क र्मा तीत स्थितिको गुह्य परिभाषा
आज विदेही बापदादाले आफ्ना विदेही स्थितिमा स्थित रहने श्रेष्ठ बच्चाहरूलाई देखिरहनु भएको छ। हरेक ब्राह्मण आत्माहरू विदेही बन्ने अथवा कर्मातीत बन्ने श्रेष्ठ लक्ष्य लिएर सम्पूर्ण अवस्थाको समीप आइरहेका छन्। त्यसैले आज बापदादाले बच्चाहरूको कर्मातीत विदेही स्थितिको समीपतालाई हेरिरहनु भएको थियो– को-को कति समीप पुगेका छन्, ‘फलो ब्रह्मा बाबा’ कहाँ सम्म गरेका छन् वा गरिरहेका छन्? सबैको लक्ष्य बाबाको समीप र समान बन्ने नै छ। तर यथार्थमा नम्बरबार बन्न पुग्छन्। यो देहमा रहेर विदेही अर्थात् कर्मातीत बन्ने उदाहरण साकारमा ब्रह्मा बाबालाई देख्यौ। कर्मातीत बन्ने विशेषता के हो? जबसम्म यो देह छ, कर्मेन्द्रियहरूको साथमा यस कर्मक्षेत्रमा पार्ट खेलिरहन्छौ, तबसम्म कर्म विना सेकेण्ड पनि रहन सक्दैनौ। कर्मातीत अर्थात् कर्म गर्दै गर्दा पनि कर्मको बन्धनबाट पर रहनु। एउटा हुन्छ बन्धन र अर्को हुन्छ सम्बन्ध। कर्मेन्द्रियद्वारा कर्मको सम्बन्धमा आउनु अलग कुरा हो। कर्मको बन्धनमा बाँधिनु, त्यो फेरि अलग कुरा हो। कर्म बन्धनले कर्मको हदको फलको वशीभूत बनाइदिन्छ। वशीभूत शब्दले नै सिद्ध गर्छ, ऊ कसैको पनि वशमा आउँछ। वशमा आउनेहरू भूत समान भट्किरहने बन्छन्। जसरी अशुद्ध आत्मा भूत बनेर जब प्रवेश गर्छ अनि मनुष्य आत्माको के हालत हुन्छ? परवश भएर भट्किरहन्छन्। त्यसरी नै जो कर्मको वशीभूत अर्थात् कर्मको विनाशी फलको इच्छाको वशीभूत हुन्छन्, कर्मले पनि बन्धनमा बाँधेर बुद्धिद्वारा भट्काइरहन्छ। यसलाई भनिन्छ कर्मबन्धन, जसले स्वयंलाई पनि चिन्तित बनाउँछ र अरूलाई पनि चिन्तित पार्छ। कर्मातीत अर्थात् कर्मको वश हुनेवाला होइन तर मालिक बनेर, अथोरिटी बनेर कर्मेन्द्रियको सम्बन्धमा आएर विनाशी कामनादेखि न्यारा भएर कर्मेन्द्रियद्वारा कर्म गराउनेहरू। आत्मा मालिकलाई कर्मले आफ्नो अधीन नपारोस् तर अधिकारी बनाएर कर्म गराइरहोस्। कर्मेन्द्रियहरूले भने आफ्नो आकर्षणमा आकर्षित गर्छन् अर्थात् कर्मको वशीभूत हुन्छन्, अधीन हुन्छन्, बन्धनमा बाँधिन्छन्। तर कर्मातीत अर्थात् यसबाट अतीत अर्थात् न्यारा हुनु। आँखाको काम हो देख्नु तर देख्ने कर्म गराउने को हो? कर्म गर्ने आँखा हो र कर्म गराउने आत्मा हो। त्यसैले गराउनेवाला आत्मा गर्ने कर्मेन्द्रियको वश भयो भने यसलाई भनिन्छ– कर्मबन्धन। गराउने बनेर कर्म गराऊ, त्यसलाई भनिन्छ कर्मको सम्बन्धमा आउनु। कर्मातीत आत्मा सम्बन्धमा आउँछ तर बन्धनमा रहँदैन। कहिलेकाहीँ भन्छौ नि– बोल्न चाहेको त थिइन तर बोलियो, गर्न चाहेको त होइन तर गरियो। यस्तोलाई भनिन्छ कर्मको बन्धनमा वशीभूत आत्मा। यस्तो आत्मालाई कर्मतीत स्थितिको समीप भन्ने वा टाढा भन्ने?
कर्मातीत अर्थात् देह, देहको सम्बन्ध, पदार्थ, लौकिक चाहे अलौकिक दुवै सम्बन्धदेखि, बन्धनदेखि अतीत अर्थात् न्यारा। सम्बन्ध शब्द त भनिन्छ जस्तै देहको सम्बन्ध, देहका सम्बन्धीहरूको सम्बन्ध। तर यदि देहमा वा सम्बन्धमा अधीन भइन्छ भने सम्बन्ध पनि बन्धन बन्न पुग्छ। न्यारा र प्यारा अनुभव गराउने सम्बन्ध शब्द नै हो। आजका सर्व आत्माहरूको सम्बन्ध, बन्धनको रूपमा परिवर्तन भएको छ। जहाँ सम्बन्ध बन्धनको रूप बन्छ अनि त्यो बन्धनले सदा स्वयंलाई कुनै न कुनै प्रकारले चिन्तित बनाइरहन्छ, दु:खको लहर अनुभव गराउँछ, उदासीपनको अनुभव गराउँछ। विनाशी प्राप्तिहरू भए तापनि केवल अल्पकालको लागि ती प्राप्तिहरूले सुखको अनुभव गराउँछन्। तर सुखको साथ-साथै अहिले भर्खरै प्राप्ति-स्वरूपको अनुभव हुन्छ फेरि अहिले भर्खरै प्राप्ति हुँदाहुँदै पनि अप्राप्त स्थितिको अनुभव हुन जान्छ। भरपुर भएर पनि आफूलाई खाली-खाली अनुभव हुन्छ। सबैथोक भएर पनि ‘केही अझै भए हुन्थ्यो’– यस्तो अनुभव गरिरहन्छ र जहाँ ‘चाहियो-चाहियो’ छ, त्यहाँ कहिल्यै पनि सन्तुष्टता हुँदैन। मन राजी होस्, तन राजी होस्, अरू पनि राजी हुन्– यो सदा हुन सक्दैन। कुनै न कुनै कुरामा नचाहेर पनि स्वयंबाट पनि नाराज, अरूबाट पनि नाराज भइरहन्छौ किनकि नाराज अर्थात् अर्थात् राजलाई नबुझ्नेहरू। अधिकारी बनेर कर्मेन्द्रियद्वारा कर्म गराउने राजलाई बुझ्दैनन् त्यसैले नाराज हुँदैनन्। कर्मातीत हुनेहरू कहिल्यै नाराज हुँदैनन् किनकि तिनीहरूले कर्म-सम्बन्ध र कर्म बन्धनको राजलाई जानेका हुन्छन्। कर्म गर तर वशीभूत भएर होइन, अधिकारी मालिक भएर। कर्मातीत अर्थात् आफ्नो पछिल्लो कर्मको हिसाब-किताबको बन्धनबाट पनि मुक्त। चाहे पहिलाको कर्मको हिसाब-किताबको फलस्वरूप तनको रोग होस्, मनको संस्कारले अन्य आत्माहरूको संस्कारसँग टक्कर पनि खाओस् तर कर्मातीत हुनेहरू, कर्मभोगको वशमा नभएर मालिक बनेर चुक्ता गर्छन्। कर्मयोगी भएर कर्मभोग चुक्ता गर्नु– यो हो कर्मातीत बन्ने निशानी। योगले कर्मभोगलाई मुस्कुराउँदै मुश्किलबाट सहज बनाएर भस्म गर्नु अर्थात् कर्मभोगलाई समाप्त गर्नु हो। व्याधिको रूप नबनोस्। जो व्याधिको रूप बन्छ, उसले स्वयं सदा व्याधिको मात्रै वर्णन गरिरहन्छ। मनबाट पनि वर्णन गर्छ र मुखबाट पनि वर्णन गर्छ। दोस्रो कुरा– व्याधिको रूप भएको कारणले स्वयं पनि चिन्तित हुन्छन् र अरूलाई पनि चिन्तित बनाउँछन्। त्यस्ता आत्माहरू चिल्लाउँछन् तर कर्मातीत आत्माले भने चलाउँछन्। कसै-कसैलाई अलिकति दुख्दा पनि धेरै चिल्लाउँछन् र कसैलाई धेरै दुख्दा पनि चलाउँछन्। कर्मातीत स्थिति भएकाहरू देहको मालिक भएको कारणले कर्मभोग हुँदाहुँदै पनि न्यारा बन्ने अभ्यासी हुन्छन्। बीच-बीचमा अशरीरी स्थितिको अनुभवले बिमारीबाट पर गरिदिन्छ। जसरी साइन्सको साधनद्वारा बेहोस बनाइदिएपछि दर्द भएर पनि भुल्छन्, दर्दको अनुभव गर्दैनन् किनकि दवाईको नशा हुन्छ। त्यस्तै कर्मातीत अवस्था भएकाहरू अशरीरी बन्ने अभ्यासी हुने भएका कारणले बीच-बीचमा यो रूहानी इन्जेक्शन लाग्छ। त्यही कारणले मुश्किलबाट सहज अनुभव हुन्छ। दोस्रो कुरा– फलो फादर गर्ने भएका कारणले विशेष आज्ञाकारी बनेको प्रत्यक्ष फल बाबाबाट दिलको आशीर्वाद प्राप्त हुन्छ। एक त आफ्नो अशरीरी बन्ने अभ्यास र दोस्रो आज्ञाकारी बनेको प्रत्यक्षफल बाबाको आशीर्वादले ती बिमारी अर्थात् कर्मभोगलाई मुश्किलबाट सहज बनाइदिन्छ। कर्मातीत श्रेष्ठ आत्माले कर्मभोगलाई कर्मयोगको स्थितिमा परिवर्तन गरिदिन्छन्। यस्तो अनुभव छ वा यसलाई धेरै ठूलो कुरा सम्झन्छौ? सजिलो छ वा मुश्किल छ? सानो कुरालाई ठूलो बनाउनु वा ठूलो कुरालाई सानो बनाउनु यो आफ्नो स्थिति माथि आधारित छ। चिन्तित हुनु वा आफ्नो अधिकारीपनको शानमा रहनु– यो आफूमाथि निर्भर रहन्छ। के भयो? वा जे भयो त्यो राम्रो भयो– यो सोच्नु आफूमाथि निर्भर छ। यस्तो निश्चयले नराम्रोलाई पनि राम्रोमा परिवर्तन गर्न सक्छ, किनकि हिसाब-किताब चुक्ता भएको कारणले वा समय प्रति समय यथार्थमा परीक्षा ड्रामा अनुसार भएको कारणले कुनै कुरा राम्रो रूपमा सामुन्ने आउँछ र कति पटक राम्रो रूप भएर पनि बाहिरको रूप नोक्सान गर्ने खालको हुन्छ वा जसलाई तिमीहरूले भन्ने पनि गर्छौ, यो रूपले राम्रो भएन। कुराहरू आउँछन्, अहिलेसम्म पनि यस्तो रूपका कुराहरू आइरहेका छन् र आउँदै रहनेछन् तर नोक्सानको पर्दा भित्र फाइदा लुकेको हुन्छ। बाहिरको पर्दा नोक्सानको देखिन्छ तर यदि थोरै समय धैर्यवत अवस्था, सहनशील स्थितिले अन्तर्मुखी भएर हेर्यौ भने बाहिरको पर्दा भित्र जुन लुकेको छ तिमीहरूलाई त्यही देखिन्छ, बाहिरको रूपलाई देखेर पनि देख्ने छैनौ। होलीहंस हौ नि? जब त्यो हंसले फोहोर र रत्नलाई अलग गर्न सक्छ भने तिमी होलीहंसहरूले पनि लुकेको फाइदालाई लिनु छ, नोक्सानको बीचमा फाइदालाई खोज्नु छ। बुझ्यौ? छिटै आत्तिन्छौ। यसबाट के हुन्छ? जुन राम्रो सोचेका थियौ त्यो पनि आत्तिएको कारणले परिवर्तन हुन्छ। त्यसैले कहिल्यै नआत्तिनु। कर्मलाई देखेर कर्मको बन्धनमा नफँस। के भयो, कसरी भयो, यस्तो नहुनु पर्ने, मबाट नै किन यस्तो हुन्छ, मेरै भाग्य सायद यस्तो छ– यस्ता डोरीहरू बाँध्दै जान्छौ। यी संकल्प नै डोरी हुन्। त्यसैले कर्मको बन्धनमा आउँछौ। व्यर्थ संकल्पहरू नै कर्मबन्धनका सूक्ष्म डोरीहरू हुन्। कर्मातीत आत्माले भन्छ– जे हुन्छ त्यो सुन्दर हुन्छ, म पनि सुन्दर, बाबा पनि सुन्दर ड्रामा पनि सुन्दर। यस स्मृतिले बन्धनलाई काट्ने कैचीको काम गर्छ। बन्धन काटिँदै गएपछि त कर्मातीत हुन्छौ नि। कल्याणकारी बाबाका बच्चा भएको कारणले संगमयुगका हर सेकेण्ड कल्याणकारी हुन्छन्। हर सेकेण्ड तिम्रो काम नै कल्याण गर्नु हो र तिम्रो सेवा नै कल्याण गर्नु हो। ब्राह्मणहरूको कर्तव्य नै हो विश्व-परिवर्तक, विश्व-कल्याणी बन्नु। यस्ता निश्चयबुद्धि आत्माहरूको लागि हर घडी अवश्य कल्याणकारी हुन्छन्। बुझ्यौ?
कर्मातीतको परिभाषा त धेरै छन्। जसरी कर्मको गति गहन छ, कर्मातीत स्थितिको परिभाषा पनि धेरै महान छ र कर्मातीत बन्न पनि आवश्यक छ। कर्मातीत नबनी साथमा जान सक्दैनौ। साथमा को जान्छ? जो समान छ। ब्रह्मा बाबालाई देख्यौ– कर्मातीत स्थितिलाई कसरी प्राप्त गर्नु भयो? कर्मातीत बन्ने फलो गर्नु अर्थात् साथै जान योग्य बन्नु हो। आज यति नै सुनाउँछु, यति चेकिङ्ग गर्नु, फेरि अरू सुनाउँला। अच्छा!
सर्व अधिकारी स्थितिमा स्थित रहने, कर्मबन्धनलाई कर्मको सम्बन्धमा परिवर्तन गर्ने, कर्मभोगलाई कर्मयोगको स्थितिमा मुश्किलबाट सहज बनाउने, हरेक सेकेण्ड कल्याण गर्ने, सदा ब्रह्मा बाबा समान कर्मातीत स्थितिको समीप अनुभव गर्ने यस्ता विशेष आत्माहरूलाई बापदादाको यादप्यार एवं नमस्ते। रूहानी बच्चाहरूको रूहानी बाबालाई गुडमर्निङ्ग, नमस्ते।
अव्यक्त बापदादाको पार्टीहरूसँग भेटघाट
१) सदा आफूलाई समर्थ बाबाका समर्थ बच्चा अनुभव गर्छौ? कहिले समर्थ कहिले कमजोर– यस्तो त होइन? समर्थ अर्थात् सदा विजयी। समर्थको कहिल्यै हार हुन् सक्दैन। स्वप्नमा पनि हार हुन सक्दैन। स्वप्न, संकल्प र कर्म सबैमा सदा विजयी– यसलाई भनिन्छ समर्थ। यस्तो समर्थ छौ? किनकि जो अहिलेका विजयी हुन्छन्, तिनीहरू नै विजयमालामा धेरै समय गायन-पूजन योग्य बन्छन्। यदि धेरै समयको विजयी छैनौ, समर्थ छैनौ भने धेरै समय गायन-पूजन योग्य बन्दैनौ। जो सदा र धेरै समयका विजयी हुन्छन् तिनीहरू नै धेरै समय विजय मालामा गायन-पूजनमा आउँछन् र जो कहिलेकाहीँका विजयी हुन्छन्, तिनीहरू कहिलेकाहीँको अर्थात् १६ हजारको मालामा आउँछन्। त्यसैले धेरै समयको हिसाब छ र सदाकालको पनि हिसाब छ। १६ हजारको माला सबै मन्दिरमा हुँदैन, कहीँ-कहीँ मात्र हुन्छ।
२) सबैले आफूलाई यो विशाल ड्रामामा हीरो पार्टधारी आत्मा अनुभव गर्छौ? तिमीहरू सबैको हीरो पार्ट छ। हीरो पार्टधारी किन बन्यौ? किनकि जुन उच्च भन्दा उच्च बाबा जीरो हुनुहुन्छ, उहाँको साथमा पार्ट खेल्नेहरू हौ नि। तिमीहरू पनि जीरो अर्थात् बिन्दु हौ। तर तिमीहरू शरीरधारी बन्छौ तर बाबा सदा जीरो हुनुहुन्छ। त्यसैले जीरोको साथमा पार्ट खेल्ने हीरो एक्टर हौ– यो स्मृति रह्यो भने सदा यथार्थ पार्ट खेल्ने छौ र स्वत: अटेन्शन पनि जानेछ। जसरी हदको ड्रामा भित्र हीरो पार्टधारीलाई कति अटेन्शन हुन्छ! सबै भन्दा ठूलो हीरो पार्ट तिमीहरू सबैको छ। सदा यो नशा र खुसीमा रहने गर– वाह, मेरो हीरो पार्ट जसलाई सारा विश्वका आत्माहरूले बारम्बार फेरि एक पटक फेरि एक पटक भन्छन्? यो द्वापरदेखि जुन कीर्तन गरिरहेका छन् त्यो तिमीहरूको यस समयको हीरो पार्टको नै यादगार हो। कति राम्रो यादगार बनेको छ! तिमीहरू स्वयं हीरो बनेका छौ तब त तिमीहरूको पछाडि अहिले सम्म पनि तिमीहरूको गायन चलिरहेको छ। अन्तिम जन्ममा पनि आफ्नो गायन सुनिरहेका छौ। गोपीवल्वभको पनि गायन छ र ग्वाला-बालको पनि गायन छ, गोपिकाहरूको पनि गायन छ। बाबाको शिवको रूपमा गायन छ भने बच्चाहरूको शक्तिको रूपमा गायन छ। त्यसैले सदा हीरो पार्ट खेल्ने श्रेष्ठ आत्मा हौं– यही स्मृतिमा खुसीमा अगाडि बढ्दै जाऊ।
कुमारहरूसँग : – १) सहजयोगी कुमार हौ नि? निरन्तर योगी कुमार, कर्मयोगी कुमार किनकि कुमारले जति आफूलाई अगाडि बढाउन चाहन्छौ त्यति बढाउन सक्छौ। किन? निर्बन्धन छौ, बोझ छैन र जिम्मेवारी पनि छैन त्यसैले हल्का छौ। हल्का भएको कारणले जति माथि जान चाहन्छौ जान सक्छौ। निरन्तर योगी, सहज योगी– यो हो उच्च स्थिति, यो हो माथि जानु। यस्ता उच्च स्थिति भएकालाई भनिन्छ– ‘विजयी कुमार’। विजयी हौ वा कहिले हार, कहिले जित हुन्छ– यस्तो खेल त खेल्दैनौ? यदि कहिले हार कहिले जितको संस्कार छ भने एकरस स्थितिको अनुभव हुँदैन। एउटै लगनमा मगन रहेको अनुभव हुँदैन।
२) सदा हरेक कर्ममा कमाल गर्ने कुमार हौ नि? कुनै पनि कर्म साधारण नहोस्, कमालको होस्। जसरी बाबाको महिमा गर्छौ, बाबाको कमाल गाउँछौ त्यसैगरी कुमार अर्थात् हरेक कर्ममा कमाल देखाउनेवाला बन। कहिले कस्तो कहिले कस्तो होइन। यस्तो होइन– जहाँ तान्यो, उतै तानिने। ढलपलाउने लोटा होइन। कहिले कहाँ ढलपलाउने, कहिले कहाँ। यस्तो होइन। कमाल गर्नेवाला बन। अविनाशीले अविनाशी बनाउने हौं– यसरी चुनौति दिनेवाला बन। यस्तो कमाल गरेर देखाऊ, हरेक कुमार मोबाइल फरिश्ता हौ, टाढैबाट फरिश्तापनको झलक अनुभव होस्। वाणीद्वारा सेवाका कार्यक्रम त धेरै बनाएका छौ, त्यो त गरौला नै तर आजकाल प्रत्यक्ष प्रमाण चाहन्छन्। प्रत्यक्ष प्रमाण सबै भन्दा श्रेष्ठ प्रमाण हो। प्रत्यक्ष प्रमाण जति हुन्छ त्यति सहज सेवा हुन्छ। फरिश्तापनको सेवा गर्यौ भने मेहनत थोरै र सफलता धेरै हुन्छ। केवल वाणीले सेवा नगर मन, वाणी र कर्म तीनैबाट साथ-साथै सेवा होस्– यसलाई भनिनछ ‘कमाल’। अच्छा।
विदाईको समयमा:– चारैतिरका तीव्र पुरूषार्थी, सदा सेवाधारी, सदा डबल लाइट बनेर अरूलाई पनि डबल लाइट बनाउने, सफलतालाई अधिकारले प्राप्त गर्ने, सदा बाबा समान अगाडि बढ्ने र अरूलाई पनि अगाडि बढाउने, यस्ता सदा उमंग-उत्साहमा रहने श्रेष्ठ आत्माहरूलाई, स्नेही बच्चाहरूलाई बापदादाको धेरै-धेरै प्रेमभरि यादप्यार एवं गुडमर्निङ्ग। रूहानी बच्चाहरूको रूहानी बाबालाई गुडमर्निङ्ग, नमस्ते।