमा गएर कर्मातीत अवस्था हुन्छ फेरि त यस शरीरमा रहनु छैन, त्यसैले समय लाग्छ। विघ्न केही न केही पर्छन्। कहीं मायाले हराइ पनि दिन्छ। बक्सिङ्ग हो नि। चाहन्छन् बाबाको यादमा रहौं, तर रहन सक्दैनन्। धेरथोर जुन समय रहेको छ, बिस्तारै-बिस्तारै त्यो अवस्था धारणा गर्नु छ। कोही पनि जन्मने बित्तिकै राजा त बन्दैन। सानो बच्चा बिस्तारै-बिस्तारै ठूलो हुन्छ नि, यसमा पनि समय लाग्छ। अब त बाँकी थोरै समय रहेको छ। सारा कुरा पुरुषार्थमा आधारित छ। ध्यान दिनु छ– मैले जसरी पनि बाबाबाट वर्सा अवश्य लिन्छु, मायाको सामना अवश्य गर्नेछु। त्यसैले प्रतिज्ञा गर्छन्। माया पनि कम छैन। एकदम हल्का रूपमा पनि आउँछ। बलवानसँग राम्ररी बल लगाउँछ। यी कुरा कुनै शास्त्रहरूमा छैनन्। बाबा भन्नुहुन्छ– तिमीलाई अहिले सम्झाउँछु। बाबाद्वारा तिमीले सद्गति प्राप्त गर्छौ। फेरि यस ज्ञानको आवश्यकता नै रहँदैन। ज्ञानबाट सद्गति हुन्छ। सद्गति भनिन्छ सत्ययुगलाई।

त्यसैले मीठा प्यारा बच्चाहरूलाई लक्ष्य मिलेको छ। यो पनि जानेका छौ– ड्रामा अनुसार वृक्ष बढ्नमा समय त लाग्छ नै। विघ्न त धेरै पर्छन्। परिवर्तन हुनुपर्छ। कौडीबाट हीरासमान बन्नुपर्छ। रात दिनको फरक छ। देवताहरूका मन्दिर अहिलेसम्म पनि बनाइरहन्छन्। तिमी ब्राह्मणले अहिले मन्दिर बनाउँदैनौ किनकि त्यो हो भक्तिमार्ग। दुनियाँलाई यो थाहा नै छैन– अब भक्तिमार्ग खतम भएर ज्ञानमार्ग जिन्दावाद हुनु छ। यो केवल तिमी बच्चाहरूलाई थाहा छ। मनुष्यले त सम्झन्छन्– कलियुग अहिले बच्चा छ। उनीहरूको सारा आधार हो– शास्त्र। तिमी बच्चाहरूलाई त बाबा बसेर सबै वेद शास्त्रहरूको रहस्य सम्झाउनु हुन्छ। बाबा भन्नुहुन्छ– अहिलेसम्म तिमीले जे पढेका छौ, त्यसलाई भुल्दै जाऊ। त्यसबाट कसैको सद्गति हुँदैन। हुन त अल्पकालको सुख मिल्दै आएको छ। सदा सुख नै सुख मिलोस्, यस्तो हुन सक्दैन। यो हो क्षणभंगुर सुख। मनुष्य दु:खमा रहन्छन्। मनुष्यले यो जानेका छैनन्– सत्ययुगमा दु:खको नाम निशान हुँदैन। उनीहरूले त्यहाँको लागि पनि यस्ता कुरा बताइदिएका छन्। त्यहाँ कृष्णपुरीमा कंस थियो, यो थियो... कृष्णले जेलमा जन्म लिए। धेरै कुरा लेखिदिएका छन्। अब श्रीकृष्ण स्वर्गको पहिलो नम्बरका राजकुमार, उनले के पाप गरे होलान्? यी हुन् दन्त्य कथाहरू, त्यो पनि अहिले बुझ्छौ जब बाबाले सत्य बताउनु भयो। बाबाले नै आएर सत्यखण्ड स्थापना गर्नुहुन्छ। सचखण्डमा कति सुख थियो, झुट खण्डमा कति दु:ख छ। यी सबै कुरा भुलेका छन्। तिमीलाई थाहा छ– हामीले श्रीमत अनुसार सचखण्ड स्थापना गरेर त्यसको मालिक बन्छौं।

बाबा सम्झाउनु हुन्छ, श्रीमतमा चल्नाले तिमीले उच्च पद पाउन सक्छौ। बच्चाहरूले यो जानेका छन्– हामीले यो पढाइ पढेर सूर्यवंशी महाराजा-महारानी बन्नु छ। दिल पनि सबैको हुन्छ, उच्च पद पाउने। सबैको पुरुषार्थ चल्छ। राम्रा पक्का भक्त जो हुन्छन्, उनीहरूले चित्र साथमा राख्छन् तब घरी-घरी उनको याद आउँछ। बाबा पनि भन्नुहुन्छ– त्रिमूर्तिको चित्र साथमा राख्यौ भने घरी घरी याद आउँछ। बाबालाई याद गर्नाले हामी सूर्यवंशी घरानामा आउँछौं। कोठामा त्रिमूर्तिको चित्र लगायौ भने घरी-घरी नजर सामुन्ने पर्नेछ। बाबाद्वारा हामी यस सूर्यवंशी घरानामा जान्छौं। सबेरै उठ्ने बित्तिकै नजर त्यसमा जान्छ। यो पनि एउटा पुरुषार्थ हो। बाबा राय दिनुहुन्छ– राम्रा राम्रा भक्तहरूले धेरै पुरुषार्थ गर्छन्। आँखा खोल्ने बित्तिकै कृष्ण याद आओस्, यसको लागि चित्र सामुन्ने राखिदिन्छन्। तिम्रो लागि त अझ सहज छ। यदि सहजै याद आएन, मायाले हैरान पार्यो भने यी चित्रले मदत गर्छन्। शिवबाबाले हामीलाई ब्रह्माद्वारा विष्णुपुरीको मालिक बनाउनु हुन्छ। हामी बाबाबाट विश्वको मालिक बनिरहेका छौं। यस स्मृतिमा रहनाले पनि धेरै मदत मिल्छ, जुन बच्चाहरूले जानेका छन्। याद घरी घरी भुल्छन् भने बाबा सल्लाह दिनुहुन्छ, चित्र सामुन्ने राख्यौ भने बाबा पनि र वर्सा पनि याद आउँछ। तर ब्रह्मालाई याद गर्नु छैन। विवाह गरेपछि दलालको कहाँ याद आउँछ र। तिमीले बाबालाई राम्रोसँग याद गर्यौ भने बाबाले पनि तिमीलाई याद गर्नुहुन्छ। यादद्वारा याद मिल्छ। अहिले प्रियतमको कर्तव्यका बारेमा तिमीलाई थाहा छ। शिवका कति धेरै भक्तहरू छन्। शिव शिव भनिरहन्छन्। तर त्यो गलत हो– शिवकाशी, विश्वनाथ फेरि गंगा भनिदिन्छन्। नदीको किनारमा गएर बस्छन्। यो बुझ्दैनन्– ज्ञानका सागर बाबा हुनुहुन्छ। वनारसमा धेरै विदेशी आदि जान्छन् हेर्नको लागि। ठूला-ठूला घाट छन् फेरि पनि सबैलाई बाबाको मन्दिरले त आकर्षण गर्छ। सबै उहाँको पासमा जान्छन्। मन्दिर त कसैको पासमा जाँदैन। मन्दिरका देवताहरूले आकर्षण गर्छन्। शिवबाबाले पनि आकर्षण गर्नुहुन्छ। नम्बरवन हुनुहुन्छ शिवबाबा फेरि सेकेण्ड नम्बरमा यी ब्रह्मा, सरस्वती सो विष्णु। विष्णु नै ब्रह्मा। ब्राह्मण नै विष्णुपुरीका देवताहरू। विष्णुपुरीका देवताहरू नै ब्राह्मण। अब तिम्रो धन्दा यो रह्यो, हामी नै देवता बनिरहेका छौं त्यसैले अरूलाई पनि मार्ग बताउनु छ। अरू सबै हुन् जंगलमा लिएर जानेहरू। तिमीले जंगलबाट निकालेर बगैंचामा लिएर जान्छौ। शिवबाबा आएर काँडाबाट फूल बनाउनु हुन्छ। तिमीले पनि यो धन्दा गर्छौ। यी कुरालाई तिमीले नै जानेका छौ। कोही राजा रानी छैनन्, जसलाई तिमीले सम्झाऊ। गाइएको छ– पाण्डवलाई ३ पाइला पृथ्वी मिलेको थिएन। बाबा समर्थ हुनुहुन्थ्यो त्यसैले उनीहरूलाई विश्वको बादशाही दिनु भयो। अहिले पनि त्यही पार्ट खेलिन्छ नि। बाबा हुनुहुन्छ गुप्त। कृष्णलाई त कुनै विघ्न पर्न सक्दैन। अहिले बाबा आउनु भएको छ, आएर बाबाबाट वर्सा लिनु छ, यसको लागि मेहनत गर्नुपर्छ। दिन-प्रतिदिन नयाँ-नयाँ प्वाइन्टहरू निस्किरहन्छन्। देखिनमा आउँछ, प्रदर्शनीमा सम्झाउनाले राम्रो प्रभाव पर्छ। बुद्धिद्वारा काम लिइन्छ– प्रदर्शनीबाट राम्रो प्रभाव हुन्छ वा प्रोजेक्टरबाट? प्रदर्शनीमा सम्झाउँदा चेहरामा हेरेर सम्झाउन सकिन्छ। जानेका छौ– गीताका भगवान बाबा हुनुहुन्छ, त्यसैले बाबाबाट फेरि वर्सा लिने पुरुषार्थ गर्नु छ। ७ दिन दिनु छ। लेखेर देऊ। नत्र त बाहिर जाने बित्तिकै मायाले भुलाइदिन्छ। तिम्रो बुद्धिमा आयो– हामीले ८४ को चक्कर लगाएका छौं, अब जानु छ। तमोप्रधानबाट सतोप्रधान बन्नु छ। यी चित्र त साथमा हुनु नै पर्छ। धेरै राम्रा छन्। बिडला आदिले पनि यो जानेका छैनन्– यी लक्ष्मी-नारायणले राज्य-भाग्य कहिले र कसरी लिए? तिमीले जानेका छौ, त्यसैले तिमीलाई धेरै खुसी हुनुपर्छ। लक्ष्मी-नारायणको चित्र लिएर झट्ट कसैलाई सम्झाउँछौ। उनीहरूले यो पद कसरी पाए? यी कुरा बुद्धिद्वारा बुझ्ने र बुझाउनु पर्ने हुन्। लक्ष्य उच्च छ। जो जस्तो शिक्षक छ, उसले त्यस्तै नै सेवा गर्छ। हेर्नुहुन्छ– कस-कसले सेन्टर सम्हालिरहेका छन्, आफ्नो अवस्था अनुसार। नशा त सबैलाई छ। तर विवेकले भन्छ– सम्झाउने जति होसियार हुन्छ त्यति सेवा राम्रो हुन्छ। सबै त होसियार हुन सक्दैनन्। सबैलाई एकै प्रकारको शिक्षक मिल्न सक्दैन। जसरी कल्प पहिला चलेको थियो, त्यस्तै नै चलिरहेको छ। बाबा भन्नुहुन्छ– आफ्नो अवस्थालाई जमाइराख। कल्प कल्पको बाजी हो। देखिएको छ– कल्प पहिला जस्तै हरेकको पुरुषार्थ चलिरहेको छ। जे भइरहेको छ– हामी भन्छौं कल्प पहिला पनि यस्तै भएको थियो। फेरि खुसी पनि हुन्छ, शान्ति पनि हुन्छ। बाबा भन्नुहुन्छ– कर्म गर्दा गर्दै बाबालाई याद गर। बुद्धिको योग त्यहाँ लागिरह्यो भने धेरै कल्याण हुन्छ। जसले गर्छ उसैले पाउँछ। राम्रो गरे राम्रो पाउँछ। मायाको मतमा सबैले नराम्रो नै गर्दै आएका छन्। अब मिल्छ श्रीमत। राम्रो गर्यो भने राम्रो हुन्छ। हरेकले आफ्नो लागि मेहनत गर्छ। जस्तो गर्छ त्यस्तै पाउँछ। त्यसैले किन मैले योग लगाउँदै सेवा नगर्ने? योगबाट आयु बढ्छ। यादको यात्राद्वारा निरोगी बन्नु छ त्यसैले किन हामी बाबाको यादमा नरहने! यथार्थ कुरा हो भने किन हामीले कोसिस नगर्ने? ज्ञान त बिलकुलै सहज छ। साना बच्चाहरूले पनि बुझ्छन् र बुझाउँछन्। तर उनीहरू योगी त ठहरिएनन् नि। यो त पक्का गराउनु छ– बाबालाई याद गर्नुहोस्। जसले सम्झन्छन्– घरी घरी भुलिन्छ, उनको लागि चित्र राखिदेऊ, त्यो पनि राम्रो हो। बिहानै चित्रलाई देख्ने बित्तिकै याद आउँछ। शिव बाबाबाट हामीले विष्णुपुरीको वर्सा लिइरहेका छौं। यो त्रिमूर्तिको चित्र नै मुख्य हो, जसको अर्थ त तिमीले अहिले बुझेका छौ। दुनियाँमा यस्ता त्रिमूर्तिका चित्र अरू कसैका पासमा हुँदैनन्। यो त बिलकुलै सहज छ। हामीले लेखौं वा नलेखौं। यो त सबैले जानेका छन्– ब्रह्माद्वारा स्थापना, विष्णुद्वारा पालना। अच्छा!

मीठे-मीठे सिकीलधे बच्चाहरूप्रति माता-पिता बापदादाको याद-प्यार एवं गुडमर्निङ्ग। रूहानी बाबाको रूहानी बच्चाहरूलाई नमस्ते। रूहानी बच्चाहरूको रूहानी बाबालाई गुडमर्निङ्ग, नमस्ते।

धारणाको लागि मुख्य सारः–
१) मायाको बक्सिंगमा कहिल्यै पनि हार नहोस्, यसको ध्यान राख्नु छ। कल्प पहिलाको स्मृतिले आफ्नो अवस्थालाई जमाउनु छ। खुसी र शान्तिमा रहनु छ।

२) आफ्नो भलो गर्नको लागि श्रीमतमा चल्नु छ। यस पुरानो दुनियाँबाट नाता तोड्नु छ। मायाको तुफानबाट बच्नको लागि चित्रलाई सामुन्ने राखेर बाबा र वर्सालाई याद गर्नु छ।

वरदान:–
निर्बल आत्माहरूमा शक्ति हरू को फोर्स भर्ने ज्ञानदाता सो वरदाता भव

वर्तमान समयमा निर्बल आत्माहरूमा त्यति शक्ति छैन, जसकारण छलाङ्ग मार्न सक्दैनन्, उनीहरूलाई एक्स्ट्रा फोर्स चाहिन्छ। त्यसैले तिमी विशेष आत्माहरूले स्वयंमा विशेष शक्ति भरेर उनीहरूलाई उठाउनु पर्छ। यसको लागि ज्ञान दाताको साथ-साथै शक्तिको वरदाता बन। रचयिताको प्रभाव रचनामा पर्छ, त्यसैले वरदानी बनेर आफ्नो रचनालाई सर्व शक्तिहरूको वरदान देऊ। अब यसै सेवाको आवश्यकता छ।

स्लोगन:–
साक्षी भएर हर खेललाई हेर्यौ भने सुरक्षित पनि रहन्छौ र मज्जा पनि आउँछ।